Livre, Chap.
[2, 14]	πανηγύρει. τὰ μὲν κτήνη {π{	α}	ραθησόμενα ἄγεται καὶ οἱ βόες,
[2, 19]	ἀληθὲς ἀναγκαῖον εἶναι καὶ τῷ	{ἀ}	δυνατῷ ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν καὶ
[2, 17]	φιλοσοφοῦντος; ἀποβαλεῖν οἴησιν· ἀμήχανον γάρ,	ἅ	τις εἰδέναι οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι
[2, 22]	λόγος ἔχει. ~Περὶ φιλίας. Περὶ	ἅ	τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα εἰκότως.
[2, 16]	ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ ἀρκεῖ σοι	ἃ	βλέπεις καθ´ ἡμέραν; κρεῖττόν τι
[2, 17]	δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ θεωρήματα.	ἃ	γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, μαθεῖν
[2, 13]	Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν οὐκ ἠγωνία·	ἃ	γὰρ οὗτος ἐθαύμαζεν, τούτων οὐδενὸς
[2, 5]	σὸν οὖν ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν	ἃ	δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει.
[2, 15]	πείθεσθαί σοι. οὕτως καὶ ἐνταῦθ´.	ἃ	δεῖ με ποιεῖν οὐκ οἶδα,
[2, 16]	ὀρθῶν. τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα;	ἃ	δεῖ τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν
[2, 2]	τί; πράξει μέν σοί τινα	ἃ	δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ
[2, 20]	τῶν ὕπνων καὶ ἀναγκάζον γράφειν	ἃ	ἔγραφεν; τί γὰρ ἄλλο ἢ
[2, 9]	ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε, ἐκεῖνα	ἃ	ἔλεγες; πόθεν αὐτὰ προφερόμενος ἔλεγες;
[2, 17]	δεῖ φαντασίαν, οἷόν ἐστι τὸ	ἃ	θέλει τινὶ μὴ προχωρεῖν. εἶτα
[2, 17]	ᾔδει, ποῦ κεῖται τὸ ποιεῖν	ἃ	θέλομεν, ὅτι τοῦτο οὐκ ἔξωθεν
[2, 13]	οἶδας γὰρ τὰ μέτρα, καθ´	ἃ	κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου; {μεμέλ{
[2, 19]	μοι δείξατε κατὰ τὰ δόγματα	ἃ	λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί τινα
[2, 9]	μακρὰν ἀπὸ τοῦ χρῆσθαι τούτοις	ἃ	λέγομεν, ἐφ´ οἷς ὡς εἰδότες
[2, 12]	ἔργον ἐστίν. ~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι.	Ἃ	μὲν δεῖ μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι
[2, 2]	οὐ δοκεῖ σοι, τίς ἐκκλίνειν	ἃ	μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ τί;
[2, 22]	νικώμενον. ἀλλ´ ἐξέτασον μὴ ταῦθ´	ἃ	οἱ ἄλλοι, εἰ ἐκ τῶν
[2, 13]	ἡμῶν αὐτὰ δύναται οὔτε περιποιῆσαι	ἃ	οὐ θέλομεν αὐτῶν, ποῦ ἔτι
[2, 17]	δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις;	ἃ	οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα δ´
[2, 21]	οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´	ἃ	πάρεστε, ταῦτα λαμβάνετε; ναί· ἀλλ´
[2, 6]	ἀλλὰ κλάοντες καὶ στένοντες πάσχομεν	ἃ	πάσχομεν καὶ περιστάσεις αὐτὰ καλοῦντες.
[2, 14]	σχέσιν ἢ οὐδεμίαν; ταῦτ´ ἔστιν	ἃ	πάσχουσιν οὗτοι οἱ ὀλίγοι· καὶ
[2, 21]	μαθησόμενος καὶ τὰ βιβλία νοήσων,	ἃ	πρότερον οὐκ ἐνόουν, ἂν δ´
[2, 19]	λέγε μοι τοὺς θεούς σοι	ἃ	πρῴην ἔλεγες· μή τι {κακία{
[2, 16]	ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν	ἃ	φαίνεται ἡμῖν κακά. νῦν δ´
[2, 21]	δεῖται; τί οὖν θαυμάζετ´, εἰ	ἃ	φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν, αὐτὰ
[2, 14]	καὶ ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως	μέγα	καὶ καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ
[2, 12]	λέλεκται τὸ αἶψά τε καὶ	μέγα	νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν. Τί οὖν;
[2, 17]	ταῦτ´ ἔστι τὰ τοῦ φιλοστόργου;	μέγα	σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι τοιούτῳ
[2, 19]	ἐσομένην. Καὶ ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν	μέγα	τῆς ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ
[2, 23]	καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ τὸ	μέγα	τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ
[2, 18]	τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ καὶ	μέγα	φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ
[2, 8]	τῇ παραλλαγῇ τῇ πρὸς τὰ	ἄλογα;	τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά
[2, 9]	μὲν αἰδήμονα σῴζει τὰ αἰδήμονα	ἔργα,	ἀπολλύει δὲ τὰ ἀναιδῆ· τὸν
[2, 10]	ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα	ἔργα.	ἐὰν δ´ ἀπελθὼν ψέγῃς σου
[2, 23]	δυναμέναις πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ	ἔργα,	ἐφ´ οἷς τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν
[2, 8]	τί οὖν; οὐκ ἔστι θεῶν	ἔργα	κἀκεῖνα; ἔστιν, ἀλλ´ οὐ προηγούμενα
[2, 1]	τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις καὶ	ἔργα	προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ θέλειν
[2, 9]	ἕκαστον καὶ σῴζει τὰ κατάλληλα	ἔργα·	τὸν τέκτονα τὰ τεκτονικά, τὸν
[2, 24]	βέλτιστε, ἀφεὶς τὰ τοῦ βασιλέως	ἔργα,	ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ
[2, 23]	παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι,	πάρεργα	τἆλλα πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ
[2, 22]	καὶ μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν	Ἑλλάδα	καὶ Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους καὶ
[2, 20]	τὴν χύτραν εἶπες {λο{ υ}	πάδα	ἢ τὴν τορύνην ὀβελίσκον; εἴ
[2, 24]	συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ πατρὶ τὴν	Χρυσηίδα,	ὁ δὲ λέγει, ὅτι οὐ
[2, 3]	τε καὶ μή’ διὰ τί;	οἶδα	γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς· ἔχω τὴν
[2, 11]	προσειλήφαμεν. (Διὰ γάρ, φησίν, οὐκ	οἶδα	ἐγὼ τὸ καλὸν καὶ τὸ
[2, 15]	ἃ δεῖ με ποιεῖν οὐκ	οἶδα,	ἐλήλυθα δὲ μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ
[2, 20]	τὰς κατασκευάς; ἔχω καὶ χάριν	οἶδα.	ἐπεὶ οὖν ταῦτά σοι λίαν
[2, 21]	τὸν μηδὲν εἰδότα, ὅτι οὐδὲν	οἶδα;	ἔρχομαι πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς
[2, 14]	τύχῃ τὰς τρεῖς στρατείας ἐστρατευμένον.	(Οἶδα	κἀγώ. νῦν γὰρ σὺ ἐλήλυθας
[2, 19]	ἀποκρινοῦμαι πρὸς αὐτὸν ὅτι οὐκ	οἶδα·	παρείληφα δ´ ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι
[2, 5]	ἀδιάφοροι, οἱ κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν	οἶδα,	τί μέλλει πίπτειν; τῷ πεσόντι
[2, 23]	δὲ προκείμενον ἐκεῖνο· εἰς τὴν	πατρίδα	ἐπανελθεῖν, τοὺς οἰκείους ἀπαλλάξαι δέους,
[2, 22]	ὅσιον καὶ τὸ καλὸν καὶ	πατρίδα	καὶ γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται
[2, 22]	δὲ τοὺς φίλους καὶ τὴν	πατρίδα	καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ αὐτὸ
[2, 23]	εἴ τις ἀπιὼν εἰς τὴν	πατρίδα	τὴν ἑαυτοῦ καὶ διοδεύων πανδοκεῖον
[2, 17]	πρὸς ἀδελφούς, τί πρὸς τὴν	πατρίδα,	τί πρὸς ξένους’ ἔρχου καὶ
[2, 20]	πτισάνην. ἤνεγκα ἂν αὐτῷ γεμίσας	παροψίδα	ὀξογάρου. οὐκ ᾔτησα τὴν πτισάνην;
[2, 5]	εἶναι, ἀλλ´, ἂν αὐτὸν ὡς	πόδα	λάβῃς καὶ ὡς μὴ ἀπόλυτον,
[2, 24]	ἦσαν καὶ ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν;	ἔα,	ἄνθρωπε, ἐπὶ τί ἐλήλυθας; ἐρωμένας
[2, 14]	τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς	ἡδέα	καὶ ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν.
[2, 1]	ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ καὶ τὰ	θαρραλέα.	οὕτως καὶ ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα
[2, 24]	οὖν τὸν Ἕκτορα ἐπὶ τὸν	βασιλέα	τὸν σαυτοῦ σπᾷς τὸ ξίφος;
[2, 23]	τὸν Θερσίτην ἰδόντα καὶ τὸν	Ἀχιλλέα;	ὁμοίως τὴν Ἑλένην καὶ ἣν
[2, 17]	μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ	δριμέα,	οἱ δ´, ἵν´ ἀπ´ αὐτῶν
[2, 24]	τὰ παιδία τὰ πιθανὰ καὶ	δριμέα	τίνα οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς τὸ
[2, 17]	μὲν οὖν ποιητέα καὶ οὐ	ποιητέα	καὶ ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ
[2, 17]	ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν	ποιητέα	καὶ οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ
[2, 9]	ἐπέφθη, ἀνεδόθη, νεῦρα ἐγένετο, σάρκες,	ὀστέα,	αἷμα, εὔχροια, εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα
[2, 22]	δὲ μὴ δυνάμενος διακρῖναι τὰ	ἀγαθὰ	ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ τὰ
[2, 8]	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις τὰ	ἀγαθὰ	εἶναι καὶ εὐδαιμονίαν καὶ κακοδαιμονίαν.
[2, 22]	ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα τὰ	ἀγαθὰ	ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι,
[2, 24]	τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ	ἀγαθά	ἐστι καὶ τὰ κακὰ καὶ
[2, 17]	ποιητέα καὶ οὐ ποιητέα καὶ	ἀγαθὰ	καὶ κακὰ καὶ καλὰ καὶ
[2, 19]	δὲ κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα.	ἀγαθὰ	μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ
[2, 9]	δὲ κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα·	ἀγαθὰ	μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ τὰ
[2, 13]	οὖν τὰ μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´	ἀγαθὰ	οὔτε κακά, τὰ προαιρετικὰ δὲ
[2, 9]	ὅτι τῶν ὄντων τὰ μὲν	ἀγαθά,	τὰ δὲ κακά, τὰ δ´
[2, 19]	τῶν ὄντων τὰ μέν ἐστιν	ἀγαθά,	τὰ δὲ κακά, τὰ δ´
[2, 22]	αὐτὰ τὰ πράγματα ποτὲ μὲν	ἀγαθὰ	ὑπολαμβάνεις εἶναι, ποτὲ δὲ κακά·
[2, 22]	αὐτῶν· καὶ ποτὲ μὲν ταῦτα	ἀγαθὰ	ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα αὐτὰ κακά,
[2, 17]	ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ	δυνάμεθα.	διὰ τοῦτο ὁ μὲν λέγει
[2, 12]	δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ	δυνάμεθα.	ἐξ ὧν δ´ αὐτὸς ὁ
[2, 11]	καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις; (Οὐ	δυνάμεθα.	(Ἔχεις οὖν δεῖξαί τι ἡμῖν
[2, 12]	οὐδαμῶς διὰ τούτων αὐτὸν κινῆσαι	δυνάμεθα.	καὶ λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι ταύτης
[2, 16]	οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ	δυνάμεθα	μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα λέγομεν κύριε
[2, 16]	τὰ ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα; οὐ	δυνάμεθα	μὴ φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ
[2, 16]	λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς καλῶς	ἐβουλευσάμεθα;	οὐκ ἔλεγόν σοι, ἀδελφέ, ὅτι
[2, 15]	εἰ γὰρ ὀρθῶς ἔκρινας, ἰδοὺ	παρακαθήμεθά	σοι καὶ συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς·
[2, 16]	εἰ περὶ μὲν τὰς ὕλας	τετρίμμεθα,	ἐν δὲ ταῖς ἐνεργείαις ταπεινοί,
[2, 17]	τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ κενῶς	ἐφθεγγόμεθα	τὰς φωνάς; τίς γάρ σοι
[2, 7]	κρατοῦμεν καὶ τὸν θεὸν ἐπικαλούμενοι	δεόμεθα	αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν μοι
[2, 17]	περὶ τὴν διάρθρωσιν τῶν προλήψεων	δεόμεθα,	τί διαφερόμεθα, τί πολεμοῦμεν, τί
[2, 16]	τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς τί	ἐγυμναζόμεθα.	λοιπὸν ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν
[2, 10]	τί οὖν οὐ τοιοῦτόν τι	φανταζόμεθα,	ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν ἐλάττωμα
[2, 14]	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι	φανταζόμεθα.	λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς
[2, 14]	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι	φανταζόμεθα,	ὅτι δεῖ τὴν αὑτοῦ βούλησιν
[2, 6]	καὶ αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι	θεριζόμεθα,	διὰ τοῦτο ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ
[2, 9]	(Εὐθὺς ἐν τῷ λογικῷ τίνων	χωριζόμεθα;	(Τῶν θηρίων. (Καὶ τίνων ἄλλων;
[2, 17]	προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ	οἰόμεθα	εἰδέναι. τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα;
[2, 11]	ἀλλ´ ἔκ τινος τεχνικῆς παραλήψεως	διδασκόμεθα	ἕκαστον αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο
[2, 1]	ἐλευθερία ἢ τὸ ἐξεῖναι ὡς	βουλόμεθα	διεξάγειν; οὐδέν. λέγετε δή μοι,
[2, 1]	ἄνθρωποι, βούλεσθε ζῆν ἁμαρτάνοντες; οὐ	βουλόμεθα.	οὐδεὶς τοίνυν ἁμαρτάνων ἐλεύθερός ἐστιν.
[2, 10]	ἀναίσχυντον καὶ ἄπιστον, οὐδ´ ἐγγὺς	διαφερόμεθα	πλὴν μόνον ἐν τῇ σχολῇ
[2, 17]	διάρθρωσιν τῶν προλήψεων δεόμεθα, τί	διαφερόμεθα,	τί πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους;
[2, 9]	ἐφ´ οἷς ὡς εἰδότες αὐτὰ	ἐπαιρόμεθα.	οὕτως οὐδὲ τὴν τοῦ ἀνθρώπου
[2, 9]	ποιήσωμεν, οὐδὲν ἄλλο ἢ ἐξηγηταὶ	ἐσόμεθα	ἀλλοτρίων δογμάτων. ἄρτι γὰρ τίς
[2, 6]	θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´	ἐσόμεθα	ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν φυλακῇ
[2, 1]	μὲν εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι	ἐσόμεθα	καὶ νὴ Δία διὰ τὴν
[2, 17]	εἰ δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς	ἐσόμεθα	τῷ προκόψαι, κἂν πάσας τὰς
[2, 1]	ἀπροαίρετα. ἐν τίσιν πάλιν θαρροῦντες	ἀναστρεφόμεθα	ὡς οὐδενὸς ὄντος δεινοῦ; ἐν
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´	ἐπιστρεφόμεθα.	ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ
[2, 7]	ἄνθρωποι πλανώμεθα καὶ πρὸς ἀλλήλους	μαχόμεθα;	διὰ τοῦτο ἡ γυνὴ καλῶς
[2, 8]	οἶδεν, μετὰ τίνος ἀπέρχεται. ἀλλ´	ἀνεχόμεθα	λέγοντος αὐτοῦ σὲ ἤθελον ἔχειν’
[2, 12]	συναισθανόμενοι ταύτης ἡμῶν τῆς ἀδυναμίας	ἀπεχόμεθα	τοῦ πράγματος, ὅσοις γ´ ἐστί
[2, 17]	πάντες ἄνω καὶ κάτω λαλοῦντες	ἐρχόμεθα	πρὸς τοὺς φιλοσόφους, ἐπὶ τούτοις
[2, 17]	καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος δ´ ἕνεκα	προσερχόμεθα	τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα
[2, 9]	γὰρ χρόνῳ τὰ ἐναντία ποιεῖν	εἰθίσμεθα	καὶ τὰς ὑπολήψεις τὰς ἐναντίας
[2, 19]	τί ἡμῖν καὶ σοί, ἄνθρωπε;	ἀπολλύμεθα	καὶ σὺ ἐλθὼν παίζεις. ἂν
[2, 8]	καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί	φοβούμεθα	ἐκπέμποντες νέον ἐπί τινας πράξεις
[2, 16]	τὰ ἐκτός. εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς	φοβούμεθα	ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν; τί οὖν
[2, 16]	τὸν θάνατον ἢ τὴν φυγὴν	ἐφοβούμεθα,	ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν
[2, 11]	ἢ μέτρων ψιλῇ τῇ ἐμφάσει	ἀρκούμεθα,	ἀλλὰ κανόνα τινὰ ἐφ´ ἑκάστου
[2, 16]	ἐνδέχεται, ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα κακὰ	ἡγώμεθα;	οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ
[2, 7]	ἐνθάδ´ οὖν, ὅπου πάντες ἄνθρωποι	πλανώμεθα	καὶ πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα; διὰ
[2, 6]	ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν φυλακῇ	δυνώμεθα	παιᾶνας γράφειν. μέχρι δὲ νῦν
[2, 19]	ἐνταῦθα; τὰ μέχρι νῦν ἀφῶμεν.	ἀρξώμεθα	μόνον, πιστεύσατέ μοι, καὶ ὄψεσθε.
[2, 19]	παρ´ ἀμφοτέρους. τί οὖν; θέλετε	ἀρξώμεθά	ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν ἐνταῦθα;
[2, 11]	χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν καὶ ἐφαρμόζειν	πειρώμεθα	τὰς προλήψεις ταῖς ἐπὶ μέρους
[2, 11]	ἀνευρίσκομεν καὶ ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως	χρώμεθα	δίχα αὐτοῦ μηδὲ τὸν δάκτυλον
[2, 11]	τινων γνωρίμων καὶ διευκρινημένων ὁρμώμενοι	χρώμεθα	ἐπὶ τῶν ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις
[2, 7]	ὡς ὁδηγόν, ὡς τοῖς ὀφθαλμοῖς	χρώμεθα,	οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα τὰ
[2, 11]	ἔννοιαν ἐλήλυθεν; διὰ τοῦτο πάντες	χρώμεθα	τοῖς ὀνόμασιν καὶ ἐφαρμόζειν πειρώμεθα
[2, 1]	θαρραλέα. οὕτως καὶ ἡμεῖς ποῦ	χρώμεθα	τῷ φόβῳ; πρὸς τὰ ἀπροαίρετα.
[2, 7]	κληρονομήσω, κύριε, τὸν πατέρα; ἴδωμεν·	ἐπεκθυσώμεθα.	ναί, κύριε, ὡς ἡ τύχη
[2, 5]	δὲ μετὰ ταραχῆς καὶ φόβου	δεχώμεθα	ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία ἔτι
[2, 1]	ὑπὸ τῶν φιλοσόφων, ὅμως δὲ	σκεψώμεθα	κατὰ δύναμιν, εἰ ἀληθές ἐστι
[2, 23]	τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι καὶ	ἐνταῦθά	ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ
[2, 11]	(Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω;	(Ἐνταῦθά	ἐστι τὸ ζήτημα πᾶν καὶ
[2, 19]	οὔτε γενομένην οὔτ´ ἐσομένην. Καὶ	ἐνταῦθα	μὲν οὐδὲν μέγα τῆς ἱστορίας
[2, 24]	(Καὶ τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ	ἐνταῦθα	ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται,
[2, 2]	ἴδῃ ὅτι αὕτη ἡ ὁδὸς	ἐνταῦθα	οὐ φέρει, ἀλλ´ ἄλλῃ; τί
[2, 11]	τὸ ζήτημα πᾶν καὶ οἴησις	ἐνταῦθα	προσγίνεται. ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι
[2, 16]	καὶ μὴ ἐγκάλει. τί οὖν;	ἐνταῦθά	σοι οὐδὲν δέδωκεν; οὐ δέδωκέ
[2, 19]	ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν	ἐνταῦθα;	τὰ μέχρι νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα
[2, 23]	περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ	ἐνταῦθα	τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ
[2, 14]	ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ	ἐνταῦθα	τὸ μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος
[2, 8]	γένοιτο. νοῦς, ἐπιστήμη, λόγος ὀρθός.	ἐνταῦθα	τοίνυν ἁπλῶς ζήτει τὴν οὐσίαν
[2, 15]	δεῖ με ποιεῖν οὐκ οἶδα,	ἐλήλυθα	δὲ μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ περὶ
[2, 26]	ὅτι ἐγὼ ἄλλον μὲν οὐδένα	εἴωθα	παρέχειν μάρτυρα ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι
[2, 17]	δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις τὰ	ἀναγκαῖα;	διὰ τί οὖν περιπίπτεις τινί,
[2, 25]	πῶς αὐτὸς ὁμολογεῖς ὅτι ταῦτα	ἀναγκαῖά	ἐστιν, εἰ χωρὶς αὐτῶν οὐδ´
[2, 25]	μαθεῖν, πότερον ἀναγκαῖα ἢ οὐκ	ἀναγκαῖά	ἐστιν. ~Τί τὸ ἴδιον τοῦ
[2, 25]	αὐτὸ τοῦτο δύνασαι μαθεῖν, πότερον	ἀναγκαῖα	ἢ οὐκ ἀναγκαῖά ἐστιν. ~Τί
[2, 13]	διδόμενα καὶ οὐ θέλει τὰ	ἀναγκαῖα	καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε τὰ
[2, 11]	ἀσθενείας καὶ ἀδυναμίας περὶ τὰ	ἀναγκαῖα.	ὀρθογωνίου μὲν γὰρ τριγώνου ἢ
[2, 25]	πῶς κινήσεις τὸν λέγοντα. ~Πῶς	ἀναγκαῖα	τὰ λογικά. Τῶν παρόντων δέ
[2, 2]	καὶ ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς ὅτι	δίκαια	λέγει ἐλθὼν ἐπὶ τὸν ἐπίλογον
[2, 20]	ἀμπελικῶς κινεῖσθαι, ἀλλ´ ἐλαικῶς, ἢ	ἐλαία	πάλιν μὴ ἐλαικῶς, ἀλλ´ ἀμπελικῶς;
[2, 12]	φύρονται καὶ φύρουσι καὶ τὰ	τελευταῖα	λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες ἀπέρχονται. Τὸ
[2, 1]	τοῖς τῷ ὄντι παιδευομένοις, ἀταραξία	ἀφοβία	ἐλευθερία. οὐ γὰρ τοῖς πολλοῖς
[2, 21]	τὸ αἴτιον; τὸ μὲν κυριώτατον	ἀνομολογία	καὶ ταραχὴ ἐν τοῖς περὶ
[2, 1]	Δία διὰ τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι.	διὰ	γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως
[2, 5]	παρέλθω, πότερον πνιγεὶς ἢ πυρέξας;	διὰ	γὰρ τοιούτου τινὸς δεῖ παρελθεῖν
[2, 11]	ὁρμώμενοι καὶ τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν.	(Διὰ	γάρ, φησίν, οὐκ οἶδα ἐγὼ
[2, 16]	τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος, εἰ	διὰ	γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ νεανισκάρια
[2, 1]	δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ νὴ	Δία	διὰ τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ
[2, 6]	πῶς; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ ἐξεκλείσθης.	διὰ	θυρίδος γὰρ οὐκ ἔμαθον εἰσέρχεσθαι.
[2, 8]	βαστάζειν τι δυναμένου. ἀλλὰ νὴ	Δία	καὶ περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν·
[2, 19]	νεκρῷ περὶ τῆς πρὸς τὸν	Δία	κοινωνίας βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ οὐκ
[2, 16]	κρέμαται; τί κρείττων εἶ τοῦ	διὰ	κοράσιον κλάοντος, εἰ διὰ γυμνασίδιον
[2, 23]	γίνεσθαι διά τινων θεωρημάτων καὶ	διὰ	λέξεως ποιᾶς καὶ μετά τινος
[2, 23]	ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ	διὰ	λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν
[2, 20]	ἢ μεταπείθειν πειρᾶται; πολὺ νὴ	Δία	μᾶλλον τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι τις
[2, 1]	τοῖς μηδὲν τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις	διὰ	μωρίαν. Καὶ νῦν καιροῦ καλοῦντος
[2, 20]	ἀνθρώπων καὶ σοφιστῶν ἢ νὴ	Δία	νομοθετῶν εἰς φόβον καὶ ἐπίσχεσιν
[2, 17]	ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ τὸν	Δία.	Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς ἡγεμόνα καὶ
[2, 16]	παιδίοις ὁμοιῶμεν; οὔ, νὴ τὸν	Δία.	οὐ γὰρ ὑπὸ πλακουντίου τοῦτο
[2, 9]	εἰπεῖν λέων με καὶ φαγέτω.	διὰ	πάντων δὲ τούτων ἀπόλλυται ἡ
[2, 24]	ἀρχιερέως, ὃς τοὺς καλοὺς μονομάχους	διὰ	πάσης ἐπιμελείας ἔχει; ὁρᾷς, οἷα
[2, 20]	ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ τὴν πόλιν	διὰ	ποίους ἄλλους λόγους ἀπέλιπον; εἶτα
[2, 22]	ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι; ὅτι νὴ	Δία	πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν φαντασιῶν
[2, 22]	ἔτι πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ	διὰ	ταῦτα ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ
[2, 24]	δέ, ὅτι οὐ δεῖ; οὐχὶ	διὰ	ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν
[2, 22]	λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ·	διὰ	ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι. ἐν
[2, 20]	αἰσχρόν, οἱ ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες	διὰ	ταῦτα τὰ δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι
[2, 22]	ἢ εἰ ἄρα τὸ ἔνδοξον.	Διὰ	ταύτην τὴν ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι
[2, 1]	θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ νὴ Δία	διὰ	τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ γὰρ
[2, 6]	ἀνάγκη μ´ ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ	διὰ	τῆς θυρίδος εἰσελθεῖν’ ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει	διὰ	τῆς κατασκευῆς; οὐχὶ λίθος ἐστὶν
[2, 24]	ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων καὶ Ἀχιλλεὺς	διὰ	τί ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ διὰ
[2, 15]	θέλω, ἄν με τοῦτο ἀναγκάσῃς.	διὰ	τί, ἄνθρωπε; τί ἐγένετο; κέκρικα.
[2, 17]	εἰ ἐφαρμόζεις καλῶς τὰς προλήψεις,	διὰ	τί δυσροεῖς, διὰ τί ἐμποδίζῃ;
[2, 17]	σοὶ δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ;	διὰ	τί δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις
[2, 17]	διὰ τί οὖν περιπίπτεις τινί,	διὰ	τί δυστυχεῖς; διὰ τί θέλοντός
[2, 17]	τὰς προλήψεις, διὰ τί δυσροεῖς,	διὰ	τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι τὸν
[2, 7]	ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι;	διὰ	τί ἐν γραμματικοῖς οὐ λέγεις;
[2, 17]	περιπίπτεις τινί, διὰ τί δυστυχεῖς;	διὰ	τί θέλοντός σού τι οὐ
[2, 1]	εἰ γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον.	διὰ	τί; ἵνα ἡ περίοδος ἀνύηται
[2, 14]	πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται καὶ	διὰ	τί καὶ τίνες οἱ τιθέντες
[2, 15]	ἐμὲ ἀποκτεῖναι. ἀργύριον οὐ λαμβάνω.	διὰ	τί; κέκρικα. ἴσθι ὅτι ᾧ
[2, 16]	δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ	διὰ	τί ὁ ῥήτωρ εἰδὼς ὅτι
[2, 3]	τὸν ἀναλυτικόν τε καὶ μή’	διὰ	τί; οἶδα γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς·
[2, 24]	εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ταῦτα προθύμως.	(Διὰ	τί; (Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας.
[2, 11]	ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν. (Καὶ	διὰ	τί οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν καὶ
[2, 19]	ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον.	διὰ	τί οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ
[2, 19]	ταῦτα μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε.	διὰ	τί οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ
[2, 17]	νῦν οὐ φεύγεις τὰ ἀναγκαῖα;	διὰ	τί οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ
[2, 13]	κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται;	διὰ	τί οὖν σὺ αὐτὸς ἀγαθὸς
[2, 10]	καὶ ὠφελούμενοι καὶ κερδαίνοντες, ὅταν	διά	τινος τούτων τῶν ἔργων κέρμα
[2, 24]	ἢ πῶς τι ἀποδείκνυται ἢ	διὰ	τίνων; ἢ τίνα ὅμοια μὲν
[2, 23]	ἀνάγκη δὲ τὴν παράδοσιν γίνεσθαι	διά	τινων θεωρημάτων καὶ διὰ λέξεως
[2, 7]	ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον.	Διὰ	τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα
[2, 23]	ἡλίκη τῶν ἀρχόντων. οὐ μέντοι	διὰ	τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα καὶ
[2, 19]	τρία δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον	διὰ	τὸ κοινὴν εἶναι αὐτῶν μάχην.
[2, 24]	ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν καθήμενος κλαίῃ	διὰ	τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ εἰμί.
[2, 23]	τοῦ κρατίστου, ἀλλὰ καὶ τούτων	διὰ	τὸ κράτιστον· ὅτι ἐκεῖνο οὐκ
[2, 24]	διὰ τί ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ	διὰ	τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ
[2, 19]	οὐκ εἶδον. οἴεσθε ὅτι τὸν	Δία	τὸν Φειδίου δείξετε ἢ τὴν
[2, 24]	ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ μὲν	διὰ	τοῦ λέγειν αὐτός τε ὠφελούμενος
[2, 6]	αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι θεριζόμεθα,	διὰ	τοῦτο ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ ἴσμεν
[2, 8]	σε ὅτι ὁ Ζεὺς πεποίηκεν,	διὰ	τοῦτο ἀμελεῖς οἷόν τινα δείξεις
[2, 22]	τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου.	διὰ	τοῦτο ἂν μὲν ἐν ταὐτῷ
[2, 16]	αὐτὸ παῦσαι ἢ οὐκ ἔστιν.	διὰ	τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς
[2, 12]	καὶ ὄψεσθε πόσας μάχας διαλέλυκεν.	διὰ	τοῦτο εἰκότως καὶ παρὰ τοῖς
[2, 1]	τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ θάνατον.	διὰ	τοῦτο ἐπαινοῦμεν τὸν εἰπόντα ὅτι
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ·	διὰ	τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς εἶναι
[2, 13]	καὶ ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει.	διὰ	τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων
[2, 7]	πλανώμεθα καὶ πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα;	διὰ	τοῦτο ἡ γυνὴ καλῶς εἶπεν
[2, 13]	ἤθελεν, πῶς ἂν ἔτι ἠγωνία;	διὰ	τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸς μόνος
[2, 21]	ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται, τοῦ ἀκουσίου·	διὰ	τοῦτο καὶ περὶ τούτου παρομολογοῦσιν.
