Livre, pensées
[5, 0]	ἐκεῖνοι λογικῇ τινι πιθανότητι παράγονται.	Ἐὰν	δὲ θελήσῃς συνεῖναι τί ποτέ
[5, 20]	διανοῇ, οὕτως ἐνταῦθα ζῆν ἔξεστιν·	ἐὰν	δὲ μὴ ἐπιτρέπωσι, τότε καὶ
[5, 0]	ἐστι. Πηροῦται γὰρ τὸ ὁλόκληρον,	ἐὰν	καὶ ὁτιοῦν διακόψῃ ς τῆς
[5, 10]	ἡ λογικὴ τέχνη δυνάμεις εἰσὶν	ἑαυταῖς	ἀρκούμεναι καὶ τοῖς καθ αὑτὰς
[5, 10]	ἂν κριμάτων καταξιώσῃ ἑαυτήν, τοιαῦτα	ἑαυτῇ	ποιεῖ τὰ προσυφεστῶτα. ~Καθ ἕτερον
[5, 10]	τρέπει δὲ καὶ κινεῖ αὐτὴ	ἑαυτὴν	μόνη καὶ οἵων ἂν κριμάτων
[5, 10]	καὶ οἵων ἂν κριμάτων καταξιώσῃ	ἑαυτήν,	τοιαῦτα ἑαυτῇ ποιεῖ τὰ προσυφεστῶτα.
[5, 0]	τοῦ δυνατοῦ. Οὐ γὰρ φιλεῖς	ἑαυτόν,	ἐπεί τοι καὶ τὴν φύσιν
[5, 10]	ψυχῇ; Παῤ ἕκαστα τοῦτο ἐπανερωτᾶν	ἑαυτὸν	καὶ ἐξετάζειν τί μοί ἐστι
[5, 0]	ἐν πάσῃ γαλήνῃ εἶναι. Ἄξιον	ἑαυτὸν	κρῖνε παντὸς λόγου καὶ ἔργου
[5, 10]	ἐπαινετὸς ἦν ὁ ἀπροσδεῆ τούτων	ἑαυτὸν	παρεχόμενος, οὐδ ἂν ὁ ἐλαττωτικὸς
[5, 10]	ἐπινοῶ. Τοὐναντίον γὰρ δεῖ παραμυθούμενον	ἑαυτὸν	περιμένειν τὴν φυσικὴν λύσιν καὶ
[5, 10]	ἵνα μὴ λέγω, ὅτι καὶ	ἑαυτόν	τις μόγις ὑπομένει. Ἐν τοιούτῳ
[5, 10]	παρεχόμενος, οὐδ ἂν ὁ ἐλαττωτικὸς	ἑαυτοῦ	ἔν τινι τούτων ἀγαθὸς ἦν,
[5, 20]	ἡγεμόνα ὁ Ζεὺς ἔδωκεν, ἀπόσπασμα	ἑαυτοῦ.	Οὗτος δέ ἐστιν ὁ ἑκάστου
[5, 20]	μὴ προστιθέτω τὸ ἡγεμονικὸν ἐξ	ἑαυτοῦ.	Συζῆν θεοῖς. Συζῇ δὲ θεοῖς
[5, 10]	δ, ὅσῳπερ πλείω τις ἀφαιρῶν	ἑαυτοῦ	τούτων ἢ τοιούτων ἑτέρων ἢ
[5, 20]	ὁ συνεχῶς δεικνὺς αὐτοῖς τὴν	ἑαυτοῦ	ψυχὴν ἀρεσκομένην μὲν τοῖς ἀπονεμομένοις,
[5, 0]	πατοῦντα καὶ εἰς τοσαῦτα ἀποχρώμενον	ἑαυτῷ.	Δριμύτητά σου οὐκ ἔχουσι θαυμάσαι·
[5, 0]	οὐ πρόχειρος, ἀλλὰ μέντοι παῤ	ἑαυτῷ	ὡς περὶ χρεώστου διανοεῖται καὶ
[5, 0]	ἐφίλεις. Ἄλλοι δὲ τὰς τέχνας	ἑαυτῶν	φιλοῦντες συγκατατήκονται τοῖς κατ αὐτὰς
[5, 0]	ἔστω ὅτι ἐπὶ ἀνθρώπου ἔργον	ἐγείρομαι·	ἔτι οὖν δυσκολαίνω, εἰ πορεύομαι
[5, 30]	οὖν καὶ σὺ μωρὸς γένῃ;	Ἐγενόμην	ποτέ, ὁπουδήποτε καταληφθείς, εὔμοιρος ἄνθρωπος.
[5, 30]	εἰς ὅσους δὲ ἀγνώμονας εὐγνώμων	ἐγένου.	Διὰ τί συγχέουσιν ἄτεχνοι καὶ
[5, 0]	καθ ἕνα μέν, ὅτι σοὶ	ἐγίνετο	καὶ σοὶ συνετάττετο καὶ πρὸς
[5, 10]	πράγματα ἐν τοιαύτῃ τρόπον τινὰ	ἐγκαλύψει	ἐστίν, ὥστε φιλοσόφοις οὐκ ὀλίγοις
[5, 20]	ὑπὸ τούτου μὴ βλάπτεται, οὐδὲ	ἐγὼ	βέβλαμμαι· εἰ δὲ ἡ πόλις
[5, 20]	ἰδίαν ἔχει διάθεσιν, ἰδίαν ἐνέργειαν.	Ἐγὼ	νῦν ἔχω, ὅ με θέλει
[5, 10]	οὐκ ὀλίγοις οὐδὲ τοῖς τυχοῦσιν	ἔδοξε	παντάπασιν ἀκατάληπτα εἶναι, πλὴν αὐτοῖς
[5, 0]	ἀλλὰ τούτων μὲν πάλαι ἀπηλλάχθαι	ἐδύνασο,	μόνον δέ, εἰ ἄρα, ὡς
[5, 0]	καὶ τούτου μέτρα ἡ φύσις,	ἔδωκε	μέντοι καὶ τοῦ ἐσθίειν καὶ
[5, 0]	καὶ ἀναπαύεσθαι. Δεῖ· φημὶ κἀγώ·	ἔδωκε	μέντοι καὶ τούτου μέτρα ἡ
[5, 20]	προστάτην καὶ ἡγεμόνα ὁ Ζεὺς	ἔδωκεν,	ἀπόσπασμα ἑαυτοῦ. Οὗτος δέ ἐστιν
[5, 30]	βλάβην αὐτὸ φαντάζεσθαι· κακὸν γὰρ	ἔθος.	Ἀλλ ὡς ὁ γέρων ἀπελθὼν
[5, 20]	δεῖξον, ὑπόμνησον· εἰ γὰρ ἐπαΐ	ει,	θεραπεύσεις καὶ οὐ χρεία ὀργῆς.
