Livre, Chapitre
[5, 19]	τοῖς ὄμμασι τἀγαθά; Μὴ σύ	γε,	εἶπεν ὁ Σάτυρος· ἀλλ´ ἐνεὸς
[5, 13]	πρὸς αὐτὴν συνείς· Ἀλλὰ σύ	γε	οὐδενὸς μετέχεις τῶν σαυτῆς, ἀλλ´
[5, 10]	δέκα ὅλων ἡμερῶν. καὶ τοῦτόν	γε	τὸν λόγον εὗρον περὶ ἐμοῦ
[5, 16]	περὶ τὴν κεραίαν τεταμένοι. καλά	γε,	ὦ δέσποτα, τὰ μαντεύματα· ὑπὸ
[5, 12]	χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας,	Ἄγε	με, εἶπον, ὅποι θέλεις, εἰ
[5, 17]	σοι τοῦτον περιέθηκε τὸν σίδηρον·	κέκραγε	γάρ σου καὶ ἐν κακοῖς
[5, 17]	ἡμῖν οὕτως ᾐκισμένον; τίς αὕτη;	λέγε	μηδὲν ψευσάμενος. Οὐκ οἶδα, εἶπεν,
[5, 20]	Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ τί γράφω,	λέγε·	σφόδρα γάρ με ἐξέπληξε τὸ
[5, 17]	ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι, ὦ γύναι·	λέγε,	τίς εἶ, καὶ πόθεν, καὶ
[5, 25]	Ἔρως εἰς τὰ σά. ταῦτα	ἔλεγε,	καὶ ἅμα ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ
[5, 21]	ὁ Τάνταλος τὴν τροφήν. ταῦτα	ἔλεγε	καὶ ἔκλαεν, ἐπιθεῖσά μου τοῖς
[5, 26]	μὲν εἶπον, ὦ φίλτατε, θυμὸς	ἔλεγε	καὶ λύπη· ἃ δὲ νῦν
[5, 21]	ὑπόκρισιν, ἡ δὲ ἐλιπάρει καὶ	ἔλεγε·	Τί ταῦτα ποιεῖς; μέχρι τίνος
[5, 10]	μάθωσι τὴν ἐγγύην, καὶ ἀφίξονται,	εἴγε	αὐτοῖς ἐξέσται φανερῶς ἔχειν ὑπὲρ
[5, 26]	οἰκίας ὑπὸ ὀργῆς· δοκεῖ δ´	ἔμοιγε	θεός τις αὐτὸν ἐντεῦθεν ἐξεληλακέναι,
[5, 21]	γενέσθαι τοὺς γάμους ἡμῖν· ἐμοὶ	δὲ	ἀδύνατον ἦν Λευκίππην ἀπολαβόντι γυναῖκα
[5, 26]	μεμυημένον· οἶδας τί πάσχω. τοῖς	δὲ	ἄλλοις ἀνθρώποις ἀθέατα τὰ βέλη
[5, 3]	κεφαλὴν παιδίου καὶ χεῖρας· γελῶσι	δὲ	ἅμα καὶ φοβοῦνται. ἀναπηδῶν ἐκ
[5, 14]	ἐγὼ μὲν ἀγαπήσειν ἀδόλως, ἡ	δὲ	ἄνδρα ποιήσασθαι καὶ πάντων ἀποφῆναι
[5, 24]	με αὐτῆς γραμμάτων ἦν. ὡς	δὲ	ἀνέγνω καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ
[5, 22]	τὴν ἄνθρωπόν μοι πεπρᾶχθαι· φήσασα	δὲ	ἀνερευνήσειν, εἰ συγχωρήσειεν αὐτῇ, βοτάνας
[5, 7]	ἀποτραπόμενοι προεκαλοῦντο εἰς μάχην. ἐπεὶ	δὲ	ἀνεστρέψαμεν εἰς γῆν, ἀποβὰς τοῦ
[5, 5]	τὸν ἄνδρα τὸν Τηρέα. ὁ	δὲ	ἀπῄει μὲν ἔτι Πρόκνης ἀνήρ,
[5, 25]	τοσοῦτόν μου χρόνον κατεγέλα, ἡ	δὲ	ἀπῆλθε κοιμοῦσά μοι φίλτρον. ἐγὼ
[5, 18]	ἐγγὺς γὰρ τὸ Βυζάντιον. ἐὰν	δὲ	ἀποτίσῃς, νόμιζε μισθόν μοι δεδωκέναι
[5, 18]	ἐπὶ τοσαύταις ἀνάγκαις διεκαρτέρησα, σὺ	δὲ	ἄπρατος, ἀμαστίγωτος γαμεῖς. εἴ τις
[5, 2]	Μενέλαος ἡμῖν μεμισθωμένος. οὐκ ἐῴκει	δὲ	ἄρα ὁ θεὸς ἐπινεύειν ταῖς
[5, 21]	πρὸς αὐτὴν περὶ ἐμοῦ. ἐγὼ	δὲ	αὖθις ἐπὶ τὸ συμπόσιον ἀπῄειν,
[5, 17]	λῃστῶν, εἶναι δὲ ἐλευθέραν. ὄνομα	δὲ	αὐτὴν ὁ ἔμπορος ἐκάλει Λάκαιναν.
[5, 11]	πολὺς καὶ ἡλικία νέα. τέθνηκε	δὲ	αὐτῆς προσφάτως ὁ ἀνὴρ κατὰ
[5, 7]	ποιησάμενος τὴν γαστέρα. μετὰ μικρὸν	δὲ	βοή τις ἐξαίφνης περὶ τὰς
[5, 14]	οὖν ἐν τούτοις ἦμεν· ἑσπέρας	δὲ	γενομένης ἡ μὲν ἐπεχείρει με
[5, 5]	ἐπινοοῦσι τῶν γάμων ἀτυχέστερον. τὸ	δὲ	δεῖπνον ἦν ὁ παῖς Τηρέως,
[5, 1]	τῆς πόλεως τὸ πεδίον. ὁδὸς	δὲ	διὰ τοῦ πεδίου πολλὴ καὶ
[5, 25]	τινα τῶν ἐγχωρίων ἐκθορών. ἡ	δὲ	διαλεχθεῖσα τῷ τὴν φυλακὴν τὴν
[5, 18]	γυναικὸς ἀποπέμψαι, ὡς ἐπηγγείλατο· τὰς	δὲ	δισχιλίας, ἃς ὁ Σωσθένης ὑπὲρ
[5, 5]	ὑπερβολὴν ζητεῖ τὸν ἄνδρα. ὀργαὶ	δὲ	δύο, καὶ δύο γυναῖκες εἰς
[5, 1]	εἶπον καμών· Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα. εἶδον	δὲ	δύο καινὰ καὶ παράλογα, μεγέθους
[5, 13]	ἠδύνατο τυχεῖν ὁλοκλήρου τροφῆς, πάντα	δὲ	ἔβλεπέ με. οὐδὲν γὰρ ἡδὺ
[5, 7]	δὲ συνανέβην φοράδην κομισθείς. Ὡς	δὲ	εἶδον οἱ λῃσταὶ προσιοῦσαν ἤδη
[5, 22]	ἀνέστην ὡς ἀπὸ εὐνούχου. ἔοικα	δὲ	εἰκόνος ἐρᾶν· μέχρι γὰρ τῶν
[5, 14]	καὶ πάντων ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει	δέ,	εἶπον ἐγώ, τῶν συνθηκῶν ἡ
[5, 19]	σοι γέγονα κακῶν αἴτιος. ὡς	δὲ	εἰς τὰς μάστιγας καὶ εἰς
[5, 1]	τις δῆμος αὐτὴν ἀνδρῶν, εἰ	δὲ	εἰς τὸν δῆμον ἐθεασάμην, ἐθαύμαζον
[5, 21]	ἡμιτελεῖ τῷ δείπνῳ συνανίσταται. ὡς	δὲ	εἰς τὸν θάλαμον παρήλθομεν, ἐγὼ
[5, 9]	ἱκετηρίαν ἐδεόμην τοῖς νεύμασιν. οἱ	δέ,	εἴτε ἐλεήσαντές με, εἴτε καὶ
[5, 23]	ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι, καίτοι δυνάμενος. ἐπεὶ	δὲ	ἔκαμεν ὁ μὲν τύπτων, ἐγὼ
[5, 17]	μὲν αὐτὴν ἀπὸ λῃστῶν, εἶναι	δὲ	ἐλευθέραν. ὄνομα δὲ αὐτὴν ὁ
[5, 21]	τῆς νόσου τὴν ὑπόκρισιν, ἡ	δὲ	ἐλιπάρει καὶ ἔλεγε· Τί ταῦτα
[5, 1]	ἰδεῖν. τὰ μὲν ἔβλεπον, τὰ	δὲ	ἔμελλον, τὰ δὲ ἠπειγόμην ἰδεῖν,
[5, 15]	καὶ δειπνήσαντες ἐκείμεθα κοιμησόμενοι. ἰδία	δὲ	ἐμοί τε καὶ τῇ Μελίτῃ
[5, 13]	τὸ πρόσωπον αὐτῆς κεχρῖσθαι, ῥόδον	δὲ	ἐμπεφυτεῦσθαι ταῖς παρειαῖς. ἐμάρμαιρεν αὐτῆς
[5, 5]	ὁ Τηρεὺς δεῖπνον Ἐρινύων· αἱ	δὲ	ἐν κανῷ τὰ λείψανα τοῦ
[5, 7]	ἐν ὄψει τοῦ μείζονος· αὕτη	δὲ	ἐν ὀλίγῳ τὸ πᾶν σου
[5, 1]	τὸν ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου τόπον. εἶδον	δὲ	ἐν τεῦθεν ἄλλην πόλιν καὶ
[5, 9]	ὥσπερ ἀπὸ σφενδόνης ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν	δὲ	ἐνηχόμην τὸ ἐπίλοιπον τῆς ἡμέρας,
[5, 7]	ἤδη καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι· οἱ	δὲ	ἐνθέμενοι τῷ σκάφει τὴν κόρην
[5, 21]	πάντῃ δὲ κρατεῖν ἠδυνάμην. ὡς	δὲ	ἐνικώμην, σκήπτομαι φρίκην μοι ὑποδραμεῖν.
