HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

ACHILLES TATIUS, Leucippé et Clitophon, livre V

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

ω = 100 formes différentes pour 216 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chapitre

[5, 11]   φυγήν. ὢ τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος ἐγὼ παρὰ μίαν ἡμέραν·

[5, 15]   ἀνακαιόμενον λάβρον τῶν συμπλεκομένων φείδεται. ὢ πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς ἐν ἀπορρήτῳ

[5, 11]   ἵνα μὴ φθάσῃ τὴν φυγήν. ὢ τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος

[5, 23]   αὐτὸν ἀναστάς· Τίς ποτε εἶ, ὦ ἄνθρωπε, καὶ τί με οὕτως

[5, 17]   λέγει οὖν ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι, ὦ γύναι· λέγε, τίς εἶ, καὶ

[5, 16]   αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον, ὦ γύναι, μέχρι λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι

[5, 11]   ἐπὶ τῇ τῆς Τύχης παιδιᾷ, Ὦ δαῖμον, λέγων, νῦν μὲν Σώστρατός

[5, 20]   ἄρχομαι δὴ γράφειν· Χαῖρέ μοι, ὦ δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν ἐν

[5, 17]   μηδὲν ψευσάμενος. Οὐκ οἶδα, εἶπεν, ὦ δέσποινα, πλὴν ἔμπορός τις, ὄνομα

[5, 16]   τὴν κεραίαν τεταμένοι. καλά γε, ὦ δέσποτα, τὰ μαντεύματα· ὑπὸ ζυγὸν

[5, 25]   τοσαῦτα εἶχεν, ὅσα εἰπεῖν ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῷ

[5, 3]   τούτῳ καὶ ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν, Ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο, ἔφην, φαίνεις

[5, 25]   οὐδὲ ὕβρις τὸν ἔρωτα παύει. ὦ ζεῦγος κατ´ ἐμοῦ γοήτων, ἀνδρὸς

[5, 26]   πάντα καινά· ἀναβιοῦσι καὶ νεκροί. ὦ θάλασσα, πλέουσαν μέν με διέσωσας,

[5, 26]   τοῦτο τὸ πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ θεοί· δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν.

[5, 25]   σε ταῦτα τὰ ὄμματα δακρύοντα; ὦ καὶ λῃστῶν ἀγριώτερε· δάκρυα γὰρ

[5, 17]   τεταραγμένος. λέγει οὖν ἡ Μελίτη· Ὦ κακὴ κεφαλή, τίνα ποτὲ κἂν

[5, 26]   ἔτι σοι Λευκίππη νεκρά. εἰσίν, ὦ Κλειτοφῶν, καὶ Τύχης δωρεαί. ἤδη

[5, 26]   λέγει μεταβαλοῦσα· Ἃ μὲν εἶπον, ὦ φίλτατε, θυμὸς ἔλεγε καὶ λύπη·

[5, 15]   φυγεῖν μὴ θέλοντος. μυηθῶμεν οὖν, ὦ φίλτατε, τὰ τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια.

[5, 16]   τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ· μὴ συμμείξωμεν

[5, 22]   νομίζειν ἐκείνην αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο, ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε φάρμακον. τὸν

[5, 24]   ἄγουσιν εἴς τι δωμάτιον. ~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο, λανθάνει μου

[5, 9]   ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ δὲ

[5, 5]   λείψανα τοῦ παιδίου παρέφερον, γελῶσαι φόβῳ. ὁ Τηρεὺς ὁρᾷ τὰ λείψανα

[5, 20]   δεῖ καὶ ἱλάσασθαι τὴν κόρην. κἀγὼ γὰρ αὐτῇ διωμοσάμην, ὡς ἄκων

[5, 7]   ἐδίωκεν ἅμα τῇ παρούσῃ φρουρᾷ· κἀγὼ δὲ συνανέβην φοράδην κομισθείς. Ὡς

[5, 16]   φίλτατε, τὰ τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια. ~Κἀγὼ εἶπον· Μή με βιάσῃ λῦσαι

[5, 5]   τίς ὁ ἀναιδὴς ἐκεῖνος ἀνήρ; κἀγὼ καταλέγειν ἄρχομαι· Ἀηδὼν καὶ χελιδὼν

[5, 10]   αὐτὸν ὅτι σε ἐνθάδε ἐθεάσατο· κἀγὼ μαθών, ὡς εἶχον εὐθὺς ἐπιβὰς

[5, 9]   κάλων ἅμα τῆς νεὼς παραθεούσης. κἀγὼ μὲν ἐλαβόμην, οἱ δὲ ἐφείλκυσάν

[5, 12]   Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με, εἶπον, ὅποι

[5, 26]   ἀδύνατος ἄλλης γυναικός, ἑκοῦσά σοι κἀγὼ τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ

[5, 21]   εἰπεῖν πρὸς αὐτὴν περὶ ἐμοῦ. ἐγὼ δὲ αὖθις ἐπὶ τὸ συμπόσιον

[5, 18]   καὶ ὄναιο τῶν καινῶν γάμων. ἐγὼ δὲ ἔτι σοι ταῦτα γράφω

[5, 25]   ἔχουσι τὴν τῆς ἐπιθυμίας ἡδονήν, ἐγὼ δὲ ἡ δυστυχὴς τὴν μὲν

[5, 25]   δὲ ἀπῆλθε κοιμοῦσά μοι φίλτρον. ἐγὼ δὲ ἡ κακοδαίμων ἠγνόουν αἰτοῦσα

[5, 1]   τοσοῦτος ἕτερος εἰς τὰ ἐγκάρσια. ἐγὼ δὲ μερίζων τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐς

[5, 14]   ἐπεχείρει με κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ δὲ παρῃτούμην, εἰπὼν ἃ καὶ

[5, 8]   ὅπως ἐκ τῆς ναυαγίας περιγένοιτο, ἐγὼ δὲ τὰ περὶ τῆς Λευκίππης

[5, 8]   εἰπὼν προσπτυξάμενός με πολλὰ κατεφίλει. ἐγὼ δὲ τὸ μὲν πρῶτον οὐκ

[5, 23]   μήπω παρῇ, τέρπει ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ δὲ τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν ἠθύμουν

[5, 22]   ὀνόματος· τοῦτο γὰρ αὐτὴν καλεῖ. ἐγὼ δέ, φίλη, μηνῶν τεσσάρων ἐν

[5, 23]   δὲ ἔκαμεν ὁ μὲν τύπτων, ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν, λέγω πρὸς αὐτὸν

[5, 7]   σῶμα ὠθεῖ κατὰ τῆς θαλάσσης. ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον, ἀνέκραγον οἰμώξας

[5, 7]   ἐπὶ τὴν κόρην πάντες ὥρμησαν. ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον φερομένην μου

[5, 23]   καὶ προσπίπτων κατακόπτει με πληγαῖς. ἐγὼ δὲ ὥσπερ ἐν μυστηρίῳ μηδὲν

[5, 26]   εἰ γάρ σου μὴ ἠράσθην ἐγώ, εἰ γάρ σε μὴ ἐνταῦθα

[5, 9]   ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ δὲ προσαραχθὲν

[5, 25]   ὅσα εἰπεῖν ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ

[5, 26]   ἅμα ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ ἐσιώπων ἐγὼ κάτω νενευκώς, μικρὸν διαλιποῦσα λέγει

[5, 14]   καὶ ὁ Κλεινίας· καὶ ὠμνύομεν, ἐγὼ μὲν ἀγαπήσειν ἀδόλως, ἡ δὲ

[5, 21]   δὲ οὐκ ἠδύνατο τὸ προοίμιον. ἐγὼ μὲν δὴ ἄδειπνος ἀνίσταμαι κοιμησόμενος,

[5, 18]   ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ γένοιτο. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν ἐπὶ τοσαύταις ἀνάγκαις διεκαρτέρησα,

[5, 21]   δὲ εἰς τὸν θάλαμον παρήλθομεν, ἐγὼ μὲν ἔτι μᾶλλον ἐπέτεινον τῆς

[5, 7]   τοῦ μηροῦ μαχαίρᾳ, καὶ ὤκλασα. ἐγὼ μὲν ἤδη καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι·