[5, 0]	πάλαι ἀπηλλάχθαι ἐδύνασο, μόνον δέ,	εἰ	ἄρα, ὡς βραδύτερος καὶ δυσπαρακολουθητότερος
[5, 20]	διαθέσει λογικὴν διάθεσιν, δεῖξον, ὑπόμνησον·	εἰ	γὰρ ἐπαΐ ει, θεραπεύσεις καὶ
[5, 10]	δοκοῦντα ἀγαθά, κἂν ἐντεῦθεν λάβοις.	Εἰ	γάρ τις ἐπινοήσειεν ὑπάρχοντά τινα
[5, 20]	μὴ βλάπτεται, οὐδὲ ἐγὼ βέβλαμμαι·	εἰ	δὲ ἡ πόλις βλάπτεται, οὐκ
[5, 20]	φαντασίας τοῦτον ἔπαγε τὸν κανόνα·	εἰ	ἡ πόλις ὑπὸ τούτου μὴ
[5, 0]	τινων μέμψις ἢ λόγος, ἀλλά,	εἰ	καλὸν πεπρᾶχθαι ἢ εἰρῆσθαι, μὴ
[5, 0]	σικχαίνειν μηδὲ ἀπαυδᾶν μηδὲ ἀποδυσπετεῖν,	εἰ	μὴ καταπυκνοῦταί σοι τὸ ἀπὸ
[5, 0]	γὰρ ἂν τοῦτό τινι ἔφερεν,	εἰ	μὴ τῷ ὅλῳ συνέφερεν· οὐδὲ
[5, 30]	καὶ ἐνταῦθα τὴν ὄρεξιν ἀπολήγειν.	Εἰ	μήτε κακία ἐστὶ τοῦτο ἐμὴ
[5, 0]	ἔργον ἐγείρομαι· ἔτι οὖν δυσκολαίνω,	εἰ	πορεύομαι ἐπὶ τὸ ποιεῖν ὧν
[5, 30]	διδασκάλοις, τροφεῦσι, φίλοις, οἰκείοις, οἰκέταις;	Εἰ	πρὸς πάντας σοι μέχρι νῦν
[5, 0]	διὰ τοῦτο σφάλλει; Ἀλλὰ θέασαι,	εἰ	προσηνέστερον μεγαλοψυχία, ἐλευθερία, ἁπλότης, εὐγνωμοσύνη,
[5, 0]	ἐκκρουσθέντα πάλιν ἐπανιέναι καὶ ἀσμενίζειν,	εἰ	σοὶ› τὰ πλείω ἀνθρωπικώτερα, καὶ
[5, 10]	εἰρημένον. Πρόιθι οὖν καὶ ἐρώτα,	εἰ	τιμητέον καὶ ἀγαθὰ ὑποληπτέον τὰ
[5, 30]	ἐπὶ σοί; Δύνασαι ἀεὶ εὐροεῖν,	εἴ	γε καὶ εὐοδεῖν, εἴ γε
[5, 30]	εὐροεῖν, εἴ γε καὶ εὐοδεῖν,	εἴ	γε καὶ ὁδῷ ὑπολαμβάνειν καὶ
[5, 30]	οὖν ἔτι τὸ ἐνταῦθα κατέχον,	εἴ	γε τὰ μὲν αἰσθητὰ εὐμετάβλητα
[5, 10]	τοῦ τέλους, τὸ ἀγαθόν. Ἔτι,	εἴ	τι τούτων ἦν ἐπιβάλλον τῷ
[5, 20]	καὶ τῆς εἱμαρμένης, ἧς πόστον	εἶ	μέρος; Ἄλλος ἁμαρτάνει. Τί εἰς
[5, 30]	ψυχὴ ἔντεχνος καὶ ἐπιστήμων; Ἡ	εἰδυῖα	ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ τὸν
[5, 0]	ἐκ πάντων τῶν αἰτίων ἡ	εἱμαρμένη	τοιαύτη αἰτία συμπληροῦται. Νοοῦσι δὲ
[5, 0]	αὐτῷ ὡς› κατάλληλον εἰς τὴν	εἱμαρμένην.	Οὕτως γὰρ καὶ συμβαίνειν αὐτὰ
[5, 20]	σοι διάστημα ἀφώρισται, καὶ τῆς	εἱμαρμένης,	ἧς πόστον εἶ μέρος; Ἄλλος
[5, 0]	καὶ εὐθὺς ἐν πάσῃ γαλήνῃ	εἶναι.	Ἄξιον ἑαυτὸν κρῖνε παντὸς λόγου
[5, 10]	κιναίδου ἢ πόρνης ἢ λῃστοῦ	εἶναι.	μετὰ τοῦτο ἔπιθι ἐπὶ τὰ
[5, 10]	τοῖς τυχοῦσιν ἔδοξε παντάπασιν ἀκατάληπτα	εἶναι,	πλὴν αὐτοῖς γε τοῖς Στωικοῖς
[5, 0]	ἐνεγκεῖν. Ἐν τούτοις οὖν δεῖ	εἶναι	τοῖς τρόπον τινὰ ἀπαρακολουθήτως αὐτὸ
[5, 10]	οὖν ἄγνοιαν καὶ ἀρέσκειαν ἰσχυροτέρας	εἶναι	φρονήσεως Τὰ πράγματα αὐτὰ οὐδ
[5, 30]	μήτε τινὰ ῥέξαι ἐξαίσιον μήτε	εἰπεῖν.	Ἀναμιμνῄσκου δὲ καὶ δἰ οἵων
[5, 0]	πολλά, ἐφ ὧν οὐκ ἔχεις	εἰπεῖν·	οὐ γὰρ πέφυκα. Ἐκεῖνα οὖν
[5, 10]	ἔν τινι τούτων ἀγαθὸς ἦν,	εἴπερ	ταῦτα ἀγαθὰ ἦν. Νῦν δ,
[5, 10]	ἐπιλεγόμενον τὸ ὑπὸ τοῦ κωμικοῦ	εἰρημένον.	Οὕτως καὶ οἱ πολλοὶ φαντάζονται
[5, 10]	παρεδεχόμεθα ὡς ἱκνουμένως καὶ ἀστείως	εἰρημένον.	Πρόιθι οὖν καὶ ἐρώτα, εἰ
[5, 0]	ἀλλά, εἰ καλὸν πεπρᾶχθαι ἢ	εἰρῆσθαι,	μὴ σεαυτὸν ἀπαξίου. Ἐκεῖνοι μὲν
[5, 10]	οἱ ἐμὲ γεννήσαντες καὶ ἐπανιόντι	εἰς	ἄλλο ἄπειρον. Οὐδὲν γὰρ κωλύει
[5, 10]	τοῦ κόσμου μεταβαλεῖ καὶ ἤδη	εἰς	ἄπειρον. Κατὰ τοιαύτην δὲ μεταβολὴν
[5, 0]	συμμονῆς αὐτῆς καὶ τὸ ἰδίᾳ	εἰς	ἕκαστον ἧκον αἴτιόν ἐστι. Πηροῦται
[5, 20]	εἶ μέρος; Ἄλλος ἁμαρτάνει. Τί	εἰς	ἐμέ; Ὄψεται· ἰδίαν ἔχει διάθεσιν,
[5, 10]	τοῦ κόσμου καὶ πάλιν ἐκεῖνο	εἰς	ἕτερον μέρος τι τοῦ κόσμου
[5, 10]	πᾶν μέρος ἐμὸν κατὰ μεταβολὴν	εἰς	μέρος τι τοῦ κόσμου καὶ
[5, 30]	ἀπένειμεν ἑκάστοις καὶ τὰ κρατιστεύοντα	εἰς	ὁμόνοιαν ἀλλήλων συνήγαγεν. Πῶς προσενήνεξαι
[5, 30]	ὑπερεῖδες, πόσα δὲ ἔνδοξα παρεῖδες,	εἰς	ὅσους δὲ ἀγνώμονας εὐγνώμων ἐγένου.
[5, 30]	δύναμιν καὶ κατ ἀξίαν, κἂν	εἰς	τὰ μέσα ἐλαττῶνται, μὴ μέντοι
[5, 20]	καθ ὅσον δὲ ἐνίστανταί τινες	εἰς	τὰ οἰκεῖα ἔργα, ἕν τι
[5, 20]	ἀναδιδῶνται κατὰ τὴν ἑτέραν συμπάθειαν	εἰς	τὴν διάνοιαν ὡς ἐν σώματι
[5, 0]	τέτακταί πως αὐτῷ ὡς› κατάλληλον	εἰς	τὴν εἱμαρμένην. Οὕτως γὰρ καὶ
[5, 10]	ὑλικοῦ συνέστηκα, οὐδέτερον δὲ τούτων	εἰς	τὸ μὴ ὂν φθαρήσεται, ὥσπερ
[5, 20]	τῆς ἐνεργείας κώλυμα ἡ διάνοια	εἰς	τὸ προηγούμενον καὶ πρὸ ἔργου
[5, 10]	τῆς οἰκείας ἀρχῆς, ὁδεύουσι δὲ	εἰς	τὸ προκείμενον τέλος, καθὸ κατορθώσεις
[5, 0]	γέγονα καὶ ὧν χάριν προῆγμαι	εἰς	τὸν κόσμον; Ἢ ἐπὶ τοῦτο
[5, 0]	ὃ φέρει με πατοῦντα καὶ	εἰς	τοσαῦτα ἀποχρώμενον ἑαυτῷ. Δριμύτητά σου
[5, 0]	ἔταξε τούτῳ τοῦτο ὡς κατάλληλον	εἰς	ὑγίειαν, καὶ ἐνταῦθα τὸ συμβαῖνον
[5, 0]	λεγόμενον παρεκδέχῃ· διὰ τοῦτο ἔσῃ	εἷς	ἐκείνων ὧν πρότερον ἐπεμνήσθην· καὶ
[5, 10]	τοῦ ἀνθρώπου φύσις οὐδὲ τελειότητές	εἰσι	τῆς τοῦ ἀνθρώπου φύσεως. Οὐ
[5, 10]	καὶ ἡ λογικὴ τέχνη δυνάμεις	εἰσὶν	ἑαυταῖς ἀρκούμεναι καὶ τοῖς καθ
[5, 10]	ὁπωστιοῦν ψυχῆς ἅπτεται οὐδὲ ἔχει	εἴσοδον	πρὸς ψυχὴν οὐδὲ τρέψαι οὐδὲ
[5, 30]	διαδακνόμενα καὶ παιδία φιλόνεικα, γελῶντα	εἶτα	εὐθὺς κλαίοντα. Πίστις δὲ καὶ
