Pages
[385]	δὲ ταῦτα τοῦ Ἀμμωνίου Λαμπρίας	ὁ	ἀδελφὸς εἶπε Καὶ μὴν ὃν
[392]	ἐπ´ αὐτῶν ἡμῶν φθείρεται μὲν	ὁ	ἀκμάζων (γινομένου γέροντος, ἐφθάρη δ´
[394]	οὐ λύρα φίλα Καὶ γὰρ	ὁ	αὐλὸς ὀψὲ καὶ πρῴην ἐτόλμησε
[392]	πάσχειν εἰκός, οὔτε μεταβάλλων οὐδεὶς	ὁ	αὐτός ἐστιν· εἰ δ´ ὁ
[392]	ὁ αὐτός ἐστιν· εἰ δ´	ὁ	αὐτὸς οὐκ ἔστιν, οὐδ´ ἔστιν,
[394]	Πλούτων, καὶ ὁ μὲν Δήλιος	ὁ	δ´ Ἀιδωνεύς, καὶ ὁ μὲν
[391]	ὡς ἐγὼ μέμνημαι, πέρας ἔσχεν.	Ὁ	δ´ Ἀμμώνιος, ἅτε δὴ καὶ
[387]	πλείστῳ (προσχρωμένους ὁρᾷ τοὺς φιλοσόφους;	ὁ	δ´ Ἡρακλῆς οὔπω τὸν Προμηθέα
[384]	πολλοῖς καὶ παντοδαπαῖς διατριβαῖς εὐπορούντων.	Ὁ	δ´ οὖν φίλος Ἀπόλλων ἔοικε
[390]	ὧν ὁ μέν ἐστι γῆς	ὁ	δ´ ὕδατος, τρίτος δὲ καὶ
[386]	παντάπασιν ἐκ πίνακος καὶ πυλαίας.	Ὁ	δὲ Λαμπρίας ἔλαθεν, ὡς ἔοικε,
[394]	ὁ μὲν Θεώριος καὶ Φαναῖος,	ὁ	δέ Νυκτός τ´ ἀιδνᾶς ἀεργηλοῖό
[394]	Λέγεται γὰρ ὁ μὲν Ἀπόλλων	ὁ	δὲ Πλούτων, καὶ ὁ μὲν
[392]	ἐχθὲς εἰς τὸν σήμερον τέθνηκεν,	ὁ	δὲ σήμερον εἰς τὸν αὔριον
[394]	Ἀιδωνεύς, καὶ ὁ μὲν Φοῖβος	ὁ	δὲ Σκότιος· καὶ παρ´ ᾧ
[389]	τῆς ἑτέρας ἣν κόρον καλοῦσιν,	ὁ	δὲ τῆς χρησμοσύνης ἐλάττων, τὸ
[390]	μέν ἐστι τῶν κάτω πέρας	ὁ	δὲ τῶν ἄνω, κοινὰς καὶ
[384]	δοκῶ. Χαρίζεται μὲν γὰρ οὐδὲν	ὁ	διδοὺς ἀπ´ ὀλίγων μικρὰ τοῖς
[394]	θνατοῖς ἀγανώτατος ἔμμεν. Εἰκότως οὖν	ὁ	Εὐριπίδης εἶπε Λοιβαὶ νεκύων φθιμένων
[387]	πρὸς ἡμᾶς ἔλεγεν οὐ (παίζων	ὁ	Εὔστροφος, ἀλλ´ ἐπεὶ τηνικαῦτα προσεκείμην
[391]	ἐν Κρατύλῳ; πάνυ μὲν οὖν	ὁ	Εὔστροφος ἔφη, τί δ´ ὅμοιον
[388]	τε ἀνταμοιβὴν τὰ πάντα φησὶν	ὁ	Ἡράκλειτος (καὶ πῦρ ἁπάντων, ὅκωσπερ
[386]	οὕτως ἄρα χρησμοὺς ἀμφιβόλους ἐκφέρων	ὁ	θεὸς αὔξει καὶ συνίστησι διαλεκτικὴν
[393]	εἶναι μὴ πεφυκότος. Ἀλλ´ ἔστιν	ὁ	θεός, εἶ χρὴ φάναι, καὶ
[386]	(ἀλλ´ ὅτι μέν ἔφη διαλεκτικώτατος	ὁ	θεός ἐστιν, οἱ πολλοὶ τῶν
[391]	μειδιάσας ἄχρι οὗ τἀληθὲς ἡμῖν	ὁ	θεὸς ἱεροῖς γενομένοις γνῶναι παράσχῃ,
[388]	λεγόντων (καὶ ὑμνούντων, ὡς ἄφθαρτος	ὁ	θεὸς καὶ ἀίδιος πεφυκώς, ὑπὸ
[387]	θεῷ καθιερώθη. Καὶ μάντις μὲν	(ὁ	θεὸς μαντικὴ δὲ τέχνη περὶ
[386]	διαλεκτικοῖς χαίρειν ἔλεγε σοφὸς ὢν	ὁ	θεὸς οὐδὲν οἰομένοις ἐκ τοῦ
[385]	Ὅτι μὲν γὰρ οὐχ ἧττον	ὁ	θεὸς φιλόσοφος ἢ μάντις, ἐδόκει
[386]	καὶ τότε προηγορῶν ἔλεγε Νίκανδρος	ὁ	ἱερεύς σχῆμα καὶ μορφὴ τῆς
[385]	ὁ Λινδίων τύραννος, εἶτα Περίανδρος	ὁ	Κορίνθιος, οὐδὲν αὐτοῖς ἀρετῆς μετὸν
[390]	οὔτε τὸ ζῷον αἴσθησιν οὔθ´	ὁ	κόσμος ἔχει φύσιν ἁπλῆν καὶ
[385]	καὶ Πιττακόν· ἐπεὶ δὲ Κλεόβουλος	ὁ	Λινδίων τύραννος, εἶτα Περίανδρος ὁ
[392]	τοῦτ´ αὖ πάλιν ἄγαν ἐνδυόμενος	ὁ	λόγος ἀπόλλυσιν. Ἐκθλίβεται γὰρ εἰς
