>

Livre, Chap.
[2, 12]	εἰ γὰρ μὴ ἔχεις παρὰ	σαυτῷ,	φησί, τῶν γε τοιούτων αἴσθησιν,
[2, 13]	ἀμφισβητῶ ἔτι μὴ οὐ δεῖν	σε	μᾶλλον ὑπ´ ἐμοῦ φιλεῖσθαι· ἐν
[2, 5]	ὕδωρ αὐτῷ πρότερον καὶ ὀλίγα	σιτία	προσενεκτέον· τῷ δὲ τὴν ψυχὴν
[2, 19]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Μετὰ δὲ ταῦτα	σκεπτέον	ἂν εἴη πῶς δεῖ φίλῳ
[2, 19]	φιλίᾳ τὸ τοιοῦτον ἔγκλημα. Ὥστε	σκεπτέον	ἂν εἴη τὸ πῶς δεῖ
[2, 17]	οὐ τῆς τοῦ θεοῦ τὴν	σκέψιν	ποιούμεθα, ἀλλ´ ἀνθρωπίνης, πότερον ὁ
[2, 5]	δὲ καὶ τοῦτο ἀπορίαν καὶ	σκέψιν,	πότερόν ἐστι πρὸς τὸν φαῦλον
[2, 19]	οὐκ ἐν ἁπάσῃ φιλίᾳ ἡ	σκέψις,	ἀλλ´ ἐν ᾗ μάλιστα ἐγκαλοῦσιν
[2, 5]	ἀδίκῳ ἡ φρόνησις; Οὐ γὰρ	σκοπεῖ	ὁ ἄδικος οὐδὲ δύναται κρίνειν
[2, 9]	εἶναι διὰ τὸ μὴ ὀρθῶς	σκοπεῖν	φαίνετ´ αὐτοῖς. Οὐ γάρ ἐστιν
[2, 13]	ἂν εἴη ὑπὲρ φιλίας ποίας	σκοποῦμεν.	Ἔστι γάρ, ὡς οἴονται, φιλία
[2, 13]	ἀδικία· ἔστι μέντοι, ὡς ἔφαμεν	σκοποῦντες	ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν,
[2, 3]	μή ἐστιν ὁ λόγος ὁ	σκοπῶν	τὸ βέλτιστον, οὐκέτι ἂν εἴποις,
[2, 9]	φύσις φαύλη, οἷον ἡ τῶν	σκωλήκων	καὶ ἡ τῶν κανθάρων καὶ
[2, 13]	σύ μοι ποιῇς ἢ ἐγὼ	σοί,	οὐδ´ ἀμφισβητῶ ἔτι μὴ οὐ
[2, 10]	ἔχοντα, διὰ τί τοῦτο ἀρέσκει	σοι	οὕτω πράττειν; Οὐκ οἶδα, φησίν,
[2, 19]	ἀξιοῦσιν ἐν ἐνίαις, ὥσπερ ἐγὼ	σοί,	οὕτως καὶ σὺ ἐμοί, εἰ
[2, 13]	γὰρ δι´ ἀρετὴν ἡ φιλία	σοι	πρὸς τοῦτον ὑπῆρχεν, διὸ οὐδ´
[2, 17]	καὶ χαλεπώτατον, ὥσπερ καὶ τῶν	σοφῶν	τινες εἰρήκασιν, τὸ γνῶναι αὑτόν,
[2, 9]	κατάστασις φαύλη, τῆς δὲ σπουδαίας	σπουδαία.	Ἀλλ´ οἱ φάσκοντες εἶναι τὴν
[2, 9]	σπουδαία, οἷον ἡ μὲν ἀνθρώπου	σπουδαία	ἡ δὲ λύκου ἤ τινος
[2, 9]	διάφοροι, οἷον καὶ φαύλη καὶ	σπουδαία,	οἷον ἡ μὲν ἀνθρώπου σπουδαία
[2, 9]	φάσκοντες εἶναι τὴν ἡδονὴν οὐ	σπουδαίαν	πεπόνθασιν οἷον οἱ μὴ εἰδότες
[2, 9]	γενέσεις τε οὔσας καὶ μὴ	σπουδαίας,	ὅλως οὐκ οἴονται εἶναι τὴν
[2, 9]	ἡ κατάστασις φαύλη, τῆς δὲ	σπουδαίας	σπουδαία. Ἀλλ´ οἱ φάσκοντες εἶναι
[2, 8]	ψεκτή· καὶ γὰρ ἐν τοῖς	σπουδαίοις	ἡ τοιαύτη ἐγγίνεται, ἐν τοῖς
[2, 13]	παντελοῦς φιλίας, τῆς ἐν τοῖς	σπουδαίοις,	καὶ αὗται αἱ φιλίαι, ἥ
[2, 13]	καὶ καλλίστη ἡ ἐν τοῖς	σπουδαίοις	φιλία, ἡ κατ´ ἀρετὴν καὶ
[2, 16]	οὔ. Ἐπειδὴ γάρ φαμεν τὸν	σπουδαῖον	ἐκστήσεσθαι τῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ
[2, 9]	ἀπ´ αὐτοῦ γινομένη, ἐπεὶ τὸν	σπουδαῖον	ποίησον πράττειν τὰ κατ´ ἀρετήν,
[2, 5]	οὔτε ἡ ἀρχὴ ποιήσει τὸν	σπουδαῖον	χείρω, ὥστε οὐδ´ ἡ ἀρετή.
