Livre, chapitre |
[1, 14] |
ὀρθῶς
λέγεις.
(Ἀθηναῖος)
οὐκοῦν
τά
|
τ' |
ἄλλα
πολλὰ
καὶ
μεγάλα
ὁ |
[1, 12] |
ἄνευ
νοῦ
καὶ
δίκης,
βάναυσόν
|
τ' |
εἶναι
καὶ
ἀνελεύθερον
καὶ
οὐκ |
[1, 16] |
παθόντες
ἄρα
πεφύκαμεν
διαφερόντως
θαρραλέοι
|
τ' |
εἶναι
καὶ
θρασεῖς,
ἐν
τούτοις |
[1, 6] |
αὐτούς,
ὅταν
οἰώμεθα
πάντα
τά
|
τ' |
ἐν
Λακεδαίμονι
καὶ
τὰ
τῇδε |
[1, 6] |
ἀλλὰ
πρὸς
πᾶσαν
ἀρετήν,
καὶ
|
κατ' |
εἴδη
ζητεῖν
αὐτῶν
τοὺς
νόμους |
[1, 15] |
ἂν
εἴη
καθ'
ἕνα
καὶ
|
κατ' |
ὀλίγους
καὶ
καθ'
ὁπόσους
(τις |
[1, 8] |
φόβων·
δουλεύσουσι
τρόπον
ἕτερον
καὶ
|
ἔτ' |
αἰσχίω
τοῖς
γε
δυναμένοις
καρτερεῖν |
[1, 6] |
ταῦτα.
πῇ
δὴ
οὖν
σε
|
ἔτ' |
ἂν
ἐβουλόμην
διελόμενον
(λέγειν
αὐτός |
[1, 14] |
σωμασκίαν
νικᾷ
τῷ
τὴν
μὲν
|
μετ' |
ἀλγηδόνων
εἶναι,
τὴν
δὲ
μή. |
[1, 8] |
Κλεινία
τε
καὶ
Λακεδαιμόνιε
ξένε-
|
μετ' |
ἀνδρείαν
γὰρ
δὴ
σωφροσύνης
πέρι |
[1, 5] |
καὶ
φρόνησις
εἰς
ταὐτὸν
ἐλθοῦσαι
|
μετ' |
ἀνδρείας,
αὐτῆς
μόνης
ἀνδρείας.
πιστὸς |
[1, 6] |
ψυχῆς
ἕξις,
ἐκ
δὲ
τούτων
|
μετ' |
ἀνδρείας
κραθέντων
τρίτον
ἂν
εἴη |
[1, 10] |
ποτ'
ὀρθῶς
αὐτὴν
αὑτῇ
κοινωνοῦσαν
|
μετ' |
ἄρχοντος,
ἀεὶ
δὲ
ἄναρχον
ἢ |
[1, 15] |
δῆλον
ὅτι.
(Ἀθηναῖος)
τί
δέ;
|
μετ' |
ἀσφαλείας
καὶ
ἄνευ
κινδύνων
μεγάλων |
[1, 10] |
ᾗ
πέφυκέν
τε
ἄρχων
εἶναι
|
μετ' |
ἐκείνου
τε
ὠφέλιμός
ἐστιν,
ὁ |
[1, 16] |
ἔμμετρον
μᾶλλον,
ἂν
καὶ
ὁπωστιοῦν
|
μετ' |
εὐλαβείας
γίγνηται;
σκοπῶμεν
γὰρ
δή· |
[1, 14] |
ἐπὶ
φαρμακοποσίᾳ
ἀγνοεῖν
οἰόμεθα
ὅτι
|
μετ' |
ὀλίγον
ὕστερον
καὶ
ἐπὶ
πολλὰς |
[1, 4] |
στάσεως
γενέσθαι,
νικησάντων
δὲ
ποτέρων,
|
δέξαιτ' |
ἄν
τις,
μᾶλλον
ἢ
φιλίας |
[1, 9] |
ἀνεῖνται,
(βλακικώτερα·
ταχὺ
γάρ
σου
|
λάβοιτ' |
ἄν
τις
τῶν
παρ'
ἡμῶν |
[1, 4] |
συγγένεια
αὕτη
πᾶσα
ἥττων
αὑτῆς
|
λέγοιτ' |
ἄν,
κρείττων
δὲ
(ἡττωμένων·
οὐ |
[1, 5] |
καὶ
δυνάμει
τοῦ
τιμία
εἶναι
|
λέγοιτ’ |
ἄν
ρθότατα.
