Livre, pensee
[2, 17]	ἐν Κουάδοις πρὸς τῷ Γρανούᾳ	α΄
[2, 5]	πρὸς τὰ συμμεμοιραμένα. Ὁρᾷς πῶς	ὀλίγα	ἐστίν, ὧν κρατήσας τις δύναται
[2, 11]	ἢ παῤ ἀτεχνίαν, ἵνα τὰ	ἀγαθὰ	καὶ τὰ κακὰ ἐπίσης τοῖς
[2, 11]	ὄντα οὔτε αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ	ἀγαθὰ	οὔτε κακά ἐστι. ~Πῶς πάντα
[2, 9]	ὅτι οὐδεὶς ὁ κωλύων τὰ	ἀκόλουθα	τῇ φύσει, ἧς μέρος εἶ,
[2, 10]	μὲν προηδικημένῳ μᾶλλον ἔοικε καὶ	διὰ	λύπης ἠναγκασμένῳ θυμωθῆναι· ὁ δὲ
[2, 7]	περιφορὰν φυλακτέον· ληροῦσι γὰρ καὶ	διὰ	πράξεων οἱ κεκμηκότες τῷ βίῳ
[2, 13]	τὰ δὲ ἐξ ἀνθρώπων φίλα	διὰ	συγγένειαν, ἔστι δὲ ὅτε καὶ
[2, 13]	ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν πλησίον	διὰ	τεκμάρσεως ζητοῦντος, μὴ αἰσθομένου δέ,
[2, 17]	ἕκαστον διηνεκῶς εἰς ἕτερον μεταβάλλειν,	διὰ	τί ὑπίδηταί τις τὴν πάντων
[2, 13]	εἶναι καὶ τοῦτον γνησίως θεραπεύειν.	Θεραπεία	δὲ αὐτοῦ, καθαρὸν πάθους διατηρεῖν
[2, 2]	~Ὅ τί ποτε τοῦτό εἰμι,	σαρκία	ἐστὶ καὶ πνευμάτιον καὶ τὸ
[2, 2]	ἐστι τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες τὰ	βιβλία·	μηκέτι σπῶ· οὐ δέδοται. Ἀλλ
[2, 14]	λευκὰ καὶ μέλανα. ~Κἂν τρὶς	χίλια	ἔτη βιώσεσθαι μέλλῃς, καὶ τοσαυτάκις
[2, 17]	δὲ βίος πόλεμος καὶ ξένου	ἐπιδημία,	ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη. Τί
[2, 17]	καὶ ξένου ἐπιδημία, ἡ δὲ	ὑστεροφημία	λήθη. Τί οὖν τὸ παραπέμψαι
[2, 11]	πόνος καὶ ἡδονή, πλοῦτος καὶ	πενία,	πάντα ταῦτα ἐπίσης συμβαίνει ἀνθρώπων
[2, 11]	γε καὶ ζωή, δόξα καὶ	ἀδοξία,	πόνος καὶ ἡδονή, πλοῦτος καὶ
[2, 12]	δὲ αἰῶνι αἱ μνῆμαι αὐτῶν·	οἷά	ἐστι τὰ αἰσθητὰ πάντα καὶ
[2, 3]	ἢ συγκλώσεως καὶ ἐπιπλοκῆς τῶν	προνοίᾳ	διοικουμένων. Πάντα ἐκεῖθεν ῥεῖ· πρόσεστι
[2, 4]	καὶ τίνος διοικοῦντος τὸν κόσμον	ἀπόῤῥοια	ὑπέστης καὶ ὅτι ὅρος ἐστί
[2, 2]	μὲν σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος καὶ	ὀστάρια	καὶ κροκύφαντος, ἐκ νεύρων, φλεβίων,
[2, 14]	ἔτη βιώσεσθαι μέλλῃς, καὶ τοσαυτάκις	μύρια,	ὅμως μέμνησο ὅτι οὐδεὶς ἄλλον
[2, 17]	μὲν χρόνος στιγμή, ἡ δὲ	οὐσία	ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά,
[2, 16]	ἄνθρωπόν τινα ἀποστραφῇ ἢ καὶ	ἐναντία	φέρηται ὡς βλάψουσα, οἷαί εἰσιν
[2, 11]	Οὔτε δὲ κατ ἄγνοιαν οὔτε	εἰδυῖα	μέν, μὴ δυναμένη δὲ προφυλάξασθαι
[2, 17]	παραπέμψαι δυνάμενον; Ἓν καὶ μόνον	φιλοσοφία·	τοῦτο δὲ ἐν τῷ τηρεῖν
[2, 11]	ἵνα τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ	κακὰ	ἐπίσης τοῖς τε ἀγαθοῖς ἀνθρώποις
