Livre, pensee
[2, 11]	ἡ τῶν ὅλων φύσις παρεῖδεν	ἄν,	οὔτ ἂν τηλικοῦτον ἥμαρτεν ἤτοι
[2, 10]	τῇ συγκρίσει τῶν ἁμαρτημάτων, ὡς	ἄν	τις κοινότερον τὰ τοιαῦτα συγκρίνειε,
[2, 14]	παρῳχηκὸς οὔτε τὸ μέλλον ἀποβάλοι	ἄν	τις· ὃ γὰρ οὐκ ἔχει,
[2, 14]	ὃ γὰρ οὐκ ἔχει, πῶς	ἄν	τις τοῦτο αὐτοῦ ἀφέλοιτο; Τούτων
[2, 11]	δεινόν· κακῷ γάρ σε οὐκ	ἂν	περιβάλοιεν· εἰ δὲ ἤτοι οὐκ
[2, 11]	τι κακὸν ἦν, καὶ τοῦτο	ἂν	προείδοντο, ἵνα ἐπὶ παντὶ ᾖ
[2, 11]	ὅλων φύσις παρεῖδεν ἄν, οὔτ	ἂν	τηλικοῦτον ἥμαρτεν ἤτοι παῤ ἀδυναμίαν
[2, 11]	χείρω μὴ ποιεῖ ἄνθρωπον, πῶς	ἂν	τοῦτο βίον ἀνθρώπου χείρω ποιήσειεν;
[2, 5]	ἄλλων φαντασιῶν πορίζειν. Ποριεῖς δέ,	ἂν	ὡς ἐσχάτην τοῦ βίου ἑκάστην
[2, 4]	σοι περιγεγραμμένος τοῦ χρόνου, ᾧ	ἐὰν	εἰς τὸ ἀπαιθριάσαι μὴ χρήσῃ,
[2, 12]	ἐστι τὸ ἀποθανεῖν, καὶ ὅτι,	ἐάν	τις αὐτὸ μόνον ἴδῃ καὶ
[2, 15]	καὶ τὸ χρήσιμον τοῦ λεγομένου,	ἐάν	τις αὐτοῦ τὸ νόστιμον μέχρι
[2, 1]	ἀπέχθεσθαι αὐτῷ. Γεγόναμεν γὰρ πρὸς	συνεργίαν	ὡς πόδες, ὡς χεῖρες, ὡς
[2, 11]	ἀνθρωπείων καὶ τοῖς μὲν κατ	ἀλήθειαν	κακοῖς ἵνα μὴ περιπίπτῃ ὁ
[2, 13]	δὲ ἐξ ἀνθρώπων φίλα διὰ	συγγένειαν,	ἔστι δὲ ὅτε καὶ τρόπον
[2, 11]	ἂν τηλικοῦτον ἥμαρτεν ἤτοι παῤ	ἀδυναμίαν	ἢ παῤ ἀτεχνίαν, ἵνα τὰ
[2, 10]	λόγον ἀποστρεφόμενος· ὁ δὲ κατ	ἐπιθυμίαν	ἁμαρτάνων, ὑφ ἡδονῆς ἡττώμενος ἀκολαστότερός
[2, 10]	φησὶ βαρύτερα εἶναι τὰ κατ	ἐπιθυμίαν	πλημμελούμενα τῶν κατὰ θυμόν. Ὁ
[2, 10]	ἐπὶ τὸ πρᾶξαί τι κατ	ἐπιθυμίαν.	~Ὡς ἤδη δυνατοῦ ὄντος ἐξιέναι
[2, 11]	ἤτοι παῤ ἀδυναμίαν ἢ παῤ	ἀτεχνίαν,	ἵνα τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ
[2, 12]	φωναὶ τὴν εὐδοξίαν καὶ τὴν	ἀδοξίαν	παρέχουσι› Τί ἐστι τὸ ἀποθανεῖν,
[2, 12]	ὑπολήψεις καὶ αἱ φωναὶ τὴν	εὐδοξίαν	καὶ τὴν ἀδοξίαν παρέχουσι› Τί
[2, 13]	καὶ τρόπον τινὰ ἐλεεινὰ δἰ	ἄγνοιαν	ἀγαθῶν καὶ κακῶν· οὐκ ἐλάττων
[2, 11]	χείρω ποιήσειεν; Οὔτε δὲ κατ	ἄγνοιαν	οὔτε εἰδυῖα μέν, μὴ δυναμένη
[2, 1]	ταῦτα συμβέβηκεν ἐκείνοις παρὰ τὴν	ἄγνοιαν	τῶν ἀγαθῶν καὶ κακῶν. Ἐγὼ
[2, 6]	ἄλλων ψυχαῖς τιθεμένῃ τὴν σὴν	εὐμοιρίαν.	~Περισπᾷ τί σε τὰ ἔξωθεν
[2, 7]	ὃν πᾶσαν ὁρμὴν καὶ καθάπαξ	φαντασίαν	ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ μὲν τὸ μὴ
[2, 14]	διακρίνειν τὰ λευκὰ καὶ μέλανα.	~Κἂν	τρὶς χίλια ἔτη βιώσεσθαι μέλλῃς,
[2, 11]	ὁ ἄνθρωπος, ἐπ αὐτῷ τὸ	πᾶν	ἔθεντο· τῶν δὲ λοιπῶν εἴ
[2, 15]	ἔχει τις οὐκ ἀποβάλλει. ~Ὅτι	πᾶν	ὑπόληψις. Δῆλα μὲν γὰρ τὰ
[2, 7]	ῥεμβόμενος. Ἤδη δὲ καὶ τὴν	ἑτέραν	περιφορὰν φυλακτέον· ληροῦσι γὰρ καὶ
[2, 16]	κατὰ τὴν ἐπὶ τὸ τέλος	ἀναφορὰν	γίνεσθαι· τέλος δὲ λογικῶν ζῴων
[2, 7]	Ἤδη δὲ καὶ τὴν ἑτέραν	περιφορὰν	φυλακτέον· ληροῦσι γὰρ καὶ διὰ
[2, 7]	μὴ ἔχοντες σκοπόν, ἐφ ὃν	πᾶσαν	ὁρμὴν καὶ καθάπαξ φαντασίαν ἀπευθύνουσιν.