[2, 26]	γὰρ φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ αὐτό.	διὰ	τοῦτο καὶ Σωκράτης ταύτῃ τῇ
[2, 7]	τὴν κληρονομίαν εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ.	διὰ	τοῦτο κἀκεῖνοι λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν.
[2, 23]	οὐδέν, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν διαστραφεῖσα.	διὰ	τοῦτο κακία μόνη αὕτη γίνεται
[2, 10]	ἢ ἐπανενεγκόντες ἐπὶ τὸ ὅλον.	διὰ	τοῦτο καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι
[2, 6]	τί ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ.	διὰ	τοῦτο καλῶς ὁ Χρύσιππος λέγει
[2, 7]	δειλία, τὸ φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις.	διὰ	τοῦτο κολακεύομεν τοὺς μάντεις· κληρονομήσω,
[2, 1]	ἐπί τινα τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν;	Διὰ	τοῦτο λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε
[2, 17]	πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ δυνάμεθα.	διὰ	τοῦτο ὁ μὲν λέγει ἀνάτεινον’
[2, 2]	νίκη, τοῦτο ἐπίλογος, τοῦτο εὐδοκίμησις.	Διὰ	τοῦτο ὁ Σωκράτης πρὸς τὸν
[2, 11]	παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν καὶ	διὰ	τοῦτο οἱ μὴ εἰδότες αὐτὰ
[2, 8]	φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν·	διὰ	τοῦτο οὐ λέγεις ἐπ´ αὐτῶν
[2, 19]	ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν τόπον.	διὰ	τοῦτο οὐδὲν διαφέρω τοῦ γραμματικοῦ.
[2, 11]	οὐκ ἔχων ἔμφυτον ἔννοιαν ἐλήλυθεν;	διὰ	τοῦτο πάντες χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν
[2, 9]	αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ δόσεις.	Διὰ	τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ
[2, 21]	ἕνεκά μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ	διὰ	τοῦτό ποτε λύχνον ἧψας ἢ
[2, 8]	καὶ περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν·	διὰ	τοῦτο προσείληφε καὶ τὸ χρῆσθαι
[2, 12]	τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ καὶ	διὰ	τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ καὶ
[2, 12]	καὶ λέγεις; τὸ αὐτοῖς νὴ	Δία	τούτοις χρώμενον καὶ δοκιμάζον ἕκαστον
[2, 23]	οὐκ εἰς τοῦτο ὥδευες, ἀλλὰ	διὰ	τούτου. ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο. πόσα
[2, 20]	ἡμῖν αἱ εὐνομούμεναι πόλεις, Λακεδαίμων	διὰ	τούτους τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος
[2, 12]	ἄν τι ἢ ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς	διὰ	τούτων αὐτὸν κινῆσαι δυνάμεθα. καὶ
[2, 12]	τοι καὶ λέγω. πολὺ νὴ	Δία	τῶν ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ
[2, 20]	ταῦτα τὰ πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς	διὰ	τῶν νόμων αὐτοῦ καὶ τῆς
[2, 23]	ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ νὴ	Δία	ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ζῆν καὶ
[2, 19]	περὶ Δυνατῶν. καὶ Κλεάνθης δ´	ἰδίᾳ	γέγραφεν περὶ τούτου καὶ Ἀρχέδημος.
[2, 23]	τῶν ὀνομάτων, εἴ τις ἄρα	ἰδία	δύναμις, τί ἄλλο ποιεῖ ἤ,
[2, 2]	οὖν; (Οὐδὲν οὐδέποτ´ ἄδικον οὔτ´	ἰδίᾳ	οὔτε δημοσίᾳ ἔπραξα. εἰ δὲ
[2, 10]	οὖν ἐπαγγελία πολίτου; μηδὲν ἔχειν	ἰδίᾳ	συμφέρον, περὶ μηδενὸς βουλεύεσθαι ὡς
[2, 13]	καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε τὰ	ἴδια	οὔτε τὰ ἀλλότρια. εἰ δέ
[2, 2]	τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι τὰ	ἴδια.	Ταύτῃ καὶ γελοῖόν ἐστι τὸ
[2, 16]	ὁ νόμος ὁ θεῖος; τὰ	ἴδια	τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι,
[2, 16]	Οὐ θέλεις ἤδη ὡς τὰ	παιδία	ἀπογαλακτισθῆναι καὶ ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας
[2, 16]	ἄλλο ἢ δόγμα; τὰ γοῦν	παιδία	εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ μικρὰ τῆς
[2, 16]	ἀνιᾶται μένων; οὐχὶ δ´ ὡς	παιδιᾷ	παραμένει, μέχρις ἂν ψυχαγωγῆται; ταχύ
[2, 5]	ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία ἔτι	παιδιά,	ποῦ δέ τις εὐσταθήσει, ποῦ
[2, 1]	ἄλλο ἢ ὥσπερ καὶ τὰ	παιδία	πρὸς τὰς μορμολυκείας. τί γάρ
[2, 24]	ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν. τὰ	παιδία	τὰ πιθανὰ καὶ δριμέα τίνα
[2, 16]	ποιήσεις; κλαύσεις καθήμενος ὡς τὰ	παιδία;	τί οὖν ἐν τῇ σχολῇ
[2, 5]	δὴ μάχη ἐστὶ καὶ οὐ	παιδιά.	Τοιγαροῦν Σωκράτης ᾔδει σφαιρίζειν. πῶς;
[2, 1]	ἐγύμναζεν χρηστικῶς. ταῦτα γράφει φιλόσοφος·	λεξείδια	δὲ καὶ ἡ ὁδός, ἣν
[2, 1]	ἐν λεξειδίοις. ἔχε σου τὰ	λεξείδια·	δεῖξον, πῶς ἔχεις πρὸς ὄρεξιν
[2, 9]	μεγάλα θηρία εἰσίν, οἱ δὲ	θηρίδια	κακοήθη καὶ μικρά, ἀφ´ ὧν
[2, 16]	κλάοντος, εἰ διὰ γυμνασίδιον καὶ	στωίδια	καὶ νεανισκάρια καὶ τοιαύτην διατριβὴν
[2, 1]	οὐ θέλεις. ἐκεῖνα δὲ τὰ	περιόδια,	ἂν νοῦν ἔχῃς, ἄρας πού
[2, 18]	ἐστὶν ἐν τῷ ἡγεμονικῷ καὶ	εὐδία.	ἂν δ´ ἅπαξ ἡττηθεὶς εἴπῃς
[2, 16]	Μάρκιόν θ´ ὕδωρ. ἴδε πῶς	τραγῳδία	γίνεται, ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους
[2, 1]	δὲ τὰ προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ	εὐλάβεια’	εἰ γὰρ ἐν κακῇ προαιρέσει
[2, 1]	πρὸς μόνα ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον	εὐλαβείᾳ·	εἰ δὲ τὰ ἀπροαίρετα καὶ
[2, 1]	ταὐτὰ ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ τ´	εὐλαβείᾳ	καὶ τῷ θάρσει, δικαίως ἂν
[2, 9]	δ´ ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος,	ὑγεία,	δόξα. εἶτ´ ἂν μεταξὺ λεγόντων
[2, 17]	ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο καὶ ἡ	Μήδεια	οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν ἐπὶ τὸ
[2, 10]	προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ τῇ	θείᾳ	διοικήσει καὶ τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός.
[2, 2]	ἐκεῖ τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ	ἀλήθεια,	ἐκεῖ τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ
[2, 2]	ἀγαθῶν; οὗ καὶ ἀλήθεια. ὅπου	ἀλήθεια	καὶ οὗ φύσις, ἐκεῖ τὸ
[2, 2]	κακῶν καὶ ἀγαθῶν; οὗ καὶ	ἀλήθεια.	ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ φύσις,
[2, 15]	τί ἐστι τὸ ἐν τῇ	συνηθείᾳ	λεγόμενον· μωρὸν οὔτε πεῖσαι οὔτε
[2, 10]	δὲ τὸ πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις,	εὐπείθεια,	εὐφημία, μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς
[2, 17]	καὶ πλούτῳ· ἀποτεύξῃ, περιπεσῇ. ἀλλ´	ὑγιείᾳ·	δυστυχήσεις· ἀρχαῖς, τιμαῖς, πατρίδι, φίλοις,
[2, 19]	δὲ τὰ μεταξὺ τούτων, πλοῦτος,	ὑγίεια,	ζωή, θάνατος, ἡδονή, πόνος. πόθεν
[2, 19]	πλοῦτός ἐστιν ἐφ´ ἡμῖν οὔθ´	ὑγίεια	οὔτε δόξα οὔτε ἄλλο τι
[2, 10]	εἰς ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει τὰ	οἰκεῖα	ἔργα. ἐὰν δ´ ἀπελθὼν ψέγῃς
[2, 23]	οὐδὲ ἕν. ὁρᾷς οὖν ὅτι	πανδοκεῖα	ἦν ταῦτα οὐδενὸς ἄξια, τὸ
[2, 23]	κομψὸν τοῦτο. πόσα δ´ ἄλλα	πανδοκεῖα	κομψά, πόσοι δὲ λειμῶνες· ἁπλῶς
[2, 23]	κομψά; ἀλλ´ ὡς δίοδον, ὡς	πανδοκεῖα.	τί γὰρ κωλύει φράζοντα ὡς
[2, 1]	δ´ ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν	μορμολύκεια	ἐκάλει. ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις
[2, 2]	κατὰ φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι	ἀσφάλεια,	πᾶσά σοι εὐμάρεια, πρᾶγμα οὐκ
[2, 5]	κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ	ἐπιμέλεια.	Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι, ἡ δὲ
[2, 10]	ἵνα ζημιωθῆς, ἄλλου δ´ οὐδενὸς	ἀπώλεια	ζημιοῖ τὸν ἄνθρωπον; εἶτα γραμματικὴν
[2, 7]	τοῦ κακοῦ, τὸν ἐξηγημένον τὰ	σημεῖα	ἀμφοτέρων; τί οὖν ἔτι χρείαν
[2, 7]	κακῶν; εἰ γὰρ τούτων οἶδεν	σημεῖα,	καὶ καλῶν καὶ αἰσχρῶν οἶδεν
[2, 7]	τὰ σημεῖα τῶν σπλάγχνων οὕτως	σημεῖα	τίνα ἀγαθῶν καὶ κακῶν; εἰ
[2, 7]	ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ τὰ	σημεῖα	τῶν σπλάγχνων οὕτως σημεῖα τίνα
[2, 21]	ἐν Νικοπόλει σαπρῶς λούει τὰ	βαλανεῖα	καὶ ἐν οἴκῳ κακῶς καὶ
[2, 19]	σοι τὰ σὰ κακά, ἡ	ἀγέννεια,	ἡ δειλία, ἡ ἀλαζονεία, ἣν
[2, 19]	ἡ ἀγέννεια, ἡ δειλία, ἡ	ἀλαζονεία,	ἣν ἠλαζονεύου ἐν τῇ σχολῇ
[2, 22]	ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν ἐμπρησθῆναι τὰ	Ἀσκλήπεια	ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου. διὰ τοῦτο
[2, 16]	εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς} τινας καὶ	Χρυσίππεια	ἀνέγνων, φιλοσόφου δ´ οὐδὲ θύραν
[2, 1]	ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις τὰ	προσωπεῖα	φαίνεται δεινὰ καὶ φοβερὰ δι´
[2, 2]	πᾶσά σοι ἀσφάλεια, πᾶσά σοι	εὐμάρεια,	πρᾶγμα οὐκ ἔχεις. τὰ γὰρ
[2, 19]	Στωικὰ λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ	Ἐπικούρεια	αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον λέγουσι; τὰ
[2, 23]	ἔστι γάρ τις καὶ ὄνου	χρεία,	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη βοός· ἔστι
[2, 14]	βούλεσθαι καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι,	χρεία	δὲ καὶ μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν
[2, 21]	μαθὼν ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ πολλοῦ πόνου	χρεία	καὶ οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει καὶ
[2, 2]	οὕτως κατέστρεψε τὸ πραγμάτιον. τίς	χρεία;	μόνον μὴ δέου, μὴ προστίθει
[2, 6]	οὔ’ οὕτως καί, ὅπου τινὸς	χρεία	τριβῆς, μὴ ζήτει τὸ ἀπὸ
[2, 20]	κοινωνικοὶ γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ	ἐγκράτεια,	ἵνα σοι πάντα τηρῆται; ἢ
[2, 4]	καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν ἐπὶ	μοιχείᾳ	ποτὲ κατειλημμένον. Λέγοντος αὐτοῦ ὅτι
[2, 1]	παιδίον; ἄγνοια. τί ἐστι παιδίον;	ἀμαθία.	ἐπεὶ ὅπου οἶδεν, κἀκεῖνα οὐδὲν
[2, 3]	ἐναντίον ἢ ἐπὶ τῶν συλλογισμῶν,	ἀμαθία	καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν ἐπὶ
[2, 19]	τί γὰρ ἄλλο; μή τι	κακία,	μή τι μέτοχον κακίας; σὺ
[2, 23]	δ´ ἑαυτὴν διαστραφεῖσα. διὰ τοῦτο	κακία	μόνη αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ
[2, 19]	ἃ πρῴην ἔλεγες· μή τι	{κακία{	ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι, μή
[2, 21]	τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ τὰ	βιβλία	νοήσων, ἃ πρότερον οὐκ ἐνόουν,
[2, 17]	ταῦτα τὰ κτήματα, σὰ τὰ	βιβλία,	σοὶ οἱ λόγοι. εἶθ´, ὅταν
[2, 20]	ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι, τί τηλικαῦτα	βιβλία	συγγράφεις; μή τις ἡμῶν ἐξαπατηθῇ
[2, 10]	εἶ. τίς τούτου τοῦ προσώπου	ἐπαγγελία;	πάντα τὰ αὑτοῦ ἡγεῖσθαι τοῦ
[2, 10]	τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς οὖν	ἐπαγγελία	πολίτου; μηδὲν ἔχειν ἰδίᾳ συμφέρον,
[2, 9]	τούτων ἀπόλλυται ἡ τοῦ ἀνθρώπου	ἐπαγγελία.	πότε γὰρ σῴζεται συμπεπλεγμένον; ὅταν
[2, 19]	σὰ κακά, ἡ ἀγέννεια, ἡ	δειλία,	ἡ ἀλαζονεία, ἣν ἠλαζονεύου ἐν
[2, 7]	οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ	δειλία,	τὸ φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις. διὰ
[2, 8]	χρῇ, τίς ὢν χρῇ; ὅταν	ὁμιλίᾳ;	ὅταν γυμνάζῃ, ὅταν διαλέγῃ, οὐκ
[2, 16]	ἐστίν. οὔ· ἀλλ´ ἐν βοὸς	κοιλίᾳ	καθήμενος ἐκδέχου σου τὴν μάμμην,
[2, 22]	ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί ἐστι	φιλία,	βάλε κρέας εἰς μέσον καὶ
[2, 22]	ὅτι δίκαιοι. ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ	φιλία	ἢ ὅπου πίστις, ὅπου αἰδώς,
[2, 17]	καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ ἐν	μελαγχολίᾳ.	σὺ θεὸς εἶ, ὦ ἄνθρωπε,
[2, 10]	βλάβη, ὅπου εἰς τὴν προαίρεσιν,	οὐδεμία	βλάβη; οὔτε γὰρ τὴν κεφαλὴν
[2, 23]	οὐκ ἄρα τοῦτο ῥητέον, ὡς	οὐδεμία	δύναμίς ἐστιν ἀπαγγελτική· τοῦτο γὰρ
[2, 10]	ψυχῆς οὖν δύναμις οὐκ ἔστιν	οὐδεμία,	ἣν ὁ μὲν κτησάμενος ὠφελεῖται,
[2, 10]	τὸ πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις, εὐπείθεια,	εὐφημία,	μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς {ἑ}
[2, 5]	δέχεσθαι. λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ	εὐρυθμία,	ἐν τούτῳ ἡ τέχνη, τὸ
[2, 18]	τοῦ κακοῦ, πέπαυταί τε ἡ	ἐπιθυμία	καὶ τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς
[2, 20]	κακὰ ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ	μανία	καὶ ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν
[2, 7]	τί σημαίνεται, ζωὴ ἢ θάνατος,	πενία	ἢ πλοῦτος· πότερον δὲ συμφέρει
[2, 17]	τὴν ὄρεξιν καὶ τὴν ἔκκλισιν	πενίᾳ	καὶ πλούτῳ· ἀποτεύξῃ, περιπεσῇ. ἀλλ´
[2, 15]	τοῦτο οὐκ εἰσὶ τόνοι, ἀλλ´	ἀτονία’	ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 12]	γὰρ ποιοῦντα αὐτὸ οὐκ ἐν	γωνίᾳ	δηλονότι δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα
[2, 13]	κιθαρῳδὸς μόνος μὲν ᾄδων οὐκ	ἀγωνιᾷ,	εἰς θέατρον δ´ εἰσερχόμενος, κἂν
[2, 16]	φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως ἔτι	ἀγωνιᾷ;	ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι.
[2, 13]	οὐκ οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ	ἀγωνιᾷ.	τί δ´ ἔστι τοῦτο; οὐκ
[2, 13]	μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν οὐκ	ἠγωνία·	ἃ γὰρ οὗτος ἐθαύμαζεν, τούτων
[2, 13]	τι ἤθελεν, πῶς ἂν ἔτι	ἠγωνία;	διὰ τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸς
[2, 13]	Ἀντίγονος δὲ Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν	ἠγωνία,	καὶ εἰκότως· ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν
[2, 22]	μικρὸν ἦν, οὐδὲ πυρέσσοντος αὐτοῦ	ἠγωνία	οὐδ´ ἔλεγεν πολλάκις ὅτι ὤφελον
[2, 13]	ἐνεποδίζετο, οὐδέποτ´ ἐκωλύετο, οὐκ ἂν	ἠγωνία.	πῶς γὰρ οὔ; φοβεῖταί τις
[2, 20]	πεισθῶμεν, ὅτι φυσική ἐστιν ἡμῖν	κοινωνία	πρὸς ἀλλήλους καὶ ταύτην δεῖ
[2, 20]	μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ ἔστι φυσικὴ	κοινωνία	τοῖς λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ
[2, 23]	τούτων τῶν δυνάμεων, πόσου τις	ἀξία	ἐστὶν αὐτῶν; μή τι αὐτὴ
[2, 23]	τ´ ἄλλας καθορᾷ, πόσου ἑκάστη	ἀξία,	καὶ αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο
[2, 23]	ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις	ἀξία	καὶ τῆς φραστικῆς δυνάμεως, ἀλλ´
[2, 23]	τίς ἐστιν αὐτὴ καὶ πόσου	ἀξία;	τίς ἐκείνων οἶδεν, ὁπότε δεῖ
[2, 23]	ὅτι πανδοκεῖα ἦν ταῦτα οὐδενὸς	ἄξια,	τὸ δὲ προκείμενον ἄλλο ἦν.
[2, 1]	πρεπωδέστατον τοῖς τῷ ὄντι παιδευομένοις,	ἀταραξία	ἀφοβία ἐλευθερία. οὐ γὰρ τοῖς
[2, 10]	αὐτὸν εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση ἡ	πλεονεξία.	μετὰ ταῦτα εἰ βουλευτὴς πόλεώς
[2, 1]	ἢ φυγὴ ἢ πόνος ἢ	ἀδοξία,	ἐκεῖ τὸ ἀναχωρητικόν, ἐκεῖ τὸ
[2, 19]	τοῦ σώματος ἢ φυγὴ ἢ	ἀδοξία;	τί γὰρ ἄλλο; μή τι
[2, 5]	ἀλλ´ οὐκ ἐκείνην ἀποδεχόμενον, ἀλλ´	οἵα	ἂν ᾖ ἐκείνη, τὴν περὶ
[2, 16]	ἀπολογήσομαι· δείξω τὴν ἑκάστου φύσιν	οἵα	ἐστίν. οὔ· ἀλλ´ ἐν βοὸς
[2, 5]	ὑφάντης οὐκ ἔρια ποιεῖ, ἀλλ´	οἷα	ἂν παραλάβῃ περὶ αὐτὰ φιλοτεχνεῖ.
[2, 7]	τοιαῦτα μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´	οἷα	ἐνδείκνυνται τούτων τὰς φαντασίας δεχόμενοι.
[2, 22]	ὥσπερ κρέως τῆς τυραννίδος ὅρα	οἷα	λέγουσι· ποῦ ποτε στήσῃ πρὸ
[2, 18]	γυμνάζεσθαι, ὄψει, οἷοι ὦμοι γίνονται,	οἷα	νεῦρα, οἷοι τόνοι· νῦν δὲ
[2, 18]	ποτὲ ἔγνω ἐκεῖνος νενικηκότα ἑαυτόν,	οἷα	Ὀλύμπια, πόστος ἀφ´ Ἡρακλέους ἐγένετο·
[2, 24]	διὰ πάσης ἐπιμελείας ἔχει; ὁρᾷς,	οἷα	ποιεῖ ἄγνοια περὶ τῶν συμφερόντων;
[2, 24]	ἢ διὰ τίνων; ἢ τίνα	ὅμοια	μὲν ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις δ´
[2, 21]	τὰ ῥεύματα ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε τῇ	διανοίᾳ,	ἀπερίσπαστον αὐτὴν ἐνέγκατε εἰς τὴν
[2, 24]	ἐπιμελείας ἔχει; ὁρᾷς, οἷα ποιεῖ	ἄγνοια	περὶ τῶν συμφερόντων; Ἀλλὰ κἀγὼ
[2, 1]	μορμολυκείας. τί γάρ ἐστι παιδίον;	ἄγνοια.	τί ἐστι παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ
[2, 24]	ἡ φύσις αὐτοῦ, τίς ἡ	ἔννοια;	ἔχομεν καὶ κατὰ ποσὸν περὶ
[2, 9]	ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα, αἷμα, εὔχροια,	εὔπνοια.	τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν θελήσῃς
[2, 19]	τίς μου πύθηται σὺ δὲ	ποῖα	αὐτῶν τηρεῖς; ἀποκρινοῦμαι πρὸς αὐτὸν
[2, 5]	φόβου δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό,	ποία	ἔτι παιδιά, ποῦ δέ τις
[2, 8]	δύναμαι. δείξω ὑμῖν νεῦρα φιλοσόφου.	ποῖα	νεῦρα; ὄρεξιν ἀναπότευκτον, ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον,
[2, 6]	ἢ τύραννος. τί σοι μέλει,	ποίᾳ	ὁδῷ καταβῇς εἰς Ἅιδου; ἴσαι
[2, 9]	νεῦρα ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα, αἷμα,	εὔχροια,	εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν
[2, 8]	γὰρ ὁ Ζεὺς ὁ ἐν	Ὀλυμπίᾳ	ὀφρῦν ἀνέσπακεν; ἀλλὰ πέπηγεν αὐτοῦ
[2, 18]	ἔγνω ἐκεῖνος νενικηκότα ἑαυτόν, οἷα	Ὀλύμπια,	πόστος ἀφ´ Ἡρακλέους ἐγένετο· ἵνα
[2, 18]	τόνοι· νῦν δὲ μόνον τὰ	λογάρια	καὶ πλέον οὐδὲ ἕν. Οὗτός
[2, 19]	ποῦ ἢ πῶς; ἀλλὰ τὰ	λογάρια	τὰ Στωικὰ λέγοντας μυρίους. τὰ
[2, 16]	ἐν σαυτῷ περιφέρεις, ἔτι ποθεῖς	λιθάρια	καὶ πέτραν κομψήν; ὅταν οὖν
[2, 16]	διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ	νεανισκάρια	καὶ τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος
[2, 22]	θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος. (Τί οὖν;	κυνάρια	οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα καὶ προσπαίζοντα
[2, 21]	σταλῆναί σου τὸ ῥεῦμα, τὰ	ἑλκύδρια	ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ
[2, 5]	οὕτως καὶ ὁ ὑφάντης οὐκ	ἔρια	ποιεῖ, ἀλλ´ οἷα ἂν παραλάβῃ
[2, 1]	(Οὕτως· νῦν ἄλλο τί ἐστιν	ἐλευθερία	ἢ τὸ ἐξεῖναι ὡς βουλόμεθα
[2, 1]	τῷ ὄντι παιδευομένοις, ἀταραξία ἀφοβία	ἐλευθερία.	οὐ γὰρ τοῖς πολλοῖς περὶ
[2, 9]	λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα	θηρία	εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη
[2, 9]	ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ	θηρία.	λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα
[2, 21]	τὸν διδάσκαλον ὡς ἐπὶ τὰ	χρηστήρια	πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ καὶ αὐτὸς
[2, 9]	ὅταν τὴν ἐπαγγελίαν πληρώσῃ, ὥστε	σωτηρία	συμπεπλεγμένου ἐστὶ τὸ ἐξ ἀληθῶν
[2, 3]	ἐπὶ τῶν συλλογισμῶν, ἀμαθία καὶ	ἀπειρία.	~Πρὸς τὸν ἐπὶ μοιχείᾳ ποτὲ
[2, 24]	βλάπτονται; (Ὡμολόγει. (Ἔστιν ἄρα τις	ἐμπειρία	καθάπερ τοῦ λέγειν οὕτως καὶ
[2, 9]	τὸν ἄπιστον ἀπιστία, τὸν λοίδορον	λοιδορία,	τὸν ὀργίλον ὀργή, τὸν φιλάργυρον
[2, 19]	δυνατῷ δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ	τρία	δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ
[2, 9]	τῶν χειλῶν αὐτόθεν. τί οὖν	ἀλλότρια	βοηθήματα μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ
[2, 13]	οὔτε τὰ ἴδια οὔτε τὰ	ἀλλότρια.	εἰ δέ γ´ ᾔδει, οὐδέποτ´
[2, 6]	ὧν οὐ θέλεις; ἀλλὰ τῇ	ἀλλοτρίᾳ;	καὶ ποῖός ἐστι κίνδυνος σὸς
[2, 16]	καὶ οὐ δύνασαι καθαίρειν τὰ	ἀλλότρια	κακά, ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς, ἵνα
[2, 15]	δ´ ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα,	ἀλλότρια,	φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ τῷ
[2, 21]	ὡς δεῖ χρωμένοις. τὰ γὰρ	κολλύρια	οὐκ ἄχρηστα τοῖς ὅτε δεῖ
[2, 13]	οὐδὲ στενάζει, οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς	ὠχριᾷ	καὶ τρέμει οὐδὲ λέγει πῶς
[2, 20]	οὐδέν ἐστιν, πῶς ἡ αἰδὼς	μωρία	ἐστίν, πῶς πατὴρ οὐδέν ἐστιν,
[2, 18]	ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί με μικρόν,	φαντασία·	ἄφες ἴδω τίς εἶ καὶ
[2, 18]	χειμὼν τί ἄλλο ἐστὶν ἢ	φαντασία;	ἐπεί τοι ἆρον τὸν φόβον
[2, 20]	κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο;	φαντασία	μοι ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη,
[2, 16]	καὶ εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω	φαντασία	ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν
[2, 18]	εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ σοί τις	φαντασία	τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι
[2, 2]	οὐδέποτ´ ἄδικον οὔτ´ ἰδίᾳ οὔτε	δημοσίᾳ	ἔπραξα. εἰ δὲ θέλεις καὶ
[2, 20]	μή τις τῶν νοσφιζομένων τὰ	δημόσια	εὑρεσιλογίας τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ τῶν
[2, 8]	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ. τίς οὖν	οὐσία	θεοῦ; σάρξ; μὴ γένοιτο. ἀγρός;
[2, 17]	τε; τῇ δὲ τοῦ πλούτου	οὐσίᾳ	οὐχ ὁ μέν τις ἐφαρμόζει
[2, 11]	διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι. Τίς ὑποπέπτωκεν	οὐσία	περὶ ἧς ζητοῦμεν; (Ἡδονή. (Ὕπαγε
[2, 1]	πολλάκις δ´ ἀποδεδειγμένα, ὅτι ἡ	οὐσία	τοῦ ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν χρήσει
[2, 8]	κριτήν, παράγεις τὸν σύμβουλον; ~Τίς	οὐσία	τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ θεὸς ὠφέλιμος·
[2, 8]	ὠφέλιμον. εἰκὸς οὖν, ὅπου ἡ	οὐσία	τοῦ θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ
[2, 18]	παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς τινος ἐν	συνουσίᾳ,	μὴ τὴν μίαν ἧτταν ταύτην
[2, 8]	ἐσθίεις καὶ τίνα τρέφεις; ὅταν	συνουσίᾳ	χρῇ, τίς ὢν χρῇ; ὅταν
[2, 2]	ἔχεις. τὰ γὰρ ἐπὶ σοὶ	αὐτεξούσια	καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι
[2, 21]	ὑμῖν πρὸς τὸ ἐπιδείκνυσθαι τὰ	θεωρημάτια;	οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε, μεταπίπτοντας; οὐκ
[2, 8]	ῥάκη περιτεθέντα, μὴ ἐπάρῃ κομψὰ	ἱμάτια;	οὗτος οὐκ οἶδεν αὑτοῦ θεόν,
[2, 23]	λόγος περί τινος, καλλωπίζει τὰ	ὀνομάτια	καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ κομμωταὶ
[2, 21]	καὶ κακῶν, ἄλλοις δ´ ἄλλα	αἴτια	καὶ σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ
[2, 9]	τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ δ´	ἐναντία·	ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος, ὑγεία, δόξα.
