Livre, Chap.
[2, 11]	καὶ περὶ τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν	αἱ	ἀλαζόνες τὴν πολλὴν βλακείαν κἀνταῦθα
[2, 8]	δάκρυα. Διὰ τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς	αἱ	ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ τοῦτο σύμβολον
[2, 6]	λόγου σου καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν	αἱ	ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι; Καὶ τίνες
[2, 10]	ἐπιμελεῖς στολισμοὶ καὶ τῶν κρασπέδων	αἱ	ἀπαιωρήσεις καὶ τῶν σχημάτων οἱ
[2, 2]	ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ δυναμένη. Καὶ	αἱ	βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί
[2, 8]	Καθάπερ δὲ αἱ ῥίζαι καὶ	αἱ	βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ τὰ
[2, 1]	πᾶν τὸ ἀνενδεὲς τῶν ἀναγκαίων·	αἱ	γὰρ κατὰ φύσιν ὀρέξεις αὐταρκείᾳ
[2, 9]	καὶ λείους ἐχέτω τοὺς πόδας·	αἱ	γὰρ περίεργοι τορνεύσεις τῶν ἑρπηστικῶν
[2, 8]	ὅσα μὴ καρῶσι τὸν ἄνδρα·	αἱ	γὰρ ὑπέρμετροι χρίσεις τῶν μύρων
[2, 1]	οὓς ἠγάπησας, κύριε, ὅτι οὐχ	αἱ	γενέσεις τῶν καρπῶν τρέφουσιν ἄνθρωπον,
[2, 12]	χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι δοκοῦσί μοι	αἱ	γυναῖκες τοὺς δεσμώτας τοὺς πλουσίους.
[2, 8]	θεὸς ἀνθρώποις εἰς πόνων ἀρωγήν.	Αἱ	δὲ ἀφραίνουσαι γυναῖκες βάπτουσαι μὲν
[2, 2]	πρὸς τοὺς Ἐγκρατητὰς καλουμένους παραπεπήχθω.	~Αἱ	δὲ γυναῖκες, τὸ εὔσχημον ἐπαναιρούμεναι
[2, 9]	ὃ δὴ διαφθείρειν τὴν τροφήν.	{Αἱ	δὲ ἐπικυλίσεις ταῖς ὁμαλαῖς εὐναῖς,
[2, 1]	ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς.	Αἱ	δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά τι
[2, 10]	τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ στόματι.	Αἱ	δὲ ὀρέξεις αὐτῆς αἱ τέως
[2, 10]	ἡ γραφὴ τῷ χρόνῳ γίνεται,	αἱ	δὲ ῥύψεις καὶ αἱ στύψεις
[2, 10]	αὐτοφυὲς τῆς ἀληθείας ἀπόχρη βάμμα,	αἱ	δὲ τοῖς ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες
[2, 8]	προσηγορία νάρκαν ἐμποιοῦν τοῖς νεύροις.	Αἱ	δὲ τῶν ῥόδων καὶ τῶν
[2, 2]	Πλαδώσης δὲ ὀρέξεως δι´ ἀκρασίαν	αἱ	διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ πρὸ
[2, 10]	καὶ τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι	αἱ	δολεραὶ γυναῖκες καὶ τῶν ἀνδρῶν
[2, 7]	ῥήματα. Εἰ γὰρ δι´ ἀγάπην	αἱ	ἐπὶ τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου
[2, 10]	τοῦ κόρου, δι´ οὗ φλεγμαίνουσαι	αἱ	ἐπιθυμίαι σκιρτῶσι περὶ τὰς ἡδονάς.
[2, 9]	ἐπεγερτέον δὲ νύκτωρ, μάλιστα ὁπότε	αἱ	ἡμέραι φθίνουσιν· καὶ τῷ μὲν
[2, 12]	ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης. Καὶ οὐκ αἰσχύνονται	αἱ	κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον τοῦτο
[2, 10]	ὕαιναν λαβεῖν· οὐ γὰρ συνεχεῖς	αἱ	κυήσεις τῷ ζῴῳ γίγνονται τούτῳ
[2, 8]	τὰς ἁμαρτίας, καὶ αἱ τρίχες	αἱ	λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ καταλελειμμένη,
[2, 4]	κῶμος, ἀλλὰ καὶ αἱ παννυχίδες	αἱ	μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ
[2, 1]	ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ	αἱ	μὲν ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ μεσότητες
[2, 4]	καὶ πρὸς λύραν ᾖδον. Ἀλλ´	αἱ	μὲν ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων ᾠδαί,
[2, 1]	τῶν ἀθλητῶν ἐξ ἀναγκοφαγίας, περιγίνεται.	Αἱ	μὲν οὖν πολυειδεῖς ποιότητες ἀποπτυστέαι,
[2, 1]	ἐπεὶ αἱ μὲν ἀκρότητες σφαλεραί,	αἱ	μεσότητες δὲ ἀγαθαί. Μέσον δέ
[2, 6]	αἱ τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις;	Αἱ	μετὰ τῶν δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι
[2, 12]	πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται τοίνυν Ἑλέναι	αἱ	νῦν εἰσι γυναῖκες, οὐ καλαὶ
[2, 11]	Ἡλωμένων δὲ δέονται τῶν καττυμάτων	αἱ	ὁδεύουσαι. Πλὴν τὰ πολλὰ ὑποδήμασι
[2, 2]	πλεῖστον ἐγκυμαίνονται ἔτι τῶν πρεσβυτέρων	αἱ	ὀρέξεις περὶ τὰ τῆς μέθης
[2, 9]	ἀπονυστακτέον. Ἔστωσαν» γάρ φησιν, ὑμῶν	αἱ	ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι
[2, 4]	εὐωχίας ὁ κῶμος, ἀλλὰ καὶ	αἱ	παννυχίδες αἱ μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ
[2, 1]	Ναὶ μὴν προστρίβονται βλασφημίας δυσανασχέτους	αἱ	περὶ τὰς καρυκείας ἡδοναί, λιχνείαν,
[2, 10]	τῆς ἐπιφανείας ἐκ τοῦ περιέχοντος	αἱ	περὶ τὸν αὐχένα πιεζόμεναί τε
[2, 4]	γοερῶν τῆς μούσης τῆς Καρικῆς	αἱ	ποικίλαι φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους
[2, 8]	ἀγαπῷμεν τὰ μύρα, δι´ ἃ	αἱ	πολιαί, οἱ φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ
[2, 8]	στέφανος ὁ Χριστός. Καθάπερ δὲ	αἱ	ῥίζαι καὶ αἱ βοτάναι, οὕτως
[2, 10]	γίνεται, αἱ δὲ ῥύψεις καὶ	αἱ	στύψεις τοῖς φαρμακώδεσι τῆς βαφῆς
[2, 6]	καταδικασθήσῃ» Τίνες οὖν αἱ ἀντωτίδες	αἱ	σωτήριοι; Καὶ τίνες αἱ τῶν
[2, 10]	στόματι. Αἱ δὲ ὀρέξεις αὐτῆς	αἱ	τέως περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς
[2, 12]	ἠγνοηκότων τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ	αἱ	τοιαῦται φωναί. Πρῶτον μὲν γὰρ
[2, 8]	οἷς ἀφῆκεν τὰς ἁμαρτίας, καὶ	αἱ	τρίχες αἱ λελυμέναι πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ
[2, 10]	δοξάζηται, κἂν ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται	αἱ	τρίχες, περὶ ἃς μεμήνασιν οἱ
[2, 9]	γεννᾷ. Μὴ οὖν ἡμᾶς βαρείτων	αἱ	τροφαί, ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι
[2, 10]	ἑταιρικαὶ καθυβρίσωσιν ἡδοναί· πτηναὶ γὰρ	αἱ	τῶν ἐρώντων καρδίαι καὶ σβέννυται
[2, 6]	ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι; Καὶ τίνες	αἱ	τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν παιδαγωγήσεις; Αἱ
[2, 1]	μεγίστης συγχεῖν τοὺς καιρούς, ὧν	αἱ	χρήσεις ἀσύμφωνοι. Καὶ εἴτε ἐσθίετε»
[2, 12]	γὰρ τῶν λίθων τῶν πολυτελῶν	αἱ	χρόαι τετάχαται, τίμιαι δὲ αὗται,
[2, 4]	ὕμνοι δὲ ἔστων τοῦ θεοῦ	αἱ	ᾠδαί. Αἰνεσάτωσαν» φησίν, τὸ ὄνομα
[2, 10]	ὁ ἀπόστολος, εἰς πάθη ἀτιμίας·	αἵ	τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν
[2, 12]	καὶ θρυπτικὸν καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα.	Αἳ	δὲ ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος τὸ
[2, 8]	καὶ πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν.	Αἳ	δὲ καὶ τὰς ἐσθῆτας καὶ
[2, 12]	καὶ ἅγιον τῆς οὐσίας νενοήκασιν·	αἳ	δέ, μὴ συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν
[2, 10]	τῶν χρωμένων τοὺς θεατὰς ἐπιστρέφειν·	αἳ	δὲ ὀλίγον κομιδῇ τὸ λοιπὸν
[2, 2]	ἄμφω, οἳ μὲν ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν,	αἳ	δὲ τῶν ἀνδρῶν ἐφ´ ἑαυτὰς
[2, 10]	φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο ἢ λαμπρόν,	αἳ	καθήμεθα» φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι,
[2, 7]	ἀνάγκη τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα,	αἳ	μὲν κεκαλύφθων ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν,
[2, 4]	διανοίας τὰς ὑγρὰς ὄντως ἁρμονίας,	αἳ	περὶ τὰς καμπὰς τῶν φθόγγων
[2, 9]	ὀνείρων ἐναργῶς καὶ φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα.	Ἐρυγαὶ	δὲ οἰνοβαρούντων καὶ τῶν ἀποσεσαγμένων
[2, 4]	δὲ ἔστων τοῦ θεοῦ αἱ	ᾠδαί.	Αἰνεσάτωσαν» φησίν, τὸ ὄνομα αὐτοῦ
[2, 4]	αἱ μὲν ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων	ᾠδαί,	ὕμνοι δὲ ἔστων τοῦ θεοῦ
[2, 10]	ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ τελεστικοῖς	καταλειπτέαι	λήροις, πρὸς δὲ καὶ ἡ
[2, 1]	Αἱ μὲν οὖν πολυειδεῖς ποιότητες	ἀποπτυστέαι,	ποικίλας ἐντίκτουσαι βλάβας, καχεξίας σωμάτων,
[2, 5]	ἄρα τι αὐτοὶ εἰς τὸ	διαχέαι	ἡμᾶς χαριεντίσαιντο, οὔτε μὴν πρὸς
[2, 3]	λῆψις, εἴτε αὖ ψυχρὸν πάλιν	ἐγχέαι,	μεταδίδωσι τῆς ποιότητος ἡ ὕλη
[2, 3]	ἀπάτη μόνον· εἴτε γὰρ αὐτοῖς	ἐγχέαι	τις θερμοῦ κράματος, διαπυρουμένων τῶν
[2, 8]	ὁ Χριστός. Καθάπερ δὲ αἱ	ῥίζαι	καὶ αἱ βοτάναι, οὕτως δὲ
[2, 1]	ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ μεσότητες δὲ	ἀγαθαί.	Μέσον δέ ἐστι πᾶν τὸ
[2, 10]	τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπον	ἐπεσκιάσθαι	προστέτακται. Οὐ γὰρ ὅσιον εἶναι
[2, 1]	τῆς τοῦ ὄντως ὄντος ἀπληρώτου	ἐμπίμπλασθαι	θέας, τῆς βεβαίου καὶ μονίμου
[2, 10]	διώκουσιν; ταύτῃ μοι δοκεῖ καὶ	ὠνομάσθαι	αἰδοῖον, ὅτι χρὴ παντὸς μᾶλλον
[2, 2]	ἔκτισται ἀπ´ ἀρχῆς πινόμενος αὐτάρκης.	Κίρνασθαι	δὲ ἄριστον ὕδατι ὡς πλείστῳ
[2, 2]	τὸ αἷμα τῆς σταφυλῆς ὕδατι	κίρνασθαι	ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς καὶ
[2, 6]	λόγους καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς μὴ	δύνασθαι	ἐξικνεῖσθαι εἰς θραῦσιν τῆς ψυχῆς
[2, 8]	τὰ ἤθη τὰ γεννικὰ ἐκθηλύνειν	δύνασθαι;	μάλιστα. Ὥσπερ δὲ τὴν τρυφὴν
[2, 10]	ὡς μὴ τοῖς αὐτοῖς ἐνσχεθῆναι,	φυλάξασθαι	δὲ μὴ περιπεσεῖν τοῖς ἴσοις.
[2, 6]	μοι δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ	φθέγξασθαί	τι τῶν τῆς ἀσχημοσύνης ἐφιέναι
[2, 10]	ἀπογυμνοῦσθαι γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι δυνατὸν	ἀποφθέγξασθαι	μάλα κοσμίως τὴν ἀστείαν ἐκείνην
[2, 8]	καὶ δίκαιον· ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν	ἐπιδείξασθαι	τὸν κύριον, τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ
[2, 1]	μοι δοκεῖ καὶ ὁ κύριος	αἰνίξασθαι	τοὺς ἄρτους εὐλογήσας καὶ τοὺς
[2, 7]	τὴν διέξοδον, ὡς καὶ λαθεῖν	πειρᾶσθαι,	ἤν τι καὶ συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος
[2, 10]	ἡ γραφή. Καίτοι τό γε	πειρᾶσθαι	λανθάνειν ἐφ´ οἷς πράττει τις
[2, 2]	δέ, ὡς ἔνι μάλιστα, κατασβεννύναι	πειρᾶσθαι	τὰς ὁρμὰς τῶν νέων, ἀφαιροῦντας
[2, 5]	ἄμεινον. Μάλιστα γοῦν ἐν οἴνῳ	καθορᾶσθαι	τὰ ἤθη τῶν ὑπούλων συμβέβηκεν
[2, 3]	ἐξ ἀγορᾶς τῷ βουλομένῳ ἔξεστιν	ὠνήσασθαι,	σοφία δὲ οὐκ ὠνητὴ νομίσματι
[2, 3]	τηρῆσαι δύσκολον καὶ οὐκ ἐπιτήδειον	χρήσασθαι.	Ναὶ μὴν καὶ τορευτῶν περίεργος
[2, 3]	ἐπίφθονον κτῆμα» τὴν χρείαν ὑπερβεβηκὸς	κτήσασθαί	τε σπάνιον καὶ τηρῆσαι δύσκολον
[2, 5]	καί θ´ ἁπαλὸν γελάσαι καὶ	ὀρχήσασθαι	ἀνώγει, εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων τὸ
[2, 2]	ῥᾷον φέρουσιν, οἷς ἴσως καὶ	χαριεντίσασθαί	τι ἔξεστι παρὰ τὰς εὐωχίας.
[2, 7]	τὸν αἰσχυντηλὸν καὶ σιωπηλὸν ἔστι	χαριεντίσασθαι	ὧδέ πως· ὁ δὲ ἐμὸς
[2, 10]	ἔργων ὁ καιρός· ἑσπέρας δὲ	ἀναπαύσασθαι	καθήκει μετὰ τὴν ἑστίασιν καὶ
[2, 4]	ἡμᾶς τὰ ἔργα τοῦ σκότους	ἐνδύσασθαι	τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς» ἀξιοῖ
[2, 10]	ἐπεὶ οὐδέποτε τῷ δικαίῳ σωφροσύνην	ἀποδύσασθαι	θέμις. Ἰδοὺ γὰρ τὸ φθαρτὸν
[2, 10]	οὐδὲ μὴν τῆς ἴσης ἀσελγείας	ἀπογεύσασθαι·	κατακόρως γάρ τοι περὶ τὰς
[2, 5]	πειρώντων ἐστὶ φυγαδευτικόν· δυνατὴ γὰρ	ἀποκρούσασθαι	τῆς ἀσελγείας τὰς προσβολὰς καὶ
[2, 8]	καὶ μαλακοῖς, ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν,	ἐνδιαιτᾶσθαι	καλόν, αὐτοφυεῖ καὶ εἰλικρινεῖ τινι
[2, 7]	ὀψοφάγος φύσει, ἀλλὰ σιτοφάγος ἄνθρωπος.	Προανίστασθαι	δὲ τῶν πολλῶν καὶ τοῦ
[2, 4]	τοῦ φρονήματος διὰ τῶν τοιούτων	ἐπανίστασθαι	ῥυθμῶν. Ἔστω δὲ ἡμῶν ἡ
[2, 1]	Πῶς δὲ οὐκ ἀχρεῖον τὸ	ἐπανίστασθαι	ταῖς κλισίαις, μονονουχὶ τὸ πρόσωπον
[2, 2]	ἐπιτηδεύσαι ἂν καλῶς. Ἀλλ´ οὐδὲ	ἀφίστασθαί	ποτε δυνήσεται τῶν οἰκείων ὁ
[2, 10]	τὴν ζωὴν αὐτοῦ. Οὔκουν ἀφροδισίων	ἡττᾶσθαι	δίκαιον οὐδὲ μὴν κεχηνέναι περὶ
[2, 3]	ἐκκρίσεων τὰ ἐκδοχεῖα, ὡς μηδὲ	ἀποτρίψασθαι	ἐξὸν ταῖς πλουσίαις μὴ τετυφωμένως·
[2, 4]	ποδάγρας πρὸς τῶν κυνηγῶν θηρευομένας	ἄγεσθαι	τῷ μέλει, ταῖς δὲ ἵπποις
[2, 1]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, καὶ γυναῖκας	περιάγεσθαι;	Ἀλλὰ κρατοῦντες δηλονότι τῶν ἡδονῶν
[2, 7]	τε ἀνήκουστον πρὸς τοὺς πέλας	φθέγγεσθαι	ἀναισθήτου· οὐ γὰρ ἀκούσονται. Καὶ
[2, 1]	ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ καὶ τὸ	φθέγγεσθαι	ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα· ἀπρεπὴς γὰρ
[2, 6]	λογοποιία· οἷον τὸ περὶ μοιχείας	διαλέγεσθαι	ἢ παιδεραστίας καὶ τὰ παραπλήσια.
[2, 10]	εὐπρεπὲς ἐπέτρεψεν ἡμῖν, ἐπέτρεψεν δὲ	ὀρέγεσθαι	παιδοποιίας. Ὅσοι δὲ τὴν ὑπερβολὴν
[2, 7]	θάνατον. Χρὴ δὲ καὶ γελώτων	εἴργεσθαι	ἐξαισίων καὶ δακρύων» ὑπερμέτρων· πολλάκις
[2, 11]	πως ἐγγὺς τὸ ὑποδεδέσθαι τῷ	δεδέσθαι.	Ἀσκητικώτατόν γέ τοι γυμνοῖς χρῆσθαι
[2, 12]	καθάπερ καὶπαρὰ τοῖς βαρβάροις φασὶν	δεδέσθαι	τοὺς κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι
[2, 11]	Καὶ γάρ πως ἐγγὺς τὸ	ὑποδεδέσθαι	τῷ δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ τοι
[2, 1]	σῴζεσθαι χάριν, οὐχὶ δὲ τοῦ	ἥδεσθαι·	ἐπεὶ μηδὲ ὠφελεῖσθαι πέφυκεν τὰ
[2, 8]	τῶν ἐκ Πιερίας· κρίνῳ δὲ	ἥδεσθαι	τὴν Ἥραν φασὶν καὶ τὴν
[2, 5]	μᾶλλον ἢ μειδιῶντας φαίνεσθαι, μὴ	συνήδεσθαι	διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ δὲ
[2, 5]	λυπηροῖς, κατηφεστέρους ἁρμόζει βλέπεσθαι ἢ	ἐφήδεσθαι	δοκεῖν· τὸ μὲν γὰρ ἀνθρωπίνου
[2, 2]	τοῦ πλήθους τῆς ὑγρότητος, καὶ	ψεύδεσθαι	βεβιασμένοι κύκλῳ μὲν ἡγοῦνται περιφέρεσθαι
[2, 12]	ὡς οἰκεῖα προσάπτουσα μελέτην τοῦ	ψεύδεσθαι	καὶ ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι
[2, 12]	καὶ πλάστρων· οὔτε γὰρ θέμις	βιάζεσθαι	τὴν φύσιν, παρ´ ὃ βεβούληται,
[2, 8]	ἄλλοις τισὶ τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην	πυκάζεσθαι	κωμαστικήν, διανθιζομένους τὴν χλόην. Ἐμψύχει
[2, 12]	μὴ ἔχουσιν. Προσήκει τοίνυν λιτότητα	ἀσπάζεσθαι	τὰς Χριστῷ λατρευούσας. Τῷ ὄντι
[2, 1]	μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις ὡμοιωμένους, τοὺς	χορτάζεσθαι	σπεύδοντας, ὡς καὶ τὰς γνάθους
[2, 10]	τὴν φιλοκοσμίαν τῷ μόναις ἐφεῖναι	καλλωπίζεσθαι	ταῖς ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων δὲ ἔμπαλιν
[2, 12]	ἂν ἀγροὶ τοσοῦτον ὅσον τὸ	χαρίζεσθαι	ὠφελήσειαν; ~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν κἀκεῖνο
[2, 10]	μὲν τὸ σῶμα τὰ ἐκτὸς	πορίζεσθαι	συμβουλεύει, διοικεῖν δὲ τὸ σῶμα
[2, 1]	λέγω, σῖτα καὶ ποτὰ τοῦ	σῴζεσθαι	χάριν, οὐχὶ δὲ τοῦ ἥδεσθαι·
[2, 7]	ἁγίῳ καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον	ἐπιθέσθαι	ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες,
[2, 2]	καὶ τὰ σπουδαῖα εἰς ἕω	ὑπερτίθεσθαι.	Ἐγὼ δὲ τότε μάλιστα τὸν
[2, 12]	τὰς ἰδιαζούσας χρόας ὑέλους τε	ἵεσθαι	ποικίλας οὐδὲν ἀλλ´ ἢ ἀνοήτων
[2, 9]	κατάταξιν τῆς τροφῆς· οἱ δὲ	ἐπικυλίεσθαι	δυνάμενοι ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου
[2, 4]	~Πῶς χρὴ περὶ τὰς ἐστιάσεις	ἀνίεσθαι.	Ἀπέστω δὲ ἡμῖν τῆς λογικῆς
[2, 2]	πληθύνει. Διὸ οἱ μὲν πλεῖστοι	ἀνίεσθαί	φασιν δεῖν παρὰ τοὺς πότους
[2, 7]	εὐτράπελα μηδὲ τὰ μὴ ἀνήκοντα	προΐεσθαι	ἡμᾶς ῥήματα. Εἰ γὰρ δι´
[2, 8]	εἶναι φυσιολογοῦντες τὸν ἐγκέφαλον μύρῳ	χρίεσθαι	ἀξιοῦσι τὰ στήθη καὶ μυκτῆρας
[2, 8]	ὅλως τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ μύρῳ	χρίεσθαι·	τὸ μὲν γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ
[2, 8]	μὲν γὰρ θηλυδριῶδες, τὸ δὲ	χρίεσθαι	τῷ μύρῳ καὶ λυσιτελεῖ ἔσθ´
[2, 2]	καταλήψεως διὰ τὸν σάλον ἀκριβῶς	ἐφικέσθαι	μὴ δυναμένη. Καὶ αἱ βάσεις
[2, 5]	ὧν ἀκροατὰς γενέσθαι κεκώλυται, τούτων	εὑρίσκεσθαι	μιμητάς· πολλῷ δὲ ἔτι ἀτοπώτερον
[2, 12]	χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ δύνηται	ἐξελέσθαι	αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς κυρίου.
[2, 9]	ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν. Διὸ καὶ	παραλαμβάνεσθαί	φημι δεῖν αὐτὸν οὐκ ἐπὶ
[2, 10]	φύσιν αὐτὴν ἀμείβουσιν, ὡς θῆλυ	γίγνεσθαι	ἐκ τοῦ ἄρρενος κατὰ μετασχηματισμόν·
[2, 1]	τοῦ δαίμονα ἔχειν σύνοικον εὐδαίμονα	γενέσθαι·	εὐδαιμονία δὲ ἐν χρήσει ἀρετῆς
[2, 5]	γελωτοποιεῖν. Ἄτοπον γάρ, ὧν ἀκροατὰς	γενέσθαι	κεκώλυται, τούτων εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ
[2, 7]	οὐδὲ συγκαταθήσῃ μετὰ τοῦ ἀδίκου	γενέσθαι	μάρτυς ἄδικος» οὔτε εἰς διαβολὰς
[2, 1]	Σώφρων οὐδ´ ἂν μελλήσαι ποτὲ	γενέσθαι»	ὁ χρώμενος αὐτῇ, τὸν νοῦν
[2, 8]	{καὶ} τῷ Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο	γενέσθαι	τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ὄψις αὐτῷ
[2, 5]	ἔτι ἀτοπώτερον γελοῖον αὐτὸν σπουδάζειν	γενέσθαι,	τοῦτ´ ἔστιν ἐφύβριστον καὶ καταγέλαστον.
[2, 1]	ἂν φρόνιμος οὐδείς ποτ´ ἂν	γενέσθαι	τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ἀνθρώπων
[2, 8]	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε	ἀλεαίνεσθαι	ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν
[2, 8]	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε	ἀλεαίνεσθαι	ἐθέλει τὸ νευρῶδες· οὐ γὰρ
[2, 10]	περὶ τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ	ἐκπαθαίνεσθαι	περὶ τὰς ἀλόγους ὀρέξεις οὐδὲ
[2, 5]	λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε καὶ	φαίνεσθαι	γελοῖοι, τὸ τιμιώτερον πάντων τῶν
[2, 7]	οὐδὲ ἐν τῷ μεταξὺ προσκειμένους	φαίνεσθαι	καθάπερ τὰ θηρία τῇ βορᾷ
[2, 5]	γέλως ἐστίν. Τὸ δὲ καὶ	φαίνεσθαι	καταπληκτικὸν πόρρωθεν τῶν πειρώντων ἐστὶ
[2, 5]	εἴη, ἐρυθριῶντας μᾶλλον ἢ μειδιῶντας	φαίνεσθαι,	μὴ συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν,
[2, 12]	ὑμᾶς, ὦ γυναῖκες, σφᾶς αὐτὰς	φαίνεσθαι	πεπεδημένας; εἰ γὰρ ἡ ὕλη
[2, 3]	σύμφωνα τῇ διαθέσει τῇ μιᾷ	φαίνεσθαι	ποιοῦντα. Ἃ δὲ καὶ κτώμεθα
[2, 2]	ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας τι τοῦ σώματος	καταφαίνεσθαι,	μὴ σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ μὲν
[2, 8]	τὰ μὴ κύρια τῶν μερῶν	γίνεσθαι.	Ἡδονὴ δέ, ᾗ μὴ πρόσεστι
[2, 1]	τὸ ἀναγκαῖον τῆς τροφῆς ὄνειδος	γίνεσθαι	ἡδονῆς. Οὐκ ἔχει δὲ ὅρον
[2, 1]	γὰρ θέλω ὑμᾶς κοινωνοὺς δαιμονίων	γίνεσθαι»	ὁ ἀπόστολος λέγει, ἐπεὶ δίχα
[2, 10]	ἁλουργῷ παραπετάσματι χρωμένην περίβλεπτον ἐθέλειν	γίνεσθαι	τὴν γυναῖκα εὔλογον. Εἴθε γὰρ
[2, 1]	καὶ τῶν παίδων τὰ σώματα	γίνεσθαί	φασιν εἰς μῆκος ἐπιδιδόντων ἀπὸ
[2, 2]	πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς τὸ	ἀναπίνεσθαι	τὴν περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην
[2, 3]	ὅλον τὸν βίον σκυβάλων ἄξιον	κρίνεσθαι	τὸ χρυσίον. Νυνὶ δὲ ἡ
[2, 10]	δὴ ὁ γάμος καὶ ἐγκατατετάχθω·	πληθύνεσθαι»	γὰρ ὁ κύριος βούλεται τὴν
[2, 2]	{μὴ ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ}	ἀπαμβλύνεσθαι	πρὸς τὴν μέθην καὶ μὴ
[2, 7]	γὰρ τοῦ λόγου καὶ τὸ	ἐχθηλύνεσθαι	καὶ τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ
[2, 10]	τὰς ἀλόγους ὀρέξεις οὐδὲ ἐπιθυμεῖν	μολύνεσθαι.	Σπείρειν δὲ μόνον ἐπιτέτραπται τῷ
[2, 10]	νεκρός. Βδελύττεται γὰρ τὸ ἅγιον	μολύνεσθαι,	ὥσπερ οὖν εἰκός. Ἀεὶ δὲ
[2, 5]	οἷόν τέ ἐστι γελοίους τινὰς	προέσθαι	λόγους, μὴ οὐχὶ ἀπὸ γελοίου
[2, 10]	γυναιξίν· κοινὸν γὰρ ἀμφοῖν τὸ	σκέπεσθαι	κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ ἐσθίειν
[2, 5]	δὲ ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους ἁρμόζει	βλέπεσθαι	ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν· τὸ μὲν
[2, 1]	ἐνύδρων λεπίδας, ὡς ὀλίγα παντελῶς	ἀπολείπεσθαι	πρὸς τὴν τροφὴν αὐτοῖς ἐπιτήδεια.
[2, 3]	οὐροδόχας ἀργυρᾶς καὶ ἀμίδας ὑελᾶς	ἐπιφέρεσθαι	τοὺς ἄνδρας, καθάπερ ἐπάγονται τοὺς
[2, 2]	ψεύδεσθαι βεβιασμένοι κύκλῳ μὲν ἡγοῦνται	περιφέρεσθαι	τὰ πάντα, ἀριθμεῖν δὲ οὐ
[2, 10]	χρὴ τοῦ τόνου. Εἰ δὲ	συμπεριφέρεσθαι	χρή, ὀλίγον ἐνδοτέον αὐταῖς μαλακωτέροις
[2, 2]	τοὺς μὲν ἐν θεραπείας μέρει	προσφέρεσθαι	διὰ τὴν ὑγείαν μόνην, τοὺς
[2, 1]	τῷ ἑαυτοῦ σώματι ἕκαστον ἡμῶν	προσφέρεσθαι,	μᾶλλον δὲ ὅπως αὐτὸ κατευθύνειν
[2, 7]	βορᾷ οὐδὲ μὴν πλείονος ὄψου	προσφέρεσθαι·	οὐ γὰρ ὀψοφάγος φύσει, ἀλλὰ
[2, 2]	γὰρ τὸ συνεχὲς πτύειν καὶ	ἀπομύσσεσθαι	καὶ περὶ τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν
[2, 1]	αὐτοῖς ἐπιτήδεια. Ὧν δὲ ἐφῆκεν	ἅπτεσθαι,	πάλιν κεκώλυκεν τούτων τὰ θνηξιμαῖα
[2, 10]	φύεσθαι τὸ σπαρέν» μηδὲ μὴν	ἅπτεσθαί	τινος πλὴν γαμετῆς τὸ παράπαν
[2, 10]	κόσμιον σπεύδειν καὶ τούτου μόνου	ἐφάπτεσθαι	γλίχεσθαι καταλείποντας τὰ τῇδε κόσμια
[2, 1]	ἐξ οὐρανῶν ἐπὶ τοὺς ζωμοὺς	ῥίπτεσθαι	χαμαί. Κᾷτ´ οἴει με δεῖπνον
[2, 7]	τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ τὸ	χρέμπτεσθαι	βιαιότερον. Μηδὲ ἀπομύττεσθαι παρὰ πότον·
[2, 7]	ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε»	Φυλάττεσθαι	δὲ τὰς παροινίας ὥσπερ καὶ
[2, 7]	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. ~Τίνα χρὴ	παραφυλάττεσθαι	τοὺς ἀστείως συμβιοῦντας. Ἀπέστω δέ,
[2, 9]	εὐνῆς ἐπανάστασιν· οὐδὲ ἐπιτρέπει δὲ	πέττεσθαι	σιτία καὶ συγκαίει μᾶλλον, ὃ
[2, 10]	τὸ θῆλυ παρ´ ἔτος ἕκαστον,	αἰνίττεσθαι	δὲ μὴ χρῆν ἐπὶ μοιχείας
[2, 2]	καὶ τοὺς ἑτοίμους εἰς μέθην	αἰνίττεσθαι.	Καὶ γὰρ οὖν κἀν τούτοις
[2, 10]	ἀπαγορεύσεως ὁμολογουμένως τὸν πάνσοφον Μωσέα	αἰνίττεσθαι	σύμφημι κἀγώ· οὐ μέντοι τῇδε
[2, 1]	καλέσαντες πρῶτοι εὖ μοι δοκοῦσιν	αἰνίττεσθαι	τὸ τέλος αὐτῶν, ἀσώστους αὐτοὺς
[2, 12]	τὸ περίοπτον τῆς ἀποστολικῆς {φωνῆς}	αἰνίττεσθαι	χάριτος ἐκδεχόμεθα. Ἐπὶ γὰρ τῶν
[2, 7]	καὶ τὸ χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ	ἀπομύττεσθαι	παρὰ πότον· στοχαστέον γὰρ ἁμῇ
[2, 1]	ἡμᾶς καλεῖ τῶν ἀπίστων καὶ	πορεύεσθαι	κρίνομεν— καλὸν γὰρ μὴ συναναμίγνυσθαι
[2, 10]	οὗ μὴ βούλοιο ἄν σοι	φύεσθαι	τὸ σπαρέν» μηδὲ μὴν ἅπτεσθαί
[2, 1]	ἀνθρώπειον βοσκημάτων δίκην πιαινομένων θανάτῳ	τρέφεσθαι,	κάτω βλέποντας εἰς γῆν τοὺς
[2, 2]	δὴ προὖπτον αὐτῶν τὴν βλάβην	ἐλέγχεσθαι	διὰ τοῦ σώματος, πεπαινομένων θᾶττον
[2, 1]	ἡδονῆς· ταύτην γὰρ τὴν ἀγάπην	ἐκδέχεσθαι	δεῖν ἐμφαίνει ἡ βρῶσις ἡ
[2, 1]	ἀληθὲς ἀναθρήσαντας τῆς ἄνω τροφῆς	ἐξέχεσθαι	τῆς θείας καὶ τῆς τοῦ
[2, 7]	ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες,	ἀπέχεσθαι	εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτῶν
[2, 10]	Πρὸς δὲ καὶ ἀρούρας θηλείας	ἀπέχεσθαι	πάσης» ὅτι μὴ τῆς ἰδίας,
[2, 10]	Διὰ τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται αὐτοῖς.	Ἀπέχεσθαι	τοίνυν σφοδρῶν τε ὀρέξεων καὶ
[2, 2]	κόρας ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον	ἀπέχεσθαι	τοῦ φαρμάκου τούτου· οὐ γὰρ
[2, 10]	κυῶσι, θάτερον μέρος τῆς ὑστέρας	κατέχεσθαι	τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ ὀργᾶν. Διὰ
[2, 10]	σπεύδειν καὶ τούτου μόνου ἐφάπτεσθαι	γλίχεσθαι	καταλείποντας τὰ τῇδε κόσμια αὐτῷ
[2, 7]	οὐ τὸ προπετέστερον, κἀν τῷ	κατάρχεσθαι	κἀν τοῖς διαλείμμασι, καὶ τὸ
[2, 1]	καλουμένων, ὅπως ποτὲ ἄρα παραγγέλλεται	ἀποσχέσθαι	δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ μοι
[2, 12]	ἡμῶν τὰς γυναῖκας τυπικώτατα κοσμίων	ἀποσχέσθαι.	Τὸ γοῦν ἐκπορνεῦσαν τῆς ἐπιθυμίας
[2, 12]	τοιούτους δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ Ἀφροδίτῃ	περιβεβλῆσθαι	λέγει, οὐδὲν ἀλλ´ ἢ μοιχείας
[2, 12]	δὲ καὶ οἱ στρατιῶται χρυσίῳ	κεκοσμῆσθαι	βούλονται, οὐδὲ ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες τὸ
[2, 12]	τοὺς λίθους καὶ τὸν χρυσοῦν	τοῆσθαι	κόσμον. Λίθους δὲ πελίους ἢ
[2, 10]	Ἀπειροκαλία δὲ ἡ μεγίστη τοσοῦτον	ἐπτοῆσθαι	περὶ τοὺς πέπλους καὶ τὰς
[2, 1]	παραχρῆσθαι τοῖς τοῦ πατρὸς δωρήμασιν,	χρῆσθαι	δὲ αὐτοῖς, ὡς ἄρχοντας, ἀπροσκλινῶς·
[2, 1]	τὰ πάντα, ἀλλ´ οὐ πᾶσι	χρῆσθαι	καλόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί. Καὶ
[2, 10]	τούτῳ τοῦ σώματος τῷ μέρει	χρῆσθαι	μετὰ αἰδοῦς· ἡ γὰρ φύσις
[2, 10]	λευκαῖς καὶ ἀπεριέργοις ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι	χρῆσθαι.	Σαφῶς γοῦν καὶ καθαρῶς Δανιὴλ
[2, 2]	ἀλαζονικὸν περικόπτομεν, τοῖς παρατυχοῦσιν ἀπροσπαθῶς	χρῆσθαι	συμβουλεύοντες, πόρρωθεν ἄνωθεν ὀλισθανούσας ἀνακόπτοντες
[2, 11]	δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ τοι γυμνοῖς	χρῆσθαι	τοῖς ποσὶν καὶ πρὸς ὑγείαν
[2, 10]	χρή, ὀλίγον ἐνδοτέον αὐταῖς μαλακωτέροις	χρῆσθαι	τοῖς ὑφάσμασιν μόνον τὰς μεμωρημένας
[2, 1]	τοι βρωμάτων ἐπιτηδειότατα οἷς αὐτόθεν	χρῆσθαι	ὑπάρχει δίχα πυρός, ἐπεὶ καὶ
[2, 1]	εὐαγγελίῳ τοῦ πλουσίου παιδὸς εἰκόνα	παραχρῆσθαι	τοῖς τοῦ πατρὸς δωρήμασιν, χρῆσθαι
[2, 4]	φόβου ἀνὰ τὰς πανηγύρεις {χορδαῖς}	συγχρῆσθαι,	ὡς δὴ τὸ ἔκλυτον αὐτῶν
[2, 10]	δὲ καὶ συνουσίᾳ ὡς ἀναγκαίῳ	κεχρῆσθαι	ἑκάστοτε; Ἔστι γοῦν συνιδεῖν ἐξ
[2, 12]	τῶν ἀψύχων κοσμίων τὸ φίλους	κεκτῆσθαι	κοσμίους; Τίνα δὲ ἂν ἀγροὶ
[2, 1]	χαμαί. Κᾷτ´ οἴει με δεῖπνον	ἡγεῖσθαι	τὸ καταργούμενον; Ἐὰν γάρ» φησί,
[2, 10]	ἴσοις. ~Χρὴ δὲ υἱοὺς μὲν	ἡγεῖσθαι	τοὺς παῖδας, εἰς δὲ τὰς
[2, 5]	Χρὴ δὲ καὶ τὸ μειδίαμα	παιδαγωγεῖσθαι,	καὶ εἰ μὲν ἐπ´ αἰσχροῖς
[2, 3]	ἱκανωτάτης οὔσης ὑπεστρῶσθαι, ὥστε μὴ	δεῖσθαι	πορφυρίδων ἢ φοινικίδων, κατεγνῶσθαι ὅμως
[2, 10]	κατασκευὴν δοκιμάζομεν. ὡς γὰρ τὸ	δεῖσθαι	τῶν σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις, οὕτως
[2, 8]	τῷ σεμνῷ τοῦ κυρίου πάθει	ἀναδεῖσθαι	τοῖς ἄνθεσιν. Ὁ μὲν γὰρ
[2, 3]	πλουτούσας ταύτας ἀλόγως γυναῖκας χρυσοῦ	ποιεῖσθαι	τῶν ἐκκρίσεων τὰ ἐκδοχεῖα, ὡς
[2, 8]	τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς μύροις	ἀποδιακεῖσθαί	τινες τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς
[2, 10]	ἡμέραν τὰ μυστικὰ τῆς φύσεως	ἐκτελεῖσθαι	ὄργια μηδὲ ἐξ ἐκκλησίας, φέρε,
[2, 1]	δὲ τοῦ ἥδεσθαι· ἐπεὶ μηδὲ	ὠφελεῖσθαι	πέφυκεν τὰ σώματα ἐκ τῆς
[2, 4]	μὲν γὰρ ἐλάφους ταῖς σύριγξι	κηλεῖσθαι	παρειλήφαμεν καὶ ἐπὶ τὰς ποδάγρας
[2, 12]	πᾶσαν σπουδὴν πεποιημέναι, ἐξὸν ἁγίῳ	κοσμεῖσθαι	λίθῳ, τῷ λόγῳ τοῦ θεοῦ,
[2, 12]	ὑπὸ Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις οὐ χρυσίῳ	κοσμεῖσθαι	προσήκει, ἀλλὰ τῷ λόγῳ, δι´
[2, 6]	καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς μὴ δύνασθαι	ἐξικνεῖσθαι	εἰς θραῦσιν τῆς ψυχῆς τὸ
[2, 1]	καὶ τὰ ἐκ μακέλλου ἀπεριέργως	ὠνεῖσθαι	προσέταξεν. Οὐκ ἀφεκτέον οὖν παντελῶς
[2, 1]	τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ δειπναρίοις	ἐξωνεῖσθαι	προσδοκήσαντες. Τὰς μὲν γὰρ ἐπὶ
[2, 7]	καὶ ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον	αἱρεῖσθαι	καὶ τὸ σχολαίτερον, οὐ τὸ
[2, 2]	πολλῷ· οὐδὲ γὰρ ὕδατος ἀνέδην	ἐμφορεῖσθαι	καθήκει, ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ
[2, 2]	οἶνον καὶ {μὴ ὡς ὕδωρ	ἐπιζητεῖσθαι	καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην
[2, 10]	δεδημιούργηται. Ἐντεῦθεν συμφανὲς ἡμῖν ὁμολογουμένως	παραιτεῖσθαι	δεῖν τὰς ἀρρενομιξίας καὶ τὰς
[2, 2]	μέθην καὶ μὴ ὡς ὕδωρ	ἐπεγχεῖσθαι	διὰ τὴν φιλοινίαν· ἄμφω μὲν
[2, 1]	προσεπαιρομένων, πρὸς δὲ καὶ ἱδρῶτα	περιχεῖσθαι	τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων καὶ ἀσθμαινόντων
[2, 10]	καθάπερ τὰς Λακαίνας φασὶ παρθένους	ἐστολίσθαι	καλόν· οὐδὲν γὰρ μέρος ὁτιοῦν
[2, 12]	δὲ ἁγίοις τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ	τετειχίσθαι	παρειλήφαμεν, καὶ τὰς δώδεκα τῆς
[2, 10]	αὐτοὺς καθάπερ εἰς ὀχείαν γεγονότας	ἐκδίδοσθαι	ἡδοναῖς ἠθέλησεν. Δυσωπείτω δὲ ἡμᾶς
[2, 1]	πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν γὰρ μὴ	συναναμίγνυσθαι	τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν τὸ παρατιθέμενον
[2, 1]	ἡμῶν τὰ δεῖπνα διακρίνει μὴ	συναναμίγνυσθαι»	φάσκων, εἴ τις ἀδελφὸς λεγόμενος
[2, 3]	τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ἔπιπλα ἑνὸς	ἐπιδείκνυσθαι	σύμβολα βίου καλοῦ, καὶ τὸν
[2, 11]	αὐταῖς· οὐ γὰρ ἁρμόζει γυμνὸν	ἐπιδείκνυσθαι	τὸν πόδα· ἄλλως τε καὶ
[2, 10]	φύσις τὴν ἔντευξιν τοῦ γάμου	τελειοῦσθαι·	καὶ γὰρ ποθεινοτέρα ἡ χρονιωτέρα
[2, 10]	Ἀλλὰ τὸ μὲν μὴ δεῖν	ἐξομοιοῦσθαι	τοῖσδε τοῖς ζῴοις διὰ τῆς
[2, 1]	καὶ τὰς γνάθους ἅμα ἄμφω	ἐξογκοῦσθαι	τῶν περὶ τὸ πρόσωπον ἀγγείων
[2, 8]	οὐχ ὁπωστιοῦν συμμεθύειν, ἀλλ´ οὐδὲ	οἰνοῦσθαι	ἐπιτέτραπται. Ναὶ μὴν ὁ κρόκος
[2, 10]	καλόν· οὐδὲν γὰρ μέρος ὁτιοῦν	ἀπογυμνοῦσθαι	γυναικὸς εὐπρεπές. Καίτοι δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι
[2, 10]	ἑαυτοῦ γυναικός» ἐξ ἧς μόνης	καρποῦσθαι	τὰς σαρκὸς ἡδονὰς δίκαιον εἰς
[2, 3]	μὴ δεῖσθαι πορφυρίδων ἢ φοινικίδων,	κατεγνῶσθαι	ὅμως τῆς εὐτελείας δι´ ἀβελτερίαν
[2, 3]	τῆς δὲ σισύρας ἱκανωτάτης οὔσης	ὑπεστρῶσθαι,	ὥστε μὴ δεῖσθαι πορφυρίδων ἢ
[2, 2]	οἶνος. Μέθῃ δὲ μάλιστα οἱ	Σκύθαι	χρῶνται Κελτοί τε καὶ Ἴβηρες
[2, 2]	τοῦ Διὸς τὸν Ἥφαιστον οὐρανόθεν	ἐρρίφθαι	χαμαί. Πόνος δὲ ἀγρυπνίας» φησί,
[2, 10]	παραγυμνοῦν τὸ σφυρὸν κεκώλυται μόνον,	ἐγκεκαλύφθαι	δὲ καὶ τὴν κεφαλὴν καὶ
[2, 1]	σώφρονι πολυειδία ἐδεσμάτων ὑγιεινή; βολβοί,	ἐλαῖαι,	λαχάνων ἔνια, γάλα, τυρὸς τά
[2, 2]	ὀρέξεως δι´ ἀκρασίαν αἱ διαπόντιοι	οἰνηγίαι,	παραφρονούσης καὶ πρὸ τῆς μέθης
[2, 10]	πτηναὶ γὰρ αἱ τῶν ἐρώντων	καρδίαι	καὶ σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα,
[2, 8]	χρειῶδες αἱρούμενοι. Εἰσὶ γάρ τινες	εὐωδίαι	οὐ καρωτικαὶ οὐδὲ ἐρωτικαί, οὔκουν
[2, 4]	μούσης τῆς Καρικῆς αἱ ποικίλαι	φαρμακεῖαι	διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ καὶ
[2, 1]	ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν. Μυῖαι τούτοις	οἰκεῖαι	τοῖς ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ κόλακές
[2, 10]	πάθη ἀτιμίας· αἵ τε γὰρ	θήλειαι	αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν
[2, 10]	ὑμῖν ποιητικὴ ὀνειδίζουσά πως γράφει·	Μοιχεῖαι	παρὰ σοί τε καὶ ἀνδρῶν
[2, 6]	ἀληθείας βουλομένοις. Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ	ὁμιλίαι	κακαί, ἡ ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον
[2, 1]	φησίν, ἐσθίων ἐμπίμπλαται τῇ ψυχῇ,	κοιλίαι	δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου λιχνείας
[2, 8]	τὰ μύρα, δι´ ἃ αἱ	πολιαί,	οἱ φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ δὲ
[2, 12]	τῶν πολυτελῶν αἱ χρόαι τετάχαται,	τίμιαι	δὲ αὗται, τὰ δ´ ἄλλα
[2, 2]	ὁρμαί τε ἄγριαι καὶ φλεγμαίνουσαι	ἐπιθυμίαι	καὶ διάπυρον ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς
[2, 10]	κόρου, δι´ οὗ φλεγμαίνουσαι αἱ	ἐπιθυμίαι	σκιρτῶσι περὶ τὰς ἡδονάς. Οὐκοῦν
[2, 2]	πυρί, ἐξ οὗ ὁρμαί τε	ἄγριαι	καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ διάπυρον
[2, 10]	αὐχένα πιεζόμεναί τε καὶ πυκνούμεναι	ἀρτηρίαι	προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ
[2, 10]	γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες καὶ	τιμωρίαι	ὤμοις ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν τῆς
[2, 7]	τῶν οἰκετῶν οἱ προκλητικοί, ἄλογοι	σημασίαι	οὖσαι, λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον
[2, 11]	ὡς μέλανα φαντάζονται. ~Περὶ ὑποδέσεως.	Παραπλήσιαι	δὲ καὶ περὶ τὰς ὑποδέσεις
[2, 8]	Διὰ τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς αἱ	ἁμαρτίαι»	Δύναται δὲ τοῦτο σύμβολον εἶναι
[2, 9]	νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις καὶ χάσμαι	δυσαρεστίαι	ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ
[2, 10]	βάμμα, αἱ δὲ τοῖς ἄνθεσιν	ἐοικυῖαι	ἐσθῆτες βακχικοῖς καὶ τελεστικοῖς καταλειπτέαι
[2, 1]	λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν.	Μυῖαι	τούτοις οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν καὶ
[2, 10]	αὐτὰς περὶ τὰς μεμωρημένας ταύτας	καὶ	ἁβρὰς ἀλυούσας πορφύρας κατὰ τὸ
[2, 12]	τὸ σοβαρὸν δὲ καὶ θρυπτικὸν	καὶ	ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ δὲ ἀμαυροῦσι
[2, 12]	ἄνθος τοῦ πνεύματος τὸ ἀκήρατον	καὶ	ἅγιον τῆς οὐσίας νενοήκασιν· αἳ
[2, 12]	εἰς αἴσθησιν διατετρημένα θείων ἀκουστὴν	καὶ	ἁγίων ἐπόπτην παρασκευάζουσιν δεικνύντος ὡς
[2, 10]	μέντοι αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα	καὶ	ἄγριον δεσπότην. Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ
[2, 10]	ἐστίν, πᾶς δὲ ὃς ἁμαρτάνει,	καὶ	ἀδικεῖ εὐθύς, οὐχ οὕτως τὸν
[2, 10]	ἐν γάμῳ παραληφθῇ, παράνομός ἐστι	καὶ	ἄδικος καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ
[2, 10]	καὶ ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς	καὶ	ἄδολον τοῦ βίου ὑποτυπούμενος. Καὶ
[2, 1]	τε χθὼν πόντου τε βένθη	καὶ	ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει, τῇ
[2, 2]	ἡ ἐπὶ τῇ μέθῃ δυσαρέστησις	καὶ	ἀηδία ἀπὸ τοῦ τὸ κάρα
[2, 1]	οὐχὶ δὲ ἄδικος ἢ σφαλερὰ	καὶ	ἀθλία ὡς ἡ τῶν ἀθλητῶν
[2, 2]	σάλον ἀκριβῶς ἐφικέσθαι μὴ δυναμένη.	Καὶ	αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται
[2, 8]	Χριστός. Καθάπερ δὲ αἱ ῥίζαι	καὶ	αἱ βοτάναι, οὕτως δὲ καὶ
[2, 4]	λογικῆς εὐωχίας ὁ κῶμος, ἀλλὰ	καὶ	αἱ παννυχίδες αἱ μάταιοι ἐπὶ
[2, 10]	χρόνῳ γίνεται, αἱ δὲ ῥύψεις	καὶ	αἱ στύψεις τοῖς φαρμακώδεσι τῆς
[2, 8]	πεπιστευκότες, οἷς ἀφῆκεν τὰς ἁμαρτίας,	καὶ	αἱ τρίχες αἱ λελυμέναι πενθοῦσα
[2, 4]	Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες	καὶ	Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ·
[2, 7]	πλὴν τῶν ἐπάναγκες, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων	καὶ	αἵματος καὶ πνικτῶν καὶ τῆς
[2, 11]	τὸν τύπον. Τοῦτο δὲ εἰ	καὶ	αἰνίττεταί τι, ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται.
