Livre, pensées
[5, 10]	δὲ ἐμψύχων τὰ λογικά. Τὸ	τὰ	ἀδύνατα διώκειν μανικόν· ἀδύνατον δὲ
[5, 20]	ἐνέργειαι ἐν συνεχέσι μεταβολαῖς καὶ	τὰ	αἴτια ἐν μυρίαις τροπαῖς καὶ
[5, 0]	κόσμον; Ἔπειτα σὺ οὐ θέλεις	τὰ	ἀνθρωπικὰ ποιεῖν· οὐ τρέχεις ἐπὶ
[5, 0]	σὺ ὑπὲρ τὰ μέτρα, ὑπὲρ	τὰ	ἀρκοῦντα προχωρεῖς, ἐν δὲ ταῖς
[5, 10]	οὐχὶ ἐκεῖνο πέφυκε φέρειν. Ἄλλῳ	τὰ	αὐτὰ συμβαίνει καὶ ἤτοι ἀγνοῶν
[5, 30]	αἰσθητὰ εὐμετάβλητα καὶ οὐχ ἑστῶτα,	τὰ	δὲ αἰσθητήρια ἀμυδρὰ καὶ εὐπαρατύπωτα,
[5, 10]	τῶν ἀγαθῶν” οὐ› γὰρ ἐφαρμόσει.	Τὰ	δέ γε τοῖς πολλοῖς φαινόμενα
[5, 30]	δὲ ὄνομα ψόφος καὶ ἀπήχημα.	Τὰ	δὲ ἐν τῷ βίῳ πολυτίμητα
[5, 10]	τὰ χείρω τῶν κρειττόνων ἕνεκεν,	τὰ	δὲ κρείττω ἀλλήλων; Κρείττω δὲ
[5, 10]	Κρείττω δὲ τῶν μὲν ἀψύχων	τὰ	ἔμψυχα, τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ
[5, 30]	κατ ἀξίαν ἀπένειμεν ἑκάστοις καὶ	τὰ	κρατιστεύοντα εἰς ὁμόνοιαν ἀλλήλων συνήγαγεν.
[5, 30]	χείρω τῶν κρειττόνων ἕνεκεν καὶ	τὰ	κρείττω ἀλλήλοις συνήρμοσεν. Ὁρᾷς πῶς
[5, 10]	τὰ ἔμψυχα, τῶν δὲ ἐμψύχων	τὰ	λογικά. Τὸ τὰ ἀδύνατα διώκειν
[5, 30]	τὸ ἐνταῦθα κατέχον, εἴ γε	τὰ	μὲν αἰσθητὰ εὐμετάβλητα καὶ οὐχ
[5, 10]	παρακολουθητικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς δυνάμεως ἐνθυμηθῇς;	~Τὰ	μὲν πράγματα ἐν τοιαύτῃ τρόπον
[5, 30]	καὶ κατ ἀξίαν, κἂν εἰς	τὰ	μέσα ἐλαττῶνται, μὴ μέντοι βλάβην
[5, 0]	πίνειν, καὶ ὅμως σὺ ὑπὲρ	τὰ	μέτρα, ὑπὲρ τὰ ἀρκοῦντα προχωρεῖς,
[5, 20]	ὅσον δὲ ἐνίστανταί τινες εἰς	τὰ	οἰκεῖα ἔργα, ἕν τι τῶν
[5, 0]	ἐπανιέναι καὶ ἀσμενίζειν, εἰ σοὶ›	τὰ	πλείω ἀνθρωπικώτερα, καὶ φιλεῖν τοῦτο,
[5, 10]	καὶ ἀρέσκειαν ἰσχυροτέρας εἶναι φρονήσεως	Τὰ	πράγματα αὐτὰ οὐδ ὁπωστιοῦν ψυχῆς
[5, 10]	καταξιώσῃ ἑαυτήν, τοιαῦτα ἑαυτῇ ποιεῖ	τὰ	προσυφεστῶτα. ~Καθ ἕτερον μὲν λόγον
[5, 0]	ἐνέργειαν; Οὐ βλέπεις τὰ φυτάρια,	τὰ	στρουθάρια, τοὺς μύρμηκας, τοὺς ἀράχνας,
[5, 10]	εἰ τιμητέον καὶ ἀγαθὰ ὑποληπτέον	τὰ	τοιαῦτα, ὧν προεπινοηθέντων οἰκείως ἂν
[5, 10]	Μήτι θηρίου; Ὁποῖά τινά ἐστι	τὰ	τοῖς πολλοῖς δοκοῦντα ἀγαθά, κἂν
[5, 10]	εἶναι. μετὰ τοῦτο ἔπιθι ἐπὶ	τὰ	τῶν συμβιούντων ἤθη, ὧν μόλις
[5, 10]	ἀμετάπτωτος; Μέτιθι τοίνυν ἐπ αὐτὰ	τὰ	ὑποκείμενα ὡς ὀλιγοχρόνια καὶ εὐτελῆ
[5, 0]	οὐ πρὸς ἐνέργειαν; Οὐ βλέπεις	τὰ	φυτάρια, τὰ στρουθάρια, τοὺς μύρμηκας,
[5, 30]	ὅλου νοῦς κοινωνικός. Πεποίηκε γοῦν	τὰ	χείρω τῶν κρειττόνων ἕνεκεν καὶ
[5, 10]	ἢ οὐκ ἦν ἐναργὲς ὅτι	τὰ	χείρω τῶν κρειττόνων ἕνεκεν, τὰ
[5, 0]	τὰ ἀρκοῦντα προχωρεῖς, ἐν δὲ	ταῖς	πράξεσιν οὐκ ἔτι, ἀλλ ἐντὸς
[5, 0]	ἐν τοῖς τείχεσιν ἢ ἐν	ταῖς	πυραμίσι συμβαίνειν οἱ τεχνῖται λέγουσι,
[5, 0]	στρουθάρια, τοὺς μύρμηκας, τοὺς ἀράχνας,	τὰς	μελίσσας τὸ ἴδιον ποιούσας, τὸ
[5, 20]	ἀλλὰ περιγραφέτω αὑτὸ καὶ περιοριζέτω	τὰς	πείσεις ἐκείνας ἐν τοῖς μορίοις.
[5, 0]	βούλημα ταύτης ἐφίλεις. Ἄλλοι δὲ	τὰς	τέχνας ἑαυτῶν φιλοῦντες συγκατατήκονται τοῖς
[5, 10]	τινι τούτων ἀγαθὸς ἦν, εἴπερ	ταῦτα	ἀγαθὰ ἦν. Νῦν δ, ὅσῳπερ
[5, 30]	τῶν ἐμβόλων· ἄνθρωπε, ἐπελάθου τί	ταῦτα	ἦν; Ναί· ἀλλὰ τούτοις περισπούδαστα.
[5, 30]	ὁδῷ ὑπολαμβάνειν καὶ πράσσειν. Δύο	ταῦτα	κοινὰ τῇ τε τοῦ θεοῦ
[5, 30]	τοῦ κρεᾳδίου καὶ τοῦ πνευματίου,	ταῦτα	μεμνῆσθαι μήτε σὰ ὄντα μήτε
[5, 10]	σωφροσύνην, δικαιοσύνην, ἀνδρείαν, οὐκ ἂν	ταῦτα	προεπινοήσας ἔτι ἀκοῦσαι δυνηθείη τό·
[5, 0]	οὔτε κοιμηθῆναι θέλουσι μᾶλλον ἢ	ταῦτα	συναύξειν, πρὸς ἃ διαφέρονται· σοὶ
[5, 20]	πρὸ ὁδοῦ τὸ τῆς ὁδοῦ	ταύτης	ἐνστατικόν. Τῶν ἐν τῷ κόσμῳ
[5, 0]	ἄν σου καὶ τὸ βούλημα	ταύτης	ἐφίλεις. Ἄλλοι δὲ τὰς τέχνας
[5, 20]	τὸ παρορώμενον. Πολλάκις ἐνθυμοῦ τὸ	τάχος	τῆς παραφορᾶς καὶ ὑπεξαγωγῆς τῶν
[5, 20]	ὄντων τε καὶ γινομένων. Ἣ	τε	γὰρ οὐσία οἷον ποταμὸς ἐν
[5, 20]	παραφορᾶς καὶ ὑπεξαγωγῆς τῶν ὄντων	τε	καὶ γινομένων. Ἣ τε γὰρ
[5, 10]	ῥύπῳ καὶ τοσαύτῃ ῥύσει τῆς	τε	οὐσίας καὶ τοῦ χρόνου καὶ
[5, 20]	πάρεγγυς· τὸ δὲ ἄπειρον τοῦ	τε	παρῳχηκότος καὶ μέλλοντος ἀχανές, ᾧ
[5, 30]	πράσσειν. Δύο ταῦτα κοινὰ τῇ	τε	τοῦ θεοῦ καὶ τῇ τοῦ
[5, 0]	τοὺς τετραγώνους λίθους ἐν τοῖς	τείχεσιν	ἢ ἐν ταῖς πυραμίσι συμβαίνειν
[5, 30]	νῦν θεοῖς, γονεῦσιν, ἀδελφῷ, γυναικί,	τέκνοις,	διδασκάλοις, τροφεῦσι, φίλοις, οἰκείοις, οἰκέταις;
[5, 30]	ἡ ἱστορία τοῦ βίου καὶ	τελεία	ἡ λειτουργία καὶ πόσα ὦπται
[5, 10]	ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις οὐδὲ	τελειότητές	εἰσι τῆς τοῦ ἀνθρώπου φύσεως.
