Livre, Chap.
[2, 1]	πρὸς αὐτὸν ἐκ δευτέρου· ἃ	ὁ	θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ μὴ κοίνου.
[2, 1]	καὶ τῶν ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ	ὁ	θεὸς καταργήσει» φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[2, 10]	τῆς ἐκκλησίας δεδήλωκεν, ἐν ᾗ	ὁ	ἄδολος Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς διαπρέπει»
[2, 10]	κεκενωμένα. Μικρὰν ἐπιληψίαν» τὴν συνουσίαν	ὁ	Ἀβδηρίτης ἔλεγεν σοφιστής, νόσον ἀνίατον
[2, 12]	δίκαιος καὶ σώφρων καὶ συλλήβδην	ὁ	ἀγαθός, οὐχ ὁ πλούσιος. Ἤδη
[2, 1]	ἀπόλλυται» φησί, τῇ σῇ γνώσει	ὁ	ἀδελφὸς ἀσθενῶν, δι´ ὃν Χριστὸς
[2, 8]	λόγον, χρυσὸς δὲ αὐτὸς πάλιν	ὁ	ἀδιάφθορος λόγος, ὁ τὸν ἰὸν
[2, 6]	λαλιᾶς. Ἤδη καὶ αὐτὸς αὑτῷ	ὁ	ἀδολέσχης προσκορής· πλεονάζων γὰρ λόγον
[2, 7]	ἤν τι καὶ συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος	ὁ	ἀὴρ περίττωμα. Ἀγερωχίας δὲ καὶ
[2, 2]	κυριακὸν δεῖπνον φαγεῖν. Ἐμοὶ δοκεῖ	ὁ	ἀκέφαλος πρὸς τῶν μαθηματικῶν καλούμενος
[2, 8]	τοῖς σχοίνοις, οὕτω δὲ καὶ	ὁ	ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ μύροις καὶ
[2, 8]	ἐπιθυμίαν ἐπισπωμένης. Πάντοθεν γὰρ ἀγώγιμος	ὁ	ἀκόλαστος καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ
[2, 10]	τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος· Ὁ ἄνθρωπος	ὁ	ἀναβαίνων ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ,
[2, 2]	ὁ δὲ κυβερνήτης, ὁ νοῦς	ὁ	ἀνθρώπινος, περιφέρεται τῷ κλύδωνι ὑπερεχούσης
[2, 5]	Οὐ γὰρ ἐπειδὴ γελαστικὸν ζῷον	ὁ	ἄνθρωπος, γελαστέον τὰ πάντα, ἐπειδὴ
[2, 10]	ὑπακουστέον· καὶ κατὰ τοῦτο εἰκὼν	ὁ	ἄνθρωπος γίνεται τοῦ θεοῦ, καθὸ
[2, 4]	Εἰρηνικὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς ὄργανον	ὁ	ἄνθρωπός ἐστιν, τὰ δ´ ἄλλα
[2, 10]	τῆς σαρκός μου. Τοσοῦτον ἄρα	ὁ	ἄνθρωπος κενοῦται τῷ σπέρματι, ὅσος
[2, 10]	οὐκ ἀκούει τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος·	Ὁ	ἄνθρωπος ὁ ἀναβαίνων ἐπὶ τῆς
[2, 12]	εἰ πάντα ἡμῖν ἔξεστι» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει»
[2, 1]	οὖν ἐπὶ ἑστιάσεως μελετῶντας ἀδικεῖν	ὁ	ἀπόστολος ἀνακρούων λέγει· Ἕκαστος γὰρ
[2, 6]	ἡ ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον δὲ	ὁ	ἀπόστολος γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες τὸ
[2, 1]	ἃ ὁ θεὸς καταργήσει» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, εἰκότως ἐπικαταρώμενος λαιμάργοις ἐπιθυμίαις.
[2, 8]	δὲ ἁμαρτίας. Σαφέστατα τοῦτο ἀπέδειξεν	ὁ	ἀπόστολος εἰπών· Τῷ θεῷ χάρις
[2, 4]	εὐλογία καὶ σώφρων· ᾠδὴν πνευματικὴν»	ὁ	ἀπόστολος εἴρηκε τὸν ψαλμόν. Ἐπὶ
[2, 10]	παρέδωκεν ὁ θεός» ὥς φησιν	ὁ	ἀπόστολος, εἰς πάθη ἀτιμίας· αἵ
[2, 1]	εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν. Ταύτῃ τοι	ὁ	ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν τὰ
[2, 1]	θεοῦ βρῶσις καὶ πόσις» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, ἵνα τὸ ἐφήμερον ἄριστον
[2, 1]	ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, καὶ γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ
[2, 1]	θέλω ὑμᾶς κοινωνοὺς δαιμονίων γίνεσθαι»	ὁ	ἀπόστολος λέγει, ἐπεὶ δίχα σῳζομένων
[2, 2]	διὰ τὸν στόμαχόν σου» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, παγκάλως νοσηλευομένῳ καὶ πλαδῶντι
[2, 1]	ἀκορέστους, οἷς μηδὲν ἱκανόν, ἀποταθεὶς	ὁ	ἀπόστολος, πάλιν ἐκ δευτέρου ἔρρηξεν
[2, 4]	δέ ἐστι νῦν· ἐπιφέρει γὰρ	ὁ	ἀπόστολος πάλιν· ἐν πάσῃ σοφίᾳ
[2, 2]	ἡδονὰς διαφθείρῃ. ~Εἰκότως οὖν καὶ	ὁ	ἀπόστολος παραγγέλλει· Μὴ μεθύσκεσθε ἐν
[2, 6]	ὀλισθαίνειν. Ταύτην ἀποκρουόμενος τὴν αἰσχρολογίαν	ὁ	ἀπόστολος πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ
[2, 3]	κακίας ἡ φιλαργυρία εὕρηται, ἣν	ὁ	ἀπόστολος ῥίζαν ἁπάντων εἶναι τῶν
[2, 1]	ἀρετῆς ἐξετάζεται. Ματθαῖος μὲν οὖν	ὁ	ἀπόστολος σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ
[2, 3]	καιρὸς συνεσταλμένος ἐστίν» ὥς φησιν	ὁ	ἀπόστολος. ~Τοῦτο ὑπολείπεται μὴ γελοίως
[2, 4]	κυρίου ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως»	ὁ	ἀπόστολός φησιν. Ὁ δὲ λόγος
[2, 2]	ἄρα καὶ ἡμῖν ὡς Κορινθίοις	ὁ	ἀπόστολος χαλεπήνας εἴπῃ· Συνερχομένων ὑμῶν
[2, 1]	φρονοῦντες» Τούτοις οὐκ ἀγαθὰ προεθέσπισεν	ὁ	ἀπόστολος, ὧν τὸ τέλος» εἰπὼν
[2, 4]	τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς» ἀξιοῖ	ὁ	ἀπόστολος, ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως
[2, 8]	Ἀριστίππου τοῦ Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος ἦν	ὁ	Ἀρίστιππος· σοφιστικὸν οὗτος ἐρωτᾷ τινα
[2, 10]	ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν· ἀλληλίζει γὰρ καὶ	ὁ	ἄρρην, ὅθεν καὶ σπανιαίτατα θήλειαν
[2, 3]	πόδας ἔνιπτεν αὐτῶν σαβάνῳ περιζωσάμενος,	ὁ	ἄτυφος θεὸς καὶ κύριος τῶν
[2, 10]	ἀναφανδόν, οὐ δι´ αἰνιγμάτων ἔτι,	ὁ	αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ τῇ
[2, 8]	φιλήματι προὔδωκε τὸν διδάσκαλον· γέγονεν	ὁ	αὐτὸς ὑποκριτὴς καὶ φίλημα δεδολωμένον
[2, 10]	ἐπὶ πλούτῳ ἐκόμα ὁ Σολομὼν	ὁ	βασιλεύς. Τί οὖν ὡραιότερον καὶ
[2, 8]	τὸ δὲ ἀκανθῶδες φυτόν ἐστιν,	ὁ	βάτος· ἐπειδὴ δὲ〉 ἐπαύσατο τῆς
[2, 10]	φύσιν δ´ ἂν ἡμῖν χωροίη	ὁ	βίος ἅπας κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν
[2, 1]	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ γαστήρ ἐστιν	ὁ	βίος, ἡμῖν δὲ ὁ παιδαγωγὸς
[2, 2]	τοῦ ἀναγκαίου καὶ τοῦ χρησίμου	ὁ	βίος συνέστηκεν. Τῷ μὲν οὖν
[2, 10]	ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ καὶ τῆς ὕλης	ὁ	βρασμὸς ἐκταράττει καὶ συγκρούει τὴν
[2, 10]	ἄγριον δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ	ὁ	γάμος καὶ ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι» γὰρ
[2, 2]	ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν μὴ οἰνοβαρεῖν·	ὁ	γὰρ ἄκρατος» κατὰ τὸν κωμικὸν
[2, 10]	αὑτὸν χείρονα ἀποφαίνει καὶ ἀτιμότερον.	Ὁ	γὰρ ἁμαρτάνων, παρ´ ὅσον ἁμαρτάνει,
[2, 12]	εὐμετάδοτος κοινωνία καὶ ἔργα οἰκουρίας.	Ὁ	γὰρ διδοὺς πτωχῷ δανείζει θεῷ»
[2, 1]	δὲ καὶ τὴν σάρκα αὐτήν.	Ὁ	γὰρ ἐκείνων καθαρῶς ἀπολυθείς, δι´
[2, 1]	ἀναγκαῖα, οὐδὲ περιορᾶταί ποτε ἄνθρωπος·	ὁ	γὰρ καὶ τὰ πτηνὰ καὶ
[2, 3]	οὐδ´ ἡντινοῦν ἀξιόλογον ἔχοντα σπουδήν.	Ὁ	γὰρ καιρὸς συνεσταλμένος ἐστίν» ὥς
[2, 8]	δίκην εἰδώλων τῶν νεκρῶν καταστεπτέον.	Ὁ	γὰρ καλὸς τοῦ ἀμαράντου στέφανος
[2, 4]	διὰ τῆς ὁμιλίας τῆς σεμνῆς·	Ὁ	γὰρ λόγος ὁ τοῦ κυρίου
[2, 6]	τὸ πονηρὸν κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ·	ὁ	γὰρ μετὰ τῶν ἁγίων ἀναστρεφόμενος
[2, 10]	πλοῦτον εἰς τὴν αἰδοίων σκέπην.	Ὁ	γάρ τοι ἀρχαῖος ἄνθρωπος ὁ
[2, 1]	περὶ τῆς ἀκρασίας διάληψις κενή.	Ὁ	γάρ τοι θεὸς τὸν ἄνθρωπον
[2, 12]	τί μὴ μεταδῶ τοῖς δεομένοις;	Ὁ	γὰρ τοιοῦτος τέλειος ὁ τὸ
[2, 9]	ζῆν διὰ τὴν ἐγρήγορσιν μεταλαμβάνειν—	ὁ	γὰρ ὕπνος ὥσπερ τελώνης τὸν
[2, 5]	βλοσυροῖς} ἧττον» γὰρ ἂν καταγέλαστος	ὁ	γέλως αὐτῷ εἴη» Χρὴ δὲ
[2, 5]	καὶ γυναιξὶν ὄλισθος εἰς διαβολὰς	ὁ	γέλως ἐστίν. Τὸ δὲ καὶ
[2, 5]	οὕτως ἀνακλᾶται κατὰ πρόσωπον— σωφρονούντων	ὁ	γέλως· ἡ δὲ ἐκμελὴς τοῦ
[2, 10]	καθυβριστέον οὐδὲ μὴν κερασβόλα σπαρτέον.	~Ὁ	γοῦν αὐτὸς οὗτος Μωυσῆς καὶ
[2, 1]	ἀπεριέργου τροφῆς καλὸν εἰσηγούμενος ὑπόδειγμα.	Ὁ	γοῦν ἰχθὺς ἐκεῖνος, ὃν κελεύσαντος
[2, 8]	ἔστι δὲ ἃς καὶ ἐπισφαλεῖς.	Ὁ	γοῦν κιττὸς ἐμψύχει, ἡ δὲ
[2, 8]	γὰρ ὅτι τοῖς εἰδώλοις κατωνόμασται.	Ὁ	γοῦν Σοφοκλῆς τὸν νάρκισσον ἀρχαῖον
[2, 10]	πάλιν— οὐ γὰρ ἀποκάμνει ὠφελῶν—	ὁ	δὲ ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ στεφανοῖ τὴν
[2, 8]	καὶ αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ μυριζόμενοι·	ὁ	δὲ αὐχμὸς πολιωτέρους ποιεῖ— εἴτε
[2, 7]	σιωπηλὸν ἔστι χαριεντίσασθαι ὧδέ πως·	ὁ	δὲ ἐμὸς υἱός, ἐκεῖνον λέγω
[2, 10]	πρόεσιν αὐτοῦ τὸ ἄρρεν ἀνδρωσάσῃ.	Ὁ	δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν φῇ,
[2, 2]	ταῖς τοῦ οἴνου τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον,	ὁ	δὲ κυβερνήτης, ὁ νοῦς ὁ
[2, 4]	ὑμῖν πλουσίως» ὁ ἀπόστολός φησιν.	Ὁ	δὲ λόγος οὗτος συναρμόζεται καὶ
[2, 10]	ἀλλὰ ἡμῖν γε οὐ σπουδαστέον.	Ὁ	δὲ μακάριος Ἰωάννης καὶ τῶν
[2, 1]	τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω,	ὁ	δὲ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα
[2, 9]	μὴ ἄρα ἡ περίστασις ἀναγκάζοι.	Ὁ	δὲ Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου κλίνης
[2, 8]	ἀναιμωτεὶ προσιέναι τῷ λόγῳ ἔξεστιν.	Ὁ	δὲ πλεκτὸς μαραίνεται στέφανος οὗτος
[2, 12]	τε Μιλησία σμάραγδος ἐμπόλημα τιμηέστατον.	Ὁ	δὲ πολυτίμητος μαργαρίτης ὑπερφυῶς τῇ
[2, 3]	ἀπληστίαν ἐπ´ αὐτοῖς χαίροντες κειμηλίοις·	Ὁ	δὲ συνάγων τοὺς μισθούς» φησίν,
[2, 9]	οὐδὲν μᾶλλον τοῦ μὴ ζῶντος·	ὁ	δὲ τὸ φῶς ἔχων ἐγρήγορεν,
[2, 9]	πρὸς τὸν θεὸν ὁ πεφωτισμένος,	ὁ	δὲ τοιοῦτος ζῇ· ὃ γὰρ
[2, 10]	ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας ἐνδεικνύμενοι.	Ὁ	δὲ τῶν ἀρχόντων τούτων ζῆλος
[2, 1]	ἡδονὰς ἐπιβλαβεῖς ὀλισθαίνουσαν. Ἀντιφάνης δὲ	ὁ	Δήλιος ἰατρὸς καὶ μίαν τῶν
[2, 8]	τῆς καθόδου τῆς παλαιᾶς, ὅπως	ὁ	διὰ βάτου τὸ πρῶτον ὀφθείς,
[2, 1]	οὐ γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ ζήσεται	ὁ	δίκαιος» Ἀλλὰ γὰρ τὸ δεῖπνον
[2, 12]	καὶ εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος	ὁ	δίκαιος καὶ σώφρων καὶ συλλήβδην
[2, 9]	κατὰ φύσιν ἐστίν. Λὼτ δὲ	ὁ	δίκαιος— παραπέμπομαι γὰρ νῦν τῆς
[2, 2]	καταπεσὼν ὑπὸ μέθης, οὕτω τούτων	ὁ	ἐγκέφαλος ἄνωθεν ἰλιγγιάσας ὑπὸ μέθης
[2, 10]	τε καὶ λίθους σπείρειν» φησὶν	ὁ	ἐκ Μωυσέως φιλόσοφος, ὅτι μήποτε
[2, 10]	συγκομιδή. Μακρῷ δὲ ἀμείνων γεωργὸς	ὁ	ἔμψυχον σπείρων ἄρουραν· ὃ μὲν
[2, 9]	πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν κατήγοροι, καὶ	ὁ	ἐν τοῖς κλινιδίοις ἐλέφας ἀπολελοιπότος
[2, 10]	Ὁ γάρ τοι ἀρχαῖος ἄνθρωπος	ὁ	ἐν τῷ παραδείσῳ κλάδοις καὶ
[2, 2]	θεοῦ. Τί γὰρ οὐκ ἀπόχρη	ὁ	ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ
[2, 10]	γυναιξίν. Πρὸς οὐδεμίαν δὲ ὅλως	ὁ	ἑπόμενος τῷ λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν
[2, 1]	τὴν αἰτίαν τῆς παραγγελίας ἐξηγήσεται,	ὁ	ἐσθίων» λέγων κυρίῳ ἐσθίει καὶ
[2, 1]	ὡς μετ´ ὀλίγον οὐκ ὄντων.	Ὁ	ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ
[2, 10]	μοιχεύει γὰρ τὸν ἑαυτοῦ γάμον	ὁ	ἑταιριζόμενος αὐτόν, καὶ οὐκ ἀκούει
[2, 2]	τε γὰρ ὁ εὐώδης καὶ	ὁ	εὔπνους Λέσβιος καὶ Κρής τις
[2, 4]	αὐτοῦ. Οὗτος ἡμῶν ὁ κῶμος	ὁ	εὐχάριστος, κἂν πρὸς κιθάραν ἐθελήσῃς
[2, 2]	τῆς ψυχῆς. Θάσιός τε γὰρ	ὁ	εὐώδης καὶ ὁ εὔπνους Λέσβιος
[2, 12]	~Τί οὖν ἔτι ὁ καλλωπισμὸς	ὁ	ζηλωτὸς ἢ ἐθέλειν ὑμᾶς, ὦ
[2, 12]	οὖν ἡτοίμασας, τίνος γένηται; Ἀπελλῆς	ὁ	ζωγράφος θεασάμενός τινα τῶν μαθητῶν
[2, 8]	ἃ δὴ τῶν σαρκικῶν λειμώνων	ὁ	θεῖος δρέπεται γεωργός. Στέφανος δὲ
[2, 6]	τὴν θέαν τῶν ὁμοίως ἐχόντων	ὁ	θεῖος παιδαγωγὸς κατὰ τὰ αὐτὰ
[2, 8]	τοῦ ἐλαίου τὴν γένεσιν ἀνῆκεν	ὁ	θεὸς ἀνθρώποις εἰς πόνων ἀρωγήν.
