Livre, Chapitre
[5, 22]	δὲ σίδηρός τις ἢ ξύλον	ἤ	τι τῶν ἀναισθήτων ἦν ἄρα
[5, 26]	γὰρ ἠδυνάμην ἔτι ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα	ἢ	βοτάνας ζητεῖν καὶ φάρμακα; αὕτη
[5, 26]	οἶδα νικωμένη· οὐκ αἰτῶ πλέον	ἢ	δύναμαι τυχεῖν. κατ´ ἐμοῦ γὰρ
[5, 6]	τὴν ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν δὲ οὐδὲν	ἢ	μίαν ἡμέραν. τῇ γὰρ ὑστεραίᾳ
[5, 22]	δυναμένων; ὁ δὲ σίδηρός τις	ἢ	ξύλον ἤ τι τῶν ἀναισθήτων
[5, 13]	γὰρ ὄψον, ἔφη, μοι πολυτελὲς	ἢ	ποῖος οἶνος τιμιώτερος τῆς σῆς
[5, 21]	πρόσωπον ἐβιαζόμην μηδὲν ἀλλοῖον παρέχειν	ἢ	πρὶν ἦν· οὐ πάντῃ δὲ
[5, 19]	Ἅιδου ἥκεις φέρων τὴν ἐπιστολήν,	ἢ	τί ταῦτα θέλει; Λευκίππη πάλιν
[5, 22]	Μελίτη εἶπεν· οὐδὲν κοινόν ἐστιν	ἢ	τοῖς λίθοις. ἀλλ´ ἐμὲ παρευδοκιμεῖ
[5, 11]	τὴν πατρίδα σοι νῦν ἀνακομιστέον	ἢ	τὸν πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον. Οὐδέτερον,
[5, 8]	τὸ λυπῆσαν πρὸς ὀλίγον, κἂν	ᾖ	καθ´ ὑπερβολήν, ἀναζεῖ μέν, ἐφ´
[5, 21]	σοι, φιλτάτη, τοὺς πατρῴους θεούς,	ἦ	μὴν σφόδρα καὶ αὐτὸς ἐπείγεσθαί
[5, 17]	τῶν ἐκεῖ· θεραπεία πολλὴ καὶ	ἡ	ἄλλη παρασκευὴ πολυτελής. κελεύει δὴ
[5, 11]	ἀκουσάτω δὴ καὶ ὁ Κλεινίας.	ἡ	Ἀφροδίτη μέγα τούτῳ παρέσχεν ἀγαθόν,
[5, 5]	ἄνθος. ἀλλὰ πλέον ἤνυσεν οὐδέν·	ἡ	γὰρ Φιλομήλας τέχνη σιωπῶσαν εὕρηκε
[5, 4]	ὁρᾷς οὖν ὅσων γέμει κακῶν	ἡ	γραφή· ἔρωτος παρανόμου, μοιχείας ἀναισχύντου,
[5, 3]	πάλην Ἀφροδίσιον. ἐσπάρακτο τὰς κόμας	ἡ	γυνή, τὸ ζῶσμα ἐλέλυτο, τὸν
[5, 14]	ὠμνύομεν, ἐγὼ μὲν ἀγαπήσειν ἀδόλως,	ἡ	δὲ ἄνδρα ποιήσασθαι καὶ πάντων
[5, 25]	μὲν τοσοῦτόν μου χρόνον κατεγέλα,	ἡ	δὲ ἀπῆλθε κοιμοῦσά μοι φίλτρον.
[5, 25]	ἑταῖρόν τινα τῶν ἐγχωρίων ἐκθορών.	ἡ	δὲ διαλεχθεῖσα τῷ τὴν φυλακὴν
[5, 21]	ἐπέτεινον τῆς νόσου τὴν ὑπόκρισιν,	ἡ	δὲ ἐλιπάρει καὶ ἔλεγε· Τί
[5, 25]	ἔβλεπον εἰς γῆν ὡς ἐληλεγμένος.	ἡ	δὲ ἐτραγῴδει πάλιν· Οἴμοι δειλαία
[5, 13]	μὲν οὖν δεῖπνον ἦν πολυτελές·	ἡ	δὲ ἐφαπτομένη τῶν παρακειμένων, ὡς
[5, 21]	μὲν δὴ ἄδειπνος ἀνίσταμαι κοιμησόμενος,	ἡ	δὲ κατὰ πόδας ὡς εἶχεν
[5, 5]	φήσας αὔριον ἐφ´ ἡμᾶς ἀφίξεσθαι.	~Ἡ	δὲ Λευκίππη λέγει πρός με
[5, 17]	γάρ τι ἐδόκει Λευκίππης ἔχειν·	ἡ	δὲ Μελίτη ἔφη· Θάρρει, γύναι·
[5, 3]	σκέλος ἤρειδεν ἐπὶ τὴν τράπεζαν·	ἡ	δὲ οὔτε ἕστηκεν οὔτε πέπτωκεν,
[5, 13]	ἔοικας τοῖς ἐν γραφαῖς ἐσθίουσιν.	ἡ	δέ, Ποῖον γὰρ ὄψον, ἔφη,
[5, 21]	ἐνικώμην, σκήπτομαι φρίκην μοι ὑποδραμεῖν.	ἡ	δὲ συνῆκε μὲν ὅτι κατὰ
[5, 13]	αὐτῇ χώραν δίδωσι τῇ τροφῇ.	ἡ	δὲ τῆς θέας ἡδονὴ διὰ
[5, 17]	αὐτὴν ὁ ἔμπορος ἐκάλει Λάκαιναν.	ἡ	δὲ τὸν μὲν τῆς διοικήσεως,
[5, 13]	κατόπτρῳ καὶ ἀναπλάττει τὴν μορφήν·	ἡ	δὲ τοῦ κάλλους ἀπορροὴ δι´
[5, 13]	γάμων προοίμιον. ἐπείσθην καὶ ᾠχόμην.	~Ἡ	δὲ ὡς εἶδέ με, ἀναθοροῦσα
[5, 26]	τετύπτησαι βλεπούσης μου, καὶ βοηθεῖν	ἡ	δυστυχὴς οὐκ ἠδυνάμην· ἐπὶ τοῦτο
[5, 25]	τῆς ἐπιθυμίας ἡδονήν, ἐγὼ δὲ	ἡ	δυστυχὴς τὴν μὲν αἰσχύνην ἐκαρπωσάμην,
[5, 26]	ἡμερῶν καὶ γάμου μακροῦ, ὃν	ἡ	δυστυχὴς ὠνειροπόλουν ἐπὶ σοί· ἀρκεῖ
[5, 14]	δέ, εἶπον ἐγώ, τῶν συνθηκῶν	ἡ	εἰς Ἔφεσον ἡμῶν ἄφιξις· ἐνταῦθα
[5, 24]	τὴν ὀργήν, ἐξῆπτε τὸν ἔρωτα	ἡ	ζηλοτυπία, καὶ τέλος ἐκράτησεν ὁ
[5, 25]	κοιμοῦσά μοι φίλτρον. ἐγὼ δὲ	ἡ	κακοδαίμων ἠγνόουν αἰτοῦσα παρὰ τῶν
[5, 26]	γὰρ τῶν ἐν ἔρωτι δυστυχούντων	ἡ	καταφυγή. ὁ Θέρσανδρος, ὡς καὶ
