Livre, Chap.
[2, 18]	προσαχθῇ λόγος εἰς αἴσθησιν {ἄξ{	ι}	ων τοῦ κακοῦ, πέπαυταί τε
[2, 16]	ὃ ἂν θέλῃς· ὁμογνωμονῶ σοι,	{ἰ}	σός εἰμι· οὐδὲν παραιτοῦμαι τῶν
[2, 20]	γεῦσαι. πόθεν οὖν οἶδας, εἰ	αἱ	αἰσθήσεις ἡμᾶς ψεύδονται; τρεῖς, τέσσαρας
[2, 9]	τὸν ὀργίλον ὀργή, τὸν φιλάργυρον	αἱ	ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ δόσεις. Διὰ
[2, 19]	δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν οὖν	αἱ	ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα αὐτῶν,
[2, 4]	τεθῇς. Τί οὖν; οὐκ εἰσὶν	αἱ	γυναῖκες κοιναὶ φύσει; κἀγὼ λέγω.
[2, 4]	ἔκβαλέ τινα αὐτῶν. οὕτως καὶ	αἱ	γυναῖκες φύσει κοιναί. ὅταν δ´
[2, 14]	εἴπῃς αἱ ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν,	αἱ	ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ
[2, 1]	πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν	αἱ	ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ τρέπονται
[2, 14]	φλεγμαίνουσιν, αἱ ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν,	αἱ	ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι
[2, 20]	ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ δ´ οὐ χαλεπώτεραι	αἱ	Ἐρινύες καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα
[2, 20]	τούτων τῶν λόγων ηὐξήθησαν ἡμῖν	αἱ	εὐνομούμεναι πόλεις, Λακεδαίμων διὰ τούτους
[2, 16]	θεός; εὔχου νῦν καθήμενος, ὅπως	αἱ	μύξαι σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι
[2, 14]	ὕβρεως’ ἐὰν δέ τινι εἴπῃς	αἱ	ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν, αἱ ἐκκλίσεις
[2, 14]	ταπειναί εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι,	αἱ	ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ φύσει, αἱ
[2, 22]	καὶ ταράττῃ καὶ ἡττῶσίν σε	αἱ	πιθανότητες αὐτῶν· καὶ ποτὲ μὲν
[2, 5]	~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια.	Αἱ	ὗλαι ἀδιάφοροι, ἡ δὲ χρῆσις
[2, 14]	αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ φύσει,	αἱ	ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’ εὐθὺς
[2, 5]	ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται τοὺς κυβεύοντας.	αἱ	ψῆφοι ἀδιάφοροι, οἱ κύβοι ἀδιάφοροι·
[2, 12]	παροξυνθῆναι ἐν λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον	προενέγκασθαι	μηδέν, μηδέποθ´ ὑβριστικόν, ἀλλὰ τῶν
[2, 24]	δὲ τίς προθυμεῖται συμπαίζειν ἢ	συνογκᾶσθαι;	καὶ γὰρ εἰ μικρόν, ὅμως
[2, 14]	πόλιν μὲν ἢ οἶκον μὴ	δύνασθαι	διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα
[2, 5]	δὲ τίς οὖν σοι δοκεῖ	δύνασθαι	ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι, ὄνους
[2, 16]	παρόντων. πρὸς μὲν οὖν τὸ	δύνασθαι	μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον δὲ
[2, 4]	σαπρόν, ὥστε σοι πρὸς μηδὲν	δύνασθαι	χρῆσθαι, ἔξω ἂν ἐπὶ τὰς
[2, 20]	τῶν συνδούλων εἰ ἔσχον ὁμονοοῦντας,	ἀπάγξασθαι	ἂν αὐτὸν ἐποίησα ῥηγνύμενον ἢ
[2, 13]	ἐκείνου ἁμάρτημά ἐστι τὸ κακῶς	ἀποδέξασθαι	τὰ παρὰ σοῦ; (Πῶς γὰρ
[2, 5]	ποιοῦμεν. τί μοι δύναται; τὸ	ἐκλέξασθαι	τὸν κυβερνήτην, τοὺς ναύτας, τὴν
[2, 14]	ποιεῖν καὶ λέγειν. Πόθεν οὖν	ἄρξασθαι	δεῖ; (Ἂν συγκαθῇς, ἐρῶ σοι
[2, 17]	ἅ τις εἰδέναι οἴεται, ταῦτα	ἄρξασθαι	μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν ποιητέα
[2, 17]	δυνατόν, πάντα ταῦτα καὶ ἄνωθεν	ἄρξασθαι	συναισθανόμενος ὅτι μέχρι νῦν οὐδ´
[2, 14]	ἐκείνοις ἀρέσοντα καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη	πειρᾶσθαι	κατὰ δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ
[2, 20]	οὐ προσφιλοτεχνεῖ τούτοις προσθεῖναι καὶ	προσεξεργάσασθαι	τὰ λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον,
[2, 2]	μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις καὶ	παρασκευάςασθαι	πρὸς πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα· εἰ
[2, 19]	λεγόμενα καὶ δόγμα τι ἐμαυτοῦ	ποιήσασθαι	κατὰ τὸν τόπον. διὰ τοῦτο
[2, 20]	τὴν ἐναντίαν ἀπόφασιν οὗτος ὀφείλει	ποιήσασθαι·	οὐδέν ἐστι καθολικὸν ἀληθές. ἀνδράποδον,
[2, 10]	ὀφείλεται παραχώρησις, εὐπείθεια, εὐφημία, μηδέποτ´	ἀντιποιήσασθαί	τινος πρὸς {ἑ} αὐτὸν τῶν
[2, 12]	τὸν προσδιαλεγόμενον· καὶ οὐχ εὑρίσκει	χρήσασθαι	αὐτῷ, ἀλλὰ μικρὰ κινήσας τὸν
[2, 12]	ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ ἔστιν αὐτῷ	χρήσασθαι’	ὁ δ´ ὁδηγός, ὅταν λάβῃ
[2, 20]	ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ τῷ ἀντιλέγοντι	συγχρήσασθαι	αὐτῷ· οἷον εἴ τις ἀντιλέγοι
[2, 10]	τύχῃ, καὶ καθέδρας αὐτὸν εὐγνωμοσύνην	κτήσασθαι,	ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ ταῦτα
[2, 22]	τινι εἶναι φίλος ἢ ἄλλον	κτήσασθαι	φίλον, ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω,
[2, 12]	σκέλος ἀπαντᾷ ἐκεῖνος, οὐκέτι δύναται	μεταχειρίσασθαι,	ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ
[2, 23]	θέλεις οὖν αὐτὴν παρελθοῦσαν αὑτῆς	καταψηφίσασθαι;	Τί οὖν; φησίν, εἰ οὕτως
[2, 2]	τι ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς τοῦτο	ἁρμόσασθαι’	ἐπεὶ ἐκεῖνό γε ὅμοιόν ἐστιν
[2, 10]	τι αὐτῷ εἰπεῖν ἢ πρᾶξαι,	ἐξίστασθαι	ἐν πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα
[2, 2]	καὶ τὸν ἀντίδικον. εἰ γονάτων	ἅψασθαι	δεῖ, γονάτων ἅψαι· εἰ κλαῦσαι,
[2, 24]	οὕτως σκέψαι αὐτό. τὸ μουσικῶς	ἅψασθαι	τίνος σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί
[2, 15]	καὶ τὸν θεμέλιον, τὸ κρίμα	σκέψασθαι	πότερον ὑγιὲς ἢ οὐχ ὑγιές,
[2, 20]	γε προθυμίας τὰς τῶν ἀνδρῶν	ἀποκόψασθαι	οὐ δύνανται. οὕτως καὶ Ἐπίκουρος
[2, 12]	ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν. ~Περὶ τοῦ	διαλέγεσθαι.	Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα εἰδέναι
[2, 13]	(Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως	διαλέγεσθαι;	τὸ δ´ ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ
[2, 2]	οὖν ἐπὶ σοὶ ᾖ τὸ	ὀρέγεσθαι	καὶ ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ;
[2, 2]	μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς σε ἀναγκάσει	ὀρέγεσθαι	ὧν οὐ δοκεῖ σοι, τίς
[2, 1]	ἄλλοι συλλογισμούς· σὺ ἀποθνῄσκειν, σὺ	δεδέσθαι,	σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ ἐξορίζεσθαι. πάντα
[2, 5]	μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν; τὸ	δεδέσθαι,	τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν φάρμακον,
[2, 2]	εἰ θέλεις μὴ κωλύεσθαι μηδ´	ἀναγκάζεσθαι,	τίς σε ἀναγκάσει ὀρέγεσθαι ὧν
[2, 19]	δείκνυε πῶς εἴωθας ἐν πλοίῳ	χειμάζεσθαι.	μέμνησαι ταύτης τῆς διαιρέσεως, ὅταν
[2, 18]	ῥυπαρὰν ἔκβαλε. κἂν ἐθισθῇς οὕτως	γυμνάζεσθαι,	ὄψει, οἷοι ὦμοι γίνονται, οἷα
[2, 2]	ἅπαντι τῷ βίῳ πρὸς τοῦτο	παρασκευάζεσθαι;	(Ποίαν παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν, τὸ
[2, 18]	οὐκ ὠργίσθης. καθ´ ἡμέραν εἰώθειν	ὀργίζεσθαι,	νῦν παρ´ ἡμέραν, εἶτα παρὰ
[2, 17]	ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ βούλεσθαι ἕκαστα	ὁρίζεσθαι.	τί γὰρ λέγει; οὐδεὶς ἡμῶν
[2, 1]	σὺ δεδέσθαι, σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ	ἐξορίζεσθαι.	πάντα ταῦτα θαρρούντως, πεποιθότως τῷ
[2, 5]	ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ δεῖ,	διαθέσθαι	ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα ἐκεῖνος
[2, 20]	ἂν αὐτὸν ἐποίησα ῥηγνύμενον ἢ	μεταθέσθαι.	νῦν δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς
[2, 15]	τὸ κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ	μεταθέσθαι;	οὗτοι οἱ μανικοὶ τόνοι, οὐχ
[2, 21]	διδάσκαλον ὡς ἐπὶ τὰ χρηστήρια	πείθεσθαι	παρεσκευασμένος; ἢ καὶ αὐτὸς κορύζης
[2, 15]	δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν ἐστι	πείθεσθαί	σοι. οὕτως καὶ ἐνταῦθ´. ἃ
[2, 22]	δόγμα, τὸ ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις	τίθεσθαι	αὑτοὺς καὶ τὰ ἑαυτῶν. ἂν
[2, 23]	ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ ἐνταῦθα	τίθεσθαι	τὰς αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ τις
[2, 9]	γάρ ἐστιν ὡς εἰς ταμιεῖον	ἀποθέσθαι	ἄρτους καὶ οἶνον, ἄλλο ἐστὶ
[2, 12]	τινι, ἂν οὕτως τύχῃ, πλουσίῳ	πυθέσθαι	αὐτοῦ ἔχεις μοι εἰπεῖν, ὦ
[2, 2]	ἀνάγκη σε ἄνω καὶ κάτω	κυλίεσθαι	πρὸς τὸ βούλημα τοῦ κυρίου.
[2, 17]	αὐτῶν περιποιήσωνται. γελοῖον οὖν τὸ	οἴεσθαι,	ὅτι ἄλλα μέν τις μαθεῖν
[2, 10]	τῶν ἀπροαιρέτων, ἀλλ´ ἡδέως ἐκεῖνα	προίεσθαι,	ἵν´ ἐν τοῖς προαιρετικοῖς πλέον
[2, 20]	ἐναργές τι εἶναι, τὸ ἐπάναγκες	εὑρίσκεσθαι	καὶ τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ·
[2, 2]	αὐτῶν κύριος, τίς αὐτὰ δύναται	ἀφελέσθαι;	εἰ θέλεις αἰδήμων εἶναι καὶ
[2, 5]	κτῆσιν καὶ αὐτὰ ταῦτα δύναται	ἀφελέσθαι	καὶ τὸ σωμάτιον αὐτό. σὺ
[2, 13]	πάντα ἐφ´ ἡμῖν καὶ οὔτ´	ἀφελέσθαι	τις ἡμῶν αὐτὰ δύναται οὔτε
[2, 17]	καὶ Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ	βούλεσθαι	ἕκαστα ὁρίζεσθαι. τί γὰρ λέγει;
[2, 14]	καὶ ἐνθάδε οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ	βούλεσθαι	καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία
[2, 7]	ἢ ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ μέλλω	πυνθάνεσθαι;	διὰ τί ἐν γραμματικοῖς οὐ
[2, 17]	τι καὶ νοσερόν, πρὶν Ἱπποκράτη	γενέσθαι;	ἢ κενῶς τὰς φωνὰς ταύτας
[2, 19]	περιπλέκειν; θεὸν ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα	γενέσθαι	καὶ ἐν τῷ σωματίῳ τούτῳ
[2, 18]	ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ	γενέσθαι	καὶ μετὰ τοῦ θεοῦ. εἶθ´
[2, 14]	τὸ βούλεσθαι καλὸν καὶ ἀγαθὸν	γενέσθαι,	χρεία δὲ καὶ μαθεῖν τινα;
[2, 16]	με θέλεις, ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν,	πένεσθαι,	πλουτεῖν; ἐγώ σοι ὑπὲρ ἁπάντων
[2, 8]	σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι	φαίνεσθαι	τοῖς ὁρῶσι· νῦν δέ σε
[2, 23]	αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο τι	ἀποφαίνεσθαι	τὸ κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν;
[2, 23]	κατασκευάσαι, ἀνάγκη δὲ τὴν παράδοσιν	γίνεσθαι	διά τινων θεωρημάτων καὶ διὰ
[2, 14]	μὴ γινομένων θελόντων ἡμῶν μὴ	γίνεσθαι.	ἐξ οὗ περίεστι τοῖς συστησαμένοις
[2, 14]	τι τῶν γινομένων ἀκόντων ἡμῶν	γίνεσθαι	μήτε τῶν μὴ γινομένων θελόντων
[2, 18]	μὴ πρότερον οὔσας, τὰς δ´	ἐπιτείνεσθαι	καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ
[2, 5]	ὅλης μίμημα. νῦν οὖν ἐμὲ	κρίνεσθαι;	νῦν οὖν ἄλλον πυρέσσειν, ἄλλον
[2, 16]	ὅταν σοι προφαίνηται ἀργύριον, μεμελέτηκας	ἀποκρίνεσθαι	τὴν δέουσαν ἀπόκρισιν, ὅτι οὐκ
[2, 16]	ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον τὸν τρόπον	ἀποκρίνεσθαι	τοῖς πράγμασιν ὡς ἐπὶ τῶν
[2, 20]	με καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ	ἐκδέρεσθαι,	ἐγὼ ἂν αὐτὸν ἐστρέβλουν. βάλε
[2, 19]	ἐστιν, καθάπερ οἱ περὶ Κλεάνθην	φέρεσθαι	δοκοῦσιν, οἷς ἐπὶ πολὺ συνηγόρησεν
[2, 11]	(Ἐφ´ ἡδονῇ οὖν παρούσῃ ἄξιον	ἐπαίρεσθαι;	βλέπε μὴ εἴπῃς ὅτι ἄξιον·
[2, 11]	ἄλλο. ἐπὶ τῷ ἀγαθῷ ἄξιον	ἐπαίρεσθαι;	(Ναί. (Ἐφ´ ἡδονῇ οὖν παρούσῃ
[2, 20]	ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ τῶν ὕπνων	ἐξεγείρεσθαι·	τούτῳ δ´ οὐ χαλεπώτεραι αἱ
[2, 9]	δ´ ἐθίσῃ γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη	καταφθείρεσθαι	καὶ ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως
[2, 16]	τὴν δεῖνα οὐδ´ ἐν Ἀθήναις	ἔσεσθαι	ἢ ἐν Κορίνθῳ, ἀλλ´, ἂν
[2, 23]	καὶ φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον	ἀναμάςςεσθαι	τοὺς τύπους τῶν ὁρωμένων; καὶ
[2, 23]	ἄθλιον εἶναι, πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶς	ταράσσεσθαι,	κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ ἕν. ὁρᾷς οὖν
[2, 16]	ὡς τὰ παιδία ἀπογαλακτισθῆναι καὶ	ἅπτεσθαι	τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας
[2, 11]	καὶ τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν,	ἐπισκέπτεσθαι	καὶ βεβαιοῦν τοὺς κανόνας, τὸ
[2, 20]	λέγειν, οὐχὶ δὲ πρὸς ἐκείνους	ἀποκρύπτεσθαι,	πολὺ μάλιστ´ ἐκείνους πρὸ πάντων
[2, 1]	ὦ φίλτατοι νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν	παιδεύεσθαι,	εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ
[2, 1]	πιστευτέον, οἳ λέγουσιν μόνοις ἐξεῖναι	παιδεύεσθαι	τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις
[2, 10]	ἔχειν ἰδίᾳ συμφέρον, περὶ μηδενὸς	βουλεύεσθαι	ὡς ἀπόλυτον, ἀλλ´ ὥσπερ ἄν,
[2, 7]	ἡμᾶς ἐπὶ τὸ οὕτω συνεχῶς	μαντεύεσθαι	ἄγει; ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι
[2, 7]	καθήκῃ, ποῦ μοι καιρὸς ἔτι	μαντεύεσθαι;	οὐκ ἔχω τὸν μάντιν ἔσω
[2, 7]	~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως	μαντεύεσθαι	πολλοὶ καθήκοντα πολλὰ παραλείπομεν. τί
[2, 2]	ἐάσει σε; εἰ θέλεις μὴ	κωλύεσθαι	μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς σε ἀναγκάσει
[2, 18]	καὶ τὰς δυνάμεις τὰς μὲν	ἐμφύεσθαι	μὴ πρότερον οὔσας, τὰς δ´
[2, 18]	Οὕτως ἀμέλει καὶ τὰ ἀρρωστήματα	ὑποφύεσθαι	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι. ὅταν γὰρ
[2, 19]	μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον	μέμφεσθαι,	μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν
[2, 14]	εἰ παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´ ἀνιαρὸν τὸ	ἐξελέγχεσθαι	πρεσβύτερον ἄνθρωπον ἤδη κἂν οὕτως
[2, 1]	παράδοξον δοκεῖ μοι τοιούτου τινὸς	ἔχεσθαι·	εἰ μὲν γὰρ πρὸς ταὐτὰ
[2, 10]	καθήκει τῶν πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων	ἔχεσθαι,	ὅτι καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν.
[2, 5]	περὶ δὲ τοῦ βάλλειν καὶ	δέχεσθαι.	λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ εὐρυθμία,
[2, 12]	μηδέποθ´ ὑβριστικόν, ἀλλὰ τῶν λοιδορούντων	ἀνέχεσθαι	καὶ παύειν μάχην. εἰ θέλετε
[2, 17]	εἰδέναι τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας	ἔρχεσθαι	δεῖ πρὸς τὸν λόγον, ὡς
[2, 7]	τί οὖν; δεῖ δίχα ὀρέξεως	ἔρχεσθαι	καὶ ἐκκλίσεως, ὡς ὁ ὁδοιπόρος
[2, 7]	ἔδει καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν	ἔρχεσθαι	ὡς ὁδηγόν, ὡς τοῖς ὀφθαλμοῖς
[2, 6]	διὰ θυρίδος γὰρ οὐκ ἔμαθον	εἰσέρχεσθαι.	ὅταν δὲ κεκλειμένην εὕρω τὴν
[2, 14]	αὐτὸς αὑτὸν ἀγνοεῖς, πῶς δύνασαι	ἀνασχέσθαι	μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον
[2, 6]	γίνονται. εἰ οὖν αἴσθησιν εἶχον,	εὔχεσθαι	αὐτοὺς ἔδει, ἵνα μὴ θερισθῶσιν
[2, 19]	κρατεῖν, ἴδιον δὲ δόγμα μηδὲν	πεποιῆσθαι.	ἐπὶ τῶν ἠθικῶν δὲ πάσχομεν
[2, 16]	μηδὲ τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ,	μεμνῆσθαι	δὲ τοῦ νόμου καὶ τοῦτον
[2, 8]	οἶδας, πόθεν ἐλήλυθας; οὐ θέλεις	μεμνῆσθαι,	ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις
[2, 17]	ἀλλήλους μάχην παραφέρειν καὶ ταύτης	μεμνῆσθαι;	σὺ αὐτὸς εἰ ἐφαρμόζεις καλῶς
[2, 1]	τὸ κακόν, πρὸς μόνα ταῦτα	χρῆσθαι	ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ τὰ
[2, 23]	τίς ἐκείνων οἶδεν, ὁπότε δεῖ	χρῆσθαι	αὐτῇ καὶ πότε μή; τίς
[2, 4]	ὥστε σοι πρὸς μηδὲν δύνασθαι	χρῆσθαι,	ἔξω ἂν ἐπὶ τὰς κοπρίας
[2, 12]	Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα εἰδέναι	χρῆσθαι	λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ τῶν ἡμετέρων.
[2, 16]	μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοις μὲν	χρῆσθαι,	μὴ διδόμενα δὲ μὴ ποθεῖν,
[2, 1]	μὲν γὰρ πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν	χρῆσθαι	τῇ τ´ εὐλαβείᾳ καὶ τῷ
[2, 11]	τοὺς κανόνας, τὸ δ´ ἤδη	χρῆσθαι	τοῖς ἐγνωσμένοις τοῦτο τοῦ καλοῦ
[2, 16]	καὶ ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ μελετῶμεν	χρῆσθαι	τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν
[2, 5]	πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς καὶ τεχνικῶς	χρῆσθαι,	τοῦτο ἤδη ἐμὸν ἔργον ἐστίν.
[2, 9]	τὸν λόγον, μακρὰν ἀπὸ τοῦ	χρῆσθαι	τούτοις ἃ λέγομεν, ἐφ´ οἷς
[2, 8]	διὰ τοῦτο προσείληφε καὶ τὸ	χρῆσθαι	φαντασίαις· ἄλλως γὰρ περιπατεῖν οὐκ
[2, 12]	ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ μοι	κεκτῆσθαι.	ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ τρόπῳ
[2, 19]	λόγος ἀπὸ τοιούτων τινῶν ἀφορμῶν	ἠρωτῆσθαι	φαίνεται· κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης
[2, 1]	οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν	εὐλαβεῖσθαι	δεῖ ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς
[2, 1]	προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ θέλειν	εὐλαβεῖσθαι	καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην ἕξει
[2, 1]	οὐ μάχεται τὸ θαρρεῖν τῷ	εὐλαβεῖσθαι.	Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί τισιν
[2, 1]	θαρρεῖν, ἐν δὲ τοῖς προαιρετικοῖς	εὐλαβεῖσθαι.	~Περὶ ἀταραξίας. Ὅρα σὺ ὁ
[2, 1]	εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ γὰρ τὸ	εὐλαβεῖσθαι	τὰ ὄντως κακὰ συμβήσεται θαρρεῖν
[2, 1]	ὅτι πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν,	εὐλαβεῖσθαι	τὰ προαιρετικά’ (Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων
[2, 23]	καὶ δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος	φοβεῖσθαί	μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί
[2, 16]	κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ	φοβεῖσθαι,	οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα
[2, 1]	ἢ πόνος φοβερόν, ἀλλὰ τὸ	φοβεῖσθαι	πόνον ἢ θάνατον. διὰ τοῦτο
[2, 7]	μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ δειλία, τὸ	φοβεῖσθαι	τὰς ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν
[2, 5]	σοι δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους μὲν	ἡγεῖσθαι	εἶναι, ὄνους δὲ μή; ὡς
[2, 10]	προσώπου ἐπαγγελία; πάντα τὰ αὑτοῦ	ἡγεῖσθαι	τοῦ πατρός, πάντα ὑπακούειν, μηδέποτε
[2, 9]	ἔχεις. τί γὰρ διαφέρει ταῦτα	ἐξηγεῖσθαι	ἢ τὰ τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει
[2, 24]	(Τὸ ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς σοι	προσδεῖσθαι	φαίνεται τέχνης; (Προσδεῖται καὶ τοῦτο.
[2, 16]	ἴδια τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ	ἀντιποιεῖσθαι,	ἀλλὰ διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ
[2, 23]	τὰ τοῦ πολίτου ποιεῖν, γῆμαι,	παιδοποιεῖσθαι,	ἄρξαι τὰς νομιζομένας ἀρχάς. οὐ
[2, 18]	οὔσας, τὰς δ´ ἐπιτείνεσθαι καὶ	ἰσχυροποιεῖσθαι.	Οὕτως ἀμέλει καὶ τὰ ἀρρωστήματα
[2, 1]	τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς	διακεῖσθαι,	ὅτι πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν,
[2, 9]	τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ	ἀρκεῖσθαι	μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ
[2, 14]	καὶ ὡς ἔτυχεν οὕτως εὐτάκτως	οἰκονομεῖσθαι;	ἔστιν οὖν ὁ διοικῶν. ποῖός
[2, 20]	γὰρ δύναται ἄμπελος μὴ ἀμπελικῶς	κινεῖσθαι,	ἀλλ´ ἐλαικῶς, ἢ ἐλαία πάλιν
[2, 23]	ὥςτε δι´ αὐτοῦ τεινομένου πως	διικνεῖσθαι	τὴν ὅρασιν; εἰκῇ δὲ φῶς
[2, 22]	τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους καὶ	λοιδορεῖσθαι	καὶ τὰς ἐρημίας καταλαμβάνειν ἢ
[2, 5]	ἄλλον πλεῖν, ἄλλον ἀποθνῄσκειν, ἄλλον	κατακεκρίσθαι;	ἀδύνατον γὰρ ἐν τοιούτῳ σώματι,
[2, 17]	θεῶν, καὶ τί ἔτι λέγεις	πεπαιδεῦσθαι;	ποίαν παιδείαν, ἄνθρωπε; ὅτι συλλογισμοὺς
[2, 9]	γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη καταφθείρεσθαι καὶ	ἀπόλλυσθαι	τὴν τέχνην. οὕτως τὸν μὲν
[2, 21]	τινὰ ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ	ἐπιδείκνυσθαι	τὰ θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε,
[2, 22]	ὄρη καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις	ἀποδείκνυσθαι	τὰ λῃστῶν· οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς
[2, 14]	πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν	ἐξομοιοῦσθαι	ἐκείνοις· εἰ πιστόν ἐστι τὸ
[2, 1]	σὺ ἀποθνῄσκειν, σὺ δεδέσθαι, σὺ	στρεβλοῦσθαι,	σὺ ἐξορίζεσθαι. πάντα ταῦτα θαρρούντως,
[2, 21]	ἢ ἐμὲ ἀποθνῄσκειν δέῃ ἢ	στρεβλοῦσθαι,	τί με τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει;
[2, 6]	εἶχεν, ὥρμα ἂν ἐπὶ τὸ	πηλοῦσθαι.	Ἐπεί τοι τίνος ἕνεκα γίνονται
[2, 10]	καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν καὶ τῷ	πηροῦσθαι,	αἰσθανόμενός γε, ὅτι ἀπὸ τῆς
[2, 1]	μὲν τὸν θάνατον τὸ θάρσος	ἐστράφθαι,	πρὸς δὲ τὸν φόβον τοῦ
[2, 10]	ἐχθρὸς ἐγένου, οὐδὲν ἀντ´ οὐδενὸς	ἠλλάχθαι	φανεῖ σεαυτῷ; εἰ δ´ ἀντὶ
[2, 22]	μηδ´ ἂν ἀδυνάτως ἔχειν λέγωσιν	ἀπηλλάχθαι	ἀλλήλων. οὐκ ἔστι πιστὸν τὸ
[2, 9]	συμπεπλεγμένου ἐστὶ τὸ ἐξ ἀληθῶν	συμπεπλέχθαι.	πότε διεζευγμένον; ὅταν τὴν ἐπαγγελίαν
[2, 1]	λυσιτελῇ, φέρε. πρὸς πάντα γὰρ	ἠνοῖχθαι	δεῖ τὴν θύραν· καὶ πρᾶγμα
[2, 14]	ἀσύμφωνοι τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις	εἰκαῖαι	καὶ ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει
[2, 19]	τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ	κακίαι	καὶ τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα
[2, 24]	οὕτως εἰσί τινες ἡμῖν φυσικαὶ	προθυμίαι	καὶ πρὸς τὸ λέγειν, ὅταν
[2, 17]	οὖν ποιητέα καὶ οὐ ποιητέα	καὶ	ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ καλὰ
[2, 14]	οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ βούλεσθαι καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ καὶ
[2, 10]	ὅτι εἰ προῄδει ὁ καλὸς	καὶ	ἀγαθὸς τὰ ἐσόμενα, συνήργει ἂν
[2, 11]	τοῖς ἐγνωσμένοις τοῦτο τοῦ καλοῦ	καὶ	ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν. ~Περὶ τοῦ
[2, 18]	κἂν ἐπὶ τὰς τῶν καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν ἀνδρῶν συνουσίας ἀποχωρήσας πρὸς
[2, 2]	ἤδη δίελε ποῦ φύσις κακῶν	καὶ	ἀγαθῶν; οὗ καὶ ἀλήθεια. ὅπου
[2, 8]	μὲν διανοήμασι, ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι.	καὶ	ἀγάλματος μὲν τοῦ θεοῦ παρόντος
[2, 8]	θεὸν γυμνάζεις; θεὸν περιφέρεις, τάλας,	καὶ	ἀγνοεῖς. δοκεῖς με λέγειν ἀργυροῦν
[2, 23]	ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα μωρὰ	καὶ	ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων τὴν
[2, 14]	χόρτου· ὅσοι γὰρ περὶ κτῆσιν	καὶ	ἀγροὺς καὶ οἰκέτας καὶ ἀρχάς
[2, 20]	γράψον αὐτὰ καὶ ἄλλοις ἀπόλιπε	καὶ	ἀγρύπνησον δι´ αὐτὰ καὶ αὐτὸς
[2, 14]	τὰ πλεῖστα αὐτῶν ἔχει τι	καὶ	ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι. καὶ γὰρ
[2, 10]	δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι ὅτι	καὶ	ἀδελφὸς εἶ. καὶ πρὸς τοῦτο
[2, 22]	τὸ αὑτοῦ συμφέρον· τοῦτο πατὴρ	καὶ	ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς καὶ πατρὶς
[2, 7]	καὶ αἰσχρῶν οἶδεν καὶ δικαίων	καὶ	ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ μοι λέγε
[2, 11]	αὐτῆς συναίσθησις τῆς αὑτοῦ ἀσθενείας	καὶ	ἀδυναμίας περὶ τὰ ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου
[2, 1]	αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν	καὶ	ἀεὶ μίαν γέ τινα πρόληψιν
[2, 10]	ζημιούμενον ἑαυτόν, οὗτος ᾖ ἀβλαβὴς	καὶ	ἀζήμιος; Τί οὖν; μὴ βλάψω
[2, 15]	τότε γίνεται τὸ κακὸν ἀβοήθητον	καὶ	ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι
[2, 22]	ἔνδοξον. Διὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν	καὶ	Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ
[2, 4]	φανῇ, ἔκβαλέ τινα αὐτῶν. οὕτως	καὶ	αἱ γυναῖκες φύσει κοιναί. ὅταν
[2, 1]	ἀναίσχυντον, τὸ δ´ εὐλαβὲς φύσει	καὶ	αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν, φόβων
[2, 20]	αὐτὰ ἀναιροῦντες. Εὐχάριστοί γ´ ἄνθρωποι	καὶ	αἰδήμονες. εἰ μηδὲν ἄλλο καθ´
[2, 17]	ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ καλὰ	καὶ	αἰσχρὰ πάντες ἄνω καὶ κάτω
[2, 10]	καὶ μὴ ἔχειν καὶ ἀπολλύειν	καὶ	αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐπονείδιστον καὶ
[2, 11]	δὲ καὶ κακοῦ καὶ καλοῦ	καὶ	αἰσχροῦ καὶ πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς
[2, 17]	ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν	καὶ	αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος
[2, 7]	τούτων οἶδεν σημεῖα, καὶ καλῶν	καὶ	αἰσχρῶν οἶδεν καὶ δικαίων καὶ
[2, 20]	μοι, καὶ ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους	καὶ	Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι καὶ ἐναργέσιν
[2, 19]	καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται	καὶ	ἀκαιρότερος ἢ νῦν ἐστιν. σοὶ
[2, 5]	αὐτὸν καὶ εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν	καὶ	ἀκάνθας πατῆσαι καὶ ἔστιν ὅτε
[2, 23]	ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τοῦ ὁρᾶν	καὶ	ἀκούειν καὶ νὴ Δία ὑπὲρ
[2, 15]	φρενιτικοῦ τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς}	καὶ	ἀλαζονεύῃ ἐπ´ αὐτοῖς, ἐρῶ σοι
[2, 2]	φύσις κακῶν καὶ ἀγαθῶν; οὗ	καὶ	ἀλήθεια. ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ
[2, 10]	ὁ δὲ διατιθείς; πολλὰ μὲν	καὶ	ἄλλα καὶ αὐτὸς δ´ οὐδὲν
[2, 12]	σοι τὰ κράτιστά ἐστιν ἢ	καὶ	ἄλλο τι ἐκτήσω πάντων ἄμεινον;
[2, 20]	ταῦτα τὰ ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ	καὶ	ἄλλοις ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον δι´
[2, 21]	ἐνόουν, ἂν δ´ οὕτως τύχῃ,	καὶ	ἄλλοις ἐξηγησόμενος; ἄνθρωπ´, ἐν οἴκῳ
[2, 20]	αὐτοί, ἵνα τὰ ψευδῆ πύθωνται,	καὶ	ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ
[2, 24]	τοῦ λέγειν αὐτός τε ὠφελούμενος	καὶ	ἄλλους οἷός τε ὢν ὠφελεῖν
[2, 13]	ἀπελθὼν κάθησο καὶ πλέκε συλλογισμοὺς	καὶ	ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ ἔστι δ´
[2, 17]	δ´ εἰ ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ	καὶ	ἀλύπῳ διαγαγεῖν καὶ ἀνατεῖναι τὸν
[2, 20]	ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα	καὶ	ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα;
[2, 20]	σοι καὶ τοῖς ὁμοίοις καρησομένους	καὶ	ἀμελχθησομένους ἑαυτούς; πρὸς γὰρ τοὺς
[2, 20]	ἐγεῖρον αὐτὸν ἐκ τῶν ὕπνων	καὶ	ἀναγκάζον γράφειν ἃ ἔγραφεν; τί
[2, 5]	δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς	καὶ	ἀναγκαστός εἰμι, ἐκείνων ἡ μὲν
[2, 1]	καιροῦ καλοῦντος ἐκεῖνα δείξεις ἀπελθὼν	καὶ	ἀναγνώσῃ καὶ ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς
[2, 4]	τί γὰρ ἄλλο ἢ ἀπόλλυμεν	καὶ	ἀναιροῦμεν; τίνα; τὸν πιστόν, τὸν
[2, 19]	διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ τὸ ἱστίον	καὶ	ἀνακραυγάσαντί σοι κακόσχολός πως παραστὰς
[2, 15]	ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει	καὶ	ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα κωλυτά,
[2, 17]	ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ διαγαγεῖν	καὶ	ἀνατεῖναι τὸν τράχηλον πρὸς τὰ
[2, 11]	πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα εἶναι	καὶ	ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις;
[2, 11]	διὰ τί οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν	καὶ	ἀνευρίσκομεν καὶ ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως
[2, 11]	οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν καὶ ἀνευρίσκομεν	καὶ	ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως χρώμεθα δίχα
[2, 9]	κύων; τί οὖν θαυμαστόν, εἰ	καὶ	ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν σῴζεται, ὡσαύτως
[2, 5]	πρώτης μὲν τῆς ἐκ θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα δὲ τῆς
[2, 20]	ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν τι	καὶ	ἀνίκητόν ἐστιν ἡ φύσις ἡ
[2, 23]	τίς ἡ τὰ ὦτα ἐπικλείουσα	καὶ	ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν περίεργοι
[2, 16]	τοίνυν πειθόμενος περιῄει καθαίρων ἀδικίαν	καὶ	ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ εἶ Ἡρακλῆς
[2, 17]	ἀθάνατον γὰρ εἶναί σε δεῖ	καὶ	ἄνοσον. Ταύτην οὖν, ὅπερ λέγω,
[2, 10]	εἰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ ἐπελάθου	καὶ	ἀντὶ ἀδελφοῦ ἐχθρὸς ἐγένου, οὐδὲν
[2, 4]	νοῶν μοιχὸς ἴσθι καὶ ἄπιστος	καὶ	ἀντὶ ἀνθρώπου λύκος ἢ πίθηκος.
[2, 19]	τούτου καὶ Ἀρχέδημος. γέγραφεν δὲ	καὶ	Ἀντίπατρος, οὐ μόνον δ´ ἐν
[2, 10]	ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον	καὶ	ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν, τίνων κεχώρισαι
[2, 17]	ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν, πάντα ταῦτα	καὶ	ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος ὅτι μέχρι
[2, 17]	μοι εἰπάτω ἐγὼ θέλω μὲν	καὶ	ἀπαθὴς εἶναι καὶ ἀτάραχος, θέλω
[2, 16]	τὰ δόγματα; τὸν γὰρ ἐξιόντα	καὶ	ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ ἑταίρων
[2, 13]	καὶ συνετῶς, ἔτι δ´ ἀπταίστως	καὶ	ἀπαραποδίστως, ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις
[2, 3]	ἢ ἐπὶ τῶν συλλογισμῶν, ἀμαθία	καὶ	ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν ἐπὶ μοιχείᾳ
[2, 14]	ἔφη, πᾶσα τέχνη τῷ ἰδιώτῃ	καὶ	ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται. καὶ
[2, 12]	παρέδωκας; ἔγωγε. ἆρα τῷ τυχόντι	καὶ	ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί δ´;
[2, 11]	βάλε ἔξω ἐκ τοῦ ζυγοῦ	καὶ	ἀπέλασον τῆς χώρας τῶν ἀγαθῶν
[2, 20]	τὸ βαλανεῖον. ἔβαλον ἂν γάριον	καὶ	ἀπελθὼν κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ
[2, 14]	ὁ τρόπος ἐστὶ τῆς διδασκαλίας	καὶ	ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου εὑρεῖν
[2, 11]	γίνεται ἡ μάχη καὶ κατάγνωσις	καὶ	ἀπιστία πρὸς τὸ ψιλῶς δοκοῦν,
[2, 10]	καὶ πιστὴν ἕξομεν ἢ ἀναίσχυντον	καὶ	ἄπιστον, οὐδ´ ἐγγὺς διαφερόμεθα πλὴν
[2, 4]	Ἀρχέδημον τοίνυν νοῶν μοιχὸς ἴσθι	καὶ	ἄπιστος καὶ ἀντὶ ἀνθρώπου λύκος
[2, 22]	ἀλλὰ πλοῦτον μὲν καὶ ἡδονὴν	καὶ	ἁπλῶς αὐτὰ τὰ πράγματα ποτὲ
[2, 17]	μὴ θέλε μένειν ἐν Κορίνθῳ	καὶ	ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο θέλε ἢ
[2, 26]	μάχης καὶ φυγεῖν οὕτως ὡς	καὶ	ἀπὸ τοῦ ψεύδους ἀνανεῦσαι πικρὰ
[2, 20]	αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν θράσος τι	καὶ	ἀπὸ τούτων προσλάβῃ. τί οὖν
[2, 2]	ἀγριδίου πραγμάτιον ἔχων ἐν Ῥόδῳ	καὶ	ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς ὅτι δίκαια
[2, 18]	τὰ ἑξῆς ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν	καὶ	ἀποδυομένην καὶ παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν
[2, 7]	ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν δὲ	καὶ	ἀποθανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ
[2, 23]	τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἣν ἔχει	καὶ	ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆς
[2, 10]	ταῦτα δὲ καὶ μὴ ἔχειν	καὶ	ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν ἐστι καὶ
[2, 20]	γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται	καὶ	ἀπολλύειν. τί λέγεις, φιλόσοφε; τὸ
[2, 12]	κράτιστον τῶν σεαυτοῦ περιορᾶν ἀμελούμενον	καὶ	ἀπολλύμενον. οὐδαμῶς. ἀλλ´ αὐτὸς ἐπιμεμέλησαι
[2, 9]	ἐθίσῃ γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη καταφθείρεσθαι	καὶ	ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως τὸν
[2, 15]	τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος	καὶ	ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν ἠδικηκότα λέγεις
[2, 18]	ἐφιστάνειν ὕστερον ὅτι ἁμαρτάνεις, ἀλλὰ	καὶ	ἀπολογίας ἄρξῃ πορίζειν ὑπὲρ τοῦ
[2, 26]	μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον μάχην	καὶ	ἀποστήσεται· ἂν δὲ μὴ δεικνύῃς,
[2, 20]	ἢ τοὺς ἐπὶ τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους	καὶ	ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ ἀνομολογίας. Τῶν περὶ
[2, 23]	χρῆται καὶ δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα	καὶ	ἀποφαίνεται; τίς γὰρ ἐκείνων οἶδεν,
[2, 11]	καλοῦ καὶ αἰσχροῦ καὶ πρέποντος	καὶ	ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος
[2, 1]	τὰ μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι	καὶ	ἀπροαίρετα, πρὸς τὰ ἐπ´ ἄλλοις
[2, 23]	τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις	καὶ	ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν
[2, 10]	ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα	καὶ	ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται, ταῦτα δὲ
[2, 16]	ἤδη ὡς τὰ παιδία ἀπογαλακτισθῆναι	καὶ	ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν
[2, 18]	νεύοντος καὶ προσπέμποντος, ἂν δὲ	καὶ	ἁπτομένου καὶ συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ
[2, 14]	κτῆσιν καὶ ἀγροὺς καὶ οἰκέτας	καὶ	ἀρχάς τινας ἀναστρέφεσθε, ταῦτα οὐδὲν
[2, 4]	καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός εἰμι	καὶ	Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον τοίνυν νοῶν
[2, 19]	δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ τούτου	καὶ	Ἀρχέδημος. γέγραφεν δὲ καὶ Ἀντίπατρος,
[2, 17]	τὰς Χρυσίππου μετὰ τῶν Ἀντιπάτρου	καὶ	Ἀρχεδήμου διέλθωμεν. ~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς
[2, 17]	τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς	καὶ	ἀςείςτως καὶ οὐ μόνον ἐγρηγορώς,
[2, 15]	ἐκεῖνα ῥέπει τὸ ῥεῦμα. οὕτως	καὶ	ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου μὲν κλίνει,
[2, 18]	ὅτι οὕτως ποθ´ ἕξεις κακῶς	καὶ	ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´ ἐφιστάνειν ὕστερον
[2, 6]	δ´ ἀρκείτω τὸ εὐσταθεῖν. Ἄπελθε	καὶ	ἄσπασαι τὸν δεῖνα. ἀσπάζομαι. πῶς;
[2, 18]	καὶ φέρε ὅσας θέλεις βροντὰς	καὶ	ἀστραπὰς καὶ γνώσῃ, ὅση γαλήνη
[2, 20]	ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν τοῦ ἔτους	καὶ	ἄστρων καὶ θαλάσσης καὶ γῆς
[2, 24]	μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ συμφέροντα	καὶ	ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ μὲν λέγει,
[2, 17]	ἀγαθὸν καὶ κακὸν καὶ συμφέρον	καὶ	ἀσύμφορον τίς ἡμῶν οὐ λαλεῖ;
[2, 24]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ συμφερόντων	καὶ	ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο τί ἐστι
[2, 20]	τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ κρεῖσσον	καὶ	ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ ἡμῶν
[2, 13]	δ´ ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως	καὶ	ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς, ἔτι δ´
[2, 5]	τις ἅμα μὲν τὸ εὐσταθὲς	καὶ	ἀτάραχον, ἅμα δὲ τὸ ἐπιμελὲς
[2, 17]	θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς εἶναι	καὶ	ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς εὐσεβὴς
[2, 5]	οὐκ ἀδιάφορον, ἅμα δ´ εὐσταθῶς	καὶ	ἀταράχως, ὅτι ἡ ὕλη οὐ
[2, 10]	καὶ αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐπονείδιστον	καὶ	ἀτύχημα. τί ἀπολλύει ὁ τὰ
[2, 18]	ὑπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων συνέχεται	καὶ	αὔξεται, ἡ περιπατητικὴ ὑπὸ τοῦ
[2, 19]	λέγουσι; τὰ γὰρ Περιπατητικὰ οὐ	καὶ	αὐτὰ ὁμοίως ἀκριβοῦσιν; τίς οὖν
[2, 5]	σοι δίδωσι τροφὰς καὶ κτῆσιν	καὶ	αὐτὰ ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι καὶ
[2, 23]	ἄλλας καθορᾷ, πόσου ἑκάστη ἀξία,	καὶ	αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο τι
[2, 22]	πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον κομψὸν	καὶ	αὐτὸ ὁ γέρων φίλει κἀκεῖνος
[2, 22]	τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς	καὶ	αὐτὸ τὸ δίκαιον, οἴχεται πάντα
[2, 17]	καταλλήλοις οὐσίαις μὴ διαρθρώσαντα αὐτὰς	καὶ	αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον, ποίαν τινὰ
[2, 16]	ἀφαιρουμένου δέ τινος ἀποδιδόναι εὐλύτως	καὶ	αὐτόθεν, χάριν εἰδότα οὗ ἐχρήσατο
[2, 21]	ἔχουσιν ἢ πῶς παύσονται αὐτῶν,	καὶ	αὐτὸν οἶμαι ἐφιστάνειν ἄξιον συνεχὲς
[2, 10]	διατιθείς; πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα	καὶ	αὐτὸς δ´ οὐδὲν ἧττον τὸν
[2, 21]	ἐφιστάνειν ἄξιον συνεχὲς μή που	καὶ	αὐτὸς εἷς εἰμι ἐκείνων; τίνα
[2, 4]	οὐ θέλεις οὖν ῥιφῆναί που	καὶ	αὐτὸς ἐπὶ κοπρίαν ὡς σκεῦος
[2, 20]	ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον δι´ αὐτὰ	καὶ	αὐτὸς ἔργῳ κατήγορος γενοῦ τῶν
[2, 11]	ᾧτινι οὐ δοκεῖ, καὶ οἴεται	καὶ	αὐτὸς ἐφαρμόζειν καλῶς· ἢ οὐκ
[2, 4]	ἑστιάτωρ διέλῃ αὐτάς, οὐ θέλεις	καὶ	αὐτὸς ἴδιον μέρος ζητεῖν, ἀλλὰ
[2, 21]	τὰ χρηστήρια πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ	καὶ	αὐτὸς κορύζης μεστὸς εἰς τὴν
[2, 21]	καὶ αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ	καὶ	αὐτὸς λέγω ποτὲ ταῦτα, ὅτι
[2, 8]	αὐτοῦ που πέπαυται. εἰ δὲ	καὶ	αὐτός που προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ
[2, 12]	τοῦ πράγματος ἤμην ποτὲ ζηλωτὴς	καὶ	αὐτός, πρὶν εἰς ταῦτα ἐμπεσεῖν.
[2, 21]	αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή τι	καὶ	αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ καὶ
[2, 21]	πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή τι	καὶ	αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή τι
[2, 6]	οὓς δεῖ θερισθῆναι, ἅμα δὲ	καὶ	αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι θεριζόμεθα,
[2, 23]	ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τοὺς ὀφθαλμοὺς	καὶ	ἀφ´ ὧν δεῖ ἀποστρέφουσα, τοῖς
[2, 20]	ἔσθιε καὶ πῖνε καὶ συνουσίαζε	καὶ	ἀφόδευε καὶ ῥέγκε. τί δὲ
[2, 24]	ταύτην τὴν ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων	καὶ	Ἀχιλλεὺς διὰ τί ἀλλήλοις διεφέροντο;
[2, 4]	ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ εἶ	καὶ	ἄχρηστος. οἷον εἰ οἱ σφῆκες
[2, 11]	ἡ ἡδονή; (Οὔ. (Ἆρον οὖν	καὶ	βάλε ἔξω ἐκ τοῦ ζυγοῦ
[2, 14]	παρακολουθεῖν, φέρε ὃ θέλεις ὄνομα	καὶ	βασανίσωμεν αὑτούς, εἰ παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´
[2, 11]	τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι	καὶ	βεβαιοῦν τοὺς κανόνας, τὸ δ´
[2, 9]	ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν μαχίμως	καὶ	βλαβερῶς καὶ θυμικῶς καὶ ὠστικῶς,
[2, 24]	λέγοι, ὁ δὲ βλαπτόμενος μᾶλλον	καὶ	βλάπτων οὗτος ἄπειρος ἂν εἴη
[2, 12]	τούτοις χρώμενον καὶ δοκιμάζον ἕκαστον	καὶ	βουλευόμενον. ἆρά γε τὴν ψυχὴν
[2, 18]	κομψότερον τοῦ Κυριεύοντος. ἂν δὲ	καὶ	βουλομένου τοῦ γυναικαρίου καὶ νεύοντος
[2, 24]	τίς προθυμεῖται συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι;	καὶ	γὰρ εἰ μικρόν, ὅμως ὀνάριόν
[2, 14]	οὖν; καταγελῶνται ὑπὸ τῶν πολλῶν·	καὶ	γὰρ ἐκεῖ οἱ θεαταὶ ὑπὸ
[2, 6]	καὶ ὥρμων ἂν ἐπ´ αὐτό·	καὶ	γὰρ ὁ πούς, εἰ φρένας
[2, 15]	μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν ἐστιν. κέκρικα.	καὶ	γὰρ οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ
[2, 22]	ἐκ τῶν αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε·	καὶ	γὰρ οἱ ὄφεις· φίλοι δ´
[2, 23]	ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων κατὰ δύναμιν.	καὶ	γὰρ ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον, ἀλλ´ οὐχ
[2, 14]	τι καὶ ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι.	καὶ	γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν μανθάνει
[2, 6]	πλεῖόν σου ἔχουσιν ἐν ἐκείνοις.	καὶ	γὰρ σὺ ἐν συλλογισμοῖς πλεῖον
[2, 4]	γυναῖκες κοιναὶ φύσει; κἀγὼ λέγω.	καὶ	γὰρ τὸ χοιρίδιον κοινὸν τῶν
[2, 2]	τηροῦντι μέντοι τὰ ἴδια. Ταύτῃ	καὶ	γελοῖόν ἐστι τὸ λέγειν ὑπόθου
[2, 18]	μᾶλλον ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν	καὶ	γενναίαν φαντασίαν καὶ ταύτην τὴν
[2, 20]	πτισάνη; λάβε καὶ ὀσφράνθητι, λάβε	καὶ	γεῦσαι. πόθεν οὖν οἶδας, εἰ
[2, 20]	ἔτους καὶ ἄστρων καὶ θαλάσσης	καὶ	γῆς καὶ τῆς παρ´ ἀνθρώπων
[2, 17]	ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω τι	καὶ	γίνεται· καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον
[2, 21]	αὐτὴν ἐνέγκατε εἰς τὴν σχολήν·	καὶ	γνώσεσθε οἵαν ἰσχὺν ὁ λόγος
[2, 22]	φιλία, βάλε κρέας εἰς μέσον	καὶ	γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ καὶ
[2, 18]	ὅσας θέλεις βροντὰς καὶ ἀστραπὰς	καὶ	γνώσῃ, ὅση γαλήνη ἐστὶν ἐν
[2, 22]	καὶ τοῦ παιδίου μέσον ἀγρίδιον	καὶ	γνώσῃ, πῶς σὲ τὸ παιδίον
[2, 16]	τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ	καὶ	γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς
[2, 1]	ἐκκλίνων οὐ περιπίπτω. φέρε θάνατον	καὶ	γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε δεσμωτήριον,
[2, 20]	χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ μεγάλης ἀναισχυντίας	καὶ	γοητείας. Ἄνθρωπε, τί ποιεῖς; αὐτὸς
[2, 22]	καὶ τὸ καλὸν καὶ πατρίδα	καὶ	γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται ταῦτα
[2, 14]	ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις τυχὸν	καὶ	γυναῖκα καὶ οἰκέτας πολλούς, ὁ
[2, 23]	ἐστὶ πρὸς τοὺς δεδωκότας, ἀλλὰ	καὶ	δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί
[2, 5]	κακοῦ, περὶ δὲ τοῦ βάλλειν	καὶ	δέχεσθαι. λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ
[2, 19]	πατήρ; Πρίαμος. τίνες ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος	καὶ	Δηίφοβος. μήτηρ δ´ αὐτῶν τίς;
[2, 8]	παρακολούθησιν τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν,	καὶ	δῆλον ὅτι κατὰ λόγον οὐκέτ´
[2, 23]	παράδοσιν γίνεσθαι διά τινων θεωρημάτων	καὶ	διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ μετά
[2, 14]	τῆς πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται	καὶ	διὰ τί καὶ τίνες οἱ
[2, 11]	ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν.	(Καὶ	διὰ τί οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν
[2, 11]	τεχνικῆς παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν	καὶ	διὰ τοῦτο οἱ μὴ εἰδότες
[2, 12]	κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ	καὶ	διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ
[2, 3]	λέγει φέρε ἣν θέλεις δραχμὴν	καὶ	διαγνώσομαι’ ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε
[2, 3]	ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε ὃν θέλεις	καὶ	διακρινῶ σοι τὸν ἀναλυτικόν τε
[2, 17]	ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες	καὶ	διαλαμβάνοντες. τίνος δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα
[2, 18]	καὶ ἴδε αὐτὸν συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ	καὶ	διαπαίζοντα αὐτοῦ τὴν ὥραν. ἐνθυμήθητι
[2, 5]	ἔργον ἐκεῖνο· δίελε τὰ πράγματα	καὶ	διάστησον καὶ εἰπὲ τὰ ἔξω
[2, 20]	μαθεῖν· ἐγώ σοι λέγω τοῦτο	καὶ	διδάξω σε, ἐὰν θέλῃς‘ τίνι
[2, 11]	ἵνα λοιπὸν ἀπό τινων γνωρίμων	καὶ	διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν
[2, 12]	καὶ οὕτως ἐκπεπληρωκὼς τὴν ἔννοιαν	καὶ	διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων ὅτι
[2, 7]	καὶ καλῶν καὶ αἰσχρῶν οἶδεν	καὶ	δικαίων καὶ ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ
[2, 23]	εἰς τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ	καὶ	διοδεύων πανδοκεῖον καλὸν ἀρέσαντος αὐτῷ
[2, 19]	Κλεάνθης; βεβασάνικας οὖν τι αὐτῶν	καὶ	δόγμα σεαυτοῦ πεποίησαι; δείκνυε πῶς
[2, 19]	φαντασίαν καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα	καὶ	δόγμα τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ
[2, 23]	καὶ ταῖς λοιπαῖς διακόνοις χρῆται	καὶ	δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται;
[2, 12]	αὐτοῖς νὴ Δία τούτοις χρώμενον	καὶ	δοκιμάζον ἕκαστον καὶ βουλευόμενον. ἆρά
[2, 9]	τὸν φιλάργυρον αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις	καὶ	δόσεις. Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ
[2, 23]	τι κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι	καὶ	δοῦλαι τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ
[2, 17]	φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ	καὶ	δριμέα, οἱ δ´, ἵν´ ἀπ´
[2, 24]	ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία τὰ πιθανὰ	καὶ	δριμέα τίνα οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς
[2, 23]	ποιᾶς καὶ μετά τινος ποικιλίας	καὶ	δριμύτητος τῶν θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν
[2, 6]	τὸ εἰδέναι τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν	καὶ	δύναμιν, ἵν´ ἐν οἷς μὴ
[2, 18]	πρὸς τὰς φαντασίας. Πᾶσα ἕξις	καὶ	δύναμις ὑπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων
[2, 23]	εἰ οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει,	καὶ	δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι
[2, 19]	οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται,	καὶ	δυνατῷ ἀδύνατον οὐκ ἀκολουθεῖ· οὐ
[2, 12]	διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ	καὶ	δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ
[2, 22]	ἐπύρεςςον‘ εἶτα ἐλθόντος τοῦ πράγματος	καὶ	ἐγγίσαντος ὅρα οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν.
[2, 20]	τινος αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ	καὶ	ἔδει με καθ´ ἡμέραν ὑπ´
[2, 14]	οἱ θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων·	καὶ	εἰ τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα
[2, 8]	καὶ σαυτοῦ καὶ τοῦ τεχνίτου	καὶ	εἴ τινα αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ
[2, 19]	τῶν αὐτῶν δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος	καὶ	εἴ τις ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ
[2, 22]	Ἀλέξανδρος τοῦ Μενελάου ξένος ἦν,	καὶ	εἴ τις αὐτοὺς εἶδεν φιλοφρονουμένους
[2, 1]	ἀνέχου, δόξον δὲ μηδεὶς εἶναι	καὶ	εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς
[2, 12]	τι εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ	καὶ	εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον
[2, 1]	ἐπὶ στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν; (Ναί·	καὶ	εἰκοστὴν αὐτοῦ δοῦναι ὀφείλει. (Τί
[2, 13]	δὲ Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία,	καὶ	εἰκότως· ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ,
[2, 8]	χρήσει τῶν φαντασιῶν οὐκ ἔχει.	καὶ	εἰκότως. ὑπηρετικὰ γὰρ γέγονεν ἄλλοις,
[2, 5]	δίελε τὰ πράγματα καὶ διάστησον	καὶ	εἰπὲ τὰ ἔξω οὐκ ἐπ´
[2, 5]	ὡς μὴ ἀπόλυτον, καθήξει αὐτὸν	καὶ	εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας
[2, 17]	πρὸς τὰ πράγματα ὡς ἐλεύθερον	καὶ	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς
[2, 26]	ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα	καὶ	εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ μοι
[2, 20]	θεοὶ οὔτ´ εἰσίν, εἴ τε	καὶ	εἰσίν, οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων οὐδὲ
[2, 16]	γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων ἐστὶ	καὶ	ἐκ τίνος κρέμαται; τί κρείττων
[2, 22]	συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε	καὶ	ἐκ τῶν αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε·
[2, 10]	ἀπόλλυται, ταῦτα δὲ παρ´ ἡμᾶς·	καὶ	ἐκεῖνα μὲν οὔτ´ ἔχειν καλόν
[2, 26]	ἀρκοῦμαι δ´ ἀεὶ τῷ προσδιαλεγομένῳ	καὶ	ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα
[2, 13]	δ´ ἐπὶ τὰ σαυτοῦ βάδιζε	καὶ	ἐκείνων ἀποστῇς μηδέποτε· εἰς τὴν
[2, 2]	ἐπὶ σοὶ ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι	καὶ	ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ; τοῦτό
[2, 2]	δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ	καὶ	ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς, πῶς δύναται
[2, 13]	ὀρέξει δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ	καὶ	ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ
[2, 7]	οὖν; δεῖ δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι	καὶ	ἐκκλίσεως, ὡς ὁ ὁδοιπόρος πυνθάνεται
[2, 1]	δεῖξον, πῶς ἔχεις πρὸς ὄρεξιν	καὶ	ἔκκλισιν, εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν
[2, 13]	καὶ σὺ λέγε τούτου ὄρεξις	καὶ	ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’
[2, 18]	ἢ ὁ ἐκ φαντασιῶν ἰσχυρῶν	καὶ	ἐκκρουστικῶν τοῦ λόγου; αὐτὸς γὰρ
[2, 26]	ὁ δ´ αὐτὸς καὶ προτρεπτικὸς	καὶ	ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ
[2, 17]	δυσροήσεις; εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε,	καὶ	ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις
[2, 21]	ἀκούσιον καθάπερ ἐν τῷ δειλῷ	καὶ	ἐλεήμονι. κἂν ἀκρατῆ που παρομολογῇ
[2, 15]	ἡμέραν ἔχοντος αὐτοῦ τῆς ἀποχῆς	καὶ	ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο. (Κέκρικα,
[2, 19]	δὲ περὶ τῶν αὐτῶν δοκῶ	καὶ	Ἑλλάνικος καὶ εἴ τις ἄλλος
[2, 17]	ἀποκτείνω μὲν τὰ τέκνα. ἀλλὰ	καὶ	ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι
[2, 15]	παρακούοντες τῶν λόγων τούτων. οἷον	καὶ	ἐμός τις ἑταῖρος ἐξ οὐδεμιᾶς
[2, 1]	ἐκεῖνα δείξεις ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ	καὶ	ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς διαλόγους συντίθημι.
[2, 17]	ἀλλὰ καὶ καθεύδων καὶ οἰνωμένος	καὶ	ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ θεὸς εἶ,
[2, 21]	χρεία καὶ οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει	καὶ	ἐν Νικοπόλει σαπρῶς λούει τὰ
[2, 21]	Νικοπόλει σαπρῶς λούει τὰ βαλανεῖα	καὶ	ἐν οἴκῳ κακῶς καὶ ὧδε
[2, 12]	εἰκός σε οὕτως σοφὸν ὄντα	καὶ	ἐν τῇ πόλει δόκιμον τὸ
[2, 24]	ἐστι καὶ ἐπὶ τί γέγονεν	καὶ	ἐν τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ
[2, 8]	μόνης; εἰ γὰρ μόνης, λέγε	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις τὰ
[2, 22]	τὰς ἀγορὰς ὡς τὰ ὄρη	καὶ	ἐν τοῖς δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι τὰ
[2, 3]	οὖν τοιοῦτόν τι ἔχειν ἡμᾶς	καὶ	ἐν τῷ βίῳ οἷον ἐπ´
[2, 19]	θεὸν ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα γενέσθαι	καὶ	ἐν τῷ σωματίῳ τούτῳ τῷ
[2, 11]	μακράν. εἰ δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς	καὶ	ἕν σοι ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ,
[2, 20]	Ἐπικουρείους καὶ Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι	καὶ	ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης καὶ οἱ
[2, 14]	πανήγυριν καὶ ἐπὶ τίνι. οὕτως	καὶ	ἐνθάδ´ ἐν τῇ πανηγύρει ταύτῃ·
[2, 17]	τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει	καὶ	ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν
[2, 14]	γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν	καὶ	ἐνθάδε οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ βούλεσθαι
[2, 19]	πάρεστιν παρακειμένη, ἐκδέχομαι τὸ ἔργον.	καὶ	ἐνθάδε τοίνυν ὁ τέκτων ἐστίν,
[2, 6]	μησίν τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ	καὶ	ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα
[2, 15]	ἐμόν ἐστι πείθεσθαί σοι. οὕτως	καὶ	ἐνταῦθ´. ἃ δεῖ με ποιεῖν
[2, 23]	ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ
[2, 19]	τὴν οὔτε γενομένην οὔτ´ ἐσομένην.	Καὶ	ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν μέγα τῆς
[2, 24]	βλαπτομένους; (Καὶ τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν	καὶ	ἐνταῦθα ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν
[2, 23]	τὸ περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν	καὶ	ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας.
[2, 14]	καὶ ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν.	καὶ	ἐνταῦθα τὸ μὲν ἔργον τοῦ
[2, 23]	μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν	καὶ	ἔντονον, ὥςτε δι´ αὐτοῦ τεινομένου
[2, 2]	δὲ μὴ θέλε, ἀλλ´ ἁπλῶς	καὶ	ἐξ ὅλης τῆς διανοίας ἢ
[2, 13]	παρέλαβεν πώποτε τὸν ἐροῦντα αὐτῷ	καὶ	ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην
[2, 1]	τῷ μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν	καὶ	ἐξήταζεν καὶ ἀεὶ μίαν γέ
[2, 16]	Τίνα οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα	καὶ	ἐξιστάντα ἡμᾶς; τίνα γὰρ ἄλλα
[2, 13]	ψόφον τῶν ὀδόντων οὐδὲ μετοκλάζει	καὶ	ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει. διὰ
[2, 6]	μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως ἴστε ὅτι	καὶ	ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα ἐστὶ τὸ
[2, 1]	εὐθὺς ἅμα τῷ θέλειν εὐλαβεῖσθαι	καὶ	ἐπ´ αὐτῷ κειμένην ἕξει τὴν
[2, 14]	τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ	καὶ	ἐπακούοντος ἑνὸς ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη,
[2, 8]	παρόντος ἔσωθεν καὶ ἐφορῶντος πάντα	καὶ	ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα ἐνθυμούμενος
[2, 20]	εἰ ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι κατακηληθέντες	καὶ	ἐπᾳσθέντες ὑπὸ τῶν Στωικῶν ἀπονυστάζειν
[2, 15]	ἀτονία’ ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐπὶ τῆς ψυχῆς πάσχουσιν οἱ
[2, 24]	ὅτι ὁ ἀγνοῶν, τίς ἐστι	καὶ	ἐπὶ τί γέγονεν καὶ ἐν
[2, 24]	ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν	καὶ	ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε,
[2, 14]	τίνες οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν	καὶ	ἐπὶ τίνι. οὕτως καὶ ἐνθάδ´
[2, 17]	πατρίδα, τί πρὸς ξένους’ ἔρχου	καὶ	ἐπὶ τὸν δεύτερον τόπον· σός
[2, 7]	ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει	καὶ	ἐπὶ τὸν θεὸν ἔρχεσθαι ὡς
[2, 5]	οὕτως τοίνυν τὸ μὲν προηγούμενον	καὶ	ἐπὶ τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο·
[2, 18]	θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν
[2, 18]	μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως ἔχει	καὶ	ἐπὶ τῶν ψυχικῶν· ὅταν ὀργισθῇς,
[2, 11]	ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος	καὶ	ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ τι δεῖ
[2, 13]	νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ	καὶ	ἐπιβολῇ καὶ προθέσει. πῶς δίχα
[2, 14]	τὰς σχέσεις τάς τε φυσικὰς	καὶ	ἐπιθέτους, τὸν υἱόν, τὸν πατέρα,
[2, 20]	ὅτι οὐδεὶς πιστεύει οὐδενί. Οὕτως	καὶ	Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ τὴν
[2, 20]	ἀνδρῶν ἀποκόψασθαι οὐ δύνανται. οὕτως	καὶ	Ἐπίκουρος τὰ μὲν ἀνδρὸς πάντ´
[2, 5]	γὰρ κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη	καὶ	ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι, ἡ
[2, 17]	δ´ ὡς εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος	καὶ	ἐπιμελὴς εἰδέναι τί μοι πρὸς
[2, 23]	καὶ ποῖος ἄγγελος οὕτως ὠκὺς	καὶ	ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ καὶ τὸν
[2, 14]	ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα τοῦ διοικοῦντος	καὶ	ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως μέγα
[2, 20]	νὴ Δία νομοθετῶν εἰς φόβον	καὶ	ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων. εὖ, φιλόσοφε·
[2, 14]	μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα	καὶ	ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ
[2, 14]	αὐτῶν ἔχει τι καὶ ἀγωγὸν	καὶ	ἐπίχαρι. καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς
[2, 10]	καὶ ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν ἐστι	καὶ	ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα. τί ἀπολλύει
[2, 1]	μεταθῇ τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις	καὶ	ἔργα προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ
[2, 21]	ἀνάστατον πεποίηκας, τοὺς γείτονας συντετάραχας·	καὶ	ἔρχῃ μοι καταστολὰς ποιήσας ὡς
[2, 9]	τοῦ βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου, τότε	καὶ	ἔστι τῷ ὄντι καὶ καλεῖται
[2, 5]	πηλὸν ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας πατῆσαι	καὶ	ἔστιν ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ τοῦ
[2, 5]	ἔπαιζεν, ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἔπαιζεν	καὶ	ἐσφαίριζεν εὐρύθμως. οὕτως καὶ ἡμεῖς
[2, 22]	μήτ´ εἰ πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες	καὶ	ἑταῖροι, ἀλλὰ μόνον αὐτὸ τοῦτο
[2, 16]	ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων	καὶ	ἑταίρων καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς
[2, 22]	μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα	καὶ	ἑτέρῳ, τῷ μὲν ὁμοίῳ παντὶ
[2, 22]	καὶ νῦν Ῥωμαῖοι πρὸς Γέτας	καὶ	ἔτι πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ
[2, 24]	Ἕκτωρ ἢ ὁ Αἴας; ἀλλὰ	καὶ	εὐγενής. μή τι ἐκ θεᾶς
[2, 8]	ἄλλοις ζῴοις τὰ ἀγαθὰ εἶναι	καὶ	εὐδαιμονίαν καὶ κακοδαιμονίαν. νῦν δ´
[2, 11]	αἰσχροῦ καὶ πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς	καὶ	εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος
[2, 18]	γαλήνη ἐστὶν ἐν τῷ ἡγεμονικῷ	καὶ	εὐδία. ἂν δ´ ἅπαξ ἡττηθεὶς
[2, 13]	ᾆσαι μόνον θέλει καλῶς, ἀλλὰ	καὶ	εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´ οὐκέτι ἐστὶν
[2, 23]	ῥᾷον ἀκούσειε τοὺς εὐσχήμοσιν ἅμα	καὶ	εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένους. οὐκ ἄρα
[2, 11]	τὸ δοκοῦν εἰ ὀρθῶς δοκεῖ	καὶ	εὕρεσις κανόνος τινός, οἷον ἐπὶ
[2, 16]	ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´ εἰς χρῆσιν	καὶ	εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία
[2, 19]	οὕτως ἑαυτοὺς ἐν οἷς ἐπράσσετε	καὶ	εὑρήσετε τίνος ἔσθ´ αἱρέσεως. τοὺς
[2, 5]	ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις	καὶ	εὐστάθειαν τοῦ ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον	καὶ	εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´·
[2, 19]	τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα	καὶ	εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα	καὶ	εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα νὴ
[2, 19]	τετυπωμένον. δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα	καὶ	εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα	καὶ	εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα
[2, 16]	ζητῶ, τὸν ταῖς ἀληθείαις εὐγενῆ	καὶ	εὐφυᾶ· εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον,
[2, 22]	σε. (κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως ἔχει.	καὶ	εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου γὰρ
[2, 5]	οὐκέτι ἔσται πούς. τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ. τί
[2, 11]	τοῦτο πάντες χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν	καὶ	ἐφαρμόζειν πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς
[2, 8]	δὲ τοῦ θεοῦ παρόντος ἔσωθεν	καὶ	ἐφορῶντος πάντα καὶ ἐπακούοντος οὐκ
[2, 20]	ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ τι	καὶ	ἔχει γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν
[2, 14]	τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι	καὶ	ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν
[2, 17]	δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς	καὶ	ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις καὶ μίαν
[2, 10]	ἄλλο τι. οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας	καὶ	ζημίας κακός ἐστιν. λοιπὸν εἰ
[2, 16]	προσπάθῃς, καὶ τοῦτο πάλιν κλαῖε	καὶ	ζήτει στίχον ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου
[2, 11]	τῆς πρὸς ἀλλήλους τῶν ἀνθρώπων	καὶ	ζήτησις τοῦ παρ´ ὃ γίνεται
[2, 8]	χαλκὸς ἢ χρυσὸς ἢ ἐλέφας;	καὶ	ἡ Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου ἅπαξ
[2, 15]	λόγων, ὅτι βέβαιον εἶναι δεῖ	καὶ	ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει
[2, 17]	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο	καὶ	ἡ Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν
[2, 5]	ἡ ὑπόθεσις, τοῦ κυβερνήτου. ἀλλὰ	καὶ	ἡ ναῦς καταδύεται. τί οὖν
[2, 1]	ταῦτα γράφει φιλόσοφος· λεξείδια δὲ	καὶ	ἡ ὁδός, ἣν λέγω, ἄλλοις
[2, 10]	δὲ τὸ ὅλον τοῦ μέρους	καὶ	ἡ πόλις τοῦ πολίτου. νῦν
[2, 22]	οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον μὲν	καὶ	ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ τὰ
[2, 9]	ὄντι καὶ καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως	καὶ	ἡμεῖς παραβαπτισταί, λόγῳ μὲν Ἰουδαῖοι,
[2, 1]	φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι	καὶ	ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς τὰ πράγματα
[2, 16]	ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι	καὶ	ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν; τὰ
[2, 1]	φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως	καὶ	ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα τῷ φόβῳ;
[2, 5]	ἔπαιζεν καὶ ἐσφαίριζεν εὐρύθμως. οὕτως	καὶ	ἡμεῖς τὴν μὲν ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην,
[2, 16]	πλακούντιον λαβόντα ἐπιλέλησται. θέλεις οὖν	καὶ	ἡμεῖς τοῖς παιδίοις ὁμοιῶμεν; οὔ,
[2, 20]	ἵνα μὴ λέγω, ὅτι νυκτὸς	καὶ	ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν τοῦ
[2, 10]	εἰ δ´ αἰδῶ καὶ καταστολὴν	καὶ	ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ τὸ
[2, 20]	οὐχ ὑγιῶς; τί γὰρ σοὶ	καὶ	ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων σοι
[2, 16]	τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς εἶναι	καὶ	ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενος περιῄει
[2, 23]	τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν Ἑλένην	καὶ	ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα
[2, 23]	διὰ τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα	καὶ	ἣν παρέχει τὰ ἕτερα χρείαν
[2, 2]	εἰ γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις, ἔκδεξαι	καὶ	ἥξει ὁ σταυρός· εἰ δ´
[2, 9]	τὸ πάθος τὸ τοῦ βεβαμμένου	καὶ	ᾑρημένου, τότε καὶ ἔστι τῷ
[2, 23]	αἴσθηται τῆς διαφορᾶς, εὐθὺς συναρπασθεὶς	καὶ	ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ τὸ μέγα
[2, 22]	ὑπὸ τῶν φαντασιῶν καὶ ταράττῃ	καὶ	ἡττῶσίν σε αἱ πιθανότητες αὐτῶν·
[2, 20]	μεταβολῶν τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων	καὶ	θαλάσσης καὶ γῆς καὶ τῆς
[2, 13]	πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν τι ἔχει	καὶ	θαρραλέον ἐν τοῖς ἑαυτῆς. λαλεῖν
[2, 17]	τοὺς πολλοὺς τοῦτ´ ἔστιν, ὅπερ	καὶ	Θεόπομπον τὸν ῥήτορα, ὅπου καὶ
[2, 22]	ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς καὶ πατρὶς	καὶ	θεός. ὅταν γοῦν εἰς τοῦτο
[2, 8]	ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ φύσεως	καὶ	θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί φοβούμεθα
[2, 6]	ξηραίνονται μέν, οὐχ ἵνα δὲ	καὶ	θερισθῶσιν; οὐ γὰρ ἀπόλυτοι γίνονται.
