Livre, Chap. |
[2, 6] |
καὶ
τὴν
φλύαρον
ἀδολεσχίαν
κατασιγαστέον.
|
Ἐκ |
γάρ
τοι
πολυλογίας
οὐκ
ἐκφεύξῃ» |
[2, 1] |
τούτῳ
ἐπιτηδεύματα
συνέπεται
τῷ
βίῳ·
|
ἐκ |
γὰρ
τούτων
οὔτ´
ἂν
φρόνιμος |
[2, 1] |
κάτω
βλέποντας
εἰς
γῆν
τοὺς
|
ἐκ |
γῆς
ἀεὶ
καὶ
κεκυφότας
εἰς |
[2, 10] |
ἀπ´
Αἰγύπτου,
ἄλλας
δέ
τινας
|
ἐκ |
γῆς
Ἑβραίων
καὶ
Κιλίκων
ἐκποριζόμενοι |
[2, 12] |
ὕδατι
γιγνόμενον
περιστέγει
τὴν
σάρκα,
|
ἐκ |
δὲ
ταύτηςὁ
μαργαρίτης
κυΐσκεται.
Λίθοις |
[2, 10] |
τιμῇ
σου·
παρέστη
ἡ
βασίλισσα
|
ἐκ |
δεξιῶν
σου
ἐν
ἱματισμῷ
διαχρύσῳ |
[2, 1] |
ἡ
φωνὴ
πάλιν
πρὸς
αὐτὸν
|
ἐκ |
δευτέρου·
ἃ
ὁ
θεὸς
ἐκαθάρισεν, |
[2, 1] |
ἱκανόν,
ἀποταθεὶς
ὁ
ἀπόστολος,
πάλιν
|
ἐκ |
δευτέρου
ἔρρηξεν
φωνὴν
ἀγανακτητικήν·
Ὥστε, |
[2, 1] |
τὴν
μὲν
χεῖρα
μετὰ
τάξεως
|
ἐκ |
διαστημάτων
ἐκτατέον.
Παραφυλακτέον
γὰρ
καὶ |
[2, 1] |
εἰς
τρυφὴν
ἐπιτήδειος·
τὸ
δὲ
|
ἐκ |
δυεῖν,
τὸ
ζῆν
τοῦτο,
ὑγείας |
[2, 8] |
εἰς
θάνατον,
οἷς
δὲ
ὀσμὴ
|
ἐκ |
ζωῆς
εἰς
ζωήν.
~Βασιλεῖς
δὲ |
[2, 8] |
ἀπολλυμένοις·
οἷς
μὲν
γὰρ
ὀσμὴ
|
ἐκ |
θανάτου
εἰς
θάνατον,
οἷς
δὲ |
[2, 8] |
καὶ
ἔστι
πολυωφελῆ·
σούσινον
μὲν
|
ἐκ |
κρίνων
καὶ
λειρίων,
ἔστι
δὲ |
[2, 7] |
δὲ
τῶν
ἔργων,
ἀλλὰ
καὶ
|
ἐκ |
λόγων
ἄνθρωπος
κρίνεται.
Ἐν
συμποσίῳ |
[2, 1] |
συνείδησιν»
ὁμοίως
δὲ
καὶ
τὰ
|
ἐκ |
μακέλλου
ἀπεριέργως
ὠνεῖσθαι
προσέταξεν.
Οὐκ |
[2, 2] |
ζάλην
τῶν
ἐπιθυμιῶν
τὴν
καταιγίζουσαν
|
ἐκ |
μέθης
ῥᾷον
φέρουσιν,
οἷς
ἴσως |
[2, 10] |
οἷον
ὁ
κόσσυφος
ξανθὸς
μὲν
|
ἐκ |
μέλανος,
παταγητικὸς
δὲ
ἐξ
ᾠδικοῦ |
[2, 5] |
τῆς
ἀσελγείας
τὰς
προσβολὰς
καὶ
|
ἐκ |
μόνης
τῆς
προσόψεως
ἡ
σεμνότης· |
[2, 7] |
ἔφαμεν
μέθης
εἶναι
διάκονον.
