>

Livre, Chap.
[2, 5]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν τῶν	τ´	ἐκτὸς καὶ τῶν περὶ σῶμα.
[2, 9]	εἰσὶν διάφοροι αἱ γραμματικαί, ἥ	τ´	ἐν Λάμπρῳ καὶ ἐν Ἰλεῖ.
[2, 8]	Ἐπειδὴ δέ ἐστι τῶν περὶ	τὰ	ἄλλα ἀκρασιῶν λεγομένων ἡ περὶ
[2, 13]	καὶ τὸ εὖ ζῆν καὶ	τὰ	ἄλλα, ἤτοι εἰς τὴν πρὸς
[2, 11]	οὖν ὁ καλὸς κἀγαθὸς ᾧ	τὰ	ἁπλῶς ἀγαθά ἐστιν ἀγαθὰ καὶ
[2, 11]	γὰρ καλὸς καὶ ἀγαθός. δὲ	τὰ	ἁπλῶς ἀγαθὰ μή ἐστιν ἀγαθά,
[2, 5]	γὰρ τἀγαθά, ὑπὲρ ὧν ἀδικεῖ,	τὰ	ἁπλῶς ἀγαθά, οὐ τὰ αὑτῷ
[2, 5]	ὁρῶμεν οὐ δυναμένους ὑγιαίνειν τοὺς	τὰ	ἁπλῶς ἀγαθὰ προσφερομένους, ἀλλ´ εἰ
[2, 11]	ἁπλῶς ἀγαθά ἐστιν ἀγαθὰ καὶ	τὰ	ἁπλῶς καλὰ καλὰ ἐστίν. Ὁ
[2, 11]	οὐδὲ ὑγιαίνειν ἂν δόξειεν ᾧ	τὰ	ἁπλῶς ὑγιεινὰ μὴ ὑγιεινὰ ἐστίν.
[2, 3]	τὰ τοιαῦτα εὐβουλίας ἂν δόξειεν,	τὰ	ἀπὸ ταὐτομάτου συμβαίνοντα κατὰ τρόπον·
[2, 10]	κακά, ἡ δὲ τύχη καὶ	τὰ	ἀπὸ τῆς τύχης ὡς ἀληθῶς
[2, 8]	ἐγκρατείας πρῶτον ἂν〉 δέοι εἰπεῖν	τὰ	ἀπορούμενα καὶ τοὺς ἐναντιουμένους λόγους
[2, 5]	ἀδικεῖ, τὰ ἁπλῶς ἀγαθά, οὐ	τὰ	αὑτῷ ἀγαθά. Ὁ γὰρ πλοῦτος
[2, 13]	φιλίαν ἐπιζητοῦμεν οὔτε τὴν πρὸς	τὰ	ἄψυχα, ἀλλὰ τὴν πρὸς τὰ
[2, 13]	ἀντιφιλεῖσθαι. Φιλία μέντοι καὶ πρὸς	τὰ	ἄψυχα ἐστίν, οἷον οἶνον ἢ
[2, 13]	φιλία καὶ πρὸς θεὸν καὶ	τὰ	ἄψυχα, οὐκ ὀρθῶς. Τὴν γὰρ
[2, 8]	φαινόμενα βέλτιστα· εἰ δὲ πράττει	τὰ	βέλτιστα ὁ φρόνιμος, οὐδ´ ἂν
[2, 5]	ἀγαθῶν, οὐκ ἂν δόξειεν βλάπτειν·	τὰ	γὰρ ἀγαθὰ ἃ αὑτῷ οἴεται
[2, 3]	τρόπον, τοῦτον εὔβουλον, ἀλλ´ εὐτυχῆ·	τὰ	γὰρ ἄνευ τοῦ λόγου τοῦ
[2, 8]	πλοῦτος ἀρχὴ τιμὴ φίλοι δόξα,	τὰ	δ´ ἀναγκαῖα καὶ περὶ σῶμα
[2, 13]	καθ´ ἕκαστα τὸ φιλεῖν γνωρίζεται	τὰ	δὲ καθ´ ἕκαστα αὐτοὶ αὑτοῖς
[2, 13]	καθ´ ἕκαστα γνωρίζεται ἡ φιλία,	τὰ	δὲ καθ´ ἕκαστα ἡμῖν αὐτοῖς
[2, 11]	τὰ μέν φαμεν εἶναι καλὰ	τὰ	δὲ {καὶ) ἀγαθά, καὶ τῶν
[2, 11]	ἀγαθῶν τὰ μὲν ἁπλῶς ἀγαθὰ	τὰ	δὲ οὔ, καὶ καλὰ μὲν
[2, 9]	ὁ λόγος φαύλως ᾖ διακείμενος,	τὰ	δὲ πάθη εὖ, οὐκ ἔσται
[2, 9]	λόγον προστάττειν ἀεὶ τὸ βέλτιστον,	τὰ	δὲ πάθη ῥᾳδίως εὖ διακείμενα
[2, 15]	μόνον ἄλλῳ οὐκ ἂν ἐκσταίη,	τὰ	δὲ συμφέροντα καὶ ἡδέα ἐκστήσεται.
[2, 13]	εἶναι αὑτῷ πρὸς αὐτὸν φιλία.	Τὰ	δὴ τοιαῦτα, οἷον τὴν ὁμοιοπάθειαν
[2, 2]	ἃ καὶ ἡ ἐπιείκεια, περὶ	τὰ	δίκαια {καὶ) τὰ ἐλλελειμμένα ὑπὸ
[2, 5]	ᾖ ἅμα πρᾶξαι τἀνδρεῖα καὶ	τὰ	δίκαια, πότερ´ ἄν τις πράξειεν;
[2, 8]	οὔ; Ἀπορήσειε γὰρ ἄν τις	τὰ	εἰρημένα· ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν τοῖς
[2, 2]	ἐπιείκεια, περὶ τὰ δίκαια {καὶ)	τὰ	ἐλλελειμμένα ὑπὸ τοῦ νομοθέτου τῷ
[2, 13]	τὰ ἄψυχα, ἀλλὰ τὴν πρὸς	τὰ	ἔμψυχα, καὶ πρὸς ταῦτα ἐν
[2, 6]	τὰ πάθη. Ἔστι δὲ τρία	τὰ	ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα, καθ´
[2, 13]	συμφέρον. Καὶ γὰρ εἰ θέλεις	τὰ	ἐναντιώτατα ποιῆσαι πῦρ καὶ ὕδωρ,
[2, 11]	λοιπὸν ἂν εἴη καθόλου συνθέντας	τὰ	καθ´ ἕκαστα κεφαλαιωσαμένους εἰπεῖν. Ἔστι
[2, 10]	ἀξίοις ἀπονέμειν καὶ τἀγαθὰ καὶ	τὰ	κακά, ἡ δὲ τύχη καὶ
[2, 8]	εἶναι, λέγων ὅτι οὐθεὶς εἰδὼς	τὰ	κακὰ ὅτι κακά εἰσιν ἕλοιτ´
[2, 8]	ἀγαθόν τέ τι ὑπάρχει〉 καὶ	τὰ	κακὰ ταῦτα; Ἢ δῆλον ὅτι
[2, 9]	καὶ σύμψηφος ὢν ποιεῖ πράττειν	τὰ	καλά. Ἀλλ´ οὐκ ἐὰν ἀπὸ
[2, 8]	αὖ διαμαρτανέτω τῷ λόγῳ, καὶ	τὰ	καλὰ αὐτῷ μὴ δοκείτω καλὰ
[2, 8]	ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ	τὰ	καλά· ἐγκρατὴς δέ γέ ἐστιν
[2, 8]	λογισμῷ, καὶ δοκείτω αὐτῷ λογιζομένῳ	τὰ	καλὰ εἶναι φαῦλα, ἡ δ´
[2, 8]	ἐπαινετὸς μέντοι· ᾗ γὰρ πράττει	τὰ	καλά, ἐπαινετός. Ἄτοπον δὴ τὸ
[2, 8]	ἦν ὁ ἀκρατής) πράξει ἄρα	τὰ	καλά, ἡ γὰρ ἐπιθυμία ἐπὶ
[2, 8]	τὰ φαῦλα ὄντα κρίνων καὶ	τὰ	καλά, καὶ ἀκρατὴς μὲν ὁ
[2, 8]	ἐπιθυμία ἤγαγεν) ὁ δέ γε	τὰ	καλὰ μὴ πράττων δέον πράττειν
[2, 9]	λόγου τὴν ἀρχὴν λάβῃ πρὸς	τὰ	καλά, οὐκ ἀκολουθεῖ τὰ πάθη
[2, 8]	ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ	τὰ	καλά· οὐκοῦν ὁ μὲν λόγος
[2, 9]	Εἰ μὲν οὖν λυπούμενός τις	τὰ	καλὰ πράττει, οὐ σπουδαῖος. Ὥστε
[2, 8]	ὧν ἐπιθυμεῖ πράττειν, κωλύει ἄρα	τὰ	καλὰ πράττειν (ἐπὶ ταῦτα γὰρ
[2, 9]	σπουδαῖος ἔσται, ἂν δὲ λυπούμενος	τὰ	καλὰ πράττῃ, οὐ σπουδαῖος. Ἡ
[2, 9]	ἐστίν, ὥστ´ εἰ λυπεῖταί τις	τὰ	καλὰ πράττων, ἀναγκαζόμενος πράττει· ὁ
[2, 9]	Καὶ ὅτι ἐμπόδιον τοῦ πράττειν	τὰ	καλά, τὸ δὲ κωλυτικὸν τῶν
[2, 9]	ἐπεὶ τὸν σπουδαῖον ποίησον πράττειν	τὰ	κατ´ ἀρετήν, καὶ ἡδέως ταῦτα
[2, 9]	γε μὴ λυπούμενον ἢ ἡδόμενον	τὰ	κατ´ ἀρετὴν πράττειν· τὸ δ´
[2, 8]	ἀλλ´ ᾧ καὶ τὸ πράττειν	τὰ	κατὰ τὸν λόγον φαινόμενα βέλτιστα·
[2, 11]	{καὶ) ἀγαθά, καὶ τῶν ἀγαθῶν	τὰ	μὲν ἁπλῶς ἀγαθὰ τὰ δὲ
[2, 8]	λεγόμεθα. Ἔστιν δὲ τῶν ἀγαθῶν	τὰ	μὲν ἐκτός, οἷον πλοῦτος ἀρχὴ
[2, 5]	γὰρ ἤδη ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη.	Τὰ	μὲν οὖν ἁπλῶς ὑγιεινὰ εἰδότες
[2, 8]	ἡ ἀκρασία, ἀπορήσειεν ἄν τις.	Τὰ	μὲν οὖν τὴν ἀπορίαν παρέχοντα
[2, 11]	οὖν εἰς δύο διαιροῦμεν, καὶ	τὰ	μέν φαμεν εἶναι καλὰ τὰ
[2, 9]	γὰρ ἐπὶ τοῦ ἐγκρατοῦς) καὶ	τὰ	πάθη δὲ πάλιν ἀντεστραμμένως τοῦ
[2, 9]	ἐστιν ὁ λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον	τὰ	πάθη. Δεῖ γὰρ πρὸς τὸ
[2, 6]	ἀλλήλοις ὅ τε λόγος καὶ	τὰ	πάθη. Ἔστι δὲ τρία τὰ
[2, 12]	συνεργεῖν τῷ βελτίονι) ὅταν οὖν	τὰ	πάθη μὴ κωλύωσι τὸν νοῦν
[2, 9]	πρὸς τὰ καλά, οὐκ ἀκολουθεῖ	τὰ	πάθη ὁμογνωμονοῦντα, ἀλλὰ πολλάκις ἐναντιοῦται·
[2, 6]	ταὐτὰ καὶ ὁ λόγος καὶ	τὰ	πάθη ὁρμῶσιν καὶ οὐκ ἐναντιοῦνται
[2, 12]	τις ἄν, ὅταν πῶς ἔχωσι	τὰ	πάθη, οὐ κωλύουσι, καὶ πότε
[2, 13]	ἄλληλα ὅ τε λόγος καὶ	τὰ	πάθη (οὕτω γὰρ μία ἔσται)
[2, 9]	οἰκείαν ἀρετὴν σύμμετρος ᾖ, καὶ	τὰ	πάθη τῷ λόγῳ· οὕτω γὰρ
[2, 17]	ἐστίν, τὸ εὖ ποιεῖν ἔχοντα	τὰ	παρὰ τῆς τύχης ἀγαθά, τίνα
[2, 3]	(περὶ γὰρ τὰ πρακτά ἐστι	τὰ	περὶ αἵρεσιν καὶ φυγὴν ὄντα)
[2, 3]	ταὐτὰ τῇ φρονήσει (περὶ γὰρ	τὰ	πρακτά ἐστι τὰ περὶ αἵρεσιν
[2, 14]	ὁμοίως ὑπολαμβάνει καὶ δοκεῖ αὐτῷ	τὰ	στοιχεῖα εἶναι ἃ κἀκείνῳ, ἆρά
[2, 13]	τῷ σπουδαίῳ· τούτῳ γὰρ μόνῳ	τὰ	τῆς ψυχῆς εὖ ἔχουσιν μέρη
[2, 15]	διὸ οὐδὲ φίλαυτος κατά γε	τὰ	τοιαῦτα ἀγαθά. Ἀλλ´ εἰ ἄρα,
[2, 13]	φίλοι εἶναι. Ἔτι δὲ καὶ	τὰ	τοιαῦτα ἀπορεῖται, πότερον ἔσται ὁ
[2, 5]	φρονήσει. Οὐχ ἧττον δὲ καὶ	τὰ	τοιαῦτα ἀπορήσεται, πότερόν ποτε καὶ
[2, 13]	τοῦ ὁμοίου οὐδὲν προσδεῖται, καὶ	τὰ	τοιαῦτα δή. Ἔτι δὲ πότερον
[2, 19]	καὶ βελτίονος. Οὐχ ἕξουσιν δὴ	τὰ	τοιαῦτα ἐγκλήματα. Ἀλλ´ ἐν τοῖς
[2, 11]	{οἷον) ἀρχὴν πλοῦτον δόξαν τιμὴν	τὰ	τοιαῦτα· ἔστιν οὖν ὁ καλὸς
[2, 3]	βελτίστων καὶ συμφορωτάτων. Διὸ οὐδὲ	τὰ	τοιαῦτα εὐβουλίας ἂν δόξειεν, τὰ
[2, 11]	οὐκ ἂν αἱρετὰ εἴη, ἀλλὰ	τὰ	τοιαῦτα ὅσα αὐτὸν μὴ βλάψει,
[2, 8]	πάσχων μηθέν) Ἔχει δὲ καὶ	τὰ	τοιαῦτα πάλιν ἀπορίαν. Συμβαίνει γὰρ
[2, 10]	εὐτυχῆ λέγομεν, καὶ ὅλως ᾧ	τὰ	τοιαῦτα τῶν ἀγαθῶν ὑπάρχει, ὧν
[2, 8]	μὲν καθόλου ἐπιστήμην ἔχειν, ὅτι	τὰ	τοιαῦτα φαῦλα καὶ βλαβερά, μὴ
[2, 8]	ὁ ἀκρατής, ψεκτὰ εἶναι δεῖ	τὰ	ὑποκείμενα· τιμὴ μὲν οὖν καὶ
[2, 8]	ἔχει, ᾗ θεωρεῖ καὶ ἐξετάζει	τὰ	φαῦλα; Ἀλλὰ πάλιν οὐκ ἂν
[2, 8]	τοιοῦτος, ἀλλ´ ὁ τῷ πράττειν	τὰ	φαῦλα ἅμα τὸν λόγον σύμψηφον
[2, 8]	οὐδὲν ἄτοπον αὐτόν ἐστιν πράττειν	τὰ	φαῦλα ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην. Ὅμοιον
[2, 8]	προσθέσθαι τῇ ἡδονῇ καὶ πρᾶξαι	τὰ	φαῦλα, μὴ ἀκριβῶς εἰδότα ὅτι
[2, 8]	λόγον ἔχων ὀρθὸν καὶ τούτῳ	τὰ	φαῦλα ὄντα κρίνων καὶ τὰ
[2, 8]	ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς. Δυσιατότερα γὰρ	τὰ	φυσικὰ τῶν ἐξ ἔθους γενομένων
[2, 14]	φιλία, εἰ προσλάβοι βούλησιν τοῦ	τἀγαθὰ	δυνατὸς ὢν πρᾶξαι πράττειν ἐκείνου
[2, 17]	ἀπορία γίγνεται, πότερον ὁ πάντα	τἀγαθὰ	ἔχων καὶ ὢν αὐτάρκης προσδεήσεται
[2, 9]	ὥστ´ ἐπειδὴ ἐν τούτοις μὲν	τἀγαθὰ	καὶ ἡδονή, ἡ δ´ ἀπὸ
[2, 15]	Ἀλλ´ ὁρμῶσι μὲν ἅπαντες ἐπὶ	τἀγαθά,	καὶ οἴονται αὑτοῖς δεῖν μάλιστα
[2, 10]	τοιούτων τοῖς ἀξίοις ἀπονέμειν καὶ	τἀγαθὰ	καὶ τὰ κακά, ἡ δὲ
[2, 13]	ἂν μάλιστα βουλοίμεθα (καὶ γὰρ	τἀγαθὰ	καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ
[2, 10]	ἄνευ λόγου ἔχων ὁρμὴν πρὸς	τἀγαθά,	καὶ τούτων ἐπιτυγχάνων, τοῦτο δ´
[2, 17]	Ἐπεὶ γάρ, φησί, πάντα ἔχει	τἀγαθὰ	ὁ θεὸς καί ἐστιν αὐτάρκης,
[2, 11]	καλὸς κἀγαθὸς εἶναι· ἀλλ´ ᾧ	τἀγαθὰ	πάντα ὄντα ἀγαθά ἐστιν καὶ
[2, 13]	γὰρ ἄλλῳ μὲν εἶναι βουλόμεθα	τἀγαθά,	συζῆν μέντοι μετ´ ἄλλου. Ἀλλὰ
[2, 13]	ἀρετὴ τῷ σπουδαίῳ ὑπάρχει) καὶ	τἀγαθὰ	τούτῳ μάλιστα βουλοίμεθ´ ἄν, καὶ
[2, 5]	παρακολουθεῖ ἡ φρόνησις. Αἱρεῖται γὰρ	τἀγαθά,	ὑπὲρ ὧν ἀδικεῖ, τὰ ἁπλῶς
[2, 13]	φιλίαι ἐξ ὁμοιοπαθείας, ἐκ τοῦ	τἀγαθὸν	βούλεσθαί τινι εἶναι. Οὐκ ἔστιν
[2, 13]	οὖν οὐκ ἄλλο τι ἢ	τἀγαθόν.	Ἕτερον μὲν οὖν ἐστι τὸ
[2, 13]	τούτους· πάντα γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει,	τἀγαθὸν	καὶ τὸ ἡδὺ καὶ τὸ
[2, 13]	τοιαύτη φιλία. Φιλητὸν γὰρ ἦν	τἀγαθόν,	ὁ δὲ φαῦλος οὐ φιλητός·
[2, 13]	τὸ ζῆν καὶ τὸ βούλεσθαι	τἀγαθόν,	οὐκ ἄλλῳ τινί. Ἔτι ὁμοιοπαθεῖς
[2, 13]	φιλία, ἡ κατ´ ἀρετὴν καὶ	τἀγαθὸν	οὖσα, εἰκότως. Ἡ μὲν γὰρ
[2, 9]	ὑπὲρ τούτου οὕτως. Ἐπεὶ γὰρ	τἀγαθόν	φαμεν ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις
[2, 13]	Ἔσται μὲν οὖν. Ἐπειδὴ γὰρ	τἀγαθῷ	ἠκολούθει τὸ συμφέρον καὶ τὸ
[2, 13]	ἢ οὔ. Συνῆπται γάρ πως	τἀγαθῷ	τὸ αὐτῷ ἀγαθὸν καὶ τὸ
[2, 6]	ὁμοία ἡ ἀρετὴ αὕτη ἐστὶν	ταῖς	ἄλλαις. Ἐν μὲν γὰρ ταῖς
[2, 6]	ταῖς ἄλλαις. Ἐν μὲν γὰρ	ταῖς	ἄλλαις ἐπὶ ταὐτὰ καὶ ὁ
[2, 9]	ἡδονῆς εἰσιν ποιητικοί. {Ἀλλὰ δὴ	ταῖς	ἄλλαις ἐπιστήμαις οὐκ ἔστιν ἡ
[2, 19]	φίλοι. Οὐκ ἐγκαλοῦσι δὲ ἐν	ταῖς	ἄλλαις ὁμοίως, οἷον ἐν τῇ
[2, 9]	ἐπειδὴ τὸ ἀγαθὸν ἐν πάσαις	ταῖς	κατηγορίαις, καὶ ἡδονὴ ἂν εἴη
[2, 9]	γὰρ τἀγαθόν φαμεν ἐν πάσαις	ταῖς	κατηγορίαις λέγεσθαι (καὶ γὰρ ἐν
[2, 13]	Διὸ μᾶλλον αἱ διαφοραὶ ἐν	ταῖς	τοιαύταις φιλίαις γίνονται. Οἱ δ´
[2, 13]	τρεῖς. Ἔστιν δ´ ἐν ἁπάσαις	ταῖς	φιλίαις διαφορὰ γινομένη πρὸς ἀλλήλους,
[2, 5]	τις πράξειεν; Ἐν μὲν δὴ	ταῖς	φυσικαῖς ἀρεταῖς ἔφαμεν τὴν ὁρμὴν
[2, 8]	ἴδωμεν· ῥᾷον γὰρ οὕτως ἰδεῖν	τἀληθὲς	ἔσται. Σωκράτης μὲν οὖν ὁ
[2, 13]	καὶ τὸ εὖ εἶναι καὶ	τἆλλα	πάντα ἐν ταύταις ἐστίν. Ἔτι
[2, 5]	ἐπειδὰν μὴ ᾖ ἅμα πρᾶξαι	τἀνδρεῖα	καὶ τὰ δίκαια, πότερ´ ἄν
[2, 10]	ἄλλο τὴν τύχην ἄν τις	τάξειεν,	ὥστε δῆλον ὅτι τούτων ἄν
[2, 14]	τὴν τοῦ χείρονος καὶ κρείττονος	τάξιν	ἔχων ἐν τῇ φιλίᾳ. Αὕτη
[2, 11]	μὲν οἷον τὰς ἀρετὰς καὶ	τὰς	ἀπ´ ἀρετῆς πράξεις, ἀγαθὰ δὲ
[2, 8]	ταῦτ´ ἐστίν· ἀναγκαῖον δὲ λῦσαι	τὰς	ἀπορίας. Πρῶτον μὲν οὖν τὴν
[2, 11]	οὔ, καὶ καλὰ μὲν οἷον	τὰς	ἀρετὰς καὶ τὰς ἀπ´ ἀρετῆς
[2, 12]	ΙΒ' Ὑπὲρ δὲ τοῦ κατὰ	τὰς	ἀρετὰς ὀρθῶς πράττειν εἴρηται μέν,
[2, 13]	καὶ αἱ ἐν ἀνισότητι, εἰς	τὰς	διῃρημένας τρεῖς. Ἔστιν δ´ ἐν
[2, 14]	ὑπάρχειν· ὥσπερ δὲ καὶ κατὰ	τὰς	ἐπιστήμας ὁρῶμεν ἔχον, οὕτω πως
[2, 9]	διαμαρτάνουσιν οἱ ταύτας φάσκοντες εἶναι	τὰς	ἡδονὰς γενέσεις. Οἴονται γάρ, ἐπειδὴ
[2, 9]	Οἷς ὅμοιον πεπόνθασιν οἱ πάσας	τὰς	ἡδονὰς γενέσεις φάσκοντες εἶναι καὶ
[2, 8]	τὴν ὀργὴν ἢ ἡ περὶ	τὰς	ἡδονάς; Ἔστιν οὖν ἡ περὶ
[2, 9]	τῷ τοιούτῳ λόγῳ ἀναιρήσεις καὶ	τὰς	καθ´ ἕκαστα λεγομένας ἀρετάς. Ἡ
[2, 8]	ὁ γὰρ καρτερῶν καὶ ὑπομένων	τὰς	λύπας, οὗτος καρτερικὸς ἐστίν. Πάλιν
[2, 8]	γὰρ περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας	τὰς	σωματικὰς ὁ ἁπλῶς ἀκρατής. Δῆλον
[2, 9]	εἰδέναι ἄλλας ἡδονὰς ἀλλ´ ἢ	τὰς	σωματικάς, ταύτας τε ὁρᾶν γενέσεις
[2, 8]	κρατοίη, οὐκ ἐπαινετός. Οὐ δὴ	τὰς	τοιαύτας ζητοῦμεν νῦν ἀκρασίας οὐδ´
[2, 1]	ὁ ἐν τούτοις παραχωρῶν, καὶ	ταῦθ´	αἱρούμενος ἃ ὁ νομοθέτης ἐβούλετο
[2, 8]	{ἐποίουν) συμβαίνειν. Ἀλλὰ δὴ καὶ	ταῦτ´	ἄν τις ἀπορήσειεν· ἐπεὶ γὰρ
[2, 10]	τί. Πρῶτον μὲν οὖν ἐπὶ	ταῦτ´	ἄν τις ἐλθὼν καὶ ἐπιβλέψας
[2, 13]	εἰσίν, ἢ τὸ συμφέρον, ἅμα	ταῦτ´	ἀπολείπει καὶ ἡ φιλία οὐ
[2, 8]	μὲν οὖν τὴν ἀπορίαν παρέχοντα	ταῦτ´	ἐστίν· ἀναγκαῖον δὲ λῦσαι τὰς
[2, 8]	καλά, ἡ γὰρ ἐπιθυμία ἐπὶ	ταῦτα	ἀγέτω (ὁ δὲ λόγος κωλύσει·
[2, 13]	ἀρετή, ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ ἀμφότερα	ταῦτα	ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον γὰρ εἰ μή
[2, 8]	καὶ γεῦσις {ὁ οὖν περὶ	ταῦτα	ἀκρατής, οὗτος ἁπλῶς ἂν {καὶ)
[2, 13]	ἐναντιώτατα ποιῆσαι πῦρ καὶ ὕδωρ,	ταῦτα	ἀλλήλοις χρήσιμα εἰσίν. Τὸ γὰρ
[2, 6]	μὲν μέχρι τούτου· μετὰ δὲ	ταῦτα	ἀναγκαῖόν ἐστιν ἑτέραν ἀρχὴν ποιησαμένοις
[2, 5]	ἐκτὸς καὶ τῶν περὶ σῶμα.	Ταῦτα	γὰρ εἰς ὑπερβολὴν γινόμενα χείρους
[2, 8]	ἄρα τὰ καλὰ πράττειν (ἐπὶ	ταῦτα	γὰρ ἡ ἐπιθυμία ἤγαγεν) ὁ
[2, 10]	οὐκ ἄνευ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν,	ταῦτα	δὲ γίνεται ἀπὸ τῆς εὐτυχίας,
[2, 17]	διάξει. Εἰ τοίνυν τούτων δεήσεται,	ταῦτα	δὲ μὴ ἐνδέχεται ἄνευ φιλίας,
[2, 17]	καλὰ καὶ ἡδέα καὶ ἀναγκαῖα,	ταῦτα	δὲ μὴ ἐνδέχεται εἶναι ἄνευ
[2, 8]	σύμφησιν ταῦτα καὶ δοκεῖ αὐτῷ	ταῦτα	δεῖν πράττειν, ἐν αὐτῷ ἡ
[2, 8]	ἐπιθυμῶν μέν, μὴ πράττων δὲ	ταῦτα	διὰ τὸν λόγον· οὐκοῦν ὁ
[2, 8]	ἣν ζητοῦμεν ἀκρασίαν, ἤδη περὶ	ταῦτα	δόξειεν ἂν〉 εἶναι. Ἠπορεῖτο δὲ
[2, 13]	πρὸς τὰ ἔμψυχα, καὶ πρὸς	ταῦτα	ἐν οἷς ἐστι τὸ ἀντιφιλεῖν.
[2, 14]	φιλεῖν ἐν τῇ συγγενικῇ, καὶ	ταῦτα	ἐν τῇ πατρὶ πρὸς υἱόν.
[2, 13]	ἐκείνῃ γὰρ τῇ φιλίᾳ πάντα	ταῦτα	ἐνυπάρχει· καὶ γὰρ συζῆν μετ´
[2, 8]	καὶ ἐναντιουμένων λόγων συνεπισκεψάμενοι καὶ	ταῦτα	ἐξετάσαντες τὴν ἀλήθειαν ὑπὲρ αὐτῶν
[2, 17]	διὰ πάθος· πολλοῖς δὲ ἡμῶν	ταῦτα	ἐπισκοτεῖ πρὸς τὸ κρίνειν ὀρθῶς)
[2, 13]	ἐπὶ τούτων γινομένη φιλία πάντα	ταῦτα	ἔχουσα· πολλάκις γὰρ ἄλλῳ μὲν
[2, 8]	τι ὑπάρχει〉 καὶ τὰ κακὰ	ταῦτα;	Ἢ δῆλον ὅτι ἐκεῖνος, καὶ
[2, 8]	δὲ καὶ ἐντεῦθεν, ὅτι περὶ	ταῦτα	ἡ ἀκρασία· ἐπεὶ γὰρ ψεκτὸς
[2, 5]	τοῦτό ἐστι, τὸ ὀρθῶς δύνασθαι	ταῦτα	θεωρεῖν, ὁμοίως ὥσπερ ἐπὶ τῶν
[2, 8]	τις οἷος οἴεσθαι, ἃ πράττει,	ταῦτα	καὶ βέλτιστα εἶναι αὑτῷ καὶ
[2, 12]	τοιοῦτον· ἆρά γε ἔργῳ εἰδήσας	ταῦτα	καὶ δὴ εὐδαίμων ἔσομαι; Οἴονται
[2, 8]	ὄντα καὶ ὁ λόγος σύμφησιν	ταῦτα	καὶ δοκεῖ αὐτῷ ταῦτα δεῖν
[2, 10]	οὐδένα· ἐφ´ ἡμῖν γάρ ἐστι	ταῦτα	καὶ ἔχειν καὶ μὴ ἔχειν.
[2, 17]	ἡδὺ καὶ ἀναγκαῖον. Εἰ τοίνυν	ταῦτα	καλὰ καὶ ἡδέα καὶ ἀναγκαῖα,
[2, 9]	εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ δὲ	ταῦτα	λεκτέον ἂν εἴη περὶ ἡδονῆς,
[2, 6]	τῶν παθῶν ἦν μεσότης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ταῦτα	μὲν μέχρι τούτου· μετὰ δὲ
[2, 13]	μερῶν, ἐπειδή ἐστι πλείω, ὅταν	ταῦτα	μὴ ὁμονοῶσιν, τότε εἶναι πρὸς
[2, 8]	τόν τε λόγον τὸν περὶ	ταῦτα	ὀρθόν, ὁ δ´ ἐγκρατὴς ὁ
[2, 8]	τόν τε λόγον τὸν περὶ	ταῦτα	ὀρθόν· ὥστ´ ἀκολουθήσει τῷ σώφρονι
[2, 13]	ἄνθρωπον, καὶ ἰατρικὴν τὴν ἐπιστήμην·	ταῦτα	οὐχ ὁμοίως λέγονται, ἀλλὰ τὸ
[2, 8]	ὀργὴν καὶ δόξαν (περὶ γὰρ	ταῦτα	πάντα δοκοῦσιν ἀκρατεῖς εἶναι) ἢ
[2, 16]	αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα· αὑτῷ γὰρ	ταῦτα	περιποιεῖται κάλλιστα ὄντα. Ἔστι μὲν
[2, 13]	συζῆν μέντοι μετ´ ἄλλου. Ἀλλὰ	ταῦτα	πότερον φιλίας δεῖ εἰπεῖν, ἢ
[2, 9]	τὰ κατ´ ἀρετήν, καὶ ἡδέως	ταῦτα	πράττειν· ἆρα οὐ πολλῷ μᾶλλον
[2, 8]	αὐτοὶ εἰδότες ὅτι φαῦλα ὅμως	ταῦτα	πράττουσιν. Ἐπεὶ δ´ οὖν ἔστιν
[2, 19]	φιλεῖν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Μετὰ δὲ	ταῦτα	σκεπτέον ἂν εἴη πῶς δεῖ
[2, 12]	οὐδ´ ἐνταῦθα παραδίδωσιν τὸ εἰδῆσαι	ταῦτα	τὴν χρῆσιν (ἡ γὰρ εὐδαιμονία
[2, 13]	τελείαν· ἐν ἀμφοτέραις γὰρ πάντα	ταῦτα	ὑπάρχει· καὶ γὰρ {καὶ) τὸ
[2, 1]	ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Μετὰ δὲ	ταῦτα	ὑπὲρ ἐπιεικείας δέοι ἂν τὴν
[2, 8]	μὴ μέντοι γε ὅτι ἐστὶν	ταῦτα	φαῦλα ἐπὶ μέρους εἰδέναι, ὥστε
[2, 8]	ἑτέρων ὄντων. Περὶ μὲν γὰρ	ταὐτά·	ἀλλ´ ὃ μὲν πρακτικὸς περὶ
[2, 13]	εἰσὶν μὲν αἱ αὐταί, περὶ	ταὐτὰ	δέ πως καὶ ἐκ τῶν
[2, 14]	ἔχουσιν περὶ ἃ νοοῦσιν ἐπὶ	ταὐτά.	Εἰ γὰρ ἐννοοῦσιν ἀμφότεροι ἄρχειν,
[2, 6]	μὲν γὰρ ταῖς ἄλλαις ἐπὶ	ταὐτὰ	καὶ ὁ λόγος καὶ τὰ
[2, 2]	καὶ ὁ εὐγνώμων ἐστὶν περὶ	ταὐτὰ	περὶ ἃ καὶ ἡ ἐπιείκεια,
[2, 17]	ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, αὐτοὶ δὲ λανθάνομεν	ταὐτὰ	ποιοῦντες· τοῦτο δὲ γίνεται δι´
[2, 3]	γε εὐβουλία ἐστὶ μὲν περὶ	ταὐτὰ	τῇ φρονήσει (περὶ γὰρ τὰ
[2, 13]	εἶναι καὶ τἆλλα πάντα ἐν	ταύταις	ἐστίν. Ἔτι δὲ ἴσως ἂν
[2, 13]	εἰς τρία εἴδη, καὶ ἐν	ταύταις	ἠπορεῖτο, πότερον ἐν ἰσότητι ἡ
[2, 8]	οὐ μόνον ὁ ἐπιθυμιῶν ἐνουσῶν	ταύτας	κατέχων διὰ τὸν λόγον, ἀλλὰ
[2, 9]	ἡδονὰς ἀλλ´ ἢ τὰς σωματικάς,	ταύτας	τε ὁρᾶν γενέσεις τε οὔσας
[2, 9]	εἰσὶ γενέσεις, ἀλλὰ διαμαρτάνουσιν οἱ	ταύτας	φάσκοντες εἶναι τὰς ἡδονὰς γενέσεις.