[2, 12]	τὸ γένος ἡμῶν ἐπὶ κοινωνίᾳ	ὁ	θεὸς αὐτὸς τῶν ἑαυτοῦ πρότερος
[2, 12]	ἀπολογισμὸν προφερόμεναι· ὅ τι κατέδειξεν	ὁ	θεός, διὰ τί μὴ χρησώμεθα;
[2, 10]	ὧν οὐκ ἐπῃσχύνθη τὴν δημιουργίαν	ὁ	θεός. Διψῶσα τοίνυν ἡ ὑστέρα
[2, 1]	ἄλογα ζῷα διατρέφων εἷς ἐστιν,	ὁ	θεός· λείπει δὲ αὐτοῖς οὐδὲ
[2, 12]	σωφροσύνη εἰσίν. Τοιούτους ὅρμους χρυσοχοεῖ	ὁ	θεός. Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν
[2, 8]	μεμήνυται· Διὰ τοῦτο ἔχρισέν σε	ὁ	θεός, ὁ θεός σου, ἔλαιον
[2, 12]	δαπάνης, ἐπέχει λόγον. Δέδωκεν γὰρ	ὁ	θεὸς οἶδ´ ὅτι τῆς χρήσεως
[2, 10]	καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον	ὁ	θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον
[2, 3]	γάμου ταῦτα, ἐφ´ οὗ φησιν	ὁ	θεὸς πληθύνεσθε» πῶς οἴεσθε τὴν
[2, 8]	τοῦτο ἔχρισέν σε ὁ θεός,	ὁ	θεός σου, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ
[2, 10]	ἔστι ταμιεῖον καὶ ἀποθήκη, καὶ	ὁ	θεὸς τρέφει αὐτούς. Οὐχ ὑμεῖς
[2, 10]	ἐπιχειροῦσιν» τοὺς δὲ ἀθέους παρέδωκεν	ὁ	θεός» ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος,
[2, 2]	δύο μὲν ἡλίους δοκῶ, μεθύων	ὁ	Θηβαῖος ἔλεγεν γέρων· κινουμένη μὲν
[2, 9]	Καὶ τί μοι τούτων λόγος;	Ὁ	Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ καὶ λίθος
[2, 3]	οἷον ἀναπνεῖ τῆς τετυφωμένης ὕλης	{ὁ	ἰός} ~Καθόλου γὰρ καὶ τὰς
[2, 8]	αὐτὸς ὁ κύριος, ὅτι δεδολωμένος	ὁ	Ἰούδας ἐστίν, ὃς ἂν ἐμβάψηται
[2, 8]	δὲ μύρον, δεδολωμένον ἔλαιον, ἐστὶν	ὁ	Ἰούδας ὁ προδότης, ᾧ τοὺς
[2, 8]	τὸν δόλιον; Καὶ αὐτὸς οὗτος	ὁ	Ἰούδας φιλήματι προὔδωκε τὸν διδάσκαλον·
[2, 5]	γελαστέον τὰ πάντα, ἐπειδὴ οὐδὲ	ὁ	ἵππος χρεμετιστικὸς ὢν χρεμετίζει τὰ
[2, 10]	ὡς γεωργῷ τὸ τηνικάδε, ὁπηνίκα	ὁ	καιρὸς δέχεται τὸν σπόρον. Πρὸς
[2, 10]	τῶν μεθ´ ἡμέραν εὐεργῶν ἔργων	ὁ	καιρός· ἑσπέρας δὲ ἀναπαύσασθαι καθήκει
[2, 1]	οὐδὲ ἀεί. Καὶ γὰρ καὶ	ὁ	καιρὸς καὶ ὁ χρόνος καὶ
[2, 1]	εἰς Ἑλλάδα πεντακοσίαις ἅμα μυριάσιν	ὁ	κακοδαίμων ἐστείλατο Πέρσης. Ὄρνεις ἐπὶ
[2, 12]	τινὰ χρυσῆν. ~Τί οὖν ἔτι	ὁ	καλλωπισμὸς ὁ ζηλωτὸς ἢ ἐθέλειν
[2, 10]	πάσης» ὅτι μὴ τῆς ἰδίας,	ὁ	καλὸς ἐκ τῶν θείων ἀναλεγόμενος
[2, 2]	πρόσωπον τὸ αὑτῶν. Καὶ γὰρ	ὁ	κελαρυσμὸς ῥαγδαίου τοῦ ποτοῦ φερομένου
[2, 7]	ὕπανδρον δὲ ὠνόμασεν, ἐπεὶ μείζων	ὁ	κίνδυνος τῷ λῦσαι τὴν δέσιν
[2, 10]	καὶ γυναῖκες ἀποστήσουσι συνετούς, καὶ	ὁ	κολλώμενος πόρναις τολμηρότερος ἐκβήσεται, σῆψις
[2, 7]	ὄνοις ἡ φάτνη ἅμα καὶ	ὁ	κοπρών· καὶ γὰρ οἱ πολλοὶ
[2, 10]	μισεῖν, ὁπόταν αἴσθηται τῆς καταγνώσεως	ὁ	κόρος. ~Ῥημάτων δὲ ἀκολάστων καὶ
[2, 10]	τούτων ᾖ λελεγμένον; Ἀγρὸς γὰρ	ὁ	κόσμος» καὶ πόα ἡμεῖς οἱ
[2, 12]	δὲ καὶ τὰς ἄλλας γυναῖκας	ὁ	κόσμος ὁ χρυσοῦς δελέατι προσχρώμενος
[2, 10]	χρῶμα καὶ τὴν φωνήν— οἷον	ὁ	κόσσυφος ξανθὸς μὲν ἐκ μέλανος,
[2, 8]	οὐδὲ οἰνοῦσθαι ἐπιτέτραπται. Ναὶ μὴν	ὁ	κρόκος καὶ τῆς κύπρου τὸ
[2, 1]	λόγῳ, τὰς τοιαύτας δὲ ἑστιάσεις	ὁ	κύριος ἀγάπας οὐ κέκληκεν. Λέγει
[2, 1]	εὐτελείας, ἥν μοι δοκεῖ καὶ	ὁ	κύριος αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους εὐλογήσας
[2, 8]	νοοῦσι· ~τὸ ἔλαιον αὐτός ἐστιν	ὁ	κύριος, ἀφ´ οὗ τὸ ἔλεος
[2, 10]	γάμος καὶ ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι» γὰρ	ὁ	κύριος βούλεται τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ´
[2, 10]	οὐδὲ τροφῆς ποικίλης. ~Αὐτὸς γοῦν	ὁ	κύριος διαιρῶν τὰς ὑποθήκας εἴς
[2, 10]	πυρός. Ἄνθρωπος γοῦν ἦν τις»	ὁ	κύριος διηγούμενος λέγει, πλούσιος σφόδρα,
[2, 9]	οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν	ὁ	κύριος ἐγρηγορότας εὕρῃ. Οὐδὲν γὰρ
[2, 12]	πονηροῦ τὴν τέχνην. Σαφῶς δὲ	ὁ	κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τὸν
[2, 2]	παλαιοῖς τῶν Ἑβραίων μονότροπον σωφροσύνης	ὁ	κύριος ἐχορήγει ποτόν, νήφειν δὲ
[2, 8]	εἰς ἀνθρώπους ἐπιδημίας ὁ λόγος,	ὁ	κύριος μυστικῶς αὖθις ἀναστέφεται ἀκάνθῃ,
[2, 8]	προφητικοί. Διδάξει δὲ ἡμᾶς αὐτὸς	ὁ	κύριος, ὅτι δεδολωμένος ὁ Ἰούδας
[2, 1]	Ἔχετέ τι βρώσιμον ἐνθάδε; εἶπεν	ὁ	κύριος πρὸς τοὺς μαθητὰς μετὰ
[2, 8]	τὸ μύρον. Τούτῳ καὶ αὐτὸς	ὁ	κύριος συναλείφεται τῷ μύρῳ, ὡς
[2, 3]	πλάνη, τίς ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε.	Ὁ	κύριος τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ καὶ
[2, 10]	καὶ τὰ ἀργυρώματα» ὥς φησιν	ὁ	κωμικός, εἰς τοὺς τραγῳδοὺς χρήσιμα
[2, 12]	ἀποπλαττομένας εἰς εὐπρέπειαν. Λέγει γοῦν	ὁ	κωμικὸς Νικόστρατος· ἁλύσεις, καθετῆρας, δακτυλίους,
[2, 1]	ἔχειν. Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος καλεῖ	ὁ	κωμικός. Τοιοῦτοι τῶν ἀνθρώπων οἱ
[2, 8]	καταψύξεις δυσαρέστησίν τε, καθὰ καὶ	ὁ	κωμικός φησί που· μύροις ὑπαλείφεται
[2, 4]	δὲ ἡμῖν τῆς λογικῆς εὐωχίας	ὁ	κῶμος, ἀλλὰ καὶ αἱ παννυχίδες
[2, 4]	{αὐλὸς} ἄλυς, ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς ἀδημονίας,	ὁ	κῶμος· ἔρως δὲ καὶ μέθη,
[2, 4]	καὶ πατρὶ αὐτοῦ. Οὗτος ἡμῶν	ὁ	κῶμος ὁ εὐχάριστος, κἂν πρὸς
[2, 10]	ἀπαγορεύει· ὀχεύει πᾶσαν τὴν ὥραν	ὁ	λαγώς, καὶ ἐπιβαίνει συγκαθεσθείσης τῆς
[2, 8]	κυρίου. ~Οὐκ ἔγνω τὸν κύριον	ὁ	λαὸς ὁ πεπλανημένος, οὐ περιτέτμηται
[2, 8]	καὶ τὸν λαὸν ἐλέγχων ἐκεῖνον.	Ὁ	λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσι φιλοῦσί
[2, 10]	ἀναβαίνων ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ,	ὁ	λέγων ἐν τῇ ψυχῇ· Τίς
[2, 2]	ἀφίστασθαί ποτε δυνήσεται τῶν οἰκείων	ὁ	λόγος αὐτῷ, οὐδ´ ἂν καθεύδωμεν·
[2, 2]	σὰρξ τῷ λόγῳ, δι´ ἣν	ὁ	λόγος γέγονεν σάρξ» Ἄγαμαι τοίνυν
[2, 8]	διὰ βάτου τὸ πρῶτον ὀφθείς,	ὁ	λόγος, διὰ τῆς ἀκάνθης ὕστερον
[2, 12]	εἴδωλον, οὐκ ἀλήθεια. Ἐντεῦθεν ὀνειδίζων	ὁ	λόγος διὰ τοῦ προφήτου τοὺς
[2, 1]	δὲ τῆς ἐνταῦθα διαμονῆς, ἣν	ὁ	λόγος εἰς ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται
[2, 5]	παροινίας, δι´ ἣν κατακοιμίζεται μὲν	ὁ	λόγος ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ
[2, 10]	ὡς ἔτυχε σαλεύειν τῷ σοφῷ	ὁ	λόγος ἐπιτρέπει, ὡς ὁμολογοῦσιν οἱ
[2, 5]	κἀνταῦθ´ ἂν〉 ἁρμόσαι· καρπὸς διανοίας	ὁ	λόγος ἐστίν. Εἰ τοίνυν τοὺς
[2, 1]	τῆς ἀγάπης ὁ νόμος καὶ	ὁ	λόγος· κἂν ἀγαπήσῃς κύριον τὸν
[2, 8]	καὶ τῆς εἰς ἀνθρώπους ἐπιδημίας	ὁ	λόγος, ὁ κύριος μυστικῶς αὖθις
[2, 2]	πλάνης πεπαιδαγωγημένοις, ὁ μέγας βότρυς,	ὁ	λόγος ὁ ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς,
[2, 10]	Πάνυ γοῦν ἐμφανέστατα διὰ Μωυσέως	ὁ	λόγος παρήγγειλεν. Καὶ μετὰ ἄρρενος
[2, 10]	ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες προκριτέον. Κἂν	ὁ	λόγος τοῦτο ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ
[2, 10]	τὴν ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον μὲν	ὁ	λόγος φάρμακον, βοηθεῖ δὲ καὶ
[2, 1]	ἐνώπιον αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς» φησὶν	ὁ	Λουκᾶς, ὅσα εἶπεν. Πρὸς τούτοις
[2, 3]	ὀβολιαῖον ἄρτον βαστάσασα, οὐδὲ μὴν	ὁ	λύχνος διακονήσει τὸ φῶς, ὅτι
[2, 12]	Πάνυ γοῦν θαυμασίως ὁ Πέτρος	ὁ	μακάριος Γυναῖκας» φησίν, ὡσαύτως μὴ
[2, 2]	ἀνάπαυσιν ἐκ τῆς πλάνης πεπαιδαγωγημένοις,	ὁ	μέγας βότρυς, ὁ λόγος ὁ
[2, 1]	μανία περὶ γαστέρα, ἐπεὶ μάργος	ὁ	μεμηνώς. Τοὺς οὖν ἐπὶ ἑστιάσεως
[2, 8]	κυρίου πάθει ἀναδεῖσθαι τοῖς ἄνθεσιν.	Ὁ	μὲν γὰρ τοῦ κυρίου στέφανος
[2, 2]	αἷμα σαρκός. Ἀναλόγως τοίνυν κίρναται	ὁ	μὲν οἶνος τῷ ὕδατι, τῷ
[2, 2]	πᾶς ὑπνώδης. Ὑπνώδης γὰρ πᾶς	ὁ	μὴ εἰς σοφίαν ἐγρηγορῶν, ἀλλὰ
[2, 1]	καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ· καὶ	ὁ	μὴ ἐσθίων κυρίῳ οὐκ ἐσθίει
[2, 3]	ἀποκλείων τὸν σπόρον καὶ ἐλαττούμενος,	ὁ	μηδενὶ μεταδιδούς. Χλεύη δὲ καὶ
[2, 3]	Ἅιδου κατέβησαν. Οὗτος τῆς ἀπειροκαλίας	ὁ	μισθός. ~Εἰ γάρ τοι γεωργοῦσιν
[2, 2]	εὐσχημοσύνης— καὶ τὴν Ἀθηνᾶν φησιν	ὁ	μῦθος, ἥτις ποτὲ ἦν, προμηθουμένην
[2, 6]	ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία. Εἰ δὲ	ὁ	μωρὸν εἰπὼν τὸν ἀδελφὸν ἔνοχος
[2, 10]	ζῶντος οἶκον εἶναι θεοῦ. ~Πάλιν	ὁ	Μωσῆς καὶ τὸν λαγὼ ἐσθίειν
[2, 10]	ἄδικος καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ	ὁ	Μωυσῆς ἀπάγει τῶν ἐγκύων τοὺς
[2, 2]	καὶ Μενδήσιός τις Αἰγύπτιος καὶ	ὁ	νησιώτης Νάξιος καὶ ἀνθοσμίας τις
[2, 1]	Ταύτης ὅλος ἀπήρτηται τῆς ἀγάπης	ὁ	νόμος καὶ ὁ λόγος· κἂν
[2, 2]	τρικυμίαις ἐπικεχωσμένον, ὁ δὲ κυβερνήτης,	ὁ	νοῦς ὁ ἀνθρώπινος, περιφέρεται τῷ
[2, 10]	τὸ πνεῦμα, σπήλαιον ὑαίνης γέγονεν	ὁ	οἶκός μου» τὴν ἐκ τῶν
[2, 5]	ὡς ἔπος εἰπεῖν, τοὺς ἀνοήτους	ὁ	οἶνος καί θ´ ἁπαλὸν γελάσαι
[2, 2]	μὴ ἀνδρίζου, πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν	ὁ	οἶνος. Μέθῃ δὲ μάλιστα οἱ
[2, 12]	περικείμεναι. ὡς γὰρ τὴν Εὔαν	ὁ	ὄφις ἠπάτησεν, οὕτω δὲ καὶ
[2, 8]	μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν. Ἐπεὶ γὰρ	ὁ	παγκρατὴς κύριος τῶν ὅλων, ὁπηνίκα
[2, 2]	φθορὰν ῥέπει. Εἰκότως οὖν στερρότατα	ὁ	παιδαγωγὸς ἀπαγορεύει τῆς ἡμετέρας κηδόμενος
[2, 10]	ἀπόκρυφα μέρη. Ταύτῃ τε πάλιν	ὁ	παιδαγωγὸς αὐτοῖς ἀπειλεῖ διὰ Ἡσαΐου
[2, 1]	γὰρ ὅσων ἀφείλατο τὴν χρῆσιν	ὁ	παιδαγωγὸς αὐτοὺς διὰ Μωσέως, αἰτίας
[2, 10]	ἡδοναῖς ἠθέλησεν. Δυσωπείτω δὲ ἡμᾶς	ὁ	παιδαγωγὸς δι´ Ἰεζεκιὴλ βοῶν περιτέμνεσθε
[2, 10]	καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ διαρρήδην	ὁ	παιδαγωγός· Ἐν περιβολῇ ἱματίου οὐ
[2, 1]	ἐστιν ὁ βίος, ἡμῖν δὲ	ὁ	παιδαγωγὸς ἐσθίειν παραγγέλλει, ἵνα ζῶμεν.
[2, 6]	Χριστῷ πεπιστευκότων. Ταύτῃ μοι δοκεῖ	ὁ	παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί τι τῶν
[2, 10]	τὰς ἐπιθυμίας εἰσίν. Ἡμῖν δὲ	ὁ	παιδαγωγὸς παραινεῖ σαφέστατα· Ὀπίσω τῶν
[2, 6]	τῆς κακῆς. Ὁμοίως οὖν κἀνταῦθα	ὁ	παιδαγωγὸς τὴν ἀδεᾶ τῶν ὀνομάτων
[2, 10]	πόρους ἄθεον κομιδῇ. Ὁρᾶτε γοῦν	ὁ	πάνσοφος Μωσῆς ὅπως ποτὲ συμβολικῶς
[2, 2]	ὕπνον. Καὶ διερρωγότα, φησίν, ἐνδύσεται	ὁ	πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται τῇ μέθῃ διὰ
[2, 1]	ἀγνοουμένας ὁ στατήρ, ἀλλ´ οὐχ	ὁ	παρὼν ἐπιτήδειος τῆς ἐξεργασίας καιρός.
