Livre, pensee
[2, 12]	τὰ σώματα, τῷ δὲ αἰῶνι	αἱ	μνῆμαι αὐτῶν· οἷά ἐστι τὰ
[2, 16]	φέρηται ὡς βλάψουσα, οἷαί εἰσιν	αἱ	τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν,
[2, 3]	σωστικόν. Σῴζουσι δὲ κόσμον, ὥσπερ	αἱ	τῶν στοιχείων, οὕτως καὶ αἱ
[2, 3]	αἱ τῶν στοιχείων, οὕτως καὶ	αἱ	τῶν συγκριμάτων μεταβολαί. Ταῦτά σοι
[2, 12]	ἐφιστάναι. Τί εἰσιν οὗτοι, ὧν	αἱ	ὑπολήψεις καὶ αἱ φωναὶ τὴν
[2, 12]	οὗτοι, ὧν αἱ ὑπολήψεις καὶ	αἱ	φωναὶ τὴν εὐδοξίαν καὶ τὴν
[2, 11]	εἰδυῖα μέν, μὴ δυναμένη δὲ	προφυλάξασθαι	ἢ διορθώσασθαι ταῦτα ἡ τῶν
[2, 11]	μὴ δυναμένη δὲ προφυλάξασθαι ἢ	διορθώσασθαι	ταῦτα ἡ τῶν ὅλων φύσις
[2, 2]	ἢ παρὸν δυσχερᾶναι ἢ μέλλον	ὑπιδέσθαι.	~Τὰ τῶν θεῶν προνοίας μεστά.
[2, 1]	γάρ με οὐδεὶς περιβαλεῖ· οὔτε	ὀργίζεσθαι	τῷ συγγενεῖ δύναμαι οὔτε ἀπέχθεσθαι
[2, 4]	αὐταῖς. Δεῖ δὲ ἤδη ποτὲ	αἰσθέσθαι	τίνος κόσμου μέρος εἶ καὶ
[2, 1]	ὀργίζεσθαι τῷ συγγενεῖ δύναμαι οὔτε	ἀπέχθεσθαι	αὐτῷ. Γεγόναμεν γὰρ πρὸς συνεργίαν
[2, 14]	γὰρ παρόν ἐστι μόνον οὗ	στερίσκεσθαι	μέλλει, εἴπερ γε ἔχει καὶ
[2, 16]	τὴν ἐπὶ τὸ τέλος ἀναφορὰν	γίνεσθαι·	τέλος δὲ λογικῶν ζῴων τὸ
[2, 16]	τέλος δὲ λογικῶν ζῴων τὸ	ἕπεσθαι	τῷ τῆς πόλεως καὶ πολιτείας
[2, 14]	μέλανα. ~Κἂν τρὶς χίλια ἔτη	βιώσεσθαι	μέλλῃς, καὶ τοσαυτάκις μύρια, ὅμως
[2, 1]	ἀντιπρακτικὸν δὲ τὸ ἀγανακτεῖν καὶ	ἀποστρέφεσθαι.	~Ὅ τί ποτε τοῦτό εἰμι,
[2, 10]	ἀξίως ἔφη μείζονος ἐγκλή ματος	ἔχεσθαι	τὸ μεθ ἡδονῆς ἁμαρτανόμενον ἤπερ
[2, 14]	Τούτων οὖν τῶν δύο ἀεὶ	μεμνῆσθαι·	ἑνὸς μέν, ὅτι πάντα ἐξ
[2, 9]	παρακολουθοῦντας ἀνάγκη κακοδαιμονεῖν. ~Τούτων ἀεὶ	μεμνῆσθαι,	τίς ἡ τῶν ὅλων φύσις
[2, 11]	ἕκαστα ποιεῖν καὶ λέγειν καὶ	διανοεῖσθαι.	Τὸ δὲ ἐξ ἀνθρώπων ἀπελθεῖν,
[2, 16]	καὶ ἐναντία φέρηται ὡς βλάψουσα,	οἷαί	εἰσιν αἱ τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον
[2, 11]	δέ γε καὶ ζωή, δόξα	καὶ	ἀδοξία, πόνος καὶ ἡδονή, πλοῦτος
[2, 3]	ὥσπερ αἱ τῶν στοιχείων, οὕτως	καὶ	αἱ τῶν συγκριμάτων μεταβολαί. Ταῦτά
[2, 12]	εἰσιν οὗτοι, ὧν αἱ ὑπολήψεις	καὶ	αἱ φωναὶ τὴν εὐδοξίαν καὶ
[2, 14]	ὅτι πάντα ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ	καὶ	ἀνακυκλούμενα καὶ οὐδὲν διαφέρει, πότερον
[2, 16]	Τέταρτον, ὅταν ὑποκρίνηται καὶ ἐπιπλάστως	καὶ	ἀναλήθως τι ποιῇ ἢ λέγῃ.
[2, 13]	τῆς πρὸς τὰ ἐκ θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων γινόμενα. Τὰ μὲν γὰρ
[2, 16]	οὐδένα σκοπὸν ἀφιῇ, ἀλλ εἰκῇ	καὶ	ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν ἐνεργῇ, δέον καὶ
[2, 5]	ἐν χερσὶ μετὰ τῆς ἀκριβοῦς	καὶ	ἀπλάστου σεμνότητος καὶ φιλοστοργίας καὶ
[2, 3]	γογγύζων ἀποθάνῃς, ἀλλὰ ἵλεως ἀληθῶς	καὶ	ἀπὸ καρδίας εὐχάριστος τοῖς θεοῖς.