[2, 1]	γὰρ ἔχεται βίου ψευδοῦς τε	καὶ	αἰσχροῦ. Οἳ μὲν γὰρ ἐξέχονται
[2, 10]	ἀποστόλῳ, διαρρήδην λέγοντι· Πορνεία δὲ	καὶ	ἀκαθαρσία πᾶσα ἢ πλεονεξία μηδὲ
[2, 1]	ὅτι οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν κοινὸν	καὶ	ἀκάθαρτον. Καὶ ἡ φωνὴ πάλιν
[2, 8]	τὰς χεῖρας ἐπὶ λαὸν ἀπειθῆ	καὶ	ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι καὶ
[2, 4]	δὲ ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν τε	καὶ	ἀκοὴν καὶ συνελόντι φάναι αἴσθησιν
[2, 10]	αὑτοῦ· πάντως δὲ ἤδη που	καὶ	ἀκολασία πρόσεστι τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς
[2, 2]	καὶ τὸ σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ	καὶ	ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα τοῦτον καλοῦσιν οἱ
[2, 1]	συνέρχησθε. ~Ἀφεκτέον οὖν δουλοπρεπείας ἁπάσης	καὶ	ἀκρασίας, τῶν παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις,
[2, 10]	ὑποτυπούμενος. Καὶ γὰρ μέλι ἤσθιεν	καὶ	ἀκρίδας, γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν τροφήν,
[2, 1]	μὲν οὖν ὁ ἀπόστολος σπερμάτων	καὶ	ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεῶν
[2, 3]	λέγει γραφή, πρὸς τοὺς φιλαύτους	καὶ	ἀλαζόνας ἀποτεινομένη· Ποῦ εἰσιν οἱ
[2, 10]	ἕτερον ῥοδομιγές τε καὶ κοκκοβαφὲς	καὶ	ἄλλα μυρία διὰ σπουδῆς βάμματα
[2, 1]	τῷ θεῷ. Ἔχοι δ´ ἂν	καὶ	ἄλλας ἐπιλύσεις οὐκ ἀγνοουμένας ὁ
[2, 10]	τῆς πρὸς τὰς ἐγκύους ὁμιλίας	καὶ	ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας καὶ μοιχείας
[2, 8]	καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν σοι	καὶ	ἄλλο μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν. Ἐπεὶ
[2, 10]	εἶναι χρεών. Βάμμα γοῦν Σαρδιανικὸν	καὶ	ἄλλο ὀμφάκινον καὶ χλωρὸν ἕτερον
[2, 10]	ἑκάστῳ στολὴ λευκή. Εἰ δὲ	καὶ	ἄλλο τι δέοι χρῶμα ζητεῖν,
[2, 7]	τῆς ἐπιθυμίας· ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	ἄλλοις παραίτιοι γίνονται σφαλμάτων, τὸ
[2, 3]	κύτει κλισιάδες στρωμναί τε ἁλουργεῖς	καὶ	ἄλλων χρωμάτων δυσπορίστων, ἀπειροκάλου τρυφῆς
[2, 2]	τὰς ἐκκρίσεις χωρούντων. Πρέπει δὲ	καὶ	ἄλλως ταῖς θεϊκαῖς φροντίσιν μὴ
[2, 8]	καρποφορεῖν ἐπίσταται οὐρανός. Πρὸς δὲ	καὶ	ἀλόγιστον ἀκηκοότας ἡμᾶς τὸν κύριον
[2, 10]	παραληφθῇ, παράνομός ἐστι καὶ ἄδικος	καὶ	ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ ὁ Μωυσῆς
[2, 8]	πάθει ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ σκανδάλων	καὶ	ἁμαρτιῶν καὶ τῶν τοιούτων ἀκανθῶν
[2, 3]	καὶ γέλως πλατὺς οὐροδόχας ἀργυρᾶς	καὶ	ἀμίδας ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς ἄνδρας,
[2, 1]	παραιτητέον τὴν λιχνείαν ὀλίγων τινῶν	καὶ	ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ τις
[2, 7]	τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ. Εἰ δὲ	καὶ	ἀνάγκη τις περιτύχοι παριέναι κελεύουσα,
[2, 10]	κέκληται, τὸ λαϊκὸν καὶ δημῶδες	καὶ	ἄναγνον, τὸ περὶ τὰς ὀχείας
[2, 10]	ἀλεκτρυόνος ὀχεύειν δίκην, ὁπηνίκα εὐχῆς	καὶ	ἀναγνώσεως καὶ τῶν μεθ´ ἡμέραν
[2, 8]	τὰ ἄνθη· ἀναδιδούσης γὰρ ἄνω	καὶ	ἀναθυμιωμένης κατὰ φύσιν τῆς εὐωδίας
[2, 2]	σου τὸ ποτόν· σοὶ δέδοται	καὶ	ἀναμένει σε. Μὴ διαρραγῆναι σπουδάσῃς,
[2, 12]	δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη	καὶ	ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα
[2, 10]	γράφει· Μοιχεῖαι παρὰ σοί τε	καὶ	ἀνδρῶν μῖξις ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός
[2, 8]	αὐτὸ λιπᾶναί τε τὴν ἐπιφάνειαν	καὶ	ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες καί τινα
[2, 2]	Αἰγύπτιος καὶ ὁ νησιώτης Νάξιος	καὶ	ἀνθοσμίας τις ἄλλος τῆς Ἰταλῶν
[2, 2]	γὰρ ἡ σοφία θείων οὖσα	καὶ	ἀνθρωπίνων πραγμάτων ἐπιστήμη ἐμπεριλαβοῦσα τὰ
[2, 9]	ἡ σοφία, ὃς εἰσακούσεταί μου,	καὶ	ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς
[2, 4]	θηρίοις μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις κατάλληλα	καὶ	ἀνθρώπων τοῖς ἀλογωτέροις. Τὰς μὲν
[2, 10]	τοῦ κόσμου ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι	καὶ	ἀνόητοι τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα
[2, 10]	καλὸν καὶ τὸ ὄντως ἀγαθόν·	καὶ	ἀντὶ τῶν ὄντων τὰ δοκοῦντα
[2, 3]	Ἐρρέτων τοίνυν Θηρίκλειοί τινες κύλικες	καὶ	Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι
[2, 10]	ἄλλος οὗτος προφήτης, γυμνός τε	καὶ	ἀνυπόδετος» ἦν, πολλάκις δὲ καὶ
[2, 4]	ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς	καὶ	ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις
[2, 6]	τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν καὶ ἐθνικὸν	καὶ	ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν,
[2, 2]	καὶ {μὴ ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι	καὶ}	ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην καὶ
[2, 10]	οὐ νόθους τὰ ἔνδον λευκαῖς	καὶ	ἀπεριέργοις ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς
[2, 1]	καὶ ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς	καὶ	ἀπεριέργοις ἁρμόζουσα παιδίοις, ὡσὰν εἰς
[2, 1]	ἡ τροφή. Ἁπλῆ δὲ αὕτη	καὶ	ἀπερίεργος, ἀληθείᾳ κατάλληλος, ἁπλοῖς καὶ
[2, 12]	ὅλον καὶ λεῖον καὶ ἴσον	καὶ	ἀπέριττον καὶ ταύτῃ ἱκανόν ἐστιν.
[2, 12]	πρὸς τὸ οἰκεῖον πέρας ἀνελλιπῶς	καὶ	ἀπερίττως· μήτηρ δὲ αὐτῶν ἡ
[2, 12]	ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι τὸ σεμνὸν	καὶ	ἄπλαστον καὶ νήπιον ὡς ἀληθῶς,
[2, 8]	Πάντοθεν γὰρ ἀγώγιμος ὁ ἀκόλαστος	καὶ	ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος καὶ ἀπὸ ἐδωδῆς	καὶ	ἀπὸ στρωμνῆς καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς
[2, 8]	ἀπὸ ἐδωδῆς καὶ ἀπὸ στρωμνῆς	καὶ	ἀπὸ συναναστροφῆς καὶ ἐκ τῶν
[2, 10]	τῶν ἐπιθυμιῶν σου μὴ πορεύου,	καὶ	ἀπὸ τῶν ὀρέξεών σου κωλύου·
[2, 10]	θερίζουσιν, οἷς οὐκ ἔστι ταμιεῖον	καὶ	ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸς τρέφει
[2, 4]	ὄμμασιν καὶ ἐν ὠσὶν γαργαλίζουσαν	καὶ	ἀποθηλύνουσαν ἡδονὴν εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ
[2, 10]	τῷ ῥυπαρῷ τῆς ὕλης ῥεύματι	καὶ	ἀποκαθάρματι σπέρμα {δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς
[2, 3]	τετρυπημένον. Οὗτός ἐστιν ὁ συνάγων	καὶ	ἀποκλείων τὸν σπόρον καὶ ἐλαττούμενος,
[2, 2]	Καὶ γὰρ τὸ συνεχὲς πτύειν	καὶ	ἀπομύσσεσθαι καὶ περὶ τὰς ἐκκρίσεις
[2, 10]	γὰρ ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί τε	καὶ	ἀποσπᾶται. Ὅρα τὸ μέγεθος τῆς
[2, 7]	γάρ» φησίν, ἀναστάσεως μὴ οὐράγει	καὶ	ἀπότρεχε εἰς οἶκόν σου. Ἔλεγον
[2, 4]	καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι	καὶ	ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο
[2, 2]	διὰ τὸν ῥοώδη καταβροχθισμόν, αἰσχρόν,	καὶ	ἀπρεπὲς τὸ θέαμα τῆς ἀκρασίας,
[2, 1]	τὸν κεκληκότα κατὰ τὴν ἀβλαβῆ	καὶ	ἀπροσκορῆ τῆς συνουσίας κοινωνίαν, ἀδιάφορον
[2, 8]	τῆς τρυφῆς γεγονέναι. Εἰ δὲ	καὶ	ἄρα τι συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς
[2, 4]	κέρατι Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ	καὶ	Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ δὲ ἄρα
[2, 12]	γὰρ αὐτὴν ἐμπορευθῆναι ἢ χρυσίου	καὶ	ἀργυρίου θησαυρούς, τιμιωτέρα δέ ἐστι
[2, 3]	οἰνοχόαι· χρυσός τε γὰρ ἁπαξαπλῶς	καὶ	ἄργυρος ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ
[2, 1]	ἐγκαταλεγόμενοι καὶ αὐτοὶ δειπνάριά τε	καὶ	ἄριστα καὶ δοχὰς εἰκότως ἂν
[2, 2]	αὐγὴ δὲ ψυχὴ ξηρὰ σοφωτάτη	καὶ	ἀρίστη» Ταύτῃ δὲ καὶ ἐποπτική,
[2, 3]	γεωργοῦσιν ἡμῖν δικέλλης ἐστὶν χρεία	καὶ	ἀρότρου, μάκελλαν δ´ οὐκ ἄν
[2, 10]	βδέλυγμα γάρ ἐστι. Πρὸς δὲ	καὶ	ἀρούρας θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης» ὅτι
[2, 10]	καὶ τρίτην ταύτην μεταξὺ θηλείας	καὶ	ἄρρενος ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες φύσιν. Ἀπατῶνται
[2, 4]	κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις	καὶ	ἀσελγείαις» σχολάζοντας. Σῦριγξ μὲν οὖν
[2, 6]	κοινὸν καὶ ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον	καὶ	ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ δὲ
[2, 1]	ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα· ἀπρεπὴς γὰρ	καὶ	ἄσημος ἡ φωνὴ γίνεται, πλήρεσι
[2, 1]	ἱδρῶτα περιχεῖσθαι τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων	καὶ	ἀσθμαινόντων ὑπὸ ἀκρασίας, ὠθουμένης κατ´
[2, 1]	ἀπογευομένων, ἀλλ´ ἀφαρπαζόντων δίκην ἀμέτρως	καὶ	ἀσχημόνως ἐμφορουμένους; Ἔστι γὰρ ὁρᾶν
[2, 10]	φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία, καὶ δὴ	καὶ	ἀσωτία καὶ φιληδονία πᾶσα, ὧν
[2, 7]	ὁ ἀὴρ περίττωμα. Ἀγερωχίας δὲ	καὶ	ἀταξίας σύμβολον τὸ προσθεῖναι τοῖς
[2, 10]	{ταλάντων} ὠνούμεναι σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας	καὶ	ἀτιμοτέρας τῶν ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν. Τί
[2, 10]	ἀλλὰ πάντως αὑτὸν χείρονα ἀποφαίνει	καὶ	ἀτιμότερον. Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων, παρ´
[2, 10]	ἁμαρτάνων, παρ´ ὅσον ἁμαρτάνει, χείρων	καὶ	ἀτιμότερος αὐτὸς αὑτοῦ· πάντως δὲ
[2, 4]	καὶ τῇ σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ	καὶ	αὐλῷ, οἷς ἔθος ἦν τοὺς
[2, 10]	χόρτον σήμερον ἐν ἀγρῷ ὄντα	καὶ	αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον ὁ
[2, 10]	βαφεῖς αὐτῶν καὶ οἱ πορφυρευταὶ	καὶ	αὐτὰ τὰ κογχύλια διὰ τὸ
[2, 7]	πρόσεστιν αὐτῷ, διαβολῆς· ἐπίνοια γὰρ	καὶ	αὐτὴ διδασκαλικὴ διὰ τοῦ μὴ
[2, 10]	τῆς χρόας· ἡ φωνὴ δὲ	καὶ	αὐτὴ τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ
[2, 9]	περὶ τὰς τοῦ σώματος συμπαθείας	καὶ	αὐτῆς αὑτῇ τὰ κράτιστα συμβουλευούσης·
[2, 1]	γάρ τις ἀπὸ τῶν ἐκτὸς	καὶ	αὐτῆς ἔτι τῆς τοῦ σώματος
[2, 1]	ἐπὶ τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι	καὶ	αὐτοὶ δειπνάριά τε καὶ ἄριστα
[2, 12]	κόσμια ὥσπερ κοροκόσμια ἀποσκορακιστέον ὅλον	καὶ	αὐτὸν παραιτουμέναις τὸν κόσμον. Χρὴ
[2, 5]	χαριεντιστέον τε, οὐ γελωτοποιητέον. Ἀλλὰ	καὶ	αὐτὸν τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ
[2, 6]	μισητὸς ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη	καὶ	αὐτὸς αὑτῷ ὁ ἀδολέσχης προσκορής·
[2, 2]	Εὖ γὰρ ἴστε, μετέλαβεν οἴνου	καὶ	αὐτός· καὶ γὰρ ἄνθρωπος καὶ
[2, 2]	καὶ αὐτός· καὶ γὰρ ἄνθρωπος	καὶ	αὐτός· καὶ εὐλόγησέν γε τὸν
[2, 1]	κυρίου ὁ Πέτρος εἷλεν, εὔκολον	καὶ	αὐτὸς καὶ θεοδώρητον καὶ σώφρονα
[2, 8]	συντιθεὶς ἀρωμάτων τὸ μύρον. Τούτῳ	καὶ	αὐτὸς ὁ κύριος συναλείφεται τῷ
[2, 8]	προδοσίαν εἰς πάθος ὁδεύοντος κυρίου.	Καὶ	αὐτὸς ὁ σωτὴρ ἀπονίπτων τοὺς
[2, 5]	γέλωτα ἐπιστομιστέον. Καὶ γὰρ αὖ	καὶ	αὐτὸς ὃν μὲν δεῖ τρόπον
[2, 8]	Ὁρᾷς τὸν συμπότην τὸν δόλιον;	Καὶ	αὐτὸς οὗτος ὁ Ἰούδας φιλήματι
[2, 9]	λίθῳ ἐπανωρθοῦτο. Τοσαύτη τις εὐτέλεια	καὶ	αὐτουργία οὐ παρὰ τοῖς ἰδιώταις
[2, 8]	ἀνθεινῶν ἐρίων τοὺς βαφεῖς ἀπελαύνειν	καὶ	αὐτούς· οὐ γὰρ θέμις δολερὰ
[2, 8]	τὰ ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ	καὶ	αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ μυριζόμενοι· ὁ
[2, 1]	ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ καὶ λήθην	καὶ	ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία ἐντίκτει τῇ
[2, 12]	ὑποδερίδας, ἑλικτῆρας. Ἐγὼ μὲν ἔκαμον	καὶ	ἄχθομαι λέγων τὸ πλῆθος τῶν
[2, 10]	τῆς ὁμιλίας διαρρηγνύμενα· ναὶ μὴν	καὶ	ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει
[2, 1]	ἡ Χριστοῦ· κομιδῇ δὲ ἄλογον	καὶ	ἀχρεῖον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον βοσκημάτων
[2, 8]	λέγων· κἀλειφόμην μύροισι καὶ θυμιάμασιν	καὶ	βακκάρι· καὶ γάρ τις ἔμπορος
[2, 8]	ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον καὶ μετάλλιον	καὶ	βασίλειον πλαγγόνιόν τε καὶ ψάγδας
[2, 10]	τε καὶ παραφυκισμῶν καὶ ψιμυθισμοῦ	καὶ	βαφῆς τριχῶν καὶ τῶν περὶ
[2, 1]	δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ μοι	καὶ	βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται τοῖς
[2, 3]	δυσπορίστων, ἀπειροκάλου τρυφῆς τεκμήρια, φθόνου	καὶ	βλακείας ἐπήβολα πλεονεκτήματα, παραπεμπτέα ἅπαντα,
[2, 8]	χρῆσιν αὐτῶν, ἀλλ´ ὥσπερ φαρμάκῳ	καὶ	βοηθήματι χρηστέον τῷ μύρῳ πρός
[2, 10]	ἐξεργασίας πλοκάμων τε ἔτι ἐπιτεχνητῶν	καὶ	βοστρύχων ἑλικτῶν, πρὸς δὲ καὶ
[2, 10]	πλούσιος σφόδρα, ὃς ἐνεδιδύσκετο πορφύραν	καὶ	βύσσον, εὐφραινόμενος καθ´ ἡμέραν λαμπρῶς·
[2, 4]	τῶν φθόγγων κακοτεχνοῦσαι εἰς θρύψιν	καὶ	βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται· τὰ δὲ αὐστηρὰ
[2, 8]	Ὕδωρ καὶ πῦρ καὶ σίδηρος	καὶ	γάλα, σεμίδαλις πυροῦ καὶ μέλι,
[2, 1]	Μυῖαι τούτοις οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν	καὶ	γαλαῖ κόλακές τε καὶ μονομάχαι
[2, 7]	ὁ Χριστιανὸς ἡρεμίας καὶ ἡσυχίας	καὶ	γαλήνης καὶ εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν.
[2, 10]	γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ γαμοῦσι	καὶ	γαμίσκονται» καταργήσαντες δὲ τὰ τῆς
[2, 7]	σφάλλοιντο περὶ ἃ μὴ προσῆκεν·	καὶ	γὰρ ἀκούσματα ἀήθη καὶ θεάματα
[2, 2]	ἴστε, μετέλαβεν οἴνου καὶ αὐτός·	καὶ	γὰρ ἄνθρωπος καὶ αὐτός· καὶ
[2, 4]	κύριος ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ.	Καὶ	γὰρ ἁρμονίας παραδεκτέον τὰς σώφρονας,
[2, 5]	καὶ αὐτὸν τὸν γέλωτα ἐπιστομιστέον.	Καὶ	γὰρ αὖ καὶ αὐτὸς ὃν
[2, 7]	οὐδὲ τροχαλῶς καὶ συνδιωκομένως ὁμιλητέον.	Καὶ	γὰρ αὐτῇ τῇ φωνῇ, ὡς
[2, 8]	χρείαν αὐτοῦ» φησὶν ἡ γραφή·	καὶ	γὰρ αὐτὸν ἔκτισεν ὁ ὕψιστος,
[2, 1]	δὲ αὐτοῖς, ὡς ἄρχοντας, ἀπροσκλινῶς·	καὶ	γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν καὶ κατακυριεύειν,
[2, 1]	φυτευομένων ὑπὸ τοῦ λόγου πηγήν.	Καὶ	γὰρ εἰ πάντων μεταλαμβάνειν ἔξεστί
[2, 12]	ἔργων ἀγαθῶν σφᾶς αὐτὰς» κοσμουσῶν.	Καὶ	γὰρ εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν τὸν
[2, 1]	παρὰ τοῖς ἀνθρώποις ἡ λιχνεία.	Καὶ	γὰρ εἰς τὰ πέμματα καὶ
[2, 4]	αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος»	καὶ	γὰρ ἐν ἤχῳ σάλπιγγος ἀναστήσει
[2, 2]	λόγος αὐτῷ, οὐδ´ ἂν καθεύδωμεν·	καὶ	γὰρ ἐπὶ τὸν ὕπνον παρακλητέον.
[2, 1]	χρῆσθαι καλόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί.	Καὶ	γὰρ καὶ ὁ καιρὸς καὶ
[2, 10]	καὶ ἄδολον τοῦ βίου ὑποτυπούμενος.	Καὶ	γὰρ μέλι ἤσθιεν καὶ ἀκρίδας,
[2, 2]	φιάλαις τὸ πρόσωπον τὸ αὑτῶν.	Καὶ	γὰρ ὁ κελαρυσμὸς ῥαγδαίου τοῦ
[2, 4]	αὐτῷ τῶν αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας κτισμάτων·	καὶ	γὰρ ὁ ψαλμὸς ἐμμελής ἐστιν
[2, 7]	φάτνη ἅμα καὶ ὁ κοπρών·	καὶ	γὰρ οἱ πολλοὶ ἀπομύττονται καὶ
[2, 2]	τοὺς ἑτοίμους εἰς μέθην αἰνίττεσθαι.	Καὶ	γὰρ οὖν κἀν τούτοις τὸ
[2, 8]	φθάνον τῆς εὐωδίας ἔργον πεφήμισται·	καὶ	γὰρ πεπλήρωκεν τὸ πάθος τοῦ
[2, 10]	τὴν ἔντευξιν τοῦ γάμου τελειοῦσθαι·	καὶ	γὰρ ποθεινοτέρα ἡ χρονιωτέρα συμπλοκή.
[2, 11]	ἀνυποδησία, πλὴν εἰ μὴ στρατεύοιτο.	Καὶ	γάρ πως ἐγγὺς τὸ ὑποδεδέσθαι
[2, 8]	μύροισι καὶ θυμιάμασιν καὶ βακκάρι·	καὶ	γάρ τις ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι
[2, 12]	ἡ σὰρξ τιμία ὕδατι ἀναγεννωμένη.	~Καὶ	γὰρ τὸ ὄστρειον ἐκεῖνο ἐν
[2, 2]	περιττὴν ὑγρότητα αὐτῶν ἀνασφογγιζομένην ξηροφαγίᾳ.	Καὶ	γὰρ τὸ συνεχὲς πτύειν καὶ
[2, 4]	ἀνθρώποις δεισιδαίμοσιν εἰς εἰδωλολατρείας σπεύδουσιν.	Καὶ	γὰρ ὡς ἀληθῶς ἀποπεμπτέα τὰ
[2, 2]	πνεύματι καὶ λόγῳ συγκιρνάντος μυστικῶς·	καὶ	γὰρ ὡς ἀληθῶς μὲν τὸ
[2, 2]	καὶ ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα ἄλλοις	καὶ〉	γέλως γενώμηθα. Ἀστείως ἄρα εἴρηται·
[2, 3]	ὁ μηδενὶ μεταδιδούς. Χλεύη δὲ	καὶ	γέλως πλατὺς οὐροδόχας ἀργυρᾶς καὶ
[2, 7]	ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον. Χρὴ δὲ	καὶ	γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων καὶ δακρύων»
[2, 10]	μάλα τὸ φιλότεχνον τῆς παμμήτορος	καὶ	γενεσιουργοῦ φύσεως μὴ νοήσαντες· ἐπεὶ
[2, 1]	τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι καὶ ὑγεινότεροι	καὶ	γενναιότεροι, ὡς οἰκέται δεσποτῶν καὶ
[2, 1]	καὶ γενναιότεροι, ὡς οἰκέται δεσποτῶν	καὶ	γεωργοὶ κτητόρων· καὶ οὐ μόνον
[2, 12]	Διὰ τοῦτό τοι μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι,	καὶ	γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι, καὶ ἡ θάλασσα
[2, 1]	καὶ πιεῖν» φησὶν ὁ ἀπόστολος,	καὶ	γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ κρατοῦντες δηλονότι
[2, 10]	ὀρέξεών σου κωλύου· οἶνος γὰρ	καὶ	γυναῖκες ἀποστήσουσι συνετούς, καὶ ὁ
[2, 5]	ἐπὶ πᾶσιν. Μάλιστα γὰρ μειρακίοις	καὶ	γυναιξὶν ὄλισθος εἰς διαβολὰς ὁ
[2, 1]	οὐκ ἂν αἰσχυνθείην κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν,	καὶ	δαιμόνων κάκιστον καὶ ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος
[2, 7]	δὲ καὶ γελώτων εἴργεσθαι ἐξαισίων	καὶ	δακρύων» ὑπερμέτρων· πολλάκις γὰρ οἱ
[2, 5]	τῆς ἡμεδαπῆς πολιτείας, πολλοῦ γε	καὶ	δεῖ ἡμῖν αὐτοῖς ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν.
[2, 7]	πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ	καὶ	δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ εἴ τῳ
[2, 3]	λέγει κύριος, καὶ πτωχοῖς δός,	καὶ	δεῦρο ἀκολούθει μοι· ἕπου τῷ
[2, 10]	πλῆθος ἐπισυμβαίνει, φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία,	καὶ	δὴ καὶ ἀσωτία καὶ φιληδονία
[2, 3]	ἁπαξαπλῶς καὶ ἄργυρος ἰδίᾳ τε	καὶ	δημοσίᾳ ἐστὶν ἐπίφθονον κτῆμα» τὴν
[2, 10]	ἀφροδίτην, λαγνεία κέκληται, τὸ λαϊκὸν	καὶ	δημῶδες καὶ ἄναγνον, τὸ περὶ
[2, 10]	ἁλουργὲς εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι τὰς ῥᾳθυμίας,	καὶ	δῆτα αὐτὰς περὶ τὰς μεμωρημένας
[2, 12]	ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς δεῖ	καὶ	δι´ αὑτῆς ποριστικὴ τῶν πρὸς
[2, 8]	χαίτην ἄλλως ὁ στέφανος περικείμενος	καὶ	δι´ ὑγρότητά {τε} καὶ διὰ
[2, 12]	δογματίζεται, ἡ δὲ ἀρετὴ μόνη	καὶ	διὰ καλοῦ τοῦ σώματος καταφαίνεται
[2, 12]	δὲ ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ	καὶ	διὰ τὴν τῶν ἀναγκαίων χρείαν
[2, 8]	πόδες ἀλληγοροῦνται κυρίου, περὶ ὧν	καὶ	διὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ προθεσπίζει τὸ
[2, 12]	ἁγιωσύνης προμηθεῖται ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας	καὶ	διὰ τῶν τυχόντων τὴν ἀπὸ
[2, 8]	περικείμενος καὶ δι´ ὑγρότητά {τε}	καὶ	διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ καὶ οἱ
[2, 10]	καὶ τῆς ἀληθείας πρὸς τῷ	καὶ	διαβολὴν τοῦ ἤθους ἐξανθεῖν· οὔτε
[2, 11]	Χαίρειν οὖν ἐατέον τὰς ἐπιχρύσους	καὶ	διαλίθους τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ
[2, 2]	τε ἄγριαι καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι	καὶ	διάπυρον ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς τε
[2, 10]	μίτος· τὰ γὰρ περιττὰ ταῦτα	καὶ	διαφανῆ ἔλεγχός ἐστι διανοίας οὐκ
[2, 12]	φήσαιμ´ ἄν, ἐὰν χωρὶς προσπαθείας	καὶ	διαφορᾶς χρώμεθα αὐτοῖς. Εἰ δὲ
[2, 2]	μόνην, τοὺς δὲ ἐπ´ ἀνέσει	καὶ	διαχύσει. Οἶνος γὰρ πρῶτον μὲν
[2, 8]	ἰάσεως ἕνεκα, ἔσθ´ ὅπῃ δὲ	καὶ	διαχύσεως σώφρονος, οὐκ ἀποβλητέον τὴν
[2, 9]	ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ	καὶ	διεκτάσεις καὶ χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς
[2, 8]	μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ μάλα	καὶ	διελέγχεται τὸ ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω
[2, 2]	ὑπὸ μέθης βαπτιζόμενος εἰς ὕπνον.	Καὶ	διερρωγότα, φησίν, ἐνδύσεται ὁ πάροινος,
[2, 8]	τὸν φιλάνθρωπον θεὸν ἐπιγνώσονται κύριον	καὶ	δίκαιον· ὅτι αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι
[2, 10]	λέγει, τοῖς φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία	καὶ	δοξοκοπία καὶ κολακεία καὶ πλάνη·
[2, 1]	αὐτοὶ δειπνάριά τε καὶ ἄριστα	καὶ	δοχὰς εἰκότως ἂν καλοῖμεν τὴν
[2, 3]	τινες ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν τῆς πίστεως	καὶ	ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς» Πλοῦτος
[2, 3]	κέδρου τε εὐκεάτοιο καὶ θύου	καὶ	ἐβένου καὶ ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι
[2, 2]	μάλιστα τὴν μέθην φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ	καὶ	ἔγγραπτον τὴν εἰκόνα τοῦ παραπτώματος
[2, 1]	πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ ἐν αὐτῷ·	καὶ	ἐγένετο φωνὴ πρὸς αὐτόν· ἀνάστα
[2, 10]	Ἀλλ´ ἐγκεκρίσθω δὴ ὁ γάμος	καὶ	ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι» γὰρ ὁ κύριος
[2, 10]	τῶν μεμαρτυρηκότων ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου·	καὶ	ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ λευκή. Εἰ
[2, 6]	στόματος κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν	καὶ	ἐθνικὸν καὶ ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ
[2, 12]	οἰκεῖα προσάπτουσα μελέτην τοῦ ψεύδεσθαι	καὶ	ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν, οὔτι τὸ
[2, 7]	παρακείμενα, παῦσαι πρῶτος χάριν παιδείας,	καὶ	εἰ ἀνὰ μέσον πλειόνων ἐκάθισας,
[2, 5]	δὲ καὶ τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι,	καὶ	εἰ μὲν ἐπ´ αἰσχροῖς εἴη,
[2, 8]	ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς γῆς.	Καὶ	εἰ μὴ φορτικὸς εἶναι δοκῶ,
[2, 12]	καὶ εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται	καὶ	εἰ πάντα ἡμῖν ἔξεστι» φησὶν
[2, 12]	δὲ καὶ πάντα ὑμῖν δεδώρηται	καὶ	εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται καὶ
[2, 5]	ἐπὶ τὸ γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα;	Καὶ	εἰ τὸ πρόσωπον οὐκ ἂν
[2, 1]	ὀλίγων τινῶν καὶ ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας·	καὶ	εἴ τις ἡμᾶς καλεῖ τῶν
[2, 7]	καὶ μεθύειν λέγων. Εἰ δὲ	καὶ	εἶέν τινες οἱ φιλοσκώμμονες, σιωπητέον
[2, 10]	ποιητέον. Μέμνησθε γὰρ τὰς τέτταρας	καὶ	εἴκοσι χιλιάδας διὰ πορνείαν ἀπωσμένας,
[2, 8]	χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν, αὐτοφυεῖ	καὶ	εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς
[2, 1]	ἐφήμερον ἄριστον νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη	καὶ	εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν πνεύματι
[2, 7]	ἡρεμίας καὶ ἡσυχίας καὶ γαλήνης	καὶ	εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν. ~Εἰ μύροις
[2, 3]	ἐξεύρεσις τῶν ἔργων αὐτῶν· ἠφανίσθησαν	καὶ	εἰς Ἅιδου κατέβησαν. Οὗτος τῆς
[2, 3]	εἰς διακονίαν τροφῆς, τὰ δὲ	καὶ	εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉 αἰσχύνομαι
[2, 6]	ὀνόμασιν ἀτακτεῖν μελέτην ἐμποιεῖ τοῦ	καὶ	εἰς τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν, τὸ
[2, 1]	καὶ τὰ μελίπηκτα, πρὸς δὲ	καὶ	εἰς τὰ τραγήματα ἐξώκειλεν, ἐπιδορπισμάτων
[2, 10]	δὲ τῶν ἀρχόντων τούτων ζῆλος	καὶ	εἰς τοὺς ἄλλους Ἴωνας διικνεῖτο,
[2, 1]	θεός, ἐξ οὗ τὰ πάντα,	καὶ	εἷς κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται»
[2, 1]	καιρούς, ὧν αἱ χρήσεις ἀσύμφωνοι.	Καὶ	εἴτε ἐσθίετε» φησίν, εἴτε πίνετε,
[2, 7]	μόνων δὲ τῶν ἔργων, ἀλλὰ	καὶ	ἐκ λόγων ἄνθρωπος κρίνεται. Ἐν
[2, 5]	ἀποκρούσασθαι τῆς ἀσελγείας τὰς προσβολὰς	καὶ	ἐκ μόνης τῆς προσόψεως ἡ
[2, 6]	τοῦ λόγου σου δικαιωθήσῃ» φησίν,	καὶ	ἐκ τοῦ λόγου σου καταδικασθήσῃ»
[2, 8]	ὀφθαλμῶν καὶ ἐκ τῶν ὤτων	καὶ	ἐκ τῶν γνάθων, ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	καὶ ἐκ τῶν γνάθων, ἀλλὰ	καὶ	ἐκ τῶν μυκτήρων. Καθάπερ οἱ
[2, 8]	ἀπὸ στρωμνῆς καὶ ἀπὸ συναναστροφῆς	καὶ	ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἐκ
[2, 8]	συναναστροφῆς καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν	καὶ	ἐκ τῶν ὤτων καὶ ἐκ
[2, 10]	ὁ προφήτης ἐτέθησαν» φησί, θρόνοι	καὶ	ἐκάθισεν ἐπ´ αὐτῶν ὡσεὶ παλαιὸς
[2, 1]	Ἄνθρωπός τις ἐποίησεν δεῖπνον μέγα	καὶ	ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´ αἰσθάνομαι ὅθεν
[2, 12]	κόσμια δηλονότι· καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν	καὶ	ἐκδικήσω» λέγει ἐπ´ αὐτὴν τὰς
[2, 10]	ἀνίατον ἡγούμενος. Ἦ γὰρ οὐχὶ	καὶ	ἐκλύσεις παρέπονται τῷ μεγέθει τῆς
[2, 8]	πυροῦ καὶ μέλι, αἷμα σταφυλῆς	καὶ	ἔλαιον καὶ ἱμάτιον, ταῦτα πάντα
[2, 3]	συνάγων καὶ ἀποκλείων τὸν σπόρον	καὶ	ἐλαττούμενος, ὁ μηδενὶ μεταδιδούς. Χλεύη
[2, 2]	εἰκόνα ταύτην τὴν γελοίαν ἅμα	καὶ	ἐλεεινὴν σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸ
[2, 3]	τρίποδες ἠσκημένοι κλῖναί τε ἀργυρόποδες	καὶ	ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε καὶ χελώνης
[2, 3]	εὐκεάτοιο καὶ θύου καὶ ἐβένου	καὶ	ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι κλῖναί τε
[2, 2]	καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί τε	καὶ	ἔμετοι καὶ παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς
[2, 7]	γάρ σοι· ἀλλ´ ἀπαραποδίστως λάλησον	καὶ	ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε» καὶ
[2, 7]	Σώφρονος δὲ εὐθέως ἐν πόσει	καὶ	ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι
[2, 1]	ὀρέξεις. Μὴ γὰρ οὐκ ἔνεστι	καὶ	ἐν εὐτελείᾳ σώφρονι πολυειδία ἐδεσμάτων
[2, 4]	ἡ γλῶττα τὸ ψαλτήριον κυρίου·	καὶ	ἐν κιθάρᾳ αἰνεῖτε αὐτόν» κιθάρα
[2, 4]	φωνῇ παιανιζόντων, ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	ἐν μέρει περιελιττόντων τὰς προπόσεις
[2, 1]	πᾶσι μέν, οὐχ ἥκιστα δὲ	καὶ	ἐν τῇ ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν
[2, 8]	τῷ θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις	καὶ	ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις· οἷς μὲν
[2, 4]	εἰς τὸ σωτήριον αὐτοῦ. Ἀλλὰ	καὶ	ἐν τοῖς παλαιοῖς Ἕλλησι παρὰ
[2, 10]	Ἰδού, οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ	καὶ	ἐν τρυφῇ διάγοντες ἐν τοῖς
[2, 4]	εὖ μάλα, τὴν ἐν ὄμμασιν	καὶ	ἐν ὠσὶν γαργαλίζουσαν καὶ ἀποθηλύνουσαν
[2, 12]	ἐποίησαν τῇ Βάαλ» κόσμια δηλονότι·	καὶ	ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω» λέγει
[2, 2]	γὰρ μέθυσος καὶ πορνοκόπος πτωχεύσει	καὶ	ἐνδύσεται διερρηγμένα πᾶς ὑπνώδης. Ὑπνώδης
[2, 3]	περὶ τούτων πάνυ δίκαιον, ἃ	καὶ	ἐξ ἀγορᾶς τῷ βουλομένῳ ἔξεστιν
[2, 3]	δὲ χάριν ἡ χρῆσις, ἣν	καὶ	ἐξ ὀλίγων ἄν τις περιποιήσαιτο.