[2, 11]	αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ οὔτε	κακά	ἐστι. ~Πῶς πάντα ταχέως ἐναφανίζεται,
[2, 13]	τῆς στερισκούσης τοῦ διακρίνειν τὰ	λευκὰ	καὶ μέλανα. ~Κἂν τρὶς χίλια
[2, 11]	ἀγαθοῖς καὶ τοῖς κακοῖς, οὔτε	καλὰ	ὄντα οὔτε αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ
[2, 15]	οὐκ ἀποβάλλει. ~Ὅτι πᾶν ὑπόληψις.	Δῆλα	μὲν γὰρ τὰ πρὸς τὸν
[2, 13]	ἀρετήν· τὰ δὲ ἐξ ἀνθρώπων	φίλα	διὰ συγγένειαν, ἔστι δὲ ὅτε
[2, 3]	ῥῖψον, ἵνα μὴ γογγύζων ἀποθάνῃς,	ἀλλὰ	ἵλεως ἀληθῶς καὶ ἀπὸ καρδίας
[2, 11]	κενῷ θεῶν ἢ προνοίας κενῷ;	Ἀλλὰ	καὶ εἰσὶ καὶ μέλει αὐτοῖς
[2, 12]	οὐ μόνον φύσεως ἔργον ἐστίν,	ἀλλὰ	καὶ συμφέρον αὐτῇ. Πῶς ἅπτεται
[2, 1]	αἵματος ἢ σπέρματος τοῦ αὐτοῦ	ἀλλὰ	νοῦ καὶ θείας ἀπομοίρας μέτοχος,
[2, 2]	ἄνεμος, οὐδὲ ἀεὶ τὸ αὐτό,	ἀλλὰ	πάσης ὥρας ἐξεμούμενον καὶ πάλιν
[2, 16]	ἀνθρώπου ψυχὴ μάλιστα μέν, ὅταν	ἀπόστημα	καὶ οἷον φῦμα τοῦ κόσμου,
[2, 13]	Τὰ μὲν γὰρ ἐκ θεῶν	αἰδέσιμα	δἰ ἀρετήν· τὰ δὲ ἐξ
[2, 2]	πλεγμάτιον. Θέασαι δὲ καὶ τὸ	πνεῦμα	ὁποῖόν τί ἐστιν· ἄνεμος, οὐδὲ
[2, 16]	μέν, ὅταν ἀπόστημα καὶ οἷον	φῦμα	τοῦ κόσμου, ὅσον ἐφ ἑαυτῇ,
[2, 13]	τοῦ διακρίνειν τὰ λευκὰ καὶ	μέλανα.	~Κἂν τρὶς χίλια ἔτη βιώσεσθαι
[2, 16]	τινα ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν ἐπ	οὐδένα	σκοπὸν ἀφιῇ, ἀλλ εἰκῇ καὶ
[2, 5]	φιλαυτίας καὶ δυσαρεστήσεως πρὸς τὰ	συμμεμοιραμένα.	Ὁρᾷς πῶς ὀλίγα ἐστίν, ὧν
[2, 12]	πόνῳ φοβοῦντα ἢ τῷ τύφῳ	διαβεβοημένα,	πῶς εὐτελῆ καὶ εὐκαταφρόνητα καὶ
[2, 15]	τὰ πρὸς τὸν Κυνικὸν Μόνιμον	λεγόμενα·	δῆλον δὲ καὶ τὸ χρήσιμον
[2, 12]	μερισμῷ τῆς ἐννοίας διαλύσῃ τὰ	ἐμφανταζόμενα	αὐτῷ, οὐκέτι ἄλλο τι ὑπολήψεται
[2, 17]	ἔτι δὲ τὰ συμβαίνοντα καὶ	ἀπονεμόμενα	δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα,
[2, 13]	τὰ ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων	γινόμενα.	Τὰ μὲν γὰρ ἐκ θεῶν
[2, 17]	ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν	ἐρχόμενα,	ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι
[2, 10]	βαρύτερα εἶναι τὰ κατ ἐπιθυμίαν	πλημμελούμενα	τῶν κατὰ θυμόν. Ὁ γὰρ
[2, 14]	πάντα ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ	ἀνακυκλούμενα	καὶ οὐδὲν διαφέρει, πότερον ἐν
[2, 11]	ἦν, καὶ τοῦτο ἂν προείδοντο,	ἵνα	ἐπὶ παντὶ ᾖ τὸ μὴ
[2, 3]	δὲ τῶν βιβλίων δίψαν ῥῖψον,	ἵνα	μὴ γογγύζων ἀποθάνῃς, ἀλλὰ ἵλεως
