Ennéade, livre, chap.
[6, 9, 7]	δυναμένῳ θίγειν ἐκεῖ παρόν, τῷ	δ´	ἀδυνατοῦντι οὐ πάρεστιν. Ὥσπερ δὲ
[6, 9, 8]	πόδας ἔχοι ἐν ὕδατι, τῷ	δ´	ἄλλῳ σώματι ὑπερέχοι, τῷ δὴ
[6, 9, 11]	ἐν τῷ ἀδύτῳ θεάσεται. Εἰ	δ´	ἄλλως βλέποι, οὐδὲν αὐτῷ πάρεστι.
[6, 9, 6]	οὐδενὸς αὐτῷ συμβεβηκότος. Τῷ αὐτάρκει	δ´	ἄν τις καὶ τὸ ἓν
[6, 9, 3]	ἡμῖν γνῶσις εἴδεσιν ἐπερειδομένη. Ὅσῳ	δ´	ἂν εἰς ἀνείδεον ἡ ψυχὴ
[6, 9, 6]	ἐνδεὲς τῶν μετ´ αὐτό· ἡ	δ´	ἁπάντων ἀρχὴ ἀνενδεὲς ἁπάντων. Ὅ
[6, 9, 9]	ἂν ἦν τὰ γεννώμενα. Νῦν	δ´	ἐστὶν ἀίδια, ὅτι ἡ ἀρχὴ
[6, 9, 8]	ἔχον ἑτερότητα ἀεὶ πάρεστιν, ἡμεῖς	δ´	ὅταν μὴ ἔχωμεν· κἀκεῖνο μὲν
[6, 9, 1]	μᾶλλον κοινωνοῦσα καὶ αὐτή. Εἰ	δ´	ὅτι ἄνευ τοῦ ἓν εἶναι
[6, 9, 7]	ὑπὲρ τὰ ἄλλα ἀγαθά. ~Εἰ	δ´	ὅτι μηδὲν τούτων ἐστίν, ἀοριστεῖς
[6, 9, 8]	ὃ ἐχρῆν μὲν πάσας, φέρονται	δὲ	αἱ θεῶν ἀεί· πρὸς ὃ
[6, 9, 6]	αἰτία τοῦ νοεῖν ἄλλῳ· τὸ	δὲ	αἴτιον οὐ ταὐτὸν τῷ αἰτιατῷ.
[6, 9, 6]	καὶ αὐτὸ οὐχ ἑαυτῷ, τοῖς	δὲ	ἄλλοις ἀγαθόν, εἴ τι αὐτοῦ
[6, 9, 2]	εἰ τὸ μὲν μεριστόν, τὸ	δὲ	ἀμερές. Καὶ δὴ καὶ τὸ
[6, 9, 3]	αὐτὸ καθ´ αὑτὸ μονοειδές, μᾶλλον	δὲ	ἀνείδεον πρὸ εἴδους ὂν παντός,
[6, 9, 9]	καὶ δεῖ οὐδενὸς ἔτι. Τοὐναντίον	δὲ	ἀποθέσθαι τὰ ἄλλα δεῖ, καὶ
[6, 9, 3]	πάθη ὁτὲ μὲν ἐγγύς, ὁτὲ	δὲ	ἀποπίπτοντας ταῖς περὶ αὐτὸ ἀπορίαις.
[6, 9, 8]	σώματα κωλύεται κοινωνεῖν ἀλλήλοις, τὰ	δὲ	ἀσώματα σώμασιν οὐ διείργεται· οὐδ´
[6, 9, 8]	περὶ αὐτὸ ἂν ἦσαν· ἐπεὶ	δὲ	αὐταί τε αἱ ψυχαὶ νοηταί,
[6, 9, 10]	ὅτε ὁρᾷ, τοιοῦτον ὄψεται, μᾶλλον	δὲ	αὑτῷ τοιούτῳ συνέσται καὶ τοιοῦτον
[6, 9, 7]	γὰρ αὐτοὶ αὐτοῦ ἔξω, μᾶλλον	δὲ	αὑτῶν ἔξω. Οὐ δύνανται οὖν
[6, 9, 1]	οὐκέτι ὄντα ἃ ἦν, ἄλλα	δὲ	γενόμενα καὶ ἐκεῖνα, ὅσα ἕν
[6, 9, 9]	ἐστιν ἐκεῖ Ἀφροδίτη οὐρανία, ἐνταῦθα	δὲ	γίγνεται πάνδημος οἷον ἑταιρισθεῖσα. Καὶ
[6, 9, 5]	κατὰ ἀλήθειαν οὐδὲν προσῆκον, εἴπερ	δὲ	δεῖ ὀνομάσαι, κοινῶς ἂν λεχθὲν
[6, 9, 11]	παντελὲς μὴ ὄν. Τὴν ἐναντίαν	δὲ	δραμοῦσα ἥξει οὐκ εἰς ἄλλο,
[6, 9, 9]	οὐ περιπτυσσόμενον σαρξὶν ἔξωθεν. Ὅστις	δὲ	εἶδεν, οἶδεν ὃ λέγω, ὡς
[6, 9, 8]	μὲν περὶ αὐτό, οὐκ ἀεὶ	δὲ	εἰς αὐτὸ βλέπομεν, ἀλλ´ οἷον
[6, 9, 8]	καὶ οὐκέτι ἐσόμεθα· οὐκ ἀεὶ	δὲ	εἰς αὐτόν, ἀλλ´ ὅταν εἰς
[6, 9, 9]	καλοῦ πατρὸς καλὸν ἔρωτα. Ὅταν	δὲ	εἰς γένεσιν ἐλθοῦσα οἷον μνηστείαις
[6, 9, 9]	ἴχνος ζωῆς ἐκείνην μιμούμενον, τὸ	δὲ	ἐκεῖ ζῆν ἐνέργεια μὲν νοῦ·
[6, 9, 3]	τὴν τοῦ ὄντος ἔχει, ἄμορφον	δὲ	ἐκεῖνο καὶ μορφῆς νοητῆς. Γεννητικὴ
[6, 9, 8]	ὥστε περὶ ἡμᾶς εἶναι, ἡμεῖς	δὲ	ἐκείνου, ὥστε ἡμεῖς περὶ ἐκεῖνο.