[5, 6]	ἡμῖν ἐπὶ τὴν οἰκίαν· ἦν	δὲ	ἐπ´ ἐσχάτης τῆς νήσου κειμένη
[5, 6]	κάτωθεν αὐτοῦ τοῦ ποιήματος· τὸ	δὲ	ἐπὶ θαλάσσης εἱστήκει κρεμάμενον. ἐς
[5, 23]	ἡ Μελίτη παρέξειν ὄχημα· ἡμεῖς	δὲ	ἐπὶ τὸν πότον ᾖμεν. ἄρτι
[5, 15]	μὲν οὖν ἔπαιζε σπουδῇ. ~Τῇ	δὲ	ἐπιούσῃ στελλόμεθα πρὸς ἀποδημίαν· κατὰ
[5, 14]	ἦν τῷ δείπνῳ γάμοι, τὸ	δὲ	ἔργον συνέκειτο ταμιεύεσθαι. καί τι
[5, 19]	Ἐφεσίων μαινομένην ἐπὶ σοί, ἡμᾶς	δὲ	ἐρήμους ἐν μέσαις ἄρκυσιν. Ἀλλ´
[5, 12]	ὁ δὲ πλοῦτος τρυφήν, ὁ	δὲ	ἔρως αἰδῶ προξενεῖ. μισεῖ δὲ
[5, 26]	ἔλεγε, καὶ ἅμα ἔκλαεν. ~Ὡς	δὲ	ἐσιώπων ἐγὼ κάτω νενευκώς, μικρὸν
[5, 23]	τί με οὕτως ᾐκίσω; ὁ	δὲ	ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς, ὅτι καὶ
[5, 18]	ὄναιο τῶν καινῶν γάμων. ἐγὼ	δὲ	ἔτι σοι ταῦτα γράφω παρθένος.
[5, 25]	εἰς γῆν ὡς ἐληλεγμένος. ἡ	δὲ	ἐτραγῴδει πάλιν· Οἴμοι δειλαία τῶν
[5, 17]	ἀπὸ τῶν λῃστῶν ἐωνήσατο. ποριοῦμεν	δέ,	εὖ ἴσθι, τὴν ταχίστην· εἰ
[5, 13]	οὖν δεῖπνον ἦν πολυτελές· ἡ	δὲ	ἐφαπτομένη τῶν παρακειμένων, ὡς δοκεῖν
[5, 9]	παραθεούσης. κἀγὼ μὲν ἐλαβόμην, οἱ	δὲ	ἐφείλκυσάν με ἐξ αὐτῶν τῶν
[5, 25]	τὴν τῆς ἐπιθυμίας ἡδονήν, ἐγὼ	δὲ	ἡ δυστυχὴς τὴν μὲν αἰσχύνην
[5, 25]	ἀπῆλθε κοιμοῦσά μοι φίλτρον. ἐγὼ	δὲ	ἡ κακοδαίμων ἠγνόουν αἰτοῦσα παρὰ
[5, 12]	μικρὸν τὴν ψυχὴν ἀφεῖναι, δεῖσθαι	δὲ	ἥκειν ὡς αὐτὴν δειπνήσοντα τὴν
[5, 22]	τὴν ἄνθρωπον πρὸς αὐτήν. ὡς	δὲ	ἦλθε, Τὰ μὲν ἐμὰ ὅπως
[5, 16]	ἡμῶν ἡ Τύχη κυβερνᾷ. νυμφοστολήσουσι	δὲ	ἡμᾶς Ποσειδῶν καὶ Νηρεΐδων χορός·
[5, 7]	λῃσταὶ μᾶλλον ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον· ὡς	δὲ	ἦμεν πάλιν πλησίον, ὁρῶσιν οἱ
[5, 26]	τήμερον πρῶτα καὶ ὕστατα· ἐμοὶ	δὲ	ἡμέραι τὸ βραχὺ τοῦτο πολλαί.
[5, 14]	ἐπὶ μάρτυρι τῇ θεῷ. συμπαρῆσαν	δὲ	ἡμῖν ὅ τε Μενέλαος καὶ
[5, 9]	χεῖρας ἐπεχείρουν ἔχεσθαι παρακρεμάμενος. ὀλίγον	δὲ	ἡμῶν ἐμπελαγισάντων κῦμα μέγιστον ἆραν
[5, 8]	καὶ τὸ πρόσωπον εἶδον, Κλεινίας	δὲ	ἦν, ἀνακραγὼν ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω
[5, 1]	ἔβλεπον, τὰ δὲ ἔμελλον, τὰ	δὲ	ἠπειγόμην ἰδεῖν, τὰ δὲ οὐκ
[5, 19]	τὰ ὁρώμενα ὡς δρώμενα. πάνυ	δὲ	ἠρυθρίων ἐφ´ οἷς μοι τὸν
[5, 7]	γνωρίσαντες ἐκάλουν πρὸς βοήθειαν· πορφυρεῖς	δὲ	ἦσαν πειρατικοί. ἰδὼν δὲ ὁ
[5, 23]	εἶχεν ὤθει μάλα ἐρρωμένως, ἐμὲ	δὲ	ἰδὼν καὶ εἰπών· Ὁ μοιχὸς
[5, 16]	τάχα μὲν ὡς ἱερά, τάχα	δὲ	ἵνα μή τις ἐπὶ τηλικούτῳ
[5, 7]	σκάφει τὴν κόρην ἔφευγον. θορύβου	δὲ	καὶ βοῆς οἷα ἐπὶ λῃσταῖς
[5, 3]	ἀφορμὴν οἰκειότητος ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα	δὲ	καὶ ἑαυτῷ σώζων τὴν κόρην.
[5, 27]	ἀγωνίας γέμοντα καὶ ἐλπίδος, γένοιτο	δὲ	καὶ ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν ἱκετεύειν
[5, 20]	ἑαλώκαμεν. Λευκίππη κατέγνωκεν ἡμῶν· τάχα	δὲ	καὶ μεμισήμεθα. ἀλλὰ πῶς ἐσώθη,
[5, 26]	ἵνα μηκέτι λυπῆται Κλειτοφῶν) νῦν	δὲ	καὶ ὁ ἄγριος Θέρσανδρος ἡμῖν
[5, 17]	δὲ μή, σοὶ δουλεύσομεν. ὁρᾷς	δὲ	καὶ πληγαῖς ὡς κατέξανέ με
[5, 2]	Σέραπιν δὲ καλοῦσιν Αἰγύπτιοι. ἦν	δὲ	καὶ πυρὸς δᾳδουχία· καὶ τοῦτο
[5, 26]	θέλῃς, πρὸς ἐμὸν σύντροφον. ἕωθεν	δὲ	καὶ τὴν Λευκίππην παρέσεσθαι προσδόκα·
[5, 16]	τὰ τῶν ἀνέμων αὐλήματα. ὁρᾷς	δὲ	καὶ τὴν ὀθόνην κεκυρτωμένην ὥσπερ
[5, 15]	στελλόμεθα πρὸς ἀποδημίαν· κατὰ τύχην	δὲ	καὶ τὸ πνεῦμα ἐκάλει ἡμᾶς.