[2, 17]	ποιῆσαι· ἔτι δὲ τὰ συμβαίνοντα	καὶ	ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν
[2, 1]	φύσιν· ἀντιπρακτικὸν δὲ τὸ ἀγανακτεῖν	καὶ	ἀποστρέφεσθαι. ~Ὅ τί ποτε τοῦτό
[2, 5]	ὥρας φρόντιζε στιβαρῶς ὡς Ῥωμαῖος	καὶ	ἄῤῥην τὸ ἐν χερσὶ μετὰ
[2, 17]	τηρεῖν τὸν ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον	καὶ	ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ πόνων κρείττονα,
[2, 4]	μὴ χρήσῃ, οἰχήσεται καὶ οἰχήσῃ	καὶ	αὖθις οὐκ ἐξέσται. ~Πάσης ὥρας
[2, 5]	εὔρουν καὶ θεουδῆ βιῶσαι βίον·	καὶ	γὰρ οἱ θεοὶ πλέον οὐδὲν
[2, 10]	ὁ μὲν προηδικημένῳ μᾶλλον ἔοικε	καὶ	διὰ λύπης ἠναγκασμένῳ θυμωθῆναι· ὁ
[2, 7]	ἑτέραν περιφορὰν φυλακτέον· ληροῦσι γὰρ	καὶ	διὰ πράξεων οἱ κεκμηκότες τῷ
[2, 17]	ὑπίδηταί τις τὴν πάντων μεταβολὴν	καὶ	διάλυσιν; Κατὰ φύσιν γάρ· οὐδὲν
[2, 11]	οὕτως ἕκαστα ποιεῖν καὶ λέγειν	καὶ	διανοεῖσθαι. Τὸ δὲ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 5]	σεμνότητος καὶ φιλοστοργίας καὶ ἐλευθερίας	καὶ	δικαιότητος πράσσειν καὶ σχολὴν ἑαυτῷ
[2, 5]	λόγου καὶ ὑποκρίσεως καὶ φιλαυτίας	καὶ	δυσαρεστήσεως πρὸς τὰ συμμεμοιραμένα. Ὁρᾷς
[2, 13]	καθαρὸν πάθους διατηρεῖν καὶ εἰκαιότητος	καὶ	δυσαρεστήσεως τῆς πρὸς τὰ ἐκ
[2, 13]	δὲ αὐτοῦ, καθαρὸν πάθους διατηρεῖν	καὶ	εἰκαιότητος καὶ δυσαρεστήσεως τῆς πρὸς
[2, 11]	θεῶν ἢ προνοίας κενῷ; Ἀλλὰ	καὶ	εἰσὶ καὶ μέλει αὐτοῖς τῶν
[2, 5]	καὶ ἀπλάστου σεμνότητος καὶ φιλοστοργίας	καὶ	ἐλευθερίας καὶ δικαιότητος πράσσειν καὶ
[2, 5]	πρᾶξιν ἐνεργῇς, ἀπηλλαγμένος πάσης εἰκαιότητος	καὶ	ἐμπαθοῦς ἀποστροφῆς ἀπὸ τοῦ αἱροῦντος
[2, 16]	ὅταν ἄνθρωπόν τινα ἀποστραφῇ ἢ	καὶ	ἐναντία φέρηται ὡς βλάψουσα, οἷαί
[2, 16]	ἢ πόνου. Τέταρτον, ὅταν ὑποκρίνηται	καὶ	ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως τι ποιῇ
[2, 3]	οὐκ ἄνευ φύσεως ἢ συγκλώσεως	καὶ	ἐπιπλοκῆς τῶν προνοίᾳ διοικουμένων. Πάντα
[2, 12]	τῷ τύφῳ διαβεβοημένα, πῶς εὐτελῆ	καὶ	εὐκαταφρόνητα καὶ ῥυπαρὰ καὶ εὔφθαρτα
[2, 12]	εὐτελῆ καὶ εὐκαταφρόνητα καὶ ῥυπαρὰ	καὶ	εὔφθαρτα καὶ νεκρά· νοερᾶς δυνάμεως
[2, 11]	πεφυρμένως συμβαίνῃ. Θάνατος δέ γε	καὶ	ζωή, δόξα καὶ ἀδοξία, πόνος
[2, 11]	ζωή, δόξα καὶ ἀδοξία, πόνος	καὶ	ἡδονή, πλοῦτος καὶ πενία, πάντα
[2, 1]	σπέρματος τοῦ αὐτοῦ ἀλλὰ νοῦ	καὶ	θείας ἀπομοίρας μέτοχος, οὔτε βλαβῆναι
[2, 5]	ὧν κρατήσας τις δύναται εὔρουν	καὶ	θεουδῆ βιῶσαι βίον· καὶ γὰρ
[2, 16]	καὶ πολιτείας τῆς πρεσβυτάτης λόγῳ	καὶ	θεσμῷ. ~Τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ
[2, 10]	ἡδονῆς ἡττώμενος ἀκολαστότερός πως φαίνεται	καὶ	θηλύτερος ἐν ταῖς ἁμαρτίαις. Ὀρθῶς
[2, 7]	σκοπόν, ἐφ ὃν πᾶσαν ὁρμὴν	καὶ	καθάπαξ φαντασίαν ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ μὲν
[2, 1]	παρὰ τὴν ἄγνοιαν τῶν ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν. Ἐγὼ δὲ τεθεωρηκὼς τὴν
[2, 13]	τινὰ ἐλεεινὰ δἰ ἄγνοιαν ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν· οὐκ ἐλάττων ἡ πήρωσις
[2, 12]	αὐτῇ. Πῶς ἅπτεται θεοῦ ἄνθρωπος	καὶ	κατὰ τί ἑαυτοῦ μέρος καὶ
[2, 2]	σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος καὶ ὀστάρια	καὶ	κροκύφαντος, ἐκ νεύρων, φλεβίων, ἀρτηριῶν
[2, 11]	τοῦ βίου, οὕτως ἕκαστα ποιεῖν	καὶ	λέγειν καὶ διανοεῖσθαι. Τὸ δὲ
[2, 9]	μέρος εἶ, πράσσειν τε ἀεὶ	καὶ	λέγειν. ~Φιλοσόφως ὁ Θεόφραστος ἐν
[2, 10]	γὰρ θυμούμενος μετά τινος λύπης	καὶ	λεληθυίας συστολῆς φαίνεται τὸν λόγον
[2, 12]	οἷά ἐστι τὰ αἰσθητὰ πάντα	καὶ	μάλιστα τὰ ἡδονῇ δελεάζοντα ἢ
[2, 17]	μηδὲν εἰκῇ ποιοῦντα μηδὲ διεψευσμένως	καὶ	μεθ ὑποκρίσεως, ἀνενδεῆ τοῦ ἄλλον
[2, 13]	στερισκούσης τοῦ διακρίνειν τὰ λευκὰ	καὶ	μέλανα. ~Κἂν τρὶς χίλια ἔτη
[2, 11]	προνοίας κενῷ; Ἀλλὰ καὶ εἰσὶ	καὶ	μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων καὶ
[2, 7]	πράξεων οἱ κεκμηκότες τῷ βίῳ	καὶ	μὴ ἔχοντες σκοπόν, ἐφ ὃν
[2, 17]	οὖν τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; Ἓν	καὶ	μόνον φιλοσοφία· τοῦτο δὲ ἐν
[2, 12]	εὐκαταφρόνητα καὶ ῥυπαρὰ καὶ εὔφθαρτα	καὶ	νεκρά· νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι. Τί
[2, 17]	τῦφος, ὁ δὲ βίος πόλεμος	καὶ	ξένου ἐπιδημία, ἡ δὲ ὑστεροφημία
[2, 14]	τις ὄψεται· ἑτέρου δέ, ὅτι	καὶ	ὁ πολυχρονιώτατος καὶ ὁ τάχιστα
[2, 14]	δέ, ὅτι καὶ ὁ πολυχρονιώτατος	καὶ	ὁ τάχιστα τεθνηξόμενος τὸ ἴσον
[2, 3]	φέρει ἡ τοῦ ὅλου φύσις	καὶ	ὃ ἐκείνης ἐστὶ σωστικόν. Σῴζουσι
[2, 14]	γε ἔχει καὶ τοῦτο μόνον	καὶ	ὃ μὴ ἔχει τις οὐκ
[2, 16]	ψυχὴ μάλιστα μέν, ὅταν ἀπόστημα	καὶ	οἷον φῦμα τοῦ κόσμου, ὅσον
[2, 4]	τὸ ἀπαιθριάσαι μὴ χρήσῃ, οἰχήσεται	καὶ	οἰχήσῃ καὶ αὖθις οὐκ ἐξέσται.