[5, 22]	διαρρεύσασαν ἤδη. ὡς οὖν ἤκουσεν	ἡ	Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν ἐδόκει τῷ
[5, 22]	τὸν σόν; ὑπολαβοῦσα πάνυ κακοήθως	ἡ	Λευκίππη· τοῦτο γὰρ ἀκήκοα παρὰ
[5, 24]	τῆς ὀθόνης θυσάνων ἔχων. καὶ	ἡ	Μελίτη ἀναιρεῖται λαθοῦσα· ἐδεδίει γὰρ
[5, 17]	καὶ ἅμα ἐσιώπησε. λέγει οὖν	ἡ	Μελίτη· Ἀνάστηθι, ὦ γύναι· λέγε,
[5, 23]	τὴν ἑσπέραν αὖθις ἥκειν. ἔμελλεν	ἡ	Μελίτη παρέξειν ὄχημα· ἡμεῖς δὲ
[5, 17]	δὲ παρῆν τεταραγμένος. λέγει οὖν	ἡ	Μελίτη· Ὦ κακὴ κεφαλή, τίνα
[5, 1]	πόλιν φιλονεικίαν καὶ ἀμφότερα νικῶντα·	ἡ	μὲν γὰρ ἠπείρου μείζων ἦν,
[5, 23]	ὁδόν, ἔσπευδε φθάσας καταλαβεῖν με.	ἡ	μὲν δὴ Μελίτη ἀνέθορεν ὑπὸ
[5, 22]	ἕξειν· ὅθεν οἶμαι καὶ ἐπηγγείλατο.	ἡ	μὲν δὴ Μελίτη ῥᾴων ἐγεγόνει
[5, 14]	τούτοις ἦμεν· ἑσπέρας δὲ γενομένης	ἡ	μὲν ἐπεχείρει με κρατεῖν ἐκεῖ
[5, 17]	τὸν Σωσθένην καλεσάτω τις ἡμῖν.	ἡ	μὲν οὖν εὐθὺς τῶν δεσμῶν
[5, 17]	γάρ σου καὶ ἐν κακοῖς	ἡ	μορφὴ τὴν εὐγένειαν. Ὁ σός,
[5, 7]	τῆς θαλάσσης πρὸς τὴν γῆν	ἡ	νομή· μικρόν μοί σου μέρος
[5, 20]	με. Τῆς εὐηθείας· ὅλη γὰρ	ἡ	πόλις οὐκ οἶδε τὸν γάμον;
[5, 15]	συνθηκῶν τοὺς ὅρους ἀπειλήφαμεν· ἐντεῦθεν	ἡ	προθεσμία. τί με δεῖ νῦν
[5, 21]	θάλασσαν διεπλεύσαμεν· ἰδοὺ καὶ Ἔφεσος,	ἡ	προθεσμία τῶν γάμων. ποίαν ἔτι
[5, 3]	ἐδείκνυε τῶν ὑφασμάτων τὰς γραφάς·	ἡ	Πρόκνη πρὸς τὴν δεῖξιν ἐνενεύκει
[5, 5]	ἃ πέπονθε τῇ κερκίδι λαλεῖ.	ἡ	Πρόκνη τὴν βίαν ἀκούει παρὰ
[5, 5]	μὲν ἦν πρὸ τῆς ὀργῆς	ἡ	Πρόκνη· τότε δὲ τῶν ὠδίνων
[5, 25]	γυνή. τίς αὕτη τῶν γάμων	ἡ	σκιά; οὐ μὲν δὴ γεγηρακυίᾳ
[5, 24]	ταῦτα ἐπράττετο, λανθάνει μου διαρρυεῖσα	ἡ	τῆς Λευκίππης ἐπιστολή· ἔτυχον γὰρ
[5, 3]	δράματος, ὁ πέπλος, ὁ Τηρεύς,	ἡ	τράπεζα. τὸν πέπλον ἡπλωμένον εἱστήκει
[5, 11]	ὑμέναιοι. τίνα μοι δίδωσι νύμφην	ἡ	Τύχη, ἣν οὐδὲ ὁλόκληρόν μοι
[5, 16]	πλησίον· ἰδοὺ τοὺς γάμους ἡμῶν	ἡ	Τύχη κυβερνᾷ. νυμφοστολήσουσι δὲ ἡμᾶς
[5, 10]	δὲ ὅτι παρὰ μικρὸν οὕτως	ἡ	Τύχη τὰ πράγματα ἔθηκε· καὶ
[5, 7]	ἐν τῷ προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν	ἡ	Τύχη, φέρε σου καταφιλήσω τὴν
[5, 25]	οὐ δέησις, οὐ χρόνος, οὐχ	ἡ	τῶν σωμάτων συμπλοκή, ἀλλά, τὸ
[5, 19]	ἔφηβον οὕτω γενομένην· τοῦτο γὰρ	ἡ	τῶν τριχῶν αὐτῆς κουρὰ μόνον
[5, 5]	τούτῳ χρήσασθαι τῇ φύσει Πρόκνης	ἡ	φιλοστοργία· πέμπει γὰρ ἐπὶ τὴν
[5, 19]	πασῶν τῶν τοῦ σώματος ὁδῶν	ἡ	χαρά. ἀλλ´ ἰδού μοι διὰ
[5, 5]	κρόκαις, καὶ μιμεῖται τὴν γλῶτταν	ἡ	χείρ, καὶ Πρόκνης τοῖς ὀφθαλμοῖς
[5, 8]	ὑπερβολήν, ἀναζεῖ μέν, ἐφ´ ὅσον	ἡ	ψυχὴ καίεται, τῇ δὲ τῆς
[5, 25]	ἐρασθεῖσα καὶ μετὰ πάσης ἀνοίας,	ἣ	καὶ μισουμένη τὸν μισοῦντα φιλῶ
[5, 15]	ἐμοί τε καὶ τῇ Μελίτῃ	καλύβη	τις ἦν ἐπὶ τοῦ σκάφους
[5, 7]	Λευκίππη, τέθνηκας ἀληθῶς θάνατον διπλοῦν,	γῇ	καὶ θαλάττῃ διαιρούμενον· τὸ μὲν
[5, 21]	διψῶ, ἐν αὐτῇ καθεύδουσα τῇ	πηγῇ.	τοιαύτην ἔχω τὴν εὐνήν, οἵαν
[5, 24]	ἅμα τὴν ψυχήν, αἰδοῖ καὶ	ὀργῇ	καὶ ἔρωτι καὶ ζηλοτυπίᾳ. ᾐσχύνετο
[5, 26]	τῶν ἐν ἔρωτι δυστυχούντων ἡ	καταφυγή.	ὁ Θέρσανδρος, ὡς καὶ περὶ
[5, 21]	ἠδύνατο τὸ προοίμιον. ἐγὼ μὲν	δὴ	ἄδειπνος ἀνίσταμαι κοιμησόμενος, ἡ δὲ
[5, 25]	γάμων ἡ σκιά; οὐ μὲν	δὴ	γεγηρακυίᾳ συνεκάθευδες, οὐδὲ ἀποστρεφομένῃ σου
[5, 20]	ὑπαγορεύσει. μόνον διὰ ταχέων. ἄρχομαι	δὴ	γράφειν· Χαῖρέ μοι, ὦ δέσποινα
[5, 17]	ἡ ἄλλη παρασκευὴ πολυτελής. κελεύει	δὴ	δεῖπνον ὡς ὅτι ἐκπρεπέστατον ἑτοιμάζειν.
