Livre, Chap.
[2, 10]	δέχεται τὸν σπόρον. Πρὸς δὲ	δὴ	τὴν ἄλλην ἀκρασίαν ἄριστον μὲν
[2, 5]	γελαστέον— ἄμετρον γάρ— οὔτε πρεσβυτέρων	ἤ	τινων ἑτέρων ἐντροπῆς ἀξίων παρόντων,
[2, 2]	τὸν θυμόν, καταπίπτει πτῶμα μεῖζον	ἤ	φασι ποιητῶν παῖδες πρὸς τοῦ
[2, 10]	ὄργια μηδὲ ἐξ ἐκκλησίας, φέρε,	ἢ	ἀγορᾶς ἥκοντα ἑωθινὸν ἀλεκτρυόνος ὀχεύειν
[2, 8]	κάλυξιν ἢ ἴοις ἢ κρίνοις	ἢ	ἄλλοις τισὶ τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην
[2, 1]	γοῦν ὀψοφαγία οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν	ἢ	ἀμετρία περὶ χρῆσιν ὄψου, καὶ
[2, 4]	ταῦτα νηφαλίου συμποσίου, θηρίοις μᾶλλον	ἢ	ἀνθρώποις κατάλληλα καὶ ἀνθρώπων τοῖς
[2, 1]	κυσὶν διὰ τὴν λαβρότητα μᾶλλον	ἢ	ἀνθρώποις ὡμοιωμένους, τοὺς χορτάζεσθαι σπεύδοντας,
[2, 12]	τε ἵεσθαι ποικίλας οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	ἀνοήτων ἐστὶν ἀνθρώπων ὑπὸ τῶν
[2, 7]	σκώπτειν σκαλεύομεν; Σιωπᾶν δὲ κρεῖττον	ἢ	ἀντιλέγειν ἁμαρτίαν ἀμαθίᾳ προσφερομένους. Μακάριος»
[2, 10]	~Καθόλου μὲν οὖν εἰ γαμητέον	ἢ	γάμου εἰς τὸ παντελὲς καθαρευτέον
[2, 1]	ἄλογα ζῷα, οἷς οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	γαστήρ ἐστιν ὁ βίος, ἡμῖν
[2, 1]	ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	γνάθος εἶναι. ~Μηδὲ ἐπιθύμει» φησὶν
[2, 1]	πῇ δέ· Ὅταν ποιῇς ἄριστον	ἢ	δεῖπνον» καὶ πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν
[2, 12]	ἔτι ὁ καλλωπισμὸς ὁ ζηλωτὸς	ἢ	ἐθέλειν ὑμᾶς, ὦ γυναῖκες, σφᾶς
[2, 1]	λεγόμενος εὑρίσκοιτο πόρνος ἢ μοιχὸς	ἢ	εἰδωλολάτρης, τούτῳ μηδὲ συνεσθίειν» ἢ
[2, 10]	χρειῶδες ἀπολήγοντα ἢ εἰς μήτραν	ἢ	εἰς ἀπευθυσμένον λέγω· μόνην δὲ
[2, 10]	σχῆμα, εἴς τι χρειῶδες ἀπολήγοντα	ἢ	εἰς μήτραν ἢ εἰς ἀπευθυσμένον
[2, 10]	ἢ φιλαλήθης, εἰς οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	εἰς ὑπέκκαυμα εὔθετος πυρός. Ἄνθρωπος
[2, 8]	διὰ τοῦ λίπους τῶν ἀναθερμαινόντων	ἢ	ἐμψυχόντων μύρων ἀνάτριψις ὠφελείας ἕνεκεν
[2, 4]	ἂν ποιῆτε ἢ ἐν λόγῳ	ἢ	ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι
[2, 4]	πᾶν ὅ τι ἂν ποιῆτε	ἢ	ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ,
[2, 7]	μετανοήσας ἐφ´ οἷς λαλήσας ἥμαρτεν	ἢ	ἐν τῷ μηδένα λυπῆσαι λαλήσας.
[2, 4]	ἐκφλέγοντα ἢ τοὺς ἔρωτας ἐκκαίοντα	ἢ	ἐξαγριαίνοντα τοὺς θυμούς. Χρῶνται γοῦν
[2, 3]	πεποιημένον τὴν λαβήν, οὐ τέμνει;	Ἢ	ἐπὶ τὴν μοῖραν τοῦ κρέως
[2, 2]	ἄν τις εὖ φρονῶν πρὶν	ἢ	ἐπὶ τὸν ὕπνον ἰέναι ἀξιώσειε
[2, 6]	ἐν ὑμῖν αἰσχρότης καὶ μωρολογία	ἢ	εὐτραπελία, ἃ οὐκ ἀνῆκεν, ἀλλὰ
[2, 5]	ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους ἁρμόζει βλέπεσθαι	ἢ	ἐφήδεσθαι δοκεῖν· τὸ μὲν γὰρ
[2, 1]	ἄνευ. Κἂν ὀπτοῦ δέῃ κρέως	ἢ	ἑφθοῦ, μεταδοτέον. Ἔχετέ τι βρώσιμον
[2, 12]	τὸν κόσμον τῶν γυναικῶν ἔρριψαν	ἢ	ἐχώνευσαν μόνον, νυνὶ δὲ εἰς
[2, 12]	πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις	ἢ	ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ´ ὃ πρέπει
[2, 8]	οὐ γὰρ ἁρμόδιον ῥόδων κάλυξιν	ἢ	ἴοις ἢ κρίνοις ἢ ἄλλοις
[2, 8]	ἁρμόδιον ῥόδων κάλυξιν ἢ ἴοις	ἢ	κρίνοις ἢ ἄλλοις τισὶ τοιούτοις
[2, 1]	γὰρ ὁρᾶν τοὺς τοιούτους ὑσὶν	ἢ	κυσὶν διὰ τὴν λαβρότητα μᾶλλον
[2, 2]	ἐστι τὸ ζῆν οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	κῶμος, κραιπάλη, βαλανεῖα, ἄκρατος, ἀμίδες,
[2, 10]	γὰρ ἂν φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο	ἢ	λαμπρόν, αἳ καθήμεθα» φησὶν ἡ
[2, 4]	εὐχάριστος, κἂν πρὸς κιθάραν ἐθελήσῃς	ἢ	λύραν ᾄδειν τε καὶ ψάλλειν,
[2, 12]	μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ	ἢ	μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ´
[2, 8]	κυρίῳ. Λίθος γέ τοι τίμιος	ἢ	μαργαρίτης ἢ σμάραγδος αὐτὸν αἰνίττεται
[2, 5]	ἐπ´ αἰσχροῖς εἴη, ἐρυθριῶντας μᾶλλον	ἢ	μειδιῶντας φαίνεσθαι, μὴ συνήδεσθαι διὰ
[2, 12]	Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	μοιχείας σύμβολον αἰνιττόμενος τὰ κόσμια·
[2, 1]	τις ἀδελφὸς λεγόμενος εὑρίσκοιτο πόρνος	ἢ	μοιχὸς ἢ εἰδωλολάτρης, τούτῳ μηδὲ
[2, 1]	βρῶσιν» Λάχανα δὲ μετὰ ἀγάπης	ἢ	μόσχον μετὰ δολιότητος· εὖ τοῦτο
[2, 10]	ἀνθέων; Τί δὲ ἐπιτερπέστερον κρίνων	{ἢ	μύρων} ἢ ῥόδων; Εἰ δὲ
[2, 8]	οἱ γῦπες τὰ μύρα βδελυττόμενοι	ἢ	οἱ κάνθαροι— τούτους γὰρ ῥοδίνῳ
[2, 6]	οἷον τὸ περὶ μοιχείας διαλέγεσθαι	ἢ	παιδεραστίας καὶ τὰ παραπλήσια. Ναὶ
[2, 10]	Πορνεία δὲ καὶ ἀκαθαρσία πᾶσα	ἢ	πλεονεξία μηδὲ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν,
[2, 10]	τοῦτο· μὴ μεριμνᾶτε ποῖα φάγητε	ἢ	ποῖα πίητε· πλεονεξία γὰρ καὶ
[2, 10]	δὲ ἡμέτερον βίον πάντα μᾶλλον	ἢ	πομπὴν εἶναι χρεών. Βάμμα γοῦν
[2, 2]	διὰ τοῦ σώματος, πεπαινομένων θᾶττον	ἢ	προσῆκεν τῶν τῆς ἐπιθυμίας μελῶν.
[2, 2]	ἵλεω ποιεῖ τὸν πιόντα μᾶλλον	ἢ	πρότερον καὶ τοῖς συμπόταις μειλίχιον
[2, 10]	δὲ ἐπιτερπέστερον κρίνων {ἢ μύρων}	ἢ	ῥόδων; Εἰ δὲ τὸν χόρτον
[2, 10]	ἕνεκα δεηθῆναι ὑφασμάτων τὸν ἄνθρωπον	ἢ	σκέπης σώματος, πρὸς ἀπαλέξησιν κρυμῶν
[2, 8]	γέ τοι τίμιος ἢ μαργαρίτης	ἢ	σμάραγδος αὐτὸν αἰνίττεται τὸν λόγον,
[2, 10]	πύργος θανάτου τοῖς χρωμένοις. Κάπρῳ	ἢ	συῒ τὸ ἑταιρικὸν ἀπείκασε πάθος,
[2, 1]	τὰς χεῖρας ἐπεμφύρειν τοῖς ἡδύσμασιν	ἢ	συνεχὲς ἐπὶ τοὔψον ἐκτείνειν οὐκ
[2, 1]	ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ δὲ ἄδικος	ἢ	σφαλερὰ καὶ ἀθλία ὡς ἡ
[2, 4]	πολυπραγμονῇ τις, ὄργανα εὑρήσει πολεμικά,	ἢ	τὰς ἐπιθυμίας ἐκφλέγοντα ἢ τοὺς
[2, 10]	κόσμια αὐτῷ κόσμῳ χαίρειν πρὶν	ἢ	τέλεον καταδαρθεῖν. Φημὶ τοίνυν οὐκ
[2, 2]	ἀκρασίας, μηδὲ περιχεῖν τὸ γένειον	ἢ	τὴν ἐσθῆτα καταβρέχειν, ἀθρόου τοῦ
[2, 2]	τὴν οὐσίαν· διαφέρει δ´ οὐθὲν	ἢ	τὴν ὄψιν κινεῖν ἢ τὸ
[2, 7]	θάτερον τοῖν μηροῖν θατέρῳ ἐπιφερόντων	ἢ	τὴν χεῖρα τῷ γενείῳ ὑπερειδόντων·
[2, 1]	εἰς τὸ ἐσθίειν καὶ πίνειν;	Ἢ	τῆς ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καταφρονεῖτε
[2, 10]	Μὴ γὰρ ζητεῖτε τί φάγητε	ἢ	τί πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ
[2, 10]	ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε τί φάγητε	ἢ	τί πίητε. Ἐνταῦθα τὸ τί»
[2, 2]	οὐθὲν ἢ τὴν ὄψιν κινεῖν	ἢ	τὸ ὁρώμενον· ταὐτὸν γὰρ ἐξ
[2, 1]	μηδὲ συνεσθίειν» ἢ τὸν λόγον	ἢ	τὸ ὄψον, ὑποπτεύων τὸν μολυσμὸν
[2, 6]	ἄμεινον εἶναι λέγων τοῖς ποσὶν	ἢ	τοῖς ὀφθαλμοῖς ὀλισθαίνειν. Ταύτην ἀποκρουόμενος
[2, 1]	ἢ εἰδωλολάτρης, τούτῳ μηδὲ συνεσθίειν»	ἢ	τὸν λόγον ἢ τὸ ὄψον,
[2, 10]	περιττὸν παρὰ τὴν ἄλλην ἐσθῆτα	ἢ	τὸν ψόγον μόνον, καὶ τὸ
[2, 4]	πολεμικά, ἢ τὰς ἐπιθυμίας ἐκφλέγοντα	ἢ	τοὺς ἔρωτας ἐκκαίοντα ἢ ἐξαγριαίνοντα
[2, 12]	ἐξέχει οὐδὲ κατά τι ὀγκοῦται	ἢ	τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ ὅλον καὶ
[2, 11]	μηδὲ φέροιμεν τὴν ἀνυποδησίαν, βλαύταις	ἢ	φαικασίοις χρηστέον· κονίποδας αὐτὰ ἐκάλουν
[2, 10]	καὶ φιλόδοξος καὶ πάντα μᾶλλον	ἢ	φιλαλήθης, εἰς οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 3]	ὑπεστρῶσθαι, ὥστε μὴ δεῖσθαι πορφυρίδων	ἢ	φοινικίδων, κατεγνῶσθαι ὅμως τῆς εὐτελείας
[2, 12]	τοῆσθαι κόσμον. Λίθους δὲ πελίους	ἢ	χλωροὺς καὶ τῆς ἀπεξενωμένης θαλάττης
[2, 12]	λέγει〉 κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν ἐμπορευθῆναι	ἢ	χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς, τιμιωτέρα
[2, 12]	φησίν, ὡσαύτως μὴ ἐν πλέγμασιν	ἢ	χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ
[2, 10]	τὸ δὲ νοητὸν ἀδύνατόν ἐστιν,	ἢ	ὥς φησιν Ἡράκλειτος· Τὸ μὴ
[2, 1]	ἔκθλιψιν τοῦ σίγμα στοιχείου νενοηκότες.	Ἦ	γὰρ οὐχ οὗτοι οἱ περὶ
[2, 10]	ἔλεγεν σοφιστής, νόσον ἀνίατον ἡγούμενος.	Ἦ	γὰρ οὐχὶ καὶ ἐκλύσεις παρέπονται
[2, 12]	γυναῖκες τοὺς δεσμώτας τοὺς πλουσίους.	Ἦ	γὰρ οὐχὶ κλοιὸς τὸ χρυσοῦν
[2, 3]	ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ ἀργυρόηλον ᾖ	ἢ	ἐξ ἐλέφαντος πεποιημένον τὴν λαβήν,
[2, 3]	τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν μὴ ἀργυρόηλον	ᾖ	ἢ ἐξ ἐλέφαντος πεποιημένον τὴν
[2, 10]	ἐπὶ τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων	ᾖ	λελεγμένον; Ἀγρὸς γὰρ ὁ κόσμος»
[2, 10]	τὰς ὁδοὺς τοῦ κυρίου παρασκευάζων.	Ἦ	που γὰρ ἂν ἁλουργὴν χλανίδα
[2, 10]	προαγωγεύοντα. Οὐ γὰρ ἔτι σκέπη	ἡ	ἁβροδίαιτός ἐστιν ἐσθής, τὸ σχῆμα
[2, 10]	ταύτῃ ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν	ἡ	ἄγαμος μόνῳ σχολάζει τῷ θεῷ
[2, 1]	λόγου, ὡς οὐ τὰ λάχανα	ἡ	ἀγάπη, μετὰ δὲ ἀγάπης τὰ
[2, 1]	στέγει, πάντα ὑπομένει, πάντα ἐλπίζει·	ἡ	ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. Μακάριος ὃς
[2, 2]	ἔτι πλανωμένους. Ἔπειτα ἡ ἄμπελος	ἡ	ἁγία τὸν βότρυν ἐβλάστησεν τὸν
[2, 10]	ᾠδικοῦ γινόμενος· ὡσαύτως δὲ καὶ	ἡ	ἀηδὼν καὶ τὸ χρῶμα καὶ
[2, 4]	αὐτό σοι διηγήσεται τὸ πνεῦμα.	Ἡ	αἴνεσις αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων,
[2, 8]	λόγος τοῦ μύρου, οἷς δὲ	ἡ	αἴσθησις λογικωτέρα, τούτοις ἡ ἀπόλαυσις
[2, 2]	σαρκικοῦ φιληδονίαις κατατετρημένα, δι´ ὧν	ἡ	αἰσχύνη ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται,
[2, 2]	ἀφαιρεῖται τῷ χρόνῳ ὃ προαρπάζει	ἡ	ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ δέ» φησί,
[2, 3]	κρίνεσθαι τὸ χρυσίον. Νυνὶ δὲ	ἡ	ἀκρόπολις τῆς κακίας ἡ φιλαργυρία
[2, 3]	ἐπιθυμιῶν πενία καὶ ἡ μεγαλοφροσύνη	ἡ	ἀληθής, οὐ τὸ ἐπὶ πλούτῳ
[2, 12]	ὡς σεαυτὸν» πληρώσας. Αὕτη γὰρ	ἡ	ἀληθὴς τρυφή, ἡ θησαυριζομένη πολυτέλεια,
[2, 12]	ἐστι λίθων πολυτελῶν. Αὕτη γὰρ	ἡ	ἀληθινὴ εὐκοσμία. Τὰ δὲ ὦτα
[2, 2]	αἰσχύνη ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται,	ἡ	ἁμαρτία, δι´ ἣν οὐδὲ σωθήσεται
[2, 1]	ἐπιφέρει· καὶ οὐ μὴ ἀφεθήσεται	ἡ	ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη, ἕως ἂν
[2, 10]	τι ἡμᾶς παραλυποίη τοῦ περιέχοντος	ἡ	ἀμετρία. Εἰ δὴ οὗτός ἐστι
[2, 1]	ἐδέσματα. Πανταχῇ δὲ κακὸν οὖσα	ἡ	ἀμετρία περὶ τὰς τροφὰς μάλιστα
[2, 2]	ἐχρῆν τοὺς ἔτι πλανωμένους. Ἔπειτα	ἡ	ἄμπελος ἡ ἁγία τὸν βότρυν
[2, 2]	πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ ἡ κρᾶσις	ἡ	ἀμφοῖν, ὕδατός τε καὶ οἴνου,
[2, 8]	τὴν κεφαλὴν ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως	ἡ	ἀναπνοὴ καταλείπεται, ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας.
[2, 12]	εἴρηκεν. Ἐπὶ δὲ τῶν ποδῶν	ἡ	ἄοκνος πρὸς εὐποιίαν ἑτοιμότης ἐπιφαινέσθω
[2, 1]	γὰρ μᾶλλον τοῦτό γε, καὶ	ἡ	ἀπ´ αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα
[2, 10]	κύριον ἐν ὁράματι θεωρεῖ· καὶ	ἡ	Ἀποκάλυψίς φησιν· Εἶδον τὰς ψυχὰς
[2, 8]	δὲ ἡ αἴσθησις λογικωτέρα, τούτοις	ἡ	ἀπόλαυσις ἐπιψογωτέρα κορασιώδεις ὀδμὰς ἐπιφερομένοις.
[2, 1]	ἀπόστολος, ὧν τὸ τέλος» εἰπὼν	ἡ	ἀπώλεια» ~Πῶς τῷ ποτῷ προσενεκτέον.
[2, 7]	ἕνεκεν λόγων, ἐπεὶ τέλος ἡμῖν	ἡ	ἀταραξία, καὶ τοῦτο ἄρα ἐστὶν
[2, 12]	αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ	ἡ	αὐτάρκεια. Αὕτη γοῦν τοι ἕξις
[2, 1]	τὸ ἀγαθόν. Οὐ γάρ ἐστιν	ἡ	βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις καὶ
[2, 10]	ἐν τῇ τιμῇ σου· παρέστη	ἡ	βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν
[2, 1]	τὴν ἀγάπην ἐκδέχεσθαι δεῖν ἐμφαίνει	ἡ	βρῶσις ἡ Χριστοῦ· κομιδῇ δὲ
[2, 7]	φιλοφροσύνη, παρεπόμενα δὲ τῇ ἀγάπῃ	ἡ	βρῶσις καὶ ἡ πόσις, πῶς
[2, 2]	ἐν κυρίῳ θάνατον αὐτῷ καταγγείλασα·	ἡ	γὰρ ἀμνηστία τῶν εἰς τὴν
[2, 10]	τῷ μέρει χρῆσθαι μετὰ αἰδοῦς·	ἡ	γὰρ φύσις ὥσπερ καὶ ταῖς
[2, 11]	τὸ κατὰ φύσιν ἐκλέγειν χρή.	Ἡ	γὰρ χρῆσις τῶν ὑποδημάτων ἣ
[2, 10]	τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε·	ἡ	γὰρ ψυχὴ πλείων ἐστὶ τῆς
[2, 1]	μανία περὶ τὸν λαιμόν, καὶ	ἡ	γαστριμαργία ἀκρασία περὶ τὴν τροφήν,
[2, 10]	ἡ Σιδὼν καὶ τῆς Λακωνικῆς	ἡ	γείτων τῆς θαλάσσης ποθεινόταται· ἀνάγονται
[2, 1]	πλήρεσι ταῖς γνάθοις στενοχωρουμένη, καὶ	ἡ	γλῶσσα τῇ τροφῇ πιεζομένη, τῆς
[2, 6]	φησίν, ἁμαρτίαν· δίκην ἄρα ὑφέξει	ἡ	γλωσσαργία· ἔστι γὰρ σιωπῶν εὑρισκόμενος
[2, 7]	τῆς κακίας κατατέτριπται, μόνη δὲ	ἡ	γλῶττα περιλείπεται εἰς βλάβην. Ταύτῃ
[2, 4]	αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ» ὅτι	ἡ	γλῶττα τὸ ψαλτήριον κυρίου· καὶ
[2, 1]	περὶ τὰς τροφὰς μάλιστα διελέγχεται.	Ἡ	γοῦν ὀψοφαγία οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν
[2, 2]	θεοσεβείᾳ παρασχών. Μυστικὸν ἄρα σύμβολον	ἡ	γραφὴ αἵματος ἁγίου οἶνον ὠνόμασεν,
[2, 5]	γέλωτι ἀνυψοῖ φωνὴν αὐτοῦ» φησὶν	ἡ	γραφή, ἀνὴρ δὲ πανοῦργος μόγις
[2, 2]	παρὰ κυρίῳ. Συντομώτατα τοίνυν ἐμπεριλαβοῦσα	ἡ	γραφὴ ἅπαντα ἐν ἑνὶ λόγῳ
[2, 7]	ἐκ στόματος γὰρ ἀφρόνων» φησὶν	ἡ	γραφή, βακτηρία ὕβρεως» ἐπιβάθραν ὕβρεως
[2, 10]	ἀκόλαστον κορυφοῦται ἦθος· λέγει δὲ	ἡ	γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες καὶ
[2, 8]	ἰατρὸν πρὸς χρείαν αὐτοῦ» φησὶν	ἡ	γραφή· καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισεν
[2, 9]	οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν	ἡ	γραφή, καὶ νήφωμεν. Οἱ γὰρ
[2, 2]	τῇ μέθῃ, ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν	ἡ	γραφή· καὶ πάλιν ἐπιφέρει τῇ
[2, 10]	ἀγαθῶν {οὓς} ἀκοιμήτους λύχνους ὠνόμασεν	ἡ	γραφή. Καίτοι τό γε πειρᾶσθαι
[2, 12]	λόγῳ τοῦ θεοῦ, ὃν μαργαρίτην	ἡ	γραφὴ κέκληκέν που, τὸν διαυγῆ
[2, 10]	παιδοποιίᾳ, περὶ δὲ τῆς παρανόμου	ἡ	γραφὴ λέγει· Γυνὴ μισθία ἴση
[2, 10]	ὑπονοῶν. Οὐ γὰρ γινώσκει» φησὶν	ἡ	γραφή, ὅτι ὀφθαλμοὶ κυρίου ὑψίστου
[2, 10]	περιττὸν ἐκ τοῦ διαβόλου μεμήνυκεν	ἡ	γραφή. Σαφηνίζει δὲ τὴν διάνοιαν
[2, 10]	ὄψεως ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος μὲν γὰρ	ἡ	γραφὴ τῷ χρόνῳ γίνεται, αἱ
[2, 1]	γνάθος εἶναι. ~Μηδὲ ἐπιθύμει» φησὶν	ἡ	γραφή, τῶν ἐδεσμάτων τῶν πλουσίων·
[2, 8]	τούτῳ παρέχει μόνῳ. Λέγει γοῦν	ἡ	γραφή· Ὕδωρ καὶ πῦρ καὶ
[2, 11]	τε καὶ εὐολίσθητον εἰς βλάβην	ἡ	γυνή. Ἀνδρὶ δὲ εὖ μάλα
[2, 8]	τὸ δεῖπνον τὸ ἅγιον κομίσασα	ἡ	γυνὴ τοὺς πόδας ἤλειφεν τοῦ
[2, 1]	μὲν οὖν δεῖπνον οὐκ ἔστιν,	ἡ	δ´ ἑστίασις ἀγάπης ἠρτήσθω. Μαθέτωσαν
[2, 2]	ὀλισθανούσας ἀνακόπτοντες αὐταῖς τὰς ὀρέξεις.	Ἡ	δ´ οὖν πρὸς ἐρυγὴν ἀναπλωτάζουσα
[2, 10]	πρὸς θεὸν καὶ πρὸς ἄνδρα,	ἡ	δὲ ἄλλως φερομένη ὅλη γίνεται
[2, 2]	εἰς ἀφθαρσίαν ὁδηγεῖ, τὸ πνεῦμα,	ἡ	δὲ ἀμφοῖν αὖθις κρᾶσις ποτοῦ
[2, 12]	μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται,	ἡ	δὲ ἀρετὴ μόνη καὶ διὰ
[2, 1]	αὕτη ἡ τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική,	ἡ	δὲ ἐθνικὴ περιττή. Σώφρων οὐδ´
[2, 5]	κατὰ πρόσωπον— σωφρονούντων ὁ γέλως·	ἡ	δὲ ἐκμελὴς τοῦ προσώπου ἔκλυσις,
[2, 10]	γὰρ οὖρον εἰς κύστιν ἀποκρίνεται,	ἡ	δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς κοιλίαν,
[2, 1]	ἐστιν αὕτη ἡ ἐπουράνιος εὐωχία,	ἡ	δὲ ἐπίγειος δεῖπνον κέκληται, ὡς
[2, 8]	πρὸς τοῦτο τοῦ ἐλαίου δεοίμεθα·	ἡ	δὲ ἐπιτήδευσις τῆς εὐωδίας δέλεάρ
[2, 8]	οὗτος τοῖς χείλεσι φιλοῦσί με,	ἡ	δὲ καρδία αὐτῶν πορρωτέρω ἐστὶν
[2, 8]	ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν κιττὸς ἐμψύχει,	ἡ	δὲ καρύα πνεῦμα ἀφίησιν καρωτικόν,
[2, 2]	τῇ ὑπ´ αὐτοῦ φερομένῃ ψυχῇ,	ἡ	δὲ σὰρξ τῷ λόγῳ, δι´
[2, 1]	πλησίον ἀπένειμέν τι ἐξ αὑτῆς,	ἡ	δὲ ὑπερβλύζουσα τὴν αὐτάρκειαν δίαιτα
[2, 6]	τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ὀνόματα καὶ	ἡ	δι´ αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν—
[2, 1]	δρῶντες ἃ ἐξόν. Ὡς δὲ	ἡ	δικαιοσύνη διὰ πλεονεξίας οὐ περιγίνεται
[2, 12]	καὶ ἀπερίττως· μήτηρ δὲ αὐτῶν	ἡ	δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ ἡ αὐτάρκεια.