~(Κλεινίας)
ὦ
ξένε, |
[1, 3] |
ἡ
πόλις
αὑτῆς
ὀρθῶς
αὕτη
|
λέγοιτ' |
ἂν
ἅμα
καὶ
κακή,
ὅπου |
[1, 12] |
οὗτος,
ὡς
ἐμοὶ
φαίνεται,
νῦν
|
βούλοιτ' |
ἂν
μόνην
παιδείαν
προσαγορεύειν,
τὴν |
[1, 5] |
μὴ
περὶ
τὸν
πόλεμον
ἄριστος
|
γίγνοιτ' |
ἀεί.
ταῦτα
γὰρ
ἀκήκοάς
που |
[1, 11] |
μέγα
ἰδιώταις
ἢ
τῇ
πόλει
|
γίγνοιτ' |
ἄν;
(Ἀθηναῖος)
τί
δέ;
παιδὸς |
[1, 14] |
ἔοικεν,
ὁ
γέρων
δὶς
παῖς
|
γίγνοιτ' |
ἄν,
ἀλλὰ
καὶ
ὁ
μεθυσθείς. |
[1, 4] |
εἶναι
φίλους.
(Κλεινίας)
μακρῷ
ἀμείνων
|
γίγνοιτ' |
ἂν
ὁ
τοιοῦτος
δικαστής
τε |
[1, 11] |
μὲν
βραχύ
τι
τῇ
πόλει
|
γίγνοιτ' |
ἂν
ὄφελος+
εἰ
δ'
ὅλως |
[1, 4] |
τούτοις
τοῖς
ἄρτι
λεγομένοις
ἀδελφοῖς
|
γένοιτ' |
ἄν
πού
τις
δικαστής;
(Κλεινίας) |
[1, 10] |
ὑμῖν
πόλεσι
δυοῖν
τῷ
λόγῳ
|
διαμάχοιτ' |
ἄν.
(Μέγιλλος)
καὶ
μὴν
εἴ |
[1, 10] |
(τὴν
ναυτικὴν
ἔχῃ
ἐπιστήμην
μόνον,
|
ἄντ' |
οὖν
ναυτιᾷ
ἄντε
μή,
ἢ |
[1, 9] |
ὦ
Λακεδαιμόνιε
ξένε,
ἐπαινετὰ
μὲν
|
πάντ' |
ἐστὶν
τὰ
τοιαῦτα,
ὅπου
τινὲς |
[1, 5] |
ὁρᾶν
φόνον
αἱματόεντα,
καὶ
δηίων
|
ὀρέγοιντ' |
ἐγγύθεν
ἱστάμενοι.
οὐκοῦν
τὰ
μετὰ |
[1, 11] |
εἰπεῖν
ὅτι
παιδευθέντες
μὲν
εὖ
|
γίγνοιντ' |
ἂν
ἄνδρες
ἀγαθοί,
γενόμενοι
(δὲ |
[1, 4] |
πάλιν
ἐπισκεψώμεθα·
πολλοὶ
ἀδελφοί
που
|
γένοιντ' |
ἂν
ἑνὸς
ἀνδρός
τε
καὶ |
[1, 9] |
καὶ
οὐδ'
ἂν
Διονύσια
πρόφασιν
|
ἔχοντ' |
αὐτὸν
λύσαιτο,
ὥσπερ
ἐν
ἁμάξαις |
[1, 10] |
μαχομένων
ὡς
ἀνδρεῖον
δεῖ
τὸν
|
ἄρχοντ' |
εἶναι.
(Κλεινίας)
πῶς
δ'
οὔ; |
[1, 13] |
δὲ
πᾶσι
τούτοις
λογισμὸς
ὅτι
|
ποτ' |
αὐτῶν
ἄμεινον
ἢ
χεῖρον,
ὃς |
[1, 10] |
ἅρματα
εἴτε
στρατόπεδον,
εἴθ'
ὅτι
|
ποτ' |
εἴη
τὸ
κυβερνώμενον
ὑπ'
αὐτοῦ; |
[1, 11] |
τὸν
λόγον
ὁρισώμεθα
παιδείαν
τί
|
ποτ' |
ἐστὶν
καὶ
τίνα
δύναμιν
ἔχει· |
[1, 4] |
καὶ
ἁμαρτίας
πέρι
νόμων,
ἥτις
|
ποτ' |
ἐστὶν
φύσει.