[2, 5]	παῖδές εἰσιν ἢ ἐξ ἀνθρώπων	καὶ	θεῶν μεμιγμένοι τινές; ὁμολογήσαντος δὲ
[2, 22]	καὶ Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο	καὶ	Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους καὶ μέγας
[2, 9]	λογικόν. ὅταν μαχίμως καὶ βλαβερῶς	καὶ	θυμικῶς καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν;
[2, 18]	τῶν ἀποθανόντων. ἄπελθε πρὸς Σωκράτη	καὶ	ἴδε αὐτὸν συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ καὶ
[2, 14]	ἀτερπές, τὸ δ´ ὑπόδημα χρήσιμον	καὶ	ἰδεῖν ἄλλως οὐκ ἀηδές. καὶ
[2, 3]	ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ,	καὶ	ἰδὼν γνώσεται· εἰ δ´ ἀγαθὸς
[2, 20]	γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται	καὶ	ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς καὶ προφήτας.
[2, 11]	ἡγήσομαι. οὕτως κρίνεται τὰ πράγματα	καὶ	ἵσταται τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ
[2, 18]	πρότερον οὔσας, τὰς δ´ ἐπιτείνεσθαι	καὶ	ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ τὰ
[2, 24]	αὐτὸ κομψῶς οὐδ´ ἔπλασσεν. ἀλλὰ	καὶ	ἰσχυρός εἰμι. μή τι οὖν
[2, 15]	ὄν, ὅσῳ δ´ ἂν πλείονα	καὶ	ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον {θᾶττον}
[2, 10]	ἀντὶ θίδρακος, ἂν οὕτως τύχῃ,	καὶ	καθέδρας αὐτὸν εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση
[2, 17]	καὶ οὐ μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ	καὶ	καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ ἐν
[2, 21]	σοι ἐξ οἴκου φέρεται οὐδέν,	καὶ	κάθῃ μεταξὺ λεγομένων τῶν λόγων
[2, 21]	μοι καταστολὰς ποιήσας ὡς σοφὸς	καὶ	καθήμενος κρίνεις, πῶς ἐξηγησάμην τὴν
[2, 17]	καὶ οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ	καὶ	κακὰ καὶ καλὰ καὶ αἰσχρὰ
[2, 19]	τι ἔσω ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν	καὶ	κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι; τί
[2, 8]	τὰ ἀγαθὰ εἶναι καὶ εὐδαιμονίαν	καὶ	κακοδαιμονίαν. νῦν δ´ οὐ λέγεις
[2, 17]	ἀπόδειξις γὰρ αὕτη μεγίστη δυσροίας	καὶ	κακοδαιμονίας. θέλω τι καὶ οὐ
[2, 17]	τῶν κατὰ τὸν βίον. ἀγαθὸν	καὶ	κακὸν καὶ συμφέρον καὶ ἀσύμφορον
[2, 11]	οὐδ´ οἴονται εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ	καὶ	κακοῦ καὶ καλοῦ καὶ αἰσχροῦ
[2, 3]	ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς	καὶ	κακούς, γνώσεται, εἰ δ´ ἄπειρος,
[2, 19]	τούτων. εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων
[2, 21]	ταραχὴ ἐν τοῖς περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν, ἄλλοις δ´ ἄλλα αἴτια
[2, 16]	μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖς περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν δόγμασιν. Ποῦ τὸ ἀγαθόν;
[2, 7]	σπλάγχνων οὕτως σημεῖα τίνα ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν; εἰ γὰρ τούτων οἶδεν
[2, 24]	καθ´ ἣν διαφέρονται περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν καὶ συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων,
[2, 9]	οὐ δύναται τεχνολογῆσαι περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν; ὅτι τῶν ὄντων τὰ
[2, 24]	τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν; τίνος; ἆρά γε ἵππου;
[2, 17]	ποιητέα καὶ ἀγαθὰ καὶ κακὰ	καὶ	καλὰ καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω
[2, 9]	τότε καὶ ἔστι τῷ ὄντι	καὶ	καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως καὶ ἡμεῖς
[2, 23]	προαιρετική; ἡ δὲ φραστικὴ αὕτη	καὶ	καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων, εἴ τις
[2, 14]	ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως μέγα	καὶ	καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ ὡς
[2, 24]	οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ	καὶ	καλός εἰμι. μή τι οὖν
[2, 11]	εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ καὶ κακοῦ	καὶ	καλοῦ καὶ αἰσχροῦ καὶ πρέποντος
[2, 26]	τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω	καὶ	καλῶ μάρτυρα καὶ εἷς ὢν
[2, 7]	εἰ γὰρ τούτων οἶδεν σημεῖα,	καὶ	καλῶν καὶ αἰσχρῶν οἶδεν καὶ
[2, 13]	εἰσερχόμενος, κἂν λίαν εὔφωνος ᾖ	καὶ	καλῶς κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ ᾆσαι
[2, 19]	ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ ἐμὰ κακά.	καὶ	καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ σοι
[2, 8]	κακοδαιμονίαν. νῦν δ´ οὐ λέγεις	καὶ	καλῶς ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ
[2, 20]	τις παρὰ τῆς φύσεως μέτρα	καὶ	κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας
[2, 19]	ἐν τοῖς περὶ Δυνατῶν, ἀλλὰ	καὶ	κατ´ ἰδίαν ἐν τοῖς περὶ
[2, 11]	παρά γε τοῖς ὡς δεῖ	καὶ	κατὰ θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς συναίσθησις
[2, 24]	τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι	καὶ	κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι;
[2, 24]	αὐτοῦ, τίς ἡ ἔννοια; ἔχομεν	καὶ	κατὰ ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ
[2, 16]	ἐν μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ	καὶ	κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί
[2, 11]	παρ´ ὃ γίνεται ἡ μάχη	καὶ	κατάγνωσις καὶ ἀπιστία πρὸς τὸ
[2, 17]	λόγοι. εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ	καὶ	καταθλήσῃ τὸν τόπον, πάλιν ἐλθών
[2, 8]	παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ	καὶ	καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν; εἰ δέ
[2, 11]	νῦν δ´ ἐπεὶ δοκεῖς ὅτι	καὶ	καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς
[2, 1]	τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ	καὶ	κατάμαθε. τραχέως κινεῖται τὸ σαρκίδιον,
[2, 15]	ἀσφάλειαν; ἂν δὲ σαπρὸν ὑποστήσῃ	καὶ	καταπῖπτον, οὐκ οἰκοδόμημά τι ὄν,
[2, 10]	ἀπώλειαν αὐτῆς· εἰ δ´ αἰδῶ	καὶ	καταστολὴν καὶ ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν
[2, 23]	ἀρεσάντων θεωρημάτων τινῶν αὐτοῦ καταμένεις	καὶ	κατοικεῖν προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν ἐν
[2, 2]	ἔξω χάσκῃς, ἀνάγκη σε ἄνω	καὶ	κάτω κυλίεσθαι πρὸς τὸ βούλημα
[2, 17]	καλὰ καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω	καὶ	κάτω λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς
[2, 17]	τί ἐστι τούτων ἕκαστον ἀσήμως	καὶ	κενῶς ἐφθεγγόμεθα τὰς φωνάς; τίς
[2, 10]	ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ ὠφελούμενοι	καὶ	κερδαίνοντες, ὅταν διά τινος τούτων
[2, 5]	νοσῆσαι καθήκει, νῦν δὲ πλεῦσαι	καὶ	κινδυνεῦσαι, νῦν δ´ ἀπορηθῆναι, πρὸ
[2, 19]	οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην οἶμαι	καὶ	Κλεάνθην τὰ ἄλλα, οἱ δὲ
[2, 19]	ἐν τῷ πρώτῳ περὶ Δυνατῶν.	καὶ	Κλεάνθης δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ
[2, 23]	μή; τίς ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα	καὶ	κλείουσα τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´
[2, 10]	δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου	καὶ	κοινωνικοῦ, θηρίον γέγονας βλαβερόν, ἐπίβουλον,
[2, 24]	οὖν τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ	καὶ	κόμιον κομψὸν ἔχω. ὁ δ´
[2, 6]	πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα ταῦτα	καὶ	κόμπος κενῶν ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ
[2, 19]	πᾶσιν τοῖς ἄλλοις ἴσην ἢ	καὶ	κρείττονα ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ
[2, 5]	φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς	καὶ	κτῆσιν καὶ αὐτὰ ταῦτα δύναται
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη βοός· ἔστι	καὶ	κυνός, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου·
[2, 23]	αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι ἐν τυφλαῖς	καὶ	κωφαῖς ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν
[2, 23]	μαίνῃ; οὕτως τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις	καὶ	κωφὸς εἶ; Τί οὖν; ἀτιμάζει
[2, 22]	ταύτην τὴν ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι	καὶ	Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ Θηβαῖοι πρὸς
[2, 6]	διὰ τῆς θυρίδος εἰσελθεῖν’ ἀλλὰ	καὶ	λάλησον αὐτῷ. λαλῶ. τίνα τρόπον;
[2, 15]	δοκῇ, μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε	καὶ	λέγε ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν
[2, 12]	ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ καταγελᾷ	καὶ	λέγει ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ ἔστιν
[2, 8]	αὐτοῦ ἠμέλεις; παραδέδωκέ σοι σεαυτὸν	καὶ	λέγει οὐκ εἶχον ἄλλον πιστότερόν
[2, 16]	βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ, ἐπῆρται	καὶ	λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς καλῶς
[2, 23]	αἴρειν τὴν δύναμιν τῆς φραστικῆς	καὶ	λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν ταῖς
[2, 14]	τὰ ἑξῆς πάντα καὶ ποιεῖν	καὶ	λέγειν. Πόθεν οὖν ἄρξασθαι δεῖ;
[2, 10]	ὁ δ´ ἀποβαλὼν ζημιοῦται; (Ποίαν	καὶ	λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν αἰδῆμον φύσει;
[2, 23]	προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν ἐν οἴκῳ	καὶ	λέγεις ταῦτα κομψά ἐστιν‘ τίς
[2, 12]	τι ἐκτήσω πάντων ἄμεινον; ποῖον	καὶ	λέγεις; τὸ αὐτοῖς νὴ Δία
[2, 17]	τούτου τοῦ πράγματος ἀθλητὴν γενόμενον	καὶ	λέγοντα ὅτι ἐμοὶ τὰ μὲν
[2, 20]	πλείονας ἔχωμεν ταὐτά σοι πεπονθότας	καὶ	λέγοντας. ἐκ τούτων τῶν λόγων
[2, 21]	δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι	καὶ	λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός εἰμι, ὁμολογῶ·
[2, 21]	ἐμοῦ; νῦν οἴονταί με προκόπτειν	καὶ	λέγουσιν ὅτι „ἥξει ἐκεῖνος πάντα
[2, 18]	παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν κορυφήν μου	καὶ	λέγω· εὖ, Ἐπίκτητε, κομψὸν σοφισμάτιον
[2, 13]	πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν καλῶ	καὶ	λέγω· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ
[2, 12]	ὀρθῶς ὑπέλαβες· ταύτην γάρ τοι	καὶ	λέγω. πολὺ νὴ Δία τῶν
[2, 4]	ζητεῖν, ἀλλὰ τὸ ἀλλότριον ὑφαρπάζεις	καὶ	λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός εἰμι καὶ
[2, 23]	τὸ εὐσημοτέροις γράμμασι γεγραμμένον οὐκοῦν	καὶ	λόγους πᾶς ἄν τις ῥᾷον
[2, 22]	ἐστὶ τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους	καὶ	λοιδορεῖσθαι καὶ τὰς ἐρημίας καταλαμβάνειν
[2, 12]	φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες	καὶ	λοιδορηθέντες ἀπέρχονται. Τὸ πρῶτον δὲ
[2, 8]	ἄλλως γὰρ περιπατεῖν οὐκ ἐδύνατο.	καὶ	λοιπὸν αὐτοῦ που πέπαυται. εἰ
[2, 12]	διὰ τούτων αὐτὸν κινῆσαι δυνάμεθα.	καὶ	λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι ταύτης ἡμῶν
[2, 17]	νῦν οὐδ´ ἥψω τοῦ πράγματος,	καὶ	λοιπὸν ἔνθεν ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν τὰ
[2, 2]	παρασκευάζου τὴν δυνατὴν παρασκευὴν πᾶσαν	καὶ	λοιπὸν σκέπτου καὶ τὴν φύσιν
[2, 14]	ἃ πάσχουσιν οὗτοι οἱ ὀλίγοι·	καὶ	λοιπὸν τούτῳ μόνῳ σχολάζουσι τῷ
[2, 17]	σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι τοιούτῳ	καὶ	λύχνων ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ εἶναί
[2, 19]	περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται	καὶ	λωποδύται τούτων τῶν οὐδὲν προσηκόντων
[2, 14]	καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ	καὶ	μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν τίνα
[2, 23]	ὅτι τὴν τελευταίαν ἄγοντες ἅμα	καὶ	μακαρίαν ἡμέραν; ἡ σὰρξ ἢ
[2, 18]	ὤφελόν τις μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘	καὶ	μακάριος ὁ ἀνὴρ αὐτῆς‘ ὁ
[2, 22]	μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα	καὶ	Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους καὶ νῦν
[2, 24]	πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ	καὶ	μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς τοῦ
[2, 12]	ἐστὶ νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα	καὶ	μάλιστα ἐν Ῥώμῃ. τὸν γὰρ
[2, 12]	ἀπέρχονται. Τὸ πρῶτον δὲ τοῦτο	καὶ	μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι
[2, 16]	θέλεις μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν	καὶ	μάμμην. τί γὰρ διαφέρει, τίνος
[2, 12]	ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ αἶψά τε	καὶ	μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν. Τί
[2, 18]	ὑπὲρ τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ	καὶ	μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ
[2, 23]	ταῖς ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς	καὶ	μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου κατορθωθέντος ἀγαθὸς
[2, 19]	ἀφορῶντας ἐν παντὶ καὶ μικρῷ	καὶ	μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι
[2, 22]	διεφέροντο καὶ Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους	καὶ	μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα
[2, 14]	σοι δείξω, ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα	καὶ	μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι
[2, 17]	λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα	καὶ	μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν ἄνδρα,
[2, 9]	ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ	καὶ	μελέτην προσλαμβάνειν, εἶτα ἄσκησιν. πολλῷ
[2, 19]	μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι	καὶ	μελετήσοντες πάρεστε. διὰ τί οὖν
[2, 2]	ἂν ἔλεγε ἐμὲ δ´ Ἄνυτος	καὶ	Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι
[2, 10]	τούτοις πολίτης εἶ τοῦ κόσμου	καὶ	μέρος αὐτοῦ, οὐχ ἓν τῶν
[2, 5]	εἰ δ´ ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς	καὶ	μέρος ὅλου τινός, δι´ ἐκεῖνο
[2, 23]	θεωρημάτων καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς	καὶ	μετά τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος
[2, 24]	ἐν τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ	καὶ	μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα
[2, 18]	καθαρὸς μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι	καὶ	μετὰ τοῦ θεοῦ. εἶθ´ ὅταν
[2, 20]	ὅτι νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἀπολαύοντες	καὶ	μεταβολῶν τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων
[2, 13]	ἐμελέτας ἐν τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς	καὶ	μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε
[2, 26]	λογικὴ φύσει διαβέβληται πρὸς μάχην·	καὶ	μέχρι μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ
[2, 13]	(Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ, δύστηνε,	καὶ	μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος εἶναι
[2, 2]	τοῖς ἐκτός, δούλευε τὸ λοιπὸν	καὶ	μὴ ἀντισπῶ καὶ ποτὲ μὲν
[2, 3]	διακρινῶ σοι τὸν ἀναλυτικόν τε	καὶ	μή’ διὰ τί; οἶδα γὰρ
[2, 16]	σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον	καὶ	μὴ ἐγκάλει. τί οὖν; ἐνταῦθά
[2, 5]	ἀτάραχον, ἅμα δὲ τὸ ἐπιμελὲς	καὶ	μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν
[2, 1]	εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ τὰ ἀπροαίρετα	καὶ	μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὐδὲν πρὸς
[2, 10]	ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν, ταῦτα δὲ	καὶ	μὴ ἔχειν καὶ ἀπολλύειν καὶ
[2, 17]	θέλοντός σού τι οὐ γίνεται	καὶ	μὴ θέλοντος γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ
[2, 16]	βυθὸν ἢ τὸ πέλαγος περιβλεψάμενος	καὶ	μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ
[2, 17]	μὴ κενῶς ἴσμεν ἕκαστα τούτων	καὶ	μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ τὴν διάρθρωσιν
[2, 16]	ἔξω ζητῶν ἀεὶ τὴν εὔροιαν	καὶ	μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος. ἐκεῖ γὰρ
[2, 19]	ἀνθρώπου θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι τῷ θεῷ	καὶ	μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον
[2, 16]	ἐξελθεῖν, ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου	καὶ	μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται
[2, 24]	τὰ καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά,	καὶ	μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει,
[2, 17]	ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις	καὶ	μίαν ἡμέραν οὐ διαλείπεις, ἐν
[2, 22]	ἂν ἔχητε τὰ θηριώδη ταῦτα	καὶ	μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ τῆς τοῦ
[2, 9]	εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη	καὶ	μικρά, ἀφ´ ὧν ἔστιν εἰπεῖν
[2, 23]	χρώμενον καὶ ταῖς ἄλλαις πάσαις	καὶ	μικραῖς καὶ μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου
[2, 19]	τὸν θεὸν ἀφορῶντας ἐν παντὶ	καὶ	μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ
[2, 10]	μὲν ἰδού, τί ἐστι βλάβη	καὶ	μνήσθητι ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν
[2, 22]	τὰ λῃστῶν· οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς	καὶ	μοιχοὺς καὶ φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´
[2, 8]	ἔξωθεν; ἐν σαυτῷ φέρεις αὐτὸν	καὶ	μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν
[2, 19]	πράγματος. αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἐνδεχόμενον	καὶ	μόνον ἐφ´ ἡμῖν. λοιπὸν οὖν
[2, 22]	ἄνθρωποι κατ´ ἀλλήλων δι´ ἓν	καὶ	μόνον τοῦτο δόγμα, τὸ ἐν
[2, 18]	ψυχῆς παθῶν γίνεται. ἴχνη τινὰ	καὶ	μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ, οὓς
[2, 16]	εἰ διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια	καὶ	νεανισκάρια καὶ τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς;
[2, 18]	δὲ καὶ βουλομένου τοῦ γυναικαρίου	καὶ	νεύοντος καὶ προσπέμποντος, ἂν δὲ
[2, 1]	εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα	καὶ	νὴ Δία διὰ τὴν εὐλάβειαν
[2, 23]	μὲν τοῦ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν	καὶ	νὴ Δία ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ
[2, 18]	καὶ ἁπτομένου καὶ συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι	καὶ	νικήσω, τοῦτο μὲν ἤδη τὸ
[2, 17]	ἡμῶν οὐκ ἔλεγεν ὑγιεινόν τι	καὶ	νοσερόν, πρὶν Ἱπποκράτη γενέσθαι; ἢ
[2, 19]	οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων καὶ πραγμάτων;	Καὶ	νῦν ἐγὼ μὲν παιδευτής εἰμι
[2, 24]	σὲ καὶ οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω·	καὶ	νῦν, εἰ δυνατόν, παρακαλῶ σε
[2, 1]	τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν.	Καὶ	νῦν καιροῦ καλοῦντος ἐκεῖνα δείξεις
[2, 22]	γυναικάριον, καὶ περὶ αὐτοῦ πόλεμος.	καὶ	νῦν ὅταν ἴδῃς φίλους, ἀδελφοὺς
[2, 22]	Ἑλλάδα καὶ Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους	καὶ	νῦν Ῥωμαῖοι πρὸς Γέτας καὶ
[2, 24]	ὁ δ´ Ἀχιλλεὺς οὐ κάλλιον	καὶ	ξανθόν; καὶ οὐκ ἐκτένιζεν αὐτὸ
[2, 6]	ἕνεκα γίνονται στάχυες; οὐχ ἵνα	καὶ	ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ ξηραίνονται μέν, οὐχ
[2, 21]	χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω μου	καὶ	ὁ δυσεντερικός, εἰ χρήσιμον ὄξος,
[2, 14]	αὐτῷ οἷός ἐστιν· εἰ μὴ	καὶ	ὁ ἰατρὸς τὸν νοσοῦντα {ὅταν
[2, 13]	ἂν ἔτι ἠγωνία; διὰ τοῦτο	καὶ	ὁ κιθαρῳδὸς μόνος μὲν ᾄδων
[2, 17]	ὁ δὲ λέγει δὸς τροφήν’	καὶ	ὁ μὲν λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ
[2, 18]	ὁ γὰρ τοῦτ´ εἰπὼν μακάριος‘	καὶ	ὁ μοιχός‘ οὐδὲ τὰ ἑξῆς
[2, 20]	ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ μανία	καὶ	ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν τι
[2, 22]	οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν. ὁ Ἐτεοκλῆς	καὶ	ὁ Πολυνείκης οὐκ ἦσαν ἐκ
[2, 5]	περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν ἐπιδεικνύοντα. οὕτως	καὶ	ὁ ὑφάντης οὐκ ἔρια ποιεῖ,
[2, 11]	εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος	καὶ	ὅ τι δεῖ ποιῆσαι καὶ
[2, 11]	καὶ ὅ τι δεῖ ποιῆσαι	καὶ	ὅ τι οὐ δεῖ ποιῆσαι
[2, 26]	πῶς ὃ θέλει οὐ ποιεῖ	καὶ	ὃ μὴ θέλει ποιεῖ. ἂν
[2, 4]	ὃν ἂν πλήξῃς εἰς πράγματα	καὶ	ὀδύνας ἐμβάλλειν. τί σε θέλεις
[2, 20]	ὑγιέσι καὶ ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης	καὶ	οἱ ἀντιλέγοντες προσχρῶνται. καὶ σχεδὸν
[2, 20]	ἀπολέσαι τὰς κινήσεις τὰς ἀνθρωπικὰς	καὶ	οἱ ἀποκοπτόμενοι τάς γε προθυμίας
[2, 14]	κτήνη {π{ α} ραθησόμενα ἄγεται	καὶ	οἱ βόες, οἱ δὲ πολλοὶ
[2, 23]	δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί εἰσι	καὶ	οἱ λέγοντες μηδεμίαν εἶναι παραλλαγὴν
[2, 11]	(Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ,	καὶ	οἴεται καὶ αὐτὸς ἐφαρμόζειν καλῶς·
[2, 11]	(Ἐνταῦθά ἐστι τὸ ζήτημα πᾶν	καὶ	οἴησις ἐνταῦθα προσγίνεται. ἀφ´ ὁμολογουμένων
[2, 14]	γὰρ περὶ κτῆσιν καὶ ἀγροὺς	καὶ	οἰκέτας καὶ ἀρχάς τινας ἀναστρέφεσθε,
[2, 14]	τέκνα ἔχεις τυχὸν καὶ γυναῖκα	καὶ	οἰκέτας πολλούς, ὁ Καῖσάρ σε
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου· ἔστι	καὶ	οἰκέτου, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν
[2, 9]	ὡς εἰς ταμιεῖον ἀποθέσθαι ἄρτους	καὶ	οἶνον, ἄλλο ἐστὶ φαγεῖν. τὸ
[2, 17]	μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ καὶ καθεύδων	καὶ	οἰνωμένος καὶ ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ
[2, 22]	αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´ οὐδέτερα·	καὶ	ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ,
[2, 8]	ἀλλ´ ἦν ἂν ἴσος ἡμῖν	καὶ	ὅμοιος. Οὐ θέλεις οὖν ἐκεῖ
[2, 22]	εἰ ἐκ τῶν αὐτῶν γονέων	καὶ	ὁμοῦ ἀνατεθραμμένοι καὶ ὑπὸ τῷ
[2, 16]	ᾄδει καλῶς, στατὸν ἔχει καλὸν	καὶ	ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει· ταῦτα γὰρ
[2, 23]	ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν. ἔστι γάρ τις	καὶ	ὄνου χρεία, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 6]	ἔμαθον, ὑμεῖς δ´ οὔ’ οὕτως	καί,	ὅπου τινὸς χρεία τριβῆς, μὴ
[2, 13]	χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει	καὶ	ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ καὶ προθέσει.
[2, 20]	αὐτοὺς τό τ´ εὐσεβὲς τοῦτο	καὶ	ὅσιον παρὰ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις
[2, 20]	τί μᾶλλον ἢ πτισάνη; λάβε	καὶ	ὀσφράνθητι, λάβε καὶ γεῦσαι. πόθεν
[2, 9]	Ἰουδαῖος, πῶς Σύρος, πῶς Αἰγύπτιος;	καὶ	ὅταν τινὰ ἐπαμφοτερίζοντα ἴδωμεν, εἰώθαμεν
[2, 14]	ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν	καὶ	ὅτι μέχρι δεῦρο πάντων μᾶλλον
[2, 17]	δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας. θέλω τι	καὶ	οὐ γίνεται· καὶ τί ἐστιν
[2, 2]	δέου, μὴ προστίθει δ´ ὅτι	καὶ	οὐ δέομαι’ εἰ μή τι
[2, 16]	ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ εἶ Ἡρακλῆς	καὶ	οὐ δύνασαι καθαίρειν τὰ ἀλλότρια
[2, 13]	ὅτι θέλει τὰ μὴ διδόμενα	καὶ	οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα καὶ
[2, 20]	αὐτὸς σεαυτὸν ἐξελέγχεις καθ´ ἡμέραν	καὶ	οὐ θέλεις ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ
[2, 23]	τούτου τι κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς	καὶ	οὐ μαίνῃ; οὕτως τυφλὸς ταῖς
[2, 17]	ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς καὶ ἀςείςτως	καὶ	οὐ μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ καὶ
[2, 5]	ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη ἐστὶ	καὶ	οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν Σωκράτης ᾔδει
[2, 17]	μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν ποιητέα	καὶ	οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ καὶ
[2, 6]	καθ´ ἣν διορίζεται τὰ σὰ	καὶ	οὐ τὰ σά. μή ποτ´
[2, 6]	τι σὸν καὶ τί ἀλλότριον	{καὶ}	οὐ ταραχθήσῃ. διὰ τοῦτο καλῶς
[2, 2]	οὗ καὶ ἀλήθεια. ὅπου ἀλήθεια	καὶ	οὗ φύσις, ἐκεῖ τὸ εὐλαβές·
[2, 4]	ἂν ἐπὶ τὰς κοπρίας ἐρρίπτου	καὶ	οὐδ´ ἐκεῖθεν ἄν τίς σε
[2, 13]	ἄλλο δέ τι δύναμαι εἰπεῖν	καὶ	οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ πολλά. καὶ
[2, 24]	Ταῦτά σοι μόνα ἔχω εἰπεῖν	καὶ	οὐδὲ ταῦτα προθύμως. (Διὰ τί;
[2, 14]	δέ· ἀσίτησον σήμερον, ὕδωρ πίε’	καὶ	οὐδεὶς λέγει ὦ δεινῆς ὕβρεως’
[2, 21]	ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ πολλοῦ πόνου χρεία	καὶ	οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει καὶ ἐν
[2, 17]	μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν ἄνδρα,	καὶ	οὐδὲν ὧν θέλεις οὐ γίνεται.
[2, 24]	σου ἀκοῦσαι ἦλθον πρὸς σὲ	καὶ	οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω· καὶ νῦν,
[2, 23]	καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα	καὶ	οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν,
[2, 20]	Ἐρινύες καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα	καὶ	οὐκ εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´ ἠνάγκαζον
[2, 24]	Ἀχιλλεὺς οὐ κάλλιον καὶ ξανθόν;	καὶ	οὐκ ἐκτένιζεν αὐτὸ κομψῶς οὐδ´
[2, 13]	θάρσος· φέρε ὃν θέλεις ἰδιώτην	καὶ	οὐκ ἐπιστρέφεται· ὅπου δ´ οὐκ
[2, 14]	θεὸς καὶ προνοεῖ τῶν ὅλων	καὶ	οὐκ ἔστι λαθεῖν αὐτὸν οὐ
[2, 22]	Ἀλλὰ τεθεράπευκέ με τοσούτῳ χρόνῳ·	καὶ	οὐκ ἐφίλει με; πόθεν οἶδας,
[2, 13]	καὶ οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα	καὶ	οὐκ οἶδεν οὔτε τὰ ἴδια
[2, 13]	προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ´ ἡμῖν	καὶ	οὔτ´ ἀφελέσθαι τις ἡμῶν αὐτὰ
[2, 17]	τὸν δεύτερον τόπον· σός ἐστι	καὶ	οὗτος. ἀλλ´ ἤδη καὶ τὸν
[2, 1]	πρὸς ταῦτα τῷ θάρσει χρηστέον.	καὶ	οὕτως ἅμα μὲν εὐλαβεῖς ἅμα
[2, 23]	δ´ εἰπεῖν ἄμεινον ἢ σιωπῆσαι	καὶ	οὕτως ἄμεινον ἢ ἐκείνως καὶ
[2, 1]	ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς τὰ δίκτυα·	καὶ	οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ
[2, 9]	ὡς πρόβατον· εἰ δὲ μή,	καὶ	οὕτως ἀπώλετο ὁ ἄνθρωπος. τίνα
[2, 12]	τοῖς οὐδὲν πρὸς αὐτόν; (Οὐδαμῶς.	καὶ	οὕτως ἐκπεπληρωκὼς τὴν ἔννοιαν καὶ
[2, 22]	ἐκ τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ.	καὶ	οὕτως ἔσται πρῶτον μὲν αὐτὸς
[2, 2]	οἱ κρινόμενοί ἐστε ἢ ἐγώ.	καὶ	οὕτως κατέστρεψε τὸ πραγμάτιον. τίς
[2, 15]	πότερον ὑγιὲς ἢ οὐχ ὑγιές,	καὶ	οὕτως λοιπὸν ἐποικοδομεῖν αὐτῷ τὴν
[2, 24]	ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ δὲ βούλει,	καὶ	οὕτως σκέψαι αὐτό. τὸ μουσικῶς
[2, 1]	πρὸς τὰς ἀπροαιρέτους δυνάμεις ἀντιταξάμενον.	καὶ	οὕτως τὸ παράδοξον ἐκεῖνο οὐκέτι
[2, 12]	ἡμῶν ἰδιώτην τινὰ τὸν προσδιαλεγόμενον·	καὶ	οὐχ εὑρίσκει χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ
[2, 16]	παρεκάθητο, τίς ἂν ἦν; Εὐρυσθεὺς	καὶ	οὐχὶ Ἡρακλῆς. ἄγε, πόσους δὲ
[2, 12]	σὺ δεῖξον αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν	καὶ	ὄψει ὅτι ἀκολουθεῖ. μέχρι δ´
[2, 24]	μόνον δείκνυε σαυτὸν τοῦ ἀκούειν	καὶ	ὄψει, πῶς κινήσεις τὸν λέγοντα.
[2, 18]	ἀναστὰς ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν περιπατῆσαι	καὶ	ὄψει, πῶς σου τὰ σκέλη
[2, 12]	εἶχεν, ἀνάγνωτε τὸ Ξενοφῶντος Συμπόσιον	καὶ	ὄψεσθε πόσας μάχας διαλέλυκεν. διὰ
[2, 19]	ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ μοι,	καὶ	ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους καὶ Ἀκαδημαικούς.
[2, 18]	οὐχὶ τοὺς σαπροὺς τούτους πύκτας	καὶ	παγκρατιαστὰς οὐδὲ τοὺς ὁμοίους αὐτοῖς,
[2, 20]	πάθῃ τι ὑπ´ αὐτῶν ἢ	καὶ	παθὼν πάντ´ ἀπολέσῃ τὰ τῆς
[2, 20]	εἶτα οἱ λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι	καὶ	παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς
[2, 15]	ποτὲ ῥέψαι πρὸς τὸ λαμβάνειν	καὶ	πάλιν λέγειν ὅτι κέκρικα’ ὥσπερ
[2, 19]	οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται,	καὶ	πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν,
[2, 18]	ἕξις ἐκλύεται τὴν πρώτην, εἶτα	καὶ	παντελῶς ἀναιρεῖται. σήμερον οὐκ ἐλυπήθην
[2, 12]	μάχας διαλέλυκεν. διὰ τοῦτο εἰκότως	καὶ	παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ
[2, 5]	τῶν ἐκτός τινα κατὰ φύσιν	καὶ	παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν εἰ
[2, 18]	ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν καὶ ἀποδυομένην	καὶ	παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν κορυφήν μου
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν	καὶ	παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ
[2, 14]	πῶς μὲν μανθάνει τις παρεῖναι	καὶ	παρακολουθεῖν ἀτερπές, τὸ δ´ ὑπόδημα
[2, 20]	τὰ ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς	καὶ	παραλογίζονται. τί οὖν σοι μέλει;
[2, 14]	μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον	καὶ	παραμεῖναι; οὐδαμῶς, ἀλλ´ εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ
[2, 2]	εἰ μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις	καὶ	παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα·
[2, 19]	δεῖ κἀγὼ πρὸς τῇ ἐπιβολῇ	καὶ	παρασκευὴν οἵαν δεῖ; τί τὸ
[2, 18]	θεοῦ μέμνησο, ἐκεῖνον ἐπικαλοῦ βοηθὸν	καὶ	παραστάτην ὡς τοὺς Διοσκόρους ἐν
[2, 10]	ἢ πρᾶξαι, ἐξίστασθαι ἐν πᾶσιν	καὶ	παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν. μετὰ
[2, 5]	με δεῖ ὡς τὴν ὥραν	καὶ	παρελθεῖν ὡς ὥραν. τί οὖν
[2, 20]	ἐπᾳσθέντες ὑπὸ τῶν Στωικῶν ἀπονυστάζειν	καὶ	παρέχειν σοι καὶ τοῖς ὁμοίοις
[2, 10]	ἢ ὁ ποὺς λογισμὸν εἶχον	καὶ	παρηκολούθουν τῇ φυσικῇ κατασκευῇ, οὐδέποτ´
[2, 23]	μόνη. Εἶτα τηλικαύτη δύναμις οὖσα	καὶ	πᾶσι τοῖς ἄλλοις ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα
[2, 22]	μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς	καὶ	πατήρ ἐστι μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ
[2, 22]	ἔσομαι οἷος δεῖ καὶ υἱὸς	καὶ	πατήρ. τοῦτο γάρ μοι συνοίσει
[2, 22]	τὸ ὅσιον καὶ τὸ καλὸν	καὶ	πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ φίλους,
[2, 22]	πατὴρ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς	καὶ	πατρὶς καὶ θεός. ὅταν γοῦν
[2, 12]	ὑβριστικόν, ἀλλὰ τῶν λοιδορούντων ἀνέχεσθαι	καὶ	παύειν μάχην. εἰ θέλετε γνῶναι,
[2, 20]	ἡμῶν ἐπιστραφέντες τιμῶσι τὸ θεῖον	καὶ	παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ
[2, 2]	εἰ δ´ ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ	καὶ	πεῖσαι τό γε παρ´ αὐτόν,
[2, 14]	ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν, τὸν ἐκείνοις ἀρέσοντα	καὶ	πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν
[2, 22]	τὸ μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον,	καὶ	περὶ αὐτοῦ πόλεμος. καὶ νῦν
[2, 18]	φαντασία· ἄφες ἴδω τίς εἶ	καὶ	περὶ τίνος, ἄφες σε δοκιμάσω.
[2, 20]	εἰς βαλανεῖον. τί δ´ ἐροῦσι	καὶ	περὶ τίνων ἢ πρὸς τίνας
[2, 21]	οἴονται, τοῦ ἀκουσίου· διὰ τοῦτο	καὶ	περὶ τούτου παρομολογοῦσιν. Ἐν οὖν
[2, 19]	ἐμπαίζετε καὶ τοὺς ἄλλους κυβεύετε;	καὶ	περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται
[2, 4]	κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε τοὺς δακτύλους	καὶ	περίλειχε. καλὸς συμπότης καὶ σύνδειπνος
[2, 8]	τι δυναμένου. ἀλλὰ νὴ Δία	καὶ	περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν· διὰ
[2, 6]	καὶ στένοντες πάσχομεν ἃ πάσχομεν	καὶ	περιστάσεις αὐτὰ καλοῦντες. ποίας περιστάσεις,
[2, 16]	σαυτῷ περιφέρεις, ἔτι ποθεῖς λιθάρια	καὶ	πέτραν κομψήν; ὅταν οὖν μέλλῃς
[2, 23]	ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν περίεργοι	καὶ	πευθῆνες ἢ πάλιν ἀκίνητοι ὑπὸ
[2, 20]	ὧν ἄξιον ἔκρινας σεαυτόν· ἔσθιε	καὶ	πῖνε καὶ συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε
[2, 23]	πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι	καὶ	πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή, τίς
[2, 10]	δὲ {π{ ρ} ότερον αἰδήμονα	καὶ	πιστὴν ἕξομεν ἢ ἀναίσχυντον καὶ
[2, 2]	ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων εἶναι	καὶ	πιστός, τίς οὐκ ἐάσει σε;
[2, 17]	καὶ Θεόπομπον τὸν ῥήτορα, ὅπου	καὶ	Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ βούλεσθαι
[2, 13]	εἰς τὴν γωνίαν ἀπελθὼν κάθησο	καὶ	πλέκε συλλογισμοὺς καὶ ἄλλῳ πρότεινε·
[2, 18]	νῦν δὲ μόνον τὰ λογάρια	καὶ	πλέον οὐδὲ ἕν. Οὗτός ἐστιν
[2, 17]	ὄρεξιν καὶ τὴν ἔκκλισιν πενίᾳ	καὶ	πλούτῳ· ἀποτεύξῃ, περιπεσῇ. ἀλλ´ ὑγιείᾳ·
[2, 14]	τοίνυν ζηλωτὴν τὰ ἑξῆς πάντα	καὶ	ποιεῖν καὶ λέγειν. Πόθεν οὖν
[2, 20]	δ´ οὐ χαλεπώτεραι αἱ Ἐρινύες	καὶ	Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα καὶ οὐκ
[2, 8]	ἢ τὸ κατασκεύασμα τῷ κατασκευάσματι;	καὶ	ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς ἔχει
[2, 23]	ἀναμάςςεσθαι τοὺς τύπους τῶν ὁρωμένων;	καὶ	ποῖος ἄγγελος οὕτως ὠκὺς καὶ
[2, 6]	οὐ θέλεις; ἀλλὰ τῇ ἀλλοτρίᾳ;	καὶ	ποῖός ἐστι κίνδυνος σὸς ἄλλους
[2, 8]	ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα ἐνθυμούμενος	καὶ	ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ φύσεως
[2, 20]	λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται	καὶ	πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς
[2, 20]	πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ τὰ οἰκοδεσπότου	καὶ	πολίτου καὶ φίλου, τὰς δὲ
[2, 22]	τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ	καὶ	πολλῶν; ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν εἰς
[2, 20]	ταύτην δεῖ παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν;	καὶ	πολὺ κρεῖσσον καὶ ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε,
[2, 23]	ἐκείνων οἶδεν, τίς ἐστιν αὐτὴ	καὶ	πόσου ἀξία; τίς ἐκείνων οἶδεν,
[2, 22]	ἔχεις, ποτὲ δ´ ἐχθρῶς αὐτοῖς	καὶ	ποτὲ μὲν ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ
[2, 2]	τὸ λοιπὸν καὶ μὴ ἀντισπῶ	καὶ	ποτὲ μὲν θέλε δουλεύειν, ποτὲ
[2, 22]	μὲν ἀγαθούς, ποτὲ δὲ κακοὺς	καὶ	ποτὲ μὲν οἰκείως ἔχεις, ποτὲ
[2, 22]	ἡττῶσίν σε αἱ πιθανότητες αὐτῶν·	καὶ	ποτὲ μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις,
[2, 23]	οἶδεν, ὁπότε δεῖ χρῆσθαι αὐτῇ	καὶ	πότε μή; τίς ἐστιν ἡ
[2, 17]	ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν·	καὶ	ποῦ ἔτι δυσροήσεις; εἰ δὲ
[2, 2]	τὴν δίκην, τί θέλεις τηρῆσαι	καὶ	ποῦ θέλεις ἀνύσαι. εἰ γὰρ
[2, 1]	γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ τὴν θύραν·	καὶ	πρᾶγμα οὐκ ἔχομεν. Τίς οὖν
[2, 19]	τούτων τῶν οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων	καὶ	πραγμάτων; Καὶ νῦν ἐγὼ μὲν
[2, 11]	κακοῦ καὶ καλοῦ καὶ αἰσχροῦ	καὶ	πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας
[2, 1]	ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν τ´ εἶναι	καὶ	πρεπωδέστατον τοῖς τῷ ὄντι παιδευομένοις,
[2, 19]	τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν Ἑλένην	καὶ	Πρίαμον καὶ τὴν τῆς Καλυψοῦς
[2, 23]	ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν;	καὶ	προαίρεσις καὶ ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν
[2, 13]	ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ	καὶ	προθέσει. πῶς δίχα νομικοῦ; οὐκ
[2, 17]	οὐκ εἴχομεν ἑκάστου τούτων φυσικὰς	καὶ	προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ οἷόν τ´
[2, 14]	πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι θεὸς	καὶ	προνοεῖ τῶν ὅλων καὶ οὐκ
[2, 7]	οὖν, ὅπου πάντες ἄνθρωποι πλανώμεθα	καὶ	πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα; διὰ τοῦτο
[2, 16]	ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν	καὶ	πρὸς τί ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν ὑπὸ
[2, 14]	τίνες ὄντες ὑπ´ αὐτοῦ γεγόναμεν	καὶ	πρὸς τί ἔργον; ἆρά γ´
[2, 1]	ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ τρέπονται	καὶ	πρὸς τίνα ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ;
[2, 1]	ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ τεθαρρηκέναι	καὶ	πρὸς τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι
[2, 24]	εἰσί τινες ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι	καὶ	πρὸς τὸ λέγειν, ὅταν ὁ
[2, 24]	τὸ συμπαίζειν αὐτοῖς καὶ συνέρπειν	καὶ	πρὸς τὸ συμψελλίζειν; ὄνῳ δὲ
[2, 17]	οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ τοιαῦτα λέγε	καὶ	πρὸς τοὺς ἰατρούς· τίς γὰρ
[2, 10]	πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων ἔχεσθαι, ὅτι	καὶ	πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο
[2, 10]	ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς εἶ.	καὶ	πρὸς τοῦτο δὲ τὸ πρόσωπον
[2, 16]	καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη	καὶ	προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι καὶ ἡμεῖς
[2, 20]	ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ τούτοις προσθεῖναι	καὶ	προσεξεργάσασθαι τὰ λείποντα, ἀλλὰ πᾶν
[2, 2]	ἐστιν, ὅτι οὐκ ἔχει λόγον	καὶ	προσερεθίζει; ὡς ὁ ἐμὸς Ἡράκλειτος
[2, 11]	πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας	καὶ	προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ
[2, 23]	ὑπ´ ἄλλου τινὸς τοιούτου πανδοκείου,	καὶ	προσμείναντες κατασήπονται ὡς παρὰ ταῖς
[2, 22]	οὖν; κυνάρια οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα	καὶ	προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´ εἴπῃς οὐδὲν
[2, 18]	βουλομένου τοῦ γυναικαρίου καὶ νεύοντος	καὶ	προσπέμποντος, ἂν δὲ καὶ ἁπτομένου
[2, 16]	τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα	καὶ	προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων. εὐθὺς
[2, 26]	ἐν λόγῳ, ὁ δ´ αὐτὸς	καὶ	προτρεπτικὸς καὶ ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ
[2, 20]	πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς	καὶ	προφήτας. τίνων; τῶν οὐκ ὄντων·
[2, 13]	καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ πολλά.	καὶ	πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν καλῶ
[2, 11]	καλῶς ἔχει τὰ δοκοῦντα ἅπασι;	(Καὶ	πῶς δυνατὸν τὰ μαχόμενα καλῶς
[2, 13]	ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ τί κακὸς	καὶ	πῶς ἑκάτερον γίγνεται; διὰ τί
[2, 14]	οὖν ὁ διοικῶν. ποῖός τις	καὶ	πῶς ὁ διοικῶν; ἡμεῖς δὲ
[2, 11]	οὐδεὶς κανὼν ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν;	καὶ	πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα εἶναι
[2, 14]	κόσμος, τίς αὐτὸν διοικεῖ. οὐδείς;	καὶ	πῶς οἷόν τε πόλιν μὲν
[2, 23]	τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις ἐστίν;	καὶ	πῶς οἷόν τε τοῦ ἀκωλύτου
[2, 23]	τὴν τοῦ τινος ἰδεῖν γυναῖκα	καὶ	πῶς, τίς λέγει; ἡ προαιρετική.
[2, 22]	τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν.	Καὶ	πῶς; φησίν· ἐγὼ γὰρ ἄφρων
[2, 23]	Βιβλίον πᾶς ἂν ἥδιον ἀναγνῴη	καὶ	ῥᾷον τὸ εὐσημοτέροις γράμμασι γεγραμμένον
[2, 20]	πῖνε καὶ συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε	καὶ	ῥέγκε. τί δὲ σοὶ μέλει,
[2, 15]	ὅτι κέκρικα’ ὥσπερ ἐν νοσοῦντι	καὶ	ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν ἐπὶ
[2, 8]	ἢ ὁ Ζεύς, ἐμέμνησο ἂν	καὶ	σαυτοῦ καὶ τοῦ τεχνίτου καὶ
[2, 17]	διαλείπεις, ἐν ᾗ οὐ κατακλάεις	καὶ	σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν, καὶ
[2, 26]	τὴν μάχην, καθ´ ἣν ἁμαρτάνει,	καὶ	σαφῶς παραστῆσαι, πῶς ὃ θέλει
[2, 16]	αὐτὰς ἀνιάσεις; οὐδαμῶς, ἀλλ´ ὅπερ	καὶ	σέ, τὸ δόγμα. τί οὖν
[2, 8]	πόθεν ἡμῖν οὗτος ὀφρῦν ἐνήνοχεν	καὶ	σεμνοπροσωπεῖ; οὔπω κατ´ ἀξίαν. ἔτι
[2, 16]	τῆς διανοίας ἔκβαλε ἀντὶ Προκρούστου	καὶ	Σκίρωνος λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον,
[2, 19]	ξύλον ἐνσείσεις αὐτῷ; τί ἡμῖν	καὶ	σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα καὶ σὺ
[2, 19]	τίνα ταῦτα ἔλεγες; τί ἐμοὶ	καὶ	σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ
[2, 8]	οὐ μόνον σε κατεσκεύασεν, ἀλλὰ	καὶ	σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο,
[2, 22]	εἰς μέσον καὶ γνώσῃ. βάλε	καὶ	σοῦ καὶ τοῦ παιδίου μέσον
[2, 20]	λαλούμενον κατάψευσμά ἐστιν ἀλαζόνων ἀνθρώπων	καὶ	σοφιστῶν ἢ νὴ Δία νομοθετῶν
[2, 20]	ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα	καὶ	στένοντα; ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι
[2, 6]	εὐλύτως ὑπακοῦσαι αὐτῇ, ἀλλὰ κλάοντες	καὶ	στένοντες πάσχομεν ἃ πάσχομεν καὶ
[2, 16]	δ´ ἄλλο τι θέλῃς, οἰμώζων	καὶ	στένων ἀκολουθήσεις τῷ ἰσχυροτέρῳ ἔξω
[2, 11]	ζυγὸν εὕρομεν, οἷον ἐπὶ εὐθέων	καὶ	στρεβλῶν τὴν στάθμην. (Τοῦτ´ ἔστιν
[2, 16]	κοράσιον κλάοντος, εἰ διὰ γυμνασίδιον	καὶ	στωίδια καὶ νεανισκάρια καὶ τοιαύτην
[2, 23]	ἄγου δέ μ´, ὦ Ζεῦ,	καὶ	σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη. εἶτα
[2, 12]	οὐχὶ καταγελάσας ἢ λοιδορησάμενος ἀπῆλθεν.	καὶ	σὺ δεῖξον αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν
[2, 2]	ἐρεθίσαι τοὺς δικαστὰς ὡς Σωκράτει.	καὶ	σὺ εἰ τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ,
[2, 19]	ἡμῖν καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα	καὶ	σὺ ἐλθὼν παίζεις. ἂν δέ
[2, 17]	ποιεῖτε. θέλεις ἀναγνῶ σοι, ἀδελφέ;	καὶ	σὺ ἐμοί. θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’
[2, 13]	τούτου δὲ τὸ ἧπαρ’ οὕτως	καὶ	σὺ λέγε τούτου ὄρεξις καὶ
[2, 17]	σὺ ἐμοί. θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’	καὶ	σὺ μεγάλως εἰς τὸν Ξενοφῶντος
[2, 19]	εἰσερχομένοις δίδωσι; τί μοι ἐμπαίζεις	καὶ	σὺ πρὸς τοῖς ἐμοῖς κακοῖς;
[2, 22]	τὸ παιδίον ταχέως κατορύξαι θέλει	καὶ	σὺ τὸ παιδίον εὔχῃ ἀποθανεῖν.
[2, 5]	ἐγὼ τὸ ἐμόν, εἰ δὲ	καὶ	σὺ τὸ σὸν ἐποίησας, ὄψει
[2, 22]	συμφέρον· τοῦτο πατὴρ καὶ ἀδελφὸς	καὶ	συγγενεῖς καὶ πατρὶς καὶ θεός.
[2, 8]	γὰρ οὐ θαρρῶ οἷς ἔμαθον	καὶ	συγκατεθέμην· ἔτι τὴν ἀσθένειαν τὴν
[2, 19]	τῷ βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν	καὶ	συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ δόγμα
[2, 22]	πράξετε πάντα ὅσα οἱ φίλοι	καὶ	συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε
[2, 22]	φίλοι καὶ συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε	καὶ	συμπλεύσετε καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν
[2, 17]	τὸν βίον. ἀγαθὸν καὶ κακὸν	καὶ	συμφέρον καὶ ἀσύμφορον τίς ἡμῶν
[2, 24]	διαφέρονται περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν	καὶ	συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο
[2, 5]	ἐπ´ ἐμοί. δύσκολον δὲ μῖξαι	καὶ	συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος
[2, 16]	συνήθων καὶ ἑταίρων καὶ τόπων	καὶ	συναναστροφῆς τί ἐστι τὸ βαροῦν
[2, 4]	δακτύλους καὶ περίλειχε. καλὸς συμπότης	καὶ	σύνδειπνος Σωκρατικός. ἄγε, τὸ δὲ
[2, 18]	προσπέμποντος, ἂν δὲ καὶ ἁπτομένου	καὶ	συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ νικήσω, τοῦτο
[2, 22]	αἰδήμονα, τὸν ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν	καὶ	συνεργητικόν, φυλάσσειν τὰς σχέσεις. ἂν
[2, 15]	ὀρθῶς ἔκρινας, ἰδοὺ παρακαθήμεθά σοι	καὶ	συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς· εἰ δ´
[2, 24]	ἐκκαλεῖται πρὸς τὸ συμπαίζειν αὐτοῖς	καὶ	συνέρπειν καὶ πρὸς τὸ συμψελλίζειν;
[2, 13]	ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς	καὶ	συνετῶς, ἔτι δ´ ἀπταίστως καὶ
[2, 15]	ἄνθρωπον ἐκ τοῦ ζῆν φίλον	καὶ	συνήθη, τῆς αὐτῆς πόλεως πολίτην
[2, 5]	εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν τούτῳ, ἐπαινέσει	καὶ	συνησθήσεται· ἂν δὲ δι´ ἀσχημοσύνην
[2, 17]	ἔχῃς ἡγεμόνα καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς	καὶ	συνορέγῃ, τί φοβῇ ἔτι μὴ
[2, 20]	ἔκρινας σεαυτόν· ἔσθιε καὶ πῖνε	καὶ	συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε καὶ ῥέγκε.
[2, 23]	περί τινος, καλλωπίζει τὰ ὀνομάτια	καὶ	συντίθησιν ὥσπερ οἱ κομμωταὶ τὴν
[2, 22]	ὅσα οἱ φίλοι καὶ συμπιεῖσθε	καὶ	συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε καὶ ἐκ
[2, 17]	πάντα. στῶμεν ἐπὶ τοῦ πρώτου	καὶ	σχεδὸν αἰσθητὴν παρέχοντος τὴν ἀπόδειξιν
[2, 21]	κακῶν, ἄλλοις δ´ ἄλλα αἴτια	καὶ	σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ φαντάζωνται,
[2, 20]	ἀνάγκης καὶ οἱ ἀντιλέγοντες προσχρῶνται.	καὶ	σχεδὸν τοῦτο μέγιστον ἄν τις
[2, 14]	ἔχομέν τινα ἐπιπλοκὴν πρὸς αὐτὸν	καὶ	σχέσιν ἢ οὐδεμίαν; ταῦτ´ ἔστιν
[2, 8]	τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον δεῖ	καὶ	σχῆμα οἷον δεῖ, τότε ὑμῖν
[2, 9]	δ´ ἀπόλλυται; αὔξει δ´ ἕκαστον	καὶ	σῴζει τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν
[2, 26]	λαμβάνων ποιεῖ αὐτό. διὰ τοῦτο	καὶ	Σωκράτης ταύτῃ τῇ δυνάμει πεποιθὼς
[2, 24]	τὰ κακὰ καὶ τὰ καλὰ	καὶ	τὰ αἰσχρά, καὶ μήτε λόγῳ
[2, 18]	ἐπιτείνεσθαι καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει	καὶ	τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ
[2, 24]	ἐξ ἐκείνου πάντα τὰ ἁμαρτήματα	καὶ	τὰ ἀτυχήματα παρὰ ταύτην τὴν
[2, 21]	εἰσέρχομαι μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος	καὶ	τὰ βιβλία νοήσων, ἃ πρότερον
[2, 22]	ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς	καὶ	τὰ ἑαυτῶν. ἂν δ´ ἀκούσῃς,
[2, 13]	ἀγνοεῖ τοὺς νόμους τῆς πόλεως	καὶ	τὰ ἔθη καὶ τί ἔξεστι
[2, 2]	δημοσίᾳ ἔπραξα. εἰ δὲ θέλεις	καὶ	τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον
[2, 9]	τὸν δὲ πιστὸν τὰ πιστὰ	καὶ	τὰ ἐναντία ἀπολλύει. καὶ τοὺς
[2, 23]	εἰ μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν	καὶ	τὰ ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα
[2, 1]	οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ	καὶ	τὰ θαρραλέα. οὕτως καὶ ἡμεῖς
[2, 22]	οἱ θεοὶ δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν	καὶ	τὰ ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ
[2, 24]	καὶ τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι	καὶ	τὰ κακὰ καὶ τὰ καλὰ
[2, 24]	ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ κακὰ	καὶ	τὰ καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά,
[2, 8]	καὶ καλῶς ποιεῖς· εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει,
[2, 14]	καὶ ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται.	καὶ	τὰ μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν
[2, 19]	ἀγαθὰ μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ	καὶ	τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ
[2, 19]	μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι	καὶ	τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ
[2, 9]	ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ	καὶ	τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ
[2, 20]	τὰ μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο	καὶ	τὰ οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ
[2, 22]	τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν	καὶ	τὰ οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς
[2, 1]	δι´ οὐδὲν ἄλλο ἢ ὥσπερ	καὶ	τὰ παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας.
[2, 21]	δ´ ἠλίθιον εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου·	καὶ	τὰ περὶ κοινωνίαν δὲ πλημμελήματα
[2, 14]	εὐθὺς ἐνδείκνυται πρὸς ὃ γέγονεν	καὶ	τὰ πλεῖστα αὐτῶν ἔχει τι
[2, 17]	νῦν σὺ θέλεις τὰ δυνατὰ	καὶ	τὰ σοὶ δυνατά; τί οὖν
[2, 12]	τι τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι	καὶ	τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες
[2, 20]	οὕτως ταῦτα ἔχει, βαλὼν κάθευδε	καὶ	τὰ τοῦ σκώληκος ποίει, ὧν
[2, 8]	ἀγαθοῦ. Ὁ θεὸς ὠφέλιμος· ἀλλὰ	καὶ	τἀγαθὸν ὠφέλιμον. εἰκὸς οὖν, ὅπου
[2, 23]	γάρ ἐστι τὸ κἀκείνῃ χρώμενον	καὶ	ταῖς ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς
[2, 23]	δύναμις κρείσσων εἶναι ταύτης, ἣ	καὶ	ταῖς λοιπαῖς διακόνοις χρῆται καὶ
[2, 1]	εὐλαβὲς φύσει καὶ αἰδῆμον δειλὸν	καὶ	ταπεινόν, φόβων καὶ ταραχῶν μεστόν.
[2, 22]	πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν φαντασιῶν	καὶ	ταράττῃ καὶ ἡττῶσίν σε αἱ
[2, 21]	αἴτιον; τὸ μὲν κυριώτατον ἀνομολογία	καὶ	ταραχὴ ἐν τοῖς περὶ ἀγαθῶν
[2, 1]	αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν, φόβων	καὶ	ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ τις
[2, 1]	δ´ ἀπήλλακται λυπῶν καὶ φόβων	καὶ	ταραχῶν, οὗτος τῇ αὐτῇ ὁδῷ
[2, 18]	ἔργων μὴ καὶ τὰς ἕξεις	καὶ	τὰς δυνάμεις τὰς μὲν ἐμφύεσθαι
[2, 18]	ἀπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων μὴ	καὶ	τὰς ἕξεις καὶ τὰς δυνάμεις
[2, 22]	ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους καὶ λοιδορεῖσθαι	καὶ	τὰς ἐρημίας καταλαμβάνειν ἢ τὰς
[2, 18]	παράβαλλε αὐξητικόν. τὴν πρώτην ἡσύχασον	καὶ	τὰς ἡμέρας ἀρίθμει ἃς οὐκ
[2, 9]	χρηστικὰς ἔχομεν. ἂν οὖν μὴ	καὶ	τὰς ὀρθὰς χρηστικὰς ποιήσωμεν, οὐδὲν
[2, 17]	προκόψαι, κἂν πάσας τὰς εἰσαγωγὰς	καὶ	τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου μετὰ
[2, 23]	αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ βλέπει	καὶ	τάς τ´ ἄλλας καθορᾷ, πόσου
[2, 6]	ἐπιμέλειάν τις ὑμᾶς παρακαλῇ, ταπεινοὶ	καὶ	τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν δὲ
[2, 9]	χρόνῳ τὰ ἐναντία ποιεῖν εἰθίσμεθα	καὶ	τὰς ὑπολήψεις τὰς ἐναντίας ταῖς
[2, 6]	ὅταν εἴπῃ τις ὑμῖν ἀδιαφορεῖν	καὶ	ταῦτα, ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν
[2, 23]	Ἑλένην καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα;	καὶ	ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ
[2, 22]	ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ	καὶ	ταῦτα πάσχω. (Τί οὖν; ὁ
[2, 1]	τοῦτο λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε	καὶ	ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα
[2, 5]	πάλιν τῇ προαιρέσει κακόν ἐστι	καὶ	ταύτῃ {τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´
[2, 20]	ἐστιν ἡμῖν κοινωνία πρὸς ἀλλήλους	καὶ	ταύτην δεῖ παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν;
[2, 21]	σαυτῷ φαντασίαν τινὰ ἀντὶ συλλογισμοῦ	καὶ	ταύτην κοινῇ ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε;
[2, 18]	ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ γενναίαν φαντασίαν	καὶ	ταύτην τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε. κἂν
[2, 24]	αὐτὸ πλάσσεις. εἰς τὴν ἐσθῆτα;	καὶ	ταύτην τρυφερὰν ἔχεις. εἰς σχῆμα,
[2, 17]	τὴν πρὸς ἀλλήλους μάχην παραφέρειν	καὶ	ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς εἰ
[2, 9]	τεχνολόγει νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου	καὶ	τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις. τί
[2, 22]	ἡ Ἐριφύλη μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου	καὶ	τέκνων μήτηρ καὶ πολλῶν; ἀλλ´
[2, 14]	καὶ ἰδεῖν ἄλλως οὐκ ἀηδές.	καὶ	τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ
[2, 17]	ἑκάστου πρόληψιν; ἆρ´ οὖν διηρθρωμένην	καὶ	τελείαν; τοῦτο δεῖξον. πῶς δείξω;
[2, 5]	πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς	καὶ	τεχνικῶς χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη ἐμὸν
[2, 6]	κινδυνεύεις; οὐ τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ	καὶ	τῇ ὑπολήψει κινδυνεύω. τῇ σῇ;
[2, 15]	τόνος προσῇ τῷ κλίματι τούτῳ	καὶ	τῇ φορᾷ, τότε γίνεται τὸ
[2, 18]	ἧτταν ταύτην λογίζου, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	τὴν ἀκρασίαν σου τέτροφας, ἐπηύξησας.
[2, 16]	Πότε οὖν Ἀθήνας πάλιν ὄψομαι	καὶ	τὴν ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ ἀρκεῖ
[2, 23]	ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον δεῖ	καὶ	τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ
[2, 23]	καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι	καὶ	τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν τῶν
[2, 17]	ἀποτύχῃς; χάρισαί σου τὴν ὄρεξιν	καὶ	τὴν ἔκκλισιν πενίᾳ καὶ πλούτῳ·
[2, 18]	τοῦτο γέγονεν κακόν, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	τὴν ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς
[2, 17]	τόπον τὸν περὶ τὰς ὁρμὰς	καὶ	τὴν κατὰ ταύτας περὶ τὸ
[2, 8]	Φειδίου ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν χεῖρα	καὶ	τὴν Νίκην ἐπ´ αὐτῆς δεξαμένη
[2, 11]	ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´ ὧν ὁρμώμενοι	καὶ	τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν. (Διὰ γάρ,
[2, 22]	συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς φίλους	καὶ	τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς
[2, 20]	προφήτας. τίνων; τῶν οὐκ ὄντων·	καὶ	τὴν Πυθίαν ἀνακρίνουσιν αὐτοί, ἵνα
[2, 16]	μέλλῃς ἀπολιπεῖν αὐτὸν τὸν ἥλιον	καὶ	τὴν σελήνην, τί ποιήσεις; κλαύσεις
[2, 19]	ἐρεῖς ἡμῖν Ἑλένην καὶ Πρίαμον	καὶ	τὴν τῆς Καλυψοῦς νῆσον τὴν
[2, 8]	οὐσία τοῦ θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι	καὶ	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ. τίς οὖν
[2, 13]	τὴν νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν	καὶ	τὴν ὑπάτην, ἔπαινος δ´ ὁ
[2, 2]	παρασκευὴν πᾶσαν καὶ λοιπὸν σκέπτου	καὶ	τὴν φύσιν τοῦ δικαστοῦ καὶ
[2, 23]	πρέπον, καὶ τὸν καιρὸν ἑκάστου	καὶ	τὴν χρείαν τίς ἄλλη λέγει
[2, 15]	συνήθη, τῆς αὐτῆς πόλεως πολίτην	καὶ	τῆς μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς·
[2, 15]	πόλεως πολίτην καὶ τῆς μεγάλης	καὶ	τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος
[2, 20]	αὐτοῖς διὰ τῶν νόμων αὐτοῦ	καὶ	τῆς παιδείας, ὅτι οὔτε τὸ
[2, 20]	ἄστρων καὶ θαλάσσης καὶ γῆς	καὶ	τῆς παρ´ ἀνθρώπων {συνεργ{ ε}
[2, 23]	χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις ἀξία	καὶ	τῆς φραστικῆς δυνάμεως, ἀλλ´ οὐχ
[2, 13]	ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας;	καὶ	τί ἄλλο ἐμελέτας ἐν τῇ
[2, 6]	ἀεὶ μεμνημένος ὅ τι σὸν	καὶ	τί ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ.
[2, 5]	δὲ μή; ὡς ἁρπαστίῳ παίζων.	καὶ	τί ἐκεῖ ἐν μέσῳ ἁρπάστιον
[2, 13]	τῆς πόλεως καὶ τὰ ἔθη	καὶ	τί ἔξεστι καὶ τί οὐκ
[2, 20]	περὶ τίνων ἢ πρὸς τίνας	καὶ	τί ἔσται αὐτοῖς ἐκ τῶν
[2, 17]	θέλω τι καὶ οὐ γίνεται·	καὶ	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ
[2, 17]	οὐ θέλω τι καὶ γίνεται·	καὶ	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο
[2, 17]	καὶ σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν,	καὶ	τί ἔτι λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν
[2, 13]	γνῶναι, τί ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος	καὶ	τί κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον
[2, 17]	τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι.	καὶ	τί μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν
[2, 17]	τί πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους;	Καὶ	τί μοι νῦν τὴν πρὸς
[2, 8]	ἀμελεῖς οἷόν τινα δείξεις σεαυτόν;	καὶ	τί ὁ τεχνίτης τῷ τεχνίτῃ
[2, 12]	σοι εἶναι λύπη ὁ φθόνος;	καὶ	τί ὁ φθόνος ἐστὶ κακῶν;
[2, 13]	τὰ ἔθη καὶ τί ἔξεστι	καὶ	τί οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 17]	τὸν ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα.	καὶ	τί ὄφελος τοῦ κακῶς οὕτως
[2, 23]	τὸ κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν;	καὶ	τί ποιεῖ ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς
[2, 10]	λέγω σοι ἐπελάθου, τίς εἶ	καὶ	τί σοι ὄνομα’ εἶτα εἰ
[2, 17]	μετὰ τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας;	καὶ	τί σοι ὄφελος ἔσται; πενθῶν
[2, 19]	τὴν σύνταξιν; οὐκ ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι.	καὶ	τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται καὶ
[2, 13]	παρὰ τῶν πολλῶν τί ἐστι	καὶ	τίνα δύναμιν ἔχει ἐν βίῳ
[2, 24]	κόσμῳ καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν	καὶ	τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ
[2, 8]	ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις	καὶ	τίνα τρέφεις; ὅταν συνουσίᾳ χρῇ,
[2, 24]	δεῖ; οὐχὶ διὰ ταῦτα ἐπελάθοντο	καὶ	τίνες ἦσαν καὶ ἐπὶ τί
[2, 14]	τοῦτο γίνεται καὶ διὰ τί	καὶ	τίνες οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν
[2, 20]	πρὸς τοὺς παραβατικῶς αὐτῆς ἔχοντας;	καὶ	τίνες παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν
[2, 9]	λογικῷ τίνων χωριζόμεθα; (Τῶν θηρίων.	(Καὶ	τίνων ἄλλων; (Τῶν προβάτων καὶ
[2, 17]	ἢ ἃ ὁ θεὸς θέλει.	καὶ	τίς σε κωλύσει, τίς ἀναγκάσει;
[2, 4]	δύνασαι τόπον ἔχειν· δούλου δύνασαι;	καὶ	τίς σοι πιστεύσει; οὐ θέλεις
[2, 1]	(Τί οὖν; Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν;	(Καὶ	τίς τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ
[2, 16]	τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας	καὶ	τιτθάς, γραῶν ἀποκλαύματα; ἀλλ´ ἐκείνας
[2, 1]	τὴν ἀνεπιστρεψίαν καὶ τὸ ἀφειδὲς	καὶ	τὸ ἀδιαφορητικόν. ταῦτα δ´ ὁ
[2, 11]	οὐκ οἶδα ἐγὼ τὸ καλὸν	καὶ	τὸ αἰσχρόν; οὐκ ἔχω ἔννοιαν
[2, 24]	τοῦ ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι	καὶ	τὸ ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου
[2, 2]	τὸ σωμάτιον καὶ τὸ οὐσίδιον	καὶ	τὸ ἀξιωμάτιον, λέγω σοι· ἤδη
[2, 18]	τούτου συνεχῶς γινομένου τυλοῦται λοιπὸν	καὶ	τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ τὴν φιλαργυρίαν.
[2, 1]	περὶ αὐτοῦ δόγμα τὴν ἀνεπιστρεψίαν	καὶ	τὸ ἀφειδὲς καὶ τὸ ἀδιαφορητικόν.