[392]	μεταβλητῶν ἑκάστου τὴν ἄγαν ἐνάργειαν	ὁ	λόγος διώκων ἀποσφάλλεται τῇ μὲν
[389]	ὅτι πέντε καὶ οὐ πλείους,	ὁ	λόγος ἐξελέγχει τὸν ἐν χορδαῖς
[390]	καὶ ἀνεμήτους ἀφῆκεν. Ἀλλ´ ἀνοιστέος	ὁ	λόγος ὡς Εὐριπίδης φησίν. Οἱ
[394]	ὄντων καὶ ἀντιφώνων. Λέγεται γὰρ	ὁ	μὲν Ἀπόλλων ὁ δὲ Πλούτων,
[388]	εἰς ἴσα τομαῖς τῶν ἀριθμῶν	ὁ	μὲν ἄρτιος πάντῃ διιστάμενος ὑπολείπει
[394]	ἀεργηλοῖό θ´ Ὕπνου κοίρανος· καὶ	ὁ	μέν βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστος ἁπάντων,
[392]	καθιστᾶσα τῆς τοῦ θεοῦ δυνάμεως.	Ὁ	μὲν γὰρ θεὸς ἕκαστον {ἡμῶν}
[394]	Ἀπόλλων ὁ δὲ Πλούτων, καὶ	ὁ	μὲν Δήλιος ὁ δ´ Ἀιδωνεύς,
[390]	κόσμων καὶ συνηρμοσμένον εἶναι· ὧν	ὁ	μέν ἐστι γῆς ὁ δ´
[394]	Λήθη καὶ ἡ Σιωπή· καὶ	ὁ	μὲν Θεώριος καὶ Φαναῖος, ὁ
[386]	ἀλλὰ κοινὸν ἀνάθημα πάντων γενόμενον.	Ὁ	μὲν οὖν Ἀμμώνιος ἡσυχῆ διεμειδίασεν,
[388]	πέντε εἰκοσιπέντε γίγνεται. Καὶ πάλιν	ὁ	μὲν τῶν ἓξ ἅπαξ τοῦτο
[394]	Δήλιος ὁ δ´ Ἀιδωνεύς, καὶ	ὁ	μὲν Φοῖβος ὁ δὲ Σκότιος·
[393]	ἑτέρου γὰρ μίξει πρὸς ἕτερον	ὁ	μιασμός, ὥς που καὶ Ὅμηρος
[392]	ἀκμάζων (γινομένου γέροντος, ἐφθάρη δ´	ὁ	νέος εἰς τὸν ἀκμάζοντα, καὶ
[391]	γὰρ οὐχ οὕτως ἔχει; καὶ	ὁ	Νίκανδρος οὕτως εἶπεν· ἡ δ´
[391]	δὲ τὸ σύμμετρον, καὶ τρίτον	ὁ	νοῦς καὶ τέταρτον αἱ περὶ
[392]	νέος εἰς τὸν ἀκμάζοντα, καὶ	ὁ	παῖς εἰς τὸν νέον, εἰς
[388]	ἀλλήλους μιγνυμένων, εἰκότως ἔσχηκε τιμὴν	ὁ	πρῶτος ἐκ πρώτων ἀποτελούμενος καὶ
[391]	τὴν Πυθίαν εἰς τὸ πρυτανεῖον,	ὁ	πρῶτος ὑμῖν γίγνεται τῶν τριῶν
[394]	ἐνδέχεται· καὶ πρότερος ἔτι τούτου	{ὁ}	Στησίχορος Χορεύματά τοι μάλιστα παιγμοσύνας
[387]	παρῳχημένον· ἀπὸ γὰρ τοῦ ὄντος	ὁ	συλλογισμὸς κατὰ τὴν τοῦ συνημμένου
[386]	διαλεκτικῇ δήπου μεγίστην ἔχει δύναμιν	ὁ	(συναπτικὸς οὑτοσὶ σύνδεσμος, ἅτε δὴ
[387]	ἀπ´ ἀρχῆς εἰς τέλος περαίνουσαν,	ὁ	τὰς αἰτίας εἰς ταὐτὸ συνδεῖν
[389]	ταῖς (μεταβολαῖς χρόνος, ἀλλὰ μείζων	ὁ	τῆς ἑτέρας ἣν κόρον καλοῦσιν,
[391]	πεμπάδος λεγομένοις. Τοιοῦτο μὲν καὶ	ὁ	τῶν ἀριθμητικῶν καὶ ὁ τῶν
[391]	καὶ ὁ τῶν ἀριθμητικῶν καὶ	ὁ	τῶν μαθηματικῶν ἐγκωμίων τοῦ εἶ
[388]	ἑτέρους τελευτώντων τῇ αὐξήσει μόνος	(ὁ	τῶν πέντε καὶ ἓξ γενόμενος
[389]	λαμβάνοντες. Ἐπεὶ δ´ οὐκ ἴσος	ὁ	τῶν περιόδων ἐν ταῖς (μεταβολαῖς
[386]	ὅμοια ταῦτ´ ἐστὶν οἷς πρῴην	ὁ	Χαλδαῖος ἐφλυάρει ξένος, ἑπτὰ μὲν
[392]	ὥσπερ ἀγγεῖον φθορᾶς καὶ γενέσεως,	ὁ	χρόνος· ὅπου γε δὴ τὸ
[392]	δὲ τὸν παῖδα τὸ νήπιον·	ὅ	τ´ ἐχθὲς εἰς τὸν σήμερον
[393]	εἶτ´ ἀπολλύων γενόμενον. Τοὐναντίον γὰρ	ὃ	θεῖον ἁμωσγέπως ἐγγέγονε τῷ κόσμῳ,
