Chapitre |
[17] |
ἀλλ'
ἔχοντι
τοῦτο
τίς
ἀνάγκη
|
εἰδέναι |
ἅ
τε
οἶδεν
καὶ
ἃ |
[15] |
τὸ
ἑαυτὸν
αὐτὸν
γιγνώσκειν,
τὸ
|
εἰδέναι |
ἅ
τε
οἶδεν
καὶ
ἃ |
[20] |
ἀρχῆς
ἐτιθέμεθα
σωφροσύνην
εἶναι,
τὸ
|
εἰδέναι |
ἅ
τε
οἶδεν
καὶ
ἃ |
[18] |
τοῦτ'
ἂν
εἴη
οὐδὲ
σωφροσύνη,
|
εἰδέναι |
ἅ
τε
οἶδεν
καὶ
ἃ |
[19] |
λέγοντες
ὅσον
ἀγαθὸν
εἴη
τὸ
|
εἰδέναι |
ἅ
τε
οἶδέν
τις
καὶ |
[17] |
τί
μᾶλλον
οἷόν
τέ
ἐστιν
|
εἰδέναι |
ἅ
τέ
τις
οἶδε
καὶ |
[10] |
ἑαυτοῦ
πράττειν,
οὐδὲ
δὴ
ἐκεῖνον
|
εἰδέναι; |
Ἀλλ'
ὦ
βέλτιστε,
ἔφην
ἐγώ, |
[23] |
τις
μὴ
οἶδεν
μηδαμῶς,
ταῦτα
|
εἰδέναι |
ἁμῶς
γέ
πως·
ὅτι
γὰρ |
[14] |
ποτε
λάθω
οἰόμενος
μέν
τι
|
εἰδέναι, |
εἰδὼς
δὲ
μή.
Καὶ
νῦν |
[23] |
γὰρ
οὐκ
οἶδεν,
φησὶν
αὐτὰ
|
εἰδέναι |
ἡ
ἡμετέρα
ὁμολογία.
Καίτοι,
ὡς |
[17] |
ἔστιν
τὸ
αὐτό,
ἃ
οἶδεν
|
εἰδέναι |
καὶ
ἅ
τις
μὴ
οἶδεν |
[10] |
ὄντα·
σὲ
δέ
που
εἰκὸς
|
εἰδέναι |
καὶ
ἡλικίας
ἕνεκα
καὶ
ἐπιμελείας. |
[20] |
καὶ
ἐπίστασθαι
ἐπιστήμην
δυνατὸν
εἶναι
|
(εἰδέναι) |
καὶ
ὅ
γε
ἐξ
ἀρχῆς |
[21] |
οὔτ'
ἄλλος
οὐδείς,
προσποιούμενός
τι
|
εἰδέναι |
ὃ
μὴ
οἶδεν,
λανθάνοι
ἄν· |
[15] |
καὶ
τί
αὖ
οἴεται
μὲν
|
εἰδέναι, |
οἶδεν
δ'
οὔ,
τῶν
δὲ |
[9] |
κωλύει
μηδὲ
τὸν
λέγοντα
μηδὲν
|
εἰδέναι |
ὅτι
ἐνόει.
Καὶ
ἅμα
ταῦτα |
[15] |
οἶδεν
καὶ
ἃ
μὴ
οἶδεν
|
εἰδέναι |
ὅτι
οὐκ
οἶδεν
ἔπειτα
εἰ |
[13] |
σὺ
μὲν
ὡς
φάσκοντος
ἐμοῦ
|
εἰδέναι |
περὶ
ὧν
ἐρωτῶ
προσφέρῃ
πρός |
[17] |
καὶ
ἅ
τις
μὴ
οἶδεν
|
εἰδέναι. |
Πῶς
λέγεις,
ἔφη;
Ὧδε,
ἦν |
[13] |
προτιθέμενον
διὰ
τὸ
μὴ
αὐτὸς
|
(εἰδέναι. |
Σκεψάμενος
οὖν
ἐθέλω
εἰπεῖν
εἴτε |