[6, 9, 11]	ἐστιν, ἀλλ´ ἐν αὑτῇ· τὸ	δὲ	ἐν αὑτῇ μόνῃ καὶ οὐκ
[6, 9, 4]	ἀποστὰς πάντων μόνος εἶναι, ἃ	δὲ	ἐν τοῖς λόγοις ἀπιστεῖ ἐλλείπων,
[6, 9, 5]	μὲν εἶναι βουλομένου, οὐκ ὄντος	δὲ	ἕν, ἑνοειδοῦς δέ, ὅτι αὐτῷ
[6, 9, 2]	τὸ ἑκάστου πλῆθός ἐστι, τὸ	δὲ	ἓν ἀδύνατον πλῆθος εἶναι, ἕτερον
[6, 9, 11]	παρ´ ἑαυτῷ ἐκείνου εἰκόνα· Ἦν	δὲ	ἓν καὶ αὐτὸς διαφορὰν ἐν
[6, 9, 8]	καὶ ὅτι χωρισθεῖσαι ὅλαι. Νῦν	δέ,	ἐπεὶ μέρος ἡμῶν κατέχεται ὑπὸ
[6, 9, 7]	δ´ ἀδυνατοῦντι οὐ πάρεστιν. Ὥσπερ	δὲ	ἐπὶ τῶν ἄλλων οὐκ ἔστι
[6, 9, 8]	τὸ ἔξω τῆς θέας, ὅταν	δὲ	ἐπιστρέψῃ, ᾄδει τε καλῶς καὶ
[6, 9, 9]	ἕτερον θεοῦ ἐκείνου, ἐξ ἐκείνου	δέ,	ἐρᾷ αὐτοῦ ἐξ ἀνάγκης. Καὶ
[6, 9, 1]	τὸ δὲ συνεχὲς ἐγγυτέρω· ψυχὴ	δὲ	ἔτι μᾶλλον κοινωνοῦσα καὶ αὐτή.
[6, 9, 4]	διὰ τὸ ἐγγυτέρω γεγονέναι, ἀναβεβηκέναι	δὲ	ἔτι ὀπισθοβαρὴς ὑπάρχων, ἃ ἐμπόδια
[6, 9, 2]	καὶ ἕτερον τοῦ ἑνός, μεταλήψει	δὲ	ἔχον καὶ μεθέξει τὸ ἕν.
[6, 9, 4]	ταῖς περὶ αὐτὸ ἀπορίαις. ~Γίνεται	δὲ	ἡ ἀπορία μάλιστα, ὅτι μηδὲ
[6, 9, 3]	μεγάλοις ἀσμένως περιπίπτει. Καθ´ ἑαυτὴν	δὲ	ἡ ψυχὴ ὅταν ἰδεῖν ἐθέλῃ,
[6, 9, 4]	κατὰ παρουσίαν ἐπιστήμης κρείττονα. Πάσχει	δὲ	ἡ ψυχὴ τοῦ ἓν εἶναι
[6, 9, 4]	τῆς πορείας ἡ δίδαξις, ἡ	δὲ	θέα αὐτοῦ ἔργον ἤδη τοῦ
[6, 9, 10]	τῷ τῆς ψυχῆς διαλογισμῷ· τὸ	δὲ	ἰδεῖν καὶ τὸ ἑωρακός ἐστιν
[6, 9, 11]	ὅπως θεὸς ἐκεῖνος ὁρᾶται· σοφὸς	δὲ	ἱερεὺς τὸ αἴνιγμα συνιεὶς ἀληθινὴν
[6, 9, 11]	δὴ γίγνεται δεύτερα θεάματα. Τὸ	δὲ	ἴσως ἦν οὐ θέαμα, ἀλλὰ
[6, 9, 3]	καὶ τὰ ἐν αὐτῷ, ἔτι	δὲ	καθαρώτερα καὶ ἁπλούστερα τὰ πρὸ
[6, 9, 6]	ἀμερῆ, οὐ τοῖς ὄγκοις. Ληπτέον	δὲ	καὶ ἄπειρον αὐτὸν οὐ τῷ
[6, 9, 7]	δὲ καὶ τοῖς εἴδεσιν, ἀγνοήσαντα	δὲ	καὶ αὑτὸν ἐν τῇ θέᾳ
[6, 9, 9]	ζῆν ἐνέργεια μὲν νοῦ· ἐνέργεια	δὲ	καὶ γεννᾷ θεοὺς ἐν ἡσύχῳ
[6, 9, 8]	ἀφέστηκε τοίνυν ἀλλήλων τόπῳ, ἑτερότητι	δὲ	καὶ διαφορᾷ· ὅταν οὖν ἡ
[6, 9, 2]	καὶ βλέπειν εἰς ἐκεῖνον, συνεῖναι	δὲ	καὶ ἑαυτῷ νοεῖν τε καὶ
[6, 9, 2]	καὶ μεθέξει τὸ ἕν. Ἔχει	δὲ	καὶ ζωὴν {καὶ νοῦν} τὸ
[6, 9, 2]	κρεῖττον καὶ πρὸ αὐτοῦ. Εἰ	δὲ	καὶ πρὸς αὐτὸν καὶ πρὸς
[6, 9, 6]	πίπτων, ἐὰν μήπω ἱδρυθῇ. Ἵδρυται	δὲ	καὶ τὰ ἄλλα διὰ τοῦτον,
[6, 9, 3]	{ἢ τὰ παρ´ αὐτοῦ} Καθαρὰ	δὲ	καὶ τὰ ἐν αὐτῷ, ἔτι
[6, 9, 6]	εἰς ὃν ἐτάχθη τόπον· ἐνδεὲς	δὲ	καὶ τὸ τόπον ζητοῦν. Ἀρχὴ
[6, 9, 7]	τοῦ μὲν τῇ διαθέσει, τότε	δὲ	καὶ τοῖς εἴδεσιν, ἀγνοήσαντα δὲ
[6, 9, 9]	τῇ πρὸς ἐκεῖνο ἐπαφῇ, γεννᾷ	δὲ	κάλλος, γεννᾷ δικαιοσύνην, ἀρετὴν γεννᾷ.