[2, 16]	λοιπῶν φύσεις περιέχονται. Ἔπειτα δέ,	ὅταν	ἄνθρωπόν τινα ἀποστραφῇ ἢ καὶ
[2, 16]	τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ μάλιστα μέν,	ὅταν	ἀπόστημα καὶ οἷον φῦμα τοῦ
[2, 16]	τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν,	ὅταν	ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ πόνου. Τέταρτον,
[2, 16]	τι ποιῇ ἢ λέγῃ. Πέμπτον,	ὅταν	πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν
[2, 12]	κατὰ τί ἑαυτοῦ μέρος καὶ	ὅταν	πῶς {ἔχῃ} διακέηται τὸ τοῦ
[2, 16]	ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ πόνου. Τέταρτον,	ὅταν	ὑποκρίνηται καὶ ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως
[2, 3]	ἔστω. Τὴν δὲ τῶν βιβλίων	δίψαν	ῥῖψον, ἵνα μὴ γογγύζων ἀποθάνῃς,
[2, 14]	πότερον ἐν ἑκατὸν ἔτεσιν ἢ	ἐν	διακοσίοις ἢ ἐν τῷ ἀπείρῳ
[2, 14]	ἀνακυκλούμενα καὶ οὐδὲν διαφέρει, πότερον	ἐν	ἑκατὸν ἔτεσιν ἢ ἐν διακοσίοις
[2, 11]	τῶν ἀνθρωπείων, τί μοι ζῆν	ἐν	κόσμῳ κενῷ θεῶν ἢ προνοίας
[2, 17]	δὲ κακὸν κατὰ φύσιν. {Τὰ	ἐν	Κουάδοις πρὸς τῷ Γρανούᾳ α΄
[2, 16]	ἐστι τῆς φύσεως, ὑφ› ἧς	ἐν	μέρει ἕκασται τῶν λοιπῶν φύσεις
[2, 6]	διήνυσται, μὴ αἰδουμένῃ σεαυτήν, ἀλλ	ἐν	ταῖς ἄλλων ψυχαῖς τιθεμένῃ τὴν
[2, 10]	ἀκολαστότερός πως φαίνεται καὶ θηλύτερος	ἐν	ταῖς ἁμαρτίαις. Ὀρθῶς οὖν καὶ
[2, 13]	γᾶς (φησὶν) ἐρευνῶντος” καὶ τὰ	ἐν	ταῖς ψυχαῖς τῶν πλησίον διὰ
[2, 8]	μὲν τὸ μὴ ἐφιστάνειν, τί	ἐν	τῇ ἄλλου ψυχῇ γίνεται, οὐ
[2, 10]	καὶ λέγειν. ~Φιλοσόφως ὁ Θεόφραστος	ἐν	τῇ συγκρίσει τῶν ἁμαρτημάτων, ὡς
[2, 14]	ἔτεσιν ἢ ἐν διακοσίοις ἢ	ἐν	τῷ ἀπείρῳ χρόνῳ τὰ αὐτά
[2, 17]	αὐτοῖς τοῖς στοιχείοις μηδὲν δεινὸν	ἐν	τῷ ἕκαστον διηνεκῶς εἰς ἕτερον
[2, 17]	καὶ μόνον φιλοσοφία· τοῦτο δὲ	ἐν	τῷ τηρεῖν τὸν ἔνδον δαίμονα
[2, 5]	ὡς Ῥωμαῖος καὶ ἄῤῥην τὸ	ἐν	χερσὶ μετὰ τῆς ἀκριβοῦς καὶ
[2, 17]	Τί οὖν τὸ παραπέμψαι δυνάμενον;	Ἓν	καὶ μόνον φιλοσοφία· τοῦτο δὲ
[2, 17]	Εἰ δὲ αὐτοῖς τοῖς στοιχείοις	μηδὲν	δεινὸν ἐν τῷ ἕκαστον διηνεκῶς
[2, 17]	ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ πόνων κρείττονα,	μηδὲν	εἰκῇ ποιοῦντα μηδὲ διεψευσμένως καὶ
[2, 11]	ταῦτα ἡ τῶν ὅλων φύσις	παρεῖδεν	ἄν, οὔτ ἂν τηλικοῦτον ἥμαρτεν
[2, 13]	τὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦτο μόριον.	~Οὐδὲν	ἀθλιώτερον τοῦ πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου
[2, 17]	ἵλεῳ τῇ γνώμῃ περιμένοντα ὡς	οὐδὲν	ἄλλο ἢ λύσιν τῶν στοιχείων,
[2, 5]	καὶ γὰρ οἱ θεοὶ πλέον	οὐδὲν	ἀπαιτήσουσι παρὰ τοῦ ταῦτα φυλάσσοντος.
[2, 17]	καὶ διάλυσιν; Κατὰ φύσιν γάρ·	οὐδὲν	δὲ κακὸν κατὰ φύσιν. {Τὰ
[2, 11]	ἀπελθεῖν, εἰ μὲν θεοὶ εἰσίν,	οὐδὲν	δεινόν· κακῷ γάρ σε οὐκ
[2, 14]	ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ ἀνακυκλούμενα καὶ	οὐδὲν	διαφέρει, πότερον ἐν ἑκατὸν ἔτεσιν
[2, 17]	συμβαίνοντα καὶ ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς	ἐκεῖθέν	ποθεν ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν·
[2, 3]	ἐπιπλοκῆς τῶν προνοίᾳ διοικουμένων. Πάντα	ἐκεῖθεν	ῥεῖ· πρόσεστι δὲ τὸ ἀναγκαῖον
[2, 17]	ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς	ἦλθεν·	ἐπὶ πᾶσι δὲ τὸν θάνατον
[2, 17]	δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα,	ὅθεν	αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι δὲ
[2, 17]	καὶ ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν	ποθεν	ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ
[2, 10]	λύπης ἠναγκασμένῳ θυμωθῆναι· ὁ δὲ	αὐτόθεν	πρὸς τὸ ἀδικεῖν ὥρμηται, φερόμενος
[2, 13]	πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου καὶ τὰ	νέρθεν	γᾶς (φησὶν) ἐρευνῶντος” καὶ τὰ
[2, 1]		~Ἕωθεν	προλέγειν ἑαυτῷ· συντεύξομαι περιέργῳ, ἀχαρίστῳ,
[2, 7]	εὐμοιρίαν. ~Περισπᾷ τί σε τὰ	ἔξωθεν	ἐμπίπτοντα; Καὶ σχολὴν πάρεχε σεαυτῷ
[2, 11]	ἂν τοῦτο βίον ἀνθρώπου χείρω	ποιήσειεν;	Οὔτε δὲ κατ ἄγνοιαν οὔτε
[2, 11]	κακῷ γάρ σε οὐκ ἂν	περιβάλοιεν·	εἰ δὲ ἤτοι οὐκ εἰσὶν
[2, 1]	δολερῷ, βασκάνῳ, ἀκοινωνήτῳ· πάντα ταῦτα	συμβέβηκεν	ἐκείνοις παρὰ τὴν ἄγνοιαν τῶν
[2, 13]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων γινόμενα. Τὰ	μὲν	γὰρ ἐκ θεῶν αἰδέσιμα δἰ
[2, 15]	ἀποβάλλει. ~Ὅτι πᾶν ὑπόληψις. Δῆλα	μὲν	γὰρ τὰ πρὸς τὸν Κυνικὸν
[2, 11]	δὲ ἐξ ἀνθρώπων ἀπελθεῖν, εἰ	μὲν	θεοὶ εἰσίν, οὐδὲν δεινόν· κακῷ
[2, 11]	αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων καὶ τοῖς	μὲν	κατ ἀλήθειαν κακοῖς ἵνα μὴ
[2, 12]	~Πῶς πάντα ταχέως ἐναφανίζεται, τῷ	μὲν	κόσμῳ αὐτὰ τὰ σώματα, τῷ
[2, 11]	δὲ κατ ἄγνοιαν οὔτε εἰδυῖα	μέν,	μὴ δυναμένη δὲ προφυλάξασθαι ἢ
[2, 16]	ἡ τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ μάλιστα	μέν,	ὅταν ἀπόστημα καὶ οἷον φῦμα
[2, 14]	τῶν δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς	μέν,	ὅτι πάντα ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ
[2, 10]	μετὰ λύπης· ὅλως τε ὁ	μὲν	προηδικημένῳ μᾶλλον ἔοικε καὶ διὰ
[2, 2]	πνευμάτιον καὶ τὸ ἡγεμονικόν. Τῶν	μὲν	σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος καὶ ὀστάρια
[2, 8]	καὶ καθάπαξ φαντασίαν ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ	μὲν	τὸ μὴ ἐφιστάνειν, τί ἐν
[2, 17]	συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα τὰ	μὲν	τοῦ σώματος ποταμός, τὰ δὲ
[2, 17]	θεσμῷ. ~Τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ	μὲν	χρόνος στιγμή, ἡ δὲ οὐσία
[2, 1]	συγγενεῖ δύναμαι οὔτε ἀπέχθεσθαι αὐτῷ.	Γεγόναμεν	γὰρ πρὸς συνεργίαν ὡς πόδες,
[2, 11]	παρεῖδεν ἄν, οὔτ ἂν τηλικοῦτον	ἥμαρτεν	ἤτοι παῤ ἀδυναμίαν ἢ παῤ
[2, 11]	δὲ λοιπῶν εἴ τι κακὸν	ἦν,	καὶ τοῦτο ἂν προείδοντο, ἵνα
[2, 11]	αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων, τί μοι	ζῆν	ἐν κόσμῳ κενῷ θεῶν ἢ
[2, 17]	τί ὑπίδηταί τις τὴν πάντων	μεταβολὴν	καὶ διάλυσιν; Κατὰ φύσιν γάρ·
[2, 5]	ἐλευθερίας καὶ δικαιότητος πράσσειν καὶ	σχολὴν	ἑαυτῷ ἀπὸ πασῶν τῶν ἄλλων
[2, 7]	σε τὰ ἔξωθεν ἐμπίπτοντα; Καὶ	σχολὴν	πάρεχε σεαυτῷ τοῦ προσμανθάνειν ἀγαθόν
[2, 2]	τοῦτο ἐάσῃς δουλεῦσαι, μηκέτι καθ	ὁρμὴν	ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι τὸ εἱμαρμένον
[2, 16]	ὅταν πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς καὶ	ὁρμὴν	ἐπ οὐδένα σκοπὸν ἀφιῇ, ἀλλ
[2, 7]	ἔχοντες σκοπόν, ἐφ ὃν πᾶσαν	ὁρμὴν	καὶ καθάπαξ φαντασίαν ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ
[2, 9]	ἐμὴ καὶ πῶς αὕτη πρὸς	ἐκείνην	ἔχουσα καὶ ὁποῖόν τι μέρος
[2, 5]	φρόντιζε στιβαρῶς ὡς Ῥωμαῖος καὶ	ἄῤῥην	τὸ ἐν χερσὶ μετὰ τῆς
[2, 6]	ταῖς ἄλλων ψυχαῖς τιθεμένῃ τὴν	σὴν	εὐμοιρίαν. ~Περισπᾷ τί σε τὰ
[2, 1]	πάντα ταῦτα συμβέβηκεν ἐκείνοις παρὰ	τὴν	ἄγνοιαν τῶν ἀγαθῶν καὶ κακῶν.