[5, 0]	δὲ ὃ λέγω καὶ οἱ	τέλεον	ἰδιῶται· φασὶ γάρ· τοῦτο ἔφερεν
[5, 10]	φέρεται δέ, ἐν τούτῳ τὸ	τέλος	αὐτοῦ· ὅπου δὲ τὸ τέλος,
[5, 10]	τέλος αὐτοῦ· ὅπου δὲ τὸ	τέλος,	ἐκεῖ καὶ τὸ συμφέρον καὶ
[5, 10]	φύσεως. Οὐ τοίνυν οὐδὲ τὸ	τέλος	ἐν αὐτοῖς ἐστι τῷ ἀνθρώπῳ
[5, 10]	ὁδεύουσι δὲ εἰς τὸ προκείμενον	τέλος,	καθὸ κατορθώσεις αἱ τοιαῦται πράξεις
[5, 30]	ἐπιστήμων; Ἡ εἰδυῖα ἀρχὴν καὶ	τέλος	καὶ τὸν δἰ ὅλης τῆς
[5, 10]	οὐδέ γε τὸ συμπληρωτικὸν τοῦ	τέλους,	τὸ ἀγαθόν. Ἔτι, εἴ τι
[5, 30]	παντὸς τοῦ αἰῶνος κατὰ περιόδους	τεταγμένας	οἰκονομοῦντα τὸ πᾶν. Ὅσον οὐδέπω
[5, 0]	καὶ ἐνταῦθα τὸ συμβαῖνον ἑκάστῳ	τέτακταί	πως αὐτῷ ὡς› κατάλληλον εἰς
[5, 0]	ἡμῖν λέγομεν ὡς καὶ τοὺς	τετραγώνους	λίθους ἐν τοῖς τείχεσιν ἢ
[5, 0]	ταύτης ἐφίλεις. Ἄλλοι δὲ τὰς	τέχνας	ἑαυτῶν φιλοῦντες συγκατατήκονται τοῖς κατ
[5, 10]	Ὁ λόγος καὶ ἡ λογικὴ	τέχνη	δυνάμεις εἰσὶν ἑαυταῖς ἀρκούμεναι καὶ
[5, 0]	ἐν ταῖς πυραμίσι συμβαίνειν οἱ	τεχνῖται	λέγουσι, συναρμόζοντας ἀλλήλοις τῇ ποιᾷ
[5, 10]	φυσικὴν λύσιν καὶ μὴ ἀσχάλλειν	τῇ	διατριβῇ, ἀλλὰ τούτοις μόνοις προσαναπαύεσθαι·
[5, 30]	ὑπ ἄλλου καὶ τὸ ἐν	τῇ	δικαϊκῇ διαθέσει καὶ πράξει ἔχειν
[5, 0]	ἐκείνοις ἐστὶ τραχέα, ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα	τῇ	ἐλπίδι τῆς ὑγιείας. Τοιοῦτόν τί
[5, 10]	τί ποτε ἄρα νῦν χρῶμαι	τῇ	ἐμαυτοῦ ψυχῇ; Παῤ ἕκαστα τοῦτο
[5, 0]	εὐθεῖαν πέραινε ἀκολουθῶν τῇ φύσει	τῇ	ἰδίᾳ καὶ τῇ κοινῇ, μία
[5, 0]	τῇ φύσει τῇ ἰδίᾳ καὶ	τῇ	κοινῇ, μία δὲ ἀμφοτέρων τούτων
[5, 0]	δοκείτω ἄνυσις καὶ συντέλεια τῶν	τῇ	κοινῇ φύσει δοκούντων, οἷον ἡ
[5, 0]	ἀσκητέον μὴ παρενθυμουμένῳ μηδὲ ἐμφιληδοῦντι	τῇ	νωθείᾳ. Ὁ μέν τίς ἐστιν,
[5, 0]	οἱ τεχνῖται λέγουσι, συναρμόζοντας ἀλλήλοις	τῇ	ποιᾷ συνθέσει. Ὅλως γὰρ ἁρμονία
[5, 20]	βίος ὑπὸ τούτου διοικεῖται. Ὂ	τῇ	πόλει οὐκ ἔστι βλαβερόν, οὐδὲ
[5, 20]	ἄτρεπτον ἔστω ὑπὸ τῆς ἐν	τῇ	σαρκὶ λείας ἢ τραχείας κινήσεως
[5, 10]	ἡ ψυχή. Βάπτε οὖν αὐτὴν	τῇ	συνεχείᾳ τῶν τοιούτων φαντασιῶν· οἷον,
[5, 30]	καὶ πράσσειν. Δύο ταῦτα κοινὰ	τῇ	τε τοῦ θεοῦ καὶ τῇ
[5, 30]	τῇ τε τοῦ θεοῦ καὶ	τῇ	τοῦ ἀνθρώπου καὶ παντὸς λογικοῦ
[5, 30]	βλάβη τοῦ κοινοῦ; Μὴ ὁλοσχερῶς	τῇ	φαντασίᾳ συναρπάζεσθαι, ἀλλὰ βοηθεῖν μὲν
[5, 0]	περιβλέπου, ἀλλ εὐθεῖαν πέραινε ἀκολουθῶν	τῇ	φύσει τῇ ἰδίᾳ καὶ τῇ
[5, 0]	καὶ περπερεύεσθαι καὶ τοσαῦτα ῥιπτάζεσθαι	τῇ	ψυχῇ διὰ τὸ ἀφυῶς κατεσκευάσθαι
[5, 0]	ἄμπελος ἐπὶ τὸ πάλιν ἐν	τῇ	ὥρᾳ τὸν βότρυν ἐνεγκεῖν. Ἐν
[5, 20]	σώματι ἡνωμένῳ, τότε πρὸς μὲν	τὴν	αἴσθησιν φυσικὴν οὖσαν οὐ πειρατέον
[5, 20]	φυσικὴν οὖσαν οὐ πειρατέον ἀντιβαίνειν,	τὴν	δὲ ὑπόληψιν τὴν ὡς περὶ
[5, 20]	κατὰ τὴν ἑτέραν συμπάθειαν εἰς	τὴν	διάνοιαν ὡς ἐν σώματι ἡνωμένῳ,
[5, 10]	Οὕτως καὶ οἱ πολλοὶ φαντάζονται	τὴν	διαφοράν· οὐ γὰρ ἂν τοῦτο
[5, 20]	θεοῖς ὁ συνεχῶς δεικνὺς αὐτοῖς	τὴν	ἑαυτοῦ ψυχὴν ἀρεσκομένην μὲν τοῖς
[5, 0]	πως αὐτῷ ὡς› κατάλληλον εἰς	τὴν	εἱμαρμένην. Οὕτως γὰρ καὶ συμβαίνειν
[5, 30]	κενόν; Τί οὖν; Περιμένειν ἵλεων	τὴν	εἴτε σβέσιν εἴτε μετάστασιν· ἕως
[5, 20]	μορίοις. Ὅταν δὲ ἀναδιδῶνται κατὰ	τὴν	ἑτέραν συμπάθειαν εἰς τὴν διάνοιαν
[5, 30]	ἔχειν τὸ ἀγαθὸν καὶ ἐνταῦθα	τὴν	ὄρεξιν ἀπολήγειν. Εἰ μήτε κακία
[5, 10]	κατορθώσεις αἱ τοιαῦται πράξεις ὀνομάζονται	τὴν	ὀρθότητα τῆς ὁδοῦ σημαίνουσαι. Οὐδὲν
[5, 0]	τὴν τορευτικὴν ἢ ὁ ὀρχηστὴς	τὴν	ὀρχηστικὴν ἢ ὁ φιλάργυρος τὸ
[5, 0]	ἀπώσασθαι καὶ ἀπαλεῖψαι πᾶσαν φαντασίαν	{τὴν}	ὀχληρὰν ἢ ἀνοίκειον καὶ εὐθὺς
[5, 20]	ἐμπόδια διὰ τὴν ὑπεξαίρεσιν καὶ	τὴν	περιτροπήν. Περιτρέπει γὰρ καὶ μεθίστησι
[5, 20]	ὀργιστέον, ἀλλὰ δεικτέον› τῷ βλάπτοντι	τὴν	πόλιν τί τὸ παρορώμενον. Πολλάκις
[5, 0]	καὶ ἄσιτοι· σὺ τὴν φύσιν	τὴν	σαυτοῦ ἔλασσον τιμᾷς ἢ ὁ
[5, 0]	οὐ τρέχεις ἐπὶ τὸ κατὰ	τὴν	σὴν φύσιν· ἀλλὰ δεῖ καὶ
[5, 0]	ἔλασσον τιμᾷς ἢ ὁ τορευτὴς	τὴν	τορευτικὴν ἢ ὁ ὀρχηστὴς τὴν
[5, 0]	τὴν τοῦ κόσμου ὑγίειαν καὶ	τὴν	τοῦ Διὸς εὐοδίαν καὶ εὐπραγίαν.
[5, 0]	διὰ τὸ ἐκεῖσε ἄγειν, ἐπὶ	τὴν	τοῦ κόσμου ὑγίειαν καὶ τὴν
[5, 10]	συμβήσεταί μοι ὃ οὐχὶ κατὰ	τὴν	τῶν ὅλων φύσιν ἐστίν· ἑτέρῳ
[5, 20]	διαθέσεως οὐ γίνεται ἐμπόδια διὰ	τὴν	ὑπεξαίρεσιν καὶ τὴν περιτροπήν. Περιτρέπει
[5, 0]	καὶ μὴ ὡς πρὸς παιδαγωγὸν	τὴν	φιλοσοφίαν ἐπανιέναι, ἀλλ ὡς οἱ
[5, 10]	γὰρ δεῖ παραμυθούμενον ἑαυτὸν περιμένειν	τὴν	φυσικὴν λύσιν καὶ μὴ ἀσχάλλειν
[5, 0]	φιλεῖς ἑαυτόν, ἐπεί τοι καὶ	τὴν	φύσιν ἄν σου καὶ τὸ
[5, 0]	ἔργοις ἄλουτοι καὶ ἄσιτοι· σὺ	τὴν	φύσιν τὴν σαυτοῦ ἔλασσον τιμᾷς
[5, 0]	πράξῃ, πρόχειρος καὶ λογίσασθαι αὐτῷ	τὴν	χάριν. Ὁ δὲ πρὸς μὲν
[5, 20]	πειρατέον ἀντιβαίνειν, τὴν δὲ ὑπόληψιν	τὴν	ὡς περὶ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ
[5, 10]	τῆς ὁδοῦ σημαίνουσαι. Οὐδὲν τούτων	τηρητέον	ἀνθρώπῳ, ἃ ἀνθρώπῳ, καθὸ ἄνθρωπός
[5, 0]	φίλε Ζεῦ, κατὰ τῆς ἀρούρας	τῆς	Ἀθηναίων καὶ τῶν πεδίων. Ἤτοι
[5, 0]	ὗσον, ὦ φίλε Ζεῦ, κατὰ	τῆς	ἀρούρας τῆς Ἀθηναίων καὶ τῶν
[5, 20]	ἀκαριαῖόν σοι διάστημα ἀφώρισται, καὶ	τῆς	εἱμαρμένης, ἧς πόστον εἶ μέρος;
[5, 20]	σου μέρος ἄτρεπτον ἔστω ὑπὸ	τῆς	ἐν τῇ σαρκὶ λείας ἢ
[5, 20]	γὰρ καὶ μεθίστησι πᾶν τὸ	τῆς	ἐνεργείας κώλυμα ἡ διάνοια εἰς
[5, 0]	ὅτι τῷ τὸ ὅλον διοικοῦντι	τῆς	εὐοδίας καὶ τῆς συντελείας καὶ
[5, 10]	τὸ τὸν κεκτημένον αὐτὰ ὑπὸ	τῆς	εὐπορίας οὐκ ἔχειν ὅποι χέσ”
[5, 10]	οὐσίας καὶ τοῦ χρόνου καὶ	τῆς	κινήσεως καὶ τῶν κινουμένων τί
[5, 10]	τοιαῦται πράξεις ὀνομάζονται τὴν ὀρθότητα	τῆς	ὁδοῦ σημαίνουσαι. Οὐδὲν τούτων τηρητέον
[5, 20]	ἐφεκτικὸν καὶ πρὸ ὁδοῦ τὸ	τῆς	ὁδοῦ ταύτης ἐνστατικόν. Τῶν ἐν
[5, 10]	ἔργοις. Ὁρμῶνται μὲν οὖν ἀπὸ	τῆς	οἰκείας ἀρχῆς, ὁδεύουσι δὲ εἰς
[5, 30]	τέλος καὶ τὸν δἰ ὅλης	τῆς	οὐσίας διήκοντα λόγον καὶ διὰ
[5, 0]	ἄπταιστον καὶ εὔρουν ἐν πᾶσι	τῆς	παρακολουθητικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς δυνάμεως ἐνθυμηθῇς;
[5, 20]	παρορώμενον. Πολλάκις ἐνθυμοῦ τὸ τάχος	τῆς	παραφορᾶς καὶ ὑπεξαγωγῆς τῶν ὄντων
[5, 0]	τῆς συντελείας καὶ νὴ Δία	τῆς	συμμονῆς αὐτῆς καὶ τὸ ἰδίᾳ