[5, 30]	Περιμένειν ἵλεων τὴν εἴτε σβέσιν	εἴτε	μετάστασιν· ἕως δὲ ἐκείνης ὁ
[5, 30]	Τί οὖν; Περιμένειν ἵλεων τὴν	εἴτε	σβέσιν εἴτε μετάστασιν· ἕως δὲ
[5, 0]	συνετάττετο καὶ πρὸς σέ πως	εἶχεν,	ἄνωθεν ἐκ τῶν πρεσβυτάτων αἰτίων
[5, 0]	κόσμος τοιοῦτον σῶμα συμπληροῦται, οὕτως	ἐκ	πάντων τῶν αἰτίων ἡ εἱμαρμένη
[5, 0]	ἁρμονία ἐστὶ μία καὶ ὥσπερ	ἐκ	πάντων τῶν σωμάτων ὁ κόσμος
[5, 10]	μὴ ὂν φθαρήσεται, ὥσπερ οὐδὲ	ἐκ	τοῦ μὴ ὄντος ὑπέστη. Οὐκοῦν
[5, 0]	πρὸς σέ πως εἶχεν, ἄνωθεν	ἐκ	τῶν πρεσβυτάτων αἰτίων συγκλωθόμενον· καθ
[5, 0]	σοι τὸ ἀπὸ δογμάτων ὀρθῶν	ἕκαστα	πράσσειν, ἀλλὰ ἐκκρουσθέντα πάλιν ἐπανιέναι
[5, 10]	χρῶμαι τῇ ἐμαυτοῦ ψυχῇ; Παῤ	ἕκαστα	τοῦτο ἐπανερωτᾶν ἑαυτὸν καὶ ἐξετάζειν
[5, 30]	καὶ τὸ κατ ἀξίαν ἀπένειμεν	ἑκάστοις	καὶ τὰ κρατιστεύοντα εἰς ὁμόνοιαν
[5, 0]	αὐτῆς καὶ τὸ ἰδίᾳ εἰς	ἕκαστον	ἧκον αἴτιόν ἐστι. Πηροῦται γὰρ
[5, 10]	Καὶ πάλιν, ὅτι οὗπερ ἕνεκεν	ἕκαστον	κατεσκεύασται, πρὸς τοῦτο κατεσκεύασται· πρὸς
[5, 20]	ἑαυτοῦ. Οὗτος δέ ἐστιν ὁ	ἑκάστου	νοῦς καὶ λόγος. Τῷ γράσωνι
[5, 10]	τὸ συμφέρον καὶ τὸ ἀγαθὸν	ἑκάστου·	τὸ ἄρα ἀγαθὸν τοῦ λογικοῦ
[5, 20]	ὅσα βούλεται ὁ δαίμων, ὃν	ἑκάστῳ	προστάτην καὶ ἡγεμόνα ὁ Ζεὺς
[5, 0]	ὑγίειαν, καὶ ἐνταῦθα τὸ συμβαῖνον	ἑκάστῳ	τέτακταί πως αὐτῷ ὡς› κατάλληλον
[5, 10]	οἷον, ὅτι ὅπου ζῆν ἐστιν,	ἐκεῖ	καὶ εὖ ζῆν· ἐν αὐλῇ
[5, 10]	αὐτοῦ· ὅπου δὲ τὸ τέλος,	ἐκεῖ	καὶ τὸ συμφέρον καὶ τὸ
[5, 0]	τι τῶν τοιούτων. Καὶ γὰρ	ἐκεῖ	τὸ συνέταξε τοιοῦτόν τι σημαίνει·
[5, 0]	συνετάττετο· δεχώμεθα οὖν αὐτὰ ὡς	ἐκεῖνα	ἃ› ὁ Ἀσκληπιὸς συντάττει. Πολλὰ
[5, 0]	ἔχεις εἰπεῖν· οὐ γὰρ πέφυκα.	Ἐκεῖνα	οὖν παρέχου, ἅπερ ὅλα ἐστὶν
[5, 20]	αὑτὸ καὶ περιοριζέτω τὰς πείσεις	ἐκείνας	ἐν τοῖς μορίοις. Ὅταν δὲ
[5, 30]	σβέσιν εἴτε μετάστασιν· ἕως δὲ	ἐκείνης	ὁ καιρὸς ἐφίσταται, τί ἀρκεῖ;
[5, 10]	τι τοῦ κόσμου καὶ πάλιν	ἐκεῖνο	εἰς ἕτερον μέρος τι τοῦ
[5, 10]	Οὐδὲν οὐδενὶ συμβαίνει ὃ οὐχὶ	ἐκεῖνο	πέφυκε φέρειν. Ἄλλῳ τὰ αὐτὰ
[5, 0]	ὧν πρότερον ἐπεμνήσθην· καὶ γὰρ	ἐκεῖνοι	λογικῇ τινι πιθανότητι παράγονται. Ἐὰν
[5, 0]	ἢ εἰρῆσθαι, μὴ σεαυτὸν ἀπαξίου.	Ἐκεῖνοι	μὲν γὰρ ἴδιον ἡγεμονικὸν ἔχουσι
[5, 0]	συντάττει. Πολλὰ γοῦν καὶ ἐν	ἐκείνοις	ἐστὶ τραχέα, ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα τῇ
[5, 20]	τίμα· ἔστι δὲ τοῦτο τὸ	ἐκείνῳ	ὁμογενές. Καὶ γὰρ ἐπὶ σοῦ
[5, 0]	παρεκδέχῃ· διὰ τοῦτο ἔσῃ εἷς	ἐκείνων	ὧν πρότερον ἐπεμνήσθην· καὶ γὰρ
[5, 0]	κἂν ἀπηνέστερον δοκῇ, διὰ τὸ	ἐκεῖσε	ἄγειν, ἐπὶ τὴν τοῦ κόσμου
[5, 0]	δογμάτων ὀρθῶν ἕκαστα πράσσειν, ἀλλὰ	ἐκκρουσθέντα	πάλιν ἐπανιέναι καὶ ἀσμενίζειν, εἰ
[5, 10]	κινουμένων τί ποτέ ἐστι τὸ	ἐκτιμηθῆναι	ἢ τὸ ὅλως σπουδασθῆναι δυνάμενον,
[5, 0]	πρόφασις, ὅμως ἔτι κάτω μένεις	ἑκών;	Ἢ καὶ γογγύζειν καὶ γλισχρεύεσθαι
[5, 0]	σὺ τὴν φύσιν τὴν σαυτοῦ	ἔλασσον	τιμᾷς ἢ ὁ τορευτὴς τὴν
[5, 30]	ἀξίαν, κἂν εἰς τὰ μέσα	ἐλαττῶνται,	μὴ μέντοι βλάβην αὐτὸ φαντάζεσθαι·
[5, 10]	ἑαυτὸν παρεχόμενος, οὐδ ἂν ὁ	ἐλαττωτικὸς	ἑαυτοῦ ἔν τινι τούτων ἀγαθὸς
[5, 0]	Ἀλλὰ θέασαι, εἰ προσηνέστερον μεγαλοψυχία,	ἐλευθερία,	ἁπλότης, εὐγνωμοσύνη, ὁσιότης. Αὐτῆς γὰρ
[5, 0]	τὸ ὀλιγοδεές, τὸ εὐμενές, τὸ	ἐλεύθερον,	τὸ ἀπέρισσον, τὸ ἀφλύαρον, τὸ
[5, 20]	με τοιοῦτον οὐδὲν ἐξάγει, μένω	ἐλεύθερος	καὶ οὐδείς με κωλύσει ποιεῖν
[5, 0]	εὔχεσθαι ἢ οὕτως ἁπλῶς καὶ	ἐλευθέρως.	Ὁποῖόν τί ἐστι τὸ λεγόμενον,
[5, 0]	ἐστὶ τραχέα, ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα τῇ	ἐλπίδι	τῆς ὑγιείας. Τοιοῦτόν τί σοι
[5, 0]	κατεσκεύασμαι, ἵνα κατακείμενος ἐν στρωματίοις	ἐμαυτὸν	θάλπω; Ἀλλὰ τοῦτο ἥδιον. Πρὸς
[5, 10]	ποτε ἄρα νῦν χρῶμαι τῇ	ἐμαυτοῦ	ψυχῇ; Παῤ ἕκαστα τοῦτο ἐπανερωτᾶν
[5, 30]	τοι γίνῃ κλαίων ἐπὶ τῶν	ἐμβόλων·	ἄνθρωπε, ἐπελάθου τί ταῦτα ἦν;
[5, 10]	μεταβολὴν κἀγὼ ὑπέστην καὶ οἱ	ἐμὲ	γεννήσαντες καὶ ἐπανιόντι εἰς ἄλλο
[5, 20]	μέρος; Ἄλλος ἁμαρτάνει. Τί εἰς	ἐμέ;	Ὄψεται· ἰδίαν ἔχει διάθεσιν, ἰδίαν
[5, 30]	Εἰ μήτε κακία ἐστὶ τοῦτο	ἐμὴ	μήτε ἐνέργεια κατὰ κακίαν ἐμὴν
[5, 20]	με νῦν πράσσειν θέλει ἡ	ἐμὴ	φύσις. Τὸ ἡγεμονικὸν καὶ κυριεῦον
[5, 30]	ἐμὴ μήτε ἐνέργεια κατὰ κακίαν	ἐμὴν	μήτε τὸ κοινὸν βλάπτεται, τί
[5, 10]	μοι μηδὲν πράσσειν παρὰ τὸν	ἐμὸν	θεὸν καὶ δαίμονα· οὐδεὶς γὰρ
[5, 10]	ὑπέστη. Οὐκοῦν καταταχθήσεται πᾶν μέρος	ἐμὸν	κατὰ μεταβολὴν εἰς μέρος τι
[5, 20]	δὲ καὶ διαθέσεως οὐ γίνεται	ἐμπόδια	διὰ τὴν ὑπεξαίρεσιν καὶ τὴν
[5, 30]	λογικοῦ ζῴου ψυχῇ· τὸ μὴ	ἐμποδίζεσθαι	ὑπ ἄλλου καὶ τὸ ἐν
[5, 20]	τούτων δὲ ἐνέργεια μέν τις	ἐμποδισθείη	ἄν, ὁρμῆς δὲ καὶ διαθέσεως
[5, 0]	δὲ ἀσκητέον μὴ παρενθυμουμένῳ μηδὲ	ἐμφιληδοῦντι	τῇ νωθείᾳ. Ὁ μέν τίς
[5, 10]	δὲ τῶν μὲν ἀψύχων τὰ	ἔμψυχα,	τῶν δὲ ἐμψύχων τὰ λογικά.