[5, 11]	ψυχὴν ἐπὶ σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω	δὴ	καὶ ὁ Κλεινίας. ἡ Ἀφροδίτη
[5, 15]	ἐν καλῷ κείμενα καταμάθοι. γίνεται	δὴ	κατ´ οὐρὰν ἡμῶν ὁ ἄνεμος·
[5, 23]	φθάσας καταλαβεῖν με. ἡ μὲν	δὴ	Μελίτη ἀνέθορεν ὑπὸ ἐκπλήξεως τοῦ
[5, 22]	οἶμαι καὶ ἐπηγγείλατο. ἡ μὲν	δὴ	Μελίτη ῥᾴων ἐγεγόνει μόνον ἐλπίσασα.
[5, 11]	πρὶν ἥκειν αὐτόν. ἐν τούτῳ	δὴ	ὁ Μενέλαος ὑπεισέρχεται καὶ ὁ
[5, 13]	ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν σκιάν. λέγω	δὴ	πρὸς αὐτὴν συνείς· Ἀλλὰ σύ
[5, 7]	ἐκ τοῦ στρατοπέδου γενόμενος. δείκνυμι	δὴ	τὸ τραῦμα καὶ δέομαι διῶξαι
[5, 2]	τὸν Διὸς Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι	δὴ	τῷ μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες
[5, 21]	φιλτάτη, καὶ ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι	δὴ	τῷ Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν καὶ
[5, 1]	πόλεως οἱ πυλωροί. ἐν μέσῳ	δὴ	τῶν κιόνων τῆς πόλεως τὸ
[5, 7]	δὲ ὁ στρατηγὸς δύο ναῦς	ἤδη	γενομένας ἐφοβήθη καὶ πρύμναν ἐκρούετο·
[5, 9]	ἡμέρας, οὐκέτι ἔχων ἐλπίδα σωτηρίας.	ἤδη	δὲ καμὼν καὶ ἀφεὶς ἐμαυτὸν
[5, 18]	γέγονα καὶ καθαρμὸς καὶ τέθνηκα	ἤδη	δεύτερον· διὰ σὲ πέπραμαι καὶ
[5, 7]	μαχαίρᾳ, καὶ ὤκλασα. ἐγὼ μὲν	ἤδη	καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι· οἱ δὲ
[5, 20]	εἰ δέ με χωρὶς ἀπολογίας	ἤδη	μεμίσηκας, ὄμνυμί σοι τοὺς σώσαντάς
[5, 8]	με παρηγοροῦντος, διεκαρτέρησα ζῶν. καὶ	ἤδη	μοι γεγόνεσαν μῆνες ἕξ, καὶ
[5, 22]	σοι τὴν Ἀφροδίτην αὐτήν, ὡς	ἤδη	πέμπτην ἡμέραν αὐτῷ συγκαθεύδουσα οὕτως
[5, 9]	καὶ ἄκρου λαβόμενος μόλις, ἀνδρῶν	ἤδη	πεπληρωμένου, περιβαλὼν τὰς χεῖρας ἐπεχείρουν
[5, 7]	δὲ εἶδον οἱ λῃσταὶ προσιοῦσαν	ἤδη	τὴν ναῦν εἰς ναυμαχίαν, ἱστᾶσιν
[5, 26]	ὦ Κλειτοφῶν, καὶ Τύχης δωρεαί.	ἤδη	τις θησαυρῷ περιτυχὼν τὸν τόπον
[5, 22]	γάρ μου τὴν ψυχὴν διαρρεύσασαν	ἤδη.	ὡς οὖν ἤκουσεν ἡ Λευκίππη,
[5, 14]	οὔ. ταῦτα μὲν οὖν ἔπαιζε	σπουδῇ.	~Τῇ δὲ ἐπιούσῃ στελλόμεθα πρὸς
[5, 23]	ἀσθμαίνων ἅμα καὶ λέγων· Θέρσανδρος	ζῇ	καὶ πάρεστιν. ἦν δὲ ὁ
[5, 16]	μὴ μένοντα; Σὺ μέν, ἔφη,	σοφίζῃ,	φίλτατε· πᾶς δὲ τόπος τοῖς
[5, 7]	στρατηγὸς δύο ναῦς ἤδη γενομένας	ἐφοβήθη	καὶ πρύμναν ἐκρούετο· καὶ γὰρ
[5, 10]	καὶ τῆς μητρὸς τῆς κόρης	ἐδεήθη	τὸ παρὸν ἐπισχεῖν· Τάχα γὰρ
[5, 22]	μόλις δὲ τῷ χρόνῳ πείθεται·	ἐπείσθη	δὲ μέχρι τῶν ὀμμάτων. ὄμνυμι
[5, 10]	ἂν τούτων ἐγεγόνει, εἰ θᾶττον	ἐκομίσθη	τὰ γράμματα. καὶ τῶν μὲν
[5, 20]	δὲ καὶ μεμισήμεθα. ἀλλὰ πῶς	ἐσώθη,	φράσον σύ· καὶ τίνος σῶμα
[5, 17]	λέγει οὖν ἡ Μελίτη· Ὦ	κακὴ	κεφαλή, τίνα ποτὲ κἂν τῶν
[5, 18]	μὲν διὰ σὲ πέπονθα, οἶδας·	ἀνάγκη	δὲ νῦν ὑπομνῆσαί σε. διὰ
[5, 8]	καὶ πεπαίνει τῆς ψυχῆς τὰ	ἕλκη.	μεστὸς γὰρ ἥλιος ἡδονῆς· καὶ
[5, 26]	τῶν δεσμῶν, κἂν Θερσάνδρῳ μὴ	δοκῇ.	καταγωγῆς δὲ τεύξῃ τοσούτων ἡμερῶν,
[5, 25]	χρόνος, οὐχ ἡ τῶν σωμάτων	συμπλοκή,	ἀλλά, τὸ πάντων ὑβριστικώτατον, προσαπτόμενος,
[5, 26]	σοί· ἀρκεῖ μοι κἂν μία	συμπλοκή·	μικροῦ δέομαι φαρμάκου πρὸς τηλικαύτην
[5, 17]	ἥκομεν εἰς τὴν Ἔφεσον. οἰκία	μεγάλη	καὶ πρώτη τῶν ἐκεῖ· θεραπεία
[5, 7]	τὴν κόρην· καί τις αὐτῶν	μεγάλῃ	τῇ φωνῇ, Ἰδοὺ τὸ ἆθλον
[5, 25]	δ´ ἂν ἄλλος ὅτι καὶ	καλῇ.	εὐνοῦχε καὶ ἀνδρόγυνε καὶ κάλλους
[5, 13]	φιλημάτων. ἦν δὲ τῷ ὄντι	καλή,	καὶ γάλακτι μὲν ἂν εἶπες
[5, 17]	πρὸς εὐνὴν ἐδούλευον. ὄνομα Λάκαινα,	Θετταλὴ	τὸ γένος· καί σοι προσφέρω
[5, 17]	οὖν ἡ Μελίτη· Ὦ κακὴ	κεφαλή,	τίνα ποτὲ κἂν τῶν ἀχρειοτάτων
[5, 26]	δὲ ἄλλοις ἀνθρώποις ἀθέατα τὰ	βέλη	τοῦ θεοῦ, καὶ οὐκ ἄν
[5, 22]	γὰρ αὐτὴν καλεῖ. ἐγὼ δέ,	φίλη,	μηνῶν τεσσάρων ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δι´
[5, 18]	ἐμαστιγώθην, ἵνα σὺ ὃ γέγονας	ἄλλῃ	γυναικί, καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ
[5, 25]	προσαπτόμενος, καταφιλῶν, οὕτως ἀνέστης ὡς	ἄλλη	γυνή. τίς αὕτη τῶν γάμων
[5, 17]	ἐκεῖ· θεραπεία πολλὴ καὶ ἡ	ἄλλη	παρασκευὴ πολυτελής. κελεύει δὴ δεῖπνον
[5, 13]	τὸ βλέμμα μαρμαρυγὴν Ἀφροδίσιον· κόμη	πολλὴ	καὶ βαθεῖα καὶ κατάχρυσος τῇ
[5, 1]	ὁδὸς δὲ διὰ τοῦ πεδίου	πολλὴ	καὶ ἔνδημος ἀποδημία. ὀλίγους δὲ
[5, 17]	καὶ πρώτη τῶν ἐκεῖ· θεραπεία	πολλὴ	καὶ ἡ ἄλλη παρασκευὴ πολυτελής.