[2, 2]	σπουδάσῃς, χανδὸν ἑλκύσας· πίμπλαταί σου	ἡ	δίψα, κἂν βράδιον πίῃς, τὸ
[2, 1]	ὧν θεὸς ἡ κοιλία καὶ	ἡ	δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν,
[2, 8]	τὸ ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ	ἡ	δόξα τῶν τῷ κυρίῳ μὴ
[2, 3]	Τίς ἡ τοσαύτη πλάνη, τίς	ἡ	δοξοκαλία, ὁρᾶτε. Ὁ κύριος τρυβλίῳ
[2, 10]	τὰς ῥῖνας καταφέρονται· συνεχὴς δὲ	ἡ	ἕδρα τῷ πέρατι τοῦ ἀπευθυσμένου,
[2, 4]	τὸν πλησίον σου» προτέρα μὲν	ἡ	εἰς θεὸν δι´ εὐχαριστίας καὶ
[2, 10]	ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ ποιεῖ, καὶ	ἡ	εἰς τὰ περιττὰ ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια
[2, 2]	ἀκράτου χρῆσις σφοδροτέρα, παροινία δὲ	ἡ	ἐκ τῆς χρήσεως ἀκοσμία, κραιπάλη
[2, 9]	τῷ ἐπιψόγῳ τῆς ἡδυπαθείας ἐπιβλαβὴς	ἡ	ἐν τοῖς χνοώδεσι τῶν πτίλων
[2, 10]	λόγος φάρμακον, βοηθεῖ δὲ καὶ	ἡ	ἔνδεια τοῦ κόρου, δι´ οὗ
[2, 3]	δὲ ἄρα καὶ ἡ τράπεζα	ἡ	ἐξ ἐλέφαντος τοὺς πόδας ἐσκευασμένη
[2, 1]	ἐπιθυμίας. Βλέπετε οὖν μή ποτε	ἡ	ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται
[2, 2]	τῆς χρήσεως ἀκοσμία, κραιπάλη δὲ	ἡ	ἐπὶ τῇ μέθῃ δυσαρέστησις καὶ
[2, 10]	γραφή. Σαφηνίζει δὲ τὴν διάνοιαν	ἡ	ἐπιφερομένη λέξις. Μὴ γὰρ ζητεῖτε
[2, 1]	σου, ἐν οὐρανοῖς ἐστιν αὕτη	ἡ	ἐπουράνιος εὐωχία, ἡ δὲ ἐπίγειος
[2, 7]	ἀπαιδευσίας, ἀλλ´ ἣ μὲν παραπεμπτέα,	ἡ	ἐρυγή, ἡσυχῇ σὺν τῷ ἐκπνεομένῳ
[2, 7]	τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει καὶ	ἡ	ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν δεήσει τοὺς
[2, 10]	ἐξώλοις ἡδυπαθείαις. Ὄψεως, οὐ σκέπης	ἡ	ἐσθὴς αὕτη. Τά τε χρυσῷ
[2, 1]	ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ μὴ κατὰ λόγον	ἡ	ἑστίασις ἦν· Αὐτοὶ δὲ ἐποίησαν
[2, 1]	ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´ αἰσθάνομαι ὅθεν	ἡ	εὐπρόσωπος ἐρρύη τῶν δείπνων προσηγορία,
[2, 10]	σκοπὸς ἡ παιδοποιία, τέλος δὲ	ἡ	εὐτεκνία, καθάπερ καὶ τῷ γεωργῷ
[2, 1]	διὰ τοῦ νόμου οἰκονομικώτατα καταγγέλλεται	ἡ	εὐτέλεια· μυρίων γὰρ ὅσων ἀφείλατο
[2, 2]	μὴ λάθῃ παραπεσοῦσα εἰς μέθην	ἡ	εὐωχία· ὡς γὰρ ὀφθαλμοὺς οὐκ
[2, 10]	τῆς πρὸς τοὺς πλησίον ἁγνείας	ἡ	ἐχέγγυος πίστις οἴκοθεν παραγινέσθω. Οὐ
[2, 12]	χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι, καὶ	ἡ	θάλασσα τὸν μαργαρίτην ἔκρυψεν λίθον·
[2, 3]	δὲ ἡ πολυκτημοσύνη. Παγκάλως γοῦν	ἡ	θεία που λέγει γραφή, πρὸς
[2, 2]	καὶ περὶ τὴν οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον	ἡ	θεία σοφία ὑφορωμένη παραγγέλλει τοῖς
[2, 12]	Αὕτη γὰρ ἡ ἀληθὴς τρυφή,	ἡ	θησαυριζομένη πολυτέλεια, ἣ δὲ εἰς
[2, 6]	μόνον γὰρ τῷ ὄντι αἰσχρὸν	ἡ	κακία καὶ τὰ κατὰ ταύτην
[2, 2]	ναυαγίου τὸν κίνδυνον; Περικλύζεται μὲν	ἡ	καρδία πολυποσίᾳ, τὸ δὲ πλῆθος
[2, 7]	ἐν οἴνῳ, μή ποτε ἐκκλίνῃ	ἡ	καρδία σου ἐπ´ αὐτήν, καὶ
[2, 8]	τρίχες αἱ λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ	ἡ	καταλελειμμένη, δι´ ἣν οἱ θρῆνοι
[2, 10]	ἀλλοτρίῳ δὲ χρώματι γεγανωμένην· καὶ	ἡ	κίνησις αὐτῆς καὶ ἡ σχέσις
[2, 7]	ἡ τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ καὶ	ἡ	κίνησις εὐσταθὴς καὶ ἡ τῶν
[2, 9]	εἰ κρύος εἴη, τὸ θάλπον.	Ἡ	κλίνη δὲ ἀπερίεργος ἔστω καὶ
[2, 1]	εἰς γαστέρα πεπιστευκότες, ὧν θεὸς	ἡ	κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν
[2, 10]	κνηστιώντων μορίων, ἀποτυφλοῦται δὲ ἐντεῦθεν	ἡ	κοιλότης· οὐ γὰρ εἰς γένεσιν
[2, 2]	καὶ ταύτῃ πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ	ἡ	κρᾶσις ἡ ἀμφοῖν, ὕδατός τε
[2, 10]	ἢ λαμπρόν, αἳ καθήμεθα» φησὶν	ἡ	κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι;
[2, 1]	ἀμετρία περὶ χρῆσιν ὄψου, καὶ	ἡ	λαιμαργία μανία περὶ τὸν λαιμόν,
[2, 3]	κράματος, διαπυρουμένων τῶν σκευῶν ἐπώδυνος	ἡ	λῆψις, εἴτε αὖ ψυχρὸν πάλιν
[2, 12]	Χριστῷ λατρευούσας. Τῷ ὄντι γὰρ	ἡ	λιτότης ἁγιωσύνης προμηθεῖται ἐξισοῦσα τὰς
[2, 1]	δὲ ὅρον παρὰ τοῖς ἀνθρώποις	ἡ	λιχνεία. Καὶ γὰρ εἰς τὰ
[2, 3]	ἡ τῶν ἐπιθυμιῶν πενία καὶ	ἡ	μεγαλοφροσύνη ἡ ἀληθής, οὐ τὸ
[2, 10]	εἰς οἰκονομίαν εὔθετον. Ἀπειροκαλία δὲ	ἡ	μεγίστη τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς
[2, 6]	δὲ ἡ σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν	ἡ	μέθη, τὸ περίοπτον τῆς ἀγνοίας
[2, 5]	χαλῶντας ἐμμελῶς, οὐκ ἐκλύοντας ἐκμελῶς.	Ἡ	μὲν γὰρ καθ´ ἁρμονίαν τοῦ
[2, 10]	ἀγαπητὸν δὲ εἰ μὴ ἔβλαψεν.	Ἡ	μὲν γὰρ κατὰ νόμον σφαλερά,
[2, 2]	τοῦ χρησίμου· οἴνῳ δὲ ἀμέτρῳ	ἡ	μὲν γλῶττα παραποδίζεται, παρίεται δὲ
[2, 8]	τῶν Ἑβραίων ἀναδουμένους βασιλεῖς. Ἀλλ´	ἡ	μὲν γυνὴ μηδέπω τοῦ λόγου
[2, 10]	τοῦ ἄρρενος κατὰ μετασχηματισμόν· ἀλλ´	ἡ	μὲν τῶν πτερῶν νεοφυΐα νεαρᾶς
[2, 1]	τὰ δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν	ἡ	μέση κατάστασις ἐν πᾶσι μέν,
[2, 1]	θεοῦ ἄξιον, ἔργον δὲ αὐτῆς	ἡ	μετάδοσις. Φροντὶς δὲ παιδείας ἀγάπη»
[2, 8]	ἧκεν τῆς γῆς. Δάκρυα δὲ	ἡ	μετάνοιά ἐστι, καὶ λελυμέναι τρίχες
[2, 6]	ἐπιθυμήσεις» καρπὸς γὰρ τῆς ἐπιθυμίας	ἡ	μοιχεία τῆς ῥίζης τῆς κακῆς.
[2, 8]	τὸ ἀπὸ τῆς κύπρου, καὶ	ἡ	νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς καὶ
[2, 10]	οὐ καταλαμβάνει» καταυγάζεται δὲ {αὐτὸ}	ἡ	νὺξ τῷ σώφρονι λογισμῷ· λογισμοὺς
[2, 2]	ὁρώμενον· ταὐτὸν γὰρ ἐξ ἀμφοῖν	ἡ	ὄψις πέπονθεν τῆς τοῦ ὑποκειμένου
[2, 2]	ὑπὸ τῆς τοῦ οἴνου θερμότητος	ἡ	ὄψις πυκνότερον πολλαπλασίονα τοῦ ἑνὸς
[2, 10]	σκοπεῖν, τοῖς δὲ γεγαμηκόσι σκοπὸς	ἡ	παιδοποιία, τέλος δὲ ἡ εὐτεκνία,
[2, 10]	οὐ πάντοτε γαμεῖν. Γάμος δὲ	ἡ	παιδοποιίας ὄρεξις, οὐχ ἡ τοῦ
[2, 4]	σύγκωμος δὲ παροινία τίς ἐστιν	ἡ	παννυχὶς {δὲ} ἐπὶ πότῳ, μέθης
[2, 10]	ᾗ ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ μὴν} καὶ	ἡ	παρ´ ὑμῖν ποιητικὴ ὀνειδίζουσά πως
[2, 4]	ἐπανίστασθαι ῥυθμῶν. Ἔστω δὲ ἡμῶν	ἡ	παρὰ πότον φιλοφροσύνη διττὴ κατὰ
[2, 8]	δὲ ἐξέκαυσεν. Ἑνὶ δὲ λόγῳ	ἡ	παρὰ τὴν ὄψιν ἀπόλαυσις αὐτοῖν
[2, 10]	ἄτακτος ἔκκρισις ἡ παράνομος καὶ	ἡ	παράλογος. Κατὰ φύσιν δ´ ἂν
[2, 6]	οὐκ αἰσχύνης κατηξιωμένα— αἰσχρὸν δὲ	ἡ	παράνομος αὐτῶν ἐνέργεια, αἴσχους καὶ
[2, 10]	ἡ τοῦ σπέρματος ἄτακτος ἔκκρισις	ἡ	παράνομος καὶ ἡ παράλογος. Κατὰ
[2, 7]	ὀλισθήσῃ εἰς ἀπώλειαν· σφαλερὰ γὰρ	ἡ	πάροινος ἐλευθερία παρανοεῖν δυναμένη· ὕπανδρον
[2, 5]	Καὶ σκοπεῖν δεῖ πῶς ἐντεῦθεν	ἡ	παρρησία τὴν ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν
[2, 3]	ὡς ἄρα χρήσεως μὲν ἕνεκεν	ἡ	πᾶσα ἡμῖν κτῆσις, αὐταρκείας δὲ
[2, 9]	τοῖς κεκτημένοις ἡ χρῆσις, ἀλλ´	ἡ	περὶ αὐτὰ ἐπιτήδευσις κεκώλυται· οὐ
[2, 1]	στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ	ἡ	περὶ τῆς ἀκρασίας διάληψις κενή.
[2, 6]	ἀναλόγως αἰσχρολογία εἰκότως ἂν καλοῖτο	ἡ	περὶ τῶν τῆς κακίας ἔργων
[2, 9]	ἀγραύλοιο, πλὴν εἰ μὴ ἄρα	ἡ	περίστασις ἀναγκάζοι. Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς
[2, 9]	τῆς διανοίας ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ	ἡ	περιττὴ τροφὴ τὸ λογιστικὸν εἰς
[2, 3]	καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς ἡ πόσις	ἡ	πλουσία. Ἐρρέτων τοίνυν Θηρίκλειοί τινες
[2, 10]	τραπέζης τοῦ πλουσίου· οὗτός ἐστιν	ἡ	πόα. Ἀλλ´ ὃ μὲν ἐκολάζετο
[2, 6]	Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί,	ἡ	ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον δὲ ὁ
[2, 2]	ἐν πολλῷ κλύδωνι. Ἐντεῦθεν καὶ	ἡ	ποιητικὴ ὠφελημένη λέγει· οἶνός τε,
[2, 10]	δὲ ἄρα ἐπὶ τῶν ὑαινῶν	ἡ	ποικίλη φύσις ταῖς ὀχείαις ταῖς
[2, 8]	ποιεῖ— εἴτε γὰρ αὔανσις τριχὸς	ἡ	πολιὰ εἴτε ἔνδεια θερμοῦ— τῆς
[2, 12]	τούτοις εἰκότως τειχίζεται τῶν ἁγίων	ἡ	πόλις πνευματικῶς οἰκοδομουμένη. Πρὸς τὸ
[2, 3]	αὐτὸ εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο δὲ	ἡ	πολυκτημοσύνη. Παγκάλως γοῦν ἡ θεία
[2, 3]	ὧν μέτρον ἡ χρεία, μὴ	ἡ	πολυτέλεια γινέσθω. Τί γάρ; εἰπέ
[2, 1]	δὲ καὶ λήθην καὶ ἀφροσύνην	ἡ	πολυτροφία ἐντίκτει τῇ ψυχῇ. Εὐαυξῆ
[2, 10]	περιττεύοντας εἰς ὕβριν· ὕβρις δέ,	ἡ	πολυώνυμος καὶ πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ
[2, 10]	καταλειπτέαι λήροις, πρὸς δὲ καὶ	ἡ	πορφύρα καὶ τὰ ἀργυρώματα» ὥς
[2, 3]	τὸ κρᾶμα καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς	ἡ	πόσις ἡ πλουσία. Ἐρρέτων τοίνυν
[2, 7]	τῇ ἀγάπῃ ἡ βρῶσις καὶ	ἡ	πόσις, πῶς οὐ λογικῶς ἀναστρεπτέον;
[2, 12]	πρὸς εὐποιίαν ἑτοιμότης ἐπιφαινέσθω καὶ	ἡ	πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία. Καθετῆρες δὲ
[2, 7]	συνελεύσεις, συμποσίου δὲ τὸ τέλος	ἡ	πρὸς τοὺς συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα
[2, 8]	ἐστιν ἄνθος, ἐλέγχει δὲ αὐτὸ	ἡ	προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν τοῖς νεύροις.
[2, 4]	τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις» φησὶν	ἡ	προφητεία, ἐξομολογεῖσθε τῷ κυρίῳ ἐν
[2, 12]	λόγον τὸν διαφανῆ, δι´ ὃν	ἡ	σὰρξ τιμία ὕδατι ἀναγεννωμένη. ~Καὶ
[2, 5]	καὶ ἐκ μόνης τῆς προσόψεως	ἡ	σεμνότης· πάντας δέ, ὡς ἔπος
[2, 10]	τὴν πορφύραν ἡ Τύρος καὶ	ἡ	Σιδὼν καὶ τῆς Λακωνικῆς ἡ
[2, 9]	τὸ φῶς ἔχων ἐγρήγορεν, καὶ	ἡ	σκοτία αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει, οὐδὲ
[2, 10]	γὰρ φῶς ἔνοικον ἡμῖν· καὶ	ἡ	σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ καταλαμβάνει»
[2, 2]	τὸν ὕπνον παρακλητέον. Τελεία γὰρ	ἡ	σοφία θείων οὖσα καὶ ἀνθρωπίνων
[2, 2]	Καὶ πρό γε τῆς τραγῳδίας	ἡ	σοφία κέκραγεν· Οἶνος πινόμενος πολὺς
[2, 7]	ἐπιστήμης. Νεανίσκε» καὶ σοὶ ἐπιτρέπει	ἡ	σοφία, λάλησον, εἰ χρεία σου,
[2, 1]	μετάδοσις. Φροντὶς δὲ παιδείας ἀγάπη»	ἡ	σοφία λέγει, ἀγάπη δὲ τήρησις
[2, 1]	εὐφρανθῇς δὲ ἐπὶ μικρᾷ τρυφῇ»	ἡ	σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον καὶ
[2, 9]	ζωὴ ἦν. Μακάριος ἄνθρωπος» φησὶν	ἡ	σοφία, ὃς εἰσακούσεταί μου, καὶ
[2, 7]	εἰς βλάβην. Ταύτῃ τοι βιωφελέστατα	ἡ	σοφία παραινεῖ μὴ ἀδολεσχεῖν ἐν
[2, 7]	ἐπιδεικνύμενοι. Εὖ γάρ τοι παραγγέλλειν	ἡ	σοφία φαίνεται· Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς
[2, 1]	τὰ πολλὰ ὑπολαμβανόντων ὑδαρότητα, οἷς	ἡ	συνείδησις ἀσθενοῦσα μολύνεται. Βρῶμα γὰρ
[2, 10]	καὶ ἡ κίνησις αὐτῆς καὶ	ἡ	σχέσις πρὸς τὸ ἐπιτερπὲς ἐπιτηδευομένη
[2, 1]	διὰ πλεονεξίας οὐ περιγίνεται οὐδὲ	ἡ	σωφροσύνη δι´ ἀκολασίας, οὕτως οὐδὲ
[2, 6]	ἐπιδεῖν σώφρων υἱός, ἐσκέπασε δὲ	ἡ	σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν ἡ μέθη,
[2, 10]	πάθους, τὸν αὐτόν, οἶμαι, τρόπον	ἡ	σώφρων γυνὴ σχολάζουσα μὲν τῷ
[2, 12]	ἀπόχρη ἡ φύσις· μὴ φιλονικείτω	ἡ	τέχνη πρὸς τὴν φύσιν, τουτέστιν
[2, 10]	τῶν σπερμάτων καταβολῆς αἰτία μὲν	ἡ	τῆς τροφῆς προμήθεια, τέλος δὲ
[2, 7]	γὰρ τοῦ νέου τὴν αἰδῶ	ἡ	τοιαύτη ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα χαριέντως τὰ
[2, 10]	κρύπτειν μὴ δυναμένη· προσπίπτουσα γὰρ	ἡ	τοιαύτη ἐσθὴς τῷ σώματι προστυποῦται
[2, 7]	κύλικας τὰς πεπληρωμένας· ἐπισφαλὴς γὰρ	ἡ	τοιαύτη παιδιά· στόμα δὲ προπετοῦς
[2, 3]	δι´ ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου τρυφῆς. Τίς	ἡ	τοσαύτη πλάνη, τίς ἡ δοξοκαλία,
[2, 10]	παιδοφθορίας καὶ μοιχείας καὶ λαγνείας	ἡ	τοῦ αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν.
[2, 2]	ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό τοι καὶ	ἡ	τοῦ Νῶε παροινία ἀνάγραπτος γεγένηται,
[2, 2]	τὸν ὄλισθον ἀκριβῶς· ἀκροσφαλὴς γὰρ	ἡ	τοῦ οἴνου παρείσδυσις. Οὕτω δ´
[2, 6]	περὶ τὴν συνήθειαν οὐ τετριμμένα,	ἡ	τοῦ ὄντως αἰσχροῦ προσηγορία τάττεται·
[2, 10]	δὲ ἡ παιδοποιίας ὄρεξις, οὐχ	ἡ	τοῦ σπέρματος ἄτακτος ἔκκρισις ἡ
[2, 7]	καὶ τὸ βλέμμα ἔστω, καὶ	ἡ	τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ καὶ ἡ
[2, 9]	ἐπιπολὰς τῆς ἐγρηγόρσεως. Ἔοικεν γὰρ	ἡ	τοῦ ὕπνου καταφορὰ θανάτῳ, δι´
[2, 1]	σωφροσύνη δι´ ἀκολασίας, οὕτως οὐδὲ	ἡ	τοῦ χριστιανοῦ δίαιτα ἡδυπαθείᾳ περικτᾶται·
[2, 3]	ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ ἄρα καὶ	ἡ	τράπεζα ἡ ἐξ ἐλέφαντος τοὺς
[2, 1]	γάρ ἐστι τῶν πασχητιώντων ἐδεσμάτων»	ἡ	τράπεζα τῆς ἀληθείας. Εἰ γὰρ
[2, 1]	λόγος εἰς ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται	ἡ	τροφή. Ἁπλῆ δὲ αὕτη καὶ
[2, 1]	λάγανον ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη	ἡ	τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ
[2, 2]	ἐμφορεῖσθαι καθήκει, ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο	ἡ	τροφή, καταλεαίνοιτο δὲ εἰς πέψιν
[2, 1]	ζῶμεν. Οὔτε γὰρ ἔργον ἡμῖν	ἡ	τροφὴ οὔτε σκοπὸς ἡδονή, ὑπὲρ
[2, 8]	ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ μύρου	ἡ	τρυφή. Εὖ μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες
[2, 10]	καὶ τὰ βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν	ἡ	τρυφὴ καὶ τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ
[2, 10]	Διὰ ταύτην γοῦν τὴν πορφύραν	ἡ	Τύρος καὶ ἡ Σιδὼν καὶ
[2, 1]	ἐκκλητικός, οὐ βλέπων ὀξύ, ἀλλ´	ἡ	τυφλώττουσα περὶ τὴν γαστριμαργίαν περιουσία.
[2, 1]	ἢ σφαλερὰ καὶ ἀθλία ὡς	ἡ	τῶν ἀθλητῶν ἐξ ἀναγκοφαγίας, περιγίνεται.
