Livre, Chapitre
[5, 26]	λυπῆται Κλειτοφῶν) νῦν δὲ καὶ	ὁ	ἄγριος Θέρσανδρος ἡμῖν πάρεστι. τετύπτησαι
[5, 5]	τὰς γυναῖκας τρέχει, ἃς δέχεται	ὁ	ἀήρ. καὶ ὁ Τηρεὺς αὐταῖς
[5, 5]	τίνες αἱ γυναῖκες; καὶ τίς	ὁ	ἀναιδὴς ἐκεῖνος ἀνήρ; κἀγὼ καταλέγειν
[5, 15]	γίνεται δὴ κατ´ οὐρὰν ἡμῶν	ὁ	ἄνεμος· ἑσπέρα τε ἦν, καὶ
[5, 5]	ἄνθρωποι καὶ πάντες ὄρνιθες. ἔποψ	ὁ	ἀνήρ· αἱ δύο γυναῖκες, Φιλομήλα
[5, 11]	νέα. τέθνηκε δὲ αὐτῆς προσφάτως	ὁ	ἀνὴρ κατὰ θάλασ σαν· βούλεται
[5, 25]	δεδύνησαι τούτων πλέον. οἶδα ὅτι	ὁ	ἀνήρ με μισεῖ καὶ μοιχείαν
[5, 5]	ἀηδών. πόλις αὐταῖς Ἀθῆναι. Τηρεὺς	ὁ	ἀνήρ· Πρόκνη Τηρέως γυνή. βαρβάροις
[5, 23]	μυστηρίῳ μηδὲν ᾔδειν〉 μήθ´ ὅστις	ὁ	ἄνθρωπος ἦν μήθ´ οὗ χάριν
[5, 19]	αὐτὰς τὰς βασάνους βλέπων αὐτῆς·	ὁ	γὰρ λογισμός, πέμπων τῆς ψυχῆς
[5, 3]	καὶ ἄλλο τῆς Τύχης γυμνάσιον.	~Ὁ	γὰρ Χαιρέας πρὸ πολλοῦ τῆς
[5, 5]	ἀδελφὴν τὸν ἄνδρα τὸν Τηρέα.	ὁ	δὲ ἀπῄει μὲν ἔτι Πρόκνης
[5, 12]	ἡδονήν, ὁ δὲ πλοῦτος τρυφήν,	ὁ	δὲ ἔρως αἰδῶ προξενεῖ. μισεῖ
[5, 23]	καὶ τί με οὕτως ᾐκίσω;	ὁ	δὲ ἔτι μᾶλλον ὀργισθείς, ὅτι
[5, 6]	σκάφους ἤλθομεν εἰς τὴν Φάρον.	ὁ	δὲ Μενέλαος ἔμεινεν αὐτοῦ, φήσας
[5, 11]	Ἀφροδίτη μέγα τούτῳ παρέσχεν ἀγαθόν,	ὁ	δὲ οὐκ ἐθέλει λαβεῖν. γυναῖκα
[5, 11]	μῆνας ἐνθάδε διέτριψεν, ἀκολουθῆσαι δεομένη.	ὁ	δὲ οὐκ οἶδα τί παθὼν
[5, 17]	οὖν εὐθὺς τῶν δεσμῶν ἠλευθεροῦτο,	ὁ	δὲ παρῆν τεταραγμένος. λέγει οὖν
[5, 1]	μὲν γὰρ ἠπείρου μείζων ἦν,	ὁ	δὲ πλείων ἔθνους. καὶ εἰ
[5, 12]	τὸ μὲν γὰρ κάλλος ἡδονήν,	ὁ	δὲ πλοῦτος τρυφήν, ὁ δὲ
[5, 22]	οὐ ποιοῦσα τῶν ἀρέσαι δυναμένων;	ὁ	δὲ σίδηρός τις ἢ ξύλον
[5, 23]	καὶ περιβάλλειν ἐπεχείρει τὸν ἄνδρα.	ὁ	δὲ τὴν μὲν ὡς εἶχεν
[5, 17]	δὲ ἐλευθέραν. ὄνομα δὲ αὐτὴν	ὁ	ἔμπορος ἐκάλει Λάκαιναν. ἡ δὲ
[5, 10]	τῷ πλοίῳ Σιδωνίων (Ξενοδάμας δὲ	ὁ	ἔμπορος ἦν καὶ Θεόφιλος ὁ
[5, 25]	δικαιοτάτην ἀράν· οὕτως σε ἀμύναιτο	ὁ	Ἔρως εἰς τὰ σά. ταῦτα
[5, 24]	τὸν ἄνδρα, ὠργίζετο τοῖς γράμμασιν,	ὁ	ἔρως ἐμάραινε τὴν ὀργήν, ἐξῆπτε
[5, 27]	οὐκ ἀντέλεγον· καὶ ἐγένετο ὅσα	ὁ	Ἔρως ἤθελεν, οὔτε στρωμνῆς ἡμῶν
[5, 24]	ἡ ζηλοτυπία, καὶ τέλος ἐκράτησεν	ὁ	ἔρως. ~Ἦν δὲ πρὸς ἑσπέραν,
[5, 27]	εἰς παρασκευὴν Ἀφροδισίων. αὐτουργὸς γὰρ	ὁ	Ἔρως καὶ αὐτοσχέδιος σοφιστὴς καὶ
[5, 27]	ἀπόδος. ~Ταῦτα φιλοσοφήσασα (διδάσκει γὰρ	ὁ	Ἔρως καὶ λόγους) ἔλυε τὰ
[5, 13]	ἐρώμενον· τὴν γὰρ ψυχὴν πᾶσαν	ὁ	ἔρως καταλαβὼν οὐδὲ αὐτῇ χώραν
[5, 20]	εἶπεν· ἀλλὰ καὶ αὐτός σοι	ὁ	Ἔρως ὑπαγορεύσει. μόνον διὰ ταχέων.
