>

Livre, Chap.
[2, 3]	τὴν κρίσιν τοῦ ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Γ'	Ἡ δέ γε εὐβουλία ἐστὶ
[2, 9]	καὶ ὅλως ἐν ἁπάσαις) ἤδη	γ´	ἐκεῖνο φανερόν. Κατὰ πάσας γὰρ
[2, 13]	καὶ Εὐριπίδης ἐρᾷ μὲν ὄμβρου	γαῖ´,	ὅταν ξηρὸν πέδον· ὡς ἐναντίοις
[2, 13]	Ἐρᾷ μὲν γάρ, φασίν, ὄμβρου	γαῖα,	ὅταν ξηρὸν πέδον· τὸ δὴ
[2, 5]	οὐκ ἂν δόξειεν βλάπτειν· τὰ	γὰρ	ἀγαθὰ ἃ αὑτῷ οἴεται εἶναι
[2, 10]	τῷ ἀγαθὸν λαβεῖν· τὸ μὲν	γὰρ	ἀγαθὸν λαβεῖν καθ´ αὑτὸ δόξειεν
[2, 9]	γ´ ἐκεῖνο φανερόν. Κατὰ πάσας	γὰρ	ἀγαθοῦ ἐνεργείας ἡδονή τις ἀκολουθεῖ,
[2, 9]	ὅτι πάντα τούτου ἐφίεται; Τοῦ	γὰρ	ἀγαθοῦ πάντα πέφυκεν ἐφίεσθαι, ὥστ´
[2, 13]	ἐστὶν αὐτὸς αὑτῷ φίλος, μάχεται	γὰρ	ἀεὶ ἑαυτῷ. Ὁ γοῦν ἀκρατής,
[2, 10]	αἰτία ἀλλότριον τοῦ ὀνόματος. Ἡ	γὰρ	αἰτία καὶ οὗ ἐστιν αἰτία
[2, 8]	ἴσως οὐχ ὁ ἀκρατής· ὁ	γὰρ	ἀκόλαστος εὐιατότερος· εἰ γὰρ αὐτῷ
[2, 8]	αὐτός; Ἢ οὔ; Ὁ μὲν	γὰρ	ἀκόλαστος τοιοῦτός τις οἷος οἴεσθαι,
[2, 13]	κακὸς κακῷ γὰρ συντέτηκεν. Οὐ	γὰρ	ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ ἡ ἀρετή,
[2, 13]	ἀρετὴν ζητοῦσιν, οὐκ ὀρθῶς· οὐ	γὰρ	ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ καὶ τῷ
[2, 8]	ὁ τῆς ὀργῆς ἀκρατής· ὅταν	γὰρ	ἀκούσῃ τὸ πρῶτον ῥῆμα ὅτι
[2, 8]	οὐδετέρῳ ἕτερος ἀκολουθεῖ; Ὁ μὲν	γὰρ	ἀκρατής ἐστιν οὗ ὁ λόγος
[2, 9]	τοῦ λόγου εὖ διακειμένου (ὁ	γὰρ	ἀκρατὴς τοιοῦτος) καὶ ὁ λόγος
[2, 13]	δὲ φαῦλος οὐ φιλητός· οὐ	γὰρ	ἀλλὰ κατὰ τὸ φιλητέον· εἰσὶν
[2, 12]	τῆς πραγματείας τὸ παραδιδόναι· οὐδὲ	γὰρ	ἄλλη ἐπιστήμη οὐδεμία τὴν χρῆσιν
[2, 17]	Τί οὖν θεάσεται; Εἰ μὲν	γὰρ	ἄλλο τι θεάσεται, βέλτιον θεάσεταί
[2, 13]	φιλία πάντα ταῦτα ἔχουσα· πολλάκις	γὰρ	ἄλλῳ μὲν εἶναι βουλόμεθα τἀγαθά,
[2, 8]	τὴν ἐπιστήμην ἢ μεταπίπτει. Ἄτοπον	γὰρ	ἀμφότερα δοκεῖ εἶναι. Ἀλλὰ πάλιν
[2, 8]	ἀκρατῆ εἶναι, ἢ οὔ; Ἀπορήσειε	γὰρ	ἄν τις τὰ εἰρημένα· ἐὰν
[2, 13]	οὔθ´ ὅλως τὸ φιλεῖν· ἄτοπον	γὰρ	ἂν εἴη εἴ τις φαίη
[2, 10]	ἐλθὼν καὶ ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν. Οὔτε	γὰρ	ἂν εἴποι τις τὴν τύχην
[2, 8]	δεήσει αὐτὸν ἔχειν ἐπιθυμίας (οὐ	γὰρ	ἂν εἴποις ἐγκρατῆ, ὅστις μετρίων
[2, 9]	καθ´ ἕκαστα λεγομένας ἀρετάς. Ἡ	γὰρ	ἀνδρεία οὐκ ἔστιν ἄριστον· ἆρ´
[2, 5]	οὗτός ἐστιν ὁ αἱρούμενος. Οὔτε	γὰρ	ἄνευ τῆς φρονήσεως αἱ ἄλλαι
[2, 3]	τοῦτον εὔβουλον, ἀλλ´ εὐτυχῆ· τὰ	γὰρ	ἄνευ τοῦ λόγου τοῦ κρίνοντος
[2, 9]	τῆς ἡδονῆς οὐχ´ οὕτως. Ἡ	γὰρ	ἀπὸ τῆς μέθης ἡδονὴ καὶ
[2, 13]	ἀλλὰ κατὰ τὸ φιλητέον· εἰσὶν	γὰρ	ἀπὸ τῆς παντελοῦς φιλίας, τῆς
[2, 9]	οὐ πᾶσα ἡδονὴ γένεσις. Ἡ	γὰρ	ἀπὸ τοῦ θεωρεῖν ἡδονὴ γινομένη
[2, 9]	εἰς φύσιν ἐστὶν ἡδονή· τὸ	γὰρ	ἀποκαθίστασθαί ἐστι τὸ τοῦ ἐνδεοῦς
[2, 13]	τἀγαθὸν οὖσα, εἰκότως. Ἡ μὲν	γὰρ	ἀρετὴ ἀμετάπτωτον, δι´ ἣν ἡ
[2, 5]	Ἢ τοῦτο οὐκ ἀληθές; Τῆς	γὰρ	ἀρετῆς εἰ καὶ ἄλλα πολλά
[2, 8]	Ἢ δῆλον ὅτι οὗτοι; Ἡ	γὰρ	ἀρχὴ ἐνοῦσα φαύλη μεγάλα συμβάλλεται,
[2, 5]	ἀγαθά, οὐκ ἀγαθὰ εἰσίν· ἡ	γὰρ	ἀρχὴ καὶ ὁ πλοῦτος τὸν
[2, 14]	αὐτὴ ἐνέργεια καὶ τέλος (τὸ	γὰρ	αὐλεῖν καὶ τέλος αὐτῷ ἐστι
[2, 9]	ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις· οὐδὲ	γὰρ	αὗται αἱ ἀπὸ τοῦ φαγεῖν
[2, 13]	καὶ πολὺ μᾶλλον τούτους· πάντα	γὰρ	αὐτοῖς ὑπάρχει, τἀγαθὸν καὶ τὸ
[2, 8]	ὁ λόγος οὐ σπουδαῖος (φαῦλον	γὰρ	αὐτὸν ἔδει εἶναι, εἰ αὐτὸς
[2, 12]	τῶν παθῶν τοῦ γνωρίζειν· δεῖ	γὰρ	αὐτὸν συμβάλλεσθαι πρὸς αἴσθησίν τι.
[2, 17]	γνῶναι αὑτόν, καὶ ἥδιστον (τὸ	γὰρ	αὑτὸν εἰδέναι ἡδύ) αὐτοὶ μὲν
[2, 13]	κακιῶν ὁ φαῦλος ἔχει. Διατελεῖ	γὰρ	αὐτὸς αὑτῷ μαχόμενος καὶ ἐναντιούμενος.
[2, 8]	ὁ γὰρ ἀκόλαστος εὐιατότερος· εἰ	γὰρ	αὐτῷ λόγος ἐγγένοιτο ὁ διδάξων
[2, 14]	ἀριθμῷ καὶ δυνάμει ἀγαθοῦ (οὐδέτερος	γὰρ	αὐτῶν ἐστιν ἄξιος θατέρου πλέον
[2, 13]	τὸ μὴ φάναι δεῖν. Εἰ	γὰρ	ἀφελεῖς αὐτῶν τὸ ἡδεῖς εἶναι
[2, 7]	ἀρετήν ἐστι σπουδαῖος· οὕτω μὲν	γὰρ	βέλτιον ἔσται ἡ ἀρετὴ τοῦ
[2, 5]	ἄγῃ, ἐπὶ τοῦτο ἀποκλίνει. Τὸ	γὰρ	βέλτιον οὗτός ἐστιν ὁ αἱρούμενος.
[2, 13]	ἢ τὸ γνωρίζεσθαι· τὸ μὲν	γὰρ	γνωρίζεσθαι καὶ τὸ φιλεῖσθαι καὶ
[2, 9]	δὲ οὐδὲ τοῦτο ἀληθές. Οἱ	γὰρ	δειπνοποιοὶ καὶ στεφανοποιοὶ καὶ {οἱ)
[2, 8]	ἐν τῇ δόσει διήμαρτον· πολλάκις	γὰρ	δέον βιβλίον δοῦναι γραφεῖον ἔδωκαν.