[2, 9]	δ´ ἐξ ἀνάγκης πράττων οὐ	σπουδαῖος.	Ἀλλὰ μὴν οὐκ ἔστιν γε
[2, 15]	ἡδονὴν λεγομένην οὐκ ἔσται ὁ	σπουδαῖος,	ἀλλὰ ὁ φαῦλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ
[2, 15]	πάντα πράττει) ἀλλ´ οὐχ ὁ	σπουδαῖος.	Διὰ τοῦτο γάρ ἐστι σπουδαῖος,
[2, 15]	καὶ ἀρχῆς. Ὁ μὲν οὖν	σπουδαῖος	ἐκστήσεται τούτων ἄλλῳ, οὐχ ὡς
[2, 9]	ἐὰν μέν γε ἡδόμενος πράττῃ,	σπουδαῖος	ἔσται, ἂν δὲ λυπούμενος τὰ
[2, 15]	πρὸς αὑτὸν φιλία, πότερον ὁ	σπουδαῖος	ἔσται φίλαυτος ἢ οὔ; Ἔστιν
[2, 11]	κἀγαθὸς γάρ, φασίν, ὅταν τελέως	σπουδαῖος	ᾖ. Ἐπὶ γὰρ τῆς ἀρετῆς
[2, 9]	λυπούμενος τὰ καλὰ πράττῃ, οὐ	σπουδαῖος.	Ἡ γὰρ λύπη ἐπὶ τοῖς
[2, 15]	σπουδαῖος. Διὰ τοῦτο γάρ ἐστι	σπουδαῖος,	ὅτι ἄλλου ἕνεκεν τοῦτο πράττει·
[2, 8]	τοιοῦτος ψεκτότερος. Οὔτε γὰρ ὁ	σπουδαῖος	οὐδέποτε οὕτω γένοιτ´ ἂν ἀκρατής,
[2, 15]	φιλοτιμίαν τοῦ ἄρχειν. Ὁ δὲ	σπουδαῖος	οὐδέτερον τούτων πείσεται· διὸ οὐδὲ
[2, 5]	ὀρθῶς τούτοις, οὐκέτι ἂν εἴη	σπουδαῖος·	οὔτε δὴ ἡ τιμὴ οὔτε
[2, 7]	καὶ οὐ κατ´ ἀρετήν ἐστι	σπουδαῖος·	οὕτω μὲν γὰρ βέλτιον ἔσται
[2, 5]	παραγενομένοις χρῆσθαι· εἰ δὴ ὁ	σπουδαῖος	παραγενομένης αὐτῷ ἢ τιμῆς ἢ
[2, 14]	ἄν τις ᾖ τὸ ἦθος	σπουδαῖος,	πρὸς τοῦτον ἡ εὔνοια. Οὐκ
[2, 13]	συμφέρον. Πότερον οὖν ἔσται ὁ	σπουδαῖος	τῷ σπουδαίῳ φίλος, ἢ οὔ;
[2, 13]	τὸ συμφέρον. Ἀλλὰ καὶ ὁ	σπουδαῖος	τῷ φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως
[2, 13]	τοιαῦτα ἀπορεῖται, πότερον ἔσται ὁ	σπουδαῖος	τῷ φαύλῳ φίλος; Ἢ οὔ;
[2, 13]	ἡ ἀπορία, πότερόν ἐστιν ὁ	σπουδαῖος	τῷ φαύλῳ φίλος ἢ οὔ.