[2, 12]	αἱ φωναὶ τὴν εὐδοξίαν καὶ	τὴν	ἀδοξίαν παρέχουσι› Τί ἐστι τὸ
[2, 1]	τοῦ κακοῦ ὅτι αἰσχρόν, καὶ	τὴν	αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος φύσιν ὅτι
[2, 3]	σοι ἀρκείτω· ἀεὶ δόγματα ἔστω.	Τὴν	δὲ τῶν βιβλίων δίψαν ῥῖψον,
[2, 16]	δέον καὶ τὰ μικρότατα κατὰ	τὴν	ἐπὶ τὸ τέλος ἀναφορὰν γίνεσθαι·
[2, 7]	παῦσαι ῥεμβόμενος. Ἤδη δὲ καὶ	τὴν	ἑτέραν περιφορὰν φυλακτέον· ληροῦσι γὰρ
[2, 12]	αἱ ὑπολήψεις καὶ αἱ φωναὶ	τὴν	εὐδοξίαν καὶ τὴν ἀδοξίαν παρέχουσι›
[2, 17]	μεταβάλλειν, διὰ τί ὑπίδηταί τις	τὴν	πάντων μεταβολὴν καὶ διάλυσιν; Κατὰ
[2, 6]	ἐν ταῖς ἄλλων ψυχαῖς τιθεμένῃ	τὴν	σὴν εὐμοιρίαν. ~Περισπᾷ τί σε
[2, 1]	καὶ κακῶν. Ἐγὼ δὲ τεθεωρηκὼς	τὴν	φύσιν τοῦ ἀγαθοῦ ὅτι καλόν,
[2, 5]	πορίζειν. Ποριεῖς δέ, ἂν ὡς	ἐσχάτην	τοῦ βίου ἑκάστην πρᾶξιν ἐνεργῇς,
[2, 13]	γὰρ ἐκ θεῶν αἰδέσιμα δἰ	ἀρετήν·	τὰ δὲ ἐξ ἀνθρώπων φίλα
[2, 5]	ἂν ὡς ἐσχάτην τοῦ βίου	ἑκάστην	πρᾶξιν ἐνεργῇς, ἀπηλλαγμένος πάσης εἰκαιότητος
[2, 16]	μέχρι τοῦ ἀληθοῦς δέχηται. ~Ὑβρίζει	ἑαυτὴν	ἡ τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ μάλιστα
[2, 16]	αἱ τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει	ἑαυτήν,	ὅταν ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ πόνου.
[2, 6]	τοῦ ταῦτα φυλάσσοντος. ~Ὑβρίζεις, ὑβρίζεις	ἑαυτήν,	ὦ ψυχή· τοῦ δὲ τιμῆσαι
[2, 6]	σοι σχεδὸν διήνυσται, μὴ αἰδουμένῃ	σεαυτήν,	ἀλλ ἐν ταῖς ἄλλων ψυχαῖς
[2, 6]	ὦ ψυχή· τοῦ δὲ τιμῆσαι	σεαυτὴν	οὐκέτι καιρὸν ἕξεις· ἀκαριαῖος ὁ
[2, 11]	βίου, οὕτως ἕκαστα ποιεῖν καὶ	λέγειν	καὶ διανοεῖσθαι. Τὸ δὲ ἐξ
[2, 9]	εἶ, πράσσειν τε ἀεὶ καὶ	λέγειν.	~Φιλοσόφως ὁ Θεόφραστος ἐν τῇ
[2, 1]	~Ἕωθεν	προλέγειν	ἑαυτῷ· συντεύξομαι περιέργῳ, ἀχαρίστῳ, ὑβριστῇ,
[2, 5]	ἀπὸ πασῶν τῶν ἄλλων φαντασιῶν	πορίζειν.	Ποριεῖς δέ, ἂν ὡς ἐσχάτην
[2, 11]	διανοεῖσθαι. Τὸ δὲ ἐξ ἀνθρώπων	ἀπελθεῖν,	εἰ μὲν θεοὶ εἰσίν, οὐδὲν
[2, 11]	ἐξιέναι τοῦ βίου, οὕτως ἕκαστα	ποιεῖν	καὶ λέγειν καὶ διανοεῖσθαι. Τὸ
[2, 10]	ὁ δὲ αὐτόθεν πρὸς τὸ	ἀδικεῖν	ὥρμηται, φερόμενος ἐπὶ τὸ πρᾶξαί
[2, 17]	τῷ ἕκαστον διηνεκῶς εἰς ἕτερον	μεταβάλλειν,	διὰ τί ὑπίδηταί τις τὴν
[2, 7]	Καὶ σχολὴν πάρεχε σεαυτῷ τοῦ	προσμανθάνειν	ἀγαθόν τι καὶ παῦσαι ῥεμβόμενος.