[6, 9, 8]	ἢ ὅταν κλάσιν λάβῃ, ἡ	δὲ	κατὰ φύσιν κίνησις οἵα ἡ
[6, 9, 8]	ἔξω, ἀλλὰ περὶ κέντρον, τὸ	δὲ	κέντρον ἀφ´ οὗ ὁ κύκλος,
[6, 9, 5]	τις καὶ ψυχὴν εἶναι, τοῦτο	δὲ	κυριώτερον ψυχῆς· οὐ μέντοι πρῶτον,
[6, 9, 11]	ἐκ τῆς θέας ἀπαιτεῖ· τὸ	δὲ	λοιπὸν τῷ ὑπερβάντι πάντα τὸ
[6, 9, 7]	γεγενημένος εἰδήσει τὸν πατέρα· ὁ	δὲ	μαθὼν ἑαυτὸν εἰδήσει καὶ ὁπόθεν.
[6, 9, 1]	ἧττον ἔχειν τὸ ἕν, τὰ	δὲ	μᾶλλον μᾶλλον. Καὶ δὴ καὶ
[6, 9, 5]	μὲν γνωσθῆναι διὰ τοῦτο, γιγνωσκόμενον	δὲ	μᾶλλον τῷ ἀπ´ αὐτοῦ γεννήματι,
[6, 9, 7]	καὶ ἀπὸ τούτων θεῶ· θεῶ	δὲ	μὴ ἔξω ῥίπτων τὴν διάνοιαν.
[6, 9, 4]	ἤδη τοῦ ἰδεῖν βεβουλημένου. Εἰ	δὲ	μὴ ἦλθέ τις ἐπὶ τὸ
[6, 9, 3]	ἐκείνου ὄντος ἐν αὐτῷ· δεῖ	δὲ	μηδὲ τὸ ἐκείνου» μηδὲ ὄντως
[6, 9, 6]	ὅταν θάτερον ἀγνοῇ θάτερον· τὸ	δὲ	μόνον οὔτε γιγνώσκει, οὔτε τι
[6, 9, 9]	καθορᾷ πηγὴν μὲν ζωῆς, πηγὴν	δὲ	νοῦ, ἀρχὴν ὄντος, ἀγαθοῦ αἰτίαν,
[6, 9, 2]	μὲν ἓν τὸ πρῶτον, ὁ	δὲ	νοῦς καὶ τὰ εἴδη καὶ
[6, 9, 2]	πολλὰ ἄρα τὸ ὄν. Εἰ	δὲ	νοῦς τοῦτο εἴη, καὶ οὕτω
[6, 9, 4]	λόγος γὰρ ἡ ἐπιστήμη, πολλὰ	δὲ	ὁ λόγος. Παρέρχεται οὖν τὸ
[6, 9, 6]	ἐνδεὲς ἔσται τοῦ φθεροῦντος· πᾶν	δὲ	ὃ ἂν λέγηται ἐνδεές, τοῦ
[6, 9, 6]	τι ἔχει ὃ ἀγνοεῖ, ἓν	δὲ	ὂν συνὸν αὑτῷ οὐ δεῖται
[6, 9, 9]	ἀβαρῆ, κοῦφον, θεὸν γενόμενον, μᾶλλον	δὲ	ὄντα, ἀναφθέντα μὲν τότε, εἰ
[6, 9, 3]	τὴν ἐπαγγελίαν ὧν δύναται. Δύναται	δὲ	ὁρᾶν ὁ νοῦς ἢ τὰ
[6, 9, 1]	ἕν ἐστι. Καὶ ἡ ὑγίεια	δέ,	ὅταν εἰς ἓν συνταχθῇ τὸ
[6, 9, 10]	ὅτι μήπω ἐξελήλυθεν ὅλος. Ἔσται	δὲ	ὅτε καὶ τὸ συνεχὲς ἔσται
[6, 9, 5]	οὐκ ὄντος δὲ ἕν, ἑνοειδοῦς	δέ,	ὅτι αὐτῷ μηδὲ ἐσκέδασται ὁ
[6, 9, 9]	καὶ φυγὴ καὶ πτερορρύησις. Δηλοῖ	δὲ	ὅτι τὸ ἀγαθὸν ἐκεῖ καὶ
[6, 9, 9]	ἀρχὴ μέν, ὅτι ἐκεῖθεν, τέλος	δέ,	ὅτι τὸ ἀγαθὸν ἐκεῖ. Καὶ
[6, 9, 6]	ἡ οὐσία ἓν εἶναι. Τὸ	δὲ	οὐ δεῖται ἑαυτοῦ· αὐτὸ γάρ
[6, 9, 6]	μᾶλλον κατὰ τὴν νόησιν. Νόησις	δὲ	οὐ νοεῖ, ἀλλ´ αἰτία τοῦ
[6, 9, 3]	ὄντων ἐστὶν ὁ νοῦς· ἐκεῖνο	δὲ	οὔ τι, ἀλλὰ πρὸ ἑκάστου,
[6, 9, 10]	τοιοῦτον αἰσθήσεται ἁπλοῦν γενόμενον. Τάχα	δὲ	οὐδὲ ὄψεται» λεκτέον, τὸ δὲ
[6, 9, 6]	καὶ τὸ τόπον ζητοῦν. Ἀρχὴ	δὲ	οὐκ ἐνδεὲς τῶν μετ´ αὐτό·
[6, 9, 6]	ὅ ἐστιν ἐν ἄλλῳ· τὸ	δὲ	οὔτε ἐν ἄλλῳοὔτε ἐν μεριστῷ
[6, 9, 2]	ἕκαστόν ἐστι, πρότερα ἐκεῖνα. Ὅτι	δὲ	οὐχ οἷόν τε τὸν νοῦν
[6, 9, 10]	δὲ οὐδὲ ὄψεται» λεκτέον, τὸ	δὲ	ὀφθέν» εἴπερ δεῖ δύο ταῦτα
[6, 9, 9]	ὄντα, ἀναφθέντα μὲν τότε, εἰ	δὲ	πάλιν βαρύνοιτο, ὥσπερ μαραινόμενον. ~Πῶς
[6, 9, 9]	ἔρωτα ἐρημίᾳ πατρὸς ὑβρίζεται· μισήσασα	δὲ	πάλιν τὰς ἐνταῦθα ὕβρεις ἁγνεύσασα
[6, 9, 9]	τὸν οὐράνιον Ἔρωτα ἔχει, ἐνταῦθα	δὲ	πάνδημος γίγνεται· καὶ γάρ ἐστιν
[6, 9, 6]	οὐ ταὐτὸν τῷ αἰτιατῷ. Τὸ	δὲ	πάντων αἴτιον οὐδέν ἐστιν ἐκείνων.
