Livre, pensee
[2, 11]	μέν, μὴ δυναμένη δὲ προφυλάξασθαι	ἢ	διορθώσασθαι ταῦτα ἡ τῶν ὅλων
[2, 14]	διαφέρει, πότερον ἐν ἑκατὸν ἔτεσιν	ἢ	ἐν διακοσίοις ἢ ἐν τῷ
[2, 14]	ἑκατὸν ἔτεσιν ἢ ἐν διακοσίοις	ἢ	ἐν τῷ ἀπείρῳ χρόνῳ τὰ
[2, 16]	δέ, ὅταν ἄνθρωπόν τινα ἀποστραφῇ	ἢ	καὶ ἐναντία φέρηται ὡς βλάψουσα,
[2, 16]	ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως τι ποιῇ	ἢ	λέγῃ. Πέμπτον, ὅταν πρᾶξίν τινα
[2, 17]	γνώμῃ περιμένοντα ὡς οὐδὲν ἄλλο	ἢ	λύσιν τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν
[2, 2]	τὸ εἱμαρμένον ἢ παρὸν δυσχερᾶναι	ἢ	μέλλον ὑπιδέσθαι. ~Τὰ τῶν θεῶν
[2, 17]	ἀνενδεῆ τοῦ ἄλλον ποιῆσαί τι	ἢ	μὴ ποιῆσαι· ἔτι δὲ τὰ
[2, 14]	ὃν ζῇ, οὐδὲ ἄλλον ζῇ	ἢ	ὃν ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν οὖν
[2, 11]	εἰ δὲ ἤτοι οὐκ εἰσὶν	ἢ	οὐ μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων,
[2, 11]	τηλικοῦτον ἥμαρτεν ἤτοι παῤ ἀδυναμίαν	ἢ	παῤ ἀτεχνίαν, ἵνα τὰ ἀγαθὰ
[2, 2]	ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι τὸ εἱμαρμένον	ἢ	παρὸν δυσχερᾶναι ἢ μέλλον ὑπιδέσθαι.
[2, 16]	ὑβρίζει ἑαυτήν, ὅταν ἡσσᾶται ἡδονῆς	ἢ	πόνου. Τέταρτον, ὅταν ὑποκρίνηται καὶ
[2, 11]	ζῆν ἐν κόσμῳ κενῷ θεῶν	ἢ	προνοίας κενῷ; Ἀλλὰ καὶ εἰσὶ
[2, 1]	ὅτι μοι συγγενής, οὐχὶ αἵματος	ἢ	σπέρματος τοῦ αὐτοῦ ἀλλὰ νοῦ
[2, 3]	τῆς τύχης οὐκ ἄνευ φύσεως	ἢ	συγκλώσεως καὶ ἐπιπλοκῆς τῶν προνοίᾳ
[2, 14]	ὅτι οὐδεὶς ἄλλον ἀποβάλλει βίον	ἢ	τοῦτον ὃν ζῇ, οὐδὲ ἄλλον
[2, 12]	καὶ μάλιστα τὰ ἡδονῇ δελεάζοντα	ἢ	τῷ πόνῳ φοβοῦντα ἢ τῷ
[2, 12]	δελεάζοντα ἢ τῷ πόνῳ φοβοῦντα	ἢ	τῷ τύφῳ διαβεβοημένα, πῶς εὐτελῆ
[2, 12]	ἄλλο τι ὑπολήψεται αὐτὸ εἶναι	ἢ	φύσεως ἔργον· φύσεως δὲ ἔργον
[2, 11]	ἂν προείδοντο, ἵνα ἐπὶ παντὶ	ᾖ	τὸ μὴ περιπίπτειν αὐτῷ. (Ὃ
[2, 17]	στιγμή, ἡ δὲ οὐσία ῥέουσα,	ἡ	δὲ αἴσθησις ἀμυδρά, ἡ δὲ
[2, 17]	ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά,	ἡ	δὲ ὅλου τοῦ σώματος σύγκρισις
[2, 17]	βίου ὁ μὲν χρόνος στιγμή,	ἡ	δὲ οὐσία ῥέουσα, ἡ δὲ
[2, 17]	εὔσηπτος, ἡ δὲ ψυχὴ ῥεμβός,	ἡ	δὲ τύχη δυστέκμαρτον, ἡ δὲ
[2, 17]	βίος πόλεμος καὶ ξένου ἐπιδημία,	ἡ	δὲ ὑστεροφημία λήθη. Τί οὖν
[2, 17]	ῥεμβός, ἡ δὲ τύχη δυστέκμαρτον,	ἡ	δὲ φήμη ἄκριτον· συνελόντι δὲ