[2, 8]	Ἐν δὲ τοῖς ἀγῶσι πρῶτον	ἡ	τῶν ἄθλων δόσις ἦν, δεύτερον
[2, 3]	ὀδύναις πολλαῖς» Πλοῦτος δὲ ἄριστος	ἡ	τῶν ἐπιθυμιῶν πενία καὶ ἡ
[2, 10]	τέλος δὲ αὐτῷ τῆς γεωργίας	ἡ	τῶν καρπῶν συγκομιδή. Μακρῷ δὲ
[2, 8]	ὀδμὰς ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν· καὶ	ἡ	τῶν ποδῶν διὰ τοῦ λίπους
[2, 7]	καὶ ἡ κίνησις εὐσταθὴς καὶ	ἡ	τῶν χειρῶν κατὰ τὰς ὁμιλίας
[2, 10]	ἐστι τοῦτο λαγνίστατον τὸ ζῷον	ἡ	ὕαινα, ὑπὸ τὴν κέρκον πρὸ
[2, 7]	λέγουσα, ᾗ ἐπερείδεται καὶ ἐπαναπαύεται	ἡ	ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι τὸν ἀπόστολον
[2, 3]	πάλιν ἐγχέαι, μεταδίδωσι τῆς ποιότητος	ἡ	ὕλη λυμαινομένη τὸ κρᾶμα καὶ
[2, 12]	αὐτὰς φαίνεσθαι πεπεδημένας; εἰ γὰρ	ἡ	ὕλη τὸ ὄνειδος ὑπεκλύει, τὸ
[2, 10]	δημιουργίαν ὁ θεός. Διψῶσα τοίνυν	ἡ	ὑστέρα παιδοποιίας προσίεται τὴν σποράν,
[2, 10]	ἂν ἀποκυήσωσιν· τῷ ὄντι γὰρ	ἡ	ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν τῇ κύστει,
[2, 7]	τοῖς βουσὶν καὶ τοῖς ὄνοις	ἡ	φάτνη ἅμα καὶ ὁ κοπρών·
[2, 3]	δὲ ἡ ἀκρόπολις τῆς κακίας	ἡ	φιλαργυρία εὕρηται, ἣν ὁ ἀπόστολος
[2, 7]	αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ καὶ	ἡ	φιλονεικία κενῆς νίκης ἕνεκεν λόγων,
[2, 2]	ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι,	ἡ	φιλοποσία. Μὴ σπεύσῃς εἰς βλάβην,
[2, 10]	μόνῳ σχολάζει τῷ θεῷ καὶ	ἡ	φροντὶς αὐτῆς οὐ περισχίζεται, γημαμένη
[2, 8]	δεύτερον δὲ ὁ περιαγερμός, τρίτον	ἡ	φυλλοβολία, τελευταῖον ὁ στέφανος, ἐπίδοσιν
[2, 1]	φησί, τοῦ στόματος. Ἀδιάφορος ἄρα	ἡ	φυσικὴ χρῆσις τῆς τροφῆς· οὔτε
[2, 12]	μὲν γὰρ καλαὶ εἶεν, ἀπόχρη	ἡ	φύσις· μὴ φιλονικείτω ἡ τέχνη
[2, 10]	Οὐκ ἀεὶ δὲ καιρὸν ἐνδίδωσιν	ἡ	φύσις τὴν ἔντευξιν τοῦ γάμου
[2, 10]	τοῖς λαγνιστάτοις τῶν ζῴων συγκεχώρηκεν	ἡ	φύσις τὸν τῆς περιττώσεως πόρον
[2, 1]	ἅμα· ἀπρεπὴς γὰρ καὶ ἄσημος	ἡ	φωνὴ γίνεται, πλήρεσι ταῖς γνάθοις
[2, 10]	καθάπερ ἄνθος μαραινομένης τῆς χρόας·	ἡ	φωνὴ δὲ καὶ αὐτὴ τὸν
[2, 1]	πᾶν κοινὸν καὶ ἀκάθαρτον. Καὶ	ἡ	φωνὴ πάλιν πρὸς αὐτὸν ἐκ
[2, 3]	τοῦ ὁμοίου θεωρητικούς; ὧν μέτρον	ἡ	χρεία, μὴ ἡ πολυτέλεια γινέσθω.
[2, 9]	Οὐ γὰρ ἀπείρηται τοῖς κεκτημένοις	ἡ	χρῆσις, ἀλλ´ ἡ περὶ αὐτὰ
[2, 8]	τῶν καλῶν δοξάζειν τὸν δημιουργόν.	Ἡ	χρῆσις δὲ αὐτῶν ἐπιβλαβής, καὶ
[2, 3]	ἡμῖν κτῆσις, αὐταρκείας δὲ χάριν	ἡ	χρῆσις, ἣν καὶ ἐξ ὀλίγων
[2, 8]	Τοιαύτη δὲ καὶ τῶν στεφάνων	ἡ	χρῆσις, κωμαστικὴ καὶ πάροινος· ἄπερρε·
[2, 1]	Καὶ ἡμῖν δὲ ἄρα ἀδιάφορος	ἡ	χρῆσις. Οὐ γὰρ τὰ εἰσερχόμενα
[2, 3]	πεποιημένων λιθοκολλήτων τε ἄλλων ἄθετος	ἡ	χρῆσις, ὄψεως ἀπάτη μόνον· εἴτε
[2, 8]	παρὰ τοῖς ἀρχαίοις τῶν Ἑλλήνων	ἡ	χρῆσίς πω τῶν στεφάνων ἦν.
[2, 10]	τοῦ ἤθους ἐξανθεῖν· οὔτε γὰρ	ἡ	χρῆσις ὠφέλιμος— οὐ γὰρ πρὸς
[2, 1]	ἐκδέχεσθαι δεῖν ἐμφαίνει ἡ βρῶσις	ἡ	Χριστοῦ· κομιδῇ δὲ ἄλογον καὶ
[2, 10]	γάμου τελειοῦσθαι· καὶ γὰρ ποθεινοτέρα	ἡ	χρονιωτέρα συμπλοκή. Οὐ μὴν οὐδ´
[2, 2]	παρείσδυσις. Οὕτω δ´ ἂν καὶ	ἡ	ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ καὶ
[2, 10]	τῆς φωνῆς τῶν ὀρνέων ἔαρ	ἡ	ᾠδή. ~Οὔκουν οὐδὲ τὴν ὕαιναν
[2, 10]	αὐτῆς οὐ περισχίζεται, γημαμένη δὲ	ἥ	γε σώφρων διαιρεῖται τὸν βίον
[2, 12]	κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον	ἥ	τε Μιλησία σμάραγδος ἐμπόλημα τιμηέστατον.
[2, 11]	μὲν αὐτῶν εἰς σκέπην ποδῶν,	ἣ	δὲ εἰς προφυλακὴν τῶν προσπταισμάτων
[2, 12]	ἀληθὴς τρυφή, ἡ θησαυριζομένη πολυτέλεια,	ἣ	δὲ εἰς τὰς ματαίους ἐπιθυμίας
[2, 1]	ἐφόδιον ἔχουσα πλούσιον, τὴν αὐτάρκειαν,	ἣ	δὴ ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ δικαίᾳ
[2, 7]	ἀπὸ ναυτίας τὴν τοιάνδε ἀκοσμίαν,	ἣ	κατήγορός ἐστιν ἀκρασίας· οὐ γὰρ
[2, 11]	Ἡ γὰρ χρῆσις τῶν ὑποδημάτων	ἣ	μὲν αὐτῶν εἰς σκέπην ποδῶν,
[2, 7]	τῆς αὑτῶν καταμαρτυροῦντας ἀπαιδευσίας, ἀλλ´	ἣ	μὲν παραπεμπτέα, ἡ ἐρυγή, ἡσυχῇ
[2, 4]	τοῦ στόματος τὴν γλῶτταν λέγει,	ἣ	τοῖς κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ
[2, 10]	δὲ καὶ περὶ ἐσθῆτος παρεγγυᾷ,	ἣ	τῶν τρίτων μετείληφε, τῶν ἐκτός,
[2, 10]	Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ Ἐριφύλῃ λέγω,	ἣ	χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο τιμήεντα.
[2, 10]	Οἶκον δὲ καὶ πόλιν, ἐν	ᾗ	ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ μὴν} καὶ ἡ
[2, 2]	οἰνοφλυγίας θαλάττης εἴκασεν ἀπειλῇ, ἐν	ᾗ	βεβυθισμένον τὸ σῶμα ὥσπερ ναῦς
[2, 7]	ὕβρεως» ἐπιβάθραν ὕβρεως βακτηρίαν λέγουσα,	ᾗ	ἐπερείδεται καὶ ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις.
[2, 2]	λογικῷ, ἔτι δὲ μᾶλλον γυναικί,	ᾗ	καὶ τὸ συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ,
[2, 12]	κομιζομένη χρείαν. Τὸ γὰρ λιτόν,	ᾗ	καὶ τοὔνομα ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει
[2, 9]	ψυχῆς, ἀλλὰ καθ´ αὑτὴν ἐννοουμένης·	ᾗ	καὶ τῶν ὀνείρων οἱ ἀληθεῖς
[2, 8]	τῶν μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ,	ᾗ	μὴ πρόσεστι τὸ χρειῶδες, ἤθους
[2, 10]	κόσμον τῆς ἐκκλησίας δεδήλωκεν, ἐν	ᾗ	ὁ ἄδολος Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς
[2, 10]	δὲ ἄρα κοιλότητα ἔχει πολλήν,	ᾗ	τὴν λαγνείαν ὑποδέχεται τὴν κενήν,
[2, 10]	σεμνὸν παρ´ ἐκείνῃ νομισθῆναι, παρ´	ᾗ	τὸ σεμνὸν οὐκ ἐμμάρτυρον δείκνυται
[2, 1]	μὲν τὸν κεκληκότα κατὰ τὴν	ἀβλαβῆ	καὶ ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας κοινωνίαν,
[2, 7]	παιδιά· στόμα δὲ προπετοῦς ἐγγίζει	συντριβῇ»	οὐ παραδέξῃ δὲ ἀκοὴν ματαίαν
[2, 8]	καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος τοῦτο	γῆ	βαστάζειν οὐ κεχώρηκεν· μόνον δὲ
[2, 10]	ἄνθρωπος συνεργεῖ. Οὐ πᾶσα οὖν	γῆ	εὔθετος εἰς σπερμάτων ὑποδοχήν, εἰ
[2, 12]	τὰ δὲ ὅσα μὴ ἀναγκαῖα	γῇ	τε καὶ ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ
[2, 2]	Ὥστε ὅτῳ τρόπῳ Ἐλπήνωρ ἀστραγάλων	ἐάγη»	καταπεσὼν ὑπὸ μέθης, οὕτω τούτων
[2, 7]	γε ἐφεῖται λαλεῖν, τὸν ἀντιδιαλεγόμενον.	Σιγὴ	μὲν γὰρ ἀρετὴ γυναικῶν ἐστιν,
[2, 6]	καὶ ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον καὶ	ἀσελγῆ	δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ δὲ ἴδιον
[2, 2]	ἥτις εἴη, μόνον αἰσχύνην φέρει.	Ὀργὴ	δέ» φησίν, μεγάλη γυνὴ μέθυσος»
[2, 2]	καθαρὰ καὶ ξηρὰ καὶ φωτοειδής,	αὐγὴ	δὲ ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ
[2, 12]	ἡ γραφὴ κέκληκέν που, τὸν	διαυγῆ	καὶ καθαρὸν Ἰησοῦν, τὸν ἐν
[2, 12]	ἐστι τεθηπέναι. Ἐπὶ γὰρ τὰ	διαυγῆ	τῶν λιθιδίων καὶ τὰς ἰδιαζούσας
[2, 7]	ἐν στόματι αὐτοῦ καὶ οὐ	κατενύγη	ἐν λύπῃ ἁμαρτίας» ἤτοι μετανοήσας
[2, 10]	μωρὸς παράσιτος οὐδὲ λίχνος πόρνος	πυγῇ	ἀγαλλόμενος, οὐ δολερὰ πόρνη» ἀλλ´
[2, 7]	ἀλλ´ ἣ μὲν παραπεμπτέα, ἡ	ἐρυγή,	ἡσυχῇ σὺν τῷ ἐκπνεομένῳ ἀέρι
[2, 7]	ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει καὶ ἡ	ἐρυγή,	οὐκ ἐξηχεῖν δεήσει τοὺς πλησίον
[2, 1]	κατάληψιν τοῦ θεοῦ; ~Οἱ μὲν	δὴ	ἄλλοι ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν,
[2, 10]	καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν· μὴ	δὴ	ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα καὶ
[2, 8]	ἀνάτριψις ὠφελείας ἕνεκεν ἐπιτηδεύεται, ὡς	δὴ	ἀπὸ τῆς κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις
[2, 3]	σεμνότητα, τὰ ἔνδον ἄθλιοι. Τοῦτο	δὴ	διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν
[2, 10]	μοιχεύσεις, οὐ παιδοφθορήσεις» λέγων. Τὸ	δὴ	διάταγμα τοῦ λόγου παντὶ διατηρητέον
[2, 9]	σιτία καὶ συγκαίει μᾶλλον, ὃ	δὴ	διαφθείρειν τὴν τροφήν. {Αἱ δὲ
[2, 10]	ἀλυούσας πορφύρας κατὰ τὸ ποιητικὸν	δὴ	ἐκεῖνο ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος» Διὰ
[2, 1]	ἔχουσα πλούσιον, τὴν αὐτάρκειαν, ἣ	δὴ	ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι
[2, 10]	ἀσχολούμεναι συνεργοῦσι τῷ δημιουργῷ. Οὐ	δὴ	θέμις ἐργαζομένην τὴν φύσιν ἤδη
[2, 1]	νεοττιᾶς τῆς κλισίας προκύπτοντας, τὸ	δὴ	θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην λάβωσι
[2, 10]	ἄνδρες γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ	δὴ	καθυφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου. Εἰ
[2, 10]	ἐπισυμβαίνει, φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία, καὶ	δὴ	καὶ ἀσωτία καὶ φιληδονία πᾶσα,
[2, 8]	πρὸς τὴν τελετὴν ὑπερκάονται. Οὐ	δὴ	κοινωνητέον οὐδ´ ὁπωστιοῦν δαίμοσιν, ἀλλ´
[2, 8]	θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα	δὴ	μάλα καὶ διελέγχεται τὸ ἐφήμερον
[2, 10]	καὶ ἄγριον δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω	δὴ	ὁ γάμος καὶ ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι»
[2, 10]	τοῦ περιέχοντος ἡ ἀμετρία. Εἰ	δὴ	οὗτός ἐστι τῆς ἐσθῆτος ὁ
[2, 3]	κύριος τῶν ὅλων, οὐκ ἀργυροῦν	δὴ	ποδονιπτῆρα περιφέρων ἀπ´ οὐρανοῦ. Καὶ
[2, 9]	εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα. Ὕπνος γὰρ	δὴ	πολὺς οὔτε τοῖς σώμασιν οὔτε
[2, 2]	ἐπὶ τὰς ὀρέξεις γίνονται, ὡς	δὴ	προὖπτον αὐτῶν τὴν βλάβην ἐλέγχεσθαι
[2, 3]	κοινωνοῦμεν εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉 Ἀμείνω	δὴ	τὰ χρήσιμα, βελτίω δὲ δήπουθεν
[2, 4]	τὰς πανηγύρεις {χορδαῖς} συγχρῆσθαι, ὡς	δὴ	τὸ ἔκλυτον αὐτῶν τοῦ φρονήματος
[2, 7]	τοῦ θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. Εἰ	δὴ	τοῦτο ἐφυλάξαντο, πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν
[2, 2]	ἑστιώμενοι νηφαλίους πίνομεν φιλοτησίας, ἵνα	δὴ	τῷ ὄντι οἰκείως τῷ ὀνόματι
[2, 8]	γάμου τὰ τέκνα ἀμφοῖν, ἃ	δὴ	τῶν σαρκικῶν λειμώνων ὁ θεῖος
[2, 10]	ἀχυρμιάς, οὐδὲ τῶν κατεαγότων τούτων	δὴ	τῶν τὴν κιναιδίαν τὴν ἄφωνον
[2, 10]	κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ εὖ μάλα ἐκεῖνο	δὴ	ὑποτοπητέον, τὸ μικρῷ πρόσθεν εἰρημένον
[2, 1]	ὄνῳ τὰ μάλιστα ἐοικώς, ὃν	δή	φησιν Ἀριστοτέλης μόνον τῶν ἄλλων
[2, 10]	πλατύτερον τὸ φθέγμα αὐτῶν, καὶ	ἤδη	γίνεται τῆς φωνῆς τῶν ὀρνέων
[2, 12]	ὁ ἀγαθός, οὐχ ὁ πλούσιος.	Ἤδη	δὲ καὶ οἱ στρατιῶται χρυσίῳ
[2, 12]	εἶπεν κἀκείνους Ὅμηρος τοὺς δεσμούς.	Ἤδη	δὲ τὰ φανερώτατα τοῦ πονηροῦ
[2, 10]	δὴ θέμις ἐργαζομένην τὴν φύσιν	ἤδη	ἐνοχλεῖν ἔτι, περιττεύοντας εἰς ὕβριν·
[2, 2]	ὃ καὶ τὴν ψυχὴν τυφομένην	ἤδη	καθέξει καὶ τὰ μόρια ἐφέξει
[2, 6]	ἔστι μισητὸς ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς.	Ἤδη	καὶ αὐτὸς αὑτῷ ὁ ἀδολέσχης
[2, 9]	τῶν σωφροσύνης μεμνημένοι παραγγελμάτων, τοῦτο	ἤδη	λεκτέον. Μετὰ γὰρ τὴν εὐωχίαν
[2, 10]	μέλος τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ	ἤδη	λιγυρὸν καὶ χεῖται πλατύτερον τὸ
[2, 10]	δὲ παθήματα τῶν πορνευσάντων, ὡς	ἤδη	μοι λέλεκται, τύποι» παιδαγωγοῦντες ἡμῶν
[2, 2]	ὕβρεως προϊτέον κρατήρων. Τοῖς δὲ	ἤδη	παρηβηκόσιν ἱλαρώτερον ἐπιτρεπτέον μεταλαμβάνειν τοῦ
[2, 1]	τοῦ λόγου τοῖς ἄνθεσιν, ὅπερ	ἤδη	πολλάκις πεποιήκαμεν, πρὸς τὸ κατεπεῖγον
[2, 2]	μαστοί τε καὶ μόρια προκηρύσσοντες	ἤδη	πορνείας εἰκόνα καὶ τῆς ψυχῆς
[2, 10]	ἀτιμότερος αὐτὸς αὑτοῦ· πάντως δὲ	ἤδη	που καὶ ἀκολασία πρόσεστι τῷ
[2, 2]	καὶ κατακοιμίσει τὸν ἐρεθισμὸν τῆς	ἤδη	σαλευομένης ἐπιθυμίας. ~Οἱ δὲ ἀκμάζοντες
[2, 10]	μετὰ τὴν σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον	ἤδη	τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ στόματι.
[2, 2]	παρανομίας ἐκκαλούμενοι τὸν κόσμιον. Ἐνθένδε	ἤδη	τῆς ἡλικίας τὸ γλεῦκος ὑπερβάλλει
[2, 2]	γίνονται; Ἐνταῦθα μὲν καὶ νεκρὸν	ἤδη	τῷ λόγῳ τὸν φιλοπότην ἀποφαίνεται,
[2, 9]	κενοδοξίας ἐστὶ κυνικῆς καθάπερ τὸν	Διομήδη	ἐπιτηδεύειν εὕδειν, ὑπὸ δ´ ἔστρωται
[2, 3]	καὶ λεπασταὶ καὶ τῶν ἐκπωμάτων	εἴδη	τὰ μυρία ψυκτῆρές τε ἐπὶ
[2, 5]	καιρὸν ἐπιτιθέναι πρέποντα. Οὐ γὰρ	ἐπειδὴ	γελαστικὸν ζῷον ὁ ἄνθρωπος, γελαστέον
[2, 8]	ἀκανθῶδες φυτόν ἐστιν, ὁ βάτος·	ἐπειδὴ	δὲ〉 ἐπαύσατο τῆς νομοθεσίας καὶ
[2, 5]	ὁ ἄνθρωπος, γελαστέον τὰ πάντα,	ἐπειδὴ	οὐδὲ ὁ ἵππος χρεμετιστικὸς ὢν
[2, 10]	ἐπ´ ἄκρους καθιέντας τοὺς πόδας	κομιδῇ	ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ
[2, 4]	ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι	κομιδῇ	γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις
[2, 1]	ἐμφαίνει ἡ βρῶσις ἡ Χριστοῦ·	κομιδῇ	δὲ ἄλογον καὶ ἀχρεῖον καὶ
[2, 2]	γένωνται πλατυνομένου τοῦ στόματος, στεναῖς	κομιδῇ	κατὰ τὸ στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως
[2, 10]	παρὰ φύσιν καταισχύνειν πόρους ἄθεον	κομιδῇ.	Ὁρᾶτε γοῦν ὁ πάνσοφος Μωσῆς
[2, 3]	ἐπὶ τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν αἰσχρὸν	κομιδῇ·	οὐ γὰρ σπουδάζειν ἔτι περὶ
[2, 10]	θεατὰς ἐπιστρέφειν· αἳ δὲ ὀλίγον	κομιδῇ	τὸ λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης ὑφαίνουσαι
[2, 10]	τῆς γεωργίας ἡ τῶν καρπῶν	συγκομιδή.	Μακρῷ δὲ ἀμείνων γεωργὸς ὁ
[2, 8]	δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο	σπουδῇ	τοσοῦτο τοῖς μύροις ἀποδιακεῖσθαί τινες
[2, 10]	φωνῆς τῶν ὀρνέων ἔαρ ἡ	ᾠδή.	~Οὔκουν οὐδὲ τὴν ὕαιναν μεταβάλλειν
[2, 9]	τὴν παρ´ ἑκάτερα τοῦ σώματος	ὀχθώδη	τῆς εὐνῆς ἐπανάστασιν· οὐδὲ ἐπιτρέπει
[2, 2]	ἠχοῦντος τοῦ λαιμοῦ διὰ τὸν	ῥοώδη	καταβροχθισμόν, αἰσχρόν, καὶ ἀπρεπὲς τὸ
[2, 8]	μυκτῆρας ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι τὴν	πυρώδη	ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ διοδεύουσαν εὐρώστως ἀναθάλπειν
[2, 1]	παντοδαπὰ ζωμῶν ἄνευ. Κἂν ὀπτοῦ	δέῃ	κρέως ἢ ἑφθοῦ, μεταδοτέον. Ἔχετέ
[2, 9]	ὁ πεφωτισμένος, ὁ δὲ τοιοῦτος	ζῇ·	ὃ γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ,
[2, 2]	πελιδνοὺς καὶ ἔτι ἐπὶ τῇ	χθιζῇ	μέθῃ ἄλλην ἕωθεν αὖθις ἀναντλοῦντας
[2, 1]	ποιότησιν, οὐκ ἀπαιδαγώγητον οὐδὲ τοῦτο·	ἀγαθὴ	γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς κοινωνίαν
[2, 1]	δὲ ἀγάπης τὰ δεῖπνα παραληπτέα.	Ἀγαθὴ	μὲν ἡ μέση κατάστασις ἐν
[2, 2]	παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα τὴν οἰνοφλυγίαν, μὴ	λάθῃ	παραπεσοῦσα εἰς μέθην ἡ εὐωχία·
[2, 2]	ὀλίγον δὲ ἐγκρίνων τοῦτο, μὴ	λάθῃ	τὸ βοήθημα διὰ πλῆθος ἄλλης
[2, 1]	ἄνθρωπον συμβαινόντων κατὰ φύσιν ἀκριβῶς	ἐκμάθῃ,	εἴσεται μὴ σπουδάζειν μὲν περὶ
[2, 10]	ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος, εἰς	πάθη	ἀτιμίας· αἵ τε γὰρ θήλειαι
[2, 1]	κυπταζόντων τραπέζας, τὰ σφέτερα τιθηνουμένων	πάθη,	δαίμων καθηγεῖται λιχνότατος, ὃν ἔγωγε
[2, 5]	μέθῃ, τὰ δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται	πάθη	καταδυναστεύοντα τῆς ἀσθενείας τοῦ λογισμοῦ.
[2, 4]	δὲ καὶ μέθη, τὰ ἀλόγιστα	πάθη,	μακρὰν ἀπῴκισται τοῦ ἡμεδαποῦ χοροῦ·
[2, 2]	καὶ ἔτι ἐπὶ τῇ χθιζῇ	μέθῃ	ἄλλην ἕωθεν αὖθις ἀναντλοῦντας μέθην.
[2, 2]	ἀκόλαστον οἶνος» φησὶν καὶ ὑβριστικὸν	μέθη»	Ἀρέσκει τοίνυν τῷ λόγῳ τῷ
[2, 2]	πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν ὁ οἶνος.	Μέθῃ	δὲ μάλιστα οἱ Σκύθαι χρῶνται
[2, 2]	σωτηρίας· Μὴ πίνετε οἶνον ἐπὶ	μέθῃ.	Διὰ τί, πεύσῃ; Ὅτι» φησί,
[2, 2]	ἐνδύσεται ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται τῇ	μέθῃ	διὰ τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ γὰρ
[2, 2]	κραιπάλη δὲ ἡ ἐπὶ τῇ	μέθῃ	δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ τοῦ
[2, 2]	οἶνος δὲ καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν	μέθῃ〉	Μέθη μὲν οὖν ἐστιν ἀκράτου
[2, 2]	δὲ καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν μέθῃ〉	Μέθη	μὲν οὖν ἐστιν ἀκράτου χρῆσις
[2, 2]	ἔκδοτον δὲ αὑτὸν συνεχώρησεν τῇ	μέθῃ,	ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ γραφή·
[2, 4]	ὁ κῶμος· ἔρως δὲ καὶ	μέθη,	τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν ἀπῴκισται
[2, 5]	αὐτῇ τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ	μέθῃ,	τὰ δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται πάθη
[2, 6]	ἡ σωφροσύνη, ὃ ἐγύμνωσεν ἡ	μέθη,	τὸ περίοπτον τῆς ἀγνοίας παράπτωμα.
[2, 8]	μύρον ὂν οὐκ οἴεσθε τὰ	ἤθη	τὰ γεννικὰ ἐκθηλύνειν δύνασθαι; μάλιστα.