[5, 17]   οἰκτρότερον. ὡς οὖν ταῦτα ἠκούσαμεν, ἐγὼ μὲν συνεχύθην· καὶ γάρ τι

[5, 14]   πρός με ἡσυχῇ, Καινόν, εἶπεν, ἐγὼ μόνη πέπονθα καὶ οἷον ἐπὶ

[5, 11]   τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος ἐγὼ παρὰ μίαν ἡμέραν· μετὰ θάνατον

[5, 18]   ὃ γέγονας ἄλλῃ γυναικί, καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ

[5, 14]   ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει δέ, εἶπον ἐγώ, τῶν συνθηκῶν ἡ εἰς Ἔφεσον

[5, 13]   καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν σκιάν. λέγω δὴ πρὸς αὐτὴν συνείς· Ἀλλὰ

[5, 21]   γὰρ ἐδόκει μοι δίκαια ἐγκαλεῖν. λέγω οὖν πρὸς αὐτήν· Ὄμνυμί σοι,

[5, 19]   ὠχρίων, ἐθαύμαζον, ἠπίστουν, ἔχαιρον, ἠχθόμην. λέγω οὖν πρὸς τὸν Σάτυρον· Πότερον

[5, 23]   μὲν τύπτων, ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν, λέγω πρὸς αὐτὸν ἀναστάς· Τίς ποτε

[5, 7]   τοῦ μείζονος· αὕτη δὲ ἐν ὀλίγῳ τὸ πᾶν σου κρατεῖ. ἀλλ´

[5, 4]   τὸ ἀποβησόμενον τῷ τῆς ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς οὖν ὅσων γέμει κακῶν

[5, 26]   χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς καταλιπών·

[5, 12]   πλοῦτος τρυφήν, ὁ δὲ ἔρως αἰδῶ προξενεῖ. μισεῖ δὲ ὁ θεὸς

[5, 5]   γυνή, μάλισθ´ ὅταν αὐτῷ καιρὸς διδῷ πρὸς ὕβριν τρυφᾶν. καιρὸς οὖν

[5, 16]   θάλαμος· οὐδὲν γὰρ ἄβατον τῷ θεῷ. ἐν θαλάσσῃ δὲ μὴ καὶ

[5, 12]   τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με, εἶπον,

[5, 2]   νεών. προσευξάμενοι δὴ τῷ μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι ἡμῖν ποτε

[5, 14]   καὶ πιστωσομένοις ἐπὶ μάρτυρι τῇ θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ ἡμῖν ὅ τε

[5, 16]   Ἀφροδίτη θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ γαμηλίῳ θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ τὴν μητέρα.

[5, 25]   φιλῶ καὶ ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ, καὶ οὐδὲ ὕβρις τὸν ἔρωτα

[5, 16]   ὡς ἐν θαλάσσῃ τέθνηκεν; ἔτι πλέω Λευκίππης τὸν τάφον. τάχα που

[5, 26]   ἵνα σου τὰ τελευταῖα ταῦτα δυνηθῶ τυχεῖν. ἀλλά μοι σαυτὸν ἀπόδος.

[5, 19]   τί ταῦτα θέλει; Λευκίππη πάλιν ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη, καὶ ἔστιν ἣν

[5, 16]   θυγάτηρ Ἀφροδίτη θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ γαμηλίῳ θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ τὴν

[5, 10]   δέομαί τε τῶν ἐν τῷ πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ ὁ ἔμπορος

[5, 11]   πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον. Οὐδέτερον, εἶπον· ποίῳ γὰρ ἴδοιμι προσώπῳ τὸν πατέρα,

[5, 3]   μεταστραφεὶς οὖν (ἔτυχον γὰρ παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου) γραφὴν ὁρῶ κειμένην, ἥτις

[5, 23]   πληγαῖς. ἐγὼ δὲ ὥσπερ ἐν μυστηρίῳ μηδὲν ᾔδειν〉 μήθ´ ὅστις ὁ

[5, 25]   ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη σε, τὸ μὲν πρῶτον

[5, 26]   πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ θεοί· δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν. ἀλλὰ δέομαι,

[5, 2]   Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι δὴ τῷ μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι ἡμῖν

[5, 16]   ὑπὸ ζυγὸν ὁ θάλαμος, καὶ κάλω δεδεμένοι. ἀλλὰ καὶ πηδάλιον τοῦ

[5, 15]   χρόνον ἐπανελθεῖν, εἰ τἀμὰ ἐν καλῷ κείμενα καταμάθοι. γίνεται δὴ κατ´

[5, 26]   Ἔρωτος ἐξαγορεύουσα μυστήρια. πρὸς ἄνδρα λαλῶ μεμυημένον· οἶδας τί πάσχω. τοῖς

[5, 9]   ἆραν τὸ ξύλον προσρήγνυσιν ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ ἐγὼ

[5, 25]   ἣ καὶ μισουμένη τὸν μισοῦντα φιλῶ καὶ ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ,

[5, 26]   κἂν ὀργίζωμαι, καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι κἂν νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι

[5, 8]   δὲ ἦν, ἀνακραγὼν ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω τε αὐτὸν καὶ τὰς αὐτὰς

[5, 26]   καὶ λύπη· ἃ δὲ νῦν μέλλω λέγειν, ἔρως λέγει. κἂν ὀργίζωμαι,

[5, 3]   Φιλομήλα παρειστήκει καὶ ἐπετίθει τῷ πέπλῳ τὸν δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε τῶν

[5, 16]   τῇ γαμηλίῳ θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ τὴν μητέρα. ἐμοὶ μὲν γὰρ

[5, 12]   ἔστ´ ἂν εἰς Ἔφεσον ἀφικώμεθα. φθάνω γὰρ ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα μὴ συνελθεῖν,

[5, 3]   τῆς εἰκόνος, αἱ γυναῖκες ἐν κανῷ τὰ λείψανα τοῦ δείπνου τῷ

[5, 5]   δεῖπνον Ἐρινύων· αἱ δὲ ἐν κανῷ τὰ λείψανα τοῦ παιδίου παρέφερον,

[5, 2]   εἶδον πόλιν ἐρίζουσαν περὶ κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην δὲ καὶ τὸν Μειλίχιον

[5, 24]   αὐτῆς γραμμάτων ἦν. ὡς δὲ ἀνέγνω καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ τὸ

[5, 25]   τῷ τὴν φυλακὴν τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ εἰσέρχεται πρός με λαθοῦσα τοὺς

[5, 18]   καὶ περὶ τὸ δεῖπνον ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ δέ μοι μεταξὺ σημαίνει νεύσας

[5, 15]   εἶχον τὴν αὐτὴν φύσιν τῷ κοινῷ τοῦ ἔρωτος πυρί, ἵνα σοι

[5, 22]   τὰς ἐμάς. μόλις δὲ τῷ χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη δὲ μέχρι τῶν

[5, 14]   καὶ ὄνομα μὲν ἦν τῷ δείπνῳ γάμοι, τὸ δὲ ἔργον συνέκειτο

[5, 21]   ὡς εἶχεν ἐφ´ ἡμιτελεῖ τῷ δείπνῳ συνανίσταται. ὡς δὲ εἰς τὸν

[5, 16]   ἵνα μή τις ἐπὶ τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη,

[5, 8]   βαδίζοντος ἐν ἀγορᾷ τῆς χειρὸς ἄφνω λαβόμενος ἐπιστρέφει καὶ οὐδὲν εἰπὼν

[5, 7]   δύο τῶν ναυτῶν ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς ἔξω τῆς νεὼς καὶ ἁρπάσαντες τὸ

[5, 10]   οὐδὲν πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἡγήσατό πω δεῖν γράφειν, ἀλλὰ καὶ τῆς

[5, 22]   ἐλπίσασα. τὰ γὰρ ἡδέα, κἂν μήπω παρῇ, τέρπει ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ

[5, 10]   λόγον εὗρον περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω δὲ οὐδὲ ὁ σὸς πατὴρ