[6, 9, 1]	σῶμα μετέχει τοῦ ἕν ἔπειτα	δὲ	πολλὴ ἡ ψυχὴ καὶ ἡ
[6, 9, 6]	αὐταρκέστατον, καὶ ἀνενδεέστατον εἶναι· πᾶν	δὲ	πολὺ καὶ μὴ ἓν ἐνδεές
[6, 9, 8]	γὰρ τὸ ἐκείνῳ συνημμένον, τὸ	δὲ	πόρρω ἀφιστάμενον ἄνθρωπος ὁ πολὺς
[6, 9, 9]	καὶ τὸ εὖ ἐνταῦθα, τὸ	δὲ〉	πόρρω εἶναι μόνον καὶ ἧττον
[6, 9, 2]	ἁπλοῦς οὐδὲ τὸ ἕν· εἰ	δὲ	πρὸς ἕτερον βλέπει, πάντως πρὸς
[6, 9, 5]	μετὰ τὸ ἓν εἶναι, ἀποστῆναι	δέ	πως τοῦ ἑνὸς τολμήσας τὸ
[6, 9, 1]	χορός, πορρωτάτω τοῦ ἕν, τὸ	δὲ	συνεχὲς ἐγγυτέρω· ψυχὴ δὲ ἔτι
[6, 9, 5]	τούτου κοιωνήσασα ἀρετὴν ἴσχει· μετὰ	δὲ	ταῦτα νοῦν λαβεῖν ἕτερον τοῦ
[6, 9, 9]	περὶ αὐτὸν χορείαν ἔνθεον. ~Ἐν	δὲ	ταύτῃ τῇ χορείᾳ καθορᾷ πηγὴν
[6, 9, 11]	ἂν ἔχοι τῆς πορείας Ἐκπίπτων	δὲ	τῆς θέας πάλιν ἐγείρας ἀρετὴν
[6, 9, 11]	τὴν θέαν. Καὶ μὴ γενόμενος	δὲ	τὸ ἄδυτον τοῦτο ἀόρατόν τι
[6, 9, 9]	ἡμῶν οὐδ´ ὃ ζητοῦμεν. Ἐκεῖ	δὲ	τὸ ἀληθινὸν ἐρώμενον, ᾧ ἔστι
[6, 9, 6]	ἐνδεές, ἐφιέμενον ἀρχῆς ἐνδεές· εἰ	δὲ	τὸ ἓν ἐνδεές του, ζητεῖ
[6, 9, 5]	ὅτι ἓν μηδὲ ἁπλοῦν· ἁπλοῦν	δὲ	τὸ ἓν καὶ ἡ πάντων
[6, 9, 10]	οὐδεμίαν ἐνόχλησιν τοῦ σώματος. Ἔστι	δὲ	τὸ ἑωρακὸς οὐ τὸ ἐνοχλούμενον,
[6, 9, 2]	εἴη ὁ κόσμος ἕν. Ὅλως	δὲ	τὸ μὲν ἓν τὸ πρῶτον,
[6, 9, 3]	ἁπλούστερα τὰ πρὸ αὐτοῦ, μᾶλλον	δὲ	τὸ πρὸ αὐτοῦ. Οὐδὲ νοῦς
[6, 9, 2]	ὂν καὶ πρώτως ἕν, μεταδιδόντα	δὲ	τοῖς ἄλλοις τοῦ εἶναι οὕτως
[6, 9, 1]	οὖσα καὶ αὐτὴ ἄλλῳ· πάσχει	δὲ	τοῦτο καὶ αὐτὴ ὑπ´ ἄλλου.
[6, 9, 7]	τῆς φύσεως τῆς πρώτης. Εἰ	δὲ	τοῦτο, πάντων τῶν ἔξω ἀφεμένην
[6, 9, 2]	αὐτοῦ καὶ τὸ ἕν, ὅλῳ	δὲ	τῷ ὄντι καὶ τῇ οὐσίᾳ
[6, 9, 9]	ἠγλαϊσμένον, φωτὸς πλήρη νοητοῦ, μᾶλλον	δὲ	φῶς αὐτὸ καθαρόν, ἀβαρῆ, κοῦφον,
[6, 9, 2]	καὶ ζητητέον τί ἐστιν. Εἰ	δὲ	ψυχῆς ἐνέργημα τὸ ἀριθμεῖν ἐπεξιούσης,
[6, 9, 1]	μόρια κατάσχῃ φύσις· καὶ ἀρετὴ	δὲ	ψυχῆς, ὅταν εἰς ἓν καὶ
[6, 9, 4]	ἄπεστιν οὐδενὸς ἐκεῖνο καὶ πάντων	δέ,	ὥστε παρὼν μὴ παρεῖναι ἀλλ´
[6, 9, 9]	ἐντεῦθεν καὶ ἀγανακτεῖν ἐπὶ θάτερα	δεδεμένους,	ἵνα τῷ ὅλῳ αὐτῶν περιπτυξώμεθα
[6, 9, 6]	τοίνυν ἀγνοῶν ἔσται, καὶ νοήσεως	δεήσεται,	ἵνα γνῷ ἑαυτὸν ὁ αὐτάρκης
[6, 9, 3]	καὶ τὸ πρῶτον, οὔτε πόρρω	δεῖ	γενέσθαι τῶν περὶ τὰ πρῶτα
[6, 9, 3]	αὐτοῦ ἐκείνου ὄντος ἐν αὐτῷ·	δεῖ	δὲ μηδὲ τὸ ἐκείνου» μηδὲ
[6, 9, 4]	πλῆθος πεσοῦσα. Ὑπὲρ ἐπιστήμην τοίνυν	δεῖ	δραμεῖν καὶ μηδαμῇ ἐκβαίνειν τοῦ
[6, 9, 10]	λεκτέον, τὸ δὲ ὀφθέν» εἴπερ	δεῖ	δύο ταῦτα λέγειν, τό τε
[6, 9, 2]	ἔσεσθαι τὸ παράπαν. Ὁρᾶν οὖν	δεῖ,	εἰ ταὐτὸν τὸ ἓν ἕκαστον
[6, 9, 5]	καὶ τοῦ πρὸ οὐσίας· οὔκουν	δεῖ	ἐνταῦθα βάλλειν τὴν διάνοιαν· ἀλλὰ