[2, 17]	ἢ μετὰ τοῦ συμβιώσεται; Οὐ	γὰρ	δὴ μόνος γε διάξει. Εἰ
[2, 17]	Μετὰ τίνος δὲ συμβιώσεται; Οὐ	γὰρ	δὴ μόνος γε διάξει· τὸ
[2, 13]	δὲ οὐδὲ τοῦτο ἄλογον. Οὐ	γὰρ	δι´ ἀρετὴν ἡ φιλία σοι
[2, 8]	ἡδονῆς· διὸ μᾶλλον ψεκτή· ἡ	γὰρ	δι´ ἡδονὴν ἀκρασία μεθ´ ὕβρεως
[2, 8]	δι´ ὀργὴν ἀκρασίας. Ἡ μὲν	γὰρ	δι´ ὀργὴν ἀκρασία λύπη ἐστίν
[2, 9]	τὰ πάθη τῷ λόγῳ· οὕτω	γὰρ	διακείμενα συμφωνήσουσι πρὸς ἄλληλα, ὥστε
[2, 8]	καὶ ἐπὶ τῆς δόξης· οὐθὲν	γὰρ	διαφέρει δόξαν εἶναι ἢ ἐπιστήμην·
[2, 8]	ἡδονὴν ὁρμὴ ψεκτή γε. Ἔστιν	γὰρ	διαφορὰν ἔχουσα πρὸς ταύτην διὰ
[2, 8]	ταῦτ´ ἄν τις ἀπορήσειεν· ἐπεὶ	γὰρ	δοκεῖ ὁ σώφρων καὶ ἐγκρατὴς
[2, 5]	ποιήσει καὶ τοῖς φίλοις· οὐ	γὰρ	δυνήσεται ἀρχῇ ὀρθῶς χρήσασθαι. Ἔχει
[2, 8]	ἐστιν; Ἢ οὔ; Ἡ μὲν	γὰρ	ἐγκράτειά ἐστι περὶ ἡδονὰς καὶ
[2, 8]	ὁ σώφρων καὶ ἐγκρατής· ὁ	γὰρ	ἐγκρατής ἐστιν οὐ μόνον ὁ
[2, 8]	τὴν ἐπὶ τῆς ἐπιστήμης· ἄτοπον	γὰρ	ἐδόκει εἶναι ἐπιστήμην ἔχοντα ταύτην
[2, 8]	δὴ ὁ ἀκόλαστος. Τὸ μὲν	γὰρ	ἔθος ἄλλῳ ἔθει ἐκκρούεται, ἡ
[2, 13]	ἡ διὰ τὸ συμφέρον. Καὶ	γὰρ	εἰ θέλεις τὰ ἐναντιώτατα ποιῆσαι
[2, 13]	ἀρετῇ ἀμφότερα ταῦτα ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον	γὰρ	εἰ μή τις οἰήσεται τοὺς
[2, 17]	ἂν ἐνταῦθα εἴη χρήσιμος· οὐ	γὰρ	εἰ ὁ θεός ἐστιν αὐτάρκης
[2, 14]	καὶ φίλοι; Ἢ οὔ; Οὐ	γὰρ	εἴ τις ἦν Δαρείῳ εὔνους
[2, 16]	καὶ φιλάγαθος, οὐ φίλαυτος· μόνον	γάρ,	εἴπερ φιλεῖ αὐτὸς ἑαυτόν, ὅτι
[2, 5]	καὶ τῶν περὶ σῶμα. Ταῦτα	γὰρ	εἰς ὑπερβολὴν γινόμενα χείρους ποιεῖ,
[2, 8]	ἀναιρεῖν τὸ πιθανῶς γινόμενον· ἀκρατεῖς	γὰρ	εἰσὶν ἄνθρωποι, καὶ αὐτοὶ εἰδότες
[2, 8]	τὰ τοιαῦτα πάλιν ἀπορίαν. Συμβαίνει	γὰρ	ἐκ τῶν λόγων καὶ τὸν
[2, 13]	οἱ ἐν ὑπεροχῇ ὄντες· ἀντιδιδόναι	γὰρ	ἐν οἷς ὑπερέχουσιν τοῖς φιλοῦσιν
[2, 9]	πάσαις ταῖς κατηγορίαις λέγεσθαι (καὶ	γὰρ	ἐν οὐσίᾳ καὶ ἐν τῷ
[2, 9]	ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἀγαθόν· τὸ	γὰρ	ἐν πᾶσιν εἶναι καὶ πᾶσι
[2, 8]	τοιοῦτος δεινὸς μὲν ἐστίν. Διῃρήμεθα	γὰρ	ἐν τοῖς ἐπάνω τόν τε
[2, 8]	λίαν δόξειεν εἶναι ψεκτή· καὶ	γὰρ	ἐν τοῖς σπουδαίοις ἡ τοιαύτη
[2, 9]	ὅτι ἐν πᾶσιν ἐγγίγνεται· καὶ	γὰρ	ἐν τῷ φαύλῳ καὶ ἐν
[2, 9]	ὄντα ἐνδεᾶ ἥδεσθαι· ἡ μὲν	γὰρ	ἔνδεια λύπη, ἄνευ δὲ λύπης
[2, 15]	φαῦλος φίλαυτος ἐστίν (αὐτὸς αὑτοῦ	γὰρ	ἕνεκεν πάντα πράττει) ἀλλ´ οὐχ
[2, 8]	καὶ πράττουσι καὶ πάσχουσιν. Οὐ	γὰρ	ἐνεργεῖ ἐν αὐτοῖς ἡ ἐπιστήμη.
[2, 14]	ἃ νοοῦσιν ἐπὶ ταὐτά. Εἰ	γὰρ	ἐννοοῦσιν ἀμφότεροι ἄρχειν, ἀλλ´ ὃ
[2, 10]	τινα ἢ λόγον ὀρθόν· καὶ	γὰρ	ἐνταῦθα οὐχ ἧττόν ἐστι τὸ
[2, 9]	καὶ ἰδεῖν καὶ〉 ὀσφρανθῆναι. Οὐ	γὰρ	ἐξ ἐνδείας γινομένη, ὥσπερ ἐπὶ
[2, 9]	φαγεῖν ἢ πιεῖν. Αὗται μὲν	γὰρ	ἐξ ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς γίνονται,
[2, 14]	ἀνισότητι φιλία κατὰ λόγον. Οὐδέποτε	γὰρ	ἐπ´ ἀγαθοῦ δόσει οὐδεὶς ἴσον
[2, 9]	εἶναι τὰς ἡδονὰς γενέσεις. Οἴονται	γάρ,	ἐπειδὴ τῆς προσφορᾶς γινομένης γίνεται
[2, 9]	κρατεῖ ποτε τῶν παθῶν (φαμὲν	γὰρ	ἐπὶ τοῦ ἐγκρατοῦς) καὶ τὰ
[2, 9]	ἡδονὴ ἀποκατάστασις τοῦ ἐνδεοῦς· ἐνδεὲς	γὰρ	ἐπὶ τῶν τοιούτων ἡδονῶν οὐδέν.
[2, 8]	πράξει ἄρα τὰ καλά, ἡ	γὰρ	ἐπιθυμία ἐπὶ ταῦτα ἀγέτω (ὁ
[2, 8]	δόξαν εἶναι ἢ ἐπιστήμην· εἰ	γὰρ	ἔσται ἡ δόξα σφοδρὰ τῷ
[2, 15]	οὐχ ὁ σπουδαῖος. Διὰ τοῦτο	γάρ	ἐστι σπουδαῖος, ὅτι ἄλλου ἕνεκεν
[2, 10]	κατ´ ἀρετὴν οὐδένα· ἐφ´ ἡμῖν	γάρ	ἐστι ταῦτα καὶ ἔχειν καὶ
[2, 9]	φύσει ἡ φαύλη ἡδονή. Οὐ	γάρ	ἐστι ταὐτὸν καὶ ἵππῳ καὶ
[2, 9]	εἶναι· ἔστι δ´ οὔ. Ἐπειδὴ	γάρ	ἐστι τῆς ψυχῆς τι μέρος
[2, 9]	ἐπιστήμη ἐπιστήμης ἐμπόδιον ἔσται· οὐ	γάρ	ἐστιν ἅμα ἀμφοτέραις ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ
[2, 9]	ὀρθῶς σκοπεῖν φαίνετ´ αὐτοῖς. Οὐ	γάρ	ἐστιν ἐμπόδιον ἡ ἀπὸ τοῦ
[2, 13]	τὸ δ´ οὐ δυνατόν· οὐ	γάρ	ἐστιν ἡ δι´ ἡδονὴν καὶ
[2, 14]	ἔχων ἐν τῇ φιλίᾳ. Αὕτη	γάρ	ἐστιν ἡ ἐν ἀνισότητι φιλία
[2, 13]	καὶ ζητεῖται, βέλτιον διελθεῖν. Πότερον	γάρ	ἐστιν ἡ φιλία ἐν τοῖς
[2, 13]	τῶν φιλιῶν ἡ ξενική· οὐ	γάρ	ἐστιν οὐδὲν αὐτοῖς τέλος κοινὸν
[2, 8]	Οὐ συμβαίνει δὲ τοῦτο. Οὐ	γάρ	ἐστιν οὔτ´ ἐγκρατὴς οὔτ´ ἀκρατὴς
[2, 8]	φαῦλα ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην. Ὅμοιον	γάρ	ἐστιν ὥσπερ ἐπὶ τῶν καθευδόντων.