[5, 20]	καὶ ἐπὶ μακρὸν ἐνοχλήσαντι; Μέμνησο	τῆς	συμπάσης οὐσίας, ἧς ὀλίγιστον μετέχεις,
[5, 0]	ἐὰν καὶ ὁτιοῦν διακόψῃ ς	τῆς	συναφείας καὶ συνεχείας ὥσπερ τῶν
[5, 0]	ὅλον διοικοῦντι τῆς εὐοδίας καὶ	τῆς	συντελείας καὶ νὴ Δία τῆς
[5, 10]	καὶ ῥύπῳ καὶ τοσαύτῃ ῥύσει	τῆς	τε οὐσίας καὶ τοῦ χρόνου
[5, 10]	ἀνθρώπου φύσις οὐδὲ τελειότητές εἰσι	τῆς	τοῦ ἀνθρώπου φύσεως. Οὐ τοίνυν
[5, 20]	τὸν πολίτην βλάπτει. Ἐπὶ πάσης	τῆς	τοῦ βεβλάφθαι φαντασίας τοῦτον ἔπαγε
[5, 0]	τραχέα, ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα τῇ ἐλπίδι	τῆς	ὑγιείας. Τοιοῦτόν τί σοι δοκείτω
[5, 20]	φύσις. Τὸ ἡγεμονικὸν καὶ κυριεῦον	τῆς	ψυχῆς σου μέρος ἄτρεπτον ἔστω
[5, 30]	δὲ ἐκείνης ὁ καιρὸς ἐφίσταται,	τί	ἀρκεῖ; Τί δὲ ἄλλο ἢ
[5, 20]	κακὸν πάσχων. Καπνὸς καὶ ἀπέρχομαι·	τί	αὐτὸ πρᾶγμα δοκεῖς; Μέχρι δέ
[5, 0]	ἄλλο ἤθελες οὐ κατὰ φύσιν.	Τί	γὰρ τούτων προσηνέστερον; Ἡ γὰρ
[5, 30]	ὁ καιρὸς ἐφίσταται, τί ἀρκεῖ;	Τί	δὲ ἄλλο ἢ θεοὺς μὲν
[5, 0]	Ὁ μέν τίς ἐστιν, ὅταν	τι	δεξιὸν περί τινα πράξῃ, πρόχειρος
[5, 20]	πόστον εἶ μέρος; Ἄλλος ἁμαρτάνει.	Τί	εἰς ἐμέ; Ὄψεται· ἰδίαν ἔχει
[5, 0]	φοβοῦ, μὴ παρὰ τοῦτο παραλίπῃς	τι	ἔργον κοινωνικόν. Εὐχὴ Ἀθηναίων· ὗσον,
[5, 0]	οὕτως ἁπλῶς καὶ ἐλευθέρως. Ὁποῖόν	τί	ἐστι τὸ λεγόμενον, ὅτι· συνέταξεν
[5, 10]	τοῦτο ἐπανερωτᾶν ἑαυτὸν καὶ ἐξετάζειν	τί	μοί ἐστι νῦν ἐν τούτῳ
[5, 0]	γὰρ ἡ τυχοῦσα φύσις φέρει	τι,	ὃ μὴ τῷ διοικουμένῳ ὑπ
[5, 30]	πρὸς Ὄλυμπον ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης.	Τί	οὖν ἔτι τὸ ἐνταῦθα κατέχον,
[5, 30]	δὲ εὐδοκιμεῖν παρὰ τοιούτοις κενόν;	Τί	οὖν; Περιμένειν ἵλεων τὴν εἴτε
[5, 20]	φησί, καὶ δύναται συννοεῖν ἐφιστάνων	τί	πλημμελεῖ. Εὖ σοι γένοιτο· τοιγαροῦν
[5, 10]	ὁ ἀναγκάσων τοῦτον παραβῆναι. Πρὸς	τί	ποτε ἄρα νῦν χρῶμαι τῇ
[5, 10]	τῆς κινήσεως καὶ τῶν κινουμένων	τί	ποτέ ἐστι τὸ ἐκτιμηθῆναι ἢ
[5, 0]	παράγονται. Ἐὰν δὲ θελήσῃς συνεῖναι	τί	ποτέ ἐστι τὸ λεγόμενον, μὴ
[5, 0]	εὐγνωμοσύνη, ὁσιότης. Αὐτῆς γὰρ φρονήσεως	τί	προσηνέστερον, ὅταν τὸ ἄπταιστον καὶ
[5, 0]	γὰρ ἐκεῖ τὸ συνέταξε τοιοῦτόν	τι	σημαίνει· ἔταξε τούτῳ τοῦτο ὡς
[5, 0]	τῇ ἐλπίδι τῆς ὑγιείας. Τοιοῦτόν	τί	σοι δοκείτω ἄνυσις καὶ συντέλεια
[5, 20]	ὀργίζῃ, μήτι τῷ ὀζοστόμῳ ὀργίζῃ;	Τί	σοι ποιήσει; Τοιοῦτον στόμα ἔχει,
[5, 30]	δὲ ἀγνώμονας εὐγνώμων ἐγένου. Διὰ	τί	συγχέουσιν ἄτεχνοι καὶ ἀμαθεῖς ψυχαὶ
[5, 30]	ἐπὶ τῶν ἐμβόλων· ἄνθρωπε, ἐπελάθου	τί	ταῦτα ἦν; Ναί· ἀλλὰ τούτοις
[5, 20]	δεικτέον› τῷ βλάπτοντι τὴν πόλιν	τί	τὸ παρορώμενον. Πολλάκις ἐνθυμοῦ τὸ
[5, 10]	ἐμὸν κατὰ μεταβολὴν εἰς μέρος	τι	τοῦ κόσμου καὶ πάλιν ἐκεῖνο
[5, 10]	πάλιν ἐκεῖνο εἰς ἕτερον μέρος	τι	τοῦ κόσμου μεταβαλεῖ καὶ ἤδη
[5, 10]	τοιούτων ἑτέρων ἢ καὶ ἀφαιρούμενός	τι	τούτων ἀνέχεται, τοσῷδε μᾶλλον ἀγαθός
[5, 10]	τέλους, τὸ ἀγαθόν. Ἔτι, εἴ	τι	τούτων ἦν ἐπιβάλλον τῷ ἀνθρώπῳ,
[5, 20]	εἰς τὰ οἰκεῖα ἔργα, ἕν	τι	τῶν ἀδιαφόρων μοι γίνεται ὁ
[5, 0]	πήρωσιν ἢ ἀποβολὴν ἢ ἄλλο	τι	τῶν τοιούτων. Καὶ γὰρ ἐκεῖ
[5, 30]	ἐμὴν μήτε τὸ κοινὸν βλάπτεται,	τί	ὑπὲρ αὐτοῦ διαφέρομαι; Τίς δὲ
[5, 20]	τῶν ἐν σοὶ τὸ κράτιστον	τίμα·	ἔστι δὲ τοῦτο τὸ ἐκείνῳ
[5, 20]	ἐν τῷ κόσμῳ τὸ κράτιστον	τίμα·	ἔστι δὲ τοῦτο τὸ πᾶσι
[5, 0]	τὴν φύσιν τὴν σαυτοῦ ἔλασσον	τιμᾷς	ἢ ὁ τορευτὴς τὴν τορευτικὴν
[5, 10]	Πρόιθι οὖν καὶ ἐρώτα, εἰ	τιμητέον	καὶ ἀγαθὰ ὑποληπτέον τὰ τοιαῦτα,
[5, 0]	σοί, ὅταν δυσαρεστῇς, καὶ τρόπον	τινὰ	ἀναιρεῖς. Μὴ σικχαίνειν μηδὲ ἀπαυδᾶν
[5, 0]	οὖν δεῖ εἶναι τοῖς τρόπον	τινὰ	ἀπαρακολουθήτως αὐτὸ ποιοῦσι. Ναί· ἀλλ
[5, 10]	μὲν πράγματα ἐν τοιαύτῃ τρόπον	τινὰ	ἐγκαλύψει ἐστίν, ὥστε φιλοσόφοις οὐκ
[5, 10]	Μήτι κτήνους; Μήτι θηρίου; Ὁποῖά	τινά	ἐστι τὰ τοῖς πολλοῖς δοκοῦντα
[5, 0]	πεποίηκεν. Ὁ δέ τις τρόπον	τινὰ	οὐδὲ οἶδεν ὃ πεποίηκεν, ἀλλὰ
[5, 10]	τὸ τοὺς φαύλους μὴ τοιαῦτά	τινα	ποιεῖν. Οὐδὲν οὐδενὶ συμβαίνει ὃ
[5, 0]	ἐστιν, ὅταν τι δεξιὸν περί	τινα	πράξῃ, πρόχειρος καὶ λογίσασθαι αὐτῷ
[5, 30]	μέχρι νῦν ἐστι τό· μήτε	τινὰ	ῥέξαι ἐξαίσιον μήτε εἰπεῖν. Ἀναμιμνῄσκου
[5, 10]	Εἰ γάρ τις ἐπινοήσειεν ὑπάρχοντά	τινα	ὡς ἀληθῶς ἀγαθά, οἷον φρόνησιν,
[5, 20]	ἀνεκτέον· καθ ὅσον δὲ ἐνίστανταί	τινες	εἰς τὰ οἰκεῖα ἔργα, ἕν
[5, 0]	εὐπραγίαν. Οὐ γὰρ ἂν τοῦτό	τινι	ἔφερεν, εἰ μὴ τῷ ὅλῳ
[5, 0]	ἐπεμνήσθην· καὶ γὰρ ἐκεῖνοι λογικῇ	τινι	πιθανότητι παράγονται. Ἐὰν δὲ θελήσῃς
[5, 10]	ἂν ὁ ἐλαττωτικὸς ἑαυτοῦ ἔν	τινι	τούτων ἀγαθὸς ἦν, εἴπερ ταῦτα
[5, 20]	σπώμενος ἢ σχετλιάζων ὡς ἔν	τινι	χρονίῳ καὶ ἐπὶ μακρὸν ἐνοχλήσαντι;
[5, 10]	ὃ δὴ ἡγεμονικὸν καλοῦσι, καὶ	τίνος	ἄρα νῦν ἔχω ψυχήν; Μήτι
[5, 0]	μή σε παρειπάτω ἡ ἐπακολουθοῦσά	τινων	μέμψις ἢ λόγος, ἀλλά, εἰ
[5, 10]	ἦν. Νῦν δ, ὅσῳπερ πλείω	τις	ἀφαιρῶν ἑαυτοῦ τούτων ἢ τοιούτων
[5, 30]	βλάπτεται, τί ὑπὲρ αὐτοῦ διαφέρομαι;	Τίς	δὲ βλάβη τοῦ κοινοῦ; Μὴ
[5, 20]	Ὑπὸ τούτων δὲ ἐνέργεια μέν	τις	ἐμποδισθείη ἄν, ὁρμῆς δὲ καὶ
[5, 10]	τοῖς πολλοῖς φαινόμενα ἀγαθὰ προεπινοήσας	τις	ἐξακούσεται καὶ ῥᾳδίως δέξεται ὡς
[5, 10]	κἂν ἐντεῦθεν λάβοις. Εἰ γάρ	τις	ἐπινοήσειεν ὑπάρχοντά τινα ὡς ἀληθῶς
[5, 0]	ἐμφιληδοῦντι τῇ νωθείᾳ. Ὁ μέν	τίς	ἐστιν, ὅταν τι δεξιὸν περί
[5, 10]	μὴ λέγω, ὅτι καὶ ἑαυτόν	τις	μόγις ὑπομένει. Ἐν τοιούτῳ οὖν
[5, 30]	ἀμαθεῖς ψυχαὶ ἔντεχνον καὶ ἐπιστήμονα;	Τίς	οὖν ψυχὴ ἔντεχνος καὶ ἐπιστήμων;
[5, 0]	οἶδεν ὃ πεποίηκεν. Ὁ δέ	τις	τρόπον τινὰ οὐδὲ οἶδεν ὃ
[5, 10]	ἐκεῖ καὶ τὸ συμφέρον καὶ	τὸ	ἀγαθὸν ἑκάστου· τὸ ἄρα ἀγαθὸν
[5, 10]	γε τὸ συμπληρωτικὸν τοῦ τέλους,	τὸ	ἀγαθόν. Ἔτι, εἴ τι τούτων
[5, 30]	δικαϊκῇ διαθέσει καὶ πράξει ἔχειν	τὸ	ἀγαθὸν καὶ ἐνταῦθα τὴν ὄρεξιν
[5, 0]	ὁ πατήρ μου συνέλεξε καὶ	τὸ	αἱμάτιον ἡ μήτηρ καὶ τὸ
[5, 0]	ἴδιον γάρ, φησί, τοῦ κοινωνικοῦ	τὸ	αἰσθάνεσθαι ὅτι κοινωνικῶς ἐνεργεῖ, καὶ
[5, 0]	ἅπερ ὅλα ἐστὶν ἐπὶ σοί,	τὸ	ἀκίβδηλον, τὸ σεμνόν, τὸ φερέπονον,
[5, 0]	σεμνόν, τὸ φερέπονον, τὸ ἀφιλήδονον,	τὸ	ἀμεμψίμοιρον, τὸ ὀλιγοδεές, τὸ εὐμενές,
[5, 0]	καὶ μηδὲν ἄλλο προσεπιζητούσῃ μετὰ	τὸ	ἅπαξ τὸν ἴδιον καρπὸν ἐνηνοχέναι.
