Discours, Par.
[23, 0]	ἀνόητον; {Ἀνάγκη πάντως. {Δ. Τί	δαί;	οὐ τῶν ἀνθρώπων ἕκαστον κατὰ
[23, 0]	εἴη κατὰ τὸν ποιητὴν μηδέποτε	παύσασθαι	ὀδυρομένους πολὺ μᾶλλον τῶν ἀηδόνων.
[23, 0]	πολλῶν ἀνθρώπων, ὅπως μὴ δοκῶ	βιάζεσθαι	αὐτούς. ~ἐπεὶ φέρε, εἰ οὐχ>
[23, 10]	δέ; τῷ δαίμονι χρηστῷ ὄντι	πείθεσθαι	καὶ ζῆν κατ´ ἐκεῖνον πότερον
[23, 10]	{Δ. Τὸ δέ γε μὴ	πείθεσθαι	μηδὲ προσέχειν ἀλλ´ ἐναντίως τῷ
[23, 0]	βέλτιον τοὺς γενομένους ἐᾶν εὐθὺς	ἀπολέσθαι	ὑπὸ τῶν κακῶν, ἀλλὰ μὴ
[23, 10]	κακοῦ μηδενὸς αἴτιον, πῶς φατε	γίγνεσθαι	κακοδαίμονα ἄνθρωπον; ἢ ὅταν μὴ
[23, 10]	καλῶς ἀπαλλάττειν· καὶ τί ἂν	γίγνεσθαι	οὐκ ἂν θαυμάζοιμεν. {Οὕτως ἔχει.
[23, 0]	τὸν λόγον τοῦτον μόνοι φρόνιμοι	γενέσθαι	οἱ γενόμενοι ἐν Κόλχοις ἐκ
[23, 0]	εἰ δὲ μή, γεγονέναι ἢ	ἔσεσθαι,	ἢ ἀδύνατον ἡγῇ τὸ τοιοῦτον
[23, 0]	δὲ χρὴ δαιμόνιόν τι πονηρὸν	ἡγεῖσθαι	καὶ ἄδικον καὶ ἀνόητον οὐκ
[23, 0]	λούοντας καὶ τιθηνουμένους τοσαύτην ἐπιμέλειαν	ποιεῖσθαι	ὅπως ἄθλιοι ἔσονται· ἐχθρῶν γάρ,
[23, 0]	ἀγράμματος. {Ἀλλὰ καλῶς μοι δοκεῖς	διωρθῶσθαι	τὸ τοῦ Ὁμήρου καὶ ἀποκρίνομαι
[23, 0]	δοκεῖς μοι οὐ παρὰ δόξαν	διειλέχθαι·	ὅπως δὲ χρὴ δαιμόνιόν τι
[23, 10]	οὐχ> ἡγεῖσθε τὸ δαιμόνιον θεῖον	καὶ	ἀγαθὸν καὶ μηδενὶ κακοῦ μηδενὸς
[23, 10]	καὶ δαιμονίῳ πράττειν, τῶν κακῶν	καὶ	ἀγνωμόνων; {Πῶς δ´ ἂν ἄλλως
[23, 0]	πονηρὸν οἴει τὸν αὐτὸν εἶναι	καὶ	ἄδικον καὶ ἀνόητον; {Ἀνάγκη πάντως.
[23, 0]	χρὴ δαιμόνιόν τι πονηρὸν ἡγεῖσθαι	καὶ	ἄδικον καὶ ἀνόητον οὐκ ἔχω
[23, 10]	προστάττουσιν, ἢ τοὐναντίον οἱ ἀνόητοι	καὶ	ἀκόλαστοι; {Δῆλον ὅτι οἱ ἀκόλαστοι.
[23, 0]	ἔχοντας, ἀλλὰ ἀδίκους καὶ ἀνοήτους	καὶ	ἀκολάστους; {Οὐδαμῶς ἔγωγε. {Δ. Οὐκοῦν
[23, 0]	πονηρῶς καὶ ἀφρόνως καὶ ἀνοήτως	καὶ	ἀκολάστως; {Φαίνεται ταῦτα συμβαίνειν ἐκ
[23, 0]	τὴν αὐτὴν ἔχοις δόξαν Ὁμήρῳ	καὶ	ἄλλοις συχνοῖς τῶν ποιητῶν. {Καὶ
[23, 0]	ἄνθρωπον καὶ δίκαιον καὶ ὅσιον	καὶ	ἀνδρεῖον, φαῦλον δὲ τὸν ἄδικον
[23, 0]	τὸν αὐτὸν εἶναι καὶ ἄδικον	καὶ	ἀνόητον; {Ἀνάγκη πάντως. {Δ. Τί
[23, 0]	τι πονηρὸν ἡγεῖσθαι καὶ ἄδικον	καὶ	ἀνόητον οὐκ ἔχω εἰπεῖν. ἄλλως
[23, 0]	ἄλλας ἀρετὰς ἔχοντας, ἀλλὰ ἀδίκους	καὶ	ἀνοήτους καὶ ἀκολάστους; {Οὐδαμῶς ἔγωγε.
