Livre, Chapitre
[5, 26]	βέλη τοῦ θεοῦ, καὶ οὐκ	ἄν	τις ἐπιδεῖξαι δύναιτο τὰ τοξεύματα·
[5, 19]	καὶ τότε μὲν οὖν οὐδ´	ἂν	ἄλλος αὐτὴν ἰδὼν γνωρίσειεν, ἔφηβον
[5, 25]	νέᾳ καὶ φιλούσῃ, εἴποι δ´	ἂν	ἄλλος ὅτι καὶ καλῇ. εὐνοῦχε
[5, 17]	δέ μοι τὴν ἀσφάλειαν, ἔστ´	ἂν	ἀποτίσω τὰς δισχιλίας· τοσούτου γάρ
[5, 10]	τὸ παρὸν ἐπισχεῖν· Τάχα γὰρ	ἂν	αὐτοὺς ἐξευρήσομεν· καὶ οὐ δεῖ
[5, 16]	ἐκείνης τοὺς ὅρους παρήλθομεν, ἕως	ἂν	γῆς ἐπιβῶμεν ἑτέρας. οὐκ ἤκουσας
[5, 23]	οὐδὲν ἠθύμουν μέν, σκοπῶν πῶς	ἂν	διακρουσαίμην καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα
[5, 22]	λέγειν. δικαία τυγχάνειν, ἀλλ´ οἷς	ἂν	δύνῃ, τὴν ἴσην ἀπότισαί μοι
[5, 13]	ὄντι καλή, καὶ γάλακτι μὲν	ἂν	εἶπες τὸ πρόσωπον αὐτῆς κεχρῖσθαι,
[5, 12]	ἐπείγουσα πρὸς τὸ ἔργον, ἔστ´	ἂν	εἰς Ἔφεσον ἀφικώμεθα. φθάνω γὰρ
[5, 4]	σκοπεῖν τοὺς μύθους τῶν εἰκόνων,	ἂν	ἐξιοῦσιν ἐπὶ πρᾶξιν ἡμῖν συντύχωσι,
[5, 26]	συνοικεῖν ἤθελες, ὥσπερ ὤμοσας, οὐκ	ἂν	ἐφρόντισα μυρίων Θερσάνδρων. ἐπεὶ δὲ
[5, 25]	ἀπώλεσα διὰ σέ, οὔτε γὰρ	ἂν	ἔχοιμί σε τοῦ λοιποῦ χρόνου
[5, 11]	ἐπ´ αὐτῷ πάνυ καλήν, ὥστε	ἂν	ἰδὼν αὐτὴν εἴποις ἄγαλμα, Ἐφεσίαν
[5, 10]	ὡς ἐκ ναυαγίας περιγενοίμην, ὡς	ἂν	μὴ μάθοιεν συναποδεδημηκότα. ἤλπιζον γὰρ
[5, 10]	Σώστρατον. ἀσμένως δέ, ὅπου ποτ´	ἂν	ὄντες μάθωσι τὴν ἐγγύην, καὶ
[5, 23]	νύκτα τὴν γυναῖκα καὶ πῶς	ἂν	συντυχεῖν Λευκίππῃ δυναίμην. ἐδόκει δέ
[5, 10]	πράγματα ἔθηκε· καὶ γὰρ οὐδὲν	ἂν	τούτων ἐγεγόνει, εἰ θᾶττον ἐκομίσθη
[5, 10]	ἐξευρήσομεν· καὶ οὐ δεῖ τὸ	συμβὰν	ἀτύχημα μανθάνειν Σώστρατον. ἀσμένως δέ,
[5, 20]	σφόδρα γάρ με ἐξέπληξε τὸ	συμβάν,	ὥστε ἀπόρως ἔχω. Οὔκ εἰμί
[5, 18]	πέμψομεν· ἐγγὺς γὰρ τὸ Βυζάντιον.	ἐὰν	δὲ ἀποτίσῃς, νόμιζε μισθόν μοι
[5, 26]	δὲ τεύξῃ τοσούτων ἡμερῶν, ὅσων	ἐὰν	θέλῃς, πρὸς ἐμὸν σύντροφον. ἕωθεν
[5, 1]	οὐκ ἤθελον παρελθεῖν· ἐκράτει τὴν	θέαν	τὰ ὁρώμενα, εἷλκε τὰ προσδοκώμενα.
[5, 4]	λέγειν εἰκότα, καὶ παραιτοῦμαι τὸν	Χαιρέαν	ἐκείνην τὴν ἡμέραν. ὁ μὲν
[5, 3]	τὸ σκέλος ἤρειδεν ἐπὶ τὴν	τράπεζαν·	ἡ δὲ οὔτε ἕστηκεν οὔτε
[5, 16]	κρεμάμενος, δεσμοὶ δὲ περὶ τὴν	κεραίαν	τεταμένοι. καλά γε, ὦ δέσποτα,
[5, 5]	κερκίδι λαλεῖ. ἡ Πρόκνη τὴν	βίαν	ἀκούει παρὰ τοῦ πέπλου καὶ
[5, 3]	γὰρ εἶχε φθορὰν καὶ τὴν	βίαν	Τηρέως καὶ τῆς γλώττης τὴν
[5, 18]	πλάνην εἱλόμην· διὰ σὲ πέπονθα	ναυαγίαν	καὶ λῃστῶν ἠνεσχόμην· διὰ σὲ
[5, 15]	ἄλλοις τοῦτο μόνον τὸ πῦρ	ἰδίαν	ὕλην ἔχει καὶ ἐν ταῖς
[5, 13]	ἀκτίνων ἐπὶ τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη	καρδίαν	ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν σκιάν. λέγω
[5, 24]	εὗρεν ὄνομα, βάλλεται μὲν τὴν	καρδίαν	εὐθέως, γνωρίσασα τοὔνομα. οὐ μὴν
[5, 24]	γεγραμμένων ἐνέτυχε, πᾶσαν μαθοῦσα τὴν	ἀλήθειαν	ἐμεμέριστο πολλοῖς ἅμα τὴν ψυχήν,
[5, 20]	γραμμάτων. εἰ μὲν οὖν τὴν	ἀλήθειαν	περιμένεις, μηδὲν προκαταγινώσκουσά μου, μαθήσῃ
[5, 7]	ἑτέραν, καὶ γνωρίσαντες ἐκάλουν πρὸς	βοήθειαν·	πορφυρεῖς δὲ ἦσαν πειρατικοί. ἰδὼν
[5, 17]	σε λύσομεν εἴς τε τὴν	οἰκείαν	προῖκα ἀποπέμψομεν. τὸν Σωσθένην καλεσάτω
[5, 17]	συμφορᾶς· πάρασχε δέ μοι τὴν	ἀσφάλειαν,	ἔστ´ ἂν ἀποτίσω τὰς δισχιλίας·
[5, 22]	καλέσασα τὰς θεραπαινίδας, αἷς τὴν	ἐπιμέλειαν	τῆς Λευκίππης ἐνεχείρισεν, ἐπηρώτα μὲν
[5, 17]	ἐν κακοῖς ἡ μορφὴ τὴν	εὐγένειαν.	Ὁ σός, εἶπεν, οἰκέτης, ὅτι
[5, 8]	τὸ σῶμα πάλιν εἰς τὴν	Ἀλεξάνδρειαν	ἔρχομαι, καὶ θεραπευθεὶς ἄκων τὸ
[5, 1]	~Τριῶν δὲ πλεύσαντες ἡμερῶν εἰς	Ἀλεξάνδρειαν	ἤλθομεν. ἀνιόντι δέ μοι κατὰ
[5, 25]	καὶ μοιχείαν κατέγνωκεν ἐπὶ σοί,	μοιχείαν	ἄκαρπον, μοιχείαν ἀναφρόδιτον, ἧς μόνον
[5, 25]	κατέγνωκεν ἐπὶ σοί, μοιχείαν ἄκαρπον,	μοιχείαν	ἀναφρόδιτον, ἧς μόνον τὴν λοιδορίαν
[5, 25]	ὁ ἀνήρ με μισεῖ καὶ	μοιχείαν	κατέγνωκεν ἐπὶ σοί, μοιχείαν ἄκαρπον,
[5, 1]	ἅμιλλαν καὶ δήμου πρὸς πόλιν	φιλονεικίαν	καὶ ἀμφότερα νικῶντα· ἡ μὲν
[5, 6]	ἡγεῖτο μὲν ἡμῖν ἐπὶ τὴν	οἰκίαν·	ἦν δὲ ἐπ´ ἐσχάτης τῆς
[5, 22]	ἀκήκοα παρὰ τῶν κατὰ τὴν	οἰκίαν.	Ποῖον ἄνδρα; Μελίτη εἶπεν· οὐδὲν
[5, 10]	ὀφθείς. τοῖς δὲ κατὰ τὴν	οἰκίαν	τὴν ἐμήν, ὡς οἶδας, προηγορεύκειν
[5, 13]	ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν	σκιάν.	λέγω δὴ πρὸς αὐτὴν συνείς·
[5, 19]	ψυχῆς τὰ ὄμματα πρὸς τὴν	ἀπαγγελίαν	τῶν γραμμάτων, ἐδείκνυ τὰ ὁρώμενα
[5, 11]	εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος ἐγὼ παρὰ	μίαν	ἡμέραν· μετὰ θάνατον γάμοι, μετὰ
[5, 6]	ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν δὲ οὐδὲν ἢ	μίαν	ἡμέραν. τῇ γὰρ ὑστεραίᾳ παρῆν
[5, 10]	πατρὸς γράμματα, ἅπερ ἔτυχε μετὰ	μίαν	ἡμέραν τῆς ἡμετέρας ἀποδημίας κεκομισμένα,
[5, 25]	σε ἠρέθισεν εἰς Ἀφροδίτην κἂν	μίαν,	οὐ δέησις, οὐ χρόνος, οὐχ
[5, 15]	~Τῇ δὲ ἐπιούσῃ στελλόμεθα πρὸς	ἀποδημίαν·	κατὰ τύχην δὲ καὶ τὸ
[5, 20]	μου, μαθήσῃ τὴν σήν με	παρθενίαν	μεμιμημένον, εἴ τις ἔστι καὶ
[5, 3]	αὐτοῖς ἃ δεῖ ποιεῖν, ἐπὶ	ξενίαν	ἡμᾶς εἰς τὴν Φάρον καλεῖ,
[5, 11]	μετ´ αὐτοῦ, καὶ τόν τε	Κλεινίαν	περιπτύσσονται καὶ μανθάνουσι παρ´ ἡμῶν
[5, 3]	ἡμίγυμνος τὸ στέρνον ἦν, τὴν	δεξιὰν	ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἤρειδε τοῦ
[5, 21]	πηγῇ. τοιαύτην ἔχω τὴν εὐνήν,	οἵαν	ὁ Τάνταλος τὴν τροφήν. ταῦτα
[5, 21]	Ἔφεσος, ἡ προθεσμία τῶν γάμων.	ποίαν	ἔτι περιμένομεν ἡμέραν; μέχρι τίνος
[5, 5]	πνέουσαι καὶ ὕβρει κεράσασαι τὴν	ζηλοτυπίαν	δεῖπνον ἐπινοοῦσι τῶν γάμων ἀτυχέστερον.
[5, 17]	προσφέρω μου ταύτην τὴν τύχην	ἱκετηρίαν.	ἀπόλυσόν με τῆς καθεστώσης συμφορᾶς·
[5, 9]	χεῖρας ἀνασχών, ὃν ἠδυνάμην τρόπον,	ἱκετηρίαν	ἐδεόμην τοῖς νεύμασιν. οἱ δέ,
[5, 25]	μοιχείαν ἀναφρόδιτον, ἧς μόνον τὴν	λοιδορίαν	κεκέρδακα. αἱ μὲν γὰρ ἄλλαι
[5, 1]	γὰρ κιόνων ὄρχατος εἰς τὴν	εὐθυωρίαν,	τοσοῦτος ἕτερος εἰς τὰ ἐγκάρσια.
[5, 6]	καὶ δείκνυσι τὴν κατασκευὴν κάτωθεν	θαυμασίαν	τινὰ καὶ παράλογον. ὄρος ἦν
[5, 11]	ἂν ἰδὼν αὐτὴν εἴποις ἄγαλμα,	Ἐφεσίαν	τὸ γένος, ὄνομα Μελίτην· πλοῦτος
[5, 26]	τῆς εὑρέσεως ἐτίμησε, βωμὸν ἤγειρε,	θυσίαν	προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε τὴν γῆν· σὺ
[5, 11]	ἑαυτὴν καὶ πᾶσαν ἑαυτῆς τὴν	οὐσίαν.	δι´ αὐτὸν γὰρ τέσσαρας μῆνας
[5, 7]	προσιοῦσαν ἤδη τὴν ναῦν εἰς	ναυμαχίαν,	ἱστᾶσιν ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὀπίσω
[5, 8]	καὶ τὸ λυπῆσαν πρὸς ὀλίγον,	κἂν	ᾖ καθ´ ὑπερβολήν, ἀναζεῖ μέν,
[5, 26]	μὲν γὰρ ἄρτι τῶν δεσμῶν,	κἂν	Θερσάνδρῳ μὴ δοκῇ. καταγωγῆς δὲ
[5, 21]	ἦν Λευκίππην ἀπολαβόντι γυναῖκα ἑτέραν	κἂν	ἰδεῖν. τὸ μὲν οὖν πρόσωπον
[5, 25]	ἔχοιμί σε τοῦ λοιποῦ χρόνου	κἂν	μέχρι τῶν ὀμμάτων τῶν κενῶν,
[5, 22]	μόνον ἐλπίσασα. τὰ γὰρ ἡδέα,	κἂν	μήπω παρῇ, τέρπει ταῖς ἐλπίσιν.
[5, 26]	ὠνειροπόλουν ἐπὶ σοί· ἀρκεῖ μοι	κἂν	μία συμπλοκή· μικροῦ δέομαι φαρμάκου
[5, 25]	οὐδέν σε ἠρέθισεν εἰς Ἀφροδίτην	κἂν	μίαν, οὐ δέησις, οὐ χρόνος,
[5, 26]	καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι	κἂν	νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι δέομαι πολλῶν
[5, 26]	νῦν μέλλω λέγειν, ἔρως λέγει.	κἂν	ὀργίζωμαι, καίομαι· κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ.
[5, 5]	ἀνιᾶσαι τὸν τὴν εὐνὴν λελυπηκότα,	κἂν	πάσχωσιν ἐν οἷς ποιοῦσιν οὐχ
[5, 7]	κατὰ τῆς θαλάσσης, εἴ πως	κἂν	πρὸς ταφὴν λάβοιμι τῆς κόρης
[5, 17]	Ὦ κακὴ κεφαλή, τίνα ποτὲ	κἂν	τῶν ἀχρειοτάτων οἰκετῶν τεθέασαι παρ´
[5, 26]	ἔρως λέγει. κἂν ὀργίζωμαι, καίομαι·	κἂν	ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι κἂν νῦν,
[5, 3]	ἔκλειεν. ἐν〉 ἀγκάλαις εἶχε τὴν	Φιλομήλαν	ὁ Τηρεύς, ἕλκων πρὸς ἑαυτὸν
[5, 5]	ὁδὸν ἄλλην αὑτῷ ποιεῖται τὴν	Φιλομήλαν	Πρόκνην. τὴν γλῶτταν τῆς Φιλομήλας
[5, 18]	πέπραμαι καὶ ἐδέθην σιδήρῳ καὶ	δίκελλαν	ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα γῆν καὶ
[5, 17]	ἡμῶν γυνή, χοίνιξι παχείαις δεδεμένη,	δίκελλαν	κρατοῦσα, τὴν κεφαλὴν κεκαρμένη, ἐρρυπωμένη
[5, 1]	καὶ παράλογα, μεγέθους πρὸς κάλλος	ἅμιλλαν	καὶ δήμου πρὸς πόλιν φιλονεικίαν
[5, 17]	δὲ αὐτὴν ὁ ἔμπορος ἐκάλει	Λάκαιναν.	ἡ δὲ τὸν μὲν τῆς
[5, 7]	ναῦς ἤδη γενομένας ἐφοβήθη καὶ	πρύμναν	ἐκρούετο· καὶ γὰρ οἱ πειραταὶ
[5, 13]	εἶδέ με, ἀναθοροῦσα περιβάλλει καὶ	πᾶν	μου τὸ πρόσωπον ἐμπίπλησι φιλημάτων.
[5, 7]	αὕτη δὲ ἐν ὀλίγῳ τὸ	πᾶν	σου κρατεῖ. ἀλλ´ ἐπεί μοι
[5, 25]	κάλλους βάσκανε, ἐπαρῶμαί σοι δικαιοτάτην	ἀράν·	οὕτως σε ἀμύναιτο ὁ Ἔρως
[5, 9]	δὲ ἡμῶν ἐμπελαγισάντων κῦμα μέγιστον	ἆραν	τὸ ξύλον προσρήγνυσιν ὄρθιον ὑφάλῳ
[5, 17]	κελεύσασα λοῦσαι καὶ ἐσθῆτα ἀμφιάσαι	καθαρὰν	καὶ εἰς ἄστυ ἀγαγεῖν. διοικήσασα
[5, 16]	ὁμοῦ καὶ φόβον. τηρήσωμεν ἑαυτοῖς	καθαρὰν	τὴν ἡδονήν. ταῦτα λέγων καὶ
[5, 22]	ἀπὸ εὐνούχου. ἔοικα δὲ εἰκόνος	ἐρᾶν·	μέχρι γὰρ τῶν ὀμμάτων ἔχω
[5, 17]	με, ἔφη, δέσποινα, γυνὴ γυναῖκα,	ἐλευθέραν	μέν, ὡς ἔφυν, δούλην δὲ
[5, 17]	αὐτὴν ἀπὸ λῃστῶν, εἶναι δὲ	ἐλευθέραν.	ὄνομα δὲ αὐτὴν ὁ ἔμπορος
[5, 22]	Ἀφροδίτην αὐτήν, ὡς ἤδη πέμπτην	ἡμέραν	αὐτῷ συγκαθεύδουσα οὕτως ἀνέστην ὡς
[5, 12]	ἥκειν ὡς αὐτὴν δειπνήσοντα τὴν	ἡμέραν	γάμων προοίμιον. ἐπείσθην καὶ ᾠχόμην.
[5, 20]	πέπρακται· καθαρὸς εἰς ταύτην τὴν	ἡμέραν	Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ τί γράφω,
[5, 11]	ὢ μακάριος ἐγὼ παρὰ μίαν	ἡμέραν·	μετὰ θάνατον γάμοι, μετὰ θρῆνον
[5, 21]	τῶν γάμων. ποίαν ἔτι περιμένομεν	ἡμέραν;	μέχρι τίνος ὡς ἐν ἱερῷ
[5, 4]	παραιτοῦμαι τὸν Χαιρέαν ἐκείνην τὴν	ἡμέραν.	ὁ μὲν οὖν σφόδρα ἀνιώμενος
[5, 10]	εὐθὺς ἐπιβὰς νεώς, ὀγδόην ταύτην	ἡμέραν	πᾶσάν σε περιῆλθον ζητῶν τὴν
[5, 6]	ἐκερδήσαμεν δὲ οὐδὲν ἢ μίαν	ἡμέραν.	τῇ γὰρ ὑστεραίᾳ παρῆν ἕωθεν
[5, 26]	ἔτι μόνον ἔχω ταύτην τὴν	ἡμέραν·	τὴν ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ. ἀναμνήσθητι τῆς
[5, 10]	γράμματα, ἅπερ ἔτυχε μετὰ μίαν	ἡμέραν	τῆς ἡμετέρας ἀποδημίας κεκομισμένα, δι´
[5, 3]	Φάρον καλεῖ, σκηψάμενος γενεθλίων ἄγειν	ἡμέραν.	ὡς οὖν προήλθομεν τῶν θυρῶν,
[5, 23]	τοὺς ἀγροὺς καὶ περὶ τὴν	ἑσπέραν	αὖθις ἥκειν. ἔμελλεν ἡ Μελίτη
[5, 25]	ὁ ἔρως. ~Ἦν δὲ πρὸς	ἑσπέραν,	καὶ ἔτυχε Θέρσανδρος ἐκ τῆς
[5, 22]	μαγεύειν οὕτως, ὥστε μὴ πρὸς	ἑτέραν	ἔτι τὸν ἄνθρωπον ἀποκλίνειν γυναῖκα
[5, 7]	πλησίον, ὁρῶσιν οἱ λῃσταὶ ναῦν	ἑτέραν,	καὶ γνωρίσαντες ἐκάλουν πρὸς βοήθειαν·
[5, 21]	ἀδύνατον ἦν Λευκίππην ἀπολαβόντι γυναῖκα	ἑτέραν	κἂν ἰδεῖν. τὸ μὲν οὖν
[5, 10]	ἀναγνοὺς τὰ γράμματα καὶ τὴν	ὑμετέραν	ἀκούσας φυγήν, τὸ μὲν ὡς
[5, 21]	ἑτέροις ἐπιστούμην, ὡς οὐκ εἰς	μακρὰν	ὧν θέλει τεύξεται. τότε μὲν
[5, 11]	ἣν οὐδὲ ὁλόκληρόν μοι δέδωκε	νεκράν;	Οὐ θρήνων νῦν καιρός, ὁ
[5, 3]	ὑπῃνίττετο προσόμοιον· Φιλομήλας γὰρ εἶχε	φθορὰν	καὶ τὴν βίαν Τηρέως καὶ
[5, 5]	κακόν, τὴν τοῦ πάσχειν λογίζονται	συμφορὰν	τῇ τοῦ ποιεῖν ἡδονῇ. ἐδείπνησεν
[5, 15]	κείμενα καταμάθοι. γίνεται δὴ κατ´	οὐρὰν	ἡμῶν ὁ ἄνεμος· ἑσπέρα τε
[5, 13]	ὁ ἔρως καταλαβὼν οὐδὲ αὐτῇ	χώραν	δίδωσι τῇ τροφῇ. ἡ δὲ
[5, 11]	προσφάτως ὁ ἀνὴρ κατὰ θάλασ	σαν·	βούλεται δὲ τοῦτον ἔχειν δεσπότην,
[5, 11]	ἐρῶ, καὶ δίδωσιν ἑαυτὴν καὶ	πᾶσαν	ἑαυτῆς τὴν οὐσίαν. δι´ αὐτὸν
[5, 24]	τοῖς λοιποῖς τῶν γεγραμμένων ἐνέτυχε,	πᾶσαν	μαθοῦσα τὴν ἀλήθειαν ἐμεμέριστο πολλοῖς
[5, 13]	τὸ ἐρώμενον· τὴν γὰρ ψυχὴν	πᾶσαν	ὁ ἔρως καταλαβὼν οὐδὲ αὐτῇ
[5, 10]	ἐπιβὰς νεώς, ὀγδόην ταύτην ἡμέραν	πᾶσάν	σε περιῆλθον ζητῶν τὴν πόλιν.
[5, 22]	σώσεις γάρ μου τὴν ψυχὴν	διαρρεύσασαν	ἤδη. ὡς οὖν ἤκουσεν ἡ
[5, 12]	μικρὸν αὖθις διαλιπὼν ἐπανέρχεται, λέγων	ἀκούσασαν	τὴν γυναῖκα ὑφ´ ἡδονῆς παρὰ
[5, 8]	διεκαρτέρησα ζῶν. καὶ ἤδη μοι	γεγόνεσαν	μῆνες ἕξ, καὶ τὸ πολὺ
[5, 7]	ἐκάλουν πρὸς βοήθειαν· πορφυρεῖς δὲ	ἦσαν	πειρατικοί. ἰδὼν δὲ ὁ στρατηγὸς
[5, 26]	ἐπὶ τοῦτο τὸ πρόσωπον πληγαὶ	κατηνέχθησαν,	ὦ θεοί· δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος
[5, 7]	καὶ ἐπὶ τὴν κόρην πάντες	ὥρμησαν.	ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον φερομένην
[5, 8]	γὰρ ἥλιος ἡδονῆς· καὶ τὸ	λυπῆσαν	πρὸς ὀλίγον, κἂν ᾖ καθ´
[5, 14]	πιστωσομένοις ἐπὶ μάρτυρι τῇ θεῷ.	συμπαρῆσαν	δὲ ἡμῖν ὅ τε Μενέλαος
[5, 16]	γῆς· ὄμνυμι γάρ σοι τὴν	θάλασσαν	αὐτὴν καὶ τὴν τοῦ πλοῦ
[5, 21]	με ἀπολλύεις; ἰδοὺ καὶ τὴν	θάλασσαν	διεπλεύσαμεν· ἰδοὺ καὶ Ἔφεσος, ἡ
[5, 23]	ἀνήρ, ὃν ἐνόμιζε τεθνηκέναι κατὰ	θάλασσαν.	τῶν γὰρ συνόντων αὐτῷ τινες
[5, 9]	Σιδῶνα· καί μέ τινες γνωρίσαντες	ἐθεράπευσαν.	~Δύο δὲ πλεύσαντες ἡμέρας ἐπὶ
[5, 9]	κἀγὼ μὲν ἐλαβόμην, οἱ δὲ	ἐφείλκυσάν	με ἐξ αὐτῶν τῶν τοῦ
[5, 26]	ἀναβιοῦσι καὶ νεκροί. ὦ θάλασσα,	πλέουσαν	μέν με διέσωσας, σώσασα δὲ
[5, 2]	κατακερματίζων· τότε γὰρ εἶδον πόλιν	ἐρίζουσαν	περὶ κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην δὲ
[5, 23]	πῶς ἂν διακρουσαίμην καὶ τὴν	ἐπιοῦσαν	νύκτα τὴν γυναῖκα καὶ πῶς
[5, 7]	Ὡς δὲ εἶδον οἱ λῃσταὶ	προσιοῦσαν	ἤδη τὴν ναῦν εἰς ναυμαχίαν,
[5, 23]	με κατὰ κόρρης πληγὴν θυμοῦ	γέμουσαν·	ἑλκύσας δὲ τῶν τριχῶν ῥάσσει
[5, 20]	ὅτι σὲ παρὼν παροῦσαν ὡς	ἀποδημοῦσαν	ὁρῶ διὰ γραμμάτων. εἰ μὲν
[5, 20]	τὸν Ἡρακλέα, Σάτυρε, καὶ τὴν	παροῦσαν	τύχην. Παίζεις, ὠγαθέ· συγκαθεύδεις. Οἶδα
[5, 20]	οἷς εὐτυχῶ, ὅτι σὲ παρὼν	παροῦσαν	ὡς ἀποδημοῦσαν ὁρῶ διὰ γραμμάτων.
[5, 21]	ᾔδειν γὰρ τὴν Μελίτην οὐκ	ἀνήσουσάν	με τῆς νυκτὸς τὸ μὴ
[5, 22]	ἀποκλίνειν γυναῖκα πρός τε τὴν	μαγεύουσαν	οὕτως ἔχειν, ὡς πάντα νομίζειν
[5, 5]	οὐδέν· ἡ γὰρ Φιλομήλας τέχνη	σιωπῶσαν	εὕρηκε φωνήν. ὑφαίνει γὰρ πέπλον
[5, 25]	ἄπιστε καὶ βάρβαρε, ἐτόλμησας οὕτως	ἐρῶσαν	γυναῖκα κατατῆξαι, καὶ ταῦτα Ἔρωτος
[5, 5]	πρὸς Ἀφροδίτην μία γυνή, μάλισθ´	ὅταν	αὐτῷ καιρὸς διδῷ πρὸς ὕβριν
[5, 5]	ταῖς κρόκαις, καὶ μιμεῖται τὴν	γλῶτταν	ἡ χείρ, καὶ Πρόκνης τοῖς
[5, 5]	ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν Πρόκνην. τὴν	γλῶτταν	τῆς Φιλομήλας φοβεῖται, καὶ ἕδνα
[5, 5]	αὐτῷ καιρὸς διδῷ πρὸς ὕβριν	τρυφᾶν.	καιρὸς οὖν γίνεται τῷ Θρᾳκὶ
[5, 3]	χιτῶνος ἐπὶ τοὺς μαζοὺς ἔκλειεν.	ἐν〉	ἀγκάλαις εἶχε τὴν Φιλομήλαν ὁ
[5, 8]	καί μού τις κατόπιν βαδίζοντος	ἐν	ἀγορᾷ τῆς χειρὸς ἄφνω λαβόμενος
[5, 22]	ἐγὼ δέ, φίλη, μηνῶν τεσσάρων	ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ δι´ αὐτὸν διέτριψα, δεομένη,
[5, 20]	μεμιμημένον, εἴ τις ἔστι καὶ	ἐν	ἀνδράσι παρθενία· εἰ δέ με
[5, 15]	φείδεται. ὢ πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς	ἐν	ἀπορρήτῳ δᾳδουχουμένου, πυρὸς τοὺς ὅρους
[5, 21]	τοσοῦτον χρόνον ὕδωρ ἔχουσα διψῶ,	ἐν	αὐτῇ καθεύδουσα τῇ πηγῇ. τοιαύτην
[5, 20]	τοὺς σώσαντάς σε θεούς, ὡς	ἐν	βραχεῖ σοι τὸ ἔργον ἀπολογήσομαι.
[5, 13]	τῶν σαυτῆς, ἀλλ´ ἔοικας τοῖς	ἐν	γραφαῖς ἐσθίουσιν. ἡ δέ, Ποῖον
[5, 26]	καὶ φάρμακα; αὕτη γὰρ τῶν	ἐν	ἔρωτι δυστυχούντων ἡ καταφυγή. ὁ
[5, 10]	λήσειν, εἰ τὰ ἀπὸ τούτων	ἐν	ἡσυχίᾳ γένοιτο, πέντε μόνον ἡμερῶν
[5, 16]	οὐδὲν γὰρ ἄβατον τῷ θεῷ.	ἐν	θαλάσσῃ δὲ μὴ καὶ οἰκειότερόν
[5, 16]	ἐπιβῶμεν ἑτέρας. οὐκ ἤκουσας ὡς	ἐν	θαλάσσῃ τέθνηκεν; ἔτι πλέω Λευκίππης
[5, 21]	περιμένομεν ἡμέραν; μέχρι τίνος ὡς	ἐν	ἱερῷ συγκαθεύδομεν; ποταμὸν παρατιθεὶς πολὺν
[5, 17]	σίδηρον· κέκραγε γάρ σου καὶ	ἐν	κακοῖς ἡ μορφὴ τὴν εὐγένειαν.
[5, 15]	πόλει χρόνον ἐπανελθεῖν, εἰ τἀμὰ	ἐν	καλῷ κείμενα καταμάθοι. γίνεται δὴ
[5, 3]	λοιπὸν τῆς εἰκόνος, αἱ γυναῖκες	ἐν	κανῷ τὰ λείψανα τοῦ δείπνου
[5, 5]	Τηρεὺς δεῖπνον Ἐρινύων· αἱ δὲ	ἐν	κανῷ τὰ λείψανα τοῦ παιδίου
[5, 19]	ἐπὶ σοί, ἡμᾶς δὲ ἐρήμους	ἐν	μέσαις ἄρκυσιν. Ἀλλ´ οὐ δύναμαι,
[5, 1]	γὰρ τῆς πόλεως οἱ πυλωροί.	ἐν	μέσῳ δὴ τῶν κιόνων τῆς
[5, 23]	με πληγαῖς. ἐγὼ δὲ ὥσπερ	ἐν	μυστηρίῳ μηδὲν ᾔδειν〉 μήθ´ ὅστις
[5, 20]	ὦ δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ μὲν	ἐν	οἷς εὐτυχῶ, ὅτι σὲ παρὼν
[5, 5]	τὴν εὐνὴν λελυπηκότα, κἂν πάσχωσιν	ἐν	οἷς ποιοῦσιν οὐχ ἧττον κακόν,
[5, 7]	ὄψει τοῦ μείζονος· αὕτη δὲ	ἐν	ὀλίγῳ τὸ πᾶν σου κρατεῖ.
[5, 26]	ἀγρὸν βοτανῶν ἕνεκεν χάριν, ὡς	ἐν	ὄψει τῆς σελήνης αὐτὰς ἀναλάβοι.
[5, 7]	μικρόν μοί σου μέρος καταλέλειπται	ἐν	ὄψει τοῦ μείζονος· αὕτη δὲ
[5, 10]	Σώστρατος ἐγγυᾷ σοὶ τὴν θυγατέρα.	ἐν	ποικίλαις οὖν ἦν συμφοραῖς ἀναγνοὺς
[5, 15]	πῦρ ἰδίαν ὕλην ἔχει καὶ	ἐν	ταῖς περὶ τοὺς ἐραστὰς συμπλοκαῖς
[5, 1]	ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου τόπον. εἶδον δὲ	ἐν	τεῦθεν ἄλλην πόλιν καὶ σχιζόμενον
[5, 7]	λῃστάς. ὥρμει δὲ πολλὰ πλοῖα	ἐν	τῇ πόλει· τούτων ἑνὶ ἐπιβὰς
[5, 19]	ἔφη, καὶ ἔστιν ἣν εἶδες	ἐν	τοῖς ἀγροῖς. καὶ τότε μὲν
[5, 14]	μοι τροφή. ~Τότε μὲν οὖν	ἐν	τούτοις ἦμεν· ἑσπέρας δὲ γενομένης
[5, 7]	καὶ ἁρπάσαντες τὸ σῶμα ἀναφέρουσιν.	ἐν	τούτῳ δὲ οἱ λῃσταὶ μᾶλλον
[5, 11]	ἐντεῦθεν ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν αὐτόν.	ἐν	τούτῳ δὴ ὁ Μενέλαος ὑπεισέρχεται
[5, 10]	ἥκομεν, καὶ δέομαί τε τῶν	ἐν	τῷ πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ
[5, 7]	κρατεῖ. ἀλλ´ ἐπεί μοι τῶν	ἐν	τῷ προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν ἡ
[5, 16]	τὸ εἴδωλον. λέγουσι δὲ τὰς	ἐν	ὕδατι ψυχὰς ἀνῃρημένας μηδὲ εἰς
[5, 3]	ἐνῆν τὸ σῶμα καὶ σφίγγων	ἐν	χρῷ τὴν συμπλοκήν. ὧδε μὲν
[5, 24]	καὶ ἄγουσιν εἴς τι δωμάτιον.	~Ἐν	ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο, λανθάνει
[5, 19]	αὐτῶν βλέπων, καὶ ἀναγινώσκων καθ´	ἓν	ἔλεγον· Δίκαια ἐγκαλεῖς, φιλτάτη. πάντα
[5, 5]	δύο, καὶ δύο γυναῖκες εἰς	ἓν	πνέουσαι καὶ ὕβρει κεράσασαι τὴν
[5, 21]	τὴν τροφήν. ταῦτα ἔλεγε καὶ	ἔκλαεν,	ἐπιθεῖσά μου τοῖς στέρνοις τὴν
[5, 25]	σά. ταῦτα ἔλεγε, καὶ ἅμα	ἔκλαεν.	~Ὡς δὲ ἐσιώπων ἐγὼ κάτω
[5, 9]	εἴτε καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοὺς	κατήγαγεν,	ἔρχονται κατ´ ἐμέ, καί τις
[5, 26]	Λευκίππην παρέσεσθαι προσδόκα· διανυκτερεύσειν γὰρ	ἔλεγεν	εἰς τὸν ἀγρὸν βοτανῶν ἕνεκεν
[5, 21]	τὸ μὲν οὖν πρόσωπον ἐβιαζόμην	μηδὲν	ἀλλοῖον παρέχειν ἢ πρὶν ἦν·
[5, 23]	ἐγὼ δὲ ὥσπερ ἐν μυστηρίῳ	μηδὲν	ᾔδειν〉 μήθ´ ὅστις ὁ ἄνθρωπος
[5, 20]	μὲν οὖν τὴν ἀλήθειαν περιμένεις,	μηδὲν	προκαταγινώσκουσά μου, μαθήσῃ τὴν σήν
[5, 22]	Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν ἐδόκει τῷ	μηδὲν	πρὸς τὴν ἄνθρωπόν μοι πεπρᾶχθαι·
[5, 22]	δεξιῶς αὐτῇ κέχρηνται. φασκουσῶν δὲ	μηδὲν	τῶν δεόντων παραλιπεῖν αὐτῇ, ἄγειν
[5, 17]	οὕτως ᾐκισμένον; τίς αὕτη; λέγε	μηδὲν	ψευσάμενος. Οὐκ οἶδα, εἶπεν, ὦ
[5, 3]	ἐπὶ τὰς γυναῖκας τὸ σκέλος	ἤρειδεν	ἐπὶ τὴν τράπεζαν· ἡ δὲ
[5, 10]	τὰ πράγματα ἔθηκε· καὶ γὰρ	οὐδὲν	ἂν τούτων ἐγεγόνει, εἰ θᾶττον
[5, 16]	δὲ τόπος τοῖς ἐρῶσι θάλαμος·	οὐδὲν	γὰρ ἄβατον τῷ θεῷ. ἐν
[5, 13]	τροφῆς, πάντα δὲ ἔβλεπέ με.	οὐδὲν	γὰρ ἡδὺ τοῖς ἐρῶσι πλὴν
[5, 8]	χειρὸς ἄφνω λαβόμενος ἐπιστρέφει καὶ	οὐδὲν	εἰπὼν προσπτυξάμενός με πολλὰ κατεφίλει.
[5, 18]	καὶ ἐπεὶ προῆλθον, λέγει μὲν	οὐδέν,	ἐπιστολὴν δὲ ὀρέγει. λαβὼν δέ,
[5, 21]	οἶσθα δὲ ὅτι ὑγιείας χωρὶς	οὐδέν	ἐστιν Ἀφροδίτη. καὶ ἅμα λέγων
[5, 6]	ἐξεφύγομεν τὴν ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν δὲ	οὐδὲν	ἢ μίαν ἡμέραν. τῇ γὰρ
[5, 5]	τὸ ἄνθος. ἀλλὰ πλέον ἤνυσεν	οὐδέν·	ἡ γὰρ Φιλομήλας τέχνη σιωπῶσαν
[5, 23]	ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ δὲ τούτων ἐπιστάμενος	οὐδὲν	ἠθύμουν μέν, σκοπῶν πῶς ἂν
[5, 22]	οἰκίαν. Ποῖον ἄνδρα; Μελίτη εἶπεν·	οὐδὲν	κοινόν ἐστιν ἢ τοῖς λίθοις.
[5, 10]	γράμματα. καὶ τῶν μὲν πεπραγμένων	οὐδὲν	πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἡγήσατό πω
[5, 25]	δάκρυα γὰρ καὶ λῃστὴς αἰσχύνεται.	οὐδέν	σε ἠρέθισεν εἰς Ἀφροδίτην κἂν
[5, 19]	ἐφ´ οἷς μοι τὸν γάμον	ὠνείδιζεν,	ὥσπερ ἐπ´ αὐτοφώρῳ μοιχὸς κατειλημμένος.