[5, 20]	ἔγημα; ἀπολώλεκάς με. Τῆς εὐηθείας·	ὅλη	γὰρ ἡ πόλις οὐκ οἶδε
[5, 24]	μου διαρρυεῖσα ἡ τῆς Λευκίππης	ἐπιστολή·	ἔτυχον γὰρ αὐτὴν εἴσω τοῦ
[5, 26]	τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ·	μὴ	ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς καταλιπών· καὶ
[5, 26]	οὕτω μηκέτι μηδὲ ψευδῶς ἀποθάνοι.	μὴ	ἀτιμάσῃς τὸν ἔρωτα τὸν ἐμόν,
[5, 18]	ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι;	μὴ	γένοιτο. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν ἐπὶ
[5, 25]	τῶν ὀμμάτων τῶν κενῶν, ἐπεὶ	μὴ	δεδύνησαι τούτων πλέον. οἶδα ὅτι
[5, 26]	ἄρτι τῶν δεσμῶν, κἂν Θερσάνδρῳ	μὴ	δοκῇ. καταγωγῆς δὲ τεύξῃ τοσούτων
[5, 26]	ἠράσθην ἐγώ, εἰ γάρ σε	μὴ	ἐνταῦθα ἤγαγον, ἦν ἂν ἔτι
[5, 16]	τις ἐπὶ τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ.	μὴ	ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ·
[5, 26]	Λευκίππην ἀποδέδωκεν· εἰ γάρ σου	μὴ	ἠράσθην ἐγώ, εἰ γάρ σε
[5, 15]	πυρὸς τοὺς ὅρους αὐτοῦ φυγεῖν	μὴ	θέλοντος. μυηθῶμεν οὖν, ὦ φίλτατε,
[5, 16]	τῷ θεῷ. ἐν θαλάσσῃ δὲ	μὴ	καὶ οἰκειότερόν ἐστιν Ἔρωτι καὶ
[5, 10]	ἐκ ναυαγίας περιγενοίμην, ὡς ἂν	μὴ	μάθοιεν συναποδεδημηκότα. ἤλπιζον γὰρ λήσειν,
[5, 16]	τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια. ~Κἀγὼ εἶπον·	Μή	με βιάσῃ λῦσαι θεσμὸν ὁσίας
[5, 15]	δάκρυα. τῷ δὲ Κλεινίᾳ ἐδόκει	μή	με καταλιπεῖν, ἀλλὰ μέχρις Ἐφέσου
[5, 16]	φερόμενος; θάλαμον ἡμῖν θέλεις γενέσθαι	μὴ	μένοντα; Σὺ μέν, ἔφη, σοφίζῃ,
[5, 27]	καὶ ἀληθῶς ἐφοβήθην τὸν Ἔρωτα,	μή	μοι γένηται μήνιμα ἐκ τοῦ
[5, 21]	ἀνήσουσάν με τῆς νυκτὸς τὸ	μὴ	οὐ γενέσθαι τοὺς γάμους ἡμῖν·
[5, 19]	ὁ Σάτυρος· ἀλλ´ ἐνεὸς κάτασχε,	μὴ	πάντας ἀπολέσῃς, ἕως περὶ τούτων
[5, 12]	μόνον ὅπως τὸ γύναιόν μοι	μὴ	παρέχῃ πράγματα, ἐπείγουσα πρὸς τὸ
[5, 22]	ἂν ἐρασθῆτε μαγεύειν οὕτως, ὥστε	μὴ	πρὸς ἑτέραν ἔτι τὸν ἄνθρωπον
[5, 17]	σός, εἶπεν, οἰκέτης, ὅτι αὐτῷ	μὴ	πρὸς εὐνὴν ἐδούλευον. ὄνομα Λάκαινα,
[5, 17]	ἴσθι, τὴν ταχίστην· εἰ δὲ	μή,	σοὶ δουλεύσομεν. ὁρᾷς δὲ καὶ
[5, 19]	δεικνύεις καὶ τοῖς ὄμμασι τἀγαθά;	Μὴ	σύ γε, εἶπεν ὁ Σάτυρος·
[5, 16]	ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ·	μὴ	συμμείξωμεν γάμον ὁμοῦ καὶ φόβον.
[5, 12]	ἀφικώμεθα. φθάνω γὰρ ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα	μὴ	συνελθεῖν, ἔνθα Λευκίππην ἀπολώλεκα. ταῦτα
[5, 24]	Μελίτη ἀναιρεῖται λαθοῦσα· ἐδεδίει γὰρ	μή	τινα τῶν πρός με αὐτῆς
[5, 16]	ὡς ἱερά, τάχα δὲ ἵνα	μή	τις ἐπὶ τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ.
[5, 11]	μετρήσας ἀκριβῶς τὰς ἡμέρας, ἵνα	μὴ	φθάσῃ τὴν φυγήν. ὢ τῶν
[5, 1]	μου τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐγέμισεν ἡδονῆς.	στάθμη	μὲν κιόνων ὄρθιος ἑκατέρωθεν ἐκ
[5, 13]	αὐτῆς τὸ βλέμμα μαρμαρυγὴν Ἀφροδίσιον·	κόμη	πολλὴ καὶ βαθεῖα καὶ κατάχρυσος
[5, 7]	θαλάσσης πρὸς τὴν γῆν ἡ	νομή·	μικρόν μοί σου μέρος καταλέλειπται
[5, 23]	κατὰ τὸν ἀνδρῶνα ἀκούεται καὶ	συνδρομή,	καὶ εἰστρέχει τις τῶν θεραπόντων,
[5, 5]	βαρβάροις δέ, ὡς ἔοικεν, οὐχ	ἱκανὴ	πρὸς Ἀφροδίτην μία γυνή, μάλισθ´
[5, 1]	πόλις. τοιαύτη τις ἦν ἰσότητος	τρυτάνη.	~Ἦν δέ πως καὶ κατὰ
[5, 25]	καὶ ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ	τεθεαμένη	σε, τὸ μὲν πρῶτον ἀτέλεστα
[5, 15]	τις ἦν ἐπὶ τοῦ σκάφους	περιπεφραγμένη.	περιβαλοῦσα οὖν με κατεφίλει καὶ
[5, 17]	γόνασιν ἡμῶν γυνή, χοίνιξι παχείαις	δεδεμένη,	δίκελλαν κρατοῦσα, τὴν κεφαλὴν κεκαρμένη,
[5, 6]	δὲ ἐπ´ ἐσχάτης τῆς νήσου	κειμένη	ἐπ´ αὐτῇ τῇ θαλάσσῃ. ~Ἑσπέρας
[5, 22]	αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο, ὦ φιλτάτη,	φλεγομένῃ	πάρασχε φάρμακον. τὸν νεανίσκον εἶδες
[5, 22]	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δι´ αὐτὸν διέτριψα,	δεομένη,	λιπαροῦσα, ὑπισχνουμένη, τί γὰρ οὐ
[5, 11]	τέσσαρας μῆνας ἐνθάδε διέτριψεν, ἀκολουθῆσαι	δεομένη.	ὁ δὲ οὐκ οἶδα τί
[5, 13]	ἀφανῶν ἀκτίνων ἐπὶ τὴν ἐρωτικὴν	ἑλκομένη	καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν σκιάν.