[23, 10]	νοῦν ἐχόντων ἢ τῶν πονηρῶν	καὶ	ἀνοήτων; {Τῶν σωφρόνων. {Δ. Τὸ
[23, 0]	μοχθηροῦ δαίμονος πονηρῶς καὶ ἀφρόνως	καὶ	ἀνοήτως καὶ ἀκολάστως; {Φαίνεται ταῦτα
[23, 0]	ἀνδρεῖον, φαῦλον δὲ τὸν ἄδικον	καὶ	ἀνόσιον καὶ δειλόν; {Φημί. {Δ.
[23, 0]	δοκεῖς διωρθῶσθαι τὸ τοῦ Ὁμήρου	καὶ	ἀποκρίνομαι ὅτι ἡγοῦμαι ἄνθρωπον εὐδαίμονα
[23, 0]	Τὸν δὲ μοχθηροῦ δαίμονος πονηρῶς	καὶ	ἀφρόνως καὶ ἀνοήτως καὶ ἀκολάστως;
[23, 0]	δαίμονι συνών· ὅστις δὲ ἀσελγὴς	καὶ	ἄφρων καὶ πανοῦργος, ἀνάγκη κακοδαίμονα
[23, 10]	καμνόντων κακῶς τινας πράττοντας βλέποιμεν	καὶ	βλαπτομένους ἐν ταῖς νόσοις, δῆλον
[23, 0]	τοὺς ἀνθρώπους διὰ τὴν ἀτυχίαν,	καὶ	γενομένους προσήκει θρηνεῖν τῶν ἐσομένων
[23, 0]	ἀκολάστους; {Οὐδαμῶς ἔγωγε. {Δ. Οὐκοῦν	καὶ	δαίμονα, εἴπερ τινὰ ἀγαθὸν ἡγῇ,
[23, 10]	ἀλλ´ ἐναντίως τῷ θείῳ τε	καὶ	δαιμονίῳ πράττειν, τῶν κακῶν καὶ
[23, 0]	δὲ τὸν ἄδικον καὶ ἀνόσιον	καὶ	δειλόν; {Φημί. {Δ. Μὴ τοίνυν
[23, 0]	ἕνεκεν, καὶ τελευτήσαντας, ὅτι πολλὰ	καὶ	δεινὰ πεπόνθασι, καὶ ζῶντας, ὅτι
[23, 0]	ἔλιπον, βοηθοῦντες ἀλλήλοις δῆλον ὅτι	καὶ	διὰ φιλίαν τοῦτο πράττοντες, οὐ
[23, 0]	καλεῖς ἢ τὸν φρόνιμον ἄνθρωπον	καὶ	δίκαιον καὶ ὅσιον καὶ ἀνδρεῖον,
[23, 0]	ὅστις ἄνθρωπος νοῦν ἔχων ἐστὶ	καὶ	δίκαιος καὶ σώφρων, οὗτος εὐδαίμων
[23, 0]	τε γαῖαν ἔπι πνείει τε	καὶ	ἕρπει. οὐ δοκεῖ σοι τὴν
[23, 0]	ὁ ἄνθρωπος κακοδαίμων ἐστίν, ὥσπερ	καὶ	εὐδαίμων· ἐπεί τοι καὶ μόνος
[23, 10]	τῷ δαίμονι χρηστῷ ὄντι πείθεσθαι	καὶ	ζῆν κατ´ ἐκεῖνον πότερον ἡγῇ
[23, 0]	ὅτι πολλὰ καὶ δεινὰ πεπόνθασι,	καὶ	ζῶντας, ὅτι εἰσὶν ἐν κακοῖς.