[2, 5]	γοῦν ἐν οἴνῳ καθορᾶσθαι τὰ	ἤθη	τῶν ὑπούλων συμβέβηκεν τῆς ὑποκρίσεως
[2, 6]	ἀπάγειν τῆς ἀληθείας βουλομένοις. Φθείρουσιν	ἤθη	χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί, ἡ ποιητικὴ
[2, 7]	μὴ προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα	ἀήθη	καὶ θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης ἔτι
[2, 2]	γὰρ ἀμνηστία τῶν εἰς τὴν	ἀληθῆ	συντεινόντων ζωὴν ἐπὶ τὴν φθορὰν
[2, 1]	ἀπόστολος, ἵνα τὸ ἐφήμερον ἄριστον	νοηθῇ,	ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ
[2, 8]	ἐγκέφαλον μύρῳ χρίεσθαι ἀξιοῦσι τὰ	στήθη	καὶ μυκτῆρας ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι
[2, 8]	ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας ἐπὶ λαὸν	ἀπειθῆ	καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι
[2, 2]	μένος, εὖτ´ ἂν ἐς ἄνδρας	ἔλθῃ,	κυμαίνει δ´ οἷα Λίβυσσαν ἅλα
[2, 8]	ἀπελαύνοντες ὑπὲρ τὰς ἀναπνοὰς τὰ	ἄνθη·	ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω καὶ ἀναθυμιωμένης
[2, 8]	ὑποληπτέον, ἀνδρὸς δὲ τὸν γάμον,	ἄνθη	δὲ τοῦ γάμου τὰ τέκνα
[2, 10]	ἐκεῖνος χιτὼν τὰ τῆς σοφίας	ἄνθη	δεικνύει, τὰς ποικίλας καὶ μὴ
[2, 8]	βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ τὰ	ἄνθη	ἰδίας ἔχει ποιότητας καὶ τὰς
[2, 8]	ἀναγκαίας ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν τὰ	ἄνθη	καὶ τὰ ἀρώματα, οὐκ εἰς
[2, 8]	ὀργιάζουσιν· ἐπὰν δὲ ἀμφιθῶνται τὰ	ἄνθη,	πρὸς τὴν τελετὴν ὑπερκάονται. Οὐ
[2, 8]	μὲν δι´ ἄνθρωπον γέγονε τὰ	ἄνθη,	ταῦτα δὲ οἱ ἀνόητοι λαβόντες
[2, 8]	ὁ κύριος μυστικῶς αὖθις ἀναστέφεται	ἀκάνθῃ,	ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν κατῆλθεν,
[2, 1]	ὅσα τε χθὼν πόντου τε	βένθη	καὶ ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει,
[2, 10]	κυητικὰ ὀνομάζειν ὄργανα, ὧν οὐκ	ἐπῃσχύνθη	τὴν δημιουργίαν ὁ θεός. Διψῶσα
[2, 10]	μεμαρτυρηκότων ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου· καὶ	ἐδόθη	ἑκάστῳ στολὴ λευκή. Εἰ δὲ
[2, 8]	ὁ προδότης, ᾧ τοὺς πόδας	ἐχρίσθη	κύριος τῆς ἐν κόσμῳ ἀναστροφῆς
[2, 10]	γὰρ ἡδονή, κἂν ἐν γάμῳ	παραληφθῇ,	παράνομός ἐστι καὶ ἄδικος καὶ
[2, 9]	ἂν ἐπὶ τὴν ἄθεσμον ἐκείνην	προήχθη	μῖξιν μὴ οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς
[2, 1]	αὐτάρκειαν δίαιτα τὸν ἄνθρωπον κακοῖ,	νωθῆ	μὲν τὴν ψυχήν, ἐπισφαλὲς δὲ
[2, 8]	κωμαστικῆς ἀγερωχίας σύμβολον ὁ στέφανος	εἴη	ἀλλὰ γὰρ ὅτι τοῖς εἰδώλοις
[2, 5]	καὶ εἰ μὲν ἐπ´ αἰσχροῖς	εἴη,	ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ μειδιῶντας φαίνεσθαι,
[2, 3]	εἰς πολλὰ τὸ αὐτὸ εὔθετον	εἴη,	καθαιροῖτο δὲ ἡ πολυκτημοσύνη. Παγκάλως
[2, 2]	τὸ συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις	εἴη,	μόνον αἰσχύνην φέρει. Ὀργὴ δέ»
[2, 8]	ἔργα αὐτοῦ. Καὶ πολὺς ἂν	εἴη	ὁ περὶ τούτων λόγος, εἰς
[2, 9]	εἴη, τὸ σκέπον, εἰ κρύος	εἴη,	τὸ θάλπον. Ἡ κλίνη δὲ
[2, 9]	ἐχούσῃ τὸ παρηγοροῦν, εἰ θέρος	εἴη,	τὸ σκέπον, εἰ κρύος εἴη,
[2, 3]	παρακαλοῦντας; Τί δέ; Εἰ κεραμεοῦν	εἴη	τὸ χερνίβιον, οὐ δέξεται τὸ
[2, 12]	οὔτε μὴν ἄλλος ἀμείνων ἂν	εἴη	τῶν ὤτων κόσμος εἰς τοὺς
[2, 5]	ἂν καταγέλαστος ὁ γέλως αὐτῷ	εἴη»	Χρὴ δὲ καὶ τὸ μειδίαμα
[2, 2]	τοῦ συμποσίου ὀρθῶς ἄν τις	βουληθείη	οὐδὲ προκατακοιμίζειν αὐτὸν τῶν πράξεων
[2, 10]	συγκατατίθεμαι. ~Οὐ γὰρ ἄν ποτε	βιασθείη	φύσις εἰς μεταβολήν, τὸ δὲ
[2, 10]	γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως, πῶς ἂν	ἐπιτραπείη	ἀνέδην καθάπερ τροφῇ, οὕτω δὲ
[2, 10]	καυμάτων ἐπιτάσεως, μή τι ἡμᾶς	παραλυποίη	τοῦ περιέχοντος ἡ ἀμετρία. Εἰ
[2, 10]	Κατὰ φύσιν δ´ ἂν ἡμῖν	χωροίη	ὁ βίος ἅπας κρατοῦσι τῶν
[2, 12]	ἔχων πόλεμον κίεν ἠύτε κούρη	νηπίη.	Ἀλλὰ γὰρ τὴν μὲν φιλοκοσμίαν
[2, 10]	ἀκυρωτέον τὰς ἐντολάς· ἐπιθυμίᾳ γὰρ	κακῇ	ὄνομα ὕβρις, καὶ τὸν τῆς
[2, 10]	μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός τε,	κακὴ	πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν δὲ
[2, 1]	τὴν βρῶσιν τὴν ἐπουράνιον ἄρχειν	ἀνάγκη	τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γαστρὸς
[2, 11]	καὶ εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα μὴ	ἀνάγκη	τις διακωλύοι. Εἰ δὲ μὴ
[2, 7]	συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ δὲ καὶ	ἀνάγκη	τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα, αἳ
[2, 10]	οἷς οὐκ ἔστι ταμιεῖον καὶ	ἀποθήκη,	καὶ ὁ θεὸς τρέφει αὐτούς.
[2, 1]	ὄντι ἐπουράνιός ἐστι τροφή, ἑστίασις	λογική·	Πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει, πάντα
[2, 10]	περιττώσεως πέφυκεν αὐτῇ ἐξοχή τις	σαρκικὴ	παραπλησία τῷ σχήματι αἰδοίῳ θηλυκῷ·
[2, 7]	διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ καὶ αὐτὴ	διδασκαλικὴ	διὰ τοῦ μὴ προσόντος κυροῦσα
[2, 9]	ἐγκαταλέγουσα τῷ σώματι τὴν ἐγρήγορσιν	ἀγγελικῇ	τὸν ἄνθρωπον ἐξισάζει χάριτι, τῆς
[2, 1]	τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ	ἐθνικὴ	περιττή. Σώφρων οὐδ´ ἂν μελλήσαι
[2, 4]	τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ καὶ κακοτέχνῳ	μουσικῇ	εἰς πάθος ὑποσύρουσαι. Τοῦ κώμου
[2, 4]	καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ	μουσικῇ.	~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς δὲ ἀνθρώπους
[2, 1]	τοῦ στόματος. Ἀδιάφορος ἄρα ἡ	φυσικὴ	χρῆσις τῆς τροφῆς· οὔτε γὰρ
[2, 6]	ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί, ἡ	ποιητικὴ	λέγει. Γενναιότερον δὲ ὁ ἀπόστολος
[2, 10]	μὴν} καὶ ἡ παρ´ ὑμῖν	ποιητικὴ	ὀνειδίζουσά πως γράφει· Μοιχεῖαι παρὰ
[2, 2]	πολλῷ κλύδωνι. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ	ποιητικὴ	ὠφελημένη λέγει· οἶνός τε, ὃς
[2, 4]	παννυχὶς {δὲ} ἐπὶ πότῳ, μέθης	ἐκκλητικὴ	καὶ συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα αἰσχροποιός.
[2, 1]	Αὐτάρκης αὕτη ἡ τροφὴ καὶ	Ἰσραηλιτική,	ἡ δὲ ἐθνικὴ περιττή. Σώφρων
[2, 2]	καὶ ἀρίστη» Ταύτῃ δὲ καὶ	ἐποπτική,	οὐδέ ἐστιν κάθυγρος ταῖς ἐκ
[2, 8]	καὶ τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις,	κωμαστικὴ	καὶ πάροινος· ἄπερρε· μή μοι
[2, 4]	πότῳ, μέθης ἐκκλητικὴ καὶ συνουσίας	ἐρεθιστική,	τόλμα αἰσχροποιός. Οἱ δὲ ἐν
[2, 12]	οἷς δεῖ καὶ δι´ αὑτῆς	ποριστικὴ	τῶν πρὸς τὸν μακάριον συντελούντων
[2, 6]	μορίοις καὶ τῇ κατὰ γάμον	συμπλοκῇ,	καθ´ ὧν κεῖται τὰ ὀνόματα
[2, 10]	καὶ γὰρ ποθεινοτέρα ἡ χρονιωτέρα	συμπλοκή.	Οὐ μὴν οὐδ´ ὡς ἐν
[2, 10]	θυσιαστηρίου· καὶ ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ	λευκή.	Εἰ δὲ καὶ ἄλλο τι
[2, 2]	αἰσχύνην φέρει. Ὀργὴ δέ» φησίν,	μεγάλη	γυνὴ μέθυσος» οἱονεὶ χόλος θεοῦ
[2, 2]	εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη καὶ	καλή,	ἧς οἱ κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες
[2, 2]	ζῆν οὐδὲν ἀλλ´ ἢ κῶμος,	κραιπάλη,	βαλανεῖα, ἄκρατος, ἀμίδες, ἀργία, πότος.
[2, 2]	ἡ ἐκ τῆς χρήσεως ἀκοσμία,	κραιπάλη	δὲ ἡ ἐπὶ τῇ μέθῃ
[2, 2]	λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν τῇ	κεφαλῇ,	ἀλλ´ ἐν τοῖς ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν
[2, 8]	διὰ τῆς ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν	κεφαλή·	ἀλλὰ καὶ τῆς πίστεώς ἐστιν
[2, 8]	δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ	κεφαλῇ	καὶ τῷ ἡγεμονικῷ τοῦ σώματος
[2, 10]	αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ τῇ	κεφαλῇ,	οὐ πορνεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ
[2, 4]	τὰ δὲ αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ	μέλη	ἀποτάσσεται ταῖς τῆς μέθης ἀγερωχίαις.
[2, 6]	δι´ αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν—	μέλη	δὲ καὶ τὰ αἰδοῖα τοῦ
[2, 10]	ποιεῖν μέλη τὰ τοῦ Χριστοῦ	μέλη	οὐδὲ μὴν νεὼν τῶν παθῶν
[2, 10]	Παῦλος, οὐ χρὴ πόρνης ποιεῖν	μέλη	τὰ τοῦ Χριστοῦ μέλη οὐδὲ
[2, 6]	γὰρ γόνυ καὶ κνήμη τὰ	μέλη	ταῦτα οὐδὲ μὴν τὰ ἐπ´
[2, 8]	ἀπονέμομεν ἡδονῇ πρὸς οὐδεμίαν συμπεπλεγμένῃ	λυσιτελῆ	τῷ βίῳ χρείαν, φέρε κἀνταῦθα
[2, 10]	γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς	παντελῆ	κατασπῶσι φθορὰν φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις
[2, 9]	ἔκλυσιν χρὴ τοῦ σώματος εἶναι	παντελῆ	τὸν ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν. Διὸ
[2, 10]	τῶν ὑμενίνων τῶν περιόπτων τὰ	πολυτελῆ	καὶ ποικίλα ἱμάτια, ἔχοντα ζῴδια
[2, 10]	οὖν διώκετε τὰ σπάνια καὶ	πολυτελῆ	πρὸ τῶν ἐν μέσῳ καὶ
[2, 1]	τὸ κατεπεῖγον τοῦ ζητήματος τὴν	πολυωφελῆ	περιέλκοντες εἰς ἀρδείαν τῶν φυτευομένων
[2, 8]	ἐξ αὐτῶν σκευάζεται καὶ ἔστι	πολυωφελῆ·	σούσινον μὲν ἐκ κρίνων καὶ
[2, 2]	πλῆθος τῆς οἰνοφλυγίας θαλάττης εἴκασεν	ἀπειλῇ,	ἐν ᾗ βεβυθισμένον τὸ σῶμα
[2, 2]	γραφή· καὶ πάλιν ἐπιφέρει τῇ	ἀπειλῇ·	Τίνος πελιδνοὶ οἱ ὀφθαλμοί; Οὐ
[2, 2]	γλῶττα παραποδίζεται, παρίεται δὲ τὰ	χείλη,	ὀφθαλμοὶ δὲ παρατρέπονται, οἷον κολυμβώσης
[2, 2]	ταῖς πλατείαις κύλιξιν διαχέουσαι τὰ	χείλη	περιρραγεῖς γένωνται πλατυνομένου τοῦ στόματος,
[2, 1]	περὶ τὴν ἀλήθειαν δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ	ποικίλῃ	τὸ σῶφρον τῆς διαίτης ἐξομνυμένων
[2, 10]	ἄρα ἐπὶ τῶν ὑαινῶν ἡ	ποικίλη	φύσις ταῖς ὀχείαις ταῖς περιτταῖς
[2, 10]	τῇ αὑτοῦ γυναικὶ συνιόντα παρήγαγεν·	ψιλὴ	γὰρ ἡδονή, κἂν ἐν γάμῳ
[2, 10]	μὴ οὐκ ἄλλη μὲν ἀνδράσιν,	ἄλλη	δὲ ἐσθὴς ἀπονεμητέα γυναιξίν· κοινὸν
[2, 10]	ὁ σκοπός, ὅρα μὴ οὐκ	ἄλλη	μὲν ἀνδράσιν, ἄλλη δὲ ἐσθὴς
[2, 10]	προκριτέον. Κἂν ὁ λόγος τοῦτο	ψάλλῃ	διὰ Δαβὶδ περὶ τοῦ κυρίου
[2, 10]	ἄλλο τι τοιοῦτον ἡδονῆς θηρίον.	Πολλὴ	οὖν ἡμῖν ἐγκατεσπάρθω παρ´ ὅλον
[2, 2]	ἐν οἴνῳ, ᾧ ἐστιν ἀσωτία	πολλή»	τὸ ἄσωστον τῆς μέθης διὰ
[2, 10]	ἄνδρα, ἡ δὲ ἄλλως φερομένη	ὅλη	γίνεται τοῦ γάμου, τοῦτ´ ἔστι
[2, 7]	δὲ μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις	διαβολὴ	εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι συμπόσιον καὶ
[2, 8]	τὸ χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ	διαβολὴ	καὶ φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ
[2, 10]	δὲ διαρρήδην ὁ παιδαγωγός· Ἐν	περιβολῇ	ἱματίου οὐ μὴ καυχήσῃ, μηδὲ
[2, 10]	τοῦ θυσιαστηρίου· καὶ ἐδόθη ἑκάστῳ	στολὴ	λευκή. Εἰ δὲ καὶ ἄλλο
[2, 10]	ὡσεὶ χιὼν λευκόν» Τοιαύτῃ χρώμενον	στολῇ	τὸν κύριον ἐν ὁράματι θεωρεῖ·
[2, 1]	ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται ἡ τροφή.	Ἁπλῆ	δὲ αὕτη καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ
[2, 12]	δὲ αὗται, τὰ δ´ ἄλλα	ὕλη	γεώδης καταλείπονται. Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως
[2, 3]	ἐγχέαι, μεταδίδωσι τῆς ποιότητος ἡ	ὕλη	λυμαινομένη τὸ κρᾶμα καὶ ἔστιν
[2, 12]	φαίνεσθαι πεπεδημένας; εἰ γὰρ ἡ	ὕλη	τὸ ὄνειδος ὑπεκλύει, τὸ πάθος
[2, 9]	ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν πράξεων	ἀναπαύλῃ.	Ἐπεγερτικῶς οὖν ἀπονυστακτέον. Ἔστωσαν» γάρ
[2, 10]	αὐτὰ τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ	Ἐριφύλῃ	λέγω, ἣ χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς
[2, 2]	γυνὴ μέθυσος» οἱονεὶ χόλος θεοῦ	οἰνομάχλη	γυνή. Διὰ τί; Ὅτι ἀσχημοσύνην
[2, 2]	ὡς ἀδιαστρόφῳ τῷ προσώπῳ πιεῖν,	μὴ	ἄδην σπάσαντας μηδὲ πρὸ πόσεως
[2, 7]	τοι βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ	μὴ	ἀδολεσχεῖν ἐν πλήθει πρεσβυτέρων» ἄνωθεν
[2, 12]	πᾶσι χορηγεῖ, τὰ δὲ ὅσα	μὴ	ἀναγκαῖα γῇ τε καὶ ὕδατι
[2, 11]	ὑγείαν καὶ εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα	μὴ	ἀνάγκη τις διακωλύοι. Εἰ δὲ
[2, 2]	ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ δέ» φησί,	μὴ	ἀνδρίζου, πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν ὁ
[2, 7]	μηδὲ τὰ εὐτράπελα μηδὲ τὰ	μὴ	ἀνήκοντα προΐεσθαι ἡμᾶς ῥήματα. Εἰ
[2, 9]	τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ υἱοὶ	μὴ	ἀποκλείσωμεν θύραζε, ἔνδον δὲ εἰς
[2, 7]	σοι» πρίν τε ἀκοῦσαί σε	μὴ	ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ
[2, 9]	τῆς τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν καὶ	μὴ	ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς κοίτης
[2, 7]	ἁμῇ γέ πῃ τῶν συνευωχουμένων,	μὴ	ἀποστέρξωσιν ἀπὸ ναυτίας τὴν τοιάνδε
[2, 9]	ῥινὸν βοὸς ἀγραύλοιο, πλὴν εἰ	μὴ	ἄρα ἡ περίστασις ἀναγκάζοι. Ὁ
[2, 2]	πρὸς τὸ ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας	μὴ	ἄρα πῃ καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον
[2, 5]	ἑτέρων ἐντροπῆς ἀξίων παρόντων, εἰ	μὴ	ἄρα τι αὐτοὶ εἰς τὸ
[2, 3]	τὸ μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν	μὴ	ἀργυρόηλον ᾖ ἢ ἐξ ἐλέφαντος
[2, 1]	ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ οὐ	μὴ	ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη,
[2, 9]	ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι μάλιστα	μὴ	βλαπτώμεθα τῷ ὕπνῳ, καθάπερ τῶν
[2, 1]	δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς καὶ εὐμεταδότου.	Μὴ	βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν τὸ ἀγαθόν.
[2, 10]	καὶ νόθα. Μὴ σπεῖρε οὗ	μὴ	βούλοιο ἄν σοι φύεσθαι τὸ
[2, 1]	ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν μάγειροι γεωργῶν.	Μὴ	γὰρ ἀφαιροῦμεν τὴν συμπεριφοράν, ἀλλὰ
[2, 10]	τὴν διάνοιαν ἡ ἐπιφερομένη λέξις.	Μὴ	γὰρ ζητεῖτε τί φάγητε ἢ
[2, 1]	μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ μεθύει.	Μὴ	γὰρ οἰκίας οὐκ ἔχετε εἰς
[2, 1]	ἐσθίειν ἀναπείθει γοητεύοντα τὰς ὀρέξεις.	Μὴ	γὰρ οὐκ ἔνεστι καὶ ἐν
[2, 1]	ὀλίγης ἐγκρατείας κερδαίνων τὸν ἄνθρωπον.	Μὴ	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν
[2, 1]	μετέχειν καὶ πνευματικῆς κατηξιωμένους τροφῆς.	Μὴ	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν
[2, 3]	φησιν ὁ ἀπόστολος. ~Τοῦτο ὑπολείπεται	μὴ	γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν ταῖς
[2, 12]	ὑμεῖς δὲ περίεργοι εἰς ἃ	μὴ	δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται οὐρανός,
[2, 10]	ὑαίνης ἀπεχόμενον. Ἀλλὰ τὸ μὲν	μὴ	δεῖν ἐξομοιοῦσθαι τοῖσδε τοῖς ζῴοις
[2, 3]	σισύρας ἱκανωτάτης οὔσης ὑπεστρῶσθαι, ὥστε	μὴ	δεῖσθαι πορφυρίδων ἢ φοινικίδων, κατεγνῶσθαι
[2, 7]	ἄρχουσα, μετριάζειν νομοθετοῦσα ὧδέ πως·	Μὴ	δευτερώσῃς λόγον, ἐν προσευχῇ σου.
[2, 10]	δὲ καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν·	μὴ	δὴ ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα
[2, 8]	Χριστοῦ, τοῦ ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ,	μὴ	διαπασμάτων καὶ μύρων, ἀεὶ δὲ
[2, 2]	σοὶ δέδοται καὶ ἀναμένει σε.	Μὴ	διαρραγῆναι σπουδάσῃς, χανδὸν ἑλκύσας· πίμπλαταί
[2, 2]	οὕτως καὶ ποτῷ ἐπὶ τὸ	μὴ	διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας τὸν ὄλισθον
[2, 2]	διὰ τὸν σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι	μὴ	δυναμένη. Καὶ αἱ βάσεις καθάπερ
[2, 10]	τὸ σχῆμα τῆς γυμνότητος κρύπτειν	μὴ	δυναμένη· προσπίπτουσα γὰρ ἡ τοιαύτη
[2, 12]	πολύχρυσον γράψαντα· ὦ μειράκιον, εἶπεν,	μὴ	δυνάμενος γράψαι καλὴν πλουσίαν πεποίηκας.
[2, 6]	περιτίθησι λόγους καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς	μὴ	δύνασθαι ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν τῆς
[2, 12]	καὶ τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ	μὴ	δύνηται ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ
[2, 10]	ἢ ὥς φησιν Ἡράκλειτος· Τὸ	μὴ	δῦνόν ποτε πῶς ἄν τις
[2, 10]	μὲν οὐδένα, ἀγαπητὸν δὲ εἰ	μὴ	ἔβλαψεν. Ἡ μὲν γὰρ κατὰ
[2, 7]	τὸν πλησίον καὶ λόγον ὀνειδισμοῦ	μὴ	εἴπῃς αὐτῷ. Εἰ γὰρ καὶ
[2, 1]	πεινᾷ, ἐν οἴκῳ ἐσθιέτω, ἵνα	μὴ	εἰς κρίμα συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν
[2, 10]	ἄλογα τῶν ζῴων. Τὸ δὲ	μὴ	εἰς παίδων γονὴν συνιέναι ἐνυβρίζειν
[2, 10]	ἀφροδισίων τοῖς νέοις. Διὸ καὶ	μὴ	εἰς πέτρας τε καὶ λίθους
[2, 2]	ὑπνώδης. Ὑπνώδης γὰρ πᾶς ὁ	μὴ	εἰς σοφίαν ἐγρηγορῶν, ἀλλὰ ὑπὸ
[2, 10]	Εἰ δὲ ὅλως ζητητικοὶ γεγόναμεν,	μὴ	εἰς τρυφὴν τὸ ζητητικὸν ἀπολλύωμεν,
[2, 2]	ὕδατος ἀνέδην ἐμφορεῖσθαι καθήκει, ὡς	μὴ	ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή, καταλεαίνοιτο δὲ
[2, 6]	ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν» φησὶν	μὴ	ἐκπορευέσθω, ἀλλ´ εἴ τις ἀγαθός»
[2, 7]	μέσον πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος αὐτῶν	μὴ	ἐκτείνῃς χεῖρα. Οὔκουν προεκπηδητέον ὑπὸ
[2, 7]	κρίνεται. Ἐν συμποσίῳ δέ» φησί,	μὴ	ἐλέγξῃς τὸν πλησίον καὶ λόγον
[2, 12]	ὁ μακάριος Γυναῖκας» φησίν, ὡσαύτως	μὴ	ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ
[2, 7]	ὠσίν· εἰ δὲ καὶ καθέζοιντο,	μὴ	ἐναλλὰξ τὼ πόδε ἐχόντων μηδὲ
[2, 10]	καὶ τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος,	μὴ	ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς
[2, 1]	ὄψῳ· ὑπηχήσει γὰρ αὐτῷ φωνή,	μὴ	ἕνεκεν βρώματος κατάλυε τὸ ἔργον
[2, 9]	τὸ σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον παρίεται,	μὴ	ἐνεργούσης ἔτι σωματικῶς τῆς ψυχῆς,
[2, 1]	οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω,	μὴ	ἐξεχόμενος μηδὲ ἀπηρτημένος αὐτῶν μηδὲ
[2, 1]	καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ δρᾶν τὸ	μὴ	ἐξὸν οἱ πάντα δρῶντες ἃ
[2, 1]	Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα	μὴ	ἐξουθενείτω, ὁ δὲ μὴ ἐσθίων
[2, 10]	ἦν ἐξελεῖν τὴν πορφύραν, ὡς	μὴ	ἐπὶ τὸ πρόσωπον τῶν χρωμένων
[2, 12]	τὴν φύσιν, τουτέστιν ἀπάτη ἀληθείᾳ	μὴ	ἐριζέτω· εἰ δὲ αἰσχραὶ φύσει,
[2, 1]	οὐκ ὄντων. Ὁ ἐσθίων τὸν	μὴ	ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, ὁ δὲ
[2, 1]	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ· καὶ ὁ	μὴ	ἐσθίων κυρίῳ οὐκ ἐσθίει καὶ
[2, 1]	ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, ὁ δὲ	μὴ	ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω.