[2, 8]	τοιοῦτος ἐστίν, ὁ λόγος οὐ	σπουδαῖος	(φαῦλον γὰρ αὐτὸν ἔδει εἶναι,
[2, 13]	δέ, ᾗ ἀγαθοί. Οὐκοῦν ὁ	σπουδαῖος,	φησίν, τῷ φαύλῳ οὐκ ἔσται
[2, 16]	ΙϚ Πότερον δέ ποτε ὁ	σπουδαῖος	φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν μάλιστα ἢ
[2, 9]	τις τὰ καλὰ πράττει, οὐ	σπουδαῖος.	Ὥστε οὐκ ἂν εἴη ἡ
[2, 4]	ἔντευξιν, τοῦτο καὶ δικαίου καὶ	σπουδαίου	ἁπλῶς ἂν δόξειεν εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 11]	λεγόμενον τοὔνομα ἐπὶ τοῦ τελέως	σπουδαίου,	ἡ καλοκἀγαθία. Καλὸς κἀγαθὸς γάρ,
[2, 13]	εἰ μή τις οἰήσεται τοὺς	σπουδαίους	αὐτοὺς αὑτοῖς ἡδίστους εἶναι· καὶ
[2, 13]	τὸ μὴ οἴεσθαι δεῖν τοὺς	σπουδαίους	μάλιστα ἀλλήλοις συζῆν· τοῦτο δ´
[2, 9]	τῷ φαύλῳ καὶ ἐν τῷ	σπουδαίῳ	καὶ ἐν θηρίῳ καὶ ἐν
[2, 13]	εὐπορεῖ φίλος ἐστί, καὶ τῷ	σπουδαίῳ	ὁ φαῦλος διὰ ταὐτό· διὰ
[2, 13]	πρὸς αὑτὸν φιλία ἐν τῷ	σπουδαίῳ·	τούτῳ γὰρ μόνῳ τὰ τῆς
[2, 13]	συμφέρον, καὶ ἡ ἀρετὴ τῷ	σπουδαίῳ	ὑπάρχει) καὶ τἀγαθὰ τούτῳ μάλιστα
[2, 13]	οὖν ἔσται ὁ σπουδαῖος τῷ	σπουδαίῳ	φίλος, ἢ οὔ; Οὐδὲν γὰρ
[2, 13]	οὐχ ὡσαύτως, ἥ τε τῶν	σπουδαίων	ἡ διὰ τὸ ἀγαθὸν καὶ
[2, 13]	γὰρ καθ´ ὁμοιότητα ἡ τῶν	σπουδαίων	καὶ ἡ τελεία φιλία· ἡ
[2, 9]	τῶν φαύλων, ἀλλ´ ἐκ τῶν	σπουδαίων.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἡ ἡδονὴ
[2, 13]	συμφέρον. Ἡ μὲν οὖν τῶν	σπουδαίων	φιλία ἐστίν, ὅταν ἀντιφιλῶσιν ἀλλήλους·
[2, 13]	καὶ δεῖ ἐν τῇ τῶν	σπουδαίων	φιλίᾳ τὴν ἡδονὴν εἶναι, ἢ
[2, 13]	ὁ τοιοῦτος ἐπὶ τὴν τῶν	σπουδαίων	φιλίαν, τὴν ἐξ ἁπάντων τούτων
[2, 5]	βλάβῃ, ἡ δὲ βλάβη ἐν	στερήσει	τῶν ἀγαθῶν, οὐκ ἂν δόξειεν
[2, 5]	αὐτὸν βλάψει παραγενόμενα, ὁ τούτων	στερίσκων	οὐκ ἂν δόξειεν ἀδικεῖν. Ὁ
[2, 9]	ἀληθές. Οἱ γὰρ δειπνοποιοὶ καὶ	στεφανοποιοὶ	καὶ {οἱ) μυρεψοὶ ἡδονῆς εἰσιν
[2, 14]	ὑπολαμβάνει καὶ δοκεῖ αὐτῷ τὰ	στοιχεῖα	εἶναι ἃ κἀκείνῳ, ἆρά γε
[2, 19]	ὥσπερ ἐγὼ σοί, οὕτως καὶ	σὺ	ἐμοί, εἰ δὲ μή, ἐνταῦθα
[2, 13]	ἑτέρου, ἐὰν οὖν πλείω ἀγαθὰ	σύ	μοι ποιῇς ἢ ἐγὼ σοί,
[2, 14]	ἐγγίνεται τὸ φιλεῖν ἐν τῇ	συγγενικῇ,	καὶ ταῦτα ἐν τῇ πατρὶ
[2, 9]	ἡδονὴ καὶ ἡ ἀπὸ τοῦ	συγγίνεσθαι	οὐχ ὁμοίως διατιθέασιν. Διὸ διάφοροι
[2, 8]	μὴ ἀκριβῶς εἰδὼς ἀλλὰ δοξάζων,	συγγνώμην	ἄν τις ἀποδοίη προσθέσθαι τῇ
[2, 8]	ἀλλὰ δοξάζοντα· οἷς δέ γε	συγγνώμην	ἔχομεν, τούτους οὐ ψέγομεν· ὥστε
[2, 13]	δ´ αὐτοῖς ἡμῖν ἐσμέν· καὶ	συζῆν	δὲ μεθ´ ἑαυτῶν μάλιστα βουλόμεθα)
[2, 13]	ὑπάρχει· καὶ γὰρ {καὶ) τὸ	συζῆν	καὶ τὸ εἶναι βούλεσθαι καὶ
[2, 13]	βουλόμεθα ἡμῖν αὐτοῖς· καὶ γὰρ	συζῆν	μεθ´ ἡμῶν αὐτῶν βουλόμεθα (ἴσως
[2, 13]	ἄλλῳ μὲν εἶναι βουλόμεθα τἀγαθά,	συζῆν	μέντοι μετ´ ἄλλου. Ἀλλὰ ταῦτα
[2, 13]	πάντα ταῦτα ἐνυπάρχει· καὶ γὰρ	συζῆν	μετ´ οὐδενὸς ἄλλου ἂν θέλοιμεν
[2, 13]	τοὺς ἡδεῖς· εἰς γὰρ τὸ	συζῆν	οὐδὲν μεῖζόν ἐστι τοῦ ἡδεῖς