[23, 0]	τοῦ γε ἀθλίου, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	ἡμεῖς φαῖμεν ἄν. ἴσως γάρ
[23, 0]	δὲ ἀνθρώπους εἰκὸς ἦν θρηνεῖν	καὶ	θέρους καὶ χειμῶνος. πόσῳ δὲ
[23, 0]	φάσκειν ἐκεῖνον κακῷ δαίμονι συνεζευγμένον	καὶ	λατρεύοντα; {Ἀληθές. {Δ. Σοφὸν δὲ
[23, 0]	κακῶν, ἀλλὰ μὴ σπαργάνοις ἐνειλοῦντας	καὶ	λούοντας καὶ τιθηνουμένους τοσαύτην ἐπιμέλειαν
[23, 10]	ἀγαθοὺς εἶναι τὰ τῆς τέχνης	καὶ	μηδένα αὐτῶν πονηρὸν ἰατρὸν μηδὲ
[23, 10]	τὸ δαιμόνιον θεῖον καὶ ἀγαθὸν	καὶ	μηδενὶ κακοῦ μηδενὸς αἴτιον, πῶς
[23, 0]	ὥσπερ καὶ εὐδαίμων· ἐπεί τοι	καὶ	μόνος ἄφρων, ὥσπερ καὶ φρόνιμος.
[23, 0]	τοῦτο ὅτι μοι δοκεῖ πᾶς	καὶ	μόνος εὐδαίμων ὁ σοφός· τὰ
[23, 0]	φαῖμεν ἄν. ἴσως γάρ τοι	καὶ	μόνος τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωπος
[23, 0]	φίλων οὐδὲ κηδομένων τὸ τοιοῦτο·	(καὶ	νὴ Δία αὑτοὺς πρώτους ἀπαλλάττειν
[23, 10]	οἱ ἐγκρατεῖς εἶναι> καὶ σώφρονες	καὶ	νοῦν ἔχοντες, οὗτοι ἀπειθεῖν ἂν
[23, 10]	πότερον ἡγῇ τῶν σωφρόνων εἶναι	καὶ	νοῦν ἐχόντων ἢ τῶν πονηρῶν
[23, 0]	τὸν φρόνιμον ἄνθρωπον καὶ δίκαιον	καὶ	ὅσιον καὶ ἀνδρεῖον, φαῦλον δὲ
[23, 0]	ὅστις δὲ ἀσελγὴς καὶ ἄφρων	καὶ	πανοῦργος, ἀνάγκη κακοδαίμονα φάσκειν ἐκεῖνον
[23, 0]	θαύμαζε τῶν λεγόντων, ὅτι μόνον	καὶ	πάντα φασὶ τὸν σοφὸν εὐδαίμονα
[23, 0]	κακά, τὸν δ´ αὖ θανόντα	καὶ	πόνων πεπαυμένον χαίροντας καὶ συνηδομένους
[23, 0]	καὶ ἄλλοις συχνοῖς τῶν ποιητῶν.	{Καὶ	ποῦ ἀποφαίνεται περὶ τούτου Ὅμηρος;
[23, 0]	ὅντινα οὐ κακοδαίμονα· (ἐπειδή γε	καὶ	σοὶ ταῦτα δοκεῖ. {Τὰ μὲν
[23, 0]	θανόντα καὶ πόνων πεπαυμένον χαίροντας	καὶ	συνηδομένους οἴεται δεῖν ἐκπέμπειν. {Ἔστι
[23, 0]	οὐ δικαίους νομίζεις καὶ φρονίμους	καὶ	σώφρονας καὶ τὰς ἄλλας ἀρετὰς
[23, 10]	δοκοῦσί σοι οἱ ἐγκρατεῖς εἶναι>	καὶ	σώφρονες καὶ νοῦν ἔχοντες, οὗτοι
[23, 0]	ἡγῇ δικαίως ζῆν καὶ φρονίμως	καὶ	σωφρόνως; τοιοῦτον γὰρ ὁμολογεῖς εἶναι
[23, 0]	νοῦν ἔχων ἐστὶ καὶ δίκαιος	καὶ	σώφρων, οὗτος εὐδαίμων ἐστὶν ἀγαθῷ
[23, 10]	ἂν τοῖς ἰατροῖς τοῖς ἐμπείροις	καὶ	τὰ συμφέροντα προστάττουσιν, ἢ τοὐναντίον
[23, 0]	νομίζεις καὶ φρονίμους καὶ σώφρονας	καὶ	τὰς ἄλλας ἀρετὰς ἔχοντας, ἀλλὰ
[23, 0]	τῶν ἐσομένων αὐτοῖς κακῶν ἕνεκεν,	καὶ	τελευτήσαντας, ὅτι πολλὰ καὶ δεινὰ
[23, 10]	δὲ πειθομένους ἀνάγκη καλῶς ἀπαλλάττειν·	καὶ	τί ἂν γίγνεσθαι οὐκ ἂν
[23, 0]	ταύτην ἀπεφήνατο τὴν γνώμην. {Δ.	Καὶ	τί ἄτοπον εἴρηκεν; οὐ γὰρ
[23, 0]	μὴ σπαργάνοις ἐνειλοῦντας καὶ λούοντας	καὶ	τιθηνουμένους τοσαύτην ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ὅπως
[23, 10]	κἀνταῦθα συμβαίνει τὸν μὲν σοφὸν	καὶ	φρόνιμον εὐδαίμονα εἶναι πάντα, τὸν
[23, 0]	ὡς δίκαιον ἡγῇ καὶ χρήσιμον	καὶ	φρόνιμον; {Πῶς γὰρ οὔ; {Δ.
