Livre, Chapitre
[5, 3]	τὸ δὲ λοιπὸν τῆς εἰκόνος,	αἱ	γυναῖκες ἐν κανῷ τὰ λείψανα
[5, 5]	αἱ ὄρνιθες αὗται; καὶ τίνες	αἱ	γυναῖκες; καὶ τίς ὁ ἀναιδὴς
[5, 5]	ἐδείπνησεν ὁ Τηρεὺς δεῖπνον Ἐρινύων·	αἱ	δὲ ἐν κανῷ τὰ λείψανα
[5, 5]	πάντες ὄρνιθες. ἔποψ ὁ ἀνήρ·	αἱ	δύο γυναῖκες, Φιλομήλα χελιδών, καὶ
[5, 25]	ἧς μόνον τὴν λοιδορίαν κεκέρδακα.	αἱ	μὲν γὰρ ἄλλαι γυναῖκες μισθὸν
[5, 15]	αἱ τύχαι· ἄπιστοι τῶν ἀνέμων	αἱ	μεταβολαί. πίστευσόν μοι, Κλειτοφῶν, καίομαι·
[5, 5]	εἰκόνος ὁ μῦθος; καὶ τίνες	αἱ	ὄρνιθες αὗται; καὶ τίνες αἱ
[5, 5]	δὲ τῶν ὠδίνων ἐπελέληστο. οὕτως	αἱ	τῆς ζηλοτυπίας ὠδῖνες νικῶσι καὶ
[5, 15]	Ἔφεσον περιμένειν; ἄδηλοι τῆς θαλάσσης	αἱ	τύχαι· ἄπιστοι τῶν ἀνέμων αἱ
[5, 26]	ἠδυνάμην· ἐπὶ τοῦτο τὸ πρόσωπον	πληγαὶ	κατηνέχθησαν, ὦ θεοί· δοκῶ, τυφλὸς
[5, 5]	καθ´ ὑπερβολὴν ζητεῖ τὸν ἄνδρα.	ὀργαὶ	δὲ δύο, καὶ δύο γυναῖκες
[5, 26]	εἰσίν, ὦ Κλειτοφῶν, καὶ Τύχης	δωρεαί.	ἤδη τις θησαυρῷ περιτυχὼν τὸν
[5, 5]	ἀκούει παρὰ τοῦ πέπλου καὶ	ἀμύνασθαι	καθ´ ὑπερβολὴν ζητεῖ τὸν ἄνδρα.
[5, 23]	δέ τι κακὸν εἶναι ἐδεδοίκειν	ἀμύνασθαι,	καίτοι δυνάμενος. ἐπεὶ δὲ ἔκαμεν
[5, 20]	ἔφη, ἀντιγράψαι σε δεῖ καὶ	ἱλάσασθαι	τὴν κόρην. κἀγὼ γὰρ αὐτῇ
[5, 14]	ἀγαπήσειν ἀδόλως, ἡ δὲ ἄνδρα	ποιήσασθαι	καὶ πάντων ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει
[5, 5]	οὖν γίνεται τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ	χρήσασθαι	τῇ φύσει Πρόκνης ἡ φιλοστοργία·
[5, 18]	μεταξὺ σημαίνει νεύσας ὁ Σάτυρος	προανίστασθαι,	καὶ ἦν τὸ πρόσωπον ἐσπουδακώς.
[5, 21]	αὐτὸς ἐπείγεσθαί σου τὴν σπουδὴν	ἀμείψασθαι.	ἀλλ´ οὐκ οἶδα, ἔφην, τί
[5, 21]	ἦ μὴν σφόδρα καὶ αὐτὸς	ἐπείγεσθαί	σου τὴν σπουδὴν ἀμείψασθαι. ἀλλ´
[5, 11]	σοι, ἔφη, καὶ τὰ παρόντα	θέσθαι	καλῶς καὶ ἐλεῆσαι ψυχὴν ἐπὶ
[5, 22]	οὔτε γὰρ ἐσθίων οὔτε κοιμώμενος	ἐπιλαθέσθαι	δύναται τοῦ Λευκίππης ὀνόματος· τοῦτο
[5, 7]	τε τὴν ναῦν καί τινα	ἁλέσθαι	κατὰ τῆς θαλάσσης, εἴ πως
[5, 16]	θαλάσσης φερόμενος; θάλαμον ἡμῖν θέλεις	γενέσθαι	μὴ μένοντα; Σὺ μέν, ἔφη,
[5, 21]	τῆς νυκτὸς τὸ μὴ οὐ	γενέσθαι	τοὺς γάμους ἡμῖν· ἐμοὶ δὲ
[5, 8]	τὸ πολὺ τοῦ πένθους ἤρχετο	μαραίνεσθαι.	χρόνος γὰρ λύπης φάρμακον καὶ
[5, 4]	ἀπηλλάττετο, φήσας αὔριον ἐφ´ ἡμᾶς	ἀφίξεσθαι.	~Ἡ δὲ Λευκίππη λέγει πρός
[5, 26]	ἕωθεν δὲ καὶ τὴν Λευκίππην	παρέσεσθαι	προσδόκα· διανυκτερεύσειν γὰρ ἔλεγεν εἰς
[5, 11]	παθὼν ὑπερηφανεῖ, νομίζων αὐτῷ Λευκίππην	ἀναβιώσεσθαι.	~Καὶ ὁ Κλεινίας, Οὐκ ἀπὸ
[5, 27]	ὅτι μετὰ ταῦτα τῆς Μελίτης	ἀπαλλάττεσθαι	ἔμελλον, καὶ ὅτι οὐδὲ γάμος
[5, 14]	γάμοι, τὸ δὲ ἔργον συνέκειτο	ταμιεύεσθαι.	καί τι μέμνημαι καὶ γελοῖον
[5, 9]	πεπληρωμένου, περιβαλὼν τὰς χεῖρας ἐπεχείρουν	ἔχεσθαι	παρακρεμάμενος. ὀλίγον δὲ ἡμῶν ἐμπελαγισάντων
[5, 17]	Καλλισθένης, ταύτην μοι πέπρακε, φάσκων	ἐωνῆσθαι	μὲν αὐτὴν ἀπὸ λῃστῶν, εἶναι
[5, 12]	παρὰ μικρὸν τὴν ψυχὴν ἀφεῖναι,	δεῖσθαι	δὲ ἥκειν ὡς αὐτὴν δειπνήσοντα
[5, 23]	μοι κἀκείνη τὴν ἴσην σπουδὴν	ποιεῖσθαι	τοῦ ἀπελθεῖν δι´ αὐτὴν εἰς
[5, 13]	ἂν εἶπες τὸ πρόσωπον αὐτῆς	κεχρῖσθαι,	ῥόδον δὲ ἐμπεφυτεῦσθαι ταῖς παρειαῖς.
[5, 13]	πρόσωπον αὐτῆς κεχρῖσθαι, ῥόδον δὲ	ἐμπεφυτεῦσθαι	ταῖς παρειαῖς. ἐμάρμαιρεν αὐτῆς τὸ
[5, 22]	μηδὲν πρὸς τὴν ἄνθρωπόν μοι	πεπρᾶχθαι·	φήσασα δὲ ἀνερευνήσειν, εἰ συγχωρήσειεν
[5, 23]	καὶ πέδας. δεσμεύουσιν οὖν με	καὶ	ἄγουσιν εἴς τι δωμάτιον. ~Ἐν
[5, 9]	νεὼς ἐπὶ τὸ κέρας ᾖξα,	καὶ	ἄκρου λαβόμενος μόλις, ἀνδρῶν ἤδη
[5, 27]	περιέβαλε κλαίουσα, ἔπαθόν τι ἀνθρώπινον	καὶ	ἀληθῶς ἐφοβήθην τὸν Ἔρωτα, μή
[5, 2]	ἡμετέραις εὐχαῖς, ἀλλ´ ἔμενεν ἡμᾶς	καὶ	ἄλλο τῆς Τύχης γυμνάσιον. ~Ὁ
[5, 27]	γένηται μήνιμα ἐκ τοῦ θεοῦ,	καὶ	ἄλλως ὅτι Λευκίππην ἀπειλήφειν, καὶ
[5, 19]	μοι διὰ τῶν γραμμάτων ἐγκαλεῖ.	καὶ	ἅμα αὖθις ἐντυγχάνων τοῖς γράμμασιν,
[5, 15]	πάνυ χρηστὸς καὶ θεῶν ἄξιος,	καὶ	ἅμα δακρύων ἐμπεπλησμένος· καὶ ἡμῖν
[5, 17]	πληγαῖς ὡς κατέξανέ με πολλαῖς.	καὶ	ἅμα διανοίξασα τὸν χιτῶνα δείκνυσι
[5, 25]	εἰς τὰ σά. ταῦτα ἔλεγε,	καὶ	ἅμα ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ ἐσιώπων
[5, 17]	νῦν, ὡς δοκεῖ τῇ Τύχῃ·	καὶ	ἅμα ἐσιώπησε. λέγει οὖν ἡ
[5, 13]	οἶνος τιμιώτερος τῆς σῆς ὄψεως;	καὶ	ἅμα λέγουσα κατεφίλησέ με, προσιέμενον
[5, 21]	ὑγιείας χωρὶς οὐδέν ἐστιν Ἀφροδίτη.	καὶ	ἅμα λέγων ἀπέψων αὐτῆς τὰ
[5, 25]	τῶν ἐχθίστων κατ´ ἐμαυτῆς φάρμακον.	καὶ	ἅμα τὴν ἐπιστολὴν τῆς Λευκίππης
[5, 5]	βίαν ἀκούει παρὰ τοῦ πέπλου	καὶ	ἀμύνασθαι καθ´ ὑπερβολὴν ζητεῖ τὸν
[5, 1]	καὶ δήμου πρὸς πόλιν φιλονεικίαν	καὶ	ἀμφότερα νικῶντα· ἡ μὲν γὰρ
[5, 19]	ὡς ἐκείνην δι´ αὐτῶν βλέπων,	καὶ	ἀναγινώσκων καθ´ ἓν ἔλεγον· Δίκαια
[5, 3]	πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ τούτῳ	καὶ	ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν, Ὦ Ζεῦ,
[5, 13]	ἐναπομάττεται τῷ τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ	καὶ	ἀναπλάττει τὴν μορφήν· ἡ δὲ
[5, 25]	ἄλλος ὅτι καὶ καλῇ. εὐνοῦχε	καὶ	ἀνδρόγυνε καὶ κάλλους βάσκανε, ἐπαρῶμαί
[5, 15]	περιπεφραγμένη. περιβαλοῦσα οὖν με κατεφίλει	καὶ	ἀπῄτει τὸν γάμον, Νῦν μέν,
[5, 7]	ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς ἔξω τῆς νεὼς	καὶ	ἁρπάσαντες τὸ σῶμα ἀναφέρουσιν. ἐν
[5, 15]	Μενέλαος μέχρι τοῦ λιμένος ἐλθὼν	καὶ	ἀσπασάμενος, εὐτυχεστέρας εἰπὼν νῦν ἡμᾶς
[5, 16]	τοῦ πλοῦ τύχην, ὡς ἐσπούδακα	καὶ	αὐτός. ἀλλ´ εἰσὶ καὶ θαλάσσης
[5, 16]	καὶ Νηρεΐδων χορός· ἐνταῦθα γὰρ	καὶ	αὐτὸς Ἀμφιτρίτην γαμεῖ. λιγυρὸν δὲ
[5, 21]	πατρῴους θεούς, ἦ μὴν σφόδρα	καὶ	αὐτὸς ἐπείγεσθαί σου τὴν σπουδὴν
[5, 20]	σοφώτερος, ὁ Σάτυρος εἶπεν· ἀλλὰ	καὶ	αὐτός σοι ὁ Ἔρως ὑπαγορεύσει.
[5, 27]	Ἀφροδισίων. αὐτουργὸς γὰρ ὁ Ἔρως	καὶ	αὐτοσχέδιος σοφιστὴς καὶ πάντα τόπον
[5, 9]	ἐλπίδα σωτηρίας. ἤδη δὲ καμὼν	καὶ	ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ τύχῃ ναῦν
[5, 10]	ἂν ὄντες μάθωσι τὴν ἐγγύην,	καὶ	ἀφίξονται, εἴγε αὐτοῖς ἐξέσται φανερῶς
[5, 16]	μὴ καὶ οἰκειότερόν ἐστιν Ἔρωτι	καὶ	Ἀφροδισίοις μυστηρίοις; θυγάτηρ Ἀφροδίτη θαλάσσης.
[5, 13]	βλέμμα μαρμαρυγὴν Ἀφροδίσιον· κόμη πολλὴ	καὶ	βαθεῖα καὶ κατάχρυσος τῇ χροιᾷ,
[5, 25]	δὲ τῆς ἡδονῆς οὐδαμοῦ. ἄπιστε	καὶ	βάρβαρε, ἐτόλμησας οὕτως ἐρῶσαν γυναῖκα
[5, 26]	ἡμῖν πάρεστι. τετύπτησαι βλεπούσης μου,	καὶ	βοηθεῖν ἡ δυστυχὴς οὐκ ἠδυνάμην·
[5, 7]	τὴν κόρην ἔφευγον. θορύβου δὲ	καὶ	βοῆς οἷα ἐπὶ λῃσταῖς γενομένης,
[5, 13]	ἦν δὲ τῷ ὄντι καλή,	καὶ	γάλακτι μὲν ἂν εἶπες τὸ
[5, 26]	ἐλέησον· οὐκέτι δέομαι πολλῶν ἡμερῶν	καὶ	γάμου μακροῦ, ὃν ἡ δυστυχὴς
[5, 21]	οὐκ εἶχον δὲ ὅστις γένωμαι·	καὶ	γὰρ ἐδόκει μοι δίκαια ἐγκαλεῖν.
[5, 7]	γενομένας ἐφοβήθη καὶ πρύμναν ἐκρούετο·	καὶ	γὰρ οἱ πειραταὶ τοῦ φεύγειν
[5, 10]	ἡ Τύχη τὰ πράγματα ἔθηκε·	καὶ	γὰρ οὐδὲν ἂν τούτων ἐγεγόνει,
[5, 17]	ταῦτα ἠκούσαμεν, ἐγὼ μὲν συνεχύθην·	καὶ	γάρ τι ἐδόκει Λευκίππης ἔχειν·
[5, 25]	πάλιν· Οἴμοι δειλαία τῶν κακῶν·	καὶ	γὰρ τὸν ἄνδρα ἀπώλεσα διὰ
[5, 14]	συνέκειτο ταμιεύεσθαι. καί τι μέμνημαι	καὶ	γελοῖον παρὰ τὴν ἑστίασιν τῆς
[5, 7]	ὁρῶσιν οἱ λῃσταὶ ναῦν ἑτέραν,	καὶ	γνωρίσαντες ἐκάλουν πρὸς βοήθειαν· πορφυρεῖς
[5, 25]	Λευκίππης μοι προσέρριψεν. ἰδὼν οὖν	καὶ	γνωρίσας ἔφριξα καὶ ἔβλεπον εἰς
[5, 25]	ζεῦγος κατ´ ἐμοῦ γοήτων, ἀνδρὸς	καὶ	γυναικός. ὁ μὲν τοσοῦτόν μου
[5, 6]	Χαιρέας ἐπὶ τὸν πύργον ἄγει	καὶ	δείκνυσι τὴν κατασκευὴν κάτωθεν θαυμασίαν
[5, 15]	ὁ ἄνεμος· ἑσπέρα τε ἦν,	καὶ	δειπνήσαντες ἐκείμεθα κοιμησόμενοι. ἰδία δὲ
[5, 7]	γενόμενος. δείκνυμι δὴ τὸ τραῦμα	καὶ	δέομαι διῶξαι τοὺς λῃστάς. ὥρμει
[5, 21]	δὴ τῷ Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν	καὶ	δέομαι τὰ εἰκότα εἰπεῖν πρὸς
[5, 10]	ἡμέρας ἐπὶ τὴν πόλιν ἥκομεν,	καὶ	δέομαί τε τῶν ἐν τῷ
[5, 8]	ὅστις ἦν, ἀλλ´ εἱστήκειν ἐκπεπληγμένος	καὶ	δεχόμενος τὰς προσβολὰς τῶν ἀσπασμάτων,
[5, 1]	παράλογα, μεγέθους πρὸς κάλλος ἅμιλλαν	καὶ	δήμου πρὸς πόλιν φιλονεικίαν καὶ
[5, 3]	πολλοῦ τῆς Λευκίππης ἐλάνθανεν ἐρῶν	καὶ	διὰ τοῦτο μεμηνύκει τὸ φάρμακον,
[5, 11]	δεσπότην, οὐ γὰρ ἄνδρα ἐρῶ,	καὶ	δίδωσιν ἑαυτὴν καὶ πᾶσαν ἑαυτῆς
[5, 18]	σὲ πέπραμαι καὶ ἐδέθην σιδήρῳ	καὶ	δίκελλαν ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα γῆν
[5, 3]	Πρόκνη πρὸς τὴν δεῖξιν ἐνενεύκει	καὶ	δριμὺ ἔβλεπε καὶ ὠργίζετο τῇ
[5, 5]	τὸν ἄνδρα. ὀργαὶ δὲ δύο,	καὶ	δύο γυναῖκες εἰς ἓν πνέουσαι
[5, 7]	πείθεται καὶ ἵστησι τὴν ναῦν,	καὶ	δύο τῶν ναυτῶν ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς
[5, 3]	οἰκειότητος ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα δὲ	καὶ	ἑαυτῷ σώζων τὴν κόρην. εἰδὼς
[5, 25]	ἰδὼν οὖν καὶ γνωρίσας ἔφριξα	καὶ	ἔβλεπον εἰς γῆν ὡς ἐληλεγμένος.
[5, 18]	ὑπὲρ ἐμοῦ κατεβάλετο, πίστευσον ἡμῖν	καὶ	ἐγγύησαι πρὸς τὴν Μελίτην ὅτι
[5, 27]	πρὸς τὰς περιπλοκὰς οὐκ ἀντέλεγον·	καὶ	ἐγένετο ὅσα ὁ Ἔρως ἤθελεν,
[5, 20]	ἔγημας. Εἶπας γάρ, ἔφην, ὅτι	καὶ	ἔγημα; ἀπολώλεκάς με. Τῆς εὐηθείας·
[5, 5]	παιδίου καὶ πενθεῖ τὴν τροφὴν	καὶ	ἐγνώρισεν ὢν τοῦ δείπνου πατήρ·
[5, 18]	σὺ ὃ γέγονας ἄλλῃ γυναικί,	καὶ	ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι;
[5, 18]	ἤδη δεύτερον· διὰ σὲ πέπραμαι	καὶ	ἐδέθην σιδήρῳ καὶ δίκελλαν ἐβάστασα
[5, 3]	ἐπετίθει τῷ πέπλῳ τὸν δάκτυλον	καὶ	ἐδείκνυε τῶν ὑφασμάτων τὰς γραφάς·
[5, 5]	τὴν γλῶτταν τῆς Φιλομήλας φοβεῖται,	καὶ	ἕδνα τῶν γάμων αὐτῇ δίδωσι
[5, 1]	ἦν, ὁ δὲ πλείων ἔθνους.	καὶ	εἰ μὲν εἰς τὴν πόλιν
[5, 27]	ὀφθαλμοῖς καὶ τῇ καρδίᾳ προσέφερε	καὶ	εἶπεν· Ὁρᾷς πῶς πηδᾷ καὶ
[5, 23]	μάλα ἐρρωμένως, ἐμὲ δὲ ἰδὼν	καὶ	εἰπών· Ὁ μοιχὸς οὗτος, ἐμπηδᾷ
[5, 17]	λοῦσαι καὶ ἐσθῆτα ἀμφιάσαι καθαρὰν	καὶ	εἰς ἄστυ ἀγαγεῖν. διοικήσασα δέ
[5, 19]	ὡς δὲ εἰς τὰς μάστιγας	καὶ	εἰς τὰς βασάνους ἐγενόμην, ἃς
[5, 23]	τὸν ἀνδρῶνα ἀκούεται καὶ συνδρομή,	καὶ	εἰστρέχει τις τῶν θεραπόντων, ἀσθμαίνων
[5, 21]	Τάνταλος τὴν τροφήν. ταῦτα ἔλεγε	καὶ	ἔκλαεν, ἐπιθεῖσά μου τοῖς στέρνοις
[5, 21]	τὴν ὑπόκρισιν, ἡ δὲ ἐλιπάρει	καὶ	ἔλεγε· Τί ταῦτα ποιεῖς; μέχρι
[5, 11]	καὶ τὰ παρόντα θέσθαι καλῶς	καὶ	ἐλεῆσαι ψυχὴν ἐπὶ σοὶ φλεγομένην.
[5, 17]	σῶμα, χιτῶνα ἀνεζωσμένη ἄθλιον πάνυ,	καί,	Ἐλέησόν με, ἔφη, δέσποινα, γυνὴ
[5, 3]	τῆς κλίνης ὁ Τηρεὺς ἐγέγραπτο,	καὶ	ἕλκων τὸ ξίφος ἐπὶ τὰς
[5, 27]	πάλλει πυκνὸν παλμὸν ἀγωνίας γέμοντα	καὶ	ἐλπίδος, γένοιτο δὲ καὶ ἡδονῆς·
[5, 18]	δίκελλαν ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα γῆν	καὶ	ἐμαστιγώθην, ἵνα σὺ ὃ γέγονας
[5, 20]	παρθενίαν μεμιμημένον, εἴ τις ἔστι	καὶ	ἐν ἀνδράσι παρθενία· εἰ δέ
[5, 17]	τὸν σίδηρον· κέκραγε γάρ σου	καὶ	ἐν κακοῖς ἡ μορφὴ τὴν
[5, 15]	τὸ πῦρ ἰδίαν ὕλην ἔχει	καὶ	ἐν ταῖς περὶ τοὺς ἐραστὰς
[5, 1]	δὲ διὰ τοῦ πεδίου πολλὴ	καὶ	ἔνδημος ἀποδημία. ὀλίγους δὲ τῆς
[5, 17]	διεβαδίζομεν τοὺς ὀρχάτους τῶν φυτῶν,	καὶ	ἐξαίφνης προσπίπτει τοῖς γόνασιν ἡμῶν
[5, 4]	ἐξιοῦσιν ἐπὶ πρᾶξιν ἡμῖν συντύχωσι,	καὶ	ἐξομοιοῦν τὸ ἀποβησόμενον τῷ τῆς
[5, 27]	ἐλπίδος, γένοιτο δὲ καὶ ἡδονῆς·	καὶ	ἔοικεν ἱκετεύειν σε τῷ πηδήματι.