Οὐκ
|
ἐκ |
μόνων
δὲ
τῶν
ἔργων,
ἀλλὰ |
[2, 8] |
τῷ
σουσίνῳ·
μύρσινον
δὲ
τὸ
|
ἐκ |
μύρτων
καὶ
μυρρίνης
στυπτικόν,
παρακατέχον |
[2, 10] |
καὶ
λίθους
σπείρειν»
φησὶν
ὁ
|
ἐκ |
Μωυσέως
φιλόσοφος,
ὅτι
μήποτε
φύσιν |
[2, 8] |
κινητικόν,
μαλακτικόν·
ναρκίσσινον
δὲ
τὸ
|
ἐκ |
ναρκίσσου
ἐπ´
ἴσης
ὀνίνησι
τῷ |
[2, 1] |
πρόσωπον
ταῖς
λοπάσιν
ἐπιρριπτοῦντας,
καθάπερ
|
ἐκ |
νεοττιᾶς
τῆς
κλισίας
προκύπτοντας,
τὸ |
[2, 1] |
ὑπὸ
τὸν
οὐρανὸν
ἀνθρώπων
δύναιτο
|
ἐκ |
νέου
ἐπιτηδεύων
τοιαῦτα,
οὔθ´
οὕτω |
[2, 10] |
τῆς
ἐνδείας·
τὸ
δὲ
τί»
|
ἐκ |
περισσοῦ,
τὸ
δὲ
περιττὸν
ἐκ |
[2, 8] |
γὰρ
ἀπ´
ἀρχῆς
ῥόδων
τῶν
|
ἐκ |
Πιερίας·
κρίνῳ
δὲ
ἥδεσθαι
τὴν |
[2, 10] |
τὴν
τρυφητικὴν
μεμήνυκεν,
ἀλλὰ
τὸν
|
ἐκ |
πίστεως
συνυφασμένον
ἀκήρατον
τῶν
ἠλεημένων |
[2, 9] |
Μελέτη
δὲ
ἀσκήσεως
ἀίδιον
ἐγρήγορσιν
|
ἐκ |
πόνων
γεννᾷ.
Μὴ
οὖν
ἡμᾶς |
[2, 10] |
ἄνωθεν
μὴ
κτείνουσί
τε
τὸ
|
ἐκ |
προνοίας
θεϊκῆς
φυόμενον
τῶν
ἀνθρώπων |
[2, 9] |
ἡμῖν
πρὸς
τὸν
ὕπνον
ἠρέμα
|
ἐκ |
προσαγωγῆς
ἐθίζουσιν,
ὡς
πλείονα
χρόνον |
[2, 8] |
τοῦ
σώματος
ἀποφοράς·
τὸ
δὲ
|
ἐκ
|
ῥόδων
ἐμψυκτικόν.
Καθόλου
γὰρ
καὶ |
[2, 7] |
συνεῖναι,
σκώπτειν
τὸν
ἅγιον
ἁμαρτία·
|
ἐκ |
στόματος
γὰρ
ἀφρόνων»
φησὶν
ἡ |
[2, 2] |
ἀναγκαῖον
διψῶσίν
ἐστιν
ὕδωρ.
Τοῦτο
|
ἐκ |
τῆς
ἀκροτόμου
πέτρας
κατειβόμενον
τοῖς |
[2, 2] |
τὰς
ἐκκρίσεις
σπεύδειν
ἀκρασίας
τεκμήριον
|
ἐκ |
τῆς
ἀμέτρου
προσφορᾶς
ὑπερχεομένων
τῶν |
[2, 10] |
οὗ
μακρὸς
τίκτεται
στήμων,
καθάπερ
|
ἐκ |
τῆς
ἀράχνης
ὁ
τῆς
ἀράχνης |
[2, 1] |
δὲ
ἐπίγειος
δεῖπνον
κέκληται,
ὡς
|
ἐκ |
τῆς
γραφῆς
ἀποδέδεικται,
δι´
ἀγάπην |
[2, 10] |
τῆς
τροφῆς
ἐκβέβληκε,
σημαίνεται
γὰρ
|
ἐκ |
τῆς
γραφῆς
τοῦτο·
μὴ
μεριμνᾶτε |
[2, 11] |
ἀσπασμοὺς
ἐγχαράττουσιν
αὐτοῖς,
ὡς
ἂν
|
ἐκ |
τῆς
ἐπιβάσεως
ῥυθμίζουσαι
τὴν
γῆν, |
[2, 8] |
Καθάπερ
δὲ
οἱ
κύνες
ῥινηλατοῦντες
|
ἐκ |
τῆς
ὀδμῆς
ἀνιχνεύουσι
τὰ
θηρία, |
[2, 1] |
αὗται
ἔναυσμά
τι
ἀγάπης
ἔχουσιν
|
ἐκ
|
τῆς
πανδήμου
τροφῆς
συνεθιζόμενον
εἰς |
[2, 8] |
ὀδμῆς
ἀνιχνεύουσι
τὰ
θηρία,
οὕτως
|
ἐκ |
τῆς
περιέργου
τῶν
μύρων
εὐωδίας |
[2, 2] |
Τοῦτο
σημεῖον
τοῖς
εἰς
ἀνάπαυσιν
|
ἐκ |
τῆς
πλάνης
πεπαιδαγωγημένοις,
ὁ
μέγας |
[2, 1] |
μηδὲ
ὠφελεῖσθαι
πέφυκεν
τὰ
σώματα
|
ἐκ |
τῆς
πολυτελείας
τῶν
βρωμάτων·
πᾶν |
[2, 10] |
τῶν
ὀστέων
μου
καὶ
σὰρξ
|
ἐκ |
τῆς
σαρκός
μου.