[2, 1]	ἀνταπόδοσιν ἁμαρτίας θάνατον σωτηρίας ἐπικρίνας.	Μὴ	εὐφρανθῇς δὲ ἐπὶ μικρᾷ τρυφῇ»
[2, 1]	πράττουσι κακῶς, οἳ μὲν τοὺς	μὴ	ἔχοντας βεβαρηκότες, οἳ δὲ τὴν
[2, 1]	θεοῦ καταφρονεῖτε καὶ καταισχύνετε τοὺς	μὴ	ἔχοντας; Παρὰ δὲ τοῖς ἔχουσιν
[2, 3]	καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς	μὴ	ἔχοντες ὦσιν καὶ οἱ ἀγοράζοντες
[2, 12]	ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν προσάπτουσιν ὃ	μὴ	ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν λιτότητα ἀσπάζεσθαι
[2, 1]	τὰ ὑπάρχοντά μου, ἀγάπην δὲ	μὴ	ἔχω, οὐδέν εἰμι. Ταύτης ὅλος
[2, 10]	μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι. Καὶ ὑμεῖς	μὴ	ζητεῖτε τί φάγητε ἢ τί
[2, 9]	οὐδενὸς ἄξιος, οὐδὲν μᾶλλον τοῦ	μὴ	ζῶντος· ὁ δὲ τὸ φῶς
[2, 3]	θεωρητικούς; ὧν μέτρον ἡ χρεία,	μὴ	ἡ πολυτέλεια γινέσθω. Τί γάρ;
[2, 12]	τίσιν οὖν ταῦτα γέγονεν, εἰ	μὴ	ἡμῖν; τελέως δὲ ἠγνοηκότων τὸ
[2, 8]	κύριον, ἀναφέρειν λέγοιεν τῷ θεῷ,	μὴ	θυσίαν ταύτην καὶ εὐωδίαν θυμιάματος
[2, 2]	ὑφορωμένη παραγγέλλει τοῖς αὑτῆς τέκνοις·	Μὴ	ἴσθι οἰνοπότης μηδὲ ἐκτείνου συμβολαῖς,
[2, 9]	σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων. Ἄρ´ οὖν	μὴ	καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλὰ
[2, 7]	σοφία φαίνεται· Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς	μὴ	κάθου τὸ σύνολον καὶ μὴ
[2, 10]	πρόσθεν εἰρημένον ἐπὶ τοῦ χόρτου,	μὴ	καὶ ἐπὶ τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων
[2, 8]	τῶν μύρων ταῖς γυναιξίν, ὅσα	μὴ	καρῶσι τὸν ἄνδρα· αἱ γὰρ
[2, 1]	ἀγάπης τὸ ὄνομα ὑπεξελόμενον, ἐπεὶ	μὴ	κατὰ λόγον ἡ ἑστίασις ἦν·
[2, 10]	ἐπεὶ τὰ πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται,	μὴ	κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς προβάτοις
[2, 1]	μέν· Ὅταν κληθῇς εἰς γάμους,	μὴ	κατάκεισο εἰς τὴν πρωτοκλισίαν, ἀλλ´
[2, 10]	ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις καὶ συνουσιασμὸς	μὴ	καταλαβέτωσάν με» Πόρρωθεν οὖν ἀπερύκειν
[2, 8]	ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν ἀνθῶν,	μὴ	καταστεφέτωσαν δέ· πολυωρεῖ γὰρ τὸν
[2, 3]	ὦσιν καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς	μὴ	κατέχοντες. Εἰ δὲ ἐπὶ γάμου
[2, 10]	παιδαγωγός· Ἐν περιβολῇ ἱματίου οὐ	μὴ	καυχήσῃ, μηδὲ ἐπαίρου ἐν δόξῃ
[2, 1]	ἃ ὁ θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ	μὴ	κοίνου. Καὶ ἡμῖν δὲ ἄρα
[2, 4]	περιπατοῦντας, μὴ κώμοις καὶ μέθαις,	μὴ	κοίταις καὶ ἀσελγείαις» σχολάζοντας. Σῦριγξ
[2, 1]	δὲ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα	μὴ	κρινέτω. Μικρὸν δὲ ὑποβὰς καὶ
[2, 10]	ἅπας κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν	μὴ	κτείνουσί τε τὸ ἐκ προνοίας
[2, 8]	τινα καὶ ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ	μὴ	κύρια τῶν μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ
[2, 4]	ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντας,	μὴ	κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις
[2, 2]	ἀξιῶ παρεισάγειν παιδαγωγήσοντα τὴν οἰνοφλυγίαν,	μὴ	λάθῃ παραπεσοῦσα εἰς μέθην ἡ
[2, 2]	προσφέρων, ὀλίγον δὲ ἐγκρίνων τοῦτο,	μὴ	λάθῃ τὸ βοήθημα διὰ πλῆθος
[2, 8]	τῶν ὀσφρήσεων τὴν ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν,	μὴ	λάθωμεν ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν, κάθοδον
[2, 8]	τῶν ἱματίων σου. Ἀλλὰ γὰρ	μὴ	λάθωμεν ὥσπερ οἱ γῦπες τὰ
[2, 10]	ἄνθη δεικνύει, τὰς ποικίλας καὶ	μὴ	μαραινομένας γραφάς, τὰ λόγια τὰ
[2, 10]	γῆμαι, τούτοις ἐδέησεν παιδαγωγοῦ, ὡς	μὴ	μεθ´ ἡμέραν τὰ μυστικὰ τῆς
[2, 2]	οὖν καὶ ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει·	Μὴ	μεθύσκεσθε ἐν οἴνῳ, ᾧ ἐστιν
[2, 10]	ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ τὴν ψυχήν,	μὴ	μεριμνᾶτε» λέγων τῇ ψυχῇ ὑμῶν
[2, 10]	γὰρ ἐκ τῆς γραφῆς τοῦτο·	μὴ	μεριμνᾶτε ποῖα φάγητε ἢ ποῖα
[2, 1]	δὲ αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν	μὴ	μεριμνῶσι τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ καὶ
[2, 3]	ἀλλὰ μητὲ σκεῦος ἀχρεῖον, ὃ	μὴ	μετὰ τῆς ἀναγκαίας χρήσεως καὶ
[2, 12]	ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι, διὰ τί	μὴ	μεταδῶ τοῖς δεομένοις; Ὁ γὰρ
[2, 12]	πονηρῷ σοφιστῇ τοῦ ἑταιρικοῦ τούτου	μὴ	μετεχόντων καλλωπισμοῦ μηδὲ εἰδωλολατρούντων διὰ
[2, 10]	τί πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ	μὴ	μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ ἀπὸ τῆς
[2, 10]	τὰς ἁμαρτίας μου· τί εὐλαβοῦμαι;	Μὴ	μνησθήσεται ὁ ὕψιστος. Ταλάντατος μὲν
[2, 8]	χρῆσις, κωμαστικὴ καὶ πάροινος· ἄπερρε·	μή	μοι στέφανον ἀμφιθῇς κάρᾳ. Ἦρος
[2, 8]	μὲν ἄνδρας τοὺς παρ´ ἡμῖν	μὴ	μύρων, ἀλλὰ καλοκαγαθίας ὄζειν, γυνὴ
[2, 10]	τῆς παμμήτορος καὶ γενεσιουργοῦ φύσεως	μὴ	νοήσαντες· ἐπεὶ γάρ ἐστι τοῦτο
[2, 11]	λευκὸν ὑπόδημα συγχωρητέον, πλὴν εἰ	μὴ	ὁδεύοιεν, τότε δὲ τῷ ἀλειπτῷ
[2, 11]	ἀνάγκη τις διακωλύοι. Εἰ δὲ	μὴ	ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ μηδὲ φέροιμεν τὴν
[2, 12]	κενοδοξίαν, ἄρδην ἐκβλητέον. Τὰ γὰρ	μὴ	οἰκεῖα τῷ σώματι ὡς οἰκεῖα
[2, 2]	καὶ ἄλλως ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν	μὴ	οἰνοβαρεῖν· ὁ γὰρ ἄκρατος» κατὰ
[2, 6]	τε αὖ· Καθὼς πρέπει ἁγίοις,	μὴ	ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν αἰσχρότης καὶ
[2, 10]	γὰρ κατὰ νόμον σφαλερά, εἰ	μὴ	ὅσον αὐτῆς ἐπὶ παιδοποιίᾳ, περὶ
[2, 10]	τῆς ἐσθῆτος ὁ σκοπός, ὅρα	μὴ	οὐκ ἄλλη μὲν ἀνδράσιν, ἄλλη
[2, 9]	ἀίδιον ἐγρήγορσιν ἐκ πόνων γεννᾷ.	Μὴ	οὖν ἡμᾶς βαρείτων αἱ τροφαί,
[2, 7]	Ἐν ὥρᾳ γάρ» φησίν, ἀναστάσεως	μὴ	οὐράγει καὶ ἀπότρεχε εἰς οἶκόν
[2, 5]	ἐστι γελοίους τινὰς προέσθαι λόγους,	μὴ	οὐχὶ ἀπὸ γελοίου ἤθους φερομένους.
[2, 7]	τὸ προσθεῖναι τοῖς ἤχοις ἐθέλειν,	μὴ	οὐχὶ ἀφαιρεῖν. Οἱ δὲ διαγλύφοντες
[2, 9]	τὴν ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη μῖξιν	μὴ	οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς τῶν θυγατέρων
[2, 2]	ἀπῇ, οὐδὲ τὸν Ἀριούσιον, ὅταν	μὴ	παρῇ. Δίψα γὰρ ἐνδείας τινός
[2, 2]	Ὡς γὰρ τροφαῖς ἐπὶ τὸ	μὴ	πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ ἐπὶ
[2, 1]	Διὸ παραφυλακτέον τῶν βρωμάτων ἃ	μὴ	πεινῶντας ἡμᾶς ἐσθίειν ἀναπείθει γοητεύοντα
[2, 8]	ἡ δόξα τῶν τῷ κυρίῳ	μὴ	πεπιστευκότων. Ἰησοῦν δὲ ἐστεφάνωσαν ὑψωμένον
[2, 10]	τοῖς αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ	μὴ	περιπεσεῖν τοῖς ἴσοις. ~Χρὴ δὲ
[2, 2]	τοῦ κυρίου κοσμίως ἀναστρεπτέον ἡμῖν,	μή	πῃ ἄρα καὶ ἡμῖν ὡς
[2, 2]	ἀπαγορεύει τῆς ἡμετέρας κηδόμενος σωτηρίας·	Μὴ	πίνετε οἶνον ἐπὶ μέθῃ. Διὰ
[2, 2]	πρὸς τοὺς μαθητὰς λέγων· Οὐ	μὴ	πίω ἐκ τοῦ γενήματος τῆς
[2, 12]	Κοινὰ οὖν τὰ πάντα καὶ	μὴ	πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι. Τὸ οὖν
[2, 10]	σαφέστατα· Ὀπίσω τῶν ἐπιθυμιῶν σου	μὴ	πορεύου, καὶ ἀπὸ τῶν ὀρέξεών
[2, 7]	ποίει μετ´ αὐτῆς ἐν οἴνῳ,	μή	ποτε ἐκκλίνῃ ἡ καρδία σου
[2, 1]	κωλύομεν τὰς ἐπιθυμίας. Βλέπετε οὖν	μή	ποτε ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη
[2, 10]	Ἔχε γὰρ ὀρθῶς παντὸς μᾶλλον	μή	ποτε κοινωνεῖν καθάπερ θηλειῶν πρὸς
[2, 8]	μερῶν γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ, ᾗ	μὴ	πρόσεστι τὸ χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν
[2, 7]	διὰ τῆς τῶν φαύλων, ἃ	μὴ	πρόσεστιν αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ
[2, 7]	ὡς μὴ σφάλλοιντο περὶ ἃ	μὴ	προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα ἀήθη
[2, 7]	καὶ αὐτὴ διδασκαλικὴ διὰ τοῦ	μὴ	προσόντος κυροῦσα τὸ προσόν. Ἀμέλει
[2, 2]	τὸ κρύος πίνειν μέχρι τοῦ	μὴ	ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς τὸ ῥιγοῦν,
[2, 9]	καταλαμβάνει, οὐδὲ μὴν ὕπνος, ἐπεὶ	μὴ	σκότος. Ἐγρήγορεν ἄρα πρὸς τὸν
[2, 10]	δὲ παλλακίδων σπέρματα καὶ νόθα.	Μὴ	σπεῖρε οὗ μὴ βούλοιο ἄν
[2, 2]	ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι, ἡ φιλοποσία.	Μὴ	σπεύσῃς εἰς βλάβην, ὦ οὗτος.
[2, 1]	κατὰ φύσιν ἀκριβῶς ἐκμάθῃ, εἴσεται	μὴ	σπουδάζειν μὲν περὶ τὰ ἐκτός,
[2, 11]	μάλα ἁρμόδιον ἀνυποδησία, πλὴν εἰ	μὴ	στρατεύοιτο. Καὶ γάρ πως ἐγγὺς
[2, 7]	μὴ κάθου τὸ σύνολον καὶ	μὴ	συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´ αὐτῆς.
[2, 1]	καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν γὰρ	μὴ	συναναμίγνυσθαι τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν τὸ
[2, 1]	περὶ ἡμῶν τὰ δεῖπνα διακρίνει	μὴ	συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ τις ἀδελφὸς
[2, 7]	ἀγκῶνα μετ´ αὐτῆς. Τοῦτ´ ἔστι	μὴ	συνδείπνει πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε μετ´
[2, 5]	ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ μειδιῶντας φαίνεσθαι,	μὴ	συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ
[2, 12]	τῆς οὐσίας νενοήκασιν· αἳ δέ,	μὴ	συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν τῶν γραφῶν,
[2, 2]	παραγυμνούσας τι τοῦ σώματος καταφαίνεσθαι,	μὴ	σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι
[2, 7]	τῶν τοιῶνδε ἀπεχέσθων εὐωχιῶν, ὡς	μὴ	σφάλλοιντο περὶ ἃ μὴ προσῆκεν·
[2, 6]	τοῖς παλαίουσι τῶν παιδίων, ὡς	μὴ	τὰ ὦτα θραύοιτο αὐτῶν, τοὺς
[2, 2]	τὸ εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι δῆθεν, ὡς	μὴ	ταῖς πλατείαις κύλιξιν διαχέουσαι τὰ
[2, 5]	δεῖ τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα,	μὴ	ταύτῃ δὲ χωρῶν ἀκολασίαν ἐνδείκνυται.
[2, 3]	μηδὲ ἀποτρίψασθαι ἐξὸν ταῖς πλουσίαις	μὴ	τετυφωμένως· ηὐξάμην δ´ ἂν αὐτοῖς
[2, 10]	ἀρούρας θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης» ὅτι	μὴ	τῆς ἰδίας, ὁ καλὸς ἐκ
[2, 2]	τὸν κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν»	μή	τι δὲ οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς
[2, 10]	τε ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων ἐπιτάσεως,	μή	τι ἡμᾶς παραλυποίη τοῦ περιέχοντος
[2, 2]	ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ	μή	τι καὶ τὸ ὕδωρ ἐποίσονται,
[2, 4]	ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα καινόν. Καὶ	μή	τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν
[2, 12]	δὲ ὦτα αὐταῖς παρὰ φύσιν	μὴ	τιτράσθω εἰς ἀπάρτησιν ἐλλοβίων καὶ
[2, 10]	τὴν ἡμετέραν ἀναγεγράφαται νουθεσίαν, ὡς	μὴ	τοῖς αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι, φυλάξασθαι δὲ
[2, 1]	τοῦτο εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα	μὴ	τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω» ὀλίγης
[2, 12]	καὶ πάρεστί μοι, διὰ τί	μὴ	τρυφήσω; καὶ τίσιν οὖν ταῦτα
[2, 12]	καὶ πλεονάζει μοι, διὰ τί	μὴ	τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ κοινωνικόν,
[2, 7]	ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ· ὅσαι δὲ	μὴ	ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις διαβολὴ εἰς
[2, 1]	τραπέζας. ~Καλὸν μὲν οὖν τὸ	μὴ	φαγεῖν κρέα μηδὲ οἶνον πιεῖν»
[2, 1]	βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν, οὐ	μὴ	φάγω» φησίν, τοῦτο εἰς τὸν
[2, 1]	φάγωμεν, περισσεύομεν» φησίν, οὔτε ἐὰν	μὴ	φάγωμεν, ὑστερούμεθα. Ἀλλὰ οὐκ εὔλογον
[2, 7]	τῷ γενείῳ ὑπερειδόντων· ἀγεννὲς γὰρ	μὴ	φέρειν αὑτόν, καὶ τοῦτο κατηγόρημα
[2, 12]	καλαὶ εἶεν, ἀπόχρη ἡ φύσις·	μὴ	φιλονικείτω ἡ τέχνη πρὸς τὴν
[2, 8]	πέρατα τῆς γῆς. Καὶ εἰ	μὴ	φορτικὸς εἶναι δοκῶ, οἱ πόδες
[2, 3]	ποιοῦντα. Ἃ δὲ καὶ κτώμεθα	μὴ	χαλεπῶς καὶ χρώμενοι εὐκόλως ἐπαινοῦμεν
[2, 10]	παρ´ ἔτος ἕκαστον, αἰνίττεσθαι δὲ	μὴ	χρῆν ἐπὶ μοιχείας ὁρμᾶν τὸν
[2, 12]	κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ τί	μὴ	χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι, διὰ
[2, 8]	οὖν ἔτι χάρις ἀνθῶν τοῖς	μὴ	χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων ὡς ἄρα
[2, 2]	ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην καὶ	μὴ	ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι διὰ τὴν
[2, 2]	ὡς πλείστῳ τὸν οἶνον καὶ	{μὴ	ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι
[2, 7]	ἀπομύττεσθαι παρὰ πότον· στοχαστέον γὰρ	ἁμῇ	γέ πῃ τῶν συνευωχουμένων, μὴ
[2, 6]	τάττεται· οὐδὲ γὰρ γόνυ καὶ	κνήμη	τὰ μέλη ταῦτα οὐδὲ μὴν
[2, 2]	θείων οὖσα καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων	ἐπιστήμη	ἐμπεριλαβοῦσα τὰ ὅλα, κατ´ ἐκεῖνο,
[2, 10]	τῆς ἀληθείας ἀποικιστέον, δόξῃ, οὐκ	ἐπιστήμῃ,	ὀνειροπολοῦντας τοῦ καλοῦ τὴν φύσιν.
[2, 10]	σε θυγατέρες βασιλέων ἐν τῇ	τιμῇ	σου· παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ
[2, 9]	μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ	διεκδρομῇ	τῆς ἡμέρας ἐπὶ τὸν ὕπνον
[2, 8]	θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ	ὀσμὴ	ἐκ ζωῆς εἰς ζωήν. ~Βασιλεῖς
[2, 8]	τοῖς ἀπολλυμένοις· οἷς μὲν γὰρ	ὀσμὴ	ἐκ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς
[2, 10]	καὶ δοξοκοπία καὶ κολακεία καὶ	πλάνη·	οἱ δὲ τὴν οὐράνιον θεραπεύοντες
[2, 3]	ἀρχεκάκου τρυφῆς. Τίς ἡ τοσαύτη	πλάνη,	τίς ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε. Ὁ
[2, 12]	ἐπόπτην ὀφθαλμόν, τὸν λόγον τὸν	διαφανῆ,	δι´ ὃν ἡ σὰρξ τιμία
[2, 10]	τὰ γὰρ περιττὰ ταῦτα καὶ	διαφανῆ	ἔλεγχός ἐστι διανοίας οὐκ ἐρρωμένης,
[2, 8]	τῷ λόγῳ, {καὶ} τῷ Μωσεῖ	καταφανῆ	ἐβούλετο γενέσθαι τὴν αὑτοῦ δύναμιν,
[2, 2]	ὅτι μάλιστα τὴν μέθην φυλαττώμεθα,	ἐμφανῆ	καὶ ἔγγραπτον τὴν εἰκόνα τοῦ
[2, 12]	τὸ ὕδωρ καὶ τὸν ἀέρα	προφανῆ	πᾶσι χορηγεῖ, τὰ δὲ ὅσα
[2, 2]	Θρᾷκες, πολεμικὰ ξύμπαντα ὄντα ταῦτα	γένη,	καὶ καλὸν καὶ εὔδαιμον ἐπιτήδευμα
[2, 1]	ἡ περὶ τῆς ἀκρασίας διάληψις	κενή.	Ὁ γάρ τοι θεὸς τὸν
[2, 10]	ἡ φροντὶς αὐτῆς οὐ περισχίζεται,	γημαμένη	δὲ ἥ γε σώφρων διαιρεῖται
[2, 2]	τὸν σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ	δυναμένη.	Καὶ αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι
[2, 10]	σχῆμα τῆς γυμνότητος κρύπτειν μὴ	δυναμένη·	προσπίπτουσα γὰρ ἡ τοιαύτη ἐσθὴς
[2, 7]	γὰρ ἡ πάροινος ἐλευθερία παρανοεῖν	δυναμένη·	ὕπανδρον δὲ ὠνόμασεν, ἐπεὶ μείζων
[2, 8]	χώραν ἀπονέμομεν ἡδονῇ πρὸς οὐδεμίαν	συμπεπλεγμένῃ	λυσιτελῆ τῷ βίῳ χρείαν, φέρε
[2, 10]	αὖθίς τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη κυήσει,	ἀποθεμένη	δὲ τὸν καρπὸν εἶτα ἐπιδέχεται
[2, 10]	τὴν μηλωτὴν κατέσφιγγεν ἐκ τριχῶν	πεποιημένη.	Ἡσαΐας δέ, ἄλλος οὗτος προφήτης,
[2, 10]	ἱματισμῷ διαχρύσῳ καὶ κροσσωτοῖς χρυσοῖς	περιβεβλημένη»	οὐκ ἐσθῆτα τὴν τρυφητικὴν μεμήνυκεν,
[2, 2]	κλύδωνι. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ ποιητικὴ	ὠφελημένη	λέγει· οἶνός τε, ὃς πυρὶ
[2, 10]	τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ κρύει	πεπονημένη	μαραίνεται· πυκνουμένης γὰρ τῆς ἐπιφανείας
[2, 1]	ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι	μεμετρημένῃ	σωτηρίως τὸ σῶμα διοικοῦσα καὶ
[2, 10]	ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν τῇ κύστει,	ἐπικειμένη	δὲ τῷ ἐντέρῳ τῷ καλουμένῳ
[2, 10]	τῷ ὄντι γὰρ ἡ ὑστέρα	ὑποκειμένη	μὲν τῇ κύστει, ἐπικειμένη δὲ
[2, 8]	αἱ λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ	καταλελειμμένη,	δι´ ἣν οἱ θρῆνοι οἱ
[2, 1]	ψυχήν, ἐπισφαλὲς δὲ εἰς νόσον	ἐργαζομένη	τὸ σῶμα. Ναὶ μὴν προστρίβονται
[2, 10]	γάμῳ. Καὶ συλλαμβάνει πάλιν ἔτι	θηλαζομένη·	ἔχει γὰρ τὴν ὑστέραν δικρόαν.