[2, 12]	ἀδοξίαν παρέχουσι› Τί ἐστι τὸ	ἀποθανεῖν,	καὶ ὅτι, ἐάν τις αὐτὸ
[2, 8]	ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ μὲν τὸ μὴ	ἐφιστάνειν,	τί ἐν τῇ ἄλλου ψυχῇ
[2, 16]	ἐφ ἑαυτῇ, γένηται· τὸ γὰρ	δυσχεραίνειν	τινὶ τῶν γινομένων ἀπόστασίς ἐστι
[2, 13]	πήρωσις αὕτη τῆς στερισκούσης τοῦ	διακρίνειν	τὰ λευκὰ καὶ μέλανα. ~Κἂν
[2, 8]	ψυχῆς κινήμασι μὴ παρακολουθοῦντας ἀνάγκη	κακοδαιμονεῖν.	~Τούτων ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς ἡ
[2, 17]	δὲ φήμη ἄκριτον· συνελόντι δὲ	εἰπεῖν,	πάντα τὰ μὲν τοῦ σώματος
[2, 17]	φιλοσοφία· τοῦτο δὲ ἐν τῷ	τηρεῖν	τὸν ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον καὶ
[2, 13]	Θεραπεία δὲ αὐτοῦ, καθαρὸν πάθους	διατηρεῖν	καὶ εἰκαιότητος καὶ δυσαρεστήσεως τῆς
[2, 5]	φιλοστοργίας καὶ ἐλευθερίας καὶ δικαιότητος	πράσσειν	καὶ σχολὴν ἑαυτῷ ἀπὸ πασῶν
[2, 9]	τῇ φύσει, ἧς μέρος εἶ,	πράσσειν	τε ἀεὶ καὶ λέγειν. ~Φιλοσόφως
[2, 1]	τῶν κάτω ὀδόντων. Τὸ οὖν	ἀντιπράσσειν	ἀλλήλοις παρὰ φύσιν· ἀντιπρακτικὸν δὲ
[2, 1]	παρὰ φύσιν· ἀντιπρακτικὸν δὲ τὸ	ἀγανακτεῖν	καὶ ἀποστρέφεσθαι. ~Ὅ τί ποτε
[2, 11]	ἐπὶ παντὶ ᾖ τὸ μὴ	περιπίπτειν	αὐτῷ. (Ὃ δὲ χείρω μὴ
[2, 13]	δαίμονι εἶναι καὶ τοῦτον γνησίως	θεραπεύειν.	Θεραπεία δὲ αὐτοῦ, καθαρὸν πάθους
[2, 2]	ἀλλὰ πάσης ὥρας ἐξεμούμενον καὶ	πάλιν	ῥοφούμενον. Τρίτον οὖν ἐστι τὸ
[2, 5]	ὡς ἐσχάτην τοῦ βίου ἑκάστην	πρᾶξιν	ἐνεργῇς, ἀπηλλαγμένος πάσης εἰκαιότητος καὶ
[2, 16]	ποιῇ ἢ λέγῃ. Πέμπτον, ὅταν	πρᾶξίν	τινα ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν ἐπ
[2, 14]	τῷ βραχυτάτῳ. Τὸ γὰρ παρὸν	πᾶσιν	ἴσον καὶ τὸ ἀπολλύμενον οὖν
[2, 14]	οὐδὲν διαφέρει, πότερον ἐν ἑκατὸν	ἔτεσιν	ἢ ἐν διακοσίοις ἢ ἐν
[2, 13]	ἐκπεριερχομένου καὶ τὰ νέρθεν γᾶς	(φησὶν)	ἐρευνῶντος” καὶ τὰ ἐν ταῖς
[2, 16]	ἐναντία φέρηται ὡς βλάψουσα, οἷαί	εἰσιν	αἱ τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει
[2, 11]	περιβάλοιεν· εἰ δὲ ἤτοι οὐκ	εἰσὶν	ἢ οὐ μέλει αὐτοῖς τῶν
[2, 11]	ἀνθρώπων ἀπελθεῖν, εἰ μὲν θεοὶ	εἰσίν,	οὐδὲν δεινόν· κακῷ γάρ σε
[2, 12]	νεκρά· νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι. Τί	εἰσιν	οὗτοι, ὧν αἱ ὑπολήψεις καὶ
[2, 17]	περιμένοντα ὡς οὐδὲν ἄλλο ἢ	λύσιν	τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν ἕκαστον
[2, 17]	τις τὴν πάντων μεταβολὴν καὶ	διάλυσιν;	Κατὰ φύσιν γάρ· οὐδὲν δὲ
[2, 7]	πᾶσαν ὁρμὴν καὶ καθάπαξ φαντασίαν	ἀπευθύνουσιν.	~Παρὰ μὲν τὸ μὴ ἐφιστάνειν,
[2, 1]	Τὸ οὖν ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις παρὰ	φύσιν·	ἀντιπρακτικὸν δὲ τὸ ἀγανακτεῖν καὶ
[2, 17]	πάντων μεταβολὴν καὶ διάλυσιν; Κατὰ	φύσιν	γάρ· οὐδὲν δὲ κακὸν κατὰ
[2, 1]	καὶ τὴν αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος	φύσιν	ὅτι μοι συγγενής, οὐχὶ αἵματος
[2, 17]	γάρ· οὐδὲν δὲ κακὸν κατὰ	φύσιν.	{Τὰ ἐν Κουάδοις πρὸς τῷ
[2, 1]	κακῶν. Ἐγὼ δὲ τεθεωρηκὼς τὴν	φύσιν	τοῦ ἀγαθοῦ ὅτι καλόν, καὶ
[2, 12]	μέντοι οὐ μόνον φύσεως ἔργον	ἐστίν,	ἀλλὰ καὶ συμφέρον αὐτῇ. Πῶς
[2, 2]	καὶ τὸ πνεῦμα ὁποῖόν τί	ἐστιν·	ἄνεμος, οὐδὲ ἀεὶ τὸ αὐτό,
[2, 5]	τὰ συμμεμοιραμένα. Ὁρᾷς πῶς ὀλίγα	ἐστίν,	ὧν κρατήσας τις δύναται εὔρουν
[2, 14]	ζῇ, οὐδὲ ἄλλον ζῇ ἢ	ὃν	ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν οὖν καθίσταται
[2, 14]	ἄλλον ἀποβάλλει βίον ἢ τοῦτον	ὃν	ζῇ, οὐδὲ ἄλλον ζῇ ἢ
[2, 7]	καὶ μὴ ἔχοντες σκοπόν, ἐφ	ὃν	πᾶσαν ὁρμὴν καὶ καθάπαξ φαντασίαν
[2, 10]	καὶ λεληθυίας συστολῆς φαίνεται τὸν	λόγον	ἀποστρεφόμενος· ὁ δὲ κατ ἐπιθυμίαν
[2, 12]	ἢ φύσεως ἔργον· φύσεως δὲ	ἔργον	εἴ τις φοβεῖται, παιδίον ἐστί·
[2, 12]	τοῦτο μέντοι οὐ μόνον φύσεως	ἔργον	ἐστίν, ἀλλὰ καὶ συμφέρον αὐτῇ.