[5, 2]	ἐρίζουσαν περὶ κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην	δὲ	καὶ τὸν Μειλίχιον Δία καὶ
[5, 2]	ὃν Δία μὲν Ἕλληνες, Σέραπιν	δὲ	καλοῦσιν Αἰγύπτιοι. ἦν δὲ καὶ
[5, 9]	οὐκέτι ἔχων ἐλπίδα σωτηρίας. ἤδη	δὲ	καμὼν καὶ ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ
[5, 21]	δὴ ἄδειπνος ἀνίσταμαι κοιμησόμενος, ἡ	δὲ	κατὰ πόδας ὡς εἶχεν ἐφ´
[5, 10]	αἷς οὐκ ἔτυχον ὀφθείς. τοῖς	δὲ	κατὰ τὴν οἰκίαν τὴν ἐμήν,
[5, 23]	ἐπὶ τὸν πότον ᾖμεν. ἄρτι	δὲ	κατακλιθέντων ἡμῶν θόρυβος πολὺς κατὰ
[5, 15]	δὲ πᾶσι κατεφέρετο δάκρυα. τῷ	δὲ	Κλεινίᾳ ἐδόκει μή με καταλιπεῖν,
[5, 21]	ἢ πρὶν ἦν· οὐ πάντῃ	δὲ	κρατεῖν ἠδυνάμην. ὡς δὲ ἐνικώμην,
[5, 5]	αὔριον ἐφ´ ἡμᾶς ἀφίξεσθαι. ~Ἡ	δὲ	Λευκίππη λέγει πρός με (φιλόμυθον
[5, 26]	ἂν ἐφρόντισα μυρίων Θερσάνδρων. ἐπεὶ	δὲ	Λευκίππην εὑρόντι σοι γάμος ἀδύνατος
[5, 3]	γραφὴν ὕφηνεν ὁ ζωγράφος. τὸ	δὲ	λοιπὸν τῆς εἰκόνος, αἱ γυναῖκες
[5, 26]	πλέουσαν μέν με διέσωσας, σώσασα	δὲ	μᾶλλον ἀπολώλεκας, δύο ἀποστείλασα κατ´
[5, 20]	καὶ ἐν ἀνδράσι παρθενία· εἰ	δέ	με χωρὶς ἀπολογίας ἤδη μεμίσηκας,
[5, 17]	τι ἐδόκει Λευκίππης ἔχειν· ἡ	δὲ	Μελίτη ἔφη· Θάρρει, γύναι· τούτων
[5, 6]	ἤλθομεν εἰς τὴν Φάρον. ὁ	δὲ	Μενέλαος ἔμεινεν αὐτοῦ, φήσας οὐχ
[5, 1]	ἕτερος εἰς τὰ ἐγκάρσια. ἐγὼ	δὲ	μερίζων τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐς πάσας
[5, 22]	δὲ τῷ χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη	δὲ	μέχρι τῶν ὀμμάτων. ὄμνυμι γάρ
[5, 16]	ἄβατον τῷ θεῷ. ἐν θαλάσσῃ	δὲ	μὴ καὶ οἰκειότερόν ἐστιν Ἔρωτι
[5, 17]	εὖ ἴσθι, τὴν ταχίστην· εἰ	δὲ	μή, σοὶ δουλεύσομεν. ὁρᾷς δὲ
[5, 22]	εἰ δεξιῶς αὐτῇ κέχρηνται. φασκουσῶν	δὲ	μηδὲν τῶν δεόντων παραλιπεῖν αὐτῇ,
[5, 8]	ἀσπασμάτων, ὡς φιλημάτων σκοπός· ἐπεὶ	δὲ	μικρὸν διέσχε καὶ τὸ πρόσωπον
[5, 7]	στρατηγὸς τῆς νήσου παρῆν· ἦν	δέ	μοι γνώριμος ἐκ τοῦ στρατοπέδου
[5, 23]	ἂν συντυχεῖν Λευκίππῃ δυναίμην. ἐδόκει	δέ	μοι κἀκείνη τὴν ἴσην σπουδὴν
[5, 1]	ἡμερῶν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἤλθομεν. ἀνιόντι	δέ	μοι κατὰ τὰς Ἡλίου καλουμένας
[5, 18]	περὶ τὸ δεῖπνον ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ	δέ	μοι μεταξὺ σημαίνει νεύσας ὁ
[5, 17]	με τῆς καθεστώσης συμφορᾶς· πάρασχε	δέ	μοι τὴν ἀσφάλειαν, ἔστ´ ἂν
[5, 26]	θυμὸς ἔλεγε καὶ λύπη· ἃ	δὲ	νῦν μέλλω λέγειν, ἔρως λέγει.
[5, 20]	σοι κατὰ καιρὸν φράσει· τὸ	δὲ	νῦν, ὁ Σάτυρος ἔφη, ἀντιγράψαι
[5, 18]	διὰ σὲ πέπονθα, οἶδας· ἀνάγκη	δὲ	νῦν ὑπομνῆσαί σε. διὰ σὲ
[5, 17]	ἐλευθέραν μέν, ὡς ἔφυν, δούλην	δὲ	νῦν, ὡς δοκεῖ τῇ Τύχῃ·
[5, 10]	ἐν τῷ πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας	δὲ	ὁ ἔμπορος ἦν καὶ Θεόφιλος
[5, 12]	δὲ ἔρως αἰδῶ προξενεῖ. μισεῖ	δὲ	ὁ θεὸς τοὺς ἀλαζόνας. φέρε
[5, 23]	Θέρσανδρος ζῇ καὶ πάρεστιν. ἦν	δὲ	ὁ Θέρσανδρος οὗτος ὁ τῆς
[5, 7]	πορφυρεῖς δὲ ἦσαν πειρατικοί. ἰδὼν	δὲ	ὁ στρατηγὸς δύο ναῦς ἤδη
[5, 5]	εἰκόνα· φεύγει μὲν ἀηδών, διώκει	δὲ	ὁ Τηρεύς. οὕτως ἐφύλαξε τὸ
[5, 7]	τὸ σῶμα ἀναφέρουσιν. ἐν τούτῳ	δὲ	οἱ λῃσταὶ μᾶλλον ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον·
[5, 4]	τῆς εἰκόνος τὴν ἀπειλήν. λέγουσι	δὲ	οἱ τῶν συμβόλων ἐξηγηταὶ σκοπεῖν
[5, 26]	ἐπιδεῖξαι δύναιτο τὰ τοξεύματα· μόνοι	δὲ	οἴδασιν οἱ ἐρῶντες τὰ τῶν
[5, 3]	τῆς γλώττης τὴν τομήν. ἦν	δὲ	ὁλόκληρον τῇ γραφῇ τὸ διήγημα
[5, 10]	συμβὰν ἀτύχημα μανθάνειν Σώστρατον. ἀσμένως	δέ,	ὅπου ποτ´ ἂν ὄντες μάθωσι
[5, 18]	προῆλθον, λέγει μὲν οὐδέν, ἐπιστολὴν	δὲ	ὀρέγει. λαβὼν δέ, πρὶν ἀναγνῶναί
[5, 21]	τι τὴν ψυχήν. οὐκ εἶχον	δὲ	ὅστις γένωμαι· καὶ γὰρ ἐδόκει
[5, 10]	τῆς ἐπιστολῆς ἀπολέσας ἆθλον, τὸ	δὲ	ὅτι παρὰ μικρὸν οὕτως ἡ
[5, 21]	γάρ μοι ἐξαίφνης ἐνέπεσεν. οἶσθα	δὲ	ὅτι ὑγιείας χωρὶς οὐδέν ἐστιν
[5, 22]	τί γὰρ οὐ λέγουσα, τί	δὲ	οὐ ποιοῦσα τῶν ἀρέσαι δυναμένων;
[5, 14]	κενοτάφιον μὲν γὰρ εἶδον, κενογάμιον	δὲ	οὔ. ταῦτα μὲν οὖν ἔπαιζε
[5, 10]	εὗρον περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω	δὲ	οὐδὲ ὁ σὸς πατὴρ ἐκ
[5, 6]	οὕτως ἐξεφύγομεν τὴν ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν	δὲ	οὐδὲν ἢ μίαν ἡμέραν. τῇ
[5, 11]	μέγα τούτῳ παρέσχεν ἀγαθόν, ὁ	δὲ	οὐκ ἐθέλει λαβεῖν. γυναῖκα γὰρ
[5, 21]	κατὰ τῆς ὑποσχέσεως προοιμιάζομαι, ἐλέγχειν	δὲ	οὐκ ἠδύνατο τὸ προοίμιον. ἐγὼ
[5, 1]	τὰ δὲ ἠπειγόμην ἰδεῖν, τὰ	δὲ	οὐκ ἤθελον παρελθεῖν· ἐκράτει τὴν
[5, 11]	ἐνθάδε διέτριψεν, ἀκολουθῆσαι δεομένη. ὁ	δὲ	οὐκ οἶδα τί παθὼν ὑπερηφανεῖ,
[5, 3]	ἤρειδεν ἐπὶ τὴν τράπεζαν· ἡ	δὲ	οὔτε ἕστηκεν οὔτε πέπτωκεν, ἀλλ´
[5, 10]	ἔχειν ὑπὲρ οὗ πεφεύγασιν. ἐπολυπραγμόνει	δὲ	παντὶ σθένει, ποῖ κεχωρήκατε· καὶ
[5, 26]	προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε τὴν γῆν· σὺ	δὲ	παρ´ ἐμοὶ θησαυρὸν ἔρωτος εὑρὼν
[5, 17]	διοικήσεως, ἧς εἶχεν, ἀπέπαυσεν, αὐτὴν	δὲ	παραδίδωσι θεραπαίναις, κελεύσασα λοῦσαι καὶ
[5, 17]	εὐθὺς τῶν δεσμῶν ἠλευθεροῦτο, ὁ	δὲ	παρῆν τεταραγμένος. λέγει οὖν ἡ
[5, 14]	με κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ	δὲ	παρῃτούμην, εἰπὼν ἃ καὶ πρὸς
[5, 15]	ἅμα δακρύων ἐμπεπλησμένος· καὶ ἡμῖν	δὲ	πᾶσι κατεφέρετο δάκρυα. τῷ δὲ
[5, 16]	οὗτος ὑπὲρ κεφαλῆς κρεμάμενος, δεσμοὶ	δὲ	περὶ τὴν κεραίαν τεταμένοι. καλά
[5, 1]	γὰρ ἠπείρου μείζων ἦν, ὁ	δὲ	πλείων ἔθνους. καὶ εἰ μὲν
[5, 10]	μέ τινες γνωρίσαντες ἐθεράπευσαν. ~Δύο	δὲ	πλεύσαντες ἡμέρας ἐπὶ τὴν πόλιν
[5, 1]	~Τριῶν	δὲ	πλεύσαντες ἡμερῶν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἤλθομεν.