[2, 14]	ἀλλ´ οὐ τῇ οἰκοδομικῇ (καὶ	γὰρ	ἕτερον τέλος παρὰ τὴν ἐνέργειαν)
[2, 13]	ἔφαμεν πρὸς αὑτὸν εἶναι. Ἐπειδὴ	γὰρ	ἕτερος μὲν ὁ ἀδικῶν ἕτερος
[2, 5]	ἔχομεν τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην· οὐ	γὰρ	ἔτι οἴδαμεν τὸ καθ´ ἕκαστον
[2, 17]	Ἢ τότε καὶ μάλιστα; Τίνα	γὰρ	εὖ ποιήσει, ἢ μετὰ τοῦ
[2, 10]	οἰκειότερον τὴν εὐτυχίαν ἐροῦμεν· τὸν	γὰρ	εὐγενῆ εὐτυχῆ λέγομεν, καὶ ὅλως
[2, 12]	εἰδῆσαι ταῦτα τὴν χρῆσιν (ἡ	γὰρ	εὐδαιμονία ἐστὶν ἐνέργεια, ὡς φαμέν)
[2, 13]	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον. Τῷ	γὰρ	εὐπόρῳ ὁ πένης διὰ τὴν
[2, 10]	ἡ εὐτυχία ἄλογος φύσις· ὁ	γὰρ	εὐτυχής ἐστιν ὁ ἄνευ λόγου
[2, 16]	Ὁ δὲ φαῦλος φίλαυτος· οὐδὲν	γὰρ	ἔχει δι´ ὃ φιλήσει αὐτὸς
[2, 5]	οὐδεὶς αὐτὸν ἐᾷ κυβερνᾶν, οὐ	γὰρ	ἔχεις εἴποι ἄν τις οὐδὲν
[2, 8]	ὥσπερ ἐπὶ τῶν καθευδόντων. Οὗτοι	γὰρ	ἔχοντες τὴν ἐπιστήμην ὅμως ἐν
[2, 9]	ἐκλείποντος τοῦ λόγου (ἐξ ἀμφοτέρων	γὰρ	ἡ ἀρετή) ὥστ´ οὐδὲ κακῶς
[2, 13]	ἐσμέν, μᾶλλον αἱ διαφοραί. Ἄδηλος	γὰρ	ἡ ἔλλειψις παρ´ ἑκατέρου. Οἷον
[2, 8]	τὰ καλὰ πράττειν (ἐπὶ ταῦτα	γὰρ	ἡ ἐπιθυμία ἤγαγεν) ὁ δέ
[2, 5]	φαῦλον ἀδικία, ἢ οὔ. Εἰ	γὰρ	ἡ μὲν ἀδικία ἐστὶν ἐν
[2, 12]	ἐνεργεῖν τὴν αὑτοῦ ἐνέργειαν. Τότε	γὰρ	ἡ πρᾶξις ἔσται κατὰ τὸν
[2, 13]	ἔστι δὲ οὐδὲν ἄτοπον. Ὅταν	γὰρ	ἡ φιλία λάβῃ τὴν ἡδονὴν
[2, 5]	καὶ πῶς διακειμένῳ· ἐν τούτῳ	γὰρ	ἤδη ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Τὰ
[2, 9]	ὀσφρανθῆναι οὐκ ἔστιν προλυπηθῆναι· οὐδεὶς	γὰρ	ἡδόμενος τῷ ὁρᾶν ἢ τῷ
[2, 9]	καθεστηκυίας τῆς φύσεως ἐνέργειαι· αἱ	γὰρ	ἡδοναὶ κατ´ ἀμφοτέρους λεγόμεναι τοὺς
[2, 9]	καὶ αἱ ἡδοναὶ διάφοροι. Ἡ	γὰρ	ἡδονὴ ἦν ἀποκατάστασις, καὶ ἡ
[2, 9]	οὔ, ἀλλὰ μᾶλλον πράξει; Ἡ	γὰρ	ἡδονὴ παρορμᾷ πρὸς τὸ μᾶλλον
[2, 8]	τῆς ἐπιθυμίας ἀγόμενος πράσσει (τοιοῦτος	γὰρ	ἦν ὁ ἀκρατής) πράξει ἄρα
[2, 13]	φιλητὸν ἡ τοιαύτη φιλία. Φιλητὸν	γὰρ	ἦν τἀγαθόν, ὁ δὲ φαῦλος
[2, 10]	τοῦτ´ οὐκ ἂν δόξειεν; Τὸν	γὰρ	θεὸν ἀξιοῦμεν κύριον ὄντα τῶν
[2, 7]	οὐκ ἔστιν θεοῦ ἀρετή· ὁ	γὰρ	θεὸς βελτίων τῆς ἀρετῆς καὶ
[2, 8]	οὖσαν, ἀλλ´ ἐν ἀνθρώπῳ· ἡ	γὰρ	θηριότης ὄνομά ἐστιν τῇ ὑπερβαλλούσῃ
[2, 13]	ὁ σπουδαῖος τῷ φαύλῳ· ᾗ	γὰρ	ἴσως ἡδύς, ταύτῃ καὶ φίλος.
[2, 13]	φαῦλός γε τῷ φαύλῳ· ᾗ	γὰρ	ἴσως τὸ αὐτὸ αὐτοῖς συμφέρει,
[2, 13]	οὖν κατ´ ἀμφότερα. Ἡ μὲν	γὰρ	καθ´ ὁμοιότητα ἡ τῶν σπουδαίων
[2, 17]	ἐστιν αὐτάρκης, τί ποιήσει; Οὐ	γὰρ	καθευδήσει. Θεάσεται δή τι, φησίν·
[2, 8]	δ´ ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς. Ὥσπερ	γὰρ	καθεύδοντι ἔοικεν, καὶ τῇ ἐπιστήμῃ
[2, 9]	εἴδει αἱ ἡδοναὶ εἰσίν. Διάφοροι	γὰρ	καὶ αἱ κατηγορίαι, ἐν αἷς
[2, 5]	μέντοι ἴσως οὐκ ἀγαθόν· εὐπορήσας	γὰρ	καὶ ἄρξας πολλὰ κακὰ αὐτὸς
[2, 7]	θεία καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον· ὥσπερ	γὰρ	καὶ ἡ κακία ἡ θηριότης
[2, 4]	ἐντυγχάνειν) Ἢ οὔ; Τοῦτο μὲν	γὰρ	καὶ κόλακος καὶ ἀρέσκου δόξειεν
[2, 13]	γὰρ πάντα ταῦτα ὑπάρχει· καὶ	γὰρ	{καὶ) τὸ συζῆν καὶ τὸ
[2, 17]	οὐδ´ ἡμεῖς οὐδενὸς δεησόμεθα. Ἔστι	γὰρ	καὶ τοιοῦτός τις λόγος ἐπὶ
[2, 18]	μερίσαι τὸ φιλεῖν. Ἐφ´ ἁπάντων	γὰρ	καὶ τῶν ἄλλων ἐξαδυνατεῖ ἡμῶν
[2, 9]	ἡδοναί, οὐδὲ ἡμᾶς λανθάνει. Ἐπεὶ	γὰρ	καὶ φύσεις τῶν ζῴων εἰσὶν
[2, 9]	ἐπὶ φύσεως καὶ ἐπιστήμης. Ἔστι	γὰρ	καὶ φύσις φαύλη, οἷον ἡ
[2, 17]	Θεάσεται δή τι, φησίν· τοῦτο	γὰρ	κάλλιστον καὶ οἰκειότατον. Τί οὖν
[2, 11]	καλὰ καλὰ ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος	γὰρ	καλὸς καὶ ἀγαθός. δὲ τὰ
[2, 8]	δὲ καρτερία περὶ λύπας· ὁ	γὰρ	καρτερῶν καὶ ὑπομένων τὰς λύπας,
[2, 13]	οὐκ ἔστιν φίλος τούτῳ· οὐ	γὰρ	κατὰ τὸ ἀγαθὸν φίλος ἐστίν,
[2, 13]	ὥσπερ δοκεῖ καὶ λέγεται; Καὶ	γὰρ	κολοιός φασι παρὰ κολοιὸν ἱζάνει,
[2, 2]	ἐπιεικείας ἡ εὐγνωμοσύνη· τὸ μὲν	γὰρ	κρῖναι τοῦ εὐγνώμονος, τὸ δὲ
[2, 9]	ἢ ἄλλης ἡστινοσοῦν. Ἐὰν ἔχῃ	γὰρ	Λάμπρος τὴν γραμματικήν, ὁμοίως {δὲ)
[2, 14]	καὶ πρὸς τὸ ἦθος· οὐδεὶς	γὰρ	λέγεται εὔνους οἴνῳ ἢ ἄλλῳ
[2, 9]	τῇ ἀρετῇ κακῶς χρῆσθαι (ὁ	γὰρ	λόγος φαύλως διακείμενος καὶ χρώμενος
[2, 9]	καλὰ πράττῃ, οὐ σπουδαῖος. Ἡ	γὰρ	λύπη ἐπὶ τοῖς δι´ ἀνάγκην
[2, 8]	οὐκ ἔστιν ταὐτόν· ἡ μὲν	γὰρ	μαλακία ἐστὶν καὶ ὁ μαλακὸς
[2, 8]	ὡς ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ	γὰρ	μεθύοντες, ὅταν αὐτοῖς ἡ μέθη
[2, 5]	ἀρετὴ ἰοῦσα, ἀλλὰ βελτίω· ἡ	γὰρ	μεσότης ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς τῆς
[2, 9]	φασίν, εἰς φύσιν αἰσθητή. Καὶ	γὰρ	μὴ ἀποκαθισταμένοις εἰς φύσιν ἐστὶν
