Livre, Chapitre
[5, 16]	τόπος τοῖς ἐρῶσι θάλαμος· οὐδὲν	γὰρ	ἄβατον τῷ θεῷ. ἐν θαλάσσῃ
[5, 22]	πάνυ κακοήθως ἡ Λευκίππη· τοῦτο	γὰρ	ἀκήκοα παρὰ τῶν κατὰ τὴν
[5, 25]	τὴν λοιδορίαν κεκέρδακα. αἱ μὲν	γὰρ	ἄλλαι γυναῖκες μισθὸν τῆς αἰσχύνης
[5, 10]	ἐδεήθη τὸ παρὸν ἐπισχεῖν· Τάχα	γὰρ	ἂν αὐτοὺς ἐξευρήσομεν· καὶ οὐ
[5, 25]	ἄνδρα ἀπώλεσα διὰ σέ, οὔτε	γὰρ	ἂν ἔχοιμί σε τοῦ λοιποῦ
[5, 11]	δὲ τοῦτον ἔχειν δεσπότην, οὐ	γὰρ	ἄνδρα ἐρῶ, καὶ δίδωσιν ἑαυτὴν
[5, 26]	μέλει περὶ σοῦ. λυθήσῃ μὲν	γὰρ	ἄρτι τῶν δεσμῶν, κἂν Θερσάνδρῳ
[5, 20]	καὶ ἱλάσασθαι τὴν κόρην. κἀγὼ	γὰρ	αὐτῇ διωμοσάμην, ὡς ἄκων αὐτὴν
[5, 24]	ἡ τῆς Λευκίππης ἐπιστολή· ἔτυχον	γὰρ	αὐτὴν εἴσω τοῦ χιτωνίσκου προσδεδεμένην
[5, 22]	δύναται τοῦ Λευκίππης ὀνόματος· τοῦτο	γὰρ	αὐτὴν καλεῖ. ἐγὼ δέ, φίλη,
[5, 19]	Ἀλλ´ οὐ δύναμαι, ἔφην· ἐπέρχεται	γὰρ	διὰ πασῶν τῶν τοῦ σώματος
[5, 16]	γάμῳ τὴν μητέρα. ἐμοὶ μὲν	γὰρ	δοκεῖ τὰ παρόντα γάμων εἶναι
[5, 21]	εἶχον δὲ ὅστις γένωμαι· καὶ	γὰρ	ἐδόκει μοι δίκαια ἐγκαλεῖν. λέγω
[5, 26]	ἀλλὰ δέομαι, Κλειτοφῶν δέσποτα (δεσπότης	γὰρ	εἶ ψυχῆς τῆς ἐμῆς) ἀπόδος
[5, 14]	ἀφανέσι ποιοῦσι νεκροῖς· κενοτάφιον μὲν	γὰρ	εἶδον, κενογάμιον δὲ οὔ. ταῦτα
[5, 2]	ἄλλος ἀνέτελλεν ἥλιος κατακερματίζων· τότε	γὰρ	εἶδον πόλιν ἐρίζουσαν περὶ κάλλους
[5, 3]	κειμένην, ἥτις ὑπῃνίττετο προσόμοιον· Φιλομήλας	γὰρ	εἶχε φθορὰν καὶ τὴν βίαν
[5, 26]	τὴν Λευκίππην παρέσεσθαι προσδόκα· διανυκτερεύσειν	γὰρ	ἔλεγεν εἰς τὸν ἀγρὸν βοτανῶν
[5, 11]	δὲ οὐκ ἐθέλει λαβεῖν. γυναῖκα	γὰρ	ἐξέμηνεν ἐπ´ αὐτῷ πάνυ καλήν,
[5, 14]	τὴν ἑστίασιν τῆς Μελίτης· ὡς	γὰρ	ἐπευφήμουν τοῖς γάμοις οἱ παρόντες,
[5, 5]	φύσει Πρόκνης ἡ φιλοστοργία· πέμπει	γὰρ	ἐπὶ τὴν ἀδελφὴν τὸν ἄνδρα