[2, 13]	ἄλλους ποριοῦνται φίλους εἰς τὸ	συζῆν,	τοὺς ἡδεῖς· εἰς γὰρ τὸ
[2, 13]	δεῖν τοὺς σπουδαίους μάλιστα ἀλλήλοις	συζῆν·	τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν ἄνευ
[2, 8]	ἐκ δύο προτάσεων γίνεσθαι τὸν	συλλογισμόν,	καὶ τούτων εἶναι τὴν μὲν
[2, 8]	καὶ τὰ τοιαῦτα πάλιν ἀπορίαν.	Συμβαίνει	γὰρ ἐκ τῶν λόγων καὶ
[2, 13]	ἐν τοῖς φορτικοῖς καὶ τυχοῦσιν.	Συμβαίνει	δὲ καὶ ἀγανακτεῖν, ὅταν φαύλοις
[2, 8]	καὶ ψεκτοῦ τοῦ ἐγκρατοῦς. Οὐ	συμβαίνει	δὲ τοῦτο. Οὐ γάρ ἐστιν
[2, 9]	κρατεῖ (οἷον ἐπὶ τῶν ἀκρατῶν	συμβαίνει)	ἐπεὶ οὖν τὸ ἄλογον μέρος
[2, 5]	καὶ τῆς φρονήσεως· ἄτοπον δὴ	συμβαίνει	τὸ τῷ ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν τὸ
[2, 8]	οὗτοι ἄτοπόν τι πάλιν {ἐποίουν)	συμβαίνειν.	Ἀλλὰ δὴ καὶ ταῦτ´ ἄν
[2, 9]	τὸ δὴ τοιοῦτον ἄτοπον ἂν	συμβαίνειν	δόξειεν. Πρὸς δὴ τὴν τοιαύτην
[2, 8]	εἶναι ἐπιστήμην, ἄτοπόν τι γὰρ	συμβαίνειν	ἐποίουν· οἳ δὲ πάλιν οὐδὲ
[2, 18]	ἀεὶ περὶ ἕνα γέ τινα	συμβαίνειν	τι ἀτύχημα, ὧν γινομένων ἀναγκαῖον
[2, 8]	καλά, ἐπαινετός. Ἄτοπον δὴ τὸ	συμβαῖνον.	Πάλιν δ´ αὖ διαμαρτανέτω τῷ
[2, 8]	Ἄτοπον δὴ καὶ οὕτω τὸ	συμβαῖνον.	Πότερον δ´ ἡ ἀκρασία καὶ
[2, 3]	ἂν δόξειεν, τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου	συμβαίνοντα	κατὰ τρόπον· οἷς γὰρ μή
[2, 12]	ὥστε μὴ κωλύειν, ἀλλὰ καὶ	συμβάλλεσθαι	καὶ συμπαρορμᾶν πρὸς τὸ τὴν
[2, 12]	τοῦ γνωρίζειν· δεῖ γὰρ αὐτὸν	συμβάλλεσθαι	πρὸς αἴσθησίν τι. Ἐπιζητήσειε δ´
[2, 8]	γὰρ ἀρχὴ ἐνοῦσα φαύλη μεγάλα	συμβάλλεται,	ἐν δὲ θηρίῳ ὅλως οὐκ
[2, 10]	δὲ κακὸν μὴ λαβεῖν κατὰ	συμβεβηκὸς	εὐτύχημα. Ἔστιν οὖν ἡ εὐτυχία
[2, 10]	τῆς μεταπτώσεως γίνεσθαι, καὶ κατὰ	συμβεβηκὸς	εὐτυχία. Ὥστ´ εἰ καὶ ἡ
[2, 8]	ἐπιστήμην ἔχοντος ἡ αὐτὴ ἁμαρτία	συμβήσεται.	Ἐνδέχεται γὰρ τὸν ἀκρατῆ τὴν
[2, 8]	Οὐδὲν οὖν ἄτοπον οὐδ´ οὕτω	συμβήσεται	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς, τὸν ἔχοντα
[2, 9]	ἀρετήν, εἰ δὲ τοῦτ´ ἔσται,	συμβήσεται	τῇ ἀρετῇ κακῶς χρῆσθαι (ὁ
[2, 17]	μόνος γε διάξει· τὸ γὰρ	συμβιοῦν	ἡδὺ καὶ ἀναγκαῖον. Εἰ τοίνυν
[2, 17]	εὖ ποιήσει; Μετὰ τίνος δὲ	συμβιώσεται;	Οὐ γὰρ δὴ μόνος γε
[2, 17]	εὖ ποιήσει, ἢ μετὰ τοῦ	συμβιώσεται;	Οὐ γὰρ δὴ μόνος γε
[2, 13]	οὐ βεβαία, ἀλλὰ τῷ συμφέροντι	συμμεταπίπτει·	ὁμοίως καὶ ἡ κατὰ τὴν
[2, 13]	φθείρεσθαι τὸ πῦρ, ἐὰν δὲ	σύμμετρον,	συνοίσει. Δῆλον οὖν ὅτι καὶ
[2, 9]	πάθεσιν ἔχουσι τὴν οἰκείαν ἀρετὴν	σύμμετρος	ᾖ, καὶ τὰ πάθη τῷ
[2, 18]	ἀλλ´ ἐὰν πλέον ἀποστήσῃς τοῦ	συμμέτρου,	ἐλλείπει διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς
[2, 18]	ὀλίγους, ἕνα ἢ δύο, ἀλλὰ	συμμέτρους	τῷ καιρῷ καὶ τῇ αὐτοῦ
[2, 5]	δὴ συμβαίνει τὸ τῷ ἀδίκῳ	συμπαρακολουθεῖν	τὸ μέγιστον ἀγαθὸν τὴν φρόνησιν.