[2, 9]	πιστὸν τὰ πιστὰ καὶ τὰ	ἐναντία	ἀπολλύει. καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν
[2, 5]	δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ διασεσωσμένον, τὰ	ἐναντία.	ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν εὐλόγως,
[2, 20]	σοι λίαν ἀρέσκει, λάβε τὰ	ἐναντία·	ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν, εἴ
[2, 1]	θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές, τὰ δ´	ἐναντία	οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ δὲ φαινόμενον
[2, 9]	ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ χρόνῳ τὰ	ἐναντία	ποιεῖν εἰθίσμεθα καὶ τὰς ὑπολήψεις
[2, 9]	τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει τὰ	ἐναντία·	τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν ἄπιστον
[2, 9]	ἐπαύξει τὰ ἐναντία· τὸν ἀναίσχυντον	ἀναισχυντία,	τὸν ἄπιστον ἀπιστία, τὸν λοίδορον
[2, 11]	ἡ μάχη καὶ κατάγνωσις καὶ	ἀπιστία	πρὸς τὸ ψιλῶς δοκοῦν, ἔρευνα
[2, 9]	τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν ἄπιστον	ἀπιστία,	τὸν λοίδορον λοιδορία, τὸν ὀργίλον
[2, 16]	οὐ δύνασαι καθαίρειν τὰ ἀλλότρια	κακά,	ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς, ἵνα τὰ
[2, 22]	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις εἶναι, ποτὲ δὲ	κακά·	ἀνθρώπους δὲ τοὺς αὐτοὺς οὐχὶ
[2, 19]	ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα αὐτῶν,	κακὰ	δὲ κακίαι καὶ τὰ μετέχοντα
[2, 6]	οὐκ οἶδας τὰ ἔχοντά με	κακά;	ἐν τούτοις γάρ μοι ἔστιν
[2, 22]	μή τι οὖν περὶ τὰ	κακὰ	ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ
[2, 19]	ἀρκεῖ γάρ σοι τὰ σὰ	κακά,	ἡ ἀγέννεια, ἡ δειλία, ἡ
[2, 16]	οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα	κακὰ	ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι,
[2, 17]	οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ καὶ	κακὰ	καὶ καλὰ καὶ αἰσχρὰ πάντες
[2, 19]	ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ ἐμὰ	κακά.	καὶ καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ
[2, 24]	τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ	κακὰ	καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ
[2, 16]	μὴ περιπίπτειν ἃ φαίνεται ἡμῖν	κακά.	νῦν δ´ ἐν μὲν τῇ
[2, 1]	γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως	κακὰ	συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν πρὸς τὰ
[2, 9]	τὰ μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ	κακά,	τὰ δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν
[2, 19]	μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ	κακά,	τὰ δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν
[2, 9]	καὶ τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν·	κακὰ	τὰ δ´ ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ
[2, 13]	μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε	κακά,	τὰ προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ´
[2, 22]	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα αὐτὰ	κακά,	ὕστερον δ´ οὐδέτερα· καὶ ὅλως
[2, 20]	ἀλλ´ ἠνάγκαζον ἐξαγγέλλειν τὰ αὑτοῦ	κακὰ	ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ μανία
[2, 20]	τύχην. δὸς ὧδε τὴν πτισάνην.	ἤνεγκα	ἂν αὐτῷ γεμίσας παροψίδα ὀξογάρου.
[2, 18]	τὸ γινόμενον. οὕτως κἂν ἀναπέσῃς	δέκα	ἡμέρας, ἀναστὰς ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν
[2, 9]	τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ τις	δέκα	λίτρας ἆραι μὴ δυνάμενος τὸν
[2, 6]	τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι τίνος	ἕνεκα	γίνονται στάχυες; οὐχ ἵνα καὶ
[2, 16]	τῶν γεγονότων. τίς ἡμῶν τούτου	ἕνεκα	μάντιν παρέλαβεν; τίς ἡμῶν οὐκ
[2, 21]	τοῦτο ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου	ἕνεκά	μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ διὰ
[2, 9]	ὡς πρόβατα; ὅταν τῆς γαστρὸς	ἕνεκα,	ὅταν τῶν αἰδοίων, ὅταν εἰκῇ,
[2, 17]	ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος δ´	ἕνεκα	προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ
[2, 14]	καίτοι τί σοι ἐγὼ κακὸν	πεποίηκα;	εἰ μὴ καὶ τὸ ἔσοπτρον
[2, 2]	πρὸς τοῦτο παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν παρασκευήν;	(Τετήρηκα’	φησίν, τὸ ἐπ´ ἐμοί. (Πῶς
[2, 17]	ἤδη καὶ τὸν δεύτερον τόπον	ἐκμεμελέτηκα.	ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς καὶ ἀςείςτως
[2, 22]	φιλίαν, τὸ οὐκ ἐῶν εἶναι	γυναῖκα	γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα. καὶ
[2, 14]	πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις τυχὸν καὶ	γυναῖκα	καὶ οἰκέτας πολλούς, ὁ Καῖσάρ
[2, 23]	δεῖ τὴν τοῦ τινος ἰδεῖν	γυναῖκα	καὶ πῶς, τίς λέγει; ἡ
[2, 23]	τὴν Ἑλένην καὶ ἣν ἔτυχε	γυναῖκα;	καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα
[2, 14]	τὸν πολίτην, τὸν ἄνδρα, τὴν	γυναῖκα,	τὸν γείτονα, τὸν σύνοδον, τὸν
[2, 25]	τὸν λέγοντα. ~Πῶς ἀναγκαῖα τὰ	λογικά.	Τῶν παρόντων δέ τινος εἰπόντος
[2, 25]	εἰπόντος Πεῖσόν με, ὅτι τὰ	λογικὰ	χρήσιμά ἐστιν, Θέλεις, ἔφη, ἀποδείξω
[2, 9]	κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ	τεκτονικά,	τὸν γραμματικὸν τὰ γραμματικά. ἂν
[2, 12]	τῷ κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’ ῥήματα	τεχνικὰ	καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις
[2, 13]	ὡς θέλεις αὐτῷ λαλῆσαι; (Ἀλλὰ	δέδοικα	μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν
[2, 23]	γυναῖκα; καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ	ἄγροικα	καὶ οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου
[2, 6]	τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ τὰ	ἱππικά.	ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν μέλλων
[2, 6]	τίνες ἐσμὲν οὔτε μεμελετήκαμεν τὰ	ἀνθρωπικὰ	ὡς ἱππικοὶ τὰ ἱππικά. ἀλλὰ
[2, 15]	διὰ τί, ἄνθρωπε; τί ἐγένετο;	κέκρικα.	ἐσώθην, ὅτι οὐ κέκρικας ἐμὲ
[2, 15]	ἀργύριον οὐ λαμβάνω. διὰ τί;	κέκρικα.	ἴσθι ὅτι ᾧ τόνῳ νῦν
[2, 15]	σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν ἐστιν.	κέκρικα.	καὶ γὰρ οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´
[2, 15]	ἄλλων μοι λέγε. τοῦτο δὲ	κέκρικα’	περὶ ποίων ἄλλων; τί γάρ
[2, 15]	καὶ ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο.	(Κέκρικα,	φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως τί σε
[2, 15]	λαμβάνειν καὶ πάλιν λέγειν ὅτι	κέκρικα’	ὥσπερ ἐν νοσοῦντι καὶ ῥευματιζομένῳ
[2, 17]	τὸν λόγον, ὡς πρὸς τὰ	γεωμετρικὰ	προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ μουσικά·
[2, 17]	γεωμετρικὰ προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ	μουσικά·	εἰ δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς
[2, 23]	Τέλους συγγεγραφός, τὸ {τὰ{ ς}	{Φυσικά{	ς} τὸ περὶ Κανόνος; τὸ
[2, 9]	τὰ τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν τὰ	γραμματικά.	ἂν δ´ ἐθίσῃ γράφειν ἀγραμμάτως,
[2, 3]	ἀξιοῦντα γράμματα παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν	συστατικὰ	ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ,
[2, 8]	φαντασιῶν οὐκ ἔχει. καὶ εἰκότως.	ὑπηρετικὰ	γὰρ γέγονεν ἄλλοις, οὐκ αὐτὰ
[2, 1]	τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι τὰ	προαιρετικά’	(Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων σοι οὐδ´
[2, 13]	οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε κακά, τὰ	προαιρετικὰ	δὲ πάντα ἐφ´ ἡμῖν καὶ
[2, 1]	ἔστω σοι, ὅπου δὲ τὰ	προαιρετικά,	ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’ εἰ γὰρ
[2, 19]	οὗτοι χεῖρον λέγουσι; τὰ γὰρ	Περιπατητικὰ	οὐ καὶ αὐτὰ ὁμοίως ἀκριβοῦσιν;
[2, 12]	καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις	φορτικὰ	καὶ δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι
[2, 8]	θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν,	δοκιμαστικά.	τούτου τοῦ δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν
[2, 8]	ἄλογα; τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις	χρηστικά	ἐστιν· διὰ τοῦτο οὐ λέγεις
[2, 8]	δὲ τοῦ θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα,	χρηστικὰ	φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ δημιουργοῦ
[2, 19]	πῶς; ἀλλὰ τὰ λογάρια τὰ	Στωικὰ	λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ Ἐπικούρεια
[2, 23]	κράτιστον εἶναι τῶν ὄντων τὴν	σάρκα.	οὐδὲ εἰ αὐτὴ ἡ σὰρξ
[2, 19]	οὐκ ἀνέγνωκας τὴν σύνταξιν; οὐκ	ἀνέγνωκα.	ἀνάγνωθι. καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος
[2, 6]	Γύαρα. τί λοιπὸν ὡς ἐπὶ	μεγάλα	ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι τῆς παρασκευῆς,
[2, 9]	θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν	μεγάλα	θηρία εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια
[2, 17]	μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς	μεγάλα	νεῦρα ἐχούσης. οὐ γὰρ ᾔδει,
[2, 17]	καὶ ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ	καλὰ	καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω καὶ
[2, 24]	καὶ τὰ κακὰ καὶ τὰ	καλὰ	καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ μήτε
[2, 11]	ποιεῖ ἢ τὰ δοκοῦντά οἱ	καλά;	κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ τοῦτο τὸ
[2, 12]	οὗ μὴ δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου	καταγέλα,	ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου τῆς ἀδυναμίας
[2, 12]	ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ	καταγελᾷ	καὶ λέγει ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ
[2, 14]	τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν,	κατεγέλα	τῶν ἄλλο τι τεθαυμακότων ἢ
[2, 6]	Χρύσιππος λέγει ὅτι μέχρις ἂν	ἄδηλά	μοι ᾖ τὰ ἑξῆς, ἀεὶ
[2, 19]	μάχης τοῖς τρισὶ τούτοις πρὸς	ἄλληλα,	τῷ {τὸ} πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς
[2, 9]	δ´ ἕκαστον καὶ σῴζει τὰ	κατάλληλα	ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ τεκτονικά,
[2, 24]	τίνος; ἆρά γε ἵππου; (Οὔ.	(Ἀλλὰ	βοός; (Οὔ. (Τί οὖν; ἀνθρώπου;
[2, 22]	σκευαρίου ῥίψει ὡς κατεαγὸς πινάκιον;	ἀλλὰ	γυνή μου ἐστὶ καὶ τοσούτῳ
[2, 13]	γὰρ ὡς θέλεις αὐτῷ λαλῆσαι;	(Ἀλλὰ	δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι
[2, 10]	βλαβερόν, ἐπίβουλον, δηκτικόν, οὐδὲν ἀπολώλεκας;	ἀλλὰ	δεῖ σε κέρμα ἀπολέσαι, ἵνα
[2, 23]	προθέσεως· οὐκ εἰς τοῦτο ὥδευες,	ἀλλὰ	διὰ τούτου. ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο.
[2, 13]	αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα·	ἀλλὰ	διαθήκην μὲν οὐ γράφει μὴ
[2, 16]	τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι,	ἀλλὰ	διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα
[2, 13]	ἐκεῖνος δ´ ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί·	ἀλλὰ	ἐξουσίαν ἔχει ἀποκτεῖναί με. (Λέγε
[2, 24]	ποιεῖ ἄγνοια περὶ τῶν συμφερόντων;	Ἀλλὰ	κἀγὼ πλούσιός εἰμι. μή τι
[2, 21]	γὰρ ἐπύθου, εἰ σοὶ χρήσιμοι,	ἀλλὰ	καθόλου; πυθέσθω μου καὶ ὁ
[2, 18]	μηδ´ ἐφιστάνειν ὕστερον ὅτι ἁμαρτάνεις,	ἀλλὰ	καὶ ἀπολογίας ἄρξῃ πορίζειν ὑπὲρ
[2, 23]	ἀχαρίστου ἐστὶ πρὸς τοὺς δεδωκότας,	ἀλλὰ	καὶ δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος
[2, 17]	γένηται; ἀποκτείνω μὲν τὰ τέκνα.	ἀλλὰ	καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί
[2, 24]	ὁ Ἕκτωρ ἢ ὁ Αἴας;	ἀλλὰ	καὶ εὐγενής. μή τι ἐκ
[2, 13]	γὰρ ᾆσαι μόνον θέλει καλῶς,	ἀλλὰ	καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´ οὐκέτι
[2, 5]	ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις, τοῦ κυβερνήτου.	ἀλλὰ	καὶ ἡ ναῦς καταδύεται. τί
[2, 24]	ἐκτένιζεν αὐτὸ κομψῶς οὐδ´ ἔπλασσεν.	ἀλλὰ	καὶ ἰσχυρός εἰμι. μή τι
[2, 17]	ἀςείςτως καὶ οὐ μόνον ἐγρηγορώς,	ἀλλὰ	καὶ καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ
[2, 24]	τι οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος;	ἀλλὰ	καὶ καλός εἰμι. μή τι
[2, 19]	δ´ ἐν τοῖς περὶ Δυνατῶν,	ἀλλὰ	καὶ κατ´ ἰδίαν ἐν τοῖς
[2, 8]	καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ,	ἀλλὰ	καὶ καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν; εἰ
[2, 24]	τι οὖν τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων;	ἀλλὰ	καὶ κόμιον κομψὸν ἔχω. ὁ
[2, 6]	ἢ διὰ τῆς θυρίδος εἰσελθεῖν’	ἀλλὰ	καὶ λάλησον αὐτῷ. λαλῶ. τίνα
[2, 9]	μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν,	ἀλλὰ	καὶ μελέτην προσλαμβάνειν, εἶτα ἄσκησιν.
[2, 8]	ὅτι οὐ μόνον σε κατεσκεύασεν,	ἀλλὰ	καὶ σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν καὶ
[2, 8]	τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ θεὸς ὠφέλιμος·	ἀλλὰ	καὶ τἀγαθὸν ὠφέλιμον. εἰκὸς οὖν,
[2, 6]	τί κινδυνεύεις; οὐ τῇ κεφαλῇ;	ἀλλὰ	καὶ τῇ ὑπολήψει κινδυνεύω. τῇ
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ὡς τοῦ κρατίστου,	ἀλλὰ	καὶ τούτων διὰ τὸ κράτιστον·
[2, 11]	μέτρων ψιλῇ τῇ ἐμφάσει ἀρκούμεθα,	ἀλλὰ	κανόνα τινὰ ἐφ´ ἑκάστου εὕρομεν.
[2, 26]	ὁ ἁμαρτάνων οὐ θέλει ἁμαρτάνειν,	ἀλλὰ	κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι ὃ μὲν
[2, 24]	ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ ἀσύμφωνον;	ἀλλὰ	κινῶ σε πρὸς φιλοσοφίαν; πῶς
[2, 6]	ἀνάγκης καλούσης εὐλύτως ὑπακοῦσαι αὐτῇ,	ἀλλὰ	κλάοντες καὶ στένοντες πάσχομεν ἃ
[2, 23]	τοῦτο ὥδευες, ἀλλὰ διὰ τούτου.	ἀλλὰ	κομψὸν τοῦτο. πόσα δ´ ἄλλα
[2, 12]	μὴ δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου καταγέλα,	ἀλλὰ	μᾶλλον αἰσθάνου τῆς ἀδυναμίας τῆς
[2, 18]	σε ἔχουσα ὅπου ἂν θέλῃ.	ἀλλὰ	μᾶλλον ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν
[2, 12]	γε ὁ φθονῶν χαίρει; (Οὐδαμῶς,	ἀλλὰ	μᾶλλον λυπεῖται. ἀπὸ τοῦ ἐναντίου
[2, 13]	μηδὲ ἀγνόει σου τοὺς κυρίους,	ἀλλὰ	μέχρις ἂν ἔχῃς ταύτην τὴν
[2, 22]	κακὰ ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς.	ἀλλὰ	μή τι περὶ τὰ μηδὲν
[2, 22]	βεβαίους ἢ θαρραλέους ἢ ἐλευθέρους,	ἀλλὰ	μηδ´ ἀνθρώπους, εἰ νοῦν ἔχεις.
[2, 16]	ἑταίρῳ μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοις,	ἀλλὰ	μηδὲ τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ,
[2, 12]	καὶ οὐχ εὑρίσκει χρήσασθαι αὐτῷ,	ἀλλὰ	μικρὰ κινήσας τὸν ἄνθρωπον, ἂν
[2, 22]	πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ ἑταῖροι,	ἀλλὰ	μόνον αὐτὸ τοῦτο γνοὺς θαρρῶν
[2, 24]	αὐτῷ ὅτι οὐδέν μοι λέγεις;	ἀλλὰ	μόνον δείκνυε σαυτὸν τοῦ ἀκούειν
[2, 20]	τούτων οὐδὲ κατὰ ποσὸν ἐπιστρέφονται,	ἀλλὰ	μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι
[2, 8]	χρείαν. εἴχομεν βαστάζειν τι δυναμένου.	ἀλλὰ	νὴ Δία καὶ περιπατοῦντος αὐτοῦ
[2, 6]	στάχυες; οὐχ ἵνα καὶ ξηρανθῶσιν;	ἀλλὰ	ξηραίνονται μέν, οὐχ ἵνα δὲ
[2, 19]	τὸν Δία κοινωνίας βουλευόμενον. δείξατε.	ἀλλὰ	οὐκ ἔχετε. τί οὖν αὑτοῖς
[2, 18]	θεραπείαν, οὐκέτι εἰς ταὐτὰ ἐπάνεισιν,	ἀλλὰ	πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ τῆς καταλλήλου
[2, 20]	προσθεῖναι καὶ προσεξεργάσασθαι τὰ λείποντα,	ἀλλὰ	πᾶν τοὐναντίον, εἴ τι καὶ
[2, 21]	ὅτι ἄφρων ἐστὶν ἢ ἀνόητος,	ἀλλὰ	πᾶν τοὐναντίον πάντων ἀκούσεις λεγόντων
[2, 20]	γίγνωσκε, ὅτι οὐδέν ἐστι γνωστόν,	ἀλλὰ	πάντα ἀτέκμαρτα‘ ἢ ἄλλος ὅτι
[2, 8]	τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει,	ἀλλὰ	παρακολούθησίν γε τῇ χρήσει τῶν
[2, 8]	ὁ ἐν Ὀλυμπίᾳ ὀφρῦν ἀνέσπακεν;	ἀλλὰ	πέπηγεν αὐτοῦ τὸ βλέμμα, οἷον
[2, 13]	αὐτῶν, ποῦ ἔτι τόπος ἀγωνίας;	ἀλλὰ	περὶ τοῦ σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ
[2, 15]	οἶδα, ἐλήλυθα δὲ μαθησόμενος. οὔ,	ἀλλὰ	περὶ τῶν ἄλλων μοι λέγε.
[2, 22]	δὲ τῷ φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ;	ἀλλὰ	πλοῦτον μὲν καὶ ἡδονὴν καὶ
[2, 2]	ὑπόθου μοι’ τί σοι ὑποθῶμαι;	ἀλλὰ	ποίησόν μου τὴν διάνοιαν ὅ
[2, 13]	δύναμαι εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν,	ἀλλὰ	πολλά. καὶ πρῶτον πάντων ξένον
[2, 21]	πώς ποτε πάντα μαθὼν ἐπανελθεῖν,	ἀλλὰ	πολλοῦ πόνου χρεία καὶ οὐδεὶς
[2, 12]	ἐν γωνίᾳ δηλονότι δεήσει ποιεῖν,	ἀλλὰ	προσελθόντα ὑπατικῷ τινι, ἂν οὕτως
[2, 18]	οὐδ´ ἐφεξῆς διμήνῳ καὶ τριμήνῳ·	ἀλλὰ	προσέσχον γενομένων τινῶν ἐρεθιστικῶν. γίγνωσκε
[2, 15]	κριθέντι ὑπ´ αὐτῶν ἀπαραβάτως ἐμμένειν.	ἀλλὰ	πρῶτον ὑγιὲς εἶναι δεῖ τὸ
[2, 1]	οὐκ ἔγραφεν; (Καὶ τίς τοσαῦτα;	ἀλλὰ	πῶς; ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο ἔχειν
[2, 24]	καθήμενος κλαίῃ διὰ τὸ κορασίδιον;	ἀλλὰ	ῥήτωρ εἰμί. ἐκεῖνος δ´ οὐκ
[2, 11]	καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα,	ἀλλὰ	τὰ ἡμῖν δοκοῦντα. τί μᾶλλον
[2, 19]	τινα ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς;	ἀλλὰ	τὰ λογάρια τὰ Στωικὰ λέγοντας
[2, 10]	ἔστιν οὐδὲν ἔχων κυριώτερον προαιρέσεως,	ἀλλὰ	ταύτῃ τὰ ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν
[2, 22]	καλοῦ, τῶν δ´ ἄλλων οὐδενός;	Ἀλλὰ	τεθεράπευκέ με τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ
[2, 6]	ὑπολαβεῖν τι ὧν οὐ θέλεις;	ἀλλὰ	τῇ ἀλλοτρίᾳ; καὶ ποῖός ἐστι
[2, 23]	ἀσεβές, ἀχάριστον πρὸς τὸν θεόν.	ἀλλὰ	τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν. ἔστι
[2, 13]	ὄχλος οὐδὲ τί ὄχλου ἔπαινος·	ἀλλὰ	τὴν νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν
[2, 23]	εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι·	ἀλλὰ	τὴν προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ γένηται.
[2, 7]	γὰρ τούτων τινὰ ἀπελθεῖν θέλει,	ἀλλὰ	τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει καὶ
[2, 16]	ἐπιστρέφεται οὐ τοῦ τυχεῖν τινος,	ἀλλὰ	τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ· τίς
[2, 2]	ἐκκλίνειν ἃ μὴ φαίνεταί σοι;	ἀλλὰ	τί; πράξει μέν σοί τινα
[2, 21]	ἄχρηστα, οἱ ἁλτῆρες οὐκ ἄχρηστοι,	ἀλλὰ	τισὶν ἄχρηστοι, τισὶν πάλιν χρήσιμοι.
[2, 4]	καὶ αὐτὸς ἴδιον μέρος ζητεῖν,	ἀλλὰ	τὸ ἀλλότριον ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις;
[2, 16]	με ταράσσει; τὸ πέλαγος; οὔ,	ἀλλὰ	τὸ δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸς
[2, 2]	προβάλῃ μὴ τὸ Δίωνος ὄνομα,	ἀλλὰ	τὸ Θέωνος, τί γένηται; τί
[2, 23]	εὐθὺς συναρπασθεὶς καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ.	ἀλλὰ	τὸ μέγα τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ
[2, 23]	ἐγὼ δ´ οὐ ταύτην καταβάλλω,	ἀλλὰ	τὸ περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν
[2, 1]	γὰρ θάνατος ἢ πόνος φοβερόν,	ἀλλὰ	τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ θάνατον.
[2, 15]	(Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν,	ἀλλὰ	τοῖς ὀρθῶς. ἐπεὶ παθὼν ἄρτι
[2, 1]	μόνοις ἐξεῖναι παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις,	ἀλλὰ	τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ λέγουσι
[2, 16]	θάνατον ἢ τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα,	ἀλλὰ	τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοις
[2, 17]	ἁπλῶς ἄν τινι τῶν ἀπροαιρέτων.	ἀλλὰ	τῷ Διὶ χάρισαι αὐτάς, τοῖς
[2, 12]	λοίδορον προενέγκασθαι μηδέν, μηδέποθ´ ὑβριστικόν,	ἀλλὰ	τῶν λοιδορούντων ἀνέχεσθαι καὶ παύειν
[2, 10]	αὐτοῦ, οὐχ ἓν τῶν ὑπηρετικῶν,	ἀλλὰ	τῶν προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ
[2, 4]	ἠγανάκτουν, ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν ἐπιστρέφεται,	ἀλλὰ	φεύγουσι πάντες κἄν τις δύνηται,
[2, 4]	τὸ ἀλλότριον ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις;	ἀλλὰ	φιλόλογός εἰμι καὶ Ἀρχέδημον νοῶ.
[2, 23]	οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν,	ἀλλὰ	φοβουμένων μὴ ἄν τις αἴσθηται
[2, 24]	περὶ τοῦτο τὰ ὦτα τετρημένα;	ἀλλὰ	φύσις τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ
[2, 6]	ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ τὰ ἱππικά.	ἀλλὰ	Χρυσάντας μὲν παίειν μέλλων τὸν
[2, 21]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν, ἄλλοις δ´	ἄλλα	αἴτια καὶ σχεδὸν ὅσα ἂν
[2, 17]	ἄλλα μέν τις μαθεῖν βούλεται,	ἄλλα	δὲ μαθήσεται, ἢ λοιπὸν ὅτι
[2, 23]	ἀρχόντων. οὐ μέντοι διὰ τὸ	ἄλλα	εἶναι κρείττονα καὶ ἣν παρέχει
[2, 16]	καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς; τίνα γὰρ	ἄλλα	ἢ τὰ δόγματα; τὸν γὰρ
[2, 10]	δὲ διατιθείς; πολλὰ μὲν καὶ	ἄλλα	καὶ αὐτὸς δ´ οὐδὲν ἧττον
[2, 15]	φύσει καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´	ἄλλα	κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται
[2, 17]	γελοῖον οὖν τὸ οἴεσθαι, ὅτι	ἄλλα	μέν τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα
[2, 19]	Πανθοίδην οἶμαι καὶ Κλεάνθην τὰ	ἄλλα,	οἱ δὲ περὶ Χρύσιππον τὰ
[2, 8]	ἔχω, ταῦτα δύναμαι· τὰ δ´	ἄλλα	οὔτ´ ἔχω οὔτε δύναμαι. δείξω
[2, 23]	ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο. πόσα δ´	ἄλλα	πανδοκεῖα κομψά, πόσοι δὲ λειμῶνες·
[2, 17]	λέγοντα ὅτι ἐμοὶ τὰ μὲν	ἄλλα	πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´ εἰ
[2, 22]	καὶ φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´	ἄλλα	πλημμελοῦσιν ἄνθρωποι κατ´ ἀλλήλων δι´
[2, 22]	εἰ δὲ μή, τὰ μὲν	ἄλλα	πράξετε πάντα ὅσα οἱ φίλοι
[2, 8]	τινὰ ζητεῖς ἐκεῖνον ἔχων; ἢ	ἄλλα	σοι ἐρεῖ ἐκεῖνος ἢ ταῦτα;
[2, 19]	οἱ δὲ περὶ Χρύσιππον τὰ	ἄλλα.	σὺ οὖν τί; οὐδὲ γέγονα
[2, 11]	δοκεῖν σοι; ὁ δὲ μαινόμενος	ἄλλα	τινὰ ποιεῖ ἢ τὰ δοκοῦντά
[2, 5]	τοῖς συζῶσιν μὴ συμπίπτειν ἄλλοις	ἄλλα	τοιαῦτα. σὸν οὖν ἔργον ἐλθόντα
[2, 10]	κυριώτερον προαιρέσεως, ἀλλὰ ταύτῃ τὰ	ἄλλα	ὑποτεταγμένα, αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον καὶ
[2, 1]	ἐπίδειξις νέου ἐκ σχολῆς ἐληλυθότος.	τἆλλα	δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ φωνήν
[2, 19]	πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος. οἱ δὲ	τἆλλα	δύο, ὅτι δυνατόν τ´ ἐστίν,
[2, 23]	μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα	τἆλλα	πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ μέντοι
[2, 13]	εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ	πολλά.	καὶ πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν
[2, 10]	τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ διατιθείς;	πολλὰ	μὲν καὶ ἄλλα καὶ αὐτὸς
[2, 7]	τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα	πολλὰ	παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ μάντις
[2, 16]	δὴ παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι τὰ	ὅλα	κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ περιφέρεις, ἔτι
[2, 6]	περιστάσεις εἰσίν· εἰ δ´ ὡς	δύσκολα	καλεῖς, ποίαν δυσκολίαν ἔχει τὸ
[2, 15]	τὰ δ´ ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά,	δοῦλα,	ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ
[2, 5]	ὅτι ἡ χρῆσις οὐκ ἀδιάφορον,	ἅμα	δ´ εὐσταθῶς καὶ ἀταράχως, ὅτι
[2, 23]	ἅμα μὲν ἀσεβοῦς ἐστιν ἀνθρώπου,	ἅμα	δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦς μέν, ὅτι
[2, 1]	καὶ οὕτως ἅμα μὲν εὐλαβεῖς	ἅμα	δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ νὴ
[2, 1]	ὅτι ἅμα μὲν εὐλαβεῖσθαι δεῖ	ἅμα	δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν τὰ
[2, 1]	τὸ δεῖν ἅμα μὲν εὐλαβῶς	ἅμα	δὲ θαρρούντως πάντα ποιεῖν. ἐναντίον
[2, 6]	ἅμα μὲν οὓς δεῖ θερισθῆναι,	ἅμα	δὲ καὶ αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες
[2, 5]	μὲν τὸ εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον,	ἅμα	δὲ τὸ ἐπιμελὲς καὶ μὴ
[2, 23]	τις ῥᾷον ἀκούσειε τοὺς εὐσχήμοσιν	ἅμα	καὶ εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένους. οὐκ
[2, 23]	ἀπέθνῃσκεν, ὅτι τὴν τελευταίαν ἄγοντες	ἅμα	καὶ μακαρίαν ἡμέραν; ἡ σὰρξ
[2, 19]	τίς σοι εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι	ἅμα	καὶ τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ τί
[2, 23]	δύναμίς ἐστιν ἀπαγγελτική· τοῦτο γὰρ	ἅμα	μὲν ἀσεβοῦς ἐστιν ἀνθρώπου, ἅμα
[2, 5]	ταύτῃ {τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´	ἅμα	μὲν ἐπιμελῶς, ὅτι ἡ χρῆσις
[2, 1]	τῷ θάρσει χρηστέον. καὶ οὕτως	ἅμα	μὲν εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι
[2, 1]	ἀδύνατον φανεῖται οὔτε παράδοξον, ὅτι	ἅμα	μὲν εὐλαβεῖσθαι δεῖ ἅμα δὲ
[2, 1]	εἰ ἀληθές ἐστι τὸ δεῖν	ἅμα	μὲν εὐλαβῶς ἅμα δὲ θαρρούντως
[2, 6]	δ´ ἐπειδὴ οἱ αὐτοί ἐσμεν,	ἅμα	μὲν οὓς δεῖ θερισθῆναι, ἅμα
[2, 5]	ἀδιάφορος. πῶς οὖν τηρήσῃ τις	ἅμα	μὲν τὸ εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον,
[2, 1]	προαίρεσις καὶ ἔργα προαιρέσεως, εὐθὺς	ἅμα	τῷ θέλειν εὐλαβεῖσθαι καὶ ἐπ´
[2, 19]	μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν	θέαμα,	ὃ μέχρι νῦν οὐκ εἶδον.