[5, 12]	ἂν εἰς Ἔφεσον ἀφικώμεθα. φθάνω	γὰρ	ἐπομοσάμενος ἐνταῦθα μὴ συνελθεῖν, ἔνθα
[5, 5]	νικῶσι καὶ τὴν γαστέρα. μόνον	γὰρ	ἐρῶσαι γυναῖκες ἀνιᾶσαι τὸν τὴν
[5, 22]	ἐμὲ παρευδοκιμεῖ τις νεκρά· οὔτε	γὰρ	ἐσθίων οὔτε κοιμώμενος ἐπιλαθέσθαι δύναται
[5, 9]	τῆς Λευκίππης ἅπαντα. ~Εὐθὺς μὲν	γάρ,	ἔφη, ῥαγείσης τῆς νεὼς ἐπὶ
[5, 20]	ὡς ἄκων αὐτὴν ἔγημας. Εἶπας	γάρ,	ἔφην, ὅτι καὶ ἔγημα; ἀπολώλεκάς
[5, 27]	ἥδιον μᾶλλον τοῦ πολυπράγμονος· αὐτοφυῆ	γὰρ	ἔχει τὴν ἡδονήν.
[5, 20]	ἀπολώλεκάς με. Τῆς εὐηθείας· ὅλη	γὰρ	ἡ πόλις οὐκ οἶδε τὸν
[5, 19]	γνωρίσειεν, ἔφηβον οὕτω γενομένην· τοῦτο	γὰρ	ἡ τῶν τριχῶν αὐτῆς κουρὰ
[5, 22]	ῥᾴων ἐγεγόνει μόνον ἐλπίσασα. τὰ	γὰρ	ἡδέα, κἂν μήπω παρῇ, τέρπει
[5, 13]	πάντα δὲ ἔβλεπέ με. οὐδὲν	γὰρ	ἡδὺ τοῖς ἐρῶσι πλὴν τὸ
[5, 26]	ὡς Θετταλῆς κατὰ σοῦ. τί	γὰρ	ἠδυνάμην ἔτι ποιεῖν ἀποτυγχάνουσα ἢ
[5, 8]	τῆς ψυχῆς τὰ ἕλκη. μεστὸς	γὰρ	ἥλιος ἡδονῆς· καὶ τὸ λυπῆσαν
[5, 2]	τοῦτο μέγιστον ἐθεασάμην. ἑσπέρα μὲν	γὰρ	ἦν καὶ ὁ ἥλιος κατεδύετο
[5, 1]	καὶ ἀμφότερα νικῶντα· ἡ μὲν	γὰρ	ἠπείρου μείζων ἦν, ὁ δὲ
[5, 11]	ἐνταῦθα ἀναμενητέον. Οὐδέτερον, εἶπον· ποίῳ	γὰρ	ἴδοιμι προσώπῳ τὸν πατέρα, μάλιστα
[5, 16]	Ποσειδῶν καὶ Νηρεΐδων χορός· ἐνταῦθα	γὰρ	καὶ αὐτὸς Ἀμφιτρίτην γαμεῖ. λιγυρὸν
[5, 25]	ὦ καὶ λῃστῶν ἀγριώτερε· δάκρυα	γὰρ	καὶ λῃστὴς αἰσχύνεται. οὐδέν σε
[5, 12]	φησίν, ὁ Σάτυρος λέγειν. κάλλος	γὰρ	καὶ πλοῦτος καὶ ἔρως εἰ
[5, 26]	ὅρκους τοὺς ἐκεῖ. εἰ μὲν	γὰρ	καὶ συνοικεῖν ἤθελες, ὥσπερ ὤμοσας,
[5, 12]	ἔργον〉 οὐδ´ ἀναβολῆς· τὸ μὲν	γὰρ	κάλλος ἡδονήν, ὁ δὲ πλοῦτος
[5, 1]	σχιζόμενον ταύτῃ τὸ κάλλος. ὅσος	γὰρ	κιόνων ὄρχατος εἰς τὴν εὐθυωρίαν,