[23, 0]	τοι καὶ μόνος ἄφρων, ὥσπερ	καὶ	φρόνιμος. οὔτε γὰρ ἄδικος οὔτε
[23, 0]	ἀγαθοὺς εἶναι, οὐ δικαίους νομίζεις	καὶ	φρονίμους καὶ σώφρονας καὶ τὰς
[23, 0]	ἀγαθοῦ δαίμονος ἡγῇ δικαίως ζῆν	καὶ	φρονίμως καὶ σωφρόνως; τοιοῦτον γὰρ
[23, 0]	εἰκὸς ἦν θρηνεῖν καὶ θέρους	καὶ	χειμῶνος. πόσῳ δὲ βέλτιον τοὺς
[23, 0]	ἡγῇ, δῆλον ὡς δίκαιον ἡγῇ	καὶ	χρήσιμον καὶ φρόνιμον; {Πῶς γὰρ
[23, 0]	οὐ κατὰ τὴν ἐμαυτοῦ δόξαν	διείλεγμαι	τὰ πολλά, πλήν γε αὐτὸ
[23, 0]	διωρθῶσθαι τὸ τοῦ Ὁμήρου καὶ	ἀποκρίνομαι	ὅτι ἡγοῦμαι ἄνθρωπον εὐδαίμονα εἶναι.
[23, 0]	τοῦ Ὁμήρου καὶ ἀποκρίνομαι ὅτι	ἡγοῦμαι	ἄνθρωπον εὐδαίμονα εἶναι. {Δ. Ἆρ´
[23, 0]	ἄνθρωπος εὐδαίμων, εἰ δὲ μή,	γεγονέναι	ἢ ἔσεσθαι, ἢ ἀδύνατον ἡγῇ
[23, 0]	θεῶν, ὡς οὐδέν φησιν ὀιζυρότερον	εἶναι	ἀνδρὸς ἁπάντων τῶν ζῴων, ὅσσα
[23, 0]	ΣΟΦΟΣ. {Δ. Πότερον δοκεῖ σοι	εἶναι	ἄνθρωπος εὐδαίμων, εἰ δὲ μή,
[23, 0]	ἀποκρίνομαι ὅτι ἡγοῦμαι ἄνθρωπον εὐδαίμονα	εἶναι.	{Δ. Ἆρ´ οὗ ὁ δαίμων
[23, 10]	δ´ ἂν ἄλλως λέγοιμεν; {Δ.	Εἶναι	δὲ τοὺς πειθομένους τῷ δαιμονίῳ
[23, 0]	εἴ τις ἀθάνατον ἄνθρωπον λέγοι	εἶναι;	ἴσως γὰρ ἂν τὴν αὐτὴν
[23, 0]	νομίζεις, πονηρὸν οἴει τὸν αὐτὸν	εἶναι	καὶ ἄδικον καὶ ἀνόητον; {Ἀνάγκη
[23, 10]	ἐκεῖνον πότερον ἡγῇ τῶν σωφρόνων	εἶναι	καὶ νοῦν ἐχόντων ἢ τῶν
[23, 10]	οὖν δοκοῦσί σοι οἱ ἐγκρατεῖς	εἶναι>	καὶ σώφρονες καὶ νοῦν ἔχοντες,
[23, 0]	τοὺς θεούς, εἴπερ νομίζεις ἀγαθοὺς	εἶναι,	οὐ δικαίους νομίζεις καὶ φρονίμους
[23, 10]	μὲν σοφὸν καὶ φρόνιμον εὐδαίμονα	εἶναι	πάντα, τὸν δὲ φαῦλον κακοδαίμονα,
[23, 10]	νομίζοιμεν τοὺς ἰατροὺς ἅπαντας ἀγαθοὺς	εἶναι	τὰ τῆς τέχνης καὶ μηδένα
[23, 0]	καὶ σωφρόνως; τοιοῦτον γὰρ ὁμολογεῖς	εἶναι	τὸν δαίμονα αὐτοῦ. {Πάνυ γε.