[2, 6]	τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν δὲ	καὶ	τὸ εἰδέναι τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν
[2, 21]	δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται	καὶ	τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´ ἠλίθιον
[2, 22]	ὅπου γὰρ ἂν τὸ ἐγὼ‘	καὶ	τὸ ἐμόν‘ ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν
[2, 14]	ἐγὼ κακὸν πεποίηκα; εἰ μὴ	καὶ	τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ, ὅτι
[2, 18]	κακοῦ, πέπαυταί τε ἡ ἐπιθυμία	καὶ	τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς τὸ
[2, 5]	ἐμοί. ποῦ ζητήσω τὸ ἀγαθὸν	καὶ	τὸ κακόν; ἔσω ἐν τοῖς
[2, 10]	γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει	καὶ	τὸ κακὸν ὡσαύτως ἐν προαιρέσει,
[2, 22]	τὸ συμφέρον καὶ τὸ ὅσιον	καὶ	τὸ καλὸν καὶ πατρίδα καὶ
[2, 23]	ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆς δυνάμεως	καὶ	τὸ κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν
[2, 23]	δ´ ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον	καὶ	τὸ κυριώτατον ἄλλο λέγειν εἶναι,
[2, 24]	(Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ	καὶ	τὸ λέγειν ὡς δεῖ τοῦ
[2, 18]	περὶ τίνος, ἄφες σε δοκιμάσω.	καὶ	τὸ λοιπὸν μὴ ἐφῇς αὐτῇ
[2, 24]	ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου ἐστίν;	καὶ	τὸ μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως,
[2, 14]	τί ἀγαθὸν οὔτε τί κακόν,	καὶ	τὸ μὲν τῶν ἄλλων ἴσως
[2, 15]	ὅτι οὐκ ἀρκεῖ τὸ κεκρικέναι	καὶ	τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ
[2, 22]	ταὐτῷ τις θῇ τὸ συμφέρον	καὶ	τὸ ὅσιον καὶ τὸ καλὸν
[2, 20]	τί λέγεις, φιλόσοφε; τὸ εὐσεβὲς	καὶ	τὸ ὅσιον ποῖόν τί σοι
[2, 2]	τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον	καὶ	τὸ οὐσίδιον καὶ τὸ ἀξιωμάτιον,
[2, 22]	μὲν νὴ τοὺς θεούς, πῶς	καὶ	τὸ πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα εἶναι
[2, 5]	γὰρ τὸ χαίρειν εὐλόγως, ἐκεῖ	καὶ	τὸ συγχαίρειν. Πῶς οὖν λέγεται
[2, 5]	καὶ αὐτὰ ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι	καὶ	τὸ σωμάτιον αὐτό. σὺ λοιπὸν
[2, 20]	ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα καὶ ἀμελχθησόμενα	καὶ	τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´
[2, 11]	καὶ ἵσταται τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων·	καὶ	τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι
[2, 8]	χρείαν εἴχομεν· διὰ τοῦτο προσείληφε	καὶ	τὸ χρῆσθαι φαντασίαις· ἄλλως γὰρ
[2, 16]	γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ νεανισκάρια	καὶ	τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν
[2, 23]	τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου	καὶ	τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ
[2, 17]	Δία. Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς ἡγεμόνα	καὶ	τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί
[2, 20]	Στωικῶν ἀπονυστάζειν καὶ παρέχειν σοι	καὶ	τοῖς ὁμοίοις καρησομένους καὶ ἀμελχθησομένους
[2, 2]	καὶ τὴν φύσιν τοῦ δικαστοῦ	καὶ	τὸν ἀντίδικον. εἰ γονάτων ἅψασθαι
[2, 23]	ἦν κινηθῆναι τὸν Θερσίτην ἰδόντα	καὶ	τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν Ἑλένην
[2, 17]	ἐστι καὶ οὗτος. ἀλλ´ ἤδη	καὶ	τὸν δεύτερον τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον
[2, 15]	οὐ θέλεις τὴν ἀρχὴν στῆσαι	καὶ	τὸν θεμέλιον, τὸ κρίμα σκέψασθαι
[2, 7]	δὲ τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον κρατοῦμεν	καὶ	τὸν θεὸν ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ·
[2, 15]	θέλεις τὰ τοῦ νοσοῦντος ποιεῖν	καὶ	τὸν ἰατρὸν παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε·
[2, 23]	τοῦτο πρέπον ἢ οὐ πρέπον,	καὶ	τὸν καιρὸν ἑκάστου καὶ τὴν
[2, 14]	οἶδας τὸν εὖ ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι	καὶ	τὸν κακῶς ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι.
[2, 14]	μᾶλλον ἢ τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι,	καὶ	τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε τί
[2, 23]	ὠκὺς καὶ ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ	καὶ	τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν
[2, 20]	μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι	καὶ	τὸν στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν εἰς
[2, 17]	περὶ τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν	καὶ	τὸν τρίτον τὸν περὶ τὰς
[2, 15]	κλίνει, ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ	καὶ	τόνος προσῇ τῷ κλίματι τούτῳ
[2, 16]	ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ ἑταίρων	καὶ	τόπων καὶ συναναστροφῆς τί ἐστι
[2, 22]	πινάκιον; ἀλλὰ γυνή μου ἐστὶ	καὶ	τοσούτῳ χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´
[2, 24]	ἔργα, ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται	καὶ	τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις
[2, 6]	ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι.	καὶ	τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν
[2, 18]	ἄρξῃ πορίζειν ὑπὲρ τοῦ πράγματος·	καὶ	τότε βεβαιώσεις τὸ τοῦ Ἡσιόδου,
[2, 8]	ἐπεί τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι	καὶ	τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον δεῖ
[2, 24]	ἐμπειρία καθάπερ τοῦ λέγειν οὕτως	καὶ	τοῦ ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ δὲ
[2, 22]	ἦσαν ἐκ τῆς αὐτῆς μητρὸς	καὶ	τοῦ αὐτοῦ πατρός; οὐκ ἦσαν
[2, 1]	ταραχῶν, οὗτος τῇ αὐτῇ ὁδῷ	καὶ	τοῦ δουλεύειν ἀπήλλακται. πῶς οὖν
[2, 10]	γὰρ εἶ τῇ θείᾳ διοικήσει	καὶ	τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς οὖν
[2, 7]	μοι τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	καὶ	τοῦ κακοῦ, τὸν ἐξηγημένον τὰ
[2, 1]	ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν χρήσει φαντασιῶν	καὶ	τοῦ κακοῦ ὡσαύτως, τὰ δ´
[2, 24]	τινὸς εἶναι τέχνη οὕτως δὲ	καὶ	τοῦ λέγειν, ἣν ὁ μὲν
[2, 22]	καὶ γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ	καὶ	τοῦ παιδίου μέσον ἀγρίδιον καὶ
[2, 8]	Ζεύς, ἐμέμνησο ἂν καὶ σαυτοῦ	καὶ	τοῦ τεχνίτου καὶ εἴ τινα
[2, 19]	ἔχετε. τί οὖν αὑτοῖς ἐμπαίζετε	καὶ	τοὺς ἄλλους κυβεύετε; καὶ περιθέμενοι
[2, 9]	πιστὰ καὶ τὰ ἐναντία ἀπολλύει.	καὶ	τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει τὰ
[2, 12]	δὲ τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι·	καὶ	τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω,
[2, 22]	καὶ τὰ ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν	καὶ	τοὺς ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος
[2, 22]	τοὺς φίλους καὶ τὴν πατρίδα	καὶ	τοὺς συγγενεῖς καὶ αὐτὸ τὸ
[2, 5]	παρελθεῖν με. Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας	καὶ	τοὺς σφαιρίζοντας ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν
[2, 23]	τὸ κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν	καὶ	τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ
[2, 11]	ἀκαταλλήλου ἐφαρμογῆς. ὡς εἴ γε	καὶ	τοῦτο ἔτι πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο,
[2, 4]	Ὁ ἄνθρωπος πρὸς πίστιν γέγονεν	καὶ	τοῦτο ὁ ἀνατρέπων ἀνατρέπει τὸ
[2, 24]	σοι προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης; (Προσδεῖται	καὶ	τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ καὶ τὸ
[2, 16]	ἀλλ´ ἐκεῖνό μοι σύνηθες ἦν.	καὶ	τοῦτο πάλιν ἔσται σοι σύνηθες.
[2, 16]	εἶτ´ ἂν μὲν τοιούτῳ προσπάθῃς,	καὶ	τοῦτο πάλιν κλαῖε καὶ ζήτει
[2, 23]	καὶ οὕτως ἄμεινον ἢ ἐκείνως	καὶ	τοῦτο πρέπον ἢ οὐ πρέπον,
[2, 2]	καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι	καὶ	τούτοις ἀρκούμενος τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ;
[2, 14]	εἰ πιστόν ἐστι τὸ θεῖον,	καὶ	τοῦτον εἶναι πιστόν· εἰ ἐλεύθερον,
[2, 14]	τοῦτον εἶναι πιστόν· εἰ ἐλεύθερον,	καὶ	τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν, καὶ
[2, 14]	καὶ τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν,	καὶ	τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ
[2, 14]	καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον,	καὶ	τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ τοίνυν
[2, 16]	αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ τοῦ νόμου	καὶ	τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχειν. τίς
[2, 18]	πρότερον ἐξήφθη πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν.	καὶ	τούτου συνεχῶς γινομένου τυλοῦται λοιπὸν
[2, 19]	Ἐπικουρείους εὑρήσετε, ὀλίγους τινὰς Περιπατητικοὺς	καὶ	τούτους ἐκλελυμένους. ποῦ γὰρ ἵν´
[2, 12]	πῶς γὰρ οὔ; ἐμπείρῳ δηλονότι	καὶ	τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς; πάνυ
[2, 23]	οὐχ ἡλίκη τῶν πολιτῶν· ἔστι	καὶ	τούτων, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν
[2, 23]	οὐχ ὡς τοῦ κρατίστου, ἀλλὰ	καὶ	τούτων διὰ τὸ κράτιστον· ὅτι
[2, 24]	ὠφελοῦνται ἀφ´ ὧν ἀκούουσιν ἢ	καὶ	τούτων εὕροις ἂν τοὺς μὲν
[2, 24]	μὲν ὠφελουμένους τοὺς δὲ βλαπτομένους;	(Καὶ	τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα
[2, 13]	στενάζει, οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς ὠχριᾷ	καὶ	τρέμει οὐδὲ λέγει πῶς μ´
[2, 17]	ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς	καὶ	τρέμεις καὶ μίαν ἡμέραν οὐ
[2, 19]	σοι εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι ἅμα	καὶ	τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ τί τρέμεις,
[2, 17]	ὄφελος ἔσται; πενθῶν ἅπαν ἀναγνώσῃ	καὶ	τρέμων πρὸς ἄλλους ἐρεῖς. οὕτως
[2, 18]	εἶτα παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ	καὶ	τριάκοντα παραλίπῃς, ἐπίθυσον τῷ θεῷ.
[2, 18]	οὐδ´ αὔριον οὐδ´ ἐφεξῆς διμήνῳ	καὶ	τριμήνῳ· ἀλλὰ προσέσχον γενομένων τινῶν
[2, 24]	τὸ σύνολον. {κωφ{ λ} ὸς	καὶ	τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν μέν τις
[2, 21]	ὤφελον ὡς φρένας ἔχω οὕτως	καὶ	τύχην εἶχον‘ δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως
[2, 19]	πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον εἶναι	καὶ	τῷ {ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον μὴ
[2, 20]	τι εἶναι, τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι	καὶ	τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον
[2, 10]	συνήργει ἂν καὶ τῷ νοσεῖν	καὶ	τῷ ἀποθνῄσκειν καὶ τῷ πηροῦσθαι,
[2, 19]	{ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν	καὶ	τῷ {δυνατὸν εἶναι ὃ οὔτ´
[2, 21]	οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι τι	καὶ	τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται, τοῦ
[2, 1]	ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ τ´ εὐλαβείᾳ	καὶ	τῷ θάρσει, δικαίως ἂν ἡμᾶς
[2, 10]	ἀγαθὸς τὰ ἐσόμενα, συνήργει ἂν	καὶ	τῷ νοσεῖν καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν
[2, 10]	τῷ νοσεῖν καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν	καὶ	τῷ πηροῦσθαι, αἰσθανόμενός γε, ὅτι
[2, 17]	ᾗ οὐ κατακλάεις καὶ σαυτοῦ	καὶ	τῶν θεῶν, καὶ τί ἔτι
[2, 9]	(Καὶ τίνων ἄλλων; (Τῶν προβάτων	καὶ	τῶν ὁμοίων. (Ὅρα οὖν μή
[2, 23]	Δία ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ζῆν	καὶ	τῶν συνεργῶν πρὸς αὐτό, ὑπὲρ
[2, 17]	οὕτως τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά με	καὶ	ὑβρίσαντα. καὶ τί ὄφελος τοῦ
[2, 17]	ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ τινα	καὶ	ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ
[2, 22]	καὶ φίλος ἔσομαι οἷος δεῖ	καὶ	υἱὸς καὶ πατήρ. τοῦτο γάρ
[2, 21]	τὸ ῥεῦμα, τὰ ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι.	καὶ	ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ ἕλκη πρῶτον
[2, 19]	οὐκ ἀνύετε τὸ ἔργον, εἰ	καὶ	ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν δεῖ
[2, 17]	τρέμων πρὸς ἄλλους ἐρεῖς. οὕτως	καὶ	ὑμεῖς ποιεῖτε. θέλεις ἀναγνῶ σοι,
[2, 22]	γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα.	καὶ	ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν ἢ αὐτός
[2, 23]	οἷς τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν ταύτῃ	καὶ	ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ
[2, 22]	αὐτῶν γονέων καὶ ὁμοῦ ἀνατεθραμμένοι	καὶ	ὑπὸ τῷ αὐτῷ παιδαγωγῷ, ἀλλ´
[2, 2]	τούτου οὖν τοῦ καθολικοῦ μέμνησο	καὶ	ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν δὲ
[2, 14]	ἀγνοεῖς, πῶς δύνασαι ἀνασχέσθαι μου	καὶ	ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον καὶ παραμεῖναι;
[2, 2]	σοι γένοιτο πληγὰς πολλὰς λαβεῖν	καὶ	ὕστερον ἀπαγορεῦσαι. εἰ δ´ αἰσχρὰ
[2, 9]	ὧν ἔστιν εἰπεῖν λέων με	καὶ	φαγέτω. διὰ πάντων δὲ τούτων
[2, 16]	καὶ μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι	καὶ	φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με δεῖ
[2, 14]	μηδενὸς δεόμενος. τίνος δ´ ἂν	καὶ	φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα
[2, 18]	ἆρον τὸν φόβον τοῦ θανάτου	καὶ	φέρε ὅσας θέλεις βροντὰς καὶ
[2, 1]	τῶν ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται	καὶ	φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ πτερά,
[2, 5]	ἀλλ´ εἰδώς, ὅτι τὸ γενόμενον	καὶ	φθαρῆναι δεῖ. οὐ γάρ εἰμι
[2, 22]	οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς καὶ μοιχοὺς	καὶ	φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´ ἄλλα
[2, 22]	ἀγαθῶν ἐπιστήμων ἐστίν, οὗτος ἂν	καὶ	φιλεῖν εἰδείη· ὁ δὲ μὴ
[2, 22]	ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι,	καὶ	φιλεῖν ταῦτα. ὅστις οὖν ἀγαθῶν
[2, 22]	ὅπου ἡ προαίρεσις, οὕτως μόνως	καὶ	φίλος ἔσομαι οἷος δεῖ καὶ
[2, 17]	ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς εὐσεβὴς	καὶ	φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι τί
[2, 23]	πνεῦμα ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν	καὶ	φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι
[2, 20]	καὶ τὰ οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου	καὶ	φίλου, τὰς δὲ προθυμίας τὰς
[2, 22]	καλὸν καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς	καὶ	φίλους, σῴζεται ταῦτα πάντα· ἂν
[2, 1]	παιδίοις τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ	καὶ	φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι
[2, 5]	λαμβάνει. ἂν δὲ μετὰ ταραχῆς	καὶ	φόβου δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό,
[2, 1]	ἐστιν, ὅστις δ´ ἀπήλλακται λυπῶν	καὶ	φόβων καὶ ταραχῶν, οὗτος τῇ
[2, 24]	τῶν Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ	καὶ	Φοίνικι, πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε;
[2, 26]	πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς μάχης	καὶ	φυγεῖν οὕτως ὡς καὶ ἀπὸ
[2, 6]	ἀντιποιήσῃ τινὸς τῶν ἀλλοτρίων. βῆμα	καὶ	φυλακὴ τόπος ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ
[2, 24]	ὃν δεῖ παντὶ τρόπῳ περιέπειν	καὶ	φυλάττειν; καὶ χείρων γίνῃ κομψοῦ
[2, 12]	συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον φύρονται	καὶ	φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες
[2, 2]	τὰ γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια	καὶ	φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι καὶ
[2, 20]	ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς; ἔχω	καὶ	χάριν οἶδα. ἐπεὶ οὖν ταῦτά
[2, 24]	παντὶ τρόπῳ περιέπειν καὶ φυλάττειν;	καὶ	χείρων γίνῃ κομψοῦ ἀρχιερέως, ὃς
[2, 16]	ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς} τινας	καὶ	Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου δ´ οὐδὲ
[2, 19]	ἐξαριθμούμενος τοὺς γεγραφότας. γέγραφεν δὲ	καὶ	Χρύσιππος θαυμαστῶς ἐν τῷ πρώτῳ
[2, 19]	δείξετε ἢ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον	καὶ	χρυσοῦν κατασκεύασμα. ψυχὴν δειξάτω τις
[2, 16]	μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον δὲ	καὶ	ψόγον οὐκ ἤσκηται. πότε γὰρ
[2, 11]	τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν ἄξιον	καὶ	ᾧ πεποιθέναι; (Δεῖ. (Ἀβεβαίῳ οὖν
[2, 21]	βαλανεῖα καὶ ἐν οἴκῳ κακῶς	καὶ	ὧδε κακῶς. Εἶτα λέγουσιν οὐδεὶς
[2, 23]	ἐλήλυθας, ἀλλ´ ἐν οἷς ἐγένου	καὶ	ὧν κατατέταξαι πολίτης, ἐν τούτοις
[2, 6]	ὅτι νοσεῖν μοι καθείμαρται νῦν,	καὶ	ὥρμων ἂν ἐπ´ αὐτό· καὶ
[2, 21]	οὐκ ἄχρηστα τοῖς ὅτε δεῖ	καὶ	ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα
[2, 14]	μέγα καὶ καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ	καὶ	ὡς ἔτυχεν οὕτως εὐτάκτως οἰκονομεῖσθαι;
[2, 5]	ἂν αὐτὸν ὡς πόδα λάβῃς	καὶ	ὡς μὴ ἀπόλυτον, καθήξει αὐτὸν
[2, 18]	ὅτι καὶ τὴν ἕξιν ηὔξησας	καὶ	ὡς πυρὶ φρύγανα παρέβαλες. ὅταν
[2, 9]	μαχίμως καὶ βλαβερῶς καὶ θυμικῶς	καὶ	ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ
[2, 20]	ἢ ἄλλος ὅτι πίστευσόν μοι	καὶ	ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν δεῖ ἀνθρώπῳ πιστεύειν‘
[2, 24]	ἐστίν; καὶ τὸ μὲν τελείως	καὶ	ὠφελίμως, εἰ βούλει, πρὸς τὸ
[2, 10]	ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι, ἂν οὕτως τύχῃ,	καὶ	ὠφελούμενοι καὶ κερδαίνοντες, ὅταν διά
[2, 13]	μεμελέτηκεν αὐτό. ἀνάγκη λοιπὸν τρέμειν	καὶ	ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ
[2, 19]	διαιρέσεως, ἄν τίς σοι εἰσιόντι	καὶ	ὠχριῶντι ἅμα καὶ τρέμοντι προσελθὼν
[2, 24]	κινηθήσεται, οὕτως εἰσί τινες ἡμῖν	φυσικαὶ	προθυμίαι καὶ πρὸς τὸ λέγειν,
[2, 22]	σὺ πάλιν οἷον ἐξέθρεψα τεκνίον·	πάλαι	ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον κομψὸν καὶ
[2, 14]	αἱ ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν, αἱ	ἐπιβολαὶ	ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ
[2, 5]	συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια. Αἱ	ὗλαι	ἀδιάφοροι, ἡ δὲ χρῆσις αὐτῶν
[2, 23]	κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ	δοῦλαι	τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ
[2, 23]	τί εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ	δύναμαι·	ἀλλὰ τὴν προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ
[2, 23]	τίθεσθε ἕνα τῶν βλαπτόντων. οὐ	δύναμαι	δ´ ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον
[2, 8]	δ´ ἄλλα οὔτ´ ἔχω οὔτε	δύναμαι.	δείξω ὑμῖν νεῦρα φιλοσόφου. ποῖα
[2, 13]	τινὰ φοβούμενον, ἄλλο δέ τι	δύναμαι	εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ
[2, 13]	ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ	δύναμαι	εἰπεῖν μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω
[2, 5]	μηδ´ ἂν τὸν κόλπον ἐκτείνω,	δύναμαι	λαβεῖν αὐτό, ὁ δέ, ἂν
[2, 8]	νοσοῦντα θείως. ταῦτα ἔχω, ταῦτα	δύναμαι·	τὰ δ´ ἄλλα οὔτ´ ἔχω
[2, 5]	τί οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ	δύναμαι,	τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος
[2, 16]	περιβλεψάμενος καὶ μὴ ἰδὼν γῆν	ἐξίσταμαι	καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με
[2, 23]	αὐτὸν τὰ τοῦ πολίτου ποιεῖν,	γῆμαι,	παιδοποιεῖσθαι, ἄρξαι τὰς νομιζομένας ἀρχάς.
[2, 22]	ἀλλήλους καταπεφιληκότες; ὥστ´ εἴ τις	οἶμαι	εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν τῶν
[2, 11]	τὸν δάκτυλον ἐκτείνοντες; τοῦτο γάρ,	οἶμαι,	ἐστὶν ὃ εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει μανίας
[2, 21]	πῶς παύσονται αὐτῶν, καὶ αὐτὸν	οἶμαι	ἐφιστάνειν ἄξιον συνεχὲς μή που
[2, 19]	ἐτήρει, οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην	οἶμαι	καὶ Κλεάνθην τὰ ἄλλα, οἱ
[2, 5]	τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος	ἀποπνίγομαι	οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´ ἐγκαλῶν τῷ
[2, 2]	προστίθει δ´ ὅτι καὶ οὐ	δέομαι’	εἰ μή τι καιρός ἐστιν
[2, 6]	Ἄπελθε καὶ ἄσπασαι τὸν δεῖνα.	ἀσπάζομαι.	πῶς; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ ἐξεκλείσθης.
[2, 16]	δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται,	φαντάζομαι	ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι
[2, 17]	τρίτον τὸν περὶ τὰς συγκαταθέσεις.	χαρίζομαί	σοι ταῦτα πάντα. στῶμεν ἐπὶ
[2, 22]	(ὡς τί μ´ ἐρωτᾷς τῷδ´	(ἀντιτάξομαι	κτενῶν σε. (κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως
[2, 22]	προαίρεσις, οὕτως μόνως καὶ φίλος	ἔσομαι	οἷος δεῖ καὶ υἱὸς καὶ
[2, 11]	σε οὐδὲ τοῦ ζυγοῦ ἄξιον	ἡγήσομαι.	οὕτως κρίνεται τὰ πράγματα καὶ
[2, 16]	ἁπάντων τούτων πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	ἀπολογήσομαι·	δείξω τὴν ἑκάστου φύσιν οἵα
[2, 2]	ἐπίλογον ἔφη ὅτι ἀλλ´ οὔτε	δεήσομαι	ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι, τί μέλλετε
[2, 24]	ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι; ἀλλ´ ἀποδείξει	χρήσομαι	πρὸς σέ; πῶς; παρακολουθεῖς γὰρ
[2, 17]	τὰ τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν	τιμωρήσομαι.	καὶ τί μοι μέλει; τοῦτ´
[2, 17]	τινὶ μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως	τιμωρήσομαι	τὸν ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα.
[2, 19]	ὦ κενός, μάλιστα ἐπὶ συμποσίῳ	καταπλήσσομαι	τοὺς παρόντας ἐξαριθμούμενος τοὺς γεγραφότας.
[2, 3]	φέρε ἣν θέλεις δραχμὴν καὶ	διαγνώσομαι’	ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε ὃν
[2, 2]	ἀλλ´ οὔτε δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´	ἐπιστρέφομαι,	τί μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε
[2, 6]	τὰ ἑξῆς, ἀεὶ τῶν εὐφυεστέρων	ἔχομαι	πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν κατὰ
[2, 19]	τέκτονα, ὅτῳ ὕλη πάρεστιν παρακειμένη,	ἐκδέχομαι	τὸ ἔργον. καὶ ἐνθάδε τοίνυν
[2, 7]	σπλάγχνων ἢ τῶν οἰωνῶν; ἀλλ´	ἀνέχομαι	λέγοντος ἐκείνου συμφέρει σοι’ τί
[2, 21]	μηδὲν εἰδότα, ὅτι οὐδὲν οἶδα;	ἔρχομαι	πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς ἐπὶ
[2, 21]	κορύζης μεστὸς εἰς τὴν σχολὴν	εἰσέρχομαι	μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ
[2, 16]	ἐμπέσῃ. Πότε οὖν Ἀθήνας πάλιν	ὄψομαι	καὶ τὴν ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ
[2, 14]	εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ	ὁρμαὶ	ἀσύμφωνοι τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις
[2, 21]	ταῦτα, ὅτι εἰς τὸ ἐπιὸν	πεπαίδευμαι;	ἔχω ἣν δεῖ συναίσθησιν τὸν
[2, 8]	ἔτι τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ	φοβοῦμαι.	ἐπεί τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι
[2, 26]	εἴωθα παρέχειν μάρτυρα ὧν λέγω,	ἀρκοῦμαι	δ´ ἀεὶ τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ
[2, 12]	χαίρειν, ἀεὶ δὲ τῷ ἀντιλέγοντι	ἀρκοῦμαι	μάρτυρι· καὶ τοὺς μὲν ἄλλους
[2, 19]	σὺ δὲ ποῖα αὐτῶν τηρεῖς;	ἀποκρινοῦμαι	πρὸς αὐτὸν ὅτι οὐκ οἶδα·
[2, 16]	σοι, {ἰ} σός εἰμι· οὐδὲν	παραιτοῦμαι	τῶν σοὶ δοκούντων· ὅπου θέλεις,
[2, 2]	λέγειν ὑπόθου μοι’ τί σοι	ὑποθῶμαι;	ἀλλὰ ποίησόν μου τὴν διάνοιαν
[2, 2]	μή, τί σοι ἐγὼ νῦν	ὑποθῶμαι;	ἂν γὰρ ἄλλο τι ὑπαγορεύῃ
[2, 3]	οἷον ἐπ´ ἀργυρίου, ἵν´ εἰπεῖν	δύνωμαι	καθάπερ ὁ ἀργυρογνώμων λέγει φέρε
[2, 4]	αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς τίνι σοι	χρῶμαι,	ἄνθρωπε; ὡς γείτονι, ὡς φίλῳ;
[2, 14]	ὀνόμασιν; (Οὐ παρακολουθεῖς. (Πῶς οὖν	χρῶμαι	αὐτοῖς; (Οὕτως ὡς οἱ ἀγράμματοι
[2, 21]	ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ	χρῶμαι;	μή τι καὶ αὐτὸς ὡς
[2, 23]	ἄλλο λέγειν εἶναι, ἵν´ ὑμῖν	χαρίσωμαι.	~Πρός τινα τῶν οὐκ ἠξιωμένων
[2, 25]	Πόθεν οὖν εἴσῃ, ἄν σε	σοφίσωμαι;	(Σιωπήσαντος δὲ τοῦ ἀνθρώπου Ὁρᾷς,
[2, 18]	δὲ καὶ ἁπτομένου καὶ συνεγγίζοντος	ἀπόσχωμαι	καὶ νικήσω, τοῦτο μὲν ἤδη
[2, 13]	οὖν ἀγωνιᾷς ὑπὲρ τῶν ἀλλοτρίων;	(Ναί·	ἀλλ´ ἀγωνιῶ, πῶς ἐγὼ αὐτῷ
[2, 21]	ἐφ´ ἃ πάρεστε, ταῦτα λαμβάνετε;	ναί·	ἀλλ´ ἂν ἀποθάνῃ μου τὸ
[2, 13]	μεμελέτηκας, ἐκεῖνος δ´ ἀμελέτητός ἐστιν;	(Ναί·	ἀλλὰ ἐξουσίαν ἔχει ἀποκτεῖναί με.
[2, 11]	ἐπὶ τῷ ἀγαθῷ ἄξιον ἐπαίρεσθαι;	(Ναί.	(Ἐφ´ ἡδονῇ οὖν παρούσῃ ἄξιον
[2, 13]	ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τεθαρρηκότως;	(Ναί.	(Ἱππεὺς οὖν ὢν εἰς πεδίον
[2, 1]	δοῦλον ἐπὶ στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν;	(Ναί·	καὶ εἰκοστὴν αὐτοῦ δοῦναι ὀφείλει.
[2, 22]	μὲν ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ ψέγεις;	(Ναὶ	καὶ ταῦτα πάσχω. (Τί οὖν;
[2, 20]	ἂν θέλῃς, κατασκευάσω ὅτι ἀγαθόν.	ναὶ	κατασκεύασον, ἵν´ οἱ πολῖται ἡμῶν
[2, 20]	ὀξογάρου. οὐκ ᾔτησα τὴν πτισάνην;	ναὶ	κύριε· τοῦτο πτισάνη ἐστίν. τοῦτο
[2, 7]	κύριε, τὸν πατέρα; ἴδωμεν· ἐπεκθυσώμεθα.	ναί,	κύριε, ὡς ἡ τύχη θέλει.
[2, 24]	βοός; (Οὔ. (Τί οὖν; ἀνθρώπου;	(Ναί.	(Οἴδαμεν οὖν, τί ἐστιν ἄνθρωπος,
[2, 25]	Θέλεις, ἔφη, ἀποδείξω σοι τοῦτο;	(Ναί.	(Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν διαλεχθῆναι
[2, 16]	ἐρωτημάτων· ἆρά γε ἡμέρα ἐστίν;	ναί.	τί δέ; νύξ ἐστιν; οὔ.
[2, 6]	ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ ἐν Ῥώμῃ;	ναί.	τί οὖν; ἂν εἰς Γύαρα
[2, 10]	ῥῖνά σοι ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος.	(Ναί,	φησίν, κεκολόβωται γὰρ τὸ σῶμα.
[2, 11]	μὴ εἰδότες αὐτὰ οὐδ´ οἴονται	εἰδέναι.	ἀγαθοῦ δὲ καὶ κακοῦ καὶ
[2, 1]	δόξον δὲ μηδεὶς εἶναι καὶ	εἰδέναι	μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς φαίνου,
[2, 17]	οἴησιν· ἀμήχανον γάρ, ἅ τις	εἰδέναι	οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ
[2, 6]	τεθαυμακότες. καλὸν δὲ καὶ τὸ	εἰδέναι	τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν καὶ δύναμιν,
[2, 15]	δοκῶ ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν	εἰδέναι,	τί ἐστι τὸ ἐν τῇ
[2, 17]	εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς	εἰδέναι	τί μοι πρὸς θεούς ἐστι
[2, 17]	τὴν οἴησιν τὴν τοῦ δοκεῖν	εἰδέναι	τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι
[2, 17]	τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα	εἰδέναι.	τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ
[2, 24]	διεφέροντο; οὐχὶ διὰ τὸ μὴ	εἰδέναι,	τίνα ἐστὶ συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα;
[2, 12]	διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα	εἰδέναι	χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ τῶν
[2, 11]	ᾧ θαρρεῖν ἄξιον καὶ ᾧ	πεποιθέναι;	(Δεῖ. (Ἀβεβαίῳ οὖν τινι θαρρεῖν
[2, 22]	τοίνυν περὶ μόνα τὰ ἀγαθὰ	ἐσπουδακέναι	αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ
[2, 22]	ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´	ἐσπουδακέναι,	καὶ φιλεῖν ταῦτα. ὅστις οὖν
[2, 23]	ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο	ἐσπουδακέναι,	πάρεργα τἆλλα πρὸς τοῦτο πεποιημένον,
[2, 1]	πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ	τεθαρρηκέναι	καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι,
[2, 6]	δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ δὲ χρόνῳ	παρακεκαθικέναι	γεροντίῳ οὐ πολλοῦ ἀξίῳ’ μόνον
[2, 15]	σε, ὅτι οὐκ ἀρκεῖ τὸ	κεκρικέναι	καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι
[2, 23]	ἐκεῖνα τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς	τεταγμέναι	εἰσὶ διακονεῖν ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν,
[2, 23]	ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ δοῦλαι	τεταγμέναι	εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν
[2, 14]	φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ	ἐψευσμέναι’	εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’
[2, 14]	ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ	ἀνομολογούμεναι,	αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ φύσει,
[2, 20]	τῶν λόγων ηὐξήθησαν ἡμῖν αἱ	εὐνομούμεναι	πόλεις, Λακεδαίμων διὰ τούτους τοὺς
[2, 6]	οὐκ ἦν τοσούτου τοσούτων μὲν	ἀκηκοέναι,	τοσαῦτα δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ δὲ
[2, 6]	τοσούτων μὲν ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ	γεγραφέναι,	τοσούτῳ δὲ χρόνῳ παρακεκαθικέναι γεροντίῳ
[2, 16]	ἡμῶν τι σκεψαμένων μὴ οὕτως	ἐκβῆναι;	ἂν δ´ ἑτέρως χωρήσῃ, τεταπείνωται
[2, 17]	τοῦ θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν	συμβῆναι	δυναμένων. δειξάτω τις ὑμῶν αὐτὸν
[2, 13]	αὐτῷ δ´ ὄντων ὥστε μὴ	συμβῆναι;	(Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν τὰ μὲν
[2, 3]	ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἰ δραχμὴ	συσταθῆναί	τινι ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ. εἰ
[2, 16]	μελετῆσαι. τί οὖν {θέλει{ ς}	ἐπαινεθῆναι	ὑπὸ τῶν παρόντων. πρὸς μὲν
[2, 5]	τὸ πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς	ἀφαιρεθῆναι,	τὸ τέκνα ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα
[2, 23]	πρὸς αἶσχος. εἶτα ὁμοίως ἦν	κινηθῆναι	τὸν Θερσίτην ἰδόντα καὶ τὸν
[2, 5]	πλεῦσαι καὶ κινδυνεῦσαι, νῦν δ´	ἀπορηθῆναι,	πρὸ ὥρας δ´ ἔστιν ὅτ´
[2, 1]	ὄντος δεινοῦ; ἐν τοῖς προαιρετικοῖς.	ἐξαπατηθῆναι	ἢ προπεσεῖν ἢ ἀναίσχυντόν τι
[2, 20]	οὖν σοι μέλει; ἄφες ἡμᾶς	ἐξαπατηθῆναι.	μή τι χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν
[2, 6]	μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ μὴ	πεπανθῆναι,	μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ
[2, 12]	καὶ μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε	παροξυνθῆναι	ἐν λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον προενέγκασθαι
[2, 22]	ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν	ἐμπρησθῆναι	τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου.
[2, 19]	τινος, μὴ περιπεσεῖν τινι, μὴ	ὀργισθῆναι,	μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί
[2, 15]	ἐστι μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον τοῦ	πεισθῆναί	σε, ὅτι οὐκ ἀρκεῖ τὸ
[2, 23]	λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι καὶ πιστεύσαντα	ἐρεθισθῆναι	ἢ μή, τίς λέγει; οὐχ
[2, 6]	ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς δεῖ	θερισθῆναι,	ἅμα δὲ καὶ αὐτῷ τούτῳ
[2, 6]	ὅμοιον τῷ μὴ πεπανθῆναι, μὴ	θερισθῆναι.	ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ οἱ αὐτοί
[2, 6]	ἐστὶν ἐπὶ σταχύων τὸ μηδέποτε	θερισθῆναι.	οὕτως ἴστε ὅτι καὶ ἐπ´
[2, 6]	ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω. τί ἐστιν	ἐξορισθῆναι;	ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ ἐν Ῥώμῃ;
[2, 6]	ἄλλους τὰ ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´	ἐξορισθῆναι	κινδυνεύω. τί ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ
[2, 1]	οὐ δάκνει. τὸ σωμάτιον δεῖ	χωρισθῆναι	τοῦ πνευματίου, ὡς πρότερον ἐκεχώριστο,
[2, 16]	θέλεις ἤδη ὡς τὰ παιδία	ἀπογαλακτισθῆναι	καὶ ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ
[2, 21]	τις αὑτόν, ἔρωτα προσέθηκεν, ὥστε	συγγνωσθῆναι	ὡς ἐπ´ ἀκουσίῳ. τὸ δ´
[2, 5]	τότ´ ἦν; τὸ δεδέσθαι, τὸ	φυγαδευθῆναι,	τὸ πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς
[2, 6]	ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται	φυλαχθῆναι.	καὶ τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους,
[2, 25]	(Ναί. (Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν	διαλεχθῆναι	δεῖ; (Ὁμολογήσαντος δὲ Πόθεν οὖν
[2, 1]	ποιῆσαι ἢ μετ´ ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς	ὀρεχθῆναί	τινος οὐδὲν διαφέρει ἡμῖν, ἂν
[2, 21]	σου τὸ ῥεῦμα, τὰ ἑλκύδρια	ἀπουλωθῆναι.	καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ ἕλκη
[2, 2]	ἀναβαίνεις, τί ὑπακούεις; εἰ γὰρ	σταυρωθῆναι	θέλεις, ἔκδεξαι καὶ ἥξει ὁ
[2, 21]	χρήσιμον; ἐρῶ οὔ‘ ζήτησον πρῶτον	σταλῆναί	σου τὸ ῥεῦμα, τὰ ἑλκύδρια
[2, 18]	αὐτός ποτε σεαυτῷ, θέλησον καλὸς	φανῆναι	τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ
[2, 5]	ἀκάνθας πατῆσαι καὶ ἔστιν ὅτε	ἀποκοπῆναι	ὑπὲρ τοῦ ὅλου· εἰ δὲ
[2, 5]	εἰδώς, ὅτι τὸ γενόμενον καὶ	φθαρῆναι	δεῖ. οὐ γάρ εἰμι αἰών,
[2, 6]	ποίαν δυσκολίαν ἔχει τὸ γενόμενον	φθαρῆναι;	τὸ δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά
[2, 5]	τῶν πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας.	ἐνστῆναί	με δεῖ ὡς τὴν ὥραν
[2, 12]	φορτικὰ καὶ δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς	ἀποστῆναι	οὐ δυνάμεθα. ἐξ ὧν δ´
[2, 26]	ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ ἀνάγκη	ἀποστῆναι	τῆς μάχης καὶ φυγεῖν οὕτως
[2, 4]	σοι πιστεύσει; οὐ θέλεις οὖν	ῥιφῆναί	που καὶ αὐτὸς ἐπὶ κοπρίαν
[2, 21]	ὅτι φαντάζονταί τι ἐν αὐτοῖς	εἶναι	ἀκούσιον καθάπερ ἐν τῷ δειλῷ
[2, 5]	φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ καθαρῷ	εἶναι,	ἀλλ´, ἂν αὐτὸν ὡς πόδα
[2, 13]	οὔ; (Δύναται δ´ ἄλλου μὲν	εἶναι	ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν; (Οὔ.
[2, 18]	τοῦ τρέχειν. ἂν θέλῃς ἀναγνωστικὸς	εἶναι,	ἀναγίγνωσκε· ἂν γραφικός, γράφε. ὅταν
[2, 13]	καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος	εἶναι	ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου τοὺς
[2, 23]	ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει μὴ	εἶναι	αὐτὰ κομψά; ἀλλ´ ὡς δίοδον,
[2, 22]	περί τινος δοκεῖ σοι φίλος	εἶναι	αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ. (Οὐδ´ ὁ
[2, 19]	τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ τὸ κοινὴν	εἶναι	αὐτῶν μάχην. Ἂν οὖν τίς
[2, 22]	τὴν φιλίαν, τὸ οὐκ ἐῶν	εἶναι	γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα.
[2, 15]	τούτων τῶν λόγων, ὅτι βέβαιον	εἶναι	δεῖ καὶ ἡ μὲν προαίρεσις
[2, 15]	ἀπαραβάτως ἐμμένειν. ἀλλὰ πρῶτον ὑγιὲς	εἶναι	δεῖ τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ
[2, 5]	νομίζειν; οἱ δαίμονές σοι τίνες	εἶναι	δοκοῦσιν; οὐχὶ ἤτοι θεῶν παῖδές
[2, 19]	συνεχρήσατο πρὸς παράστασιν τοῦ μηδὲν	εἶναι	δυνατόν, ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς
[2, 22]	ἐν σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον	εἶναι·	εἰ ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο}
[2, 22]	εἰ ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο}	εἶναι·	εἰ ἐν τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{
[2, 1]	λέγουσιν ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις	εἶναι	εἰ μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό
[2, 23]	καὶ δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον	εἶναι	ἐκείνου ᾧ διακονεῖ, ὁ ἵππος
[2, 22]	μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων	εἶναι.	ἐν δὲ τῷ φιλεῖν οὐ
[2, 5]	τῷ γὰρ ποδὶ κατὰ φύσιν	εἶναι	ἐρῶ τὸ καθαρῷ εἶναι, ἀλλ´,
[2, 21]	πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ δὲ δειλὸν	εἶναι	εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ
[2, 22]	(Οὐδ´ ὁ μεταπτώτως ἑλόμενος αὐτὸν	εἶναι	εὔνους αὐτῷ; (Οὐδ´ οὗτος. (Ὁ
[2, 23]	ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ κράτιστον	εἶναι	ἢ αὐτήν; καὶ τί ποιεῖ
[2, 6]	κινδυνεύω. τί ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ	εἶναι	ἢ ἐν Ῥώμῃ; ναί. τί
[2, 23]	καὶ τὸ κυριώτατον ἄλλο λέγειν	εἶναι,	ἵν´ ὑμῖν χαρίσωμαι. ~Πρός τινα
[2, 2]	σοί τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ	εἶναι·	ἵνα δὲ καὶ ἐκκλίνων αὐτὰ
[2, 11]	καὶ πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα	εἶναι	καὶ ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα ἐν
[2, 17]	ἐγὼ θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς	εἶναι	καὶ ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς
[2, 1]	αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον δὲ μηδεὶς	εἶναι	καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο
[2, 8]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τὰ ἀγαθὰ	εἶναι	καὶ εὐδαιμονίαν καὶ κακοδαιμονίαν. νῦν
[2, 16]	διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς	εἶναι	καὶ ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενος
[2, 2]	δύναται ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων	εἶναι	καὶ πιστός, τίς οὐκ ἐάσει
[2, 1]	καρπός; ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν τ´	εἶναι	καὶ πρεπωδέστατον τοῖς τῷ ὄντι
[2, 8]	ἡ οὐσία τοῦ θεοῦ, ἐκεῖ	εἶναι	καὶ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ. τίς
[2, 19]	{τὸ} πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον	εἶναι	καὶ τῷ {ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον
[2, 20]	ἢ καλὸν οὔτε τὸ ἐλευθέρους	εἶναι	καλὸν μᾶλλον ἢ αἰσχρόν, οἱ
[2, 23]	αὐτὴ ἡ σὰρξ ἑαυτὴν ἔλεγεν	εἶναι	κράτιστον, ἠνέσχετο ἄν τις αὐτῆς.
[2, 23]	οὐ μέντοι διὰ τὸ ἄλλα	εἶναι	κρείττονα καὶ ἣν παρέχει τὰ
[2, 12]	δ´; ἐπὶ κακοῖς δοκεῖ σοι	εἶναι	λύπη ὁ φθόνος; καὶ τί
[2, 23]	τῆς φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ	εἶναι	μηδεμίαν ταῖς ἀληθείαις οὐ μόνον
[2, 19]	μὴ ἀκολουθεῖν καὶ τῷ {δυνατὸν	εἶναι	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´
[2, 5]	δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι	εἶναι,	ὄνους δὲ μή; ὡς ἁρπαστίῳ
[2, 18]	ποιεῖ. εἰ οὖν θέλεις μὴ	εἶναι	ὀργίλος, μὴ τρέφε σου τὴν
[2, 13]	οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν μὴ	εἶναι,	ὅταν ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο
[2, 22]	οἴκησιν; πόθεν οὖν ὁμολογεῖς ἄφρων	εἶναι;	ὅτι νὴ Δία πολλάκις ἐξίστασαι
[2, 11]	τὸ δοκοῦν ἑκάστῳ πρὸς τὸ	εἶναι·	οὐδὲ γὰρ ἐπὶ βαρῶν ἢ
[2, 21]	τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´ ἠλίθιον	εἶναι	παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ τὰ περὶ
[2, 23]	εἰσι καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν	εἶναι	παραλλαγὴν κάλλους πρὸς αἶσχος. εἶτα
[2, 23]	συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς Χρύσιππος ἄθλιον	εἶναι,	πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶς ταράσσεσθαι, κακοδαιμονεῖν;
[2, 14]	ἐστι τὸ θεῖον, καὶ τοῦτον	εἶναι	πιστόν· εἰ ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον
[2, 22]	πράγματα ποτὲ μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις	εἶναι,	ποτὲ δὲ κακά· ἀνθρώπους δὲ
[2, 1]	λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας ἐλευθέρους	εἶναι.	(Πῶς τοῦτο; (Οὕτως· νῦν ἄλλο
[2, 17]	καὶ λύχνων ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ	εἶναί	σε δεῖ καὶ ἄνοσον. Ταύτην
[2, 22]	καὶ τὸ πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα	εἶναι	σεαυτόν. τί γάρ σοι λείπει;
[2, 23]	δύναταί τις ἄλλη δύναμις κρείσσων	εἶναι	ταύτης, ἣ καὶ ταῖς λοιπαῖς
[2, 11]	ἐκείνοις ἐκέκτηντο, τί ἐκώλυεν αὐτοὺς	εἶναι	τελείους; νῦν δ´ ἐπεὶ δοκεῖς
[2, 24]	σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου τινὸς	εἶναι	τέχνη οὕτως δὲ καὶ τοῦ
[2, 20]	οἷον εἴ τις ἀντιλέγοι τῷ	εἶναί	τι καθολικὸν ἀληθές, δῆλον ὅτι
[2, 20]	ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ ἐναργές τι	εἶναι,	τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ τῷ
[2, 22]	Ἐπικούρου λόγος, ἀποφαίνων ἢ μηδὲν	εἶναι	τὸ καλὸν ἢ εἰ ἄρα
[2, 11]	τὸν ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν δεῖ	εἶναι	τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν ἄξιον
[2, 15]	δεῖ τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ	εἶναι	τόνους ἐν σώματι, ἀλλ´ ὡς
[2, 8]	αὐτοῦ τὸ βλέμμα, οἷον δεῖ	εἶναι	τοῦ ἐροῦντος οὐ γὰρ ἐμὸν
[2, 23]	ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω κράτιστον	εἶναι	τῶν ὄντων τὴν σάρκα. οὐδὲ
[2, 22]	ὅστις ἐσπούδακεν ἢ αὐτός τινι	εἶναι	φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον,
[2, 22]	ἠπίστησεν ἂν τῷ λέγοντι οὐκ	εἶναι	φίλους αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς
[2, 23]	μὴ γένοιτο. λέγει τις μηδεμίαν	εἶναι	χρείαν ἢ προαγωγὴν τῆς προαιρετικῆς
[2, 24]	τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν μέν τις	εἶναι,	ὢν δ´ οὐδείς. νῦν γὰρ
[2, 15]	δὲ νῦν τινας οὐκ ἔστι	μεταθεῖναι.	ὥστε μοι δοκῶ ὃ πρότερον
[2, 20]	τῆς ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ τούτοις	προσθεῖναι	καὶ προσεξεργάσασθαι τὰ λείποντα, ἀλλὰ
[2, 14]	καὶ ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον καὶ	παραμεῖναι;	οὐδαμῶς, ἀλλ´ εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς
[2, 16]	ταχύ γ´ ἂν ὁ τοιοῦτος	ὑπομείναι	φυγήν τινα φυγεῖν εἰς ἅπαντα
[2, 1]	τούτων πιστευτέον, οἳ λέγουσιν μόνοις	ἐξεῖναι	παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς
[2, 1]	τί ἐστιν ἐλευθερία ἢ τὸ	ἐξεῖναι	ὡς βουλόμεθα διεξάγειν; οὐδέν. λέγετε
[2, 14]	ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν, αἱ ἐκκλίσεις	ταπειναί	εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ
[2, 14]	σκυτεὺς πῶς μὲν μανθάνει τις	παρεῖναι	καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές, τὸ δ´
[2, 17]	ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ διαγαγεῖν καὶ	ἀνατεῖναι	τὸν τράχηλον πρὸς τὰ πράγματα
[2, 15]	ἐσώθην, ὅτι οὐ κέκρικας ἐμὲ	ἀποκτεῖναι.	ἀργύριον οὐ λαμβάνω. διὰ τί;
[2, 15]	ἐπῆλθέν σοί πώς ποτ´ ἐμὲ	ἀποκτεῖναι,	ἔδει σε ἐμμένειν τοῖς κριθεῖσιν;
[2, 13]	ἐστιν; (Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν ἔχει	ἀποκτεῖναί	με. (Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ,
[2, 2]	ἐμὲ δ´ Ἄνυτος καὶ Μέλητος	ἀποκτεῖναι	μὲν δύνανται, βλάψαι δ´ οὔ’
[2, 17]	οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν ἐπὶ τὸ	ἀποκτεῖναι	τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά γε
[2, 20]	καθ´ ἡμέραν καὶ οὐ θέλεις	ἀφεῖναι	τὰ ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων
[2, 4]	οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες φύσει	κοιναί.	ὅταν δ´ ὁ νομοθέτης ὡς
[2, 4]	οὖν; οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες	κοιναὶ	φύσει; κἀγὼ λέγω. καὶ γὰρ
[2, 20]	οὐ χαλεπώτεραι αἱ Ἐρινύες καὶ	Ποιναί;	ἐξήγειρον καθεύδοντα καὶ οὐκ εἴων
[2, 22]	εἰδείη· ὁ δὲ μὴ δυνάμενος	διακρῖναι	τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν
[2, 24]	ἀληθὲς ἢ τί ψεῦδος, μήτε	διακρῖναι	ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ
[2, 19]	βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ	συγκρῖναι	τὰ λεγόμενα καὶ δόγμα τι
[2, 16]	μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ τινος	ἀποδιδόναι	εὐλύτως καὶ αὐτόθεν, χάριν εἰδότα
[2, 1]	οὐδέν; (Ναί· καὶ εἰκοστὴν αὐτοῦ	δοῦναι	ὀφείλει. (Τί οὖν; ὁ ταῦτα
[2, 24]	ὁ μὲν λέγει, ὅτι συμφέρει	ἀποδοῦναι	τῷ πατρὶ τὴν Χρυσηίδα, ὁ
[2, 12]	καὶ παύειν μάχην. εἰ θέλετε	γνῶναι,	πόσην ἐν τούτῳ δύναμιν εἶχεν,
[2, 13]	ἀνθρώπου; {μεμέλ{ ετ} ηκέ σοι	γνῶναι,	τί ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ
[2, 17]	ἐπιβολάς. Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ θέλω	γνῶναι,	τί λέγει Χρύσιππος ἐν τοῖς
[2, 3]	κακός, εἰ μὲν ἔμπειρός ἐστι	διαγνῶναι	τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς, γνώσεται,
[2, 23]	τὴν πατρίδα ἐπανελθεῖν, τοὺς οἰκείους	ἀπαλλάξαι	δέους, αὐτὸν τὰ τοῦ πολίτου
[2, 6]	ἂν ἴσην αὐτὴν ἐν ἑκατέρῳ	φυλάξαι	θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´
[2, 10]	βλαβερόν τι αὐτῷ εἰπεῖν ἢ	πρᾶξαι,	ἐξίστασθαι ἐν πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν
[2, 26]	τί γὰρ ὁ κλέπτης θέλει	πρᾶξαι;	τὸ αὑτῷ συμφέρον. οὐκ οὖν,
[2, 23]	ἐν οἷς ἐγένου καὶ ὧν	κατατέταξαι	πολίτης, ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν
[2, 2]	ὑπακούεις; εἰ γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις,	ἔκδεξαι	καὶ ἥξει ὁ σταυρός· εἰ
[2, 18]	ὀξύτητος μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ	ἔκδεξαί	με μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω
[2, 18]	ὁμοίως ἔχει τῷ πρὸ τοῦ	πυρέξαι,	ἂν μή τι θεραπευθῇ εἰς
[2, 10]	τοῦ πατρός, πάντα ὑπακούειν, μηδέποτε	ψέξαι	πρός τινα μηδὲ βλαβερόν τι
[2, 15]	λεγόμενον· μωρὸν οὔτε πεῖσαι οὔτε	ῥῆξαι	ἔστιν. μή μοι γένοιτο φίλον
[2, 9]	μὲν θελήσῃς ἐκ προχείρου λαβὼν	δεῖξαι	δύνασαι, ἀπ´ αὐτῶν δέ σοι
[2, 11]	προλήψεις; (Οὐ δυνάμεθα. (Ἔχεις οὖν	δεῖξαί	τι ἡμῖν πρὸς τὸ αὐτὰς
[2, 19]	ἀλλ´ οὐκ ἔχετε τὸν τετυπωμένον	δεῖξαι·	τόν γε τυπούμενον δείξατε, τὸν
[2, 26]	ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ	παραδεῖξαι	τὴν μάχην, καθ´ ἣν ἁμαρτάνει,
[2, 5]	ἀλλ´ ἐπ´ ἐμοί. δύσκολον δὲ	μῖξαι	καὶ συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν τοῦ
[2, 23]	τοῦ πολίτου ποιεῖν, γῆμαι, παιδοποιεῖσθαι,	ἄρξαι	τὰς νομιζομένας ἀρχάς. οὐ γὰρ
[2, 16]	εὔχου νῦν καθήμενος, ὅπως αἱ	μύξαι	σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον
[2, 16]	αἱ μύξαι σου μὴ ῥέωσιν·	ἀπόμυξαι	μᾶλλον καὶ μὴ ἐγκάλει. τί
[2, 22]	πῶς σὲ τὸ παιδίον ταχέως	κατορύξαι	θέλει καὶ σὺ τὸ παιδίον
[2, 2]	ἅψαι· εἰ κλαῦσαι, κλαῦσον· εἰ	οἰμῶξαι,	οἴμωξον. ὅταν γὰρ ὑποθῇς τὰ
[2, 24]	μή τι οὖν δύνασαι λίθον	ἆραι	ἡλίκον ὁ Ἕκτωρ ἢ ὁ
[2, 9]	οἷον εἴ τις δέκα λίτρας	ἆραι	μὴ δυνάμενος τὸν τοῦ Αἴαντος
[2, 23]	δεῖ καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν	ἐκκαθᾶραι	καὶ τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν
[2, 20]	ὕπνων ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ δ´ οὐ	χαλεπώτεραι	αἱ Ἐρινύες καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον
[2, 13]	καὶ καλῶς κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ	ᾆσαι	μόνον θέλει καλῶς, ἀλλὰ καὶ
[2, 6]	σῇ; πῶς; τίς γάρ σε	ἀναγκάσαι	δύναται ὑπολαβεῖν τι ὧν οὐ
[2, 5]	κωλῦσαί μέ τις δύναται οὔτ´	ἀναγκάσαι.	ὅπου κωλυτὸς καὶ ἀναγκαστός εἰμι,
[2, 14]	δ´ αὐτὸς αὑτὸν ἀγνοεῖς, πῶς	δύνασαι	ἀνασχέσθαι μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν
[2, 9]	θελήσῃς ἐκ προχείρου λαβὼν δεῖξαι	δύνασαι,	ἀπ´ αὐτῶν δέ σοι ὄφελος
[2, 4]	δ´ ἄνθρωπος ὢν οὐδεμίαν χώραν	δύνασαι	ἀποπληρῶσαι ἀνθρωπικήν, τί σε ποιήσομεν;
[2, 16]	οὐκ εἶ Ἡρακλῆς καὶ οὐ	δύνασαι	καθαίρειν τὰ ἀλλότρια κακά, ἀλλ´
[2, 24]	φύσις τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ	δύνασαι	καὶ κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι
[2, 4]	οὐ δύνασαι τόπον ἔχειν· δούλου	δύνασαι;	καὶ τίς σοι πιστεύσει; οὐ
[2, 24]	ἰσχυρός εἰμι. μή τι οὖν	δύνασαι	λίθον ἆραι ἡλίκον ὁ Ἕκτωρ
[2, 25]	χωρὶς αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ τοῦτο	δύνασαι	μαθεῖν, πότερον ἀναγκαῖα ἢ οὐκ
[2, 24]	δεῖξόν μοι. περὶ τίνος ἀκοῦσαι	δύνασαι;	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν; τίνος;
[2, 4]	ποιήσομεν; ἔστω γάρ, φίλου οὐ	δύνασαι	τόπον ἔχειν· δούλου δύνασαι; καὶ
[2, 1]	τὰ δίκτυα· καὶ οὕτως ἀπόλλυνται	ἐναλλάξασαι	τὰ φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα.
[2, 6]	ὁδῷ καταβῇς εἰς Ἅιδου; ἴσαι	πᾶσαί	εἰσιν. εἰ δὲ θέλεις ἀκοῦσαι
[2, 6]	ἀρκείτω τὸ εὐσταθεῖν. Ἄπελθε καὶ	ἄσπασαι	τὸν δεῖνα. ἀσπάζομαι. πῶς; οὐ
[2, 4]	κἂν μὴ δύνῃ τοῦ κρέως	ἀποσπάσαι,	λίπαινε τοὺς δακτύλους καὶ περίλειχε.
[2, 20]	ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον ἅπτεις, τί	ἐπανίστασαι,	τί τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις; μή
[2, 22]	εἶναι; ὅτι νὴ Δία πολλάκις	ἐξίστασαι	ὑπὸ τῶν φαντασιῶν καὶ ταράττῃ
[2, 23]	τὴν χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν	κατασκευάσαι,	ἀνάγκη δὲ τὴν παράδοσιν γίνεσθαι
[2, 23]	Ἄνθρωπε, τὸ προκείμενον ἦν σοι	κατασκευάσαι	σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις
[2, 24]	δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς δεῖ	κατασκευάσαι	τίνος σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ
[2, 6]	δύναμιν, ἵν´ ἐν οἷς μὴ	παρεσκεύασαι,	ἡσυχίαν ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς, εἴ
[2, 19]	μὲν ἔχω ταύτην τὴν ἐπιβολήν,	ἀποτελέσαι	ὑμᾶς ἀκωλύτους, ἀναναγκάστους, ἀπαραποδίστους, ἐλευθέρους,
[2, 10]	ἀπολώλεκας; ἀλλὰ δεῖ σε κέρμα	ἀπολέσαι,	ἵνα ζημιωθῆς, ἄλλου δ´ οὐδενὸς
[2, 20]	οὐδ´ ἄνθρωπον οἷόν τε παντελῶς	ἀπολέσαι	τὰς κινήσεις τὰς ἀνθρωπικὰς καὶ
[2, 20]	κατὰ ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ μόνον	ἐξεμέσαι	τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι καὶ τὸν
[2, 18]	Πῶς οὖν γένηται τοῦτο; θέλησον	ἀρέσαι	αὐτός ποτε σεαυτῷ, θέλησον καλὸς
[2, 13]	τεχνίτης τῷ ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι	ἀρέσαι	θέλω; ἀντὶ τίνος; οἶδας γὰρ
[2, 19]	τι {κακία{ ς} ἐστὶ τὸ	ναυαγῆσαι,	μή τι κακίας μετέχον; οὐκ
[2, 24]	ἐκεῖνο δὲ πᾶς ἄν τις	ὁμολογῆσαί	μοι δοκεῖ, ὅτι ποσῆς γέ
[2, 9]	γὰρ τίς ἡμῶν οὐ δύναται	τεχνολογῆσαι	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν; ὅτι
[2, 5]	ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ φύσιν ἐστὶ	ζῆσαι	μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν. εἰ
[2, 21]	μὴ γὰρ τούτου ἕνεκά μοι	παρακάθησαι,	μὴ γὰρ διὰ τοῦτό ποτε
[2, 24]	ἢ δύνασαι καὶ κατὰ ποσὸν	ἀκολουθῆσαί	μοι λέγοντι; ἀλλ´ ἀποδείξει χρήσομαι
[2, 16]	τὸ δόγμα. τί οὖν ἔχεις	ποιῆσαι;	ἔξελε, τὸ δ´ ἐκείνων, ἂν
[2, 1]	ἢ προπεσεῖν ἢ ἀναίσχυντόν τι	ποιῆσαι	ἢ μετ´ ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί
[2, 16]	ζήτει στίχον ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου	ποιῆσαι	θερμάς τε τὰς Νέρωνος Μάρκιόν
[2, 11]	ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ τι δεῖ	ποιῆσαι	καὶ ὅ τι οὐ δεῖ
[2, 5]	ναῦς καταδύεται. τί οὖν ἔχω	ποιῆσαι;	ὃ δύναμαι, τοῦτο μόνον ποιῶ·
[2, 2]	ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς, πῶς δύναται	ποιῆσαι;	ὅταν οὖν ἐπὶ σοὶ ᾖ
[2, 14]	καὶ τὸν κακῶς ποιοῦντα κακῶς	ποιῆσαι.	τί σοι λείπει; ἂν οὖν
[2, 11]	καὶ ὅ τι οὐ δεῖ	ποιῆσαι	τίς οὐκ ἔχων ἔμφυτον ἔννοιαν
[2, 19]	τι αὐτῶν καὶ δόγμα σεαυτοῦ	πεποίησαι;	δείκνυε πῶς εἴωθας ἐν πλοίῳ
[2, 19]	ἄλλο προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον δόγμα	πεποίησαι	κατὰ τὸν τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς
[2, 13]	τις ἡμῶν αὐτὰ δύναται οὔτε	περιποιῆσαι	ἃ οὐ θέλομεν αὐτῶν, ποῦ
[2, 14]	ἀποδίδως, οἶδας τὸν εὖ ποιοῦντα	ἀντευποιῆσαι	καὶ τὸν κακῶς ποιοῦντα κακῶς
[2, 13]	ἔξεστι γὰρ ὡς θέλεις αὐτῷ	λαλῆσαι;	(Ἀλλὰ δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή
[2, 12]	καὶ ἀπολλύμενον. οὐδαμῶς. ἀλλ´ αὐτὸς	ἐπιμεμέλησαι	αὐτοῦ; πότερον μαθὼν παρά του
[2, 14]	πάντων μᾶλλον ἢ τῶν προσηκόντων	ἐπιμεμέλησαι,	καὶ τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε
[2, 12]	εἰπεῖν, ὅτῳ τρόπῳ τῆς ψυχῆς	ἐπιμεμέλησαι;	οὐ γὰρ εἰκῇ χὠς ἔτυχεν
[2, 13]	μόνον θέλει καλῶς, ἀλλὰ καὶ	εὐδοκιμῆσαι,	τοῦτο δ´ οὐκέτι ἐστὶν ἐπ´
[2, 13]	γάρ ἐστιν. (Μή τι τοῦ	ὁρμῆσαι	παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ περὶ τούτου.
[2, 17]	τὰ σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται	κοσμῆσαι	φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα τὰ
[2, 12]	ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς διὰ τούτων αὐτὸν	κινῆσαι	δυνάμεθα. καὶ λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι
[2, 24]	παρακείμενος, πῶς δύναται ἀνθρώπῳ ὄρεξιν	κινῆσαι;	ἡ ἄμπελος μή τι λέγει
[2, 19]	πῶς εἴωθας ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι.	μέμνησαι	ταύτης τῆς διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ
[2, 19]	σε ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον,	μέμνησαι	τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς σοι
[2, 19]	περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ	φθονῆσαι,	μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ δεῖ
[2, 5]	εἰ δὲ μή, ἀδύνατον τὸ	εὐδαιμονῆσαι.	ἀλλ´ οἷόν τι ἐπὶ τοῦ
[2, 19]	δειξάτω τις ὑμῶν ἀνθρώπου θέλοντος	ὁμογνωμονῆσαι	τῷ θεῷ καὶ μηκέτι μήτε
[2, 23]	τὸν τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς	καταφρονῆσαι.	τοιοῦτοί εἰσι καὶ οἱ λέγοντες
[2, 19]	μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ	ζηλοτυπῆσαι	(τί γὰρ δεῖ περιπλέκειν; θεὸν
[2, 23]	πότερον δ´ εἰπεῖν ἄμεινον ἢ	σιωπῆσαι	καὶ οὕτως ἄμεινον ἢ ἐκείνως
[2, 19]	ἀκολουθεῖ. τὰ τρία δ´ ἐκεῖνα	τηρῆσαι	ἀμήχανον διὰ τὸ κοινὴν εἶναι
[2, 2]	τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς	τηρῆσαι	θέλων Σωκράτης παρελθὼν ἂν ἔλεγε
[2, 2]	ἐπὶ τὴν δίκην, τί θέλεις	τηρῆσαι	καὶ ποῦ θέλεις ἀνύσαι. εἰ
[2, 2]	αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων	τηρῆσαι	καὶ τούτοις ἀρκούμενος τίνος ἔτι
[2, 2]	ἀνύσαι. εἰ γὰρ προαίρεσιν θέλεις	τηρῆσαι	κατὰ φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι
[2, 2]	δὲ θέλεις καὶ τὰ ἐκτὸς	τηρῆσαι,	τὸ σωμάτιον καὶ τὸ οὐσίδιον
[2, 8]	φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ με	θαρρῆσαι	καὶ τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον
[2, 12]	ἰδιώτης ἐπακολουθῶν ταῖς αὑτοῦ φαντασίαις	παραχωρῆσαι	δύναιτ´ ἄν τι ἢ ἀθετῆσαι,
[2, 6]	τὴν θύραν, ἀνάγκη μ´ ἢ	ἀποχωρῆσαι	ἢ διὰ τῆς θυρίδος εἰσελθεῖν’
[2, 5]	τὸ ὅλον νῦν μέν σοι	νοσῆσαι	καθήκει, νῦν δὲ πλεῦσαι καὶ
[2, 5]	εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας	πατῆσαι	καὶ ἔστιν ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ
[2, 18]	ἡμέρας, ἀναστὰς ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν	περιπατῆσαι	καὶ ὄψει, πῶς σου τὰ
[2, 12]	παραχωρῆσαι δύναιτ´ ἄν τι ἢ	ἀθετῆσαι,	οὐδαμῶς διὰ τούτων αὐτὸν κινῆσαι
[2, 16]	ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ	μελετῆσαι.	τί οὖν {θέλει{ ς} ἐπαινεθῆναι
[2, 14]	οἶδεν, ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους	κέκτησαι,	τὰ καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας τὸν
[2, 20]	τινι μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ	ἀπαναισχυντῆσαι	πρὸς τὰ γινόμενα· μή τις
[2, 15]	πᾶσιν. οὐ θέλεις τὴν ἀρχὴν	στῆσαι	καὶ τὸν θεμέλιον, τὸ κρίμα
[2, 26]	καθ´ ἣν ἁμαρτάνει, καὶ σαφῶς	παραστῆσαι,	πῶς ὃ θέλει οὐ ποιεῖ
[2, 23]	δεῖ πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν ἢ	ἀπιστῆσαι	καὶ πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή,
[2, 18]	οὐκ ἐπὶ τῷ τὸν Κυριεύοντα	ἐρωτῆσαι.	Πῶς οὖν γένηται τοῦτο; θέλησον
[2, 6]	ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς εἰς Ἅιδου;	ἴσαι	πᾶσαί εἰσιν. εἰ δὲ θέλεις
[2, 15]	τῇ συνηθείᾳ λεγόμενον· μωρὸν οὔτε	πεῖσαι	οὔτε ῥῆξαι ἔστιν. μή μοι
[2, 2]	δ´ ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ καὶ	πεῖσαι	τό γε παρ´ αὐτόν, τὰ
[2, 2]	μή τι καιρός ἐστιν ἐπίτηδες	ἐρεθίσαι	τοὺς δικαστὰς ὡς Σωκράτει. καὶ
[2, 19]	οὐδὲ γέγονα πρὸς τούτῳ, τῷ	βασανίσαι	τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ συγκρῖναι
[2, 20]	νὴ Δία μᾶλλον τοὺς κιναίδους	ἐλπίσαι	τις ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς
[2, 17]	τῶν ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ τῷ Διὶ	χάρισαι	αὐτάς, τοῖς ἄλλοις θεοῖς· ἐκείνοις
[2, 17]	τί φοβῇ ἔτι μὴ ἀποτύχῃς;	χάρισαί	σου τὴν ὄρεξιν καὶ τὴν
[2, 12]	διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων ὅτι	ὅρισαί	μοι τὸν φθόνον’ εἶτα ὁρισαμένου
[2, 10]	οὖν, τίνων κεχώρισαι κατὰ λόγον.	κεχώρισαι	θηρίων, κεχώρισαι προβάτων. ἐπὶ τούτοις
[2, 10]	καὶ ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν, τίνων	κεχώρισαι	κατὰ λόγον. κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι
[2, 10]	κεχώρισαι κατὰ λόγον. κεχώρισαι θηρίων,	κεχώρισαι	προβάτων. ἐπὶ τούτοις πολίτης εἶ
[2, 14]	ὅτι δεῖ τὴν αὑτοῦ βούλησιν	συναρμόσαι	τοῖς γινομένοις, ὡς μήτε τι
[2, 17]	τινα καὶ ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´	ἐφαρμόσαι	οὐ δυνάμεθα. διὰ τοῦτο ὁ
[2, 17]	ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ δύναται καλῶς	ἐφαρμόσαι	τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει
[2, 2]	ἅψασθαι δεῖ, γονάτων ἅψαι· εἰ	κλαῦσαι,	κλαῦσον· εἰ οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν
[2, 16]	ἐστὶν ἢ ἀλλότριον, ἔστιν αὐτὸ	παῦσαι	ἢ οὐκ ἔστιν. διὰ τοῦτο
[2, 20]	λάβε καὶ ὀσφράνθητι, λάβε καὶ	γεῦσαι.	πόθεν οὖν οἶδας, εἰ αἱ
[2, 5]	σοι νοσῆσαι καθήκει, νῦν δὲ	πλεῦσαι	καὶ κινδυνεῦσαι, νῦν δ´ ἀπορηθῆναι,
[2, 26]	ὡς καὶ ἀπὸ τοῦ ψεύδους	ἀνανεῦσαι	πικρὰ ἀνάγκη τῷ αἰσθανομένῳ, ὅτι
[2, 22]	ἂν δέ, δοξάριον. ἂν δὲ	κινδυνεῦσαι	δέῃ, ἐρεῖς τὰς φωνὰς τὰς
[2, 5]	καθήκει, νῦν δὲ πλεῦσαι καὶ	κινδυνεῦσαι,	νῦν δ´ ἀπορηθῆναι, πρὸ ὥρας
[2, 7]	τῶν τοιούτων; ἂν οὖν δέῃ	κινδυνεῦσαι	ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν δὲ
[2, 2]	πληγὰς πολλὰς λαβεῖν καὶ ὕστερον	ἀπαγορεῦσαι.	εἰ δ´ αἰσχρὰ ταῦτα, αὐτόθεν
[2, 23]	ἡ προαιρετική. εἰ δὲ δεῖ	πιστεῦσαι	τοῖς λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι καὶ
[2, 5]	γὰρ τὸ διαφέρον, ἐκεῖ οὔτε	κωλῦσαί	μέ τις δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι.
[2, 2]	θέλεις τηρῆσαι καὶ ποῦ θέλεις	ἀνύσαι.	εἰ γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι
[2, 24]	σέ; δεῖξόν μοι. περὶ τίνος	ἀκοῦσαι	δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν;
[2, 24]	τινος ὅτι Πολλάκις ἐπιθυμῶν σου	ἀκοῦσαι	ἦλθον πρὸς σὲ καὶ οὐδέποτέ
[2, 24]	εἰς βλέμμα; εἰς οὐδέν. ὅταν	ἀκοῦσαι	θέλῃς φιλοσόφου, μὴ λέγε αὐτῷ
[2, 6]	πᾶσαί εἰσιν. εἰ δὲ θέλεις	ἀκοῦσαι	τἀληθῆ, συντομωτέρα ἣν πέμπει ὁ
[2, 6]	οὐδὲ τῆς ἀνάγκης καλούσης εὐλύτως	ὑπακοῦσαι	αὐτῇ, ἀλλὰ κλάοντες καὶ στένοντες
[2, 2]	ἥξει ὁ σταυρός· εἰ δ´	ὑπακοῦσαι	λόγος αἱρεῖ καὶ πεῖσαι τό
[2, 26]	ἁμαρτάνων οὐ θέλει ἁμαρτάνειν, ἀλλὰ	κατορθῶσαι,	δῆλον ὅτι ὃ μὲν θέλει
[2, 20]	αἰσθήσεις τὰς αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ	ἀποτυφλῶσαι	δύνανται καίτοι τοῦτο μάλιστα πάντων
[2, 9]	οὐδὲ τὴν τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν	πληρῶσαι	δυνάμενοι προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου,
[2, 9]	οὐ δυνάμενοι τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν	πληρῶσαι	τὴν φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ ἔστι
[2, 9]	τυχὸν αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν	πληρῶσαι.	τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον,
[2, 4]	ἄνθρωπος ὢν οὐδεμίαν χώραν δύνασαι	ἀποπληρῶσαι	ἀνθρωπικήν, τί σε ποιήσομεν; ἔστω
[2, 14]	πολλῶν· καὶ γὰρ ἐκεῖ οἱ	θεαταὶ	ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ εἰ
[2, 16]	καὶ μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτος	ἀνιᾶται	μένων; οὐχὶ δ´ ὡς παιδιᾷ
[2, 16]	ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ τίνος	κρέμαται;	τί κρείττων εἶ τοῦ διὰ
[2, 20]	φύσις ἡ ἀνθρωπίνη. πῶς γὰρ	δύναται	ἄμπελος μὴ ἀμπελικῶς κινεῖσθαι, ἀλλ´
[2, 24]	ἢ χόρτος ᾖ παρακείμενος, πῶς	δύναται	ἀνθρώπῳ ὄρεξιν κινῆσαι; ἡ ἄμπελος
[2, 2]	γὰρ αὐτῶν κύριος, τίς αὐτὰ	δύναται	ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων εἶναι
[2, 5]	καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ ταῦτα	δύναται	ἀφελέσθαι καὶ τὸ σωμάτιον αὐτό.