[2, 10]	σῆψις καὶ σκώληξ κληρονομήσουσιν αὐτόν,	καὶ	ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ μείζονι» καὶ
[2, 4]	τὸν ὕπνον ἰέναι ἡμᾶς ἐνθέως.	Καὶ	ἐξομολογήσασθε αὐτῷ ἐν ᾠδαῖς χειλέων»
[2, 1]	κοιλιοδαίμονα» προσειπεῖν, καὶ δαιμόνων κάκιστον	καὶ	ἐξωλέστατον. Παραπλήσιος οὖν οὗτος ἀτεχνῶς
[2, 10]	Ἀπέχεσθαι τοίνυν σφοδρῶν τε ὀρέξεων	καὶ	ἐπαλλήλων συνουσιῶν καὶ τῆς πρὸς
[2, 7]	ὕβρεως βακτηρίαν λέγουσα, ᾗ ἐπερείδεται	καὶ	ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι
[2, 12]	διὰ καλοῦ τοῦ σώματος καταφαίνεται	καὶ	ἐπανθεῖ τῇ σαρκί, τὸ ὡραῖον
[2, 2]	Οἱ πίνοντες τὸν διυλισμένον οἶνον	καὶ	ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι»
[2, 4]	ἐλάφους ταῖς σύριγξι κηλεῖσθαι παρειλήφαμεν	καὶ	ἐπὶ τὰς ποδάγρας πρὸς τῶν
[2, 2]	Τὸ ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ οἶνος,	καὶ	ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ ἀναπαύσεται.
[2, 4]	χάριτος καὶ φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς	καὶ	ἐπὶ τὸν ὕπνον ἰέναι ἡμᾶς
[2, 10]	εἰρημένον ἐπὶ τοῦ χόρτου, μὴ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων
[2, 10]	καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς τοῦτο	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ
[2, 10]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων	καὶ	ἐπὶ τῶν ἐν ἀσκήσει σωμάτων,
[2, 10]	πᾶσαν τὴν ὥραν ὁ λαγώς,	καὶ	ἐπιβαίνει συγκαθεσθείσης τῆς θηλείας κατόπιν
[2, 2]	θέαμα τῆς ἀκρασίας, πρὸς δὲ	καὶ	ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα τῷ μεταλαμβάνοντι,
[2, 2]	ὑγρῶν τῷ σώματι. Εἰ δὲ	καὶ	ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων ὕδατι τὸ
[2, 10]	τῶν δούλων σου ἐλπίδας κενάς,	καὶ	ἐπιθυμίας» φησίν, ἀπρεπεῖς ἀπόστρεψον ἀπ´
[2, 10]	ὀπισθοβατικόν· κυεῖ δὲ κατὰ μῆνα	καὶ	ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ καὶ τίκτει,
[2, 3]	οὐ τὴν ἀπειραγαθίαν. Ἤσθιεν δὲ	καὶ	ἔπινεν παρὰ τὰς εὐωχίας, οὐ
[2, 8]	ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι	καὶ	ἐπιστύφουσι τὰς καρηβαρίας· ἡμῖν δὲ
[2, 8]	δὲ ἐπιβλαβεῖς, ἔστι δὲ ἃς	καὶ	ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν κιττὸς ἐμψύχει,
[2, 7]	μηδὲ ἔσθιε μετ´ αὐτῆς. Διὸ	καὶ	ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς ποίει μετ´
[2, 2]	σοφωτάτη καὶ ἀρίστη» Ταύτῃ δὲ	καὶ	ἐποπτική, οὐδέ ἐστιν κάθυγρος ταῖς
[2, 12]	αἰτίαν τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν εἰπών·	Καὶ	ἐπορεύετο ὀπίσω τῶν ἐραστῶν αὐτῆς,
[2, 12]	ὑμῶν κόσμος ἅγιος, εὐμετάδοτος κοινωνία	καὶ	ἔργα οἰκουρίας. Ὁ γὰρ διδοὺς
[2, 10]	οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες,	καὶ	ἐροῦσι· τίς ἡμᾶς ὁρᾷ; Λήσεται
[2, 11]	καττύμασιν ἐγκατακρούειν ἀξιοῦσιν, πολλαὶ δὲ	καὶ	ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς ἐγχαράττουσιν αὐτοῖς, ὡς
[2, 6]	ἔστι γὰρ σιωπῶν εὑρισκόμενος σοφός,	καὶ	ἔστι μισητὸς ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς.
[2, 8]	τὰ μύρα ἐξ αὐτῶν σκευάζεται	καὶ	ἔστι πολυωφελῆ· σούσινον μὲν ἐκ
[2, 10]	ὀνειροπολοῦντας τοῦ καλοῦ τὴν φύσιν.	Καὶ	ἔστιν αὐτοῖς ὁ τῇδε βίος
[2, 3]	ἡ ὕλη λυμαινομένη τὸ κρᾶμα	καὶ	ἔστιν ἐπιβλαβὴς ἡ πόσις ἡ
[2, 1]	ἕως γυναικός, ἑκάστῳ κολλυρίδα ἄρτου	καὶ	ἐσχαρίτην καὶ λάγανον ἀπὸ τηγάνου»
[2, 4]	ἀχρώμοις παροινίαις καὶ τῇ ἀνθοφορούσῃ	καὶ	ἑταιρούσῃ μουσικῇ. ~Περὶ γέλωτος. Μιμηλοὺς
[2, 2]	αὐχμῶντας, ὠχριῶντας, τὰ πρόσωπα πελιδνοὺς	καὶ	ἔτι ἐπὶ τῇ χθιζῇ μέθῃ
[2, 1]	χρῆσθαι ὑπάρχει δίχα πυρός, ἐπεὶ	καὶ	ἑτοιμότερα, δεύτερα δὲ τὰ εὐτελέστερα,
[2, 10]	ὁ βασιλεύς. Τί οὖν ὡραιότερον	καὶ	εὐανθέστερον ἀνθέων; Τί δὲ ἐπιτερπέστερον
[2, 2]	ὄντα ταῦτα γένη, καὶ καλὸν	καὶ	εὔδαιμον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν νενομίκασιν· ἡμεῖς
[2, 1]	τὸ δεῖπνον ἔστω λιτὸν ἡμῖν	καὶ	εὔζωνον, ἐπιτήδειον εἰς ἐγρήγορσιν, ποικίλαις
[2, 11]	τοῖς ποσὶν καὶ πρὸς ὑγείαν	καὶ	εὐκολίαν εὔθετον, ἔνθα μὴ ἀνάγκη
[2, 8]	βλαστήσατε, ὡς λίβανος εὐωδιάσατε ὀσμήν,	καὶ	εὐλογήσατε κύριον ἐπὶ τὰ ἔργα
[2, 2]	καὶ γὰρ ἄνθρωπος καὶ αὐτός·	καὶ	εὐλόγησέν γε τὸν οἶνον, εἰπών·
[2, 1]	δεῖπνον, δεῖγμα δὲ εὐνοίας κοινωνικῆς	καὶ	εὐμεταδότου. Μὴ βλασφημείσθω οὖν ἡμῶν
[2, 11]	ἐπιδείκνυσθαι τὸν πόδα· ἄλλως τε	καὶ	εὐολίσθητον εἰς βλάβην ἡ γυνή.
[2, 10]	πνεῦμα ὧδέ πως ψάλλον· Ἐξομολόγησιν	καὶ	εὐπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς
[2, 10]	γάμοις ὅσον οἰκεῖον καὶ χρήσιμον	καὶ	εὐπρεπὲς ἐπέτρεψεν ἡμῖν, ἐπέτρεψεν δὲ
[2, 12]	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία	καὶ	εὐσέβεια. Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος ὁ
[2, 1]	ὁ ἐσθίων» λέγων κυρίῳ ἐσθίει	καὶ	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ· καὶ ὁ
[2, 1]	μὴ ἐσθίων κυρίῳ οὐκ ἐσθίει	καὶ	εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ» ὡς εἶναι
[2, 8]	τῷ θεῷ, μὴ θυσίαν ταύτην	καὶ	εὐωδίαν θυμιάματος νοούντων, ἀλλὰ γὰρ
[2, 7]	ἐξ ὧν ἔριδες καὶ μάχαι	καὶ	ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ ἔφαμεν
[2, 1]	τὴν ἀγάπην τὴν ἡγιασμένην, κυθριδίοις	καὶ	ζωμοῦ ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ τε
[2, 1]	γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά τινα κνίσης	καὶ	ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ καλὸν καὶ
[2, 10]	Μηλωτῇ δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας ἐνδύματι	καὶ	ζώνῃ τὴν μηλωτὴν κατέσφιγγεν ἐκ
[2, 12]	Τὸ γὰρ ἑκάστου καὶ φυτοῦ	καὶ	ζῴου κάλλος ἐν τῇ ἑκάστου
[2, 10]	χρυσῷ πεποικιλμένα καὶ τὰ ἁλουργοβαφῆ	καὶ	ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι τρύφημα
[2, 10]	ἐξ ᾠδικοῦ γινόμενος· ὡσαύτως δὲ	καὶ	ἡ ἀηδὼν καὶ τὸ χρῶμα
[2, 1]	θηρίων γὰρ μᾶλλον τοῦτό γε,	καὶ	ἡ ἀπ´ αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα
[2, 10]	τὸν κύριον ἐν ὁράματι θεωρεῖ·	καὶ	ἡ Ἀποκάλυψίς φησιν· Εἶδον τὰς
[2, 1]	λαιμαργία μανία περὶ τὸν λαιμόν,	καὶ	ἡ γαστριμαργία ἀκρασία περὶ τὴν
[2, 1]	γίνεται, πλήρεσι ταῖς γνάθοις στενοχωρουμένη,	καὶ	ἡ γλῶσσα τῇ τροφῇ πιεζομένη,
[2, 6]	μὴν τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ὀνόματα	καὶ	ἡ δι´ αὐτῶν ἐνέργεια αἰσχρά
[2, 1]	πεπιστευκότες, ὧν θεὸς ἡ κοιλία	καὶ	ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ
[2, 10]	ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ ποιεῖ,	καὶ	ἡ εἰς τὰ περιττὰ ἀπασχολοῦσα
[2, 10]	ὁ λόγος φάρμακον, βοηθεῖ δὲ	καὶ	ἡ ἔνδεια τοῦ κόρου, δι´
[2, 7]	εἴ τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν δεήσει
[2, 12]	μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι,	καὶ	ἡ θάλασσα τὸν μαργαρίτην ἔκρυψεν
[2, 10]	ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ δὲ χρώματι γεγανωμένην·	καὶ	ἡ κίνησις αὐτῆς καὶ ἡ
[2, 7]	καὶ ἡ τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ	καὶ	ἡ κίνησις εὐσταθὴς καὶ ἡ
[2, 1]	ἢ ἀμετρία περὶ χρῆσιν ὄψου,	καὶ	ἡ λαιμαργία μανία περὶ τὸν
[2, 3]	ἄριστος ἡ τῶν ἐπιθυμιῶν πενία	καὶ	ἡ μεγαλοφροσύνη ἡ ἀληθής, οὐ
[2, 8]	καὶ τὸ ἀπὸ τῆς κύπρου,	καὶ	ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς
[2, 10]	ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ μὴν}	καὶ	ἡ παρ´ ὑμῖν ποιητικὴ ὀνειδίζουσά
[2, 10]	σπέρματος ἄτακτος ἔκκρισις ἡ παράνομος	καὶ	ἡ παράλογος. Κατὰ φύσιν δ´
[2, 2]	κυβερνήτης ἐν πολλῷ κλύδωνι. Ἐντεῦθεν	καὶ	ἡ ποιητικὴ ὠφελημένη λέγει· οἶνός
[2, 10]	τελεστικοῖς καταλειπτέαι λήροις, πρὸς δὲ	καὶ	ἡ πορφύρα καὶ τὰ ἀργυρώματα»
[2, 7]	δὲ τῇ ἀγάπῃ ἡ βρῶσις	καὶ	ἡ πόσις, πῶς οὐ λογικῶς
[2, 12]	ἄοκνος πρὸς εὐποιίαν ἑτοιμότης ἐπιφαινέσθω	καὶ	ἡ πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία. Καθετῆρες
[2, 10]	γοῦν τὴν πορφύραν ἡ Τύρος	καὶ	ἡ Σιδὼν καὶ τῆς Λακωνικῆς
[2, 9]	δὲ τὸ φῶς ἔχων ἐγρήγορεν,	καὶ	ἡ σκοτία αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει,
[2, 10]	τὸ γὰρ φῶς ἔνοικον ἡμῖν·	καὶ	ἡ σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ
[2, 10]	γεγανωμένην· καὶ ἡ κίνησις αὐτῆς	καὶ	ἡ σχέσις πρὸς τὸ ἐπιτερπὲς
[2, 2]	ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό τοι	καὶ	ἡ τοῦ Νῶε παροινία ἀνάγραπτος
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ βλέμμα ἔστω,	καὶ	ἡ τοῦ τραχήλου ἐπιστροφὴ καὶ
[2, 3]	τοῦ ποδός; Ἀναξιοπαθήσει δὲ ἄρα	καὶ	ἡ τράπεζα ἡ ἐξ ἐλέφαντος
[2, 8]	μέγιστον ὀδμὰς ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν·	καὶ	ἡ τῶν ποδῶν διὰ τοῦ
[2, 7]	ἐπιστροφὴ καὶ ἡ κίνησις εὐσταθὴς	καὶ	ἡ τῶν χειρῶν κατὰ τὰς
[2, 7]	δὲ αὐθαδείας τεκμήριον. Ἀπέστω δὲ	καὶ	ἡ φιλονεικία κενῆς νίκης ἕνεκεν
[2, 10]	ἄγαμος μόνῳ σχολάζει τῷ θεῷ	καὶ	ἡ φροντὶς αὐτῆς οὐ περισχίζεται,
[2, 1]	ἔφαγον πᾶν κοινὸν καὶ ἀκάθαρτον.	Καὶ	ἡ φωνὴ πάλιν πρὸς αὐτὸν
[2, 2]	οἴνου παρείσδυσις. Οὕτω δ´ ἂν	καὶ	ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ
[2, 10]	χεῖται πλατύτερον τὸ φθέγμα αὐτῶν,	καὶ	ἤδη γίνεται τῆς φωνῆς τῶν
[2, 2]	εἰς τὸ στῆθος τοὺς ὀψοφάγους	καὶ	ἡδονικοὺς καὶ τοὺς ἑτοίμους εἰς
[2, 5]	γὰρ τῶν λόγων ἀπὸ διανοίας	καὶ	ἤθους ῥεόντων οὐχ οἷόν τέ
[2, 8]	Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον;	καὶ	ἡμεῖς μὲν ἐξ ἀκανθῶν τρυγῶμεν
[2, 2]	σχηματίζειν, ὀρρωδοῦντας μὴ ἄρα πῃ	καὶ	ἡμεῖς παραπλήσιον θέαμα ἄλλοις καὶ〉
[2, 1]	θεὸς ἐκαθάρισεν, σὺ μὴ κοίνου.	Καὶ	ἡμῖν δὲ ἄρα ἀδιάφορος ἡ
[2, 7]	ἔφασαν τῷ πνεύματι τῷ ἁγίῳ	καὶ	ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιθέσθαι ὑμῖν
[2, 2]	ἀναστρεπτέον ἡμῖν, μή πῃ ἄρα	καὶ	ἡμῖν ὡς Κορινθίοις ὁ ἀπόστολος
[2, 8]	τοὺς πόδας ἤλειφεν τοῦ κυρίου	καὶ	ἦσεν αὐτόν. Οἶδα δὲ καὶ
[2, 7]	Καθόλου γὰρ ὁ Χριστιανὸς ἡρεμίας	καὶ	ἡσυχίας καὶ γαλήνης καὶ εἰρήνης
[2, 5]	εἰπεῖν, τοὺς ἀνοήτους ὁ οἶνος	καί	θ´ ἁπαλὸν γελάσαι καὶ ὀρχήσασθαι
[2, 8]	τῆς ὀδωδῆς ἀφίησι ῥεῦμα· διὸ	καὶ	θᾶττον μαραίνεται. ~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ
[2, 8]	Ἡ χρῆσις δὲ αὐτῶν ἐπιβλαβής,	καὶ	θᾶττον παρέρχεται μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα
[2, 12]	πλῆθος τῶν κοσμίων, τὰς δὲ	καὶ	θαυμάζειν ἔπεισί μοι, ὡς ἄρα
[2, 7]	προσῆκεν· καὶ γὰρ ἀκούσματα ἀήθη	καὶ	θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης ἔτι ἐν
[2, 6]	τῶν αἰσχρῶν ἀκουσμάτων καὶ ῥημάτων	καὶ	θεαμάτων, πολὺ δὲ μᾶλλον ἔργων
[2, 1]	Πέτρος εἷλεν, εὔκολον καὶ αὐτὸς	καὶ	θεοδώρητον καὶ σώφρονα αἰνίττεται τροφήν·
[2, 1]	τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ κύριοι,	καὶ	θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ σωφρονέστεροι. Γεγόναμεν
[2, 1]	ταῖς Πράξεσι τῶν Ἀποστόλων γέγραπται,	καὶ	θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί
[2, 10]	δὲ αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί τε	καὶ	θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ διὰ τὸν
[2, 10]	αὐτὸ ζῷον ἅμα ἄμφω, ἄρρενος	καὶ	θήλεος, καθὼς ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους
[2, 12]	Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν,	καὶ	θνητός, ὃς εἶδεν φρόνησιν» διὰ
[2, 2]	χρῶνται Κελτοί τε καὶ Ἴβηρες	καὶ	Θρᾷκες, πολεμικὰ ξύμπαντα ὄντα ταῦτα
[2, 12]	ὡς ἀληθῶς, τὸ σοβαρὸν δὲ	καὶ	θρυπτικὸν καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ
[2, 8]	οὐκ αἰδεῖται λέγων· κἀλειφόμην μύροισι	καὶ	θυμιάμασιν καὶ βακκάρι· καὶ γάρ
[2, 8]	τὴν ἀπὸ τῶν μύρων τε	καὶ	θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ δὲ
[2, 2]	τοῖς ἐντοσθιδίοις, πάθεσιν ἐπιθυμίᾳ τε	καὶ	θυμῷ δεδουλωμένον. Ὥστε ὅτῳ τρόπῳ
[2, 1]	δὲ ἐποίησαν εὐφροσύνην, σφάζοντες μόσχους	καὶ	θύοντες πρόβατα, λέγοντες· φάγωμεν καὶ
[2, 3]	λέγειν, χρείας, κέδρου τε εὐκεάτοιο	καὶ	θύου καὶ ἐβένου καὶ ἐλέφαντος
[2, 1]	ἐγένετο φωνὴ πρὸς αὐτόν· ἀνάστα	καὶ	θῦσον καὶ φάγε. Πέτρος δὲ
[2, 12]	περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ κεραυνῖται	καὶ	ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον ἥ τε
[2, 2]	οἱ Σκύθαι χρῶνται Κελτοί τε	καὶ	Ἴβηρες καὶ Θρᾷκες, πολεμικὰ ξύμπαντα
[2, 1]	πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων, πρὸς δὲ	καὶ	ἱδρῶτα περιχεῖσθαι τῇ ἀπληστίᾳ συνεχομένων
[2, 10]	ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα. Εἰ δὲ	καὶ	Ἱερεμίαν καλεῖς, λινοῦν οὗτος περίζωμα
[2, 8]	μέλι, αἷμα σταφυλῆς καὶ ἔλαιον	καὶ	ἱμάτιον, ταῦτα πάντα τοῖς εὐσεβέσιν
[2, 12]	ὁμαλὸν δὲ ὅλον καὶ λεῖον	καὶ	ἴσον καὶ ἀπέριττον καὶ ταύτῃ
[2, 1]	τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη ἡ τροφὴ	καὶ	Ἰσραηλιτική, ἡ δὲ ἐθνικὴ περιττή.
[2, 1]	τὸ ζῆν τοῦτο, ὑγείας τε	καὶ	ἰσχύος σύγκειται, οἷς μάλιστα κατάλληλον
[2, 1]	ὧν αὔξησίς τε καὶ ὑγεία	καὶ	ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ δὲ ἄδικος
[2, 8]	εὐεργεσίας τῶν ἐθνῶν ᾐνίξατο εὐπρεπῆ	καὶ	καθαρὰν προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ δυνάμει.
[2, 1]	θέας, τῆς βεβαίου καὶ μονίμου	καὶ	καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς· ταύτην γὰρ
[2, 10]	ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε καὶ λευχείμονα	καὶ	καθάριον, τὴν ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ
[2, 12]	γραφὴ κέκληκέν που, τὸν διαυγῆ	καὶ	καθαρὸν Ἰησοῦν, τὸν ἐν σαρκὶ
[2, 10]	ἁρμοδιώτατον ἐσθήσεσι χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν	καὶ	καθαρῶς Δανιὴλ ὁ προφήτης ἐτέθησαν»
[2, 7]	παρέστων τοῖς ὠσίν· εἰ δὲ	καὶ	καθέζοιντο, μὴ ἐναλλὰξ τὼ πόδε
[2, 5]	δεῖ, μᾶλλον δὲ μέτρον αὐτοῖς	καὶ	καιρὸν ἐπιτιθέναι πρέποντα. Οὐ γὰρ
[2, 10]	τὰς ἐοικυίας καὶ καταλλήλους ἀρετῆς	καὶ	κακίας εἰκόνας ὑπογράφοντα· τὴν μὲν
[2, 4]	φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ	καὶ	κακοτέχνῳ μουσικῇ εἰς πάθος ὑποσύρουσαι.
[2, 2]	λόγου εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη	καὶ	καλή, ἧς οἱ κατὰ πίστιν
[2, 2]	πολεμικὰ ξύμπαντα ὄντα ταῦτα γένη,	καὶ	καλὸν καὶ εὔδαιμον ἐπιτήδευμα ἐπιτηδεύειν
[2, 1]	καθυβρίζοντες ποτῷ τε καὶ τρυφῇ	καὶ	καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα, σφάλλονται τῆς
[2, 2]	γοῦν ἐκεῖνο εἴρηται· Ἀγαλλίαμα ψυχῆς	καὶ	καρδίας οἶνος ἔκτισται ἀπ´ ἀρχῆς
[2, 8]	μετόχους σου· σμύρνα καὶ στακτὴ	καὶ	κασία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου.
[2, 10]	Πληθύνεσθε» γὰρ εἴρηκεν, καὶ ὑπακουστέον·	καὶ	κατὰ τοῦτο εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος
[2, 9]	πράξεσι πάντα ἁρμόττων ἐστίν, εἰ	καὶ	κατὰ φύσιν ἐστίν. Λὼτ δὲ
[2, 5]	σπουδάζειν γενέσθαι, τοῦτ´ ἔστιν ἐφύβριστον	καὶ	καταγέλαστον. Εἰ γὰρ γελοίως σχηματισθῆναι,
[2, 1]	τῆς ἐκκλησίας τοῦ θεοῦ καταφρονεῖτε	καὶ	καταισχύνετε τοὺς μὴ ἔχοντας; Παρὰ
[2, 2]	καὶ τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα	καὶ	κατακοιμίσει τὸν ἐρεθισμὸν τῆς ἤδη
[2, 1]	ἀπροσκλινῶς· καὶ γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν	καὶ	κατακυριεύειν, οὐχὶ δουλεύειν τοῖς βρώμασιν.
[2, 10]	πάντως ὁ πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ,	καὶ	καταλέλειπται ὑπὸ τοῦ λόγου, καθάπερ
[2, 10]	Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας	καὶ	καταλλήλους ἀρετῆς καὶ κακίας εἰκόνας
[2, 10]	οἳ ἐπιβλέπουσι πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων	καὶ	κατανοοῦσιν εἰς ἀπόκρυφα μέρη. Ταύτῃ
[2, 8]	καὶ τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί τε	καὶ	καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ καὶ τὰς
[2, 3]	Ὁ κύριος τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο εὐτελεῖ	καὶ	κατέκλινεν τοὺς μαθητὰς ἐπὶ τῆς
[2, 10]	πρὸς ἀπαλέξησιν κρυμῶν τε ὑπερβολῆς	καὶ	καυμάτων ἐπιτάσεως, μή τι ἡμᾶς
[2, 10]	φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι	καὶ	κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ διαρρήδην ὁ
[2, 1]	γῆν τοὺς ἐκ γῆς ἀεὶ	καὶ	κεκυφότας εἰς τραπέζας, τὴν λίχνον
[2, 4]	Κρῆτες λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ	καὶ	κέρατι Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ
[2, 12]	καὶ τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι	καὶ	κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον
[2, 7]	δὲ τραγικῶν δίκην προσωπείων διελκομένῳ	καὶ	κεχηνότι. Πταρμοῦ δὲ τὸ ταρακτικὸν
[2, 1]	εἶπεν. Πρὸς τούτοις οὐδὲ τραγημάτων	καὶ	κηρίων ἀμοίρους περιορατέον τοὺς δειπνοῦντας
[2, 7]	κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ Συρίαν	καὶ	Κιλικίαν ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν
[2, 10]	δέ τινας ἐκ γῆς Ἑβραίων	καὶ	Κιλίκων ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ δὲ
[2, 10]	ὁ πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος»	καί·	Κνῆμαι καλαί» Ἀλλὰ μόνου» φάναι,
[2, 6]	προσηγορία τάττεται· οὐδὲ γὰρ γόνυ	καὶ	κνήμη τὰ μέλη ταῦτα οὐδὲ
[2, 12]	αὐτὸς τῶν ἑαυτοῦ πρότερος μεταδοὺς	καὶ	κοινὸν πᾶσιν ἀνθρώποις τὸν ἑαυτοῦ
[2, 3]	εὐκόλως ἐπαινοῦμεν καὶ φυλάττομεν ῥᾳδίως	καὶ	κοινωνοῦμεν εὐκόλως αὐτῶν, ἀμείνω〉 Ἀμείνω
[2, 10]	καὶ χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές τε	καὶ	κοκκοβαφὲς καὶ ἄλλα μυρία διὰ
[2, 8]	εἰς τὸν δεδοξασμένον, αἱμάσσει δὲ	καὶ	κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν
[2, 10]	φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία καὶ δοξοκοπία	καὶ	κολακεία καὶ πλάνη· οἱ δὲ
[2, 6]	αἴσχους καὶ ὀνείδους διὰ τοῦτο	καὶ	κολάσεως ἀξία· μόνον γὰρ τῷ
[2, 6]	δείκνυσιν αὐτόν, οὐχὶ δὲ ἴδιον	καὶ	κόσμιον καὶ σώφρονα. Πρὸς δὲ
[2, 10]	ἡμᾶς ἐπὶ τὸ ὄντως καλὸν	καὶ	κόσμιον σπεύδειν καὶ τούτου μόνου
[2, 11]	καὶ διαλίθους τῶν σανδαλίων ματαιοτεχνίας	καὶ	κρηπῖδας Ἀττικὰς καὶ τὰς Σικυωνίας
[2, 2]	εὐώδης καὶ ὁ εὔπνους Λέσβιος	καὶ	Κρής τις γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος
[2, 4]	δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν	καὶ	Κρῆτες λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ
[2, 10]	δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ	καὶ	κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη» οὐκ ἐσθῆτα
[2, 4]	ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν	καὶ	κροτάλοις Αἰγυπτίων καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις
[2, 4]	ὧν ἐναρμόνιον εἴληφε τὴν τάσιν,	καὶ	κρουόμενον τῷ πνεύματι τοὺς φθόγγους
[2, 9]	ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος	καὶ	κρούσαντος ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι
[2, 10]	χιτῶνας ἐνδυόμενοι {καὶ ποδήρεις ἠμπίσχοντο·	καὶ	κρωβύλον, ὃ ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος,
[2, 3]	μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ δὲ	καὶ	κτώμεθα μὴ χαλεπῶς καὶ χρώμενοι
[2, 8]	καὶ συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ μὲν	καὶ	κυνὶ οὐδὲ εἷς λόγος τοῦ
[2, 1]	δὲ καὶ τούτων ἀμείνους, ὅσῳ	καὶ	κύριοι, καὶ θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ
[2, 3]	σαβάνῳ περιζωσάμενος, ὁ ἄτυφος θεὸς	καὶ	κύριος τῶν ὅλων, οὐκ ἀργυροῦν
[2, 3]	κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε	καὶ	λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ καὶ τῶν
[2, 1]	ἑκάστῳ κολλυρίδα ἄρτου καὶ ἐσχαρίτην	καὶ	λάγανον ἀπὸ τηγάνου» Αὐτάρκης αὕτη
[2, 10]	ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας καὶ μοιχείας	καὶ	λαγνείας ἡ τοῦ αἰνίγματος τοῦδε
[2, 7]	ἐναποσβεστέον οἰκονομοῦντα τὴν διέξοδον, ὡς	καὶ	λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν τι καὶ
[2, 4]	δὲ πηκτίσιν καὶ Κρῆτες λύρᾳ	καὶ	Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες
[2, 1]	ὁ ἀπόστολος σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων	καὶ	λαχάνων ἄνευ κρεῶν μετελάμβανεν, Ἰωάννης
[2, 3]	εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉 αἰσχύνομαι	καὶ	λέγειν, χρείας, κέδρου τε εὐκεάτοιο
[2, 8]	θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν. Εἰ δὲ	καὶ	λέγοιέν τινες, τίς οὖν ἔτι
[2, 2]	φησίν, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου,	καὶ	λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ
[2, 12]	ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ ὅλον	καὶ	λεῖον καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον
[2, 9]	Ἡ κλίνη δὲ ἀπερίεργος ἔστω	καὶ	λείους ἐχέτω τοὺς πόδας· αἱ
[2, 8]	πολυωφελῆ· σούσινον μὲν ἐκ κρίνων	καὶ	λειρίων, ἔστι δὲ θερμαντικόν, ἀναστομωτικόν,
[2, 3]	εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ	καὶ	λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι
[2, 8]	Δάκρυα δὲ ἡ μετάνοιά ἐστι,	καὶ	λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν
[2, 3]	Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι	καὶ	λεπασταὶ καὶ τῶν ἐκπωμάτων εἴδη
[2, 10]	μὲν αὐταῖν ἀφελῶς ἱσταμένην ἐποίησε	καὶ	λευχείμονα καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν,
[2, 1]	λύπην ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ	καὶ	λήθην καὶ ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία
[2, 8]	~Βασιλεῖς δὲ οἱ Ἰουδαίων χρυσῷ	καὶ	λίθοις τιμίοις συνθέτῳ καὶ ποικίλῳ
[2, 9]	λόγος; Ὁ Ἰακὼβ ἐκάθευδεν χαμαὶ	καὶ	λίθος αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν· τότε
[2, 10]	καὶ μὴ εἰς πέτρας τε	καὶ	λίθους σπείρειν» φησὶν ὁ ἐκ
[2, 8]	αὐτόν. Οἶδα δὲ καὶ χρυσῷ	καὶ	λίθῳ τιμίῳ τοὺς παλαιοὺς τῶν
[2, 10]	τε ἐρίων καὶ ποικιλίας χρωμάτων	καὶ	λίθων περιεργίας καὶ χρυσίου ἐξεργασίας
[2, 9]	τῷ λόγῳ ἀφελεῖ τῇ εὐνῇ	καὶ	λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ τὸ παρηγοροῦν,
[2, 7]	φησί, μὴ ἐλέγξῃς τὸν πλησίον	καὶ	λόγον ὀνειδισμοῦ μὴ εἴπῃς αὐτῷ.
[2, 2]	ἀμφοῖν αὖθις κρᾶσις ποτοῦ τε	καὶ	λόγου εὐχαριστία κέκληται, χάρις ἐπαινουμένη
[2, 2]	ἄνθρωπον τοῦ πατρικοῦ βουλήματος πνεύματι	καὶ	λόγῳ συγκιρνάντος μυστικῶς· καὶ γὰρ
[2, 6]	τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις δὲ	καὶ	λόγῳ τραχυτέρῳ. Τὰ γὰρ ἐξιόντα»
[2, 1]	δὲ τὰ μὲν πολλὰ βλάβην	καὶ	λύπην ἐνεγέννησεν ἡδονή, δυσπάθειαν δὲ
[2, 8]	τὸ δὲ χρίεσθαι τῷ μύρῳ	καὶ	λυσιτελεῖ ἔσθ´ ὅτε. ~Ἀρίστιππος γοῦν
[2, 8]	ἀληθείας παρεισιέναι πόλιν. Χρὴ δὲ	καὶ	μάλα τοὺς μὲν ἄνδρας τοὺς
[2, 8]	μὲν γὰρ ὥρᾳ λειμῶσιν ἐνδρόσοις	καὶ	μαλακοῖς, ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι
[2, 7]	ὕβρεως προκατάρχον, ἐξ ὧν ἔριδες	καὶ	μάχαι καὶ ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν
[2, 4]	ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατοῦντας, μὴ κώμοις	καὶ	μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις»
[2, 4]	ἀδημονίας, ὁ κῶμος· ἔρως δὲ	καὶ	μέθη, τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν
[2, 7]	τὸν ὑδροπότην καὶ σώφρονα παροινεῖν	καὶ	μεθύειν λέγων. Εἰ δὲ καὶ
[2, 8]	σίδηρος καὶ γάλα, σεμίδαλις πυροῦ	καὶ	μέλι, αἷμα σταφυλῆς καὶ ἔλαιον
[2, 1]	δὲ ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν ἀκρίδας	καὶ	μέλι ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ
[2, 2]	τις γλυκὺς καὶ Συρακούσσιος ἡδὺς	καὶ	Μενδήσιός τις Αἰγύπτιος καὶ ὁ
[2, 3]	τε καὶ τὸ χρυσίον τεκταίνοντες	καὶ	μεριμνῶντες; Οὐκ ἔστιν ἐξεύρεσις τῶν
[2, 10]	σώματος τὸ γονιμώτατον τοῦ σπέρματος	καὶ	μετ´ ὀλίγον ἄνθρωπον ὂν〉 μολύνειν
[2, 10]	διὰ Μωυσέως ὁ λόγος παρήγγειλεν.	Καὶ	μετὰ ἄρρενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην
[2, 10]	ἀναπαύσασθαι καθήκει μετὰ τὴν ἑστίασιν	καὶ	μετὰ τὴν ἐπὶ ταῖς ἀπολαύσεσιν
[2, 8]	τῶν μύρων ἄπειροι διαφοραί, βρένθιον	καὶ	μετάλλιον καὶ βασίλειον πλαγγόνιόν τε
[2, 3]	μὴ μετὰ τῆς ἀναγκαίας χρήσεως	καὶ	μέτριόν ἐστιν, ὡς εἰς πολλὰ
[2, 7]	Ἐγὼ δ´ ἄν μοι δοκῶ	καὶ	μέτρον ἐπιθεῖναι φωνῆς τοῖς σώφροσιν,
[2, 10]	τι τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ	καὶ	μέχρι τινὸς κοῖλόν ἐστιν εἰς
[2, 9]	ἐντομὰς τῆς τέχνης περιελισσομένων αὐτῶν	καὶ	μὴ ἀπολισθανόντων. Μάλιστα δὲ τῆς
[2, 10]	μῖξιν ἀφροδισίων τοῖς νέοις. Διὸ	καὶ	μὴ εἰς πέτρας τε καὶ
[2, 10]	σοφίας ἄνθη δεικνύει, τὰς ποικίλας	καὶ	μὴ μαραινομένας γραφάς, τὰ λόγια
[2, 10]	ἢ τί πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν·	καὶ	μὴ μετεωρίζεσθε· μετεώρους δὲ ἀπὸ
[2, 12]	πάντων. Κοινὰ οὖν τὰ πάντα	καὶ	μὴ πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι. Τὸ
[2, 7]	γυναικὸς μὴ κάθου τὸ σύνολον	καὶ	μὴ συμμετακλιθῇς ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´
[2, 4]	αὐτῷ, ᾄσατε αὐτῷ ᾆσμα καινόν.	Καὶ	μή τι τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον
[2, 2]	καὶ} ἀπαμβλύνεσθαι πρὸς τὴν μέθην	καὶ	μὴ ὡς ὕδωρ ἐπεγχεῖσθαι διὰ
[2, 2]	ὕδατι ὡς πλείστῳ τὸν οἶνον	καὶ	{μὴ ὡς ὕδωρ ἐπιζητεῖσθαι καὶ}
[2, 1]	δὶς τῆς ἡμέρας ἐμπιμπλάμενον ζῆν	καὶ	μηδέποτε μόνον κοιμώμενον νύκτωρ, καὶ
[2, 7]	φωνῇ μεμετρημένον, μεγέθους τε ἅμα	καὶ	μήκους καὶ τάχους καὶ πλήθους
[2, 2]	τὰ πόρρω ὡς ἔστι μόνα·	καὶ	μὴν ὁρᾶν μοι δύο μὲν
[2, 10]	ἔνοικον αὐτοῖς, τὸν λόγον, διαφθείροντας	καὶ	μιαίνοντας τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτοῖς
[2, 1]	Ἀντιφάνης δὲ ὁ Δήλιος ἰατρὸς	καὶ	μίαν τῶν νόσου αἰτιῶν ταύτην
[2, 1]	πλῆθος εὑρίσκουσα, παντοδαπὰς θηρωμένη ποιότητας.	Καί	μοι δοκεῖ ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος
[2, 10]	ὁμιλίας καὶ ἀλληλοβασίας καὶ παιδοφθορίας	καὶ	μοιχείας καὶ λαγνείας ἡ τοῦ
[2, 1]	ἀπληρώτου ἐμπίμπλασθαι θέας, τῆς βεβαίου	καὶ	μονίμου καὶ καθαρᾶς γευομένους ἡδονῆς·
[2, 1]	ὀνόμασιν καὶ γαλαῖ κόλακές τε	καὶ	μονομάχαι καὶ τὰ ἄγρια τῶν
[2, 12]	σπουδαῖος καλὸς κἀγαθὸς ὄντως ἐστίν,	καὶ	μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν δογματίζεται,
[2, 12]	κάλλος καὶ τὸ αἶσχος. Διὸ	καὶ	μόνος ὁ σπουδαῖος καλὸς κἀγαθὸς
[2, 2]	οἴνου καὶ οἰδοῦσι μαστοί τε	καὶ	μόρια προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας εἰκόνα
[2, 8]	μύρῳ χρίεσθαι ἀξιοῦσι τὰ στήθη	καὶ	μυκτῆρας ἄκρους, ὡς δυνηθῆναι τὴν
[2, 8]	κυρίου ἐστὶν ἴασις. Εἶτα ἐπάγει·	καὶ	μυρεψὸς ποιήσει μίγμα» ὡς εἰς
[2, 8]	δὲ καὶ ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι	καὶ	μύροις καὶ ταῖς ἀπὸ τῶν
[2, 8]	μύρσινον δὲ τὸ ἐκ μύρτων	καὶ	μυρρίνης στυπτικόν, παρακατέχον τὰς ἀπὸ
[2, 8]	ἀλείμματος τοῦ βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων	καὶ	μύρων, ἀεὶ δὲ τῷ σωφροσύνης
[2, 8]	στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων δὲ ἡμῖν	καὶ	μύρων χρῆσις οὐκ ἀναγκαία. Ἐξοκέλλει
[2, 6]	μὴ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν αἰσχρότης	καὶ	μωρολογία ἢ εὐτραπελία, ἃ οὐκ
[2, 7]	Καθόλου μὲν οὖν νέοι μὲν	καὶ	νεάνιδες ὡς ἐπίπαν τῶν τοιῶνδε
[2, 2]	ποῦ πότοι γίνονται; Ἐνταῦθα μὲν	καὶ	νεκρὸν ἤδη τῷ λόγῳ τὸν
[2, 12]	οὔτι τὸ σεμνὸν καὶ ἄπλαστον	καὶ	νήπιον ὡς ἀληθῶς, τὸ σοβαρὸν
[2, 2]	θεραπείας δεόμενον. Φυσικὸν μὲν οὖν	καὶ	νηφάλιον ποτὸν ἀναγκαῖον διψῶσίν ἐστιν
[2, 9]	ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν ἡ γραφή,	καὶ	νήφωμεν. Οἱ γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς
[2, 10]	αὐτήν. Ἄθυτα δὲ παλλακίδων σπέρματα	καὶ	νόθα. Μὴ σπεῖρε οὗ μὴ
[2, 4]	πάλιν· ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες	καὶ	νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς, ὕμνοις, ᾠδαῖς
[2, 9]	εἰς ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες δὲ〉	καὶ	νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις καὶ χάσμαι
[2, 8]	ἔτι χρῶνται γυναῖκες, ὑγρά τε	καὶ	ξηρὰ καὶ τὰ ἐπίπαστα καὶ
[2, 2]	ἡ ψυχὴ ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ	καὶ	ξηρὰ καὶ φωτοειδής, αὐγὴ δὲ
[2, 8]	καὶ τοῖς σχοίνοις, οὕτω δὲ	καὶ	ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ μύροις
[2, 2]	εἰς ἡδονὰς διαφθείρῃ. ~Εἰκότως οὖν	καὶ	ὁ ἀπόστολος παραγγέλλει· Μὴ μεθύσκεσθε
[2, 10]	τὸν ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν· ἀλληλίζει γὰρ	καὶ	ὁ ἄρρην, ὅθεν καὶ σπανιαίτατα
[2, 9]	σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν κατήγοροι,	καὶ	ὁ ἐν τοῖς κλινιδίοις ἐλέφας
[2, 2]	Θάσιός τε γὰρ ὁ εὐώδης	καὶ	ὁ εὔπνους Λέσβιος καὶ Κρής
[2, 10]	οὐκ ἔστι ταμιεῖον καὶ ἀποθήκη,	καὶ	ὁ θεὸς τρέφει αὐτούς. Οὐχ
[2, 1]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί. Καὶ γὰρ	καὶ	ὁ καιρὸς καὶ ὁ χρόνος
[2, 10]	γὰρ καὶ γυναῖκες ἀποστήσουσι συνετούς,	καὶ	ὁ κολλώμενος πόρναις τολμηρότερος ἐκβήσεται,
[2, 7]	τοῖς ὄνοις ἡ φάτνη ἅμα	καὶ	ὁ κοπρών· καὶ γὰρ οἱ
[2, 1]	ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν μοι δοκεῖ	καὶ	ὁ κύριος αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους
[2, 8]	τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν τε, καθὰ	καὶ	ὁ κωμικός φησί που· μύροις
[2, 1]	ἀπήρτηται τῆς ἀγάπης ὁ νόμος	καὶ	ὁ λόγος· κἂν ἀγαπήσῃς κύριον
[2, 1]	ἐσθίει καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ·	καὶ	ὁ μὴ ἐσθίων κυρίῳ οὐκ
[2, 2]	ἡδὺς καὶ Μενδήσιός τις Αἰγύπτιος	καὶ	ὁ νησιώτης Νάξιος καὶ ἀνθοσμίας
[2, 10]	φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ μοι δοκεῖ	καὶ	ὁ Πλάτων ἐν Φαίδρῳ τὴν
[2, 12]	ἐπὶ συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως δὲ	καὶ	ὁ ποιητικὸς μῦθος τοιούτους δεσμοὺς
[2, 1]	ὁ καιρὸς καὶ ὁ χρόνος	καὶ	ὁ τρόπος καὶ τὸ πρὸς
[2, 1]	Καὶ γὰρ καὶ ὁ καιρὸς	καὶ	ὁ χρόνος καὶ ὁ τρόπος
[2, 1]	εἶναι τὴν δικαίαν τροφὴν εὐχαριστίαν·	~καὶ	ὅ γε ἀεὶ εὐχαριστῶν οὐκ
[2, 10]	τοῦ παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος γεωργεῖ,	καὶ	ὃ μὲν δι´ ἑαυτόν, ὃ
[2, 3]	γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσιν	καὶ	οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες.