[2, 19]	λείπει; οὐκ ἔστι διδακτὸν τὸ	πρᾶγμα;	διδακτόν. οὐκ ἔστιν οὖν ἐφ´
[2, 19]	φύσιν τοῦ πράγματος. αὐτὸ τὸ	πρᾶγμα	ἐνδεχόμενον καὶ μόνον ἐφ´ ἡμῖν.
[2, 23]	οὖν; φησίν, εἰ οὕτως τὸ	πρᾶγμα	ἔχει, καὶ δύναται τὸ διακονοῦν
[2, 12]	λίαν ἐστὶ νῦν ἀσφαλὲς τὸ	πρᾶγμα	καὶ μάλιστα ἐν Ῥώμῃ. τὸν
[2, 10]	ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ τὸ	πρᾶγμα;	καίτοι ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν
[2, 2]	σοι ἀσφάλεια, πᾶσά σοι εὐμάρεια,	πρᾶγμα	οὐκ ἔχεις. τὰ γὰρ ἐπὶ
[2, 1]	ἠνοῖχθαι δεῖ τὴν θύραν· καὶ	πρᾶγμα	οὐκ ἔχομεν. Τίς οὖν τούτων
[2, 6]	ἔδοξεν αὐτῷ τὸ τοῦ στρατηγοῦ	πρόσταγμα	ἢ τὸ ἴδιον ποιεῖν· ἡμῶν
[2, 22]	νοῦν ἔχεις. οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν	δόγμα	ἐστὶ τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους
[2, 19]	τῆς ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ	δόγμα	μηδὲν πεποιῆσθαι. ἐπὶ τῶν ἠθικῶν
[2, 16]	τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ τὸ	δόγμα.	πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται, φαντάζομαι
[2, 19]	τί ἄλλο προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον	δόγμα	πεποίησαι κατὰ τὸν τόπον; ἀλλ´
[2, 19]	βεβασάνικας οὖν τι αὐτῶν καὶ	δόγμα	σεαυτοῦ πεποίησαι; δείκνυε πῶς εἴωθας
[2, 16]	ἐστι τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ	δόγμα;	τὰ γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν
[2, 1]	πρὸς δὲ τὸ περὶ αὐτοῦ	δόγμα	τὴν ἀνεπιστρεψίαν καὶ τὸ ἀφειδὲς
[2, 19]	καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ	δόγμα	τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν
[2, 16]	ἀλλ´ ὅπερ καὶ σέ, τὸ	δόγμα.	τί οὖν ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε,
[2, 22]	δι´ ἓν καὶ μόνον τοῦτο	δόγμα,	τὸ ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι
[2, 22]	τί δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ	δόγμα	τὸ περὶ τῶν τοιούτων. ἐκεῖνο
[2, 5]	ἔτι μοι μέλει; τὰ γὰρ	ἐμὰ	ἐκπεπλήρωται. ἄλλου ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις,
[2, 19]	σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ	ἐμὰ	κακά. καὶ καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ
[2, 6]	ποτ´ ἀντιποιήσῃ τινὸς τῶν ἀλλοτρίων.	βῆμα	καὶ φυλακὴ τόπος ἐστὶν ἑκάτερον,
[2, 14]	καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές, τὸ δ´	ὑπόδημα	χρήσιμον καὶ ἰδεῖν ἄλλως οὐκ
[2, 14]	φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ	μάθημα,	τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς
[2, 20]	φύσις ἕλκουσα ἐπὶ τὸ αὑτῆς	βούλημα	ἄκοντα καὶ στένοντα; ὅτι γὰρ
[2, 2]	καὶ κάτω κυλίεσθαι πρὸς τὸ	βούλημα	τοῦ κυρίου. τίς δ´ ἐστὶ
[2, 5]	τί ἐστι μικρὸν τῆς ὅλης	μίμημα.	νῦν οὖν ἐμὲ κρίνεσθαι; νῦν
[2, 15]	σαπρὸν ὑποστήσῃ καὶ καταπῖπτον, οὐκ	οἰκοδόμημά	τι ὄν, ὅσῳ δ´ ἂν
[2, 11]	οὖν ἐφαρμόζω; (Ἐνταῦθά ἐστι τὸ	ζήτημα	πᾶν καὶ οἴησις ἐνταῦθα προσγίνεται.
[2, 13]	(Δύναται δ´ ἄλλου μὲν εἶναι	ἁμάρτημα,	ἄλλου δὲ κακόν; (Οὔ. (Τί
[2, 13]	τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ ἐκείνου	ἁμάρτημά	ἐστι τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι τὰ
[2, 26]	τὸ ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν	ἁμάρτημα	μάχην περιέχει. ἐπεὶ γὰρ ὁ
[2, 18]	γινομένου τυλοῦται λοιπὸν καὶ τὸ	ἀρρώστημα	βεβαιοῖ τὴν φιλαργυρίαν. ὁ γὰρ
[2, 19]	τοὺς ἄλλους κυβεύετε; καὶ περιθέμενοι	σχῆμα	ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται καὶ λωποδύται
[2, 24]	καὶ ταύτην τρυφερὰν ἔχεις. εἰς	σχῆμα,	εἰς βλέμμα; εἰς οὐδέν. ὅταν
[2, 8]	ὄψεσθε βλέμμα οἷον δεῖ καὶ	σχῆμα	οἷον δεῖ, τότε ὑμῖν δείξω
[2, 10]	αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐπονείδιστον καὶ	ἀτύχημα.	τί ἀπολλύει ὁ τὰ τοῦ
[2, 9]	ἀνεδόθη, νεῦρα ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα,	αἷμα,	εὔχροια, εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα ὅταν
[2, 13]	ἐροῦντα αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον τὰ	νόμιμα·	ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ γράφει
[2, 15]	στῆσαι καὶ τὸν θεμέλιον, τὸ	κρίμα	σκέψασθαι πότερον ὑγιὲς ἢ οὐχ
[2, 25]	Πεῖσόν με, ὅτι τὰ λογικὰ	χρήσιμά	ἐστιν, Θέλεις, ἔφη, ἀποδείξω σοι
[2, 8]	ταῦτα; ἀλλ´ εἰ μὲν τὸ	ἄγαλμα	ἦς τὸ Φειδίου, ἡ Ἀθηνᾶ
[2, 8]	δεῖ, τότε ὑμῖν δείξω τὸ	ἄγαλμα,	ὅταν τελειωθῇ, ὅταν στιλπνωθῇ. τί
[2, 24]	τρυφερὰν ἔχεις. εἰς σχῆμα, εἰς	βλέμμα;	εἰς οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι θέλῃς
[2, 8]	ἀνέσπακεν; ἀλλὰ πέπηγεν αὐτοῦ τὸ	βλέμμα,	οἷον δεῖ εἶναι τοῦ ἐροῦντος
[2, 8]	με θαρρῆσαι καὶ τότε ὄψεσθε	βλέμμα	οἷον δεῖ καὶ σχῆμα οἷον
[2, 2]	αὐτῷ προβάλῃ μὴ τὸ Δίωνος	ὄνομα,	ἀλλὰ τὸ Θέωνος, τί γένηται;
[2, 2]	γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ τι	ὄνομα’	ἂν γὰρ εἴπω ὅτι Δίων,
[2, 13]	τι γράφειν μέλλων τὸ Δίωνος	ὄνομα	δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς. (Τί
[2, 10]	τίς εἶ καὶ τί σοι	ὄνομα’	εἶτα εἰ μὲν χαλκεὺς ὢν
[2, 14]	οἴει παρακολουθεῖν, φέρε ὃ θέλεις	ὄνομα	καὶ βασανίσωμεν αὑτούς, εἰ παρακολουθοῦμεν.
[2, 20]	φέρεις τὴν χεῖρα; εἰς τὸ	στόμα	ἢ εἰς τὸν ὀφθαλμόν; λουόμενος
[2, 10]	οὐδὲν ἀπολώλεκας; ἀλλὰ δεῖ σε	κέρμα	ἀπολέσαι, ἵνα ζημιωθῆς, ἄλλου δ´
[2, 10]	διά τινος τούτων τῶν ἔργων	κέρμα	αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´ εἰ
[2, 6]	ὁ πούς, εἰ φρένας εἶχεν,	ὥρμα	ἂν ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί
[2, 8]	σὺ δὲ προηγούμενον εἶ, σὺ	ἀπόσπασμα	εἶ τοῦ θεοῦ· ἔχεις τι
[2, 14]	δ´ οὕτως μέγα καὶ καλὸν	κατασκεύασμα	εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν οὕτως
[2, 8]	τῷ τεχνίτῃ ὅμοιος ἢ τὸ	κατασκεύασμα	τῷ κατασκευάσματι; καὶ ποῖον ἔργον
[2, 19]	τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον καὶ χρυσοῦν	κατασκεύασμα.	ψυχὴν δειξάτω τις ὑμῶν ἀνθρώπου
[2, 8]	φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ δημιουργοῦ	κατασκεύασμα	ὢν καταισχύνεις αὐτό; τί δ´;
[2, 18]	νικήσω, τοῦτο μὲν ἤδη τὸ	σόφισμα	ὑπὲρ τὸν Ψευδόμενον, ὑπὲρ τὸν
[2, 20]	παρὰ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις λαλούμενον	κατάψευσμά	ἐστιν ἀλαζόνων ἀνθρώπων καὶ σοφιστῶν
[2, 23]	ὁ θεὸς ὀφθαλμοὺς ἔδωκεν, εἰκῇ	πνεῦμα	ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν καὶ
[2, 15]	δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα ῥέπει τὸ	ῥεῦμα.	οὕτως καὶ ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου
[2, 21]	ζήτησον πρῶτον σταλῆναί σου τὸ	ῥεῦμα,	τὰ ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς,
[2, 13]	ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’	χρῶμα	γὰρ οὐ μεταβάλλει οὐδὲν ἄλλο
[2, 10]	(Ναί, φησίν, κεκολόβωται γὰρ τὸ	σῶμα.	(Ἄγε, ὁ δὲ τὴν ὀσφρασίαν
[2, 12]	οὐδὲ ταῦτα τῷ τυχόντι. τὸ	σῶμα	δὲ τὸ σαυτοῦ ἤδη τινὶ
[2, 10]	φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν	ἐλάττωμα	ἢ εἰς κτῆσιν, ἐκεῖ ἡ
[2, 18]	ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς πυρὶ	φρύγανα	παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς τινος ἐν
[2, 24]	τὴν ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία τὰ	πιθανὰ	καὶ δριμέα τίνα οὐκ ἐκκαλεῖται
[2, 5]	τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα	ὀρφανὰ	καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν ἐν μέσῳ
[2, 16]	οὐκ ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείας; τίς;	ἕνα	μοι δότε, ἵνα ἴδω τοῦτον,
[2, 17]	μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε μοι	ἕνα	νέον κατὰ ταύτην τὴν ἐπιβολὴν
[2, 23]	βλάπτει τοὺς ἀκούοντας, κἀμὲ τίθεσθε	ἕνα	τῶν βλαπτόντων. οὐ δύναμαι δ´
[2, 16]	οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε μοι	ἕνα,	ᾧ μέλει πῶς τι ποιήσῃ,
[2, 23]	διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα,	μηδένα	μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν
[2, 26]	ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ ἄλλον μὲν	οὐδένα	εἴωθα παρέχειν μάρτυρα ὧν λέγω,
[2, 1]	σὺ ὁ ἄλλους στρέφειν δυνάμενος	οὐδένα	ἔχεις κύριον; οὐκ ἀργύριον, οὐ
[2, 10]	προαιρέσεως, ἀλλὰ ταύτῃ τὰ ἄλλα	ὑποτεταγμένα,	αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον καὶ ἀνυπότακτον.
[2, 1]	πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις δ´	ἀποδεδειγμένα,	ὅτι ἡ οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ
[2, 1]	ταῦτ´ ἐστι τὰ πολλάκις μὲν	εἰρημένα,	πολλάκις δ´ ἀποδεδειγμένα, ὅτι ἡ
[2, 24]	ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ ὦτα	τετρημένα;	ἀλλὰ φύσις τί ἐστιν ἐννοεῖς
[2, 9]	ὀστέα, αἷμα, εὔχροια, εὔπνοια. τὰ	ἀποκείμενα	ὅταν μὲν θελήσῃς ἐκ προχείρου
[2, 16]	γέγραφε καλῶς, ὅτι ἀνείληφε τὰ	γεγραμμένα,	φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως ἔτι
[2, 19]	ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ συγκρῖναι τὰ	λεγόμενα	καὶ δόγμα τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι
[2, 16]	ἀλλὰ διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ	διδόμενα	δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ
[2, 13]	οἶδεν ὅτι θέλει τὰ μὴ	διδόμενα	καὶ οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα
[2, 11]	τί μᾶλλον ἢ τὰ ἐμοὶ	φαινόμενα	ἢ τὰ τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν
[2, 20]	παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς τὰ	γινόμενα·	μή τις τῶν νοσφιζομένων τὰ
[2, 14]	τὰ μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν	γινόμενα	τήν τε χρείαν εὐθὺς ἐνδείκνυται
[2, 16]	τί οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ	ἐπιφερόμενα	κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ
[2, 10]	ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς τὰ	ἐσόμενα,	συνήργει ἂν καὶ τῷ νοσεῖν
[2, 14]	τὰ μὲν κτήνη {π{ α}	ραθησόμενα	ἄγεται καὶ οἱ βόες, οἱ
[2, 21]	ὡς παρέξων αὑτοῦ τὰ δόγματα	ἐκκαθαρθησόμενα,	τίς συναισθησόμενος τίνων δεῖται; τί
[2, 20]	παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα καὶ	ἀμελχθησόμενα	καὶ τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα; οὐχὶ
[2, 20]	καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον	κατακοπησόμενα;	οὐχὶ δ´ εὐκταῖον ἦν, εἰ
[2, 20]	μέλει, ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ	καρησόμενα	καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον
[2, 2]	καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα τὰ	ὑπαγορευόμενα·	εἰ δὲ μή, τί σοι
[2, 23]	οἷόν τε τοῦ ἀκωλύτου τὰ	κωλυόμενα;	τὴν ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν
[2, 11]	(Δύνασθε οὖν περὶ ὧν τὰ	μαχόμενα	δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς
[2, 11]	ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ	μαχόμενα	καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα,
[2, 26]	μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται τὰ	μαχόμενα	ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ ἀνάγκη
[2, 8]	γὰρ γέγονεν ἄλλοις, οὐκ αὐτὰ	προηγούμενα.	ὁ ὄνος ἐπεὶ γέγονεν μή
[2, 8]	ἔργα κἀκεῖνα; ἔστιν, ἀλλ´ οὐ	προηγούμενα	οὐδὲ μέρη θεῶν. σὺ δὲ
[2, 8]	αἰῶνι, τὰ δὲ τοῦ θεοῦ	κινούμενα,	ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου
[2, 22]	τὸ δίκαιον, οἴχεται πάντα ταῦτα	καταβαρούμενα	ὑπὸ τοῦ συμφέροντος. ὅπου γὰρ
[2, 8]	ἄγαλμα ἦς τὸ Φειδίου, ἡ	Ἀθηνᾶ	ἢ ὁ Ζεύς, ἐμέμνησο ἂν
[2, 8]	χρυσὸς ἢ ἐλέφας; καὶ ἡ	Ἀθηνᾶ	ἡ Φειδίου ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν
[2, 2]	τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι·	ἵνα	δὲ καὶ ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς,
[2, 6]	ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ ξηραίνονται μέν, οὐχ	ἵνα	δὲ καὶ θερισθῶσιν; οὐ γὰρ
[2, 3]	εἰ δραχμὴ συσταθῆναί τινι ἠξίου,	ἵνα	δοκιμασθῇ. εἰ ἀργυρογνωμονικός ἐστιν, σὺ
[2, 17]	δειξάτω τις ὑμῶν αὐτὸν τοιοῦτον,	ἵνα	εἴπω· ἔρχου, νεανίσκε, εἰς τὰ
[2, 10]	ἀλλὰ δεῖ σε κέρμα ἀπολέσαι,	ἵνα	ζημιωθῆς, ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἀπώλεια
[2, 1]	μὴ νῦν, ὕστερον. διὰ τί;	ἵνα	ἡ περίοδος ἀνύηται τοῦ κόσμου·
[2, 16]	ἐνεργείας; τίς; ἕνα μοι δότε,	ἵνα	ἴδω τοῦτον, ὃν ἐκ πολλοῦ
[2, 6]	τίνος ἕνεκα γίνονται στάχυες; οὐχ	ἵνα	καὶ ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ ξηραίνονται μέν,
[2, 11]	τῷ δοκεῖν μέτρῳ πάντων χρωμένους,	ἵνα	λοιπὸν ἀπό τινων γνωρίμων καὶ
[2, 6]	αἴσθησιν εἶχον, εὔχεσθαι αὐτοὺς ἔδει,	ἵνα	μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο δὲ
[2, 2]	δ´ οὔ’ οὕτω μωρὸς ἦν,	ἵνα	μὴ ἴδῃ ὅτι αὕτη ἡ
[2, 20]	Δημήτηρ ἢ Κόρη ἢ Πλούτων‘	ἵνα	μὴ λέγω, ὅτι νυκτὸς καὶ
[2, 2]	ὁ Σωκράτης πρὸς τὸν ὑπομιμνῄσκοντα,	ἵνα	παρασκευάζηται πρὸς τὴν δίκην, ἔφη
[2, 20]	φιλόσοφε· ἐπίμενε, πεῖθε τοὺς νέους,	ἵνα	πλείονας ἔχωμεν ταὐτά σοι πεπονθότας
[2, 20]	γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ ἐγκράτεια,	ἵνα	σοι πάντα τηρῆται; ἢ πρός
[2, 16]	ἀλλότρια κακά, ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς,	ἵνα	τὰ τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς· τὰ
[2, 7]	ὀφθαλμοῖς χρώμεθα, οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς	ἵνα	τὰ τοιαῦτα μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν,
[2, 20]	καὶ τὴν Πυθίαν ἀνακρίνουσιν αὐτοί,	ἵνα	τὰ ψευδῆ πύθωνται, καὶ ἄλλοις
[2, 18]	Ὀλύμπια, πόστος ἀφ´ Ἡρακλέους ἐγένετο·	ἵνα	τις, νὴ τοὺς θεούς, δικαίως
[2, 6]	εὐσταθεῖν. Ἄπελθε καὶ ἄσπασαι τὸν	δεῖνα.	ἀσπάζομαι. πῶς; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´
[2, 1]	τοῖς παιδίοις τὰ προσωπεῖα φαίνεται	δεινὰ	καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν
[2, 16]	κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν	δεῖνα	οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ τὴν
[2, 16]	οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ τὴν	δεῖνα	οὐδ´ ἐν Ἀθήναις ἔσεσθαι ἢ
[2, 8]	οὖν; οὐκ ἔστι θεῶν ἔργα	κἀκεῖνα;	ἔστιν, ἀλλ´ οὐ προηγούμενα οὐδὲ
[2, 1]	παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ ὅπου οἶδεν,	κἀκεῖνα	οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον ἔχει. θάνατος
[2, 9]	ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε,	ἐκεῖνα	ἃ ἔλεγες; πόθεν αὐτὰ προφερόμενος
[2, 22]	μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα	ἐκεῖνα	αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´ οὐδέτερα·
[2, 1]	μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ θέλεις.	ἐκεῖνα	δὲ τὰ περιόδια, ἂν νοῦν
[2, 1]	μωρίαν. Καὶ νῦν καιροῦ καλοῦντος	ἐκεῖνα	δείξεις ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ καὶ
[2, 19]	ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος μὲν	ἐκεῖνα	ἐτήρει, οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην
[2, 2]	τῆς διανοίας ἢ ταῦτα ἢ	ἐκεῖνα·	ἢ ἐλεύθερος ἢ δοῦλος, ἢ
[2, 1]	διαλόγους συντίθημι. μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´	ἐκεῖνα	μᾶλλον ἰδοῦ, πῶς ὀρεγόμενος οὐκ
[2, 10]	ταῦτα δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ	ἐκεῖνα	μὲν οὔτ´ ἔχειν καλόν ἐστιν
[2, 10]	οὐδὲν ἡγῇ τὸ πρᾶγμα; καίτοι	ἐκεῖνα	μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα καὶ
[2, 10]	αὐτὸν τῶν ἀπροαιρέτων, ἀλλ´ ἡδέως	ἐκεῖνα	προίεσθαι, ἵν´ ἐν τοῖς προαιρετικοῖς
[2, 15]	ἐπὶ ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´	ἐκεῖνα	ῥέπει τὸ ῥεῦμα. οὕτως καὶ
[2, 23]	ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις πλὴν αὐτὰ	ἐκεῖνα	τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι
[2, 19]	ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ τρία δ´	ἐκεῖνα	τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ τὸ κοινὴν
[2, 10]	ἀνάγεις, ὅτι οὐδ´ ὁ τὴν	ῥῖνά	σοι ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος. (Ναί,
[2, 2]	ἀλλὰ τί; πράξει μέν σοί	τινα	ἃ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα
[2, 7]	σημεῖα τῶν σπλάγχνων οὕτως σημεῖα	τίνα	ἀγαθῶν καὶ κακῶν; εἰ γὰρ
[2, 8]	καὶ τοῦ τεχνίτου καὶ εἴ	τινα	αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ ἂν μηδὲν
[2, 1]	πτερά, ποῦ τρέπονται καὶ πρὸς	τίνα	ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς τὰ
[2, 18]	ἂν θέλῃ. ἀλλὰ μᾶλλον ἄλλην	τινὰ	ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ γενναίαν φαντασίαν
[2, 21]	ἐξελθὼν προέβαλές ποτε σαυτῷ φαντασίαν	τινὰ	ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ ταύτην κοινῇ
[2, 7]	τὴν ἀριστεράν· οὐ γὰρ τούτων	τινὰ	ἀπελθεῖν θέλει, ἀλλὰ τὴν φέρουσαν.
[2, 4]	ἐλθών, ἄν σοι φανῇ, ἔκβαλέ	τινα	αὐτῶν. οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες
[2, 16]	τὰ βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς;	τίνα	γὰρ ἄλλα ἢ τὰ δόγματα;
[2, 14]	γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών	τινα	γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν
[2, 14]	οὖν ὅτι ὁ τέκτων μαθών	τινα	γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών
[2, 16]	ἀξιῶ, ἀλλ´ ὑπὸ δογμάτων ὀρθῶν.	τίνα	δ´ ἐστὶ ταῦτα; ἃ δεῖ
[2, 17]	φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι.	τίνα	δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ θεωρήματα.
[2, 4]	οὔ, πόλιν δ´ οὔ; εἰς	τίνα	δὲ χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς
[2, 1]	καὶ ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς	τίνα	δεῖ τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα
[2, 8]	πεποίηκεν, διὰ τοῦτο ἀμελεῖς οἷόν	τινα	δείξεις σεαυτόν; καὶ τί ὁ
[2, 5]	συνησθήσεται· ἂν δὲ δι´ ἀσχημοσύνην	τινὰ	διασεσωσμένον, τὰ ἐναντία. ὅπου γὰρ
[2, 13]	τῶν πολλῶν τί ἐστι καὶ	τίνα	δύναμιν ἔχει ἐν βίῳ οὔτε
[2, 1]	κεκρικότι, ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις,	τίνα	δύναται λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς τὰς
[2, 14]	καὶ εἰ τὰ κτήνη συναίσθησίν	τινα	εἶχεν, κατεγέλα τῶν ἄλλο τι
[2, 17]	καὶ αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον, ποίαν	τινὰ	ἑκάστῃ αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ
[2, 9]	Σύρος, πῶς Αἰγύπτιος; καὶ ὅταν	τινὰ	ἐπαμφοτερίζοντα ἴδωμεν, εἰώθαμεν λέγειν οὐκ
[2, 14]	τί ἔργον; ἆρά γ´ ἔχομέν	τινα	ἐπιπλοκὴν πρὸς αὐτὸν καὶ σχέσιν
[2, 24]	οὐχὶ διὰ τὸ μὴ εἰδέναι,	τίνα	ἐστὶ συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ
[2, 6]	οὐδέποτ´ οὐδεὶς τύραννος ἓξ μησίν	τινα	ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ καὶ ἐνιαυτῷ
[2, 1]	τίνα δεῖ τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς	τίνα	εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς τὰ
[2, 11]	τῇ ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα	τινὰ	ἐφ´ ἑκάστου εὕρομεν. ἐνταῦθ´ οὖν
[2, 18]	ἀντεξετάζων, ἄν τε τῶν ζώντων	τινὰ	ἔχῃς ἄν τε τῶν ἀποθανόντων.
[2, 19]	Στωικὸν δὲ δείξατέ μοι, εἴ	τινα	ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς; ἀλλὰ
[2, 8]	θεὸν οὐκ ἔχεις; εἶτ´ ἄλλον	τινὰ	ζητεῖς ἐκεῖνον ἔχων; ἢ ἄλλα
[2, 14]	γενέσθαι, χρεία δὲ καὶ μαθεῖν	τινα;	ζητοῦμεν οὖν τίνα ταῦτα. λέγουσιν
[2, 8]	ἀγνοεῖς. δοκεῖς με λέγειν ἀργυροῦν	τινα	ἢ χρυσοῦν ἔξωθεν; ἐν σαυτῷ
[2, 16]	Τοιοῦτόν τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν.	τίνα	θαυμάζομεν; τὰ ἐκτός. περὶ τίνα
[2, 10]	καίτοι ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν	τινα	καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται, ταῦτα
[2, 18]	τῆς ψυχῆς παθῶν γίνεται. ἴχνη	τινὰ	καὶ μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ,
[2, 16]	ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν ἀεί	τινα	καὶ προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων.
[2, 17]	φωνὰς ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ	τινα	καὶ ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι
[2, 5]	Πῶς οὖν λέγεται τῶν ἐκτός	τινα	κατὰ φύσιν καὶ παρὰ φύσιν;
[2, 16]	οὗ Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων	τινὰ	κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν
[2, 10]	πάντα ὑπακούειν, μηδέποτε ψέξαι πρός	τινα	μηδὲ βλαβερόν τι αὐτῷ εἰπεῖν
[2, 19]	τὴν τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως	τινά	μοι δείξατε κατὰ τὰ δόγματα
[2, 19]	ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ	τινα	νὴ τοὺς θεοὺς ἰδεῖν Στωικόν.
[2, 19]	ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί	τινα	νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ
[2, 8]	ἐπιτροπήν; εἰ δέ σοι ὀρφανόν	τινα	ὁ θεὸς παρέθετο, οὕτως ἂν
[2, 24]	ἀποδείκνυται ἢ διὰ τίνων; ἢ	τίνα	ὅμοια μὲν ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις
[2, 24]	παιδία τὰ πιθανὰ καὶ δριμέα	τίνα	οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς τὸ συμπαίζειν
[2, 16]	ἔξω μου τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ;	Τίνα	οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα καὶ
[2, 9]	καὶ οὕτως ἀπώλετο ὁ ἄνθρωπος.	τίνα	οὖν ποιοῦμεν ὡς πρόβατα; ὅταν
[2, 13]	οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´ οὐδὲ νομικόν	τινα	παρέλαβεν πώποτε τὸν ἐροῦντα αὐτῷ
[2, 23]	τὰ κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν δύναμιν	τίνα	πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις καὶ
[2, 12]	ὁ δ´ ὁδηγός, ὅταν λάβῃ	τινὰ	πλανώμενον, ἤγαγεν ἐπὶ τὴν ὁδὸν
[2, 11]	σοι; ὁ δὲ μαινόμενος ἄλλα	τινὰ	ποιεῖ ἢ τὰ δοκοῦντά οἱ
[2, 1]	ἐξήταζεν καὶ ἀεὶ μίαν γέ	τινα	πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς. ταῦτα γράφει
[2, 16]	τίνα θαυμάζομεν; τὰ ἐκτός. περὶ	τίνα	σπουδάζομεν; περὶ τὰ ἐκτός. εἶτ´
[2, 24]	καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ	τίνα	τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ
[2, 19]	τι μέτοχον κακίας; σὺ οὖν	τίνα	ταῦτα ἔλεγες; τί ἐμοὶ καὶ
[2, 14]	καὶ μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν	τίνα	ταῦτα. λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι
[2, 1]	τυράννου; τί οὖν τρέμεις ἐπί	τινα	τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν; Διὰ τοῦτο
[2, 4]	ἄλλο ἢ ἀπόλλυμεν καὶ ἀναιροῦμεν;	τίνα;	τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν
[2, 12]	γοῦν ᾧ θέλεις ἡμῶν ἰδιώτην	τινὰ	τὸν προσδιαλεγόμενον· καὶ οὐχ εὑρίσκει
[2, 1]	οὐ τὸν τύραννον, οὐ φίλον	τινὰ	τοῦ τυράννου; τί οὖν τρέμεις
[2, 8]	ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις καὶ	τίνα	τρέφεις; ὅταν συνουσίᾳ χρῇ, τίς
[2, 6]	ἀλλὰ καὶ λάλησον αὐτῷ. λαλῶ.	τίνα	τρόπον; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ οὐκ
[2, 5]	ἁρπαστίου. δεῖ γὰρ πάντως περί	τινα	τῶν ἐκτὸς ὑλῶν φιλοτεχνεῖν, ἀλλ´
[2, 24]	εἶναι, ἵν´ ὑμῖν χαρίσωμαι. ~Πρός	τινα	τῶν οὐκ ἠξιωμένων {ὑπ´{ ερ}
[2, 21]	φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ δὲ παρέχει	τινὰ	ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ ἐπιδείκνυσθαι
[2, 11]	δ´ αἴτιον τὸ ἥκειν ἤδη	τινὰ	ὑπὸ τῆς φύσεως κατὰ τὸν
[2, 22]	(Ὁ δὲ νῦν λοιδορῶν μέν	τινα,	ὕστερον δὲ θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος.