[2, 9]	πῶς αὕτη πρὸς ἐκείνην ἔχουσα	καὶ	ὁποῖόν τι μέρος ὁποίου τοῦ
[2, 4]	~Μέμνησο ἐκ πόσου ταῦτα ἀναβάλλῃ	καὶ	ὁποσάκις προθεσμίας λαβὼν παρὰ τῶν
[2, 16]	Πέμπτον, ὅταν πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς	καὶ	ὁρμὴν ἐπ οὐδένα σκοπὸν ἀφιῇ,
[2, 2]	Τῶν μὲν σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος	καὶ	ὀστάρια καὶ κροκύφαντος, ἐκ νεύρων,
[2, 12]	καὶ κατὰ τί ἑαυτοῦ μέρος	καὶ	ὅταν πῶς {ἔχῃ} διακέηται τὸ
[2, 12]	παρέχουσι› Τί ἐστι τὸ ἀποθανεῖν,	καὶ	ὅτι, ἐάν τις αὐτὸ μόνον
[2, 4]	διοικοῦντος τὸν κόσμον ἀπόῤῥοια ὑπέστης	καὶ	ὅτι ὅρος ἐστί σοι περιγεγραμμένος
[2, 9]	μέρος ὁποίου τοῦ ὅλου οὖσα	καὶ	ὅτι οὐδεὶς ὁ κωλύων τὰ
[2, 14]	ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ ἀνακυκλούμενα	καὶ	οὐδὲν διαφέρει, πότερον ἐν ἑκατὸν
[2, 2]	αὐτό, ἀλλὰ πάσης ὥρας ἐξεμούμενον	καὶ	πάλιν ῥοφούμενον. Τρίτον οὖν ἐστι
[2, 7]	σεαυτῷ τοῦ προσμανθάνειν ἀγαθόν τι	καὶ	παῦσαι ῥεμβόμενος. Ἤδη δὲ καὶ
[2, 11]	ἀδοξία, πόνος καὶ ἡδονή, πλοῦτος	καὶ	πενία, πάντα ταῦτα ἐπίσης συμβαίνει
[2, 2]	ποτε τοῦτό εἰμι, σαρκία ἐστὶ	καὶ	πνευμάτιον καὶ τὸ ἡγεμονικόν. Τῶν
[2, 16]	τὸ ἕπεσθαι τῷ τῆς πόλεως	καὶ	πολιτείας τῆς πρεσβυτάτης λόγῳ καὶ
[2, 17]	δαίμονα ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν	καὶ	πόνων κρείττονα, μηδὲν εἰκῇ ποιοῦντα
[2, 9]	φύσις καὶ τίς ἡ ἐμὴ	καὶ	πῶς αὕτη πρὸς ἐκείνην ἔχουσα
[2, 12]	διαβεβοημένα, πῶς εὐτελῆ καὶ εὐκαταφρόνητα	καὶ	ῥυπαρὰ καὶ εὔφθαρτα καὶ νεκρά·
[2, 12]	μόνον φύσεως ἔργον ἐστίν, ἀλλὰ	καὶ	συμφέρον αὐτῇ. Πῶς ἅπτεται θεοῦ
[2, 5]	καὶ ἐλευθερίας καὶ δικαιότητος πράσσειν	καὶ	σχολὴν ἑαυτῷ ἀπὸ πασῶν τῶν
[2, 7]	τί σε τὰ ἔξωθεν ἐμπίπτοντα;	Καὶ	σχολὴν πάρεχε σεαυτῷ τοῦ προσμανθάνειν
[2, 13]	τὰ νέρθεν γᾶς (φησὶν) ἐρευνῶντος”	καὶ	τὰ ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν
[2, 11]	παῤ ἀτεχνίαν, ἵνα τὰ ἀγαθὰ	καὶ	τὰ κακὰ ἐπίσης τοῖς τε
[2, 16]	καὶ ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν ἐνεργῇ, δέον	καὶ	τὰ μικρότατα κατὰ τὴν ἐπὶ
[2, 13]	ἀθλιώτερον τοῦ πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου	καὶ	τὰ νέρθεν γᾶς (φησὶν) ἐρευνῶντος”
[2, 12]	καὶ αἱ φωναὶ τὴν εὐδοξίαν	καὶ	τὴν ἀδοξίαν παρέχουσι› Τί ἐστι
[2, 1]	καὶ τοῦ κακοῦ ὅτι αἰσχρόν,	καὶ	τὴν αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος φύσιν
[2, 7]	καὶ παῦσαι ῥεμβόμενος. Ἤδη δὲ	καὶ	τὴν ἑτέραν περιφορὰν φυλακτέον· ληροῦσι
[2, 4]	αἰσθέσθαι τίνος κόσμου μέρος εἶ	καὶ	τίνος διοικοῦντος τὸν κόσμον ἀπόῤῥοια
[2, 9]	τίς ἡ τῶν ὅλων φύσις	καὶ	τίς ἡ ἐμὴ καὶ πῶς
[2, 14]	καὶ τὸ ἀπολλύμενον οὖν ἴσον	καὶ	τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως ἀκαριαῖον ἀναφαίνεται.