(Κλεινίας)
ἀληθέστατα,
ὦ |
[1, 10] |
ὁ
δὲ
μήτε
ἑωρακὼς
εἴη
|
ποτ' |
ὀρθῶς
αὐτὴν
αὑτῇ
κοινωνοῦσαν
μετ' |
[1, 14] |
τί
μήν;
(Ἀθηναῖος)
ἥκιστα
δὴ
|
τότ' |
ἂν
αὐτὸς
αὑτοῦ
γίγνοιτο
ἐγκρατής. |
[1, 11] |
τε
ἢ
δράσαντες
πλείω
κακά.
|
τότ' |
οὖν
ἐξενώθησαν
ὑμῖν
οἱ
πρόγονοι |
[1, 9] |
μεθύουσαν·
παρ'
ἡμῖν
δ'
οὐκ
|
ἔστ' |
οὐδὲν
τοιοῦτον.
(Ἀθηναῖος)
ὦ
Λακεδαιμόνιε |
[1, 9] |
περὶ
τὰς
ἡδονάς·
οὗ
γὰρ
|
μάλιστ' |
ἄνθρωποι
καὶ
μεγίσταις
προσπίπτουσιν
ἡδοναῖς |
[1, 9] |
βοηθήσει.
τὰ
δ'
ἐν
(Σπάρτῃ
|
κάλλιστ' |
ἀνθρώπων
δοκεῖ
μοι
κεῖσθαι
τὰ |
[1, 7] |
ἄλλης
ἀρετῆς
εἴτε
μερῶν
εἴτε
|
ἅττ' |
αὐτὰ
καλεῖν
χρεών
ἐστι,
δηλοῦντα |
[1, 9] |
δὲ
Ἀθηναῖοι·
μυρία
δὲ
ἄλλα
|
τοιαῦτ' |
ἂν
εὕροιμεν.
ἀλλὰ
περὶ
αὐτοῦ |
[1, 5] |
ἔξωθεν
πόλεμον
γιγνομένους
ἐπιφανεῖς.
φαίη
|
ταῦτ' |
ἄν
που
καὶ
ὁμολογοῖ;
(Κλεινίας) |
[1, 15] |
πρᾶξαι;
(Κλεινίας)
πᾶς
ἡμῖν,
οἶμαι,
|
ταῦτ' |
ἂν
συγχωροῖ.
(Μέγιλλος)
τί
μήν; |
[1, 2] |
ἀλλ'
ἴωμεν
ἀγαθῇ
τύχῃ.
~(Ἀθηναῖος)
|
ταῦτ' |
εἴη.
καί
μοι
λέγε·
κατὰ |
[1, 5] |
σὺ
σαφῶς;
ἢ
πῶς;
πρὸς
|
ταῦτ' |
οἶμαι
κἂν
πολὺ
φαυλότερος
(εἴποι |
[1, 2] |
τοξευμάτων
ἡ
κουφότης
ἁρμόττειν
δοκεῖ.
|
ταῦτ' |
οὖν
πρὸς
τὸν
πόλεμον
ἡμῖν |
[1, 16] |
(γε
τούτων
οὔτ'
ἂν
Κρῆτας
|
οὔτ' |
ἄλλους
ἀνθρώπους
οὐδένας
οἰόμεθα
ἀμφισβητῆσαι, |
[1, 4] |
καὶ
ἰδιώτου
διανοούμενος
οὕτω
τις
|
οὔτ' |
ἄν
ποτε
πολιτικὸς
γένοιτο
ὀρθῶς, |
[1, 9] |
ἐκ
τῆς
χώρας
συμπάσης,
καὶ
|
οὔτ' |
ἂν
ἐπ'
ἀγρῶν
ἴδοις,
οὔτ' |
[1, 16] |
μὲν
αὐτὸ
περί
(γε
τούτων
|
οὔτ' |
ἂν
Κρῆτας
οὔτ'
ἄλλους
ἀνθρώπους |
[1, 5] |
περὶ
ταῦτα
ἐσπούδακεν
εἰπὼν
ὅτι
|
οὔτ' |
ἂν
μνησαίμην
οὔτ'
ἐν
λόγῳ |
[1, 4] |
πολεμικὰ
ἀποβλέπων
μόνον
καὶ
πρῶτον,
|
οὔτ' |
ἂν