[2, 13]	παρὰ σοῦ; (Πῶς γὰρ οὔ;	(Δύναται	δ´ ἄλλου μὲν εἶναι ἁμάρτημα,
[2, 17]	τὴν τοῦ ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ	δύναται	καλῶς ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ μέρους;
[2, 1]	ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις, τίνα	δύναται	λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς τὰς ἀπροαιρέτους
[2, 12]	παρὰ σκέλος ἀπαντᾷ ἐκεῖνος, οὐκέτι	δύναται	μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν
[2, 5]	ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί μέ τις	δύναται	οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς καὶ
[2, 13]	οὔτ´ ἀφελέσθαι τις ἡμῶν αὐτὰ	δύναται	οὔτε περιποιῆσαι ἃ οὐ θέλομεν
[2, 7]	παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ μάντις	δύναται	πλέον ἰδεῖν θανάτου ἢ κινδύνου
[2, 2]	καὶ ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς, πῶς	δύναται	ποιῆσαι; ὅταν οὖν ἐπὶ σοὶ
[2, 9]	ἄρτι γὰρ τίς ἡμῶν οὐ	δύναται	τεχνολογῆσαι περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν;
[2, 23]	τίς σοι ἀποκρίνεται; πῶς οὖν	δύναταί	τις ἄλλη δύναμις κρείσσων εἶναι
[2, 23]	οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει, καὶ	δύναται	τὸ διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου
[2, 5]	τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι	δύναται;	τὸ ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην, τοὺς
[2, 6]	πῶς; τίς γάρ σε ἀναγκάσαι	δύναται	ὑπολαβεῖν τι ὧν οὐ θέλεις;
[2, 6]	αὐτὴν ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς,	δύναται	φυλαχθῆναι. καὶ τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ
[2, 22]	ἄν τ´ ἐραστής, μισεῖ, προβάλλεται,	καταρᾶται.	οὐδὲν γὰρ οὕτως φιλεῖν πέφυκεν
[2, 20]	ἔχει γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν	πειρᾶται	καὶ ἀπολλύειν. τί λέγεις, φιλόσοφε;
[2, 20]	δίδωσιν ἢ λαμβάνει ἢ μεταπείθειν	πειρᾶται;	πολὺ νὴ Δία μᾶλλον τοὺς
[2, 11]	οὕτως κρίνεται τὰ πράγματα καὶ	ἵσταται	τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ
[2, 24]	βασιλέως ἔργα, ᾧ λαοί τ´	ἐπιτετράφαται	καὶ τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου
[2, 14]	μὲν κτήνη {π{ α} ραθησόμενα	ἄγεται	καὶ οἱ βόες, οἱ δὲ
[2, 9]	Ἕλλην; οὐχ ὁρᾷς, πῶς ἕκαστος	λέγεται	Ἰουδαῖος, πῶς Σύρος, πῶς Αἰγύπτιος;
[2, 5]	καὶ τὸ συγχαίρειν. Πῶς οὖν	λέγεται	τῶν ἐκτός τινα κατὰ φύσιν
[2, 11]	ἐστιν, δίκαιός ἐστιν. τίς ἡμῶν	φείδεται	τούτων τῶν ὀνομάτων; τίς ἡμῶν
[2, 13]	τὸν εἰδότα οὐδ´ ἐγγύην ἄλλως	σφραγίζεται	ἢ ἀσφάλειαν γράφει, ὀρέξει δὲ
[2, 6]	τῆς διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν	διορίζεται	τὰ σὰ καὶ οὐ τὰ
[2, 9]	τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελία. πότε γὰρ	σῴζεται	συμπεπλεγμένον; ὅταν τὴν ἐπαγγελίαν πληρώσῃ,
[2, 22]	πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ φίλους,	σῴζεται	ταῦτα πάντα· ἂν δ´ ἀλλαχοῦ
[2, 9]	εἰ καὶ ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν	σῴζεται,	ὡσαύτως δ´ ἀπόλλυται; αὔξει δ´
[2, 20]	ὦ ἄνθρωποι, συγκατάθεσθε ὅτι οὐδεὶς	συγκατατίθεται·	πιστεύσατε ἡμῖν ὅτι οὐδεὶς πιστεύει
[2, 1]	ἔτι ὑμῖν πιστεύσομεν, ὦ φίλτατοι	νομοθέται;	οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ μὴ
[2, 11]	ἐφαρμόζειν καλῶς· ἢ οὐκ οἴεται;	(Οἴεται.	(Δύνασθε οὖν περὶ ὧν τὰ
[2, 11]	οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ, καὶ	οἴεται	καὶ αὐτὸς ἐφαρμόζειν καλῶς· ἢ
[2, 11]	αὐτὸς ἐφαρμόζειν καλῶς· ἢ οὐκ	οἴεται;	(Οἴεται. (Δύνασθε οὖν περὶ ὧν
[2, 17]	ἀμήχανον γάρ, ἅ τις εἰδέναι	οἴεται,	ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ μὲν
[2, 10]	τοῦτο ἀπολλύων οὐ ζημιοῦται, οὐδενὸς	στερίσκεται,	οὐδὲν ἀποβάλλει τῶν πρὸς αὑτόν;
[2, 10]	πρὸς τοῦτο δὲ τὸ πρόσωπον	ὀφείλεται	παραχώρησις, εὐπείθεια, εὐφημία, μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί
[2, 11]	τούτων τῶν ὀνομάτων; τίς ἡμῶν	ἀναβάλλεται	τὴν χρῆσιν αὐτῶν μέχρι μάθῃ
[2, 22]	ἐρώμενος ἄν τ´ ἐραστής, μισεῖ,	προβάλλεται,	καταρᾶται. οὐδὲν γὰρ οὕτως φιλεῖν
[2, 17]	ὅτι ἄλλα μέν τις μαθεῖν	βούλεται,	ἄλλα δὲ μαθήσεται, ἢ λοιπὸν
[2, 10]	τῆς τῶν ὅλων διατάξεως τοῦτο	ἀπονέμεται,	κυριώτερον δὲ τὸ ὅλον τοῦ
[2, 7]	καὶ ἐκκλίσεως, ὡς ὁ ὁδοιπόρος	πυνθάνεται	παρὰ τοῦ ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν}
[2, 13]	τί κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον	γίγνεται;	διὰ τί οὖν σὺ αὐτὸς
[2, 7]	ἄνθρωπε, σύ μοι λέγε τί	σημαίνεται,	ζωὴ ἢ θάνατος, πενία ἢ
[2, 20]	τὸ ὅσιον ποῖόν τί σοι	φαίνεται;	ἂν θέλῃς, κατασκευάσω ὅτι ἀγαθόν.
[2, 24]	ὡς δεῖ κατασκευάσαι τίνος σοι	φαίνεται;	(Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς
[2, 1]	γὰρ τοῖς παιδίοις τὰ προσωπεῖα	φαίνεται	δεινὰ καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν,
[2, 16]	ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν ἃ	φαίνεται	ἡμῖν κακά. νῦν δ´ ἐν
[2, 19]	ἀπὸ τοιούτων τινῶν ἀφορμῶν ἠρωτῆσθαι	φαίνεται·	κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης τοῖς
[2, 2]	σοι, τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ	φαίνεταί	σοι; ἀλλὰ τί; πράξει μέν
[2, 24]	ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι	φαίνεται	τέχνης; (Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν
[2, 1]	τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν	φαίνεταί	τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν
[2, 23]	καὶ δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα καὶ	ἀποφαίνεται;	τίς γὰρ ἐκείνων οἶδεν, τίς
[2, 17]	οὐ γίνεται καὶ μὴ θέλοντος	γίνεται;	ἀπόδειξις γὰρ αὕτη μεγίστη δυσροίας
[2, 23]	τούτου κατορθωθέντος ἀγαθὸς ἄνθρωπος {ἀγαθὸς}	γίνεται,	ἀποτευχθέντος κακὸς ἄνθρωπος γίνεται· παρ´
[2, 23]	διὰ τοῦτο κακία μόνη αὕτη	γίνεται	ἢ ἀρετὴ μόνη. Εἶτα τηλικαύτη
[2, 19]	αἰτίαν. ἢ γὰρ παρ´ ἐμὲ	γίνεται	ἢ παρ´ ὑμᾶς ἢ παρὰ
[2, 11]	καὶ ζήτησις τοῦ παρ´ ὃ	γίνεται	ἡ μάχη καὶ κατάγνωσις καὶ
[2, 21]	ἐφ´ ὃ ἔρχεσθε τοῦτο ὑμῖν	γίνεται.	θέλετε λαλεῖν περὶ τῶν θεωρημάτων.
[2, 18]	ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν	γίνεται.	ἴχνη τινὰ καὶ μώλωπες ἀπολείπονται
[2, 14]	ἐρχόμενοι τῆς πανηγύρεως, πῶς τοῦτο	γίνεται	καὶ διὰ τί καὶ τίνες
[2, 17]	τί θέλοντός σού τι οὐ	γίνεται	καὶ μὴ θέλοντος γίνεται; ἀπόδειξις
[2, 17]	ἐμοῦ; οὐ θέλω τι καὶ	γίνεται·	καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ;
[2, 17]	κακοδαιμονίας. θέλω τι καὶ οὐ	γίνεται·	καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ;
[2, 14]	τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών τινα	γίνεται	κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν καὶ
[2, 17]	καὶ οὐδὲν ὧν θέλεις οὐ	γίνεται.	μὴ θέλε αὐτὸν ἐξ ἅπαντός
[2, 22]	δὲ τὸ καλόν, οὕτως ἰσχυρὸς	γίνεται	ὁ Ἐπικούρου λόγος, ἀποφαίνων ἢ
[2, 16]	θ´ ὕδωρ. ἴδε πῶς τραγῳδία	γίνεται,	ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα
[2, 23]	{ἀγαθὸς} γίνεται, ἀποτευχθέντος κακὸς ἄνθρωπος	γίνεται·	παρ´ ὃ ἀτυχοῦμεν, εὐτυχοῦμεν, μεμφόμεθ´
[2, 14]	ὅτι ὁ τέκτων μαθών τινα	γίνεται	τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών τινα
[2, 15]	τούτῳ καὶ τῇ φορᾷ, τότε	γίνεται	τὸ κακὸν ἀβοήθητον καὶ ἀθεράπευτον.
[2, 11]	ζήτημα πᾶν καὶ οἴησις ἐνταῦθα	προσγίνεται.	ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι τούτων
[2, 13]	γὰρ τὰ μέτρα, καθ´ ἃ	κρίνεται	ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου; {μεμέλ{ ετ}
[2, 11]	τοῦ ζυγοῦ ἄξιον ἡγήσομαι. οὕτως	κρίνεται	τὰ πράγματα καὶ ἵσταται τῶν
[2, 23]	ἐστιν, τίνος πυνθάνῃ; τίς σοι	ἀποκρίνεται;	πῶς οὖν δύναταί τις ἄλλη
[2, 9]	λέγειν οὐκ ἔστιν Ἰουδαῖος, ἀλλ´	ὑποκρίνεται’	ὅταν δ´ ἀναλάβῃ τὸ πάθος
[2, 13]	τρέμει οὐδὲ λέγει πῶς μ´	ἀποδέξεται,	πῶς μου ἀκούσει; ἀνδράποδον, ὡς
[2, 24]	μήτε διακρῖναι ταῦτα δυνάμενος οὔτ´	ὀρέξεται	κατὰ φύσιν οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´
[2, 18]	τῶν καταλλήλων ἔργων συνέχεται καὶ	αὔξεται,	ἡ περιπατητικὴ ὑπὸ τοῦ περιπατεῖν,
[2, 22]	πρὸς αὐτούς; οὐδὲ περὶ ταῦτα.	ὑπολείπεται	τοίνυν περὶ μόνα τὰ ἀγαθὰ
[2, 19]	ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν οὖν αἱ	ἀρεταὶ	καὶ τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ
[2, 9]	δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν	ἀρεταὶ	καὶ τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν·
[2, 22]	Πλάτωνος, ὅτι πᾶσα ψυχὴ ἄκουσα	στέρεται	τῆς ἀληθείας. εἰ δὲ μή,
[2, 21]	τεταπεινωμένος, ὅτι σοι ἐξ οἴκου	φέρεται	οὐδέν, καὶ κάθῃ μεταξὺ λεγομένων
[2, 5]	τοὺς σφαιρίζοντας ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν	διαφέρεται	περὶ τοῦ ἁρπαστοῦ ὡς περὶ
[2, 23]	ὄργανον τοῦ κιθαριστοῦ ἢ οἱ	ὑπηρέται	τοῦ βασιλέως. (Τί ἐστι τὸ
[2, 1]	τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως κακὰ	συμβήσεται	θαρρεῖν ἡμῖν πρὸς τὰ μὴ
[2, 1]	ὄντα τὴν ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως	φοβήσεται,	ἀκαταστατήσει, ταραχθήσεται. οὐ γὰρ θάνατος
[2, 17]	τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ	μαθήσεται,	ἢ λοιπὸν ὅτι προκόψει τις
[2, 24]	οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´ ἐπιβαλεῖται, οὐ	συγκαταθήσεται,	οὐκ ἀνανεύσει, οὐκ ἐφέξει, τὸ
[2, 19]	οὐκ ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι. καὶ τί	ὠφεληθήσεται;	φλυαρότερος ἔσται καὶ ἀκαιρότερος ἢ
[2, 24]	λίθον ἢ ἄρτον παραθῇς, οὐ	κινηθήσεται,	οὕτως εἰσί τινες ἡμῖν φυσικαὶ
[2, 5]	ἀνεστράφης ἐν τούτῳ, ἐπαινέσει καὶ	συνησθήσεται·	ἂν δὲ δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ
[2, 1]	ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται, ἀκαταστατήσει,	ταραχθήσεται.	οὐ γὰρ θάνατος ἢ πόνος
[2, 15]	ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον {θᾶττον}	κατενεχθήσεται.	ἄνευ πάσης αἰτίας ἐξάγεις ἡμῖν
[2, 7]	ἐπιμηνίων κατὰ τὸν εἰπόντα ὅτι	Ἀφαιρήσεται	αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’ φησίν,
[2, 26]	λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον μάχην καὶ	ἀποστήσεται·	ἂν δὲ μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς
[2, 6]	ἀντὶ Γυάρων ἀπέλθῃς, ὅπου κἀκεῖνος	ἐλεύσεται,	ἄν τε θέλῃ ἄν τε
[2, 24]	{κωφ{ λ} ὸς καὶ τυφλὸς	περιελεύσεται	δοκῶν μέν τις εἶναι, ὢν
[2, 3]	ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ, καὶ ἰδὼν	γνώσεται·	εἰ δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός,
[2, 3]	διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς,	γνώσεται,	εἰ δ´ ἄπειρος, οὐδ´ ἂν
[2, 5]	κυβερνήτου. ἀλλὰ καὶ ἡ ναῦς	καταδύεται.	τί οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ
[2, 16]	τοῦ τυχεῖν ἐκείνου περὶ οὗ	βουλεύεται;	κἂν μὲν τύχῃ, ἐπῆρται καὶ
[2, 18]	ὄψει, πῶς σου τὰ σκέλη	παραλύεται.	καθόλου οὖν εἴ τι ποιεῖν
[2, 18]	τῷ θεῷ. ἡ γὰρ ἕξις	ἐκλύεται	τὴν πρώτην, εἶτα καὶ παντελῶς
[2, 26]	ὅτι ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν	κωλύεται	τὰ μαχόμενα ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ
[2, 4]	σφῆκες ἠγανάκτουν, ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν	ἐπιστρέφεται,	ἀλλὰ φεύγουσι πάντες κἄν τις
[2, 4]	κόπριον; εἶτα ἐρεῖς οὐδείς μου	ἐπιστρέφεται,	ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ εἶ
[2, 13]	ὃν θέλεις ἰδιώτην καὶ οὐκ	ἐπιστρέφεται·	ὅπου δ´ οὐκ οἶδεν οὐδὲ
[2, 16]	μέλει πῶς τι ποιήσῃ, ὃς	ἐπιστρέφεται	οὐ τοῦ τυχεῖν τινος, ἀλλὰ
[2, 16]	περιπατῶν τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ	ἐπιστρέφεται;	τίς βουλευόμενος αὐτῆς τῆς βουλῆς,
[2, 24]	τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί τίνι	μάχεται	ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ ἀσύμφωνον;
[2, 1]	~Ὅτι οὐ	μάχεται	τὸ θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον
[2, 1]	ἀπροαίρετα οὔτε τὴν τοῦ κακοῦ	δέχεται	φύσιν οὔτε τὴν τοῦ ἀγαθοῦ,
[2, 20]	παρ´ ἐμοῦ, ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν	ἐνδέχεται	μαθεῖν· ἐγώ σοι λέγω τοῦτο
[2, 16]	ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν; τί οὖν	ἐνδέχεται,	ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα;
[2, 18]	δύναμις ὑπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων	συνέχεται	καὶ αὔξεται, ἡ περιπατητικὴ ὑπὸ
[2, 22]	συγγενεῖς καὶ αὐτὸ τὸ δίκαιον,	οἴχεται	πάντα ταῦτα καταβαρούμενα ὑπὸ τοῦ
[2, 18]	τὰ ἑξῆς. εἰ δὲ μή,	οἴχεταί	σε ἔχουσα ὅπου ἂν θέλῃ.
[2, 21]	ἐκ τῆς σχολῆς‘ τίς γὰρ	ἔρχεται	εἰς σχολήν, τίς γάρ, ὡς
[2, 8]	οὗτος οὐκ οἶδεν, μετὰ τίνος	ἀπέρχεται.	ἀλλ´ ἀνεχόμεθα λέγοντος αὐτοῦ σὲ
[2, 16]	τοῦτο ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω, οὐκ	ἐπέρχεταί	μοι, ὅτι μοι τρεῖς ξέσται
[2, 5]	ποῦ δέ τις τὸ ἑξῆς	ὄψεται	ἐν αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ μὲν
[2, 20]	νοσφιζομένων τὰ δημόσια εὑρεσιλογίας τινὸς	ἐπιλάβηται	ἀπὸ τῶν λόγων τούτων· μή
[2, 9]	χρηστικὰς ποιήσωμεν, οὐδὲν ἄλλο ἢ	ἐξηγηταὶ	ἐσόμεθα ἀλλοτρίων δογμάτων. ἄρτι γὰρ
[2, 16]	ὡς παιδιᾷ παραμένει, μέχρις ἂν	ψυχαγωγῆται;	ταχύ γ´ ἂν ὁ τοιοῦτος
[2, 18]	τις, νὴ τοὺς θεούς, δικαίως	ἀσπάζηται	αὐτὸν χαῖρε, παράδοξε‘ οὐχὶ τοὺς
[2, 26]	ἐστιν· μέχρι δὲ τοῦτο μὴ	φαντάζηται,	ὡς ἀληθεῖ ἐπινεύει αὐτῷ. δεινὸς
[2, 2]	Σωκράτης πρὸς τὸν ὑπομιμνῄσκοντα, ἵνα	παρασκευάζηται	πρὸς τὴν δίκην, ἔφη οὐ
[2, 23]	ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν τις	αἴσθηται	τῆς διαφορᾶς, εὐθὺς συναρπασθεὶς καὶ
[2, 19]	μάχην. Ἂν οὖν τίς μου	πύθηται	σὺ δὲ ποῖα αὐτῶν τηρεῖς;
[2, 16]	ἔπαινον δὲ καὶ ψόγον οὐκ	ἤσκηται.	πότε γὰρ ἤκουσεν παρά τινος,
[2, 16]	μὲν οὖν τὸ δύνασθαι μελετᾶν	ἤσκηται,	πρὸς ἔπαινον δὲ καὶ ψόγον
[2, 26]	πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ φύσει	διαβέβληται	πρὸς μάχην· καὶ μέχρι μὲν
[2, 7]	θέλω’ φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος αὐτὰ	ἀφέληται	ἢ ἵν´ ἐγὼ μὴ πέμψω’
[2, 5]	μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν	μιμῆται	τοὺς κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι,
[2, 4]	τῶν κεκλημένων· ἀλλ´ ὅταν μέρη	γένηται,	ἄν σοι φανῇ, ἀνάρπασον ἀπελθὼν
[2, 17]	κακῶς οὕτως διακειμένου; πῶς οὖν	γένηται;	ἀποκτείνω μὲν τὰ τέκνα. ἀλλὰ
[2, 9]	μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν ψόφος μείζων	γένηται	ἢ τῶν παρόντων τις καταγελάσῃ
[2, 2]	ὄνομα, ἀλλὰ τὸ Θέωνος, τί	γένηται;	τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ μὲν
[2, 23]	ἀλλὰ τὴν προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ	γένηται.	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κἀκείνῃ
[2, 18]	τὸν Κυριεύοντα ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν	γένηται	τοῦτο; θέλησον ἀρέσαι αὐτός ποτε
[2, 16]	τὸ δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸς	γένηται,	φαντάζομαι ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν
[2, 24]	ἀτυχήματα παρὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν	γεγένηται;	Ἀγαμέμνων καὶ Ἀχιλλεὺς διὰ τί
[2, 10]	τούτων τῶν ἔργων κέρμα αὐτοῖς	προσγένηται.	ὅρα δ´ εἰ ἐπὶ κερμάτιον
[2, 22]	τι ἂν οὖν πρὸς τοῦτο	φαίνηται	αὐτῷ ἐμποδίζειν, ἄν τ´ ἀδελφὸς
[2, 16]	οὐκ ἔχω λέγειν. ὅταν σοι	προφαίνηται	ἀργύριον, μεμελέτηκας ἀποκρίνεσθαι τὴν δέουσαν
[2, 16]	(Ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις. (Τί οὖν;	μέμνηταί	τις ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν
[2, 4]	ἀλλὰ φεύγουσι πάντες κἄν τις	δύνηται,	πλήξας κατέβαλεν. σὺ κέντρον ἔχεις
[2, 20]	ἡ ἐγκράτεια, ἵνα σοι πάντα	τηρῆται;	ἢ πρός τινας μὲν δεῖ
[2, 13]	ἢ ἀσφάλειαν γράφει, ὀρέξει δὲ	χρῆται	δίχα νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει καὶ
[2, 23]	ἣ καὶ ταῖς λοιπαῖς διακόνοις	χρῆται	καὶ δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα καὶ
[2, 20]	πρὸς ἀλλήλους, αὐτῷ τῷ ἀναιρουμένῳ	συγχρῆται.	τί γὰρ λέγει; μὴ ἐξαπατᾶσθε,
[2, 24]	οὐκ ἦν; οὐ βλέπεις πῶς	κέχρηται	τοῖς δεινοτάτοις τῶν Ἑλλήνων περὶ
[2, 1]	διὰ τί; ἵνα ἡ περίοδος	ἀνύηται	τοῦ κόσμου· χρείαν γὰρ ἔχει
[2, 19]	ἂν δέ σε ὁ Καῖσαρ	μεταπέμψηται	κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν
[2, 13]	ἂν ἠγωνία. πῶς γὰρ οὔ;	φοβεῖταί	τις οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ
[2, 8]	λέγεις ἐπ´ αὐτῶν τὸ ἀγαθόν.	δεῖται	οὖν τὸ ἀγαθὸν χρήσεως φαντασιῶν.
[2, 21]	δόγματα ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων	δεῖται;	τί οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ
[2, 24]	οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης;	(Προσδεῖται	καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ καὶ
[2, 24]	τινος τριβῆς περὶ τὸ ἀκούειν	προσδεῖται	ὁ τῶν φιλοσόφων ἀκουσόμενος. ἢ
[2, 23]	ἁπλῶς ὃ λεληθὸς μὲν κακοδαιμονίαν	ποιεῖται,	τυχὸν δ´ ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν. Τὸ
[2, 17]	ἐχούσης. οὐ γὰρ ᾔδει, ποῦ	κεῖται	τὸ ποιεῖν ἃ θέλομεν, ὅτι
[2, 16]	ὅμως ἔτι ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ	ἀρκεῖται	τῷ μελετῆσαι. τί οὖν {θέλει{
[2, 24]	οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´	ἐπιβαλεῖται,	οὐ συγκαταθήσεται, οὐκ ἀνανεύσει, οὐκ
[2, 9]	καὶ ἔστι τῷ ὄντι καὶ	καλεῖται	Ἰουδαῖος. οὕτως καὶ ἡμεῖς παραβαπτισταί,
[2, 24]	ἐμφαίνουσα, ὅτι ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει αὐτῷ,	ἐκκαλεῖται	πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία
[2, 24]	πιθανὰ καὶ δριμέα τίνα οὐκ	ἐκκαλεῖται	πρὸς τὸ συμπαίζειν αὐτοῖς καὶ
[2, 23]	ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσις. τί	ἐπιμελεῖται	πάντων; προαίρεσις. τί ὅλον ἀναιρεῖ
[2, 21]	ὧδε κακῶς. Εἶτα λέγουσιν οὐδεὶς	ὠφελεῖται	ἐκ τῆς σχολῆς‘ τίς γὰρ
[2, 10]	οὐδεμία, ἣν ὁ μὲν κτησάμενος	ὠφελεῖται,	ὁ δ´ ἀποβαλὼν ζημιοῦται; (Ποίαν
[2, 24]	τὸ συμψελλίζειν; ὄνῳ δὲ τίς	προθυμεῖται	συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι; καὶ γὰρ
[2, 1]	παράδοξον ἐκεῖνο οὐκέτι οὔτ´ ἀδύνατον	φανεῖται	οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν
[2, 14]	ἂν γὰρ παρῇς τῷ διδασκομένῳ,	φανεῖταί	σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα,
[2, 26]	γάρ, ὑπὸ τίνος λογικὴ ψυχὴ	κινεῖται	ζυγῷ ἐπιρρέψει, ἄν τε θέλῃς
[2, 1]	στρέψον αὐτὸ καὶ κατάμαθε. τραχέως	κινεῖται	τὸ σαρκίδιον, εἶτα πάλιν λείως.
[2, 12]	φθονῶν χαίρει; (Οὐδαμῶς, ἀλλὰ μᾶλλον	λυπεῖται.	ἀπὸ τοῦ ἐναντίου ἐκίνησε τὸν
[2, 18]	τὴν πρώτην, εἶτα καὶ παντελῶς	ἀναιρεῖται.	σήμερον οὐκ ἐλυπήθην οὐδ´ αὔριον
[2, 20]	ἀγαθόν. ναὶ κατασκεύασον, ἵν´ οἱ	πολῖται	ἡμῶν ἐπιστραφέντες τιμῶσι τὸ θεῖον
[2, 1]	ταρασσόμενος ἐλεύθερός ἐστιν, ὅστις δ´	ἀπήλλακται	λυπῶν καὶ φόβων καὶ ταραχῶν,
[2, 1]	αὐτῇ ὁδῷ καὶ τοῦ δουλεύειν	ἀπήλλακται.	πῶς οὖν ἔτι ὑμῖν πιστεύσομεν,
[2, 12]	τοῖς ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ ἐπαίνῳ	λέλεκται	τὸ αἶψά τε καὶ μέγα
[2, 1]	σοι μὴ λυσιτελῇ, ἡ θύρα	ἤνοικται·	ἂν λυσιτελῇ, φέρε. πρὸς πάντα
[2, 2]	Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν	δύνανται,	βλάψαι δ´ οὔ’ οὕτω μωρὸς
[2, 20]	τὰς αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ ἀποτυφλῶσαι	δύνανται	καίτοι τοῦτο μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες.
[2, 20]	τὰς τῶν ἀνδρῶν ἀποκόψασθαι οὐ	δύνανται.	οὕτως καὶ Ἐπίκουρος τὰ μὲν
[2, 22]	μόνον, ποῦ τὸ συμφέρον αὐτοῖς	τίθενται,	πότερον ἐκτὸς ἢ ἐν προαιρέσει.
[2, 21]	κοινωνίαν δὲ πλημμελήματα οὐ πάνυ	προσίενται.	ἐπὶ δὲ τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων
[2, 20]	οἶδας, εἰ αἱ αἰσθήσεις ἡμᾶς	ψεύδονται;	τρεῖς, τέσσαρας τῶν συνδούλων εἰ
[2, 15]	οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος ἐλλεβόρου	δέονται.	οὐ θέλεις τὰ τοῦ νοσοῦντος
[2, 21]	ἀκουσίῳ. τὸ δ´ ἄδικον οὐδαμῶς	φαντάζονται	ἀκούσιον. ἔνι τι καὶ τῷ
[2, 21]	δὲ δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους	φαντάζονται	καὶ τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´
[2, 15]	ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια,	φαντάζονται	ὅτι δεῖ παντὶ τῷ κριθέντι
[2, 21]	ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι	φαντάζονταί	τι ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον
[2, 20]	ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ	παραλογίζονται.	τί οὖν σοι μέλει; ἄφες
[2, 11]	οἱ μὴ εἰδότες αὐτὰ οὐδ´	οἴονται	εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ καὶ κακοῦ
[2, 23]	ταῦτα ὅταν λέγω πρός τινας,	οἴονταί	με καταβάλλειν τὴν περὶ τὸ
[2, 21]	ἐκεῖ ἄνθρωποι περὶ ἐμοῦ; νῦν	οἴονταί	με προκόπτειν καὶ λέγουσιν ὅτι
[2, 22]	οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ μόνον	οἴονται	τὸ ἀγαθὸν ὅπου προαίρεσις, ὅπου
[2, 21]	τι καὶ τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς	οἴονται,	τοῦ ἀκουσίου· διὰ τοῦτο καὶ
[2, 6]	οὐχ ἵνα καὶ ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ	ξηραίνονται	μέν, οὐχ ἵνα δὲ καὶ
[2, 6]	καὶ θερισθῶσιν; οὐ γὰρ ἀπόλυτοι	γίνονται.	εἰ οὖν αἴσθησιν εἶχον, εὔχεσθαι
[2, 18]	οὕτως γυμνάζεσθαι, ὄψει, οἷοι ὦμοι	γίνονται,	οἷα νεῦρα, οἷοι τόνοι· νῦν
[2, 6]	πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι τίνος ἕνεκα	γίνονται	στάχυες; οὐχ ἵνα καὶ ξηρανθῶσιν;
[2, 1]	αἱ ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ	τρέπονται	καὶ πρὸς τίνα ἀναχωροῦσιν ὡς
[2, 23]	τινὸς τοιούτου πανδοκείου, καὶ προσμείναντες	κατασήπονται	ὡς παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἄνθρωπε,
[2, 18]	γίνεται. ἴχνη τινὰ καὶ μώλωπες	ἀπολείπονται	ἐν αὐτῇ, οὓς εἰ μή
[2, 21]	πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα	φέρονται	ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι
[2, 24]	τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´ ἣν	διαφέρονται	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ
[2, 12]	εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον	φύρονται	καὶ φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα
[2, 6]	μέλλω. ἄνθρωποι δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι	ἔσονται;	~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως
[2, 5]	οἱ μὲν ἄλλοι ἀπαντῶντές σοι	συγχαρήσονται	ὅτι ἐσώθης, ὁ δ´ εἰδὼς
[2, 21]	παρὰ τί ἔχουσιν ἢ πῶς	παύσονται	αὐτῶν, καὶ αὐτὸν οἶμαι ἐφιστάνειν
[2, 24]	ἀκούουσιν ὠφελοῦνται, ὅσοι δ´ ἀπείρως	βλάπτονται;	(Ὡμολόγει. (Ἔστιν ἄρα τις ἐμπειρία
[2, 20]	ταῦτα γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται καὶ	πολιτεύονται	καὶ ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς καὶ
[2, 20]	οὐδενὸς τούτων οὐδὲ κατὰ ποσὸν	ἐπιστρέφονται,	ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον
[2, 12]	τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες	ἀπέρχονται.	Τὸ πρῶτον δὲ τοῦτο καὶ
[2, 22]	(κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως ἔχει. καὶ	εὔχονται	εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου γὰρ μὴ
[2, 20]	σοὶ μέλει, πῶς οἱ ἄλλοι	ὑπολήψονται	περὶ τούτων, πότερον ὑγιῶς ἢ
[2, 1]	πρὸς τὰ δίκτυα· καὶ οὕτως	ἀπόλλυνται	ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ καὶ τὰ
[2, 7]	μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα	ἐνδείκνυνται	τούτων τὰς φαντασίας δεχόμενοι. νῦν
[2, 1]	τὸ τῶν ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε	φοβοῦνται	καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ
[2, 20]	πύθωνται, καὶ ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς	ἐξηγοῦνται.	ὦ μεγάλης ἀναισχυντίας καὶ γοητείας.
[2, 20]	οἱ λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι καὶ	παιδοποιοῦνται	καὶ πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς καθιστᾶσιν
[2, 20]	εἴ τε καὶ εἰσίν, οὐκ	ἐπιμελοῦνται	ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν τι ἡμῖν
[2, 24]	ὠφελουμένους. οἱ δ´ ἀκούοντες πάντες	ὠφελοῦνται	ἀφ´ ὧν ἀκούουσιν ἢ καὶ
[2, 24]	ἐνταῦθα ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν	ὠφελοῦνται,	ὅσοι δ´ ἀπείρως βλάπτονται; (Ὡμολόγει.
[2, 21]	καὶ σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ	φαντάζωνται,	ταῦτα οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ
[2, 20]	ἀνακρίνουσιν αὐτοί, ἵνα τὰ ψευδῆ	πύθωνται,	καὶ ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς ἐξηγοῦνται.
[2, 14]	πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν. τί οὖν;	καταγελῶνται	ὑπὸ τῶν πολλῶν· καὶ γὰρ
[2, 20]	ἐξ ἀνάγκης καὶ οἱ ἀντιλέγοντες	προσχρῶνται.	καὶ σχεδὸν τοῦτο μέγιστον ἄν
[2, 17]	οἱ δ´, ἵν´ ἀπ´ αὐτῶν	περιποιήσωνται.	γελοῖον οὖν τὸ οἴεσθαι, ὅτι
[2, 20]	ἐπιστραφέντες τιμῶσι τὸ θεῖον καὶ	παύσωνταί	ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ μέγιστα.
[2, 19]	καὶ περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε	κλέπται	καὶ λωποδύται τούτων τῶν οὐδὲν
[2, 17]	εἰς τὰ σά· σοὶ γὰρ	εἵμαρται	κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα
[2, 6]	γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν μοι	καθείμαρται	νῦν, καὶ ὥρμων ἂν ἐπ´
[2, 16]	οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ,	ἐπῆρται	καὶ λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς
[2, 20]	ἢ πρὸς τίνας καὶ τί	ἔσται	αὐτοῖς ἐκ τῶν λόγων τούτων,
[2, 10]	ὁ τὴν ῥῖνά σοι ἀπολλύων	ἔσται	βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν, κεκολόβωται γὰρ
[2, 17]	μὴ θέλοντος, θέλοντος μηδὲν οὐκ	ἔσται;	Δότε μοι ἕνα νέον κατὰ
[2, 19]	ἀνάγνωθι. καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος	ἔσται	καὶ ἀκαιρότερος ἢ νῦν ἐστιν.
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται,	καὶ δυνατῷ ἀδύνατον οὐκ ἀκολουθεῖ·
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται,	καὶ πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται.	λοιπὸν ὁ μέν τις ταῦτα
[2, 17]	τάλας; καὶ τί σοι ὄφελος	ἔσται;	πενθῶν ἅπαν ἀναγνώσῃ καὶ τρέμων
[2, 5]	οἶδας ὅτι ὡς ἐκεῖνος οὐκέτι	ἔσται	πούς, οὕτως οὐδὲ σὺ ἄνθρωπος;
[2, 5]	ὅλου· εἰ δὲ μή, οὐκέτι	ἔσται	πούς. τοιοῦτόν τι καὶ ἐφ´
[2, 22]	ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ. καὶ οὕτως	ἔσται	πρῶτον μὲν αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ
[2, 16]	σύνηθες ἦν. καὶ τοῦτο πάλιν	ἔσται	σοι σύνηθες. εἶτ´ ἂν μὲν
[2, 17]	προσοικοδομεῖν τὰ ἑξῆς, πῶς μηδὲν	ἔσται	σοῦ μὴ θέλοντος, θέλοντος μηδὲν
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται,	συνιδὼν τὴν μάχην ταύτην ὁ
[2, 17]	τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν	ἔσται	σωθέντι τοιούτῳ καὶ λύχνων ἄξιον.
[2, 14]	λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς	ἔσται	τοῦτο. ὁρῶμεν οὖν ὅτι ὁ
[2, 16]	ἐπέρχεταί μοι, ὅτι μοι τρεῖς	ξέσται	ἀρκοῦσιν. τί οὖν με ταράσσει;
[2, 17]	πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´ εἰ	ἐξέσται	ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ διαγαγεῖν
[2, 16]	τῆς τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα	ἐπιλέλησται.	θέλεις οὖν καὶ ἡμεῖς τοῖς
[2, 9]	καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως καὶ ἡμεῖς	παραβαπτισταί,	λόγῳ μὲν Ἰουδαῖοι, ἔργῳ δ´
[2, 16]	δ´ ἐκείνων, ἂν εὖ ποιῶσιν,	αὐταὶ	ἐξελοῦσιν· εἰ δὲ μή, οἰμώξουσι
[2, 8]	ἐδύνατο. καὶ λοιπὸν αὐτοῦ που	πέπαυται.	εἰ δὲ καὶ αὐτός που
[2, 18]	{ἄξ{ ι} ων τοῦ κακοῦ,	πέπαυταί	τε ἡ ἐπιθυμία καὶ τὸ
[2, 19]	σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται καὶ	λωποδύται	τούτων τῶν οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων
[2, 9]	ὡσαύτως μὲν σῴζεται, ὡσαύτως δ´	ἀπόλλυται;	αὔξει δ´ ἕκαστον καὶ σῴζει
[2, 9]	φαγέτω. διὰ πάντων δὲ τούτων	ἀπόλλυται	ἡ τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελία. πότε
[2, 10]	ἔξωθέν τινα καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν	ἀπόλλυται,	ταῦτα δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ
[2, 14]	γινόμενα τήν τε χρείαν εὐθὺς	ἐνδείκνυται	πρὸς ὃ γέγονεν καὶ τὰ
[2, 24]	ἐστιν ἀπόδειξις ἢ πῶς τι	ἀποδείκνυται	ἢ διὰ τίνων; ἢ τίνα
[2, 10]	(Ἔχομεν. (Ὁ τοῦτο ἀπολλύων οὐ	ζημιοῦται,	οὐδενὸς στερίσκεται, οὐδὲν ἀποβάλλει τῶν
[2, 10]	κτησάμενος ὠφελεῖται, ὁ δ´ ἀποβαλὼν	ζημιοῦται;	(Ποίαν καὶ λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν
[2, 18]	ἐπιθυμίαν. καὶ τούτου συνεχῶς γινομένου	τυλοῦται	λοιπὸν καὶ τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ
[2, 12]	δεῖ μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ,	ἠκρίβωται	ὑπὸ τῶν ἡμετέρων. περὶ δὲ
[2, 10]	ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν,	κεκολόβωται	γὰρ τὸ σῶμα. (Ἄγε, ὁ
[2, 14]	ἰδιώτῃ καὶ ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν	παραδιδῶται.	καὶ τὰ μὲν ἀπὸ τῶν
[2, 22]	ἐξαπατᾶσθε πᾶν ζῷον οὐδενὶ οὕτως	ᾠκείωται	ὡς τῷ ἰδίῳ συμφέροντι. ὅ
[2, 6]	δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´ ἐσόμεθα	ζηλωταὶ	Σωκράτους, ὅταν ἐν φυλακῇ δυνώμεθα
[2, 23]	ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ	κομμωταὶ	τὴν κόμην; πότερον δ´ εἰπεῖν
[2, 16]	ἐκβῆναι; ἂν δ´ ἑτέρως χωρήσῃ,	τεταπείνωται	τάλας, οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ τί
[2, 5]	μοι μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ	ἐκπεπλήρωται.	ἄλλου ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις, τοῦ
[2, 2]	εἰ γονάτων ἅψασθαι δεῖ, γονάτων	ἅψαι·	εἰ κλαῦσαι, κλαῦσον· εἰ οἰμῶξαι,
[2, 2]	καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται,	βλάψαι	δ´ οὔ’ οὕτω μωρὸς ἦν,
[2, 24]	(Εἰ δὲ βούλει, καὶ οὕτως	σκέψαι	αὐτό. τὸ μουσικῶς ἅψασθαι τίνος
[2, 15]	μοι. τί με δεῖ ποιεῖν	σκέψαι·	ἐμόν ἐστι πείθεσθαί σοι. οὕτως
[2, 10]	ὀνομάτων τὰ καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν.	Σκέψαι	τίς εἶ. τὸ πρῶτον ἄνθρωπος,
[2, 12]	δὲ τὸ σαυτοῦ ἤδη τινὶ	ἔσκεψαι	ἐπιτρέψαι εἰς ἐπιμέλειαν αὐτοῦ; πῶς
[2, 15]	οὐδὲν κωλύει σε ἀλόγως ποτὲ	ῥέψαι	πρὸς τὸ λαμβάνειν καὶ πάλιν
[2, 12]	τὸ σαυτοῦ ἤδη τινὶ ἔσκεψαι	ἐπιτρέψαι	εἰς ἐπιμέλειαν αὐτοῦ; πῶς γὰρ
[2, 7]	ἡ γυνὴ καλῶς εἶπεν ἡ	πέμψαι	θέλουσα τῇ Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ τὸ
[2, 17]	μή, οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα τῷ	προκόψαι,	κἂν πάσας τὰς εἰσαγωγὰς καὶ
[2, 17]	ἀλλ´ ὑγιείᾳ· δυστυχήσεις· ἀρχαῖς, τιμαῖς,	πατρίδι,	φίλοις, τέκνοις, ἁπλῶς ἄν τινι
[2, 5]	εἰ ἀπόλυτοι ἦμεν. τῷ γὰρ	ποδὶ	κατὰ φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ
[2, 21]	τίνων δεῖται; τί οὖν θαυμάζετ´,	εἰ	ἃ φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν,
[2, 2]	ἐκεῖνό γε ὅμοιόν ἐστιν οἷον	εἰ	ἀγράμματος λέγοι εἰπέ μοι τί
[2, 22]	υἱὸς καὶ πατήρ ἐστι μήτ´	εἰ	ἀδελφοὶ μήτ´ εἰ πολὺν χρόνον
[2, 20]	καὶ γεῦσαι. πόθεν οὖν οἶδας,	εἰ	αἱ αἰσθήσεις ἡμᾶς ψεύδονται; τρεῖς,
[2, 1]	ὅμως δὲ σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν,	εἰ	ἀληθές ἐστι τὸ δεῖν ἅμα
[2, 23]	τοῦ θεοῦ χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ	εἰ	ἀνῄρει τὴν εὐχρηςτίαν τῆς ὁρατικῆς
[2, 5]	καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν	εἰ	ἀπόλυτοι ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ
[2, 22]	μηδὲν εἶναι τὸ καλὸν ἢ	εἰ	ἄρα τὸ ἔνδοξον. Διὰ ταύτην
[2, 3]	συσταθῆναί τινι ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ.	εἰ	ἀργυρογνωμονικός ἐστιν, σὺ σαυτὴν συστήσεις.
[2, 26]	τὸ αὑτῷ συμφέρον. οὐκ οὖν,	εἰ	ἀσύμφορόν ἐστιν αὐτῷ τὸ κλέπτειν,
[2, 23]	τῶν ὄντων τὴν σάρκα. οὐδὲ	εἰ	αὐτὴ ἡ σὰρξ ἑαυτὴν ἔλεγεν
[2, 24]	τὸ μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως,	εἰ	βούλει, πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν,
[2, 10]	ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ ταῦτα	εἰ	βουλευτὴς πόλεώς τινος, ὅτι βουλευτής·
[2, 1]	τὰ προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’	εἰ	γὰρ ἐν κακῇ προαιρέσει τὸ
[2, 8]	οὐ λέγεις καὶ καλῶς ποιεῖς·	εἰ	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν
[2, 1]	τί οὖν ἀγανακτεῖς, εἰ νῦν;	εἰ	γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον. διὰ
[2, 8]	χρήσεως φαντασιῶν. ἆρά γε μόνης;	εἰ	γὰρ μόνης, λέγε καὶ ἐν
[2, 15]	τί σε ἦν τὸ ἀναπεῖσαν;	εἰ	γὰρ ὀρθῶς ἔκρινας, ἰδοὺ παρακαθήμεθά
[2, 20]	ὑπολάβῃ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ ἡδονήν;	εἰ	γὰρ οὕτως ταῦτα ἔχει, βαλὼν
[2, 2]	τηρῆσαι καὶ ποῦ θέλεις ἀνύσαι.	εἰ	γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι κατὰ
[2, 2]	παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις, τί ὑπακούεις;	εἰ	γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις, ἔκδεξαι καὶ
[2, 10]	ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν φιλοσόφων.	εἰ	γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει
[2, 7]	σημεῖα τίνα ἀγαθῶν καὶ κακῶν;	εἰ	γὰρ τούτων οἶδεν σημεῖα, καὶ
[2, 1]	τί δεινὸν ἔχει τὸ λεγόμενον;	εἰ	γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´ ἐστι τὰ
[2, 2]	τοῦ δικαστοῦ καὶ τὸν ἀντίδικον.	εἰ	γονάτων ἅψασθαι δεῖ, γονάτων ἅψαι·
[2, 3]	φησίν, εἶ, καὶ ἰδὼν γνώσεται·	εἰ	δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός, εἰ
[2, 10]	ἂν ἡγοῦ τὴν ἀπώλειαν αὐτῆς·	εἰ	δ´ αἰδῶ καὶ καταστολὴν καὶ
[2, 2]	πολλὰς λαβεῖν καὶ ὕστερον ἀπαγορεῦσαι.	εἰ	δ´ αἰσχρὰ ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη
[2, 15]	σοι καὶ συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς·	εἰ	δ´ ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς
[2, 4]	ἐκεῖθεν ἄν τίς σε ἀνῃρεῖτο·	εἰ	δ´ ἄνθρωπος ὢν οὐδεμίαν χώραν
[2, 10]	ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι φανεῖ σεαυτῷ;	εἰ	δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου
[2, 3]	τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς, γνώσεται,	εἰ	δ´ ἄπειρος, οὐδ´ ἂν μυριάκις
[2, 15]	ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.	εἰ	δ´ ἐπῆλθέν σοί πώς ποτ´
[2, 22]	μόνα τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς·	εἰ	δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ φιλεῖν ταῦτα.
[2, 14]	γάρ ἐστι χρῆσις, ἄλλο παρακολούθησις.	εἰ	δ´ οἴει παρακολουθεῖν, φέρε ὃ
[2, 11]	τῆς χώρας τῶν ἀγαθῶν μακράν.	εἰ	δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ ἕν
[2, 2]	ἔκδεξαι καὶ ἥξει ὁ σταυρός·	εἰ	δ´ ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ καὶ
[2, 5]	ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν.	εἰ	δ´ ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς καὶ
[2, 6]	τὰ περιεστηκότα, πάντα περιστάσεις εἰσίν·	εἰ	δ´ ὡς δύσκολα καλεῖς, ποίαν
[2, 24]	οὕτως καὶ τοῦ ἀκούειν; (Ἔοικεν.	(Εἰ	δὲ βούλει, καὶ οὕτως σκέψαι
[2, 13]	τὰ ἴδια οὔτε τὰ ἀλλότρια.	εἰ	δέ γ´ ᾔδει, οὐδέποτ´ ἂν
[2, 6]	ὁ θεὸς ἐποίησεν τούτων ἐκλεκτικόν.	εἰ	δέ γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν
[2, 23]	πῶς, τίς λέγει; ἡ προαιρετική.	εἰ	δὲ δεῖ πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν
[2, 23]	ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ ὁρᾷ;	εἰ	δὲ δεῖ τὴν τοῦ τινος
[2, 16]	τῆς γῆς ὅλης, τῆς θαλάσσης;	εἰ	δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι
[2, 6]	εἰς Ἅιδου; ἴσαι πᾶσαί εἰσιν.	εἰ	δὲ θέλεις ἀκοῦσαι τἀληθῆ, συντομωτέρα
[2, 2]	οὔτ´ ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ ἔπραξα.	εἰ	δὲ θέλεις καὶ τὰ ἐκτὸς
[2, 8]	καὶ λοιπὸν αὐτοῦ που πέπαυται.	εἰ	δὲ καὶ αὐτός που προσειλήφει
[2, 5]	γένοιτο. ἐποίησα ἐγὼ τὸ ἐμόν,	εἰ	δὲ καὶ σὺ τὸ σὸν
[2, 5]	τοῦ ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ ἀδύνατον.	εἰ	δὲ μή, ἀδύνατον τὸ εὐδαιμονῆσαι.
[2, 9]	τί πως ὡς θηρίον ποιήσῃς·	εἰ	δὲ μή, ἀπώλεσας τὸν ἄνθρωπον,
[2, 6]	πεμφθῶ; ἄν σοι ποιῇ, ἀπελεύσῃ·	εἰ	δὲ μή, ἔχεις ποῦ ἀντὶ
[2, 9]	ὅρα μή τι ὡς πρόβατον·	εἰ	δὲ μή, καὶ οὕτως ἀπώλετο
[2, 16]	ἂν εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν·	εἰ	δὲ μή, οἰμώξουσι δι´ αὑτάς.
[2, 18]	αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ τὰ ἑξῆς.	εἰ	δὲ μή, οἴχεταί σε ἔχουσα
[2, 17]	προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ μουσικά·	εἰ	δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα
[2, 5]	ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ τοῦ ὅλου·	εἰ	δὲ μή, οὐκέτι ἔσται πούς.
[2, 11]	βλέπε μὴ εἴπῃς ὅτι ἄξιον·	εἰ	δὲ μή, οὐκέτι σε οὐδὲ
[2, 22]	ψυχὴ ἄκουσα στέρεται τῆς ἀληθείας.	εἰ	δὲ μή, τὰ μὲν ἄλλα
[2, 2]	παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα·	εἰ	δὲ μή, τί σοι ἐγὼ
[2, 16]	γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν.	εἰ	δὲ μὴ τὸν θάνατον ἢ
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν;	εἰ	δέ σοι ὀρφανόν τινα ὁ
[2, 1]	μόνα ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ·	εἰ	δὲ τὰ ἀπροαίρετα καὶ μὴ
[2, 10]	ἐπιλελησμένος ἂν ἦς τοῦ χαλκέως·	εἰ	δὲ τοῦ ἀδελφοῦ ἐπελάθου καὶ
[2, 17]	τετάχθωσαν· καὶ ποῦ ἔτι δυσροήσεις;	εἰ	δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς
[2, 16]	εἶ τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος,	εἰ	διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ
[2, 3]	γράψω αὐτῷ’ ὅμοιον γὰρ ὥσπερ	εἰ	δραχμὴ συσταθῆναί τινι ἠξίου, ἵνα
[2, 17]	ἔπραξας, μεταπίπτοντας; οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν,	εἰ	δυνατόν, πάντα ταῦτα καὶ ἄνωθεν
[2, 24]	οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω· καὶ νῦν,	εἰ	δυνατόν, παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί
[2, 20]	κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´ εὐκταῖον ἦν,	εἰ	ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι κατακηληθέντες καὶ
[2, 22]	μὴ ταῦθ´ ἃ οἱ ἄλλοι,	εἰ	ἐκ τῶν αὐτῶν γονέων καὶ
[2, 14]	θεῖον, καὶ τοῦτον εἶναι πιστόν·	εἰ	ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ
[2, 22]	σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον εἶναι·	εἰ	ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο} εἶναι·
[2, 22]	ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν τὸ ζῷον·	εἰ	ἐν σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον
[2, 22]	ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο} εἶναι·	εἰ	ἐν τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο}
[2, 17]	ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´	εἰ	ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ
[2, 10]	κέρμα αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´	εἰ	ἐπὶ κερμάτιον πάντα ἀνάγεις, ὅτι
[2, 26]	δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε,	εἰ	ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ φαντασίαν λαμβάνων
[2, 20]	τολμῶσι λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν,	εἰ	ἔστι τις Δημήτηρ ἢ Κόρη
[2, 20]	ψεύδονται; τρεῖς, τέσσαρας τῶν συνδούλων	εἰ	ἔσχον ὁμονοοῦντας, ἀπάγξασθαι ἂν αὐτὸν
[2, 14]	εἰ ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον ἐλεύθερον·	εἰ	εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ
[2, 21]	ὑποθετικούς; τί οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε	εἰ	ἐφ´ ἃ πάρεστε, ταῦτα λαμβάνετε;
[2, 21]	ἐγγύς. ἐκεῖνο γοῦν βλέπετε μᾶλλον,	εἰ	ἐφ´ ὃ ἔρχεσθε τοῦτο ὑμῖν
[2, 17]	καὶ ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς	εἰ	ἐφαρμόζεις καλῶς τὰς προλήψεις, διὰ
[2, 21]	ὅ τι ἔχουσιν κακὸν ἢ	εἰ	ἔχουσιν ἢ παρὰ τί ἔχουσιν
[2, 10]	ὡς ἀπόλυτον, ἀλλ´ ὥσπερ ἄν,	εἰ	ἡ χεὶρ ἢ ὁ ποὺς
[2, 6]	δὲ νῦν ὡς ἔχομεν, ὅρα	εἰ	ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν τῇ φυλακῇ
[2, 4]	σοι πιστεύσω; εἶτα σκευάριον μὲν	εἰ	ἦς οὕτως σαπρόν, ὥστε σοι
[2, 2]	κύριος, τίς αὐτὰ δύναται ἀφελέσθαι;	εἰ	θέλεις αἰδήμων εἶναι καὶ πιστός,
[2, 16]	χάριν εἰδότα οὗ ἐχρήσατο χρόνου,	εἰ	θέλεις μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν
[2, 2]	πιστός, τίς οὐκ ἐάσει σε;	εἰ	θέλεις μὴ κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι,
[2, 12]	λοιδορούντων ἀνέχεσθαι καὶ παύειν μάχην.	εἰ	θέλετε γνῶναι, πόσην ἐν τούτῳ
[2, 9]	πότε κύων; τί οὖν θαυμαστόν,	εἰ	καὶ ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν σῴζεται,
[2, 20]	εἴ τινος αὐτῶν δοῦλος ἤμην,	εἰ	καὶ ἔδει με καθ´ ἡμέραν
[2, 24]	τέχνης; (Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν	εἰ	καὶ τὸ λέγειν ὡς δεῖ
[2, 19]	οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ ἔργον,	εἰ	καὶ ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν
[2, 2]	γονάτων ἅψασθαι δεῖ, γονάτων ἅψαι·	εἰ	κλαῦσαι, κλαῦσον· εἰ οἰμῶξαι, οἴμωξον.
[2, 1]	τί παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι,	εἰ	λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ ἀπροαίρετα,
[2, 14]	εἰ εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν·	εἰ	μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς
[2, 1]	δοκεῖ μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι·	εἰ	μὲν γὰρ πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν
[2, 3]	εἰ δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός,	εἰ	μὲν ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι τοὺς
[2, 2]	τί γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´	εἰ	μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις καὶ
[2, 8]	ἐρεῖ ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´	εἰ	μὲν τὸ ἄγαλμα ἦς τὸ
[2, 10]	καὶ τί σοι ὄνομα’ εἶτα	εἰ	μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ τῇ
[2, 5]	ὑπολαβεῖν δεῖ. τί εἶ; ἄνθρωπος.	εἰ	μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ
[2, 1]	ἔχεις πρὸς ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν,	εἰ	μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις, εἰ
[2, 23]	οὐκ ἄλλως ἕξει κατὰ φύσιν	εἰ	μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ
[2, 14]	δεικνύει αὐτὸν αὐτῷ οἷός ἐστιν·	εἰ	μὴ καὶ ὁ ἰατρὸς τὸν
[2, 14]	τί σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα;	εἰ	μὴ καὶ τὸ ἔσοπτρον τῷ
[2, 9]	αὐτῶν δέ σοι ὄφελος οὐδὲν	εἰ	μὴ μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι
[2, 1]	εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις,	εἰ	μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ θέλεις.
[2, 16]	δ´ οὐκ ἔστιν ἄλλως ἐκβαλεῖν,	εἰ	μὴ πρὸς μόνον τὸν θεὸν
[2, 2]	δ´ ὅτι καὶ οὐ δέομαι’	εἰ	μή τι καιρός ἐστιν ἐπίτηδες
[2, 18]	μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ, οὓς	εἰ	μή τις ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν
[2, 1]	φίλτατοι νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι,	εἰ	μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ φιλόσοφοι
[2, 1]	ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις εἶναι	εἰ	μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό ἐστιν
[2, 13]	λέγω· οὗτος τί ποτε θέλει;	εἰ	μὴ τῶν οὐκ ἐφ´ αὑτῷ
[2, 20]	Εὐχάριστοί γ´ ἄνθρωποι καὶ αἰδήμονες.	εἰ	μηδὲν ἄλλο καθ´ ἡμέραν ἄρτους
[2, 24]	συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι; καὶ γὰρ	εἰ	μικρόν, ὅμως ὀνάριόν ἐστιν. Τί
[2, 10]	βουλευτὴς πόλεώς τινος, ὅτι βουλευτής·	εἰ	νέος, ὅτι νέος· εἰ πρεσβύτης,
[2, 22]	ἢ ἐλευθέρους, ἀλλὰ μηδ´ ἀνθρώπους,	εἰ	νοῦν ἔχεις. οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν
[2, 1]	ἢ ὕστερον. τί οὖν ἀγανακτεῖς,	εἰ	νῦν; εἰ γὰρ μὴ νῦν,
[2, 4]	γὰρ εἶ καὶ ἄχρηστος. οἷον	εἰ	οἱ σφῆκες ἠγανάκτουν, ὅτι οὐδεὶς
[2, 2]	γονάτων ἅψαι· εἰ κλαῦσαι, κλαῦσον·	εἰ	οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν γὰρ ὑποθῇς
[2, 16]	λόγοις; τί οὖν ἔτι θαυμάζεις,	εἰ,	ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ διαφέρει
[2, 16]	τὰ σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεις,	εἰ,	ὅπου μὲν μεμελέτηκας, ἐκεῖ κρείττων
[2, 11]	δέ τις περὶ τὸ δοκοῦν	εἰ	ὀρθῶς δοκεῖ καὶ εὕρεσις κανόνος
[2, 6]	θερισθῶσιν; οὐ γὰρ ἀπόλυτοι γίνονται.	εἰ	οὖν αἴσθησιν εἶχον, εὔχεσθαι αὐτοὺς
[2, 18]	οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ.	εἰ	οὖν θέλεις μὴ εἶναι ὀργίλος,
[2, 13]	ὄντων ὥστε μὴ συμβῆναι; (Οὐδαμῶς.	(Εἰ	οὖν τὰ μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´
[2, 22]	ἐφίλει με; πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον,	εἰ	οὕτως τεθεράπευκεν ὡς τὰ ὑποδήματα
[2, 23]	αὑτῆς καταψηφίσασθαι; Τί οὖν; φησίν,	εἰ	οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει, καὶ
[2, 17]	δὲ τῆς ὑγείας; καθόλου γὰρ	εἰ	πάντες οἱ τὰ ὀνόματα λαλοῦντες
[2, 14]	θέλεις ὄνομα καὶ βασανίσωμεν αὑτούς,	εἰ	παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´ ἀνιαρὸν τὸ ἐξελέγχεσθαι
[2, 10]	νέος· εἰ πρεσβύτης, ὅτι πρεσβύτης·	εἰ	πατήρ, ὅτι πατήρ. ἀεὶ γὰρ
[2, 16]	δότε. Τί οὖν ἔτι θαυμάζομεν	εἰ	περὶ μὲν τὰς ὕλας τετρίμμεθα,
[2, 6]	αὐτὰ καλοῦντες. ποίας περιστάσεις, ἄνθρωπε;	εἰ	περιστάσεις λέγεις τὰ περιεστηκότα, πάντα
[2, 14]	πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις·	εἰ	πιστόν ἐστι τὸ θεῖον, καὶ
[2, 22]	ἐστι μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ μήτ´	εἰ	πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ ἑταῖροι,
[2, 10]	βουλευτής· εἰ νέος, ὅτι νέος·	εἰ	πρεσβύτης, ὅτι πρεσβύτης· εἰ πατήρ,
[2, 10]	καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι ὅτι	εἰ	προῄδει ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς
[2, 21]	ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐπύθου,	εἰ	σοὶ χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω
[2, 14]	θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ	εἰ	τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν,
[2, 10]	καὶ ζημίας κακός ἐστιν. λοιπὸν	εἰ	τὴν ζημίαν ζητεῖς ἐν κέρματι,
[2, 22]	ὡς τὸ κτῆνος; πόθεν οἶδας,	εἰ	τὴν χρείαν ς´ ἀποβαλόντα τὴν
[2, 22]	ἐν τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο}	εἰ	τοίνυν ἐκεῖ εἰμι ἐγώ, ὅπου
[2, 2]	δικαστὰς ὡς Σωκράτει. καὶ σὺ	εἰ	τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις,
[2, 16]	μέχρις σε χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς	εἰ	τοῖς ἐν οἴκῳ παρεκάθητο, τίς
[2, 22]	ὀρθὴ φαντασιῶν, μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´	εἰ	υἱὸς καὶ πατήρ ἐστι μήτ´
[2, 6]	αὐτό· καὶ γὰρ ὁ πούς,	εἰ	φρένας εἶχεν, ὥρμα ἂν ἐπὶ
[2, 21]	πυθέσθω μου καὶ ὁ δυσεντερικός,	εἰ	χρήσιμον ὄξος, ἐρῶ ὅτι χρήσιμον.
[2, 25]	ὁμολογεῖς ὅτι ταῦτα ἀναγκαῖά ἐστιν,	εἰ	χωρὶς αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ τοῦτο
[2, 11]	ὑπὸ τῆς ἀκαταλλήλου ἐφαρμογῆς. ὡς	εἴ	γε καὶ τοῦτο ἔτι πρὸς
[2, 20]	ἐναντία· ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν,	εἴ	τε καὶ εἰσίν, οὐκ ἐπιμελοῦνται
[2, 20]	ἄλλο ἐστὶ τοῦτο ἢ οἷον	εἴ	τι ἔστι καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν;
[2, 20]	τὰ λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον,	εἴ	τι καὶ ἔχει γνωριστικὸν τῆς
[2, 18]	ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει αὐτό·	εἴ	τι μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ
[2, 18]	τὰ σκέλη παραλύεται. καθόλου οὖν	εἴ	τι ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει
[2, 8]	σαυτοῦ καὶ τοῦ τεχνίτου καὶ	εἴ	τινα αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ ἂν
[2, 19]	ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ μοι,	εἴ	τινα ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς;
[2, 6]	παρεσκεύασαι, ἡσυχίαν ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς,	εἴ	τινες ἄλλοι πλεῖόν σου ἔχουσιν
[2, 20]	πάδα ἢ τὴν τορύνην ὀβελίσκον;	εἴ	τινος αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ
[2, 19]	αὐτῶν δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος καὶ	εἴ	τις ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ
[2, 20]	τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον	εἴ	τις ἀντιλέγοι τῷ εἶναί τι
[2, 23]	οὖν ἐστι τὸ γινόμενον; οἷον	εἴ	τις ἀπιὼν εἰς τὴν πατρίδα
[2, 23]	αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων,	εἴ	τις ἄρα ἰδία δύναμις, τί
[2, 22]	τοῦ Μενελάου ξένος ἦν, καὶ	εἴ	τις αὐτοὺς εἶδεν φιλοφρονουμένους ἀλλήλους,
[2, 9]	τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον	εἴ	τις δέκα λίτρας ἆραι μὴ
[2, 22]	συγκεκοιμημένοι, πολλάκις ἀλλήλους καταπεφιληκότες; ὥστ´	εἴ	τις οἶμαι εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν
[2, 23]	ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας.	εἴ	τις τοῦτο παριστὰς βλάπτει τοὺς
[2, 5]	ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ. τί	εἶ;	ἄνθρωπος. εἰ μὲν ὡς ἀπόλυτον
[2, 12]	σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός μου	εἶ;	εἶτ´ ἂν ἐπιμείνῃς πράγματα παρέχων,
[2, 16]	ἀδικίαν καὶ ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ	εἶ	Ἡρακλῆς καὶ οὐ δύνασαι καθαίρειν
[2, 4]	ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ	εἶ	καὶ ἄχρηστος. οἷον εἰ οἱ
[2, 3]	συστατικὰ ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν,	εἶ,	καὶ ἰδὼν γνώσεται· εἰ δ´
[2, 18]	μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω τίς	εἶ	καὶ περὶ τίνος, ἄφες σε
[2, 10]	τοῦτο ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς	εἶ.	καὶ πρὸς τοῦτο δὲ τὸ
[2, 10]	ἀδελφόν, λέγω σοι ἐπελάθου, τίς	εἶ	καὶ τί σοι ὄνομα’ εἶτα
[2, 13]	οὖν σὺ αὐτὸς ἀγαθὸς οὐκ	εἶ;	(Πῶς, φησίν, οὐκ εἰμί; (Ὅτι
[2, 8]	μέρη θεῶν. σὺ δὲ προηγούμενον	εἶ,	σὺ ἀπόσπασμα εἶ τοῦ θεοῦ·
[2, 10]	ἀλλὰ τῶν προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ	εἶ	τῇ θείᾳ διοικήσει καὶ τοῦ
[2, 23]	τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις καὶ κωφὸς	εἶ;	Τί οὖν; ἀτιμάζει τις τὰς
[2, 10]	Μετὰ τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς	εἶ.	τίς τούτου τοῦ προσώπου ἐπαγγελία;
[2, 10]	καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς	εἶ.	τὸ πρῶτον ἄνθρωπος, τοῦτο δ´
[2, 16]	ἐκ τίνος κρέμαται; τί κρείττων	εἶ	τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος, εἰ
[2, 8]	δὲ προηγούμενον εἶ, σὺ ἀπόσπασμα	εἶ	τοῦ θεοῦ· ἔχεις τι ἐν
[2, 10]	κεχώρισαι προβάτων. ἐπὶ τούτοις πολίτης	εἶ	τοῦ κόσμου καὶ μέρος αὐτοῦ,
[2, 17]	καὶ ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ θεὸς	εἶ,	ὦ ἄνθρωπε, σὺ μεγάλας ἔχεις
[2, 10]	πρεσβύτης· εἰ πατήρ, ὅτι πατήρ.	ἀεὶ	γὰρ ἕκαστον τῶν τοιούτων ὀνομάτων
[2, 12]	τοὺς μὲν ἄλλους ἐῶ χαίρειν,	ἀεὶ	δὲ τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι·
[2, 6]	τί οὖν ἀντιποιῇ τοῦ ἀλλοτρίου;	ἀεὶ	μεμνημένος ὅ τι σὸν καὶ
[2, 1]	ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν καὶ	ἀεὶ	μίαν γέ τινα πρόληψιν ἐγύμναζεν
[2, 16]	ἀκολουθήσεις τῷ ἰσχυροτέρῳ ἔξω ζητῶν	ἀεὶ	τὴν εὔροιαν καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν
[2, 16]	λοιπὸν ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν	ἀεί	τινα καὶ προσπλάςςομεν μείζονα τῶν
[2, 1]	πῶς; ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο ἔχειν	ἀεὶ	τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὰ δόγματα
[2, 26]	μάρτυρα ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι δ´	ἀεὶ	τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω
[2, 6]	ἄδηλά μοι ᾖ τὰ ἑξῆς,	ἀεὶ	τῶν εὐφυεστέρων ἔχομαι πρὸς τὸ
[2, 7]	ἐπὶ τὸ οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι	ἄγει;	ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι τὰς
[2, 17]	δυνάμεθα. διὰ τοῦτο ὁ μὲν	λέγει	ἀνάτεινον’ ὁ δὲ λέγει δὸς
[2, 17]	μὲν λέγει ἀνάτεινον’ ὁ δὲ	λέγει	δὸς τροφήν’ καὶ ὁ μὲν
[2, 2]	ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς ὅτι δίκαια	λέγει	ἐλθὼν ἐπὶ τὸν ἐπίλογον ἔφη
[2, 19]	ἡδονή, πόνος. πόθεν οἶδας; Ἑλλάνικος	λέγει	ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ
[2, 23]	καὶ τὴν χρείαν τίς ἄλλη	λέγει	ἢ ἡ προαιρετική; θέλεις οὖν
[2, 23]	ἰδεῖν γυναῖκα καὶ πῶς, τίς	λέγει;	ἡ προαιρετική. εἰ δὲ δεῖ
[2, 17]	τὰς φωνάς; τίς γάρ σοι	λέγει,	Θεόπομπε, ὅτι ἐννοίας οὐκ εἴχομεν
[2, 12]	λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ καταγελᾷ καὶ	λέγει	ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ ἔστιν αὐτῷ
[2, 5]	ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα ἐκεῖνος	λέγει	κρίνω σε ἀδικεῖν’ εὖ σοι
[2, 23]	ταῦτα κομψά ἐστιν‘ τίς γὰρ	λέγει	μὴ εἶναι αὐτὰ κομψά; ἀλλ´
[2, 20]	τῷ ἀναιρουμένῳ συγχρῆται. τί γὰρ	λέγει;	μὴ ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι, μηδὲ παράγεσθε
[2, 24]	οὐ συμφέρει; οὐχὶ ὁ μὲν	λέγει,	ὅτι δεῖ αὐτὸν λαβεῖν τὸ
[2, 6]	διὰ τοῦτο καλῶς ὁ Χρύσιππος	λέγει	ὅτι μέχρις ἂν ἄδηλά μοι
[2, 24]	πατρὶ τὴν Χρυσηίδα, ὁ δὲ	λέγει,	ὅτι οὐ συμφέρει; οὐχὶ ὁ
[2, 24]	καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ μὲν	λέγει,	ὅτι συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ πατρὶ
[2, 17]	βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι. τί γὰρ	λέγει;	οὐδεὶς ἡμῶν πρὸ σοῦ ἔλεγεν
[2, 8]	ἠμέλεις; παραδέδωκέ σοι σεαυτὸν καὶ	λέγει	οὐκ εἶχον ἄλλον πιστότερόν σου·
[2, 23]	πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή, τίς	λέγει;	οὐχ ἡ προαιρετική; ἡ δὲ
[2, 16]	κἂν μὲν τύχῃ, ἐπῆρται καὶ	λέγει	πῶς γὰρ ἡμεῖς καλῶς ἐβουλευσάμεθα;
[2, 13]	οὐδεὶς ὠχριᾷ καὶ τρέμει οὐδὲ	λέγει	πῶς μ´ ἀποδέξεται, πῶς μου
[2, 17]	μὲν λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ	λέγει	σικύασον’ τί τὸ αἴτιον; ἄλλο
[2, 23]	τὰς ἄλλας δυνάμεις; μὴ γένοιτο.	λέγει	τις μηδεμίαν εἶναι χρείαν ἢ
[2, 13]	ὁ ἰατρὸς ἀπὸ τοῦ χρώματος	λέγει	τούτου ὁ σπλὴν πέπονθε, τούτου
[2, 24]	κινῆσαι; ἡ ἄμπελος μή τι	λέγει	τῷ γεωργῷ ἐπιμελοῦ μου‘ ἀλλ´
[2, 14]	εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν	λέγει	ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά ἐστι τὰ
[2, 3]	εἰπεῖν δύνωμαι καθάπερ ὁ ἀργυρογνώμων	λέγει	φέρε ἣν θέλεις δραχμὴν καὶ
[2, 17]	δὸς τροφήν’ καὶ ὁ μὲν	λέγει	φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ λέγει σικύασον’
[2, 17]	ἀλλ´ ἐγὼ θέλω γνῶναι, τί	λέγει	Χρύσιππος ἐν τοῖς περὶ τοῦ
[2, 14]	σήμερον, ὕδωρ πίε’ καὶ οὐδεὶς	λέγει	ὦ δεινῆς ὕβρεως’ ἐὰν δέ
[2, 20]	τί οὖν; ἔτι τούτων τις	ἀντιλέγει	τινὶ ἢ λόγον δίδωσιν ἢ
[2, 10]	βλάβη; οὔτε γὰρ τὴν κεφαλὴν	ἀλγεῖ	ὁ ἐξαπατηθεὶς ἢ ἀδικήσας οὔτε
[2, 24]	ὠφελοῦνται, ὅσοι δ´ ἀπείρως βλάπτονται;	(Ὡμολόγει.	(Ἔστιν ἄρα τις ἐμπειρία καθάπερ
[2, 9]	ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν ἑτεροδόξων;	τεχνολόγει	νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου καὶ
[2, 10]	καλὸς καὶ ἀγαθὸς τὰ ἐσόμενα,	συνήργει	ἂν καὶ τῷ νοσεῖν καὶ
[2, 11]	θαρρεῖν ἄξιον καὶ ᾧ πεποιθέναι;	(Δεῖ.	(Ἀβεβαίῳ οὖν τινι θαρρεῖν ἄξιον;
[2, 1]	παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν εὐλαβεῖσθαι	δεῖ	ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν
[2, 14]	καὶ λέγειν. Πόθεν οὖν ἄρξασθαι	δεῖ;	(Ἂν συγκαθῇς, ἐρῶ σοι ὅτι
[2, 20]	πίστευσόν μοι καὶ ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν	δεῖ	ἀνθρώπῳ πιστεύειν‘ ἢ πάλιν ἄλλος
[2, 23]	τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´ ὧν	δεῖ	ἀποστρέφουσα, τοῖς δὲ προσάγουσα; ἡ
[2, 24]	οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι	δεῖ	αὐτὸν λαβεῖν τὸ ἄλλου γέρας,
[2, 5]	δ´ ἀδιαφορίαν ὡς ὑπὲρ ἁρπαστίου.	δεῖ	γὰρ πάντως περί τινα τῶν
[2, 2]	τὸν ἀντίδικον. εἰ γονάτων ἅψασθαι	δεῖ,	γονάτων ἅψαι· εἰ κλαῦσαι, κλαῦσον·
[2, 13]	οὐ γράφει μὴ εἰδὼς πῶς	δεῖ	γράφειν ἢ παραλαβὼν τὸν εἰδότα
[2, 5]	οὖν ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ	δεῖ,	διαθέσθαι ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα
[2, 7]	λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί οὖν;	δεῖ	δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι καὶ ἐκκλίσεως,
[2, 21]	τοῖς ὅτε δεῖ καὶ ὡς	δεῖ	ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα δ´ οὐκ
[2, 15]	λέγεις ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν	δεῖ.	εἰ δ´ ἐπῆλθέν σοί πώς
[2, 11]	εἰς τὸν ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν	δεῖ	εἶναι τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν
[2, 8]	πέπηγεν αὐτοῦ τὸ βλέμμα, οἷον	δεῖ	εἶναι τοῦ ἐροῦντος οὐ γὰρ
[2, 6]	αὐτοί ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς	δεῖ	θερισθῆναι, ἅμα δὲ καὶ αὐτῷ
[2, 19]	καὶ ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν	δεῖ	κἀγὼ πρὸς τῇ ἐπιβολῇ καὶ
[2, 17]	ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ εἶναί σε	δεῖ	καὶ ἄνοσον. Ταύτην οὖν, ὅπερ
[2, 15]	τῶν λόγων, ὅτι βέβαιον εἶναι	δεῖ	καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον
[2, 11]	φιλοσοφίας παρά γε τοῖς ὡς	δεῖ	καὶ κατὰ θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς
[2, 8]	καὶ τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον	δεῖ	καὶ σχῆμα οἷον δεῖ, τότε
[2, 23]	παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον	δεῖ	καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι
[2, 22]	μόνως καὶ φίλος ἔσομαι οἷος	δεῖ	καὶ υἱὸς καὶ πατήρ. τοῦτο
[2, 21]	κολλύρια οὐκ ἄχρηστα τοῖς ὅτε	δεῖ	καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ
[2, 1]	τούτων τῶν δογμάτων καρπός; ὅνπερ	δεῖ	κάλλιστόν τ´ εἶναι καὶ πρεπωδέστατον
[2, 24]	(Τί δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς	δεῖ	κατασκευάσαι τίνος σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ.