[5, 24]	γνωρίσασα τοὔνομα. οὐ μὴν αὐτὴν	ἐνόμιζεν	εἶναι τῷ πολλάκις αὐτὴν ἀκοῦσαι
[5, 4]	παρανόμου, μοιχείας ἀναισχύντου, γυναικείων ἀτυχημάτων·	ὅθεν	ἐπισχεῖν κελεύω τὴν ἔξοδον. ἐδόκει
[5, 22]	γὰρ οὐκ ᾤετο πίστιν ἕξειν·	ὅθεν	οἶμαι καὶ ἐπηγγείλατο. ἡ μὲν
[5, 17]	γύναι· λέγε, τίς εἶ, καὶ	πόθεν,	καὶ τίς σοι τοῦτον περιέθηκε
[5, 1]	Ἀλεξάνδρου τόπον. εἶδον δὲ ἐν	τεῦθεν	ἄλλην πόλιν καὶ σχιζόμενον ταύτῃ
[5, 26]	δ´ ἔμοιγε θεός τις αὐτὸν	ἐντεῦθεν	ἐξεληλακέναι, ἵνα σου τὰ τελευταῖα
[5, 15]	τῶν συνθηκῶν τοὺς ὅρους ἀπειλήφαμεν·	ἐντεῦθεν	ἡ προθεσμία. τί με δεῖ
[5, 11]	αὐτοῦ τἀδελφοῦ διαφθείρας; φεύγειν οὖν	ἐντεῦθεν	ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν αὐτόν. ἐν
[5, 9]	με ὥσπερ ἀπὸ σφενδόνης ἐξερρίπισε.	τοὐντεῦθεν	δὲ ἐνηχόμην τὸ ἐπίλοιπον τῆς
[5, 9]	ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ δὲ	προσαραχθὲν	βίᾳ πάλιν εἰς τοὐπίσω δίκην
[5, 26]	ἐὰν θέλῃς, πρὸς ἐμὸν σύντροφον.	ἕωθεν	δὲ καὶ τὴν Λευκίππην παρέσεσθαι
[5, 6]	ἡμέραν. τῇ γὰρ ὑστεραίᾳ παρῆν	ἕωθεν	ὁ Χαιρέας· καὶ ἡμεῖς αἰδεσθέντες
[5, 1]	ἡδονῆς. στάθμη μὲν κιόνων ὄρθιος	ἑκατέρωθεν	ἐκ τῶν Ἡλίου πυλῶν ἐς
[5, 6]	τῶν νεφῶν. ὑπέρρει δὲ ὕδωρ	κάτωθεν	αὐτοῦ τοῦ ποιήματος· τὸ δὲ
[5, 6]	ἄγει καὶ δείκνυσι τὴν κατασκευὴν	κάτωθεν	θαυμασίαν τινὰ καὶ παράλογον. ὄρος
[5, 3]	τοῦ χιτῶνος ἐπὶ τοὺς μαζοὺς	ἔκλειεν.	ἐν〉 ἀγκάλαις εἶχε τὴν Φιλομήλαν
[5, 22]	πεπρᾶχθαι· φήσασα δὲ ἀνερευνήσειν, εἰ	συγχωρήσειεν	αὐτῇ, βοτάνας γενομένη κατὰ τοὺς
[5, 19]	οὐδ´ ἂν ἄλλος αὐτὴν ἰδὼν	γνωρίσειεν,	ἔφηβον οὕτω γενομένην· τοῦτο γὰρ
[5, 10]	ναυαγίας περιγενοίμην, ὡς ἂν μὴ	μάθοιεν	συναποδεδημηκότα. ἤλπιζον γὰρ λήσειν, εἰ
[5, 10]	τούτου πενθερός) μηδενὶ Τυρίων, εἰ	περιτύχοιεν,	κατειπεῖν ὡς ἐκ ναυαγίας περιγενοίμην,
[5, 26]	εὑρέσεως ἐτίμησε, βωμὸν ἤγειρε, θυσίαν	προσήνεγκεν,	ἐστεφάνωσε τὴν γῆν· σὺ δὲ
[5, 17]	τῶν κατὰ τοὺς ἀγρούς, ὧν	ἕνεκεν	παρῆν, ἐπιβᾶσα τοῦ ὀχήματος ἅμα
[5, 26]	ἔλεγεν εἰς τὸν ἀγρὸν βοτανῶν	ἕνεκεν	χάριν, ὡς ἐν ὄψει τῆς
[5, 16]	οὐκ ἤκουσας ὡς ἐν θαλάσσῃ	τέθνηκεν;	ἔτι πλέω Λευκίππης τὸν τάφον.
[5, 3]	τὴν τράπεζαν· ἡ δὲ οὔτε	ἕστηκεν	οὔτε πέπτωκεν, ἀλλ´ ἐδείκνυε γραφὴν
[5, 27]	γένοιτο δὲ καὶ ἡδονῆς· καὶ	ἔοικεν	ἱκετεύειν σε τῷ πηδήματι. ὡς
[5, 5]	Τηρέως γυνή. βαρβάροις δέ, ὡς	ἔοικεν,	οὐχ ἱκανὴ πρὸς Ἀφροδίτην μία
[5, 26]	μέγιστα εὐτυχεῖς. οὗτός σοι Λευκίππην	ἀποδέδωκεν·	εἰ γάρ σου μὴ ἠράσθην
[5, 7]	τούτων ἑνὶ ἐπιβὰς ὁ στρατηγὸς	ἐδίωκεν	ἅμα τῇ παρούσῃ φρουρᾷ· κἀγὼ
[5, 25]	ἀνήρ με μισεῖ καὶ μοιχείαν	κατέγνωκεν	ἐπὶ σοί, μοιχείαν ἄκαρπον, μοιχείαν
[5, 20]	ἀπολογήσομαι, Σάτυρε; ἔφην· ἑαλώκαμεν. Λευκίππη	κατέγνωκεν	ἡμῶν· τάχα δὲ καὶ μεμισήμεθα.
[5, 3]	ἡ δὲ οὔτε ἕστηκεν οὔτε	πέπτωκεν,	ἀλλ´ ἐδείκνυε γραφὴν μέλλοντος πτώματος.
[5, 25]	χαμαὶ καταβεβλημένον. παραστᾶσα οὖν πάντα	ἤθελεν	εἰπεῖν ὁμοῦ· τὸ σχῆμα τοῦ
[5, 27]	καὶ ἐγένετο ὅσα ὁ Ἔρως	ἤθελεν,	οὔτε στρωμνῆς ἡμῶν δεηθέντων οὔτε
[5, 25]	προσώπου τοσαῦτα εἶχεν, ὅσα εἰπεῖν	ἤθελεν.	Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ ἐπὶ
[5, 23]	περὶ τὴν ἑσπέραν αὖθις ἥκειν.	ἔμελλεν	ἡ Μελίτη παρέξειν ὄχημα· ἡμεῖς
[5, 6]	ἀκρόπολιν ὁ τῶν νεῶν κυβερνήτης	ἀνέτελλεν	ἄλλος ἥλιος〉 μετὰ δὲ ταῦτα
[5, 2]	νὺξ ἦν οὐδαμοῦ, ἀλλὰ ἄλλος	ἀνέτελλεν	ἥλιος κατακερματίζων· τότε γὰρ εἶδον
[5, 14]	ὁ Κλεινίας· καὶ ὠμνύομεν, ἐγὼ	μὲν	ἀγαπήσειν ἀδόλως, ἡ δὲ ἄνδρα
[5, 5]	τοῦ πάθους τὴν εἰκόνα· φεύγει	μὲν	ἀηδών, διώκει δὲ ὁ Τηρεύς.
[5, 25]	ἐγὼ δὲ ἡ δυστυχὴς τὴν	μὲν	αἰσχύνην ἐκαρπωσάμην, τὸ δὲ τῆς
[5, 13]	τῷ ὄντι καλή, καὶ γάλακτι	μὲν	ἂν εἶπες τὸ πρόσωπον αὐτῆς
[5, 20]	τύχην. Παίζεις, ὠγαθέ· συγκαθεύδεις. Οἶδα	μὲν	ἄπιστα λέγων, ἀλλ´ οὔπω πέπρακται·
[5, 17]	ταύτην μοι πέπρακε, φάσκων ἐωνῆσθαι	μὲν	αὐτὴν ἀπὸ λῃστῶν, εἶναι δὲ
[5, 3]	τοῦτο μεμηνύκει τὸ φάρμακον, ἅμα	μὲν	ἀφορμὴν οἰκειότητος ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα
[5, 25]	μόνον τὴν λοιδορίαν κεκέρδακα. αἱ	μὲν	γὰρ ἄλλαι γυναῖκες μισθὸν τῆς
[5, 26]	μοι μέλει περὶ σοῦ. λυθήσῃ	μὲν	γὰρ ἄρτι τῶν δεσμῶν, κἂν
[5, 16]	αὐτῆς γάμῳ τὴν μητέρα. ἐμοὶ	μὲν	γὰρ δοκεῖ τὰ παρόντα γάμων
[5, 14]	τοῖς ἀφανέσι ποιοῦσι νεκροῖς· κενοτάφιον	μὲν	γὰρ εἶδον, κενογάμιον δὲ οὔ.
[5, 9]	περὶ τῆς Λευκίππης ἅπαντα. ~Εὐθὺς	μὲν	γάρ, ἔφη, ῥαγείσης τῆς νεὼς
[5, 2]	καὶ τοῦτο μέγιστον ἐθεασάμην. ἑσπέρα	μὲν	γὰρ ἦν καὶ ὁ ἥλιος
[5, 1]	φιλονεικίαν καὶ ἀμφότερα νικῶντα· ἡ	μὲν	γὰρ ἠπείρου μείζων ἦν, ὁ
[5, 26]	τοὺς ὅρκους τοὺς ἐκεῖ. εἰ	μὲν	γὰρ καὶ συνοικεῖν ἤθελες, ὥσπερ
[5, 12]	ἕδρας ἔργον〉 οὐδ´ ἀναβολῆς· τὸ	μὲν	γὰρ κάλλος ἡδονήν, ὁ δὲ
[5, 7]	γῇ καὶ θαλάττῃ διαιρούμενον· τὸ	μὲν	γὰρ λείψανον ἔχω σου τοῦ
[5, 21]	οὐκ ἠδύνατο τὸ προοίμιον. ἐγὼ	μὲν	δὴ ἄδειπνος ἀνίσταμαι κοιμησόμενος, ἡ
[5, 25]	τῶν γάμων ἡ σκιά; οὐ	μὲν	δὴ γεγηρακυίᾳ συνεκάθευδες, οὐδὲ ἀποστρεφομένῃ
[5, 23]	ἔσπευδε φθάσας καταλαβεῖν με. ἡ	μὲν	δὴ Μελίτη ἀνέθορεν ὑπὸ ἐκπλήξεως
[5, 22]	ὅθεν οἶμαι καὶ ἐπηγγείλατο. ἡ	μὲν	δὴ Μελίτη ῥᾴων ἐγεγόνει μόνον
[5, 18]	ἀνὴρ εἶ τῆς ἐμῆς. ὅσα	μὲν	διὰ σὲ πέπονθα, οἶδας· ἀνάγκη
[5, 1]	ὅλον οὐκ ἐξήρκουν ἰδεῖν. τὰ	μὲν	ἔβλεπον, τὰ δὲ ἔμελλον, τὰ
[5, 22]	οὖν ἤκουσεν ἡ Λευκίππη, ἡσθῆναι	μὲν	ἐδόκει τῷ μηδὲν πρὸς τὴν
[5, 26]	μικρὸν διαλιποῦσα λέγει μεταβαλοῦσα· Ἃ	μὲν	εἶπον, ὦ φίλτατε, θυμὸς ἔλεγε
[5, 1]	δὲ πλείων ἔθνους. καὶ εἰ	μὲν	εἰς τὴν πόλιν ἀπεῖδον, ἠπίστουν
[5, 9]	ἅμα τῆς νεὼς παραθεούσης. κἀγὼ	μὲν	ἐλαβόμην, οἱ δὲ ἐφείλκυσάν με
[5, 2]	τοῦ μεγάλου θεοῦ, ὃν Δία	μὲν	Ἕλληνες, Σέραπιν δὲ καλοῦσιν Αἰγύπτιοι.
[5, 22]	αὐτήν. ὡς δὲ ἦλθε, Τὰ	μὲν	ἐμὰ ὅπως ἔσχεν, ἔφη, πρὸς
[5, 20]	μοι, ὦ δέσποινα Λευκίππη. δυστυχῶ	μὲν	ἐν οἷς εὐτυχῶ, ὅτι σὲ
[5, 14]	ἦμεν· ἑσπέρας δὲ γενομένης ἡ	μὲν	ἐπεχείρει με κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον,
[5, 18]	γένωμαι; μὴ γένοιτο. ἀλλ´ ἐγὼ	μὲν	ἐπὶ τοσαύταις ἀνάγκαις διεκαρτέρησα, σὺ
[5, 21]	εἰς τὸν θάλαμον παρήλθομεν, ἐγὼ	μὲν	ἔτι μᾶλλον ἐπέτεινον τῆς νόσου
[5, 5]	τὸν Τηρέα. ὁ δὲ ἀπῄει	μὲν	ἔτι Πρόκνης ἀνήρ, ἀναστρέφει δὲ
[5, 8]	κἂν ᾖ καθ´ ὑπερβολήν, ἀναζεῖ	μέν,	ἐφ´ ὅσον ἡ ψυχὴ καίεται,
[5, 16]	θέλεις γενέσθαι μὴ μένοντα; Σὺ	μέν,	ἔφη, σοφίζῃ, φίλτατε· πᾶς δὲ
[5, 7]	μηροῦ μαχαίρᾳ, καὶ ὤκλασα. ἐγὼ	μὲν	ἤδη καταπεσὼν ἐρρεόμην αἵματι· οἱ
[5, 6]	ἥλιος〉 μετὰ δὲ ταῦτα ἡγεῖτο	μὲν	ἡμῖν ἐπὶ τὴν οἰκίαν· ἦν
[5, 5]	ὁ παῖς Τηρέως, οὗ μήτηρ	μὲν	ἦν πρὸ τῆς ὀργῆς ἡ
[5, 14]	ἡμῖν ηὐτρεπίζετο πολυτελές· καὶ ὄνομα	μὲν	ἦν τῷ δείπνῳ γάμοι, τὸ
[5, 1]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐγέμισεν ἡδονῆς. στάθμη	μὲν	κιόνων ὄρθιος ἑκατέρωθεν ἐκ τῶν
[5, 15]	καὶ ἀπῄτει τὸν γάμον, Νῦν	μέν,	λέγουσα, Λευκίππης τοὺς ὅρους ἐξήλθομεν
[5, 26]	καὶ νεκροί. ὦ θάλασσα, πλέουσαν	μέν	με διέσωσας, σώσασα δὲ μᾶλλον
[5, 7]	θαλάσσῃ. ~Ἑσπέρας οὖν γενομένης ὑπεξέρχεται	μὲν	ὁ Χαιρέας, πρόφασιν ποιησάμενος τὴν
[5, 21]	μοι ὑποδραμεῖν. ἡ δὲ συνῆκε	μὲν	ὅτι κατὰ τῆς ὑποσχέσεως προοιμιάζομαι,
[5, 18]	διανίσταμαι. καὶ ἐπεὶ προῆλθον, λέγει	μὲν	οὐδέν, ἐπιστολὴν δὲ ὀρέγει. λαβὼν
[5, 13]	ἀηδῶς ἰδεῖν τὴν γυναῖκα. τὸ	μὲν	οὖν δεῖπνον ἦν πολυτελές· ἡ
[5, 14]	εἶπεν· Αὕτη μοι τροφή. ~Τότε	μὲν	οὖν ἐν τούτοις ἦμεν· ἑσπέρας
[5, 14]	εἶδον, κενογάμιον δὲ οὔ. ταῦτα	μὲν	οὖν ἔπαιζε σπουδῇ. ~Τῇ δὲ
[5, 17]	Σωσθένην καλεσάτω τις ἡμῖν. ἡ	μὲν	οὖν εὐθὺς τῶν δεσμῶν ἠλευθεροῦτο,
[5, 6]	φήσας οὐχ ὑγιῶς ἔχειν. πρῶτον	μὲν	οὖν ἡμᾶς ὁ Χαιρέας ἐπὶ
[5, 21]	μακρὰν ὧν θέλει τεύξεται. τότε	μὲν	οὖν καὶ μάλα μόλις ἠνέσχετο.
[5, 19]	ἐν τοῖς ἀγροῖς. καὶ τότε	μὲν	οὖν οὐδ´ ἂν ἄλλος αὐτὴν
[5, 6]	καὶ μέχρι τῶν πτερῶν. ~Τότε	μὲν	οὖν οὕτως ἐξεφύγομεν τὴν ἐπιβουλήν·
[5, 21]	γυναῖκα ἑτέραν κἂν ἰδεῖν. τὸ	μὲν	οὖν πρόσωπον ἐβιαζόμην μηδὲν ἀλλοῖον
[5, 4]	Χαιρέαν ἐκείνην τὴν ἡμέραν. ὁ	μὲν	οὖν σφόδρα ἀνιώμενος ἀπηλλάττετο, φήσας
[5, 20]	ἀποδημοῦσαν ὁρῶ διὰ γραμμάτων. εἰ	μὲν	οὖν τὴν ἀλήθειαν περιμένεις, μηδὲν
[5, 16]	παρόντα γάμων εἶναι σύμβολα· ζυγὸς	μὲν	οὗτος ὑπὲρ κεφαλῆς κρεμάμενος, δεσμοὶ
[5, 11]	ἴδοιμι προσώπῳ τὸν πατέρα, μάλιστα	μὲν	οὕτως αἰσχρῶς φυγών, εἶτα καὶ
[5, 10]	ἐκομίσθη τὰ γράμματα. καὶ τῶν	μὲν	πεπραγμένων οὐδὲν πρὸς τὸν ἀδελφὸν
[5, 25]	ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη σε, τὸ	μὲν	πρῶτον ἀτέλεστα ἐρασθεῖσα καὶ μετὰ
[5, 8]	πολλὰ κατεφίλει. ἐγὼ δὲ τὸ	μὲν	πρῶτον οὐκ ᾔδειν ὅστις ἦν,
[5, 23]	δὲ τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν ἠθύμουν	μέν,	σκοπῶν πῶς ἂν διακρουσαίμην καὶ
[5, 17]	ὡς οὖν ταῦτα ἠκούσαμεν, ἐγὼ	μὲν	συνεχύθην· καὶ γάρ τι ἐδόκει
[5, 11]	παιδιᾷ, Ὦ δαῖμον, λέγων, νῦν	μὲν	Σώστρατός μοι Λευκίππην ἐκδίδωσι καί
[5, 8]	ἀνήλθομεν τὴν ἐμήν. καὶ ὁ	μὲν	τὰ αὑτοῦ μοι διηγεῖτο, ὅπως
[5, 24]	τῆς Λευκίππης εὗρεν ὄνομα, βάλλεται	μὲν	τὴν καρδίαν εὐθέως, γνωρίσασα τοὔνομα.
[5, 3]	ἐν χρῷ τὴν συμπλοκήν. ὧδε	μὲν	τὴν τοῦ πέπλου γραφὴν ὕφηνεν
[5, 17]	ἐκάλει Λάκαιναν. ἡ δὲ τὸν	μὲν	τῆς διοικήσεως, ἧς εἶχεν, ἀπέπαυσεν,
[5, 22]	ἐπιμέλειαν τῆς Λευκίππης ἐνεχείρισεν, ἐπηρώτα	μὲν	τὸ πρῶτον, εἰ δεξιῶς αὐτῇ
[5, 25]	γοήτων, ἀνδρὸς καὶ γυναικός. ὁ	μὲν	τοσοῦτόν μου χρόνον κατεγέλα, ἡ
[5, 23]	δυνάμενος. ἐπεὶ δὲ ἔκαμεν ὁ	μὲν	τύπτων, ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν, λέγω
[5, 16]	κάλως καὶ τὸ πνεῦμα· ἐμοὶ	μὲν	ὑμέναιον ᾄδειν δοκεῖ τὰ τῶν
[5, 23]	τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ τὴν	μὲν	ὡς εἶχεν ὤθει μάλα ἐρρωμένως,
[5, 17]	ἔφη, δέσποινα, γυνὴ γυναῖκα, ἐλευθέραν	μέν,	ὡς ἔφυν, δούλην δὲ νῦν,
[5, 16]	Ἀφροδισίων εἶναι τὰ σκάφη, τάχα	μὲν	ὡς ἱερά, τάχα δὲ ἵνα
[5, 10]	τὴν ὑμετέραν ἀκούσας φυγήν, τὸ	μὲν	ὡς τὸ τῆς ἐπιστολῆς ἀπολέσας
[5, 23]	ἀμύνασθαι, καίτοι δυνάμενος. ἐπεὶ δὲ	ἔκαμεν	ὁ μὲν τύπτων, ἐγὼ δὲ
[5, 20]	~Οἴμοι, πῶς ἀπολογήσομαι, Σάτυρε; ἔφην·	ἑαλώκαμεν.	Λευκίππη κατέγνωκεν ἡμῶν· τάχα δὲ
[5, 6]	οὖν οὕτως ἐξεφύγομεν τὴν ἐπιβουλήν·	ἐκερδήσαμεν	δὲ οὐδὲν ἢ μίαν ἡμέραν.
[5, 21]	ἀπολλύεις; ἰδοὺ καὶ τὴν θάλασσαν	διεπλεύσαμεν·	ἰδοὺ καὶ Ἔφεσος, ἡ προθεσμία
[5, 17]	ἔτι οἰκτρότερον. ὡς οὖν ταῦτα	ἠκούσαμεν,	ἐγὼ μὲν συνεχύθην· καὶ γάρ
[5, 15]	καὶ τῶν συνθηκῶν τοὺς ὅρους	ἀπειλήφαμεν·	ἐντεῦθεν ἡ προθεσμία. τί με
[5, 20]	φράσον σύ· καὶ τίνος σῶμα	ἐθάψαμεν;	Αὐτή σοι κατὰ καιρὸν φράσει·
[5, 7]	προεκαλοῦντο εἰς μάχην. ἐπεὶ δὲ	ἀνεστρέψαμεν	εἰς γῆν, ἀποβὰς τοῦ σκάφους
[5, 23]	ἡμεῖς δὲ ἐπὶ τὸν πότον	ᾖμεν.	ἄρτι δὲ κατακλιθέντων ἡμῶν θόρυβος
[5, 14]	~Τότε μὲν οὖν ἐν τούτοις	ἦμεν·	ἑσπέρας δὲ γενομένης ἡ μὲν
[5, 17]	πόλιν καὶ περὶ τὸ δεῖπνον	ἦμεν.	~Ἑστιωμένῳ δέ μοι μεταξὺ σημαίνει
[5, 7]	μᾶλλον ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον· ὡς δὲ	ἦμεν	πάλιν πλησίον, ὁρῶσιν οἱ λῃσταὶ
[5, 17]	ἐπιβᾶσα τοῦ ὀχήματος ἅμα ἐμοί,	ἐπανῄειμεν	εἰς τὴν πόλιν καὶ περὶ
[5, 6]	πτερῶν. ~Τότε μὲν οὖν οὕτως	ἐξεφύγομεν	τὴν ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν δὲ οὐδὲν
[5, 21]	μέχρι τίνος ὡς ἐν ἱερῷ	συγκαθεύδομεν;	ποταμὸν παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις πίνειν.
[5, 16]	ἔπειθον, καὶ τὸ λοιπὸν οὕτως	ἐκαθεύδομεν.	~Πέντε δὲ τῶν ἑξῆς ἡμερῶν
[5, 17]	ἐξήλθομεν. καὶ ἐπεὶ τάχιστα παρεγενόμεθα,	διεβαδίζομεν	τοὺς ὀρχάτους τῶν φυτῶν, καὶ
[5, 1]	δὲ πλεύσαντες ἡμερῶν εἰς Ἀλεξάνδρειαν	ἤλθομεν.	ἀνιόντι δέ μοι κατὰ τὰς
[5, 6]	οὐκ εἴχομεν. ἐπιβάντες οὖν σκάφους	ἤλθομεν	εἰς τὴν Φάρον. ὁ δὲ
[5, 2]	τὰ δεινά, εἰς τὴν καταγωγὴν	ἤλθομεν,	ἣν ἔτυχεν ὁ Μενέλαος ἡμῖν
[5, 8]	μετὰ ταῦτα εἰς τὴν καταγωγὴν	ἀνήλθομεν	τὴν ἐμήν. καὶ ὁ μὲν
[5, 17]	σταδίους τέσσαρας. ἐπικαθίσαντες οὖν ὀχήματι	ἐξήλθομεν.	καὶ ἐπεὶ τάχιστα παρεγενόμεθα, διεβαδίζομεν
[5, 15]	μέν, λέγουσα, Λευκίππης τοὺς ὅρους	ἐξήλθομεν	καὶ τῶν συνθηκῶν τοὺς ὅρους
[5, 3]	γενεθλίων ἄγειν ἡμέραν. ὡς οὖν	προήλθομεν	τῶν θυρῶν, οἰωνὸς ἡμῖν γίνεται
[5, 21]	ὡς δὲ εἰς τὸν θάλαμον	παρήλθομεν,	ἐγὼ μὲν ἔτι μᾶλλον ἐπέτεινον
[5, 16]	τῆς ἀθλίας ἐκείνης τοὺς ὅρους	παρήλθομεν,	ἕως ἂν γῆς ἐπιβῶμεν ἑτέρας.
[5, 17]	ἑξῆς ἡμερῶν διανύσαντες τὸν πλοῦν	ἥκομεν	εἰς τὴν Ἔφεσον. οἰκία μεγάλη
[5, 10]	πλεύσαντες ἡμέρας ἐπὶ τὴν πόλιν	ἥκομεν,	καὶ δέομαί τε τῶν ἐν
[5, 21]	προθεσμία τῶν γάμων. ποίαν ἔτι	περιμένομεν	ἡμέραν; μέχρι τίνος ὡς ἐν
[5, 10]	ἐπισχεῖν· Τάχα γὰρ ἂν αὐτοὺς	ἐξευρήσομεν·	καὶ οὐ δεῖ τὸ συμβὰν
[5, 17]	ταχίστην· εἰ δὲ μή, σοὶ	δουλεύσομεν.	ὁρᾷς δὲ καὶ πληγαῖς ὡς
[5, 17]	Θάρρει, γύναι· τούτων γάρ σε	λύσομεν	εἴς τε τὴν οἰκείαν προῖκα
[5, 14]	Μενέλαος καὶ ὁ Κλεινίας· καὶ	ὠμνύομεν,	ἐγὼ μὲν ἀγαπήσειν ἀδόλως, ἡ
[5, 6]	καὶ ἡμεῖς αἰδεσθέντες ἀντιλέγειν οὐκ	εἴχομεν.	ἐπιβάντες οὖν σκάφους ἤλθομεν εἰς
[5, 18]	ἐγγύησαι πρὸς τὴν Μελίτην ὅτι	πέμψομεν·	ἐγγὺς γὰρ τὸ Βυζάντιον. ἐὰν
[5, 17]	εἴς τε τὴν οἰκείαν προῖκα	ἀποπέμψομεν.	τὸν Σωσθένην καλεσάτω τις ἡμῖν.
[5, 17]	Σωσθένης ἀπὸ τῶν λῃστῶν ἐωνήσατο.	ποριοῦμεν	δέ, εὖ ἴσθι, τὴν ταχίστην·
[5, 16]	ὅρους παρήλθομεν, ἕως ἂν γῆς	ἐπιβῶμεν	ἑτέρας. οὐκ ἤκουσας ὡς ἐν
[5, 15]	ὅρους αὐτοῦ φυγεῖν μὴ θέλοντος.	μυηθῶμεν	οὖν, ὦ φίλτατε, τὰ τῆς
[5, 16]	ὦ φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ· μὴ	συμμείξωμεν	γάμον ὁμοῦ καὶ φόβον. τηρήσωμεν
[5, 16]	θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ γαμηλίῳ θεῷ,	τιμήσωμεν	αὐτῆς γάμῳ τὴν μητέρα. ἐμοὶ
[5, 16]	συμμείξωμεν γάμον ὁμοῦ καὶ φόβον.	τηρήσωμεν	ἑαυτοῖς καθαρὰν τὴν ἡδονήν. ταῦτα
[5, 17]	ἑτοιμάζειν. Ἡμεῖς δὲ τέως, ἔφη,	χωρήσωμεν	εἰς τοὺς ἀγρούς. ἀπεῖχον δὲ
[5, 16]	ἰδὼν οὖν αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην,	Φιλοσοφήσωμεν,	εἶπον, ὦ γύναι, μέχρι λαβώμεθα
[5, 16]	ἐπὶ τηλικούτῳ κινδύνῳ τρυφᾷ. μὴ	ἐνυβρίσωμεν,	ὦ φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ· μὴ
[5, 3]	Χαιρέας πρὸ πολλοῦ τῆς Λευκίππης	ἐλάνθανεν	ἐρῶν καὶ διὰ τοῦτο μεμηνύκει
[5, 2]	ἐπινεύειν ταῖς ἡμετέραις εὐχαῖς, ἀλλ´	ἔμενεν	ἡμᾶς καὶ ἄλλο τῆς Τύχης
[5, 11]	οὐκ ἐθέλει λαβεῖν. γυναῖκα γὰρ	ἐξέμηνεν	ἐπ´ αὐτῷ πάνυ καλήν, ὥστε
[5, 3]	μὲν τὴν τοῦ πέπλου γραφὴν	ὕφηνεν	ὁ ζωγράφος. τὸ δὲ λοιπὸν
[5, 6]	τὴν Φάρον. ὁ δὲ Μενέλαος	ἔμεινεν	αὐτοῦ, φήσας οὐχ ὑγιῶς ἔχειν.
[5, 19]	τῶν τριχῶν αὐτῆς κουρὰ μόνον	ἐνήλλαξεν.	Εἶτα ἕστηκας, ἔφην, ἐπὶ τηλικούτοις
[5, 20]	εἰμί σου σοφώτερος, ὁ Σάτυρος	εἶπεν·	ἀλλὰ καὶ αὐτός σοι ὁ
[5, 11]	θρήνων νῦν καιρός, ὁ Κλεινίας	εἶπεν,	ἀλλὰ σκεψώμεθα πότερον εἰς τὴν
[5, 13]	ἀηδῶς τὰ φιλήματα· εἶτα διασχοῦσα	εἶπεν·	Αὕτη μοι τροφή. ~Τότε μὲν
[5, 14]	νεύσασα πρός με ἡσυχῇ, Καινόν,	εἶπεν,	ἐγὼ μόνη πέπονθα καὶ οἷον
[5, 19]	ὄμμασι τἀγαθά; Μὴ σύ γε,	εἶπεν	ὁ Σάτυρος· ἀλλ´ ἐνεὸς κάτασχε,
[5, 17]	μορφὴ τὴν εὐγένειαν. Ὁ σός,	εἶπεν,	οἰκέτης, ὅτι αὐτῷ μὴ πρὸς
[5, 27]	καὶ τῇ καρδίᾳ προσέφερε καὶ	εἶπεν·	Ὁρᾷς πῶς πηδᾷ καὶ πάλλει
[5, 22]	τὴν οἰκίαν. Ποῖον ἄνδρα; Μελίτη	εἶπεν·	οὐδὲν κοινόν ἐστιν ἢ τοῖς
[5, 17]	λέγε μηδὲν ψευσάμενος. Οὐκ οἶδα,	εἶπεν,	ὦ δέσποινα, πλὴν ἔμπορός τις,
[5, 13]	ῥόδον δὲ ἐμπεφυτεῦσθαι ταῖς παρειαῖς.	ἐμάρμαιρεν	αὐτῆς τὸ βλέμμα μαρμαρυγὴν Ἀφροδίσιον·
[5, 23]	με. ἡ μὲν δὴ Μελίτη	ἀνέθορεν	ὑπὸ ἐκπλήξεως τοῦ παραλόγου καὶ
[5, 24]	γενομένη καὶ τὸ τῆς Λευκίππης	εὗρεν	ὄνομα, βάλλεται μὲν τὴν καρδίαν
[5, 21]	πέπονθα· νόσος γάρ μοι ἐξαίφνης	ἐνέπεσεν.	οἶσθα δὲ ὅτι ὑγιείας χωρὶς
[5, 7]	τῶν ἐν τῷ προσώπῳ φιλημάτων	ἐφθόνησεν	ἡ Τύχη, φέρε σου καταφιλήσω
[5, 5]	συμφορὰν τῇ τοῦ ποιεῖν ἡδονῇ.	ἐδείπνησεν	ὁ Τηρεὺς δεῖπνον Ἐρινύων· αἱ
[5, 24]	ἔρωτα ἡ ζηλοτυπία, καὶ τέλος	ἐκράτησεν	ὁ ἔρως. ~Ἦν δὲ πρὸς
[5, 25]	καὶ λῃστὴς αἰσχύνεται. οὐδέν σε	ἠρέθισεν	εἰς Ἀφροδίτην κἂν μίαν, οὐ
[5, 1]	κάλλος καί μου τοὺς ὀφθαλμοὺς	ἐγέμισεν	ἡδονῆς. στάθμη μὲν κιόνων ὄρθιος
[5, 22]	αἷς τὴν ἐπιμέλειαν τῆς Λευκίππης	ἐνεχείρισεν,	ἐπηρώτα μὲν τὸ πρῶτον, εἰ
[5, 5]	καὶ πενθεῖ τὴν τροφὴν καὶ	ἐγνώρισεν	ὢν τοῦ δείπνου πατήρ· γνωρίσας
[5, 17]	μὲν τῆς διοικήσεως, ἧς εἶχεν,	ἀπέπαυσεν,	αὐτὴν δὲ παραδίδωσι θεραπαίναις, κελεύσασα
[5, 5]	φωνῆς τὸ ἄνθος. ἀλλὰ πλέον	ἤνυσεν	οὐδέν· ἡ γὰρ Φιλομήλας τέχνη
[5, 22]	ψυχὴν διαρρεύσασαν ἤδη. ὡς οὖν	ἤκουσεν	ἡ Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν ἐδόκει
[5, 23]	ἄνθρωπος ἦν μήθ´ οὗ χάριν	ἔτυπτεν,	ὑποπτεύσας δέ τι κακὸν εἶναι
[5, 17]	τὸν μὲν τῆς διοικήσεως, ἧς	εἶχεν,	ἀπέπαυσεν, αὐτὴν δὲ παραδίδωσι θεραπαίναις,
[5, 21]	ἡ δὲ κατὰ πόδας ὡς	εἶχεν	ἐφ´ ἡμιτελεῖ τῷ δείπνῳ συνανίσταται.
[5, 25]	τὸ σχῆμα τοῦ προσώπου τοσαῦτα	εἶχεν,	ὅσα εἰπεῖν ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς
[5, 23]	ὁ δὲ τὴν μὲν ὡς	εἶχεν	ὤθει μάλα ἐρρωμένως, ἐμὲ δὲ
[5, 22]	ἦλθε, Τὰ μὲν ἐμὰ ὅπως	ἔσχεν,	ἔφη, πρὸς σὲ φιλανθρωπίας, περισσὸν
[5, 11]	Κλεινίας. ἡ Ἀφροδίτη μέγα τούτῳ	παρέσχεν	ἀγαθόν, ὁ δὲ οὐκ ἐθέλει
[5, 10]	σὸς πατὴρ ἐκ τῆς Παλαιστίνης	ἔτυχεν	ἥκων, ἀλλὰ δύο ἄλλων ὕστερον
[5, 2]	εἰς τὴν καταγωγὴν ἤλθομεν, ἣν	ἔτυχεν	ὁ Μενέλαος ἡμῖν μεμισθωμένος. οὐκ
[5, 25]	τὴν ἐπιστολὴν τῆς Λευκίππης μοι	προσέρριψεν.	ἰδὼν οὖν καὶ γνωρίσας ἔφριξα
[5, 11]	αὐτὸν γὰρ τέσσαρας μῆνας ἐνθάδε	διέτριψεν,	ἀκολουθῆσαι δεομένη. ὁ δὲ οὐκ
[5, 8]	μὲν πρῶτον οὐκ ᾔδειν ὅστις	ἦν,	ἀλλ´ εἱστήκειν ἐκπεπληγμένος καὶ δεχόμενος
[5, 26]	ὦ θεοί· δοκῶ, τυφλὸς Θέρσανδρος	ἦν.	ἀλλὰ δέομαι, Κλειτοφῶν δέσποτα (δεσπότης
[5, 27]	οὐδὲ γάμος ἔτι τὸ πραττόμενον	ἦν,	ἀλλὰ φάρμακον ὥσπερ ψυχῆς νοσούσης.
[5, 26]	γάρ σε μὴ ἐνταῦθα ἤγαγον,	ἦν	ἂν ἔτι σοι Λευκίππη νεκρά.
[5, 8]	τὸ πρόσωπον εἶδον, Κλεινίας δὲ	ἦν,	ἀνακραγὼν ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω τε
[5, 22]	ξύλον ἤ τι τῶν ἀναισθήτων	ἦν	ἄρα πρὸς τὰς δεήσεις τὰς
[5, 6]	μὲν ἡμῖν ἐπὶ τὴν οἰκίαν·	ἦν	δὲ ἐπ´ ἐσχάτης τῆς νήσου
[5, 2]	Ἕλληνες, Σέραπιν δὲ καλοῦσιν Αἰγύπτιοι.	ἦν	δὲ καὶ πυρὸς δᾳδουχία· καὶ
[5, 7]	ὁ στρατηγὸς τῆς νήσου παρῆν·	ἦν	δέ μοι γνώριμος ἐκ τοῦ
[5, 23]	λέγων· Θέρσανδρος ζῇ καὶ πάρεστιν.	ἦν	δὲ ὁ Θέρσανδρος οὗτος ὁ
[5, 3]	καὶ τῆς γλώττης τὴν τομήν.	ἦν	δὲ ὁλόκληρον τῇ γραφῇ τὸ
[5, 25]	καὶ τέλος ἐκράτησεν ὁ ἔρως.	~Ἦν	δὲ πρὸς ἑσπέραν, καὶ ἔτυχε
[5, 2]	τοιαύτη τις ἦν ἰσότητος τρυτάνη.	~Ἦν	δέ πως καὶ κατὰ δαίμονα
[5, 13]	μου τὸ πρόσωπον ἐμπίπλησι φιλημάτων.	ἦν	δὲ τῷ ὄντι καλή, καὶ
[5, 6]	θαυμασίαν τινὰ καὶ παράλογον. ὄρος	ἦν	ἐν μέσῃ τῇ θαλάσσῃ κείμενον,
[5, 15]	καὶ τῇ Μελίτῃ καλύβη τις	ἦν	ἐπὶ τοῦ σκάφους περιπεφραγμένη. περιβαλοῦσα
[5, 26]	σε μὴ ἐνταῦθα ἤγαγον, ἦν	ἂν	ἔτι σοι Λευκίππη νεκρά. εἰσίν,
[5, 1]	τις αὐτὸν πόλις. τοιαύτη τις	ἦν	ἰσότητος τρυτάνη. ~Ἦν δέ πως
[5, 15]	ἡμῶν ὁ ἄνεμος· ἑσπέρα τε	ἦν,	καὶ δειπνήσαντες ἐκείμεθα κοιμησόμενοι. ἰδία
[5, 7]	τις ἐξαίφνης περὶ τὰς θύρας	ἦν·	καὶ εὐθὺς εἰστρέχουσιν ἄνθρωποι μεγάλοι
[5, 10]	Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ ὁ ἔμπορος	ἦν	καὶ Θεόφιλος ὁ τούτου πενθερός)
[5, 2]	μέγιστον ἐθεασάμην. ἑσπέρα μὲν γὰρ	ἦν	καὶ ὁ ἥλιος κατεδύετο καὶ
[5, 21]	γάμους ἡμῖν· ἐμοὶ δὲ ἀδύνατον	ἦν	Λευκίππην ἀπολαβόντι γυναῖκα ἑτέραν κἂν
[5, 6]	τινὰ καὶ παράλογον. ὄρος ἦν	ἐν	μέσῃ τῇ θαλάσσῃ κείμενον, ψαῦον
[5, 23]	ᾔδειν〉 μήθ´ ὅστις ὁ ἄνθρωπος	ἦν	μήθ´ οὗ χάριν ἔτυπτεν, ὑποπτεύσας
[5, 1]	ἡ μὲν γὰρ ἠπείρου μείζων	ἦν,	ὁ δὲ πλείων ἔθνους. καὶ
[5, 5]	γάμων ἀτυχέστερον. τὸ δὲ δεῖπνον	ἦν	ὁ παῖς Τηρέως, οὗ μήτηρ
[5, 21]	μηδὲν ἀλλοῖον παρέχειν ἢ πρὶν	ἦν·	οὐ πάντῃ δὲ κρατεῖν ἠδυνάμην.
[5, 2]	ὁ ἥλιος κατεδύετο καὶ νὺξ	ἦν	οὐδαμοῦ, ἀλλὰ ἄλλος ἀνέτελλεν ἥλιος
[5, 13]	γυναῖκα. τὸ μὲν οὖν δεῖπνον	ἦν	πολυτελές· ἡ δὲ ἐφαπτομένη τῶν
[5, 5]	παῖς Τηρέως, οὗ μήτηρ μὲν	ἦν	πρὸ τῆς ὀργῆς ἡ Πρόκνη·
[5, 10]	τὴν θυγατέρα. ἐν ποικίλαις οὖν	ἦν	συμφοραῖς ἀναγνοὺς τὰ γράμματα καὶ
[5, 3]	χιτῶνα κατέρρηκτο, ἡμίγυμνος τὸ στέρνον	ἦν,	τὴν δεξιὰν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[5, 18]	νεύσας ὁ Σάτυρος προανίστασθαι, καὶ	ἦν	τὸ πρόσωπον ἐσπουδακώς. σκηψάμενος οὖν
[5, 14]	ηὐτρεπίζετο πολυτελές· καὶ ὄνομα μὲν	ἦν	τῷ δείπνῳ γάμοι, τὸ δὲ
[5, 24]	τῶν πρός με αὐτῆς γραμμάτων	ἦν.	ὡς δὲ ἀνέγνω καθ´ ἑαυτὴν
[5, 19]	ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη, καὶ ἔστιν	ἣν	εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς. καὶ
[5, 2]	δεινά, εἰς τὴν καταγωγὴν ἤλθομεν,	ἣν	ἔτυχεν ὁ Μενέλαος ἡμῖν μεμισθωμένος.