[2, 8]	δέ· πολυωρεῖ γὰρ τὸν ἄνθρωπον	ὁ	πατὴρ καὶ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ
[2, 8]	πατέρες» φησίν· ἡμῖν δὲ δόξα	ὁ	πατὴρ τῶν ὅλων, καὶ τῆς
[2, 10]	ὡς ἀναγκαίων οὐσῶν, οἶδε» φησίν,	ὁ	πατὴρ ὑμῶν ὅτι χρῄζετε» Εἰ
[2, 10]	θεῷ οὐδὲ μήν, ὥς φησιν	ὁ	Παῦλος, οὐ χρὴ πόρνης ποιεῖν
[2, 8]	ἔγνω τὸν κύριον ὁ λαὸς	ὁ	πεπλανημένος, οὐ περιτέτμηται τὸν λογισμόν,
[2, 8]	αὐτοῦ. Καὶ πολὺς ἂν εἴη	ὁ	περὶ τούτων λόγος, εἰς τὰς
[2, 8]	ἄθλων δόσις ἦν, δεύτερον δὲ	ὁ	περιαγερμός, τρίτον ἡ φυλλοβολία, τελευταῖον
[2, 1]	ἐκεῖνος, ὃν κελεύσαντος τοῦ κυρίου	ὁ	Πέτρος εἷλεν, εὔκολον καὶ αὐτὸς
[2, 12]	παραπετάσματος εὐπρεποῦς. Πάνυ γοῦν θαυμασίως	ὁ	Πέτρος ὁ μακάριος Γυναῖκας» φησίν,
[2, 9]	Ἐγρήγορεν ἄρα πρὸς τὸν θεὸν	ὁ	πεφωτισμένος, ὁ δὲ τοιοῦτος ζῇ·
[2, 10]	φωνὴν πρὸς τὸν εἰπόντα· Καλὸς	ὁ	πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» καί·
[2, 10]	σπορᾶς. Ταύτῃ μοι δοκεῖ καὶ	ὁ	Πλάτων ἐν Φαίδρῳ τὴν παιδεραστίαν
[2, 10]	τὸν τῆς ἐπιθυμίας ἵππον ὑβριστὴν»	ὁ	Πλάτων προσεῖπεν, ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ
[2, 1]	κραθήσεται. Οὐ γὰρ ἄπυστος ἦν	ὁ	Πλάτων τοῦ Δαβίδ, ὃς ἐν
[2, 12]	καὶ συλλήβδην ὁ ἀγαθός, οὐχ	ὁ	πλούσιος. Ἤδη δὲ καὶ οἱ
[2, 10]	ὃ μὲν ἐκολάζετο ἐν Ἅιδου,	ὁ	πλούσιος, μετέχων τοῦ πυρός, ὃ
[2, 3]	τῶν πλουσίων. Τὸ δὲ ὅλον	ὁ	πλοῦτος οὐκ ὀρθῶς κυβερνώμενος ἀκρόπολίς
[2, 3]	τὸ ἀπόνιμμα τῆς χειρός; οὐδὲ	ὁ	ποδονιπτὴρ τὸ ἀπόνιμμα τοῦ ποδός;
[2, 12]	συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως δὲ καὶ	ὁ	ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ
[2, 10]	ποδήρη τις παραφέρῃ τὸν κυρίου,	ὁ	ποικιλανθὴς ἐκεῖνος χιτὼν τὰ τῆς
[2, 10]	αἰσχρᾶς ἡδονῆς· διὸ καὶ πάντως	ὁ	πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ, καὶ καταλέλειπται
[2, 2]	ἀκέφαλος πρὸς τῶν μαθηματικῶν καλούμενος	ὁ	πρὸ τοῦ ἀστέρος τοῦ πλανωμένου
[2, 8]	δεδολωμένον ἔλαιον, ἐστὶν ὁ Ἰούδας	ὁ	προδότης, ᾧ τοὺς πόδας ἐχρίσθη
[2, 10]	ὁ τῆς ἐφημέρου εὐφροσύνης οἰκεῖος,	ὁ	πρὸς ὀλίγον ἀνθῶν, ὁ φιλόκοσμος
[2, 10]	σώματος. Ἀστεῖος οὖν μάλα ἐκεῖνος	ὁ	πρὸς τὸν ἐρόμενον πῶς ἔχοι
[2, 10]	Σαφῶς γοῦν καὶ καθαρῶς Δανιὴλ	ὁ	προφήτης ἐτέθησαν» φησί, θρόνοι καὶ
[2, 1]	βρώματα τῇ κοιλίᾳ» ἐξ ὧν	ὁ	σαρκικὸς ὄντως οὑτοσὶ καὶ φθοροποιὸς
[2, 10]	δὴ οὗτός ἐστι τῆς ἐσθῆτος	ὁ	σκοπός, ὅρα μὴ οὐκ ἄλλη
[2, 10]	Σφόδρα δὲ ἐπὶ πλούτῳ ἐκόμα	ὁ	Σολομὼν ὁ βασιλεύς. Τί οὖν
[2, 12]	τὸ αἶσχος. Διὸ καὶ μόνος	ὁ	σπουδαῖος καλὸς κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν,
[2, 1]	καὶ ἄλλας ἐπιλύσεις οὐκ ἀγνοουμένας	ὁ	στατήρ, ἀλλ´ οὐχ ὁ παρὼν
[2, 8]	οὐδ´ ὅτι κωμαστικῆς ἀγερωχίας σύμβολον	ὁ	στέφανος εἴη ἀλλὰ γὰρ ὅτι
[2, 8]	περιαγερμός, τρίτον ἡ φυλλοβολία, τελευταῖον	ὁ	στέφανος, ἐπίδοσιν λαβούσης εἰς τρυφὴν
[2, 8]	τοῖς συνεκκλησιάζουσιν φίλον ἐθρίγκωσεν αὐτούς·	ὁ	στέφανος οὗτος ἄνθος ἐστὶ τῶν
[2, 8]	οἱ μάγοι. Μένει δὲ ἀθάνατος	ὁ	στέφανος οὗτος κατ´ εἰκόνα τοῦ
[2, 8]	χλόην. Ἐμψύχει γὰρ χαίτην ἄλλως	ὁ	στέφανος περικείμενος καὶ δι´ ὑγρότητά
[2, 8]	τὴν συνείδησιν» Ἀοχλήτου δὲ ἀμεριμνίας	ὁ	στέφανος σύμβολον· ταύτῃ καὶ τοὺς
[2, 3]	εἰς δεσμὸν τετρυπημένον. Οὗτός ἐστιν	ὁ	συνάγων καὶ ἀποκλείων τὸν σπόρον
[2, 8]	πάθος ὁδεύοντος κυρίου. Καὶ αὐτὸς	ὁ	σωτὴρ ἀπονίπτων τοὺς πόδας τῶν
[2, 7]	αὖ τὸν Θερσίτην πληγαῖς ᾐκίσατο	ὁ	σώφρων Ὀδυσσεύς, ὅτι μόνος ἀμετροεπὴς
[2, 1]	ζωπυρῶν· Ἐλθόντα δέ με» φησίν,	ὁ	ταύτῃ λεγόμενος αὖ βίος εὐδαίμων,
[2, 10]	τὴν φύσιν. Καὶ ἔστιν αὐτοῖς	ὁ	τῇδε βίος ἀγνοίας ὕπνος βαθύς,
[2, 10]	γὰρ ἂν ἁλουργὴν χλανίδα περιεβάλετο	ὁ	τὴν ἀλαζονείαν τὴν πολιτικὴν ἐκτραπείς,
[2, 1]	Ὅθεν κατηγορῶν τοῦ τρυφῶντος βίου	ὁ	τὴν ἀλήθειαν ἐζηλωκὼς τῶν φιλοσόφων
[2, 11]	γάρ τι τῶν περιέργων ὑπεδέδετο	ὁ	τῆς ἀληθοῦς Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος
[2, 10]	στήμων, καθάπερ ἐκ τῆς ἀράχνης	ὁ	τῆς ἀράχνης μίτος· τὰ γὰρ
[2, 10]	τοι καὶ Πλάτων ἐν Φιλήβῳ	ὁ	τῆς βαρβάρου μαθητὴς φιλοσοφίας ἀθέους
[2, 10]	δὲ ὁ χυδαῖος ἀλληγορεῖται ὄχλος,	ὁ	τῆς ἐφημέρου εὐφροσύνης οἰκεῖος, ὁ
[2, 12]	δεομένοις; Ὁ γὰρ τοιοῦτος τέλειος	ὁ	τὸ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου
[2, 1]	θηρωμένη ποιότητας. Καί μοι δοκεῖ	ὁ	τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 8]	αὐτὸς πάλιν ὁ ἀδιάφθορος λόγος,	ὁ	τὸν ἰὸν τῆς φθορᾶς οὐκ
[2, 7]	προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν τι ἐπικρίνει	ὁ	τὸν ὑδροπότην καὶ σώφρονα παροινεῖν
[2, 4]	τῆς σεμνῆς· Ὁ γὰρ λόγος	ὁ	τοῦ κυρίου ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν
[2, 1]	καιρὸς καὶ ὁ χρόνος καὶ	ὁ	τρόπος καὶ τὸ πρὸς τί
[2, 5]	οὖν ἐπιτηδεύειν ταῦτα, ἐπεὶ μηδὲ	ὁ	τῶν γελοίων λόγος {τοῖος} ἀκροάσεως
[2, 2]	ἐπονειδίζων σκληροκαρδίαν· Ἦλθεν γάρ» φησίν,	ὁ	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ λέγουσιν·
[2, 2]	ὁ μέγας βότρυς, ὁ λόγος	ὁ	ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς, τὸ αἷμα
[2, 8]	γραφή· καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισεν	ὁ	ὕψιστος, παρὰ δὲ κυρίου ἐστὶν
[2, 10]	μου· τί εὐλαβοῦμαι; Μὴ μνησθήσεται	ὁ	ὕψιστος. Ταλάντατος μὲν οὗτος, ὀφθαλμοὺς
[2, 1]	χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίῳ. Τούτου	ὁ	φαγὼν τοῦ ἀρίστου τὸ ἄριστον
[2, 8]	μετ´ εὐκλείας ὁδεύουσαν· ἐξῆλθεν γὰρ	ὁ	φθόγγος αὐτῶν ἐπὶ τὰ πέρατα
[2, 10]	οἰκεῖος, ὁ πρὸς ὀλίγον ἀνθῶν,	ὁ	φιλόκοσμος καὶ φιλόδοξος καὶ πάντα
[2, 8]	λυσιτελεῖ ἔσθ´ ὅτε. ~Ἀρίστιππος γοῦν	ὁ	φιλόσοφος χρισάμενος μύρῳ κακοὺς κακῶς
[2, 10]	εὐφραινόμενος καθ´ ἡμέραν λαμπρῶς· οὗτος	ὁ	χόρτος ἦν· πτωχὸς δέ τις
[2, 7]	τὰς ὁμιλίας προφορά. Καθόλου γὰρ	ὁ	Χριστιανὸς ἡρεμίας καὶ ἡσυχίας καὶ
[2, 8]	καὶ τῆς συμπάσης ἐκκλησίας στέφανος	ὁ	Χριστός. Καθάπερ δὲ αἱ ῥίζαι
[2, 1]	γὰρ καὶ ὁ καιρὸς καὶ	ὁ	χρόνος καὶ ὁ τρόπος καὶ
[2, 12]	τὰς ἄλλας γυναῖκας ὁ κόσμος	ὁ	χρυσοῦς δελέατι προσχρώμενος τοῦ ὄφεως
[2, 1]	οὐδ´ ἂν μελλήσαι ποτὲ γενέσθαι»	ὁ	χρώμενος αὐτῇ, τὸν νοῦν ἐγκατορύξας
[2, 10]	διὰ πλειόνων δηλωθήσεται, χόρτος δὲ	ὁ	χυδαῖος ἀλληγορεῖται ὄχλος, ὁ τῆς
[2, 4]	ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ. Καὶ τίς	ὁ	ψάλλων χορός, αὐτό σοι διηγήσεται
[2, 4]	αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας κτισμάτων· καὶ γὰρ	ὁ	ψαλμὸς ἐμμελής ἐστιν εὐλογία καὶ
[2, 1]	τὴν δικαίαν τροφὴν εὐχαριστίαν· ~καὶ	ὅ	γε ἀεὶ εὐχαριστῶν οὐκ ἀσχολεῖται
[2, 4]	ὑμῶν τῷ θεῷ· καὶ πᾶν	ὅ	τι ἂν ποιῆτε ἢ ἐν
[2, 12]	τὸν θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν προφερόμεναι·	ὅ	τι κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ
[2, 2]	τὰ ὅλα, κατ´ ἐκεῖνο, καθ´	ὃ	ἂν ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην,
[2, 12]	θέμις βιάζεσθαι τὴν φύσιν, παρ´	ὃ	βεβούληται, οὔτε μὴν ἄλλος ἀμείνων
[2, 9]	πεφωτισμένος, ὁ δὲ τοιοῦτος ζῇ·	ὃ	γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωὴ
[2, 10]	ὁ πλούσιος, μετέχων τοῦ πυρός,	ὃ	δὲ ἀνέθαλλεν ἐν κόλποις τοῦ
[2, 10]	καὶ ὃ μὲν δι´ ἑαυτόν,	ὃ	δὲ διὰ τὸν θεὸν φυτουργεῖ·
[2, 10]	μὲν γὰρ ἐπικαίρου τροφῆς ὀριγνώμενος,	ὃ	δὲ τῆς τοῦ παντὸς διαμονῆς
[2, 9]	πέττεσθαι σιτία καὶ συγκαίει μᾶλλον,	ὃ	δὴ διαφθείρειν τὴν τροφήν. {Αἱ
[2, 6]	υἱός, ἐσκέπασε δὲ ἡ σωφροσύνη,	ὃ	ἐγύμνωσεν ἡ μέθη, τὸ περίοπτον
[2, 10]	{καὶ ποδήρεις ἠμπίσχοντο· καὶ κρωβύλον,	ὃ	ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος, ἀνεδοῦντο χρυσῶν
[2, 2]	δὲ τὸ ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως,	ὃ	καὶ τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη
[2, 10]	γεωργὸς ὁ ἔμψυχον σπείρων ἄρουραν·	ὃ	μὲν γὰρ ἐπικαίρου τροφῆς ὀριγνώμενος,
[2, 4]	αἱ μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ κομῶσαι·	ὃ	μὲν γάρ ἐστι μεθυστικὸς {αὐλὸς}
[2, 10]	παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος γεωργεῖ, καὶ	ὃ	μὲν δι´ ἑαυτόν, ὃ δὲ
[2, 10]	οὗτός ἐστιν ἡ πόα. Ἀλλ´	ὃ	μὲν ἐκολάζετο ἐν Ἅιδου, ὁ
[2, 12]	φύσει, ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν προσάπτουσιν	ὃ	μὴ ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν λιτότητα
[2, 3]	ἔχειν, ἀλλὰ μητὲ σκεῦος ἀχρεῖον,	ὃ	μὴ μετὰ τῆς ἀναγκαίας χρήσεως
[2, 12]	λόγου τὸ κάλλος τὸ ἀληθινόν,	ὃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς
[2, 7]	πρὸς αὐτούς, εἰς τοῦτο ἐπισκώπτοντες,	ὃ	παιδαγωγήσει τὸ εὔσχημον αὐτῶν. Ἀμέλει
[2, 12]	μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ´	ὃ	πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι´
[2, 2]	οὐ γὰρ ἀφαιρεῖται τῷ χρόνῳ	ὃ	προαρπάζει ἡ ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ
[2, 8]	ἔλαιον πεφαρμαγμένον. Τοῦτο ἄρα ἦν	ὃ	προεφήτευον οἱ μυριζόμενοι πόδες, τὴν
[2, 2]	διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν πελιδνῶν,	ὃ	τοῖς νεκροῖς σημεῖον ἐπιφαίνεται, τὸν
[2, 10]	ὁ ἄνθρωπος γίνεται τοῦ θεοῦ,	καθὸ	εἰς γένεσιν ἀνθρώπου ἄνθρωπος συνεργεῖ.
[2, 8]	διὰ τὰ ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα.	Διὸ	καὶ αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ μυριζόμενοι·
[2, 7]	πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε μετ´ αὐτῆς.	Διὸ	καὶ ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς ποίει
[2, 8]	πάμπολυ τῆς ὀδωδῆς ἀφίησι ῥεῦμα·	διὸ	καὶ θᾶττον μαραίνεται. ~Ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 10]	μόριόν τι τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν.	Διὸ	καὶ μέχρι τινὸς κοῖλόν ἐστιν
[2, 10]	πρὸς μῖξιν ἀφροδισίων τοῖς νέοις.	Διὸ	καὶ μὴ εἰς πέτρας τε
[2, 12]	τὸ κάλλος καὶ τὸ αἶσχος.	Διὸ	καὶ μόνος ὁ σπουδαῖος καλὸς
[2, 10]	πρόσεστι τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς·	διὸ	καὶ πάντως ὁ πορνεύων ἀπέθανεν
[2, 9]	παντελῆ τὸν ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν.	Διὸ	καὶ παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν αὐτὸν
[2, 8]	ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας·	διὸ	καὶ πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν.
[2, 10]	τῷ λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται·	διὸ	καὶ τῆς ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες
[2, 10]	ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς ἀληθείας·	διὸ	καί φησι παγκάλως· Ταῦτα δὲ
[2, 2]	ἐρεθισμῷ καὶ παντὶ πτώματι πληθύνει.	Διὸ	οἱ μὲν πλεῖστοι ἀνίεσθαί φασιν
[2, 1]	τῆς συνηθείας ὡς συμφορὰν ὑποπτεύομεν.	Διὸ	παραιτητέον τὴν λιχνείαν ὀλίγων τινῶν
[2, 1]	ἀλλ´ εἰς μετάδοσιν κοινωνικὴν ἐπιτήδειος.	Διὸ	παραφυλακτέον τῶν βρωμάτων ἃ μὴ
[2, 9]	ὄφελος καθεύδοντος ὥσπερ οὐδὲ τεθνεῶτος.	Διὸ	πολλάκις καὶ τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον
[2, 9]	ὑπὸ δ´ ἔστρωται ῥινὸν βοὸς	ἀγραύλοιο,	πλὴν εἰ μὴ ἄρα ἡ
[2, 10]	νόθα. Μὴ σπεῖρε οὗ μὴ	βούλοιο	ἄν σοι φύεσθαι τὸ σπαρέν»
[2, 3]	καὶ λέγειν, χρείας, κέδρου τε	εὐκεάτοιο	καὶ θύου καὶ ἐβένου καὶ
[2, 8]	ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι καὶ	ἄλλο	μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 10]	χρεών. Βάμμα γοῦν Σαρδιανικὸν καὶ	ἄλλο	ὀμφάκινον καὶ χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές
[2, 1]	ἔτι χοῦς ἐστιν, τί ἂν	ἄλλο	προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι πρὸς τὸ
[2, 10]	στολὴ λευκή. Εἰ δὲ καὶ	ἄλλο	τι δέοι χρῶμα ζητεῖν, τὸ
[2, 10]	οὐ δολερὰ πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ	ἄλλο	τι τοιοῦτον ἡδονῆς θηρίον. Πολλὴ
[2, 12]	χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν; ~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν	κἀκεῖνο	ἐπιλῦσαι τὸ ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν
[2, 12]	στρατιῶται χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι βούλονται, οὐδὲ	ἐκεῖνο	ἀνεγνωκότες τὸ ποιητικόν, ὃς καὶ
[2, 12]	τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ κοινωνικόν,	ἐκεῖνο	δὲ μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι,
[2, 10]	ταύτας κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ μάλα	ἐκεῖνο	δὴ ὑποτοπητέον, τὸ μικρῷ πρόσθεν
[2, 2]	εὐωδίαις κεράννυσι χυμούς. Εὖ γοῦν	ἐκεῖνο	εἴρηται· Ἀγαλλίαμα ψυχῆς καὶ καρδίας
[2, 10]	πορφύρας κατὰ τὸ ποιητικὸν δὴ	ἐκεῖνο	ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος» Διὰ ταύτην
[2, 12]	ἀναγεννωμένη. ~Καὶ γὰρ τὸ ὄστρειον	ἐκεῖνο	ἐν ὕδατι γιγνόμενον περιστέγει τὴν
[2, 2]	ἐπιστήμη ἐμπεριλαβοῦσα τὰ ὅλα, κατ´	ἐκεῖνο,	καθ´ ὃ ἂν ἐπισκοπῇ τὴν
[2, 1]	πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ Ἰσραὴλ	ἀπὸ	ἀνδρὸς ἕως γυναικός, ἑκάστῳ κολλυρίδα
[2, 8]	ἀκανθῶν τρυγῶμεν σταφυλὴν καὶ σῦκα	ἀπὸ	βάτων· οἳ δὲ εἰς τραύματα
[2, 5]	τινὰς προέσθαι λόγους, μὴ οὐχὶ	ἀπὸ	γελοίου ἤθους φερομένους. Τὸ γὰρ
[2, 5]	πολιτείας. Πάντων γὰρ τῶν λόγων	ἀπὸ	διανοίας καὶ ἤθους ῥεόντων οὐχ
[2, 8]	γὰρ ἀγώγιμος ὁ ἀκόλαστος καὶ	ἀπὸ	ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς καὶ
[2, 8]	παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ καὶ τὸ	ἀπὸ	κρίνων μύρον καὶ τὸ ἀπὸ
[2, 7]	πῃ τῶν συνευωχουμένων, μὴ ἀποστέρξωσιν	ἀπὸ	ναυτίας τὴν τοιάνδε ἀκοσμίαν, ἣ
[2, 6]	εὑρισκόμενος σοφός, καὶ ἔστι μισητὸς	ἀπὸ	πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη καὶ αὐτὸς
[2, 1]	αὐτός τε ὁμολογεῖ καὶ οἱ	ἀπὸ	Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ μᾶλλον τοῦτό
[2, 8]	τῷ ἰδίῳ πάθει ῥυσάμενος ἡμᾶς	ἀπὸ	σκανδάλων καὶ ἁμαρτιῶν καὶ τῶν
[2, 8]	ἀκόλαστος καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ	ἀπὸ	στρωμνῆς καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς καὶ
[2, 8]	ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς καὶ	ἀπὸ	συναναστροφῆς καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν
[2, 1]	ἄρτου καὶ ἐσχαρίτην καὶ λάγανον	ἀπὸ	τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη ἡ τροφὴ
[2, 10]	καὶ μὴ μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ	ἀπὸ	τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ
[2, 1]	γίνεσθαί φασιν εἰς μῆκος ἐπιδιδόντων	ἀπὸ	τῆς ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ
[2, 8]	ὠφελείας ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς δὴ	ἀπὸ	τῆς κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν
[2, 8]	ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ τὸ	ἀπὸ	τῆς κύπρου, καὶ ἡ νάρδος
[2, 8]	καὶ μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον τὰς	ἀπὸ	τοῦ σώματος ἀποφοράς· τὸ δὲ
[2, 2]	τῇ μέθῃ δυσαρέστησις καὶ ἀηδία	ἀπὸ	τοῦ τὸ κάρα πάλλειν ὠνομασμένη.
[2, 8]	διαχύσεως σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον τὴν	ἀπὸ	τῶν ἀνθῶν τέρψιν καὶ τὴν
[2, 10]	καλοῦσα. Διὰ τοῦτό τοι ἀπόστησον	ἀπὸ	τῶν δούλων σου ἐλπίδας κενάς,
[2, 1]	χρή, λεκτέον· ὁπόταν γάρ τις	ἀπὸ	τῶν ἐκτὸς καὶ αὐτῆς ἔτι
[2, 8]	σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασία	ἀπὸ	τῶν ἱματίων σου. Ἀλλὰ γὰρ
[2, 8]	τῶν ἀνθῶν τέρψιν καὶ τὴν	ἀπὸ	τῶν μύρων τε καὶ θυμιαμάτων
[2, 10]	ἐπιθυμιῶν σου μὴ πορεύου, καὶ	ἀπὸ	τῶν ὀρέξεών σου κωλύου· οἶνος
[2, 12]	καὶ διὰ τῶν τυχόντων τὴν	ἀπὸ	τῶν περιττῶν κομιζομένη χρείαν. Τὸ
[2, 8]	εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς καὶ τὸ	ἀπὸ	τῶν ῥόδων ἄλειμμα καὶ τὰ
[2, 8]	θυμιάμασι καὶ μύροις καὶ ταῖς	ἀπὸ	τῶν στεφάνων εὐωδίαις περιέλκεται. Ἐπεὶ
[2, 1]	εὐπρόσωπος ἐρρύη τῶν δείπνων προσηγορία,	ἀπὸ	τῶν φαρύγων καὶ φοιτητῆς μανίας
[2, 1]	Ὄρνεις ἐπὶ τούτοις συνωνοῦνται τοὺς	ἀπὸ	Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας, Μῆδον ταῶνα.