[5, 10]	ἀψύχων τὰ ἔμψυχα, τῶν δὲ	ἐμψύχων	τὰ λογικά. Τὸ τὰ ἀδύνατα
[5, 10]	ἐστιν, ἐκεῖ καὶ εὖ ζῆν·	ἐν	αὐλῇ δὲ ζῆν ἐστιν· ἔστιν
[5, 10]	ἔστιν ἄρα καὶ εὖ ζῆν	ἐν	αὐλῇ. Καὶ πάλιν, ὅτι οὗπερ
[5, 10]	Οὐ τοίνυν οὐδὲ τὸ τέλος	ἐν	αὐτοῖς ἐστι τῷ ἀνθρώπῳ κείμενον
[5, 0]	μέτρα, ὑπὲρ τὰ ἀρκοῦντα προχωρεῖς,	ἐν	δὲ ταῖς πράξεσιν οὐκ ἔτι,
[5, 20]	τε γὰρ οὐσία οἷον ποταμὸς	ἐν	διηνεκεῖ ῥύσει καὶ αἱ ἐνέργειαι
[5, 0]	Ἀσκληπιὸς συντάττει. Πολλὰ γοῦν καὶ	ἐν	ἐκείνοις ἐστὶ τραχέα, ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα
[5, 10]	ὀλιγοχρόνια καὶ εὐτελῆ καὶ δυνάμενα	ἐν	κτήσει κιναίδου ἢ πόρνης ἢ
[5, 20]	συνεχέσι μεταβολαῖς καὶ τὰ αἴτια	ἐν	μυρίαις τροπαῖς καὶ σχεδὸν οὐδὲν
[5, 0]	ὀχληρὰν ἢ ἀνοίκειον καὶ εὐθὺς	ἐν	πάσῃ γαλήνῃ εἶναι. Ἄξιον ἑαυτὸν
[5, 0]	ὅταν τὸ ἄπταιστον καὶ εὔρουν	ἐν	πᾶσι τῆς παρακολουθητικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς
[5, 20]	διέπον. Ὁμοίως δὲ καὶ τῶν	ἐν	σοὶ τὸ κράτιστον τίμα· ἔστι
[5, 0]	ἐπὶ τοῦτο κατεσκεύασμαι, ἵνα κατακείμενος	ἐν	στρωματίοις ἐμαυτὸν θάλπω; Ἀλλὰ τοῦτο
[5, 20]	διηνεκεῖ ῥύσει καὶ αἱ ἐνέργειαι	ἐν	συνεχέσι μεταβολαῖς καὶ τὰ αἴτια
[5, 20]	συμπάθειαν εἰς τὴν διάνοιαν ὡς	ἐν	σώματι ἡνωμένῳ, τότε πρὸς μὲν
[5, 0]	λίθους ἐν τοῖς τείχεσιν ἢ	ἐν	ταῖς πυραμίσι συμβαίνειν οἱ τεχνῖται
[5, 30]	ἐμποδίζεσθαι ὑπ ἄλλου καὶ τὸ	ἐν	τῇ δικαϊκῇ διαθέσει καὶ πράξει
[5, 20]	μέρος ἄτρεπτον ἔστω ὑπὸ τῆς	ἐν	τῇ σαρκὶ λείας ἢ τραχείας
[5, 0]	ὡς ἄμπελος ἐπὶ τὸ πάλιν	ἐν	τῇ ὥρᾳ τὸν βότρυν ἐνεγκεῖν.
[5, 10]	δυνάμεως ἐνθυμηθῇς; ~Τὰ μὲν πράγματα	ἐν	τοιαύτῃ τρόπον τινὰ ἐγκαλύψει ἐστίν,
[5, 10]	καὶ ἑαυτόν τις μόγις ὑπομένει.	Ἐν	τοιούτῳ οὖν ζόφῳ καὶ ῥύπῳ
[5, 20]	καὶ περιοριζέτω τὰς πείσεις ἐκείνας	ἐν	τοῖς μορίοις. Ὅταν δὲ ἀναδιδῶνται
[5, 0]	ὡς καὶ τοὺς τετραγώνους λίθους	ἐν	τοῖς τείχεσιν ἢ ἐν ταῖς
[5, 0]	τῇ ὥρᾳ τὸν βότρυν ἐνεγκεῖν.	Ἐν	τούτοις οὖν δεῖ εἶναι τοῖς
[5, 20]	Πῶς οὖν οὐ μωρὸς ὁ	ἐν	τούτοις φυσώμενος ἢ σπώμενος ἢ
[5, 10]	φέρεται· πρὸς ὃ φέρεται δέ,	ἐν	τούτῳ τὸ τέλος αὐτοῦ· ὅπου
[5, 10]	ἐξετάζειν τί μοί ἐστι νῦν	ἐν	τούτῳ τῷ μορίῳ, ὃ δὴ
[5, 30]	ψόφος καὶ ἀπήχημα. Τὰ δὲ	ἐν	τῷ βίῳ πολυτίμητα κενὰ καὶ
[5, 20]	τῆς ὁδοῦ ταύτης ἐνστατικόν. Τῶν	ἐν	τῷ κόσμῳ τὸ κράτιστον τίμα·
[5, 10]	οὐδ ἂν ὁ ἐλαττωτικὸς ἑαυτοῦ	ἔν	τινι τούτων ἀγαθὸς ἦν, εἴπερ
[5, 20]	ἢ σπώμενος ἢ σχετλιάζων ὡς	ἔν	τινι χρονίῳ καὶ ἐπὶ μακρὸν
[5, 20]	τινες εἰς τὰ οἰκεῖα ἔργα,	ἕν	τι τῶν ἀδιαφόρων μοι γίνεται
[5, 0]	χρὴ τὸ συμβαῖνόν σοι· καθ	ἕνα	μέν, ὅτι σοὶ ἐγίνετο καὶ
[5, 0]	κατὰ φύσιν, μέχρι πεσὼν ἀναπαύσωμαι	ἐναποπνεύσας	μὲν τούτῳ, ἐξ οὗ καθ
[5, 10]	πάλαι δέδεικται· ἢ οὐκ ἦν	ἐναργὲς	ὅτι τὰ χείρω τῶν κρειττόνων
[5, 20]	καὶ μέλλοντος ἀχανές, ᾧ πάντα	ἐναφανίζεται.	Πῶς οὖν οὐ μωρὸς ὁ
[5, 30]	καὶ πόνων ὑπερεῖδες, πόσα δὲ	ἔνδοξα	παρεῖδες, εἰς ὅσους δὲ ἀγνώμονας
[5, 0]	ἐν τῇ ὥρᾳ τὸν βότρυν	ἐνεγκεῖν.	Ἐν τούτοις οὖν δεῖ εἶναι
[5, 0]	ἀλλὰ ὅμοιός ἐστιν ἀμπέλῳ βότρυν	ἐνεγκούσῃ	καὶ μηδὲν ἄλλο προσεπιζητούσῃ μετὰ
[5, 0]	πορεύομαι ἐπὶ τὸ ποιεῖν ὧν	ἕνεκεν	γέγονα καὶ ὧν χάριν προῆγμαι
[5, 10]	αὐλῇ. Καὶ πάλιν, ὅτι οὗπερ	ἕνεκεν	ἕκαστον κατεσκεύασται, πρὸς τοῦτο κατεσκεύασται·
[5, 30]	γοῦν τὰ χείρω τῶν κρειττόνων	ἕνεκεν	καὶ τὰ κρείττω ἀλλήλοις συνήρμοσεν.