[5, 20]   Οἶδα μὲν ἄπιστα λέγων, ἀλλ´ οὔπω πέπρακται· καθαρὸς εἰς ταύτην τὴν

[5, 16]   βιάσῃ λῦσαι θεσμὸν ὁσίας νεκρῶν. οὔπω τῆς ἀθλίας ἐκείνης τοὺς ὅρους

[5, 11]   Οὐδέτερον, εἶπον· ποίῳ γὰρ ἴδοιμι προσώπῳ τὸν πατέρα, μάλιστα μὲν οὕτως

[5, 7]   ἐπεί μοι τῶν ἐν τῷ προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ Τύχη, φέρε

[5, 26]   γὰρ ἄρτι τῶν δεσμῶν, κἂν Θερσάνδρῳ μὴ δοκῇ. καταγωγῆς δὲ τεύξῃ

[5, 11]   ἔχειν δεσπότην, οὐ γὰρ ἄνδρα ἐρῶ, καὶ δίδωσιν ἑαυτὴν καὶ πᾶσαν

[5, 21]   ἡμέραν; μέχρι τίνος ὡς ἐν ἱερῷ συγκαθεύδομεν; ποταμὸν παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις

[5, 18]   ἄλλῃ γυναικί, καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ γένοιτο. ἀλλ´

[5, 3]   εἰς τὴν κεφαλὴν πατάσσει τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ τούτῳ καὶ

[5, 17]   Θετταλὴ τὸ γένος· καί σοι προσφέρω μου ταύτην τὴν τύχην ἱκετηρίαν.

[5, 18]   διὰ σὲ πέπραμαι καὶ ἐδέθην σιδήρῳ καὶ δίκελλαν ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα

[5, 20]   σὲ παρὼν παροῦσαν ὡς ἀποδημοῦσαν ὁρῶ διὰ γραμμάτων. εἰ μὲν οὖν

[5, 9]   ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ τύχῃ ναῦν ὁρῶ κατὰ πρόσωπον φερομένην, καὶ τὰς

[5, 3]   γὰρ παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου) γραφὴν ὁρῶ κειμένην, ἥτις ὑπῃνίττετο προσόμοιον· Φιλομήλας

[5, 13]   ἀεί, ἐναπομάττεται τῷ τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ ἀναπλάττει τὴν μορφήν· ἡ

[5, 26]   καὶ Τύχης δωρεαί. ἤδη τις θησαυρῷ περιτυχὼν τὸν τόπον τῆς εὑρέσεως

[5, 12]   τοὺς ἀλαζόνας. φέρε πείσθητι τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ

[5, 21]   ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι δὴ τῷ Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν καὶ δέομαι τὰ

[5, 3]   τὸ σῶμα καὶ σφίγγων ἐν χρῷ τὴν συμπλοκήν. ὧδε μὲν τὴν

[5, 19]   τὸν γάμον ὠνείδιζεν, ὥσπερ ἐπ´ αὐτοφώρῳ μοιχὸς κατειλημμένος. οὕτως ᾐσχυνόμην καὶ

[5, 26]   γυναικός, ἑκοῦσά σοι κἀγὼ τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ αἰτῶ πλέον

[5, 26]   Ἐμοὶ χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς

[5, 1]   τῆς πόλεως οἱ πυλωροί. ἐν μέσῳ δὴ τῶν κιόνων τῆς πόλεως

[5, 7]   ἐφθόνησεν ἡ Τύχη, φέρε σου καταφιλήσω τὴν σφαγήν. ~Ταῦτα καταθρηνήσας καὶ

[5, 24]   Λευκίππης ἐπιστολή· ἔτυχον γὰρ αὐτὴν εἴσω τοῦ χιτωνίσκου προσδεδεμένην ἐκ τῶν

[5, 23]   ἄνθρωπε, καὶ τί με οὕτως ᾐκίσω; ὁ δὲ ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς,

[5, 7]   ναυμαχίαν, ἱστᾶσιν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην τὴν κόρην·

[5, 9]   δὲ προσαραχθὲν βίᾳ πάλιν εἰς τοὐπίσω δίκην μηχανῆς ἀπεκρούετο καί με

[5, 17]   μοι τὴν ἀσφάλειαν, ἔστ´ ἂν ἀποτίσω τὰς δισχιλίας· τοσούτου γάρ με

[5, 15]   ἡμῖν δὲ πᾶσι κατεφέρετο δάκρυα. τῷ δὲ Κλεινίᾳ ἐδόκει μή με

[5, 14]   πολυτελές· καὶ ὄνομα μὲν ἦν τῷ δείπνῳ γάμοι, τὸ δὲ ἔργον

[5, 21]   πόδας ὡς εἶχεν ἐφ´ ἡμιτελεῖ τῷ δείπνῳ συνανίσταται. ὡς δὲ εἰς

[5, 18]   ἐγέγραπτο δὲ τάδε· Λευκίππη Κλειτοφῶντι τῷ δεσπότῃ μου. Τοῦτο γάρ σε

[5, 25]   Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη σε, τὸ

[5, 18]   γέγονας ἄλλῃ γυναικί, καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ γένοιτο.

[5, 16]   ἐρῶσι θάλαμος· οὐδὲν γὰρ ἄβατον τῷ θεῷ. ἐν θαλάσσῃ δὲ μὴ

[5, 12]   πείσθητι τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με,

[5, 5]   ὕβριν τρυφᾶν. καιρὸς οὖν γίνεται τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι τῇ φύσει

[5, 15]   ὄφελον εἶχον τὴν αὐτὴν φύσιν τῷ κοινῷ τοῦ ἔρωτος πυρί, ἵνα

[5, 2]   Διὸς Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι δὴ τῷ μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι

[5, 22]   ἡ Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν ἐδόκει τῷ μηδὲν πρὸς τὴν ἄνθρωπόν μοι

[5, 13]   πρόσωπον ἐμπίπλησι φιλημάτων. ἦν δὲ τῷ ὄντι καλή, καὶ γάλακτι μὲν

[5, 3]   φαίνεις ἡμῖν τέρας; ἀλλ´ εἰ τῷ ὄντι σὸς ὁ ὄρνις οὗτος,

[5, 3]   θεράπαινα· Φιλομήλα παρειστήκει καὶ ἐπετίθει τῷ πέπλῳ τὸν δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε

[5, 27]   ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν ἱκετεύειν σε τῷ πηδήματι. ὡς οὖν με ἔλυσε

[5, 10]   καὶ δέομαί τε τῶν ἐν τῷ πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ ὁ

[5, 24]   οὐ μὴν αὐτὴν ἐνόμιζεν εἶναι τῷ πολλάκις αὐτὴν ἀκοῦσαι τετελευτηκέναι. ὡς

[5, 7]   ἀλλ´ ἐπεί μοι τῶν ἐν τῷ προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ Τύχη,

[5, 3]   Λευκίππην εἰς τὴν κεφαλὴν πατάσσει τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ τούτῳ

[5, 12]   θεὸς τοὺς ἀλαζόνας. φέρε πείσθητι τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ.