[5, 0]	ὀλιγοδεές, τὸ εὐμενές, τὸ ἐλεύθερον,	τὸ	ἀπέρισσον, τὸ ἀφλύαρον, τὸ μεγαλεῖον.
[5, 0]	ἀποδυσπετεῖν, εἰ μὴ καταπυκνοῦταί σοι	τὸ	ἀπὸ δογμάτων ὀρθῶν ἕκαστα πράσσειν,
[5, 0]	γὰρ φρονήσεως τί προσηνέστερον, ὅταν	τὸ	ἄπταιστον καὶ εὔρουν ἐν πᾶσι
[5, 10]	συμφέρον καὶ τὸ ἀγαθὸν ἑκάστου·	τὸ	ἄρα ἀγαθὸν τοῦ λογικοῦ ζῴου
[5, 0]	τὴν ὀρχηστικὴν ἢ ὁ φιλάργυρος	τὸ	ἀργύριον ἢ ὁ κενόδοξος τὸ
[5, 0]	ἀκίβδηλον, τὸ σεμνόν, τὸ φερέπονον,	τὸ	ἀφιλήδονον, τὸ ἀμεμψίμοιρον, τὸ ὀλιγοδεές,
[5, 0]	εὐμενές, τὸ ἐλεύθερον, τὸ ἀπέρισσον,	τὸ	ἀφλύαρον, τὸ μεγαλεῖον. Οὐκ αἰσθάνῃ
[5, 0]	τοσαῦτα ῥιπτάζεσθαι τῇ ψυχῇ διὰ	τὸ	ἀφυῶς κατεσκευάσθαι ἀναγκάζῃ; Οὐ μὰ
[5, 0]	τὴν φύσιν ἄν σου καὶ	τὸ	βούλημα ταύτης ἐφίλεις. Ἄλλοι δὲ
[5, 0]	τὸ αἱμάτιον ἡ μήτηρ καὶ	τὸ	γαλάκτιον ἡ τροφός· ἐξ οὗ
[5, 0]	ὑγίεια, καὶ οὕτως ἀσπάζου πᾶν	τὸ	γινόμενον, κἂν ἀπηνέστερον δοκῇ, διὰ
[5, 20]	οὐδὲν ἑστὼς καὶ τὸ πάρεγγυς·	τὸ	δὲ ἄπειρον τοῦ τε παρῳχηκότος
[5, 10]	μὲν {οὐ} προσέκοπτε καὶ ἀπηξιοῦτο,	τὸ	δὲ ἐπὶ τοῦ πλούτου καὶ
[5, 30]	τὸ ψυχάριον ἀναθυμίασις ἀφ αἵματος,	τὸ	δὲ εὐδοκιμεῖν παρὰ τοιούτοις κενόν;
[5, 30]	ποτέ, ὁπουδήποτε καταληφθείς, εὔμοιρος ἄνθρωπος.	Τὸ	δὲ εὔμοιρος, ἀγαθὴν μοῖραν σεαυτῷ
[5, 0]	Ἀληθὲς μέν ἐστιν ὃ λέγεις,	τὸ	δὲ νῦν λεγόμενον παρεκδέχῃ· διὰ
[5, 30]	ἤτοι ὄνομα ἢ οὐδὲ ὄνομα,	τὸ	δὲ ὄνομα ψόφος καὶ ἀπήχημα.
[5, 0]	τὸ ἀργύριον ἢ ὁ κενόδοξος	τὸ	δοξάριον. Καὶ οὗτοι, ὅταν προσπαθῶσιν,
[5, 20]	κράτιστον τίμα· ἔστι δὲ τοῦτο	τὸ	ἐκείνῳ ὁμογενές. Καὶ γὰρ ἐπὶ
[5, 0]	γινόμενον, κἂν ἀπηνέστερον δοκῇ, διὰ	τὸ	ἐκεῖσε ἄγειν, ἐπὶ τὴν τοῦ
[5, 10]	τῶν κινουμένων τί ποτέ ἐστι	τὸ	ἐκτιμηθῆναι ἢ τὸ ὅλως σπουδασθῆναι
[5, 0]	ἀμεμψίμοιρον, τὸ ὀλιγοδεές, τὸ εὐμενές,	τὸ	ἐλεύθερον, τὸ ἀπέρισσον, τὸ ἀφλύαρον,
[5, 30]	μὴ ἐμποδίζεσθαι ὑπ ἄλλου καὶ	τὸ	ἐν τῇ δικαϊκῇ διαθέσει καὶ
[5, 30]	χθονὸς εὐρυοδείης. Τί οὖν ἔτι	τὸ	ἐνταῦθα κατέχον, εἴ γε τὰ
[5, 0]	ἀφιλήδονον, τὸ ἀμεμψίμοιρον, τὸ ὀλιγοδεές,	τὸ	εὐμενές, τὸ ἐλεύθερον, τὸ ἀπέρισσον,
[5, 20]	ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ μὴ προστιθέτω	τὸ	ἡγεμονικὸν ἐξ ἑαυτοῦ. Συζῆν θεοῖς.
[5, 20]	πράσσειν θέλει ἡ ἐμὴ φύσις.	Τὸ	ἡγεμονικὸν καὶ κυριεῦον τῆς ψυχῆς
[5, 0]	θάλπω; Ἀλλὰ τοῦτο ἥδιον. Πρὸς	τὸ	ἥδεσθαι οὖν γέγονας, ὅλως δὲ
[5, 0]	Δία τῆς συμμονῆς αὐτῆς καὶ	τὸ	ἰδίᾳ εἰς ἕκαστον ἧκον αἴτιόν
[5, 0]	μύρμηκας, τοὺς ἀράχνας, τὰς μελίσσας	τὸ	ἴδιον ποιούσας, τὸ καθ αὑτὰς
[5, 0]	τὰς μελίσσας τὸ ἴδιον ποιούσας,	τὸ	καθ αὑτὰς συγκοσμούσας κόσμον; Ἔπειτα
[5, 30]	Ὁρᾷς πῶς ὑπέταξε, συνέταξε, καὶ	τὸ	κατ ἀξίαν ἀπένειμεν ἑκάστοις καὶ
[5, 0]	ἀνθρωπικὰ ποιεῖν· οὐ τρέχεις ἐπὶ	τὸ	κατὰ τὴν σὴν φύσιν· ἀλλὰ
[5, 30]	ἐνέργεια κατὰ κακίαν ἐμὴν μήτε	τὸ	κοινὸν βλάπτεται, τί ὑπὲρ αὐτοῦ
[5, 20]	ἐνστατικόν. Τῶν ἐν τῷ κόσμῳ	τὸ	κράτιστον τίμα· ἔστι δὲ τοῦτο
[5, 20]	δὲ καὶ τῶν ἐν σοὶ	τὸ	κράτιστον τίμα· ἔστι δὲ τοῦτο
[5, 0]	θελήσῃς συνεῖναι τί ποτέ ἐστι	τὸ	λεγόμενον, μὴ φοβοῦ, μὴ παρὰ
[5, 0]	καὶ ἐλευθέρως. Ὁποῖόν τί ἐστι	τὸ	λεγόμενον, ὅτι· συνέταξεν ὁ Ἀσκληπιὸς
[5, 0]	ἐλεύθερον, τὸ ἀπέρισσον, τὸ ἀφλύαρον,	τὸ	μεγαλεῖον. Οὐκ αἰσθάνῃ πόσα ἤδη
[5, 30]	καὶ παντὸς λογικοῦ ζῴου ψυχῇ·	τὸ	μὴ ἐμποδίζεσθαι ὑπ ἄλλου καὶ
[5, 10]	συνέστηκα, οὐδέτερον δὲ τούτων εἰς	τὸ	μὴ ὂν φθαρήσεται, ὥσπερ οὐδὲ
[5, 30]	πάντας σοι μέχρι νῦν ἐστι	τό·	μήτε τινὰ ῥέξαι ἐξαίσιον μήτε
[5, 0]	φερέπονον, τὸ ἀφιλήδονον, τὸ ἀμεμψίμοιρον,	τὸ	ὀλιγοδεές, τὸ εὐμενές, τὸ ἐλεύθερον,
[5, 0]	ἧκον αἴτιόν ἐστι. Πηροῦται γὰρ	τὸ	ὁλόκληρον, ἐὰν καὶ ὁτιοῦν διακόψῃ
[5, 0]	καθ ἕτερον δέ, ὅτι τῷ	τὸ	ὅλον διοικοῦντι τῆς εὐοδίας καὶ
[5, 10]	ποτέ ἐστι τὸ ἐκτιμηθῆναι ἢ	τὸ	ὅλως σπουδασθῆναι δυνάμενον, οὐδ ἐπινοῶ.