[2, 2]	ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν ἀναγκάζοντας, ἀμυστὶ ἕλκοντας	ὑπὸ	ἀκρασίας, μηδὲ περιχεῖν τὸ γένειον
[2, 1]	τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων καὶ ἀσθμαινόντων	ὑπὸ	ἀκρασίας, ὠθουμένης κατ´ ἔπειξιν ἀκοινώνητον
[2, 10]	γαστρός τε ἔτι καὶ τῶν	ὑπὸ	γαστέρα δεσπόζειν ἀρχικώτατον. Εἰ γὰρ
[2, 9]	καθάπερ τὸν Διομήδη ἐπιτηδεύειν εὕδειν,	ὑπὸ	δ´ ἔστρωται ῥινὸν βοὸς ἀγραύλοιο,
[2, 10]	αὐχῇ, κἂν Ἰταλία δοξάζηται, κἂν	ὑπὸ	διφθέραις φυλάττωνται αἱ τρίχες, περὶ
[2, 7]	μὴ ἐκτείνῃς χεῖρα. Οὔκουν προεκπηδητέον	ὑπὸ	λαιμαργίας ἀναπειθομένους ποτὲ οὐδὲ μὴν
[2, 2]	μὴ εἰς σοφίαν ἐγρηγορῶν, ἀλλὰ	ὑπὸ	μέθης βαπτιζόμενος εἰς ὕπνον. Καὶ
[2, 2]	τούτων ὁ ἐγκέφαλος ἄνωθεν ἰλιγγιάσας	ὑπὸ	μέθης ἐπὶ τὸ ἧπαρ καὶ
[2, 2]	τρόπῳ Ἐλπήνωρ ἀστραγάλων ἐάγη» καταπεσὼν	ὑπὸ	μέθης, οὕτω τούτων ὁ ἐγκέφαλος
[2, 10]	λαγνίστατον τὸ ζῷον ἡ ὕαινα,	ὑπὸ	τὴν κέρκον πρὸ τοῦ πόρου
[2, 7]	παλαιῶν ὑποδημάτων, τὰ μὲν ἄλλα	ὑπὸ	τῆς κακίας κατατέτριπται, μόνη δὲ
[2, 2]	ἔλεγεν γέρων· κινουμένη μὲν γὰρ	ὑπὸ	τῆς τοῦ οἴνου θερμότητος ἡ
[2, 1]	οὐδείς ποτ´ ἂν γενέσθαι τῶν	ὑπὸ	τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων δύναιτο ἐκ
[2, 1]	τὴν ἐπουράνιον ἄρχειν ἀνάγκη τῆς	ὑπὸ	τὸν οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι τε
[2, 10]	πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ, καὶ καταλέλειπται	ὑπὸ	τοῦ λόγου, καθάπερ ὑπὸ τοῦ
[2, 1]	περιέλκοντες εἰς ἀρδείαν τῶν φυτευομένων	ὑπὸ	τοῦ λόγου πηγήν. Καὶ γὰρ
[2, 1]	ἀγωγῆς ἐπὶ τὴν διάνοιαν ἀχθεὶς	ὑπὸ	τοῦ λόγου τὴν θεωρίαν τῶν
[2, 2]	παρατρέπονται, οἷον κολυμβώσης τῆς ὄψεως	ὑπὸ	τοῦ πλήθους τῆς ὑγρότητος, καὶ
[2, 10]	καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ λόγου, καθάπερ	ὑπὸ	τοῦ πνεύματος, νεκρός. Βδελύττεται γὰρ
[2, 12]	ἀλλ´ ἢ ἀνοήτων ἐστὶν ἀνθρώπων	ὑπὸ	τῶν πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων.
[2, 12]	ἡμέρᾳ ὀργῆς κυρίου. ~Ταῖς δὲ	ὑπὸ	Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις οὐ χρυσίῳ κοσμεῖσθαι
[2, 2]	καταψυχόμενον τῆς ἡλικίας, οἷον μαραινόμενον	ὑπὸ	χρόνου, ἀναζωπυροῦντας ἀβλαβῶς τῷ τῆς
[2, 2]	ἅπερ ἑκὼν εἶπεν κακῶς. Καὶ	πρό	γε τῆς τραγῳδίας ἡ σοφία
[2, 2]	πιεῖν, μὴ ἄδην σπάσαντας μηδὲ	πρὸ	πόσεως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν ἀναγκάζοντας,
[2, 2]	αἱ διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ	πρὸ	τῆς μέθης περὶ τὰς ἐπιθυμίας
[2, 2]	πρὸς τῶν μαθηματικῶν καλούμενος ὁ	πρὸ	τοῦ ἀστέρος τοῦ πλανωμένου καταριθμούμενος
[2, 10]	ἡ ὕαινα, ὑπὸ τὴν κέρκον	πρὸ	τοῦ πόρου τῆς περιττώσεως πέφυκεν
[2, 10]	διώκετε τὰ σπάνια καὶ πολυτελῆ	πρὸ	τῶν ἐν μέσῳ καὶ τῶν
[2, 3]	κύριος, καὶ πτωχοῖς δός, καὶ	δεῦρο	ἀκολούθει μοι· ἕπου τῷ θεῷ
[2, 12]	περιστέγει τὴν σάρκα, ἐκ δὲ	ταύτηςὁ	μαργαρίτης κυΐσκεται. Λίθοις δὲ ἁγίοις
[2, 1]	Ὅταν κληθῇς εἰς γάμους, μὴ	κατάκεισο	εἰς τὴν πρωτοκλισίαν, ἀλλ´ ὅταν
[2, 1]	τραπέζας, τὴν λίχνον διωκάθοντας ζωήν,	τὸ	ἀγαθὸν ἐνταῦθά που κατορύξαντας περὶ
[2, 1]	εὐμεταδότου. Μὴ βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν	τὸ	ἀγαθόν. Οὐ γάρ ἐστιν ἡ
[2, 3]	γυμνὸς ἐπικήρου πομπῆς, τὸ σόν,	τὸ	ἀγαθὸν τὸ ἀναφαίρετον μόνον, τὴν
[2, 10]	κρεῖττον ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον, ὡς	τὸ	ἄγαλμα τοῦ νεὼ καὶ τὴν
[2, 12]	Ὁ γὰρ τοιοῦτος τέλειος ὁ	τὸ	ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς
[2, 8]	ἀλάβαστρον μύρου» παρὰ τὸ δεῖπνον	τὸ	ἅγιον κομίσασα ἡ γυνὴ τοὺς
[2, 10]	τοῦ πνεύματος, νεκρός. Βδελύττεται γὰρ	τὸ	ἅγιον μολύνεσθαι, ὥσπερ οὖν εἰκός.
[2, 2]	τοὺς πλουσίους εἰς τρυφὴν κἀνταῦθα	τὸ	ἅγιον πνεῦμα διὰ τοῦ Ἀμὼς
[2, 1]	ζησόμενοι; Τούτους ταλανίζει διὰ Ἡσαΐου	τὸ	ἅγιον πνεῦμα, ἠρέμα πως τῆς
[2, 10]	ἀκολαστητέον, ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον τῇ ψυχῇ	τὸ	αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς τοῦ λογισμοῦ·
[2, 9]	ἄνθρωπον ἐξισάζει χάριτι, τῆς ζωῆς	τὸ	ἀίδιον ἐκ τῆς τοῦ ἐγρηγορέναι
[2, 2]	Λάβετε, πίετε· τοῦτό μού ἐστιν	τὸ	αἷμα· αἷμα τῆς ἀμπέλου τὸν
[2, 2]	ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς καὶ	τὸ	αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν
[2, 2]	λόγος ὁ ὑπὲρ ἡμῶν θλιβείς,	τὸ	αἷμα τῆς σταφυλῆς ὕδατι κίρνασθαι
[2, 2]	κεχρίσμεθα. Καὶ τοῦτ´ ἔστι πιεῖν	τὸ	αἷμα τοῦ Ἰησοῦ, τῆς κυριακῆς
[2, 2]	αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται. Διττὸν δὲ	τὸ	αἷμα τοῦ κυρίου· τὸ μέν
[2, 10]	καὶ αὐτὰ τὰ κογχύλια διὰ	τὸ	αἷμα τούτων ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν.
[2, 10]	ὁρᾷ; Λήσεται μὲν γὰρ ἴσως	τὸ	αἰσθητὸν φῶς τις, τὸ δὲ
[2, 12]	καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος καὶ	τὸ	αἶσχος. Διὸ καὶ μόνος ὁ
[2, 12]	ἀμίμητον τὸ ἄνθος τοῦ πνεύματος	τὸ	ἀκήρατον καὶ ἅγιον τῆς οὐσίας
[2, 10]	αὔξεται ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ ὧν	τὸ	ἀκόλαστον κορυφοῦται ἦθος· λέγει δὲ
[2, 10]	τοῦτο ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν	τὸ	ἀκόρεστον τῆς ἐπιθυμίας, τὸ εἰς
[2, 8]	πρὸς τὸ ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας	τὸ	ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας· διὸ καὶ
[2, 1]	βρώμασιν. Ἀγαστὸν μὲν οὖν πρὸς	τὸ	ἀληθὲς ἀναθρήσαντας τῆς ἄνω τροφῆς
[2, 12]	Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ οὐκ
[2, 12]	ἀληθῶς τοῦ λόγου τὸ κάλλος	τὸ	ἀληθινόν, ὃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν
[2, 2]	καὶ ἐλεεινὴν σφᾶς αὐτοὺς πρὸς	τὸ	ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ ἄρα
[2, 12]	Πρὸς τὸ ἄνθος τῶν λίθων	τὸ	ἀμίμητον τὸ ἄνθος τοῦ πνεύματος
[2, 1]	τοῦ πυροῦ τὸ τρόφιμον, ὡς	τὸ	ἀναγκαῖον τῆς τροφῆς ὄνειδος γίνεσθαι
[2, 2]	ἀπεχέσθων πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς	τὸ	ἀναπίνεσθαι τὴν περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν
[2, 1]	ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ κωλύεται	τὸ	ἀνατρέχον εἰς αὔξην πνεῦμα τῆς
[2, 3]	πομπῆς, τὸ σόν, τὸ ἀγαθὸν	τὸ	ἀναφαίρετον μόνον, τὴν εἰς τὸν
[2, 5]	ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων	τὸ	ἀνδρόγυνον ἦθος. Καὶ σκοπεῖν δεῖ
[2, 1]	ἀγαθαί. Μέσον δέ ἐστι πᾶν	τὸ	ἀνενδεὲς τῶν ἀναγκαίων· αἱ γὰρ
[2, 8]	ὁ κρόκος καὶ τῆς κύπρου	τὸ	ἄνθος εἰς ὕπνον ἄλυπον ὑπάγετον.
[2, 8]	αὐτῶν· ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον, καὶ	τὸ	ἄνθος καὶ τὸ κάλλος. Ἀλλὰ
[2, 8]	πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται καὶ	τὸ	ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ ἡ
[2, 8]	οὖν τὸ κάλλος, οὕτως καὶ	τὸ	ἄνθος τέρπει βλεπόμενον, καὶ χρὴ
[2, 12]	ἄνθος τῶν λίθων τὸ ἀμίμητον	τὸ	ἄνθος τοῦ πνεύματος τὸ ἀκήρατον
[2, 8]	στέφανος ἀπόκειται τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ·	τὸ	ἄνθος τοῦτο γῆ βαστάζειν οὐ
[2, 12]	ἡ πόλις πνευματικῶς οἰκοδομουμένη. Πρὸς	τὸ	ἄνθος τῶν λίθων τὸ ἀμίμητον
[2, 2]	τῆς ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ	τὸ	ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως, ὃ καὶ
[2, 10]	τῷ σώματι· ἀρχὴ γὰρ γενέσεως	τὸ	ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ καὶ τῆς ὕλης
[2, 2]	οὐδὲ σωθήσεται ῥᾳδίως τὸ ὕφος	τὸ	ἀπεσπασμένον πάντοθεν εἰς πολλὰς κατασηπόμενον
[2, 2]	πάντοθεν εἰς πολλὰς κατασηπόμενον ἐπιθυμίας,	τὸ	ἀπεσχισμένον τῆς σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα
[2, 8]	ἐπινοεῖται γὰρ αὐτοῖς ὁσημέραι πρὸς	τὸ	ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας τὸ ἀκόρεστον
[2, 8]	ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ καὶ	τὸ	ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ τὸ
[2, 8]	τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ	τὸ	ἀπὸ τῆς κύπρου, καὶ ἡ
[2, 8]	νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς καὶ	τὸ	ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα καὶ
[2, 3]	εἴη τὸ χερνίβιον, οὐ δέξεται	τὸ	ἀπόνιμμα τῆς χειρός; οὐδὲ ὁ
[2, 3]	τῆς χειρός; οὐδὲ ὁ ποδονιπτὴρ	τὸ	ἀπόνιμμα τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ
[2, 2]	αὐλῶν ἀπορρῖψαι τὸ ἐπιτερπὲς διὰ	τὸ	ἀπρεπὲς τῆς ὄψεως— ὡς ἀδιαστρόφῳ
[2, 7]	καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ	τὸ	ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν, ὡς ἄνθρωπος
[2, 12]	τοῦ Σοφονίου τὸ πνεῦμα· Καὶ	τὸ	ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ χρυσίον
[2, 3]	ὀρνέοις τοῦ οὐρανοῦ ἐμπαίζοντες, οἱ	τὸ	ἀργύριον θησαυρίζοντες καὶ τὸ χρυσίον,
[2, 3]	τέλος τῆς κτήσεως αὐτῶν, οἱ	τὸ	ἀργύριόν τε καὶ τὸ χρυσίον
[2, 2]	μὲν ἀρίστου μεταλαβόντες, οἷς κατάλληλον	τὸ	ἄριστον, ἄρτου μόνον ἀπογευσάμενοι ἀπεχέσθων
[2, 1]	Τούτου ὁ φαγὼν τοῦ ἀρίστου	τὸ	ἄριστον τῶν ὄντων, τὴν βασιλείαν
[2, 10]	εἰς δὲ τὴν πρόεσιν αὐτοῦ	τὸ	ἄρρεν ἀνδρωσάσῃ. Ὁ δὲ Ἱερεμίας
[2, 10]	τὴν δὲ ὕαιναν ἐναλλὰξ ἀμείβειν	τὸ	ἄρρεν εἰς τὸ θῆλυ παρ´
[2, 7]	τὴν διάνοιαν, συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς	τὸ	ἄστατον τῆς ἡλικίας πρὸς τὸ
[2, 10]	δὲ ἔμπαλιν οἱ ἄρχοντες οἱ	τὸ	ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες ἐκλαθόμενοι τῆς
[2, 2]	οἴνῳ, ᾧ ἐστιν ἀσωτία πολλή»	τὸ	ἄσωστον τῆς μέθης διὰ τῆς
[2, 9]	κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ ὄλεθρος	τὸ	ἀτρεμῆσαι αὐτήν· διόπερ ἀεὶ τὸν
[2, 5]	λογικὰ σφᾶς αὐτοὺς ἁρμοστέον εὐκράτως,	τὸ	αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς ἡμῶν καὶ
[2, 3]	μέτριόν ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ	τὸ	αὐτὸ εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο δὲ
[2, 10]	ποτέ· οὐδὲ γὰρ αἰδοῖα ἔχει	τὸ	αὐτὸ ζῷον ἅμα ἄμφω, ἄρρενος
[2, 7]	καὶ πλήθους εἴργοντος τὸ φθέγμα	τὸ	αὐτοῦ. Οὔτε γὰρ μακρολογητέον ποτὲ
[2, 10]	ἄλλο τι δέοι χρῶμα ζητεῖν,	τὸ	αὐτοφυὲς τῆς ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα,
[2, 2]	ἐναποκλυζόμενον ταῖς φιάλαις τὸ πρόσωπον	τὸ	αὑτῶν. Καὶ γὰρ ὁ κελαρυσμὸς
[2, 3]	τοῦ φρέατος ἀνιμῶσαν, οὐκ ἐπιζητῶν	τὸ	βασιλικὸν χρυσίον, σβεννύναι δὲ τὸ
[2, 1]	σκοποῦ καὶ τὰς γραφὰς πρὸς	τὸ	βιωφελὲς τῆς παιδαγωγίας ἐκλεγομένοις, ὁποῖόν
[2, 7]	αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ καὶ	τὸ	βλέμμα ἔστω, καὶ ἡ τοῦ
[2, 2]	δὲ ἐγκρίνων τοῦτο, μὴ λάθῃ	τὸ	βοήθημα διὰ πλῆθος ἄλλης θεραπείας
[2, 12]	ἐπιλάμπῃ τῇ μορφῇ τὸ ἦθος.	Τὸ	γὰρ ἑκάστου καὶ φυτοῦ καὶ
[2, 6]	ἀδεᾶ τῆς ἀκολασίας ἐπιμιξίαν ἐκκόπτων.	Τὸ	γὰρ ἐν τοῖς ὀνόμασιν ἀτακτεῖν
[2, 10]	ἱκανὸν αὐτῇ γίνεται συνουσίας ὁρμητήριον·	τὸ	γὰρ κενὸν πᾶν ἐπιθυμεῖ πληρώσεως·
[2, 12]	ἀπὸ τῶν περιττῶν κομιζομένη χρείαν.	Τὸ	γὰρ λιτόν, ᾗ καὶ τοὔνομα
[2, 5]	οὐχὶ ἀπὸ γελοίου ἤθους φερομένους.	Τὸ	γὰρ οὐκ ἔστι δένδρον καλὸν
[2, 10]	αὐτὴν οὐ θέμις ἀντιπλασθῆναι πάθει·	τὸ	γὰρ πάθος οὐ φύσις· παραχαράττειν
[2, 10]	Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα τὸ σκότος,	τὸ	γὰρ φῶς ἔνοικον ἡμῖν· καὶ
[2, 1]	τὸ λυσιτελὲς ἐνδίδωσι ῥοπήν, καὶ	τό	γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν ἔχει
[2, 10]	λύχνους ὠνόμασεν ἡ γραφή. Καίτοι	τό	γε πειρᾶσθαι λανθάνειν ἐφ´ οἷς
[2, 5]	πρόσωπον οὐκ ἂν ἑκόντες ἐπὶ	τὸ	γελοιότερον μεταστρέψαιμέν {ἄν} ποτε, {καὶ}
[2, 5]	εἰκότως τὸν ἐντὸς ἄνθρωπον ἐπὶ	τὸ	γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα; Καὶ εἰ
[2, 2]	ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας, μηδὲ περιχεῖν	τὸ	γένειον ἢ τὴν ἐσθῆτα καταβρέχειν,
[2, 1]	χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν καὶ	τὸ	γένειον φυλάττουσιν, τὸ εὔσχημον τοῦ
[2, 12]	οὐ πάντα συμφέρει» ~Παρήγαγεν δὲ	τὸ	γένος ἡμῶν ἐπὶ κοινωνίᾳ ὁ
[2, 10]	ἀνεδοῦντο χρυσῶν ἐνέρσει τεττίγων κοσμούμενοι,	τὸ	γηγενὲς ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας
[2, 10]	σοφὰς τοῦ καιροῦ ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας,	τὸ	γῆρας λέγω καὶ τὴν παιδικὴν
[2, 2]	κόσμιον. Ἐνθένδε ἤδη τῆς ἡλικίας	τὸ	γλεῦκος ὑπερβάλλει τῆς αἰδοῦς τοὺς
[2, 10]	εὔλογον τῷ ἀποκαθάρματι τοῦ σώματος	τὸ	γονιμώτατον τοῦ σπέρματος καὶ μετ´
[2, 12]	τὰς γυναῖκας τυπικώτατα κοσμίων ἀποσχέσθαι.	Τὸ	γοῦν ἐκπορνεῦσαν τῆς ἐπιθυμίας εἰς
[2, 10]	δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς κοιλίαν,	τὸ	δάκρυον δὲ εἰς ὄμμα, αἷμα
[2, 8]	φωτὸς μεμορφωμένου ἐπὶ φλεγομένῳ βάτῳ·	τὸ	δὲ ἀκανθῶδες φυτόν ἐστιν, ὁ
[2, 10]	ποτε βιασθείη φύσις εἰς μεταβολήν,	τὸ	δὲ ἅπαξ πεπλασμένον εἰς αὐτὴν
[2, 7]	ἀκούσονται. Καὶ τὸ μὲν ἀγεννείας,	τὸ	δὲ αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ
[2, 10]	ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως οἱ πόροι.	Τὸ	δὲ αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί τε
[2, 2]	εἰς πίστιν εὐωχεῖ, τὸ κρᾶμα,	τὸ	δὲ εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ, τὸ
[2, 1]	ζῆν, οὐκ εἰς τρυφὴν ἐπιτήδειος·	τὸ	δὲ ἐκ δυεῖν, τὸ ζῆν
[2, 8]	τὰς ἀπὸ τοῦ σώματος ἀποφοράς·	τὸ	δὲ ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν. Καθόλου
[2, 8]	θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ μὲν ἐνέψυξεν,	τὸ	δὲ ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ δὲ λόγῳ
[2, 3]	πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ καταφρονεῖν·	τὸ	δὲ ἐπὶ τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν
[2, 10]	ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται.	Τὸ	δὲ καὶ σύρειν τὰς ἐσθῆτας
[2, 5]	εἰς διαβολὰς ὁ γέλως ἐστίν.	Τὸ	δὲ καὶ φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν
[2, 12]	καὶ οὐ ζητεῖτε τὸν θεόν·	τὸ	δὲ κεκρυμμένον χρυσίον καὶ τοὺς
[2, 10]	καὶ τὰ ἄλογα τῶν ζῴων.	Τὸ	δὲ μὴ εἰς παίδων γονὴν
[2, 8]	τὸ ἔλεος τὸ ἐφ´ ἡμᾶς·	τὸ	δὲ μύρον, δεδολωμένον ἔλαιον, ἐστὶν
[2, 10]	ἴσως τὸ αἰσθητὸν φῶς τις,	τὸ	δὲ νοητὸν ἀδύνατόν ἐστιν, ἢ
[2, 3]	δήπουθεν τὰ εὐτελέστερα τῶν πλουσίων.	Τὸ	δὲ ὅλον ὁ πλοῦτος οὐκ
[2, 10]	ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς ἀποτελοῦσι,	τὸ	δὲ οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν εὔθετον.