[5, 21]   καὶ ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι δὴ τῷ Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν καὶ δέομαι

[5, 7]   ἐρρεόμην αἵματι· οἱ δὲ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει τὴν κόρην ἔφευγον. θορύβου

[5, 26]   λέγειν· Ἐμοὶ χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον Μελίτην

[5, 7]   γῆν, ἀποβὰς τοῦ σκάφους καὶ τῷ σώματι περιχυθεὶς ἔκλαον· Νῦν μοι,

[5, 25]   ἐγχωρίων ἐκθορών. ἡ δὲ διαλεχθεῖσα τῷ τὴν φυλακὴν τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ

[5, 3]   κανῷ τὰ λείψανα τοῦ δείπνου τῷ Τηρεῖ δεικνύουσι, κεφαλὴν παιδίου καὶ

[5, 4]   συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν τὸ ἀποβησόμενον τῷ τῆς ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς οὖν

[5, 13]   ἐρωμένου τὸ εἴδωλον ἀεί, ἐναπομάττεται τῷ τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ ἀναπλάττει

[5, 7]   ἱστᾶσιν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην τὴν κόρην· καί

[5, 22]   δεήσεις τὰς ἐμάς. μόλις δὲ τῷ χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη δὲ μέχρι

[5, 26]   ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ ἐσιώπων ἐγὼ κάτω νενευκώς, μικρὸν διαλιποῦσα λέγει μεταβαλοῦσα·

[5, 13]   τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν σκιάν. λέγω δὴ πρὸς

[5, 17]   οἰκείαν προῖκα ἀποπέμψομεν. τὸν Σωσθένην καλεσάτω τις ἡμῖν. ἡ μὲν οὖν

[5, 26]   οὐκ ἤρκει γὰρ Λευκίππη μόνη (ζησάτω, ἵνα μηκέτι λυπῆται Κλειτοφῶν) νῦν

[5, 11]   ἐλεῆσαι ψυχὴν ἐπὶ σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω δὴ καὶ ὁ Κλεινίας. ἡ

[5, 15]   ὢ πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς ἐν ἀπορρήτῳ δᾳδουχουμένου, πυρὸς τοὺς ὅρους αὐτοῦ

[5, 26]   τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ αἰτῶ πλέον ἢ δύναμαι τυχεῖν. κατ´

[5, 26]   ταύτην τὴν ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ. ἀναμνήσθητι τῆς Ἴσιδος, αἰδέσθητι τοὺς

[5, 22]   ἔχειν, ὡς πάντα νομίζειν ἐκείνην αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο, ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ

[5, 5]   Ἀφροδίτην μία γυνή, μάλισθ´ ὅταν αὐτῷ καιρὸς διδῷ πρὸς ὕβριν τρυφᾶν.

[5, 11]   οἶδα τί παθὼν ὑπερηφανεῖ, νομίζων αὐτῷ Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ ὁ Κλεινίας,

[5, 17]   Ὁ σός, εἶπεν, οἰκέτης, ὅτι αὐτῷ μὴ πρὸς εὐνὴν ἐδούλευον. ὄνομα

[5, 11]   λαβεῖν. γυναῖκα γὰρ ἐξέμηνεν ἐπ´ αὐτῷ πάνυ καλήν, ὥστε ἂν ἰδὼν

[5, 22]   αὐτήν, ὡς ἤδη πέμπτην ἡμέραν αὐτῷ συγκαθεύδουσα οὕτως ἀνέστην ὡς ἀπὸ

[5, 23]   κατὰ θάλασσαν. τῶν γὰρ συνόντων αὐτῷ τινες οἰκετῶν, ὡς περιετράπη τὸ

[5, 5]   καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν ἄλλην αὑτῷ ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν Πρόκνην. τὴν

[5, 27]   αὐτοσχέδιος σοφιστὴς καὶ πάντα τόπον αὑτῷ τιθέμενος μυστήριον. τὸ δ´ ἀπερίεργον

[5, 3]   φάρμακον, ἅμα μὲν ἀφορμὴν οἰκειότητος ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα δὲ καὶ ἑαυτῷ

[5, 3]   ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα δὲ καὶ ἑαυτῷ σώζων τὴν κόρην. εἰδὼς οὖν

[5, 26]   ὄψει τῆς σελήνης αὐτὰς ἀναλάβοι. οὕτω γάρ μου κατεγέλα· ᾔτησα γὰρ

[5, 19]   ἄλλος αὐτὴν ἰδὼν γνωρίσειεν, ἔφηβον οὕτω γενομένην· τοῦτο γὰρ ἡ τῶν

[5, 26]   ἡμέραι τὸ βραχὺ τοῦτο πολλαί. οὕτω μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι

[5, 26]   πολλαί. οὕτω μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι μηδὲ ψευδῶς ἀποθάνοι. μὴ

[5, 16]   δὲ ἵνα μή τις ἐπὶ τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ

[5, 7]   ἁρπάσαντες τὸ σῶμα ἀναφέρουσιν. ἐν τούτῳ δὲ οἱ λῃσταὶ μᾶλλον ἐρρωμενέστερον

[5, 11]   ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν αὐτόν. ἐν τούτῳ δὴ ὁ Μενέλαος ὑπεισέρχεται καὶ

[5, 3]   τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ τούτῳ καὶ ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν, Ὦ

[5, 11]   ὁ Κλεινίας. ἡ Ἀφροδίτη μέγα τούτῳ παρέσχεν ἀγαθόν, ὁ δὲ οὐκ

[5, 5]   καιρὸς οὖν γίνεται τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι τῇ φύσει Πρόκνης ἡ

[5, 4]   ἀναισχύντου, γυναικείων ἀτυχημάτων· ὅθεν ἐπισχεῖν κελεύω τὴν ἔξοδον. ἐδόκει μοι λέγειν

[5, 22]   τὴν ἴσην ἀπότισαί μοι χάριν. ἀκούω τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς ὧν ἂν

[5, 20]   ἡμέραν Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ τί γράφω, λέγε· σφόδρα γάρ με ἐξέπληξε

[5, 18]   ἐγὼ δὲ ἔτι σοι ταῦτα γράφω παρθένος. ~Τούτοις ἐντυχὼν πάντα ἐγινόμην

[5, 20]   ἐξέπληξε τὸ συμβάν, ὥστε ἀπόρως ἔχω. Οὔκ εἰμί σου σοφώτερος, ὁ

[5, 7]   διαιρούμενον· τὸ μὲν γὰρ λείψανον ἔχω σου τοῦ σώματος, ἀπολώλεκα δὲ

[5, 26]   τῶν ὁμοίων τραύματα. ἔτι μόνον ἔχω ταύτην τὴν ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν

[5, 21]   αὐτῇ καθεύδουσα τῇ πηγῇ. τοιαύτην ἔχω τὴν εὐνήν, οἵαν ὁ Τάνταλος

[5, 22]   ἐρᾶν· μέχρι γὰρ τῶν ὀμμάτων ἔχω τὸν ἐρώμενον. δέομαι δέ σου

[5, 26]   ἄνδρα λαλῶ μεμυημένον· οἶδας τί πάσχω. τοῖς δὲ ἄλλοις ἀνθρώποις ἀθέατα

[5, 20]   Χαῖρέ μοι, ὦ δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν ἐν οἷς εὐτυχῶ, ὅτι

[5, 20]   Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν ἐν οἷς εὐτυχῶ, ὅτι σὲ παρὼν παροῦσαν ὡς

[5, 21]   πίνειν. τοσοῦτον χρόνον ὕδωρ ἔχουσα διψῶ, ἐν αὐτῇ καθεύδουσα τῇ πηγῇ.