[2, 17]	ὅλου τοῦ σώματος σύγκρισις εὔσηπτος,	ἡ	δὲ ψυχὴ ῥεμβός, ἡ δὲ
[2, 9]	τῶν ὅλων φύσις καὶ τίς	ἡ	ἐμὴ καὶ πῶς αὕτη πρὸς
[2, 13]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν· οὐκ ἐλάττων	ἡ	πήρωσις αὕτη τῆς στερισκούσης τοῦ
[2, 16]	τοῦ ἀληθοῦς δέχηται. ~Ὑβρίζει ἑαυτὴν	ἡ	τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ μάλιστα μέν,
[2, 3]	φύσεως μέρει ἀγαθόν, ὃ φέρει	ἡ	τοῦ ὅλου φύσις καὶ ὃ
[2, 9]	κακοδαιμονεῖν. ~Τούτων ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς	ἡ	τῶν ὅλων φύσις καὶ τίς
[2, 11]	δὲ προφυλάξασθαι ἢ διορθώσασθαι ταῦτα	ἡ	τῶν ὅλων φύσις παρεῖδεν ἄν,
[2, 16]	καὶ ἀναλήθως τι ποιῇ ἢ	λέγῃ.	Πέμπτον, ὅταν πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς
[2, 16]	ἀλλ εἰκῇ καὶ ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν	ἐνεργῇ,	δέον καὶ τὰ μικρότατα κατὰ
[2, 2]	σπῶ· οὐ δέδοται. Ἀλλ ὡς	ἤδη	ἀποθνῄσκων ὧδε ἐπινοήθητι· γέρων εἶ·
[2, 7]	ἀγαθόν τι καὶ παῦσαι ῥεμβόμενος.	Ἤδη	δὲ καὶ τὴν ἑτέραν περιφορὰν
[2, 11]	πρᾶξαί τι κατ ἐπιθυμίαν. ~Ὡς	ἤδη	δυνατοῦ ὄντος ἐξιέναι τοῦ βίου,
[2, 4]	οὐ χρᾷ αὐταῖς. Δεῖ δὲ	ἤδη	ποτὲ αἰσθέσθαι τίνος κόσμου μέρος
[2, 12]	ὅτι, ἐάν τις αὐτὸ μόνον	ἴδῃ	καὶ τῷ μερισμῷ τῆς ἐννοίας
[2, 14]	μέν, ὅτι πάντα ἐξ ἀιδίου	ὁμοειδῆ	καὶ ἀνακυκλούμενα καὶ οὐδὲν διαφέρει,
[2, 5]	κρατήσας τις δύναται εὔρουν καὶ	θεουδῆ	βιῶσαι βίον· καὶ γὰρ οἱ
[2, 17]	μηδὲ διεψευσμένως καὶ μεθ ὑποκρίσεως,	ἀνενδεῆ	τοῦ ἄλλον ποιῆσαί τι ἢ
[2, 14]	τοῦτον ὃν ζῇ, οὐδὲ ἄλλον	ζῇ	ἢ ὃν ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν
[2, 14]	ἀποβάλλει βίον ἢ τοῦτον ὃν	ζῇ,	οὐδὲ ἄλλον ζῇ ἢ ὃν
[2, 17]	ξένου ἐπιδημία, ἡ δὲ ὑστεροφημία	λήθη.	Τί οὖν τὸ παραπέμψαι δυνάμενον;
[2, 8]	ψυχῇ γίνεται, οὐ ῥᾳδίως τις	ὤφθη	κακοδαιμονῶν· τοὺς δὲ τοῖς τῆς
[2, 16]	καὶ ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως τι	ποιῇ	ἢ λέγῃ. Πέμπτον, ὅταν πρᾶξίν
[2, 16]	καὶ ὁρμὴν ἐπ οὐδένα σκοπὸν	ἀφιῇ,	ἀλλ εἰκῇ καὶ ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν
[2, 8]	ἰδίας ψυχῆς κινήμασι μὴ παρακολουθοῦντας	ἀνάγκη	κακοδαιμονεῖν. ~Τούτων ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς
[2, 16]	ἐπ οὐδένα σκοπὸν ἀφιῇ, ἀλλ	εἰκῇ	καὶ ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν ἐνεργῇ, δέον
[2, 17]	ἡδονῶν καὶ πόνων κρείττονα, μηδὲν	εἰκῇ	ποιοῦντα μηδὲ διεψευσμένως καὶ μεθ
[2, 12]	ἢ τῷ τύφῳ διαβεβοημένα, πῶς	εὐτελῆ	καὶ εὐκαταφρόνητα καὶ ῥυπαρὰ καὶ
[2, 10]	καὶ φιλοσοφίας ἀξίως ἔφη μείζονος	ἐγκλή	ματος ἔχεσθαι τὸ μεθ ἡδονῆς
[2, 4]	θεοῖς. ~Μέμνησο ἐκ πόσου ταῦτα	ἀναβάλλῃ	καὶ ὁποσάκις προθεσμίας λαβὼν παρὰ
[2, 6]	οὗτος δέ σοι σχεδὸν διήνυσται,	μὴ	αἰδουμένῃ σεαυτήν, ἀλλ ἐν ταῖς
[2, 13]	τῶν πλησίον διὰ τεκμάρσεως ζητοῦντος,	μὴ	αἰσθομένου δέ, ὅτι ἀρκεῖ πρὸς
[2, 3]	τῶν βιβλίων δίψαν ῥῖψον, ἵνα	μὴ	γογγύζων ἀποθάνῃς, ἀλλὰ ἵλεως ἀληθῶς
[2, 11]	κατ ἄγνοιαν οὔτε εἰδυῖα μέν,	μὴ	δυναμένη δὲ προφυλάξασθαι ἢ διορθώσασθαι
[2, 8]	φαντασίαν ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ μὲν τὸ	μὴ	ἐφιστάνειν, τί ἐν τῇ ἄλλου
[2, 14]	καὶ τοῦτο μόνον καὶ ὃ	μὴ	ἔχει τις οὐκ ἀποβάλλει. ~Ὅτι
[2, 7]	οἱ κεκμηκότες τῷ βίῳ καὶ	μὴ	ἔχοντες σκοπόν, ἐφ ὃν πᾶσαν
[2, 8]	τοῖς τῆς ἰδίας ψυχῆς κινήμασι	μὴ	παρακολουθοῦντας ἀνάγκη κακοδαιμονεῖν. ~Τούτων ἀεὶ
[2, 11]	ἵνα ἐπὶ παντὶ ᾖ τὸ	μὴ	περιπίπτειν αὐτῷ. (Ὃ δὲ χείρω
[2, 11]	μὲν κατ ἀλήθειαν κακοῖς ἵνα	μὴ	περιπίπτῃ ὁ ἄνθρωπος, ἐπ αὐτῷ
[2, 11]	περιπίπτειν αὐτῷ. (Ὃ δὲ χείρω	μὴ	ποιεῖ ἄνθρωπον, πῶς ἂν τοῦτο
[2, 17]	τοῦ ἄλλον ποιῆσαί τι ἢ	μὴ	ποιῆσαι· ἔτι δὲ τὰ συμβαίνοντα
[2, 4]	ᾧ ἐὰν εἰς τὸ ἀπαιθριάσαι	μὴ	χρήσῃ, οἰχήσεται καὶ οἰχήσῃ καὶ
[2, 17]	ἀνθρωπίνου βίου ὁ μὲν χρόνος	στιγμή,	ἡ δὲ οὐσία ῥέουσα, ἡ
[2, 9]	ὅλων φύσις καὶ τίς ἡ	ἐμὴ	καὶ πῶς αὕτη πρὸς ἐκείνην
[2, 17]	δὲ τύχη δυστέκμαρτον, ἡ δὲ	φήμη	ἄκριτον· συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα
[2, 17]	δὲ τὸν θάνατον ἵλεῳ τῇ	γνώμῃ	περιμένοντα ὡς οὐδὲν ἄλλο ἢ
[2, 11]	ἄγνοιαν οὔτε εἰδυῖα μέν, μὴ	δυναμένη	δὲ προφυλάξασθαι ἢ διορθώσασθαι ταῦτα
[2, 6]	ἀλλ ἐν ταῖς ἄλλων ψυχαῖς	τιθεμένῃ	τὴν σὴν εὐμοιρίαν. ~Περισπᾷ τί
[2, 6]	δέ σοι σχεδὸν διήνυσται, μὴ	αἰδουμένῃ	σεαυτήν, ἀλλ ἐν ταῖς ἄλλων
[2, 11]	ἀνθρώποις καὶ τοῖς κακοῖς πεφυρμένως	συμβαίνῃ.	Θάνατος δέ γε καὶ ζωή,