[23, 0]	πάντα φασὶ τὸν σοφὸν εὐδαίμονα	εἶναι,	τῶν δὲ φαύλων οὐδένα ὅντινα
[23, 0]	δαίμων ἀγαθός ἐστι, τοῦτον εὐδαίμονα	εἶναι	φῄς, οὗ δὲ μοχθηρός, κακοδαίμονα;
[23, 0]	ὀδυρομένους πολὺ μᾶλλον τῶν ἀηδόνων.	ἐκεῖναι	μὲν γὰρ τοῦ ἦρος λέγονται
[23, 0]	πόνων πεπαυμένον χαίροντας καὶ συνηδομένους	οἴεται	δεῖν ἐκπέμπειν. {Ἔστι ταῦτα. {Δ.
[23, 0]	ἀφρόνως καὶ ἀνοήτως καὶ ἀκολάστως;	{Φαίνεται	ταῦτα συμβαίνειν ἐκ τῶν εἰρημένων
[23, 0]	γε ὁ ποιητὴς ληρεῖν ἔμοιγε	φαίνεται.	τὸ δὲ τοῦ Ὁμήρου ταράττει
[23, 0]	συχνοῖς τῶν ποιητῶν. {Καὶ ποῦ	ἀποφαίνεται	περὶ τούτου Ὅμηρος; {Δ. Ὅπου
[23, 0]	τὸν φύντα θρηνεῖν εἰς ὅς´	ἔρχεται	κακά, τὸν δ´ αὖ θανόντα
[23, 0]	ἀλλὰ κοινῇ πρὸς θέατρον ἀγωνιζόμενος	εἰσηγεῖται,	τὸν φύντα θρηνεῖν εἰς ὅς´
[23, 0]	ἐκεῖναι μὲν γὰρ τοῦ ἦρος	λέγονται	θρηνεῖν τὸν Ἴτυν· τοὺς δὲ
[23, 0]	τοσαύτην ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ὅπως ἄθλιοι	ἔσονται·	ἐχθρῶν γάρ, οὐ φίλων οὐδὲ
[23, 10]	ἢ ὅταν μὴ προσέχωσι μηδὲ	πείθωνται	τῷ δαιμονίῳ ἀγαθῷ ὄντι; ὥσπερ
[23, 0]	ταῦτα. {Δ. Οὔκουν ὀρθῶς παρῄνεσεν.	εἰ	γὰρ ἅπαξ δεῖ κλαίειν τοὺς
[23, 0]	δοκεῖ σοι εἶναι ἄνθρωπος εὐδαίμων,	εἰ	δὲ μή, γεγονέναι ἢ ἔσεσθαι,
[23, 10]	τῷ δαιμονίῳ ἀγαθῷ ὄντι; ὥσπερ	εἰ	νομίζοιμεν τοὺς ἰατροὺς ἅπαντας ἀγαθοὺς
[23, 10]	δοκῶ βιάζεσθαι αὐτούς. ~ἐπεὶ φέρε,	εἰ	οὐχ> ἡγεῖσθε τὸ δαιμόνιον θεῖον
[23, 0]	τὸ τοιοῦτον περὶ ἀνθρώπου, ὥσπερ	εἴ	τις ἀθάνατον ἄνθρωπον λέγοι εἶναι;
[23, 0]	ὀρθῶς παρῄνεσεν. εἰ γὰρ ἅπαξ	δεῖ	κλαίειν τοὺς ἀνθρώπους διὰ τὴν
[23, 0]	ζῴων, ὅσσα τε γαῖαν ἔπι	πνείει	τε καὶ ἕρπει. οὐ δοκεῖ
[23, 0]	ὃν κακόν τινα νομίζεις, πονηρὸν	οἴει	τὸν αὐτὸν εἶναι καὶ ἄδικον
[23, 0]	διὰ τὴν ἀτυχίαν, καὶ γενομένους	προσήκει	θρηνεῖν τῶν ἐσομένων αὐτοῖς κακῶν
[23, 0]	γε αὐτὸ τοῦτο ὅτι μοι	δοκεῖ	πᾶς καὶ μόνος εὐδαίμων ὁ
[23, 0]	ΕΥΔΑΙΜΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ. {Δ. Πότερον	δοκεῖ	σοι εἶναι ἄνθρωπος εὐδαίμων, εἰ
[23, 0]	πνείει τε καὶ ἕρπει. οὐ	δοκεῖ	σοι τὴν ὀϊζὺν ἄντικρυς κακοδαιμονίαν