Livre, Chapitre
[5, 11]	φυγήν. ὢ τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων·	ὢ	μακάριος ἐγὼ παρὰ μίαν ἡμέραν·
[5, 15]	ἀνακαιόμενον λάβρον τῶν συμπλεκομένων φείδεται.	ὢ	πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς ἐν ἀπορρήτῳ
[5, 11]	ἵνα μὴ φθάσῃ τὴν φυγήν.	ὢ	τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος
[5, 23]	αὐτὸν ἀναστάς· Τίς ποτε εἶ,	ὦ	ἄνθρωπε, καὶ τί με οὕτως
[5, 17]	λέγει οὖν ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι,	ὦ	γύναι· λέγε, τίς εἶ, καὶ
[5, 16]	αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον,	ὦ	γύναι, μέχρι λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι
[5, 11]	ἐπὶ τῇ τῆς Τύχης παιδιᾷ,	Ὦ	δαῖμον, λέγων, νῦν μὲν Σώστρατός
[5, 20]	ἄρχομαι δὴ γράφειν· Χαῖρέ μοι,	ὦ	δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν ἐν
[5, 17]	μηδὲν ψευσάμενος. Οὐκ οἶδα, εἶπεν,	ὦ	δέσποινα, πλὴν ἔμπορός τις, ὄνομα
[5, 16]	τὴν κεραίαν τεταμένοι. καλά γε,	ὦ	δέσποτα, τὰ μαντεύματα· ὑπὸ ζυγὸν
[5, 25]	τοσαῦτα εἶχεν, ὅσα εἰπεῖν ἤθελεν.	Ὦ	δυστυχὴς ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῷ
[5, 3]	τούτῳ καὶ ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν,	Ὦ	Ζεῦ, τί τοῦτο, ἔφην, φαίνεις
[5, 25]	οὐδὲ ὕβρις τὸν ἔρωτα παύει.	ὦ	ζεῦγος κατ´ ἐμοῦ γοήτων, ἀνδρὸς
[5, 26]	πάντα καινά· ἀναβιοῦσι καὶ νεκροί.	ὦ	θάλασσα, πλέουσαν μέν με διέσωσας,
[5, 26]	τοῦτο τὸ πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν,	ὦ	θεοί· δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν.
[5, 25]	σε ταῦτα τὰ ὄμματα δακρύοντα;	ὦ	καὶ λῃστῶν ἀγριώτερε· δάκρυα γὰρ
[5, 17]	τεταραγμένος. λέγει οὖν ἡ Μελίτη·	Ὦ	κακὴ κεφαλή, τίνα ποτὲ κἂν
[5, 26]	ἔτι σοι Λευκίππη νεκρά. εἰσίν,	ὦ	Κλειτοφῶν, καὶ Τύχης δωρεαί. ἤδη
[5, 26]	λέγει μεταβαλοῦσα· Ἃ μὲν εἶπον,	ὦ	φίλτατε, θυμὸς ἔλεγε καὶ λύπη·
[5, 15]	φυγεῖν μὴ θέλοντος. μυηθῶμεν οὖν,	ὦ	φίλτατε, τὰ τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια.
[5, 16]	τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν,	ὦ	φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ· μὴ συμμείξωμεν
[5, 22]	νομίζειν ἐκείνην αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο,	ὦ	φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε φάρμακον. τὸν
[5, 24]	ἄγουσιν εἴς τι δωμάτιον. ~Ἐν	ᾧ	δὲ ταῦτα ἐπράττετο, λανθάνει μου
[5, 9]	ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον,	ᾧ	ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ δὲ
[5, 5]	λείψανα τοῦ παιδίου παρέφερον, γελῶσαι	φόβῳ.	ὁ Τηρεὺς ὁρᾷ τὰ λείψανα
[5, 20]	δεῖ καὶ ἱλάσασθαι τὴν κόρην.	κἀγὼ	γὰρ αὐτῇ διωμοσάμην, ὡς ἄκων
[5, 7]	ἐδίωκεν ἅμα τῇ παρούσῃ φρουρᾷ·	κἀγὼ	δὲ συνανέβην φοράδην κομισθείς. Ὡς
[5, 16]	φίλτατε, τὰ τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια.	~Κἀγὼ	εἶπον· Μή με βιάσῃ λῦσαι
[5, 5]	τίς ὁ ἀναιδὴς ἐκεῖνος ἀνήρ;	κἀγὼ	καταλέγειν ἄρχομαι· Ἀηδὼν καὶ χελιδὼν
[5, 10]	αὐτὸν ὅτι σε ἐνθάδε ἐθεάσατο·	κἀγὼ	μαθών, ὡς εἶχον εὐθὺς ἐπιβὰς
[5, 9]	κάλων ἅμα τῆς νεὼς παραθεούσης.	κἀγὼ	μὲν ἐλαβόμην, οἱ δὲ ἐφείλκυσάν
[5, 12]	Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ.	κἀγὼ	στενάξας, Ἄγε με, εἶπον, ὅποι
[5, 26]	ἀδύνατος ἄλλης γυναικός, ἑκοῦσά σοι	κἀγὼ	τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ
[5, 21]	εἰπεῖν πρὸς αὐτὴν περὶ ἐμοῦ.	ἐγὼ	δὲ αὖθις ἐπὶ τὸ συμπόσιον
[5, 18]	καὶ ὄναιο τῶν καινῶν γάμων.	ἐγὼ	δὲ ἔτι σοι ταῦτα γράφω
[5, 25]	ἔχουσι τὴν τῆς ἐπιθυμίας ἡδονήν,	ἐγὼ	δὲ ἡ δυστυχὴς τὴν μὲν
[5, 25]	δὲ ἀπῆλθε κοιμοῦσά μοι φίλτρον.	ἐγὼ	δὲ ἡ κακοδαίμων ἠγνόουν αἰτοῦσα
[5, 1]	τοσοῦτος ἕτερος εἰς τὰ ἐγκάρσια.	ἐγὼ	δὲ μερίζων τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐς
[5, 14]	ἐπεχείρει με κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον,	ἐγὼ	δὲ παρῃτούμην, εἰπὼν ἃ καὶ
[5, 8]	ὅπως ἐκ τῆς ναυαγίας περιγένοιτο,	ἐγὼ	δὲ τὰ περὶ τῆς Λευκίππης
[5, 8]	εἰπὼν προσπτυξάμενός με πολλὰ κατεφίλει.	ἐγὼ	δὲ τὸ μὲν πρῶτον οὐκ
[5, 23]	μήπω παρῇ, τέρπει ταῖς ἐλπίσιν.	~Ἐγὼ	δὲ τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν ἠθύμουν
[5, 22]	ὀνόματος· τοῦτο γὰρ αὐτὴν καλεῖ.	ἐγὼ	δέ, φίλη, μηνῶν τεσσάρων ἐν
[5, 23]	δὲ ἔκαμεν ὁ μὲν τύπτων,	ἐγὼ	δὲ φιλοσοφῶν, λέγω πρὸς αὐτὸν
[5, 7]	σῶμα ὠθεῖ κατὰ τῆς θαλάσσης.	ἐγὼ	δὲ ὡς εἶδον, ἀνέκραγον οἰμώξας
[5, 7]	ἐπὶ τὴν κόρην πάντες ὥρμησαν.	ἐγὼ	δὲ ὡς εἶδον φερομένην μου
[5, 23]	καὶ προσπίπτων κατακόπτει με πληγαῖς.	ἐγὼ	δὲ ὥσπερ ἐν μυστηρίῳ μηδὲν
[5, 26]	εἰ γάρ σου μὴ ἠράσθην	ἐγώ,	εἰ γάρ σε μὴ ἐνταῦθα
[5, 9]	ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ	ἐγὼ	ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ δὲ προσαραχθὲν
[5, 25]	ὅσα εἰπεῖν ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς	ἐγὼ	καὶ ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ
[5, 26]	ἅμα ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ ἐσιώπων	ἐγὼ	κάτω νενευκώς, μικρὸν διαλιποῦσα λέγει
[5, 14]	καὶ ὁ Κλεινίας· καὶ ὠμνύομεν,	ἐγὼ	μὲν ἀγαπήσειν ἀδόλως, ἡ δὲ
[5, 21]	δὲ οὐκ ἠδύνατο τὸ προοίμιον.	ἐγὼ	μὲν δὴ ἄδειπνος ἀνίσταμαι κοιμησόμενος,
[5, 18]	ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ γένοιτο. ἀλλ´	ἐγὼ	μὲν ἐπὶ τοσαύταις ἀνάγκαις διεκαρτέρησα,
[5, 21]	δὲ εἰς τὸν θάλαμον παρήλθομεν,	ἐγὼ	μὲν ἔτι μᾶλλον ἐπέτεινον τῆς