[2, 13]	παντὶ καιρῷ, καὶ οὖσαν ἀγαθόν,	συμπαραληπτέα	ἂν εἴη πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν.
[2, 12]	κωλύειν, ἀλλὰ καὶ συμβάλλεσθαι καὶ	συμπαρορμᾶν	πρὸς τὸ τὴν ψυχὴν ἐπιτελεῖν
[2, 13]	γὰρ ἴσως τὸ αὐτὸ αὐτοῖς	συμφέρει,	ταύτῃ φίλοι. Ὁρῶμεν γὰρ τοῦτο
[2, 13]	καὶ φαύλοις οὖσιν ταὐτόν τι	συμφέρειν.	Βεβαιοτάτη μὲν οὖν καὶ μονιμωτάτη
[2, 13]	καὶ τὸ ἡδὺ καὶ τὸ	συμφέρον.	Ἀλλὰ καὶ ὁ σπουδαῖος τῷ
[2, 13]	οἷον εἰ ἀμφότεροι κατὰ τὸ	συμφέρον	ἀλλήλοις φίλοι ἢ κατὰ τὸ
[2, 13]	ἣν φίλοι εἰσίν, ἢ τὸ	συμφέρον,	ἅμα ταῦτ´ ἀπολείπει καὶ ἡ
[2, 13]	ἐναντιωτάτοις φιλία ἐγγίνεται διὰ τὸ	συμφέρον.	Ἀνάγονται δὲ πᾶσαι αἱ φιλίαι,
[2, 13]	ἡ δι´ ἡδονὴν καὶ τὸ	συμφέρον	ἀρετῆς ἐχομένη. Κοινωσάμενοι οὖν ἡδονῇ
[2, 13]	τοῖς ἀνομοίοις φιλία κατὰ τὸ	συμφέρον·	διὸ καὶ Εὐριπίδης ἐρᾷ μὲν
[2, 13]	φιλίαν, οὐδὲ ὁ κατὰ τὸ	συμφέρον·	εἰσὶν δὲ καὶ αἱ φιλίαι
[2, 13]	ἐστὶν ὃ δὲ διὰ τὸ	συμφέρον,	ἐνταῦθα ἡ ἀμφισβήτησις· οὔτε γὰρ
[2, 13]	τῶν πολλῶν ἡ κατὰ τὸ	συμφέρον,	ἡ δὲ κατὰ τὴν ἡδονὴν
[2, 13]	τὸ ἡδὺ εἶναι καὶ τὸ	συμφέρον.	Ἡ μὲν οὖν τῶν σπουδαίων
[2, 13]	ἐγγίγνεται φιλία ἡ διὰ τὸ	συμφέρον.	Καὶ γὰρ εἰ θέλεις τὰ
[2, 13]	γὰρ τὸ ἡδὺ καὶ τὸ	συμφέρον,	καὶ ἡ ἀρετὴ τῷ σπουδαίῳ
[2, 15]	ἔσται· τὴν δὲ κατὰ τὸ	συμφέρον	καὶ καθ´ ἡδονὴν λεγομένην οὐκ
[2, 13]	Ἐπειδὴ γὰρ τἀγαθῷ ἠκολούθει τὸ	συμφέρον	καὶ τὸ ἡδύ, ᾗ ἐστιν
[2, 13]	ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ τὸ	συμφέρον.	Ὁ οὖν κατὰ τὸ ἡδὺ
[2, 13]	ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ τὸ	συμφέρον.	Οὐδὲ δὴ ὁμωνύμως λέγονται, ἀλλ´
[2, 13]	τοιαύτην ἀμετάπτωτον εἶναι, τὸ δὲ	συμφέρον	οὐδέποτε ταὐτόν· διὸ ἡ διὰ
[2, 13]	ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ τὸ	συμφέρον,	οὐχ αἱ αὐταὶ μέν, οὐ
[2, 13]	τὸ ἡδὺ ἢ κατὰ τὸ	συμφέρον.	Πότερον οὖν ἔσται ὁ σπουδαῖος
[2, 16]	μάλιστα· κατὰ μὲν γὰρ τὸ	συμφέρον	τὸν φίλον, κατὰ δὲ τὸ
[2, 13]	κατ´ ἀνομοιότητα ἡ κατὰ τὸ	συμφέρον.	Τῷ γὰρ εὐπόρῳ ὁ πένης