[2, 17]	θέλομεν, ὅτι τοῦτο οὐκ ἔξωθεν	δεῖ	λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα
[2, 12]	~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν	δεῖ	μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται
[2, 15]	σοι. οὕτως καὶ ἐνταῦθ´. ἃ	δεῖ	με ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα
[2, 25]	(Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν διαλεχθῆναι	δεῖ;	(Ὁμολογήσαντος δὲ Πόθεν οὖν εἴσῃ,
[2, 5]	ὅτι τὸ γενόμενον καὶ φθαρῆναι	δεῖ.	οὐ γάρ εἰμι αἰών, ἀλλ´
[2, 24]	γέρας, ὁ δέ, ὅτι οὐ	δεῖ;	οὐχὶ διὰ ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ
[2, 24]	τῷ πολεμικωτάτῳ τῶν συμμάχων, ὃν	δεῖ	παντὶ τρόπῳ περιέπειν καὶ φυλάττειν;
[2, 20]	κοινωνία πρὸς ἀλλήλους καὶ ταύτην	δεῖ	παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ
[2, 15]	ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι	δεῖ	παντὶ τῷ κριθέντι ὑπ´ αὐτῶν
[2, 5]	πυρέξας; διὰ γὰρ τοιούτου τινὸς	δεῖ	παρελθεῖν με. Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας
[2, 19]	φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ	δεῖ	περιπλέκειν; θεὸν ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα
[2, 23]	λέγει; ἡ προαιρετική. εἰ δὲ	δεῖ	πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι
[2, 15]	κύριε· βοήθησόν μοι. τί με	δεῖ	ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν ἐστι πείθεσθαί
[2, 11]	καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ τι	δεῖ	ποιῆσαι καὶ ὅ τι οὐ
[2, 11]	ποιῆσαι καὶ ὅ τι οὐ	δεῖ	ποιῆσαι τίς οὐκ ἔχων ἔμφυτον
[2, 17]	τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι	δεῖ	πρὸς τὸν λόγον, ὡς πρὸς
[2, 14]	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν	δεῖ	πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι θεὸς
[2, 10]	ἐπίβουλον, δηκτικόν, οὐδὲν ἀπολώλεκας; ἀλλὰ	δεῖ	σε κέρμα ἀπολέσαι, ἵνα ζημιωθῆς,
[2, 14]	συγκαθῇς, ἐρῶ σοι ὅτι πρῶτον	δεῖ	σε τοῖς ὀνόμασι παρακολουθεῖν. (Ὥστ´
[2, 21]	τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι; ἔχω ἣν	δεῖ	συναίσθησιν τὸν μηδὲν εἰδότα, ὅτι
[2, 1]	ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα	δεῖ	τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς
[2, 14]	φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι	δεῖ	τὴν αὑτοῦ βούλησιν συναρμόσαι τοῖς
[2, 1]	φέρε. πρὸς πάντα γὰρ ἠνοῖχθαι	δεῖ	τὴν θύραν· καὶ πρᾶγμα οὐκ
[2, 23]	ἀνοιχθεὶς ἢ ὁρᾷ; εἰ δὲ	δεῖ	τὴν τοῦ τινος ἰδεῖν γυναῖκα
[2, 20]	δ´ οὔ; πρὸς τίνας οὖν	δεῖ	τηρεῖν; πρὸς τοὺς ἀντιτηροῦντας ἢ
[2, 5]	τι καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν	δεῖ.	τί εἶ; ἄνθρωπος. εἰ μὲν
[2, 15]	λέγε ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν	δεῖ.	τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν.
[2, 15]	ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν	δεῖ.	(Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν,
[2, 19]	τῇ ἐπιβολῇ καὶ παρασκευὴν οἵαν	δεῖ;	τί τὸ λεῖπόν ἐστιν; ὅταν
[2, 15]	ἐμμένειν. ἀλλὰ πρῶτον ὑγιὲς εἶναι	δεῖ	τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ εἶναι
[2, 16]	καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με	δεῖ	τὸ πέλαγος τοῦτο ἐκπιεῖν, ἂν
[2, 16]	τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα; ἃ	δεῖ	τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν
[2, 3]	ἔχω τὴν δύναμιν, ἣν ἔχειν	δεῖ	τὸν ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ συλλογισμοὺς
[2, 8]	οἷον δεῖ καὶ σχῆμα οἷον	δεῖ,	τότε ὑμῖν δείξω τὸ ἄγαλμα,
[2, 24]	εἰ καὶ τὸ λέγειν ὡς	δεῖ	τοῦ ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι
[2, 17]	γε τοῦτο. εἶχε γὰρ ἣν	δεῖ	φαντασίαν, οἷόν ἐστι τὸ ἃ
[2, 20]	τηρῆται; ἢ πρός τινας μὲν	δεῖ	φυλάττειν ταύτην τὴν κοινωνίαν, πρός
[2, 23]	ἀξία; τίς ἐκείνων οἶδεν, ὁπότε	δεῖ	χρῆσθαι αὐτῇ καὶ πότε μή;
[2, 21]	θεωρήματα‘ τίσιν; τοῖς οὐχ ὡς	δεῖ	χρωμένοις. τὰ γὰρ κολλύρια οὐκ
[2, 1]	πῶς οὐ δάκνει. τὸ σωμάτιον	δεῖ	χωρισθῆναι τοῦ πνευματίου, ὡς πρότερον
[2, 5]	ὡς ὥρα ἡμέρας. ἐνστῆναί με	δεῖ	ὡς τὴν ὥραν καὶ παρελθεῖν
[2, 16]	ὡς ὁ κιθαρῳδὸς οἶδεν κιθαρίζειν,	ᾄδει	καλῶς, στατὸν ἔχει καλὸν καὶ
[2, 6]	οὖν αἴσθησιν εἶχον, εὔχεσθαι αὐτοὺς	ἔδει,	ἵνα μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο
[2, 7]	θέλει, ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως	ἔδει	καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν ἔρχεσθαι
[2, 20]	αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ καὶ	ἔδει	με καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 1]	γὰρ δεινόν, ἀλλ´ αἰσχρῶς θανεῖν.	Ἔδει	οὖν πρὸς μὲν τὸν θάνατον
[2, 3]	ἀργυρογνωμονικός ἐστιν, σὺ σαυτὴν συστήσεις.	ἔδει	οὖν τοιοῦτόν τι ἔχειν ἡμᾶς
[2, 15]	σοί πώς ποτ´ ἐμὲ ἀποκτεῖναι,	ἔδει	σε ἐμμένειν τοῖς κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος
[2, 20]	ἑαυτούς; πρὸς γὰρ τοὺς Συνεπικουρείους	ἔδει	σε ταῦτα λέγειν, οὐχὶ δὲ
[2, 26]	οὗτος ἀρκεῖ μοι ἀντὶ πάντων‘	ᾔδει	γάρ, ὑπὸ τίνος λογικὴ ψυχὴ
[2, 13]	τὰ ἀλλότρια. εἰ δέ γ´	ᾔδει,	οὐδέποτ´ ἂν ἐνεποδίζετο, οὐδέποτ´ ἐκωλύετο,
[2, 17]	μεγάλα νεῦρα ἐχούσης. οὐ γὰρ	ᾔδει,	ποῦ κεῖται τὸ ποιεῖν ἃ
[2, 5]	καὶ οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν Σωκράτης	ᾔδει	σφαιρίζειν. πῶς; παίζειν ἐν τῷ
[2, 10]	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι ὅτι εἰ	προῄδει	ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς τὰ
[2, 13]	ὄρεξις καὶ ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ	εὐοδεῖ,	φλεγμαίνει’ χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει
[2, 12]	ὡρίσω· οὐ γὰρ ἀντακολουθεῖ τῷ	κεφαλαιώδει	τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ καὶ
[2, 13]	οὐδὲ ψόφον τῶν ὀδόντων οὐδὲ	μετοκλάζει	καὶ ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει.
[2, 23]	ταῖς λοιπαῖς διακόνοις χρῆται καὶ	δοκιμάζει	αὐτὴ ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται; τίς
[2, 23]	καὶ κωφὸς εἶ; Τί οὖν;	ἀτιμάζει	τις τὰς ἄλλας δυνάμεις; μὴ
[2, 23]	τὰς παρὰ τοῦ θεοῦ χάριτας	ἀτιμάζει,	ὥσπερ εἰ ἀνῄρει τὴν εὐχρηςτίαν
[2, 13]	(Ὅτι οὐδεὶς ἀγαθὸς πενθεῖ οὐδὲ	στενάζει,	οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς ὠχριᾷ καὶ
[2, 13]	μετοκλάζει καὶ ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας	ἵζει.	διὰ τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ
[2, 22]	οὕτως τεθεράπευκεν ὡς τὰ ὑποδήματα	σπογγίζει	τὰ ἑαυτοῦ, ὡς τὸ κτῆνος;
[2, 2]	ὅτι οὐκ ἔχει λόγον καὶ	προσερεθίζει;	ὡς ὁ ἐμὸς Ἡράκλειτος περὶ
[2, 23]	ὅταν ἐμπέσῃ λόγος περί τινος,	καλλωπίζει	τὰ ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ
[2, 14]	ἰατρὸς τὸν νοσοῦντα {ὅταν αὐτὸν}	ὑβρίζει,	ὅταν εἴπῃ αὐτῷ ἄνθρωπε, δοκεῖς
[2, 17]	οὐσίᾳ οὐχ ὁ μέν τις	ἐφαρμόζει	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ πρόληψιν, ὁ
[2, 13]	ἀγαθὸς πενθεῖ οὐδὲ στενάζει, οὐδεὶς	οἰμώζει,	οὐδεὶς ὠχριᾷ καὶ τρέμει οὐδὲ
[2, 9]	τέχνην. οὕτως τὸν μὲν αἰδήμονα	σῴζει	τὰ αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει δὲ
[2, 9]	ἀπόλλυται; αὔξει δ´ ἕκαστον καὶ	σῴζει	τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα
[2, 16]	καὶ ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενος	περιῄει	καθαίρων ἀδικίαν καὶ ἀνομίαν. ἀλλ´
[2, 26]	δὲ τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς	ἀληθεῖ	ἐπινεύει αὐτῷ. δεινὸς οὖν ἐν
[2, 12]	προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω γὰρ ἐναργῆ	ἐτίθει	τὰ ἀπὸ τῶν ἐννοιῶν, ὥστε
[2, 2]	χρεία; μόνον μὴ δέου, μὴ	προστίθει	δ´ ὅτι καὶ οὐ δέομαι’
[2, 13]	οὐκ εἰμί; (Ὅτι οὐδεὶς ἀγαθὸς	πενθεῖ	οὐδὲ στενάζει, οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς
[2, 12]	τὴν ἀλήθειαν καὶ ὄψει ὅτι	ἀκολουθεῖ.	μέχρι δ´ ἂν οὗ μὴ
[2, 19]	ἔσται, καὶ δυνατῷ ἀδύνατον οὐκ	ἀκολουθεῖ·	οὐ πᾶν δὲ παρεληλυθὸς ἀληθὲς
[2, 13]	λαβὴν τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος,	ἀκολούθει	παντὶ τῷ ἰσχυροτέρῳ. λέγειν δὲ
[2, 19]	ἀναγκαῖόν ἐστιν, δυνατῷ δ´ ἀδύνατον	ἀκολουθεῖ.	τὰ τρία δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι
[2, 24]	τί ἐστι ψεῦδος; τί τίνι	ἀκολουθεῖ,	τί τίνι μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν
[2, 12]	ὁρισαμένου κακῶς ὡρίσω· οὐ γὰρ	ἀντακολουθεῖ	τῷ κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’ ῥήματα
[2, 18]	τοῦ Ἡσιόδου, ὅτι ἀληθές ἐστιν	αἰεὶ	δ´ ἀμβολιεργὸς ἀνὴρ ἄτῃσι παλαίει.
[2, 18]	αἰεὶ δ´ ἀμβολιεργὸς ἀνὴρ ἄτῃσι	παλαίει.	~Πρὸς τοὺς μέχρι λόγου μόνον
[2, 22]	πατέρα δ´ οὐ θέλειν δοκεῖς;	οἴει	ὅτι ἐκεῖνος οὐκ ἐφίλει τὸ
[2, 14]	χρῆσις, ἄλλο παρακολούθησις. εἰ δ´	οἴει	παρακολουθεῖν, φέρε ὃ θέλεις ὄνομα
[2, 24]	πάσης ἐπιμελείας ἔχει; ὁρᾷς, οἷα	ποιεῖ	ἄγνοια περὶ τῶν συμφερόντων; Ἀλλὰ
[2, 5]	καὶ ὁ ὑφάντης οὐκ ἔρια	ποιεῖ,	ἀλλ´ οἷα ἂν παραλάβῃ περὶ
[2, 23]	εἶναι ἢ αὐτήν; καὶ τί	ποιεῖ	ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ ὁρᾷ;
[2, 26]	ποιεῖ καὶ ὃ μὴ θέλει	ποιεῖ.	ἂν γὰρ τοῦτο δείξῃ τις,
[2, 18]	τι μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ	ποίει	αὐτό, ἀλλ´ ἔθισον ἄλλο τι
[2, 26]	ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ φαντασίαν λαμβάνων	ποιεῖ	αὐτό. διὰ τοῦτο καὶ Σωκράτης
[2, 18]	εἴ τι ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν	ποίει	αὐτό· εἴ τι μὴ ποιεῖν
[2, 18]	μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη	ποιεῖ.	εἰ οὖν θέλεις μὴ εἶναι
[2, 23]	ἄρα ἰδία δύναμις, τί ἄλλο	ποιεῖ	ἤ, ὅταν ἐμπέσῃ λόγος περί
[2, 11]	ὁ δὲ μαινόμενος ἄλλα τινὰ	ποιεῖ	ἢ τὰ δοκοῦντά οἱ καλά;
[2, 26]	παραστῆσαι, πῶς ὃ θέλει οὐ	ποιεῖ	καὶ ὃ μὴ θέλει ποιεῖ.
[2, 13]	μεταβάλλει οὐδὲν ἄλλο οὐδὲ τρόμον	ποιεῖ	οὐδὲ ψόφον τῶν ὀδόντων οὐδὲ
[2, 26]	τὸ κλέπτειν, ὃ μὲν θέλει	ποιεῖ.	πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ φύσει
[2, 26]	ὅτι ὃ μὲν θέλει οὐ	ποιεῖ.	τί γὰρ ὁ κλέπτης θέλει
[2, 20]	κάθευδε καὶ τὰ τοῦ σκώληκος	ποίει,	ὧν ἄξιον ἔκρινας σεαυτόν· ἔσθιε
[2, 12]	ἀδυναμίας τῆς αὑτοῦ. Πῶς οὖν	ἐποίει	Σωκράτης; αὐτὸν ἠνάγκαζεν τὸν προσδιαλεγόμενον
[2, 13]	δ´ οὐκ οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν,	ἐκεῖ	ἀγωνιᾷ. τί δ´ ἔστι τοῦτο;
[2, 22]	τὸ ἐγὼ‘ καὶ τὸ ἐμόν‘	ἐκεῖ	ἀνάγκη ῥέπειν τὸ ζῷον· εἰ
[2, 21]	ὁ ἀδελφός; τί λέγουσιν οἱ	ἐκεῖ	ἄνθρωποι περὶ ἐμοῦ; νῦν οἴονταί
[2, 16]	εὔροιαν καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος.	ἐκεῖ	γὰρ αὐτὴν ζητεῖς, οὗ μή
[2, 16]	σεαυτοῦ, ὅπου δ´ ἀμελετήτως ἔχεις,	ἐκεῖ	δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ
[2, 16]	θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν,	ἐκεῖ	διαφέρει τῶν ἄλλων, ὅπου δ´
[2, 22]	ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο} εἰ τοίνυν	ἐκεῖ	εἰμι ἐγώ, ὅπου ἡ προαίρεσις,
[2, 8]	ὅπου ἡ οὐσία τοῦ θεοῦ,	ἐκεῖ	εἶναι καὶ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ.
[2, 5]	ὡς ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ τί	ἐκεῖ	ἐν μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν;
[2, 16]	ζητεῖς, οὗ μή ἐστιν, ἀφεὶς	ἐκεῖ	ζητεῖν, ὅπου ἐστίν. ~Πῶς ἐφαρμοστέον
[2, 8]	καὶ ὅμοιος. Οὐ θέλεις οὖν	ἐκεῖ	ζητεῖν τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ,
[2, 10]	σωματικὸν ἐλάττωμα ἢ εἰς κτῆσιν,	ἐκεῖ	ἡ βλάβη, ὅπου εἰς τὴν
[2, 1]	σοι, ὅπου δὲ τὰ προαιρετικά,	ἐκεῖ	ἡ εὐλάβεια’ εἰ γὰρ ἐν
[2, 5]	ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν εὐλόγως,	ἐκεῖ	καὶ τὸ συγχαίρειν. Πῶς οὖν
[2, 16]	θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκας,	ἐκεῖ	κρείττων γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου δ´
[2, 1]	ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ τις	ἐκεῖ	μεταθῇ τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις
[2, 22]	ταῖς ἀληθείαις οὗτοι οἱ ἄνθρωποι	ἐκεῖ	μόνον οἴονται τὸ ἀγαθὸν ὅπου
[2, 22]	εἶναι· εἰ ἐν τοῖς ἐκτός,	{ἐκεῖ{	νο} εἰ τοίνυν ἐκεῖ εἰμι
[2, 22]	κυριεῦον εἶναι· εἰ ἐν προαιρέσει,	{ἐκεῖ{	νο} εἶναι· εἰ ἐν τοῖς
[2, 14]	ὑπὸ τῶν πολλῶν· καὶ γὰρ	ἐκεῖ	οἱ θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων·
[2, 5]	διαφέρουσα. ὅπου γὰρ τὸ διαφέρον,	ἐκεῖ	οὔτε κωλῦσαί μέ τις δύναται
[2, 1]	φυγὴ ἢ πόνος ἢ ἀδοξία,	ἐκεῖ	τὸ ἀναχωρητικόν, ἐκεῖ τὸ σεσοβημένον.
[2, 2]	ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ φύσις,	ἐκεῖ	τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ ἀλήθεια,
[2, 2]	τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ ἀλήθεια,	ἐκεῖ	τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’
[2, 1]	λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ ἀπροαίρετα,	ἐκεῖ	τὸ θάρσος ἔστω σοι, ὅπου
[2, 13]	μὲν ἡ ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν,	ἐκεῖ	τὸ θάρσος· φέρε ὃν θέλεις
[2, 22]	τὸ ζῷον· εἰ ἐν σαρκί,	ἐκεῖ	τὸ κυριεῦον εἶναι· εἰ ἐν
[2, 1]	ἢ ἀδοξία, ἐκεῖ τὸ ἀναχωρητικόν,	ἐκεῖ	τὸ σεσοβημένον. τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς
[2, 16]	ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ μεμελέτηκεν,	ἐκεῖ	τοῖς πολλοῖς ὁ αὐτός ἐστιν;
[2, 8]	λέγοντος αὐτοῦ σὲ ἤθελον ἔχειν’	ἐκεῖ	τὸν θεὸν οὐκ ἔχεις; εἶτ´
[2, 5]	ὅλον νῦν μέν σοι νοσῆσαι	καθήκει,	νῦν δὲ πλεῦσαι καὶ κινδυνεῦσαι,
[2, 10]	νῦν δ´ ὅτι οὐ προγιγνώσκομεν,	καθήκει	τῶν πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων ἔχεσθαι,
[2, 13]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ. λέγειν Διογένης	μεμελετήκει	ὁ πρὸς Ἀλέξανδρον οὕτως λαλῶν,
[2, 14]	ἐστιν ὁ κόσμος, τίς αὐτὸν	διοικεῖ.	οὐδείς; καὶ πῶς οἷόν τε
[2, 5]	ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν σοι	δοκεῖ	δύνασθαι ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι,
[2, 11]	περὶ τὸ δοκοῦν εἰ ὀρθῶς	δοκεῖ	καὶ εὕρεσις κανόνος τινός, οἷον
[2, 11]	μοι. (Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ	δοκεῖ,	καὶ οἴεται καὶ αὐτὸς ἐφαρμόζειν
[2, 23]	ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι	δοκεῖ,	μή, εἴπερ ἐστί τις δύναμις
[2, 1]	πολλοῖς ἐν τῷ τόπῳ παράδοξον	δοκεῖ	μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι· εἰ
[2, 11]	μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι	δοκεῖ	μοι. (Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ
[2, 24]	τὸ μουσικῶς ἅψασθαι τίνος σοι	δοκεῖ;	(Μουσικοῦ. (Τί δέ; τὸν ἀνδριάντα
[2, 24]	πᾶς ἄν τις ὁμολογῆσαί μοι	δοκεῖ,	ὅτι ποσῆς γέ τινος τριβῆς
[2, 24]	ὁ δὲ μὴ ἔχων ἀπείρως;	(Δοκεῖ.	(Οὐκοῦν ὁ μὲν διὰ τοῦ
[2, 12]	πλησίον. Τί δ´; ἐπὶ κακοῖς	δοκεῖ	σοι εἶναι λύπη ὁ φθόνος;
[2, 24]	παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί μοι,	Δοκεῖ	σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου τινὸς
[2, 20]	ἄκοντα καὶ στένοντα; ὅτι γὰρ	δοκεῖ	σοι ταῦτα τὰ ἀκοινώνητα, γράψον
[2, 2]	σε ἀναγκάσει ὀρέγεσθαι ὧν οὐ	δοκεῖ	σοι, τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ
[2, 22]	οὖν; ὁ ἐξηπατημένος περί τινος	δοκεῖ	σοι φίλος εἶναι αὐτοῦ; (Οὐ
[2, 1]	πάντα ποιεῖν. ἐναντίον γάρ πως	δοκεῖ	τῷ θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές, τὰ
[2, 2]	πράξει μέν σοί τινα ἃ	δοκεῖ	φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ καὶ
[2, 19]	ἐμὰ κακά. καὶ καλῶς λέγεις.	ἀρκεῖ	γάρ σοι τὰ σὰ κακά,
[2, 17]	τὰ μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω,	ἀρκεῖ	δ´ εἰ ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ
[2, 11]	ἀρκεῖ τοῦτο τὸ κριτήριον; (Οὐκ	ἀρκεῖ.	(Ἐλθὼν οὖν ἐπί τι ἀνωτέρω
[2, 19]	τί ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε;	ἀρκεῖ	ἐμοὶ τὰ ἐμὰ κακά. καὶ
[2, 18]	ἐπὶ θεῶν ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης·	ἀρκεῖ	κἂν ἐπὶ τὰς τῶν καλῶν
[2, 16]	ἐπιπίπτειν μοι μέλλει· οὐ γὰρ	ἀρκεῖ	μικρὸν λιθάριον, ἵν´ ἔξω μου
[2, 26]	μάρτυρα καὶ εἷς ὢν οὗτος	ἀρκεῖ	μοι ἀντὶ πάντων‘ ᾔδει γάρ,
[2, 16]	καὶ τὴν ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ	ἀρκεῖ	σοι ἃ βλέπεις καθ´ ἡμέραν;
[2, 11]	δεῖνι; (Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα	ἀρκεῖ	τὸ δοκοῦν ἑκάστῳ πρὸς τὸ
[2, 15]	τοῦ πεισθῆναί σε, ὅτι οὐκ	ἀρκεῖ	τὸ κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ
[2, 11]	δοκοῦντά οἱ καλά; κἀκείνῳ οὖν	ἀρκεῖ	τοῦτο τὸ κριτήριον; (Οὐκ ἀρκεῖ.
[2, 11]	καὶ ἕν σοι ζυγὸν οὐκ	ἀρκεῖ,	φέρε ἄλλο. ἐπὶ τῷ ἀγαθῷ
[2, 14]	ποτ´ οὖν καὶ ἐνθάδε οὐκ	ἀπαρκεῖ	τὸ βούλεσθαι καλὸν καὶ ἀγαθὸν
[2, 20]	ἐπεὶ οὖν ταῦτά σοι λίαν	ἀρέσκει,	λάβε τὰ ἐναντία· ὅτι θεοὶ
[2, 20]	τῶν θείων. τί οὖν; οὐκ	ἀρέσκει	σοι ταῦτα; λάβε νῦν, πῶς
[2, 16]	ἑτέρως χωρήσῃ, τεταπείνωται τάλας, οὐχ	εὑρίσκει	οὐδὲ τί εἴπῃ περὶ τῶν
[2, 12]	τινὰ τὸν προσδιαλεγόμενον· καὶ οὐχ	εὑρίσκει	χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ μικρὰ κινήσας
[2, 17]	τὸν ῥήτορα, ὅπου καὶ Πλάτωνι	ἐγκαλεῖ	ἐπὶ τῷ βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι.
[2, 26]	μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον	ἐγκάλει	ἢ τῷ μὴ πειθομένῳ.
[2, 16]	ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ	ἐγκάλει.	τί οὖν; ἐνταῦθά σοι οὐδὲν
[2, 1]	ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν μορμολύκεια	ἐκάλει.	ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις τὰ
[2, 19]	δείξατε κατὰ τὰ δόγματα ἃ	λαλεῖ	τετυπωμένον. δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα
[2, 17]	καὶ ἀσύμφορον τίς ἡμῶν οὐ	λαλεῖ;	τίς γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔχει
[2, 7]	οὐ γὰρ τούτων τινὰ ἀπελθεῖν	θέλει,	ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει
[2, 26]	ἐπεὶ γὰρ ὁ ἁμαρτάνων οὐ	θέλει	ἁμαρτάνειν, ἀλλὰ κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι
[2, 13]	ἄνθρωπον, λέγω· οὗτος τί ποτε	θέλει;	εἰ μὴ τῶν οὐκ ἐφ´
[2, 7]	ναί, κύριε, ὡς ἡ τύχη	θέλει.	εἶτ´ ἂν εἴπῃ κληρονομήσεις’ ὡς
[2, 22]	σὲ τὸ παιδίον ταχέως κατορύξαι	θέλει	καὶ σὺ τὸ παιδίον εὔχῃ
[2, 17]	θέλε ἢ ἃ ὁ θεὸς	θέλει.	καὶ τίς σε κωλύσει, τίς
[2, 13]	κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον	θέλει	καλῶς, ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο
[2, 26]	καὶ σαφῶς παραστῆσαι, πῶς ὃ	θέλει	οὐ ποιεῖ καὶ ὃ μὴ
[2, 26]	κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι ὃ μὲν	θέλει	οὐ ποιεῖ. τί γὰρ ὁ
[2, 6]	ἴδιον ποιεῖν· ἡμῶν δ´ οὐδεὶς	θέλει	οὐδὲ τῆς ἀνάγκης καλούσης εὐλύτως
[2, 26]	οὐ ποιεῖ καὶ ὃ μὴ	θέλει	ποιεῖ. ἂν γὰρ τοῦτο δείξῃ
[2, 26]	αὐτῷ τὸ κλέπτειν, ὃ μὲν	θέλει	ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ
[2, 26]	ποιεῖ. τί γὰρ ὁ κλέπτης	θέλει	πρᾶξαι; τὸ αὑτῷ συμφέρον. οὐκ
[2, 16]	ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι. τί οὖν	{θέλει{	ς} ἐπαινεθῆναι ὑπὸ τῶν παρόντων.
[2, 13]	τὰ μὴ διδόμενα καὶ οὐ	θέλει	τὰ ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν
[2, 13]	δίχα νομικοῦ; οὐκ οἶδεν ὅτι	θέλει	τὰ μὴ διδόμενα καὶ οὐ
[2, 17]	φαντασίαν, οἷόν ἐστι τὸ ἃ	θέλει	τινὶ μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως
[2, 20]	καὶ παραλογίζονται. τί οὖν σοι	μέλει;	ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή τι
[2, 12]	μὲν εἴπῃ τί δέ σοι	μέλει,	βέλτιστε; κύριός μου εἶ; εἶτ´
[2, 20]	ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων σοι	μέλει,	ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα
[2, 13]	αὐτῷ δοκῇ. τί οὖν σοὶ	μέλει	περὶ τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ
[2, 6]	κεραμὶς ἢ τύραννος. τί σοι	μέλει,	ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς εἰς Ἅιδου;
[2, 20]	καὶ ῥέγκε. τί δὲ σοὶ	μέλει,	πῶς οἱ ἄλλοι ὑπολήψονται περὶ
[2, 16]	ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ	μέλει	πῶς τι ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται
[2, 5]	ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι μοι	μέλει;	τὰ γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται. ἄλλου
[2, 17]	ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι	μέλει;	τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα
[2, 18]	δ´ ἐπιτείνεσθαι καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως	ἀμέλει	καὶ τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν
[2, 24]	ἐγγόνου Διός; τί οὖν ἐκεῖνον	ὠφελεῖ	ταῦτα, ὅταν καθήμενος κλαίῃ διὰ
[2, 20]	ὅτι τὴν ἐναντίαν ἀπόφασιν οὗτος	ὀφείλει	ποιήσασθαι· οὐδέν ἐστι καθολικὸν ἀληθές.
[2, 1]	(Ναί· καὶ εἰκοστὴν αὐτοῦ δοῦναι	ὀφείλει.	(Τί οὖν; ὁ ταῦτα παθὼν
[2, 22]	κομψὸν καὶ αὐτὸ ὁ γέρων	φίλει	κἀκεῖνος ὁ νέος· ἂν δέ,
[2, 22]	φιλίας. Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν,	φιλεῖ	ταῦτα εἰκότως. μή τι οὖν
[2, 22]	με τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ	ἐφίλει	με; πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον, εἰ
[2, 22]	δοκεῖς; οἴει ὅτι ἐκεῖνος οὐκ	ἐφίλει	τὸ ἴδιον παιδίον, ὅτε μικρὸν
[2, 13]	εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’ χρῶμα γὰρ οὐ	μεταβάλλει	οὐδὲν ἄλλο οὐδὲ τρόμον ποιεῖ
[2, 5]	ἃ δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα ὡς	ἐπιβάλλει.	εἶτα ἐκεῖνος λέγει κρίνω σε
[2, 10]	οὐ ζημιοῦται, οὐδενὸς στερίσκεται, οὐδὲν	ἀποβάλλει	τῶν πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν
[2, 16]	ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν δεῖνα οὐ	μέλλει	βλέπειν οὐδὲ τὴν δεῖνα οὐδ´
[2, 23]	πόσου ἑκάστη ἀξία, καὶ αὑτήν,	μέλλει	ἡμῖν ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ
[2, 16]	ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι	μέλλει·	οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον,
[2, 5]	κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα, τί	μέλλει	πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς
[2, 16]	τὸ τῆς Δίρκης ὕδωρ πίνειν	μέλλει.	τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι
[2, 12]	σοφὸν ὄντα καὶ ἐν τῇ	πόλει	δόκιμον τὸ κράτιστον τῶν σεαυτοῦ
[2, 4]	κατείληπτό ποτε μοιχὸς ἐν τῇ	πόλει.	ὁ δ´ Ἀλλ´ ἄν, φησίν,
[2, 6]	οὐ κινδυνεύω, ὃς οἰκῶ ἐν	Νικοπόλει,	ὅπου σεισμοὶ τοσοῦτοι; σὺ δ´
[2, 21]	οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει καὶ ἐν	Νικοπόλει	σαπρῶς λούει τὰ βαλανεῖα καὶ
[2, 24]	τοῦ ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ δὲ	βούλει,	καὶ οὕτως σκέψαι αὐτό. τὸ
[2, 24]	μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως, εἰ	βούλει,	πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ
[2, 26]	τοῦτο καὶ Σωκράτης ταύτῃ τῇ	δυνάμει	πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ ἄλλον
[2, 13]	οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς ὠχριᾷ καὶ	τρέμει	οὐδὲ λέγει πῶς μ´ ἀποδέξεται,
[2, 16]	ἔχει καλὸν καὶ ὅμως εἰσερχόμενος	τρέμει·	ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ
[2, 18]	πρώτην ἡσύχασον καὶ τὰς ἡμέρας	ἀρίθμει	ἃς οὐκ ὠργίσθης. καθ´ ἡμέραν
[2, 5]	αὐτό, ὁ δέ, ἂν βάλω,	λαμβάνει.	ἂν δὲ μετὰ ταραχῆς καὶ
[2, 20]	τινὶ ἢ λόγον δίδωσιν ἢ	λαμβάνει	ἢ μεταπείθειν πειρᾶται; πολὺ νὴ
[2, 14]	καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν	μανθάνει	τις παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές,
[2, 17]	προκόψει τις ἐν οἷς οὐ	μανθάνει.	τὸ δ´ ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς
[2, 26]	παραδεῖξαι τὴν μάχην, καθ´ ἣν	ἁμαρτάνει,	καὶ σαφῶς παραστῆσαι, πῶς ὃ
[2, 10]	ἐγένου, οὐδὲν ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι	φανεῖ	σεαυτῷ; εἰ δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου,
[2, 16]	οὕτως ἀποθανόντι, οὕτως ζήσαντι; οὗ	Διογένει	μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων τινὰ κλάοντα
[2, 16]	μένων; οὐχὶ δ´ ὡς παιδιᾷ	παραμένει,	μέχρις ἂν ψυχαγωγῆται; ταχύ γ´
[2, 26]	μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε, εἰ	ἐπιμένει·	κατορθώματος γὰρ φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ
[2, 13]	καὶ ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ,	φλεγμαίνει’	χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει οὐδὲν
[2, 8]	τὰς δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς	ἐμφαίνει	διὰ τῆς κατασκευῆς; οὐχὶ λίθος
[2, 24]	τῷ προβάτῳ φανεῖσα προθυμίαν αὐτῷ	κινεῖ	πρὸς τὸ φαγεῖν, ἂν δὲ
[2, 15]	καὶ ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου μὲν	κλίνει,	ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ καὶ
[2, 24]	οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ φύσιν οὔτ´	ἐκκλινεῖ	οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´ ἐπιβαλεῖται, οὐ
[2, 1]	αὐτὸ κατάμαθε· ἰδοῦ, πῶς οὐ	δάκνει.	τὸ σωμάτιον δεῖ χωρισθῆναι τοῦ
[2, 23]	διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου ᾧ	διακονεῖ,	ὁ ἵππος τοῦ ἱππέως ἢ
[2, 5]	οἷα ἂν παραλάβῃ περὶ αὐτὰ	φιλοτεχνεῖ.	ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς καὶ
[2, 20]	εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας οὐ	προσφιλοτεχνεῖ	τούτοις προσθεῖναι καὶ προσεξεργάσασθαι τὰ
[2, 2]	μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ τί;	πράξει	μέν σοί τινα ἃ δοκεῖ
[2, 23]	κράτιστον· ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως	ἕξει	κατὰ φύσιν εἰ μὴ ἐν
[2, 1]	εὐλαβεῖσθαι καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην	ἕξει	τὴν ἔκκλισιν· ἂν δ´ ὅπου
[2, 23]	προσπιπτούσαις φαντασίαις κατὰ φύσιν, ἐν	ὀρέξει	ἀναπότευκτον, ἐν δ´ ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον,
[2, 13]	ἄλλως σφραγίζεται ἢ ἀσφάλειαν γράφει,	ὀρέξει	δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ
[2, 14]	περίεστι τοῖς συστησαμένοις αὐτὸ ἐν	ὀρέξει	μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν ἐκκλίσει δὲ
[2, 24]	οὐ συγκαταθήσεται, οὐκ ἀνανεύσει, οὐκ	ἐφέξει,	τὸ σύνολον. {κωφ{ λ} ὸς
[2, 21]	με προκόπτειν καὶ λέγουσιν ὅτι	„ἥξει	ἐκεῖνος πάντα εἰδώς“ ἤθελόν πώς
[2, 2]	γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις, ἔκδεξαι καὶ	ἥξει	ὁ σταυρός· εἰ δ´ ὑπακοῦσαι
[2, 5]	λάβῃς καὶ ὡς μὴ ἀπόλυτον,	καθήξει	αὐτὸν καὶ εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν
[2, 24]	τίνων; ἢ τίνα ὅμοια μὲν	ἀποδείξει	ἐστίν, ἀπόδειξις δ´ οὐκ ἔστιν;
[2, 24]	καὶ μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´	ἀποδείξει,	μήτε τί ἐστιν ἀληθὲς ἢ
[2, 24]	ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι; ἀλλ´	ἀποδείξει	χρήσομαι πρὸς σέ; πῶς; παρακολουθεῖς
[2, 13]	τοῦ κτησιδίου, περὶ τοῦ τί	δόξει	τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν ἔσω
[2, 9]	μὲν σῴζεται, ὡσαύτως δ´ ἀπόλλυται;	αὔξει	δ´ ἕκαστον καὶ σῴζει τὰ
[2, 9]	ἀπολλύει. καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν	ἐπαύξει	τὰ ἐναντία· τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία,
[2, 13]	μηδὲ φιλόσοφος εἶναι ἀξίου μηδὲ	ἀγνόει	σου τοὺς κυρίους, ἀλλὰ μέχρις
[2, 13]	ἀλλ´ ἐκ τοσούτου χρόνου ἐπιδημῶν	ἀγνοεῖ	τοὺς νόμους τῆς πόλεως καὶ
[2, 14]	τοῦτο, ὅτι ἔστι θεὸς καὶ	προνοεῖ	τῶν ὅλων καὶ οὐκ ἔστι
[2, 26]	ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα μάχην περιέχει.	ἐπεὶ	γὰρ ὁ ἁμαρτάνων οὐ θέλει
[2, 8]	οὐκ αὐτὰ προηγούμενα. ὁ ὄνος	ἐπεὶ	γέγονεν μή τι προηγουμένως; οὔ·
[2, 23]	καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον.	ἐπεὶ	διὰ λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως
[2, 16]	ἐκεῖ δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις;	ἐπεὶ	διὰ τί ὁ ῥήτωρ εἰδὼς
[2, 11]	αὐτοὺς εἶναι τελείους; νῦν δ´	ἐπεὶ	δοκεῖς ὅτι καὶ καταλλήλως ἐφαρμόζεις
[2, 16]	οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα.	ἐπεὶ	δότε μοι ἕνα, ᾧ μέλει
[2, 2]	ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς τοῦτο ἁρμόσασθαι’	ἐπεὶ	ἐκεῖνό γε ὅμοιόν ἐστιν οἷον
[2, 24]	βούλει, πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν,	ἐπεὶ	καὶ μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς
[2, 1]	(Καὶ τίς τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς;	ἐπεὶ	μὴ ἐδύνατο ἔχειν ἀεὶ τὸν
[2, 1]	ἄγνοια. τί ἐστι παιδίον; ἀμαθία.	ἐπεὶ	ὅπου οἶδεν, κἀκεῖνα οὐδὲν ἡμῶν
[2, 20]	κατασκευάς; ἔχω καὶ χάριν οἶδα.	ἐπεὶ	οὖν ταῦτά σοι λίαν ἀρέσκει,
[2, 15]	οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ τοῖς ὀρθῶς.	ἐπεὶ	παθὼν ἄρτι ὅτι νύξ ἐστιν,
[2, 1]	ἐλεύθερος; (Οὐ μᾶλλον ἢ ἀτάραχος.	ἐπεὶ	σὺ ὁ ἄλλους στρέφειν δυνάμενος
[2, 18]	τί ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία;	ἐπεί	τοι ἆρον τὸν φόβον τοῦ
[2, 8]	τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι.	ἐπεί	τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι καὶ
[2, 2]	τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’	Ἐπεί	τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς
[2, 8]	ζήτει τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ.	ἐπεί	τοι μή τι αὐτὴν ἐν
[2, 6]	ὥρμα ἂν ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι.	Ἐπεί	τοι τίνος ἕνεκα γίνονται στάχυες;
[2, 17]	τινὰ ἑκάστῃ αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον.	ἐπεὶ	τοιαῦτα λέγε καὶ πρὸς τοὺς
[2, 23]	ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ	βλέπει	καὶ τάς τ´ ἄλλας καθορᾷ,
[2, 15]	ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα	ῥέπει	τὸ ῥεῦμα. οὕτως καὶ ἀσθενὴς
[2, 8]	κατασκευάσαντος μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´ ἐν	ἀπρεπεῖ	σχήματι φαίνεσθαι τοῖς ὁρῶσι· νῦν
[2, 4]	γέγονεν καὶ τοῦτο ὁ ἀνατρέπων	ἀνατρέπει	τὸ ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν
[2, 1]	τοῦτό ἐστιν ὁ θεὸς οὐκ	ἐπιτρέπει.	(Ὅταν οὖν στρέψῃ τις ἐπὶ
[2, 14]	ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι. τί σοι	λείπει;	ἂν οὖν σοι δείξω, ὅτι
[2, 22]	εἶναι σεαυτόν. τί γάρ σοι	λείπει;	οὐ χρῇ αἰσθήσει, οὐ φαντασίας
[2, 19]	ἡ ὕλη ἐστίν· τί ἡμῖν	λείπει;	οὐκ ἔστι διδακτὸν τὸ πρᾶγμα;
[2, 21]	πόνου χρεία καὶ οὐδεὶς οὐδὲν	πέμπει	καὶ ἐν Νικοπόλει σαπρῶς λούει
[2, 6]	θέλεις ἀκοῦσαι τἀληθῆ, συντομωτέρα ἣν	πέμπει	ὁ τύραννος. οὐδέποτ´ οὐδεὶς τύραννος
[2, 10]	αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον καὶ ἀνυπότακτον.	σκόπει	οὖν, τίνων κεχώρισαι κατὰ λόγον.
[2, 8]	ἡμῖν οὗτος ὀφρῦν ἐνήνοχεν καὶ	σεμνοπροσωπεῖ;	οὔπω κατ´ ἀξίαν. ἔτι γὰρ
[2, 5]	ἐν αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ μὲν	ἐρεῖ	βάλε’ ὁ δὲ μὴ βάλῃς’
[2, 8]	ἐκεῖνον ἔχων; ἢ ἄλλα σοι	ἐρεῖ	ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´ εἰ
[2, 24]	ἣν ὁ μὲν ἔχων ἐμπείρως	ἐρεῖ,	ὁ δὲ μὴ ἔχων ἀπείρως;
[2, 1]	δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ	μέρει,	αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν
[2, 2]	αὕτη ἡ ὁδὸς ἐνταῦθα οὐ	φέρει,	ἀλλ´ ἄλλῃ; τί οὖν ἐστιν,
[2, 7]	ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν} τῶν ὁδῶν	φέρει,	οὐκ ἔχων ὄρεξιν πρὸς τὸ
[2, 1]	ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί τινος οὐδὲν	διαφέρει	ἡμῖν, ἂν μόνον ἐν τοῖς
[2, 5]	ὡς ὥραν. τί οὖν μοι	διαφέρει	πῶς παρέλθω, πότερον πνιγεὶς ἢ
[2, 9]	δοκεῖν ὅτι ἔχεις. τί γὰρ	διαφέρει	ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν
[2, 16]	τιτθὴν καὶ μάμμην. τί γὰρ	διαφέρει,	τίνος ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ
[2, 19]	ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ	διαφέρει	τοῦτο εἰπεῖν ἢ ὅτι Διογένης
[2, 16]	εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ	διαφέρει	τῶν ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ
[2, 22]	πάλιν οἷον ἐξέθρεψα τεκνίον· πάλαι	ἐκφέρει‘	βάλε κορασίδιον κομψὸν καὶ αὐτὸ
[2, 24]	οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι	συμφέρει	ἀποδοῦναι τῷ πατρὶ τὴν Χρυσηίδα,
[2, 24]	ὁ δὲ λέγει, ὅτι οὐ	συμφέρει;	οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι
[2, 7]	οἰωνῶν; ἀλλ´ ἀνέχομαι λέγοντος ἐκείνου	συμφέρει	σοι’ τί γάρ ἐστι συμφέρον
[2, 7]	πενία ἢ πλοῦτος· πότερον δὲ	συμφέρει	ταῦτα ἢ ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ
[2, 23]	θεοῦ χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ εἰ	ἀνῄρει	τὴν εὐχρηςτίαν τῆς ὁρατικῆς ἢ
[2, 19]	τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα	ἐτήρει,	οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην οἶμαι
[2, 2]	σταυρός· εἰ δ´ ὑπακοῦσαι λόγος	αἱρεῖ	καὶ πεῖσαι τό γε παρ´
[2, 23]	ἐπιμελεῖται πάντων; προαίρεσις. τί ὅλον	ἀναιρεῖ	τὸν ἄνθρωπον ποτὲ μὲν λιμῷ,
[2, 12]	αὐτῆς. Ἆρά γε ὁ φθονῶν	χαίρει;	(Οὐδαμῶς, ἀλλὰ μᾶλλον λυπεῖται. ἀπὸ
[2, 12]	οὐκέτι δύναται μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´ ἢ	λοιδορεῖ	λοιπὸν ἢ καταγελᾷ καὶ λέγει
[2, 14]	ἐστι τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν	πανηγύρει.	τὰ μὲν κτήνη {π{ α}
[2, 14]	οὕτως καὶ ἐνθάδ´ ἐν τῇ	πανηγύρει	ταύτῃ· οἱ μέν τινες ὡς
[2, 6]	χρείας περιγινόμενον, ἀλλ´ ἐκείνου μὲν	παραχώρει	τοῖς περιτετριμμένοις, σοὶ δ´ ἀρκείτω
[2, 2]	εἶναι καὶ πιστός, τίς οὐκ	ἐάσει	σε; εἰ θέλεις μὴ κωλύεσθαι
[2, 2]	κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς σε	ἀναγκάσει	ὀρέγεσθαι ὧν οὐ δοκεῖ σοι,
[2, 17]	καὶ τίς σε κωλύσει, τίς	ἀναγκάσει;	οὐ μᾶλλον ἢ τὸν Δία.
[2, 11]	βαρῶν ἢ μέτρων ψιλῇ τῇ	ἐμφάσει	ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα τινὰ ἐφ´
[2, 13]	καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ καὶ	προθέσει.	πῶς δίχα νομικοῦ; οὐκ οἶδεν
[2, 5]	ὅτι εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν τούτῳ,	ἐπαινέσει	καὶ συνησθήσεται· ἂν δὲ δι´
[2, 22]	τίθενται, πότερον ἐκτὸς ἢ ἐν	προαιρέσει.	ἂν ἐκτός, μὴ εἴπῃς φίλους
[2, 10]	καὶ τὸ κακὸν ὡσαύτως ἐν	προαιρέσει,	βλέπε μὴ τοιοῦτ´ ἐστιν ὃ
[2, 22]	τὸ κυριεῦον εἶναι· εἰ ἐν	προαιρέσει,	{ἐκεῖ{ νο} εἶναι· εἰ ἐν
[2, 10]	εἰ γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν	προαιρέσει	καὶ τὸ κακὸν ὡσαύτως ἐν
[2, 5]	οὐδαμῶς. τοῦτο γὰρ πάλιν τῇ	προαιρέσει	κακόν ἐστι καὶ ταύτῃ {τὴν}
[2, 16]	δόγμασιν. Ποῦ τὸ ἀγαθόν; (Ἐν	προαιρέσει.	(Ποῦ τὸ κακόν; (Ἐν προαιρέσει.
[2, 16]	προαιρέσει. (Ποῦ τὸ κακόν; (Ἐν	προαιρέσει.	(Ποῦ τὸ οὐδέτερον; (Ἐν τοῖς
[2, 1]	εὐλάβεια’ εἰ γὰρ ἐν κακῇ	προαιρέσει	τὸ κακόν, πρὸς μόνα ταῦτα
[2, 21]	δ´ οὐ ῥᾳδίως. οὐδεὶς οὖν	ὁμολογήσει	ὅτι ἄφρων ἐστὶν ἢ ἀνόητος,
[2, 21]	μωρὸν ἄνθρωπον‘ ἀκρατῆ οὐ ῥᾳδίως	ὁμολογήσει	τις, ἄδικον οὐδ´ ὅλως, φθονερὸν
[2, 12]	αὐτὸ οὐκ ἐν γωνίᾳ δηλονότι	δεήσει	ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα ὑπατικῷ τινι,
[2, 5]	ἔτι παιδιά, ποῦ δέ τις	εὐσταθήσει,	ποῦ δέ τις τὸ ἑξῆς
[2, 22]	γάρ σοι λείπει; οὐ χρῇ	αἰσθήσει,	οὐ φαντασίας διακρίνεις, οὐ τροφὰς
[2, 10]	παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ τῇ θείᾳ	διοικήσει	καὶ τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς
[2, 23]	ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ τοῦ Διὸς	διοικήσει,	ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα
[2, 24]	δι´ αὑτῆς ἐμφαίνουσα, ὅτι ἐπιμεληθέντι	λυσιτελήσει	αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν.
[2, 21]	στρεβλοῦσθαι, τί με τὰ τοιαῦτα	ὠφελήσει;	μὴ γὰρ ἐπὶ τοῦτο ἦλθες,
[2, 24]	κατὰ φύσιν οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´	ὁρμήσει	οὔτ´ ἐπιβαλεῖται, οὐ συγκαταθήσεται, οὐκ
[2, 19]	λοιπὸν ὁ μέν τις ταῦτα	τηρήσει	τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι τέ
[2, 8]	αὐτός που προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ	χρήσει	τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον ὅτι
[2, 8]	ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν γε τῇ	χρήσει	τῶν φαντασιῶν οὐκ ἔχει. καὶ
[2, 1]	οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν	χρήσει	φαντασιῶν καὶ τοῦ κακοῦ ὡσαύτως,
[2, 26]	δείξῃ τις, αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ	ἀναποχωρήσει.	μέχρι δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ
[2, 1]	τὴν ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται,	ἀκαταστατήσει,	ταραχθήσεται. οὐ γὰρ θάνατος ἢ
[2, 23]	ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν δ´	ἐκκλίσει	ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε δυστυχοῦντα,
[2, 14]	ἐν ὀρέξει μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν	ἐκκλίσει	δὲ μὴ περιπίπτειν, ἀλύπως, ἀφόβως,
[2, 13]	δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ	ἐκκλίσει	καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ καὶ
[2, 22]	τ´ ἐρώμενος ἄν τ´ ἐραστής,	μισεῖ,	προβάλλεται, καταρᾶται. οὐδὲν γὰρ οὕτως
[2, 22]	καὶ πατήρ. τοῦτο γάρ μοι	συνοίσει	τηρεῖν τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα,
[2, 1]	τῇ τ´ εὐλαβείᾳ καὶ τῷ	θάρσει,	δικαίως ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο ὡς
[2, 1]	πρὸς ἡμᾶς, πρὸς ταῦτα τῷ	θάρσει	χρηστέον. καὶ οὕτως ἅμα μὲν
[2, 11]	γάρ, οἶμαι, ἐστὶν ὃ εὑρεθὲν	ἀπαλλάσσει	μανίας τοὺς μόνῳ τῷ δοκεῖν
[2, 16]	ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν με	ταράσσει;	τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ τὸ
[2, 17]	εὐθὺς τοὺς ὅρους Πλάτων μὲν	ὑποτάσσει	τῇ τοῦ χρηςίμου προλήψει, σὺ
[2, 24]	δεινοτάτοις τῶν Ἑλλήνων περὶ λόγους	Ὀδυσσεῖ	καὶ Φοίνικι, πῶς αὐτοὺς ἀστόμους
[2, 24]	οὔτ´ ἐπιβαλεῖται, οὐ συγκαταθήσεται, οὐκ	ἀνανεύσει,	οὐκ ἐφέξει, τὸ σύνολον. {κωφ{
[2, 4]	δούλου δύνασαι; καὶ τίς σοι	πιστεύσει;	οὐ θέλεις οὖν ῥιφῆναί που
[2, 17]	θεὸς θέλει. καὶ τίς σε	κωλύσει,	τίς ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ
[2, 13]	πῶς μ´ ἀποδέξεται, πῶς μου	ἀκούσει;	ἀνδράποδον, ὡς ἂν αὐτῷ δοκῇ.
[2, 14]	ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ	φύσει,	αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’
[2, 10]	φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων	φύσει	ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν εἰς ταῦτα
[2, 26]	ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ	φύσει	διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι
[2, 2]	γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ	φύσει	ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι καὶ τούτοις
[2, 11]	τριγώνου ἢ διέσεως ἡμιτονίου οὐδεμίαν	φύσει	ἔννοιαν ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´ ἔκ
[2, 10]	καὶ λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν αἰδῆμον	φύσει;	(Ἔχομεν. (Ὁ τοῦτο ἀπολλύων οὐ
[2, 1]	τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν	φύσει	θαρραλέον θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν,
[2, 4]	οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες κοιναὶ	φύσει;	κἀγὼ λέγω. καὶ γὰρ τὸ
[2, 1]	ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ δ´ εὐλαβὲς	φύσει	καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν,
[2, 15]	καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον	φύσει	καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα
[2, 4]	αὐτῶν. οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες	φύσει	κοιναί. ὅταν δ´ ὁ νομοθέτης
[2, 20]	ἐκείνους πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι	φύσει	κοινωνικοὶ γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ
[2, 19]	ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν. τοῦτο ἀκώλυτον	φύσει	μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον. διὰ τί
[2, 10]	οὐκ ἔχομεν φύσει τι πιστόν,	φύσει	στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει
[2, 10]	τῶν πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν	φύσει	τι πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει
[2, 10]	φύσει τι πιστόν, φύσει στερκτικόν,	φύσει	ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις
[2, 21]	μή τι καὶ αὐτὸς ὡς	ἐγκρατεῖ;	μὴ καὶ αὐτὸς λέγω ποτὲ
[2, 2]	ἐπίτηδες ἐρεθίσαι τοὺς δικαστὰς ὡς	Σωκράτει.	καὶ σὺ εἰ τοιοῦτον ἐπίλογον
[2, 16]	μέτεστι τούτου τοῦ πράγματος, οὗ	Σωκράτει	μετῆν τῷ οὕτως ἀποθανόντι, οὕτως
[2, 16]	καὶ τοῦτο πάλιν κλαῖε καὶ	ζήτει	στίχον ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου ποιῆσαι
[2, 8]	λόγος ὀρθός. ἐνταῦθα τοίνυν ἁπλῶς	ζήτει	τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί
[2, 6]	ὅπου τινὸς χρεία τριβῆς, μὴ	ζήτει	τὸ ἀπὸ τῆς χρείας περιγινόμενον,
[2, 15]	αὐτοῖς, ἐρῶ σοι ὅτι ἄνθρωπε,	ζήτει	τὸν θεραπεύσοντα. τοῦτο οὐκ εἰσὶ
[2, 23]	ἐλπίδας. εἴ τις τοῦτο παριστὰς	βλάπτει	τοὺς ἀκούοντας, κἀμὲ τίθεσθε ἕνα
[2, 23]	ξηρῶν, ὑπὲρ οἴνου, ὑπὲρ ἐλαίου	εὐχαρίστει	τῷ θεῷ· μέμνησο δ´ ὅτι
[2, 26]	τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ	ἐπινεύει	αὐτῷ. δεινὸς οὖν ἐν λόγῳ,
[2, 20]	συγκατατίθεται· πιστεύσατε ἡμῖν ὅτι οὐδεὶς	πιστεύει	οὐδενί. Οὕτως καὶ Ἐπίκουρος, ὅταν
[2, 9]	αἰδήμονα σῴζει τὰ αἰδήμονα ἔργα,	ἀπολλύει	δὲ τὰ ἀναιδῆ· τὸν δὲ
[2, 10]	τὸ ἰσχίον οὔτε τὸν ἀγρὸν	ἀπολλύει.	ἡμεῖς δ´ ἄλλο οὐδὲν ἐθέλομεν
[2, 9]	τὰ πιστὰ καὶ τὰ ἐναντία	ἀπολλύει.	καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει
[2, 10]	οὐδὲν ἧττον τὸν ἄνδρα. τί	ἀπολλύει	ὁ μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα, τὸν
[2, 10]	τὸν πολίτην, τὸν γείτονα. τί	ἀπολλύει	ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο τι. ὁ
[2, 10]	καὶ ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα. τί	ἀπολλύει	ὁ τὰ τοῦ κιναίδου πάσχων;
[2, 10]	τὴν ὀσφρασίαν αὐτὴν ἀπολωλεκὼς οὐδὲν	ἀπολλύει;	ψυχῆς οὖν δύναμις οὐκ ἔστιν
[2, 4]	λύκος ἢ πίθηκος. τί γὰρ	κωλύει;	~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια.
[2, 15]	πρὸς τὸ μὴ λαμβάνειν, οὐδὲν	κωλύει	σε ἀλόγως ποτὲ ῥέψαι πρὸς
[2, 23]	ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί δὲ	κωλύει	συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς Χρύσιππος ἄθλιον
[2, 23]	δίοδον, ὡς πανδοκεῖα. τί γὰρ	κωλύει	φράζοντα ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί
[2, 14]	τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ, ὅτι	δεικνύει	αὐτὸν αὐτῷ οἷός ἐστιν· εἰ
[2, 21]	πέμπει καὶ ἐν Νικοπόλει σαπρῶς	λούει	τὰ βαλανεῖα καὶ ἐν οἴκῳ
[2, 19]	ἱστορίαν. παρὰ τίνος; παρ´ Ὁμήρου.	γράφει	δὲ περὶ τῶν αὐτῶν δοκῶ
[2, 13]	νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ	γράφει	μὴ εἰδὼς πῶς δεῖ γράφειν
[2, 13]	ἐγγύην ἄλλως σφραγίζεται ἢ ἀσφάλειαν	γράφει,	ὀρέξει δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ
[2, 1]	τινα πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς. ταῦτα	γράφει	φιλόσοφος· λεξείδια δὲ καὶ ἡ
[2, 10]	τοιούτων ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον	ὑπογράφει	τὰ οἰκεῖα ἔργα. ἐὰν δ´
[2, 8]	εἰ δὲ καὶ αὐτός που	προσειλήφει	παρακολούθησιν τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν,
[2, 8]	καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν	ἔχει,	ἀλλὰ παρακολούθησίν γε τῇ χρήσει
[2, 13]	ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν	ἔχει	ἀποκτεῖναί με. (Λέγε οὖν τὰ
[2, 20]	ἡδονήν; εἰ γὰρ οὕτως ταῦτα	ἔχει,	βαλὼν κάθευδε καὶ τὰ τοῦ
[2, 20]	πᾶν τοὐναντίον, εἴ τι καὶ	ἔχει	γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται
[2, 13]	τί ἐστι καὶ τίνα δύναμιν	ἔχει	ἐν βίῳ οὔτε οἶδεν οὔτε
[2, 14]	ἐκείνου εὑρεῖν τὰ ἑξῆς Κόπον	ἔχει,	ἔφη, πᾶσα τέχνη τῷ ἰδιώτῃ
[2, 1]	οἶδεν, κἀκεῖνα οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον	ἔχει.	θάνατος τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας
[2, 23]	ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἣν	ἔχει	καὶ ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν
[2, 23]	φησίν, εἰ οὕτως τὸ πρᾶγμα	ἔχει,	καὶ δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον
[2, 8]	τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν οὐκ	ἔχει.	καὶ εἰκότως. ὑπηρετικὰ γὰρ γέγονεν
[2, 17]	ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως	ἔχει	καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν κατὰ
[2, 18]	πράττειν μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως	ἔχει	καὶ ἐπὶ τῶν ψυχικῶν· ὅταν
[2, 22]	κτενῶν σε. (κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως	ἔχει.	καὶ εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου
[2, 13]	ὅτι πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν τι	ἔχει	καὶ θαρραλέον ἐν τοῖς ἑαυτῆς.
[2, 16]	οἶδεν κιθαρίζειν, ᾄδει καλῶς, στατὸν	ἔχει	καλὸν καὶ ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει·
[2, 2]	τί οὖν ἐστιν, ὅτι οὐκ	ἔχει	λόγον καὶ προσερεθίζει; ὡς ὁ
[2, 24]	καλοὺς μονομάχους διὰ πάσης ἐπιμελείας	ἔχει;	ὁρᾷς, οἷα ποιεῖ ἄγνοια περὶ
[2, 15]	ψυχή, ὅπου μὲν κλίνει, ἄδηλον	ἔχει·	ὅταν δὲ καὶ τόνος προσῇ
[2, 24]	νῦν γὰρ πρῶτον τοῦθ´ οὕτως	ἔχει;	οὐχὶ ἐξ οὗ γένος ἀνθρώπων
[2, 21]	γνώσεσθε οἵαν ἰσχὺν ὁ λόγος	ἔχει.	~Περὶ φιλίας. Περὶ ἅ τις
[2, 11]	ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς	ἔχει	τὰ δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς
[2, 8]	καὶ ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς	ἔχει	τὰς δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς
[2, 14]	γέγονεν καὶ τὰ πλεῖστα αὐτῶν	ἔχει	τι καὶ ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι.
[2, 6]	ὡς δύσκολα καλεῖς, ποίαν δυσκολίαν	ἔχει	τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ δὲ
[2, 1]	συνάγοντας. νῦν δὲ τί δεινὸν	ἔχει	τὸ λεγόμενον; εἰ γὰρ ὑγιῆ
[2, 17]	λαλεῖ; τίς γὰρ ἡμῶν οὐκ	ἔχει	τούτων ἑκάστου πρόληψιν; ἆρ´ οὖν
[2, 18]	πυρέξας, εἶτα παυσάμενος οὐχ ὁμοίως	ἔχει	τῷ πρὸ τοῦ πυρέξαι, ἂν
[2, 1]	ἀνύηται τοῦ κόσμου· χρείαν γὰρ	ἔχει	τῶν μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ
[2, 26]	τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα μάχην	περιέχει.	ἐπεὶ γὰρ ὁ ἁμαρτάνων οὐ
[2, 20]	γὰρ προβάτων σοι μέλει, ὅτι	παρέχει	ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα καὶ ἀμελχθησόμενα
[2, 23]	ἄλλα εἶναι κρείττονα καὶ ἣν	παρέχει	τὰ ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι
[2, 21]	οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ δὲ	παρέχει	τινὰ ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ
[2, 5]	πίθηκος. τί γὰρ κωλύει; ~Πῶς	συνυπάρχει	μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι
[2, 1]	εὐλαβές, τὰ δ´ ἐναντία οὐδαμῶς	συνυπάρχει.	τὸ δὲ φαινόμενον πολλοῖς ἐν
[2, 26]	τίνος λογικὴ ψυχὴ κινεῖται ζυγῷ	ἐπιρρέψει,	ἄν τε θέλῃς ἄν τε
[2, 6]	τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ καὶ τῇ	ὑπολήψει	κινδυνεύω. τῇ σῇ; πῶς; τίς
[2, 17]	μὲν ὑποτάσσει τῇ τοῦ χρηςίμου	προλήψει,	σὺ δὲ τῇ τοῦ ἀχρήστου.
[2, 22]	ς´ ἀποβαλόντα τὴν τοῦ σκευαρίου	ῥίψει	ὡς κατεαγὸς πινάκιον; ἀλλὰ γυνή
[2, 14]	πολὺ δὲ μᾶλλον ἐπὶ μουσικῆς	ὄψει	αὐτό· ἂν γὰρ παρῇς τῷ
[2, 5]	καὶ σὺ τὸ σὸν ἐποίησας,	ὄψει	αὐτός. ἔστι γάρ τις κἀκείνου
[2, 18]	ἔκβαλε. κἂν ἐθισθῇς οὕτως γυμνάζεσθαι,	ὄψει,	οἷοι ὦμοι γίνονται, οἷα νεῦρα,
[2, 12]	δεῖξον αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν καὶ	ὄψει	ὅτι ἀκολουθεῖ. μέχρι δ´ ἂν
[2, 5]	τινὸς δεῖ παρελθεῖν με. Τοῦτο	ὄψει	ποιοῦντας καὶ τοὺς σφαιρίζοντας ἐμπείρως.
[2, 24]	δείκνυε σαυτὸν τοῦ ἀκούειν καὶ	ὄψει,	πῶς κινήσεις τὸν λέγοντα. ~Πῶς
[2, 18]	ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν περιπατῆσαι καὶ	ὄψει,	πῶς σου τὰ σκέλη παραλύεται.
[2, 17]	δὲ μαθήσεται, ἢ λοιπὸν ὅτι	προκόψει	τις ἐν οἷς οὐ μανθάνει.