[5, 24]	ὡς δὲ ἀνέγνω καθ´ ἑαυτὴν	γενομένη	καὶ τὸ τῆς Λευκίππης εὗρεν
[5, 22]	ἀνερευνήσειν, εἰ συγχωρήσειεν αὐτῇ, βοτάνας	γενομένη	κατὰ τοὺς ἀγρούς, ἀπιοῦσα ᾤχετο·
[5, 13]	δεῖπνον ἦν πολυτελές· ἡ δὲ	ἐφαπτομένη	τῶν παρακειμένων, ὡς δοκεῖν ἐσθίειν,
[5, 25]	μὲν δὴ γεγηρακυίᾳ συνεκάθευδες, οὐδὲ	ἀποστρεφομένῃ	σου τὰς περιπλοκάς, ἀλλὰ καὶ
[5, 17]	δεδεμένη, δίκελλαν κρατοῦσα, τὴν κεφαλὴν	κεκαρμένη,	ἐρρυπωμένη τὸ σῶμα, χιτῶνα ἀνεζωσμένη
[5, 17]	κεκαρμένη, ἐρρυπωμένη τὸ σῶμα, χιτῶνα	ἀνεζωσμένη	ἄθλιον πάνυ, καί, Ἐλέησόν με,
[5, 22]	κατὰ τοὺς ἀγρούς, ἀπιοῦσα ᾤχετο·	ἀρνουμένη	γὰρ οὐκ ᾤετο πίστιν ἕξειν·
[5, 22]	δι´ αὐτὸν διέτριψα, δεομένη, λιπαροῦσα,	ὑπισχνουμένη,	τί γὰρ οὐ λέγουσα, τί
[5, 25]	μετὰ πάσης ἀνοίας, ἣ καὶ	μισουμένη	τὸν μισοῦντα φιλῶ καὶ ὀδυνωμένη
[5, 14]	ἔτυχον προαγορεύσας. μόλις οὖν ἀφίησιν	ἀνιωμένη·	τῇ δὲ ὑστεραίᾳ συνέκειτο ἡμῖν
[5, 26]	σοι κἀγὼ τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα	νικωμένη·	οὐκ αἰτῶ πλέον ἢ δύναμαι
[5, 25]	μισουμένη τὸν μισοῦντα φιλῶ καὶ	ὀδυνωμένη	τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ, καὶ οὐδὲ
[5, 17]	δίκελλαν κρατοῦσα, τὴν κεφαλὴν κεκαρμένη,	ἐρρυπωμένη	τὸ σῶμα, χιτῶνα ἀνεζωσμένη ἄθλιον
[5, 23]	Λευκίππῃ δυναίμην. ἐδόκει δέ μοι	κἀκείνη	τὴν ἴσην σπουδὴν ποιεῖσθαι τοῦ
[5, 5]	δύο γυναῖκες, Φιλομήλα χελιδών, καὶ	Πρόκνη	ἀηδών. πόλις αὐταῖς Ἀθῆναι. Τηρεὺς
[5, 3]	τῶν ὑφασμάτων τὰς γραφάς· ἡ	Πρόκνη	πρὸς τὴν δεῖξιν ἐνενεύκει καὶ
[5, 5]	πέπονθε τῇ κερκίδι λαλεῖ. ἡ	Πρόκνη	τὴν βίαν ἀκούει παρὰ τοῦ
[5, 5]	αὐταῖς Ἀθῆναι. Τηρεὺς ὁ ἀνήρ·	Πρόκνη	Τηρέως γυνή. βαρβάροις δέ, ὡς
[5, 5]	ἦν πρὸ τῆς ὀργῆς ἡ	Πρόκνη·	τότε δὲ τῶν ὠδίνων ἐπελέληστο.
[5, 13]	τροφῇ. ἡ δὲ τῆς θέας	ἡδονὴ	διὰ τῶν ὀμμάτων εἰσρέουσα τοῖς
[5, 5]	λογίζονται συμφορὰν τῇ τοῦ ποιεῖν	ἡδονῇ.	ἐδείπνησεν ὁ Τηρεὺς δεῖπνον Ἐρινύων·
[5, 26]	νεκρούς· οὐκ ἤρκει γὰρ Λευκίππη	μόνη	(ζησάτω, ἵνα μηκέτι λυπῆται Κλειτοφῶν)
[5, 14]	με ἡσυχῇ, Καινόν, εἶπεν, ἐγὼ	μόνη	πέπονθα καὶ οἷον ἐπὶ τοῖς
[5, 5]	Τηρεὺς ὁ ἀνήρ· Πρόκνη Τηρέως	γυνή.	βαρβάροις δέ, ὡς ἔοικεν, οὐχ
[5, 17]	καί, Ἐλέησόν με, ἔφη, δέσποινα,	γυνὴ	γυναῖκα, ἐλευθέραν μέν, ὡς ἔφυν,
[5, 5]	οὐχ ἱκανὴ πρὸς Ἀφροδίτην μία	γυνή,	μάλισθ´ ὅταν αὐτῷ καιρὸς διδῷ
[5, 22]	ἐρώμενον. δέομαι δέ σου γυναικὸς	γυνὴ	τὴν αὐτὴν δέησιν, ἣν καὶ
[5, 25]	καταφιλῶν, οὕτως ἀνέστης ὡς ἄλλη	γυνή.	τίς αὕτη τῶν γάμων ἡ
[5, 3]	Ἀφροδίσιον. ἐσπάρακτο τὰς κόμας ἡ	γυνή,	τὸ ζῶσμα ἐλέλυτο, τὸν χιτῶνα
[5, 17]	ἐξαίφνης προσπίπτει τοῖς γόνασιν ἡμῶν	γυνή,	χοίνιξι παχείαις δεδεμένη, δίκελλαν κρατοῦσα,
[5, 22]	δικαία τυγχάνειν, ἀλλ´ οἷς ἂν	δύνῃ,	τὴν ἴσην ἀπότισαί μοι χάριν.