[2, 1]	οἶνον πιεῖν» αὐτός τε ὁμολογεῖ	καὶ	οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ
[2, 10]	τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ	καὶ	οἱ ἄρρενες αὐτῶν ἀφέντες τὴν
[2, 10]	ποθεινόταται· ἀνάγονται δὲ εὖ μάλα	καὶ	οἱ βαφεῖς αὐτῶν καὶ οἱ
[2, 7]	σου. Ποππυσμοὶ δὲ καὶ συριγμοὶ	καὶ	οἱ διὰ τῶν δακτύλων ψόφοι
[2, 3]	ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν ἵνα	καὶ	οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ
[2, 8]	{τε} καὶ διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ	καὶ	οἱ ἰατροὶ ψυχρὸν εἶναι φυσιολογοῦντες
[2, 10]	ἄδολος Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς διαπρέπει»	καὶ	οἱ κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ
[2, 3]	εἰσιν οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν	καὶ	οἱ κυριεύοντες τῶν θηρίων τῶν
[2, 9]	φησιν, ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι	καὶ	οἱ λύχνοι καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς
[2, 9]	Οἱ γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσιν,	καὶ	οἱ μεθύοντες νυκτὸς μεθύσκονται» τουτέστιν
[2, 10]	μάλα καὶ οἱ βαφεῖς αὐτῶν	καὶ	οἱ πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ τὰ
[2, 12]	οὐχ ὁ πλούσιος. Ἤδη δὲ	καὶ	οἱ στρατιῶται χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι βούλονται,
[2, 12]	κλοιὸς τὸ χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον	καὶ	οἱ στρεπτοί; οἵ τε καθετῆρες
[2, 10]	με ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ μου,	καὶ	οἱ τοῖχοι σκέπη μου, καὶ
[2, 2]	Ὀργῶσι γοῦν ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου	καὶ	οἰδοῦσι μαστοί τε καὶ μόρια
[2, 2]	καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος	καὶ	οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος. Τουτὶ μὲν
[2, 2]	κρᾶσις ἡ ἀμφοῖν, ὕδατός τε	καὶ	οἴνου, ὅτι ἐκ τοῦ ἀναγκαίου
[2, 3]	μυρία ψυκτῆρές τε ἐπὶ τούτοις	καὶ	οἰνοχόαι· χρυσός τε γὰρ ἁπαξαπλῶς
[2, 8]	θεόν, καθυβρίζειν ἤλπισε τὸν λόγον,	καὶ	ὃν ἐσταύρωσεν ὡς κακοῦργον, ἀνέστεψεν
[2, 6]	ἡ παράνομος αὐτῶν ἐνέργεια, αἴσχους	καὶ	ὀνείδους διὰ τοῦτο καὶ κολάσεως
[2, 3]	κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ καὶ λεκάναι	καὶ	ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι καὶ τρύβλια,
[2, 1]	οὖν ἡμῖν ἀφ´ ἡμῶν αὐτῶν	καὶ	ὅπως ἁρμόττειν γε χρή. Στοχαζομένοις
[2, 10]	τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι τῇ ἐπιθυμίᾳ	καὶ	ὀργᾶν. Διὰ τοῦτο ἐπικυήσεις γίνονται
[2, 4]	ἠχοῦντι τῷ δέρματι· ἐν χορδαῖς	καὶ	ὀργάνῳ αἰνεῖτε αὐτόν» ὄργανον τὸ
[2, 10]	περιελκόμενα, μονονουχὶ συρόμενα, ἰσχύος ἁπάσης	καὶ	ὀρούσεως τέλεον κεκενωμένα. Μικρὰν ἐπιληψίαν»
[2, 4]	αὐλοῖς καὶ ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς	καὶ	ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις Αἰγυπτίων καὶ
[2, 5]	οἶνος καί θ´ ἁπαλὸν γελάσαι	καὶ	ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων
[2, 1]	δεῖπνον προλαμβάνει ἐν τῷ φαγεῖν,	καὶ	ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ
[2, 2]	ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι»	καὶ	ὅσα τούτοις ἀκόλουθα ἐν ὀνείδους
[2, 1]	καὶ μηδέποτε μόνον κοιμώμενον νύκτωρ,	καὶ	ὅσα τούτῳ ἐπιτηδεύματα συνέπεται τῷ
[2, 1]	καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν·	καὶ	ὅτι γε τὴν τοιαύτην τρυφὴν
[2, 2]	ἁμαρτιῶν» εὐφροσύνης ἅγιον ἀλληγορεῖ νᾶμα.	Καὶ	ὅτι μὲν σωφρονεῖν τὸν πίνοντα
[2, 12]	δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται οὐρανός,	καὶ	οὐ ζητεῖτε τὸν θεόν· τὸ
[2, 7]	οὐκ ὠλίσθησεν ἐν στόματι αὐτοῦ	καὶ	οὐ κατενύγη ἐν λύπῃ ἁμαρτίας»
[2, 1]	τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν λογίζεται, ἐπιφέρει·	καὶ	οὐ μὴ ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία
[2, 1]	οἰκέται δεσποτῶν καὶ γεωργοὶ κτητόρων·	καὶ	οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ καὶ
[2, 10]	ὀφθαλμίαν ἐρεθίζον, τοὺς δὲ λευκοὺς	καὶ	οὐ νόθους τὰ ἔνδον λευκαῖς
[2, 10]	τῶν ἐπαίνων θηρωμένοις τὰ ἐπίψογα,	καὶ	οὐδ´ ὅτι γε παραγυμνοῦν τὸ
[2, 10]	καὶ οἱ τοῖχοι σκέπη μου,	καὶ	οὐδεὶς βλέπει τὰς ἁμαρτίας μου·
[2, 10]	τοῦ λόγου παντὶ διατηρητέον σθένει,	καὶ	οὐδὲν οὐδαμῶς παρανομητέον, οὐδὲ ἀκυρωτέον
[2, 12]	δὲ ἡλίκος ἰχθύος ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης.	Καὶ	οὐκ αἰσχύνονται αἱ κακοδαίμονες περὶ
[2, 10]	ἑαυτοῦ γάμον ὁ ἑταιριζόμενος αὐτόν,	καὶ	οὐκ ἀκούει τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος·
[2, 1]	κομιδῇ δὲ ἄλογον καὶ ἀχρεῖον	καὶ	οὐκ ἀνθρώπειον βοσκημάτων δίκην πιαινομένων
[2, 10]	κωμικός, εἰς τοὺς τραγῳδοὺς χρήσιμα	καὶ	οὐκ εἰς τὸν βίον» τὸν
[2, 3]	τε σπάνιον καὶ τηρῆσαι δύσκολον	καὶ	οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ μὴν
[2, 3]	τὸ χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι,	καὶ	οὐκ ἔστι τέλος τῆς κτήσεως
[2, 4]	προστάγματι αὐτοῦ πᾶσα εὐδοκία γίνεται,	καὶ	οὐκ ἔστιν ἐλάττωσις εἰς τὸ
[2, 12]	κάλλος τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ,	καὶ	οὐκ ἴσασι τὸ πλημμέλημα οἷόν
[2, 2]	ἐπιδῷ τὴν προαίρεσιν εἰς ἡδονάς.	Καὶ	οὐχὶ ἀλαβάστροις πίνειν κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ
[2, 10]	ἔχει γὰρ τὴν ὑστέραν δικρόαν.	Καὶ	οὐχὶ τὸ κένωμα μόνον τῆς
[2, 12]	ἐξέμηνεν εἰς ὕβρεις, σμυραίνας τινὰς	καὶ	ὄφεις ἀποπλαττομένας εἰς εὐπρέπειαν. Λέγει
[2, 10]	καὶ βοστρύχων ἑλικτῶν, πρὸς δὲ	καὶ	ὀφθαλμῶν ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε καὶ
[2, 6]	καὶ τοὺς χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον	καὶ	ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου ἀποστροφῇ
[2, 8]	τὴν νέαν λελυμένης κενοδοξίας. Ἀλλὰ	καὶ	πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς ταύτῃ
[2, 10]	ἔκδοτοι λάγνοι τετραπόδων νόμῳ βαίνουσι	καὶ	παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν» τοὺς δὲ ἀθέους
[2, 10]	τὰς ἐγκύους ὁμιλίας καὶ ἀλληλοβασίας	καὶ	παιδοφθορίας καὶ μοιχείας καὶ λαγνείας
[2, 7]	μέν, ἴσως δ´ ἄν που	καὶ	παίξαιεν πρὸς αὐτούς, εἰς τοῦτο
[2, 1]	Ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον»	καὶ	πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς δοχήν,
[2, 4]	ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ τῷ βασιλεῖ αὐτῶν.	Καὶ	πάλιν ἐπιφέρει· ὅτι εὐδοκεῖ κύριος
[2, 2]	ὅσα τούτῳ ἠπείλησεν ἡ γραφή·	καὶ	πάλιν ἐπιφέρει τῇ ἀπειλῇ· Τίνος
[2, 10]	καὶ ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ μείζονι»	καὶ	πάλιν— οὐ γὰρ ἀποκάμνει ὠφελῶν—
[2, 4]	τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ θεῷ·	καὶ	πᾶν ὅ τι ἂν ποιῆτε
[2, 10]	ἀνθῶν, ὁ φιλόκοσμος καὶ φιλόδοξος	καὶ	πάντα μᾶλλον ἢ φιλαλήθης, εἰς
[2, 12]	πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Εἰ δὲ	καὶ	πάντα ὑμῖν δεδώρηται καὶ εἰ
[2, 2]	Οἶνος πινόμενος πολὺς ἐν ἐρεθισμῷ	καὶ	παντὶ πτώματι πληθύνει. Διὸ οἱ
[2, 10]	τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς· διὸ	καὶ	πάντως ὁ πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ,
[2, 4]	συμπάντων εὐλογεῖν τὸν ποιητήν, οὕτως	καὶ	παρὰ πότον καθήκει ψάλλειν αὐτῷ
[2, 12]	καθετῆρες καλούμενοι ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον	καὶ	παρὰ τοῖς Ἀττικοῖς αὐτῷ τούτῳ
[2, 9]	παρὰ τοῖς ἰδιώταις μόνον, ἀλλὰ	καὶ	παρὰ τοῖς ἡγουμένοις τῶν παλαιῶν
[2, 6]	καθαρευτέον, τοῦτο μὲν ἐν ἐπιδείξεσι	καὶ	παραγυμνώσεσι μερῶν τινων τοῦ σώματος,
[2, 9]	τὸν ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν. Διὸ	καὶ	παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν αὐτὸν οὐκ
[2, 7]	τινες οἱ φιλοσκώμμονες, σιωπητέον ἡμῖν	καὶ	παραπεμπτέον τοὺς λόγους τοὺς περιττούς,
[2, 2]	ὑποφέρονται λυγμοί τε καὶ ἔμετοι	καὶ	παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς γὰρ οἰνωθεὶς
[2, 10]	καὶ ὀφθαλμῶν ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε	καὶ	παραφυκισμῶν καὶ ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς
[2, 12]	θεός, διὰ τί μὴ χρησώμεθα;	καὶ	πάρεστί μοι, διὰ τί μὴ
[2, 8]	τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις, κωμαστικὴ	καὶ	πάροινος· ἄπερρε· μή μοι στέφανον
[2, 10]	εἰς σπερμάτων ὑποδοχήν, εἰ δὲ	καὶ	πᾶσα, ἀλλ´ οὐχὶ τῷ αὐτῷ
[2, 4]	κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ θεῷ	καὶ	πατρὶ αὐτοῦ. Οὗτος ἡμῶν ὁ
[2, 12]	ἐν Συνεφήβῳ προσεῖπεν, ἱμάτια διαφαίνοντα	καὶ	πέδην τινὰ χρυσῆν. ~Τί οὖν
[2, 1]	ἐμφανεῖς δὲ τὰς σαρκικάς, αἷς	καὶ	πεπιστεύκασι, τοῖς μὲν ὅτι οὐκ
[2, 10]	μὲν περὶ τροφῆς· ὁμοίως δὲ	καὶ	περὶ ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ τῶν
[2, 3]	εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα, τί κωλύει	καὶ	περὶ τὰ σκεύη τὰ ἐνοικίδια
[2, 2]	τὸ συνεχὲς πτύειν καὶ ἀπομύσσεσθαι	καὶ	περὶ τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν ἀκρασίας
[2, 2]	βίον καλεῖν χρή, ῥᾴθυμον ὄντα	καὶ	περὶ τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον καὶ
[2, 12]	πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους τοὺς καταφρονοῦντας χρημάτων	καὶ	περὶ τὰς μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν.
[2, 11]	φαντάζονται. ~Περὶ ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ	καὶ	περὶ τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν αἱ
[2, 10]	καθάπερ στήμονας τὰ νεῦρα διαφορούμενα	καὶ	περὶ τὴν ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας
[2, 2]	καὶ περὶ τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον	καὶ	περὶ τὴν οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον ἡ
[2, 6]	περὶ τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι	καὶ	περὶ τούτου γέγραπται· Ὃς ἂν
[2, 1]	ἡ σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον	καὶ	περὶ τῶν εἰδωλοθύτων καλουμένων, ὅπως
[2, 12]	πρὸς δικαιοσύνην ὁδοιπορία. Καθετῆρες δὲ	καὶ	περιδέραια αἰδὼς καὶ σωφροσύνη εἰσίν.
[2, 12]	Βααλείμ, ἐν αἷς ἐπέθυσεν αὐτῇ,	καὶ	περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς καὶ
[2, 1]	ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ ἀπείχετο	καὶ	Πέτρος· ἀλλ´ ἔπεσεν ἐπ´ αὐτὸν
[2, 1]	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν	καὶ	πιεῖν; Καὶ τὴν ἀλήθειαν ἐπεγνώκαμεν»
[2, 1]	γὰρ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν	καὶ	πιεῖν» φησὶν ὁ ἀπόστολος, καὶ
[2, 3]	ἀργυροῖ καὶ λεκάναι καὶ ὀξύβαφα	καὶ	πινακίσκοι καὶ τρύβλια, πρὸς ἐπὶ
[2, 3]	τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ δεδιέναι τε ἅμα	καὶ	πίνειν διδάσκουσα περιοριστέα τῆς εὐνομίας
[2, 1]	οὐκ ἔχετε εἰς τὸ ἐσθίειν	καὶ	πίνειν; Ἢ τῆς ἐκκλησίας τοῦ
[2, 1]	τεθλιμμένην. Ἀλλ´ οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα	καὶ	πίνειν καθήκει· ἀκρασίας γὰρ τῆς
[2, 10]	κατὰ τὰ αὐτὰ τῷ ἐσθίειν	καὶ	πίνειν. Κοινῆς οὖν οὔσης τῆς
[2, 1]	Γεγόναμεν δὲ οὐχ ἵνα ἐσθίωμεν	καὶ	πίνωμεν, ἀλλ´ ἵνα ὦμεν εἰς
[2, 3]	ἀγορᾷ, ἀλλ´ ἐν οὐρανῷ πιπράσκεται	καὶ	πιπράσκεται νομίσματι δικαίῳ, τῷ λόγῳ
[2, 1]	καὶ θύοντες πρόβατα, λέγοντες· φάγωμεν	καὶ	πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν· καὶ
[2, 2]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, παγκάλως νοσηλευομένῳ	καὶ	πλαδῶντι σώματι κατάλληλον τὸ ἐπιστῦφον
[2, 10]	δοξοκαλία καὶ δοξοκοπία καὶ κολακεία	καὶ	πλάνη· οἱ δὲ τὴν οὐράνιον
[2, 12]	μὴ τιτράσθω εἰς ἀπάρτησιν ἐλλοβίων	καὶ	πλάστρων· οὔτε γὰρ θέμις βιάζεσθαι
[2, 10]	τῶν ἀγγέλων διώκομεν. ~Ταύτῃ τοι	καὶ	Πλάτων ἐν Φιλήβῳ ὁ τῆς
[2, 3]	κεκτημένος, κτῆμα τιμαλφέστατον. Ἐγὼ δὲ	καὶ	Πλάτωνα ἀποδέχομαι ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς
[2, 12]	πλούσιοι. Τὸ οὖν πάρεστί μοι	καὶ	πλεονάζει μοι, διὰ τί μὴ
[2, 10]	ὄμματα θηλειῶν χρεών. Εἰ γὰρ	καὶ	πλεονεκτεῖ τὸ θῆλυ διὰ τὴν
[2, 7]	ἅμα καὶ μήκους καὶ τάχους	καὶ	πλήθους εἴργοντος τὸ φθέγμα τὸ
[2, 10]	μέλι ἤσθιεν καὶ ἀκρίδας, γλυκεῖαν	καὶ	πνευματικὴν τροφήν, ἀτύφους καὶ σώφρονας
[2, 1]	δαιμονίων» μεταλαμβάνειν τοὺς θείας μετέχειν	καὶ	πνευματικῆς κατηξιωμένους τροφῆς. Μὴ γὰρ
[2, 7]	ἐπάναγκες, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος	καὶ	πνικτῶν καὶ τῆς πορνείας, ἐξ
[2, 10]	λελεγμένον; Ἀγρὸς γὰρ ὁ κόσμος»	καὶ	πόα ἡμεῖς οἱ τῇ χάριτι
[2, 10]	ἀνδρωνίτιδος ἐχρυσοφόρουν ποδήρεις χιτῶνας ἐνδυόμενοι	{καὶ	ποδήρεις ἠμπίσχοντο· καὶ κρωβύλον, ὃ
[2, 10]	ὑμενίνων τῶν περιόπτων τὰ πολυτελῆ	καὶ	ποικίλα ἱμάτια, ἔχοντα ζῴδια ἐν
[2, 10]	περὶ φιλοκοσμίας βαφῆς τε ἐρίων	καὶ	ποικιλίας χρωμάτων καὶ λίθων περιεργίας
[2, 8]	χρυσῷ καὶ λίθοις τιμίοις συνθέτῳ	καὶ	ποικίλῳ χρώμενοι στεφάνῳ, οἱ χριστοί,
[2, 10]	ἐπὶ πόρνῃ τηρουμένῃ. Οἶκον δὲ	καὶ	πόλιν, ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν, {ναὶ
[2, 8]	τριχὸς ἐκπινούσης τροφὴν τὴν ὑγρὰν	καὶ	πολιοὺς ἀποτελούσης. Πῶς ἂν εἰκότως
[2, 8]	τὸ ἀκόρεστον τῆς εὐωδίας· διὸ	καὶ	πολλῆς τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ
[2, 10]	ὕβριν· ὕβρις δέ, ἡ πολυώνυμος	καὶ	πολυειδής, ἐπειδὰν ἐκτραπῇ κατὰ τοῦτο
[2, 1]	λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς οἱ πλεονέκται	καὶ	πολυπράγμονες οὗτοι ἐοίκασιν εἰς ἡδυπάθειαν
[2, 8]	κύριον ἐπὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ.	Καὶ	πολὺς ἂν εἴη ὁ περὶ
[2, 10]	ποτ´ οὖν διώκετε τὰ σπάνια	καὶ	πολυτελῆ πρὸ τῶν ἐν μέσῳ
[2, 1]	τις ἡμᾶς καλεῖ τῶν ἀπίστων	καὶ	πορεύεσθαι κρίνομεν— καλὸν γὰρ μὴ
[2, 2]	κρεῶν ἀγορασμοῖς, πᾶς γὰρ μέθυσος	καὶ	πορνοκόπος πτωχεύσει καὶ ἐνδύσεται διερρηγμένα
[2, 1]	ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ βρῶσις	καὶ	πόσις» φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἵνα
[2, 1]	δημιουργήματι, τῷ ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα	καὶ	ποτὰ τοῦ σῴζεσθαι χάριν, οὐχὶ
[2, 2]	ἐπὶ τὸ μὴ πεινῆν, οὕτως	καὶ	ποτῷ ἐπὶ τὸ μὴ διψῆν
[2, 2]	ἀκούειν ἅπερ ἑκὼν εἶπεν κακῶς.	Καὶ	πρό γε τῆς τραγῳδίας ἡ
[2, 2]	ἀκρασίαν αἱ διαπόντιοι οἰνηγίαι, παραφρονούσης	καὶ	πρὸ τῆς μέθης περὶ τὰς
[2, 10]	τῷ σώματι, ἔσθ´ ὅτε δὲ	καὶ	προγηράσκει μαρανθείσης τῆς ἐπιθυμίας, ὁπόταν
[2, 6]	μετὰ τῶν δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι	καὶ	προεμφράττουσαι τὰ ὦτα τοῖς ἀπάγειν
[2, 10]	τὸν βίον καὶ πρὸς θεὸν	καὶ	πρὸς ἄνδρα, ἡ δὲ ἄλλως
[2, 12]	τὸν θησαυρίζοντα εἰς τὰς ἀποθήκας	καὶ	πρὸς ἑαυτὸν λέγοντα· Ἔχεις ἀγαθὰ
[2, 10]	γε σώφρων διαιρεῖται τὸν βίον	καὶ	πρὸς θεὸν καὶ πρὸς ἄνδρα,
[2, 4]	ᾠδῆς· οἱ δὲ μουσικώτεροι αὐτῶν	καὶ	πρὸς λύραν ᾖδον. Ἀλλ´ αἱ
[2, 8]	δύναμιν καὶ πρὸς τοὺς κατάρρους	καὶ	πρὸς τὰς καταψύξεις δυσαρέστησίν τε,
[2, 10]	Πλάτων ἐκεῖθεν τὸ νόμιμον ἐκλαβών·	Καὶ	πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον
[2, 2]	τελωνῶν φίλος. Τουτὶ μὲν ἡμῖν	καὶ	πρὸς τοὺς Ἐγκρατητὰς καλουμένους παραπεπήχθω.
[2, 8]	τὸ ἐπεγεῖραι τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν	καὶ	πρὸς τοὺς κατάρρους καὶ πρὸς
[2, 8]	σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι βαρυτέραν, εἰ	καὶ	πρὸς τοῦτο τοῦ ἐλαίου δεοίμεθα·
[2, 11]	τοι γυμνοῖς χρῆσθαι τοῖς ποσὶν	καὶ	πρὸς ὑγείαν καὶ εὐκολίαν εὔθετον,
[2, 10]	τῷ σώματι προστυποῦται αὐτῷ ὑγρότερον	καὶ	προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ σχήματι,
[2, 1]	τὴν βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους,	καὶ	προσέτι διὰ τὴν τῶν ὀλισθηρῶς
[2, 2]	μειλίχιον καὶ τοῖς οἰκέταις πραΰτερον	καὶ	προσηνέστερον τοῖς φίλοις, παροινηθεὶς δὲ
[2, 10]	τὰς γυναῖκας, λείαν τὴν ἐσθῆτα	καὶ	προσηνῆ πρὸς τὴν ἁφὴν ἐξυφαντέον,
[2, 10]	γὰρ τῶν παλαιῶν συμπτώματα, ὡς	καὶ	πρόσθεν εἴπομεν, εἰς τὴν ἡμετέραν
[2, 10]	φάναι, τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐμοῦ»	καί·	Πρόσωπον εὐπρεπές» Ἀλλὰ μόνου τοῦ
[2, 6]	αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ ὄψει δριμυτέρᾳ	καὶ	προσώπου ἀποστροφῇ καὶ τῷ ἀπομυκτηρισμῷ
[2, 1]	ἀσχολεῖται περὶ ἡδονάς. Εἰ δὲ	καὶ	προτρεποίμεθα ἐπ´ ἀρετὴν τῶν συνεστιωμένων
[2, 7]	καὶ γὰρ οἱ πολλοὶ ἀπομύττονται	καὶ	πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ
[2, 3]	σου τὰ ὑπάρχοντα» λέγει κύριος,	καὶ	πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο ἀκολούθει
[2, 10]	περὶ τὸν αὐχένα πιεζόμεναί τε	καὶ	πυκνούμεναι ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα,
[2, 8]	Λέγει γοῦν ἡ γραφή· Ὕδωρ	καὶ	πῦρ καὶ σίδηρος καὶ γάλα,
[2, 3]	αὐθεντείας κυριακῆς ἐξοριστέαν; Διὰ τοῦτο	καί·	Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα» λέγει
[2, 5]	τὸ γελοιότερον μεταστρέψαιμέν {ἄν} ποτε,	{καὶ}	πῶς ἂν κατὰ τοὺς λόγους
[2, 8]	ἀναγκαία. Ἐξοκέλλει γὰρ εἰς ἡδονὰς	καὶ	ῥᾳθυμίας, μάλιστα γειτνιώσης τῆς νυκτός.
[2, 6]	οὖν ἀφεκτέον τῶν αἰσχρῶν ἀκουσμάτων	καὶ	ῥημάτων καὶ θεαμάτων, πολὺ δὲ
[2, 4]	εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ τοι κατεαγότων	καὶ	ῥυθμῶν γοερῶν τῆς μούσης τῆς
[2, 10]	καὶ ἀνυπόδετος» ἦν, πολλάκις δὲ	καὶ	σάκκον ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα. Εἰ
[2, 10]	ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου	καὶ	σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου.
[2, 10]	γὰρ αἱ τῶν ἐρώντων καρδίαι	καὶ	σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα, τρέπεται
[2, 10]	πλοκὰς ἐκποδὼν μεθιστάντας, νῆμα χρυσοῦ	καὶ	σῆρας Ἰνδικοὺς καὶ τοὺς περιέργους
[2, 8]	ἡ γραφή· Ὕδωρ καὶ πῦρ	καὶ	σίδηρος καὶ γάλα, σεμίδαλις πυροῦ
[2, 7]	αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς τὸν αἰσχυντηλὸν	καὶ	σιωπηλὸν ἔστι χαριεντίσασθαι ὧδέ πως·
[2, 10]	παραπλήσια εἶναι χρή, εἰ δέ,	καὶ	σκέπην ταύτην παραληπτέον, καθ´ ἣν
[2, 5]	μαλακίαν ἐκτρέπων τὸ ἀνδρόγυνον ἦθος.	Καὶ	σκοπεῖν δεῖ πῶς ἐντεῦθεν ἡ
[2, 10]	κολλώμενος πόρναις τολμηρότερος ἐκβήσεται, σῆψις	καὶ	σκώληξ κληρονομήσουσιν αὐτόν, καὶ ἐξαρθήσεται
[2, 7]	καὶ ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε»	καὶ	σοὶ ἐπιτρέπει ἡ σοφία, λάλησον,
[2, 10]	γὰρ καὶ ὁ ἄρρην, ὅθεν	καὶ	σπανιαίτατα θήλειαν ἔστιν ὕαιναν λαβεῖν·
[2, 8]	παρὰ τοὺς μετόχους σου· σμύρνα	καὶ	στακτὴ καὶ κασία ἀπὸ τῶν
[2, 8]	εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν. ~Εἰ μύροις	καὶ	στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων δὲ ἡμῖν
[2, 2]	δὲ ἀγρυπνίας» φησί, καὶ χολέρα	καὶ	στρόφος μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ
[2, 10]	συνουσίαν ἔχειν ὁμολογοῦσα ὀλίγον ἀνθεῖ	καὶ	συγγηράσκει τῷ σώματι, ἔσθ´ ὅτε
[2, 9]	οὐδὲ ἐπιτρέπει δὲ πέττεσθαι σιτία	καὶ	συγκαίει μᾶλλον, ὃ δὴ διαφθείρειν
[2, 10]	τῆς ὕλης ὁ βρασμὸς ἐκταράττει	καὶ	συγκρούει τὴν ἁρμονίαν τοῦ σώματος.
[2, 8]	μὲν ἐξ ἀκανθῶν τρυγῶμεν σταφυλὴν	καὶ	σῦκα ἀπὸ βάτων· οἳ δὲ
[2, 10]	οὐ γὰρ ἑνὶ ἀρκεῖται γάμῳ.	Καὶ	συλλαμβάνει πάλιν ἔτι θηλαζομένη· ἔχει
[2, 12]	ἄνθρωπος ὁ δίκαιος καὶ σώφρων	καὶ	συλλήβδην ὁ ἀγαθός, οὐχ ὁ
[2, 8]	κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν	καὶ	σύμβολόν ἐστι δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος
[2, 3]	ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα	καὶ	σύμφωνα τῇ διαθέσει τῇ μιᾷ
[2, 7]	οὔτε ἀδολεσχητέον, ἀλλ´ οὐδὲ τροχαλῶς	καὶ	συνδιωκομένως ὁμιλητέον. Καὶ γὰρ αὐτῇ
[2, 1]	τὰ πτηνὰ καὶ τὰ νηκτὰ	καὶ	συνελόντι εἰπεῖν τὰ ἄλογα ζῷα
[2, 4]	ἀνελεύθερον ὄψιν τε καὶ ἀκοὴν	καὶ	συνελόντι φάναι αἴσθησιν ἀκρασίας αἰσχράν,
[2, 7]	καὶ λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν τι	καὶ	συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ περίττωμα.
[2, 8]	ἀρετήν· οὐδὲ ἄνθρωπος ἄρα, ἐπήγαγεν	καὶ	συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ μὲν καὶ
[2, 10]	ἀνέδην καθάπερ τροφῇ, οὕτω δὲ	καὶ	συνουσίᾳ ὡς ἀναγκαίῳ κεχρῆσθαι ἑκάστοτε;
[2, 4]	{δὲ} ἐπὶ πότῳ, μέθης ἐκκλητικὴ	καὶ	συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα αἰσχροποιός. Οἱ
[2, 10]	ἀπόστρεψον ἀπ´ ἐμοῦ, κοιλίας ὄρεξις	καὶ	συνουσιασμὸς μὴ καταλαβέτωσάν με» Πόρρωθεν
[2, 2]	Λέσβιος καὶ Κρής τις γλυκὺς	καὶ	Συρακούσσιος ἡδὺς καὶ Μενδήσιός τις
[2, 1]	αὖ βίος εὐδαίμων, Ἰταλικῶν τε	καὶ	Συρακουσσίων τραπεζῶν πλήρης, οὐδαμῶς ἤρεσεν,
[2, 10]	τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐνδείκνυται. Τὸ δὲ	καὶ	σύρειν τὰς ἐσθῆτας ἐπ´ ἄκρους
[2, 7]	ἀπόστολοι τοῖς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν	καὶ	Συρίαν καὶ Κιλικίαν ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες
[2, 7]	ἐν προσευχῇ σου. Ποππυσμοὶ δὲ	καὶ	συριγμοὶ καὶ οἱ διὰ τῶν
[2, 4]	Ὁ δὲ λόγος οὗτος συναρμόζεται	καὶ	συσχηματίζεται καιροῖς, προσώποις, τόποις, συμποτικὸς
[2, 9]	φυσικόν, ῥᾷον κατατάττουσι τὰς τροφὰς	καὶ	σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους πρὸς τὰς περιστάσεις
[2, 10]	ὁ κόρος. ~Ῥημάτων δὲ ἀκολάστων	καὶ	σχημάτων ἀσχημόνων ἑταιρικῶν τε φιλημάτων
[2, 10]	τὰς ὑποθήκας εἴς τε ψυχὴν	καὶ	σῶμα καὶ τρίτον τὰ ἐκτός,
[2, 2]	οἱ κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες ἁγιάζονται	καὶ	σῶμα καὶ ψυχήν, τὸ θεῖον
[2, 1]	καὶ ζωμῶν ἀποπνέοντα, τὸ καλὸν	καὶ	σωτήριον ἔργον τοῦ λόγου, τὴν
[2, 1]	εὔκολον καὶ αὐτὸς καὶ θεοδώρητον	καὶ	σώφρονα αἰνίττεται τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ
[2, 7]	τι ἐπικρίνει ὁ τὸν ὑδροπότην	καὶ	σώφρονα παροινεῖν καὶ μεθύειν λέγων.
[2, 6]	οὐχὶ δὲ ἴδιον καὶ κόσμιον	καὶ	σώφρονα. Πρὸς δὲ τὴν ἀκοὴν
[2, 10]	γλυκεῖαν καὶ πνευματικὴν τροφήν, ἀτύφους	καὶ	σώφρονας τὰς ὁδοὺς τοῦ κυρίου
[2, 4]	βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται· τὰ δὲ αὐστηρὰ	καὶ	σωφρονικὰ μέλη ἀποτάσσεται ταῖς τῆς
[2, 12]	Καθετῆρες δὲ καὶ περιδέραια αἰδὼς	καὶ	σωφροσύνη εἰσίν. Τοιούτους ὅρμους χρυσοχοεῖ
[2, 12]	συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη	καὶ	σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ εὐσέβεια.
[2, 12]	Καλὸς ἄρα ἄνθρωπος ὁ δίκαιος	καὶ	σώφρων καὶ συλλήβδην ὁ ἀγαθός,
[2, 4]	ὁ ψαλμὸς ἐμμελής ἐστιν εὐλογία	καὶ	σώφρων· ᾠδὴν πνευματικὴν» ὁ ἀπόστολος
[2, 1]	γαλαῖ κόλακές τε καὶ μονομάχαι	καὶ	τὰ ἄγρια τῶν παρασίτων φῦλα»
[2, 6]	ἐνέργεια αἰσχρά ἐστιν— μέλη δὲ	καὶ	τὰ αἰδοῖα τοῦ ἀνθρώπου, αἰδοῦς,
[2, 8]	τὸ ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα	καὶ	τὰ ἄλλα, οἷς ἔτι χρῶνται
[2, 1]	ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ ἀμέλει	καὶ	τὰ ἄλογα ζῷα, οἷς οὐδὲν
[2, 10]	τινὰ καιρὸν εὔθετον εἰς σπόρον	καὶ	τὰ ἄλογα τῶν ζῴων. Τὸ
[2, 10]	αὕτη. Τά τε χρυσῷ πεποικιλμένα	καὶ	τὰ ἁλουργοβαφῆ καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν
[2, 8]	καὶ αἱ βοτάναι, οὕτως δὲ	καὶ	τὰ ἄνθη ἰδίας ἔχει ποιότητας
[2, 10]	πρὸς δὲ καὶ ἡ πορφύρα	καὶ	τὰ ἀργυρώματα» ὥς φησιν ὁ
[2, 8]	γὰρ μαραίνεται ὡς ἄνθος. Οἶδα	καὶ	τὰ Ἀριστίππου τοῦ Κυρηναίου. Ἁβροδίαιτος
[2, 8]	ὠφελείας λεγόντων ἡμῶν τὰ ἄνθη	καὶ	τὰ ἀρώματα, οὐκ εἰς τὰς
[2, 10]	ἐκποριζόμενοι γῆς. Τὰ δὲ ἀμόργινα	καὶ	τὰ βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ
[2, 8]	τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ λόγῳ	καὶ	τὰ εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς
[2, 1]	διὰ τὴν συνείδησιν» ὁμοίως δὲ	καὶ	τὰ ἐκ μακέλλου ἀπεριέργως ὠνεῖσθαι
[2, 2]	οἶνος μεθύουσιν ὄλισθος, οἶνος ψυχαπάτης	καὶ	τὰ ἑξῆς. Ὁρᾶτε τοῦ ναυαγίου
[2, 3]	θεοῦ χρὴ καὶ τὰ κτήματα	καὶ	τὰ ἐπ´ αὐτοῖς ἔπιπλα ἑνὸς
[2, 8]	γυναῖκες, ὑγρά τε καὶ ξηρὰ	καὶ	τὰ ἐπίπαστα καὶ ὑποθυμιώμενα μύρα·
[2, 1]	τῆς γῆς· πάντα τὰ τετράποδα	καὶ	τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς καὶ
[2, 12]	καὶ περιετίθετο τὰ ἐνώτια ἑαυτῆς	καὶ	τὰ καθόρμια αὐτῆς» καὶ τὴν
[2, 6]	τῷ ὄντι αἰσχρὸν ἡ κακία	καὶ	τὰ κατὰ ταύτην ἐνεργούμενα. Τούτοις
[2, 3]	γὰρ ὄντας θεράποντας θεοῦ χρὴ	καὶ	τὰ κτήματα καὶ τὰ ἐπ´
[2, 1]	τράπεζα τῆς ἀληθείας. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα ἕνεκεν τῶν ἀνθρώπων
[2, 8]	τὴν Ἄρτεμιν μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα μὲν δι´ ἄνθρωπον
[2, 7]	μὴ εἴπῃς αὐτῷ. Εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα παραγγέλλεται ἁγίοις συνεῖναι,
[2, 1]	Καὶ γὰρ εἰς τὰ πέμματα	καὶ	τὰ μελίπηκτα, πρὸς δὲ καὶ
[2, 2]	τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη καθέξει	καὶ	τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ
[2, 8]	χρωμένοις αὐτοῖς, ἴστων ὡς ἄρα	καὶ	τὰ μύρα ἐξ αὐτῶν σκευάζεται
[2, 1]	ὁ γὰρ καὶ τὰ πτηνὰ	καὶ	τὰ νηκτὰ καὶ συνελόντι εἰπεῖν
[2, 1]	κεστρεῖς καὶ τὰς Πελωρίδας κόγχας	καὶ	τὰ ὄστρεια τὰ Ἀβυδηνά, οὐ
[2, 6]	περὶ μοιχείας διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας	καὶ	τὰ παραπλήσια. Ναὶ μὴν καὶ
[2, 1]	περιορᾶταί ποτε ἄνθρωπος· ὁ γὰρ	καὶ	τὰ πτηνὰ καὶ τὰ νηκτὰ
[2, 1]	καὶ τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς	καὶ	τὰ πτηνὰ τοῦ οὐρανοῦ ἐν
[2, 10]	τῶν σκεπόντων κοινὸν ἑκατέροις, οὕτως	καὶ	τὰ σκέποντα παραπλήσια εἶναι χρή,
[2, 3]	τὰς τροφὰς καὶ τὰς ἐσθῆτας	καὶ	τὰ σκεύη καὶ τἄλλα πάντα
[2, 2]	φασιν δεῖν παρὰ τοὺς πότους	καὶ	τὰ σπουδαῖα εἰς ἕω ὑπερτίθεσθαι.
[2, 10]	φησί, τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ,	καὶ	τὰ τῆς τροφῆς προστεθήσεται ὑμῖν.