[6, 9, 7]	τοῦτο, πάντων τῶν ἔξω ἀφεμένην	δεῖ	ἐπιστραφῆναι πρὸς τὸ εἴσω πάντη,
[6, 9, 9]	Τοὐναντίον δὲ ἀποθέσθαι τὰ ἄλλα	δεῖ,	καὶ ἐν μόνῳ στῆναι τούτῳ,
[6, 9, 7]	ᾖ αὐτὸ τὸ νοούμενον, οὕτω	δεῖ	καὶ ἐνταῦθα εἰδέναι, ὡς οὐκ
[6, 9, 4]	τοῦ ἓν εἶναι, ἀλλ´ ἀποστῆναι	δεῖ	καὶ ἐπιστήμης καὶ ἐπιστητῶν καὶ
[6, 9, 11]	νόησις οὐδ´ ὅλως αὐτός, εἰ	δεῖ	καὶ τοῦτο λέγειν. Ἀλλ´ ὥσπερ
[6, 9, 3]	ἑπομένης αἰσθήσει ἡ ἐνέργεια. Ἀλλὰ	δεῖ	λαβεῖν παρὰ τοῦ νοῦ τὴν
[6, 9, 1]	καὶ συντάττουσα, ἐπὶ ταύτην ἐλθόντας	δεῖ	λέγειν, ὡς αὕτη τὸ ἓν
[6, 9, 6]	καὶ τὸ ἓν αὐτοῦ ἐνθυμηθείη.	Δεῖ	μὲν γὰρ ἱκανώτατον ὂν〉 ἁπάντων
[6, 9, 7]	καὶ πρὸς ἄλλῳ ὄντα, ἀλλὰ	δεῖ	μηδὲν προσάπτειν τῷ νοουμένῳ, ἵν´
[6, 9, 8]	τὸ ζητούμενον; Ἢ ἄλλο τι	δεῖ	νομίσαι, εἰς ὃ πάντα οἷον
[6, 9, 5]	ἀλήθειαν οὐδὲν προσῆκον, εἴπερ δὲ	δεῖ	ὀνομάσαι, κοινῶς ἂν λεχθὲν προσηκόντως
[6, 9, 9]	ὁ χορηγὸς ἀληθινῆς ζωῆς, καὶ	δεῖ	οὐδενὸς ἔτι. Τοὐναντίον δὲ ἀποθέσθαι
[6, 9, 7]	λέγεται, ὡς ἄρα ἄποιον εἶναι	δεῖ	πάντων, εἰ μέλλει δέχεσθαι τοὺς
[6, 9, 6]	ἑαυτοῦ. Ἐπεὶ οὐδὲ τὸ συνεῖναι	δεῖ	προσάπτειν, ἵνα τηρῇς τὸ ἕν,
[6, 9, 6]	οὐ γὰρ κατὰ τὸν νοοῦντα	δεῖ	τάττειν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον κατὰ
[6, 9, 6]	τοιοῦτον ἐνδεὲς παρέχεται. Εἴπερ οὖν	δεῖ	τι αὐταρκέστατον εἶναι, τὸ ἓν
[6, 9, 5]	ἐν τοῖς οὖσι τιμιωτάτου, εἴπερ	δεῖ	τι πρὸ νοῦ εἶναι ἓν
[6, 9, 2]	ὄντα τὰ πάντα. Πολλοῦ ἄρα	δεῖ	τὸ ἓν εἶναι ποικίλον ὄντα.
[6, 9, 6]	αὐταρκέστατον εἶναι, τὸ ἓν εἶναι	δεῖ	τοιοῦτον ὂν μόνον, οἷον μήτε
[6, 9, 5]	ἀνιόντας ἐπὶ ψυχήν. Καὶ δὴ	δεῖ	τούτους φύσιν ψυχῆς κατανενοηκέναι τά
[6, 9, 4]	ἐπὶ τὴν θέαν ὥσπερ ὁδὸν	δεικνύντες	τῷ τι θεάσασθαι βουλομένῳ. Μέχρι
[6, 9, 6]	ἓν εἶναι. Τὸ δὲ οὐ	δεῖται	ἑαυτοῦ· αὐτὸ γάρ ἐστι. Καὶ
[6, 9, 6]	τε οὐδεὶς αὐτῷ· οὐ γὰρ	δεῖται	ἱδρύσεως ὥσπερ αὑτὸ φέρειν οὐ
[6, 9, 6]	δὲ ὂν συνὸν αὑτῷ οὐ	δεῖται	νοήσεως ἑαυτοῦ. Ἐπεὶ οὐδὲ τὸ
[6, 9, 6]	Καὶ μὴν πολλὰ ὂν τοσούτων	δεῖται,	ὅσα ἔστι, καὶ ἕκαστον τῶν
[6, 9, 6]	μὴ ἓν ἐκ πολλῶν γενόμενον.	Δεῖται	οὖν αὐτοῦ ἡ οὐσία ἓν
[6, 9, 4]	ἐραστοῦ ἐν ᾧ ἐρᾷ ἀναπαυσαμένου,	δεξάμενος	φῶς ἀληθινὸν καὶ πᾶσαν τὴν
[6, 9, 1]	ἀντιλαμβάνεσθαι, ἃ τῷ ἑνὶ ὥσπερ	δεσμῷ	συνέχεται. Ἐπάγει μὲν δὴ ψυχὴ
[6, 9, 11]	ἀλλὰ αὐτό· ἃ δὴ γίγνεται	δεύτερα	θεάματα. Τὸ δὲ ἴσως ἦν
[6, 9, 2]	πρὸς τὸ κρεῖττον, καὶ οὕτως	δεύτερον.	Καὶ χρὴ τὸν νοῦν τοιοῦτον
[6, 9, 4]	μὴ παρεῖναι ἀλλ´ ἢ τοῖς	δέχεσθαι	δυναμένοις καὶ παρεσκευασμένοις, ὥστε ἐναρμόσαι