[5, 5]	ἤνυσεν οὐδέν· ἡ γὰρ Φιλομήλας	τέχνη	σιωπῶσαν εὕρηκε φωνήν. ὑφαίνει γὰρ
[5, 7]	καί τις αὐτῶν μεγάλῃ τῇ	φωνῇ,	Ἰδοὺ τὸ ἆθλον ὑμῶν, εἰπών,
[5, 26]	Θερσάνδρῳ μὴ δοκῇ. καταγωγῆς δὲ	τεύξῃ	τοσούτων ἡμερῶν, ὅσων ἐὰν θέλῃς,
[5, 7]	τὴν γαστέρα. μετὰ μικρὸν δὲ	βοή	τις ἐξαίφνης περὶ τὰς θύρας
[5, 13]	μορφήν· ἡ δὲ τοῦ κάλλους	ἀπορροὴ	δι´ ἀφανῶν ἀκτίνων ἐπὶ τὴν
[5, 23]	συνόντων αὐτῷ τινες οἰκετῶν, ὡς	περιετράπη	τὸ σκάφος, σωθέντες καὶ νομίσαντες
[5, 23]	γυναῖκα καὶ πῶς ἂν συντυχεῖν	Λευκίππῃ	δυναίμην. ἐδόκει δέ μοι κἀκείνη
[5, 20]	γράφειν· Χαῖρέ μοι, ὦ δέσποινα	Λευκίππη.	δυστυχῶ μὲν ἐν οἷς εὐτυχῶ,
[5, 22]	ἤδη. ὡς οὖν ἤκουσεν ἡ	Λευκίππη,	ἡσθῆναι μὲν ἐδόκει τῷ μηδὲν
[5, 20]	πῶς ἀπολογήσομαι, Σάτυρε; ἔφην· ἑαλώκαμεν.	Λευκίππη	κατέγνωκεν ἡμῶν· τάχα δὲ καὶ
[5, 18]	τὰ γράμματα. ἐγέγραπτο δὲ τάδε·	Λευκίππη	Κλειτοφῶντι τῷ δεσπότῃ μου. Τοῦτο
[5, 5]	ἐφ´ ἡμᾶς ἀφίξεσθαι. ~Ἡ δὲ	Λευκίππη	λέγει πρός με (φιλόμυθον γάρ
[5, 26]	ἐμοῦ νεκρούς· οὐκ ἤρκει γὰρ	Λευκίππη	μόνη (ζησάτω, ἵνα μηκέτι λυπῆται
[5, 26]	ἤγαγον, ἦν ἂν ἔτι σοι	Λευκίππη	νεκρά. εἰσίν, ὦ Κλειτοφῶν, καὶ
[5, 19]	ἐπιστολήν, ἢ τί ταῦτα θέλει;	Λευκίππη	πάλιν ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη, καὶ
[5, 14]	ἄφιξις· ἐνταῦθα γάρ, ὡς ἔφην,	Λευκίππῃ	παραχωρήσεις. δεῖπνον οὖν ἡμῖν ηὐτρεπίζετο
[5, 7]	σώματι περιχυθεὶς ἔκλαον· Νῦν μοι,	Λευκίππη,	τέθνηκας ἀληθῶς θάνατον διπλοῦν, γῇ
[5, 22]	σόν; ὑπολαβοῦσα πάνυ κακοήθως ἡ	Λευκίππη·	τοῦτο γὰρ ἀκήκοα παρὰ τῶν
[5, 26]	ὦ φίλτατε, θυμὸς ἔλεγε καὶ	λύπη·	ἃ δὲ νῦν μέλλω λέγειν,
[5, 22]	τὰ γὰρ ἡδέα, κἂν μήπω	παρῇ,	τέρπει ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ δὲ
[5, 11]	ἀκριβῶς τὰς ἡμέρας, ἵνα μὴ	φθάσῃ	τὴν φυγήν. ὢ τῶν ἐξώρων
[5, 16]	μυστήρια. ~Κἀγὼ εἶπον· Μή με	βιάσῃ	λῦσαι θεσμὸν ὁσίας νεκρῶν. οὔπω
[5, 16]	μοι καὶ τοῦτο τῶν οἰωνισμάτων·	ἔσῃ	μοι ταχὺ καὶ πατήρ. ἰδὼν
[5, 6]	καὶ παράλογον. ὄρος ἦν ἐν	μέσῃ	τῇ θαλάσσῃ κείμενον, ψαῦον αὐτῶν
[5, 20]	ἀλήθειαν περιμένεις, μηδὲν προκαταγινώσκουσά μου,	μαθήσῃ	τὴν σήν με παρθενίαν μεμιμημένον,
[5, 26]	τἆλλα μοι μέλει περὶ σοῦ.	λυθήσῃ	μὲν γὰρ ἄρτι τῶν δεσμῶν,
[5, 7]	σώματος, ἀπολώλεκα δὲ σέ. οὐκ	ἴση	τῆς θαλάσσης πρὸς τὴν γῆν
[5, 16]	γὰρ ἄβατον τῷ θεῷ. ἐν	θαλάσσῃ	δὲ μὴ καὶ οἰκειότερόν ἐστιν
[5, 6]	νήσου κειμένη ἐπ´ αὐτῇ τῇ	θαλάσσῃ.	~Ἑσπέρας οὖν γενομένης ὑπεξέρχεται μὲν
[5, 6]	ὄρος ἦν ἐν μέσῃ τῇ	θαλάσσῃ	κείμενον, ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν.
[5, 16]	μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη, τῇ	θαλάσσῃ·	μὴ συμμείξωμεν γάμον ὁμοῦ καὶ
[5, 16]	ἑτέρας. οὐκ ἤκουσας ὡς ἐν	θαλάσσῃ	τέθνηκεν; ἔτι πλέω Λευκίππης τὸν
[5, 15]	οὖν ἔπαιζε σπουδῇ. ~Τῇ δὲ	ἐπιούσῃ	στελλόμεθα πρὸς ἀποδημίαν· κατὰ τύχην
[5, 25]	περιπλοκάς, ἀλλὰ καὶ νέᾳ καὶ	φιλούσῃ,	εἴποι δ´ ἂν ἄλλος ὅτι
[5, 7]	ὁ στρατηγὸς ἐδίωκεν ἅμα τῇ	παρούσῃ	φρουρᾷ· κἀγὼ δὲ συνανέβην φοράδην
[5, 16]	μυστηρίοις; θυγάτηρ Ἀφροδίτη θαλάσσης. χαρισώμεθα	τῇ	γαμηλίῳ θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ
[5, 6]	δὲ οὐδὲν ἢ μίαν ἡμέραν.	τῇ	γὰρ ὑστεραίᾳ παρῆν ἕωθεν ὁ
[5, 3]	καὶ δριμὺ ἔβλεπε καὶ ὠργίζετο	τῇ	γραφῇ· Θρᾲξ ὁ Τηρεὺς ἐνύφαντο
[5, 3]	τὴν τομήν. ἦν δὲ ὁλόκληρον	τῇ	γραφῇ τὸ διήγημα τοῦ δράματος,
[5, 15]	ταῦτα μὲν οὖν ἔπαιζε σπουδῇ.	~Τῇ	δὲ ἐπιούσῃ στελλόμεθα πρὸς ἀποδημίαν·
[5, 8]	ἐφ´ ὅσον ἡ ψυχὴ καίεται,	τῇ	δὲ τῆς ἡμέρας ψυχαγωγίᾳ νικώμενον
[5, 22]	οὖν καὶ μάλα μόλις ἠνέσχετο.	~Τῇ	δὲ ὑστεραίᾳ καλέσασα τὰς θεραπαινίδας,
[5, 14]	προαγορεύσας. μόλις οὖν ἀφίησιν ἀνιωμένη·	τῇ	δὲ ὑστεραίᾳ συνέκειτο ἡμῖν εἰς
[5, 6]	τῆς νήσου κειμένη ἐπ´ αὐτῇ	τῇ	θαλάσσῃ. ~Ἑσπέρας οὖν γενομένης ὑπεξέρχεται