[5, 18]	κατὰ τὴν γαστέρα ἐπείγειν, διανίσταμαι.	καὶ	ἐπεὶ προῆλθον, λέγει μὲν οὐδέν,
[5, 17]	τέσσαρας. ἐπικαθίσαντες οὖν ὀχήματι ἐξήλθομεν.	καὶ	ἐπεὶ τάχιστα παρεγενόμεθα, διεβαδίζομεν τοὺς
[5, 3]	εἱστήκει κρατοῦσα θεράπαινα· Φιλομήλα παρειστήκει	καὶ	ἐπετίθει τῷ πέπλῳ τὸν δάκτυλον
[5, 22]	ᾤετο πίστιν ἕξειν· ὅθεν οἶμαι	καὶ	ἐπηγγείλατο. ἡ μὲν δὴ Μελίτη
[5, 5]	μαίνεται καὶ σπᾶται τὸ ξίφος	καὶ	ἐπὶ τὰς γυναῖκας τρέχει, ἃς
[5, 7]	μεγάλοι καὶ πολλοί, μαχαίρας ἐσπασμένοι,	καὶ	ἐπὶ τὴν κόρην πάντες ὥρμησαν.
[5, 25]	εἰπεῖν ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ	καὶ	ἐπὶ τῷ ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη
[5, 16]	τὸ ὕδωρ ἔχειν τὴν πλάνην,	καὶ	ἐπιστήσεται τάχα ἡμῖν συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον
[5, 5]	καταλέγειν ἄρχομαι· Ἀηδὼν καὶ χελιδὼν	καὶ	ἔποψ, πάντες ἄνθρωποι καὶ πάντες
[5, 12]	λέγειν. κάλλος γὰρ καὶ πλοῦτος	καὶ	ἔρως εἰ συνῆλθον ἐπὶ σέ,
[5, 24]	τὴν ψυχήν, αἰδοῖ καὶ ὀργῇ	καὶ	ἔρωτι καὶ ζηλοτυπίᾳ. ᾐσχύνετο τὸν
[5, 17]	δὲ παραδίδωσι θεραπαίναις, κελεύσασα λοῦσαι	καὶ	ἐσθῆτα ἀμφιάσαι καθαρὰν καὶ εἰς
[5, 18]	ἐδέθην σιδήρῳ καὶ δίκελλαν ἐβάστασα	καὶ	ἔσκαψα γῆν καὶ ἐμαστιγώθην, ἵνα
[5, 19]	Λευκίππη πάλιν ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη,	καὶ	ἔστιν ἣν εἶδες ἐν τοῖς
[5, 25]	ἔρως. ~Ἦν δὲ πρὸς ἑσπέραν,	καὶ	ἔτυχε Θέρσανδρος ἐκ τῆς πρώτης
[5, 7]	ἐξαίφνης περὶ τὰς θύρας ἦν·	καὶ	εὐθὺς εἰστρέχουσιν ἄνθρωποι μεγάλοι καὶ
[5, 21]	καὶ τὴν θάλασσαν διεπλεύσαμεν· ἰδοὺ	καὶ	Ἔφεσος, ἡ προθεσμία τῶν γάμων.
[5, 24]	αἰδοῖ καὶ ὀργῇ καὶ ἔρωτι	καὶ	ζηλοτυπίᾳ. ᾐσχύνετο τὸν ἄνδρα, ὠργίζετο
[5, 17]	πρώτη τῶν ἐκεῖ· θεραπεία πολλὴ	καὶ	ἡ ἄλλη παρασκευὴ πολυτελής. κελεύει
[5, 24]	τῶν τῆς ὀθόνης θυσάνων ἔχων.	καὶ	ἡ Μελίτη ἀναιρεῖται λαθοῦσα· ἐδεδίει
[5, 8]	Μενελάου με παρηγοροῦντος, διεκαρτέρησα ζῶν.	καὶ	ἤδη μοι γεγόνεσαν μῆνες ἕξ,
[5, 27]	γέμοντα καὶ ἐλπίδος, γένοιτο δὲ	καὶ	ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν ἱκετεύειν σε
[5, 11]	γένος, ὄνομα Μελίτην· πλοῦτος πολὺς	καὶ	ἡλικία νέα. τέθνηκε δὲ αὐτῆς
[5, 6]	ὑστεραίᾳ παρῆν ἕωθεν ὁ Χαιρέας·	καὶ	ἡμεῖς αἰδεσθέντες ἀντιλέγειν οὐκ εἴχομεν.
[5, 15]	ἄξιος, καὶ ἅμα δακρύων ἐμπεπλησμένος·	καὶ	ἡμῖν δὲ πᾶσι κατεφέρετο δάκρυα.
[5, 18]	σημαίνει νεύσας ὁ Σάτυρος προανίστασθαι,	καὶ	ἦν τὸ πρόσωπον ἐσπουδακώς. σκηψάμενος
[5, 16]	ἐσπούδακα καὶ αὐτός. ἀλλ´ εἰσὶ	καὶ	θαλάσσης νόμοι. πολλάκις ἤκουσα παρὰ
[5, 7]	τέθνηκας ἀληθῶς θάνατον διπλοῦν, γῇ	καὶ	θαλάττῃ διαιρούμενον· τὸ μὲν γὰρ
[5, 8]	καταφιλήσω τὴν σφαγήν. ~Ταῦτα καταθρηνήσας	καὶ	θάψας τὸ σῶμα πάλιν εἰς
[5, 10]	(Ξενοδάμας δὲ ὁ ἔμπορος ἦν	καὶ	Θεόφιλος ὁ τούτου πενθερός) μηδενὶ
[5, 8]	πάλιν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔρχομαι,	καὶ	θεραπευθεὶς ἄκων τὸ τραῦμα, τοῦ
[5, 15]	ἀπετράπετο αὖθις, νεανίσκος πάνυ χρηστὸς	καὶ	θεῶν ἄξιος, καὶ ἅμα δακρύων
[5, 2]	προσευξάμενοι δὴ τῷ μεγάλῳ θεῷ	καὶ	ἱκετεύσαντες στῆναι ἡμῖν ποτε τὰ
[5, 20]	Σάτυρος ἔφη, ἀντιγράψαι σε δεῖ	καὶ	ἱλάσασθαι τὴν κόρην. κἀγὼ γὰρ
[5, 20]	ἔργον ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό μοι, φιλτάτη,	καὶ	ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι δὴ τῷ
[5, 7]	σῶμα. καὶ ὁ στρατηγὸς πείθεται	καὶ	ἵστησι τὴν ναῦν, καὶ δύο
[5, 18]	ἠνεσχόμην· διὰ σὲ ἱερεῖον γέγονα	καὶ	καθαρμὸς καὶ τέθνηκα ἤδη δεύτερον·
[5, 23]	καὶ φωνὴν ἀφῆκα, ῥαπίζει πάλιν	καὶ	καλεῖ δεσμὰ καὶ πέδας. δεσμεύουσιν
[5, 25]	εἴποι δ´ ἂν ἄλλος ὅτι	καὶ	καλῇ. εὐνοῦχε καὶ ἀνδρόγυνε καὶ
[5, 25]	καὶ καλῇ. εὐνοῦχε καὶ ἀνδρόγυνε	καὶ	κάλλους βάσκανε, ἐπαρῶμαί σοι δικαιοτάτην
[5, 16]	μαντεύματα· ὑπὸ ζυγὸν ὁ θάλαμος,	καὶ	κάλω δεδεμένοι. ἀλλὰ καὶ πηδάλιον
[5, 2]	ἰσότητος τρυτάνη. ~Ἦν δέ πως	καὶ	κατὰ δαίμονα ἱερομηνία τοῦ μεγάλου
[5, 5]	ἀνήρ, ἀναστρέφει δὲ Φιλομήλας ἐραστής,	καὶ	κατὰ τὴν ὁδὸν ἄλλην αὑτῷ
[5, 10]	ἀλλὰ δύο ἄλλων ὕστερον ἡμερῶν,	καὶ	καταλαμβάνει πεμφθέντα παρὰ τοῦ τῆς
[5, 25]	θεράποντας δύο τοῦ δωματίου προκαθίσασα,	καὶ	καταλαμβάνει χαμαὶ καταβεβλημένον. παραστᾶσα οὖν
[5, 13]	Ἀφροδίσιον· κόμη πολλὴ καὶ βαθεῖα	καὶ	κατάχρυσος τῇ χροιᾷ, ὥστε ἔδοξα
[5, 5]	γάμων αὐτῇ δίδωσι μηκέτι λαλεῖν	καὶ	κείρει τῆς φωνῆς τὸ ἄνθος.
[5, 12]	με, εἶπον, ὅποι θέλεις, εἰ	καὶ	Κλεινίᾳ τοῦτο δοκεῖ· μόνον ὅπως
[5, 10]	ὁ Τύριος ἐξ Αἰγύπτου πεπλευκὼς	καὶ	λέγει πρὸς αὐτὸν ὅτι σε
[5, 23]	τις τῶν θεραπόντων, ἀσθμαίνων ἅμα	καὶ	λέγων· Θέρσανδρος ζῇ καὶ πάρεστιν.
[5, 25]	καὶ λῃστῶν ἀγριώτερε· δάκρυα γὰρ	καὶ	λῃστὴς αἰσχύνεται. οὐδέν σε ἠρέθισεν
[5, 25]	ταῦτα τὰ ὄμματα δακρύοντα; ὦ	καὶ	λῃστῶν ἀγριώτερε· δάκρυα γὰρ καὶ
[5, 18]	εἱλόμην· διὰ σὲ πέπονθα ναυαγίαν	καὶ	λῃστῶν ἠνεσχόμην· διὰ σὲ ἱερεῖον
[5, 27]	φιλοσοφήσασα (διδάσκει γὰρ ὁ Ἔρως	καὶ	λόγους) ἔλυε τὰ δεσμὰ καὶ
[5, 26]	εἶπον, ὦ φίλτατε, θυμὸς ἔλεγε	καὶ	λύπη· ἃ δὲ νῦν μέλλω
[5, 21]	τὸ συμπόσιον ἀπῄειν, ἡδονῆς ἅμα	καὶ	λύπης γεγεμισμένος. ᾔδειν γὰρ τὴν
[5, 26]	ἐθρασυνάμην, σύγγνωθι, φίλτατε· ἔρως ἀτυχῶν	καὶ	μαίνεται. ἀσχημονοῦσα οἶδα, ἀλλ´ οὐκ
[5, 21]	θέλει τεύξεται. τότε μὲν οὖν	καὶ	μάλα μόλις ἠνέσχετο. ~Τῇ δὲ
[5, 11]	καὶ τόν τε Κλεινίαν περιπτύσσονται	καὶ	μανθάνουσι παρ´ ἡμῶν τὰ πεπραγμένα.
[5, 7]	ἐνεγκὼν ἵεμαι διὰ τῶν ξιφῶν·	καί	με παίει τις κατὰ τοῦ
[5, 9]	δὲ τὸ πλοῖον εἰς Σιδῶνα·	καί	μέ τινες γνωρίσαντες ἐθεράπευσαν. ~Δύο
[5, 9]	εἰς τοὐπίσω δίκην μηχανῆς ἀπεκρούετο	καί	με ὥσπερ ἀπὸ σφενδόνης ἐξερρίπισε.
[5, 16]	καθαρὰν τὴν ἡδονήν. ταῦτα λέγων	καὶ	μειλισσόμενος τοῖς φιλήμασιν ἔπειθον, καὶ
[5, 20]	Λευκίππη κατέγνωκεν ἡμῶν· τάχα δὲ	καὶ	μεμισήμεθα. ἀλλὰ πῶς ἐσώθη, φράσον
[5, 25]	τὸ μὲν πρῶτον ἀτέλεστα ἐρασθεῖσα	καὶ	μετὰ πάσης ἀνοίας, ἣ καὶ
[5, 8]	καὶ τὰς αὐτὰς ἀπεδίδουν περιπλοκάς,	καὶ	μετὰ ταῦτα εἰς τὴν καταγωγὴν
[5, 5]	Τηρεύς. οὕτως ἐφύλαξε τὸ μῖσος	καὶ	μέχρι τῶν πτερῶν. ~Τότε μὲν
[5, 19]	ἕστηκας, ἔφην, ἐπὶ τηλικούτοις ἀγαθοῖς	καὶ	μέχρι τῶν ὤτων μόνον εὐφραίνεις,
[5, 12]	πρὸς τὴν Μελίτην εὐαγγέλια φέρων.	καὶ	μικρὸν αὖθις διαλιπὼν ἐπανέρχεται, λέγων
[5, 5]	τὸ δρᾶμα πλέκει ταῖς κρόκαις,	καὶ	μιμεῖται τὴν γλῶτταν ἡ χείρ,
[5, 25]	καὶ μετὰ πάσης ἀνοίας, ἣ	καὶ	μισουμένη τὸν μισοῦντα φιλῶ καὶ
[5, 11]	μὲν Σώστρατός μοι Λευκίππην ἐκδίδωσι	καί	μοι γάμος ἐκ μέσου πολέμου
[5, 25]	ὅτι ὁ ἀνήρ με μισεῖ	καὶ	μοιχείαν κατέγνωκεν ἐπὶ σοί, μοιχείαν
[5, 8]	τῆς ἡμέρας ψυχαγωγίᾳ νικώμενον καταψύχεται.	καί	μού τις κατόπιν βαδίζοντος ἐν
[5, 1]	τῆς πόλεως ἀστράπτον τὸ κάλλος	καί	μου τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐγέμισεν ἡδονῆς.
[5, 25]	ἀποστρεφομένῃ σου τὰς περιπλοκάς, ἀλλὰ	καὶ	νέᾳ καὶ φιλούσῃ, εἴποι δ´
[5, 26]	ἐμοῦ γὰρ πάντα καινά· ἀναβιοῦσι	καὶ	νεκροί. ὦ θάλασσα, πλέουσαν μέν
[5, 16]	κυβερνᾷ. νυμφοστολήσουσι δὲ ἡμᾶς Ποσειδῶν	καὶ	Νηρεΐδων χορός· ἐνταῦθα γὰρ καὶ
[5, 23]	ὡς περιετράπη τὸ σκάφος, σωθέντες	καὶ	νομίσαντες ἀπολωλέναι, τοῦτο ἀπαγγείλαντες ἔτυχον.
[5, 2]	ἦν καὶ ὁ ἥλιος κατεδύετο	καὶ	νὺξ ἦν οὐδαμοῦ, ἀλλὰ ἄλλος
[5, 26]	μηκέτι λυπῆται Κλειτοφῶν) νῦν δὲ	καὶ	ὁ ἄγριος Θέρσανδρος ἡμῖν πάρεστι.
[5, 2]	ἐθεασάμην. ἑσπέρα μὲν γὰρ ἦν	καὶ	ὁ ἥλιος κατεδύετο καὶ νὺξ
[5, 23]	ἅμα οὖν ὁ οἰκέτης εἶπε	καὶ	ὁ Θέρσανδρος κατὰ πόδας εἰστρέχει·
[5, 11]	ἐπὶ σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω δὴ	καὶ	ὁ Κλεινίας. ἡ Ἀφροδίτη μέγα
[5, 14]	δὲ ἡμῖν ὅ τε Μενέλαος	καὶ	ὁ Κλεινίας· καὶ ὠμνύομεν, ἐγὼ
[5, 12]	ὑπερηφανεῖ, νομίζων αὐτῷ Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι.	~Καὶ	ὁ Κλεινίας, Οὐκ ἀπὸ τρόπου
[5, 8]	τὴν καταγωγὴν ἀνήλθομεν τὴν ἐμήν.	καὶ	ὁ μὲν τὰ αὑτοῦ μοι
[5, 15]	καὶ τὸ πνεῦμα ἐκάλει ἡμᾶς.	καὶ	ὁ Μενέλαος μέχρι τοῦ λιμένος
[5, 11]	μανθάνουσι παρ´ ἡμῶν τὰ πεπραγμένα.	καὶ	ὁ Σάτυρος, Ἀλλ´ ἔστι σοι,
[5, 11]	τούτῳ δὴ ὁ Μενέλαος ὑπεισέρχεται	καὶ	ὁ Σάτυρος μετ´ αὐτοῦ, καὶ
[5, 7]	λάβοιμι τῆς κόρης τὸ σῶμα.	καὶ	ὁ στρατηγὸς πείθεται καὶ ἵστησι
[5, 5]	τρέχει, ἃς δέχεται ὁ ἀήρ.	καὶ	ὁ Τηρεὺς αὐταῖς συναναβαίνει καὶ
[5, 25]	καὶ μισουμένη τὸν μισοῦντα φιλῶ	καὶ	ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ, καὶ
[5, 16]	θεῷ. ἐν θαλάσσῃ δὲ μὴ	καὶ	οἰκειότερόν ἐστιν Ἔρωτι καὶ Ἀφροδισίοις
[5, 14]	Καινόν, εἶπεν, ἐγὼ μόνη πέπονθα	καὶ	οἷον ἐπὶ τοῖς ἀφανέσι ποιοῦσι
[5, 18]	τῶν ὑπὲρ σοῦ πόνων. ἔρρωσο,	καὶ	ὄναιο τῶν καινῶν γάμων. ἐγὼ
[5, 14]	δεῖπνον οὖν ἡμῖν ηὐτρεπίζετο πολυτελές·	καὶ	ὄνομα μὲν ἦν τῷ δείπνῳ
[5, 24]	πολλοῖς ἅμα τὴν ψυχήν, αἰδοῖ	καὶ	ὀργῇ καὶ ἔρωτι καὶ ζηλοτυπίᾳ.
[5, 21]	λέγων ἀπέψων αὐτῆς τὰ δάκρυα	καὶ	ὅρκοις ἑτέροις ἐπιστούμην, ὡς οὐκ
[5, 5]	καὶ ὁ Τηρεὺς αὐταῖς συναναβαίνει	καὶ	ὄρνις γίνεται. καὶ τηροῦσιν ἔτι
[5, 27]	καὶ ἄλλως ὅτι Λευκίππην ἀπειλήφειν,	καὶ	ὅτι μετὰ ταῦτα τῆς Μελίτης
[5, 27]	ταῦτα τῆς Μελίτης ἀπαλλάττεσθαι ἔμελλον,	καὶ	ὅτι οὐδὲ γάμος ἔτι τὸ
[5, 10]	Τάχα γὰρ ἂν αὐτοὺς ἐξευρήσομεν·	καὶ	οὐ δεῖ τὸ συμβὰν ἀτύχημα
[5, 25]	καὶ ὀδυνωμένη τὸν ὀδυνῶντα ἐλεῶ,	καὶ	οὐδὲ ὕβρις τὸν ἔρωτα παύει.
[5, 8]	τῆς χειρὸς ἄφνω λαβόμενος ἐπιστρέφει	καὶ	οὐδὲν εἰπὼν προσπτυξάμενός με πολλὰ
[5, 26]	ἀθέατα τὰ βέλη τοῦ θεοῦ,	καὶ	οὐκ ἄν τις ἐπιδεῖξαι δύναιτο
[5, 27]	καὶ εἶπεν· Ὁρᾷς πῶς πηδᾷ	καὶ	πάλλει πυκνὸν παλμὸν ἀγωνίας γέμοντα
[5, 13]	ὡς εἶδέ με, ἀναθοροῦσα περιβάλλει	καὶ	πᾶν μου τὸ πρόσωπον ἐμπίπλησι
[5, 27]	ὁ Ἔρως καὶ αὐτοσχέδιος σοφιστὴς	καὶ	πάντα τόπον αὑτῷ τιθέμενος μυστήριον.
[5, 5]	χελιδὼν καὶ ἔποψ, πάντες ἄνθρωποι	καὶ	πάντες ὄρνιθες. ἔποψ ὁ ἀνήρ·
[5, 14]	ἀδόλως, ἡ δὲ ἄνδρα ποιήσασθαι	καὶ	πάντων ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει δέ,
[5, 4]	ἔξοδον. ἐδόκει μοι λέγειν εἰκότα,	καὶ	παραιτοῦμαι τὸν Χαιρέαν ἐκείνην τὴν
[5, 1]	νενικήμεθα. εἶδον δὲ δύο καινὰ	καὶ	παράλογα, μεγέθους πρὸς κάλλος ἅμιλλαν
[5, 6]	τὴν κατασκευὴν κάτωθεν θαυμασίαν τινὰ	καὶ	παράλογον. ὄρος ἦν ἐν μέσῃ
[5, 23]	ἅμα καὶ λέγων· Θέρσανδρος ζῇ	καὶ	πάρεστιν. ἦν δὲ ὁ Θέρσανδρος
[5, 11]	ἄνδρα ἐρῶ, καὶ δίδωσιν ἑαυτὴν	καὶ	πᾶσαν ἑαυτῆς τὴν οὐσίαν. δι´
[5, 16]	τῶν οἰωνισμάτων· ἔσῃ μοι ταχὺ	καὶ	πατήρ. ἰδὼν οὖν αὐτὴν σφόδρα
[5, 23]	ῥαπίζει πάλιν καὶ καλεῖ δεσμὰ	καὶ	πέδας. δεσμεύουσιν οὖν με καὶ
[5, 5]	ὁρᾷ τὰ λείψανα τοῦ παιδίου	καὶ	πενθεῖ τὴν τροφὴν καὶ ἐγνώρισεν
[5, 8]	μαραίνεσθαι. χρόνος γὰρ λύπης φάρμακον	καὶ	πεπαίνει τῆς ψυχῆς τὰ ἕλκη.