[2, 18]	ὅτι ἴθι ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις,	ἴθι	ἐπὶ θεῶν ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης·
[2, 18]	φαντασία τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι	ἴθι	ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι ἐπὶ
[2, 4]	νοῶ. Ἀρχέδημον τοίνυν νοῶν μοιχὸς	ἴσθι	καὶ ἄπιστος καὶ ἀντὶ ἀνθρώπου
[2, 23]	ὄφελος ἦν; Ἄνθρωπε, μήτ´ ἀχάριστος	ἴσθι	μήτε πάλιν ἀμνήμων τῶν κρεισσόνων,
[2, 10]	συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν. μετὰ τοῦτο	ἴσθι	ὅτι καὶ ἀδελφὸς εἶ. καὶ
[2, 18]	νικήσεις, εἶτα πάλιν τὸ αὐτό,	ἴσθι	ὅτι οὕτως ποθ´ ἕξεις κακῶς
[2, 15]	οὐ λαμβάνω. διὰ τί; κέκρικα.	ἴσθι	ὅτι ᾧ τόνῳ νῦν χρῇ
[2, 19]	ἀνέγνωκας τὴν σύνταξιν; οὐκ ἀνέγνωκα.	ἀνάγνωθι.	καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται
[2, 17]	τινι τῶν ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ τῷ	Διὶ	χάρισαι αὐτάς, τοῖς ἄλλοις θεοῖς·
[2, 4]	πρὸς ὃ πεφύκαμεν, ἐπιβουλεύωμεν τῇ	γυναικὶ	τοῦ γείτονος, τί ποιοῦμεν; τί
[2, 24]	Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ καὶ	Φοίνικι,	πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά
[2, 22]	ῥέπειν τὸ ζῷον· εἰ ἐν	σαρκί,	ἐκεῖ τὸ κυριεῦον εἶναι· εἰ
[2, 1]	καὶ ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς διαλόγους	συντίθημι.	μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´ ἐκεῖνα μᾶλλον
[2, 5]	καὶ φθαρῆναι δεῖ. οὐ γάρ	εἰμι	αἰών, ἀλλ´ ἄνθρωπος, μέρος τῶν
[2, 22]	{ἐκεῖ{ νο} εἰ τοίνυν ἐκεῖ	εἰμι	ἐγώ, ὅπου ἡ προαίρεσις, οὕτως
[2, 24]	διὰ τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ	εἰμί.	ἐκεῖνος δ´ οὐκ ἦν; οὐ
[2, 5]	ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς καὶ ἀναγκαστός	εἰμι,	ἐκείνων ἡ μὲν τεῦξις οὐκ
[2, 21]	μή που καὶ αὐτὸς εἷς	εἰμι	ἐκείνων; τίνα φαντασίαν ἔχω περὶ
[2, 4]	ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός	εἰμι	καὶ Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον τοίνυν
[2, 24]	οὐδ´ ἔπλασσεν. ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός	εἰμι.	μή τι οὖν δύνασαι λίθον
[2, 24]	τῶν συμφερόντων; Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός	εἰμι.	μή τι οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος
[2, 24]	Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ καὶ καλός	εἰμι.	μή τι οὖν τοῦ Ἀχιλλέως
[2, 21]	ὁμολογοῦσι καὶ λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός	εἰμι,	ὁμολογῶ· τὰ δ´ ἄλλ´ οὐχ
[2, 13]	οὐκ εἶ; (Πῶς, φησίν, οὐκ	εἰμί;	(Ὅτι οὐδεὶς ἀγαθὸς πενθεῖ οὐδὲ
[2, 16]	θέλῃς· ὁμογνωμονῶ σοι, {ἰ} σός	εἰμι·	οὐδὲν παραιτοῦμαι τῶν σοὶ δοκούντων·
[2, 19]	Καὶ νῦν ἐγὼ μὲν παιδευτής	εἰμι	ὑμέτερος, ὑμεῖς δὲ παρ´ ἐμοὶ
[2, 21]	δ´ ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον.	ἔνι	τι καὶ τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς
[2, 16]	ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν μελετῶντα	μηδενὶ	προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ
[2, 20]	πιστεύσατε ἡμῖν ὅτι οὐδεὶς πιστεύει	οὐδενί.	Οὕτως καὶ Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν
[2, 22]	γὰρ μὴ ἐξαπατᾶσθε πᾶν ζῷον	οὐδενὶ	οὕτως ᾠκείωται ὡς τῷ ἰδίῳ
[2, 22]	πρὸς διαπίπτοντα περὶ τῶν μεγίστων·	οὐδενὶ	χαλεπός, ἅτ´ εἰδὼς ἀκριβῶς τὸ
[2, 11]	ἐμοὶ φαινόμενα ἢ τὰ τῷ	δεῖνι;	(Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ
[2, 24]	ἢ τί ἐστι ψεῦδος; τί	τίνι	ἀκολουθεῖ, τί τίνι μάχεται ἢ
[2, 12]	δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα ὑπατικῷ	τινι,	ἂν οὕτως τύχῃ, πλουσίῳ πυθέσθαι
[2, 17]	ἀναγκαῖα; διὰ τί οὖν περιπίπτεις	τινί,	διὰ τί δυστυχεῖς; διὰ τί
[2, 22]	ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν ἢ αὐτός	τινι	εἶναι φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι
[2, 14]	ὦ δεινῆς ὕβρεως’ ἐὰν δέ	τινι	εἴπῃς αἱ ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν,
[2, 1]	οὐδ´ ἔγνως τί ποιῶ. (Ἐν	τίνι;	ἐν λεξειδίοις. ἔχε σου τὰ
[2, 12]	σῶμα δὲ τὸ σαυτοῦ ἤδη	τινὶ	ἔσκεψαι ἐπιτρέψαι εἰς ἐπιμέλειαν αὐτοῦ;
[2, 20]	οὖν; ἔτι τούτων τις ἀντιλέγει	τινὶ	ἢ λόγον δίδωσιν ἢ λαμβάνει
[2, 3]	γὰρ ὥσπερ εἰ δραχμὴ συσταθῆναί	τινι	ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ. εἰ ἀργυρογνωμονικός
[2, 11]	ᾧ πεποιθέναι; (Δεῖ. (Ἀβεβαίῳ οὖν	τινι	θαρρεῖν ἄξιον; (Οὔ. (Μή τι
[2, 24]	ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί	τίνι	μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ
[2, 19]	μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν	τινι,	μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ
[2, 17]	οἷόν ἐστι τὸ ἃ θέλει	τινὶ	μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι
[2, 20]	τὰ τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή	τινι	μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι
[2, 20]	καὶ διδάξω σε, ἐὰν θέλῃς‘	τίνι	οὖν τούτων διαφέρουσιν οὗτοι τίνες
[2, 14]	τιθέντες τὴν πανήγυριν καὶ ἐπὶ	τίνι.	οὕτως καὶ ἐνθάδ´ ἐν τῇ
[2, 4]	δὲ χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς	τίνι	σοι χρῶμαι, ἄνθρωπε; ὡς γείτονι,
[2, 12]	ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί δ´; ᾧ	τινι	τὸ χρυσίον ἢ τὸ ἀργύριον
[2, 12]	μοι εἰπεῖν, ὦ οὗτος, ᾧ	τινι	τοὺς ἵππους τοὺς σεαυτοῦ παρέδωκας;
[2, 24]	ἐπὶ τί γέγονεν καὶ ἐν	τίνι	τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ μετὰ
[2, 17]	πατρίδι, φίλοις, τέκνοις, ἁπλῶς ἄν	τινι	τῶν ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ τῷ Διὶ
[2, 4]	ὡς γείτονι, ὡς φίλῳ; ποίῳ	τινί;	ὡς πολίτῃ; τί σοι πιστεύσω;
[2, 11]	(Ὅτι δοκεῖ μοι. (Τουτὶ οὖν	ᾧτινι	οὐ δοκεῖ, καὶ οἴεται καὶ
[2, 21]	καθάπερ ἐν τῷ δειλῷ καὶ	ἐλεήμονι.	κἂν ἀκρατῆ που παρομολογῇ τις
[2, 11]	ζητοῦμεν; (Ἡδονή. (Ὕπαγε αὐτὴν τῷ	κανόνι,	βάλε εἰς τὸν ζυγόν. τὸ
[2, 4]	τίνι σοι χρῶμαι, ἄνθρωπε; ὡς	γείτονι,	ὡς φίλῳ; ποίῳ τινί; ὡς
[2, 8]	δεξαμένη ἕστηκεν οὕτως ὅλῳ τῷ	αἰῶνι,	τὰ δὲ τοῦ θεοῦ κινούμενα,
[2, 18]	παραστάτην ὡς τοὺς Διοσκόρους ἐν	χειμῶνι	οἱ πλέοντες. ποῖος γὰρ μείζων
[2, 13]	οὐκ ἐπεστρέφετο οὗτος· Ἀντίγονος δὲ	Ζήνωνι	μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία, καὶ εἰκότως·
[2, 17]	Θεόπομπον τὸν ῥήτορα, ὅπου καὶ	Πλάτωνι	ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ βούλεσθαι ἕκαστα
[2, 14]	οὖν χρῶμαι αὐτοῖς; (Οὕτως ὡς	οἱ	ἀγράμματοι ταῖς ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς
[2, 20]	τούτων διαφέρουσιν οὗτοι τίνες ποτέ;	οἱ	Ἀκαδημαικοὺς αὑτοὺς λέγοντες; ὦ ἄνθρωποι,
[2, 22]	ἀλλ´ ἐξέτασον μὴ ταῦθ´ ἃ	οἱ	ἄλλοι, εἰ ἐκ τῶν αὐτῶν
[2, 20]	τι χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν πάντες	οἱ	ἄλλοι πεισθῶμεν, ὅτι φυσική ἐστιν
[2, 20]	τί δὲ σοὶ μέλει, πῶς	οἱ	ἄλλοι ὑπολήψονται περὶ τούτων, πότερον
[2, 21]	τὰ μαλάγματα δ´ οὐκ ἄχρηστα,	οἱ	ἁλτῆρες οὐκ ἄχρηστοι, ἀλλὰ τισὶν
[2, 22]	ἀκούσῃς, ὅτι ταῖς ἀληθείαις οὗτοι	οἱ	ἄνθρωποι ἐκεῖ μόνον οἴονται τὸ
[2, 20]	δ´ εὐκταῖον ἦν, εἰ ἐδύναντο	οἱ	ἄνθρωποι κατακηληθέντες καὶ ἐπᾳσθέντες ὑπὸ
[2, 22]	οὖν περὶ τὰ κακὰ ἐσπουδάκασιν	οἱ	ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή τι
[2, 20]	καὶ ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης καὶ	οἱ	ἀντιλέγοντες προσχρῶνται. καὶ σχεδὸν τοῦτο
[2, 20]	τὰς κινήσεις τὰς ἀνθρωπικὰς καὶ	οἱ	ἀποκοπτόμενοι τάς γε προθυμίας τὰς
[2, 16]	οὔ. τί δ´; ἄρτιοί εἰσιν	οἱ	ἀστέρες; οὐκ ἔχω λέγειν. ὅταν
[2, 20]	γὰρ ἠδύνατο, οὐ μᾶλλον ἢ	οἱ	ἀταλαίπωροι Ἀκαδημαικοὶ τὰς αἰσθήσεις τὰς
[2, 6]	μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ	οἱ	αὐτοί ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς
[2, 14]	{π{ α} ραθησόμενα ἄγεται καὶ	οἱ	βόες, οἱ δὲ πολλοὶ τῶν
[2, 24]	μὲν βλαπτομένους τοὺς δ´ ὠφελουμένους.	οἱ	δ´ ἀκούοντες πάντες ὠφελοῦνται ἀφ´
[2, 17]	θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ δριμέα,	οἱ	δ´, ἵν´ ἀπ´ αὐτῶν περιποιήσωνται.
[2, 5]	με φῂς θεὸν οὐ νομίζειν;	οἱ	δαίμονές σοι τίνες εἶναι δοκοῦσιν;
[2, 9]	μὲν ἡμῶν μεγάλα θηρία εἰσίν,	οἱ	δὲ θηρίδια κακοήθη καὶ μικρά,
[2, 19]	ὅτι Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει,	οἱ	δὲ περὶ Πανθοίδην οἶμαι καὶ
[2, 19]	οἶμαι καὶ Κλεάνθην τὰ ἄλλα,	οἱ	δὲ περὶ Χρύσιππον τὰ ἄλλα.
[2, 12]	ὅσοις γ´ ἐστί τι εὐλαβείας.	οἱ	δὲ πολλοὶ καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες
[2, 14]	ραθησόμενα ἄγεται καὶ οἱ βόες,	οἱ	δὲ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ
[2, 14]	τῶν ἀνθρώπων οἱ μὲν ὠνησόμενοι	οἱ	δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι δέ τινές
[2, 20]	λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ μοι.	οἱ	δὲ τὰ ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν
[2, 19]	οἷς ἐπὶ πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος.	οἱ	δὲ τἆλλα δύο, ὅτι δυνατόν
[2, 21]	πῶς ὁ ἀδελφός; τί λέγουσιν	οἱ	ἐκεῖ ἄνθρωποι περὶ ἐμοῦ; νῦν
[2, 20]	εἶναι καλὸν μᾶλλον ἢ αἰσχρόν,	οἱ	ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ ταῦτα
[2, 14]	τῶν πολλῶν· καὶ γὰρ ἐκεῖ	οἱ	θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ
[2, 22]	γοῦν εἰς τοῦτο ἐμποδίζειν ἡμῖν	οἱ	θεοὶ δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ
[2, 24]	τί γὰρ ἀπιδὼν ἐρεθιςθῶ ὡς	οἱ	ἱππικοὶ περὶ τοὺς ἵππους τοὺς
[2, 11]	τινὰ ποιεῖ ἢ τὰ δοκοῦντά	οἱ	καλά; κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ τοῦτο
[2, 14]	πωλήσοντες· ὀλίγοι δέ τινές εἰσιν	οἱ	κατὰ θέαν ἐρχόμενοι τῆς πανηγύρεως,
[2, 23]	τὰ ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ	οἱ	κομμωταὶ τὴν κόμην; πότερον δ´
[2, 2]	μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον	οἱ	κρινόμενοί ἐστε ἢ ἐγώ. καὶ
[2, 5]	τοὺς κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι,	οἱ	κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα, τί
[2, 23]	αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί εἰσι καὶ	οἱ	λέγοντες μηδεμίαν εἶναι παραλλαγὴν κάλλους
[2, 20]	ποίους ἄλλους λόγους ἀπέλιπον; εἶτα	οἱ	λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται
[2, 17]	κτήματα, σὰ τὰ βιβλία, σοὶ	οἱ	λόγοι. εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ
[2, 15]	οὐδέν ἐστιν. κέκρικα. καὶ γὰρ	οἱ	μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι
[2, 15]	καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι	οἱ	μανικοὶ τόνοι, οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν
[2, 5]	εἶτα ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών,	οἱ	μὲν ἄλλοι ἀπαντῶντές σοι συγχαρήσονται
[2, 9]	ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ θηρία. λοιπὸν	οἱ	μὲν ἡμῶν μεγάλα θηρία εἰσίν,
[2, 14]	ἐνθάδ´ ἐν τῇ πανηγύρει ταύτῃ·	οἱ	μέν τινες ὡς κτήνη οὐδὲν
[2, 14]	οἱ δὲ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων	οἱ	μὲν ὠνησόμενοι οἱ δὲ πωλήσοντες·
[2, 11]	ἕκαστον αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο	οἱ	μὴ εἰδότες αὐτὰ οὐδ´ οἴονται
[2, 14]	ταῦτ´ ἔστιν ἃ πάσχουσιν οὗτοι	οἱ	ὀλίγοι· καὶ λοιπὸν τούτῳ μόνῳ
[2, 11]	τὰς γραμμὰς ἢ τοὺς φθόγγους	οἱ	οὐκ εἰδότες; τούτου δ´ αἴτιον
[2, 22]	αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε· καὶ γὰρ	οἱ	ὄφεις· φίλοι δ´ οὔτ´ ἐκεῖνοι
[2, 14]	χόρτος ἐστίν· ὀλίγοι δ´ εἰσὶν	οἱ	πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι φιλοθεάμονες. τί ποτ´
[2, 15]	καὶ ἐπὶ τῆς ψυχῆς πάσχουσιν	οἱ	παρακούοντες τῶν λόγων τούτων. οἷον
[2, 19]	παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν, καθάπερ	οἱ	περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι δοκοῦσιν, οἷς
[2, 21]	οὐ πάνυ ἢ περίεργον, ἐλεήμονα	οἱ	πλεῖστοι. τί οὖν τὸ αἴτιον;
[2, 18]	ὡς τοὺς Διοσκόρους ἐν χειμῶνι	οἱ	πλέοντες. ποῖος γὰρ μείζων χειμὼν
[2, 20]	ὅτι ἀγαθόν. ναὶ κατασκεύασον, ἵν´	οἱ	πολῖται ἡμῶν ἐπιστραφέντες τιμῶσι τὸ
[2, 21]	μου πυνθάνῃ νῦν χρήσιμοί εἰσιν	οἱ	συλλογισμοί; ἐρῶ σοι ὅτι χρήσιμοι,
[2, 4]	εἶ καὶ ἄχρηστος. οἷον εἰ	οἱ	σφῆκες ἠγανάκτουν, ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν
[2, 17]	ὑγείας; καθόλου γὰρ εἰ πάντες	οἱ	τὰ ὀνόματα λαλοῦντες μὴ κενῶς
[2, 14]	καὶ διὰ τί καὶ τίνες	οἱ	τιθέντες τὴν πανήγυριν καὶ ἐπὶ
[2, 23]	τὸ ὄργανον τοῦ κιθαριστοῦ ἢ	οἱ	ὑπηρέται τοῦ βασιλέως. (Τί ἐστι
[2, 22]	μὲν ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα	οἱ	φίλοι καὶ συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε
[2, 1]	παιδεύεσθαι, εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις;	οἱ	φιλόσοφοι γὰρ λέγουσιν ὅτι οὐκ
[2, 1]	τοῦ ἀγαθοῦ, τί παράδοξον ἀξιοῦσιν	οἱ	φιλόσοφοι, εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν
[2, 17]	τὰ θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν	οἱ	φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ
[2, 9]	καὶ δόσεις. Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν	οἱ	φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ
[2, 18]	καὶ τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν	οἱ	φιλόσοφοι. ὅταν γὰρ ἅπαξ ἐπιθυμήσῃς
[2, 10]	ὅλον. διὰ τοῦτο καλῶς λέγουσιν	οἱ	φιλόσοφοι ὅτι εἰ προῄδει ὁ
[2, 14]	ζητοῦμεν οὖν τίνα ταῦτα. λέγουσιν	οἱ	φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον
[2, 1]	ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον,	οἳ	λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας ἐλευθέρους
[2, 1]	τοῖς πολλοῖς περὶ τούτων πιστευτέον,	οἳ	λέγουσιν μόνοις ἐξεῖναι παιδεύεσθαι τοῖς
[2, 24]	τὰ τοῦ βασιλέως ἔργα, ᾧ	λαοί	τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν,
[2, 5]	κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι, οἱ	κύβοι	ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα, τί μέλλει
[2, 2]	ὅμοιόν ἐστιν οἷον εἰ ἀγράμματος	λέγοι	εἰπέ μοι τί γράψω, ὅταν
[2, 24]	ὢν ὠφελεῖν οὗτος ἐμπείρως ἂν	λέγοι,	ὁ δὲ βλαπτόμενος μᾶλλον καὶ
[2, 20]	συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον εἴ τις	ἀντιλέγοι	τῷ εἶναί τι καθολικὸν ἀληθές,
[2, 14]	οὐδὲν ἄλλο ἢ χόρτος ἐστίν·	ὀλίγοι	δ´ εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι
[2, 14]	μὲν ὠνησόμενοι οἱ δὲ πωλήσοντες·	ὀλίγοι	δέ τινές εἰσιν οἱ κατὰ
[2, 14]	ἔστιν ἃ πάσχουσιν οὗτοι οἱ	ὀλίγοι·	καὶ λοιπὸν τούτῳ μόνῳ σχολάζουσι
[2, 17]	σὰ τὰ βιβλία, σοὶ οἱ	λόγοι.	εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ καὶ
[2, 23]	καὶ ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν	περίεργοι	καὶ πευθῆνες ἢ πάλιν ἀκίνητοι
[2, 16]	δ´ ἐν μὲν τῇ σχολῇ	γοργοὶ	καὶ κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ
[2, 22]	εἰς τοῦτο ἐμποδίζειν ἡμῖν οἱ	θεοὶ	δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ τὰ
[2, 20]	ἀρέσκει, λάβε τὰ ἐναντία· ὅτι	θεοὶ	οὔτ´ εἰσίν, εἴ τε καὶ
[2, 1]	νὴ Δία διὰ τὴν εὐλάβειαν	θαρραλέοι.	διὰ γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ
[2, 1]	ἅμα μὲν εὐλαβεῖς ἅμα δὲ	θαρραλέοι	ἐσόμεθα καὶ νὴ Δία διὰ
[2, 18]	τυλοῦται λοιπὸν καὶ τὸ ἀρρώστημα	βεβαιοῖ	τὴν φιλαργυρίαν. ὁ γὰρ πυρέξας,
[2, 22]	Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ	Θηβαῖοι	πρὸς ἀμφοτέρους καὶ μέγας βασιλεὺς
[2, 9]	καὶ ἡμεῖς παραβαπτισταί, λόγῳ μὲν	Ἰουδαῖοι,	ἔργῳ δ´ ἄλλο τι, ἀσυμπαθεῖς
[2, 22]	φίλοι, ὥσπερ ὅτι πιστοί, ὅτι	δίκαιοι.	ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ φιλία ἢ
[2, 12]	εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ καὶ	εἰκαῖοι	συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον φύρονται
[2, 22]	Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους καὶ νῦν	Ῥωμαῖοι	πρὸς Γέτας καὶ ἔτι πρότερον
[2, 20]	διὰ ταῦτα τὰ δόγματα ἀπέθανον,	Ἀθηναῖοι	δὲ τὴν πόλιν διὰ ποίους
[2, 22]	Διὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν καὶ	Ἀθηναῖοι	καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ Θηβαῖοι
[2, 10]	ζημιωθῆς, ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἀπώλεια	ζημιοῖ	τὸν ἄνθρωπον; εἶτα γραμματικὴν μὲν
[2, 10]	ἐν κέρματι, πάντες οὗτοι ἀβλαβεῖς,	ἀζήμιοι,	ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ ὠφελούμενοι
[2, 22]	τὴν ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι καὶ	Λακεδαιμόνιοι	διεφέροντο καὶ Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους
[2, 16]	ταῖς ἐνεργείαις ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς	ἄξιοι,	δειλοί, ἀταλαίπωροι, ὅλοι ἀτυχήματα; οὐ
[2, 14]	ἐνθυμούμενον· εἶτα ποῖοί τινες εἰσίν.	οἷοι	γὰρ ἂν ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν, τὸν
[2, 18]	οἷοι ὦμοι γίνονται, οἷα νεῦρα,	οἷοι	τόνοι· νῦν δὲ μόνον τὰ
[2, 18]	κἂν ἐθισθῇς οὕτως γυμνάζεσθαι, ὄψει,	οἷοι	ὦμοι γίνονται, οἷα νεῦρα, οἷοι
[2, 14]	οὐδὲ διανοούμενον ἢ ἐνθυμούμενον· εἶτα	ποῖοί	τινες εἰσίν. οἷοι γὰρ ἂν
[2, 16]	νύξ ἐστιν; οὔ. τί δ´;	ἄρτιοί	εἰσιν οἱ ἀστέρες; οὐκ ἔχω
[2, 20]	οὐ μᾶλλον ἢ οἱ ἀταλαίπωροι	Ἀκαδημαικοὶ	τὰς αἰσθήσεις τὰς αὑτῶν ἀποβαλεῖν
[2, 15]	τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ	μανικοὶ	τόνοι, οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω,
[2, 20]	πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι φύσει	κοινωνικοὶ	γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ ἐγκράτεια,
[2, 24]	γὰρ ἀπιδὼν ἐρεθιςθῶ ὡς οἱ	ἱππικοὶ	περὶ τοὺς ἵππους τοὺς εὐφυεῖς;
[2, 6]	οὔτε μεμελετήκαμεν τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς	ἱππικοὶ	τὰ ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν
[2, 9]	ὀργίλον ὀργή, τὸν φιλάργυρον αἱ	ἀκατάλληλοι	λήψεις καὶ δόσεις. Διὰ τοῦτο
[2, 16]	ἐνεργείαις ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι,	δειλοί,	ἀταλαίπωροι, ὅλοι ἀτυχήματα; οὐ γὰρ
[2, 22]	ἔσεσθε· καὶ γὰρ οἱ ὄφεις·	φίλοι	δ´ οὔτ´ ἐκεῖνοι οὔθ´ ὑμεῖς,
[2, 22]	ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα οἱ	φίλοι	καὶ συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ
[2, 22]	τοῦτο γνοὺς θαρρῶν ἀποφαίνου, ὅτι	φίλοι,	ὥσπερ ὅτι πιστοί, ὅτι δίκαιοι.
[2, 6]	οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω. ἄνθρωποι δ´	ἄλλοι	ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον. Διὰ
[2, 5]	ἐξέλθῃς μηδὲν παθών, οἱ μὲν	ἄλλοι	ἀπαντῶντές σοι συγχαρήσονται ὅτι ἐσώθης,
[2, 22]	ἐξέτασον μὴ ταῦθ´ ἃ οἱ	ἄλλοι,	εἰ ἐκ τῶν αὐτῶν γονέων
[2, 1]	μήτ´ ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε περιπέσῃς.	ἄλλοι	μελετάτωσαν δίκας, ἄλλοι προβλήματα, ἄλλοι
[2, 20]	χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν πάντες οἱ	ἄλλοι	πεισθῶμεν, ὅτι φυσική ἐστιν ἡμῖν
[2, 6]	ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς, εἴ τινες	ἄλλοι	πλεῖόν σου ἔχουσιν ἐν ἐκείνοις.
[2, 1]	μήτε περιπέσῃς. ἄλλοι μελετάτωσαν δίκας,	ἄλλοι	προβλήματα, ἄλλοι συλλογισμούς· σὺ ἀποθνῄσκειν,
[2, 1]	ἄλλοι μελετάτωσαν δίκας, ἄλλοι προβλήματα,	ἄλλοι	συλλογισμούς· σὺ ἀποθνῄσκειν, σὺ δεδέσθαι,
[2, 20]	δὲ σοὶ μέλει, πῶς οἱ	ἄλλοι	ὑπολήψονται περὶ τούτων, πότερον ὑγιῶς
[2, 7]	μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι	πολλοὶ	καθήκοντα πολλὰ παραλείπομεν. τί γὰρ
[2, 12]	ἐστί τι εὐλαβείας. οἱ δὲ	πολλοὶ	καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι
[2, 14]	καὶ οἱ βόες, οἱ δὲ	πολλοὶ	τῶν ἀνθρώπων οἱ μὲν ὠνησόμενοι
[2, 16]	ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι, δειλοί, ἀταλαίπωροι,	ὅλοι	ἀτυχήματα; οὐ γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν
[2, 9]	ὅταν τὴν ἐπαγγελίαν πληρώσῃ. πότε	αὐλοί,	πότε λύρα, πότε ἵππος, πότε
[2, 26]	καὶ εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ	μοι	ἀντὶ πάντων‘ ᾔδει γάρ, ὑπὸ
[2, 24]	ἦλθον πρὸς σὲ καὶ οὐδέποτέ	μοι	ἀπεκρίνω· καὶ νῦν, εἰ δυνατόν,
[2, 15]	πεῖσαι οὔτε ῥῆξαι ἔστιν. μή	μοι	γένοιτο φίλον ἔχειν σοφὸν μωρόν.
[2, 19]	τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως τινά	μοι	δείξατε κατὰ τὰ δόγματα ἃ
[2, 5]	παρελθεῖν ὡς ὥραν. τί οὖν	μοι	διαφέρει πῶς παρέλθω, πότερον πνιγεὶς
[2, 23]	δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί	μοι	δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί τις
[2, 24]	δὲ πᾶς ἄν τις ὁμολογῆσαί	μοι	δοκεῖ, ὅτι ποσῆς γέ τινος
[2, 24]	δυνατόν, παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί	μοι,	Δοκεῖ σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου
[2, 15]	τινας οὐκ ἔστι μεταθεῖναι. ὥστε	μοι	δοκῶ ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν
[2, 16]	ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείας; τίς; ἕνα	μοι	δότε, ἵνα ἴδω τοῦτον, ὃν
[2, 5]	ἐπὶ τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί	μοι	δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην,
[2, 20]	αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο; φαντασία	μοι	ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη, νὴ
[2, 19]	ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ	μοι,	εἴ τινα ἔχητε. ποῦ ἢ
[2, 17]	καταθλήσῃ τὸν τόπον, πάλιν ἐλθών	μοι	εἰπάτω ἐγὼ θέλω μὲν καὶ
[2, 12]	τύχῃ, πλουσίῳ πυθέσθαι αὐτοῦ ἔχεις	μοι	εἰπεῖν, ὦ οὗτος, ᾧ τινι
[2, 19]	κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι; τί	μοι	ἐμπαίζεις καὶ σὺ πρὸς τοῖς
[2, 17]	θέλοντος μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε	μοι	ἕνα νέον κατὰ ταύτην τὴν
[2, 16]	ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε	μοι	ἕνα, ᾧ μέλει πῶς τι
[2, 7]	δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν	μοι	ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ τι
[2, 6]	με κακά; ἐν τούτοις γάρ	μοι	ἔστιν ἐν τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν
[2, 6]	λέγει ὅτι μέχρις ἂν ἄδηλά	μοι	ᾖ τὰ ἑξῆς, ἀεὶ τῶν
[2, 6]	δέ γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν	μοι	καθείμαρται νῦν, καὶ ὥρμων ἂν
[2, 19]	νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ	μοι,	καὶ ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους καὶ
[2, 20]	ἀτέκμαρτα‘ ἢ ἄλλος ὅτι πίστευσόν	μοι	καὶ ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν δεῖ ἀνθρώπῳ
[2, 7]	ἀποθανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ	μοι	καιρὸς ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω
[2, 21]	τοὺς γείτονας συντετάραχας· καὶ ἔρχῃ	μοι	καταστολὰς ποιήσας ὡς σοφὸς καὶ
[2, 12]	τῶν ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ	μοι	κεκτῆσθαι. ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ
[2, 7]	δικαίων καὶ ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ	μοι	λέγε τί σημαίνεται, ζωὴ ἢ
[2, 15]	οὔ, ἀλλὰ περὶ τῶν ἄλλων	μοι	λέγε. τοῦτο δὲ κέκρικα’ περὶ
[2, 24]	μὴ λέγε αὐτῷ ὅτι οὐδέν	μοι	λέγεις; ἀλλὰ μόνον δείκνυε σαυτὸν
[2, 24]	δύνασαι καὶ κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί	μοι	λέγοντι; ἀλλ´ ἀποδείξει χρήσομαι πρὸς
[2, 16]	τὸν θεὸν εἰπεῖν ὅτι χρῶ	μοι	λοιπὸν εἰς ὃ ἂν θέλῃς·
[2, 5]	χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι	μοι	μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται.
[2, 17]	καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί	μοι	μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς
[2, 16]	φαντάζομαι ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν	μοι	μέλλει· οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν
[2, 16]	οὐδὲ θύραν παρῆλθον. ποῦ γάρ	μοι	μέτεστι τούτου τοῦ πράγματος, οὗ
[2, 17]	τί ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ τί	μοι	νῦν τὴν πρὸς ἀλλήλους μάχην
[2, 20]	τοῖς λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ	μοι.	οἱ δὲ τὰ ἕτερα λέγοντες
[2, 16]	ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί	μοι,	ὅτι μοι τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν.
[2, 24]	ὅμως ὀνάριόν ἐστιν. Τί οὖν	μοι	οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο μόνον ἔχω
[2, 21]	ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου ἕνεκά	μοι	παρακάθησαι, μὴ γὰρ διὰ τοῦτό
[2, 19]	μᾶλλον ἢ ἐπὶ τούτων. εἰπέ	μοι	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν. ἄκουε·
[2, 24]	οὖν λέγω πρὸς σέ; δεῖξόν	μοι.	περὶ τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ
[2, 11]	προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους, εἰπέ	μοι,	πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ
[2, 6]	θέλεις ἀναγνῶ σοι παιᾶνας’ τί	μοι	πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ
[2, 2]	εἰπέ μοι τί γράψω, ὅταν	μοι	προβληθῇ τι ὄνομα’ ἂν γὰρ
[2, 24]	τί περανῶ διαλεγόμενός σοι. κίνησόν	μοι	προθυμίαν. ὡς ἡ κατάλληλος πόα
[2, 17]	φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι τί	μοι	πρὸς θεούς ἐστι καθῆκον, τί
[2, 16]	τοῦ τῆς Δίρκης; ἀλλ´ ἐκεῖνό	μοι	σύνηθες ἦν. καὶ τοῦτο πάλιν
[2, 22]	υἱὸς καὶ πατήρ. τοῦτο γάρ	μοι	συνοίσει τηρεῖν τὸν πιστόν, τὸν
[2, 17]	εἶπεν „εἰς οἵαν περίστασιν ἀπέρχῃ	μοι,	τέκνον· ἂν σωθῇς, ἅψω λύχνους“
[2, 19]	τί οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ	μοι	τὴν αἰτίαν. ἢ γὰρ παρ´
[2, 7]	τὸν μάντιν ἔσω τὸν εἰρηκότα	μοι	τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ
[2, 2]	οἷον εἰ ἀγράμματος λέγοι εἰπέ	μοι	τί γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ
[2, 15]	ἰατρὸν παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε· βοήθησόν	μοι.	τί με δεῖ ποιεῖν σκέψαι·
[2, 24]	μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν	μοι,	τί περανῶ διαλεγόμενός σοι. κίνησόν
[2, 2]	γελοῖόν ἐστι τὸ λέγειν ὑπόθου	μοι’	τί σοι ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν
[2, 19]	ἐμοῖς κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ	μοι,	τί τρέμεις; οὐχὶ θάνατός ἐστι
[2, 19]	δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ	μοί	τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα
[2, 1]	ἐν τῷ τόπῳ παράδοξον δοκεῖ	μοι	τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι· εἰ μὲν
[2, 12]	ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων ὅτι ὅρισαί	μοι	τὸν φθόνον’ εἶτα ὁρισαμένου κακῶς
[2, 19]	κακόσχολός πως παραστὰς εἴπῃ λέγε	μοι	τοὺς θεούς σοι ἃ πρῴην
[2, 11]	πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ	μοι.	(Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ,
[2, 16]	ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί μοι, ὅτι	μοι	τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν
[2, 5]	παίζειν ἐν τῷ δικαστηρίῳ. λέγε	μοι’	φησίν, Ἄνυτε, πῶς με φῂς
[2, 21]	τί ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα	μοι;	φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι σοι
[2, 15]	ὑγιαίνοντι, ὡς ἀθλοῦντι· ἂν δέ	μοι	φρενιτικοῦ τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς}
[2, 8]	εἶχον ἄλλον πιστότερόν σου· τοῦτόν	μοι	φύλασσε τοιοῦτον οἷος πέφυκεν, αἰδήμονα,
[2, 1]	βουλόμεθα διεξάγειν; οὐδέν. λέγετε δή	μοι,	ὦ ἄνθρωποι, βούλεσθε ζῆν ἁμαρτάνοντες;
[2, 13]	μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν; (Οὔ· ἐπ´	ἐμοὶ	γάρ ἐστιν. (Μή τι τοῦ
[2, 5]	κακὸν ἢ ἀγαθόν, ἀλλ´ ἐπ´	ἐμοί.	δύσκολον δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν
[2, 17]	ἀναγνῶ σοι, ἀδελφέ; καὶ σὺ	ἐμοί.	θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’ καὶ σὺ
[2, 19]	οὖν τίνα ταῦτα ἔλεγες; τί	ἐμοὶ	καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ
[2, 5]	ἡ μὲν τεῦξις οὐκ ἐπ´	ἐμοὶ	οὐδ´ ἀγαθὸν ἢ κακόν, ἡ
[2, 21]	χρήσιμον ὄξος, ἐρῶ ὅτι χρήσιμον.	ἐμοὶ	οὖν χρήσιμον; ἐρῶ οὔ‘ ζήτησον
[2, 19]	εἰμι ὑμέτερος, ὑμεῖς δὲ παρ´	ἐμοὶ	παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν ἔχω ταύτην
[2, 5]	οὐκ ἐπ´ ἐμοί· προαίρεσις ἐπ´	ἐμοί.	ποῦ ζητήσω τὸ ἀγαθὸν καὶ
[2, 5]	εἰπὲ τὰ ἔξω οὐκ ἐπ´	ἐμοί·	προαίρεσις ἐπ´ ἐμοί. ποῦ ζητήσω
[2, 2]	παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν, τὸ ἐπ´	ἐμοί.	(Πῶς οὖν; (Οὐδὲν οὐδέποτ´ ἄδικον
[2, 19]	ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ	ἐμοὶ	τὰ ἐμὰ κακά. καὶ καλῶς
[2, 17]	ἀθλητὴν γενόμενον καὶ λέγοντα ὅτι	ἐμοὶ	τὰ μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω,
[2, 11]	Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ τὰ	ἐμοὶ	φαινόμενα ἢ τὰ τῷ δεῖνι;
[2, 21]	μὴ γὰρ ἐπύθου, εἰ σοὶ	χρήσιμοι,	ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω μου καὶ
[2, 21]	ἀλλὰ τισὶν ἄχρηστοι, τισὶν πάλιν	χρήσιμοι.	ἄν μου πυνθάνῃ νῦν χρήσιμοί
[2, 21]	χρήσιμοι. ἄν μου πυνθάνῃ νῦν	χρήσιμοί	εἰσιν οἱ συλλογισμοί; ἐρῶ σοι
[2, 21]	οἱ συλλογισμοί; ἐρῶ σοι ὅτι	χρήσιμοι,	κἂν θέλῃς, ἀποδείξω, πῶς. ἐμὲ
[2, 21]	πυνθάνῃ νῦν χρήσιμοί εἰσιν οἱ	συλλογισμοί;	ἐρῶ σοι ὅτι χρήσιμοι, κἂν
[2, 6]	ὃς οἰκῶ ἐν Νικοπόλει, ὅπου	σεισμοὶ	τοσοῦτοι; σὺ δ´ αὐτὸς ὅταν
[2, 18]	ἐθισθῇς οὕτως γυμνάζεσθαι, ὄψει, οἷοι	ὦμοι	γίνονται, οἷα νεῦρα, οἷοι τόνοι·
[2, 16]	ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί τινος τούτων,	ἱκανοὶ	τὰ ἑξῆς ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´
[2, 9]	τὴν τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι	δυνάμενοι	προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο
[2, 9]	ἀπρόπτωτον. ταῦτα ὄψεσθε. ~Ὅτι οὐ	δυνάμενοι	τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι τὴν
[2, 17]	τὸν Ἀντισθένους’ εἶτ´ ἀλλήλοις ὀνείρους	διηγησάμενοι	πάλιν ἐπὶ ταὐτὰ ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως
[2, 23]	καλὸν ἀρέσαντος αὐτῷ τοῦ πανδοκείου	καταμένοι	ἐν τῷ πανδοκείῳ. ἄνθρωπε, ἐπελάθου
[2, 5]	ἢ ἐξ ἀνθρώπων καὶ θεῶν	μεμιγμένοι	τινές; ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν
[2, 19]	καὶ τοὺς ἄλλους κυβεύετε; καὶ	περιθέμενοι	σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται καὶ
[2, 22]	οὐκ ἦσαν συντεθραμμένοι, συμβεβιωκότες, συμπεπωκότες,	συγκεκοιμημένοι,	πολλάκις ἀλλήλους καταπεφιληκότες; ὥστ´ εἴ
[2, 22]	συμπλεύσετε καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν	γεγενημένοι	ἔσεσθε· καὶ γὰρ οἱ ὄφεις·
[2, 22]	τῶν αὐτῶν γονέων καὶ ὁμοῦ	ἀνατεθραμμένοι	καὶ ὑπὸ τῷ αὐτῷ παιδαγωγῷ,
[2, 22]	τοῦ αὐτοῦ πατρός; οὐκ ἦσαν	συντεθραμμένοι,	συμβεβιωκότες, συμπεπωκότες, συγκεκοιμημένοι, πολλάκις ἀλλήλους
[2, 23]	θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν τινες τούτων	ἁλισκόμενοι	καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ μὲν ὑπὸ
[2, 12]	κινῆσαι δυνάμεθα. καὶ λοιπὸν εἰκότως	συναισθανόμενοι	ταύτης ἡμῶν τῆς ἀδυναμίας ἀπεχόμεθα
[2, 15]	ἐστιν. κέκρικα. καὶ γὰρ οἱ	μαινόμενοι·	ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι τὰ
[2, 2]	κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ	κρινόμενοί	ἐστε ἢ ἐγώ. καὶ οὕτως
[2, 19]	καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα	μαθησόμενοι	καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ τί
[2, 21]	ἀποφέρετε πάλιν; οὐ γὰρ ὡς	ἀποθησόμενοι	ἢ ἐπανορθώσοντες ἢ ἄλλ´ ἀντ´
[2, 14]	πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ μὲν	ὠνησόμενοι	οἱ δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι δέ
[2, 1]	ζῆν φοβούμενοι, βούλεσθε λυπούμενοι, βούλεσθε	ταρασσόμενοι;	οὐδαμῶς. οὐδεὶς ἄρα οὔτε φοβούμενος
[2, 20]	κινήσεις τὰς ἀνθρωπικὰς καὶ οἱ	ἀποκοπτόμενοι	τάς γε προθυμίας τὰς τῶν
[2, 17]	ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες	μεμφόμενοι,	περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν
[2, 7]	οἷα ἐνδείκνυνται τούτων τὰς φαντασίας	δεχόμενοι.	νῦν δὲ τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον
[2, 14]	τινές εἰσιν οἱ κατὰ θέαν	ἐρχόμενοι	τῆς πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται
[2, 21]	ἐπανορθώσοντες ἢ ἄλλ´ ἀντ´ αὐτῶν	ληψόμενοι	ἔρχεσθε. πόθεν; οὐδ´ ἐγγύς. ἐκεῖνο
[2, 1]	ἁμαρτάνων ἐλεύθερός ἐστιν. βούλεσθε ζῆν	φοβούμενοι,	βούλεσθε λυπούμενοι, βούλεσθε ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς.
[2, 7]	ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ τὸν θεὸν	ἐπικαλούμενοι	δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν
[2, 10]	ἀζήμιοι, ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ	ὠφελούμενοι	καὶ κερδαίνοντες, ὅταν διά τινος
[2, 1]	ἐστιν. βούλεσθε ζῆν φοβούμενοι, βούλεσθε	λυπούμενοι,	βούλεσθε ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς. οὐδεὶς ἄρα
[2, 11]	τόπον ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´ ὧν	ὁρμώμενοι	καὶ τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν. (Διὰ
[2, 11]	ἐνταῦθα προσγίνεται. ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ	ὁρμώμενοι	τούτων ἐπὶ τὸ ἀμφισβητούμενον προάγουσιν
[2, 11]	ἀπό τινων γνωρίμων καὶ διευκρινημένων	ὁρμώμενοι	χρώμεθα ἐπὶ τῶν ἐπὶ μέρους
[2, 20]	παρὰ τῆς φύσεως διδομένοις πᾶσι	χρώμενοι,	λόγῳ δ´ αὐτὰ ἀναιροῦντες. Εὐχάριστοί
[2, 15]	οὗτοι οἱ μανικοὶ τόνοι, οὐχ	ὑγιεινοί.	ἀποθανεῖν θέλω, ἄν με τοῦτο
[2, 7]	εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ. διὰ τοῦτο	κἀκεῖνοι	λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί οὖν;
[2, 14]	τινες εἰσίν. οἷοι γὰρ ἂν	ἐκεῖνοι	εὑρεθῶσιν, τὸν ἐκείνοις ἀρέσοντα καὶ
[2, 17]	τοῖς ἄλλοις θεοῖς· ἐκείνοις παράδος,	ἐκεῖνοι	κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ
[2, 22]	οἱ ὄφεις· φίλοι δ´ οὔτ´	ἐκεῖνοι	οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις ἂν ἔχητε
[2, 16]	τετρίμμεθα, ἐν δὲ ταῖς ἐνεργείαις	ταπεινοί,	ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι, δειλοί, ἀταλαίπωροι,
[2, 6]	εἰς ἐπιμέλειάν τις ὑμᾶς παρακαλῇ,	ταπεινοὶ	καὶ τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν
[2, 23]	μή τι κυνός; ἀλλ´ ὡς	διάκονοι	καὶ δοῦλαι τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν
[2, 15]	τὸν θεραπεύσοντα. τοῦτο οὐκ εἰσὶ	τόνοι,	ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν
[2, 18]	ὦμοι γίνονται, οἷα νεῦρα, οἷοι	τόνοι·	νῦν δὲ μόνον τὰ λογάρια
[2, 15]	μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ μανικοὶ	τόνοι,	οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω, ἄν
[2, 14]	αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ	ἀσύμφωνοι	τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι
[2, 1]	οὐδέν. λέγετε δή μοι, ὦ	ἄνθρωποι,	βούλεσθε ζῆν ἁμαρτάνοντες; οὐ βουλόμεθα.
[2, 6]	ἐν τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω.	ἄνθρωποι	δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς
[2, 22]	ὅτι ταῖς ἀληθείαις οὗτοι οἱ	ἄνθρωποι	ἐκεῖ μόνον οἴονται τὸ ἀγαθὸν
[2, 20]	δ´ αὐτὰ ἀναιροῦντες. Εὐχάριστοί γ´	ἄνθρωποι	καὶ αἰδήμονες. εἰ μηδὲν ἄλλο
[2, 22]	ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´ ἄλλα πλημμελοῦσιν	ἄνθρωποι	κατ´ ἀλλήλων δι´ ἓν καὶ
[2, 20]	εὐκταῖον ἦν, εἰ ἐδύναντο οἱ	ἄνθρωποι	κατακηληθέντες καὶ ἐπᾳσθέντες ὑπὸ τῶν
[2, 20]	τί γὰρ λέγει; μὴ ἐξαπατᾶσθε,	ἄνθρωποι,	μηδὲ παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ
[2, 22]	περὶ τὰ κακὰ ἐσπουδάκασιν οἱ	ἄνθρωποι;	οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή τι περὶ
[2, 21]	ἀδελφός; τί λέγουσιν οἱ ἐκεῖ	ἄνθρωποι	περὶ ἐμοῦ; νῦν οἴονταί με
[2, 7]	λέγεις; ἐνθάδ´ οὖν, ὅπου πάντες	ἄνθρωποι	πλανώμεθα καὶ πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα;
[2, 20]	οἱ Ἀκαδημαικοὺς αὑτοὺς λέγοντες; ὦ	ἄνθρωποι,	συγκατάθεσθε ὅτι οὐδεὶς συγκατατίθεται· πιστεύσατε
[2, 21]	κακῶν τὰ μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν	ἄνθρωποι,	τὰ δ´ οὐ ῥᾳδίως. οὐδεὶς
[2, 14]	ὀλίγοι δ´ εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες	ἄνθρωποι	φιλοθεάμονες. τί ποτ´ οὖν ἐστιν
[2, 21]	τῶν θεωρημάτων. τί οὖν; οὐ	φλυαρότεροι	γίνεσθε; οὐχὶ δὲ παρέχει τινὰ
[2, 11]	περὶ ὧν τὰ μαχόμενα δοξάζετε	ἀμφότεροι	καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις; (Οὐ
[2, 24]	ἀφῶμεν, ἐπεὶ καὶ μακράν ἐσμεν	ἀμφότεροι	παντὸς τοῦ τοιούτου· ἐκεῖνο δὲ
[2, 22]	εἰ πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ	ἑταῖροι,	ἀλλὰ μόνον αὐτὸ τοῦτο γνοὺς
[2, 5]	μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι	ἀδιάφοροι,	ἡ δὲ χρῆσις αὐτῶν οὐκ
[2, 5]	μιμῆται τοὺς κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι	ἀδιάφοροι,	οἱ κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα,
[2, 5]	αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι, οἱ κύβοι	ἀδιάφοροι·	πόθεν οἶδα, τί μέλλει πίπτειν;
[2, 20]	ἠδύνατο, οὐ μᾶλλον ἢ οἱ	ἀταλαίπωροι	Ἀκαδημαικοὶ τὰς αἰσθήσεις τὰς αὑτῶν
[2, 16]	ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι, δειλοί,	ἀταλαίπωροι,	ὅλοι ἀτυχήματα; οὐ γὰρ μεμέληκεν
[2, 16]	τὴν ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ ἀρκεῖ	σοι	ἃ βλέπεις καθ´ ἡμέραν; κρεῖττόν
[2, 19]	εἴπῃ λέγε μοι τοὺς θεούς	σοι	ἃ πρῴην ἔλεγες· μή τι
[2, 17]	ἔστι τὰ τοῦ φιλοστόργου; μέγα	σοι	ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι τοιούτῳ καὶ
[2, 17]	καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε. θέλεις ἀναγνῶ	σοι,	ἀδελφέ; καὶ σὺ ἐμοί. θαυμαστῶς,
[2, 16]	ἡμεῖς καλῶς ἐβουλευσάμεθα; οὐκ ἔλεγόν	σοι,	ἀδελφέ, ὅτι ἀδύνατόν ἐστιν ἡμῶν
[2, 2]	τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ φαίνεταί	σοι;	ἀλλὰ τί; πράξει μέν σοί
[2, 19]	ἐνσείσεις αὐτῷ; τί ἡμῖν καὶ	σοί,	ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα καὶ σὺ ἐλθὼν
[2, 19]	ταῦτα ἔλεγες; τί ἐμοὶ καὶ	σοί,	ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ ἐμὰ
[2, 2]	δίκην, ἔφη οὐ δοκῶ οὖν	σοι	ἅπαντι τῷ βίῳ πρὸς τοῦτο
[2, 23]	ἄξιόν ἐστιν, τίνος πυνθάνῃ; τίς	σοι	ἀποκρίνεται; πῶς οὖν δύναταί τις
[2, 10]	ὅτι οὐδ´ ὁ τὴν ῥῖνά	σοι	ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν,
[2, 13]	τις τεχνίτης τῷ ἀτέχνῳ. Ἐγώ	σοι	ἀρέσαι θέλω; ἀντὶ τίνος; οἶδας
[2, 2]	τηρῆσαι κατὰ φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά	σοι	ἀσφάλεια, πᾶσά σοι εὐμάρεια, πρᾶγμα
[2, 16]	χεῖρας οὐκ ἔχεις; οὐκ ἐποίησέν	σοι	αὐτὰς ὁ θεός; εὔχου νῦν
[2, 2]	οὐκ ἔχεις. τὰ γὰρ ἐπὶ	σοὶ	αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων
[2, 17]	ἔρχου, νεανίσκε, εἰς τὰ σά·	σοὶ	γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά
[2, 19]	καὶ ἀκαιρότερος ἢ νῦν ἐστιν.	σοὶ	γὰρ τί ἄλλο προσγέγονεν ἀναγνόντι;
[2, 5]	λέγει κρίνω σε ἀδικεῖν’ εὖ	σοι	γένοιτο. ἐποίησα ἐγὼ τὸ ἐμόν,
[2, 2]	ἀποθάνῃς, ἢ ἀπαγόρευσον εὐθύς. μή	σοι	γένοιτο πληγὰς πολλὰς λαβεῖν καὶ
[2, 13]	ὑπ´ ἀνθρώπου; {μεμέλ{ ετ} ηκέ	σοι	γνῶναι, τί ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος
[2, 6]	ἐκείνου μὲν παραχώρει τοῖς περιτετριμμένοις,	σοὶ	δ´ ἀρκείτω τὸ εὐσταθεῖν. Ἄπελθε
[2, 23]	μέμνησο δ´ ὅτι ἄλλο τί	σοι	δέδωκεν κρεῖττον ἁπάντων τούτων, τὸ
[2, 14]	τί σοι λείπει; ἂν οὖν	σοι	δείξω, ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα καὶ
[2, 7]	δοκοῦν; τί τὸ ὅσον ἐπὶ	σοὶ	διαφθείρεις τὸν κριτήν, παράγεις τὸν
[2, 5]	παραλάβῃ περὶ αὐτὰ φιλοτεχνεῖ. ἄλλος	σοι	δίδωσι τροφὰς καὶ κτῆσιν καὶ
[2, 5]	τινές; ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν	σοι	δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι
[2, 24]	αὐτό. τὸ μουσικῶς ἅψασθαι τίνος	σοι	δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί δέ; τὸν
[2, 15]	ἄρτι ὅτι νύξ ἐστιν, ἄν	σοι	δοκῇ, μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε
[2, 16]	σός εἰμι· οὐδὲν παραιτοῦμαι τῶν	σοὶ	δοκούντων· ὅπου θέλεις, ἄγε· ἣν
[2, 17]	θέλεις τὰ δυνατὰ καὶ τὰ	σοὶ	δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ
[2, 12]	ἐπιμείνῃς πράγματα παρέχων, διαράμενος κονδύλους	σοι	δῷ. τούτου τοῦ πράγματος ἤμην
[2, 14]	ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς ἔχων. καίτοι τί	σοι	ἐγὼ κακὸν πεποίηκα; εἰ μὴ
[2, 2]	ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή, τί	σοι	ἐγὼ νῦν ὑποθῶμαι; ἂν γὰρ
[2, 12]	Τί δ´; ἐπὶ κακοῖς δοκεῖ	σοι	εἶναι λύπη ὁ φθόνος; καὶ
[2, 24]	οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο μόνον ἔχω	σοι	εἰπεῖν, ὅτι ὁ ἀγνοῶν, τίς
[2, 19]	μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς	σοι	εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι ἅμα καὶ
[2, 21]	μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι	σοι	ἐξ οἴκου φέρεται οὐδέν, καὶ
[2, 10]	ψέγῃς σου τὸν ἀδελφόν, λέγω	σοι	ἐπελάθου, τίς εἶ καὶ τί
[2, 8]	ζητεῖς ἐκεῖνον ἔχων; ἢ ἄλλα	σοι	ἐρεῖ ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´
[2, 19]	τί τρέμεις, ἄνθρωπε; περὶ τίνων	σοί	ἐστιν ὁ λόγος; μή τι
[2, 18]	τινῶν ἐρεθιστικῶν. γίγνωσκε ὅτι κομψῶς	σοί	ἐστιν. σήμερον καλὸν ἰδὼν ἢ
[2, 2]	ἔχουσαν, πᾶσά σοι ἀσφάλεια, πᾶσά	σοι	εὐμάρεια, πρᾶγμα οὐκ ἔχεις. τὰ
[2, 24]	σε εἰπεῖν τί μοι, Δοκεῖ	σοι,	ἔφη, καθάπερ ἄλλου τινὸς εἶναι
[2, 11]	δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ ἕν	σοι	ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ, φέρε ἄλλο.
[2, 2]	δύναται ποιῆσαι; ὅταν οὖν ἐπὶ	σοὶ	ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι καὶ ἐκκλίνειν,
[2, 2]	οὐσίδιον καὶ τὸ ἀξιωμάτιον, λέγω	σοι·	ἤδη αὐτόθεν παρασκευάζου τὴν δυνατὴν
[2, 16]	εἰς ὃ ἂν θέλῃς· ὁμογνωμονῶ	σοι,	{ἰ} σός εἰμι· οὐδὲν παραιτοῦμαι
[2, 20]	ἢ οὐχ ὑγιῶς; τί γὰρ	σοὶ	καὶ ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων
[2, 15]	γὰρ ὀρθῶς ἔκρινας, ἰδοὺ παρακαθήμεθά	σοι	καὶ συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς· εἰ
[2, 20]	τῶν Στωικῶν ἀπονυστάζειν καὶ παρέχειν	σοι	καὶ τοῖς ὁμοίοις καρησομένους καὶ
[2, 19]	ψοφήσῃ τὸ ἱστίον καὶ ἀνακραυγάσαντί	σοι	κακόσχολός πως παραστὰς εἴπῃ λέγε
[2, 16]	σοι οὐδὲν δέδωκεν; οὐ δέδωκέ	σοι	καρτερίαν, οὐ δέδωκέ σοι μεγαλοψυχίαν,
[2, 23]	Σειρῆσιν. Ἄνθρωπε, τὸ προκείμενον ἦν	σοι	κατασκευάσαι σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις
[2, 24]	οὖν μοι, τί περανῶ διαλεγόμενός	σοι.	κίνησόν μοι προθυμίαν. ὡς ἡ
[2, 17]	ἐφθεγγόμεθα τὰς φωνάς; τίς γάρ	σοι	λέγει, Θεόπομπε, ὅτι ἐννοίας οὐκ
[2, 20]	ὅτι οὐδὲν ἐνδέχεται μαθεῖν· ἐγώ	σοι	λέγω τοῦτο καὶ διδάξω σε,
[2, 14]	κακῶς ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι. τί	σοι	λείπει; ἂν οὖν σοι δείξω,
[2, 22]	ἄφρονα εἶναι σεαυτόν. τί γάρ	σοι	λείπει; οὐ χρῇ αἰσθήσει, οὐ
[2, 23]	τοῦτο τὸ προκείμενον ἔχων ἀρέσαντός	σοι	λεξειδίου, ἀρεσάντων θεωρημάτων τινῶν αὐτοῦ
[2, 20]	χάριν οἶδα. ἐπεὶ οὖν ταῦτά	σοι	λίαν ἀρέσκει, λάβε τὰ ἐναντία·
[2, 16]	δέδωκέ σοι καρτερίαν, οὐ δέδωκέ	σοι	μεγαλοψυχίαν, οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτας
[2, 20]	ὑμᾶς καὶ παραλογίζονται. τί οὖν	σοι	μέλει; ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή
[2, 12]	πρῶτον μὲν εἴπῃ τί δέ	σοι	μέλει, βέλτιστε; κύριός μου εἶ;
[2, 20]	καὶ ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων	σοι	μέλει, ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ
[2, 13]	ἂν αὐτῷ δοκῇ. τί οὖν	σοὶ	μέλει περὶ τῶν ἀλλοτρίων; νῦν
[2, 6]	ἢ κεραμὶς ἢ τύραννος. τί	σοι	μέλει, ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς εἰς
[2, 20]	ἀφόδευε καὶ ῥέγκε. τί δὲ	σοὶ	μέλει, πῶς οἱ ἄλλοι ὑπολήψονται
[2, 1]	σαρκίδιον, εἶτα πάλιν λείως. ἄν	σοι	μὴ λυσιτελῇ, ἡ θύρα ἤνοικται·
[2, 24]	πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά	σοι	μόνα ἔχω εἰπεῖν καὶ οὐδὲ
[2, 8]	μόνον σε κατεσκεύασεν, ἀλλὰ καὶ	σοὶ	μόνῳ ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ
[2, 5]	ἐκεῖνο τὸ ὅλον νῦν μέν	σοι	νοσῆσαι καθήκει, νῦν δὲ πλεῦσαι
[2, 11]	ἐφαρμόζειν ἄμεινον ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν	σοι;	ὁ δὲ μαινόμενος ἄλλα τινὰ
[2, 23]	αὐτῆς τῆς φωνητικῆς. εἰκῇ οὖν	σοι	ὁ θεὸς ὀφθαλμοὺς ἔδωκεν, εἰκῇ
[2, 17]	τὰ κτήματα, σὰ τὰ βιβλία,	σοὶ	οἱ λόγοι. εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον
[2, 10]	ἐπελάθου, τίς εἶ καὶ τί	σοι	ὄνομα’ εἶτα εἰ μὲν χαλκεὺς
[2, 1]	ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ θάρσος ἔστω	σοι,	ὅπου δὲ τὰ προαιρετικά, ἐκεῖ
[2, 8]	καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν; εἰ δέ	σοι	ὀρφανόν τινα ὁ θεὸς παρέθετο,
[2, 15]	καὶ ἀλαζονεύῃ ἐπ´ αὐτοῖς, ἐρῶ	σοι	ὅτι ἄνθρωπε, ζήτει τὸν θεραπεύσοντα.
[2, 14]	ἄρξασθαι δεῖ; (Ἂν συγκαθῇς, ἐρῶ	σοι	ὅτι πρῶτον δεῖ σε τοῖς
[2, 21]	χρήσιμοί εἰσιν οἱ συλλογισμοί; ἐρῶ	σοι	ὅτι χρήσιμοι, κἂν θέλῃς, ἀποδείξω,
[2, 1]	τὰ προαιρετικά’ (Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων	σοι	οὐδ´ ἔγνως τί ποιῶ. (Ἐν
[2, 16]	μὴ ἐγκάλει. τί οὖν; ἐνταῦθά	σοι	οὐδὲν δέδωκεν; οὐ δέδωκέ σοι
[2, 15]	ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν ἐστι πείθεσθαί	σοι.	οὕτως καὶ ἐνταῦθ´. ἃ δεῖ
[2, 17]	ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ τί	σοι	ὄφελος ἔσται; πενθῶν ἅπαν ἀναγνώσῃ
[2, 9]	δεῖξαι δύνασαι, ἀπ´ αὐτῶν δέ	σοι	ὄφελος οὐδὲν εἰ μὴ μέχρι
[2, 6]	τινὸς ἡμῖν λέγοντος θέλεις ἀναγνῶ	σοι	παιᾶνας’ τί μοι πράγματα παρέχεις;
[2, 20]	ὅτι ἀγαθὸν ἡ ἐγκράτεια, ἵνα	σοι	πάντα τηρῆται; ἢ πρός τινας
[2, 14]	γὰρ παρῇς τῷ διδασκομένῳ, φανεῖταί	σοι	πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα, τὰ
[2, 20]	νέους, ἵνα πλείονας ἔχωμεν ταὐτά	σοι	πεπονθότας καὶ λέγοντας. ἐκ τούτων
[2, 4]	ἔχειν· δούλου δύνασαι; καὶ τίς	σοι	πιστεύσει; οὐ θέλεις οὖν ῥιφῆναί
[2, 4]	ποίῳ τινί; ὡς πολίτῃ; τί	σοι	πιστεύσω; εἶτα σκευάριον μὲν εἰ
[2, 6]	ἂν εἰς Γύαρα πεμφθῶ; ἄν	σοι	ποιῇ, ἀπελεύσῃ· εἰ δὲ μή,
[2, 13]	πρότεινε· οὐκ ἔστι δ´ ἐν	σοὶ	πόλεος ἡγεμὼν ἀνήρ. ~Πρὸς Νάσωνα.
[2, 2]	ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ; τοῦτό	σοι	προοίμιον, τοῦτο διήγησις, τοῦτο πίστις,
[2, 4]	εἰ ἦς οὕτως σαπρόν, ὥστε	σοι	πρὸς μηδὲν δύνασθαι χρῆσθαι, ἔξω
[2, 24]	(Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς	σοι	προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης; (Προσδεῖται καὶ
[2, 16]	ἀστέρες; οὐκ ἔχω λέγειν. ὅταν	σοι	προφαίνηται ἀργύριον, μεμελέτηκας ἀποκρίνεσθαι τὴν
[2, 15]	ἐμμένειν δεῖ. εἰ δ´ ἐπῆλθέν	σοί	πώς ποτ´ ἐμὲ ἀποκτεῖναι, ἔδει
[2, 8]	οὕτως ἂν αὐτοῦ ἠμέλεις; παραδέδωκέ	σοι	σεαυτὸν καὶ λέγει οὐκ εἶχον
[2, 5]	παθών, οἱ μὲν ἄλλοι ἀπαντῶντές	σοι	συγχαρήσονται ὅτι ἐσώθης, ὁ δ´
[2, 16]	ἦν. καὶ τοῦτο πάλιν ἔσται	σοι	σύνηθες. εἶτ´ ἂν μὲν τοιούτῳ
[2, 17]	μὴ θέλε αὐτὸν ἐξ ἅπαντός	σοι	συνοικεῖν, μὴ θέλε μένειν ἐν
[2, 12]	πάνυ μὲν οὖν. πότερον ταῦτά	σοι	τὰ κράτιστά ἐστιν ἢ καὶ
[2, 19]	καὶ καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ	σοι	τὰ σὰ κακά, ἡ ἀγέννεια,
[2, 20]	θείων. τί οὖν; οὐκ ἀρέσκει	σοι	ταῦτα; λάβε νῦν, πῶς ἡ
[2, 17]	τὸν περὶ τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί	σοι	ταῦτα πάντα. στῶμεν ἐπὶ τοῦ
[2, 20]	καὶ στένοντα; ὅτι γὰρ δοκεῖ	σοι	ταῦτα τὰ ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ
[2, 24]	σε πρὸς φιλοσοφίαν; πῶς παραδεικνύω	σοι	τὴν μάχην τῶν πολλῶν ἀνθρώπων,
[2, 7]	ἀλλ´ ἀνέχομαι λέγοντος ἐκείνου συμφέρει	σοι’	τί γάρ ἐστι συμφέρον οἶδεν;
[2, 2]	σοι; ἀλλὰ τί; πράξει μέν	σοί	τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι·
[2, 5]	θεὸν οὐ νομίζειν; οἱ δαίμονές	σοι	τίνες εἶναι δοκοῦσιν; οὐχὶ ἤτοι
[2, 2]	ἀναγκάσει ὀρέγεσθαι ὧν οὐ δοκεῖ	σοι,	τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ φαίνεταί
[2, 18]	τοῦ θεοῦ. εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ	σοί	τις φαντασία τοιαύτη, Πλάτων μὲν
[2, 3]	φέρε ὃν θέλεις καὶ διακρινῶ	σοι	τὸν ἀναλυτικόν τε καὶ μή’
[2, 18]	ὀργισθῇς, γίγνωσκε ὅτι οὐ μόνον	σοι	τοῦτο γέγονεν κακόν, ἀλλ´ ὅτι
[2, 25]	χρήσιμά ἐστιν, Θέλεις, ἔφη, ἀποδείξω	σοι	τοῦτο; (Ναί. (Οὐκοῦν λόγον μ´
[2, 16]	μένειν, φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν; ἐγώ	σοι	ὑπὲρ ἁπάντων τούτων πρὸς τοὺς
[2, 2]	τὸ λέγειν ὑπόθου μοι’ τί	σοι	ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν μου τὴν
[2, 20]	καὶ τὸ ὅσιον ποῖόν τί	σοι	φαίνεται; ἂν θέλῃς, κατασκευάσω ὅτι
[2, 24]	ἀνδριάντα ὡς δεῖ κατασκευάσαι τίνος	σοι	φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν ἐμπείρως
[2, 4]	ἀλλ´ ὅταν μέρη γένηται, ἄν	σοι	φανῇ, ἀνάρπασον ἀπελθὼν τὸ τοῦ
[2, 4]	ὅταν οὖν καθίσωσιν, ἐλθών, ἄν	σοι	φανῇ, ἔκβαλέ τινα αὐτῶν. οὕτως
[2, 22]	ὁ ἐξηπατημένος περί τινος δοκεῖ	σοι	φίλος εἶναι αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ.
[2, 21]	ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐπύθου, εἰ	σοὶ	χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω μου
[2, 4]	χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς τίνι	σοι	χρῶμαι, ἄνθρωπε; ὡς γείτονι, ὡς
[2, 14]	οὐδὲν πλέον πολυπραγμονοῦσι τοῦ χόρτου·	ὅσοι	γὰρ περὶ κτῆσιν καὶ ἀγροὺς
[2, 24]	ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται,	ὅσοι	δ´ ἀπείρως βλάπτονται; (Ὡμολόγει. (Ἔστιν
[2, 24]	τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα	ὅσοι	μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται, ὅσοι
[2, 23]	πόσα δ´ ἄλλα πανδοκεῖα κομψά,	πόσοι	δὲ λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς δίοδος.
[2, 16]	μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ	κατάγλωσσοι,	κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί τινος
[2, 18]	ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία; ἐπεί	τοι	ἆρον τὸν φόβον τοῦ θανάτου
[2, 8]	ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί	τοι	ἄφετέ με θαρρῆσαι καὶ τότε
[2, 2]	θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’ Ἐπεί	τοι	δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι
[2, 12]	λέγεις; ὀρθῶς ὑπέλαβες· ταύτην γάρ	τοι	καὶ λέγω. πολὺ νὴ Δία
[2, 8]	τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί	τοι	μή τι αὐτὴν ἐν φυτῷ
[2, 6]	ἂν ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί	τοι	τίνος ἕνεκα γίνονται στάχυες; οὐχ
[2, 14]	χρῶμαι αὐτοῖς; (Οὕτως ὡς οἱ	ἀγράμματοι	ταῖς ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς τὰ
[2, 6]	ἀποθνῄσκειν μέλλω. ἄνθρωποι δ´ ἄλλοι	ἀθάνατοι	ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ
[2, 1]	οὖν ἔτι ὑμῖν πιστεύσομεν, ὦ	φίλτατοι	νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ
[2, 5]	σοι τίνες εἶναι δοκοῦσιν; οὐχὶ	ἤτοι	θεῶν παῖδές εἰσιν ἢ ἐξ
[2, 23]	περίεργοι καὶ πευθῆνες ἢ πάλιν	ἀκίνητοι	ὑπὸ λόγου; ἡ ἀκουστική; οὐκ
[2, 10]	ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ τὸ πρᾶγμα;	καίτοι	ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα
[2, 14]	ἀλλ´ εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς ἔχων.	καίτοι	τί σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα;
[2, 20]	αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται	καίτοι	τοῦτο μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες. Τίς
[2, 23]	τἆλλα πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ	μέντοι	ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων κατὰ δύναμιν.
[2, 14]	πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα, τὰ	μέντοι	ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα καὶ
[2, 23]	οὐχ ἡλίκη τῶν ἀρχόντων. οὐ	μέντοι	διὰ τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα
[2, 2]	τὰ ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι	μέντοι	τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν
[2, 12]	χρῆσιν αὐτῶν τὴν προσήκουσαν τελέως	ἀγύμναστοί	ἐσμεν. δὸς γοῦν ᾧ θέλεις
[2, 21]	οὐκ ἄχρηστα, οἱ ἁλτῆρες οὐκ	ἄχρηστοι,	ἀλλὰ τισὶν ἄχρηστοι, τισὶν πάλιν
[2, 21]	ἁλτῆρες οὐκ ἄχρηστοι, ἀλλὰ τισὶν	ἄχρηστοι,	τισὶν πάλιν χρήσιμοι. ἄν μου
[2, 21]	πάνυ ἢ περίεργον, ἐλεήμονα οἱ	πλεῖστοι.	τί οὖν τὸ αἴτιον; τὸ
[2, 22]	ἀποφαίνου, ὅτι φίλοι, ὥσπερ ὅτι	πιστοί,	ὅτι δίκαιοι. ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ
[2, 20]	χρώμενοι, λόγῳ δ´ αὐτὰ ἀναιροῦντες.	Εὐχάριστοί	γ´ ἄνθρωποι καὶ αἰδήμονες. εἰ
[2, 6]	θερισθῆναι. ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ οἱ	αὐτοί	ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς δεῖ
[2, 20]	ὄντων· καὶ τὴν Πυθίαν ἀνακρίνουσιν	αὐτοί,	ἵνα τὰ ψευδῆ πύθωνται, καὶ
[2, 19]	λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ Ἐπικούρεια	αὐτοὶ	οὗτοι χεῖρον λέγουσι; τὰ γὰρ
[2, 6]	δὲ καὶ θερισθῶσιν; οὐ γὰρ	ἀπόλυτοι	γίνονται. εἰ οὖν αἴσθησιν εἶχον,
[2, 5]	παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν εἰ	ἀπόλυτοι	ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ κατὰ
[2, 10]	ζημίαν ζητεῖς ἐν κέρματι, πάντες	οὗτοι	ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι, ἂν οὕτως τύχῃ,
[2, 22]	δ´ ἀκούσῃς, ὅτι ταῖς ἀληθείαις	οὗτοι	οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ μόνον οἴονται
[2, 15]	κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι;	οὗτοι	οἱ μανικοὶ τόνοι, οὐχ ὑγιεινοί.
[2, 14]	οὐδεμίαν; ταῦτ´ ἔστιν ἃ πάσχουσιν	οὗτοι	οἱ ὀλίγοι· καὶ λοιπὸν τούτῳ
[2, 20]	θέλῃς‘ τίνι οὖν τούτων διαφέρουσιν	οὗτοι	τίνες ποτέ; οἱ Ἀκαδημαικοὺς αὑτοὺς
[2, 19]	μυρίους. τὰ γὰρ Ἐπικούρεια αὐτοὶ	οὗτοι	χεῖρον λέγουσι; τὰ γὰρ Περιπατητικὰ
[2, 23]	τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι.	τοιοῦτοί	εἰσι καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν
[2, 6]	οἰκῶ ἐν Νικοπόλει, ὅπου σεισμοὶ	τοσοῦτοι;	σὺ δ´ αὐτὸς ὅταν διαπλέῃς
[2, 1]	ὅτε φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν αἱ	ἔλαφοι	τὰ πτερά, ποῦ τρέπονται καὶ
[2, 5]	ἂν μιμῆται τοὺς κυβεύοντας. αἱ	ψῆφοι	ἀδιάφοροι, οἱ κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν
[2, 19]	τοῦ Ἕκτορος πατήρ; Πρίαμος. τίνες	ἀδελφοί;	Ἀλέξανδρος καὶ Δηίφοβος. μήτηρ δ´
[2, 22]	καὶ πατήρ ἐστι μήτ´ εἰ	ἀδελφοὶ	μήτ´ εἰ πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες
[2, 1]	εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ	φιλόσοφοι	γὰρ λέγουσιν ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν
[2, 1]	ἀγαθοῦ, τί παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ	φιλόσοφοι,	εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ
[2, 17]	θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ	φιλόσοφοι,	μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ
[2, 9]	δόσεις. Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ	φιλόσοφοι	μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν,
[2, 18]	τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ	φιλόσοφοι.	ὅταν γὰρ ἅπαξ ἐπιθυμήσῃς ἀργυρίου,
[2, 10]	διὰ τοῦτο καλῶς λέγουσιν οἱ	φιλόσοφοι	ὅτι εἰ προῄδει ὁ καλὸς
[2, 14]	οὖν τίνα ταῦτα. λέγουσιν οἱ	φιλόσοφοι,	ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο,
[2, 11]	πρὸς τὸ εἶναι· οὐδὲ γὰρ	ἐπὶ	βαρῶν ἢ μέτρων ψιλῇ τῇ
[2, 11]	καὶ εὕρεσις κανόνος τινός, οἷον	ἐπὶ	βαρῶν τὸν ζυγὸν εὕρομεν, οἷον
[2, 3]	ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων.	ἐπὶ	δὲ τοῦ βίου τί ποιῶ;
[2, 21]	δὲ πλημμελήματα οὐ πάνυ προσίενται.	ἐπὶ	δὲ τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ
[2, 11]	βαρῶν τὸν ζυγὸν εὕρομεν, οἷον	ἐπὶ	εὐθέων καὶ στρεβλῶν τὴν στάθμην.