[5, 6]	παράλογον. ὄρος ἦν ἐν μέσῃ	τῇ	θαλάσσῃ κείμενον, ψαῦον αὐτῶν τῶν
[5, 16]	τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ φιλτάτη,	τῇ	θαλάσσῃ· μὴ συμμείξωμεν γάμον ὁμοῦ
[5, 14]	ἀλλήλοις καὶ πιστωσομένοις ἐπὶ μάρτυρι	τῇ	θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ ἡμῖν ὅ
[5, 27]	κατεφίλει καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ	τῇ	καρδίᾳ προσέφερε καὶ εἶπεν· Ὁρᾷς
[5, 5]	καὶ πρὸς αὐτὴν ἃ πέπονθε	τῇ	κερκίδι λαλεῖ. ἡ Πρόκνη τὴν
[5, 3]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἤρειδε τοῦ Τηρέως,	τῇ	λαιᾷ τὰ διερρωγότα τοῦ χιτῶνος
[5, 15]	ἰδία δὲ ἐμοί τε καὶ	τῇ	Μελίτῃ καλύβη τις ἦν ἐπὶ
[5, 7]	ἐπιβὰς ὁ στρατηγὸς ἐδίωκεν ἅμα	τῇ	παρούσῃ φρουρᾷ· κἀγὼ δὲ συνανέβην
[5, 21]	ἔχουσα διψῶ, ἐν αὐτῇ καθεύδουσα	τῇ	πηγῇ. τοιαύτην ἔχω τὴν εὐνήν,
[5, 7]	ὥρμει δὲ πολλὰ πλοῖα ἐν	τῇ	πόλει· τούτων ἑνὶ ἐπιβὰς ὁ
[5, 15]	Ἐφέσου συμπλεύσαντα καί τινα ἐνδιατρίψαντα	τῇ	πόλει χρόνον ἐπανελθεῖν, εἰ τἀμὰ
[5, 11]	σοῦ. ~Ταῦτα ἀκούσας ἀνῴμωξα ἐπὶ	τῇ	τῆς Τύχης παιδιᾷ, Ὦ δαῖμον,
[5, 5]	τὴν τοῦ πάσχειν λογίζονται συμφορὰν	τῇ	τοῦ ποιεῖν ἡδονῇ. ἐδείπνησεν ὁ
[5, 13]	καταλαβὼν οὐδὲ αὐτῇ χώραν δίδωσι	τῇ	τροφῇ. ἡ δὲ τῆς θέας
[5, 17]	δούλην δὲ νῦν, ὡς δοκεῖ	τῇ	Τύχῃ· καὶ ἅμα ἐσιώπησε. λέγει
[5, 9]	δὲ καμὼν καὶ ἀφεὶς ἐμαυτὸν	τῇ	τύχῃ ναῦν ὁρῶ κατὰ πρόσωπον
[5, 5]	γίνεται τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι	τῇ	φύσει Πρόκνης ἡ φιλοστοργία· πέμπει
[5, 7]	κόρην· καί τις αὐτῶν μεγάλῃ	τῇ	φωνῇ, Ἰδοὺ τὸ ἆθλον ὑμῶν,
[5, 13]	πολλὴ καὶ βαθεῖα καὶ κατάχρυσος	τῇ	χροιᾷ, ὥστε ἔδοξα οὐκ ἀηδῶς
[5, 20]	τὸ ἔργον ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό μοι,	φιλτάτη,	καὶ ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι δὴ
[5, 19]	καθ´ ἓν ἔλεγον· Δίκαια ἐγκαλεῖς,	φιλτάτη.	πάντα δι´ ἐμὲ ἔπαθες· πολλῶν
[5, 16]	κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν, ὦ	φιλτάτη,	τῇ θαλάσσῃ· μὴ συμμείξωμεν γάμον
[5, 21]	οὖν πρὸς αὐτήν· Ὄμνυμί σοι,	φιλτάτη,	τοὺς πατρῴους θεούς, ἦ μὴν
[5, 22]	ἐκείνην αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο, ὦ	φιλτάτη,	φλεγομένῃ πάρασχε φάρμακον. τὸν νεανίσκον
[5, 16]	Ἔρωτι καὶ Ἀφροδισίοις μυστηρίοις; θυγάτηρ	Ἀφροδίτη	θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ γαμηλίῳ θεῷ,
[5, 21]	ὅτι ὑγιείας χωρὶς οὐδέν ἐστιν	Ἀφροδίτη.	καὶ ἅμα λέγων ἀπέψων αὐτῆς
[5, 11]	δὴ καὶ ὁ Κλεινίας. ἡ	Ἀφροδίτη	μέγα τούτῳ παρέσχεν ἀγαθόν, ὁ
[5, 24]	ὀθόνης θυσάνων ἔχων. καὶ ἡ	Μελίτη	ἀναιρεῖται λαθοῦσα· ἐδεδίει γὰρ μή
[5, 17]	ἅμα ἐσιώπησε. λέγει οὖν ἡ	Μελίτη·	Ἀνάστηθι, ὦ γύναι· λέγε, τίς
[5, 23]	καταλαβεῖν με. ἡ μὲν δὴ	Μελίτη	ἀνέθορεν ὑπὸ ἐκπλήξεως τοῦ παραλόγου
[5, 22]	κατὰ τὴν οἰκίαν. Ποῖον ἄνδρα;	Μελίτη	εἶπεν· οὐδὲν κοινόν ἐστιν ἢ
[5, 17]	ἐδόκει Λευκίππης ἔχειν· ἡ δὲ	Μελίτη	ἔφη· Θάρρει, γύναι· τούτων γάρ
[5, 15]	δὲ ἐμοί τε καὶ τῇ	Μελίτῃ	καλύβη τις ἦν ἐπὶ τοῦ
[5, 23]	ἑσπέραν αὖθις ἥκειν. ἔμελλεν ἡ	Μελίτη	παρέξειν ὄχημα· ἡμεῖς δὲ ἐπὶ
[5, 22]	καὶ ἐπηγγείλατο. ἡ μὲν δὴ	Μελίτη	ῥᾴων ἐγεγόνει μόνον ἐλπίσασα. τὰ
[5, 17]	παρῆν τεταραγμένος. λέγει οὖν ἡ	Μελίτη·	Ὦ κακὴ κεφαλή, τίνα ποτὲ
[5, 21]	παρέχειν ἢ πρὶν ἦν· οὐ	πάντῃ	δὲ κρατεῖν ἠδυνάμην. ὡς δὲ
[5, 18]	δὲ τάδε· Λευκίππη Κλειτοφῶντι τῷ	δεσπότῃ	μου. Τοῦτο γάρ σε δεῖ
[5, 7]	ἀληθῶς θάνατον διπλοῦν, γῇ καὶ	θαλάττῃ	διαιρούμενον· τὸ μὲν γὰρ λείψανον
[5, 22]	δὲ μηδὲν τῶν δεόντων παραλιπεῖν	αὐτῇ,	ἄγειν ἐκέλευσε τὴν ἄνθρωπον πρὸς
[5, 22]	φήσασα δὲ ἀνερευνήσειν, εἰ συγχωρήσειεν	αὐτῇ,	βοτάνας γενομένη κατὰ τοὺς ἀγρούς,
[5, 5]	φοβεῖται, καὶ ἕδνα τῶν γάμων	αὐτῇ	δίδωσι μηκέτι λαλεῖν καὶ κείρει
[5, 20]	ἱλάσασθαι τὴν κόρην. κἀγὼ γὰρ	αὐτῇ	διωμοσάμην, ὡς ἄκων αὐτὴν ἔγημας.