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος θυμιάμασι καὶ μύροις	καὶ	ταῖς ἀπὸ τῶν στεφάνων εὐωδίαις
[2, 10]	~Ὁ γοῦν αὐτὸς οὗτος Μωυσῆς	καὶ	ταῖς γαμεταῖς αὐταῖς ἀπαγορεύει πλησιάζειν,
[2, 10]	αἰδοῦς· ἡ γὰρ φύσις ὥσπερ	καὶ	ταῖς τροφαῖς, οὕτω δὲ καὶ
[2, 3]	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰ σκεύη	καὶ	τἄλλα πάντα τὰ κατὰ τὸν
[2, 7]	ὑπ´ ὄψιν δὲ ἀσχημοσύνας παραιτητέον	καὶ	τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ
[2, 10]	ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι δεῖν τὰς ἀρρενομιξίας	καὶ	τὰς ἀκάρπους σπορὰς καὶ τὰς
[2, 12]	ὁ ὄφις ἠπάτησεν, οὕτω δὲ	καὶ	τὰς ἄλλας γυναῖκας ὁ κόσμος
[2, 8]	τε καὶ καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ	καὶ	τὰς ἀμίδας ὄζειν ἀναγκάζει τοῦ
[2, 10]	σπορὰς καὶ τὰς κατόπιν εὐνὰς	καὶ	τὰς ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους
[2, 10]	διάθεσιν. ~Παραιτητέον δὲ τῆς ἐσθῆτος	καὶ	τὰς βαφάς· αὗται γὰρ πόρρω
[2, 1]	ὡμοιωμένους, τοὺς χορτάζεσθαι σπεύδοντας, ὡς	καὶ	τὰς γνάθους ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι
[2, 1]	ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις τοίνυν τοῦ σκοποῦ	καὶ	τὰς γραφὰς πρὸς τὸ βιωφελὲς
[2, 1]	ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους καὶ ψήττας Ἀττικὰς	καὶ	τὰς Δαφνίους κίχλας χελιδονίους τε
[2, 1]	τὸ σῶφρον τῆς διαίτης ἐξομνυμένων	καὶ	τὰς διαποντίους πολυπραγμονούντων ἐδωδάς. Κἀμοὶ
[2, 12]	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ τετειχίσθαι παρειλήφαμεν,	καὶ	τὰς δώδεκα τῆς οὐρανοπόλεως πύλας
[2, 1]	πορθμῷ τῷ Σικελικῷ σμυραίνας πολυπραγμονοῦντες	καὶ	τὰς ἐγχέλεις τὰς Μαιανδρίους καὶ
[2, 1]	καὶ τὰς ἐγχέλεις τὰς Μαιανδρίους	καὶ	τὰς ἐν Μήλῳ ἐρίφους καὶ
[2, 10]	ὑφάσμασιν μόνον τὰς μεμωρημένας λεπτουργίας	καὶ	τὰς ἐν ταῖς ὑφαῖς περιέργους
[2, 4]	Ἕλλησι παρὰ τὰς συμποτικὰς εὐωχίας	καὶ	τὰς ἐπιψεκαζούσας κύλικας Ἑβραϊκῶν κατ´
[2, 3]	~Καθόλου γὰρ καὶ τὰς τροφὰς	καὶ	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰ σκεύη
[2, 8]	τινος ἀπειροκαλίας ἀποπνέουσιν. Αἳ δὲ	καὶ	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰς στρωμνὰς
[2, 10]	τοὺς πέπλους καὶ τὰς ξυστίδας	καὶ	τὰς ἐφαπτίδας χλαίνας τε καὶ
[2, 12]	γὰρ τὰ διαυγῆ τῶν λιθιδίων	καὶ	τὰς ἰδιαζούσας χρόας ὑέλους τε
[2, 10]	ἀρρενομιξίας καὶ τὰς ἀκάρπους σπορὰς	καὶ	τὰς κατόπιν εὐνὰς καὶ τὰς
[2, 2]	ἀπειλήν. ~Ἀρέσκει οὖν τοὺς παῖδας	καὶ	τὰς κόρας ὡς ἐπὶ τὸ
[2, 1]	οἱ περὶ τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι	καὶ	τὰς μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων περιεργίας,
[2, 8]	τὰ ἄνθη ἰδίας ἔχει ποιότητας	καὶ	τὰς μὲν ἐπωφελεῖς, τὰς δὲ
[2, 10]	τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι περὶ τοὺς πέπλους	καὶ	τὰς ξυστίδας καὶ τὰς ἐφαπτίδας
[2, 1]	καὶ τοὺς ἐν Σκιάθῳ κεστρεῖς	καὶ	τὰς Πελωρίδας κόγχας καὶ τὰ
[2, 3]	ἐπάγονται τοὺς συμβούλους τοὺς ἑαυτῶν,	καὶ	τὰς πλουτούσας ταύτας ἀλόγως γυναῖκας
[2, 11]	σανδαλίων ματαιοτεχνίας καὶ κρηπῖδας Ἀττικὰς	καὶ	τὰς Σικυωνίας καὶ τοὺς κοθόρνους,
[2, 8]	Αἳ δὲ καὶ τὰς ἐσθῆτας	καὶ	τὰς στρωμνὰς καὶ τοὺς οἴκους
[2, 3]	ὕλης {ὁ ἰός} ~Καθόλου γὰρ	καὶ	τὰς τροφὰς καὶ τὰς ἐσθῆτας
[2, 7]	εἰσὶ κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου μελετητικοί.	Καὶ	τὰς ὑπ´ ὄψιν δὲ ἀσχημοσύνας
[2, 9]	πορφυρᾶ χλαίνας τε ἐφύπερθεν οὔλας	καὶ	τὰς ὕπνου μαλακωτέρας» εὐνὰς παραπεμπομένους.
[2, 8]	ἐκ ῥόδων ἐμψυκτικόν. Καθόλου γὰρ	καὶ	ταῦτα εἰς τὴν ἡμετέραν εὐχρηστίαν
[2, 10]	Οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε τῶν πτηνῶν;	Καὶ	ταῦτα μὲν περὶ τροφῆς· ὁμοίως
[2, 7]	διαβολὴ εἰς ἀνδρῶν παρεῖναι συμπόσιον	καὶ	ταῦτα οἰνωμένων. Οἳ δὲ νέοι〉
[2, 12]	πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν,	καὶ	ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Εἰ
[2, 10]	τὰς τῶν καμήλων εἵλατο τρίχας	καὶ	ταύτας ἠμπίσχετο, τὸ εὐτελὲς καὶ
[2, 10]	ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν σάρκα, ἁγιάζονται,	καὶ	ταύτῃ ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν
[2, 12]	λεῖον καὶ ἴσον καὶ ἀπέριττον	καὶ	ταύτῃ ἱκανόν ἐστιν. Ἱκανότης δὲ
[2, 2]	ἀγέλην, τέχνη γίνεται περὶ βίον,	καὶ	ταύτῃ πάντῃ συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον
[2, 2]	μὲν γὰρ τοῦ θεοῦ ποιήματα,	καὶ	ταύτῃ πρὸς ὑγείαν συνεργεῖ ἡ
[2, 7]	μεγέθους τε ἅμα καὶ μήκους	καὶ	τάχους καὶ πλήθους εἴργοντος τὸ
[2, 1]	λέγουσα. Ἀνοήτου γὰρ σφόδρα θαυμάζειν	καὶ	τεθηπέναι τὰ παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν
[2, 10]	τοῖς ἄνθεσιν ἐοικυῖαι ἐσθῆτες βακχικοῖς	καὶ	τελεστικοῖς καταλειπτέαι λήροις, πρὸς δὲ
[2, 8]	ἑνὸς ὄντος τοῦ πατρός, ἀρχὴ	καὶ	τέλος αἰῶνος. ~Ἀλλ´ ἐξέβην γὰρ
[2, 4]	χρωματικὰς ἁρμονίας ταῖς ἀχρώμοις παροινίαις	καὶ	τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ.
[2, 12]	κεκριμένοι γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ	καὶ	τῇ γραφῇ ἀντᾴδετε, βοώσης ἐκείνης
[2, 9]	ἐπὶ τῇ μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων	καὶ	τῇ διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας ἐπὶ
[2, 6]	μὴν ἐν τοῖς συνουσιαστικοῖς μορίοις	καὶ	τῇ κατὰ γάμον συμπλοκῇ, καθ´
[2, 4]	οὐκέτι τῷ ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ	καὶ	τῇ σάλπιγγι καὶ τυμπάνῳ καὶ
[2, 2]	~Προνοητέον δὲ μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης—	καὶ	τὴν Ἀθηνᾶν φησιν ὁ μῦθος,
[2, 10]	δὴ ἅμα χιτῶνι ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα	καὶ	τὴν αἰδῶ ποτε, ἐπεὶ οὐδέποτε
[2, 1]	μὴ κρινέτω. Μικρὸν δὲ ὑποβὰς	καὶ	τὴν αἰτίαν τῆς παραγγελίας ἐξηγήσεται,
[2, 12]	ἑαυτῆς καὶ τὰ καθόρμια αὐτῆς»	καὶ	τὴν αἰτίαν τοῦ κοσμήματος ἐπήγαγεν
[2, 1]	ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;	Καὶ	τὴν ἀλήθειαν ἐπεγνώκαμεν» φησίν, ὅτι
[2, 10]	ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι	καὶ	τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει, τῆς
[2, 8]	τὴν ἀπὸ τῶν ἀνθῶν τέρψιν	καὶ	τὴν ἀπὸ τῶν μύρων τε
[2, 8]	δὲ ἥδεσθαι τὴν Ἥραν φασὶν	καὶ	τὴν Ἄρτεμιν μυρρίνῃ. Εἰ γὰρ
[2, 12]	Χρὴ γὰρ εἶναι κοσμίας ἔνδοθεν	καὶ	τὴν ἔσω γυναῖκα δεικνύναι καλήν·
[2, 1]	πῦρ τῆς ὕλης ἐξεχόμενοι. Ἀλλὰ	καὶ	τὴν εὔκολον βρῶσιν τὸν ἄρτον
[2, 10]	ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν τῆς ἀκολασίας	καὶ	τὴν εὔτονον ὑπομονὴν ὤμους ἀφρόνων»
[2, 6]	δὲ τὴν ἀκοὴν τῶν αἰσχρῶν	καὶ	τὴν θέαν τῶν ὁμοίως ἐχόντων
[2, 8]	γὰρ τὸν ἄνθρωπον ὁ πατὴρ	καὶ	τὴν ἰδίαν αὐτοῦ τέχνην τούτῳ
[2, 2]	ὑπὸ μέθης ἐπὶ τὸ ἧπαρ	καὶ	τὴν καρδίαν, τουτέστιν ἐπὶ τὴν
[2, 10]	σφυρὸν κεκώλυται μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ	καὶ	τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπον
[2, 8]	λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν	καὶ	τὴν μετὰ τοῦ κηρύγματος διὰ
[2, 2]	οὗ τὸν λογισμὸν ἄσειστον διατηρήσωσιν	καὶ	τὴν μνήμην ἐνεργὸν καὶ τὸ
[2, 10]	βύσσινα σιωπῶ· ὑπερεκπέπαικεν ἡ τρυφὴ	καὶ	τὴν ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ τὴν
[2, 8]	θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ	καὶ	τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ
[2, 9]	λίθος αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν· τότε	καὶ	τὴν ὄψιν τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον
[2, 10]	ἐπιτηρεῖν παιδαγωγίας, τὸ γῆρας λέγω	καὶ	τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, παρεισάγουσαν— τοῖς
[2, 3]	δὴ ποδονιπτῆρα περιφέρων ἀπ´ οὐρανοῦ.	Καὶ	τὴν Σαμαρῖτιν ᾔτει πιεῖν σκεύει
[2, 1]	τῆς ψυχῆς, ἐκκαθαίρειν, ἁγνίζειν δὲ	καὶ	τὴν σάρκα αὐτήν. Ὁ γὰρ
[2, 1]	ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον καὶ τὴν χεῖρα	καὶ	τὴν στρωμνὴν καὶ τὸ γένειον
[2, 1]	τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν ἀσωτίαν	καὶ	τὴν φιλαργυρίαν, ὡς τὸ νόμισμα
[2, 6]	καὶ τὰ παραπλήσια. Ναὶ μὴν	καὶ	τὴν φλύαρον ἀδολεσχίαν κατασιγαστέον. Ἐκ
[2, 10]	ὥρας λέγεται καὶ τὸ χρῶμα	καὶ	τὴν φωνήν— οἷον ὁ κόσσυφος
[2, 1]	τῶν παρατιθεμένων κοσμίως ἐφαπτομένοις, ἀμόλυντον	καὶ	τὴν χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν
[2, 12]	ἐξουσίαν, ἀλλὰ μέχρι τοῦ ἀναγκαίου,	καὶ	τὴν χρῆσιν κοινὴν εἶναι βεβούληται.
[2, 10]	ὡς τὸ ἄγαλμα τοῦ νεὼ	καὶ	τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος καὶ
[2, 2]	τὸ ἀντιφάρμακον τῆς ἐκζέσεως, ὃ	καὶ	τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη καθέξει
[2, 10]	ἡ ἀηδὼν καὶ τὸ χρῶμα	καὶ	τὴν ᾠδὴν συμμεταβάλλει ταῖς τροπαῖς—
[2, 3]	χρείαν ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί τε σπάνιον	καὶ	τηρῆσαι δύσκολον καὶ οὐκ ἐπιτήδειον
[2, 8]	καρωτικαὶ οὐδὲ ἐρωτικαί, οὔκουν συμπλοκῆς	καὶ	τῆς ἀκολάστου ἑταιρείας ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ
[2, 10]	γὰρ πόρρω καὶ τῆς χρείας	καὶ	τῆς ἀληθείας πρὸς τῷ καὶ
[2, 1]	τινος κακοδαίμονος τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς	καὶ	τῆς ἀμφὶ τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας.
[2, 12]	Λίθους δὲ πελίους ἢ χλωροὺς	καὶ	τῆς ἀπεξενωμένης θαλάττης τὰ ἐκβράσματα
[2, 8]	μάλιστα. Ὥσπερ δὲ τὴν τρυφὴν	καὶ	τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως ἀμέλει
[2, 12]	τῆς ἀπεξενωμένης θαλάττης τὰ ἐκβράσματα	καὶ	τῆς γῆς τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές
[2, 10]	καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος.	Καὶ	τῆς διδασκαλίας ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἐπιφέρει.
[2, 8]	ἐπειδὴ δὲ〉 ἐπαύσατο τῆς νομοθεσίας	καὶ	τῆς εἰς ἀνθρώπους ἐπιδημίας ὁ
[2, 10]	τὴν γυναῖκα εὔλογον. Εἴθε γὰρ	καὶ	τῆς ἐσθῆτος οἷόν τε ἦν
[2, 10]	καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος	καὶ	τῆς ἐσθῆτος τὸ σῶμα. Νυνὶ
[2, 10]	λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν οἰκειώσεται· διὸ	καὶ	τῆς ἐσθῆτος τὸ χρειῶδες προκριτέον.
[2, 8]	ἐπιτέτραπται. Ναὶ μὴν ὁ κρόκος	καὶ	τῆς κύπρου τὸ ἄνθος εἰς
[2, 10]	ἡ Τύρος καὶ ἡ Σιδὼν	καὶ	τῆς Λακωνικῆς ἡ γείτων τῆς
[2, 9]	ὥσπερ οὐδὲ τεθνεῶτος. Διὸ πολλάκις	καὶ	τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς κοίτης
[2, 9]	μεθ´ ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν τοῖς	καὶ	τῆς νυκτὸς τὸ πλεῖστον εἰς
[2, 8]	ἐκκλησίας, ἧς ἐστιν κεφαλή· ἀλλὰ	καὶ	τῆς πίστεώς ἐστιν τύπος, ζωῆς
[2, 7]	εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτῶν	καὶ	τῆς πορνείας, ἐξ ὧν διατηροῦντες
[2, 10]	τε ὀρέξεων καὶ ἐπαλλήλων συνουσιῶν	καὶ	τῆς πρὸς τὰς ἐγκύους ὁμιλίας
[2, 10]	ἐπιδεικτέον τὰς ἀσχήμονας συμπλοκὰς παραιτούμενον	καὶ	τῆς πρὸς τοὺς πλησίον ἁγνείας
[2, 8]	δόξα ὁ πατὴρ τῶν ὅλων,	καὶ	τῆς συμπάσης ἐκκλησίας στέφανος ὁ
[2, 2]	τοίνυν τοὺς αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον	καὶ	τῆς σωφροσύνης τὸ φάρμακον ἐπιποθοῦντας
[2, 1]	ἄνω τροφῆς ἐξέχεσθαι τῆς θείας	καὶ	τῆς τοῦ ὄντως ὄντος ἀπληρώτου
[2, 10]	τῆς τροφῆς, τῆς τε ξηρᾶς	καὶ	τῆς ὑγρᾶς, ὡς ἀναγκαίων οὐσῶν,
[2, 10]	γὰρ γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον. Ἀλλὰ	καὶ	τῆς ὕλης ὁ βρασμὸς ἐκταράττει
[2, 10]	τὰς βαφάς· αὗται γὰρ πόρρω	καὶ	τῆς χρείας καὶ τῆς ἀληθείας
[2, 10]	καθαρευτέον πάσης ἀτοπίας, οὕτως δὲ	καὶ	τῆς χρήσεως τὴν ἀμετρίαν εὐλαβητέον.
[2, 2]	μόρια προκηρύσσοντες ἤδη πορνείας εἰκόνα	καὶ	τῆς ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν
[2, 5]	τὴν ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν αὔξει·	καί	τι ἔπος προέηκεν, ὅπερ τ´〉
[2, 9]	ἡγουμένοις τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο.	Καὶ	τί μοι τούτων λόγος; Ὁ
[2, 1]	καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον	καί	τι σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον
[2, 10]	μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ	καὶ	τίκτει, τεκοῦσα δὲ εὐθὺς ὀχεύεται
[2, 10]	ἡ γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες	καὶ	τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων» τὴν ἰσχὺν
[2, 8]	ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι τὸ νευρῶδες	καί	τινα τοῦ σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι
[2, 6]	οὖν αἱ ἀντωτίδες αἱ σωτήριοι;	Καὶ	τίνες αἱ τῶν ὀλισθηρῶν ὀφθαλμῶν
[2, 4]	τυμπάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ.	Καὶ	τίς ὁ ψάλλων χορός, αὐτό
[2, 12]	μοι, διὰ τί μὴ τρυφήσω;	καὶ	τίσιν οὖν ταῦτα γέγονεν, εἰ
[2, 2]	κίρνασθαι ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς	καὶ	τὸ αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ κίρναται.
[2, 12]	ψυχῇ καταφαίνεται καὶ τὸ κάλλος	καὶ	τὸ αἶσχος. Διὸ καὶ μόνος
[2, 8]	ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ μαραίνεσθον,	καὶ	τὸ ἄνθος καὶ τὸ κάλλος.
[2, 8]	τὸ πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται	καὶ	τὸ ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται γὰρ
[2, 8]	Ὥσπερ οὖν τὸ κάλλος, οὕτως	καὶ	τὸ ἄνθος τέρπει βλεπόμενον, καὶ
[2, 8]	τις ἔμπορος παρῆν. Ἐπιτηδεύουσι δὲ	καὶ	τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον καὶ
[2, 8]	καὶ τὸ ἀπὸ κρίνων μύρον	καὶ	τὸ ἀπὸ τῆς κύπρου, καὶ
[2, 8]	ἡ νάρδος εὐδοκιμεῖ παρ´ αὐτοῖς	καὶ	τὸ ἀπὸ τῶν ῥόδων ἄλειμμα
[2, 7]	διαλείμμασι, καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ	καὶ	τὸ ἀπροσπαθές. Φάγε» φησίν, ὡς
[2, 12]	διὰ τοῦ Σοφονίου τὸ πνεῦμα·	Καὶ	τὸ ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ
[2, 7]	τὰς αἰσχρολογίας αὐτῶν. Καθεστὼς δὲ	καὶ	τὸ βλέμμα ἔστω, καὶ ἡ
[2, 1]	πρὸς τὸ λυσιτελὲς ἐνδίδωσι ῥοπήν,	καὶ	τό γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν
[2, 1]	τὴν χεῖρα καὶ τὴν στρωμνὴν	καὶ	τὸ γένειον φυλάττουσιν, τὸ εὔσχημον
[2, 8]	κηδείας, οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν. Καίτοι	καὶ	τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις
[2, 7]	τῆς φωνῆς θηλυδρίου, σώφρονος δὲ	καὶ	τὸ ἐν τῇ φωνῇ μεμετρημένον,
[2, 10]	ἐπ´ αὐτῶν ὡσεὶ παλαιὸς ἡμερῶν,	καὶ	τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ὡσεὶ χιὼν
[2, 7]	τοῦ λόγου καὶ τὸ ἐχθηλύνεσθαι	καὶ	τὸ ἐξυβρίζειν. Πρεσβῦται δὲ ὡς
[2, 8]	Ὤζεσέ τε τούτοις τὸ μύρον	καὶ	τὸ ἐπὶ πάντας φθάνον τῆς
[2, 10]	ἐσθῆτα ἢ τὸν ψόγον μόνον,	καὶ	τὸ ἐπιτερπὲς τῆς χροιᾶς τοὺς
[2, 10]	ὑστέρα παιδοποιίας προσίεται τὴν σποράν,	καὶ	τὸ ἐπίψογον τῆς συνουσίας ἀρνεῖται,
[2, 8]	γοῦν περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην ἀπόστολοι	καὶ	τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες ἀλληγοροῦνται
[2, 7]	δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ τοῦ λόγου	καὶ	τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ ἐξυβρίζειν.
[2, 8]	γὰρ μαραίνεσθον, καὶ τὸ ἄνθος	καὶ	τὸ κάλλος. Ἀλλὰ καὶ τοὺς
[2, 12]	μόνῃ γὰρ τῇ ψυχῇ καταφαίνεται	καὶ	τὸ κάλλος καὶ τὸ αἶσχος.
[2, 2]	γὰρ ἐνδείας τινός ἐστι πάθος	καὶ	τὸ κατάλληλον ἐπιζητεῖ βοήθημα πρὸς
[2, 7]	Φυλάττεσθαι δὲ τὰς παροινίας ὥσπερ	καὶ	τὸ κώνειον δεῖ· ἄμφω γὰρ
[2, 5]	γέλως αὐτῷ εἴη» Χρὴ δὲ	καὶ	τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ εἰ
[2, 7]	φθέγγεσθαι ἀναισθήτου· οὐ γὰρ ἀκούσονται.	Καὶ	τὸ μὲν ἀγεννείας, τὸ δὲ
[2, 2]	τῷ δὲ ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα,	καὶ	τὸ μὲν εἰς πίστιν εὐωχεῖ,
[2, 7]	κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς δὲ	καὶ	τὸ μετακινούμενον ἐναλλάττειν τὸ σχῆμα,
[2, 10]	ὅτι ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως καλὸν	καὶ	τὸ ὄντως ἀγαθόν· καὶ ἀντὶ
[2, 2]	νηφαλιωτέροις. Τὸ τηνίκα δὲ ψυχρότερον	καὶ	τὸ περιέχον παρὰ τὸ μεθ´
[2, 8]	δὲ πλεκτὸς μαραίνεται στέφανος οὗτος	καὶ	τὸ πλέγμα τῆς σκολιότητος ἀναλύεται
[2, 7]	τῷ κατάρχεσθαι κἀν τοῖς διαλείμμασι,	καὶ	τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ τὸ
[2, 1]	ὁ χρόνος καὶ ὁ τρόπος	καὶ	τὸ πρὸς τί οὐκ ὀλίγην
[2, 10]	ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ τὴν κεφαλὴν	καὶ	τὸ πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι προστέτακται. Οὐ
[2, 12]	πληκτικὴν ἐχόντων φαντασίαν ἑλκομένων. Ταύτῃ	καὶ	τὸ πῦρ τὰ παιδία θεασάμενα
[2, 9]	ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς οἱ ῥωχμοὶ	καὶ	τὸ ῥέγχειν τοῖς στρώμασιν ἐνειλημένον
[2, 8]	τῆς κεφαλῆς τὰ περιττεύματα. Ἐντεῦθεν	καὶ	τὸ ῥόδον ἐπωνόμασται, φασίν, ὅτι
[2, 10]	ἁμαρτίας, ἡττῶνται δὲ τῶν ἡδονῶν.	Καὶ	τὸ σκότος αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα
[2, 7]	συμβιοῦντας. Ἀπέστω δέ, ἀπέστω ἡμῶν	καὶ	τὸ σκώπτειν ὕβρεως προκατάρχον, ἐξ
[2, 10]	τῶν ὤμων ἐν τῇ κύστει,	καὶ	τὸ στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ
[2, 2]	ἔτι δὲ μᾶλλον γυναικί, ᾗ	καὶ	τὸ συνειδέναι αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις
[2, 7]	λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ	καὶ	τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν καὶ τὸ
[2, 7]	ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι	καὶ	τὸ σχολαίτερον, οὐ τὸ προπετέστερον,
[2, 2]	διατηρήσωσιν καὶ τὴν μνήμην ἐνεργὸν	καὶ	τὸ σῶμα ἀσάλευτον οἴνῳ καὶ
[2, 10]	ψυχὴ πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς	καὶ	τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ
[2, 7]	σε μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ	καὶ	τὸ τεθρυμμένον τῆς φωνῆς θηλυδρίου,
[2, 8]	ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν	καὶ	τὸ τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως οἱ
[2, 2]	καὶ τοὺς φίλους, οὕτω δὲ	καὶ	τὸ ὕδωρ ἐπαγόμενοι. Ταλανίζει τοὺς
[2, 2]	τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι	καὶ	τὸ ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς οἱ
[2, 2]	τῆς ἀσωτίας αἰνιξάμενος. Εἰ γὰρ	καὶ	τὸ ὕδωρ οἶνον ἐν τοῖς
[2, 5]	τὸ αὐστηρὸν τῆς σπουδῆς ἡμῶν	καὶ	τὸ ὑπέρτονον χαλῶντας ἐμμελῶς, οὐκ
[2, 1]	ἐκ διαστημάτων ἐκτατέον. Παραφυλακτέον γὰρ	καὶ	τὸ φθέγγεσθαι ὁτιοῦν ἐσθίοντα ἅμα·
[2, 7]	δὲ καὶ τὸ συνεχὲς ἀποπτύειν	καὶ	τὸ χρέμπτεσθαι βιαιότερον. Μηδὲ ἀπομύττεσθαι
[2, 12]	πνεῦμα· Καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν	καὶ	τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ
[2, 3]	αὐτῶν, οἱ τὸ ἀργύριόν τε	καὶ	τὸ χρυσίον τεκταίνοντες καὶ μεριμνῶντες;
[2, 3]	ἐμπαίζοντες, οἱ τὸ ἀργύριον θησαυρίζοντες	καὶ	τὸ χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι,
[2, 10]	μεταβάλλειν κατὰ τὰς ὥρας λέγεται	καὶ	τὸ χρῶμα καὶ τὴν φωνήν—
[2, 10]	ὡσαύτως δὲ καὶ ἡ ἀηδὼν	καὶ	τὸ χρῶμα καὶ τὴν ᾠδὴν
[2, 4]	καὶ ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις Αἰγυπτίων	καὶ	τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι ἄτακτοι καὶ
[2, 10]	ἑταιρικῶν τε φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ}	καὶ	τοιουτωνί τινων λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον,
[2, 1]	Ἀναγκαίως ἄρα πρὸς τοὺς ἀπηρυθριακότας	καὶ	τοῖς δείπνοις ἀφειδέστερον παραχρωμένους, τοὺς
[2, 8]	τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς μελίτταις	καὶ	τοῖς ἐντόμοις ἐστὶ πολέμιον ζῴοις,
[2, 10]	καὶ ταῖς τροφαῖς, οὕτω δὲ	καὶ	τοῖς κατὰ νόμον γάμοις ὅσον
[2, 10]	τούτων ἐξανθεῖν τὴν πορφύραν. Ἀλλὰ	καὶ	τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ
[2, 2]	πρότερον καὶ τοῖς συμπόταις μειλίχιον	καὶ	τοῖς οἰκέταις πραΰτερον καὶ προσηνέστερον
[2, 7]	κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς βουσὶν	καὶ	τοῖς ὄνοις ἡ φάτνη ἅμα
[2, 12]	λίθοι γυναιξὶν περιδούμενοι τοῖς ὅρμοις	καὶ	τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ
[2, 1]	μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ σῶμα διοικοῦσα	καὶ	τοῖς πλησίον ἀπένειμέν τι ἐξ
[2, 7]	σφίσι τε αὐτοῖς εἰσὶν ἀηδεῖς	καὶ	τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ μὴν
[2, 2]	τὸν πιόντα μᾶλλον ἢ πρότερον	καὶ	τοῖς συμπόταις μειλίχιον καὶ τοῖς
[2, 8]	Καθάπερ οἱ βόες τοῖς κρίκοις	καὶ	τοῖς σχοίνοις, οὕτω δὲ καὶ
[2, 4]	ἂν κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις ἐξηχούμενοι	καὶ	τοῖς τῆς ἀπάτης ὀργάνοις περιψοφούμενοι·
[2, 12]	τὰ ἀναγκαῖα καθάπερ τὸ ὕδωρ	καὶ	τὸν ἀέρα προφανῆ πᾶσι χορηγεῖ,
[2, 1]	σίζουσιν» περιηχούμενοι, ἀμφὶ τὴν ἴγδιν	καὶ	τὸν ἀλετρίβανον τὸν πάντα αὐτῶν
[2, 8]	ἁμαρτιῶν καὶ τῶν τοιούτων ἀκανθῶν	καὶ	τὸν διάβολον καταργήσας εἰκότως ἐπευχόμενος
[2, 9]	τῆς νυκτὸς ἀνεγερτέον τῆς κοίτης	καὶ	τὸν θεὸν εὐλογητέον· μακάριοι γὰρ
[2, 2]	καρδίαν, τουτέστιν ἐπὶ τὴν φιληδονίαν	καὶ	τὸν θυμόν, καταπίπτει πτῶμα μεῖζον
[2, 3]	ἑνὸς ἐπιδείκνυσθαι σύμβολα βίου καλοῦ,	καὶ	τὸν καθ´ ἕνα τῶν ἀνθρώπων
[2, 10]	φίλου ἀνδρὸς ἐδέξατο τιμήεντα. ~Ταύτῃ	καὶ	τὸν Κεῖον ἀποδέχομαι σοφιστὴν τὰς
[2, 10]	εἶναι θεοῦ. ~Πάλιν ὁ Μωσῆς	καὶ	τὸν λαγὼ ἐσθίειν ἀπαγορεύει· ὀχεύει
[2, 8]	ἔχων, ἄλλον παλαιὸν μιμούμενος ὑποκριτήν,	καὶ	τὸν λαὸν ἐλέγχων ἐκεῖνον. Ὁ
[2, 2]	τραχήλους, οὐ κοσμίως, ἐμοὶ δοκεῖν,	καὶ	τὸν λάρυγγα διατείνουσαι περὶ τὴν
[2, 8]	ἀποπνέουσαι, ὑγειναὶ δὲ μετὰ σωφροσύνης	καὶ	τὸν μὲν ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα
[2, 10]	μίξεις τὰ ζῷα ταῦτα ἐπτόηνται·	καὶ	τὸν μὲν λαγὼ κατ´ ἔτος
[2, 1]	ἀγαπήσῃς κύριον τὸν θεόν σου	καὶ	τὸν πλησίον σου, ἐν οὐρανοῖς
[2, 1]	ἰχθύος, ἵνα χωρίσῃ τὴν κενοδοξίαν,	καὶ	τὸν στατῆρα τοῖς τελώναις δούς,
[2, 8]	ὁπηνίκα ἂν καχεκτῇ, ῥωννύουσαι δὲ	καὶ	τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν δεῖ
[2, 10]	ἐπιθυμίᾳ γὰρ κακῇ ὄνομα ὕβρις,	καὶ	τὸν τῆς ἐπιθυμίας ἵππον ὑβριστὴν»
[2, 10]	προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ σχήματι,	καὶ	τὸν τύπον ἐκμάττεται τῆς γυναικός,
[2, 12]	οὐ χρὴ περὶ τοὺς λίθους	καὶ	τὸν χρυσοῦν τοῆσθαι κόσμον. Λίθους
[2, 12]	ἀμέθυστοι καὶ κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες	καὶ	τοπάζιον ἥ τε Μιλησία σμάραγδος
[2, 3]	οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι. Ναὶ μὴν	καὶ	τορευτῶν περίεργος ἐφ´ ὑέλῳ κενοδοξία
[2, 10]	δὲ ἀποπέπτωκεν καὶ τοῦ θεοῦ	καὶ	τοῦ γάμου τοῦ σώφρονος, τὸν
[2, 8]	τὸ ὠφέλιμον ἐκλεκτέον, ὅπου γε	καὶ	τοῦ ἐλαίου τὴν γένεσιν ἀνῆκεν
[2, 4]	ἦν τοὺς ἐν πολέμῳ ἀσκητὰς	καὶ	τοῦ θείου καταπεφρονηκότας φόβου ἀνὰ
[2, 1]	Ἀγάπη μὲν οὖν χρῆμα καθαρὸν	καὶ	τοῦ θεοῦ ἄξιον, ἔργον δὲ
[2, 10]	ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν	καὶ	τοῦ θεοῦ καὶ τοῦ γάμου
[2, 12]	ἑταιρικῶς τὸν πλοῦτον εἰς ὄνειδος,	καὶ	τοῦ θεοῦ τὰ δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ
[2, 2]	κρᾶμα τοῦ νόμου τοῦ παλαιοῦ	καὶ	τοῦ λόγου τοῦ νέου, εἰς
[2, 8]	εἶναι τῆς διδασκαλίας τῆς κυριακῆς	καὶ	τοῦ πάθους αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ
[2, 3]	ἔργον ἐστίν. Ἐγὼ δέ φημι	καὶ	τοῦ σκίμποδος οὐδὲν κακίω παρεχομένου
[2, 7]	ἄνθρωπος. Προανίστασθαι δὲ τῶν πολλῶν	καὶ	τοῦ συμποσίου ὑπεξιέναι ἐπιεικῶς ἀνδρὸς
[2, 1]	εὔκολον, εἴς τε τὰς ἀναδόσεις	καὶ	τοῦ σώματος τὴν κουφότητα χρησιμεῦον,
[2, 9]	ἡμῖν τοῦ ζῆν τοῦ ἀληθινοῦ	καὶ	τοῦ φρονεῖν γνησίως μάλιστα κηδεμών,
[2, 2]	οἴνου, ὅτι ἐκ τοῦ ἀναγκαίου	καὶ	τοῦ χρησίμου ὁ βίος συνέστηκεν.
[2, 2]	ὕδατι ὡς ὅτι πλείστῳ ἐγκαταμικτέον	καὶ	τοῦ χρησίμου· οἴνῳ δὲ ἀμέτρῳ
[2, 12]	χρείαν. Τὸ γὰρ λιτόν, ᾗ	καὶ	τοὔνομα ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει οὐδὲ
[2, 8]	πνεῦμα ἀφίησιν καρωτικόν, ὡς ἐμφαίνει	καὶ	τοὔνομα ἐτυμολογούμενον. Νάρκισσος δὲ βαρύοδμόν
[2, 1]	περὶ τὴν τροφήν, ὡς δὲ	καὶ	τοὔνομα περιέχει, μανία περὶ γαστέρα,
[2, 9]	χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε ἁλουργὰς	καὶ	τοὺς γαυνάκας τοὺς πολυτιμήτους τά
[2, 1]	καὶ τὰς ἐν Μήλῳ ἐρίφους	καὶ	τοὺς ἐν Σκιάθῳ κεστρεῖς καὶ
[2, 2]	στῆθος τοὺς ὀψοφάγους καὶ ἡδονικοὺς	καὶ	τοὺς ἑτοίμους εἰς μέθην αἰνίττεσθαι.
[2, 11]	ἐστι τὰ χρυσᾶ ἄνθεμα» ἀλλὰ	καὶ	τοὺς ἥλους ἑλικοειδῶς τοῖς καττύμασιν
[2, 8]	ἄνθος καὶ τὸ κάλλος. Ἀλλὰ	καὶ	τοὺς θιγγάνοντας αὐτοῖν τὸ μὲν
[2, 1]	κύριος αἰνίξασθαι τοὺς ἄρτους εὐλογήσας	καὶ	τοὺς ἰχθύας τοὺς ὀπτούς, οἷς
[2, 7]	δικαιοσύνης μεταδοτέον τούς τε ἀκαιροβόας	καὶ	τοὺς κεκράκτας ἐπιστομιστέον. Ταύτῃ γὰρ
[2, 11]	κρηπῖδας Ἀττικὰς καὶ τὰς Σικυωνίας	καὶ	τοὺς κοθόρνους, Περσικάς τε καὶ
[2, 12]	θεόν· τὸ δὲ κεκρυμμένον χρυσίον	καὶ	τοὺς λίθους οἱ τὴν ἐπὶ
[2, 8]	ἀμεριμνίας ὁ στέφανος σύμβολον· ταύτῃ	καὶ	τοὺς νεκροὺς καταστεφανοῦσιν, ᾧ λόγῳ
[2, 8]	τὰς ἐσθῆτας καὶ τὰς στρωμνὰς	καὶ	τοὺς οἴκους ὑποθυμιῶσί τε καὶ
[2, 10]	νῆμα χρυσοῦ καὶ σῆρας Ἰνδικοὺς	καὶ	τοὺς περιέργους βόμβυκας χαίρειν ἐῶντας.
[2, 3]	μαθητὰς ἐπὶ τῆς πόας χαμαὶ	καὶ	τοὺς πόδας ἔνιπτεν αὐτῶν σαβάνῳ
[2, 8]	δὲ οὓς εἰς μάχην ἐξεκαλέσατο,	καὶ	τοὺς πρότερον φίλους ἀληλιμμένους τοῦτο
[2, 8]	τινες τὴν ἀνδρωνῖτιν ἐκθηλύνουσιν, ὡς	καὶ	τοὺς τεχνίτας αὐτῶν, τοὺς μυρεψούς,
[2, 10]	περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ	καὶ	τοὺς τόνους. Σαφὲς τοῦτο καὶ
[2, 2]	εἰς πόσιν} τὸ Χοάσπειον, καθάπερ	καὶ	τοὺς φίλους, οὕτω δὲ καὶ
[2, 6]	παντελῶς αὐτοῖς τε ἡμῖν ἀφεκτέον	καὶ	τοὺς χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ
[2, 2]	πνευματικόν, τοῦτ´ ἔστιν ᾧ κεχρίσμεθα.	Καὶ	τοῦτ´ ἔστι πιεῖν τὸ αἷμα
[2, 7]	ἐπεὶ τέλος ἡμῖν ἡ ἀταραξία,	καὶ	τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ εἰρήνη
[2, 10]	παντελὲς καθαρευτέον ἔχεται γὰρ ζητήσεως	καὶ	τοῦτο— ἐν τῷ Περὶ ἐγκρατείας
[2, 9]	ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ	καὶ	τοῦτο ἐπὶ πᾶσιν εἰδέναι, ὡς
[2, 7]	ἀγεννὲς γὰρ μὴ φέρειν αὑτόν,	καὶ	τοῦτο κατηγόρημα τοῦ νέου. Συνεχὲς
[2, 2]	ἔξεστι παρὰ τὰς εὐωχίας. Ἀλλὰ	καὶ	τούτοις ὅρος ἔστω τοῦ ποτοῦ
[2, 10]	ὄντως καλὸν καὶ κόσμιον σπεύδειν	καὶ	τούτου μόνου ἐφάπτεσθαι γλίχεσθαι καταλείποντας
[2, 12]	νυνὶ δὲ εἰς βοῦν χρυσοχοήσαντες	καὶ	τούτῳ εἰδωλολατρήσαντες αὐτοὶ μὲν οὐκ
[2, 1]	μὴ μεριμνῶσι τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ	καὶ	τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ κύριοι,
[2, 8]	ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ τελευτᾶν λέγουσιν—	καὶ	τούτων ἐγκριτέον ὀλίγα τινὰ τῶν
[2, 1]	τῇ ψυχῇ. Εἰ δέ τις	καὶ	τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον
[2, 10]	καθὼς ὑπειλήφασί τινες, ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες	καὶ	τρίτην ταύτην μεταξὺ θηλείας καὶ
[2, 10]	εἴς τε ψυχὴν καὶ σῶμα	καὶ	τρίτον τὰ ἐκτός, διὰ μὲν
[2, 10]	προστεθήσεται ὑμῖν. ~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος	καὶ	τροφῆς καὶ τῶν περιττῶν ἁπαξαπλῶς
[2, 3]	λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι	καὶ	τρύβλια, πρὸς ἐπὶ τούτοις σκεύη
[2, 1]	ζωμοῦ ῥύσει καθυβρίζοντες ποτῷ τε	καὶ	τρυφῇ καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα,
[2, 10]	ἢ ποῖα πίητε· πλεονεξία γὰρ	καὶ	τρυφὴ μεριμνᾶν ταῦτα· τὸ δὲ
[2, 10]	δὲ ἀπὸ τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία	καὶ	τρυφὴ ποιεῖ, καὶ ἡ εἰς
[2, 4]	ἀπαίδευτοι κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις	καὶ	τυμπάνοις ἐξηχούμενοι καὶ τοῖς τῆς
[2, 4]	τῷ παλαιῷ καὶ τῇ σάλπιγγι	καὶ	τυμπάνῳ καὶ αὐλῷ, οἷς ἔθος
[2, 11]	καὶ τοὺς κοθόρνους, Περσικάς τε	καὶ	Τυρρηνικάς, προθεμένους δὲ καθὼς ἔθος
[2, 7]	ἡ καρδία σου ἐπ´ αὐτήν,	καὶ	τῷ αἵματί σου ὀλισθήσῃ εἰς
[2, 6]	ὄψει δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου ἀποστροφῇ	καὶ	τῷ ἀπομυκτηρισμῷ καλουμένῳ, πολλάκις δὲ
[2, 10]	τέλος δὲ ἡ εὐτεκνία, καθάπερ	καὶ	τῷ γεωργῷ τῆς τῶν σπερμάτων
[2, 8]	κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ	καὶ	τῷ ἡγεμονικῷ τοῦ σώματος πάντα
[2, 10]	Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον τῷ περιέχοντι	καὶ	τῷ ἦρι συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν
[2, 8]	τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην· ἀμέλει	καὶ	τῷ κόσμῳ τοῦ σώματος, ταῖς
[2, 9]	μάλιστα ὁπότε αἱ ἡμέραι φθίνουσιν·	καὶ	τῷ μὲν φιλολογητέον, τῷ δὲ
[2, 8]	ὁπηνίκα νομοθετεῖν ἤρχετο τῷ λόγῳ,	{καὶ}	τῷ Μωσεῖ καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι
[2, 2]	μὲν οἷον ἀγκύραις τῷ λόγῳ	καὶ	τῷ χρόνῳ τὴν ζάλην τῶν
[2, 10]	ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ δολεραὶ γυναῖκες	καὶ	τῶν ἀνδρῶν οἱ γυναικώδεις τὰς
[2, 8]	μυρεψούς, τῶν εὐνομουμένων ἀπελαύνειν πόλεων	καὶ	τῶν ἀνθεινῶν ἐρίων τοὺς βαφεῖς
[2, 9]	φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα. Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων	καὶ	τῶν ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς οἱ
[2, 1]	συνείδησιν τὴν ἡμετέραν ἁγίαν οὖσαν	καὶ	τῶν δαιμονίων διὰ τὴν βδελυρίαν,
[2, 1]	τὸν μολυσμὸν τὸν ἐντεῦθεν, καθάπερ	καὶ	τῶν δαιμονίων τὰς τραπέζας. ~Καλὸν
[2, 3]	τε καὶ λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ	καὶ	τῶν ἐκπωμάτων εἴδη τὰ μυρία
[2, 10]	πολυτελῆ πρὸ τῶν ἐν μέσῳ	καὶ	τῶν εὐτελῶν; ὅτι ἀγνοεῖτε τὸ
[2, 10]	φανερωτέραν δείκνυσι τὴν ἀκμήν, οὕτως	καὶ	τῶν ἠθῶν τὸ κάλλος, μὴ
[2, 8]	νεύροις. Αἱ δὲ τῶν ῥόδων	καὶ	τῶν ἴων ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι
[2, 10]	περιορώντων, οἷς οἱ ἐπιμελεῖς στολισμοὶ	καὶ	τῶν κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις καὶ
[2, 10]	δίκην, ὁπηνίκα εὐχῆς καὶ ἀναγνώσεως	καὶ	τῶν μεθ´ ἡμέραν εὐεργῶν ἔργων
[2, 9]	ἀλλὰ καθ´ αὑτὴν ἐννοουμένης· ᾗ	καὶ	τῶν ὀνείρων οἱ ἀληθεῖς ὀρθῶς
[2, 11]	δὲ εἰς προφυλακὴν τῶν προσπταισμάτων	καὶ	τῶν ὀρειβατικῶν τραχυτήτων τὸ πέλμα
[2, 10]	εἴωθε τὴν πλάσιν· εἰ γὰρ	καὶ	τῶν ὀρνέων πολλὰ μεταβάλλειν κατὰ
[2, 8]	οὕτως ἀμέλει καὶ τῶν ὄψεων	καὶ	τῶν ὀσφρήσεων τὴν ἡδυπάθειαν ἐξορίζομεν,
[2, 8]	τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως ἀμέλει	καὶ	τῶν ὄψεων καὶ τῶν ὀσφρήσεων
[2, 1]	ἐντίκτει τῇ ψυχῇ. Εὐαυξῆ δὲ	καὶ	τῶν παίδων τὰ σώματα γίνεσθαί
[2, 10]	καὶ ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς τριχῶν	καὶ	τῶν περὶ τὰς ἀπάτας ταύτας
[2, 10]	~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος καὶ τροφῆς	καὶ	τῶν περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ
[2, 10]	σπουδαστέον. Ὁ δὲ μακάριος Ἰωάννης	καὶ	τῶν προβάτων ὑπεριδὼν τὰς τρίχας
[2, 7]	καὶ τῶν ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ	καὶ	τῶν πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ ὑώδεις
[2, 8]	σώφρονες τοὺς ἀσελγεῖς. Τοιαύτη δὲ	καὶ	τῶν στεφάνων ἡ χρῆσις, κωμαστικὴ
[2, 10]	καὶ τῶν κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις	καὶ	τῶν σχημάτων οἱ περίεργοι ῥυθμοὶ
[2, 1]	οὐρανὸν γαστρὸς ἔτι τε μᾶλλον	καὶ	τῶν ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ ὁ
[2, 9]	τήν τε ἀλήθειαν αὐτὴν ἐποπτεύσαντες	καὶ	τῶν ταύτης ῥευμάτων μεταλαμβάνοντες, τοὺς
[2, 8]	ἡμᾶς ἀπὸ σκανδάλων καὶ ἁμαρτιῶν	καὶ	τῶν τοιούτων ἀκανθῶν καὶ τὸν
[2, 10]	τόν τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν	καὶ	τῶν ὑμενίνων τῶν περιόπτων τὰ
[2, 10]	τε ἡδονῶν γαστρός τε ἔτι	καὶ	τῶν ὑπὸ γαστέρα δεσπόζειν ἀρχικώτατον.