[2, 11]	τοῖς μὲν κατ ἀλήθειαν κακοῖς	ἵνα	μὴ περιπίπτῃ ὁ ἄνθρωπος, ἐπ
[2, 11]	παῤ ἀδυναμίαν ἢ παῤ ἀτεχνίαν,	ἵνα	τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ
[2, 13]	δὲ ὅτε καὶ τρόπον τινὰ	ἐλεεινὰ	δἰ ἄγνοιαν ἀγαθῶν καὶ κακῶν·
[2, 16]	περιέχονται. Ἔπειτα δέ, ὅταν ἄνθρωπόν	τινα	ἀποστραφῇ ἢ καὶ ἐναντία φέρηται
[2, 16]	ἢ λέγῃ. Πέμπτον, ὅταν πρᾶξίν	τινα	ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν ἐπ οὐδένα
[2, 13]	ἔστι δὲ ὅτε καὶ τρόπον	τινὰ	ἐλεεινὰ δἰ ἄγνοιαν ἀγαθῶν καὶ
[2, 17]	ἐν τῷ τηρεῖν τὸν ἔνδον	δαίμονα	ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ
[2, 17]	καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ πόνων	κρείττονα,	μηδὲν εἰκῇ ποιοῦντα μηδὲ διεψευσμένως
[2, 11]	Θάνατος δέ γε καὶ ζωή,	δόξα	καὶ ἀδοξία, πόνος καὶ ἡδονή,
[2, 7]	ψυχαῖς τιθεμένῃ τὴν σὴν εὐμοιρίαν.	~Περισπᾷ	τί σε τὰ ἔξωθεν ἐμπίπτοντα;
[2, 8]	ὁρμὴν καὶ καθάπαξ φαντασίαν ἀπευθύνουσιν.	~Παρὰ	μὲν τὸ μὴ ἐφιστάνειν, τί
[2, 1]	ἀκοινωνήτῳ· πάντα ταῦτα συμβέβηκεν ἐκείνοις	παρὰ	τὴν ἄγνοιαν τῶν ἀγαθῶν καὶ
[2, 5]	οἱ θεοὶ πλέον οὐδὲν ἀπαιτήσουσι	παρὰ	τοῦ ταῦτα φυλάσσοντος. ~Ὑβρίζεις, ὑβρίζεις
[2, 4]	ἀναβάλλῃ καὶ ὁποσάκις προθεσμίας λαβὼν	παρὰ	τῶν θεῶν οὐ χρᾷ αὐταῖς.
[2, 1]	ὀδόντων. Τὸ οὖν ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις	παρὰ	φύσιν· ἀντιπρακτικὸν δὲ τὸ ἀγανακτεῖν
[2, 12]	πῶς εὐτελῆ καὶ εὐκαταφρόνητα καὶ	ῥυπαρὰ	καὶ εὔφθαρτα καὶ νεκρά· νοερᾶς
[2, 1]	ὡς πόδες, ὡς χεῖρες, ὡς	βλέφαρα,	ὡς οἱ στοῖχοι τῶν ἄνω
[2, 17]	οὐσία ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις	ἀμυδρά,	ἡ δὲ ὅλου τοῦ σώματος
[2, 10]	κοινότερον τὰ τοιαῦτα συγκρίνειε, φησὶ	βαρύτερα	εἶναι τὰ κατ ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα
[2, 12]	καὶ ῥυπαρὰ καὶ εὔφθαρτα καὶ	νεκρά·	νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι. Τί εἰσιν
[2, 4]	λαβὼν παρὰ τῶν θεῶν οὐ	χρᾷ	αὐταῖς. Δεῖ δὲ ἤδη ποτὲ
[2, 11]	κακοῖς, οὔτε καλὰ ὄντα οὔτε	αἰσχρά.	Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ οὔτε κακά
[2, 9]	τι μέρος ὁποίου τοῦ ὅλου	οὖσα	καὶ ὅτι οὐδεὶς ὁ κωλύων
[2, 17]	χρόνος στιγμή, ἡ δὲ οὐσία	ῥέουσα,	ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά, ἡ
[2, 9]	καὶ πῶς αὕτη πρὸς ἐκείνην	ἔχουσα	καὶ ὁποῖόν τι μέρος ὁποίου
[2, 16]	ἢ καὶ ἐναντία φέρηται ὡς	βλάψουσα,	οἷαί εἰσιν αἱ τῶν ὀργιζομένων.