[2, 14]	Τὸ γὰρ παρὸν πᾶσιν ἴσον	καὶ	τὸ ἀπολλύμενον οὖν ἴσον καὶ
[2, 2]	εἰμι, σαρκία ἐστὶ καὶ πνευμάτιον	καὶ	τὸ ἡγεμονικόν. Τῶν μὲν σαρκίων
[2, 2]	φλεβίων, ἀρτηριῶν πλεγμάτιον. Θέασαι δὲ	καὶ	τὸ πνεῦμα ὁποῖόν τί ἐστιν·
[2, 3]	ῥεῖ· πρόσεστι δὲ τὸ ἀναγκαῖον	καὶ	τὸ τῷ ὅλῳ κόσμῳ συμφέρον,
[2, 15]	Κυνικὸν Μόνιμον λεγόμενα· δῆλον δὲ	καὶ	τὸ χρήσιμον τοῦ λεγομένου, ἐάν
[2, 11]	συμβαίνει ἀνθρώπων τοῖς τε ἀγαθοῖς	καὶ	τοῖς κακοῖς, οὔτε καλὰ ὄντα
[2, 11]	ἐπίσης τοῖς τε ἀγαθοῖς ἀνθρώποις	καὶ	τοῖς κακοῖς πεφυρμένως συμβαίνῃ. Θάνατος
[2, 11]	καὶ μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων	καὶ	τοῖς μὲν κατ ἀλήθειαν κακοῖς
[2, 14]	τρὶς χίλια ἔτη βιώσεσθαι μέλλῃς,	καὶ	τοσαυτάκις μύρια, ὅμως μέμνησο ὅτι
[2, 1]	φύσιν τοῦ ἀγαθοῦ ὅτι καλόν,	καὶ	τοῦ κακοῦ ὅτι αἰσχρόν, καὶ
[2, 11]	λοιπῶν εἴ τι κακὸν ἦν,	καὶ	τοῦτο ἂν προείδοντο, ἵνα ἐπὶ
[2, 14]	στερίσκεσθαι μέλλει, εἴπερ γε ἔχει	καὶ	τοῦτο μόνον καὶ ὃ μὴ
[2, 13]	τῷ ἔνδον ἑαυτοῦ δαίμονι εἶναι	καὶ	τοῦτον γνησίως θεραπεύειν. Θεραπεία δὲ
[2, 13]	διὰ συγγένειαν, ἔστι δὲ ὅτε	καὶ	τρόπον τινὰ ἐλεεινὰ δἰ ἄγνοιαν
[2, 17]	τὰ δὲ τῆς ψυχῆς ὄνειρος	καὶ	τῦφος, ὁ δὲ βίος πόλεμος
[2, 12]	ἐάν τις αὐτὸ μόνον ἴδῃ	καὶ	τῷ μερισμῷ τῆς ἐννοίας διαλύσῃ
[2, 1]	ὡς οἱ στοῖχοι τῶν ἄνω	καὶ	τῶν κάτω ὀδόντων. Τὸ οὖν
[2, 5]	ἀποστροφῆς ἀπὸ τοῦ αἱροῦντος λόγου	καὶ	ὑποκρίσεως καὶ φιλαυτίας καὶ δυσαρεστήσεως
[2, 5]	τοῦ αἱροῦντος λόγου καὶ ὑποκρίσεως	καὶ	φιλαυτίας καὶ δυσαρεστήσεως πρὸς τὰ
[2, 10]	ἐν ταῖς ἁμαρτίαις. Ὀρθῶς οὖν	καὶ	φιλοσοφίας ἀξίως ἔφη μείζονος ἐγκλή
[2, 5]	τῆς ἀκριβοῦς καὶ ἀπλάστου σεμνότητος	καὶ	φιλοστοργίας καὶ ἐλευθερίας καὶ δικαιότητος
[2, 3]	οὕτως καὶ αἱ τῶν συγκριμάτων	μεταβολαί.	Ταῦτά σοι ἀρκείτω· ἀεὶ δόγματα
[2, 1]	οὔτε βλαβῆναι ὑπό τινος αὐτῶν	δύναμαι·	αἰσχρῷ γάρ με οὐδεὶς περιβαλεῖ·
[2, 1]	περιβαλεῖ· οὔτε ὀργίζεσθαι τῷ συγγενεῖ	δύναμαι	οὔτε ἀπέχθεσθαι αὐτῷ. Γεγόναμεν γὰρ
[2, 12]	σώματα, τῷ δὲ αἰῶνι αἱ	μνῆμαι	αὐτῶν· οἷά ἐστι τὰ αἰσθητὰ
[2, 1]	~Ἕωθεν προλέγειν ἑαυτῷ·	συντεύξομαι	περιέργῳ, ἀχαρίστῳ, ὑβριστῇ, δολερῷ, βασκάνῳ,
[2, 2]	μηκέτι τὸ εἱμαρμένον ἢ παρὸν	δυσχερᾶναι	ἢ μέλλον ὑπιδέσθαι. ~Τὰ τῶν
[2, 12]	εὔφθαρτα καὶ νεκρά· νοερᾶς δυνάμεως	ἐφιστάναι.	Τί εἰσιν οὗτοι, ὧν αἱ
[2, 11]	ἐπιθυμίαν. ~Ὡς ἤδη δυνατοῦ ὄντος	ἐξιέναι	τοῦ βίου, οὕτως ἕκαστα ποιεῖν
[2, 1]	καὶ θείας ἀπομοίρας μέτοχος, οὔτε	βλαβῆναι	ὑπό τινος αὐτῶν δύναμαι· αἰσχρῷ
[2, 2]	δουλεῦσαι, μηκέτι καθ ὁρμὴν ἀκοινώνητον	νευροσπαστηθῆναι,	μηκέτι τὸ εἱμαρμένον ἢ παρὸν
[2, 10]	ἔοικε καὶ διὰ λύπης ἠναγκασμένῳ	θυμωθῆναι·	ὁ δὲ αὐτόθεν πρὸς τὸ
[2, 12]	οὐκέτι ἄλλο τι ὑπολήψεται αὐτὸ	εἶναι	ἢ φύσεως ἔργον· φύσεως δὲ
[2, 13]	μόνῳ τῷ ἔνδον ἑαυτοῦ δαίμονι	εἶναι	καὶ τοῦτον γνησίως θεραπεύειν. Θεραπεία
[2, 10]	τὰ τοιαῦτα συγκρίνειε, φησὶ βαρύτερα	εἶναι	τὰ κατ ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα τῶν
[2, 12]	ὧν αἱ ὑπολήψεις καὶ αἱ	φωναὶ	τὴν εὐδοξίαν καὶ τὴν ἀδοξίαν
[2, 10]	ἀδικεῖν ὥρμηται, φερόμενος ἐπὶ τὸ	πρᾶξαί	τι κατ ἐπιθυμίαν. ~Ὡς ἤδη
[2, 2]	ἐκ νεύρων, φλεβίων, ἀρτηριῶν πλεγμάτιον.	Θέασαι	δὲ καὶ τὸ πνεῦμα ὁποῖόν
[2, 4]	χρόνου, ᾧ ἐὰν εἰς τὸ	ἀπαιθριάσαι	μὴ χρήσῃ, οἰχήσεται καὶ οἰχήσῃ
[2, 17]	ἄλλον ποιῆσαί τι ἢ μὴ	ποιῆσαι·	ἔτι δὲ τὰ συμβαίνοντα καὶ
[2, 17]	μεθ ὑποκρίσεως, ἀνενδεῆ τοῦ ἄλλον	ποιῆσαί	τι ἢ μὴ ποιῆσαι· ἔτι
[2, 6]	ἑαυτήν, ὦ ψυχή· τοῦ δὲ	τιμῆσαι	σεαυτὴν οὐκέτι καιρὸν ἕξεις· ἀκαριαῖος
[2, 7]	τοῦ προσμανθάνειν ἀγαθόν τι καὶ	παῦσαι	ῥεμβόμενος. Ἤδη δὲ καὶ τὴν
[2, 2]	γέρων εἶ· μηκέτι τοῦτο ἐάσῃς	δουλεῦσαι,	μηκέτι καθ ὁρμὴν ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι,
[2, 5]	τις δύναται εὔρουν καὶ θεουδῆ	βιῶσαι	βίον· καὶ γὰρ οἱ θεοὶ
[2, 5]	ὀλίγα ἐστίν, ὧν κρατήσας τις	δύναται	εὔρουν καὶ θεουδῆ βιῶσαι βίον·
[2, 16]	ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν, ὅταν	ἡσσᾶται	ἡδονῆς ἢ πόνου. Τέταρτον, ὅταν
[2, 14]	ὃν ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν οὖν	καθίσταται	τὸ μήκιστον τῷ βραχυτάτῳ. Τὸ
[2, 12]	κακά ἐστι. ~Πῶς πάντα ταχέως	ἐναφανίζεται,	τῷ μὲν κόσμῳ αὐτὰ τὰ
[2, 10]	ὑφ ἡδονῆς ἡττώμενος ἀκολαστότερός πως	φαίνεται	καὶ θηλύτερος ἐν ταῖς ἁμαρτίαις.