[5, 3]	τὴν τοῦ πέπλου γραφὴν ὕφηνεν	ὁ	ζωγράφος. τὸ δὲ λοιπὸν τῆς
[5, 2]	ἑσπέρα μὲν γὰρ ἦν καὶ	ὁ	ἥλιος κατεδύετο καὶ νὺξ ἦν
[5, 16]	δέσποτα, τὰ μαντεύματα· ὑπὸ ζυγὸν	ὁ	θάλαμος, καὶ κάλω δεδεμένοι. ἀλλὰ
[5, 2]	μεμισθωμένος. οὐκ ἐῴκει δὲ ἄρα	ὁ	θεὸς ἐπινεύειν ταῖς ἡμετέραις εὐχαῖς,
[5, 12]	ἔρως αἰδῶ προξενεῖ. μισεῖ δὲ	ὁ	θεὸς τοὺς ἀλαζόνας. φέρε πείσθητι
[5, 23]	οὖν ὁ οἰκέτης εἶπε καὶ	ὁ	Θέρσανδρος κατὰ πόδας εἰστρέχει· πάντα
[5, 23]	ζῇ καὶ πάρεστιν. ἦν δὲ	ὁ	Θέρσανδρος οὗτος ὁ τῆς Μελίτης
[5, 26]	ἐν ἔρωτι δυστυχούντων ἡ καταφυγή.	ὁ	Θέρσανδρος, ὡς καὶ περὶ τούτου
[5, 11]	νεκράν; Οὐ θρήνων νῦν καιρός,	ὁ	Κλεινίας εἶπεν, ἀλλὰ σκεψώμεθα πότερον
[5, 11]	σοὶ φλεγομένην. ἀκουσάτω δὴ καὶ	ὁ	Κλεινίας. ἡ Ἀφροδίτη μέγα τούτῳ
[5, 14]	ἡμῖν ὅ τε Μενέλαος καὶ	ὁ	Κλεινίας· καὶ ὠμνύομεν, ἐγὼ μὲν
[5, 12]	νομίζων αὐτῷ Λευκίππην ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ	ὁ	Κλεινίας, Οὐκ ἀπὸ τρόπου δοκεῖ
[5, 4]	τὸν Χαιρέαν ἐκείνην τὴν ἡμέραν.	ὁ	μὲν οὖν σφόδρα ἀνιώμενος ἀπηλλάττετο,
[5, 8]	καταγωγὴν ἀνήλθομεν τὴν ἐμήν. καὶ	ὁ	μὲν τὰ αὑτοῦ μοι διηγεῖτο,
[5, 25]	ἐμοῦ γοήτων, ἀνδρὸς καὶ γυναικός.	ὁ	μὲν τοσοῦτόν μου χρόνον κατεγέλα,
[5, 23]	καίτοι δυνάμενος. ἐπεὶ δὲ ἔκαμεν	ὁ	μὲν τύπτων, ἐγὼ δὲ φιλοσοφῶν,
[5, 4]	γραφὴν μέλλοντος πτώματος. ~Λέγει οὖν	ὁ	Μενέλαος· Ἐμοὶ δοκεῖ τὴν εἰς
[5, 2]	τὴν καταγωγὴν ἤλθομεν, ἣν ἔτυχεν	ὁ	Μενέλαος ἡμῖν μεμισθωμένος. οὐκ ἐῴκει
[5, 15]	τὸ πνεῦμα ἐκάλει ἡμᾶς. καὶ	ὁ	Μενέλαος μέχρι τοῦ λιμένος ἐλθὼν
[5, 11]	ἥκειν αὐτόν. ἐν τούτῳ δὴ	ὁ	Μενέλαος ὑπεισέρχεται καὶ ὁ Σάτυρος
[5, 23]	ἐμὲ δὲ ἰδὼν καὶ εἰπών·	Ὁ	μοιχὸς οὗτος, ἐμπηδᾷ καὶ ῥαπίζει
[5, 5]	γένος) Τί βούλεται τῆς εἰκόνος	ὁ	μῦθος; καὶ τίνες αἱ ὄρνιθες
[5, 23]	τοῦτο ἀπαγγείλαντες ἔτυχον. ἅμα οὖν	ὁ	οἰκέτης εἶπε καὶ ὁ Θέρσανδρος
[5, 3]	ἀλλ´ εἰ τῷ ὄντι σὸς	ὁ	ὄρνις οὗτος, ἄλλον ἡμῖν σαφέστερον
[5, 5]	ἀτυχέστερον. τὸ δὲ δεῖπνον ἦν	ὁ	παῖς Τηρέως, οὗ μήτηρ μὲν
[5, 3]	γραφῇ τὸ διήγημα τοῦ δράματος,	ὁ	πέπλος, ὁ Τηρεύς, ἡ τράπεζα.
[5, 19]	τἀγαθά; Μὴ σύ γε, εἶπεν	ὁ	Σάτυρος· ἀλλ´ ἐνεὸς κάτασχε, μὴ
[5, 11]	παρ´ ἡμῶν τὰ πεπραγμένα. καὶ	ὁ	Σάτυρος, Ἀλλ´ ἔστι σοι, ἔφη,
[5, 20]	ἔχω. Οὔκ εἰμί σου σοφώτερος,	ὁ	Σάτυρος εἶπεν· ἀλλὰ καὶ αὐτός
[5, 20]	καιρὸν φράσει· τὸ δὲ νῦν,	ὁ	Σάτυρος ἔφη, ἀντιγράψαι σε δεῖ
[5, 12]	ἀπὸ τρόπου δοκεῖ μοι, φησίν,	ὁ	Σάτυρος λέγειν. κάλλος γὰρ καὶ
[5, 11]	δὴ ὁ Μενέλαος ὑπεισέρχεται καὶ	ὁ	Σάτυρος μετ´ αὐτοῦ, καὶ τόν
[5, 18]	δέ μοι μεταξὺ σημαίνει νεύσας	ὁ	Σάτυρος προανίστασθαι, καὶ ἦν τὸ
[5, 12]	ἔνθα Λευκίππην ἀπολώλεκα. ταῦτα ἀκούσας	ὁ	Σάτυρος προστρέχει πρὸς τὴν Μελίτην
[5, 17]	κακοῖς ἡ μορφὴ τὴν εὐγένειαν.	Ὁ	σός, εἶπεν, οἰκέτης, ὅτι αὐτῷ
[5, 10]	ἐμοῦ κατεσχηκότα. οὔπω δὲ οὐδὲ	ὁ	σὸς πατὴρ ἐκ τῆς Παλαιστίνης
[5, 7]	δὲ ἦσαν πειρατικοί. ἰδὼν δὲ	ὁ	στρατηγὸς δύο ναῦς ἤδη γενομένας
[5, 7]	τῇ πόλει· τούτων ἑνὶ ἐπιβὰς	ὁ	στρατηγὸς ἐδίωκεν ἅμα τῇ παρούσῃ
[5, 7]	τῆς κόρης τὸ σῶμα. καὶ	ὁ	στρατηγὸς πείθεται καὶ ἵστησι τὴν
[5, 7]	βοῆς οἷα ἐπὶ λῃσταῖς γενομένης,	ὁ	στρατηγὸς τῆς νήσου παρῆν· ἦν
[5, 17]	τὰς δισχιλίας· τοσούτου γάρ με	ὁ	Σωσθένης ἀπὸ τῶν λῃστῶν ἐωνήσατο.