[5, 12]	μὲν γὰρ κάλλος ἡδονήν, ὁ	δὲ	πλοῦτος τρυφήν, ὁ δὲ ἔρως
[5, 13]	τοῖς ἐν γραφαῖς ἐσθίουσιν. ἡ	δέ,	Ποῖον γὰρ ὄψον, ἔφη, μοι
[5, 7]	δέομαι διῶξαι τοὺς λῃστάς. ὥρμει	δὲ	πολλὰ πλοῖα ἐν τῇ πόλει·
[5, 18]	οὐδέν, ἐπιστολὴν δὲ ὀρέγει. λαβὼν	δέ,	πρὶν ἀναγνῶναί με, κατεπλάγην εὐθύς·
[5, 24]	πολλάκις αὐτὴν ἀκοῦσαι τετελευτηκέναι. ὡς	δὲ	προϊοῦσα καὶ τοῖς λοιποῖς τῶν
[5, 25]	τέλος ἐκράτησεν ὁ ἔρως. ~Ἦν	δὲ	πρὸς ἑσπέραν, καὶ ἔτυχε Θέρσανδρος
[5, 15]	ἵνα σοι περιχυθεῖσα κατέφλεξα· νῦν	δὲ	πρὸς τοῖς ἄλλοις τοῦτο μόνον
[5, 9]	ᾧ ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ	δὲ	προσαραχθὲν βίᾳ πάλιν εἰς τοὐπίσω
[5, 2]	τις ἦν ἰσότητος τρυτάνη. ~Ἦν	δέ	πως καὶ κατὰ δαίμονα ἱερομηνία
[5, 7]	ἔχω σου τοῦ σώματος, ἀπολώλεκα	δὲ	σέ. οὐκ ἴση τῆς θαλάσσης
[5, 22]	ποιοῦσα τῶν ἀρέσαι δυναμένων; ὁ	δὲ	σίδηρός τις ἢ ξύλον ἤ
[5, 16]	ἐπιστήσεται τάχα ἡμῖν συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον	δέ	σοι δοκεῖ καὶ τὸ χωρίον
[5, 22]	ὀμμάτων ἔχω τὸν ἐρώμενον. δέομαι	δέ	σου γυναικὸς γυνὴ τὴν αὐτὴν
[5, 7]	ἅμα τῇ παρούσῃ φρουρᾷ· κἀγὼ	δὲ	συνανέβην φοράδην κομισθείς. Ὡς δὲ
[5, 21]	σκήπτομαι φρίκην μοι ὑποδραμεῖν. ἡ	δὲ	συνῆκε μὲν ὅτι κατὰ τῆς
[5, 16]	καὶ αὐτὸς Ἀμφιτρίτην γαμεῖ. λιγυρὸν	δὲ	συρίζει περὶ τοὺς κάλως καὶ
[5, 8]	ἐκ τῆς ναυαγίας περιγένοιτο, ἐγὼ	δὲ	τὰ περὶ τῆς Λευκίππης ἅπαντα.
[5, 18]	γὰρ Λευκίππης τὰ γράμματα. ἐγέγραπτο	δὲ	τάδε· Λευκίππη Κλειτοφῶντι τῷ δεσπότῃ
[5, 16]	αὐτῆς εἰλεῖται τὸ εἴδωλον. λέγουσι	δὲ	τὰς ἐν ὕδατι ψυχὰς ἀνῃρημένας
[5, 24]	εἴς τι δωμάτιον. ~Ἐν ᾧ	δὲ	ταῦτα ἐπράττετο, λανθάνει μου διαρρυεῖσα
[5, 6]	κυβερνήτης ἀνέτελλεν ἄλλος ἥλιος〉 μετὰ	δὲ	ταῦτα ἡγεῖτο μὲν ἡμῖν ἐπὶ
[5, 26]	κἂν Θερσάνδρῳ μὴ δοκῇ. καταγωγῆς	δὲ	τεύξῃ τοσούτων ἡμερῶν, ὅσων ἐὰν
[5, 17]	ὡς ὅτι ἐκπρεπέστατον ἑτοιμάζειν. Ἡμεῖς	δὲ	τέως, ἔφη, χωρήσωμεν εἰς τοὺς
[5, 23]	περιβάλλειν ἐπεχείρει τὸν ἄνδρα. ὁ	δὲ	τὴν μὲν ὡς εἶχεν ὤθει
[5, 6]	ἐπὶ θαλάσσης εἱστήκει κρεμάμενον. ἐς	δὲ	τὴν τοῦ ὄρους ἀκρόπολιν ὁ
[5, 25]	τὴν μὲν αἰσχύνην ἐκαρπωσάμην, τὸ	δὲ	τῆς ἡδονῆς οὐδαμοῦ. ἄπιστε καὶ
[5, 8]	ὅσον ἡ ψυχὴ καίεται, τῇ	δὲ	τῆς ἡμέρας ψυχαγωγίᾳ νικώμενον καταψύχεται.
[5, 13]	χώραν δίδωσι τῇ τροφῇ. ἡ	δὲ	τῆς θέας ἡδονὴ διὰ τῶν
[5, 1]	πολλὴ καὶ ἔνδημος ἀποδημία. ὀλίγους	δὲ	τῆς πόλεως σταδίους προελθὼν ἦλθον
[5, 17]	χωρήσωμεν εἰς τοὺς ἀγρούς. ἀπεῖχον	δὲ	τῆς πόλεως σταδίους τέσσαρας. ἐπικαθίσαντες
[5, 23]	μήθ´ οὗ χάριν ἔτυπτεν, ὑποπτεύσας	δέ	τι κακὸν εἶναι ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι,
[5, 26]	μοι ὀλίγον τοῦ πυρός. εἰ	δέ	τί σοι προπετῶς ἐθρασυνάμην, σύγγνωθι,
[5, 17]	καὶ εἰς ἄστυ ἀγαγεῖν. διοικήσασα	δέ	τινα τῶν κατὰ τοὺς ἀγρούς,
[5, 8]	προσπτυξάμενός με πολλὰ κατεφίλει. ἐγὼ	δὲ	τὸ μὲν πρῶτον οὐκ ᾔδειν
[5, 9]	τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν. ἔπλει	δὲ	τὸ πλοῖον εἰς Σιδῶνα· καί
[5, 17]	ὁ ἔμπορος ἐκάλει Λάκαιναν. ἡ	δὲ	τὸν μὲν τῆς διοικήσεως, ἧς
[5, 16]	μέν, ἔφη, σοφίζῃ, φίλτατε· πᾶς	δὲ	τόπος τοῖς ἐρῶσι θάλαμος· οὐδὲν
[5, 13]	εἰσρέουσα τοῖς στέρνοις ἐγκάθηται· ἕλκουσα	δὲ	τοῦ ἐρωμένου τὸ εἴδωλον ἀεί,
[5, 13]	καὶ ἀναπλάττει τὴν μορφήν· ἡ	δὲ	τοῦ κάλλους ἀπορροὴ δι´ ἀφανῶν
[5, 11]	ἀνὴρ κατὰ θάλασ σαν· βούλεται	δὲ	τοῦτον ἔχειν δεσπότην, οὐ γὰρ
[5, 23]	παρῇ, τέρπει ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ	δὲ	τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν ἠθύμουν μέν,
[5, 13]	τὸ πρόσωπον ἐμπίπλησι φιλημάτων. ἦν	δὲ	τῷ ὄντι καλή, καὶ γάλακτι
[5, 22]	τὰς δεήσεις τὰς ἐμάς. μόλις	δὲ	τῷ χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη δὲ
[5, 17]	τὸ λοιπὸν οὕτως ἐκαθεύδομεν. ~Πέντε	δὲ	τῶν ἑξῆς ἡμερῶν διανύσαντες τὸν
[5, 23]	κόρρης πληγὴν θυμοῦ γέμουσαν· ἑλκύσας	δὲ	τῶν τριχῶν ῥάσσει πρὸς τοὔδαφος
[5, 5]	τῆς ὀργῆς ἡ Πρόκνη· τότε	δὲ	τῶν ὠδίνων ἐπελέληστο. οὕτως αἱ
[5, 6]	ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν. ὑπέρρει	δὲ	ὕδωρ κάτωθεν αὐτοῦ τοῦ ποιήματος·