[2, 21]	καὶ αὐτὸς εἷς εἰμι ἐκείνων;	τίνα	φαντασίαν ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς
[2, 13]	εἰπεῖν μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω	τινὰ	φοβούμενον, ἄλλο δέ τι δύναμαι
[2, 16]	ἂν ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι φυγήν	τινα	φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ τὴν
[2, 13]	περὶ τούτου. (Ὅταν οὖν ἴδῃς	τινὰ	ὠχριῶντα, ὡς ὁ ἰατρὸς ἀπὸ
[2, 17]	οὖν γένηται; ἀποκτείνω μὲν τὰ	τέκνα.	ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ
[2, 14]	καὶ φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς,	τέκνα	ἔχεις τυχὸν καὶ γυναῖκα καὶ
[2, 17]	ἦλθεν ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι τὰ	τέκνα.	μεγαλοφυῶς κατά γε τοῦτο. εἶχε
[2, 5]	φάρμακον, τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ	τέκνα	ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν ἐν
[2, 19]	ἄλλα. σὺ οὖν τί; οὐδὲ	γέγονα	πρὸς τούτῳ, τῷ βασανίσαι τὴν
[2, 16]	προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα καὶ προσπλάςςομεν	μείζονα	τῶν καθεστώτων. εὐθὺς ἐγώ, ὅταν
[2, 15]	τι ὄν, ὅσῳ δ´ ἂν	πλείονα	καὶ ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον
[2, 4]	τὸν αἰδήμονα, τὸν ὅσιον. ταῦτα	μόνα;	γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν, φιλίαν
[2, 24]	αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά σοι	μόνα	ἔχω εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ταῦτα
[2, 22]	περὶ ταῦτα. ὑπολείπεται τοίνυν περὶ	μόνα	τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ
[2, 16]	ταύταις ταῖς ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς	μόνα·	τὰ σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεις,
[2, 1]	κακῇ προαιρέσει τὸ κακόν, πρὸς	μόνα	ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ
[2, 17]	τὸν Δία. Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς	ἡγεμόνα	καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ,
[2, 8]	τοιοῦτον ὑμῖν δείξω ἐμαυτόν, πιστόν,	αἰδήμονα,	γενναῖον, ἀτάραχον. μή τι οὖν
[2, 9]	τὸν μὲν αἰδήμονα σῴζει τὰ	αἰδήμονα	ἔργα, ἀπολλύει δὲ τὰ ἀναιδῆ·
[2, 10]	προαίρεσιν δὲ {π{ ρ} ότερον	αἰδήμονα	καὶ πιστὴν ἕξομεν ἢ ἀναίσχυντον
[2, 8]	μοι φύλασσε τοιοῦτον οἷος πέφυκεν,	αἰδήμονα,	πιστόν, ὑψηλόν, ἀκατάπληκτον, ἀπαθῆ, ἀτάραχον’
[2, 9]	τὴν τέχνην. οὕτως τὸν μὲν	αἰδήμονα	σῴζει τὰ αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει
[2, 22]	συνοίσει τηρεῖν τὸν πιστόν, τὸν	αἰδήμονα,	τὸν ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν καὶ
[2, 10]	τί ἀπολλύει ὁ μοιχεύων; τὸν	αἰδήμονα,	τὸν ἐγκρατῆ, τὸν κόσμιον, τὸν
[2, 4]	ἀναιροῦμεν; τίνα; τὸν πιστόν, τὸν	αἰδήμονα,	τὸν ὅσιον. ταῦτα μόνα; γειτνίασιν
[2, 21]	φθονερὸν οὐ πάνυ ἢ περίεργον,	ἐλεήμονα	οἱ πλεῖστοι. τί οὖν τὸ
[2, 21]	εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ	ἐλεήμονα,	τὸ δ´ ἠλίθιον εἶναι παντελῶς
[2, 11]	ψιλῇ τῇ ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ	κανόνα	τινὰ ἐφ´ ἑκάστου εὕρομεν. ἐνταῦθ´
[2, 22]	πῶς καὶ τὸ πρῶτον ὡμολόγηκας	ἄφρονα	εἶναι σεαυτόν. τί γάρ σοι
[2, 14]	εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον	μεγαλόφρονα·	ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν τὰ
[2, 10]	τὸν κόσμιον, τὸν πολίτην, τὸν	γείτονα.	τί ἀπολλύει ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο
[2, 14]	τὸν ἄνδρα, τὴν γυναῖκα, τὸν	γείτονα,	τὸν σύνοδον, τὸν ἄρχοντα, τὸν
[2, 19]	τὸ λεῖπόν ἐστιν; ὅταν ἴδω	τέκτονα,	ὅτῳ ὕλη πάρεστιν παρακειμένη, ἐκδέχομαι
[2, 9]	σῴζει τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν	τέκτονα	τὰ τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν τὰ
[2, 19]	τοῖς ἄλλοις ἴσην ἢ καὶ	κρείττονα	ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ
[2, 23]	μέντοι διὰ τὸ ἄλλα εἶναι	κρείττονα	καὶ ἣν παρέχει τὰ ἕτερα
[2, 11]	ἀπιστία πρὸς τὸ ψιλῶς δοκοῦν,	ἔρευνα	δέ τις περὶ τὸ δοκοῦν
[2, 23]	τὸ περὶ Κανόνος; τὸ τὸν	πώγωνα	καθεικός; τὸ γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν,
[2, 14]	σοὶ πόλεος ἡγεμὼν ἀνήρ. ~Πρὸς	Νάσωνα.	Εἰσελθόντος τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ
[2, 14]	τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ τὸν	κολοφῶνα	ἐπιθῶ· οὔτε τί θεός ἐστιν
[2, 2]	ἄδικον οὔτ´ ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ	ἔπραξα.	εἰ δὲ θέλεις καὶ τὰ
[2, 16]	τὰ ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς	{ἔπραξά{	ς} τινας καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων,
[2, 9]	ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος, ὑγεία,	δόξα.	εἶτ´ ἂν μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν
[2, 6]	ἀδιάφορος, ἀλλ´ ἢ ἐπιστήμη ἢ	δόξα	ἢ ἀπάτη. οὕτως τὸ ζῆν
[2, 19]	ἐφ´ ἡμῖν οὔθ´ ὑγίεια οὔτε	δόξα	οὔτε ἄλλο τι ἁπλῶς πλὴν
[2, 8]	τὰ δὲ τοῦ θεοῦ κινούμενα,	ἔμπνοα,	χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ
[2, 24]	μοι προθυμίαν. ὡς ἡ κατάλληλος	πόα	τῷ προβάτῳ φανεῖσα προθυμίαν αὐτῷ
[2, 11]	τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ	ἄρα	ἀρκεῖ τὸ δοκοῦν ἑκάστῳ πρὸς
[2, 23]	καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων, εἴ τις	ἄρα	ἰδία δύναμις, τί ἄλλο ποιεῖ
[2, 1]	λυπούμενοι, βούλεσθε ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς. οὐδεὶς	ἄρα	οὔτε φοβούμενος οὔτε λυπούμενος οὔτε
[2, 24]	δ´ ἀπείρως βλάπτονται; (Ὡμολόγει. (Ἔστιν	ἄρα	τις ἐμπειρία καθάπερ τοῦ λέγειν
[2, 22]	εἶναι τὸ καλὸν ἢ εἰ	ἄρα	τὸ ἔνδοξον. Διὰ ταύτην τὴν
[2, 23]	καὶ εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένους. οὐκ	ἄρα	τοῦτο ῥητέον, ὡς οὐδεμία δύναμίς
[2, 14]	γεγόναμεν καὶ πρὸς τί ἔργον;	ἆρά	γ´ ἔχομέν τινα ἐπιπλοκὴν πρὸς
[2, 16]	πράγμασιν ὡς ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων·	ἆρά	γε ἡμέρα ἐστίν; ναί. τί
[2, 24]	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν; τίνος;	ἆρά	γε ἵππου; (Οὔ. (Ἀλλὰ βοός;
[2, 8]	οὖν τὸ ἀγαθὸν χρήσεως φαντασιῶν.	ἆρά	γε μόνης; εἰ γὰρ μόνης,
[2, 12]	τῆς μάχης ἀναχωρεῖν ἀπ´ αὐτῆς.	Ἆρά	γε ὁ φθονῶν χαίρει; (Οὐδαμῶς,
[2, 12]	καὶ δοκιμάζον ἕκαστον καὶ βουλευόμενον.	ἆρά	γε τὴν ψυχὴν λέγεις; ὀρθῶς
[2, 12]	ἵππους τοὺς σεαυτοῦ παρέδωκας; ἔγωγε.	ἆρα	τῷ τυχόντι καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς;
[2, 22]	ἔχητε τὰ θηριώδη ταῦτα καὶ	μιαρὰ	δόγματα. ~Περὶ τῆς τοῦ λέγειν
[2, 14]	καὶ τέκτονος ἡ μὲν μάθησις	ἀνιαρὰ	μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ
[2, 11]	~Τίς ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ φιλοσοφίας	παρά	γε τοῖς ὡς δεῖ καὶ
[2, 18]	ὀργίζεσθαι, νῦν παρ´ ἡμέραν, εἶτα	παρὰ	δύο, εἶτα παρὰ τρεῖς. ἂν
[2, 12]	μικρὰ κινήσας τὸν ἄνθρωπον, ἂν	παρὰ	σκέλος ἀπαντᾷ ἐκεῖνος, οὐκέτι δύναται
[2, 13]	ἐστι τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι τὰ	παρὰ	σοῦ; (Πῶς γὰρ οὔ; (Δύναται
[2, 23]	τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ τὰ ἕτερα	παρὰ	τὰ ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν
[2, 23]	πανδοκείου, καὶ προσμείναντες κατασήπονται ὡς	παρὰ	ταῖς Σειρῆσιν. Ἄνθρωπε, τὸ προκείμενον
[2, 24]	τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰ ἀτυχήματα	παρὰ	ταύτην τὴν ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων
[2, 19]	γίνεται ἢ παρ´ ὑμᾶς ἢ	παρὰ	τὴν φύσιν τοῦ πράγματος. αὐτὸ
[2, 20]	δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς μὲν	παρὰ	τῆς φύσεως διδομένοις πᾶσι χρώμενοι,
[2, 20]	Τίς ἢ ἀτυχίας; λαβών τις	παρὰ	τῆς φύσεως μέτρα καὶ κανόνας
[2, 21]	κακὸν ἢ εἰ ἔχουσιν ἢ	παρὰ	τί ἔχουσιν ἢ πῶς παύσονται
[2, 19]	Ἑκάβη. παρείληφα ταύτην τὴν ἱστορίαν.	παρὰ	τίνος; παρ´ Ὁμήρου. γράφει δὲ
[2, 16]	οὐκ ἤσκηται. πότε γὰρ ἤκουσεν	παρά	τινος, τί ἐστιν ἔπαινος, τί
[2, 12]	διαλέλυκεν. διὰ τοῦτο εἰκότως καὶ	παρὰ	τοῖς ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ ἐπαίνῳ
[2, 20]	τ´ εὐσεβὲς τοῦτο καὶ ὅσιον	παρὰ	τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις λαλούμενον κατάψευσμά
[2, 7]	ἐκκλίσεως, ὡς ὁ ὁδοιπόρος πυνθάνεται	παρὰ	τοῦ ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν} τῶν
[2, 12]	αὐτὸς ἐπιμεμέλησαι αὐτοῦ; πότερον μαθὼν	παρά	του ἢ εὑρὼν αὐτός; ὧδε
[2, 23]	δειλοῦ. ἀσεβοῦς μέν, ὅτι τὰς	παρὰ	τοῦ θεοῦ χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ
[2, 18]	ἡμέραν, εἶτα παρὰ δύο, εἶτα	παρὰ	τρεῖς. ἂν δὲ καὶ τριάκοντα
[2, 13]	τὴν ὑπάτην, ἔπαινος δ´ ὁ	παρὰ	τῶν πολλῶν τί ἐστι καὶ
[2, 10]	βλάβη καὶ μνήσθητι ὧν ἤκουσας	παρὰ	τῶν φιλοσόφων. εἰ γὰρ τὸ
[2, 5]	κακόν ἐστι καὶ ταύτῃ {τὴν}	παρὰ	φύσιν. ἀλλ´ ἅμα μὲν ἐπιμελῶς,
[2, 13]	ἐστιν. (Μή τι τοῦ ὁρμῆσαι	παρὰ	φύσιν; (Οὐδὲ περὶ τούτου. (Ὅταν
[2, 5]	ἐκτός τινα κατὰ φύσιν καὶ	παρὰ	φύσιν; ὥσπερ ἂν εἰ ἀπόλυτοι
[2, 6]	ἴστε ὅτι καὶ ἐπ´ ἀνθρώπων	κατάρα	ἐστὶ τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον
[2, 6]	μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο δὲ	κατάρα	ἐστὶν ἐπὶ σταχύων τὸ μηδέποτε
[2, 6]	ναί. τί οὖν; ἂν εἰς	Γύαρα	πεμφθῶ; ἄν σοι ποιῇ, ἀπελεύσῃ·
[2, 6]	μή, ὁ πέμπων σε εἰς	Γύαρα.	τί λοιπὸν ὡς ἐπὶ μεγάλα
[2, 17]	καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν	ἄνδρα,	καὶ οὐδὲν ὧν θέλεις οὐ
[2, 10]	τὰ τοῦ κιναίδου πάσχων; τὸν	ἄνδρα.	ὁ δὲ διατιθείς; πολλὰ μὲν
[2, 14]	τὸν ἀδελφόν, τὸν πολίτην, τὸν	ἄνδρα,	τὴν γυναῖκα, τὸν γείτονα, τὸν
[2, 10]	αὐτὸς δ´ οὐδὲν ἧττον τὸν	ἄνδρα.	τί ἀπολλύει ὁ μοιχεύων; τὸν
[2, 23]	εἰκῇ δὲ καὶ τὸν μεταξὺ	ἀέρα	οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν καὶ ἔντονον,
[2, 1]	τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ	φοβερὰ	δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 2]	μέν σοί τινα ἃ δοκεῖ	φοβερὰ	εἶναι· ἵνα δὲ καὶ ἐκκλίνων
[2, 1]	καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ	φοβερὰ	καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως καὶ
[2, 2]	ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ φύσει	ἐλεύθερα	θέλων τηρῆσαι καὶ τούτοις ἀρκούμενος
[2, 18]	ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι ἐπὶ θεῶν ἀποτροπαίων	ἱερὰ	ἱκέτης· ἀρκεῖ κἂν ἐπὶ τὰς
[2, 16]	ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων· ἆρά γε	ἡμέρα	ἐστίν; ναί. τί δέ; νύξ
[2, 22]	χαίρειν δοκεῖς; θέλεις βλέπειν φῶς,	πατέρα	δ´ οὐ θέλειν δοκεῖς; οἴει
[2, 22]	Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις ὁρῶν φῶς,	πατέρα	δ´ οὐ χαίρειν δοκεῖς; θέλεις
[2, 7]	τοὺς μάντεις· κληρονομήσω, κύριε, τὸν	πατέρα;	ἴδωμεν· ἐπεκθυσώμεθα. ναί, κύριε, ὡς
[2, 14]	καὶ ἐπιθέτους, τὸν υἱόν, τὸν	πατέρα,	τὸν ἀδελφόν, τὸν πολίτην, τὸν
[2, 23]	καὶ τὰ ἕτερα παρὰ τὰ	ἕτερα	αἱρούμενον. Τί οὖν ἐστι τὸ
[2, 20]	πιστεύσατέ μοι. οἱ δὲ τὰ	ἕτερα	λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ παραλογίζονται.
[2, 23]	ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ τὰ	ἕτερα	παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον. Τί
[2, 23]	κρείττονα καὶ ἣν παρέχει τὰ	ἕτερα	χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις ἀξία
[2, 22]	ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ τὰ	οὐδέτερα	ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς ἂν ἔτι
[2, 22]	ἐκεῖνα αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´	οὐδέτερα·	καὶ ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς,
[2, 14]	ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά ἐστι τὰ	ἡμέτερα	ὡς ἐν πανηγύρει. τὰ μὲν
[2, 22]	εἶναι γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα	μητέρα.	καὶ ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν ἢ
[2, 22]	ἐῶν εἶναι γυναῖκα γαμετήν, {τὴν}	μητέρα	μητέρα. καὶ ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν
[2, 7]	ὁδοιπόρος πυνθάνεται παρὰ τοῦ ἀπαντήσαντος,	{ποτέρα{	ν} τῶν ὁδῶν φέρει, οὐκ
[2, 6]	λοιπὸν ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ;	μικρότερά	ἐστι τῆς παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ
[2, 15]	ὅσῳ δ´ ἂν πλείονα καὶ	ἰσχυρότερα	ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον {θᾶττον} κατενεχθήσεται.
[2, 1]	καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ	πτερά,	ποῦ τρέπονται καὶ πρὸς τίνα
[2, 6]	εἰ δὲ θέλεις ἀκοῦσαι τἀληθῆ,	συντομωτέρα	ἣν πέμπει ὁ τύραννος. οὐδέποτ´
[2, 17]	σὺ μεγάλως εἰς τὸν Ξενοφῶντος	χαρακτῆρα’	σὺ εἰς τὸν Πλάτωνος’ σὺ
[2, 4]	ἀπελθὼν τὸ τοῦ παρακατακειμένου μέρος,	λάθρᾳ	κλέψον ἢ παρακαθεὶς τὴν χεῖρα
[2, 6]	φθαρῆναι; τὸ δὲ φθεῖρον ἢ	μάχαιρά	ἐστιν ἢ τροχὸς ἢ θάλασσα
[2, 20]	ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν	χεῖρα;	εἰς τὸ στόμα ἢ εἰς
[2, 8]	ἡ Φειδίου ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν	χεῖρα	καὶ τὴν Νίκην ἐπ´ αὐτῆς
[2, 4]	λάθρᾳ κλέψον ἢ παρακαθεὶς τὴν	χεῖρα	λίχνευε, κἂν μὴ δύνῃ τοῦ
[2, 1]	πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε καὶ ταῦτα	πρόχειρα	ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ τεθαρρηκέναι
[2, 9]	οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη καὶ	μικρά,	ἀφ´ ὧν ἔστιν εἰπεῖν λέων
[2, 12]	οὐχ εὑρίσκει χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ	μικρὰ	κινήσας τὸν ἄνθρωπον, ἂν παρὰ
[2, 16]	γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ	μικρὰ	τῆς τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα
[2, 26]	καὶ ἀπὸ τοῦ ψεύδους ἀνανεῦσαι	πικρὰ	ἀνάγκη τῷ αἰσθανομένῳ, ὅτι ψεῦδός
[2, 23]	ποιεῖ ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ	ὁρᾷ;	εἰ δὲ δεῖ τὴν τοῦ
[2, 10]	ἐν τοῖς προαιρετικοῖς πλέον ἔχῃς.	ὅρα	γὰρ οἷόν ἐστιν ἀντὶ θίδρακος,
[2, 10]	τῶν ἔργων κέρμα αὐτοῖς προσγένηται.	ὅρα	δ´ εἰ ἐπὶ κερμάτιον πάντα
[2, 6]	μέχρι δὲ νῦν ὡς ἔχομεν,	ὅρα	εἰ ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν τῇ
[2, 9]	ἄνθρωπον, οὐκ ἐπλήρωσας τὴν ἐπαγγελίαν.	ὅρα	μή τι ὡς πρόβατον· εἰ
[2, 22]	μέσον ὥσπερ κρέως τῆς τυραννίδος	ὅρα	οἷα λέγουσι· ποῦ ποτε στήσῃ
[2, 22]	ἐλθόντος τοῦ πράγματος καὶ ἐγγίσαντος	ὅρα	οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν. ὁ Ἐτεοκλῆς
[2, 9]	(Τῶν προβάτων καὶ τῶν ὁμοίων.	(Ὅρα	οὖν μή τί πως ὡς
[2, 2]	τοῖς προαιρετικοῖς εὐλαβεῖσθαι. ~Περὶ ἀταραξίας.	Ὅρα	σὺ ὁ ἀπιὼν ἐπὶ τὴν
[2, 23]	βλέπει καὶ τάς τ´ ἄλλας	καθορᾷ,	πόσου ἑκάστη ἀξία, καὶ αὑτήν,
[2, 10]	ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν εἰς ταῦτα	περιορᾷ	ζημιούμενον ἑαυτόν, οὗτος ᾖ ἀβλαβὴς
[2, 17]	ἔστιν, ὅπερ καὶ Θεόπομπον τὸν	ῥήτορα,	ὅπου καὶ Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ
[2, 24]	τοῖς Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν τὸν	Ἕκτορα	ἐπὶ τὸν βασιλέα τὸν σαυτοῦ
[2, 15]	τῷ κλίματι τούτῳ καὶ τῇ	φορᾷ,	τότε γίνεται τὸ κακὸν ἀβοήθητον
[2, 19]	τὰ δὲ κακά, τὰ δ´	ἀδιάφορα.	ἀγαθὰ μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ
[2, 9]	τὰ δὲ κακά, τὰ δ´	ἀδιάφορα·	ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ
[2, 9]	ἀρετῶν· κακὰ τὰ δ´ ἐναντία·	ἀδιάφορα	δὲ πλοῦτος, ὑγεία, δόξα. εἶτ´
[2, 19]	κακίαι καὶ τὰ μετέχοντα κακίας,	ἀδιάφορα	δὲ τὰ μεταξὺ τούτων, πλοῦτος,
[2, 7]	πότερον δὲ συμφέρει ταῦτα ἢ	ἀσύμφορά	ἐστιν, σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι; διὰ
[2, 24]	εἰδέναι, τίνα ἐστὶ συμφέροντα καὶ	ἀσύμφορα;	οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι
[2, 13]	ἀντὶ τίνος; οἶδας γὰρ τὰ	μέτρα,	καθ´ ἃ κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´
[2, 20]	λαβών τις παρὰ τῆς φύσεως	μέτρα	καὶ κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν τῆς
[2, 9]	φαγεῖν. τὸ βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη,	νεῦρα	ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα, αἷμα, εὔχροια,
[2, 17]	τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα	νεῦρα	ἐχούσης. οὐ γὰρ ᾔδει, ποῦ
[2, 18]	ὄψει, οἷοι ὦμοι γίνονται, οἷα	νεῦρα,	οἷοι τόνοι· νῦν δὲ μόνον
[2, 8]	δείξω ὑμῖν νεῦρα φιλοσόφου. ποῖα	νεῦρα;	ὄρεξιν ἀναπότευκτον, ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον, ὁρμὴν
[2, 8]	ἔχω οὔτε δύναμαι. δείξω ὑμῖν	νεῦρα	φιλοσόφου. ποῖα νεῦρα; ὄρεξιν ἀναπότευκτον,
[2, 1]	ἄν σοι μὴ λυσιτελῇ, ἡ	θύρα	ἤνοικται· ἂν λυσιτελῇ, φέρε. πρὸς
[2, 9]	ἐπαγγελίαν πληρώσῃ. πότε αὐλοί, πότε	λύρα,	πότε ἵππος, πότε κύων; τί
[2, 26]	καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ	μάρτυρα	καὶ εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ
[2, 26]	ἄλλον μὲν οὐδένα εἴωθα παρέχειν	μάρτυρα	ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι δ´ ἀεὶ
[2, 10]	μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ τῇ	σφύρᾳ	ἄλλως, ἐπιλελησμένος ἂν ἦς τοῦ
[2, 24]	καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ	αἰσχρά,	καὶ μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´
[2, 17]	καὶ κακὰ καὶ καλὰ καὶ	αἰσχρὰ	πάντες ἄνω καὶ κάτω λαλοῦντες
[2, 2]	καὶ ὕστερον ἀπαγορεῦσαι. εἰ δ´	αἰσχρὰ	ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη δίελε ποῦ
[2, 21]	αἴτια καὶ σχεδὸν ὅσα ἂν	αἰσχρὰ	φαντάζωνται, ταῦτα οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι·
[2, 20]	καὶ οὐ θέλεις ἀφεῖναι τὰ	ψυχρὰ	ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ φέρεις
[2, 5]	ἄνθρωπος, μέρος τῶν πάντων ὡς	ὥρα	ἡμέρας. ἐνστῆναί με δεῖ ὡς
[2, 23]	ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα	μωρὰ	καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων
[2, 17]	σοὶ γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν,	σά	ἐστι ταῦτα τὰ κτήματα, σὰ
[2, 6]	μέμνησο, καθ´ ἣν διορίζεται τὰ	σὰ	καὶ οὐ τὰ σά. μή
[2, 19]	λέγεις. ἀρκεῖ γάρ σοι τὰ	σὰ	κακά, ἡ ἀγέννεια, ἡ δειλία,
[2, 6]	τὰ σὰ καὶ οὐ τὰ	σά.	μή ποτ´ ἀντιποιήσῃ τινὸς τῶν
[2, 17]	εἴπω· ἔρχου, νεανίσκε, εἰς τὰ	σά·	σοὶ γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν,
[2, 17]	σά ἐστι ταῦτα τὰ κτήματα,	σὰ	τὰ βιβλία, σοὶ οἱ λόγοι.
[2, 2]	οἴμωξον. ὅταν γὰρ ὑποθῇς τὰ	σὰ	τοῖς ἐκτός, δούλευε τὸ λοιπὸν
[2, 17]	Τοῦτο καὶ ἡ Μήδεια οὐχ	ὑπομείνασα	ἦλθεν ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι τὰ
[2, 8]	ἡ Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου ἅπαξ	ἐκτείνασα	τὴν χεῖρα καὶ τὴν Νίκην
[2, 26]	κλέπτειν, ὃ μὲν θέλει ποιεῖ.	πᾶσα	δὲ ψυχὴ λογικὴ φύσει διαβέβληται
[2, 18]	~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς τὰς φαντασίας.	Πᾶσα	ἕξις καὶ δύναμις ὑπὸ τῶν
[2, 2]	θέλεις τηρῆσαι κατὰ φύσιν ἔχουσαν,	πᾶσά	σοι ἀσφάλεια, πᾶσά σοι εὐμάρεια,
[2, 2]	φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι ἀσφάλεια,	πᾶσά	σοι εὐμάρεια, πρᾶγμα οὐκ ἔχεις.
[2, 13]	(Ὡσαύτως. (Τί τὸ αἴτιον; ὅτι	πᾶσα	τέχνη ἰσχυρόν τι ἔχει καὶ
[2, 14]	τὰ ἑξῆς Κόπον ἔχει, ἔφη,	πᾶσα	τέχνη τῷ ἰδιώτῃ καὶ ἀπείρῳ
[2, 22]	ἀκριβῶς τὸ τοῦ Πλάτωνος, ὅτι	πᾶσα	ψυχὴ ἄκουσα στέρεται τῆς ἀληθείας.
[2, 5]	σε ἀδικεῖν’ εὖ σοι γένοιτο.	ἐποίησα	ἐγὼ τὸ ἐμόν, εἰ δὲ
[2, 20]	ἔσχον ὁμονοοῦντας, ἀπάγξασθαι ἂν αὐτὸν	ἐποίησα	ῥηγνύμενον ἢ μεταθέσθαι. νῦν δ´
[2, 21]	τὴν λέξιν, πῶς τί ποτ´	ἐφλυάρησα	τὰ ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας,
[2, 20]	αὐτῷ γεμίσας παροψίδα ὀξογάρου. οὐκ	ᾔτησα	τὴν πτισάνην; ναὶ κύριε· τοῦτο
[2, 24]	ἡ κατάλληλος πόα τῷ προβάτῳ	φανεῖσα	προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ πρὸς τὸ
[2, 23]	ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν	διαστραφεῖσα.	διὰ τοῦτο κακία μόνη αὕτη
[2, 21]	δ´ ἄλλα αἴτια καὶ σχεδὸν	ὅσα	ἂν αἰσχρὰ φαντάζωνται, ταῦτα οὐ
[2, 22]	τὰ μὲν ἄλλα πράξετε πάντα	ὅσα	οἱ φίλοι καὶ συμπιεῖσθε καὶ
[2, 23]	διὰ τούτου. ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο.	πόσα	δ´ ἄλλα πανδοκεῖα κομψά, πόσοι
[2, 6]	μάχαιρά ἐστιν ἢ τροχὸς ἢ	θάλασσα	ἢ κεραμὶς ἢ τύραννος. τί
[2, 24]	ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ	τόσσα	μέμηλεν, περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις τῷ
[2, 23]	ἀρετὴ μόνη. Εἶτα τηλικαύτη δύναμις	οὖσα	καὶ πᾶσι τοῖς ἄλλοις ἐπιτεταγμένη
[2, 23]	ὧν δεῖ ἀποστρέφουσα, τοῖς δὲ	προσάγουσα;	ἡ ὁρατική; οὔ, ἀλλ´ ἡ
[2, 23]	πότε μή; τίς ἐστιν ἡ	ἀνοίγουσα	καὶ κλείουσα τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ
[2, 23]	ἡ τὰ ὦτα ἐπικλείουσα καὶ	ἀνοίγουσα;	τίς, καθ´ ἣν περίεργοι καὶ
[2, 23]	ἡ προαιρετικὴ δύναμις. εἶτ´ αὐτὴ	ἰδοῦσα,	ὅτι ἐν τυφλαῖς καὶ κωφαῖς
[2, 23]	καὶ πᾶσι τοῖς ἄλλοις ἐπιτεταγμένη	παρελθοῦσα	ἡμῖν λεγέτω κράτιστον εἶναι τῶν
[2, 23]	τίς ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα καὶ	κλείουσα	τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´ ὧν
[2, 23]	προαιρετική. τίς ἡ τὰ ὦτα	ἐπικλείουσα	καὶ ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν
[2, 22]	τοῦ Πλάτωνος, ὅτι πᾶσα ψυχὴ	ἄκουσα	στέρεται τῆς ἀληθείας. εἰ δὲ
[2, 20]	ἐν ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις	ἕλκουσα	ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα
[2, 7]	γυνὴ καλῶς εἶπεν ἡ πέμψαι	θέλουσα	τῇ Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον
[2, 24]	μου‘ ἀλλ´ αὐτὴ δι´ αὑτῆς	ἐμφαίνουσα,	ὅτι ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται
[2, 5]	ἀταράχως, ὅτι ἡ ὕλη οὐ	διαφέρουσα.	ὅπου γὰρ τὸ διαφέρον, ἐκεῖ
[2, 23]	ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´ ὧν δεῖ	ἀποστρέφουσα,	τοῖς δὲ προσάγουσα; ἡ ὁρατική;
[2, 18]	εἰ δὲ μή, οἴχεταί σε	ἔχουσα	ὅπου ἂν θέλῃ. ἀλλὰ μᾶλλον
[2, 22]	ὁ δὲ μὴ δυνάμενος διακρῖναι	τὰ	ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις	τὰ	ἀγαθὰ εἶναι καὶ εὐδαιμονίαν καὶ
[2, 22]	ταῦτα. ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα	τὰ	ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´
[2, 24]	μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα	τὰ	ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ κακὰ
[2, 11]	τὰ Σύροις, τί μᾶλλον ἢ	τὰ	Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ τὰ
[2, 9]	οὕτως τὸν μὲν αἰδήμονα σῴζει	τὰ	αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει δὲ τὰ
[2, 24]	κακὰ καὶ τὰ καλὰ καὶ	τὰ	αἰσχρά, καὶ μήτε λόγῳ παρακολουθῶν
[2, 20]	ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι ταῦτα	τὰ	ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ καὶ ἄλλοις
[2, 13]	ἔχει ἀποκτεῖναί με. (Λέγε οὖν	τὰ	ἀληθῆ, δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου
[2, 19]	περὶ Πανθοίδην οἶμαι καὶ Κλεάνθην	τὰ	ἄλλα, οἱ δὲ περὶ Χρύσιππον
[2, 19]	ἄλλα, οἱ δὲ περὶ Χρύσιππον	τὰ	ἄλλα. σὺ οὖν τί; οὐδὲ
[2, 10]	ἔχων κυριώτερον προαιρέσεως, ἀλλὰ ταύτῃ	τὰ	ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον
[2, 13]	οἶδεν οὔτε τὰ ἴδια οὔτε	τὰ	ἀλλότρια. εἰ δέ γ´ ᾔδει,
[2, 16]	Ἡρακλῆς καὶ οὐ δύνασαι καθαίρειν	τὰ	ἀλλότρια κακά, ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς,
[2, 8]	ἐν τῇ παραλλαγῇ τῇ πρὸς	τὰ	ἄλογα; τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις
[2, 24]	ἀνθρώπων ἐστίν, ἐξ ἐκείνου πάντα	τὰ	ἁμαρτήματα καὶ τὰ ἀτυχήματα παρὰ
[2, 17]	τί δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις	τὰ	ἀναγκαῖα; διὰ τί οὖν περιπίπτεις
[2, 13]	μὴ διδόμενα καὶ οὐ θέλει	τὰ	ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε
[2, 11]	αὑτοῦ ἀσθενείας καὶ ἀδυναμίας περὶ	τὰ	ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου μὲν γὰρ τριγώνου
[2, 11]	τε ἀτέκμαρτα εἶναι καὶ ἀνεύρετα	τὰ	ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν.