[6, 9, 7]	εἶναι δεῖ πάντων, εἰ μέλλει	δέχεσθαι	τοὺς πάντων τύπους, οὕτω καὶ
[6, 9, 3]	ἵν´ ἃ ὁρᾷ ἐκεῖνος ἐγρηγορυῖα	δέχοιτο,	τούτῳ θεᾶσθαι τὸ ἓν οὐ
[6, 9, 3]	τι παρ´ αὐτῆς εἰς ἐκεῖνον	δεχόμενον,	ἀλλὰ καθαρῷ τῷ νῷ τὸ
[6, 9, 4]	εἰς ἓν συναχθείς οὐ γὰρ	δὴ	ἄπεστιν οὐδενὸς ἐκεῖνο καὶ πάντων
[6, 9, 11]	οὐδὲ εἰκόνα, ἀλλὰ αὐτό· ἃ	δὴ	γίγνεται δεύτερα θεάματα. Τὸ δὲ
[6, 9, 5]	καὶ ἀνιόντας ἐπὶ ψυχήν. Καὶ	δὴ	δεῖ τούτους φύσιν ψυχῆς κατανενοηκέναι
[6, 9, 11]	ἀλλὰ ἓν πρὸς ἑαυτόν; ~Τοῦτο	δὴ	ἐθέλον δηλοῦν τὸ τῶν μυστηρίων
[6, 9, 11]	ἐστι πρὸ πάντων. Οὐ γὰρ	δὴ	εἰς τὸ πάντη μὴ ὂν
[6, 9, 9]	ᾧ μὴ ἐφαπτόμεθα θεοῦ. Ὁρᾶν	δὴ	ἔστιν ἐνταῦθα κἀκεῖνον καὶ ἑαυτὸν
[6, 9, 1]	ἀπόλλυσιν, ἀλλάσσει τὸ εἶναι. Καὶ	δὴ	καὶ τὰ τῶν φυτῶν καὶ
[6, 9, 2]	μεριστόν, τὸ δὲ ἀμερές. Καὶ	δὴ	καὶ τὸ ὅλον ὂν πάντα
[6, 9, 1]	τὰ δὲ μᾶλλον μᾶλλον. Καὶ	δὴ	καὶ ψυχὴ ἕτερον οὖσα τοῦ
[6, 9, 8]	δ´ ἄλλῳ σώματι ὑπερέχοι, τῷ	δὴ	μὴ βαπτισθέντι τῷ σώματι ὑπεράραντες,
[6, 9, 2]	νοῦν} τὸ ὄν· οὐ γὰρ	δὴ	νεκρόν· πολλὰ ἄρα τὸ ὄν.
[6, 9, 5]	καὶ ἡ πάντων ἀρχή. Τὸ	δὴ	πρὸ τοῦ ἐν τοῖς οὖσι
[6, 9, 5]	πως τοῦ ἑνὸς τολμήσας τὸ	δὴ	πρὸ τούτου θαῦμα τοῦ ἕν,
[6, 9, 3]	νοουμένου μὴ ἕτερόν ἐστιν. Ὅμως	δὴ	χρὴ οὕτως ποιεῖν τὸν μέλλοντα
[6, 9, 1]	ὥσπερ δεσμῷ συνέχεται. Ἐπάγει μὲν	δὴ	ψυχὴ τὸ ἓν ἓν οὖσα
[6, 9, 9]	ἔκπτωσις καὶ φυγὴ καὶ πτερορρύησις.	Δηλοῖ	δὲ ὅτι τὸ ἀγαθὸν ἐκεῖ
[6, 9, 2]	πρῶτον εἶναι καὶ ἐκ τῶνδε	δῆλον	ἔσται· τὸν νοῦν ἀνάγκη ἐν
[6, 9, 2]	οὖν ὁ ἀριθμὸς τῶν ὄντων,	δῆλον	ὅτι καὶ τὸ ἕν· καὶ
[6, 9, 6]	τὸ ἓν ἐνδεές του, ζητεῖ	δηλονότι	τὸ μὴ εἶναι ἕν· ὥστε
[6, 9, 11]	οὐκ ἔκφορον ἐκεῖνο ὄν, ἀπεῖπε	δηλοῦν	πρὸς ἄλλον τὸ θεῖον, ὅτῳ
[6, 9, 11]	πρὸς ἑαυτόν; ~Τοῦτο δὴ ἐθέλον	δηλοῦν	τὸ τῶν μυστηρίων τῶνδε ἐπίταγμα,
[6, 9, 1]	τὰ πάντα εἰς ἓν ἄγει	δημιουργοῦσα	καὶ πλάττουσα καὶ μορφοῦσα καὶ
[6, 9, 11]	ἑαυτὸν ταύταις κεκοσμημένον πάλιν κουφισθήσεται	δι´	ἀρετῆς ἐπὶ νοῦν ἰὼν καὶ
[6, 9, 4]	καὶ πίστιν περὶ αὐτοῦ παρεχομένου,	δι´	ἐκεῖνα μὲν αὐτὸν ἐν αἰτίᾳ
[6, 9, 4]	διὰ ταῦτά ἐστιν ἔξω, ἢ	δι´	ἔνδειαν τοῦ παιδαγωγοῦντος λόγου καὶ
[6, 9, 6]	καὶ τὰ ἄλλα διὰ τοῦτον,	δι´	ὃν ὑπέστη ἅμα καὶ ἔσχεν
[6, 9, 11]	νοῦν ἰὼν καὶ σοφίαν καὶ	διὰ	σοφίας ἐπ´ αὐτό. Καὶ οὗτος
[6, 9, 4]	οὖν μήπω ἐστὶν ἐκεῖ, ἀλλὰ	διὰ	ταῦτά ἐστιν ἔξω, ἢ δι´
[6, 9, 3]	ὄν, ἃ πολλὰ αὐτὸ ποιεῖ.	Διὰ	τί οὖν, εἰ μὴ κινούμενον,
[6, 9, 4]	καὶ πᾶσαν τὴν ψυχὴν περιφωτίσας	διὰ	τὸ ἐγγυτέρω γεγονέναι, ἀναβεβηκέναι δὲ