[5, 7]	καὶ θαλάττῃ διαιρούμενον· τὸ μὲν	γὰρ	λείψανον ἔχω σου τοῦ σώματος,
[5, 26]	κατ´ ἐμοῦ νεκρούς· οὐκ ἤρκει	γὰρ	Λευκίππη μόνη (ζησάτω, ἵνα μηκέτι
[5, 18]	ἀναγνῶναί με, κατεπλάγην εὐθύς· ἐγνώρισα	γὰρ	Λευκίππης τὰ γράμματα. ἐγέγραπτο δὲ
[5, 10]	ἂν μὴ μάθοιεν συναποδεδημηκότα. ἤλπιζον	γὰρ	λήσειν, εἰ τὰ ἀπὸ τούτων
[5, 19]	τὰς βασάνους βλέπων αὐτῆς· ὁ	γὰρ	λογισμός, πέμπων τῆς ψυχῆς τὰ
[5, 8]	τοῦ πένθους ἤρχετο μαραίνεσθαι. χρόνος	γὰρ	λύπης φάρμακον καὶ πεπαίνει τῆς
[5, 20]	ἀλλὰ τί γράφω, λέγε· σφόδρα	γάρ	με ἐξέπληξε τὸ συμβάν, ὥστε
[5, 17]	ἂν ἀποτίσω τὰς δισχιλίας· τοσούτου	γάρ	με ὁ Σωσθένης ἀπὸ τῶν
[5, 24]	ἡ Μελίτη ἀναιρεῖται λαθοῦσα· ἐδεδίει	γὰρ	μή τινα τῶν πρός με
[5, 21]	οἶδα, ἔφην, τί πέπονθα· νόσος	γάρ	μοι ἐξαίφνης ἐνέπεσεν. οἶσθα δὲ
[5, 26]	τῆς σελήνης αὐτὰς ἀναλάβοι. οὕτω	γάρ	μου κατεγέλα· ᾔτησα γὰρ φάρμακον
[5, 22]	ἐπὶ τοῦτον τὸν ὑπερήφανον· σώσεις	γάρ	μου τὴν ψυχὴν διαρρεύσασαν ἤδη.
[5, 27]	τῶν εἰς παρασκευὴν Ἀφροδισίων. αὐτουργὸς	γὰρ	ὁ Ἔρως καὶ αὐτοσχέδιος σοφιστὴς
[5, 27]	σαυτὸν ἀπόδος. ~Ταῦτα φιλοσοφήσασα (διδάσκει	γὰρ	ὁ Ἔρως καὶ λόγους) ἔλυε
[5, 7]	ἐφοβήθη καὶ πρύμναν ἐκρούετο· καὶ	γὰρ	οἱ πειραταὶ τοῦ φεύγειν ἀποτραπόμενοι
[5, 22]	διέτριψα, δεομένη, λιπαροῦσα, ὑπισχνουμένη, τί	γὰρ	οὐ λέγουσα, τί δὲ οὐ
[5, 10]	Τύχη τὰ πράγματα ἔθηκε· καὶ	γὰρ	οὐδὲν ἂν τούτων ἐγεγόνει, εἰ
[5, 4]	εἰς Φάρον ὁδὸν ἐπισχεῖν. ὁρᾷς	γὰρ	οὐκ ἀγαθὰ δύο σύμβολα, τό
[5, 22]	τοὺς ἀγρούς, ἀπιοῦσα ᾤχετο· ἀρνουμένη	γὰρ	οὐκ ᾤετο πίστιν ἕξειν· ὅθεν
[5, 13]	γραφαῖς ἐσθίουσιν. ἡ δέ, Ποῖον	γὰρ	ὄψον, ἔφη, μοι πολυτελὲς ἢ
[5, 26]	ἢ δύναμαι τυχεῖν. κατ´ ἐμοῦ	γὰρ	πάντα καινά· ἀναβιοῦσι καὶ νεκροί.