[2, 16]	φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ τὴν	ἐπὶ	θανάτῳ κατακριθείς. Οὐ θέλεις ἤδη
[2, 18]	ἴθι ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι	ἐπὶ	θεῶν ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ
[2, 6]	κενῶν ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ κινδυνεύω	ἐπὶ	Καίσαρος. ἐγὼ δ´ οὐ κινδυνεύω,
[2, 12]	ἐκίνησε τὸν πλησίον. Τί δ´;	ἐπὶ	κακοῖς δοκεῖ σοι εἶναι λύπη
[2, 10]	αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´ εἰ	ἐπὶ	κερμάτιον πάντα ἀνάγεις, ὅτι οὐδ´
[2, 4]	οὖν ῥιφῆναί που καὶ αὐτὸς	ἐπὶ	κοπρίαν ὡς σκεῦος ἄχρηστον, ὡς
[2, 6]	εἰς Γύαρα. τί λοιπὸν ὡς	ἐπὶ	μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι τῆς
[2, 11]	διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν	ἐπὶ	μέρους διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι. Τίς
[2, 11]	καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς	ἐπὶ	μέρους, εἰπέ μοι, πόθεν τοῦτο
[2, 11]	αὐτοῦ; (Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς	ἐπὶ	μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν
[2, 17]	δείξω; ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς ταῖς	ἐπὶ	μέρους οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς ὅρους
[2, 11]	ἐφαρμόζειν πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς	ἐπὶ	μέρους οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν, δεόντως,
[2, 17]	οὐ δύναται καλῶς ἐφαρμόσαι τοῖς	ἐπὶ	μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´
[2, 17]	~Πῶς ἐφαρμοστέον τὰς προλήψεις τοῖς	ἐπὶ	μέρους. Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον
[2, 4]	ἀμαθία καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν	ἐπὶ	μοιχείᾳ ποτὲ κατειλημμένον. Λέγοντος αὐτοῦ
[2, 14]	τῆς τέχνης. πολὺ δὲ μᾶλλον	ἐπὶ	μουσικῆς ὄψει αὐτό· ἂν γὰρ
[2, 13]	ἔτι δ´ ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως,	ἐπὶ	πᾶσι δὲ τούτοις τεθαρρηκότως; (Ναί.
[2, 19]	περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι δοκοῦσιν, οἷς	ἐπὶ	πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος. οἱ δὲ
[2, 2]	πρᾶγμα οὐκ ἔχεις. τὰ γὰρ	ἐπὶ	σοὶ αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα
[2, 7]	θεῷ δοκοῦν; τί τὸ ὅσον	ἐπὶ	σοὶ διαφθείρεις τὸν κριτήν, παράγεις
[2, 2]	πῶς δύναται ποιῆσαι; ὅταν οὖν	ἐπὶ	σοὶ ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι καὶ
[2, 6]	μηδέποτε; τοῦτο δὲ κατάρα ἐστὶν	ἐπὶ	σταχύων τὸ μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως
[2, 1]	(Τί; (Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ δοῦλον	ἐπὶ	στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν; (Ναί· καὶ
[2, 1]	ἐπιτρέπει. (Ὅταν οὖν στρέψῃ τις	ἐπὶ	στρατηγοῦ τὸν αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν
[2, 3]	θέλεις δραχμὴν καὶ διαγνώσομαι’ ἀλλ´	ἐπὶ	συλλογισμῶν φέρε ὃν θέλεις καὶ
[2, 19]	ἀλλ´ ἂν ὦ κενός, μάλιστα	ἐπὶ	συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας ἐξαριθμούμενος
[2, 9]	θυμικῶς καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν;	ἐπὶ	τὰ θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν
[2, 9]	ῥυπαρῶς, ὅταν ἀνεπιστρέπτως, ποῦ ἀπεκλίναμεν;	ἐπὶ	τὰ πρόβατα. τί ἀπωλέσαμεν; τὸ
[2, 13]	ηκεν, τοῖς θαρροῦσι· σὺ δ´	ἐπὶ	τὰ σαυτοῦ βάδιζε καὶ ἐκείνων
[2, 21]	ἔρχομαι πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς	ἐπὶ	τὰ χρηστήρια πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ
[2, 18]	τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι	ἐπὶ	τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι ἐπὶ θεῶν
[2, 4]	μηδὲν δύνασθαι χρῆσθαι, ἔξω ἂν	ἐπὶ	τὰς κοπρίας ἐρρίπτου καὶ οὐδ´
[2, 18]	ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ κἂν	ἐπὶ	τὰς τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[2, 19]	τόν γε τυπούμενον δείξατε, τὸν	ἐπὶ	ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ
[2, 15]	καὶ ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν	ἐπὶ	ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα
[2, 17]	εἶτ´ ἀλλήλοις ὀνείρους διηγησάμενοι πάλιν	ἐπὶ	ταὐτὰ ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως ὀρέγεσθε, ὡσαύτως
[2, 2]	ἀταραξίας. Ὅρα σὺ ὁ ἀπιὼν	ἐπὶ	τὴν δίκην, τί θέλεις τηρῆσαι
[2, 12]	ὅταν λάβῃ τινὰ πλανώμενον, ἤγαγεν	ἐπὶ	τὴν ὁδὸν τὴν δέουσαν, οὐχὶ
[2, 15]	ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν τι καὶ	ἐπὶ	τῆς ψυχῆς πάσχουσιν οἱ παρακούοντες
[2, 11]	κριτήριον; (Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν οὖν	ἐπί	τι ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν τί
[2, 24]	ὁ ἀγνοῶν, τίς ἐστι καὶ	ἐπὶ	τί γέγονεν καὶ ἐν τίνι
[2, 24]	ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε,	ἐπὶ	τί ἐλήλυθας; ἐρωμένας κτησόμενος ἢ
[2, 24]	ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν καὶ	ἐπὶ	τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ
[2, 13]	τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας.	(Ἐπὶ	τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι;
[2, 1]	τοῦ τυράννου; τί οὖν τρέμεις	ἐπί	τινα τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν; Διὰ
[2, 8]	ἡμεῖς τί φοβούμεθα ἐκπέμποντες νέον	ἐπί	τινας πράξεις ἐκ τῆς σχολῆς,
[2, 14]	οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν καὶ	ἐπὶ	τίνι. οὕτως καὶ ἐνθάδ´ ἐν
[2, 11]	ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι τούτων	ἐπὶ	τὸ ἀμφισβητούμενον προάγουσιν ὑπὸ τῆς
[2, 17]	ἡ Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν	ἐπὶ	τὸ ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς
[2, 20]	ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις ἕλκουσα	ἐπὶ	τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα καὶ
[2, 10]	ὥρμησαν ἢ ὠρέχθησαν ἢ ἐπανενεγκόντες	ἐπὶ	τὸ ὅλον. διὰ τοῦτο καλῶς
[2, 21]	ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα φέρονται	ἐπὶ	τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί
[2, 7]	μὴ πέμψω’ Τί οὖν ἡμᾶς	ἐπὶ	τὸ οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει;
[2, 6]	εἰ φρένας εἶχεν, ὥρμα ἂν	ἐπὶ	τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι τίνος
[2, 23]	λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν	ἐπὶ	τὸ τέλειον δεῖ καὶ τὴν
[2, 24]	Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν τὸν Ἕκτορα	ἐπὶ	τὸν βασιλέα τὸν σαυτοῦ σπᾷς
[2, 17]	τί πρὸς ξένους’ ἔρχου καὶ	ἐπὶ	τὸν δεύτερον τόπον· σός ἐστι
[2, 2]	δικασταῖς ὅτι δίκαια λέγει ἐλθὼν	ἐπὶ	τὸν ἐπίλογον ἔφη ὅτι ἀλλ´
[2, 7]	τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει καὶ	ἐπὶ	τὸν θεὸν ἔρχεσθαι ὡς ὁδηγόν,
[2, 20]	τις ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς	ἐπὶ	τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους καὶ ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ
[2, 5]	τοίνυν τὸ μὲν προηγούμενον καὶ	ἐπὶ	τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο· δίελε
[2, 5]	τὸ εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν τι	ἐπὶ	τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι
[2, 17]	χαρίζομαί σοι ταῦτα πάντα. στῶμεν	ἐπὶ	τοῦ πρώτου καὶ σχεδὸν αἰσθητὴν
[2, 21]	τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ	ἐπὶ	τοῦτο ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου
[2, 17]	λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς φιλοσόφους,	ἐπὶ	τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι,
[2, 10]	λόγον. κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι προβάτων.	ἐπὶ	τούτοις πολίτης εἶ τοῦ κόσμου
[2, 18]	τὸν Ψευδόμενον, ὑπὲρ τὸν Ἡσυχάζοντα.	ἐπὶ	τούτῳ καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον,
[2, 6]	ἀξιώσεις σεαυτὸν ἔχειν κἂν ἀγανακτῶσιν	ἐπὶ	τούτῳ, παραμυθήσῃ αὐτούς· ἐγὼ ἔμαθον,
[2, 19]	πάσχομεν αὐτὸ πολὺ μᾶλλον ἢ	ἐπὶ	τούτων. εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν
[2, 11]	ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ, φέρε ἄλλο.	ἐπὶ	τῷ ἀγαθῷ ἄξιον ἐπαίρεσθαι; (Ναί.
[2, 17]	ῥήτορα, ὅπου καὶ Πλάτωνι ἐγκαλεῖ	ἐπὶ	τῷ βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι. τί
[2, 18]	καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ	ἐπὶ	τῷ τὸν Κυριεύοντα ἐρωτῆσαι. Πῶς
[2, 11]	γνωρίμων καὶ διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα	ἐπὶ	τῶν ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις ταῖς
[2, 16]	τρόπον ἀποκρίνεσθαι τοῖς πράγμασιν ὡς	ἐπὶ	τῶν ἐρωτημάτων· ἆρά γε ἡμέρα
[2, 19]	ἴδιον δὲ δόγμα μηδὲν πεποιῆσθαι.	ἐπὶ	τῶν ἠθικῶν δὲ πάσχομεν αὐτὸ
[2, 17]	μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´	ἐπὶ	τῶν κατὰ τὸν βίον. ἀγαθὸν
[2, 3]	τὸ αἴτιον; τὸ ἐναντίον ἢ	ἐπὶ	τῶν συλλογισμῶν, ἀμαθία καὶ ἀπειρία.
[2, 18]	εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι καὶ	ἐπὶ	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν γίνεται.
[2, 18]	ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως ἔχει καὶ	ἐπὶ	τῶν ψυχικῶν· ὅταν ὀργισθῇς, γίγνωσκε
[2, 13]	περὶ τοῦ τί δόξει τῷ	Καίσαρι,	περὶ τῶν ἔσω δ´ οὐδενός.
[2, 14]	ἔχει τι καὶ ἀγωγὸν καὶ	ἐπίχαρι.	καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν
[2, 22]	ὁ λόγος ἔχει. ~Περὶ φιλίας.	Περὶ	ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα
[2, 5]	διαφέρεται περὶ τοῦ ἁρπαστοῦ ὡς	περὶ	ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ, περὶ δὲ
[2, 19]	ἢ ἐπὶ τούτων. εἰπέ μοι	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν
[2, 21]	ἀνομολογία καὶ ταραχὴ ἐν τοῖς	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν, ἄλλοις δ´
[2, 16]	~Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖς	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν δόγμασιν. Ποῦ
[2, 24]	πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´ ἣν διαφέρονται	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ συμφερόντων
[2, 9]	τίς ἡμῶν οὐ δύναται τεχνολογῆσαι	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν; ὅτι τῶν
[2, 24]	μοι. περὶ τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι;	περὶ	ἀγαθῶν καὶ κακῶν; τίνος; ἆρά
[2, 2]	προσερεθίζει; ὡς ὁ ἐμὸς Ἡράκλειτος	περὶ	ἀγριδίου πραγμάτιον ἔχων ἐν Ῥόδῳ
[2, 6]	κἀκείνου κίνδυνος, μή σε λανθανέτω.	~Περὶ	ἀδιαφορίας. Τὸ συνημμένον ἀδιάφορον· ἡ
[2, 21]	ἐπὶ τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους καὶ ἀποτετυφλωμένους.	~Περὶ	ἀνομολογίας. Τῶν περὶ αὑτοὺς κακῶν
[2, 2]	ἐν δὲ τοῖς προαιρετικοῖς εὐλαβεῖσθαι.	~Περὶ	ἀταραξίας. Ὅρα σὺ ὁ ἀπιὼν
[2, 5]	ποιεῖ, ἀλλ´ οἷα ἂν παραλάβῃ	περὶ	αὐτὰ φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι δίδωσι
[2, 5]	οἵα ἂν ᾖ ἐκείνη, τὴν	περὶ	αὐτὴν φιλοτεχνίαν ἐπιδεικνύοντα. οὕτως καὶ
[2, 1]	τὴν φυγήν, πρὸς δὲ τὸ	περὶ	αὐτοῦ δόγμα τὴν ἀνεπιστρεψίαν καὶ
[2, 6]	συνημμένον ἀδιάφορον· ἡ κρίσις ἡ	περὶ	αὐτοῦ οὐκ ἀδιάφορος, ἀλλ´ ἢ
[2, 22]	μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον, καὶ	περὶ	αὐτοῦ πόλεμος. καὶ νῦν ὅταν
[2, 21]	καὶ ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ ἀνομολογίας. Τῶν	περὶ	αὑτοὺς κακῶν τὰ μὲν ῥᾳδίως
[2, 1]	μηδὲ φωνήν τις ἀκούσῃ σου	περὶ	αὐτῶν ποτε μηδ´, ἂν ἐπαινέσῃ
[2, 12]	λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ τῶν ἡμετέρων.	περὶ	δὲ τὴν χρῆσιν αὐτῶν τὴν
[2, 5]	ὡς περὶ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ,	περὶ	δὲ τοῦ βάλλειν καὶ δέχεσθαι.
[2, 19]	οὐ μόνον δ´ ἐν τοῖς	περὶ	Δυνατῶν, ἀλλὰ καὶ κατ´ ἰδίαν
[2, 19]	Χρύσιππος θαυμαστῶς ἐν τῷ πρώτῳ	περὶ	Δυνατῶν. καὶ Κλεάνθης δ´ ἰδίᾳ
[2, 23]	ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας λεγούσης τι	περὶ	ἑαυτῆς, μή τι τῆς ἀκουστικῆς;
[2, 21]	εἰμι ἐκείνων; τίνα φαντασίαν ἔχω	περὶ	ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή
[2, 21]	τί λέγουσιν οἱ ἐκεῖ ἄνθρωποι	περὶ	ἐμοῦ; νῦν οἴονταί με προκόπτειν
[2, 17]	τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι,	περὶ	ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες
[2, 11]	ταῖς προλήψεσι. Τίς ὑποπέπτωκεν οὐσία	περὶ	ἧς ζητοῦμεν; (Ἡδονή. (Ὕπαγε αὐτὴν
[2, 20]	συγγράφεις; μή τις ἡμῶν ἐξαπατηθῇ	περὶ	θεῶν ὡς ἐπιμελουμένων ἀνθρώπων ἢ
[2, 23]	{τὰ{ ς} {Φυσικά{ ς} τὸ	περὶ	Κανόνος; τὸ τὸν πώγωνα καθεικός;
[2, 19]	ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν, καθάπερ οἱ	περὶ	Κλεάνθην φέρεσθαι δοκοῦσιν, οἷς ἐπὶ
[2, 21]	εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ τὰ	περὶ	κοινωνίαν δὲ πλημμελήματα οὐ πάνυ
[2, 24]	τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν,	περὶ	κορασιδίου διαπυκτεύεις τῷ πολεμικωτάτῳ τῶν
[2, 14]	πολυπραγμονοῦσι τοῦ χόρτου· ὅσοι γὰρ	περὶ	κτῆσιν καὶ ἀγροὺς καὶ οἰκέτας
[2, 24]	κέχρηται τοῖς δεινοτάτοις τῶν Ἑλλήνων	περὶ	λόγους Ὀδυσσεῖ καὶ Φοίνικι, πῶς
[2, 16]	Τί οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ	περὶ	μὲν τὰς ὕλας τετρίμμεθα, ἐν
[2, 10]	πολίτου; μηδὲν ἔχειν ἰδίᾳ συμφέρον,	περὶ	μηδενὸς βουλεύεσθαι ὡς ἀπόλυτον, ἀλλ´
[2, 22]	οὐδὲ περὶ ταῦτα. ὑπολείπεται τοίνυν	περὶ	μόνα τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς·
[2, 16]	οὐχὶ δὲ τοῦ τυχεῖν ἐκείνου	περὶ	οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ,
[2, 19]	μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει, οἱ δὲ	περὶ	Πανθοίδην οἶμαι καὶ Κλεάνθην τὰ
[2, 15]	μοι λέγε. τοῦτο δὲ κέκρικα’	περὶ	ποίων ἄλλων; τί γάρ ἐστι
[2, 3]	ἔχειν δεῖ τὸν ἐπιγνωστικὸν τῶν	περὶ	συλλογισμοὺς κατορθούντων. ἐπὶ δὲ τοῦ
[2, 11]	τῆς αὑτοῦ ἀσθενείας καὶ ἀδυναμίας	περὶ	τὰ ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου μὲν γὰρ
[2, 16]	τὰ ἐκτός. περὶ τίνα σπουδάζομεν;	περὶ	τὰ ἐκτός. εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς
[2, 23]	τὸ λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ τὴν	περὶ	τὰ θεωρήματα. ἐγὼ δ´ οὐ
[2, 22]	ταῦτα εἰκότως. μή τι οὖν	περὶ	τὰ κακὰ ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι;
[2, 9]	ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις; τί κυβεύεις	περὶ	τὰ μέγιστα; ἄλλο γάρ ἐστιν
[2, 1]	σεσοβημένον. τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς τοὺς	περὶ	τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν
[2, 20]	θεῖον καὶ παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες	περὶ	τὰ μέγιστα. ἔχεις οὖν τὰς
[2, 22]	ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή τι	περὶ	τὰ μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ
[2, 11]	αὐτῶν μέχρι μάθῃ καθάπερ τῶν	περὶ	τὰς γραμμὰς ἢ τοὺς φθόγγους
[2, 17]	ἄρτι τὸν δεύτερον τόπον τὸν	περὶ	τὰς ὁρμὰς καὶ τὴν κατὰ
[2, 17]	ἀφῶμεν καὶ τὸν τρίτον τὸν	περὶ	τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί σοι ταῦτα
[2, 23]	οὐ ταύτην καταβάλλω, ἀλλὰ τὸ	περὶ	ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ ἐνταῦθα
[2, 22]	τὰ μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ	περὶ	ταῦτα. ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα
[2, 17]	{προ{ ς} τίθεσθε, ταὐτὰ εὔχεσθε,	περὶ	ταὐτὰ σπουδάζετε. εἶτα οὐδὲ ζητεῖτε
[2, 23]	Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον; τὸ	περὶ	Τέλους συγγεγραφός, τὸ {τὰ{ ς}
[2, 17]	ἕκαστα τούτων καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας	περὶ	τὴν διάρθρωσιν τῶν προλήψεων δεόμεθα,
[2, 19]	τῷ σωματίῳ τούτῳ τῷ νεκρῷ	περὶ	τῆς πρὸς τὸν Δία κοινωνίας
[2, 23]	θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ δόγματα.	~Περὶ	τῆς τοῦ λέγειν δυνάμεως. Βιβλίον
[2, 22]	ὁμονοεῖν δοκοῦντας, μὴ αὐτόθεν ἀποφήνῃ	περὶ	τῆς φιλίας τι αὐτῶν μηδ´
[2, 16]	πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν; τὰ ἐκτός.	περὶ	τίνα σπουδάζομεν; περὶ τὰ ἐκτός.
[2, 5]	ὑπὲρ ἁρπαστίου. δεῖ γὰρ πάντως	περί	τινα τῶν ἐκτὸς ὑλῶν φιλοτεχνεῖν,
[2, 24]	λέγω πρὸς σέ; δεῖξόν μοι.	περὶ	τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν
[2, 18]	ἄφες ἴδω τίς εἶ καὶ	περὶ	τίνος, ἄφες σε δοκιμάσω. καὶ
[2, 22]	πάσχω. (Τί οὖν; ὁ ἐξηπατημένος	περί	τινος δοκεῖ σοι φίλος εἶναι
[2, 23]	ποιεῖ ἤ, ὅταν ἐμπέσῃ λόγος	περί	τινος, καλλωπίζει τὰ ὀνομάτια καὶ
[2, 24]	φιλοσόφων ἀκουσόμενος. ἢ γὰρ οὔ;	Περὶ	τίνος οὖν λέγω πρὸς σέ;
[2, 16]	καὶ κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ	περί	τινος τούτων, ἱκανοὶ τὰ ἑξῆς
[2, 20]	βαλανεῖον. τί δ´ ἐροῦσι καὶ	περὶ	τίνων ἢ πρὸς τίνας καὶ
[2, 19]	προσελθὼν εἴπῃ τί τρέμεις, ἄνθρωπε;	περὶ	τίνων σοί ἐστιν ὁ λόγος;
[2, 24]	ὅτι ποσῆς γέ τινος τριβῆς	περὶ	τὸ ἀκούειν προσδεῖται ὁ τῶν
[2, 11]	ψιλῶς δοκοῦν, ἔρευνα δέ τις	περὶ	τὸ δοκοῦν εἰ ὀρθῶς δοκεῖ
[2, 17]	ὁρμὰς καὶ τὴν κατὰ ταύτας	περὶ	τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ
[2, 23]	τινας, οἴονταί με καταβάλλειν τὴν	περὶ	τὸ λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ τὴν
[2, 13]	αὐτός, πρὶν εἰς ταῦτα ἐμπεσεῖν.	~Περὶ	τοῦ ἀγωνιᾶν. Ὅταν ἀγωνιῶντα ἴδω
[2, 5]	σφαιρίζοντας ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν διαφέρεται	περὶ	τοῦ ἁρπαστοῦ ὡς περὶ ἀγαθοῦ
[2, 12]	καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν.	~Περὶ	τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ
[2, 19]	καὶ κατ´ ἰδίαν ἐν τοῖς	περὶ	τοῦ Κυριεύοντος. οὐκ ἀνέγνωκας τὴν
[2, 19]	εἴ τις ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ	περὶ	τοῦ Κυριεύοντος τί ἄλλο ἔχω
[2, 13]	ἔσω δ´ οὐδενός. μή τι	περὶ	τοῦ μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν; (Οὔ·
[2, 13]	ποῦ ἔτι τόπος ἀγωνίας; ἀλλὰ	περὶ	τοῦ σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ τοῦ
[2, 13]	σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ τοῦ κτησιδίου,	περὶ	τοῦ τί δόξει τῷ Καίσαρι,
[2, 17]	τί λέγει Χρύσιππος ἐν τοῖς	περὶ	τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ μετὰ
[2, 24]	ἀπιδὼν ἐρεθιςθῶ ὡς οἱ ἱππικοὶ	περὶ	τοὺς ἵππους τοὺς εὐφυεῖς; εἰς
[2, 23]	καὶ τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν,	περὶ	τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα τἆλλα πρὸς
[2, 24]	ἔννοια; ἔχομεν καὶ κατὰ ποσὸν	περὶ	τοῦτο τὰ ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ
[2, 19]	καὶ Κλεάνθης δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν	περὶ	τούτου καὶ Ἀρχέδημος. γέγραφεν δὲ
[2, 13]	τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ	περὶ	τούτου. (Ὅταν οὖν ἴδῃς τινὰ
[2, 21]	τοῦ ἀκουσίου· διὰ τοῦτο καὶ	περὶ	τούτου παρομολογοῦσιν. Ἐν οὖν τοιούτοις
[2, 1]	ἐλευθερία. οὐ γὰρ τοῖς πολλοῖς	περὶ	τούτων πιστευτέον, οἳ λέγουσιν μόνοις
[2, 20]	μέλει, πῶς οἱ ἄλλοι ὑπολήψονται	περὶ	τούτων, πότερον ὑγιῶς ἢ οὐχ
[2, 13]	δοκῇ. τί οὖν σοὶ μέλει	περὶ	τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ ἐκείνου
[2, 15]	ἐλήλυθα δὲ μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ	περὶ	τῶν ἄλλων μοι λέγε. τοῦτο
[2, 19]	τίνος; παρ´ Ὁμήρου. γράφει δὲ	περὶ	τῶν αὐτῶν δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος
[2, 16]	οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ τί εἴπῃ	περὶ	τῶν γεγονότων. τίς ἡμῶν τούτου
[2, 13]	τοῦ τί δόξει τῷ Καίσαρι,	περὶ	τῶν ἔσω δ´ οὐδενός. μή
[2, 21]	τοῦτο ὑμῖν γίνεται. θέλετε λαλεῖν	περὶ	τῶν θεωρημάτων. τί οὖν; οὐ
[2, 22]	πρὸς ἀγνοοῦντα, ὡς πρὸς διαπίπτοντα	περὶ	τῶν μεγίστων· οὐδενὶ χαλεπός, ἅτ´
[2, 24]	ἔχει; ὁρᾷς, οἷα ποιεῖ ἄγνοια	περὶ	τῶν συμφερόντων; Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός
[2, 22]	ἐστὶν ὅρμος; τὸ δόγμα τὸ	περὶ	τῶν τοιούτων. ἐκεῖνο ἦν τὸ
[2, 22]	ἂν τῶν φιλοσόφων ἐφ´ οἷς	περὶ	φιλίας παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης εἰς
[2, 22]	οἵαν ἰσχὺν ὁ λόγος ἔχει.	~Περὶ	φιλίας. Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν,
[2, 19]	Κλεάνθην τὰ ἄλλα, οἱ δὲ	περὶ	Χρύσιππον τὰ ἄλλα. σὺ οὖν
[2, 11]	οὐκ οἴεται; (Οἴεται. (Δύνασθε οὖν	περὶ	ὧν τὰ μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι
[2, 24]	λέγει, ὅτι συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ	πατρὶ	τὴν Χρυσηίδα, ὁ δὲ λέγει,
[2, 18]	τὴν ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς	πυρὶ	φρύγανα παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς τινος
[2, 12]	ἀεὶ δὲ τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι	μάρτυρι·	καὶ τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ
[2, 5]	σκοπεῖς, κατὰ φύσιν ἐστὶ ζῆσαι	μέχρι	γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν. εἰ δ´
[2, 12]	ἀλήθειαν καὶ ὄψει ὅτι ἀκολουθεῖ.	μέχρι	δ´ ἂν οὗ μὴ δεικνύῃς,
[2, 26]	τις, αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ ἀναποχωρήσει.	μέχρι	δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε,
[2, 6]	ἐν φυλακῇ δυνώμεθα παιᾶνας γράφειν.	μέχρι	δὲ νῦν ὡς ἔχομεν, ὅρα
[2, 26]	τῷ αἰσθανομένῳ, ὅτι ψεῦδός ἐστιν·	μέχρι	δὲ τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς
[2, 14]	μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι	μέχρι	δεῦρο πάντων μᾶλλον ἢ τῶν
[2, 19]	ἀνὴρ ἄτῃσι παλαίει. ~Πρὸς τοὺς	μέχρι	λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ τῶν
[2, 11]	ἡμῶν ἀναβάλλεται τὴν χρῆσιν αὐτῶν	μέχρι	μάθῃ καθάπερ τῶν περὶ τὰς
[2, 26]	φύσει διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ	μέχρι	μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ,
[2, 19]	τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν ἐνταῦθα; τὰ	μέχρι	νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ
[2, 17]	καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος ὅτι	μέχρι	νῦν οὐδ´ ἥψω τοῦ πράγματος,
[2, 19]	ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν θέαμα, ὃ	μέχρι	νῦν οὐκ εἶδον. οἴεσθε ὅτι
[2, 9]	σοι ὄφελος οὐδὲν εἰ μὴ	μέχρι	τοῦ δοκεῖν ὅτι ἔχεις. τί
[2, 10]	σχολῇ μέχρι τῶν λογαρίων. τοιγαροῦν	μέχρι	τῶν λογαρίων προκόπτομεν, ἔξω δ´
[2, 10]	πλὴν μόνον ἐν τῇ σχολῇ	μέχρι	τῶν λογαρίων. τοιγαροῦν μέχρι τῶν
[2, 20]	λόγων τούτων, οὐδὲ κατὰ βραχὺ	πεφροντίκασι·	μή τι νέος εὐγενὴς ἀκούσας
[2, 16]	ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς ἐκείνου	προστάγμασι	καθωσιωμένον. ἂν δ´ ἄλλο τι
[2, 8]	μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν	διανοήμασι,	ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι. καὶ ἀγάλματος
[2, 23]	ἀναγνῴη καὶ ῥᾷον τὸ εὐσημοτέροις	γράμμασι	γεγραμμένον οὐκοῦν καὶ λόγους πᾶς
[2, 14]	ὅτι πρῶτον δεῖ σε τοῖς	ὀνόμασι	παρακολουθεῖν. (Ὥστ´ ἐγὼ νῦν οὐ
[2, 23]	τοὺς εὐσχήμοσιν ἅμα καὶ εὐπρεπέσιν	ὀνόμασι	σεσημασμένους. οὐκ ἄρα τοῦτο ῥητέον,
[2, 13]	δ´ ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως, ἐπὶ	πᾶσι	δὲ τούτοις τεθαρρηκότως; (Ναί. (Ἱππεὺς
[2, 23]	Εἶτα τηλικαύτη δύναμις οὖσα καὶ	πᾶσι	τοῖς ἄλλοις ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα ἡμῖν
[2, 20]	μὲν παρὰ τῆς φύσεως διδομένοις	πᾶσι	χρώμενοι, λόγῳ δ´ αὐτὰ ἀναιροῦντες.
[2, 11]	πάντα καλῶς ἔχει τὰ δοκοῦντα	ἅπασι;	(Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ μαχόμενα
[2, 20]	~Πρὸς Ἐπικουρείους καὶ Ἀκαδημαικούς. Τοῖς	ὑγιέσι	καὶ ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης καὶ
[2, 8]	ἀκαθάρτοις μὲν διανοήμασι, ῥυπαραῖς δὲ	πράξεσι.	καὶ ἀγάλματος μὲν τοῦ θεοῦ
[2, 11]	τῶν ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις ταῖς	προλήψεσι.	Τίς ὑποπέπτωκεν οὐσία περὶ ἧς
[2, 1]	ἡ ὁδός, ἣν λέγω, ἄλλοις	ἀφίησι,	τοῖς ἀναισθήτοις ἢ τοῖς μακαρίοις,
[2, 18]	ἐστιν αἰεὶ δ´ ἀμβολιεργὸς ἀνὴρ	ἄτῃσι	παλαίει. ~Πρὸς τοὺς μέχρι λόγου
[2, 9]	τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον,	φησί,	λογικὸν θνητόν. (Εὐθὺς ἐν τῷ
[2, 23]	τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι	εἰσὶ	διακονεῖν ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ
[2, 23]	οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί	εἰσι	καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν εἶναι
[2, 24]	ἄρτον παραθῇς, οὐ κινηθήσεται, οὕτως	εἰσί	τινες ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι καὶ
[2, 15]	ζήτει τὸν θεραπεύσοντα. τοῦτο οὐκ	εἰσὶ	τόνοι, ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον
[2, 19]	κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης τοῖς	τρισὶ	τούτοις πρὸς ἄλληλα, τῷ {τὸ}
[2, 24]	ἐρωμένας κτησόμενος ἢ πολεμήσων; πολεμήσων.	τίσι;	τοῖς Τρωσὶν ἢ τοῖς Ἕλλησιν;
[2, 19]	ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμος	Κικόνεσσι	πέλασσεν. τῶν ὄντων τὰ μέν
[2, 14]	ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´ ἔργον	ἐπιδείκνυσι	τὴν χρείαν τῆς τέχνης. πολὺ
[2, 1]	ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ	λέγουσι	μόνους τοὺς παιδευθέντας ἐλευθέρους εἶναι.
[2, 22]	κρέως τῆς τυραννίδος ὅρα οἷα	λέγουσι·	ποῦ ποτε στήσῃ πρὸ πύργων;
[2, 19]	γὰρ Ἐπικούρεια αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον	λέγουσι;	τὰ γὰρ Περιπατητικὰ οὐ καὶ
[2, 21]	εἶχον‘ δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως ἑαυτοὺς	ὁμολογοῦσι	καὶ λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός εἰμι,
[2, 21]	αἰσχρὰ φαντάζωνται, ταῦτα οὐ πάνυ	ὁμολογοῦσι·	τὸ δὲ δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος
[2, 4]	ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν ἐπιστρέφεται, ἀλλὰ	φεύγουσι	πάντες κἄν τις δύνηται, πλήξας
[2, 14]	ὀλίγοι· καὶ λοιπὸν τούτῳ μόνῳ	σχολάζουσι	τῷ τὴν πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν.
[2, 20]	ἀπέλιπον; εἶτα οἱ λέγοντες ταῦτα	γαμοῦσι	καὶ παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται καὶ
[2, 15]	οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον	κρίνουσι	τὰ οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος
[2, 14]	τινες ὡς κτήνη οὐδὲν πλέον	πολυπραγμονοῦσι	τοῦ χόρτου· ὅσοι γὰρ περὶ
[2, 16]	αὐταὶ ἐξελοῦσιν· εἰ δὲ μή,	οἰμώξουσι	δι´ αὑτάς. ἄνθρωπε, τὸ λεγόμενον
[2, 20]	ἀπελθεῖν εἰς βαλανεῖον. τί δ´	ἐροῦσι	καὶ περὶ τίνων ἢ πρὸς
[2, 13]	οἷς {μεμέλ{ ετ} ηκεν, τοῖς	θαρροῦσι·	σὺ δ´ ἐπὶ τὰ σαυτοῦ
[2, 12]	εἴς τι τοιοῦτον φύρονται καὶ	φύρουσι	καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ
[2, 20]	ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον	ζητοῦσι	καὶ τὸν στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν
[2, 19]	ἀρετὴν καὶ κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις	δίδωσι;	τί μοι ἐμπαίζεις καὶ σὺ
[2, 5]	περὶ αὐτὰ φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι	δίδωσι	τροφὰς καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ
[2, 20]	ἵν´ οἱ πολῖται ἡμῶν ἐπιστραφέντες	τιμῶσι	τὸ θεῖον καὶ παύσωνταί ποτε
[2, 20]	ἄλλο καθ´ ἡμέραν ἄρτους ἐσθίοντες	τολμῶσι	λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν, εἰ
[2, 8]	ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι φαίνεσθαι τοῖς	ὁρῶσι·	νῦν δέ σε ὅτι ὁ
[2, 15]	τισιν ὧν ἔκριναν ἐμμένοντας. Ὅταν	ἀκούσωσί	τινες τούτων τῶν λόγων, ὅτι
[2, 14]	οἶδας οὔτε τί ἄνθρωπος οὔτε	τί	ἀγαθὸν οὔτε τί κακόν, καὶ
[2, 10]	ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἔβλαψεν πρὸς ἐμέ	τι	ἄδικον ποιήσας, ἐγὼ ἐμαυτὸν μὴ
[2, 24]	γεγένηται; Ἀγαμέμνων καὶ Ἀχιλλεὺς διὰ	τί	ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ διὰ τὸ
[2, 13]	λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας; καὶ	τί	ἄλλο ἐμελέτας ἐν τῇ σχολῇ;
[2, 18]	λόγου; αὐτὸς γὰρ ὁ χειμὼν	τί	ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία; ἐπεί
[2, 19]	τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ τοῦ Κυριεύοντος	τί	ἄλλο ἔχω ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν
[2, 23]	εἴ τις ἄρα ἰδία δύναμις,	τί	ἄλλο ποιεῖ ἤ, ὅταν ἐμπέσῃ
[2, 19]	ἢ νῦν ἐστιν. σοὶ γὰρ	τί	ἄλλο προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον δόγμα
[2, 23]	ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν ἐστι μηδέ	τι	ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις πλὴν αὐτὰ
[2, 6]	μεμνημένος ὅ τι σὸν καὶ	τί	ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ. διὰ
[2, 7]	ἢ τὸ ἄμεινον; ἄλλο οὖν	τι	ἄμεινον ἢ τὸ τῷ θεῷ
[2, 2]	ποίησόν μου τὴν διάνοιαν ὅ	τι	ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς τοῦτο ἁρμόσασθαι’
[2, 22]	ὡς τῷ ἰδίῳ συμφέροντι. ὅ	τι	ἂν οὖν πρὸς τοῦτο φαίνηται
[2, 2]	σὺ εἰ τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ,	τί	ἀναβαίνεις, τί ὑπακούεις; εἰ γὰρ
[2, 15]	ἄν με τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ	τί,	ἄνθρωπε; τί ἐγένετο; κέκρικα. ἐσώθην,
[2, 14]	τί θεός ἐστιν οἶδας οὔτε	τί	ἄνθρωπος οὔτε τί ἀγαθὸν οὔτε
[2, 8]	τι οὖν ἀθάνατον ἀγήρων, μή	τι	ἄνοσον; ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως, νοσοῦντα
[2, 11]	(Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν οὖν ἐπί	τι	ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν τί τοῦτό
[2, 19]	ὑγίεια οὔτε δόξα οὔτε ἄλλο	τι	ἁπλῶς πλὴν ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν.
[2, 24]	τί ἐστιν ἀπόδειξις ἢ πῶς	τι	ἀποδείκνυται ἢ διὰ τίνων; ἢ
[2, 10]	δ´ οὐδὲν ἧττον τὸν ἄνδρα.	τί	ἀπολλύει ὁ μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα,
[2, 10]	κόσμιον, τὸν πολίτην, τὸν γείτονα.	τί	ἀπολλύει ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο τι.
[2, 10]	ἐστι καὶ ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα.	τί	ἀπολλύει ὁ τὰ τοῦ κιναίδου
[2, 23]	καὶ αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο	τι	ἀποφαίνεσθαι τὸ κράτιστον εἶναι ἢ
[2, 9]	ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ πρόβατα.	τί	ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν μαχίμως
[2, 9]	μὲν Ἰουδαῖοι, ἔργῳ δ´ ἄλλο	τι,	ἀσυμπαθεῖς πρὸς τὸν λόγον, μακρὰν
[2, 23]	τις ἀξία ἐστὶν αὐτῶν; μή	τι	αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμις; μή
[2, 8]	τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί τοι μή	τι	αὐτὴν ἐν φυτῷ ζητεῖς; οὔ.
[2, 10]	ψέξαι πρός τινα μηδὲ βλαβερόν	τι	αὐτῷ εἰπεῖν ἢ πρᾶξαι, ἐξίστασθαι
[2, 19]	Χρύσιππος ἢ Κλεάνθης; βεβασάνικας οὖν	τι	αὐτῶν καὶ δόγμα σεαυτοῦ πεποίησαι;
[2, 22]	αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ τῆς φιλίας	τι	αὐτῶν μηδ´ ἂν ὀμνύωσιν μηδ´
[2, 20]	καθολικὸν ἀληθές. ἀνδράποδον, οὐδὲ τοῦτο.	τί	γὰρ ἄλλο ἐστὶ τοῦτο ἢ
[2, 4]	γυναικὶ τοῦ γείτονος, τί ποιοῦμεν;	τί	γὰρ ἄλλο ἢ ἀπόλλυμεν καὶ
[2, 20]	καὶ ἀναγκάζον γράφειν ἃ ἔγραφεν;	τί	γὰρ ἄλλο ἢ τὸ πάντων
[2, 19]	σώματος ἢ φυγὴ ἢ ἀδοξία;	τί	γὰρ ἄλλο; μή τι κακία,
[2, 24]	(Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας. εἰς	τί	γὰρ ἀπιδὼν ἐρεθιςθῶ ὡς οἱ
[2, 19]	ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι	(τί	γὰρ δεῖ περιπλέκειν; θεὸν ἐξ
[2, 9]	μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι ἔχεις.	τί	γὰρ διαφέρει ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ
[2, 16]	κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ μάμμην.	τί	γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων ἐστὶ
[2, 19]	Ἑλλάνικος λέγει ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς.	τί	γὰρ διαφέρει τοῦτο εἰπεῖν ἢ
[2, 15]	δὲ κέκρικα’ περὶ ποίων ἄλλων;	τί	γάρ ἐστι μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον
[2, 1]	τὰ παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας.	τί	γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια. τί
[2, 7]	ἀνέχομαι λέγοντος ἐκείνου συμφέρει σοι’	τί	γάρ ἐστι συμφέρον οἶδεν; τί
[2, 23]	τὸ τὴν ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον.	τί	γάρ ἐστι τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ
[2, 24]	ἐστίν, ἀπόδειξις δ´ οὐκ ἔστιν;	τί	γάρ ἐστιν ἀληθὲς οἶδας ἢ
[2, 9]	αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι.	τί	γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον, φησί,
[2, 5]	πούς, οὕτως οὐδὲ σὺ ἄνθρωπος;	τί	γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; μέρος πόλεως,
[2, 4]	ἀντὶ ἀνθρώπου λύκος ἢ πίθηκος.	τί	γὰρ κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη
[2, 23]	ἀλλ´ ὡς δίοδον, ὡς πανδοκεῖα.	τί	γὰρ κωλύει φράζοντα ὡς Δημοσθένης
[2, 20]	ἀλλήλους, αὐτῷ τῷ ἀναιρουμένῳ συγχρῆται.	τί	γὰρ λέγει; μὴ ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι,
[2, 17]	ἐπὶ τῷ βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι.	τί	γὰρ λέγει; οὐδεὶς ἡμῶν πρὸ
[2, 26]	ὃ μὲν θέλει οὐ ποιεῖ.	τί	γὰρ ὁ κλέπτης θέλει πρᾶξαι;
[2, 7]	μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα πολλὰ παραλείπομεν.	τί	γὰρ ὁ μάντις δύναται πλέον
[2, 20]	πότερον ὑγιῶς ἢ οὐχ ὑγιῶς;	τί	γὰρ σοὶ καὶ ἡμῖν; τῶν
[2, 22]	πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα εἶναι σεαυτόν.	τί	γάρ σοι λείπει; οὐ χρῇ
[2, 24]	ἀγνοῶν, τίς ἐστι καὶ ἐπὶ	τί	γέγονεν καὶ ἐν τίνι τούτῳ
[2, 2]	Δίωνος ὄνομα, ἀλλὰ τὸ Θέωνος,	τί	γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ
[2, 13]	(Ἀλλὰ δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή	τι	γράφειν μέλλων τὸ Δίωνος ὄνομα
[2, 2]	ἀλλὰ τὸ Θέωνος, τί γένηται;	τί	γράψῃ; ἀλλ´ εἰ μὲν μεμελέτηκας
[2, 2]	εἰ ἀγράμματος λέγοι εἰπέ μοι	τί	γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ τι
[2, 13]	μεμελέτηκας γράφειν; (Πῶς γὰρ οὔ;	(Τί	δ´; ἀναγιγνώσκειν μέλλων οὐχ ὡσαύτως
[2, 16]	τί δέ; νύξ ἐστιν; οὔ.	τί	δ´; ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρες;
[2, 12]	τοῦ ἐναντίου ἐκίνησε τὸν πλησίον.	Τί	δ´; ἐπὶ κακοῖς δοκεῖ σοι
[2, 20]	στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν εἰς βαλανεῖον.	τί	δ´ ἐροῦσι καὶ περὶ τίνων
[2, 13]	οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ.	τί	δ´ ἔστι τοῦτο; οὐκ οἶδεν,
[2, 22]	ὅρμος ἦλθεν εἰς τὸ μέσον.	τί	δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ δόγμα
[2, 8]	δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν καταισχύνεις αὐτό;	τί	δ´; ὅτι οὐ μόνον σε
[2, 13]	ὑπὲρ τῶν μὴ κακῶν; (Οὔ.	(Τί	δ´; ὑπὲρ τῶν κακῶν μέν,
[2, 12]	τυχόντι καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς.	τί	δ´; ᾧ τινι τὸ χρυσίον
[2, 23]	κωλύει φράζοντα ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν;	τί	δὲ κωλύει συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς
[2, 16]	ἆρά γε ἡμέρα ἐστίν; ναί.	τί	δέ; νύξ ἐστιν; οὔ. τί
[2, 12]	κίνδυνος, μὴ πρῶτον μὲν εἴπῃ	τί	δέ σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός
[2, 20]	συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε καὶ ῥέγκε.	τί	δὲ σοὶ μέλει, πῶς οἱ
[2, 24]	ἅψασθαι τίνος σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ.	(Τί	δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς δεῖ
[2, 12]	ἐστὶν ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ φθόνος.	Τί	δέ; φθονοίη ἄν τις τοῖς
[2, 11]	προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ	τι	δεῖ ποιῆσαι καὶ ὅ τι
[2, 1]	τὰ ἀσύνακτα συνάγοντας. νῦν δὲ	τί	δεινὸν ἔχει τὸ λεγόμενον; εἰ
[2, 20]	ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ ἡμῶν φροντίζεις,	τί	δι´ ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον
[2, 17]	τὴν διάρθρωσιν τῶν προλήψεων δεόμεθα,	τί	διαφερόμεθα, τί πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν
[2, 8]	ἄγαλμα, ὅταν τελειωθῇ, ὅταν στιλπνωθῇ.	τί	δοκεῖτε; ὀφρῦν; μὴ γένοιτο. μὴ
[2, 13]	ὑπὲρ τοῦ κτησιδίου, περὶ τοῦ	τί	δόξει τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν
[2, 13]	ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο δέ	τι	δύναμαι εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν,
[2, 8]	ὅτι νώτου χρείαν. εἴχομεν βαστάζειν	τι	δυναμένου. ἀλλὰ νὴ Δία καὶ
[2, 19]	τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι τέ	τι	δυνατόν, ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς
[2, 17]	ἐφαρμόζεις καλῶς τὰς προλήψεις, διὰ	τί	δυσροεῖς, διὰ τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν
[2, 17]	δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ	τί	δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις τὰ
[2, 17]	τί οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ	τί	δυστυχεῖς; διὰ τί θέλοντός σού
[2, 15]	τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ τί, ἄνθρωπε;	τί	ἐγένετο; κέκρικα. ἐσώθην, ὅτι οὐ
[2, 15]	τῆς ἀποχῆς καὶ ἐλθὼν ἐπυνθανόμην	τί	ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως
[2, 16]	γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς	τί	ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας
[2, 5]	καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ.	τί	εἶ; ἄνθρωπος. εἰ μὲν ὡς
[2, 20]	τις ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ ἐναργές	τι	εἶναι, τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ
[2, 16]	τεταπείνωται τάλας, οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ	τί	εἴπῃ περὶ τῶν γεγονότων. τίς
[2, 23]	οὖν ἐστι κράτιστον τῶν ὄντων;	τί	εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι·
[2, 24]	Αἴας; ἀλλὰ καὶ εὐγενής. μή	τι	ἐκ θεᾶς μητρός, μή τι
[2, 5]	μή; ὡς ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ	τί	ἐκεῖ ἐν μέσῳ ἁρπάστιον τότ´
[2, 12]	κράτιστά ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο	τι	ἐκτήσω πάντων ἄμεινον; ποῖον καὶ
[2, 11]	τοῦτο ἔτι πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο,	τί	ἐκώλυεν αὐτοὺς εἶναι τελείους; νῦν
[2, 24]	τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ	τί	ἐλήλυθας; ἐρωμένας κτησόμενος ἢ πολεμήσων;
[2, 24]	καὶ τίνες ἦσαν καὶ ἐπὶ	τί	ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ τί
[2, 16]	τῇ σχολῇ ἐποίεις, τί ἤκουες,	τί	ἐμάνθανες; τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες
[2, 19]	συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ δόγμα	τι	ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν τόπον.
[2, 16]	προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ,	τί	ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς τί ἐγυμναζόμεθα.
[2, 19]	σὺ οὖν τίνα ταῦτα ἔλεγες;	τί	ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ
[2, 23]	τὴν φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ	τί	ἐμποδίζειν πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ
[2, 17]	προλήψεις, διὰ τί δυσροεῖς, διὰ	τί	ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι τὸν δεύτερον
[2, 8]	ἐν φυτῷ ζητεῖς; οὔ. μή	τι	ἐν ἀλόγῳ; οὔ. ἐν λογικῷ
[2, 21]	τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί	τι	ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον καθάπερ
[2, 7]	ἐστιν, σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι; διὰ	τί	ἐν γραμματικοῖς οὐ λέγεις; ἐνθάδ´
[2, 8]	ἀπόσπασμα εἶ τοῦ θεοῦ· ἔχεις	τι	ἐν σεαυτῷ μέρος ἐκείνου. τί
[2, 9]	τί οὖν Στωικὸν λέγεις σεαυτόν,	τί	ἐξαπατᾷς τοὺς πολλούς, τί ὑποκρίνῃ
[2, 13]	πόλεως καὶ τὰ ἔθη καὶ	τί	ἔξεστι καὶ τί οὐκ ἔξεστιν.
[2, 20]	ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον ἅπτεις,	τί	ἐπανίστασαι, τί τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις;
[2, 5]	ἀδύνατον τὸ εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν	τι	ἐπὶ τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί
[2, 23]	(Τί ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσις.	τί	ἐπιμελεῖται πάντων; προαίρεσις. τί ὅλον
[2, 14]	ὑπ´ αὐτοῦ γεγόναμεν καὶ πρὸς	τί	ἔργον; ἆρά γ´ ἔχομέν τινα
[2, 2]	ἄλλο τι ὑπαγορεύῃ τὰ πράγματα,	τί	ἐρεῖς ἢ τί πράξεις; τούτου
[2, 20]	τίνων ἢ πρὸς τίνας καὶ	τί	ἔσται αὐτοῖς ἐκ τῶν λόγων
[2, 10]	τὸν βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν ἰδού,	τί	ἐστι βλάβη καὶ μνήσθητι ὧν
[2, 13]	δ´ ὁ παρὰ τῶν πολλῶν	τί	ἐστι καὶ τίνα δύναμιν ἔχει
[2, 24]	συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο	τί	ἐστι μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον
[2, 5]	τῆς ὡς ἔγγιστα λεγομένης, ἥ	τί	ἐστι μικρὸν τῆς ὅλης μίμημα.
[2, 1]	τί γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια.	τί	ἐστι παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ ὅπου
[2, 16]	ἑταίρων καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς	τί	ἐστι τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ
[2, 15]	ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν εἰδέναι,	τί	ἐστι τὸ ἐν τῇ συνηθείᾳ
[2, 23]	ἢ οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως.	(Τί	ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσις. τί
[2, 17]	ἢ δίκαιον; ἢ μὴ παρακολουθοῦντες	τί	ἐστι τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ
[2, 22]	οὐδὲν φιλικώτερον‘ ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς,	τί	ἐστι φιλία, βάλε κρέας εἰς
[2, 24]	γάρ ἐστιν ἀληθὲς οἶδας ἢ	τί	ἐστι ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ,
[2, 16]	παρά τινος, τί ἐστιν ἔπαινος,	τί	ἐστι ψόγος, τίς ἑκατέρου φύσις;
[2, 20]	ἐστὶ τοῦτο ἢ οἷον εἴ	τι	ἔστι καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν; πάλιν
[2, 7]	τί γάρ ἐστι συμφέρον οἶδεν;	τί	ἐστιν ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ
[2, 13]	{μεμέλ{ ετ} ηκέ σοι γνῶναι,	τί	ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ τί
[2, 17]	τι καὶ οὐ γίνεται· καὶ	τί	ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω
[2, 17]	θέλω τι καὶ γίνεται· καὶ	τί	ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο καὶ
[2, 24]	λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει, μήτε	τί	ἐστιν ἀληθὲς ἢ τί ψεῦδος,
[2, 24]	οὖν; ἀνθρώπου; (Ναί. (Οἴδαμεν οὖν,	τί	ἐστιν ἄνθρωπος, τίς ἡ φύσις
[2, 24]	πῶς; παρακολουθεῖς γὰρ αὐτῷ τούτῳ,	τί	ἐστιν ἀπόδειξις ἢ πῶς τι
[2, 1]	(Πῶς τοῦτο; (Οὕτως· νῦν ἄλλο	τί	ἐστιν ἐλευθερία ἢ τὸ ἐξεῖναι
[2, 24]	τὰ ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις	τί	ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι καὶ
[2, 6]	ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω.	τί	ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ
[2, 16]	πότε γὰρ ἤκουσεν παρά τινος,	τί	ἐστιν ἔπαινος, τί ἐστι ψόγος,
[2, 23]	ἄν τις αὐτῆς. νῦν δὲ	τί	ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον;
[2, 1]	οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον ἔχει. θάνατος	τί	ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας αὐτὸ κατάμαθε·
[2, 1]	μελλόντων, τῶν δ´ ἠνυσμένων. πόνος	τί	ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ καὶ
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸ τὸ ἀγωνιᾶν	τί	ἐστιν οἶδεν, πότερον ἡμέτερον ἔργον
[2, 16]	ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ	τί	ἐστιν οὐκ οἶδεν οὐδ´ ὄχλου
[2, 13]	δ´ ἔστι τοῦτο; οὐκ οἶδεν,	τί	ἐστιν ὄχλος οὐδὲ τί ὄχλου
[2, 1]	αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν ἐποίησεν; (Ἐποίησεν.	(Τί;	(Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ δοῦλον ἐπὶ
[2, 19]	σοί ἐστιν ὁ λόγος; μή	τι	ἔσω ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν καὶ
[2, 8]	οὔ. ἐν λογικῷ οὖν ζητῶν	τί	ἔτι ἀλλαχοῦ ζητεῖς ἢ ἐν
[2, 17]	σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν, καὶ	τί	ἔτι λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν παιδείαν,
[2, 12]	τοῦ πράγματος, ὅσοις γ´ ἐστί	τι	εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ καὶ
[2, 13]	αἴτιον; ὅτι πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν	τι	ἔχει καὶ θαρραλέον ἐν τοῖς
[2, 3]	σαυτὴν συστήσεις. ἔδει οὖν τοιοῦτόν	τι	ἔχειν ἡμᾶς καὶ ἐν τῷ
[2, 16]	ἃ βλέπεις καθ´ ἡμέραν; κρεῖττόν	τι	ἔχεις ἢ μεῖζον ἰδεῖν τοῦ
[2, 21]	ἢ εἰ ἔχουσιν ἢ παρὰ	τί	ἔχουσιν ἢ πῶς παύσονται αὐτῶν,
[2, 21]	ὅ τι λέγουσιν οὔθ´ ὅ	τι	ἔχουσιν κακὸν ἢ εἰ ἔχουσιν
[2, 12]	αὑτοῦ φαντασίαις παραχωρῆσαι δύναιτ´ ἄν	τι	ἢ ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς διὰ τούτων
[2, 13]	μὴ τῶν οὐκ ἐφ´ αὑτῷ	τι	ἤθελεν, πῶς ἂν ἔτι ἠγωνία;
[2, 16]	οὖν ἐν τῇ σχολῇ ἐποίεις,	τί	ἤκουες, τί ἐμάνθανες; τί σαυτὸν
[2, 20]	οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν	τι	ἡμῖν ἐστι πρὸς αὐτοὺς τό
[2, 19]	οὐκ ἄρας ξύλον ἐνσείσεις αὐτῷ;	τί	ἡμῖν καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα
[2, 19]	τέκτων ἐστίν, ἡ ὕλη ἐστίν·	τί	ἡμῖν λείπει; οὐκ ἔστι διδακτὸν
[2, 11]	(Οὐ δυνάμεθα. (Ἔχεις οὖν δεῖξαί	τι	ἡμῖν πρὸς τὸ αὐτὰς ἐφαρμόζειν
[2, 7]	μοι ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ	τι	θέλεις ἢ τὸ ἄμεινον; ἄλλο
[2, 2]	ὁ ἀπιὼν ἐπὶ τὴν δίκην,	τί	θέλεις τηρῆσαι καὶ ποῦ θέλεις
[2, 16]	προστάγμασι καθωσιωμένον. ἂν δ´ ἄλλο	τι	θέλῃς, οἰμώζων καὶ στένων ἀκολουθήσεις
[2, 17]	τινί, διὰ τί δυστυχεῖς; διὰ	τί	θέλοντός σού τι οὐ γίνεται
[2, 14]	καὶ τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε	τί	θεός ἐστιν οἶδας οὔτε τί
[2, 18]	πρὸ τοῦ πυρέξαι, ἂν μή	τι	θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι
[2, 1]	γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον. διὰ	τί;	ἵνα ἡ περίοδος ἀνύηται τοῦ
[2, 23]	πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή	τι	ἵππου; μή τι κυνός; ἀλλ´
[2, 23]	κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσις. εἶτα τούτου	τί	ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις ἐστίν; καὶ
[2, 20]	εἴ τις ἀντιλέγοι τῷ εἶναί	τι	καθολικὸν ἀληθές, δῆλον ὅτι τὴν
[2, 14]	καὶ τὰ πλεῖστα αὐτῶν ἔχει	τι	καὶ ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι. καὶ
[2, 20]	καὶ ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν	τι	καὶ ἀνίκητόν ἐστιν ἡ φύσις
[2, 20]	τῶν αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν θράσος	τι	καὶ ἀπὸ τούτων προσλάβῃ. τί
[2, 21]	καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή	τι	καὶ αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ
[2, 21]	ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή	τι	καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή
[2, 17]	ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω	τι	καὶ γίνεται· καὶ τί ἐστιν
[2, 23]	πολίτης, ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον.
[2, 15]	ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐπὶ τῆς ψυχῆς πάσχουσιν
[2, 18]	τι θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς
[2, 5]	μή, οὐκέτι ἔσται πούς. τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ.
[2, 20]	λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ	τι	καὶ ἔχει γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας,
[2, 1]	καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν	τι	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς τὰ
[2, 16]	ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν	τι	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν;
[2, 17]	γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔλεγεν ὑγιεινόν	τι	καὶ νοσερόν, πρὶν Ἱπποκράτη γενέσθαι;
[2, 17]	μεγίστη δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας. θέλω	τι	καὶ οὐ γίνεται· καὶ τί
[2, 14]	πῶς τοῦτο γίνεται καὶ διὰ	τί	καὶ τίνες οἱ τιθέντες τὴν
[2, 21]	ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι	τι	καὶ τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται,
[2, 2]	καὶ οὐ δέομαι’ εἰ μή	τι	καιρός ἐστιν ἐπίτηδες ἐρεθίσαι τοὺς
[2, 19]	ἀδοξία; τί γὰρ ἄλλο; μή	τι	κακία, μή τι μέτοχον κακίας;
[2, 19]	σοι ἃ πρῴην ἔλεγες· μή	τι	{κακία{ ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι,
[2, 19]	ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι, μή	τι	κακίας μετέχον; οὐκ ἄρας ξύλον
[2, 14]	ἄνθρωπος οὔτε τί ἀγαθὸν οὔτε	τί	κακόν, καὶ τὸ μὲν τῶν
[2, 13]	τί ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ	τί	κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται;
[2, 15]	ἀποκτεῖναι. ἀργύριον οὐ λαμβάνω. διὰ	τί;	κέκρικα. ἴσθι ὅτι ᾧ τόνῳ
[2, 6]	αὐτὸς ὅταν διαπλέῃς τὸν Ἀδρίαν,	τί	κινδυνεύεις; οὐ τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ
[2, 23]	ἢ ἡ προαίρεσις; εἶτα τούτου	τι	κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς καὶ οὐ
[2, 16]	ἐστὶ καὶ ἐκ τίνος κρέμαται;	τί	κρείττων εἶ τοῦ διὰ κοράσιον
[2, 23]	ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν; μή	τι	κριθῶν; μή τι ἵππου; μή
[2, 9]	τί οὖν ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις;	τί	κυβεύεις περὶ τὰ μέγιστα; ἄλλο
[2, 23]	κριθῶν; μή τι ἵππου; μή	τι	κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ
[2, 24]	ὄρεξιν κινῆσαι; ἡ ἄμπελος μή	τι	λέγει τῷ γεωργῷ ἐπιμελοῦ μου‘
[2, 17]	Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ θέλω γνῶναι,	τί	λέγει Χρύσιππος ἐν τοῖς περὶ
[2, 20]	ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται καὶ ἀπολλύειν.	τί	λέγεις, φιλόσοφε; τὸ εὐσεβὲς καὶ
[2, 21]	σε ἢ πῶς ὁ ἀδελφός;	τί	λέγουσιν οἱ ἐκεῖ ἄνθρωποι περὶ
[2, 21]	οὕτως οὐκ εἰδόσιν οὔθ´ ὅ	τι	λέγουσιν οὔθ´ ὅ τι ἔχουσιν
[2, 6]	ὁ πέμπων σε εἰς Γύαρα.	τί	λοιπὸν ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ;
[2, 20]	φροντίζεις, τί δι´ ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς,	τί	λύχνον ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι, τί
[2, 22]	ποτε στήσῃ πρὸ πύργων; (ὡς	τί	μ´ ἐρωτᾷς τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν
[2, 20]	ἐστίν. τοῦτο οὐκ ἔστιν ὀξόγαρον;	τί	μᾶλλον ἢ πτισάνη; λάβε καὶ
[2, 11]	τί μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις,	τί	μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις, τί
[2, 11]	τί μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις,	τί	μᾶλλον ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα
[2, 11]	πάντα, ἀλλὰ τὰ ἡμῖν δοκοῦντα.	τί	μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις, τί
[2, 15]	παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε· βοήθησόν μοι.	τί	με δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν
[2, 21]	ἐμὲ ἀποθνῄσκειν δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι,	τί	με τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ
[2, 5]	οἱ κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα,	τί	μέλλει πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´
[2, 2]	οὔτε δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι,	τί	μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον
[2, 19]	ἄλλο; μή τι κακία, μή	τι	μέτοχον κακίας; σὺ οὖν τίνα
[2, 8]	τῆς σχολῆς, μὴ ἄλλως ποιήσῃ	τι,	μὴ ἄλλως φάγῃ, μὴ ἄλλως
[2, 18]	ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει αὐτό· εἴ	τι	μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ ποίει
[2, 24]	εἰ δυνατόν, παρακαλῶ σε εἰπεῖν	τί	μοι, Δοκεῖ σοι, ἔφη, καθάπερ
[2, 5]	τι ἐπὶ τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν.	τί	μοι δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι τὸν
[2, 19]	καὶ κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι;	τί	μοι ἐμπαίζεις καὶ σὺ πρὸς
[2, 17]	ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ	τί	μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις
[2, 17]	πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ	τί	μοι νῦν τὴν πρὸς ἀλλήλους
[2, 6]	λέγοντος θέλεις ἀναγνῶ σοι παιᾶνας’	τί	μοι πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας
[2, 17]	καὶ φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι	τί	μοι πρὸς θεούς ἐστι καθῆκον,
[2, 20]	οὐδὲ κατὰ βραχὺ πεφροντίκασι· μή	τι	νέος εὐγενὴς ἀκούσας τῶν λόγων
[2, 16]	ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ διὰ	τί	ὁ ῥήτωρ εἰδὼς ὅτι γέγραφε
[2, 8]	οἷόν τινα δείξεις σεαυτόν; καὶ	τί	ὁ τεχνίτης τῷ τεχνίτῃ ὅμοιος
[2, 12]	εἶναι λύπη ὁ φθόνος; καὶ	τί	ὁ φθόνος ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν
[2, 10]	τί ἀπολλύει ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο	τι.	ὁ φοβούμενος; ἄλλο τι. οὐδεὶς
[2, 3]	ἀναλυτικόν τε καὶ μή’ διὰ	τί;	οἶδα γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς· ἔχω
[2, 23]	προαίρεσις. τί ἐπιμελεῖται πάντων; προαίρεσις.	τί	ὅλον ἀναιρεῖ τὸν ἄνθρωπον ποτὲ
[2, 15]	ὑποστήσῃ καὶ καταπῖπτον, οὐκ οἰκοδόμημά	τι	ὄν, ὅσῳ δ´ ἂν πλείονα
[2, 2]	τί γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ	τι	ὄνομα’ ἂν γὰρ εἴπω ὅτι
[2, 24]	καὶ οὐδὲ ταῦτα προθύμως. (Διὰ	τί;	(Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας. εἰς
[2, 17]	δυστυχεῖς; διὰ τί θέλοντός σού	τι	οὐ γίνεται καὶ μὴ θέλοντος
[2, 11]	τι δεῖ ποιῆσαι καὶ ὅ	τι	οὐ δεῖ ποιῆσαι τίς οὐκ
[2, 11]	ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν. (Καὶ διὰ	τί	οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν καὶ ἀνευρίσκομεν
[2, 19]	Χρύσιππον τὰ ἄλλα. σὺ οὖν	τί;	οὐδὲ γέγονα πρὸς τούτῳ, τῷ
[2, 10]	ἄλλο τι. ὁ φοβούμενος; ἄλλο	τι.	οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας καὶ ζημίας
[2, 13]	ἔθη καὶ τί ἔξεστι καὶ	τί	οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´ οὐδὲ νομικόν
[2, 8]	οὖν ἀγνοεῖς σου τὴν συγγένειαν;	τί	οὐκ οἶδας, πόθεν ἐλήλυθας; οὐ
[2, 1]	ἐκεχώριστο, ἢ νῦν ἢ ὕστερον.	τί	οὖν ἀγανακτεῖς, εἰ νῦν; εἰ
[2, 5]	ὥρας δ´ ἔστιν ὅτ´ ἀποθανεῖν.	τί	οὖν ἀγανακτεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι
[2, 8]	τι ἐν σεαυτῷ μέρος ἐκείνου.	τί	οὖν ἀγνοεῖς σου τὴν συγγένειαν;
[2, 13]	ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν; (Οὔ.	(Τί	οὖν ἀγωνιᾷς ὑπὲρ τῶν ἀλλοτρίων;
[2, 8]	πιστόν, αἰδήμονα, γενναῖον, ἀτάραχον. μή	τι	οὖν ἀθάνατον ἀγήρων, μή τι
[2, 9]	ἔλεγες; ἀπὸ τῶν χειλῶν αὐτόθεν.	τί	οὖν ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις; τί
[2, 5]	μήτ´ ἄλλο τι τῶν τοιούτων.	Τί	οὖν; ἀμελῶς τούτοις χρηστέον; οὐδαμῶς.
[2, 6]	εἶναι ἢ ἐν Ῥώμῃ; ναί.	τί	οὖν; ἂν εἰς Γύαρα πεμφθῶ;
[2, 24]	ἵππου; (Οὔ. (Ἀλλὰ βοός; (Οὔ.	(Τί	οὖν; ἀνθρώπου; (Ναί. (Οἴδαμεν οὖν,
[2, 6]	τὸ ἔργον ἦν; ἀλλ´ ἐκείνου.	τί	οὖν ἀντιποιῇ τοῦ ἀλλοτρίου; ἀεὶ
[2, 23]	ταῖς ἀληθείαις καὶ κωφὸς εἶ;	Τί	οὖν; ἀτιμάζει τις τὰς ἄλλας
[2, 19]	βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ οὐκ ἔχετε.	τί	οὖν αὑτοῖς ἐμπαίζετε καὶ τοὺς
[2, 11]	τινι θαρρεῖν ἄξιον; (Οὔ. (Μή	τι	οὖν βέβαιον ἡ ἡδονή; (Οὔ.
[2, 7]	τοῦτο κἀκεῖνοι λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν.	τί	οὖν; δεῖ δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι
[2, 24]	ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός εἰμι. μή	τι	οὖν δύνασαι λίθον ἆραι ἡλίκον
[2, 24]	μή τι πατρὸς ἐγγόνου Διός;	τί	οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν
[2, 17]	δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ δυνατά;	τί	οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ τί δυσροεῖς;
[2, 16]	κλαύσεις καθήμενος ὡς τὰ παιδία;	τί	οὖν ἐν τῇ σχολῇ ἐποίεις,
[2, 16]	πῶς φοβούμεθα ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν;	τί	οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα
[2, 16]	ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ ἐγκάλει.	τί	οὖν; ἐνταῦθά σοι οὐδὲν δέδωκεν;
[2, 10]	μὴ τοιοῦτ´ ἐστιν ὃ λέγεις	τί	οὖν; ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἔβλαψεν
[2, 23]	ὑποδημάτων. ἀλλ´ ἄν μου πυνθάνῃ	τί	οὖν ἐστι κράτιστον τῶν ὄντων;
[2, 23]	ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον.	Τί	οὖν ἐστι τὸ γινόμενον; οἷον
[2, 2]	ἐνταῦθα οὐ φέρει, ἀλλ´ ἄλλῃ;	τί	οὖν ἐστιν, ὅτι οὐκ ἔχει
[2, 21]	οὐκ ἐφοδεύετε Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς;	τί	οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´
[2, 16]	μελέτην ἀκόλουθον τούτοις τοῖς λόγοις;	τί	οὖν ἔτι θαυμάζεις, εἰ, ὅπου
[2, 16]	εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον, δότε.	Τί	οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ περὶ
[2, 5]	τὸν καιρόν. εἶτα χειμὼν ἐμπέπτωκεν.	τί	οὖν ἔτι μοι μέλει; τὰ
[2, 20]	ἢ καλόν; ταῦτα ἢ ταῦτα;	τί	οὖν; ἔτι τούτων τις ἀντιλέγει
[2, 7]	τὸν ἐξηγημένον τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων;	τί	οὖν ἔτι χρείαν ἔχω τῶν
[2, 16]	ὅπερ καὶ σέ, τὸ δόγμα.	τί	οὖν ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε, τὸ
[2, 5]	ἀλλὰ καὶ ἡ ναῦς καταδύεται.	τί	οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ δύναμαι,
[2, 7]	ἢ ἵν´ ἐγὼ μὴ πέμψω’	Τί	οὖν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ οὕτω
[2, 20]	ἔχουσιν ὑμῶν τῶν ταῦτα διειληφότων;	Τί	οὖν ἦν τὸ ἐγεῖρον αὐτὸν
[2, 16]	ἢ πρὸς μόνα· τὰ σοφίσματα;	τί	οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν
[2, 21]	ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων δεῖται;	τί	οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ φέρετ´
[2, 9]	λύρα, πότε ἵππος, πότε κύων;	τί	οὖν θαυμαστόν, εἰ καὶ ἄνθρωπος
[2, 16]	ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι.	τί	οὖν {θέλει{ ς} ἐπαινεθῆναι ὑπὸ
[2, 19]	ἤ, ὅπερ ἀληθέστερον, παρ´ ἀμφοτέρους.	τί	οὖν; θέλετε ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην
[2, 20]	τι καὶ ἀπὸ τούτων προσλάβῃ.	τί	οὖν κατὰ σὲ ἀγαθὸν ἢ
[2, 14]	τῷ τὴν πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν.	τί	οὖν; καταγελῶνται ὑπὸ τῶν πολλῶν·
[2, 22]	ὕστερον δὲ θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος.	(Τί	οὖν; κυνάρια οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα
[2, 16]	ὅτι μοι τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν.	τί	οὖν με ταράσσει; τὸ πέλαγος;
[2, 16]	τὸ οὐδέτερον; (Ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις.	(Τί	οὖν; μέμνηταί τις ἡμῶν ἔξω
[2, 10]	οὗτος ᾖ ἀβλαβὴς καὶ ἀζήμιος;	Τί	οὖν; μὴ βλάψω τὸν βλάψαντα;
[2, 5]	ὥραν καὶ παρελθεῖν ὡς ὥραν.	τί	οὖν μοι διαφέρει πῶς παρέλθω,
[2, 24]	εἰ μικρόν, ὅμως ὀνάριόν ἐστιν.	Τί	οὖν μοι οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο
[2, 22]	ψέγεις; (Ναὶ καὶ ταῦτα πάσχω.	(Τί	οὖν; ὁ ἐξηπατημένος περί τινος
[2, 1]	καὶ εἰκοστὴν αὐτοῦ δοῦναι ὀφείλει.	(Τί	οὖν; ὁ ταῦτα παθὼν οὐ
[2, 12]	καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν.	Τί	οὖν; οὐ λίαν ἐστὶ νῦν
[2, 10]	πρὸς ἐκεῖνον ἄδικόν τι ποιήσας;	τί	οὖν οὐ τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα,
[2, 21]	θέλετε λαλεῖν περὶ τῶν θεωρημάτων.	τί	οὖν; οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ
[2, 19]	φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον. διὰ	τί	οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ μοι
[2, 19]	μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ	τί	οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ ἔργον,
[2, 20]	ἤδη πρὸς καταφρόνησιν τῶν θείων.	τί	οὖν; οὐκ ἀρέσκει σοι ταῦτα;
[2, 4]	ποιήσωμεν; οὐκ ἔχεις ποῦ τεθῇς.	Τί	οὖν; οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες
[2, 8]	ἄλλων θέλεις λέγειν τὸ ἀγαθόν;	τί	οὖν; οὐκ ἔστι θεῶν ἔργα
[2, 22]	ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα εἰκότως. μή	τι	οὖν περὶ τὰ κακὰ ἐσπουδάκασιν
[2, 17]	οὐ φεύγεις τὰ ἀναγκαῖα; διὰ	τί	οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ τί
[2, 20]	λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ παραλογίζονται.	τί	οὖν σοι μέλει; ἄφες ἡμᾶς
[2, 13]	ἀνδράποδον, ὡς ἂν αὐτῷ δοκῇ.	τί	οὖν σοὶ μέλει περὶ τῶν
[2, 9]	καὶ τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις.	τί	οὖν Στωικὸν λέγεις σεαυτόν, τί
[2, 13]	καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται; διὰ	τί	οὖν σὺ αὐτὸς ἀγαθὸς οὐκ
[2, 1]	ἔχῃς, ἄρας πού ποτε ἀπαλείψεις.	(Τί	οὖν; Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν; (Καὶ
[2, 21]	ἢ περίεργον, ἐλεήμονα οἱ πλεῖστοι.	τί	οὖν τὸ αἴτιον; τὸ μὲν
[2, 24]	Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός εἰμι. μή	τι	οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ
[2, 24]	ἀλλὰ καὶ καλός εἰμι. μή	τι	οὖν τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ
[2, 1]	οὐ φίλον τινὰ τοῦ τυράννου;	τί	οὖν τρέμεις ἐπί τινα τοιαύτην
[2, 23]	οὖν αὐτὴν παρελθοῦσαν αὑτῆς καταψηφίσασθαι;	Τί	οὖν; φησίν, εἰ οὕτως τὸ
[2, 13]	σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ	τί;	οὐχ ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι; τὸ
[2, 17]	ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα. καὶ	τί	ὄφελος τοῦ κακῶς οὕτως διακειμένου;
[2, 13]	οἶδεν, τί ἐστιν ὄχλος οὐδὲ	τί	ὄχλου ἔπαινος· ἀλλὰ τὴν νήτην
[2, 1]	φύσιν οὔτε τὴν τοῦ ἀγαθοῦ,	τί	παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, εἰ
[2, 24]	τι ἐκ θεᾶς μητρός, μή	τι	πατρὸς ἐγγόνου Διός; τί οὖν
[2, 24]	οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν μοι,	τί	περανῶ διαλεγόμενός σοι. κίνησόν μοι
[2, 23]	τῆς ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας λεγούσης	τι	περὶ ἑαυτῆς, μή τι τῆς
[2, 22]	οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή	τι	περὶ τὰ μηδὲν πρὸς αὐτούς;
[2, 13]	τῶν ἔσω δ´ οὐδενός. μή	τι	περὶ τοῦ μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν;
[2, 10]	πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν φύσει	τι	πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν,
[2, 23]	κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν; καὶ	τί	ποιεῖ ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ
[2, 18]	σκέλη παραλύεται. καθόλου οὖν εἴ	τι	ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει αὐτό·
[2, 15]	μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.	(Τί	ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ
[2, 15]	ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.	τί	ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν. οὐ
[2, 20]	μεγάλης ἀναισχυντίας καὶ γοητείας. Ἄνθρωπε,	τί	ποιεῖς; αὐτὸς σεαυτὸν ἐξελέγχεις καθ´
[2, 1]	ἐξαπατηθῆναι ἢ προπεσεῖν ἢ ἀναίσχυντόν	τι	ποιῆσαι ἢ μετ´ ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς
[2, 10]	μὴ βλάψω πρὸς ἐκεῖνον ἄδικόν	τι	ποιήσας; τί οὖν οὐ τοιοῦτόν
[2, 16]	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην,	τί	ποιήσεις; κλαύσεις καθήμενος ὡς τὰ
[2, 16]	μοι ἕνα, ᾧ μέλει πῶς	τι	ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται οὐ τοῦ
[2, 4]	ἐπιβουλεύωμεν τῇ γυναικὶ τοῦ γείτονος,	τί	ποιοῦμεν; τί γὰρ ἄλλο ἢ
[2, 1]	οὐκ ἀνέγνων σοι οὐδ´ ἔγνως	τί	ποιῶ. (Ἐν τίνι; ἐν λεξειδίοις.
