HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

Alphabétiquement [« »]
τισὶν 1
τό 11
Τὸ 4
τὸ 107
τόδ´ 2
τόδε 2
τοι 1

Fréquences [« »]
100 δὲ
62 τὸν
61 τῶν
107 τὸ
344 καὶ

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Plutarque, Oeuvres morales, Que signifie le mot EI gravé sur la porte du temple de Delphes ?

τὸ

Pages

[393]   εἷς ὢν ἑνὶ τῷ νῦν τὸ ἀεὶ πεπλήρωκε, (καὶ μόνον ἐστὶ

[392]   Τί οὖν ὄντως ὄν ἐστι; τὸ ἀίδιον καὶ ἀγένητον καὶ ἄφθαρτον,

[390]   ἐστι τὸ θρεπτικὸν δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν εἶτα τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´

[390]   γένος, ἔσχατον δὲ καὶ πέμπτον τὸ ἄλογον καὶ θηριῶδες. Ἔτι δ´

[386]   ἱστορίαν καὶ ἀκοὴν ἑτέρων πρὸς τὸ ἀνυπεύθυνον· ἕτερος δέ τις ἔφη

[391]   χρώμενος ἓν μὲν εἶναί φησι τὸ ἄπειρον ἕτερον δὲ τὸ πέρας,

[391]   ὄντος τὸ γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον, τὸ δὲ πέρας τῆς

[387]   προτετιμῆσθαι τῆς πεμπάδος, ἀφ´ οὗ τὸ ἀριθμεῖν οἱ σοφοὶ πεμπάζειν ὠνόμαζον.

[388]   θῆλυ περιττοῦ δ´ αὖ πρὸς τὸ ἄρρεν ὁμοιότητι· ταῖς γὰρ εἰς

[388]   ἀπορίαν. ~Ἐπεὶ γάρ ἔφην εἰς τὸ ἄρτιον νενεμημένου (παντὸς ἀριθμοῦ καὶ

[388]   χώραν, ἐν δὲ τῷ περιττῷ τὸ αὐτὸ (παθόντι μέσον ἀεὶ περίεστι

[392]   ἐξομολόγησίς ἐστι τοῦ μὴ ὄντος· τὸ γὰρ ἐν τῷ εἶναι μηδέπω

[389]   οἰόμεθα τούτῳ τῷ ἀριθμῷ μετεῖναι; τὸ γὰρ πλεῖστον ὡς ἔπος εἰπεῖν

[392]   οὐδ´ εἰς τὸ εἶναι περαίνει τὸ γιγνόμενον αὐτῆς τῷ μηδέποτε λήγειν

[392]   διώκων ἀποσφάλλεται τῇ μὲν εἰς τὸ γιγνόμενον αὐτοῦ τῇ δ´ εἰς

[391]   εἰκόνας λέγεσθαι, τοῦ μὲν ὄντος τὸ γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον,

[385]   δὲ καὶ ταυτὶ τὰ προγράμματα, τὸ γνῶθι σαυτόν καὶ τό μηδὲν

[386]   οἴονται τῆς (πευστικῆς τὴν εὐκτικὴν τὸ γράμμα περιέχειν δύναμιν· εἰ γάρ

[392]   τῶν (ἐλλιπῶν μορίων οὐδὲν οἶμαι τὸ γράμμα σημαίνειν· ἀλλ´ ἔστιν αὐτοτελὴς

[394]   ὡς ὄντα διὰ παντὸς ἀναπεφώνηται, τὸ δ´ ὑπόμνησίς ἐστι τῷ θνητῷ

[391]   γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον, τὸ δὲ πέρας τῆς στάσεως, ταὐτοῦ

[386]   ὀνομαζόντων, ~τὸ δὲ (χαλκοῦν Ἀθηναίων· τὸ δὲ πρῶτον καὶ παλαιότατον τῇ

[386]   Λιβίας τῆς Καίσαρος γυναικὸς ὀνομαζόντων, ~τὸ δὲ (χαλκοῦν Ἀθηναίων· τὸ δὲ

[393]   τῷ θεῷ τῶν ὀνομάτων καὶ τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον. Ἀπόλλων

[387]   καταγελῶν τοῦ εἰ τὸ πρῶτον, τὸ δεύτερον ὑποσπᾶν ἔδοξε βίᾳ τὸν

[385]   ἐλάτην καὶ δάφνην ἐπιθυμιᾶσθαι, καὶ τὸ δύο Μοίρας ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν

[387]   μήτε μορφῇ μήτε τῷ ῥήματι τὸ Ε τῶν ἄλλων στοιχείων διαφέρειν

[392]   καὶ ἄπεισιν Ὅθεν οὐδ´ εἰς τὸ εἶναι περαίνει τὸ γιγνόμενον αὐτῆς

[390]   εἴασεν εἰς ἄπειρα γένη προελθεῖν τὸ ἔμψυχον, ἀλλὰ πέντε τῶν ζώντων

[393]   δεῖ τὸ ὄν, ὥσπερ ὂν τὸ ἕν. Ἡ δ´ ἑτερότης διαφορᾷ

[390]   δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν εἶτα τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´ ἐπὶ τούτῳ τὸ

[388]   δι´ ὧν ἐπὶ τέλος ἐξάγει τὸ ἔργον, ἐπὶ πᾶσι δὲ πυρὸν

[386]   καὶ προσιέμενος. Ἐπεὶ δ´ ἴδιον τὸ ἐρωτᾶν ὡς μάντιν ἐστὶν ἡμῖν

[391]   ἀρχάς, τὸ ὂν τὸ ταὐτὸν τὸ ἕτερον, τέταρτον δὲ καὶ πέμπτον

[386]   μένος· ἐν δὲ τῷ Εἰ τὸ εὐκτικὸν {καὶ} ἀποχρώντως δηλοῦσθαι. Ταῦτα

[386]   ὡς μάντιν ἐστὶν ἡμῖν καὶ τὸ εὔχεσθαι κοινὸν ὡς πρὸς θεὸν,

[385]   Ἐπεὶ δὲ τοῦ φιλοσοφεῖν ἔφη τὸ ζητεῖν ἀρχή, τοῦ δὲ ζητεῖν

[390]   καὶ σύμπηξις. Ἄλλην δ´ οὔτε τὸ ζῷον αἴσθησιν οὔθ´ ὁ κόσμος

[390]   ὅσῳ τιμῇ διαφέρει τοῦ ἀψύχου τὸ ζῷον. Ἔτι δ´ ἰσχύσασα μᾶλλον

[387]   ὃς τὴν τοῦ λήγοντος πρὸς τὸ ἡγούμενον ἀκολουθίαν θέμενος εἶτα προσλαβὼν

[385]   ζητεῖν ἀρχή, τοῦ δὲ ζητεῖν τὸ θαυμάζειν καὶ ἀπορεῖν, εἰκότως τὰ

[393]   εἶ ἕν Οὐ γὰρ πολλὰ τὸ θεῖόν ἐστιν, ὡς ἡμῶν ἕκαστος

[388]   ἐπωνόμασται τῇ τοῦ ἀρτίου πρὸς τὸ θῆλυ περιττοῦ δ´ αὖ πρὸς

[390]   πρῶτον αὐτῆς καὶ (ἀμαυρότατόν ἐστι τὸ θρεπτικὸν δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν

[390]   τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´ ἐπὶ τούτῳ τὸ θυμοειδές· εἰς δὲ τὴν τοῦ

[385]   τις ἂν ἀκούσας τῶν κατὰ τὸ ἱερὸν τὸ μὲν χρυσοῦν εἶ

[393]   καὶ μόνος· Φοῖβον δὲ δήπου τὸ καθαρὸν καὶ ἁγνὸν οἱ παλαιοὶ

[385]   ἐπὶ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀθανάτου τὸ καίεσθαι μόνον αὐτόθι τῶν ξύλων

[389]   ὁ δὲ τῆς χρησμοσύνης ἐλάττων, τὸ κατὰ λόγον τηροῦντες ἐνταῦθα τὸν

[388]   συμβέβηκε κατὰ πολλαπλασιασμόν, ἰδίως δὲ τὸ κατὰ σύνθεσιν ἢ ἑαυτὴν ἢ

[393]   ἀεὶ πεπλήρωκε, (καὶ μόνον ἐστὶ τὸ κατὰ τοῦτ´ ὄντως ὄν, οὐ

[390]   αὐτὸ τοῦτο πέμπτην οὐσίαν, ᾗ τὸ κύκλῳ περιφέρεσθαι μόνῃ τῶν σωμάτων

[386]   (συναπτικὸς οὑτοσὶ σύνδεσμος, ἅτε δὴ τὸ λογικώτατον σχηματίζων ἀξίωμα· πῶς γὰρ

[391]   τις ἡδονὴ καθαρὰ καὶ πρὸς τὸ λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει τὸ