[2, 3]	ταὐτομάτου συμβαίνοντα κατὰ τρόπον· οἷς	γὰρ	μή ἐστιν ὁ λόγος ὁ
[2, 12]	δὴ συνιέτω ὁ ἰατρός· εἰ	γὰρ	μὴ ἔχεις παρὰ σαυτῷ, φησί,
[2, 13]	λόγος καὶ τὰ πάθη (οὕτω	γὰρ	μία ἔσται) ὥστε μιᾶς γενομένης
[2, 15]	ἄρα, κατὰ τὸ καλόν. Τούτου	γὰρ	μόνον ἄλλῳ οὐκ ἂν ἐκσταίη,
[2, 13]	φιλία ἐν τῷ σπουδαίῳ· τούτῳ	γὰρ	μόνῳ τὰ τῆς ψυχῆς εὖ
[2, 9]	δὲ καὶ ἐπὶ τούτου· ἔστιν	γὰρ	μόριόν τι τῆς ψυχῆς ᾧ
[2, 5]	καὶ ἐκ τοῦ νομοθέτου· ὁ	γὰρ	νομοθέτης οὐ πᾶσιν ἐπιτρέπει τὸ
[2, 17]	ἄρα θεάσεται. Ἀλλ´ ἄτοπον· καὶ	γὰρ	ὁ ἄνθρωπος {ὃς) ἂν αὐτὸς
[2, 12]	οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ῥᾴδιον. Οὐδὲ	γὰρ	ὁ ἰατρός· ἀλλ´ ὅταν εἴπῃ
[2, 1]	δικαίων τῶν κατὰ νόμον. Ἃ	γὰρ	ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατεῖ καθ´ ἕκαστα
[2, 11]	ὑγιεινὰ μὴ ὑγιεινὰ ἐστίν. Εἰ	γὰρ	ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἀρχὴ
[2, 8]	καταμαλακιζόμενος, ὁ τοιοῦτος ψεκτότερος. Οὔτε	γὰρ	ὁ σπουδαῖος οὐδέποτε οὕτω γένοιτ´
[2, 8]	ἐπάνω, νῦν δὲ λέγωμεν. Ἔστιν	γὰρ	ὁ σώφρων καὶ ἐγκρατής· ὁ
[2, 13]	συμφέρον, ἐνταῦθα ἡ ἀμφισβήτησις· οὔτε	γὰρ	ὁ τῷ συμφέροντι ὑπερέχων ἀξίαν
[2, 5]	καὶ εὐμεταβολώτερον ψυχὴ σώματος; Ὣσπερ	γὰρ	ὁ φαῦλος τὸ σῶμα οὕτως
[2, 13]	ἂν εἶναι πρὸς αὑτόν. Ἐπειδὴ	γὰρ	ὁ φίλος ἐστίν, ὡς φαμέν,
[2, 13]	φιλεῖσθαι ὑπεροχήν τινα εἶναι· ἀεὶ	γὰρ	ὁ φιλούμενος ὑπερέχει ἡδονῇ ἢ
[2, 13]	ἂν τῶν τοιούτων· ὅταν μὲν	γὰρ	ὃ μὲν ἐκτενῶς ποιῇ ὃ
[2, 10]	ὅμοιον πάσχων τοῖς ἐνθουσιάζουσιν· καὶ	γὰρ	οἱ ἐνθουσιάζοντες ἄνευ λόγου ὁρμὴν
[2, 10]	ὁ λόγος, περὶ εὐτυχίας. Οἴονται	γὰρ	οἱ πολλοὶ τὸν εὐδαίμονα βίον
[2, 13]	αὐτοὺς αὑτοῖς ἡδίστους εἶναι· καὶ	γὰρ	οἱ φαῦλοι, ὥς φησιν Εὐριπίδης,
[2, 12]	καὶ πότε οὕτως ἔχουσιν; Οὐ	γὰρ	οἶδα. Τὸ δὴ τοιοῦτον οὐκ
[2, 5]	εἶναι παράδοξος τοῖς πολλοῖς· πάντες	γὰρ	οἴονται καὶ ἀρχῇ καὶ δυνάμει
[2, 15]	οὐ ποιήσουσι δι´ ἄγνοιαν (οὐ	γὰρ	οἴονται κακῶς ἂν χρήσασθαι τοῖς
[2, 6]	λόγους λεχθησομένους ἀτόπους γίνεσθαι· Οὐ	γὰρ	ὁμοία ἡ ἀρετὴ αὕτη ἐστὶν
[2, 13]	ὁμοίοις οὐδὲ ἐνδέχεσθαι γίνεσθαι. Τὸ	γὰρ	ὅμοιον, φασίν, τοῦ ὁμοίου οὐδὲν
[2, 18]	οὐκ ἔστιν παύσασθαι λυπούμενον· πολλῶν	γὰρ	ὄντων εἰκὸς ἀεὶ περὶ ἕνα
[2, 18]	ὀλίγους δεῖ {ἀεί) Πολλῶν μὲν	γὰρ	ὄντων ἔργον ἐφ´ ἕκαστον μερίσαι
[2, 8]	ὀργὴν ἀκρασία λύπη ἐστίν (οὐδεὶς	γὰρ	ὀργιζόμενος οὐ λυπεῖται) ἡ δὲ
[2, 13]	τίσι καὶ περὶ τί· ἐπειδὴ	γὰρ	ὁρῶμεν παρὰ πάντα τὸν βίον
[2, 8]	οὐχ ὁ ἀκρατὴς οὕτως· οὐ	γὰρ	ὅτι αὐτὸς τοιοῦτος ἐστίν, ὁ
[2, 9]	καὶ ἐπιστήμη καὶ φύσις. Ὥσπερ	γὰρ	οὐδ´ ἀνδριαντοποιὸν θεωρεῖν δεῖ ποῖός
[2, 12]	δ´ ἐστὶν οὐ τοιοῦτον. Οὐδεμία	γὰρ	οὐδὲ τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν παραδίδωσι
[2, 14]	τι ἄλλο τοιοῦτον. Πρῶτον μὲν	γὰρ	οὐκ ἔστιν ἡ ὁμόνοια ἐν
[2, 8]	λόγοι ἀπορεῖν ποιοῦσιν. Οἳ μὲν	γὰρ	οὐκ ἔφασαν εἶναι ἐπιστήμην, ἄτοπόν
[2, 8]	δὲ πάλιν οὐδὲ δόξαν, καὶ	γὰρ	οὗτοι ἄτοπόν τι πάλιν {ἐποίουν)
[2, 8]	τὸ διακονεῖν προθύμως ἔχουσιν· καὶ	γὰρ	οὗτοι, ὅταν εἴπῃ ὁ δεσπότης
[2, 8]	προκαταλαβὼν οὐκ ἂν ἰάσαιτο. Ἡγεμὼν	γὰρ	οὗτος ἐν αὐτῷ ὑπάρχει, ᾧ
[2, 8]	τύπτοι, ἀπολογεῖσθαι λέγονθ´ ὅτι καὶ	γὰρ	οὗτος τὸν ἑαυτοῦ πατέρα, καὶ
[2, 8]	εἰς τὸ ἐνδεχόμενον ἴδωμεν· ῥᾷον	γὰρ	οὕτως ἰδεῖν τἀληθὲς ἔσται. Σωκράτης
[2, 13]	εἰς τὴν τελείαν· ἐν ἀμφοτέραις	γὰρ	πάντα ταῦτα ὑπάρχει· καὶ γὰρ
[2, 8]	ἡμῖν ἡττᾶσθαι ὑπὸ τινός· ἐπιστήμη	γὰρ	πάντων τῶν ἐν ἡμῖν μονιμώτατόν
[2, 8]	προσθέσεως, περὶ ἃ ἐστίν· ἔστιν	γὰρ	περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας τὰς
[2, 13]	ὅσης κρατήσειεν ἄν〉 ἂν μὲν	γὰρ	πλεῖον ποιήσῃς τὸ ὑγρόν, ἐπικρατῆσαν
[2, 5]	οὐ τὰ αὑτῷ ἀγαθά. Ὁ	γὰρ	πλοῦτος καὶ ἡ ἀρχὴ ἁπλῶς
[2, 13]	οὖν οὐκ ὀρθῶς. Δι´ ἡδονὴν	γὰρ	ποιησάμενοι τὴν φιλίαν, τὴν δι´
[2, 14]	εἶναι ἡ εὔνοια φιλία (πολλοῖς	γὰρ	πολλάκις ἢ ἀπὸ τοῦ ἰδεῖν
[2, 8]	Λύεται δὴ ἀπορία οὕτως. Ἠπορεῖτο	γὰρ	πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐκβάλλει τότε
[2, 8]	δεινὸν ἀκρατῆ ἐνδέχεται εἶναι (οὐ	γὰρ	πρακτικὸς περὶ ἃ καὶ δεῖ)
[2, 8]	μὲν ἔσται, ἐπαινετὸς μέντοι· ᾗ	γὰρ	πράττει τὰ καλά, ἐπαινετός. Ἄτοπον
[2, 8]	τῷ ἀκολάστῳ ἔνεστιν ἀρχὴ φαύλη.	γὰρ	πράττει φαῦλα ὄντα καὶ ὁ
[2, 13]	οἷον ἐν τοῖς πολίταις· διαμφισβητοῦντες	γὰρ	πρὸς ἀλλήλους κατὰ τὴν ὑπεροχὴν
[2, 14]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ὄν· πάντες	γὰρ	πρὸς ὃ ἂν αὐτοὶ ποιήσωσιν,
[2, 9]	ἀλλὰ μᾶλλον τὰ πάθη. Δεῖ	γὰρ	πρὸς τὸ καλὸν ὁρμὴν ἄλογόν