[5, 19]	εἰς τὰς βασάνους ἐγενόμην, ἃς	ὁ	Σωσθένης αὐτῇ παρετρίψατο, ἔκλαον ὥσπερ
[5, 18]	ἐπηγγείλατο· τὰς δὲ δισχιλίας, ἃς	ὁ	Σωσθένης ὑπὲρ ἐμοῦ κατεβάλετο, πίστευσον
[5, 10]	ἡμετέρας ἀποδημίας κεκομισμένα, δι´ ὧν	ὁ	Σώστρατος ἐγγυᾷ σοὶ τὴν θυγατέρα.
[5, 21]	τοιαύτην ἔχω τὴν εὐνήν, οἵαν	ὁ	Τάνταλος τὴν τροφήν. ταῦτα ἔλεγε
[5, 5]	ἃς δέχεται ὁ ἀήρ. καὶ	ὁ	Τηρεὺς αὐταῖς συναναβαίνει καὶ ὄρνις
[5, 5]	τῇ τοῦ ποιεῖν ἡδονῇ. ἐδείπνησεν	ὁ	Τηρεὺς δεῖπνον Ἐρινύων· αἱ δὲ
[5, 3]	φοβοῦνται. ἀναπηδῶν ἐκ τῆς κλίνης	ὁ	Τηρεὺς ἐγέγραπτο, καὶ ἕλκων τὸ
[5, 3]	ἐν〉 ἀγκάλαις εἶχε τὴν Φιλομήλαν	ὁ	Τηρεύς, ἕλκων πρὸς ἑαυτὸν ὡς
[5, 3]	καὶ ὠργίζετο τῇ γραφῇ· Θρᾲξ	ὁ	Τηρεὺς ἐνύφαντο Φιλομήλᾳ παλαίων πάλην
[5, 3]	διήγημα τοῦ δράματος, ὁ πέπλος,	ὁ	Τηρεύς, ἡ τράπεζα. τὸν πέπλον
[5, 5]	τοῦ παιδίου παρέφερον, γελῶσαι φόβῳ.	ὁ	Τηρεὺς ὁρᾷ τὰ λείψανα τοῦ
[5, 5]	φεύγει μὲν ἀηδών, διώκει δὲ	ὁ	Τηρεύς. οὕτως ἐφύλαξε τὸ μῖσος
[5, 23]	ἦν δὲ ὁ Θέρσανδρος οὗτος	ὁ	τῆς Μελίτης ἀνήρ, ὃν ἐνόμιζε
[5, 10]	ὁ ἔμπορος ἦν καὶ Θεόφιλος	ὁ	τούτου πενθερός) μηδενὶ Τυρίων, εἰ
[5, 10]	τούτων τῶν ἡμερῶν ἔρχεται Διόφαντος	ὁ	Τύριος ἐξ Αἰγύπτου πεπλευκὼς καὶ
[5, 6]	δὲ τὴν τοῦ ὄρους ἀκρόπολιν	ὁ	τῶν νεῶν κυβερνήτης ἀνέτελλεν ἄλλος
[5, 6]	ἔχειν. πρῶτον μὲν οὖν ἡμᾶς	ὁ	Χαιρέας ἐπὶ τὸν πύργον ἄγει
[5, 6]	τῇ γὰρ ὑστεραίᾳ παρῆν ἕωθεν	ὁ	Χαιρέας· καὶ ἡμεῖς αἰδεσθέντες ἀντιλέγειν
[5, 7]	~Ἑσπέρας οὖν γενομένης ὑπεξέρχεται μὲν	ὁ	Χαιρέας, πρόφασιν ποιησάμενος τὴν γαστέρα.
[5, 14]	τῇ θεῷ. συμπαρῆσαν δὲ ἡμῖν	ὅ	τε Μενέλαος καὶ ὁ Κλεινίας·
[5, 18]	γῆν καὶ ἐμαστιγώθην, ἵνα σὺ	ὃ	γέγονας ἄλλῃ γυναικί, καὶ ἐγώ
[5, 18]	ὑπὲρ σοῦ πόνων. ἔρρωσο, καὶ	ὄναιο	τῶν καινῶν γάμων. ἐγὼ δὲ
[5, 20]	ἔρρωσό μοι, φιλτάτη, καὶ ἵλεως	γένοιο.	~Δίδωμι δὴ τῷ Σατύρῳ τὴν
[5, 2]	εὐχαῖς, ἀλλ´ ἔμενεν ἡμᾶς καὶ	ἄλλο	τῆς Τύχης γυμνάσιον. ~Ὁ γὰρ
[5, 22]	αὐτῷ συγκαθεύδουσα οὕτως ἀνέστην ὡς	ἀπὸ	εὐνούχου. ἔοικα δὲ εἰκόνος ἐρᾶν·
[5, 17]	πέπρακε, φάσκων ἐωνῆσθαι μὲν αὐτὴν	ἀπὸ	λῃστῶν, εἶναι δὲ ἐλευθέραν. ὄνομα
[5, 9]	μηχανῆς ἀπεκρούετο καί με ὥσπερ	ἀπὸ	σφενδόνης ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν δὲ ἐνηχόμην
[5, 10]	ἤλπιζον γὰρ λήσειν, εἰ τὰ	ἀπὸ	τούτων ἐν ἡσυχίᾳ γένοιτο, πέντε
[5, 12]	ἀναβιώσεσθαι. ~Καὶ ὁ Κλεινίας, Οὐκ	ἀπὸ	τρόπου δοκεῖ μοι, φησίν, ὁ
[5, 17]	τοσούτου γάρ με ὁ Σωσθένης	ἀπὸ	τῶν λῃστῶν ἐωνήσατο. ποριοῦμεν δέ,
[5, 23]	ἡ μὲν δὴ Μελίτη ἀνέθορεν	ὑπὸ	ἐκπλήξεως τοῦ παραλόγου καὶ περιβάλλειν
[5, 16]	γε, ὦ δέσποτα, τὰ μαντεύματα·	ὑπὸ	ζυγὸν ὁ θάλαμος, καὶ κάλω
[5, 16]	γάμον; γάμος ἐπὶ κύματος, γάμος	ὑπὸ	θαλάσσης φερόμενος; θάλαμον ἡμῖν θέλεις
[5, 26]	αὑτοῦ, ἐξανιστάμενος ἐμοὶ τῆς οἰκίας	ὑπὸ	ὀργῆς· δοκεῖ δ´ ἔμοιγε θεός
[5, 8]	εἶδον, Κλεινίας δὲ ἦν, ἀνακραγὼν	ὑπὸ	χαρᾶς ἀντιπεριβάλλω τε αὐτὸν καὶ
[5, 3]	Τύχης γυμνάσιον. ~Ὁ γὰρ Χαιρέας	πρὸ	πολλοῦ τῆς Λευκίππης ἐλάνθανεν ἐρῶν
[5, 5]	Τηρέως, οὗ μήτηρ μὲν ἦν	πρὸ	τῆς ὀργῆς ἡ Πρόκνη· τότε
[5, 10]	ποῖ κεχωρήκατε· καὶ ὡς ὀλίγον	πρὸ	τούτων τῶν ἡμερῶν ἔρχεται Διόφαντος
[5, 18]	δεδωκέναι τῶν ὑπὲρ σοῦ πόνων.	ἔρρωσο,	καὶ ὄναιο τῶν καινῶν γάμων.