[23, 0]	(ἐπειδή γε καὶ σοὶ ταῦτα	δοκεῖ.	{Τὰ μὲν ἄλλα δοκεῖς μοι
[23, 0]	ἀθλιώτερον τοῦ γε ἀθλίου, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ ἡμεῖς φαῖμεν ἄν. ἴσως
[23, 10]	κακοδαίμονας; {Ἀνάγκη. {Δ. Οὐκοῦν κἀνταῦθα	συμβαίνει	τὸν μὲν σοφὸν καὶ φρόνιμον
[23, 0]	κακοδαίμων ἐστίν, ὥσπερ καὶ εὐδαίμων·	ἐπεί	τοι καὶ μόνος ἄφρων, ὥσπερ
[23, 10]	ὅπως μὴ δοκῶ βιάζεσθαι αὐτούς.	~ἐπεὶ	φέρε, εἰ οὐχ> ἡγεῖσθε τὸ
[23, 0]	γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ	ἕρπει.	οὐ δοκεῖ σοι τὴν ὀϊζὺν
[23, 0]	φαίνεται. τὸ δὲ τοῦ Ὁμήρου	ταράττει	με, ὅτι οὕτω σοφὸς ὢν
[23, 10]	γίγνεσθαι οὐκ ἂν θαυμάζοιμεν. {Οὕτως	ἔχει.	{Δ. Πότερον οὖν δοκοῦσί σοι
[23, 0]	ἄδικον καὶ ἀνόσιον καὶ δειλόν;	{Φημί.	{Δ. Μὴ τοίνυν ἔτι θαύμαζε
[23, 10]	δαιμόνιον θεῖον καὶ ἀγαθὸν καὶ	μηδενὶ	κακοῦ μηδενὸς αἴτιον, πῶς φατε
[23, 0]	ἀνάγκη κακοδαίμονα φάσκειν ἐκεῖνον κακῷ	δαίμονι	συνεζευγμένον καὶ λατρεύοντα; {Ἀληθές. {Δ.
[23, 0]	σώφρων, οὗτος εὐδαίμων ἐστὶν ἀγαθῷ	δαίμονι	συνών· ὅστις δὲ ἀσελγὴς καὶ
[23, 10]	ἀκόλαστοι. {Δ. Τί δέ; τῷ	δαίμονι	χρηστῷ ὄντι πείθεσθαι καὶ ζῆν
[23, 10]	ἀνόητοι καὶ ἀκόλαστοι; {Δῆλον ὅτι	οἱ	ἀκόλαστοι. {Δ. Τί δέ; τῷ
[23, 0]	εἴρηκεν; οὐ γὰρ ὡς ἅπαντες	οἱ	ἄνθρωποι ἄθλιοί εἰσί φησιν, ἀλλ´
[23, 10]	τὰ συμφέροντα προστάττουσιν, ἢ τοὐναντίον	οἱ	ἀνόητοι καὶ ἀκόλαστοι; {Δῆλον ὅτι
[23, 0]	λόγον τοῦτον μόνοι φρόνιμοι γενέσθαι	οἱ	γενόμενοι ἐν Κόλχοις ἐκ τῶν
[23, 10]	{Δ. Πότερον οὖν δοκοῦσί σοι	οἱ	ἐγκρατεῖς εἶναι> καὶ σώφρονες καὶ
[23, 0]	ὥσπερ εἴ τις ἀθάνατον ἄνθρωπον	λέγοι	εἶναι; ἴσως γὰρ ἂν τὴν
[23, 0]	γὰρ ὡς ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι	ἄθλιοί	εἰσί φησιν, ἀλλ´ ὅτι οὐθέν
[23, 0]	τιθηνουμένους τοσαύτην ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ὅπως	ἄθλιοι	ἔσονται· ἐχθρῶν γάρ, οὐ φίλων
[23, 0]	πλήν γε αὐτὸ τοῦτο ὅτι	μοι	δοκεῖ πᾶς καὶ μόνος εὐδαίμων
[23, 0]	ἄμουσος οὐδὲ ἀγράμματος. {Ἀλλὰ καλῶς	μοι	δοκεῖς διωρθῶσθαι τὸ τοῦ Ὁμήρου
[23, 0]	δοκεῖ. {Τὰ μὲν ἄλλα δοκεῖς	μοι	οὐ παρὰ δόξαν διειλέχθαι· ὅπως