[2, 16]	τῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ τὸ	συμφέρον	τῷ φίλῳ, τὸν φίλον μᾶλλον
[2, 14]	{καὶ) ἐν τῇ κατὰ τὸ	συμφέρον	φιλίᾳ δόξειεν ἂν ὑπάρχειν· ὥσπερ
[2, 13]	φίλοι ἐν τῇ κατὰ τὸ	συμφέρον	φιλίᾳ εἰσίν. Ἀλλὰ ἑτέρα διώρισται
[2, 13]	ἑτέρα διώρισται ἡ κατὰ τὸ	συμφέρον	φιλία καὶ ἡ κατ´ ἀρετὴν
[2, 13]	ταὐτόν· διὸ ἡ διὰ τὸ	συμφέρον	φιλία οὐ βεβαία, ἀλλὰ τῷ
[2, 13]	λόγος ζητεῖ τὴν κατὰ τὸ	συμφέρον	φιλίαν· ᾗ γὰρ προσδεῖται ὁ
[2, 13]	ὅταν τὸ αὐτὸ ᾖ τὸ	συμφέρον,	φίλους τούτους διὰ τὸ συμφέρον,
[2, 13]	συμφέρον, φίλους τούτους διὰ τὸ	συμφέρον,	ὥστ´ οὐδὲν κωλύσει καὶ φαύλοις
[2, 15]	οὐκ ἂν ἐκσταίη, τὰ δὲ	συμφέροντα	καὶ ἡδέα ἐκστήσεται. Τὴν μὲν
[2, 13]	ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ καὶ τῷ	συμφέροντι	ἡ ἀρετή, ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ
[2, 13]	φιλία οὐ βεβαία, ἀλλὰ τῷ	συμφέροντι	συμμεταπίπτει· ὁμοίως καὶ ἡ κατὰ
[2, 13]	ἀμφισβήτησις· οὔτε γὰρ ὁ τῷ	συμφέροντι	ὑπερέχων ἀξίαν οἴεται τὴν ἡδονὴν
[2, 13]	ἀξίαν τῆς ἡδονῆς ἐν τῷ	συμφέροντι	χάριν ἀπολαμβάνειν. Διὸ μᾶλλον αἱ
[2, 13]	οἴεται τὴν ἡδονὴν ἀντικαταλλάττεσθαι τοῦ	συμφέροντος,	οὔτε ὁ τῇ ἡδονῇ ὑπερέχων
[2, 13]	τοῦ ἡδέος καὶ ἐκ τοῦ	συμφέροντος,	ὥστ´ ἀληθῶς οὐκ ἔστιν {κατ´)
[2, 13]	ἡδύς, ταύτῃ φίλος· πάλιν αὖ	συμφέρων,	ᾗ συμφέρων, ταύτῃ φίλος. Ἀλλ´
[2, 13]	φίλος· πάλιν αὖ συμφέρων, ᾗ	συμφέρων,	ταύτῃ φίλος. Ἀλλ´ οὐκ ἔσται
[2, 8]	φαῦλα ὄντα καὶ ὁ λόγος	σύμφησιν	ταῦτα καὶ δοκεῖ αὐτῷ ταῦτα
[2, 8]	καὶ βέλτιστα εἶναι αὑτῷ καὶ	συμφορώτατα,	καὶ λόγον οὐδένα ἔχειν ἐναντιούμενον
[2, 3]	ἐν τοῖς πρακτοῖς βελτίστων καὶ	συμφορωτάτων.	Διὸ οὐδὲ τὰ τοιαῦτα εὐβουλίας
[2, 9]	τῷ λόγῳ· οὕτω γὰρ διακείμενα	συμφωνήσουσι	πρὸς ἄλληλα, ὥστε τὸν μὲν
[2, 13]	τότ´ ἔσται μία ψυχή, ὅταν	συμφωνῶσι	πρὸς ἄλληλα ὅ τε λόγος
[2, 8]	τὰ φαῦλα ἅμα τὸν λόγον	σύμψηφον	ἔχων· οὔτε δὴ ὁ ἀκόλαστος
[2, 9]	δὲ λόγος ὕστερος ἐπιγινόμενος καὶ	σύμψηφος	ὢν ποιεῖ πράττειν τὰ καλά.