[2, 12]	ὑπολήψεται αὐτὸ εἶναι ἢ φύσεως	ἔργον·	φύσεως δὲ ἔργον εἴ τις
[2, 6]	βίος ἑκάστῳ, οὗτος δέ σοι	σχεδὸν	διήνυσται, μὴ αἰδουμένῃ σεαυτήν, ἀλλ
[2, 17]	δὲ ἐν τῷ τηρεῖν τὸν	ἔνδον	δαίμονα ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν
[2, 13]	ὅτι ἀρκεῖ πρὸς μόνῳ τῷ	ἔνδον	ἑαυτοῦ δαίμονι εἶναι καὶ τοῦτον
[2, 16]	εἰκῇ καὶ ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν ἐνεργῇ,	δέον	καὶ τὰ μικρότατα κατὰ τὴν
[2, 5]	βίον· καὶ γὰρ οἱ θεοὶ	πλέον	οὐδὲν ἀπαιτήσουσι παρὰ τοῦ ταῦτα
[2, 7]	δὲ καὶ τὴν ἑτέραν περιφορὰν	φυλακτέον·	ληροῦσι γὰρ καὶ διὰ πράξεων
[2, 3]	εἶ. Παντὶ δὲ φύσεως μέρει	ἀγαθόν,	ὃ φέρει ἡ τοῦ ὅλου
[2, 7]	σχολὴν πάρεχε σεαυτῷ τοῦ προσμανθάνειν	ἀγαθόν	τι καὶ παῦσαι ῥεμβόμενος. Ἤδη
[2, 14]	ἴσον καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως	ἀκαριαῖον	ἀναφαίνεται. Οὔτε γὰρ τὸ παρῳχηκὸς
[2, 3]	ἐκεῖθεν ῥεῖ· πρόσεστι δὲ τὸ	ἀναγκαῖον	καὶ τὸ τῷ ὅλῳ κόσμῳ
[2, 11]	ποιεῖ ἄνθρωπον, πῶς ἂν τοῦτο	βίον	ἀνθρώπου χείρω ποιήσειεν; Οὔτε δὲ
[2, 14]	μέμνησο ὅτι οὐδεὶς ἄλλον ἀποβάλλει	βίον	ἢ τοῦτον ὃν ζῇ, οὐδὲ
[2, 5]	δύναται εὔρουν καὶ θεουδῆ βιῶσαι	βίον·	καὶ γὰρ οἱ θεοὶ πλέον
[2, 12]	δὲ ἔργον εἴ τις φοβεῖται,	παιδίον	ἐστί· τοῦτο μέντοι οὐ μόνον
[2, 16]	μάλιστα μέν, ὅταν ἀπόστημα καὶ	οἷον	φῦμα τοῦ κόσμου, ὅσον ἐφ
[2, 2]	Θέασαι δὲ καὶ τὸ πνεῦμα	ὁποῖόν	τί ἐστιν· ἄνεμος, οὐδὲ ἀεὶ
[2, 9]	αὕτη πρὸς ἐκείνην ἔχουσα καὶ	ὁποῖόν	τι μέρος ὁποίου τοῦ ὅλου
[2, 12]	διακέηται τὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦτο	μόριον.	~Οὐδὲν ἀθλιώτερον τοῦ πάντα κύκλῳ
[2, 13]	τὰ ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν	πλησίον	διὰ τεκμάρσεως ζητοῦντος, μὴ αἰσθομένου
[2, 2]	κροκύφαντος, ἐκ νεύρων, φλεβίων, ἀρτηριῶν	πλεγμάτιον.	Θέασαι δὲ καὶ τὸ πνεῦμα
[2, 2]	τοῦτό εἰμι, σαρκία ἐστὶ καὶ	πνευμάτιον	καὶ τὸ ἡγεμονικόν. Τῶν μὲν
[2, 11]	τῶν δὲ λοιπῶν εἴ τι	κακὸν	ἦν, καὶ τοῦτο ἂν προείδοντο,
[2, 17]	Κατὰ φύσιν γάρ· οὐδὲν δὲ	κακὸν	κατὰ φύσιν. {Τὰ ἐν Κουάδοις
[2, 2]	ῥοφούμενον. Τρίτον οὖν ἐστι τὸ	ἡγεμονικόν.	Ἄφες τὰ βιβλία· μηκέτι σπῶ·
[2, 2]	ἐστὶ καὶ πνευμάτιον καὶ τὸ	ἡγεμονικόν.	Τῶν μὲν σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος
[2, 15]	μὲν γὰρ τὰ πρὸς τὸν	Κυνικὸν	Μόνιμον λεγόμενα· δῆλον δὲ καὶ
[2, 1]	οὖν ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις παρὰ φύσιν·	ἀντιπρακτικὸν	δὲ τὸ ἀγανακτεῖν καὶ ἀποστρέφεσθαι.
[2, 3]	φύσις καὶ ὃ ἐκείνης ἐστὶ	σωστικόν.	Σῴζουσι δὲ κόσμον, ὥσπερ αἱ
[2, 1]	τὴν φύσιν τοῦ ἀγαθοῦ ὅτι	καλόν,	καὶ τοῦ κακοῦ ὅτι αἰσχρόν,
[2, 15]	πρὸς τὸν Κυνικὸν Μόνιμον λεγόμενα·	δῆλον	δὲ καὶ τὸ χρήσιμον τοῦ
[2, 14]	μύρια, ὅμως μέμνησο ὅτι οὐδεὶς	ἄλλον	ἀποβάλλει βίον ἢ τοῦτον ὃν
[2, 14]	ἢ τοῦτον ὃν ζῇ, οὐδὲ	ἄλλον	ζῇ ἢ ὃν ἀποβάλλει. Εἰς
[2, 17]	καὶ μεθ ὑποκρίσεως, ἀνενδεῆ τοῦ	ἄλλον	ποιῆσαί τι ἢ μὴ ποιῆσαι·
[2, 10]	ὅλως τε ὁ μὲν προηδικημένῳ	μᾶλλον	ἔοικε καὶ διὰ λύπης ἠναγκασμένῳ
[2, 14]	γὰρ τὸ παρῳχηκὸς οὔτε τὸ	μέλλον	ἀποβάλοι ἄν τις· ὃ γὰρ
[2, 2]	εἱμαρμένον ἢ παρὸν δυσχερᾶναι ἢ	μέλλον	ὑπιδέσθαι. ~Τὰ τῶν θεῶν προνοίας
[2, 15]	γὰρ τὰ πρὸς τὸν Κυνικὸν	Μόνιμον	λεγόμενα· δῆλον δὲ καὶ τὸ
[2, 15]	λεγόμενα· δῆλον δὲ καὶ τὸ	χρήσιμον	τοῦ λεγομένου, ἐάν τις αὐτοῦ
[2, 15]	λεγομένου, ἐάν τις αὐτοῦ τὸ	νόστιμον	μέχρι τοῦ ἀληθοῦς δέχηται. ~Ὑβρίζει
[2, 4]	εἶ καὶ τίνος διοικοῦντος τὸν	κόσμον	ἀπόῤῥοια ὑπέστης καὶ ὅτι ὅρος
[2, 3]	ἐκείνης ἐστὶ σωστικόν. Σῴζουσι δὲ	κόσμον,	ὥσπερ αἱ τῶν στοιχείων, οὕτως
[2, 10]	κατ ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα τῶν κατὰ	θυμόν.	Ὁ γὰρ θυμούμενος μετά τινος
[2, 17]	λήθη. Τί οὖν τὸ παραπέμψαι	δυνάμενον;	Ἓν καὶ μόνον φιλοσοφία· τοῦτο
[2, 14]	ἀπολλύμενον οὖν ἴσον καὶ τὸ	ἀποβαλλόμενον	οὕτως ἀκαριαῖον ἀναφαίνεται. Οὔτε γὰρ
[2, 10]	ματος ἔχεσθαι τὸ μεθ ἡδονῆς	ἁμαρτανόμενον	ἤπερ τὸ μετὰ λύπης· ὅλως
[2, 17]	δὲ τὰ συμβαίνοντα καὶ ἀπονεμόμενα	δεχόμενον	ὡς ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα, ὅθεν
[2, 2]	ὁρμὴν ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι τὸ	εἱμαρμένον	ἢ παρὸν δυσχερᾶναι ἢ μέλλον
[2, 14]	παρὸν πᾶσιν ἴσον καὶ τὸ	ἀπολλύμενον	οὖν ἴσον καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον
[2, 2]	τὸ αὐτό, ἀλλὰ πάσης ὥρας	ἐξεμούμενον	καὶ πάλιν ῥοφούμενον. Τρίτον οὖν
[2, 2]	πάσης ὥρας ἐξεμούμενον καὶ πάλιν	ῥοφούμενον.	Τρίτον οὖν ἐστι τὸ ἡγεμονικόν.