[5, 3]	δεῖξον οἰωνόν. μεταστραφεὶς οὖν (ἔτυχον	γὰρ	παρεστὼς ἐργαστηρίῳ ζωγράφου) γραφὴν ὁρῶ
[5, 5]	τέχνη σιωπῶσαν εὕρηκε φωνήν. ὑφαίνει	γὰρ	πέπλον ἄγγελον καὶ τὸ δρᾶμα
[5, 5]	Λευκίππη λέγει πρός με (φιλόμυθον	γάρ	πως τὸν τῶν γυναικῶν γένος)
[5, 18]	Κλειτοφῶντι τῷ δεσπότῃ μου. Τοῦτο	γάρ	σε δεῖ καλεῖν, ἐπεὶ καὶ
[5, 17]	Μελίτη ἔφη· Θάρρει, γύναι· τούτων	γάρ	σε λύσομεν εἴς τε τὴν
[5, 26]	σου μὴ ἠράσθην ἐγώ, εἰ	γάρ	σε μὴ ἐνταῦθα ἤγαγον, ἦν
[5, 22]	δὲ μέχρι τῶν ὀμμάτων. ὄμνυμι	γάρ	σοι τὴν Ἀφροδίτην αὐτήν, ὡς
[5, 16]	γύναι, μέχρι λαβώμεθα γῆς· ὄμνυμι	γάρ	σοι τὴν θάλασσαν αὐτὴν καὶ
[5, 17]	τοῦτον περιέθηκε τὸν σίδηρον· κέκραγε	γάρ	σου καὶ ἐν κακοῖς ἡ
[5, 26]	οὗτός σοι Λευκίππην ἀποδέδωκεν· εἰ	γάρ	σου μὴ ἠράσθην ἐγώ, εἰ
[5, 23]	ἐνόμιζε τεθνηκέναι κατὰ θάλασσαν. τῶν	γὰρ	συνόντων αὐτῷ τινες οἰκετῶν, ὡς
[5, 23]	Θέρσανδρος κατὰ πόδας εἰστρέχει· πάντα	γὰρ	τὰ περὶ ἐμοῦ πυθόμενος κατὰ
[5, 11]	ἑαυτῆς τὴν οὐσίαν. δι´ αὐτὸν	γὰρ	τέσσαρας μῆνας ἐνθάδε διέτριψεν, ἀκολουθῆσαι
[5, 21]	ἅμα καὶ λύπης γεγεμισμένος. ᾔδειν	γὰρ	τὴν Μελίτην οὐκ ἀνήσουσάν με
[5, 1]	ἐς τὰς Σελήνης πύλας· οὗτοι	γὰρ	τῆς πόλεως οἱ πυλωροί. ἐν
[5, 17]	ἠκούσαμεν, ἐγὼ μὲν συνεχύθην· καὶ	γάρ	τι ἐδόκει Λευκίππης ἔχειν· ἡ
[5, 18]	τὴν Μελίτην ὅτι πέμψομεν· ἐγγὺς	γὰρ	τὸ Βυζάντιον. ἐὰν δὲ ἀποτίσῃς,
[5, 25]	Οἴμοι δειλαία τῶν κακῶν· καὶ	γὰρ	τὸν ἄνδρα ἀπώλεσα διὰ σέ,
[5, 26]	βοτάνας ζητεῖν καὶ φάρμακα; αὕτη	γὰρ	τῶν ἐν ἔρωτι δυστυχούντων ἡ
[5, 22]	ἔοικα δὲ εἰκόνος ἐρᾶν· μέχρι	γὰρ	τῶν ὀμμάτων ἔχω τὸν ἐρώμενον.