[5, 23]	δι´ αὐτὴν εἰς τοὺς ἀγροὺς	καὶ	περὶ τὴν ἑσπέραν αὖθις ἥκειν.
[5, 17]	ἐμοί, ἐπανῄειμεν εἰς τὴν πόλιν	καὶ	περὶ τὸ δεῖπνον ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ
[5, 26]	ἡ καταφυγή. ὁ Θέρσανδρος, ὡς	καὶ	περὶ τούτου θαρρήσῃς, ἐξεπήδησε πρὸς
[5, 23]	ἀνέθορεν ὑπὸ ἐκπλήξεως τοῦ παραλόγου	καὶ	περιβάλλειν ἐπεχείρει τὸν ἄνδρα. ὁ
[5, 27]	πηδήματι. ὡς οὖν με ἔλυσε	καὶ	περιέβαλε κλαίουσα, ἔπαθόν τι ἀνθρώπινον
[5, 27]	ψυχῆς νοσούσης. περιβαλλούσης οὖν ἠνειχόμην	καὶ	περιπλεκομένης πρὸς τὰς περιπλοκὰς οὐκ
[5, 16]	θάλαμος, καὶ κάλω δεδεμένοι. ἀλλὰ	καὶ	πηδάλιον τοῦ θαλάμου πλησίον· ἰδοὺ
[5, 14]	ἱερὸν ἀπαντῆσαι διαλεξομένοις τε ἀλλήλοις	καὶ	πιστωσομένοις ἐπὶ μάρτυρι τῇ θεῷ.
[5, 18]	διὰ σὲ τὴν μητέρα κατέλιπον	καὶ	πλάνην εἱλόμην· διὰ σὲ πέπονθα
[5, 17]	μή, σοὶ δουλεύσομεν. ὁρᾷς δὲ	καὶ	πληγαῖς ὡς κατέξανέ με πολλαῖς.
[5, 12]	ὁ Σάτυρος λέγειν. κάλλος γὰρ	καὶ	πλοῦτος καὶ ἔρως εἰ συνῆλθον
[5, 17]	ὦ γύναι· λέγε, τίς εἶ,	καὶ	πόθεν, καὶ τίς σοι τοῦτον
[5, 7]	καὶ εὐθὺς εἰστρέχουσιν ἄνθρωποι μεγάλοι	καὶ	πολλοί, μαχαίρας ἐσπασμένοι, καὶ ἐπὶ
[5, 5]	αἱ δύο γυναῖκες, Φιλομήλα χελιδών,	καὶ	Πρόκνη ἀηδών. πόλις αὐταῖς Ἀθῆναι.
[5, 5]	μιμεῖται τὴν γλῶτταν ἡ χείρ,	καὶ	Πρόκνης τοῖς ὀφθαλμοῖς τὰ τῶν
[5, 5]	ὀφθαλμοῖς τὰ τῶν ὤτων μηνύει	καὶ	πρὸς αὐτὴν ἃ πέπονθε τῇ
[5, 1]	ἐμαυτὸν εἰς πάσας τὰς ἀγυιὰς	καὶ	πρὸς τὴν ὄψιν δυσερωτιῶν εἶπον
[5, 14]	ἐγὼ δὲ παρῃτούμην, εἰπὼν ἃ	καὶ	πρὸς τὸν Σάτυρον ἔτυχον προαγορεύσας.
[5, 23]	τῶν τριχῶν ῥάσσει πρὸς τοὔδαφος	καὶ	προσπίπτων κατακόπτει με πληγαῖς. ἐγὼ
[5, 7]	δύο ναῦς ἤδη γενομένας ἐφοβήθη	καὶ	πρύμναν ἐκρούετο· καὶ γὰρ οἱ
[5, 17]	εἰς τὴν Ἔφεσον. οἰκία μεγάλη	καὶ	πρώτη τῶν ἐκεῖ· θεραπεία πολλὴ
[5, 2]	δὲ καλοῦσιν Αἰγύπτιοι. ἦν δὲ	καὶ	πυρὸς δᾳδουχία· καὶ τοῦτο μέγιστον
[5, 23]	τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα τὴν γυναῖκα	καὶ	πῶς ἂν συντυχεῖν Λευκίππῃ δυναίμην.
[5, 23]	εἰπών· Ὁ μοιχὸς οὗτος, ἐμπηδᾷ	καὶ	ῥαπίζει με κατὰ κόρρης πληγὴν
[5, 17]	ὄνομα Λάκαινα, Θετταλὴ τὸ γένος·	καί	σοι προσφέρω μου ταύτην τὴν
[5, 5]	τοῦ δείπνου πατήρ· γνωρίσας μαίνεται	καὶ	σπᾶται τὸ ξίφος καὶ ἐπὶ
[5, 25]	γυναῖκα κατατῆξαι, καὶ ταῦτα Ἔρωτος	καὶ	σὺ δοῦλος ὤν; οὐκ ἐφοβήθης
[5, 22]	γυνὴ τὴν αὐτὴν δέησιν, ἣν	καὶ	σύ μου χθὲς ἐδεήθης· δός
[5, 23]	πολὺς κατὰ τὸν ἀνδρῶνα ἀκούεται	καὶ	συνδρομή, καὶ εἰστρέχει τις τῶν
[5, 3]	συγκροτήσας, ἅτε θαλάσσιος ὢν ἄνθρωπος,	καὶ	συνθέμενος αὐτοῖς ἃ δεῖ ποιεῖν,
[5, 26]	τοὺς ἐκεῖ. εἰ μὲν γὰρ	καὶ	συνοικεῖν ἤθελες, ὥσπερ ὤμοσας, οὐκ
[5, 3]	ἑαυτὸν ὡς ἐνῆν τὸ σῶμα	καὶ	σφίγγων ἐν χρῷ τὴν συμπλοκήν.
[5, 1]	δὲ ἐν τεῦθεν ἄλλην πόλιν	καὶ	σχιζόμενον ταύτῃ τὸ κάλλος. ὅσος
[5, 19]	αὐτοφώρῳ μοιχὸς κατειλημμένος. οὕτως ᾐσχυνόμην	καὶ	τὰ γράμματα. ~Οἴμοι, πῶς ἀπολογήσομαι,
[5, 11]	Σάτυρος, Ἀλλ´ ἔστι σοι, ἔφη,	καὶ	τὰ παρόντα θέσθαι καλῶς καὶ
[5, 26]	ἐστι πῦρ. ἄκουσον δὲ ὡς	καὶ	τἆλλα μοι μέλει περὶ σοῦ.
[5, 8]	ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω τε αὐτὸν	καὶ	τὰς αὐτὰς ἀπεδίδουν περιπλοκάς, καὶ
[5, 9]	ναῦν ὁρῶ κατὰ πρόσωπον φερομένην,	καὶ	τὰς χεῖρας ἀνασχών, ὃν ἠδυνάμην
[5, 27]	καὶ λόγους) ἔλυε τὰ δεσμὰ	καὶ	τὰς χεῖρας κατεφίλει καὶ τοῖς
[5, 25]	ἐτόλμησας οὕτως ἐρῶσαν γυναῖκα κατατῆξαι,	καὶ	ταῦτα Ἔρωτος καὶ σὺ δοῦλος
[5, 18]	σὲ ἱερεῖον γέγονα καὶ καθαρμὸς	καὶ	τέθνηκα ἤδη δεύτερον· διὰ σὲ
[5, 24]	ἐξῆπτε τὸν ἔρωτα ἡ ζηλοτυπία,	καὶ	τέλος ἐκράτησεν ὁ ἔρως. ~Ἦν
[5, 27]	χεῖρας κατεφίλει καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς	καὶ	τῇ καρδίᾳ προσέφερε καὶ εἶπεν·
[5, 15]	κοιμησόμενοι. ἰδία δὲ ἐμοί τε	καὶ	τῇ Μελίτῃ καλύβη τις ἦν
[5, 3]	προσόμοιον· Φιλομήλας γὰρ εἶχε φθορὰν	καὶ	τὴν βίαν Τηρέως καὶ τῆς
[5, 5]	αἱ τῆς ζηλοτυπίας ὠδῖνες νικῶσι	καὶ	τὴν γαστέρα. μόνον γὰρ ἐρῶσαι
[5, 23]	μέν, σκοπῶν πῶς ἂν διακρουσαίμην	καὶ	τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα τὴν γυναῖκα
[5, 21]	μέχρι τίνος με ἀπολλύεις; ἰδοὺ	καὶ	τὴν θάλασσαν διεπλεύσαμεν· ἰδοὺ καὶ
[5, 26]	πρὸς ἐμὸν σύντροφον. ἕωθεν δὲ	καὶ	τὴν Λευκίππην παρέσεσθαι προσδόκα· διανυκτερεύσειν
[5, 16]	τῶν ἀνέμων αὐλήματα. ὁρᾷς δὲ	καὶ	τὴν ὀθόνην κεκυρτωμένην ὥσπερ ἐγκύμονα
[5, 11]	μὲν οὕτως αἰσχρῶς φυγών, εἶτα	καὶ	τὴν παρακαταθήκην αὐτοῦ τἀδελφοῦ διαφθείρας;
[5, 20]	ἔγημα, μὰ τὸν Ἡρακλέα, Σάτυρε,	καὶ	τὴν παροῦσαν τύχην. Παίζεις, ὠγαθέ·
[5, 16]	γάρ σοι τὴν θάλασσαν αὐτὴν	καὶ	τὴν τοῦ πλοῦ τύχην, ὡς
[5, 10]	ἦν συμφοραῖς ἀναγνοὺς τὰ γράμματα	καὶ	τὴν ὑμετέραν ἀκούσας φυγήν, τὸ
[5, 5]	αὐταῖς συναναβαίνει καὶ ὄρνις γίνεται.	καὶ	τηροῦσιν ἔτι τοῦ πάθους τὴν
[5, 3]	φθορὰν καὶ τὴν βίαν Τηρέως	καὶ	τῆς γλώττης τὴν τομήν. ἦν
[5, 18]	γάρ σε δεῖ καλεῖν, ἐπεὶ	καὶ	τῆς δεσποίνης ἀνὴρ εἶ τῆς
[5, 4]	τοῦ ὄρνιθος καθ´ ἡμῶν πτερὸν	καὶ	τῆς εἰκόνος τὴν ἀπειλήν. λέγουσι
[5, 10]	ἡγήσατό πω δεῖν γράφειν, ἀλλὰ	καὶ	τῆς μητρὸς τῆς κόρης ἐδεήθη
[5, 23]	Τίς ποτε εἶ, ὦ ἄνθρωπε,	καὶ	τί με οὕτως ᾐκίσω; ὁ
[5, 14]	τὸ δὲ ἔργον συνέκειτο ταμιεύεσθαι.	καί	τι μέμνημαι καὶ γελοῖον παρὰ
[5, 7]	ἐδεόμην ἐπισχεῖν τε τὴν ναῦν	καί	τινα ἁλέσθαι κατὰ τῆς θαλάσσης,
[5, 15]	καταλιπεῖν, ἀλλὰ μέχρις Ἐφέσου συμπλεύσαντα	καί	τινα ἐνδιατρίψαντα τῇ πόλει χρόνον
[5, 5]	καὶ τίνες αἱ ὄρνιθες αὗται;	καὶ	τίνες αἱ γυναῖκες; καὶ τίς
[5, 5]	βούλεται τῆς εἰκόνος ὁ μῦθος;	καὶ	τίνες αἱ ὄρνιθες αὗται; καὶ
[5, 20]	ἀλλὰ πῶς ἐσώθη, φράσον σύ·	καὶ	τίνος σῶμα ἐθάψαμεν; Αὐτή σοι
[5, 7]	τὼ χεῖρε δεδεμένην τὴν κόρην·	καί	τις αὐτῶν μεγάλῃ τῇ φωνῇ,
[5, 5]	αὗται; καὶ τίνες αἱ γυναῖκες;	καὶ	τίς ὁ ἀναιδὴς ἐκεῖνος ἀνήρ;
[5, 17]	λέγε, τίς εἶ, καὶ πόθεν,	καὶ	τίς σοι τοῦτον περιέθηκε τὸν
[5, 9]	αὐτοὺς κατήγαγεν, ἔρχονται κατ´ ἐμέ,	καί	τις τῶν ναυτῶν πέμπει μοι
[5, 5]	φωνήν. ὑφαίνει γὰρ πέπλον ἄγγελον	καὶ	τὸ δρᾶμα πλέκει ταῖς κρόκαις,
[5, 1]	τὰς ἀγυιὰς θεατὴς ἀκόρεστος ἤμην	καὶ	τὸ κάλλος ὅλον οὐκ ἐξήρκουν
[5, 16]	καὶ μειλισσόμενος τοῖς φιλήμασιν ἔπειθον,	καὶ	τὸ λοιπὸν οὕτως ἐκαθεύδομεν. ~Πέντε
[5, 7]	εἰπών, ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν κεφαλὴν	καὶ	τὸ λοιπὸν σῶμα ὠθεῖ κατὰ
[5, 8]	ἕλκη. μεστὸς γὰρ ἥλιος ἡδονῆς·	καὶ	τὸ λυπῆσαν πρὸς ὀλίγον, κἂν
[5, 9]	δέ, εἴτε ἐλεήσαντές με, εἴτε	καὶ	τὸ πνεῦμα αὐτοὺς κατήγαγεν, ἔρχονται
[5, 15]	πρὸς ἀποδημίαν· κατὰ τύχην δὲ	καὶ	τὸ πνεῦμα ἐκάλει ἡμᾶς. καὶ
[5, 16]	δὲ συρίζει περὶ τοὺς κάλως	καὶ	τὸ πνεῦμα· ἐμοὶ μὲν ὑμέναιον
[5, 8]	ἤδη μοι γεγόνεσαν μῆνες ἕξ,	καὶ	τὸ πολὺ τοῦ πένθους ἤρχετο
[5, 8]	σκοπός· ἐπεὶ δὲ μικρὸν διέσχε	καὶ	τὸ πρόσωπον εἶδον, Κλεινίας δὲ
[5, 26]	μὴ ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς καταλιπών·	καὶ	τὸ ταύτης ἐμόν ἐστι πῦρ.
[5, 24]	δὲ ἀνέγνω καθ´ ἑαυτὴν γενομένη	καὶ	τὸ τῆς Λευκίππης εὗρεν ὄνομα,
[5, 16]	συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον δέ σοι δοκεῖ	καὶ	τὸ χωρίον εἶναι πρὸς γάμον;
[5, 24]	ἀκοῦσαι τετελευτηκέναι. ὡς δὲ προϊοῦσα	καὶ	τοῖς λοιποῖς τῶν γεγραμμένων ἐνέτυχε,
[5, 19]	μόνον εὐφραίνεις, ἀλλ´ οὐ δεικνύεις	καὶ	τοῖς ὄμμασι τἀγαθά; Μὴ σύ
[5, 27]	δεσμὰ καὶ τὰς χεῖρας κατεφίλει	καὶ	τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τῇ καρδίᾳ
[5, 2]	δὲ καὶ τὸν Μειλίχιον Δία	καὶ	τὸν Διὸς Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι
[5, 2]	περὶ κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην δὲ	καὶ	τὸν Μειλίχιον Δία καὶ τὸν
[5, 11]	καὶ ὁ Σάτυρος μετ´ αὐτοῦ,	καὶ	τόν τε Κλεινίαν περιπτύσσονται καὶ
[5, 19]	ἣν εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς.	καὶ	τότε μὲν οὖν οὐδ´ ἂν
[5, 10]	σοι βουλευτέον ἐστίν, ὡς τάχα	καὶ	τοῦ πατρὸς ἥξοντος ἐνταῦθα τοῦ
[5, 2]	ἦν δὲ καὶ πυρὸς δᾳδουχία·	καὶ	τοῦτο μέγιστον ἐθεασάμην. ἑσπέρα μὲν
[5, 16]	ὥσπερ ἐγκύμονα γαστέρα· δεξιόν μοι	καὶ	τοῦτο τῶν οἰωνισμάτων· ἔσῃ μοι
[5, 10]	ἀποδεδημηκέναι μέχρι δέκα ὅλων ἡμερῶν.	καὶ	τοῦτόν γε τὸν λόγον εὗρον
[5, 26]	Λευκίππη νεκρά. εἰσίν, ὦ Κλειτοφῶν,	καὶ	Τύχης δωρεαί. ἤδη τις θησαυρῷ
[5, 7]	εἰς γῆν, ἀποβὰς τοῦ σκάφους	καὶ	τῷ σώματι περιχυθεὶς ἔκλαον· Νῦν
[5, 10]	εἰ θᾶττον ἐκομίσθη τὰ γράμματα.	καὶ	τῶν μὲν πεπραγμένων οὐδὲν πρὸς
[5, 15]	λέγουσα, Λευκίππης τοὺς ὅρους ἐξήλθομεν	καὶ	τῶν συνθηκῶν τοὺς ὅρους ἀπειλήφαμεν·
[5, 5]	δύο γυναῖκες εἰς ἓν πνέουσαι	καὶ	ὕβρει κεράσασαι τὴν ζηλοτυπίαν δεῖπνον
[5, 26]	ἐμῆς) ἀπόδος σεαυτὸν τήμερον πρῶτα	καὶ	ὕστατα· ἐμοὶ δὲ ἡμέραι τὸ
[5, 26]	ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα ἢ βοτάνας ζητεῖν	καὶ	φάρμακα; αὕτη γὰρ τῶν ἐν
[5, 25]	τὰς περιπλοκάς, ἀλλὰ καὶ νέᾳ	καὶ	φιλούσῃ, εἴποι δ´ ἂν ἄλλος
[5, 16]	θαλάσσῃ· μὴ συμμείξωμεν γάμον ὁμοῦ	καὶ	φόβον. τηρήσωμεν ἑαυτοῖς καθαρὰν τὴν
[5, 3]	καὶ χεῖρας· γελῶσι δὲ ἅμα	καὶ	φοβοῦνται. ἀναπηδῶν ἐκ τῆς κλίνης
[5, 23]	δὲ ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς, ὅτι	καὶ	φωνὴν ἀφῆκα, ῥαπίζει πάλιν καὶ
[5, 12]	ἀλαζόνας. φέρε πείσθητι τῷ Σατύρῳ	καὶ	χάρισαι τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας,
[5, 3]	τῷ Τηρεῖ δεικνύουσι, κεφαλὴν παιδίου	καὶ	χεῖρας· γελῶσι δὲ ἅμα καὶ
[5, 5]	ἀνήρ; κἀγὼ καταλέγειν ἄρχομαι· Ἀηδὼν	καὶ	χελιδὼν καὶ ἔποψ, πάντες ἄνθρωποι
[5, 7]	τις κατὰ τοῦ μηροῦ μαχαίρᾳ,	καὶ	ὤκλασα. ἐγὼ μὲν ἤδη καταπεσὼν
[5, 14]	τε Μενέλαος καὶ ὁ Κλεινίας·	καὶ	ὠμνύομεν, ἐγὼ μὲν ἀγαπήσειν ἀδόλως,
[5, 3]	δεῖξιν ἐνενεύκει καὶ δριμὺ ἔβλεπε	καὶ	ὠργίζετο τῇ γραφῇ· Θρᾲξ ὁ
[5, 7]	δὲ ὡς εἶδον, ἀνέκραγον οἰμώξας	καὶ	ὥρμησα ἐμαυτὸν ἐπαφεῖναι· ὡς δ´
[5, 10]	δὲ παντὶ σθένει, ποῖ κεχωρήκατε·	καὶ	ὡς ὀλίγον πρὸ τούτων τῶν
[5, 12]	τὴν ἡμέραν γάμων προοίμιον. ἐπείσθην	καὶ	ᾠχόμην. ~Ἡ δὲ ὡς εἶδέ
[5, 25]	λοιδορίαν κεκέρδακα. αἱ μὲν γὰρ	ἄλλαι	γυναῖκες μισθὸν τῆς αἰσχύνης ἔχουσι
[5, 26]	δὲ ἡμέραι τὸ βραχὺ τοῦτο	πολλαί.	οὕτω μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω
[5, 15]	τύχαι· ἄπιστοι τῶν ἀνέμων αἱ	μεταβολαί.	πίστευσόν μοι, Κλειτοφῶν, καίομαι· ὄφελον
[5, 19]	ἐν μέσαις ἄρκυσιν. Ἀλλ´ οὐ	δύναμαι,	ἔφην· ἐπέρχεται γὰρ διὰ πασῶν
[5, 26]	νικωμένη· οὐκ αἰτῶ πλέον ἢ	δύναμαι	τυχεῖν. κατ´ ἐμοῦ γὰρ πάντα
[5, 18]	τέθνηκα ἤδη δεύτερον· διὰ σὲ	πέπραμαι	καὶ ἐδέθην σιδήρῳ καὶ δίκελλαν
[5, 21]	προοίμιον. ἐγὼ μὲν δὴ ἄδειπνος	ἀνίσταμαι	κοιμησόμενος, ἡ δὲ κατὰ πόδας
[5, 18]	τῶν κατὰ τὴν γαστέρα ἐπείγειν,	διανίσταμαι.	καὶ ἐπεὶ προῆλθον, λέγει μὲν
[5, 25]	τοῦ δωματίου προκαθίσασα, καὶ καταλαμβάνει	χαμαὶ	καταβεβλημένον. παραστᾶσα οὖν πάντα ἤθελεν
[5, 7]	μου τὴν φιλτάτην, οὐκ ἐνεγκὼν	ἵεμαι	διὰ τῶν ξιφῶν· καί με
[5, 14]	ἔργον συνέκειτο ταμιεύεσθαι. καί τι	μέμνημαι	καὶ γελοῖον παρὰ τὴν ἑστίασιν
[5, 22]	οὐκ ᾤετο πίστιν ἕξειν· ὅθεν	οἶμαι	καὶ ἐπηγγείλατο. ἡ μὲν δὴ
[5, 22]	τῶν ὀμμάτων ἔχω τὸν ἐρώμενον.	δέομαι	δέ σου γυναικὸς γυνὴ τὴν
[5, 7]	δείκνυμι δὴ τὸ τραῦμα καὶ	δέομαι	διῶξαι τοὺς λῃστάς. ὥρμει δὲ
[5, 26]	δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν. ἀλλὰ	δέομαι,	Κλειτοφῶν δέσποτα (δεσπότης γὰρ εἶ
[5, 26]	σπεῖσαι κἂν νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι	δέομαι	πολλῶν ἡμερῶν καὶ γάμου μακροῦ,
[5, 21]	τῷ Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν καὶ	δέομαι	τὰ εἰκότα εἰπεῖν πρὸς αὐτὴν
[5, 10]	ἐπὶ τὴν πόλιν ἥκομεν, καὶ	δέομαί	τε τῶν ἐν τῷ πλοίῳ
[5, 26]	μοι κἂν μία συμπλοκή· μικροῦ	δέομαι	φαρμάκου πρὸς τηλικαύτην νόσον. σβέσον
[5, 21]	μὲν ὅτι κατὰ τῆς ὑποσχέσεως	προοιμιάζομαι,	ἐλέγχειν δὲ οὐκ ἠδύνατο τὸ
[5, 26]	λέγειν, ἔρως λέγει. κἂν ὀργίζωμαι,	καίομαι·	κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι κἂν
[5, 15]	αἱ μεταβολαί. πίστευσόν μοι, Κλειτοφῶν,	καίομαι·	ὄφελον ἠδυνάμην δεῖξαι τὸ πῦρ·
[5, 26]	μαίνεται. ἀσχημονοῦσα οἶδα, ἀλλ´ οὐκ	αἰσχύνομαι	τὰ τοῦ Ἔρωτος ἐξαγορεύουσα μυστήρια.