[5, 20]	βραχεῖ σοι τὸ ἔργον ἀπολογήσομαι.	ἔρρωσό	μοι, φιλτάτη, καὶ ἵλεως γένοιο.
[5, 7]	αὐτῶν μεγάλῃ τῇ φωνῇ, Ἰδοὺ	τὸ	ἆθλον ὑμῶν, εἰπών, ἀποτέμνει αὐτῆς
[5, 5]	λαλεῖν καὶ κείρει τῆς φωνῆς	τὸ	ἄνθος. ἀλλὰ πλέον ἤνυσεν οὐδέν·
[5, 4]	πρᾶξιν ἡμῖν συντύχωσι, καὶ ἐξομοιοῦν	τὸ	ἀποβησόμενον τῷ τῆς ἱστορίας λόγῳ.
[5, 13]	ἐμπεφυτεῦσθαι ταῖς παρειαῖς. ἐμάρμαιρεν αὐτῆς	τὸ	βλέμμα μαρμαρυγὴν Ἀφροδίσιον· κόμη πολλὴ
[5, 26]	καὶ ὕστατα· ἐμοὶ δὲ ἡμέραι	τὸ	βραχὺ τοῦτο πολλαί. οὕτω μηκέτι
[5, 18]	Μελίτην ὅτι πέμψομεν· ἐγγὺς γὰρ	τὸ	Βυζάντιον. ἐὰν δὲ ἀποτίσῃς, νόμιζε
[5, 17]	εὐνὴν ἐδούλευον. ὄνομα Λάκαινα, Θετταλὴ	τὸ	γένος· καί σοι προσφέρω μου
[5, 11]	ἰδὼν αὐτὴν εἴποις ἄγαλμα, Ἐφεσίαν	τὸ	γένος, ὄνομα Μελίτην· πλοῦτος πολὺς
[5, 12]	Κλεινίᾳ τοῦτο δοκεῖ· μόνον ὅπως	τὸ	γύναιόν μοι μὴ παρέχῃ πράγματα,
[5, 27]	πάντα τόπον αὑτῷ τιθέμενος μυστήριον.	τὸ	δ´ ἀπερίεργον εἰς Ἀφροδίτην ἥδιον
[5, 5]	δεῖπνον ἐπινοοῦσι τῶν γάμων ἀτυχέστερον.	τὸ	δὲ δεῖπνον ἦν ὁ παῖς
[5, 6]	ὕδωρ κάτωθεν αὐτοῦ τοῦ ποιήματος·	τὸ	δὲ ἐπὶ θαλάσσης εἱστήκει κρεμάμενον.
[5, 14]	μὲν ἦν τῷ δείπνῳ γάμοι,	τὸ	δὲ ἔργον συνέκειτο ταμιεύεσθαι. καί
[5, 3]	πέπλου γραφὴν ὕφηνεν ὁ ζωγράφος.	τὸ	δὲ λοιπὸν τῆς εἰκόνος, αἱ
[5, 20]	Αὐτή σοι κατὰ καιρὸν φράσει·	τὸ	δὲ νῦν, ὁ Σάτυρος ἔφη,
[5, 10]	τὸ τῆς ἐπιστολῆς ἀπολέσας ἆθλον,	τὸ	δὲ ὅτι παρὰ μικρὸν οὕτως
[5, 9]	θάτερον, ᾧ ἐγὼ ἔτυχον κρεμάμενος.	τὸ	δὲ προσαραχθὲν βίᾳ πάλιν εἰς
[5, 25]	δυστυχὴς τὴν μὲν αἰσχύνην ἐκαρπωσάμην,	τὸ	δὲ τῆς ἡδονῆς οὐδαμοῦ. ἄπιστε
[5, 17]	εἰς τὴν πόλιν καὶ περὶ	τὸ	δεῖπνον ἦμεν. ~Ἑστιωμένῳ δέ μοι
[5, 3]	ἦν δὲ ὁλόκληρον τῇ γραφῇ	τὸ	διήγημα τοῦ δράματος, ὁ πέπλος,
[5, 5]	ὑφαίνει γὰρ πέπλον ἄγγελον καὶ	τὸ	δρᾶμα πλέκει ταῖς κρόκαις, καὶ
[5, 13]	ἐγκάθηται· ἕλκουσα δὲ τοῦ ἐρωμένου	τὸ	εἴδωλον ἀεί, ἐναπομάττεται τῷ τῆς
[5, 16]	περὶ τὴν ναῦν αὐτῆς εἰλεῖται	τὸ	εἴδωλον. λέγουσι δὲ τὰς ἐν
[5, 9]	σφενδόνης ἐξερρίπισε. τοὐντεῦθεν δὲ ἐνηχόμην	τὸ	ἐπίλοιπον τῆς ἡμέρας, οὐκέτι ἔχων
[5, 20]	θεούς, ὡς ἐν βραχεῖ σοι	τὸ	ἔργον ἀπολογήσομαι. ἔρρωσό μοι, φιλτάτη,
[5, 12]	μὴ παρέχῃ πράγματα, ἐπείγουσα πρὸς	τὸ	ἔργον, ἔστ´ ἂν εἰς Ἔφεσον
[5, 13]	γὰρ ἡδὺ τοῖς ἐρῶσι πλὴν	τὸ	ἐρώμενον· τὴν γὰρ ψυχὴν πᾶσαν
[5, 3]	ἐσπάρακτο τὰς κόμας ἡ γυνή,	τὸ	ζῶσμα ἐλέλυτο, τὸν χιτῶνα κατέρρηκτο,
[5, 1]	συνηντᾶτο εὐθὺς τῆς πόλεως ἀστράπτον	τὸ	κάλλος καί μου τοὺς ὀφθαλμοὺς
[5, 1]	ἀγυιὰς θεατὴς ἀκόρεστος ἤμην καὶ	τὸ	κάλλος ὅλον οὐκ ἐξήρκουν ἰδεῖν.