[2, 17]	τὸν ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον καὶ	ἀσινῆ,	ἡδονῶν καὶ πόνων κρείττονα, μηδὲν
[2, 12]	αἰσθητὰ πάντα καὶ μάλιστα τὰ	ἡδονῇ	δελεάζοντα ἢ τῷ πόνῳ φοβοῦντα
[2, 11]	δόξα καὶ ἀδοξία, πόνος καὶ	ἡδονή,	πλοῦτος καὶ πενία, πάντα ταῦτα
[2, 4]	ἐὰν εἰς τὸ ἀπαιθριάσαι μὴ	χρήσῃ,	οἰχήσεται καὶ οἰχήσῃ καὶ αὖθις
[2, 4]	ἀπαιθριάσαι μὴ χρήσῃ, οἰχήσεται καὶ	οἰχήσῃ	καὶ αὖθις οὐκ ἐξέσται. ~Πάσης
[2, 12]	καὶ τῷ μερισμῷ τῆς ἐννοίας	διαλύσῃ	τὰ ἐμφανταζόμενα αὐτῷ, οὐκέτι ἄλλο
[2, 8]	τὸ μὴ ἐφιστάνειν, τί ἐν	τῇ	ἄλλου ψυχῇ γίνεται, οὐ ῥᾳδίως
[2, 17]	πᾶσι δὲ τὸν θάνατον ἵλεῳ	τῇ	γνώμῃ περιμένοντα ὡς οὐδὲν ἄλλο
[2, 10]	λέγειν. ~Φιλοσόφως ὁ Θεόφραστος ἐν	τῇ	συγκρίσει τῶν ἁμαρτημάτων, ὡς ἄν
[2, 9]	οὐδεὶς ὁ κωλύων τὰ ἀκόλουθα	τῇ	φύσει, ἧς μέρος εἶ, πράσσειν
[2, 14]	καὶ μέλανα. ~Κἂν τρὶς χίλια	ἔτη	βιώσεσθαι μέλλῃς, καὶ τοσαυτάκις μύρια,
[2, 11]	κατ ἀλήθειαν κακοῖς ἵνα μὴ	περιπίπτῃ	ὁ ἄνθρωπος, ἐπ αὐτῷ τὸ
[2, 1]	προλέγειν ἑαυτῷ· συντεύξομαι περιέργῳ, ἀχαρίστῳ,	ὑβριστῇ,	δολερῷ, βασκάνῳ, ἀκοινωνήτῳ· πάντα ταῦτα
[2, 12]	ἔργον ἐστίν, ἀλλὰ καὶ συμφέρον	αὐτῇ.	Πῶς ἅπτεται θεοῦ ἄνθρωπος καὶ
[2, 9]	τίς ἡ ἐμὴ καὶ πῶς	αὕτη	πρὸς ἐκείνην ἔχουσα καὶ ὁποῖόν
[2, 13]	κακῶν· οὐκ ἐλάττων ἡ πήρωσις	αὕτη	τῆς στερισκούσης τοῦ διακρίνειν τὰ
[2, 16]	φῦμα τοῦ κόσμου, ὅσον ἐφ	ἑαυτῇ,	γένηται· τὸ γὰρ δυσχεραίνειν τινὶ
[2, 16]	Ἔπειτα δέ, ὅταν ἄνθρωπόν τινα	ἀποστραφῇ	ἢ καὶ ἐναντία φέρηται ὡς
[2, 10]	Ὀρθῶς οὖν καὶ φιλοσοφίας ἀξίως	ἔφη	μείζονος ἐγκλή ματος ἔχεσθαι τὸ
[2, 12]	ἑαυτοῦ μέρος καὶ ὅταν πῶς	{ἔχῃ}	διακέηται τὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦτο
[2, 17]	δὲ ψυχὴ ῥεμβός, ἡ δὲ	τύχη	δυστέκμαρτον, ἡ δὲ φήμη ἄκριτον·
[2, 8]	ἐφιστάνειν, τί ἐν τῇ ἄλλου	ψυχῇ	γίνεται, οὐ ῥᾳδίως τις ὤφθη
[2, 16]	~Ὑβρίζει ἑαυτὴν ἡ τοῦ ἀνθρώπου	ψυχὴ	μάλιστα μέν, ὅταν ἀπόστημα καὶ
[2, 17]	σώματος σύγκρισις εὔσηπτος, ἡ δὲ	ψυχὴ	ῥεμβός, ἡ δὲ τύχη δυστέκμαρτον,
[2, 6]	φυλάσσοντος. ~Ὑβρίζεις, ὑβρίζεις ἑαυτήν, ὦ	ψυχή·	τοῦ δὲ τιμῆσαι σεαυτὴν οὐκέτι
[2, 11]	συμβαίνῃ. Θάνατος δέ γε καὶ	ζωή,	δόξα καὶ ἀδοξία, πόνος καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 20/08/2009