[5, 10]	ὅτι τὰ χείρω τῶν κρειττόνων	ἕνεκεν,	τὰ δὲ κρείττω ἀλλήλων; Κρείττω
[5, 0]	κοινωνικοῦ τὸ αἰσθάνεσθαι ὅτι κοινωνικῶς	ἐνεργεῖ,	καὶ νὴ Δία βούλεσθαι καὶ
[5, 30]	κακία ἐστὶ τοῦτο ἐμὴ μήτε	ἐνέργεια	κατὰ κακίαν ἐμὴν μήτε τὸ
[5, 20]	ἢ θηρίον. Ὑπὸ τούτων δὲ	ἐνέργεια	μέν τις ἐμποδισθείη ἄν, ὁρμῆς
[5, 20]	ἐν διηνεκεῖ ῥύσει καὶ αἱ	ἐνέργειαι	ἐν συνεχέσι μεταβολαῖς καὶ τὰ
[5, 20]	Ὄψεται· ἰδίαν ἔχει διάθεσιν, ἰδίαν	ἐνέργειαν.	Ἐγὼ νῦν ἔχω, ὅ με
[5, 0]	δὲ πρὸς πεῖσιν, οὐ πρὸς	ἐνέργειαν;	Οὐ βλέπεις τὰ φυτάρια, τὰ
[5, 20]	καὶ μεθίστησι πᾶν τὸ τῆς	ἐνεργείας	κώλυμα ἡ διάνοια εἰς τὸ
[5, 0]	τὸ ἅπαξ τὸν ἴδιον καρπὸν	ἐνηνοχέναι.	Ἵππος δραμών, κύων ἰχνεύσας, μέλισσα
[5, 0]	τῆς παρακολουθητικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς δυνάμεως	ἐνθυμηθῇς;	~Τὰ μὲν πράγματα ἐν τοιαύτῃ
[5, 20]	πόλιν τί τὸ παρορώμενον. Πολλάκις	ἐνθυμοῦ	τὸ τάχος τῆς παραφορᾶς καὶ
[5, 10]	διατριβῇ, ἀλλὰ τούτοις μόνοις προσαναπαύεσθαι·	ἑνὶ	μὲν τῷ, ὅτι οὐδὲν συμβήσεταί
[5, 20]	καὶ ἀνεκτέον· καθ ὅσον δὲ	ἐνίστανταί	τινες εἰς τὰ οἰκεῖα ἔργα,
[5, 20]	τινι χρονίῳ καὶ ἐπὶ μακρὸν	ἐνοχλήσαντι;	Μέμνησο τῆς συμπάσης οὐσίας, ἧς
[5, 20]	ὁδοῦ τὸ τῆς ὁδοῦ ταύτης	ἐνστατικόν.	Τῶν ἐν τῷ κόσμῳ τὸ
[5, 20]	Ὡς ἐξελθὼν ζῆν διανοῇ, οὕτως	ἐνταῦθα	ζῆν ἔξεστιν· ἐὰν δὲ μὴ
[5, 30]	εὐρυοδείης. Τί οὖν ἔτι τὸ	ἐνταῦθα	κατέχον, εἴ γε τὰ μὲν
[5, 30]	πράξει ἔχειν τὸ ἀγαθὸν καὶ	ἐνταῦθα	τὴν ὄρεξιν ἀπολήγειν. Εἰ μήτε
[5, 0]	ὡς κατάλληλον εἰς ὑγίειαν, καὶ	ἐνταῦθα	τὸ συμβαῖνον ἑκάστῳ τέτακταί πως
[5, 10]	τοῖς πολλοῖς δοκοῦντα ἀγαθά, κἂν	ἐντεῦθεν	λάβοις. Εἰ γάρ τις ἐπινοήσειεν
[5, 30]	συγχέουσιν ἄτεχνοι καὶ ἀμαθεῖς ψυχαὶ	ἔντεχνον	καὶ ἐπιστήμονα; Τίς οὖν ψυχὴ
[5, 30]	καὶ ἐπιστήμονα; Τίς οὖν ψυχὴ	ἔντεχνος	καὶ ἐπιστήμων; Ἡ εἰδυῖα ἀρχὴν
[5, 30]	αὐτῶν καὶ ἀπέχεσθαι· ὅσα δὲ	ἐντὸς	ὅρων τοῦ κρεᾳδίου καὶ τοῦ
[5, 0]	ταῖς πράξεσιν οὐκ ἔτι, ἀλλ	ἐντὸς	τοῦ δυνατοῦ. Οὐ γὰρ φιλεῖς
[5, 10]	εὐπορίας οὐκ ἔχειν ὅποι χέσ”	Ἐξ	αἰτιώδους καὶ ὑλικοῦ συνέστηκα, οὐδέτερον
[5, 20]	κακοῦ μὴ προστιθέτω τὸ ἡγεμονικὸν	ἐξ	ἑαυτοῦ. Συζῆν θεοῖς. Συζῇ δὲ
[5, 0]	πεσὼν ἀναπαύσωμαι ἐναποπνεύσας μὲν τούτῳ,	ἐξ	οὗ καθ ἡμέραν ἀναπνέω, πεσὼν
[5, 0]	καὶ τὸ γαλάκτιον ἡ τροφός·	ἐξ	οὗ καθ ἡμέραν τοσούτοις ἔτεσι
[5, 0]	ἀναπνέω, πεσὼν δὲ ἐπὶ τοῦτο,	ἐξ	οὗ καὶ τὸ σπερμάτιον ὁ
[5, 20]	Μέχρι δέ με τοιοῦτον οὐδὲν	ἐξάγει,	μένω ἐλεύθερος καὶ οὐδείς με
[5, 30]	ἐστι τό· μήτε τινὰ ῥέξαι	ἐξαίσιον	μήτε εἰπεῖν. Ἀναμιμνῄσκου δὲ καὶ
[5, 10]	πολλοῖς φαινόμενα ἀγαθὰ προεπινοήσας τις	ἐξακούσεται	καὶ ῥᾳδίως δέξεται ὡς οἰκείως
[5, 0]	~Ὄρθρου, ὅταν δυσόκνως	ἐξεγείρῃ,	πρόχειρον ἔστω ὅτι ἐπὶ ἀνθρώπου
[5, 20]	Οὔτε τραγῳδὸς οὔτε πόρνη. Ὡς	ἐξελθὼν	ζῆν διανοῇ, οὕτως ἐνταῦθα ζῆν
[5, 10]	φύσιν ἐστίν· ἑτέρῳ δέ, ὅτι	ἔξεστί	μοι μηδὲν πράσσειν παρὰ τὸν
[5, 20]	ζῆν διανοῇ, οὕτως ἐνταῦθα ζῆν	ἔξεστιν·	ἐὰν δὲ μὴ ἐπιτρέπωσι, τότε
[5, 10]	ἕκαστα τοῦτο ἐπανερωτᾶν ἑαυτὸν καὶ	ἐξετάζειν	τί μοί ἐστι νῦν ἐν
[5, 20]	ἐπιτρέπωσι, τότε καὶ τοῦ ζῆν	ἔξιθι,	οὕτως μέντοι ὡς μηδὲν κακὸν
[5, 10]	γὰρ ὁ ἀμετάπτωτος; Μέτιθι τοίνυν	ἐπ	αὐτὰ τὰ ὑποκείμενα ὡς ὀλιγοχρόνια
[5, 20]	διάθεσιν, δεῖξον, ὑπόμνησον· εἰ γὰρ	ἐπαΐ	ει, θεραπεύσεις καὶ οὐ χρεία
[5, 10]	Οὐκ ἔστιν ἀπαιτήματα ἀνθρώπου οὐδὲ	ἐπαγγέλλεται	αὐτὰ ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις
[5, 20]	τῆς τοῦ βεβλάφθαι φαντασίας τοῦτον	ἔπαγε	τὸν κανόνα· εἰ ἡ πόλις
[5, 10]	καὶ κατεξανίστασθαι ἐπιβάλλον ἦν οὐδὲ	ἐπαινετὸς	ἦν ὁ ἀπροσδεῆ τούτων ἑαυτὸν
[5, 0]	καὶ μή σε παρειπάτω ἡ	ἐπακολουθοῦσά	τινων μέμψις ἢ λόγος, ἀλλά,
[5, 0]	καὶ φιλεῖν τοῦτο, ἐφ ὃ	ἐπανέρχῃ,	καὶ μὴ ὡς πρὸς παιδαγωγὸν
[5, 10]	ἐμαυτοῦ ψυχῇ; Παῤ ἕκαστα τοῦτο	ἐπανερωτᾶν	ἑαυτὸν καὶ ἐξετάζειν τί μοί
[5, 0]	ὡς πρὸς παιδαγωγὸν τὴν φιλοσοφίαν	ἐπανιέναι,	ἀλλ ὡς οἱ ὀφθαλμιῶντες πρὸς
[5, 0]	ἕκαστα πράσσειν, ἀλλὰ ἐκκρουσθέντα πάλιν	ἐπανιέναι	καὶ ἀσμενίζειν, εἰ σοὶ› τὰ
[5, 10]	καὶ οἱ ἐμὲ γεννήσαντες καὶ	ἐπανιόντι	εἰς ἄλλο ἄπειρον. Οὐδὲν γὰρ
[5, 30]	οὕτως οὖν καὶ σὺ› ὧδε.	Ἐπεί	τοι γίνῃ κλαίων ἐπὶ τῶν
[5, 0]	δυνατοῦ. Οὐ γὰρ φιλεῖς ἑαυτόν,	ἐπεί	τοι καὶ τὴν φύσιν ἄν
[5, 0]	τὸ καθ αὑτὰς συγκοσμούσας κόσμον;	Ἔπειτα	σὺ οὐ θέλεις τὰ ἀνθρωπικὰ
[5, 30]	κλαίων ἐπὶ τῶν ἐμβόλων· ἄνθρωπε,	ἐπελάθου	τί ταῦτα ἦν; Ναί· ἀλλὰ
[5, 0]	ἔσῃ εἷς ἐκείνων ὧν πρότερον	ἐπεμνήσθην·	καὶ γὰρ ἐκεῖνοι λογικῇ τινι
[5, 0]	δυσόκνως ἐξεγείρῃ, πρόχειρον ἔστω ὅτι	ἐπὶ	ἀνθρώπου ἔργον ἐγείρομαι· ἔτι οὖν
[5, 20]	ὡς ἔν τινι χρονίῳ καὶ	ἐπὶ	μακρὸν ἐνοχλήσαντι; Μέμνησο τῆς συμπάσης
[5, 20]	βλαβερόν, οὐδὲ τὸν πολίτην βλάπτει.	Ἐπὶ	πάσης τῆς τοῦ βεβλάφθαι φαντασίας
[5, 30]	μεμνῆσθαι μήτε σὰ ὄντα μήτε	ἐπὶ	σοί; Δύνασαι ἀεὶ εὐροεῖν, εἴ
[5, 0]	τῶν αἰτίων· διακόπτεις δέ, ὅσον	ἐπὶ	σοί, ὅταν δυσαρεστῇς, καὶ τρόπον
[5, 0]	οὖν παρέχου, ἅπερ ὅλα ἐστὶν	ἐπὶ	σοί, τὸ ἀκίβδηλον, τὸ σεμνόν,
[5, 20]	τὸ ἐκείνῳ ὁμογενές. Καὶ γὰρ	ἐπὶ	σοῦ τὸ τοῖς ἄλλοις χρώμενον
[5, 10]	λῃστοῦ εἶναι. μετὰ τοῦτο ἔπιθι	ἐπὶ	τὰ τῶν συμβιούντων ἤθη, ὧν
[5, 0]	δοκῇ, διὰ τὸ ἐκεῖσε ἄγειν,	ἐπὶ	τὴν τοῦ κόσμου ὑγίειαν καὶ
[5, 0]	τὰ ἀνθρωπικὰ ποιεῖν· οὐ τρέχεις	ἐπὶ	τὸ κατὰ τὴν σὴν φύσιν·
[5, 0]	μεταβαίνει ἐφ ἕτερον, ὡς ἄμπελος	ἐπὶ	τὸ πάλιν ἐν τῇ ὥρᾳ
[5, 0]	ἔτι οὖν δυσκολαίνω, εἰ πορεύομαι	ἐπὶ	τὸ ποιεῖν ὧν ἕνεκεν γέγονα
[5, 10]	προσέκοπτε καὶ ἀπηξιοῦτο, τὸ δὲ	ἐπὶ	τοῦ πλούτου καὶ τῶν πρὸς
[5, 0]	καθ ἡμέραν ἀναπνέω, πεσὼν δὲ	ἐπὶ	τοῦτο, ἐξ οὗ καὶ τὸ
[5, 0]	προῆγμαι εἰς τὸν κόσμον; Ἢ	ἐπὶ	τοῦτο κατεσκεύασμαι, ἵνα κατακείμενος ἐν
[5, 30]	ὧδε. Ἐπεί τοι γίνῃ κλαίων	ἐπὶ	τῶν ἐμβόλων· ἄνθρωπε, ἐπελάθου τί
[5, 10]	ἀνθρώπῳ, καθὸ ἄνθρωπός ἐστιν, οὐκ	ἐπιβάλλει.	Οὐκ ἔστιν ἀπαιτήματα ἀνθρώπου οὐδὲ
[5, 10]	τὸ ὑπερφρονεῖν αὐτῶν καὶ κατεξανίστασθαι	ἐπιβάλλον	ἦν οὐδὲ ἐπαινετὸς ἦν ὁ
[5, 10]	Ἔτι, εἴ τι τούτων ἦν	ἐπιβάλλον	τῷ ἀνθρώπῳ, οὐκ ἂν τὸ
[5, 10]	ἤτοι ἀγνοῶν ὅτι συμβέβηκεν, ἢ	ἐπιδεικνύμενος	μεγαλοφροσύνην, εὐσταθεῖ καὶ ἀκάκωτος μένει.