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον φιλίαν· ᾗ	γὰρ	προσδεῖται ὁ ἕτερος τοῦ ἑτέρου,
[2, 13]	σπουδαίῳ φίλος, ἢ οὔ; Οὐδὲν	γὰρ	προσδεῖται, φησίν, ὁ ὅμοιος τοῦ
[2, 13]	ἡμῖν αὐτοῖς μάλιστα ἐσμέν· ἂν	γὰρ	προσπταίσωμεν ἢ ἄλλῳ τινὶ περιπέσωμεν
[2, 9]	τὸ μὴ ἀληθῆ εἶναι. Ἔστι	γὰρ	πρῶτον μὲν οὐ πᾶσα ἡδονὴ
[2, 13]	ταῦτα ἀλλήλοις χρήσιμα εἰσίν. Τὸ	γὰρ	πῦρ φασίν, ἐὰν μὴ ἔχῃ
[2, 14]	ἴσον ἐστὶν τῷ λόγῳ· ἴσον	γάρ	πώς ἐστιν ὁ τὸ ἔλαττον
[2, 8]	οὐκ ἔστιν ἁπλῶς ἀκρατής· ἐπαινεῖται	γάρ	πως ὁ περὶ τιμὴν ἀκρατής·
[2, 13]	φαύλῳ φίλος ἢ οὔ. Συνῆπται	γάρ	πως τἀγαθῷ τὸ αὐτῷ ἀγαθὸν
[2, 5]	τῷ ἀδίκῳ ἡ φρόνησις; Οὐ	γὰρ	σκοπεῖ ὁ ἄδικος οὐδὲ δύναται
[2, 13]	δὲ βουλόμεθα ἡμῖν αὐτοῖς· καὶ	γὰρ	συζῆν μεθ´ ἡμῶν αὐτῶν βουλόμεθα
[2, 13]	φιλίᾳ πάντα ταῦτα ἐνυπάρχει· καὶ	γὰρ	συζῆν μετ´ οὐδενὸς ἄλλου ἂν
[2, 8]	ἔφασαν εἶναι ἐπιστήμην, ἄτοπόν τι	γὰρ	συμβαίνειν ἐποίουν· οἳ δὲ πάλιν
[2, 17]	δὴ μόνος γε διάξει· τὸ	γὰρ	συμβιοῦν ἡδὺ καὶ ἀναγκαῖον. Εἰ
[2, 13]	ἑαυτοῖς ἡδεῖς εἰσίν· κακὸς κακῷ	γὰρ	συντέτηκεν. Οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ τῇ
[2, 8]	ἐπιθυμίας, οὐκέτι ἔσται σώφρων (ὁ	γὰρ	σώφρων ἐστὶν ὁ μὴ ἐπιθυμῶν
[2, 8]	ὁ ἐγκρατὴς σώφρων〉 Ὁ μὲν	γὰρ	σώφρων ὁ μὴ πάσχων, ὁ
[2, 3]	περὶ ταὐτὰ τῇ φρονήσει (περὶ	γὰρ	τὰ πρακτά ἐστι τὰ περὶ
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς. Δυσιατότερα	γὰρ	τὰ φυσικὰ τῶν ἐξ ἔθους
[2, 13]	αὑτοῖς ἂν μάλιστα βουλοίμεθα (καὶ	γὰρ	τἀγαθὰ καὶ τὸ εἶναι καὶ
[2, 5]	οὐ παρακολουθεῖ ἡ φρόνησις. Αἱρεῖται	γὰρ	τἀγαθά, ὑπὲρ ὧν ἀδικεῖ, τὰ
[2, 9]	καὶ ὑπὲρ τούτου οὕτως. Ἐπεὶ	γὰρ	τἀγαθόν φαμεν ἐν πάσαις ταῖς
[2, 13]	φίλος; Ἔσται μὲν οὖν. Ἐπειδὴ	γὰρ	τἀγαθῷ ἠκολούθει τὸ συμφέρον καὶ
[2, 6]	ἐστὶν ταῖς ἄλλαις. Ἐν μὲν	γὰρ	ταῖς ἄλλαις ἐπὶ ταὐτὰ καὶ
[2, 8]	καὶ ὀργὴν καὶ δόξαν (περὶ	γὰρ	ταῦτα πάντα δοκοῦσιν ἀκρατεῖς εἶναι)
[2, 16]	ἀγαθὸν αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα· αὑτῷ	γὰρ	ταῦτα περιποιεῖται κάλλιστα ὄντα. Ἔστι
[2, 8]	ὡς ἑτέρων ὄντων. Περὶ μὲν	γὰρ	ταὐτά· ἀλλ´ ὃ μὲν πρακτικὸς
[2, 18]	τὸ ἐπὶ πολὺ ἀφικνεῖσθαι. Οὔτε	γὰρ	τῇ ὄψει ἐπὶ πολὺ ὁρῶμεν,
[2, 13]	κατ´ ἀρετὴν πάθη; Ἐν ἐκείνῃ	γὰρ	τῇ φιλίᾳ πάντα ταῦτα ἐνυπάρχει·
[2, 10]	τοῦτο δ´ ἐστὶ φύσεως· ἐν	γὰρ	τῇ ψυχῇ ἔνεστιν τῇ φύσει
[2, 13]	ὁ φαῦλος διὰ ταὐτό· διὰ	γὰρ	τὴν ἔνδειαν τὴν τῆς ἀρετῆς,
[2, 8]	ἔχων τὴν ἐπιστήμην ἁμαρτήσεται· ἔχει	γὰρ	τὴν καθόλου, τὴν δ´ ἐπὶ
[2, 11]	ὅταν τελέως σπουδαῖος ᾖ. Ἐπὶ	γὰρ	τῆς ἀρετῆς τὸν καλὸν κἀγαθὸν
[2, 12]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον. Ἐπειδὴ	γάρ	τι τῆς ψυχῆς τὸ μὲν
[2, 5]	βαδίζουσα μεγέθους χείρους ποιήσει· τῆς	γὰρ	τιμῆς ἡ ἀρετὴ αἰτία, ὥστε
[2, 7]	θηριότης ὑπερβάλλουσά τις κακία. Ὅταν	γάρ	τινα παντελῶς ἴδωμεν φαῦλον, οὐδ´
[2, 14]	μέγεθος, ἀλλὰ τὸ ἴσον· ἴσοι	γάρ	τινες ἐθέλουσιν εἶναι οἱ ἑταῖροι)
[2, 8]	νοσηματικαὶ μὲν αἱ τοιαῦται· εἰσὶ	γάρ	τινες οἱ τίλλοντες τρίχας διατρώγουσιν.
[2, 14]	λάβῃς τὴν κυρίως λεγομένην. Εἰ	γάρ	τις Ἐμπεδοκλεῖ ὁμοίως ὑπολαμβάνει καὶ
[2, 8]	ὁ περὶ τιμὴν ἀκρατής· φιλότιμος	γάρ	τις {ἐστίν) Τὸ δ´ ὅλον
[2, 8]	καὶ τὸν ἐγκρατῆ ψεκτόν. Ἔστω	γάρ	τις, φησίν, διημαρτηκὼς τῷ λογισμῷ,
[2, 13]	καὶ τὸ βουλητέον. Βουλητὸν μὲν	γὰρ	τὸ ἁπλῶς ἀγαθόν, βουλητέον δὲ
[2, 12]	καὶ δὴ εὐδαίμων ἔσομαι; Οἴονται	γάρ.	Τὸ δ´ ἐστὶν οὐ τοιοῦτον.
[2, 8]	τῶν ἐξ ἔθους γενομένων (καὶ	γὰρ	τὸ ἔθος διὰ τοῦτο δοκεῖ
[2, 8]	λέγομεν, πράττειν τι φαῦλον. Ἔστι	γὰρ	τὸ ἐπίστασθαι διττόν, ὧν τὸ
[2, 13]	οὐδενὸς ἄλλου ἂν θέλοιμεν (καὶ	γὰρ	τὸ ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον,
[2, 12]	μέν, οὐχ ἱκανῶς δέ. Ἔφαμεν	γὰρ	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[2, 8]	πάλιν οὐκ ἂν δόξειεν. Ἄτοπον	γὰρ	τὸ κράτιστον καὶ βεβαιότατον τῶν
[2, 9]	εἶναι καὶ οὐκ ἀγαθόν· διὰ	γὰρ	τὸ μὴ εἰδέναι ἄλλας ἡδονὰς
[2, 13]	εἶναι, ἢ οὐ δεῖ; Ἄτοπον	γὰρ	τὸ μὴ φάναι δεῖν. Εἰ
[2, 8]	ἔχει ὁ ἀκρατής {πάλιν) Ἐπικρατῆσαν	γὰρ	τὸ πάθος ἠρεμεῖν ἐποίησε τὸν
[2, 13]	τὸ συζῆν, τοὺς ἡδεῖς· εἰς	γὰρ	τὸ συζῆν οὐδὲν μεῖζόν ἐστι
[2, 16]	αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα· κατὰ μὲν	γὰρ	τὸ συμφέρον τὸν φίλον, κατὰ
[2, 17]	ἔσται καὶ κατὰ τοῦτο. Λέγουσι	γὰρ	τοιαῦτα καὶ οἱ ποιηταί· ὅταν
[2, 8]	πατέρα, καὶ ἀποφυγεῖν δή· δοκεῖν	γὰρ	τοῖς δικασταῖς φυσικὴν εἶναι τὴν
[2, 13]	βούλεσθαι φίλον εἶναι. Ἐν μὲν	γὰρ	τοῖς ὁμοίοις οὐδὲ ἐνδέχεσθαι γίνεσθαι.