[2, 14]	ἂν οὖν σοι δείξω, ὅτι	τὰ	ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν
[2, 9]	τὰ αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει δὲ	τὰ	ἀναιδῆ· τὸν δὲ πιστὸν τὰ
[2, 6]	ἴσμεν τίνες ἐσμὲν οὔτε μεμελετήκαμεν	τὰ	ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ τὰ ἱππικά.
[2, 12]	μόνον’ οὕτω γὰρ ἐναργῆ ἐτίθει	τὰ	ἀπὸ τῶν ἐννοιῶν, ὥστε πάνθ´
[2, 9]	σάρκες, ὀστέα, αἷμα, εὔχροια, εὔπνοια.	τὰ	ἀποκείμενα ὅταν μὲν θελήσῃς ἐκ
[2, 1]	φιλόσοφοι, εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν	τὰ	ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ θάρσος ἔστω
[2, 1]	ποῦ χρώμεθα τῷ φόβῳ; πρὸς	τὰ	ἀπροαίρετα. ἐν τίσιν πάλιν θαρροῦντες
[2, 1]	ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν	τὰ	ἀπροαίρετα θαρρεῖν, ἐν δὲ τοῖς
[2, 1]	τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς	τὰ	ἀπροαίρετα θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι τὰ προαιρετικά’
[2, 1]	χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ	τὰ	ἀπροαίρετα καὶ μὴ ἐφ´ ἡμῖν
[2, 18]	καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ	τὰ	ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι.
[2, 22]	ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν ἐμπρησθῆναι	τὰ	Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου. διὰ
[2, 1]	δικαίως ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο ὡς	τὰ	ἀσύνακτα συνάγοντας. νῦν δὲ τί
[2, 24]	ἐκείνου πάντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ	τὰ	ἀτυχήματα παρὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν
[2, 10]	τούτου τοῦ προσώπου ἐπαγγελία; πάντα	τὰ	αὑτοῦ ἡγεῖσθαι τοῦ πατρός, πάντα
[2, 20]	εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´ ἠνάγκαζον ἐξαγγέλλειν	τὰ	αὑτοῦ κακὰ ὥσπερ τοὺς Γάλλους
[2, 21]	καὶ ἐν Νικοπόλει σαπρῶς λούει	τὰ	βαλανεῖα καὶ ἐν οἴκῳ κακῶς
[2, 16]	ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν ἐστι	τὰ	βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς; τίνα
[2, 21]	μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ	τὰ	βιβλία νοήσων, ἃ πρότερον οὐκ
[2, 17]	ἐστι ταῦτα τὰ κτήματα, σὰ	τὰ	βιβλία, σοὶ οἱ λόγοι. εἶθ´,
[2, 5]	τί οὖν ἔτι μοι μέλει;	τὰ	γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται. ἄλλου ἐστὶν
[2, 2]	σοι εὐμάρεια, πρᾶγμα οὐκ ἔχεις.	τὰ	γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ
[2, 19]	λογάρια τὰ Στωικὰ λέγοντας μυρίους.	τὰ	γὰρ Ἐπικούρεια αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον
[2, 21]	τοῖς οὐχ ὡς δεῖ χρωμένοις.	τὰ	γὰρ κολλύρια οὐκ ἄχρηστα τοῖς
[2, 19]	Ἐπικούρεια αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον λέγουσι;	τὰ	γὰρ Περιπατητικὰ οὐ καὶ αὐτὰ
[2, 16]	ὅτι γέγραφε καλῶς, ὅτι ἀνείληφε	τὰ	γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως
[2, 17]	πρὸς τὸν λόγον, ὡς πρὸς	τὰ	γεωμετρικὰ προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ
[2, 20]	ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς	τὰ	γινόμενα· μή τις τῶν νοσφιζομένων
[2, 16]	τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ δόγμα;	τὰ	γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ
[2, 9]	τέκτονα τὰ τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν	τὰ	γραμματικά. ἂν δ´ ἐθίσῃ γράφειν
[2, 9]	μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,	τὰ	δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν
[2, 19]	ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,	τὰ	δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν οὖν
[2, 21]	λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός εἰμι, ὁμολογῶ·	τὰ	δ´ ἄλλ´ οὐχ εὑρήσεις με
[2, 15]	προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει καὶ ἀνανάγκαστον,	τὰ	δ´ ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα,
[2, 8]	θείως. ταῦτα ἔχω, ταῦτα δύναμαι·	τὰ	δ´ ἄλλα οὔτ´ ἔχω οὔτε
[2, 1]	φαντασιῶν καὶ τοῦ κακοῦ ὡσαύτως,	τὰ	δ´ ἀπροαίρετα οὔτε τὴν τοῦ
[2, 9]	τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ	τὰ	δ´ ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος,
[2, 1]	δοκεῖ τῷ θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές,	τὰ	δ´ ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ
[2, 21]	τὰ μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι,	τὰ	δ´ οὐ ῥᾳδίως. οὐδεὶς οὖν
[2, 19]	ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά,	τὰ	δὲ κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα.
[2, 9]	τῶν ὄντων τὰ μὲν ἀγαθά,	τὰ	δὲ κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα·
[2, 8]	ἕστηκεν οὕτως ὅλῳ τῷ αἰῶνι,	τὰ	δὲ τοῦ θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα,
[2, 20]	γινόμενα· μή τις τῶν νοσφιζομένων	τὰ	δημόσια εὑρεσιλογίας τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ
[2, 1]	τίνα ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς	τὰ	δίκτυα· καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι
[2, 19]	οὕτως τινά μοι δείξατε κατὰ	τὰ	δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ
[2, 20]	ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ ταῦτα	τὰ	δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ τὴν
[2, 21]	θεραπευθησόμενος; τίς ὡς παρέξων αὑτοῦ	τὰ	δόγματα ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων
[2, 22]	ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα	τὰ	δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα
[2, 1]	ἔχειν ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ	τὰ	δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ
[2, 16]	ἡμᾶς; τίνα γὰρ ἄλλα ἢ	τὰ	δόγματα; τὸν γὰρ ἐξιόντα καὶ
[2, 11]	ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς ἔχει	τὰ	δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν
[2, 11]	μαινόμενος ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ	τὰ	δοκοῦντά οἱ καλά; κἀκείνῳ οὖν
[2, 17]	τὰς προλήψεις. νῦν σὺ θέλεις	τὰ	δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ δυνατά;
[2, 22]	τεθεράπευκεν ὡς τὰ ὑποδήματα σπογγίζει	τὰ	ἑαυτοῦ, ὡς τὸ κτῆνος; πόθεν
[2, 22]	τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς καὶ	τὰ	ἑαυτῶν. ἂν δ´ ἀκούσῃς, ὅτι
[2, 13]	τοὺς νόμους τῆς πόλεως καὶ	τὰ	ἔθη καὶ τί ἔξεστι καὶ
[2, 16]	ἐκτός. περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ	τὰ	ἐκτός. εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς φοβούμεθα
[2, 16]	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν;	τὰ	ἐκτός. περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ
[2, 2]	φύσις’ Ἐπεί τοι δοκεῖς, ὅτι	τὰ	ἐκτὸς τηρῆσαι θέλων Σωκράτης παρελθὼν
[2, 2]	ἔπραξα. εἰ δὲ θέλεις καὶ	τὰ	ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον καὶ
[2, 21]	ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες,	τὰ	ἕλκη πρῶτον θεραπεύετε, τὰ ῥεύματα
[2, 21]	πρῶτον σταλῆναί σου τὸ ῥεῦμα,	τὰ	ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες,
[2, 19]	καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ	τὰ	ἐμὰ κακά. καὶ καλῶς λέγεις.
[2, 11]	τὰ Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ	τὰ	ἐμοὶ φαινόμενα ἢ τὰ τῷ
[2, 22]	πρὸς Γέτας καὶ ἔτι πρότερον	τὰ	ἐν Ἰλίῳ διὰ ταῦτα ἐγένετο.
[2, 9]	δὲ πιστὸν τὰ πιστὰ καὶ	τὰ	ἐναντία ἀπολλύει. καὶ τοὺς ἐναντίους
[2, 5]	δὲ δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ διασεσωσμένον,	τὰ	ἐναντία. ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν
[2, 20]	ταῦτά σοι λίαν ἀρέσκει, λάβε	τὰ	ἐναντία· ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν,
[2, 9]	εἶτα ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ χρόνῳ	τὰ	ἐναντία ποιεῖν εἰθίσμεθα καὶ τὰς
[2, 9]	καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει	τὰ	ἐναντία· τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν
[2, 6]	μέχρις ἂν ἄδηλά μοι ᾖ	τὰ	ἑξῆς, ἀεὶ τῶν εὐφυεστέρων ἔχομαι
[2, 18]	μακάριος‘ καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ	τὰ	ἑξῆς ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν καὶ
[2, 18]	μὴ ἐφῇς αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ	τὰ	ἑξῆς. εἰ δὲ μή, οἴχεταί
[2, 16]	ἐμπέσῃ περί τινος τούτων, ἱκανοὶ	τὰ	ἑξῆς ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´ εἰς
[2, 14]	ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου εὑρεῖν	τὰ	ἑξῆς Κόπον ἔχει, ἔφη, πᾶσα
[2, 14]	μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν	τὰ	ἑξῆς πάντα καὶ ποιεῖν καὶ
[2, 17]	καὶ λοιπὸν ἔνθεν ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν	τὰ	ἑξῆς, πῶς μηδὲν ἔσται σοῦ
[2, 2]	πεῖσαι τό γε παρ´ αὐτόν,	τὰ	ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι
[2, 5]	πράγματα καὶ διάστησον καὶ εἰπὲ	τὰ	ἔξω οὐκ ἐπ´ ἐμοί· προαίρεσις
[2, 2]	οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν δὲ πρὸς	τὰ	ἔξω χάσκῃς, ἀνάγκη σε ἄνω
[2, 1]	ἡμῖν ἐστι καὶ ἀπροαίρετα, πρὸς	τὰ	ἐπ´ ἄλλοις ὄντα τὴν ἔκκλισιν
[2, 21]	λέξιν, πῶς τί ποτ´ ἐφλυάρησα	τὰ	ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος,
[2, 9]	τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν καθίσας	τὰ	Ἐπικούρου καὶ τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον
[2, 16]	ἀγωνιῶμεν; τί οὖν ἐνδέχεται, ὅταν	τὰ	ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα
[2, 23]	συνορᾶν δυναμέναις πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα	τὰ	ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι εἰσὶ
[2, 10]	προῄδει ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς	τὰ	ἐσόμενα, συνήργει ἂν καὶ τῷ
[2, 23]	εὐλογιστοῦν καὶ τὰ ἕτερα παρὰ	τὰ	ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν ἐστι
[2, 20]	ἀλλήλους· πιστεύσατέ μοι. οἱ δὲ	τὰ	ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ
[2, 23]	μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ	τὰ	ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον.
[2, 23]	εἶναι κρείττονα καὶ ἣν παρέχει	τὰ	ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις
[2, 6]	μοι πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας	τὰ	ἔχοντά με κακά; ἐν τούτοις
[2, 14]	λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά ἐστι	τὰ	ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει. τὰ
[2, 11]	ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα, ἀλλὰ	τὰ	ἡμῖν δοκοῦντα. τί μᾶλλον ἢ
[2, 1]	ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ καὶ	τὰ	θαρραλέα. οὕτως καὶ ἡμεῖς ποῦ
[2, 17]	εἰδέναι. τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα;	τὰ	θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ
[2, 23]	λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ τὴν περὶ	τὰ	θεωρήματα. ἐγὼ δ´ οὐ ταύτην
[2, 21]	ποῦ ποτε; εἶτα λέγετε ἄχρηστα	τὰ	θεωρήματα‘ τίσιν; τοῖς οὐχ ὡς
[2, 21]	ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ ἐπιδείκνυσθαι	τὰ	θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε, μεταπίπτοντας;
[2, 9]	καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ	τὰ	θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν
[2, 22]	οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις ἂν ἔχητε	τὰ	θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ δόγματα.
[2, 13]	ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε	τὰ	ἴδια οὔτε τὰ ἀλλότρια. εἰ
[2, 2]	ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι	τὰ	ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν ἐστι
[2, 16]	δ´ ὁ νόμος ὁ θεῖος;	τὰ	ἴδια τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ
[2, 22]	θεοὶ δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ	τὰ	ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ τοὺς
[2, 6]	μεμελετήκαμεν τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ	τὰ	ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν
[2, 14]	ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους κέκτησαι,	τὰ	καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας τὸν εὖ
[2, 10]	ἤθελεν. ~Πῶς ἀπὸ τῶν ὀνομάτων	τὰ	καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς
[2, 22]	εἰκότως. μή τι οὖν περὶ	τὰ	κακὰ ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς.
[2, 24]	τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ	τὰ	κακὰ καὶ τὰ καλὰ καὶ
[2, 24]	ἐστι καὶ τὰ κακὰ καὶ	τὰ	καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ
[2, 9]	αὔξει δ´ ἕκαστον καὶ σῴζει	τὰ	κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ
[2, 12]	μὲν οὖν. πότερον ταῦτά σοι	τὰ	κράτιστά ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο
[2, 17]	κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα	τὰ	κτήματα, σὰ τὰ βιβλία, σοὶ
[2, 14]	ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ εἰ	τὰ	κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν, κατεγέλα
[2, 14]	ἀγράμματοι ταῖς ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς	τὰ	κτήνη ταῖς φαντασίαις· ἄλλο γάρ
[2, 23]	πῶς οἷόν τε τοῦ ἀκωλύτου	τὰ	κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν δύναμιν τίνα
[2, 19]	τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ συγκρῖναι	τὰ	λεγόμενα καὶ δόγμα τι ἐμαυτοῦ
[2, 20]	προσφιλοτεχνεῖ τούτοις προσθεῖναι καὶ προσεξεργάσασθαι	τὰ	λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ
[2, 1]	τίνι; ἐν λεξειδίοις. ἔχε σου	τὰ	λεξείδια· δεῖξον, πῶς ἔχεις πρὸς
[2, 22]	καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι	τὰ	λῃστῶν· οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς καὶ
[2, 18]	οἷοι τόνοι· νῦν δὲ μόνον	τὰ	λογάρια καὶ πλέον οὐδὲ ἕν.
[2, 19]	ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς; ἀλλὰ	τὰ	λογάρια τὰ Στωικὰ λέγοντας μυρίους.
[2, 25]	κινήσεις τὸν λέγοντα. ~Πῶς ἀναγκαῖα	τὰ	λογικά. Τῶν παρόντων δέ τινος
[2, 25]	τινος εἰπόντος Πεῖσόν με, ὅτι	τὰ	λογικὰ χρήσιμά ἐστιν, Θέλεις, ἔφη,
[2, 21]	δεῖ καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις,	τὰ	μαλάγματα δ´ οὐκ ἄχρηστα, οἱ
[2, 8]	καλῶς ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ	τὰ	μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ
[2, 11]	(Οἴεται. (Δύνασθε οὖν περὶ ὧν	τὰ	μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν
[2, 11]	δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν	τὰ	μαχόμενα καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ
[2, 26]	ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται	τὰ	μαχόμενα ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ
[2, 9]	βοηθήματα μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ	τὰ	μέγιστα; ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς
[2, 1]	τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς τοὺς περὶ	τὰ	μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει
[2, 20]	καὶ παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ	τὰ	μέγιστα. ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς;
[2, 9]	καὶ κακῶν; ὅτι τῶν ὄντων	τὰ	μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,
[2, 17]	γενόμενον καὶ λέγοντα ὅτι ἐμοὶ	τὰ	μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ
[2, 22]	τῆς ἀληθείας. εἰ δὲ μή,	τὰ	μὲν ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα
[2, 20]	οὐ δύνανται. οὕτως καὶ Ἐπίκουρος	τὰ	μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ
[2, 14]	ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται. καὶ	τὰ	μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν γινόμενα
[2, 13]	μὴ συμβῆναι; (Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν	τὰ	μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε
[2, 19]	ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν ὄντων	τὰ	μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ
[2, 14]	τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει.	τὰ	μὲν κτήνη {π{ α} ραθησόμενα
[2, 17]	εἰδέναι οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν.	τὰ	μὲν οὖν ποιητέα καὶ οὐ
[2, 21]	ἀνομολογίας. Τῶν περὶ αὑτοὺς κακῶν	τὰ	μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι, τὰ
[2, 14]	σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα,	τὰ	μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα
[2, 19]	τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ	τὰ	μεταξὺ τούτων, πλοῦτος, ὑγίεια, ζωή,
[2, 19]	μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ	τὰ	μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι
[2, 19]	αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι καὶ	τὰ	μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ
[2, 9]	ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ	τὰ	μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ
[2, 13]	θέλω; ἀντὶ τίνος; οἶδας γὰρ	τὰ	μέτρα, καθ´ ἃ κρίνεται ἄνθρωπος
[2, 19]	ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν ἐνταῦθα;	τὰ	μέχρι νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον,
[2, 13]	νομικοῦ; οὐκ οἶδεν ὅτι θέλει	τὰ	μὴ διδόμενα καὶ οὐ θέλει
[2, 1]	τὴν ἔκκλισιν· ἂν δ´ ὅπου	τὰ	μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι καὶ
[2, 1]	κακὰ συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν πρὸς	τὰ	μὴ οὕτως ἔχοντα. Λοιπὸν ἡμεῖς
[2, 22]	οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή τι περὶ	τὰ	μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ περὶ
[2, 17]	τὰ γεωμετρικὰ προσάγομεν, ὡς πρὸς	τὰ	μουσικά· εἰ δὲ μή, οὐδ´
[2, 13]	τὸν ἐροῦντα αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον	τὰ	νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ
[2, 10]	ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει	τὰ	οἰκεῖα ἔργα. ἐὰν δ´ ἀπελθὼν
[2, 20]	μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ	τὰ	οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ φίλου,
[2, 16]	δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι	τὰ	ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ περιφέρεις,
[2, 17]	καθόλου γὰρ εἰ πάντες οἱ	τὰ	ὀνόματα λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν
[2, 23]	ἐμπέσῃ λόγος περί τινος, καλλωπίζει	τὰ	ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ
[2, 16]	τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν	τὰ	ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{
[2, 1]	θαρραλέοι. διὰ γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι	τὰ	ὄντως κακὰ συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν
[2, 22]	καταλαμβάνειν ἢ τὰς ἀγορὰς ὡς	τὰ	ὄρη καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις
[2, 22]	ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ	τὰ	οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς ἂν
[2, 15]	μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι	τὰ	οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος ἐλλεβόρου
[2, 16]	κατακριθείς. Οὐ θέλεις ἤδη ὡς	τὰ	παιδία ἀπογαλακτισθῆναι καὶ ἅπτεσθαι τροφῆς
[2, 1]	οὐδὲν ἄλλο ἢ ὥσπερ καὶ	τὰ	παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας. τί
[2, 24]	αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν.	τὰ	παιδία τὰ πιθανὰ καὶ δριμέα
[2, 16]	τί ποιήσεις; κλαύσεις καθήμενος ὡς	τὰ	παιδία; τί οὖν ἐν τῇ
[2, 13]	ἁμάρτημά ἐστι τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι	τὰ	παρὰ σοῦ; (Πῶς γὰρ οὔ;
[2, 20]	τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος ταῦτα	τὰ	πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς διὰ τῶν
[2, 21]	ἠλίθιον εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ	τὰ	περὶ κοινωνίαν δὲ πλημμελήματα οὐ
[2, 6]	περιστάσεις, ἄνθρωπε; εἰ περιστάσεις λέγεις	τὰ	περιεστηκότα, πάντα περιστάσεις εἰσίν· εἰ
[2, 1]	οἷς οὐ θέλεις. ἐκεῖνα δὲ	τὰ	περιόδια, ἂν νοῦν ἔχῃς, ἄρας
[2, 24]	πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία	τὰ	πιθανὰ καὶ δριμέα τίνα οὐκ
[2, 9]	τὰ ἀναιδῆ· τὸν δὲ πιστὸν	τὰ	πιστὰ καὶ τὰ ἐναντία ἀπολλύει.
[2, 14]	ἐνδείκνυται πρὸς ὃ γέγονεν καὶ	τὰ	πλεῖστα αὐτῶν ἔχει τι καὶ
[2, 1]	εἰ γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´ ἐστι	τὰ	πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις δ´
[2, 1]	τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς	τὰ	πράγματα δι´ οὐδὲν ἄλλο ἢ
[2, 5]	τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο· δίελε	τὰ	πράγματα καὶ διάστησον καὶ εἰπὲ
[2, 11]	ζυγοῦ ἄξιον ἡγήσομαι. οὕτως κρίνεται	τὰ	πράγματα καὶ ἵσταται τῶν κανόνων
[2, 17]	οὐκ ἔξωθεν δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ	τὰ	πράγματα μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ
[2, 22]	καὶ ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ	τὰ	πράγματα ποτὲ μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις
[2, 2]	ἂν γὰρ ἄλλο τι ὑπαγορεύῃ	τὰ	πράγματα, τί ἐρεῖς ἢ τί
[2, 17]	καὶ ἀνατεῖναι τὸν τράχηλον πρὸς	τὰ	πράγματα ὡς ἐλεύθερον καὶ εἰς
[2, 1]	πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι	τὰ	προαιρετικά’ (Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων σοι
[2, 13]	ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε κακά,	τὰ	προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ´ ἡμῖν
[2, 1]	θάρσος ἔστω σοι, ὅπου δὲ	τὰ	προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’ εἰ
[2, 9]	ὅταν ἀνεπιστρέπτως, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ	τὰ	πρόβατα. τί ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν.
[2, 21]	ἐνθυμούμενος ἢ πῶς ὁ πατὴρ	τὰ	πρός σε ἢ πῶς ὁ
[2, 1]	ἐκάλει. ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις	τὰ	προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ φοβερὰ
[2, 1]	φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι	τὰ	πτερά, ποῦ τρέπονται καὶ πρὸς
[2, 21]	ἄνδρες, τὰ ἕλκη πρῶτον θεραπεύετε,	τὰ	ῥεύματα ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε τῇ διανοίᾳ,
[2, 6]	διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν διορίζεται	τὰ	σὰ καὶ οὐ τὰ σά.
[2, 19]	καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ σοι	τὰ	σὰ κακά, ἡ ἀγέννεια, ἡ
[2, 6]	διορίζεται τὰ σὰ καὶ οὐ	τὰ	σά. μή ποτ´ ἀντιποιήσῃ τινὸς
[2, 17]	ἵνα εἴπω· ἔρχου, νεανίσκε, εἰς	τὰ	σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι
[2, 2]	οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν γὰρ ὑποθῇς	τὰ	σὰ τοῖς ἐκτός, δούλευε τὸ
[2, 13]	τοῖς θαρροῦσι· σὺ δ´ ἐπὶ	τὰ	σαυτοῦ βάδιζε καὶ ἐκείνων ἀποστῇς
[2, 16]	ἵνα τὰ τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς·	τὰ	σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ τῆς
[2, 7]	καὶ τοῦ κακοῦ, τὸν ἐξηγημένον	τὰ	σημεῖα ἀμφοτέρων; τί οὖν ἔτι
[2, 7]	ἐστιν ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ	τὰ	σημεῖα τῶν σπλάγχνων οὕτως σημεῖα
[2, 18]	περιπατῆσαι καὶ ὄψει, πῶς σου	τὰ	σκέλη παραλύεται. καθόλου οὖν εἴ
[2, 17]	σὺ θέλεις τὰ δυνατὰ καὶ	τὰ	σοὶ δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ;
[2, 16]	ταῖς ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς μόνα·	τὰ	σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεις, εἰ,
[2, 19]	ἢ πῶς; ἀλλὰ τὰ λογάρια	τὰ	Στωικὰ λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ
[2, 11]	ἡμῖν δοκοῦντα. τί μᾶλλον ἢ	τὰ	Σύροις, τί μᾶλλον ἢ τὰ
[2, 17]	πῶς οὖν γένηται; ἀποκτείνω μὲν	τὰ	τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι.
[2, 17]	ὑπομείνασα ἦλθεν ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι	τὰ	τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά γε τοῦτο.
[2, 9]	τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα	τὰ	τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν τὰ γραμματικά.
[2, 12]	τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι καὶ	τὰ	τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες ἀπέρχονται.
[2, 16]	κακά, ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς, ἵνα	τὰ	τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς· τὰ σαυτοῦ
[2, 20]	ἢ καὶ παθὼν πάντ´ ἀπολέσῃ	τὰ	τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή τινι
[2, 5]	ἐσώθης, ὁ δ´ εἰδὼς βλέπειν	τὰ	τοιαῦτα, ἂν μὲν ἴδῃ ὅτι
[2, 7]	χρώμεθα, οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα	τὰ	τοιαῦτα μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´
[2, 21]	δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι, τί με	τὰ	τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ ἐπὶ
[2, 24]	σὺ δ´, ὦ βέλτιστε, ἀφεὶς	τὰ	τοῦ βασιλέως ἔργα, ᾧ λαοί
[2, 10]	καὶ ἀτύχημα. τί ἀπολλύει ὁ	τὰ	τοῦ κιναίδου πάσχων; τὸν ἄνδρα.
[2, 15]	πλείονος ἐλλεβόρου δέονται. οὐ θέλεις	τὰ	τοῦ νοσοῦντος ποιεῖν καὶ τὸν
[2, 23]	τοὺς οἰκείους ἀπαλλάξαι δέους, αὐτὸν	τὰ	τοῦ πολίτου ποιεῖν, γῆμαι, παιδοποιεῖσθαι,
[2, 20]	ταῦτα ἔχει, βαλὼν κάθευδε καὶ	τὰ	τοῦ σκώληκος ποίει, ὧν ἄξιον
[2, 17]	σωθῇς, ἅψω λύχνους“ ταῦτ´ ἔστι	τὰ	τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν
[2, 19]	ἐστιν, δυνατῷ δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ.	τὰ	τρία δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον
[2, 16]	ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα	τὰ	τυγχάνοντ´ ἐμπέσῃ. Πότε οὖν Ἀθήνας
[2, 11]	ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα ἢ	τὰ	τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ
[2, 9]	γὰρ διαφέρει ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ	τὰ	τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν καθίσας
[2, 19]	τοὺς μέχρι λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας	τὰ	τῶν φιλοσόφων. Ὁ κυριεύων λόγος
[2, 2]	ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα	τὰ	ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή, τί
[2, 22]	ἀνδράποδον, εἰ οὕτως τεθεράπευκεν ὡς	τὰ	ὑποδήματα σπογγίζει τὰ ἑαυτοῦ, ὡς
[2, 1]	δίκτυα· καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι	τὰ	φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως
[2, 8]	παραλλαγῇ τῇ πρὸς τὰ ἄλογα;	τὰ	φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν·
[2, 21]	πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς ἐπὶ	τὰ	χρηστήρια πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ καὶ
[2, 20]	τὴν Πυθίαν ἀνακρίνουσιν αὐτοί, ἵνα	τὰ	ψευδῆ πύθωνται, καὶ ἄλλοις τοὺς
[2, 6]	ποῖός ἐστι κίνδυνος σὸς ἄλλους	τὰ	ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω.
[2, 20]	ἡμέραν καὶ οὐ θέλεις ἀφεῖναι	τὰ	ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ
[2, 23]	ἀλλ´ ἡ προαιρετική. τίς ἡ	τὰ	ὦτα ἐπικλείουσα καὶ ἀνοίγουσα; τίς,
[2, 24]	καὶ κατὰ ποσὸν περὶ τοῦτο	τὰ	ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις τί
[2, 9]	ἄνθρωπος. τίνα οὖν ποιοῦμεν ὡς	πρόβατα;	ὅταν τῆς γαστρὸς ἕνεκα, ὅταν
[2, 9]	ἀνεπιστρέπτως, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ	πρόβατα.	τί ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν
[2, 20]	ἐκ τῶν λόγων τούτων, οὐδὲ	κατὰ	βραχὺ πεφροντίκασι· μή τι νέος
[2, 17]	τὸ ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς	κατά	γε τοῦτο. εἶχε γὰρ ἣν
[2, 1]	τῶν φιλοσόφων, ὅμως δὲ σκεψώμεθα	κατὰ	δύναμιν, εἰ ἀληθές ἐστι τὸ
[2, 14]	ἀρέσοντα καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι	κατὰ	δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ πιστόν
[2, 23]	οὐ μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων	κατὰ	δύναμιν. καὶ γὰρ ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον,
[2, 10]	ἐν πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα	κατὰ	δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι ὅτι
[2, 14]	ὀλίγοι δέ τινές εἰσιν οἱ	κατὰ	θέαν ἐρχόμενοι τῆς πανηγύρεως, πῶς
[2, 11]	γε τοῖς ὡς δεῖ καὶ	κατὰ	θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς συναίσθησις τῆς
[2, 23]	ποτὲ δ´ ἀγχόνῃ, ποτὲ δὲ	κατὰ	κρημνοῦ; προαίρεσις. εἶτα τούτου τί
[2, 10]	ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν, τίνων κεχώρισαι	κατὰ	λόγον. κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι προβάτων.