[2, 1]	καὶ ἡ γλῶσσα τῇ τροφῇ	πιεζομένη,	τῆς κατὰ φύσιν ἐνεργείας παραποδισθεῖσα
[2, 12]	τυχόντων τὴν ἀπὸ τῶν περιττῶν	κομιζομένη	χρείαν. Τὸ γὰρ λιτόν, ᾗ
[2, 12]	γὰρ ἡ ἀληθὴς τρυφή, ἡ	θησαυριζομένη	πολυτέλεια, ἣ δὲ εἰς τὰς
[2, 3]	μεταδίδωσι τῆς ποιότητος ἡ ὕλη	λυμαινομένη	τὸ κρᾶμα καὶ ἔστιν ἐπιβλαβὴς
[2, 3]	πρὸς τοὺς φιλαύτους καὶ ἀλαζόνας	ἀποτεινομένη·	Ποῦ εἰσιν οἱ ἄρχοντες τῶν
[2, 9]	βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει τὸ φῶς	ἀποτεμνομένη.	Τὸ οὖν φῶς τοῦτο οἱ
[2, 8]	σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι συναλειφέσθω, ἁγίῳ	τερπομένη	μύρῳ τῷ πνεύματι. Τοῦτο σκευάζει
[2, 10]	πρὸς ἄνδρα, ἡ δὲ ἄλλως	φερομένη	ὅλη γίνεται τοῦ γάμου, τοῦτ´
[2, 2]	πνεῦμα ᾠκείωται τῇ ὑπ´ αὐτοῦ	φερομένῃ	ψυχῇ, ἡ δὲ σὰρξ τῷ
[2, 10]	Σαφηνίζει δὲ τὴν διάνοιαν ἡ	ἐπιφερομένη	λέξις. Μὴ γὰρ ζητεῖτε τί
[2, 9]	θανάτῳ, δι´ ἄνοιαν εἰς ἀναισθησίαν	ὑποφερομένη,	τῶν βλεφάρων τῇ ἐπιμύσει τὸ
[2, 10]	πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς τε ἀποκενοῦται	καθαιρομένη	κυήσει, ἀποθεμένη δὲ τὸν καρπὸν
[2, 10]	γάμου τοῦ σώφρονος, τὸν κόσμον	ἀντικαταλλαττομένη	τἀνδρὸς κατὰ τὰ αὐτὰ τῇ
[2, 10]	ἡ σχέσις πρὸς τὸ ἐπιτερπὲς	ἐπιτηδευομένη	ταῖς μαχλώσαις ἔκκειται σκιαγραφία γυναιξίν.
[2, 12]	ὁ ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς	μοιχευομένῃ	τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν
[2, 2]	ἀπὸ τοῦ τὸ κάρα πάλλειν	ὠνομασμένη.	~Τοῦτον τὸν βίον, εἰ βίον
[2, 10]	εἰς κύστιν ἀποκρίνεται, ἡ δὲ	ἐξυγρασμένη	τροφὴ εἰς κοιλίαν, τὸ δάκρυον
[2, 3]	ἡ ἐξ ἐλέφαντος τοὺς πόδας	ἐσκευασμένη	ὀβολιαῖον ἄρτον βαστάσασα, οὐδὲ μὴν
[2, 2]	τοῦ οἴνου ἀναθυμιάσεσιν νεφέλης δίκην	σωματοποιουμένη.	Οὐ πολυπραγμονητέον τοίνυν τὸν οἶνον
[2, 12]	Αὕτη γοῦν τοι ἕξις ἐστὶν	ἀρκουμένη	οἷς δεῖ καὶ δι´ αὑτῆς
[2, 12]	τῶν ἁγίων ἡ πόλις πνευματικῶς	οἰκοδομουμένη.	Πρὸς τὸ ἄνθος τῶν λίθων
[2, 2]	καὶ λόγου εὐχαριστία κέκληται, χάρις	ἐπαινουμένη	καὶ καλή, ἧς οἱ κατὰ
[2, 2]	μεθύων ὁ Θηβαῖος ἔλεγεν γέρων·	κινουμένη	μὲν γὰρ ὑπὸ τῆς τοῦ
[2, 12]	ἐστιν. Ἱκανότης δὲ ἕξις ἐστὶν	ἐξικνουμένη	πρὸς τὸ οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς
[2, 9]	αὐτήν· διόπερ ἀεὶ τὸν θεὸν	ἐννοουμένη	διὰ τῆς συνεχοῦς προσομιλήσεως ἐγκαταλέγουσα
[2, 10]	εἴρηκεν τὴν μοιχείαν ἐπὶ πόρνῃ	τηρουμένῃ.	Οἶκον δὲ καὶ πόλιν, ἐν
[2, 10]	καὶ χρυσοῦν κόσμον ἐπέτρεψεν φορεῖν,	ἀφαιρουμένη	τῶν δοκίμων γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν
[2, 8]	ἐπιβλαβής, καὶ θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ	τιμωρουμένη.	Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ διελέγχεται
[2, 1]	φωνὴ γίνεται, πλήρεσι ταῖς γνάθοις	στενοχωρουμένη,	καὶ ἡ γλῶσσα τῇ τροφῇ
[2, 12]	ὃν ἡ σὰρξ τιμία ὕδατι	ἀναγεννωμένη.	~Καὶ γὰρ τὸ ὄστρειον ἐκεῖνο
[2, 1]	ἐξώκειλεν, ἐπιδορπισμάτων πλῆθος εὑρίσκουσα, παντοδαπὰς	θηρωμένη	ποιότητας. Καί μοι δοκεῖ ὁ
[2, 2]	οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον ἡ θεία σοφία	ὑφορωμένη	παραγγέλλει τοῖς αὑτῆς τέκνοις· Μὴ
[2, 12]	μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ δικαιοσύνη,	τιθηνὴ	δὲ ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη γοῦν
[2, 1]	ἱδρύων κιβωτὸν ἐν μέσῃ τῇ	σκηνῇ,	παντὶ τῷ ὑπηκόῳ εὐφροσύνην ποιήσας
[2, 1]	ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ	εἰρήνη	καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίῳ.
[2, 7]	καὶ τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ	εἰρήνη	σοι» πρίν τε ἀκοῦσαί σε
[2, 10]	γυναῖκας, λείαν τὴν ἐσθῆτα καὶ	προσηνῆ	πρὸς τὴν ἁφὴν ἐξυφαντέον, οὐχὶ
[2, 10]	Οἱ ἄτακτοι καὶ ἀνόητοι τὰ	ἔθνη	εἰσίν. Τίνα δὲ λέγει ταῦτα»
[2, 10]	παγκάλως· Ταῦτα δὲ πάντα τὰ	ἔθνη	τοῦ κόσμου ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι
[2, 10]	ἄρρενί τε καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν	ὑαίνῃ	διὰ τὸν ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν· ἀλληλίζει
[2, 1]	ἐν εὐτελείᾳ σώφρονι πολυειδία ἐδεσμάτων	ὑγιεινή;	βολβοί, ἐλαῖαι, λαχάνων ἔνια, γάλα,
[2, 10]	ἔστιν, οὐκ ἔστι σεμνὸν παρ´	ἐκείνῃ	νομισθῆναι, παρ´ ᾗ τὸ σεμνὸν
[2, 12]	λίθων πολυτελῶν. Αὕτη γὰρ ἡ	ἀληθινὴ	εὐκοσμία. Τὰ δὲ ὦτα αὐταῖς
[2, 9]	κρύος εἴη, τὸ θάλπον. Ἡ	κλίνη	δὲ ἀπερίεργος ἔστω καὶ λείους
[2, 7]	αὐτῆς ἐν οἴνῳ, μή ποτε	ἐκκλίνῃ	ἡ καρδία σου ἐπ´ αὐτήν,
[2, 8]	Ἥραν φασὶν καὶ τὴν Ἄρτεμιν	μυρρίνῃ.	Εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα
[2, 10]	ἔτι, ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς	γυμνῇ	τῇ κεφαλῇ, οὐ πορνεύσεις, οὐ
[2, 8]	μὴ κύρια τῶν μερῶν γίνεσθαι.	Ἡδονὴ	δέ, ᾗ μὴ πρόσεστι τὸ
[2, 1]	πολλὰ βλάβην καὶ λύπην ἐνεγέννησεν	ἡδονή,	δυσπάθειαν δὲ καὶ λήθην καὶ
[2, 10]	γυναικὶ συνιόντα παρήγαγεν· ψιλὴ γὰρ	ἡδονή,	κἂν ἐν γάμῳ παραληφθῇ, παράνομός
[2, 8]	Ἐπεὶ δὲ οὐδεμίαν χώραν ἀπονέμομεν	ἡδονῇ	πρὸς οὐδεμίαν συμπεπλεγμένῃ λυσιτελῆ τῷ
[2, 10]	ἀποκάμνει ὠφελῶν— ὁ δὲ ἀντοφθαλμῶν	ἡδονῇ	στεφανοῖ τὴν ζωὴν αὐτοῦ. Οὔκουν
[2, 1]	ἡμῖν ἡ τροφὴ οὔτε σκοπὸς	ἡδονή,	ὑπὲρ δὲ τῆς ἐνταῦθα διαμονῆς,
[2, 12]	ἔσω γυναῖκα δεικνύναι καλήν· ἐν	μόνῃ	γὰρ τῇ ψυχῇ καταφαίνεται καὶ
[2, 7]	ἄλλα ὑπὸ τῆς κακίας κατατέτριπται,	μόνη	δὲ ἡ γλῶττα περιλείπεται εἰς
[2, 12]	ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ ἀρετὴ	μόνη	καὶ διὰ καλοῦ τοῦ σώματος
[2, 10]	καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ	μόνῃ	κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι χρὴ τὴν
[2, 4]	ἐστιν, τὰ δ´ ἄλλα ἢν	πολυπραγμονῇ	τις, ὄργανα εὑρήσει πολεμικά, ἢ
[2, 7]	κελεύουσα, αἳ μὲν κεκαλύφθων ἅπαν	ἀμπεχόνῃ	ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ· ὅσαι
[2, 10]	πόρνος πυγῇ ἀγαλλόμενος, οὐ δολερὰ	πόρνη»	ἀλλ´ οὐδὲ ἄλλο τι τοιοῦτον
[2, 10]	ζητούμενον εἴρηκεν τὴν μοιχείαν ἐπὶ	πόρνῃ	τηρουμένῃ. Οἶκον δὲ καὶ πόλιν,
[2, 7]	βουσὶν καὶ τοῖς ὄνοις ἡ	φάτνη	ἅμα καὶ ὁ κοπρών· καὶ
[2, 11]	καὶ εὐολίσθητον εἰς βλάβην ἡ	γυνή.	Ἀνδρὶ δὲ εὖ μάλα ἁρμόδιον
[2, 8]	μὴ μύρων, ἀλλὰ καλοκαγαθίας ὄζειν,	γυνὴ	δὲ ἀποπνείτω Χριστοῦ, τοῦ ἀλείμματος
[2, 2]	μέθυσος» οἱονεὶ χόλος θεοῦ οἰνομάχλη	γυνή.	Διὰ τί; Ὅτι ἀσχημοσύνην αὐτῆς
[2, 2]	Ταχὺ γὰρ εἰς ἀταξίαν ὑποσύρεται	γυνή,	κἂν μόνον ἐπιδῷ τὴν προαίρεσιν
[2, 2]	φέρει. Ὀργὴ δέ» φησίν, μεγάλη	γυνὴ	μέθυσος» οἱονεὶ χόλος θεοῦ οἰνομάχλη
[2, 8]	ἀναδουμένους βασιλεῖς. Ἀλλ´ ἡ μὲν	γυνὴ	μηδέπω τοῦ λόγου μεταλαβοῦσα— ἔτι
[2, 10]	τῆς παρανόμου ἡ γραφὴ λέγει·	Γυνὴ	μισθία ἴση σιάλῳ λογισθήσεται, ὕπανδρος
[2, 10]	αὐτόν, οἶμαι, τρόπον ἡ σώφρων	γυνὴ	σχολάζουσα μὲν τῷ ἀνδρὶ ἀνυποκρίτως
[2, 8]	δεῖπνον τὸ ἅγιον κομίσασα ἡ	γυνὴ	τοὺς πόδας ἤλειφεν τοῦ κυρίου
[2, 9]	ἀκολούθως τῷ λόγῳ ἀφελεῖ τῇ	εὐνῇ	καὶ λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ τὸ
[2, 1]	ἃ ἐξόν. Ὡς δὲ ἡ	δικαιοσύνη	διὰ πλεονεξίας οὐ περιγίνεται οὐδὲ
[2, 1]	τὸ ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ	δικαιοσύνη	καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν
[2, 12]	εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ	δικαιοσύνη	καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ
[2, 12]	ἀπερίττως· μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ	δικαιοσύνη,	τιθηνὴ δὲ ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη
[2, 3]	εὔθετον εἴη, καθαιροῖτο δὲ ἡ	πολυκτημοσύνη.	Παγκάλως γοῦν ἡ θεία που
[2, 3]	τῶν ἐπιθυμιῶν πενία καὶ ἡ	μεγαλοφροσύνη	ἡ ἀληθής, οὐ τὸ ἐπὶ
[2, 4]	δι´ εὐχαριστίας καὶ ψαλμῳδίας γενέσθω	φιλοφροσύνη,	δευτέρα δὲ εἰς τὸν πλησίον
[2, 4]	δὲ ἡμῶν ἡ παρὰ πότον	φιλοφροσύνη	διττὴ κατὰ τὸν νόμον· εἰ
[2, 7]	τέλος ἡ πρὸς τοὺς συνόντας	φιλοφροσύνη,	παρεπόμενα δὲ τῇ ἀγάπῃ ἡ
[2, 1]	Τὰς μὲν γὰρ ἐπὶ τῇ	εὐφροσύνῃ	συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ δειπνάριά
[2, 1]	πλεονεξίας οὐ περιγίνεται οὐδὲ ἡ	σωφροσύνη	δι´ ἀκολασίας, οὕτως οὐδὲ ἡ
[2, 12]	δὲ καὶ περιδέραια αἰδὼς καὶ	σωφροσύνη	εἰσίν. Τοιούτους ὅρμους χρυσοχοεῖ ὁ
[2, 12]	Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη καὶ	σωφροσύνη	καὶ ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια. Καλὸς
[2, 6]	σώφρων υἱός, ἐσκέπασε δὲ ἡ	σωφροσύνη,	ὃ ἐγύμνωσεν ἡ μέθη, τὸ
[2, 10]	ἀνέραστον γενόμενον τῆς φθορᾶς, ἀιδίῳ	σωφροσύνῃ	παραχωρήσῃ τὸν ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ
[2, 1]	καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ	αἰσχύνῃ	αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες»
[2, 2]	φιληδονίαις κατατετρημένα, δι´ ὧν ἡ	αἰσχύνη	ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς ἐπιθεωρεῖται, ἡ
[2, 2]	ἂν ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην,	τέχνη	γίνεται περὶ βίον, καὶ ταύτῃ
[2, 12]	ἡ φύσις· μὴ φιλονικείτω ἡ	τέχνη	πρὸς τὴν φύσιν, τουτέστιν ἀπάτη
[2, 10]	ζῴδια ἐν τῇ πορφύρᾳ, αὐτῇ	τέχνῃ	χαίρειν ἐατέον. Τί γὰρ ἂν
[2, 10]	δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι καὶ	ζώνῃ	τὴν μηλωτὴν κατέσφιγγεν ἐκ τριχῶν
[2, 1]	ἀπρεπὴς γὰρ καὶ ἄσημος ἡ	φωνὴ	γίνεται, πλήρεσι ταῖς γνάθοις στενοχωρουμένη,
[2, 10]	ἄνθος μαραινομένης τῆς χρόας· ἡ	φωνὴ	δὲ καὶ αὐτὴ τὸν ὅμοιον
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ ἐν τῇ	φωνῇ	μεμετρημένον, μεγέθους τε ἅμα καὶ
[2, 1]	τῷ ὄψῳ· ὑπηχήσει γὰρ αὐτῷ	φωνή,	μὴ ἕνεκεν βρώματος κατάλυε τὸ
[2, 4]	σκολιὸν ᾔδετο, κοινῶς ἁπάντων μιᾷ	φωνῇ	παιανιζόντων, ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ
[2, 1]	κοινὸν καὶ ἀκάθαρτον. Καὶ ἡ	φωνὴ	πάλιν πρὸς αὐτὸν ἐκ δευτέρου·
[2, 1]	οὐρανοῦ ἐν αὐτῷ· καὶ ἐγένετο	φωνὴ	πρὸς αὐτόν· ἀνάστα καὶ θῦσον
[2, 7]	ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ αὐτῇ τῇ	φωνῇ,	ὡς ἔπος εἰπεῖν, δικαιοσύνης μεταδοτέον
[2, 1]	τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ Καίσαρι,	φυλάξῃ	τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ.
[2, 7]	λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν τι καὶ	συνεξάξῃ	ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ περίττωμα. Ἀγερωχίας
[2, 7]	δὲ προπετοῦς ἐγγίζει συντριβῇ» οὐ	παραδέξῃ	δὲ ἀκοὴν ματαίαν οὐδὲ συγκαταθήσῃ
[2, 8]	ἀναληφθεὶς μιᾶς ἔργον τὰ πάντα	δείξῃ	δυνάμεως, εἷς ὢν ἑνὸς ὄντος
[2, 10]	εἰδωλολατροῦντας, πόρρω τῆς ἀληθείας ἀποικιστέον,	δόξῃ,	οὐκ ἐπιστήμῃ, ὀνειροπολοῦντας τοῦ καλοῦ
[2, 10]	μὴ καυχήσῃ, μηδὲ ἐπαίρου ἐν	δόξῃ	πάσῃ ἀπαραμόνῳ οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν
[2, 1]	ἡ πολυτροφία ἐντίκτει τῇ ψυχῇ.	Εὐαυξῆ	δὲ καὶ τῶν παίδων τὰ
[2, 6]	Ἐκ γάρ τοι πολυλογίας οὐκ	ἐκφεύξῃ»	φησίν, ἁμαρτίαν· δίκην ἄρα ὑφέξει
[2, 4]	τοῦτο ἐπεφώνησεν τῇ ἀνθρωπότητι πᾶσα	πνοὴ	αἰνεσάτω τὸν κύριον» ὅτι πᾶσαν,
[2, 8]	κεφαλὴν ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως ἡ	ἀναπνοὴ	καταλείπεται, ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ
[2, 2]	κυρίου κοσμίως ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή	πῃ	ἄρα καὶ ἡμῖν ὡς Κορινθίοις
[2, 1]	εἰς τὸν ἔσχατον τόπον ἀνάπιπτε»	πῇ	δέ· Ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ
[2, 2]	ἄμεινον σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ ἄρα	πῃ	καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα ἄλλοις
[2, 1]	ἀγάπας οὐ κέκληκεν. Λέγει γοῦν	πῇ	μέν· Ὅταν κληθῇς εἰς γάμους,
[2, 7]	πότον· στοχαστέον γὰρ ἁμῇ γέ	πῃ	τῶν συνευωχουμένων, μὴ ἀποστέρξωσιν ἀπὸ
[2, 2]	τὸν οἶνον τὸν Χῖον, ἂν	ἀπῇ,	οὐδὲ τὸν Ἀριούσιον, ὅταν μὴ
[2, 1]	παιδείας ἀγάπη» ἡ σοφία λέγει,	ἀγάπη	δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς. Αἱ
[2, 1]	τροφαῖς οὐδὲ ἠπάτησαν αὐτὸν ἡδοναῖς.	Ἀγάπη	δὲ τῷ ὄντι ἐπουράνιός ἐστι
[2, 1]	γὰρ κουροτρόφος {αὐτάρκεια} εἰς κοινωνίαν	ἀγάπη	ἐφόδιον ἔχουσα πλούσιον, τὴν αὐτάρκειαν,
[2, 7]	συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα δὲ τῇ	ἀγάπῃ	ἡ βρῶσις καὶ ἡ πόσις,
[2, 1]	ἡ μετάδοσις. Φροντὶς δὲ παιδείας	ἀγάπη»	ἡ σοφία λέγει, ἀγάπη δὲ
[2, 1]	τροφῆς συνεθιζόμενον εἰς ἀίδιον τροφήν.	Ἀγάπη	μὲν οὖν δεῖπνον οὐκ ἔστιν,
[2, 1]	ἁγίαν συνήλυσιν ἀγάπης, οὐράνιον ἐκκλησίαν.	Ἀγάπη	μὲν οὖν χρῆμα καθαρὸν καὶ
[2, 1]	ὡς οὐ τὰ λάχανα ἡ	ἀγάπη,	μετὰ δὲ ἀγάπης τὰ δεῖπνα
[2, 1]	πάντα ὑπομένει, πάντα ἐλπίζει· ἡ	ἀγάπη	οὐδέποτε πίπτει. Μακάριος ὃς φάγεται
[2, 1]	γινόμενον τὸ δεῖπνον, ἀλλ´ οὐκ	ἀγάπη	τὸ δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας
[2, 10]	ἡ πολυώνυμος καὶ πολυειδής, ἐπειδὰν	ἐκτραπῇ	κατὰ τοῦτο τῆς ἀταξίας τὸ
[2, 10]	σώματος προαγωγεύοντα. Οὐ γὰρ ἔτι	σκέπη	ἡ ἁβροδίαιτός ἐστιν ἐσθής, τὸ
[2, 10]	κύκλῳ μου, καὶ οἱ τοῖχοι	σκέπη	μου, καὶ οὐδεὶς βλέπει τὰς
[2, 7]	γὰρ ἀκούσματα ἀήθη καὶ θεάματα	ἀπρεπῆ	κυμαινομένης ἔτι ἐν αὐτοῖς τῆς
[2, 8]	τὰς εὐεργεσίας τῶν ἐθνῶν ᾐνίξατο	εὐπρεπῆ	καὶ καθαρὰν προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ
[2, 2]	ὡς Κορινθίοις ὁ ἀπόστολος χαλεπήνας	εἴπῃ·	Συνερχομένων ὑμῶν οὐκ ἔστι κυριακὸν
[2, 10]	εἶτα ἐξ αὐτοῦ δασεῖα ἀναφαίνεται	κάμπη,	μεθ´ ἣν εἰς τρίτην μεταμόρφωσιν
[2, 12]	ἀξιέραστον δεικνύουσα, ὅταν οἱονεὶ φέγγος	ἐπιλάμπῃ	τῇ μορφῇ τὸ ἦθος. Τὸ
[2, 8]	φαρμάκου μοίρᾳ ἰάσεως ἕνεκα, ἔσθ´	ὅπῃ	δὲ καὶ διαχύσεως σώφρονος, οὐκ
[2, 2]	κατ´ ἐκεῖνο, καθ´ ὃ ἂν	ἐπισκοπῇ	τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην, τέχνη γίνεται
[2, 7]	αὐτοῦ καὶ οὐ κατενύγη ἐν	λύπῃ	ἁμαρτίας» ἤτοι μετανοήσας ἐφ´ οἷς
[2, 9]	τῶν νηχομένων οἱ ἐξηρτημένοι τὰ	βάρη,	ἔμπαλιν δὲ οἷον ἐξ ἀβύσσου
[2, 2]	οὐδὲ τὸν Ἀριούσιον, ὅταν μὴ	παρῇ.	Δίψα γὰρ ἐνδείας τινός ἐστι
[2, 10]	ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα	μέρη.	Ταύτῃ τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς
[2, 10]	ἐμφαίνουσιν. Κἂν τὸν ποδήρη τις	παραφέρῃ	τὸν κυρίου, ὁ ποικιλανθὴς ἐκεῖνος
[2, 10]	μικρολόγου ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν. Κἂν τὸν	ποδήρη	τις παραφέρῃ τὸν κυρίου, ὁ
[2, 2]	αὐτὸς αὑτὸν ἐξοκείλας εἰς ἡδονὰς	διαφθείρῃ.	~Εἰκότως οὖν καὶ ὁ ἀπόστολος
[2, 1]	κεκληκότα κατὰ τὴν ἀβλαβῆ καὶ	ἀπροσκορῆ	τῆς συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον δὲ
[2, 9]	οὓς ἐλθὼν ὁ κύριος ἐγρηγορότας	εὕρῃ.	Οὐδὲν γὰρ ἀνδρὸς ὄφελος καθεύδοντος
[2, 12]	χρυσὸν ἔχων πόλεμον κίεν ἠύτε	κούρη	νηπίη. Ἀλλὰ γὰρ τὴν μὲν
[2, 12]	καὶ αὐτὸν παραιτουμέναις τὸν κόσμον.	Χρὴ	γὰρ εἶναι κοσμίας ἔνδοθεν καὶ
[2, 7]	ἄμφω γὰρ ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον.	Χρὴ	δὲ καὶ γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων
[2, 8]	εἰς τὴν ἀληθείας παρεισιέναι πόλιν.	Χρὴ	δὲ καὶ μάλα τοὺς μὲν
[2, 5]	καταγέλαστος ὁ γέλως αὐτῷ εἴη»	Χρὴ	δὲ καὶ τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι,
[2, 9]	χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου.	Χρὴ	δὲ καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσιν
[2, 3]	δὲ ζῶντες διὰ τὰς τρυφάς.	Χρὴ	δὲ προειληφέναι τοὺς ἐπὶ σωτηρίαν
[2, 10]	δὲ μὴ περιπεσεῖν τοῖς ἴσοις.	~Χρὴ	δὲ υἱοὺς μὲν ἡγεῖσθαι τοὺς
[2, 2]	ὑπερβάλλει τῆς αἰδοῦς τοὺς ὅρους.	Χρὴ	δέ, ὡς ἔνι μάλιστα, κατασβεννύναι
[2, 8]	τὸ ἄνθος τέρπει βλεπόμενον, καὶ	χρὴ	δι´ ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν καλῶν
[2, 10]	ἐνυβρίζειν ἐστὶ τῇ φύσει, ἣν	χρὴ	διδάσκαλον ἐπιγραφομένους τὰς σοφὰς τοῦ
[2, 10]	καὶ τὰ σκέποντα παραπλήσια εἶναι	χρή,	εἰ δέ, καὶ σκέπην ταύτην
[2, 10]	βίος ἀγνοίας ὕπνος βαθύς, οὗ	χρὴ	ἐξεγειρομένους ἡμᾶς ἐπὶ τὸ ὄντως
[2, 11]	ὀρθὸν τὸ κατὰ φύσιν ἐκλέγειν	χρή.	Ἡ γὰρ χρῆσις τῶν ὑποδημάτων
[2, 3]	Ἑνὸς γὰρ ὄντας θεράποντας θεοῦ	χρὴ	καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰ
[2, 1]	μᾶλλον δὲ ὅπως αὐτὸ κατευθύνειν	χρή,	λεκτέον· ὁπόταν γάρ τις ἀπὸ
[2, 10]	ἀναγκαίαν ἀφαιρεῖται τὴν μέριμναν, τί	χρὴ	νοεῖν ἐρεῖν αὐτὸν περὶ φιλοκοσμίας
[2, 10]	τοῦ τόνου. Εἰ δὲ συμπεριφέρεσθαι	χρή,	ὀλίγον ἐνδοτέον αὐταῖς μαλακωτέροις χρῆσθαι
[2, 1]	πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενέσιν. ~Οὐ	χρὴ	οὖν καθάπερ ἀσωτευομένους ἡμᾶς κατὰ
[2, 9]	καταφορᾶς, νηφαλιώτερον κοιμηθησόμεθα· οὐ» γὰρ	χρὴ	παννύχιον εὕδειν» τοὺς ἔνοικον ἔχοντας
[2, 10]	δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι	χρὴ	παντὸς μᾶλλον τούτῳ τοῦ σώματος
[2, 1]	παιδαγωγίας ἐκλεγομένοις, ὁποῖόν τινα εἶναι	χρὴ	παρ´ ὅλον τὸν βίον τὸν
[2, 7]	βδελύττεται τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. ~Τίνα	χρὴ	παραφυλάττεσθαι τοὺς ἀστείως συμβιοῦντας. Ἀπέστω
[2, 4]	ἀφθάρτῳ, τῷ βασιλικῷ χρυσίῳ. ~Πῶς	χρὴ	περὶ τὰς ἐστιάσεις ἀνίεσθαι. Ἀπέστω
[2, 3]	κοίτης αὐτοῦ ἀναπαύσεται. ~Ὅτι οὐ	χρὴ	περὶ τὴν πολυτέλειαν τῶν σκευῶν
[2, 12]	ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται. ~Ὅτι οὐ	χρὴ	περὶ τοὺς λίθους καὶ τὸν
[2, 10]	ὥς φησιν ὁ Παῦλος, οὐ	χρὴ	πόρνης ποιεῖν μέλη τὰ τοῦ
[2, 2]	τὸν βίον, εἰ βίον καλεῖν	χρή,	ῥᾴθυμον ὄντα καὶ περὶ τὰς
[2, 1]	αὐτῶν καὶ ὅπως ἁρμόττειν γε	χρή.	Στοχαζομένοις τοίνυν τῆς συμμετρίας τοῦ
[2, 6]	τῶν φωνῶν, αἷς ἄβατα εἶναι	χρὴ	τὰ ὦτα τῶν ἐν Χριστῷ
[2, 7]	μὴν ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν μέχρι πολλοῦ	χρή,	τῇ ἐφυστερήσει τὴν ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας,
[2, 10]	αἰδοῖ μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι	χρὴ	τὴν πίστιν, ἐνάρετον μετ´ αἰδοῦς—
[2, 10]	καταλαβέτωσάν με» Πόρρωθεν οὖν ἀπερύκειν	χρὴ	τὴν πολλὴν τῶν ἐπιβούλων κακουργίαν·
[2, 9]	συμμέτρως ἀρρενιστέον. Οὐ γὰρ ἔκλυσιν	χρὴ	τοῦ σώματος εἶναι παντελῆ τὸν
[2, 10]	χρυσοῖ. Εἰ δὲ καὶ ὑφεῖναι	χρὴ	τοῦ τόνου διὰ τὰς γυναῖκας,
[2, 10]	γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ δὴ καθυφεῖναι	χρὴ	τοῦ τόνου. Εἰ δὲ συμπεριφέρεσθαι
[2, 6]	τινων τοῦ σώματος, ὧν οὐ	χρή,	τοῦτο δὲ ἐν ταῖς ἐπιθεωρήσεσι
[2, 10]	ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς τῆς ἀληθείας	ἀπόχρη	βάμμα, αἱ δὲ τοῖς ἄνθεσιν
[2, 1]	παρὼν ἐπιτήδειος τῆς ἐξεργασίας καιρός.	Ἀπόχρη	δὲ ὑπόμνησις συγχρωμένων ἡμῶν εἰς
[2, 12]	εἰ μὲν γὰρ καλαὶ εἶεν,	ἀπόχρη	ἡ φύσις· μὴ φιλονικείτω ἡ
[2, 11]	τὼ πόδε. Τῆς λιτῆς ὑποδέσεως	ἀπόχρη	μάρτυς Ἰωάννης, οὐκ ἄξιος εἶναι
[2, 2]	γεώργιον θεοῦ. Τί γὰρ οὐκ	ἀπόχρη	ὁ ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν;
[2, 8]	δὲ καὶ ἄρα τι συγχωρητέον,	ἀπόχρη	τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν αὐτοῖς τῶν
[2, 1]	Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται» φησί, τῇ	σῇ	γνώσει ὁ ἀδελφὸς ἀσθενῶν, δι´
[2, 10]	καυχήσῃ, μηδὲ ἐπαίρου ἐν δόξῃ	πάσῃ	ἀπαραμόνῳ οὔσῃ. Ἐπισκώπτων γοῦν τοὺς
[2, 4]	γὰρ ὁ ἀπόστολος πάλιν· ἐν	πάσῃ	σοφίᾳ διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς
[2, 10]	τὴν πρόεσιν αὐτοῦ τὸ ἄρρεν	ἀνδρωσάσῃ.	Ὁ δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν
[2, 1]	δεῖπνα παραληπτέα. Ἀγαθὴ μὲν ἡ	μέση	κατάστασις ἐν πᾶσι μέν, οὐχ
[2, 1]	τὴν ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν ἐν	μέσῃ	τῇ σκηνῇ, παντὶ τῷ ὑπηκόῳ
[2, 7]	παραδέξῃ δὲ ἀκοὴν ματαίαν οὐδὲ	συγκαταθήσῃ	μετὰ τοῦ ἀδίκου γενέσθαι μάρτυς
[2, 10]	παρήγγειλεν. Καὶ μετὰ ἄρρενος οὐ	κοιμηθήσῃ	κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ ἐστι.