[5, 22]	γυναικὸς γυνὴ τὴν αὐτὴν δέησιν,	ἣν	καὶ σύ μου χθὲς ἐδεήθης·
[5, 11]	μοι δίδωσι νύμφην ἡ Τύχη,	ἣν	οὐδὲ ὁλόκληρόν μοι δέδωκε νεκράν;
[5, 7]	τῇ παρούσῃ φρουρᾷ· κἀγὼ δὲ	συνανέβην	φοράδην κομισθείς. Ὡς δὲ εἶδον
[5, 7]	μάχην. ἐπεὶ δὲ ἀνεστρέψαμεν εἰς	γῆν,	ἀποβὰς τοῦ σκάφους καὶ τῷ
[5, 7]	ἴση τῆς θαλάσσης πρὸς τὴν	γῆν	ἡ νομή· μικρόν μοί σου
[5, 18]	καὶ δίκελλαν ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα	γῆν	καὶ ἐμαστιγώθην, ἵνα σὺ ὃ
[5, 26]	ἤγειρε, θυσίαν προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε τὴν	γῆν·	σὺ δὲ παρ´ ἐμοὶ θησαυρὸν
[5, 25]	γνωρίσας ἔφριξα καὶ ἔβλεπον εἰς	γῆν	ὡς ἐληλεγμένος. ἡ δὲ ἐτραγῴδει
[5, 18]	λαβὼν δέ, πρὶν ἀναγνῶναί με,	κατεπλάγην	εὐθύς· ἐγνώρισα γὰρ Λευκίππης τὰ
[5, 7]	Τύχη, φέρε σου καταφιλήσω τὴν	σφαγήν.	~Ταῦτα καταθρηνήσας καὶ θάψας τὸ
[5, 23]	καὶ ῥαπίζει με κατὰ κόρρης	πληγὴν	θυμοῦ γέμουσαν· ἑλκύσας δὲ τῶν
[5, 24]	γράμμασιν, ὁ ἔρως ἐμάραινε τὴν	ὀργήν,	ἐξῆπτε τὸν ἔρωτα ἡ ζηλοτυπία,
[5, 13]	παρειαῖς. ἐμάρμαιρεν αὐτῆς τὸ βλέμμα	μαρμαρυγὴν	Ἀφροδίσιον· κόμη πολλὴ καὶ βαθεῖα
[5, 10]	γράμματα καὶ τὴν ὑμετέραν ἀκούσας	φυγήν,	τὸ μὲν ὡς τὸ τῆς
[5, 11]	ἡμέρας, ἵνα μὴ φθάσῃ τὴν	φυγήν.	ὢ τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ
[5, 8]	καὶ μετὰ ταῦτα εἰς τὴν	καταγωγὴν	ἀνήλθομεν τὴν ἐμήν. καὶ ὁ
[5, 2]	ποτε τὰ δεινά, εἰς τὴν	καταγωγὴν	ἤλθομεν, ἣν ἔτυχεν ὁ Μενέλαος
[5, 7]	παρούσῃ φρουρᾷ· κἀγὼ δὲ συνανέβην	φοράδην	κομισθείς. Ὡς δὲ εἶδον οἱ
[5, 21]	καὶ αὐτὸς ἐπείγεσθαί σου τὴν	σπουδὴν	ἀμείψασθαι. ἀλλ´ οὐκ οἶδα, ἔφην,
[5, 23]	δέ μοι κἀκείνη τὴν ἴσην	σπουδὴν	ποιεῖσθαι τοῦ ἀπελθεῖν δι´ αὐτὴν
[5, 18]	δεύτερον· διὰ σὲ πέπραμαι καὶ	ἐδέθην	σιδήρῳ καὶ δίκελλαν ἐβάστασα καὶ
[5, 27]	ἔπαθόν τι ἀνθρώπινον καὶ ἀληθῶς	ἐφοβήθην	τὸν Ἔρωτα, μή μοι γένηται
[5, 26]	ἀποδέδωκεν· εἰ γάρ σου μὴ	ἠράσθην	ἐγώ, εἰ γάρ σε μὴ
[5, 12]	δειπνήσοντα τὴν ἡμέραν γάμων προοίμιον.	ἐπείσθην	καὶ ᾠχόμην. ~Ἡ δὲ ὡς
[5, 17]	οὖν ταῦτα ἠκούσαμεν, ἐγὼ μὲν	συνεχύθην·	καὶ γάρ τι ἐδόκει Λευκίππης
[5, 18]	ἐβάστασα καὶ ἔσκαψα γῆν καὶ	ἐμαστιγώθην,	ἵνα σὺ ὃ γέγονας ἄλλῃ
[5, 25]	ἡ δὲ διαλεχθεῖσα τῷ τὴν	φυλακὴν	τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ εἰσέρχεται πρός
[5, 11]	αἰσχρῶς φυγών, εἶτα καὶ τὴν	παρακαταθήκην	αὐτοῦ τἀδελφοῦ διαφθείρας; φεύγειν οὖν
[5, 9]	προσαραχθὲν βίᾳ πάλιν εἰς τοὐπίσω	δίκην	μηχανῆς ἀπεκρούετο καί με ὥσπερ
[5, 21]	ἠδυνάμην. ὡς δὲ ἐνικώμην, σκήπτομαι	φρίκην	μοι ὑποδραμεῖν. ἡ δὲ συνῆκε
[5, 13]	δι´ ἀφανῶν ἀκτίνων ἐπὶ τὴν	ἐρωτικὴν	ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω τὴν
[5, 3]	καὶ σφίγγων ἐν χρῷ τὴν	συμπλοκήν.	ὧδε μὲν τὴν τοῦ πέπλου
[5, 11]	γὰρ ἐξέμηνεν ἐπ´ αὐτῷ πάνυ	καλήν,	ὥστε ἂν ἰδὼν αὐτὴν εἴποις
[5, 3]	ὁ Τηρεὺς ἐνύφαντο Φιλομήλᾳ παλαίων	πάλην	Ἀφροδίσιον. ἐσπάρακτο τὰς κόμας ἡ
[5, 7]	ὑμῶν, εἰπών, ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν	κεφαλὴν	καὶ τὸ λοιπὸν σῶμα ὠθεῖ
[5, 17]	παχείαις δεδεμένη, δίκελλαν κρατοῦσα, τὴν	κεφαλὴν	κεκαρμένη, ἐρρυπωμένη τὸ σῶμα, χιτῶνα
[5, 21]	ἐπιθεῖσά μου τοῖς στέρνοις τὴν	κεφαλὴν	οὕτως ἐλεεινῶς, ὥστε συμπαθεῖν μέ
[5, 3]	τοῦ δείπνου τῷ Τηρεῖ δεικνύουσι,	κεφαλὴν	παιδίου καὶ χεῖρας· γελῶσι δὲ
[5, 3]	διώκων τὴν Λευκίππην εἰς τὴν	κεφαλὴν	πατάσσει τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς οὖν
[5, 4]	πτερὸν καὶ τῆς εἰκόνος τὴν	ἀπειλήν.	λέγουσι δὲ οἱ τῶν συμβόλων
[5, 5]	ἐραστής, καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν	ἄλλην	αὑτῷ ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν Πρόκνην.
[5, 1]	τόπον. εἶδον δὲ ἐν τεῦθεν	ἄλλην	πόλιν καὶ σχιζόμενον ταύτῃ τὸ
[5, 8]	πρὸς ὀλίγον, κἂν ᾖ καθ´	ὑπερβολήν,	ἀναζεῖ μέν, ἐφ´ ὅσον ἡ
[5, 5]	τοῦ πέπλου καὶ ἀμύνασθαι καθ´	ὑπερβολὴν	ζητεῖ τὸν ἄνδρα. ὀργαὶ δὲ
[5, 18]	ἐπεὶ προῆλθον, λέγει μὲν οὐδέν,	ἐπιστολὴν	δὲ ὀρέγει. λαβὼν δέ, πρὶν
[5, 19]	ἐξ Ἅιδου ἥκεις φέρων τὴν	ἐπιστολήν,	ἢ τί ταῦτα θέλει; Λευκίππη
[5, 21]	~Δίδωμι δὴ τῷ Σατύρῳ τὴν	ἐπιστολὴν	καὶ δέομαι τὰ εἰκότα εἰπεῖν
[5, 25]	ἐμαυτῆς φάρμακον. καὶ ἅμα τὴν	ἐπιστολὴν	τῆς Λευκίππης μοι προσέρριψεν. ἰδὼν
[5, 17]	Οὐκ οἶδα, εἶπεν, ὦ δέσποινα,	πλὴν	ἔμπορός τις, ὄνομα Καλλισθένης, ταύτην
[5, 13]	οὐδὲν γὰρ ἡδὺ τοῖς ἐρῶσι	πλὴν	τὸ ἐρώμενον· τὴν γὰρ ψυχὴν
[5, 15]	τοῦτο μόνον τὸ πῦρ ἰδίαν	ὕλην	ἔχει καὶ ἐν ταῖς περὶ
[5, 6]	μὲν οὖν οὕτως ἐξεφύγομεν τὴν	ἐπιβουλήν·	ἐκερδήσαμεν δὲ οὐδὲν ἢ μίαν
[5, 3]	οὖν ἀμήχανον τὸ τυχεῖν, συντίθησιν	ἐπιβουλήν,	λῃστῶν ὁμοτέχνων ὄχλον〉 συγκροτήσας, ἅτε
[5, 17]	γυναῖκα, ἐλευθέραν μέν, ὡς ἔφυν,	δούλην	δὲ νῦν, ὡς δοκεῖ τῇ
[5, 24]	καρδίαν εὐθέως, γνωρίσασα τοὔνομα. οὐ	μὴν	αὐτὴν ἐνόμιζεν εἶναι τῷ πολλάκις
[5, 21]	φιλτάτη, τοὺς πατρῴους θεούς, ἦ	μὴν	σφόδρα καὶ αὐτὸς ἐπείγεσθαί σου
[5, 15]	πίστευσόν μοι, Κλειτοφῶν, καίομαι· ὄφελον	ἠδυνάμην	δεῖξαι τὸ πῦρ· ὄφελον εἶχον
[5, 26]	καὶ βοηθεῖν ἡ δυστυχὴς οὐκ	ἠδυνάμην·	ἐπὶ τοῦτο τὸ πρόσωπον πληγαὶ
[5, 26]	Θετταλῆς κατὰ σοῦ. τί γὰρ	ἠδυνάμην	ἔτι ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα ἢ βοτάνας
[5, 9]	καὶ τὰς χεῖρας ἀνασχών, ὃν	ἠδυνάμην	τρόπον, ἱκετηρίαν ἐδεόμην τοῖς νεύμασιν.
[5, 21]	ἦν· οὐ πάντῃ δὲ κρατεῖν	ἠδυνάμην.	ὡς δὲ ἐνικώμην, σκήπτομαι φρίκην
[5, 26]	εἰ δέ τί σοι προπετῶς	ἐθρασυνάμην,	σύγγνωθι, φίλτατε· ἔρως ἀτυχῶν καὶ
[5, 2]	πόλιν ἐρίζουσαν περὶ κάλλους οὐρανῷ.	ἐθεασάμην	δὲ καὶ τὸν Μειλίχιον Δία
[5, 1]	εἰ δὲ εἰς τὸν δῆμον	ἐθεασάμην,	ἐθαύμαζον εἰ χωρήσειέ τις αὐτὸν
[5, 2]	πυρὸς δᾳδουχία· καὶ τοῦτο μέγιστον	ἐθεασάμην.	ἑσπέρα μὲν γὰρ ἦν καὶ
[5, 20]	τὴν κόρην. κἀγὼ γὰρ αὐτῇ	διωμοσάμην,	ὡς ἄκων αὐτὴν ἔγημας. Εἶπας
[5, 25]	ἡ δυστυχὴς τὴν μὲν αἰσχύνην	ἐκαρπωσάμην,	τὸ δὲ τῆς ἡδονῆς οὐδαμοῦ.
[5, 8]	εἰς τὴν καταγωγὴν ἀνήλθομεν τὴν	ἐμήν.	καὶ ὁ μὲν τὰ αὑτοῦ
[5, 25]	διαλεχθεῖσα τῷ τὴν φυλακὴν τὴν	ἐμὴν	πεπιστευμένῳ εἰσέρχεται πρός με λαθοῦσα
[5, 10]	δὲ κατὰ τὴν οἰκίαν τὴν	ἐμήν,	ὡς οἶδας, προηγορεύκειν λέγειν〉 τοῖς
[5, 1]	πάσας τὰς ἀγυιὰς θεατὴς ἀκόρεστος	ἤμην	καὶ τὸ κάλλος ὅλον οὐκ
[5, 23]	καὶ πῶς ἂν συντυχεῖν Λευκίππῃ	δυναίμην.	ἐδόκει δέ μοι κἀκείνη τὴν
[5, 23]	ἠθύμουν μέν, σκοπῶν πῶς ἂν	διακρουσαίμην	καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα τὴν
[5, 10]	περιτύχοιεν, κατειπεῖν ὡς ἐκ ναυαγίας	περιγενοίμην,	ὡς ἂν μὴ μάθοιεν συναποδεδημηκότα.
[5, 9]	τῆς νεὼς παραθεούσης. κἀγὼ μὲν	ἐλαβόμην,	οἱ δὲ ἐφείλκυσάν με ἐξ
[5, 19]	~Τούτοις ἐντυχὼν πάντα ἐγινόμην ὁμοῦ·	ἀνεφλεγόμην,	ὠχρίων, ἐθαύμαζον, ἠπίστουν, ἔχαιρον, ἠχθόμην.
[5, 1]	τὰ δὲ ἔμελλον, τὰ δὲ	ἠπειγόμην	ἰδεῖν, τὰ δὲ οὐκ ἤθελον
[5, 7]	ὡς δ´ οἱ παρόντες κατέσχον,	ἐδεόμην	ἐπισχεῖν τε τὴν ναῦν καί
[5, 9]	ἀνασχών, ὃν ἠδυνάμην τρόπον, ἱκετηρίαν	ἐδεόμην	τοῖς νεύμασιν. οἱ δέ, εἴτε
[5, 7]	ὤκλασα. ἐγὼ μὲν ἤδη καταπεσὼν	ἐρρεόμην	αἵματι· οἱ δὲ ἐνθέμενοι τῷ
[5, 21]	ἰδεῖν. τὸ μὲν οὖν πρόσωπον	ἐβιαζόμην	μηδὲν ἀλλοῖον παρέχειν ἢ πρὶν
[5, 19]	ἀνεφλεγόμην, ὠχρίων, ἐθαύμαζον, ἠπίστουν, ἔχαιρον,	ἠχθόμην.	λέγω οὖν πρὸς τὸν Σάτυρον·
[5, 18]	τὴν μητέρα κατέλιπον καὶ πλάνην	εἱλόμην·	διὰ σὲ πέπονθα ναυαγίαν καὶ
[5, 19]	μάστιγας καὶ εἰς τὰς βασάνους	ἐγενόμην,	ἃς ὁ Σωσθένης αὐτῇ παρετρίψατο,
[5, 19]	γράφω παρθένος. ~Τούτοις ἐντυχὼν πάντα	ἐγινόμην	ὁμοῦ· ἀνεφλεγόμην, ὠχρίων, ἐθαύμαζον, ἠπίστουν,
[5, 19]	ἐπ´ αὐτοφώρῳ μοιχὸς κατειλημμένος. οὕτως	ᾐσχυνόμην	καὶ τὰ γράμματα. ~Οἴμοι, πῶς
[5, 3]	Τηρέως καὶ τῆς γλώττης τὴν	τομήν.	ἦν δὲ ὁλόκληρον τῇ γραφῇ
[5, 9]	ἀπὸ σφενδόνης ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν δὲ	ἐνηχόμην	τὸ ἐπίλοιπον τῆς ἡμέρας, οὐκέτι
[5, 27]	ὥσπερ ψυχῆς νοσούσης. περιβαλλούσης οὖν	ἠνειχόμην	καὶ περιπλεκομένης πρὸς τὰς περιπλοκὰς
[5, 18]	σὲ πέπονθα ναυαγίαν καὶ λῃστῶν	ἠνεσχόμην·	διὰ σὲ ἱερεῖον γέγονα καὶ
[5, 12]	ἡμέραν γάμων προοίμιον. ἐπείσθην καὶ	ᾠχόμην.	~Ἡ δὲ ὡς εἶδέ με,
[5, 3]	μεμηνύκει τὸ φάρμακον, ἅμα μὲν	ἀφορμὴν	οἰκειότητος ἑαυτῷ θηρώμενος, ἅμα δὲ
[5, 14]	κρατεῖν ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ δὲ	παρῃτούμην,	εἰπὼν ἃ καὶ πρὸς τὸν
[5, 21]	τὰ δάκρυα καὶ ὅρκοις ἑτέροις	ἐπιστούμην,	ὡς οὐκ εἰς μακρὰν ὧν
[5, 10]	προηγορεύκειν λέγειν〉 τοῖς πυνθανομένοις, εἰς	κώμην	ἀποδεδημηκέναι μέχρι δέκα ὅλων ἡμερῶν.
[5, 21]	δὲ κρατεῖν ἠδυνάμην. ὡς δὲ	ἐνικώμην,	σκήπτομαι φρίκην μοι ὑποδραμεῖν. ἡ
[5, 18]	σὲ τὴν μητέρα κατέλιπον καὶ	πλάνην	εἱλόμην· διὰ σὲ πέπονθα ναυαγίαν
[5, 16]	περὶ τὸ ὕδωρ ἔχειν τὴν	πλάνην,	καὶ ἐπιστήσεται τάχα ἡμῖν συμπλεκομένοις.
[5, 3]	Τηρεύς, ἕλκων πρὸς ἑαυτὸν ὡς	ἐνῆν	τὸ σῶμα καὶ σφίγγων ἐν
[5, 17]	τὴν οἰκείαν προῖκα ἀποπέμψομεν. τὸν	Σωσθένην	καλεσάτω τις ἡμῖν. ἡ μὲν
[5, 7]	τοῦ καταστρώματος ὀπίσω τὼ χεῖρε	δεδεμένην	τὴν κόρην· καί τις αὐτῶν
[5, 24]	γὰρ αὐτὴν εἴσω τοῦ χιτωνίσκου	προσδεδεμένην	ἐκ τῶν τῆς ὀθόνης θυσάνων
[5, 3]	παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου) γραφὴν ὁρῶ	κειμένην,	ἥτις ὑπῃνίττετο προσόμοιον· Φιλομήλας γὰρ
[5, 16]	πατήρ. ἰδὼν οὖν αὐτὴν σφόδρα	ἐγκειμένην,	Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον, ὦ γύναι, μέχρι
[5, 11]	καὶ ἐλεῆσαι ψυχὴν ἐπὶ σοὶ	φλεγομένην.	ἀκουσάτω δὴ καὶ ὁ Κλεινίας.
[5, 19]	αὐτὴν ἰδὼν γνωρίσειεν, ἔφηβον οὕτω	γενομένην·	τοῦτο γὰρ ἡ τῶν τριχῶν
[5, 19]	βουλευσώμεθα. γυναῖκα ὁρᾷς πρώτην Ἐφεσίων	μαινομένην	ἐπὶ σοί, ἡμᾶς δὲ ἐρήμους
[5, 9]	τύχῃ ναῦν ὁρῶ κατὰ πρόσωπον	φερομένην,	καὶ τὰς χεῖρας ἀνασχών, ὃν
[5, 7]	ὥρμησαν. ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον	φερομένην	μου τὴν φιλτάτην, οὐκ ἐνεγκὼν
[5, 16]	ὁρᾷς δὲ καὶ τὴν ὀθόνην	κεκυρτωμένην	ὥσπερ ἐγκύμονα γαστέρα· δεξιόν μοι
[5, 22]	οὕτως ἔχειν, ὡς πάντα νομίζειν	ἐκείνην	αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο, ὦ φιλτάτη,
[5, 19]	αὖθις ἐντυγχάνων τοῖς γράμμασιν, ὡς	ἐκείνην	δι´ αὐτῶν βλέπων, καὶ ἀναγινώσκων
[5, 4]	εἰκότα, καὶ παραιτοῦμαι τὸν Χαιρέαν	ἐκείνην	τὴν ἡμέραν. ὁ μὲν οὖν
[5, 5]	ἄλλην αὑτῷ ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν	Πρόκνην.	τὴν γλῶτταν τῆς Φιλομήλας φοβεῖται,
[5, 27]	πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ γὰρ ἔχει τὴν	ἡδονήν.
[5, 25]	αἰσχύνης ἔχουσι τὴν τῆς ἐπιθυμίας	ἡδονήν,	ἐγὼ δὲ ἡ δυστυχὴς τὴν
[5, 12]	ἀναβολῆς· τὸ μὲν γὰρ κάλλος	ἡδονήν,	ὁ δὲ πλοῦτος τρυφήν, ὁ
[5, 16]	φόβον. τηρήσωμεν ἑαυτοῖς καθαρὰν τὴν	ἡδονήν.	ταῦτα λέγων καὶ μειλισσόμενος τοῖς
[5, 16]	αὐλήματα. ὁρᾷς δὲ καὶ τὴν	ὀθόνην	κεκυρτωμένην ὥσπερ ἐγκύμονα γαστέρα· δεξιόν
[5, 17]	οἰκέτης, ὅτι αὐτῷ μὴ πρὸς	εὐνὴν	ἐδούλευον. ὄνομα Λάκαινα, Θετταλὴ τὸ
[5, 5]	ἐρῶσαι γυναῖκες ἀνιᾶσαι τὸν τὴν	εὐνὴν	λελυπηκότα, κἂν πάσχωσιν ἐν οἷς
[5, 21]	τῇ πηγῇ. τοιαύτην ἔχω τὴν	εὐνήν,	οἵαν ὁ Τάνταλος τὴν τροφήν.
[5, 25]	δὲ ἡ δυστυχὴς τὴν μὲν	αἰσχύνην	ἐκαρπωσάμην, τὸ δὲ τῆς ἡδονῆς
[5, 23]	ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς, ὅτι καὶ	φωνὴν	ἀφῆκα, ῥαπίζει πάλιν καὶ καλεῖ
[5, 5]	γὰρ Φιλομήλας τέχνη σιωπῶσαν εὕρηκε	φωνήν.	ὑφαίνει γὰρ πέπλον ἄγγελον καὶ
[5, 10]	ὡς εἶχον εὐθὺς ἐπιβὰς νεώς,	ὀγδόην	ταύτην ἡμέραν πᾶσάν σε περιῆλθον
[5, 11]	τί παθὼν ὑπερηφανεῖ, νομίζων αὐτῷ	Λευκίππην	ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ ὁ Κλεινίας, Οὐκ
[5, 27]	τοῦ θεοῦ, καὶ ἄλλως ὅτι	Λευκίππην	ἀπειλήφειν, καὶ ὅτι μετὰ ταῦτα
[5, 26]	τὰ μέγιστα εὐτυχεῖς. οὗτός σοι	Λευκίππην	ἀποδέδωκεν· εἰ γάρ σου μὴ
[5, 21]	ἡμῖν· ἐμοὶ δὲ ἀδύνατον ἦν	Λευκίππην	ἀπολαβόντι γυναῖκα ἑτέραν κἂν ἰδεῖν.
[5, 26]	βραχὺ τοῦτο πολλαί. οὕτω μηκέτι	Λευκίππην	ἀπολέσειας, οὕτω μηκέτι μηδὲ ψευδῶς
[5, 12]	ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα μὴ συνελθεῖν, ἔνθα	Λευκίππην	ἀπολώλεκα. ταῦτα ἀκούσας ὁ Σάτυρος
[5, 3]	πονηρός· χελιδόνα κίρκος διώκων τὴν	Λευκίππην	εἰς τὴν κεφαλὴν πατάσσει τῷ
[5, 11]	λέγων, νῦν μὲν Σώστρατός μοι	Λευκίππην	ἐκδίδωσι καί μοι γάμος ἐκ
[5, 26]	ἐφρόντισα μυρίων Θερσάνδρων. ἐπεὶ δὲ	Λευκίππην	εὑρόντι σοι γάμος ἀδύνατος ἄλλης
[5, 26]	σύντροφον. ἕωθεν δὲ καὶ τὴν	Λευκίππην	παρέσεσθαι προσδόκα· διανυκτερεύσειν γὰρ ἔλεγεν
[5, 17]	κατὰ τοὺς ἀγρούς, ὧν ἕνεκεν	παρῆν,	ἐπιβᾶσα τοῦ ὀχήματος ἅμα ἐμοί,
[5, 6]	μίαν ἡμέραν. τῇ γὰρ ὑστεραίᾳ	παρῆν	ἕωθεν ὁ Χαιρέας· καὶ ἡμεῖς
[5, 7]	γενομένης, ὁ στρατηγὸς τῆς νήσου	παρῆν·	ἦν δέ μοι γνώριμος ἐκ
[5, 17]	τῶν δεσμῶν ἠλευθεροῦτο, ὁ δὲ	παρῆν	τεταραγμένος. λέγει οὖν ἡ Μελίτη·
[5, 3]	δὲ καὶ ἑαυτῷ σώζων τὴν	κόρην.	εἰδὼς οὖν ἀμήχανον τὸ τυχεῖν,
[5, 7]	δὲ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει τὴν	κόρην	ἔφευγον. θορύβου δὲ καὶ βοῆς
[5, 20]	σε δεῖ καὶ ἱλάσασθαι τὴν	κόρην.	κἀγὼ γὰρ αὐτῇ διωμοσάμην, ὡς
[5, 7]	ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην τὴν	κόρην·	καί τις αὐτῶν μεγάλῃ τῇ
[5, 7]	μαχαίρας ἐσπασμένοι, καὶ ἐπὶ τὴν	κόρην	πάντες ὥρμησαν. ἐγὼ δὲ ὡς
[5, 20]	μηδὲν προκαταγινώσκουσά μου, μαθήσῃ τὴν	σήν	με παρθενίαν μεμιμημένον, εἴ τις
[5, 22]	ἀλλ´ οἷς ἂν δύνῃ, τὴν	ἴσην	ἀπότισαί μοι χάριν. ἀκούω τὰς
[5, 23]	ἐδόκει δέ μοι κἀκείνη τὴν	ἴσην	σπουδὴν ποιεῖσθαι τοῦ ἀπελθεῖν δι´
[5, 5]	ἡ φιλοστοργία· πέμπει γὰρ ἐπὶ	τὴν	ἀδελφὴν τὸν ἄνδρα τὸν Τηρέα.
[5, 8]	θάψας τὸ σῶμα πάλιν εἰς	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν ἔρχομαι, καὶ θεραπευθεὶς ἄκων
[5, 24]	τῶν γεγραμμένων ἐνέτυχε, πᾶσαν μαθοῦσα	τὴν	ἀλήθειαν ἐμεμέριστο πολλοῖς ἅμα τὴν
[5, 20]	διὰ γραμμάτων. εἰ μὲν οὖν	τὴν	ἀλήθειαν περιμένεις, μηδὲν προκαταγινώσκουσά μου,
[5, 22]	μὲν ἐδόκει τῷ μηδὲν πρὸς	τὴν	ἄνθρωπόν μοι πεπρᾶχθαι· φήσασα δὲ
[5, 22]	δεόντων παραλιπεῖν αὐτῇ, ἄγειν ἐκέλευσε	τὴν	ἄνθρωπον πρὸς αὐτήν. ὡς δὲ
[5, 19]	τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πρὸς	τὴν	ἀπαγγελίαν τῶν γραμμάτων, ἐδείκνυ τὰ
[5, 4]	ἡμῶν πτερὸν καὶ τῆς εἰκόνος	τὴν	ἀπειλήν. λέγουσι δὲ οἱ τῶν
[5, 17]	καθεστώσης συμφορᾶς· πάρασχε δέ μοι	τὴν	ἀσφάλειαν, ἔστ´ ἂν ἀποτίσω τὰς
[5, 22]	δέομαι δέ σου γυναικὸς γυνὴ	τὴν	αὐτὴν δέησιν, ἣν καὶ σύ
[5, 15]	δεῖξαι τὸ πῦρ· ὄφελον εἶχον	τὴν	αὐτὴν φύσιν τῷ κοινῷ τοῦ
[5, 22]	τῶν ὀμμάτων. ὄμνυμι γάρ σοι	τὴν	Ἀφροδίτην αὐτήν, ὡς ἤδη πέμπτην
[5, 5]	τῇ κερκίδι λαλεῖ. ἡ Πρόκνη	τὴν	βίαν ἀκούει παρὰ τοῦ πέπλου
[5, 3]	Φιλομήλας γὰρ εἶχε φθορὰν καὶ	τὴν	βίαν Τηρέως καὶ τῆς γλώττης
[5, 13]	τοῖς ἐρῶσι πλὴν τὸ ἐρώμενον·	τὴν	γὰρ ψυχὴν πᾶσαν ὁ ἔρως
[5, 18]	οὖν ἐπί τινι τῶν κατὰ	τὴν	γαστέρα ἐπείγειν, διανίσταμαι. καὶ ἐπεὶ
[5, 7]	μὲν ὁ Χαιρέας, πρόφασιν ποιησάμενος	τὴν	γαστέρα. μετὰ μικρὸν δὲ βοή
[5, 5]	τῆς ζηλοτυπίας ὠδῖνες νικῶσι καὶ	τὴν	γαστέρα. μόνον γὰρ ἐρῶσαι γυναῖκες
[5, 7]	οὐκ ἴση τῆς θαλάσσης πρὸς	τὴν	γῆν ἡ νομή· μικρόν μοί
[5, 26]	βωμὸν ἤγειρε, θυσίαν προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε	τὴν	γῆν· σὺ δὲ παρ´ ἐμοὶ
[5, 5]	πλέκει ταῖς κρόκαις, καὶ μιμεῖται	τὴν	γλῶτταν ἡ χείρ, καὶ Πρόκνης
[5, 5]	αὑτῷ ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν Πρόκνην.	τὴν	γλῶτταν τῆς Φιλομήλας φοβεῖται, καὶ
[5, 23]	διακρουσαίμην καὶ τὴν ἐπιοῦσαν νύκτα	τὴν	γυναῖκα καὶ πῶς ἂν συντυχεῖν
[5, 13]	ὥστε ἔδοξα οὐκ ἀηδῶς ἰδεῖν	τὴν	γυναῖκα. τὸ μὲν οὖν δεῖπνον
[5, 12]	αὖθις διαλιπὼν ἐπανέρχεται, λέγων ἀκούσασαν	τὴν	γυναῖκα ὑφ´ ἡδονῆς παρὰ μικρὸν
[5, 3]	τὰς γραφάς· ἡ Πρόκνη πρὸς	τὴν	δεῖξιν ἐνενεύκει καὶ δριμὺ ἔβλεπε
[5, 3]	κατέρρηκτο, ἡμίγυμνος τὸ στέρνον ἦν,	τὴν	δεξιὰν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἤρειδε
[5, 10]	ὅπου ποτ´ ἂν ὄντες μάθωσι	τὴν	ἐγγύην, καὶ ἀφίξονται, εἴγε αὐτοῖς
[5, 5]	καὶ τηροῦσιν ἔτι τοῦ πάθους	τὴν	εἰκόνα· φεύγει μὲν ἀηδών, διώκει
[5, 4]	οὖν ὁ Μενέλαος· Ἐμοὶ δοκεῖ	τὴν	εἰς Φάρον ὁδὸν ἐπισχεῖν. ὁρᾷς
[5, 8]	ταῦτα εἰς τὴν καταγωγὴν ἀνήλθομεν	τὴν	ἐμήν. καὶ ὁ μὲν τὰ
[5, 25]	δὲ διαλεχθεῖσα τῷ τὴν φυλακὴν	τὴν	ἐμὴν πεπιστευμένῳ εἰσέρχεται πρός με
[5, 10]	τοῖς δὲ κατὰ τὴν οἰκίαν	τὴν	ἐμήν, ὡς οἶδας, προηγορεύκειν λέγειν〉
[5, 4]	γυναικείων ἀτυχημάτων· ὅθεν ἐπισχεῖν κελεύω	τὴν	ἔξοδον. ἐδόκει μοι λέγειν εἰκότα,
[5, 6]	~Τότε μὲν οὖν οὕτως ἐξεφύγομεν	τὴν	ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν δὲ οὐδὲν ἢ
[5, 22]	ὑστεραίᾳ καλέσασα τὰς θεραπαινίδας, αἷς	τὴν	ἐπιμέλειαν τῆς Λευκίππης ἐνεχείρισεν, ἐπηρώτα
[5, 23]	σκοπῶν πῶς ἂν διακρουσαίμην καὶ	τὴν	ἐπιοῦσαν νύκτα τὴν γυναῖκα καὶ
[5, 19]	Πότερον ἐξ Ἅιδου ἥκεις φέρων	τὴν	ἐπιστολήν, ἢ τί ταῦτα θέλει;
[5, 21]	γένοιο. ~Δίδωμι δὴ τῷ Σατύρῳ	τὴν	ἐπιστολὴν καὶ δέομαι τὰ εἰκότα
[5, 25]	κατ´ ἐμαυτῆς φάρμακον. καὶ ἅμα	τὴν	ἐπιστολὴν τῆς Λευκίππης μοι προσέρριψεν.
[5, 13]	ἀπορροὴ δι´ ἀφανῶν ἀκτίνων ἐπὶ	τὴν	ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω
[5, 23]	εἰς τοὺς ἀγροὺς καὶ περὶ	τὴν	ἑσπέραν αὖθις ἥκειν. ἔμελλεν ἡ
[5, 14]	τι μέμνημαι καὶ γελοῖον παρὰ	τὴν	ἑστίασιν τῆς Μελίτης· ὡς γὰρ
[5, 17]	καὶ ἐν κακοῖς ἡ μορφὴ	τὴν	εὐγένειαν. Ὁ σός, εἶπεν, οἰκέτης,
[5, 1]	ὅσος γὰρ κιόνων ὄρχατος εἰς	τὴν	εὐθυωρίαν, τοσοῦτος ἕτερος εἰς τὰ
[5, 21]	καθεύδουσα τῇ πηγῇ. τοιαύτην ἔχω	τὴν	εὐνήν, οἵαν ὁ Τάνταλος τὴν
[5, 17]	διανύσαντες τὸν πλοῦν ἥκομεν εἰς	τὴν	Ἔφεσον. οἰκία μεγάλη καὶ πρώτη
[5, 5]	ἓν πνέουσαι καὶ ὕβρει κεράσασαι	τὴν	ζηλοτυπίαν δεῖπνον ἐπινοοῦσι τῶν γάμων
[5, 27]	τοῦ πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ γὰρ ἔχει	τὴν	ἡδονήν.
[5, 16]	καὶ φόβον. τηρήσωμεν ἑαυτοῖς καθαρὰν	τὴν	ἡδονήν. ταῦτα λέγων καὶ μειλισσόμενος
[5, 12]	δὲ ἥκειν ὡς αὐτὴν δειπνήσοντα	τὴν	ἡμέραν γάμων προοίμιον. ἐπείσθην καὶ
[5, 20]	οὔπω πέπρακται· καθαρὸς εἰς ταύτην	τὴν	ἡμέραν Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ τί
[5, 4]	καὶ παραιτοῦμαι τὸν Χαιρέαν ἐκείνην	τὴν	ἡμέραν. ὁ μὲν οὖν σφόδρα
[5, 26]	τραύματα. ἔτι μόνον ἔχω ταύτην	τὴν	ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ. ἀναμνήσθητι
[5, 16]	λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι γάρ σοι	τὴν	θάλασσαν αὐτὴν καὶ τὴν τοῦ
[5, 21]	τίνος με ἀπολλύεις; ἰδοὺ καὶ	τὴν	θάλασσαν διεπλεύσαμεν· ἰδοὺ καὶ Ἔφεσος,
[5, 1]	δὲ οὐκ ἤθελον παρελθεῖν· ἐκράτει	τὴν	θέαν τὰ ὁρώμενα, εἷλκε τὰ
[5, 10]	ὧν ὁ Σώστρατος ἐγγυᾷ σοὶ	τὴν	θυγατέρα. ἐν ποικίλαις οὖν ἦν
[5, 22]	τυγχάνειν, ἀλλ´ οἷς ἂν δύνῃ,	τὴν	ἴσην ἀπότισαί μοι χάριν. ἀκούω
[5, 23]	δυναίμην. ἐδόκει δέ μοι κἀκείνη	τὴν	ἴσην σπουδὴν ποιεῖσθαι τοῦ ἀπελθεῖν
[5, 24]	Λευκίππης εὗρεν ὄνομα, βάλλεται μὲν	τὴν	καρδίαν εὐθέως, γνωρίσασα τοὔνομα. οὐ
[5, 8]	περιπλοκάς, καὶ μετὰ ταῦτα εἰς	τὴν	καταγωγὴν ἀνήλθομεν τὴν ἐμήν. καὶ
[5, 2]	ἡμῖν ποτε τὰ δεινά, εἰς	τὴν	καταγωγὴν ἤλθομεν, ἣν ἔτυχεν ὁ
[5, 6]	τὸν πύργον ἄγει καὶ δείκνυσι	τὴν	κατασκευὴν κάτωθεν θαυμασίαν τινὰ καὶ
[5, 16]	κεφαλῆς κρεμάμενος, δεσμοὶ δὲ περὶ	τὴν	κεραίαν τεταμένοι. καλά γε, ὦ
[5, 7]	ἆθλον ὑμῶν, εἰπών, ἀποτέμνει αὐτῆς	τὴν	κεφαλὴν καὶ τὸ λοιπὸν σῶμα
[5, 17]	χοίνιξι παχείαις δεδεμένη, δίκελλαν κρατοῦσα,	τὴν	κεφαλὴν κεκαρμένη, ἐρρυπωμένη τὸ σῶμα,
[5, 21]	ἔκλαεν, ἐπιθεῖσά μου τοῖς στέρνοις	τὴν	κεφαλὴν οὕτως ἐλεεινῶς, ὥστε συμπαθεῖν
[5, 3]	κίρκος διώκων τὴν Λευκίππην εἰς	τὴν	κεφαλὴν πατάσσει τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς
[5, 3]	ἅμα δὲ καὶ ἑαυτῷ σώζων	τὴν	κόρην. εἰδὼς οὖν ἀμήχανον τὸ
[5, 7]	οἱ δὲ ἐνθέμενοι τῷ σκάφει	τὴν	κόρην ἔφευγον. θορύβου δὲ καὶ
[5, 20]	ἀντιγράψαι σε δεῖ καὶ ἱλάσασθαι	τὴν	κόρην. κἀγὼ γὰρ αὐτῇ διωμοσάμην,
[5, 7]	καταστρώματος ὀπίσω τὼ χεῖρε δεδεμένην	τὴν	κόρην· καί τις αὐτῶν μεγάλῃ
[5, 7]	πολλοί, μαχαίρας ἐσπασμένοι, καὶ ἐπὶ	τὴν	κόρην πάντες ὥρμησαν. ἐγὼ δὲ
[5, 3]	γίνεται πονηρός· χελιδόνα κίρκος διώκων	τὴν	Λευκίππην εἰς τὴν κεφαλὴν πατάσσει
[5, 26]	ἐμὸν σύντροφον. ἕωθεν δὲ καὶ	τὴν	Λευκίππην παρέσεσθαι προσδόκα· διανυκτερεύσειν γὰρ
[5, 25]	ἄκαρπον, μοιχείαν ἀναφρόδιτον, ἧς μόνον	τὴν	λοιδορίαν κεκέρδακα. αἱ μὲν γὰρ
[5, 22]	ἄνθρωπον ἀποκλίνειν γυναῖκα πρός τε	τὴν	μαγεύουσαν οὕτως ἔχειν, ὡς πάντα
[5, 12]	ἀκούσας ὁ Σάτυρος προστρέχει πρὸς	τὴν	Μελίτην εὐαγγέλια φέρων. καὶ μικρὸν
[5, 18]	πίστευσον ἡμῖν καὶ ἐγγύησαι πρὸς	τὴν	Μελίτην ὅτι πέμψομεν· ἐγγὺς γὰρ
[5, 21]	καὶ λύπης γεγεμισμένος. ᾔδειν γὰρ	τὴν	Μελίτην οὐκ ἀνήσουσάν με τῆς
[5, 25]	ἡδονήν, ἐγὼ δὲ ἡ δυστυχὴς	τὴν	μὲν αἰσχύνην ἐκαρπωσάμην, τὸ δὲ
[5, 23]	ἐπεχείρει τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ	τὴν	μὲν ὡς εἶχεν ὤθει μάλα
[5, 16]	γαμηλίῳ θεῷ, τιμήσωμεν αὐτῆς γάμῳ	τὴν	μητέρα. ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ
[5, 18]	νῦν ὑπομνῆσαί σε. διὰ σὲ	τὴν	μητέρα κατέλιπον καὶ πλάνην εἱλόμην·
[5, 13]	τῆς ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ ἀναπλάττει	τὴν	μορφήν· ἡ δὲ τοῦ κάλλους
[5, 16]	τὸν τάφον. τάχα που περὶ	τὴν	ναῦν αὐτῆς εἰλεῖται τὸ εἴδωλον.