[2, 6]	καὶ εἰς τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν,	τὸ	δὲ περὶ τὴν φωνὴν σωφρονεῖν
[2, 10]	τὸ δὲ τί» ἐκ περισσοῦ,	τὸ	δὲ περιττὸν ἐκ τοῦ διαβόλου
[2, 8]	εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς μελίττας τρεφομένους·	τὸ	δὲ πλεκτὸν στέφανον ἐξ ἀκηράτου
[2, 2]	Περικλύζεται μὲν ἡ καρδία πολυποσίᾳ,	τὸ	δὲ πλῆθος τῆς οἰνοφλυγίας θαλάττης
[2, 2]	σαρκικόν, ᾧ τῆς φθορᾶς λελυτρώμεθα,	τὸ	δὲ πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν ᾧ
[2, 10]	πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας·	τὸ	δὲ τί» ἐκ περισσοῦ, τὸ
[2, 2]	γάμοις πεποίηκεν, οὐκ ἐπέτρεψεν μεθύειν,	τὸ	δὲ ὑδαρὲς τοῦ φρονήματος ἐζωοποίησεν,
[2, 10]	γὰρ καὶ τρυφὴ μεριμνᾶν ταῦτα·	τὸ	δὲ φαγεῖν μόνον ψιλῶς νοούμενον
[2, 8]	χρίεσθαι· τὸ μὲν γὰρ θηλυδριῶδες,	τὸ	δὲ χρίεσθαι τῷ μύρῳ καὶ
[2, 5]	μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ τεκμήριον,	τὸ	δὲ ὠμότητος ὑπόληψιν ἐνδείκνυται. Οὔτε
[2, 1]	ἀποδέδεικται, δι´ ἀγάπην μὲν γινόμενον	τὸ	δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη τὸ
[2, 1]	τὸ δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ ἀγάπη	τὸ	δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς
[2, 1]	ζήσεται ὁ δίκαιος» Ἀλλὰ γὰρ	τὸ	δεῖπνον ἔστω λιτὸν ἡμῖν καὶ
[2, 8]	Οἶδ´ ὅτι ἀλάβαστρον μύρου» παρὰ	τὸ	δεῖπνον τὸ ἅγιον κομίσασα ἡ
[2, 10]	ὁμοίαν κατασκευὴν δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ	τὸ	δεῖσθαι τῶν σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις,
[2, 4]	ᾆσμα καινόν. Καὶ μή τι	τὸ	δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν λόγον τὸν
[2, 9]	πᾶσιν εἰδέναι, ὡς οὐ ψυχῆς	τὸ	δεόμενον ὕπνου ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ
[2, 10]	οὐ μοιχεύσεις, οὐ παιδοφθορήσεις» λέγων.	Τὸ	δὴ διάταγμα τοῦ λόγου παντὶ
[2, 1]	ἐκ νεοττιᾶς τῆς κλισίας προκύπτοντας,	τὸ	δὴ θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην
[2, 8]	κύριον, τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι,	τὸ	διάδημα τῆς δικαιοσύνης τῷ ὑπὲρ
[2, 8]	περιάψαντες διὰ τῆς ἀειθαλοῦς ἀκάνθης.	Τὸ	διάδημα τοῦτο τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον
[2, 5]	μὴ ἄρα τι αὐτοὶ εἰς	τὸ	διαχέαι ἡμᾶς χαριεντίσαιντο, οὔτε μὴν
[2, 8]	ἐξέβην γὰρ τοῦ παιδαγωγικοῦ τύπου	τὸ	διδασκαλικὸν εἶδος παρεισάγων, αὖθις οὖν
[2, 9]	ἐνειλημένον γαστέρων τε στενοχωρουμένων βορβορυγμοὶ	τὸ	διορατικὸν τῆς ψυχῆς κατέχωσαν ὄμμα
[2, 3]	τὸ βασιλικὸν χρυσίον, σβεννύναι δὲ	τὸ	δίψος εὐκόλως διδάσκων· σκοπὸν γὰρ
[2, 1]	συμφέρει» ταχὺ γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ	τὸ	δρᾶν τὸ μὴ ἐξὸν οἱ
[2, 10]	τὸ θῆλυ διὰ τὴν ἀσθένειαν,	τὸ	ἔθος τῆς ἀγωγῆς τῆς κακῆς
[2, 8]	θεόν, τὸν κύριον ἠρνήσατο, ἀπολώλεκεν	τὸ	εἶναι Ἰσραήλ, ἐδίωξεν τὸν θεόν,
[2, 8]	τὰ εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς	τὸ	εἶναι νεκροῖς. Οἱ μὲν γὰρ
[2, 7]	ἀταραξία, καὶ τοῦτο ἄρα ἐστὶν	τὸ	εἰρήνη σοι» πρίν τε ἀκοῦσαί
[2, 2]	ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν νενομίκασιν· ἡμεῖς δὲ	τὸ	εἰρηνικὸν γένος εἰς ἀπόλαυσιν, οὐκ
[2, 12]	τοῦ εἰς λίθους καὶ χρυσίον	τὸ	εἰς ἀνθρώπους ἀναλίσκειν; Πόσῳ δὲ
[2, 10]	ἂν τὸ ἀκόρεστον τῆς ἐπιθυμίας,	τὸ	εἰς ἀσέλγειαν ῥέον, ἐγκρατείᾳ παιδαγωγούμενον,
[2, 8]	ὀνίνησι τῷ σουσίνῳ· μύρσινον δὲ	τὸ	ἐκ μύρτων καὶ μυρρίνης στυπτικόν,
[2, 8]	χολῆς κινητικόν, μαλακτικόν· ναρκίσσινον δὲ	τὸ	ἐκ ναρκίσσου ἐπ´ ἴσης ὀνίνησι
[2, 10]	ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ κτείνουσί τε	τὸ	ἐκ προνοίας θεϊκῆς φυόμενον τῶν
[2, 4]	πανηγύρεις {χορδαῖς} συγχρῆσθαι, ὡς δὴ	τὸ	ἔκλυτον αὐτῶν τοῦ φρονήματος διὰ
[2, 8]	θυσιαστήριον παραδεχέσθων. Αὔταρκες μὲν οὖν	τὸ	ἔλαιον αὐτὸ λιπᾶναί τε τὴν
[2, 8]	οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν. Καίτοι καὶ	τὸ	ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις καὶ
[2, 8]	ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς ταύτῃ νοοῦσι·	~τὸ	ἔλαιον αὐτός ἐστιν ὁ κύριος,
[2, 7]	ἐν πόσει καὶ ἐν βρώσει	τὸ	ἔλαττον αἱρεῖσθαι καὶ τὸ σχολαίτερον,
[2, 8]	ἐστιν ὁ κύριος, ἀφ´ οὗ	τὸ	ἔλεος τὸ ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ
[2, 7]	φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος δὲ καὶ	τὸ	ἐν τῇ φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους
[2, 1]	ἀλήθειαν ἐζηλωκὼς τῶν φιλοσόφων Πλάτων	τὸ	ἔναυσμα τῆς Ἑβραϊκῆς φιλοσοφίας ζωπυρῶν·
[2, 10]	αὐτῶν ὡσεὶ παλαιὸς ἡμερῶν, καὶ	τὸ	ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν λευκόν»
[2, 7]	λόγου καὶ τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ	τὸ	ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ ὡς τέκνα
[2, 1]	διακόνων. Πῶς δὲ οὐκ ἀχρεῖον	τὸ	ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ τὸ
[2, 8]	χρηστέον τῷ μύρῳ πρός τε	τὸ	ἐπεγεῖραι τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν καὶ
[2, 8]	τε τούτοις τὸ μύρον καὶ	τὸ	ἐπὶ πάντας φθάνον τῆς εὐωδίας
[2, 3]	ἡ μεγαλοφροσύνη ἡ ἀληθής, οὐ	τὸ	ἐπὶ πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ
[2, 7]	καὶ ἄλλοις παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων,	τὸ	ἐπικίνδυνον τῆς ὥρας ἐπιδεικνύμενοι. Εὖ
[2, 2]	νοσηλευομένῳ καὶ πλαδῶντι σώματι κατάλληλον	τὸ	ἐπιστῦφον βοήθημα προσφέρων, ὀλίγον δὲ
[2, 12]	λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς δὲ ἐπαφήσεως	τὸ	ἐπισφαλὲς διὰ τὴν ἄνοιαν οὐ
[2, 2]	προμηθουμένην αὑτῆς τῶν αὐλῶν ἀπορρῖψαι	τὸ	ἐπιτερπὲς διὰ τὸ ἀπρεπὲς τῆς
[2, 10]	αὐτῆς καὶ ἡ σχέσις πρὸς	τὸ	ἐπιτερπὲς ἐπιτηδευομένη ταῖς μαχλώσαις ἔκκειται
[2, 10]	ἢ τὸν ψόγον μόνον, καὶ	τὸ	ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς τοὺς λίχνους
[2, 2]	οὐχὶ ἀλαβάστροις πίνειν κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ	τὸ	ἐπιτηδεύειν ἐν τούτοις μόνον πίνειν
[2, 2]	ἀκρασίας, πρὸς δὲ καὶ ἐπιβλαβὲς	τὸ	ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι, ἡ φιλοποσία.
[2, 3]	γάρ; εἰπέ μοι· τὸ μαχαίριον	τὸ	ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ ἀργυρόηλον ᾖ
[2, 12]	~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν κἀκεῖνο ἐπιλῦσαι	τὸ	ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν τὰ πολυτελέστερα,
[2, 10]	παιδοποιίας προσίεται τὴν σποράν, καὶ	τὸ	ἐπίψογον τῆς συνουσίας ἀρνεῖται, μετὰ
[2, 1]	φωνή, μὴ ἕνεκεν βρώματος κατάλυε	τὸ	ἔργον τοῦ θεοῦ» λέγουσα. Ἀνοήτου
[2, 8]	τῶν μύρων. Οὐ γὰρ περὶ	τὸ	ἐρεθιστικὸν τῶν μύρων σπουδαστέον οὐδαμῶς,
[2, 1]	γὰρ οἰκίας οὐκ ἔχετε εἰς	τὸ	ἐσθίειν καὶ πίνειν; Ἢ τῆς
[2, 10]	τοῖς χρωμένοις. Κάπρῳ ἢ συῒ	τὸ	ἑταιρικὸν ἀπείκασε πάθος, θάνατον δὲ
[2, 11]	τῆς ἐπιβάσεως ῥυθμίζουσαι τὴν γῆν,	τὸ	ἑταιρικὸν τοῦ φρονήματος ἐκ τοῦ
[2, 8]	περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην ἀπόστολοι καὶ	τὸ	εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες ἀλληγοροῦνται κυρίου,
[2, 9]	κεκώλυται· οὐ γὰρ ἐν τούτοις	τὸ	εὔδαιμον. Πάλιν τε αὖ κενοδοξίας
[2, 7]	τὸ ἄστατον τῆς ἡλικίας πρὸς	τὸ	εὐκατάφορον τῆς ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε
[2, 1]	οἷς μάλιστα κατάλληλον τῆς τροφῆς	τὸ	εὔκολον, εἴς τε τὰς ἀναδόσεις
[2, 2]	ἐδίδασκεν. Ὅτι δὲ οἶνος ἦν	τὸ	εὐλογηθέν, ἀπέδειξε πάλιν πρὸς τοὺς
[2, 1]	πνεῦμα τῆς πολλῆς τροφῆς ἀντιφραττούσης	τὸ	εὔπνουν τοῦ δρόμου. Ὅθεν κατηγορῶν
[2, 7]	εἰς τοῦτο ἐπισκώπτοντες, ὃ παιδαγωγήσει	τὸ	εὔσχημον αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς τὸν
[2, 2]	καλουμένους παραπεπήχθω. ~Αἱ δὲ γυναῖκες,	τὸ	εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι δῆθεν, ὡς μὴ
[2, 1]	στρωμνὴν καὶ τὸ γένειον φυλάττουσιν,	τὸ	εὔσχημον τοῦ προσώπου διατηροῦσιν ἀδιάστροφον,
[2, 10]	εἵλατο τρίχας καὶ ταύτας ἠμπίσχετο,	τὸ	εὐτελὲς καὶ ἄδολον τοῦ βίου
[2, 8]	κύριος, ἀφ´ οὗ τὸ ἔλεος	τὸ	ἐφ´ ἡμᾶς· τὸ δὲ μύρον,
[2, 1]	πόσις» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἵνα	τὸ	ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη
[2, 8]	Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ διελέγχεται	τὸ	ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον,
[2, 7]	ἀπᾴδει γὰρ τοῦ λόγου καὶ	τὸ	ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται
[2, 1]	δὲ τὴν φιλίαν, οἳ δὲ	τὸ	ζῆν ἀποδόμενοι, ἐπὶ γαστέρας ἕρποντες,
[2, 2]	περὶ τὰ συμπόσια, ὧν ἐστι	τὸ	ζῆν οὐδὲν ἀλλ´ ἢ κῶμος,
[2, 1]	ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα παιδίοις, ὡσὰν εἰς	τὸ	ζῆν, οὐκ εἰς τρυφὴν ἐπιτήδειος·
[2, 1]	ἐπιτήδειος· τὸ δὲ ἐκ δυεῖν,	τὸ	ζῆν τοῦτο, ὑγείας τε καὶ
[2, 10]	ζητητικοὶ γεγόναμεν, μὴ εἰς τρυφὴν	τὸ	ζητητικὸν ἀπολλύωμεν, ἀλλὰ εἰς τὴν
[2, 10]	ἐπεὶ γάρ ἐστι τοῦτο λαγνίστατον	τὸ	ζῷον ἡ ὕαινα, ὑπὸ τὴν
[2, 12]	οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ τῇ μορφῇ	τὸ	ἦθος. Τὸ γὰρ ἑκάστου καὶ
[2, 4]	αὐτόν» ὄργανον τὸ σῶμα λέγει	τὸ	ἡμέτερον καὶ χορδὰς τὰ νεῦρα
[2, 2]	ἄνωθεν ἰλιγγιάσας ὑπὸ μέθης ἐπὶ	τὸ	ἧπαρ καὶ τὴν καρδίαν, τουτέστιν
[2, 9]	τὸ σκέπον, εἰ κρύος εἴη,	τὸ	θάλπον. Ἡ κλίνη δὲ ἀπερίεργος
[2, 2]	ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν, καὶ ἀπρεπὲς	τὸ	θέαμα τῆς ἀκρασίας, πρὸς δὲ
[2, 2]	ἁγιάζονται καὶ σῶμα καὶ ψυχήν,	τὸ	θεῖον κρᾶμα τὸν ἄνθρωπον τοῦ
[2, 12]	μὴ ἡμῖν; τελέως δὲ ἠγνοηκότων	τὸ	θέλημα τοῦ θεοῦ αἱ τοιαῦται
[2, 2]	κατάλληλον ζεούσῃ ἡλικίᾳ τῶν ὑγρῶν	τὸ	θερμότατον ἐπεγχεῖν, τὸν οἶνον, οἱονεὶ
[2, 10]	χρεών. Εἰ γὰρ καὶ πλεονεκτεῖ	τὸ	θῆλυ διὰ τὴν ἀσθένειαν, τὸ
[2, 10]	ἐναλλὰξ ἀμείβειν τὸ ἄρρεν εἰς	τὸ	θῆλυ παρ´ ἔτος ἕκαστον, αἰνίττεσθαι
[2, 8]	ἀφρουρήτων. Εἰ γοῦν τῆς εὐωδίας	τὸ	θυμίαμα τὸν μέγαν ἀρχιερέα, τὸν
[2, 8]	κύριον, τὴν πνευματικὴν εὐωδίαν, εἰς	τὸ	θυσιαστήριον παραδεχέσθων. Αὔταρκες μὲν οὖν
[2, 1]	ἀπόστολος ἀνακρούων λέγει· Ἕκαστος γὰρ	τὸ	ἴδιον δεῖπνον προλαμβάνει ἐν τῷ
[2, 2]	συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν, ἀεὶ	τὸ	ἴδιον ἔργον ἐκτελοῦσα, τὴν εὐζωΐαν.