[5, 0]	πρὸς καταιόνησιν. Οὕτως γὰρ οὐδὲν	ἐπιδείξῃ	τὸ πειθαρχεῖν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ
[5, 10]	ἢ λῃστοῦ εἶναι. μετὰ τοῦτο	ἔπιθι	ἐπὶ τὰ τῶν συμβιούντων ἤθη,
[5, 10]	καὶ ῥᾳδίως δέξεται ὡς οἰκείως	ἐπιλεγόμενον	τὸ ὑπὸ τοῦ κωμικοῦ εἰρημένον.
[5, 10]	ἐντεῦθεν λάβοις. Εἰ γάρ τις	ἐπινοήσειεν	ὑπάρχοντά τινα ὡς ἀληθῶς ἀγαθά,
[5, 10]	τὸ ὅλως σπουδασθῆναι δυνάμενον, οὐδ	ἐπινοῶ.	Τοὐναντίον γὰρ δεῖ παραμυθούμενον ἑαυτὸν
[5, 0]	ἄνθρωπος δ εὖ ποιήσας οὐκ	ἐπίσταται,	ἀλλὰ μεταβαίνει ἐφ ἕτερον, ὡς
[5, 30]	καὶ ἀμαθεῖς ψυχαὶ ἔντεχνον καὶ	ἐπιστήμονα;	Τίς οὖν ψυχὴ ἔντεχνος καὶ
[5, 0]	ἐν πᾶσι τῆς παρακολουθητικῆς καὶ	ἐπιστημονικῆς	δυνάμεως ἐνθυμηθῇς; ~Τὰ μὲν πράγματα
[5, 30]	Τίς οὖν ψυχὴ ἔντεχνος καὶ	ἐπιστήμων;	Ἡ εἰδυῖα ἀρχὴν καὶ τέλος
[5, 20]	ζῆν ἔξεστιν· ἐὰν δὲ μὴ	ἐπιτρέπωσι,	τότε καὶ τοῦ ζῆν ἔξιθι,
[5, 10]	τοιαῦτα, ὧν προεπινοηθέντων οἰκείως ἂν	ἐπιφέροιτο	τὸ τὸν κεκτημένον αὐτὰ ὑπὸ
[5, 20]	ἐνίστανταί τινες εἰς τὰ οἰκεῖα	ἔργα,	ἕν τι τῶν ἀδιαφόρων μοι
[5, 0]	φιλοῦντες συγκατατήκονται τοῖς κατ αὐτὰς	ἔργοις	ἄλουτοι καὶ ἄσιτοι· σὺ τὴν
[5, 10]	ἀρκούμεναι καὶ τοῖς καθ αὑτὰς	ἔργοις.	Ὁρμῶνται μὲν οὖν ἀπὸ τῆς
[5, 0]	πρόχειρον ἔστω ὅτι ἐπὶ ἀνθρώπου	ἔργον	ἐγείρομαι· ἔτι οὖν δυσκολαίνω, εἰ
[5, 0]	μὴ παρὰ τοῦτο παραλίπῃς τι	ἔργον	κοινωνικόν. Εὐχὴ Ἀθηναίων· ὗσον, ὗσον,
[5, 20]	εἰς τὸ προηγούμενον καὶ πρὸ	ἔργου	γίνεται τὸ τοῦ ἔργου τούτου
[5, 0]	ἑαυτὸν κρῖνε παντὸς λόγου καὶ	ἔργου	τοῦ κατὰ φύσιν καὶ μή
[5, 20]	πρὸ ἔργου γίνεται τὸ τοῦ	ἔργου	τούτου ἐφεκτικὸν καὶ πρὸ ὁδοῦ
[5, 10]	ἀστείως εἰρημένον. Πρόιθι οὖν καὶ	ἐρώτα,	εἰ τιμητέον καὶ ἀγαθὰ ὑποληπτέον
[5, 0]	νῦν λεγόμενον παρεκδέχῃ· διὰ τοῦτο	ἔσῃ	εἷς ἐκείνων ὧν πρότερον ἐπεμνήσθην·
[5, 0]	φύσις, ἔδωκε μέντοι καὶ τοῦ	ἐσθίειν	καὶ πίνειν, καὶ ὅμως σὺ
[5, 10]	ἂν πολλάκις φαντασθῇς, τοιαύτη σοι	ἔσται	ἡ διάνοια· βάπτεται γὰρ ὑπὸ
[5, 20]	τὸ τοῖς ἄλλοις χρώμενον τοῦτό	ἐστι,	καὶ ὁ σὸς βίος ὑπὸ
[5, 0]	ἢ ψυχρολουσίαν ἢ ἀνυποδησίαν, τοιοῦτόν	ἐστι	καὶ τό· συνέταξε τούτῳ ἡ
[5, 10]	τῶν συμβιούντων ἤθη, ὧν μόλις	ἐστὶ	καὶ τοῦ χαριεστάτου ἀνασχέσθαι, ἵνα
[5, 0]	ποιᾷ συνθέσει. Ὅλως γὰρ ἁρμονία	ἐστὶ	μία καὶ ὥσπερ ἐκ πάντων
[5, 10]	ἑαυτὸν καὶ ἐξετάζειν τί μοί	ἐστι	νῦν ἐν τούτῳ τῷ μορίῳ,
[5, 0]	ἰδίᾳ εἰς ἕκαστον ἧκον αἴτιόν	ἐστι.	Πηροῦται γὰρ τὸ ὁλόκληρον, ἐὰν
[5, 10]	κτήνους; Μήτι θηρίου; Ὁποῖά τινά	ἐστι	τὰ τοῖς πολλοῖς δοκοῦντα ἀγαθά,
[5, 10]	καὶ τῶν κινουμένων τί ποτέ	ἐστι	τὸ ἐκτιμηθῆναι ἢ τὸ ὅλως
[5, 0]	δὲ θελήσῃς συνεῖναι τί ποτέ	ἐστι	τὸ λεγόμενον, μὴ φοβοῦ, μὴ
[5, 0]	ἁπλῶς καὶ ἐλευθέρως. Ὁποῖόν τί	ἐστι	τὸ λεγόμενον, ὅτι· συνέταξεν ὁ
[5, 30]	πρὸς πάντας σοι μέχρι νῦν	ἐστι	τό· μήτε τινὰ ῥέξαι ἐξαίσιον
[5, 30]	ὄρεξιν ἀπολήγειν. Εἰ μήτε κακία	ἐστὶ	τοῦτο ἐμὴ μήτε ἐνέργεια κατὰ
[5, 0]	Πολλὰ γοῦν καὶ ἐν ἐκείνοις	ἐστὶ	τραχέα, ἀλλὰ ἀσπαζόμεθα τῇ ἐλπίδι
[5, 10]	οὐδὲ τὸ τέλος ἐν αὐτοῖς	ἐστι	τῷ ἀνθρώπῳ κείμενον οὐδέ γε
[5, 20]	διοικεῖται. Ὂ τῇ πόλει οὐκ	ἔστι	βλαβερόν, οὐδὲ τὸν πολίτην βλάπτει.