[5, 7]	τοῦ μηροῦ μαχαίρᾳ, καὶ ὤκλασα.	ἐγὼ	μὲν ἤδη καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι·
[5, 17]	οἰκτρότερον. ὡς οὖν ταῦτα ἠκούσαμεν,	ἐγὼ	μὲν συνεχύθην· καὶ γάρ τι
[5, 14]	πρός με ἡσυχῇ, Καινόν, εἶπεν,	ἐγὼ	μόνη πέπονθα καὶ οἷον ἐπὶ
[5, 11]	τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος	ἐγὼ	παρὰ μίαν ἡμέραν· μετὰ θάνατον
[5, 18]	ὃ γέγονας ἄλλῃ γυναικί, καὶ	ἐγώ	τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ
[5, 14]	ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει δέ, εἶπον	ἐγώ,	τῶν συνθηκῶν ἡ εἰς Ἔφεσον
[5, 13]	καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν σκιάν.	λέγω	δὴ πρὸς αὐτὴν συνείς· Ἀλλὰ
[5, 21]	γὰρ ἐδόκει μοι δίκαια ἐγκαλεῖν.	λέγω	οὖν πρὸς αὐτήν· Ὄμνυμί σοι,
[5, 19]	ὠχρίων, ἐθαύμαζον, ἠπίστουν, ἔχαιρον, ἠχθόμην.	λέγω	οὖν πρὸς τὸν Σάτυρον· Πότερον
[5, 23]	μὲν τύπτων, ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν,	λέγω	πρὸς αὐτὸν ἀναστάς· Τίς ποτε
[5, 7]	τοῦ μείζονος· αὕτη δὲ ἐν	ὀλίγῳ	τὸ πᾶν σου κρατεῖ. ἀλλ´
[5, 4]	τὸ ἀποβησόμενον τῷ τῆς ἱστορίας	λόγῳ.	ὁρᾷς οὖν ὅσων γέμει κακῶν
[5, 26]	χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ	μυσταγωγῷ·	μὴ ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς καταλιπών·
[5, 12]	πλοῦτος τρυφήν, ὁ δὲ ἔρως	αἰδῶ	προξενεῖ. μισεῖ δὲ ὁ θεὸς
[5, 5]	γυνή, μάλισθ´ ὅταν αὐτῷ καιρὸς	διδῷ	πρὸς ὕβριν τρυφᾶν. καιρὸς οὖν
[5, 16]	θάλαμος· οὐδὲν γὰρ ἄβατον τῷ	θεῷ.	ἐν θαλάσσῃ δὲ μὴ καὶ
[5, 12]	τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ	θεῷ.	κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με, εἶπον,
[5, 2]	νεών. προσευξάμενοι δὴ τῷ μεγάλῳ	θεῷ	καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι ἡμῖν ποτε
[5, 14]	καὶ πιστωσομένοις ἐπὶ μάρτυρι τῇ	θεῷ.	συμπαρῆσαν δὲ ἡμῖν ὅ τε
[5, 16]	Ἀφροδίτη θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ γαμηλίῳ	θεῷ,	τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ τὴν μητέρα.
[5, 25]	φιλῶ καὶ ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα	ἐλεῶ,	καὶ οὐδὲ ὕβρις τὸν ἔρωτα
[5, 16]	ὡς ἐν θαλάσσῃ τέθνηκεν; ἔτι	πλέω	Λευκίππης τὸν τάφον. τάχα που
[5, 26]	ἵνα σου τὰ τελευταῖα ταῦτα	δυνηθῶ	τυχεῖν. ἀλλά μοι σαυτὸν ἀπόδος.
[5, 19]	τί ταῦτα θέλει; Λευκίππη πάλιν	ἀνεβίω;	Μάλιστα, ἔφη, καὶ ἔστιν ἣν
[5, 16]	θυγάτηρ Ἀφροδίτη θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ	γαμηλίῳ	θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ τὴν
[5, 10]	δέομαί τε τῶν ἐν τῷ	πλοίῳ	Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ ὁ ἔμπορος
[5, 11]	πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον. Οὐδέτερον, εἶπον·	ποίῳ	γὰρ ἴδοιμι προσώπῳ τὸν πατέρα,
[5, 3]	μεταστραφεὶς οὖν (ἔτυχον γὰρ παρεστὼς	ἐργαστηρίῳ	ζωγράφου) γραφὴν ὁρῶ κειμένην, ἥτις
[5, 23]	πληγαῖς. ἐγὼ δὲ ὥσπερ ἐν	μυστηρίῳ	μηδὲν ᾔδειν〉 μήθ´ ὅστις ὁ
[5, 25]	ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς	κακῷ	τεθεαμένη σε, τὸ μὲν πρῶτον
[5, 26]	πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ θεοί·	δοκῶ,	τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν. ἀλλὰ δέομαι,
[5, 2]	Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι δὴ τῷ	μεγάλῳ	θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι ἡμῖν
[5, 16]	ὑπὸ ζυγὸν ὁ θάλαμος, καὶ	κάλω	δεδεμένοι. ἀλλὰ καὶ πηδάλιον τοῦ
[5, 15]	χρόνον ἐπανελθεῖν, εἰ τἀμὰ ἐν	καλῷ	κείμενα καταμάθοι. γίνεται δὴ κατ´
[5, 26]	Ἔρωτος ἐξαγορεύουσα μυστήρια. πρὸς ἄνδρα	λαλῶ	μεμυημένον· οἶδας τί πάσχω. τοῖς
[5, 9]	ἆραν τὸ ξύλον προσρήγνυσιν ὄρθιον	ὑφάλῳ	πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ ἐγὼ
[5, 25]	ἣ καὶ μισουμένη τὸν μισοῦντα	φιλῶ	καὶ ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ,
[5, 26]	κἂν ὀργίζωμαι, καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι,	φιλῶ.	σπεῖσαι κἂν νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι
[5, 8]	δὲ ἦν, ἀνακραγὼν ὑπὸ χαρᾶς	ἀντιπεριβάλλω	τε αὐτὸν καὶ τὰς αὐτὰς
[5, 26]	καὶ λύπη· ἃ δὲ νῦν	μέλλω	λέγειν, ἔρως λέγει. κἂν ὀργίζωμαι,
[5, 3]	Φιλομήλα παρειστήκει καὶ ἐπετίθει τῷ	πέπλῳ	τὸν δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε τῶν
[5, 16]	τῇ γαμηλίῳ θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς	γάμῳ	τὴν μητέρα. ἐμοὶ μὲν γὰρ
[5, 12]	ἔστ´ ἂν εἰς Ἔφεσον ἀφικώμεθα.	φθάνω	γὰρ ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα μὴ συνελθεῖν,
[5, 3]	τῆς εἰκόνος, αἱ γυναῖκες ἐν	κανῷ	τὰ λείψανα τοῦ δείπνου τῷ
[5, 5]	δεῖπνον Ἐρινύων· αἱ δὲ ἐν	κανῷ	τὰ λείψανα τοῦ παιδίου παρέφερον,
[5, 2]	εἶδον πόλιν ἐρίζουσαν περὶ κάλλους	οὐρανῷ.	ἐθεασάμην δὲ καὶ τὸν Μειλίχιον
[5, 24]	αὐτῆς γραμμάτων ἦν. ὡς δὲ	ἀνέγνω	καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ τὸ
[5, 25]	τῷ τὴν φυλακὴν τὴν ἐμὴν	πεπιστευμένῳ	εἰσέρχεται πρός με λαθοῦσα τοὺς
[5, 18]	καὶ περὶ τὸ δεῖπνον ἦμεν.	~Ἑστιωμένῳ	δέ μοι μεταξὺ σημαίνει νεύσας
[5, 15]	εἶχον τὴν αὐτὴν φύσιν τῷ	κοινῷ	τοῦ ἔρωτος πυρί, ἵνα σοι
[5, 22]	τὰς ἐμάς. μόλις δὲ τῷ	χρόνῳ	πείθεται· ἐπείσθη δὲ μέχρι τῶν
[5, 14]	καὶ ὄνομα μὲν ἦν τῷ	δείπνῳ	γάμοι, τὸ δὲ ἔργον συνέκειτο
[5, 21]	ὡς εἶχεν ἐφ´ ἡμιτελεῖ τῷ	δείπνῳ	συνανίσταται. ὡς δὲ εἰς τὸν
[5, 16]	ἵνα μή τις ἐπὶ τηλικούτῳ	κινδύνῳ	τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη,