[5, 22]	καὶ μάλα μόλις ἠνέσχετο. ~Τῇ	δὲ	ὑστεραίᾳ καλέσασα τὰς θεραπαινίδας, αἷς
[5, 14]	μόλις οὖν ἀφίησιν ἀνιωμένη· τῇ	δὲ	ὑστεραίᾳ συνέκειτο ἡμῖν εἰς τὸ
[5, 22]	τοῦτο γὰρ αὐτὴν καλεῖ. ἐγὼ	δέ,	φίλη, μηνῶν τεσσάρων ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
[5, 5]	μὲν ἔτι Πρόκνης ἀνήρ, ἀναστρέφει	δὲ	Φιλομήλας ἐραστής, καὶ κατὰ τὴν
[5, 23]	ἔκαμεν ὁ μὲν τύπτων, ἐγὼ	δὲ	φιλοσοφῶν, λέγω πρὸς αὐτὸν ἀναστάς·
[5, 13]	προοίμιον. ἐπείσθην καὶ ᾠχόμην. ~Ἡ	δὲ	ὡς εἶδέ με, ἀναθοροῦσα περιβάλλει
[5, 7]	ὠθεῖ κατὰ τῆς θαλάσσης. ἐγὼ	δὲ	ὡς εἶδον, ἀνέκραγον οἰμώξας καὶ
[5, 7]	τὴν κόρην πάντες ὥρμησαν. ἐγὼ	δὲ	ὡς εἶδον φερομένην μου τὴν
[5, 5]	ἀνήρ· Πρόκνη Τηρέως γυνή. βαρβάροις	δέ,	ὡς ἔοικεν, οὐχ ἱκανὴ πρὸς
[5, 26]	ταύτης ἐμόν ἐστι πῦρ. ἄκουσον	δὲ	ὡς καὶ τἆλλα μοι μέλει
[5, 23]	προσπίπτων κατακόπτει με πληγαῖς. ἐγὼ	δὲ	ὥσπερ ἐν μυστηρίῳ μηδὲν ᾔδειν〉
[5, 11]	δι´ αὐτὸν γὰρ τέσσαρας μῆνας	ἐνθάδε	διέτριψεν, ἀκολουθῆσαι δεομένη. ὁ δὲ
[5, 10]	λέγει πρὸς αὐτὸν ὅτι σε	ἐνθάδε	ἐθεάσατο· κἀγὼ μαθών, ὡς εἶχον
[5, 18]	Λευκίππης τὰ γράμματα. ἐγέγραπτο δὲ	τάδε·	Λευκίππη Κλειτοφῶντι τῷ δεσπότῃ μου.
[5, 16]	τὰς ἐν ὕδατι ψυχὰς ἀνῃρημένας	μηδὲ	εἰς Ἅιδου καταβαίνειν ὅλως, ἀλλ´
[5, 26]	μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι	μηδὲ	ψευδῶς ἀποθάνοι. μὴ ἀτιμάσῃς τὸν
[5, 13]	καὶ ᾠχόμην. ~Ἡ δὲ ὡς	εἶδέ	με, ἀναθοροῦσα περιβάλλει καὶ πᾶν
[5, 3]	τὴν δεξιὰν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἤρειδε	τοῦ Τηρέως, τῇ λαιᾷ τὰ
[5, 20]	ὅλη γὰρ ἡ πόλις οὐκ	οἶδε	τὸν γάμον; Ἀλλ´ οὐκ ἔγημα,
[5, 23]	ἐμοῦ πυθόμενος κατὰ τὴν ὁδόν,	ἔσπευδε	φθάσας καταλαβεῖν με. ἡ μὲν
[5, 25]	οὐ μὲν δὴ γεγηρακυίᾳ συνεκάθευδες,	οὐδὲ	ἀποστρεφομένῃ σου τὰς περιπλοκάς, ἀλλὰ
[5, 13]	ψυχὴν πᾶσαν ὁ ἔρως καταλαβὼν	οὐδὲ	αὐτῇ χώραν δίδωσι τῇ τροφῇ.
[5, 27]	Μελίτης ἀπαλλάττεσθαι ἔμελλον, καὶ ὅτι	οὐδὲ	γάμος ἔτι τὸ πραττόμενον ἦν,
[5, 10]	περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω δὲ	οὐδὲ	ὁ σὸς πατὴρ ἐκ τῆς
[5, 11]	δίδωσι νύμφην ἡ Τύχη, ἣν	οὐδὲ	ὁλόκληρόν μοι δέδωκε νεκράν; Οὐ
[5, 25]	ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ, καὶ	οὐδὲ	ὕβρις τὸν ἔρωτα παύει. ὦ
[5, 3]	σφίγγων ἐν χρῷ τὴν συμπλοκήν.	ὧδε	μὲν τὴν τοῦ πέπλου γραφὴν
[5, 14]	δὲ οὔ. ταῦτα μὲν οὖν	ἔπαιζε	σπουδῇ. ~Τῇ δὲ ἐπιούσῃ στελλόμεθα
[5, 18]	τὸ Βυζάντιον. ἐὰν δὲ ἀποτίσῃς,	νόμιζε	μισθόν μοι δεδωκέναι τῶν ὑπὲρ
[5, 26]	ἔρωτος εὑρὼν ἀτιμάζεις τὰ εὐεργετήματα.	νόμιζέ	σοι τὸν Ἔρωτα δι´ ἐμοῦ
[5, 23]	ὁ τῆς Μελίτης ἀνήρ, ὃν	ἐνόμιζε	τεθνηκέναι κατὰ θάλασσαν. τῶν γὰρ
[5, 20]	καὶ τὴν παροῦσαν τύχην. Παίζεις,	ὠγαθέ·	συγκαθεύδεις. Οἶδα μὲν ἄπιστα λέγων,
[5, 22]	ἄνθρωπον πρὸς αὐτήν. ὡς δὲ	ἦλθε,	Τὰ μὲν ἐμὰ ὅπως ἔσχεν,
[5, 25]	μου χρόνον κατεγέλα, ἡ δὲ	ἀπῆλθε	κοιμοῦσά μοι φίλτρον. ἐγὼ δὲ
[5, 5]	μηνύει καὶ πρὸς αὐτὴν ἃ	πέπονθε	τῇ κερκίδι λαλεῖ. ἡ Πρόκνη
[5, 1]	τὸν δῆμον ἐθεασάμην, ἐθαύμαζον εἰ	χωρήσειέ	τις αὐτὸν πόλις. τοιαύτη τις
[5, 1]	τὴν πόλιν ἀπεῖδον, ἠπίστουν εἰ	πληρώσειέ	τις δῆμος αὐτὴν ἀνδρῶν, εἰ
[5, 17]	τις, ὄνομα Καλλισθένης, ταύτην μοι	πέπρακε,	φάσκων ἐωνῆσθαι μὲν αὐτὴν ἀπὸ
[5, 10]	οὕτως ἡ Τύχη τὰ πράγματα	ἔθηκε·	καὶ γὰρ οὐδὲν ἂν τούτων
[5, 17]	πόθεν, καὶ τίς σοι τοῦτον	περιέθηκε	τὸν σίδηρον· κέκραγε γάρ σου
[5, 11]	πλοῦτος πολὺς καὶ ἡλικία νέα.	τέθνηκε	δὲ αὐτῆς προσφάτως ὁ ἀνὴρ
[5, 21]	φρίκην μοι ὑποδραμεῖν. ἡ δὲ	συνῆκε	μὲν ὅτι κατὰ τῆς ὑποσχέσεως
[5, 5]	ἡ γὰρ Φιλομήλας τέχνη σιωπῶσαν	εὕρηκε	φωνήν. ὑφαίνει γὰρ πέπλον ἄγγελον
[5, 1]	ἐκράτει τὴν θέαν τὰ ὁρώμενα,	εἷλκε	τὰ προσδοκώμενα. περιάγων οὖν ἐμαυτὸν
[5, 11]	Τύχη, ἣν οὐδὲ ὁλόκληρόν μοι	δέδωκε	νεκράν; Οὐ θρήνων νῦν καιρός,
[5, 27]	ὡς οὖν με ἔλυσε καὶ	περιέβαλε	κλαίουσα, ἔπαθόν τι ἀνθρώπινον καὶ
[5, 13]	ᾠχόμην. ~Ἡ δὲ ὡς εἶδέ	με,	ἀναθοροῦσα περιβάλλει καὶ πᾶν μου
[5, 21]	Τί ταῦτα ποιεῖς; μέχρι τίνος	με	ἀπολλύεις; ἰδοὺ καὶ τὴν θάλασσαν
[5, 24]	γὰρ μή τινα τῶν πρός	με	αὐτῆς γραμμάτων ἦν. ὡς δὲ
[5, 16]	Ἀφροδίτης μυστήρια. ~Κἀγὼ εἶπον· Μή	με	βιάσῃ λῦσαι θεσμὸν ὁσίας νεκρῶν.