[6, 9, 5]	εἶτα ἕν, χαλεπὸν μὲν γνωσθῆναι	διὰ	τοῦτο, γιγνωσκόμενον δὲ μᾶλλον τῷ
[6, 9, 6]	Ἵδρυται δὲ καὶ τὰ ἄλλα	διὰ	τοῦτον, δι´ ὃν ὑπέστη ἅμα
[6, 9, 7]	καὶ πρὸ τοῦ μὲν τῇ	διαθέσει,	τότε δὲ καὶ τοῖς εἴδεσιν,
[6, 9, 5]	ὄντα, πλῆθος ἀδιάκριτον καὶ αὖ	διακεκριμένον.	Οὔτε γὰρ διακέκριται ὡς οἱ
[6, 9, 5]	καὶ αὖ διακεκριμένον. Οὔτε γὰρ	διακέκριται	ὡς οἱ λόγοι οἱ ἤδη
[6, 9, 10]	μὲν οὖν οὔτε ὁρᾷ οὐδὲ	διακρίνει	ὁ ὁρῶν οὐδὲ φαντάζεται δύο,
[6, 9, 10]	πίστεσι καὶ τῷ τῆς ψυχῆς	διαλογισμῷ·	τὸ δὲ ἰδεῖν καὶ τὸ
[6, 9, 4]	τοῖς λόγοις ἀπιστεῖ ἐλλείπων, ὧδε	διανοείσθω.	~Ὅστις οἴεται τὰ ὄντα τύχῃ
[6, 9, 6]	αὖ ὅταν αὐτὸν ἑνίσῃς τῇ	διανοίᾳ,	καὶ ἐνταῦθα πλέον ἐστὶν ἢ
[6, 9, 5]	οὔκουν δεῖ ἐνταῦθα βάλλειν τὴν	διάνοιαν·	ἀλλὰ ταῦτα ὁμοίως αἰεὶ ἐκείνοις
[6, 9, 7]	δὲ μὴ ἔξω ῥίπτων τὴν	διάνοιαν.	Οὐ γὰρ κεῖταί που ἐρημῶσαν
[6, 9, 5]	ἀλλὰ σύνεστιν ἑαυτῷ ὄντως οὐ	διαρτήσας	ἑαυτὸν τῷ πλησίον μετὰ τὸ
[6, 9, 5]	τοὺς λογισμοὺς ἤδη οἷον ἐν	διαστάσει	καὶ κινήσει, καὶ τὰς ἐπιστήμας
[6, 9, 9]	καὶ μετασχοῦσα αὐτοῦ, ὥστε γνῶναι	διατεθεῖσαν,	ὅτι πάρεστιν ὁ χορηγὸς ἀληθινῆς
[6, 9, 8]	ἀλλήλων τόπῳ, ἑτερότητι δὲ καὶ	διαφορᾷ·	ὅταν οὖν ἡ ἑτερότης μὴ
[6, 9, 11]	Ἦν δὲ ἓν καὶ αὐτὸς	διαφορὰν	ἐν αὑτῷ οὐδεμίαν πρὸς ἑαυτὸν
[6, 9, 4]	ὁδοῦ καὶ τῆς πορείας ἡ	δίδαξις,	ἡ δὲ θέα αὐτοῦ ἔργον
[6, 9, 1]	ἕτερον ὂν αὐτῆς νομίζειν αὐτὴν	διδόναι	καὶ πρὸς τὸ ἓν βλέπουσαν
[6, 9, 1]	οὕτω χρή, εἰ καὶ ἓν	δίδωσιν,	ἕτερον ὂν αὐτῆς νομίζειν αὐτὴν
[6, 9, 1]	σώμασιν οὐκ ἔστιν αὐτὴ ὃ	δίδωσιν,	οἷον μορφὴ καὶ εἶδος, ἀλλ´
[6, 9, 8]	τὰ δὲ ἀσώματα σώμασιν οὐ	διείργεται·	οὐδ´ ἀφέστηκε τοίνυν ἀλλήλων τόπῳ,
[6, 9, 4]	μόνος ἀναβεβηκώς, ἀλλ´ ἔχων τὸ	διεῖργον	ἀπ´ αὐτοῦ, ἢ μήπω εἰς
[6, 9, 8]	καὶ συνάπτειν τῷ συγγενεῖ οὐδενὸς	διείργοντος.	Σώμασι μὲν γὰρ σώματα κωλύεται
[6, 9, 1]	καὶ ἕν. Καὶ τὸ μὲν	διεστηκός,	ὥσπερ χορός, πορρωτάτω τοῦ ἕν,
[6, 9, 9]	ἐπαφῇ, γεννᾷ δὲ κάλλος, γεννᾷ	δικαιοσύνην,	ἀρετὴν γεννᾷ. Ταῦτα γὰρ κύει
[6, 9, 10]	καὶ ἡμεῖς νῦν λέγομεν ἕτερον.	Διὸ	καὶ δύσφραστον τὸ θέαμα· πῶς
[6, 9, 9]	εἰς αὐτά, ἀλλ´ ὅλη μένουσα.	Διὸ	κἀκεῖνα μένει· οἷον εἰ μένοντος
[6, 9, 3]	καὶ φοβεῖται, μὴ οὐδὲν ἔχῃ.	Διὸ	κάμνει ἐν τοῖς τοιούτοις καὶ
[6, 9, 4]	πᾶν φῶς μεθημερινὸν παρ´ ἡλίου.	Διὸ	οὐδὲ ῥητὸν οὐδὲ γραπτόν, φησιν,
[6, 9, 5]	ὄντα τύχῃ καὶ τῷ αὐτομάτῳ	διοικεῖσθαι	καὶ σωματικαῖς συνέχεσθαι αἰτίαις, οὗτος
[6, 9, 7]	καὶ Μίνως ποιούμενος ὀαριστὴς τοῦ	Διὸς	ἐφημίσθη εἶναι, ἧς μεμνημένος εἴδωλα