[2, 17]	δὲ αὐτοῖς τοῖς στοιχείοις μηδὲν	δεινὸν	ἐν τῷ ἕκαστον διηνεκῶς εἰς
[2, 11]	εἰ μὲν θεοὶ εἰσίν, οὐδὲν	δεινόν·	κακῷ γάρ σε οὐκ ἂν
[2, 12]	καὶ ὅτι, ἐάν τις αὐτὸ	μόνον	ἴδῃ καὶ τῷ μερισμῷ τῆς
[2, 14]	εἴπερ γε ἔχει καὶ τοῦτο	μόνον	καὶ ὃ μὴ ἔχει τις
[2, 14]	ἀποβάλλει. Τὸ γὰρ παρόν ἐστι	μόνον	οὗ στερίσκεσθαι μέλλει, εἴπερ γε
[2, 17]	τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; Ἓν καὶ	μόνον	φιλοσοφία· τοῦτο δὲ ἐν τῷ
[2, 12]	παιδίον ἐστί· τοῦτο μέντοι οὐ	μόνον	φύσεως ἔργον ἐστίν, ἀλλὰ καὶ
[2, 16]	ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν ἐπ οὐδένα	σκοπὸν	ἀφιῇ, ἀλλ εἰκῇ καὶ ἀπαρακολουθήτως
[2, 7]	τῷ βίῳ καὶ μὴ ἔχοντες	σκοπόν,	ἐφ ὃν πᾶσαν ὁρμὴν καὶ
[2, 13]	συγγένειαν, ἔστι δὲ ὅτε καὶ	τρόπον	τινὰ ἐλεεινὰ δἰ ἄγνοιαν ἀγαθῶν
[2, 11]	(Ὃ δὲ χείρω μὴ ποιεῖ	ἄνθρωπον,	πῶς ἂν τοῦτο βίον ἀνθρώπου
[2, 16]	φύσεις περιέχονται. Ἔπειτα δέ, ὅταν	ἄνθρωπόν	τινα ἀποστραφῇ ἢ καὶ ἐναντία
[2, 13]	γνησίως θεραπεύειν. Θεραπεία δὲ αὐτοῦ,	καθαρὸν	πάθους διατηρεῖν καὶ εἰκαιότητος καὶ
[2, 2]	νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι τὸ εἱμαρμένον ἢ	παρὸν	δυσχερᾶναι ἢ μέλλον ὑπιδέσθαι. ~Τὰ
[2, 14]	τὸ ἴσον ἀποβάλλει. Τὸ γὰρ	παρόν	ἐστι μόνον οὗ στερίσκεσθαι μέλλει,
[2, 14]	μήκιστον τῷ βραχυτάτῳ. Τὸ γὰρ	παρὸν	πᾶσιν ἴσον καὶ τὸ ἀπολλύμενον
[2, 17]	ἐν τῷ ἕκαστον διηνεκῶς εἰς	ἕτερον	μεταβάλλειν, διὰ τί ὑπίδηταί τις
[2, 10]	τῶν ἁμαρτημάτων, ὡς ἄν τις	κοινότερον	τὰ τοιαῦτα συγκρίνειε, φησὶ βαρύτερα
[2, 14]	καὶ ἀνακυκλούμενα καὶ οὐδὲν διαφέρει,	πότερον	ἐν ἑκατὸν ἔτεσιν ἢ ἐν
[2, 13]	τοῦ ἀνθρώπου τοῦτο μόριον. ~Οὐδὲν	ἀθλιώτερον	τοῦ πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου καὶ
[2, 12]	φύσεως ἔργον ἐστίν, ἀλλὰ καὶ	συμφέρον	αὐτῇ. Πῶς ἅπτεται θεοῦ ἄνθρωπος
[2, 3]	καὶ τὸ τῷ ὅλῳ κόσμῳ	συμφέρον,	οὗ μέρος εἶ. Παντὶ δὲ
[2, 6]	τοῦ δὲ τιμῆσαι σεαυτὴν οὐκέτι	καιρὸν	ἕξεις· ἀκαριαῖος ὁ βίος ἑκάστῳ,
[2, 1]	καλόν, καὶ τοῦ κακοῦ ὅτι	αἰσχρόν,	καὶ τὴν αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος
[2, 2]	τὸ ἡγεμονικόν. Τῶν μὲν σαρκίων	καταφρόνησον·	λύθρος καὶ ὀστάρια καὶ κροκύφαντος,
[2, 14]	καὶ ὁ τάχιστα τεθνηξόμενος τὸ	ἴσον	ἀποβάλλει. Τὸ γὰρ παρόν ἐστι
[2, 14]	ἴσον καὶ τὸ ἀπολλύμενον οὖν	ἴσον	καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως ἀκαριαῖον
[2, 14]	βραχυτάτῳ. Τὸ γὰρ παρὸν πᾶσιν	ἴσον	καὶ τὸ ἀπολλύμενον οὖν ἴσον
[2, 16]	καὶ οἷον φῦμα τοῦ κόσμου,	ὅσον	ἐφ ἑαυτῇ, γένηται· τὸ γὰρ
[2, 17]	τοῦτο δὲ ἐν τῷ τηρεῖν	τὸν	ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ,
[2, 17]	αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι δὲ	τὸν	θάνατον ἵλεῳ τῇ γνώμῃ περιμένοντα
[2, 4]	μέρος εἶ καὶ τίνος διοικοῦντος	τὸν	κόσμον ἀπόῤῥοια ὑπέστης καὶ ὅτι
[2, 15]	Δῆλα μὲν γὰρ τὰ πρὸς	τὸν	Κυνικὸν Μόνιμον λεγόμενα· δῆλον δὲ
[2, 10]	λύπης καὶ λεληθυίας συστολῆς φαίνεται	τὸν	λόγον ἀποστρεφόμενος· ὁ δὲ κατ
[2, 14]	καὶ οὐδὲν διαφέρει, πότερον ἐν	ἑκατὸν	ἔτεσιν ἢ ἐν διακοσίοις ἢ
[2, 17]	ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι δὲ τὸν	θάνατον	ἵλεῳ τῇ γνώμῃ περιμένοντα ὡς
[2, 2]	ἐάσῃς δουλεῦσαι, μηκέτι καθ ὁρμὴν	ἀκοινώνητον	νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι τὸ εἱμαρμένον ἢ
[2, 17]	τύχη δυστέκμαρτον, ἡ δὲ φήμη	ἄκριτον·	συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα τὰ
[2, 2]	ὥρας ἐξεμούμενον καὶ πάλιν ῥοφούμενον.	Τρίτον	οὖν ἐστι τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες
[2, 16]	οἷαί εἰσιν αἱ τῶν ὀργιζομένων.	Τρίτον	ὑβρίζει ἑαυτήν, ὅταν ἡσσᾶται ἡδονῆς
[2, 16]	ἀναλήθως τι ποιῇ ἢ λέγῃ.	Πέμπτον,	ὅταν πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς καὶ
[2, 17]	ψυχὴ ῥεμβός, ἡ δὲ τύχη	δυστέκμαρτον,	ἡ δὲ φήμη ἄκριτον· συνελόντι
[2, 16]	ὅταν ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ πόνου.	Τέταρτον,	ὅταν ὑποκρίνηται καὶ ἐπιπλάστως καὶ
[2, 17]	στοιχείοις μηδὲν δεινὸν ἐν τῷ	ἕκαστον	διηνεκῶς εἰς ἕτερον μεταβάλλειν, διὰ
[2, 17]	λύσιν τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν	ἕκαστον	ζῷον συγκρίνεται. Εἰ δὲ αὐτοῖς
[2, 14]	Εἰς ταὐτὸν οὖν καθίσταται τὸ	μήκιστον	τῷ βραχυτάτῳ. Τὸ γὰρ παρὸν
[2, 17]	τῷ τηρεῖν τὸν ἔνδον δαίμονα	ἀνύβριστον	καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ πόνων
[2, 14]	ζῇ ἢ ὃν ἀποβάλλει. Εἰς	ταὐτὸν	οὖν καθίσταται τὸ μήκιστον τῷ
[2, 11]	φύσις παρεῖδεν ἄν, οὔτ ἂν	τηλικοῦτον	ἥμαρτεν ἤτοι παῤ ἀδυναμίαν ἢ
[2, 13]	ἔνδον ἑαυτοῦ δαίμονι εἶναι καὶ	τοῦτον	γνησίως θεραπεύειν. Θεραπεία δὲ αὐτοῦ,
[2, 14]	οὐδεὶς ἄλλον ἀποβάλλει βίον ἢ	τοῦτον	ὃν ζῇ, οὐδὲ ἄλλον ζῇ
[2, 3]	Τὴν δὲ τῶν βιβλίων δίψαν	ῥῖψον,	ἵνα μὴ γογγύζων ἀποθάνῃς, ἀλλὰ
[2, 17]	τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν ἕκαστον	ζῷον	συγκρίνεται. Εἰ δὲ αὐτοῖς τοῖς
[2, 1]	καὶ τῶν κάτω ὀδόντων. Τὸ	οὖν	ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις παρὰ φύσιν· ἀντιπρακτικὸν
[2, 2]	ἐξεμούμενον καὶ πάλιν ῥοφούμενον. Τρίτον	οὖν	ἐστι τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες τὰ
[2, 14]	πᾶσιν ἴσον καὶ τὸ ἀπολλύμενον	οὖν	ἴσον καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως
[2, 14]	ἢ ὃν ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν	οὖν	καθίσταται τὸ μήκιστον τῷ βραχυτάτῳ.