[2, 11]	ἀδυναμίαν ἢ παῤ ἀτεχνίαν, ἵνα	τὰ	ἀγαθὰ καὶ τὰ κακὰ ἐπίσης
[2, 12]	αἱ μνῆμαι αὐτῶν· οἷά ἐστι	τὰ	αἰσθητὰ πάντα καὶ μάλιστα τὰ
[2, 9]	καὶ ὅτι οὐδεὶς ὁ κωλύων	τὰ	ἀκόλουθα τῇ φύσει, ἧς μέρος
[2, 14]	ἢ ἐν τῷ ἀπείρῳ χρόνῳ	τὰ	αὐτά τις ὄψεται· ἑτέρου δέ,
[2, 2]	οὖν ἐστι τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες	τὰ	βιβλία· μηκέτι σπῶ· οὐ δέδοται.
[2, 13]	ἐκ θεῶν αἰδέσιμα δἰ ἀρετήν·	τὰ	δὲ ἐξ ἀνθρώπων φίλα διὰ
[2, 17]	τὰ μὲν τοῦ σώματος ποταμός,	τὰ	δὲ τῆς ψυχῆς ὄνειρος καὶ
[2, 13]	εἰκαιότητος καὶ δυσαρεστήσεως τῆς πρὸς	τὰ	ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων γινόμενα.
[2, 12]	τῷ μερισμῷ τῆς ἐννοίας διαλύσῃ	τὰ	ἐμφανταζόμενα αὐτῷ, οὐκέτι ἄλλο τι
[2, 17]	οὐδὲν δὲ κακὸν κατὰ φύσιν.	{Τὰ	ἐν Κουάδοις πρὸς τῷ Γρανούᾳ
[2, 13]	νέρθεν γᾶς (φησὶν) ἐρευνῶντος” καὶ	τὰ	ἐν ταῖς ψυχαῖς τῶν πλησίον
[2, 7]	σὴν εὐμοιρίαν. ~Περισπᾷ τί σε	τὰ	ἔξωθεν ἐμπίπτοντα; Καὶ σχολὴν πάρεχε
[2, 12]	τὰ αἰσθητὰ πάντα καὶ μάλιστα	τὰ	ἡδονῇ δελεάζοντα ἢ τῷ πόνῳ
[2, 11]	ἀτεχνίαν, ἵνα τὰ ἀγαθὰ καὶ	τὰ	κακὰ ἐπίσης τοῖς τε ἀγαθοῖς
[2, 10]	τοιαῦτα συγκρίνειε, φησὶ βαρύτερα εἶναι	τὰ	κατ ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα τῶν κατὰ
[2, 13]	αὕτη τῆς στερισκούσης τοῦ διακρίνειν	τὰ	λευκὰ καὶ μέλανα. ~Κἂν τρὶς
[2, 13]	ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων γινόμενα.	Τὰ	μὲν γὰρ ἐκ θεῶν αἰδέσιμα
[2, 17]	ἄκριτον· συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα	τὰ	μὲν τοῦ σώματος ποταμός, τὰ
[2, 16]	ἀπαρακολουθήτως ὁτιοῦν ἐνεργῇ, δέον καὶ	τὰ	μικρότατα κατὰ τὴν ἐπὶ τὸ
[2, 13]	τοῦ πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου καὶ	τὰ	νέρθεν γᾶς (φησὶν) ἐρευνῶντος” καὶ
[2, 15]	πᾶν ὑπόληψις. Δῆλα μὲν γὰρ	τὰ	πρὸς τὸν Κυνικὸν Μόνιμον λεγόμενα·
[2, 17]	ἢ μὴ ποιῆσαι· ἔτι δὲ	τὰ	συμβαίνοντα καὶ ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς
[2, 5]	καὶ φιλαυτίας καὶ δυσαρεστήσεως πρὸς	τὰ	συμμεμοιραμένα. Ὁρᾷς πῶς ὀλίγα ἐστίν,
[2, 12]	ἐναφανίζεται, τῷ μὲν κόσμῳ αὐτὰ	τὰ	σώματα, τῷ δὲ αἰῶνι αἱ