[389]   ἐπιτάσει καὶ ὑφέσει τρεπομένων κατὰ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον αἱ λοιπαὶ

[387]   θεὸς μαντικὴ δὲ τέχνη περὶ τὸ μέλλον ἐκ τῶν παρόντων ἢ

[387]   πρῶτον ἔταξε τὰ παρόντα εἶτα τὸ μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον· ἀπὸ

[392]   λόγος ἀπόλλυσιν. Ἐκθλίβεται γὰρ εἰς τὸ μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον ~ὥσπερ

[394]   καὶ τρόπον τινὰ πάλιν συνᾴδειν· τὸ μὲν γὰρ ἐκπλήξει καὶ σεβασμῷ

[392]   ὁ χρόνος· ὅπου γε δὴ τὸ μέν ἔπειτα καὶ τό πρότερον

[389]   γενέσεις τροπῆς αὐτοῦ καὶ διακοσμήσεως τὸ μὲν πάθημα καὶ τὴν μεταβολὴν

[385]   ἀκούσας τῶν κατὰ τὸ ἱερὸν τὸ μὲν χρυσοῦν εἶ Λιβίας τῆς

[387]   φιλίᾳ τοῦτ´ ἀσπάζεσθαι τοῦ λόγου τὸ μέρος καὶ ἀγαπᾶν, ᾧ μάλιστα

[386]   κοινὴν καὶ περιηγητικὴν δόξαν εἰς τὸ μέσον προῆγον, οὔτε τὴν ὄψιν

[391]   φανταζόμενον κατανοήσας, ὧν πρῶτόν ἐστι τὸ (μέτριον δεύτερον δὲ τὸ σύμμετρον,

[385]   ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν νομιζομένων, καὶ τὸ μηδεμιᾷ γυναικὶ πρὸς τὸ χρηστήριον

[392]   νέον, εἰς δὲ τὸν παῖδα τὸ νήπιον· ὅ τ´ ἐχθὲς εἰς

[385]   ἧττον οἶμαι γόνιμον λόγων εἶναι τὸ νῦν ζητούμενον. Εἰπόντος δὲ ταῦτα

[388]   τὴν δεκάδα γεννᾷ, τουτέστιν ἢ τὸ οἰκεῖον ἢ τὸ τέλειον. Ἐὰν

[389]   ἀνακαλοῦσιν, οὐ φαύλως ἑκατέρας μεταβολῆς τὸ οἰκεῖον λαμβάνοντες. Ἐπεὶ δ´ οὐκ

[388]   συνελθὼν περισσὸν παρέσχεν οὐδ´ ἐξέβη τὸ οἰκεῖον ὑπ´ ἀσθενείας ἄγονος ὢν

[386]   Ἄλλα τέκνων θην δευμένα· καὶ τὸ Ὁμηρικόν Ὣς θην καὶ σὸν

[393]   μεμιγμένον· ἀλλ´ ἓν εἶναι δεῖ τὸ ὄν, ὥσπερ ὂν τὸ ἕν.

[391]   Σοφιστῇ τὰς κυριωτάτας ἀποδείκνυσιν ἀρχάς, τὸ ὂν τὸ ταὐτὸν τὸ ἕτερον,

[391]   τὸ λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει τὸ Ὀρφικὸν ὑπειπών Ἕκτῃ δ´ ἐν

[388]   μιγνύμενοι περισσοῖς ἀρτίους πολλοὺς διὰ τὸ πάντῃ γόνιμον ἀποτελοῦσι. Τὰς δ´

[387]   παρόντα εἶτα τὸ μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον· ἀπὸ γὰρ τοῦ ὄντος

[392]   γὰρ εἰς τὸ μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον ~ὥσπερ αὐτὴ βουλομένοις ἰδεῖν

[391]   φησι τὸ ἄπειρον ἕτερον δὲ τὸ πέρας, τούτων δὲ μιγνυμένων πᾶσαν

[393]   τὴν εἰκόνα τήνδε καὶ σέβεσθαι τὸ περὶ αὐτὴν γόνιμον ὡς ἀνυστόν

[392]   εἰς ταὐτὸ συνάγειν διαρρέον ἀπόλλυσι τὸ περιλαμβανόμενον, οὕτω τῶν παθητῶν καὶ