[5, 20]	ἐν βραχεῖ σοι τὸ ἔργον	ἀπολογήσομαι.	ἔρρωσό μοι, φιλτάτη, καὶ ἵλεως
[5, 20]	καὶ τὰ γράμματα. ~Οἴμοι, πῶς	ἀπολογήσομαι,	Σάτυρε; ἔφην· ἑαλώκαμεν. Λευκίππη κατέγνωκεν
[5, 21]	κρατεῖν ἠδυνάμην. ὡς δὲ ἐνικώμην,	σκήπτομαι	φρίκην μοι ὑποδραμεῖν. ἡ δὲ
[5, 5]	ἀναιδὴς ἐκεῖνος ἀνήρ; κἀγὼ καταλέγειν	ἄρχομαι·	Ἀηδὼν καὶ χελιδὼν καὶ ἔποψ,
[5, 20]	Ἔρως ὑπαγορεύσει. μόνον διὰ ταχέων.	ἄρχομαι	δὴ γράφειν· Χαῖρέ μοι, ὦ
[5, 8]	σῶμα πάλιν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν	ἔρχομαι,	καὶ θεραπευθεὶς ἄκων τὸ τραῦμα,
[5, 4]	ἐδόκει μοι λέγειν εἰκότα, καὶ	παραιτοῦμαι	τὸν Χαιρέαν ἐκείνην τὴν ἡμέραν.
[5, 26]	μέλλω λέγειν, ἔρως λέγει. κἂν	ὀργίζωμαι,	καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι
[5, 26]	λέγει. κἂν ὀργίζωμαι, καίομαι· κἂν	ὑβρίζωμαι,	φιλῶ. σπεῖσαι κἂν νῦν, ἐλέησον·
[5, 21]	ψυχήν. οὐκ εἶχον δὲ ὅστις	γένωμαι·	καὶ γὰρ ἐδόκει μοι δίκαια
[5, 18]	καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ	γένωμαι;	μὴ γένοιτο. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν
[5, 25]	καὶ ἀνδρόγυνε καὶ κάλλους βάσκανε,	ἐπαρῶμαί	σοι δικαιοτάτην ἀράν· οὕτως σε
[5, 26]	ἔμοιγε θεός τις αὐτὸν ἐντεῦθεν	ἐξεληλακέναι,	ἵνα σου τὰ τελευταῖα ταῦτα
[5, 10]	λέγειν〉 τοῖς πυνθανομένοις, εἰς κώμην	ἀποδεδημηκέναι	μέχρι δέκα ὅλων ἡμερῶν. καὶ
[5, 23]	τῆς Μελίτης ἀνήρ, ὃν ἐνόμιζε	τεθνηκέναι	κατὰ θάλασσαν. τῶν γὰρ συνόντων
[5, 24]	εἶναι τῷ πολλάκις αὐτὴν ἀκοῦσαι	τετελευτηκέναι.	ὡς δὲ προϊοῦσα καὶ τοῖς
[5, 18]	δὲ ἀποτίσῃς, νόμιζε μισθόν μοι	δεδωκέναι	τῶν ὑπὲρ σοῦ πόνων. ἔρρωσο,
[5, 23]	τὸ σκάφος, σωθέντες καὶ νομίσαντες	ἀπολωλέναι,	τοῦτο ἀπαγγείλαντες ἔτυχον. ἅμα οὖν
[5, 5]	καὶ Πρόκνη ἀηδών. πόλις αὐταῖς	Ἀθῆναι.	Τηρεὺς ὁ ἀνήρ· Πρόκνη Τηρέως
[5, 22]	ὡς οὖν ἤκουσεν ἡ Λευκίππη,	ἡσθῆναι	μὲν ἐδόκει τῷ μηδὲν πρὸς
[5, 2]	τῷ μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες	στῆναι	ἡμῖν ποτε τὰ δεινά, εἰς
[5, 14]	δὲ ἄνδρα ποιήσασθαι καὶ πάντων	ἀποφῆναι	δεσπότην. Ἄρξει δέ, εἶπον ἐγώ,
[5, 17]	ἐωνῆσθαι μὲν αὐτὴν ἀπὸ λῃστῶν,	εἶναι	δὲ ἐλευθέραν. ὄνομα δὲ αὐτὴν
[5, 23]	ἔτυπτεν, ὑποπτεύσας δέ τι κακὸν	εἶναι	ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι, καίτοι δυνάμενος. ἐπεὶ
[5, 16]	σοι δοκεῖ καὶ τὸ χωρίον	εἶναι	πρὸς γάμον; γάμος ἐπὶ κύματος,
[5, 16]	γὰρ δοκεῖ τὰ παρόντα γάμων	εἶναι	σύμβολα· ζυγὸς μὲν οὗτος ὑπὲρ
[5, 16]	τῶν ναυτικωτέρων καθαρὰ δεῖν Ἀφροδισίων	εἶναι	τὰ σκάφη, τάχα μὲν ὡς
[5, 24]	τοὔνομα. οὐ μὴν αὐτὴν ἐνόμιζεν	εἶναι	τῷ πολλάκις αὐτὴν ἀκοῦσαι τετελευτηκέναι.
[5, 12]	ἡδονῆς παρὰ μικρὸν τὴν ψυχὴν	ἀφεῖναι,	δεῖσθαι δὲ ἥκειν ὡς αὐτὴν
[5, 7]	ἀνέκραγον οἰμώξας καὶ ὥρμησα ἐμαυτὸν	ἐπαφεῖναι·	ὡς δ´ οἱ παρόντες κατέσχον,
[5, 17]	οὖν ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι, ὦ	γύναι·	λέγε, τίς εἶ, καὶ πόθεν,
[5, 16]	σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον, ὦ	γύναι,	μέχρι λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι γάρ
[5, 17]	ἡ δὲ Μελίτη ἔφη· Θάρρει,	γύναι·	τούτων γάρ σε λύσομεν εἴς
[5, 18]	δὲ ὀρέγει. λαβὼν δέ, πρὶν	ἀναγνῶναί	με, κατεπλάγην εὐθύς· ἐγνώρισα γὰρ
[5, 25]	βάρβαρε, ἐτόλμησας οὕτως ἐρῶσαν γυναῖκα	κατατῆξαι,	καὶ ταῦτα Ἔρωτος καὶ σὺ
[5, 15]	μοι, Κλειτοφῶν, καίομαι· ὄφελον ἠδυνάμην	δεῖξαι	τὸ πῦρ· ὄφελον εἶχον τὴν
[5, 26]	θεοῦ, καὶ οὐκ ἄν τις	ἐπιδεῖξαι	δύναιτο τὰ τοξεύματα· μόνοι δὲ
[5, 7]	δὴ τὸ τραῦμα καὶ δέομαι	διῶξαι	τοὺς λῃστάς. ὥρμει δὲ πολλὰ
[5, 26]	πρῶτα καὶ ὕστατα· ἐμοὶ δὲ	ἡμέραι	τὸ βραχὺ τοῦτο πολλαί. οὕτω
[5, 17]	ποτὲ κἂν τῶν ἀχρειοτάτων οἰκετῶν	τεθέασαι	παρ´ ἡμῖν οὕτως ᾐκισμένον; τίς
[5, 5]	γαστέρα. μόνον γὰρ ἐρῶσαι γυναῖκες	ἀνιᾶσαι	τὸν τὴν εὐνὴν λελυπηκότα, κἂν
[5, 17]	θεραπαίναις, κελεύσασα λοῦσαι καὶ ἐσθῆτα	ἀμφιάσαι	καθαρὰν καὶ εἰς ἄστυ ἀγαγεῖν.
[5, 5]	εἰς ἓν πνέουσαι καὶ ὕβρει	κεράσασαι	τὴν ζηλοτυπίαν δεῖπνον ἐπινοοῦσι τῶν
[5, 22]	τί δὲ οὐ ποιοῦσα τῶν	ἀρέσαι	δυναμένων; ὁ δὲ σίδηρός τις
[5, 11]	τὰ παρόντα θέσθαι καλῶς καὶ	ἐλεῆσαι	ψυχὴν ἐπὶ σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω
[5, 11]	γὰρ τέσσαρας μῆνας ἐνθάδε διέτριψεν,	ἀκολουθῆσαι	δεομένη. ὁ δὲ οὐκ οἶδα
[5, 18]	πέπονθα, οἶδας· ἀνάγκη δὲ νῦν	ὑπομνῆσαί	σε. διὰ σὲ τὴν μητέρα
[5, 25]	ὀμμάτων τῶν κενῶν, ἐπεὶ μὴ	δεδύνησαι	τούτων πλέον. οἶδα ὅτι ὁ
[5, 14]	εἰς τὸ τῆς Ἴσιδος ἱερὸν	ἀπαντῆσαι	διαλεξομένοις τε ἀλλήλοις καὶ πιστωσομένοις
[5, 26]	ὁ ἄγριος Θέρσανδρος ἡμῖν πάρεστι.	τετύπτησαι	βλεπούσης μου, καὶ βοηθεῖν ἡ
[5, 18]	ἐμοῦ κατεβάλετο, πίστευσον ἡμῖν καὶ	ἐγγύησαι	πρὸς τὴν Μελίτην ὅτι πέμψομεν·
[5, 26]	ὀργίζωμαι, καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ.	σπεῖσαι	κἂν νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι δέομαι
[5, 26]	Ἔρωτα δι´ ἐμοῦ λέγειν· Ἐμοὶ	χάρισαι	τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ·
[5, 12]	φέρε πείσθητι τῷ Σατύρῳ καὶ	χάρισαι	τῷ θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε
[5, 22]	οἷς ἂν δύνῃ, τὴν ἴσην	ἀπότισαί	μοι χάριν. ἀκούω τὰς Θετταλὰς
[5, 16]	~Κἀγὼ εἶπον· Μή με βιάσῃ	λῦσαι	θεσμὸν ὁσίας νεκρῶν. οὔπω τῆς
[5, 5]	καὶ δύο γυναῖκες εἰς ἓν	πνέουσαι	καὶ ὕβρει κεράσασαι τὴν ζηλοτυπίαν
[5, 24]	ἐνόμιζεν εἶναι τῷ πολλάκις αὐτὴν	ἀκοῦσαι	τετελευτηκέναι. ὡς δὲ προϊοῦσα καὶ
[5, 17]	αὐτὴν δὲ παραδίδωσι θεραπαίναις, κελεύσασα	λοῦσαι	καὶ ἐσθῆτα ἀμφιάσαι καθαρὰν καὶ
[5, 5]	τὰ λείψανα τοῦ παιδίου παρέφερον,	γελῶσαι	φόβῳ. ὁ Τηρεὺς ὁρᾷ τὰ
[5, 5]	καὶ τὴν γαστέρα. μόνον γὰρ	ἐρῶσαι	γυναῖκες ἀνιᾶσαι τὸν τὴν εὐνὴν
[5, 22]	γὰρ ἐσθίων οὔτε κοιμώμενος ἐπιλαθέσθαι	δύναται	τοῦ Λευκίππης ὀνόματος· τοῦτο γὰρ
[5, 5]	δείπνου πατήρ· γνωρίσας μαίνεται καὶ	σπᾶται	τὸ ξίφος καὶ ἐπὶ τὰς
[5, 7]	πρύμναν ἐκρούετο· καὶ γὰρ οἱ	πειραταὶ	τοῦ φεύγειν ἀποτραπόμενοι προεκαλοῦντο εἰς
[5, 21]	εἶχεν ἐφ´ ἡμιτελεῖ τῷ δείπνῳ	συνανίσταται.	ὡς δὲ εἰς τὸν θάλαμον
[5, 15]	συμπλοκαῖς ἀνακαιόμενον λάβρον τῶν συμπλεκομένων	φείδεται.	ὢ πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς ἐν
[5, 22]	ἐμάς. μόλις δὲ τῷ χρόνῳ	πείθεται·	ἐπείσθη δὲ μέχρι τῶν ὀμμάτων.
[5, 7]	τὸ σῶμα. καὶ ὁ στρατηγὸς	πείθεται	καὶ ἵστησι τὴν ναῦν, καὶ
[5, 8]	μέν, ἐφ´ ὅσον ἡ ψυχὴ	καίεται,	τῇ δὲ τῆς ἡμέρας ψυχαγωγίᾳ
[5, 24]	τὸ τῆς Λευκίππης εὗρεν ὄνομα,	βάλλεται	μὲν τὴν καρδίαν εὐθέως, γνωρίσασα
[5, 11]	ὁ ἀνὴρ κατὰ θάλασ σαν·	βούλεται	δὲ τοῦτον ἔχειν δεσπότην, οὐ
[5, 5]	τὸν τῶν γυναικῶν γένος) Τί	βούλεται	τῆς εἰκόνος ὁ μῦθος; καὶ
[5, 26]	σύγγνωθι, φίλτατε· ἔρως ἀτυχῶν καὶ	μαίνεται.	ἀσχημονοῦσα οἶδα, ἀλλ´ οὐκ αἰσχύνομαι
[5, 5]	ὢν τοῦ δείπνου πατήρ· γνωρίσας	μαίνεται	καὶ σπᾶται τὸ ξίφος καὶ
[5, 15]	τἀμὰ ἐν καλῷ κείμενα καταμάθοι.	γίνεται	δὴ κατ´ οὐρὰν ἡμῶν ὁ
[5, 5]	Τηρεὺς αὐταῖς συναναβαίνει καὶ ὄρνις	γίνεται.	καὶ τηροῦσιν ἔτι τοῦ πάθους
[5, 3]	προήλθομεν τῶν θυρῶν, οἰωνὸς ἡμῖν	γίνεται	πονηρός· χελιδόνα κίρκος διώκων τὴν
[5, 5]	πρὸς ὕβριν τρυφᾶν. καιρὸς οὖν	γίνεται	τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι τῇ
[5, 25]	ἀγριώτερε· δάκρυα γὰρ καὶ λῃστὴς	αἰσχύνεται.	οὐδέν σε ἠρέθισεν εἰς Ἀφροδίτην
[5, 21]	οὐκ εἰς μακρὰν ὧν θέλει	τεύξεται.	τότε μὲν οὖν καὶ μάλα
[5, 11]	τἀδελφοῦ διαφθείρας; φεύγειν οὖν ἐντεῦθεν	ὑπολείπεται	πρὶν ἥκειν αὐτόν. ἐν τούτῳ
[5, 11]	μοι γάμος ἐκ μέσου πολέμου	πέμπεται,	μετρήσας ἀκριβῶς τὰς ἡμέρας, ἵνα
[5, 16]	ὕδωρ ἔχειν τὴν πλάνην, καὶ	ἐπιστήσεται	τάχα ἡμῖν συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον δέ
[5, 13]	τοῦ ἐρωμένου τὸ εἴδωλον ἀεί,	ἐναπομάττεται	τῷ τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ
[5, 23]	θόρυβος πολὺς κατὰ τὸν ἀνδρῶνα	ἀκούεται	καὶ συνδρομή, καὶ εἰστρέχει τις
[5, 5]	ἐπὶ τὰς γυναῖκας τρέχει, ἃς	δέχεται	ὁ ἀήρ. καὶ ὁ Τηρεὺς
[5, 10]	ὀλίγον πρὸ τούτων τῶν ἡμερῶν	ἔρχεται	Διόφαντος ὁ Τύριος ἐξ Αἰγύπτου
[5, 12]	φέρων. καὶ μικρὸν αὖθις διαλιπὼν	ἐπανέρχεται,	λέγων ἀκούσασαν τὴν γυναῖκα ὑφ´
[5, 7]	τῇ θαλάσσῃ. ~Ἑσπέρας οὖν γενομένης	ὑπεξέρχεται	μὲν ὁ Χαιρέας, πρόφασιν ποιησάμενος
[5, 19]	ἄρκυσιν. Ἀλλ´ οὐ δύναμαι, ἔφην·	ἐπέρχεται	γὰρ διὰ πασῶν τῶν τοῦ
[5, 25]	τὴν φυλακὴν τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ	εἰσέρχεται	πρός με λαθοῦσα τοὺς ἄλλους,
[5, 11]	ἐν τούτῳ δὴ ὁ Μενέλαος	ὑπεισέρχεται	καὶ ὁ Σάτυρος μετ´ αὐτοῦ,
[5, 8]	δὲ τῆς ἡμέρας ψυχαγωγίᾳ νικώμενον	καταψύχεται.	καί μού τις κατόπιν βαδίζοντος
[5, 4]	λέγουσι δὲ οἱ τῶν συμβόλων	ἐξηγηταὶ	σκοπεῖν τοὺς μύθους τῶν εἰκόνων,
[5, 13]	τῶν ὀμμάτων εἰσρέουσα τοῖς στέρνοις	ἐγκάθηται·	ἕλκουσα δὲ τοῦ ἐρωμένου τὸ
[5, 27]	ἐφοβήθην τὸν Ἔρωτα, μή μοι	γένηται	μήνιμα ἐκ τοῦ θεοῦ, καὶ
[5, 26]	Λευκίππη μόνη (ζησάτω, ἵνα μηκέτι	λυπῆται	Κλειτοφῶν) νῦν δὲ καὶ ὁ
[5, 5]	Πρόκνην. τὴν γλῶτταν τῆς Φιλομήλας	φοβεῖται,	καὶ ἕδνα τῶν γάμων αὐτῇ
[5, 5]	κατὰ τὴν ὁδὸν ἄλλην αὑτῷ	ποιεῖται	τὴν Φιλομήλαν Πρόκνην. τὴν γλῶτταν
[5, 18]	οὖν τῶν πεπονημένων διὰ σὲ	κεῖται	χάρις, δεήθητί σου τῆς γυναικὸς
[5, 16]	που περὶ τὴν ναῦν αὐτῆς	εἰλεῖται	τὸ εἴδωλον. λέγουσι δὲ τὰς
[5, 5]	δρᾶμα πλέκει ταῖς κρόκαις, καὶ	μιμεῖται	τὴν γλῶτταν ἡ χείρ, καὶ
[5, 24]	θυσάνων ἔχων. καὶ ἡ Μελίτη	ἀναιρεῖται	λαθοῦσα· ἐδεδίει γὰρ μή τινα
[5, 20]	μὲν ἄπιστα λέγων, ἀλλ´ οὔπω	πέπρακται·	καθαρὸς εἰς ταύτην τὴν ἡμέραν
[5, 22]	τὸ πρῶτον, εἰ δεξιῶς αὐτῇ	κέχρηνται.	φασκουσῶν δὲ μηδὲν τῶν δεόντων
[5, 5]	ἧττον κακόν, τὴν τοῦ πάσχειν	λογίζονται	συμφορὰν τῇ τοῦ ποιεῖν ἡδονῇ.
[5, 10]	ὄντες μάθωσι τὴν ἐγγύην, καὶ	ἀφίξονται,	εἴγε αὐτοῖς ἐξέσται φανερῶς ἔχειν
[5, 11]	αὐτοῦ, καὶ τόν τε Κλεινίαν	περιπτύσσονται	καὶ μανθάνουσι παρ´ ἡμῶν τὰ
[5, 9]	καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοὺς κατήγαγεν,	ἔρχονται	κατ´ ἐμέ, καί τις τῶν
[5, 3]	χεῖρας· γελῶσι δὲ ἅμα καὶ	φοβοῦνται.	ἀναπηδῶν ἐκ τῆς κλίνης ὁ
[5, 7]	νομή· μικρόν μοί σου μέρος	καταλέλειπται	ἐν ὄψει τοῦ μείζονος· αὕτη
[5, 10]	ἐγγύην, καὶ ἀφίξονται, εἴγε αὐτοῖς	ἐξέσται	φανερῶς ἔχειν ὑπὲρ οὗ πεφεύγασιν.
[5, 7]	ἀναφέρουσιν. ἐν τούτῳ δὲ οἱ	λῃσταὶ	μᾶλλον ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον· ὡς δὲ
[5, 7]	ἦμεν πάλιν πλησίον, ὁρῶσιν οἱ	λῃσταὶ	ναῦν ἑτέραν, καὶ γνωρίσαντες ἐκάλουν
[5, 7]	κομισθείς. Ὡς δὲ εἶδον οἱ	λῃσταὶ	προσιοῦσαν ἤδη τὴν ναῦν εἰς
[5, 5]	μῦθος; καὶ τίνες αἱ ὄρνιθες	αὗται;	καὶ τίνες αἱ γυναῖκες; καὶ
[5, 15]	περιμένειν; ἄδηλοι τῆς θαλάσσης αἱ	τύχαι·	ἄπιστοι τῶν ἀνέμων αἱ μεταβολαί.