[5, 0]	ἐφ ἕτερον, ὡς ἄμπελος ἐπὶ	τὸ	πάλιν ἐν τῇ ὥρᾳ τὸν
[5, 30]	αἰῶνος κατὰ περιόδους τεταγμένας οἰκονομοῦντα	τὸ	πᾶν. Ὅσον οὐδέπω σποδὸς ἢ
[5, 20]	καὶ σχεδὸν οὐδὲν ἑστὼς καὶ	τὸ	πάρεγγυς· τὸ δὲ ἄπειρον τοῦ
[5, 20]	τῷ βλάπτοντι τὴν πόλιν τί	τὸ	παρορώμενον. Πολλάκις ἐνθυμοῦ τὸ τάχος
[5, 20]	κράτιστον τίμα· ἔστι δὲ τοῦτο	τὸ	πᾶσι χρώμενον καὶ πάντα διέπον.
[5, 0]	καταιόνησιν. Οὕτως γὰρ οὐδὲν ἐπιδείξῃ	τὸ	πειθαρχεῖν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ προσαναπαύσῃ
[5, 0]	οὖν δυσκολαίνω, εἰ πορεύομαι ἐπὶ	τὸ	ποιεῖν ὧν ἕνεκεν γέγονα καὶ
[5, 20]	ἐνεργείας κώλυμα ἡ διάνοια εἰς	τὸ	προηγούμενον καὶ πρὸ ἔργου γίνεται
[5, 10]	οἰκείας ἀρχῆς, ὁδεύουσι δὲ εἰς	τὸ	προκείμενον τέλος, καθὸ κατορθώσεις αἱ
[5, 0]	ἐστὶν ἐπὶ σοί, τὸ ἀκίβδηλον,	τὸ	σεμνόν, τὸ φερέπονον, τὸ ἀφιλήδονον,
[5, 0]	ἐπὶ τοῦτο, ἐξ οὗ καὶ	τὸ	σπερμάτιον ὁ πατήρ μου συνέλεξε
[5, 0]	ἀλλ ὡς οἱ ὀφθαλμιῶντες πρὸς	τὸ	σπογγάριον καὶ τὸ ᾠόν, ὡς
[5, 0]	κατάλληλον εἰς ὑγίειαν, καὶ ἐνταῦθα	τὸ	συμβαῖνον ἑκάστῳ τέτακταί πως αὐτῷ
[5, 0]	κατὰ δύο λόγους στέργειν χρὴ	τὸ	συμβαῖνόν σοι· καθ ἕνα μέν,
[5, 10]	τῷ ἀνθρώπῳ κείμενον οὐδέ γε	τὸ	συμπληρωτικὸν τοῦ τέλους, τὸ ἀγαθόν.
[5, 10]	δὲ τὸ τέλος, ἐκεῖ καὶ	τὸ	συμφέρον καὶ τὸ ἀγαθὸν ἑκάστου·
[5, 0]	τῶν τοιούτων. Καὶ γὰρ ἐκεῖ	τὸ	συνέταξε τοιοῦτόν τι σημαίνει· ἔταξε
[5, 0]	ἢ ἀνυποδησίαν, τοιοῦτόν ἐστι καὶ	τό·	συνέταξε τούτῳ ἡ τῶν ὅλων
[5, 0]	καὶ γλισχρεύεσθαι καὶ κολακεύειν καὶ	τὸ	σωμάτιον καταιτιᾶσθαι καὶ ἀρεσκεύεσθαι καὶ
[5, 10]	τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ λογικά.	Τὸ	τὰ ἀδύνατα διώκειν μανικόν· ἀδύνατον
[5, 20]	τί τὸ παρορώμενον. Πολλάκις ἐνθυμοῦ	τὸ	τάχος τῆς παραφορᾶς καὶ ὑπεξαγωγῆς
[5, 10]	ὃ φέρεται δέ, ἐν τούτῳ	τὸ	τέλος αὐτοῦ· ὅπου δὲ τὸ
[5, 10]	τὸ τέλος αὐτοῦ· ὅπου δὲ	τὸ	τέλος, ἐκεῖ καὶ τὸ συμφέρον
[5, 10]	ἀνθρώπου φύσεως. Οὐ τοίνυν οὐδὲ	τὸ	τέλος ἐν αὐτοῖς ἐστι τῷ
[5, 20]	Περιτρέπει γὰρ καὶ μεθίστησι πᾶν	τὸ	τῆς ἐνεργείας κώλυμα ἡ διάνοια
[5, 20]	τούτου ἐφεκτικὸν καὶ πρὸ ὁδοῦ	τὸ	τῆς ὁδοῦ ταύτης ἐνστατικόν. Τῶν
[5, 20]	ὁμογενές. Καὶ γὰρ ἐπὶ σοῦ	τὸ	τοῖς ἄλλοις χρώμενον τοῦτό ἐστι,
[5, 10]	ὧν προεπινοηθέντων οἰκείως ἂν ἐπιφέροιτο	τὸ	τὸν κεκτημένον αὐτὰ ὑπὸ τῆς
[5, 20]	προηγούμενον καὶ πρὸ ἔργου γίνεται	τὸ	τοῦ ἔργου τούτου ἐφεκτικὸν καὶ
[5, 10]	ἀδύνατα διώκειν μανικόν· ἀδύνατον δὲ	τὸ	τοὺς φαύλους μὴ τοιαῦτά τινα
[5, 10]	ἐπιβάλλον τῷ ἀνθρώπῳ, οὐκ ἂν	τὸ	ὑπερφρονεῖν αὐτῶν καὶ κατεξανίστασθαι ἐπιβάλλον
[5, 10]	ῥᾳδίως δέξεται ὡς οἰκείως ἐπιλεγόμενον	τὸ	ὑπὸ τοῦ κωμικοῦ εἰρημένον. Οὕτως
[5, 10]	ταῦτα προεπινοήσας ἔτι ἀκοῦσαι δυνηθείη	τό·	ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν” οὐ› γὰρ
[5, 0]	σοί, τὸ ἀκίβδηλον, τὸ σεμνόν,	τὸ	φερέπονον, τὸ ἀφιλήδονον, τὸ ἀμεμψίμοιρον,
[5, 30]	ἀμυδρὰ καὶ εὐπαρατύπωτα, αὐτὸ δὲ	τὸ	ψυχάριον ἀναθυμίασις ἀφ αἵματος, τὸ
[5, 0]	ὀφθαλμιῶντες πρὸς τὸ σπογγάριον καὶ	τὸ	ᾠόν, ὡς ἄλλος πρὸς κατάπλασμα,
[5, 30]	οὖν καὶ σὺ› ὧδε. Ἐπεί	τοι	γίνῃ κλαίων ἐπὶ τῶν ἐμβόλων·
[5, 0]	Οὐ γὰρ φιλεῖς ἑαυτόν, ἐπεί	τοι	καὶ τὴν φύσιν ἄν σου
[5, 10]	οἵων ἂν κριμάτων καταξιώσῃ ἑαυτήν,	τοιαῦτα	ἑαυτῇ ποιεῖ τὰ προσυφεστῶτα. ~Καθ
[5, 10]	δὲ τὸ τοὺς φαύλους μὴ	τοιαῦτά	τινα ποιεῖν. Οὐδὲν οὐδενὶ συμβαίνει
[5, 10]	τιμητέον καὶ ἀγαθὰ ὑποληπτέον τὰ	τοιαῦτα,	ὧν προεπινοηθέντων οἰκείως ἂν ἐπιφέροιτο
[5, 10]	προκείμενον τέλος, καθὸ κατορθώσεις αἱ	τοιαῦται	πράξεις ὀνομάζονται τὴν ὀρθότητα τῆς
[5, 20]	σοι ποιήσει; Τοιοῦτον στόμα ἔχει,	τοιαύτας	μάλας ἔχει, ἀνάγκη τοιαύτην ἀποφορὰν
[5, 0]	πάντων τῶν αἰτίων ἡ εἱμαρμένη	τοιαύτη	αἰτία συμπληροῦται. Νοοῦσι δὲ ὃ
[5, 10]	ἐστιν. Οἷα ἂν πολλάκις φαντασθῇς,	τοιαύτη	σοι ἔσται ἡ διάνοια· βάπτεται
[5, 10]	ἐνθυμηθῇς; ~Τὰ μὲν πράγματα ἐν	τοιαύτῃ	τρόπον τινὰ ἐγκαλύψει ἐστίν, ὥστε
[5, 20]	ἔχει, τοιαύτας μάλας ἔχει, ἀνάγκη	τοιαύτην	ἀποφορὰν ἀπὸ τοιούτων γίνεσθαι. Ἀλλ
[5, 10]	καὶ ἤδη εἰς ἄπειρον. Κατὰ	τοιαύτην	δὲ μεταβολὴν κἀγὼ ὑπέστην καὶ
[5, 20]	τί πλημμελεῖ. Εὖ σοι γένοιτο·	τοιγαροῦν	καὶ σὺ λόγον ἔχεις, κίνησον
[5, 10]	ποῦ γὰρ ὁ ἀμετάπτωτος; Μέτιθι	τοίνυν	ἐπ αὐτὰ τὰ ὑποκείμενα ὡς
[5, 10]	τῆς τοῦ ἀνθρώπου φύσεως. Οὐ	τοίνυν	οὐδὲ τὸ τέλος ἐν αὐτοῖς
[5, 30]	αἵματος, τὸ δὲ εὐδοκιμεῖν παρὰ	τοιούτοις	κενόν; Τί οὖν; Περιμένειν ἵλεων
[5, 0]	ἱππασίαν ἢ ψυχρολουσίαν ἢ ἀνυποδησίαν,	τοιοῦτόν	ἐστι καὶ τό· συνέταξε τούτῳ
[5, 20]	πρᾶγμα δοκεῖς; Μέχρι δέ με	τοιοῦτον	οὐδὲν ἐξάγει, μένω ἐλεύθερος καὶ
[5, 20]	ὀζοστόμῳ ὀργίζῃ; Τί σοι ποιήσει;	Τοιοῦτον	στόμα ἔχει, τοιαύτας μάλας ἔχει,
[5, 0]	πάντων τῶν σωμάτων ὁ κόσμος	τοιοῦτον	σῶμα συμπληροῦται, οὕτως ἐκ πάντων
[5, 0]	Καὶ γὰρ ἐκεῖ τὸ συνέταξε	τοιοῦτόν	τι σημαίνει· ἔταξε τούτῳ τοῦτο
[5, 0]	ἀσπαζόμεθα τῇ ἐλπίδι τῆς ὑγιείας.	Τοιοῦτόν	τί σοι δοκείτω ἄνυσις καὶ
[5, 10]	ἑαυτόν τις μόγις ὑπομένει. Ἐν	τοιούτῳ	οὖν ζόφῳ καὶ ῥύπῳ καὶ
[5, 20]	ἔχει, ἀνάγκη τοιαύτην ἀποφορὰν ἀπὸ	τοιούτων	γίνεσθαι. Ἀλλ ὁ ἄνθρωπος λόγον
[5, 10]	τις ἀφαιρῶν ἑαυτοῦ τούτων ἢ	τοιούτων	ἑτέρων ἢ καὶ ἀφαιρούμενός τι
[5, 0]	ἀποβολὴν ἢ ἄλλο τι τῶν	τοιούτων.	Καὶ γὰρ ἐκεῖ τὸ συνέταξε
[5, 10]	οὖν αὐτὴν τῇ συνεχείᾳ τῶν	τοιούτων	φαντασιῶν· οἷον, ὅτι ὅπου ζῆν
[5, 20]	Καὶ γὰρ ἐπὶ σοῦ τὸ	τοῖς	ἄλλοις χρώμενον τοῦτό ἐστι, καὶ
[5, 20]	τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἀρεσκομένην μὲν	τοῖς	ἀπονεμομένοις, ποιοῦσαν δὲ ὅσα βούλεται
[5, 10]	δυνάμεις εἰσὶν ἑαυταῖς ἀρκούμεναι καὶ	τοῖς	καθ αὑτὰς ἔργοις. Ὁρμῶνται μὲν
[5, 0]	τὰς τέχνας ἑαυτῶν φιλοῦντες συγκατατήκονται	τοῖς	κατ αὐτὰς ἔργοις ἄλουτοι καὶ
[5, 20]	περιοριζέτω τὰς πείσεις ἐκείνας ἐν	τοῖς	μορίοις. Ὅταν δὲ ἀναδιδῶνται κατὰ
[5, 10]	θηρίου; Ὁποῖά τινά ἐστι τὰ	τοῖς	πολλοῖς δοκοῦντα ἀγαθά, κἂν ἐντεῦθεν
[5, 10]	γὰρ ἐφαρμόσει. Τὰ δέ γε	τοῖς	πολλοῖς φαινόμενα ἀγαθὰ προεπινοήσας τις
[5, 10]	ἀκατάληπτα εἶναι, πλὴν αὐτοῖς γε	τοῖς	Στωικοῖς δυσκατάληπτα δοκεῖ· καὶ πᾶσα
[5, 0]	καὶ τοὺς τετραγώνους λίθους ἐν	τοῖς	τείχεσιν ἢ ἐν ταῖς πυραμίσι
[5, 0]	Ἐν τούτοις οὖν δεῖ εἶναι	τοῖς	τρόπον τινὰ ἀπαρακολουθήτως αὐτὸ ποιοῦσι.