[2, 10]	θηλύτερος ἐν ταῖς ἁμαρτίαις. Ὀρθῶς	οὖν	καὶ φιλοσοφίας ἀξίως ἔφη μείζονος
[2, 17]	ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη. Τί	οὖν	τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; Ἓν καὶ
[2, 14]	τις τοῦτο αὐτοῦ ἀφέλοιτο; Τούτων	οὖν	τῶν δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς
[2, 16]	ἀφιῇ, ἀλλ εἰκῇ καὶ ἀπαρακολουθήτως	ὁτιοῦν	ἐνεργῇ, δέον καὶ τὰ μικρότατα
[2, 5]	ἐστίν, ὧν κρατήσας τις δύναται	εὔρουν	καὶ θεουδῆ βιῶσαι βίον· καὶ
[2, 12]	δυνάμεως ἐφιστάναι. Τί εἰσιν οὗτοι,	ὧν	αἱ ὑπολήψεις καὶ αἱ φωναὶ
[2, 17]	ἢ λύσιν τῶν στοιχείων, ἐξ	ὧν	ἕκαστον ζῷον συγκρίνεται. Εἰ δὲ
[2, 5]	συμμεμοιραμένα. Ὁρᾷς πῶς ὀλίγα ἐστίν,	ὧν	κρατήσας τις δύναται εὔρουν καὶ
[2, 4]	ταῦτα ἀναβάλλῃ καὶ ὁποσάκις προθεσμίας	λαβὼν	παρὰ τῶν θεῶν οὐ χρᾷ
[2, 13]	γινόμενα. Τὰ μὲν γὰρ ἐκ	θεῶν	αἰδέσιμα δἰ ἀρετήν· τὰ δὲ
[2, 11]	μοι ζῆν ἐν κόσμῳ κενῷ	θεῶν	ἢ προνοίας κενῷ; Ἀλλὰ καὶ
[2, 13]	δυσαρεστήσεως τῆς πρὸς τὰ ἐκ	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων γινόμενα. Τὰ μὲν
[2, 4]	ὁποσάκις προθεσμίας λαβὼν παρὰ τῶν	θεῶν	οὐ χρᾷ αὐταῖς. Δεῖ δὲ
[2, 3]	ἢ μέλλον ὑπιδέσθαι. ~Τὰ τῶν	θεῶν	προνοίας μεστά. Τὰ τῆς τύχης
[2, 7]	φυλακτέον· ληροῦσι γὰρ καὶ διὰ	πράξεων	οἱ κεκμηκότες τῷ βίῳ καὶ
[2, 3]	βιβλίων δίψαν ῥῖψον, ἵνα μὴ	γογγύζων	ἀποθάνῃς, ἀλλὰ ἵλεως ἀληθῶς καὶ
[2, 1]	ἐκείνοις παρὰ τὴν ἄγνοιαν τῶν	ἀγαθῶν	καὶ κακῶν. Ἐγὼ δὲ τεθεωρηκὼς
[2, 13]	τρόπον τινὰ ἐλεεινὰ δἰ ἄγνοιαν	ἀγαθῶν	καὶ κακῶν· οὐκ ἐλάττων ἡ
[2, 2]	ὀστάρια καὶ κροκύφαντος, ἐκ νεύρων,	φλεβίων,	ἀρτηριῶν πλεγμάτιον. Θέασαι δὲ καὶ
[2, 11]	εἰσὶ καὶ μέλει αὐτοῖς τῶν	ἀνθρωπείων	καὶ τοῖς μὲν κατ ἀλήθειαν
[2, 11]	ἢ οὐ μέλει αὐτοῖς τῶν	ἀνθρωπείων,	τί μοι ζῆν ἐν κόσμῳ
[2, 17]	οὐδὲν ἄλλο ἢ λύσιν τῶν	στοιχείων,	ἐξ ὧν ἕκαστον ζῷον συγκρίνεται.
[2, 3]	δὲ κόσμον, ὥσπερ αἱ τῶν	στοιχείων,	οὕτως καὶ αἱ τῶν συγκριμάτων
[2, 2]	καὶ τὸ ἡγεμονικόν. Τῶν μὲν	σαρκίων	καταφρόνησον· λύθρος καὶ ὀστάρια καὶ
[2, 3]	δόγματα ἔστω. Τὴν δὲ τῶν	βιβλίων	δίψαν ῥῖψον, ἵνα μὴ γογγύζων
[2, 2]	καὶ κροκύφαντος, ἐκ νεύρων, φλεβίων,	ἀρτηριῶν	πλεγμάτιον. Θέασαι δὲ καὶ τὸ
[2, 5]	ἑαυτῷ ἀπὸ πασῶν τῶν ἄλλων	φαντασιῶν	πορίζειν. Ποριεῖς δέ, ἂν ὡς
[2, 1]	τὴν ἄγνοιαν τῶν ἀγαθῶν καὶ	κακῶν.	Ἐγὼ δὲ τεθεωρηκὼς τὴν φύσιν
[2, 13]	ἐλεεινὰ δἰ ἄγνοιαν ἀγαθῶν καὶ	κακῶν·	οὐκ ἐλάττων ἡ πήρωσις αὕτη
[2, 16]	τέλος ἀναφορὰν γίνεσθαι· τέλος δὲ	λογικῶν	ζῴων τὸ ἕπεσθαι τῷ τῆς
[2, 2]	οὐ δέδοται. Ἀλλ ὡς ἤδη	ἀποθνῄσκων	ὧδε ἐπινοήθητι· γέρων εἶ· μηκέτι
[2, 5]	σχολὴν ἑαυτῷ ἀπὸ πασῶν τῶν	ἄλλων	φαντασιῶν πορίζειν. Ποριεῖς δέ, ἂν
[2, 6]	αἰδουμένῃ σεαυτήν, ἀλλ ἐν ταῖς	ἄλλων	ψυχαῖς τιθεμένῃ τὴν σὴν εὐμοιρίαν.