[388]   ἄρτιον νενεμημένου (παντὸς ἀριθμοῦ καὶ τὸ περιττὸν ἡ μὲν μονὰς ἀμφοτέρων

[393]   οἷον ἀρνούμενος τὰ πολλὰ καὶ τὸ πλῆθος ἀποφάσκων (ἐστίν, Ἰήιος δ´

[391]   ὅταν κατάγῃς τὴν Πυθίαν εἰς τὸ πρυτανεῖον, ὁ πρῶτος ὑμῖν γίγνεται

[393]   μὴ ὄντος. Ὅθεν εὖ καὶ τὸ πρῶτον ἔχει τῷ θεῷ τῶν

[387]   διαλεκτικὴν καὶ καταγελῶν τοῦ εἰ τὸ πρῶτον, τὸ δεύτερον ὑποσπᾶν ἔδοξε

[389]   νῦν μὲν αὐτὴν ἑαυτὴν ὡς τὸ πῦρ αὖθις δὲ τὴν δεκάδα

[393]   πρὸς τοῦτον τὸν λόγον ἀντιταττόμενον τὸ ῥῆμα καὶ μαρτυρόμενον εἶ φάναι

[385]   ὑφειμένα δελεάζει καὶ παρακαλεῖ πρὸς τὸ σκοπεῖν τι καὶ ἀκούειν καὶ

[390]   καὶ πλάτει βάθος λαβόντι πᾶν τὸ (στερεόν ἐστι, καὶ μήκους μὲν

[391]   ἐστι τὸ (μέτριον δεύτερον δὲ τὸ σύμμετρον, καὶ τρίτον ὁ νοῦς

[387]   εἶτα προσλαβὼν τὴν ὕπαρξιν ἐπάγει τὸ συμπέρασμα τῆς ἀποδείξεως. Τὸν οὖν

[386]   ἀξίωμα· πῶς γὰρ οὐ τοιοῦτο τὸ συνημμένον, εἴ γε τῆς μὲν

[387]   φῶς ἀπόδειξις ἀποδείξεως δ´ ἀρχὴ τὸ συνημμένον, εἰκότως ἡ τοῦτο συνέχουσα

[393]   οὐσίαν καὶ κρατεῖ τῆς περὶ τὸ (σωματικὸν ἀσθενείας ἐπὶ φθορὰν φερομένης.

[386]   δευτέραν συλλαβὴν παρέλκεσθαί φασιν, οἷον τὸ Σώφρονος Ἄλλα τέκνων θην δευμένα·

[391]   κυριωτάτας ἀποδείκνυσιν ἀρχάς, τὸ ὂν τὸ ταὐτὸν τὸ ἕτερον, τέταρτον δὲ

[390]   διὰ πέντε γιγνομένη τῇ φύσει τὸ τέλειον ἀποδίδωσι καὶ τοσούτῳ κυριώτερον

[388]   τουτέστιν ἢ τὸ οἰκεῖον ἢ τὸ τέλειον. Ἐὰν οὖν ἔρηταί τις,

[390]   καὶ ἥρωες, εἶτα μετὰ τούτους τὸ τέταρτον ἄνθρωποι γένος, ἔσχατον δὲ

[385]   τὸ χρηστήριον εἶναι προσελθεῖν, καὶ τὸ τοῦ τρίποδος, καὶ ὅσα τοιαῦτα,

[393]   ὀνομάτων καὶ τὸ δεύτερον καὶ τὸ τρίτον. Ἀπόλλων μὲν γὰρ οἷον

[393]   παρακαλῶμεν ἀνωτέρω προάγειν καὶ θεάσασθαι τὸ ὕπαρ αὐτοῦ καὶ τὴν οὐσίαν,

[392]   αἴσθησις ἀγνοίᾳ τοῦ ὄντος εἶναι τὸ φαινόμενον. Τί οὖν ὄντως ὄν

[391]   ἅτε δὴ καὶ αὐτὸς οὐ τὸ φαυλότατον ἐν μαθηματικῇ φιλοσοφίας τιθέμενος,

[392]   γιγνόμενον αὐτοῦ τῇ δ´ εἰς τὸ φθειρόμενον, οὐδενὸς λαβέσθαι μένοντος οὐδ´