[2, 6]	καὶ ἐκ τοῦ λόγου σου	καταδικασθήσῃ»	Τίνες οὖν αἱ ἀντωτίδες αἱ
[2, 7]	αὐτήν, καὶ τῷ αἵματί σου	ὀλισθήσῃ	εἰς ἀπώλειαν· σφαλερὰ γὰρ ἡ
[2, 6]	τε ἐκ τοῦ λόγου σου	δικαιωθήσῃ»	φησίν, καὶ ἐκ τοῦ λόγου
[2, 6]	περὶ τούτου γέγραπται· Ὃς ἂν	λαλήσῃ	λόγον ἀργόν, ἀποδώσει λόγον κυρίῳ
[2, 4]	ψάλλειν, μῶμος οὐκ ἔστιν, Ἑβραῖον	μιμήσῃ	δίκαιον βασιλέα εὐχάριστον τῷ θεῷ.
[2, 10]	γενόμενον τῆς φθορᾶς, ἀιδίῳ σωφροσύνῃ	παραχωρήσῃ	τὸν ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ τῷ
[2, 10]	Ἐν περιβολῇ ἱματίου οὐ μὴ	καυχήσῃ,	μηδὲ ἐπαίρου ἐν δόξῃ πάσῃ
[2, 10]	ἡ γραφὴ λέγει· Γυνὴ μισθία	ἴση	σιάλῳ λογισθήσεται, ὕπανδρος δὲ πύργος
[2, 2]	στόμα σου τότε λαλήσει σκολιά,	κατακείσῃ	δὲ ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης
[2, 1]	τὸ νόμισμα τοῦ ἰχθύος, ἵνα	χωρίσῃ	τὴν κενοδοξίαν, καὶ τὸν στατῆρα
[2, 9]	ἀβύσσου κάτωθεν τὸ νηφάλιον ἡμᾶς	ἀνακουφίσῃ	εἰς τὰς ἐπιπολὰς τῆς ἐγρηγόρσεως.
[2, 2]	οἶνον ἐπὶ μέθῃ. Διὰ τί,	πεύσῃ;	Ὅτι» φησί, τὸ στόμα σου
[2, 1]	ἐναντίαν ἀντέθηκεν ἀγωγήν, μέχρις ἂν	ἐκλύσῃ	τὴν ἐκ τοῦ ἔθους ἐπὶ
[2, 10]	ἐπαίρου ἐν δόξῃ πάσῃ ἀπαραμόνῳ	οὔσῃ.	Ἐπισκώπτων γοῦν τοὺς τοῖς μαλακοῖς
[2, 2]	φαρμάκου τούτου· οὐ γὰρ κατάλληλον	ζεούσῃ	ἡλικίᾳ τῶν ὑγρῶν τὸ θερμότατον
[2, 4]	παροινίαις καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ	ἑταιρούσῃ	μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς δὲ
[2, 4]	ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις καὶ τῇ	ἀνθοφορούσῃ	καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος.
[2, 10]	κοινωνίας, ἑπομένους τῇ φύσει αὐτῇ	ἀπαγορευούσῃ	διὰ τῆς τῶν μορίων κατασκευῆς,
[2, 9]	τῇ εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον	ἐχούσῃ	τὸ παρηγοροῦν, εἰ θέρος εἴη,
[2, 7]	τοὺς συνόντας φιλοφροσύνη, παρεπόμενα δὲ	τῇ	ἀγάπῃ ἡ βρῶσις καὶ ἡ
[2, 1]	κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν	τῇ	αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια
[2, 11]	Τυρρηνικάς, προθεμένους δὲ καθὼς ἔθος	τῇ	ἀληθείᾳ ἡμῶν τὸν σκοπὸν τὸν
[2, 1]	οὐχ ἥκιστα δὲ καὶ ἐν	τῇ	ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ
[2, 4]	ἁρμονίας ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις καὶ	τῇ	ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ
[2, 4]	ἐπηχεῖ χείλεσιν. Διὰ τοῦτο ἐπεφώνησεν	τῇ	ἀνθρωπότητι πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν
[2, 2]	ἡ γραφή· καὶ πάλιν ἐπιφέρει	τῇ	ἀπειλῇ· Τίνος πελιδνοὶ οἱ ὀφθαλμοί;
[2, 1]	πρὸς δὲ καὶ ἱδρῶτα περιχεῖσθαι	τῇ	ἀπληστίᾳ συνεχομένων καὶ ἀσθμαινόντων ὑπὸ
[2, 10]	ἀντικαταλλαττομένη τἀνδρὸς κατὰ τὰ αὐτὰ	τῇ	Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ, τῇ Ἐριφύλῃ λέγω,
[2, 10]	τινα τῶν παλαιῶν Ἑβραίων ἐγκύμονι	τῇ	αὑτοῦ γυναικὶ συνιόντα παρήγαγεν· ψιλὴ
[2, 1]	καὶ ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει,	τῇ	αὑτῶν ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς
[2, 12]	ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ	τῇ	Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν ἀλλ´
[2, 12]	Ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ» φησίν, ἐποίησαν	τῇ	Βάαλ» κόσμια δηλονότι· καὶ ἐναργέστατα
[2, 1]	Μακάριος ὃς φάγεται ἄρτον ἐν	τῇ	βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ. Χαλεπώτατον δὲ
[2, 2]	πίω αὐτὸ μεθ´ ὑμῶν ἐν	τῇ	βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου. Ἀλλ´
[2, 7]	προσκειμένους φαίνεσθαι καθάπερ τὰ θηρία	τῇ	βορᾷ οὐδὲ μὴν πλείονος ὄψου
[2, 1]	μόνον τῶν ἄλλων ζῴων ἐν	τῇ	γαστρὶ τὴν καρδίαν ἔχειν. Τοῦτον
[2, 12]	γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ	τῇ	γραφῇ ἀντᾴδετε, βοώσης ἐκείνης διαρρήδην·
[2, 8]	προσῆκεν σωφρόνως τῷ ὄντι παρεπομένοις	τῇ	γραφῇ. Στέφανον μὲν γυναικὸς τὸν
[2, 10]	ἀσκητέον, ὥσπερ οὖν, πολὺ πλέον	τῇ	γυναικὶ τῇ ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα
[2, 12]	Ὁ δὲ πολυτίμητος μαργαρίτης ὑπερφυῶς	τῇ	γυναικωνίτιδι εἰσεκώμασεν· γίνεται δὲ οὗτος
[2, 3]	τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα	τῇ	διαθέσει τῇ μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα.
[2, 9]	τῇ μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ	τῇ	διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας ἐπὶ τὸν
[2, 1]	Δαβίδ, ὃς ἐν τῇ πόλει	τῇ	ἑαυτοῦ τὴν ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν
[2, 10]	οὖν, πολὺ πλέον τῇ γυναικὶ	τῇ	ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα ἐπιδεικτέον τὰς
[2, 12]	φυτοῦ καὶ ζῴου κάλλος ἐν	τῇ	ἑκάστου ἀρετῇ εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου
[2, 10]	τοὺς πόδας κομιδῇ ἀλαζονικόν, ἐμποδὼν	τῇ	ἐνεργείᾳ τοῦ περιπατεῖν γινόμενον, καλλύντρου
[2, 10]	σύμφημι κἀγώ· οὐ μέντοι τῇδε	τῇ	ἐξηγήσει τῶν συμβολικῶς εἰρημένων συγκατατίθεμαι.
[2, 10]	θάτερον μέρος τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι	τῇ	ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν. Διὰ τοῦτο
[2, 9]	εἰς ἀναισθησίαν ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων	τῇ	ἐπιμύσει τὸ φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ
[2, 3]	οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ, τῇ ἡλικίᾳ,	τῇ	ἐπιτηδεύσει, τῷ καιρῷ. Ἑνὸς γὰρ
[2, 10]	τὰ αὐτὰ τῇ Ἀργείᾳ ἑταίρᾳ,	τῇ	Ἐριφύλῃ λέγω, ἣ χρυσὸν φίλου
[2, 9]	χρηστέον ἀκολούθως τῷ λόγῳ ἀφελεῖ	τῇ	εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ
[2, 1]	προσδοκήσαντες. Τὰς μὲν γὰρ ἐπὶ	τῇ	εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ
[2, 7]	ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν μέχρι πολλοῦ χρή,	τῇ	ἐφυστερήσει τὴν ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας, ἀλλ´
[2, 3]	τὸ πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ προσώπῳ,	τῇ	ἡλικίᾳ, τῇ ἐπιτηδεύσει, τῷ καιρῷ.
[2, 8]	ᾐνίξατο εὐπρεπῆ καὶ καθαρὰν προπαρασκευάσας	τῇ	ἰδίᾳ δυνάμει. Ὤζεσέ τε τούτοις
[2, 4]	ἐν τῇ χάριτι, ᾄδοντες ἐν	τῇ	καρδίᾳ ὑμῶν τῷ θεῷ· καὶ
[2, 6]	ἐν τοῖς συνουσιαστικοῖς μορίοις καὶ	τῇ	κατὰ γάμον συμπλοκῇ, καθ´ ὧν
[2, 2]	τὸ λογιστικὸν ἵδρυται οὐκ ἐν	τῇ	κεφαλῇ, ἀλλ´ ἐν τοῖς ἐντοσθιδίοις,
[2, 8]	ἐστι δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ	τῇ	κεφαλῇ καὶ τῷ ἡγεμονικῷ τοῦ
[2, 10]	ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ	τῇ	κεφαλῇ, οὐ πορνεύσεις, οὐ μοιχεύσεις,
[2, 1]	λαιμάργοις ἐπιθυμίαις. Τὰ γὰρ βρώματα	τῇ	κοιλίᾳ» ἐξ ὧν ὁ σαρκικὸς
[2, 1]	χρώμενος αὐτῇ, τὸν νοῦν ἐγκατορύξας	τῇ	κοιλίᾳ, τῷ ἰχθύι τῷ καλουμένῳ
[2, 11]	διὰ τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν	τῇ	κόνει τὼ πόδε. Τῆς λιτῆς
[2, 10]	γὰρ ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν	τῇ	κύστει, ἐπικειμένη δὲ τῷ ἐντέρῳ
[2, 10]	τράχηλον μεταξὺ τῶν ὤμων ἐν	τῇ	κύστει, καὶ τὸ στόμιον τοῦ
[2, 12]	παιδία θεασάμενα φέρεται ἐπ´ αὐτὸ	τῇ	λαμπρότητι ἀγόμενα, τῆς δὲ ἐπαφήσεως
[2, 2]	φησίν, ἐνδύσεται ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται	τῇ	μέθῃ διὰ τοὺς κατοπτεύοντας. Ὀπαὶ
[2, 2]	ἀκοσμία, κραιπάλη δὲ ἡ ἐπὶ	τῇ	μέθῃ δυσαρέστησις καὶ ἀηδία ἀπὸ
[2, 2]	αὐτόν, ἔκδοτον δὲ αὑτὸν συνεχώρησεν	τῇ	μέθῃ, ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ
[2, 5]	ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας	τῇ	μέθῃ, τὰ δὲ ἐκτράπελα ἐπεγείρεται
[2, 9]	εὐωχίαν εὐλογήσαντας τὸν θεὸν ἐπὶ	τῇ	μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ
[2, 3]	ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα τῇ διαθέσει	τῇ	μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ δὲ
[2, 3]	ἕνα τῶν ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει,	τῇ	μονοπροσώπῳ ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς
[2, 12]	δεικνύουσα, ὅταν οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ	τῇ	μορφῇ τὸ ἦθος. Τὸ γὰρ
[2, 12]	εὐφραίνου» ἄφρονα κέκληκεν, ταύτῃ γὰρ	τῇ	νυκτὶ τὴν ψυχήν σου παραλαμβάνουσιν·
[2, 10]	τὴν φυσικὴν χρῆσιν ἐξεκαύθησαν ἐν	τῇ	ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες
[2, 8]	τρυφή. Εὖ μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες	τῇ	περὶ τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς
[2, 1]	Πλάτων τοῦ Δαβίδ, ὃς ἐν	τῇ	πόλει τῇ ἑαυτοῦ τὴν ἁγίαν
[2, 10]	ποικίλα ἱμάτια, ἔχοντα ζῴδια ἐν	τῇ	πορφύρᾳ, αὐτῇ τέχνῃ χαίρειν ἐατέον.
[2, 4]	τῷ ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ καὶ	τῇ	σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ καὶ αὐλῷ,
[2, 4]	τοὺς πολέμους αὐτῶν Τυρρηνοὶ μὲν	τῇ	σάλπιγγι, σύριγγι δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ
[2, 10]	τῆς σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ καθαρᾷ	τῇ	σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν τὸ
[2, 12]	τοῦ σώματος καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ	τῇ	σαρκί, τὸ ὡραῖον τῆς σωφροσύνης
[2, 1]	κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται» φησί,	τῇ	σῇ γνώσει ὁ ἀδελφὸς ἀσθενῶν,
[2, 1]	ἁγίαν ἱδρύων κιβωτὸν ἐν μέσῃ	τῇ	σκηνῇ, παντὶ τῷ ὑπηκόῳ εὐφροσύνην
[2, 7]	διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα τὸ σφῶν	τῇ	συμμετρίᾳ παραμετρούντων· τό τε γὰρ
[2, 10]	εὔφρανάν σε θυγατέρες βασιλέων ἐν	τῇ	τιμῇ σου· παρέστη ἡ βασίλισσα
[2, 1]	τὴν αὐτάρκειαν, ἣ δὴ ἐφεστῶσα	τῇ	τροφῇ δικαίᾳ ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως
[2, 1]	γνάθοις στενοχωρουμένη, καὶ ἡ γλῶσσα	τῇ	τροφῇ πιεζομένη, τῆς κατὰ φύσιν
[2, 10]	τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς ἐν	τῇ	τῶν παθῶν οἰκειώσει. Οὐκ ἄρα
[2, 9]	οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´ ἐπὶ	τῇ	τῶν πράξεων ἀναπαύλῃ. Ἐπεγερτικῶς οὖν
[2, 10]	μοι» ἀναγνούς. Τὴν δὲ ἐπὶ	τῇ	ὕβρει δίκην γνωριοῦσιν ὑμῖν οἱ
[2, 2]	ἀληθῶς μὲν τὸ πνεῦμα ᾠκείωται	τῇ	ὑπ´ αὐτοῦ φερομένῃ ψυχῇ, ἡ
[2, 10]	τὰς ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους	τῇ	φύσει αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς
[2, 10]	παίδων γονὴν συνιέναι ἐνυβρίζειν ἐστὶ	τῇ	φύσει, ἣν χρὴ διδάσκαλον ἐπιγραφομένους
[2, 7]	σώφρονος δὲ καὶ τὸ ἐν	τῇ	φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους τε ἅμα
[2, 7]	συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ αὐτῇ	τῇ	φωνῇ, ὡς ἔπος εἰπεῖν, δικαιοσύνης
[2, 4]	ψαλμοῖς, ὕμνοις, ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἐν	τῇ	χάριτι, ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ
[2, 10]	κόσμος» καὶ πόα ἡμεῖς οἱ	τῇ	χάριτι δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ, καρέντες
[2, 2]	πρόσωπα πελιδνοὺς καὶ ἔτι ἐπὶ	τῇ	χθιζῇ μέθῃ ἄλλην ἕωθεν αὖθις
[2, 1]	αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ	τῇ	ψυχῇ. Εἰ δέ τις καὶ
[2, 1]	καὶ ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία ἐντίκτει	τῇ	ψυχῇ. Εὐαυξῆ δὲ καὶ τῶν
[2, 5]	μὲν ὁ λόγος ἐν αὐτῇ	τῇ	ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ μέθῃ, τὰ
[2, 12]	δεικνύναι καλήν· ἐν μόνῃ γὰρ	τῇ	ψυχῇ καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος
[2, 1]	Δίκαιος γάρ» φησίν, ἐσθίων ἐμπίμπλαται	τῇ	ψυχῇ, κοιλίαι δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς»
[2, 10]	συμβουλεύει, διοικεῖν δὲ τὸ σῶμα	τῇ	ψυχῇ, παιδαγωγεῖ δὲ τὴν ψυχήν,
[2, 10]	κλίνης αὐτοῦ, ὁ λέγων ἐν	τῇ	ψυχῇ· Τίς με ὁρᾷ; Σκότος
[2, 10]	σκότῳ νύκτωρ ἀκολαστητέον, ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον	τῇ	ψυχῇ τὸ αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς
[2, 10]	τὴν ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε» λέγων	τῇ	ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ
[2, 5]	πόρρωθεν τῶν πειρώντων ἐστὶ φυγαδευτικόν·	δυνατὴ	γὰρ ἀποκρούσασθαι τῆς ἀσελγείας τὰς
[2, 12]	τέχνη πρὸς τὴν φύσιν, τουτέστιν	ἀπάτη	ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω· εἰ δὲ
[2, 3]	ἄλλων ἄθετος ἡ χρῆσις, ὄψεως	ἀπάτη	μόνον· εἴτε γὰρ αὐτοῖς ἐγχέαι
[2, 2]	φωτοειδής, αὐγὴ δὲ ψυχὴ ξηρὰ	σοφωτάτη	καὶ ἀρίστη» Ταύτῃ δὲ καὶ
[2, 7]	αἰδοῖ· ὅσαι δὲ μὴ ὕπανδροι,	ἐσχάτη	ταύταις διαβολὴ εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι
[2, 12]	Ἔχεις ἀγαθὰ πολλὰ ἀποκείμενα εἰς	ἔτη	πολλά· φάγε, πίε, εὐφραίνου» ἄφρονα
[2, 9]	πολύ, καλῶς εἰς ἔθος ἰόν.	Μελέτη	δὲ ἀσκήσεως ἀίδιον ἐγρήγορσιν ἐκ
[2, 7]	τὸν ἀντιδιαλεγόμενον. Σιγὴ μὲν γὰρ	ἀρετὴ	γυναικῶν ἐστιν, ἀκίνδυνον δὲ τῶν
[2, 12]	ἀρετῇ εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ	ἀρετὴ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία
[2, 12]	ζῴου κάλλος ἐν τῇ ἑκάστου	ἀρετῇ	εἶναι συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ
[2, 12]	καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται, ἡ δὲ	ἀρετὴ	μόνη καὶ διὰ καλοῦ τοῦ
[2, 3]	ἔξεστιν ὠνήσασθαι, σοφία δὲ οὐκ	ὠνητὴ	νομίσματι γηΐνῳ οὐδ´ ἐν ἀγορᾷ,
[2, 12]	μῦθος τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ	Ἀφροδίτῃ	περιβεβλῆσθαι λέγει, οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 9]	λόγῳ ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ καὶ	λιτῇ	σύμμετρον ἐχούσῃ τὸ παρηγοροῦν, εἰ
[2, 10]	τοὺς σώφρονας· οὔτε ἐπ´ ἀλλοτρίᾳ	κοίτῃ	πόθον αἰσχρὸν ἔχοντας οὐδὲ ἐπ´
[2, 8]	τοὺς μετόχους σου· σμύρνα καὶ	στακτὴ	καὶ κασία ἀπὸ τῶν ἱματίων
[2, 8]	μὲν ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα ἂν	καχεκτῇ,	ῥωννύουσαι δὲ καὶ τὸν στόμαχον.