Τοσοῦτον
ἄρα |
[2, 9] |
χάριτι,
τῆς
ζωῆς
τὸ
ἀίδιον
|
ἐκ |
τῆς
τοῦ
ἐγρηγορέναι
μελέτης
προσλαμβάνουσα. |
[2, 2] |
χρῆσις
σφοδροτέρα,
παροινία
δὲ
ἡ
|
ἐκ |
τῆς
χρήσεως
ἀκοσμία,
κραιπάλη
δὲ |
[2, 2] |
ὕδατός
τε
καὶ
οἴνου,
ὅτι
|
ἐκ |
τοῦ
ἀναγκαίου
καὶ
τοῦ
χρησίμου |
[2, 10] |
αὐτὴν
ἀμείβουσιν,
ὡς
θῆλυ
γίγνεσθαι
|
ἐκ |
τοῦ
ἄρρενος
κατὰ
μετασχηματισμόν·
ἀλλ´ |
[2, 11] |
γῆν,
τὸ
ἑταιρικὸν
τοῦ
φρονήματος
|
ἐκ |
τοῦ
βαδίσματος
ἐναποσφραγίσωνται.
Χαίρειν
οὖν
|
[2, 2] |
μαθητὰς
λέγων·
Οὐ
μὴ
πίω
|
ἐκ |
τοῦ
γενήματος
τῆς
ἀμπέλου
ταύτης, |
[2, 10] |
ἐκ
περισσοῦ,
τὸ
δὲ
περιττὸν
|
ἐκ |
τοῦ
διαβόλου
μεμήνυκεν
ἡ
γραφή. |
[2, 1] |
ἀγωγήν,
μέχρις
ἂν
ἐκλύσῃ
τὴν
|
ἐκ |
τοῦ
ἔθους
ἐπὶ
τὴν
ἡδυπάθειαν |
[2, 6] |
ἐν
ἡμέρᾳ
κρίσεως.
Αὖθίς
τε
|
ἐκ |
τοῦ
λόγου
σου
δικαιωθήσῃ»
φησίν, |
[2, 6] |
λόγου
σου
δικαιωθήσῃ»
φησίν,
καὶ
|
ἐκ |
τοῦ
λόγου
σου
καταδικασθήσῃ»
Τίνες |
[2, 2] |
ἐποπτική,
οὐδέ
ἐστιν
κάθυγρος
ταῖς
|
ἐκ |
τοῦ
οἴνου
ἀναθυμιάσεσιν
νεφέλης
δίκην |
[2, 2] |
ἁγίου
οἶνον
ὠνόμασεν,
τὴν
δὲ
|
ἐκ |
τοῦ
οἴνου
ἑωλοκρασίαν
διελέγχουσα
ἀκόλαστον |
[2, 10] |
μαραίνεται·
πυκνουμένης
γὰρ
τῆς
ἐπιφανείας
|
ἐκ |
τοῦ
περιέχοντος
αἱ
περὶ
τὸν |
[2, 6] |
τραχυτέρῳ.
Τὰ
γὰρ
ἐξιόντα»
φησίν,
|
ἐκ |
τοῦ
στόματος
κοινοῖ
τὸν
ἄνθρωπον» |
[2, 6] |
ὁ
ἀπόστολος
πᾶς
λόγος
σαπρὸς
|
ἐκ |
τοῦ
στόματος
ὑμῶν»
φησὶν
μὴ |
[2, 10] |
καὶ
ζώνῃ
τὴν
μηλωτὴν
κατέσφιγγεν
|
ἐκ |
τριχῶν
πεποιημένη.
Ἡσαΐας
δέ,
ἄλλος |
[2, 9] |
τὸν
κύριον
αὐτῶν,
πότε
ἀναλύσει
|
ἐκ |
τῶν
γάμων,
ἵνα
ἐλθόντος
καὶ |
[2, 8] |
καὶ
ἐκ
τῶν
ὤτων
καὶ
|
ἐκ |
τῶν
γνάθων,
ἀλλὰ
καὶ
ἐκ |
[2, 10] |
μὴ
τῆς
ἰδίας,
ὁ
καλὸς
|
ἐκ |
τῶν
θείων
ἀναλεγόμενος
γραφῶν
συνεβούλευσεν |
[2, 8] |
ἐκ
τῶν
γνάθων,
ἀλλὰ
καὶ
|
ἐκ |
τῶν
μυκτήρων.
Καθάπερ
οἱ
βόες |
[2, 10] |
γέγονεν
ὁ
οἶκός
μου»
τὴν
|
ἐκ |
τῶν
νεκρῶν
σωμάτων
μυσαττόμενος
τροφὴν |
[2, 10] |
φησὶ
γάρ·
Τοῦτο
νῦν
ὀστοῦν
|
ἐκ |
τῶν
ὀστέων
μου
καὶ
σὰρξ |
[2, 8] |
Χριστὸς
ἀνθρώποις
γνωρίμοις,
εὐωδίας
ἄλειμμα,
|
ἐκ |
τῶν
οὐρανίων
συντιθεὶς
ἀρωμάτων
τὸ |
[2, 8] |
στρωμνῆς
καὶ
ἀπὸ
συναναστροφῆς
καὶ
|
ἐκ |
τῶν
ὀφθαλμῶν
καὶ
ἐκ
τῶν |
[2, 10] |
τοῦ
πλουσίου
εἱλκωμένος,
ἐπιθυμῶν
χορτασθῆναι
|
ἐκ |
τῶν
πιπτόντων
τῆς
τραπέζης
τοῦ |
[2, 8] |
καὶ
ἐκ
τῶν
ὀφθαλμῶν
καὶ
|
ἐκ |
τῶν
ὤτων
καὶ
ἐκ
τῶν |
[2, 1] |
οἱ
τὰ
ἐπίγεια
φρονοῦντες»
Τούτοις
|
οὐκ |
ἀγαθὰ
προεθέσπισεν
ὁ
ἀπόστολος,
ὧν |
[2, 1] |
μὲν
γινόμενον
τὸ
δεῖπνον,
ἀλλ´
|
οὐκ |
ἀγάπη
τὸ
δεῖπνον,
δεῖγμα
δὲ |
[2, 1] |
δ´
ἂν
καὶ
ἄλλας
ἐπιλύσεις
|
οὐκ |
ἀγνοουμένας
ὁ
στατήρ,
ἀλλ´
οὐχ |
[2, 10] |
τὴν
ἐπὶ
ταῖς
ἀπολαύσεσιν
εὐχαριστίαν.