[2, 10]	παρὰ τὸν λογισμὸν τὸν αὑτοῦ	συνέβη	τι ἀγαθὸν πρᾶξαι, εὐτυχῆ φαμέν,
[2, 3]	βέλτιστον, οὐκέτι ἂν εἴποις, ᾧ	συνέβη	τι κατὰ τρόπον, τοῦτον εὔβουλον,
[2, 14]	Ἡ δ´ ὁμόνοιά ἐστιν μὲν	σύνεγγυς	τῇ φιλίᾳ, ἐὰν τὴν ὁμόνοιαν
[2, 8]	τῶν ἀπορουμένων καὶ ἐναντιουμένων λόγων	συνεπισκεψάμενοι	καὶ ταῦτα ἐξετάσαντες τὴν ἀλήθειαν
[2, 12]	τοῦ βελτίονος ἕνεκεν, πρὸς τὸ	συνεργεῖν	τῷ βελτίονι) ὅταν οὖν τὰ
[2, 10]	τῆς εὐτυχίας, οἷον ἀρτίως ἔφαμεν,	συνεργὸς	ἂν εἴη τῇ εὐδαιμονίᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 5]	ἄνευ τῶν ἄλλων ἀρετῶν, ἀλλὰ	συνεργοῦσί	πως μετ´ ἀλλήλων ἐπακολουθοῦσαι τῇ
[2, 13]	τῷ φαύλῳ φίλος ἢ οὔ.	Συνῆπται	γάρ πως τἀγαθῷ τὸ αὐτῷ
[2, 11]	εἰρήκαμεν, λοιπὸν ἂν εἴη καθόλου	συνθέντας	τὰ καθ´ ἕκαστα κεφαλαιωσαμένους εἰπεῖν.
[2, 9]	οὐ πᾶσα, φασίν, ἡδονὴ ἀγαθόν.	Συνίδοι	δ´ ἄν τις καὶ ὑπὲρ
[2, 12]	ὠχρὸν πῶς εἰδήσω; Ἐνταῦθα δὴ	συνιέτω	ὁ ἰατρός· εἰ γὰρ μὴ
[2, 13]	τὸ πῦρ, ἐὰν δὲ σύμμετρον,	συνοίσει.	Δῆλον οὖν ὅτι καὶ ἐν
[2, 13]	ἡδεῖς εἰσίν· κακὸς κακῷ γὰρ	συντέτηκεν.	Οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ
[2, 8]	εἰ μὴ κρατεῖ, ἢ οὐ	σφόδρα	γε. Φύσει δέ, οἷον υἱόν
[2, 8]	ἢ ὅτι γε οὐχ οὕτω	σφόδρα.	Ἡ μὲν οὖν τοιαύτη ὁρμὴ
[2, 8]	εἰ γὰρ ἔσται ἡ δόξα	σφοδρὰ	τῷ βέβαιον εἶναι καὶ ἀμετάπειστον,
[2, 13]	ἐστίν, ὡς φαμέν, ὅταν βουλώμεθα	σφόδρα	φίλον εἰπεῖν, μία φαμὲν ψυχὴ
[2, 17]	εἶναι ἐγώ, ἄν γε καὶ	σφόδρα	φίλον ποιήσῃς, ὥσπερ τὸ λεγόμενον
[2, 8]	Εἰ μὲν οὖν ἔσται ἐγκρατής,	σφοδρὰς	δεήσει αὐτὸν ἔχειν ἐπιθυμίας (οὐ
[2, 8]	πότερον τῷ σώφρονί τι ποιήσει	σφοδρὰς	ἐπιθυμίας; Εἰ μὲν οὖν ἔσται
[2, 8]	ἐπιθυμιῶν κρατεῖ) εἰ δέ γε	σφοδρὰς	{μὴ) ἕξει ἐπιθυμίας, οὐκέτι ἔσται
[2, 19]	εἰ δὲ μή, ἐνταῦθα τὸ	σφοδρὸν	ἔγκλημα· ἐν δὲ ἀνίσοις φίλοις
[2, 8]	γὰρ οὕτως ἰδεῖν τἀληθὲς ἔσται.	Σωκράτης	μὲν οὖν ὁ πρεσβύτης ἀνῄρει
[2, 8]	τὰ δ´ ἀναγκαῖα καὶ περὶ	σῶμα	ἐστίν, οἷον ἁφή τε καὶ
[2, 12]	καὶ τότ´ ἐροῦμεν ἔχειν τὸ	σῶμα	καλῶς, ὅταν οὕτως ἔχῃ ὥστε
[2, 9]	τις τὸν ἄνθρωπον οἴεται εἶναι	σῶμα,	ὅτι τοῦτο μὲν αἰσθητὸν ἐστίν,