[5, 10]	ὥστε φιλοσόφοις οὐκ ὀλίγοις οὐδὲ	τοῖς	τυχοῦσιν ἔδοξε παντάπασιν ἀκατάληπτα εἶναι,
[5, 0]	τὸ πάλιν ἐν τῇ ὥρᾳ	τὸν	βότρυν ἐνεγκεῖν. Ἐν τούτοις οὖν
[5, 30]	εἰδυῖα ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ	τὸν	δἰ ὅλης τῆς οὐσίας διήκοντα
[5, 10]	ἔξεστί μοι μηδὲν πράσσειν παρὰ	τὸν	ἐμὸν θεὸν καὶ δαίμονα· οὐδεὶς
[5, 0]	ἄλλο προσεπιζητούσῃ μετὰ τὸ ἅπαξ	τὸν	ἴδιον καρπὸν ἐνηνοχέναι. Ἵππος δραμών,
[5, 20]	τοῦ βεβλάφθαι φαντασίας τοῦτον ἔπαγε	τὸν	κανόνα· εἰ ἡ πόλις ὑπὸ
[5, 10]	προεπινοηθέντων οἰκείως ἂν ἐπιφέροιτο τὸ	τὸν	κεκτημένον αὐτὰ ὑπὸ τῆς εὐπορίας
[5, 0]	καὶ νὴ Δία βούλεσθαι καὶ	τὸν	κοινωνὸν αἰσθέσθαι. Ἀληθὲς μέν ἐστιν
[5, 0]	καὶ ὧν χάριν προῆγμαι εἰς	τὸν	κόσμον; Ἢ ἐπὶ τοῦτο κατεσκεύασμαι,
[5, 20]	πόλει οὐκ ἔστι βλαβερόν, οὐδὲ	τὸν	πολίτην βλάπτει. Ἐπὶ πάσης τῆς
[5, 30]	Ἀλλ ὡς ὁ γέρων ἀπελθὼν	τὸν	τοῦ θρεπτοῦ ῥόμβον ἀπῄτει, μεμνημένος
[5, 0]	σαυτοῦ ἔλασσον τιμᾷς ἢ ὁ	τορευτὴς	τὴν τορευτικὴν ἢ ὁ ὀρχηστὴς
[5, 0]	τιμᾷς ἢ ὁ τορευτὴς τὴν	τορευτικὴν	ἢ ὁ ὀρχηστὴς τὴν ὀρχηστικὴν
[5, 0]	φέρει με πατοῦντα καὶ εἰς	τοσαῦτα	ἀποχρώμενον ἑαυτῷ. Δριμύτητά σου οὐκ
[5, 0]	καὶ ἀρεσκεύεσθαι καὶ περπερεύεσθαι καὶ	τοσαῦτα	ῥιπτάζεσθαι τῇ ψυχῇ διὰ τὸ
[5, 10]	οὖν ζόφῳ καὶ ῥύπῳ καὶ	τοσαύτῃ	ῥύσει τῆς τε οὐσίας καὶ
[5, 0]	τροφός· ἐξ οὗ καθ ἡμέραν	τοσούτοις	ἔτεσι βόσκομαι καὶ ἀρδεύομαι· ὃ
[5, 10]	καὶ ἀφαιρούμενός τι τούτων ἀνέχεται,	τοσῷδε	μᾶλλον ἀγαθός ἐστιν. Οἷα ἂν
[5, 20]	ἔξεστιν· ἐὰν δὲ μὴ ἐπιτρέπωσι,	τότε	καὶ τοῦ ζῆν ἔξιθι, οὕτως
[5, 20]	διάνοιαν ὡς ἐν σώματι ἡνωμένῳ,	τότε	πρὸς μὲν τὴν αἴσθησιν φυσικὴν
[5, 30]	διήκοντα λόγον καὶ διὰ παντὸς	τοῦ	αἰῶνος κατὰ περιόδους τεταγμένας οἰκονομοῦντα
[5, 30]	τε τοῦ θεοῦ καὶ τῇ	τοῦ	ἀνθρώπου καὶ παντὸς λογικοῦ ζῴου
[5, 10]	φύσις οὐδὲ τελειότητές εἰσι τῆς	τοῦ	ἀνθρώπου φύσεως. Οὐ τοίνυν οὐδὲ
[5, 10]	ἀνθρώπου οὐδὲ ἐπαγγέλλεται αὐτὰ ἡ	τοῦ	ἀνθρώπου φύσις οὐδὲ τελειότητές εἰσι
[5, 20]	πολίτην βλάπτει. Ἐπὶ πάσης τῆς	τοῦ	βεβλάφθαι φαντασίας τοῦτον ἔπαγε τὸν
[5, 30]	πλήρης ἤδη σοι ἡ ἱστορία	τοῦ	βίου καὶ τελεία ἡ λειτουργία
[5, 0]	τοῦ κόσμου ὑγίειαν καὶ τὴν	τοῦ	Διὸς εὐοδίαν καὶ εὐπραγίαν. Οὐ
[5, 0]	πράξεσιν οὐκ ἔτι, ἀλλ ἐντὸς	τοῦ	δυνατοῦ. Οὐ γὰρ φιλεῖς ἑαυτόν,
[5, 20]	καὶ πρὸ ἔργου γίνεται τὸ	τοῦ	ἔργου τούτου ἐφεκτικὸν καὶ πρὸ
[5, 0]	ἡ φύσις, ἔδωκε μέντοι καὶ	τοῦ	ἐσθίειν καὶ πίνειν, καὶ ὅμως
[5, 20]	δὲ μὴ ἐπιτρέπωσι, τότε καὶ	τοῦ	ζῆν ἔξιθι, οὕτως μέντοι ὡς
[5, 30]	Δύο ταῦτα κοινὰ τῇ τε	τοῦ	θεοῦ καὶ τῇ τοῦ ἀνθρώπου
[5, 30]	ὡς ὁ γέρων ἀπελθὼν τὸν	τοῦ	θρεπτοῦ ῥόμβον ἀπῄτει, μεμνημένος ὅτι
[5, 0]	κρῖνε παντὸς λόγου καὶ ἔργου	τοῦ	κατὰ φύσιν καὶ μή σε
[5, 30]	αὐτοῦ διαφέρομαι; Τίς δὲ βλάβη	τοῦ	κοινοῦ; Μὴ ὁλοσχερῶς τῇ φαντασίᾳ
[5, 0]	δεῖ παρακολουθεῖν· ἴδιον γάρ, φησί,	τοῦ	κοινωνικοῦ τὸ αἰσθάνεσθαι ὅτι κοινωνικῶς
[5, 10]	κατὰ μεταβολὴν εἰς μέρος τι	τοῦ	κόσμου καὶ πάλιν ἐκεῖνο εἰς
[5, 10]	ἐκεῖνο εἰς ἕτερον μέρος τι	τοῦ	κόσμου μεταβαλεῖ καὶ ἤδη εἰς
[5, 0]	τὸ ἐκεῖσε ἄγειν, ἐπὶ τὴν	τοῦ	κόσμου ὑγίειαν καὶ τὴν τοῦ
[5, 30]	ἀπέχεσθαι· ὅσα δὲ ἐντὸς ὅρων	τοῦ	κρεᾳδίου καὶ τοῦ πνευματίου, ταῦτα
[5, 10]	ὡς οἰκείως ἐπιλεγόμενον τὸ ὑπὸ	τοῦ	κωμικοῦ εἰρημένον. Οὕτως καὶ οἱ
[5, 10]	ἀγαθὸν ἑκάστου· τὸ ἄρα ἀγαθὸν	τοῦ	λογικοῦ ζῴου κοινωνία. Ὅτι γὰρ
[5, 20]	θέλω δὲ ἃ› κατὰ φύσιν	τοῦ	λογικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ζῴου. ~Ὁ
[5, 10]	ὂν φθαρήσεται, ὥσπερ οὐδὲ ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος ὑπέστη. Οὐκοῦν καταταχθήσεται
[5, 30]	λογικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ζῴου. ~Ὁ	τοῦ	ὅλου νοῦς κοινωνικός. Πεποίηκε γοῦν
[5, 10]	καὶ ἀπηξιοῦτο, τὸ δὲ ἐπὶ	τοῦ	πλούτου καὶ τῶν πρὸς τρυφὴν
[5, 30]	ἐντὸς ὅρων τοῦ κρεᾳδίου καὶ	τοῦ	πνευματίου, ταῦτα μεμνῆσθαι μήτε σὰ
[5, 20]	οὐσίας, ἧς ὀλίγιστον μετέχεις, καὶ	τοῦ	σύμπαντος αἰῶνος, οὗ βραχὺ καὶ
[5, 20]	τὸ πάρεγγυς· τὸ δὲ ἄπειρον	τοῦ	τε παρῳχηκότος καὶ μέλλοντος ἀχανές,
[5, 10]	κείμενον οὐδέ γε τὸ συμπληρωτικὸν	τοῦ	τέλους, τὸ ἀγαθόν. Ἔτι, εἴ
[5, 10]	ἤθη, ὧν μόλις ἐστὶ καὶ	τοῦ	χαριεστάτου ἀνασχέσθαι, ἵνα μὴ λέγω,
[5, 10]	ῥύσει τῆς τε οὐσίας καὶ	τοῦ	χρόνου καὶ τῆς κινήσεως καὶ
[5, 10]	ὅλως σπουδασθῆναι δυνάμενον, οὐδ ἐπινοῶ.	Τοὐναντίον	γὰρ δεῖ παραμυθούμενον ἑαυτὸν περιμένειν
[5, 0]	φυτάρια, τὰ στρουθάρια, τοὺς μύρμηκας,	τοὺς	ἀράχνας, τὰς μελίσσας τὸ ἴδιον
[5, 0]	ἀφυῶς κατεσκευάσθαι ἀναγκάζῃ; Οὐ μὰ	τοὺς	θεούς, ἀλλὰ τούτων μὲν πάλαι
[5, 0]	βλέπεις τὰ φυτάρια, τὰ στρουθάρια,	τοὺς	μύρμηκας, τοὺς ἀράχνας, τὰς μελίσσας
[5, 0]	αὐτὰ ἡμῖν λέγομεν ὡς καὶ	τοὺς	τετραγώνους λίθους ἐν τοῖς τείχεσιν
[5, 10]	διώκειν μανικόν· ἀδύνατον δὲ τὸ	τοὺς	φαύλους μὴ τοιαῦτά τινα ποιεῖν.