[5, 6]	οὐδὲν ἢ μίαν ἡμέραν. τῇ	γὰρ	ὑστεραίᾳ παρῆν ἕωθεν ὁ Χαιρέας·
[5, 26]	οὕτω γάρ μου κατεγέλα· ᾔτησα	γὰρ	φάρμακον παρ´ αὐτῆς ὡς Θετταλῆς
[5, 5]	ἀλλὰ πλέον ἤνυσεν οὐδέν· ἡ	γὰρ	Φιλομήλας τέχνη σιωπῶσαν εὕρηκε φωνήν.
[5, 3]	ἄλλο τῆς Τύχης γυμνάσιον. ~Ὁ	γὰρ	Χαιρέας πρὸ πολλοῦ τῆς Λευκίππης
[5, 13]	ἐρῶσι πλὴν τὸ ἐρώμενον· τὴν	γὰρ	ψυχὴν πᾶσαν ὁ ἔρως καταλαβὼν
[5, 14]	εἰς Ἔφεσον ἡμῶν ἄφιξις· ἐνταῦθα	γάρ,	ὡς ἔφην, Λευκίππῃ παραχωρήσεις. δεῖπνον
[5, 10]	τοῦ τῆς Λευκίππης πατρὸς γράμματα,	ἅπερ	ἔτυχε μετὰ μίαν ἡμέραν τῆς
[5, 9]	δίκην μηχανῆς ἀπεκρούετο καί με	ὥσπερ	ἀπὸ σφενδόνης ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν δὲ
[5, 19]	ὁ Σωσθένης αὐτῇ παρετρίψατο, ἔκλαον	ὥσπερ	αὐτὰς τὰς βασάνους βλέπων αὐτῆς·
[5, 16]	δὲ καὶ τὴν ὀθόνην κεκυρτωμένην	ὥσπερ	ἐγκύμονα γαστέρα· δεξιόν μοι καὶ
[5, 23]	κατακόπτει με πληγαῖς. ἐγὼ δὲ	ὥσπερ	ἐν μυστηρίῳ μηδὲν ᾔδειν〉 μήθ´
[5, 19]	οἷς μοι τὸν γάμον ὠνείδιζεν,	ὥσπερ	ἐπ´ αὐτοφώρῳ μοιχὸς κατειλημμένος. οὕτως
[5, 27]	τὸ πραττόμενον ἦν, ἀλλὰ φάρμακον	ὥσπερ	ψυχῆς νοσούσης. περιβαλλούσης οὖν ἠνειχόμην
[5, 26]	μὲν γὰρ καὶ συνοικεῖν ἤθελες,	ὥσπερ	ὤμοσας, οὐκ ἂν ἐφρόντισα μυρίων
[5, 18]	δὲ δισχιλίας, ἃς ὁ Σωσθένης	ὑπὲρ	ἐμοῦ κατεβάλετο, πίστευσον ἡμῖν καὶ
[5, 16]	εἶναι σύμβολα· ζυγὸς μὲν οὗτος	ὑπὲρ	κεφαλῆς κρεμάμενος, δεσμοὶ δὲ περὶ
[5, 10]	εἴγε αὐτοῖς ἐξέσται φανερῶς ἔχειν	ὑπὲρ	οὗ πεφεύγασιν. ἐπολυπραγμόνει δὲ παντὶ
[5, 18]	νόμιζε μισθόν μοι δεδωκέναι τῶν	ὑπὲρ	σοῦ πόνων. ἔρρωσο, καὶ ὄναιο
[5, 5]	γυναῖκας τρέχει, ἃς δέχεται ὁ	ἀήρ.	καὶ ὁ Τηρεὺς αὐταῖς συναναβαίνει
[5, 5]	καὶ πάντες ὄρνιθες. ἔποψ ὁ	ἀνήρ·	αἱ δύο γυναῖκες, Φιλομήλα χελιδών,