[2, 10]	τινος λύπης καὶ λεληθυίας συστολῆς	φαίνεται	τὸν λόγον ἀποστρεφόμενος· ὁ δὲ
[2, 14]	καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως ἀκαριαῖον	ἀναφαίνεται.	Οὔτε γὰρ τὸ παρῳχηκὸς οὔτε
[2, 8]	τί ἐν τῇ ἄλλου ψυχῇ	γίνεται,	οὐ ῥᾳδίως τις ὤφθη κακοδαιμονῶν·
[2, 17]	στοιχείων, ἐξ ὧν ἕκαστον ζῷον	συγκρίνεται.	Εἰ δὲ αὐτοῖς τοῖς στοιχείοις
[2, 4]	εἰς τὸ ἀπαιθριάσαι μὴ χρήσῃ,	οἰχήσεται	καὶ οἰχήσῃ καὶ αὖθις οὐκ
[2, 12]	ἀλλὰ καὶ συμφέρον αὐτῇ. Πῶς	ἅπτεται	θεοῦ ἄνθρωπος καὶ κατὰ τί
[2, 12]	ἐμφανταζόμενα αὐτῷ, οὐκέτι ἄλλο τι	ὑπολήψεται	αὐτὸ εἶναι ἢ φύσεως ἔργον·
[2, 14]	ἀπείρῳ χρόνῳ τὰ αὐτά τις	ὄψεται·	ἑτέρου δέ, ὅτι καὶ ὁ
[2, 17]	εἰς ἕτερον μεταβάλλειν, διὰ τί	ὑπίδηταί	τις τὴν πάντων μεταβολὴν καὶ
[2, 12]	μέρος καὶ ὅταν πῶς {ἔχῃ}	διακέηται	τὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦτο μόριον.
[2, 10]	δὲ αὐτόθεν πρὸς τὸ ἀδικεῖν	ὥρμηται,	φερόμενος ἐπὶ τὸ πρᾶξαί τι
[2, 16]	τοῦ κόσμου, ὅσον ἐφ ἑαυτῇ,	γένηται·	τὸ γὰρ δυσχεραίνειν τινὶ τῶν
[2, 16]	ἡδονῆς ἢ πόνου. Τέταρτον, ὅταν	ὑποκρίνηται	καὶ ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως τι
[2, 16]	τινα ἀποστραφῇ ἢ καὶ ἐναντία	φέρηται	ὡς βλάψουσα, οἷαί εἰσιν αἱ
[2, 15]	τὸ νόστιμον μέχρι τοῦ ἀληθοῦς	δέχηται.	~Ὑβρίζει ἑαυτὴν ἡ τοῦ ἀνθρώπου
[2, 12]	φύσεως δὲ ἔργον εἴ τις	φοβεῖται,	παιδίον ἐστί· τοῦτο μέντοι οὐ
[2, 16]	μέρει ἕκασται τῶν λοιπῶν φύσεις	περιέχονται.	Ἔπειτα δέ, ὅταν ἄνθρωπόν τινα
[2, 2]	τὰ βιβλία· μηκέτι σπῶ· οὐ	δέδοται.	Ἀλλ ὡς ἤδη ἀποθνῄσκων ὧδε
[2, 16]	φύσεως, ὑφ› ἧς ἐν μέρει	ἕκασται	τῶν λοιπῶν φύσεις περιέχονται. Ἔπειτα
[2, 4]	καὶ οἰχήσῃ καὶ αὖθις οὐκ	ἐξέσται.	~Πάσης ὥρας φρόντιζε στιβαρῶς ὡς
[2, 6]	ἑκάστῳ, οὗτος δέ σοι σχεδὸν	διήνυσται,	μὴ αἰδουμένῃ σεαυτήν, ἀλλ ἐν
[2, 17]	ὑστεροφημία λήθη. Τί οὖν τὸ	παραπέμψαι	δυνάμενον; Ἓν καὶ μόνον φιλοσοφία·
[2, 13]	ὅτε καὶ τρόπον τινὰ ἐλεεινὰ	δἰ	ἄγνοιαν ἀγαθῶν καὶ κακῶν· οὐκ
[2, 13]	μὲν γὰρ ἐκ θεῶν αἰδέσιμα	δἰ	ἀρετήν· τὰ δὲ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 17]	ἐξ ὧν ἕκαστον ζῷον συγκρίνεται.	Εἰ	δὲ αὐτοῖς τοῖς στοιχείοις μηδὲν
[2, 11]	γάρ σε οὐκ ἂν περιβάλοιεν·	εἰ	δὲ ἤτοι οὐκ εἰσὶν ἢ
[2, 11]	Τὸ δὲ ἐξ ἀνθρώπων ἀπελθεῖν,	εἰ	μὲν θεοὶ εἰσίν, οὐδὲν δεινόν·
[2, 11]	πᾶν ἔθεντο· τῶν δὲ λοιπῶν	εἴ	τι κακὸν ἦν, καὶ τοῦτο
[2, 12]	φύσεως ἔργον· φύσεως δὲ ἔργον	εἴ	τις φοβεῖται, παιδίον ἐστί· τοῦτο
[2, 4]	ποτὲ αἰσθέσθαι τίνος κόσμου μέρος	εἶ	καὶ τίνος διοικοῦντος τὸν κόσμον
[2, 2]	ἤδη ἀποθνῄσκων ὧδε ἐπινοήθητι· γέρων	εἶ·	μηκέτι τοῦτο ἐάσῃς δουλεῦσαι, μηκέτι
[2, 3]	ὅλῳ κόσμῳ συμφέρον, οὗ μέρος	εἶ.	Παντὶ δὲ φύσεως μέρει ἀγαθόν,
[2, 9]	ἀκόλουθα τῇ φύσει, ἧς μέρος	εἶ,	πράσσειν τε ἀεὶ καὶ λέγειν.