[5, 7]	εἶδον οἱ λῃσταὶ προσιοῦσαν ἤδη	τὴν	ναῦν εἰς ναυμαχίαν, ἱστᾶσιν ἐπὶ
[5, 7]	ὁ στρατηγὸς πείθεται καὶ ἵστησι	τὴν	ναῦν, καὶ δύο τῶν ναυτῶν
[5, 7]	παρόντες κατέσχον, ἐδεόμην ἐπισχεῖν τε	τὴν	ναῦν καί τινα ἁλέσθαι κατὰ
[5, 5]	δὲ Φιλομήλας ἐραστής, καὶ κατὰ	τὴν	ὁδὸν ἄλλην αὑτῷ ποιεῖται τὴν
[5, 23]	τὰ περὶ ἐμοῦ πυθόμενος κατὰ	τὴν	ὁδόν, ἔσπευδε φθάσας καταλαβεῖν με.
[5, 16]	ἀνέμων αὐλήματα. ὁρᾷς δὲ καὶ	τὴν	ὀθόνην κεκυρτωμένην ὥσπερ ἐγκύμονα γαστέρα·
[5, 17]	γάρ σε λύσομεν εἴς τε	τὴν	οἰκείαν προῖκα ἀποπέμψομεν. τὸν Σωσθένην
[5, 6]	ταῦτα ἡγεῖτο μὲν ἡμῖν ἐπὶ	τὴν	οἰκίαν· ἦν δὲ ἐπ´ ἐσχάτης
[5, 22]	γὰρ ἀκήκοα παρὰ τῶν κατὰ	τὴν	οἰκίαν. Ποῖον ἄνδρα; Μελίτη εἶπεν·
[5, 10]	ἔτυχον ὀφθείς. τοῖς δὲ κατὰ	τὴν	οἰκίαν τὴν ἐμήν, ὡς οἶδας,
[5, 24]	τοῖς γράμμασιν, ὁ ἔρως ἐμάραινε	τὴν	ὀργήν, ἐξῆπτε τὸν ἔρωτα ἡ
[5, 11]	δίδωσιν ἑαυτὴν καὶ πᾶσαν ἑαυτῆς	τὴν	οὐσίαν. δι´ αὐτὸν γὰρ τέσσαρας
[5, 1]	πάσας τὰς ἀγυιὰς καὶ πρὸς	τὴν	ὄψιν δυσερωτιῶν εἶπον καμών· Ὀφθαλμοί,
[5, 11]	οὕτως αἰσχρῶς φυγών, εἶτα καὶ	τὴν	παρακαταθήκην αὐτοῦ τἀδελφοῦ διαφθείρας; φεύγειν
[5, 20]	μὰ τὸν Ἡρακλέα, Σάτυρε, καὶ	τὴν	παροῦσαν τύχην. Παίζεις, ὠγαθέ· συγκαθεύδεις.
[5, 11]	εἶπεν, ἀλλὰ σκεψώμεθα πότερον εἰς	τὴν	πατρίδα σοι νῦν ἀνακομιστέον ἢ
[5, 16]	αὐτοῦ περὶ τὸ ὕδωρ ἔχειν	τὴν	πλάνην, καὶ ἐπιστήσεται τάχα ἡμῖν
[5, 1]	ἔθνους. καὶ εἰ μὲν εἰς	τὴν	πόλιν ἀπεῖδον, ἠπίστουν εἰ πληρώσειέ
[5, 10]	~Δύο δὲ πλεύσαντες ἡμέρας ἐπὶ	τὴν	πόλιν ἥκομεν, καὶ δέομαί τε
[5, 17]	ὀχήματος ἅμα ἐμοί, ἐπανῄειμεν εἰς	τὴν	πόλιν καὶ περὶ τὸ δεῖπνον
[5, 10]	ἡμέραν πᾶσάν σε περιῆλθον ζητῶν	τὴν	πόλιν. πρὸς ταῦτα οὖν σοι
[5, 20]	περιμένεις, μηδὲν προκαταγινώσκουσά μου, μαθήσῃ	τὴν	σήν με παρθενίαν μεμιμημένον, εἴ
[5, 13]	ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν ἐναποσφραγίζει κάτω	τὴν	σκιάν. λέγω δὴ πρὸς αὐτὴν
[5, 21]	σφόδρα καὶ αὐτὸς ἐπείγεσθαί σου	τὴν	σπουδὴν ἀμείψασθαι. ἀλλ´ οὐκ οἶδα,
[5, 3]	σῶμα καὶ σφίγγων ἐν χρῷ	τὴν	συμπλοκήν. ὧδε μὲν τὴν τοῦ
[5, 7]	ἡ Τύχη, φέρε σου καταφιλήσω	τὴν	σφαγήν. ~Ταῦτα καταθρηνήσας καὶ θάψας
[5, 17]	ἐωνήσατο. ποριοῦμεν δέ, εὖ ἴσθι,	τὴν	ταχίστην· εἰ δὲ μή, σοὶ
[5, 25]	γυναῖκες μισθὸν τῆς αἰσχύνης ἔχουσι	τὴν	τῆς ἐπιθυμίας ἡδονήν, ἐγὼ δὲ
[5, 3]	βίαν Τηρέως καὶ τῆς γλώττης	τὴν	τομήν. ἦν δὲ ὁλόκληρον τῇ
[5, 6]	θαλάσσης εἱστήκει κρεμάμενον. ἐς δὲ	τὴν	τοῦ ὄρους ἀκρόπολιν ὁ τῶν
[5, 5]	οἷς ποιοῦσιν οὐχ ἧττον κακόν,	τὴν	τοῦ πάσχειν λογίζονται συμφορὰν τῇ
[5, 3]	χρῷ τὴν συμπλοκήν. ὧδε μὲν	τὴν	τοῦ πέπλου γραφὴν ὕφηνεν ὁ
[5, 16]	σοι τὴν θάλασσαν αὐτὴν καὶ	τὴν	τοῦ πλοῦ τύχην, ὡς ἐσπούδακα
[5, 3]	γυναῖκας τὸ σκέλος ἤρειδεν ἐπὶ	τὴν	τράπεζαν· ἡ δὲ οὔτε ἕστηκεν
[5, 5]	λείψανα τοῦ παιδίου καὶ πενθεῖ	τὴν	τροφὴν καὶ ἐγνώρισεν ὢν τοῦ
[5, 21]	τὴν εὐνήν, οἵαν ὁ Τάνταλος	τὴν	τροφήν. ταῦτα ἔλεγε καὶ ἔκλαεν,
[5, 17]	καί σοι προσφέρω μου ταύτην	τὴν	τύχην ἱκετηρίαν. ἀπόλυσόν με τῆς
[5, 10]	συμφοραῖς ἀναγνοὺς τὰ γράμματα καὶ	τὴν	ὑμετέραν ἀκούσας φυγήν, τὸ μὲν
[5, 21]	ἔτι μᾶλλον ἐπέτεινον τῆς νόσου	τὴν	ὑπόκρισιν, ἡ δὲ ἐλιπάρει καὶ
[5, 26]	μόνον ἔχω ταύτην τὴν ἡμέραν·	τὴν	ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ. ἀναμνήσθητι τῆς Ἴσιδος,
[5, 3]	ποιεῖν, ἐπὶ ξενίαν ἡμᾶς εἰς	τὴν	Φάρον καλεῖ, σκηψάμενος γενεθλίων ἄγειν
[5, 6]	ἐπιβάντες οὖν σκάφους ἤλθομεν εἰς	τὴν	Φάρον. ὁ δὲ Μενέλαος ἔμεινεν
[5, 3]	μαζοὺς ἔκλειεν. ἐν〉 ἀγκάλαις εἶχε	τὴν	Φιλομήλαν ὁ Τηρεύς, ἕλκων πρὸς
[5, 5]	τὴν ὁδὸν ἄλλην αὑτῷ ποιεῖται	τὴν	Φιλομήλαν Πρόκνην. τὴν γλῶτταν τῆς
[5, 7]	δὲ ὡς εἶδον φερομένην μου	τὴν	φιλτάτην, οὐκ ἐνεγκὼν ἵεμαι διὰ
[5, 11]	τὰς ἡμέρας, ἵνα μὴ φθάσῃ	τὴν	φυγήν. ὢ τῶν ἐξώρων εὐτυχημάτων·
[5, 25]	ἐκθορών. ἡ δὲ διαλεχθεῖσα τῷ	τὴν	φυλακὴν τὴν ἐμὴν πεπιστευμένῳ εἰσέρχεται
[5, 24]	τὴν ἀλήθειαν ἐμεμέριστο πολλοῖς ἅμα	τὴν	ψυχήν, αἰδοῖ καὶ ὀργῇ καὶ
[5, 12]	γυναῖκα ὑφ´ ἡδονῆς παρὰ μικρὸν	τὴν	ψυχὴν ἀφεῖναι, δεῖσθαι δὲ ἥκειν
[5, 22]	τὸν ὑπερήφανον· σώσεις γάρ μου	τὴν	ψυχὴν διαρρεύσασαν ἤδη. ὡς οὖν
[5, 21]	ἐλεεινῶς, ὥστε συμπαθεῖν μέ τι	τὴν	ψυχήν. οὐκ εἶχον δὲ ὅστις
[5, 7]	ὡς εἶδον φερομένην μου τὴν	φιλτάτην,	οὐκ ἐνεγκὼν ἵεμαι διὰ τῶν
[5, 25]	καὶ κάλλους βάσκανε, ἐπαρῶμαί σοι	δικαιοτάτην	ἀράν· οὕτως σε ἀμύναιτο ὁ
[5, 22]	ὀμμάτων. ὄμνυμι γάρ σοι τὴν	Ἀφροδίτην	αὐτήν, ὡς ἤδη πέμπτην ἡμέραν
[5, 27]	μυστήριον. τὸ δ´ ἀπερίεργον εἰς	Ἀφροδίτην	ἥδιον μᾶλλον τοῦ πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ
[5, 25]	αἰσχύνεται. οὐδέν σε ἠρέθισεν εἰς	Ἀφροδίτην	κἂν μίαν, οὐ δέησις, οὐ
[5, 5]	ὡς ἔοικεν, οὐχ ἱκανὴ πρὸς	Ἀφροδίτην	μία γυνή, μάλισθ´ ὅταν αὐτῷ
[5, 26]	τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον	Μελίτην	ἀπέλθῃς καταλιπών· καὶ τὸ ταύτης
[5, 12]	ὁ Σάτυρος προστρέχει πρὸς τὴν	Μελίτην	εὐαγγέλια φέρων. καὶ μικρὸν αὖθις
[5, 18]	ἡμῖν καὶ ἐγγύησαι πρὸς τὴν	Μελίτην	ὅτι πέμψομεν· ἐγγὺς γὰρ τὸ
[5, 21]	λύπης γεγεμισμένος. ᾔδειν γὰρ τὴν	Μελίτην	οὐκ ἀνήσουσάν με τῆς νυκτὸς
[5, 11]	ἄγαλμα, Ἐφεσίαν τὸ γένος, ὄνομα	Μελίτην·	πλοῦτος πολὺς καὶ ἡλικία νέα.
[5, 16]	χορός· ἐνταῦθα γὰρ καὶ αὐτὸς	Ἀμφιτρίτην	γαμεῖ. λιγυρὸν δὲ συρίζει περὶ
[5, 14]	ἄνδρα ποιήσασθαι καὶ πάντων ἀποφῆναι	δεσπότην.	Ἄρξει δέ, εἶπον ἐγώ, τῶν
[5, 11]	σαν· βούλεται δὲ τοῦτον ἔχειν	δεσπότην,	οὐ γὰρ ἄνδρα ἐρῶ, καὶ
[5, 22]	τὴν Ἀφροδίτην αὐτήν, ὡς ἤδη	πέμπτην	ἡμέραν αὐτῷ συγκαθεύδουσα οὕτως ἀνέστην
[5, 22]	πέμπτην ἡμέραν αὐτῷ συγκαθεύδουσα οὕτως	ἀνέστην	ὡς ἀπὸ εὐνούχου. ἔοικα δὲ
[5, 17]	ποριοῦμεν δέ, εὖ ἴσθι, τὴν	ταχίστην·	εἰ δὲ μή, σοὶ δουλεύσομεν.
[5, 5]	τῶν ὤτων μηνύει καὶ πρὸς	αὐτὴν	ἃ πέπονθε τῇ κερκίδι λαλεῖ.
[5, 24]	αὐτὴν ἐνόμιζεν εἶναι τῷ πολλάκις	αὐτὴν	ἀκοῦσαι τετελευτηκέναι. ὡς δὲ προϊοῦσα
[5, 1]	ἠπίστουν εἰ πληρώσειέ τις δῆμος	αὐτὴν	ἀνδρῶν, εἰ δὲ εἰς τὸν
[5, 17]	μοι πέπρακε, φάσκων ἐωνῆσθαι μὲν	αὐτὴν	ἀπὸ λῃστῶν, εἶναι δὲ ἐλευθέραν.
[5, 17]	τῆς διοικήσεως, ἧς εἶχεν, ἀπέπαυσεν,	αὐτὴν	δὲ παραδίδωσι θεραπαίναις, κελεύσασα λοῦσαι
[5, 22]	δέ σου γυναικὸς γυνὴ τὴν	αὐτὴν	δέησιν, ἣν καὶ σύ μου
[5, 12]	ἀφεῖναι, δεῖσθαι δὲ ἥκειν ὡς	αὐτὴν	δειπνήσοντα τὴν ἡμέραν γάμων προοίμιον.
[5, 20]	γὰρ αὐτῇ διωμοσάμην, ὡς ἄκων	αὐτὴν	ἔγημας. Εἶπας γάρ, ἔφην, ὅτι
[5, 11]	πάνυ καλήν, ὥστε ἂν ἰδὼν	αὐτὴν	εἴποις ἄγαλμα, Ἐφεσίαν τὸ γένος,
[5, 23]	σπουδὴν ποιεῖσθαι τοῦ ἀπελθεῖν δι´	αὐτὴν	εἰς τοὺς ἀγροὺς καὶ περὶ
[5, 24]	τῆς Λευκίππης ἐπιστολή· ἔτυχον γὰρ	αὐτὴν	εἴσω τοῦ χιτωνίσκου προσδεδεμένην ἐκ
[5, 24]	εὐθέως, γνωρίσασα τοὔνομα. οὐ μὴν	αὐτὴν	ἐνόμιζεν εἶναι τῷ πολλάκις αὐτὴν
[5, 19]	μὲν οὖν οὐδ´ ἂν ἄλλος	αὐτὴν	ἰδὼν γνωρίσειεν, ἔφηβον οὕτω γενομένην·
[5, 16]	ὄμνυμι γάρ σοι τὴν θάλασσαν	αὐτὴν	καὶ τὴν τοῦ πλοῦ τύχην,
[5, 22]	τοῦ Λευκίππης ὀνόματος· τοῦτο γὰρ	αὐτὴν	καλεῖ. ἐγὼ δέ, φίλη, μηνῶν
[5, 17]	εἶναι δὲ ἐλευθέραν. ὄνομα δὲ	αὐτὴν	ὁ ἔμπορος ἐκάλει Λάκαιναν. ἡ
[5, 21]	δίκαια ἐγκαλεῖν. λέγω οὖν πρὸς	αὐτήν·	Ὄμνυμί σοι, φιλτάτη, τοὺς πατρῴους
[5, 21]	δέομαι τὰ εἰκότα εἰπεῖν πρὸς	αὐτὴν	περὶ ἐμοῦ. ἐγὼ δὲ αὖθις
[5, 13]	τὴν σκιάν. λέγω δὴ πρὸς	αὐτὴν	συνείς· Ἀλλὰ σύ γε οὐδενὸς
[5, 16]	ταχὺ καὶ πατήρ. ἰδὼν οὖν	αὐτὴν	σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον, ὦ
[5, 15]	τὸ πῦρ· ὄφελον εἶχον τὴν	αὐτὴν	φύσιν τῷ κοινῷ τοῦ ἔρωτος
[5, 22]	ἄγειν ἐκέλευσε τὴν ἄνθρωπον πρὸς	αὐτήν.	ὡς δὲ ἦλθε, Τὰ μὲν
[5, 22]	ὄμνυμι γάρ σοι τὴν Ἀφροδίτην	αὐτήν,	ὡς ἤδη πέμπτην ἡμέραν αὐτῷ
[5, 24]	ἦν. ὡς δὲ ἀνέγνω καθ´	ἑαυτὴν	γενομένη καὶ τὸ τῆς Λευκίππης
[5, 11]	γὰρ ἄνδρα ἐρῶ, καὶ δίδωσιν	ἑαυτὴν	καὶ πᾶσαν ἑαυτῆς τὴν οὐσίαν.
[5, 21]	ἐν αὐτῇ καθεύδουσα τῇ πηγῇ.	τοιαύτην	ἔχω τὴν εὐνήν, οἵαν ὁ
[5, 26]	συμπλοκή· μικροῦ δέομαι φαρμάκου πρὸς	τηλικαύτην	νόσον. σβέσον μοι ὀλίγον τοῦ
[5, 10]	εἶχον εὐθὺς ἐπιβὰς νεώς, ὀγδόην	ταύτην	ἡμέραν πᾶσάν σε περιῆλθον ζητῶν
[5, 17]	πλὴν ἔμπορός τις, ὄνομα Καλλισθένης,	ταύτην	μοι πέπρακε, φάσκων ἐωνῆσθαι μὲν
[5, 20]	ἀλλ´ οὔπω πέπρακται· καθαρὸς εἰς	ταύτην	τὴν ἡμέραν Μελίτης Κλειτοφῶν. ἀλλὰ
[5, 26]	ὁμοίων τραύματα. ἔτι μόνον ἔχω	ταύτην	τὴν ἡμέραν· τὴν ὑπόσχεσιν ἀπαιτῶ.
[5, 17]	γένος· καί σοι προσφέρω μου	ταύτην	τὴν τύχην ἱκετηρίαν. ἀπόλυσόν με
[5, 19]	τούτων ἀσφαλέστερον βουλευσώμεθα. γυναῖκα ὁρᾷς	πρώτην	Ἐφεσίων μαινομένην ἐπὶ σοί, ἡμᾶς
[5, 10]	ποτ´ ἂν ὄντες μάθωσι τὴν	ἐγγύην,	καὶ ἀφίξονται, εἴγε αὐτοῖς ἐξέσται
[5, 27]	οὔτε ἄλλου τινὸς τῶν εἰς	παρασκευὴν	Ἀφροδισίων. αὐτουργὸς γὰρ ὁ Ἔρως
[5, 6]	πύργον ἄγει καὶ δείκνυσι τὴν	κατασκευὴν	κάτωθεν θαυμασίαν τινὰ καὶ παράλογον.
[5, 3]	ἕστηκεν οὔτε πέπτωκεν, ἀλλ´ ἐδείκνυε	γραφὴν	μέλλοντος πτώματος. ~Λέγει οὖν ὁ
[5, 3]	(ἔτυχον γὰρ παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου)	γραφὴν	ὁρῶ κειμένην, ἥτις ὑπῃνίττετο προσόμοιον·
[5, 3]	ὧδε μὲν τὴν τοῦ πέπλου	γραφὴν	ὕφηνεν ὁ ζωγράφος. τὸ δὲ
[5, 7]	θαλάσσης, εἴ πως κἂν πρὸς	ταφὴν	λάβοιμι τῆς κόρης τὸ σῶμα.
[5, 20]	γράμματα. ~Οἴμοι, πῶς ἀπολογήσομαι, Σάτυρε;	ἔφην·	ἑαλώκαμεν. Λευκίππη κατέγνωκεν ἡμῶν· τάχα
[5, 19]	μέσαις ἄρκυσιν. Ἀλλ´ οὐ δύναμαι,	ἔφην·	ἐπέρχεται γὰρ διὰ πασῶν τῶν
[5, 19]	κουρὰ μόνον ἐνήλλαξεν. Εἶτα ἕστηκας,	ἔφην,	ἐπὶ τηλικούτοις ἀγαθοῖς καὶ μέχρι
[5, 14]	ἡμῶν ἄφιξις· ἐνταῦθα γάρ, ὡς	ἔφην,	Λευκίππῃ παραχωρήσεις. δεῖπνον οὖν ἡμῖν
[5, 20]	ἄκων αὐτὴν ἔγημας. Εἶπας γάρ,	ἔφην,	ὅτι καὶ ἔγημα; ἀπολώλεκάς με.
[5, 21]	σπουδὴν ἀμείψασθαι. ἀλλ´ οὐκ οἶδα,	ἔφην,	τί πέπονθα· νόσος γάρ μοι
[5, 3]	οὐρανόν, Ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο,	ἔφην,	φαίνεις ἡμῖν τέρας; ἀλλ´ εἰ
[5, 5]	φιλοστοργία· πέμπει γὰρ ἐπὶ τὴν	ἀδελφὴν	τὸν ἄνδρα τὸν Τηρέα. ὁ
[5, 11]	θρῆνον ὑμέναιοι. τίνα μοι δίδωσι	νύμφην	ἡ Τύχη, ἣν οὐδὲ ὁλόκληρόν
[5, 5]	τοῦ παιδίου καὶ πενθεῖ τὴν	τροφὴν	καὶ ἐγνώρισεν ὢν τοῦ δείπνου
[5, 21]	εὐνήν, οἵαν ὁ Τάνταλος τὴν	τροφήν.	ταῦτα ἔλεγε καὶ ἔκλαεν, ἐπιθεῖσά
[5, 13]	ψυχῆς κατόπτρῳ καὶ ἀναπλάττει τὴν	μορφήν·	ἡ δὲ τοῦ κάλλους ἀπορροὴ
[5, 12]	κάλλος ἡδονήν, ὁ δὲ πλοῦτος	τρυφήν,	ὁ δὲ ἔρως αἰδῶ προξενεῖ.
[5, 7]	τοῦ φεύγειν ἀποτραπόμενοι προεκαλοῦντο εἰς	μάχην.	ἐπεὶ δὲ ἀνεστρέψαμεν εἰς γῆν,
[5, 15]	ἐπιούσῃ στελλόμεθα πρὸς ἀποδημίαν· κατὰ	τύχην	δὲ καὶ τὸ πνεῦμα ἐκάλει
[5, 17]	σοι προσφέρω μου ταύτην τὴν	τύχην	ἱκετηρίαν. ἀπόλυσόν με τῆς καθεστώσης
[5, 20]	Ἡρακλέα, Σάτυρε, καὶ τὴν παροῦσαν	τύχην.	Παίζεις, ὠγαθέ· συγκαθεύδεις. Οἶδα μὲν
[5, 16]	αὐτὴν καὶ τὴν τοῦ πλοῦ	τύχην,	ὡς ἐσπούδακα καὶ αὐτός. ἀλλ´
[5, 24]	ἀλήθειαν ἐμεμέριστο πολλοῖς ἅμα τὴν	ψυχήν,	αἰδοῖ καὶ ὀργῇ καὶ ἔρωτι
[5, 12]	ὑφ´ ἡδονῆς παρὰ μικρὸν τὴν	ψυχὴν	ἀφεῖναι, δεῖσθαι δὲ ἥκειν ὡς
[5, 22]	ὑπερήφανον· σώσεις γάρ μου τὴν	ψυχὴν	διαρρεύσασαν ἤδη. ὡς οὖν ἤκουσεν
[5, 11]	παρόντα θέσθαι καλῶς καὶ ἐλεῆσαι	ψυχὴν	ἐπὶ σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω δὴ
[5, 21]	ὥστε συμπαθεῖν μέ τι τὴν	ψυχήν.	οὐκ εἶχον δὲ ὅστις γένωμαι·
[5, 13]	πλὴν τὸ ἐρώμενον· τὴν γὰρ	ψυχὴν	πᾶσαν ὁ ἔρως καταλαβὼν οὐδὲ
[5, 11]	ἀγαθόν, ὁ δὲ οὐκ ἐθέλει	λαβεῖν.	γυναῖκα γὰρ ἐξέμηνεν ἐπ´ αὐτῷ
[5, 23]	κατὰ τὴν ὁδόν, ἔσπευδε φθάσας	καταλαβεῖν	με. ἡ μὲν δὴ Μελίτη
[5, 22]	μηδὲν τῶν δεόντων παραλιπεῖν αὐτῇ,	ἄγειν	ἐκέλευσε τὴν ἄνθρωπον πρὸς αὐτήν.
[5, 3]	τὴν Φάρον καλεῖ, σκηψάμενος γενεθλίων	ἄγειν	ἡμέραν. ὡς οὖν προήλθομεν τῶν
[5, 17]	ἀμφιάσαι καθαρὰν καὶ εἰς ἄστυ	ἀγαγεῖν.	διοικήσασα δέ τινα τῶν κατὰ
[5, 22]	σὲ φιλανθρωπίας, περισσὸν εἰδυίᾳ σοι	λέγειν.	δικαία τυγχάνειν, ἀλλ´ οἷς ἂν
[5, 4]	κελεύω τὴν ἔξοδον. ἐδόκει μοι	λέγειν	εἰκότα, καὶ παραιτοῦμαι τὸν Χαιρέαν
[5, 26]	σοι τὸν Ἔρωτα δι´ ἐμοῦ	λέγειν·	Ἐμοὶ χάρισαι τοῦτο, Κλειτοφῶν, τῷ
[5, 26]	λύπη· ἃ δὲ νῦν μέλλω	λέγειν,	ἔρως λέγει. κἂν ὀργίζωμαι, καίομαι·
[5, 12]	δοκεῖ μοι, φησίν, ὁ Σάτυρος	λέγειν.	κάλλος γὰρ καὶ πλοῦτος καὶ
[5, 10]	τὴν ἐμήν, ὡς οἶδας, προηγορεύκειν	λέγειν〉	τοῖς πυνθανομένοις, εἰς κώμην ἀποδεδημηκέναι
[5, 5]	ὁ ἀναιδὴς ἐκεῖνος ἀνήρ; κἀγὼ	καταλέγειν	ἄρχομαι· Ἀηδὼν καὶ χελιδὼν καὶ
[5, 6]	ὁ Χαιρέας· καὶ ἡμεῖς αἰδεσθέντες	ἀντιλέγειν	οὐκ εἴχομεν. ἐπιβάντες οὖν σκάφους
[5, 18]	τινι τῶν κατὰ τὴν γαστέρα	ἐπείγειν,	διανίσταμαι. καὶ ἐπεὶ προῆλθον, λέγει
[5, 7]	καὶ γὰρ οἱ πειραταὶ τοῦ	φεύγειν	ἀποτραπόμενοι προεκαλοῦντο εἰς μάχην. ἐπεὶ
[5, 11]	τὴν παρακαταθήκην αὐτοῦ τἀδελφοῦ διαφθείρας;	φεύγειν	οὖν ἐντεῦθεν ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν
[5, 15]	δᾳδουχουμένου, πυρὸς τοὺς ὅρους αὐτοῦ	φυγεῖν	μὴ θέλοντος. μυηθῶμεν οὖν, ὦ
[5, 16]	ἤκουσα παρὰ τῶν ναυτικωτέρων καθαρὰ	δεῖν	Ἀφροδισίων εἶναι τὰ σκάφη, τάχα
[5, 10]	πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἡγήσατό πω	δεῖν	γράφειν, ἀλλὰ καὶ τῆς μητρὸς
[5, 16]	τὸ πνεῦμα· ἐμοὶ μὲν ὑμέναιον	ᾄδειν	δοκεῖ τὰ τῶν ἀνέμων αὐλήματα.
[5, 21]	ἡδονῆς ἅμα καὶ λύπης γεγεμισμένος.	ᾔδειν	γὰρ τὴν Μελίτην οὐκ ἀνήσουσάν
[5, 23]	δὲ ὥσπερ ἐν μυστηρίῳ μηδὲν	ᾔδειν〉	μήθ´ ὅστις ὁ ἄνθρωπος ἦν
[5, 8]	δὲ τὸ μὲν πρῶτον οὐκ	ᾔδειν	ὅστις ἦν, ἀλλ´ εἱστήκειν ἐκπεπληγμένος
[5, 1]	δὲ ἔμελλον, τὰ δὲ ἠπειγόμην	ἰδεῖν,	τὰ δὲ οὐκ ἤθελον παρελθεῖν·
[5, 1]	τὸ κάλλος ὅλον οὐκ ἐξήρκουν	ἰδεῖν.	τὰ μὲν ἔβλεπον, τὰ δὲ
[5, 13]	χροιᾷ, ὥστε ἔδοξα οὐκ ἀηδῶς	ἰδεῖν	τὴν γυναῖκα. τὸ μὲν οὖν
[5, 21]	Λευκίππην ἀπολαβόντι γυναῖκα ἑτέραν κἂν	ἰδεῖν.	τὸ μὲν οὖν πρόσωπον ἐβιαζόμην
[5, 17]	δὴ δεῖπνον ὡς ὅτι ἐκπρεπέστατον	ἑτοιμάζειν.	Ἡμεῖς δὲ τέως, ἔφη, χωρήσωμεν
[5, 22]	μαγεύουσαν οὕτως ἔχειν, ὡς πάντα	νομίζειν	ἐκείνην αὐτῷ. ἐμοὶ τοῦτο, ὦ
[5, 21]	δὲ αὖθις ἐπὶ τὸ συμπόσιον	ἀπῄειν,	ἡδονῆς ἅμα καὶ λύπης γεγεμισμένος.
[5, 21]	τὴν κεφαλὴν οὕτως ἐλεεινῶς, ὥστε	συμπαθεῖν	μέ τι τὴν ψυχήν. οὐκ
[5, 26]	πάρεστι. τετύπτησαι βλεπούσης μου, καὶ	βοηθεῖν	ἡ δυστυχὴς οὐκ ἠδυνάμην· ἐπὶ
[5, 15]	τινα ἐνδιατρίψαντα τῇ πόλει χρόνον	ἐπανελθεῖν,	εἰ τἀμὰ ἐν καλῷ κείμενα
[5, 12]	φθάνω γὰρ ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα μὴ	συνελθεῖν,	ἔνθα Λευκίππην ἀπολώλεκα. ταῦτα ἀκούσας
[5, 23]	τὴν ἴσην σπουδὴν ποιεῖσθαι τοῦ	ἀπελθεῖν	δι´ αὐτὴν εἰς τοὺς ἀγροὺς
[5, 1]	ἰδεῖν, τὰ δὲ οὐκ ἤθελον	παρελθεῖν·	ἐκράτει τὴν θέαν τὰ ὁρώμενα,
[5, 13]	ἐφαπτομένη τῶν παρακειμένων, ὡς δοκεῖν	ἐσθίειν,	οὐκ ἠδύνατο τυχεῖν ὁλοκλήρου τροφῆς,
[5, 26]	σοῦ. τί γὰρ ἠδυνάμην ἔτι	ποιεῖν	ἀποτυγχάνουσα ἢ βοτάνας ζητεῖν καὶ
[5, 3]	καὶ συνθέμενος αὐτοῖς ἃ δεῖ	ποιεῖν,	ἐπὶ ξενίαν ἡμᾶς εἰς τὴν
[5, 5]	πάσχειν λογίζονται συμφορὰν τῇ τοῦ	ποιεῖν	ἡδονῇ. ἐδείπνησεν ὁ Τηρεὺς δεῖπνον
[5, 11]	φεύγειν οὖν ἐντεῦθεν ὑπολείπεται πρὶν	ἥκειν	αὐτόν. ἐν τούτῳ δὴ ὁ
[5, 23]	καὶ περὶ τὴν ἑσπέραν αὖθις	ἥκειν.	ἔμελλεν ἡ Μελίτη παρέξειν ὄχημα·
[5, 12]	τὴν ψυχὴν ἀφεῖναι, δεῖσθαι δὲ	ἥκειν	ὡς αὐτὴν δειπνήσοντα τὴν ἡμέραν
[5, 8]	οὐκ ᾔδειν ὅστις ἦν, ἀλλ´	εἱστήκειν	ἐκπεπληγμένος καὶ δεχόμενος τὰς προσβολὰς
[5, 23]	ὑποπτεύσας δέ τι κακὸν εἶναι	ἐδεδοίκειν	ἀμύνασθαι, καίτοι δυνάμενος. ἐπεὶ δὲ
[5, 26]	ἐκεῖ. εἰ μὲν γὰρ καὶ	συνοικεῖν	ἤθελες, ὥσπερ ὤμοσας, οὐκ ἂν
[5, 13]	δὲ ἐφαπτομένη τῶν παρακειμένων, ὡς	δοκεῖν	ἐσθίειν, οὐκ ἠδύνατο τυχεῖν ὁλοκλήρου
[5, 10]	οἰκίαν τὴν ἐμήν, ὡς οἶδας,	προηγορεύκειν	λέγειν〉 τοῖς πυνθανομένοις, εἰς κώμην
[5, 18]	μου. Τοῦτο γάρ σε δεῖ	καλεῖν,	ἐπεὶ καὶ τῆς δεσποίνης ἀνὴρ
[5, 21]	καὶ γὰρ ἐδόκει μοι δίκαια	ἐγκαλεῖν.	λέγω οὖν πρὸς αὐτήν· Ὄμνυμί
[5, 5]	τῶν γάμων αὐτῇ δίδωσι μηκέτι	λαλεῖν	καὶ κείρει τῆς φωνῆς τὸ
[5, 23]	ὑπὸ ἐκπλήξεως τοῦ παραλόγου καὶ	περιβάλλειν	ἐπεχείρει τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ
[5, 21]	δὲ ἐνικώμην, σκήπτομαι φρίκην μοι	ὑποδραμεῖν.	ἡ δὲ συνῆκε μὲν ὅτι
[5, 10]	οὐ δεῖ τὸ συμβὰν ἀτύχημα	μανθάνειν	Σώστρατον. ἀσμένως δέ, ὅπου ποτ´
[5, 22]	περισσὸν εἰδυίᾳ σοι λέγειν. δικαία	τυγχάνειν,	ἀλλ´ οἷς ἂν δύνῃ, τὴν
[5, 15]	με δεῖ νῦν εἰς Ἔφεσον	περιμένειν;	ἄδηλοι τῆς θαλάσσης αἱ τύχαι·
[5, 16]	ψυχὰς ἀνῃρημένας μηδὲ εἰς Ἅιδου	καταβαίνειν	ὅλως, ἀλλ´ αὐτοῦ περὶ τὸ
[5, 22]	πρὸς ἑτέραν ἔτι τὸν ἄνθρωπον	ἀποκλίνειν	γυναῖκα πρός τε τὴν μαγεύουσαν
[5, 21]	συγκαθεύδομεν; ποταμὸν παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις	πίνειν.	τοσοῦτον χρόνον ὕδωρ ἔχουσα διψῶ,
[5, 22]	ἀρνουμένη γὰρ οὐκ ᾤετο πίστιν	ἕξειν·	ὅθεν οἶμαι καὶ ἐπηγγείλατο. ἡ
[5, 23]	αὖθις ἥκειν. ἔμελλεν ἡ Μελίτη	παρέξειν	ὄχημα· ἡμεῖς δὲ ἐπὶ τὸν
[5, 25]	τοῦ προσώπου τοσαῦτα εἶχεν, ὅσα	εἰπεῖν	ἤθελεν. Ὦ δυστυχὴς ἐγὼ καὶ
[5, 25]	καταβεβλημένον. παραστᾶσα οὖν πάντα ἤθελεν	εἰπεῖν	ὁμοῦ· τὸ σχῆμα τοῦ προσώπου
[5, 21]	ἐπιστολὴν καὶ δέομαι τὰ εἰκότα	εἰπεῖν	πρὸς αὐτὴν περὶ ἐμοῦ. ἐγὼ
[5, 10]	πενθερός) μηδενὶ Τυρίων, εἰ περιτύχοιεν,	κατειπεῖν	ὡς ἐκ ναυαγίας περιγενοίμην, ὡς
[5, 22]	φασκουσῶν δὲ μηδὲν τῶν δεόντων	παραλιπεῖν	αὐτῇ, ἄγειν ἐκέλευσε τὴν ἄνθρωπον
[5, 15]	δὲ Κλεινίᾳ ἐδόκει μή με	καταλιπεῖν,	ἀλλὰ μέχρις Ἐφέσου συμπλεύσαντα καί
[5, 4]	δὲ οἱ τῶν συμβόλων ἐξηγηταὶ	σκοπεῖν	τοὺς μύθους τῶν εἰκόνων, ἂν
[5, 10]	μὴ μάθοιεν συναποδεδημηκότα. ἤλπιζον γὰρ	λήσειν,	εἰ τὰ ἀπὸ τούτων ἐν
[5, 22]	ἄνθρωπόν μοι πεπρᾶχθαι· φήσασα δὲ	ἀνερευνήσειν,	εἰ συγχωρήσειεν αὐτῇ, βοτάνας γενομένη
[5, 14]	Κλεινίας· καὶ ὠμνύομεν, ἐγὼ μὲν	ἀγαπήσειν	ἀδόλως, ἡ δὲ ἄνδρα ποιήσασθαι
[5, 26]	καὶ τὴν Λευκίππην παρέσεσθαι προσδόκα·	διανυκτερεύσειν	γὰρ ἔλεγεν εἰς τὸν ἀγρὸν
[5, 14]	γενομένης ἡ μὲν ἐπεχείρει με	κρατεῖν	ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ δὲ παρῃτούμην,
[5, 21]	πρὶν ἦν· οὐ πάντῃ δὲ	κρατεῖν	ἠδυνάμην. ὡς δὲ ἐνικώμην, σκήπτομαι
[5, 26]	ἔτι ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα ἢ βοτάνας	ζητεῖν	καὶ φάρμακα; αὕτη γὰρ τῶν
[5, 22]	Θετταλὰς ὑμᾶς ὧν ἂν ἐρασθῆτε	μαγεύειν	οὕτως, ὥστε μὴ πρὸς ἑτέραν
[5, 2]	ἐῴκει δὲ ἄρα ὁ θεὸς	ἐπινεύειν	ταῖς ἡμετέραις εὐχαῖς, ἀλλ´ ἔμενεν
[5, 27]	δὲ καὶ ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν	ἱκετεύειν	σε τῷ πηδήματι. ὡς οὖν
[5, 10]	τὸν ἀδελφὸν ἡγήσατό πω δεῖν	γράφειν,	ἀλλὰ καὶ τῆς μητρὸς τῆς
[5, 20]	μόνον διὰ ταχέων. ἄρχομαι δὴ	γράφειν·	Χαῖρέ μοι, ὦ δέσποινα Λευκίππη.
[5, 27]	θεοῦ, καὶ ἄλλως ὅτι Λευκίππην	ἀπειλήφειν,	καὶ ὅτι μετὰ ταῦτα τῆς
[5, 21]	ὅτι κατὰ τῆς ὑποσχέσεως προοιμιάζομαι,	ἐλέγχειν	δὲ οὐκ ἠδύνατο τὸ προοίμιον.