[5, 21]	χρόνον ὕδωρ ἔχουσα διψῶ, ἐν	αὐτῇ	καθεύδουσα τῇ πηγῇ. τοιαύτην ἔχω
[5, 22]	μὲν τὸ πρῶτον, εἰ δεξιῶς	αὐτῇ	κέχρηνται. φασκουσῶν δὲ μηδὲν τῶν
[5, 19]	βασάνους ἐγενόμην, ἃς ὁ Σωσθένης	αὐτῇ	παρετρίψατο, ἔκλαον ὥσπερ αὐτὰς τὰς
[5, 20]	σύ· καὶ τίνος σῶμα ἐθάψαμεν;	Αὐτή	σοι κατὰ καιρὸν φράσει· τὸ
[5, 6]	ἐσχάτης τῆς νήσου κειμένη ἐπ´	αὐτῇ	τῇ θαλάσσῃ. ~Ἑσπέρας οὖν γενομένης
[5, 13]	πᾶσαν ὁ ἔρως καταλαβὼν οὐδὲ	αὐτῇ	χώραν δίδωσι τῇ τροφῇ. ἡ
[5, 26]	ἢ βοτάνας ζητεῖν καὶ φάρμακα;	αὕτη	γὰρ τῶν ἐν ἔρωτι δυστυχούντων
[5, 7]	καταλέλειπται ἐν ὄψει τοῦ μείζονος·	αὕτη	δὲ ἐν ὀλίγῳ τὸ πᾶν
[5, 17]	παρ´ ἡμῖν οὕτως ᾐκισμένον; τίς	αὕτη;	λέγε μηδὲν ψευσάμενος. Οὐκ οἶδα,
[5, 13]	τὰ φιλήματα· εἶτα διασχοῦσα εἶπεν·	Αὕτη	μοι τροφή. ~Τότε μὲν οὖν
[5, 25]	ἀνέστης ὡς ἄλλη γυνή. τίς	αὕτη	τῶν γάμων ἡ σκιά; οὐ
[5, 1]	εἰ χωρήσειέ τις αὐτὸν πόλις.	τοιαύτη	τις ἦν ἰσότητος τρυτάνη. ~Ἦν
[5, 1]	τεῦθεν ἄλλην πόλιν καὶ σχιζόμενον	ταύτῃ	τὸ κάλλος. ὅσος γὰρ κιόνων
[5, 17]	τὴν Ἔφεσον. οἰκία μεγάλη καὶ	πρώτη	τῶν ἐκεῖ· θεραπεία πολλὴ καὶ
[5, 17]	θεραπεία πολλὴ καὶ ἡ ἄλλη	παρασκευὴ	πολυτελής. κελεύει δὴ δεῖπνον ὡς
[5, 27]	Ἀφροδίτην ἥδιον μᾶλλον τοῦ πολυπράγμονος·	αὐτοφυῆ	γὰρ ἔχει τὴν ἡδονήν.
[5, 16]	καθαρὰ δεῖν Ἀφροδισίων εἶναι τὰ	σκάφη,	τάχα μὲν ὡς ἱερά, τάχα
[5, 4]	οὖν ὅσων γέμει κακῶν ἡ	γραφή·	ἔρωτος παρανόμου, μοιχείας ἀναισχύντου, γυναικείων
[5, 3]	δριμὺ ἔβλεπε καὶ ὠργίζετο τῇ	γραφῇ·	Θρᾲξ ὁ Τηρεὺς ἐνύφαντο Φιλομήλᾳ
[5, 3]	τομήν. ἦν δὲ ὁλόκληρον τῇ	γραφῇ	τὸ διήγημα τοῦ δράματος, ὁ
[5, 20]	τὸ δὲ νῦν, ὁ Σάτυρος	ἔφη,	ἀντιγράψαι σε δεῖ καὶ ἱλάσασθαι
[5, 17]	ἄθλιον πάνυ, καί, Ἐλέησόν με,	ἔφη,	δέσποινα, γυνὴ γυναῖκα, ἐλευθέραν μέν,
[5, 17]	Λευκίππης ἔχειν· ἡ δὲ Μελίτη	ἔφη·	Θάρρει, γύναι· τούτων γάρ σε
[5, 19]	θέλει; Λευκίππη πάλιν ἀνεβίω; Μάλιστα,	ἔφη,	καὶ ἔστιν ἣν εἶδες ἐν
[5, 11]	ὁ Σάτυρος, Ἀλλ´ ἔστι σοι,	ἔφη,	καὶ τὰ παρόντα θέσθαι καλῶς
[5, 22]	ἐμοὶ χθὲς βαδίζοντα; Τὸν ἄνδρα"	ἔφη,	λέγεις τὸν σόν; ὑπολαβοῦσα πάνυ
[5, 13]	ἡ δέ, Ποῖον γὰρ ὄψον,	ἔφη,	μοι πολυτελὲς ἢ ποῖος οἶνος
[5, 22]	Τὰ μὲν ἐμὰ ὅπως ἔσχεν,	ἔφη,	πρὸς σὲ φιλανθρωπίας, περισσὸν εἰδυίᾳ
[5, 9]	Λευκίππης ἅπαντα. ~Εὐθὺς μὲν γάρ,	ἔφη,	ῥαγείσης τῆς νεὼς ἐπὶ τὸ
[5, 16]	γενέσθαι μὴ μένοντα; Σὺ μέν,	ἔφη,	σοφίζῃ, φίλτατε· πᾶς δὲ τόπος
[5, 17]	ἐκπρεπέστατον ἑτοιμάζειν. Ἡμεῖς δὲ τέως,	ἔφη,	χωρήσωμεν εἰς τοὺς ἀγρούς. ἀπεῖχον
[5, 13]	οὐδὲ αὐτῇ χώραν δίδωσι τῇ	τροφῇ.	ἡ δὲ τῆς θέας ἡδονὴ
[5, 13]	εἶτα διασχοῦσα εἶπεν· Αὕτη μοι	τροφή.	~Τότε μὲν οὖν ἐν τούτοις
[5, 17]	σου καὶ ἐν κακοῖς ἡ	μορφὴ	τὴν εὐγένειαν. Ὁ σός, εἶπεν,
[5, 12]	ὅπως τὸ γύναιόν μοι μὴ	παρέχῃ	πράγματα, ἐπείγουσα πρὸς τὸ ἔργον,
[5, 14]	οἱ παρόντες, νεύσασα πρός με	ἡσυχῇ,	Καινόν, εἶπεν, ἐγὼ μόνη πέπονθα
[5, 11]	τίνα μοι δίδωσι νύμφην ἡ	Τύχη,	ἣν οὐδὲ ὁλόκληρόν μοι δέδωκε
[5, 17]	δὲ νῦν, ὡς δοκεῖ τῇ	Τύχῃ·	καὶ ἅμα ἐσιώπησε. λέγει οὖν
[5, 16]	ἰδοὺ τοὺς γάμους ἡμῶν ἡ	Τύχη	κυβερνᾷ. νυμφοστολήσουσι δὲ ἡμᾶς Ποσειδῶν
[5, 9]	καμὼν καὶ ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ	τύχῃ	ναῦν ὁρῶ κατὰ πρόσωπον φερομένην,
[5, 10]	ὅτι παρὰ μικρὸν οὕτως ἡ	Τύχη	τὰ πράγματα ἔθηκε· καὶ γὰρ
[5, 7]	τῷ προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ	Τύχη,	φέρε σου καταφιλήσω τὴν σφαγήν.
[5, 8]	ἀναζεῖ μέν, ἐφ´ ὅσον ἡ	ψυχὴ	καίεται, τῇ δὲ τῆς ἡμέρας

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/06/2006