[5, 1]	ἄλλην πόλιν καὶ σχιζόμενον ταύτῃ	τὸ	κάλλος. ὅσος γὰρ κιόνων ὄρχατος
[5, 9]	ἔφη, ῥαγείσης τῆς νεὼς ἐπὶ	τὸ	κέρας ᾖξα, καὶ ἄκρου λαβόμενος
[5, 16]	μειλισσόμενος τοῖς φιλήμασιν ἔπειθον, καὶ	τὸ	λοιπὸν οὕτως ἐκαθεύδομεν. ~Πέντε δὲ
[5, 7]	ἀποτέμνει αὐτῆς τὴν κεφαλὴν καὶ	τὸ	λοιπὸν σῶμα ὠθεῖ κατὰ τῆς
[5, 8]	μεστὸς γὰρ ἥλιος ἡδονῆς· καὶ	τὸ	λυπῆσαν πρὸς ὀλίγον, κἂν ᾖ
[5, 12]	οὐχ ἕδρας ἔργον〉 οὐδ´ ἀναβολῆς·	τὸ	μὲν γὰρ κάλλος ἡδονήν, ὁ
[5, 7]	διπλοῦν, γῇ καὶ θαλάττῃ διαιρούμενον·	τὸ	μὲν γὰρ λείψανον ἔχω σου
[5, 13]	οὐκ ἀηδῶς ἰδεῖν τὴν γυναῖκα.	τὸ	μὲν οὖν δεῖπνον ἦν πολυτελές·
[5, 21]	ἀπολαβόντι γυναῖκα ἑτέραν κἂν ἰδεῖν.	τὸ	μὲν οὖν πρόσωπον ἐβιαζόμην μηδὲν
[5, 25]	τῷ ἐμαυτῆς κακῷ τεθεαμένη σε,	τὸ	μὲν πρῶτον ἀτέλεστα ἐρασθεῖσα καὶ
[5, 8]	με πολλὰ κατεφίλει. ἐγὼ δὲ	τὸ	μὲν πρῶτον οὐκ ᾔδειν ὅστις
[5, 10]	καὶ τὴν ὑμετέραν ἀκούσας φυγήν,	τὸ	μὲν ὡς τὸ τῆς ἐπιστολῆς
[5, 21]	οὐκ ἀνήσουσάν με τῆς νυκτὸς	τὸ	μὴ οὐ γενέσθαι τοὺς γάμους
[5, 5]	δὲ ὁ Τηρεύς. οὕτως ἐφύλαξε	τὸ	μῖσος καὶ μέχρι τῶν πτερῶν.
[5, 3]	ὁ Τηρεὺς ἐγέγραπτο, καὶ ἕλκων	τὸ	ξίφος ἐπὶ τὰς γυναῖκας τὸ
[5, 5]	πατήρ· γνωρίσας μαίνεται καὶ σπᾶται	τὸ	ξίφος καὶ ἐπὶ τὰς γυναῖκας
[5, 9]	ἡμῶν ἐμπελαγισάντων κῦμα μέγιστον ἆραν	τὸ	ξύλον προσρήγνυσιν ὄρθιον ὑφάλῳ πέτρᾳ
[5, 7]	μείζονος· αὕτη δὲ ἐν ὀλίγῳ	τὸ	πᾶν σου κρατεῖ. ἀλλ´ ἐπεί
[5, 25]	ἡ τῶν σωμάτων συμπλοκή, ἀλλά,	τὸ	πάντων ὑβριστικώτατον, προσαπτόμενος, καταφιλῶν, οὕτως
[5, 10]	τῆς μητρὸς τῆς κόρης ἐδεήθη	τὸ	παρὸν ἐπισχεῖν· Τάχα γὰρ ἂν
[5, 1]	δὴ τῶν κιόνων τῆς πόλεως	τὸ	πεδίον. ὁδὸς δὲ διὰ τοῦ
[5, 9]	τοῦ θανάτου πυλῶν. ἔπλει δὲ	τὸ	πλοῖον εἰς Σιδῶνα· καί μέ
[5, 9]	εἴτε ἐλεήσαντές με, εἴτε καὶ	τὸ	πνεῦμα αὐτοὺς κατήγαγεν, ἔρχονται κατ´
[5, 15]	ἀποδημίαν· κατὰ τύχην δὲ καὶ	τὸ	πνεῦμα ἐκάλει ἡμᾶς. καὶ ὁ
[5, 16]	συρίζει περὶ τοὺς κάλως καὶ	τὸ	πνεῦμα· ἐμοὶ μὲν ὑμέναιον ᾄδειν
[5, 8]	μοι γεγόνεσαν μῆνες ἕξ, καὶ	τὸ	πολὺ τοῦ πένθους ἤρχετο μαραίνεσθαι.
[5, 27]	καὶ ὅτι οὐδὲ γάμος ἔτι	τὸ	πραττόμενον ἦν, ἀλλὰ φάρμακον ὥσπερ
[5, 21]	προοιμιάζομαι, ἐλέγχειν δὲ οὐκ ἠδύνατο	τὸ	προοίμιον. ἐγὼ μὲν δὴ ἄδειπνος
[5, 13]	καὶ γάλακτι μὲν ἂν εἶπες	τὸ	πρόσωπον αὐτῆς κεχρῖσθαι, ῥόδον δὲ
[5, 8]	ἐπεὶ δὲ μικρὸν διέσχε καὶ	τὸ	πρόσωπον εἶδον, Κλεινίας δὲ ἦν,
[5, 13]	ἀναθοροῦσα περιβάλλει καὶ πᾶν μου	τὸ	πρόσωπον ἐμπίπλησι φιλημάτων. ἦν δὲ
[5, 18]	ὁ Σάτυρος προανίστασθαι, καὶ ἦν	τὸ	πρόσωπον ἐσπουδακώς. σκηψάμενος οὖν ἐπί
[5, 26]	δυστυχὴς οὐκ ἠδυνάμην· ἐπὶ τοῦτο	τὸ	πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ θεοί·
[5, 22]	τῆς Λευκίππης ἐνεχείρισεν, ἐπηρώτα μὲν	τὸ	πρῶτον, εἰ δεξιῶς αὐτῇ κέχρηνται.