[2, 6]	μετὰ τῶν ἁγίων ἀναστρεφόμενος ἁγιασθήσεται.	Πάντῃ	οὖν ἀφεκτέον τῶν αἰσχρῶν ἀκουσμάτων
[2, 2]	γίνεται περὶ βίον, καὶ ταύτῃ	πάντῃ	συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν, ἀεὶ
[2, 2]	γῆς, πολλὰ ταῦτα ὀνόματα· σώφρονι	συμπότῃ	οἶνος εἷς, ἑνὸς γεώργιον θεοῦ.
[2, 1]	νέου ἐπιτηδεύων τοιαῦτα, οὔθ´ οὕτω	θαυμαστῇ	φύσει κραθήσεται. Οὐ γὰρ ἄπυστος
[2, 10]	βασιλέων ἐν τῇ τιμῇ σου·	παρέστη	ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου
[2, 10]	οἰκονομίαν εὔθετον. Ἀπειροκαλία δὲ ἡ	μεγίστη	τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς πέπλους
[2, 2]	δὲ ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ	ἀρίστη»	Ταύτῃ δὲ καὶ ἐποπτική, οὐδέ
[2, 12]	τοίνυν τοὺς λήρους αὐτῷ πονηρῷ	σοφιστῇ	τοῦ ἑταιρικοῦ τούτου μὴ μετεχόντων
[2, 4]	ἡμῶν ἡ παρὰ πότον φιλοφροσύνη	διττὴ	κατὰ τὸν νόμον· εἰ γὰρ
[2, 10]	δὲ τοὐναντίον εἰσάγει, τὴν κακίαν,	περιττῇ	μὲν ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ δὲ
[2, 1]	καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ ἐθνικὴ	περιττή.	Σώφρων οὐδ´ ἂν μελλήσαι ποτὲ
[2, 9]	διανοίας ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ ἡ	περιττὴ	τροφὴ τὸ λογιστικὸν εἰς ἀναισθησίαν
[2, 1]	ἀγάπην τινὲς τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ	γλώττῃ	κεχρημένοι δειπνάριά τινα κνίσης καὶ
[2, 10]	ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους τῇ φύσει	αὐτῇ	ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς τῶν μορίων
[2, 10]	κένωμα μόνον τῆς ὑστέρας ἱκανὸν	αὐτῇ	γίνεται συνουσίας ὁρμητήριον· τὸ γὰρ
[2, 7]	αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ καὶ	αὐτὴ	διδασκαλικὴ διὰ τοῦ μὴ προσόντος
[2, 8]	λάθωμεν ἣν ἐφυγαδεύσαμεν ἀκολασίαν, κάθοδον	αὐτῇ	διδόντες εἰς ψυχὴν διὰ τῶν
[2, 10]	τοῦ πόρου τῆς περιττώσεως πέφυκεν	αὐτῇ	ἐξοχή τις σαρκικὴ παραπλησία τῷ
[2, 6]	ἡμῖν ἀφεκτέον καὶ τοὺς χρωμένους	αὐτῇ	ἐπιστομιστέον καὶ ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ
[2, 10]	δὲ τὰ τῆς σαρκὸς ἔργα,	αὐτῇ	καθαρᾷ τῇ σαρκὶ ἐπενδυσάμενοι τὴν
[2, 12]	τῶν Βααλείμ, ἐν αἷς ἐπέθυσεν	αὐτῇ,	καὶ περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς
[2, 10]	τοὺς πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς ἐπαισχῦναι	αὐτῇ	πόλει κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο,
[2, 10]	ἔχοντα ζῴδια ἐν τῇ πορφύρᾳ,	αὐτῇ	τέχνῃ χαίρειν ἐατέον. Τί γὰρ
[2, 7]	καὶ συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ	αὐτῇ	τῇ φωνῇ, ὡς ἔπος εἰπεῖν,
[2, 5]	κατακοιμίζεται μὲν ὁ λόγος ἐν	αὐτῇ	τῇ ψυχῇ καρηβαρήσας τῇ μέθῃ,
[2, 8]	ἡγεῖτο τὸ κάλλιστον εἶναι παρ´	αὐτῇ,	τὸ μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν
[2, 1]	μελλήσαι ποτὲ γενέσθαι» ὁ χρώμενος	αὐτῇ,	τὸν νοῦν ἐγκατορύξας τῇ κοιλίᾳ,
[2, 10]	χρόας· ἡ φωνὴ δὲ καὶ	αὐτὴ	τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ κρύει
[2, 9]	τοῦ σώματος συμπαθείας καὶ αὐτῆς	αὑτῇ	τὰ κράτιστα συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ
[2, 9]	δεόμενον ὕπνου ἐστίν— ἀεικίνητος γὰρ	αὕτη—	ἀλλὰ τὸ σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον
[2, 12]	πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» πληρώσας.	Αὕτη	γὰρ ἡ ἀληθὴς τρυφή, ἡ
[2, 12]	τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν.	Αὕτη	γὰρ ἡ ἀληθινὴ εὐκοσμία. Τὰ
[2, 12]	δικαιοσύνη, τιθηνὴ δὲ ἡ αὐτάρκεια.	Αὕτη	γοῦν τοι ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη
[2, 1]	μὴ ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία ὑμῶν	αὕτη,	ἕως ἂν ἀποθάνητε» οὐχὶ ἄφεσιν
[2, 1]	πλησίον σου, ἐν οὐρανοῖς ἐστιν	αὕτη	ἡ ἐπουράνιος εὐωχία, ἡ δὲ
[2, 1]	καὶ λάγανον ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης	αὕτη	ἡ τροφὴ καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ
[2, 1]	ἐγκρίνεται ἡ τροφή. Ἁπλῆ δὲ	αὕτη	καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς
[2, 1]	μή ποτε ἡ ἐξουσία ὑμῶν	αὕτη	πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενέσιν. ~Οὐ
[2, 10]	Ὄψεως, οὐ σκέπης ἡ ἐσθὴς	αὕτη.	Τά τε χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ
[2, 2]	ᾗ καὶ τὸ συνειδέναι αὐτὴν	ἑαυτῇ,	ἥτις εἴη, μόνον αἰσχύνην φέρει.
[2, 8]	θηρῶσιν οἱ σώφρονες τοὺς ἀσελγεῖς.	Τοιαύτη	δὲ καὶ τῶν στεφάνων ἡ
[2, 7]	τοῦ νέου τὴν αἰδῶ ἡ	τοιαύτη	ἐπίσκωψις ἐμφαίνουσα χαριέντως τὰ προσόντα
[2, 10]	μὴ δυναμένη· προσπίπτουσα γὰρ ἡ	τοιαύτη	ἐσθὴς τῷ σώματι προστυποῦται αὐτῷ
[2, 7]	τὰς πεπληρωμένας· ἐπισφαλὴς γὰρ ἡ	τοιαύτη	παιδιά· στόμα δὲ προπετοῦς ἐγγίζει
[2, 10]	ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν λευκόν»	Τοιαύτῃ	χρώμενον στολῇ τὸν κύριον ἐν
[2, 3]	ἀβελτερίαν ἀρχεκάκου τρυφῆς. Τίς ἡ	τοσαύτη	πλάνη, τίς ἡ δοξοκαλία, ὁρᾶτε.
[2, 9]	κλίνης τὸ σκάζον λίθῳ ἐπανωρθοῦτο.	Τοσαύτη	τις εὐτέλεια καὶ αὐτουργία οὐ
[2, 10]	οἷς βεβίωκεν ἔτεσιν ἴσχοντα τρύπας·	ταύτῃ	ἄρα τὴν κώλυσιν τῆς ἐδωδῆς
[2, 7]	ἀκαιροβόας καὶ τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον.	Ταύτῃ	γὰρ αὖ τὸν Θερσίτην πληγαῖς
[2, 7]	ἀφαιρετέον ἀπολαβομένοις πράως τὰς ἀναπνοάς·	ταύτῃ	γὰρ εὐσχημονέστατα τὴν ἀθρόαν τοῦ
[2, 12]	φάγε, πίε, εὐφραίνου» ἄφρονα κέκληκεν,	ταύτῃ	γὰρ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν
[2, 2]	ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη»	Ταύτῃ	δὲ καὶ ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν
[2, 5]	τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα, μὴ	ταύτῃ	δὲ χωρῶν ἀκολασίαν ἐνδείκνυται. Ἁπλῶς
[2, 3]	ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ	ταύτῃ	ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ
[2, 10]	ἐσθῆτα, τὴν σάρκα, ἁγιάζονται, καὶ	ταύτῃ	ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν ἡ
[2, 12]	καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον καὶ	ταύτῃ	ἱκανόν ἐστιν. Ἱκανότης δὲ ἕξις
[2, 8]	ὑγρότητά {τε} καὶ διὰ ψυχρότητα.	Ταύτῃ	καὶ οἱ ἰατροὶ ψυχρὸν εἶναι
[2, 12]	τῶν πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων.	Ταύτῃ	καὶ τὸ πῦρ τὰ παιδία
[2, 10]	χρυσὸν φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο τιμήεντα.	~Ταύτῃ	καὶ τὸν Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν
[2, 8]	δὲ ἀμεριμνίας ὁ στέφανος σύμβολον·	ταύτῃ	καὶ τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ
[2, 1]	Ἐλθόντα δέ με» φησίν, ὁ	ταύτῃ	λεγόμενος αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν
[2, 10]	ἀδεῶς τῆς παρὰ φύσιν σπορᾶς.	Ταύτῃ	μοι δοκεῖ καὶ ὁ Πλάτων
[2, 10]	ἐπικρατητέον μορίου τοῖς σοφίαν διώκουσιν;	ταύτῃ	μοι δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον,
[2, 6]	ὦτα τῶν ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων.	Ταύτῃ	μοι δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ
[2, 8]	καὶ πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς	ταύτῃ	νοοῦσι· ~τὸ ἔλαιον αὐτός ἐστιν
[2, 2]	ἐπιθυμίας, τὸ ἀπεσχισμένον τῆς σωτηρίας.	Ταύτῃ	νουθετικώτατα ἐπιφέρει· Τίνι οὐαί; Τίνι
[2, 2]	τέχνη γίνεται περὶ βίον, καὶ	ταύτῃ	πάντῃ συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν,
[2, 1]	ἐπ´ ἀρετὴν τῶν συνεστιωμένων τινάς,	ταύτῃ	πλέον ἀφεκτέον τῶν λίχνων τούτων
[2, 2]	γὰρ τοῦ θεοῦ ποιήματα, καὶ	ταύτῃ	πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ ἡ κρᾶσις
[2, 1]	ἔτι τε μᾶλλον καὶ τῶν	ταύτῃ	προσφιλῶν, ἃ ὁ θεὸς καταργήσει»
[2, 10]	καὶ κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα μέρη.	Ταύτῃ	τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοῖς
[2, 10]	τοῦ αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν.	Ταύτῃ	τοι ἀναφανδόν, οὐ δι´ αἰνιγμάτων
[2, 7]	ἡ γλῶττα περιλείπεται εἰς βλάβην.	Ταύτῃ	τοι βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ
[2, 10]	πρὸς μέτρον τῶν ἀγγέλων διώκομεν.	~Ταύτῃ	τοι καὶ Πλάτων ἐν Φιλήβῳ
[2, 1]	ἀσθενούντων ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν.	Ταύτῃ	τοι ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ
[2, 10]	ἐκτὸς πάσης κενοσπουδίας, ἀπειραγαθίας, μικροπρεπείας.	Μηλωτῇ	δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι καὶ
[2, 3]	καὶ τρύβλια, πρὸς ἐπὶ τούτοις	σκεύη	ἀργυρᾶ τε καὶ χρυσᾶ, τὰ
[2, 3]	καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰ	σκεύη	καὶ τἄλλα πάντα τὰ κατὰ
[2, 3]	τί κωλύει καὶ περὶ τὰ	σκεύη	τὰ ἐνοικίδια τὴν αὐτὴν ἔχειν
[2, 1]	ἐν τῇ ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν	παρασκευῇ·	ἐπεὶ αἱ μὲν ἀκρότητες σφαλεραί,
[2, 3]	καὶ ἐλαττούμενος, ὁ μηδενὶ μεταδιδούς.	Χλεύη	δὲ καὶ γέλως πλατὺς οὐροδόχας
[2, 5]	ἀνθρώποις κτημάτων καταμωκώμενοι, τὸν λόγον;	Χλεύη	μὲν οὖν ἐπιτηδεύειν ταῦτα, ἐπεὶ
[2, 10]	οὐχ οὕτως τὸν πέλας, ἂν	μοιχεύῃ,	ὡς ἑαυτόν, ὅτι μεμοίχευκεν· ἀλλὰ
[2, 1]	~Ἀλλ´ αἰσθάνομαι ὅθεν ἡ εὐπρόσωπος	ἐρρύη	τῶν δείπνων προσηγορία, ἀπὸ τῶν
[2, 10]	Ὁ δὲ Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν	φῇ,	τοῦτ´ ἔστι δι´ αὐτοῦ τὸ
[2, 2]	κάμινος μὲν δοκιμάζει στόμωμα ἐν	βαφῇ,	οἶνος δὲ καρδίαν ὑπερηφάνων ἐν
[2, 10]	τε χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ τὰ	ἁλουργοβαφῆ	καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι
[2, 10]	τι τρύφημα τουτοΐ— τόν τε	μυροβαφῆ	ἐκεῖνον κροκωτὸν καὶ τῶν ὑμενίνων
[2, 2]	παρασχών. Μυστικὸν ἄρα σύμβολον ἡ	γραφὴ	αἵματος ἁγίου οἶνον ὠνόμασεν, τὴν
[2, 5]	ἀνυψοῖ φωνὴν αὐτοῦ» φησὶν ἡ	γραφή,	ἀνὴρ δὲ πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ
[2, 12]	παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ τῇ	γραφῇ	ἀντᾴδετε, βοώσης ἐκείνης διαρρήδην· Ζητεῖτε
[2, 2]	κυρίῳ. Συντομώτατα τοίνυν ἐμπεριλαβοῦσα ἡ	γραφὴ	ἅπαντα ἐν ἑνὶ λόγῳ εἴρηκεν·
[2, 7]	στόματος γὰρ ἀφρόνων» φησὶν ἡ	γραφή,	βακτηρία ὕβρεως» ἐπιβάθραν ὕβρεως βακτηρίαν
[2, 10]	κορυφοῦται ἦθος· λέγει δὲ ἡ	γραφή·	Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες καὶ τιμωρίαι
[2, 8]	πρὸς χρείαν αὐτοῦ» φησὶν ἡ	γραφή·	καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισεν ὁ
[2, 9]	λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν ἡ	γραφή,	καὶ νήφωμεν. Οἱ γὰρ καθεύδοντες
[2, 2]	μέθῃ, ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ	γραφή·	καὶ πάλιν ἐπιφέρει τῇ ἀπειλῇ·
[2, 10]	{οὓς} ἀκοιμήτους λύχνους ὠνόμασεν ἡ	γραφή.	Καίτοι τό γε πειρᾶσθαι λανθάνειν
[2, 12]	τοῦ θεοῦ, ὃν μαργαρίτην ἡ	γραφὴ	κέκληκέν που, τὸν διαυγῆ καὶ
[2, 10]	περὶ δὲ τῆς παρανόμου ἡ	γραφὴ	λέγει· Γυνὴ μισθία ἴση σιάλῳ
[2, 10]	Οὐ γὰρ γινώσκει» φησὶν ἡ	γραφή,	ὅτι ὀφθαλμοὶ κυρίου ὑψίστου μυριοπλασίως
[2, 3]	γοῦν ἡ θεία που λέγει	γραφή,	πρὸς τοὺς φιλαύτους καὶ ἀλαζόνας
[2, 10]	ἐκ τοῦ διαβόλου μεμήνυκεν ἡ	γραφή.	Σαφηνίζει δὲ τὴν διάνοιαν ἡ
[2, 8]	σωφρόνως τῷ ὄντι παρεπομένοις τῇ	γραφῇ.	Στέφανον μὲν γυναικὸς τὸν ἄνδρα
[2, 10]	ἐξανθιστέον· ἐξίτηλος μὲν γὰρ ἡ	γραφὴ	τῷ χρόνῳ γίνεται, αἱ δὲ
[2, 1]	εἶναι. ~Μηδὲ ἐπιθύμει» φησὶν ἡ	γραφή,	τῶν ἐδεσμάτων τῶν πλουσίων· ταῦτα
[2, 8]	παρέχει μόνῳ. Λέγει γοῦν ἡ	γραφή·	Ὕδωρ καὶ πῦρ καὶ σίδηρος
[2, 10]	εἶχε μόνον. ὡς δὲ τὰ	εὐτραφῆ	τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν δείκνυσι
[2, 1]	εἰς ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ, ἐγκρίνεται ἡ	τροφή.	Ἁπλῆ δὲ αὕτη καὶ ἀπερίεργος,
[2, 1]	αὐτάρκειαν, ἣ δὴ ἐφεστῶσα τῇ	τροφῇ	δικαίᾳ ποσότητι μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ
[2, 10]	κύστιν ἀποκρίνεται, ἡ δὲ ἐξυγρασμένη	τροφὴ	εἰς κοιλίαν, τὸ δάκρυον δὲ
[2, 1]	δὲ τῷ ὄντι ἐπουράνιός ἐστι	τροφή,	ἑστίασις λογική· Πάντα στέγει, πάντα
[2, 1]	ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη ἡ	τροφὴ	καὶ Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ ἐθνικὴ
[2, 2]	καθήκει, ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ	τροφή,	καταλεαίνοιτο δὲ εἰς πέψιν καταταττομένων
[2, 1]	Οὔτε γὰρ ἔργον ἡμῖν ἡ	τροφὴ	οὔτε σκοπὸς ἡδονή, ὑπὲρ δὲ
[2, 10]	πῶς ἂν ἐπιτραπείη ἀνέδην καθάπερ	τροφῇ,	οὕτω δὲ καὶ συνουσίᾳ ὡς
[2, 1]	στενοχωρουμένη, καὶ ἡ γλῶσσα τῇ	τροφῇ	πιεζομένη, τῆς κατὰ φύσιν ἐνεργείας
[2, 9]	ἐμπιμπλαμένης. Αἰτία δὲ ἡ περιττὴ	τροφὴ	τὸ λογιστικὸν εἰς ἀναισθησίαν καθέλκουσα.
[2, 7]	ἔστω, καὶ ἡ τοῦ τραχήλου	ἐπιστροφὴ	καὶ ἡ κίνησις εὐσταθὴς καὶ
[2, 6]	καὶ ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου	ἀποστροφῇ	καὶ τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις
[2, 10]	νεκρῶν σωμάτων μυσαττόμενος τροφὴν ἀλληγορίᾳ	σοφῇ	τὴν εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε· δεῖ γὰρ
[2, 12]	ὅταν οἱονεὶ φέγγος ἐπιλάμπῃ τῇ	μορφῇ	τὸ ἦθος. Τὸ γὰρ ἑκάστου
[2, 10]	Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ οἱ ἐν	κρυφῇ	βουλὴν ποιοῦντες, καὶ ἐροῦσι· τίς
[2, 10]	ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ ἐν	τρυφῇ	διάγοντες ἐν τοῖς βασιλείοις εἰσί»
[2, 8]	ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ μύρου ἡ	τρυφή.	Εὖ μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ
[2, 12]	πληρώσας. Αὕτη γὰρ ἡ ἀληθὴς	τρυφή,	ἡ θησαυριζομένη πολυτέλεια, ἣ δὲ
[2, 1]	Μὴ εὐφρανθῇς δὲ ἐπὶ μικρᾷ	τρυφῇ»	ἡ σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον
[2, 12]	βασανιζόμενον πυρί, ᾧ μόνῳ τηρεῖται	τρυφὴ	καθάπερ εἴδωλον, οὐκ ἀλήθεια. Ἐντεῦθεν
[2, 1]	ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ τε καὶ	τρυφῇ	καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται
[2, 10]	τὰ βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ	τρυφὴ	καὶ τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ
[2, 10]	ποῖα πίητε· πλεονεξία γὰρ καὶ	τρυφὴ	μεριμνᾶν ταῦτα· τὸ δὲ φαγεῖν
[2, 10]	ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ	τρυφὴ	ποιεῖ, καὶ ἡ εἰς τὰ
[2, 8]	ἀπόλαυσις αὐτοῖν ὕβρις ἐστιν, οὐ	τρυφή·	τρυφᾶν δὲ ἡμῖν, ὡς ἐν
[2, 1]	εἰς ἀνάδοσιν, ἀποτιθεμένων τὰ ἐδέσματα.	Πανταχῇ	δὲ κακὸν οὖσα ἡ ἀμετρία
[2, 10]	πόρου τῆς περιττώσεως πέφυκεν αὐτῇ	ἐξοχή	τις σαρκικὴ παραπλησία τῷ σχήματι
[2, 10]	σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται τῷ σώματι·	ἀρχὴ	γὰρ γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ
[2, 8]	ὢν ἑνὸς ὄντος τοῦ πατρός,	ἀρχὴ	καὶ τέλος αἰῶνος. ~Ἀλλ´ ἐξέβην
[2, 10]	τρίχες ἐστὲ προβάτων, κἂν Μίλητος	αὐχῇ,	κἂν Ἰταλία δοξάζηται, κἂν ὑπὸ
[2, 7]	πως· Μὴ δευτερώσῃς λόγον, ἐν	προσευχῇ	σου. Ποππυσμοὶ δὲ καὶ συριγμοὶ
[2, 8]	ὡς δυνηθῆναι τὴν πυρώδη ἀναθυμίασιν	ἡσυχῇ	διοδεύουσαν εὐρώστως ἀναθάλπειν τὴν ψυχρότητα.
[2, 5]	γραφή, ἀνὴρ δὲ πανοῦργος μόγις	ἡσυχῇ	μειδιάσει. Φρόνιμον λέγει τὸν πανοῦργον
[2, 8]	ῥόδων καὶ τῶν ἴων ἀποφοραὶ	ἡσυχῇ	οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ ἐπιστύφουσι
[2, 2]	ἐρυγὴν ἀναπλωτάζουσα τοῦ ἀέρος ἔφελξις	ἡσυχῇ	παραπεμπτέα. Κατ´ οὐδένα δὲ τρόπον
[2, 7]	ἣ μὲν παραπεμπτέα, ἡ ἐρυγή,	ἡσυχῇ	σὺν τῷ ἐκπνεομένῳ ἀέρι σχηματιζομένῳ
[2, 10]	εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´ οὗ ἂν	τύχῃ	λαγωοῦ· οὐ γὰρ ἑνὶ ἀρκεῖται
[2, 1]	ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ τῇ	ψυχῇ.	Εἰ δέ τις καὶ τούτων
[2, 1]	ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία ἐντίκτει τῇ	ψυχῇ.	Εὐαυξῆ δὲ καὶ τῶν παίδων
[2, 2]	ᾠκείωται τῇ ὑπ´ αὐτοῦ φερομένῃ	ψυχῇ,	ἡ δὲ σὰρξ τῷ λόγῳ,
[2, 2]	Οὕτω δ´ ἂν καὶ ἡ	ψυχὴ	ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ καὶ ξηρὰ
[2, 5]	ὁ λόγος ἐν αὐτῇ τῇ	ψυχῇ	καρηβαρήσας τῇ μέθῃ, τὰ δὲ
[2, 12]	καλήν· ἐν μόνῃ γὰρ τῇ	ψυχῇ	καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος καὶ
[2, 1]	γάρ» φησίν, ἐσθίων ἐμπίμπλαται τῇ	ψυχῇ,	κοιλίαι δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου
[2, 2]	ξηρὰ καὶ φωτοειδής, αὐγὴ δὲ	ψυχὴ	ξηρὰ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη» Ταύτῃ
[2, 10]	διοικεῖν δὲ τὸ σῶμα τῇ	ψυχῇ,	παιδαγωγεῖ δὲ τὴν ψυχήν, μὴ
[2, 10]	ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· ἡ γὰρ	ψυχὴ	πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς καὶ
[2, 10]	αὐτοῦ, ὁ λέγων ἐν τῇ	ψυχῇ·	Τίς με ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ
[2, 10]	νύκτωρ ἀκολαστητέον, ἀλλ´ ἐγκαθειρκτέον τῇ	ψυχῇ	τὸ αἰδῆμον οἱονεὶ φῶς τοῦ
[2, 10]	ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε» λέγων τῇ	ψυχῇ	ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ τῷ
[2, 9]	ὃ γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ,	ζωὴ	ἦν. Μακάριος ἄνθρωπος» φησὶν ἡ