[2, 8]	ψεκταί· διὸ εἰκότως ὁ περὶ	ταύτας	ὢν μᾶλλον τοῦ δέοντος, οὗτος
[2, 16]	φίλῳ αὑτῷ τὸ καλὸν περιποιεῖται,	ταύτῃ	ἐξίσταται τῶν τοιούτων. Ἔστι μὲν
[2, 7]	θηριότητα. Ἡ δὲ ἀντικειμένη ἀρετὴ	ταύτῃ	ἐστὶν ἀνώνυμος, ἔστιν δ´ ἡ
[2, 13]	φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως ἡδύς,	ταύτῃ	καὶ φίλος. Καὶ ὁ φαῦλός
[2, 13]	προσδεῖται ὁ ἕτερος τοῦ ἑτέρου,	ταύτῃ	ὄντες φίλοι ἐν τῇ κατὰ
[2, 8]	οὖν μὴ ἐνεργῇ τῇ ἐπιστήμῃ	ταύτῃ,	οὐδὲν ἄτοπον αὐτόν ἐστιν πράττειν
[2, 13]	ἴσως τὸ αὐτὸ αὐτοῖς συμφέρει,	ταύτῃ	φίλοι. Ὁρῶμεν γὰρ τοῦτο γινόμενον,
[2, 13]	πάλιν αὖ συμφέρων, ᾗ συμφέρων,	ταύτῃ	φίλος. Ἀλλ´ οὐκ ἔσται γε
[2, 13]	ᾗ ἐστιν φαῦλος ὢν ἡδύς,	ταύτῃ	φίλος· πάλιν αὖ συμφέρων, ᾗ
[2, 8]	γὰρ ἐδόκει εἶναι ἐπιστήμην ἔχοντα	ταύτην	ἀποβάλλειν ἢ μεταπίπτειν. Ὁ δ´
[2, 13]	αὐτῷ παρασκευάζον ὥσπερ τροφὴν τινά,	ταύτην	δὲ τοσαύτην, ὅσης κρατήσειεν ἄν〉
[2, 8]	Ἔστιν γὰρ διαφορὰν ἔχουσα πρὸς	ταύτην	διὰ τὸν λόγον, ὃς ἀποτρέπει
[2, 8]	καθόλου, τὴν δὲ δευτέραν ὑπὸ	ταύτην	τε καὶ ἐπὶ μέρους. Οἷον
[2, 6]	οὐκ ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις, ἐπὶ δὲ	ταύτης	ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις ὅ τε λόγος
[2, 9]	{δὲ) διακείσεται ὑπὸ τῆς γραμματικῆς	ταύτης	ὁ γραμματικὸς ἄλλῳ ὁτῳοῦν ἔχοντι
[2, 8]	τρίχας διατρώγουσιν. Εἰ οὖν τις	ταύτης	τῆς ἡδονῆς κρατεῖ, οὐκ ἔστιν
[2, 12]	τὴν ἐνέργειαν τούτων οὐκ ἔστι	ταύτης	τῆς πραγματείας τὸ παραδιδόναι· οὐδὲ
[2, 13]	τῷ σπουδαίῳ ὁ φαῦλος διὰ	ταὐτό·	διὰ γὰρ τὴν ἔνδειαν τὴν
[2, 13]	ᾗ δὲ φιλίᾳ μὴ διὰ	ταὐτὸ	φίλοι ἐσμέν, μᾶλλον αἱ διαφοραί.
[2, 3]	εὐβουλίας ἂν δόξειεν, τὰ ἀπὸ	ταὐτομάτου	συμβαίνοντα κατὰ τρόπον· οἷς γὰρ
[2, 14]	ἐν τούτοις οὐχ ᾗ νοοῦσι	ταὐτόν,	ἀλλ´ ᾗ ἅμα τῷ ταὐτὸν
[2, 13]	εἶναι, τὸ δὲ συμφέρον οὐδέποτε	ταὐτόν·	διὸ ἡ διὰ τὸ συμφέρον
[2, 8]	ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ καρτερία	ταὐτόν	ἐστιν; Ἢ οὔ; Ἡ μὲν
[2, 8]	καὶ ἡ μαλακία οὐκ ἔστιν	ταὐτόν·	ἡ μὲν γὰρ μαλακία ἐστὶν
[2, 9]	φαύλη ἡδονή. Οὐ γάρ ἐστι	ταὐτὸν	καὶ ἵππῳ καὶ ἀνθρώπῳ, ὁμοίως
[2, 14]	ταὐτόν, ἀλλ´ ᾗ ἅμα τῷ	ταὐτὸν	νοεῖν προαίρεσιν ἔχουσιν περὶ ἃ
[2, 13]	οὐδὲν κωλύσει καὶ φαύλοις οὖσιν	ταὐτόν	τι συμφέρειν. Βεβαιοτάτη μὲν οὖν
[2, 14]	ἐν τοῖς πρακτοῖς μετὰ βουλήσεως	ταὐτοῦ.	Περὶ ἄρχοντος ἄρα κατάστασιν ἐν
[2, 13]	οὐδὲ ἀλλότριαι ἀλλήλων, ἀλλ´ ἀπὸ	ταὐτοῦ	πως ἠρτημέναι εἰσίν. Οἷον φαμὲν
[2, 13]	ῥᾴδιον γενέσθαι; Οἱ γοῦν κόλακες	ταχέως	προσεδρεύσαντες φίλοι μὲν οὐκ εἰσίν,
[2, 8]	γὰρ ἐν τοῖς ἐπάνω τόν	τε	δεινὸν καὶ τὸν φρόνιμον ὡς
[2, 1]	ἂν τὴν ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι, τί	τέ	ἐστι καὶ ἐν τίσι καὶ
[2, 8]	οἱ δὲ τοιοῦτοι ψεκτοί. Ἔτι	τέ	ἐστιν τῷ λόγῳ προλαβόντα μηθὲν
[2, 8]	περὶ σῶμα ἐστίν, οἷον ἁφή	τε	καὶ γεῦσις {ὁ οὖν περὶ
[2, 14]	μὲν ὧν τὸ αὐτὸ τέλος	τε	καὶ ἐνέργεια, καὶ οὐκ ἄλλο
[2, 8]	τὴν δὲ δευτέραν ὑπὸ ταύτην	τε	καὶ ἐπὶ μέρους. Οἷον ἐπίσταμαι
[2, 9]	ὡς τέλος, ἀλλὰ μεθ´ ἡδονῆς	τε	καὶ οὐκ ἄνευ ἡδονῆς. Ἔστιν
[2, 13]	καὶ αἱ φιλίαι αὗται, ἥ	τε	κατὰ τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ
[2, 13]	καὶ αὗται αἱ φιλίαι, ἥ	τε	κατὰ τὸ ἡδὺ καὶ ἡ
[2, 8]	ὁ ἐπιθυμίας ἔχων φαύλας τόν	τε	λόγον τὸν περὶ ταῦτα ὀρθόν·
[2, 8]	μὴ ἔχων ἐπιθυμίας φαύλας τόν	τε	λόγον τὸν περὶ ταῦτα ὀρθόν,
[2, 6]	δὲ ταύτης ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις ὅ	τε	λόγος καὶ τὰ πάθη. Ἔστι
[2, 13]	ὅταν συμφωνῶσι πρὸς ἄλληλα ὅ	τε	λόγος καὶ τὰ πάθη (οὕτω
[2, 8]	οὕτω γένοιτ´ ἂν ἀκρατής, ὅ	τε	λόγος προκαταλαβὼν οὐκ ἂν ἰάσαιτο.
[2, 9]	ἀλλ´ ἢ τὰς σωματικάς, ταύτας	τε	ὁρᾶν γενέσεις τε οὔσας καὶ
[2, 9]	σωματικάς, ταύτας τε ὁρᾶν γενέσεις	τε	οὔσας καὶ μὴ σπουδαίας, ὅλως
[2, 8]	τι ὑπάρχει, ἢ ᾧ ἀγαθόν	τέ	τι ὑπάρχει〉 καὶ τὰ κακὰ
[2, 13]	αἱ φιλίαι οὐχ ὡσαύτως, ἥ	τε	τῶν σπουδαίων ἡ διὰ τὸ
[2, 8]	καὶ τούτων κρατῶν ἢ οἷός	τε	ὢν πάσχειν· οὐδέτερον δὲ τούτων
[2, 5]	ἀρεταὶ γίνονται, οὔθ´ ἡ φρόνησις	τελεία	ἄνευ τῶν ἄλλων ἀρετῶν, ἀλλὰ
[2, 5]	ἑλέσθαι {καὶ) παρέσται καὶ ἡ	τελεία	ἀρετὴ ὑπάρξει, ἣν ἔφαμεν μετὰ
[2, 13]	ἡ τῶν σπουδαίων καὶ ἡ	τελεία	φιλία· ἡ δὲ κατ´ ἀνομοιότητα
[2, 13]	ἀναφέροντες λέγομεν ἢ εἰς τὴν	τελείαν·	ἐν ἀμφοτέραις γὰρ πάντα ταῦτα
[2, 13]	φιλίας δεῖ εἰπεῖν, ἢ τῆς	τελείας	φιλίας τῆς κατ´ ἀρετὴν πάθη;
[2, 9]	εἶναι ἀρετῆς ἐνέργειαν ἐν βίῳ	τελείῳ,	ἡ δ´ ἀρετή ἐστι περὶ
[2, 8]	μᾶλλον τοῦ δέοντος, οὗτος ἀκρατὴς	τελέως	λέγεται. Ἐπειδὴ δέ ἐστι τῶν
[2, 11]	Καλὸς κἀγαθὸς γάρ, φασίν, ὅταν	τελέως	σπουδαῖος ᾖ. Ἐπὶ γὰρ τῆς
[2, 11]	κακῶς λεγόμενον τοὔνομα ἐπὶ τοῦ	τελέως	σπουδαίου, ἡ καλοκἀγαθία. Καλὸς κἀγαθὸς
[2, 9]	οὐκ ἔστιν ἡ ἡδονὴ ὡς	τέλος,	ἀλλὰ μεθ´ ἡδονῆς τε καὶ
[2, 14]	τέλος (τὸ γὰρ αὐλεῖν καὶ	τέλος	αὐτῷ ἐστι καὶ ἐνέργεια) ἀλλ´
[2, 13]	οὐ γάρ ἐστιν οὐδὲν αὐτοῖς	τέλος	κοινὸν ὑπὲρ οὗ ἀμφισβητοῦσιν, οἷον
[2, 14]	ἄλλο τι παρὰ τὴν ἐνέργειαν	τέλος,	οἷον τῷ αὐλητῇ ἡ αὐτὴ
[2, 14]	τῇ οἰκοδομικῇ (καὶ γὰρ ἕτερον	τέλος	παρὰ τὴν ἐνέργειαν) ἔστιν οὖν
[2, 14]	τις, οὐδὲν δέ ἐστιν ἄλλο	τέλος	παρὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ φιλεῖν,
[2, 14]	ἔστι μὲν ὧν τὸ αὐτὸ	τέλος	τε καὶ ἐνέργεια, καὶ οὐκ
[2, 13]	τοιούτων ὧν τὸ αὐτό ἐστι	τέλος	τῆς φιλίας, οἷον εἰ ἀμφότεροι
[2, 14]	αὐλητῇ ἡ αὐτὴ ἐνέργεια καὶ	τέλος	(τὸ γὰρ αὐλεῖν καὶ τέλος
[2, 10]	ἐνταῦθα οὐχ ἧττόν ἐστι τὸ	τεταγμένον	καὶ τὸ ἀεὶ ὡσαύτως, ἡ
[2, 13]	τούτων ἢ τυγχάνειν ἢ οἴεσθαι	τεύξεσθαι.	Εἰσὶν δὲ καὶ τοιαῦται φιλίαι
[2, 13]	τῷ συμφέροντι ἡ ἀρετή, ἀλλὰ	τῇ	ἀρετῇ ἀμφότερα ταῦτα ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον
[2, 13]	τῇ ἡδονῇ ἡ ἀρετή, ἀλλὰ	τῇ	ἀρετῇ ἡ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ. Πότερον
[2, 9]	λόγος φαύλως διακείμενος καὶ χρώμενος	τῇ	ἀρετῇ κακῶς αὐτῇ χρήσεται) τὸ
[2, 9]	εἰ δὲ τοῦτ´ ἔσται, συμβήσεται	τῇ	ἀρετῇ κακῶς χρῆσθαι (ὁ γὰρ
[2, 18]	ἀλλὰ συμμέτρους τῷ καιρῷ καὶ	τῇ	αὐτοῦ ὁρμῇ πρὸς τὸ φιλεῖν.
[2, 9]	ὥστε τοῦτ´ ἂν εἴη ἴδιον,	τῇ	γε φαύλῃ φύσει ἡ φαύλη
[2, 8]	τῇ μὲν καθόλου ἐπιστήμῃ ἐπίσταμαι,	τῇ	δ´ ἐπὶ μέρους οὔ. Γίνεται
[2, 8]	δεῖ δοῦναι, ἔδωκαν, καὶ ἐν	τῇ	δόσει διήμαρτον· πολλάκις γὰρ δέον
[2, 14]	ὄντα ποίημα, τῇ μνήμῃ καὶ	τῇ	ἐλπίδι ἀγόμενος· διὸ μᾶλλον φιλεῖ
[2, 19]	πῶς δεῖ χρῆσθαι φίλῳ ἐν	τῇ	ἐν ἴσοις φίλοις φιλίᾳ.
[2, 4]	ποτε τοῦ δικαίου ἐστὶν τὸ	τῇ	ἐντεύξει τὸ ἴσον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι
[2, 8]	δ´ ἕτερον τὸ ἐνεργεῖν ἤδη	τῇ	ἐπιστήμῃ. Ἀκρατὴς οὖν ἐστιν ὁ
[2, 8]	Ὥσπερ γὰρ καθεύδοντι ἔοικεν, καὶ	τῇ	ἐπιστήμῃ οὐκ ἐνεργεῖ. Λύεται δὴ
[2, 8]	αὐτῇ· ὅταν οὖν μὴ ἐνεργῇ	τῇ	ἐπιστήμῃ ταύτῃ, οὐδὲν ἄτοπον αὐτόν
[2, 10]	ἀρτίως ἔφαμεν, συνεργὸς ἂν εἴη	τῇ	εὐδαιμονίᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Περὶ μὲν
[2, 9]	γε ἡδονῆς. Οἱ δὲ καὶ	τῇ	ἡδονῇ δυσχεραίνοντες καὶ οὐκ οἰόμενοι
[2, 8]	ὑπάρχει, ᾧ οὔτι πειθαρχεῖ, ἀλλὰ	τῇ	ἡδονῇ ἐνδίδωσιν, καὶ καταμαλακίζεται καὶ
[2, 13]	γὰρ συντέτηκεν. Οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ	τῇ	ἡδονῇ ἡ ἀρετή, ἀλλὰ τῇ
[2, 8]	συγγνώμην ἄν τις ἀποδοίη προσθέσθαι	τῇ	ἡδονῇ καὶ πρᾶξαι τὰ φαῦλα,
[2, 13]	οὐκ ὀρθῶς· οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ	τῇ	ἡδονῇ καὶ τῷ συμφέροντι ἡ
[2, 13]	ἀντικαταλλάττεσθαι τοῦ συμφέροντος, οὔτε ὁ	τῇ	ἡδονῇ ὑπερέχων ἀξίαν τῆς ἡδονῆς
[2, 7]	ἡ ἀρετὴ ἡ τῇ κακίᾳ	τῇ	θηριότητι ἀντικειμένη. Θέλει δὲ τῇ
[2, 7]	Διὸ ἀνώνυμος ἡ ἀρετὴ ἡ	τῇ	κακίᾳ τῇ θηριότητι ἀντικειμένη. Θέλει
[2, 14]	οὖν ἡ αἰτία {καὶ) ἐν	τῇ	κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ δόξειεν
[2, 13]	ἑτέρου, ταύτῃ ὄντες φίλοι ἐν	τῇ	κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ εἰσίν.
[2, 13]	καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι ἔχει τι	τῇ	κεραμῖδι ὅμοιον ἡ κύων, ὡς
[2, 8]	ὑγιῆ ποιῆσαι. Ἔστιν οὖν ὃ	τῇ	μὲν καθόλου ἐπιστήμῃ ἐπίσταμαι, τῇ
[2, 14]	τὸν υἱὸν αὑτοῦ ὄντα ποίημα,	τῇ	μνήμῃ καὶ τῇ ἐλπίδι ἀγόμενος·
[2, 14]	ἐστι καὶ ἐνέργεια) ἀλλ´ οὐ	τῇ	οἰκοδομικῇ (καὶ γὰρ ἕτερον τέλος
[2, 18]	ἐπὶ πολὺ ἀφικνεῖσθαι. Οὔτε γὰρ	τῇ	ὄψει ἐπὶ πολὺ ὁρῶμεν, ἀλλ´
[2, 14]	τῇ συγγενικῇ, καὶ ταῦτα ἐν	τῇ	πατρὶ πρὸς υἱόν. Καὶ διὰ
[2, 19]	ταῖς ἄλλαις ὁμοίως, οἷον ἐν	τῇ	πατρὸς πρὸς υἱὸν οὐκ ἔστιν
[2, 8]	εἴπῃ ὁ δεσπότης δός μοι,	τῇ	προθυμίᾳ ἐξενεχθέντες, πρὸ τοῦ ἀκοῦσαι
[2, 9]	ἡδονή· διὰ δὴ τὸ ἅμα	τῇ	προσφορᾷ ἐκεῖνο τὸ μόριον τὸ
[2, 9]	ψυχῆς ᾧ ἡδόμεθα, ὃ ἅμα	τῇ	προσφορᾷ ἐνεργεῖ. Διὸ οὐκ ἔστιν
[2, 9]	τι μέρος ᾧ ἡδόμεθα ἅμα	τῇ	προσφορᾷ ὧν ἐσμεν ἐνδεεῖς, τοῦτο
[2, 14]	πως ἐγγίνεται τὸ φιλεῖν ἐν	τῇ	συγγενικῇ, καὶ ταῦτα ἐν τῇ
[2, 19]	τοῖς ἴσοις φίλοις καὶ ἐν	τῇ	τοι〉 αύτῃ φιλίᾳ τὸ τοιοῦτον
[2, 7]	τῇ θηριότητι ἀντικειμένη. Θέλει δὲ	τῇ	τοιαύτῃ ἀντικεῖσθαι ἡ θεία καὶ
[2, 13]	Πότερον δὲ καὶ δεῖ ἐν	τῇ	τῶν σπουδαίων φιλίᾳ τὴν ἡδονὴν
[2, 8]	ἡ γὰρ θηριότης ὄνομά ἐστιν	τῇ	ὑπερβαλλούσῃ κακίᾳ διὰ τί; Δι´
[2, 14]	καὶ κρείττονος τάξιν ἔχων ἐν	τῇ	φιλίᾳ. Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ
[2, 14]	δ´ ὁμόνοιά ἐστιν μὲν σύνεγγυς	τῇ	φιλίᾳ, ἐὰν τὴν ὁμόνοιαν λάβῃς
[2, 13]	ἀρετὴν πάθη; Ἐν ἐκείνῃ γὰρ	τῇ	φιλίᾳ πάντα ταῦτα ἐνυπάρχει· καὶ
[2, 5]	συνεργοῦσί πως μετ´ ἀλλήλων ἐπακολουθοῦσαι	τῇ	φρονήσει. Οὐχ ἧττον δὲ καὶ
[2, 3]	εὐβουλία ἐστὶ μὲν περὶ ταὐτὰ	τῇ	φρονήσει (περὶ γὰρ τὰ πρακτά
[2, 8]	τοιοῦτός ἐστιν οἷος φαῦλός τις	τῇ	φύσει εἶναι, διὰ τοῦτο καὶ
[2, 10]	ἐν γὰρ τῇ ψυχῇ ἔνεστιν	τῇ	φύσει τοιοῦτον ᾧ ὁρμῶμεν ἀλόγως
[2, 8]	αὐτὸν ἔδει εἶναι, εἰ αὐτὸς	τῇ	φύσει τοιοῦτος ἦν οἷος ὁ
[2, 9]	ἀποκαθίστασθαί ἐστι τὸ τοῦ ἐνδεοῦς	τῇ	φύσει, τούτου τὴν ἀναπλήρωσιν γενέσθαι,
[2, 6]	Ἔστι δὲ τρία τὰ ἐν	τῇ	ψυχῇ γινόμενα, καθ´ ἃ φαῦλοι
[2, 10]	δ´ ἐστὶ φύσεως· ἐν γὰρ	τῇ	ψυχῇ ἔνεστιν τῇ φύσει τοιοῦτον
[2, 5]	ἄν τις οὐδὲν τοιοῦτον ἐν	τῇ	ψυχῇ ᾧ δυνήσῃ καὶ ἄρχειν
[2, 9]	οὐδέν. Τοῦτο δὲ πάσχουσι διὰ	τὴν	ἄγνοιαν. Οἷς ὅμοιον πεπόνθασιν οἱ
[2, 13]	πρὸς αὑτοὺς φιλία, ὥσπερ καὶ	τὴν	ἀδικίαν ἔφαμεν πρὸς αὑτὸν εἶναι.
[2, 13]	ὁμονοῶσιν, τότε εἶναι πρὸς αὑτὸν	τὴν	ἀδικίαν. Ὁμοίως οὖν τούτῳ καὶ
[2, 8]	λόγων συνεπισκεψάμενοι καὶ ταῦτα ἐξετάσαντες	τὴν	ἀλήθειαν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς τὸ
[2, 8]	γὰρ τοῖς δικασταῖς φυσικὴν εἶναι	τὴν	ἁμαρτίαν. Εἰ δή τις τοῦ
[2, 9]	τοῦ ἐνδεοῦς τῇ φύσει, τούτου	τὴν	ἀναπλήρωσιν γενέσθαι, ἔστιν δέ, ὡς
[2, 9]	ἀγαθὸν ἡ ἐπιστήμη, ἂν ποιῇ	τὴν	ἀπὸ τῆς ἐπιστήμης ἡδονήν; Καὶ
[2, 8]	ἄν τις. Τὰ μὲν οὖν	τὴν	ἀπορίαν παρέχοντα ταῦτ´ ἐστίν· ἀναγκαῖον
[2, 9]	διὸ μᾶλλον ἀρχῇ ἔοικεν πρὸς	τὴν	ἀρετὴν τὸ πάθος εὖ διακείμενον
[2, 9]	οὐκ ἐὰν ἀπὸ τοῦ λόγου	τὴν	ἀρχὴν λάβῃ πρὸς τὰ καλά,
[2, 18]	ἀποστήσῃς τοῦ συμμέτρου, ἐλλείπει διὰ	τὴν	ἀσθένειαν τῆς φύσεως, οὔτ´ ἐπ´
[2, 9]	τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖν, ἢ διὰ	τὴν	αὐτοῦ ἐνέργειαν, οἴονται γένεσιν εἶναι
[2, 12]	μὴ κωλύῃ τὸ λογιστικὸν ἐνεργεῖν	τὴν	αὑτοῦ ἐνέργειαν. Τότε γὰρ ἡ
[2, 9]	παρὰ φύσιν εἰς φύσιν ἑκάστῳ	τὴν	αὑτοῦ· ὥστε τοῦτ´ ἂν εἴη
[2, 13]	καὶ τὰ ἄψυχα, οὐκ ὀρθῶς.	Τὴν	γὰρ φιλίαν ἐνταῦθά φαμεν εἶναι
[2, 9]	πρῶτον ἂν εἴη λεκτέον, πρὸς	τὴν	γένεσιν, καὶ πειρατέον τὸν λόγον
[2, 9]	ἡστινοσοῦν. Ἐὰν ἔχῃ γὰρ Λάμπρος	τὴν	γραμματικήν, ὁμοίως {δὲ) διακείσεται ὑπὸ
[2, 8]	ἁμαρτήσεται· ἔχει γὰρ τὴν καθόλου,	τὴν	δ´ ἐπὶ μέρους οὔ. Οὐδὲν
[2, 9]	εὐδαιμονίας ἡμῖν ἐστιν ὁ λόγος,	τὴν	δ´ εὐδαιμονίαν διωρίκαμεν καὶ φαμὲν
[2, 9]	ὑπὲρ εὐδαιμονίας ἐστὶν ὁ λόγος,	τὴν	δ´ εὐδαιμονίαν οἴονται πάντες ἤτοι
[2, 10]	ἔχουσι πρὸς τὸ πράττειν τι.	Τὴν	δ´ εὐτυχίαν οὐκ ἔχομεν οἰκείῳ
[2, 9]	φασιν εἶναι τὴν ἡδονὴν γένεσιν,	τὴν	δὲ γένεσιν ἀτελές τι, τὸ
[2, 8]	εἶναι τὴν μὲν πρώτην καθόλου,	τὴν	δὲ δευτέραν ὑπὸ ταύτην τε
[2, 15]	τὸ καλὸν αἵρεσιν φίλαυτος ἔσται·	τὴν	δὲ κατὰ τὸ συμφέρον καὶ
[2, 12]	ἀλλ´ ἐκ τοῦ τούτοις χρήσασθαι.	Τὴν	δὲ χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν
[2, 13]	ἡδονὴν γὰρ ποιησάμενοι τὴν φιλίαν,	τὴν	δι´ ἀρετὴν οἴονται δεῖν αὐτοῖς
[2, 13]	ποιῇ ὃ δ´ ἐλλείπῃ, κατὰ	τὴν	ἔλλειψιν τὸ ἔγκλημα καὶ ἡ
[2, 9]	καὶ ὑπερβολῆς γίνονται, τῷ ἢ	τὴν	ἔνδειαν ἀναπληροῦσθαι ἢ τῆς ὑπερβολῆς
[2, 13]	φαῦλος διὰ ταὐτό· διὰ γὰρ	τὴν	ἔνδειαν τὴν τῆς ἀρετῆς, παρ´
[2, 13]	γὰρ εὐπόρῳ ὁ πένης διὰ	τὴν	ἔνδειαν ὧν ὁ πλούσιος εὐπορεῖ
[2, 12]	τῷ μανθάνοντι τὴν χρῆσιν καὶ	τὴν	ἐνέργειαν, ἀλλὰ τὴν ἕξιν μόνον·
[2, 14]	(καὶ γὰρ ἕτερον τέλος παρὰ	τὴν	ἐνέργειαν) ἔστιν οὖν ἡ φιλία
[2, 14]	καὶ οὐκ ἄλλο τι παρὰ	τὴν	ἐνέργειαν τέλος, οἷον τῷ αὐλητῇ
[2, 14]	δέ ἐστιν ἄλλο τέλος παρὰ	τὴν	ἐνέργειαν τοῦ φιλεῖν, ἀλλὰ τοῦτο
[2, 12]	χρήσασθαι. Τὴν δὲ χρῆσιν καὶ	τὴν	ἐνέργειαν τούτων οὐκ ἔστι ταύτης
[2, 4]	τὸ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδιδόναι	τὴν	ἔντευξιν, τοῦτο καὶ δικαίου καὶ
[2, 13]	ἐπὶ τὴν τῶν σπουδαίων φιλίαν,	τὴν	ἐξ ἁπάντων τούτων οὖσαν, καὶ
[2, 12]	οὐδεμία τὴν χρῆσιν παραδίδωσιν, ἀλλὰ	τὴν	ἕξιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' Ἐφ´ ἅπασι
[2, 12]	χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν, ἀλλὰ	τὴν	ἕξιν μόνον· οὕτως οὐδ´ ἐνταῦθα
[2, 12]	ἐστὶν ἐνέργεια, ὡς φαμέν) ἀλλὰ	τὴν	ἕξιν, οὐδ´ ἐν τῷ εἰδέναι
[2, 8]	τὰς ἀπορίας. Πρῶτον μὲν οὖν	τὴν	ἐπὶ τῆς ἐπιστήμης· ἄτοπον γὰρ
[2, 1]	ταῦτα ὑπὲρ ἐπιεικείας δέοι ἂν	τὴν	ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι, τί τέ ἐστι
[2, 8]	μέρους εἰδέναι, ὥστε οὕτως ἔχων	τὴν	ἐπιστήμην ἁμαρτήσεται· ἔχει γὰρ τὴν
[2, 8]	διττόν, ὧν τὸ μέν ἐστι	τὴν	ἐπιστήμην ἔχειν (ἐπίστασθαι γάρ φαμεν
[2, 8]	οὔ. Γίνεται οὖν ἁμαρτία τῷ	τὴν	ἐπιστήμην ἔχοντι καὶ ἐνταῦθα, οἷον
[2, 8]	τοίνυν ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς τοῦ	τὴν	ἐπιστήμην ἔχοντος ἡ αὐτὴ ἁμαρτία
[2, 8]	πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐκβάλλει τότε	τὴν	ἐπιστήμην ἢ μεταπίπτει. Ἄτοπον γὰρ
[2, 8]	ἐστιν πράττειν τὰ φαῦλα ἔχοντα	τὴν	ἐπιστήμην. Ὅμοιον γάρ ἐστιν ὥσπερ
[2, 8]	τῶν καθευδόντων. Οὗτοι γὰρ ἔχοντες	τὴν	ἐπιστήμην ὅμως ἐν τῷ ὕπνῳ
[2, 13]	ἰατρικὸν τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἰατρικὴν	τὴν	ἐπιστήμην· ταῦτα οὐχ ὁμοίως λέγονται,
[2, 8]	Ἀκρατὴς οὖν ἐστιν ὁ ἔχων	τὴν	ἐπιστήμην τῶν καλῶν, οὐκ ἐνεργῶν
[2, 8]	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς, τὸν ἔχοντα	τὴν	ἐπιστήμην φαῦλόν τι πράττειν. Ἔστι
[2, 10]	εὐτυχία, ἀλλ´ οὖν πρός γε	τὴν	εὐδαιμονίαν ἡ τοιαύτη ἂν εἴη
[2, 13]	ἀγαθόν, συμπαραληπτέα ἂν εἴη πρὸς	τὴν	εὐδαιμονίαν. Πρῶτον μὲν οὖν ἴσως
[2, 10]	ἤδη ἐπὶ τοῖς τοιούτοις οἰκειότερον	τὴν	εὐτυχίαν ἐροῦμεν· τὸν γὰρ εὐγενῆ
[2, 9]	σπουδαίας, ὅλως οὐκ οἴονται εἶναι	τὴν	ἡδονὴν ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´ οὖν
[2, 13]	τῷ συμφέροντι ὑπερέχων ἀξίαν οἴεται	τὴν	ἡδονὴν ἀντικαταλλάττεσθαι τοῦ συμφέροντος, οὔτε
[2, 13]	Ὅταν γὰρ ἡ φιλία λάβῃ	τὴν	ἡδονὴν ἀρχήν, δι´ ἣν φίλοι
[2, 9]	Πρῶτον μὲν γάρ φασιν εἶναι	τὴν	ἡδονὴν γένεσιν, τὴν δὲ γένεσιν
[2, 13]	ἐν τῇ τῶν σπουδαίων φιλίᾳ	τὴν	ἡδονὴν εἶναι, ἢ οὐ δεῖ;
[2, 13]	τὸ συμφέρον, ἡ δὲ κατὰ	τὴν	ἡδονὴν ἐν τοῖς φορτικοῖς καὶ
[2, 9]	δυσχεραίνοντες καὶ οὐκ οἰόμενοι δεῖν	τὴν	ἡδονὴν ἐναριθμεῖσθαι τοῖς ἀγαθοῖς, ἀλλὰ
[2, 8]	ὅτι οὐ δεῖ, πρὸς δὲ	τὴν	ἡδονὴν ἐνδιδοὺς καὶ καταμαλακιζόμενος, ὁ
[2, 13]	συμμεταπίπτει· ὁμοίως καὶ ἡ κατὰ	τὴν	ἡδονήν. Ἡ μὲν οὖν τῶν
[2, 8]	ἐπιτιμητέα ἐστίν, ἡ δὲ πρὸς	{τὴν)	ἡδονὴν ὁρμὴ ψεκτή γε. Ἔστιν
[2, 9]	σπουδαία. Ἀλλ´ οἱ φάσκοντες εἶναι	τὴν	ἡδονὴν οὐ σπουδαίαν πεπόνθασιν οἷον
[2, 9]	τοιούτῳ τῶν ἄλλων ὑπερέχειν· καὶ	τὴν	ἡδονὴν οὖν, εἰ μέλλει ἀγαθὸν
[2, 9]	αὐτοῦ ἐνέργειαν, οἴονται γένεσιν εἶναι	τὴν	ἡδονὴν τῷ τὴν προσφορὰν δήλην
[2, 9]	τινες λέγοντες οὐκ οἴονται δεῖν	τὴν	ἡδονὴν ὡς ἐν ἀγαθοῦ μέρει
[2, 5]	ποιητικά, ἀλλ´ ὅμως οὐκ ἔχομεν	τὴν	ἰατρικὴν ἐπιστήμην· οὐ γὰρ ἔτι
[2, 8]	τὴν ἐπιστήμην ἁμαρτήσεται· ἔχει γὰρ	τὴν	καθόλου, τὴν δ´ ἐπὶ μέρους
[2, 9]	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς ἔχον	τὴν	κακίαν κρατεῖ τοῦ λόγου εὖ
[2, 13]	τὸ ἡδὺ φιλῶν οὐ φιλεῖ	τὴν	κατὰ τὸ ἀγαθὸν φιλίαν, οὐδὲ
[2, 13]	γε τὴν φιλίαν φίλος, ἀλλὰ	τὴν	κατὰ τὸ ἡδὺ ἢ κατὰ
[2, 13]	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος ζητεῖ	τὴν	κατὰ τὸ συμφέρον φιλίαν· ᾗ
[2, 2]	δὲ δὴ πράττειν {καὶ) κατὰ	τὴν	κρίσιν τοῦ ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'
[2, 13]	κύων, ὡς διὰ τὸ ὅμοιον	τὴν	κύνα φοιτῶσαν. Πάλιν δ´ αὖ
[2, 14]	φιλίᾳ, ἐὰν τὴν ὁμόνοιαν λάβῃς	τὴν	κυρίως λεγομένην. Εἰ γάρ τις
[2, 8]	συμβήσεται. Ἐνδέχεται γὰρ τὸν ἀκρατῆ	τὴν	μὲν καθόλου ἐπιστήμην ἔχειν, ὅτι
[2, 15]	δὲ συμφέροντα καὶ ἡδέα ἐκστήσεται.	Τὴν	μὲν οὖν κατὰ τὸ καλὸν
[2, 8]	τὸν συλλογισμόν, καὶ τούτων εἶναι	τὴν	μὲν πρώτην καθόλου, τὴν δὲ
[2, 9]	παθῶν εὖ διακειμένων καὶ ἐχόντων	τὴν	οἰκείαν ἀρετήν, εἰ δὲ τοῦτ´
[2, 9]	εὖ διακείμενος τοῖς πάθεσιν ἔχουσι	τὴν	οἰκείαν ἀρετὴν σύμμετρος ᾖ, καὶ
[2, 13]	φιλία. Τὰ δὴ τοιαῦτα, οἷον	τὴν	ὁμοιοπάθειαν καὶ τὸ εὖ ζῆν
[2, 14]	μὲν σύνεγγυς τῇ φιλίᾳ, ἐὰν	τὴν	ὁμόνοιαν λάβῃς τὴν κυρίως λεγομένην.