[23, 0]	κατὰ τὸν λόγον τοῦτον μόνοι	φρόνιμοι	γενέσθαι οἱ γενόμενοι ἐν Κόλχοις
[23, 0]	τοῦτον μόνοι φρόνιμοι γενέσθαι οἱ	γενόμενοι	ἐν Κόλχοις ἐκ τῶν τοῦ
[23, 0]	γὰρ κατὰ τὸν λόγον τοῦτον	μόνοι	φρόνιμοι γενέσθαι οἱ γενόμενοι ἐν
[23, 0]	οὐ γὰρ ὡς ἅπαντες οἱ	ἄνθρωποι	ἄθλιοί εἰσί φησιν, ἀλλ´ ὅτι
[23, 0]	Ο ΣΟΦΟΣ. {Δ. Πότερον δοκεῖ	σοι	εἶναι ἄνθρωπος εὐδαίμων, εἰ δὲ
[23, 10]	ἔχει. {Δ. Πότερον οὖν δοκοῦσί	σοι	οἱ ἐγκρατεῖς εἶναι> καὶ σώφρονες
[23, 0]	οὐ κακοδαίμονα· (ἐπειδή γε καὶ	σοὶ	ταῦτα δοκεῖ. {Τὰ μὲν ἄλλα
[23, 0]	τε καὶ ἕρπει. οὐ δοκεῖ	σοι	τὴν ὀϊζὺν ἄντικρυς κακοδαιμονίαν τινὰ
[23, 0]	ἐστίν, ὥσπερ καὶ εὐδαίμων· ἐπεί	τοι	καὶ μόνος ἄφρων, ὥσπερ καὶ
[23, 0]	ἡμεῖς φαῖμεν ἄν. ἴσως γάρ	τοι	καὶ μόνος τῶν ἄλλων ὁ
[23, 10]	συμφέροντα προστάττουσιν, ἢ τοὐναντίον οἱ	ἀνόητοι	καὶ ἀκόλαστοι; {Δῆλον ὅτι οἱ
[23, 10]	καὶ ἀκόλαστοι; {Δῆλον ὅτι οἱ	ἀκόλαστοι.	{Δ. Τί δέ; τῷ δαίμονι
[23, 10]	ἢ τοὐναντίον οἱ ἀνόητοι καὶ	ἀκόλαστοι;	{Δῆλον ὅτι οἱ ἀκόλαστοι. {Δ.
[23, 10]	καὶ σώφρονες καὶ νοῦν ἔχοντες,	οὗτοι	ἀπειθεῖν ἂν τοῖς ἰατροῖς τοῖς
[23, 0]	δράκοντος ὀδόντων, οὓς ἔσπειρεν Ἰάσων.	οὗτοι	γάρ, ὅτε πρῶτον ᾔσθοντο γεγονότες,
[23, 0]	τῶν ζῴων, ὅσσα τε γαῖαν	ἔπι	πνείει τε καὶ ἕρπει. οὐ
[23, 0]	ἢ ἀδύνατον ἡγῇ τὸ τοιοῦτον	περὶ	ἀνθρώπου, ὥσπερ εἴ τις ἀθάνατον
[23, 0]	τῶν ποιητῶν. {Καὶ ποῦ ἀποφαίνεται	περὶ	τούτου Ὅμηρος; {Δ. Ὅπου πεποίηκε
[23, 0]	τελευτήσαντας, ὅτι πολλὰ καὶ δεινὰ	πεπόνθασι,	καὶ ζῶντας, ὅτι εἰσὶν ἐν
[23, 0]	λεγόντων, ὅτι μόνον καὶ πάντα	φασὶ	τὸν σοφὸν εὐδαίμονα εἶναι, τῶν
[23, 0]	ὡς ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι ἄθλιοί	εἰσί	φησιν, ἀλλ´ ὅτι οὐθέν ἐστι
[23, 10]	{Οὕτως ἔχει. {Δ. Πότερον οὖν	δοκοῦσί	σοι οἱ ἐγκρατεῖς εἶναι> καὶ
[23, 0]	αὑτοὺς πρώτους ἀπαλλάττειν τοῦ βίου;	κινδυνεύουσι	γὰρ κατὰ τὸν λόγον τοῦτον
[23, 10]	κακοδαίμονα ἄνθρωπον; ἢ ὅταν μὴ	προσέχωσι	μηδὲ πείθωνται τῷ δαιμονίῳ ἀγαθῷ
[23, 10]	πειθομένους ἀνάγκη καλῶς ἀπαλλάττειν· καὶ	τί	ἂν γίγνεσθαι οὐκ ἂν θαυμάζοιμεν.