[5, 30]	Ναί· ἀλλὰ τούτοις περισπούδαστα. διὰ	τοῦτ	οὖν καὶ σὺ μωρὸς γένῃ;
[5, 0]	βραδύτερος καὶ δυσπαρακολουθητότερος καταγινώσκεσθαι. Καὶ	τοῦτο	δὲ ἀσκητέον μὴ παρενθυμουμένῳ μηδὲ
[5, 0]	αὐτὸ ποιοῦσι. Ναί· ἀλλ αὐτὸ	τοῦτο	δεῖ παρακολουθεῖν· ἴδιον γάρ, φησί,
[5, 30]	ἀπολήγειν. Εἰ μήτε κακία ἐστὶ	τοῦτο	ἐμὴ μήτε ἐνέργεια κατὰ κακίαν
[5, 0]	ἡμέραν ἀναπνέω, πεσὼν δὲ ἐπὶ	τοῦτο,	ἐξ οὗ καὶ τὸ σπερμάτιον
[5, 10]	τῇ ἐμαυτοῦ ψυχῇ; Παῤ ἕκαστα	τοῦτο	ἐπανερωτᾶν ἑαυτὸν καὶ ἐξετάζειν τί
[5, 10]	πόρνης ἢ λῃστοῦ εἶναι. μετὰ	τοῦτο	ἔπιθι ἐπὶ τὰ τῶν συμβιούντων
[5, 0]	δὲ νῦν λεγόμενον παρεκδέχῃ· διὰ	τοῦτο	ἔσῃ εἷς ἐκείνων ὧν πρότερον
[5, 20]	σοῦ τὸ τοῖς ἄλλοις χρώμενον	τοῦτό	ἐστι, καὶ ὁ σὸς βίος
[5, 0]	τὰ πλείω ἀνθρωπικώτερα, καὶ φιλεῖν	τοῦτο,	ἐφ ὃ ἐπανέρχῃ, καὶ μὴ
[5, 0]	οἱ τέλεον ἰδιῶται· φασὶ γάρ·	τοῦτο	ἔφερεν αὐτ” Οὐκοῦν τοῦτο τούτῳ
[5, 0]	ἐν στρωματίοις ἐμαυτὸν θάλπω; Ἀλλὰ	τοῦτο	ἥδιον. Πρὸς τὸ ἥδεσθαι οὖν
[5, 0]	εἰς τὸν κόσμον; Ἢ ἐπὶ	τοῦτο	κατεσκεύασμαι, ἵνα κατακείμενος ἐν στρωματίοις
[5, 10]	οὗπερ ἕνεκεν ἕκαστον κατεσκεύασται, πρὸς	τοῦτο	κατεσκεύασται· πρὸς ὃ δὲ κατεσκεύασται,
[5, 10]	τὴν διαφοράν· οὐ γὰρ ἂν	τοῦτο	μὲν {οὐ} προσέκοπτε καὶ ἀπηξιοῦτο,
[5, 0]	χάριν. Ὁ δὲ πρὸς μὲν	τοῦτο	οὐ πρόχειρος, ἀλλὰ μέντοι παῤ
[5, 0]	λεγόμενον, μὴ φοβοῦ, μὴ παρὰ	τοῦτο	παραλίπῃς τι ἔργον κοινωνικόν. Εὐχὴ
[5, 0]	Ἡ γὰρ ἡδονὴ οὐχὶ διὰ	τοῦτο	σφάλλει; Ἀλλὰ θέασαι, εἰ προσηνέστερον
[5, 0]	καὶ εὐπραγίαν. Οὐ γὰρ ἂν	τοῦτό	τινι ἔφερεν, εἰ μὴ τῷ
[5, 20]	τὸ κράτιστον τίμα· ἔστι δὲ	τοῦτο	τὸ ἐκείνῳ ὁμογενές. Καὶ γὰρ
[5, 20]	τὸ κράτιστον τίμα· ἔστι δὲ	τοῦτο	τὸ πᾶσι χρώμενον καὶ πάντα
[5, 0]	γάρ· τοῦτο ἔφερεν αὐτ” Οὐκοῦν	τοῦτο	τούτῳ ἐφέρετο καὶ τοῦτο τούτῳ
[5, 0]	Οὐκοῦν τοῦτο τούτῳ ἐφέρετο καὶ	τοῦτο	τούτῳ συνετάττετο· δεχώμεθα οὖν αὐτὰ
[5, 10]	πρὸς ὃ δὲ κατεσκεύασται, πρὸς	τοῦτο	φέρεται· πρὸς ὃ φέρεται δέ,
[5, 0]	τοιοῦτόν τι σημαίνει· ἔταξε τούτῳ	τοῦτο	ὡς κατάλληλον εἰς ὑγίειαν, καὶ
[5, 10]	μὴ ἀσχάλλειν τῇ διατριβῇ, ἀλλὰ	τούτοις	μόνοις προσαναπαύεσθαι· ἑνὶ μὲν τῷ,
[5, 0]	ὥρᾳ τὸν βότρυν ἐνεγκεῖν. Ἐν	τούτοις	οὖν δεῖ εἶναι τοῖς τρόπον
[5, 30]	τί ταῦτα ἦν; Ναί· ἀλλὰ	τούτοις	περισπούδαστα. διὰ τοῦτ οὖν καὶ
[5, 20]	οὖν οὐ μωρὸς ὁ ἐν	τούτοις	φυσώμενος ἢ σπώμενος ἢ σχετλιάζων
[5, 20]	πάσης τῆς τοῦ βεβλάφθαι φαντασίας	τοῦτον	ἔπαγε τὸν κανόνα· εἰ ἡ
[5, 10]	δαίμονα· οὐδεὶς γὰρ ὁ ἀναγκάσων	τοῦτον	παραβῆναι. Πρὸς τί ποτε ἄρα
[5, 20]	καὶ ὁ σὸς βίος ὑπὸ	τούτου	διοικεῖται. Ὂ τῇ πόλει οὐκ
[5, 20]	ἔργου γίνεται τὸ τοῦ ἔργου	τούτου	ἐφεκτικὸν καὶ πρὸ ὁδοῦ τὸ
[5, 0]	φημὶ κἀγώ· ἔδωκε μέντοι καὶ	τούτου	μέτρα ἡ φύσις, ἔδωκε μέντοι
[5, 20]	κανόνα· εἰ ἡ πόλις ὑπὸ	τούτου	μὴ βλάπτεται, οὐδὲ ἐγὼ βέβλαμμαι·
[5, 0]	μέχρι πεσὼν ἀναπαύσωμαι ἐναποπνεύσας μὲν	τούτῳ,	ἐξ οὗ καθ ἡμέραν ἀναπνέω,
[5, 0]	τοῦτο ἔφερεν αὐτ” Οὐκοῦν τοῦτο	τούτῳ	ἐφέρετο καὶ τοῦτο τούτῳ συνετάττετο·
[5, 0]	τοιοῦτόν ἐστι καὶ τό· συνέταξε	τούτῳ	ἡ τῶν ὅλων φύσις νόσον
[5, 0]	λεγόμενον, ὅτι· συνέταξεν ὁ Ἀσκληπιὸς	τούτῳ	ἱππασίαν ἢ ψυχρολουσίαν ἢ ἀνυποδησίαν,
[5, 0]	τοῦτο τούτῳ ἐφέρετο καὶ τοῦτο	τούτῳ	συνετάττετο· δεχώμεθα οὖν αὐτὰ ὡς
[5, 10]	πρὸς ὃ φέρεται δέ, ἐν	τούτῳ	τὸ τέλος αὐτοῦ· ὅπου δὲ
[5, 0]	συνέταξε τοιοῦτόν τι σημαίνει· ἔταξε	τούτῳ	τοῦτο ὡς κατάλληλον εἰς ὑγίειαν,
[5, 10]	τί μοί ἐστι νῦν ἐν	τούτῳ	τῷ μορίῳ, ὃ δὴ ἡγεμονικὸν
[5, 10]	ὁ ἐλαττωτικὸς ἑαυτοῦ ἔν τινι	τούτων	ἀγαθὸς ἦν, εἴπερ ταῦτα ἀγαθὰ
[5, 10]	ἑτέρων ἢ καὶ ἀφαιρούμενός τι	τούτων	ἀνέχεται, τοσῷδε μᾶλλον ἀγαθός ἐστιν.