[5, 20]	δὲ νῦν, ὁ Σάτυρος ἔφη,	ἀντιγράψαι	σε δεῖ καὶ ἱλάσασθαι τὴν
[5, 18]	χάρις, δεήθητί σου τῆς γυναικὸς	ἀποπέμψαι,	ὡς ἐπηγγείλατο· τὰς δὲ δισχιλίας,
[5, 5]	πρὸς αὐτὴν ἃ πέπονθε τῇ	κερκίδι	λαλεῖ. ἡ Πρόκνη τὴν βίαν
[5, 26]	γάρ σου μὴ ἠράσθην ἐγώ,	εἰ	γάρ σε μὴ ἐνταῦθα ἤγαγον,
[5, 26]	εὐτυχεῖς. οὗτός σοι Λευκίππην ἀποδέδωκεν·	εἰ	γάρ σου μὴ ἠράσθην ἐγώ,
[5, 1]	πληρώσειέ τις δῆμος αὐτὴν ἀνδρῶν,	εἰ	δὲ εἰς τὸν δῆμον ἐθεασάμην,
[5, 20]	ἔστι καὶ ἐν ἀνδράσι παρθενία·	εἰ	δέ με χωρὶς ἀπολογίας ἤδη
[5, 17]	δέ, εὖ ἴσθι, τὴν ταχίστην·	εἰ	δὲ μή, σοὶ δουλεύσομεν. ὁρᾷς
[5, 26]	σβέσον μοι ὀλίγον τοῦ πυρός.	εἰ	δέ τί σοι προπετῶς ἐθρασυνάμην,
[5, 22]	ἐνεχείρισεν, ἐπηρώτα μὲν τὸ πρῶτον,	εἰ	δεξιῶς αὐτῇ κέχρηνται. φασκουσῶν δὲ
[5, 10]	γὰρ οὐδὲν ἂν τούτων ἐγεγόνει,	εἰ	θᾶττον ἐκομίσθη τὰ γράμματα. καὶ
[5, 12]	Ἄγε με, εἶπον, ὅποι θέλεις,	εἰ	καὶ Κλεινίᾳ τοῦτο δοκεῖ· μόνον
[5, 26]	αἰδέσθητι τοὺς ὅρκους τοὺς ἐκεῖ.	εἰ	μὲν γὰρ καὶ συνοικεῖν ἤθελες,
[5, 1]	ὁ δὲ πλείων ἔθνους. καὶ	εἰ	μὲν εἰς τὴν πόλιν ἀπεῖδον,
[5, 20]	ὡς ἀποδημοῦσαν ὁρῶ διὰ γραμμάτων.	εἰ	μὲν οὖν τὴν ἀλήθειαν περιμένεις,
[5, 10]	ὁ τούτου πενθερός) μηδενὶ Τυρίων,	εἰ	περιτύχοιεν, κατειπεῖν ὡς ἐκ ναυαγίας
[5, 1]	εἰς τὴν πόλιν ἀπεῖδον, ἠπίστουν	εἰ	πληρώσειέ τις δῆμος αὐτὴν ἀνδρῶν,
[5, 22]	μοι πεπρᾶχθαι· φήσασα δὲ ἀνερευνήσειν,	εἰ	συγχωρήσειεν αὐτῇ, βοτάνας γενομένη κατὰ
[5, 12]	γὰρ καὶ πλοῦτος καὶ ἔρως	εἰ	συνῆλθον ἐπὶ σέ, οὐχ ἕδρας
[5, 10]	μάθοιεν συναποδεδημηκότα. ἤλπιζον γὰρ λήσειν,	εἰ	τὰ ἀπὸ τούτων ἐν ἡσυχίᾳ
[5, 15]	ἐνδιατρίψαντα τῇ πόλει χρόνον ἐπανελθεῖν,	εἰ	τἀμὰ ἐν καλῷ κείμενα καταμάθοι.
[5, 3]	ἔφην, φαίνεις ἡμῖν τέρας; ἀλλ´	εἰ	τῷ ὄντι σὸς ὁ ὄρνις
[5, 1]	εἰς τὸν δῆμον ἐθεασάμην, ἐθαύμαζον	εἰ	χωρήσειέ τις αὐτὸν πόλις. τοιαύτη
[5, 7]	τινα ἁλέσθαι κατὰ τῆς θαλάσσης,	εἴ	πως κἂν πρὸς ταφὴν λάβοιμι
[5, 20]	τὴν σήν με παρθενίαν μεμιμημένον,	εἴ	τις ἔστι καὶ ἐν ἀνδράσι
[5, 18]	σὺ δὲ ἄπρατος, ἀμαστίγωτος γαμεῖς.	εἴ	τις οὖν τῶν πεπονημένων διὰ
[5, 17]	Ἀνάστηθι, ὦ γύναι· λέγε, τίς	εἶ,	καὶ πόθεν, καὶ τίς σοι
[5, 18]	ἐπεὶ καὶ τῆς δεσποίνης ἀνὴρ	εἶ	τῆς ἐμῆς. ὅσα μὲν διὰ
[5, 26]	δέομαι, Κλειτοφῶν δέσποτα (δεσπότης γὰρ	εἶ	ψυχῆς τῆς ἐμῆς) ἀπόδος σεαυτὸν
[5, 23]	πρὸς αὐτὸν ἀναστάς· Τίς ποτε	εἶ,	ὦ ἄνθρωπε, καὶ τί με
[5, 13]	δὲ τοῦ ἐρωμένου τὸ εἴδωλον	ἀεί,	ἐναπομάττεται τῷ τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ
[5, 6]	ὁ Χαιρέας ἐπὶ τὸν πύργον	ἄγει	καὶ δείκνυσι τὴν κατασκευὴν κάτωθεν
[5, 26]	δὲ νῦν μέλλω λέγειν, ἔρως	λέγει.	κἂν ὀργίζωμαι, καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι,
[5, 18]	ἐπείγειν, διανίσταμαι. καὶ ἐπεὶ προῆλθον,	λέγει	μὲν οὐδέν, ἐπιστολὴν δὲ ὀρέγει.
[5, 26]	ἐγὼ κάτω νενευκώς, μικρὸν διαλιποῦσα	λέγει	μεταβαλοῦσα· Ἃ μὲν εἶπον, ὦ
[5, 17]	τῇ Τύχῃ· καὶ ἅμα ἐσιώπησε.	λέγει	οὖν ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι, ὦ
[5, 17]	ἠλευθεροῦτο, ὁ δὲ παρῆν τεταραγμένος.	λέγει	οὖν ἡ Μελίτη· Ὦ κακὴ
[5, 4]	ἀλλ´ ἐδείκνυε γραφὴν μέλλοντος πτώματος.	~Λέγει	οὖν ὁ Μενέλαος· Ἐμοὶ δοκεῖ
[5, 10]	Τύριος ἐξ Αἰγύπτου πεπλευκὼς καὶ	λέγει	πρὸς αὐτὸν ὅτι σε ἐνθάδε
[5, 5]	ἡμᾶς ἀφίξεσθαι. ~Ἡ δὲ Λευκίππη	λέγει	πρός με (φιλόμυθον γάρ πως
[5, 18]	λέγει μὲν οὐδέν, ἐπιστολὴν δὲ	ὀρέγει.	λαβὼν δέ, πρὶν ἀναγνῶναί με,
[5, 5]	ἔτι τοῦ πάθους τὴν εἰκόνα·	φεύγει	μὲν ἀηδών, διώκει δὲ ὁ
[5, 20]	ὁ Σάτυρος ἔφη, ἀντιγράψαι σε	δεῖ	καὶ ἱλάσασθαι τὴν κόρην. κἀγὼ
[5, 18]	δεσπότῃ μου. Τοῦτο γάρ σε	δεῖ	καλεῖν, ἐπεὶ καὶ τῆς δεσποίνης
[5, 15]	ἐντεῦθεν ἡ προθεσμία. τί με	δεῖ	νῦν εἰς Ἔφεσον περιμένειν; ἄδηλοι
[5, 3]	ἄνθρωπος, καὶ συνθέμενος αὐτοῖς ἃ	δεῖ	ποιεῖν, ἐπὶ ξενίαν ἡμᾶς εἰς
[5, 10]	ἂν αὐτοὺς ἐξευρήσομεν· καὶ οὐ	δεῖ	τὸ συμβὰν ἀτύχημα μανθάνειν Σώστρατον.
[5, 25]	γῆν ὡς ἐληλεγμένος. ἡ δὲ	ἐτραγῴδει	πάλιν· Οἴμοι δειλαία τῶν κακῶν·
[5, 8]	ὀλίγον, κἂν ᾖ καθ´ ὑπερβολήν,	ἀναζεῖ	μέν, ἐφ´ ὅσον ἡ ψυχὴ
[5, 13]	ἐπὶ τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν	ἐναποσφραγίζει	κάτω τὴν σκιάν. λέγω δὴ
[5, 23]	Ὁ μοιχὸς οὗτος, ἐμπηδᾷ καὶ	ῥαπίζει	με κατὰ κόρρης πληγὴν θυμοῦ
[5, 23]	ὀργισθείς, ὅτι καὶ φωνὴν ἀφῆκα,	ῥαπίζει	πάλιν καὶ καλεῖ δεσμὰ καὶ
[5, 16]	αὐτὸς Ἀμφιτρίτην γαμεῖ. λιγυρὸν δὲ	συρίζει	περὶ τοὺς κάλως καὶ τὸ
[5, 5]	ἄνδρα τὸν Τηρέα. ὁ δὲ	ἀπῄει	μὲν ἔτι Πρόκνης ἀνήρ, ἀναστρέφει
[5, 3]	κρατοῦσα θεράπαινα· Φιλομήλα παρειστήκει καὶ	ἐπετίθει	τῷ πέπλῳ τὸν δάκτυλον καὶ
[5, 5]	τὰ λείψανα τοῦ παιδίου καὶ	πενθεῖ	τὴν τροφὴν καὶ ἐγνώρισεν ὢν
[5, 7]	κεφαλὴν καὶ τὸ λοιπὸν σῶμα	ὠθεῖ	κατὰ τῆς θαλάσσης. ἐγὼ δὲ
[5, 23]	δὲ τὴν μὲν ὡς εἶχεν	ὤθει	μάλα ἐρρωμένως, ἐμὲ δὲ ἰδὼν
[5, 7]	διὰ τῶν ξιφῶν· καί με	παίει	τις κατὰ τοῦ μηροῦ μαχαίρᾳ,
[5, 24]	καὶ ἡ Μελίτη ἀναιρεῖται λαθοῦσα·	ἐδεδίει	γὰρ μή τινα τῶν πρός
[5, 26]	Ἴσιδος, αἰδέσθητι τοὺς ὅρκους τοὺς	ἐκεῖ.	εἰ μὲν γὰρ καὶ συνοικεῖν
[5, 17]	οἰκία μεγάλη καὶ πρώτη τῶν	ἐκεῖ·	θεραπεία πολλὴ καὶ ἡ ἄλλη
[5, 14]	ἡ μὲν ἐπεχείρει με κρατεῖν	ἐκεῖ	κοιμηθησόμενον, ἐγὼ δὲ παρῃτούμην, εἰπὼν
[5, 5]	πέπλον ἄγγελον καὶ τὸ δρᾶμα	πλέκει	ταῖς κρόκαις, καὶ μιμεῖται τὴν
[5, 3]	ἡ τράπεζα. τὸν πέπλον ἡπλωμένον	εἱστήκει	κρατοῦσα θεράπαινα· Φιλομήλα παρειστήκει καὶ
[5, 6]	ποιήματος· τὸ δὲ ἐπὶ θαλάσσης	εἱστήκει	κρεμάμενον. ἐς δὲ τὴν τοῦ
[5, 3]	ἡπλωμένον εἱστήκει κρατοῦσα θεράπαινα· Φιλομήλα	παρειστήκει	καὶ ἐπετίθει τῷ πέπλῳ τὸν
[5, 26]	ἐμοὶ τῆς οἰκίας ὑπὸ ὀργῆς·	δοκεῖ	δ´ ἔμοιγε θεός τις αὐτὸν
[5, 16]	ἡμῖν συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον δέ σοι	δοκεῖ	καὶ τὸ χωρίον εἶναι πρὸς
[5, 12]	ὁ Κλεινίας, Οὐκ ἀπὸ τρόπου	δοκεῖ	μοι, φησίν, ὁ Σάτυρος λέγειν.
[5, 12]	θέλεις, εἰ καὶ Κλεινίᾳ τοῦτο	δοκεῖ·	μόνον ὅπως τὸ γύναιόν μοι
[5, 16]	τὴν μητέρα. ἐμοὶ μὲν γὰρ	δοκεῖ	τὰ παρόντα γάμων εἶναι σύμβολα·
[5, 16]	πνεῦμα· ἐμοὶ μὲν ὑμέναιον ᾄδειν	δοκεῖ	τὰ τῶν ἀνέμων αὐλήματα. ὁρᾷς
[5, 17]	ἔφυν, δούλην δὲ νῦν, ὡς	δοκεῖ	τῇ Τύχῃ· καὶ ἅμα ἐσιώπησε.
[5, 4]	~Λέγει οὖν ὁ Μενέλαος· Ἐμοὶ	δοκεῖ	τὴν εἰς Φάρον ὁδὸν ἐπισχεῖν.
[5, 23]	πῶς ἂν συντυχεῖν Λευκίππῃ δυναίμην.	ἐδόκει	δέ μοι κἀκείνη τὴν ἴσην
[5, 17]	μὲν συνεχύθην· καὶ γάρ τι	ἐδόκει	Λευκίππης ἔχειν· ἡ δὲ Μελίτη
[5, 15]	κατεφέρετο δάκρυα. τῷ δὲ Κλεινίᾳ	ἐδόκει	μή με καταλιπεῖν, ἀλλὰ μέχρις
[5, 21]	δὲ ὅστις γένωμαι· καὶ γὰρ	ἐδόκει	μοι δίκαια ἐγκαλεῖν. λέγω οὖν
[5, 4]	ὅθεν ἐπισχεῖν κελεύω τὴν ἔξοδον.	ἐδόκει	μοι λέγειν εἰκότα, καὶ παραιτοῦμαι
[5, 22]	ἤκουσεν ἡ Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν	ἐδόκει	τῷ μηδὲν πρὸς τὴν ἄνθρωπόν
[5, 26]	ἡ δυστυχὴς ὠνειροπόλουν ἐπὶ σοί·	ἀρκεῖ	μοι κἂν μία συμπλοκή· μικροῦ
[5, 26]	ἀποστείλασα κατ´ ἐμοῦ νεκρούς· οὐκ	ἤρκει	γὰρ Λευκίππη μόνη (ζησάτω, ἵνα
[5, 27]	μοι σαυτὸν ἀπόδος. ~Ταῦτα φιλοσοφήσασα	(διδάσκει	γὰρ ὁ Ἔρως καὶ λόγους)
[5, 3]	ἡ Πρόκνη πρὸς τὴν δεῖξιν	ἐνενεύκει	καὶ δριμὺ ἔβλεπε καὶ ὠργίζετο
[5, 3]	ἐλάνθανεν ἐρῶν καὶ διὰ τοῦτο	μεμηνύκει	τὸ φάρμακον, ἅμα μὲν ἀφορμὴν
[5, 2]	ὁ Μενέλαος ἡμῖν μεμισθωμένος. οὐκ	ἐῴκει	δὲ ἄρα ὁ θεὸς ἐπινεύειν
[5, 5]	τὴν εἰκόνα· φεύγει μὲν ἀηδών,	διώκει	δὲ ὁ Τηρεύς. οὕτως ἐφύλαξε
[5, 23]	φωνὴν ἀφῆκα, ῥαπίζει πάλιν καὶ	καλεῖ	δεσμὰ καὶ πέδας. δεσμεύουσιν οὖν
[5, 22]	Λευκίππης ὀνόματος· τοῦτο γὰρ αὐτὴν	καλεῖ.	ἐγὼ δέ, φίλη, μηνῶν τεσσάρων
[5, 3]	ξενίαν ἡμᾶς εἰς τὴν Φάρον	καλεῖ,	σκηψάμενος γενεθλίων ἄγειν ἡμέραν. ὡς
[5, 19]	ἰδού μοι διὰ τῶν γραμμάτων	ἐγκαλεῖ.	καὶ ἅμα αὖθις ἐντυγχάνων τοῖς
[5, 15]	τύχην δὲ καὶ τὸ πνεῦμα	ἐκάλει	ἡμᾶς. καὶ ὁ Μενέλαος μέχρι
[5, 17]	ὄνομα δὲ αὐτὴν ὁ ἔμπορος	ἐκάλει	Λάκαιναν. ἡ δὲ τὸν μὲν
[5, 5]	αὐτὴν ἃ πέπονθε τῇ κερκίδι	λαλεῖ.	ἡ Πρόκνη τὴν βίαν ἀκούει
[5, 19]	τὴν ἐπιστολήν, ἢ τί ταῦτα	θέλει;	Λευκίππη πάλιν ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη,
[5, 21]	ὡς οὐκ εἰς μακρὰν ὧν	θέλει	τεύξεται. τότε μὲν οὖν καὶ
[5, 11]	παρέσχεν ἀγαθόν, ὁ δὲ οὐκ	ἐθέλει	λαβεῖν. γυναῖκα γὰρ ἐξέμηνεν ἐπ´
[5, 26]	δὲ ὡς καὶ τἆλλα μοι	μέλει	περὶ σοῦ. λυθήσῃ μὲν γὰρ
[5, 21]	κατὰ πόδας ὡς εἶχεν ἐφ´	ἡμιτελεῖ	τῷ δείπνῳ συνανίσταται. ὡς δὲ
[5, 8]	οὐδὲν εἰπὼν προσπτυξάμενός με πολλὰ	κατεφίλει.	ἐγὼ δὲ τὸ μὲν πρῶτον
[5, 15]	σκάφους περιπεφραγμένη. περιβαλοῦσα οὖν με	κατεφίλει	καὶ ἀπῄτει τὸν γάμον, Νῦν
[5, 27]	τὰ δεσμὰ καὶ τὰς χεῖρας	κατεφίλει	καὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τῇ
[5, 13]	δὲ ὡς εἶδέ με, ἀναθοροῦσα	περιβάλλει	καὶ πᾶν μου τὸ πρόσωπον
[5, 27]	εἶπεν· Ὁρᾷς πῶς πηδᾷ καὶ	πάλλει	πυκνὸν παλμὸν ἀγωνίας γέμοντα καὶ
[5, 7]	δὲ πολλὰ πλοῖα ἐν τῇ	πόλει·	τούτων ἑνὶ ἐπιβὰς ὁ στρατηγὸς
[5, 15]	συμπλεύσαντα καί τινα ἐνδιατρίψαντα τῇ	πόλει	χρόνον ἐπανελθεῖν, εἰ τἀμὰ ἐν
[5, 9]	αὐτῶν τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν.	ἔπλει	δὲ τὸ πλοῖον εἰς Σιδῶνα·
[5, 16]	ἐνταῦθα γὰρ καὶ αὐτὸς Ἀμφιτρίτην	γαμεῖ.	λιγυρὸν δὲ συρίζει περὶ τοὺς
[5, 4]	ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς οὖν ὅσων	γέμει	κακῶν ἡ γραφή· ἔρωτος παρανόμου,
[5, 22]	ἢ τοῖς λίθοις. ἀλλ´ ἐμὲ	παρευδοκιμεῖ	τις νεκρά· οὔτε γὰρ ἐσθίων
[5, 7]	καὶ δέομαι διῶξαι τοὺς λῃστάς.	ὥρμει	δὲ πολλὰ πλοῖα ἐν τῇ
[5, 10]	δύο ἄλλων ὕστερον ἡμερῶν, καὶ	καταλαμβάνει	πεμφθέντα παρὰ τοῦ τῆς Λευκίππης
[5, 25]	δύο τοῦ δωματίου προκαθίσασα, καὶ	καταλαμβάνει	χαμαὶ καταβεβλημένον. παραστᾶσα οὖν πάντα
[5, 24]	~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο,	λανθάνει	μου διαρρυεῖσα ἡ τῆς Λευκίππης
[5, 11]	δὲ οὐκ οἶδα τί παθὼν	ὑπερηφανεῖ,	νομίζων αὐτῷ Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ
[5, 10]	οὗ πεφεύγασιν. ἐπολυπραγμόνει δὲ παντὶ	σθένει,	ποῖ κεχωρήκατε· καὶ ὡς ὀλίγον
[5, 12]	τρυφήν, ὁ δὲ ἔρως αἰδῶ	προξενεῖ.	μισεῖ δὲ ὁ θεὸς τοὺς
[5, 5]	ἀήρ. καὶ ὁ Τηρεὺς αὐταῖς	συναναβαίνει	καὶ ὄρνις γίνεται. καὶ τηροῦσιν
[5, 18]	ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ δέ μοι μεταξὺ	σημαίνει	νεύσας ὁ Σάτυρος προανίστασθαι, καὶ
[5, 8]	χρόνος γὰρ λύπης φάρμακον καὶ	πεπαίνει	τῆς ψυχῆς τὰ ἕλκη. μεστὸς
[5, 5]	Φιλομήλας τέχνη σιωπῶσαν εὕρηκε φωνήν.	ὑφαίνει	γὰρ πέπλον ἄγγελον καὶ τὸ
[5, 7]	Ἰδοὺ τὸ ἆθλον ὑμῶν, εἰπών,	ἀποτέμνει	αὐτῆς τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ
[5, 10]	καὶ γὰρ οὐδὲν ἂν τούτων	ἐγεγόνει,	εἰ θᾶττον ἐκομίσθη τὰ γράμματα.