[2, 8]	ἡ αὐτὴ ἁμαρτία συμβήσεται. Ἐνδέχεται	γὰρ	τὸν ἀκρατῆ τὴν μὲν καθόλου
[2, 8]	ἔσται ὁ φρόνιμος ἀκρατής. Ἔφαμεν	γὰρ	τὸν φρόνιμον εἶναι οὐχ ᾧ
[2, 13]	αὐτοῖς συμφέρει, ταύτῃ φίλοι. Ὁρῶμεν	γὰρ	τοῦτο γινόμενον, ὅταν τὸ αὐτὸ
[2, 9]	τῶν ἄνευ λόγου ζώντων· ἐν	γὰρ	τούτοις ἄνευ τοῦ λόγου ἐγγίνονται
[2, 8]	(ὁ δὲ λόγος κωλύσει· διαμαρτανέτω	γὰρ	τῷ λογισμῷ τῶν καλῶν) οὐκοῦν
[2, 8]	ἀκρασίαν· οὐ δὴ ὀρθῶς. Ἄτοπον	γὰρ	τῷ λόγῳ τούτῳ πεισθέντας ἀναιρεῖν
[2, 10]	εὐτυχίας, καὶ ὀρθῶς ἴσως· ἄνευ	γὰρ	τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ὧν ἡ
[2, 5]	Οὐδ´ ἐναντιώσεται ἀρετὴ ἀρετῇ. Πέφυκεν	γὰρ	ὑπείκειν τῷ λόγῳ, {ἢ) ὡς
[2, 9]	ἐστιν λέγειν ὑπὲρ ἡδονῆς. Ἐπειδὴ	γὰρ	ὑπὲρ εὐδαιμονίας ἡμῖν ἐστιν ὁ
[2, 9]	ἡμῖν εἰρημένων ὑπὲρ ἀρετῆς. Τότε	γάρ	φαμεν εἶναι ἀρετήν, ὅταν ὁ
[2, 16]	ἔστι δ´ ὡς οὔ. Ἐπειδὴ	γάρ	φαμεν τὸν σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι τῶν
[2, 8]	ἐστι τὴν ἐπιστήμην ἔχειν (ἐπίστασθαι	γάρ	φαμεν τότε, ὅταν τις ἐπιστήμην
[2, 9]	ἀγαθοῦ μέρει λαμβάνειν. Πρῶτον μὲν	γάρ	φασιν εἶναι τὴν ἡδονὴν γένεσιν,
[2, 13]	ἐγγίνεσθαι ἡ φιλία. Ἐρᾷ μὲν	γάρ,	φασίν, ὄμβρου γαῖα, ὅταν ξηρὸν
[2, 11]	σπουδαίου, ἡ καλοκἀγαθία. Καλὸς κἀγαθὸς	γάρ,	φασίν, ὅταν τελέως σπουδαῖος ᾖ.
[2, 8]	οὐκ ἂν εἴη ψεκτός. Εἰ	γὰρ	φαῦλόν τι πράττει μὴ ἀκριβῶς
[2, 17]	ἐπὶ τοῦ θεοῦ λεγόμενος. Ἐπεὶ	γάρ,	φησί, πάντα ἔχει τἀγαθὰ ὁ
[2, 13]	ἢ τὸ φιλεῖσθαι. Τὸ μὲν	γὰρ	φιλεῖν ἐνέργειά τις ἡδονῆς καὶ
[2, 13]	φίλος; Ἢ οὔ; Ἡ μὲν	γὰρ	φιλία ἐν πίστει καὶ βεβαιότητι,
[2, 13]	τὰ ἄψυχα, οὐκ ὀρθῶς. Τὴν	γὰρ	φιλίαν ἐνταῦθά φαμεν εἶναι οὗ
[2, 9]	καὶ φιλοτιμίας οἰκεῖον ἐστίν. Ὁ	γὰρ	φιλότιμός ἐστιν ὁ μόνος βουλόμενος
[2, 3]	οὐκ ἄνευ φρονήσεως. Ἡ μὲν	γὰρ	φρόνησις πρακτικὴ τούτων ἐστί, ἡ
[2, 1]	τῶν δικαίων ἁπλῶς· τῶν μὲν	γὰρ	φύσει καὶ ὡς ἀληθῶς ὄντων
[2, 10]	τύχην ὥς ἐστι φύσις. Ἡ	γὰρ	φύσις {ἀεὶ) οὗ ἐστιν αἰτία,
[2, 12]	ἐπιτελεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον (τὸ	γὰρ	χεῖρον τοῦ βελτίονος ἕνεκεν, πρὸς
[2, 8]	περὶ ταῦτα ἡ ἀκρασία· ἐπεὶ	γὰρ	ψεκτὸς ὁ ἀκρατής, ψεκτὰ εἶναι
[2, 10]	πολλαχῶς ὁ εὐτυχὴς λεγόμενος· καὶ	γὰρ	ᾧ παρὰ τὸν λογισμὸν τὸν
[2, 8]	ὑπὸ τῶν ἐπιθυμιῶν ἀγόμενος· οὐδὲ	γὰρ	ᾧ τινι οὐ δοκεῖ τὸν
[2, 8]	ἐπιστήμην φαῦλόν τι πράττειν. Ἔστι	γὰρ	ὡς ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ
[2, 13]	ὑπὲρ φιλίας ποίας σκοποῦμεν. Ἔστι	γάρ,	ὡς οἴονται, φιλία καὶ πρὸς
[2, 17]	φίλον ἰδόντες γνωρίσαιμεν ἄν· ἔστι	γάρ,	ὡς φαμέν, ὁ φίλος ἕτερος
[2, 9]	ἐν αἷς ἐστιν ἡδονή. Οὐ	γὰρ	ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν ἔχει,
[2, 8]	φαῦλα, οὐκέτι πράξει· τῷ δέ	γε	ἀκρατεῖ ὑπάρχει ὁ λόγος, καὶ
[2, 18]	ἂν εἴη φίλος, μὴ φιλῶν	γε	ἀλλ´ ἢ τῷ γε λόγῳ·
[2, 9]	ἐναριθμεῖσθαι τοῖς ἀγαθοῖς, ἀλλὰ τό	γε	ἄλυπον προστιθέασιν· ἐγγὺς οὖν τὸ
[2, 17]	συμβιώσεται; Οὐ γὰρ δὴ μόνος	γε	διάξει. Εἰ τοίνυν τούτων δεήσεται,
[2, 17]	συμβιώσεται; Οὐ γὰρ δὴ μόνος	γε	διάξει· τὸ γὰρ συμβιοῦν ἡδὺ
[2, 9]	γένει ἀγαθὸν ἐστίν, ἐπεὶ ὅτι	γέ	εἰσιν φαῦλαι ἡδοναί, οὐδὲ ἡμᾶς
[2, 8]	μὴ εἶναι ἐπιστήμην. Ἀλλ´ ἆρά	γε	ἐπιστήμη μὲν οὔ, δόξα δέ;
[2, 12]	ἴσως καὶ τὸ τοιοῦτον· ἆρά	γε	ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα καὶ δὴ
[2, 8]	ἐπὶ τὰ καλά· ἐγκρατὴς δέ	γέ	ἐστιν ὁ ἐπιθυμῶν μέν, μὴ
[2, 8]	πρὸς {τὴν) ἡδονὴν ὁρμὴ ψεκτή	γε.	Ἔστιν γὰρ διαφορὰν ἔχουσα πρὸς
[2, 3]	ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἡ δέ	γε	εὐβουλία ἐστὶ μὲν περὶ ταὐτὰ
[2, 10]	εὐτυχῆ εἶναι ἢ οὐκ ἄνευ	γε	εὐτυχίας, καὶ ὀρθῶς ἴσως· ἄνευ
[2, 10]	ἐνταῦθ´ ἐλάχιστος νοῦς. Ἀλλ´ ἆρά	γε	ἡ εὐτυχία ἐστὶν ὡς ἐπιμέλειά
[2, 14]	αὑτὸν ὃ δ´ αὑτόν, ἆρά	γε	ἤδη ὁμονοοῦσιν; Ἢ οὔ; Ἀλλ´
[2, 9]	τὴν πρᾶξιν; Καὶ ἐὰν μέν	γε	ἡδόμενος πράττῃ, σπουδαῖος ἔσται, ἂν
[2, 9]	ἡδέως ζῆν, ἢ οὐκ ἄνευ	γε	ἡδονῆς. Οἱ δὲ καὶ τῇ
[2, 9]	δὲ ψυχὴ οὔ· ἔστι δέ	γε	καὶ {ἡ) ψυχή. Ὁμοίως δὲ
[2, 17]	οἷος ἕτερος εἶναι ἐγώ, ἄν	γε	καὶ σφόδρα φίλον ποιήσῃς, ὥσπερ
[2, 13]	ταύτῃ φίλος. Ἀλλ´ οὐκ ἔσται	γε	κατὰ τὸ φιλητὸν ἡ τοιαύτη
[2, 18]	φιλῶν γε ἀλλ´ ἢ τῷ	γε	λόγῳ· ἡ δὲ φιλία οὐ
[2, 9]	σπουδαῖος. Ἀλλὰ μὴν οὐκ ἔστιν	γε	μὴ λυπούμενον ἢ ἡδόμενον τὰ
[2, 8]	δῆλον ὅτι ἐκεῖνος, καὶ ὅσῳ	γε	ὃ τιμιώτερον κακῶς διάκειται. Ἔστι
[2, 8]	φαῦλα καὶ βλαβερά, μὴ μέντοι	γε	ὅτι ἐστὶν ταῦτα φαῦλα ἐπὶ
[2, 14]	στοιχεῖα εἶναι ἃ κἀκείνῳ, ἆρά	γε	οὗτος Ἐμπεδοκλεῖ ὁμονοεῖ; Ἢ οὔ;
[2, 8]	ἢ οὐ δεῖ, ἢ ὅτι	γε	οὐχ οὕτω σφόδρα. Ἡ μὲν
[2, 8]	εἰσίν, ἀλλὰ δοξάζοντα· οἷς δέ	γε	συγγνώμην ἔχομεν, τούτους οὐ ψέγομεν·
[2, 8]	μετρίων ἐπιθυμιῶν κρατεῖ) εἰ δέ	γε	σφοδρὰς {μὴ) ἕξει ἐπιθυμίας, οὐκέτι
[2, 9]	βέλτισται ἂν εἴησαν, ἐπεὶ αἵ	γε	σωματικαὶ ἐξ ἀναπληρώσεως. Ἔτι καὶ
[2, 8]	ἡ ἐπιθυμία ἤγαγεν) ὁ δέ	γε	τὰ καλὰ μὴ πράττων δέον
[2, 15]	πείσεται· διὸ οὐδὲ φίλαυτος κατά	γε	τὰ τοιαῦτα ἀγαθά. Ἀλλ´ εἰ
[2, 10]	ἐστὶν εὐτυχία, ἀλλ´ οὖν πρός	γε	τὴν εὐδαιμονίαν ἡ τοιαύτη ἂν
[2, 13]	ἀληθῶς οὐκ ἔστιν {κατ´) ἐκείνην	γε	τὴν φιλίαν φίλος, ἀλλὰ τὴν
[2, 10]	τοιούτοις λέγεται. Οὔτε δὴ νοῦν	γέ	τινα ἢ λόγον ὀρθόν· καὶ
[2, 18]	ὄντων εἰκὸς ἀεὶ περὶ ἕνα	γέ	τινα συμβαίνειν τι ἀτύχημα, ὧν
[2, 12]	ἔχεις παρὰ σαυτῷ, φησί, τῶν	γε	τοιούτων αἴσθησιν, οὐκ ἔτι. Ὡσαύτως
[2, 9]	ἔνθα ἡδονῆς γένεσις. Ἐπὶ δέ	γε	τοῦ ἰδεῖν καὶ ἀκοῦσαι καὶ
[2, 14]	ὡς ἔνιοι λέγοντες ὀρθῶς πρός	γε	τοὺς πολλούς, ὅτι ὁ μὲν
[2, 10]	{τῷ) θεῷ. Ἀλλὰ μὴν ἔξω	γε	τούτων εἰς οὐδὲν ἄλλο τὴν
[2, 10]	ὡσαύτως ποιητικὴ ἐστίν, ἡ δέ	γε	τύχη οὐδέποτε, ἀλλ´ ἀτάκτως καὶ
[2, 10]	ἂν τύχῃ γίνεται. Εἰ δέ	γε	τῷ θεῷ τὸ τοιοῦτον ἀπονέμομεν,
[2, 13]	καὶ φίλος. Καὶ ὁ φαῦλός	γε	τῷ φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως
[2, 5]	καὶ ὁποῖα κακά· τὸ δέ	γε	ὑπὲρ τῶν τοιούτων εἰδέναι ἐστὶν
[2, 9]	τοῦτ´ ἂν εἴη ἴδιον, τῇ	γε	φαύλῃ φύσει ἡ φαύλη ἡδονή.