[385]   καὶ τὸ μηδεμιᾷ γυναικὶ πρὸς τὸ χρηστήριον εἶναι προσελθεῖν, καὶ τὸ

Pages
[393]	εἷς ὢν ἑνὶ τῷ νῦν	τὸ	ἀεὶ πεπλήρωκε, (καὶ μόνον ἐστὶ
[392]	Τί οὖν ὄντως ὄν ἐστι;	τὸ	ἀίδιον καὶ ἀγένητον καὶ ἄφθαρτον,
[390]	ἐστι τὸ θρεπτικὸν δεύτερον δὲ	τὸ	αἰσθητικὸν εἶτα τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´
[390]	γένος, ἔσχατον δὲ καὶ πέμπτον	τὸ	ἄλογον καὶ θηριῶδες. Ἔτι δ´
[386]	ἱστορίαν καὶ ἀκοὴν ἑτέρων πρὸς	τὸ	ἀνυπεύθυνον· ἕτερος δέ τις ἔφη
[391]	χρώμενος ἓν μὲν εἶναί φησι	τὸ	ἄπειρον ἕτερον δὲ τὸ πέρας,
[391]	ὄντος τὸ γιγνόμενον, κινήσεως δὲ	τὸ	ἄπειρον, τὸ δὲ πέρας τῆς
[387]	προτετιμῆσθαι τῆς πεμπάδος, ἀφ´ οὗ	τὸ	ἀριθμεῖν οἱ σοφοὶ πεμπάζειν ὠνόμαζον.
[388]	θῆλυ περιττοῦ δ´ αὖ πρὸς	τὸ	ἄρρεν ὁμοιότητι· ταῖς γὰρ εἰς
[388]	ἀπορίαν. ~Ἐπεὶ γάρ ἔφην εἰς	τὸ	ἄρτιον νενεμημένου (παντὸς ἀριθμοῦ καὶ
[388]	χώραν, ἐν δὲ τῷ περιττῷ	τὸ	αὐτὸ (παθόντι μέσον ἀεὶ περίεστι
[392]	ἐξομολόγησίς ἐστι τοῦ μὴ ὄντος·	τὸ	γὰρ ἐν τῷ εἶναι μηδέπω
[389]	οἰόμεθα τούτῳ τῷ ἀριθμῷ μετεῖναι;	τὸ	γὰρ πλεῖστον ὡς ἔπος εἰπεῖν
[392]	οὐδ´ εἰς τὸ εἶναι περαίνει	τὸ	γιγνόμενον αὐτῆς τῷ μηδέποτε λήγειν
[392]	διώκων ἀποσφάλλεται τῇ μὲν εἰς	τὸ	γιγνόμενον αὐτοῦ τῇ δ´ εἰς
[391]	εἰκόνας λέγεσθαι, τοῦ μὲν ὄντος	τὸ	γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον,
[385]	δὲ καὶ ταυτὶ τὰ προγράμματα,	τὸ	γνῶθι σαυτόν καὶ τό μηδὲν
[386]	οἴονται τῆς (πευστικῆς τὴν εὐκτικὴν	τὸ	γράμμα περιέχειν δύναμιν· εἰ γάρ
[392]	τῶν (ἐλλιπῶν μορίων οὐδὲν οἶμαι	τὸ	γράμμα σημαίνειν· ἀλλ´ ἔστιν αὐτοτελὴς
[394]	ὡς ὄντα διὰ παντὸς ἀναπεφώνηται,	τὸ	δ´ ὑπόμνησίς ἐστι τῷ θνητῷ
[391]	γιγνόμενον, κινήσεως δὲ τὸ ἄπειρον,	τὸ	δὲ πέρας τῆς στάσεως, ταὐτοῦ
[386]	ὀνομαζόντων, ~τὸ δὲ (χαλκοῦν Ἀθηναίων·	τὸ	δὲ πρῶτον καὶ παλαιότατον τῇ
[386]	Λιβίας τῆς Καίσαρος γυναικὸς ὀνομαζόντων,	~τὸ	δὲ (χαλκοῦν Ἀθηναίων· τὸ δὲ
[393]	τῷ θεῷ τῶν ὀνομάτων καὶ	τὸ	δεύτερον καὶ τὸ τρίτον. Ἀπόλλων
[387]	καταγελῶν τοῦ εἰ τὸ πρῶτον,	τὸ	δεύτερον ὑποσπᾶν ἔδοξε βίᾳ τὸν
[385]	ἐλάτην καὶ δάφνην ἐπιθυμιᾶσθαι, καὶ	τὸ	δύο Μοίρας ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν
[387]	μήτε μορφῇ μήτε τῷ ῥήματι	τὸ	Ε τῶν ἄλλων στοιχείων διαφέρειν
[392]	καὶ ἄπεισιν Ὅθεν οὐδ´ εἰς	τὸ	εἶναι περαίνει τὸ γιγνόμενον αὐτῆς
[390]	εἴασεν εἰς ἄπειρα γένη προελθεῖν	τὸ	ἔμψυχον, ἀλλὰ πέντε τῶν ζώντων
[393]	δεῖ τὸ ὄν, ὥσπερ ὂν	τὸ	ἕν. Ἡ δ´ ἑτερότης διαφορᾷ
[390]	δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν εἶτα	τὸ	ἐπιθυμητικὸν εἶτ´ ἐπὶ τούτῳ τὸ
[388]	δι´ ὧν ἐπὶ τέλος ἐξάγει	τὸ	ἔργον, ἐπὶ πᾶσι δὲ πυρὸν
[386]	καὶ προσιέμενος. Ἐπεὶ δ´ ἴδιον	τὸ	ἐρωτᾶν ὡς μάντιν ἐστὶν ἡμῖν
[391]	ἀρχάς, τὸ ὂν τὸ ταὐτὸν	τὸ	ἕτερον, τέταρτον δὲ καὶ πέμπτον
[386]	μένος· ἐν δὲ τῷ Εἰ	τὸ	εὐκτικὸν {καὶ} ἀποχρώντως δηλοῦσθαι. Ταῦτα
[386]	ὡς μάντιν ἐστὶν ἡμῖν καὶ	τὸ	εὔχεσθαι κοινὸν ὡς πρὸς θεὸν,
[385]	Ἐπεὶ δὲ τοῦ φιλοσοφεῖν ἔφη	τὸ	ζητεῖν ἀρχή, τοῦ δὲ ζητεῖν
[390]	καὶ σύμπηξις. Ἄλλην δ´ οὔτε	τὸ	ζῷον αἴσθησιν οὔθ´ ὁ κόσμος
[390]	ὅσῳ τιμῇ διαφέρει τοῦ ἀψύχου	τὸ	ζῷον. Ἔτι δ´ ἰσχύσασα μᾶλλον
[387]	ὃς τὴν τοῦ λήγοντος πρὸς	τὸ	ἡγούμενον ἀκολουθίαν θέμενος εἶτα προσλαβὼν
[385]	ζητεῖν ἀρχή, τοῦ δὲ ζητεῖν	τὸ	θαυμάζειν καὶ ἀπορεῖν, εἰκότως τὰ
[393]	εἶ ἕν Οὐ γὰρ πολλὰ	τὸ	θεῖόν ἐστιν, ὡς ἡμῶν ἕκαστος
[388]	ἐπωνόμασται τῇ τοῦ ἀρτίου πρὸς	τὸ	θῆλυ περιττοῦ δ´ αὖ πρὸς
[390]	πρῶτον αὐτῆς καὶ (ἀμαυρότατόν ἐστι	τὸ	θρεπτικὸν δεύτερον δὲ τὸ αἰσθητικὸν
[390]	τὸ ἐπιθυμητικὸν εἶτ´ ἐπὶ τούτῳ	τὸ	θυμοειδές· εἰς δὲ τὴν τοῦ
[385]	τις ἂν ἀκούσας τῶν κατὰ	τὸ	ἱερὸν τὸ μὲν χρυσοῦν εἶ
[393]	καὶ μόνος· Φοῖβον δὲ δήπου	τὸ	καθαρὸν καὶ ἁγνὸν οἱ παλαιοὶ
[385]	ἐπὶ τοῦ πυρὸς τοῦ ἀθανάτου	τὸ	καίεσθαι μόνον αὐτόθι τῶν ξύλων
[389]	ὁ δὲ τῆς χρησμοσύνης ἐλάττων,	τὸ	κατὰ λόγον τηροῦντες ἐνταῦθα τὸν
[388]	συμβέβηκε κατὰ πολλαπλασιασμόν, ἰδίως δὲ	τὸ	κατὰ σύνθεσιν ἢ ἑαυτὴν ἢ
[393]	ἀεὶ πεπλήρωκε, (καὶ μόνον ἐστὶ	τὸ	κατὰ τοῦτ´ ὄντως ὄν, οὐ
[390]	αὐτὸ τοῦτο πέμπτην οὐσίαν, ᾗ	τὸ	κύκλῳ περιφέρεσθαι μόνῃ τῶν σωμάτων
[386]	(συναπτικὸς οὑτοσὶ σύνδεσμος, ἅτε δὴ	τὸ	λογικώτατον σχηματίζων ἀξίωμα· πῶς γὰρ
[391]	τις ἡδονὴ καθαρὰ καὶ πρὸς	τὸ	λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει τὸ