[2, 8]	ἡδονάς; Ἔστιν οὖν ἡ περὶ	τὴν	ὀργὴν ἀκρασία ὁμοία τῶν παίδων
[2, 8]	πότερον ψεκτοτέρα ἐστὶν ἡ περὶ	τὴν	ὀργὴν ἢ ἡ περὶ τὰς
[2, 8]	ἄλλα ἀκρασιῶν λεγομένων ἡ περὶ	τὴν	ὀργὴν οὖσα ἀκρασία ψεκτοτάτη, πότερον
[2, 5]	δὴ ταῖς φυσικαῖς ἀρεταῖς ἔφαμεν	τὴν	ὁρμὴν μόνον {δεῖν) τὴν πρὸς
[2, 9]	οὐ πολλῷ μᾶλλον ἐνεργήσει κατὰ	τὴν	πρᾶξιν; Καὶ ἐὰν μέν γε
[2, 13]	καὶ τὰ ἄλλα, ἤτοι εἰς	τὴν	πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς φιλίαν ἀναφέροντες
[2, 13]	τὸν θεὸν φιλίαν ἐπιζητοῦμεν οὔτε	τὴν	πρὸς τὰ ἄψυχα, ἀλλὰ τὴν
[2, 13]	τὴν πρὸς τὰ ἄψυχα, ἀλλὰ	τὴν	πρὸς τὰ ἔμψυχα, καὶ πρὸς
[2, 5]	ἔφαμεν τὴν ὁρμὴν μόνον {δεῖν)	τὴν	πρὸς τὸ καλὸν ὑπάρχειν ἄνευ
[2, 13]	τῶν τοιούτων. Διὸ δὴ οὔτε	τὴν	πρὸς τὸν θεὸν φιλίαν ἐπιζητοῦμεν
[2, 9]	γένεσιν εἶναι τὴν ἡδονὴν τῷ	τὴν	προσφορὰν δήλην εἶναι, τὸ δὲ
[2, 17]	αὐταρκείας οὐ τῆς τοῦ θεοῦ	τὴν	σκέψιν ποιούμεθα, ἀλλ´ ἀνθρωπίνης, πότερον
[2, 13]	φιλίαν ἀναφέροντες λέγομεν ἢ εἰς	τὴν	τελείαν· ἐν ἀμφοτέραις γὰρ πάντα
[2, 13]	ταὐτό· διὰ γὰρ τὴν ἔνδειαν	τὴν	τῆς ἀρετῆς, παρ´ οὗ οἴεται
[2, 13]	φιλία, ὥστε εἰκὸς τὴν φιλίαν	τὴν	τοιαύτην ἀμετάπτωτον εἶναι, τὸ δὲ
[2, 9]	ἂν συμβαίνειν δόξειεν. Πρὸς δὴ	τὴν	τοιαύτην ἀπορίαν ῥᾴδιον ἀντειπεῖν καὶ
[2, 9]	τι, τὸ δὲ ἀγαθὸν οὐδέποτε	τὴν	τοῦ ἀτελοῦς χώραν ἔχειν. Δεύτερον
[2, 14]	ἁπλῶς ἐν οἷς ἐστιν ὁ	τὴν	τοῦ χείρονος καὶ κρείττονος τάξιν
[2, 10]	γε τούτων εἰς οὐδὲν ἄλλο	τὴν	τύχην ἄν τις τάξειεν, ὥστε
[2, 10]	Οὔτε γὰρ ἂν εἴποι τις	τὴν	τύχην ὥς ἐστι φύσις. Ἡ
[2, 13]	ἐστίν, βαδίζει ὁ τοιοῦτος ἐπὶ	τὴν	τῶν σπουδαίων φιλίαν, τὴν ἐξ
[2, 13]	διαμφισβητοῦντες γὰρ πρὸς ἀλλήλους κατὰ	τὴν	ὑπεροχὴν οὐ μένουσιν φίλοι ὄντες.
[2, 13]	ὀρθῶς. Δι´ ἡδονὴν γὰρ ποιησάμενοι	τὴν	φιλίαν, τὴν δι´ ἀρετὴν οἴονται
[2, 13]	ἣν ἡ φιλία, ὥστε εἰκὸς	τὴν	φιλίαν τὴν τοιαύτην ἀμετάπτωτον εἶναι,
[2, 13]	οὐκ ἔστιν {κατ´) ἐκείνην γε	τὴν	φιλίαν φίλος, ἀλλὰ τὴν κατὰ
[2, 5]	ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν τὸ μέγιστον ἀγαθὸν	τὴν	φρόνησιν. Ἢ οὐκ ἂν δόξειεν
[2, 12]	ἐνταῦθα παραδίδωσιν τὸ εἰδῆσαι ταῦτα	τὴν	χρῆσιν (ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν
[2, 12]	ἄλλων ἐπιστημῶν παραδίδωσι τῷ μανθάνοντι	τὴν	χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν, ἀλλὰ
[2, 12]	οὐδὲ γὰρ ἄλλη ἐπιστήμη οὐδεμία	τὴν	χρῆσιν παραδίδωσιν, ἀλλὰ τὴν ἕξιν.
[2, 12]	συμβάλλεσθαι καὶ συμπαρορμᾶν πρὸς τὸ	τὴν	ψυχὴν ἐπιτελεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον
[2, 5]	ἐπιτήδειος διαιτᾶσθαι, καὶ ὁ φαῦλος	τὴν	ψυχὴν οὕτως ἐπιτήδειος διάγειν, μηθὲν
[2, 5]	ὀλίγα σιτία προσενεκτέον· τῷ δὲ	τὴν	ψυχὴν φαύλην ἔχοντι πρὸς τὸ
[2, 9]	ἀπὸ τῆς ὄψεως ἡδοναὶ καὶ	τῆς	ἀκοῆς καὶ τοῦ διανοεῖσθαι βέλτισται
[2, 9]	αἱ ἀπὸ τῆς ὄψεως καὶ	τῆς	ἀκοῆς καὶ τῶν τοιούτων οὖσαι,
[2, 8]	τοῦ ἀκολάστου. Ἔστι δὲ καὶ	τῆς	ἀκρασίας δύο εἴδη, ἣ μὲν
[2, 8]	καὶ ἄλλος τις λόγος ἐπὶ	τῆς	ἀκρασίας ὃς παρεῖχεν ἀπορίαν, ὡς
[2, 9]	οὐκ ἐνδέχεται ἄνευ ἡδονῆς εἶναι	τῆς	ἀπ´ αὐτῆς γινομένης. Ἄλλος ἦν
[2, 9]	οὐχ, ὥσπερ οἴονται οἱ ἄλλοι,	τῆς	ἀρετῆς ἀρχὴ καὶ ἡγεμών ἐστιν
[2, 7]	ἀρετή· ὁ γὰρ θεὸς βελτίων	τῆς	ἀρετῆς καὶ οὐ κατ´ ἀρετήν
[2, 13]	διὰ γὰρ τὴν ἔνδειαν τὴν	τῆς	ἀρετῆς, παρ´ οὗ οἴεται αὑτῷ
[2, 5]	Οὔ, φησίν. Ἀλλ´ ἀπὸ μὲν	τῆς	ἀρετῆς τιμὴ γίνεται, ἡ δὲ
[2, 11]	τελέως σπουδαῖος ᾖ. Ἐπὶ γὰρ	τῆς	ἀρετῆς τὸν καλὸν κἀγαθὸν λέγουσιν,
[2, 17]	θεὸς θεάσεται, ἀφείσθω· ὑπὲρ δὲ	τῆς	αὐταρκείας οὐ τῆς τοῦ θεοῦ
[2, 13]	κυνός ποτε ἀεὶ καθευδούσης ἐπὶ	τῆς	αὐτῆς κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα τὸν Ἐμπεδοκλέα,
[2, 13]	τί ποτε ἡ κύων ἐπὶ	τῆς	αὐτῆς κεραμῖδος καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι
[2, 5]	γινομένη. Ἢ τοῦτο οὐκ ἀληθές;	Τῆς	γὰρ ἀρετῆς εἰ καὶ ἄλλα
[2, 5]	ἐπίδοσιν βαδίζουσα μεγέθους χείρους ποιήσει·	τῆς	γὰρ τιμῆς ἡ ἀρετὴ αἰτία,
[2, 9]	ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν ἔχει, οἷον	τῆς	γραμματικῆς ἢ ἄλλης ἡστινοσοῦν. Ἐὰν
[2, 9]	γραμματικήν, ὁμοίως {δὲ) διακείσεται ὑπὸ	τῆς	γραμματικῆς ταύτης ὁ γραμματικὸς ἄλλῳ
[2, 9]	φαύλης φύσεως ἡ κατάστασις φαύλη,	τῆς	δὲ σπουδαίας σπουδαία. Ἀλλ´ οἱ
[2, 5]	τὸ αὑτῷ ἀγαθόν, ἀλλὰ διαμαρτάνει.	Τῆς	δὲ φρονήσεως τοῦτό ἐστι, τὸ
[2, 8]	λόγον· διὸ ψεκτή ἐστι μᾶλλον	τῆς	δι´ ὀργὴν ἀκρασίας. Ἡ μὲν
[2, 9]	προελυπήθη. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῆς	διανοίας ἔστι θεωροῦντά τι ἥδεσθαι
[2, 8]	δ´ αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ	τῆς	δόξης· οὐθὲν γὰρ διαφέρει δόξαν
[2, 13]	γὰρ ἀπὸ τῆς παντελοῦς φιλίας,	τῆς	ἐν τοῖς σπουδαίοις, καὶ αὗται
[2, 5]	ἄνευ δὲ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς	τῆς	ἐπὶ τὸ καλόν. Οὐδ´ ἐναντιώσεται
[2, 8]	οὐκ ἐάσει πράττειν, ὑπὸ δὲ	τῆς	ἐπιθυμίας ἀγόμενος πράσσει (τοιοῦτος γὰρ
[2, 8]	Πρῶτον μὲν οὖν τὴν ἐπὶ	τῆς	ἐπιστήμης· ἄτοπον γὰρ ἐδόκει εἶναι
[2, 8]	εἶναι καὶ ἀμετάπειστον, οὐθὲν διοίσει	τῆς	ἐπιστήμης, δόξης ἐχούσης τὸ πιστεύειν
[2, 9]	ἐπιστήμη, ἂν ποιῇ τὴν ἀπὸ	τῆς	ἐπιστήμης ἡδονήν; Καὶ πότερον ἐμπόδιον
[2, 10]	τῆς ὁρμῆς τῶν ἀγαθῶν ἐστι	τῆς	ἐπιτεύξεως. Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ
[2, 10]	ἄλλο ἐστίν, καὶ ἄνευ ὁρμῆς	τῆς	ἐπιτυγχανούσης τῶν ἀγαθῶν αἰτία λεγομένη,
[2, 14]	ὁ δ´ υἱὸς χάριν ὀφείλει	τῆς	εὐεργεσίας; Αὕτη μὲν οὖν ἡ
[2, 10]	ἐπιμελεῖσθαι. Λοιπὸν τοίνυν καὶ οἰκειότατον	τῆς	εὐτυχίας ἐστὶν ἡ φύσις. Ἔστιν
[2, 10]	ἀγαθῶν, ταῦτα δὲ γίνεται ἀπὸ	τῆς	εὐτυχίας, οἷον ἀρτίως ἔφαμεν, συνεργὸς
[2, 13]	ὁ τῇ ἡδονῇ ὑπερέχων ἀξίαν	τῆς	ἡδονῆς ἐν τῷ συμφέροντι χάριν
[2, 9]	προστιθέασιν· ἐγγὺς οὖν τὸ ἀλύπως	τῆς	ἡδονῆς ἐστίν. Διόπερ λεκτέον ὑπὲρ
[2, 8]	διατρώγουσιν. Εἰ οὖν τις ταύτης	τῆς	ἡδονῆς κρατεῖ, οὐκ ἔστιν ἐπαινετός,
[2, 9]	καὶ ἐν Ἰλεῖ. Ἀλλ´ ἐπὶ	τῆς	ἡδονῆς οὐχ´ οὕτως. Ἡ γὰρ
[2, 9]	πάντα πέφυκεν ἐφίεσθαι, ὥστ´ εἰ	τῆς	ἡδονῆς πάντ´ ἐφίεται, ἀγαθὸν ἂν
[2, 8]	ἀκρατοῦς. Ἔτι ὥσπερ καὶ ἐπὶ	τῆς	θηριότητος ἧς ἐλέγομεν κακίας οὐκ
[2, 13]	εἰπεῖν, ἢ τῆς τελείας φιλίας	τῆς	κατ´ ἀρετὴν πάθη; Ἐν ἐκείνῃ
[2, 8]	ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´ ἐκρατήθη ὑπὸ	τῆς	μέθης, ἀπαλλαγέντες δὲ τῆς μέθης
[2, 9]	ἄλλη, ἐμπόδιον, οἷον ἡ ἀπὸ	τῆς	μέθης ἡδονὴ ἐμπόδιόν ἐστι τοῦ
[2, 9]	οὐχ´ οὕτως. Ἡ γὰρ ἀπὸ	τῆς	μέθης ἡδονὴ καὶ ἡ ἀπὸ
[2, 8]	ὑπὸ τῆς μέθης, ἀπαλλαγέντες δὲ	τῆς	μέθης πάλιν οἱ αὐτοὶ εἰσίν.
[2, 9]	φασίν, εἰς φύσιν καθίστη, ὥστε	τῆς	μὲν φαύλης φύσεως ἡ κατάστασις
[2, 10]	ἔοικεν αὕτη ἐκ τῶν πραγμάτων	τῆς	μεταπτώσεως γίνεσθαι, καὶ κατὰ συμβεβηκὸς
[2, 8]	Ὅμοιον δὲ πέπονθε τούτῳ ὁ	τῆς	ὀργῆς ἀκρατής· ὅταν γὰρ ἀκούσῃ
[2, 10]	ἧς ἐν αὐτῷ ἡ ἀρχὴ	τῆς	ὁρμῆς τῶν ἀγαθῶν ἐστι τῆς
[2, 9]	ὥστε δῆλον ὅτι αἱ ἀπὸ	τῆς	ὄψεως ἡδοναὶ καὶ τῆς ἀκοῆς
[2, 9]	ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας δὲ αἱ ἀπὸ	τῆς	ὄψεως καὶ τῆς ἀκοῆς καὶ
[2, 13]	τὸ φιλητέον· εἰσὶν γὰρ ἀπὸ	τῆς	παντελοῦς φιλίας, τῆς ἐν τοῖς
[2, 12]	ἐνέργειαν τούτων οὐκ ἔστι ταύτης	τῆς	πραγματείας τὸ παραδιδόναι· οὐδὲ γὰρ
[2, 8]	αὐτῷ καὶ φανεροῦ ὄντος ἄνευ	τῆς	προσθέσεως, περὶ ἃ ἐστίν· ἔστιν
[2, 8]	τοιούτῳ λόγῳ προκαταλαβὼν ὁ ἐκ	τῆς	προσφάτου φαντασίας ἀκρατὴς οὐδὲν πείσεται
[2, 9]	ἡδονὰς γενέσεις. Οἴονται γάρ, ἐπειδὴ	τῆς	προσφορᾶς γινομένης γίνεται ἡδονή, διὰ
[2, 13]	πότερον φιλίας δεῖ εἰπεῖν, ἢ	τῆς	τελείας φιλίας τῆς κατ´ ἀρετὴν
[2, 17]	ὑπὲρ δὲ τῆς αὐταρκείας οὐ	τῆς	τοῦ θεοῦ τὴν σκέψιν ποιούμεθα,
[2, 17]	εὖ ποιεῖν ἔχοντα τὰ παρὰ	τῆς	τύχης ἀγαθά, τίνα εὖ ποιήσει;
[2, 10]	δὲ τύχη καὶ τὰ ἀπὸ	τῆς	τύχης ὡς ἀληθῶς ὡς ἂν
[2, 5]	γὰρ μεσότης ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς	τῆς	τῶν παθῶν ἦν μεσότης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 9]	ἢ τὴν ἔνδειαν ἀναπληροῦσθαι ἢ	τῆς	ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι· διὸ γένεσις δοκεῖ
[2, 13]	ἢ ἀρετῇ, ὁ δὲ φιλότιμος	τῆς	ὑπεροχῆς ὀρέγεται. Καὶ οὐκ οἴονται
[2, 14]	εὔνοια. Οὐκ ἔστιν δὲ χωρὶς	τῆς	φιλίας ἡ εὔνοια, ἀλλ´ ἐν
[2, 13]	ὧν τὸ αὐτό ἐστι τέλος	τῆς	φιλίας, οἷον εἰ ἀμφότεροι κατὰ
[2, 5]	ὁ αἱρούμενος. Οὔτε γὰρ ἄνευ	τῆς	φρονήσεως αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ γίνονται,
[2, 5]	ἐστὶν ἴδιον τοῦ φρονίμου καὶ	τῆς	φρονήσεως· ἄτοπον δὴ συμβαίνει τὸ
[2, 5]	οἶδεν. Τοῦτο δ´ ἐστὶν μάλιστα	τῆς	φρονήσεως, ὥστε τῷ ἀδίκῳ οὐ
[2, 9]	βελτίους ἂν εἴησαν αἱ καθεστηκυίας	τῆς	φύσεως ἐνέργειαι· αἱ γὰρ ἡδοναὶ
[2, 9]	ἐστιν ἡ ἡδονὴ καὶ καθισταμένης	τῆς	φύσεως καὶ καθεστηκυίας, οἷον καθισταμένης
[2, 18]	συμμέτρου, ἐλλείπει διὰ τὴν ἀσθένειαν	τῆς	φύσεως, οὔτ´ ἐπ´ ἀκοῆς, οὔτ´
[2, 5]	φρονήσεως εἶναι, οὐκ ἄνευ δὲ	τῆς	φυσικῆς ὁρμῆς τῆς ἐπὶ τὸ
[2, 12]	σώματος καὶ ψυχῆς τὸ σῶμα	τῆς	ψυχῆς ἕνεκεν, καὶ τότ´ ἐροῦμεν
[2, 9]	ἐσμεν ἐνδεεῖς, τοῦτο τὸ μόριον	τῆς	ψυχῆς ἐνεργεῖ καὶ κινεῖται, ἡ
[2, 9]	προσφορᾷ ἐκεῖνο τὸ μόριον τὸ	τῆς	ψυχῆς ἐνεργεῖν, ἢ διὰ τὴν
[2, 13]	σπουδαίῳ· τούτῳ γὰρ μόνῳ τὰ	τῆς	ψυχῆς εὖ ἔχουσιν μέρη πρὸς
[2, 9]	ἐπεὶ οὖν τὸ ἄλογον μέρος	τῆς	ψυχῆς ἔχον τὴν κακίαν κρατεῖ
[2, 13]	ὡς ἔφαμεν σκοποῦντες ἐπὶ τῶν	τῆς	ψυχῆς μερῶν, ἐπειδή ἐστι πλείω,
[2, 12]	πράττειν, ὅταν τὸ ἄλογον μέρος	τῆς	ψυχῆς μὴ κωλύῃ τὸ λογιστικὸν
[2, 9]	προσφορὰν δήλην εἶναι, τὸ δὲ	τῆς	ψυχῆς μόριον ἄδηλον. Ὅμοιον οὖν
[2, 13]	ἡ τούτου· ἐπεὶ οὖν ἐστι	τῆς	ψυχῆς πλείω μέρη, τότ´ ἔσται
[2, 9]	δ´ οὔ. Ἐπειδὴ γάρ ἐστι	τῆς	ψυχῆς τι μέρος ᾧ ἡδόμεθα
[2, 12]	ὀρθὸν λόγον. Ἐπειδὴ γάρ τι	τῆς	ψυχῆς τὸ μὲν χεῖρον ἔχομεν
[2, 9]	τούτου· ἔστιν γὰρ μόριόν τι	τῆς	ψυχῆς ᾧ ἡδόμεθα, ὃ ἅμα
[2, 10]	τὸν λογισμὸν τὸν αὑτοῦ συνέβη	τι	ἀγαθὸν πρᾶξαι, εὐτυχῆ φαμέν, καὶ
[2, 16]	φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν οἷον καλόν	τι,	ἀλλ´ ἄνευ τούτων αὐτὸς ἑαυτὸν
[2, 14]	ὁμονοεῖ; Ἢ οὔ; Ἐπεὶ περί	τι	ἄλλο τοιοῦτον. Πρῶτον μὲν γὰρ
[2, 13]	ποιῶσιν ἢ ὑπηρετῶσιν ἢ ὅ	τι	ἂν τῶν τοιούτων· ὅταν μὲν
[2, 18]	περὶ ἕνα γέ τινα συμβαίνειν	τι	ἀτύχημα, ὧν γινομένων ἀναγκαῖον λυπεῖσθαι.
[2, 17]	ἄλλο τι θεάσεται, βέλτιον θεάσεταί	τι	αὑτοῦ. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἄτοπον, τὸ
[2, 8]	εἶναι) ἢ οὔ, ἀλλὰ περί	τι	ἀφωρισμένον ἐστὶν ἡ ἀκρασία, ἀπορήσειεν
[2, 8]	οὐκ ἔφασαν εἶναι ἐπιστήμην, ἄτοπόν	τι	γὰρ συμβαίνειν ἐποίουν· οἳ δὲ
[2, 17]	δ´ ὁ δαίμων εὖ διδῷ,	τί	δεῖ φίλων; Ὅθεν καὶ ἡ
[2, 8]	ἐστιν τῇ ὑπερβαλλούσῃ κακίᾳ διὰ	τί;	Δι´ οὐδὲν ἢ ὅτι ἀρχὴ
[2, 10]	ὥστε δῆλον ὅτι τούτων ἄν	τι	εἴη. Νοῦς μὲν δὴ καὶ
[2, 17]	ἄτοπον, τὸ τοῦ θεοῦ ἄλλο	τι	εἶναι βέλτιον. Αὐτὸς ἑαυτὸν ἄρα
[2, 14]	ἀεὶ μᾶλλον παρὰ τὸ αὑτοῦ	τι	εἶναι ποίημα τὸν υἱόν. Τοῦτο
[2, 10]	λόγος καὶ ἐπιστήμη παντελῶς ἀλλότριόν	τι	ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´
[2, 8]	ὅταν ἴδωμεν καλὴν γυναῖκα, εὐθέως	τι	ἐπάθομεν, καὶ ἀπὸ τοῦ πάθους
[2, 13]	καὶ ἐν τίσι καὶ περὶ	τί·	ἐπειδὴ γὰρ ὁρῶμεν παρὰ πάντα
[2, 12]	γὰρ αὐτὸν συμβάλλεσθαι πρὸς αἴσθησίν	τι.	Ἐπιζητήσειε δ´ ἄν τις ἴσως
[2, 6]	μὲν οὖν κακίας καὶ ἀρετῆς	τί	ἐστι καὶ ἐν τίσιν, εἴρηται
[2, 17]	ἐπὶ τὸν φίλον ἐπιβλέψας ἴδοι	τί	ἐστι καὶ ὁποῖός τις ὁ
[2, 13]	δή τις μετὰ τοῦτο ἐπισκέψαιτο	τί	ἐστι τὸ φιλητόν, ἔστιν οὖν
[2, 9]	φύσιν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ποῖόν	τί	ἐστιν ἐκ τῶν φαύλων, ἀλλ´
[2, 13]	ὑπὲρ φιλίας ἀναγκαῖόν ἐστιν εἰπεῖν,	τί	ἐστιν καὶ ἐν τίσι καὶ
[2, 13]	φιλητόν, ἔστιν οὖν οὐκ ἄλλο	τι	ἢ τἀγαθόν. Ἕτερον μὲν οὖν
[2, 9]	ἐπὶ τῆς διανοίας ἔστι θεωροῦντά	τι	ἥδεσθαι ἄνευ τοῦ προλυπηθῆναι. Ὥστ´
[2, 17]	θεάσεται; Εἰ μὲν γὰρ ἄλλο	τι	θεάσεται, βέλτιον θεάσεταί τι αὑτοῦ.
[2, 9]	οὐσίᾳ καὶ ἐν τῷ πρός	τι	καὶ ποσῷ καὶ πότε καὶ
[2, 3]	οὐκέτι ἂν εἴποις, ᾧ συνέβη	τι	κατὰ τρόπον, τοῦτον εὔβουλον, ἀλλ´
[2, 17]	θεὸς ἔσται αὐτὸς ἑαυτὸν θεώμενος.	Τί	μὲν οὖν ὁ θεὸς θεάσεται,
[2, 9]	Ἐπειδὴ γάρ ἐστι τῆς ψυχῆς	τι	μέρος ᾧ ἡδόμεθα ἅμα τῇ
[2, 9]	ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν. Διὰ	τί;	Ὅτι ἡ ἀρετὴ ἐν πάθει,
[2, 9]	ἅμα ἀμφοτέραις ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ διὰ	τί	οὐκ ἀγαθὸν ἡ ἐπιστήμη, ἂν
[2, 17]	τοῦτο γὰρ κάλλιστον καὶ οἰκειότατον.	Τί	οὖν θεάσεται; Εἰ μὲν γὰρ
[2, 8]	δόξαν, καὶ γὰρ οὗτοι ἄτοπόν	τι	πάλιν {ἐποίουν) συμβαίνειν. Ἀλλὰ δὴ
[2, 14]	καὶ ἐνέργεια, καὶ οὐκ ἄλλο	τι	παρὰ τὴν ἐνέργειαν τέλος, οἷον
[2, 17]	ὁ θεὸς καί ἐστιν αὐτάρκης,	τί	ποιήσει; Οὐ γὰρ καθευδήσει. Θεάσεται
[2, 8]	ἐγκρατὴς εἶναι, πότερον τῷ σώφρονί	τι	ποιήσει σφοδρὰς ἐπιθυμίας; Εἰ μὲν
[2, 12]	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	τί	ποτ´ ἐστί, καὶ ποῦ ἐστιν
[2, 8]	ἂν〉 εἶναι. Ἠπορεῖτο δὲ περὶ	τί	ποτ´ ἐστὶν ἡ ἀκρασία. Περὶ
[2, 13]	κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα τὸν Ἐμπεδοκλέα, διὰ	τί	ποτε ἡ κύων ἐπὶ τῆς
[2, 14]	πατρὶ πρὸς υἱόν. Καὶ διὰ	τί	ποτε ὁ πατὴρ τὸν υἱὸν
[2, 8]	εἴη ψεκτός. Εἰ γὰρ φαῦλόν	τι	πράττει μὴ ἀκριβῶς εἰδὼς ἀλλὰ
[2, 8]	τὸν ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην φαῦλόν	τι	πράττειν. Ἔστι γὰρ ὡς ἐπὶ
[2, 10]	καὶ ἐν τίσι καὶ περὶ	τί.	Πρῶτον μὲν οὖν ἐπὶ ταῦτ´
[2, 13]	κωλύσει καὶ φαύλοις οὖσιν ταὐτόν	τι	συμφέρειν. Βεβαιοτάτη μὲν οὖν καὶ
[2, 1]	δέοι ἂν τὴν ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι,	τί	τέ ἐστι καὶ ἐν τίσι
[2, 13]	κεραμῖδος καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι ἔχει	τι	τῇ κεραμῖδι ὅμοιον ἡ κύων,
[2, 10]	ὁρμὴν ἔχουσι πρὸς τὸ πράττειν	τι.	Τὴν δ´ εὐτυχίαν οὐκ ἔχομεν
[2, 12]	τὸν ὀρθὸν λόγον. Ἐπειδὴ γάρ	τι	τῆς ψυχῆς τὸ μὲν χεῖρον
[2, 9]	ἐπὶ τούτου· ἔστιν γὰρ μόριόν	τι	τῆς ψυχῆς ᾧ ἡδόμεθα, ὃ
[2, 9]	γένεσιν, τὴν δὲ γένεσιν ἀτελές	τι,	τὸ δὲ ἀγαθὸν οὐδέποτε τὴν
[2, 3]	εὐβουλία ἕξις ἢ διάθεσις ἤ	τι	τοιοῦτον ἡ ἐπιτευκτικὴ τῶν ἐν
[2, 10]	ἐρωτήσειε τὸν οὕτως ἔχοντα, διὰ	τί	τοῦτο ἀρέσκει σοι οὕτω πράττειν;
[2, 11]	δὲ τοιοῦτος ὢν οἷος ὑποστελλόμενός	τι	τῶν ἀγαθῶν πρὸς τὸ μὴ
[2, 13]	Ὁ γοῦν ἀκρατής, ὅταν πράξῃ	τι	τῶν καθ´ ἡδονήν, μετ´ οὐ
[2, 10]	ἡ εὐτυχία ἐν τῷ ἀγαθόν	τι	ὑπάρξαι παρὰ λόγον καὶ ἐν
[2, 8]	διάκειται χεῖρον, ᾧ μηδὲν ἀγαθόν	τι	ὑπάρχει, ἢ ᾧ ἀγαθόν τέ
[2, 8]	ὑπάρχει, ἢ ᾧ ἀγαθόν τέ	τι	ὑπάρχει〉 καὶ τὰ κακὰ ταῦτα;
[2, 14]	ἰδεῖν ἢ ἀπὸ τοῦ ἀκοῦσαί	τι	ὑπέρ τινος ἀγαθὸν εὖνοι γινόμεθα·
[2, 8]	εἰ δόξαν οἵαν λέγομεν, πράττειν	τι	φαῦλον. Ἔστι γὰρ τὸ ἐπίστασθαι
[2, 17]	Οὐ γὰρ καθευδήσει. Θεάσεται δή	τι,	φησίν· τοῦτο γὰρ κάλλιστον καὶ
[2, 8]	ὁρμὴ ἐγένετο πρὸς τὸ πρᾶξαί	τι	ὧν ἴσως οὐ δεῖ) ἡ
[2, 8]	τοιαῦται· εἰσὶ γάρ τινες οἱ	τίλλοντες	τρίχας διατρώγουσιν. Εἰ οὖν τις
[2, 5]	Ἀλλ´ ἀπὸ μὲν τῆς ἀρετῆς	τιμὴ	γίνεται, ἡ δὲ τιμὴ μεγάλη
[2, 5]	ἀρετῆς τιμὴ γίνεται, ἡ δὲ	τιμὴ	μεγάλη γινομένη χείρους ποιεῖ· ὥστε
[2, 8]	ψεκτὰ εἶναι δεῖ τὰ ὑποκείμενα·	τιμὴ	μὲν οὖν καὶ δόξα καὶ
[2, 5]	εἴη σπουδαῖος· οὔτε δὴ ἡ	τιμὴ	οὔτε ἡ ἀρχὴ ποιήσει τὸν
[2, 8]	μὲν ἐκτός, οἷον πλοῦτος ἀρχὴ	τιμὴ	φίλοι δόξα, τὰ δ´ ἀναγκαῖα
[2, 8]	τοιούτων τὸν ἀκρατῆ προστιθέντες, περὶ	τιμὴν	ἀκρατὴς ἢ δόξαν ἢ ὀργήν.
[2, 8]	ἐπαινεῖται γάρ πως ὁ περὶ	τιμὴν	ἀκρατής· φιλότιμος γάρ τις {ἐστίν)
[2, 8]	πάντα, οἷον περὶ χρήματα καὶ	τιμὴν	καὶ ὀργὴν καὶ δόξαν (περὶ
[2, 8]	ἡ ἀκρασία. Περὶ μὲν οὖν	τιμὴν	οὐκ ἔστιν ἁπλῶς ἀκρατής· ἐπαινεῖται
[2, 11]	δὲ {οἷον) ἀρχὴν πλοῦτον δόξαν	τιμὴν	τὰ τοιαῦτα· ἔστιν οὖν ὁ
[2, 5]	ὁ σπουδαῖος παραγενομένης αὐτῷ ἢ	τιμῆς	ἢ ἀρχῆς μεγάλης μὴ χρήσεται
[2, 5]	μεγέθους χείρους ποιήσει· τῆς γὰρ	τιμῆς	ἡ ἀρετὴ αἰτία, ὥστε καὶ
[2, 5]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν, ἀρχῆς	τιμῆς	κάλλους μεγέθους. Πότερον οὖν καὶ
[2, 8]	μὲν οὖν ἀκρατοῦς ἡ ἀρχὴ	τιμιώτατον	ὂν εὖ διάκειται, τοῦ δὲ
[2, 8]	ἐκεῖνος, καὶ ὅσῳ γε ὃ	τιμιώτερον	κακῶς διάκειται. Ἔστι τοίνυν ὁ
[2, 8]	ὥρμησεν ὁ θυμὸς πρὸς τὸ	τιμωρήσασθαι,	οὐκέτι ἀναμείνας ἀκοῦσαι πότερον δεῖ
[2, 11]	πλοῦτος καὶ ἡ ἀρχὴ παραγινόμενά	τινα	βλάπτοιεν, οὐκ ἂν αἱρετὰ εἴη,
[2, 17]	φίλου; Ἢ τότε καὶ μάλιστα;	Τίνα	γὰρ εὖ ποιήσει, ἢ μετὰ
[2, 13]	τὸ ἐν τῷ φιλεῖσθαι ὑπεροχήν	τινα	εἶναι· ἀεὶ γὰρ ὁ φιλούμενος
[2, 17]	τὰ παρὰ τῆς τύχης ἀγαθά,	τίνα	εὖ ποιήσει; Μετὰ τίνος δὲ
[2, 8]	ἀκρασία, πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐπιστήμην	τινὰ	ἔχει, ᾗ θεωρεῖ καὶ ἐξετάζει
[2, 10]	λέγεται. Οὔτε δὴ νοῦν γέ	τινα	ἢ λόγον ὀρθόν· καὶ γὰρ
[2, 7]	εἶναι ἀλλὰ θηρίον, ὡς οὖσαν	τινὰ	κακίαν θηριότητα. Ἡ δὲ ἀντικειμένη
[2, 7]	ὑπερβάλλουσά τις κακία. Ὅταν γάρ	τινα	παντελῶς ἴδωμεν φαῦλον, οὐδ´ ἄνθρωπόν
[2, 9]	πρὸς τὸ καλὸν ὁρμὴν ἄλογόν	τινα	πρῶτον ἐγγίνεσθαι (ὃ καὶ γίνεται)
[2, 18]	εἰκὸς ἀεὶ περὶ ἕνα γέ	τινα	συμβαίνειν τι ἀτύχημα, ὧν γινομένων
[2, 13]	τοῦτ´ αὐτῷ παρασκευάζον ὥσπερ τροφὴν	τινά,	ταύτην δὲ τοσαύτην, ὅσης κρατήσειεν
[2, 14]	ἀλλὰ τὸ ἴσον· ἴσοι γάρ	τινες	ἐθέλουσιν εἶναι οἱ ἑταῖροι) ἐν
[2, 17]	χαλεπώτατον, ὥσπερ καὶ τῶν σοφῶν	τινες	εἰρήκασιν, τὸ γνῶναι αὑτόν, καὶ
[2, 9]	καὶ διότι φαῦλαί εἰσιν ἡδοναί	τινες,	καὶ διὰ τοῦτο οὐκ ἐδόκει
[2, 9]	Πρῶτον μὲν οὖν εἴπωμεν ἅ	τινες	λέγοντες οὐκ οἴονται δεῖν τὴν
[2, 8]	μὲν αἱ τοιαῦται· εἰσὶ γάρ	τινες	οἱ τίλλοντες τρίχας διατρώγουσιν. Εἰ
[2, 9]	ἔχειν. Δεύτερον δ´ ὅτι εἰσί	τινες	φαῦλαι ἡδοναί, τὸ δ´ ἀγαθὸν
[2, 5]	ἀρετῆς οὕτως ἔχει, ὥστε ἐάν	τινι	δικαιοσύνη ἢ ἀνδρεία εἰς ὑπερβολὴν
[2, 13]	ὁμοιοπαθείας, ἐκ τοῦ τἀγαθὸν βούλεσθαί	τινι	εἶναι. Οὐκ ἔστιν δὲ ἡ
[2, 5]	ἀγαθόν, ὥσπερ ὁ ἰατρὸς οἶδεν	τίνι	ἐστὶ τοῦτ´ ἀγαθὸν καὶ πότε
[2, 13]	τὸ βούλεσθαι τἀγαθόν, οὐκ ἄλλῳ	τινί.	Ἔτι ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν αὐτοῖς μάλιστα
[2, 13]	τὸ εὖ ζῆν οὐκ ἄλλῳ	τινὶ	ἢ τούτῳ. Πότερον δ´ ἐστὶν
[2, 8]	ἐπιθυμιῶν ἀγόμενος· οὐδὲ γὰρ ᾧ	τινι	οὐ δοκεῖ τὸν πατέρα τύπτειν
[2, 13]	ἂν γὰρ προσπταίσωμεν ἢ ἄλλῳ	τινὶ	περιπέσωμεν τῶν τοιούτων, εὐθὺς λυπούμεθα.