[2, 13]	τῷ μὴ διαφέρεσθαι, ἐπεὶ ὅ	γε	φαῦλος οὐδέποτ´ ἐστὶν αὐτὸς αὑτῷ
[2, 8]	μὴ κρατεῖ, ἢ οὐ σφόδρα	γε.	Φύσει δέ, οἷον υἱόν ποτέ
[2, 9]	δὲ καὶ ἡ ἡδονὴ τῷ	γένει	ἀγαθὸν ἐστίν, ἐπεὶ ὅτι γέ
[2, 9]	ἐφίεται, ἀγαθὸν ἂν εἴη τῷ	γένει	ἡ ἡδονή. Πάλιν καὶ ὅτι
[2, 9]	ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´ ἀγαθὸν τῷ	γένει	καὶ ἐπιστήμη καὶ φύσις. Ὥσπερ
[2, 9]	καὶ πιεῖν ἡδοναὶ οὐκ εἰσὶ	γενέσεις,	ἀλλὰ διαμαρτάνουσιν οἱ ταύτας φάσκοντες
[2, 9]	ταύτας φάσκοντες εἶναι τὰς ἡδονὰς	γενέσεις.	Οἴονται γάρ, ἐπειδὴ τῆς προσφορᾶς
[2, 9]	τὰς σωματικάς, ταύτας τε ὁρᾶν	γενέσεις	τε οὔσας καὶ μὴ σπουδαίας,
[2, 9]	πεπόνθασιν οἱ πάσας τὰς ἡδονὰς	γενέσεις	φάσκοντες εἶναι καὶ οὐκ ἀγαθόν·
[2, 9]	τῇ φύσει, τούτου τὴν ἀναπλήρωσιν	γενέσθαι,	ἔστιν δέ, ὡς φαμέν, μὴ
[2, 13]	δὲ πότερον ἔργον ἐστὶ φίλον	γενέσθαι	ἢ ῥᾴδιον γενέσθαι; Οἱ γοῦν
[2, 13]	ἐστὶ φίλον γενέσθαι ἢ ῥᾴδιον	γενέσθαι;	Οἱ γοῦν κόλακες ταχέως προσεδρεύσαντες
[2, 9]	τὴν ἡδονὴν γένεσιν, τὴν δὲ	γένεσιν	ἀτελές τι, τὸ δὲ ἀγαθὸν
[2, 9]	γινομένης γίνεται ἡδονή, διὰ τοῦτο	γένεσιν	εἶναι· ἔστι δ´ οὔ. Ἐπειδὴ
[2, 9]	διὰ τὴν αὐτοῦ ἐνέργειαν, οἴονται	γένεσιν	εἶναι τὴν ἡδονὴν τῷ τὴν
[2, 9]	ἂν εἴη λεκτέον, πρὸς τὴν	γένεσιν,	καὶ πειρατέον τὸν λόγον τοῦτον
[2, 9]	γάρ φασιν εἶναι τὴν ἡδονὴν	γένεσιν,	τὴν δὲ γένεσιν ἀτελές τι,
[2, 9]	οὐκ ἔστιν δὲ οὐδεμία ἡδονὴ	γένεσις,	ἀγαθὸν ἂν εἴη ἡ ἡδονή.
[2, 9]	τις ἡδονή, ἣ οὔκ ἐστιν	γένεσις,	αὕτη ἂν εἴη ἀγαθόν. Τὸ
[2, 9]	ἢ τῆς ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι· διὸ	γένεσις	δοκεῖ εἶναι. Ἡ δ´ ἔνδεια
[2, 9]	τις ἡδονὴ ἣ οὐκ ἔστι	γένεσις.	Εἰ οὖν ἡ μὲν ἡδονή,
[2, 9]	Λύπη οὖν ἐνταῦθα ἔνθα ἡδονῆς	γένεσις.	Ἐπὶ δέ γε τοῦ ἰδεῖν
[2, 9]	διὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθόν, ὅτι	γένεσις,	ἔστι δέ τις ἡδονή, ἣ
[2, 9]	πρῶτον μὲν οὐ πᾶσα ἡδονὴ	γένεσις.	Ἡ γὰρ ἀπὸ τοῦ θεωρεῖν
[2, 9]	οὐδέν. Ὥστε εἰ διότι μὲν	γένεσις	ἡ ἡδονὴ οὐκ ἀγαθὸν ἐδόκει
[2, 9]	Διὸ οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ	γένεσις.	Καὶ ἀποκατάστασις δέ, φασίν, εἰς
[2, 9]	θεωρεῖν ἡδονὴ γινομένη οὐκ ἔστιν	γένεσις,	οὐδ´ ἡ ἀπὸ τοῦ ἀκοῦσαι
[2, 9]	ὅλον οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ	γένεσις·	οὐδὲ γὰρ αὗται αἱ ἀπὸ
[2, 8]	γὰρ ὁ σπουδαῖος οὐδέποτε οὕτω	γένοιτ´	ἂν ἀκρατής, ὅ τε λόγος
[2, 14]	φιλίας ἡ εὔνοια δόξειεν εἶναι,	γένοιτο	δ´ ἂν ἡ εὔνοια φιλία,
[2, 8]	εἶναι. Ἀλλὰ πάλιν ἐντεῦθεν ἂν	γένοιτο	φανερόν, ὥσπερ ἔφαμεν ἐν τοῖς
[2, 13]	γὰρ μία ἔσται) ὥστε μιᾶς	γενομένης	ἔσται πρὸς αὑτὸν φιλία. Αὕτη
[2, 5]	χείρους ποιεῖ, οἷον πλοῦτος πολὺς	γενόμενος	ὑπερόπτας καὶ ἀηδεῖς ἐποίησεν· ὁμοίως
[2, 8]	τὰ φυσικὰ τῶν ἐξ ἔθους	γενομένων	(καὶ γὰρ τὸ ἔθος διὰ
[2, 8]	ἐστίν, οἷον ἁφή τε καὶ	γεῦσις	{ὁ οὖν περὶ ταῦτα ἀκρατής,
[2, 17]	φίλων; Ὅθεν καὶ ἡ ἀπορία	γίγνεται,	πότερον ὁ πάντα τἀγαθὰ ἔχων
[2, 2]	ἐλλελειμμένων ὑπὸ τοῦ νομοθέτου, καὶ	γιγνώσκων	ὅτι ὑπὸ μὲν τοῦ νομοθέτου
[2, 10]	ἐκ τῶν πραγμάτων τῆς μεταπτώσεως	γίνεσθαι,	καὶ κατὰ συμβεβηκὸς εὐτυχία. Ὥστ´
[2, 6]	περὶ τούτων λόγους λεχθησομένους ἀτόπους	γίνεσθαι·	Οὐ γὰρ ὁμοία ἡ ἀρετὴ
[2, 13]	γὰρ τοῖς ὁμοίοις οὐδὲ ἐνδέχεσθαι	γίνεσθαι.	Τὸ γὰρ ὅμοιον, φασίν, τοῦ
[2, 8]	τοῖς ἀναλυτικοῖς, ἐκ δύο προτάσεων	γίνεσθαι	τὸν συλλογισμόν, καὶ τούτων εἶναι
[2, 10]	τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ταῦτα δὲ	γίνεται	ἀπὸ τῆς εὐτυχίας, οἷον ἀρτίως
[2, 17]	λανθάνομεν ταὐτὰ ποιοῦντες· τοῦτο δὲ	γίνεται	δι´ εὔνοιαν ἢ διὰ πάθος·
[2, 10]	ὡς ἀληθῶς ὡς ἂν τύχῃ	γίνεται.	Εἰ δέ γε τῷ θεῷ
[2, 9]	τινα πρῶτον ἐγγίνεσθαι (ὃ καὶ	γίνεται)	εἶθ´ οὕτως τὸν λόγον ὕστερον
[2, 13]	φιλεῖσθαι οὐδεμία τῷ φιλουμένῳ ἐνέργεια	γίνεται.	Ἔτι δὲ βέλτιον τὸ γνωρίζειν
[2, 5]	ἀπὸ μὲν τῆς ἀρετῆς τιμὴ	γίνεται,	ἡ δὲ τιμὴ μεγάλη γινομένη
[2, 9]	γάρ, ἐπειδὴ τῆς προσφορᾶς γινομένης	γίνεται	ἡδονή, διὰ τοῦτο γένεσιν εἶναι·
[2, 8]	τῇ δ´ ἐπὶ μέρους οὔ.	Γίνεται	οὖν ἁμαρτία τῷ τὴν ἐπιστήμην
[2, 13]	ἔσεσθαι, διὰ τοῦτο τούτῳ φίλος.	Γίνεται	οὖν ἐν τοῖς ἀνομοίοις φιλία