[5, 20]	ἐν σοὶ τὸ κράτιστον τίμα·	ἔστι	δὲ τοῦτο τὸ ἐκείνῳ ὁμογενές.
[5, 20]	τῷ κόσμῳ τὸ κράτιστον τίμα·	ἔστι	δὲ τοῦτο τὸ πᾶσι χρώμενον
[5, 0]	οἶδεν ὃ πεποίηκεν, ἀλλὰ ὅμοιός	ἐστιν	ἀμπέλῳ βότρυν ἐνεγκούσῃ καὶ μηδὲν
[5, 10]	φαντασιῶν· οἷον, ὅτι ὅπου ζῆν	ἐστιν,	ἐκεῖ καὶ εὖ ζῆν· ἐν
[5, 0]	Ἐκεῖνα οὖν παρέχου, ἅπερ ὅλα	ἐστὶν	ἐπὶ σοί, τὸ ἀκίβδηλον, τὸ
[5, 10]	ζῆν· ἐν αὐλῇ δὲ ζῆν	ἐστιν·	ἔστιν ἄρα καὶ εὖ ζῆν
[5, 10]	κατὰ τὴν τῶν ὅλων φύσιν	ἐστίν·	ἑτέρῳ δέ, ὅτι ἔξεστί μοι
[5, 20]	ἔδωκεν, ἀπόσπασμα ἑαυτοῦ. Οὗτος δέ	ἐστιν	ὁ ἑκάστου νοῦς καὶ λόγος.
[5, 0]	τὸν κοινωνὸν αἰσθέσθαι. Ἀληθὲς μέν	ἐστιν	ὃ λέγεις, τὸ δὲ νῦν
[5, 10]	τούτων ἀνέχεται, τοσῷδε μᾶλλον ἀγαθός	ἐστιν.	Οἷα ἂν πολλάκις φαντασθῇς, τοιαύτη
[5, 20]	~Καθ ἕτερον μὲν λόγον ἡμῖν	ἐστιν	οἰκειότατον ἄνθρωπος, καθ ὅσον εὖ
[5, 0]	τῇ νωθείᾳ. Ὁ μέν τίς	ἐστιν,	ὅταν τι δεξιὸν περί τινα
[5, 10]	ἀνθρώπῳ, ἃ ἀνθρώπῳ, καθὸ ἄνθρωπός	ἐστιν,	οὐκ ἐπιβάλλει. Οὐκ ἔστιν ἀπαιτήματα
[5, 0]	τῷ διοικουμένῳ ὑπ αὐτῆς κατάλληλόν	ἐστιν.	Οὐκοῦν κατὰ δύο λόγους στέργειν
[5, 10]	ἐν τοιαύτῃ τρόπον τινὰ ἐγκαλύψει	ἐστίν,	ὥστε φιλοσόφοις οὐκ ὀλίγοις οὐδὲ
[5, 10]	ἄνθρωπός ἐστιν, οὐκ ἐπιβάλλει. Οὐκ	ἔστιν	ἀπαιτήματα ἀνθρώπου οὐδὲ ἐπαγγέλλεται αὐτὰ
[5, 10]	ἐν αὐλῇ δὲ ζῆν ἐστιν·	ἔστιν	ἄρα καὶ εὖ ζῆν ἐν
[5, 0]	Δριμύτητά σου οὐκ ἔχουσι θαυμάσαι·	ἔστω,	ἀλλὰ ἕτερα πολλά, ἐφ ὧν
[5, 0]	~Ὄρθρου, ὅταν δυσόκνως ἐξεγείρῃ, πρόχειρον	ἔστω	ὅτι ἐπὶ ἀνθρώπου ἔργον ἐγείρομαι·
[5, 20]	τῆς ψυχῆς σου μέρος ἄτρεπτον	ἔστω	ὑπὸ τῆς ἐν τῇ σαρκὶ
[5, 20]	μυρίαις τροπαῖς καὶ σχεδὸν οὐδὲν	ἑστὼς	καὶ τὸ πάρεγγυς· τὸ δὲ
[5, 30]	μὲν αἰσθητὰ εὐμετάβλητα καὶ οὐχ	ἑστῶτα,	τὰ δὲ αἰσθητήρια ἀμυδρὰ καὶ
[5, 0]	τὸ συνέταξε τοιοῦτόν τι σημαίνει·	ἔταξε	τούτῳ τοῦτο ὡς κατάλληλον εἰς
[5, 0]	οὐκ ἔχουσι θαυμάσαι· ἔστω, ἀλλὰ	ἕτερα	πολλά, ἐφ ὧν οὐκ ἔχεις
[5, 20]	Ὅταν δὲ ἀναδιδῶνται κατὰ τὴν	ἑτέραν	συμπάθειαν εἰς τὴν διάνοιαν ὡς
[5, 0]	τῶν πρεσβυτάτων αἰτίων συγκλωθόμενον· καθ	ἕτερον	δέ, ὅτι τῷ τὸ ὅλον
[5, 20]	ἑαυτῇ ποιεῖ τὰ προσυφεστῶτα. ~Καθ	ἕτερον	μὲν λόγον ἡμῖν ἐστιν οἰκειότατον
[5, 10]	κόσμου καὶ πάλιν ἐκεῖνο εἰς	ἕτερον	μέρος τι τοῦ κόσμου μεταβαλεῖ
[5, 0]	οὐκ ἐπίσταται, ἀλλὰ μεταβαίνει ἐφ	ἕτερον,	ὡς ἄμπελος ἐπὶ τὸ πάλιν
[5, 10]	τὴν τῶν ὅλων φύσιν ἐστίν·	ἑτέρῳ	δέ, ὅτι ἔξεστί μοι μηδὲν
[5, 10]	ἀφαιρῶν ἑαυτοῦ τούτων ἢ τοιούτων	ἑτέρων	ἢ καὶ ἀφαιρούμενός τι τούτων
[5, 0]	ἐξ οὗ καθ ἡμέραν τοσούτοις	ἔτεσι	βόσκομαι καὶ ἀρδεύομαι· ὃ φέρει
[5, 10]	ἀνδρείαν, οὐκ ἂν ταῦτα προεπινοήσας	ἔτι	ἀκοῦσαι δυνηθείη τό· ὑπὸ τῶν
[5, 0]	ἐν δὲ ταῖς πράξεσιν οὐκ	ἔτι,	ἀλλ ἐντὸς τοῦ δυνατοῦ. Οὐ
[5, 10]	συμπληρωτικὸν τοῦ τέλους, τὸ ἀγαθόν.	Ἔτι,	εἴ τι τούτων ἦν ἐπιβάλλον
[5, 0]	ἀφυίας καὶ ἀνεπιτηδειότητος πρόφασις, ὅμως	ἔτι	κάτω μένεις ἑκών; Ἢ καὶ
[5, 0]	ὅτι ἐπὶ ἀνθρώπου ἔργον ἐγείρομαι·	ἔτι	οὖν δυσκολαίνω, εἰ πορεύομαι ἐπὶ
[5, 30]	ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης. Τί οὖν	ἔτι	τὸ ἐνταῦθα κατέχον, εἴ γε
[5, 10]	ὅπου ζῆν ἐστιν, ἐκεῖ καὶ	εὖ	ζῆν· ἐν αὐλῇ δὲ ζῆν
[5, 10]	ζῆν ἐστιν· ἔστιν ἄρα καὶ	εὖ	ζῆν ἐν αὐλῇ. Καὶ πάλιν,
[5, 30]	σέβειν καὶ εὐφημεῖν, ἀνθρώπους δὲ	εὖ	ποιεῖν καὶ ἀνέχεσθαι αὐτῶν καὶ
[5, 0]	μέλισσα μέλι ποιήσασα, ἄνθρωπος δ	εὖ	ποιήσας οὐκ ἐπίσταται, ἀλλὰ μεταβαίνει
[5, 20]	ἐστιν οἰκειότατον ἄνθρωπος, καθ ὅσον	εὖ	ποιητέον αὐτοὺς καὶ ἀνεκτέον· καθ
[5, 20]	δύναται συννοεῖν ἐφιστάνων τί πλημμελεῖ.	Εὖ	σοι γένοιτο· τοιγαροῦν καὶ σὺ
[5, 0]	εἰ προσηνέστερον μεγαλοψυχία, ἐλευθερία, ἁπλότης,	εὐγνωμοσύνη,	ὁσιότης. Αὐτῆς γὰρ φρονήσεως τί
[5, 30]	παρεῖδες, εἰς ὅσους δὲ ἀγνώμονας	εὐγνώμων	ἐγένου. Διὰ τί συγχέουσιν ἄτεχνοι
[5, 30]	ἀναθυμίασις ἀφ αἵματος, τὸ δὲ	εὐδοκιμεῖν	παρὰ τοιούτοις κενόν; Τί οὖν;
[5, 0]	ἃ σὺ μὴ περιβλέπου, ἀλλ	εὐθεῖαν	πέραινε ἀκολουθῶν τῇ φύσει τῇ
[5, 0]	{τὴν} ὀχληρὰν ἢ ἀνοίκειον καὶ	εὐθὺς	ἐν πάσῃ γαλήνῃ εἶναι. Ἄξιον
[5, 30]	καὶ παιδία φιλόνεικα, γελῶντα εἶτα	εὐθὺς	κλαίοντα. Πίστις δὲ καὶ Αἰδὼς