[2, 3]	συγκριμάτων μεταβολαί. Ταῦτά σοι ἀρκείτω·	ἀεὶ	δόγματα ἔστω. Τὴν δὲ τῶν
[2, 9]	ἧς μέρος εἶ, πράσσειν τε	ἀεὶ	καὶ λέγειν. ~Φιλοσόφως ὁ Θεόφραστος
[2, 14]	ἀφέλοιτο; Τούτων οὖν τῶν δύο	ἀεὶ	μεμνῆσθαι· ἑνὸς μέν, ὅτι πάντα
[2, 9]	μὴ παρακολουθοῦντας ἀνάγκη κακοδαιμονεῖν. ~Τούτων	ἀεὶ	μεμνῆσθαι, τίς ἡ τῶν ὅλων
[2, 2]	ὁποῖόν τί ἐστιν· ἄνεμος, οὐδὲ	ἀεὶ	τὸ αὐτό, ἀλλὰ πάσης ὥρας
[2, 4]	τῶν θεῶν οὐ χρᾷ αὐταῖς.	Δεῖ	δὲ ἤδη ποτὲ αἰσθέσθαι τίνος
[2, 16]	νόστιμον μέχρι τοῦ ἀληθοῦς δέχηται.	~Ὑβρίζει	ἑαυτὴν ἡ τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ
[2, 16]	εἰσιν αἱ τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον	ὑβρίζει	ἑαυτήν, ὅταν ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ
[2, 11]	αὐτῷ. (Ὃ δὲ χείρω μὴ	ποιεῖ	ἄνθρωπον, πῶς ἂν τοῦτο βίον
[2, 13]	ζητοῦντος, μὴ αἰσθομένου δέ, ὅτι	ἀρκεῖ	πρὸς μόνῳ τῷ ἔνδον ἑαυτοῦ
[2, 1]	δύναμαι· αἰσχρῷ γάρ με οὐδεὶς	περιβαλεῖ·	οὔτε ὀργίζεσθαι τῷ συγγενεῖ δύναμαι
[2, 11]	κενῷ; Ἀλλὰ καὶ εἰσὶ καὶ	μέλει	αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων καὶ τοῖς
[2, 11]	ἤτοι οὐκ εἰσὶν ἢ οὐ	μέλει	αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων, τί μοι
[2, 14]	ὅμως μέμνησο ὅτι οὐδεὶς ἄλλον	ἀποβάλλει	βίον ἢ τοῦτον ὃν ζῇ,
[2, 14]	οὐδὲ ἄλλον ζῇ ἢ ὃν	ἀποβάλλει.	Εἰς ταὐτὸν οὖν καθίσταται τὸ
[2, 14]	ὃ μὴ ἔχει τις οὐκ	ἀποβάλλει.	~Ὅτι πᾶν ὑπόληψις. Δῆλα μὲν
[2, 14]	ὁ τάχιστα τεθνηξόμενος τὸ ἴσον	ἀποβάλλει.	Τὸ γὰρ παρόν ἐστι μόνον
[2, 14]	παρόν ἐστι μόνον οὗ στερίσκεσθαι	μέλλει,	εἴπερ γε ἔχει καὶ τοῦτο
[2, 1]	οὐδεὶς περιβαλεῖ· οὔτε ὀργίζεσθαι τῷ	συγγενεῖ	δύναμαι οὔτε ἀπέχθεσθαι αὐτῷ. Γεγόναμεν
[2, 11]	καὶ πενία, πάντα ταῦτα ἐπίσης	συμβαίνει	ἀνθρώπων τοῖς τε ἀγαθοῖς καὶ
[2, 3]	τῶν προνοίᾳ διοικουμένων. Πάντα ἐκεῖθεν	ῥεῖ·	πρόσεστι δὲ τὸ ἀναγκαῖον καὶ
[2, 3]	μέρος εἶ. Παντὶ δὲ φύσεως	μέρει	ἀγαθόν, ὃ φέρει ἡ τοῦ
[2, 16]	τῆς φύσεως, ὑφ› ἧς ἐν	μέρει	ἕκασται τῶν λοιπῶν φύσεις περιέχονται.
[2, 3]	δὲ φύσεως μέρει ἀγαθόν, ὃ	φέρει	ἡ τοῦ ὅλου φύσις καὶ
[2, 14]	ὁμοειδῆ καὶ ἀνακυκλούμενα καὶ οὐδὲν	διαφέρει,	πότερον ἐν ἑκατὸν ἔτεσιν ἢ
[2, 10]	~Φιλοσόφως ὁ Θεόφραστος ἐν τῇ	συγκρίσει	τῶν ἁμαρτημάτων, ὡς ἄν τις
[2, 9]	ὁ κωλύων τὰ ἀκόλουθα τῇ	φύσει,	ἧς μέρος εἶ, πράσσειν τε
[2, 14]	οὗ στερίσκεσθαι μέλλει, εἴπερ γε	ἔχει	καὶ τοῦτο μόνον καὶ ὃ
[2, 14]	ἄν τις· ὃ γὰρ οὐκ	ἔχει,	πῶς ἄν τις τοῦτο αὐτοῦ
[2, 14]	τοῦτο μόνον καὶ ὃ μὴ	ἔχει	τις οὐκ ἀποβάλλει. ~Ὅτι πᾶν
[2, 2]	ἀποστρέφεσθαι. ~Ὅ τί ποτε τοῦτό	εἰμι,	σαρκία ἐστὶ καὶ πνευμάτιον καὶ
[2, 16]	ἑαυτῇ, γένηται· τὸ γὰρ δυσχεραίνειν	τινὶ	τῶν γινομένων ἀπόστασίς ἐστι τῆς
[2, 13]	πρὸς μόνῳ τῷ ἔνδον ἑαυτοῦ	δαίμονι	εἶναι καὶ τοῦτον γνησίως θεραπεύειν.