[5, 15]	πρὸς τοῖς ἄλλοις τοῦτο μόνον	τὸ	πῦρ ἰδίαν ὕλην ἔχει καὶ
[5, 25]	τὰ μηνίματα; οὐκ ᾐδέσθης αὐτοῦ	τὸ	πῦρ; οὐκ ἐτίμησας αὐτοῦ τὰ
[5, 15]	Κλειτοφῶν, καίομαι· ὄφελον ἠδυνάμην δεῖξαι	τὸ	πῦρ· ὄφελον εἶχον τὴν αὐτὴν
[5, 23]	αὐτῷ τινες οἰκετῶν, ὡς περιετράπη	τὸ	σκάφος, σωθέντες καὶ νομίσαντες ἀπολωλέναι,
[5, 3]	τὸ ξίφος ἐπὶ τὰς γυναῖκας	τὸ	σκέλος ἤρειδεν ἐπὶ τὴν τράπεζαν·
[5, 3]	ἐλέλυτο, τὸν χιτῶνα κατέρρηκτο, ἡμίγυμνος	τὸ	στέρνον ἦν, τὴν δεξιὰν ἐπὶ
[5, 10]	αὐτοὺς ἐξευρήσομεν· καὶ οὐ δεῖ	τὸ	συμβὰν ἀτύχημα μανθάνειν Σώστρατον. ἀσμένως
[5, 20]	λέγε· σφόδρα γάρ με ἐξέπληξε	τὸ	συμβάν, ὥστε ἀπόρως ἔχω. Οὔκ
[5, 21]	ἐμοῦ. ἐγὼ δὲ αὖθις ἐπὶ	τὸ	συμπόσιον ἀπῄειν, ἡδονῆς ἅμα καὶ
[5, 25]	οὖν πάντα ἤθελεν εἰπεῖν ὁμοῦ·	τὸ	σχῆμα τοῦ προσώπου τοσαῦτα εἶχεν,
[5, 7]	ἔξω τῆς νεὼς καὶ ἁρπάσαντες	τὸ	σῶμα ἀναφέρουσιν. ἐν τούτῳ δὲ
[5, 7]	πρὸς ταφὴν λάβοιμι τῆς κόρης	τὸ	σῶμα. καὶ ὁ στρατηγὸς πείθεται
[5, 3]	ἕλκων πρὸς ἑαυτὸν ὡς ἐνῆν	τὸ	σῶμα καὶ σφίγγων ἐν χρῷ
[5, 8]	σφαγήν. ~Ταῦτα καταθρηνήσας καὶ θάψας	τὸ	σῶμα πάλιν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν
[5, 17]	κρατοῦσα, τὴν κεφαλὴν κεκαρμένη, ἐρρυπωμένη	τὸ	σῶμα, χιτῶνα ἀνεζωσμένη ἄθλιον πάνυ,
[5, 26]	ἀμύητον Μελίτην ἀπέλθῃς καταλιπών· καὶ	τὸ	ταύτης ἐμόν ἐστι πῦρ. ἄκουσον
[5, 4]	γὰρ οὐκ ἀγαθὰ δύο σύμβολα,	τό	τε τοῦ ὄρνιθος καθ´ ἡμῶν
[5, 10]	ἀκούσας φυγήν, τὸ μὲν ὡς	τὸ	τῆς ἐπιστολῆς ἀπολέσας ἆθλον, τὸ
[5, 14]	δὲ ὑστεραίᾳ συνέκειτο ἡμῖν εἰς	τὸ	τῆς Ἴσιδος ἱερὸν ἀπαντῆσαι διαλεξομένοις
[5, 24]	ἀνέγνω καθ´ ἑαυτὴν γενομένη καὶ	τὸ	τῆς Λευκίππης εὗρεν ὄνομα, βάλλεται
[5, 7]	τοῦ στρατοπέδου γενόμενος. δείκνυμι δὴ	τὸ	τραῦμα καὶ δέομαι διῶξαι τοὺς
[5, 8]	Ἀλεξάνδρειαν ἔρχομαι, καὶ θεραπευθεὶς ἄκων	τὸ	τραῦμα, τοῦ Μενελάου με παρηγοροῦντος,
[5, 3]	τὴν κόρην. εἰδὼς οὖν ἀμήχανον	τὸ	τυχεῖν, συντίθησιν ἐπιβουλήν, λῃστῶν ὁμοτέχνων
[5, 16]	καταβαίνειν ὅλως, ἀλλ´ αὐτοῦ περὶ	τὸ	ὕδωρ ἔχειν τὴν πλάνην, καὶ
[5, 3]	ἐρῶν καὶ διὰ τοῦτο μεμηνύκει	τὸ	φάρμακον, ἅμα μὲν ἀφορμὴν οἰκειότητος
[5, 16]	ἐπιτήδειον δέ σοι δοκεῖ καὶ	τὸ	χωρίον εἶναι πρὸς γάμον; γάμος
[5, 22]	πίστιν ἕξειν· ὅθεν οἶμαι καὶ	ἐπηγγείλατο.	ἡ μὲν δὴ Μελίτη ῥᾴων
[5, 18]	σου τῆς γυναικὸς ἀποπέμψαι, ὡς	ἐπηγγείλατο·	τὰς δὲ δισχιλίας, ἃς ὁ
[5, 21]	ὑποσχέσεως προοιμιάζομαι, ἐλέγχειν δὲ οὐκ	ἠδύνατο	τὸ προοίμιον. ἐγὼ μὲν δὴ
[5, 13]	παρακειμένων, ὡς δοκεῖν ἐσθίειν, οὐκ	ἠδύνατο	τυχεῖν ὁλοκλήρου τροφῆς, πάντα δὲ
[5, 10]	πρὸς αὐτὸν ὅτι σε ἐνθάδε	ἐθεάσατο·	κἀγὼ μαθών, ὡς εἶχον εὐθὺς
[5, 10]	πεπραγμένων οὐδὲν πρὸς τὸν ἀδελφὸν	ἡγήσατό	πω δεῖν γράφειν, ἀλλὰ καὶ
[5, 17]	ὁ Σωσθένης ἀπὸ τῶν λῃστῶν	ἐωνήσατο.	ποριοῦμεν δέ, εὖ ἴσθι, τὴν
[5, 1]	κατὰ τὰς Ἡλίου καλουμένας πύλας	συνηντᾶτο	εὐθὺς τῆς πόλεως ἀστράπτον τὸ