[5, 10]	τῶν πρὸς τρυφὴν ἢ δόξαν	εὐκληρημάτων	παρεδεχόμεθα ὡς ἱκνουμένως καὶ ἀστείως
[5, 0]	καὶ ἥσσονος σπουδῆς ἄξιαι. Ὡς	εὔκολον	ἀπώσασθαι καὶ ἀπαλεῖψαι πᾶσαν φαντασίαν
[5, 0]	τὸ ἀμεμψίμοιρον, τὸ ὀλιγοδεές, τὸ	εὐμενές,	τὸ ἐλεύθερον, τὸ ἀπέρισσον, τὸ
[5, 30]	εἴ γε τὰ μὲν αἰσθητὰ	εὐμετάβλητα	καὶ οὐχ ἑστῶτα, τὰ δὲ
[5, 30]	καταληφθείς, εὔμοιρος ἄνθρωπος. Τὸ δὲ	εὔμοιρος,	ἀγαθὴν μοῖραν σεαυτῷ ἀπονείμας· ἀγαθὴ
[5, 30]	γένῃ; Ἐγενόμην ποτέ, ὁπουδήποτε καταληφθείς,	εὔμοιρος	ἄνθρωπος. Τὸ δὲ εὔμοιρος, ἀγαθὴν
[5, 30]	ἀεὶ εὐροεῖν, εἴ γε καὶ	εὐοδεῖν,	εἴ γε καὶ ὁδῷ ὑπολαμβάνειν
[5, 0]	ὑγίειαν καὶ τὴν τοῦ Διὸς	εὐοδίαν	καὶ εὐπραγίαν. Οὐ γὰρ ἂν
[5, 0]	τῷ τὸ ὅλον διοικοῦντι τῆς	εὐοδίας	καὶ τῆς συντελείας καὶ νὴ
[5, 30]	τὰ δὲ αἰσθητήρια ἀμυδρὰ καὶ	εὐπαρατύπωτα,	αὐτὸ δὲ τὸ ψυχάριον ἀναθυμίασις
[5, 10]	τὸν κεκτημένον αὐτὰ ὑπὸ τῆς	εὐπορίας	οὐκ ἔχειν ὅποι χέσ” Ἐξ
[5, 0]	τὴν τοῦ Διὸς εὐοδίαν καὶ	εὐπραγίαν.	Οὐ γὰρ ἂν τοῦτό τινι
[5, 30]	μήτε ἐπὶ σοί; Δύνασαι ἀεὶ	εὐροεῖν,	εἴ γε καὶ εὐοδεῖν, εἴ
[5, 0]	προσηνέστερον, ὅταν τὸ ἄπταιστον καὶ	εὔρουν	ἐν πᾶσι τῆς παρακολουθητικῆς καὶ
[5, 30]	Ἀλήθεια πρὸς Ὄλυμπον ἀπὸ χθονὸς	εὐρυοδείης.	Τί οὖν ἔτι τὸ ἐνταῦθα
[5, 10]	ὅτι συμβέβηκεν, ἢ ἐπιδεικνύμενος μεγαλοφροσύνην,	εὐσταθεῖ	καὶ ἀκάκωτος μένει. Οὐ› δεινὸν
[5, 0]	σοὶ δὲ αἱ κοινωνικαὶ πράξεις	εὐτελέστεραι	φαίνονται καὶ ἥσσονος σπουδῆς ἄξιαι.
[5, 10]	τὰ ὑποκείμενα ὡς ὀλιγοχρόνια καὶ	εὐτελῆ	καὶ δυνάμενα ἐν κτήσει κιναίδου
[5, 30]	ἢ θεοὺς μὲν σέβειν καὶ	εὐφημεῖν,	ἀνθρώπους δὲ εὖ ποιεῖν καὶ
[5, 0]	τῶν πεδίων. Ἤτοι οὐ δεῖ	εὔχεσθαι	ἢ οὕτως ἁπλῶς καὶ ἐλευθέρως.
[5, 0]	τοῦτο παραλίπῃς τι ἔργον κοινωνικόν.	Εὐχὴ	Ἀθηναίων· ὗσον, ὗσον, ὦ φίλε
[5, 0]	ποιήσας οὐκ ἐπίσταται, ἀλλὰ μεταβαίνει	ἐφ	ἕτερον, ὡς ἄμπελος ἐπὶ τὸ
[5, 0]	πλείω ἀνθρωπικώτερα, καὶ φιλεῖν τοῦτο,	ἐφ	ὃ ἐπανέρχῃ, καὶ μὴ ὡς
[5, 0]	αἰσθάνῃ πόσα ἤδη παρέχεσθαι δυνάμενος,	ἐφ	ὧν οὐδεμία ἀφυίας καὶ ἀνεπιτηδειότητος
[5, 0]	θαυμάσαι· ἔστω, ἀλλὰ ἕτερα πολλά,	ἐφ	ὧν οὐκ ἔχεις εἰπεῖν· οὐ
[5, 10]	ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν” οὐ› γὰρ	ἐφαρμόσει.	Τὰ δέ γε τοῖς πολλοῖς
[5, 20]	γίνεται τὸ τοῦ ἔργου τούτου	ἐφεκτικὸν	καὶ πρὸ ὁδοῦ τὸ τῆς
[5, 0]	τέλεον ἰδιῶται· φασὶ γάρ· τοῦτο	ἔφερεν	αὐτ” Οὐκοῦν τοῦτο τούτῳ ἐφέρετο
[5, 0]	Οὐ γὰρ ἂν τοῦτό τινι	ἔφερεν,	εἰ μὴ τῷ ὅλῳ συνέφερεν·
[5, 0]	ἔφερεν αὐτ” Οὐκοῦν τοῦτο τούτῳ	ἐφέρετο	καὶ τοῦτο τούτῳ συνετάττετο· δεχώμεθα
[5, 0]	σου καὶ τὸ βούλημα ταύτης	ἐφίλεις.	Ἄλλοι δὲ τὰς τέχνας ἑαυτῶν
[5, 20]	ἔχει, φησί, καὶ δύναται συννοεῖν	ἐφιστάνων	τί πλημμελεῖ. Εὖ σοι γένοιτο·
[5, 30]	ἕως δὲ ἐκείνης ὁ καιρὸς	ἐφίσταται,	τί ἀρκεῖ; Τί δὲ ἄλλο
[5, 20]	Τοιοῦτον στόμα ἔχει, τοιαύτας μάλας	ἔχει,	ἀνάγκη τοιαύτην ἀποφορὰν ἀπὸ τοιούτων
[5, 20]	Τί εἰς ἐμέ; Ὄψεται· ἰδίαν	ἔχει	διάθεσιν, ἰδίαν ἐνέργειαν. Ἐγὼ νῦν
[5, 10]	οὐδ ὁπωστιοῦν ψυχῆς ἅπτεται οὐδὲ	ἔχει	εἴσοδον πρὸς ψυχὴν οὐδὲ τρέψαι
[5, 20]	Τί σοι ποιήσει; Τοιοῦτον στόμα	ἔχει,	τοιαύτας μάλας ἔχει, ἀνάγκη τοιαύτην
[5, 20]	γίνεσθαι. Ἀλλ ὁ ἄνθρωπος λόγον	ἔχει,	φησί, καὶ δύναται συννοεῖν ἐφιστάνων
[5, 20]	ἔχω, ὅ με θέλει νῦν	ἔχειν	ἡ κοινὴ φύσις, καὶ πράσσω,
[5, 10]	αὐτὰ ὑπὸ τῆς εὐπορίας οὐκ	ἔχειν	ὅποι χέσ” Ἐξ αἰτιώδους καὶ
[5, 30]	τῇ δικαϊκῇ διαθέσει καὶ πράξει	ἔχειν	τὸ ἀγαθὸν καὶ ἐνταῦθα τὴν
[5, 0]	ἕτερα πολλά, ἐφ ὧν οὐκ	ἔχεις	εἰπεῖν· οὐ γὰρ πέφυκα. Ἐκεῖνα
[5, 20]	γένοιτο· τοιγαροῦν καὶ σὺ λόγον	ἔχεις,	κίνησον λογικῇ διαθέσει λογικὴν διάθεσιν,
[5, 0]	ἀποχρώμενον ἑαυτῷ. Δριμύτητά σου οὐκ	ἔχουσι	θαυμάσαι· ἔστω, ἀλλὰ ἕτερα πολλά,
[5, 0]	Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ἴδιον ἡγεμονικὸν	ἔχουσι	καὶ ἰδίᾳ ὁρμῇ χρῶνται· ἃ
[5, 20]	διάθεσιν, ἰδίαν ἐνέργειαν. Ἐγὼ νῦν	ἔχω,	ὅ με θέλει νῦν ἔχειν
[5, 10]	καλοῦσι, καὶ τίνος ἄρα νῦν	ἔχω	ψυχήν; Μήτι παιδίου; Μήτι μειρακίου;
[5, 30]	τὴν εἴτε σβέσιν εἴτε μετάστασιν·	ἕως	δὲ ἐκείνης ὁ καιρὸς ἐφίσταται,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 25/02/2010