[2, 13]	μὲν ὑπερέχοντες πλούτῳ ἢ ἄλλῳ	τινὶ	τοιούτῳ οὐκ οἴονται δεῖν αὐτοὶ
[2, 14]	λέγεται εὔνους οἴνῳ ἢ ἄλλῳ	τινὶ	τῶν ἀψύχων ἀγαθῶν ἢ ἡδέων,
[2, 14]	ἀπὸ τοῦ ἀκοῦσαί τι ὑπέρ	τινος	ἀγαθὸν εὖνοι γινόμεθα· ἆρ´ οὖν
[2, 9]	σπουδαία ἡ δὲ λύκου ἤ	τινος	ἄλλου θηρίου φαύλη, ὁμοίως δ´
[2, 17]	ἀγαθά, τίνα εὖ ποιήσει; Μετὰ	τίνος	δὲ συμβιώσεται; Οὐ γὰρ δὴ
[2, 8]	τῶν ἐν ἡμῖν ἡττᾶσθαι ὑπὸ	τινός·	ἐπιστήμη γὰρ πάντων τῶν ἐν
[2, 5]	παντὶ ἄρχειν ὑπάρξαι. Εἰ δή	τις	ἀγανακτοίη ὅτι οὐκ ἄρχει ἢ
[2, 9]	πάσας γὰρ ἀγαθοῦ ἐνεργείας ἡδονή	τις	ἀκολουθεῖ, ὥστ´ ἐπειδὴ τὸ ἀγαθὸν
[2, 12]	γινόμενον. Ναί, ἀλλ´ ἴσως εἴποι	τις	ἄν, ὅταν πῶς ἔχωσι τὰ
[2, 8]	εἰδὼς ἀλλὰ δοξάζων, συγγνώμην ἄν	τις	ἀποδοίη προσθέσθαι τῇ ἡδονῇ καὶ
[2, 8]	Ἀλλὰ δὴ καὶ ταῦτ´ ἄν	τις	ἀπορήσειεν· ἐπεὶ γὰρ δοκεῖ ὁ
[2, 12]	λόγον πράττειν· ἀλλ´ ἴσως ἄν	τις	αὐτὸ τοῦτο ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν, τὸ
[2, 10]	μὲν οὖν ἐπὶ ταῦτ´ ἄν	τις	ἐλθὼν καὶ ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν. Οὔτε
[2, 14]	τὴν κυρίως λεγομένην. Εἰ γάρ	τις	Ἐμπεδοκλεῖ ὁμοίως ὑπολαμβάνει καὶ δοκεῖ
[2, 17]	φιλίας ἢ οὔ; Εἰ δή	τις	ἐπὶ τὸν φίλον ἐπιβλέψας ἴδοι
[2, 8]	(ἐπίστασθαι γάρ φαμεν τότε, ὅταν	τις	ἐπιστήμην ἔχῃ) τὸ δ´ ἕτερον
[2, 10]	ἂν εὖ ἔχωμεν. Καὶ εἴ	τις	ἐρωτήσειε τὸν οὕτως ἔχοντα, διὰ
[2, 10]	εὐτυχίας, καὶ ἁπλῶς ὁ εὐτυχὴς	τίς	ἐστι καὶ ἐν τίσι καὶ
[2, 9]	οὐδ´ ἀνδριαντοποιὸν θεωρεῖν δεῖ ποῖός	τίς	ἐστιν ἐξ ὧν ἀπέτυχε καὶ
[2, 8]	περὶ τιμὴν ἀκρατής· φιλότιμος γάρ	τις	{ἐστίν) Τὸ δ´ ὅλον λέγομεν
[2, 18]	δι´ ἀδυναμίαν καὶ ἐγκλήματ´ ἄν	τις	ἔχοι δικαίως, καὶ οὐκ ἂν
[2, 14]	ἀγαθῶν ἢ ἡδέων, ἀλλ´ ἄν	τις	ᾖ τὸ ἦθος σπουδαῖος, πρὸς
[2, 8]	ἡ δ´ ἑτέρα οἷον ἀσθενική	τις,	ἡ μετὰ τοῦ λόγου οὖσα
[2, 9]	τοῦ προλυπηθῆναι. Ὥστ´ εἴη ἄν	τις	ἡδονὴ ἣ οὐκ ἔστι γένεσις.
[2, 9]	ἀγαθόν, ὅτι γένεσις, ἔστι δέ	τις	ἡδονή, ἣ οὔκ ἐστιν γένεσις,
[2, 13]	Τὸ μὲν γὰρ φιλεῖν ἐνέργειά	τις	ἡδονῆς καὶ ἀγαθόν, ἀπὸ δὲ
[2, 14]	Ἢ οὔ; Οὐ γὰρ εἴ	τις	ἦν Δαρείῳ εὔνους ἐν Πέρσαις
[2, 10]	ἡ εὐτυχία ἐστὶν ὡς ἐπιμέλειά	τις	θεῶν; Ἢ τοῦτ´ οὐκ ἂν
[2, 12]	αἴσθησίν τι. Ἐπιζητήσειε δ´ ἄν	τις	ἴσως καὶ τὸ τοιοῦτον· ἆρά
[2, 8]	δύο εἴδη, ἣ μὲν προπετική	τις	καὶ ἀπρονόητος καὶ ἐξαίφνης γινομένη
[2, 7]	ὑπὲρ ἄνθρωπον οὖσα, οἷον ἡρωϊκή	τις	καὶ θεία. Ἀνώνυμος δέ ἐστιν
[2, 5]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἀπορήσειε δ´ ἄν	τις	καὶ τοῦτο. Εἴπερ ἐστὶ τὸ
[2, 9]	ἡδονὴ ἀγαθόν. Συνίδοι δ´ ἄν	τις	καὶ ὑπὲρ τούτου οὕτως. Ἐπεὶ
[2, 7]	Ἔστιν δὲ ἡ θηριότης ὑπερβάλλουσά	τις	κακία. Ὅταν γάρ τινα παντελῶς
[2, 8]	τούτων ἀγόμενος. Ἔστιν αὖ πάλιν	τις	καλούμενος ἀκόλαστος· πότερον οὖν ὁ
[2, 13]	τῶν αὐτῶν εἰσίν. Εἰ δή	τις	λέγοι ὁ κατὰ τὸ ἡδὺ
[2, 8]	ἐστίν. Ἦν δὲ καὶ ἄλλος	τις	λόγος ἐπὶ τῆς ἀκρασίας ὃς
[2, 17]	δεησόμεθα. Ἔστι γὰρ καὶ τοιοῦτός	τις	λόγος ἐπὶ τοῦ θεοῦ λεγόμενος.
[2, 13]	ἐστι τὸ ἀντιφιλεῖν. Εἰ δή	τις	μετὰ τοῦτο ἐπισκέψαιτο τί ἐστι
[2, 9]	οὐκ ἄριστον. Ἀπορήσειε δ´ ἄν	τις	μεταβὰς καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν
[2, 17]	ἴδοι τί ἐστι καὶ ὁποῖός	τις	ὁ φίλος, τοιοῦτος οἷος ἕτερος
[2, 13]	ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον γὰρ εἰ μή	τις	οἰήσεται τοὺς σπουδαίους αὐτοὺς αὑτοῖς
[2, 8]	ἐπείπερ ἐστὶν ὁ ἀκρατὴς τοιοῦτος	{τις)	οἷος εἰδέναι καὶ μὴ διεψεῦσθαι
[2, 8]	Ὁ μὲν γὰρ ἀκόλαστος τοιοῦτός	τις	οἷος οἴεσθαι, ἃ πράττει, ταῦτα
[2, 14]	ἔστιν οὖν ἡ φιλία ἐνέργειά	τις,	οὐδὲν δέ ἐστιν ἄλλο τέλος
[2, 5]	οὐ γὰρ ἔχεις εἴποι ἄν	τις	οὐδὲν τοιοῦτον ἐν τῇ ψυχῇ
[2, 5]	καὶ τὰ δίκαια, πότερ´ ἄν	τις	πράξειεν; Ἐν μὲν δὴ ταῖς
[2, 8]	ἢ οὔ; Ἀπορήσειε γὰρ ἄν	τις	τὰ εἰρημένα· ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν
[2, 9]	ἡδονῆς. Εἰ μὲν οὖν λυπούμενός	τις	τὰ καλὰ πράττει, οὐ σπουδαῖος.
[2, 9]	ἀνάγκην ἐστίν, ὥστ´ εἰ λυπεῖταί	τις	τὰ καλὰ πράττων, ἀναγκαζόμενος πράττει·
[2, 8]	ἐστὶν ἡ ἀκρασία, ἀπορήσειεν ἄν	τις.	Τὰ μὲν οὖν τὴν ἀπορίαν
[2, 10]	οὐδὲν ἄλλο τὴν τύχην ἄν	τις	τάξειεν, ὥστε δῆλον ὅτι τούτων
[2, 8]	τίλλοντες τρίχας διατρώγουσιν. Εἰ οὖν	τις	ταύτης τῆς ἡδονῆς κρατεῖ, οὐκ
[2, 8]	αὐτὸς τοιοῦτός ἐστιν οἷος φαῦλός	τις	τῇ φύσει εἶναι, διὰ τοῦτο
[2, 10]	ἀπορήσειεν. Οὔτε γὰρ ἂν εἴποι	τις	τὴν τύχην ὥς ἐστι φύσις.
[2, 9]	μόριον ἄδηλον. Ὅμοιον οὖν εἴ	τις	τὸν ἄνθρωπον οἴεται εἶναι σῶμα,
[2, 8]	εἶναι τὴν ἁμαρτίαν. Εἰ δή	τις	τοῦ τὸν πατέρα τύπτειν κρατοίη,
[2, 9]	καὶ διακρίνοντα. Ἴδοι δ´ ἄν	τις	τοῦτο ἐκ τῶν παιδίων καὶ
[2, 8]	ἢ Φάλαρις ἢ Κλέαρχος ἤ	τις	τούτων τῶν μοχθηρῶν; Ἢ δῆλον
[2, 5]	ἀγαθὰ προσφερομένους, ἀλλ´ εἰ μέλλει	τις	ὑγιαίνειν τὸ σῶμα τὸ φαῦλον,
[2, 8]	ἀλλ´ οὓς ἀναγκαίως ἂν ἄλλος	τις	ὑπομείνειεν, ὁ δ´ ἀκρατὴς ὁ
[2, 13]	ἄτοπον γὰρ ἂν εἴη εἴ	τις	φαίη φιλεῖν τὸν Δία· οὐδὲ
[2, 8]	τὸν ἐγκρατῆ ψεκτόν. Ἔστω γάρ	τις,	φησίν, διημαρτηκὼς τῷ λογισμῷ, καὶ
[2, 1]	τί τέ ἐστι καὶ ἐν	τίσι	καὶ περὶ ποῖα. Ἔστιν δὲ
[2, 13]	εἰπεῖν, τί ἐστιν καὶ ἐν	τίσι	καὶ περὶ τί· ἐπειδὴ γὰρ
[2, 10]	εὐτυχὴς τίς ἐστι καὶ ἐν	τίσι	καὶ περὶ τί. Πρῶτον μὲν
[2, 6]	ἀρετῆς τί ἐστι καὶ ἐν	τίσιν,	εἴρηται ἡμῖν ἐν τοῖς ἐπάνω·
[2, 13]	Πάλιν δ´ αὖ δοκεῖ ἄλλοις	τισὶν	ἐν τοῖς ἐναντίοις μᾶλλον ἐγγίνεσθαι
[2, 9]	ἡδονή τις ἀκολουθεῖ, ὥστ´ ἐπειδὴ	τὸ	ἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις,
[2, 13]	φιλίαι αὗται, ἥ τε κατὰ	τὸ	ἀγαθὸν καὶ ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	τε τῶν σπουδαίων ἡ διὰ	τὸ	ἀγαθὸν καὶ ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	φιλῶν οὐ φιλεῖ τὴν κατὰ	τὸ	ἀγαθὸν φιλίαν, οὐδὲ ὁ κατὰ
[2, 13]	φίλος τούτῳ· οὐ γὰρ κατὰ	τὸ	ἀγαθὸν φίλος ἐστίν, βαδίζει ὁ
[2, 5]	τις καὶ τοῦτο. Εἴπερ ἐστὶ	τὸ	ἀδικεῖν τὸ βλάπτειν ἑκόντα καὶ
[2, 10]	ἧττόν ἐστι τὸ τεταγμένον καὶ	τὸ	ἀεὶ ὡσαύτως, ἡ δὲ τύχη
[2, 9]	τῶν ἀκρατῶν συμβαίνει) ἐπεὶ οὖν	τὸ	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς ἔχον
[2, 12]	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅταν	τὸ	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς μὴ
[2, 9]	γε ἄλυπον προστιθέασιν· ἐγγὺς οὖν	τὸ	ἀλύπως τῆς ἡδονῆς ἐστίν. Διόπερ
[2, 9]	ἐνέργειά ἐστιν ἡδονή· διὰ δὴ	τὸ	ἅμα τῇ προσφορᾷ ἐκεῖνο τὸ
[2, 13]	πρὸς ταῦτα ἐν οἷς ἐστι	τὸ	ἀντιφιλεῖν. Εἰ δή τις μετὰ
[2, 13]	ἐνταῦθά φαμεν εἶναι οὗ ἐστὶ	τὸ	ἀντιφιλεῖσθαι, ἡ δὲ πρὸς θεὸν
[2, 13]	τὸ βουλητέον. Βουλητὸν μὲν γὰρ	τὸ	ἁπλῶς ἀγαθόν, βουλητέον δὲ τὸ
[2, 5]	ὁ ἄδικος οὐδὲ δύναται κρίνειν	τὸ	ἁπλῶς ἀγαθὸν καὶ τὸ αὑτῷ
[2, 13]	ἀγαθόν· οὕτω καὶ φιλητὸν μὲν	τὸ	ἁπλῶς ἀγαθόν, φιλητέον δὲ τὸ
[2, 5]	γὰρ νομοθέτης οὐ πᾶσιν ἐπιτρέπει	τὸ	ἄρχειν, ἀλλ´ ὥρισται καὶ ἡ
[2, 12]	πρὸς τὸ τὴν ψυχὴν ἐπιτελεῖν	τὸ	αὑτῆς ἔργον (τὸ γὰρ χεῖρον
[2, 13]	τῷ φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως	τὸ	αὐτὸ αὐτοῖς συμφέρει, ταύτῃ φίλοι.
[2, 13]	ἐπὶ μὲν τῶν τοιούτων ὧν	τὸ	αὐτό ἐστι τέλος τῆς φιλίας,
[2, 13]	Ὁρῶμεν γὰρ τοῦτο γινόμενον, ὅταν	τὸ	αὐτὸ ᾖ τὸ συμφέρον, φίλους
[2, 14]	οἷον {ἐστιν) ἔστι μὲν ὧν	τὸ	αὐτὸ τέλος τε καὶ ἐνέργεια,
[2, 17]	ἐγώ. Εἰ οὖν ἡδὺ μὲν	τὸ	αὑτὸν εἰδέναι, τοῦτο δ´ οὐκ
[2, 17]	ἂν ὁ αὐτάρκης φιλίας πρὸς	τὸ	αὐτὸς αὑτὸν γνωρίζειν. Ἔτι δὲ
[2, 12]	πάθη μὴ κωλύωσι τὸν νοῦν	τὸ	αὑτοῦ ἔργον ἐνεργεῖν, τότ´ ἔσται
[2, 14]	ἐνεργεῖ πως ἀεὶ μᾶλλον παρὰ	τὸ	αὑτοῦ τι εἶναι ποίημα τὸν
[2, 13]	οὔ. Συνῆπται γάρ πως τἀγαθῷ	τὸ	αὐτῷ ἀγαθὸν καὶ τὸ φιλητέον
[2, 5]	κρίνειν τὸ ἁπλῶς ἀγαθὸν καὶ	τὸ	αὑτῷ ἀγαθόν, ἀλλὰ διαμαρτάνει. Τῆς
[2, 13]	τὸ ἁπλῶς ἀγαθόν, φιλητέον δὲ	τὸ	αὑτῷ ἀγαθόν, ὥστε τὸ μὲν
[2, 3]	ἐστιν ὁ λόγος ὁ σκοπῶν	τὸ	βέλτιστον, οὐκέτι ἂν εἴποις, ᾧ
[2, 9]	τὸν μὲν λόγον προστάττειν ἀεὶ	τὸ	βέλτιστον, τὰ δὲ πάθη ῥᾳδίως
[2, 5]	τοῦτο. Εἴπερ ἐστὶ τὸ ἀδικεῖν	τὸ	βλάπτειν ἑκόντα καὶ εἰδότα καὶ
[2, 13]	ζῆν καὶ τὸ ζῆν καὶ	τὸ	βούλεσθαι τἀγαθόν, οὐκ ἄλλῳ τινί.
[2, 13]	ὥσπερ καὶ τὸ βουλητὸν καὶ	τὸ	βουλητέον. Βουλητὸν μὲν γὰρ τὸ
[2, 13]	καὶ τὸ φιλητέον, ὥσπερ καὶ	τὸ	βουλητὸν καὶ τὸ βουλητέον. Βουλητὸν
[2, 9]	ἀποκαθισταμένοις εἰς φύσιν ἐστὶν ἡδονή·	τὸ	γὰρ ἀποκαθίστασθαί ἐστι τὸ τοῦ
[2, 14]	ἡ αὐτὴ ἐνέργεια καὶ τέλος	(τὸ	γὰρ αὐλεῖν καὶ τέλος αὐτῷ
[2, 17]	τὸ γνῶναι αὑτόν, καὶ ἥδιστον	(τὸ	γὰρ αὑτὸν εἰδέναι ἡδύ) αὐτοὶ
[2, 5]	οὗτος ἄγῃ, ἐπὶ τοῦτο ἀποκλίνει.	Τὸ	γὰρ βέλτιον οὗτός ἐστιν ὁ
[2, 9]	τοῦτο ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἀγαθόν·	τὸ	γὰρ ἐν πᾶσιν εἶναι καὶ
[2, 13]	τοῖς ὁμοίοις οὐδὲ ἐνδέχεσθαι γίνεσθαι.	Τὸ	γὰρ ὅμοιον, φασίν, τοῦ ὁμοίου
[2, 13]	ὕδωρ, ταῦτα ἀλλήλοις χρήσιμα εἰσίν.	Τὸ	γὰρ πῦρ φασίν, ἐὰν μὴ
[2, 17]	γὰρ δὴ μόνος γε διάξει·	τὸ	γὰρ συμβιοῦν ἡδὺ καὶ ἀναγκαῖον.
[2, 12]	ψυχὴν ἐπιτελεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον	(τὸ	γὰρ χεῖρον τοῦ βελτίονος ἕνεκεν,
[2, 9]	ἡδονὴν ἐναριθμεῖσθαι τοῖς ἀγαθοῖς, ἀλλὰ	τό	γε ἄλυπον προστιθέασιν· ἐγγὺς οὖν
[2, 17]	καὶ τῶν σοφῶν τινες εἰρήκασιν,	τὸ	γνῶναι αὑτόν, καὶ ἥδιστον (τὸ
[2, 13]	ἐνέργεια γίνεται. Ἔτι δὲ βέλτιον	τὸ	γνωρίζειν ἢ τὸ γνωρίζεσθαι· τὸ
[2, 13]	δὲ βέλτιον τὸ γνωρίζειν ἢ	τὸ	γνωρίζεσθαι· τὸ μὲν γὰρ γνωρίζεσθαι
[2, 9]	ἐν θηρίῳ καὶ ἐν βοσκήματι·	τὸ	δ´ ἀγαθὸν ἀμιγές ἐστι τοῖς
[2, 9]	Καὶ ὅτι οὐ κράτιστον ἡδονή,	τὸ	δ´ ἀγαθὸν κράτιστον. Καὶ ὅτι
[2, 9]	ὅτι εἰσί τινες φαῦλαι ἡδοναί,	τὸ	δ´ ἀγαθὸν οὐδέποτε ἐν φαυλότητι
[2, 9]	ἡδόμενον τὰ κατ´ ἀρετὴν πράττειν·	τὸ	δ´ ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν.
[2, 9]	οὐκ ἔφασαν αὐτὴν ἀγαθὸν εἶναι.	Τὸ	δ´ ἐμπόδιον φάσκειν εἶναι διὰ
[2, 12]	δὴ εὐδαίμων ἔσομαι; Οἴονται γάρ.	Τὸ	δ´ ἐστὶν οὐ τοιοῦτον. Οὐδεμία
[2, 8]	τότε, ὅταν τις ἐπιστήμην ἔχῃ)	τὸ	δ´ ἕτερον τὸ ἐνεργεῖν ἤδη
[2, 5]	χείρω, ὥστε οὐδ´ ἡ ἀρετή.	Τὸ	δ´ ὅλον ἐπειδήπερ ἡμῖν ἐν
[2, 8]	ἀκρατής· φιλότιμος γάρ τις {ἐστίν)	Τὸ	δ´ ὅλον λέγομεν καὶ ἐπὶ
[2, 9]	γένεσις, αὕτη ἂν εἴη ἀγαθόν.	Τὸ	δ´ ὅλον οὐκ ἔστιν οὐδεμία
[2, 13]	ἀρετὴν οἴονται δεῖν αὐτοῖς ὑπάρχειν·	τὸ	δ´ οὐ δυνατόν· οὐ γάρ
[2, 12]	Ὅταν, φησίν, ὁρᾷς ὠχρὸν ὄντα·	τὸ	δ´ ὠχρὸν πῶς εἰδήσω; Ἐνταῦθα
[2, 9]	τὴν δὲ γένεσιν ἀτελές τι,	τὸ	δὲ ἀγαθὸν οὐδέποτε τὴν τοῦ
[2, 12]	ψυχῆς τὸ μὲν χεῖρον ἔχομεν	τὸ	δὲ βέλτιον, ἀεὶ δὲ τὸ
[2, 5]	ὁποῖα ἀγαθὰ καὶ ὁποῖα κακά·	τὸ	δέ γε ὑπὲρ τῶν τοιούτων
[2, 13]	φιλεῖσθαι καὶ τοῖς ἀψύχοις ὑπάρχει,	τὸ	δὲ γνωρίζειν καὶ τὸ φιλεῖν
[2, 2]	μὲν γὰρ κρῖναι τοῦ εὐγνώμονος,	τὸ	δὲ δὴ πράττειν {καὶ) κατὰ
[2, 10]	αὑτὸ δόξειεν ἂν εὐτύχημα εἶναι,	τὸ	δὲ κακὸν μὴ λαβεῖν κατὰ
[2, 9]	ἐμπόδιον τοῦ πράττειν τὰ καλά,	τὸ	δὲ κωλυτικὸν τῶν καλῶν οὐκ
[2, 9]	Ὅτι ἡ ἀρετὴ ἐν πάθει,	τὸ	δὲ πάθος ἐν λύπῃ καὶ
[2, 13]	φιλίαν τὴν τοιαύτην ἀμετάπτωτον εἶναι,	τὸ	δὲ συμφέρον οὐδέποτε ταὐτόν· διὸ
[2, 9]	τῷ τὴν προσφορὰν δήλην εἶναι,	τὸ	δὲ τῆς ψυχῆς μόριον ἄδηλον.
[2, 9]	ἡ ἡδονὴ αὐτοῖς ἀγαθὸν εἶναι.	Τὸ	δὲ τοιοῦτον καὶ ἡ τοιαύτη
[2, 13]	τὸ μὲν φιλητέον καὶ φιλητόν,	τὸ	δὲ φιλητὸν οὐκ ἔστι φιλητέον.
[2, 13]	δικαίων εἴδη, τοσαῦτα καὶ φιλιῶν.	Τὸ	δὴ δίκαιόν ἐστιν καὶ ξένῳ
[2, 13]	ὄμβρου γαῖα, ὅταν ξηρὸν πέδον·	τὸ	δὴ ἐναντίον, φασίν, τῷ ἐναντίῳ
[2, 9]	τῇ ἀρετῇ κακῶς αὐτῇ χρήσεται)	τὸ	δὴ τοιοῦτον ἄτοπον ἂν συμβαίνειν
[2, 9]	καὶ πᾶσι κοινὸν οὐκ ἀγαθόν.	Τὸ	δὴ τοιοῦτον ἐπὶ φιλοτίμου μᾶλλον
[2, 12]	οὕτως ἔχουσιν; Οὐ γὰρ οἶδα.	Τὸ	δὴ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν εἰπεῖν
[2, 8]	ὁμοία τῶν παίδων τοῖς πρὸς	τὸ	διακονεῖν προθύμως ἔχουσιν· καὶ γὰρ
[2, 13]	δ´ ἐλλείπῃ, κατὰ τὴν ἔλλειψιν	τὸ	ἔγκλημα καὶ ἡ μέμψις. Οὐ
[2, 8]	ἐξ ἔθους γενομένων (καὶ γὰρ	τὸ	ἔθος διὰ τοῦτο δοκεῖ ἰσχυρὸν
[2, 12]	μόνον· οὕτως οὐδ´ ἐνταῦθα παραδίδωσιν	τὸ	εἰδῆσαι ταῦτα τὴν χρῆσιν (ἡ
[2, 13]	γὰρ {καὶ) τὸ συζῆν καὶ	τὸ	εἶναι βούλεσθαι καὶ τὸ εὖ
[2, 13]	βουλοίμεθα (καὶ γὰρ τἀγαθὰ καὶ	τὸ	εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι·
[2, 13]	τὸ ἁπλῶς ἀγαθόν, βουλητέον δὲ	τὸ	ἑκάστῳ ἀγαθόν· οὕτω καὶ φιλητὸν
[2, 5]	οἴδαμεν ἅπαντες, ὅτι ἐλλέβορος καὶ	τὸ	ἐλατήριον καὶ αἱ τομαὶ καὶ
[2, 14]	ἴσον γάρ πώς ἐστιν ὁ	τὸ	ἔλαττον ἔχων ἀγαθὸν χείρων ὢν
[2, 5]	λόγον ἔχοντι ἐστίν. Ὥστε ἅμα	τὸ	ἑλέσθαι {καὶ) παρέσται καὶ ἡ
[2, 13]	μᾶλλον βούλονται ἢ φιλεῖν, διὰ	τὸ	ἐν τῷ φιλεῖσθαι ὑπεροχήν τινα
[2, 8]	τὴν ἀλήθειαν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς	τὸ	ἐνδεχόμενον ἴδωμεν· ῥᾷον γὰρ οὕτως
[2, 8]	ἐπιστήμην ἔχῃ) τὸ δ´ ἕτερον	τὸ	ἐνεργεῖν ἤδη τῇ ἐπιστήμῃ. Ἀκρατὴς
[2, 18]	ἡ φύσις ἀσθενὴς οὖσα πρὸς	τὸ	ἐπὶ πολὺ ἀφικνεῖσθαι. Οὔτε γὰρ
[2, 8]	πράττειν τι φαῦλον. Ἔστι γὰρ	τὸ	ἐπίστασθαι διττόν, ὧν τὸ μέν
[2, 13]	καὶ τὸ εἶναι βούλεσθαι καὶ	τὸ	εὖ εἶναι καὶ τἆλλα πάντα
[2, 13]	τἀγαθὰ καὶ τὸ εἶναι καὶ	τὸ	εὖ εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι δ´ αὐτοῖς
[2, 13]	τοιαῦτα, οἷον τὴν ὁμοιοπάθειαν καὶ	τὸ	εὖ ζῆν καὶ τὰ ἄλλα,
[2, 13]	δὲ τοῦτο καὶ ἀναγκαῖον) καὶ	τὸ	εὖ ζῆν καὶ τὸ ζῆν
[2, 13]	ἄν, καὶ τὸ ζῆν καὶ	τὸ	εὖ ζῆν οὐκ ἄλλῳ τινὶ
[2, 17]	εἴπερ ἐστὶν καλόν, ὥσπερ ἐστίν,	τὸ	εὖ ποιεῖν ἔχοντα τὰ παρὰ
[2, 13]	τὸ φιλεῖν τοῖς ἐμψύχοις. Ἔτι	τὸ	εὐποιητικὸν εἶναι βέλτιον ἢ τὸ
[2, 13]	καὶ τὸ εὖ ζῆν καὶ	τὸ	ζῆν καὶ τὸ βούλεσθαι τἀγαθόν,
[2, 13]	τούτῳ μάλιστα βουλοίμεθ´ ἄν, καὶ	τὸ	ζῆν καὶ τὸ εὖ ζῆν
[2, 13]	δεῖν. Εἰ γὰρ ἀφελεῖς αὐτῶν	τὸ	ἡδεῖς εἶναι ἀλλήλοις, ἄλλους ποριοῦνται
[2, 13]	ὡς ἔοικεν, μάλιστα τούτοις ὑπάρχειν	τὸ	ἡδέσιν εἶναι. Ἐπεὶ δὲ διῄρηνται
[2, 9]	πάντες ἤτοι ἡδονὴν εἶναι καὶ	τὸ	ἡδέως ζῆν, ἢ οὐκ ἄνευ
[2, 13]	καὶ ἀκολουθεῖ τῷ ἀγαθῷ καὶ	τὸ	ἡδὺ εἶναι καὶ τὸ συμφέρον.
[2, 13]	συμφέρον ἀλλήλοις φίλοι ἢ κατὰ	τὸ	ἡδὺ ἢ κατ´ ἀρετήν, εὔδηλος
[2, 13]	φιλίαν φίλος, ἀλλὰ τὴν κατὰ	τὸ	ἡδὺ ἢ κατὰ τὸ συμφέρον.
[2, 13]	τἀγαθῷ ἠκολούθει τὸ συμφέρον καὶ	τὸ	ἡδύ, ᾗ ἐστιν φαῦλος ὢν
[2, 13]	τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ κατὰ	τὸ	ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ κατὰ	τὸ	ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	αἱ φιλίαι, ἥ τε κατὰ	τὸ	ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει, τἀγαθὸν καὶ	τὸ	ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον. Ἀλλὰ
[2, 13]	ἄλλου ἂν θέλοιμεν (καὶ γὰρ	τὸ	ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον, καὶ
[2, 13]	τὸ συμφέρον. Ὁ οὖν κατὰ	τὸ	ἡδὺ φιλῶν οὐ φιλεῖ τὴν
[2, 13]	δή τις λέγοι ὁ κατὰ	τὸ	ἡδὺ φιλῶν οὐκ ἔστιν φίλος
[2, 14]	εὔνοια τοῦ ἤθους καὶ πρὸς	τὸ	ἦθος· οὐδεὶς γὰρ λέγεται εὔνους
[2, 14]	ἡδέων, ἀλλ´ ἄν τις ᾖ	τὸ	ἦθος σπουδαῖος, πρὸς τοῦτον ἡ
[2, 4]	δικαίου ἐστὶν τὸ τῇ ἐντεύξει	τὸ	ἴσον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι (λέγω δὲ
[2, 19]	δὲ ἀνίσοις φίλοις οὐκ ἔστι	τὸ	ἴσον, ἔστι δὲ ἡ πατρὸς
[2, 14]	δύναμιν οὔτε κατὰ μέγεθος, ἀλλὰ	τὸ	ἴσον· ἴσοι γάρ τινες ἐθέλουσιν
[2, 5]	ἐπιστήμην· οὐ γὰρ ἔτι οἴδαμεν	τὸ	καθ´ ἕκαστον ἀγαθόν, ὥσπερ ὁ
[2, 10]	δόξειεν ἂν εἶναι εὐτυχία διὰ	τὸ	καὶ ἐν τοῖς φαύλοις ἐγγίγνεσθαι·
[2, 15]	ἐκστήσεται. Τὴν μὲν οὖν κατὰ	τὸ	καλὸν αἵρεσιν φίλαυτος ἔσται· τὴν
[2, 16]	συμφέρον τὸν φίλον, κατὰ δὲ	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν αὐτὸς αὑτὸν
[2, 9]	τὰ πάθη. Δεῖ γὰρ πρὸς	τὸ	καλὸν ὁρμὴν ἄλογόν τινα πρῶτον
[2, 5]	τῆς φυσικῆς ὁρμῆς τῆς ἐπὶ	τὸ	καλόν. Οὐδ´ ἐναντιώσεται ἀρετὴ ἀρετῇ.
[2, 16]	τούτων ἐξιστάμενος τῷ φίλῳ αὑτῷ	τὸ	καλὸν περιποιεῖται, ταύτῃ ἐξίσταται τῶν
[2, 9]	ἐγγίνονται ὁρμαὶ τῶν παθῶν πρὸς	τὸ	καλὸν πρότερον, ὁ δὲ λόγος
[2, 15]	ἀγαθά. Ἀλλ´ εἰ ἄρα, κατὰ	τὸ	καλόν. Τούτου γὰρ μόνον ἄλλῳ
[2, 5]	ὁρμὴν μόνον {δεῖν) τὴν πρὸς	τὸ	καλὸν ὑπάρχειν ἄνευ λόγου· ᾧ
[2, 4]	ἀρέσκου δόξειεν ἂν εἶναι· ἀλλὰ	τὸ	κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδιδόναι τὴν
[2, 12]	αὑτοῦ ἔργον ἐνεργεῖν, τότ´ ἔσται	τὸ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον γινόμενον.
[2, 12]	οὐχ ἱκανῶς δέ. Ἔφαμεν γὰρ	τὸ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν·
[2, 12]	τις αὐτὸ τοῦτο ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν,	τὸ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον τί
[2, 17]	αὑτῶν τὸ πρόσωπον ἰδεῖν, εἰς	τὸ	κάτοπτρον ἐμβλέψαντες εἴδομεν, ὁμοίως καὶ
[2, 8]	οὐκ ἂν δόξειεν. Ἄτοπον γὰρ	τὸ	κράτιστον καὶ βεβαιότατον τῶν ἐν
[2, 17]	δὲ ἡμῶν ταῦτα ἐπισκοτεῖ πρὸς	τὸ	κρίνειν ὀρθῶς) ὥσπερ οὖν ὅταν
[2, 17]	καὶ σφόδρα φίλον ποιήσῃς, ὥσπερ	τὸ	λεγόμενον ἄλλος οὗτος Ἡρακλῆς, ἄλλος
[2, 12]	μέρος τῆς ψυχῆς μὴ κωλύῃ	τὸ	λογιστικὸν ἐνεργεῖν τὴν αὑτοῦ ἐνέργειαν.