[2, 3]	~Τὰ τῶν θεῶν προνοίας μεστά.	Τὰ	τῆς τύχης οὐκ ἄνευ φύσεως
[2, 10]	ἁμαρτημάτων, ὡς ἄν τις κοινότερον	τὰ	τοιαῦτα συγκρίνειε, φησὶ βαρύτερα εἶναι
[2, 3]	παρὸν δυσχερᾶναι ἢ μέλλον ὑπιδέσθαι.	~Τὰ	τῶν θεῶν προνοίας μεστά. Τὰ
[2, 10]	τὰ κατ ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα τῶν	κατὰ	θυμόν. Ὁ γὰρ θυμούμενος μετά
[2, 16]	ἐνεργῇ, δέον καὶ τὰ μικρότατα	κατὰ	τὴν ἐπὶ τὸ τέλος ἀναφορὰν
[2, 12]	Πῶς ἅπτεται θεοῦ ἄνθρωπος καὶ	κατὰ	τί ἑαυτοῦ μέρος καὶ ὅταν
[2, 17]	τὴν πάντων μεταβολὴν καὶ διάλυσιν;	Κατὰ	φύσιν γάρ· οὐδὲν δὲ κακὸν
[2, 17]	φύσιν γάρ· οὐδὲν δὲ κακὸν	κατὰ	φύσιν. {Τὰ ἐν Κουάδοις πρὸς
[2, 3]	μεταβολαί. Ταῦτά σοι ἀρκείτω· ἀεὶ	δόγματα	ἔστω. Τὴν δὲ τῶν βιβλίων
[2, 12]	τῷ μὲν κόσμῳ αὐτὰ τὰ	σώματα,	τῷ δὲ αἰῶνι αἱ μνῆμαι
[2, 16]	ὁτιοῦν ἐνεργῇ, δέον καὶ τὰ	μικρότατα	κατὰ τὴν ἐπὶ τὸ τέλος
[2, 10]	μεθ ἡδονῆς ἁμαρτανόμενον ἤπερ τὸ	μετὰ	λύπης· ὅλως τε ὁ μὲν
[2, 5]	καὶ ἄῤῥην τὸ ἐν χερσὶ	μετὰ	τῆς ἀκριβοῦς καὶ ἀπλάστου σεμνότητος
[2, 10]	κατὰ θυμόν. Ὁ γὰρ θυμούμενος	μετά	τινος λύπης καὶ λεληθυίας συστολῆς
[2, 12]	μνῆμαι αὐτῶν· οἷά ἐστι τὰ	αἰσθητὰ	πάντα καὶ μάλιστα τὰ ἡδονῇ
[2, 12]	τύφῳ διαβεβοημένα, πῶς εὐτελῆ καὶ	εὐκαταφρόνητα	καὶ ῥυπαρὰ καὶ εὔφθαρτα καὶ
[2, 16]	ἕκασται τῶν λοιπῶν φύσεις περιέχονται.	Ἔπειτα	δέ, ὅταν ἄνθρωπόν τινα ἀποστραφῇ
[2, 3]	καὶ ἐπιπλοκῆς τῶν προνοίᾳ διοικουμένων.	Πάντα	ἐκεῖθεν ῥεῖ· πρόσεστι δὲ τὸ
[2, 14]	ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς μέν, ὅτι	πάντα	ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ ἀνακυκλούμενα
[2, 12]	αὐτῶν· οἷά ἐστι τὰ αἰσθητὰ	πάντα	καὶ μάλιστα τὰ ἡδονῇ δελεάζοντα
[2, 13]	τοῦτο μόριον. ~Οὐδὲν ἀθλιώτερον τοῦ	πάντα	κύκλῳ ἐκπεριερχομένου καὶ τὰ νέρθεν
[2, 17]	φήμη ἄκριτον· συνελόντι δὲ εἰπεῖν,	πάντα	τὰ μὲν τοῦ σώματος ποταμός,
[2, 11]	καὶ ἡδονή, πλοῦτος καὶ πενία,	πάντα	ταῦτα ἐπίσης συμβαίνει ἀνθρώπων τοῖς
[2, 1]	ἀχαρίστῳ, ὑβριστῇ, δολερῷ, βασκάνῳ, ἀκοινωνήτῳ·	πάντα	ταῦτα συμβέβηκεν ἐκείνοις παρὰ τὴν