|
Οὐκ |
ἀεὶ
δὲ
καιρὸν
ἐνδίδωσιν
ἡ |
[2, 8] |
Σιμωνίδης
δὲ
ἐν
τοῖς
ἰάμβοις
|
οὐκ |
αἰδεῖται
λέγων·
κἀλειφόμην
μύροισι
καὶ |
[2, 10] |
καρπὸν
εἶτα
ἐπιδέχεται
τὸν
σπόρον.
|
Οὐκ |
αἰσχρὸν
δὲ
ἡμῖν
ἐπ´
ὠφελείᾳ |
[2, 6] |
τὰ
αἰδοῖα
τοῦ
ἀνθρώπου,
αἰδοῦς,
|
οὐκ |
αἰσχύνης
κατηξιωμένα—
αἰσχρὸν
δὲ
ἡ |
[2, 12] |
ἡλίκος
ἰχθύος
ὀφθαλμὸς
εὐμεγέθης.
Καὶ
|
οὐκ |
αἰσχύνονται
αἱ
κακοδαίμονες
περὶ
ὄστρειον |
[2, 12] |
τὰ
φανερώτατα
τοῦ
πονηροῦ
σύμβολα
|
οὐκ |
αἰσχύνονται
περικείμεναι.
ὡς
γὰρ
τὴν |
[2, 1] |
τῆς
νόσου,
οἳ
δὲ
ἐξυμνεῖν
|
οὐκ |
αἰσχύνονται
τὰς
σφετέρας
ἡδυπαθείας,
τὰς |
[2, 10] |
γάμον
ὁ
ἑταιριζόμενος
αὐτόν,
καὶ
|
οὐκ |
ἀκούει
τοῦ
παιδαγωγοῦ
βοῶντος·
Ὁ |
[2, 12] |
μόνῳ
τηρεῖται
τρυφὴ
καθάπερ
εἴδωλον,
|
οὐκ |
ἀλήθεια.
Ἐντεῦθεν
ὀνειδίζων
ὁ
λόγος |
[2, 10] |
ἐσθῆτος
ὁ
σκοπός,
ὅρα
μὴ
|
οὐκ |
ἄλλη
μὲν
ἀνδράσιν,
ἄλλη
δὲ |
[2, 10] |
ἢ
τέλεον
καταδαρθεῖν.
Φημὶ
τοίνυν
|
οὐκ |
ἄλλου
τινὸς
ἕνεκα
δεηθῆναι
ὑφασμάτων |
[2, 1] |
διὰ
τῆς
ἀναπνοῆς;
Πῶς
δὲ
|
οὐκ |
ἄλογον
τὰς
χεῖρας
ἐπεμφύρειν
τοῖς
|
[2, 3] |
περὶ
ὃν
ὀφθαλμιῶντες
οἱ
πολλοὶ
|
οὐκ |
ἄν
ποτε
εἰς
τὴν
βασιλείαν |
[2, 10] |
μὲν
σῶμα
αὐταῖς
εἰ
πιπράσκοιτο,
|
οὐκ |
ἄν
ποτε
χιλίας
εὕροι
Ἀττικάς, |
[2, 3] |
χρεία
καὶ
ἀρότρου,
μάκελλαν
δ´
|
οὐκ |
ἄν
τις
ἀργυρᾶν
οὐδὲ
ἄμην |
[2, 2] |
ἡ
εὐωχία·
ὡς
γὰρ
ὀφθαλμοὺς
|
οὐκ |
ἄν
τις
εὖ
φρονῶν
πρὶν |
[2, 1] |
δαίμων
καθηγεῖται
λιχνότατος,
ὃν
ἔγωγε
|
οὐκ |
ἂν
αἰσχυνθείην
κοιλιοδαίμονα»
προσειπεῖν,
καὶ |
[2, 5] |
ἀνασχοίμεθα;
Καὶ
εἰ
τὸ
πρόσωπον
|
οὐκ |
ἂν
ἑκόντες
ἐπὶ
τὸ
γελοιότερον |
[2, 9] |
τῆς
παλιγγενεσίου
οἰκονομίας
τὴν
ἐξήγησιν—
|
οὐκ |
ἂν
ἐπὶ
τὴν
ἄθεσμον
ἐκείνην |
[2, 5] |
ἐν
ταῖς
πομπαῖς
ὁρῶνταί
τινες,
|
οὐκ |
ἂν
ὑπομείναιμεν,
πῶς
ἂν
εἰκότως |
[2, 8] |
δὲ
ἡμῖν
καὶ
μύρων
χρῆσις
|
οὐκ |
ἀναγκαία.