[2, 12]	αὐτὰ τὰ σώματα, τῷ δὲ	αἰῶνι	αἱ μνῆμαι αὐτῶν· οἷά ἐστι
[2, 5]	θεουδῆ βιῶσαι βίον· καὶ γὰρ	οἱ	θεοὶ πλέον οὐδὲν ἀπαιτήσουσι παρὰ
[2, 7]	ληροῦσι γὰρ καὶ διὰ πράξεων	οἱ	κεκμηκότες τῷ βίῳ καὶ μὴ
[2, 1]	ὡς χεῖρες, ὡς βλέφαρα, ὡς	οἱ	στοῖχοι τῶν ἄνω καὶ τῶν
[2, 11]	ἐξ ἀνθρώπων ἀπελθεῖν, εἰ μὲν	θεοὶ	εἰσίν, οὐδὲν δεινόν· κακῷ γάρ
[2, 5]	βιῶσαι βίον· καὶ γὰρ οἱ	θεοὶ	πλέον οὐδὲν ἀπαιτήσουσι παρὰ τοῦ
[2, 14]	τὸ παρῳχηκὸς οὔτε τὸ μέλλον	ἀποβάλοι	ἄν τις· ὃ γὰρ οὐκ
[2, 11]	μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων, τί	μοι	ζῆν ἐν κόσμῳ κενῷ θεῶν
[2, 1]	αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος φύσιν ὅτι	μοι	συγγενής, οὐχὶ αἵματος ἢ σπέρματος
[2, 3]	αἱ τῶν συγκριμάτων μεταβολαί. Ταῦτά	σοι	ἀρκείτω· ἀεὶ δόγματα ἔστω. Τὴν
[2, 4]	ὑπέστης καὶ ὅτι ὅρος ἐστί	σοι	περιγεγραμμένος τοῦ χρόνου, ᾧ ἐὰν
[2, 6]	ὁ βίος ἑκάστῳ, οὗτος δέ	σοι	σχεδὸν διήνυσται, μὴ αἰδουμένῃ σεαυτήν,
[2, 11]	οὐκ ἂν περιβάλοιεν· εἰ δὲ	ἤτοι	οὐκ εἰσὶν ἢ οὐ μέλει
[2, 11]	ἄν, οὔτ ἂν τηλικοῦτον ἥμαρτεν	ἤτοι	παῤ ἀδυναμίαν ἢ παῤ ἀτεχνίαν,
[2, 12]	τις φοβεῖται, παιδίον ἐστί· τοῦτο	μέντοι	οὐ μόνον φύσεως ἔργον ἐστίν,
[2, 12]	νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι. Τί εἰσιν	οὗτοι,	ὧν αἱ ὑπολήψεις καὶ αἱ
[2, 1]	χεῖρες, ὡς βλέφαρα, ὡς οἱ	στοῖχοι	τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω
[2, 11]	καὶ τοῦτο ἂν προείδοντο, ἵνα	ἐπὶ	παντὶ ᾖ τὸ μὴ περιπίπτειν
[2, 17]	ποθεν ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν·	ἐπὶ	πᾶσι δὲ τὸν θάνατον ἵλεῳ
[2, 10]	πρὸς τὸ ἀδικεῖν ὥρμηται, φερόμενος	ἐπὶ	τὸ πρᾶξαί τι κατ ἐπιθυμίαν.
[2, 16]	καὶ τὰ μικρότατα κατὰ τὴν	ἐπὶ	τὸ τέλος ἀναφορὰν γίνεσθαι· τέλος
[2, 15]	ἐάν τις αὐτοῦ τὸ νόστιμον	μέχρι	τοῦ ἀληθοῦς δέχηται. ~Ὑβρίζει ἑαυτὴν
[2, 8]	δὲ τοῖς τῆς ἰδίας ψυχῆς	κινήμασι	μὴ παρακολουθοῦντας ἀνάγκη κακοδαιμονεῖν. ~Τούτων
[2, 17]	ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ	πᾶσι	δὲ τὸν θάνατον ἵλεῳ τῇ
[2, 10]	τις κοινότερον τὰ τοιαῦτα συγκρίνειε,	φησὶ	βαρύτερα εἶναι τὰ κατ ἐπιθυμίαν
[2, 11]	ἢ προνοίας κενῷ; Ἀλλὰ καὶ	εἰσὶ	καὶ μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων
[2, 5]	Ῥωμαῖος καὶ ἄῤῥην τὸ ἐν	χερσὶ	μετὰ τῆς ἀκριβοῦς καὶ ἀπλάστου
[2, 3]	καὶ ὃ ἐκείνης ἐστὶ σωστικόν.	Σῴζουσι	δὲ κόσμον, ὥσπερ αἱ τῶν
[2, 7]	καὶ τὴν ἑτέραν περιφορὰν φυλακτέον·	ληροῦσι	γὰρ καὶ διὰ πράξεων οἱ
[2, 5]	γὰρ οἱ θεοὶ πλέον οὐδὲν	ἀπαιτήσουσι	παρὰ τοῦ ταῦτα φυλάσσοντος. ~Ὑβρίζεις,
[2, 12]	τὴν εὐδοξίαν καὶ τὴν ἀδοξίαν	παρέχουσι›	Τί ἐστι τὸ ἀποθανεῖν, καὶ
[2, 12]	ἅπτεται θεοῦ ἄνθρωπος καὶ κατὰ	τί	ἑαυτοῦ μέρος καὶ ὅταν πῶς
[2, 12]	καὶ νεκρά· νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι.	Τί	εἰσιν οὗτοι, ὧν αἱ ὑπολήψεις
[2, 8]	~Παρὰ μὲν τὸ μὴ ἐφιστάνειν,	τί	ἐν τῇ ἄλλου ψυχῇ γίνεται,
[2, 12]	εὐδοξίαν καὶ τὴν ἀδοξίαν παρέχουσι›	Τί	ἐστι τὸ ἀποθανεῖν, καὶ ὅτι,
[2, 2]	δὲ καὶ τὸ πνεῦμα ὁποῖόν	τί	ἐστιν· ἄνεμος, οὐδὲ ἀεὶ τὸ
[2, 17]	ὑποκρίσεως, ἀνενδεῆ τοῦ ἄλλον ποιῆσαί	τι	ἢ μὴ ποιῆσαι· ἔτι δὲ
[2, 7]	πάρεχε σεαυτῷ τοῦ προσμανθάνειν ἀγαθόν	τι	καὶ παῦσαι ῥεμβόμενος. Ἤδη δὲ
[2, 11]	ἔθεντο· τῶν δὲ λοιπῶν εἴ	τι	κακὸν ἦν, καὶ τοῦτο ἂν
[2, 10]	ὥρμηται, φερόμενος ἐπὶ τὸ πρᾶξαί	τι	κατ ἐπιθυμίαν. ~Ὡς ἤδη δυνατοῦ
[2, 9]	πρὸς ἐκείνην ἔχουσα καὶ ὁποῖόν	τι	μέρος ὁποίου τοῦ ὅλου οὖσα
[2, 11]	οὐ μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων,	τί	μοι ζῆν ἐν κόσμῳ κενῷ
[2, 17]	ἐπιδημία, ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη.	Τί	οὖν τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; Ἓν