[23, 0]	ἀπεφήνατο τὴν γνώμην. {Δ. Καὶ	τί	ἄτοπον εἴρηκεν; οὐ γὰρ ὡς
[23, 0]	καὶ ἀνόητον; {Ἀνάγκη πάντως. {Δ.	Τί	δαί; οὐ τῶν ἀνθρώπων ἕκαστον
[23, 10]	{Δῆλον ὅτι οἱ ἀκόλαστοι. {Δ.	Τί	δέ; τῷ δαίμονι χρηστῷ ὄντι
[23, 0]	διειλέχθαι· ὅπως δὲ χρὴ δαιμόνιόν	τι	πονηρὸν ἡγεῖσθαι καὶ ἄδικον καὶ
[23, 0]	πῶς γε; {Δ. Ὥσπερ ἄνθρωπον,	ἔτι	δὲ μᾶλλον θεόν; ἢ τοὺς
[23, 0]	δειλόν; {Φημί. {Δ. Μὴ τοίνυν	ἔτι	θαύμαζε τῶν λεγόντων, ὅτι μόνον
[23, 10]	αὐτὸν οὐ προσέχοντα ἐκείνῳ χρηστῷ	ὄντι.
[23, 10]	τοὺς πειθομένους τῷ δαιμονίῳ τοιούτῳ	ὄντι	εὐδαίμονας, τοὺς δὲ ἀπειθοῦντας κακοδαίμονας;
[23, 10]	Τί δέ; τῷ δαίμονι χρηστῷ	ὄντι	πείθεσθαι καὶ ζῆν κατ´ ἐκεῖνον
[23, 10]	μηδὲ πείθωνται τῷ δαιμονίῳ ἀγαθῷ	ὄντι;	ὥσπερ εἰ νομίζοιμεν τοὺς ἰατροὺς
[23, 0]		~ΟΤΙ	ΕΥΔΑΙΜΩΝ Ο ΣΟΦΟΣ. {Δ. Πότερον
[23, 0]	καὶ δεινὰ πεπόνθασι, καὶ ζῶντας,	ὅτι	εἰσὶν ἐν κακοῖς. (ὥστε ὥρα
[23, 0]	τὸ τοῦ Ὁμήρου καὶ ἀποκρίνομαι	ὅτι	ἡγοῦμαι ἄνθρωπον εὐδαίμονα εἶναι. {Δ.
[23, 0]	οὐδένα ἔλιπον, βοηθοῦντες ἀλλήλοις δῆλον	ὅτι	καὶ διὰ φιλίαν τοῦτο πράττοντες,
[23, 0]	πολλά, πλήν γε αὐτὸ τοῦτο	ὅτι	μοι δοκεῖ πᾶς καὶ μόνος
[23, 0]	τοίνυν ἔτι θαύμαζε τῶν λεγόντων,	ὅτι	μόνον καὶ πάντα φασὶ τὸν
[23, 10]	οἱ ἀνόητοι καὶ ἀκόλαστοι; {Δῆλον	ὅτι	οἱ ἀκόλαστοι. {Δ. Τί δέ;
[23, 0]	ἄνθρωποι ἄθλιοί εἰσί φησιν, ἀλλ´	ὅτι	οὐθέν ἐστι ζῷον ἀνθρώπου ἀθλιώτερον
[23, 0]	δὲ τοῦ Ὁμήρου ταράττει με,	ὅτι	οὕτω σοφὸς ὢν ὑπὲρ τῶν
[23, 0]	αὐτοῖς κακῶν ἕνεκεν, καὶ τελευτήσαντας,	ὅτι	πολλὰ καὶ δεινὰ πεπόνθασι, καὶ
[23, 10]	βλαπτομένους ἐν ταῖς νόσοις, δῆλον	ὅτι	τούτους ἂν φαῖμεν μὴ ἐθέλειν
[23, 0]	εἰσί φησιν, ἀλλ´ ὅτι οὐθέν	ἐστι	ζῷον ἀνθρώπου ἀθλιώτερον τοῦ γε
[23, 0]	Ἆρα ὅστις ἄνθρωπος νοῦν ἔχων	ἐστὶ	καὶ δίκαιος καὶ σώφρων, οὗτος
[23, 0]	Ἆρ´ οὗ ὁ δαίμων ἀγαθός	ἐστι,	τοῦτον εὐδαίμονα εἶναι φῄς, οὗ
[23, 0]	καὶ συνηδομένους οἴεται δεῖν ἐκπέμπειν.	{Ἔστι	ταῦτα. {Δ. Οὔκουν ὀρθῶς παρῄνεσεν.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 17/12/2008