[2, 15]	πάντα πράττων ἐν τοῖς κατὰ	τὸ	λυσιτελές. Ὁ μὲν οὖν φαῦλος
[2, 9]	Ἡ γὰρ ἡδονὴ παρορμᾷ πρὸς	τὸ	μᾶλλον πράττειν ἀπ´ αὐτοῦ γινομένη,
[2, 13]	ἠρτημέναι εἰσίν. Οἷον φαμὲν ἰατρικὸν	τὸ	μαχαίριον, ἰατρικὸν τὸν ἄνθρωπον, καὶ
[2, 5]	συμβαίνει τὸ τῷ ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν	τὸ	μέγιστον ἀγαθὸν τὴν φρόνησιν. Ἢ
[2, 5]	ὥσπερ ἐπὶ τῶν κατ´ ἰατρικὴν	τὸ	μὲν ἁπλῶς ὑγιεινὸν καὶ τὸ
[2, 10]	εἶναι ἐν τῷ ἀγαθὸν λαβεῖν·	τὸ	μὲν γὰρ ἀγαθὸν λαβεῖν καθ´
[2, 13]	τὸ γνωρίζειν ἢ τὸ γνωρίζεσθαι·	τὸ	μὲν γὰρ γνωρίζεσθαι καὶ τὸ
[2, 8]	φύσει· δυσιατότερος δὴ ὁ ἀκόλαστος.	Τὸ	μὲν γὰρ ἔθος ἄλλῳ ἔθει
[2, 2]	οὐκ ἄνευ ἐπιεικείας ἡ εὐγνωμοσύνη·	τὸ	μὲν γὰρ κρῖναι τοῦ εὐγνώμονος,
[2, 13]	τὸ φιλεῖν ἢ τὸ φιλεῖσθαι.	Τὸ	μὲν γὰρ φιλεῖν ἐνέργειά τις
[2, 8]	γὰρ τὸ ἐπίστασθαι διττόν, ὧν	τὸ	μέν ἐστι τὴν ἐπιστήμην ἔχειν
[2, 13]	ταῦτα οὐχ ὁμοίως λέγονται, ἀλλὰ	τὸ	μὲν μαχαίριον τῷ χρήσιμον εἶναι
[2, 13]	δὲ τὸ αὑτῷ ἀγαθόν, ὥστε	τὸ	μὲν φιλητέον καὶ φιλητόν, τὸ
[2, 12]	Ἐπειδὴ γάρ τι τῆς ψυχῆς	τὸ	μὲν χεῖρον ἔχομεν τὸ δὲ
[2, 9]	τὸν λόγον τοῦτον λύειν διὰ	τὸ	μὴ ἀληθῆ εἶναι. Ἔστι γὰρ
[2, 9]	καὶ οὐκ ἀγαθόν· διὰ γὰρ	τὸ	μὴ εἰδέναι ἄλλας ἡδονὰς ἀλλ´
[2, 11]	ὑποστελλόμενός τι τῶν ἀγαθῶν πρὸς	τὸ	μὴ εἶναι αὐτῷ, οὐκ ἂν
[2, 13]	τὸ εὐποιητικὸν εἶναι βέλτιον ἢ	τὸ	μή· ὁ μὲν οὖν φιλῶν
[2, 13]	τοῦ ἡδεῖς εἶναι· ἄτοπον οὖν	τὸ	μὴ οἴεσθαι δεῖν τοὺς σπουδαίους
[2, 9]	δ´ ἐμπόδιον φάσκειν εἶναι διὰ	τὸ	μὴ ὀρθῶς σκοπεῖν φαίνετ´ αὐτοῖς.
[2, 13]	ἢ οὐ δεῖ; Ἄτοπον γὰρ	τὸ	μὴ φάναι δεῖν. Εἰ γὰρ
[2, 5]	τὴν ψυχὴν φαύλην ἔχοντι πρὸς	τὸ	μηθὲν κακὸν ἐργάζεσθαι οὐκ ἀφεκτέον
[2, 9]	προσφορᾷ ὧν ἐσμεν ἐνδεεῖς, τοῦτο	τὸ	μόριον τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖ καὶ
[2, 9]	τὸ ἅμα τῇ προσφορᾷ ἐκεῖνο	τὸ	μόριον τὸ τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖν,
[2, 9]	πεπόνθασιν οἷον οἱ μὴ εἰδότες	τὸ	νέκταρ οἴονται τοὺς θεοὺς οἶνον
[2, 9]	προτρεπτικὸν πρὸς τὸ πράττειν, καὶ	τὸ	ὅλον δὲ οὐκ ἐνδέχεται ἄνευ
[2, 13]	ὅμοιον ἡ κύων, ὡς διὰ	τὸ	ὅμοιον τὴν κύνα φοιτῶσαν. Πάλιν
[2, 5]	Τῆς δὲ φρονήσεως τοῦτό ἐστι,	τὸ	ὀρθῶς δύνασθαι ταῦτα θεωρεῖν, ὁμοίως
[2, 9]	ἀρχῇ ἔοικεν πρὸς τὴν ἀρετὴν	τὸ	πάθος εὖ διακείμενον ἢ ὁ
[2, 8]	ὁ ἀκρατής {πάλιν) Ἐπικρατῆσαν γὰρ	τὸ	πάθος ἠρεμεῖν ἐποίησε τὸν λογισμόν·
[2, 8]	τὸν λογισμόν· ὅταν δ´ ἀπαλλαγῇ	τὸ	πάθος ὥσπερ ἡ μέθη, πάλιν
[2, 12]	οὐκ ἔστι ταύτης τῆς πραγματείας	τὸ	παραδιδόναι· οὐδὲ γὰρ ἄλλη ἐπιστήμη
[2, 8]	τῷ λόγῳ τούτῳ πεισθέντας ἀναιρεῖν	τὸ	πιθανῶς γινόμενον· ἀκρατεῖς γὰρ εἰσὶν
[2, 8]	διοίσει τῆς ἐπιστήμης, δόξης ἐχούσης	τὸ	πιστεύειν οὕτως ἔχειν ὡς δοξάζουσιν,
[2, 10]	ἐστιν αἰτία, τούτου ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ ἢ ὡσαύτως ποιητικὴ ἐστίν,
[2, 8]	τοῦ πάθους ὁρμὴ ἐγένετο πρὸς	τὸ	πρᾶξαί τι ὧν ἴσως οὐ
[2, 9]	ἡδονή, ἀλλὰ καὶ προτρεπτικὸν πρὸς	τὸ	πράττειν, καὶ τὸ ὅλον δὲ
[2, 8]	μόνον ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾧ καὶ	τὸ	πράττειν τὰ κατὰ τὸν λόγον
[2, 10]	ἄνευ λόγου ὁρμὴν ἔχουσι πρὸς	τὸ	πράττειν τι. Τὴν δ´ εὐτυχίαν
[2, 17]	οὖν ὅταν θέλωμεν αὐτοὶ αὑτῶν	τὸ	πρόσωπον ἰδεῖν, εἰς τὸ κάτοπτρον
[2, 9]	ἀγαθόν. Πρῶτον μὲν οὖν πρὸς	τὸ	πρῶτον ἂν εἴη λεκτέον, πρὸς
[2, 8]	ὀργῆς ἀκρατής· ὅταν γὰρ ἀκούσῃ	τὸ	πρῶτον ῥῆμα ὅτι ἠδίκησεν, ὥρμησεν
[2, 13]	τὸ ὑγρόν, ἐπικρατῆσαν ποιήσει〉 φθείρεσθαι	τὸ	πῦρ, ἐὰν δὲ σύμμετρον, συνοίσει.
[2, 19]	ἔγκλημα. Ὥστε σκεπτέον ἂν εἴη	τὸ	πῶς δεῖ χρῆσθαι φίλῳ ἐν
[2, 13]	ταῦτα ὑπάρχει· καὶ γὰρ {καὶ)	τὸ	συζῆν καὶ τὸ εἶναι βούλεσθαι
[2, 13]	συζῆν, τοὺς ἡδεῖς· εἰς γὰρ	τὸ	συζῆν οὐδὲν μεῖζόν ἐστι τοῦ
[2, 13]	ἀλλήλοις, ἄλλους ποριοῦνται φίλους εἰς	τὸ	συζῆν, τοὺς ἡδεῖς· εἰς γὰρ
[2, 8]	τὰ καλά, ἐπαινετός. Ἄτοπον δὴ	τὸ	συμβαῖνον. Πάλιν δ´ αὖ διαμαρτανέτω
[2, 8]	ψεκτός. Ἄτοπον δὴ καὶ οὕτω	τὸ	συμβαῖνον. Πότερον δ´ ἡ ἀκρασία
[2, 13]	τἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ καὶ	τὸ	συμφέρον. Ἀλλὰ καὶ ὁ σπουδαῖος
[2, 13]	φιλίας, οἷον εἰ ἀμφότεροι κατὰ	τὸ	συμφέρον ἀλλήλοις φίλοι ἢ κατὰ
[2, 13]	δι´ ἣν φίλοι εἰσίν, ἢ	τὸ	συμφέρον, ἅμα ταῦτ´ ἀπολείπει καὶ
[2, 13]	τοῖς ἐναντιωτάτοις φιλία ἐγγίνεται διὰ	τὸ	συμφέρον. Ἀνάγονται δὲ πᾶσαι αἱ
[2, 13]	ἐστιν ἡ δι´ ἡδονὴν καὶ	τὸ	συμφέρον ἀρετῆς ἐχομένη. Κοινωσάμενοι οὖν
[2, 13]	ἐν τοῖς ἀνομοίοις φιλία κατὰ	τὸ	συμφέρον· διὸ καὶ Εὐριπίδης ἐρᾷ
[2, 13]	ἀγαθὸν φιλίαν, οὐδὲ ὁ κατὰ	τὸ	συμφέρον· εἰσὶν δὲ καὶ αἱ
[2, 13]	φίλος ἐστὶν ὃ δὲ διὰ	τὸ	συμφέρον, ἐνταῦθα ἡ ἀμφισβήτησις· οὔτε
[2, 13]	δὲ τῶν πολλῶν ἡ κατὰ	τὸ	συμφέρον, ἡ δὲ κατὰ τὴν
[2, 13]	καὶ τὸ ἡδὺ εἶναι καὶ	τὸ	συμφέρον. Ἡ μὲν οὖν τῶν
[2, 13]	τούτοις ἐγγίγνεται φιλία ἡ διὰ	τὸ	συμφέρον. Καὶ γὰρ εἰ θέλεις
[2, 13]	(καὶ γὰρ τὸ ἡδὺ καὶ	τὸ	συμφέρον, καὶ ἡ ἀρετὴ τῷ
[2, 15]	φίλαυτος ἔσται· τὴν δὲ κατὰ	τὸ	συμφέρον καὶ καθ´ ἡδονὴν λεγομένην
[2, 13]	οὖν. Ἐπειδὴ γὰρ τἀγαθῷ ἠκολούθει	τὸ	συμφέρον καὶ τὸ ἡδύ, ᾗ
[2, 13]	τὸ ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ	τὸ	συμφέρον. Ὁ οὖν κατὰ τὸ
[2, 13]	τὸ ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ	τὸ	συμφέρον. Οὐδὲ δὴ ὁμωνύμως λέγονται,
[2, 13]	τὸ ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ	τὸ	συμφέρον, οὐχ αἱ αὐταὶ μέν,
[2, 13]	κατὰ τὸ ἡδὺ ἢ κατὰ	τὸ	συμφέρον. Πότερον οὖν ἔσται ὁ
[2, 16]	αὑτὸν μάλιστα· κατὰ μὲν γὰρ	τὸ	συμφέρον τὸν φίλον, κατὰ δὲ
[2, 13]	δὲ κατ´ ἀνομοιότητα ἡ κατὰ	τὸ	συμφέρον. Τῷ γὰρ εὐπόρῳ ὁ
[2, 16]	ἐκστήσεσθαι τῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ	τὸ	συμφέρον τῷ φίλῳ, τὸν φίλον
[2, 14]	αἰτία {καὶ) ἐν τῇ κατὰ	τὸ	συμφέρον φιλίᾳ δόξειεν ἂν ὑπάρχειν·
[2, 13]	ὄντες φίλοι ἐν τῇ κατὰ	τὸ	συμφέρον φιλίᾳ εἰσίν. Ἀλλὰ ἑτέρα
[2, 13]	Ἀλλὰ ἑτέρα διώρισται ἡ κατὰ	τὸ	συμφέρον φιλία καὶ ἡ κατ´
[2, 13]	οὐδέποτε ταὐτόν· διὸ ἡ διὰ	τὸ	συμφέρον φιλία οὐ βεβαία, ἀλλὰ
[2, 13]	τοιοῦτος λόγος ζητεῖ τὴν κατὰ	τὸ	συμφέρον φιλίαν· ᾗ γὰρ προσδεῖται
[2, 13]	γινόμενον, ὅταν τὸ αὐτὸ ᾖ	τὸ	συμφέρον, φίλους τούτους διὰ τὸ
[2, 13]	τὸ συμφέρον, φίλους τούτους διὰ	τὸ	συμφέρον, ὥστ´ οὐδὲν κωλύσει καὶ
[2, 12]	χεῖρον τοῦ βελτίονος ἕνεκεν, πρὸς	τὸ	συνεργεῖν τῷ βελτίονι) ὅταν οὖν
[2, 19]	ἐμοί, εἰ δὲ μή, ἐνταῦθα	τὸ	σφοδρὸν ἔγκλημα· ἐν δὲ ἀνίσοις
[2, 12]	ἕνεκεν, καὶ τότ´ ἐροῦμεν ἔχειν	τὸ	σῶμα καλῶς, ὅταν οὕτως ἔχῃ
[2, 5]	σώματος; Ὣσπερ γὰρ ὁ φαῦλος	τὸ	σῶμα οὕτως ἦν ἐπιτήδειος διαιτᾶσθαι,
[2, 12]	ὥσπερ ἐπὶ σώματος καὶ ψυχῆς	τὸ	σῶμα τῆς ψυχῆς ἕνεκεν, καὶ
[2, 5]	ἀλλ´ εἰ μέλλει τις ὑγιαίνειν	τὸ	σῶμα τὸ φαῦλον, ὕδωρ αὐτῷ
[2, 10]	γὰρ ἐνταῦθα οὐχ ἧττόν ἐστι	τὸ	τεταγμένον καὶ τὸ ἀεὶ ὡσαύτως,
[2, 4]	δέ ποτε τοῦ δικαίου ἐστὶν	τὸ	τῇ ἐντεύξει τὸ ἴσον ἑκάστῳ
[2, 12]	καὶ συμβάλλεσθαι καὶ συμπαρορμᾶν πρὸς	τὸ	τὴν ψυχὴν ἐπιτελεῖν τὸ αὑτῆς
[2, 9]	τῇ προσφορᾷ ἐκεῖνο τὸ μόριον	τὸ	τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖν, ἢ διὰ
[2, 8]	ἠδίκησεν, ὥρμησεν ὁ θυμὸς πρὸς	τὸ	τιμωρήσασθαι, οὐκέτι ἀναμείνας ἀκοῦσαι πότερον
[2, 10]	Εἰ δέ γε τῷ θεῷ	τὸ	τοιοῦτον ἀπονέμομεν, φαῦλον αὐτὸν κριτὴν
[2, 5]	τοιούτων ἔχων. Ἔχει δὲ καὶ	τὸ	τοιοῦτον ἀπορίαν, οἷον ἐπειδὰν μὴ
[2, 12]	δ´ ἄν τις ἴσως καὶ	τὸ	τοιοῦτον· ἆρά γε ἔργῳ εἰδήσας
[2, 19]	ἐν τῇ τοι〉 αύτῃ φιλίᾳ	τὸ	τοιοῦτον ἔγκλημα. Ὥστε σκεπτέον ἂν
[2, 13]	Ἐνταῦθα οὖν ἐστιν καὶ διὰ	τὸ	τοιοῦτον ἡ ἀπορία, πότερόν ἐστιν
[2, 9]	μεταβὰς καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν	τὸ	τοιοῦτον. Οἷον ἐπειδὴ ὁ λόγος
[2, 13]	δ´ εἷς ἐστιν ἕκαστος, διὰ	τὸ	τοιοῦτον οὐκ ἐδόκει εἶναι πρὸς
[2, 5]	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς μάλιστα,	τὸ	τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις καὶ τοῖς
[2, 9]	ἡδονή· τὸ γὰρ ἀποκαθίστασθαί ἐστι	τὸ	τοῦ ἐνδεοῦς τῇ φύσει, τούτου
[2, 17]	τι αὑτοῦ. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἄτοπον,	τὸ	τοῦ θεοῦ ἄλλο τι εἶναι
[2, 13]	ὑπερέχοντα τούτοις, καὶ φιλεῖ διὰ	τὸ	τούτων ἢ τυγχάνειν ἢ οἴεσθαι
[2, 5]	τῆς φρονήσεως· ἄτοπον δὴ συμβαίνει	τὸ	τῷ ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν τὸ μέγιστον
[2, 5]	τὸ μὲν ἁπλῶς ὑγιεινὸν καὶ	τὸ	ὑγιείας ποιητικὸν οἴδαμεν ἅπαντες, ὅτι
[2, 13]	ἂν μὲν γὰρ πλεῖον ποιήσῃς	τὸ	ὑγρόν, ἐπικρατῆσαν ποιήσει〉 φθείρεσθαι τὸ
[2, 5]	μέλλει τις ὑγιαίνειν τὸ σῶμα	τὸ	φαῦλον, ὕδωρ αὐτῷ πρότερον καὶ
[2, 13]	οὔτε ἀντιφιλεῖσθαι δέχεται, οὔθ´ ὅλως	τὸ	φιλεῖν· ἄτοπον γὰρ ἂν εἴη
[2, 13]	ἐκ μὲν τῶν καθ´ ἕκαστα	τὸ	φιλεῖν γνωρίζεται τὰ δὲ καθ´
[2, 14]	εἰρημένων τούτων μάλιστά πως ἐγγίνεται	τὸ	φιλεῖν ἐν τῇ συγγενικῇ, καὶ
[2, 18]	ὄντων ἔργον ἐφ´ ἕκαστον μερίσαι	τὸ	φιλεῖν. Ἐφ´ ἁπάντων γὰρ καὶ
[2, 13]	αὐτοὶ φιλεῖσθαι· ἔστιν δὲ βέλτιον	τὸ	φιλεῖν ἢ τὸ φιλεῖσθαι. Τὸ
[2, 18]	καὶ τῇ αὐτοῦ ὁρμῇ πρὸς	τὸ	φιλεῖν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Μετὰ δὲ
[2, 13]	ὑπάρχει, τὸ δὲ γνωρίζειν καὶ	τὸ	φιλεῖν τοῖς ἐμψύχοις. Ἔτι τὸ
[2, 13]	τὸ μὲν γὰρ γνωρίζεσθαι καὶ	τὸ	φιλεῖσθαι καὶ τοῖς ἀψύχοις ὑπάρχει,
[2, 13]	δὲ βέλτιον τὸ φιλεῖν ἢ	τὸ	φιλεῖσθαι. Τὸ μὲν γὰρ φιλεῖν
[2, 13]	φιλητός· οὐ γὰρ ἀλλὰ κατὰ	τὸ	φιλητέον· εἰσὶν γὰρ ἀπὸ τῆς
[2, 13]	τἀγαθῷ τὸ αὐτῷ ἀγαθὸν καὶ	τὸ	φιλητέον τῷ φιλητῷ, ἔχεται δὲ
[2, 13]	οὖν ἐστι τὸ φιλητὸν καὶ	τὸ	φιλητέον, ὥσπερ καὶ τὸ βουλητὸν
[2, 13]	μετὰ τοῦτο ἐπισκέψαιτο τί ἐστι	τὸ	φιλητόν, ἔστιν οὖν οὐκ ἄλλο
[2, 13]	Ἀλλ´ οὐκ ἔσται γε κατὰ	τὸ	φιλητὸν ἡ τοιαύτη φιλία. Φιλητὸν
[2, 13]	τἀγαθόν. Ἕτερον μὲν οὖν ἐστι	τὸ	φιλητὸν καὶ τὸ φιλητέον, ὥσπερ
[2, 12]	τὸ δὲ βέλτιον, ἀεὶ δὲ	τὸ	χεῖρον τοῦ βελτίονος ἕνεκεν ἐστίν,
[2, 19]	ἴσοις φίλοις καὶ ἐν τῇ	τοι〉	αύτῃ φιλίᾳ τὸ τοιοῦτον ἔγκλημα.
[2, 13]	παρὰ κολοιὸν ἱζάνει, καὶ αἰεί	τοι	τὸν ὅμοιον ἄγει θεὸς ὡς
[2, 15]	οὐδὲ φίλαυτος κατά γε τὰ	τοιαῦτα	ἀγαθά. Ἀλλ´ εἰ ἄρα, κατὰ
[2, 13]	εἶναι. Ἔτι δὲ καὶ τὰ	τοιαῦτα	ἀπορεῖται, πότερον ἔσται ὁ σπουδαῖος
[2, 5]	Οὐχ ἧττον δὲ καὶ τὰ	τοιαῦτα	ἀπορήσεται, πότερόν ποτε καὶ ἐπὶ
[2, 13]	ὁμοίου οὐδὲν προσδεῖται, καὶ τὰ	τοιαῦτα	δή. Ἔτι δὲ πότερον ἔργον
[2, 19]	βελτίονος. Οὐχ ἕξουσιν δὴ τὰ	τοιαῦτα	ἐγκλήματα. Ἀλλ´ ἐν τοῖς ἴσοις
[2, 11]	ἀρχὴν πλοῦτον δόξαν τιμὴν τὰ	τοιαῦτα·	ἔστιν οὖν ὁ καλὸς κἀγαθὸς
[2, 3]	καὶ συμφορωτάτων. Διὸ οὐδὲ τὰ	τοιαῦτα	εὐβουλίας ἂν δόξειεν, τὰ ἀπὸ
[2, 17]	καὶ κατὰ τοῦτο. Λέγουσι γὰρ	τοιαῦτα	καὶ οἱ ποιηταί· ὅταν δ´
[2, 13]	πρὸς αὐτὸν φιλία. Τὰ δὴ	τοιαῦτα,	οἷον τὴν ὁμοιοπάθειαν καὶ τὸ
[2, 11]	ἂν αἱρετὰ εἴη, ἀλλὰ τὰ	τοιαῦτα	ὅσα αὐτὸν μὴ βλάψει, βουλήσεται
[2, 8]	μηθέν) Ἔχει δὲ καὶ τὰ	τοιαῦτα	πάλιν ἀπορίαν. Συμβαίνει γὰρ ἐκ
[2, 10]	λέγομεν, καὶ ὅλως ᾧ τὰ	τοιαῦτα	τῶν ἀγαθῶν ὑπάρχει, ὧν μὴ
[2, 8]	καθόλου ἐπιστήμην ἔχειν, ὅτι τὰ	τοιαῦτα	φαῦλα καὶ βλαβερά, μὴ μέντοι
[2, 8]	φύσει. Οἷον νοσηματικαὶ μὲν αἱ	τοιαῦται·	εἰσὶ γάρ τινες οἱ τίλλοντες
[2, 13]	οἴεσθαι τεύξεσθαι. Εἰσὶν δὲ καὶ	τοιαῦται	φιλίαι ἐξ ὁμοιοπαθείας, ἐκ τοῦ
[2, 13]	μᾶλλον αἱ διαφοραὶ ἐν ταῖς	τοιαύταις	φιλίαις γίνονται. Οἱ δ´ ἐν
[2, 8]	οὐκ ἐπαινετός. Οὐ δὴ τὰς	τοιαύτας	ζητοῦμεν νῦν ἀκρασίας οὐδ´ ἐγκρατείας,
[2, 10]	πρός γε τὴν εὐδαιμονίαν ἡ	τοιαύτη	ἂν εἴη εὐτυχία οἰκειοτέρα, ἧς
[2, 7]	θηριότητι ἀντικειμένη. Θέλει δὲ τῇ	τοιαύτῃ	ἀντικεῖσθαι ἡ θεία καὶ ὑπὲρ
[2, 8]	γὰρ ἐν τοῖς σπουδαίοις ἡ	τοιαύτη	ἐγγίνεται, ἐν τοῖς θερμοῖς καὶ
[2, 10]	εὐτυχία. Ὥστ´ εἰ καὶ ἡ	τοιαύτη	ἐστὶν εὐτυχία, ἀλλ´ οὖν πρός
[2, 10]	ἀγαθὸν λαβεῖν. Ἔστιν οὖν ἡ	τοιαύτη	εὐτυχία διάφορος ἐκείνης, καὶ ἔοικεν
[2, 9]	Τὸ δὲ τοιοῦτον καὶ ἡ	τοιαύτη	κρίσις οὐκ ἴδιός ἐστιν ἡδονῆς,
[2, 8]	οὕτω σφόδρα. Ἡ μὲν οὖν	τοιαύτη	ὁρμὴ πρὸς ὀργήν, ἣ δοκεῖ
[2, 7]	ἐστὶν ἀνώνυμος, ἔστιν δ´ ἡ	τοιαύτη	ὑπὲρ ἄνθρωπον οὖσα, οἷον ἡρωϊκή
[2, 13]	γε κατὰ τὸ φιλητὸν ἡ	τοιαύτη	φιλία. Φιλητὸν γὰρ ἦν τἀγαθόν,
[2, 13]	ὥστε εἰκὸς τὴν φιλίαν τὴν	τοιαύτην	ἀμετάπτωτον εἶναι, τὸ δὲ συμφέρον
[2, 9]	συμβαίνειν δόξειεν. Πρὸς δὴ τὴν	τοιαύτην	ἀπορίαν ῥᾴδιον ἀντειπεῖν καὶ λῦσαι
[2, 8]	δοξάζουσιν, οἷον Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος	τοιαύτην	ἔχει δόξαν ὑπὲρ ὧν αὐτῷ
[2, 8]	οὗτος πυρέττει, οὐκ οἶδα. Ὡσαύτως	τοίνυν	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς τοῦ τὴν
[2, 10]	φαύλων οὐκ εἰκὸς ἐπιμελεῖσθαι. Λοιπὸν	τοίνυν	καὶ οἰκειότατον τῆς εὐτυχίας ἐστὶν
[2, 8]	ὃ τιμιώτερον κακῶς διάκειται. Ἔστι	τοίνυν	ὁ μὲν ἀκρατὴς ἀγαθὸν ἔχων
[2, 17]	συμβιοῦν ἡδὺ καὶ ἀναγκαῖον. Εἰ	τοίνυν	ταῦτα καλὰ καὶ ἡδέα καὶ
[2, 17]	δὴ μόνος γε διάξει. Εἰ	τοίνυν	τούτων δεήσεται, ταῦτα δὲ μὴ
[2, 8]	Ἀλλ´ ἔστιν ψεκτός. Οἱ δὴ	τοιοῦτοι	λόγοι ἀπορεῖν ποιοῦσιν. Οἳ μὲν
[2, 8]	ψυχροῖς καὶ μελαγχολικοῖς, οἱ δὲ	τοιοῦτοι	ψεκτοί. Ἔτι τέ ἐστιν τῷ
[2, 15]	οἴονται κακῶς ἂν χρήσασθαι τοῖς	τοιούτοις	ἀγαθοῖς) ἢ διὰ φιλοτιμίαν τοῦ
[2, 5]	τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις καὶ τοῖς	τοιούτοις	δύνασθαι ὀρθῶς παραγενομένοις χρῆσθαι· εἰ
[2, 10]	διὸ ἡ τύχη ἐν τοῖς	τοιούτοις	λέγεται. Οὔτε δὴ νοῦν γέ
[2, 10]	ἔχειν. Ἀλλ´ ἤδη ἐπὶ τοῖς	τοιούτοις	οἰκειότερον τὴν εὐτυχίαν ἐροῦμεν· τὸν
[2, 10]	δέ γε τῷ θεῷ τὸ	τοιοῦτον	ἀπονέμομεν, φαῦλον αὐτὸν κριτὴν ποιήσομεν
[2, 5]	ἔχων. Ἔχει δὲ καὶ τὸ	τοιοῦτον	ἀπορίαν, οἷον ἐπειδὰν μὴ ᾖ
[2, 12]	ἄν τις ἴσως καὶ τὸ	τοιοῦτον·	ἆρά γε ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα
[2, 9]	κακῶς αὐτῇ χρήσεται) τὸ δὴ	τοιοῦτον	ἄτοπον ἂν συμβαίνειν δόξειεν. Πρὸς
[2, 4]	οἷον, ὁποῖος ἂν ᾖ ἕκαστος,	τοιοῦτον	γινόμενον ἐντυγχάνειν) Ἢ οὔ; Τοῦτο
[2, 9]	οὖν, εἰ μέλλει ἀγαθὸν εἶναι,	τοιοῦτον	δεῖν εἶναι. Ἢ οὔ, ἀλλὰ
[2, 19]	τῇ τοι〉 αύτῃ φιλίᾳ τὸ	τοιοῦτον	ἔγκλημα. Ὥστε σκεπτέον ἂν εἴη
[2, 5]	ἔχεις εἴποι ἄν τις οὐδὲν	τοιοῦτον	ἐν τῇ ψυχῇ ᾧ δυνήσῃ
[2, 9]	κοινὸν οὐκ ἀγαθόν. Τὸ δὴ	τοιοῦτον	ἐπὶ φιλοτίμου μᾶλλον καὶ φιλοτιμίας
[2, 13]	οὖν ἐστιν καὶ διὰ τὸ	τοιοῦτον	ἡ ἀπορία, πότερόν ἐστιν ὁ
[2, 3]	ἕξις ἢ διάθεσις ἤ τι	τοιοῦτον	ἡ ἐπιτευκτικὴ τῶν ἐν τοῖς
[2, 9]	αὐτοῖς ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ δὲ	τοιοῦτον	καὶ ἡ τοιαύτη κρίσις οὐκ
[2, 10]	λόγον ζημίαν ἦν λαβεῖν, τὸν	τοιοῦτον	κερδάναντα εὐτυχῆ φαμέν. Ἔστιν οὖν
[2, 8]	τοῦ πάθους. Διὰ δὴ τὸν	τοιοῦτον	λόγον οὐκ ᾤετ´ εἶναι ἀκρασίαν·
[2, 19]	πρὸς υἱὸν οὐκ ἔστιν ἔγκλημα	τοιοῦτον	οἷον ἀξιοῦσιν ἐν ἐνίαις, ὥσπερ
[2, 9]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν τὸ	τοιοῦτον.	Οἷον ἐπειδὴ ὁ λόγος κρατεῖ
[2, 12]	γάρ. Τὸ δ´ ἐστὶν οὐ	τοιοῦτον.	Οὐδεμία γὰρ οὐδὲ τῶν ἄλλων
[2, 13]	εἷς ἐστιν ἕκαστος, διὰ τὸ	τοιοῦτον	οὐκ ἐδόκει εἶναι πρὸς αὑτὸν
[2, 12]	Οὐ γὰρ οἶδα. Τὸ δὴ	τοιοῦτον	οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ῥᾴδιον. Οὐδὲ
[2, 14]	οὔ; Ἐπεὶ περί τι ἄλλο	τοιοῦτον.	Πρῶτον μὲν γὰρ οὐκ ἔστιν
[2, 10]	τῇ ψυχῇ ἔνεστιν τῇ φύσει	τοιοῦτον	ᾧ ὁρμῶμεν ἀλόγως πρὸς ἃ
[2, 8]	μάχεται, ὁ δ´ ἀκόλαστος οὐ	τοιοῦτος,	ἀλλ´ ὁ τῷ πράττειν τὰ
[2, 8]	δὲ τῆς ἐπιθυμίας ἀγόμενος πράσσει	(τοιοῦτος	γὰρ ἦν ὁ ἀκρατής) πράξει
[2, 11]	ἁπλῶς καλὰ καλὰ ἐστίν. Ὁ	τοιοῦτος	γὰρ καλὸς καὶ ἀγαθός. δὲ
[2, 8]	εἴη ὁ φρόνιμος, ἀλλ´ ὁ	τοιοῦτος	δεινὸς μὲν ἐστίν. Διῃρήμεθα γὰρ
[2, 8]	ὅμως πράττει, ὥστε ἂν ὁ	τοιοῦτος	δόξειεν ἀνίατος εἶναι. Ἀλλὰ πότερος
[2, 8]	οἷος καὶ μὴ ἐνουσῶν ἐπιθυμιῶν	τοιοῦτος	εἶναι οἷος εἰ ἐγγένοιντο κατέχειν.
[2, 13]	ἀγαθὸν φίλος ἐστίν, βαδίζει ὁ	τοιοῦτος	ἐπὶ τὴν τῶν σπουδαίων φιλίαν,
[2, 1]	διορίσαι, οὐκ ἠδυνήθη δέ, ὁ	τοιοῦτος	ἐπιεικής. Οὐκ ἔστιν δὲ ἐλαττωτικὸς
[2, 8]	οὕτως· οὐ γὰρ ὅτι αὐτὸς	τοιοῦτος	ἐστίν, ὁ λόγος οὐ σπουδαῖος
[2, 8]	ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος αὐτὸς	τοιοῦτός	ἐστιν οἷος φαῦλός τις τῇ
[2, 2]	ἐλλέλειπται, ἔστι μέντοι δίκαια, ὁ	τοιοῦτος	εὐγνώμων. Ἔστι μὲν οὖν οὐκ
[2, 8]	εἶναι, εἰ αὐτὸς τῇ φύσει	τοιοῦτος	ἦν οἷος ὁ φαῦλος) ὁ
[2, 9]	εὖ διακειμένου (ὁ γὰρ ἀκρατὴς	τοιοῦτος)	καὶ ὁ λόγος ὁμοίως φαύλως
[2, 13]	βεβαιότητι, ὁ δὲ φαῦλος ἥκιστα	τοιοῦτος·	καὶ ὁ φαῦλος τῷ φαύλῳ,
[2, 11]	ὑπὸ πλούτου καὶ ἀρχῆς, ὁ	τοιοῦτος	καλὸς κἀγαθός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ὑπὲρ
[2, 5]	ἂν δόξειεν ἀδικεῖν. Ὁ δὴ	τοιοῦτος	λόγος δόξειεν ἂν εἶναι παράδοξος
[2, 13]	ὅμοιος τοῦ ὁμοίου. Ὁ δὴ	τοιοῦτος	λόγος ζητεῖ τὴν κατὰ τὸ
[2, 8]	ἔστιν δὲ καὶ ὁ φρόνιμος	τοιοῦτος	ὁ τῷ λόγῳ τῷ ὀρθῷ
[2, 17]	καὶ ὁποῖός τις ὁ φίλος,	τοιοῦτος	οἷος ἕτερος εἶναι ἐγώ, ἄν
[2, 17]	οὐδενὸς δεησόμεθα. Ἔστι γὰρ καὶ	τοιοῦτός	τις λόγος ἐπὶ τοῦ θεοῦ
[2, 8]	δὲ ἐπείπερ ἐστὶν ὁ ἀκρατὴς	τοιοῦτος	{τις) οἷος εἰδέναι καὶ μὴ
[2, 8]	οὔ; Ὁ μὲν γὰρ ἀκόλαστος	τοιοῦτός	τις οἷος οἴεσθαι, ἃ πράττει,
[2, 8]	ἡδονὴν ἐνδιδοὺς καὶ καταμαλακιζόμενος, ὁ	τοιοῦτος	ψεκτότερος. Οὔτε γὰρ ὁ σπουδαῖος
[2, 8]	τὸν λόγον, ἀλλὰ καὶ ὁ	τοιοῦτος	ὢν οἷος καὶ μὴ ἐνουσῶν
[2, 11]	βουλήσεται αὑτῷ εἶναι. Ὁ δὲ	τοιοῦτος	ὢν οἷος ὑποστελλόμενός τι τῶν
[2, 9]	Ἀλλ´ οὕτως μὲν καὶ τῷ	τοιούτῳ	λόγῳ ἀναιρήσεις καὶ τὰς καθ´
[2, 8]	καὶ ἀκρατὴς μὲν ὁ τῷ	τοιούτῳ	λόγω ἀπειθῶν, ἐγκρατὴς δὲ ὁ
[2, 8]	οὖν κατασχεῖν αὑτόν. Τῷ δὴ	τοιούτῳ	λόγῳ προκαταλαβὼν ὁ ἐκ τῆς
[2, 13]	ὑπερέχοντες πλούτῳ ἢ ἄλλῳ τινὶ	τοιούτῳ	οὐκ οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖν,
[2, 9]	μόνος βουλόμενος ἔχειν καὶ τῷ	τοιούτῳ	τῶν ἄλλων ὑπερέχειν· καὶ τὴν
[2, 12]	παρὰ σαυτῷ, φησί, τῶν γε	τοιούτων	αἴσθησιν, οὐκ ἔτι. Ὡσαύτως ὑπὲρ
[2, 13]	οἶνον ἢ ἄλλο δὴ τῶν	τοιούτων.	Διὸ δὴ οὔτε τὴν πρὸς
[2, 5]	τὸ δέ γε ὑπὲρ τῶν	τοιούτων	εἰδέναι ἐστὶν ἴδιον τοῦ φρονίμου
[2, 16]	καλὸν περιποιεῖται, ταύτῃ ἐξίσταται τῶν	τοιούτων.	Ἔστι μὲν οὖν ὡς τὸν
[2, 13]	ἢ ἄλλῳ τινὶ περιπέσωμεν τῶν	τοιούτων,	εὐθὺς λυπούμεθα. Διὸ δόξειεν ἂν
[2, 5]	οὕτως ἐπιτήδειος διάγειν, μηθὲν τῶν	τοιούτων	ἔχων. Ἔχει δὲ καὶ τὸ
[2, 9]	ἐνδεοῦς· ἐνδεὲς γὰρ ἐπὶ τῶν	τοιούτων	ἡδονῶν οὐδέν. Ὥστε εἰ διότι
[2, 8]	εἰ μή ἐστιν ἐπὶ τῶν	τοιούτων	μήτε ἐγκράτεια μήτε ἀκρασία, οὐδ´
[2, 12]	τῶν ἄλλων κοινός ἐστι τῶν	τοιούτων	ὁ λόγος. Ὁμοίως δ´ ἔχει
[2, 5]	καὶ δυνάμεως καὶ ἁπλῶς τῶν	τοιούτων,	ὅσῳ εὐκινητότερον καὶ εὐμεταβολώτερον ψυχὴ
[2, 13]	ἢ ὅ τι ἂν τῶν	τοιούτων·	ὅταν μὲν γὰρ ὃ μὲν
[2, 9]	καὶ τῆς ἀκοῆς καὶ τῶν	τοιούτων	οὖσαι, βελτίους ἂν εἴησαν αἱ
[2, 10]	θεὸν ἀξιοῦμεν κύριον ὄντα τῶν	τοιούτων	τοῖς ἀξίοις ἀπονέμειν καὶ τἀγαθὰ
[2, 8]	ὅλον λέγομεν καὶ ἐπὶ τῶν	τοιούτων	τὸν ἀκρατῆ προστιθέντες, περὶ τιμὴν
[2, 13]	μὴν ἀλλ´ ἐπὶ μὲν τῶν	τοιούτων	ὧν τὸ αὐτό ἐστι τέλος
[2, 9]	οἰόμενοι δεῖν τὴν ἡδονὴν ἐναριθμεῖσθαι	τοῖς	ἀγαθοῖς, ἀλλὰ τό γε ἄλυπον
[2, 5]	τοῦτο ἐν τοῖς μάλιστα, τὸ	τοῖς	ἀγαθοῖς τούτοις καὶ τοῖς τοιούτοις
[2, 9]	ἵππῳ καὶ ἀνθρώπῳ, ὁμοίως οὐδὲ	τοῖς	ἄλλοις· ἀλλ´ ἐπείπερ αἱ φύσεις
[2, 8]	γένοιτο φανερόν, ὥσπερ ἔφαμεν ἐν	τοῖς	ἀναλυτικοῖς, ἐκ δύο προτάσεων γίνεσθαι
[2, 13]	τούτῳ φίλος. Γίνεται οὖν ἐν	τοῖς	ἀνομοίοις φιλία κατὰ τὸ συμφέρον·
[2, 10]	ἀξιοῦμεν κύριον ὄντα τῶν τοιούτων	τοῖς	ἀξίοις ἀπονέμειν καὶ τἀγαθὰ καὶ
[2, 8]	καὶ λόγον οὐδένα ἔχειν ἐναντιούμενον	τοῖς	αὑτῷ φαινομένοις ἡδέσιν· ὁ δὲ
[2, 13]	γνωρίζεσθαι καὶ τὸ φιλεῖσθαι καὶ	τοῖς	ἀψύχοις ὑπάρχει, τὸ δὲ γνωρίζειν
[2, 9]	σπουδαῖος. Ἡ γὰρ λύπη ἐπὶ	τοῖς	δι´ ἀνάγκην ἐστίν, ὥστ´ εἰ
[2, 8]	καὶ ἀποφυγεῖν δή· δοκεῖν γὰρ	τοῖς	δικασταῖς φυσικὴν εἶναι τὴν ἁμαρτίαν.