[2, 16]	ὑποκρίνηται καὶ ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως	τι	ποιῇ ἢ λέγῃ. Πέμπτον, ὅταν
[2, 2]	τὸ ἀγανακτεῖν καὶ ἀποστρέφεσθαι. ~Ὅ	τί	ποτε τοῦτό εἰμι, σαρκία ἐστὶ
[2, 7]	τιθεμένῃ τὴν σὴν εὐμοιρίαν. ~Περισπᾷ	τί	σε τὰ ἔξωθεν ἐμπίπτοντα; Καὶ
[2, 17]	διηνεκῶς εἰς ἕτερον μεταβάλλειν, διὰ	τί	ὑπίδηταί τις τὴν πάντων μεταβολὴν
[2, 12]	τὰ ἐμφανταζόμενα αὐτῷ, οὐκέτι ἄλλο	τι	ὑπολήψεται αὐτὸ εἶναι ἢ φύσεως
[2, 17]	ποιῆσαί τι ἢ μὴ ποιῆσαι·	ἔτι	δὲ τὰ συμβαίνοντα καὶ ἀπονεμόμενα
[2, 2]	εἶ· μηκέτι τοῦτο ἐάσῃς δουλεῦσαι,	μηκέτι	καθ ὁρμὴν ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι
[2, 2]	τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες τὰ βιβλία·	μηκέτι	σπῶ· οὐ δέδοται. Ἀλλ ὡς
[2, 2]	μηκέτι καθ ὁρμὴν ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι,	μηκέτι	τὸ εἱμαρμένον ἢ παρὸν δυσχερᾶναι
[2, 2]	ἀποθνῄσκων ὧδε ἐπινοήθητι· γέρων εἶ·	μηκέτι	τοῦτο ἐάσῃς δουλεῦσαι, μηκέτι καθ
[2, 12]	ἐννοίας διαλύσῃ τὰ ἐμφανταζόμενα αὐτῷ,	οὐκέτι	ἄλλο τι ὑπολήψεται αὐτὸ εἶναι
[2, 6]	ψυχή· τοῦ δὲ τιμῆσαι σεαυτὴν	οὐκέτι	καιρὸν ἕξεις· ἀκαριαῖος ὁ βίος
[2, 2]	Ἀλλ ὡς ἤδη ἀποθνῄσκων ὧδε	ἐπινοήθητι·	γέρων εἶ· μηκέτι τοῦτο ἐάσῃς
[2, 3]	κόσμῳ συμφέρον, οὗ μέρος εἶ.	Παντὶ	δὲ φύσεως μέρει ἀγαθόν, ὃ
[2, 11]	τοῦτο ἂν προείδοντο, ἵνα ἐπὶ	παντὶ	ᾖ τὸ μὴ περιπίπτειν αὐτῷ.
[2, 17]	δυστέκμαρτον, ἡ δὲ φήμη ἄκριτον·	συνελόντι	δὲ εἰπεῖν, πάντα τὰ μὲν
[2, 1]	ὅτι καλόν, καὶ τοῦ κακοῦ	ὅτι	αἰσχρόν, καὶ τὴν αὐτοῦ τοῦ
[2, 13]	τεκμάρσεως ζητοῦντος, μὴ αἰσθομένου δέ,	ὅτι	ἀρκεῖ πρὸς μόνῳ τῷ ἔνδον
[2, 12]	Τί ἐστι τὸ ἀποθανεῖν, καὶ	ὅτι,	ἐάν τις αὐτὸ μόνον ἴδῃ
[2, 14]	αὐτά τις ὄψεται· ἑτέρου δέ,	ὅτι	καὶ ὁ πολυχρονιώτατος καὶ ὁ
[2, 1]	τεθεωρηκὼς τὴν φύσιν τοῦ ἀγαθοῦ	ὅτι	καλόν, καὶ τοῦ κακοῦ ὅτι
[2, 1]	τὴν αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος φύσιν	ὅτι	μοι συγγενής, οὐχὶ αἵματος ἢ
[2, 4]	τὸν κόσμον ἀπόῤῥοια ὑπέστης καὶ	ὅτι	ὅρος ἐστί σοι περιγεγραμμένος τοῦ
[2, 14]	καὶ τοσαυτάκις μύρια, ὅμως μέμνησο	ὅτι	οὐδεὶς ἄλλον ἀποβάλλει βίον ἢ
[2, 9]	ὁποίου τοῦ ὅλου οὖσα καὶ	ὅτι	οὐδεὶς ὁ κωλύων τὰ ἀκόλουθα
[2, 15]	μὴ ἔχει τις οὐκ ἀποβάλλει.	~Ὅτι	πᾶν ὑπόληψις. Δῆλα μὲν γὰρ
[2, 14]	δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς μέν,	ὅτι	πάντα ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ
[2, 2]	τί ποτε τοῦτό εἰμι, σαρκία	ἐστὶ	καὶ πνευμάτιον καὶ τὸ ἡγεμονικόν.
[2, 14]	ἴσον ἀποβάλλει. Τὸ γὰρ παρόν	ἐστι	μόνον οὗ στερίσκεσθαι μέλλει, εἴπερ
[2, 11]	Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ οὔτε κακά	ἐστι.	~Πῶς πάντα ταχέως ἐναφανίζεται, τῷ
[2, 4]	ἀπόῤῥοια ὑπέστης καὶ ὅτι ὅρος	ἐστί	σοι περιγεγραμμένος τοῦ χρόνου, ᾧ
[2, 3]	ὅλου φύσις καὶ ὃ ἐκείνης	ἐστὶ	σωστικόν. Σῴζουσι δὲ κόσμον, ὥσπερ
[2, 12]	αἰῶνι αἱ μνῆμαι αὐτῶν· οἷά	ἐστι	τὰ αἰσθητὰ πάντα καὶ μάλιστα
[2, 16]	δυσχεραίνειν τινὶ τῶν γινομένων ἀπόστασίς	ἐστι	τῆς φύσεως, ὑφ› ἧς ἐν
[2, 12]	καὶ τὴν ἀδοξίαν παρέχουσι› Τί	ἐστι	τὸ ἀποθανεῖν, καὶ ὅτι, ἐάν
[2, 2]	καὶ πάλιν ῥοφούμενον. Τρίτον οὖν	ἐστι	τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες τὰ βιβλία·
[2, 12]	ἔργον εἴ τις φοβεῖται, παιδίον	ἐστί·	τοῦτο μέντοι οὐ μόνον φύσεως
[2, 13]	ἐξ ἀνθρώπων φίλα διὰ συγγένειαν,	ἔστι	δὲ ὅτε καὶ τρόπον τινὰ
[2, 3]	προνοίᾳ διοικουμένων. Πάντα ἐκεῖθεν ῥεῖ·	πρόσεστι	δὲ τὸ ἀναγκαῖον καὶ τὸ
[2, 1]	ἁμαρτάνοντος φύσιν ὅτι μοι συγγενής,	οὐχὶ	αἵματος ἢ σπέρματος τοῦ αὐτοῦ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 20/08/2009