[2, 5]	Ὣσπερ γὰρ ὁ φαῦλος τὸ	σῶμα	οὕτως ἦν ἐπιτήδειος διαιτᾶσθαι, καὶ
[2, 5]	τ´ ἐκτὸς καὶ τῶν περὶ	σῶμα.	Ταῦτα γὰρ εἰς ὑπερβολὴν γινόμενα
[2, 12]	ἐπὶ σώματος καὶ ψυχῆς τὸ	σῶμα	τῆς ψυχῆς ἕνεκεν, καὶ τότ´
[2, 5]	εἰ μέλλει τις ὑγιαίνειν τὸ	σῶμα	τὸ φαῦλον, ὕδωρ αὐτῷ πρότερον
[2, 9]	ἂν εἴησαν, ἐπεὶ αἵ γε	σωματικαὶ	ἐξ ἀναπληρώσεως. Ἔτι καὶ τοῦτο
[2, 8]	ἀκρατὴς δόξειεν εἶναι, καὶ ἡδοναὶ	σωματικαί·	καὶ ἣν ζητοῦμεν ἀκρασίαν, ἤδη
[2, 8]	ψεκτά, αἱ δ´ ἡδοναὶ αἱ	σωματικαὶ	ψεκταί· διὸ εἰκότως ὁ περὶ
[2, 8]	περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας τὰς	σωματικὰς	ὁ ἁπλῶς ἀκρατής. Δῆλον δὲ
[2, 9]	ἄλλας ἡδονὰς ἀλλ´ ἢ τὰς	σωματικάς,	ταύτας τε ὁρᾶν γενέσεις τε
[2, 12]	βελτίονος ἕνεκεν ἐστίν, ὥσπερ ἐπὶ	σώματος	καὶ ψυχῆς τὸ σῶμα τῆς
[2, 5]	κυβερνᾶν. Ἢ ἐπὶ μὲν τοῦ	σώματος	ὁρῶμεν οὐ δυναμένους ὑγιαίνειν τοὺς
[2, 5]	ὅσῳ εὐκινητότερον καὶ εὐμεταβολώτερον ψυχὴ	σώματος;	Ὣσπερ γὰρ ὁ φαῦλος τὸ
[2, 11]	κἀγαθὸν φασί, τὸν ἀνδρεῖον, τὸν	σώφρονα,	ὅλως ἐπὶ τῶν ἀρετῶν. Ἐπειδὴ
[2, 8]	ταῦτα ὀρθόν· ὥστ´ ἀκολουθήσει τῷ	σώφρονι	ὁ ἐγκρατής, καὶ ἔσται ὁ
[2, 8]	καὶ ἐγκρατὴς εἶναι, πότερον τῷ	σώφρονί	τι ποιήσει σφοδρὰς ἐπιθυμίας; Εἰ
[2, 8]	πάσχειν· οὐδέτερον δὲ τούτων τῷ	σώφρονι	ὑπάρχει· διὸ οὐκ ἔστιν ὁ
[2, 8]	ὁ ἐγκρατής, καὶ ἔσται ὁ	σώφρων	ἐγκρατής, ἀλλ´ οὐχ ὁ ἐγκρατὴς
[2, 8]	ἐξασθενεῖ πώς. Πότερον δ´ ὁ	σώφρων	ἐγκρατὴς ἐστίν, ἠπορήθη μὲν ἐν
[2, 8]	οὐκέτι ἔσται σώφρων (ὁ γὰρ	σώφρων	ἐστὶν ὁ μὴ ἐπιθυμῶν μηδὲ
[2, 8]	ἀπορήσειεν· ἐπεὶ γὰρ δοκεῖ ὁ	σώφρων	καὶ ἐγκρατὴς εἶναι, πότερον τῷ
[2, 8]	δὲ λέγωμεν. Ἔστιν γὰρ ὁ	σώφρων	καὶ ἐγκρατής· ὁ γὰρ ἐγκρατής
[2, 8]	{μὴ) ἕξει ἐπιθυμίας, οὐκέτι ἔσται	σώφρων	(ὁ γὰρ σώφρων ἐστὶν ὁ
[2, 8]	ἐγκρατής, ἀλλ´ οὐχ ὁ ἐγκρατὴς	σώφρων〉	Ὁ μὲν γὰρ σώφρων ὁ
[2, 8]	εἰ ἐγγένοιντο κατέχειν. Ἔστιν δὲ	σώφρων	ὁ μὴ ἔχων ἐπιθυμίας φαύλας
[2, 8]	ἐγκρατὴς σώφρων〉 Ὁ μὲν γὰρ	σώφρων	ὁ μὴ πάσχων, ὁ δ´
[2, 8]	διὸ οὐκ ἔστιν ὁ ἐγκρατὴς	σώφρων.	Πότερον δὲ ὁ ἀκόλαστος ἀκρατὴς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008