[2, 12]	ἀγαθὰ οὔτε κακά ἐστι. ~Πῶς	πάντα	ταχέως ἐναφανίζεται, τῷ μὲν κόσμῳ
[2, 11]	καὶ τοῖς κακοῖς, οὔτε καλὰ	ὄντα	οὔτε αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ
[2, 12]	πάντα καὶ μάλιστα τὰ ἡδονῇ	δελεάζοντα	ἢ τῷ πόνῳ φοβοῦντα ἢ
[2, 17]	τὸν θάνατον ἵλεῳ τῇ γνώμῃ	περιμένοντα	ὡς οὐδὲν ἄλλο ἢ λύσιν
[2, 17]	μὴ ποιῆσαι· ἔτι δὲ τὰ	συμβαίνοντα	καὶ ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν
[2, 7]	~Περισπᾷ τί σε τὰ ἔξωθεν	ἐμπίπτοντα;	Καὶ σχολὴν πάρεχε σεαυτῷ τοῦ
[2, 12]	ἡδονῇ δελεάζοντα ἢ τῷ πόνῳ	φοβοῦντα	ἢ τῷ τύφῳ διαβεβοημένα, πῶς
[2, 17]	καὶ πόνων κρείττονα, μηδὲν εἰκῇ	ποιοῦντα	μηδὲ διεψευσμένως καὶ μεθ ὑποκρίσεως,
[2, 12]	καὶ εὐκαταφρόνητα καὶ ῥυπαρὰ καὶ	εὔφθαρτα	καὶ νεκρά· νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι.
[2, 11]	ὄντος ἐξιέναι τοῦ βίου, οὕτως	ἕκαστα	ποιεῖν καὶ λέγειν καὶ διανοεῖσθαι.
[2, 3]	ὑπιδέσθαι. ~Τὰ τῶν θεῶν προνοίας	μεστά.	Τὰ τῆς τύχης οὐκ ἄνευ
[2, 16]	ἑαυτὴν ἡ τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ	μάλιστα	μέν, ὅταν ἀπόστημα καὶ οἷον
[2, 12]	ἐστι τὰ αἰσθητὰ πάντα καὶ	μάλιστα	τὰ ἡδονῇ δελεάζοντα ἢ τῷ
[2, 14]	καὶ ὁ πολυχρονιώτατος καὶ ὁ	τάχιστα	τεθνηξόμενος τὸ ἴσον ἀποβάλλει. Τὸ
[2, 12]	ταχέως ἐναφανίζεται, τῷ μὲν κόσμῳ	αὐτὰ	τὰ σώματα, τῷ δὲ αἰῶνι
[2, 14]	ἐν τῷ ἀπείρῳ χρόνῳ τὰ	αὐτά	τις ὄψεται· ἑτέρου δέ, ὅτι
[2, 10]	ὡς ἄν τις κοινότερον τὰ	τοιαῦτα	συγκρίνειε, φησὶ βαρύτερα εἶναι τὰ
[2, 4]	τοῖς θεοῖς. ~Μέμνησο ἐκ πόσου	ταῦτα	ἀναβάλλῃ καὶ ὁποσάκις προθεσμίας λαβὼν
[2, 11]	ἡδονή, πλοῦτος καὶ πενία, πάντα	ταῦτα	ἐπίσης συμβαίνει ἀνθρώπων τοῖς τε
[2, 11]	δυναμένη δὲ προφυλάξασθαι ἢ διορθώσασθαι	ταῦτα	ἡ τῶν ὅλων φύσις παρεῖδεν
[2, 3]	καὶ αἱ τῶν συγκριμάτων μεταβολαί.	Ταῦτά	σοι ἀρκείτω· ἀεὶ δόγματα ἔστω.
[2, 1]	ὑβριστῇ, δολερῷ, βασκάνῳ, ἀκοινωνήτῳ· πάντα	ταῦτα	συμβέβηκεν ἐκείνοις παρὰ τὴν ἄγνοιαν
[2, 5]	πλέον οὐδὲν ἀπαιτήσουσι παρὰ τοῦ	ταῦτα	φυλάσσοντος. ~Ὑβρίζεις, ὑβρίζεις ἑαυτήν, ὦ
[2, 17]	{Τὰ ἐν Κουάδοις πρὸς τῷ	Γρανούᾳ	α΄

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 20/08/2009