[2, 3]	κατορθούντων. ἐπὶ δὲ τοῦ βίου	τί	ποιῶ; νῦν μὲν λέγω ἀγαθόν,
[2, 17]	τῶν προλήψεων δεόμεθα, τί διαφερόμεθα,	τί	πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ
[2, 21]	πῶς ἐξηγησάμην τὴν λέξιν, πῶς	τί	ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα μοι;
[2, 14]	εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι φιλοθεάμονες.	τί	ποτ´ οὖν ἐστιν ὁ κόσμος,
[2, 13]	ἀγωνιῶντα ἴδω ἄνθρωπον, λέγω· οὗτος	τί	ποτε θέλει; εἰ μὴ τῶν
[2, 2]	ἃ μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ	τί;	πράξει μέν σοί τινα ἃ
[2, 2]	τὰ πράγματα, τί ἐρεῖς ἢ	τί	πράξεις; τούτου οὖν τοῦ καθολικοῦ
[2, 18]	ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς, ἀλλ´ ἄλλο	τι	πράξῃς, γνώσῃ τὸ γινόμενον. οὕτως
[2, 18]	ποίει αὐτό, ἀλλ´ ἔθισον ἄλλο	τι	πράττειν μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως
[2, 8]	ὁ ὄνος ἐπεὶ γέγονεν μή	τι	προηγουμένως; οὔ· ἀλλ´ ὅτι νώτου
[2, 17]	ἐστι καθῆκον, τί πρὸς γονεῖς,	τί	πρὸς ἀδελφούς, τί πρὸς τὴν
[2, 17]	μοι πρὸς θεούς ἐστι καθῆκον,	τί	πρὸς γονεῖς, τί πρὸς ἀδελφούς,
[2, 17]	ἀδελφούς, τί πρὸς τὴν πατρίδα,	τί	πρὸς ξένους’ ἔρχου καὶ ἐπὶ
[2, 17]	πρὸς γονεῖς, τί πρὸς ἀδελφούς,	τί	πρὸς τὴν πατρίδα, τί πρὸς
[2, 17]	τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους.	Τί	πρῶτόν ἐστιν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος;
[2, 23]	μή τι τῆς ἀκουστικῆς; {μή	τι	πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή
[2, 9]	τῶν ὁμοίων. (Ὅρα οὖν μή	τί	πως ὡς θηρίον ποιήσῃς· εἰ
[2, 16]	ἐποίεις, τί ἤκουες, τί ἐμάνθανες;	τί	σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ
[2, 15]	ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως	τί	σε ἦν τὸ ἀναπεῖσαν; εἰ
[2, 4]	εἰς πράγματα καὶ ὀδύνας ἐμβάλλειν.	τί	σε θέλεις ποιήσωμεν; οὐκ ἔχεις
[2, 4]	οὐδεμίαν χώραν δύνασαι ἀποπληρῶσαι ἀνθρωπικήν,	τί	σε ποιήσομεν; ἔστω γάρ, φίλου
[2, 7]	ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ μοι λέγε	τί	σημαίνεται, ζωὴ ἢ θάνατος, πενία
[2, 16]	ἀδελφέ, ὅτι ἀδύνατόν ἐστιν ἡμῶν	τι	σκεψαμένων μὴ οὕτως ἐκβῆναι; ἂν
[2, 23]	θεῷ· μέμνησο δ´ ὅτι ἄλλο	τί	σοι δέδωκεν κρεῖττον ἁπάντων τούτων,
[2, 14]	εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς ἔχων. καίτοι	τί	σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα; εἰ
[2, 2]	τὰ ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή,	τί	σοι ἐγὼ νῦν ὑποθῶμαι; ἂν
[2, 14]	τὸν κακῶς ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι.	τί	σοι λείπει; ἂν οὖν σοι
[2, 6]	θάλασσα ἢ κεραμὶς ἢ τύραννος.	τί	σοι μέλει, ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς
[2, 10]	σοι ἐπελάθου, τίς εἶ καὶ	τί	σοι ὄνομα’ εἶτα εἰ μὲν
[2, 17]	τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ	τί	σοι ὄφελος ἔσται; πενθῶν ἅπαν
[2, 4]	φίλῳ; ποίῳ τινί; ὡς πολίτῃ;	τί	σοι πιστεύσω; εἶτα σκευάριον μὲν
[2, 2]	ἐστι τὸ λέγειν ὑπόθου μοι’	τί	σοι ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν μου
[2, 20]	εὐσεβὲς καὶ τὸ ὅσιον ποῖόν	τί	σοι φαίνεται; ἂν θέλῃς, κατασκευάσω
[2, 6]	τοῦ ἀλλοτρίου; ἀεὶ μεμνημένος ὅ	τι	σὸν καὶ τί ἀλλότριον {καὶ}
[2, 19]	καθήμενος. τί τοῖς ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου;	τί	Στωικὸν ἔλεγες σεαυτόν; Τηρεῖτε οὕτως
[2, 10]	τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου	τι	σωματικὸν ἐλάττωμα ἢ εἰς κτῆσιν,
[2, 14]	τινα εἶχεν, κατεγέλα τῶν ἄλλο	τι	τεθαυμακότων ἢ τὸν χόρτον. ~Πρὸς
[2, 20]	τί λύχνον ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι,	τί	τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις; μή τις
[2, 23]	λεγούσης τι περὶ ἑαυτῆς, μή	τι	τῆς ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν;
[2, 23]	αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμις; μή	τι	τῆς ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας λεγούσης
[2, 24]	οἶδας ἢ τί ἐστι ψεῦδος;	τί	τίνι ἀκολουθεῖ, τί τίνι μάχεται
[2, 24]	ἐστι ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ,	τί	τίνι μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν
[2, 17]	φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ λέγει σικύασον’	τί	τὸ αἴτιον; ἄλλο γε ἢ
[2, 13]	οὐχ ὡσαύτως ἂν εἶχες; (Ὡσαύτως.	(Τί	τὸ αἴτιον; ὅτι πᾶσα τέχνη
[2, 13]	ὄνομα δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς.	(Τί	τὸ αἴτιον; οὐχ ὅτι μεμελέτηκας
[2, 3]	λέγω ἀγαθόν, νῦν δὲ κακόν.	τί	τὸ αἴτιον; τὸ ἐναντίον ἢ
[2, 26]	ἀναγκαῖα ἢ οὐκ ἀναγκαῖά ἐστιν.	~Τί	τὸ ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν
[2, 19]	ἐπιβολῇ καὶ παρασκευὴν οἵαν δεῖ;	τί	τὸ λεῖπόν ἐστιν; ὅταν ἴδω
[2, 7]	ἢ τὸ τῷ θεῷ δοκοῦν;	τί	τὸ ὅσον ἐπὶ σοὶ διαφθείρεις
[2, 12]	πολλοὶ καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς	τι	τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι καὶ
[2, 19]	ἠλαζονεύου ἐν τῇ σχολῇ καθήμενος.	τί	τοῖς ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου; τί Στωικὸν
[2, 13]	ἐπ´ ἐμοὶ γάρ ἐστιν. (Μή	τι	τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ
[2, 11]	ἐπί τι ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν	τί	τοῦτό ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας·
[2, 20]	κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον.	τί	τοῦτο; φαντασία μοι ἐγένετο ἐλαίου
[2, 8]	θεοῦ παρόντος οὐκ ἂν τολμήσαις	τι	τούτων ποιεῖν ὧν ποιεῖς. αὐτοῦ
[2, 19]	ἅμα καὶ τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ	τί	τρέμεις, ἄνθρωπε; περὶ τίνων σοί
[2, 19]	κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι,	τί	τρέμεις; οὐχὶ θάνατός ἐστι τὸ
[2, 14]	συναρμόσαι τοῖς γινομένοις, ὡς μήτε	τι	τῶν γινομένων ἀκόντων ἡμῶν γίνεσθαι
[2, 5]	ὠφέλειαν μήτε βλάβην μήτ´ ἄλλο	τι	τῶν τοιούτων. Τί οὖν; ἀμελῶς
[2, 17]	οἴησιν τὴν τοῦ δοκεῖν εἰδέναι	τι	τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι δεῖ
[2, 20]	ἀκούσας τῶν λόγων τούτων πάθῃ	τι	ὑπ´ αὐτῶν ἢ καὶ παθὼν
[2, 2]	νῦν ὑποθῶμαι; ἂν γὰρ ἄλλο	τι	ὑπαγορεύῃ τὰ πράγματα, τί ἐρεῖς
[2, 2]	τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις,	τί	ὑπακούεις; εἰ γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις,
[2, 20]	πολὺ κρεῖσσον καὶ ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε,	τί	ὑπὲρ ἡμῶν φροντίζεις, τί δι´
[2, 9]	σεαυτόν, τί ἐξαπατᾷς τοὺς πολλούς,	τί	ὑποκρίνῃ Ἰουδαῖον ὢν Ἕλλην; οὐχ
[2, 10]	ποιήσας; τί οὖν οὐ τοιοῦτόν	τι	φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν
[2, 14]	Τὸ ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν	τι	φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν,
[2, 14]	μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν	τι	φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ τὴν αὑτοῦ
[2, 17]	καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ,	τί	φοβῇ ἔτι μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί
[2, 8]	φύσεως καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς	τί	φοβούμεθα ἐκπέμποντες νέον ἐπί τινας
[2, 20]	μέλει; ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή	τι	χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν πάντες οἱ
[2, 17]	δεόμεθα, τί διαφερόμεθα, τί πολεμοῦμεν,	τί	ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ τί μοι
[2, 24]	μήτε τί ἐστιν ἀληθὲς ἢ	τί	ψεῦδος, μήτε διακρῖναι ταῦτα δυνάμενος
[2, 6]	γάρ σε ἀναγκάσαι δύναται ὑπολαβεῖν	τι	ὧν οὐ θέλεις; ἀλλὰ τῇ
[2, 9]	ἐπλήρωσας τὴν ἐπαγγελίαν. ὅρα μή	τι	ὡς πρόβατον· εἰ δὲ μή,
[2, 19]	σύνταξιν; οὐκ ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι. καὶ	τί	ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται καὶ ἀκαιρότερος
[2, 21]	θέλῃς, ἀποδείξω, πῶς. ἐμὲ οὖν	τι	ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐπύθου,
[2, 8]	μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ	σχήματι	φαίνεσθαι τοῖς ὁρῶσι· νῦν δέ
[2, 15]	δὲ καὶ τόνος προσῇ τῷ	κλίματι	τούτῳ καὶ τῇ φορᾷ, τότε
[2, 10]	εἰ τὴν ζημίαν ζητεῖς ἐν	κέρματι,	πάντες οὗτοι ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι, ἂν
[2, 8]	ὅμοιος ἢ τὸ κατασκεύασμα τῷ	κατασκευάσματι;	καὶ ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς
[2, 15]	θέλω γὰρ εἶναι τόνους ἐν	σώματι,	ἀλλ´ ὡς ὑγιαίνοντι, ὡς ἀθλοῦντι·
[2, 5]	κατακεκρίσθαι; ἀδύνατον γὰρ ἐν τοιούτῳ	σώματι,	ἐν τούτῳ τῷ περιέχοντι, τούτοις
[2, 22]	τροφὰς προσφέρῃ τὰς ἐπιτηδείους τῷ	σώματι,	οὐ σκέπην, οὐκ οἴκησιν; πόθεν
[2, 15]	ὥσπερ ἐν νοσοῦντι καὶ ῥευματιζομένῳ	σώματι	ποτὲ μὲν ἐπὶ ταῦτα ποτὲ
[2, 16]	μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ τῷ	σώματι	τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ τοῦ
[2, 21]	Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς; τί οὖν	ἔτι	ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´ ἃ πάρεστε,
[2, 16]	γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως	ἔτι	ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ
[2, 8]	ἐν λογικῷ οὖν ζητῶν τί	ἔτι	ἀλλαχοῦ ζητεῖς ἢ ἐν τῇ
[2, 8]	καὶ σεμνοπροσωπεῖ; οὔπω κατ´ ἀξίαν.	ἔτι	γὰρ οὐ θαρρῶ οἷς ἔμαθον
[2, 13]	εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς,	ἔτι	δ´ ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως, ἐπὶ
[2, 17]	μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ ποῦ	ἔτι	δυσροήσεις; εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε,
[2, 2]	τηρῆσαι καὶ τούτοις ἀρκούμενος τίνος	ἔτι	ἐπιστρέφῃ; τίς γὰρ αὐτῶν κύριος,
[2, 2]	τὸ ὀρέγεσθαι καὶ ἐκκλίνειν, τίνος	ἔτι	ἐπιστρέφῃ; τοῦτό σοι προοίμιον, τοῦτο
[2, 16]	δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτας ἔχων χεῖρας	ἔτι	ζητεῖς τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 13]	αὑτῷ τι ἤθελεν, πῶς ἂν	ἔτι	ἠγωνία; διὰ τοῦτο καὶ ὁ
[2, 16]	τούτοις τοῖς λόγοις; τί οὖν	ἔτι	θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν,
[2, 16]	εἴτε πρεσβύτερον, δότε. Τί οὖν	ἔτι	θαυμάζομεν εἰ περὶ μὲν τὰς
[2, 17]	καὶ τῶν θεῶν, καὶ τί	ἔτι	λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν παιδείαν, ἄνθρωπε;
[2, 7]	αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ μοι καιρὸς	ἔτι	μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν μάντιν
[2, 17]	συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί φοβῇ	ἔτι	μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί σου τὴν
[2, 5]	εἶτα χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν	ἔτι	μοι μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ
[2, 16]	τοῦ συμποσίου καὶ μηκέτι παίζειν,	ἔτι	οὗτος ἀνιᾶται μένων; οὐχὶ δ´
[2, 22]	οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς ἂν	ἔτι	οὗτος φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου
[2, 5]	δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία	ἔτι	παιδιά, ποῦ δέ τις εὐσταθήσει,
[2, 16]	ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ περιφέρεις,	ἔτι	ποθεῖς λιθάρια καὶ πέτραν κομψήν;
[2, 11]	ὡς εἴ γε καὶ τοῦτο	ἔτι	πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο, τί ἐκώλυεν
[2, 22]	νῦν Ῥωμαῖοι πρὸς Γέτας καὶ	ἔτι	πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ διὰ
[2, 8]	θαρρῶ οἷς ἔμαθον καὶ συγκατεθέμην·	ἔτι	τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι.
[2, 13]	ἃ οὐ θέλομεν αὐτῶν, ποῦ	ἔτι	τόπος ἀγωνίας; ἀλλὰ περὶ τοῦ
[2, 20]	ταῦτα ἢ ταῦτα; τί οὖν;	ἔτι	τούτων τις ἀντιλέγει τινὶ ἢ
[2, 1]	τοῦ δουλεύειν ἀπήλλακται. πῶς οὖν	ἔτι	ὑμῖν πιστεύσομεν, ὦ φίλτατοι νομοθέται;
[2, 7]	τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων; τί οὖν	ἔτι	χρείαν ἔχω τῶν σπλάγχνων ἢ
[2, 19]	θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι τῷ θεῷ καὶ	μηκέτι	μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι,
[2, 16]	ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου καὶ	μηκέτι	παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται μένων;
[2, 22]	προαίρεσις, ὅπου χρῆσις ὀρθὴ φαντασιῶν,	μηκέτι	πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς καὶ
[2, 12]	ἂν παρὰ σκέλος ἀπαντᾷ ἐκεῖνος,	οὐκέτι	δύναται μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ
[2, 18]	δὲ μηδὲν προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν,	οὐκέτι	εἰς ταὐτὰ ἐπάνεισιν, ἀλλὰ πάλιν
[2, 5]	οὐκ οἶδας ὅτι ὡς ἐκεῖνος	οὐκέτι	ἔσται πούς, οὕτως οὐδὲ σὺ
[2, 5]	τοῦ ὅλου· εἰ δὲ μή,	οὐκέτι	ἔσται πούς. τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 13]	ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´	οὐκέτι	ἐστὶν ἐπ´ αὐτῷ. λοιπὸν οὗ
[2, 18]	πάλιν κατὰ τῶν αὐτῶν μαστιγωθεὶς	οὐκέτι	μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ. εἰ
[2, 1]	καὶ οὕτως τὸ παράδοξον ἐκεῖνο	οὐκέτι	οὔτ´ ἀδύνατον φανεῖται οὔτε παράδοξον,
[2, 11]	ὅτι ἄξιον· εἰ δὲ μή,	οὐκέτι	σε οὐδὲ τοῦ ζυγοῦ ἄξιον
[2, 16]	διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν ὅτι	οὐκέτι	τὸ τῆς Δίρκης ὕδωρ πίνειν
[2, 18]	καὶ διαπαίζοντα αὐτοῦ τὴν ὥραν.	ἐνθυμήθητι	οἵαν νίκην ποτὲ ἔγνω ἐκεῖνος
[2, 16]	αὑτάς. ἄνθρωπε, τὸ λεγόμενον τοῦτο	ἀπονοήθητι	ἤδη ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ ἐλευθερίας,
[2, 20]	μᾶλλον ἢ πτισάνη; λάβε καὶ	ὀσφράνθητι,	λάβε καὶ γεῦσαι. πόθεν οὖν
[2, 10]	ἰδού, τί ἐστι βλάβη καὶ	μνήσθητι	ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν φιλοσόφων.
[2, 19]	Διόδωρος τῇ τῶν πρώτων δυεῖν	πιθανότητι	συνεχρήσατο πρὸς παράστασιν τοῦ μηδὲν
[2, 10]	δὲ τοῦ ἀδελφοῦ ἐπελάθου καὶ	ἀντὶ	ἀδελφοῦ ἐχθρὸς ἐγένου, οὐδὲν ἀντ´
[2, 10]	ἠλλάχθαι φανεῖ σεαυτῷ; εἰ δ´	ἀντὶ	ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου καὶ κοινωνικοῦ,
[2, 4]	μοιχὸς ἴσθι καὶ ἄπιστος καὶ	ἀντὶ	ἀνθρώπου λύκος ἢ πίθηκος. τί
[2, 6]	εἰ δὲ μή, ἔχεις ποῦ	ἀντὶ	Γυάρων ἀπέλθῃς, ὅπου κἀκεῖνος ἐλεύσεται,
[2, 10]	ἔχῃς. ὅρα γὰρ οἷόν ἐστιν	ἀντὶ	θίδρακος, ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ
[2, 26]	εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ μοι	ἀντὶ	πάντων‘ ᾔδει γάρ, ὑπὸ τίνος
[2, 16]	ἐντεῦθεν ἐκ τῆς διανοίας ἔκβαλε	ἀντὶ	Προκρούστου καὶ Σκίρωνος λύπην, φόβον,
[2, 21]	προέβαλές ποτε σαυτῷ φαντασίαν τινὰ	ἀντὶ	συλλογισμοῦ καὶ ταύτην κοινῇ ἐφωδεύσατε;
[2, 13]	ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι ἀρέσαι θέλω;	ἀντὶ	τίνος; οἶδας γὰρ τὰ μέτρα,
[2, 22]	καὶ ἑτέρῳ, τῷ μὲν ὁμοίῳ	παντὶ	ἁπλῶς, τοῦ δ´ ἀνομοίου ἀνεκτικός,
[2, 19]	εἰς τὸν θεὸν ἀφορῶντας ἐν	παντὶ	καὶ μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς
[2, 23]	ὄντων καταμαθεῖν καὶ τοῦτο ἐν	παντὶ	μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα
[2, 24]	πολεμικωτάτῳ τῶν συμμάχων, ὃν δεῖ	παντὶ	τρόπῳ περιέπειν καὶ φυλάττειν; καὶ
[2, 20]	πρὸς ἀλλήλους καὶ ταύτην δεῖ	παντὶ	τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ κρεῖσσον
[2, 13]	τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος, ἀκολούθει	παντὶ	τῷ ἰσχυροτέρῳ. λέγειν δὲ Σωκράτης
[2, 15]	δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι δεῖ	παντὶ	τῷ κριθέντι ὑπ´ αὐτῶν ἀπαραβάτως
[2, 2]	ἔφη οὐ δοκῶ οὖν σοι	ἅπαντι	τῷ βίῳ πρὸς τοῦτο παρασκευάζεσθαι;
[2, 19]	ὅταν ψοφήσῃ τὸ ἱστίον καὶ	ἀνακραυγάσαντί	σοι κακόσχολός πως παραστὰς εἴπῃ
[2, 16]	μετῆν τῷ οὕτως ἀποθανόντι, οὕτως	ζήσαντι;	οὗ Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων
[2, 24]	αὐτὴ δι´ αὑτῆς ἐμφαίνουσα, ὅτι	ἐπιμεληθέντι	λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν
[2, 15]	φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ τῷ	κριθέντι	ὑπ´ αὐτῶν ἀπαραβάτως ἐμμένειν. ἀλλὰ
[2, 17]	φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν ἔσται	σωθέντι	τοιούτῳ καὶ λύχνων ἄξιον. ἀθάνατον
[2, 9]	ᾑρημένου, τότε καὶ ἔστι τῷ	ὄντι	καὶ καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως καὶ
[2, 1]	εἶναι καὶ πρεπωδέστατον τοῖς τῷ	ὄντι	παιδευομένοις, ἀταραξία ἀφοβία ἐλευθερία. οὐ
[2, 24]	καὶ κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι	λέγοντι;	ἀλλ´ ἀποδείξει χρήσομαι πρὸς σέ;
[2, 22]	φιλοφρονουμένους ἀλλήλους, ἠπίστησεν ἂν τῷ	λέγοντι	οὐκ εἶναι φίλους αὐτούς. ἀλλ´
[2, 12]	ἐῶ χαίρειν, ἀεὶ δὲ τῷ	ἀντιλέγοντι	ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ τοὺς μὲν
[2, 20]	τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ τῷ	ἀντιλέγοντι	συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον εἴ τις
[2, 19]	τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς σοι	εἰσιόντι	καὶ ὠχριῶντι ἅμα καὶ τρέμοντι
[2, 19]	εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι ἅμα καὶ	τρέμοντι	προσελθὼν εἴπῃ τί τρέμεις, ἄνθρωπε;
[2, 16]	οὗ Σωκράτει μετῆν τῷ οὕτως	ἀποθανόντι,	οὕτως ζήσαντι; οὗ Διογένει μετῆν;
[2, 14]	μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ	παρατυγχάνοντι,	τὸ δ´ ἔργον ἐπιδείκνυσι τὴν
[2, 19]	σοὶ γὰρ τί ἄλλο προσγέγονεν	ἀναγνόντι;	ποῖον δόγμα πεποίησαι κατὰ τὸν
[2, 15]	τόνους ἐν σώματι, ἀλλ´ ὡς	ὑγιαίνοντι,	ὡς ἀθλοῦντι· ἂν δέ μοι
[2, 19]	εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ	γέροντι	ἰδεῖν θέαμα, ὃ μέχρι νῦν
[2, 22]	οὕτως ᾠκείωται ὡς τῷ ἰδίῳ	συμφέροντι.	ὅ τι ἂν οὖν πρὸς
[2, 5]	οἶδα, τί μέλλει πίπτειν; τῷ	πεσόντι	δ´ ἐπιμελῶς καὶ τεχνικῶς χρῆσθαι,
[2, 20]	τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή τινι	μοιχεύοντι	ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς
[2, 5]	τοιούτῳ σώματι, ἐν τούτῳ τῷ	περιέχοντι,	τούτοις τοῖς συζῶσιν μὴ συμπίπτειν
[2, 12]	σεαυτοῦ παρέδωκας; ἔγωγε. ἆρα τῷ	τυχόντι	καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί
[2, 12]	τὴν ἐσθῆτα; οὐδὲ ταῦτα τῷ	τυχόντι.	τὸ σῶμα δὲ τὸ σαυτοῦ
[2, 16]	εἰ δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ	διοικοῦντι	τὰ ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ
[2, 15]	σώματι, ἀλλ´ ὡς ὑγιαίνοντι, ὡς	ἀθλοῦντι·	ἂν δέ μοι φρενιτικοῦ τόνους
[2, 2]	αὐτόν, τὰ ἑξῆς τούτῳ ποιητέον	τηροῦντι	μέντοι τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ
[2, 15]	λέγειν ὅτι κέκρικα’ ὥσπερ ἐν	νοσοῦντι	καὶ ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν
[2, 19]	ἄν τίς σοι εἰσιόντι καὶ	ὠχριῶντι	ἅμα καὶ τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ
[2, 20]	ἀναπείθειν, ὅτι φύσει κοινωνικοὶ γεγόναμεν,	ὅτι	ἀγαθὸν ἡ ἐγκράτεια, ἵνα σοι
[2, 20]	σοι φαίνεται; ἂν θέλῃς, κατασκευάσω	ὅτι	ἀγαθόν. ναὶ κατασκεύασον, ἵν´ οἱ
[2, 16]	ἐβουλευσάμεθα; οὐκ ἔλεγόν σοι, ἀδελφέ,	ὅτι	ἀδύνατόν ἐστιν ἡμῶν τι σκεψαμένων
[2, 12]	αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν καὶ ὄψει	ὅτι	ἀκολουθεῖ. μέχρι δ´ ἂν οὗ
[2, 18]	τότε βεβαιώσεις τὸ τοῦ Ἡσιόδου,	ὅτι	ἀληθές ἐστιν αἰεὶ δ´ ἀμβολιεργὸς
[2, 2]	ἐλθὼν ἐπὶ τὸν ἐπίλογον ἔφη	ὅτι	ἀλλ´ οὔτε δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´
[2, 17]	περιποιήσωνται. γελοῖον οὖν τὸ οἴεσθαι,	ὅτι	ἄλλα μέν τις μαθεῖν βούλεται,
[2, 23]	εὐχαρίστει τῷ θεῷ· μέμνησο δ´	ὅτι	ἄλλο τί σοι δέδωκεν κρεῖττον
[2, 1]	οὔτ´ ἀδύνατον φανεῖται οὔτε παράδοξον,	ὅτι	ἅμα μὲν εὐλαβεῖσθαι δεῖ ἅμα
[2, 18]	ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´ ἐφιστάνειν ὕστερον	ὅτι	ἁμαρτάνεις, ἀλλὰ καὶ ἀπολογίας ἄρξῃ
[2, 23]	ταῦτα λέγω, μή τις οἰέσθω	ὅτι	ἀμελεῖν ὑμᾶς ἀξιῶ φράσεως· οὐδὲ
[2, 16]	ῥήτωρ εἰδὼς ὅτι γέγραφε καλῶς,	ὅτι	ἀνείληφε τὰ γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων
[2, 15]	ἀλαζονεύῃ ἐπ´ αὐτοῖς, ἐρῶ σοι	ὅτι	ἄνθρωπε, ζήτει τὸν θεραπεύσοντα. τοῦτο
[2, 11]	ἄξιον ἐπαίρεσθαι; βλέπε μὴ εἴπῃς	ὅτι	ἄξιον· εἰ δὲ μή, οὐκέτι
[2, 10]	καὶ τῷ πηροῦσθαι, αἰσθανόμενός γε,	ὅτι	ἀπὸ τῆς τῶν ὅλων διατάξεως
[2, 2]	μωρὸς ἦν, ἵνα μὴ ἴδῃ	ὅτι	αὕτη ἡ ὁδὸς ἐνταῦθα οὐ
[2, 7]	τῶν ἐπιμηνίων κατὰ τὸν εἰπόντα	ὅτι	Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’
[2, 21]	οὐ ῥᾳδίως. οὐδεὶς οὖν ὁμολογήσει	ὅτι	ἄφρων ἐστὶν ἢ ἀνόητος, ἀλλὰ
[2, 15]	ἀκούσωσί τινες τούτων τῶν λόγων,	ὅτι	βέβαιον εἶναι δεῖ καὶ ἡ
[2, 10]	ταῦτα εἰ βουλευτὴς πόλεώς τινος,	ὅτι	βουλευτής· εἰ νέος, ὅτι νέος·
[2, 20]	αὑτῆς βούλημα ἄκοντα καὶ στένοντα;	ὅτι	γὰρ δοκεῖ σοι ταῦτα τὰ
[2, 16]	διὰ τί ὁ ῥήτωρ εἰδὼς	ὅτι	γέγραφε καλῶς, ὅτι ἀνείληφε τὰ
[2, 14]	μὲν τῶν ἄλλων ἴσως ἀνεκτόν,	ὅτι	δ´ αὐτὸς αὑτὸν ἀγνοεῖς, πῶς
[2, 24]	συμφέρει; οὐχὶ ὁ μὲν λέγει,	ὅτι	δεῖ αὐτὸν λαβεῖν τὸ ἄλλου
[2, 15]	κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται	ὅτι	δεῖ παντὶ τῷ κριθέντι ὑπ´
[2, 14]	τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα,	ὅτι	δεῖ τὴν αὑτοῦ βούλησιν συναρμόσαι
[2, 14]	καὶ τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ,	ὅτι	δεικνύει αὐτὸν αὐτῷ οἷός ἐστιν·
[2, 2]	Ῥόδῳ καὶ ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς	ὅτι	δίκαια λέγει ἐλθὼν ἐπὶ τὸν
[2, 22]	ὅτι φίλοι, ὥσπερ ὅτι πιστοί,	ὅτι	δίκαιοι. ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ φιλία
[2, 19]	γὰρ διαφέρει τοῦτο εἰπεῖν ἢ	ὅτι	Διογένης ἐν τῇ Ἠθικῇ ἢ
[2, 19]	οἶδα· παρείληφα δ´ ἱστορίαν τοιαύτην,	ὅτι	Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει, οἱ
[2, 2]	τι ὄνομα’ ἂν γὰρ εἴπω	ὅτι	Δίων, εἶτα παρελθὼν ἐκεῖνος αὐτῷ
[2, 11]	εἰπέ μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις;	(Ὅτι	δοκεῖ μοι. (Τουτὶ οὖν ᾧτινι
[2, 19]	Ἀντίπατρος. οἱ δὲ τἆλλα δύο,	ὅτι	δυνατόν τ´ ἐστίν, ὃ οὔτ´
[2, 26]	ταύτῃ τῇ δυνάμει πεποιθὼς ἔλεγεν	ὅτι	ἐγὼ ἄλλον μὲν οὐδένα εἴωθα
[2, 10]	τοῦτο καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι	ὅτι	εἰ προῄδει ὁ καλὸς καὶ
[2, 21]	καὶ αὐτὸς λέγω ποτὲ ταῦτα,	ὅτι	εἰς τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι; ἔχω
[2, 16]	ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ ὄντα ἐπιγράφειν;	ὅτι	εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς} τινας καὶ
[2, 23]	καὶ τούτων διὰ τὸ κράτιστον·	ὅτι	ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως ἕξει κατὰ
[2, 22]	δ´ οὐ θέλειν δοκεῖς; οἴει	ὅτι	ἐκεῖνος οὐκ ἐφίλει τὸ ἴδιον
[2, 17]	πράγματος ἀθλητὴν γενόμενον καὶ λέγοντα	ὅτι	ἐμοὶ τὰ μὲν ἄλλα πάντα
[2, 26]	μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ,	ὅτι	ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται
[2, 23]	προαιρετικὴ δύναμις. εἶτ´ αὐτὴ ἰδοῦσα,	ὅτι	ἐν τυφλαῖς καὶ κωφαῖς ταῖς
[2, 17]	τίς γάρ σοι λέγει, Θεόπομπε,	ὅτι	ἐννοίας οὐκ εἴχομεν ἑκάστου τούτων
[2, 24]	ἀλλ´ αὐτὴ δι´ αὑτῆς ἐμφαίνουσα,	ὅτι	ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς
[2, 14]	ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο,	ὅτι	ἔστι θεὸς καὶ προνοεῖ τῶν
[2, 19]	τις ταῦτα τηρήσει τῶν δυεῖν,	ὅτι	ἔστι τέ τι δυνατόν, ὃ
[2, 5]	μὲν ἄλλοι ἀπαντῶντές σοι συγχαρήσονται	ὅτι	ἐσώθης, ὁ δ´ εἰδὼς βλέπειν
[2, 5]	τὰ τοιαῦτα, ἂν μὲν ἴδῃ	ὅτι	εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν τούτῳ, ἐπαινέσει
[2, 9]	εἰ μὴ μέχρι τοῦ δοκεῖν	ὅτι	ἔχεις. τί γὰρ διαφέρει ταῦτα
[2, 1]	μὲν εἰρημένα, πολλάκις δ´ ἀποδεδειγμένα,	ὅτι	ἡ οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ ἔστιν
[2, 16]	πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται, φαντάζομαι	ὅτι	ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι μέλλει·
[2, 5]	ἅμα δ´ εὐσταθῶς καὶ ἀταράχως,	ὅτι	ἡ ὕλη οὐ διαφέρουσα. ὅπου
[2, 5]	φύσιν. ἀλλ´ ἅμα μὲν ἐπιμελῶς,	ὅτι	ἡ χρῆσις οὐκ ἀδιάφορον, ἅμα
[2, 21]	οἴονταί με προκόπτειν καὶ λέγουσιν	ὅτι	„ἥξει ἐκεῖνος πάντα εἰδώς“ ἤθελόν
[2, 13]	πῶς δίχα νομικοῦ; οὐκ οἶδεν	ὅτι	θέλει τὰ μὴ διδόμενα καὶ
[2, 20]	λίαν ἀρέσκει, λάβε τὰ ἐναντία·	ὅτι	θεοὶ οὔτ´ εἰσίν, εἴ τε
[2, 8]	γυμνάζῃ, ὅταν διαλέγῃ, οὐκ οἶδας	ὅτι	θεὸν τρέφεις, θεὸν γυμνάζεις; θεὸν
[2, 6]	δὲ καὶ αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες	ὅτι	θεριζόμεθα, διὰ τοῦτο ἀγανακτοῦμεν. οὔτε
[2, 18]	τις φαντασία τοιαύτη, Πλάτων μὲν	ὅτι	ἴθι ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι
[2, 10]	κατὰ δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι	ὅτι	καὶ ἀδελφὸς εἶ. καὶ πρὸς
[2, 6]	τὸ μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως ἴστε	ὅτι	καὶ ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα ἐστὶ
[2, 11]	τελείους; νῦν δ´ ἐπεὶ δοκεῖς	ὅτι	καὶ καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις
[2, 2]	μὴ δέου, μὴ προστίθει δ´	ὅτι	καὶ οὐ δέομαι’ εἰ μή
[2, 10]	τῶν πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων ἔχεσθαι,	ὅτι	καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ
[2, 18]	μίαν ἧτταν ταύτην λογίζου, ἀλλ´	ὅτι	καὶ τὴν ἀκρασίαν σου τέτροφας,
[2, 18]	σοι τοῦτο γέγονεν κακόν, ἀλλ´	ὅτι	καὶ τὴν ἕξιν ηὔξησας καὶ
[2, 24]	δεῖ τοῦ ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς	ὅτι	καὶ τὸ ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ
[2, 8]	χρήσει τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον	ὅτι	κατὰ λόγον οὐκέτ´ ἂν ἡμῖν
[2, 15]	τὸ λαμβάνειν καὶ πάλιν λέγειν	ὅτι	κέκρικα’ ὥσπερ ἐν νοσοῦντι καὶ
[2, 18]	προσέσχον γενομένων τινῶν ἐρεθιστικῶν. γίγνωσκε	ὅτι	κομψῶς σοί ἐστιν. σήμερον καλὸν
[2, 12]	κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν εἰπεῖν	ὅτι	λύπη ἐστὶν ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ
[2, 14]	τίνα ταῦτα. λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι,	ὅτι	μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο, ὅτι
[2, 24]	οὐδὲ ταῦτα προθύμως. (Διὰ τί;	(Ὅτι	με οὐκ ἠρέθισας. εἰς τί
[2, 13]	(Οὐδαμῶς. (Τί τὸ αἴτιον; οὐχ	ὅτι	μεμελέτηκας γράφειν; (Πῶς γὰρ οὔ;
[2, 3]	γράμματα παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν συστατικὰ	ὅτι	μὲν ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ, καὶ
[2, 14]	καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ	ὅτι	μέχρι δεῦρο πάντων μᾶλλον ἢ
[2, 17]	ταῦτα καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος	ὅτι	μέχρι νῦν οὐδ´ ἥψω τοῦ
[2, 6]	τοῦτο καλῶς ὁ Χρύσιππος λέγει	ὅτι	μέχρις ἂν ἄδηλά μοι ᾖ
[2, 16]	ἂν ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί μοι,	ὅτι	μοι τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν. τί
[2, 10]	τινος, ὅτι βουλευτής· εἰ νέος,	ὅτι	νέος· εἰ πρεσβύτης, ὅτι πρεσβύτης·
[2, 22]	πόθεν οὖν ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι;	ὅτι	νὴ Δία πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ
[2, 6]	ἐκλεκτικόν. εἰ δέ γε ᾔδειν	ὅτι	νοσεῖν μοι καθείμαρται νῦν, καὶ
[2, 20]	ἢ Πλούτων‘ ἵνα μὴ λέγω,	ὅτι	νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ
[2, 15]	τοῖς ὀρθῶς. ἐπεὶ παθὼν ἄρτι	ὅτι	νύξ ἐστιν, ἄν σοι δοκῇ,
[2, 8]	μή τι προηγουμένως; οὔ· ἀλλ´	ὅτι	νώτου χρείαν. εἴχομεν βαστάζειν τι
[2, 24]	(Ἐκεῖνο μόνον ἔχω σοι εἰπεῖν,	ὅτι	ὁ ἀγνοῶν, τίς ἐστι καὶ
[2, 4]	μοιχείᾳ ποτὲ κατειλημμένον. Λέγοντος αὐτοῦ	ὅτι	Ὁ ἄνθρωπος πρὸς πίστιν γέγονεν
[2, 8]	τοῖς ὁρῶσι· νῦν δέ σε	ὅτι	ὁ Ζεὺς πεποίηκεν, διὰ τοῦτο
[2, 14]	πῶς ἔσται τοῦτο. ὁρῶμεν οὖν	ὅτι	ὁ τέκτων μαθών τινα γίνεται
[2, 26]	θέλει ἁμαρτάνειν, ἀλλὰ κατορθῶσαι, δῆλον	ὅτι	ὃ μὲν θέλει οὐ ποιεῖ.
[2, 16]	ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ φανταζόμενος,	ὅτι	ὅλον με δεῖ τὸ πέλαγος
[2, 12]	καὶ διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων	ὅτι	ὅρισαί μοι τὸν φθόνον’ εἶτα
[2, 24]	τὸ ἄλλου γέρας, ὁ δέ,	ὅτι	οὐ δεῖ; οὐχὶ διὰ ταῦτα
[2, 9]	ἐπιμελῆ, συγκατάθεσιν ἀπρόπτωτον. ταῦτα ὄψεσθε.	~Ὅτι	οὐ δυνάμενοι τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν
[2, 1]	διὰ τοῦτο ἐπαινοῦμεν τὸν εἰπόντα	ὅτι	οὐ κατθανεῖν γὰρ δεινόν, ἀλλ´
[2, 15]	ἄνθρωπε; τί ἐγένετο; κέκρικα. ἐσώθην,	ὅτι	οὐ κέκρικας ἐμὲ ἀποκτεῖναι. ἀργύριον
[2, 1]		~Ὅτι	οὐ μάχεται τὸ θαρρεῖν τῷ
[2, 16]	τὸ κακὸν ἀβοήθητον καὶ ἀθεράπευτον.	~Ὅτι	οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖς περὶ
[2, 8]	ὢν καταισχύνεις αὐτό; τί δ´;	ὅτι	οὐ μόνον σε κατεσκεύασεν, ἀλλὰ
[2, 18]	τῶν ψυχικῶν· ὅταν ὀργισθῇς, γίγνωσκε	ὅτι	οὐ μόνον σοι τοῦτο γέγονεν
[2, 10]	πόλις τοῦ πολίτου. νῦν δ´	ὅτι	οὐ προγιγνώσκομεν, καθήκει τῶν πρὸς
[2, 24]	τὴν Χρυσηίδα, ὁ δὲ λέγει,	ὅτι	οὐ συμφέρει; οὐχὶ ὁ μὲν
[2, 10]	εἰ ἐπὶ κερμάτιον πάντα ἀνάγεις,	ὅτι	οὐδ´ ὁ τὴν ῥῖνά σοι
[2, 13]	εἶ; (Πῶς, φησίν, οὐκ εἰμί;	(Ὅτι	οὐδεὶς ἀγαθὸς πενθεῖ οὐδὲ στενάζει,
[2, 4]	οἷον εἰ οἱ σφῆκες ἠγανάκτουν,	ὅτι	οὐδεὶς αὐτῶν ἐπιστρέφεται, ἀλλὰ φεύγουσι
[2, 20]	ὅτι οὐδεὶς συγκατατίθεται· πιστεύσατε ἡμῖν	ὅτι	οὐδεὶς πιστεύει οὐδενί. Οὕτως καὶ
[2, 20]	αὑτοὺς λέγοντες; ὦ ἄνθρωποι, συγκατάθεσθε	ὅτι	οὐδεὶς συγκατατίθεται· πιστεύσατε ἡμῖν ὅτι
[2, 20]	ἄλλος μάθε παρ´ ἐμοῦ, ἄνθρωπε,	ὅτι	οὐδὲν ἐνδέχεται μαθεῖν· ἐγώ σοι
[2, 20]	ἄν τις παρελθὼν λέγῃ γίγνωσκε,	ὅτι	οὐδέν ἐστι γνωστόν, ἀλλὰ πάντα
[2, 24]	θέλῃς φιλοσόφου, μὴ λέγε αὐτῷ	ὅτι	οὐδέν μοι λέγεις; ἀλλὰ μόνον
[2, 21]	δεῖ συναίσθησιν τὸν μηδὲν εἰδότα,	ὅτι	οὐδὲν οἶδα; ἔρχομαι πρὸς τὸν
[2, 16]	μεμελέτηκας ἀποκρίνεσθαι τὴν δέουσαν ἀπόκρισιν,	ὅτι	οὐκ ἀγαθόν’ ἤσκηκας ἐν ταύταις
[2, 15]	ἢ προὐργιαίτερον τοῦ πεισθῆναί σε,	ὅτι	οὐκ ἀρκεῖ τὸ κεκρικέναι καὶ
[2, 16]	εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως ἔτι ἀγωνιᾷ;	ὅτι	οὐκ ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι. τί
[2, 1]	ἐλευθέροις; οἱ φιλόσοφοι γὰρ λέγουσιν	ὅτι	οὐκ ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις εἶναι εἰ
[2, 2]	ἀλλ´ ἄλλῃ; τί οὖν ἐστιν,	ὅτι	οὐκ ἔχει λόγον καὶ προσερεθίζει;
[2, 6]	παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ νέος εὐφυὴς	ὅτι	οὐκ ἦν τοσούτου τοσούτων μὲν
[2, 19]	αὐτῶν τηρεῖς; ἀποκρινοῦμαι πρὸς αὐτὸν	ὅτι	οὐκ οἶδα· παρείληφα δ´ ἱστορίαν
[2, 20]	ἡμέραν ἄρτους ἐσθίοντες τολμῶσι λέγειν	ὅτι	οὐκ οἴδαμεν, εἰ ἔστι τις
[2, 16]	τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν	ὅτι	οὐκέτι τὸ τῆς Δίρκης ὕδωρ
[2, 20]	νόμων αὐτοῦ καὶ τῆς παιδείας,	ὅτι	οὔτε τὸ δουλεύειν αἰσχρόν ἐστι
[2, 18]	εἶτα πάλιν τὸ αὐτό, ἴσθι	ὅτι	οὕτως ποθ´ ἕξεις κακῶς καὶ
[2, 23]	κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ ἕν. ὁρᾷς οὖν	ὅτι	πανδοκεῖα ἦν ταῦτα οὐδενὸς ἄξια,
[2, 20]	τῶν γὰρ προβάτων σοι μέλει,	ὅτι	παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα καὶ
[2, 13]	εἶχες; (Ὡσαύτως. (Τί τὸ αἴτιον;	ὅτι	πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν τι ἔχει
[2, 22]	εἰδὼς ἀκριβῶς τὸ τοῦ Πλάτωνος,	ὅτι	πᾶσα ψυχὴ ἄκουσα στέρεται τῆς
[2, 10]	πρεσβύτης, ὅτι πρεσβύτης· εἰ πατήρ,	ὅτι	πατήρ. ἀεὶ γὰρ ἕκαστον τῶν
[2, 20]	ἀλλὰ πάντα ἀτέκμαρτα‘ ἢ ἄλλος	ὅτι	πίστευσόν μοι καὶ ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν
[2, 22]	θαρρῶν ἀποφαίνου, ὅτι φίλοι, ὥσπερ	ὅτι	πιστοί, ὅτι δίκαιοι. ποῦ γὰρ
[2, 24]	ερ} αὐτοῦ. Εἰπόντος αὐτῷ τινος	ὅτι	Πολλάκις ἐπιθυμῶν σου ἀκοῦσαι ἦλθον
[2, 24]	ἄν τις ὁμολογῆσαί μοι δοκεῖ,	ὅτι	ποσῆς γέ τινος τριβῆς περὶ
[2, 10]	νέος, ὅτι νέος· εἰ πρεσβύτης,	ὅτι	πρεσβύτης· εἰ πατήρ, ὅτι πατήρ.
[2, 17]	ἄλλα δὲ μαθήσεται, ἢ λοιπὸν	ὅτι	προκόψει τις ἐν οἷς οὐ
[2, 1]	καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι,	ὅτι	πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι
[2, 14]	δεῖ; (Ἂν συγκαθῇς, ἐρῶ σοι	ὅτι	πρῶτον δεῖ σε τοῖς ὀνόμασι
[2, 21]	ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος,	ὅτι	σοι ἐξ οἴκου φέρεται οὐδέν,
[2, 17]	λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν παιδείαν, ἄνθρωπε;	ὅτι	συλλογισμοὺς ἔπραξας, μεταπίπτοντας; οὐ θέλεις
[2, 24]	ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ μὲν λέγει,	ὅτι	συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ πατρὶ τὴν
[2, 14]	λείπει; ἂν οὖν σοι δείξω,	ὅτι	τὰ ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς
[2, 2]	ἡ φύσις’ Ἐπεί τοι δοκεῖς,	ὅτι	τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι θέλων Σωκράτης
[2, 25]	δέ τινος εἰπόντος Πεῖσόν με,	ὅτι	τὰ λογικὰ χρήσιμά ἐστιν, Θέλεις,
[2, 22]	τὰ ἑαυτῶν. ἂν δ´ ἀκούσῃς,	ὅτι	ταῖς ἀληθείαις οὗτοι οἱ ἄνθρωποι
[2, 23]	ἅμα δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦς μέν,	ὅτι	τὰς παρὰ τοῦ θεοῦ χάριτας
[2, 25]	Ὁρᾷς, ἔφη, πῶς αὐτὸς ὁμολογεῖς	ὅτι	ταῦτα ἀναγκαῖά ἐστιν, εἰ χωρὶς
[2, 20]	εἶναί τι καθολικὸν ἀληθές, δῆλον	ὅτι	τὴν ἐναντίαν ἀπόφασιν οὗτος ὀφείλει
[2, 23]	καθεικός; τὸ γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν,	ὅτι	τὴν τελευταίαν ἄγοντες ἅμα καὶ
[2, 17]	τὸ αἴτιον; ἄλλο γε ἢ	ὅτι	τὴν τοῦ ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ
[2, 5]	ἐγκαλῶν τῷ θεῷ, ἀλλ´ εἰδώς,	ὅτι	τὸ γενόμενον καὶ φθαρῆναι δεῖ.
[2, 15]	ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν ἠδικηκότα λέγεις	ὅτι	τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. εἰ
[2, 15]	μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε καὶ λέγε	ὅτι	τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. τί
[2, 16]	τούτων τινὰ κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα,	ὅτι	τὸν δεῖνα οὐ μέλλει βλέπειν
[2, 19]	μέχρι νῦν οὐκ εἶδον. οἴεσθε	ὅτι	τὸν Δία τὸν Φειδίου δείξετε
[2, 12]	μάρτυρος. τοιγαροῦν ἐξῆν αὐτῷ λέγειν	ὅτι	τοὺς μὲν ἄλλους ἐῶ χαίρειν,
[2, 17]	κεῖται τὸ ποιεῖν ἃ θέλομεν,	ὅτι	τοῦτο οὐκ ἔξωθεν δεῖ λαμβάνειν
[2, 9]	τεχνολογῆσαι περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν;	ὅτι	τῶν ὄντων τὰ μὲν ἀγαθά,
[2, 10]	τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο μέμνησο,	ὅτι	υἱὸς εἶ. τίς τούτου τοῦ
[2, 18]	ἂν δ´ ἅπαξ ἡττηθεὶς εἴπῃς	ὅτι	ὕστερον νικήσεις, εἶτα πάλιν τὸ
[2, 21]	φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά,	ὅτι	φαντάζονταί τι ἐν αὐτοῖς εἶναι
[2, 22]	αὐτὸ τοῦτο γνοὺς θαρρῶν ἀποφαίνου,	ὅτι	φίλοι, ὥσπερ ὅτι πιστοί, ὅτι
[2, 20]	μάλιστ´ ἐκείνους πρὸ πάντων ἀναπείθειν,	ὅτι	φύσει κοινωνικοὶ γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν
[2, 20]	ἂν πάντες οἱ ἄλλοι πεισθῶμεν,	ὅτι	φυσική ἐστιν ἡμῖν κοινωνία πρὸς
[2, 21]	εἰσιν οἱ συλλογισμοί; ἐρῶ σοι	ὅτι	χρήσιμοι, κἂν θέλῃς, ἀποδείξω, πῶς.
[2, 21]	δυσεντερικός, εἰ χρήσιμον ὄξος, ἐρῶ	ὅτι	χρήσιμον. ἐμοὶ οὖν χρήσιμον; ἐρῶ
[2, 16]	ἀναβλέψας πρὸς τὸν θεὸν εἰπεῖν	ὅτι	χρῶ μοι λοιπὸν εἰς ὃ
[2, 26]	ἀνανεῦσαι πικρὰ ἀνάγκη τῷ αἰσθανομένῳ,	ὅτι	ψεῦδός ἐστιν· μέχρι δὲ τοῦτο
[2, 15]	λαμβάνω. διὰ τί; κέκρικα. ἴσθι	ὅτι	ᾧ τόνῳ νῦν χρῇ πρὸς
[2, 5]	τί οὖν ἀγανακτεῖς; οὐκ οἶδας	ὅτι	ὡς ἐκεῖνος οὐκέτι ἔσται πούς,
[2, 22]	αὐτοῦ ἠγωνία οὐδ´ ἔλεγεν πολλάκις	ὅτι	ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον ἐπύρεςςον‘ εἶτα
[2, 18]	καλὴν οὐκ εἶπον αὐτὸς ἐμαυτῷ	ὅτι	ὤφελόν τις μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘
[2, 24]	τοῦτο τί ἐστι μάχη οὐκ	εἰδότι;	δεῖξον οὖν μοι, τί περανῶ
[2, 1]	πάντα ταῦτα θαρρούντως, πεποιθότως τῷ	κεκληκότι	σε ἐπ´ αὐτά, τῷ ἄξιον
[2, 1]	τῷ ἄξιον τῆς χώρας ταύτης	κεκρικότι,	ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις, τίνα
[2, 12]	ποιοῦντα αὐτὸ οὐκ ἐν γωνίᾳ	δηλονότι	δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα ὑπατικῷ
[2, 12]	αὐτοῦ; πῶς γὰρ οὔ; ἐμπείρῳ	δηλονότι	καὶ τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς;
[2, 9]	ἢ ἐξηγηταὶ ἐσόμεθα ἀλλοτρίων δογμάτων.	ἄρτι	γὰρ τίς ἡμῶν οὐ δύναται
[2, 15]	ἀλλὰ τοῖς ὀρθῶς. ἐπεὶ παθὼν	ἄρτι	ὅτι νύξ ἐστιν, ἄν σοι
[2, 17]	δυσροεῖς, διὰ τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν	ἄρτι	τὸν δεύτερον τόπον τὸν περὶ
[2, 10]	βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν ἰδού, τί	ἐστι	βλάβη καὶ μνήσθητι ὧν ἤκουσας
[2, 20]	παρελθὼν λέγῃ γίγνωσκε, ὅτι οὐδέν	ἐστι	γνωστόν, ἀλλὰ πάντα ἀτέκμαρτα‘ ἢ
[2, 3]	ἢ κακός, εἰ μὲν ἔμπειρός	ἐστι	διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς,
[2, 5]	ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ φύσιν	ἐστὶ	ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν.
[2, 17]	εἰδέναι τί μοι πρὸς θεούς	ἐστι	καθῆκον, τί πρὸς γονεῖς, τί
[2, 20]	ἀπόφασιν οὗτος ὀφείλει ποιήσασθαι· οὐδέν	ἐστι	καθολικὸν ἀληθές. ἀνδράποδον, οὐδὲ τοῦτο.
[2, 1]	ὅπου τὰ μὴ ἐφ´ ἡμῖν	ἐστι	καὶ ἀπροαίρετα, πρὸς τὰ ἐπ´
[2, 16]	τί γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων	ἐστὶ	καὶ ἐκ τίνος κρέμαται; τί
[2, 24]	εἰπεῖν, ὅτι ὁ ἀγνοῶν, τίς	ἐστι	καὶ ἐπὶ τί γέγονεν καὶ
[2, 10]	ἔχειν καὶ ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν	ἐστι	καὶ ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα. τί
[2, 5]	μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη	ἐστὶ	καὶ οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν Σωκράτης
[2, 17]	ἐπὶ τὸν δεύτερον τόπον· σός	ἐστι	καὶ οὗτος. ἀλλ´ ἤδη καὶ
[2, 24]	κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ ἀγαθά	ἐστι	καὶ τὰ κακὰ καὶ τὰ
[2, 5]	γὰρ πάλιν τῇ προαιρέσει κακόν	ἐστι	καὶ ταύτῃ {τὴν} παρὰ φύσιν.
[2, 13]	ὁ παρὰ τῶν πολλῶν τί	ἐστι	καὶ τίνα δύναμιν ἔχει ἐν
[2, 22]	κατεαγὸς πινάκιον; ἀλλὰ γυνή μου	ἐστὶ	καὶ τοσούτῳ χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ
[2, 12]	φθόνος; καὶ τί ὁ φθόνος	ἐστὶ	κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν εἰπεῖν
[2, 6]	ἀλλὰ τῇ ἀλλοτρίᾳ; καὶ ποῖός	ἐστι	κίνδυνος σὸς ἄλλους τὰ ψεύδη
[2, 23]	ἄν μου πυνθάνῃ τί οὖν	ἐστι	κράτιστον τῶν ὄντων; τί εἴπω;
[2, 2]	βούλημα τοῦ κυρίου. τίς δ´	ἐστὶ	κύριος; ὁ τῶν ὑπὸ σοῦ
[2, 20]	ὅτι οὔτε τὸ δουλεύειν αἰσχρόν	ἐστι	μᾶλλον ἢ καλὸν οὔτε τὸ
[2, 24]	καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο τί	ἐστι	μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν
[2, 15]	περὶ ποίων ἄλλων; τί γάρ	ἐστι	μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον τοῦ πεισθῆναί
[2, 23]	κωφαῖς ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν	ἐστι	μηδέ τι ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις
[2, 22]	μήτ´ εἰ υἱὸς καὶ πατήρ	ἐστι	μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ μήτ´ εἰ
[2, 5]	ὡς ἔγγιστα λεγομένης, ἥ τί	ἐστι	μικρὸν τῆς ὅλης μίμημα. νῦν
[2, 22]	φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου τοίνυν	ἐστὶ	μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς;
[2, 12]	κατέπαυσεν. Τί οὖν; οὐ λίαν	ἐστὶ	νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα καὶ
[2, 1]	πρὸς τὰς μορμολυκείας. τί γάρ	ἐστι	παιδίον; ἄγνοια. τί ἐστι παιδίον;
[2, 1]	γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια. τί	ἐστι	παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ ὅπου οἶδεν,
[2, 6]	δὲ καὶ ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος	ἐστὶ	πάντα ταῦτα καὶ κόμπος κενῶν
[2, 15]	με δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν	ἐστι	πείθεσθαί σοι. οὕτως καὶ ἐνταῦθ´.
[2, 20]	ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν τι ἡμῖν	ἐστι	πρὸς αὐτοὺς τό τ´ εὐσεβὲς
[2, 23]	ταῖς ἀληθείαις οὐ μόνον ἀχαρίστου	ἐστὶ	πρὸς τοὺς δεδωκότας, ἀλλὰ καὶ
[2, 19]	αὐτὰ ὁμοίως ἀκριβοῦσιν; τίς οὖν	ἐστι	Στωικός; ὡς λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν
[2, 7]	ἐκείνου συμφέρει σοι’ τί γάρ	ἐστι	συμφέρον οἶδεν; τί ἐστιν ἀγαθὸν
[2, 24]	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα	ἐστὶ	συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ
[2, 16]	τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν	ἐστι	τὰ βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς;
[2, 14]	ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά	ἐστι	τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει.
[2, 1]	λεγόμενον; εἰ γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´	ἐστι	τὰ πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις
[2, 16]	ὑπὸ δογμάτων ὀρθῶν. τίνα δ´	ἐστὶ	ταῦτα; ἃ δεῖ τὸν ἄνθρωπον
[2, 17]	οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα δ´	ἐστὶ	ταῦτα; τὰ θεωρήματα. ἃ γὰρ
[2, 17]	γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά	ἐστι	ταῦτα τὰ κτήματα, σὰ τὰ
[2, 14]	ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη, ὁ τρόπος	ἐστὶ	τῆς διδασκαλίας καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος
[2, 6]	ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά	ἐστι	τῆς παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ νέος
[2, 12]	ἀπεχόμεθα τοῦ πράγματος, ὅσοις γ´	ἐστί	τι εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ
[2, 23]	φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ	ἐστί	τις δύναμις κατὰ τὸν τόπον,
[2, 17]	γὰρ ἣν δεῖ φαντασίαν, οἷόν	ἐστι	τὸ ἃ θέλει τινὶ μὴ
[2, 23]	ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον. τί γάρ	ἐστι	τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστης τούτων
[2, 16]	καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς τί	ἐστι	τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ δόγμα;
[2, 23]	ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι καὶ ἐνταῦθά	ἐστι	τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου
[2, 23]	τὰ ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν	ἐστι	τὸ γινόμενον; οἷον εἴ τις
[2, 1]	σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν, εἰ ἀληθές	ἐστι	τὸ δεῖν ἅμα μὲν εὐλαβῶς
[2, 15]	πρότερον ἠγνόουν νῦν εἰδέναι, τί	ἐστι	τὸ ἐν τῇ συνηθείᾳ λεγόμενον·
[2, 9]	ἐπαγγελίαν πληρώσῃ, ὥστε σωτηρία συμπεπλεγμένου	ἐστὶ	τὸ ἐξ ἀληθῶν συμπεπλέχθαι. πότε
[2, 11]	(Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω; (Ἐνταῦθά	ἐστι	τὸ ζήτημα πᾶν καὶ οἴησις
[2, 14]	δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ πιστόν	ἐστι	τὸ θεῖον, καὶ τοῦτον εἶναι
[2, 23]	ὅταν ὀρθὴ γένηται. τοῦτο γάρ	ἐστι	τὸ κἀκείνῃ χρώμενον καὶ ταῖς
[2, 13]	ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ ἐκείνου ἁμάρτημά	ἐστι	τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι τὰ παρὰ
[2, 19]	μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ θάνατός	ἐστι	τὸ κινδυνευόμενον ἢ δεσμωτήριον ἢ
[2, 2]	τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν	ἐστι	τὸ λέγειν ὑπόθου μοι’ τί
[2, 6]	ὅτι καὶ ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα	ἐστὶ	τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ
[2, 19]	ἔλεγες· μή τι {κακία{ ς}	ἐστὶ	τὸ ναυαγῆσαι, μή τι κακίας
[2, 22]	ἔχεις. οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν δόγμα	ἐστὶ	τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους καὶ
[2, 23]	οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως. (Τί	ἐστι	τὸ χρώμενον; προαίρεσις. τί ἐπιμελεῖται
[2, 16]	μέλλει. τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν	ἐστι	τοῦ τῆς Δίρκης; ἀλλ´ ἐκεῖνό
[2, 20]	οὐδὲ τοῦτο. τί γὰρ ἄλλο	ἐστὶ	τοῦτο ἢ οἷον εἴ τι
[2, 17]	δίκαιον; ἢ μὴ παρακολουθοῦντες τί	ἐστι	τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ κενῶς
[2, 9]	ἀποθέσθαι ἄρτους καὶ οἶνον, ἄλλο	ἐστὶ	φαγεῖν. τὸ βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη,
[2, 22]	φιλικώτερον‘ ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί	ἐστι	φιλία, βάλε κρέας εἰς μέσον
[2, 14]	κτήνη ταῖς φαντασίαις· ἄλλο γάρ	ἐστι	χρῆσις, ἄλλο παρακολούθησις. εἰ δ´
[2, 24]	ἐστιν ἀληθὲς οἶδας ἢ τί	ἐστι	ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί
[2, 16]	τινος, τί ἐστιν ἔπαινος, τί	ἐστι	ψόγος, τίς ἑκατέρου φύσις; τοὺς
[2, 23]	ἀλλὰ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν.	ἔστι	γάρ τις καὶ ὄνου χρεία,
[2, 5]	τὸ σὸν ἐποίησας, ὄψει αὐτός.	ἔστι	γάρ τις κἀκείνου κίνδυνος, μή
[2, 13]	συλλογισμοὺς καὶ ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ	ἔστι	δ´ ἐν σοὶ πόλεος ἡγεμὼν
[2, 19]	ἐστίν· τί ἡμῖν λείπει; οὐκ	ἔστι	διδακτὸν τὸ πρᾶγμα; διδακτόν. οὐκ
[2, 14]	μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο, ὅτι	ἔστι	θεὸς καὶ προνοεῖ τῶν ὅλων
[2, 8]	τὸ ἀγαθόν; τί οὖν; οὐκ	ἔστι	θεῶν ἔργα κἀκεῖνα; ἔστιν, ἀλλ´
[2, 20]	τοῦτο ἢ οἷον εἴ τι	ἔστι	καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν; πάλιν ἄν
[2, 23]	χρεία, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη βοός·	ἔστι	καὶ κυνός, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 23]	κυνός, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου·	ἔστι	καὶ οἰκέτου, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν πολιτῶν·	ἔστι	καὶ τούτων, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 4]	ἄγε, τὸ δὲ θέατρον οὐκ	ἔστι	κοινὸν τῶν πολιτῶν; ὅταν οὖν
[2, 14]	προνοεῖ τῶν ὅλων καὶ οὐκ	ἔστι	λαθεῖν αὐτὸν οὐ μόνον ποιοῦντα,
[2, 15]	τῶν δὲ νῦν τινας οὐκ	ἔστι	μεταθεῖναι. ὥστε μοι δοκῶ ὃ
[2, 22]	ἔχειν λέγωσιν ἀπηλλάχθαι ἀλλήλων. οὐκ	ἔστι	πιστὸν τὸ τοῦ φαύλου ἡγεμονικόν·
[2, 17]	ἂν σωθῇς, ἅψω λύχνους“ ταῦτ´	ἔστι	τὰ τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι
[2, 19]	ταῦτα τηρήσει τῶν δυεῖν, ὅτι	ἔστι	τέ τι δυνατόν, ὃ οὔτ´
[2, 23]	παρέχει τὰ ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον.	ἔστι	τις ἀξία καὶ τῆς φραστικῆς
[2, 20]	λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν, εἰ	ἔστι	τις Δημήτηρ ἢ Κόρη ἢ
[2, 9]	πληρῶσαι τὴν φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ	ἔστι	τὸ τυχὸν αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου
[2, 13]	μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί δ´	ἔστι	τοῦτο; οὐκ οἶδεν, τί ἐστιν
[2, 9]	βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου, τότε καὶ	ἔστι	τῷ ὄντι καὶ καλεῖται Ἰουδαῖος.
[2, 20]	μηδὲ παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ	ἔστι	φυσικὴ κοινωνία τοῖς λογικοῖς πρὸς
[2, 14]	ἡμῶν μὴ γίνεσθαι. ἐξ οὗ	περίεστι	τοῖς συστησαμένοις αὐτὸ ἐν ὀρέξει
[2, 13]	ἐγὼ αὐτῷ λαλήσω. (Εἶτ´ οὐκ	ἔξεστι	γὰρ ὡς θέλεις αὐτῷ λαλῆσαι;
[2, 13]	καὶ τὰ ἔθη καὶ τί	ἔξεστι	καὶ τί οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´
[2, 16]	θύραν παρῆλθον. ποῦ γάρ μοι	μέτεστι	τούτου τοῦ πράγματος, οὗ Σωκράτει
[2, 11]	τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ μοι.	(Τουτὶ	οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ, καὶ
[2, 20]	ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα;	οὐχὶ	δ´ εὐκταῖον ἦν, εἰ ἐδύναντο
[2, 16]	παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται μένων;	οὐχὶ	δ´ ὡς παιδιᾷ παραμένει, μέχρις
[2, 21]	τί οὖν; οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε;	οὐχὶ	δὲ παρέχει τινὰ ὕλην ὑμῖν
[2, 20]	Συνεπικουρείους ἔδει σε ταῦτα λέγειν,	οὐχὶ	δὲ πρὸς ἐκείνους ἀποκρύπτεσθαι, πολὺ
[2, 16]	τίς βουλευόμενος αὐτῆς τῆς βουλῆς,	οὐχὶ	δὲ τοῦ τυχεῖν ἐκείνου περὶ
[2, 24]	ὁ δέ, ὅτι οὐ δεῖ;	οὐχὶ	διὰ ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ τίνες
[2, 24]	Ἀχιλλεὺς διὰ τί ἀλλήλοις διεφέροντο;	οὐχὶ	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα
[2, 24]	γὰρ πρῶτον τοῦθ´ οὕτως ἔχει;	οὐχὶ	ἐξ οὗ γένος ἀνθρώπων ἐστίν,
[2, 13]	διαλέγεσθαι; τὸ δ´ ἐμπείρως ἐστὶν	οὐχὶ	εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς,
[2, 16]	τίς ἂν ἦν; Εὐρυσθεὺς καὶ	οὐχὶ	Ἡρακλῆς. ἄγε, πόσους δὲ περιερχόμενος
[2, 5]	δαίμονές σοι τίνες εἶναι δοκοῦσιν;	οὐχὶ	ἤτοι θεῶν παῖδές εἰσιν ἢ
[2, 19]	φιλόσοφε, εἰπέ μοι, τί τρέμεις;	οὐχὶ	θάνατός ἐστι τὸ κινδυνευόμενον ἢ
[2, 12]	ἐπὶ τὴν ὁδὸν τὴν δέουσαν,	οὐχὶ	καταγελάσας ἢ λοιδορησάμενος ἀπῆλθεν. καὶ
[2, 8]	ἃς ἐμφαίνει διὰ τῆς κατασκευῆς;	οὐχὶ	λίθος ἐστὶν ἢ χαλκὸς ἢ
[2, 24]	δὲ λέγει, ὅτι οὐ συμφέρει;	οὐχὶ	ὁ μὲν λέγει, ὅτι δεῖ
[2, 24]	τίνα ἐστὶ συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα;	οὐχὶ	ὁ μὲν λέγει, ὅτι συμφέρει
[2, 22]	κακά· ἀνθρώπους δὲ τοὺς αὐτοὺς	οὐχὶ	ποτὲ μὲν ἀγαθούς, ποτὲ δὲ
[2, 18]	δικαίως ἀσπάζηται αὐτὸν χαῖρε, παράδοξε‘	οὐχὶ	τοὺς σαπροὺς τούτους πύκτας καὶ