[389]	ἐπιτάσει καὶ ὑφέσει τρεπομένων κατὰ	τὸ	μᾶλλον καὶ ἧττον αἱ λοιπαὶ
[387]	θεὸς μαντικὴ δὲ τέχνη περὶ	τὸ	μέλλον ἐκ τῶν παρόντων ἢ
[387]	πρῶτον ἔταξε τὰ παρόντα εἶτα	τὸ	μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον· ἀπὸ
[392]	λόγος ἀπόλλυσιν. Ἐκθλίβεται γὰρ εἰς	τὸ	μέλλον καὶ τὸ παρῳχημένον ~ὥσπερ
[394]	καὶ τρόπον τινὰ πάλιν συνᾴδειν·	τὸ	μὲν γὰρ ἐκπλήξει καὶ σεβασμῷ
[392]	ὁ χρόνος· ὅπου γε δὴ	τὸ	μέν ἔπειτα καὶ τό πρότερον
[389]	γενέσεις τροπῆς αὐτοῦ καὶ διακοσμήσεως	τὸ	μὲν πάθημα καὶ τὴν μεταβολὴν
[385]	ἀκούσας τῶν κατὰ τὸ ἱερὸν	τὸ	μὲν χρυσοῦν εἶ Λιβίας τῆς
[387]	φιλίᾳ τοῦτ´ ἀσπάζεσθαι τοῦ λόγου	τὸ	μέρος καὶ ἀγαπᾶν, ᾧ μάλιστα
[386]	κοινὴν καὶ περιηγητικὴν δόξαν εἰς	τὸ	μέσον προῆγον, οὔτε τὴν ὄψιν
[391]	φανταζόμενον κατανοήσας, ὧν πρῶτόν ἐστι	τὸ	(μέτριον δεύτερον δὲ τὸ σύμμετρον,
[385]	ἱδρῦσθαι πανταχοῦ τριῶν νομιζομένων, καὶ	τὸ	μηδεμιᾷ γυναικὶ πρὸς τὸ χρηστήριον
[392]	νέον, εἰς δὲ τὸν παῖδα	τὸ	νήπιον· ὅ τ´ ἐχθὲς εἰς
[385]	ἧττον οἶμαι γόνιμον λόγων εἶναι	τὸ	νῦν ζητούμενον. Εἰπόντος δὲ ταῦτα
[388]	τὴν δεκάδα γεννᾷ, τουτέστιν ἢ	τὸ	οἰκεῖον ἢ τὸ τέλειον. Ἐὰν
[389]	ἀνακαλοῦσιν, οὐ φαύλως ἑκατέρας μεταβολῆς	τὸ	οἰκεῖον λαμβάνοντες. Ἐπεὶ δ´ οὐκ
[388]	συνελθὼν περισσὸν παρέσχεν οὐδ´ ἐξέβη	τὸ	οἰκεῖον ὑπ´ ἀσθενείας ἄγονος ὢν
[386]	Ἄλλα τέκνων θην δευμένα· καὶ	τὸ	Ὁμηρικόν Ὣς θην καὶ σὸν
[393]	μεμιγμένον· ἀλλ´ ἓν εἶναι δεῖ	τὸ	ὄν, ὥσπερ ὂν τὸ ἕν.
[391]	Σοφιστῇ τὰς κυριωτάτας ἀποδείκνυσιν ἀρχάς,	τὸ	ὂν τὸ ταὐτὸν τὸ ἕτερον,
[391]	τὸ λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει	τὸ	Ὀρφικὸν ὑπειπών Ἕκτῃ δ´ ἐν
[388]	μιγνύμενοι περισσοῖς ἀρτίους πολλοὺς διὰ	τὸ	πάντῃ γόνιμον ἀποτελοῦσι. Τὰς δ´
[387]	παρόντα εἶτα τὸ μέλλον καὶ	τὸ	παρῳχημένον· ἀπὸ γὰρ τοῦ ὄντος
[392]	γὰρ εἰς τὸ μέλλον καὶ	τὸ	παρῳχημένον ~ὥσπερ αὐτὴ βουλομένοις ἰδεῖν
[391]	φησι τὸ ἄπειρον ἕτερον δὲ	τὸ	πέρας, τούτων δὲ μιγνυμένων πᾶσαν
[393]	τὴν εἰκόνα τήνδε καὶ σέβεσθαι	τὸ	περὶ αὐτὴν γόνιμον ὡς ἀνυστόν
[392]	εἰς ταὐτὸ συνάγειν διαρρέον ἀπόλλυσι	τὸ	περιλαμβανόμενον, οὕτω τῶν παθητῶν καὶ