[393]	ἐστι καὶ φιλεῖν δι´ εὐφυΐαν,	ὃ	μάλιστα τιμῶσιν ὧν ἴσασι καὶ
[385]	διαλεχθέντας ἀλλήλοις ἀναθεῖναι τῶν γραμμάτων	ὃ	τῇ τε τάξει πέμπτον ἐστὶ
[386]	τὸν ἐν Δήλῳ βωμὸν διπλασιάσωσιν,	ὃ	τῆς ἄκρας ἕξεως περὶ γεωμετρίαν
[392]	ἀσπαζόμενος προσαγορεύει τό γνῶθι σαυτόν,	ὃ	τοῦ χαῖρε δήπουθεν οὐδὲν μεῖόν
[390]	ἐξ ἀνάγκης οὐδ´ ἄλλως συμβεβηκός.	Διὸ	δὴ καὶ τὰ πέντε κάλλιστα
[388]	ἀμφοτέρων ἐπίκοινός ἐστι τῇ δυνάμει	(διὸ	καὶ προστιθεμένη τὸν μὲν περιττὸν
[394]	ὁ δέ Νυκτός τ´ ἀιδνᾶς	ἀεργηλοῖό	θ´ Ὕπνου κοίρανος· καὶ ὁ
[389]	τόνος καὶ τριημιτόνιον καὶ δίτονον,	ἄλλο	(δ´ οὐδὲν οὔτε μικρότερον οὔτε
[387]	εἰ ἡμέρα, φῶς ἔστιν οὐδὲν	ἄλλο	συνίησι πλὴν ἄνθρωπος, ἡγουμένου καὶ
[392]	οὔτε τάξιν οὔτε σύνδεσμον ~οὔτ´	ἄλλο	τῶν (ἐλλιπῶν μορίων οὐδὲν οἶμαι
[387]	τὸ μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον·	ἀπὸ	γὰρ τοῦ ὄντος ὁ συλλογισμὸς
[384]	οὐ κατὰ τύχην οὐδ´ οἷον	ἀπὸ	κλήρου τῶν γραμμάτων μόνον ἐν
[384]	τὰ χρηματικὰ δῶρα λείπεται τῶν	ἀπὸ	λόγου καὶ σοφίας, ἃ καὶ
[386]	ἀπ´ ἀρχῆς καὶ τὸν ἥλιον	ἀπὸ	σελήνης τῶν πλανήτων· ἡλίῳ δ´
[385]	προσήκοντας αὑτοῖς. Ὅτι δ´ οὐκ	ἀπὸ	σκοποῦ ταῦτα λέγεται, γνοίη τις
[392]	μηδ´ ἵστασθαι τὴν γένεσιν, ἀλλ´	ἀπὸ	σπέρματος ἀεὶ μεταβάλλουσαν ἔμβρυον ποιεῖν
[385]	λόγων πλῆθος ἀφ´ ἑκάστου καθάπερ	ἀπὸ	σπέρματος ἀναπέφυκεν· ὧν οὐδενὸς ἧττον
[394]	πάσχειν προσῆκον· ὡς δῆλόν ἐστιν	ἀπὸ	τῶν ὀνομάτων εὐθὺς οἷον ἐναντίων
[388]	ὁ θεὸς καὶ ἀίδιος πεφυκώς,	ὑπὸ	δή τινος εἱμαρμένης γνώμης καὶ
[387]	τοῦτο συνέχουσα καὶ ποιοῦσα δύναμις	ὑπὸ	σοφῶν ἀνδρῶν τῷ μάλιστα τὴν
[385]	ζητεῖν τὰ δ´ ἐκείνους ἐρωτᾶν,	ὑπὸ	τοῦ τόπου καὶ τῶν λόγων
[385]	ἐκκλίνας ἀτρέμα καὶ παρελθὼν ἔναγχος	ὑπὸ	τῶν υἱῶν ἐλήφθην ξένοις τισὶ
[387]	τ´ ἐόντα τά τ´ ἐσσόμενα	πρό	τ´ ἐόντα. Καὶ καλῶς Ὅμηρος
[390]	αὔξησις προβαίνει, παντὶ δῆλον, ὅτι	δεῦρο	τὴν φύσιν ἡ τετρὰς προαγαγοῦσα,
[393]	εἷς ὢν ἑνὶ τῷ νῦν	τὸ	ἀεὶ πεπλήρωκε, (καὶ μόνον ἐστὶ
[392]	Τί οὖν ὄντως ὄν ἐστι;	τὸ	ἀίδιον καὶ ἀγένητον καὶ ἄφθαρτον,
[390]	ἐστι τὸ θρεπτικὸν δεύτερον δὲ	τὸ	αἰσθητικὸν εἶτα τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´
[390]	γένος, ἔσχατον δὲ καὶ πέμπτον	τὸ	ἄλογον καὶ θηριῶδες. Ἔτι δ´
[386]	ἱστορίαν καὶ ἀκοὴν ἑτέρων πρὸς	τὸ	ἀνυπεύθυνον· ἕτερος δέ τις ἔφη
[391]	χρώμενος ἓν μὲν εἶναί φησι	τὸ	ἄπειρον ἕτερον δὲ τὸ πέρας,
[391]	ὄντος τὸ γιγνόμενον, κινήσεως δὲ	τὸ	ἄπειρον, τὸ δὲ πέρας τῆς
[387]	προτετιμῆσθαι τῆς πεμπάδος, ἀφ´ οὗ	τὸ	ἀριθμεῖν οἱ σοφοὶ πεμπάζειν ὠνόμαζον.