[5, 19]	ἐγενόμην, ἃς ὁ Σωσθένης αὐτῇ	παρετρίψατο,	ἔκλαον ὥσπερ αὐτὰς τὰς βασάνους
[5, 3]	ἐνενεύκει καὶ δριμὺ ἔβλεπε καὶ	ὠργίζετο	τῇ γραφῇ· Θρᾲξ ὁ Τηρεὺς
[5, 24]	καὶ ζηλοτυπίᾳ. ᾐσχύνετο τὸν ἄνδρα,	ὠργίζετο	τοῖς γράμμασιν, ὁ ἔρως ἐμάραινε
[5, 14]	Λευκίππῃ παραχωρήσεις. δεῖπνον οὖν ἡμῖν	ηὐτρεπίζετο	πολυτελές· καὶ ὄνομα μὲν ἦν
[5, 18]	ἃς ὁ Σωσθένης ὑπὲρ ἐμοῦ	κατεβάλετο,	πίστευσον ἡμῖν καὶ ἐγγύησαι πρὸς
[5, 27]	τὰς περιπλοκὰς οὐκ ἀντέλεγον· καὶ	ἐγένετο	ὅσα ὁ Ἔρως ἤθελεν, οὔτε
[5, 24]	ὀργῇ καὶ ἔρωτι καὶ ζηλοτυπίᾳ.	ᾐσχύνετο	τὸν ἄνδρα, ὠργίζετο τοῖς γράμμασιν,
[5, 15]	εἰπὼν νῦν ἡμᾶς τυχεῖν θαλάσσης,	ἀπετράπετο	αὖθις, νεανίσκος πάνυ χρηστὸς καὶ
[5, 15]	ἐμπεπλησμένος· καὶ ἡμῖν δὲ πᾶσι	κατεφέρετο	δάκρυα. τῷ δὲ Κλεινίᾳ ἐδόκει
[5, 4]	ὁ μὲν οὖν σφόδρα ἀνιώμενος	ἀπηλλάττετο,	φήσας αὔριον ἐφ´ ἡμᾶς ἀφίξεσθαι.
[5, 24]	δωμάτιον. ~Ἐν ᾧ δὲ ταῦτα	ἐπράττετο,	λανθάνει μου διαρρυεῖσα ἡ τῆς
[5, 3]	ζωγράφου) γραφὴν ὁρῶ κειμένην, ἥτις	ὑπῃνίττετο	προσόμοιον· Φιλομήλας γὰρ εἶχε φθορὰν
[5, 2]	γὰρ ἦν καὶ ὁ ἥλιος	κατεδύετο	καὶ νὺξ ἦν οὐδαμοῦ, ἀλλὰ
[5, 7]	ἤδη γενομένας ἐφοβήθη καὶ πρύμναν	ἐκρούετο·	καὶ γὰρ οἱ πειραταὶ τοῦ
[5, 9]	πάλιν εἰς τοὐπίσω δίκην μηχανῆς	ἀπεκρούετο	καί με ὥσπερ ἀπὸ σφενδόνης
[5, 8]	καὶ τὸ πολὺ τοῦ πένθους	ἤρχετο	μαραίνεσθαι. χρόνος γὰρ λύπης φάρμακον
[5, 21]	μὲν οὖν καὶ μάλα μόλις	ἠνέσχετο.	~Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ καλέσασα τὰς
[5, 22]	γενομένη κατὰ τοὺς ἀγρούς, ἀπιοῦσα	ᾤχετο·	ἀρνουμένη γὰρ οὐκ ᾤετο πίστιν
[5, 22]	ἀπιοῦσα ᾤχετο· ἀρνουμένη γὰρ οὐκ	ᾤετο	πίστιν ἕξειν· ὅθεν οἶμαι καὶ
[5, 26]	καὶ οὐκ ἄν τις ἐπιδεῖξαι	δύναιτο	τὰ τοξεύματα· μόνοι δὲ οἴδασιν
[5, 25]	σοι δικαιοτάτην ἀράν· οὕτως σε	ἀμύναιτο	ὁ Ἔρως εἰς τὰ σά.
[5, 6]	ἄλλος ἥλιος〉 μετὰ δὲ ταῦτα	ἡγεῖτο	μὲν ἡμῖν ἐπὶ τὴν οἰκίαν·
[5, 8]	ὁ μὲν τὰ αὑτοῦ μοι	διηγεῖτο,	ὅπως ἐκ τῆς ναυαγίας περιγένοιτο,
[5, 14]	ἀφίησιν ἀνιωμένη· τῇ δὲ ὑστεραίᾳ	συνέκειτο	ἡμῖν εἰς τὸ τῆς Ἴσιδος
[5, 14]	δείπνῳ γάμοι, τὸ δὲ ἔργον	συνέκειτο	ταμιεύεσθαι. καί τι μέμνημαι καὶ
[5, 18]	τῳ ἑτέρῳ ἀνδρὶ γένωμαι; μὴ	γένοιτο.	ἀλλ´ ἐγὼ μὲν ἐπὶ τοσαύταις
[5, 27]	παλμὸν ἀγωνίας γέμοντα καὶ ἐλπίδος,	γένοιτο	δὲ καὶ ἡδονῆς· καὶ ἔοικεν
[5, 10]	τὰ ἀπὸ τούτων ἐν ἡσυχίᾳ	γένοιτο,	πέντε μόνον ἡμερῶν μοι μεταξὺ
[5, 8]	διηγεῖτο, ὅπως ἐκ τῆς ναυαγίας	περιγένοιτο,	ἐγὼ δὲ τὰ περὶ τῆς
[5, 3]	ἐνύφαντο Φιλομήλᾳ παλαίων πάλην Ἀφροδίσιον.	ἐσπάρακτο	τὰς κόμας ἡ γυνή, τὸ
[5, 3]	τὸ ζῶσμα ἐλέλυτο, τὸν χιτῶνα	κατέρρηκτο,	ἡμίγυμνος τὸ στέρνον ἦν, τὴν
[5, 3]	τῇ γραφῇ· Θρᾲξ ὁ Τηρεὺς	ἐνύφαντο	Φιλομήλᾳ παλαίων πάλην Ἀφροδίσιον. ἐσπάρακτο
[5, 7]	οἱ πειραταὶ τοῦ φεύγειν ἀποτραπόμενοι	προεκαλοῦντο	εἰς μάχην. ἐπεὶ δὲ ἀνεστρέψαμεν