[6, 9, 2]	τὸ νοοῦν καὶ τὸ νοούμενον,	διπλοῦς	ἔσται καὶ οὐχ ἁπλοῦς οὐδὲ
[6, 9, 9]	ἀλλ´ ἐμπνέομεν καὶ σῳζόμεθα οὐ	δόντος,	εἶτ´ ἀποστάντος ἐκείνου, ἀλλ´ ἀεὶ
[6, 9, 3]	ὁρᾶν, ἀλλ´ ἔστιν αἰσθήσεως καὶ	δόξης	ἑπομένης αἰσθήσει ἡ ἐνέργεια. Ἀλλὰ
[6, 9, 4]	πεσοῦσα. Ὑπὲρ ἐπιστήμην τοίνυν δεῖ	δραμεῖν	καὶ μηδαμῇ ἐκβαίνειν τοῦ ἓν
[6, 9, 11]	μὴ ὄν. Τὴν ἐναντίαν δὲ	δραμοῦσα	ἥξει οὐκ εἰς ἄλλο, ἀλλ´
[6, 9, 7]	οἷον ὁμιλήσαντα ἥκειν ἀγγέλλοντα, εἰ	δύναιτο,	καὶ ἄλλῳ τὴν ἐκεῖ συνουσίαν·
[6, 9, 6]	δυνάμει, ὥστε καὶ τὸ ἀμέγεθες	δυνάμει·	ἐπεὶ καὶ τὰ μετ´ αὐτὸ
[6, 9, 4]	ὁμοιότητι καὶ τῇ ἐν αὐτῷ	δυνάμει	συγγενεῖ τῷ ἀπ´ αὐτοῦ· ὅταν
[6, 9, 6]	γὰρ ἁπάντων οὐ μεγέθει, ἀλλὰ	δυνάμει,	ὥστε καὶ τὸ ἀμέγεθες δυνάμει·
[6, 9, 1]	μὴ ἐκ μερῶν· πλεῖσται γὰρ	δυνάμεις	ἐν αὐτῇ, λογίζεσθαι, ὀρέγεσθαι, ἀντιλαμβάνεσθαι,
[6, 9, 4]	παρεῖναι ἀλλ´ ἢ τοῖς δέχεσθαι	δυναμένοις	καὶ παρεσκευασμένοις, ὥστε ἐναρμόσαι καὶ
[6, 9, 6]	ἱδρύσεως ὥσπερ αὑτὸ φέρειν οὐ	δυνάμενον,	τό τε ἱδρυθησόμενον ἄψυχον καὶ
[6, 9, 7]	τὰ ἄλλα, ἀλλ´ ἔστι τῷ	δυναμένῳ	θίγειν ἐκεῖ παρόν, τῷ δ´
[6, 9, 8]	νοηταί, ὑπὲρ νοῦν τε ἐκεῖνο,	δυνάμεσιν	ἄλλαις, ᾗ πέφυκε τὸ νοοῦν
[6, 9, 6]	τὰ μετ´ αὐτὸ ὄντα ταῖς	δυνάμεσιν	ἀμέριστα καὶ ἀμερῆ, οὐ τοῖς
[6, 9, 6]	ἀριθμοῦ, ἀλλὰ τῷ ἀπεριλήπτῳ τῆς	δυνάμεως.	Ὅταν γὰρ ἂν αὐτὸν νοήσῃς
[6, 9, 5]	πηγὴν τῶν ἀρίστων εἶναι καὶ	δύναμιν	γεννῶσαν τὰ ὄντα μένουσαν ἐν
[6, 9, 7]	μᾶλλον δὲ αὑτῶν ἔξω. Οὐ	δύνανται	οὖν ἑλεῖν ὃν πεφεύγασιν, οὐδ´
[6, 9, 3]	νοῦ τὴν ἐπαγγελίαν ὧν δύναται.	Δύναται	δὲ ὁρᾶν ὁ νοῦς ἢ
[6, 9, 3]	τοῦ νοῦ τὴν ἐπαγγελίαν ὧν	δύναται.	Δύναται δὲ ὁρᾶν ὁ νοῦς
[6, 9, 4]	ὅτε ἦλθεν ἀπ´ αὐτοῦ, ἤδη	δύναται	ἰδεῖν ὡς πέφυκεν ἐκεῖνος θεατὸς
[6, 9, 6]	ἄλλοις ἀγαθόν, εἴ τι αὐτοῦ	δύναται	μεταλαμβάνειν. Οὐδὲ νόησις, ἵνα μὴ
[6, 9, 11]	Οὐδὲν παραλιπὼν τῶν θείων ὅσα	δύναται	ψυχὴ ἔχειν καὶ πρὸ τῆς
[6, 9, 10]	διακρίνει ὁ ὁρῶν οὐδὲ φαντάζεται	δύο,	ἀλλ´ οἷον ἄλλος γενόμενος καὶ
[6, 9, 10]	συνελθόντα ἕν ἐστι, τό τε	δύο,	ὅταν χωρίς. Οὕτω καὶ ἡμεῖς
[6, 9, 11]	αὐτῷ ἰδεῖν εὐτύχηται. Ἐπεὶ τοίνυν	δύο	οὐκ ἦν, ἀλλ´ ἓν ἦν
[6, 9, 10]	τὸ δὲ ὀφθέν» εἴπερ δεῖ	δύο	ταῦτα λέγειν, τό τε ὁρῶν
[6, 9, 1]	συμβεβηκός πως τὸ ἕν, καὶ	δύο	ταῦτα ψυχὴ καὶ ἕν, ὥσπερ
[6, 9, 2]	ἀριθμός τις ἑκάστου, ὥσπερ εἰ	δύο	τινὰ ἔλεγες, οὕτως ἐπὶ μόνου
[6, 9, 10]	νῦν λέγομεν ἕτερον. Διὸ καὶ	δύσφραστον	τὸ θέαμα· πῶς γὰρ ἂν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/06/2010