[5, 20]	ἢ ἄνεμος ἢ θηρίον. Ὑπὸ	τούτων	δὲ ἐνέργεια μέν τις ἐμποδισθείη
[5, 10]	οὐδὲ ἐπαινετὸς ἦν ὁ ἀπροσδεῆ	τούτων	ἑαυτὸν παρεχόμενος, οὐδ ἂν ὁ
[5, 10]	καὶ ὑλικοῦ συνέστηκα, οὐδέτερον δὲ	τούτων	εἰς τὸ μὴ ὂν φθαρήσεται,
[5, 10]	ὅσῳπερ πλείω τις ἀφαιρῶν ἑαυτοῦ	τούτων	ἢ τοιούτων ἑτέρων ἢ καὶ
[5, 0]	τῇ κοινῇ, μία δὲ ἀμφοτέρων	τούτων	ἡ ὁδός. Πορεύομαι διὰ τῶν
[5, 10]	τὸ ἀγαθόν. Ἔτι, εἴ τι	τούτων	ἦν ἐπιβάλλον τῷ ἀνθρώπῳ, οὐκ
[5, 0]	Οὐ μὰ τοὺς θεούς, ἀλλὰ	τούτων	μὲν πάλαι ἀπηλλάχθαι ἐδύνασο, μόνον
[5, 0]	οὐ κατὰ φύσιν. Τί γὰρ	τούτων	προσηνέστερον; Ἡ γὰρ ἡδονὴ οὐχὶ
[5, 10]	ὀρθότητα τῆς ὁδοῦ σημαίνουσαι. Οὐδὲν	τούτων	τηρητέον ἀνθρώπῳ, ἃ ἀνθρώπῳ, καθὸ
[5, 20]	καὶ οὐ χρεία ὀργῆς. Οὔτε	τραγῳδὸς	οὔτε πόρνη. Ὡς ἐξελθὼν ζῆν
[5, 0]	γοῦν καὶ ἐν ἐκείνοις ἐστὶ	τραχέα,	ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα τῇ ἐλπίδι τῆς
[5, 20]	ἐν τῇ σαρκὶ λείας ἢ	τραχείας	κινήσεως καὶ μὴ συγκιρνάσθω, ἀλλὰ
[5, 10]	τρέψαι οὐδὲ κινῆσαι ψυχὴν δύναται,	τρέπει	δὲ καὶ κινεῖ αὐτὴ ἑαυτὴν
[5, 0]	θέλεις τὰ ἀνθρωπικὰ ποιεῖν· οὐ	τρέχεις	ἐπὶ τὸ κατὰ τὴν σὴν
[5, 10]	ἔχει εἴσοδον πρὸς ψυχὴν οὐδὲ	τρέψαι	οὐδὲ κινῆσαι ψυχὴν δύναται, τρέπει
[5, 30]	ἀπονείμας· ἀγαθὴ δὲ μοῖρα· ἀγαθαὶ	τροπαὶ	ψυχῆς, ἀγαθαὶ ὁρμαί, ἀγαθαὶ πράξεις.
[5, 20]	καὶ τὰ αἴτια ἐν μυρίαις	τροπαῖς	καὶ σχεδὸν οὐδὲν ἑστὼς καὶ
[5, 0]	ἐπὶ σοί, ὅταν δυσαρεστῇς, καὶ	τρόπον	τινὰ ἀναιρεῖς. Μὴ σικχαίνειν μηδὲ
[5, 0]	τούτοις οὖν δεῖ εἶναι τοῖς	τρόπον	τινὰ ἀπαρακολουθήτως αὐτὸ ποιοῦσι. Ναί·
[5, 10]	~Τὰ μὲν πράγματα ἐν τοιαύτῃ	τρόπον	τινὰ ἐγκαλύψει ἐστίν, ὥστε φιλοσόφοις
[5, 0]	ὃ πεποίηκεν. Ὁ δέ τις	τρόπον	τινὰ οὐδὲ οἶδεν ὃ πεποίηκεν,
[5, 30]	γονεῦσιν, ἀδελφῷ, γυναικί, τέκνοις, διδασκάλοις,	τροφεῦσι,	φίλοις, οἰκείοις, οἰκέταις; Εἰ πρὸς
[5, 0]	μήτηρ καὶ τὸ γαλάκτιον ἡ	τροφός·	ἐξ οὗ καθ ἡμέραν τοσούτοις
[5, 10]	τοῦ πλούτου καὶ τῶν πρὸς	τρυφὴν	ἢ δόξαν εὐκληρημάτων παρεδεχόμεθα ὡς
[5, 10]	Μήτι μειρακίου; Μήτι γυναικαρίου; Μήτι	τυράννου;	Μήτι κτήνους; Μήτι θηρίου; Ὁποῖά
[5, 0]	ὅλῳ συνέφερεν· οὐδὲ γὰρ ἡ	τυχοῦσα	φύσις φέρει τι, ὃ μὴ
[5, 10]	φιλοσόφοις οὐκ ὀλίγοις οὐδὲ τοῖς	τυχοῦσιν	ἔδοξε παντάπασιν ἀκατάληπτα εἶναι, πλὴν
[5, 10]	τὸ τέλος ἐν αὐτοῖς ἐστι	τῷ	ἀνθρώπῳ κείμενον οὐδέ γε τὸ
[5, 10]	εἴ τι τούτων ἦν ἐπιβάλλον	τῷ	ἀνθρώπῳ, οὐκ ἂν τὸ ὑπερφρονεῖν
[5, 30]	καὶ ἀπήχημα. Τὰ δὲ ἐν	τῷ	βίῳ πολυτίμητα κενὰ καὶ σαπρὰ
[5, 20]	βλάπτεται, οὐκ ὀργιστέον, ἀλλὰ δεικτέον›	τῷ	βλάπτοντι τὴν πόλιν τί τὸ
[5, 20]	ὁ ἑκάστου νοῦς καὶ λόγος.	Τῷ	γράσωνι μήτι ὀργίζῃ, μήτι τῷ
[5, 0]	φύσις φέρει τι, ὃ μὴ	τῷ	διοικουμένῳ ὑπ αὐτῆς κατάλληλόν ἐστιν.
[5, 20]	ὁδοῦ ταύτης ἐνστατικόν. Τῶν ἐν	τῷ	κόσμῳ τὸ κράτιστον τίμα· ἔστι
[5, 0]	γὰρ οὐδὲν ἐπιδείξῃ τὸ πειθαρχεῖν	τῷ	λόγῳ, ἀλλὰ προσαναπαύσῃ αὐτῷ. Μέμνησο
[5, 10]	μοί ἐστι νῦν ἐν τούτῳ	τῷ	μορίῳ, ὃ δὴ ἡγεμονικὸν καλοῦσι,
[5, 20]	Τῷ γράσωνι μήτι ὀργίζῃ, μήτι	τῷ	ὀζοστόμῳ ὀργίζῃ; Τί σοι ποιήσει;
[5, 0]	τοῦτό τινι ἔφερεν, εἰ μὴ	τῷ	ὅλῳ συνέφερεν· οὐδὲ γὰρ ἡ
[5, 10]	τούτοις μόνοις προσαναπαύεσθαι· ἑνὶ μὲν	τῷ,	ὅτι οὐδὲν συμβήσεταί μοι ὃ
[5, 0]	συγκλωθόμενον· καθ ἕτερον δέ, ὅτι	τῷ	τὸ ὅλον διοικοῦντι τῆς εὐοδίας
[5, 10]	ἔτι ἀκοῦσαι δυνηθείη τό· ὑπὸ	τῶν	ἀγαθῶν” οὐ› γὰρ ἐφαρμόσει. Τὰ
[5, 20]	τὰ οἰκεῖα ἔργα, ἕν τι	τῶν	ἀδιαφόρων μοι γίνεται ὁ ἄνθρωπος
[5, 0]	τῶν μορίων, οὕτω δὴ καὶ	τῶν	αἰτίων· διακόπτεις δέ, ὅσον ἐπὶ
[5, 0]	σῶμα συμπληροῦται, οὕτως ἐκ πάντων	τῶν	αἰτίων ἡ εἱμαρμένη τοιαύτη αἰτία
[5, 10]	τῶν μὲν ἀψύχων τὰ ἔμψυχα,	τῶν	δὲ ἐμψύχων τὰ λογικά. Τὸ
[5, 30]	Ἐπεί τοι γίνῃ κλαίων ἐπὶ	τῶν	ἐμβόλων· ἄνθρωπε, ἐπελάθου τί ταῦτα
[5, 20]	πάντα διέπον. Ὁμοίως δὲ καὶ	τῶν	ἐν σοὶ τὸ κράτιστον τίμα·
[5, 20]	τὸ τῆς ὁδοῦ ταύτης ἐνστατικόν.	Τῶν	ἐν τῷ κόσμῳ τὸ κράτιστον
[5, 0]	τούτων ἡ ὁδός. Πορεύομαι διὰ	τῶν	κατὰ φύσιν, μέχρι πεσὼν ἀναπαύσωμαι
[5, 10]	χρόνου καὶ τῆς κινήσεως καὶ	τῶν	κινουμένων τί ποτέ ἐστι τὸ
[5, 30]	κοινωνικός. Πεποίηκε γοῦν τὰ χείρω	τῶν	κρειττόνων ἕνεκεν καὶ τὰ κρείττω
[5, 10]	ἦν ἐναργὲς ὅτι τὰ χείρω	τῶν	κρειττόνων ἕνεκεν, τὰ δὲ κρείττω
[5, 10]	δὲ κρείττω ἀλλήλων; Κρείττω δὲ	τῶν	μὲν ἀψύχων τὰ ἔμψυχα, τῶν
[5, 0]	τῆς συναφείας καὶ συνεχείας ὥσπερ	τῶν	μορίων, οὕτω δὴ καὶ τῶν
[5, 10]	μοι ὃ οὐχὶ κατὰ τὴν	τῶν	ὅλων φύσιν ἐστίν· ἑτέρῳ δέ,
[5, 0]	καὶ τό· συνέταξε τούτῳ ἡ	τῶν	ὅλων φύσις νόσον ἢ πήρωσιν
[5, 20]	τάχος τῆς παραφορᾶς καὶ ὑπεξαγωγῆς	τῶν	ὄντων τε καὶ γινομένων. Ἣ
[5, 0]	τῆς ἀρούρας τῆς Ἀθηναίων καὶ	τῶν	πεδίων. Ἤτοι οὐ δεῖ εὔχεσθαι
[5, 0]	σέ πως εἶχεν, ἄνωθεν ἐκ	τῶν	πρεσβυτάτων αἰτίων συγκλωθόμενον· καθ ἕτερον
[5, 10]	δὲ ἐπὶ τοῦ πλούτου καὶ	τῶν	πρὸς τρυφὴν ἢ δόξαν εὐκληρημάτων
[5, 10]	μετὰ τοῦτο ἔπιθι ἐπὶ τὰ	τῶν	συμβιούντων ἤθη, ὧν μόλις ἐστὶ
[5, 0]	μία καὶ ὥσπερ ἐκ πάντων	τῶν	σωμάτων ὁ κόσμος τοιοῦτον σῶμα
[5, 0]	σοι δοκείτω ἄνυσις καὶ συντέλεια	τῶν	τῇ κοινῇ φύσει δοκούντων, οἷον
[5, 0]	ἢ ἀποβολὴν ἢ ἄλλο τι	τῶν	τοιούτων. Καὶ γὰρ ἐκεῖ τὸ
[5, 10]	Βάπτε οὖν αὐτὴν τῇ συνεχείᾳ	τῶν	τοιούτων φαντασιῶν· οἷον, ὅτι ὅπου
[5, 10]	ἡ διάνοια· βάπτεται γὰρ ὑπὸ	τῶν	φαντασιῶν ἡ ψυχή. Βάπτε οὖν