[2, 14]	τι ὑπέρ τινος ἀγαθὸν εὖνοι	γινόμεθα·	ἆρ´ οὖν ἤδη καὶ φίλοι;
[2, 6]	τρία τὰ ἐν τῇ ψυχῇ	γινόμενα,	καθ´ ἃ φαῦλοι λεγόμεθα, κακία
[2, 3]	ἄνευ τοῦ λόγου τοῦ κρίνοντος	γινόμενα	κατορθώματα εὐτυχήματα ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
[2, 5]	σῶμα. Ταῦτα γὰρ εἰς ὑπερβολὴν	γινόμενα	χείρους ποιεῖ, οἷον πλοῦτος πολὺς
[2, 9]	τὸ μᾶλλον πράττειν ἀπ´ αὐτοῦ	γινομένη,	ἐπεὶ τὸν σπουδαῖον ποίησον πράττειν
[2, 13]	βελτίστων φιλία ἡ κατ´ ἀρετὴν	γινομένη	ἐστίν, ἡ δὲ τῶν πολλῶν
[2, 5]	ἀρετὴ ποιοίη ἂν χείρους μείζων	γινομένη.	Ἢ τοῦτο οὐκ ἀληθές; Τῆς
[2, 8]	τις καὶ ἀπρονόητος καὶ ἐξαίφνης	γινομένη	(οἷον ὅταν ἴδωμεν καλὴν γυναῖκα,
[2, 9]	γὰρ ἀπὸ τοῦ θεωρεῖν ἡδονὴ	γινομένη	οὐκ ἔστιν γένεσις, οὐδ´ ἡ
[2, 13]	ἐν ἁπάσαις ταῖς φιλίαις διαφορὰ	γινομένη	πρὸς ἀλλήλους, ὅταν μὴ ὁμοίως
[2, 13]	ἔστιν δὲ ἡ ἐπὶ τούτων	γινομένη	φιλία πάντα ταῦτα ἔχουσα· πολλάκις
[2, 5]	γίνεται, ἡ δὲ τιμὴ μεγάλη	γινομένη	χείρους ποιεῖ· ὥστε δῆλον ὅτι,
[2, 9]	ὀσφρανθῆναι. Οὐ γὰρ ἐξ ἐνδείας	γινομένη,	ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων, οἷον
[2, 9]	ἡδονῆς εἶναι τῆς ἀπ´ αὐτῆς	γινομένης.	Ἄλλος ἦν λόγος ὅτι οὐδεμία
[2, 9]	Οἴονται γάρ, ἐπειδὴ τῆς προσφορᾶς	γινομένης	γίνεται ἡδονή, διὰ τοῦτο γένεσιν
[2, 8]	τούτῳ πεισθέντας ἀναιρεῖν τὸ πιθανῶς	γινόμενον·	ἀκρατεῖς γὰρ εἰσὶν ἄνθρωποι, καὶ
[2, 4]	ὁποῖος ἂν ᾖ ἕκαστος, τοιοῦτον	γινόμενον	ἐντυγχάνειν) Ἢ οὔ; Τοῦτο μὲν
[2, 12]	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	γινόμενον.	Ναί, ἀλλ´ ἴσως εἴποι τις
[2, 13]	ταύτῃ φίλοι. Ὁρῶμεν γὰρ τοῦτο	γινόμενον,	ὅταν τὸ αὐτὸ ᾖ τὸ
[2, 18]	τινα συμβαίνειν τι ἀτύχημα, ὧν	γινομένων	ἀναγκαῖον λυπεῖσθαι. Οὔτ´ αὖ πάλιν
[2, 13]	διαφοραὶ ἐν ταῖς τοιαύταις φιλίαις	γίνονται.	Οἱ δ´ ἐν ἀνισότητι φίλοι
[2, 5]	τῆς φρονήσεως αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ	γίνονται,	οὔθ´ ἡ φρόνησις τελεία ἄνευ
[2, 9]	γὰρ ἐξ ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς	γίνονται,	τῷ ἢ τὴν ἔνδειαν ἀναπληροῦσθαι
[2, 17]	τῶν σοφῶν τινες εἰρήκασιν, τὸ	γνῶναι	αὑτόν, καὶ ἥδιστον (τὸ γὰρ
[2, 17]	καὶ ὅταν αὐτοὶ αὑτοὺς βουληθῶμεν	γνῶναι,	εἰς τὸν φίλον ἰδόντες γνωρίσαιμεν
[2, 12]	καὶ ἐπὶ τῶν παθῶν τοῦ	γνωρίζειν·	δεῖ γὰρ αὐτὸν συμβάλλεσθαι πρὸς
[2, 17]	φιλίας πρὸς τὸ αὐτὸς αὑτὸν	γνωρίζειν.	Ἔτι δὲ καὶ εἴπερ ἐστὶν
[2, 13]	γίνεται. Ἔτι δὲ βέλτιον τὸ	γνωρίζειν	ἢ τὸ γνωρίζεσθαι· τὸ μὲν
[2, 13]	τοῖς ἀψύχοις ὑπάρχει, τὸ δὲ	γνωρίζειν	καὶ τὸ φιλεῖν τοῖς ἐμψύχοις.
[2, 13]	τὸ γνωρίζεσθαι· τὸ μὲν γὰρ	γνωρίζεσθαι	καὶ τὸ φιλεῖσθαι καὶ τοῖς
[2, 13]	βέλτιον τὸ γνωρίζειν ἢ τὸ	γνωρίζεσθαι·	τὸ μὲν γὰρ γνωρίζεσθαι καὶ
[2, 13]	μὲν ἐκ τῶν καθ´ ἕκαστα	γνωρίζεται	ἡ φιλία, τὰ δὲ καθ´
[2, 13]	τῶν καθ´ ἕκαστα τὸ φιλεῖν	γνωρίζεται	τὰ δὲ καθ´ ἕκαστα αὐτοὶ
[2, 17]	γνῶναι, εἰς τὸν φίλον ἰδόντες	γνωρίσαιμεν	ἄν· ἔστι γάρ, ὡς φαμέν,
[2, 13]	μάχεται γὰρ ἀεὶ ἑαυτῷ. Ὁ	γοῦν	ἀκρατής, ὅταν πράξῃ τι τῶν
[2, 13]	γενέσθαι ἢ ῥᾴδιον γενέσθαι; Οἱ	γοῦν	κόλακες ταχέως προσεδρεύσαντες φίλοι μὲν
[2, 9]	δὲ〉 δύο εἰσὶν διάφοροι αἱ	γραμματικαί,	ἥ τ´ ἐν Λάμπρῳ καὶ
[2, 9]	Ἐὰν ἔχῃ γὰρ Λάμπρος τὴν	γραμματικήν,	ὁμοίως {δὲ) διακείσεται ὑπὸ τῆς
[2, 9]	ὁ γραμματικὸς ἄλλῳ ὁτῳοῦν ἔχοντι	γραμματικήν,	οὐ〈 δὲ〉 δύο εἰσὶν διάφοροι
[2, 9]	τῶν ἐπιστημῶν ἔχει, οἷον τῆς	γραμματικῆς	ἢ ἄλλης ἡστινοσοῦν. Ἐὰν ἔχῃ
[2, 9]	ὁμοίως {δὲ) διακείσεται ὑπὸ τῆς	γραμματικῆς	ταύτης ὁ γραμματικὸς ἄλλῳ ὁτῳοῦν
[2, 9]	ὑπὸ τῆς γραμματικῆς ταύτης ὁ	γραμματικὸς	ἄλλῳ ὁτῳοῦν ἔχοντι γραμματικήν, οὐ〈
[2, 8]	πολλάκις γὰρ δέον βιβλίον δοῦναι	γραφεῖον	ἔδωκαν. Ὅμοιον δὲ πέπονθε τούτῳ
[2, 8]	γινομένη (οἷον ὅταν ἴδωμεν καλὴν	γυναῖκα,	εὐθέως τι ἐπάθομεν, καὶ ἀπὸ
[2, 13]	καὶ υἱῷ πρὸς πατέρα καὶ	γυναικὶ	πρὸς ἄνδρα, καὶ ὅσαι ἁπλῶς
[2, 14]	καὶ κρείττονος καὶ χείρονος, καὶ	γυναικὸς	καὶ ἀνδρός, καὶ ἁπλῶς ἐν
[2, 19]	φιλία ἐν ἀνίσῳ, ὁμοίως ἡ	γυναικὸς	πρὸς ἄνδρα ἢ οἰκέτου πρὸς
[2, 8]	προλαβόντα μηθὲν παθεῖν, ὅτι ἥξει	γυνὴ	εὐπρόσωπος, δεῖ οὖν κατασχεῖν αὑτόν.