[2, 7]	τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς. Ναὶ μὴν	καὶ	τῶν ὤτων οἱ γαργαλισμοὶ καὶ
[2, 2]	ἑωλοκρασίαν διελέγχουσα ἀκόλαστον οἶνος» φησὶν	καὶ	ὑβριστικὸν μέθη» Ἀρέσκει τοίνυν τῷ
[2, 1]	χρησιμεῦον, ἐξ ὧν αὔξησίς τε	καὶ	ὑγεία καὶ ἰσχὺς δικαία, οὐχὶ
[2, 1]	εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι	καὶ	ὑγεινότεροι καὶ γενναιότεροι, ὡς οἰκέται
[2, 12]	ὅσα μὴ ἀναγκαῖα γῇ τε	καὶ	ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό τοι
[2, 9]	γὰρ ὑμεῖς υἱοὶ φωτός ἐστε	καὶ	υἱοὶ ἡμέρας· οὐκ ἐσμὲν νυκτὸς
[2, 10]	ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι.	Καὶ	ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε τί φάγητε
[2, 9]	περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι καιόμενοι·	καὶ	ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν
[2, 10]	θεὸν φυτουργεῖ· Πληθύνεσθε» γὰρ εἴρηκεν,	καὶ	ὑπακουστέον· καὶ κατὰ τοῦτο εἰκὼν
[2, 9]	οὐχὶ καταμεθυσθεὶς πρὸς τῶν θυγατέρων	καὶ	ὕπνῳ καρωθείς. Ἢν οὖν τὰ
[2, 8]	καὶ ξηρὰ καὶ τὰ ἐπίπαστα	καὶ	ὑποθυμιώμενα μύρα· ἐπινοεῖται γὰρ αὐτοῖς
[2, 8]	κεφαλῆς τοῖς πεπληρωμένοις ὁλκήν τινα	καὶ	ὑποχώρησιν ἐπὶ τὰ μὴ κύρια
[2, 10]	ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ. Εἰ δὲ	καὶ	ὑφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου διὰ
[2, 1]	πρὸς αὐτόν· ἀνάστα καὶ θῦσον	καὶ	φάγε. Πέτρος δὲ εἶπεν· μηδαμῶς,
[2, 1]	ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος·	καὶ	φαγὼν ἐνώπιον αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς»
[2, 5]	τοὺς λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε	καὶ	φαίνεσθαι γελοῖοι, τὸ τιμιώτερον πάντων
[2, 5]	ὁ γέλως ἐστίν. Τὸ δὲ	καὶ	φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν τῶν πειρώντων
[2, 8]	χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ διαβολὴ	καὶ	φάρμακον ἐρεθισμῶν. Διαφέρει δὲ ὅλως
[2, 2]	διατήκει θερμότητι, τοὺς δὲ δριμεῖς	καὶ	φαύλους ταῖς εὐωδίαις κεράννυσι χυμούς.
[2, 10]	ἡδυπάθεια ἀπάγει τῆς ἀληθείας· διὸ	καί	φησι παγκάλως· Ταῦτα δὲ πάντα
[2, 1]	ἀπόστολος λέγει, ἐπεὶ δίχα σῳζομένων	καὶ	φθιμένων τροφαί. Ἀφεκτέον τοίνυν τούτων,
[2, 1]	ὧν ὁ σαρκικὸς ὄντως οὑτοσὶ	καὶ	φθοροποιὸς ἀπήρτηται βίος· εἰ δ´
[2, 4]	τῷ θεῷ τῆς αὐτοῦ χάριτος	καὶ	φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς καὶ ἐπὶ
[2, 10]	φιλογυνία, καὶ δὴ καὶ ἀσωτία	καὶ	φιληδονία πᾶσα, ὧν τυραννεύει ἐπιθυμία.
[2, 8]	διδάσκαλον· γέγονεν ὁ αὐτὸς ὑποκριτὴς	καὶ	φίλημα δεδολωμένον ἔχων, ἄλλον παλαιὸν
[2, 10]	πρὸς ὀλίγον ἀνθῶν, ὁ φιλόκοσμος	καὶ	φιλόδοξος καὶ πάντα μᾶλλον ἢ
[2, 2]	ἐξ οὗ ὁρμαί τε ἄγριαι	καὶ	φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ διάπυρον ἦθος
[2, 1]	δείπνων προσηγορία, ἀπὸ τῶν φαρύγων	καὶ	φοιτητῆς μανίας ἐπὶ δεῖπνον κατὰ
[2, 9]	τοὺς ἀληθεῖς τῶν ὀνείρων ἐναργῶς	καὶ	φρονίμως ἀποκαλυπτώμεθα. Ἐρυγαὶ δὲ οἰνοβαρούντων
[2, 1]	καὶ οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ	καὶ	φρονιμώτεροι, ὡς φιλόσοφοι πλουσίων· οὐ
[2, 3]	χαλεπῶς καὶ χρώμενοι εὐκόλως ἐπαινοῦμεν	καὶ	φυλάττομεν ῥᾳδίως καὶ κοινωνοῦμεν εὐκόλως
[2, 10]	ὁ ἐν τῷ παραδείσῳ κλάδοις	καὶ	φύλλοις τὴν σκέπην τῆς αἰσχύνης
[2, 12]	τὸ ἦθος. Τὸ γὰρ ἑκάστου	καὶ	φυτοῦ καὶ ζῴου κάλλος ἐν
[2, 2]	ἡμῶν ὑπάρξαι καθαρὰ καὶ ξηρὰ	καὶ	φωτοειδής, αὐγὴ δὲ ψυχὴ ξηρὰ
[2, 1]	νοηθῇ, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη	καὶ	χαρὰ ἐν πνεύματι ἁγίῳ. Τούτου
[2, 2]	μέθης ῥᾷον φέρουσιν, οἷς ἴσως	καὶ	χαριεντίσασθαί τι ἔξεστι παρὰ τὰς
[2, 9]	δὲ〉 καὶ νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις	καὶ	χάσμαι δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου.
[2, 12]	γὰρ διδοὺς πτωχῷ δανείζει θεῷ»	καὶ	χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν. Ἀνδρείους τοὺς
[2, 10]	μεμαραμμένον, ἀνθεῖ δὲ ἤδη λιγυρὸν	καὶ	χεῖται πλατύτερον τὸ φθέγμα αὐτῶν,
[2, 3]	ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε	καὶ	χελώνης πεποικιλμέναι κύτει κλισιάδες στρωμναί
[2, 10]	καὶ τὰς ἐφαπτίδας χλαίνας τε	καὶ	χιτῶνας, τά τ´ αἰδῶ ἀμφικαλύπτει»
[2, 10]	γοῦν Σαρδιανικὸν καὶ ἄλλο ὀμφάκινον	καὶ	χλωρὸν ἕτερον ῥοδομιγές τε καὶ
[2, 2]	χαμαί. Πόνος δὲ ἀγρυπνίας» φησί,	καὶ	χολέρα καὶ στρόφος μετὰ ἀνδρὸς
[2, 4]	τὸ σῶμα λέγει τὸ ἡμέτερον	καὶ	χορδὰς τὰ νεῦρα αὐτοῦ, δι´
[2, 4]	δὲ ἐν αὐλοῖς καὶ ψαλτηρίοις	καὶ	χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν καὶ κροτάλοις
[2, 4]	κρουόμενον τῷ πνεύματι· ἐν τυμπάνῳ	καὶ	χορῷ αἰνεῖτε αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν
[2, 8]	καὶ τὸ ἄνθος τέρπει βλεπόμενον,	καὶ	χρὴ δι´ ὄψεως ἀπολαύοντας τῶν
[2, 10]	κατὰ νόμον γάμοις ὅσον οἰκεῖον	καὶ	χρήσιμον καὶ εὐπρεπὲς ἐπέτρεψεν ἡμῖν,
[2, 8]	οὐ γὰρ θέμις δολερὰ εἵματα	καὶ	χρίσματα εἰς τὴν ἀληθείας παρεισιέναι
[2, 3]	ἐπὶ τούτοις σκεύη ἀργυρᾶ τε	καὶ	χρυσᾶ, τὰ μὲν εἰς διακονίαν
[2, 12]	τοῦ προφήτου τοὺς Ἑβραίους· Ἀργυρᾶ	καὶ	χρυσᾶ» φησίν, ἐποίησαν τῇ Βάαλ»
[2, 12]	δὲ συνετώτερον τοῦ εἰς λίθους	καὶ	χρυσίον τὸ εἰς ἀνθρώπους ἀναλίσκειν;
[2, 10]	ποικιλίας χρωμάτων καὶ λίθων περιεργίας	καὶ	χρυσίου ἐξεργασίας πλοκάμων τε ἔτι
[2, 3]	σκευῶν ἐσπουδακέναι. Ἐκπωμάτων τοίνυν ἀργυρίου	καὶ	χρυσίου πεποιημένων λιθοκολλήτων τε ἄλλων
[2, 12]	ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες τὸ ποιητικόν, ὃς	καὶ	χρυσὸν ἔχων πόλεμον κίεν ἠύτε
[2, 9]	τῶν ὑποστορνυμένων, τὰς χρυσοπάστους τάπιδας	καὶ	χρυσοποικίλτους ψιλοτάπιδας ξυστίδας τε ἁλουργὰς
[2, 3]	γῆς ἐξορύττων μέταλλα, οὐδὲ ἀργύρου	καὶ	χρυσοῦ, τοῦτ´ ἔστιν ἰοῦ, προσόζουσιν
[2, 10]	μόναις ταῖς ἑταίραις ἀνθίνας ἐσθῆτας	καὶ	χρυσοῦν κόσμον ἐπέτρεψεν φορεῖν, ἀφαιρουμένη
[2, 8]	καὶ ἦσεν αὐτόν. Οἶδα δὲ	καὶ	χρυσῷ καὶ λίθῳ τιμίῳ τοὺς
[2, 3]	δὲ καὶ κτώμεθα μὴ χαλεπῶς	καὶ	χρώμενοι εὐκόλως ἐπαινοῦμεν καὶ φυλάττομεν
[2, 2]	τὴν ὕβριν· θερμὸς γὰρ ὢν	καὶ	χυμοὺς ἔχων ἡδεῖς, κεκραμένος ἐμμελῶς
[2, 8]	μετάλλιον καὶ βασίλειον πλαγγόνιόν τε	καὶ	ψάγδας Αἰγύπτιος. Σιμωνίδης δὲ ἐν
[2, 4]	ἐθελήσῃς ἢ λύραν ᾄδειν τε	καὶ	ψάλλειν, μῶμος οὐκ ἔστιν, Ἑβραῖον
[2, 4]	ἡ εἰς θεὸν δι´ εὐχαριστίας	καὶ	ψαλμῳδίας γενέσθω φιλοφροσύνη, δευτέρα δὲ
[2, 4]	αἰσχροποιός. Οἱ δὲ ἐν αὐλοῖς	καὶ	ψαλτηρίοις καὶ χοροῖς καὶ ὀρχήμασιν
[2, 4]	αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν τυμπάνῳ	καὶ	ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ. Καὶ τίς
[2, 2]	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῆς ὑγρότητος,	καὶ	ψεύδεσθαι βεβιασμένοι κύκλῳ μὲν ἡγοῦνται
[2, 1]	τεῦτλα, κτένας τε ἐκζητοῦσιν Μηθυμναίους	καὶ	ψήττας Ἀττικὰς καὶ τὰς Δαφνίους
[2, 10]	ὑπογραφῆς παρατίλσεών τε καὶ παραφυκισμῶν	καὶ	ψιμυθισμοῦ καὶ βαφῆς τριχῶν καὶ
[2, 2]	πίστιν μεταλαμβάνοντες ἁγιάζονται καὶ σῶμα	καὶ	ψυχήν, τὸ θεῖον κρᾶμα τὸν
[2, 10]	σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ μοι δοκεῖ	καὶ	ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι χρὴ παντὸς
[2, 8]	εὐχρηστίαν δεδημιούργηται. Εἰσακούσατέ μου» φησί,	καὶ	ὡς ῥόδον πεφυτευμένον ἐπὶ ῥευμάτων
[2, 2]	δὲ ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης	καὶ	ὥσπερ κυβερνήτης ἐν πολλῷ κλύδωνι.
[2, 12]	ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ δὲ ὑπαληλιμμένοι λόγῳ	καὶ	ὦτα εἰς αἴσθησιν διατετρημένα θείων
[2, 6]	βουλομένοις. Φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι	κακαί,	ἡ ποιητικὴ λέγει. Γενναιότερον δὲ
[2, 10]	ἐπιθυμίας, ὁπόταν τὴν γαμήλιον σωφροσύνην	ἑταιρικαὶ	καθυβρίσωσιν ἡδοναί· πτηναὶ γὰρ αἱ
[2, 8]	Εἰσὶ γάρ τινες εὐωδίαι οὐ	καρωτικαὶ	οὐδὲ ἐρωτικαί, οὔκουν συμπλοκῆς καὶ
[2, 4]	λύραν ᾖδον. Ἀλλ´ αἱ μὲν	ἐρωτικαὶ	μακρὰν ἐρρόντων ᾠδαί, ὕμνοι δὲ
[2, 8]	τινες εὐωδίαι οὐ καρωτικαὶ οὐδὲ	ἐρωτικαί,	οὔκουν συμπλοκῆς καὶ τῆς ἀκολάστου
[2, 1]	τούτοις οἰκεῖαι τοῖς ὀνόμασιν καὶ	γαλαῖ	κόλακές τε καὶ μονομάχαι καὶ
[2, 10]	Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» καί· Κνῆμαι	καλαί»	Ἀλλὰ μόνου» φάναι, τοῦ ἀνδρὸς
[2, 12]	αἱ νῦν εἰσι γυναῖκες, οὐ	καλαὶ	γνησίως, πεπλασμέναι δὲ πλουσίως. Ταύταις
[2, 12]	καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ μὲν γὰρ	καλαὶ	εἶεν, ἀπόχρη ἡ φύσις· μὴ
[2, 8]	καί τινα τοῦ σώματος ὀσμὴν	ἀναστεῖλαι	βαρυτέραν, εἰ καὶ πρὸς τοῦτο
[2, 4]	τῆς μούσης τῆς Καρικῆς αἱ	ποικίλαι	φαρμακεῖαι διαφθείρουσιν τοὺς τρόπους ἀκολάστῳ
[2, 11]	ἑλικοειδῶς τοῖς καττύμασιν ἐγκατακρούειν ἀξιοῦσιν,	πολλαὶ	δὲ καὶ ἐρωτικοὺς ἀσπασμοὺς ἐγχαράττουσιν
[2, 12]	συνιεῖσαι τὸ συμβολικὸν τῶν γραφῶν,	ὅλαι	περικεχήνασι τοῖς λίθοις, τὸν θαυμάσιον
[2, 2]	ἣν ὁ λόγος γέγονεν σάρξ»	Ἄγαμαι	τοίνυν τοὺς αὐστηρὸν ἐπανῃρημένους βίον
[2, 7]	καὶ ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις. Ὅθεν	ἄγαμαι	τὸν ἀπόστολον κἀνταῦθα παραινοῦντα μηδὲ
[2, 10]	ἀνέθαλλεν ἐν κόλποις τοῦ πατρός.	Ἄγαμαι	τῶν Λακεδαιμονίων τὴν πόλιν τὴν
[2, 9]	τούτων λόγος; Ὁ Ἰακὼβ ἐκάθευδεν	χαμαὶ	καὶ λίθος αὐτῷ προσκεφάλαιον ἦν·
[2, 3]	τοὺς μαθητὰς ἐπὶ τῆς πόας	χαμαὶ	καὶ τοὺς πόδας ἔνιπτεν αὐτῶν
[2, 1]	οὐρανῶν ἐπὶ τοὺς ζωμοὺς ῥίπτεσθαι	χαμαί.	Κᾷτ´ οἴει με δεῖπνον ἡγεῖσθαι
[2, 2]	Διὸς τὸν Ἥφαιστον οὐρανόθεν ἐρρίφθαι	χαμαί.	Πόνος δὲ ἀγρυπνίας» φησί, καὶ
[2, 10]	τῇ ἐξηγήσει τῶν συμβολικῶς εἰρημένων	συγκατατίθεμαι.	~Οὐ γὰρ ἄν ποτε βιασθείη
[2, 10]	φιλανθρωπίαν. Ἀλλ´ οἷς γε συγκεχώρηται	γῆμαι,	τούτοις ἐδέησεν παιδαγωγοῦ, ὡς μὴ
[2, 10]	πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» καί·	Κνῆμαι	καλαί» Ἀλλὰ μόνου» φάναι, τοῦ
[2, 2]	τις ἐν τῷ Περὶ μακροβιοτίας,	μέμνημαι	γάρ, ἐφ´ ὅσον βρέξαι τὰ
[2, 10]	ὀνομασίαν. Δεῖ δὲ τὴν σκέπην,	οἶμαι,	αὐτὸ αὑτῆς κρεῖττον ἀποφαίνειν τὸ
[2, 10]	ἔστι τοῦ πάθους, τὸν αὐτόν,	οἶμαι,	τρόπον ἡ σώφρων γυνὴ σχολάζουσα
[2, 12]	ἑλικτῆρας. Ἐγὼ μὲν ἔκαμον καὶ	ἄχθομαι	λέγων τὸ πλῆθος τῶν κοσμίων,
[2, 1]	μέγα καὶ ἐκάλεσεν πολλούς. ~Ἀλλ´	αἰσθάνομαι	ὅθεν ἡ εὐπρόσωπος ἐρρύη τῶν
[2, 10]	τ´ αἰδῶ ἀμφικαλύπτει» Ὅμηρός φησιν.	Αἰσχύνομαι	γὰρ ὡς ἀληθῶς ὁρῶν τοσοῦτον
[2, 3]	καὶ εἰς ἄλλας τινάς, ἃς〉	αἰσχύνομαι	καὶ λέγειν, χρείας, κέδρου τε
[2, 9]	ἐστίν. Λὼτ δὲ ὁ δίκαιος—	παραπέμπομαι	γὰρ νῦν τῆς παλιγγενεσίου οἰκονομίας
[2, 12]	κόσμον Ἀριστοφάνης ἐν Θεσμοφοριαζούσαις ὑποδείκνυσιν.	Παραθήσομαι	δὲ αὐτὰς τοῦ κωμικοῦ τὰς
[2, 3]	τιμαλφέστατον. Ἐγὼ δὲ καὶ Πλάτωνα	ἀποδέχομαι	ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς οὔτε ἀργυροῦν
[2, 5]	εἶναι δεῖ σκυθρωπόν, ἀλλὰ σύννουν·	ἀποδέχομαι	γὰρ εὖ μάλα ἐκεῖνον {προσώποις
[2, 10]	τιμήεντα. ~Ταύτῃ καὶ τὸν Κεῖον	ἀποδέχομαι	σοφιστὴν τὰς ἐοικυίας καὶ καταλλήλους
[2, 2]	πῦρ ἐποχετεύοντας πυρί, ἐξ οὗ	ὁρμαί	τε ἄγριαι καὶ φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι
[2, 9]	καὶ νυσταγμοὶ καὶ διεκτάσεις καὶ	χάσμαι	δυσαρεστίαι ψυχῆς εἰσιν ἀβεβαίου. Χρὴ
[2, 10]	βλέπει τὰς ἁμαρτίας μου· τί	εὐλαβοῦμαι;	Μὴ μνησθήσεται ὁ ὕψιστος. Ταλάντατος
[2, 10]	τὴν ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας διαρρηγνύμενα·	ναὶ	μὴν καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς
[2, 10]	καὶ πόλιν, ἐν ᾗ ἀσελγαίνουσιν,	{ναὶ	μὴν} καὶ ἡ παρ´ ὑμῖν
[2, 8]	δὲ καὶ κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας.	Ναὶ	μὴν καὶ σύμβολόν ἐστι δεσποτικοῦ
[2, 6]	ἢ παιδεραστίας καὶ τὰ παραπλήσια.	Ναὶ	μὴν καὶ τὴν φλύαρον ἀδολεσχίαν
[2, 8]	ὁπότε ἀλεαίνεσθαι ἐθέλει τὸ νευρῶδες〉	Ναὶ	μὴν καὶ τὸ τερπνὸν τῆς
[2, 3]	δύσκολον καὶ οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι.	Ναὶ	μὴν καὶ τορευτῶν περίεργος ἐφ´
[2, 7]	ἀηδεῖς καὶ τοῖς πλησίον ἀπεχθεῖς.	Ναὶ	μὴν καὶ τῶν ὤτων οἱ
[2, 8]	συμμεθύειν, ἀλλ´ οὐδὲ οἰνοῦσθαι ἐπιτέτραπται.	Ναὶ	μὴν ὁ κρόκος καὶ τῆς
[2, 1]	εἰς νόσον ἐργαζομένη τὸ σῶμα.	Ναὶ	μὴν προστρίβονται βλασφημίας δυσανασχέτους αἱ
[2, 3]	ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ ἀργυροῖ καὶ	λεκάναι	καὶ ὀξύβαφα καὶ πινακίσκοι καὶ
[2, 8]	μὲν οὖν τὸ ἔλαιον αὐτὸ	λιπᾶναί	τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ ἀνεῖναι
[2, 8]	δὲ αἱ ῥίζαι καὶ αἱ	βοτάναι,	οὕτως δὲ καὶ τὰ ἄνθη
[2, 4]	τε καὶ ἀκοὴν καὶ συνελόντι	φάναι	αἴσθησιν ἀκρασίας αἰσχράν, τὴν ὡς
[2, 10]	καί· Κνῆμαι καλαί» Ἀλλὰ μόνου»	φάναι,	τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐμοῦ» καί·
[2, 9]	δὲ καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσιν	εἰδέναι,	ὡς οὐ ψυχῆς τὸ δεόμενον
[2, 2]	μᾶλλον γυναικί, ᾗ καὶ τὸ	συνειδέναι	αὐτὴν ἑαυτῇ, ἥτις εἴη, μόνον
[2, 5]	δὲ μέτρον αὐτοῖς καὶ καιρὸν	ἐπιτιθέναι	πρέποντα. Οὐ γὰρ ἐπειδὴ γελαστικὸν
[2, 2]	πρὶν ἢ ἐπὶ τὸν ὕπνον	ἰέναι	ἀξιώσειε μύειν, οὕτως οὐδὲ τὸν
[2, 4]	ὡς καὶ ἐπὶ τὸν ὕπνον	ἰέναι	ἡμᾶς ἐνθέως. Καὶ ἐξομολογήσασθε αὐτῷ
[2, 3]	εἰς θραῦσιν διὰ τέχνης ἑτοιμοτέρᾳ	δεδιέναι	τε ἅμα καὶ πίνειν διδάσκουσα
[2, 10]	δὲ μὴ εἰς παίδων γονὴν	συνιέναι	ἐνυβρίζειν ἐστὶ τῇ φύσει, ἣν
[2, 7]	τῶν πολλῶν καὶ τοῦ συμποσίου	ὑπεξιέναι	ἐπιεικῶς ἀνδρὸς σώφρονος· Ἐν ὥρᾳ
[2, 7]	δὲ καὶ ἀνάγκη τις περιτύχοι	παριέναι	κελεύουσα, αἳ μὲν κεκαλύφθων ἅπαν
[2, 8]	καὶ χρίσματα εἰς τὴν ἀληθείας	παρεισιέναι	πόλιν. Χρὴ δὲ καὶ μάλα
[2, 8]	τὴν ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ ἀναιμωτεὶ	προσιέναι	τῷ λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ δὲ
[2, 6]	φθέγξασθαί τι τῶν τῆς ἀσχημοσύνης	ἐφιέναι	ἡμῖν, πόρρωθεν διαβάλλων πρὸς τὴν
[2, 3]	περὶ τὴν πολυτέλειαν τῶν σκευῶν	ἐσπουδακέναι.	Ἐκπωμάτων τοίνυν ἀργυρίου καὶ χρυσίου
[2, 10]	πρέπει ἁγίοις. Εὖ γοῦν τις	εἰρηκέναι	φαίνεται· Συνουσία ὤνησεν μὲν οὐδένα,
[2, 12]	δεδέσθαι τοὺς κακούργους χρυσίῳ. Τούτους	ἐζηλωκέναι	δοκοῦσί μοι αἱ γυναῖκες τοὺς
[2, 1]	ἀνοητότερον τὰς ὄψεις τοῖς προσοψήμασι	δεδουλωκέναι	συμμεταφερομένης αὐτοῖς, ὡς εἰπεῖν, τῆς
[2, 2]	ὀνόματι δειχθῶσιν φιλότητες. Πῶς οἵεσθε	πεπωκέναι	τὸν κύριον, ὁπηνίκα δι´ ἡμᾶς
[2, 12]	καλὴν πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται τοίνυν	Ἑλέναι	αἱ νῦν εἰσι γυναῖκες, οὐ
[2, 8]	φιλόσοφος χρισάμενος μύρῳ κακοὺς κακῶς	ἀπολωλέναι	χρῆναι τοὺς κιναίδους ἔφασκεν τοῦ
[2, 10]	παρέπονται τῷ μεγέθει τῆς ἀπουσίας	ἀνατιθέμεναι;	Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί
[2, 12]	ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο, λέγει κύριος.	Ἀποθέμεναι	τοίνυν τοὺς λήρους αὐτῷ πονηρῷ
[2, 12]	ὀλίγον τοῦτο τὴν πᾶσαν σπουδὴν	πεποιημέναι,	ἐξὸν ἁγίῳ κοσμεῖσθαι λίθῳ, τῷ
[2, 10]	τέως περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς	δεδονημέναι,	ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν
[2, 10]	πλησιάζειν, ἢν ταῖς ἐπιμηνίοις καθάρσεσιν	ἐνεσχημέναι	τύχωσιν. Οὐ γάρ πω εὔλογον
[2, 12]	τοῦ πονηροῦ σύμβολα οὐκ αἰσχύνονται	περικείμεναι.	ὡς γὰρ τὴν Εὔαν ὁ
[2, 3]	ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί τε καὶ χελώνης	πεποικιλμέναι	κύτει κλισιάδες στρωμναί τε ἁλουργεῖς
[2, 1]	δὲ ἀσεβῶν ἐνδεεῖς» ἀκαταπαύστου λιχνείας	ὀρεγόμεναι.	~Πολυτέλεια δὲ οὐκ εἰς ἀπόλαυσιν
[2, 10]	περιέχοντος αἱ περὶ τὸν αὐχένα	πιεζόμεναί	τε καὶ πυκνούμεναι ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι
[2, 12]	λίθοις, τὸν θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν	προφερόμεναι·	ὅ τι κατέδειξεν ὁ θεός,
[2, 12]	εἰσι γυναῖκες, οὐ καλαὶ γνησίως,	πεπλασμέναι	δὲ πλουσίως. Ταύταις προφητεύει διὰ
[2, 10]	αἳ καθήμεθα» φησὶν ἡ κωμῳδία,	ἐξηνθισμέναι,	κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ
[2, 10]	ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ	κεκαλλωπισμέναι;	Παραινεῖ δὲ διαρρήδην ὁ παιδαγωγός·
[2, 3]	ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί τινες ἔξωθεν	κεχρισμέναι	καταπληκτικῶς εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον
[2, 9]	γάρ φησιν, ὑμῶν αἱ ὀσφύες	περιεζωσμέναι	καὶ οἱ λύχνοι καιόμενοι· καὶ
[2, 8]	ἁμαρτίας, καὶ αἱ τρίχες αἱ	λελυμέναι	πενθοῦσα Ἱερουσαλὴμ ἡ καταλελειμμένη, δι´
[2, 8]	δὲ ἡ μετάνοιά ἐστι, καὶ	λελυμέναι	τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον ἀπαλλαγὴν καὶ
[2, 11]	ἀλαζόνες τὴν πολλὴν βλακείαν κἀνταῦθα	ἐπιδεικνύμεναι.	Αἰσχρὰ γοῦν ἀληθῶς τὰ σανδάλια
[2, 10]	ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν	ἀσχολούμεναι	συνεργοῦσι τῷ δημιουργῷ. Οὐ δὴ
[2, 10]	τὸν αὐχένα πιεζόμεναί τε καὶ	πυκνούμεναι	ἀρτηρίαι προσαναθλίβουσι τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον
[2, 2]	περὶ τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον	ἀπογυμνούμεναι	τοῖς συμπόταις ἃ δύνανται, ἐρυγάς
[2, 10]	δέ που ἐσθῆτα μυρίων {ταλάντων}	ὠνούμεναι	σφᾶς αὐτὰς ἀχρειοτέρας καὶ ἀτιμοτέρας
[2, 2]	~Αἱ δὲ γυναῖκες, τὸ εὔσχημον	ἐπαναιρούμεναι	δῆθεν, ὡς μὴ ταῖς πλατείαις
[2, 2]	ἃ δύνανται, ἐρυγάς τε ἀνδρώδεις	ἐπισπώμεναι,	μᾶλλον δὲ ἀνδραποδώδεις, προσεπιθρύπτονται σπαταλῶσαι·
[2, 2]	δὲ τῶν ἀνδρῶν ἐφ´ ἑαυτὰς	ἐπισπώμεναι	τὰς ὄψεις. Ἀεὶ δὲ ὡς
[2, 10]	ἐς παντελῆ κατασπῶσι φθορὰν φθορίοις	συγχρώμεναι	φαρμάκοις ἐξαμβλίσκουσιν ἅμα τῷ ἐμβρύῳ
[2, 10]	ἀφροδισίων ἡττᾶσθαι δίκαιον οὐδὲ μὴν	κεχηνέναι	περὶ τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 8]	εἰς τὰς ὕβρεις τῆς τρυφῆς	γεγονέναι.	Εἰ δὲ καὶ ἄρα τι
[2, 12]	γῆς τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές ἐστι	τεθηπέναι.	Ἐπὶ γὰρ τὰ διαυγῆ τῶν
[2, 1]	Ἀνοήτου γὰρ σφόδρα θαυμάζειν καὶ	τεθηπέναι	τὰ παρατιθέμενα ταῖς δημώδεσιν ἑστιάσεσιν
[2, 9]	τὸ ἀίδιον ἐκ τῆς τοῦ	ἐγρηγορέναι	μελέτης προσλαμβάνουσα. ~Τίνα διαληπτέον περὶ
[2, 3]	διὰ τὰς τρυφάς. Χρὴ δὲ	προειληφέναι	τοὺς ἐπὶ σωτηρίαν σπεύδοντας ὡς
[2, 2]	δέδοται καὶ ἀναμένει σε. Μὴ	διαρραγῆναι	σπουδάσῃς, χανδὸν ἑλκύσας· πίμπλαταί σου
[2, 10]	νουθεσίαν, ὡς μὴ τοῖς αὐτοῖς	ἐνσχεθῆναι,	φυλάξασθαι δὲ μὴ περιπεσεῖν τοῖς
[2, 10]	τοίνυν οὐκ ἄλλου τινὸς ἕνεκα	δεηθῆναι	ὑφασμάτων τὸν ἄνθρωπον ἢ σκέπης
[2, 8]	στήθη καὶ μυκτῆρας ἄκρους, ὡς	δυνηθῆναι	τὴν πυρώδη ἀναθυμίασιν ἡσυχῇ διοδεύουσαν
[2, 10]	δώσεις κοίτην σοῦ σπέρματος τοῦ	ἐκμιανθῆναι	πρὸς αὐτήν. Ἄθυτα δὲ παλλακίδων
[2, 10]	πεπλασμένον εἰς αὐτὴν οὐ θέμις	ἀντιπλασθῆναι	πάθει· τὸ γὰρ πάθος οὐ
[2, 10]	πυλῶνα τοῦ πλουσίου εἱλκωμένος, ἐπιθυμῶν	χορτασθῆναι	ἐκ τῶν πιπτόντων τῆς τραπέζης
[2, 10]	οὐκ ἔστι σεμνὸν παρ´ ἐκείνῃ	νομισθῆναι,	παρ´ ᾗ τὸ σεμνὸν οὐκ
[2, 3]	ἀπόστολος. ~Τοῦτο ὑπολείπεται μὴ γελοίως	σχηματισθῆναι,	καθάπερ ἐν ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί
[2, 5]	καὶ καταγέλαστον. Εἰ γὰρ γελοίως	σχηματισθῆναι,	καθάπερ ἐν ταῖς πομπαῖς ὁρῶνταί
[2, 12]	πνεῦμα λέγει〉 κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν	ἐμπορευθῆναι	ἢ χρυσίου καὶ ἀργυρίου θησαυρούς,
[2, 8]	χρισάμενος μύρῳ κακοὺς κακῶς ἀπολωλέναι	χρῆναι	τοὺς κιναίδους ἔφασκεν τοῦ μύρου
[2, 10]	γαμήλιον σωφροσύνην ἑταιρικαὶ καθυβρίσωσιν ἡδοναί·	πτηναὶ	γὰρ αἱ τῶν ἐρώντων καρδίαι
[2, 1]	γὰρ ἀμήχανον χρώμενον τοῖς ἡδέσιν	ἀποστῆναι	τῆς ἀποδοχῆς αὐτῶν, τὴν ἐναντίαν
[2, 12]	ἀναγκαίου, καὶ τὴν χρῆσιν κοινὴν	εἶναι	βεβούληται. Ἄτοπον δὲ ἕνα τρυφᾶν
[2, 5]	μωρῷ διακείμενον. Ἀλλ´ οὐδ´ ἔμπαλιν	εἶναι	δεῖ σκυθρωπόν, ἀλλὰ σύννουν· ἀποδέχομαι
[2, 7]	διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ ἔφαμεν μέθης	εἶναι	διάκονον. Οὐκ ἐκ μόνων δὲ
[2, 8]	γῆς. Καὶ εἰ μὴ φορτικὸς	εἶναι	δοκῶ, οἱ πόδες οἱ τοῦ
[2, 10]	εἰδώλων τὸν τοῦ ζῶντος οἶκον	εἶναι	θεοῦ. ~Πάλιν ὁ Μωσῆς καὶ
[2, 10]	ἐπεσκιάσθαι προστέτακται. Οὐ γὰρ ὅσιον	εἶναι	θήρατρον ἀνθρώπων τὸ κάλλος τοῦ
[2, 8]	τὸν κύριον ἠρνήσατο, ἀπολώλεκεν τὸ	εἶναι	Ἰσραήλ, ἐδίωξεν τὸν θεόν, καθυβρίζειν
[2, 12]	παραιτουμέναις τὸν κόσμον. Χρὴ γὰρ	εἶναι	κοσμίας ἔνδοθεν καὶ τὴν ἔσω
[2, 6]	τὴν θέαν τῶν καλῶν, ἄμεινον	εἶναι	λέγων τοῖς ποσὶν ἢ τοῖς
[2, 1]	ἄνθρωπος οὐδὲν ἀλλ´ ἢ γνάθος	εἶναι.	~Μηδὲ ἐπιθύμει» φησὶν ἡ γραφή,
[2, 8]	εἴδωλα, ἔργῳ προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς τὸ	εἶναι	νεκροῖς. Οἱ μὲν γὰρ βακχεύοντες
[2, 11]	ἀπόχρη μάρτυς Ἰωάννης, οὐκ ἄξιος	εἶναι	ὁμολογῶν τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων
[2, 9]	γὰρ ἔκλυσιν χρὴ τοῦ σώματος	εἶναι	παντελῆ τὸν ὕπνον, ἀλλὰ ἄνεσιν.
[2, 8]	ἁμαρτωλός— ὅπερ ἡγεῖτο τὸ κάλλιστον	εἶναι	παρ´ αὐτῇ, τὸ μύρον, τούτῳ
[2, 12]	κάλλος ἐν τῇ ἑκάστου ἀρετῇ	εἶναι	συμβέβηκεν. Ἀνθρώπου δὲ ἀρετὴ δικαιοσύνη
[2, 3]	τὸν οἶκον, συλλήβδην λέγω, ἀκόλουθα	εἶναι	ταῖς ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ δεῖ,
[2, 5]	ἂν κατὰ τοὺς λόγους ἐπιτηδεύσαιμεν	εἶναί	τε καὶ φαίνεσθαι γελοῖοι, τὸ
[2, 1]	καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ» ὡς	εἶναι	τὴν δικαίαν τροφὴν εὐχαριστίαν· ~καὶ
[2, 8]	ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ τοῦτο σύμβολον	εἶναι	τῆς διδασκαλίας τῆς κυριακῆς καὶ
[2, 3]	ἣν ὁ ἀπόστολος ῥίζαν ἁπάντων	εἶναι	τῶν κακῶν φησίν, ἧς τινες
[2, 10]	ὁρῶντι τὴν ὅλην τοῦ σώματος	εἶναι	φανερὰν διάθεσιν. ~Παραιτητέον δὲ τῆς
[2, 8]	Ταύτῃ καὶ οἱ ἰατροὶ ψυχρὸν	εἶναι	φυσιολογοῦντες τὸν ἐγκέφαλον μύρῳ χρίεσθαι
[2, 10]	βίον πάντα μᾶλλον ἢ πομπὴν	εἶναι	χρεών. Βάμμα γοῦν Σαρδιανικὸν καὶ
[2, 10]	οὕτως καὶ τὰ σκέποντα παραπλήσια	εἶναι	χρή, εἰ δέ, καὶ σκέπην
[2, 1]	τῆς παιδαγωγίας ἐκλεγομένοις, ὁποῖόν τινα	εἶναι	χρὴ παρ´ ὅλον τὸν βίον
[2, 6]	προφοραῖς τῶν φωνῶν, αἷς ἄβατα	εἶναι	χρὴ τὰ ὦτα τῶν ἐν
[2, 10]	ἀρετήν, αἰδοῖ μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην	εἶναι	χρὴ τὴν πίστιν, ἐνάρετον μετ´
[2, 8]	καὶ τῆς ἀκολάστου ἑταιρείας ἀποπνέουσαι,	ὑγειναὶ	δὲ μετὰ σωφροσύνης καὶ τὸν
[2, 7]	ἄν μοι δοκῶ καὶ μέτρον	ἐπιθεῖναι	φωνῆς τοῖς σώφροσιν, οἷς γε
[2, 7]	δὲ καὶ ἀταξίας σύμβολον τὸ	προσθεῖναι	τοῖς ἤχοις ἐθέλειν, μὴ οὐχὶ
[2, 8]	λιπᾶναί τε τὴν ἐπιφάνειαν καὶ	ἀνεῖναι	τὸ νευρῶδες καί τινα τοῦ
[2, 7]	καὶ τὰ μάλιστα παραγγέλλεται ἁγίοις	συνεῖναι,	σκώπτειν τὸν ἅγιον ἁμαρτία· ἐκ
[2, 12]	αὐτὰς» κοσμουσῶν. Καὶ γὰρ εἰκότως	ἀπεῖναι	αὐτῶν τὸν καλλωπισμὸν κελεύει· εἰ
[2, 2]	μύειν, οὕτως οὐδὲ τὸν λόγον	ἀπεῖναι	τοῦ συμποσίου ὀρθῶς ἄν τις
[2, 7]	ἐσχάτη ταύταις διαβολὴ εἰς ἀνδρῶν	παρεῖναι	συμπόσιον καὶ ταῦτα οἰνωμένων. Οἳ
[2, 10]	γυναικῶν τὴν φιλοκοσμίαν τῷ μόναις	ἐφεῖναι	καλλωπίζεσθαι ταῖς ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων δὲ
[2, 10]	οἱ χρυσοῖ. Εἰ δὲ καὶ	ὑφεῖναι	χρὴ τοῦ τόνου διὰ τὰς
[2, 10]	γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ δὴ	καθυφεῖναι	χρὴ τοῦ τόνου. Εἰ δὲ
[2, 3]	ἐβένου καὶ ἐλέφαντος τρίποδες ἠσκημένοι	κλῖναί	τε ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι χρυσόστικτοί
[2, 3]	καὶ χελώνης πεποικιλμέναι κύτει κλισιάδες	στρωμναί	τε ἁλουργεῖς καὶ ἄλλων χρωμάτων
[2, 1]	δυσανασχέτους αἱ περὶ τὰς καρυκείας	ἡδοναί,	λιχνείαν, λαιμαργίαν, ὀψοφαγίαν, ἀπληστίαν, ἀδηφαγίαν.