[5, 11]	θάλασ σαν· βούλεται δὲ τοῦτον	ἔχειν	δεσπότην, οὐ γὰρ ἄνδρα ἐρῶ,
[5, 17]	καὶ γάρ τι ἐδόκει Λευκίππης	ἔχειν·	ἡ δὲ Μελίτη ἔφη· Θάρρει,
[5, 6]	ἔμεινεν αὐτοῦ, φήσας οὐχ ὑγιῶς	ἔχειν.	πρῶτον μὲν οὖν ἡμᾶς ὁ
[5, 16]	ἀλλ´ αὐτοῦ περὶ τὸ ὕδωρ	ἔχειν	τὴν πλάνην, καὶ ἐπιστήσεται τάχα
[5, 10]	ἀφίξονται, εἴγε αὐτοῖς ἐξέσται φανερῶς	ἔχειν	ὑπὲρ οὗ πεφεύγασιν. ἐπολυπραγμόνει δὲ
[5, 22]	πρός τε τὴν μαγεύουσαν οὕτως	ἔχειν,	ὡς πάντα νομίζειν ἐκείνην αὐτῷ.
[5, 21]	οὖν πρόσωπον ἐβιαζόμην μηδὲν ἀλλοῖον	παρέχειν	ἢ πρὶν ἦν· οὐ πάντῃ
[5, 5]	οὐχ ἧττον κακόν, τὴν τοῦ	πάσχειν	λογίζονται συμφορὰν τῇ τοῦ ποιεῖν
[5, 4]	μοιχείας ἀναισχύντου, γυναικείων ἀτυχημάτων· ὅθεν	ἐπισχεῖν	κελεύω τὴν ἔξοδον. ἐδόκει μοι
[5, 4]	δοκεῖ τὴν εἰς Φάρον ὁδὸν	ἐπισχεῖν.	ὁρᾷς γὰρ οὐκ ἀγαθὰ δύο
[5, 10]	τῆς κόρης ἐδεήθη τὸ παρὸν	ἐπισχεῖν·	Τάχα γὰρ ἂν αὐτοὺς ἐξευρήσομεν·
[5, 7]	δ´ οἱ παρόντες κατέσχον, ἐδεόμην	ἐπισχεῖν	τε τὴν ναῦν καί τινα
[5, 26]	σου τὰ τελευταῖα ταῦτα δυνηθῶ	τυχεῖν.	ἀλλά μοι σαυτὸν ἀπόδος. ~Ταῦτα
[5, 15]	ἀσπασάμενος, εὐτυχεστέρας εἰπὼν νῦν ἡμᾶς	τυχεῖν	θαλάσσης, ἀπετράπετο αὖθις, νεανίσκος πάνυ
[5, 26]	οὐκ αἰτῶ πλέον ἢ δύναμαι	τυχεῖν.	κατ´ ἐμοῦ γὰρ πάντα καινά·
[5, 13]	ὡς δοκεῖν ἐσθίειν, οὐκ ἠδύνατο	τυχεῖν	ὁλοκλήρου τροφῆς, πάντα δὲ ἔβλεπέ
[5, 3]	κόρην. εἰδὼς οὖν ἀμήχανον τὸ	τυχεῖν,	συντίθησιν ἐπιβουλήν, λῃστῶν ὁμοτέχνων ὄχλον〉
[5, 23]	τὴν γυναῖκα καὶ πῶς ἂν	συντυχεῖν	Λευκίππῃ δυναίμην. ἐδόκει δέ μοι
[5, 19]	ἢ τί ταῦτα θέλει; Λευκίππη	πάλιν	ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη, καὶ ἔστιν
[5, 8]	καταθρηνήσας καὶ θάψας τὸ σῶμα	πάλιν	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔρχομαι, καὶ
[5, 9]	κρεμάμενος. τὸ δὲ προσαραχθὲν βίᾳ	πάλιν	εἰς τοὐπίσω δίκην μηχανῆς ἀπεκρούετο
[5, 23]	ὅτι καὶ φωνὴν ἀφῆκα, ῥαπίζει	πάλιν	καὶ καλεῖ δεσμὰ καὶ πέδας.
[5, 25]	ὡς ἐληλεγμένος. ἡ δὲ ἐτραγῴδει	πάλιν·	Οἴμοι δειλαία τῶν κακῶν· καὶ
[5, 7]	ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον· ὡς δὲ ἦμεν	πάλιν	πλησίον, ὁρῶσιν οἱ λῃσταὶ ναῦν
[5, 1]	καὶ εἰ μὲν εἰς τὴν	πόλιν	ἀπεῖδον, ἠπίστουν εἰ πληρώσειέ τις
[5, 2]	ἥλιος κατακερματίζων· τότε γὰρ εἶδον	πόλιν	ἐρίζουσαν περὶ κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην
[5, 10]	δὲ πλεύσαντες ἡμέρας ἐπὶ τὴν	πόλιν	ἥκομεν, καὶ δέομαί τε τῶν
[5, 17]	ἅμα ἐμοί, ἐπανῄειμεν εἰς τὴν	πόλιν	καὶ περὶ τὸ δεῖπνον ἦμεν.
[5, 1]	εἶδον δὲ ἐν τεῦθεν ἄλλην	πόλιν	καὶ σχιζόμενον ταύτῃ τὸ κάλλος.
[5, 10]	πᾶσάν σε περιῆλθον ζητῶν τὴν	πόλιν.	πρὸς ταῦτα οὖν σοι βουλευτέον
[5, 1]	κάλλος ἅμιλλαν καὶ δήμου πρὸς	πόλιν	φιλονεικίαν καὶ ἀμφότερα νικῶντα· ἡ
[5, 6]	ἐς δὲ τὴν τοῦ ὄρους	ἀκρόπολιν	ὁ τῶν νεῶν κυβερνήτης ἀνέτελλεν
[5, 3]	οὖν προήλθομεν τῶν θυρῶν, οἰωνὸς	ἡμῖν	γίνεται πονηρός· χελιδόνα κίρκος διώκων
[5, 15]	καὶ ἅμα δακρύων ἐμπεπλησμένος· καὶ	ἡμῖν	δὲ πᾶσι κατεφέρετο δάκρυα. τῷ
[5, 14]	ἀνιωμένη· τῇ δὲ ὑστεραίᾳ συνέκειτο	ἡμῖν	εἰς τὸ τῆς Ἴσιδος ἱερὸν
[5, 21]	μὴ οὐ γενέσθαι τοὺς γάμους	ἡμῖν·	ἐμοὶ δὲ ἀδύνατον ἦν Λευκίππην
[5, 6]	μετὰ δὲ ταῦτα ἡγεῖτο μὲν	ἡμῖν	ἐπὶ τὴν οἰκίαν· ἦν δὲ
[5, 17]	ἀποπέμψομεν. τὸν Σωσθένην καλεσάτω τις	ἡμῖν.	ἡ μὲν οὖν εὐθὺς τῶν
[5, 14]	ἔφην, Λευκίππῃ παραχωρήσεις. δεῖπνον οὖν	ἡμῖν	ηὐτρεπίζετο πολυτελές· καὶ ὄνομα μὲν
[5, 16]	γάμος ὑπὸ θαλάσσης φερόμενος; θάλαμον	ἡμῖν	θέλεις γενέσθαι μὴ μένοντα; Σὺ
[5, 18]	Σωσθένης ὑπὲρ ἐμοῦ κατεβάλετο, πίστευσον	ἡμῖν	καὶ ἐγγύησαι πρὸς τὴν Μελίτην
[5, 2]	ἤλθομεν, ἣν ἔτυχεν ὁ Μενέλαος	ἡμῖν	μεμισθωμένος. οὐκ ἐῴκει δὲ ἄρα
[5, 14]	μάρτυρι τῇ θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ	ἡμῖν	ὅ τε Μενέλαος καὶ ὁ
[5, 17]	τῶν ἀχρειοτάτων οἰκετῶν τεθέασαι παρ´	ἡμῖν	οὕτως ᾐκισμένον; τίς αὕτη; λέγε
[5, 26]	δὲ καὶ ὁ ἄγριος Θέρσανδρος	ἡμῖν	πάρεστι. τετύπτησαι βλεπούσης μου, καὶ
[5, 2]	μεγάλῳ θεῷ καὶ ἱκετεύσαντες στῆναι	ἡμῖν	ποτε τὰ δεινά, εἰς τὴν
[5, 3]	σὸς ὁ ὄρνις οὗτος, ἄλλον	ἡμῖν	σαφέστερον δεῖξον οἰωνόν. μεταστραφεὶς οὖν
[5, 16]	τὴν πλάνην, καὶ ἐπιστήσεται τάχα	ἡμῖν	συμπλεκομένοις. ἐπιτήδειον δέ σοι δοκεῖ
[5, 4]	εἰκόνων, ἂν ἐξιοῦσιν ἐπὶ πρᾶξιν	ἡμῖν	συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν τὸ ἀποβησόμενον
[5, 3]	Ζεῦ, τί τοῦτο, ἔφην, φαίνεις	ἡμῖν	τέρας; ἀλλ´ εἰ τῷ ὄντι
[5, 4]	τῶν εἰκόνων, ἂν ἐξιοῦσιν ἐπὶ	πρᾶξιν	ἡμῖν συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν τὸ
[5, 3]	γραφάς· ἡ Πρόκνη πρὸς τὴν	δεῖξιν	ἐνενεύκει καὶ δριμὺ ἔβλεπε καὶ
[5, 2]	θεοῦ, ὃν Δία μὲν Ἕλληνες,	Σέραπιν	δὲ καλοῦσιν Αἰγύπτιοι. ἦν δὲ
[5, 8]	νικώμενον καταψύχεται. καί μού τις	κατόπιν	βαδίζοντος ἐν ἀγορᾷ τῆς χειρὸς
[5, 22]	δύνῃ, τὴν ἴσην ἀπότισαί μοι	χάριν.	ἀκούω τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς ὧν
[5, 23]	ὁ ἄνθρωπος ἦν μήθ´ οὗ	χάριν	ἔτυπτεν, ὑποπτεύσας δέ τι κακὸν
[5, 26]	εἰς τὸν ἀγρὸν βοτανῶν ἕνεκεν	χάριν,	ὡς ἐν ὄψει τῆς σελήνης
[5, 5]	ὅταν αὐτῷ καιρὸς διδῷ πρὸς	ὕβριν	τρυφᾶν. καιρὸς οὖν γίνεται τῷ
[5, 18]	ἐπιστολὴν δὲ ὀρέγει. λαβὼν δέ,	πρὶν	ἀναγνῶναί με, κατεπλάγην εὐθύς· ἐγνώρισα
[5, 11]	διαφθείρας; φεύγειν οὖν ἐντεῦθεν ὑπολείπεται	πρὶν	ἥκειν αὐτόν. ἐν τούτῳ δὴ
[5, 21]	ἐβιαζόμην μηδὲν ἀλλοῖον παρέχειν ἢ	πρὶν	ἦν· οὐ πάντῃ δὲ κρατεῖν
[5, 10]	ἐξέσται φανερῶς ἔχειν ὑπὲρ οὗ	πεφεύγασιν.	ἐπολυπραγμόνει δὲ παντὶ σθένει, ποῖ
[5, 26]	δύναιτο τὰ τοξεύματα· μόνοι δὲ	οἴδασιν	οἱ ἐρῶντες τὰ τῶν ὁμοίων
[5, 14]	μέμνημαι καὶ γελοῖον παρὰ τὴν	ἑστίασιν	τῆς Μελίτης· ὡς γὰρ ἐπευφήμουν
[5, 16]	ταῦτα λέγων καὶ μειλισσόμενος τοῖς	φιλήμασιν	ἔπειθον, καὶ τὸ λοιπὸν οὕτως
[5, 24]	ᾐσχύνετο τὸν ἄνδρα, ὠργίζετο τοῖς	γράμμασιν,	ὁ ἔρως ἐμάραινε τὴν ὀργήν,
[5, 19]	καὶ ἅμα αὖθις ἐντυγχάνων τοῖς	γράμμασιν,	ὡς ἐκείνην δι´ αὐτῶν βλέπων,
[5, 9]	ἠδυνάμην τρόπον, ἱκετηρίαν ἐδεόμην τοῖς	νεύμασιν.	οἱ δέ, εἴτε ἐλεήσαντές με,
[5, 17]	φυτῶν, καὶ ἐξαίφνης προσπίπτει τοῖς	γόνασιν	ἡμῶν γυνή, χοίνιξι παχείαις δεδεμένη,
[5, 7]	ἤδη τὴν ναῦν εἰς ναυμαχίαν,	ἱστᾶσιν	ἐπὶ τοῦ καταστρώματος ὀπίσω τὼ
[5, 7]	γενομένης ὑπεξέρχεται μὲν ὁ Χαιρέας,	πρόφασιν	ποιησάμενος τὴν γαστέρα. μετὰ μικρὸν
[5, 26]	ἔχω ταύτην τὴν ἡμέραν· τὴν	ὑπόσχεσιν	ἀπαιτῶ. ἀναμνήσθητι τῆς Ἴσιδος, αἰδέσθητι
[5, 22]	σου γυναικὸς γυνὴ τὴν αὐτὴν	δέησιν,	ἣν καὶ σύ μου χθὲς
[5, 3]	εἰδὼς οὖν ἀμήχανον τὸ τυχεῖν,	συντίθησιν	ἐπιβουλήν, λῃστῶν ὁμοτέχνων ὄχλον〉 συγκροτήσας,
[5, 14]	Σάτυρον ἔτυχον προαγορεύσας. μόλις οὖν	ἀφίησιν	ἀνιωμένη· τῇ δὲ ὑστεραίᾳ συνέκειτο
[5, 12]	Οὐκ ἀπὸ τρόπου δοκεῖ μοι,	φησίν,	ὁ Σάτυρος λέγειν. κάλλος γὰρ
[5, 26]	ἂν ἔτι σοι Λευκίππη νεκρά.	εἰσίν,	ὦ Κλειτοφῶν, καὶ Τύχης δωρεαί.
[5, 22]	κἂν μήπω παρῇ, τέρπει ταῖς	ἐλπίσιν.	~Ἐγὼ δὲ τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν
[5, 21]	μᾶλλον ἐπέτεινον τῆς νόσου τὴν	ὑπόκρισιν,	ἡ δὲ ἐλιπάρει καὶ ἔλεγε·
[5, 19]	ἡμᾶς δὲ ἐρήμους ἐν μέσαις	ἄρκυσιν.	Ἀλλ´ οὐ δύναμαι, ἔφην· ἐπέρχεται
[5, 9]	κῦμα μέγιστον ἆραν τὸ ξύλον	προσρήγνυσιν	ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον,
[5, 23]	πέδας. δεσμεύουσιν οὖν με καὶ	ἄγουσιν	εἴς τι δωμάτιον. ~Ἐν ᾧ
[5, 7]	ναῦν, καὶ δύο τῶν ναυτῶν	ἀκοντίζουσιν	ἑαυτοὺς ἔξω τῆς νεὼς καὶ
[5, 13]	ἀλλ´ ἔοικας τοῖς ἐν γραφαῖς	ἐσθίουσιν.	ἡ δέ, Ποῖον γὰρ ὄψον,
[5, 4]	τοὺς μύθους τῶν εἰκόνων, ἂν	ἐξιοῦσιν	ἐπὶ πρᾶξιν ἡμῖν συντύχωσι, καὶ
[5, 5]	λελυπηκότα, κἂν πάσχωσιν ἐν οἷς	ποιοῦσιν	οὐχ ἧττον κακόν, τὴν τοῦ
[5, 2]	Δία μὲν Ἕλληνες, Σέραπιν δὲ	καλοῦσιν	Αἰγύπτιοι. ἦν δὲ καὶ πυρὸς
[5, 7]	νεὼς καὶ ἁρπάσαντες τὸ σῶμα	ἀναφέρουσιν.	ἐν τούτῳ δὲ οἱ λῃσταὶ
[5, 5]	συναναβαίνει καὶ ὄρνις γίνεται. καὶ	τηροῦσιν	ἔτι τοῦ πάθους τὴν εἰκόνα·
[5, 23]	καὶ καλεῖ δεσμὰ καὶ πέδας.	δεσμεύουσιν	οὖν με καὶ ἄγουσιν εἴς
[5, 7]	τὰς θύρας ἦν· καὶ εὐθὺς	εἰστρέχουσιν	ἄνθρωποι μεγάλοι καὶ πολλοί, μαχαίρας
[5, 15]	πῦρ· ὄφελον εἶχον τὴν αὐτὴν	φύσιν	τῷ κοινῷ τοῦ ἔρωτος πυρί,
[5, 11]	οὐ γὰρ ἄνδρα ἐρῶ, καὶ	δίδωσιν	ἑαυτὴν καὶ πᾶσαν ἑαυτῆς τὴν
[5, 7]	ὡς δὲ ἦμεν πάλιν πλησίον,	ὁρῶσιν	οἱ λῃσταὶ ναῦν ἑτέραν, καὶ
[5, 5]	τὸν τὴν εὐνὴν λελυπηκότα, κἂν	πάσχωσιν	ἐν οἷς ποιοῦσιν οὐχ ἧττον
[5, 21]	δὲ ὅτι ὑγιείας χωρὶς οὐδέν	ἐστιν	Ἀφροδίτη. καὶ ἅμα λέγων ἀπέψων
[5, 16]	θαλάσσῃ δὲ μὴ καὶ οἰκειότερόν	ἐστιν	Ἔρωτι καὶ Ἀφροδισίοις μυστηρίοις; θυγάτηρ
[5, 22]	ἄνδρα; Μελίτη εἶπεν· οὐδὲν κοινόν	ἐστιν	ἢ τοῖς λίθοις. ἀλλ´ ἐμὲ
[5, 10]	πρὸς ταῦτα οὖν σοι βουλευτέον	ἐστίν,	ὡς τάχα καὶ τοῦ πατρὸς
[5, 19]	πάλιν ἀνεβίω; Μάλιστα, ἔφη, καὶ	ἔστιν	ἣν εἶδες ἐν τοῖς ἀγροῖς.
[5, 23]	καὶ λέγων· Θέρσανδρος ζῇ καὶ	πάρεστιν.	ἦν δὲ ὁ Θέρσανδρος οὗτος
[5, 22]	ᾤχετο· ἀρνουμένη γὰρ οὐκ ᾤετο	πίστιν	ἕξειν· ὅθεν οἶμαι καὶ ἐπηγγείλατο.
[5, 1]	τὰς ἀγυιὰς καὶ πρὸς τὴν	ὄψιν	δυσερωτιῶν εἶπον καμών· Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα.
[5, 2]	δαίμονα ἱερομηνία τοῦ μεγάλου θεοῦ,	ὃν	Δία μὲν Ἕλληνες, Σέραπιν δὲ
[5, 23]	οὗτος ὁ τῆς Μελίτης ἀνήρ,	ὃν	ἐνόμιζε τεθνηκέναι κατὰ θάλασσαν. τῶν
[5, 26]	πολλῶν ἡμερῶν καὶ γάμου μακροῦ,	ὃν	ἡ δυστυχὴς ὠνειροπόλουν ἐπὶ σοί·
[5, 9]	φερομένην, καὶ τὰς χεῖρας ἀνασχών,	ὃν	ἠδυνάμην τρόπον, ἱκετηρίαν ἐδεόμην τοῖς
[5, 26]	τὸν ἔρωτα τὸν ἐμόν, δι´	ὃν	τὰ μέγιστα εὐτυχεῖς. οὗτός σοι
[5, 7]	σκάφους καὶ τῷ σώματι περιχυθεὶς	ἔκλαον·	Νῦν μοι, Λευκίππη, τέθνηκας ἀληθῶς
[5, 19]	ἃς ὁ Σωσθένης αὐτῇ παρετρίψατο,	ἔκλαον	ὥσπερ αὐτὰς τὰς βασάνους βλέπων
[5, 19]	ἂν ἄλλος αὐτὴν ἰδὼν γνωρίσειεν,	ἔφηβον	οὕτω γενομένην· τοῦτο γὰρ ἡ
[5, 16]	μὴ συμμείξωμεν γάμον ὁμοῦ καὶ	φόβον.	τηρήσωμεν ἑαυτοῖς καθαρὰν τὴν ἡδονήν.
[5, 26]	εἰ γάρ σε μὴ ἐνταῦθα	ἤγαγον,	ἦν ἂν ἔτι σοι Λευκίππη
[5, 7]	θαλάσσης. ἐγὼ δὲ ὡς εἶδον,	ἀνέκραγον	οἰμώξας καὶ ὥρμησα ἐμαυτὸν ἐπαφεῖναι·
[5, 19]	βλέπων, καὶ ἀναγινώσκων καθ´ ἓν	ἔλεγον·	Δίκαια ἐγκαλεῖς, φιλτάτη. πάντα δι´
[5, 27]	περιπλεκομένης πρὸς τὰς περιπλοκὰς οὐκ	ἀντέλεγον·	καὶ ἐγένετο ὅσα ὁ Ἔρως
[5, 9]	τὰς χεῖρας ἐπεχείρουν ἔχεσθαι παρακρεμάμενος.	ὀλίγον	δὲ ἡμῶν ἐμπελαγισάντων κῦμα μέγιστον
[5, 8]	ἡδονῆς· καὶ τὸ λυπῆσαν πρὸς	ὀλίγον,	κἂν ᾖ καθ´ ὑπερβολήν, ἀναζεῖ
[5, 10]	σθένει, ποῖ κεχωρήκατε· καὶ ὡς	ὀλίγον	πρὸ τούτων τῶν ἡμερῶν ἔρχεται
[5, 26]	πρὸς τηλικαύτην νόσον. σβέσον μοι	ὀλίγον	τοῦ πυρός. εἰ δέ τί
[5, 10]	ἡμερῶν. καὶ τοῦτόν γε τὸν	λόγον	εὗρον περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω
[5, 6]	κατασκευὴν κάτωθεν θαυμασίαν τινὰ καὶ	παράλογον.	ὄρος ἦν ἐν μέσῃ τῇ
[5, 20]	ὡς ἐν βραχεῖ σοι τὸ	ἔργον	ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό μοι, φιλτάτη, καὶ
[5, 12]	παρέχῃ πράγματα, ἐπείγουσα πρὸς τὸ	ἔργον,	ἔστ´ ἂν εἰς Ἔφεσον ἀφικώμεθα.
[5, 12]	συνῆλθον ἐπὶ σέ, οὐχ ἕδρας	ἔργον〉	οὐδ´ ἀναβολῆς· τὸ μὲν γὰρ
[5, 14]	τῷ δείπνῳ γάμοι, τὸ δὲ	ἔργον	συνέκειτο ταμιεύεσθαι. καί τι μέμνημαι
[5, 27]	αὑτῷ τιθέμενος μυστήριον. τὸ δ´	ἀπερίεργον	εἰς Ἀφροδίτην ἥδιον μᾶλλον τοῦ
[5, 6]	ἡμᾶς ὁ Χαιρέας ἐπὶ τὸν	πύργον	ἄγει καὶ δείκνυσι τὴν κατασκευὴν
[5, 7]	ἐνθέμενοι τῷ σκάφει τὴν κόρην	ἔφευγον.	θορύβου δὲ καὶ βοῆς οἷα
[5, 16]	ὦ δέσποτα, τὰ μαντεύματα· ὑπὸ	ζυγὸν	ὁ θάλαμος, καὶ κάλω δεδεμένοι.
[5, 7]	τῆς θαλάσσης. ἐγὼ δὲ ὡς	εἶδον,	ἀνέκραγον οἰμώξας καὶ ὥρμησα ἐμαυτὸν
[5, 1]	δυσερωτιῶν εἶπον καμών· Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα.	εἶδον	δὲ δύο καινὰ καὶ παράλογα,
[5, 1]	εἰς τὸν ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου τόπον.	εἶδον	δὲ ἐν τεῦθεν ἄλλην πόλιν
[5, 14]	ποιοῦσι νεκροῖς· κενοτάφιον μὲν γὰρ	εἶδον,	κενογάμιον δὲ οὔ. ταῦτα μὲν
[5, 8]	μικρὸν διέσχε καὶ τὸ πρόσωπον	εἶδον,	Κλεινίας δὲ ἦν, ἀνακραγὼν ὑπὸ
[5, 7]	συνανέβην φοράδην κομισθείς. Ὡς δὲ	εἶδον	οἱ λῃσταὶ προσιοῦσαν ἤδη τὴν
[5, 2]	ἀνέτελλεν ἥλιος κατακερματίζων· τότε γὰρ	εἶδον	πόλιν ἐρίζουσαν περὶ κάλλους οὐρανῷ.
[5, 7]	πάντες ὥρμησαν. ἐγὼ δὲ ὡς	εἶδον	φερομένην μου τὴν φιλτάτην, οὐκ
[5, 1]	εἰ μὲν εἰς τὴν πόλιν	ἀπεῖδον,	ἠπίστουν εἰ πληρώσειέ τις δῆμος
[5, 5]	Φιλομήλας ἐραστής, καὶ κατὰ τὴν	ὁδὸν	ἄλλην αὑτῷ ποιεῖται τὴν Φιλομήλαν
[5, 4]	Ἐμοὶ δοκεῖ τὴν εἰς Φάρον	ὁδὸν	ἐπισχεῖν. ὁρᾷς γὰρ οὐκ ἀγαθὰ
[5, 23]	περὶ ἐμοῦ πυθόμενος κατὰ τὴν	ὁδόν,	ἔσπευδε φθάσας καταλαβεῖν με. ἡ
[5, 4]	ἀτυχημάτων· ὅθεν ἐπισχεῖν κελεύω τὴν	ἔξοδον.	ἐδόκει μοι λέγειν εἰκότα, καὶ
[5, 13]	εἶπες τὸ πρόσωπον αὐτῆς κεχρῖσθαι,	ῥόδον	δὲ ἐμπεφυτεῦσθαι ταῖς παρειαῖς. ἐμάρμαιρεν
[5, 26]	παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ αἰτῶ	πλέον	ἢ δύναμαι τυχεῖν. κατ´ ἐμοῦ
[5, 5]	τῆς φωνῆς τὸ ἄνθος. ἀλλὰ	πλέον	ἤνυσεν οὐδέν· ἡ γὰρ Φιλομήλας
[5, 25]	κενῶν, ἐπεὶ μὴ δεδύνησαι τούτων	πλέον.	οἶδα ὅτι ὁ ἀνήρ με
[5, 11]	ἀνακομιστέον ἢ τὸν πατέρα ἐνταῦθα	ἀναμενητέον.	Οὐδέτερον, εἶπον· ποίῳ γὰρ ἴδοιμι
[5, 11]	εἰς τὴν πατρίδα σοι νῦν	ἀνακομιστέον	ἢ τὸν πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον.
[5, 10]	πόλιν. πρὸς ταῦτα οὖν σοι	βουλευτέον	ἐστίν, ὡς τάχα καὶ τοῦ
[5, 1]	δὲ εἰς τὸν δῆμον ἐθεασάμην,	ἐθαύμαζον	εἰ χωρήσειέ τις αὐτὸν πόλις.
[5, 19]	πάντα ἐγινόμην ὁμοῦ· ἀνεφλεγόμην, ὠχρίων,	ἐθαύμαζον,	ἠπίστουν, ἔχαιρον, ἠχθόμην. λέγω οὖν
[5, 10]	ὡς ἂν μὴ μάθοιεν συναποδεδημηκότα.	ἤλπιζον	γὰρ λήσειν, εἰ τὰ ἀπὸ
[5, 11]	ἡ Ἀφροδίτη μέγα τούτῳ παρέσχεν	ἀγαθόν,	ὁ δὲ οὐκ ἐθέλει λαβεῖν.
[5, 27]	με ἔλυσε καὶ περιέβαλε κλαίουσα,	ἔπαθόν	τι ἀνθρώπινον καὶ ἀληθῶς ἐφοβήθην
[5, 16]	λέγων καὶ μειλισσόμενος τοῖς φιλήμασιν	ἔπειθον,	καὶ τὸ λοιπὸν οὕτως ἐκαθεύδομεν.
[5, 1]	δὲ τῆς πόλεως σταδίους προελθὼν	ἦλθον	εἰς τὸν ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου τόπον.
[5, 10]	ὀγδόην ταύτην ἡμέραν πᾶσάν σε	περιῆλθον	ζητῶν τὴν πόλιν. πρὸς ταῦτα
[5, 12]	καὶ πλοῦτος καὶ ἔρως εἰ	συνῆλθον	ἐπὶ σέ, οὐχ ἕδρας ἔργον〉
[5, 18]	γαστέρα ἐπείγειν, διανίσταμαι. καὶ ἐπεὶ	προῆλθον,	λέγει μὲν οὐδέν, ἐπιστολὴν δὲ
[5, 18]	Βυζάντιον. ἐὰν δὲ ἀποτίσῃς, νόμιζε	μισθόν	μοι δεδωκέναι τῶν ὑπὲρ σοῦ
[5, 25]	αἱ μὲν γὰρ ἄλλαι γυναῖκες	μισθὸν	τῆς αἰσχύνης ἔχουσι τὴν τῆς
[5, 5]	δὲ Λευκίππη λέγει πρός με	(φιλόμυθον	γάρ πως τὸν τῶν γυναικῶν
[5, 16]	καὶ τὸ πνεῦμα· ἐμοὶ μὲν	ὑμέναιον	ᾄδειν δοκεῖ τὰ τῶν ἀνέμων
[5, 12]	τοῦτο δοκεῖ· μόνον ὅπως τὸ	γύναιόν	μοι μὴ παρέχῃ πράγματα, ἐπείγουσα
[5, 1]	τῶν κιόνων τῆς πόλεως τὸ	πεδίον.	ὁδὸς δὲ διὰ τοῦ πεδίου
[5, 27]	τὸ δ´ ἀπερίεργον εἰς Ἀφροδίτην	ἥδιον	μᾶλλον τοῦ πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ γὰρ
[5, 16]	καὶ ἐπιστήσεται τάχα ἡμῖν συμπλεκομένοις.	ἐπιτήδειον	δέ σοι δοκεῖ καὶ τὸ
[5, 18]	καὶ λῃστῶν ἠνεσχόμην· διὰ σὲ	ἱερεῖον	γέγονα καὶ καθαρμὸς καὶ τέθνηκα
[5, 9]	μέγιστον ἆραν τὸ ξύλον προσρήγνυσιν	ὄρθιον	ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ
[5, 16]	καὶ κάλω δεδεμένοι. ἀλλὰ καὶ	πηδάλιον	τοῦ θαλάμου πλησίον· ἰδοὺ τοὺς
[5, 17]	ἐρρυπωμένη τὸ σῶμα, χιτῶνα ἀνεζωσμένη	ἄθλιον	πάνυ, καί, Ἐλέησόν με, ἔφη,
[5, 14]	νεκροῖς· κενοτάφιον μὲν γὰρ εἶδον,	κενογάμιον	δὲ οὔ. ταῦτα μὲν οὖν
[5, 21]	ἐλέγχειν δὲ οὐκ ἠδύνατο τὸ	προοίμιον.	ἐγὼ μὲν δὴ ἄδειπνος ἀνίσταμαι
[5, 12]	αὐτὴν δειπνήσοντα τὴν ἡμέραν γάμων	προοίμιον.	ἐπείσθην καὶ ᾠχόμην. ~Ἡ δὲ
[5, 16]	ὀθόνην κεκυρτωμένην ὥσπερ ἐγκύμονα γαστέρα·	δεξιόν	μοι καὶ τοῦτο τῶν οἰωνισμάτων·
[5, 14]	εἶπεν, ἐγὼ μόνη πέπονθα καὶ	οἷον	ἐπὶ τοῖς ἀφανέσι ποιοῦσι νεκροῖς·
[5, 14]	ταμιεύεσθαι. καί τι μέμνημαι καὶ	γελοῖον	παρὰ τὴν ἑστίασιν τῆς Μελίτης·
[5, 21]	μὲν οὖν πρόσωπον ἐβιαζόμην μηδὲν	ἀλλοῖον	παρέχειν ἢ πρὶν ἦν· οὐ
[5, 9]	θανάτου πυλῶν. ἔπλει δὲ τὸ	πλοῖον	εἰς Σιδῶνα· καί μέ τινες
[5, 3]	γραφὴν ὁρῶ κειμένην, ἥτις ὑπῃνίττετο	προσόμοιον·	Φιλομήλας γὰρ εἶχε φθορὰν καὶ
[5, 22]	παρὰ τῶν κατὰ τὴν οἰκίαν.	Ποῖον	ἄνδρα; Μελίτη εἶπεν· οὐδὲν κοινόν
[5, 13]	ἐν γραφαῖς ἐσθίουσιν. ἡ δέ,	Ποῖον	γὰρ ὄψον, ἔφη, μοι πολυτελὲς
[5, 27]	καὶ πάντα τόπον αὑτῷ τιθέμενος	μυστήριον.	τὸ δ´ ἀπερίεργον εἰς Ἀφροδίτην
[5, 4]	οὖν σφόδρα ἀνιώμενος ἀπηλλάττετο, φήσας	αὔριον	ἐφ´ ἡμᾶς ἀφίξεσθαι. ~Ἡ δὲ
[5, 16]	δέ σοι δοκεῖ καὶ τὸ	χωρίον	εἶναι πρὸς γάμον; γάμος ἐπὶ
[5, 2]	ἡμᾶς καὶ ἄλλο τῆς Τύχης	γυμνάσιον.	~Ὁ γὰρ Χαιρέας πρὸ πολλοῦ
[5, 16]	ἀλλὰ καὶ πηδάλιον τοῦ θαλάμου	πλησίον·	ἰδοὺ τοὺς γάμους ἡμῶν ἡ
[5, 7]	ἤλαυνον· ὡς δὲ ἦμεν πάλιν	πλησίον,	ὁρῶσιν οἱ λῃσταὶ ναῦν ἑτέραν,
[5, 3]	Τηρεὺς ἐνύφαντο Φιλομήλᾳ παλαίων πάλην	Ἀφροδίσιον.	ἐσπάρακτο τὰς κόμας ἡ γυνή,
[5, 13]	ἐμάρμαιρεν αὐτῆς τὸ βλέμμα μαρμαρυγὴν	Ἀφροδίσιον·	κόμη πολλὴ καὶ βαθεῖα καὶ
[5, 21]	ἐγὼ δὲ αὖθις ἐπὶ τὸ	συμπόσιον	ἀπῄειν, ἡδονῆς ἅμα καὶ λύπης
[5, 23]	με καὶ ἄγουσιν εἴς τι	δωμάτιον.	~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα ἐπράττετο,
[5, 18]	ὅτι πέμψομεν· ἐγγὺς γὰρ τὸ	Βυζάντιον.	ἐὰν δὲ ἀποτίσῃς, νόμιζε μισθόν
[5, 14]	ἐπὶ τοῖς ἀφανέσι ποιοῦσι νεκροῖς·	κενοτάφιον	μὲν γὰρ εἶδον, κενογάμιον δὲ
[5, 2]	οὐρανῷ. ἐθεασάμην δὲ καὶ τὸν	Μειλίχιον	Δία καὶ τὸν Διὸς Οὐρανίου
[5, 23]	χάριν ἔτυπτεν, ὑποπτεύσας δέ τι	κακὸν	εἶναι ἐδεδοίκειν ἀμύνασθαι, καίτοι δυνάμενος.
[5, 5]	ἐν οἷς ποιοῦσιν οὐχ ἧττον	κακόν,	τὴν τοῦ πάσχειν λογίζονται συμφορὰν
[5, 3]	καὶ διὰ τοῦτο μεμηνύκει τὸ	φάρμακον,	ἅμα μὲν ἀφορμὴν οἰκειότητος ἑαυτῷ
[5, 25]	παρὰ τῶν ἐχθίστων κατ´ ἐμαυτῆς	φάρμακον.	καὶ ἅμα τὴν ἐπιστολὴν τῆς
[5, 8]	ἤρχετο μαραίνεσθαι. χρόνος γὰρ λύπης	φάρμακον	καὶ πεπαίνει τῆς ψυχῆς τὰ
[5, 26]	γάρ μου κατεγέλα· ᾔτησα γὰρ	φάρμακον	παρ´ αὐτῆς ὡς Θετταλῆς κατὰ
[5, 22]	τοῦτο, ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε	φάρμακον.	τὸν νεανίσκον εἶδες τὸν ἅμα
[5, 27]	ἔτι τὸ πραττόμενον ἦν, ἀλλὰ	φάρμακον	ὥσπερ ψυχῆς νοσούσης. περιβαλλούσης οὖν
[5, 22]	φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε φάρμακον. τὸν	νεανίσκον	εἶδες τὸν ἅμα ἐμοὶ χθὲς
[5, 5]	εὕρηκε φωνήν. ὑφαίνει γὰρ πέπλον	ἄγγελον	καὶ τὸ δρᾶμα πλέκει ταῖς
[5, 1]	ἠπειγόμην ἰδεῖν, τὰ δὲ οὐκ	ἤθελον	παρελθεῖν· ἐκράτει τὴν θέαν τὰ
[5, 15]	ὄφελον ἠδυνάμην δεῖξαι τὸ πῦρ·	ὄφελον	εἶχον τὴν αὐτὴν φύσιν τῷ
[5, 15]	μεταβολαί. πίστευσόν μοι, Κλειτοφῶν, καίομαι·	ὄφελον	ἠδυνάμην δεῖξαι τὸ πῦρ· ὄφελον
[5, 10]	ὡς τὸ τῆς ἐπιστολῆς ἀπολέσας	ἆθλον,	τὸ δὲ ὅτι παρὰ μικρὸν
[5, 7]	μεγάλῃ τῇ φωνῇ, Ἰδοὺ τὸ	ἆθλον	ὑμῶν, εἰπών, ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν
[5, 3]	ὄντι σὸς ὁ ὄρνις οὗτος,	ἄλλον	ἡμῖν σαφέστερον δεῖξον οἰωνόν. μεταστραφεὶς
[5, 26]	μέν με διέσωσας, σώσασα δὲ	μᾶλλον	ἀπολώλεκας, δύο ἀποστείλασα κατ´ ἐμοῦ
[5, 21]	θάλαμον παρήλθομεν, ἐγὼ μὲν ἔτι	μᾶλλον	ἐπέτεινον τῆς νόσου τὴν ὑπόκρισιν,
[5, 7]	ἐν τούτῳ δὲ οἱ λῃσταὶ	μᾶλλον	ἐρρωμενέστερον ἤλαυνον· ὡς δὲ ἦμεν
[5, 23]	οὕτως ᾐκίσω; ὁ δὲ ἔτι	μᾶλλον	ὀργισθείς, ὅτι καὶ φωνὴν ἀφῆκα,
[5, 27]	δ´ ἀπερίεργον εἰς Ἀφροδίτην ἥδιον	μᾶλλον	τοῦ πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ γὰρ ἔχει
[5, 27]	μετὰ ταῦτα τῆς Μελίτης ἀπαλλάττεσθαι	ἔμελλον,	καὶ ὅτι οὐδὲ γάμος ἔτι
[5, 1]	τὰ μὲν ἔβλεπον, τὰ δὲ	ἔμελλον,	τὰ δὲ ἠπειγόμην ἰδεῖν, τὰ
[5, 1]	ἀκόρεστος ἤμην καὶ τὸ κάλλος	ὅλον	οὐκ ἐξήρκουν ἰδεῖν. τὰ μὲν
[5, 5]	σιωπῶσαν εὕρηκε φωνήν. ὑφαίνει γὰρ	πέπλον	ἄγγελον καὶ τὸ δρᾶμα πλέκει
[5, 3]	ὁ Τηρεύς, ἡ τράπεζα. τὸν	πέπλον	ἡπλωμένον εἱστήκει κρατοῦσα θεράπαινα· Φιλομήλα
[5, 22]	ὁ δὲ σίδηρός τις ἢ	ξύλον	ἤ τι τῶν ἀναισθήτων ἦν
[5, 9]	ἐμπελαγισάντων κῦμα μέγιστον ἆραν τὸ	ξύλον	προσρήγνυσιν ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ
[5, 3]	καὶ ἐπετίθει τῷ πέπλῳ τὸν	δάκτυλον	καὶ ἐδείκνυε τῶν ὑφασμάτων τὰς
[5, 3]	τυχεῖν, συντίθησιν ἐπιβουλήν, λῃστῶν ὁμοτέχνων	ὄχλον〉	συγκροτήσας, ἅτε θαλάσσιος ὢν ἄνθρωπος,
[5, 13]	ἕλκουσα δὲ τοῦ ἐρωμένου τὸ	εἴδωλον	ἀεί, ἐναπομάττεται τῷ τῆς ψυχῆς
[5, 16]	τὴν ναῦν αὐτῆς εἰλεῖται τὸ	εἴδωλον.	λέγουσι δὲ τὰς ἐν ὕδατι
[5, 20]	ἡ πόλις οὐκ οἶδε τὸν	γάμον;	Ἀλλ´ οὐκ ἔγημα, μὰ τὸν
[5, 16]	καὶ τὸ χωρίον εἶναι πρὸς	γάμον;	γάμος ἐπὶ κύματος, γάμος ὑπὸ
[5, 15]	με κατεφίλει καὶ ἀπῄτει τὸν	γάμον,	Νῦν μέν, λέγουσα, Λευκίππης τοὺς
[5, 16]	φιλτάτη, τῇ θαλάσσῃ· μὴ συμμείξωμεν	γάμον	ὁμοῦ καὶ φόβον. τηρήσωμεν ἑαυτοῖς
[5, 19]	ἠρυθρίων ἐφ´ οἷς μοι τὸν	γάμον	ὠνείδιζεν, ὥσπερ ἐπ´ αὐτοφώρῳ μοιχὸς
[5, 16]	κύματος, γάμος ὑπὸ θαλάσσης φερόμενος;	θάλαμον	ἡμῖν θέλεις γενέσθαι μὴ μένοντα;
[5, 21]	συνανίσταται. ὡς δὲ εἰς τὸν	θάλαμον	παρήλθομεν, ἐγὼ μὲν ἔτι μᾶλλον
[5, 21]	τίνος ὡς ἐν ἱερῷ συγκαθεύδομεν;	ποταμὸν	παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις πίνειν. τοσοῦτον
[5, 26]	μὴ ἀτιμάσῃς τὸν ἔρωτα τὸν	ἐμόν,	δι´ ὃν τὰ μέγιστα εὐτυχεῖς.