[2, 8]	τὰ εἰρημένα· ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν	τοῖς	ἔμπροσθεν εἰρημένοις, οὐκ ἔσται ὁ
[2, 13]	δὲ γνωρίζειν καὶ τὸ φιλεῖν	τοῖς	ἐμψύχοις. Ἔτι τὸ εὐποιητικὸν εἶναι
[2, 13]	αὖ δοκεῖ ἄλλοις τισὶν ἐν	τοῖς	ἐναντίοις μᾶλλον ἐγγίνεσθαι ἡ φιλία.
[2, 13]	Δῆλον οὖν ὅτι καὶ ἐν	τοῖς	ἐναντιωτάτοις φιλία ἐγγίνεται διὰ τὸ
[2, 10]	ἀλλ´ ἀρέσκει μοι, ὅμοιον πάσχων	τοῖς	ἐνθουσιάζουσιν· καὶ γὰρ οἱ ἐνθουσιάζοντες
[2, 8]	ἐγκρατὴς ἐστίν, ἠπορήθη μὲν ἐν	τοῖς	ἐπάνω, νῦν δὲ λέγωμεν. Ἔστιν
[2, 6]	ἐν τίσιν, εἴρηται ἡμῖν ἐν	τοῖς	ἐπάνω· νῦν δὲ ὑπὲρ ἀκρασίας
[2, 8]	μὲν ἐστίν. Διῃρήμεθα γὰρ ἐν	τοῖς	ἐπάνω τόν τε δεινὸν καὶ
[2, 8]	σπουδαίοις ἡ τοιαύτη ἐγγίνεται, ἐν	τοῖς	θερμοῖς καὶ εὐφυέσιν· ἡ δὲ
[2, 19]	τὰ τοιαῦτα ἐγκλήματα. Ἀλλ´ ἐν	τοῖς	ἴσοις φίλοις καὶ ἐν τῇ
[2, 15]	αὑτοῦ ἕνεκεν πάντα πράττων ἐν	τοῖς	κατὰ τὸ λυσιτελές. Ὁ μὲν
[2, 17]	φιλίας. Ἡ μὲν οὖν ἐν	τοῖς	λόγοις εἰωθυῖα ὁμοιότης λαμβάνεσθαι ἐκ
[2, 5]	καὶ ἔστιν, καὶ τοῦτο ἐν	τοῖς	μάλιστα, τὸ τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις
[2, 10]	εὐτυχία καὶ ἡ τύχη ἐν	τοῖς	μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὖσιν, μηδ´
[2, 14]	οὐκ ἔστιν ἡ ὁμόνοια ἐν	τοῖς	νοητοῖς ἀλλ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς,
[2, 13]	φίλον εἶναι. Ἐν μὲν γὰρ	τοῖς	ὁμοίοις οὐδὲ ἐνδέχεσθαι γίνεσθαι. Τὸ
[2, 13]	γάρ ἐστιν ἡ φιλία ἐν	τοῖς	ὁμοίοις, ὥσπερ δοκεῖ καὶ λέγεται;
[2, 8]	ἀκρατής ἐστιν οὗ ὁ λόγος	τοῖς	πάθεσι μάχεται, ὁ δ´ ἀκόλαστος
[2, 9]	ὅταν ὁ λόγος εὖ διακείμενος	τοῖς	πάθεσιν ἔχουσι τὴν οἰκείαν ἀρετὴν
[2, 13]	ὑπὲρ οὗ ἀμφισβητοῦσιν, οἷον ἐν	τοῖς	πολίταις· διαμφισβητοῦντες γὰρ πρὸς ἀλλήλους
[2, 5]	λόγος δόξειεν ἂν εἶναι παράδοξος	τοῖς	πολλοῖς· πάντες γὰρ οἴονται καὶ
[2, 3]	τοιοῦτον ἡ ἐπιτευκτικὴ τῶν ἐν	τοῖς	πρακτοῖς βελτίστων καὶ συμφορωτάτων. Διὸ
[2, 14]	ἐν τοῖς νοητοῖς ἀλλ´ ἐν	τοῖς	πρακτοῖς, καὶ ἐν τούτοις οὐχ
[2, 14]	ὁμονοοῦμεν. Ἔστι δὴ ὁμονοεῖν ἐν	τοῖς	πρακτοῖς μετὰ βουλήσεως ταὐτοῦ. Περὶ
[2, 8]	ὀργὴν ἀκρασία ὁμοία τῶν παίδων	τοῖς	πρὸς τὸ διακονεῖν προθύμως ἔχουσιν·
[2, 8]	εἶναι ψεκτή· καὶ γὰρ ἐν	τοῖς	σπουδαίοις ἡ τοιαύτη ἐγγίνεται, ἐν
[2, 13]	τῆς παντελοῦς φιλίας, τῆς ἐν	τοῖς	σπουδαίοις, καὶ αὗται αἱ φιλίαι,
[2, 13]	μονιμωτάτη καὶ καλλίστη ἡ ἐν	τοῖς	σπουδαίοις φιλία, ἡ κατ´ ἀρετὴν
[2, 15]	γὰρ οἴονται κακῶς ἂν χρήσασθαι	τοῖς	τοιούτοις ἀγαθοῖς) ἢ διὰ φιλοτιμίαν
[2, 5]	τὸ τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις καὶ	τοῖς	τοιούτοις δύνασθαι ὀρθῶς παραγενομένοις χρῆσθαι·
[2, 10]	ἔτυχεν· διὸ ἡ τύχη ἐν	τοῖς	τοιούτοις λέγεται. Οὔτε δὴ νοῦν
[2, 10]	μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἤδη ἐπὶ	τοῖς	τοιούτοις οἰκειότερον τὴν εὐτυχίαν ἐροῦμεν·
[2, 8]	ἀπορούμενα καὶ τοὺς ἐναντιουμένους λόγους	τοῖς	φαινομένοις, ὅπως ἐκ τῶν ἀπορουμένων
[2, 10]	εὐτυχία διὰ τὸ καὶ ἐν	τοῖς	φαύλοις ἐγγίγνεσθαι· τὸν δὲ θεὸν
[2, 9]	τὸ δ´ ἀγαθὸν ἀμιγές ἐστι	τοῖς	φαύλοις καὶ οὐ πολύκοινον Καὶ
[2, 13]	καὶ ἀγανακτεῖν, ὅταν φαύλοις ἐντύχωσιν	τοῖς	φίλοις, καὶ θαυμάζειν· ἔστι δὲ
[2, 5]	κακὰ αὐτὸς ἑαυτῷ ποιήσει καὶ	τοῖς	φίλοις· οὐ γὰρ δυνήσεται ἀρχῇ
[2, 13]	ἀντιδιδόναι γὰρ ἐν οἷς ὑπερέχουσιν	τοῖς	φιλοῦσιν αὐτούς. Ἔτι δὲ καὶ
[2, 13]	δὲ κατὰ τὴν ἡδονὴν ἐν	τοῖς	φορτικοῖς καὶ τυχοῦσιν. Συμβαίνει δὲ
[2, 8]	καὶ εὐφυέσιν· ἡ δὲ ἐν	τοῖς	ψυχροῖς καὶ μελαγχολικοῖς, οἱ δὲ
[2, 5]	καὶ τὸ ἐλατήριον καὶ αἱ	τομαὶ	καὶ αἱ καύσεις ὑγιεινά εἰσιν
[2, 8]	γὰρ ἐκ τῶν λόγων καὶ	τὸν	ἀκρατῆ ποτε ἐπαινετὸν εἶναι καὶ
[2, 8]	λέγομεν καὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων	τὸν	ἀκρατῆ προστιθέντες, περὶ τιμὴν ἀκρατὴς
[2, 8]	αὐτὴ ἁμαρτία συμβήσεται. Ἐνδέχεται γὰρ	τὸν	ἀκρατῆ τὴν μὲν καθόλου ἐπιστήμην
[2, 10]	δίκαιος, οὐθεὶς λέγει εὐτυχῆ οὐδὲ	τὸν	ἀνδρεῖον οὐδ´ ὅλως τῶν κατ´
[2, 11]	τὸν δίκαιον καλὸν κἀγαθὸν φασί,	τὸν	ἀνδρεῖον, τὸν σώφρονα, ὅλως ἐπὶ
[2, 13]	φαμὲν ἰατρικὸν τὸ μαχαίριον, ἰατρικὸν	τὸν	ἄνθρωπον, καὶ ἰατρικὴν τὴν ἐπιστήμην·
[2, 9]	ἄδηλον. Ὅμοιον οὖν εἴ τις	τὸν	ἄνθρωπον οἴεται εἶναι σῶμα, ὅτι
[2, 10]	γὰρ ᾧ παρὰ τὸν λογισμὸν	τὸν	αὑτοῦ συνέβη τι ἀγαθὸν πρᾶξαι,
[2, 13]	ἐπειδὴ γὰρ ὁρῶμεν παρὰ πάντα	τὸν	βίον παρατείνουσαν καὶ ἐν παντὶ
[2, 10]	τοιούτοις οἰκειότερον τὴν εὐτυχίαν ἐροῦμεν·	τὸν	γὰρ εὐγενῆ εὐτυχῆ λέγομεν, καὶ
[2, 10]	Ἢ τοῦτ´ οὐκ ἂν δόξειεν;	Τὸν	γὰρ θεὸν ἀξιοῦμεν κύριον ὄντα
[2, 10]	καὶ ἐν τοῖς φαύλοις ἐγγίγνεσθαι·	τὸν	δὲ θεὸν τῶν φαύλων οὐκ
[2, 13]	εἴη εἴ τις φαίη φιλεῖν	τὸν	Δία· οὐδὲ δὴ παρὰ τῶν
[2, 10]	ἐσμεν καὶ δυνατοὶ πρᾶξαι. Διὸ	τὸν	δίκαιον, ᾗ δίκαιος, οὐθεὶς λέγει
[2, 11]	τὸν καλὸν κἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον	τὸν	δίκαιον καλὸν κἀγαθὸν φασί, τὸν
[2, 8]	λέγονθ´ ὅτι καὶ γὰρ οὗτος	τὸν	ἑαυτοῦ πατέρα, καὶ ἀποφυγεῖν δή·
[2, 8]	ἀκρατῆ ποτε ἐπαινετὸν εἶναι καὶ	τὸν	ἐγκρατῆ ψεκτόν. Ἔστω γάρ τις,
[2, 13]	ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα	τὸν	Ἐμπεδοκλέα, διὰ τί ποτε ἡ
[2, 10]	εὐτυχίας. Οἴονται γὰρ οἱ πολλοὶ	τὸν	εὐδαίμονα βίον τὸν εὐτυχῆ εἶναι
[2, 10]	οἱ πολλοὶ τὸν εὐδαίμονα βίον	τὸν	εὐτυχῆ εἶναι ἢ οὐκ ἄνευ
[2, 8]	οὕτω συμβήσεται ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς,	τὸν	ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην φαῦλόν τι
[2, 13]	Διὸ δὴ οὔτε τὴν πρὸς	τὸν	θεὸν φιλίαν ἐπιζητοῦμεν οὔτε τὴν
[2, 11]	ᾖ. Ἐπὶ γὰρ τῆς ἀρετῆς	τὸν	καλὸν κἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον τὸν
[2, 8]	γὰρ τὸ πάθος ἠρεμεῖν ἐποίησε	τὸν	λογισμόν· ὅταν δ´ ἀπαλλαγῇ τὸ
[2, 10]	λεγόμενος· καὶ γὰρ ᾧ παρὰ	τὸν	λογισμὸν τὸν αὑτοῦ συνέβη τι
[2, 8]	ἐπιθυμιῶν ἐνουσῶν ταύτας κατέχων διὰ	τὸν	λόγον, ἀλλὰ καὶ ὁ τοιοῦτος
[2, 8]	πράττειν, ἀλλ´ ὅμως πράττει παρὰ	τὸν	λόγον· διὸ ψεκτή ἐστι μᾶλλον
[2, 8]	ὁ μὲν ἀκρατὴς ἀγαθὸν ἔχων	τὸν	λόγον ὀρθὸν ὄντα· ὁ δὲ
[2, 8]	διαφορὰν ἔχουσα πρὸς ταύτην διὰ	τὸν	λόγον, ὃς ἀποτρέπει τοῦ μὴ
[2, 8]	μὴ πράττων δὲ ταῦτα διὰ	τὸν	λόγον· οὐκοῦν ὁ διαμαρτάνων τῷ
[2, 8]	τῷ πράττειν τὰ φαῦλα ἅμα	τὸν	λόγον σύμψηφον ἔχων· οὔτε δὴ
[2, 9]	πρὸς τὴν γένεσιν, καὶ πειρατέον	τὸν	λόγον τοῦτον λύειν διὰ τὸ
[2, 9]	(ὃ καὶ γίνεται) εἶθ´ οὕτως	τὸν	λόγον ὕστερον ἐπιψηφίζοντα εἶναι καὶ
[2, 8]	καὶ τὸ πράττειν τὰ κατὰ	τὸν	λόγον φαινόμενα βέλτιστα· εἰ δὲ
[2, 9]	διακείμενα συμφωνήσουσι πρὸς ἄλληλα, ὥστε	τὸν	μὲν λόγον προστάττειν ἀεὶ τὸ
[2, 12]	οὖν τὰ πάθη μὴ κωλύωσι	τὸν	νοῦν τὸ αὑτοῦ ἔργον ἐνεργεῖν,
[2, 13]	κολοιὸν ἱζάνει, καὶ αἰεί τοι	τὸν	ὅμοιον ἄγει θεὸς ὡς τὸν
[2, 13]	τὸν ὅμοιον ἄγει θεὸς ὡς	τὸν	ὅμοιον. Φασὶν δὲ καὶ κυνός
[2, 12]	ἐνεργεῖν, τότ´ ἔσται τὸ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον γινόμενον. Ναί, ἀλλ´
[2, 12]	γὰρ ἡ πρᾶξις ἔσται κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον. Ἐπειδὴ γάρ τι
[2, 12]	δέ. Ἔφαμεν γὰρ τὸ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον πράττειν· ἀλλ´ ἴσως
[2, 12]	ὀρθὸς λόγος; Ἔστιν οὖν κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅταν τὸ
[2, 12]	τοῦτο ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν, τὸ κατὰ	τὸν	ὀρθὸν λόγον τί ποτ´ ἐστί,
[2, 8]	δεῖ, ὃ δ´ οὐ πρακτικός.	Τὸν	οὖν δεινὸν ἀκρατῆ ἐνδέχεται εἶναι
[2, 10]	ἔχωμεν. Καὶ εἴ τις ἐρωτήσειε	τὸν	οὕτως ἔχοντα, διὰ τί τοῦτο
[2, 14]	τὸν υἱὸν ἢ ὁ υἱὸς	τὸν	πατέρα. Δεῖ δὲ καὶ ὑπὲρ
[2, 14]	μᾶλλον φιλεῖ ἢ ὁ υἱὸς	τὸν	πατέρα; Πότερον οὖν, ὡς ἔνιοι
[2, 8]	γὰρ ᾧ τινι οὐ δοκεῖ	τὸν	πατέρα τύπτειν αἰσχρὸν εἶναι, ἐπιθυμῶν
[2, 8]	ἁμαρτίαν. Εἰ δή τις τοῦ	τὸν	πατέρα τύπτειν κρατοίη, οὐκ ἐπαινετός.
[2, 8]	φασι κρινόμενον ἐν δικαστηρίῳ, ὅτι	τὸν	πατέρα τύπτοι, ἀπολογεῖσθαι λέγονθ´ ὅτι
[2, 8]	ἐπιθυμίας φαύλας τόν τε λόγον	τὸν	περὶ ταῦτα ὀρθόν, ὁ δ´
[2, 8]	ἔχων φαύλας τόν τε λόγον	τὸν	περὶ ταῦτα ὀρθόν· ὥστ´ ἀκολουθήσει
[2, 8]	καὶ ἐνταῦθα, οἷον ἅπαντα μὲν	τὸν	πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι ἐπίσταμαι〉 εἰ
[2, 16]	ὡς οὔ. Ἐπειδὴ γάρ φαμεν	τὸν	σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι τῶν ἀγαθῶν τῶν
[2, 9]	πράττειν ἀπ´ αὐτοῦ γινομένη, ἐπεὶ	τὸν	σπουδαῖον ποίησον πράττειν τὰ κατ´
[2, 5]	τιμὴ οὔτε ἡ ἀρχὴ ποιήσει	τὸν	σπουδαῖον χείρω, ὥστε οὐδ´ ἡ
[2, 8]	ἀναλυτικοῖς, ἐκ δύο προτάσεων γίνεσθαι	τὸν	συλλογισμόν, καὶ τούτων εἶναι τὴν
[2, 11]	καλὸν κἀγαθὸν φασί, τὸν ἀνδρεῖον,	τὸν	σώφρονα, ὅλως ἐπὶ τῶν ἀρετῶν.
[2, 8]	Διῃρήμεθα γὰρ ἐν τοῖς ἐπάνω	τόν	τε δεινὸν καὶ τὸν φρόνιμον
[2, 8]	ἐγκρατὴς ὁ ἐπιθυμίας ἔχων φαύλας	τόν	τε λόγον τὸν περὶ ταῦτα
[2, 8]	ὁ μὴ ἔχων ἐπιθυμίας φαύλας	τόν	τε λόγον τὸν περὶ ταῦτα
[2, 10]	κατὰ λόγον ζημίαν ἦν λαβεῖν,	τὸν	τοιοῦτον κερδάναντα εὐτυχῆ φαμέν. Ἔστιν
[2, 8]	ὑπὸ τοῦ πάθους. Διὰ δὴ	τὸν	τοιοῦτον λόγον οὐκ ᾤετ´ εἶναι
[2, 14]	οὖν πατὴρ εὐνοεῖ πως πρὸς	τὸν	υἱὸν αὑτοῦ ὄντα ποίημα, τῇ
[2, 14]	διὸ μᾶλλον φιλεῖ ὁ πατὴρ	τὸν	υἱὸν ἢ ὁ υἱὸς τὸν
[2, 14]	διὰ τί ποτε ὁ πατὴρ	τὸν	υἱὸν μᾶλλον φιλεῖ ἢ ὁ
[2, 14]	ὁ μὲν πατὴρ εὐεργέτηκέν πως	τὸν	υἱόν, ὁ δ´ υἱὸς χάριν
[2, 14]	τὸ αὑτοῦ τι εἶναι ποίημα	τὸν	υἱόν. Τοῦτο δ´ ὁρῶμεν καὶ
[2, 13]	ἢ ἡδονῶν ἢ ἀρετῆς θαυμάζε	τὸν	ὑπερέχοντα τούτοις, καὶ φιλεῖ διὰ
[2, 5]	καὶ σκέψιν, πότερόν ἐστι πρὸς	τὸν	φαῦλον ἀδικία, ἢ οὔ. Εἰ
[2, 5]	γὰρ ἀρχὴ καὶ ὁ πλοῦτος	τὸν	φαῦλον οὐ δυνάμενον αὐτοῖς χρῆσθαι
[2, 16]	τοιούτων. Ἔστι μὲν οὖν ὡς	τὸν	φίλον αὐτὸς αὑτοῦ μᾶλλον φιλεῖ,
[2, 17]	οὔ; Εἰ δή τις ἐπὶ	τὸν	φίλον ἐπιβλέψας ἴδοι τί ἐστι
[2, 17]	αὐτοὶ αὑτοὺς βουληθῶμεν γνῶναι, εἰς	τὸν	φίλον ἰδόντες γνωρίσαιμεν ἄν· ἔστι
[2, 16]	κατὰ μὲν γὰρ τὸ συμφέρον	τὸν	φίλον, κατὰ δὲ τὸ καλὸν
[2, 16]	κατὰ τὸ συμφέρον τῷ φίλῳ,	τὸν	φίλον μᾶλλον αὑτοῦ φιλήσει. Ναί,
[2, 8]	ἕκαστα θεωρῶν, πότερον {δ´) ἐνδέχεται	τὸν	φρόνιμον ἀκρατῆ εἶναι, ἢ οὔ;
[2, 8]	πρακτικὸς περὶ ἃ καὶ δεῖ)	τὸν	φρόνιμον δ´ οὐκ ἐνδέχεται ἀκρατῆ
[2, 8]	ὁ φρόνιμος ἀκρατής. Ἔφαμεν γὰρ	τὸν	φρόνιμον εἶναι οὐχ ᾧ ὁ
[2, 8]	ἐπάνω τόν τε δεινὸν καὶ	τὸν	φρόνιμον ὡς ἑτέρων ὄντων. Περὶ
[2, 11]	ΙΑ' Περὶ μὲν οὖν εὐτυχίας	τοσαῦτα·	ἐπειδὴ δὲ ὑπὲρ ἑκάστης τῶν
[2, 13]	καὶ ὅσα περ δικαίων εἴδη,	τοσαῦτα	καὶ φιλιῶν. Τὸ δὴ δίκαιόν
[2, 13]	ὥσπερ τροφὴν τινά, ταύτην δὲ	τοσαύτην,	ὅσης κρατήσειεν ἄν〉 ἂν μὲν
[2, 12]	σῶμα τῆς ψυχῆς ἕνεκεν, καὶ	τότ´	ἐροῦμεν ἔχειν τὸ σῶμα καλῶς,
[2, 13]	ἐστι τῆς ψυχῆς πλείω μέρη,	τότ´	ἔσται μία ψυχή, ὅταν συμφωνῶσι
[2, 12]	νοῦν τὸ αὑτοῦ ἔργον ἐνεργεῖν,	τότ´	ἔσται τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν
[2, 12]	λογιστικὸν ἐνεργεῖν τὴν αὑτοῦ ἐνέργειαν.	Τότε	γὰρ ἡ πρᾶξις ἔσται κατὰ
[2, 9]	ἔμπροσθεν ἡμῖν εἰρημένων ὑπὲρ ἀρετῆς.	Τότε	γάρ φαμεν εἶναι ἀρετήν, ὅταν
[2, 13]	πλείω, ὅταν ταῦτα μὴ ὁμονοῶσιν,	τότε	εἶναι πρὸς αὑτὸν τὴν ἀδικίαν.
[2, 17]	ὢν αὐτάρκης προσδεήσεται φίλου; Ἢ	τότε	καὶ μάλιστα; Τίνα γὰρ εὖ
[2, 8]	ἐπιστήμην ἔχειν (ἐπίστασθαι γάρ φαμεν	τότε,	ὅταν τις ἐπιστήμην ἔχῃ) τὸ
[2, 8]	γὰρ πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐκβάλλει	τότε	τὴν ἐπιστήμην ἢ μεταπίπτει. Ἄτοπον
[2, 13]	ἁπάντων τούτων οὖσαν, καὶ ἐκ	τοῦ	ἀγαθοῦ καὶ ἐκ τοῦ ἡδέος
[2, 8]	ἂν δόξειεν εἶναι ὁ ἀκρατὴς	τοῦ	ἀκολάστου. Ἔστι δὲ καὶ τῆς
[2, 9]	ἔστιν γένεσις, οὐδ´ ἡ ἀπὸ	τοῦ	ἀκοῦσαι καὶ ἰδεῖν καὶ〉 ὀσφρανθῆναι.
[2, 8]	μοι, τῇ προθυμίᾳ ἐξενεχθέντες, πρὸ	τοῦ	ἀκοῦσαι ὃ δεῖ δοῦναι, ἔδωκαν,
[2, 14]	ἀπὸ τοῦ ἰδεῖν ἢ ἀπὸ	τοῦ	ἀκοῦσαί τι ὑπέρ τινος ἀγαθὸν
[2, 8]	δὲ καὶ φαυλότερος ὁ ἀκόλαστος	τοῦ	ἀκρατοῦς. Δυσιατότερα γὰρ τὰ φυσικὰ
[2, 8]	παρεῖχεν ἀπορίαν, ὡς ἐπαινετοῦ ποτε	τοῦ	ἀκρατοῦς ἐσομένου καὶ ψεκτοῦ τοῦ
[2, 8]	χείρων ἂν εἴη ὁ ἀκόλαστος	τοῦ	ἀκρατοῦς. Ἔτι ὥσπερ καὶ ἐπὶ
[2, 8]	ἄτοπον οὐδ´ οὕτω συμβήσεται ἐπὶ	τοῦ	ἀκρατοῦς, τὸν ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην
[2, 8]	οὐκ οἶδα. Ὡσαύτως τοίνυν ἐπὶ	τοῦ	ἀκρατοῦς τοῦ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος
[2, 8]	ἡ ἐπιστήμη. Ὡσαύτως δ´ ἐπὶ	τοῦ	ἀκρατοῦς. Ὥσπερ γὰρ καθεύδοντι ἔοικεν,
[2, 8]	ἡ μετὰ τοῦ λόγου οὖσα	τοῦ	ἀποτρέποντος. Ἐκείνη μὲν οὖν οὐδ´
[2, 15]	τοιούτοις ἀγαθοῖς) ἢ διὰ φιλοτιμίαν	τοῦ	ἄρχειν. Ὁ δὲ σπουδαῖος οὐδέτερον
[2, 9]	τὸ δὲ ἀγαθὸν οὐδέποτε τὴν	τοῦ	ἀτελοῦς χώραν ἔχειν. Δεύτερον δ´
[2, 17]	εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν καὶ	τοῦ	αὐτάρκους, πότερον ὁ αὐτάρκης προσδεήσεται
[2, 14]	ἄρχοντος ἄρα κατάστασιν ἐν πρακτοῖς	τοῦ	αὐτοῦ ἐστιν ἡ ὁμόνοια ἡ
[2, 12]	βέλτιον, ἀεὶ δὲ τὸ χεῖρον	τοῦ	βελτίονος ἕνεκεν ἐστίν, ὥσπερ ἐπὶ
[2, 12]	αὑτῆς ἔργον (τὸ γὰρ χεῖρον	τοῦ	βελτίονος ἕνεκεν, πρὸς τὸ συνεργεῖν
[2, 9]	εἶναι, ὅτι πάντα τούτου ἐφίεται;	Τοῦ	γὰρ ἀγαθοῦ πάντα πέφυκεν ἐφίεσθαι,
[2, 12]	ἔχει καὶ ἐπὶ τῶν παθῶν	τοῦ	γνωρίζειν· δεῖ γὰρ αὐτὸν συμβάλλεσθαι
[2, 8]	ἀρχὴ τιμιώτατον ὂν εὖ διάκειται,	τοῦ	δὲ ἀκολάστου κακῶς· ὥστε χείρων
[2, 12]	εἴπῃ τῷ πυρέττοντι πτισάνην προσφέρεσθαι,	τοῦ	δὲ πυρέττειν πῶς αἰσθάνομαι; Ὅταν,
[2, 8]	ὁ περὶ ταύτας ὢν μᾶλλον	τοῦ	δέοντος, οὗτος ἀκρατὴς τελέως λέγεται.
[2, 9]	ἡδοναὶ καὶ τῆς ἀκοῆς καὶ	τοῦ	διανοεῖσθαι βέλτισται ἂν εἴησαν, ἐπεὶ
[2, 4]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Πότερον δέ ποτε	τοῦ	δικαίου ἐστὶν τὸ τῇ ἐντεύξει
[2, 9]	τῶν παθῶν (φαμὲν γὰρ ἐπὶ	τοῦ	ἐγκρατοῦς) καὶ τὰ πάθη δὲ
[2, 8]	τοῦ ἀκρατοῦς ἐσομένου καὶ ψεκτοῦ	τοῦ	ἐγκρατοῦς. Οὐ συμβαίνει δὲ τοῦτο.
[2, 9]	ἂν εἴη ἡ ἡδονὴ ἀποκατάστασις	τοῦ	ἐνδεοῦς· ἐνδεὲς γὰρ ἐπὶ τῶν
[2, 9]	τὸ γὰρ ἀποκαθίστασθαί ἐστι τὸ	τοῦ	ἐνδεοῦς τῇ φύσει, τούτου τὴν
[2, 2]	πράττειν {καὶ) κατὰ τὴν κρίσιν	τοῦ	ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἡ δέ
[2, 13]	εὔδηλος ἡ ἔλλειψις ἡ παρὰ	τοῦ	ἑτέρου, ἐὰν οὖν πλείω ἀγαθὰ
[2, 13]	ᾗ γὰρ προσδεῖται ὁ ἕτερος	τοῦ	ἑτέρου, ταύτῃ ὄντες φίλοι ἐν
[2, 2]	εὐγνωμοσύνη· τὸ μὲν γὰρ κρῖναι	τοῦ	εὐγνώμονος, τὸ δὲ δὴ πράττειν
[2, 13]	τὸ συζῆν οὐδὲν μεῖζόν ἐστι	τοῦ	ἡδεῖς εἶναι· ἄτοπον οὖν τὸ
[2, 13]	τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν ἄνευ	τοῦ	ἡδέος· δέοι ἂν ἄρα, ὡς
[2, 13]	ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἐκ	τοῦ	ἡδέος καὶ ἐκ τοῦ συμφέροντος,
[2, 14]	εὔνους. Ἔστιν δ´ ἡ εὔνοια	τοῦ	ἤθους καὶ πρὸς τὸ ἦθος·
[2, 17]	αὑτοῦ. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἄτοπον, τὸ	τοῦ	θεοῦ ἄλλο τι εἶναι βέλτιον.
[2, 7]	γὰρ βέλτιον ἔσται ἡ ἀρετὴ	τοῦ	θεοῦ. Διὸ ἀνώνυμος ἡ ἀρετὴ
[2, 10]	ἐπιμέλεια καὶ ἡ εὔνοια παρὰ	τοῦ	θεοῦ δόξειεν ἂν εἶναι εὐτυχία
[2, 17]	καὶ τοιοῦτός τις λόγος ἐπὶ	τοῦ	θεοῦ λεγόμενος. Ἐπεὶ γάρ, φησί,
[2, 17]	λόγοις εἰωθυῖα ὁμοιότης λαμβάνεσθαι ἐκ	τοῦ	θεοῦ οὔτ´ ἐκεῖ ὀρθῶς οὔτ´
[2, 17]	δὲ τῆς αὐταρκείας οὐ τῆς	τοῦ	θεοῦ τὴν σκέψιν ποιούμεθα, ἀλλ´
[2, 9]	ἡδονὴ γένεσις. Ἡ γὰρ ἀπὸ	τοῦ	θεωρεῖν ἡδονὴ γινομένη οὐκ ἔστιν
[2, 14]	(πολλοῖς γὰρ πολλάκις ἢ ἀπὸ	τοῦ	ἰδεῖν ἢ ἀπὸ τοῦ ἀκοῦσαί
[2, 9]	ἡδονῆς γένεσις. Ἐπὶ δέ γε	τοῦ	ἰδεῖν καὶ ἀκοῦσαι καὶ ὀσφρανθῆναι
[2, 10]	ἀγαθῶν αἰτία λεγομένη, οἷον ἡ	τοῦ	κακὸν μὴ λαβεῖν ἢ πάλιν
[2, 12]	κἀγαθός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ὑπὲρ δὲ	τοῦ	κατὰ τὰς ἀρετὰς ὀρθῶς πράττειν
[2, 3]	τὰ γὰρ ἄνευ τοῦ λόγου	τοῦ	κρίνοντος γινόμενα κατορθώματα εὐτυχήματα ἐστίν.