[388]	θῆλυ περιττοῦ δ´ αὖ πρὸς	τὸ	ἄρρεν ὁμοιότητι· ταῖς γὰρ εἰς
[388]	ἀπορίαν. ~Ἐπεὶ γάρ ἔφην εἰς	τὸ	ἄρτιον νενεμημένου (παντὸς ἀριθμοῦ καὶ
[388]	χώραν, ἐν δὲ τῷ περιττῷ	τὸ	αὐτὸ (παθόντι μέσον ἀεὶ περίεστι
[390]	εἶτ´ ἀπολέλοιπεν ἐνδεᾶ τοῦ μεγίστου.	Τὸ	γὰρ ἄψυχον ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν
[392]	ἐξομολόγησίς ἐστι τοῦ μὴ ὄντος·	τὸ	γὰρ ἐν τῷ εἶναι μηδέπω
[389]	οἰόμεθα τούτῳ τῷ ἀριθμῷ μετεῖναι;	τὸ	γὰρ πλεῖστον ὡς ἔπος εἰπεῖν
[387]	εἰ τόδ´ ἐστί, τόδε (γενήσεται.	Τὸ	γὰρ τεχνικὸν καὶ λογικὸν ὥσπερ
[392]	καὶ τό ἔσται λεγόμενον καὶ	τό	γέγονεν αὐτόθεν ἐξομολόγησίς ἐστι τοῦ
[392]	οὐδ´ εἰς τὸ εἶναι περαίνει	τὸ	γιγνόμενον αὐτῆς τῷ μηδέποτε λήγειν
[392]	διώκων ἀποσφάλλεται τῇ μὲν εἰς	τὸ	γιγνόμενον αὐτοῦ τῇ δ´ εἰς
[391]	εἰκόνας λέγεσθαι, τοῦ μὲν ὄντος	τὸ	γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον,
[394]	κατέστησαν. Ἀλλά γε τῷ εἶ	τό	γνῶθι σαυτόν ἔοικέ πως ἀντικεῖσθαι
[385]	δὲ καὶ ταυτὶ τὰ προγράμματα,	τὸ	γνῶθι σαυτόν καὶ τό μηδὲν
[392]	ἐνταῦθα προσιόντων οἷον ἀσπαζόμενος προσαγορεύει	τό	γνῶθι σαυτόν, ὃ τοῦ χαῖρε
[386]	οἴονται τῆς (πευστικῆς τὴν εὐκτικὴν	τὸ	γράμμα περιέχειν δύναμιν· εἰ γάρ
[392]	τῶν (ἐλλιπῶν μορίων οὐδὲν οἶμαι	τὸ	γράμμα σημαίνειν· ἀλλ´ ἔστιν αὐτοτελὴς
[393]	ἔξω διατρίβοντας, οἶμαι, φοιβονομεῖσθαι λέγουσι.	Τὸ	δ´ ἓν εἰλικρινὲς καὶ καθαρόν·
[394]	ὡς ὄντα διὰ παντὸς ἀναπεφώνηται,	τὸ	δ´ ὑπόμνησίς ἐστι τῷ θνητῷ
[391]	πεμπὰς οὐκ ἀπολέλοιπεν ὑπερβολὴν εὐγενείας.	Τὸ	δὲ μέγιστον ἔφην δέδια μὴ
[391]	γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον,	τὸ	δὲ πέρας τῆς στάσεως, ταὐτοῦ
[386]	ὀνομαζόντων, ~τὸ δὲ (χαλκοῦν Ἀθηναίων·	τὸ	δὲ πρῶτον καὶ παλαιότατον τῇ
[386]	Λιβίας τῆς Καίσαρος γυναικὸς ὀνομαζόντων,	~τὸ	δὲ (χαλκοῦν Ἀθηναίων· τὸ δὲ
[393]	τῷ θεῷ τῶν ὀνομάτων καὶ	τὸ	δεύτερον καὶ τὸ τρίτον. Ἀπόλλων
[387]	καταγελῶν τοῦ εἰ τὸ πρῶτον,	τὸ	δεύτερον ὑποσπᾶν ἔδοξε βίᾳ τὸν
[385]	ἐλάτην καὶ δάφνην ἐπιθυμιᾶσθαι, καὶ	τὸ	δύο Μοίρας ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν
[387]	μήτε μορφῇ μήτε τῷ ῥήματι	τὸ	Ε τῶν ἄλλων στοιχείων διαφέρειν
[392]	καὶ ἄπεισιν Ὅθεν οὐδ´ εἰς	τὸ	εἶναι περαίνει τὸ γιγνόμενον αὐτῆς
[390]	εἴασεν εἰς ἄπειρα γένη προελθεῖν	τὸ	ἔμψυχον, ἀλλὰ πέντε τῶν ζώντων
[393]	δεῖ τὸ ὄν, ὥσπερ ὂν	τὸ	ἕν. Ἡ δ´ ἑτερότης διαφορᾷ
[392]	τὴν νόησιν ἐπερείδοντες τοῦ χρόνου	τό	ἐνέστηκε καὶ τό πάρεστι καὶ
[390]	δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν εἶτα	τὸ	ἐπιθυμητικὸν εἶτ´ ἐπὶ τούτῳ τὸ
[388]	δι´ ὧν ἐπὶ τέλος ἐξάγει	τὸ	ἔργον, ἐπὶ πᾶσι δὲ πυρὸν
[386]	καὶ προσιέμενος. Ἐπεὶ δ´ ἴδιον	τὸ	ἐρωτᾶν ὡς μάντιν ἐστὶν ἡμῖν
[392]	ἔπειτα καὶ τό πρότερον καὶ	τό	ἔσται λεγόμενον καὶ τό γέγονεν
[391]	ἀρχάς, τὸ ὂν τὸ ταὐτὸν	τὸ	ἕτερον, τέταρτον δὲ καὶ πέμπτον
[386]	μένος· ἐν δὲ τῷ Εἰ	τὸ	εὐκτικὸν {καὶ} ἀποχρώντως δηλοῦσθαι. Ταῦτα
[386]	ὡς μάντιν ἐστὶν ἡμῖν καὶ	τὸ	εὔχεσθαι κοινὸν ὡς πρὸς θεὸν,
[385]	Ἐπεὶ δὲ τοῦ φιλοσοφεῖν ἔφη	τὸ	ζητεῖν ἀρχή, τοῦ δὲ ζητεῖν
[390]	καὶ σύμπηξις. Ἄλλην δ´ οὔτε	τὸ	ζῷον αἴσθησιν οὔθ´ ὁ κόσμος
[390]	ὅσῳ τιμῇ διαφέρει τοῦ ἀψύχου	τὸ	ζῷον. Ἔτι δ´ ἰσχύσασα μᾶλλον
[387]	ὃς τὴν τοῦ λήγοντος πρὸς	τὸ	ἡγούμενον ἀκολουθίαν θέμενος εἶτα προσλαβὼν
[385]	ζητεῖν ἀρχή, τοῦ δὲ ζητεῖν	τὸ	θαυμάζειν καὶ ἀπορεῖν, εἰκότως τὰ
[393]	εἶ ἕν Οὐ γὰρ πολλὰ	τὸ	θεῖόν ἐστιν, ὡς ἡμῶν ἕκαστος
[388]	ἐπωνόμασται τῇ τοῦ ἀρτίου πρὸς	τὸ	θῆλυ περιττοῦ δ´ αὖ πρὸς
[390]	πρῶτον αὐτῆς καὶ (ἀμαυρότατόν ἐστι	τὸ	θρεπτικὸν δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν
[390]	τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´ ἐπὶ τούτῳ	τὸ	θυμοειδές· εἰς δὲ τὴν τοῦ
[385]	τις ἂν ἀκούσας τῶν κατὰ	τὸ	ἱερὸν τὸ μὲν χρυσοῦν εἶ
[393]	καὶ μόνος· Φοῖβον δὲ δήπου	τὸ	καθαρὸν καὶ ἁγνὸν οἱ παλαιοὶ
[385]	ἐπὶ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀθανάτου	τὸ	καίεσθαι μόνον αὐτόθι τῶν ξύλων
[389]	ὁ δὲ τῆς χρησμοσύνης ἐλάττων,	τὸ	κατὰ λόγον τηροῦντες ἐνταῦθα τὸν
[388]	συμβέβηκε κατὰ πολλαπλασιασμόν, ἰδίως δὲ	τὸ	κατὰ σύνθεσιν ἢ ἑαυτὴν ἢ
[393]	ἀεὶ πεπλήρωκε, (καὶ μόνον ἐστὶ	τὸ	κατὰ τοῦτ´ ὄντως ὄν, οὐ