[5, 15]	ἀπειλήφαμεν· ἐντεῦθεν ἡ προθεσμία. τί	με	δεῖ νῦν εἰς Ἔφεσον περιμένειν;
[5, 26]	νεκροί. ὦ θάλασσα, πλέουσαν μέν	με	διέσωσας, σώσασα δὲ μᾶλλον ἀπολώλεκας,
[5, 12]	τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε	με,	εἶπον, ὅποι θέλεις, εἰ καὶ
[5, 9]	νεύμασιν. οἱ δέ, εἴτε ἐλεήσαντές	με,	εἴτε καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοὺς
[5, 27]	σε τῷ πηδήματι. ὡς οὖν	με	ἔλυσε καὶ περιέβαλε κλαίουσα, ἔπαθόν
[5, 9]	μὲν ἐλαβόμην, οἱ δὲ ἐφείλκυσάν	με	ἐξ αὐτῶν τῶν τοῦ θανάτου
[5, 20]	τί γράφω, λέγε· σφόδρα γάρ	με	ἐξέπληξε τὸ συμβάν, ὥστε ἀπόρως
[5, 17]	ἀνεζωσμένη ἄθλιον πάνυ, καί, Ἐλέησόν	με,	ἔφη, δέσποινα, γυνὴ γυναῖκα, ἐλευθέραν
[5, 23]	τὴν ὁδόν, ἔσπευδε φθάσας καταλαβεῖν	με.	ἡ μὲν δὴ Μελίτη ἀνέθορεν
[5, 14]	γάμοις οἱ παρόντες, νεύσασα πρός	με	ἡσυχῇ, Καινόν, εἶπεν, ἐγὼ μόνη
[5, 23]	δεσμὰ καὶ πέδας. δεσμεύουσιν οὖν	με	καὶ ἄγουσιν εἴς τι δωμάτιον.
[5, 23]	μοιχὸς οὗτος, ἐμπηδᾷ καὶ ῥαπίζει	με	κατὰ κόρρης πληγὴν θυμοῦ γέμουσαν·
[5, 15]	τῷ δὲ Κλεινίᾳ ἐδόκει μή	με	καταλιπεῖν, ἀλλὰ μέχρις Ἐφέσου συμπλεύσαντα
[5, 18]	ὀρέγει. λαβὼν δέ, πρὶν ἀναγνῶναί	με,	κατεπλάγην εὐθύς· ἐγνώρισα γὰρ Λευκίππης
[5, 15]	τοῦ σκάφους περιπεφραγμένη. περιβαλοῦσα οὖν	με	κατεφίλει καὶ ἀπῄτει τὸν γάμον,
[5, 14]	δὲ γενομένης ἡ μὲν ἐπεχείρει	με	κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ δὲ
[5, 25]	τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ εἰσέρχεται πρός	με	λαθοῦσα τοὺς ἄλλους, θεράποντας δύο
[5, 25]	πλέον. οἶδα ὅτι ὁ ἀνήρ	με	μισεῖ καὶ μοιχείαν κατέγνωκεν ἐπὶ
[5, 17]	ἀποτίσω τὰς δισχιλίας· τοσούτου γάρ	με	ὁ Σωσθένης ἀπὸ τῶν λῃστῶν
[5, 13]	ὁλοκλήρου τροφῆς, πάντα δὲ ἔβλεπέ	με.	οὐδὲν γὰρ ἡδὺ τοῖς ἐρῶσι
[5, 23]	εἶ, ὦ ἄνθρωπε, καὶ τί	με	οὕτως ᾐκίσω; ὁ δὲ ἔτι
[5, 7]	ἵεμαι διὰ τῶν ξιφῶν· καί	με	παίει τις κατὰ τοῦ μηροῦ
[5, 8]	ἄκων τὸ τραῦμα, τοῦ Μενελάου	με	παρηγοροῦντος, διεκαρτέρησα ζῶν. καὶ ἤδη
[5, 20]	προκαταγινώσκουσά μου, μαθήσῃ τὴν σήν	με	παρθενίαν μεμιμημένον, εἴ τις ἔστι
[5, 23]	πρὸς τοὔδαφος καὶ προσπίπτων κατακόπτει	με	πληγαῖς. ἐγὼ δὲ ὥσπερ ἐν
[5, 8]	ἐπιστρέφει καὶ οὐδὲν εἰπὼν προσπτυξάμενός	με	πολλὰ κατεφίλει. ἐγὼ δὲ τὸ
[5, 17]	δὲ καὶ πληγαῖς ὡς κατέξανέ	με	πολλαῖς. καὶ ἅμα διανοίξασα τὸν
[5, 13]	ὄψεως; καὶ ἅμα λέγουσα κατεφίλησέ	με,	προσιέμενον οὐκ ἀηδῶς τὰ φιλήματα·
[5, 20]	ἔφην, ὅτι καὶ ἔγημα; ἀπολώλεκάς	με.	Τῆς εὐηθείας· ὅλη γὰρ ἡ
[5, 17]	ταύτην τὴν τύχην ἱκετηρίαν. ἀπόλυσόν	με	τῆς καθεστώσης συμφορᾶς· πάρασχε δέ
[5, 21]	γὰρ τὴν Μελίτην οὐκ ἀνήσουσάν	με	τῆς νυκτὸς τὸ μὴ οὐ
[5, 21]	κεφαλὴν οὕτως ἐλεεινῶς, ὥστε συμπαθεῖν	μέ	τι τὴν ψυχήν. οὐκ εἶχον
[5, 9]	τὸ πλοῖον εἰς Σιδῶνα· καί	μέ	τινες γνωρίσαντες ἐθεράπευσαν. ~Δύο δὲ
[5, 5]	~Ἡ δὲ Λευκίππη λέγει πρός	με	(φιλόμυθον γάρ πως τὸν τῶν
[5, 20]	ἐν ἀνδράσι παρθενία· εἰ δέ	με	χωρὶς ἀπολογίας ἤδη μεμίσηκας, ὄμνυμί
[5, 9]	τοὐπίσω δίκην μηχανῆς ἀπεκρούετο καί	με	ὥσπερ ἀπὸ σφενδόνης ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν
[5, 23]	ὡς εἶχεν ὤθει μάλα ἐρρωμένως,	ἐμὲ	δὲ ἰδὼν καὶ εἰπών· Ὁ
[5, 19]	Δίκαια ἐγκαλεῖς, φιλτάτη. πάντα δι´	ἐμὲ	ἔπαθες· πολλῶν σοι γέγονα κακῶν
[5, 9]	πνεῦμα αὐτοὺς κατήγαγεν, ἔρχονται κατ´	ἐμέ,	καί τις τῶν ναυτῶν πέμπει
[5, 22]	ἐστιν ἢ τοῖς λίθοις. ἀλλ´	ἐμὲ	παρευδοκιμεῖ τις νεκρά· οὔτε γὰρ
[5, 25]	εὐνοῦχε καὶ ἀνδρόγυνε καὶ κάλλους	βάσκανε,	ἐπαρῶμαί σοι δικαιοτάτην ἀράν· οὕτως
[5, 17]	ὁρᾷς δὲ καὶ πληγαῖς ὡς	κατέξανέ	με πολλαῖς. καὶ ἅμα διανοίξασα
[5, 24]	ὠργίζετο τοῖς γράμμασιν, ὁ ἔρως	ἐμάραινε	τὴν ὀργήν, ἐξῆπτε τὸν ἔρωτα
[5, 25]	ὅτι καὶ καλῇ. εὐνοῦχε καὶ	ἀνδρόγυνε	καὶ κάλλους βάσκανε, ἐπαρῶμαί σοι
[5, 5]	διώκει δὲ ὁ Τηρεύς. οὕτως	ἐφύλαξε	τὸ μῖσος καὶ μέχρι τῶν
[5, 20]	γράφω, λέγε· σφόδρα γάρ με	ἐξέπληξε	τὸ συμβάν, ὥστε ἀπόρως ἔχω.
[5, 3]	τὴν δεῖξιν ἐνενεύκει καὶ δριμὺ	ἔβλεπε	καὶ ὠργίζετο τῇ γραφῇ· Θρᾲξ
[5, 13]	τυχεῖν ὁλοκλήρου τροφῆς, πάντα δὲ	ἔβλεπέ	με. οὐδὲν γὰρ ἡδὺ τοῖς
[5, 23]	ἔτυχον. ἅμα οὖν ὁ οἰκέτης	εἶπε	καὶ ὁ Θέρσανδρος κατὰ πόδας
[5, 23]	ἀναστάς· Τίς ποτε εἶ, ὦ	ἄνθρωπε,	καὶ τί με οὕτως ᾐκίσω;
[5, 25]	τῆς ἡδονῆς οὐδαμοῦ. ἄπιστε καὶ	βάρβαρε,	ἐτόλμησας οὕτως ἐρῶσαν γυναῖκα κατατῆξαι,
[5, 25]	ὄμματα δακρύοντα; ὦ καὶ λῃστῶν	ἀγριώτερε·	δάκρυα γὰρ καὶ λῃστὴς αἰσχύνεται.