[5, 18]	ἐγνώρισα γὰρ Λευκίππης τὰ γράμματα.	ἐγέγραπτο	δὲ τάδε· Λευκίππη Κλειτοφῶντι τῷ
[5, 3]	ἐκ τῆς κλίνης ὁ Τηρεὺς	ἐγέγραπτο,	καὶ ἕλκων τὸ ξίφος ἐπὶ
[5, 5]	Πρόκνη· τότε δὲ τῶν ὠδίνων	ἐπελέληστο.	οὕτως αἱ τῆς ζηλοτυπίας ὠδῖνες
[5, 24]	ἐνέτυχε, πᾶσαν μαθοῦσα τὴν ἀλήθειαν	ἐμεμέριστο	πολλοῖς ἅμα τὴν ψυχήν, αἰδοῖ
[5, 3]	κόμας ἡ γυνή, τὸ ζῶσμα	ἐλέλυτο,	τὸν χιτῶνα κατέρρηκτο, ἡμίγυμνος τὸ
[5, 17]	μὲν οὖν εὐθὺς τῶν δεσμῶν	ἠλευθεροῦτο,	ὁ δὲ παρῆν τεταραγμένος. λέγει
[5, 23]	σκάφος, σωθέντες καὶ νομίσαντες ἀπολωλέναι,	τοῦτο	ἀπαγγείλαντες ἔτυχον. ἅμα οὖν ὁ
[5, 22]	ὑπολαβοῦσα πάνυ κακοήθως ἡ Λευκίππη·	τοῦτο	γὰρ ἀκήκοα παρὰ τῶν κατὰ
[5, 22]	ἐπιλαθέσθαι δύναται τοῦ Λευκίππης ὀνόματος·	τοῦτο	γὰρ αὐτὴν καλεῖ. ἐγὼ δέ,
[5, 19]	ἰδὼν γνωρίσειεν, ἔφηβον οὕτω γενομένην·	τοῦτο	γὰρ ἡ τῶν τριχῶν αὐτῆς
[5, 18]	Λευκίππη Κλειτοφῶντι τῷ δεσπότῃ μου.	Τοῦτο	γάρ σε δεῖ καλεῖν, ἐπεὶ
[5, 12]	ὅποι θέλεις, εἰ καὶ Κλεινίᾳ	τοῦτο	δοκεῖ· μόνον ὅπως τὸ γύναιόν
[5, 3]	εἰς οὐρανόν, Ὦ Ζεῦ, τί	τοῦτο,	ἔφην, φαίνεις ἡμῖν τέρας; ἀλλ´
[5, 26]	δι´ ἐμοῦ λέγειν· Ἐμοὶ χάρισαι	τοῦτο,	Κλειτοφῶν, τῷ σῷ μυσταγωγῷ· μὴ
[5, 2]	δὲ καὶ πυρὸς δᾳδουχία· καὶ	τοῦτο	μέγιστον ἐθεασάμην. ἑσπέρα μὲν γὰρ
[5, 3]	Λευκίππης ἐλάνθανεν ἐρῶν καὶ διὰ	τοῦτο	μεμηνύκει τὸ φάρμακον, ἅμα μὲν
[5, 15]	νῦν δὲ πρὸς τοῖς ἄλλοις	τοῦτο	μόνον τὸ πῦρ ἰδίαν ὕλην
[5, 26]	ἄλλης γυναικός, ἑκοῦσά σοι κἀγὼ	τοῦτο	παραχωρῶ. οἶδα νικωμένη· οὐκ αἰτῶ
[5, 26]	ἐμοὶ δὲ ἡμέραι τὸ βραχὺ	τοῦτο	πολλαί. οὕτω μηκέτι Λευκίππην ἀπολέσειας,
[5, 26]	ἡ δυστυχὴς οὐκ ἠδυνάμην· ἐπὶ	τοῦτο	τὸ πρόσωπον πληγαὶ κατηνέχθησαν, ὦ
[5, 16]	ἐγκύμονα γαστέρα· δεξιόν μοι καὶ	τοῦτο	τῶν οἰωνισμάτων· ἔσῃ μοι ταχὺ
[5, 22]	πάντα νομίζειν ἐκείνην αὐτῷ. ἐμοὶ	τοῦτο,	ὦ φιλτάτη, φλεγομένῃ πάρασχε φάρμακον.
[5, 10]	τῆς Παλαιστίνης ἔτυχεν ἥκων, ἀλλὰ	δύο	ἄλλων ὕστερον ἡμερῶν, καὶ καταλαμβάνει
[5, 26]	διέσωσας, σώσασα δὲ μᾶλλον ἀπολώλεκας,	δύο	ἀποστείλασα κατ´ ἐμοῦ νεκρούς· οὐκ
[5, 5]	ἄνδρα. ὀργαὶ δὲ δύο, καὶ	δύο	γυναῖκες εἰς ἓν πνέουσαι καὶ
[5, 5]	ὄρνιθες. ἔποψ ὁ ἀνήρ· αἱ	δύο	γυναῖκες, Φιλομήλα χελιδών, καὶ Πρόκνη
[5, 10]	καί μέ τινες γνωρίσαντες ἐθεράπευσαν.	~Δύο	δὲ πλεύσαντες ἡμέρας ἐπὶ τὴν
[5, 5]	ζητεῖ τὸν ἄνδρα. ὀργαὶ δὲ	δύο,	καὶ δύο γυναῖκες εἰς ἓν
[5, 1]	καμών· Ὀφθαλμοί, νενικήμεθα. εἶδον δὲ	δύο	καινὰ καὶ παράλογα, μεγέθους πρὸς
[5, 7]	πειρατικοί. ἰδὼν δὲ ὁ στρατηγὸς	δύο	ναῦς ἤδη γενομένας ἐφοβήθη καὶ
[5, 4]	ἐπισχεῖν. ὁρᾷς γὰρ οὐκ ἀγαθὰ	δύο	σύμβολα, τό τε τοῦ ὄρνιθος
[5, 25]	με λαθοῦσα τοὺς ἄλλους, θεράποντας	δύο	τοῦ δωματίου προκαθίσασα, καὶ καταλαμβάνει
[5, 7]	καὶ ἵστησι τὴν ναῦν, καὶ	δύο	τῶν ναυτῶν ἀκοντίζουσιν ἑαυτοὺς ἔξω

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/06/2006