[390]	αὐτὸ τοῦτο πέμπτην οὐσίαν, ᾗ	τὸ	κύκλῳ περιφέρεσθαι μόνῃ τῶν σωμάτων
[386]	(συναπτικὸς οὑτοσὶ σύνδεσμος, ἅτε δὴ	τὸ	λογικώτατον σχηματίζων ἀξίωμα· πῶς γὰρ
[391]	τις ἡδονὴ καθαρὰ καὶ πρὸς	τὸ	λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει τὸ
[389]	ἐπιτάσει καὶ ὑφέσει τρεπομένων κατὰ	τὸ	μᾶλλον καὶ ἧττον αἱ λοιπαὶ
[387]	θεὸς μαντικὴ δὲ τέχνη περὶ	τὸ	μέλλον ἐκ τῶν παρόντων ἢ
[387]	πρῶτον ἔταξε τὰ παρόντα εἶτα	τὸ	μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον· ἀπὸ
[392]	λόγος ἀπόλλυσιν. Ἐκθλίβεται γὰρ εἰς	τὸ	μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον ~ὥσπερ
[394]	καὶ τρόπον τινὰ πάλιν συνᾴδειν·	τὸ	μὲν γὰρ ἐκπλήξει καὶ σεβασμῷ
[392]	ὁ χρόνος· ὅπου γε δὴ	τὸ	μέν ἔπειτα καὶ τό πρότερον
[389]	γενέσεις τροπῆς αὐτοῦ καὶ διακοσμήσεως	τὸ	μὲν πάθημα καὶ τὴν μεταβολὴν
[385]	ἀκούσας τῶν κατὰ τὸ ἱερὸν	τὸ	μὲν χρυσοῦν εἶ Λιβίας τῆς
[387]	φιλίᾳ τοῦτ´ ἀσπάζεσθαι τοῦ λόγου	τὸ	μέρος καὶ ἀγαπᾶν, ᾧ μάλιστα
[386]	κοινὴν καὶ περιηγητικὴν δόξαν εἰς	τὸ	μέσον προῆγον, οὔτε τὴν ὄψιν
[391]	φανταζόμενον κατανοήσας, ὧν πρῶτόν ἐστι	τὸ	(μέτριον δεύτερον δὲ τὸ σύμμετρον,
[385]	ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν νομιζομένων, καὶ	τὸ	μηδεμιᾷ γυναικὶ πρὸς τὸ χρηστήριον
[387]	δὴ μέλλων εἰς πάντα τιμήσειν	τό	μηδὲν ἄγαν ἐν Ἀκαδημείᾳ γενόμενος.
[385]	προγράμματα, τὸ γνῶθι σαυτόν καὶ	τό	μηδὲν ἄγαν ὅσας ζητήσεις κεκίνηκε
[392]	νέον, εἰς δὲ τὸν παῖδα	τὸ	νήπιον· ὅ τ´ ἐχθὲς εἰς
[385]	ἧττον οἶμαι γόνιμον λόγων εἶναι	τὸ	νῦν ζητούμενον. Εἰπόντος δὲ ταῦτα
[392]	ἐνέστηκε καὶ τό πάρεστι καὶ	τό	νῦν φθεγγόμεθα, τοῦτ´ αὖ πάλιν
[388]	τὴν δεκάδα γεννᾷ, τουτέστιν ἢ	τὸ	οἰκεῖον ἢ τὸ τέλειον. Ἐὰν
[389]	ἀνακαλοῦσιν, οὐ φαύλως ἑκατέρας μεταβολῆς	τὸ	οἰκεῖον λαμβάνοντες. Ἐπεὶ δ´ οὐκ
[388]	συνελθὼν περισσὸν παρέσχεν οὐδ´ ἐξέβη	τὸ	οἰκεῖον ὑπ´ ἀσθενείας ἄγονος ὢν
[386]	Ἄλλα τέκνων θην δευμένα· καὶ	τὸ	Ὁμηρικόν Ὣς θην καὶ σὸν
[393]	μεμιγμένον· ἀλλ´ ἓν εἶναι δεῖ	τὸ	ὄν, ὥσπερ ὂν τὸ ἕν.