[2, 8]	τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον ὅτι	κατὰ	λόγον οὐκέτ´ ἂν ἡμῖν ὑπετέτακτο
[2, 24]	ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι καὶ	κατὰ	ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι; ἀλλ´
[2, 20]	ίας ὑπ´ οὐδενὸς τούτων οὐδὲ	κατὰ	ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι
[2, 24]	τίς ἡ ἔννοια; ἔχομεν καὶ	κατὰ	ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ ὦτα
[2, 20]	ἀπὸ τούτων προσλάβῃ. τί οὖν	κατὰ	σὲ ἀγαθὸν ἢ κακόν, αἰσχρὸν
[2, 19]	Φειδίου, οὕτως τινά μοι δείξατε	κατὰ	τὰ δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον.
[2, 17]	περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ τὴν	κατὰ	ταύτας περὶ τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν.
[2, 17]	ἔσται; Δότε μοι ἕνα νέον	κατὰ	ταύτην τὴν ἐπιβολὴν ἐληλυθότα εἰς
[2, 19]	λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν τὸν τετυπωμένον	κατὰ	τὴν τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως
[2, 20]	ἔβαλον ἂν γάριον καὶ ἀπελθὼν	κατὰ	τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί
[2, 17]	ἔχει καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν	κατὰ	τὸν βίον. ἀγαθὸν καὶ κακὸν
[2, 7]	ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων	κατὰ	τὸν εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ
[2, 19]	προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον δόγμα πεποίησαι	κατὰ	τὸν τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν
[2, 19]	καὶ δόγμα τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι	κατὰ	τὸν τόπον. διὰ τοῦτο οὐδὲν
[2, 23]	μή, εἴπερ ἐστί τις δύναμις	κατὰ	τὸν τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς
[2, 11]	ἤδη τινὰ ὑπὸ τῆς φύσεως	κατὰ	τὸν τόπον ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´
[2, 21]	ἐπὶ δὲ τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων	κατὰ	τοῦτο μάλιστα φέρονται ἐπὶ τὸ
[2, 18]	μή τις ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν	κατὰ	τῶν αὐτῶν μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας,
[2, 6]	ἔχομαι πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν	κατὰ	φύσιν· αὐτὸς γάρ μ´ ὁ
[2, 23]	ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως ἕξει	κατὰ	φύσιν εἰ μὴ ἐν τούτοις
[2, 5]	ἀπόλυτοι ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ	κατὰ	φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ καθαρῷ
[2, 23]	σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις	κατὰ	φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν
[2, 5]	εἰ μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς,	κατὰ	φύσιν ἐστὶ ζῆσαι μέχρι γήρως,
[2, 2]	εἰ γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι	κατὰ	φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι ἀσφάλεια,
[2, 5]	οὖν λέγεται τῶν ἐκτός τινα	κατὰ	φύσιν καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ
[2, 24]	διακρῖναι ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται	κατὰ	φύσιν οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´ ὁρμήσει
[2, 21]	καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ	μαλάγματα	δ´ οὐκ ἄχρηστα, οἱ ἁλτῆρες
[2, 1]	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς τὰ	πράγματα	δι´ οὐδὲν ἄλλο ἢ ὥσπερ
[2, 5]	βίου ἔργον ἐκεῖνο· δίελε τὰ	πράγματα	καὶ διάστησον καὶ εἰπὲ τὰ
[2, 11]	ἄξιον ἡγήσομαι. οὕτως κρίνεται τὰ	πράγματα	καὶ ἵσταται τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων·
[2, 4]	ὥστε ὃν ἂν πλήξῃς εἰς	πράγματα	καὶ ὀδύνας ἐμβάλλειν. τί σε
[2, 17]	ἔξωθεν δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ τὰ	πράγματα	μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε
[2, 6]	ἀναγνῶ σοι παιᾶνας’ τί μοι	πράγματα	παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ ἔχοντά
[2, 12]	μου εἶ; εἶτ´ ἂν ἐπιμείνῃς	πράγματα	παρέχων, διαράμενος κονδύλους σοι δῷ.
[2, 22]	ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ τὰ	πράγματα	ποτὲ μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις εἶναι,
[2, 16]	γίνεται, ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους	πράγματα	τὰ τυγχάνοντ´ ἐμπέσῃ. Πότε οὖν
[2, 2]	γὰρ ἄλλο τι ὑπαγορεύῃ τὰ	πράγματα,	τί ἐρεῖς ἢ τί πράξεις;
[2, 17]	ἀνατεῖναι τὸν τράχηλον πρὸς τὰ	πράγματα	ὡς ἐλεύθερον καὶ εἰς τὸν
[2, 19]	τινά μοι δείξατε κατὰ τὰ	δόγματα	ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί
[2, 20]	Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ ταῦτα τὰ	δόγματα	ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ τὴν πόλιν
[2, 21]	τίς ὡς παρέξων αὑτοῦ τὰ	δόγματα	ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων δεῖται;
[2, 22]	ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα τὰ	δόγματα	ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω
[2, 1]	ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὰ	δόγματα	ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ μέρει,
[2, 22]	τὰ θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ	δόγματα.	~Περὶ τῆς τοῦ λέγειν δυνάμεως.
[2, 16]	τίνα γὰρ ἄλλα ἢ τὰ	δόγματα;	τὸν γὰρ ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον
[2, 22]	εἰ οὕτως τεθεράπευκεν ὡς τὰ	ὑποδήματα	σπογγίζει τὰ ἑαυτοῦ, ὡς τὸ
[2, 9]	χειλῶν αὐτόθεν. τί οὖν ἀλλότρια	βοηθήματα	μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ τὰ
[2, 1]	περιπέσῃς. ἄλλοι μελετάτωσαν δίκας, ἄλλοι	προβλήματα,	ἄλλοι συλλογισμούς· σὺ ἀποθνῄσκειν, σὺ
[2, 21]	καὶ τὰ περὶ κοινωνίαν δὲ	πλημμελήματα	οὐ πάνυ προσίενται. ἐπὶ δὲ
[2, 12]	ἀντακολουθεῖ τῷ κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’	ῥήματα	τεχνικὰ καὶ διὰ τοῦτο τοῖς
[2, 20]	θέλεις ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ ταῦτα	ἐπιχειρήματα;	ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν χεῖρα;
[2, 17]	τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ	θεωρήματα.	ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι,
[2, 23]	ἐπιμέλειαν ἢ τὴν περὶ τὰ	θεωρήματα.	ἐγὼ δ´ οὐ ταύτην καταβάλλω,
[2, 21]	ποτε; εἶτα λέγετε ἄχρηστα τὰ	θεωρήματα‘	τίσιν; τοῖς οὐχ ὡς δεῖ
[2, 17]	φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα τὰ	κτήματα,	σὰ τὰ βιβλία, σοὶ οἱ
[2, 24]	ἐστίν, ἐξ ἐκείνου πάντα τὰ	ἁμαρτήματα	καὶ τὰ ἀτυχήματα παρὰ ταύτην
[2, 18]	ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ τὰ	ἀρρωστήματα	ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι. ὅταν
[2, 16]	οὐδενὸς ἄξιοι, δειλοί, ἀταλαίπωροι, ὅλοι	ἀτυχήματα;	οὐ γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ
[2, 24]	πάντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰ	ἀτυχήματα	παρὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν γεγένηται;
[2, 3]	ὁ Διογένης πρὸς τὸν ἀξιοῦντα	γράμματα	παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν συστατικὰ ὅτι
[2, 21]	ἀναλύετε, μεταπίπτοντας; οὐκ ἐφοδεύετε Ψευδομένου	λήμματα,	ὑποθετικούς; τί οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε
[2, 17]	γὰρ εἰ πάντες οἱ τὰ	ὀνόματα	λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν ἕκαστα
[2, 20]	πάντ´ ἀπολέσῃ τὰ τῆς εὐγενείας	σπέρματα·	μή τινι μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν
[2, 20]	λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος ταῦτα τὰ	πείσματα	ἐνεποίησεν αὐτοῖς διὰ τῶν νόμων
[2, 16]	ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς μόνα· τὰ	σοφίσματα;	τί οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου
[2, 16]	κλάειν μάμμας καὶ τιτθάς, γραῶν	ἀποκλαύματα;	ἀλλ´ ἐκείνας ἀπαλλασσόμενος ἀνιάσω. σὺ
[2, 21]	τὰ ἕλκη πρῶτον θεραπεύετε, τὰ	ῥεύματα	ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε τῇ διανοίᾳ, ἀπερίσπαστον
[2, 22]	δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ τὰ	ἱδρύματα	αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ τοὺς ναοὺς
[2, 17]	προλήψεις. νῦν σὺ θέλεις τὰ	δυνατὰ	καὶ τὰ σοὶ δυνατά; τί
[2, 17]	τὰ δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ	δυνατά;	τί οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ τί
[2, 11]	ἀτέκμαρτα εἶναι καὶ ἀνεύρετα τὰ	ἀναγκαιότατα	ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν. (Καὶ
[2, 14]	οὖν σοι δείξω, ὅτι τὰ	ἀναγκαιότατα	καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ
[2, 16]	ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν λόγων;	μελετᾷ	τις αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον
[2, 13]	τῷ ἰσχυροτέρῳ. λέγειν δὲ Σωκράτης	ἐμελέτα	ὁ πρὸς τοὺς τυράννους οὕτως
[2, 18]	φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς	μετὰ	καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ
[2, 5]	ἂν βάλω, λαμβάνει. ἂν δὲ	μετὰ	ταραχῆς καὶ φόβου δεχώμεθα ἢ
[2, 5]	τῆς ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων,	μετὰ	ταῦτα δὲ τῆς ὡς ἔγγιστα
[2, 10]	εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση ἡ πλεονεξία.	μετὰ	ταῦτα εἰ βουλευτὴς πόλεώς τινος,
[2, 18]	αὐτὸς ἐμαυτῷ ὅτι ὤφελόν τις	μετὰ	ταύτης ἐκοιμήθη‘ καὶ μακάριος ὁ
[2, 17]	περὶ τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ	μετὰ	τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ
[2, 8]	αὑτοῦ θεόν, οὗτος οὐκ οἶδεν,	μετὰ	τίνος ἀπέρχεται. ἀλλ´ ἀνεχόμεθα λέγοντος
[2, 23]	καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ	μετά	τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος τῶν
[2, 24]	τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ	μετὰ	τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ
[2, 22]	συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´ ἡ Ἐριφύλη	μετὰ	τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ
[2, 18]	μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ	μετὰ	τοῦ θεοῦ. εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ
[2, 10]	καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν.	μετὰ	τοῦτο ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς
[2, 10]	ὅτι καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν.	Μετὰ	τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ.
[2, 17]	καὶ τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου	μετὰ	τῶν Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου διέλθωμεν.
[2, 14]	ἀφόβως, ἀταράχως διεξάγειν καθ´ αὑτὸν	μετὰ	τῶν κοινωνῶν τηροῦντα τὰς σχέσεις
[2, 14]	Νάσωνα. Εἰσελθόντος τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν	μετὰ	υἱοῦ καὶ ἐπακούοντος ἑνὸς ἀναγνώσματος
[2, 1]	εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ	ἀπροαίρετα,	ἐκεῖ τὸ θάρσος ἔστω σοι,
[2, 1]	χρώμεθα τῷ φόβῳ; πρὸς τὰ	ἀπροαίρετα.	ἐν τίσιν πάλιν θαρροῦντες ἀναστρεφόμεθα
[2, 1]	δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν τὰ	ἀπροαίρετα	θαρρεῖν, ἐν δὲ τοῖς προαιρετικοῖς
[2, 1]	εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς τὰ	ἀπροαίρετα	θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι τὰ προαιρετικά’ (Ἀλλ´
[2, 1]	ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ τὰ	ἀπροαίρετα	καὶ μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὐδὲν
[2, 13]	(Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν τὰ μὲν	ἀπροαίρετα	οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε κακά, τὰ
[2, 1]	τοῦ κακοῦ ὡσαύτως, τὰ δ´	ἀπροαίρετα	οὔτε τὴν τοῦ κακοῦ δέχεται
[2, 1]	μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι καὶ	ἀπροαίρετα,	πρὸς τὰ ἐπ´ ἄλλοις ὄντα
[2, 23]	πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις καὶ	ἀπροαίρετα.	τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν φραστικὴν
[2, 11]	οἷόν τε ἀτέκμαρτα εἶναι καὶ	ἀνεύρετα	τὰ ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν
[2, 24]	αἰσχρῶς αὐτὸ πλάσσεις. εἰς τὴν	ἐσθῆτα;	καὶ ταύτην τρυφερὰν ἔχεις. εἰς
[2, 12]	ἢ τὸ ἀργύριον ἢ τὴν	ἐσθῆτα;	οὐδὲ ταῦτα τῷ τυχόντι. τὸ
[2, 16]	ὅπου θέλεις, ἄγε· ἣν θέλεις	ἐσθῆτα	περίθες. ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν,
[2, 12]	τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ καὶ	δυσπαρακολούθητα,	ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα.
[2, 20]	γὰρ δοκεῖ σοι ταῦτα τὰ	ἀκοινώνητα,	γράψον αὐτὰ καὶ ἄλλοις ἀπόλιπε
[2, 10]	δ´ αἰδῶ καὶ καταστολὴν καὶ	ἡμερότητα	ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ τὸ πρᾶγμα;
[2, 5]	λοιπὸν παραλαβὼν τὴν ὕλην ἐργάζου.	εἶτα	ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών, οἱ
[2, 9]	μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ μελέτην προσλαμβάνειν,	εἶτα	ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ χρόνῳ τὰ
[2, 10]	οὐδενὸς ἀπώλεια ζημιοῖ τὸν ἄνθρωπον;	εἶτα	γραμματικὴν μὲν ἀποβαλὼν ἢ μουσικὴν
[2, 10]	εἶ καὶ τί σοι ὄνομα’	εἶτα	εἰ μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ
[2, 22]	ποτὲ μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις,	εἶτα	ἐκεῖνα αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´
[2, 5]	δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει.	εἶτα	ἐκεῖνος λέγει κρίνω σε ἀδικεῖν’
[2, 22]	ὅτι ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον ἐπύρεςςον‘	εἶτα	ἐλθόντος τοῦ πράγματος καὶ ἐγγίσαντος
[2, 4]	ὡς σκεῦος ἄχρηστον, ὡς κόπριον;	εἶτα	ἐρεῖς οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου
[2, 18]	γὰρ ἕξις ἐκλύεται τὴν πρώτην,	εἶτα	καὶ παντελῶς ἀναιρεῖται. σήμερον οὐκ
[2, 17]	ἀλλ´ ἄχθεσθε, ἐὰν ἀκούητε τούτων.	εἶτα	λέγετε ἀφιλόστοργος γέρων· ἐξερχομένου μου
[2, 21]	ταύτην κοινῇ ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε;	εἶτα	λέγετε ἄχρηστα τὰ θεωρήματα‘ τίσιν;
[2, 16]	φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν.	εἶτα	λέγομεν κύριε ὁ θεός, πῶς
[2, 21]	οἴκῳ κακῶς καὶ ὧδε κακῶς.	Εἶτα	λέγουσιν οὐδεὶς ὠφελεῖται ἐκ τῆς
[2, 20]	διὰ ποίους ἄλλους λόγους ἀπέλιπον;	εἶτα	οἱ λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι καὶ
[2, 23]	εἶναι παραλλαγὴν κάλλους πρὸς αἶσχος.	εἶτα	ὁμοίως ἦν κινηθῆναι τὸν Θερσίτην
[2, 20]	κατήγορος γενοῦ τῶν σαυτοῦ δογμάτων.	εἶτα	Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον
[2, 12]	ὅτι ὅρισαί μοι τὸν φθόνον’	εἶτα	ὁρισαμένου κακῶς ὡρίσω· οὐ γὰρ
[2, 17]	ταὐτὰ εὔχεσθε, περὶ ταὐτὰ σπουδάζετε.	εἶτα	οὐδὲ ζητεῖτε τὸν ὑπομνήσοντα ὑμᾶς,
[2, 17]	ἃ θέλει τινὶ μὴ προχωρεῖν.	εἶτα	οὕτως τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά με
[2, 1]	κατάμαθε. τραχέως κινεῖται τὸ σαρκίδιον,	εἶτα	πάλιν λείως. ἄν σοι μὴ
[2, 18]	ἡττηθεὶς εἴπῃς ὅτι ὕστερον νικήσεις,	εἶτα	πάλιν τὸ αὐτό, ἴσθι ὅτι
[2, 18]	εἰώθειν ὀργίζεσθαι, νῦν παρ´ ἡμέραν,	εἶτα	παρὰ δύο, εἶτα παρὰ τρεῖς.
[2, 18]	παρ´ ἡμέραν, εἶτα παρὰ δύο,	εἶτα	παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ καὶ
[2, 2]	ἂν γὰρ εἴπω ὅτι Δίων,	εἶτα	παρελθὼν ἐκεῖνος αὐτῷ προβάλῃ μὴ
[2, 18]	τὴν φιλαργυρίαν. ὁ γὰρ πυρέξας,	εἶτα	παυσάμενος οὐχ ὁμοίως ἔχει τῷ
[2, 14]	ἀλλ´ οὐδὲ διανοούμενον ἢ ἐνθυμούμενον·	εἶτα	ποῖοί τινες εἰσίν. οἷοι γὰρ
[2, 4]	ὡς πολίτῃ; τί σοι πιστεύσω;	εἶτα	σκευάριον μὲν εἰ ἦς οὕτως
[2, 8]	πιστόν, ὑψηλόν, ἀκατάπληκτον, ἀπαθῆ, ἀτάραχον’	εἶτα	σὺ οὐ φυλάσσεις; Ἀλλ´ ἐροῦσιν·
[2, 22]	σὺ τὸ παιδίον εὔχῃ ἀποθανεῖν.	εἶτα	σὺ πάλιν οἷον ἐξέθρεψα τεκνίον·
[2, 23]	αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ μόνη.	Εἶτα	τηλικαύτη δύναμις οὖσα καὶ πᾶσι
[2, 23]	καὶ σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη.	εἶτα	τοῦτο τὸ προκείμενον ἔχων ἀρέσαντός
[2, 23]	ποτὲ δὲ κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσις.	εἶτα	τούτου τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις
[2, 23]	ἡ σὰρξ ἢ ἡ προαίρεσις;	εἶτα	τούτου τι κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς
[2, 15]	τῆς μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς·	εἶτα	φόνον ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον
[2, 5]	ναύτας, τὴν ἡμέραν, τὸν καιρόν.	εἶτα	χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι
[2, 22]	μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν·	ἔπειτα	καὶ ἑτέρῳ, τῷ μὲν ὁμοίῳ
[2, 1]	ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο ὡς τὰ	ἀσύνακτα	συνάγοντας. νῦν δὲ τί δεινὸν
[2, 19]	οὖν ἐστι Στωικός; ὡς λέγομεν	ἀνδριάντα	Φειδιακὸν τὸν τετυπωμένον κατὰ τὴν
[2, 24]	δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί δέ; τὸν	ἀνδριάντα	ὡς δεῖ κατασκευάσαι τίνος σοι
[2, 11]	μαχόμενα καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ	πάντα,	ἀλλὰ τὰ ἡμῖν δοκοῦντα. τί
[2, 22]	γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται ταῦτα	πάντα·	ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν τὸ
[2, 10]	ὅρα δ´ εἰ ἐπὶ κερμάτιον	πάντα	ἀνάγεις, ὅτι οὐδ´ ὁ τὴν
[2, 20]	ὅτι οὐδέν ἐστι γνωστόν, ἀλλὰ	πάντα	ἀτέκμαρτα‘ ἢ ἄλλος ὅτι πίστευσόν
[2, 1]	ἤνοικται· ἂν λυσιτελῇ, φέρε. πρὸς	πάντα	γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ τὴν θύραν·
[2, 21]	καὶ λέγουσιν ὅτι „ἥξει ἐκεῖνος	πάντα	εἰδώς“ ἤθελόν πώς ποτε πάντα
[2, 13]	οὔτε κακά, τὰ προαιρετικὰ δὲ	πάντα	ἐφ´ ἡμῖν καὶ οὔτ´ ἀφελέσθαι
[2, 8]	θεοῦ παρόντος ἔσωθεν καὶ ἐφορῶντος	πάντα	καὶ ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα
[2, 14]	θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν τὰ ἑξῆς	πάντα	καὶ ποιεῖν καὶ λέγειν. Πόθεν
[2, 11]	στάθμην. (Τοῦτ´ ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας;	πάντα	καλῶς ἔχει τὰ δοκοῦντα ἅπασι;
[2, 21]	πάντα εἰδώς“ ἤθελόν πώς ποτε	πάντα	μαθὼν ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ πολλοῦ πόνου
[2, 22]	μή, τὰ μὲν ἄλλα πράξετε	πάντα	ὅσα οἱ φίλοι καὶ συμπιεῖσθε
[2, 6]	εἰ περιστάσεις λέγεις τὰ περιεστηκότα,	πάντα	περιστάσεις εἰσίν· εἰ δ´ ὡς
[2, 1]	μὲν εὐλαβῶς ἅμα δὲ θαρρούντως	πάντα	ποιεῖν. ἐναντίον γάρ πως δοκεῖ
[2, 17]	τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί σοι ταῦτα	πάντα.	στῶμεν ἐπὶ τοῦ πρώτου καὶ
[2, 24]	γένος ἀνθρώπων ἐστίν, ἐξ ἐκείνου	πάντα	τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰ ἀτυχήματα
[2, 10]	τίς τούτου τοῦ προσώπου ἐπαγγελία;	πάντα	τὰ αὑτοῦ ἡγεῖσθαι τοῦ πατρός,
[2, 2]	γράφειν, ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς	πάντα	τὰ ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή,
[2, 1]	δεδέσθαι, σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ ἐξορίζεσθαι.	πάντα	ταῦτα θαρρούντως, πεποιθότως τῷ κεκληκότι
[2, 17]	οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν,	πάντα	ταῦτα καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος
[2, 6]	καὶ ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος ἐστὶ	πάντα	ταῦτα καὶ κόμπος κενῶν ὀνομάτων.
[2, 22]	καὶ αὐτὸ τὸ δίκαιον, οἴχεται	πάντα	ταῦτα καταβαρούμενα ὑπὸ τοῦ συμφέροντος.
[2, 20]	ἀγαθὸν ἡ ἐγκράτεια, ἵνα σοι	πάντα	τηρῆται; ἢ πρός τινας μὲν
[2, 10]	τὰ αὑτοῦ ἡγεῖσθαι τοῦ πατρός,	πάντα	ὑπακούειν, μηδέποτε ψέξαι πρός τινα
[2, 17]	ὅτι ἐμοὶ τὰ μὲν ἄλλα	πάντα	χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´ εἰ ἐξέσται
[2, 12]	τὸν ἄνθρωπον, ἂν παρὰ σκέλος	ἀπαντᾷ	ἐκεῖνος, οὐκέτι δύναται μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´
[2, 16]	ὑπομείναι φυγήν τινα φυγεῖν εἰς	ἅπαντα	ἢ τὴν ἐπὶ θανάτῳ κατακριθείς.
[2, 26]	οὐδὲν κωλύεται τὰ μαχόμενα ποιεῖν·	παρακολουθήσαντα	δὲ πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς
[2, 17]	προχωρεῖν. εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι τὸν	ἀδικήσαντά	με καὶ ὑβρίσαντα. καὶ τί
[2, 17]	τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά με καὶ	ὑβρίσαντα.	καὶ τί ὄφελος τοῦ κακῶς
[2, 23]	τοῖς λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι καὶ	πιστεύσαντα	ἐρεθισθῆναι ἢ μή, τίς λέγει;
[2, 17]	προλήψεις ταῖς καταλλήλοις οὐσίαις μὴ	διαρθρώσαντα	αὐτὰς καὶ αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον,
[2, 16]	οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα καὶ	ἐξιστάντα	ἡμᾶς; τίνα γὰρ ἄλλα ἢ
[2, 10]	Τί οὖν; μὴ βλάψω τὸν	βλάψαντα;	(Πρῶτον μὲν ἰδού, τί ἐστι
[2, 8]	συνουσιάσῃ, μὴ ταπεινώσῃ αὐτὸν ῥάκη	περιτεθέντα,	μὴ ἐπάρῃ κομψὰ ἱμάτια; οὗτος
[2, 17]	δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα	μετατιθέντα	καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν
[2, 16]	σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ	ὄντα	ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς}
[2, 12]	ἔτυχεν εἰκός σε οὕτως σοφὸν	ὄντα	καὶ ἐν τῇ πόλει δόκιμον
[2, 1]	ἀπροαίρετα, πρὸς τὰ ἐπ´ ἄλλοις	ὄντα	τὴν ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται,
[2, 15]	ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι τὰ οὐκ	ὄντα,	τοσούτῳ πλείονος ἐλλεβόρου δέονται. οὐ
[2, 16]	Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων τινὰ	κλάοντα	ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν δεῖνα
[2, 16]	μικρὰ τῆς τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον	λαβόντα	ἐπιλέλησται. θέλεις οὖν καὶ ἡμεῖς
[2, 17]	τοῦ πράγματος ἀθλητὴν γενόμενον καὶ	λέγοντα	ὅτι ἐμοὶ τὰ μὲν ἄλλα
[2, 24]	καὶ ὄψει, πῶς κινήσεις τὸν	λέγοντα.	~Πῶς ἀναγκαῖα τὰ λογικά. Τῶν
[2, 23]	ὁμοίως ἦν κινηθῆναι τὸν Θερσίτην	ἰδόντα	καὶ τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν
[2, 20]	αἱ Ἐρινύες καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον	καθεύδοντα	καὶ οὐκ εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´
[2, 23]	ὡς πανδοκεῖα. τί γὰρ κωλύει	φράζοντα	ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί δὲ
[2, 18]	ὑπὲρ τὸν Ψευδόμενον, ὑπὲρ τὸν	Ἡσυχάζοντα.	ἐπὶ τούτῳ καὶ μέγα φρονεῖν
[2, 18]	ἴδε αὐτὸν συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ καὶ	διαπαίζοντα	αὐτοῦ τὴν ὥραν. ἐνθυμήθητι οἵαν
[2, 22]	κυνάρια οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα καὶ	προσπαίζοντα	ἀλλήλοις, ἵν´ εἴπῃς οὐδὲν φιλικώτερον‘
[2, 9]	πῶς Αἰγύπτιος; καὶ ὅταν τινὰ	ἐπαμφοτερίζοντα	ἴδωμεν, εἰώθαμεν λέγειν οὐκ ἔστιν
[2, 23]	μηδέποτε δυστυχοῦντα, ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον,	συναρμόζοντα	τῇ τοῦ Διὸς διοικήσει, ταύτῃ
[2, 12]	τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ	μαθόντα	εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ
[2, 5]	ἄλλα τοιαῦτα. σὸν οὖν ἔργον	ἐλθόντα	εἰπεῖν ἃ δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα
[2, 21]	πῶς τί ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ	ἐπελθόντα	μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι
[2, 12]	γωνίᾳ δηλονότι δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ	προσελθόντα	ὑπατικῷ τινι, ἂν οὕτως τύχῃ,
[2, 16]	ἢ τὰ δόγματα; τὸν γὰρ	ἐξιόντα	καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ
[2, 20]	ἕλκουσα ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα	ἄκοντα	καὶ στένοντα; ὅτι γὰρ δοκεῖ
[2, 18]	ἂν γραφικός, γράφε. ὅταν δὲ	τριάκοντα	ἐφεξῆς ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς, ἀλλ´
[2, 18]	παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ καὶ	τριάκοντα	παραλίπῃς, ἐπίθυσον τῷ θεῷ. ἡ
[2, 14]	Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους κέκτησαι, τὰ	καθήκοντα	ἀποδίδως, οἶδας τὸν εὖ ποιοῦντα
[2, 10]	~Πῶς ἀπὸ τῶν ὀνομάτων τὰ	καθήκοντα	ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς εἶ.