[5, 22]	ἡ μὲν δὴ Μελίτη ῥᾴων	ἐγεγόνει	μόνον ἐλπίσασα. τὰ γὰρ ἡδέα,
[5, 10]	φανερῶς ἔχειν ὑπὲρ οὗ πεφεύγασιν.	ἐπολυπραγμόνει	δὲ παντὶ σθένει, ποῖ κεχωρήκατε·
[5, 14]	ποιήσασθαι καὶ πάντων ἀποφῆναι δεσπότην.	Ἄρξει	δέ, εἶπον ἐγώ, τῶν συνθηκῶν
[5, 7]	φεύγειν ἀποτραπόμενοι προεκαλοῦντο εἰς μάχην.	ἐπεὶ	δὲ ἀνεστρέψαμεν εἰς γῆν, ἀποβὰς
[5, 23]	εἶναι ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι, καίτοι δυνάμενος.	ἐπεὶ	δὲ ἔκαμεν ὁ μὲν τύπτων,
[5, 26]	οὐκ ἂν ἐφρόντισα μυρίων Θερσάνδρων.	ἐπεὶ	δὲ Λευκίππην εὑρόντι σοι γάμος
[5, 8]	τῶν ἀσπασμάτων, ὡς φιλημάτων σκοπός·	ἐπεὶ	δὲ μικρὸν διέσχε καὶ τὸ
[5, 18]	Τοῦτο γάρ σε δεῖ καλεῖν,	ἐπεὶ	καὶ τῆς δεσποίνης ἀνὴρ εἶ
[5, 25]	μέχρι τῶν ὀμμάτων τῶν κενῶν,	ἐπεὶ	μὴ δεδύνησαι τούτων πλέον. οἶδα
[5, 7]	τὸ πᾶν σου κρατεῖ. ἀλλ´	ἐπεί	μοι τῶν ἐν τῷ προσώπῳ
[5, 18]	τὴν γαστέρα ἐπείγειν, διανίσταμαι. καὶ	ἐπεὶ	προῆλθον, λέγει μὲν οὐδέν, ἐπιστολὴν
[5, 17]	ἐπικαθίσαντες οὖν ὀχήματι ἐξήλθομεν. καὶ	ἐπεὶ	τάχιστα παρεγενόμεθα, διεβαδίζομεν τοὺς ὀρχάτους
[5, 5]	τῇ φύσει Πρόκνης ἡ φιλοστοργία·	πέμπει	γὰρ ἐπὶ τὴν ἀδελφὴν τὸν
[5, 9]	ἐμέ, καί τις τῶν ναυτῶν	πέμπει	μοι κάλων ἅμα τῆς νεὼς
[5, 22]	γὰρ ἡδέα, κἂν μήπω παρῇ,	τέρπει	ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ δὲ τούτων
[5, 21]	νόσου τὴν ὑπόκρισιν, ἡ δὲ	ἐλιπάρει	καὶ ἔλεγε· Τί ταῦτα ποιεῖς;
[5, 5]	γυναῖκες εἰς ἓν πνέουσαι καὶ	ὕβρει	κεράσασαι τὴν ζηλοτυπίαν δεῖπνον ἐπινοοῦσι
[5, 3]	τὰ λείψανα τοῦ δείπνου τῷ	Τηρεῖ	δεικνύουσι, κεφαλὴν παιδίου καὶ χεῖρας·
[5, 5]	αὐτῇ δίδωσι μηκέτι λαλεῖν καὶ	κείρει	τῆς φωνῆς τὸ ἄνθος. ἀλλὰ
[5, 14]	ἑσπέρας δὲ γενομένης ἡ μὲν	ἐπεχείρει	με κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ
[5, 23]	ἐκπλήξεως τοῦ παραλόγου καὶ περιβάλλειν	ἐπεχείρει	τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ τὴν
[5, 17]	ἔχειν· ἡ δὲ Μελίτη ἔφη·	Θάρρει,	γύναι· τούτων γάρ σε λύσομεν
[5, 6]	κείμενον, ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν.	ὑπέρρει	δὲ ὕδωρ κάτωθεν αὐτοῦ τοῦ
[5, 20]	ἐθάψαμεν; Αὐτή σοι κατὰ καιρὸν	φράσει·	τὸ δὲ νῦν, ὁ Σάτυρος
[5, 12]	ὁ δὲ ἔρως αἰδῶ προξενεῖ.	μισεῖ	δὲ ὁ θεὸς τοὺς ἀλαζόνας.
[5, 25]	οἶδα ὅτι ὁ ἀνήρ με	μισεῖ	καὶ μοιχείαν κατέγνωκεν ἐπὶ σοί,
[5, 23]	γέμουσαν· ἑλκύσας δὲ τῶν τριχῶν	ῥάσσει	πρὸς τοὔδαφος καὶ προσπίπτων κατακόπτει
[5, 3]	τὴν Λευκίππην εἰς τὴν κεφαλὴν	πατάσσει	τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν ἐπὶ
[5, 20]	καὶ αὐτός σοι ὁ Ἔρως	ὑπαγορεύσει.	μόνον διὰ ταχέων. ἄρχομαι δὴ
[5, 5]	τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι τῇ	φύσει	Πρόκνης ἡ φιλοστοργία· πέμπει γὰρ
[5, 7]	ἐν ὀλίγῳ τὸ πᾶν σου	κρατεῖ.	ἀλλ´ ἐπεί μοι τῶν ἐν
[5, 1]	τὰ δὲ οὐκ ἤθελον παρελθεῖν·	ἐκράτει	τὴν θέαν τὰ ὁρώμενα, εἷλκε
[5, 5]	πέπλου καὶ ἀμύνασθαι καθ´ ὑπερβολὴν	ζητεῖ	τὸν ἄνδρα. ὀργαὶ δὲ δύο,
[5, 15]	περιβαλοῦσα οὖν με κατεφίλει καὶ	ἀπῄτει	τὸν γάμον, Νῦν μέν, λέγουσα,
[5, 17]	ὀρχάτους τῶν φυτῶν, καὶ ἐξαίφνης	προσπίπτει	τοῖς γόνασιν ἡμῶν γυνή, χοίνιξι
[5, 23]	ῥάσσει πρὸς τοὔδαφος καὶ προσπίπτων	κατακόπτει	με πληγαῖς. ἐγὼ δὲ ὥσπερ
[5, 13]	τῷ τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ	ἀναπλάττει	τὴν μορφήν· ἡ δὲ τοῦ
[5, 25]	καὶ οὐδὲ ὕβρις τὸν ἔρωτα	παύει.	ὦ ζεῦγος κατ´ ἐμοῦ γοήτων,
[5, 17]	καὶ ἡ ἄλλη παρασκευὴ πολυτελής.	κελεύει	δὴ δεῖπνον ὡς ὅτι ἐκπρεπέστατον
[5, 5]	τοῖς ὀφθαλμοῖς τὰ τῶν ὤτων	μηνύει	καὶ πρὸς αὐτὴν ἃ πέπονθε
[5, 5]	λαλεῖ. ἡ Πρόκνη τὴν βίαν	ἀκούει	παρὰ τοῦ πέπλου καὶ ἀμύνασθαι
[5, 7]	αἵματι· οἱ δὲ ἐνθέμενοι τῷ	σκάφει	τὴν κόρην ἔφευγον. θορύβου δὲ
[5, 5]	ἀπῄει μὲν ἔτι Πρόκνης ἀνήρ,	ἀναστρέφει	δὲ Φιλομήλας ἐραστής, καὶ κατὰ
[5, 8]	ἀγορᾷ τῆς χειρὸς ἄφνω λαβόμενος	ἐπιστρέφει	καὶ οὐδὲν εἰπὼν προσπτυξάμενός με
[5, 20]	σώσαντάς σε θεούς, ὡς ἐν	βραχεῖ	σοι τὸ ἔργον ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό
[5, 15]	μόνον τὸ πῦρ ἰδίαν ὕλην	ἔχει	καὶ ἐν ταῖς περὶ τοὺς
[5, 27]	μᾶλλον τοῦ πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ γὰρ	ἔχει	τὴν ἡδονήν.
[5, 5]	ξίφος καὶ ἐπὶ τὰς γυναῖκας	τρέχει,	ἃς δέχεται ὁ ἀήρ. καὶ
[5, 23]	καὶ ὁ Θέρσανδρος κατὰ πόδας	εἰστρέχει·	πάντα γὰρ τὰ περὶ ἐμοῦ
[5, 23]	ἀνδρῶνα ἀκούεται καὶ συνδρομή, καὶ	εἰστρέχει	τις τῶν θεραπόντων, ἀσθμαίνων ἅμα
[5, 12]	ἀπολώλεκα. ταῦτα ἀκούσας ὁ Σάτυρος	προστρέχει	πρὸς τὴν Μελίτην εὐαγγέλια φέρων.
[5, 26]	βοτανῶν ἕνεκεν χάριν, ὡς ἐν	ὄψει	τῆς σελήνης αὐτὰς ἀναλάβοι. οὕτω
[5, 7]	μοί σου μέρος καταλέλειπται ἐν	ὄψει	τοῦ μείζονος· αὕτη δὲ ἐν
[5, 17]	ἐσιώπησε. λέγει οὖν ἡ Μελίτη·	Ἀνάστηθι,	ὦ γύναι· λέγε, τίς εἶ,
[5, 17]	λῃστῶν ἐωνήσατο. ποριοῦμεν δέ, εὖ	ἴσθι,	τὴν ταχίστην· εἰ δὲ μή,
[5, 26]	δέ τί σοι προπετῶς ἐθρασυνάμην,	σύγγνωθι,	φίλτατε· ἔρως ἀτυχῶν καὶ μαίνεται.
[5, 5]	τρυφᾶν. καιρὸς οὖν γίνεται τῷ	Θρᾳκὶ	τούτῳ χρήσασθαι τῇ φύσει Πρόκνης
[5, 18]	ἵνα σὺ ὃ γέγονας ἄλλῃ	γυναικί,	καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ
[5, 20]	συμβάν, ὥστε ἀπόρως ἔχω. Οὔκ	εἰμί	σου σοφώτερος, ὁ Σάτυρος εἶπεν·
[5, 7]	εἴ πως κἂν πρὸς ταφὴν	λάβοιμι	τῆς κόρης τὸ σῶμα. καὶ
[5, 11]	ἀναμενητέον. Οὐδέτερον, εἶπον· ποίῳ γὰρ	ἴδοιμι	προσώπῳ τὸν πατέρα, μάλιστα μὲν
[5, 25]	διὰ σέ, οὔτε γὰρ ἂν	ἔχοιμί	σε τοῦ λοιποῦ χρόνου κἂν
[5, 7]	γνώριμος ἐκ τοῦ στρατοπέδου γενόμενος.	δείκνυμι	δὴ τὸ τραῦμα καὶ δέομαι
[5, 22]	ἐπείσθη δὲ μέχρι τῶν ὀμμάτων.	ὄμνυμι	γάρ σοι τὴν Ἀφροδίτην αὐτήν,
[5, 16]	ὦ γύναι, μέχρι λαβώμεθα γῆς·	ὄμνυμι	γάρ σοι τὴν θάλασσαν αὐτὴν
[5, 20]	με χωρὶς ἀπολογίας ἤδη μεμίσηκας,	ὄμνυμί	σοι τοὺς σώσαντάς σε θεούς,
[5, 21]	ἐγκαλεῖν. λέγω οὖν πρὸς αὐτήν·	Ὄμνυμί	σοι, φιλτάτη, τοὺς πατρῴους θεούς,
[5, 21]	μοι, φιλτάτη, καὶ ἵλεως γένοιο.	~Δίδωμι	δὴ τῷ Σατύρῳ τὴν ἐπιστολὴν
[5, 7]	πλοῖα ἐν τῇ πόλει· τούτων	ἑνὶ	ἐπιβὰς ὁ στρατηγὸς ἐδίωκεν ἅμα
[5, 10]	καὶ Θεόφιλος ὁ τούτου πενθερός)	μηδενὶ	Τυρίων, εἰ περιτύχοιεν, κατειπεῖν ὡς
[5, 18]	πρόσωπον ἐσπουδακώς. σκηψάμενος οὖν ἐπί	τινι	τῶν κατὰ τὴν γαστέρα ἐπείγειν,
[5, 17]	προσπίπτει τοῖς γόνασιν ἡμῶν γυνή,	χοίνιξι	παχείαις δεδεμένη, δίκελλαν κρατοῦσα, τὴν
[5, 9]	τρόπον, ἱκετηρίαν ἐδεόμην τοῖς νεύμασιν.	οἱ	δέ, εἴτε ἐλεήσαντές με, εἴτε
[5, 7]	μὲν ἤδη καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι·	οἱ	δὲ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει τὴν
[5, 9]	νεὼς παραθεούσης. κἀγὼ μὲν ἐλαβόμην,	οἱ	δὲ ἐφείλκυσάν με ἐξ αὐτῶν
[5, 26]	τὰ τοξεύματα· μόνοι δὲ οἴδασιν	οἱ	ἐρῶντες τὰ τῶν ὁμοίων τραύματα.
[5, 7]	σῶμα ἀναφέρουσιν. ἐν τούτῳ δὲ	οἱ	λῃσταὶ μᾶλλον ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον· ὡς
[5, 7]	δὲ ἦμεν πάλιν πλησίον, ὁρῶσιν	οἱ	λῃσταὶ ναῦν ἑτέραν, καὶ γνωρίσαντες
[5, 7]	φοράδην κομισθείς. Ὡς δὲ εἶδον	οἱ	λῃσταὶ προσιοῦσαν ἤδη τὴν ναῦν
[5, 7]	ὥρμησα ἐμαυτὸν ἐπαφεῖναι· ὡς δ´	οἱ	παρόντες κατέσχον, ἐδεόμην ἐπισχεῖν τε
[5, 14]	ὡς γὰρ ἐπευφήμουν τοῖς γάμοις	οἱ	παρόντες, νεύσασα πρός με ἡσυχῇ,
[5, 7]	καὶ πρύμναν ἐκρούετο· καὶ γὰρ	οἱ	πειραταὶ τοῦ φεύγειν ἀποτραπόμενοι προεκαλοῦντο
[5, 1]	πύλας· οὗτοι γὰρ τῆς πόλεως	οἱ	πυλωροί. ἐν μέσῳ δὴ τῶν
[5, 4]	εἰκόνος τὴν ἀπειλήν. λέγουσι δὲ	οἱ	τῶν συμβόλων ἐξηγηταὶ σκοπεῖν τοὺς
[5, 26]	ἐν ὄψει τῆς σελήνης αὐτὰς	ἀναλάβοι.	οὕτω γάρ μου κατεγέλα· ᾔτησα
[5, 24]	ἐμεμέριστο πολλοῖς ἅμα τὴν ψυχήν,	αἰδοῖ	καὶ ὀργῇ καὶ ἔρωτι καὶ
[5, 26]	τὸ πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ	θεοί·	δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν. ἀλλὰ
[5, 15]	εἰ τἀμὰ ἐν καλῷ κείμενα	καταμάθοι.	γίνεται δὴ κατ´ οὐρὰν ἡμῶν
[5, 11]	μετὰ θάνατον γάμοι, μετὰ θρῆνον	ὑμέναιοι.	τίνα μοι δίδωσι νύμφην ἡ
[5, 2]	μὲν Ἕλληνες, Σέραπιν δὲ καλοῦσιν	Αἰγύπτιοι.	ἦν δὲ καὶ πυρὸς δᾳδουχία·
[5, 7]	πρὸς βοήθειαν· πορφυρεῖς δὲ ἦσαν	πειρατικοί.	ἰδὼν δὲ ὁ στρατηγὸς δύο
[5, 7]	ἦν· καὶ εὐθὺς εἰστρέχουσιν ἄνθρωποι	μεγάλοι	καὶ πολλοί, μαχαίρας ἐσπασμένοι, καὶ
[5, 15]	δεῖ νῦν εἰς Ἔφεσον περιμένειν;	ἄδηλοι	τῆς θαλάσσης αἱ τύχαι· ἄπιστοι
[5, 7]	εὐθὺς εἰστρέχουσιν ἄνθρωποι μεγάλοι καὶ	πολλοί,	μαχαίρας ἐσπασμένοι, καὶ ἐπὶ τὴν
[5, 11]	Σώστρατός μοι Λευκίππην ἐκδίδωσι καί	μοι	γάμος ἐκ μέσου πολέμου πέμπεται,
[5, 8]	παρηγοροῦντος, διεκαρτέρησα ζῶν. καὶ ἤδη	μοι	γεγόνεσαν μῆνες ἕξ, καὶ τὸ
[5, 27]	ἀληθῶς ἐφοβήθην τὸν Ἔρωτα, μή	μοι	γένηται μήνιμα ἐκ τοῦ θεοῦ,
[5, 7]	τῆς νήσου παρῆν· ἦν δέ	μοι	γνώριμος ἐκ τοῦ στρατοπέδου γενόμενος.
[5, 11]	ἡ Τύχη, ἣν οὐδὲ ὁλόκληρόν	μοι	δέδωκε νεκράν; Οὐ θρήνων νῦν
[5, 18]	ἐὰν δὲ ἀποτίσῃς, νόμιζε μισθόν	μοι	δεδωκέναι τῶν ὑπὲρ σοῦ πόνων.
[5, 19]	ὁδῶν ἡ χαρά. ἀλλ´ ἰδού	μοι	διὰ τῶν γραμμάτων ἐγκαλεῖ. καὶ
[5, 11]	γάμοι, μετὰ θρῆνον ὑμέναιοι. τίνα	μοι	δίδωσι νύμφην ἡ Τύχη, ἣν
[5, 8]	καὶ ὁ μὲν τὰ αὑτοῦ	μοι	διηγεῖτο, ὅπως ἐκ τῆς ναυαγίας
[5, 21]	ὅστις γένωμαι· καὶ γὰρ ἐδόκει	μοι	δίκαια ἐγκαλεῖν. λέγω οὖν πρὸς
[5, 21]	ἔφην, τί πέπονθα· νόσος γάρ	μοι	ἐξαίφνης ἐνέπεσεν. οἶσθα δὲ ὅτι
[5, 16]	κεκυρτωμένην ὥσπερ ἐγκύμονα γαστέρα· δεξιόν	μοι	καὶ τοῦτο τῶν οἰωνισμάτων· ἔσῃ
[5, 23]	συντυχεῖν Λευκίππῃ δυναίμην. ἐδόκει δέ	μοι	κἀκείνη τὴν ἴσην σπουδὴν ποιεῖσθαι
[5, 9]	καί τις τῶν ναυτῶν πέμπει	μοι	κάλων ἅμα τῆς νεὼς παραθεούσης.
[5, 26]	δυστυχὴς ὠνειροπόλουν ἐπὶ σοί· ἀρκεῖ	μοι	κἂν μία συμπλοκή· μικροῦ δέομαι
[5, 1]	εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἤλθομεν. ἀνιόντι δέ	μοι	κατὰ τὰς Ἡλίου καλουμένας πύλας
[5, 15]	τῶν ἀνέμων αἱ μεταβολαί. πίστευσόν	μοι,	Κλειτοφῶν, καίομαι· ὄφελον ἠδυνάμην δεῖξαι
[5, 4]	ἐπισχεῖν κελεύω τὴν ἔξοδον. ἐδόκει	μοι	λέγειν εἰκότα, καὶ παραιτοῦμαι τὸν
[5, 7]	τῷ σώματι περιχυθεὶς ἔκλαον· Νῦν	μοι,	Λευκίππη, τέθνηκας ἀληθῶς θάνατον διπλοῦν,
[5, 11]	δαῖμον, λέγων, νῦν μὲν Σώστρατός	μοι	Λευκίππην ἐκδίδωσι καί μοι γάμος
[5, 26]	ἄκουσον δὲ ὡς καὶ τἆλλα	μοι	μέλει περὶ σοῦ. λυθήσῃ μὲν
[5, 10]	ἡσυχίᾳ γένοιτο, πέντε μόνον ἡμερῶν	μοι	μεταξὺ γενομένων, αἷς οὐκ ἔτυχον
[5, 18]	τὸ δεῖπνον ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ δέ	μοι	μεταξὺ σημαίνει νεύσας ὁ Σάτυρος
[5, 12]	δοκεῖ· μόνον ὅπως τὸ γύναιόν	μοι	μὴ παρέχῃ πράγματα, ἐπείγουσα πρὸς
[5, 26]	φαρμάκου πρὸς τηλικαύτην νόσον. σβέσον	μοι	ὀλίγον τοῦ πυρός. εἰ δέ
[5, 17]	ἔμπορός τις, ὄνομα Καλλισθένης, ταύτην	μοι	πέπρακε, φάσκων ἐωνῆσθαι μὲν αὐτὴν
[5, 22]	τῷ μηδὲν πρὸς τὴν ἄνθρωπόν	μοι	πεπρᾶχθαι· φήσασα δὲ ἀνερευνήσειν, εἰ
[5, 13]	δέ, Ποῖον γὰρ ὄψον, ἔφη,	μοι	πολυτελὲς ἢ ποῖος οἶνος τιμιώτερος
[5, 25]	ἅμα τὴν ἐπιστολὴν τῆς Λευκίππης	μοι	προσέρριψεν. ἰδὼν οὖν καὶ γνωρίσας
[5, 26]	τελευταῖα ταῦτα δυνηθῶ τυχεῖν. ἀλλά	μοι	σαυτὸν ἀπόδος. ~Ταῦτα φιλοσοφήσασα (διδάσκει
[5, 7]	τὴν γῆν ἡ νομή· μικρόν	μοί	σου μέρος καταλέλειπται ἐν ὄψει
[5, 16]	καὶ τοῦτο τῶν οἰωνισμάτων· ἔσῃ	μοι	ταχὺ καὶ πατήρ. ἰδὼν οὖν
[5, 17]	τῆς καθεστώσης συμφορᾶς· πάρασχε δέ	μοι	τὴν ἀσφάλειαν, ἔστ´ ἂν ἀποτίσω
[5, 22]	σύ μου χθὲς ἐδεήθης· δός	μοί	τι ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑπερήφανον·
[5, 19]	πάνυ δὲ ἠρυθρίων ἐφ´ οἷς	μοι	τὸν γάμον ὠνείδιζεν, ὥσπερ ἐπ´
[5, 13]	φιλήματα· εἶτα διασχοῦσα εἶπεν· Αὕτη	μοι	τροφή. ~Τότε μὲν οὖν ἐν
[5, 7]	πᾶν σου κρατεῖ. ἀλλ´ ἐπεί	μοι	τῶν ἐν τῷ προσώπῳ φιλημάτων
[5, 21]	ὡς δὲ ἐνικώμην, σκήπτομαι φρίκην	μοι	ὑποδραμεῖν. ἡ δὲ συνῆκε μὲν
[5, 12]	Κλεινίας, Οὐκ ἀπὸ τρόπου δοκεῖ	μοι,	φησίν, ὁ Σάτυρος λέγειν. κάλλος
[5, 20]	σοι τὸ ἔργον ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό	μοι,	φιλτάτη, καὶ ἵλεως γένοιο. ~Δίδωμι
[5, 25]	κατεγέλα, ἡ δὲ ἀπῆλθε κοιμοῦσά	μοι	φίλτρον. ἐγὼ δὲ ἡ κακοδαίμων
[5, 22]	ἂν δύνῃ, τὴν ἴσην ἀπότισαί	μοι	χάριν. ἀκούω τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς
[5, 20]	ταχέων. ἄρχομαι δὴ γράφειν· Χαῖρέ	μοι,	ὦ δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν
[5, 11]	παρὰ μίαν ἡμέραν· μετὰ θάνατον	γάμοι,	μετὰ θρῆνον ὑμέναιοι. τίνα μοι
[5, 14]	ὄνομα μὲν ἦν τῷ δείπνῳ	γάμοι,	τὸ δὲ ἔργον συνέκειτο ταμιεύεσθαι.