[391]	Σοφιστῇ τὰς κυριωτάτας ἀποδείκνυσιν ἀρχάς,	τὸ	ὂν τὸ ταὐτὸν τὸ ἕτερον,
[391]	τὸ λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει	τὸ	Ὀρφικὸν ὑπειπών Ἕκτῃ δ´ ἐν
[388]	μιγνύμενοι περισσοῖς ἀρτίους πολλοὺς διὰ	τὸ	πάντῃ γόνιμον ἀποτελοῦσι. Τὰς δ´
[392]	τοῦ χρόνου τό ἐνέστηκε καὶ	τό	πάρεστι καὶ τό νῦν φθεγγόμεθα,
[387]	παρόντα εἶτα τὸ μέλλον καὶ	τὸ	παρῳχημένον· ἀπὸ γὰρ τοῦ ὄντος
[392]	γὰρ εἰς τὸ μέλλον καὶ	τὸ	παρῳχημένον ~ὥσπερ αὐτὴ βουλομένοις ἰδεῖν
[391]	φησι τὸ ἄπειρον ἕτερον δὲ	τὸ	πέρας, τούτων δὲ μιγνυμένων πᾶσαν
[393]	τὴν εἰκόνα τήνδε καὶ σέβεσθαι	τὸ	περὶ αὐτὴν γόνιμον ὡς ἀνυστόν
[392]	εἰς ταὐτὸ συνάγειν διαρρέον ἀπόλλυσι	τὸ	περιλαμβανόμενον, οὕτω τῶν παθητῶν καὶ
[388]	ἄρτιον νενεμημένου (παντὸς ἀριθμοῦ καὶ	τὸ	περιττὸν ἡ μὲν μονὰς ἀμφοτέρων
[393]	οἷον ἀρνούμενος τὰ πολλὰ καὶ	τὸ	πλῆθος ἀποφάσκων (ἐστίν, Ἰήιος δ´
[392]	δὴ τὸ μέν ἔπειτα καὶ	τό	πρότερον καὶ τό ἔσται λεγόμενον
[391]	ὅταν κατάγῃς τὴν Πυθίαν εἰς	τὸ	πρυτανεῖον, ὁ πρῶτος ὑμῖν γίγνεται
[393]	μὴ ὄντος. Ὅθεν εὖ καὶ	τὸ	πρῶτον ἔχει τῷ θεῷ τῶν
[387]	διαλεκτικὴν καὶ καταγελῶν τοῦ εἰ	τὸ	πρῶτον, τὸ δεύτερον ὑποσπᾶν ἔδοξε
[389]	νῦν μὲν αὐτὴν ἑαυτὴν ὡς	τὸ	πῦρ αὖθις δὲ τὴν δεκάδα
[393]	πρὸς τοῦτον τὸν λόγον ἀντιταττόμενον	τὸ	ῥῆμα καὶ μαρτυρόμενον εἶ φάναι
[385]	ὑφειμένα δελεάζει καὶ παρακαλεῖ πρὸς	τὸ	σκοπεῖν τι καὶ ἀκούειν καὶ
[390]	καὶ πλάτει βάθος λαβόντι πᾶν	τὸ	(στερεόν ἐστι, καὶ μήκους μὲν
[391]	ἐστι τὸ (μέτριον δεύτερον δὲ	τὸ	σύμμετρον, καὶ τρίτον ὁ νοῦς
[387]	εἶτα προσλαβὼν τὴν ὕπαρξιν ἐπάγει	τὸ	συμπέρασμα τῆς ἀποδείξεως. Τὸν οὖν
[386]	ἀξίωμα· πῶς γὰρ οὐ τοιοῦτο	τὸ	συνημμένον, εἴ γε τῆς μὲν
[387]	φῶς ἀπόδειξις ἀποδείξεως δ´ ἀρχὴ	τὸ	συνημμένον, εἰκότως ἡ τοῦτο συνέχουσα
[393]	οὐσίαν καὶ κρατεῖ τῆς περὶ	τὸ	(σωματικὸν ἀσθενείας ἐπὶ φθορὰν φερομένης.
[386]	δευτέραν συλλαβὴν παρέλκεσθαί φασιν, οἷον	τὸ	Σώφρονος Ἄλλα τέκνων θην δευμένα·
[386]	εἶναι δὲ τῇ (τάξει δεύτερον	τό	τ´ εἶ τῶν φωνηέντων ἀπ´
[391]	κυριωτάτας ἀποδείκνυσιν ἀρχάς, τὸ ὂν	τὸ	ταὐτὸν τὸ ἕτερον, τέταρτον δὲ
[390]	διὰ πέντε γιγνομένη τῇ φύσει	τὸ	τέλειον ἀποδίδωσι καὶ τοσούτῳ κυριώτερον
[388]	τουτέστιν ἢ τὸ οἰκεῖον ἢ	τὸ	τέλειον. Ἐὰν οὖν ἔρηταί τις,
[390]	καὶ ἥρωες, εἶτα μετὰ τούτους	τὸ	τέταρτον ἄνθρωποι γένος, ἔσχατον δὲ
[385]	τὸ χρηστήριον εἶναι προσελθεῖν, καὶ	τὸ	τοῦ τρίποδος, καὶ ὅσα τοιαῦτα,
[393]	ὀνομάτων καὶ τὸ δεύτερον καὶ	τὸ	τρίτον. Ἀπόλλων μὲν γὰρ οἷον
[393]	παρακαλῶμεν ἀνωτέρω προάγειν καὶ θεάσασθαι	τὸ	ὕπαρ αὐτοῦ καὶ τὴν οὐσίαν,
[392]	αἴσθησις ἀγνοίᾳ τοῦ ὄντος εἶναι	τὸ	φαινόμενον. Τί οὖν ὄντως ὄν
[391]	ἅτε δὴ καὶ αὐτὸς οὐ	τὸ	φαυλότατον ἐν μαθηματικῇ φιλοσοφίας τιθέμενος,
[392]	γιγνόμενον αὐτοῦ τῇ δ´ εἰς	τὸ	φθειρόμενον, οὐδενὸς λαβέσθαι μένοντος οὐδ´
[385]	καὶ τὸ μηδεμιᾷ γυναικὶ πρὸς	τὸ	χρηστήριον εἶναι προσελθεῖν, καὶ τὸ
[394]	ἀφιέναι· τὸν δὲ πρῶτον χρόνον	εἵλκετο	πρὸς τὰ πένθη, καὶ τὴν
[386]	γὰρ δὴ Θέωνα τὸν ἑταῖρον,	ἤρετο	τὸν Ἀμμώνιον, εἰ διαλεκτικῇ παρρησίας
[386]	Ἀρχίλοχος Εἰ γὰρ ὣς ἐμοὶ	γένοιτο	χεῖρα Νεοβούλης θιγεῖν. Καὶ τοῦ
[393]	ἀρξάμενον οὐδὲ παυσόμενον. Οὕτως οὖν	αὐτὸ	δεῖ σεβομένους ἀσπάζεσθαι {καὶ} προσεθίζειν,
[387]	τῷ θεῷ τῆς φίλης μαθηματικῆς,	αὐτὸ	μὲν ἐφ´ ἑαυτοῦ μήτε δυνάμει
[392]	ἔστιν, οὐδ´ ἔστιν, ἀλλὰ τοῦτ´	αὐτὸ	μεταβάλλει γιγνόμενος ἕτερος ἐξ ἑτέρου.