[5, 12]	δὲ ὁ θεὸς τοὺς ἀλαζόνας.	φέρε	πείσθητι τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι
[5, 7]	προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ Τύχη,	φέρε	σου καταφιλήσω τὴν σφαγήν. ~Ταῦτα
[5, 27]	τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τῇ καρδίᾳ	προσέφερε	καὶ εἶπεν· Ὁρᾷς πῶς πηδᾷ
[5, 20]	διὰ ταχέων. ἄρχομαι δὴ γράφειν·	Χαῖρέ	μοι, ὦ δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ
[5, 26]	τόπον τῆς εὑρέσεως ἐτίμησε, βωμὸν	ἤγειρε,	θυσίαν προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε τὴν γῆν·
[5, 7]	ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὀπίσω τὼ	χεῖρε	δεδεμένην τὴν κόρην· καί τις
[5, 20]	τὰ γράμματα. ~Οἴμοι, πῶς ἀπολογήσομαι,	Σάτυρε;	ἔφην· ἑαλώκαμεν. Λευκίππη κατέγνωκεν ἡμῶν·
[5, 20]	οὐκ ἔγημα, μὰ τὸν Ἡρακλέα,	Σάτυρε,	καὶ τὴν παροῦσαν τύχην. Παίζεις,
[5, 25]	ἐπαρῶμαί σοι δικαιοτάτην ἀράν· οὕτως	σε	ἀμύναιτο ὁ Ἔρως εἰς τὰ
[5, 20]	νῦν, ὁ Σάτυρος ἔφη, ἀντιγράψαι	σε	δεῖ καὶ ἱλάσασθαι τὴν κόρην.
[5, 18]	τῷ δεσπότῃ μου. Τοῦτο γάρ	σε	δεῖ καλεῖν, ἐπεὶ καὶ τῆς
[5, 18]	οἶδας· ἀνάγκη δὲ νῦν ὑπομνῆσαί	σε.	διὰ σὲ τὴν μητέρα κατέλιπον
[5, 10]	καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ὅτι	σε	ἐνθάδε ἐθεάσατο· κἀγὼ μαθών, ὡς
[5, 25]	γὰρ καὶ λῃστὴς αἰσχύνεται. οὐδέν	σε	ἠρέθισεν εἰς Ἀφροδίτην κἂν μίαν,
[5, 20]	μεμίσηκας, ὄμνυμί σοι τοὺς σώσαντάς	σε	θεούς, ὡς ἐν βραχεῖ σοι
[5, 18]	ναυαγίαν καὶ λῃστῶν ἠνεσχόμην· διὰ	σὲ	ἱερεῖον γέγονα καὶ καθαρμὸς καὶ
[5, 18]	τις οὖν τῶν πεπονημένων διὰ	σὲ	κεῖται χάρις, δεήθητί σου τῆς
[5, 17]	ἔφη· Θάρρει, γύναι· τούτων γάρ	σε	λύσομεν εἴς τε τὴν οἰκείαν
[5, 26]	μὴ ἠράσθην ἐγώ, εἰ γάρ	σε	μὴ ἐνταῦθα ἤγαγον, ἦν ἂν
[5, 7]	σου τοῦ σώματος, ἀπολώλεκα δὲ	σέ.	οὐκ ἴση τῆς θαλάσσης πρὸς
[5, 25]	γὰρ τὸν ἄνδρα ἀπώλεσα διὰ	σέ,	οὔτε γὰρ ἂν ἔχοιμί σε
[5, 12]	καὶ ἔρως εἰ συνῆλθον ἐπὶ	σέ,	οὐχ ἕδρας ἔργον〉 οὐδ´ ἀναβολῆς·
[5, 20]	μὲν ἐν οἷς εὐτυχῶ, ὅτι	σὲ	παρὼν παροῦσαν ὡς ἀποδημοῦσαν ὁρῶ
[5, 18]	κατέλιπον καὶ πλάνην εἱλόμην· διὰ	σὲ	πέπονθα ναυαγίαν καὶ λῃστῶν ἠνεσχόμην·
[5, 18]	τῆς ἐμῆς. ὅσα μὲν διὰ	σὲ	πέπονθα, οἶδας· ἀνάγκη δὲ νῦν
[5, 18]	καὶ τέθνηκα ἤδη δεύτερον· διὰ	σὲ	πέπραμαι καὶ ἐδέθην σιδήρῳ καὶ
[5, 10]	νεώς, ὀγδόην ταύτην ἡμέραν πᾶσάν	σε	περιῆλθον ζητῶν τὴν πόλιν. πρὸς
[5, 25]	αὐτοῦ τὰ μυστήρια; οὐ κατέκλασέ	σε	ταῦτα τὰ ὄμματα δακρύοντα; ὦ
[5, 18]	δὲ νῦν ὑπομνῆσαί σε. διὰ	σὲ	τὴν μητέρα κατέλιπον καὶ πλάνην
[5, 25]	ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη	σε,	τὸ μὲν πρῶτον ἀτέλεστα ἐρασθεῖσα
[5, 25]	σέ, οὔτε γὰρ ἂν ἔχοιμί	σε	τοῦ λοιποῦ χρόνου κἂν μέχρι
[5, 27]	καὶ ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν ἱκετεύειν	σε	τῷ πηδήματι. ὡς οὖν με
[5, 22]	ἐμὰ ὅπως ἔσχεν, ἔφη, πρὸς	σὲ	φιλανθρωπίας, περισσὸν εἰδυίᾳ σοι λέγειν.
[5, 25]	ἐτίμησας αὐτοῦ τὰ μυστήρια; οὐ	κατέκλασέ	σε ταῦτα τὰ ὄμματα δακρύοντα;
[5, 26]	ὡς καὶ περὶ τούτου θαρρήσῃς,	ἐξεπήδησε	πρὸς ἑταῖρον αὑτοῦ, ἐξανιστάμενος ἐμοὶ
[5, 13]	σῆς ὄψεως; καὶ ἅμα λέγουσα	κατεφίλησέ	με, προσιέμενον οὐκ ἀηδῶς τὰ
[5, 26]	περιτυχὼν τὸν τόπον τῆς εὑρέσεως	ἐτίμησε,	βωμὸν ἤγειρε, θυσίαν προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε
[5, 17]	δοκεῖ τῇ Τύχῃ· καὶ ἅμα	ἐσιώπησε.	λέγει οὖν ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι,
[5, 9]	καί με ὥσπερ ἀπὸ σφενδόνης	ἐξερρίπισε.	τοὐντεῦθεν δὲ ἐνηχόμην τὸ ἐπίλοιπον
[5, 22]	τῶν δεόντων παραλιπεῖν αὐτῇ, ἄγειν	ἐκέλευσε	τὴν ἄνθρωπον πρὸς αὐτήν. ὡς
[5, 27]	τῷ πηδήματι. ὡς οὖν με	ἔλυσε	καὶ περιέβαλε κλαίουσα, ἔπαθόν τι
[5, 26]	ἐτίμησε, βωμὸν ἤγειρε, θυσίαν προσήνεγκεν,	ἐστεφάνωσε	τὴν γῆν· σὺ δὲ παρ´
[5, 14]	τῆς Ἴσιδος ἱερὸν ἀπαντῆσαι διαλεξομένοις	τε	ἀλλήλοις καὶ πιστωσομένοις ἐπὶ μάρτυρι
[5, 8]	ἦν, ἀνακραγὼν ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω	τε	αὐτὸν καὶ τὰς αὐτὰς ἀπεδίδουν
[5, 15]	οὐρὰν ἡμῶν ὁ ἄνεμος· ἑσπέρα	τε	ἦν, καὶ δειπνήσαντες ἐκείμεθα κοιμησόμενοι.