[5, 26]	ἀπέλθῃς καταλιπών· καὶ τὸ ταύτης	ἐμόν	ἐστι πῦρ. ἄκουσον δὲ ὡς
[5, 26]	ἡμερῶν, ὅσων ἐὰν θέλῃς, πρὸς	ἐμὸν	σύντροφον. ἕωθεν δὲ καὶ τὴν
[5, 1]	ἀνδρῶν, εἰ δὲ εἰς τὸν	δῆμον	ἐθεασάμην, ἐθαύμαζον εἰ χωρήσειέ τις
[5, 11]	τῇ τῆς Τύχης παιδιᾷ, Ὦ	δαῖμον,	λέγων, νῦν μὲν Σώστρατός μοι
[5, 27]	πῶς πηδᾷ καὶ πάλλει πυκνὸν	παλμὸν	ἀγωνίας γέμοντα καὶ ἐλπίδος, γένοιτο
[5, 16]	εἶπον· Μή με βιάσῃ λῦσαι	θεσμὸν	ὁσίας νεκρῶν. οὔπω τῆς ἀθλίας
[5, 1]	σταδίους προελθὼν ἦλθον εἰς τὸν	ἐπώνυμον	Ἀλεξάνδρου τόπον. εἶδον δὲ ἐν
[5, 26]	τὸν τόπον τῆς εὑρέσεως ἐτίμησε,	βωμὸν	ἤγειρε, θυσίαν προσήνεγκεν, ἐστεφάνωσε τὴν
[5, 3]	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἀνανεύσας εἰς	οὐρανόν,	Ὦ Ζεῦ, τί τοῦτο, ἔφην,
[5, 22]	μοί τι ἐπὶ τοῦτον τὸν	ὑπερήφανον·	σώσεις γάρ μου τὴν ψυχὴν
[5, 3]	σώζων τὴν κόρην. εἰδὼς οὖν	ἀμήχανον	τὸ τυχεῖν, συντίθησιν ἐπιβουλήν, λῃστῶν
[5, 7]	θαλάττῃ διαιρούμενον· τὸ μὲν γὰρ	λείψανον	ἔχω σου τοῦ σώματος, ἀπολώλεκα
[5, 6]	τὸ δὲ ἐπὶ θαλάσσης εἱστήκει	κρεμάμενον.	ἐς δὲ τὴν τοῦ ὄρους
[5, 13]	καὶ ἅμα λέγουσα κατεφίλησέ με,	προσιέμενον	οὐκ ἀηδῶς τὰ φιλήματα· εἶτα
[5, 25]	δωματίου προκαθίσασα, καὶ καταλαμβάνει χαμαὶ	καταβεβλημένον.	παραστᾶσα οὖν πάντα ἤθελεν εἰπεῖν
[5, 20]	μαθήσῃ τὴν σήν με παρθενίαν	μεμιμημένον,	εἴ τις ἔστι καὶ ἐν
[5, 26]	ἐξαγορεύουσα μυστήρια. πρὸς ἄνδρα λαλῶ	μεμυημένον·	οἶδας τί πάσχω. τοῖς δὲ
[5, 6]	ἦν ἐν μέσῃ τῇ θαλάσσῃ	κείμενον,	ψαῦον αὐτῶν τῶν νεφῶν. ὑπέρρει
[5, 1]	ἐν τεῦθεν ἄλλην πόλιν καὶ	σχιζόμενον	ταύτῃ τὸ κάλλος. ὅσος γὰρ
[5, 15]	ταῖς περὶ τοὺς ἐραστὰς συμπλοκαῖς	ἀνακαιόμενον	λάβρον τῶν συμπλεκομένων φείδεται. ὢ
[5, 4]	ἡμῖν συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν τὸ	ἀποβησόμενον	τῷ τῆς ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς
[5, 14]	μὲν ἐπεχείρει με κρατεῖν ἐκεῖ	κοιμηθησόμενον,	ἐγὼ δὲ παρῃτούμην, εἰπὼν ἃ
[5, 27]	ὅτι οὐδὲ γάμος ἔτι τὸ	πραττόμενον	ἦν, ἀλλὰ φάρμακον ὥσπερ ψυχῆς
[5, 17]	οἰκετῶν τεθέασαι παρ´ ἡμῖν οὕτως	ᾐκισμένον;	τίς αὕτη; λέγε μηδὲν ψευσάμενος.
[5, 7]	θάνατον διπλοῦν, γῇ καὶ θαλάττῃ	διαιρούμενον·	τὸ μὲν γὰρ λείψανον ἔχω
[5, 8]	τῇ δὲ τῆς ἡμέρας ψυχαγωγίᾳ	νικώμενον	καταψύχεται. καί μού τις κατόπιν
[5, 3]	Τηρεύς, ἡ τράπεζα. τὸν πέπλον	ἡπλωμένον	εἱστήκει κρατοῦσα θεράπαινα· Φιλομήλα παρειστήκει
[5, 22]	γὰρ τῶν ὀμμάτων ἔχω τὸν	ἐρώμενον.	δέομαι δέ σου γυναικὸς γυνὴ
[5, 13]	ἡδὺ τοῖς ἐρῶσι πλὴν τὸ	ἐρώμενον·	τὴν γὰρ ψυχὴν πᾶσαν ὁ
[5, 11]	ἡμέραν· μετὰ θάνατον γάμοι, μετὰ	θρῆνον	ὑμέναιοι. τίνα μοι δίδωσι νύμφην
[5, 14]	παρόντες, νεύσασα πρός με ἡσυχῇ,	Καινόν,	εἶπεν, ἐγὼ μόνη πέπονθα καὶ
[5, 21]	παρήλθομεν, ἐγὼ μὲν ἔτι μᾶλλον	ἐπέτεινον	τῆς νόσου τὴν ὑπόκρισιν, ἡ
[5, 22]	Ποῖον ἄνδρα; Μελίτη εἶπεν· οὐδὲν	κοινόν	ἐστιν ἢ τοῖς λίθοις. ἀλλ´
[5, 27]	καὶ περιέβαλε κλαίουσα, ἔπαθόν τι	ἀνθρώπινον	καὶ ἀληθῶς ἐφοβήθην τὸν Ἔρωτα,
[5, 27]	Ὁρᾷς πῶς πηδᾷ καὶ πάλλει	πυκνὸν	παλμὸν ἀγωνίας γέμοντα καὶ ἐλπίδος,
[5, 5]	ὠδῖνες νικῶσι καὶ τὴν γαστέρα.	μόνον	γὰρ ἐρῶσαι γυναῖκες ἀνιᾶσαι τὸν
[5, 20]	αὐτός σοι ὁ Ἔρως ὑπαγορεύσει.	μόνον	διὰ ταχέων. ἄρχομαι δὴ γράφειν·
[5, 22]	μὲν δὴ Μελίτη ῥᾴων ἐγεγόνει	μόνον	ἐλπίσασα. τὰ γὰρ ἡδέα, κἂν
[5, 19]	ἡ τῶν τριχῶν αὐτῆς κουρὰ	μόνον	ἐνήλλαξεν. Εἶτα ἕστηκας, ἔφην, ἐπὶ
[5, 19]	ἀγαθοῖς καὶ μέχρι τῶν ὤτων	μόνον	εὐφραίνεις, ἀλλ´ οὐ δεικνύεις καὶ
[5, 26]	τὰ τῶν ὁμοίων τραύματα. ἔτι	μόνον	ἔχω ταύτην τὴν ἡμέραν· τὴν
[5, 10]	τούτων ἐν ἡσυχίᾳ γένοιτο, πέντε	μόνον	ἡμερῶν μοι μεταξὺ γενομένων, αἷς
[5, 12]	εἰ καὶ Κλεινίᾳ τοῦτο δοκεῖ·	μόνον	ὅπως τὸ γύναιόν μοι μὴ
[5, 25]	μοιχείαν ἄκαρπον, μοιχείαν ἀναφρόδιτον, ἧς	μόνον	τὴν λοιδορίαν κεκέρδακα. αἱ μὲν
[5, 15]	δὲ πρὸς τοῖς ἄλλοις τοῦτο	μόνον	τὸ πῦρ ἰδίαν ὕλην ἔχει
[5, 15]	καί τινα ἐνδιατρίψαντα τῇ πόλει	χρόνον	ἐπανελθεῖν, εἰ τἀμὰ ἐν καλῷ
[5, 25]	γυναικός. ὁ μὲν τοσοῦτόν μου	χρόνον	κατεγέλα, ἡ δὲ ἀπῆλθε κοιμοῦσά
[5, 21]	παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις πίνειν. τοσοῦτον	χρόνον	ὕδωρ ἔχουσα διψῶ, ἐν αὐτῇ
[5, 5]	καὶ ὕβρει κεράσασαι τὴν ζηλοτυπίαν	δεῖπνον	ἐπινοοῦσι τῶν γάμων ἀτυχέστερον. τὸ
[5, 5]	ποιεῖν ἡδονῇ. ἐδείπνησεν ὁ Τηρεὺς	δεῖπνον	Ἐρινύων· αἱ δὲ ἐν κανῷ
[5, 17]	τὴν πόλιν καὶ περὶ τὸ	δεῖπνον	ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ δέ μοι μεταξὺ
[5, 5]	τῶν γάμων ἀτυχέστερον. τὸ δὲ	δεῖπνον	ἦν ὁ παῖς Τηρέως, οὗ
[5, 13]	τὴν γυναῖκα. τὸ μὲν οὖν	δεῖπνον	ἦν πολυτελές· ἡ δὲ ἐφαπτομένη
[5, 14]	γάρ, ὡς ἔφην, Λευκίππῃ παραχωρήσεις.	δεῖπνον	οὖν ἡμῖν ηὐτρεπίζετο πολυτελές· καὶ
[5, 17]	ἄλλη παρασκευὴ πολυτελής. κελεύει δὴ	δεῖπνον	ὡς ὅτι ἐκπρεπέστατον ἑτοιμάζειν. Ἡμεῖς
[5, 3]	τὸν χιτῶνα κατέρρηκτο, ἡμίγυμνος τὸ	στέρνον	ἦν, τὴν δεξιὰν ἐπὶ τοὺς
[5, 7]	δὲ οἱ λῃσταὶ μᾶλλον ἐρρωμενέστερον	ἤλαυνον·	ὡς δὲ ἦμεν πάλιν πλησίον,
[5, 3]	οὗτος, ἄλλον ἡμῖν σαφέστερον δεῖξον	οἰωνόν.	μεταστραφεὶς οὖν (ἔτυχον γὰρ παρεστὼς
[5, 3]	ὄρνις οὗτος, ἄλλον ἡμῖν σαφέστερον	δεῖξον	οἰωνόν. μεταστραφεὶς οὖν (ἔτυχον γὰρ
[5, 25]	οὖν καὶ γνωρίσας ἔφριξα καὶ	ἔβλεπον	εἰς γῆν ὡς ἐληλεγμένος. ἡ
[5, 1]	οὐκ ἐξήρκουν ἰδεῖν. τὰ μὲν	ἔβλεπον,	τὰ δὲ ἔμελλον, τὰ δὲ
[5, 14]	πάντων ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει δέ,	εἶπον	ἐγώ, τῶν συνθηκῶν ἡ εἰς
[5, 1]	καὶ πρὸς τὴν ὄψιν δυσερωτιῶν	εἶπον	καμών· Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα. εἶδον δὲ
[5, 16]	τὰ τῆς Ἀφροδίτης μυστήρια. ~Κἀγὼ	εἶπον·	Μή με βιάσῃ λῦσαι θεσμὸν
[5, 12]	θεῷ. κἀγὼ στενάξας, Ἄγε με,	εἶπον,	ὅποι θέλεις, εἰ καὶ Κλεινίᾳ
[5, 11]	τὸν πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον. Οὐδέτερον,	εἶπον·	ποίῳ γὰρ ἴδοιμι προσώπῳ τὸν
[5, 16]	οὖν αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν,	εἶπον,	ὦ γύναι, μέχρι λαβώμεθα γῆς·
[5, 26]	διαλιποῦσα λέγει μεταβαλοῦσα· Ἃ μὲν	εἶπον,	ὦ φίλτατε, θυμὸς ἔλεγε καὶ
[5, 18]	σε. διὰ σὲ τὴν μητέρα	κατέλιπον	καὶ πλάνην εἱλόμην· διὰ σὲ
[5, 16]	τοῖς φιλήμασιν ἔπειθον, καὶ τὸ	λοιπὸν	οὕτως ἐκαθεύδομεν. ~Πέντε δὲ τῶν
[5, 7]	αὐτῆς τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ	λοιπὸν	σῶμα ὠθεῖ κατὰ τῆς θαλάσσης.
[5, 3]	ὕφηνεν ὁ ζωγράφος. τὸ δὲ	λοιπὸν	τῆς εἰκόνος, αἱ γυναῖκες ἐν
[5, 9]	ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν δὲ ἐνηχόμην τὸ	ἐπίλοιπον	τῆς ἡμέρας, οὐκέτι ἔχων ἐλπίδα
[5, 9]	τὰς χεῖρας ἀνασχών, ὃν ἠδυνάμην	τρόπον,	ἱκετηρίαν ἐδεόμην τοῖς νεύμασιν. οἱ
[5, 27]	καὶ αὐτοσχέδιος σοφιστὴς καὶ πάντα	τόπον	αὑτῷ τιθέμενος μυστήριον. τὸ δ´
[5, 1]	ἦλθον εἰς τὸν ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου	τόπον.	εἶδον δὲ ἐν τεῦθεν ἄλλην
[5, 26]	ἤδη τις θησαυρῷ περιτυχὼν τὸν	τόπον	τῆς εὑρέσεως ἐτίμησε, βωμὸν ἤγειρε,
[5, 25]	μοιχείαν κατέγνωκεν ἐπὶ σοί, μοιχείαν	ἄκαρπον,	μοιχείαν ἀναφρόδιτον, ἧς μόνον τὴν
[5, 22]	μὴ πρὸς ἑτέραν ἔτι τὸν	ἄνθρωπον	ἀποκλίνειν γυναῖκα πρός τε τὴν
[5, 22]	ἐδόκει τῷ μηδὲν πρὸς τὴν	ἄνθρωπόν	μοι πεπρᾶχθαι· φήσασα δὲ ἀνερευνήσειν,
[5, 22]	παραλιπεῖν αὐτῇ, ἄγειν ἐκέλευσε τὴν	ἄνθρωπον	πρὸς αὐτήν. ὡς δὲ ἦλθε,
[5, 13]	γάλακτι μὲν ἂν εἶπες τὸ	πρόσωπον	αὐτῆς κεχρῖσθαι, ῥόδον δὲ ἐμπεφυτεῦσθαι
[5, 21]	κἂν ἰδεῖν. τὸ μὲν οὖν	πρόσωπον	ἐβιαζόμην μηδὲν ἀλλοῖον παρέχειν ἢ
[5, 8]	δὲ μικρὸν διέσχε καὶ τὸ	πρόσωπον	εἶδον, Κλεινίας δὲ ἦν, ἀνακραγὼν
[5, 13]	περιβάλλει καὶ πᾶν μου τὸ	πρόσωπον	ἐμπίπλησι φιλημάτων. ἦν δὲ τῷ
[5, 18]	Σάτυρος προανίστασθαι, καὶ ἦν τὸ	πρόσωπον	ἐσπουδακώς. σκηψάμενος οὖν ἐπί τινι
[5, 26]	οὐκ ἠδυνάμην· ἐπὶ τοῦτο τὸ	πρόσωπον	πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ θεοί· δοκῶ,
[5, 9]	τῇ τύχῃ ναῦν ὁρῶ κατὰ	πρόσωπον	φερομένην, καὶ τὰς χεῖρας ἀνασχών,
[5, 10]	μητρὸς τῆς κόρης ἐδεήθη τὸ	παρὸν	ἐπισχεῖν· Τάχα γὰρ ἂν αὐτοὺς
[5, 3]	ἐπὶ ξενίαν ἡμᾶς εἰς τὴν	Φάρον	καλεῖ, σκηψάμενος γενεθλίων ἄγειν ἡμέραν.
[5, 6]	οὖν σκάφους ἤλθομεν εἰς τὴν	Φάρον.	ὁ δὲ Μενέλαος ἔμεινεν αὐτοῦ,
[5, 4]	Μενέλαος· Ἐμοὶ δοκεῖ τὴν εἰς	Φάρον	ὁδὸν ἐπισχεῖν. ὁρᾷς γὰρ οὐκ
[5, 15]	περὶ τοὺς ἐραστὰς συμπλοκαῖς ἀνακαιόμενον	λάβρον	τῶν συμπλεκομένων φείδεται. ὢ πυρὸς
[5, 26]	διανυκτερεύσειν γὰρ ἔλεγεν εἰς τὸν	ἀγρὸν	βοτανῶν ἕνεκεν χάριν, ὡς ἐν
[5, 14]	ἡμῖν εἰς τὸ τῆς Ἴσιδος	ἱερὸν	ἀπαντῆσαι διαλεξομένοις τε ἀλλήλοις καὶ
[5, 26]	ψυχῆς τῆς ἐμῆς) ἀπόδος σεαυτὸν	τήμερον	πρῶτα καὶ ὕστατα· ἐμοὶ δὲ
[5, 9]	προσρήγνυσιν ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ κατὰ	θάτερον,	ᾧ ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος. τὸ
[5, 11]	ἢ τὸν πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον.	Οὐδέτερον,	εἶπον· ποίῳ γὰρ ἴδοιμι προσώπῳ
[5, 16]	ἐν θαλάσσῃ δὲ μὴ καὶ	οἰκειότερόν	ἐστιν Ἔρωτι καὶ Ἀφροδισίοις μυστηρίοις;
[5, 11]	ὁ Κλεινίας εἶπεν, ἀλλὰ σκεψώμεθα	πότερον	εἰς τὴν πατρίδα σοι νῦν
[5, 19]	λέγω οὖν πρὸς τὸν Σάτυρον·	Πότερον	ἐξ Ἅιδου ἥκεις φέρων τὴν
[5, 17]	δείκνυσι τὰ νῶτα διαγεγραμμένα ἔτι	οἰκτρότερον.	ὡς οὖν ταῦτα ἠκούσαμεν, ἐγὼ
[5, 4]	τε τοῦ ὄρνιθος καθ´ ἡμῶν	πτερὸν	καὶ τῆς εἰκόνος τὴν ἀπειλήν.
[5, 19]	πάντας ἀπολέσῃς, ἕως περὶ τούτων	ἀσφαλέστερον	βουλευσώμεθα. γυναῖκα ὁρᾷς πρώτην Ἐφεσίων
[5, 7]	τούτῳ δὲ οἱ λῃσταὶ μᾶλλον	ἐρρωμενέστερον	ἤλαυνον· ὡς δὲ ἦμεν πάλιν
[5, 3]	ὁ ὄρνις οὗτος, ἄλλον ἡμῖν	σαφέστερον	δεῖξον οἰωνόν. μεταστραφεὶς οὖν (ἔτυχον
[5, 5]	ζηλοτυπίαν δεῖπνον ἐπινοοῦσι τῶν γάμων	ἀτυχέστερον.	τὸ δὲ δεῖπνον ἦν ὁ
[5, 10]	ἔτυχεν ἥκων, ἀλλὰ δύο ἄλλων	ὕστερον	ἡμερῶν, καὶ καταλαμβάνει πεμφθέντα παρὰ
[5, 18]	καὶ καθαρμὸς καὶ τέθνηκα ἤδη	δεύτερον·	διὰ σὲ πέπραμαι καὶ ἐδέθην
[5, 5]	κανῷ τὰ λείψανα τοῦ παιδίου	παρέφερον,	γελῶσαι φόβῳ. ὁ Τηρεὺς ὁρᾷ
[5, 17]	τίς σοι τοῦτον περιέθηκε τὸν	σίδηρον·	κέκραγε γάρ σου καὶ ἐν
[5, 11]	νύμφην ἡ Τύχη, ἣν οὐδὲ	ὁλόκληρόν	μοι δέδωκε νεκράν; Οὐ θρήνων
[5, 3]	γλώττης τὴν τομήν. ἦν δὲ	ὁλόκληρον	τῇ γραφῇ τὸ διήγημα τοῦ
[5, 20]	σῶμα ἐθάψαμεν; Αὐτή σοι κατὰ	καιρὸν	φράσει· τὸ δὲ νῦν, ὁ
[5, 26]	περὶ τούτου θαρρήσῃς, ἐξεπήδησε πρὸς	ἑταῖρον	αὑτοῦ, ἐξανιστάμενος ἐμοὶ τῆς οἰκίας
[5, 25]	ἐκ τῆς πρώτης ὀργῆς πρὸς	ἑταῖρόν	τινα τῶν ἐγχωρίων ἐκθορών. ἡ
[5, 19]	ὁμοῦ· ἀνεφλεγόμην, ὠχρίων, ἐθαύμαζον, ἠπίστουν,	ἔχαιρον,	ἠχθόμην. λέγω οὖν πρὸς τὸν
[5, 12]	τὴν Μελίτην εὐαγγέλια φέρων. καὶ	μικρὸν	αὖθις διαλιπὼν ἐπανέρχεται, λέγων ἀκούσασαν
[5, 7]	πρόφασιν ποιησάμενος τὴν γαστέρα. μετὰ	μικρὸν	δὲ βοή τις ἐξαίφνης περὶ
[5, 26]	δὲ ἐσιώπων ἐγὼ κάτω νενευκώς,	μικρὸν	διαλιποῦσα λέγει μεταβαλοῦσα· Ἃ μὲν
[5, 8]	ὡς φιλημάτων σκοπός· ἐπεὶ δὲ	μικρὸν	διέσχε καὶ τὸ πρόσωπον εἶδον,
[5, 7]	πρὸς τὴν γῆν ἡ νομή·	μικρόν	μοί σου μέρος καταλέλειπται ἐν
[5, 10]	ἆθλον, τὸ δὲ ὅτι παρὰ	μικρὸν	οὕτως ἡ Τύχη τὰ πράγματα
[5, 12]	τὴν γυναῖκα ὑφ´ ἡδονῆς παρὰ	μικρὸν	τὴν ψυχὴν ἀφεῖναι, δεῖσθαι δὲ
[5, 25]	ἡ δὲ ἀπῆλθε κοιμοῦσά μοι	φίλτρον.	ἐγὼ δὲ ἡ κακοδαίμων ἠγνόουν
[5, 26]	γῆν· σὺ δὲ παρ´ ἐμοὶ	θησαυρὸν	ἔρωτος εὑρὼν ἀτιμάζεις τὰ εὐεργετήματα.
[5, 16]	γὰρ καὶ αὐτὸς Ἀμφιτρίτην γαμεῖ.	λιγυρὸν	δὲ συρίζει περὶ τοὺς κάλως
[5, 10]	καὶ τοῦτόν γε τὸν λόγον	εὗρον	περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω δὲ
[5, 14]	εἰπὼν ἃ καὶ πρὸς τὸν	Σάτυρον	ἔτυχον προαγορεύσας. μόλις οὖν ἀφίησιν
[5, 19]	ἠχθόμην. λέγω οὖν πρὸς τὸν	Σάτυρον·	Πότερον ἐξ Ἅιδου ἥκεις φέρων
[5, 22]	Τὸν ἄνδρα" ἔφη, λέγεις τὸν	σόν;	ὑπολαβοῦσα πάνυ κακοήθως ἡ Λευκίππη·
[5, 20]	καὶ μεμισήμεθα. ἀλλὰ πῶς ἐσώθη,	φράσον	σύ· καὶ τίνος σῶμα ἐθάψαμεν;
[5, 26]	δέομαι φαρμάκου πρὸς τηλικαύτην νόσον.	σβέσον	μοι ὀλίγον τοῦ πυρός. εἰ
[5, 12]	τὸ ἔργον, ἔστ´ ἂν εἰς	Ἔφεσον	ἀφικώμεθα. φθάνω γὰρ ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα
[5, 14]	ἐγώ, τῶν συνθηκῶν ἡ εἰς	Ἔφεσον	ἡμῶν ἄφιξις· ἐνταῦθα γάρ, ὡς
[5, 17]	τὸν πλοῦν ἥκομεν εἰς τὴν	Ἔφεσον.	οἰκία μεγάλη καὶ πρώτη τῶν
[5, 15]	τί με δεῖ νῦν εἰς	Ἔφεσον	περιμένειν; ἄδηλοι τῆς θαλάσσης αἱ
[5, 17]	χιτῶνα ἀνεζωσμένη ἄθλιον πάνυ, καί,	Ἐλέησόν	με, ἔφη, δέσποινα, γυνὴ γυναῖκα,
[5, 26]	ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι κἂν νῦν,	ἐλέησον·	οὐκέτι δέομαι πολλῶν ἡμερῶν καὶ
[5, 8]	καθ´ ὑπερβολήν, ἀναζεῖ μέν, ἐφ´	ὅσον	ἡ ψυχὴ καίεται, τῇ δὲ
[5, 26]	μικροῦ δέομαι φαρμάκου πρὸς τηλικαύτην	νόσον.	σβέσον μοι ὀλίγον τοῦ πυρός.
[5, 22]	ἔσχεν, ἔφη, πρὸς σὲ φιλανθρωπίας,	περισσὸν	εἰδυίᾳ σοι λέγειν. δικαία τυγχάνειν,
[5, 18]	ὁ Σωσθένης ὑπὲρ ἐμοῦ κατεβάλετο,	πίστευσον	ἡμῖν καὶ ἐγγύησαι πρὸς τὴν
[5, 15]	ἄπιστοι τῶν ἀνέμων αἱ μεταβολαί.	πίστευσόν	μοι, Κλειτοφῶν, καίομαι· ὄφελον ἠδυνάμην
[5, 17]	μου ταύτην τὴν τύχην ἱκετηρίαν.	ἀπόλυσόν	με τῆς καθεστώσης συμφορᾶς· πάρασχε
[5, 26]	τὸ ταύτης ἐμόν ἐστι πῦρ.	ἄκουσον	δὲ ὡς καὶ τἆλλα μοι
[5, 26]	προσδόκα· διανυκτερεύσειν γὰρ ἔλεγεν εἰς	τὸν	ἀγρὸν βοτανῶν ἕνεκεν χάριν, ὡς
[5, 10]	τῶν μὲν πεπραγμένων οὐδὲν πρὸς	τὸν	ἀδελφὸν ἡγήσατό πω δεῖν γράφειν,
[5, 22]	πάρασχε φάρμακον. τὸν νεανίσκον εἶδες	τὸν	ἅμα ἐμοὶ χθὲς βαδίζοντα; Τὸν
[5, 25]	δειλαία τῶν κακῶν· καὶ γὰρ	τὸν	ἄνδρα ἀπώλεσα διὰ σέ, οὔτε
[5, 22]	τὸν ἅμα ἐμοὶ χθὲς βαδίζοντα;	Τὸν	ἄνδρα" ἔφη, λέγεις τὸν σόν;
[5, 23]	τοῦ παραλόγου καὶ περιβάλλειν ἐπεχείρει	τὸν	ἄνδρα. ὁ δὲ τὴν μὲν
[5, 5]	καὶ ἀμύνασθαι καθ´ ὑπερβολὴν ζητεῖ	τὸν	ἄνδρα. ὀργαὶ δὲ δύο, καὶ
[5, 5]	πέμπει γὰρ ἐπὶ τὴν ἀδελφὴν	τὸν	ἄνδρα τὸν Τηρέα. ὁ δὲ
[5, 24]	καὶ ἔρωτι καὶ ζηλοτυπίᾳ. ᾐσχύνετο	τὸν	ἄνδρα, ὠργίζετο τοῖς γράμμασιν, ὁ
[5, 23]	κατακλιθέντων ἡμῶν θόρυβος πολὺς κατὰ	τὸν	ἀνδρῶνα ἀκούεται καὶ συνδρομή, καὶ
[5, 22]	ὥστε μὴ πρὸς ἑτέραν ἔτι	τὸν	ἄνθρωπον ἀποκλίνειν γυναῖκα πρός τε
[5, 20]	γὰρ ἡ πόλις οὐκ οἶδε	τὸν	γάμον; Ἀλλ´ οὐκ ἔγημα, μὰ
[5, 15]	οὖν με κατεφίλει καὶ ἀπῄτει	τὸν	γάμον, Νῦν μέν, λέγουσα, Λευκίππης
[5, 19]	δὲ ἠρυθρίων ἐφ´ οἷς μοι	τὸν	γάμον ὠνείδιζεν, ὥσπερ ἐπ´ αὐτοφώρῳ
[5, 5]	με (φιλόμυθον γάρ πως τὸν	τῶν	γυναικῶν γένος) Τί βούλεται τῆς
[5, 3]	παρειστήκει καὶ ἐπετίθει τῷ πέπλῳ	τὸν	δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε τῶν ὑφασμάτων
[5, 1]	αὐτὴν ἀνδρῶν, εἰ δὲ εἰς	τὸν	δῆμον ἐθεασάμην, ἐθαύμαζον εἰ χωρήσειέ
[5, 2]	καὶ τὸν Μειλίχιον Δία καὶ	τὸν	Διὸς Οὐρανίου νεών. προσευξάμενοι δὴ
[5, 26]	ἀποθάνοι. μὴ ἀτιμάσῃς τὸν ἔρωτα	τὸν	ἐμόν, δι´ ὃν τὰ μέγιστα
[5, 1]	πόλεως σταδίους προελθὼν ἦλθον εἰς	τὸν	ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου τόπον. εἶδον δὲ
[5, 22]	μέχρι γὰρ τῶν ὀμμάτων ἔχω	τὸν	ἐρώμενον. δέομαι δέ σου γυναικὸς
[5, 26]	ἀτιμάζεις τὰ εὐεργετήματα. νόμιζέ σοι	τὸν	Ἔρωτα δι´ ἐμοῦ λέγειν· Ἐμοὶ
[5, 24]	ἔρως ἐμάραινε τὴν ὀργήν, ἐξῆπτε	τὸν	ἔρωτα ἡ ζηλοτυπία, καὶ τέλος
[5, 27]	τι ἀνθρώπινον καὶ ἀληθῶς ἐφοβήθην	τὸν	Ἔρωτα, μή μοι γένηται μήνιμα
[5, 25]	ὀδυνῶντα ἐλεῶ, καὶ οὐδὲ ὕβρις	τὸν	ἔρωτα παύει. ὦ ζεῦγος κατ´
[5, 26]	μηδὲ ψευδῶς ἀποθάνοι. μὴ ἀτιμάσῃς	τὸν	ἔρωτα τὸν ἐμόν, δι´ ὃν
[5, 5]	γὰρ ἐρῶσαι γυναῖκες ἀνιᾶσαι τὸν	τὴν	εὐνὴν λελυπηκότα, κἂν πάσχωσιν ἐν
[5, 20]	γάμον; Ἀλλ´ οὐκ ἔγημα, μὰ	τὸν	Ἡρακλέα, Σάτυρε, καὶ τὴν παροῦσαν
[5, 21]	δείπνῳ συνανίσταται. ὡς δὲ εἰς	τὸν	θάλαμον παρήλθομεν, ἐγὼ μὲν ἔτι
[5, 10]	ὅλων ἡμερῶν. καὶ τοῦτόν γε	τὸν	λόγον εὗρον περὶ ἐμοῦ κατεσχηκότα.
[5, 2]	κάλλους οὐρανῷ. ἐθεασάμην δὲ καὶ	τὸν	Μειλίχιον Δία καὶ τὸν Διὸς
[5, 17]	ἔμπορος ἐκάλει Λάκαιναν. ἡ δὲ	τὸν	μὲν τῆς διοικήσεως, ἧς εἶχεν,
[5, 25]	πάσης ἀνοίας, ἣ καὶ μισουμένη	τὸν	μισοῦντα φιλῶ καὶ ὀδυνωμένη τὸν
[5, 22]	ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε φάρμακον.	τὸν	νεανίσκον εἶδες τὸν ἅμα ἐμοὶ
[5, 25]	τὸν μισοῦντα φιλῶ καὶ ὀδυνωμένη	τὸν	ὀδυνῶντα ἐλεῶ, καὶ οὐδὲ ὕβρις
[5, 11]	πατρίδα σοι νῦν ἀνακομιστέον ἢ	τὸν	πατέρα ἐνταῦθα ἀναμενητέον. Οὐδέτερον, εἶπον·
[5, 11]	εἶπον· ποίῳ γὰρ ἴδοιμι προσώπῳ	τὸν	πατέρα, μάλιστα μὲν οὕτως αἰσχρῶς
[5, 3]	πέπλος, ὁ Τηρεύς, ἡ τράπεζα.	τὸν	πέπλον ἡπλωμένον εἱστήκει κρατοῦσα θεράπαινα·
[5, 17]	δὲ τῶν ἑξῆς ἡμερῶν διανύσαντες	τὸν	πλοῦν ἥκομεν εἰς τὴν Ἔφεσον.
[5, 23]	παρέξειν ὄχημα· ἡμεῖς δὲ ἐπὶ	τὸν	πότον ᾖμεν. ἄρτι δὲ κατακλιθέντων
[5, 6]	οὖν ἡμᾶς ὁ Χαιρέας ἐπὶ	τὸν	πύργον ἄγει καὶ δείκνυσι τὴν
[5, 14]	παρῃτούμην, εἰπὼν ἃ καὶ πρὸς	τὸν	Σάτυρον ἔτυχον προαγορεύσας. μόλις οὖν
[5, 19]	ἔχαιρον, ἠχθόμην. λέγω οὖν πρὸς	τὸν	Σάτυρον· Πότερον ἐξ Ἅιδου ἥκεις
[5, 17]	καὶ τίς σοι τοῦτον περιέθηκε	τὸν	σίδηρον· κέκραγε γάρ σου καὶ
[5, 22]	βαδίζοντα; Τὸν ἄνδρα" ἔφη, λέγεις	τὸν	σόν; ὑπολαβοῦσα πάνυ κακοήθως ἡ
[5, 17]	τε τὴν οἰκείαν προῖκα ἀποπέμψομεν.	τὸν	Σωσθένην καλεσάτω τις ἡμῖν. ἡ
[5, 16]	θαλάσσῃ τέθνηκεν; ἔτι πλέω Λευκίππης	τὸν	τάφον. τάχα που περὶ τὴν
[5, 11]	ὁ Σάτυρος μετ´ αὐτοῦ, καὶ	τόν	τε Κλεινίαν περιπτύσσονται καὶ μανθάνουσι
[5, 5]	μόνον γὰρ ἐρῶσαι γυναῖκες ἀνιᾶσαι	τὸν	τὴν εὐνὴν λελυπηκότα, κἂν πάσχωσιν
[5, 5]	ἐπὶ τὴν ἀδελφὴν τὸν ἄνδρα	τὸν	Τηρέα. ὁ δὲ ἀπῄει μὲν
[5, 26]	δωρεαί. ἤδη τις θησαυρῷ περιτυχὼν	τὸν	τόπον τῆς εὑρέσεως ἐτίμησε, βωμὸν
[5, 5]	πρός με (φιλόμυθον γάρ πως	τὸν	τῶν γυναικῶν γένος) Τί βούλεται
[5, 22]	δός μοί τι ἐπὶ τοῦτον	τὸν	ὑπερήφανον· σώσεις γάρ μου τὴν
[5, 4]	μοι λέγειν εἰκότα, καὶ παραιτοῦμαι	τὸν	Χαιρέαν ἐκείνην τὴν ἡμέραν. ὁ
[5, 17]	με πολλαῖς. καὶ ἅμα διανοίξασα	τὸν	χιτῶνα δείκνυσι τὰ νῶτα διαγεγραμμένα
[5, 3]	ἡ γυνή, τὸ ζῶσμα ἐλέλυτο,	τὸν	χιτῶνα κατέρρηκτο, ἡμίγυμνος τὸ στέρνον
[5, 16]	τοῖς ἐρῶσι θάλαμος· οὐδὲν γὰρ	ἄβατον	τῷ θεῷ. ἐν θαλάσσῃ δὲ
[5, 11]	ἐγὼ παρὰ μίαν ἡμέραν· μετὰ	θάνατον	γάμοι, μετὰ θρῆνον ὑμέναιοι. τίνα
[5, 7]	Νῦν μοι, Λευκίππη, τέθνηκας ἀληθῶς	θάνατον	διπλοῦν, γῇ καὶ θαλάττῃ διαιρούμενον·
[5, 21]	τοὺς γάμους ἡμῖν· ἐμοὶ δὲ	ἀδύνατον	ἦν Λευκίππην ἀπολαβόντι γυναῖκα ἑτέραν
[5, 10]	δεῖ τὸ συμβὰν ἀτύχημα μανθάνειν	Σώστρατον.	ἀσμένως δέ, ὅπου ποτ´ ἂν
[5, 17]	κελεύει δὴ δεῖπνον ὡς ὅτι	ἐκπρεπέστατον	ἑτοιμάζειν. Ἡμεῖς δὲ τέως, ἔφη,
[5, 25]	σωμάτων συμπλοκή, ἀλλά, τὸ πάντων	ὑβριστικώτατον,	προσαπτόμενος, καταφιλῶν, οὕτως ἀνέστης ὡς
[5, 26]	Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ	ἀμύητον	Μελίτην ἀπέλθῃς καταλιπών· καὶ τὸ
[5, 25]	ἐπὶ σοί, μοιχείαν ἄκαρπον, μοιχείαν	ἀναφρόδιτον,	ἧς μόνον τὴν λοιδορίαν κεκέρδακα.