[2, 7]	Διὰ τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ	καθήκοντα	πολλὰ παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ
[2, 8]	ἀγήρων, μή τι ἄνοσον; ἀλλ´	ἀποθνῄσκοντα	θείως, νοσοῦντα θείως. ταῦτα ἔχω,
[2, 19]	καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα,	ἀποθνῄσκοντα	καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα,
[2, 2]	τοῦτο ὁ Σωκράτης πρὸς τὸν	ὑπομιμνῄσκοντα,	ἵνα παρασκευάζηται πρὸς τὴν δίκην,
[2, 22]	οἶδας, εἰ τὴν χρείαν ς´	ἀποβαλόντα	τὴν τοῦ σκευαρίου ῥίψει ὡς
[2, 20]	τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα καὶ	στένοντα;	ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι ταῦτα
[2, 22]	(Τί οὖν; κυνάρια οὐδέποτ´ εἶδες	σαίνοντα	καὶ προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´ εἴπῃς
[2, 16]	ἔχων χεῖρας ἔτι ζητεῖς τὸν	ἀπομύξοντα;	ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´
[2, 16]	μὴ πρὸς μόνον τὸν θεὸν	ἀποβλέποντα,	ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς ἐκείνου
[2, 7]	πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων κατὰ τὸν	εἰπόντα	ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον
[2, 1]	θάνατον. διὰ τοῦτο ἐπαινοῦμεν τὸν	εἰπόντα	ὅτι οὐ κατθανεῖν γὰρ δεινόν,
[2, 20]	τούτοις προσθεῖναι καὶ προσεξεργάσασθαι τὰ	λείποντα,	ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ τι
[2, 23]	αὑτοῦ δύναμιν ἣν ἔχει καὶ	ἀπολιπόντα	ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆς δυνάμεως
[2, 24]	τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ	συμφέροντα	καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ μὲν
[2, 14]	ἂν ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν, τὸν ἐκείνοις	ἀρέσοντα	καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ
[2, 17]	σπουδάζετε. εἶτα οὐδὲ ζητεῖτε τὸν	ὑπομνήσοντα	ὑμᾶς, ἀλλ´ ἄχθεσθε, ἐὰν ἀκούητε
[2, 15]	σοι ὅτι ἄνθρωπε, ζήτει τὸν	θεραπεύσοντα.	τοῦτο οὐκ εἰσὶ τόνοι, ἀλλ´
[2, 22]	ὡς πρὸς ἀγνοοῦντα, ὡς πρὸς	διαπίπτοντα	περὶ τῶν μεγίστων· οὐδενὶ χαλεπός,
[2, 18]	ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ τὸν	Κυριεύοντα	ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν γένηται τοῦτο;
[2, 19]	μοί τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα,	κινδυνεύοντα	καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα,
[2, 23]	ἀτυχεῖν; τί δὲ κωλύει συλλογισμοὺς	ἀναλύοντα	ὡς Χρύσιππος ἄθλιον εἶναι, πενθεῖν,
[2, 5]	ἐκείνη, τὴν περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν	ἐπιδεικνύοντα.	οὕτως καὶ ὁ ὑφάντης οὐκ
[2, 1]	μὴ ἐδύνατο ἔχειν ἀεὶ τὸν	ἐλέγχοντα	αὐτοῦ τὰ δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον
[2, 1]	ἡμῖν πρὸς τὰ μὴ οὕτως	ἔχοντα.	Λοιπὸν ἡμεῖς τὸ τῶν ἐλάφων
[2, 6]	πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ	ἔχοντά	με κακά; ἐν τούτοις γάρ
[2, 19]	οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ τὰ	μετέχοντα	αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι καὶ
[2, 19]	κακὰ δὲ κακίαι καὶ τὰ	μετέχοντα	κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ μεταξὺ
[2, 9]	μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ τὰ	μετέχοντα	τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ δ´
[2, 14]	τὸν γείτονα, τὸν σύνοδον, τὸν	ἄρχοντα,	τὸν ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον τοῦ
[2, 10]	ἐξίστασθαι ἐν πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν	συνεργοῦντα	κατὰ δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι
[2, 3]	Καλῶς ὁ Διογένης πρὸς τὸν	ἀξιοῦντα	γράμματα παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν συστατικὰ
[2, 14]	ἔστι λαθεῖν αὐτὸν οὐ μόνον	ποιοῦντα,	ἀλλ´ οὐδὲ διανοούμενον ἢ ἐνθυμούμενον·
[2, 14]	καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας τὸν εὖ	ποιοῦντα	ἀντευποιῆσαι καὶ τὸν κακῶς ποιοῦντα
[2, 12]	μάλιστα ἐν Ῥώμῃ. τὸν γὰρ	ποιοῦντα	αὐτὸ οὐκ ἐν γωνίᾳ δηλονότι
[2, 14]	ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι καὶ τὸν κακῶς	ποιοῦντα	κακῶς ποιῆσαι. τί σοι λείπει;
[2, 11]	φιλοσοφίας; πάντα καλῶς ἔχει τὰ	δοκοῦντα	ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ
[2, 11]	ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ τὰ	δοκοῦντά	οἱ καλά; κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ
[2, 11]	οὐ πάντα, ἀλλὰ τὰ ἡμῖν	δοκοῦντα.	τί μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις,
[2, 23]	πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ μέντοι	ἀμελοῦντα	οὐδ´ ἐκείνων κατὰ δύναμιν. καὶ
[2, 19]	δεῖ περιπλέκειν; θεὸν ἐξ ἀνθρώπου	ἐπιθυμοῦντα	γενέσθαι καὶ ἐν τῷ σωματίῳ
[2, 19]	καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα,	ἀδοξοῦντα	καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα
[2, 22]	αὐτόν, ἥμερος, συγγνωμονικὸς ὡς πρὸς	ἀγνοοῦντα,	ὡς πρὸς διαπίπτοντα περὶ τῶν
[2, 16]	βάλῃ; Τίνα οὖν ἐστι τὰ	βαροῦντα	καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς; τίνα γὰρ
[2, 13]	νομικόν τινα παρέλαβεν πώποτε τὸν	ἐροῦντα	αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα·
[2, 14]	καθ´ αὑτὸν μετὰ τῶν κοινωνῶν	τηροῦντα	τὰς σχέσεις τάς τε φυσικὰς
[2, 8]	τι ἄνοσον; ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως,	νοσοῦντα	θείως. ταῦτα ἔχω, ταῦτα δύναμαι·
[2, 19]	λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί τινα	νοσοῦντα	καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα,
[2, 14]	μὴ καὶ ὁ ἰατρὸς τὸν	νοσοῦντα	{ὅταν αὐτὸν} ὑβρίζει, ὅταν εἴπῃ
[2, 16]	ἐπινοεῖς τούτων τινὰ κλάοντα ἢ	ἀγανακτοῦντα,	ὅτι τὸν δεῖνα οὐ μέλλει
[2, 23]	Διὸς διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ	εὐαρεστοῦντα,	μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον
[2, 23]	ἐν δ´ ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´	ἀτυχοῦντα,	μηδέποτε δυστυχοῦντα, ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον,
[2, 23]	ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε	δυστυχοῦντα,	ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ
[2, 19]	ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ	εὐτυχοῦντα,	ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ
[2, 19]	νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ	εὐτυχοῦντα,	ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ
[2, 19]	πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ	εὐτυχοῦντα.	δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα νὴ τοὺς
[2, 19]	δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα καὶ	εὐτυχοῦντα,	κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ
[2, 19]	κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ	εὐτυχοῦντα,	πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ
[2, 13]	ἐμπεσεῖν. ~Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν. Ὅταν	ἀγωνιῶντα	ἴδω ἄνθρωπον, λέγω· οὗτος τί
[2, 13]	τούτου. (Ὅταν οὖν ἴδῃς τινὰ	ὠχριῶντα,	ὡς ὁ ἰατρὸς ἀπὸ τοῦ
[2, 16]	τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν	μελετῶντα	μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´
[2, 21]	ἣν δεῖ συναίσθησιν τὸν μηδὲν	εἰδότα,	ὅτι οὐδὲν οἶδα; ἔρχομαι πρὸς
[2, 16]	ἀποδιδόναι εὐλύτως καὶ αὐτόθεν, χάριν	εἰδότα	οὗ ἐχρήσατο χρόνου, εἰ θέλεις
[2, 13]	δεῖ γράφειν ἢ παραλαβὼν τὸν	εἰδότα	οὐδ´ ἐγγύην ἄλλως σφραγίζεται ἢ
[2, 16]	τὸν θεὸν ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ	προσπεπονθότα,	τοῖς ἐκείνου προστάγμασι καθωσιωμένον. ἂν
[2, 17]	νέον κατὰ ταύτην τὴν ἐπιβολὴν	ἐληλυθότα	εἰς σχολήν, τούτου τοῦ πράγματος
[2, 15]	ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν	ἠδικηκότα	λέγεις ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν
[2, 18]	οἵαν νίκην ποτὲ ἔγνω ἐκεῖνος	νενικηκότα	ἑαυτόν, οἷα Ὀλύμπια, πόστος ἀφ´
[2, 7]	ἔχω τὸν μάντιν ἔσω τὸν	εἰρηκότα	μοι τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ
[2, 6]	ἄνθρωπε; εἰ περιστάσεις λέγεις τὰ	περιεστηκότα,	πάντα περιστάσεις εἰσίν· εἰ δ´
[2, 19]	τυπούμενον δείξατε, τὸν ἐπὶ ταῦτα	κεκλικότα.	εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ
[2, 11]	δοκεῖν; καὶ πῶς οἷόν τε	ἀτέκμαρτα	εἶναι καὶ ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα
[2, 20]	οὐδέν ἐστι γνωστόν, ἀλλὰ πάντα	ἀτέκμαρτα‘	ἢ ἄλλος ὅτι πίστευσόν μοι
[2, 15]	ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα κωλυτά,	ἀναγκαστά,	δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι δεῖ
[2, 23]	διακόνοις χρῆται καὶ δοκιμάζει αὐτὴ	ἕκαστα	καὶ ἀποφαίνεται; τίς γὰρ ἐκείνων
[2, 17]	Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ βούλεσθαι	ἕκαστα	ὁρίζεσθαι. τί γὰρ λέγει; οὐδεὶς
[2, 17]	ὀνόματα λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν	ἕκαστα	τούτων καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ
[2, 21]	ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα δ´ οὐκ	ἄχρηστα,	οἱ ἁλτῆρες οὐκ ἄχρηστοι, ἀλλὰ
[2, 21]	ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε; εἶτα λέγετε	ἄχρηστα	τὰ θεωρήματα‘ τίσιν; τοῖς οὐχ
[2, 21]	χρωμένοις. τὰ γὰρ κολλύρια οὐκ	ἄχρηστα	τοῖς ὅτε δεῖ καὶ ὡς
[2, 5]	μετὰ ταῦτα δὲ τῆς ὡς	ἔγγιστα	λεγομένης, ἥ τί ἐστι μικρὸν
[2, 9]	μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ τὰ	μέγιστα;	ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς εἰς
[2, 1]	ὥσπερ εἰκὸς τοὺς περὶ τὰ	μέγιστα	διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει θαρραλέον
[2, 20]	παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ	μέγιστα.	ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς; ἔχω
[2, 14]	δείξω, ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα καὶ	μέγιστα	πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι μέχρι
[2, 14]	πρὸς ὃ γέγονεν καὶ τὰ	πλεῖστα	αὐτῶν ἔχει τι καὶ ἀγωγὸν
[2, 12]	νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα καὶ	μάλιστα	ἐν Ῥώμῃ. τὸν γὰρ ποιοῦντα
[2, 19]	ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν ὦ κενός,	μάλιστα	ἐπὶ συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας
[2, 12]	Τὸ πρῶτον δὲ τοῦτο καὶ	μάλιστα	ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι ἐν
[2, 20]	ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται καίτοι τοῦτο	μάλιστα	πάντων ἐσπουδακότες. Τίς ἢ ἀτυχίας;
[2, 14]	τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ	μάλιστα	τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´
[2, 21]	τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο	μάλιστα	φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά,
[2, 8]	ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ τὰ	μάλιστα	χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν
[2, 9]	ἀναιδῆ· τὸν δὲ πιστὸν τὰ	πιστὰ	καὶ τὰ ἐναντία ἀπολλύει. καὶ
[2, 12]	οὖν. πότερον ταῦτά σοι τὰ	κράτιστά	ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο τι
[2, 20]	διδομένοις πᾶσι χρώμενοι, λόγῳ δ´	αὐτὰ	ἀναιροῦντες. Εὐχάριστοί γ´ ἄνθρωποι καὶ
[2, 7]	Μᾶλλον θέλω’ φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος	αὐτὰ	ἀφέληται ἢ ἵν´ ἐγὼ μὴ
[2, 7]	κατὰ τὸν εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται	αὐτὰ	Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’ φησίν, ἵν´
[2, 2]	τίς γὰρ αὐτῶν κύριος, τίς	αὐτὰ	δύναται ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων
[2, 13]	καὶ οὔτ´ ἀφελέσθαι τις ἡμῶν	αὐτὰ	δύναται οὔτε περιποιῆσαι ἃ οὐ
[2, 23]	τι ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις πλὴν	αὐτὰ	ἐκεῖνα τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς
[2, 9]	λέγομεν, ἐφ´ οἷς ὡς εἰδότες	αὐτὰ	ἐπαιρόμεθα. οὕτως οὐδὲ τὴν τοῦ
[2, 20]	σοι ταῦτα τὰ ἀκοινώνητα, γράψον	αὐτὰ	καὶ ἄλλοις ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον
[2, 20]	ἄλλοις ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον δι´	αὐτὰ	καὶ αὐτὸς ἔργῳ κατήγορος γενοῦ
[2, 22]	ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα	αὐτὰ	κακά, ὕστερον δ´ οὐδέτερα· καὶ
[2, 6]	πάσχομεν ἃ πάσχομεν καὶ περιστάσεις	αὐτὰ	καλοῦντες. ποίας περιστάσεις, ἄνθρωπε; εἰ
[2, 23]	τίς γὰρ λέγει μὴ εἶναι	αὐτὰ	κομψά; ἀλλ´ ὡς δίοδον, ὡς
[2, 19]	τὰ γὰρ Περιπατητικὰ οὐ καὶ	αὐτὰ	ὁμοίως ἀκριβοῦσιν; τίς οὖν ἐστι
[2, 21]	μάλιστα φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν	αὐτά,	ὅτι φαντάζονταί τι ἐν αὐτοῖς
[2, 11]	διὰ τοῦτο οἱ μὴ εἰδότες	αὐτὰ	οὐδ´ οἴονται εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ
[2, 2]	εἶναι· ἵνα δὲ καὶ ἐκκλίνων	αὐτὰ	πάθῃς, πῶς δύναται ποιῆσαι; ὅταν
[2, 8]	ὑπηρετικὰ γὰρ γέγονεν ἄλλοις, οὐκ	αὐτὰ	προηγούμενα. ὁ ὄνος ἐπεὶ γέγονεν
[2, 9]	φιλόσοφε, ἐκεῖνα ἃ ἔλεγες; πόθεν	αὐτὰ	προφερόμενος ἔλεγες; ἀπὸ τῶν χειλῶν
[2, 22]	μὲν καὶ ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς	αὐτὰ	τὰ πράγματα ποτὲ μὲν ἀγαθὰ
[2, 21]	ἃ φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν,	αὐτὰ	ταῦτα ἀποφέρετε πάλιν; οὐ γὰρ
[2, 5]	δίδωσι τροφὰς καὶ κτῆσιν καὶ	αὐτὰ	ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι καὶ τὸ
[2, 1]	πεποιθότως τῷ κεκληκότι σε ἐπ´	αὐτά,	τῷ ἄξιον τῆς χώρας ταύτης
[2, 5]	ἀλλ´ οἷα ἂν παραλάβῃ περὶ	αὐτὰ	φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς
[2, 20]	σοι μέλει, ὅτι παρέχει ἡμῖν	αὑτὰ	καρησόμενα καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ
[2, 5]	ὁ δ´ εἰδὼς βλέπειν τὰ	τοιαῦτα,	ἂν μὲν ἴδῃ ὅτι εὐσχημόνως
[2, 14]	εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’	Τοιαῦτά	ἐστι τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν
[2, 17]	ἑκάστῃ αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ	τοιαῦτα	λέγε καὶ πρὸς τοὺς ἰατρούς·
[2, 7]	οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα τὰ	τοιαῦτα	μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα
[2, 5]	συζῶσιν μὴ συμπίπτειν ἄλλοις ἄλλα	τοιαῦτα.	σὸν οὖν ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν
[2, 21]	ἢ στρεβλοῦσθαι, τί με τὰ	τοιαῦτα	ὠφελήσει; μὴ γὰρ ἐπὶ τοῦτο
[2, 20]	λύχνον ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι, τί	τηλικαῦτα	βιβλία συγγράφεις; μή τις ἡμῶν
[2, 1]	Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν; (Καὶ τίς	τοσαῦτα;	ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο
[2, 6]	ἦν τοσούτου τοσούτων μὲν ἀκηκοέναι,	τοσαῦτα	δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ δὲ χρόνῳ
[2, 16]	δογμάτων ὀρθῶν. τίνα δ´ ἐστὶ	ταῦτα;	ἃ δεῖ τὸν ἄνθρωπον ὅλην
[2, 22]	πιθανότητες αὐτῶν· καὶ ποτὲ μὲν	ταῦτα	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα αὐτὰ
[2, 8]	ἄλλα σοι ἐρεῖ ἐκεῖνος ἢ	ταῦτα;	ἀλλ´ εἰ μὲν τὸ ἄγαλμα
[2, 6]	εἴπῃ τις ὑμῖν ἀδιαφορεῖν καὶ	ταῦτα,	ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν εἰς
[2, 25]	ἔφη, πῶς αὐτὸς ὁμολογεῖς ὅτι	ταῦτα	ἀναγκαῖά ἐστιν, εἰ χωρὶς αὐτῶν
[2, 18]	τοὺς ὁμοίους αὐτοῖς, τοὺς μονομάχους.	ταῦτα	ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν φαντασίαν, οὐχ
[2, 23]	δὲ τί ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ	ταῦτα	ἀποφαινόμενον; τὸ περὶ Τέλους συγγεγραφός,
[2, 21]	φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν, αὐτὰ	ταῦτα	ἀποφέρετε πάλιν; οὐ γὰρ ὡς
[2, 17]	γάρ, ἅ τις εἰδέναι οἴεται,	ταῦτα	ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν
[2, 2]	ὕστερον ἀπαγορεῦσαι. εἰ δ´ αἰσχρὰ	ταῦτα,	αὐτόθεν ἤδη δίελε ποῦ φύσις
[2, 20]	λόγους ἀπέλιπον; εἶτα οἱ λέγοντες	ταῦτα	γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται
[2, 16]	καλὸν καὶ ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει·	ταῦτα	γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ τί
[2, 1]	γέ τινα πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς.	ταῦτα	γράφει φιλόσοφος· λεξείδια δὲ καὶ
[2, 1]	τὸ ἀφειδὲς καὶ τὸ ἀδιαφορητικόν.	ταῦτα	δ´ ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν
[2, 16]	φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν.	ταῦτα	δ´ οὐκ ἔστιν ἄλλως ἐκβαλεῖν,
[2, 10]	ἐστιν οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν,	ταῦτα	δὲ καὶ μὴ ἔχειν καὶ
[2, 10]	τινα καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται,	ταῦτα	δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ ἐκεῖνα
[2, 5]	ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων, μετὰ	ταῦτα	δὲ τῆς ὡς ἔγγιστα λεγομένης,
[2, 20]	παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν τῶν	ταῦτα	διειληφότων; Τί οὖν ἦν τὸ
[2, 8]	θείως, νοσοῦντα θείως. ταῦτα ἔχω,	ταῦτα	δύναμαι· τὰ δ´ ἄλλα οὔτ´
[2, 24]	ἢ τί ψεῦδος, μήτε διακρῖναι	ταῦτα	δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ φύσιν
[2, 5]	τροφὰς καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ	ταῦτα	δύναται ἀφελέσθαι καὶ τὸ σωμάτιον
[2, 22]	πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ διὰ	ταῦτα	ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Μενελάου
[2, 10]	κτήσασθαι, ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ	ταῦτα	εἰ βουλευτὴς πόλεώς τινος, ὅτι
[2, 22]	Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ	ταῦτα	εἰκότως. μή τι οὖν περὶ
[2, 19]	μέτοχον κακίας; σὺ οὖν τίνα	ταῦτα	ἔλεγες; τί ἐμοὶ καὶ σοί,
[2, 12]	ζηλωτὴς καὶ αὐτός, πρὶν εἰς	ταῦτα	ἐμπεσεῖν. ~Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν. Ὅταν
[2, 8]	πάντα καὶ ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ	ταῦτα	ἐνθυμούμενος καὶ ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς
[2, 22]	τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω,	ταῦτα	ἐξελασάτω ἐκ τῆς ψυχῆς τῆς
[2, 9]	ὅτι ἔχεις. τί γὰρ διαφέρει	ταῦτα	ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν ἑτεροδόξων;
[2, 24]	ὅτι οὐ δεῖ; οὐχὶ διὰ	ταῦτα	ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν καὶ
[2, 5]	δύσκολον δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν	ταῦτα,	ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις
[2, 20]	οὐ θέλεις ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ	ταῦτα	ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν
[2, 20]	ἢ ἡδονήν; εἰ γὰρ οὕτως	ταῦτα	ἔχει, βαλὼν κάθευδε καὶ τὰ
[2, 8]	ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως, νοσοῦντα θείως.	ταῦτα	ἔχω, ταῦτα δύναμαι· τὰ δ´
[2, 7]	ἢ πλοῦτος· πότερον δὲ συμφέρει	ταῦτα	ἢ ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ μέλλω
[2, 2]	ἐξ ὅλης τῆς διανοίας ἢ	ταῦτα	ἢ ἐκεῖνα· ἢ ἐλεύθερος ἢ
[2, 20]	ἢ κακόν, αἰσχρὸν ἢ καλόν;	ταῦτα	ἢ ταῦτα; τί οὖν; ἔτι
[2, 5]	ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα ὀρφανὰ καταλιπεῖν.	ταῦτα	ἦν ἐν μέσῳ οἷς ἔπαιζεν,
[2, 1]	σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ ἐξορίζεσθαι. πάντα	ταῦτα	θαρρούντως, πεποιθότως τῷ κεκληκότι σε
[2, 17]	θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν, πάντα	ταῦτα	καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος ὅτι
[2, 6]	ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα	ταῦτα	καὶ κόμπος κενῶν ὀνομάτων. Τῇ
[2, 22]	μέχρις ἂν ἔχητε τὰ θηριώδη	ταῦτα	καὶ μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ τῆς
[2, 22]	αὐτὸ τὸ δίκαιον, οἴχεται πάντα	ταῦτα	καταβαρούμενα ὑπὸ τοῦ συμφέροντος. ὅπου
[2, 19]	γε τυπούμενον δείξατε, τὸν ἐπὶ	ταῦτα	κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε
[2, 23]	τῶν ἐν οἴκῳ καὶ λέγεις	ταῦτα	κομψά ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει
[2, 20]	τί οὖν; οὐκ ἀρέσκει σοι	ταῦτα;	λάβε νῦν, πῶς ἡ δικαιοσύνη
[2, 21]	ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´ ἃ πάρεστε,	ταῦτα	λαμβάνετε; ναί· ἀλλ´ ἂν ἀποθάνῃ
[2, 20]	γὰρ τοὺς Συνεπικουρείους ἔδει σε	ταῦτα	λέγειν, οὐχὶ δὲ πρὸς ἐκείνους
[2, 14]	μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν τίνα	ταῦτα.	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν
[2, 23]	ἡλίκη τῆς προαιρετικῆς. ὅταν οὖν	ταῦτα	λέγω, μή τις οἰέσθω ὅτι
[2, 19]	μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ	ταῦτα	μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ
[2, 1]	περίστασιν; Διὰ τοῦτο λέγω πολλάκις	ταῦτα	μελετᾶτε καὶ ταῦτα πρόχειρα ἔχετε,
[2, 22]	φίλον, ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω,	ταῦτα	μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω ἐκ τῆς
[2, 4]	πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν ὅσιον.	ταῦτα	μόνα; γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν,
[2, 23]	καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ	ταῦτα	μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ
[2, 22]	φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ	ταῦτα	ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι. ἐν δὲ
[2, 22]	εἰ δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ φιλεῖν	ταῦτα.	ὅστις οὖν ἀγαθῶν ἐπιστήμων ἐστίν,
[2, 24]	Διός; τί οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ	ταῦτα,	ὅταν καθήμενος κλαίῃ διὰ τὸ
[2, 23]	τὸ δὲ προκείμενον ἄλλο ἦν.	ταῦτα	ὅταν λέγω πρός τινας, οἴονταί
[2, 21]	μὴ καὶ αὐτὸς λέγω ποτὲ	ταῦτα,	ὅτι εἰς τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι;
[2, 21]	σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ φαντάζωνται,	ταῦτα	οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ δὲ
[2, 16]	τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν	ταῦτα	οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε μοι
[2, 14]	οἰκέτας καὶ ἀρχάς τινας ἀναστρέφεσθε,	ταῦτα	οὐδὲν ἄλλο ἢ χόρτος ἐστίν·
[2, 23]	ὁρᾷς οὖν ὅτι πανδοκεῖα ἦν	ταῦτα	οὐδενὸς ἄξια, τὸ δὲ προκείμενον
[2, 8]	καθήκουσαν, πρόθεσιν ἐπιμελῆ, συγκατάθεσιν ἀπρόπτωτον.	ταῦτα	ὄψεσθε. ~Ὅτι οὐ δυνάμενοι τὴν
[2, 1]	δοῦναι ὀφείλει. (Τί οὖν; ὁ	ταῦτα	παθὼν οὐ γέγονεν ἐλεύθερος; (Οὐ
[2, 22]	καὶ γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται	ταῦτα	πάντα· ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν
[2, 17]	περὶ τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί σοι	ταῦτα	πάντα. στῶμεν ἐπὶ τοῦ πρώτου
[2, 22]	ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ καὶ	ταῦτα	πάσχω. (Τί οὖν; ὁ ἐξηπατημένος
[2, 10]	φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν εἰς	ταῦτα	περιορᾷ ζημιούμενον ἑαυτόν, οὗτος ᾖ
[2, 15]	ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν ἐπὶ	ταῦτα	ποτὲ δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα ῥέπει
[2, 24]	μόνα ἔχω εἰπεῖν καὶ οὐδὲ	ταῦτα	προθύμως. (Διὰ τί; (Ὅτι με
[2, 1]	λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε καὶ	ταῦτα	πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ
[2, 20]	καὶ χάριν οἶδα. ἐπεὶ οὖν	ταῦτά	σοι λίαν ἀρέσκει, λάβε τὰ
[2, 24]	Φοίνικι, πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε;	Ταῦτά	σοι μόνα ἔχω εἰπεῖν καὶ
[2, 12]	ἰατρικῆς; πάνυ μὲν οὖν. πότερον	ταῦτά	σοι τὰ κράτιστά ἐστιν ἢ
[2, 20]	στένοντα; ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι	ταῦτα	τὰ ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ καὶ
[2, 20]	οἱ ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ	ταῦτα	τὰ δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ
[2, 22]	φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον,	ταῦτα	τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω,
[2, 17]	οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα δ´ ἐστὶ	ταῦτα;	τὰ θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν
[2, 17]	εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι	ταῦτα	τὰ κτήματα, σὰ τὰ βιβλία,
[2, 20]	τούτους τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος	ταῦτα	τὰ πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς διὰ
[2, 10]	δ´ ἄλλο οὐδὲν ἐθέλομεν ἢ	ταῦτα·	τὴν προαίρεσιν δὲ {π{ ρ}
[2, 19]	ἔσται. λοιπὸν ὁ μέν τις	ταῦτα	τηρήσει τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι
[2, 20]	αἰσχρὸν ἢ καλόν; ταῦτα ἢ	ταῦτα;	τί οὖν; ἔτι τούτων τις
[2, 1]	ἡμῖν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς, πρὸς	ταῦτα	τῷ θάρσει χρηστέον. καὶ οὕτως
[2, 12]	ἀργύριον ἢ τὴν ἐσθῆτα; οὐδὲ	ταῦτα	τῷ τυχόντι. τὸ σῶμα δὲ
[2, 22]	μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ περὶ	ταῦτα.	ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα τὰ
[2, 1]	προαιρέσει τὸ κακόν, πρὸς μόνα	ταῦτα	χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ
[2, 5]	ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ δεῖ, διαθέσθαι	ταῦτα	ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα ἐκεῖνος λέγει
[2, 18]	προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν, οὐκέτι εἰς	ταὐτὰ	ἐπάνεισιν, ἀλλὰ πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ
[2, 17]	ἀλλήλοις ὀνείρους διηγησάμενοι πάλιν ἐπὶ	ταὐτὰ	ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως ὀρέγεσθε, ὡσαύτως ἐκκλίνετε,
[2, 17]	ὁρμᾶτε, ἐπιβάλλεσθε, {προ{ ς} τίθεσθε,	ταὐτὰ	εὔχεσθε, περὶ ταὐτὰ σπουδάζετε. εἶτα
[2, 1]	ἔχεσθαι· εἰ μὲν γὰρ πρὸς	ταὐτὰ	ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ τ´ εὐλαβείᾳ
[2, 20]	τοὺς νέους, ἵνα πλείονας ἔχωμεν	ταὐτά	σοι πεπονθότας καὶ λέγοντας. ἐκ
[2, 17]	ς} τίθεσθε, ταὐτὰ εὔχεσθε, περὶ	ταὐτὰ	σπουδάζετε. εἶτα οὐδὲ ζητεῖτε τὸν
[2, 23]	προαίρεσις καὶ ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν	ταὐτά,	τὴν φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ
[2, 15]	καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα	κωλυτά,	ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι
[2, 8]	τῇ πρὸς τὰ ἄλογα; τὰ	φυτὰ	οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν· διὰ
[2, 23]	ἡ προαιρετική. τίς ἡ τὰ	ὦτα	ἐπικλείουσα καὶ ἀνοίγουσα; τίς, καθ´
[2, 24]	κατὰ ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ	ὦτα	τετρημένα; ἀλλὰ φύσις τί ἐστιν
[2, 21]	ἀκρατῆ που παρομολογῇ τις αὑτόν,	ἔρωτα	προσέθηκεν, ὥστε συγγνωσθῆναι ὡς ἐπ´
[2, 1]	ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς τὰ	δίκτυα·	καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ
[2, 16]	τὸν ταῖς ἀληθείαις εὐγενῆ καὶ	εὐφυᾶ·	εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον, δότε.
[2, 19]	πρὸς αὐτὸν ὅτι οὐκ οἶδα·	παρείληφα	δ´ ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος
[2, 19]	μήτηρ δ´ αὐτῶν τίς; Ἑκάβη.	παρείληφα	ταύτην τὴν ἱστορίαν. παρὰ τίνος;
[2, 9]	νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου καὶ	τάχα	ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις. τί οὖν
[2, 10]	ὁ φοβούμενος; ἄλλο τι. οὐδεὶς	δίχα	ἀπωλείας καὶ ζημίας κακός ἐστιν.
[2, 11]	καὶ ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως χρώμεθα	δίχα	αὐτοῦ μηδὲ τὸν δάκτυλον ἐκτείνοντες;
[2, 13]	ἀσφάλειαν γράφει, ὀρέξει δὲ χρῆται	δίχα	νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ
[2, 13]	καὶ ἐπιβολῇ καὶ προθέσει. πῶς	δίχα	νομικοῦ; οὐκ οἶδεν ὅτι θέλει
[2, 7]	ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί οὖν; δεῖ	δίχα	ὀρέξεως ἔρχεσθαι καὶ ἐκκλίσεως, ὡς
[2, 14]	δύνασθαι διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον	δίχα	τοῦ διοικοῦντος καὶ ἐπιμελομένου, τὸ
[2, 22]	ἀποθανεῖν. εἶτα σὺ πάλιν οἷον	ἐξέθρεψα	τεκνίον· πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον
[2, 12]	ἐν μεγίστῳ ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ	αἶψά	τε καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως
[2, 23]	γὰρ λέγει μὴ εἶναι αὐτὰ	κομψά;	ἀλλ´ ὡς δίοδον, ὡς πανδοκεῖα.
[2, 23]	ἐν οἴκῳ καὶ λέγεις ταῦτα	κομψά	ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει μὴ
[2, 8]	αὐτὸν ῥάκη περιτεθέντα, μὴ ἐπάρῃ	κομψὰ	ἱμάτια; οὗτος οὐκ οἶδεν αὑτοῦ
[2, 17]	οἱ φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς	κομψὰ	καὶ δριμέα, οἱ δ´, ἵν´
[2, 23]	τοῦτο. πόσα δ´ ἄλλα πανδοκεῖα	κομψά,	πόσοι δὲ λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς
[2, 17]	ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο θέλε ἢ	ἃ	ὁ θεὸς θέλει. καὶ τίς
[2, 23]	τὸ περὶ Τέλους συγγεγραφός, τὸ	{τὰ{	ς} {Φυσικά{ ς} τὸ περὶ