Ἐξοκέλλει
γὰρ
εἰς
ἡδονὰς |
[2, 10] |
καὶ
τῶν
περιττῶν
ἁπαξαπλῶς
ὡς
|
οὐκ |
ἀναγκαίαν
ἀφαιρεῖται
τὴν
μέριμναν,
τί |
[2, 5] |
φυσικὰ
τοῖς
ἀνθρώποις
ἐστίν,
ταῦτα
|
οὐκ |
ἀναιρεῖν
ἐξ
αὐτῶν
δεῖ,
μᾶλλον |
[2, 6] |
καὶ
μωρολογία
ἢ
εὐτραπελία,
ἃ
|
οὐκ |
ἀνῆκεν,
ἀλλὰ
μᾶλλον
εὐχαριστία.
Εἰ |
[2, 1] |
δὲ
ἄλογον
καὶ
ἀχρεῖον
καὶ
|
οὐκ |
ἀνθρώπειον
βοσκημάτων
δίκην
πιαινομένων
θανάτῳ |
[2, 12] |
μοι,
διὰ
τί
μὴ
τρυφήσω;
|
οὐκ |
ἀνθρώπινον
οὐδὲ
κοινωνικόν,
ἐκεῖνο
δὲ |
[2, 11] |
λιτῆς
ὑποδέσεως
ἀπόχρη
μάρτυς
Ἰωάννης,
|
οὐκ |
ἄξιος
εἶναι
ὁμολογῶν
τὸν
ἱμάντα |
[2, 1] |
συγχρωμένων
ἡμῶν
εἰς
τὸ
προκείμενον
|
οὐκ |
ἀπᾴδουσιν
τοῦ
λόγου
τοῖς
ἄνθεσιν, |
[2, 1] |
εἰς
ἐγρήγορσιν,
ποικίλαις
ἀνεπίμικτον
ποιότησιν,
|
οὐκ |
ἀπαιδαγώγητον
οὐδὲ
τοῦτο·
ἀγαθὴ
γὰρ |
[2, 8] |
αὐτῶν
πορρωτέρω
ἐστὶν
ἀπ´
ἐμοῦ.
|
Οὐκ |
ἀπεικὸς
οὖν
αὐτὸν
καταμηνύειν
ἔλαιον |
[2, 8] |
ὅπῃ
δὲ
καὶ
διαχύσεως
σώφρονος,
|
οὐκ |
ἀποβλητέον
τὴν
ἀπὸ
τῶν
ἀνθῶν |
[2, 1] |
ἢ
συνεχὲς
ἐπὶ
τοὔψον
ἐκτείνειν
|
οὐκ |
ἀπογευομένων,
ἀλλ´
ἀφαρπαζόντων
δίκην
ἀμέτρως |
[2, 12] |
θαυμάζειν
ἔπεισί
μοι,
ὡς
ἄρα
|
οὐκ |
ἀποκναίονται
τοσοῦτον
ἄχθος
βαστάζουσαι.
Ὢ |
[2, 2] |
ἑνὸς
γεώργιον
θεοῦ.
Τί
γὰρ
|
οὐκ |
ἀπόχρη
ὁ
ἐπιχώριος
ἀποπληρῶσαι
τὴν |
[2, 10] |
ἐν
τῇ
τῶν
παθῶν
οἰκειώσει.
|
Οὐκ |
ἄρα
ποτὲ
θνητῶς
βιωτέον
ἁγιαζομένους |
[2, 3] |
θεὸς
καὶ
κύριος
τῶν
ὅλων,
|
οὐκ |
ἀργυροῦν
δὴ
ποδονιπτῆρα
περιφέρων
ἀπ´ |
[2, 7] |
προσκαλεσάμενοι
τὸ
πλῆθος
τῶν
μαθητῶν·
|
Οὐκ |
ἀρεστόν
ἐστιν
ἡμᾶς
καταλείψαντας
τὸν |
[2, 10] |
κύριος
βούλεται
τὴν
ἀνθρωπότητα,
ἀλλ´
|
οὐκ |
ἀσελγαίνετε»
λέγει
οὐδὲ
σφᾶς
αὐτοὺς |
[2, 1] |
εὔσχημον
τοῦ
προσώπου
διατηροῦσιν
ἀδιάστροφον,
|
οὐκ |
ἀσχημονοῦσιν
οὐδὲ
περὶ
τὴν
κατάποσιν, |
[2, 1] |
~καὶ
ὅ
γε
ἀεὶ
εὐχαριστῶν
|
οὐκ |
ἀσχολεῖται
περὶ
ἡδονάς.