[388]	ἐν δὲ τῷ περιττῷ τὸ	αὐτὸ	(παθόντι μέσον ἀεὶ περίεστι τῆς
[390]	δ´ αἰθέρα καλοῦσιν, οἱ δ´	αὐτὸ	τοῦτο πέμπτην οὐσίαν, ᾗ τὸ
[394]	ἐστι τῷ θνητῷ τῆς περὶ	αὐτὸ	φύσεως καὶ ἀσθενείας.
[392]	ὕδατος τῷ πιέζειν καὶ εἰς	ταὐτὸ	συνάγειν διαρρέον ἀπόλλυσι τὸ περιλαμβανόμενον,
[387]	περαίνουσαν, ὁ τὰς αἰτίας εἰς	ταὐτὸ	συνδεῖν τε πρὸς ἄλληλα καὶ
[391]	τοῖς ὑπὲρ τῆς πεμπάδος λεγομένοις.	Τοιοῦτο	μὲν καὶ ὁ τῶν ἀριθμητικῶν
[386]	σχηματίζων ἀξίωμα· πῶς γὰρ οὐ	τοιοῦτο	τὸ συνημμένον, εἴ γε τῆς
[384]	τῇ {περὶ} τοῦ εἶ καθιερώσει.	Τοῦτο	γὰρ εἰκὸς οὐ κατὰ τύχην
[388]	παρὰ μέρος ἐπιβάλλουσαν αὑτῇ, καὶ	τοῦτο	γίγνεσθαι μέχρι παντός, ἀπομιμουμένου τοῦ
[388]	γιγνόμενος· τῇ δὲ πεμπάδι καὶ	τοῦτο	μὲν συμβέβηκε κατὰ πολλαπλασιασμόν, ἰδίως
[390]	αἰθέρα καλοῦσιν, οἱ δ´ αὐτὸ	τοῦτο	πέμπτην οὐσίαν, ᾗ τὸ κύκλῳ
[388]	ὁ μὲν τῶν ἓξ ἅπαξ	τοῦτο	ποιεῖ καὶ μοναχῶς αὐτὸς ἐφ´
[394]	ἐν φθορᾷ καὶ γενέσει φύσιν	τοῦτο	ποιεῖν καὶ πάσχειν προσῆκον· ὡς
[386]	περὶ γεωμετρίαν ἔργον ἐστίν, οὐ	τοῦτο	προστάττειν τὸν θεὸν ἀλλὰ γεωμετρεῖν
[393]	θεῖον ἁμωσγέπως ἐγγέγονε τῷ κόσμῳ,	τοῦτο	συνδεῖ τὴν οὐσίαν καὶ κρατεῖ
[387]	ἀρχὴ τὸ συνημμένον, εἰκότως ἡ	τοῦτο	συνέχουσα καὶ ποιοῦσα δύναμις ὑπὸ
[389]	θεόν· ὅπερ τρία πρὸς ἐννέα,	τοῦτο	τὴν διακόσμησιν οἰόμενοι χρόνῳ πρὸς
[393]	ὧν ἴσασι καὶ ποθοῦσιν, εἰς	τοῦτο	τιθέντας τοῦ θεοῦ τὴν ἐπίνοιαν·
[391]	γενομένοις γνῶναι παράσχῃ, προσκείσεται καὶ	τοῦτο	τοῖς ὑπὲρ τῆς πεμπάδος λεγομένοις.
[385]	μάντις, ἐδόκει πᾶσιν ὀρθῶς πρὸς	τοῦτο	τῶν ὀνομάτων ἕκαστον Ἀμμώνιος τίθεσθαι
[391]	ἐκείνης τὰ τρία οὐδὲ τὰ	δύο	βάλλοντες. Ἦ γὰρ οὐχ οὕτως
[390]	τρεῖς ἀποδέδωκε τοῖς τρισὶ θεοῖς,	δύο	δὲ τὰς ἄκρας ὄλυμπον καὶ
[391]	τις ταῦτα πρότερος συνιδὼν Πλάτωνος	δύο	Ε καθιερώσας τῷ θεῷ, δήλωμα
[385]	καὶ δάφνην ἐπιθυμιᾶσθαι, καὶ τὸ	δύο	Μοίρας ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν νομιζομένων,
[388]	δὲ τοῦ μὲν ἀρτίου τὰ	δύο	τοῦ δὲ περιττοῦ τὰ τρία

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/11/2007