Chapitre |
[5] |
τομῆς
ἠνέσχου
τῆς
θηλῆς
περίθλασιν
|
λαβούσης· |
γενναῖα
γὰρ
ταῦτα
καὶ
φιλόστοργα. |
[6] |
πένθη.
καὶ
τοῦτο
φαίνεται
μὴ
|
λαθεῖν |
Αἴσωπον·
ἔφη
γὰρ
οὗτος
ὅτι |
[6] |
ἔτι
ῥᾳδίως
ἀναλαβεῖν
ἔστι.
τοιαῦτα
|
λαμβάνει |
πάθη
τὴν
ψυχὴν
οὕτω
κακωθεῖσαν. |
[3] |
νυνὶ
δ´
ἀνιάσει
καὶ
συνταράξει
|
λαμβάνοντας |
ἐπίνοιαν
αὐτῶν.
ἀλλὰ
καὶ
δέδια |
[6] |
καθαρθῇ
καὶ
γανωθῇ,
καθάπερ
παίγνια
|
λαμβανούσας |
εἰς
χεῖρας,
εἶτ´
ἀποθανόντων
ἐκχεομένας |
[8] |
βίου
πρὸς
τὰ
φωτεινὰ
καὶ
|
λαμπρὰ |
μεταστρέφων
καὶ
μεταφέρων
ἐκ
τῶν |
[9] |
ἔλαβεν
ἐπίθυμίαν,
πῶς
ἂν
στέρεσθαι
|
λέγοιτο; |
~Καὶ
μὴν
ἃ
τῶν
ἄλλων |
[10] |
ἄλλων
ἀκούεις,
οἳ
πείθουσι
πολλοὺς
|
λέγοντες |
ὡς
οὐδὲν
οὐδαμῇ
τῷ
διαλυθέντι |
[3] |
τὴν
μνήμην,
ὥσπερ
ἡ
Κλυμένη
|
λέγουσα |
μισῶ
δ´
ἀγκύλον
τόξον
κρανείας, |
[4] |
ἐκείναις
λύπας
ἀνταποδιδόντας.
~Καὶ
τοῦτο
|
λέγουσιν |
οἱ
παραγενόμενοι
καὶ
θαυμάζουσιν,
ὡς |
[10] |
ἐνδύεται
καὶ
οὐκ
ἀνίησιν
οὐδὲ
|
λήγει |
τοῖς
ἐνταῦθα
συμπλεκομένη
πάθεσι
καὶ |
[10] |
τῷ
πεπονθέναι,
διαφυλάττουσαν.
ἡ
δὲ
|
ληφθεῖσα |
μὲν
ὑπὸ
κρειττόνων
ἔχεται,
καθάπερ |
[10] |
ταῖς
μνήμαις
τῶν
ἐκεῖ
καὶ
|
λιπαρῆ |
περὶ
ταῦτα
καὶ
κάμπτει
καὶ |
[4] |
σκυθρωποῖς
διεφύλαξας
τὸ
ἀφελὲς
καὶ
|
λιτόν· |
οὐ
γάρ
ἐν
βακχεύμασι
δεῖ |
[5] |
δεινὸν
ἀλλὰ
κενὸν
ἄλλως
ἐξενηνέχθαι
|
λόγον· |
οὕτω
σωφρόνως
κατεκόσμησας
τὸν
οἶκον |
[10] |
κωλύει
σε
πιστεύειν
ὁ
πάτριος
|
λόγος |
καὶ
τὰ
μυστικὰ
σύμβολα
τῶν |
[4] |
τῆς
περὶ
τὰς
ἡδονὰς
ἀκρασίας,
|
λόγῳ |
δὲ
συγγνώμης
ἔτυχεν,
ὅτι
τὸ |
[3] |
λυποῦν·
εἴπερ
ἄρα
τι
τῶν
|
λόγων, |
οὓς
πολλάκις
εἰρήκαμεν
πρὸς
ἑτέρους, |
[10] |
τῶν
γενέσεων.
μὴ
γὰρ
οἴου
|
λοιδορεῖσθαι |
καὶ
κακῶς
ἀκούειν
τὸ
γῆρας
|
[1] |
νῦν
ἀλυπότατα
καὶ
πρὸς
τὸ
|
λοιπὸν |
ἕξειν.
εἰ
δέ
τι
βουλομένη |
[6] |
καὶ
διαβολαὶ
πρὸς
ἄλειμμα
καὶ
|
λουτρὸν |
καὶ
τὴν
ἄλλην
δίαιταν·
ὧν |
[3] |
ἐγκεκλεῖσθαι
πολλαπλασίας
ταῖς
ἡδοναῖς
ἐκείναις
|
λύπας |
ἀνταποδιδόντας.
~Καὶ
τοῦτο
λέγουσιν
οἱ |
[6] |
τῇ
ψυχῇ
πλὴν
ὀδύνας
καὶ
|
λύπας |
ὥσπερ
τινὰς
πικρὰς
καὶ
δυσχερεῖς
|
[9] |
δ´
εἰς
τὸ
ἄλυπον
ἥκουσα
|
λυπεῖν |
ἡμᾶς
οὐ
δεῖται·
τί
γὰρ |
[3] |
ὑπόμνησιν
τοῦ
παιδός,
ὅτι
συμπαροῦσαν
|
λύπην |
εἶχε·
πᾶν
γὰρ
ἡ
φύσις |
[7] |
αἷς
ἐκτρίβουσι
καὶ
παραθήγουσι
τὴν
|
λύπην, |
οὔθ´
ὑπ´
ἄλλων
οὔτ´
αὐτὴν |
[4] |
δὲ
συγγνώμης
ἔτυχεν,
ὅτι
τὸ
|
λυπηρὸν |
αὐτῆς
καὶ
πικρὸν
ἀντὶ
τοῦ |
[10] |
οὐδαμῇ
τῷ
διαλυθέντι
κακὸν
οὐδὲ
|
λυπηρόν |
ἐστιν,
οἶδ´
ὅτι
κωλύει
σε |
[9] |
εἰ
μηδὲν
ἐκείνῃ
νῦν
ἐστι
|
λυπηρόν; |
καὶ
γὰρ
αἱ
τῶν
μεγάλων |
[3] |
πολλαπλάσιον
τὸ
εὐφραῖνον
ἢ
τὸ
|
λυποῦν· |
εἴπερ
ἄρα
τι
τῶν
λόγων, |
[9] |
τῶν
μεγάλων
στερήσεις
ἀποβάλλουσι
τὸ
|
λυποῦν
|
εἰς
τὸ
μὴ
δεῖσθαι
περιγενόμεναι. |
[8] |
διάνοιαν
ἢ
παντάπασιν
ἔσβεσε
τὸ
|
λυποῦν |
ἢ
τῇ
πρὸς
τοὐναντίον
μίξει
|
[3] |
δέδια
πάλιν,
μὴ
συνεκβάλωμεν
τῷ
|
λυποῦντι |
τὴν
μνήμην,
ὥσπερ
ἡ
Κλυμένη
|
[6] |
γὰρ
ἀμβλύνεται
καὶ
χαλᾶται
τοῦ
|
λυποῦντος, |
ὥσπερ
ἐν
εὐδίᾳ
κῦμα,
τῇ |