[5, 23]	ὄχημα· ἡμεῖς δὲ ἐπὶ τὸν	πότον	ᾖμεν. ἄρτι δὲ κατακλιθέντων ἡμῶν
[5, 1]	πύλας συνηντᾶτο εὐθὺς τῆς πόλεως	ἀστράπτον	τὸ κάλλος καί μου τοὺς
[5, 9]	ὀλίγον δὲ ἡμῶν ἐμπελαγισάντων κῦμα	μέγιστον	ἆραν τὸ ξύλον προσρήγνυσιν ὄρθιον
[5, 2]	καὶ πυρὸς δᾳδουχία· καὶ τοῦτο	μέγιστον	ἐθεασάμην. ἑσπέρα μὲν γὰρ ἦν
[5, 10]	οὐδὲν ἂν τούτων ἐγεγόνει, εἰ	θᾶττον	ἐκομίσθη τὰ γράμματα. καὶ τῶν
[5, 5]	πάσχωσιν ἐν οἷς ποιοῦσιν οὐχ	ἧττον	κακόν, τὴν τοῦ πάσχειν λογίζονται
[5, 23]	ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν, λέγω πρὸς	αὐτὸν	ἀναστάς· Τίς ποτε εἶ, ὦ
[5, 11]	πᾶσαν ἑαυτῆς τὴν οὐσίαν. δι´	αὐτὸν	γὰρ τέσσαρας μῆνας ἐνθάδε διέτριψεν,
[5, 22]	μηνῶν τεσσάρων ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δι´	αὐτὸν	διέτριψα, δεομένη, λιπαροῦσα, ὑπισχνουμένη, τί
[5, 11]	οὖν ἐντεῦθεν ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν	αὐτόν.	ἐν τούτῳ δὴ ὁ Μενέλαος
[5, 26]	δοκεῖ δ´ ἔμοιγε θεός τις	αὐτὸν	ἐντεῦθεν ἐξεληλακέναι, ἵνα σου τὰ
[5, 8]	ἀνακραγὼν ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω τε	αὐτὸν	καὶ τὰς αὐτὰς ἀπεδίδουν περιπλοκάς,
[5, 10]	Αἰγύπτου πεπλευκὼς καὶ λέγει πρὸς	αὐτὸν	ὅτι σε ἐνθάδε ἐθεάσατο· κἀγὼ
[5, 1]	ἐθεασάμην, ἐθαύμαζον εἰ χωρήσειέ τις	αὐτὸν	πόλις. τοιαύτη τις ἦν ἰσότητος
[5, 3]	Φιλομήλαν ὁ Τηρεύς, ἕλκων πρὸς	ἑαυτὸν	ὡς ἐνῆν τὸ σῶμα καὶ
[5, 26]	εἶ ψυχῆς τῆς ἐμῆς) ἀπόδος	σεαυτὸν	τήμερον πρῶτα καὶ ὕστατα· ἐμοὶ
[5, 1]	εἷλκε τὰ προσδοκώμενα. περιάγων οὖν	ἐμαυτὸν	εἰς πάσας τὰς ἀγυιὰς καὶ
[5, 7]	εἶδον, ἀνέκραγον οἰμώξας καὶ ὥρμησα	ἐμαυτὸν	ἐπαφεῖναι· ὡς δ´ οἱ παρόντες
[5, 9]	ἤδη δὲ καμὼν καὶ ἀφεὶς	ἐμαυτὸν	τῇ τύχῃ ναῦν ὁρῶ κατὰ
[5, 26]	ταῦτα δυνηθῶ τυχεῖν. ἀλλά μοι	σαυτὸν	ἀπόδος. ~Ταῦτα φιλοσοφήσασα (διδάσκει γὰρ
[5, 25]	ἀνδρὸς καὶ γυναικός. ὁ μὲν	τοσοῦτόν	μου χρόνον κατεγέλα, ἡ δὲ
[5, 21]	ποταμὸν παρατιθεὶς πολὺν κωλύεις πίνειν.	τοσοῦτον	χρόνον ὕδωρ ἔχουσα διψῶ, ἐν
[5, 10]	μέχρι δέκα ὅλων ἡμερῶν. καὶ	τοῦτόν	γε τὸν λόγον εὗρον περὶ
[5, 11]	κατὰ θάλασ σαν· βούλεται δὲ	τοῦτον	ἔχειν δεσπότην, οὐ γὰρ ἄνδρα
[5, 17]	καὶ πόθεν, καὶ τίς σοι	τοῦτον	περιέθηκε τὸν σίδηρον· κέκραγε γάρ
[5, 22]	ἐδεήθης· δός μοί τι ἐπὶ	τοῦτον	τὸν ὑπερήφανον· σώσεις γάρ μου
[5, 25]	κακῷ τεθεαμένη σε, τὸ μὲν	πρῶτον	ἀτέλεστα ἐρασθεῖσα καὶ μετὰ πάσης
[5, 22]	Λευκίππης ἐνεχείρισεν, ἐπηρώτα μὲν τὸ	πρῶτον,	εἰ δεξιῶς αὐτῇ κέχρηνται. φασκουσῶν
[5, 6]	αὐτοῦ, φήσας οὐχ ὑγιῶς ἔχειν.	πρῶτον	μὲν οὖν ἡμᾶς ὁ Χαιρέας
[5, 8]	κατεφίλει. ἐγὼ δὲ τὸ μὲν	πρῶτον	οὐκ ᾔδειν ὅστις ἦν, ἀλλ´
[5, 6]	ἐν μέσῃ τῇ θαλάσσῃ κείμενον,	ψαῦον	αὐτῶν τῶν νεφῶν. ὑπέρρει δὲ
[5, 17]	ὅτι αὐτῷ μὴ πρὸς εὐνὴν	ἐδούλευον.	ὄνομα Λάκαινα, Θετταλὴ τὸ γένος·
[5, 16]	τέθνηκεν; ἔτι πλέω Λευκίππης τὸν	τάφον.	τάχα που περὶ τὴν ναῦν
[5, 10]	μὲν πεπραγμένων οὐδὲν πρὸς τὸν	ἀδελφὸν	ἡγήσατό πω δεῖν γράφειν, ἀλλὰ
[5, 26]	ὅσων ἐὰν θέλῃς, πρὸς ἐμὸν	σύντροφον.	ἕωθεν δὲ καὶ τὴν Λευκίππην
[5, 21]	μέ τι τὴν ψυχήν. οὐκ	εἶχον	δὲ ὅστις γένωμαι· καὶ γὰρ
[5, 10]	ἐνθάδε ἐθεάσατο· κἀγὼ μαθών, ὡς	εἶχον	εὐθὺς ἐπιβὰς νεώς, ὀγδόην ταύτην
[5, 15]	ἠδυνάμην δεῖξαι τὸ πῦρ· ὄφελον	εἶχον	τὴν αὐτὴν φύσιν τῷ κοινῷ
[5, 17]	ἔφη, χωρήσωμεν εἰς τοὺς ἀγρούς.	ἀπεῖχον	δὲ τῆς πόλεως σταδίους τέσσαρας.
[5, 7]	ἐπαφεῖναι· ὡς δ´ οἱ παρόντες	κατέσχον,	ἐδεόμην ἐπισχεῖν τε τὴν ναῦν
[5, 23]	καὶ νομίσαντες ἀπολωλέναι, τοῦτο ἀπαγγείλαντες	ἔτυχον.	ἅμα οὖν ὁ οἰκέτης εἶπε
[5, 24]	διαρρυεῖσα ἡ τῆς Λευκίππης ἐπιστολή·	ἔτυχον	γὰρ αὐτὴν εἴσω τοῦ χιτωνίσκου
[5, 3]	σαφέστερον δεῖξον οἰωνόν. μεταστραφεὶς οὖν	(ἔτυχον	γὰρ παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου) γραφὴν
[5, 9]	πέτρᾳ κατὰ θάτερον, ᾧ ἐγὼ	ἔτυχον	κρεμάμενος. τὸ δὲ προσαραχθὲν βίᾳ
[5, 10]	μοι μεταξὺ γενομένων, αἷς οὐκ	ἔτυχον	ὀφθείς. τοῖς δὲ κατὰ τὴν
[5, 14]	ἃ καὶ πρὸς τὸν Σάτυρον	ἔτυχον	προαγορεύσας. μόλις οὖν ἀφίησιν ἀνιωμένη·
[5, 13]	ἐσθίουσιν. ἡ δέ, Ποῖον γὰρ	ὄψον,	ἔφη, μοι πολυτελὲς ἢ ποῖος
[5, 16]	τάφον. τάχα που περὶ τὴν	ναῦν	αὐτῆς εἰλεῖται τὸ εἴδωλον. λέγουσι
[5, 7]	οἱ λῃσταὶ προσιοῦσαν ἤδη τὴν	ναῦν	εἰς ναυμαχίαν, ἱστᾶσιν ἐπὶ τοῦ
[5, 7]	πάλιν πλησίον, ὁρῶσιν οἱ λῃσταὶ	ναῦν	ἑτέραν, καὶ γνωρίσαντες ἐκάλουν πρὸς
[5, 7]	στρατηγὸς πείθεται καὶ ἵστησι τὴν	ναῦν,	καὶ δύο τῶν ναυτῶν ἀκοντίζουσιν
[5, 7]	κατέσχον, ἐδεόμην ἐπισχεῖν τε τὴν	ναῦν	καί τινα ἁλέσθαι κατὰ τῆς
[5, 9]	καὶ ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ τύχῃ	ναῦν	ὁρῶ κατὰ πρόσωπον φερομένην, καὶ
[5, 21]	ἐν ἱερῷ συγκαθεύδομεν; ποταμὸν παρατιθεὶς	πολὺν	κωλύεις πίνειν. τοσοῦτον χρόνον ὕδωρ
[5, 11]	πότερον εἰς τὴν πατρίδα σοι	νῦν	ἀνακομιστέον ἢ τὸν πατέρα ἐνταῦθα
[5, 26]	(ζησάτω, ἵνα μηκέτι λυπῆται Κλειτοφῶν)	νῦν	δὲ καὶ ὁ ἄγριος Θέρσανδρος
[5, 15]	πυρί, ἵνα σοι περιχυθεῖσα κατέφλεξα·	νῦν	δὲ πρὸς τοῖς ἄλλοις τοῦτο
[5, 15]	ἡ προθεσμία. τί με δεῖ	νῦν	εἰς Ἔφεσον περιμένειν; ἄδηλοι τῆς
[5, 26]	κἂν ὑβρίζωμαι, φιλῶ. σπεῖσαι κἂν	νῦν,	ἐλέησον· οὐκέτι δέομαι πολλῶν ἡμερῶν
[5, 15]	ἐλθὼν καὶ ἀσπασάμενος, εὐτυχεστέρας εἰπὼν	νῦν	ἡμᾶς τυχεῖν θαλάσσης, ἀπετράπετο αὖθις,
[5, 11]	μοι δέδωκε νεκράν; Οὐ θρήνων	νῦν	καιρός, ὁ Κλεινίας εἶπεν, ἀλλὰ
[5, 26]	ἔλεγε καὶ λύπη· ἃ δὲ	νῦν	μέλλω λέγειν, ἔρως λέγει. κἂν
[5, 15]	κατεφίλει καὶ ἀπῄτει τὸν γάμον,	Νῦν	μέν, λέγουσα, Λευκίππης τοὺς ὅρους
[5, 11]	Τύχης παιδιᾷ, Ὦ δαῖμον, λέγων,	νῦν	μὲν Σώστρατός μοι Λευκίππην ἐκδίδωσι
[5, 7]	καὶ τῷ σώματι περιχυθεὶς ἔκλαον·	Νῦν	μοι, Λευκίππη, τέθνηκας ἀληθῶς θάνατον
[5, 20]	κατὰ καιρὸν φράσει· τὸ δὲ	νῦν,	ὁ Σάτυρος ἔφη, ἀντιγράψαι σε
[5, 18]	σὲ πέπονθα, οἶδας· ἀνάγκη δὲ	νῦν	ὑπομνῆσαί σε. διὰ σὲ τὴν
[5, 17]	μέν, ὡς ἔφυν, δούλην δὲ	νῦν,	ὡς δοκεῖ τῇ Τύχῃ· καὶ
[5, 3]	ἑαυτῷ σώζων τὴν κόρην. εἰδὼς	οὖν	ἀμήχανον τὸ τυχεῖν, συντίθησιν ἐπιβουλήν,
[5, 16]	μοι ταχὺ καὶ πατήρ. ἰδὼν	οὖν	αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν, εἶπον,
[5, 14]	τὸν Σάτυρον ἔτυχον προαγορεύσας. μόλις	οὖν	ἀφίησιν ἀνιωμένη· τῇ δὲ ὑστεραίᾳ
[5, 7]	ἐπ´ αὐτῇ τῇ θαλάσσῃ. ~Ἑσπέρας	οὖν	γενομένης ὑπεξέρχεται μὲν ὁ Χαιρέας,
[5, 5]	διδῷ πρὸς ὕβριν τρυφᾶν. καιρὸς	οὖν	γίνεται τῷ Θρᾳκὶ τούτῳ χρήσασθαι
[5, 13]	ἰδεῖν τὴν γυναῖκα. τὸ μὲν	οὖν	δεῖπνον ἦν πολυτελές· ἡ δὲ
[5, 1]	ὁρώμενα, εἷλκε τὰ προσδοκώμενα. περιάγων	οὖν	ἐμαυτὸν εἰς πάσας τὰς ἀγυιὰς
[5, 14]	Αὕτη μοι τροφή. ~Τότε μὲν	οὖν	ἐν τούτοις ἦμεν· ἑσπέρας δὲ
[5, 11]	παρακαταθήκην αὐτοῦ τἀδελφοῦ διαφθείρας; φεύγειν	οὖν	ἐντεῦθεν ὑπολείπεται πρὶν ἥκειν αὐτόν.
[5, 14]	κενογάμιον δὲ οὔ. ταῦτα μὲν	οὖν	ἔπαιζε σπουδῇ. ~Τῇ δὲ ἐπιούσῃ
[5, 18]	ἦν τὸ πρόσωπον ἐσπουδακώς. σκηψάμενος	οὖν	ἐπί τινι τῶν κατὰ τὴν
[5, 3]	κεφαλὴν πατάσσει τῷ πτερῷ. ταραχθεὶς	οὖν	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἀνανεύσας εἰς
[5, 3]	ἡμῖν σαφέστερον δεῖξον οἰωνόν. μεταστραφεὶς	οὖν	(ἔτυχον γὰρ παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου)
[5, 17]	καλεσάτω τις ἡμῖν. ἡ μὲν	οὖν	εὐθὺς τῶν δεσμῶν ἠλευθεροῦτο, ὁ
[5, 17]	Τύχῃ· καὶ ἅμα ἐσιώπησε. λέγει	οὖν	ἡ Μελίτη· Ἀνάστηθι, ὦ γύναι·
[5, 17]	ὁ δὲ παρῆν τεταραγμένος. λέγει	οὖν	ἡ Μελίτη· Ὦ κακὴ κεφαλή,
[5, 22]	τὴν ψυχὴν διαρρεύσασαν ἤδη. ὡς	οὖν	ἤκουσεν ἡ Λευκίππη, ἡσθῆναι μὲν
[5, 6]	οὐχ ὑγιῶς ἔχειν. πρῶτον μὲν	οὖν	ἡμᾶς ὁ Χαιρέας ἐπὶ τὸν
[5, 14]	ὡς ἔφην, Λευκίππῃ παραχωρήσεις. δεῖπνον	οὖν	ἡμῖν ηὐτρεπίζετο πολυτελές· καὶ ὄνομα
[5, 10]	σοὶ τὴν θυγατέρα. ἐν ποικίλαις	οὖν	ἦν συμφοραῖς ἀναγνοὺς τὰ γράμματα
[5, 27]	φάρμακον ὥσπερ ψυχῆς νοσούσης. περιβαλλούσης	οὖν	ἠνειχόμην καὶ περιπλεκομένης πρὸς τὰς
[5, 25]	τῆς Λευκίππης μοι προσέρριψεν. ἰδὼν	οὖν	καὶ γνωρίσας ἔφριξα καὶ ἔβλεπον
[5, 21]	ὧν θέλει τεύξεται. τότε μὲν	οὖν	καὶ μάλα μόλις ἠνέσχετο. ~Τῇ
[5, 27]	ἱκετεύειν σε τῷ πηδήματι. ὡς	οὖν	με ἔλυσε καὶ περιέβαλε κλαίουσα,
[5, 23]	καλεῖ δεσμὰ καὶ πέδας. δεσμεύουσιν	οὖν	με καὶ ἄγουσιν εἴς τι
[5, 15]	ἐπὶ τοῦ σκάφους περιπεφραγμένη. περιβαλοῦσα	οὖν	με κατεφίλει καὶ ἀπῄτει τὸν
[5, 4]	ἐδείκνυε γραφὴν μέλλοντος πτώματος. ~Λέγει	οὖν	ὁ Μενέλαος· Ἐμοὶ δοκεῖ τὴν
[5, 23]	ἀπολωλέναι, τοῦτο ἀπαγγείλαντες ἔτυχον. ἅμα	οὖν	ὁ οἰκέτης εἶπε καὶ ὁ
[5, 4]	τῷ τῆς ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς	οὖν	ὅσων γέμει κακῶν ἡ γραφή·
[5, 19]	τοῖς ἀγροῖς. καὶ τότε μὲν	οὖν	οὐδ´ ἂν ἄλλος αὐτὴν ἰδὼν
[5, 6]	μέχρι τῶν πτερῶν. ~Τότε μὲν	οὖν	οὕτως ἐξεφύγομεν τὴν ἐπιβουλήν· ἐκερδήσαμεν
[5, 17]	τῆς πόλεως σταδίους τέσσαρας. ἐπικαθίσαντες	οὖν	ὀχήματι ἐξήλθομεν. καὶ ἐπεὶ τάχιστα
[5, 25]	καὶ καταλαμβάνει χαμαὶ καταβεβλημένον. παραστᾶσα	οὖν	πάντα ἤθελεν εἰπεῖν ὁμοῦ· τὸ
[5, 3]	σκηψάμενος γενεθλίων ἄγειν ἡμέραν. ὡς	οὖν	προήλθομεν τῶν θυρῶν, οἰωνὸς ἡμῖν
[5, 21]	ἐδόκει μοι δίκαια ἐγκαλεῖν. λέγω	οὖν	πρὸς αὐτήν· Ὄμνυμί σοι, φιλτάτη,
[5, 19]	ἐθαύμαζον, ἠπίστουν, ἔχαιρον, ἠχθόμην. λέγω	οὖν	πρὸς τὸν Σάτυρον· Πότερον ἐξ
[5, 21]	ἑτέραν κἂν ἰδεῖν. τὸ μὲν	οὖν	πρόσωπον ἐβιαζόμην μηδὲν ἀλλοῖον παρέχειν
[5, 6]	αἰδεσθέντες ἀντιλέγειν οὐκ εἴχομεν. ἐπιβάντες	οὖν	σκάφους ἤλθομεν εἰς τὴν Φάρον.
[5, 10]	ζητῶν τὴν πόλιν. πρὸς ταῦτα	οὖν	σοι βουλευτέον ἐστίν, ὡς τάχα
[5, 4]	ἐκείνην τὴν ἡμέραν. ὁ μὲν	οὖν	σφόδρα ἀνιώμενος ἀπηλλάττετο, φήσας αὔριον
[5, 17]	νῶτα διαγεγραμμένα ἔτι οἰκτρότερον. ὡς	οὖν	ταῦτα ἠκούσαμεν, ἐγὼ μὲν συνεχύθην·
[5, 20]	ὁρῶ διὰ γραμμάτων. εἰ μὲν	οὖν	τὴν ἀλήθειαν περιμένεις, μηδὲν προκαταγινώσκουσά
[5, 18]	ἄπρατος, ἀμαστίγωτος γαμεῖς. εἴ τις	οὖν	τῶν πεπονημένων διὰ σὲ κεῖται
[5, 15]	αὐτοῦ φυγεῖν μὴ θέλοντος. μυηθῶμεν	οὖν,	ὦ φίλτατε, τὰ τῆς Ἀφροδίτης
[5, 8]	τε αὐτὸν καὶ τὰς αὐτὰς	ἀπεδίδουν	περιπλοκάς, καὶ μετὰ ταῦτα εἰς
[5, 4]	ἐπὶ πρᾶξιν ἡμῖν συντύχωσι, καὶ	ἐξομοιοῦν	τὸ ἀποβησόμενον τῷ τῆς ἱστορίας
[5, 1]	καὶ τὸ κάλλος ὅλον οὐκ	ἐξήρκουν	ἰδεῖν. τὰ μὲν ἔβλεπον, τὰ
[5, 7]	λῃσταὶ ναῦν ἑτέραν, καὶ γνωρίσαντες	ἐκάλουν	πρὸς βοήθειαν· πορφυρεῖς δὲ ἦσαν
[5, 26]	γάμου μακροῦ, ὃν ἡ δυστυχὴς	ὠνειροπόλουν	ἐπὶ σοί· ἀρκεῖ μοι κἂν
[5, 17]	τῶν ἑξῆς ἡμερῶν διανύσαντες τὸν	πλοῦν	ἥκομεν εἰς τὴν Ἔφεσον. οἰκία
[5, 7]	μοι, Λευκίππη, τέθνηκας ἀληθῶς θάνατον	διπλοῦν,	γῇ καὶ θαλάττῃ διαιρούμενον· τὸ
[5, 14]	ἑστίασιν τῆς Μελίτης· ὡς γὰρ	ἐπευφήμουν	τοῖς γάμοις οἱ παρόντες, νεύσασα
[5, 23]	~Ἐγὼ δὲ τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν	ἠθύμουν	μέν, σκοπῶν πῶς ἂν διακρουσαίμην
[5, 25]	φίλτρον. ἐγὼ δὲ ἡ κακοδαίμων	ἠγνόουν	αἰτοῦσα παρὰ τῶν ἐχθίστων κατ´
[5, 9]	ἤδη πεπληρωμένου, περιβαλὼν τὰς χεῖρας	ἐπεχείρουν	ἔχεσθαι παρακρεμάμενος. ὀλίγον δὲ ἡμῶν
[5, 1]	μὲν εἰς τὴν πόλιν ἀπεῖδον,	ἠπίστουν	εἰ πληρώσειέ τις δῆμος αὐτὴν
[5, 19]	ἐγινόμην ὁμοῦ· ἀνεφλεγόμην, ὠχρίων, ἐθαύμαζον,	ἠπίστουν,	ἔχαιρον, ἠχθόμην. λέγω οὖν πρὸς
[5, 17]	γυνὴ γυναῖκα, ἐλευθέραν μέν, ὡς	ἔφυν,	δούλην δὲ νῦν, ὡς δοκεῖ
[5, 25]	ταῦτα Ἔρωτος καὶ σὺ δοῦλος	ὤν;	οὐκ ἐφοβήθης αὐτοῦ τὰ μηνίματα;
[5, 3]	ὁμοτέχνων ὄχλον〉 συγκροτήσας, ἅτε θαλάσσιος	ὢν	ἄνθρωπος, καὶ συνθέμενος αὐτοῖς ἃ
[5, 5]	πενθεῖ τὴν τροφὴν καὶ ἐγνώρισεν	ὢν	τοῦ δείπνου πατήρ· γνωρίσας μαίνεται
[5, 22]	χάριν. ἀκούω τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς	ὧν	ἂν ἐρασθῆτε μαγεύειν οὕτως, ὥστε
[5, 17]	τινα τῶν κατὰ τοὺς ἀγρούς,	ὧν	ἕνεκεν παρῆν, ἐπιβᾶσα τοῦ ὀχήματος
[5, 22]	ἀκούω τὰς Θετταλὰς ὑμᾶς ὧν	ἂν	ἐρασθῆτε μαγεύειν οὕτως, ὥστε μὴ
[5, 21]	ἐπιστούμην, ὡς οὐκ εἰς μακρὰν	ὧν	θέλει τεύξεται. τότε μὲν οὖν
[5, 10]	τῆς ἡμετέρας ἀποδημίας κεκομισμένα, δι´	ὧν	ὁ Σώστρατος ἐγγυᾷ σοὶ τὴν
[5, 22]	ἐπηγγείλατο. ἡ μὲν δὴ Μελίτη	ῥᾴων	ἐγεγόνει μόνον ἐλπίσασα. τὰ γὰρ
[5, 18]	μὲν οὐδέν, ἐπιστολὴν δὲ ὀρέγει.	λαβὼν	δέ, πρὶν ἀναγνῶναί με, κατεπλάγην
[5, 13]	γὰρ ψυχὴν πᾶσαν ὁ ἔρως	καταλαβὼν	οὐδὲ αὐτῇ χώραν δίδωσι τῇ
[5, 1]	τὰ ὁρώμενα, εἷλκε τὰ προσδοκώμενα.	περιάγων	οὖν ἐμαυτὸν εἰς πάσας τὰς
[5, 8]	πρόσωπον εἶδον, Κλεινίας δὲ ἦν,	ἀνακραγὼν	ὑπὸ χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω τε αὐτὸν
[5, 3]	ὡς ἐνῆν τὸ σῶμα καὶ	σφίγγων	ἐν χρῷ τὴν συμπλοκήν. ὧδε
[5, 12]	καὶ μικρὸν αὖθις διαλιπὼν ἐπανέρχεται,	λέγων	ἀκούσασαν τὴν γυναῖκα ὑφ´ ἡδονῆς
[5, 20]	ὠγαθέ· συγκαθεύδεις. Οἶδα μὲν ἄπιστα	λέγων,	ἀλλ´ οὔπω πέπρακται· καθαρὸς εἰς
[5, 21]	οὐδέν ἐστιν Ἀφροδίτη. καὶ ἅμα	λέγων	ἀπέψων αὐτῆς τὰ δάκρυα καὶ
[5, 23]	τῶν θεραπόντων, ἀσθμαίνων ἅμα καὶ	λέγων·	Θέρσανδρος ζῇ καὶ πάρεστιν. ἦν
[5, 16]	ἑαυτοῖς καθαρὰν τὴν ἡδονήν. ταῦτα	λέγων	καὶ μειλισσόμενος τοῖς φιλήμασιν ἔπειθον,
[5, 11]	τῆς Τύχης παιδιᾷ, Ὦ δαῖμον,	λέγων,	νῦν μὲν Σώστρατός μοι Λευκίππην
[5, 11]	πατέρα, μάλιστα μὲν οὕτως αἰσχρῶς	φυγών,	εἶτα καὶ τὴν παρακαταθήκην αὐτοῦ
[5, 5]	πάθους τὴν εἰκόνα· φεύγει μὲν	ἀηδών,	διώκει δὲ ὁ Τηρεύς. οὕτως
[5, 5]	ἐκεῖνος ἀνήρ; κἀγὼ καταλέγειν ἄρχομαι·	Ἀηδὼν	καὶ χελιδὼν καὶ ἔποψ, πάντες
[5, 5]	γυναῖκες, Φιλομήλα χελιδών, καὶ Πρόκνη	ἀηδών.	πόλις αὐταῖς Ἀθῆναι. Τηρεὺς ὁ
[5, 3]	γελῶσι δὲ ἅμα καὶ φοβοῦνται.	ἀναπηδῶν	ἐκ τῆς κλίνης ὁ Τηρεὺς
[5, 11]	αὐτῷ πάνυ καλήν, ὥστε ἂν	ἰδὼν	αὐτὴν εἴποις ἄγαλμα, Ἐφεσίαν τὸ
[5, 19]	οὖν οὐδ´ ἂν ἄλλος αὐτὴν	ἰδὼν	γνωρίσειεν, ἔφηβον οὕτω γενομένην· τοῦτο
[5, 7]	βοήθειαν· πορφυρεῖς δὲ ἦσαν πειρατικοί.	ἰδὼν	δὲ ὁ στρατηγὸς δύο ναῦς
[5, 23]	ὤθει μάλα ἐρρωμένως, ἐμὲ δὲ	ἰδὼν	καὶ εἰπών· Ὁ μοιχὸς οὗτος,
[5, 16]	ἔσῃ μοι ταχὺ καὶ πατήρ.	ἰδὼν	οὖν αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην, Φιλοσοφήσωμεν,
[5, 25]	ἐπιστολὴν τῆς Λευκίππης μοι προσέρριψεν.	ἰδὼν	οὖν καὶ γνωρίσας ἔφριξα καὶ
[5, 16]	νυμφοστολήσουσι δὲ ἡμᾶς Ποσειδῶν καὶ	Νηρεΐδων	χορός· ἐνταῦθα γὰρ καὶ αὐτὸς
[5, 16]	Τύχη κυβερνᾷ. νυμφοστολήσουσι δὲ ἡμᾶς	Ποσειδῶν	καὶ Νηρεΐδων χορός· ἐνταῦθα γὰρ
[5, 5]	κἀγὼ καταλέγειν ἄρχομαι· Ἀηδὼν καὶ	χελιδὼν	καὶ ἔποψ, πάντες ἄνθρωποι καὶ
[5, 5]	ἀνήρ· αἱ δύο γυναῖκες, Φιλομήλα	χελιδών,	καὶ Πρόκνη ἀηδών. πόλις αὐταῖς
[5, 19]	διὰ πασῶν τῶν τοῦ σώματος	ὁδῶν	ἡ χαρά. ἀλλ´ ἰδού μοι
[5, 15]	αὖθις, νεανίσκος πάνυ χρηστὸς καὶ	θεῶν	ἄξιος, καὶ ἅμα δακρύων ἐμπεπλησμένος·
[5, 6]	τοῦ ὄρους ἀκρόπολιν ὁ τῶν	νεῶν	κυβερνήτης ἀνέτελλεν ἄλλος ἥλιος〉 μετὰ
[5, 2]	Δία καὶ τὸν Διὸς Οὐρανίου	νεών.	προσευξάμενοι δὴ τῷ μεγάλῳ θεῷ
[5, 20]	ὁ Ἔρως ὑπαγορεύσει. μόνον διὰ	ταχέων.	ἄρχομαι δὴ γράφειν· Χαῖρέ μοι,
[5, 8]	τοῦ Μενελάου με παρηγοροῦντος, διεκαρτέρησα	ζῶν.	καὶ ἤδη μοι γεγόνεσαν μῆνες
[5, 1]	νικῶντα· ἡ μὲν γὰρ ἠπείρου	μείζων	ἦν, ὁ δὲ πλείων ἔθνους.
[5, 11]	οὐκ οἶδα τί παθὼν ὑπερηφανεῖ,	νομίζων	αὐτῷ Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ ὁ
[5, 1]	εἰς τὰ ἐγκάρσια. ἐγὼ δὲ	μερίζων	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐς πάσας τὰς
[5, 2]	οὐδαμοῦ, ἀλλὰ ἄλλος ἀνέτελλεν ἥλιος	κατακερματίζων·	τότε γὰρ εἶδον πόλιν ἐρίζουσαν
[5, 3]	θηρώμενος, ἅμα δὲ καὶ ἑαυτῷ	σώζων	τὴν κόρην. εἰδὼς οὖν ἀμήχανον
[5, 10]	ὅτι σε ἐνθάδε ἐθεάσατο· κἀγὼ	μαθών,	ὡς εἶχον εὐθὺς ἐπιβὰς νεώς,
[5, 11]	ὁ δὲ οὐκ οἶδα τί	παθὼν	ὑπερηφανεῖ, νομίζων αὐτῷ Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι.
[5, 15]	ὁ Μενέλαος μέχρι τοῦ λιμένος	ἐλθὼν	καὶ ἀσπασάμενος, εὐτυχεστέρας εἰπὼν νῦν
[5, 1]	ὀλίγους δὲ τῆς πόλεως σταδίους	προελθὼν	ἦλθον εἰς τὸν ἐπώνυμον Ἀλεξάνδρου
[5, 3]	Θρᾲξ ὁ Τηρεὺς ἐνύφαντο Φιλομήλᾳ	παλαίων	πάλην Ἀφροδίσιον. ἐσπάρακτο τὰς κόμας
[5, 4]	γραφή· ἔρωτος παρανόμου, μοιχείας ἀναισχύντου,	γυναικείων	ἀτυχημάτων· ὅθεν ἐπισχεῖν κελεύω τὴν
[5, 1]	ἠπείρου μείζων ἦν, ὁ δὲ	πλείων	ἔθνους. καὶ εἰ μὲν εἰς
[5, 22]	παρευδοκιμεῖ τις νεκρά· οὔτε γὰρ	ἐσθίων	οὔτε κοιμώμενος ἐπιλαθέσθαι δύναται τοῦ
[5, 3]	εἰς τὴν Φάρον καλεῖ, σκηψάμενος	γενεθλίων	ἄγειν ἡμέραν. ὡς οὖν προήλθομεν
[5, 10]	τε τῶν ἐν τῷ πλοίῳ	Σιδωνίων	(Ξενοδάμας δὲ ὁ ἔμπορος ἦν
[5, 26]	οἴδασιν οἱ ἐρῶντες τὰ τῶν	ὁμοίων	τραύματα. ἔτι μόνον ἔχω ταύτην
[5, 19]	ὁρώμενα ὡς δρώμενα. πάνυ δὲ	ἠρυθρίων	ἐφ´ οἷς μοι τὸν γάμον
[5, 1]		~Τριῶν	δὲ πλεύσαντες ἡμερῶν εἰς Ἀλεξάνδρειαν
[5, 26]	ὥσπερ ὤμοσας, οὐκ ἂν ἐφρόντισα	μυρίων	Θερσάνδρων. ἐπεὶ δὲ Λευκίππην εὑρόντι
[5, 10]	Θεόφιλος ὁ τούτου πενθερός) μηδενὶ	Τυρίων,	εἰ περιτύχοιεν, κατειπεῖν ὡς ἐκ
[5, 19]	ἐντυχὼν πάντα ἐγινόμην ὁμοῦ· ἀνεφλεγόμην,	ὠχρίων,	ἐθαύμαζον, ἠπίστουν, ἔχαιρον, ἠχθόμην. λέγω
[5, 25]	ὀργῆς πρὸς ἑταῖρόν τινα τῶν	ἐγχωρίων	ἐκθορών. ἡ δὲ διαλεχθεῖσα τῷ
[5, 19]	ἀσφαλέστερον βουλευσώμεθα. γυναῖκα ὁρᾷς πρώτην	Ἐφεσίων	μαινομένην ἐπὶ σοί, ἡμᾶς δὲ
[5, 27]	ἄλλου τινὸς τῶν εἰς παρασκευὴν	Ἀφροδισίων.	αὐτουργὸς γὰρ ὁ Ἔρως καὶ
[5, 16]	παρὰ τῶν ναυτικωτέρων καθαρὰ δεῖν	Ἀφροδισίων	εἶναι τὰ σκάφη, τάχα μὲν
[5, 1]	ἀγυιὰς καὶ πρὸς τὴν ὄψιν	δυσερωτιῶν	εἶπον καμών· Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα. εἶδον
[5, 20]	κἀγὼ γὰρ αὐτῇ διωμοσάμην, ὡς	ἄκων	αὐτὴν ἔγημας. Εἶπας γάρ, ἔφην,
[5, 8]	τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἔρχομαι, καὶ θεραπευθεὶς	ἄκων	τὸ τραῦμα, τοῦ Μενελάου με
[5, 19]	ἐμὲ ἔπαθες· πολλῶν σοι γέγονα	κακῶν	αἴτιος. ὡς δὲ εἰς τὰς
[5, 4]	λόγῳ. ὁρᾷς οὖν ὅσων γέμει	κακῶν	ἡ γραφή· ἔρωτος παρανόμου, μοιχείας
[5, 25]	ἐτραγῴδει πάλιν· Οἴμοι δειλαία τῶν	κακῶν·	καὶ γὰρ τὸν ἄνδρα ἀπώλεσα
[5, 7]	φερομένην μου τὴν φιλτάτην, οὐκ	ἐνεγκὼν	ἵεμαι διὰ τῶν ξιφῶν· καί
[5, 10]	πατὴρ ἐκ τῆς Παλαιστίνης ἔτυχεν	ἥκων,	ἀλλὰ δύο ἄλλων ὕστερον ἡμερῶν,
[5, 14]	Ἄρξει δέ, εἶπον ἐγώ, τῶν	συνθηκῶν	ἡ εἰς Ἔφεσον ἡμῶν ἄφιξις·
[5, 15]	τοὺς ὅρους ἐξήλθομεν καὶ τῶν	συνθηκῶν	τοὺς ὅρους ἀπειλήφαμεν· ἐντεῦθεν ἡ
[5, 5]	(φιλόμυθον γάρ πως τὸν τῶν	γυναικῶν	γένος) Τί βούλεται τῆς εἰκόνος
[5, 3]	εἶχε τὴν Φιλομήλαν ὁ Τηρεύς,	ἕλκων	πρὸς ἑαυτὸν ὡς ἐνῆν τὸ
[5, 3]	κλίνης ὁ Τηρεὺς ἐγέγραπτο, καὶ	ἕλκων	τὸ ξίφος ἐπὶ τὰς γυναῖκας
[5, 17]	ὄνομα Καλλισθένης, ταύτην μοι πέπρακε,	φάσκων	ἐωνῆσθαι μὲν αὐτὴν ἀπὸ λῃστῶν,
[5, 19]	ἐκείνην δι´ αὐτῶν βλέπων, καὶ	ἀναγινώσκων	καθ´ ἓν ἔλεγον· Δίκαια ἐγκαλεῖς,
[5, 3]	ἡμῖν γίνεται πονηρός· χελιδόνα κίρκος	διώκων	τὴν Λευκίππην εἰς τὴν κεφαλὴν
[5, 9]	λαβόμενος μόλις, ἀνδρῶν ἤδη πεπληρωμένου,	περιβαλὼν	τὰς χεῖρας ἐπεχείρουν ἔχεσθαι παρακρεμάμενος.
[5, 9]	τις τῶν ναυτῶν πέμπει μοι	κάλων	ἅμα τῆς νεὼς παραθεούσης. κἀγὼ
[5, 25]	ἀλλά, τὸ πάντων ὑβριστικώτατον, προσαπτόμενος,	καταφιλῶν,	οὕτως ἀνέστης ὡς ἄλλη γυνή.
[5, 10]	Παλαιστίνης ἔτυχεν ἥκων, ἀλλὰ δύο	ἄλλων	ὕστερον ἡμερῶν, καὶ καταλαμβάνει πεμφθέντα
[5, 26]	κἂν νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι δέομαι	πολλῶν	ἡμερῶν καὶ γάμου μακροῦ, ὃν
[5, 19]	φιλτάτη. πάντα δι´ ἐμὲ ἔπαθες·	πολλῶν	σοι γέγονα κακῶν αἴτιος. ὡς
[5, 10]	εἰς κώμην ἀποδεδημηκέναι μέχρι δέκα	ὅλων	ἡμερῶν. καὶ τοῦτόν γε τὸν
[5, 4]	ἀπειλήν. λέγουσι δὲ οἱ τῶν	συμβόλων	ἐξηγηταὶ σκοπεῖν τοὺς μύθους τῶν
[5, 9]	ἐξ αὐτῶν τῶν τοῦ θανάτου	πυλῶν.	ἔπλει δὲ τὸ πλοῖον εἰς
[5, 1]	ὄρθιος ἑκατέρωθεν ἐκ τῶν Ἡλίου	πυλῶν	ἐς τὰς Σελήνης πύλας· οὗτοι
[5, 5]	τὴν ζηλοτυπίαν δεῖπνον ἐπινοοῦσι τῶν	γάμων	ἀτυχέστερον. τὸ δὲ δεῖπνον ἦν
[5, 5]	Φιλομήλας φοβεῖται, καὶ ἕδνα τῶν	γάμων	αὐτῇ δίδωσι μηκέτι λαλεῖν καὶ
[5, 18]	ἔρρωσο, καὶ ὄναιο τῶν καινῶν	γάμων.	ἐγὼ δὲ ἔτι σοι ταῦτα
[5, 16]	μὲν γὰρ δοκεῖ τὰ παρόντα	γάμων	εἶναι σύμβολα· ζυγὸς μὲν οὗτος
[5, 25]	ἄλλη γυνή. τίς αὕτη τῶν	γάμων	ἡ σκιά; οὐ μὲν δὴ
[5, 21]	καὶ Ἔφεσος, ἡ προθεσμία τῶν	γάμων.	ποίαν ἔτι περιμένομεν ἡμέραν; μέχρι
[5, 12]	ὡς αὐτὴν δειπνήσοντα τὴν ἡμέραν	γάμων	προοίμιον. ἐπείσθην καὶ ᾠχόμην. ~Ἡ
[5, 9]	ἔχων ἐλπίδα σωτηρίας. ἤδη δὲ	καμὼν	καὶ ἀφεὶς ἐμαυτὸν τῇ τύχῃ
[5, 1]	πρὸς τὴν ὄψιν δυσερωτιῶν εἶπον	καμών·	Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα. εἶδον δὲ δύο
[5, 15]	θαλάσσης αἱ τύχαι· ἄπιστοι τῶν	ἀνέμων	αἱ μεταβολαί. πίστευσόν μοι, Κλειτοφῶν,
[5, 16]	ὑμέναιον ᾄδειν δοκεῖ τὰ τῶν	ἀνέμων	αὐλήματα. ὁρᾷς δὲ καὶ τὴν
[5, 14]	τῶν συνθηκῶν ἡ εἰς Ἔφεσον	ἡμῶν	ἄφιξις· ἐνταῦθα γάρ, ὡς ἔφην,
[5, 17]	καὶ ἐξαίφνης προσπίπτει τοῖς γόνασιν	ἡμῶν	γυνή, χοίνιξι παχείαις δεδεμένη, δίκελλαν
[5, 27]	ὁ Ἔρως ἤθελεν, οὔτε στρωμνῆς	ἡμῶν	δεηθέντων οὔτε ἄλλου τινὸς τῶν
[5, 9]	ἐπεχείρουν ἔχεσθαι παρακρεμάμενος. ὀλίγον δὲ	ἡμῶν	ἐμπελαγισάντων κῦμα μέγιστον ἆραν τὸ
[5, 16]	θαλάμου πλησίον· ἰδοὺ τοὺς γάμους	ἡμῶν	ἡ Τύχη κυβερνᾷ. νυμφοστολήσουσι δὲ
[5, 23]	πότον ᾖμεν. ἄρτι δὲ κατακλιθέντων	ἡμῶν	θόρυβος πολὺς κατὰ τὸν ἀνδρῶνα
[5, 15]	καταμάθοι. γίνεται δὴ κατ´ οὐρὰν	ἡμῶν	ὁ ἄνεμος· ἑσπέρα τε ἦν,
[5, 4]	τό τε τοῦ ὄρνιθος καθ´	ἡμῶν	πτερὸν καὶ τῆς εἰκόνος τὴν
[5, 11]	Κλεινίαν περιπτύσσονται καὶ μανθάνουσι παρ´	ἡμῶν	τὰ πεπραγμένα. καὶ ὁ Σάτυρος,
[5, 20]	Σάτυρε; ἔφην· ἑαλώκαμεν. Λευκίππη κατέγνωκεν	ἡμῶν·	τάχα δὲ καὶ μεμισήμεθα. ἀλλὰ
[5, 25]	μοι φίλτρον. ἐγὼ δὲ ἡ	κακοδαίμων	ἠγνόουν αἰτοῦσα παρὰ τῶν ἐχθίστων
[5, 17]	ἡ μὲν οὖν εὐθὺς τῶν	δεσμῶν	ἠλευθεροῦτο, ὁ δὲ παρῆν τεταραγμένος.