[5, 5]	δὲ ἀπῄει μὲν ἔτι Πρόκνης	ἀνήρ,	ἀναστρέφει δὲ Φιλομήλας ἐραστής, καὶ
[5, 18]	καλεῖν, ἐπεὶ καὶ τῆς δεσποίνης	ἀνὴρ	εἶ τῆς ἐμῆς. ὅσα μὲν
[5, 5]	καὶ τίς ὁ ἀναιδὴς ἐκεῖνος	ἀνήρ;	κἀγὼ καταλέγειν ἄρχομαι· Ἀηδὼν καὶ
[5, 11]	τέθνηκε δὲ αὐτῆς προσφάτως ὁ	ἀνὴρ	κατὰ θάλασ σαν· βούλεται δὲ
[5, 25]	τούτων πλέον. οἶδα ὅτι ὁ	ἀνήρ	με μισεῖ καὶ μοιχείαν κατέγνωκεν
[5, 23]	Θέρσανδρος οὗτος ὁ τῆς Μελίτης	ἀνήρ,	ὃν ἐνόμιζε τεθνηκέναι κατὰ θάλασσαν.
[5, 5]	πόλις αὐταῖς Ἀθῆναι. Τηρεὺς ὁ	ἀνήρ·	Πρόκνη Τηρέως γυνή. βαρβάροις δέ,
[5, 16]	ἐστιν Ἔρωτι καὶ Ἀφροδισίοις μυστηρίοις;	θυγάτηρ	Ἀφροδίτη θαλάσσης. χαρισώμεθα τῇ γαμηλίῳ
[5, 5]	καὶ ἐγνώρισεν ὢν τοῦ δείπνου	πατήρ·	γνωρίσας μαίνεται καὶ σπᾶται τὸ
[5, 10]	οὔπω δὲ οὐδὲ ὁ σὸς	πατὴρ	ἐκ τῆς Παλαιστίνης ἔτυχεν ἥκων,
[5, 16]	οἰωνισμάτων· ἔσῃ μοι ταχὺ καὶ	πατήρ.	ἰδὼν οὖν αὐτὴν σφόδρα ἐγκειμένην,
[5, 5]	ἦν ὁ παῖς Τηρέως, οὗ	μήτηρ	μὲν ἦν πρὸ τῆς ὀργῆς
[5, 5]	καὶ μιμεῖται τὴν γλῶτταν ἡ	χείρ,	καὶ Πρόκνης τοῖς ὀφθαλμοῖς τὰ
[5, 26]	καὶ τὸ ταύτης ἐμόν ἐστι	πῦρ.	ἄκουσον δὲ ὡς καὶ τἆλλα
[5, 15]	τοῖς ἄλλοις τοῦτο μόνον τὸ	πῦρ	ἰδίαν ὕλην ἔχει καὶ ἐν
[5, 25]	μηνίματα; οὐκ ᾐδέσθης αὐτοῦ τὸ	πῦρ;	οὐκ ἐτίμησας αὐτοῦ τὰ μυστήρια;
[5, 15]	καίομαι· ὄφελον ἠδυνάμην δεῖξαι τὸ	πῦρ·	ὄφελον εἶχον τὴν αὐτὴν φύσιν
[5, 16]	ὅλως, ἀλλ´ αὐτοῦ περὶ τὸ	ὕδωρ	ἔχειν τὴν πλάνην, καὶ ἐπιστήσεται
[5, 21]	πολὺν κωλύεις πίνειν. τοσοῦτον χρόνον	ὕδωρ	ἔχουσα διψῶ, ἐν αὐτῇ καθεύδουσα
[5, 6]	αὐτῶν τῶν νεφῶν. ὑπέρρει δὲ	ὕδωρ	κάτωθεν αὐτοῦ τοῦ ποιήματος· τὸ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/06/2006