[388]	ἄρτιον νενεμημένου (παντὸς ἀριθμοῦ καὶ	τὸ	περιττὸν ἡ μὲν μονὰς ἀμφοτέρων
[393]	οἷον ἀρνούμενος τὰ πολλὰ καὶ	τὸ	πλῆθος ἀποφάσκων (ἐστίν, Ἰήιος δ´
[391]	ὅταν κατάγῃς τὴν Πυθίαν εἰς	τὸ	πρυτανεῖον, ὁ πρῶτος ὑμῖν γίγνεται
[393]	μὴ ὄντος. Ὅθεν εὖ καὶ	τὸ	πρῶτον ἔχει τῷ θεῷ τῶν
[387]	διαλεκτικὴν καὶ καταγελῶν τοῦ εἰ	τὸ	πρῶτον, τὸ δεύτερον ὑποσπᾶν ἔδοξε
[389]	νῦν μὲν αὐτὴν ἑαυτὴν ὡς	τὸ	πῦρ αὖθις δὲ τὴν δεκάδα
[393]	πρὸς τοῦτον τὸν λόγον ἀντιταττόμενον	τὸ	ῥῆμα καὶ μαρτυρόμενον εἶ φάναι
[385]	ὑφειμένα δελεάζει καὶ παρακαλεῖ πρὸς	τὸ	σκοπεῖν τι καὶ ἀκούειν καὶ
[390]	καὶ πλάτει βάθος λαβόντι πᾶν	τὸ	(στερεόν ἐστι, καὶ μήκους μὲν
[391]	ἐστι τὸ (μέτριον δεύτερον δὲ	τὸ	σύμμετρον, καὶ τρίτον ὁ νοῦς
[387]	εἶτα προσλαβὼν τὴν ὕπαρξιν ἐπάγει	τὸ	συμπέρασμα τῆς ἀποδείξεως. Τὸν οὖν
[386]	ἀξίωμα· πῶς γὰρ οὐ τοιοῦτο	τὸ	συνημμένον, εἴ γε τῆς μὲν
[387]	φῶς ἀπόδειξις ἀποδείξεως δ´ ἀρχὴ	τὸ	συνημμένον, εἰκότως ἡ τοῦτο συνέχουσα
[393]	οὐσίαν καὶ κρατεῖ τῆς περὶ	τὸ	(σωματικὸν ἀσθενείας ἐπὶ φθορὰν φερομένης.
[386]	δευτέραν συλλαβὴν παρέλκεσθαί φασιν, οἷον	τὸ	Σώφρονος Ἄλλα τέκνων θην δευμένα·
[391]	κυριωτάτας ἀποδείκνυσιν ἀρχάς, τὸ ὂν	τὸ	ταὐτὸν τὸ ἕτερον, τέταρτον δὲ
[390]	διὰ πέντε γιγνομένη τῇ φύσει	τὸ	τέλειον ἀποδίδωσι καὶ τοσούτῳ κυριώτερον
[388]	τουτέστιν ἢ τὸ οἰκεῖον ἢ	τὸ	τέλειον. Ἐὰν οὖν ἔρηταί τις,
[390]	καὶ ἥρωες, εἶτα μετὰ τούτους	τὸ	τέταρτον ἄνθρωποι γένος, ἔσχατον δὲ
[385]	τὸ χρηστήριον εἶναι προσελθεῖν, καὶ	τὸ	τοῦ τρίποδος, καὶ ὅσα τοιαῦτα,
[393]	ὀνομάτων καὶ τὸ δεύτερον καὶ	τὸ	τρίτον. Ἀπόλλων μὲν γὰρ οἷον
[393]	παρακαλῶμεν ἀνωτέρω προάγειν καὶ θεάσασθαι	τὸ	ὕπαρ αὐτοῦ καὶ τὴν οὐσίαν,
[392]	αἴσθησις ἀγνοίᾳ τοῦ ὄντος εἶναι	τὸ	φαινόμενον. Τί οὖν ὄντως ὄν
[391]	ἅτε δὴ καὶ αὐτὸς οὐ	τὸ	φαυλότατον ἐν μαθηματικῇ φιλοσοφίας τιθέμενος,
[392]	γιγνόμενον αὐτοῦ τῇ δ´ εἰς	τὸ	φθειρόμενον, οὐδενὸς λαβέσθαι μένοντος οὐδ´
[385]	καὶ τὸ μηδεμιᾷ γυναικὶ πρὸς	τὸ	χρηστήριον εἶναι προσελθεῖν, καὶ τὸ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 14/11/2007