νομοθέτης
ἀκριβής,
εἰ
μὴ |
[1, 5] |
τις
πλουσιώτατος
ἀνθρώπων
εἴη,
φησίν,
|
οὔτ' |
εἰ
πολλὰ
ἀγαθὰ
κεκτημένος,
εἰπὼν |
[1, 5] |
οὔτ'
ἐν
λόγῳ
ἄνδρα
τιθείμην
|
(οὔτ' |
εἴ
τις
πλουσιώτατος
ἀνθρώπων
εἴη, |
[1, 9] |
οὔτ'
ἂν
ἐπ'
ἀγρῶν
ἴδοις,
|
οὔτ' |
ἐν
ἄστεσιν
ὅσων
Σπαρτιάταις
μέλει, |
[1, 5] |
εἰπὼν
ὅτι
οὔτ'
ἂν
μνησαίμην
|
οὔτ' |
ἐν
λόγῳ
ἄνδρα
τιθείμην
(οὔτ' |
[1, 2] |
οὐδὲν
ὄφελος
ὂν
οὔτε
κτημάτων
|
οὔτ' |
ἐπιτηδευμάτων,
ἂν
μὴ
τῷ
πολέμῳ |
[1, 12] |
ἐξέρχεται,
δυνατὸν
δ'
ἐστὶν
ἐπανορθοῦσθαι,
|
τοῦτ' |
ἀεὶ
δραστέον
διὰ
βίου
παντὶ |
[1, 10] |
ἐπιστῆσαι
στρατοπέδῳ
στρατηγόν,
ἆρ'
οὐ
|
τοῦτ' |
ἂν
παντὶ
τρόπῳ
ἐπράττομεν;
(Κλεινίας) |
[1, 10] |
πρῶτον
μὲν
δῆλον
ὡς
ἀγνοεῖ
|
τοῦτ' |
αὐτὸ
γιγνόμενον
οὐκ
ὀρθῶς,
εἶθ' |
[1, 14] |
τοιοῦτον
ἐν
αὐτῷ
καταμαθεῖν.
(Ἀθηναῖος)
|
τοῦτ' |
αὐτὸ
δὴ
νῦν,
ὡς
ἔοιχ' |
[1, 11] |
πολιτείας
ποιεῖσθαι
τὰ
νῦν.
(Κλεινίας)
|
τοῦτ' |
αὐτὸ
δὴ
πειρώμεθα,
τὸ
σοὶ |
[1, 12] |
(Ἀθηναῖος)
σαφέστερον
ἔτι
τοίνυν
ἀναλάβωμεν
|
τοῦτ' |
αὐτὸ
ὅτι
(ποτὲ
λέγομεν.
καί |
[1, 2] |
οἱ
πλεῖστοι
τῶν
ἀνθρώπων
εἰρήνην,
|
τοῦτ' |
εἶναι
μόνον
ὄνομα,
τῷ
δ' |
[1, 11] |
ἔχοις
ἂν
οὖν
τὸ
μετὰ
|
τοῦτ' |
εἰπεῖν
ὡς
ἔστιν
τὸ
νῦν |
[1, 9] |
καὶ
ὕβρεσι
καὶ
ἀνοίᾳ
πάσῃ,
|
τοῦτ' |
ἐξέβαλεν
ὁ
νόμος
ἡμῶν
ἐκ |
[1, 3] |
πόλεσι
μὲν
πρὸς
πόλεις
ὀρθὸν
|
τοῦτ' |
ἐστί,
κώμῃ
δὲ
πρὸς
κώμην |
[1, 7] |
ἐν
τοῖς
νόμοις;
λεγέσθω
τί
|
τοῦτ' |
ἐστὶν
ὃ
καὶ
ἀπεργάζεται
ὑμῖν |
[1, 7] |
ὥστε
κρατεῖν
(αὐτῶν;
ποῦ
δὴ
|
τοῦτ' |
ἔστιν
ταὐτὸν
περὶ
τὰς
ἡδονὰς |
[1, 8] |
καὶ
δουλεύσειν
αὐτοῖς.
ταὐτὸν
δὴ
|
τοῦτ' |
οἶμαι,
καὶ
πρὸς
τὰς
ἡδονὰς |
[1, 10] |
κακὸν
ἀπεργάσαιτό
τι
μέγα,
πολλῇ
|
χρῷτ' |
ἂν
ἀγαθῇ
τύχῃ.
(Κλεινίας)
παμπόλλῃ |