Εἰ
δὲ |
[2, 1] |
ἐκ
μακέλλου
ἀπεριέργως
ὠνεῖσθαι
προσέταξεν.
|
Οὐκ |
ἀφεκτέον
οὖν
παντελῶς
τῶν
ποικίλων |
[2, 1] |
πρὸς
τῶν
διακόνων.
Πῶς
δὲ
|
οὐκ |
ἀχρεῖον
τὸ
ἐπανίστασθαι
ταῖς
κλισίαις, |
[2, 8] |
ἣν
αὐτοὶ
ὕβριν
καλοῦσιν
κυρίου.
|
~Οὐκ |
ἔγνω
τὸν
κύριον
ὁ
λαὸς |
[2, 10] |
συμβολικῶς
τὴν
ἄκαρπον
ἀποκρούεται
σποράν,
|
οὐκ |
ἔδεσαι»
λέγων
τὸν
λαγὼν
οὐδὲ |
[2, 12] |
κάλλος
τὸ
ἀληθινόν,
ὃ
ὀφθαλμὸς
|
οὐκ |
εἶδεν
οὐδὲ
οὖς
ἤκουσε»
πρότερον. |
[2, 8] |
λογισμόν,
οὐ
πεφώτισται
τὸν
σκοτισμόν,
|
οὐκ |
εἶδεν
τὸν
θεόν,
τὸν
κύριον |
[2, 12] |
ἔγκυκλον,
χιτώνιον.
Τὰ
μέγιστα
δ´
|
οὐκ |
εἴρηκα
τούτων.
{Β.
Εἶτα
τί; |
[2, 1] |
τῆς
τροφῆς,
ὥσπερ
εἰς
ἐφόδιον,
|
οὐκ |
εἰς
ἀνάδοσιν,
ἀποτιθεμένων
τὰ
ἐδέσματα. |
[2, 1] |
ἀκαταπαύστου
λιχνείας
ὀρεγόμεναι.
~Πολυτέλεια
δὲ
|
οὐκ |
εἰς
ἀπόλαυσιν
ἔρημον,
ἀλλ´
εἰς |
[2, 8] |
μίγμα»
ὡς
εἰς
ὠφέλειαν
δηλονότι,
|
οὐκ |
εἰς
ἡδυπάθειαν
δεδομένων
τῶν
μύρων. |
[2, 10] |
διὰ
τῆς
τῶν
μορίων
κατασκευῆς,
|
οὐκ |
εἰς
παραδοχὴν
σπέρματος,
εἰς
δὲ |
[2, 8] |
τὰ
ἄνθη
καὶ
τὰ
ἀρώματα,
|
οὐκ |
εἰς
τὰς
ὕβρεις
τῆς
τρυφῆς |
[2, 8] |
ταῦτα
δὲ
οἱ
ἀνόητοι
λαβόντες
|
οὐκ |
εἰς
τὴν
ἰδίαν
εὐχάριστον
χρῆσιν, |
[2, 10] |
εἰς
τοὺς
τραγῳδοὺς
χρήσιμα
καὶ
|
οὐκ |
εἰς
τὸν
βίον»
τὸν
δὲ |
[2, 1] |
παιδίοις,
ὡσὰν
εἰς
τὸ
ζῆν,
|
οὐκ |
εἰς
τρυφὴν
ἐπιτήδειος·
τὸ
δὲ |
[2, 2] |
τὸ
εἰρηνικὸν
γένος
εἰς
ἀπόλαυσιν,
|
οὐκ |
εἰς
ὕβριν
ἑστιώμενοι
νηφαλίους
πίνομεν |
[2, 7] |
δὲ
ἔφαμεν
μέθης
εἶναι
διάκονον.
|
Οὐκ |
ἐκ
μόνων
δὲ
τῶν
ἔργων, |
[2, 5] |
καὶ
τὸ
ὑπέρτονον
χαλῶντας
ἐμμελῶς,
|
οὐκ |
ἐκλύοντας
ἐκμελῶς.
Ἡ
μὲν
γὰρ |
[2, 10] |
μοίρας
τῆς
δημιουργικῆς
μεταλαβόντας
σπέρμα
|
οὐκ |
ἐκριπτέον
οὐδὲ
καθυβριστέον
οὐδὲ
μὴν |
[2, 6] |
κατασιγαστέον.
Ἐκ
γάρ
τοι
πολυλογίας
|
οὐκ |
ἐκφεύξῃ»
φησίν,
ἁμαρτίαν·
δίκην
ἄρα |
[2, 10] |
νομισθῆναι,
παρ´
ᾗ
τὸ
σεμνὸν
|
οὐκ |
ἐμμάρτυρον
δείκνυται
ἐν
αὐταῖς
ἐκείναις |
[2, 2] |
κἀν
τούτοις
τὸ
λογιστικὸν
ἵδρυται
|
οὐκ |
ἐν
τῇ
κεφαλῇ,
ἀλλ´
ἐν |
[2, 1] |
γοητεύοντα
τὰς
ὀρέξεις.