[2, 2]	ἅπαντα ἐν ἑνὶ λόγῳ εἴρηκεν·	Τὸ	ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ οἶνος, καὶ
[2, 8]	γὰρ ἦν ἁμαρτωλός— ὅπερ ἡγεῖτο	τὸ	κάλλιστον εἶναι παρ´ αὐτῇ, τὸ
[2, 8]	μαραίνεσθον, καὶ τὸ ἄνθος καὶ	τὸ	κάλλος. Ἀλλὰ καὶ τοὺς θιγγάνοντας
[2, 12]	γὰρ τῇ ψυχῇ καταφαίνεται καὶ	τὸ	κάλλος καὶ τὸ αἶσχος. Διὸ
[2, 10]	ἀκμήν, οὕτως καὶ τῶν ἠθῶν	τὸ	κάλλος, μὴ ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις,
[2, 8]	ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν	τὸ	κάλλος, οὕτως καὶ τὸ ἄνθος
[2, 12]	ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ,
[2, 12]	δεικνύντος ὡς ἀληθῶς τοῦ λόγου	τὸ	κάλλος τὸ ἀληθινόν, ὃ ὀφθαλμὸς
[2, 10]	γὰρ ὅσιον εἶναι θήρατρον ἀνθρώπων	τὸ	κάλλος τοῦ σώματος· οὐδὲ ἁλουργῷ
[2, 12]	κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν, καὶ μόνον	τὸ	καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ
[2, 1]	τινα κνίσης καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα,	τὸ	καλὸν καὶ σωτήριον ἔργον τοῦ
[2, 10]	τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ αὐτὸ	τὸ	καλὸν προστρεπομένους, δι´ ὀνόματος ὡραίου
[2, 4]	Ἑβραϊκῶν κατ´ εἰκόνα ψαλμῶν ᾆσμα	τὸ	καλούμενον σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς ἁπάντων
[2, 2]	δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ τοῦ	τὸ	κάρα πάλλειν ὠνομασμένη. ~Τοῦτον τὸν
[2, 10]	τοῦτο τῆς ἀταξίας τὸ μέρος	τὸ	κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται,
[2, 11]	ἡμῶν τὸν σκοπὸν τὸν ὀρθὸν	τὸ	κατὰ φύσιν ἐκλέγειν χρή. Ἡ
[2, 10]	τὴν ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι περὶ	τὸ	κατὰ φύσιν, σφᾶς αὐτοὺς βλάπτοντες
[2, 2]	ἐνδείας τινός ἐστι πάθος καὶ	τὸ	κατάλληλον ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς ἀναπλήρωσιν,
[2, 1]	Κᾷτ´ οἴει με δεῖπνον ἡγεῖσθαι	τὸ	καταργούμενον; Ἐὰν γάρ» φησί, διαδῶ
[2, 10]	ἄναγνον, τὸ περὶ τὰς ὀχείας	{τὸ}	καταφερές, ἐμφαίνοντος τοῦ ὀνόματος, ἐξ
[2, 2]	ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον μεταλαμβάνειν τοῦ ποτοῦ,	τὸ	καταψυχόμενον τῆς ἡλικίας, οἷον μαραινόμενον
[2, 1]	ὅπερ ἤδη πολλάκις πεποιήκαμεν, πρὸς	τὸ	κατεπεῖγον τοῦ ζητήματος τὴν πολυωφελῆ
[2, 8]	ἐπευχόμενος εἴρηκεν· Ποῦ σου, θάνατε,	τὸ	κέντρον; καὶ ἡμεῖς μὲν ἐξ
[2, 10]	τὴν ὑστέραν δικρόαν. Καὶ οὐχὶ	τὸ	κένωμα μόνον τῆς ὑστέρας ἱκανὸν
[2, 2]	ἡ δίψα, κἂν βράδιον πίῃς,	τὸ	κόσμιον προσλαβοῦσα, κοσμίως καταμεριζομένου τοῦ
[2, 3]	τῆς ποιότητος ἡ ὕλη λυμαινομένη	τὸ	κρᾶμα καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς ἡ
[2, 2]	τὸ μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ,	τὸ	κρᾶμα, τὸ δὲ εἰς ἀφθαρσίαν
[2, 2]	αἵματι πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν ἀληθείας,	τὸ	κρᾶμα τοῦ νόμου τοῦ παλαιοῦ
[2, 6]	ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν τῆς ψυχῆς	τὸ	κροῦμα τῆς πορνείας· τοὺς δὲ
[2, 10]	χρῆσις ὠφέλιμος— οὐ γὰρ πρὸς	τὸ	κρύος εὔθετος— οὔτε πρὸς σκέπην
[2, 2]	τῷ ὀρθῷ χειμῶνος μὲν διὰ	τὸ	κρύος πίνειν μέχρι τοῦ μὴ
[2, 7]	δὲ τὰς παροινίας ὥσπερ καὶ	τὸ	κώνειον δεῖ· ἄμφω γὰρ ὑποσύρουσιν
[2, 10]	κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται,	τὸ	λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ ἄναγνον,
[2, 11]	ποδὸς σῴζουσαν. Γυναιξὶ μὲν οὖν	τὸ	λευκὸν ὑπόδημα συγχωρητέον, πλὴν εἰ
[2, 9]	Αἰτία δὲ ἡ περιττὴ τροφὴ	τὸ	λογιστικὸν εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα. Ὕπνος
[2, 2]	Καὶ γὰρ οὖν κἀν τούτοις	τὸ	λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν τῇ
[2, 10]	ἐπιστρέφειν· αἳ δὲ ὀλίγον κομιδῇ	τὸ	λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι τὸ
[2, 1]	οὐκ ὀλίγην τῷ παιδαγωγουμένῳ πρὸς	τὸ	λυσιτελὲς ἐνδίδωσι ῥοπήν, καὶ τό
[2, 9]	ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς κοίτης	τὸ	μαλθακὸν συμμέτρως ἀρρενιστέον. Οὐ γὰρ
[2, 3]	γινέσθω. Τί γάρ; εἰπέ μοι·	τὸ	μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ
[2, 10]	κάλλος, μὴ ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις,	τὸ	μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται. Τὸ δὲ καὶ
[2, 10]	ἐκφύεταί τε καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα	τὸ	μέγεθος τῆς βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος
[2, 2]	ψυχρότερον καὶ τὸ περιέχον παρὰ	τὸ	μεθ´ ἡμέραν γίγνεται, ὡς δεῖν
[2, 5]	αὐτῷ εἴη» Χρὴ δὲ καὶ	τὸ	μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ μὲν
[2, 10]	{ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει δὲ ἔτι	τὸ	μέλος τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ
[2, 10]	μινυρίζει δὲ ἔτι τὸ μέλος	τὸ	μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ ἤδη λιγυρὸν
[2, 7]	ἀναισθήτου· οὐ γὰρ ἀκούσονται. Καὶ	τὸ	μὲν ἀγεννείας, τὸ δὲ αὐθαδείας
[2, 5]	ἁρμόζει βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν·	τὸ	μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου λογισμοῦ τεκμήριον,
[2, 8]	τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ χρίεσθαι·	τὸ	μὲν γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ δὲ
[2, 10]	τὸν τῆς περιττώσεως πόρον ἐπιθοροῦν·	τὸ	μὲν γὰρ οὖρον εἰς κύστιν
[2, 2]	δὲ ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα, καὶ	τὸ	μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ, τὸ
[2, 8]	Ἀλλὰ καὶ τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν	τὸ	μὲν ἐνέψυξεν, τὸ δὲ ἐξέκαυσεν.
[2, 2]	δὲ τὸ αἷμα τοῦ κυρίου·	τὸ	μέν ἐστιν αὐτοῦ σαρκικόν, ᾧ
[2, 10]	τὸν τῆς ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ	τὸ	μὲν μὴ δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε
[2, 9]	κηδεμών, ἐγρήγορε χρόνον ὡς πλεῖστον,	τὸ	μὲν πρὸς ὑγείαν αὐτοῦ μόνον
[2, 10]	σῶμα. Νυνὶ δὲ πᾶν τοὐναντίον,	τὸ	μὲν σῶμα αὐταῖς εἰ πιπράσκοιτο,
[2, 10]	ἐκτραπῇ κατὰ τοῦτο τῆς ἀταξίας	τὸ	μέρος τὸ κατὰ τὴν ἀφροδίτην,
[2, 7]	τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ καὶ	τὸ	μετακινούμενον ἐναλλάττειν τὸ σχῆμα, κουφότητος
[2, 2]	πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ ἐπὶ	τὸ	μὴ διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν
[2, 10]	ἐστιν, ἢ ὥς φησιν Ἡράκλειτος·	Τὸ	μὴ δῦνόν ποτε πῶς ἄν
[2, 1]	γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ δρᾶν	τὸ	μὴ ἐξὸν οἱ πάντα δρῶντες
[2, 2]	θεραπείαν. Ὡς γὰρ τροφαῖς ἐπὶ	τὸ	μὴ πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ
[2, 1]	τὰς τραπέζας. ~Καλὸν μὲν οὖν	τὸ	μὴ φαγεῖν κρέα μηδὲ οἶνον
[2, 10]	εὖ μάλα ἐκεῖνο δὴ ὑποτοπητέον,	τὸ	μικρῷ πρόσθεν εἰρημένον ἐπὶ τοῦ
[2, 10]	δὲ πολλάκις τὸ φιλεῖν εἰς	τὸ	μισεῖν, ὁπόταν αἴσθηται τῆς καταγνώσεως
[2, 8]	φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ ὅλως	τὸ	μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ χρίεσθαι· τὸ
[2, 8]	ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ τε τούτοις	τὸ	μύρον καὶ τὸ ἐπὶ πάντας
[2, 8]	ἀγωνίας πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ ἔλαιον	τὸ	μύρον ὂν οὐκ οἴεσθε τὰ
[2, 8]	ἐκ τῶν οὐρανίων συντιθεὶς ἀρωμάτων	τὸ	μύρον. Τούτῳ καὶ αὐτὸς ὁ
[2, 8]	τὸ κάλλιστον εἶναι παρ´ αὐτῇ,	τὸ	μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην·
[2, 8]	τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι	τὸ	νευρῶδες καί τινα τοῦ σώματος
[2, 8]	ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει	τὸ	νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν καὶ τὸ
[2, 8]	ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει	τὸ	νευρῶδες· οὐ γὰρ κατὰ πάντα
[2, 9]	δὲ οἷον ἐξ ἀβύσσου κάτωθεν	τὸ	νηφάλιον ἡμᾶς ἀνακουφίσῃ εἰς τὰς
[2, 10]	ἀναλεγόμενος γραφῶν συνεβούλευσεν Πλάτων ἐκεῖθεν	τὸ	νόμιμον ἐκλαβών· Καὶ πρὸς τὴν
[2, 1]	ἀσωτίαν καὶ τὴν φιλαργυρίαν, ὡς	τὸ	νόμισμα τοῦ ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ
[2, 1]	ἄλλο προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι πρὸς	τὸ	ὁδῷ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν κατάληψιν
[2, 12]	δὲ ἕξις ἐστὶν ἐξικνουμένη πρὸς	τὸ	οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς καὶ ἀπερίττως·
[2, 1]	τό τε ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου,	τὸ	ὄμμα τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν
[2, 12]	πεπεδημένας; εἰ γὰρ ἡ ὕλη	τὸ	ὄνειδος ὑπεκλύει, τὸ πάθος ἀδιάφορον.
[2, 4]	θεοῦ αἱ ᾠδαί. Αἰνεσάτωσαν» φησίν,	τὸ	ὄνομα αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν
[2, 1]	πνεῦμα, ἠρέμα πως τῆς ἀγάπης	τὸ	ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ μὴ κατὰ
[2, 10]	ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως καλὸν καὶ	τὸ	ὄντως ἀγαθόν· καὶ ἀντὶ τῶν
[2, 10]	οὗ χρὴ ἐξεγειρομένους ἡμᾶς ἐπὶ	τὸ	ὄντως καλὸν καὶ κόσμιον σπεύδειν
[2, 10]	καὶ τῶν εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε	τὸ	ὄντως καλὸν καὶ τὸ ὄντως
[2, 2]	ἢ τὴν ὄψιν κινεῖν ἢ	τὸ	ὁρώμενον· ταὐτὸν γὰρ ἐξ ἀμφοῖν
[2, 10]	τὸν λόγον, διαφθείροντας καὶ μιαίνοντας	τὸ	ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς ἐν τῇ
[2, 12]	τιμία ὕδατι ἀναγεννωμένη. ~Καὶ γὰρ	τὸ	ὄστρειον ἐκεῖνο ἐν ὕδατι γιγνόμενον
[2, 6]	τὰς ῥίζας τῶν ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν,	τὸ	οὐ μοιχεύσεις» διὰ τοῦ οὐκ
[2, 12]	καὶ μὴ πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι.	Τὸ	οὖν πάρεστί μοι καὶ πλεονάζει
[2, 9]	τῇ ἐπιμύσει τὸ φῶς ἀποτεμνομένη.	Τὸ	οὖν φῶς τοῦτο οἱ τοῦ
[2, 1]	συνεσθίειν» ἢ τὸν λόγον ἢ	τὸ	ὄψον, ὑποπτεύων τὸν μολυσμὸν τὸν
[2, 12]	ἡ ὕλη τὸ ὄνειδος ὑπεκλύει,	τὸ	πάθος ἀδιάφορον. Ἐμοὶ γοῦν δοκοῦσιν
[2, 10]	φύσις· παραχαράττειν δέ, οὐ μετακοσμεῖν	τὸ	πάθος εἴωθε τὴν πλάσιν· εἰ
[2, 2]	καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων ὕδατι	τὸ	πάθος οὐ πολλῷ· οὐδὲ γὰρ
[2, 8]	ἔργον πεφήμισται· καὶ γὰρ πεπλήρωκεν	τὸ	πάθος τοῦ κυρίου ἡμᾶς μὲν
[2, 10]	τὸ λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι	τὸ	πᾶν ἁλουργὲς εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι τὰς
[2, 10]	εἰ γαμητέον ἢ γάμου εἰς	τὸ	παντελὲς καθαρευτέον ἔχεται γὰρ ζητήσεως
[2, 10]	μὴν ἅπτεσθαί τινος πλὴν γαμετῆς	τὸ	παράπαν τῆς ἑαυτοῦ γυναικός» ἐξ
[2, 1]	μὴ συναναμίγνυσθαι τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν	τὸ	παρατιθέμενον κελεύει ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν
[2, 9]	εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ	τὸ	παρηγοροῦν, εἰ θέρος εἴη, τὸ
[2, 11]	αὐτὰ ἐκάλουν οἱ Ἀττικοί, διὰ	τὸ	πελάζειν μοι δοκεῖν τῇ κόνει
[2, 11]	προσπταισμάτων καὶ τῶν ὀρειβατικῶν τραχυτήτων	τὸ	πέλμα ποδὸς σῴζουσαν. Γυναιξὶ μὲν
[2, 6]	τῆς κακίας ἔργων λογοποιία· οἷον	τὸ	περὶ μοιχείας διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας
[2, 10]	λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ ἄναγνον,	τὸ	περὶ τὰς ὀχείας {τὸ} καταφερές,
[2, 2]	Τὸ τηνίκα δὲ ψυχρότερον καὶ	τὸ	περιέχον παρὰ τὸ μεθ´ ἡμέραν
[2, 6]	σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν ἡ μέθη,	τὸ	περίοπτον τῆς ἀγνοίας παράπτωμα. Καθαρευτέον
[2, 12]	οὐρανοπόλεως πύλας τιμίοις ἀπεικασμένας λίθοις	τὸ	περίοπτον τῆς ἀποστολικῆς {φωνῆς} αἰνίττεσθαι
[2, 8]	ταῖς θριξὶ ταῖς ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο	τὸ	περιττὸν τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα τῷ
[2, 2]	Ἀλλ´ ὅτι γε οἶνος ἦν	τὸ	πινόμενον πρὸς τοῦ κυρίου, πάλιν
[2, 8]	πλεκτὸς μαραίνεται στέφανος οὗτος καὶ	τὸ	πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται καὶ
[2, 2]	καὶ τὰς κόρας ὡς ἐπὶ	τὸ	πλεῖστον ἀπέχεσθαι τοῦ φαρμάκου τούτου·
[2, 9]	καθεύδειν τοῖς καὶ τῆς νυκτὸς	τὸ	πλεῖστον εἰς ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες
[2, 12]	μὲν ἔκαμον καὶ ἄχθομαι λέγων	τὸ	πλῆθος τῶν κοσμίων, τὰς δὲ
[2, 7]	Ἔλεγον δὲ οἱ δώδεκα προσκαλεσάμενοι	τὸ	πλῆθος τῶν μαθητῶν· Οὐκ ἀρεστόν
[2, 12]	ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ οὐκ ἴσασι	τὸ	πλημμέλημα οἷόν ἐστι, δεσμὰ ἑαυταῖς
[2, 10]	ψιλῶς νοούμενον ἀνάγκης ἐστὶ τεκμήριον,	τὸ	πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας·
[2, 4]	λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν διαχωρίζον ψάλλει	τὸ	πνεῦμα αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ
[2, 4]	ψάλλων χορός, αὐτό σοι διηγήσεται	τὸ	πνεῦμα. Ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν
[2, 2]	τὸ δὲ εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ,	τὸ	πνεῦμα, ἡ δὲ ἀμφοῖν αὖθις
[2, 12]	Ταύταις προφητεύει διὰ τοῦ Σοφονίου	τὸ	πνεῦμα· Καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν
[2, 2]	τῷ ὕδατι, τῷ δὲ ἀνθρώπῳ	τὸ	πνεῦμα, καὶ τὸ μὲν εἰς
[2, 12]	ὃς εἶδεν φρόνησιν» διὰ Σολομῶντος	τὸ	πνεῦμα λέγει〉 κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν
[2, 8]	καὶ διὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσπίζει	τὸ	πνεῦμα· Προσκυνήσωμεν εἰς τὸν τόπον,
[2, 10]	φῇ, τοῦτ´ ἔστι δι´ αὐτοῦ	τὸ	πνεῦμα, σπήλαιον ὑαίνης γέγονεν ὁ
[2, 10]	τε καὶ πυκνούμεναι ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι	τὸ	πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν τοῦτο
[2, 10]	συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν τῆς στενοχωρίας	τὸ	πνεῦμα φερόμενον δι´ εὐρυχώρων τῶν
[2, 10]	ἐσθῆτα διὰ τοῦ Δαβὶδ ἠμφίεσεν	τὸ	πνεῦμα ὧδέ πως ψάλλον· Ἐξομολόγησιν
[2, 2]	καὶ γὰρ ὡς ἀληθῶς μὲν	τὸ	πνεῦμα ᾠκείωται τῇ ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 2]	ἀφθαρσίας· ἰσχὺς δὲ τοῦ λόγου	τὸ	πνεῦμα, ὡς αἷμα σαρκός. Ἀναλόγως
[2, 10]	καὶ ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας κατὰ	τὸ	ποιητικὸν δὴ ἐκεῖνο ἔλλαβε πορφύρεος
[2, 12]	κεκοσμῆσθαι βούλονται, οὐδὲ ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες	τὸ	ποιητικόν, ὃς καὶ χρυσὸν ἔχων
[2, 12]	γὰρ εὐκλεέστερον τοῦ πολυτελῶς οἰκεῖν	τὸ	πολλοὺς εὐεργετεῖν; Πόσῳ δὲ συνετώτερον
[2, 10]	τοῦ ὀνόματος, ἐξ ὧν αὐξηθέντων	τὸ	πολὺ τῶν νοσημάτων πλῆθος ἐπισυμβαίνει,
[2, 10]	ἀφραίνωμεν, παιδαγωγούμενοι δὲ τῷ λόγῳ	τὸ	πολυτελὲς τῆς ἐσθῆτος διελέγχωμεν ἐπιλέγοντες,
[2, 6]	ὁ ἀπόστολος γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες	τὸ	πονηρὸν κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ· ὁ
[2, 2]	ὦ οὗτος. Οὐχ ἁρπάζεταί σου	τὸ	ποτόν· σοὶ δέδοται καὶ ἀναμένει
[2, 7]	κατάρχεσθαι κἀν τοῖς διαλείμμασι, καὶ	τὸ	προκαταλήγειν δὲ καὶ τὸ ἀπροσπαθές.
[2, 2]	περὶ ταῦτα δεινοί. Καλὸν οὖν	τὸ	προκαταλήγειν διὰ τὸν ὄλισθον. ~Ἀρτώριος
[2, 8]	εἶδος παρεισάγων, αὖθις οὖν ἐπὶ	τὸ	προκείμενον ἐπάνειμι. Ὡς μὲν οὖν
[2, 1]	δὲ ὑπόμνησις συγχρωμένων ἡμῶν εἰς	τὸ	προκείμενον οὐκ ἀπᾴδουσιν τοῦ λόγου
[2, 7]	αἱρεῖσθαι καὶ τὸ σχολαίτερον, οὐ	τὸ	προπετέστερον, κἀν τῷ κατάρχεσθαι κἀν
[2, 10]	τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν	τὸ	πρὸς μέτρον τῶν ἀγγέλων διώκομεν.