[2, 10]	τὴν γαμήλιον σωφροσύνην ἑταιρικαὶ καθυβρίσωσιν	ἡδοναί·	πτηναὶ γὰρ αἱ τῶν ἐρώντων
[2, 12]	ἔνδοθεν καὶ τὴν ἔσω γυναῖκα	δεικνύναι	καλήν· ἐν μόνῃ γὰρ τῇ
[2, 3]	οὐκ ἐπιζητῶν τὸ βασιλικὸν χρυσίον,	σβεννύναι	δὲ τὸ δίψος εὐκόλως διδάσκων·
[2, 2]	Χρὴ δέ, ὡς ἔνι μάλιστα,	κατασβεννύναι	πειρᾶσθαι τὰς ὁρμὰς τῶν νέων,
[2, 2]	λυγμοί τε καὶ ἔμετοι καὶ	παραφροσύναι	ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς γὰρ οἰνωθεὶς ἀνὴρ
[2, 1]	τήρησις νόμων αὐτῆς. Αἱ δὲ	εὐφροσύναι	αὗται ἔναυσμά τι ἀγάπης ἔχουσιν
[2, 10]	Οὗτοι τοὺς πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς	ἐπαισχῦναι	αὐτῇ πόλει κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς
[2, 12]	θέλημα τοῦ θεοῦ αἱ τοιαῦται	φωναί.	Πρῶτον μὲν γὰρ τὰ ἀναγκαῖα
[2, 2]	μακροβιοτίας, μέμνημαι γάρ, ἐφ´ ὅσον	βρέξαι	τὰ σιτία μόνον οἴεται δεῖν
[2, 2]	ἂν καὶ ἡ ψυχὴ ἡμῶν	ὑπάρξαι	καθαρὰ καὶ ξηρὰ καὶ φωτοειδής,
[2, 10]	εἰς φλέβας, ῥύπος εἰς ὦτα,	μύξαι	ἐπὶ τὰς ῥῖνας καταφέρονται· συνεχὴς
[2, 12]	τῶν λίθων τῶν πολυτελῶν αἱ	χρόαι	τετάχαται, τίμιαι δὲ αὗται, τὰ
[2, 3]	ψυκτῆρές τε ἐπὶ τούτοις καὶ	οἰνοχόαι·	χρυσός τε γὰρ ἁπαξαπλῶς καὶ
[2, 2]	τῇ μέθῃ διὰ τοὺς κατοπτεύοντας.	Ὀπαὶ	γὰρ ἁμαρτωλοῦ τὰ διερρωγότα τοῦ
[2, 1]	παρασκευῇ· ἐπεὶ αἱ μὲν ἀκρότητες	σφαλεραί,	αἱ μεσότητες δὲ ἀγαθαί. Μέσον
[2, 10]	τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν ἐγκαταμιγνύουσαι αἱ	δολεραὶ	γυναῖκες καὶ τῶν ἀνδρῶν οἱ
[2, 9]	δὲ νύκτωρ, μάλιστα ὁπότε αἱ	ἡμέραι	φθίνουσιν· καὶ τῷ μὲν φιλολογητέον,
[2, 8]	ὑποθυμιώμενα μύρα· ἐπινοεῖται γὰρ αὐτοῖς	ὁσημέραι	πρὸς τὸ ἄπληστον τῆς ἐπιθυμίας
[2, 8]	πολιάς, μυρίζουσαι δὲ τὰς τρίχας	πολιώτεραι	θᾶττον γίνονται διὰ τὰ ἀρώματα
[2, 7]	ὧν ἔριδες καὶ μάχαι καὶ	ἔχθραι	διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ ἔφαμεν μέθης
[2, 8]	τῷ μύρῳ πρός τε τὸ	ἐπεγεῖραι	τὴν ἀπαυδῶσαν δύναμιν καὶ πρὸς
[2, 8]	Τούτων δὲ τῶν μύρων ἄπειροι	διαφοραί,	βρένθιον καὶ μετάλλιον καὶ βασίλειον
[2, 8]	τῶν ῥόδων καὶ τῶν ἴων	ἀποφοραὶ	ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ
[2, 12]	ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω· εἰ δὲ	αἰσχραὶ	φύσει, ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν προσάπτουσιν
[2, 8]	τῶν ἴων ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι	ψυχραὶ	συστέλλουσι καὶ ἐπιστύφουσι τὰς καρηβαρίας·
[2, 5]	ὁ οἶνος καί θ´ ἁπαλὸν	γελάσαι	καὶ ὀρχήσασθαι ἀνώγει, εἰς μαλακίαν
[2, 1]	γάρ που μεμαθήκασι τὸν θεὸν	παρασκευάσαι	τῷ δημιουργήματι, τῷ ἀνθρώπῳ λέγω,
[2, 10]	τὴν ἄκαρπον ἀποκρούεται σποράν, οὐκ	ἔδεσαι»	λέγων τὸν λαγὼν οὐδὲ τὴν
[2, 1]	γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν ἔχει	καταργῆσαι	τὸν ἐπιγάστριον βίον, οὗ πλοῦτός
[2, 1]	ἐθνικὴ περιττή. Σώφρων οὐδ´ ἂν	μελλήσαι	ποτὲ γενέσθαι» ὁ χρώμενος αὐτῇ,
[2, 9]	συμβουλευούσης· ψυχῆς δὲ ὄλεθρος τὸ	ἀτρεμῆσαι	αὐτήν· διόπερ ἀεὶ τὸν θεὸν
[2, 7]	ἥμαρτεν ἢ ἐν τῷ μηδένα	λυπῆσαι	λαλήσας. Καθόλου μὲν οὖν νέοι
[2, 3]	ὑπερβεβηκὸς κτήσασθαί τε σπάνιον καὶ	τηρῆσαι	δύσκολον καὶ οὐκ ἐπιτήδειον χρήσασθαι.
[2, 12]	πλημμέλημα οἷόν ἐστι, δεσμὰ ἑαυταῖς	περιθεῖσαι	πλούσια μυρία, καθάπερ καὶπαρὰ τοῖς
[2, 12]	οὐσίας νενοήκασιν· αἳ δέ, μὴ	συνιεῖσαι	τὸ συμβολικὸν τῶν γραφῶν, ὅλαι
[2, 10]	περὶ τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς δεδονημέναι,	ἀποστραφεῖσαι,	ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι
[2, 7]	ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ αἰδοῖ·	ὅσαι	δὲ μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη ταύταις
[2, 5]	ποιοῦν καρπὸν καλόν» κἀνταῦθ´ ἂν〉	ἁρμόσαι·	καρπὸς διανοίας ὁ λόγος ἐστίν.
[2, 7]	φησίν, ὡς ἄνθρωπος τὰ παρακείμενα,	παῦσαι	πρῶτος χάριν παιδείας, καὶ εἰ
[2, 2]	οὐδὲ προκατακοιμίζειν αὐτὸν τῶν πράξεων	ἐπιτηδεύσαι	ἂν καλῶς. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀφίστασθαί
[2, 7]	ἐπεὶ μείζων ὁ κίνδυνος τῷ	λῦσαι	τὴν δέσιν τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ.
[2, 12]	ὠφελήσειαν; ~Λείπεται τοίνυν ἡμῖν κἀκεῖνο	ἐπιλῦσαι	τὸ ἐπιφερόμενον· τίσιν οὖν τὰ
[2, 7]	οἰκετῶν οἱ προκλητικοί, ἄλογοι σημασίαι	οὖσαι,	λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι· παραιτητέον δὲ
[2, 8]	καὶ τῶν ἴων ἀποφοραὶ ἡσυχῇ	οὖσαι	ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ ἐπιστύφουσι τὰς
[2, 10]	ὑφαίνουσαι τὸ πᾶν ἁλουργὲς εἰργάσαντο	ἐκφλέγουσαι	τὰς ῥᾳθυμίας, καὶ δῆτα αὐτὰς
[2, 8]	συμπλοκῆς καὶ τῆς ἀκολάστου ἑταιρείας	ἀποπνέουσαι,	ὑγειναὶ δὲ μετὰ σωφροσύνης καὶ
[2, 2]	ὡς μὴ ταῖς πλατείαις κύλιξιν	διαχέουσαι	τὰ χείλη περιρραγεῖς γένωνται πλατυνομένου
[2, 12]	ἀμαυροῦσι τὸ κάλλος τὸ ἀληθινὸν	ἐπισκιάζουσαι	χρυσίῳ, καὶ οὐκ ἴσασι τὸ
[2, 12]	ἄρα οὐκ ἀποκναίονται τοσοῦτον ἄχθος	βαστάζουσαι.	Ὢ τῆς κενῆς πολυπραγμοσύνης, ὢ
[2, 11]	ὡς ἂν ἐκ τῆς ἐπιβάσεως	ῥυθμίζουσαι	τὴν γῆν, τὸ ἑταιρικὸν τοῦ
[2, 8]	γυναῖκες βάπτουσαι μὲν τὰς πολιάς,	μυρίζουσαι	δὲ τὰς τρίχας πολιώτεραι θᾶττον
[2, 7]	τὸ εἰρήνη σοι» πρίν τε	ἀκοῦσαί	σε μὴ ἀποκρίνου ῥῆμα. Ἀλλὰ
[2, 10]	τοῖς φαρμακώδεσι τῆς βαφῆς χυμοῖς	ἐκτήκουσαι	τὰ ἔρια τῶν ἀμπεχονῶν τὰς
[2, 12]	θεοῦ τὰ δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ παραχαράττουσι	ζηλοῦσαι	τοῦ πονηροῦ τὴν τέχνην. Σαφῶς
[2, 6]	Αἱ μετὰ τῶν δικαίων συναναστροφαὶ	προλαμβάνουσαι	καὶ προεμφράττουσαι τὰ ὦτα τοῖς
[2, 10]	ἔνδεια τοῦ κόρου, δι´ οὗ	φλεγμαίνουσαι	αἱ ἐπιθυμίαι σκιρτῶσι περὶ τὰς
[2, 2]	οὗ ὁρμαί τε ἄγριαι καὶ	φλεγμαίνουσαι	ἐπιθυμίαι καὶ διάπυρον ἦθος ἐκκαίεται,
[2, 8]	εἰς πόνων ἀρωγήν. Αἱ δὲ	ἀφραίνουσαι	γυναῖκες βάπτουσαι μὲν τὰς πολιάς,
[2, 10]	κομιδῇ τὸ λοιπὸν τῆς ἀμπεχόνης	ὑφαίνουσαι	τὸ πᾶν ἁλουργὲς εἰργάσαντο ἐκφλέγουσαι
[2, 2]	ἐμοὶ δοκεῖν, καὶ τὸν λάρυγγα	διατείνουσαι	περὶ τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον
[2, 2]	κατὰ τὸ στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως	πίνουσαι	ἀνακλῶσι μὲν τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι
[2, 4]	περὶ τὰς καμπὰς τῶν φθόγγων	κακοτεχνοῦσαι	εἰς θρύψιν καὶ βωμολοχίαν ἐκδιαιτῶνται·
[2, 10]	καθήμεθα» φησὶν ἡ κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι,	κροκωτοφοροῦσαι	καὶ κεκαλλωπισμέναι; Παραινεῖ δὲ διαρρήδην
[2, 4]	καὶ κακοτέχνῳ μουσικῇ εἰς πάθος	ὑποσύρουσαι.	Τοῦ κώμου τούτου τὴν λειτουργίαν
[2, 1]	οὖν πολυειδεῖς ποιότητες ἀποπτυστέαι, ποικίλας	ἐντίκτουσαι	βλάβας, καχεξίας σωμάτων, ἀνατροπὰς στομάχων,
[2, 8]	ἀρωγήν. Αἱ δὲ ἀφραίνουσαι γυναῖκες	βάπτουσαι	μὲν τὰς πολιάς, μυρίζουσαι δὲ
[2, 12]	ἀδιάφορον. Ἐμοὶ γοῦν δοκοῦσιν ἑκουσίως	περιπίπτουσαι	δεσμοῖς αὐχεῖν ἐπὶ συμφοραῖς πλουσίαις.
[2, 6]	τῶν δικαίων συναναστροφαὶ προλαμβάνουσαι καὶ	προεμφράττουσαι	τὰ ὦτα τοῖς ἀπάγειν τῆς
[2, 11]	δὲ δέονται τῶν καττυμάτων αἱ	ὁδεύουσαι.	Πλὴν τὰ πολλὰ ὑποδήμασι χρηστέον
[2, 10]	Ἀλλὰ καὶ τοῖς λίχνοις ὑφάσμασιν	ἐγκαταμιγνύουσαι	αἱ δολεραὶ γυναῖκες καὶ τῶν
[2, 8]	ἐγκέφαλον ὑποτρέφουσαι, ὁπηνίκα ἂν καχεκτῇ,	ῥωννύουσαι	δὲ καὶ τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ
[2, 8]	σωφροσύνης καὶ τὸν μὲν ἐγκέφαλον	ὑποτρέφουσαι,	ὁπηνίκα ἂν καχεκτῇ, ῥωννύουσαι δὲ
[2, 9]	ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου γυμνάσιον	ὑπάρχουσαι	φυσικόν, συνεργοῦσι πρὸς τὴν κατάταξιν
[2, 2]	ἐπισπώμεναι, μᾶλλον δὲ ἀνδραποδώδεις, προσεπιθρύπτονται	σπαταλῶσαι·	οὐδεὶς γὰρ ψόφος οἰκεῖος ἀνδρὶ
[2, 4]	παννυχίδες αἱ μάταιοι ἐπὶ παροινίᾳ	κομῶσαι·	ὃ μὲν γάρ ἐστι μεθυστικὸς
[2, 2]	γὰρ οὐκ ἀπόχρη ὁ ἐπιχώριος	ἀποπληρῶσαι	τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ μή τι
[2, 10]	πόλι, πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν δὲ	ἄγαται	τοὺς σώφρονας· οὔτε ἐπ´ ἀλλοτρίᾳ
[2, 1]	δὲ ὅτι τὴν τροφὴν οὐ	μηρυκᾶται,	τὰ δ´ ὅτι ἄρα οὐκ
[2, 5]	ἄνεσις μειδίαμα κέκληται— διάχυσις οὕτως	ἀνακλᾶται	κατὰ πρόσωπον— σωφρονούντων ὁ γέλως·
[2, 2]	Μὴ διαρραγῆναι σπουδάσῃς, χανδὸν ἑλκύσας·	πίμπλαταί	σου ἡ δίψα, κἂν βράδιον
[2, 1]	θεοῦ. Δίκαιος γάρ» φησίν, ἐσθίων	ἐμπίμπλαται	τῇ ψυχῇ, κοιλίαι δὲ ἀσεβῶν
[2, 2]	καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ σωτηρίᾳ	κίρναται.	Διττὸν δὲ τὸ αἷμα τοῦ
[2, 2]	ὡς αἷμα σαρκός. Ἀναλόγως τοίνυν	κίρναται	ὁ μὲν οἶνος τῷ ὕδατι,
[2, 8]	τοῦτο ἀφέωνται αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι»	Δύναται	δὲ τοῦτο σύμβολον εἶναι τῆς
[2, 10]	μέγεθος τῆς βλάβης· ὅλος ἄνθρωπος	ἀποσπᾶται	κατὰ συνουσίας ἀπουσίαν· φησὶ γάρ·
[2, 10]	ἐξ ἀνθρώπου ἐκφύεταί τε καὶ	ἀποσπᾶται.	Ὅρα τὸ μέγεθος τῆς βλάβης·
[2, 10]	ἄνθρωπος κενοῦται τῷ σπέρματι, ὅσος	ὁρᾶται	τῷ σώματι· ἀρχὴ γὰρ γενέσεως
[2, 1]	πένης εἰς τὰ ἀναγκαῖα, οὐδὲ	περιορᾶταί	ποτε ἄνθρωπος· ὁ γὰρ καὶ
[2, 1]	ἡ τοῦ χριστιανοῦ δίαιτα ἡδυπαθείᾳ	περικτᾶται·	πόρρω γάρ ἐστι τῶν πασχητιώντων
[2, 10]	Λακωνικῆς ἡ γείτων τῆς θαλάσσης	ποθεινόταται·	ἀνάγονται δὲ εὖ μάλα καὶ
[2, 12]	ἃ μὴ δεῖ. Ἰδοὺ ὅλος	ἀναπέπταται	οὐρανός, καὶ οὐ ζητεῖτε τὸν
[2, 8]	κεχώρηκεν· μόνον δὲ αὐτὸ καρποφορεῖν	ἐπίσταται	οὐρανός. Πρὸς δὲ καὶ ἀλόγιστον
[2, 10]	πρόσθεν εἴπομεν, εἰς τὴν ἡμετέραν	ἀναγεγράφαται	νουθεσίαν, ὡς μὴ τοῖς αὐτοῖς
[2, 12]	λίθων τῶν πολυτελῶν αἱ χρόαι	τετάχαται,	τίμιαι δὲ αὗται, τὰ δ´
[2, 2]	προσηνέστερον τοῖς φίλοις, παροινηθεὶς δὲ	ἀμείβεται	τὴν ὕβριν· θερμὸς γὰρ ὢν
[2, 10]	τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ δὲ	ἀπάγεται	τῆς ὀχείας περιελκόμενα, μονονουχὶ συρόμενα,
[2, 1]	ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. Μακάριος ὃς	φάγεται	ἄρτον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ
[2, 10]	πολλὰ μεταβάλλειν κατὰ τὰς ὥρας	λέγεται	καὶ τὸ χρῶμα καὶ τὴν
[2, 7]	ἐπιβάθραν ὕβρεως βακτηρίαν λέγουσα, ᾗ	ἐπερείδεται	καὶ ἐπαναπαύεται ἡ ὕβρις. Ὅθεν
[2, 10]	σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ καταλαμβάνει»	καταυγάζεται	δὲ {αὐτὸ} ἡ νὺξ τῷ
[2, 10]	τὰ δοκοῦντα παρὰ τοῖς ἀνοήτοις	σπουδάζεται,	οἳ τοῖς μεμηνόσιν ἐπ´ ἴσης
[2, 2]	εἰς βλάβην, ὦ οὗτος. Οὐχ	ἁρπάζεταί	σου τὸ ποτόν· σοὶ δέδοται
[2, 1]	εὐδαιμονία δὲ ἐν χρήσει ἀρετῆς	ἐξετάζεται.	Ματθαῖος μὲν οὖν ὁ ἀπόστολος
[2, 2]	ὄψις πυκνότερον πολλαπλασίονα τοῦ ἑνὸς	φαντάζεται	τὴν οὐσίαν· διαφέρει δ´ οὐθὲν
[2, 8]	καὶ τὰ μύρα ἐξ αὐτῶν	σκευάζεται	καὶ ἔστι πολυωφελῆ· σούσινον μὲν
[2, 1]	γε τὴν τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν	λογίζεται,	ἐπιφέρει· καὶ οὐ μὴ ἀφεθήσεται
[2, 2]	δὲ ἀμέτρῳ ἡ μὲν γλῶττα	παραποδίζεται,	παρίεται δὲ τὰ χείλη, ὀφθαλμοὶ
[2, 5]	παρρησίαν τῆς παροινίας, δι´ ἣν	κατακοιμίζεται	μὲν ὁ λόγος ἐν αὐτῇ
[2, 12]	καὶ μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν	δογματίζεται,	ἡ δὲ ἀρετὴ μόνη καὶ
[2, 4]	δὲ λόγος οὗτος συναρμόζεται καὶ	συσχηματίζεται	καιροῖς, προσώποις, τόποις, συμποτικὸς δέ
[2, 12]	γεώδης καταλείπονται. Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως	τειχίζεται	τῶν ἁγίων ἡ πόλις πνευματικῶς
[2, 10]	καὶ ἡ φροντὶς αὐτῆς οὐ	περισχίζεται,	γημαμένη δὲ ἥ γε σώφρων
[2, 4]	φησιν. Ὁ δὲ λόγος οὗτος	συναρμόζεται	καὶ συσχηματίζεται καιροῖς, προσώποις, τόποις,
[2, 2]	Ὁρᾶτε τοῦ ναυαγίου τὸν κίνδυνον;	Περικλύζεται	μὲν ἡ καρδία πολυποσίᾳ, τὸ
[2, 1]	αἰνίττεται τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ τοι	ὑποτίθεται	τῶν ἐξ ὕδατος ἀνιόντων ἐπὶ
[2, 2]	φλεγμαίνουσαι ἐπιθυμίαι καὶ διάπυρον ἦθος	ἐκκαίεται,	προπετεῖς τε οἱ νέοι ἔνδοθεν
[2, 2]	ὅσον βρέξαι τὰ σιτία μόνον	οἴεται	δεῖν προσάγειν, ἵνα μακροτέραν κτησώμεθα
[2, 2]	ἀμέτρῳ ἡ μὲν γλῶττα παραποδίζεται,	παρίεται	δὲ τὰ χείλη, ὀφθαλμοὶ δὲ
[2, 9]	ἀλλὰ τὸ σῶμα ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον	παρίεται,	μὴ ἐνεργούσης ἔτι σωματικῶς τῆς
[2, 10]	Διψῶσα τοίνυν ἡ ὑστέρα παιδοποιίας	προσίεται	τὴν σποράν, καὶ τὸ ἐπίψογον
[2, 10]	τὸ στόμιον τοῦ τραχήλου, ᾧ	προσίεται	τὸ σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς
[2, 1]	καὶ ὑγεινότεροι καὶ γενναιότεροι, ὡς	οἰκέται	δεσποτῶν καὶ γεωργοὶ κτητόρων· καὶ
[2, 8]	ταῖς ἀπὸ τῶν στεφάνων εὐωδίαις	περιέλκεται.	Ἐπεὶ δὲ οὐδεμίαν χώραν ἀπονέμομεν
[2, 3]	ἐν ἀγορᾷ, ἀλλ´ ἐν οὐρανῷ	πιπράσκεται	καὶ πιπράσκεται νομίσματι δικαίῳ, τῷ
[2, 3]	ἀλλ´ ἐν οὐρανῷ πιπράσκεται καὶ	πιπράσκεται	νομίσματι δικαίῳ, τῷ λόγῳ τῷ
[2, 12]	σάρκα, ἐκ δὲ ταύτηςὁ μαργαρίτης	κυΐσκεται.	Λίθοις δὲ ἁγίοις τὴν ἄνω
[2, 10]	κυεῖ δὲ κατὰ μῆνα καὶ	ἐπικυΐσκεται·	ὀχεύεται δὲ καὶ τίκτει, τεκοῦσα
[2, 7]	Εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα	παραγγέλλεται	ἁγίοις συνεῖναι, σκώπτειν τὸν ἅγιον
[2, 1]	εἰδωλοθύτων καλουμένων, ὅπως ποτὲ ἄρα	παραγγέλλεται	ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ
[2, 1]	δὲ διὰ τοῦ νόμου οἰκονομικώτατα	καταγγέλλεται	ἡ εὐτέλεια· μυρίων γὰρ ὅσων
[2, 10]	οὐδέπω συνεχώρησεν, τοὺς δὲ οὐκέτι	βούλεται	γαμεῖν— πλὴν οὐ πάντοτε γαμεῖν.
[2, 10]	ἐγκατατετάχθω· πληθύνεσθαι» γὰρ ὁ κύριος	βούλεται	τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ´ οὐκ ἀσελγαίνετε»
[2, 10]	λαγὼν οὐδὲ τὴν ὕαιναν» Οὐ	βούλεται	τῆς ποιότητος αὐτῶν μεταλαμβάνειν τὸν
[2, 2]	περιέχον παρὰ τὸ μεθ´ ἡμέραν	γίγνεται,	ὡς δεῖν ὑποτρέφειν τὴν ἐκλείπουσαν
[2, 10]	τὴν ποικιλίαν τῆς τροφῆς ἐκβέβληκε,	σημαίνεται	γὰρ ἐκ τῆς γραφῆς τοῦτο·
[2, 8]	ἀφίησι ῥεῦμα· διὸ καὶ θᾶττον	μαραίνεται.	~Ἀλλ´ οὐδὲ παρὰ τοῖς ἀρχαίοις
[2, 8]	ἀναλύεται καὶ τὸ ἄνθος ξηραίνεται·	μαραίνεται	γὰρ ἡ δόξα τῶν τῷ
[2, 10]	ὅμοιον τρόπον τῷ κρύει πεπονημένη	μαραίνεται·	πυκνουμένης γὰρ τῆς ἐπιφανείας ἐκ
[2, 8]	λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ δὲ πλεκτὸς	μαραίνεται	στέφανος οὗτος καὶ τὸ πλέγμα
[2, 8]	εἰκόνα τοῦ κυρίου· οὐ γὰρ	μαραίνεται	ὡς ἄνθος. Οἶδα καὶ τὰ
[2, 8]	σκολιότητος ἀναλύεται καὶ τὸ ἄνθος	ξηραίνεται·	μαραίνεται γὰρ ἡ δόξα τῶν
[2, 7]	γάρ τοι παραγγέλλειν ἡ σοφία	φαίνεται·	Μετὰ ὑπάνδρου γυναικὸς μὴ κάθου
[2, 10]	ἁγίοις. Εὖ γοῦν τις εἰρηκέναι	φαίνεται·	Συνουσία ὤνησεν μὲν οὐδένα, ἀγαπητὸν
[2, 10]	πρῶτον, εἶτα ἐξ αὐτοῦ δασεῖα	ἀναφαίνεται	κάμπη, μεθ´ ἣν εἰς τρίτην
[2, 12]	καὶ διὰ καλοῦ τοῦ σώματος	καταφαίνεται	καὶ ἐπανθεῖ τῇ σαρκί, τὸ
[2, 12]	ἐν μόνῃ γὰρ τῇ ψυχῇ	καταφαίνεται	καὶ τὸ κάλλος καὶ τὸ
[2, 12]	τῷ λόγῳ, δι´ οὗ μόνου	καταφαίνεται	τὸ χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν ἦσαν
[2, 2]	πελιδνῶν, ὃ τοῖς νεκροῖς σημεῖον	ἐπιφαίνεται,	τὸν ἐν κυρίῳ θάνατον αὐτῷ
[2, 2]	ἤδη τῷ λόγῳ τὸν φιλοπότην	ἀποφαίνεται,	διὰ τῶν ὀφθαλμῶν τῶν πελιδνῶν,
[2, 10]	γὰρ ἡ γραφὴ τῷ χρόνῳ	γίνεται,	αἱ δὲ ῥύψεις καὶ αἱ
[2, 12]	τῆς ἐπιθυμίας εἰς χρυσίον εἴδωλον	γίνεται	βασανιζόμενον πυρί, ᾧ μόνῳ τηρεῖται
[2, 12]	μαργαρίτης ὑπερφυῶς τῇ γυναικωνίτιδι εἰσεκώμασεν·	γίνεται	δὲ οὗτος ἐν ὀστρείῳ τινὶ
[2, 4]	ἐν προστάγματι αὐτοῦ πᾶσα εὐδοκία	γίνεται,	καὶ οὐκ ἔστιν ἐλάττωσις εἰς
[2, 2]	ἐπισκοπῇ τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην, τέχνη	γίνεται	περὶ βίον, καὶ ταύτῃ πάντῃ
[2, 1]	γὰρ καὶ ἄσημος ἡ φωνὴ	γίνεται,	πλήρεσι ταῖς γνάθοις στενοχωρουμένη, καὶ
[2, 4]	δοκεῖ, θέατρον μέθης τὸ τοιοῦτον	γίνεται	συμπόσιον. Ἀποθεμένους γὰρ ἡμᾶς τὰ
[2, 10]	μόνον τῆς ὑστέρας ἱκανὸν αὐτῇ	γίνεται	συνουσίας ὁρμητήριον· τὸ γὰρ κενὸν
[2, 10]	τὸ φθέγμα αὐτῶν, καὶ ἤδη	γίνεται	τῆς φωνῆς τῶν ὀρνέων ἔαρ
[2, 10]	ἡ δὲ ἄλλως φερομένη ὅλη	γίνεται	τοῦ γάμου, τοῦτ´ ἔστι τοῦ
[2, 10]	κατὰ τοῦτο εἰκὼν ὁ ἄνθρωπος	γίνεται	τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς γένεσιν
[2, 1]	ἡ τῶν ἀθλητῶν ἐξ ἀναγκοφαγίας,	περιγίνεται.	Αἱ μὲν οὖν πολυειδεῖς ποιότητες
[2, 1]	ἡ δικαιοσύνη διὰ πλεονεξίας οὐ	περιγίνεται	οὐδὲ ἡ σωφροσύνη δι´ ἀκολασίας,
[2, 7]	ἀλλὰ καὶ ἐκ λόγων ἄνθρωπος	κρίνεται.	Ἐν συμποσίῳ δέ» φησί, μὴ
[2, 1]	ὁ λόγος εἰς ἀφθαρσίαν παιδαγωγεῖ,	ἐγκρίνεται	ἡ τροφή. Ἁπλῆ δὲ αὕτη
[2, 10]	μὲν γὰρ οὖρον εἰς κύστιν	ἀποκρίνεται,	ἡ δὲ ἐξυγρασμένη τροφὴ εἰς
[2, 1]	ὑδαρότητα, οἷς ἡ συνείδησις ἀσθενοῦσα	μολύνεται.	Βρῶμα γὰρ ἡμᾶς οὐ παραστήσει
[2, 3]	κεραμεοῦν εἴη τὸ χερνίβιον, οὐ	δέξεται	τὸ ἀπόνιμμα τῆς χειρός; οὐδὲ
[2, 10]	τυραννεύει ἐπιθυμία. Μυρία δὲ τούτοις	αὔξεται	ἀδελφὰ παθήματα, ἐξ ὧν τὸ
[2, 1]	νύκτωρ, καὶ ὅσα τούτῳ ἐπιτηδεύματα	συνέπεται	τῷ βίῳ· ἐκ γὰρ τούτων
[2, 8]	τῶν σαρκικῶν λειμώνων ὁ θεῖος	δρέπεται	γεωργός. Στέφανος δὲ γερόντων τέκνα
[2, 10]	καὶ σβέννυται μετανοίᾳ τὰ φίλτρα,	τρέπεται	δὲ πολλάκις τὸ φιλεῖν εἰς
[2, 12]	τοσοῦτον ὅσον τὸ χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν;	~Λείπεται	τοίνυν ἡμῖν κἀκεῖνο ἐπιλῦσαι τὸ
[2, 8]	ἔρημος τῆς ἀπολαύσεως ἡ ἀναπνοὴ	καταλείπεται,	ἀφαρπαζομένης τῆς εὐωδίας. Ὥσπερ οὖν
[2, 7]	κατατέτριπται, μόνη δὲ ἡ γλῶττα	περιλείπεται	εἰς βλάβην. Ταύτῃ τοι βιωφελέστατα
[2, 3]	ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος. ~Τοῦτο	ὑπολείπεται	μὴ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν
[2, 12]	τὸ πῦρ τὰ παιδία θεασάμενα	φέρεται	ἐπ´ αὐτὸ τῇ λαμπρότητι ἀγόμενα,
[2, 2]	κυβερνήτης, ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος,	περιφέρεται	τῷ κλύδωνι ὑπερεχούσης τῆς μέθης,
[2, 5]	τῇ μέθῃ, τὰ δὲ ἐκτράπελα	ἐπεγείρεται	πάθη καταδυναστεύοντα τῆς ἀσθενείας τοῦ
[2, 2]	συγκαλύπτει» Ταχὺ γὰρ εἰς ἀταξίαν	ὑποσύρεται	γυνή, κἂν μόνον ἐπιδῷ τὴν
[2, 10]	καὶ ὁ κολλώμενος πόρναις τολμηρότερος	ἐκβήσεται,	σῆψις καὶ σκώληξ κληρονομήσουσιν αὐτόν,
[2, 4]	ὁ ψάλλων χορός, αὐτό σοι	διηγήσεται	τὸ πνεῦμα. Ἡ αἴνεσις αὐτοῦ
[2, 1]	καὶ τὴν αἰτίαν τῆς παραγγελίας	ἐξηγήσεται,	ὁ ἐσθίων» λέγων κυρίῳ ἐσθίει
[2, 1]	διατηρεῖ· οὐ γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ	ζήσεται	ὁ δίκαιος» Ἀλλὰ γὰρ τὸ
[2, 1]	τοιαῦτα, οὔθ´ οὕτω θαυμαστῇ φύσει	κραθήσεται.	Οὐ γὰρ ἄπυστος ἦν ὁ
[2, 12]	τῶν οὐρανῶν, καὶ ταῦτα πάντα	προστεθήσεται	ὑμῖν. Εἰ δὲ καὶ πάντα
[2, 10]	θεοῦ, καὶ τὰ τῆς τροφῆς	προστεθήσεται	ὑμῖν. ~Εἰ τοίνυν ἐσθῆτος καὶ
[2, 1]	λογίζεται, ἐπιφέρει· καὶ οὐ μὴ	ἀφεθήσεται	ἡ ἁμαρτία ὑμῶν αὕτη, ἕως
[2, 2]	διερρωγότα, φησίν, ἐνδύσεται ὁ πάροινος,	ἐπαισχυνθήσεται	τῇ μέθῃ διὰ τοὺς κατοπτεύοντας.
[2, 10]	καὶ σκώληξ κληρονομήσουσιν αὐτόν, καὶ	ἐξαρθήσεται	ἐν παραδειγματισμῷ μείζονι» καὶ πάλιν—
[2, 6]	γὰρ μετὰ τῶν ἁγίων ἀναστρεφόμενος	ἁγιασθήσεται.	Πάντῃ οὖν ἀφεκτέον τῶν αἰσχρῶν
[2, 10]	ἁμαρτίας μου· τί εὐλαβοῦμαι; Μὴ	μνησθήσεται	ὁ ὕψιστος. Ταλάντατος μὲν οὗτος,
[2, 10]	λέγει· Γυνὴ μισθία ἴση σιάλῳ	λογισθήσεται,	ὕπανδρος δὲ πύργος θανάτου τοῖς
[2, 11]	καὶ αἰνίττεταί τι, ἐν ἄλλοις	δηλωθήσεται.	~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ τοὺς
[2, 10]	τῷ Περὶ ἀναστάσεως διὰ πλειόνων	δηλωθήσεται,	χόρτος δὲ ὁ χυδαῖος ἀλληγορεῖται
[2, 2]	ἡ ἁμαρτία, δι´ ἣν οὐδὲ	σωθήσεται	ῥᾳδίως τὸ ὕφος τὸ ἀπεσπασμένον
[2, 10]	καὶ ἐροῦσι· τίς ἡμᾶς ὁρᾷ;	Λήσεται	μὲν γὰρ ἴσως τὸ αἰσθητὸν
[2, 2]	καλῶς. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀφίστασθαί ποτε	δυνήσεται	τῶν οἰκείων ὁ λόγος αὐτῷ,
[2, 1]	ὄντων, τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ,	κτήσεται,	μελετήσας ἐνθένδε ἁγίαν συνήλυσιν ἀγάπης,
[2, 1]	συμβαινόντων κατὰ φύσιν ἀκριβῶς ἐκμάθῃ,	εἴσεται	μὴ σπουδάζειν μὲν περὶ τὰ
[2, 4]	δὲ αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ μέλη	ἀποτάσσεται	ταῖς τῆς μέθης ἀγερωχίαις. Καταλειπτέον
[2, 2]	καὶ ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ	ἀναπαύσεται.	~Ὅτι οὐ χρὴ περὶ τὴν
[2, 2]	μέθυσος καὶ πορνοκόπος πτωχεύσει καὶ	ἐνδύσεται	διερρηγμένα πᾶς ὑπνώδης. Ὑπνώδης γὰρ
[2, 2]	εἰς ὕπνον. Καὶ διερρωγότα, φησίν,	ἐνδύσεται	ὁ πάροινος, ἐπαισχυνθήσεται τῇ μέθῃ
[2, 10]	Ἰδοὺ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο	ἐπενδύσεται	ἀφθαρσίαν, ὁπηνίκα ἂν τὸ ἀκόρεστον
[2, 9]	ἄνθρωπος» φησὶν ἡ σοφία, ὃς	εἰσακούσεταί	μου, καὶ ἄνθρωπος, ὃς τὰς
[2, 10]	ἑπόμενος τῷ λόγῳ αἰσχρὰν ἡδονὴν	οἰκειώσεται·	διὸ καὶ τῆς ἐσθῆτος τὸ
[2, 10]	αὐτὸ καλοῦσιν— ἐξ οὗ μακρὸς	τίκτεται	στήμων, καθάπερ ἐκ τῆς ἀράχνης
[2, 8]	εἰς τὴν ἵππου ἀρετὴν οὐ	βλάπτεται	οὐδὲ κύων μυρισθεὶς εἰς τὴν
[2, 10]	σώματι προστυποῦται αὐτῷ ὑγρότερον καὶ	προσαναπλάττεται	σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ σχήματι, καὶ
[2, 10]	τῷ σχήματι, καὶ τὸν τύπον	ἐκμάττεται	τῆς γυναικός, ὥστ´ οὐχ ὁρῶντι
[2, 6]	ἡ τοῦ ὄντως αἰσχροῦ προσηγορία	τάττεται·	οὐδὲ γὰρ γόνυ καὶ κνήμη
[2, 11]	τύπον. Τοῦτο δὲ εἰ καὶ	αἰνίττεταί	τι, ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται. ~Ὅτι
[2, 8]	ἢ μαργαρίτης ἢ σμάραγδος αὐτὸν	αἰνίττεται	τὸν λόγον, χρυσὸς δὲ αὐτὸς
[2, 1]	αὐτὸς καὶ θεοδώρητον καὶ σώφρονα	αἰνίττεται	τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ τοι ὑποτίθεται
[2, 10]	καθάπερ ὑπὸ τοῦ πνεύματος, νεκρός.	Βδελύττεται	γὰρ τὸ ἅγιον μολύνεσθαι, ὥσπερ
[2, 6]	ἀδολέσχης προσκορής· πλεονάζων γὰρ λόγον	βδελύττεται	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. ~Τίνα χρὴ
[2, 7]	ἐκεῖνον λέγω τὸν σιωπῶντα, οὐ	παύεται	λαλῶν. Ἐπιτείνει γὰρ τοῦ νέου
[2, 7]	βακτηρίαν λέγουσα, ᾗ ἐπερείδεται καὶ	ἐπαναπαύεται	ἡ ὕβρις. Ὅθεν ἄγαμαι τὸν
[2, 8]	ἐμψυχόντων μύρων ἀνάτριψις ὠφελείας ἕνεκεν	ἐπιτηδεύεται,	ὡς δὴ ἀπὸ τῆς κεφαλῆς
[2, 5]	μὲν ἐπὶ γυναικῶν γίνοιτο, κιχλισμὸς	προσαγορεύεται,	γέλως δέ ἐστι πορνικός, εἰ
[2, 10]	δὲ κατὰ μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται·	ὀχεύεται	δὲ καὶ τίκτει, τεκοῦσα δὲ
[2, 10]	καὶ τίκτει, τεκοῦσα δὲ εὐθὺς	ὀχεύεται	ὑφ´ οὗ ἂν τύχῃ λαγωοῦ·
[2, 8]	καὶ τὸ πλέγμα τῆς σκολιότητος	ἀναλύεται	καὶ τὸ ἄνθος ξηραίνεται· μαραίνεται
[2, 1]	τῆς ἐλλειπούσης τροφῆς· οὐ γὰρ	κωλύεται	τὸ ἀνατρέχον εἰς αὔξην πνεῦμα
[2, 10]	ὅπως ποτὲ συμβολικῶς τὴν ἄκαρπον	ἀποκρούεται	σποράν, οὐκ ἔδεσαι» λέγων τὸν
[2, 10]	πέρατι τοῦ ἀπευθυσμένου, δι´ ἧς	ἀποπτύεται	τὰ περιττώματα. Μόνον δὲ ἄρα
[2, 10]	περιέργους βόμβυκας χαίρειν ἐῶντας. Σκώληξ	φύεται	τὸ πρῶτον, εἶτα ἐξ αὐτοῦ
[2, 10]	ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος γὰρ ἐξ ἀνθρώπου	ἐκφύεταί	τε καὶ ἀποσπᾶται. Ὅρα τὸ
[2, 8]	λόγος, ὁ κύριος μυστικῶς αὖθις	ἀναστέφεται	ἀκάνθῃ, ἐνθένδε ἀπιὼν ἐκεῖσε ὅθεν
[2, 8]	Τούτῳ καὶ αὐτὸς ὁ κύριος	συναλείφεται	τῷ μύρῳ, ὡς διὰ Δαβὶδ
[2, 8]	ὁ κωμικός φησί που· μύροις	ὑπαλείφεται	τὰς ῥῖνας· ὑγιείας μέρος μέγιστον
[2, 1]	ἀμετρία περὶ τὰς τροφὰς μάλιστα	διελέγχεται.	Ἡ γοῦν ὀψοφαγία οὐδὲν ἕτερόν
[2, 8]	τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ μάλα καὶ	διελέγχεται	τὸ ἐφήμερον αὐτῶν· ἄμφω γὰρ
[2, 1]	ἐδεσμάτων τῶν πλουσίων· ταῦτα γὰρ	ἔχεται	βίου ψευδοῦς τε καὶ αἰσχροῦ.