[5, 21]	οὐ γενέσθαι τοὺς γάμους ἡμῖν·	ἐμοὶ	δὲ ἀδύνατον ἦν Λευκίππην ἀπολαβόντι
[5, 26]	σεαυτὸν τήμερον πρῶτα καὶ ὕστατα·	ἐμοὶ	δὲ ἡμέραι τὸ βραχὺ τοῦτο
[5, 4]	πτώματος. ~Λέγει οὖν ὁ Μενέλαος·	Ἐμοὶ	δοκεῖ τὴν εἰς Φάρον ὁδὸν
[5, 17]	παρῆν, ἐπιβᾶσα τοῦ ὀχήματος ἅμα	ἐμοί,	ἐπανῄειμεν εἰς τὴν πόλιν καὶ
[5, 26]	τὴν γῆν· σὺ δὲ παρ´	ἐμοὶ	θησαυρὸν ἔρωτος εὑρὼν ἀτιμάζεις τὰ
[5, 16]	τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ τὴν μητέρα.	ἐμοὶ	μὲν γὰρ δοκεῖ τὰ παρόντα
[5, 16]	τοὺς κάλως καὶ τὸ πνεῦμα·	ἐμοὶ	μὲν ὑμέναιον ᾄδειν δοκεῖ τὰ
[5, 15]	δειπνήσαντες ἐκείμεθα κοιμησόμενοι. ἰδία δὲ	ἐμοί	τε καὶ τῇ Μελίτῃ καλύβη
[5, 26]	ἐξεπήδησε πρὸς ἑταῖρον αὑτοῦ, ἐξανιστάμενος	ἐμοὶ	τῆς οἰκίας ὑπὸ ὀργῆς· δοκεῖ
[5, 22]	ὡς πάντα νομίζειν ἐκείνην αὐτῷ.	ἐμοὶ	τοῦτο, ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε
[5, 26]	τὸν Ἔρωτα δι´ ἐμοῦ λέγειν·	Ἐμοὶ	χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ σῷ
[5, 22]	τὸν νεανίσκον εἶδες τὸν ἅμα	ἐμοὶ	χθὲς βαδίζοντα; Τὸν ἄνδρα" ἔφη,
[5, 25]	ἐληλεγμένος. ἡ δὲ ἐτραγῴδει πάλιν·	Οἴμοι	δειλαία τῶν κακῶν· καὶ γὰρ
[5, 20]	οὕτως ᾐσχυνόμην καὶ τὰ γράμματα.	~Οἴμοι,	πῶς ἀπολογήσομαι, Σάτυρε; ἔφην· ἑαλώκαμεν.
[5, 1]	τὴν ὄψιν δυσερωτιῶν εἶπον καμών·	Ὀφθαλμοί,	νενικήμεθα. εἶδον δὲ δύο καινὰ
[5, 16]	αὐτός. ἀλλ´ εἰσὶ καὶ θαλάσσης	νόμοι.	πολλάκις ἤκουσα παρὰ τῶν ναυτικωτέρων
[5, 16]	μὲν οὗτος ὑπὲρ κεφαλῆς κρεμάμενος,	δεσμοὶ	δὲ περὶ τὴν κεραίαν τεταμένοι.
[5, 26]	ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι μηδὲ ψευδῶς	ἀποθάνοι.	μὴ ἀτιμάσῃς τὸν ἔρωτα τὸν
[5, 2]	καὶ τὸν Διὸς Οὐρανίου νεών.	προσευξάμενοι	δὴ τῷ μεγάλῳ θεῷ καὶ
[5, 16]	δεσμοὶ δὲ περὶ τὴν κεραίαν	τεταμένοι.	καλά γε, ὦ δέσποτα, τὰ
[5, 16]	ζυγὸν ὁ θάλαμος, καὶ κάλω	δεδεμένοι.	ἀλλὰ καὶ πηδάλιον τοῦ θαλάμου
[5, 7]	καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι· οἱ δὲ	ἐνθέμενοι	τῷ σκάφει τὴν κόρην ἔφευγον.
[5, 7]	γὰρ οἱ πειραταὶ τοῦ φεύγειν	ἀποτραπόμενοι	προεκαλοῦντο εἰς μάχην. ἐπεὶ δὲ
[5, 15]	τε ἦν, καὶ δειπνήσαντες ἐκείμεθα	κοιμησόμενοι.	ἰδία δὲ ἐμοί τε καὶ
[5, 7]	ἄνθρωποι μεγάλοι καὶ πολλοί, μαχαίρας	ἐσπασμένοι,	καὶ ἐπὶ τὴν κόρην πάντες
[5, 26]	τις ἐπιδεῖξαι δύναιτο τὰ τοξεύματα·	μόνοι	δὲ οἴδασιν οἱ ἐρῶντες τὰ
[5, 10]	πεφεύγασιν. ἐπολυπραγμόνει δὲ παντὶ σθένει,	ποῖ	κεχωρήκατε· καὶ ὡς ὀλίγον πρὸ
[5, 25]	ἀλλὰ καὶ νέᾳ καὶ φιλούσῃ,	εἴποι	δ´ ἂν ἄλλος ὅτι καὶ
[5, 12]	κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με, εἶπον,	ὅποι	θέλεις, εἰ καὶ Κλεινίᾳ τοῦτο
[5, 5]	καὶ χελιδὼν καὶ ἔποψ, πάντες	ἄνθρωποι	καὶ πάντες ὄρνιθες. ἔποψ ὁ
[5, 7]	θύρας ἦν· καὶ εὐθὺς εἰστρέχουσιν	ἄνθρωποι	μεγάλοι καὶ πολλοί, μαχαίρας ἐσπασμένοι,
[5, 26]	γὰρ πάντα καινά· ἀναβιοῦσι καὶ	νεκροί.	ὦ θάλασσα, πλέουσαν μέν με
[5, 1]	οὗτοι γὰρ τῆς πόλεως οἱ	πυλωροί.	ἐν μέσῳ δὴ τῶν κιόνων
[5, 26]	ὃν ἡ δυστυχὴς ὠνειροπόλουν ἐπὶ	σοί·	ἀρκεῖ μοι κἂν μία συμπλοκή·
[5, 10]	τὴν πόλιν. πρὸς ταῦτα οὖν	σοι	βουλευτέον ἐστίν, ὡς τάχα καὶ
[5, 26]	Θερσάνδρων. ἐπεὶ δὲ Λευκίππην εὑρόντι	σοι	γάμος ἀδύνατος ἄλλης γυναικός, ἑκοῦσά
[5, 19]	πάντα δι´ ἐμὲ ἔπαθες· πολλῶν	σοι	γέγονα κακῶν αἴτιος. ὡς δὲ
[5, 25]	ἀνδρόγυνε καὶ κάλλους βάσκανε, ἐπαρῶμαί	σοι	δικαιοτάτην ἀράν· οὕτως σε ἀμύναιτο
[5, 16]	τάχα ἡμῖν συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον δέ	σοι	δοκεῖ καὶ τὸ χωρίον εἶναι
[5, 17]	τὴν ταχίστην· εἰ δὲ μή,	σοὶ	δουλεύσομεν. ὁρᾷς δὲ καὶ πληγαῖς
[5, 11]	καὶ ὁ Σάτυρος, Ἀλλ´ ἔστι	σοι,	ἔφη, καὶ τὰ παρόντα θέσθαι
[5, 19]	ὁρᾷς πρώτην Ἐφεσίων μαινομένην ἐπὶ	σοί,	ἡμᾶς δὲ ἐρήμους ἐν μέσαις
[5, 26]	γάμος ἀδύνατος ἄλλης γυναικός, ἑκοῦσά	σοι	κἀγὼ τοῦτο παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη·
[5, 20]	καὶ τίνος σῶμα ἐθάψαμεν; Αὐτή	σοι	κατὰ καιρὸν φράσει· τὸ δὲ
[5, 22]	πρὸς σὲ φιλανθρωπίας, περισσὸν εἰδυίᾳ	σοι	λέγειν. δικαία τυγχάνειν, ἀλλ´ οἷς
[5, 26]	ἐνταῦθα ἤγαγον, ἦν ἂν ἔτι	σοι	Λευκίππη νεκρά. εἰσίν, ὦ Κλειτοφῶν,
[5, 26]	ὃν τὰ μέγιστα εὐτυχεῖς. οὗτός	σοι	Λευκίππην ἀποδέδωκεν· εἰ γάρ σου
[5, 25]	μισεῖ καὶ μοιχείαν κατέγνωκεν ἐπὶ	σοί,	μοιχείαν ἄκαρπον, μοιχείαν ἀναφρόδιτον, ἧς
[5, 11]	σκεψώμεθα πότερον εἰς τὴν πατρίδα	σοι	νῦν ἀνακομιστέον ἢ τὸν πατέρα
[5, 20]	Σάτυρος εἶπεν· ἀλλὰ καὶ αὐτός	σοι	ὁ Ἔρως ὑπαγορεύσει. μόνον διὰ
[5, 15]	κοινῷ τοῦ ἔρωτος πυρί, ἵνα	σοι	περιχυθεῖσα κατέφλεξα· νῦν δὲ πρὸς
[5, 26]	τοῦ πυρός. εἰ δέ τί	σοι	προπετῶς ἐθρασυνάμην, σύγγνωθι, φίλτατε· ἔρως
[5, 17]	Λάκαινα, Θετταλὴ τὸ γένος· καί	σοι	προσφέρω μου ταύτην τὴν τύχην
[5, 18]	καινῶν γάμων. ἐγὼ δὲ ἔτι	σοι	ταῦτα γράφω παρθένος. ~Τούτοις ἐντυχὼν
[5, 22]	μέχρι τῶν ὀμμάτων. ὄμνυμι γάρ	σοι	τὴν Ἀφροδίτην αὐτήν, ὡς ἤδη
[5, 16]	μέχρι λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι γάρ	σοι	τὴν θάλασσαν αὐτὴν καὶ τὴν
[5, 10]	δι´ ὧν ὁ Σώστρατος ἐγγυᾷ	σοὶ	τὴν θυγατέρα. ἐν ποικίλαις οὖν
[5, 20]	σε θεούς, ὡς ἐν βραχεῖ	σοι	τὸ ἔργον ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό μοι,
[5, 26]	εὑρὼν ἀτιμάζεις τὰ εὐεργετήματα. νόμιζέ	σοι	τὸν Ἔρωτα δι´ ἐμοῦ λέγειν·
[5, 20]	χωρὶς ἀπολογίας ἤδη μεμίσηκας, ὄμνυμί	σοι	τοὺς σώσαντάς σε θεούς, ὡς
[5, 17]	εἶ, καὶ πόθεν, καὶ τίς	σοι	τοῦτον περιέθηκε τὸν σίδηρον· κέκραγε
[5, 21]	λέγω οὖν πρὸς αὐτήν· Ὄμνυμί	σοι,	φιλτάτη, τοὺς πατρῴους θεούς, ἦ
[5, 11]	καλῶς καὶ ἐλεῆσαι ψυχὴν ἐπὶ	σοὶ	φλεγομένην. ἀκουσάτω δὴ καὶ ὁ
[5, 23]	τι κακὸν εἶναι ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι,	καίτοι	δυνάμενος. ἐπεὶ δὲ ἔκαμεν ὁ
[5, 15]	ἄδηλοι τῆς θαλάσσης αἱ τύχαι·	ἄπιστοι	τῶν ἀνέμων αἱ μεταβολαί. πίστευσόν
[5, 1]	πυλῶν ἐς τὰς Σελήνης πύλας·	οὗτοι	γὰρ τῆς πόλεως οἱ πυλωροί.
[5, 6]	αὐτοῦ τοῦ ποιήματος· τὸ δὲ	ἐπὶ	θαλάσσης εἱστήκει κρεμάμενον. ἐς δὲ
[5, 16]	χωρίον εἶναι πρὸς γάμον; γάμος	ἐπὶ	κύματος, γάμος ὑπὸ θαλάσσης φερόμενος;
[5, 7]	θορύβου δὲ καὶ βοῆς οἷα	ἐπὶ	λῃσταῖς γενομένης, ὁ στρατηγὸς τῆς
[5, 14]	διαλεξομένοις τε ἀλλήλοις καὶ πιστωσομένοις	ἐπὶ	μάρτυρι τῇ θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ
[5, 3]	συνθέμενος αὐτοῖς ἃ δεῖ ποιεῖν,	ἐπὶ	ξενίαν ἡμᾶς εἰς τὴν Φάρον
[5, 4]	μύθους τῶν εἰκόνων, ἂν ἐξιοῦσιν	ἐπὶ	πρᾶξιν ἡμῖν συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν
[5, 12]	πλοῦτος καὶ ἔρως εἰ συνῆλθον	ἐπὶ	σέ, οὐχ ἕδρας ἔργον〉 οὐδ´
[5, 26]	μακροῦ, ὃν ἡ δυστυχὴς ὠνειροπόλουν	ἐπὶ	σοί· ἀρκεῖ μοι κἂν μία
[5, 19]	γυναῖκα ὁρᾷς πρώτην Ἐφεσίων μαινομένην	ἐπὶ	σοί, ἡμᾶς δὲ ἐρήμους ἐν
[5, 25]	με μισεῖ καὶ μοιχείαν κατέγνωκεν	ἐπὶ	σοί, μοιχείαν ἄκαρπον, μοιχείαν ἀναφρόδιτον,
[5, 11]	θέσθαι καλῶς καὶ ἐλεῆσαι ψυχὴν	ἐπὶ	σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω δὴ καὶ
[5, 3]	ἐγέγραπτο, καὶ ἕλκων τὸ ξίφος	ἐπὶ	τὰς γυναῖκας τὸ σκέλος ἤρειδεν
[5, 5]	καὶ σπᾶται τὸ ξίφος καὶ	ἐπὶ	τὰς γυναῖκας τρέχει, ἃς δέχεται
[5, 11]	τοῦ σοῦ. ~Ταῦτα ἀκούσας ἀνῴμωξα	ἐπὶ	τῇ τῆς Τύχης παιδιᾷ, Ὦ
[5, 19]	μόνον ἐνήλλαξεν. Εἶτα ἕστηκας, ἔφην,	ἐπὶ	τηλικούτοις ἀγαθοῖς καὶ μέχρι τῶν
[5, 16]	τάχα δὲ ἵνα μή τις	ἐπὶ	τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ ἐνυβρίσωμεν,
[5, 5]	Πρόκνης ἡ φιλοστοργία· πέμπει γὰρ	ἐπὶ	τὴν ἀδελφὴν τὸν ἄνδρα τὸν
[5, 13]	κάλλους ἀπορροὴ δι´ ἀφανῶν ἀκτίνων	ἐπὶ	τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει
[5, 7]	καὶ πολλοί, μαχαίρας ἐσπασμένοι, καὶ	ἐπὶ	τὴν κόρην πάντες ὥρμησαν. ἐγὼ
[5, 6]	δὲ ταῦτα ἡγεῖτο μὲν ἡμῖν	ἐπὶ	τὴν οἰκίαν· ἦν δὲ ἐπ´
[5, 10]	ἐθεράπευσαν. ~Δύο δὲ πλεύσαντες ἡμέρας	ἐπὶ	τὴν πόλιν ἥκομεν, καὶ δέομαί
[5, 3]	τὰς γυναῖκας τὸ σκέλος ἤρειδεν	ἐπὶ	τὴν τράπεζαν· ἡ δὲ οὔτε
[5, 18]	τὸ πρόσωπον ἐσπουδακώς. σκηψάμενος οὖν	ἐπί	τινι τῶν κατὰ τὴν γαστέρα
[5, 9]	γάρ, ἔφη, ῥαγείσης τῆς νεὼς	ἐπὶ	τὸ κέρας ᾖξα, καὶ ἄκρου
[5, 21]	περὶ ἐμοῦ. ἐγὼ δὲ αὖθις	ἐπὶ	τὸ συμπόσιον ἀπῄειν, ἡδονῆς ἅμα
[5, 14]	ἐγὼ μόνη πέπονθα καὶ οἷον	ἐπὶ	τοῖς ἀφανέσι ποιοῦσι νεκροῖς· κενοτάφιον
[5, 23]	Μελίτη παρέξειν ὄχημα· ἡμεῖς δὲ	ἐπὶ	τὸν πότον ᾖμεν. ἄρτι δὲ
[5, 6]	μὲν οὖν ἡμᾶς ὁ Χαιρέας	ἐπὶ	τὸν πύργον ἄγει καὶ δείκνυσι
[5, 18]	μὴ γένοιτο. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν	ἐπὶ	τοσαύταις ἀνάγκαις διεκαρτέρησα, σὺ δὲ
[5, 7]	τὴν ναῦν εἰς ναυμαχίαν, ἱστᾶσιν	ἐπὶ	τοῦ καταστρώματος ὀπίσω τὼ χεῖρε
[5, 15]	τῇ Μελίτῃ καλύβη τις ἦν	ἐπὶ	τοῦ σκάφους περιπεφραγμένη. περιβαλοῦσα οὖν
[5, 3]	λαιᾷ τὰ διερρωγότα τοῦ χιτῶνος	ἐπὶ	τοὺς μαζοὺς ἔκλειεν. ἐν〉 ἀγκάλαις
[5, 3]	τὸ στέρνον ἦν, τὴν δεξιὰν	ἐπὶ	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἤρειδε τοῦ Τηρέως,
[5, 26]	βοηθεῖν ἡ δυστυχὴς οὐκ ἠδυνάμην·	ἐπὶ	τοῦτο τὸ πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν,
[5, 22]	χθὲς ἐδεήθης· δός μοί τι	ἐπὶ	τοῦτον τὸν ὑπερήφανον· σώσεις γάρ
[5, 3]	πατάσσει τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν	ἐπὶ	τούτῳ καὶ ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν,
[5, 25]	ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ	ἐπὶ	τῷ ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη σε,
[5, 18]	γυναικί, καὶ ἐγώ τῳ ἑτέρῳ	ἀνδρὶ	γένωμαι; μὴ γένοιτο. ἀλλ´ ἐγὼ
[5, 21]	τὰ εἰκότα εἰπεῖν πρὸς αὐτὴν	περὶ	ἐμοῦ. ἐγὼ δὲ αὖθις ἐπὶ
[5, 10]	τοῦτόν γε τὸν λόγον εὗρον	περὶ	ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω δὲ οὐδὲ
[5, 23]	πόδας εἰστρέχει· πάντα γὰρ τὰ	περὶ	ἐμοῦ πυθόμενος κατὰ τὴν ὁδόν,
[5, 2]	τότε γὰρ εἶδον πόλιν ἐρίζουσαν	περὶ	κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην δὲ καὶ
[5, 26]	ὡς καὶ τἆλλα μοι μέλει	περὶ	σοῦ. λυθήσῃ μὲν γὰρ ἄρτι
[5, 7]	μικρὸν δὲ βοή τις ἐξαίφνης	περὶ	τὰς θύρας ἦν· καὶ εὐθὺς
[5, 23]	αὐτὴν εἰς τοὺς ἀγροὺς καὶ	περὶ	τὴν ἑσπέραν αὖθις ἥκειν. ἔμελλεν
[5, 16]	ὑπὲρ κεφαλῆς κρεμάμενος, δεσμοὶ δὲ	περὶ	τὴν κεραίαν τεταμένοι. καλά γε,
[5, 16]	Λευκίππης τὸν τάφον. τάχα που	περὶ	τὴν ναῦν αὐτῆς εἰλεῖται τὸ
[5, 8]	ναυαγίας περιγένοιτο, ἐγὼ δὲ τὰ	περὶ	τῆς Λευκίππης ἅπαντα. ~Εὐθὺς μὲν
[5, 17]	ἐπανῄειμεν εἰς τὴν πόλιν καὶ	περὶ	τὸ δεῖπνον ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ δέ
[5, 16]	Ἅιδου καταβαίνειν ὅλως, ἀλλ´ αὐτοῦ	περὶ	τὸ ὕδωρ ἔχειν τὴν πλάνην,
[5, 15]	ὕλην ἔχει καὶ ἐν ταῖς	περὶ	τοὺς ἐραστὰς συμπλοκαῖς ἀνακαιόμενον λάβρον
[5, 16]	Ἀμφιτρίτην γαμεῖ. λιγυρὸν δὲ συρίζει	περὶ	τοὺς κάλως καὶ τὸ πνεῦμα·
[5, 26]	καταφυγή. ὁ Θέρσανδρος, ὡς καὶ	περὶ	τούτου θαρρήσῃς, ἐξεπήδησε πρὸς ἑταῖρον
[5, 19]	κάτασχε, μὴ πάντας ἀπολέσῃς, ἕως	περὶ	τούτων ἀσφαλέστερον βουλευσώμεθα. γυναῖκα ὁρᾷς
[5, 15]	φύσιν τῷ κοινῷ τοῦ ἔρωτος	πυρί,	ἵνα σοι περιχυθεῖσα κατέφλεξα· νῦν
[5, 14]	τε ἀλλήλοις καὶ πιστωσομένοις ἐπὶ	μάρτυρι	τῇ θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ ἡμῖν
[5, 22]	εὐνούχου. ἔοικα δὲ εἰκόνος ἐρᾶν·	μέχρι	γὰρ τῶν ὀμμάτων ἔχω τὸν
[5, 10]	τοῖς πυνθανομένοις, εἰς κώμην ἀποδεδημηκέναι	μέχρι	δέκα ὅλων ἡμερῶν. καὶ τοῦτόν
[5, 16]	ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον, ὦ γύναι,	μέχρι	λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι γάρ σοι
[5, 21]	καὶ ἔλεγε· Τί ταῦτα ποιεῖς;	μέχρι	τίνος με ἀπολλύεις; ἰδοὺ καὶ
[5, 21]	γάμων. ποίαν ἔτι περιμένομεν ἡμέραν;	μέχρι	τίνος ὡς ἐν ἱερῷ συγκαθεύδομεν;
[5, 15]	ἐκάλει ἡμᾶς. καὶ ὁ Μενέλαος	μέχρι	τοῦ λιμένος ἐλθὼν καὶ ἀσπασάμενος,
[5, 22]	τῷ χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη δὲ	μέχρι	τῶν ὀμμάτων. ὄμνυμι γάρ σοι
[5, 25]	σε τοῦ λοιποῦ χρόνου κἂν	μέχρι	τῶν ὀμμάτων τῶν κενῶν, ἐπεὶ
[5, 5]	οὕτως ἐφύλαξε τὸ μῖσος καὶ	μέχρι	τῶν πτερῶν. ~Τότε μὲν οὖν
[5, 19]	ἔφην, ἐπὶ τηλικούτοις ἀγαθοῖς καὶ	μέχρι	τῶν ὤτων μόνον εὐφραίνεις, ἀλλ´
[5, 19]	ἀλλ´ οὐ δεικνύεις καὶ τοῖς	ὄμμασι	τἀγαθά; Μὴ σύ γε, εἶπεν
[5, 15]	δακρύων ἐμπεπλησμένος· καὶ ἡμῖν δὲ	πᾶσι	κατεφέρετο δάκρυα. τῷ δὲ Κλεινίᾳ
[5, 20]	εἴ τις ἔστι καὶ ἐν	ἀνδράσι	παρθενία· εἰ δέ με χωρὶς
[5, 14]	πέπονθα καὶ οἷον ἐπὶ τοῖς	ἀφανέσι	ποιοῦσι νεκροῖς· κενοτάφιον μὲν γὰρ
[5, 13]	καὶ πᾶν μου τὸ πρόσωπον	ἐμπίπλησι	φιλημάτων. ἦν δὲ τῷ ὄντι
[5, 7]	καὶ ὁ στρατηγὸς πείθεται καὶ	ἵστησι	τὴν ναῦν, καὶ δύο τῶν
[5, 16]	ὡς ἐσπούδακα καὶ αὐτός. ἀλλ´	εἰσὶ	καὶ θαλάσσης νόμοι. πολλάκις ἤκουσα
[5, 17]	καὶ ἅμα διανοίξασα τὸν χιτῶνα	δείκνυσι	τὰ νῶτα διαγεγραμμένα ἔτι οἰκτρότερον.