[2, 1]	χρόνος καὶ ὁ τρόπος καὶ	τὸ	πρὸς τί οὐκ ὀλίγην τῷ
[2, 7]	Ἀγερωχίας δὲ καὶ ἀταξίας σύμβολον	τὸ	προσθεῖναι τοῖς ἤχοις ἐθέλειν, μὴ
[2, 7]	διὰ τοῦ μὴ προσόντος κυροῦσα	τὸ	προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν τι ἐπικρίνει
[2, 3]	ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ δεῖ, κατὰ	τὸ	πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ, τῇ
[2, 1]	ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι τῶν περὶ	τὸ	πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων, πρὸς δὲ
[2, 10]	δὲ καὶ τὴν κεφαλὴν καὶ	τὸ	πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι προστέτακται. Οὐ γὰρ
[2, 5]	γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα; Καὶ εἰ	τὸ	πρόσωπον οὐκ ἂν ἑκόντες ἐπὶ
[2, 1]	τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ	τὸ	πρόσωπον ταῖς λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας, καθάπερ
[2, 2]	μονονουχὶ ἐμπλύνοντας ἐναποκλυζόμενον ταῖς φιάλαις	τὸ	πρόσωπον τὸ αὑτῶν. Καὶ γὰρ
[2, 10]	τὴν πορφύραν, ὡς μὴ ἐπὶ	τὸ	πρόσωπον τῶν χρωμένων τοὺς θεατὰς
[2, 10]	βόμβυκας χαίρειν ἐῶντας. Σκώληξ φύεται	τὸ	πρῶτον, εἶτα ἐξ αὐτοῦ δασεῖα
[2, 8]	παλαιᾶς, ὅπως ὁ διὰ βάτου	τὸ	πρῶτον ὀφθείς, ὁ λόγος, διὰ
[2, 12]	ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων. Ταύτῃ καὶ	τὸ	πῦρ τὰ παιδία θεασάμενα φέρεται
[2, 1]	κατατρίβοντες βίον οἱ παμφάγοι καθάπερ	τὸ	πῦρ τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι. Ἀλλὰ
[2, 10]	δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο, λαγνείας ἐπικάρπιον	τὸ	πῦρ, ὑπογράφοντες· τὰ γὰρ τῶν
[2, 9]	ταῖς τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ καὶ	τὸ	ῥέγχειν τοῖς στρώμασιν ἐνειλημένον γαστέρων
[2, 1]	τῶν καρπῶν τρέφουσιν ἄνθρωπον, ἀλλὰ	τὸ	ῥῆμά σου τοὺς σοὶ πιστεύοντας
[2, 2]	τοῦ μὴ ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς	τὸ	ῥιγοῦν, τοῦ δὲ ἄλλου καιροῦ
[2, 8]	κεφαλῆς τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν καὶ	τὸ	ῥόδον ἐπωνόμασται, φασίν, ὅτι πάμπολυ
[2, 12]	καὶ ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι	τὸ	σεμνὸν καὶ ἄπλαστον καὶ νήπιον
[2, 10]	παρ´ ἐκείνῃ νομισθῆναι, παρ´ ᾗ	τὸ	σεμνὸν οὐκ ἐμμάρτυρον δείκνυται ἐν
[2, 9]	δὲ Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου κλίνης	τὸ	σκάζον λίθῳ ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη τις
[2, 10]	ἀπονεμητέα γυναιξίν· κοινὸν γὰρ ἀμφοῖν	τὸ	σκέπεσθαι κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ
[2, 10]	οἶμαι, αὐτὸ αὑτῆς κρεῖττον ἀποφαίνειν	τὸ	σκεπόμενον, ὡς τὸ ἄγαλμα τοῦ
[2, 9]	τὸ παρηγοροῦν, εἰ θέρος εἴη,	τὸ	σκέπον, εἰ κρύος εἴη, τὸ
[2, 10]	ἡττῶνται δὲ τῶν ἡδονῶν. Καὶ	τὸ	σκότος αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα τῶν
[2, 10]	τις λάθοι; Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα	τὸ	σκότος, τὸ γὰρ φῶς ἔνοικον
[2, 7]	Ἀπέστω δέ, ἀπέστω ἡμῶν καὶ	τὸ	σκώπτειν ὕβρεως προκατάρχον, ἐξ ὧν
[2, 12]	ἄπλαστον καὶ νήπιον ὡς ἀληθῶς,	τὸ	σοβαρὸν δὲ καὶ θρυπτικὸν καὶ
[2, 3]	γυμνὸς ἀλαζονείας, γυμνὸς ἐπικήρου πομπῆς,	τὸ	σόν, τὸ ἀγαθὸν τὸ ἀναφαίρετον
[2, 10]	μὴ βούλοιο ἄν σοι φύεσθαι	τὸ	σπαρέν» μηδὲ μὴν ἅπτεσθαί τινος
[2, 10]	εἰς πέτρας σπαρτέον οὐδὲ καθυβριστέον	τὸ	σπέρμα, ἀρχηγὸν γενέσεως οὐσίαν, συνεσπαρμένους
[2, 10]	στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ προσίεται	τὸ	σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς τε
[2, 2]	καταριθμούμενος συνιζηκυίας τῆς κεφαλῆς εἰς	τὸ	στῆθος τοὺς ὀψοφάγους καὶ ἡδονικοὺς
[2, 1]	Οὐ γὰρ τὰ εἰσερχόμενα εἰς	τὸ	στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ
[2, 4]	κιθάρᾳ αἰνεῖτε αὐτόν» κιθάρα νοείσθω	τὸ	στόμα, οἱονεὶ πλήκτρῳ κρουόμενον τῷ
[2, 2]	Διὰ τί, πεύσῃ; Ὅτι» φησί,	τὸ	στόμα σου τότε λαλήσει σκολιά,
[2, 2]	τοῦ στόματος, στεναῖς κομιδῇ κατὰ	τὸ	στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι ἀνακλῶσι
[2, 10]	ὤμων ἐν τῇ κύστει, καὶ	τὸ	στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ προσίεται
[2, 12]	νενοήκασιν· αἳ δέ, μὴ συνιεῖσαι	τὸ	συμβολικὸν τῶν γραφῶν, ὅλαι περικεχήνασι
[2, 2]	δὲ μᾶλλον γυναικί, ᾗ καὶ	τὸ	συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις εἴη,
[2, 7]	ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ καὶ	τὸ	συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ τὸ χρέμπτεσθαι
[2, 2]	αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην ξηροφαγίᾳ. Καὶ γὰρ	τὸ	συνεχὲς πτύειν καὶ ἀπομύσσεσθαι καὶ
[2, 7]	Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς μὴ κάθου	τὸ	σύνολον καὶ μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´
[2, 10]	καὶ οὐδ´ ὅτι γε παραγυμνοῦν	τὸ	σφυρὸν κεκώλυται μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ
[2, 7]	δὲ οἱ διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα	τὸ	σφῶν τῇ συμμετρίᾳ παραμετρούντων· τό
[2, 10]	οὐδένα ἔχει τοῦτο τῆς σαρκὸς	τὸ	σχῆμα, εἴς τι χρειῶδες ἀπολήγοντα
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ μετακινούμενον ἐναλλάττειν	τὸ	σχῆμα, κουφότητος σύμβολον. Σώφρονος δὲ
[2, 10]	σκέπη ἡ ἁβροδίαιτός ἐστιν ἐσθής,	τὸ	σχῆμα τῆς γυμνότητος κρύπτειν μὴ
[2, 7]	βρώσει τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι καὶ	τὸ	σχολαίτερον, οὐ τὸ προπετέστερον, κἀν
[2, 9]	ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ αὕτη— ἀλλὰ	τὸ	σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον παρίεται, μὴ
[2, 2]	καὶ τὴν μνήμην ἐνεργὸν καὶ	τὸ	σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ ἀκράδαντον·
[2, 1]	τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως	τὸ	σῶμα διοικοῦσα καὶ τοῖς πλησίον
[2, 4]	καὶ ὀργάνῳ αἰνεῖτε αὐτόν» ὄργανον	τὸ	σῶμα λέγει τὸ ἡμέτερον καὶ
[2, 1]	ἐπισφαλὲς δὲ εἰς νόσον ἐργαζομένη	τὸ	σῶμα. Ναὶ μὴν προστρίβονται βλασφημίας
[2, 10]	τοῦ σώματος καὶ τῆς ἐσθῆτος	τὸ	σῶμα. Νυνὶ δὲ πᾶν τοὐναντίον,
[2, 2]	ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν ἀναγκάζει	τὸ	σῶμα σφυγμοί τε ἀναιδεῖς περιεργίαν
[2, 10]	τρίτον τὰ ἐκτός, διὰ μὲν	τὸ	σῶμα τὰ ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει,
[2, 10]	ἐκτὸς πορίζεσθαι συμβουλεύει, διοικεῖν δὲ	τὸ	σῶμα τῇ ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ
[2, 10]	πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς καὶ	τὸ	σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ τῆς
[2, 2]	εἴκασεν ἀπειλῇ, ἐν ᾗ βεβυθισμένον	τὸ	σῶμα ὥσπερ ναῦς δέδυκεν εἰς
[2, 4]	καὶ οὐκ ἔστιν ἐλάττωσις εἰς	τὸ	σωτήριον αὐτοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἐν
[2, 1]	τὴν ἀλήθειαν δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ ποικίλῃ	τὸ	σῶφρον τῆς διαίτης ἐξομνυμένων καὶ
[2, 7]	διελκομένῳ καὶ κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ	τὸ	ταρακτικὸν ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως τὰς
[2, 7]	γὰρ γεγωνὸς τῆς προφορᾶς μανιωδέστατον,	τό	τε ἀνήκουστον πρὸς τοὺς πέλας
[2, 7]	τὸ σφῶν τῇ συμμετρίᾳ παραμετρούντων·	τό	τε γὰρ γεγωνὸς τῆς προφορᾶς
[2, 1]	σπουδάζειν μὲν περὶ τὰ ἐκτός,	τό	τε ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου, τὸ
[2, 7]	μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	τεθρυμμένον τῆς φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος
[2, 1]	πρῶτοι εὖ μοι δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι	τὸ	τέλος αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς κατὰ
[2, 1]	ἀγαθὰ προεθέσπισεν ὁ ἀπόστολος, ὧν	τὸ	τέλος» εἰπὼν ἡ ἀπώλεια» ~Πῶς
[2, 7]	τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου δὲ	τὸ	τέλος ἡ πρὸς τοὺς συνόντας
[2, 8]	τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν καὶ	τὸ	τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως οἱ καταστεφθέντες
[2, 10]	δὲ καθάπερ τὰς γραφὰς πρὸς	τὸ	τερπνὸν τῆς ὄψεως ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος
[2, 2]	τοῖς ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις.	Τὸ	τηνίκα δὲ ψυχρότερον καὶ τὸ
[2, 10]	ἐπιτέτραπται τῷ γήμαντι ὡς γεωργῷ	τὸ	τηνικάδε, ὁπηνίκα ὁ καιρὸς δέχεται
[2, 9]	νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς λογισμοὶ ἀπερισπάστου	τὸ	τηνικάδε οὔσης περὶ τὰς τοῦ
[2, 8]	εὐωδίαν θυμιάματος νοούντων, ἀλλὰ γὰρ	τὸ	τῆς ἀγάπης δεκτὸν ἀναφέρειν τὸν
[2, 8]	ἐν τοῖς σταδίοις ἐκτρέπει εἰς	τὸ	τῆς ἀγωνίας πάμμαχον. Μαλθακὸν δὲ
[2, 2]	νέων, ἀφαιροῦντας μὲν τὸ ὑπέκκαυμα,	τὸ	τῆς ἀπειλῆς βακχικόν, ἐπεισχέοντας δὲ
[2, 1]	τῶν ἐξ ὕδατος ἀνιόντων ἐπὶ	τὸ	τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν
[2, 10]	φάγητε ἢ τί πίητε. Ἐνταῦθα	τὸ	τί» μόριον τὴν ποικιλίαν τῆς
[2, 10]	ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι	τὸ	τί» Περὶ δὲ ψιλῆς τῆς
[2, 5]	εἶναί τε καὶ φαίνεσθαι γελοῖοι,	τὸ	τιμιώτερον πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις
[2, 4]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, θέατρον μέθης	τὸ	τοιοῦτον γίνεται συμπόσιον. Ἀποθεμένους γὰρ
[2, 2]	πορνείας εἰκόνα καὶ τῆς ψυχῆς	τὸ	τραῦμα φλεγμαίνειν ἀναγκάζει τὸ σῶμα
[2, 1]	ἄρτον ἐκθηλύνουσιν ἀποσήθοντες τοῦ πυροῦ	τὸ	τρόφιμον, ὡς τὸ ἀναγκαῖον τῆς
[2, 8]	ἐμβάψηται μετ´ ἐμοῦ» λέγων εἰς	τὸ	τρύβλιον, οὗτός με παραδώσει» Ὁρᾷς
[2, 2]	τοὺς φίλους, οὕτω δὲ καὶ	τὸ	ὕδωρ ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει τοὺς πλουσίους
[2, 2]	ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι καὶ	τὸ	ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς οἱ βασιλεῖς
[2, 12]	μὲν γὰρ τὰ ἀναγκαῖα καθάπερ	τὸ	ὕδωρ καὶ τὸν ἀέρα προφανῆ
[2, 2]	ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ καὶ	τὸ	ὕδωρ οἶνον ἐν τοῖς γάμοις
[2, 2]	τῆς σωφροσύνης τὸ φάρμακον ἐπιποθοῦντας	τὸ	ὕδωρ, φεύγοντας δὲ ὅτι μάλιστα
[2, 2]	ὁρμὰς τῶν νέων, ἀφαιροῦντας μὲν	τὸ	ὑπέκκαυμα, τὸ τῆς ἀπειλῆς βακχικόν,
[2, 5]	αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς ἡμῶν καὶ	τὸ	ὑπέρτονον χαλῶντας ἐμμελῶς, οὐκ ἐκλύοντας
[2, 11]	στρατεύοιτο. Καὶ γάρ πως ἐγγὺς	τὸ	ὑποδεδέσθαι τῷ δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ
[2, 2]	δι´ ἣν οὐδὲ σωθήσεται ῥᾳδίως	τὸ	ὕφος τὸ ἀπεσπασμένον πάντοθεν εἰς
[2, 1]	Ὥστε, ἀδελφοί μου, συνερχόμενοι εἰς	τὸ	φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε. Εἰ δέ
[2, 2]	ἐπανῃρημένους βίον καὶ τῆς σωφροσύνης	τὸ	φάρμακον ἐπιποθοῦντας τὸ ὕδωρ, φεύγοντας
[2, 10]	σωφροσύνην ἀποδύσασθαι θέμις. Ἰδοὺ γὰρ	τὸ	φθαρτὸν τοῦτο ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα
[2, 1]	διαστημάτων ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ καὶ	τὸ	φθέγγεσθαι ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα· ἀπρεπὴς
[2, 10]	ἤδη λιγυρὸν καὶ χεῖται πλατύτερον	τὸ	φθέγμα αὐτῶν, καὶ ἤδη γίνεται
[2, 7]	καὶ τάχους καὶ πλήθους εἴργοντος	τὸ	φθέγμα τὸ αὐτοῦ. Οὔτε γὰρ
[2, 7]	ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ οἱ διαλεγόμενοι	τὸ	φθέγμα τὸ σφῶν τῇ συμμετρίᾳ
[2, 10]	τὰ φίλτρα, τρέπεται δὲ πολλάκις	τὸ	φιλεῖν εἰς τὸ μισεῖν, ὁπόταν
[2, 10]	φύσιν. Ἀπατῶνται δὲ εὖ μάλα	τὸ	φιλότεχνον τῆς παμμήτορος καὶ γενεσιουργοῦ
[2, 12]	δὲ ὠφελιμώτερον τῶν ἀψύχων κοσμίων	τὸ	φίλους κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα δὲ
[2, 12]	κωμικοῦ τὰς λέξεις διελεγχούσας ἀκριβῶς	τὸ	φορτικὸν ὑμῶν τῆς ἀπειραγαθίας· {Α.
[2, 9]	ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει	τὸ	φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ οὖν φῶς
[2, 9]	τοῦ μὴ ζῶντος· ὁ δὲ	τὸ	φῶς ἔχων ἐγρήγορεν, καὶ ἡ
[2, 3]	οὐδὲ μὴν ὁ λύχνος διακονήσει	τὸ	φῶς, ὅτι κεραμέως, οὐ χρυσοχόου
[2, 12]	δὲ ἂν ἀγροὶ τοσοῦτον ὅσον	τὸ	χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν; ~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν
[2, 3]	Τί δέ; Εἰ κεραμεοῦν εἴη	τὸ	χερνίβιον, οὐ δέξεται τὸ ἀπόνιμμα
[2, 2]	οὗ κάλλιστον ὕδωρ εἰς πόσιν}	τὸ	Χοάσπειον, καθάπερ καὶ τοὺς φίλους,
[2, 8]	βίῳ χρείαν, φέρε κἀνταῦθα διαστειλώμεθα,	τὸ	χρειῶδες αἱρούμενοι. Εἰσὶ γάρ τινες
[2, 8]	Ἡδονὴ δέ, ᾗ μὴ πρόσεστι	τὸ	χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ διαβολὴ
[2, 10]	οἰκειώσεται· διὸ καὶ τῆς ἐσθῆτος	τὸ	χρειῶδες προκριτέον. Κἂν ὁ λόγος
[2, 7]	καὶ τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ	τὸ	χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ ἀπομύττεσθαι παρὰ
[2, 12]	Καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν καὶ	τὸ	χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ δύνηται
[2, 12]	λόγῳ, δι´ οὗ μόνου καταφαίνεται	τὸ	χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν ἦσαν οἱ
[2, 3]	τὸν βίον σκυβάλων ἄξιον κρίνεσθαι	τὸ	χρυσίον. Νυνὶ δὲ ἡ ἀκρόπολις
[2, 3]	οἱ τὸ ἀργύριόν τε καὶ	τὸ	χρυσίον τεκταίνοντες καὶ μεριμνῶντες; Οὐκ
[2, 3]	οἱ τὸ ἀργύριον θησαυρίζοντες καὶ	τὸ	χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι, καὶ
[2, 12]	πλουσίους. Ἦ γὰρ οὐχὶ κλοιὸς	τὸ	χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον καὶ οἱ
[2, 10]	κατὰ τὰς ὥρας λέγεται καὶ	τὸ	χρῶμα καὶ τὴν φωνήν— οἷον
[2, 10]	δὲ καὶ ἡ ἀηδὼν καὶ	τὸ	χρῶμα καὶ τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει
[2, 4]	ἐν ψαλτηρίῳ» ὅτι ἡ γλῶττα	τὸ	ψαλτήριον κυρίου· καὶ ἐν κιθάρᾳ
[2, 12]	καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ τῇ σαρκί,	τὸ	ὡραῖον τῆς σωφροσύνης ἀξιέραστον δεικνύουσα,
[2, 8]	τῶν μύρων σπουδαστέον οὐδαμῶς, ἀλλὰ	τὸ	ὠφέλιμον ἐκλεκτέον, ὅπου γε καὶ
[2, 10]	ὀζούσας τρυφῆς τὰς τῶν καμήλων	εἵλατο	τρίχας καὶ ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ
[2, 1]	πεντακοσίαις ἅμα μυριάσιν ὁ κακοδαίμων	ἐστείλατο	Πέρσης. Ὄρνεις ἐπὶ τούτοις συνωνοῦνται
[2, 1]	ἡ εὐτέλεια· μυρίων γὰρ ὅσων	ἀφείλατο	τὴν χρῆσιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοὺς
[2, 10]	λέγω, ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς	ἐδέξατο	τιμήεντα. ~Ταύτῃ καὶ τὸν Κεῖον
[2, 8]	εἰς τὰς εὐεργεσίας τῶν ἐθνῶν	ᾐνίξατο	εὐπρεπῆ καὶ καθαρὰν προπαρασκευάσας τῇ
[2, 8]	ἔστιν δὲ οὓς εἰς μάχην	ἐξεκαλέσατο,	καὶ τοὺς πρότερον φίλους ἀληλιμμένους
[2, 8]	εἶδεν τὸν θεόν, τὸν κύριον	ἠρνήσατο,	ἀπολώλεκεν τὸ εἶναι Ἰσραήλ, ἐδίωξεν
[2, 7]	γὰρ αὖ τὸν Θερσίτην πληγαῖς	ᾐκίσατο	ὁ σώφρων Ὀδυσσεύς, ὅτι μόνος
[2, 8]	ἐστιν, ὁ βάτος· ἐπειδὴ δὲ〉	ἐπαύσατο	τῆς νομοθεσίας καὶ τῆς εἰς
[2, 4]	κύριον» ὅτι πᾶσαν, ἣν ἐποίησεν,	ἐπεσκέψατο	πνοήν. Εἰρηνικὸν γὰρ ὡς ἀληθῶς
[2, 8]	σώματος, ταῖς θριξὶ ταῖς ἑαυτῆς,	ἀπεψᾶτο	τὸ περιττὸν τοῦ μύρου, ἐπισπένδουσα
[2, 3]	δοξοκαλία, ὁρᾶτε. Ὁ κύριος τρυβλίῳ	ἐπωψᾶτο	εὐτελεῖ καὶ κατέκλινεν τοὺς μαθητὰς
[2, 11]	Οὐ γάρ τι τῶν περιέργων	ὑπεδέδετο	ὁ τῆς ἀληθοῦς Ἑβραίοις φιλοσοφίας
[2, 4]	ψαλμῶν ᾆσμα τὸ καλούμενον σκολιὸν	ᾔδετο,	κοινῶς ἁπάντων μιᾷ φωνῇ παιανιζόντων,
[2, 10]	ἡ πόα. Ἀλλ´ ὃ μὲν	ἐκολάζετο	ἐν Ἅιδου, ὁ πλούσιος, μετέχων
[2, 12]	τῶν ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ δὲ	ἐπελάθετο,	λέγει κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν τοὺς
[2, 3]	διδάσκων· σκοπὸν γὰρ τὴν χρείαν	ἐτίθετο,	οὐ τὴν ἀπειραγαθίαν. Ἤσθιεν δὲ
[2, 12]	ἐν αἷς ἐπέθυσεν αὐτῇ, καὶ	περιετίθετο	τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ τὰ
[2, 10]	διηγούμενος λέγει, πλούσιος σφόδρα, ὃς	ἐνεδιδύσκετο	πορφύραν καὶ βύσσον, εὐφραινόμενος καθ´
[2, 10]	που γὰρ ἂν ἁλουργὴν χλανίδα	περιεβάλετο	ὁ τὴν ἀλαζονείαν τὴν πολιτικὴν
[2, 10]	δὲ ὑμῖν, ὅτι οὐδὲ Σολομὼν	περιεβάλετο	ὡς ἓν τούτων. Σφόδρα δὲ
[2, 8]	λόγῳ, {καὶ} τῷ Μωσεῖ καταφανῆ	ἐβούλετο	γενέσθαι τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ὄψις
[2, 2]	κύριον, ὁπηνίκα δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος	ἐγένετο;	οὕτως ἀναισχύντως ὡς ἡμεῖς; οὐχὶ
[2, 1]	τὰ μάλιστα ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων	ἐγένετο	τὰ πάντα, ἀλλ´ οὐ πᾶσι
[2, 1]	τοῦ οὐρανοῦ ἐν αὐτῷ· καὶ	ἐγένετο	φωνὴ πρὸς αὐτόν· ἀνάστα καὶ
[2, 5]	μάλα ἐκεῖνον {προσώποις μειδιῶντα} ὃς	ἐφαίνετο	μειδιόων βλοσυροῖσι προσώπασι {τὸν τοῖς
[2, 8]	γὰρ τοῦ κυρίου στέφανος ἡμᾶς	ᾐνίττετο	προφητικῶς τούς ποτε ἀκάρπους, τοὺς
[2, 12]	τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν εἰπών· Καὶ	ἐπορεύετο	ὀπίσω τῶν ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ
[2, 1]	μέλι ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ	ἀπείχετο	καὶ Πέτρος· ἀλλ´ ἔπεσεν ἐπ´
[2, 8]	κύριος τῶν ὅλων, ὁπηνίκα νομοθετεῖν	ἤρχετο	τῷ λόγῳ, {καὶ} τῷ Μωσεῖ
[2, 6]	τῶν ἀπορρητοτέρων μερῶν· οὐδὲ γὰρ	ἠνέσχετο	τοῦ δικαίου τὴν γύμνωσιν αἰσχρὰν
[2, 10]	ἦν, πολλάκις δὲ καὶ σάκκον	ἠμπίσχετο	ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα. Εἰ δὲ καὶ
[2, 10]	καμήλων εἵλατο τρίχας καὶ ταύτας	ἠμπίσχετο,	τὸ εὐτελὲς καὶ ἄδολον τοῦ
[2, 10]	πτωχὸς δέ τις ὄνομα Λάζαρος	ἐβέβλητο	εἰς τὸν πυλῶνα τοῦ πλουσίου
[2, 10]	κενοσπουδίας, ἀπειραγαθίας, μικροπρεπείας. Μηλωτῇ δὲ	ἐχρῆτο	Ἠλίας ἐνδύματι καὶ ζώνῃ τὴν
[2, 1]	τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων	δύναιτο	ἐκ νέου ἐπιτηδεύων τοιαῦτα, οὔθ´
[2, 3]	καὶ ἐξ ὀλίγων ἄν τις	περιποιήσαιτο.	Μάταιοι γὰρ οἱ δι´ ἀπληστίαν
[2, 8]	ἔτι γὰρ ἦν ἁμαρτωλός— ὅπερ	ἡγεῖτο	τὸ κάλλιστον εἶναι παρ´ αὐτῇ,
[2, 9]	τοῖς ἡγουμένοις τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων	ἠσκεῖτο.	Καὶ τί μοι τούτων λόγος;
[2, 10]	καὶ εἰς τοὺς ἄλλους Ἴωνας	διικνεῖτο,	οὓς Ὅμηρος ἐκθηλύνων ἑλκεσιπέπλους» καλεῖ.