[2, 9]	ζώντων· ἐν γὰρ τούτοις ἄνευ	τοῦ	λόγου ἐγγίνονται ὁρμαὶ τῶν παθῶν
[2, 9]	εὖ, οὐκ ἔσται ἀρετὴ ἐκλείποντος	τοῦ	λόγου (ἐξ ἀμφοτέρων γὰρ ἡ
[2, 9]	ψυχῆς ἔχον τὴν κακίαν κρατεῖ	τοῦ	λόγου εὖ διακειμένου (ὁ γὰρ
[2, 9]	τὰ πάθη δὲ πάλιν ἀντεστραμμένως	τοῦ	λόγου κρατεῖ (οἷον ἐπὶ τῶν
[2, 8]	οἷον ἀσθενική τις, ἡ μετὰ	τοῦ	λόγου οὖσα τοῦ ἀποτρέποντος. Ἐκείνη
[2, 9]	καλά. Ἀλλ´ οὐκ ἐὰν ἀπὸ	τοῦ	λόγου τὴν ἀρχὴν λάβῃ πρὸς
[2, 3]	ἀλλ´ εὐτυχῆ· τὰ γὰρ ἄνευ	τοῦ	λόγου τοῦ κρίνοντος γινόμενα κατορθώματα
[2, 8]	ἐστὶν ὁ λόγος ἑκάστου ἀρχή·	τοῦ	μὲν οὖν ἀκρατοῦς ἡ ἀρχὴ
[2, 10]	κακὸν μὴ λαβεῖν ἢ πάλιν	τοῦ	μὴ οἰόμενον ἀγαθὸν λήψεσθαι ἀγαθὸν
[2, 8]	διὰ τὸν λόγον, ὃς ἀποτρέπει	τοῦ	μὴ πράττειν, ἀλλ´ ὅμως πράττει
[2, 2]	καὶ γιγνώσκων ὅτι ὑπὸ μὲν	τοῦ	νομοθέτου ἐλλέλειπται, ἔστι μέντοι δίκαια,
[2, 2]	κριτικὸς ὢν τῶν ἐλλελειμμένων ὑπὸ	τοῦ	νομοθέτου, καὶ γιγνώσκων ὅτι ὑπὸ
[2, 5]	Δῆλον δὲ τοῦτο καὶ ἐκ	τοῦ	νομοθέτου· ὁ γὰρ νομοθέτης οὐ
[2, 2]	δίκαια {καὶ) τὰ ἐλλελειμμένα ὑπὸ	τοῦ	νομοθέτου τῷ μὴ ἀκριβῶς διωρίσθαι,
[2, 13]	γὰρ προσδεῖται, φησίν, ὁ ὅμοιος	τοῦ	ὁμοίου. Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος
[2, 13]	γίνεσθαι. Τὸ γὰρ ὅμοιον, φασίν,	τοῦ	ὁμοίου οὐδὲν προσδεῖται, καὶ τὰ
[2, 10]	αὐτήν· ἡ δ´ αἰτία ἀλλότριον	τοῦ	ὀνόματος. Ἡ γὰρ αἰτία καὶ
[2, 8]	εἰσίν, αἱρεῖσθαι ὅμως, ἀγόμενος ὑπὸ	τοῦ	πάθους. Διὰ δὴ τὸν τοιοῦτον
[2, 8]	εὐθέως τι ἐπάθομεν, καὶ ἀπὸ	τοῦ	πάθους ὁρμὴ ἐγένετο πρὸς τὸ
[2, 9]	δὲ ἡδονή ἐστι κατάστασις ἐκ	τοῦ	παρὰ φύσιν εἰς φύσιν ἑκάστῳ
[2, 9]	γάρ ἐστιν ἐμπόδιον ἡ ἀπὸ	τοῦ	πράγματος τοῦ πραττομένου ἡδονή· ἐὰν
[2, 9]	τῆς μέθης ἡδονὴ ἐμπόδιόν ἐστι	τοῦ	πράττειν, ἀλλ´ οὕτω μὲν καὶ
[2, 9]	ἀγαθὸν κράτιστον. Καὶ ὅτι ἐμπόδιον	τοῦ	πράττειν τὰ καλά, τὸ δὲ
[2, 9]	ἐμπόδιον ἡ ἀπὸ τοῦ πράγματος	τοῦ	πραττομένου ἡδονή· ἐὰν μέντοι ἄλλη,
[2, 9]	ἔστι θεωροῦντά τι ἥδεσθαι ἄνευ	τοῦ	προλυπηθῆναι. Ὥστ´ εἴη ἄν τις
[2, 9]	μέθης ἡδονὴ καὶ ἡ ἀπὸ	τοῦ	συγγίνεσθαι οὐχ ὁμοίως διατιθέασιν. Διὸ
[2, 17]	γὰρ εὖ ποιήσει, ἢ μετὰ	τοῦ	συμβιώσεται; Οὐ γὰρ δὴ μόνος
[2, 18]	ὁρῶμεν, ἀλλ´ ἐὰν πλέον ἀποστήσῃς	τοῦ	συμμέτρου, ἐλλείπει διὰ τὴν ἀσθένειαν
[2, 13]	ἀξίαν οἴεται τὴν ἡδονὴν ἀντικαταλλάττεσθαι	τοῦ	συμφέροντος, οὔτε ὁ τῇ ἡδονῇ
[2, 13]	ἐκ τοῦ ἡδέος καὶ ἐκ	τοῦ	συμφέροντος, ὥστ´ ἀληθῶς οὐκ ἔστιν
[2, 5]	καὶ κυβερνᾶν. Ἢ ἐπὶ μὲν	τοῦ	σώματος ὁρῶμεν οὐ δυναμένους ὑγιαίνειν
[2, 14]	εὔνοια φιλία, εἰ προσλάβοι βούλησιν	τοῦ	τἀγαθὰ δυνατὸς ὢν πρᾶξαι πράττειν
[2, 13]	τοιαῦται φιλίαι ἐξ ὁμοιοπαθείας, ἐκ	τοῦ	τἀγαθὸν βούλεσθαί τινι εἶναι. Οὐκ
[2, 11]	οὐ κακῶς λεγόμενον τοὔνομα ἐπὶ	τοῦ	τελέως σπουδαίου, ἡ καλοκἀγαθία. Καλὸς
[2, 8]	Ὡσαύτως τοίνυν ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς	τοῦ	τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος ἡ αὐτὴ
[2, 8]	τὴν ἁμαρτίαν. Εἰ δή τις	τοῦ	τὸν πατέρα τύπτειν κρατοίη, οὐκ
[2, 12]	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, ἀλλ´ ἐκ	τοῦ	τούτοις χρήσασθαι. Τὴν δὲ χρῆσιν
[2, 9]	ἐπὶ τῶν ἄλλων, οἷον ἐκ	τοῦ	φαγεῖν ἢ πιεῖν. Αὗται μὲν
[2, 9]	οὐδὲ γὰρ αὗται αἱ ἀπὸ	τοῦ	φαγεῖν καὶ πιεῖν ἡδοναὶ οὐκ
[2, 14]	ἄλλο τέλος παρὰ τὴν ἐνέργειαν	τοῦ	φιλεῖν, ἀλλὰ τοῦτο αὐτό. Ὁ
[2, 13]	ἡδονῆς καὶ ἀγαθόν, ἀπὸ δὲ	τοῦ	φιλεῖσθαι οὐδεμία τῷ φιλουμένῳ ἐνέργεια
[2, 5]	τῶν τοιούτων εἰδέναι ἐστὶν ἴδιον	τοῦ	φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεως· ἄτοπον
[2, 14]	ἐν οἷς ἐστιν ὁ τὴν	τοῦ	χείρονος καὶ κρείττονος τάξιν ἔχων
[2, 9]	εἶναι. Ἢ οὔ, ἀλλὰ καὶ	τοὐναντίον	διὰ τοῦτο ἂν δόξειεν ἀγαθὸν
[2, 11]	μὲν οὖν οὐ κακῶς λεγόμενον	τοὔνομα	ἐπὶ τοῦ τελέως σπουδαίου, ἡ
[2, 8]	δέοι εἰπεῖν τὰ ἀπορούμενα καὶ	τοὺς	ἐναντιουμένους λόγους τοῖς φαινομένοις, ὅπως
[2, 13]	ποριοῦνται φίλους εἰς τὸ συζῆν,	τοὺς	ἡδεῖς· εἰς γὰρ τὸ συζῆν
[2, 9]	μὴ εἰδότες τὸ νέκταρ οἴονται	τοὺς	θεοὺς οἶνον πίνειν καὶ οὐκ
[2, 6]	εἰσιν ἄτοποι, ὡσαύτως ἀναγκαῖον καὶ	τοὺς	περὶ τούτων λόγους λεχθησομένους ἀτόπους
[2, 14]	ἔνιοι λέγοντες ὀρθῶς πρός γε	τοὺς	πολλούς, ὅτι ὁ μὲν πατὴρ
[2, 13]	γὰρ εἰ μή τις οἰήσεται	τοὺς	σπουδαίους αὐτοὺς αὑτοῖς ἡδίστους εἶναι·
[2, 13]	οὖν τὸ μὴ οἴεσθαι δεῖν	τοὺς	σπουδαίους μάλιστα ἀλλήλοις συζῆν· τοῦτο
[2, 5]	σώματος ὁρῶμεν οὐ δυναμένους ὑγιαίνειν	τοὺς	τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ προσφερομένους, ἀλλ´
[2, 9]	γὰρ ἡδοναὶ κατ´ ἀμφοτέρους λεγόμεναι	τοὺς	τρόπους ἐνέργειαι εἰσίν· ὥστε δῆλον
[2, 5]	ὁ ἰατρὸς οἶδεν τίνι ἐστὶ	τοῦτ´	ἀγαθὸν καὶ πότε καὶ πῶς
[2, 9]	φύσιν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ· ὥστε	τοῦτ´	ἂν εἴη ἴδιον, τῇ γε
[2, 9]	διὰ τοῦτ´ οὐκ ἀγαθόν; Ἢ	τοῦτ´	ἄτοπον; Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 17]	βέλτιον θεάσεταί τι αὑτοῦ. Ἀλλὰ	τοῦτ´	ἄτοπον, τὸ τοῦ θεοῦ ἄλλο
[2, 13]	μὴ ἔχῃ ὑγρόν, φθείρεσθαι, ὡς	τοῦτ´	αὐτῷ παρασκευάζον ὥσπερ τροφὴν τινά,
[2, 13]	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη νῦν	τοῦτ´	εἰπεῖν, πότερόν ἐστι πρὸς αὑτὸν
[2, 9]	τὴν οἰκείαν ἀρετήν, εἰ δὲ	τοῦτ´	ἔσται, συμβήσεται τῇ ἀρετῇ κακῶς
[2, 17]	αὐτάρκης καὶ μηδενὸς δεῖται, διὰ	τοῦτ´	οὐδ´ ἡμεῖς οὐδενὸς δεησόμεθα. Ἔστι
[2, 9]	ἔστιν ἄριστον· ἆρ´ οὖν διὰ	τοῦτ´	οὐκ ἀγαθόν; Ἢ τοῦτ´ ἄτοπον;
[2, 9]	τῶν ἄλλων. Οὐδὲ ἡδονὴ διὰ	τοῦτ´	οὐκ ἀγαθόν, ὅτι οὐκ ἄριστον.
[2, 10]	ὡς ἐπιμέλειά τις θεῶν; Ἢ	τοῦτ´	οὐκ ἂν δόξειεν; Τὸν γὰρ
[2, 12]	ἀλλ´ ἴσως ἄν τις αὐτὸ	τοῦτο	ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν, τὸ κατὰ τὸν
[2, 9]	ἐπιστήμη ἡδονήν. Ἔστιν δὲ οὐδὲ	τοῦτο	ἀληθές. Οἱ γὰρ δειπνοποιοὶ καὶ
[2, 13]	διὸ ἀγανακτοῦσιν· ἔστι δὲ οὐδὲ	τοῦτο	ἄλογον. Οὐ γὰρ δι´ ἀρετὴν
[2, 9]	οὔ, ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον διὰ	τοῦτο	ἂν δόξειεν ἀγαθὸν εἶναι, ὅτι
[2, 5]	ὃ ἂν οὗτος ἄγῃ, ἐπὶ	τοῦτο	ἀποκλίνει. Τὸ γὰρ βέλτιον οὗτός
[2, 5]	ὀρθῶς χρήσασθαι. Ἔχει δὲ καὶ	τοῦτο	ἀπορίαν καὶ σκέψιν, πότερόν ἐστι
[2, 10]	τὸν οὕτως ἔχοντα, διὰ τί	τοῦτο	ἀρέσκει σοι οὕτω πράττειν; Οὐκ
[2, 14]	τὴν ἐνέργειαν τοῦ φιλεῖν, ἀλλὰ	τοῦτο	αὐτό. Ὁ μὲν οὖν πατὴρ
[2, 18]	λόγῳ· ἡ δὲ φιλία οὐ	τοῦτο	βούλεται. Ἔτι ἂν ὦσιν πολλοί,
[2, 15]	ἀλλ´ οὐχ ὁ σπουδαῖος. Διὰ	τοῦτο	γάρ ἐστι σπουδαῖος, ὅτι ἄλλου
[2, 17]	καθευδήσει. Θεάσεται δή τι, φησίν·	τοῦτο	γὰρ κάλλιστον καὶ οἰκειότατον. Τί
[2, 9]	προσφορᾶς γινομένης γίνεται ἡδονή, διὰ	τοῦτο	γένεσιν εἶναι· ἔστι δ´ οὔ.
[2, 13]	συμφέρει, ταύτῃ φίλοι. Ὁρῶμεν γὰρ	τοῦτο	γινόμενον, ὅταν τὸ αὐτὸ ᾖ
[2, 10]	πρὸς τἀγαθά, καὶ τούτων ἐπιτυγχάνων,	τοῦτο	δ´ ἐστὶ φύσεως· ἐν γὰρ
[2, 5]	ἢ πῶς διακειμένῳ, οὐκέτι οἶδεν.	Τοῦτο	δ´ ἐστὶν μάλιστα τῆς φρονήσεως,
[2, 14]	τῷ καθ´ ὑπεροχὴν ὄντι ἀεί.	Τοῦτο	δ´ ἴσον ἐστὶν τῷ λόγῳ·
[2, 14]	τι εἶναι ποίημα τὸν υἱόν.	Τοῦτο	δ´ ὁρῶμεν καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 10]	κριτὴν ποιήσομεν ἢ οὐ δίκαιον·	τοῦτο	δ´ οὐ προσῆκόν ἐστι {τῷ)
[2, 13]	τοὺς σπουδαίους μάλιστα ἀλλήλοις συζῆν·	τοῦτο	δ´ οὐκ ἔστιν ἄνευ τοῦ
[2, 17]	ἡδὺ μὲν τὸ αὑτὸν εἰδέναι,	τοῦτο	δ´ οὐκ ἔστιν εἰδέναι ἄνευ
[2, 17]	αὐτοὶ δὲ λανθάνομεν ταὐτὰ ποιοῦντες·	τοῦτο	δὲ γίνεται δι´ εὔνοιαν ἢ
[2, 15]	οἴονται αὑτοῖς δεῖν μάλιστα ὑπάρχειν.	Τοῦτο	δέ ἐστι μάλιστα φανερὸν ἐπὶ
[2, 9]	οὐκ εἶναι τούτου ἥδιον οὐδέν.	Τοῦτο	δὲ πάσχουσι διὰ τὴν ἄγνοιαν.
[2, 8]	(καὶ γὰρ τὸ ἔθος διὰ	τοῦτο	δοκεῖ ἰσχυρὸν εἶναι, ὅτι εἰς
[2, 5]	Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις καὶ	τοῦτο.	Εἴπερ ἐστὶ τὸ ἀδικεῖν τὸ
[2, 9]	διακρίνοντα. Ἴδοι δ´ ἄν τις	τοῦτο	ἐκ τῶν παιδίων καὶ τῶν
[2, 9]	σωματικαὶ ἐξ ἀναπληρώσεως. Ἔτι καὶ	τοῦτο	ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἀγαθόν· τὸ
[2, 5]	ἔργα, ὥσπερ καὶ ἔστιν, καὶ	τοῦτο	ἐν τοῖς μάλιστα, τὸ τοῖς
[2, 13]	ἀντιφιλεῖν. Εἰ δή τις μετὰ	τοῦτο	ἐπισκέψαιτο τί ἐστι τὸ φιλητόν,
[2, 5]	ἀλλὰ διαμαρτάνει. Τῆς δὲ φρονήσεως	τοῦτό	ἐστι, τὸ ὀρθῶς δύνασθαι ταῦτα
[2, 9]	ἀτίμων ζῴων, ἀλλ´ οὐ διὰ	τοῦτο	ἡ φύσις τῶν φαύλων· ὁμοίως
[2, 13]	ἡμῶν αὐτῶν βουλόμεθα (ἴσως δὲ	τοῦτο	καὶ ἀναγκαῖον) καὶ τὸ εὖ
[2, 8]	τις τῇ φύσει εἶναι, διὰ	τοῦτο	καὶ ἀπὸ τούτου ὁ λόγος
[2, 4]	ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδιδόναι τὴν ἔντευξιν,	τοῦτο	καὶ δικαίου καὶ σπουδαίου ἁπλῶς
[2, 5]	οὐκ ὀρθῶς ὑπολαμβάνοντες. Δῆλον δὲ	τοῦτο	καὶ ἐκ τοῦ νομοθέτου· ὁ
[2, 17]	ἑαυτῷ αὐτάρκης ἔσται καὶ κατὰ	τοῦτο.	Λέγουσι γὰρ τοιαῦτα καὶ οἱ
[2, 9]	ἄνθρωπον οἴεται εἶναι σῶμα, ὅτι	τοῦτο	μὲν αἰσθητὸν ἐστίν, ἡ δὲ
[2, 4]	τοιοῦτον γινόμενον ἐντυγχάνειν) Ἢ οὔ;	Τοῦτο	μὲν γὰρ καὶ κόλακος καὶ
[2, 8]	τοῦ ἐγκρατοῦς. Οὐ συμβαίνει δὲ	τοῦτο.	Οὐ γάρ ἐστιν οὔτ´ ἐγκρατὴς
[2, 9]	εἴη ἡ ἡδονή. Ἀλλὰ μετὰ	τοῦτο	οὐ πᾶσα, φασίν, ἡδονὴ ἀγαθόν.
[2, 15]	αὑτοῦ χρῆσθαι· οἱ δ´ ἄλλοι	τοῦτο	οὐ ποιήσουσι δι´ ἄγνοιαν (οὐ
[2, 9]	ὁ λόγος αὐτῶν ἔφη, διὰ	τοῦτο	οὐκ ἀγαθόν, ὅτι γένεσις, ἔστι
[2, 5]	ἂν χείρους μείζων γινομένη. Ἢ	τοῦτο	οὐκ ἀληθές; Τῆς γὰρ ἀρετῆς
[2, 9]	εἰσιν ἡδοναί τινες, καὶ διὰ	τοῦτο	οὐκ ἐδόκει ἡ ἡδονὴ αὐτοῖς
[2, 15]	ἐστι σπουδαῖος, ὅτι ἄλλου ἕνεκεν	τοῦτο	πράττει· διὸ οὐκ ἔστιν φίλαυτος.
[2, 13]	φαῦλος τῷ φαύλῳ, ἢ οὐδὲ	τοῦτο;	Πρῶτον μὲν οὖν διοριστέον ἂν
[2, 14]	ὃ ἂν αὐτοὶ ποιήσωσιν, πρὸς	τοῦτό	πως καὶ εὖνοι εἰσίν. Ὁ
[2, 9]	τῇ προσφορᾷ ὧν ἐσμεν ἐνδεεῖς,	τοῦτο	τὸ μόριον τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖ
[2, 13]	οὗ οἴεται αὑτῷ ἔσεσθαι, διὰ	τοῦτο	τούτῳ φίλος. Γίνεται οὖν ἐν
[2, 9]	βάναυσοι, ἀλλ´ ὅμως οὐ διὰ	τοῦτο	φαῦλον ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´ ἀγαθὸν
[2, 9]	ἄνευ λόγου ζώντων· ἐν γὰρ	τούτοις	ἄνευ τοῦ λόγου ἐγγίνονται ὁρμαὶ
[2, 15]	ἂν ὁρᾷ ἄλλον δυνησόμενον μᾶλλον	τούτοις	αὑτοῦ χρῆσθαι· οἱ δ´ ἄλλοι
[2, 13]	ξηρὸν πέδον· ὡς ἐναντίοις οὖσιν	τούτοις	ἐγγίγνεται φιλία ἡ διὰ τὸ
[2, 5]	τοῖς μάλιστα, τὸ τοῖς ἀγαθοῖς	τούτοις	καὶ τοῖς τοιούτοις δύνασθαι ὀρθῶς
[2, 13]	ἢ ἀρετῆς θαυμάζε τὸν ὑπερέχοντα	τούτοις,	καὶ φιλεῖ διὰ τὸ τούτων
[2, 13]	ἐν οἷς ἐστι δίκαιον, ἐν	τούτοις	καὶ φιλίαν εἶναι· διὸ καὶ
[2, 9]	εἴη ἀγαθόν· ὥστ´ ἐπειδὴ ἐν	τούτοις	μὲν τἀγαθὰ καὶ ἡδονή, ἡ
[2, 5]	ἀρχῆς μεγάλης μὴ χρήσεται ὀρθῶς	τούτοις,	οὐκέτι ἂν εἴη σπουδαῖος· οὔτε
[2, 14]	ἐν τοῖς πρακτοῖς, καὶ ἐν	τούτοις	οὐχ ᾗ νοοῦσι ταὐτόν, ἀλλ´
[2, 1]	ἀλλὰ καθόλου λέγει, ὁ ἐν	τούτοις	παραχωρῶν, καὶ ταῦθ´ αἱρούμενος ἃ
[2, 13]	ἂν ἄρα, ὡς ἔοικεν, μάλιστα	τούτοις	ὑπάρχειν τὸ ἡδέσιν εἶναι. Ἐπεὶ
[2, 13]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' Ἐφ´ ἅπασι δὲ	τούτοις	ὑπὲρ φιλίας ἀναγκαῖόν ἐστιν εἰπεῖν,
[2, 12]	ἡ εὐδαιμονία, ἀλλ´ ἐκ τοῦ	τούτοις	χρήσασθαι. Τὴν δὲ χρῆσιν καὶ
[2, 3]	ᾧ συνέβη τι κατὰ τρόπον,	τοῦτον	εὔβουλον, ἀλλ´ εὐτυχῆ· τὰ γὰρ
[2, 14]	ᾖ τὸ ἦθος σπουδαῖος, πρὸς	τοῦτον	ἡ εὔνοια. Οὐκ ἔστιν δὲ
[2, 9]	γένεσιν, καὶ πειρατέον τὸν λόγον	τοῦτον	λύειν διὰ τὸ μὴ ἀληθῆ
[2, 8]	δὲ πυρέττει· ἐπίσταμαι ἄρα καὶ	τοῦτον	ὑγιῆ ποιῆσαι. Ἔστιν οὖν ὃ
[2, 13]	ἀρετὴν ἡ φιλία σοι πρὸς	τοῦτον	ὑπῆρχεν, διὸ οὐδ´ ἄτοπον μηδὲν
[2, 8]	εἶναι, ἐπιθυμῶν δὲ τύπτειν, ὁ	τούτου	ἀπεχόμενος ἐγκρατής ἐστι· ὥστε εἰ
[2, 15]	εἰ ἄρα, κατὰ τὸ καλόν.	Τούτου	γὰρ μόνον ἄλλῳ οὐκ ἂν
[2, 13]	ψυχὴ ἡ ἐμὴ καὶ ἡ	τούτου·	ἐπεὶ οὖν ἐστι τῆς ψυχῆς
[2, 9]	ψυχή. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τούτου·	ἔστιν γὰρ μόριόν τι τῆς
[2, 9]	δόξειεν ἀγαθὸν εἶναι, ὅτι πάντα	τούτου	ἐφίεται; Τοῦ γὰρ ἀγαθοῦ πάντα
[2, 9]	οἶνον πίνειν καὶ οὐκ εἶναι	τούτου	ἥδιον οὐδέν. Τοῦτο δὲ πάσχουσι
[2, 6]	μεσότης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ταῦτα μὲν μέχρι	τούτου·	μετὰ δὲ ταῦτα ἀναγκαῖόν ἐστιν
[2, 8]	εἶναι, διὰ τοῦτο καὶ ἀπὸ	τούτου	ὁ λόγος φαῦλος ἐν αὐτῷ
[2, 9]	ἡδονή. Ἅμα δὲ δῆλον ἐκ	τούτου	ὅτι καὶ διάφοροι τῷ εἴδει
[2, 9]	δ´ ἄν τις καὶ ὑπὲρ	τούτου	οὕτως. Ἐπεὶ γὰρ τἀγαθόν φαμεν
[2, 9]	τὸ τοῦ ἐνδεοῦς τῇ φύσει,	τούτου	τὴν ἀναπλήρωσιν γενέσθαι, ἔστιν δέ,
[2, 10]	φύσις {ἀεὶ) οὗ ἐστιν αἰτία,	τούτου	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ἢ
[2, 13]	αὐτὸ ᾖ τὸ συμφέρον, φίλους	τούτους	διὰ τὸ συμφέρον, ὥστ´ οὐδὲν
[2, 8]	οἷς δέ γε συγγνώμην ἔχομεν,	τούτους	οὐ ψέγομεν· ὥστε ὁ ἀκρατής,
[2, 13]	Εἰκὸς δὴ καὶ πολὺ μᾶλλον	τούτους·	πάντα γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει, τἀγαθὸν
[2, 5]	πότε καὶ πῶς διακειμένῳ· ἐν	τούτῳ	γὰρ ἤδη ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη.
[2, 13]	αὑτὸν φιλία ἐν τῷ σπουδαίῳ·	τούτῳ	γὰρ μόνῳ τὰ τῆς ψυχῆς
[2, 13]	αὑτὸν τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως οὖν	τούτῳ	καὶ ἡ φιλία δόξειεν ἂν
[2, 13]	τῷ σπουδαίῳ ὑπάρχει) καὶ τἀγαθὰ	τούτῳ	μάλιστα βουλοίμεθ´ ἄν, καὶ τὸ
[2, 8]	γραφεῖον ἔδωκαν. Ὅμοιον δὲ πέπονθε	τούτῳ	ὁ τῆς ὀργῆς ἀκρατής· ὅταν
[2, 13]	ἡδὺ φιλῶν οὐκ ἔστιν φίλος	τούτῳ·	οὐ γὰρ κατὰ τὸ ἀγαθὸν
[2, 8]	ὀρθῶς. Ἄτοπον γὰρ τῷ λόγῳ	τούτῳ	πεισθέντας ἀναιρεῖν τὸ πιθανῶς γινόμενον·
[2, 13]	ζῆν οὐκ ἄλλῳ τινὶ ἢ	τούτῳ.	Πότερον δ´ ἐστὶν αὐτῷ {φιλία)
[2, 8]	ὁ λόγον ἔχων ὀρθὸν καὶ	τούτῳ	τὰ φαῦλα ὄντα κρίνων καὶ
[2, 13]	οἴεται αὑτῷ ἔσεσθαι, διὰ τοῦτο	τούτῳ	φίλος. Γίνεται οὖν ἐν τοῖς
[2, 8]	ἡδονάς, ἀλλὰ καταμαλακιζόμενος καὶ ὑπὸ	τούτων	ἀγόμενος. Ἔστιν αὖ πάλιν τις
[2, 15]	Ὁ μὲν οὖν σπουδαῖος ἐκστήσεται	τούτων	ἄλλῳ, οὐχ ὡς οὐ προσῆκον
[2, 10]	τις τάξειεν, ὥστε δῆλον ὅτι	τούτων	ἄν τι εἴη. Νοῦς μὲν
[2, 16]	οἷον καλόν τι, ἀλλ´ ἄνευ	τούτων	αὐτὸς ἑαυτὸν φιλήσει, ᾗ αὐτός.
[2, 13]	καὶ φιλίαι ἔνεισιν ἐν ἑκάστοις	τούτων.	Βεβαιοτάτη δ´ ἂν δόξειεν εἶναι
[2, 13]	Οὐκ ἔστιν δὲ ἡ ἐπὶ	τούτων	γινομένη φιλία πάντα ταῦτα ἔχουσα·
[2, 17]	μόνος γε διάξει. Εἰ τοίνυν	τούτων	δεήσεται, ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται
[2, 8]	προτάσεων γίνεσθαι τὸν συλλογισμόν, καὶ	τούτων	εἶναι τὴν μὲν πρώτην καθόλου,
[2, 10]	Α' Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη	τούτων	εἰπεῖν, ἐπειδὴ περὶ εὐδαιμονίας ἐστὶν
[2, 10]	θεῷ. Ἀλλὰ μὴν ἔξω γε	τούτων	εἰς οὐδὲν ἄλλο τὴν τύχην
[2, 16]	αὑτοῦ φιλήσει. Ναί, ἀλλ´ ᾗ	τούτων	ἐξιστάμενος τῷ φίλῳ αὑτῷ τὸ
[2, 10]	ἔχων ὁρμὴν πρὸς τἀγαθά, καὶ	τούτων	ἐπιτυγχάνων, τοῦτο δ´ ἐστὶ φύσεως·
[2, 3]	Ἡ μὲν γὰρ φρόνησις πρακτικὴ	τούτων	ἐστί, ἡ δὲ εὐβουλία ἕξις
[2, 13]	τούτοις, καὶ φιλεῖ διὰ τὸ	τούτων	ἢ τυγχάνειν ἢ οἴεσθαι τεύξεσθαι.
[2, 8]	δ´ ἐγκρατὴς ὁ πάσχων καὶ	τούτων	κρατῶν ἢ οἷός τε ὢν
[2, 6]	ὡσαύτως ἀναγκαῖον καὶ τοὺς περὶ	τούτων	λόγους λεχθησομένους ἀτόπους γίνεσθαι· Οὐ
[2, 14]	δὲ φιλιῶν ἁπασῶν τῶν εἰρημένων	τούτων	μάλιστά πως ἐγγίνεται τὸ φιλεῖν
[2, 11]	ὄντα ἀγαθά ἐστιν καὶ ὑπὸ	τούτων	μὴ διαφθείρεται, οἷον ὑπὸ πλούτου
[2, 12]	δὲ χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν	τούτων	οὐκ ἔστι ταύτης τῆς πραγματείας
[2, 13]	σπουδαίων φιλίαν, τὴν ἐξ ἁπάντων	τούτων	οὖσαν, καὶ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ
[2, 15]	ἄρχειν. Ὁ δὲ σπουδαῖος οὐδέτερον	τούτων	πείσεται· διὸ οὐδὲ φίλαυτος κατά
[2, 5]	οὖν αὐτὸν βλάψει παραγενόμενα, ὁ	τούτων	στερίσκων οὐκ ἂν δόξειεν ἀδικεῖν.
[2, 8]	τε ὢν πάσχειν· οὐδέτερον δὲ	τούτων	τῷ σώφρονι ὑπάρχει· διὸ οὐκ
[2, 8]	Φάλαρις ἢ Κλέαρχος ἤ τις	τούτων	τῶν μοχθηρῶν; Ἢ δῆλον ὅτι
[2, 13]	ἐν ἀνισότητι, εἰς τὰς διῃρημένας	τρεῖς.	Ἔστιν δ´ ἐν ἁπάσαις ταῖς
[2, 13]	δὲ διῄρηνται αἱ φιλίαι εἰς	τρία	εἴδη, καὶ ἐν ταύταις ἠπορεῖτο,
[2, 6]	καὶ τὰ πάθη. Ἔστι δὲ	τρία	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα,
[2, 8]	εἰσὶ γάρ τινες οἱ τίλλοντες	τρίχας	διατρώγουσιν. Εἰ οὖν τις ταύτης
[2, 3]	τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου συμβαίνοντα κατὰ	τρόπον·	οἷς γὰρ μή ἐστιν ὁ
[2, 3]	εἴποις, ᾧ συνέβη τι κατὰ	τρόπον,	τοῦτον εὔβουλον, ἀλλ´ εὐτυχῆ· τὰ
[2, 9]	ἡδοναὶ κατ´ ἀμφοτέρους λεγόμεναι τοὺς	τρόπους	ἐνέργειαι εἰσίν· ὥστε δῆλον ὅτι
[2, 13]	ὡς τοῦτ´ αὐτῷ παρασκευάζον ὥσπερ	τροφὴν	τινά, ταύτην δὲ τοσαύτην, ὅσης
[2, 13]	φιλεῖ διὰ τὸ τούτων ἢ	τυγχάνειν	ἢ οἴεσθαι τεύξεσθαι. Εἰσὶν δὲ
[2, 8]	τινι οὐ δοκεῖ τὸν πατέρα	τύπτειν	αἰσχρὸν εἶναι, ἐπιθυμῶν δὲ τύπτειν,
[2, 8]	δή τις τοῦ τὸν πατέρα	τύπτειν	κρατοίη, οὐκ ἐπαινετός. Οὐ δὴ
[2, 8]	τύπτειν αἰσχρὸν εἶναι, ἐπιθυμῶν δὲ	τύπτειν,	ὁ τούτου ἀπεχόμενος ἐγκρατής ἐστι·
[2, 8]	ἐν δικαστηρίῳ, ὅτι τὸν πατέρα	τύπτοι,	ἀπολογεῖσθαι λέγονθ´ ὅτι καὶ γὰρ
[2, 5]	μὲν οὖν ἁπλῶς καὶ ἡ	τυραννὶς	ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀρχὴ καὶ
[2, 10]	τύχης ὡς ἀληθῶς ὡς ἂν	τύχῃ	γίνεται. Εἰ δέ γε τῷ
[2, 10]	δ´ ἡ εὐτυχία καὶ ἡ	τύχη	ἐν τοῖς μὴ ἐφ´ ἡμῖν
[2, 10]	καὶ ὡς ἔτυχεν· διὸ ἡ	τύχη	ἐν τοῖς τοιούτοις λέγεται. Οὔτε
[2, 10]	{καὶ) τύχη, οὗ δὲ πλείστη	τύχη,	ἐνταῦθ´ ἐλάχιστος νοῦς. Ἀλλ´ ἆρά
[2, 10]	τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ὧν ἡ	τύχη	ἐστὶ κυρία, οὐκ ἐνδέχεται εὐδαίμονα
[2, 10]	καὶ τὰ κακά, ἡ δὲ	τύχη	καὶ τὰ ἀπὸ τῆς τύχης
[2, 10]	τὸ ἀεὶ ὡσαύτως, ἡ δὲ	τύχη	οὔ. Διὸ καὶ οὗ πλεῖστος
[2, 10]	καὶ λόγος, ἐνταῦθα ἐλαχίστη {καὶ)	τύχη,	οὗ δὲ πλείστη τύχη, ἐνταῦθ´
[2, 10]	ποιητικὴ ἐστίν, ἡ δέ γε	τύχη	οὐδέποτε, ἀλλ´ ἀτάκτως καὶ ὡς
[2, 10]	τούτων εἰς οὐδὲν ἄλλο τὴν	τύχην	ἄν τις τάξειεν, ὥστε δῆλον
[2, 10]	γὰρ ἂν εἴποι τις τὴν	τύχην	ὥς ἐστι φύσις. Ἡ γὰρ
[2, 17]	ποιεῖν ἔχοντα τὰ παρὰ τῆς	τύχης	ἀγαθά, τίνα εὖ ποιήσει; Μετὰ
[2, 10]	τύχη καὶ τὰ ἀπὸ τῆς	τύχης	ὡς ἀληθῶς ὡς ἂν τύχῃ
[2, 13]	ἡδονὴν ἐν τοῖς φορτικοῖς καὶ	τυχοῦσιν.	Συμβαίνει δὲ καὶ ἀγανακτεῖν, ὅταν
[2, 10]	εὐτυχία ἂν δόξειεν εἶναι ἐν	τῷ	ἀγαθὸν λαβεῖν· τὸ μὲν γὰρ
[2, 10]	Ἔστιν οὖν ἡ εὐτυχία ἐν	τῷ	ἀγαθόν τι ὑπάρξαι παρὰ λόγον
[2, 13]	φιλητῷ, ἔχεται δὲ καὶ ἀκολουθεῖ	τῷ	ἀγαθῷ καὶ τὸ ἡδὺ εἶναι
[2, 5]	Ἢ οὐκ ἂν δόξειεν παρακολουθεῖν	τῷ	ἀδίκῳ ἡ φρόνησις; Οὐ γὰρ
[2, 5]	ἐστὶν μάλιστα τῆς φρονήσεως, ὥστε	τῷ	ἀδίκῳ οὐ παρακολουθεῖ ἡ φρόνησις.