[5, 6]	ἐπὶ τὸν πύργον ἄγει καὶ	δείκνυσι	τὴν κατασκευὴν κάτωθεν θαυμασίαν τινὰ
[5, 4]	καὶ τῆς εἰκόνος τὴν ἀπειλήν.	λέγουσι	δὲ οἱ τῶν συμβόλων ἐξηγηταὶ
[5, 16]	ναῦν αὐτῆς εἰλεῖται τὸ εἴδωλον.	λέγουσι	δὲ τὰς ἐν ὕδατι ψυχὰς
[5, 26]	κατ´ ἐμοῦ γὰρ πάντα καινά·	ἀναβιοῦσι	καὶ νεκροί. ὦ θάλασσα, πλέουσαν
[5, 14]	καὶ οἷον ἐπὶ τοῖς ἀφανέσι	ποιοῦσι	νεκροῖς· κενοτάφιον μὲν γὰρ εἶδον,
[5, 11]	τόν τε Κλεινίαν περιπτύσσονται καὶ	μανθάνουσι	παρ´ ἡμῶν τὰ πεπραγμένα. καὶ
[5, 5]	ὕβρει κεράσασαι τὴν ζηλοτυπίαν δεῖπνον	ἐπινοοῦσι	τῶν γάμων ἀτυχέστερον. τὸ δὲ
[5, 16]	γάμους ἡμῶν ἡ Τύχη κυβερνᾷ.	νυμφοστολήσουσι	δὲ ἡμᾶς Ποσειδῶν καὶ Νηρεΐδων
[5, 3]	λείψανα τοῦ δείπνου τῷ Τηρεῖ	δεικνύουσι,	κεφαλὴν παιδίου καὶ χεῖρας· γελῶσι
[5, 25]	ἄλλαι γυναῖκες μισθὸν τῆς αἰσχύνης	ἔχουσι	τὴν τῆς ἐπιθυμίας ἡδονήν, ἐγὼ
[5, 5]	καὶ ἕδνα τῶν γάμων αὐτῇ	δίδωσι	μηκέτι λαλεῖν καὶ κείρει τῆς
[5, 11]	μετὰ θρῆνον ὑμέναιοι. τίνα μοι	δίδωσι	νύμφην ἡ Τύχη, ἣν οὐδὲ
[5, 13]	ἔρως καταλαβὼν οὐδὲ αὐτῇ χώραν	δίδωσι	τῇ τροφῇ. ἡ δὲ τῆς
[5, 17]	ἧς εἶχεν, ἀπέπαυσεν, αὐτὴν δὲ	παραδίδωσι	θεραπαίναις, κελεύσασα λοῦσαι καὶ ἐσθῆτα
[5, 11]	νῦν μὲν Σώστρατός μοι Λευκίππην	ἐκδίδωσι	καί μοι γάμος ἐκ μέσου
[5, 10]	δέ, ὅπου ποτ´ ἂν ὄντες	μάθωσι	τὴν ἐγγύην, καὶ ἀφίξονται, εἴγε
[5, 5]	οὕτως αἱ τῆς ζηλοτυπίας ὠδῖνες	νικῶσι	καὶ τὴν γαστέρα. μόνον γὰρ
[5, 3]	δεικνύουσι, κεφαλὴν παιδίου καὶ χεῖρας·	γελῶσι	δὲ ἅμα καὶ φοβοῦνται. ἀναπηδῶν
[5, 16]	φίλτατε· πᾶς δὲ τόπος τοῖς	ἐρῶσι	θάλαμος· οὐδὲν γὰρ ἄβατον τῷ
[5, 13]	με. οὐδὲν γὰρ ἡδὺ τοῖς	ἐρῶσι	πλὴν τὸ ἐρώμενον· τὴν γὰρ
[5, 4]	ἂν ἐξιοῦσιν ἐπὶ πρᾶξιν ἡμῖν	συντύχωσι,	καὶ ἐξομοιοῦν τὸ ἀποβησόμενον τῷ
[5, 27]	ἔλυσε καὶ περιέβαλε κλαίουσα, ἔπαθόν	τι	ἀνθρώπινον καὶ ἀληθῶς ἐφοβήθην τὸν
[5, 5]	πως τὸν τῶν γυναικῶν γένος)	Τί	βούλεται τῆς εἰκόνος ὁ μῦθος;
[5, 26]	αὐτῆς ὡς Θετταλῆς κατὰ σοῦ.	τί	γὰρ ἠδυνάμην ἔτι ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα
[5, 22]	αὐτὸν διέτριψα, δεομένη, λιπαροῦσα, ὑπισχνουμένη,	τί	γὰρ οὐ λέγουσα, τί δὲ
[5, 20]	τὴν ἡμέραν Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ	τί	γράφω, λέγε· σφόδρα γάρ με
[5, 22]	ὑπισχνουμένη, τί γὰρ οὐ λέγουσα,	τί	δὲ οὐ ποιοῦσα τῶν ἀρέσαι
[5, 23]	οὖν με καὶ ἄγουσιν εἴς	τι	δωμάτιον. ~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα
[5, 17]	ἐγὼ μὲν συνεχύθην· καὶ γάρ	τι	ἐδόκει Λευκίππης ἔχειν· ἡ δὲ
[5, 22]	μου χθὲς ἐδεήθης· δός μοί	τι	ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑπερήφανον· σώσεις
[5, 23]	οὗ χάριν ἔτυπτεν, ὑποπτεύσας δέ	τι	κακὸν εἶναι ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι, καίτοι
[5, 15]	ὅρους ἀπειλήφαμεν· ἐντεῦθεν ἡ προθεσμία.	τί	με δεῖ νῦν εἰς Ἔφεσον
[5, 23]	ποτε εἶ, ὦ ἄνθρωπε, καὶ	τί	με οὕτως ᾐκίσω; ὁ δὲ
[5, 14]	δὲ ἔργον συνέκειτο ταμιεύεσθαι. καί	τι	μέμνημαι καὶ γελοῖον παρὰ τὴν
[5, 11]	δεομένη. ὁ δὲ οὐκ οἶδα	τί	παθὼν ὑπερηφανεῖ, νομίζων αὐτῷ Λευκίππην
[5, 26]	πρὸς ἄνδρα λαλῶ μεμυημένον· οἶδας	τί	πάσχω. τοῖς δὲ ἄλλοις ἀνθρώποις
[5, 21]	ἀμείψασθαι. ἀλλ´ οὐκ οἶδα, ἔφην,	τί	πέπονθα· νόσος γάρ μοι ἐξαίφνης
[5, 26]	ὀλίγον τοῦ πυρός. εἰ δέ	τί	σοι προπετῶς ἐθρασυνάμην, σύγγνωθι, φίλτατε·
[5, 19]	ἥκεις φέρων τὴν ἐπιστολήν, ἢ	τί	ταῦτα θέλει; Λευκίππη πάλιν ἀνεβίω;
[5, 21]	ἡ δὲ ἐλιπάρει καὶ ἔλεγε·	Τί	ταῦτα ποιεῖς; μέχρι τίνος με
[5, 21]	οὕτως ἐλεεινῶς, ὥστε συμπαθεῖν μέ	τι	τὴν ψυχήν. οὐκ εἶχον δὲ
[5, 3]	ἀνανεύσας εἰς οὐρανόν, Ὦ Ζεῦ,	τί	τοῦτο, ἔφην, φαίνεις ἡμῖν τέρας;
[5, 22]	σίδηρός τις ἢ ξύλον ἤ	τι	τῶν ἀναισθήτων ἦν ἄρα πρὸς
[5, 16]	εἴδωλον. λέγουσι δὲ τὰς ἐν	ὕδατι	ψυχὰς ἀνῃρημένας μηδὲ εἰς Ἅιδου
[5, 27]	καὶ ἔοικεν ἱκετεύειν σε τῷ	πηδήματι.	ὡς οὖν με ἔλυσε καὶ
[5, 17]	πόλεως σταδίους τέσσαρας. ἐπικαθίσαντες οὖν	ὀχήματι	ἐξήλθομεν. καὶ ἐπεὶ τάχιστα παρεγενόμεθα,
[5, 7]	ἐγὼ μὲν ἤδη καταπεσὼν ἐρρεόμην	αἵματι·	οἱ δὲ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει
[5, 7]	ἀποβὰς τοῦ σκάφους καὶ τῷ	σώματι	περιχυθεὶς ἔκλαον· Νῦν μοι, Λευκίππη,
[5, 21]	τὸν θάλαμον παρήλθομεν, ἐγὼ μὲν	ἔτι	μᾶλλον ἐπέτεινον τῆς νόσου τὴν
[5, 23]	με οὕτως ᾐκίσω; ὁ δὲ	ἔτι	μᾶλλον ὀργισθείς, ὅτι καὶ φωνὴν
[5, 26]	ἐρῶντες τὰ τῶν ὁμοίων τραύματα.	ἔτι	μόνον ἔχω ταύτην τὴν ἡμέραν·
[5, 17]	χιτῶνα δείκνυσι τὰ νῶτα διαγεγραμμένα	ἔτι	οἰκτρότερον. ὡς οὖν ταῦτα ἠκούσαμεν,
[5, 21]	ἡ προθεσμία τῶν γάμων. ποίαν	ἔτι	περιμένομεν ἡμέραν; μέχρι τίνος ὡς
[5, 16]	ἤκουσας ὡς ἐν θαλάσσῃ τέθνηκεν;	ἔτι	πλέω Λευκίππης τὸν τάφον. τάχα
[5, 26]	κατὰ σοῦ. τί γὰρ ἠδυνάμην	ἔτι	ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα ἢ βοτάνας ζητεῖν
[5, 5]	Τηρέα. ὁ δὲ ἀπῄει μὲν	ἔτι	Πρόκνης ἀνήρ, ἀναστρέφει δὲ Φιλομήλας
[5, 26]	μὴ ἐνταῦθα ἤγαγον, ἦν ἂν	ἔτι	σοι Λευκίππη νεκρά. εἰσίν, ὦ
[5, 18]	τῶν καινῶν γάμων. ἐγὼ δὲ	ἔτι	σοι ταῦτα γράφω παρθένος. ~Τούτοις
[5, 27]	ἔμελλον, καὶ ὅτι οὐδὲ γάμος	ἔτι	τὸ πραττόμενον ἦν, ἀλλὰ φάρμακον
[5, 22]	οὕτως, ὥστε μὴ πρὸς ἑτέραν	ἔτι	τὸν ἄνθρωπον ἀποκλίνειν γυναῖκα πρός
[5, 5]	καὶ ὄρνις γίνεται. καὶ τηροῦσιν	ἔτι	τοῦ πάθους τὴν εἰκόνα· φεύγει
[5, 5]	ἕδνα τῶν γάμων αὐτῇ δίδωσι	μηκέτι	λαλεῖν καὶ κείρει τῆς φωνῆς
[5, 26]	τὸ βραχὺ τοῦτο πολλαί. οὕτω	μηκέτι	Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι μηδὲ
[5, 26]	γὰρ Λευκίππη μόνη (ζησάτω, ἵνα	μηκέτι	λυπῆται Κλειτοφῶν) νῦν δὲ καὶ
[5, 26]	οὕτω μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας, οὕτω	μηκέτι	μηδὲ ψευδῶς ἀποθάνοι. μὴ ἀτιμάσῃς
[5, 26]	φιλῶ. σπεῖσαι κἂν νῦν, ἐλέησον·	οὐκέτι	δέομαι πολλῶν ἡμερῶν καὶ γάμου
[5, 9]	ἐνηχόμην τὸ ἐπίλοιπον τῆς ἡμέρας,	οὐκέτι	ἔχων ἐλπίδα σωτηρίας. ἤδη δὲ
[5, 18]	πεπονημένων διὰ σὲ κεῖται χάρις,	δεήθητί	σου τῆς γυναικὸς ἀποπέμψαι, ὡς
[5, 26]	ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ. ἀναμνήσθητι τῆς Ἴσιδος,	αἰδέσθητι	τοὺς ὅρκους τοὺς ἐκεῖ. εἰ
[5, 26]	τὴν ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ.	ἀναμνήσθητι	τῆς Ἴσιδος, αἰδέσθητι τοὺς ὅρκους
[5, 12]	ὁ θεὸς τοὺς ἀλαζόνας. φέρε	πείσθητι	τῷ Σατύρῳ καὶ χάρισαι τῷ
[5, 13]	δὲ τῷ ὄντι καλή, καὶ	γάλακτι	μὲν ἂν εἶπες τὸ πρόσωπον
[5, 10]	ὑπὲρ οὗ πεφεύγασιν. ἐπολυπραγμόνει δὲ	παντὶ	σθένει, ποῖ κεχωρήκατε· καὶ ὡς
[5, 13]	ἐμπίπλησι φιλημάτων. ἦν δὲ τῷ	ὄντι	καλή, καὶ γάλακτι μὲν ἂν
[5, 3]	ἡμῖν τέρας; ἀλλ´ εἰ τῷ	ὄντι	σὸς ὁ ὄρνις οὗτος, ἄλλον
[5, 21]	ἐμοὶ δὲ ἀδύνατον ἦν Λευκίππην	ἀπολαβόντι	γυναῖκα ἑτέραν κἂν ἰδεῖν. τὸ
[5, 1]	πλεύσαντες ἡμερῶν εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἤλθομεν.	ἀνιόντι	δέ μοι κατὰ τὰς Ἡλίου
[5, 26]	μυρίων Θερσάνδρων. ἐπεὶ δὲ Λευκίππην	εὑρόντι	σοι γάμος ἀδύνατος ἄλλης γυναικός,
[5, 18]	γράμματα. ἐγέγραπτο δὲ τάδε· Λευκίππη	Κλειτοφῶντι	τῷ δεσπότῃ μου. Τοῦτο γάρ
[5, 17]	εὐγένειαν. Ὁ σός, εἶπεν, οἰκέτης,	ὅτι	αὐτῷ μὴ πρὸς εὐνὴν ἐδούλευον.
[5, 17]	πολυτελής. κελεύει δὴ δεῖπνον ὡς	ὅτι	ἐκπρεπέστατον ἑτοιμάζειν. Ἡμεῖς δὲ τέως,
[5, 20]	αὐτὴν ἔγημας. Εἶπας γάρ, ἔφην,	ὅτι	καὶ ἔγημα; ἀπολώλεκάς με. Τῆς
[5, 25]	φιλούσῃ, εἴποι δ´ ἂν ἄλλος	ὅτι	καὶ καλῇ. εὐνοῦχε καὶ ἀνδρόγυνε
[5, 23]	ὁ δὲ ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς,	ὅτι	καὶ φωνὴν ἀφῆκα, ῥαπίζει πάλιν
[5, 21]	ὑποδραμεῖν. ἡ δὲ συνῆκε μὲν	ὅτι	κατὰ τῆς ὑποσχέσεως προοιμιάζομαι, ἐλέγχειν
[5, 27]	ἐκ τοῦ θεοῦ, καὶ ἄλλως	ὅτι	Λευκίππην ἀπειλήφειν, καὶ ὅτι μετὰ
[5, 27]	ἄλλως ὅτι Λευκίππην ἀπειλήφειν, καὶ	ὅτι	μετὰ ταῦτα τῆς Μελίτης ἀπαλλάττεσθαι
[5, 25]	μὴ δεδύνησαι τούτων πλέον. οἶδα	ὅτι	ὁ ἀνήρ με μισεῖ καὶ
[5, 27]	τῆς Μελίτης ἀπαλλάττεσθαι ἔμελλον, καὶ	ὅτι	οὐδὲ γάμος ἔτι τὸ πραττόμενον
[5, 10]	ἐπιστολῆς ἀπολέσας ἆθλον, τὸ δὲ	ὅτι	παρὰ μικρὸν οὕτως ἡ Τύχη
[5, 18]	καὶ ἐγγύησαι πρὸς τὴν Μελίτην	ὅτι	πέμψομεν· ἐγγὺς γὰρ τὸ Βυζάντιον.
[5, 10]	πεπλευκὼς καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν	ὅτι	σε ἐνθάδε ἐθεάσατο· κἀγὼ μαθών,
[5, 20]	δυστυχῶ μὲν ἐν οἷς εὐτυχῶ,	ὅτι	σὲ παρὼν παροῦσαν ὡς ἀποδημοῦσαν
[5, 21]	μοι ἐξαίφνης ἐνέπεσεν. οἶσθα δὲ	ὅτι	ὑγιείας χωρὶς οὐδέν ἐστιν Ἀφροδίτη.
[5, 23]	δὲ ἐπὶ τὸν πότον ᾖμεν.	ἄρτι	δὲ κατακλιθέντων ἡμῶν θόρυβος πολὺς
[5, 26]	περὶ σοῦ. λυθήσῃ μὲν γὰρ	ἄρτι	τῶν δεσμῶν, κἂν Θερσάνδρῳ μὴ
[5, 26]	καταλιπών· καὶ τὸ ταύτης ἐμόν	ἐστι	πῦρ. ἄκουσον δὲ ὡς καὶ
[5, 20]	με παρθενίαν μεμιμημένον, εἴ τις	ἔστι	καὶ ἐν ἀνδράσι παρθενία· εἰ
[5, 11]	πεπραγμένα. καὶ ὁ Σάτυρος, Ἀλλ´	ἔστι	σοι, ἔφη, καὶ τὰ παρόντα
[5, 26]	καὶ ὁ ἄγριος Θέρσανδρος ἡμῖν	πάρεστι.	τετύπτησαι βλεπούσης μου, καὶ βοηθεῖν
[5, 26]	φάρμακα; αὕτη γὰρ τῶν ἐν	ἔρωτι	δυστυχούντων ἡ καταφυγή. ὁ Θέρσανδρος,
[5, 16]	δὲ μὴ καὶ οἰκειότερόν ἐστιν	Ἔρωτι	καὶ Ἀφροδισίοις μυστηρίοις; θυγάτηρ Ἀφροδίτη
[5, 24]	ψυχήν, αἰδοῖ καὶ ὀργῇ καὶ	ἔρωτι	καὶ ζηλοτυπίᾳ. ᾐσχύνετο τὸν ἄνδρα,