[2, 2]	ἀνέδην ἐμφορεῖσθαι καθήκει, ὡς μὴ	ἐκκλύζοιτο	ἡ τροφή, καταλεαίνοιτο δὲ εἰς
[2, 10]	τὸ μὲν σῶμα αὐταῖς εἰ	πιπράσκοιτο,	οὐκ ἄν ποτε χιλίας εὕροι
[2, 1]	φάσκων, εἴ τις ἀδελφὸς λεγόμενος	εὑρίσκοιτο	πόρνος ἢ μοιχὸς ἢ εἰδωλολάτρης,
[2, 6]	δὲ ἀναλόγως αἰσχρολογία εἰκότως ἂν	καλοῖτο	ἡ περὶ τῶν τῆς κακίας
[2, 7]	δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ εἴ τῳ	ἐπιγένοιτο,	ὥσπερ ἀμέλει καὶ ἡ ἐρυγή,
[2, 2]	ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή,	καταλεαίνοιτο	δὲ εἰς πέψιν καταταττομένων μὲν
[2, 5]	ἔκλυσις, εἰ μὲν ἐπὶ γυναικῶν	γίνοιτο,	κιχλισμὸς προσαγορεύεται, γέλως δέ ἐστι
[2, 2]	τῷ σώματι. Εἰ δὲ καὶ	ἐπιγίνοιτο	δίψα, ἀκείσθων ὕδατι τὸ πάθος
[2, 3]	πολλὰ τὸ αὐτὸ εὔθετον εἴη,	καθαιροῖτο	δὲ ἡ πολυκτημοσύνη. Παγκάλως γοῦν
[2, 6]	παιδίων, ὡς μὴ τὰ ὦτα	θραύοιτο	αὐτῶν, τοὺς σώφρονας περιτίθησι λόγους
[2, 11]	ἁρμόδιον ἀνυποδησία, πλὴν εἰ μὴ	στρατεύοιτο.	Καὶ γάρ πως ἐγγὺς τὸ
[2, 12]	τούτῳ εἰδωλολατρήσαντες αὐτοὶ μὲν οὐκ	ὤναντο	οὔτε τῆς τέχνης οὔτε τῆς
[2, 7]	διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ δὴ τοῦτο	ἐφυλάξαντο,	πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον. Οἱ
[2, 10]	ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι τὸ πᾶν ἁλουργὲς	εἰργάσαντο	ἐκφλέγουσαι τὰς ῥᾳθυμίας, καὶ δῆτα
[2, 8]	τὴν τῶν δαιμονίων ἀχάριστον ὑπηρεσίαν	κατεχρήσαντο,	ἀφεκτέον αὐτῶν διὰ τὴν συνείδησιν»
[2, 10]	Τί γὰρ ἂν φρόνιμον γυναῖκες	ἐργάσαιντο	ἢ λαμπρόν, αἳ καθήμεθα» φησὶν
[2, 5]	αὐτοὶ εἰς τὸ διαχέαι ἡμᾶς	χαριεντίσαιντο,	οὔτε μὴν πρὸς τοὺς τυχόντας
[2, 7]	τοῖς ὠσίν· εἰ δὲ καὶ	καθέζοιντο,	μὴ ἐναλλὰξ τὼ πόδε ἐχόντων
[2, 7]	τοιῶνδε ἀπεχέσθων εὐωχιῶν, ὡς μὴ	σφάλλοιντο	περὶ ἃ μὴ προσῆκεν· καὶ
[2, 4]	καὶ ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ	γίγνοιντο	ἂν κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι
[2, 10]	ποδήρεις χιτῶνας ἐνδυόμενοι {καὶ ποδήρεις	ἠμπίσχοντο·	καὶ κρωβύλον, ὃ ἐμπλοκῆς ἐστιν
[2, 10]	κρωβύλον, ὃ ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος,	ἀνεδοῦντο	χρυσῶν ἐνέρσει τεττίγων κοσμούμενοι, τὸ
[2, 10]	Δεῖ δὲ τὴν σκέπην, οἶμαι,	αὐτὸ	αὑτῆς κρεῖττον ἀποφαίνειν τὸ σκεπόμενον,
[2, 8]	τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντες ἀμαθίας· τοῦτ´	αὐτὸ	γὰρ οἱ σκληροκάρδιοι προφητείαν οὖσαν
[2, 3]	ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ τὸ	αὐτὸ	εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο δὲ ἡ
[2, 10]	οὐδὲ γὰρ αἰδοῖα ἔχει τὸ	αὐτὸ	ζῷον ἅμα ἄμφω, ἄρρενος καὶ
[2, 10]	αὐτὸ οὐ καταλαμβάνει» καταυγάζεται δὲ	{αὐτὸ}	ἡ νὺξ τῷ σώφρονι λογισμῷ·
[2, 8]	βαρύοδμόν ἐστιν ἄνθος, ἐλέγχει δὲ	αὐτὸ	ἡ προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν τοῖς
[2, 10]	νεοχμοῦται βομβύλιον— οἳ δὲ νεκύδαλλον	αὐτὸ	καλοῦσιν— ἐξ οὗ μακρὸς τίκτεται
[2, 8]	βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν· μόνον δὲ	αὐτὸ	καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς δὲ
[2, 1]	ἡμῶν προσφέρεσθαι, μᾶλλον δὲ ὅπως	αὐτὸ	κατευθύνειν χρή, λεκτέον· ὁπόταν γάρ
[2, 8]	Αὔταρκες μὲν οὖν τὸ ἔλαιον	αὐτὸ	λιπᾶναί τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ
[2, 2]	ἀμπέλου ταύτης, μέχρις ἂν πίω	αὐτὸ	μεθ´ ὑμῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ
[2, 10]	ἡμῖν· καὶ ἡ σκοτία» φησίν,	αὐτὸ	οὐ καταλαμβάνει» καταυγάζεται δὲ {αὐτὸ}
[2, 4]	Καὶ τίς ὁ ψάλλων χορός,	αὐτό	σοι διηγήσεται τὸ πνεῦμα. Ἡ
[2, 8]	ἀποπνέουσιν. Καίτοι καὶ τὸ ἔλαιον	αὐτὸ	ταῖς μελίτταις καὶ τοῖς ἐντόμοις
[2, 12]	τὰ παιδία θεασάμενα φέρεται ἐπ´	αὐτὸ	τῇ λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς δὲ
[2, 10]	καλοῦ τὴν φιλοκοσμίαν, οὐχὶ δὲ	αὐτὸ	τὸ καλὸν προστρεπομένους, δι´ ὀνόματος
[2, 10]	ἀποτέξεως οἱ πόροι. Τὸ δὲ	αὐτὸ	τοῦτο ἄρρενί τε καὶ θηλείᾳ
[2, 10]	ἐγκρατείας ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ δὲ	αὐτὸ	τοῦτο, εἰ γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως,
[2, 9]	νυμφιδίου κλίνης τὸ σκάζον λίθῳ	ἐπανωρθοῦτο.	Τοσαύτη τις εὐτέλεια καὶ αὐτουργία
[2, 12]	διὰ τὴν ἄνοιαν οὐ κατανενοηκότα.	Τοιοῦτο	ταῖς ἠλιθίαις οἱ λίθοι γυναιξὶν
[2, 8]	σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο σπουδῇ	τοσοῦτο	τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί τινες τὴν
[2, 1]	ἀνεπίμικτον ποιότησιν, οὐκ ἀπαιδαγώγητον οὐδὲ	τοῦτο·	ἀγαθὴ γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς
[2, 8]	εὐωδίας, Ἑβραίους δὲ ἁμαρτίας. Σαφέστατα	τοῦτο	ἀπέδειξεν ὁ ἀπόστολος εἰπών· Τῷ
[2, 7]	τέλος ἡμῖν ἡ ἀταραξία, καὶ	τοῦτο	ἄρα ἐστὶν τὸ εἰρήνη σοι»
[2, 8]	δὲ ὡς προδότην ἔλαιον πεφαρμαγμένον.	Τοῦτο	ἄρα ἦν ὃ προεφήτευον οἱ
[2, 10]	οἱ πόροι. Τὸ δὲ αὐτὸ	τοῦτο	ἄρρενί τε καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν
[2, 8]	αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν κύριον,	τοῦτο	αὐτῷ ὑψουμένῳ μεμαρτυρήκασι, τὸ διάδημα
[2, 8]	τῷ κυρίῳ μετανοίας δάκρυα. Διὰ	τοῦτο	ἀφέωνται αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται
[2, 1]	ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ μᾶλλον	τοῦτό	γε, καὶ ἡ ἀπ´ αὐτῶν
[2, 8]	τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος	τοῦτο	γῆ βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν· μόνον
[2, 11]	Ἑβραίοις φιλοσοφίας ὑποδεικνύμενος τὸν τύπον.	Τοῦτο	δὲ εἰ καὶ αἰνίττεταί τι,
[2, 6]	τοῦ σώματος, ὧν οὐ χρή,	τοῦτο	δὲ ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι τῶν
[2, 3]	εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον ἄθλιοι.	Τοῦτο	δὴ διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν
[2, 10]	ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ δὲ αὐτὸ	τοῦτο,	εἰ γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως, πῶς
[2, 10]	εἴρηκεν, καὶ ὑπακουστέον· καὶ κατὰ	τοῦτο	εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος γίνεται τοῦ
[2, 1]	ἀδελφόν, οὐ μὴ φάγω» φησίν,	τοῦτο	εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ
[2, 2]	ποτὸν ἀναγκαῖον διψῶσίν ἐστιν ὕδωρ.	Τοῦτο	ἐκ τῆς ἀκροτόμου πέτρας κατειβόμενον
[2, 8]	καὶ τοὺς πρότερον φίλους ἀληλιμμένους	τοῦτο	ἐν τοῖς σταδίοις ἐκτρέπει εἰς
[2, 10]	καθαρευτέον ἔχεται γὰρ ζητήσεως καὶ	τοῦτο—	ἐν τῷ Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν
[2, 10]	θέμις. Ἰδοὺ γὰρ τὸ φθαρτὸν	τοῦτο	ἐπενδύσεται ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν τὸ
[2, 4]	τοῖς κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ	τοῦτο	ἐπεφώνησεν τῇ ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ
[2, 9]	εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ καὶ	τοῦτο	ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι, ὡς οὐ
[2, 10]	τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν. Διὰ	τοῦτο	ἐπικυήσεις γίνονται αὐτοῖς. Ἀπέχεσθαι τοίνυν
[2, 10]	ὀχείαις ταῖς περιτταῖς μόριόν τι	τοῦτο	ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ μέχρι
[2, 7]	καὶ παίξαιεν πρὸς αὐτούς, εἰς	τοῦτο	ἐπισκώπτοντες, ὃ παιδαγωγήσει τὸ εὔσχημον
[2, 7]	θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ δὴ	τοῦτο	ἐφυλάξαντο, πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον.
[2, 9]	ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου γυμνάσιον	τοῦτο	ἔχοντες φυσικόν, ῥᾷον κατατάττουσι τὰς
[2, 8]	ὡς διὰ Δαβὶδ μεμήνυται· Διὰ	τοῦτο	ἔχρισέν σε ὁ θεός, ὁ
[2, 9]	ἴωμεν τῶν σωφροσύνης μεμνημένοι παραγγελμάτων,	τοῦτο	ἤδη λεκτέον. Μετὰ γὰρ τὴν
[2, 1]	κλισίας προκύπτοντας, τὸ δὴ θρυλούμενον	τοῦτο,	ἵνα πλανωμένην λάβωσι τὴν ἀτμίδα
[2, 10]	δὲ καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς	τοῦτο	καὶ ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων
[2, 6]	ἐνέργεια, αἴσχους καὶ ὀνείδους διὰ	τοῦτο	καὶ κολάσεως ἀξία· μόνον γὰρ
[2, 3]	ἐξ αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν; Διὰ	τοῦτο	καί· Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα»
[2, 7]	γὰρ μὴ φέρειν αὑτόν, καὶ	τοῦτο	κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ
[2, 10]	αὐτῇ πόλει κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς	τοῦτο,	λαγνείας ἐπικάρπιον τὸ πῦρ, ὑπογράφοντες·
[2, 10]	μὴ νοήσαντες· ἐπεὶ γάρ ἐστι	τοῦτο	λαγνίστατον τὸ ζῷον ἡ ὕαινα,
[2, 6]	δὲ μᾶλλον ἔργων αἰσχρῶν καθαρευτέον,	τοῦτο	μὲν ἐν ἐπιδείξεσι καὶ παραγυμνώσεσι
[2, 2]	βοήθημα προσφέρων, ὀλίγον δὲ ἐγκρίνων	τοῦτο,	μὴ λάθῃ τὸ βοήθημα διὰ
[2, 10]	σημαίνεται γὰρ ἐκ τῆς γραφῆς	τοῦτο·	μὴ μεριμνᾶτε ποῖα φάγητε ἢ
[2, 2]	τὸν οἶνον, εἰπών· Λάβετε, πίετε·	τοῦτό	μού ἐστιν τὸ αἷμα· αἷμα
[2, 10]	κατὰ συνουσίας ἀπουσίαν· φησὶ γάρ·	Τοῦτο	νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων
[2, 9]	φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ οὖν φῶς	τοῦτο	οἱ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ
[2, 10]	τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν	τοῦτο	πνιγόμενον ἀποδίδωσι τὸν ἦχον. Αὖθις
[2, 2]	τὸν βότρυν ἐβλάστησεν τὸν προφητικόν.	Τοῦτο	σημεῖον τοῖς εἰς ἀνάπαυσιν ἐκ
[2, 8]	ἁγίῳ τερπομένη μύρῳ τῷ πνεύματι.	Τοῦτο	σκευάζει Χριστὸς ἀνθρώποις γνωρίμοις, εὐωδίας
[2, 8]	μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ περὶ	τοῦτο	σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί
[2, 8]	αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ	τοῦτο	σύμβολον εἶναι τῆς διδασκαλίας τῆς
[2, 12]	αἱ κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον	τοῦτο	τὴν πᾶσαν σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν
[2, 10]	καὶ πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ κατὰ	τοῦτο	τῆς ἀταξίας τὸ μέρος τὸ
[2, 10]	θηλυκῷ· πόρον δὲ οὐδένα ἔχει	τοῦτο	τῆς σαρκὸς τὸ σχῆμα, εἴς
[2, 10]	ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων» καλοῦσα. Διὰ	τοῦτό	τοι ἀπόστησον ἀπὸ τῶν δούλων
[2, 8]	κακοῦργον, ἀνέστεψεν ὡς βασιλέα. Διὰ	τοῦτό	τοι εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν
[2, 2]	στρόφος μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ	τοῦτό	τοι καὶ ἡ τοῦ Νῶε
[2, 12]	τε καὶ ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ	τοῦτό	τοι μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες
[2, 8]	τῆς ἀειθαλοῦς ἀκάνθης. Τὸ διάδημα	τοῦτο	τοῖς ἐπιβουλεύουσι πολέμιον ἐκώλυσεν αὐτούς,
[2, 8]	ἀναστεῖλαι βαρυτέραν, εἰ καὶ πρὸς	τοῦτο	τοῦ ἐλαίου δεοίμεθα· ἡ δὲ
[2, 1]	δὲ ἐκ δυεῖν, τὸ ζῆν	τοῦτο,	ὑγείας τε καὶ ἰσχύος σύγκειται,
[2, 3]	ἐστίν» ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος.	~Τοῦτο	ὑπολείπεται μὴ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ
[2, 1]	ἢ μόσχον μετὰ δολιότητος· εὖ	τοῦτο	ὑπομιμνῄσκει τοῦ προειρημένου λόγου, ὡς
[2, 10]	χρειῶδες προκριτέον. Κἂν ὁ λόγος	τοῦτο	ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ περὶ τοῦ
[2, 2]	μόνα· καὶ μὴν ὁρᾶν μοι	δύο	μὲν ἡλίους δοκῶ, μεθύων ὁ