[2, 9]	ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς ἡ τῶν	ὅλων	φύσις καὶ τίς ἡ ἐμὴ
[2, 11]	ἢ διορθώσασθαι ταῦτα ἡ τῶν	ὅλων	φύσις παρεῖδεν ἄν, οὔτ ἂν
[2, 10]	ἀποστρεφόμενος· ὁ δὲ κατ ἐπιθυμίαν	ἁμαρτάνων,	ὑφ ἡδονῆς ἡττώμενος ἀκολαστότερός πως
[2, 16]	βλάψουσα, οἷαί εἰσιν αἱ τῶν	ὀργιζομένων.	Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν, ὅταν ἡσσᾶται
[2, 16]	τὸ γὰρ δυσχεραίνειν τινὶ τῶν	γινομένων	ἀπόστασίς ἐστι τῆς φύσεως, ὑφ›
[2, 3]	συγκλώσεως καὶ ἐπιπλοκῆς τῶν προνοίᾳ	διοικουμένων.	Πάντα ἐκεῖθεν ῥεῖ· πρόσεστι δὲ
[2, 17]	ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ,	ἡδονῶν	καὶ πόνων κρείττονα, μηδὲν εἰκῇ
[2, 8]	γίνεται, οὐ ῥᾳδίως τις ὤφθη	κακοδαιμονῶν·	τοὺς δὲ τοῖς τῆς ἰδίας
[2, 17]	ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ	πόνων	κρείττονα, μηδὲν εἰκῇ ποιοῦντα μηδὲ
[2, 11]	τὸ πᾶν ἔθεντο· τῶν δὲ	λοιπῶν	εἴ τι κακὸν ἦν, καὶ
[2, 16]	ἧς ἐν μέρει ἕκασται τῶν	λοιπῶν	φύσεις περιέχονται. Ἔπειτα δέ, ὅταν
[2, 11]	καὶ διανοεῖσθαι. Τὸ δὲ ἐξ	ἀνθρώπων	ἀπελθεῖν, εἰ μὲν θεοὶ εἰσίν,
[2, 13]	πρὸς τὰ ἐκ θεῶν καὶ	ἀνθρώπων	γινόμενα. Τὰ μὲν γὰρ ἐκ
[2, 11]	πενία, πάντα ταῦτα ἐπίσης συμβαίνει	ἀνθρώπων	τοῖς τε ἀγαθοῖς καὶ τοῖς
[2, 13]	δἰ ἀρετήν· τὰ δὲ ἐξ	ἀνθρώπων	φίλα διὰ συγγένειαν, ἔστι δὲ
[2, 2]	ὡς ἤδη ἀποθνῄσκων ὧδε ἐπινοήθητι·	γέρων	εἶ· μηκέτι τοῦτο ἐάσῃς δουλεῦσαι,
[2, 2]	καὶ ὀστάρια καὶ κροκύφαντος, ἐκ	νεύρων,	φλεβίων, ἀρτηριῶν πλεγμάτιον. Θέασαι δὲ
[2, 5]	πράσσειν καὶ σχολὴν ἑαυτῷ ἀπὸ	πασῶν	τῶν ἄλλων φαντασιῶν πορίζειν. Ποριεῖς
[2, 1]	συμβέβηκεν ἐκείνοις παρὰ τὴν ἄγνοιαν	τῶν	ἀγαθῶν καὶ κακῶν. Ἐγὼ δὲ
[2, 5]	καὶ σχολὴν ἑαυτῷ ἀπὸ πασῶν	τῶν	ἄλλων φαντασιῶν πορίζειν. Ποριεῖς δέ,
[2, 10]	ὁ Θεόφραστος ἐν τῇ συγκρίσει	τῶν	ἁμαρτημάτων, ὡς ἄν τις κοινότερον
[2, 11]	καὶ εἰσὶ καὶ μέλει αὐτοῖς	τῶν	ἀνθρωπείων καὶ τοῖς μὲν κατ
[2, 11]	εἰσὶν ἢ οὐ μέλει αὐτοῖς	τῶν	ἀνθρωπείων, τί μοι ζῆν ἐν
[2, 1]	ὡς βλέφαρα, ὡς οἱ στοῖχοι	τῶν	ἄνω καὶ τῶν κάτω ὀδόντων.
[2, 3]	ἀεὶ δόγματα ἔστω. Τὴν δὲ	τῶν	βιβλίων δίψαν ῥῖψον, ἵνα μὴ
[2, 16]	γένηται· τὸ γὰρ δυσχεραίνειν τινὶ	τῶν	γινομένων ἀπόστασίς ἐστι τῆς φύσεως,
[2, 11]	ἐπ αὐτῷ τὸ πᾶν ἔθεντο·	τῶν	δὲ λοιπῶν εἴ τι κακὸν
[2, 14]	τοῦτο αὐτοῦ ἀφέλοιτο; Τούτων οὖν	τῶν	δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς μέν,
[2, 4]	καὶ ὁποσάκις προθεσμίας λαβὼν παρὰ	τῶν	θεῶν οὐ χρᾷ αὐταῖς. Δεῖ
[2, 3]	δυσχερᾶναι ἢ μέλλον ὑπιδέσθαι. ~Τὰ	τῶν	θεῶν προνοίας μεστά. Τὰ τῆς
[2, 10]	εἶναι τὰ κατ ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα	τῶν	κατὰ θυμόν. Ὁ γὰρ θυμούμενος
[2, 1]	οἱ στοῖχοι τῶν ἄνω καὶ	τῶν	κάτω ὀδόντων. Τὸ οὖν ἀντιπράσσειν
[2, 16]	ὑφ› ἧς ἐν μέρει ἕκασται	τῶν	λοιπῶν φύσεις περιέχονται. Ἔπειτα δέ,
[2, 2]	καὶ πνευμάτιον καὶ τὸ ἡγεμονικόν.	Τῶν	μὲν σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος καὶ
[2, 9]	~Τούτων ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς ἡ	τῶν	ὅλων φύσις καὶ τίς ἡ
[2, 11]	προφυλάξασθαι ἢ διορθώσασθαι ταῦτα ἡ	τῶν	ὅλων φύσις παρεῖδεν ἄν, οὔτ
[2, 16]	ὡς βλάψουσα, οἷαί εἰσιν αἱ	τῶν	ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν, ὅταν
[2, 13]	καὶ τὰ ἐν ταῖς ψυχαῖς	τῶν	πλησίον διὰ τεκμάρσεως ζητοῦντος, μὴ
[2, 3]	φύσεως ἢ συγκλώσεως καὶ ἐπιπλοκῆς	τῶν	προνοίᾳ διοικουμένων. Πάντα ἐκεῖθεν ῥεῖ·
[2, 17]	ὡς οὐδὲν ἄλλο ἢ λύσιν	τῶν	στοιχείων, ἐξ ὧν ἕκαστον ζῷον
[2, 3]	Σῴζουσι δὲ κόσμον, ὥσπερ αἱ	τῶν	στοιχείων, οὕτως καὶ αἱ τῶν
[2, 3]	τῶν στοιχείων, οὕτως καὶ αἱ	τῶν	συγκριμάτων μεταβολαί. Ταῦτά σοι ἀρκείτω·
[2, 10]	Θεόφραστος ἐν τῇ συγκρίσει τῶν	ἁμαρτημάτων,	ὡς ἄν τις κοινότερον τὰ
[2, 3]	στοιχείων, οὕτως καὶ αἱ τῶν	συγκριμάτων	μεταβολαί. Ταῦτά σοι ἀρκείτω· ἀεὶ
[2, 17]	διὰ τί ὑπίδηταί τις τὴν	πάντων	μεταβολὴν καὶ διάλυσιν; Κατὰ φύσιν
[2, 1]	τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω	ὀδόντων.	Τὸ οὖν ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις παρὰ
[2, 13]	ἄγνοιαν ἀγαθῶν καὶ κακῶν· οὐκ	ἐλάττων	ἡ πήρωσις αὕτη τῆς στερισκούσης
[2, 1]	μέτοχος, οὔτε βλαβῆναι ὑπό τινος	αὐτῶν	δύναμαι· αἰσχρῷ γάρ με οὐδεὶς
[2, 12]	τῷ δὲ αἰῶνι αἱ μνῆμαι	αὐτῶν·	οἷά ἐστι τὰ αἰσθητὰ πάντα
[2, 9]	κινήμασι μὴ παρακολουθοῦντας ἀνάγκη κακοδαιμονεῖν.	~Τούτων	ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς ἡ τῶν
[2, 14]	ἄν τις τοῦτο αὐτοῦ ἀφέλοιτο;	Τούτων	οὖν τῶν δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι·
[2, 9]	οὖσα καὶ ὅτι οὐδεὶς ὁ	κωλύων	τὰ ἀκόλουθα τῇ φύσει, ἧς
[2, 16]	ἀναφορὰν γίνεσθαι· τέλος δὲ λογικῶν	ζῴων	τὸ ἕπεσθαι τῷ τῆς πόλεως

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 20/08/2009