Μὴ
γὰρ
|
οὐκ |
ἔνεστι
καὶ
ἐν
εὐτελείᾳ
σώφρονι |
[2, 12] |
λιτόν,
ᾗ
καὶ
τοὔνομα
ἐμφαίνει,
|
οὐκ |
ἐξέχει
οὐδὲ
κατά
τι
ὀγκοῦται |
[2, 7] |
ὥσπερ
ἀμέλει
καὶ
ἡ
ἐρυγή,
|
οὐκ |
ἐξηχεῖν
δεήσει
τοὺς
πλησίον
τῷ |
[2, 8] |
στεφάνων
οἱ
τῷ
λόγῳ
παιδαγωγούμενοι,
|
οὐκ
|
ἐπεὶ
καταδεῖν
δοκοῦσιν
τὸν
λόγον |
[2, 2] |
οἶνον
ἐν
τοῖς
γάμοις
πεποίηκεν,
|
οὐκ |
ἐπέτρεψεν
μεθύειν,
τὸ
δὲ
ὑδαρὲς |
[2, 10] |
τὰ
κυητικὰ
ὀνομάζειν
ὄργανα,
ὧν
|
οὐκ
|
ἐπῃσχύνθη
τὴν
δημιουργίαν
ὁ
θεός. |
[2, 9] |
καὶ
παραλαμβάνεσθαί
φημι
δεῖν
αὐτὸν
|
οὐκ |
ἐπὶ
ῥᾳθυμίᾳ,
ἀλλ´
ἐπὶ
τῇ |
[2, 8] |
ὁ
τὸν
ἰὸν
τῆς
φθορᾶς
|
οὐκ |
ἐπιδεχόμενος.
Χρυσὸν
αὐτῷ
γεννηθέντι
βασιλείας
|
[2, 3] |
σκεύει
κεραμεῷ
τοῦ
φρέατος
ἀνιμῶσαν,
|
οὐκ |
ἐπιζητῶν
τὸ
βασιλικὸν
χρυσίον,
σβεννύναι
|
[2, 6] |
τὸ
οὐ
μοιχεύσεις»
διὰ
τοῦ
|
οὐκ |
ἐπιθυμήσεις»
καρπὸς
γὰρ
τῆς
ἐπιθυμίας |
[2, 2] |
ἡμεῖς;
οὐχὶ
ἀστείως;
οὐχὶ
κοσμίως;
|
οὐκ |
ἐπιλελογισμένως;
Εὖ
γὰρ
ἴστε,
μετέλαβεν |
[2, 8] |
Διὰ
τοῦτό
τοι
εἰς
ὃν
|
οὐκ |
ἐπίστευσαν
ἄνθρωπον,
τὸν
φιλάνθρωπον
θεὸν |
[2, 10] |
πόρρω
τῆς
ἀληθείας
ἀποικιστέον,
δόξῃ,
|
οὐκ |
ἐπιστήμῃ,
ὀνειροπολοῦντας
τοῦ
καλοῦ
τὴν |
[2, 3] |
σπάνιον
καὶ
τηρῆσαι
δύσκολον
καὶ
|
οὐκ |
ἐπιτήδειον
χρήσασθαι.
Ναὶ
μὴν
καὶ |
[2, 10] |
καὶ
διαφανῆ
ἔλεγχός
ἐστι
διανοίας
|
οὐκ
|
ἐρρωμένης,
ὀλίγῳ
παραπετάσματι
τὴν
αἰσχύνην |
[2, 10] |
διαχρύσῳ
καὶ
κροσσωτοῖς
χρυσοῖς
περιβεβλημένη»
|
οὐκ |
ἐσθῆτα
τὴν
τρυφητικὴν
μεμήνυκεν,
ἀλλὰ |
[2, 1] |
καὶ
ὁ
μὴ
ἐσθίων
κυρίῳ
|
οὐκ |
ἐσθίει
καὶ
εὐχαριστεῖ
τῷ
θεῷ» |
[2, 9] |
φωτός
ἐστε
καὶ
υἱοὶ
ἡμέρας·
|
οὐκ |
ἐσμὲν
νυκτὸς
οὐδὲ
σκότους.
Ἀλλ´ |
[2, 1] |
ἐνταῦθά
που
κατορύξαντας
περὶ
τὴν
|
οὐκ |
ἐσομένην
ζωήν,
μόνην
κολακεύοντας
τὴν |
[2, 5] |
γελοίου
ἤθους
φερομένους.
Τὸ
γὰρ
|
οὐκ |
ἔστι
δένδρον
καλὸν
ποιοῦν
καρπὸν |
[2, 1] |
καὶ
πεπιστεύκασι,
τοῖς
μὲν
ὅτι
|
οὐκ |
ἔστι
δίχηλα,
τοῖς
δὲ
ὅτι |
[2, 2] |
ἀπόστολος
χαλεπήνας
εἴπῃ·
Συνερχομένων
ὑμῶν
|
οὐκ |
ἔστι
κυριακὸν
δεῖπνον
φαγεῖν.
Ἐμοὶ |
[2, 10] |
οἴκοθεν
παραγινέσθω.