[5, 8]	βαδίζοντος ἐν ἀγορᾷ τῆς χειρὸς	ἄφνω	λαβόμενος ἐπιστρέφει καὶ οὐδὲν εἰπὼν
[5, 7]	δύο τῶν ναυτῶν ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς	ἔξω	τῆς νεὼς καὶ ἁρπάσαντες τὸ
[5, 10]	οὐδὲν πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἡγήσατό	πω	δεῖν γράφειν, ἀλλὰ καὶ τῆς
[5, 22]	ἐλπίσασα. τὰ γὰρ ἡδέα, κἂν	μήπω	παρῇ, τέρπει ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ
[5, 10]	λόγον εὗρον περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα.	οὔπω	δὲ οὐδὲ ὁ σὸς πατὴρ
[5, 20]	Οἶδα μὲν ἄπιστα λέγων, ἀλλ´	οὔπω	πέπρακται· καθαρὸς εἰς ταύτην τὴν
[5, 16]	βιάσῃ λῦσαι θεσμὸν ὁσίας νεκρῶν.	οὔπω	τῆς ἀθλίας ἐκείνης τοὺς ὅρους
[5, 11]	Οὐδέτερον, εἶπον· ποίῳ γὰρ ἴδοιμι	προσώπῳ	τὸν πατέρα, μάλιστα μὲν οὕτως
[5, 7]	ἐπεί μοι τῶν ἐν τῷ	προσώπῳ	φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ Τύχη, φέρε
[5, 26]	γὰρ ἄρτι τῶν δεσμῶν, κἂν	Θερσάνδρῳ	μὴ δοκῇ. καταγωγῆς δὲ τεύξῃ
[5, 11]	ἔχειν δεσπότην, οὐ γὰρ ἄνδρα	ἐρῶ,	καὶ δίδωσιν ἑαυτὴν καὶ πᾶσαν
[5, 21]	ἡμέραν; μέχρι τίνος ὡς ἐν	ἱερῷ	συγκαθεύδομεν; ποταμὸν παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις
[5, 18]	ἄλλῃ γυναικί, καὶ ἐγώ τῳ	ἑτέρῳ	ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ γένοιτο. ἀλλ´
[5, 3]	εἰς τὴν κεφαλὴν πατάσσει τῷ	πτερῷ.	ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ τούτῳ καὶ
[5, 17]	Θετταλὴ τὸ γένος· καί σοι	προσφέρω	μου ταύτην τὴν τύχην ἱκετηρίαν.
[5, 18]	διὰ σὲ πέπραμαι καὶ ἐδέθην	σιδήρῳ	καὶ δίκελλαν ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα
[5, 20]	σὲ παρὼν παροῦσαν ὡς ἀποδημοῦσαν	ὁρῶ	διὰ γραμμάτων. εἰ μὲν οὖν
[5, 9]	ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ τύχῃ ναῦν	ὁρῶ	κατὰ πρόσωπον φερομένην, καὶ τὰς
[5, 3]	γὰρ παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου) γραφὴν	ὁρῶ	κειμένην, ἥτις ὑπῃνίττετο προσόμοιον· Φιλομήλας
[5, 13]	ἀεί, ἐναπομάττεται τῷ τῆς ψυχῆς	κατόπτρῳ	καὶ ἀναπλάττει τὴν μορφήν· ἡ
[5, 26]	καὶ Τύχης δωρεαί. ἤδη τις	θησαυρῷ	περιτυχὼν τὸν τόπον τῆς εὑρέσεως
[5, 12]	τοὺς ἀλαζόνας. φέρε πείσθητι τῷ	Σατύρῳ	καὶ χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ
[5, 21]	ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι δὴ τῷ	Σατύρῳ	τὴν ἐπιστολὴν καὶ δέομαι τὰ
[5, 3]	τὸ σῶμα καὶ σφίγγων ἐν	χρῷ	τὴν συμπλοκήν. ὧδε μὲν τὴν
[5, 19]	τὸν γάμον ὠνείδιζεν, ὥσπερ ἐπ´	αὐτοφώρῳ	μοιχὸς κατειλημμένος. οὕτως ᾐσχυνόμην καὶ
[5, 26]	γυναικός, ἑκοῦσά σοι κἀγὼ τοῦτο	παραχωρῶ.	οἶδα νικωμένη· οὐκ αἰτῶ πλέον
[5, 26]	Ἐμοὶ χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ	σῷ	μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς
[5, 1]	τῆς πόλεως οἱ πυλωροί. ἐν	μέσῳ	δὴ τῶν κιόνων τῆς πόλεως
[5, 7]	ἐφθόνησεν ἡ Τύχη, φέρε σου	καταφιλήσω	τὴν σφαγήν. ~Ταῦτα καταθρηνήσας καὶ
[5, 24]	Λευκίππης ἐπιστολή· ἔτυχον γὰρ αὐτὴν	εἴσω	τοῦ χιτωνίσκου προσδεδεμένην ἐκ τῶν
[5, 23]	ἄνθρωπε, καὶ τί με οὕτως	ᾐκίσω;	ὁ δὲ ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς,
[5, 7]	ναυμαχίαν, ἱστᾶσιν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος	ὀπίσω	τὼ χεῖρε δεδεμένην τὴν κόρην·
[5, 9]	δὲ προσαραχθὲν βίᾳ πάλιν εἰς	τοὐπίσω	δίκην μηχανῆς ἀπεκρούετο καί με
[5, 17]	μοι τὴν ἀσφάλειαν, ἔστ´ ἂν	ἀποτίσω	τὰς δισχιλίας· τοσούτου γάρ με
[5, 15]	ἡμῖν δὲ πᾶσι κατεφέρετο δάκρυα.	τῷ	δὲ Κλεινίᾳ ἐδόκει μή με
[5, 14]	πολυτελές· καὶ ὄνομα μὲν ἦν	τῷ	δείπνῳ γάμοι, τὸ δὲ ἔργον
[5, 21]	πόδας ὡς εἶχεν ἐφ´ ἡμιτελεῖ	τῷ	δείπνῳ συνανίσταται. ὡς δὲ εἰς
[5, 18]	ἐγέγραπτο δὲ τάδε· Λευκίππη Κλειτοφῶντι	τῷ	δεσπότῃ μου. Τοῦτο γάρ σε
[5, 25]	Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ ἐπὶ	τῷ	ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη σε, τὸ
[5, 18]	γέγονας ἄλλῃ γυναικί, καὶ ἐγώ	τῳ	ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ γένοιτο.
[5, 16]	ἐρῶσι θάλαμος· οὐδὲν γὰρ ἄβατον	τῷ	θεῷ. ἐν θαλάσσῃ δὲ μὴ
[5, 12]	πείσθητι τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι	τῷ	θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με,
[5, 5]	ὕβριν τρυφᾶν. καιρὸς οὖν γίνεται	τῷ	Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι τῇ φύσει
[5, 15]	ὄφελον εἶχον τὴν αὐτὴν φύσιν	τῷ	κοινῷ τοῦ ἔρωτος πυρί, ἵνα
[5, 2]	Διὸς Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι δὴ	τῷ	μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι
[5, 22]	ἡ Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν ἐδόκει	τῷ	μηδὲν πρὸς τὴν ἄνθρωπόν μοι
[5, 13]	πρόσωπον ἐμπίπλησι φιλημάτων. ἦν δὲ	τῷ	ὄντι καλή, καὶ γάλακτι μὲν
[5, 3]	φαίνεις ἡμῖν τέρας; ἀλλ´ εἰ	τῷ	ὄντι σὸς ὁ ὄρνις οὗτος,
[5, 3]	θεράπαινα· Φιλομήλα παρειστήκει καὶ ἐπετίθει	τῷ	πέπλῳ τὸν δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε
[5, 27]	ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν ἱκετεύειν σε	τῷ	πηδήματι. ὡς οὖν με ἔλυσε
[5, 10]	καὶ δέομαί τε τῶν ἐν	τῷ	πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ ὁ
[5, 24]	οὐ μὴν αὐτὴν ἐνόμιζεν εἶναι	τῷ	πολλάκις αὐτὴν ἀκοῦσαι τετελευτηκέναι. ὡς
[5, 7]	ἀλλ´ ἐπεί μοι τῶν ἐν	τῷ	προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ Τύχη,
[5, 3]	Λευκίππην εἰς τὴν κεφαλὴν πατάσσει	τῷ	πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ τούτῳ
[5, 12]	θεὸς τοὺς ἀλαζόνας. φέρε πείσθητι	τῷ	Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ θεῷ.