[2, 5]	φρονήσεως· ἄτοπον δὴ συμβαίνει τὸ	τῷ	ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν τὸ μέγιστον ἀγαθὸν
[2, 13]	εἶναι ὑγιείας, ἡ δ´ ἐπιστήμη	τῷ	αἰτία εἶναι καὶ ἀρχή. Ὁμοίως
[2, 8]	ἔστιν ἀρχή. Ἐν μὲν οὖν	τῷ	ἀκολάστῳ ἔνεστιν ἀρχὴ φαύλη. γὰρ
[2, 8]	αὐτῷ ἐδόκει. Οὐθὲν δὲ ἄτοπον	τῷ	ἀκρατεῖ, οὔτ´ εἰ ἐπιστήμην ἔχει
[2, 9]	λύπῃ καὶ ἡδονῇ, ἐν δὲ	τῷ	ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν· δῆλον
[2, 8]	ἢ δόξαν ἢ ὀργήν. Ἀλλὰ	τῷ	ἁπλῶς ἀκρατεῖ οὐ προστίθεμεν περὶ
[2, 14]	παρὰ τὴν ἐνέργειαν τέλος, οἷον	τῷ	αὐλητῇ ἡ αὐτὴ ἐνέργεια καὶ
[2, 14]	φιλίας ἡ εὔνοια, ἀλλ´ ἐν	τῷ	αὐτῷ· διὸ δοκεῖ φιλία εἶναι.
[2, 8]	γὰρ ἔσται ἡ δόξα σφοδρὰ	τῷ	βέβαιον εἶναι καὶ ἀμετάπειστον, οὐθὲν
[2, 14]	δόσει οὐδεὶς ἴσον ἂν δοίη	τῷ	βελτίονι καὶ τῷ χείρονι, ἀλλὰ
[2, 12]	βελτίονος ἕνεκεν, πρὸς τὸ συνεργεῖν	τῷ	βελτίονι) ὅταν οὖν τὰ πάθη
[2, 13]	ἀνομοιότητα ἡ κατὰ τὸ συμφέρον.	Τῷ	γὰρ εὐπόρῳ ὁ πένης διὰ
[2, 18]	μὴ φιλῶν γε ἀλλ´ ἢ	τῷ	γε λόγῳ· ἡ δὲ φιλία
[2, 9]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἡ ἡδονὴ	τῷ	γένει ἀγαθὸν ἐστίν, ἐπεὶ ὅτι
[2, 9]	πάντ´ ἐφίεται, ἀγαθὸν ἂν εἴη	τῷ	γένει ἡ ἡδονή. Πάλιν καὶ
[2, 9]	φαῦλον ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´ ἀγαθὸν	τῷ	γένει καὶ ἐπιστήμη καὶ φύσις.
[2, 8]	διδάξων ὅτι φαῦλα, οὐκέτι πράξει·	τῷ	δέ γε ἀκρατεῖ ὑπάρχει ὁ
[2, 5]	πρότερον καὶ ὀλίγα σιτία προσενεκτέον·	τῷ	δὲ τὴν ψυχὴν φαύλην ἔχοντι
[2, 8]	εὐπρόσωπος, δεῖ οὖν κατασχεῖν αὑτόν.	Τῷ	δὴ τοιούτῳ λόγῳ προκαταλαβὼν ὁ
[2, 9]	ἐκ τούτου ὅτι καὶ διάφοροι	τῷ	εἴδει αἱ ἡδοναὶ εἰσίν. Διάφοροι
[2, 9]	οὐχ ὁμοίως διατιθέασιν. Διὸ διάφοροι	τῷ	εἴδει δόξαιεν ἂν εἶναι αἱ
[2, 12]	ἀλλὰ τὴν ἕξιν, οὐδ´ ἐν	τῷ	εἰδέναι ἐξ ὧν ἐστιν ἡ
[2, 13]	πέδον· τὸ δὴ ἐναντίον, φασίν,	τῷ	ἐναντίῳ βούλεσθαι φίλον εἶναι. Ἐν
[2, 9]	ἐξ ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς γίνονται,	τῷ	ἢ τὴν ἔνδειαν ἀναπληροῦσθαι ἢ
[2, 10]	τοῦτο δ´ οὐ προσῆκόν ἐστι	{τῷ)	θεῷ. Ἀλλὰ μὴν ἔξω γε
[2, 10]	τύχῃ γίνεται. Εἰ δέ γε	τῷ	θεῷ τὸ τοιοῦτον ἀπονέμομεν, φαῦλον
[2, 1]	ἃ ὁ νομοθέτης ἐβούλετο μὲν	τῷ	καθ´ ἕκαστα διορίσαι, οὐκ ἠδυνήθη
[2, 14]	καὶ τῷ χείρονι, ἀλλὰ μεῖζον	τῷ	καθ´ ὑπεροχὴν ὄντι ἀεί. Τοῦτο
[2, 18]	ἕνα ἢ δύο, ἀλλὰ συμμέτρους	τῷ	καιρῷ καὶ τῇ αὐτοῦ ὁρμῇ
[2, 10]	ὑπάρξαι παρὰ λόγον καὶ ἐν	τῷ	κακὸν μὴ λαβεῖν εὔλογον. Ἀλλὰ
[2, 8]	Ἔστω γάρ τις, φησίν, διημαρτηκὼς	τῷ	λογισμῷ, καὶ δοκείτω αὐτῷ λογιζομένῳ
[2, 8]	δὲ λόγος κωλύσει· διαμαρτανέτω γὰρ	τῷ	λογισμῷ τῶν καλῶν) οὐκοῦν οὗτος
[2, 5]	αἵρεσις, ἐν τῷ λόγῳ καὶ	τῷ	λόγον ἔχοντι ἐστίν. Ὥστε ἅμα
[2, 8]	οὔτ´ ἐγκρατὴς οὔτ´ ἀκρατὴς ὁ	τῷ	λόγῳ διεψευσμένος, ἀλλὰ ὁ λόγον
[2, 8]	οἷος εἰδέναι καὶ μὴ διεψεῦσθαι	τῷ	λόγῳ, ἔστιν δὲ καὶ ὁ
[2, 5]	ἀρετὴ ἀρετῇ. Πέφυκεν γὰρ ὑπείκειν	τῷ	λόγῳ, {ἢ) ὡς οὗτος προστάττει,
[2, 14]	ἀεί. Τοῦτο δ´ ἴσον ἐστὶν	τῷ	λόγῳ· ἴσον γάρ πώς ἐστιν
[2, 8]	συμβαῖνον. Πάλιν δ´ αὖ διαμαρτανέτω	τῷ	λόγῳ, καὶ τὰ καλὰ αὐτῷ
[2, 5]	ᾧ δ´ ἐστὶν αἵρεσις, ἐν	τῷ	λόγῳ καὶ τῷ λόγον ἔχοντι
[2, 8]	πράξει οὐδὲν αἰσχρόν. Ὁ δὲ	τῷ	λόγῳ μὲν εἰδὼς ὅτι οὐ
[2, 9]	σύμμετρος ᾖ, καὶ τὰ πάθη	τῷ	λόγῳ· οὕτω γὰρ διακείμενα συμφωνήσουσι
[2, 8]	τοιοῦτοι ψεκτοί. Ἔτι τέ ἐστιν	τῷ	λόγῳ προλαβόντα μηθὲν παθεῖν, ὅτι
[2, 8]	οὐ δὴ ὀρθῶς. Ἄτοπον γὰρ	τῷ	λόγῳ τούτῳ πεισθέντας ἀναιρεῖν τὸ
[2, 8]	καὶ ὁ φρόνιμος τοιοῦτος ὁ	τῷ	λόγῳ τῷ ὀρθῷ ἕκαστα θεωρῶν,
[2, 8]	τὸν λόγον· οὐκοῦν ὁ διαμαρτάνων	τῷ	λόγῳ τῶν καλῶν κωλύσει ὧν
[2, 12]	οὐδὲ τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν παραδίδωσι	τῷ	μανθάνοντι τὴν χρῆσιν καὶ τὴν
[2, 14]	ἔλαττον ἔχων ἀγαθὸν χείρων ὢν	τῷ	μεῖζον ἔχοντι κρείττονι ὄντι. Τῶν
[2, 5]	ἡ εὐπορία ἣν δεῖ ὑπάρχειν	τῷ	μέλλοντι ἄρχειν, ὡς οὐ δυνατὸν
[2, 2]	τὰ ἐλλελειμμένα ὑπὸ τοῦ νομοθέτου	τῷ	μὴ ἀκριβῶς διωρίσθαι, κριτικὸς ὢν
[2, 13]	εὖ ἔχουσιν μέρη πρὸς ἄλληλα	τῷ	μὴ διαφέρεσθαι, ἐπεὶ ὅ γε
[2, 8]	πάλιν ὁ λόγος οὗτος ἐναντιοῦται	τῷ	μὴ εἶναι ἐπιστήμην. Ἀλλ´ ἆρά
[2, 9]	ἔστιν προλυπηθῆναι· οὐδεὶς γὰρ ἡδόμενος	τῷ	ὁρᾶν ἢ τῷ ὀσφραίνεσθαι προελυπήθη.
[2, 8]	φρόνιμος τοιοῦτος ὁ τῷ λόγῳ	τῷ	ὀρθῷ ἕκαστα θεωρῶν, πότερον {δ´)
[2, 9]	γὰρ ἡδόμενος τῷ ὁρᾶν ἢ	τῷ	ὀσφραίνεσθαι προελυπήθη. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 13]	ἰατρικὸν λέγεται, ὁ δ´ ἄνθρωπος	τῷ	ποιητικὸς εἶναι ὑγιείας, ἡ δ´
[2, 8]	ἀκόλαστος οὐ τοιοῦτος, ἀλλ´ ὁ	τῷ	πράττειν τὰ φαῦλα ἅμα τὸν
[2, 9]	γὰρ ἐν οὐσίᾳ καὶ ἐν	τῷ	πρός τι καὶ ποσῷ καὶ
[2, 12]	ὁ ἰατρός· ἀλλ´ ὅταν εἴπῃ	τῷ	πυρέττοντι πτισάνην προσφέρεσθαι, τοῦ δὲ
[2, 9]	ἐν τῷ φαύλῳ καὶ ἐν	τῷ	σπουδαίῳ καὶ ἐν θηρίῳ καὶ
[2, 13]	πλούσιος εὐπορεῖ φίλος ἐστί, καὶ	τῷ	σπουδαίῳ ὁ φαῦλος διὰ ταὐτό·
[2, 13]	ἡ πρὸς αὑτὸν φιλία ἐν	τῷ	σπουδαίῳ· τούτῳ γὰρ μόνῳ τὰ
[2, 13]	τὸ συμφέρον, καὶ ἡ ἀρετὴ	τῷ	σπουδαίῳ ὑπάρχει) καὶ τἀγαθὰ τούτῳ
[2, 13]	Πότερον οὖν ἔσται ὁ σπουδαῖος	τῷ	σπουδαίῳ φίλος, ἢ οὔ; Οὐδὲν
[2, 13]	γὰρ ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ καὶ	τῷ	συμφέροντι ἡ ἀρετή, ἀλλὰ τῇ
[2, 13]	συμφέρον φιλία οὐ βεβαία, ἀλλὰ	τῷ	συμφέροντι συμμεταπίπτει· ὁμοίως καὶ ἡ
[2, 13]	ἡ ἀμφισβήτησις· οὔτε γὰρ ὁ	τῷ	συμφέροντι ὑπερέχων ἀξίαν οἴεται τὴν
[2, 13]	ὑπερέχων ἀξίαν τῆς ἡδονῆς ἐν	τῷ	συμφέροντι χάριν ἀπολαμβάνειν. Διὸ μᾶλλον
[2, 8]	περὶ ταῦτα ὀρθόν· ὥστ´ ἀκολουθήσει	τῷ	σώφρονι ὁ ἐγκρατής, καὶ ἔσται
[2, 8]	σώφρων καὶ ἐγκρατὴς εἶναι, πότερον	τῷ	σώφρονί τι ποιήσει σφοδρὰς ἐπιθυμίας;
[2, 8]	ὢν πάσχειν· οὐδέτερον δὲ τούτων	τῷ	σώφρονι ὑπάρχει· διὸ οὐκ ἔστιν
[2, 14]	νοοῦσι ταὐτόν, ἀλλ´ ᾗ ἅμα	τῷ	ταὐτὸν νοεῖν προαίρεσιν ἔχουσιν περὶ
[2, 8]	μέρους οὔ. Γίνεται οὖν ἁμαρτία	τῷ	τὴν ἐπιστήμην ἔχοντι καὶ ἐνταῦθα,
[2, 9]	οἴονται γένεσιν εἶναι τὴν ἡδονὴν	τῷ	τὴν προσφορὰν δήλην εἶναι, τὸ
[2, 9]	ἄριστον. Ἀλλ´ οὕτως μὲν καὶ	τῷ	τοιούτῳ λόγῳ ἀναιρήσεις καὶ τὰς
[2, 8]	καλά, καὶ ἀκρατὴς μὲν ὁ	τῷ	τοιούτῳ λόγω ἀπειθῶν, ἐγκρατὴς δὲ
[2, 9]	ὁ μόνος βουλόμενος ἔχειν καὶ	τῷ	τοιούτῳ τῶν ἄλλων ὑπερέχειν· καὶ
[2, 8]	ἔχοντες τὴν ἐπιστήμην ὅμως ἐν	τῷ	ὕπνῳ πολλὰ δυσχερῆ καὶ πράττουσι
[2, 13]	ἥκιστα τοιοῦτος· καὶ ὁ φαῦλος	τῷ	φαύλῳ, ἢ οὐδὲ τοῦτο; Πρῶτον
[2, 13]	συμφέρον. Ἀλλὰ καὶ ὁ σπουδαῖος	τῷ	φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως ἡδύς,
[2, 13]	φίλος. Καὶ ὁ φαῦλός γε	τῷ	φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως τὸ
[2, 9]	πᾶσιν ἐγγίγνεται· καὶ γὰρ ἐν	τῷ	φαύλῳ καὶ ἐν τῷ σπουδαίῳ
[2, 13]	ἀγαθοί. Οὐκοῦν ὁ σπουδαῖος, φησίν,	τῷ	φαύλῳ οὐκ ἔσται φίλος; Ἔσται
[2, 13]	ἀπορεῖται, πότερον ἔσται ὁ σπουδαῖος	τῷ	φαύλῳ φίλος; Ἢ οὔ; Ἡ
[2, 13]	ἀπορία, πότερόν ἐστιν ὁ σπουδαῖος	τῷ	φαύλῳ φίλος ἢ οὔ. Συνῆπται
[2, 18]	ἄλλων ὁμοίως ἁπάντων. Ἐλλείπων οὖν	τῷ	φιλεῖν δι´ ἀδυναμίαν καὶ ἐγκλήματ´
[2, 13]	ἢ φιλεῖν, διὰ τὸ ἐν	τῷ	φιλεῖσθαι ὑπεροχήν τινα εἶναι· ἀεὶ
[2, 13]	αὐτῷ ἀγαθὸν καὶ τὸ φιλητέον	τῷ	φιλητῷ, ἔχεται δὲ καὶ ἀκολουθεῖ
[2, 13]	ἀπὸ δὲ τοῦ φιλεῖσθαι οὐδεμία	τῷ	φιλουμένῳ ἐνέργεια γίνεται. Ἔτι δὲ
[2, 16]	Ναί, ἀλλ´ ᾗ τούτων ἐξιστάμενος	τῷ	φίλῳ αὑτῷ τὸ καλὸν περιποιεῖται,
[2, 13]	ἡ φιλία, κακῶς δ´ ἐχρήσατο	τῷ	φίλῳ, διὸ ἀγανακτοῦσιν· ἔστι δὲ
[2, 16]	ἀγαθῶν τῶν κατὰ τὸ συμφέρον	τῷ	φίλῳ, τὸν φίλον μᾶλλον αὑτοῦ
[2, 14]	ἂν δοίη τῷ βελτίονι καὶ	τῷ	χείρονι, ἀλλὰ μεῖζον τῷ καθ´
[2, 13]	λέγονται, ἀλλὰ τὸ μὲν μαχαίριον	τῷ	χρήσιμον εἶναι πρὸς ἰατρικὴν ἰατρικὸν
[2, 10]	καὶ ἄνευ ὁρμῆς τῆς ἐπιτυγχανούσης	τῶν	ἀγαθῶν αἰτία λεγομένη, οἷον ἡ
[2, 10]	αὐτῷ ἡ ἀρχὴ τῆς ὁρμῆς	τῶν	ἀγαθῶν ἐστι τῆς ἐπιτεύξεως. Ἐπεὶ
[2, 9]	καὶ ἡδονή, ἡ δ´ ἀπὸ	τῶν	ἀγαθῶν ἡδονὴ ἡδονή, ἀγαθὸν ἂν
[2, 5]	ἡ δὲ βλάβη ἐν στερήσει	τῶν	ἀγαθῶν, οὐκ ἂν δόξειεν βλάπτειν·
[2, 11]	τοιοῦτος ὢν οἷος ὑποστελλόμενός τι	τῶν	ἀγαθῶν πρὸς τὸ μὴ εἶναι
[2, 11]	τὰ δὲ {καὶ) ἀγαθά, καὶ	τῶν	ἀγαθῶν τὰ μὲν ἁπλῶς ἀγαθὰ
[2, 8]	καὶ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα. Ἔστιν δὲ	τῶν	ἀγαθῶν τὰ μὲν ἐκτός, οἷον
[2, 16]	γάρ φαμεν τὸν σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι	τῶν	ἀγαθῶν τῶν κατὰ τὸ συμφέρον
[2, 10]	καὶ ὅλως ᾧ τὰ τοιαῦτα	τῶν	ἀγαθῶν ὑπάρχει, ὧν μὴ αὐτὸς
[2, 8]	ἐγκράτεια, ὥσπερ ἐδόκει. Εἰσὶ δὲ	τῶν	ἀκρασιῶν αἳ μὲν νοσηματικαὶ αἳ
[2, 9]	τοῦ λόγου κρατεῖ (οἷον ἐπὶ	τῶν	ἀκρατῶν συμβαίνει) ἐπεὶ οὖν τὸ
[2, 5]	ἐποίησεν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ἀγαθῶν, ἀρχῆς τιμῆς κάλλους
[2, 5]	ἀρετῶν οὕτως ἔχει ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ἀγαθῶν τῶν τ´ ἐκτὸς
[2, 5]	οὔθ´ ἡ φρόνησις τελεία ἄνευ	τῶν	ἄλλων ἀρετῶν, ἀλλὰ συνεργοῦσί πως
[2, 18]	φιλεῖν. Ἐφ´ ἁπάντων γὰρ καὶ	τῶν	ἄλλων ἐξαδυνατεῖ ἡμῶν ἡ φύσις
[2, 12]	οὐ τοιοῦτον. Οὐδεμία γὰρ οὐδὲ	τῶν	ἄλλων ἐπιστημῶν παραδίδωσι τῷ μανθάνοντι
[2, 13]	κακίζει αὐτὸς αὑτόν· ὁμοίως ἐπὶ	τῶν	ἄλλων κακιῶν ὁ φαῦλος ἔχει.
[2, 12]	αἴσθησιν, οὐκ ἔτι. Ὡσαύτως ὑπὲρ	τῶν	ἄλλων κοινός ἐστι τῶν τοιούτων
[2, 9]	ἐξ ἐνδείας γινομένη, ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων, οἷον ἐκ τοῦ φαγεῖν
[2, 18]	οὔτ´ ἐπ´ ἀκοῆς, οὔτ´ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ὁμοίως ἁπάντων. Ἐλλείπων οὖν
[2, 14]	Τοῦτο δ´ ὁρῶμεν καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ὄν· πάντες γὰρ πρὸς
[2, 9]	τοῦτ´ ἄτοπον; Ὁμοίως καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων. Οὐδὲ ἡδονὴ διὰ τοῦτ´
[2, 9]	βουλόμενος ἔχειν καὶ τῷ τοιούτῳ	τῶν	ἄλλων ὑπερέχειν· καὶ τὴν ἡδονὴν
[2, 14]	πατέρα. Δεῖ δὲ καὶ ὑπὲρ	τῶν	ἄλλων φιλιῶν τῶν λεγομένων καὶ
[2, 9]	τοῦτο ἐκ τῶν παιδίων καὶ	τῶν	ἄνευ λόγου ζώντων· ἐν γὰρ
[2, 8]	λόγους τοῖς φαινομένοις, ὅπως ἐκ	τῶν	ἀπορουμένων καὶ ἐναντιουμένων λόγων συνεπισκεψάμενοι
[2, 11]	ἀνδρεῖον, τὸν σώφρονα, ὅλως ἐπὶ	τῶν	ἀρετῶν. Ἐπειδὴ οὖν εἰς δύο
[2, 11]	τοσαῦτα· ἐπειδὴ δὲ ὑπὲρ ἑκάστης	τῶν	ἀρετῶν κατὰ μέρος εἰρήκαμεν, λοιπὸν
[2, 5]	ἀπορήσεται, πότερόν ποτε καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀρετῶν οὕτως ἔχει ὥσπερ ἐπὶ
[2, 9]	ἄν τις μεταβὰς καὶ ἐπὶ	τῶν	ἀρετῶν τὸ τοιοῦτον. Οἷον ἐπειδὴ
[2, 9]	τῶν κανθάρων καὶ ὅλως ἡ	τῶν	ἀτίμων ζῴων, ἀλλ´ οὐ διὰ
[2, 13]	ταὐτὰ δέ πως καὶ ἐκ	τῶν	αὐτῶν εἰσίν. Εἰ δή τις
[2, 14]	εὔνους οἴνῳ ἢ ἄλλῳ τινὶ	τῶν	ἀψύχων ἀγαθῶν ἢ ἡδέων, ἀλλ´
[2, 13]	τὸν Δία· οὐδὲ δὴ παρὰ	τῶν	ἀψύχων ἐνδέχεται ἀντιφιλεῖσθαι. Φιλία μέντοι
[2, 13]	τὴν ἡδονήν. Ἡ μὲν οὖν	τῶν	βελτίστων φιλία ἡ κατ´ ἀρετὴν
[2, 12]	μὴ ἔχεις παρὰ σαυτῷ, φησί,	τῶν	γε τοιούτων αἴσθησιν, οὐκ ἔτι.
[2, 14]	τῷ μεῖζον ἔχοντι κρείττονι ὄντι.	Τῶν	δὲ φιλιῶν ἁπασῶν τῶν εἰρημένων
[2, 1]	ἐπιεικής. Οὐκ ἔστιν δὲ ἐλαττωτικὸς	τῶν	δικαίων ἁπλῶς· τῶν μὲν γὰρ
[2, 1]	καὶ ὁ ἐπιεικὴς ὁ ἐλαττωτικὸς	τῶν	δικαίων τῶν κατὰ νόμον. Ἃ
[2, 14]	ὄντι. Τῶν δὲ φιλιῶν ἁπασῶν	τῶν	εἰρημένων τούτων μάλιστά πως ἐγγίνεται
[2, 10]	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία οὐκ ἄνευ	τῶν	ἐκτὸς ἀγαθῶν, ταῦτα δὲ γίνεται
[2, 10]	καὶ ὀρθῶς ἴσως· ἄνευ γὰρ	τῶν	ἐκτὸς ἀγαθῶν, ὧν ἡ τύχη
[2, 2]	μὴ ἀκριβῶς διωρίσθαι, κριτικὸς ὢν	τῶν	ἐλλελειμμένων ὑπὸ τοῦ νομοθέτου, καὶ
[2, 9]	ῥᾴδιον ἀντειπεῖν καὶ λῦσαι ἐκ	τῶν	ἔμπροσθεν ἡμῖν εἰρημένων ὑπὲρ ἀρετῆς.
[2, 8]	γὰρ τὸ κράτιστον καὶ βεβαιότατον	τῶν	ἐν ἡμῖν ἡττᾶσθαι ὑπὸ τινός·
[2, 8]	ὑπὸ τινός· ἐπιστήμη γὰρ πάντων	τῶν	ἐν ἡμῖν μονιμώτατόν ἐστι καὶ
[2, 3]	ἤ τι τοιοῦτον ἡ ἐπιτευκτικὴ	τῶν	ἐν τοῖς πρακτοῖς βελτίστων καὶ
[2, 13]	δεῖν αὐτοὶ φιλεῖν, ἀλλ´ ὑπὸ	τῶν	ἐνδεεστέρων οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖσθαι·
[2, 8]	ἀκρατοῦς. Δυσιατότερα γὰρ τὰ φυσικὰ	τῶν	ἐξ ἔθους γενομένων (καὶ γὰρ
[2, 8]	ὁ πειθόμενος καὶ μὴ ὑπὸ	τῶν	ἐπιθυμιῶν ἀγόμενος· οὐδὲ γὰρ ᾧ
[2, 9]	ἡδονή. Οὐ γὰρ ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	ἐπιστημῶν ἔχει, οἷον τῆς γραμματικῆς
[2, 14]	ἐν ἰσότητι, οἷον ἡ μὲν	τῶν	ἑταίρων ἐν ἰσότητι ἀριθμῷ καὶ
[2, 9]	λανθάνει. Ἐπεὶ γὰρ καὶ φύσεις	τῶν	ζῴων εἰσὶν διάφοροι, οἷον καὶ
[2, 8]	καὶ ὁ ἐγκρατὴς ὁ κρατῶν	τῶν	ἡδονῶν, ἡ δὲ καρτερία περὶ
[2, 13]	βουλόμεθα) ὥστ´ εἰ μὲν ἐκ	τῶν	καθ´ ἕκαστα γνωρίζεται ἡ φιλία,
[2, 13]	ἐπάνω ἐλέγομεν, ὅτι ἐκ μὲν	τῶν	καθ´ ἕκαστα τὸ φιλεῖν γνωρίζεται
[2, 13]	γοῦν ἀκρατής, ὅταν πράξῃ τι	τῶν	καθ´ ἡδονήν, μετ´ οὐ πολὺ
[2, 8]	Ὅμοιον γάρ ἐστιν ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	καθευδόντων. Οὗτοι γὰρ ἔχοντες τὴν
[2, 8]	οὐκοῦν ὁ διαμαρτάνων τῷ λόγῳ	τῶν	καλῶν κωλύσει ὧν ἐπιθυμεῖ πράττειν,
[2, 9]	τὰ καλά, τὸ δὲ κωλυτικὸν	τῶν	καλῶν οὐκ ἂν εἴη ἀγαθόν.
[2, 8]	ἐστιν ὁ ἔχων τὴν ἐπιστήμην	τῶν	καλῶν, οὐκ ἐνεργῶν δὲ αὐτῇ·
[2, 8]	κωλύσει· διαμαρτανέτω γὰρ τῷ λογισμῷ	τῶν	καλῶν) οὐκοῦν οὗτος ἀκρατὴς μὲν
[2, 9]	ἡ τῶν σκωλήκων καὶ ἡ	τῶν	κανθάρων καὶ ὅλως ἡ τῶν
[2, 13]	οὐδ´ ἄτοπον μηδὲν ποιεῖν αὐτὸν	τῶν	κατ´ ἀρετήν. Ἀγανακτοῦσιν οὖν οὐκ
[2, 10]	οὐδὲ τὸν ἀνδρεῖον οὐδ´ ὅλως	τῶν	κατ´ ἀρετὴν οὐδένα· ἐφ´ ἡμῖν
[2, 5]	ταῦτα θεωρεῖν, ὁμοίως ὥσπερ ἐπὶ	τῶν	κατ´ ἰατρικὴν τὸ μὲν ἁπλῶς
[2, 1]	ἐπιεικὴς ὁ ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων	τῶν	κατὰ νόμον. Ἃ γὰρ ὁ
[2, 1]	ὄντων δικαίων οὐκ ἐλαττοῦται, ἀλλὰ	τῶν	κατὰ νόμον, ἃ ὁ νομοθέτης
[2, 16]	τὸν σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι τῶν ἀγαθῶν	τῶν	κατὰ τὸ συμφέρον τῷ φίλῳ,
[2, 14]	καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων φιλιῶν	τῶν	λεγομένων καὶ δοκουσῶν ἐπισκέψασθαι εἰ
[2, 8]	πάλιν ἀπορίαν. Συμβαίνει γὰρ ἐκ	τῶν	λόγων καὶ τὸν ἀκρατῆ ποτε
[2, 8]	πράττειν. Ἔστι γὰρ ὡς ἐπὶ	τῶν	μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες, ὅταν
[2, 1]	δὲ ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων ἁπλῶς·	τῶν	μὲν γὰρ φύσει καὶ ὡς
[2, 8]	ἢ Κλέαρχος ἤ τις τούτων	τῶν	μοχθηρῶν; Ἢ δῆλον ὅτι οὗτοι;
[2, 9]	λόγος ὁμοίως φαύλως διακείμενος κρατήσει	τῶν	παθῶν εὖ διακειμένων καὶ ἐχόντων
[2, 5]	μεσότης ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς τῆς	τῶν	παθῶν ἦν μεσότης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ταῦτα
[2, 9]	ἄνευ τοῦ λόγου ἐγγίνονται ὁρμαὶ	τῶν	παθῶν πρὸς τὸ καλὸν πρότερον,
[2, 12]	Ὁμοίως δ´ ἔχει καὶ ἐπὶ	τῶν	παθῶν τοῦ γνωρίζειν· δεῖ γὰρ
[2, 9]	ἐπειδὴ ὁ λόγος κρατεῖ ποτε	τῶν	παθῶν (φαμὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ
[2, 9]	δ´ ἄν τις τοῦτο ἐκ	τῶν	παιδίων καὶ τῶν ἄνευ λόγου
[2, 8]	περὶ τὴν ὀργὴν ἀκρασία ὁμοία	τῶν	παίδων τοῖς πρὸς τὸ διακονεῖν
[2, 5]	ἀγαθῶν τῶν τ´ ἐκτὸς καὶ	τῶν	περὶ σῶμα. Ταῦτα γὰρ εἰς
[2, 8]	τελέως λέγεται. Ἐπειδὴ δέ ἐστι	τῶν	περὶ τὰ ἄλλα ἀκρασιῶν λεγομένων
[2, 13]	ἀρετὴν γινομένη ἐστίν, ἡ δὲ	τῶν	πολλῶν ἡ κατὰ τὸ συμφέρον,
[2, 10]	ἐκείνης, καὶ ἔοικεν αὕτη ἐκ	τῶν	πραγμάτων τῆς μεταπτώσεως γίνεσθαι, καὶ
[2, 9]	καὶ φύσις φαύλη, οἷον ἡ	τῶν	σκωλήκων καὶ ἡ τῶν κανθάρων
[2, 17]	ἐστι καὶ χαλεπώτατον, ὥσπερ καὶ	τῶν	σοφῶν τινες εἰρήκασιν, τὸ γνῶναι
[2, 13]	φιλίαι οὐχ ὡσαύτως, ἥ τε	τῶν	σπουδαίων ἡ διὰ τὸ ἀγαθὸν
[2, 13]	μὲν γὰρ καθ´ ὁμοιότητα ἡ	τῶν	σπουδαίων καὶ ἡ τελεία φιλία·
[2, 9]	ἐκ τῶν φαύλων, ἀλλ´ ἐκ	τῶν	σπουδαίων. Ὁμοίως δὲ καὶ ἡ
[2, 13]	τὸ συμφέρον. Ἡ μὲν οὖν	τῶν	σπουδαίων φιλία ἐστίν, ὅταν ἀντιφιλῶσιν
[2, 13]	δὲ καὶ δεῖ ἐν τῇ	τῶν	σπουδαίων φιλίᾳ τὴν ἡδονὴν εἶναι,
[2, 13]	βαδίζει ὁ τοιοῦτος ἐπὶ τὴν	τῶν	σπουδαίων φιλίαν, τὴν ἐξ ἁπάντων
[2, 5]	ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν	τῶν	τ´ ἐκτὸς καὶ τῶν περὶ
[2, 13]	μέντοι, ὡς ἔφαμεν σκοποῦντες ἐπὶ	τῶν	τῆς ψυχῆς μερῶν, ἐπειδή ἐστι
[2, 13]	οἷον οἶνον ἢ ἄλλο δὴ	τῶν	τοιούτων. Διὸ δὴ οὔτε τὴν
[2, 5]	κακά· τὸ δέ γε ὑπὲρ	τῶν	τοιούτων εἰδέναι ἐστὶν ἴδιον τοῦ
[2, 16]	τὸ καλὸν περιποιεῖται, ταύτῃ ἐξίσταται	τῶν	τοιούτων. Ἔστι μὲν οὖν ὡς
[2, 13]	προσπταίσωμεν ἢ ἄλλῳ τινὶ περιπέσωμεν	τῶν	τοιούτων, εὐθὺς λυπούμεθα. Διὸ δόξειεν
[2, 5]	ψυχὴν οὕτως ἐπιτήδειος διάγειν, μηθὲν	τῶν	τοιούτων ἔχων. Ἔχει δὲ καὶ
[2, 9]	τοῦ ἐνδεοῦς· ἐνδεὲς γὰρ ἐπὶ	τῶν	τοιούτων ἡδονῶν οὐδέν. Ὥστε εἰ
[2, 8]	ὥστε εἰ μή ἐστιν ἐπὶ	τῶν	τοιούτων μήτε ἐγκράτεια μήτε ἀκρασία,
[2, 12]	ὑπὲρ τῶν ἄλλων κοινός ἐστι	τῶν	τοιούτων ὁ λόγος. Ὁμοίως δ´
[2, 5]	ἀρχῆς καὶ δυνάμεως καὶ ἁπλῶς	τῶν	τοιούτων, ὅσῳ εὐκινητότερον καὶ εὐμεταβολώτερον
[2, 13]	ὑπηρετῶσιν ἢ ὅ τι ἂν	τῶν	τοιούτων· ὅταν μὲν γὰρ ὃ
[2, 9]	ὄψεως καὶ τῆς ἀκοῆς καὶ	τῶν	τοιούτων οὖσαι, βελτίους ἂν εἴησαν
[2, 10]	γὰρ θεὸν ἀξιοῦμεν κύριον ὄντα	τῶν	τοιούτων τοῖς ἀξίοις ἀπονέμειν καὶ
[2, 8]	δ´ ὅλον λέγομεν καὶ ἐπὶ	τῶν	τοιούτων τὸν ἀκρατῆ προστιθέντες, περὶ
[2, 13]	Οὐ μὴν ἀλλ´ ἐπὶ μὲν	τῶν	τοιούτων ὧν τὸ αὐτό ἐστι
[2, 9]	οὐδὲν ποῖόν τί ἐστιν ἐκ	τῶν	φαύλων, ἀλλ´ ἐκ τῶν σπουδαίων.
[2, 9]	οὐ διὰ τοῦτο ἡ φύσις	τῶν	φαύλων· ὁμοίως δ´ εἰσὶ καὶ
[2, 10]	φαύλοις ἐγγίγνεσθαι· τὸν δὲ θεὸν	τῶν	φαύλων οὐκ εἰκὸς ἐπιμελεῖσθαι. Λοιπὸν
[2, 13]	Βεβαιοτάτη δ´ ἂν δόξειεν εἶναι	τῶν	φιλιῶν ἡ ξενική· οὐ γάρ