[5, 26]	λυθήσῃ μὲν γὰρ ἄρτι τῶν	δεσμῶν,	κἂν Θερσάνδρῳ μὴ δοκῇ. καταγωγῆς
[5, 7]	τῇ φωνῇ, Ἰδοὺ τὸ ἆθλον	ὑμῶν,	εἰπών, ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν κεφαλὴν
[5, 24]	προσδεδεμένην ἐκ τῶν τῆς ὀθόνης	θυσάνων	ἔχων. καὶ ἡ Μελίτη ἀναιρεῖται
[5, 26]	γὰρ ἔλεγεν εἰς τὸν ἀγρὸν	βοτανῶν	ἕνεκεν χάριν, ὡς ἐν ὄψει
[5, 13]	δὲ τοῦ κάλλους ἀπορροὴ δι´	ἀφανῶν	ἀκτίνων ἐπὶ τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη
[5, 19]	γραμμάτων ἐγκαλεῖ. καὶ ἅμα αὖθις	ἐντυγχάνων	τοῖς γράμμασιν, ὡς ἐκείνην δι´
[5, 25]	κἂν μέχρι τῶν ὀμμάτων τῶν	κενῶν,	ἐπεὶ μὴ δεδύνησαι τούτων πλέον.
[5, 22]	δὲ οὐ ποιοῦσα τῶν ἀρέσαι	δυναμένων;	ὁ δὲ σίδηρός τις ἢ
[5, 10]	τὰ γράμματα. καὶ τῶν μὲν	πεπραγμένων	οὐδὲν πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἡγήσατό
[5, 18]	γαμεῖς. εἴ τις οὖν τῶν	πεπονημένων	διὰ σὲ κεῖται χάρις, δεήθητί
[5, 13]	πολυτελές· ἡ δὲ ἐφαπτομένη τῶν	παρακειμένων,	ὡς δοκεῖν ἐσθίειν, οὐκ ἠδύνατο
[5, 24]	προϊοῦσα καὶ τοῖς λοιποῖς τῶν	γεγραμμένων	ἐνέτυχε, πᾶσαν μαθοῦσα τὴν ἀλήθειαν
[5, 15]	ἐραστὰς συμπλοκαῖς ἀνακαιόμενον λάβρον τῶν	συμπλεκομένων	φείδεται. ὢ πυρὸς μυστικοῦ, πυρὸς
[5, 10]	πέντε μόνον ἡμερῶν μοι μεταξὺ	γενομένων,	αἷς οὐκ ἔτυχον ὀφθείς. τοῖς
[5, 22]	αὐτὴν καλεῖ. ἐγὼ δέ, φίλη,	μηνῶν	τεσσάρων ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δι´ αὐτὸν
[5, 11]	ὁλόκληρόν μοι δέδωκε νεκράν; Οὐ	θρήνων	νῦν καιρός, ὁ Κλεινίας εἶπεν,
[5, 18]	πόνων. ἔρρωσο, καὶ ὄναιο τῶν	καινῶν	γάμων. ἐγὼ δὲ ἔτι σοι
[5, 23]	καὶ εἰστρέχει τις τῶν θεραπόντων,	ἀσθμαίνων	ἅμα καὶ λέγων· Θέρσανδρος ζῇ
[5, 5]	ἡ Πρόκνη· τότε δὲ τῶν	ὠδίνων	ἐπελέληστο. οὕτως αἱ τῆς ζηλοτυπίας
[5, 13]	τοῦ κάλλους ἀπορροὴ δι´ ἀφανῶν	ἀκτίνων	ἐπὶ τὴν ἐρωτικὴν ἑλκομένη καρδίαν
[5, 1]	ὀφθαλμοὺς ἐγέμισεν ἡδονῆς. στάθμη μὲν	κιόνων	ὄρθιος ἑκατέρωθεν ἐκ τῶν Ἡλίου
[5, 1]	ταύτῃ τὸ κάλλος. ὅσος γὰρ	κιόνων	ὄρχατος εἰς τὴν εὐθυωρίαν, τοσοῦτος
[5, 1]	πυλωροί. ἐν μέσῳ δὴ τῶν	κιόνων	τῆς πόλεως τὸ πεδίον. ὁδὸς
[5, 4]	ἐξηγηταὶ σκοπεῖν τοὺς μύθους τῶν	εἰκόνων,	ἂν ἐξιοῦσιν ἐπὶ πρᾶξιν ἡμῖν
[5, 18]	μοι δεδωκέναι τῶν ὑπὲρ σοῦ	πόνων.	ἔρρωσο, καὶ ὄναιο τῶν καινῶν
[5, 3]	τὸ τυχεῖν, συντίθησιν ἐπιβουλήν, λῃστῶν	ὁμοτέχνων	ὄχλον〉 συγκροτήσας, ἅτε θαλάσσιος ὢν
[5, 19]	ἔκλαον ὥσπερ αὐτὰς τὰς βασάνους	βλέπων	αὐτῆς· ὁ γὰρ λογισμός, πέμπων
[5, 19]	γράμμασιν, ὡς ἐκείνην δι´ αὐτῶν	βλέπων,	καὶ ἀναγινώσκων καθ´ ἓν ἔλεγον·
[5, 14]	ἐκεῖ κοιμηθησόμενον, ἐγὼ δὲ παρῃτούμην,	εἰπὼν	ἃ καὶ πρὸς τὸν Σάτυρον
[5, 7]	φωνῇ, Ἰδοὺ τὸ ἆθλον ὑμῶν,	εἰπών,	ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν κεφαλὴν καὶ
[5, 15]	λιμένος ἐλθὼν καὶ ἀσπασάμενος, εὐτυχεστέρας	εἰπὼν	νῦν ἡμᾶς τυχεῖν θαλάσσης, ἀπετράπετο
[5, 23]	ἐρρωμένως, ἐμὲ δὲ ἰδὼν καὶ	εἰπών·	Ὁ μοιχὸς οὗτος, ἐμπηδᾷ καὶ
[5, 8]	ἄφνω λαβόμενος ἐπιστρέφει καὶ οὐδὲν	εἰπὼν	προσπτυξάμενός με πολλὰ κατεφίλει. ἐγὼ
[5, 12]	εὐαγγέλια φέρων. καὶ μικρὸν αὖθις	διαλιπὼν	ἐπανέρχεται, λέγων ἀκούσασαν τὴν γυναῖκα
[5, 26]	μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς	καταλιπών·	καὶ τὸ ταύτης ἐμόν ἐστι
[5, 19]	βλέπων αὐτῆς· ὁ γὰρ λογισμός,	πέμπων	τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πρὸς
[5, 23]	τούτων ἐπιστάμενος οὐδὲν ἠθύμουν μέν,	σκοπῶν	πῶς ἂν διακρουσαίμην καὶ τὴν
[5, 26]	καὶ ἅμα ἔκλαεν. ~Ὡς δὲ	ἐσιώπων	ἐγὼ κάτω νενευκώς, μικρὸν διαλιποῦσα
[5, 20]	ἐν οἷς εὐτυχῶ, ὅτι σὲ	παρὼν	παροῦσαν ὡς ἀποδημοῦσαν ὁρῶ διὰ
[5, 22]	καλεῖ. ἐγὼ δέ, φίλη, μηνῶν	τεσσάρων	ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δι´ αὐτὸν διέτριψα,
[5, 1]	εἰ πληρώσειέ τις δῆμος αὐτὴν	ἀνδρῶν,	εἰ δὲ εἰς τὸν δῆμον
[5, 9]	ᾖξα, καὶ ἄκρου λαβόμενος μόλις,	ἀνδρῶν	ἤδη πεπληρωμένου, περιβαλὼν τὰς χεῖρας
[5, 26]	ὤμοσας, οὐκ ἂν ἐφρόντισα μυρίων	Θερσάνδρων.	ἐπεὶ δὲ Λευκίππην εὑρόντι σοι
[5, 3]	πρὸ πολλοῦ τῆς Λευκίππης ἐλάνθανεν	ἐρῶν	καὶ διὰ τοῦτο μεμηνύκει τὸ
[5, 17]	ἐκαθεύδομεν. ~Πέντε δὲ τῶν ἑξῆς	ἡμερῶν	διανύσαντες τὸν πλοῦν ἥκομεν εἰς
[5, 1]	~Τριῶν δὲ πλεύσαντες	ἡμερῶν	εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἤλθομεν. ἀνιόντι δέ
[5, 10]	ὡς ὀλίγον πρὸ τούτων τῶν	ἡμερῶν	ἔρχεται Διόφαντος ὁ Τύριος ἐξ
[5, 26]	νῦν, ἐλέησον· οὐκέτι δέομαι πολλῶν	ἡμερῶν	καὶ γάμου μακροῦ, ὃν ἡ
[5, 10]	ἥκων, ἀλλὰ δύο ἄλλων ὕστερον	ἡμερῶν,	καὶ καταλαμβάνει πεμφθέντα παρὰ τοῦ
[5, 10]	κώμην ἀποδεδημηκέναι μέχρι δέκα ὅλων	ἡμερῶν.	καὶ τοῦτόν γε τὸν λόγον
[5, 10]	ἐν ἡσυχίᾳ γένοιτο, πέντε μόνον	ἡμερῶν	μοι μεταξὺ γενομένων, αἷς οὐκ
[5, 26]	δοκῇ. καταγωγῆς δὲ τεύξῃ τοσούτων	ἡμερῶν,	ὅσων ἐὰν θέλῃς, πρὸς ἐμὸν
[5, 5]	τὸ μῖσος καὶ μέχρι τῶν	πτερῶν.	~Τότε μὲν οὖν οὕτως ἐξεφύγομεν
[5, 16]	νόμοι. πολλάκις ἤκουσα παρὰ τῶν	ναυτικωτέρων	καθαρὰ δεῖν Ἀφροδισίων εἶναι τὰ
[5, 12]	προστρέχει πρὸς τὴν Μελίτην εὐαγγέλια	φέρων.	καὶ μικρὸν αὖθις διαλιπὼν ἐπανέρχεται,
[5, 19]	Σάτυρον· Πότερον ἐξ Ἅιδου ἥκεις	φέρων	τὴν ἐπιστολήν, ἢ τί ταῦτα
[5, 16]	με βιάσῃ λῦσαι θεσμὸν ὁσίας	νεκρῶν.	οὔπω τῆς ἀθλίας ἐκείνης τοὺς
[5, 25]	πρὸς ἑταῖρόν τινα τῶν ἐγχωρίων	ἐκθορών.	ἡ δὲ διαλεχθεῖσα τῷ τὴν
[5, 26]	δὲ παρ´ ἐμοὶ θησαυρὸν ἔρωτος	εὑρὼν	ἀτιμάζεις τὰ εὐεργετήματα. νόμιζέ σοι
[5, 3]	ἡμέραν. ὡς οὖν προήλθομεν τῶν	θυρῶν,	οἰωνὸς ἡμῖν γίνεται πονηρός· χελιδόνα
[5, 11]	φθάσῃ τὴν φυγήν. ὢ τῶν	ἐξώρων	εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος ἐγὼ παρὰ
[5, 19]	δύναμαι, ἔφην· ἐπέρχεται γὰρ διὰ	πασῶν	τῶν τοῦ σώματος ὁδῶν ἡ
[5, 7]	καὶ ὤκλασα. ἐγὼ μὲν ἤδη	καταπεσὼν	ἐρρεόμην αἵματι· οἱ δὲ ἐνθέμενοι
[5, 4]	τῆς ἱστορίας λόγῳ. ὁρᾷς οὖν	ὅσων	γέμει κακῶν ἡ γραφή· ἔρωτος
[5, 26]	καταγωγῆς δὲ τεύξῃ τοσούτων ἡμερῶν,	ὅσων	ἐὰν θέλῃς, πρὸς ἐμὸν σύντροφον.
[5, 22]	πρῶτον, εἰ δεξιῶς αὐτῇ κέχρηνται.	φασκουσῶν	δὲ μηδὲν τῶν δεόντων παραλιπεῖν
[5, 22]	τις ἢ ξύλον ἤ τι	τῶν	ἀναισθήτων ἦν ἄρα πρὸς τὰς
[5, 15]	τῆς θαλάσσης αἱ τύχαι· ἄπιστοι	τῶν	ἀνέμων αἱ μεταβολαί. πίστευσόν μοι,
[5, 16]	μὲν ὑμέναιον ᾄδειν δοκεῖ τὰ	τῶν	ἀνέμων αὐλήματα. ὁρᾷς δὲ καὶ
[5, 22]	λέγουσα, τί δὲ οὐ ποιοῦσα	τῶν	ἀρέσαι δυναμένων; ὁ δὲ σίδηρός
[5, 8]	ἐκπεπληγμένος καὶ δεχόμενος τὰς προσβολὰς	τῶν	ἀσπασμάτων, ὡς φιλημάτων σκοπός· ἐπεὶ
[5, 17]	κακὴ κεφαλή, τίνα ποτὲ κἂν	τῶν	ἀχρειοτάτων οἰκετῶν τεθέασαι παρ´ ἡμῖν
[5, 5]	κεράσασαι τὴν ζηλοτυπίαν δεῖπνον ἐπινοοῦσι	τῶν	γάμων ἀτυχέστερον. τὸ δὲ δεῖπνον
[5, 5]	τῆς Φιλομήλας φοβεῖται, καὶ ἕδνα	τῶν	γάμων αὐτῇ δίδωσι μηκέτι λαλεῖν
[5, 25]	ὡς ἄλλη γυνή. τίς αὕτη	τῶν	γάμων ἡ σκιά; οὐ μὲν
[5, 21]	ἰδοὺ καὶ Ἔφεσος, ἡ προθεσμία	τῶν	γάμων. ποίαν ἔτι περιμένομεν ἡμέραν;
[5, 23]	ὃν ἐνόμιζε τεθνηκέναι κατὰ θάλασσαν.	τῶν	γὰρ συνόντων αὐτῷ τινες οἰκετῶν,
[5, 24]	δὲ προϊοῦσα καὶ τοῖς λοιποῖς	τῶν	γεγραμμένων ἐνέτυχε, πᾶσαν μαθοῦσα τὴν
[5, 19]	χαρά. ἀλλ´ ἰδού μοι διὰ	τῶν	γραμμάτων ἐγκαλεῖ. καὶ ἅμα αὖθις
[5, 19]	τὰ ὄμματα πρὸς τὴν ἀπαγγελίαν	τῶν	γραμμάτων, ἐδείκνυ τὰ ὁρώμενα ὡς
[5, 22]	αὐτῇ κέχρηνται. φασκουσῶν δὲ μηδὲν	τῶν	δεόντων παραλιπεῖν αὐτῇ, ἄγειν ἐκέλευσε
[5, 17]	ἡμῖν. ἡ μὲν οὖν εὐθὺς	τῶν	δεσμῶν ἠλευθεροῦτο, ὁ δὲ παρῆν
[5, 26]	σοῦ. λυθήσῃ μὲν γὰρ ἄρτι	τῶν	δεσμῶν, κἂν Θερσάνδρῳ μὴ δοκῇ.
[5, 25]	πρώτης ὀργῆς πρὸς ἑταῖρόν τινα	τῶν	ἐγχωρίων ἐκθορών. ἡ δὲ διαλεχθεῖσα
[5, 4]	συμβόλων ἐξηγηταὶ σκοπεῖν τοὺς μύθους	τῶν	εἰκόνων, ἂν ἐξιοῦσιν ἐπὶ πρᾶξιν
[5, 27]	ἡμῶν δεηθέντων οὔτε ἄλλου τινὸς	τῶν	εἰς παρασκευὴν Ἀφροδισίων. αὐτουργὸς γὰρ
[5, 17]	Ἔφεσον. οἰκία μεγάλη καὶ πρώτη	τῶν	ἐκεῖ· θεραπεία πολλὴ καὶ ἡ
[5, 26]	ζητεῖν καὶ φάρμακα; αὕτη γὰρ	τῶν	ἐν ἔρωτι δυστυχούντων ἡ καταφυγή.
[5, 10]	πόλιν ἥκομεν, καὶ δέομαί τε	τῶν	ἐν τῷ πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας
[5, 7]	σου κρατεῖ. ἀλλ´ ἐπεί μοι	τῶν	ἐν τῷ προσώπῳ φιλημάτων ἐφθόνησεν
[5, 17]	λοιπὸν οὕτως ἐκαθεύδομεν. ~Πέντε δὲ	τῶν	ἑξῆς ἡμερῶν διανύσαντες τὸν πλοῦν
[5, 11]	μὴ φθάσῃ τὴν φυγήν. ὢ	τῶν	ἐξώρων εὐτυχημάτων· ὢ μακάριος ἐγὼ
[5, 25]	ἡ κακοδαίμων ἠγνόουν αἰτοῦσα παρὰ	τῶν	ἐχθίστων κατ´ ἐμαυτῆς φάρμακον. καὶ
[5, 1]	μὲν κιόνων ὄρθιος ἑκατέρωθεν ἐκ	τῶν	Ἡλίου πυλῶν ἐς τὰς Σελήνης
[5, 10]	καὶ ὡς ὀλίγον πρὸ τούτων	τῶν	ἡμερῶν ἔρχεται Διόφαντος ὁ Τύριος
[5, 23]	καὶ συνδρομή, καὶ εἰστρέχει τις	τῶν	θεραπόντων, ἀσθμαίνων ἅμα καὶ λέγων·
[5, 3]	ἄγειν ἡμέραν. ὡς οὖν προήλθομεν	τῶν	θυρῶν, οἰωνὸς ἡμῖν γίνεται πονηρός·
[5, 18]	σοῦ πόνων. ἔρρωσο, καὶ ὄναιο	τῶν	καινῶν γάμων. ἐγὼ δὲ ἔτι
[5, 25]	δὲ ἐτραγῴδει πάλιν· Οἴμοι δειλαία	τῶν	κακῶν· καὶ γὰρ τὸν ἄνδρα
[5, 18]	ἐσπουδακώς. σκηψάμενος οὖν ἐπί τινι	τῶν	κατὰ τὴν γαστέρα ἐπείγειν, διανίσταμαι.
[5, 22]	Λευκίππη· τοῦτο γὰρ ἀκήκοα παρὰ	τῶν	κατὰ τὴν οἰκίαν. Ποῖον ἄνδρα;
[5, 17]	ἄστυ ἀγαγεῖν. διοικήσασα δέ τινα	τῶν	κατὰ τοὺς ἀγρούς, ὧν ἕνεκεν
[5, 25]	χρόνου κἂν μέχρι τῶν ὀμμάτων	τῶν	κενῶν, ἐπεὶ μὴ δεδύνησαι τούτων
[5, 1]	οἱ πυλωροί. ἐν μέσῳ δὴ	τῶν	κιόνων τῆς πόλεως τὸ πεδίον.
[5, 17]	γάρ με ὁ Σωσθένης ἀπὸ	τῶν	λῃστῶν ἐωνήσατο. ποριοῦμεν δέ, εὖ
[5, 10]	θᾶττον ἐκομίσθη τὰ γράμματα. καὶ	τῶν	μὲν πεπραγμένων οὐδὲν πρὸς τὸν
[5, 16]	θαλάσσης νόμοι. πολλάκις ἤκουσα παρὰ	τῶν	ναυτικωτέρων καθαρὰ δεῖν Ἀφροδισίων εἶναι
[5, 7]	ἵστησι τὴν ναῦν, καὶ δύο	τῶν	ναυτῶν ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς ἔξω τῆς
[5, 9]	ἔρχονται κατ´ ἐμέ, καί τις	τῶν	ναυτῶν πέμπει μοι κάλων ἅμα
[5, 6]	τῇ θαλάσσῃ κείμενον, ψαῦον αὐτῶν	τῶν	νεφῶν. ὑπέρρει δὲ ὕδωρ κάτωθεν
[5, 6]	τὴν τοῦ ὄρους ἀκρόπολιν ὁ	τῶν	νεῶν κυβερνήτης ἀνέτελλεν ἄλλος ἥλιος〉
[5, 7]	φιλτάτην, οὐκ ἐνεγκὼν ἵεμαι διὰ	τῶν	ξιφῶν· καί με παίει τις
[5, 16]	γαστέρα· δεξιόν μοι καὶ τοῦτο	τῶν	οἰωνισμάτων· ἔσῃ μοι ταχὺ καὶ
[5, 13]	δὲ τῆς θέας ἡδονὴ διὰ	τῶν	ὀμμάτων εἰσρέουσα τοῖς στέρνοις ἐγκάθηται·
[5, 22]	δὲ εἰκόνος ἐρᾶν· μέχρι γὰρ	τῶν	ὀμμάτων ἔχω τὸν ἐρώμενον. δέομαι
[5, 22]	χρόνῳ πείθεται· ἐπείσθη δὲ μέχρι	τῶν	ὀμμάτων. ὄμνυμι γάρ σοι τὴν
[5, 25]	τοῦ λοιποῦ χρόνου κἂν μέχρι	τῶν	ὀμμάτων τῶν κενῶν, ἐπεὶ μὴ
[5, 26]	δὲ οἴδασιν οἱ ἐρῶντες τὰ	τῶν	ὁμοίων τραύματα. ἔτι μόνον ἔχω
[5, 13]	ἦν πολυτελές· ἡ δὲ ἐφαπτομένη	τῶν	παρακειμένων, ὡς δοκεῖν ἐσθίειν, οὐκ
[5, 18]	ἀμαστίγωτος γαμεῖς. εἴ τις οὖν	τῶν	πεπονημένων διὰ σὲ κεῖται χάρις,
[5, 24]	λαθοῦσα· ἐδεδίει γὰρ μή τινα	τῶν	πρός με αὐτῆς γραμμάτων ἦν.
[5, 5]	ἐφύλαξε τὸ μῖσος καὶ μέχρι	τῶν	πτερῶν. ~Τότε μὲν οὖν οὕτως
[5, 13]	Ἀλλὰ σύ γε οὐδενὸς μετέχεις	τῶν	σαυτῆς, ἀλλ´ ἔοικας τοῖς ἐν
[5, 4]	τὴν ἀπειλήν. λέγουσι δὲ οἱ	τῶν	συμβόλων ἐξηγηταὶ σκοπεῖν τοὺς μύθους
[5, 15]	τοὺς ἐραστὰς συμπλοκαῖς ἀνακαιόμενον λάβρον	τῶν	συμπλεκομένων φείδεται. ὢ πυρὸς μυστικοῦ,
[5, 14]	δεσπότην. Ἄρξει δέ, εἶπον ἐγώ,	τῶν	συνθηκῶν ἡ εἰς Ἔφεσον ἡμῶν
[5, 15]	Λευκίππης τοὺς ὅρους ἐξήλθομεν καὶ	τῶν	συνθηκῶν τοὺς ὅρους ἀπειλήφαμεν· ἐντεῦθεν
[5, 25]	δέησις, οὐ χρόνος, οὐχ ἡ	τῶν	σωμάτων συμπλοκή, ἀλλά, τὸ πάντων
[5, 24]	εἴσω τοῦ χιτωνίσκου προσδεδεμένην ἐκ	τῶν	τῆς ὀθόνης θυσάνων ἔχων. καὶ
[5, 9]	δὲ ἐφείλκυσάν με ἐξ αὐτῶν	τῶν	τοῦ θανάτου πυλῶν. ἔπλει δὲ
[5, 19]	ἔφην· ἐπέρχεται γὰρ διὰ πασῶν	τῶν	τοῦ σώματος ὁδῶν ἡ χαρά.
[5, 19]	οὕτω γενομένην· τοῦτο γὰρ ἡ	τῶν	τριχῶν αὐτῆς κουρὰ μόνον ἐνήλλαξεν.
[5, 23]	πληγὴν θυμοῦ γέμουσαν· ἑλκύσας δὲ	τῶν	τριχῶν ῥάσσει πρὸς τοὔδαφος καὶ
[5, 18]	ἀποτίσῃς, νόμιζε μισθόν μοι δεδωκέναι	τῶν	ὑπὲρ σοῦ πόνων. ἔρρωσο, καὶ
[5, 3]	πέπλῳ τὸν δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε	τῶν	ὑφασμάτων τὰς γραφάς· ἡ Πρόκνη
[5, 17]	τάχιστα παρεγενόμεθα, διεβαδίζομεν τοὺς ὀρχάτους	τῶν	φυτῶν, καὶ ἐξαίφνης προσπίπτει τοῖς
[5, 5]	ὀργῆς ἡ Πρόκνη· τότε δὲ	τῶν	ὠδίνων ἐπελέληστο. οὕτως αἱ τῆς
[5, 5]	καὶ Πρόκνης τοῖς ὀφθαλμοῖς τὰ	τῶν	ὤτων μηνύει καὶ πρὸς αὐτὴν
[5, 19]	ἐπὶ τηλικούτοις ἀγαθοῖς καὶ μέχρι	τῶν	ὤτων μόνον εὐφραίνεις, ἀλλ´ οὐ
[5, 7]	μοι τῶν ἐν τῷ προσώπῳ	φιλημάτων	ἐφθόνησεν ἡ Τύχη, φέρε σου
[5, 13]	πᾶν μου τὸ πρόσωπον ἐμπίπλησι	φιλημάτων.	ἦν δὲ τῷ ὄντι καλή,
[5, 8]	τὰς προσβολὰς τῶν ἀσπασμάτων, ὡς	φιλημάτων	σκοπός· ἐπεὶ δὲ μικρὸν διέσχε
[5, 4]	ἔρωτος παρανόμου, μοιχείας ἀναισχύντου, γυναικείων	ἀτυχημάτων·	ὅθεν ἐπισχεῖν κελεύω τὴν ἔξοδον.
[5, 11]	τὴν φυγήν. ὢ τῶν ἐξώρων	εὐτυχημάτων·	ὢ μακάριος ἐγὼ παρὰ μίαν
[5, 19]	ἀλλ´ ἰδού μοι διὰ τῶν	γραμμάτων	ἐγκαλεῖ. καὶ ἅμα αὖθις ἐντυγχάνων
[5, 19]	ὄμματα πρὸς τὴν ἀπαγγελίαν τῶν	γραμμάτων,	ἐδείκνυ τὰ ὁρώμενα ὡς δρώμενα.
[5, 20]	παροῦσαν ὡς ἀποδημοῦσαν ὁρῶ διὰ	γραμμάτων.	εἰ μὲν οὖν τὴν ἀλήθειαν
[5, 24]	τινα τῶν πρός με αὐτῆς	γραμμάτων	ἦν. ὡς δὲ ἀνέγνω καθ´
[5, 13]	τῆς θέας ἡδονὴ διὰ τῶν	ὀμμάτων	εἰσρέουσα τοῖς στέρνοις ἐγκάθηται· ἕλκουσα
[5, 22]	εἰκόνος ἐρᾶν· μέχρι γὰρ τῶν	ὀμμάτων	ἔχω τὸν ἐρώμενον. δέομαι δέ
[5, 22]	πείθεται· ἐπείσθη δὲ μέχρι τῶν	ὀμμάτων.	ὄμνυμι γάρ σοι τὴν Ἀφροδίτην
[5, 25]	λοιποῦ χρόνου κἂν μέχρι τῶν	ὀμμάτων	τῶν κενῶν, ἐπεὶ μὴ δεδύνησαι
[5, 8]	καὶ δεχόμενος τὰς προσβολὰς τῶν	ἀσπασμάτων,	ὡς φιλημάτων σκοπός· ἐπεὶ δὲ
[5, 3]	τὸν δάκτυλον καὶ ἐδείκνυε τῶν	ὑφασμάτων	τὰς γραφάς· ἡ Πρόκνη πρὸς
[5, 16]	δεξιόν μοι καὶ τοῦτο τῶν	οἰωνισμάτων·	ἔσῃ μοι ταχὺ καὶ πατήρ.
[5, 25]	οὐ χρόνος, οὐχ ἡ τῶν	σωμάτων	συμπλοκή, ἀλλά, τὸ πάντων ὑβριστικώτατον,
[5, 17]	κεφαλή, τίνα ποτὲ κἂν τῶν	ἀχρειοτάτων	οἰκετῶν τεθέασαι παρ´ ἡμῖν οὕτως
[5, 17]	τίνα ποτὲ κἂν τῶν ἀχρειοτάτων	οἰκετῶν	τεθέασαι παρ´ ἡμῖν οὕτως ᾐκισμένον;
[5, 23]	τῶν γὰρ συνόντων αὐτῷ τινες	οἰκετῶν,	ὡς περιετράπη τὸ σκάφος, σωθέντες
[5, 10]	ταύτην ἡμέραν πᾶσάν σε περιῆλθον	ζητῶν	τὴν πόλιν. πρὸς ταῦτα οὖν
[5, 22]	ἢ ξύλον ἤ τι τῶν	ἀναισθήτων	ἦν ἄρα πρὸς τὰς δεήσεις
[5, 25]	παύει. ὦ ζεῦγος κατ´ ἐμοῦ	γοήτων,	ἀνδρὸς καὶ γυναικός. ὁ μὲν
[5, 14]	ἡ δὲ ἄνδρα ποιήσασθαι καὶ	πάντων	ἀποφῆναι δεσπότην. Ἄρξει δέ, εἶπον
[5, 25]	τῶν σωμάτων συμπλοκή, ἀλλά, τὸ	πάντων	ὑβριστικώτατον, προσαπτόμενος, καταφιλῶν, οὕτως ἀνέστης
[5, 9]	ἔχεσθαι παρακρεμάμενος. ὀλίγον δὲ ἡμῶν	ἐμπελαγισάντων	κῦμα μέγιστον ἆραν τὸ ξύλον
[5, 27]	Ἔρως ἤθελεν, οὔτε στρωμνῆς ἡμῶν	δεηθέντων	οὔτε ἄλλου τινὸς τῶν εἰς
[5, 23]	τὸν πότον ᾖμεν. ἄρτι δὲ	κατακλιθέντων	ἡμῶν θόρυβος πολὺς κατὰ τὸν
[5, 22]	κέχρηνται. φασκουσῶν δὲ μηδὲν τῶν	δεόντων	παραλιπεῖν αὐτῇ, ἄγειν ἐκέλευσε τὴν
[5, 23]	τεθνηκέναι κατὰ θάλασσαν. τῶν γὰρ	συνόντων	αὐτῷ τινες οἰκετῶν, ὡς περιετράπη
[5, 23]	συνδρομή, καὶ εἰστρέχει τις τῶν	θεραπόντων,	ἀσθμαίνων ἅμα καὶ λέγων· Θέρσανδρος
[5, 26]	αὕτη γὰρ τῶν ἐν ἔρωτι	δυστυχούντων	ἡ καταφυγή. ὁ Θέρσανδρος, ὡς
[5, 23]	τριχῶν ῥάσσει πρὸς τοὔδαφος καὶ	προσπίπτων	κατακόπτει με πληγαῖς. ἐγὼ δὲ
[5, 23]	ἐπεὶ δὲ ἔκαμεν ὁ μὲν	τύπτων,	ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν, λέγω πρὸς
[5, 25]	τὰ ὄμματα δακρύοντα; ὦ καὶ	λῃστῶν	ἀγριώτερε· δάκρυα γὰρ καὶ λῃστὴς
[5, 17]	φάσκων ἐωνῆσθαι μὲν αὐτὴν ἀπὸ	λῃστῶν,	εἶναι δὲ ἐλευθέραν. ὄνομα δὲ
[5, 17]	με ὁ Σωσθένης ἀπὸ τῶν	λῃστῶν	ἐωνήσατο. ποριοῦμεν δέ, εὖ ἴσθι,
[5, 18]	διὰ σὲ πέπονθα ναυαγίαν καὶ	λῃστῶν	ἠνεσχόμην· διὰ σὲ ἱερεῖον γέγονα
[5, 3]	ἀμήχανον τὸ τυχεῖν, συντίθησιν ἐπιβουλήν,	λῃστῶν	ὁμοτέχνων ὄχλον〉 συγκροτήσας, ἅτε θαλάσσιος
[5, 25]	κακοδαίμων ἠγνόουν αἰτοῦσα παρὰ τῶν	ἐχθίστων	κατ´ ἐμαυτῆς φάρμακον. καὶ ἅμα
[5, 19]	τοῖς γράμμασιν, ὡς ἐκείνην δι´	αὐτῶν	βλέπων, καὶ ἀναγινώσκων καθ´ ἓν
[5, 7]	δεδεμένην τὴν κόρην· καί τις	αὐτῶν	μεγάλῃ τῇ φωνῇ, Ἰδοὺ τὸ
[5, 6]	μέσῃ τῇ θαλάσσῃ κείμενον, ψαῦον	αὐτῶν	τῶν νεφῶν. ὑπέρρει δὲ ὕδωρ
[5, 9]	οἱ δὲ ἐφείλκυσάν με ἐξ	αὐτῶν	τῶν τοῦ θανάτου πυλῶν. ἔπλει
[5, 7]	τὴν ναῦν, καὶ δύο τῶν	ναυτῶν	ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς ἔξω τῆς νεὼς
[5, 9]	κατ´ ἐμέ, καί τις τῶν	ναυτῶν	πέμπει μοι κάλων ἅμα τῆς
[5, 26]	μὴ δοκῇ. καταγωγῆς δὲ τεύξῃ	τοσούτων	ἡμερῶν, ὅσων ἐὰν θέλῃς, πρὸς
[5, 19]	μὴ πάντας ἀπολέσῃς, ἕως περὶ	τούτων	ἀσφαλέστερον βουλευσώμεθα. γυναῖκα ὁρᾷς πρώτην
[5, 17]	δὲ Μελίτη ἔφη· Θάρρει, γύναι·	τούτων	γάρ σε λύσομεν εἴς τε
[5, 10]	ἔθηκε· καὶ γὰρ οὐδὲν ἂν	τούτων	ἐγεγόνει, εἰ θᾶττον ἐκομίσθη τὰ
[5, 10]	γὰρ λήσειν, εἰ τὰ ἀπὸ	τούτων	ἐν ἡσυχίᾳ γένοιτο, πέντε μόνον
[5, 7]	πολλὰ πλοῖα ἐν τῇ πόλει·	τούτων	ἑνὶ ἐπιβὰς ὁ στρατηγὸς ἐδίωκεν
[5, 23]	τέρπει ταῖς ἐλπίσιν. ~Ἐγὼ δὲ	τούτων	ἐπιστάμενος οὐδὲν ἠθύμουν μέν, σκοπῶν
[5, 25]	τῶν κενῶν, ἐπεὶ μὴ δεδύνησαι	τούτων	πλέον. οἶδα ὅτι ὁ ἀνήρ
[5, 10]	κεχωρήκατε· καὶ ὡς ὀλίγον πρὸ	τούτων	τῶν ἡμερῶν ἔρχεται Διόφαντος ὁ
[5, 17]	παρεγενόμεθα, διεβαδίζομεν τοὺς ὀρχάτους τῶν	φυτῶν,	καὶ ἐξαίφνης προσπίπτει τοῖς γόνασιν
[5, 5]	Πρόκνης τοῖς ὀφθαλμοῖς τὰ τῶν	ὤτων	μηνύει καὶ πρὸς αὐτὴν ἃ
[5, 19]	τηλικούτοις ἀγαθοῖς καὶ μέχρι τῶν	ὤτων	μόνον εὐφραίνεις, ἀλλ´ οὐ δεικνύεις
[5, 5]	ἡδονῇ. ἐδείπνησεν ὁ Τηρεὺς δεῖπνον	Ἐρινύων·	αἱ δὲ ἐν κανῷ τὰ
[5, 15]	καὶ θεῶν ἄξιος, καὶ ἅμα	δακρύων	ἐμπεπλησμένος· καὶ ἡμῖν δὲ πᾶσι
[5, 6]	θαλάσσῃ κείμενον, ψαῦον αὐτῶν τῶν	νεφῶν.	ὑπέρρει δὲ ὕδωρ κάτωθεν αὐτοῦ
[5, 7]	οὐκ ἐνεγκὼν ἵεμαι διὰ τῶν	ξιφῶν·	καί με παίει τις κατὰ
[5, 23]	ὁ μὲν τύπτων, ἐγὼ δὲ	φιλοσοφῶν,	λέγω πρὸς αὐτὸν ἀναστάς· Τίς
[5, 20]	εἰς ταύτην τὴν ἡμέραν Μελίτης	Κλειτοφῶν.	ἀλλὰ τί γράφω, λέγε· σφόδρα
[5, 26]	τυφλὸς Θέρσανδρος ἦν. ἀλλὰ δέομαι,	Κλειτοφῶν	δέσποτα (δεσπότης γὰρ εἶ ψυχῆς
[5, 26]	σοι Λευκίππη νεκρά. εἰσίν, ὦ	Κλειτοφῶν,	καὶ Τύχης δωρεαί. ἤδη τις
[5, 15]	ἀνέμων αἱ μεταβολαί. πίστευσόν μοι,	Κλειτοφῶν,	καίομαι· ὄφελον ἠδυνάμην δεῖξαι τὸ
[5, 26]	μόνη (ζησάτω, ἵνα μηκέτι λυπῆται	Κλειτοφῶν)	νῦν δὲ καὶ ὁ ἄγριος
[5, 26]	ἐμοῦ λέγειν· Ἐμοὶ χάρισαι τοῦτο,	Κλειτοφῶν,	τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ ἀμύητον
[5, 9]	τὸ ἐπίλοιπον τῆς ἡμέρας, οὐκέτι	ἔχων	ἐλπίδα σωτηρίας. ἤδη δὲ καμὼν
[5, 24]	ἐκ τῶν τῆς ὀθόνης θυσάνων	ἔχων.	καὶ ἡ Μελίτη ἀναιρεῖται λαθοῦσα·
[5, 19]	γενομένην· τοῦτο γὰρ ἡ τῶν	τριχῶν	αὐτῆς κουρὰ μόνον ἐνήλλαξεν. Εἶτα
[5, 23]	θυμοῦ γέμουσαν· ἑλκύσας δὲ τῶν	τριχῶν	ῥάσσει πρὸς τοὔδαφος καὶ προσπίπτων
[5, 9]	πρόσωπον φερομένην, καὶ τὰς χεῖρας	ἀνασχών,	ὃν ἠδυνάμην τρόπον, ἱκετηρίαν ἐδεόμην
[5, 26]	προπετῶς ἐθρασυνάμην, σύγγνωθι, φίλτατε· ἔρως	ἀτυχῶν	καὶ μαίνεται. ἀσχημονοῦσα οἶδα, ἀλλ´
[5, 26]	Τύχης δωρεαί. ἤδη τις θησαυρῷ	περιτυχὼν	τὸν τόπον τῆς εὑρέσεως ἐτίμησε,
[5, 19]	σοι ταῦτα γράφω παρθένος. ~Τούτοις	ἐντυχὼν	πάντα ἐγινόμην ὁμοῦ· ἀνεφλεγόμην, ὠχρίων,
[5, 21]	ἐστιν Ἀφροδίτη. καὶ ἅμα λέγων	ἀπέψων	αὐτῆς τὰ δάκρυα καὶ ὅρκοις