[5, 21]	καὶ ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι δὴ	τῷ	Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν καὶ δέομαι
[5, 7]	ἐρρεόμην αἵματι· οἱ δὲ ἐνθέμενοι	τῷ	σκάφει τὴν κόρην ἔφευγον. θορύβου
[5, 26]	λέγειν· Ἐμοὶ χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν,	τῷ	σῷ μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον Μελίτην
[5, 7]	γῆν, ἀποβὰς τοῦ σκάφους καὶ	τῷ	σώματι περιχυθεὶς ἔκλαον· Νῦν μοι,
[5, 25]	ἐγχωρίων ἐκθορών. ἡ δὲ διαλεχθεῖσα	τῷ	τὴν φυλακὴν τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ
[5, 3]	κανῷ τὰ λείψανα τοῦ δείπνου	τῷ	Τηρεῖ δεικνύουσι, κεφαλὴν παιδίου καὶ
[5, 4]	συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν τὸ ἀποβησόμενον	τῷ	τῆς ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς οὖν
[5, 13]	ἐρωμένου τὸ εἴδωλον ἀεί, ἐναπομάττεται	τῷ	τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ ἀναπλάττει
[5, 7]	ἱστᾶσιν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὀπίσω	τὼ	χεῖρε δεδεμένην τὴν κόρην· καί
[5, 22]	δεήσεις τὰς ἐμάς. μόλις δὲ	τῷ	χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη δὲ μέχρι
[5, 26]	ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ ἐσιώπων ἐγὼ	κάτω	νενευκώς, μικρὸν διαλιποῦσα λέγει μεταβαλοῦσα·
[5, 13]	τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει	κάτω	τὴν σκιάν. λέγω δὴ πρὸς
[5, 17]	οἰκείαν προῖκα ἀποπέμψομεν. τὸν Σωσθένην	καλεσάτω	τις ἡμῖν. ἡ μὲν οὖν
[5, 26]	οὐκ ἤρκει γὰρ Λευκίππη μόνη	(ζησάτω,	ἵνα μηκέτι λυπῆται Κλειτοφῶν) νῦν
[5, 11]	ἐλεῆσαι ψυχὴν ἐπὶ σοὶ φλεγομένην.	ἀκουσάτω	δὴ καὶ ὁ Κλεινίας. ἡ
[5, 15]	ὢ πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς ἐν	ἀπορρήτῳ	δᾳδουχουμένου, πυρὸς τοὺς ὅρους αὐτοῦ
[5, 26]	τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ	αἰτῶ	πλέον ἢ δύναμαι τυχεῖν. κατ´
[5, 26]	ταύτην τὴν ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν	ἀπαιτῶ.	ἀναμνήσθητι τῆς Ἴσιδος, αἰδέσθητι τοὺς
[5, 22]	ἔχειν, ὡς πάντα νομίζειν ἐκείνην	αὐτῷ.	ἐμοὶ τοῦτο, ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ
[5, 5]	Ἀφροδίτην μία γυνή, μάλισθ´ ὅταν	αὐτῷ	καιρὸς διδῷ πρὸς ὕβριν τρυφᾶν.
[5, 11]	οἶδα τί παθὼν ὑπερηφανεῖ, νομίζων	αὐτῷ	Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ ὁ Κλεινίας,
[5, 17]	Ὁ σός, εἶπεν, οἰκέτης, ὅτι	αὐτῷ	μὴ πρὸς εὐνὴν ἐδούλευον. ὄνομα
[5, 11]	λαβεῖν. γυναῖκα γὰρ ἐξέμηνεν ἐπ´	αὐτῷ	πάνυ καλήν, ὥστε ἂν ἰδὼν
[5, 22]	αὐτήν, ὡς ἤδη πέμπτην ἡμέραν	αὐτῷ	συγκαθεύδουσα οὕτως ἀνέστην ὡς ἀπὸ
[5, 23]	κατὰ θάλασσαν. τῶν γὰρ συνόντων	αὐτῷ	τινες οἰκετῶν, ὡς περιετράπη τὸ
[5, 5]	καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν ἄλλην	αὑτῷ	ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν Πρόκνην. τὴν
[5, 27]	αὐτοσχέδιος σοφιστὴς καὶ πάντα τόπον	αὑτῷ	τιθέμενος μυστήριον. τὸ δ´ ἀπερίεργον
[5, 3]	φάρμακον, ἅμα μὲν ἀφορμὴν οἰκειότητος	ἑαυτῷ	θηρώμενος, ἅμα δὲ καὶ ἑαυτῷ
[5, 3]	ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα δὲ καὶ	ἑαυτῷ	σώζων τὴν κόρην. εἰδὼς οὖν
[5, 26]	ὄψει τῆς σελήνης αὐτὰς ἀναλάβοι.	οὕτω	γάρ μου κατεγέλα· ᾔτησα γὰρ
[5, 19]	ἄλλος αὐτὴν ἰδὼν γνωρίσειεν, ἔφηβον	οὕτω	γενομένην· τοῦτο γὰρ ἡ τῶν
[5, 26]	ἡμέραι τὸ βραχὺ τοῦτο πολλαί.	οὕτω	μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι
[5, 26]	πολλαί. οὕτω μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας,	οὕτω	μηκέτι μηδὲ ψευδῶς ἀποθάνοι. μὴ
[5, 16]	δὲ ἵνα μή τις ἐπὶ	τηλικούτῳ	κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ
[5, 7]	ἁρπάσαντες τὸ σῶμα ἀναφέρουσιν. ἐν	τούτῳ	δὲ οἱ λῃσταὶ μᾶλλον ἐρρωμενέστερον
[5, 11]	ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν αὐτόν. ἐν	τούτῳ	δὴ ὁ Μενέλαος ὑπεισέρχεται καὶ
[5, 3]	τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ	τούτῳ	καὶ ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν, Ὦ
[5, 11]	ὁ Κλεινίας. ἡ Ἀφροδίτη μέγα	τούτῳ	παρέσχεν ἀγαθόν, ὁ δὲ οὐκ
[5, 5]	καιρὸς οὖν γίνεται τῷ Θρᾳκὶ	τούτῳ	χρήσασθαι τῇ φύσει Πρόκνης ἡ
[5, 4]	ἀναισχύντου, γυναικείων ἀτυχημάτων· ὅθεν ἐπισχεῖν	κελεύω	τὴν ἔξοδον. ἐδόκει μοι λέγειν
[5, 22]	τὴν ἴσην ἀπότισαί μοι χάριν.	ἀκούω	τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς ὧν ἂν
[5, 20]	ἡμέραν Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ τί	γράφω,	λέγε· σφόδρα γάρ με ἐξέπληξε
[5, 18]	ἐγὼ δὲ ἔτι σοι ταῦτα	γράφω	παρθένος. ~Τούτοις ἐντυχὼν πάντα ἐγινόμην
[5, 20]	ἐξέπληξε τὸ συμβάν, ὥστε ἀπόρως	ἔχω.	Οὔκ εἰμί σου σοφώτερος, ὁ
[5, 7]	διαιρούμενον· τὸ μὲν γὰρ λείψανον	ἔχω	σου τοῦ σώματος, ἀπολώλεκα δὲ
[5, 26]	τῶν ὁμοίων τραύματα. ἔτι μόνον	ἔχω	ταύτην τὴν ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν
[5, 21]	αὐτῇ καθεύδουσα τῇ πηγῇ. τοιαύτην	ἔχω	τὴν εὐνήν, οἵαν ὁ Τάνταλος
[5, 22]	ἐρᾶν· μέχρι γὰρ τῶν ὀμμάτων	ἔχω	τὸν ἐρώμενον. δέομαι δέ σου
[5, 26]	ἄνδρα λαλῶ μεμυημένον· οἶδας τί	πάσχω.	τοῖς δὲ ἄλλοις ἀνθρώποις ἀθέατα
[5, 20]	Χαῖρέ μοι, ὦ δέσποινα Λευκίππη.	δυστυχῶ	μὲν ἐν οἷς εὐτυχῶ, ὅτι
[5, 20]	Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν ἐν οἷς	εὐτυχῶ,	ὅτι σὲ παρὼν παροῦσαν ὡς
[5, 21]	πίνειν. τοσοῦτον χρόνον ὕδωρ ἔχουσα	διψῶ,	ἐν αὐτῇ καθεύδουσα τῇ πηγῇ.

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 27/06/2006