[5, 15]	ἐκείμεθα κοιμησόμενοι. ἰδία δὲ ἐμοί	τε	καὶ τῇ Μελίτῃ καλύβη τις
[5, 11]	Σάτυρος μετ´ αὐτοῦ, καὶ τόν	τε	Κλεινίαν περιπτύσσονται καὶ μανθάνουσι παρ´
[5, 14]	θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ ἡμῖν ὅ	τε	Μενέλαος καὶ ὁ Κλεινίας· καὶ
[5, 22]	τὸν ἄνθρωπον ἀποκλίνειν γυναῖκα πρός	τε	τὴν μαγεύουσαν οὕτως ἔχειν, ὡς
[5, 7]	οἱ παρόντες κατέσχον, ἐδεόμην ἐπισχεῖν	τε	τὴν ναῦν καί τινα ἁλέσθαι
[5, 17]	τούτων γάρ σε λύσομεν εἴς	τε	τὴν οἰκείαν προῖκα ἀποπέμψομεν. τὸν
[5, 4]	οὐκ ἀγαθὰ δύο σύμβολα, τό	τε	τοῦ ὄρνιθος καθ´ ἡμῶν πτερὸν
[5, 10]	τὴν πόλιν ἥκομεν, καὶ δέομαί	τε	τῶν ἐν τῷ πλοίῳ Σιδωνίων
[5, 3]	ἐπιβουλήν, λῃστῶν ὁμοτέχνων ὄχλον〉 συγκροτήσας,	ἅτε	θαλάσσιος ὢν ἄνθρωπος, καὶ συνθέμενος
[5, 10]	ἐπολυπραγμόνει δὲ παντὶ σθένει, ποῖ	κεχωρήκατε·	καὶ ὡς ὀλίγον πρὸ τούτων
[5, 26]	τί σοι προπετῶς ἐθρασυνάμην, σύγγνωθι,	φίλτατε·	ἔρως ἀτυχῶν καὶ μαίνεται. ἀσχημονοῦσα
[5, 26]	μεταβαλοῦσα· Ἃ μὲν εἶπον, ὦ	φίλτατε,	θυμὸς ἔλεγε καὶ λύπη· ἃ
[5, 16]	μένοντα; Σὺ μέν, ἔφη, σοφίζῃ,	φίλτατε·	πᾶς δὲ τόπος τοῖς ἐρῶσι
[5, 15]	μὴ θέλοντος. μυηθῶμεν οὖν, ὦ	φίλτατε,	τὰ τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια. ~Κἀγὼ
[5, 22]	τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς ὧν ἂν	ἐρασθῆτε	μαγεύειν οὕτως, ὥστε μὴ πρὸς
[5, 9]	ἐδεόμην τοῖς νεύμασιν. οἱ δέ,	εἴτε	ἐλεήσαντές με, εἴτε καὶ τὸ
[5, 9]	οἱ δέ, εἴτε ἐλεήσαντές με,	εἴτε	καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοὺς κατήγαγεν,
[5, 17]	καὶ τὸ λοιπὸν οὕτως ἐκαθεύδομεν.	~Πέντε	δὲ τῶν ἑξῆς ἡμερῶν διανύσαντες
[5, 10]	ἀπὸ τούτων ἐν ἡσυχίᾳ γένοιτο,	πέντε	μόνον ἡμερῶν μοι μεταξὺ γενομένων,
[5, 23]	λέγω πρὸς αὐτὸν ἀναστάς· Τίς	ποτε	εἶ, ὦ ἄνθρωπε, καὶ τί
[5, 17]	Μελίτη· Ὦ κακὴ κεφαλή, τίνα	ποτὲ	κἂν τῶν ἀχρειοτάτων οἰκετῶν τεθέασαι
[5, 2]	θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι ἡμῖν	ποτε	τὰ δεινά, εἰς τὴν καταγωγὴν
[5, 2]	ἀλλὰ ἄλλος ἀνέτελλεν ἥλιος κατακερματίζων·	τότε	γὰρ εἶδον πόλιν ἐρίζουσαν περὶ
[5, 5]	πρὸ τῆς ὀργῆς ἡ Πρόκνη·	τότε	δὲ τῶν ὠδίνων ἐπελέληστο. οὕτως
[5, 14]	διασχοῦσα εἶπεν· Αὕτη μοι τροφή.	~Τότε	μὲν οὖν ἐν τούτοις ἦμεν·
[5, 21]	εἰς μακρὰν ὧν θέλει τεύξεται.	τότε	μὲν οὖν καὶ μάλα μόλις
[5, 19]	εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς. καὶ	τότε	μὲν οὖν οὐδ´ ἂν ἄλλος
[5, 6]	μῖσος καὶ μέχρι τῶν πτερῶν.	~Τότε	μὲν οὖν οὕτως ἐξεφύγομεν τὴν
[5, 24]	ὁ ἔρως ἐμάραινε τὴν ὀργήν,	ἐξῆπτε	τὸν ἔρωτα ἡ ζηλοτυπία, καὶ
[5, 25]	τὸ δὲ τῆς ἡδονῆς οὐδαμοῦ.	ἄπιστε	καὶ βάρβαρε, ἐτόλμησας οὕτως ἐρῶσαν
[5, 11]	ἐξέμηνεν ἐπ´ αὐτῷ πάνυ καλήν,	ὥστε	ἂν ἰδὼν αὐτὴν εἴποις ἄγαλμα,
[5, 20]	γάρ με ἐξέπληξε τὸ συμβάν,	ὥστε	ἀπόρως ἔχω. Οὔκ εἰμί σου
[5, 13]	βαθεῖα καὶ κατάχρυσος τῇ χροιᾷ,	ὥστε	ἔδοξα οὐκ ἀηδῶς ἰδεῖν τὴν
[5, 22]	ὧν ἂν ἐρασθῆτε μαγεύειν οὕτως,	ὥστε	μὴ πρὸς ἑτέραν ἔτι τὸν
[5, 21]	στέρνοις τὴν κεφαλὴν οὕτως ἐλεεινῶς,	ὥστε	συμπαθεῖν μέ τι τὴν ψυχήν.
[5, 27]	ἤθελεν, οὔτε στρωμνῆς ἡμῶν δεηθέντων	οὔτε	ἄλλου τινὸς τῶν εἰς παρασκευὴν
[5, 25]	τὸν ἄνδρα ἀπώλεσα διὰ σέ,	οὔτε	γὰρ ἂν ἔχοιμί σε τοῦ
[5, 22]	ἀλλ´ ἐμὲ παρευδοκιμεῖ τις νεκρά·	οὔτε	γὰρ ἐσθίων οὔτε κοιμώμενος ἐπιλαθέσθαι
[5, 3]	ἐπὶ τὴν τράπεζαν· ἡ δὲ	οὔτε	ἕστηκεν οὔτε πέπτωκεν, ἀλλ´ ἐδείκνυε
[5, 22]	τις νεκρά· οὔτε γὰρ ἐσθίων	οὔτε	κοιμώμενος ἐπιλαθέσθαι δύναται τοῦ Λευκίππης
[5, 3]	τράπεζαν· ἡ δὲ οὔτε ἕστηκεν	οὔτε	πέπτωκεν, ἀλλ´ ἐδείκνυε γραφὴν μέλλοντος
[5, 27]	ἐγένετο ὅσα ὁ Ἔρως ἤθελεν,	οὔτε	στρωμνῆς ἡμῶν δεηθέντων οὔτε ἄλλου
[5, 27]	γὰρ ὁ Ἔρως καὶ λόγους)	ἔλυε	τὰ δεσμὰ καὶ τὰς χεῖρας
[5, 3]	οὔτε ἕστηκεν οὔτε πέπτωκεν, ἀλλ´	ἐδείκνυε	γραφὴν μέλλοντος πτώματος. ~Λέγει οὖν
[5, 3]	τῷ πέπλῳ τὸν δάκτυλον καὶ	ἐδείκνυε	τῶν ὑφασμάτων τὰς γραφάς· ἡ
[5, 3]	τοὺς μαζοὺς ἔκλειεν. ἐν〉 ἀγκάλαις	εἶχε	τὴν Φιλομήλαν ὁ Τηρεύς, ἕλκων
[5, 3]	ἥτις ὑπῃνίττετο προσόμοιον· Φιλομήλας γὰρ	εἶχε	φθορὰν καὶ τὴν βίαν Τηρέως
[5, 17]	ἀπόλυσόν με τῆς καθεστώσης συμφορᾶς·	πάρασχε	δέ μοι τὴν ἀσφάλειαν, ἔστ´
[5, 22]	ἐμοὶ τοῦτο, ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ	πάρασχε	φάρμακον. τὸν νεανίσκον εἶδες τὸν
[5, 19]	εἶπεν ὁ Σάτυρος· ἀλλ´ ἐνεὸς	κάτασχε,	μὴ πάντας ἀπολέσῃς, ἕως περὶ
[5, 8]	φιλημάτων σκοπός· ἐπεὶ δὲ μικρὸν	διέσχε	καὶ τὸ πρόσωπον εἶδον, Κλεινίας
[5, 25]	ἂν ἄλλος ὅτι καὶ καλῇ.	εὐνοῦχε	καὶ ἀνδρόγυνε καὶ κάλλους βάσκανε,
[5, 25]	~Ἦν δὲ πρὸς ἑσπέραν, καὶ	ἔτυχε	Θέρσανδρος ἐκ τῆς πρώτης ὀργῆς
[5, 10]	τῆς Λευκίππης πατρὸς γράμματα, ἅπερ	ἔτυχε	μετὰ μίαν ἡμέραν τῆς ἡμετέρας
[5, 24]	καὶ τοῖς λοιποῖς τῶν γεγραμμένων	ἐνέτυχε,	πᾶσαν μαθοῦσα τὴν ἀλήθειαν ἐμεμέριστο

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/06/2006