Οὐ
γὰρ
ἔστιν,
|
οὐκ |
ἔστι
σεμνὸν
παρ´
ἐκείνῃ
νομισθῆναι, |
[2, 10] |
οὐ
σπείρουσιν
οὐδὲ
θερίζουσιν,
οἷς
|
οὐκ |
ἔστι
ταμιεῖον
καὶ
ἀποθήκη,
καὶ |
[2, 3] |
χρυσίον,
ᾧ
ἐπεποίθεισαν
ἄνθρωποι,
καὶ
|
οὐκ |
ἔστι
τέλος
τῆς
κτήσεως
αὐτῶν, |
[2, 4] |
ᾄδειν
τε
καὶ
ψάλλειν,
μῶμος
|
οὐκ |
ἔστιν,
Ἑβραῖον
μιμήσῃ
δίκαιον
βασιλέα |
[2, 4] |
αὐτοῦ
πᾶσα
εὐδοκία
γίνεται,
καὶ
|
οὐκ |
ἔστιν
ἐλάττωσις
εἰς
τὸ
σωτήριον |
[2, 3] |
τὸ
χρυσίον
τεκταίνοντες
καὶ
μεριμνῶντες;
|
Οὐκ |
ἔστιν
ἐξεύρεσις
τῶν
ἔργων
αὐτῶν· |
[2, 1] |
τροφήν.
Ἀγάπη
μὲν
οὖν
δεῖπνον
|
οὐκ |
ἔστιν,
ἡ
δ´
ἑστίασις
ἀγάπης |
[2, 9] |
κλινιδίοις
ἐλέφας
ἀπολελοιπότος
ψυχὴν
σώματος
|
οὐκ |
εὐαγὲς»
ἁγίοις
ἀνθρώποις
ἀναπαύσεως
τέχνασμα |
[2, 1] |
ἐὰν
μὴ
φάγωμεν,
ὑστερούμεθα.
Ἀλλὰ
|
οὐκ |
εὔλογον
τραπέζης
δαιμονίων»
μεταλαμβάνειν
τοὺς |
[2, 1] |
τῆς
τροφῆς
ὄνειδος
γίνεσθαι
ἡδονῆς.
|
Οὐκ |
ἔχει
δὲ
ὅρον
παρὰ
τοῖς |
[2, 1] |
μηρυκᾶται,
τὰ
δ´
ὅτι
ἄρα
|
οὐκ |
ἔχει
μόνα
τῶν
ἐνύδρων
λεπίδας, |
[2, 1] |
δὲ
μεθύει.
Μὴ
γὰρ
οἰκίας
|
οὐκ |
ἔχετε
εἰς
τὸ
ἐσθίειν
καὶ |
[2, 1] |
κερδαίνων
τὸν
ἄνθρωπον.
Μὴ
γὰρ
|
οὐκ |
ἔχομεν
ἐξουσίαν
φαγεῖν
καὶ
πιεῖν; |
[2, 1] |
πνευματικῆς
κατηξιωμένους
τροφῆς.
Μὴ
γὰρ
|
οὐκ |
ἔχομεν
ἐξουσίαν
φαγεῖν
καὶ
πιεῖν» |
[2, 12] |
τὸ
ἀληθινὸν
ἐπισκιάζουσαι
χρυσίῳ,
καὶ
|
οὐκ
|
ἴσασι
τὸ
πλημμέλημα
οἷόν
ἐστι, |
[2, 7] |
ἐπὶ
πλεῖστον,
εἶτα
μέντοι
ὑπήχθησαν
|
οὐκ |
οἶδ´
ὅπως
παροινίᾳ
τινὶ
παραπειθόμενοι
|
[2, 8] |
δὲ
ἔλαιον
τὸ
μύρον
ὂν
|
οὐκ |
οἴεσθε
τὰ
ἤθη
τὰ
γεννικὰ |
[2, 1] |
τρόπος
καὶ
τὸ
πρὸς
τί
|
οὐκ |
ὀλίγην
τῷ
παιδαγωγουμένῳ
πρὸς
τὸ |
[2, 1] |
τῶν
ὄψων
ὡς
μετ´
ὀλίγον
|
οὐκ |
ὄντων.
Ὁ
ἐσθίων
τὸν
μὴ |
[2, 3] |
Τὸ
δὲ
ὅλον
ὁ
πλοῦτος
|
οὐκ |
ὀρθῶς
κυβερνώμενος
ἀκρόπολίς
ἐστι
κακίας, |
[2, 7] |
Μακάριος»
ὡς
ἀληθῶς
ἀνήρ,
ὃς
|
οὐκ |
ὠλίσθησεν
ἐν
στόματι
αὐτοῦ
καὶ |
[2, 12] |
καὶ
τούτῳ
εἰδωλολατρήσαντες
αὐτοὶ
μὲν
|
οὐκ |
ὤναντο
οὔτε
τῆς
τέχνης
οὔτε |
[2, 3] |
βουλομένῳ
ἔξεστιν
ὠνήσασθαι,
σοφία
δὲ
|
οὐκ |
ὠνητὴ
νομίσματι
γηΐνῳ
οὐδ´
ἐν |