[2, 10]	γάμου εἰς τὸ παντελὲς καθαρευτέον	ἔχεται	γὰρ ζητήσεως καὶ τοῦτο— ἐν
[2, 10]	τὸ τηνικάδε, ὁπηνίκα ὁ καιρὸς	δέχεται	τὸν σπόρον. Πρὸς δὲ δὴ
[2, 10]	ἀποθεμένη δὲ τὸν καρπὸν εἶτα	ἐπιδέχεται	τὸν σπόρον. Οὐκ αἰσχρὸν δὲ
[2, 1]	τῶν ὄψων, ἃ μετ´ ὀλίγον	ἐκδέχεται	κοπρών, ἡμῖν δὲ τοῖς θηρωμένοις
[2, 10]	ἔχει πολλήν, ᾗ τὴν λαγνείαν	ὑποδέχεται	τὴν κενήν, ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ
[2, 8]	δὲ αὐτῶν ἐπιβλαβής, καὶ θᾶττον	παρέρχεται	μετανοίᾳ τιμωρουμένη. Αὐτίκα δὴ μάλα
[2, 10]	μήποτε φύσιν τὴν αὑτοῦ ῥιζωθὲν	λήψεται	γόνιμον» Πάνυ γοῦν ἐμφανέστατα διὰ
[2, 8]	ταῦτα εἰς τὴν ἡμετέραν εὐχρηστίαν	δεδημιούργηται.	Εἰσακούσατέ μου» φησί, καὶ ὡς
[2, 10]	κοιλότης· οὐ γὰρ εἰς γένεσιν	δεδημιούργηται.	Ἐντεῦθεν συμφανὲς ἡμῖν ὁμολογουμένως παραιτεῖσθαι
[2, 10]	δὲ ἐπεὶ τὰ πρόβατα ἡμῖν	δεδημιούργηται,	μὴ κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς
[2, 10]	κἂν Μίλητος αὐχῇ, κἂν Ἰταλία	δοξάζηται,	κἂν ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται αἱ
[2, 10]	φιλεῖν εἰς τὸ μισεῖν, ὁπόταν	αἴσθηται	τῆς καταγνώσεως ὁ κόρος. ~Ῥημάτων
[2, 5]	καθάπερ ὀργάνου, κόσμιος ἄνεσις μειδίαμα	κέκληται—	διάχυσις οὕτως ἀνακλᾶται κατὰ πρόσωπον—
[2, 10]	τὸ κατὰ τὴν ἀφροδίτην, λαγνεία	κέκληται,	τὸ λαϊκὸν καὶ δημῶδες καὶ
[2, 2]	ποτοῦ τε καὶ λόγου εὐχαριστία	κέκληται,	χάρις ἐπαινουμένη καὶ καλή, ἧς
[2, 1]	εὐωχία, ἡ δὲ ἐπίγειος δεῖπνον	κέκληται,	ὡς ἐκ τῆς γραφῆς ἀποδέδεικται,
[2, 12]	καὶ τὴν χρῆσιν κοινὴν εἶναι	βεβούληται.	Ἄτοπον δὲ ἕνα τρυφᾶν πενομένων
[2, 12]	βιάζεσθαι τὴν φύσιν, παρ´ ὃ	βεβούληται,	οὔτε μὴν ἄλλος ἀμείνων ἂν
[2, 8]	ὁ λαὸς ὁ πεπλανημένος, οὐ	περιτέτμηται	τὸν λογισμόν, οὐ πεφώτισται τὸν
[2, 12]	παραλαμβάνουσιν· ἃ οὖν ἡτοίμασας, τίνος	γένηται;	Ἀπελλῆς ὁ ζωγράφος θεασάμενός τινα
[2, 1]	ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα	γένηται	τοῖς ἀσθενέσιν. ~Οὐ χρὴ οὖν
[2, 2]	ἡ τοῦ Νῶε παροινία ἀνάγραπτος	γεγένηται,	ἵνα ὡς ὅτι μάλιστα τὴν
[2, 12]	τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ	δύνηται	ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς
[2, 10]	ἄλλα μυρία διὰ σπουδῆς βάμματα	ἐπινενόηται	ταῖς ἐξώλοις ἡδυπαθείαις. Ὄψεως, οὐ
[2, 2]	κεράννυσι χυμούς. Εὖ γοῦν ἐκεῖνο	εἴρηται·	Ἀγαλλίαμα ψυχῆς καὶ καρδίας οἶνος
[2, 2]	καὶ〉 γέλως γενώμηθα. Ἀστείως ἄρα	εἴρηται·	Ὡς ἄρα κάμινος μὲν δοκιμάζει
[2, 9]	ἄρα περὶ αὐτά. Οὐ γὰρ	ἀπείρηται	τοῖς κεκτημένοις ἡ χρῆσις, ἀλλ´
[2, 3]	ἀκρόπολις τῆς κακίας ἡ φιλαργυρία	εὕρηται,	ἣν ὁ ἀπόστολος ῥίζαν ἁπάντων
[2, 12]	Εἰ δὲ καὶ πάντα ὑμῖν	δεδώρηται	καὶ εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται
[2, 10]	τὴν φιλανθρωπίαν. Ἀλλ´ οἷς γε	συγκεχώρηται	γῆμαι, τούτοις ἐδέησεν παιδαγωγοῦ, ὡς
[2, 12]	δεδώρηται καὶ εἰ πάντα ὑμῖν	συγκεχώρηται	καὶ εἰ πάντα ἡμῖν ἔξεστι»
[2, 1]	σαρκικὸς ὄντως οὑτοσὶ καὶ φθοροποιὸς	ἀπήρτηται	βίος· εἰ δ´ ἀγάπην τινὲς
[2, 1]	ἔχω, οὐδέν εἰμι. Ταύτης ὅλος	ἀπήρτηται	τῆς ἀγάπης ὁ νόμος καὶ
[2, 8]	ὁ Ἰούδας ἐστίν, ὃς ἂν	ἐμβάψηται	μετ´ ἐμοῦ» λέγων εἰς τὸ
[2, 1]	τὰ σφέτερα τιθηνουμένων πάθη, δαίμων	καθηγεῖται	λιχνότατος, ὃν ἔγωγε οὐκ ἂν
[2, 8]	δὲ ἐν τοῖς ἰάμβοις οὐκ	αἰδεῖται	λέγων· κἀλειφόμην μύροισι καὶ θυμιάμασιν
[2, 12]	ὄντι γὰρ ἡ λιτότης ἁγιωσύνης	προμηθεῖται	ἐξισοῦσα τὰς πλεονεξίας καὶ διὰ
[2, 6]	κατὰ γάμον συμπλοκῇ, καθ´ ὧν	κεῖται	τὰ ὀνόματα τὰ περὶ τὴν
[2, 1]	τοῦτο, ὑγείας τε καὶ ἰσχύος	σύγκειται,	οἷς μάλιστα κατάλληλον τῆς τροφῆς
[2, 10]	τὸ ἐπιτερπὲς ἐπιτηδευομένη ταῖς μαχλώσαις	ἔκκειται	σκιαγραφία γυναιξίν. Πρὸς οὐδεμίαν δὲ
[2, 8]	γὰρ καλὸς τοῦ ἀμαράντου στέφανος	ἀπόκειται	τῷ καλῶς πεπολιτευμένῳ· τὸ ἄνθος
[2, 10]	τύχῃ λαγωοῦ· οὐ γὰρ ἑνὶ	ἀρκεῖται	γάμῳ. Καὶ συλλαμβάνει πάλιν ἔτι
[2, 1]	ὅ γε ἀεὶ εὐχαριστῶν οὐκ	ἀσχολεῖται	περὶ ἡδονάς. Εἰ δὲ καὶ
[2, 4]	δὲ ἵπποις μιγνυμέναις οἷον ὑμέναιος	ἐπαυλεῖται	νόμος αὐλῳδίας· ἱππόθορον τοῦτον κεκλήκασιν
[2, 10]	καὶ τὸ ἐπίψογον τῆς συνουσίας	ἀρνεῖται,	μετὰ τὴν σπορὰν ἀποκλείουσα τέλεον
[2, 8]	τὰ ἐπίπαστα καὶ ὑποθυμιώμενα μύρα·	ἐπινοεῖται	γὰρ αὐτοῖς ὁσημέραι πρὸς τὸ
[2, 12]	γίνεται βασανιζόμενον πυρί, ᾧ μόνῳ	τηρεῖται	τρυφὴ καθάπερ εἴδωλον, οὐκ ἀλήθεια.
[2, 10]	γημαμένη δὲ ἥ γε σώφρων	διαιρεῖται	τὸν βίον καὶ πρὸς θεὸν
[2, 9]	τὸν ἥμισυν ἡμῖν τοῦ βίου	συνδιαιρεῖται	χρόνον— πολλοῦ γε δεῖ μεθ´
[2, 10]	περιττῶν ἁπαξαπλῶς ὡς οὐκ ἀναγκαίαν	ἀφαιρεῖται	τὴν μέριμναν, τί χρὴ νοεῖν
[2, 2]	καταμεριζομένου τοῦ ποτοῦ· οὐ γὰρ	ἀφαιρεῖται	τῷ χρόνῳ ὃ προαρπάζει ἡ
[2, 10]	δηλωθήσεται, χόρτος δὲ ὁ χυδαῖος	ἀλληγορεῖται	ὄχλος, ὁ τῆς ἐφημέρου εὐφροσύνης
[2, 2]	ἡ αἰσχύνη ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς	ἐπιθεωρεῖται,	ἡ ἁμαρτία, δι´ ἣν οὐδὲ
[2, 7]	φωνῆς τοῖς σώφροσιν, οἷς γε	ἐφεῖται	λαλεῖν, τὸν ἀντιδιαλεγόμενον. Σιγὴ μὲν
[2, 10]	ἀνθεῖ δὲ ἤδη λιγυρὸν καὶ	χεῖται	πλατύτερον τὸ φθέγμα αὐτῶν, καὶ
[2, 12]	τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι ἀμέθυστοι καὶ	κεραυνῖται	καὶ ἰάσπιδες καὶ τοπάζιον ἥ
[2, 10]	κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπον ἐπεσκιάσθαι	προστέτακται.	Οὐ γὰρ ὅσιον εἶναι θήρατρον
[2, 10]	τῶν πορνευσάντων, ὡς ἤδη μοι	λέλεκται,	τύποι» παιδαγωγοῦντες ἡμῶν τὰς ἐπιθυμίας
[2, 1]	ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς οἱ	πλεονέκται	καὶ πολυπράγμονες οὗτοι ἐοίκασιν εἰς
[2, 1]	κέκληται, ὡς ἐκ τῆς γραφῆς	ἀποδέδεικται,	δι´ ἀγάπην μὲν γινόμενον τὸ
[2, 2]	οἷον ἀπογυμνούμεναι τοῖς συμπόταις ἃ	δύνανται,	ἐρυγάς τε ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι, μᾶλλον
[2, 2]	τὰ πάντα, ἀριθμεῖν δὲ οὐ	δύνανται	τὰ πόρρω ὡς ἔστι μόνα·
[2, 1]	μοι καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν	ἐφίπτανται	τοῖς αἵμασιν ψυχαὶ ὑπὲξ ἐρέβευς
[2, 12]	αὐτῷ τούτῳ τῷ ὀνόματι ἁλύσεις	κέκληνται.	Πέδας δὲ περισφυρίους τὴν περὶ
[2, 10]	τὰς μίξεις τὰ ζῷα ταῦτα	ἐπτόηνται·	καὶ τὸν μὲν λαγὼ κατ´
[2, 8]	οἱ μνήστορες οὔθ´ οἱ ἁβροδίαιτοι	κέχρηνται	Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ τοῖς
[2, 8]	τὰ ἄνθη, πρὸς τὴν τελετὴν	ὑπερκάονται.	Οὐ δὴ κοινωνητέον οὐδ´ ὁπωστιοῦν
[2, 1]	ἐργαζομένη τὸ σῶμα. Ναὶ μὴν	προστρίβονται	βλασφημίας δυσανασχέτους αἱ περὶ τὰς
[2, 10]	ἡ γείτων τῆς θαλάσσης ποθεινόταται·	ἀνάγονται	δὲ εὖ μάλα καὶ οἱ
[2, 3]	ὑελᾶς ἐπιφέρεσθαι τοὺς ἄνδρας, καθάπερ	ἐπάγονται	τοὺς συμβούλους τοὺς ἑαυτῶν, καὶ
[2, 8]	τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὰ Μηδικά.	Εἴργονται	τοίνυν στεφάνων οἱ τῷ λόγῳ
[2, 11]	τῷ ἀλειπτῷ χρηστέον. Ἡλωμένων δὲ	δέονται	τῶν καττυμάτων αἱ ὁδεύουσαι. Πλὴν
[2, 2]	ἧς οἱ κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες	ἁγιάζονται	καὶ σῶμα καὶ ψυχήν, τὸ
[2, 10]	τῆς ψυχῆς ἐσθῆτα, τὴν σάρκα,	ἁγιάζονται,	καὶ ταύτῃ ἐπενδύονται ἀφθαρσίαν. Καθάπερ
[2, 10]	ἦθος· λέγει δὲ ἡ γραφή·	Ἑτοιμάζονται	ἀκολάστοις μάστιγες καὶ τιμωρίαι ὤμοις
[2, 10]	ἴσης τὰ λευκὰ ὡς μέλανα	φαντάζονται.	~Περὶ ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ καὶ
[2, 1]	γὰρ κατὰ φύσιν ὀρέξεις αὐταρκείᾳ	περιορίζονται.	~Ἰουδαίοις δὲ διὰ τοῦ νόμου
[2, 8]	τῆς ἐν κόσμῳ ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος·	μυρίζονται	γὰρ οἱ νεκροί· δάκρυα δέ
[2, 12]	ἔπεισί μοι, ὡς ἄρα οὐκ	ἀποκναίονται	τοσοῦτον ἄχθος βαστάζουσαι. Ὢ τῆς
[2, 10]	τῷ αἰῶνι τούτῳ γαμοῦσι καὶ	γαμίσκονται»	καταργήσαντες δὲ τὰ τῆς σαρκὸς
[2, 9]	καθεύδουσιν, καὶ οἱ μεθύοντες νυκτὸς	μεθύσκονται»	τουτέστιν ἐν τῷ τῆς ἀγνοίας
[2, 1]	τρυφῇ καὶ καπνῷ βλασφημοῦντες τοὔνομα,	σφάλλονται	τῆς ὑπολήψεως, τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ
[2, 12]	καὶ οἱ στρατιῶται χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι	βούλονται,	οὐδὲ ἐκεῖνο ἀνεγνωκότες τὸ ποιητικόν,
[2, 10]	συνεχεῖς αἱ κυήσεις τῷ ζῴῳ	γίγνονται	τούτῳ πλεοναζούσης ἐν αὐτοῖς ἀδεῶς
[2, 9]	τορνεύσεις τῶν ἑρπηστικῶν ἔσθ´ ὅτε	γίγνονται	τρίβοι ζῴων, περὶ τὰς ἐντομὰς
[2, 2]	οὐδὲ γὰρ ὡς ἐπὶ πλεῖστον	ἐγκυμαίνονται	ἔτι τῶν πρεσβυτέρων αἱ ὀρέξεις
[2, 8]	βάτων· οἳ δὲ εἰς τραύματα	καταξαίνονται,	ἐφ´ οὓς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας
[2, 8]	ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ καὶ αὐχμηρότεροι	φαίνονται	οἱ μυριζόμενοι· ὁ δὲ αὐχμὸς
[2, 10]	καὶ ὀργᾶν. Διὰ τοῦτο ἐπικυήσεις	γίνονται	αὐτοῖς. Ἀπέχεσθαι τοίνυν σφοδρῶν τε
[2, 8]	δὲ τὰς τρίχας πολιώτεραι θᾶττον	γίνονται	διὰ τὰ ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα.
[2, 2]	Οὐ τῶν ἰχνευόντων ποῦ πότοι	γίνονται;	Ἐνταῦθα μὲν καὶ νεκρὸν ἤδη
[2, 7]	ὅτε δὲ καὶ ἄλλοις παραίτιοι	γίνονται	σφαλμάτων, τὸ ἐπικίνδυνον τῆς ὥρας
[2, 2]	ἔνδοθεν χλιαινόμενοι ἐπὶ τὰς ὀρέξεις	γίνονται,	ὡς δὴ προὖπτον αὐτῶν τὴν
[2, 10]	ἐν τοῖς ἀγῶσι τῶν ἀντιπάλων	περιγίνονται,	τὰ δὲ ἀπάγεται τῆς ὀχείας
[2, 12]	ἰχθύος ὀφθαλμὸς εὐμεγέθης. Καὶ οὐκ	αἰσχύνονται	αἱ κακοδαίμονες περὶ ὄστρειον ὀλίγον
[2, 12]	φανερώτατα τοῦ πονηροῦ σύμβολα οὐκ	αἰσχύνονται	περικείμεναι. ὡς γὰρ τὴν Εὔαν
[2, 1]	νόσου, οἳ δὲ ἐξυμνεῖν οὐκ	αἰσχύνονται	τὰς σφετέρας ἡδυπαθείας, τὰς ἐν
[2, 10]	Ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ ἐκλύσεις	παρέπονται	τῷ μεγέθει τῆς ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι;
[2, 2]	δὲ τὰ χείλη, ὀφθαλμοὶ δὲ	παρατρέπονται,	οἷον κολυμβώσης τῆς ὄψεως ὑπὸ
[2, 12]	τὰ δ´ ἄλλα ὕλη γεώδης	καταλείπονται.	Συμβολικῶς τούτοις εἰκότως τειχίζεται τῶν
[2, 10]	ὦτα, μύξαι ἐπὶ τὰς ῥῖνας	καταφέρονται·	συνεχὴς δὲ ἡ ἕδρα τῷ
[2, 2]	Καὶ αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι	ὑποφέρονται	λυγμοί τε καὶ ἔμετοι καὶ
[2, 2]	μή τι καὶ τὸ ὕδωρ	ἐποίσονται,	ὡς οἱ βασιλεῖς οἱ ἀνόητοι
[2, 7]	πέλας φθέγγεσθαι ἀναισθήτου· οὐ γὰρ	ἀκούσονται.	Καὶ τὸ μὲν ἀγεννείας, τὸ
[2, 8]	ἐπίστευσαν ἄνθρωπον, τὸν φιλάνθρωπον θεὸν	ἐπιγνώσονται	κύριον καὶ δίκαιον· ὅτι αὐτοὶ
[2, 2]	ἀνδρώδεις ἐπισπώμεναι, μᾶλλον δὲ ἀνδραποδώδεις,	προσεπιθρύπτονται	σπαταλῶσαι· οὐδεὶς γὰρ ψόφος οἰκεῖος
[2, 8]	εὐώδει ἀλειφόμενοι οἱ πόδες θεϊκὴν	αἰνίττονται	διδασκαλίαν ἐπὶ τὰ πέρατα τῆς
[2, 7]	κοπρών· καὶ γὰρ οἱ πολλοὶ	ἀπομύττονται	καὶ πτύουσιν ἅμα ἐν τῷ
[2, 10]	τὴν σάρκα, ἁγιάζονται, καὶ ταύτῃ	ἐπενδύονται	ἀφθαρσίαν. Καθάπερ οὖν ἡ ἄγαμος
[2, 1]	καὶ αἰσχροῦ. Οἳ μὲν γὰρ	ἐξέχονται	τῶν ὄψων, ἃ μετ´ ὀλίγον
[2, 2]	οἱ ἀπελαύνοντες σωφροσύνην εὐωχίας μακαριστὸν	ἡγοῦνται	βίον τὴν ἀκοσμίαν τὴν περὶ
[2, 10]	ὁρμωμένους, ὅτι παρὰ φύσιν· ταύτας	ἡγοῦνται	οἱ πολλοὶ τρυφάς, τὰς ἑαυτῶν
[2, 2]	καὶ ψεύδεσθαι βεβιασμένοι κύκλῳ μὲν	ἡγοῦνται	περιφέρεσθαι τὰ πάντα, ἀριθμεῖν δὲ
[2, 2]	σκεπάσαντες τὴν ἀσχημοσύνην τῆς μέθης	εὐλογοῦνται	παρὰ κυρίῳ. Συντομώτατα τοίνυν ἐμπεριλαβοῦσα
[2, 1]	ἐστείλατο Πέρσης. Ὄρνεις ἐπὶ τούτοις	συνωνοῦνται	τοὺς ἀπὸ Φάσιδος, ἀτταγᾶς Αἰγυπτίας,
[2, 8]	καὶ τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες	ἀλληγοροῦνται	κυρίου, περὶ ὧν καὶ διὰ
[2, 8]	κυρίῳ μετανοίας δάκρυα. Διὰ τοῦτο	ἀφέωνται	αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι» Δύναται δὲ
[2, 8]	ἄνευ στεφάνων ὀργιάζουσιν· ἐπὰν δὲ	ἀμφιθῶνται	τὰ ἄνθη, πρὸς τὴν τελετὴν
[2, 2]	κύλιξιν διαχέουσαι τὰ χείλη περιρραγεῖς	γένωνται	πλατυνομένου τοῦ στόματος, στεναῖς κομιδῇ
[2, 12]	τίσιν οὖν τὰ πολυτελέστερα, ἂν	αἱρῶνται	πάντες τὰ εὐτελέστερα; τοῖς ἀνθρώποις,
[2, 3]	σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν ταῖς πομπαῖς	ὁρῶνταί	τινες ἔξωθεν κεχρισμέναι καταπληκτικῶς εἰς
[2, 5]	σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν ταῖς πομπαῖς	ὁρῶνταί	τινες, οὐκ ἂν ὑπομείναιμεν, πῶς
[2, 4]	ἐκκαίοντα ἢ ἐξαγριαίνοντα τοὺς θυμούς.	Χρῶνται	γοῦν παρὰ τοὺς πολέμους αὐτῶν
[2, 8]	καὶ τὰ ἄλλα, οἷς ἔτι	χρῶνται	γυναῖκες, ὑγρά τε καὶ ξηρὰ
[2, 2]	Μέθῃ δὲ μάλιστα οἱ Σκύθαι	χρῶνται	Κελτοί τε καὶ Ἴβηρες καὶ
[2, 11]	τοῦ φρονήματος ἐκ τοῦ βαδίσματος	ἐναποσφραγίσωνται.	Χαίρειν οὖν ἐατέον τὰς ἐπιχρύσους
[2, 10]	καὶ ἄρρενος ἀνδρόγυνον καινοτομοῦντες φύσιν.	Ἀπατῶνται	δὲ εὖ μάλα τὸ φιλότεχνον
[2, 4]	κακοτεχνοῦσαι εἰς θρύψιν καὶ βωμολοχίαν	ἐκδιαιτῶνται·	τὰ δὲ αὐστηρὰ καὶ σωφρονικὰ
[2, 10]	Ἰταλία δοξάζηται, κἂν ὑπὸ διφθέραις	φυλάττωνται	αἱ τρίχες, περὶ ἃς μεμήνασιν
[2, 10]	γνωρίζουσι μὲν οὔσας αὐτὰς ἁμαρτίας,	ἡττῶνται	δὲ τῶν ἡδονῶν. Καὶ τὸ
[2, 2]	ἁρπάζεταί σου τὸ ποτόν· σοὶ	δέδοται	καὶ ἀναμένει σε. Μὴ διαρραγῆναι
[2, 1]	ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν Ἀποστόλων	γέγραπται,	καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον
[2, 6]	ἀποφανούμεθα; Ἧι καὶ περὶ τούτου	γέγραπται·	Ὃς ἂν λαλήσῃ λόγον ἀργόν,
[2, 8]	ὁπωστιοῦν συμμεθύειν, ἀλλ´ οὐδὲ οἰνοῦσθαι	ἐπιτέτραπται.	Ναὶ μὴν ὁ κρόκος καὶ
[2, 10]	ἐπιθυμεῖν μολύνεσθαι. Σπείρειν δὲ μόνον	ἐπιτέτραπται	τῷ γήμαντι ὡς γεωργῷ τὸ
[2, 10]	ὁ πορνεύων ἀπέθανεν θεῷ, καὶ	καταλέλειπται	ὑπὸ τοῦ λόγου, καθάπερ ὑπὸ
[2, 10]	τὸν καιρὸν μόνοις τοῖς γεγαμηκόσιν	ἀπολέλειπται	σκοπεῖν, τοῖς δὲ γεγαμηκόσι σκοπὸς
[2, 7]	μὲν ἄλλα ὑπὸ τῆς κακίας	κατατέτριπται,	μόνη δὲ ἡ γλῶττα περιλείπεται
[2, 8]	περιττεύματα. Ἐντεῦθεν καὶ τὸ ῥόδον	ἐπωνόμασται,	φασίν, ὅτι πάμπολυ τῆς ὀδωδῆς
[2, 8]	ἀλλὰ γὰρ ὅτι τοῖς εἰδώλοις	κατωνόμασται.	Ὁ γοῦν Σοφοκλῆς τὸν νάρκισσον
[2, 1]	δαιμονίων διὰ τὴν βδελυρίαν, οἷς	ἐπικατωνόμασται,	μυσαττομένους, καὶ προσέτι διὰ τὴν
[2, 3]	κάνθαροί τε καὶ λαβρώνιοι καὶ	λεπασταὶ	καὶ τῶν ἐκπωμάτων εἴδη τὰ
[2, 1]	ἄνθρωπον πλάσας πάντα ὑμῖν» εἶπεν	ἔσται	εἰς βρῶσιν» Λάχανα δὲ μετὰ
[2, 4]	μέθη, τὰ ἀλόγιστα πάθη, μακρὰν	ἀπῴκισται	τοῦ ἡμεδαποῦ χοροῦ· σύγκωμος δὲ
[2, 8]	πάντας φθάνον τῆς εὐωδίας ἔργον	πεφήμισται·	καὶ γὰρ πεπλήρωκεν τὸ πάθος
[2, 2]	Ἀγαλλίαμα ψυχῆς καὶ καρδίας οἶνος	ἔκτισται	ἀπ´ ἀρχῆς πινόμενος αὐτάρκης. Κίρνασθαι
[2, 8]	οὐ περιτέτμηται τὸν λογισμόν, οὐ	πεφώτισται	τὸν σκοτισμόν, οὐκ εἶδεν τὸν
[2, 10]	τῶν ἀνθρώπων γένος κακοτέχνοις μηχαναῖς·	αὗται	γὰρ πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς
[2, 10]	τῆς ἐσθῆτος καὶ τὰς βαφάς·	αὗται	γὰρ πόρρω καὶ τῆς χρείας
[2, 1]	νόμων αὐτῆς. Αἱ δὲ εὐφροσύναι	αὗται	ἔναυσμά τι ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ
[2, 12]	αἱ χρόαι τετάχαται, τίμιαι δὲ	αὗται,	τὰ δ´ ἄλλα ὕλη γεώδης
[2, 12]	δυνάμενος γράψαι καλὴν πλουσίαν πεποίηκας.	Τοιαῦται	τοίνυν Ἑλέναι αἱ νῦν εἰσι
[2, 12]	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ αἱ	τοιαῦται	φωναί. Πρῶτον μὲν γὰρ τὰ
[2, 7]	τὸ ἐχθηλύνεσθαι καὶ τὸ ἐξυβρίζειν.	Πρεσβῦται	δὲ ὡς τέκνα ἀφορῶντες τοὺς
[2, 10]	οἱ βαφεῖς αὐτῶν καὶ οἱ	πορφυρευταὶ	καὶ αὐτὰ τὰ κογχύλια διὰ
[2, 1]	καὶ εἷς κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ	ἀπόλλυται»	φησί, τῇ σῇ γνώσει ὁ
[2, 10]	ὅτι γε παραγυμνοῦν τὸ σφυρὸν	κεκώλυται	μόνον, ἐγκεκαλύφθαι δὲ καὶ τὴν
[2, 9]	ἀλλ´ ἡ περὶ αὐτὰ ἐπιτήδευσις	κεκώλυται·	οὐ γὰρ ἐν τούτοις τὸ
[2, 5]	Ἄτοπον γάρ, ὧν ἀκροατὰς γενέσθαι	κεκώλυται,	τούτων εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ δὲ
[2, 8]	τῷ μύρῳ, ὡς διὰ Δαβὶδ	μεμήνυται·	Διὰ τοῦτο ἔχρισέν σε ὁ
[2, 10]	ᾗ τὸ σεμνὸν οὐκ ἐμμάρτυρον	δείκνυται	ἐν αὐταῖς ἐκείναις ταῖς ὀξείαις
[2, 8]	τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ὄψις αὐτῷ	δείκνυται	θεοειδὴς φωτὸς μεμορφωμένου ἐπὶ φλεγομένῳ
[2, 5]	μὴ ταύτῃ δὲ χωρῶν ἀκολασίαν	ἐνδείκνυται.	Ἁπλῶς γὰρ ὁπόσα φυσικὰ τοῖς
[2, 5]	τεκμήριον, τὸ δὲ ὠμότητος ὑπόληψιν	ἐνδείκνυται.	Οὔτε γὰρ ἀεὶ γελαστέον— ἄμετρον
[2, 10]	ἐνειλούμενον ἀπειροκάλοις φλυαρίαις, τὸ μεγαλοπρεπὲς	ἐνδείκνυται.	Τὸ δὲ καὶ σύρειν τὰς
[2, 10]	αἱ τῶν ἐρώντων καρδίαι καὶ	σβέννυται	μετανοίᾳ τὰ φίλτρα, τρέπεται δὲ
[2, 12]	οὐκ ἐξέχει οὐδὲ κατά τι	ὀγκοῦται	ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ ὅλον
[2, 10]	ἐστιν εἰς διακονίαν κνηστιώντων μορίων,	ἀποτυφλοῦται	δὲ ἐντεῦθεν ἡ κοιλότης· οὐ
[2, 10]	μεθ´ ἣν εἰς τρίτην μεταμόρφωσιν	νεοχμοῦται	βομβύλιον— οἳ δὲ νεκύδαλλον αὐτὸ
[2, 10]	μου. Τοσοῦτον ἄρα ὁ ἄνθρωπος	κενοῦται	τῷ σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται τῷ
[2, 10]	σπέρμα, πεπληρωμένον μέμυκεν, αὖθίς τε	ἀποκενοῦται	καθαιρομένη κυήσει, ἀποθεμένη δὲ τὸν
[2, 10]	ἡ τοιαύτη ἐσθὴς τῷ σώματι	προστυποῦται	αὐτῷ ὑγρότερον καὶ προσαναπλάττεται σαρκικῶς
[2, 10]	περιέχοντι καὶ τῷ ἦρι συγχαλώμενον	ἐλευθεροῦται	μὲν τῆς στενοχωρίας τὸ πνεῦμα
[2, 10]	παθήματα, ἐξ ὧν τὸ ἀκόλαστον	κορυφοῦται	ἦθος· λέγει δὲ ἡ γραφή·
[2, 12]	οὐδὲ κατά τι ὀγκοῦται ἢ	τυφοῦται,	ὁμαλὸν δὲ ὅλον καὶ λεῖον
[2, 2]	οὖν κἀν τούτοις τὸ λογιστικὸν	ἵδρυται	οὐκ ἐν τῇ κεφαλῇ, ἀλλ´
[2, 2]	ὡς ἀληθῶς μὲν τὸ πνεῦμα	ᾠκείωται	τῇ ὑπ´ αὐτοῦ φερομένῃ ψυχῇ,
[2, 9]	ὄψιν τὴν ὑπὲρ ἄνθρωπον ἰδεῖν	κατηξίωται.	Ἡμῖν δὲ χρηστέον ἀκολούθως τῷ
[2, 12]	πλούσιος. Ἤδη δὲ καὶ οἱ	στρατιῶται	χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι βούλονται, οὐδὲ ἐκεῖνο
[2, 10]	ἐν τῷ Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν	δεδήλωται.	Εἰ δὲ αὐτὸ τοῦτο, εἰ
[2, 9]	Διομήδη ἐπιτηδεύειν εὕδειν, ὑπὸ δ´	ἔστρωται	ῥινὸν βοὸς ἀγραύλοιο, πλὴν εἰ
[2, 10]	αὐτοῖς ἀπειλεῖ διὰ Ἡσαΐου λέγων·	Οὐαὶ	οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες,
[2, 2]	σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει· Τίνι	οὐαί;	Τίνι θόρυβος; Τίνι κρίσις; Τίνι
[2, 1]	ἐπεὶ δίχα σῳζομένων καὶ φθιμένων	τροφαί.	Ἀφεκτέον τοίνυν τούτων, οὐ δεδιότας—
[2, 9]	Μὴ οὖν ἡμᾶς βαρείτων αἱ	τροφαί,	ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´ ὅτι μάλιστα
[2, 6]	παιδαγωγήσεις; Αἱ μετὰ τῶν δικαίων	συναναστροφαὶ	προλαμβάνουσαι καὶ προεμφράττουσαι τὰ ὦτα
[2, 7]	προκατάρχον, ἐξ ὧν ἔριδες καὶ	μάχαι	καὶ ἔχθραι διοιδαίνουσιν. Ὕβριν δὲ
[2, 1]	καὶ γαλαῖ κόλακές τε καὶ	μονομάχαι	καὶ τὰ ἄγρια τῶν παρασίτων
[2, 2]	θόρυβος; Τίνι κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς	λέσχαι;	Τίνι συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε ὅλον
[2, 1]	ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται τοῖς αἵμασιν	ψυχαὶ	ὑπὲξ ἐρέβευς νεκύων κατατεθνειώτων. Οὐ
[2, 12]	ὦ μειράκιον, εἶπεν, μὴ δυνάμενος	γράψαι	καλὴν πλουσίαν πεποίηκας. Τοιαῦται τοίνυν
[2, 2]	ἦν, προμηθουμένην αὑτῆς τῶν αὐλῶν	ἀπορρῖψαι	τὸ ἐπιτερπὲς διὰ τὸ ἀπρεπὲς
[2, 4]	ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ καὶ τῇ	σάλπιγγι	καὶ τυμπάνῳ καὶ αὐλῷ, οἷς
[2, 4]	πολέμους αὐτῶν Τυρρηνοὶ μὲν τῇ	σάλπιγγι,	σύριγγι δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ δὲ
[2, 4]	αὐτῶν Τυρρηνοὶ μὲν τῇ σάλπιγγι,	σύριγγι	δὲ Ἀρκάδες, Σικελοὶ δὲ πηκτίσιν
[2, 12]	δὲ πολυτίμητος μαργαρίτης ὑπερφυῶς τῇ	γυναικωνίτιδι	εἰσεκώμασεν· γίνεται δὲ οὗτος ἐν
[2, 7]	παῦσαι πρῶτος χάριν παιδείας, καὶ	εἰ	ἀνὰ μέσον πλειόνων ἐκάθισας, πρότερος
[2, 2]	πάλλειν ὠνομασμένη. ~Τοῦτον τὸν βίον,	εἰ	βίον καλεῖν χρή, ῥᾴθυμον ὄντα
[2, 10]	δεδήλωται. Εἰ δὲ αὐτὸ τοῦτο,	εἰ	γαμητέον, ἐδέησε σκέψεως, πῶς ἂν
[2, 10]	βίον ἀξιοπραγία. ~Καθόλου μὲν οὖν	εἰ	γαμητέον ἢ γάμου εἰς τὸ
[2, 4]	φιλοφροσύνη διττὴ κατὰ τὸν νόμον·	εἰ	γὰρ ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν
[2, 5]	τοῦτ´ ἔστιν ἐφύβριστον καὶ καταγέλαστον.	Εἰ	γὰρ γελοίως σχηματισθῆναι, καθάπερ ἐν
[2, 7]	μὴ ἀνήκοντα προΐεσθαι ἡμᾶς ῥήματα.	Εἰ	γὰρ δι´ ἀγάπην αἱ ἐπὶ
[2, 12]	γυναῖκες, σφᾶς αὐτὰς φαίνεσθαι πεπεδημένας;	εἰ	γὰρ ἡ ὕλη τὸ ὄνειδος
[2, 10]	ἣν κρύπτειν ὄμματα θηλειῶν χρεών.	Εἰ	γὰρ καὶ πλεονεκτεῖ τὸ θῆλυ
[2, 1]	ἐδεσμάτων» ἡ τράπεζα τῆς ἀληθείας.	Εἰ	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα ἕνεκεν
[2, 8]	φασὶν καὶ τὴν Ἄρτεμιν μυρρίνῃ.	Εἰ	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα μὲν
[2, 7]	λόγον ὀνειδισμοῦ μὴ εἴπῃς αὐτῷ.	Εἰ	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα παραγγέλλεται
[2, 2]	μέθης διὰ τῆς ἀσωτίας αἰνιξάμενος.	Εἰ	γὰρ καὶ τὸ ὕδωρ οἶνον
[2, 10]	τὸ πάθος εἴωθε τὴν πλάσιν·	εἰ	γὰρ καὶ τῶν ὀρνέων πολλὰ
[2, 10]	τῶν ὑπὸ γαστέρα δεσπόζειν ἀρχικώτατον.	Εἰ	γὰρ οὐδὲ τὸν δάκτυλον ὡς
[2, 10]	ἀναλύοντες, ἐπὴν εἰς κοίτην ἴωμεν·	εἰ	γὰρ σεμνότητα ἀσκητέον, ὥσπερ οὖν,
[2, 1]	παριστάντας, ὡς Χριστὸν ἐσχήκαμεν αὐτοί.	Εἰ	γάρ τι τῶν τοιούτων βρωμάτων
[2, 3]	Οὗτος τῆς ἀπειροκαλίας ὁ μισθός.	~Εἰ	γάρ τοι γεωργοῦσιν ἡμῖν δικέλλης
[2, 7]	οὐδὲ διὰ τὴν ἀγάπην ἀπορητέον.	Εἰ	γὰρ ὡς ἐπιτείνοντες τὴν πρὸς
[2, 8]	αἰσθήσεων, οἱονεὶ διὰ θυρῶν ἀφρουρήτων.	Εἰ	γοῦν τῆς εὐωδίας τὸ θυμίαμα
[2, 1]	οὑτοσὶ καὶ φθοροποιὸς ἀπήρτηται βίος·	εἰ	δ´ ἀγάπην τινὲς τολμῶσι καλεῖν
[2, 12]	τουτέστιν ἀπάτη ἀληθείᾳ μὴ ἐριζέτω·	εἰ	δὲ αἰσχραὶ φύσει, ἐλέγχουσιν ἐξ
[2, 12]	προσπαθείας καὶ διαφορᾶς χρώμεθα αὐτοῖς.	Εἰ	δὲ ἀμήχανον πάντας σωφρονεῖν, ἀλλὰ
[2, 10]	τῷ Περὶ ἐγκρατείας ἡμῖν δεδήλωται.	Εἰ	δὲ αὐτὸ τοῦτο, εἰ γαμητέον,
[2, 5]	προσαγορεύεται, γέλως δέ ἐστι πορνικός,	εἰ	δὲ ἐπὶ ἀνδρῶν, καγχασμός, γέλως
[2, 3]	οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες.	Εἰ	δὲ ἐπὶ γάμου ταῦτα, ἐφ´
[2, 5]	μὴ συνήδεσθαι διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν,	εἰ	δὲ ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους ἁρμόζει
[2, 10]	καὶ ἐδόθη ἑκάστῳ στολὴ λευκή.	Εἰ	δὲ καὶ ἄλλο τι δέοι
[2, 7]	τὴν δέσιν τῆς συμβιώσεως πειρωμένῳ.	Εἰ	δὲ καὶ ἀνάγκη τις περιτύχοι
[2, 8]	τὰς ὕβρεις τῆς τρυφῆς γεγονέναι.	Εἰ	δὲ καὶ ἄρα τι συγχωρητέον,
[2, 7]	σώφρονα παροινεῖν καὶ μεθύειν λέγων.	Εἰ	δὲ καὶ εἶέν τινες οἱ
[2, 2]	ὑπερχεομένων τῶν ὑγρῶν τῷ σώματι.	Εἰ	δὲ καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων
[2, 10]	καὶ σάκκον ἠμπίσχετο ταπεινοφροσύνης ἔνδυμα.	Εἰ	δὲ καὶ Ἱερεμίαν καλεῖς, λινοῦν
[2, 7]	ἐρηρεισμένοι μόνοις παρέστων τοῖς ὠσίν·	εἰ	δὲ καὶ καθέζοιντο, μὴ ἐναλλὰξ
[2, 8]	τε καὶ θυμιαμάτων ὠφέλειαν, δεδηλώκαμεν.	Εἰ	δὲ καὶ λέγοιέν τινες, τίς
[2, 12]	καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.	Εἰ	δὲ καὶ πάντα ὑμῖν δεδώρηται
[2, 10]	γῆ εὔθετος εἰς σπερμάτων ὑποδοχήν,	εἰ	δὲ καὶ πᾶσα, ἀλλ´ οὐχὶ
[2, 1]	εὐχαριστῶν οὐκ ἀσχολεῖται περὶ ἡδονάς.	Εἰ	δὲ καὶ προτρεποίμεθα ἐπ´ ἀρετὴν
[2, 10]	τὰ σκέποντα παραπλήσια εἶναι χρή,	εἰ	δέ, καὶ σκέπην ταύτην παραληπτέον,
[2, 10]	κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ.	Εἰ	δὲ καὶ ὑφεῖναι χρὴ τοῦ
[2, 11]	ἔνθα μὴ ἀνάγκη τις διακωλύοι.	Εἰ	δὲ μὴ ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ μηδὲ
[2, 6]	οὐκ ἀνῆκεν, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία.	Εἰ	δὲ ὁ μωρὸν εἰπὼν τὸν
[2, 10]	ὁ πατὴρ ὑμῶν ὅτι χρῄζετε»	Εἰ	δὲ ὅλως ζητητικοὶ γεγόναμεν, μὴ
[2, 10]	δὴ καθυφεῖναι χρὴ τοῦ τόνου.	Εἰ	δὲ συμπεριφέρεσθαι χρή, ὀλίγον ἐνδοτέον
[2, 1]	θολωδεστέρα οὖσα ἐπισκοτεῖ τῇ ψυχῇ.	Εἰ	δέ τις καὶ τούτων μεταλαμβάνει,
[2, 1]	εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε.	Εἰ	δέ τις πεινᾷ, ἐν οἴκῳ
[2, 10]	κρίνων {ἢ μύρων} ἢ ῥόδων;	Εἰ	δὲ τὸν χόρτον σήμερον ἐν
[2, 10]	παραλυποίη τοῦ περιέχοντος ἡ ἀμετρία.	Εἰ	δὴ οὗτός ἐστι τῆς ἐσθῆτος
[2, 7]	λόγον τοῦ θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.	Εἰ	δὴ τοῦτο ἐφυλάξαντο, πολλῷ μᾶλλον
[2, 9]	λιτῇ σύμμετρον ἐχούσῃ τὸ παρηγοροῦν,	εἰ	θέρος εἴη, τὸ σκέπον, εἰ
[2, 11]	ὑποδεικνύμενος τὸν τύπον. Τοῦτο δὲ	εἰ	καὶ αἰνίττεταί τι, ἐν ἄλλοις
[2, 9]	ἀλήθειαν πράξεσι πάντα ἁρμόττων ἐστίν,	εἰ	καὶ κατὰ φύσιν ἐστίν. Λὼτ
[2, 8]	τοῦ σώματος ὀσμὴν ἀναστεῖλαι βαρυτέραν,	εἰ	καὶ πρὸς τοῦτο τοῦ ἐλαίου
[2, 3]	συμμαχικόν τι παρακαλοῦντας; Τί δέ;	Εἰ	κεραμεοῦν εἴη τὸ χερνίβιον, οὐ
[2, 9]	εἰ θέρος εἴη, τὸ σκέπον,	εἰ	κρύος εἴη, τὸ θάλπον. Ἡ
[2, 12]	ἀπεῖναι αὐτῶν τὸν καλλωπισμὸν κελεύει·	εἰ	μὲν γὰρ καλαὶ εἶεν, ἀπόχρη
[2, 5]	καὶ τὸ μειδίαμα παιδαγωγεῖσθαι, καὶ	εἰ	μὲν ἐπ´ αἰσχροῖς εἴη, ἐρυθριῶντας
[2, 5]	δὲ ἐκμελὴς τοῦ προσώπου ἔκλυσις,	εἰ	μὲν ἐπὶ γυναικῶν γίνοιτο, κιχλισμὸς
[2, 9]	ἔστρωται ῥινὸν βοὸς ἀγραύλοιο, πλὴν	εἰ	μὴ ἄρα ἡ περίστασις ἀναγκάζοι.
[2, 5]	τινων ἑτέρων ἐντροπῆς ἀξίων παρόντων,	εἰ	μὴ ἄρα τι αὐτοὶ εἰς
[2, 10]	ὤνησεν μὲν οὐδένα, ἀγαπητὸν δὲ	εἰ	μὴ ἔβλαψεν. Ἡ μὲν γὰρ
[2, 12]	καὶ τίσιν οὖν ταῦτα γέγονεν,	εἰ	μὴ ἡμῖν; τελέως δὲ ἠγνοηκότων
[2, 11]	τὸ λευκὸν ὑπόδημα συγχωρητέον, πλὴν	εἰ	μὴ ὁδεύοιεν, τότε δὲ τῷ
[2, 10]	μὲν γὰρ κατὰ νόμον σφαλερά,	εἰ	μὴ ὅσον αὐτῆς ἐπὶ παιδοποιίᾳ,
[2, 11]	εὖ μάλα ἁρμόδιον ἀνυποδησία, πλὴν	εἰ	μὴ στρατεύοιτο. Καὶ γάρ πως
[2, 2]	ὁ ἐπιχώριος ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν;	Εἰ	μή τι καὶ τὸ ὕδωρ
[2, 8]	τὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ	εἰ	μὴ φορτικὸς εἶναι δοκῶ, οἱ
[2, 8]	γαλήνης καὶ εἰρήνης οἰκεῖός ἐστιν.	~Εἰ	μύροις καὶ στεφάνοις χρηστέον. Στεφάνων
[2, 12]	εἰ πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται καὶ	εἰ	πάντα ἡμῖν ἔξεστι» φησὶν ὁ
[2, 12]	καὶ πάντα ὑμῖν δεδώρηται καὶ	εἰ	πάντα ὑμῖν συγκεχώρηται καὶ εἰ
[2, 1]	τοῦ λόγου πηγήν. Καὶ γὰρ	εἰ	πάντων μεταλαμβάνειν ἔξεστί μοι, ἀλλ´
[2, 12]	ἦσαν οἱ παλαιοὶ τῶν Ἑβραίων,	εἰ	περιελόμενοι τὸν κόσμον τῶν γυναικῶν
[2, 10]	τοὐναντίον, τὸ μὲν σῶμα αὐταῖς	εἰ	πιπράσκοιτο, οὐκ ἄν ποτε χιλίας
[2, 5]	τὸ γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα; Καὶ	εἰ	τὸ πρόσωπον οὐκ ἂν ἑκόντες
[2, 10]	τὰ τῆς τροφῆς προστεθήσεται ὑμῖν.	~Εἰ	τοίνυν ἐσθῆτος καὶ τροφῆς καὶ
[2, 5]	καρπὸς διανοίας ὁ λόγος ἐστίν.	Εἰ	τοίνυν τοὺς γελωτοποιοὺς ἐξοικιστέον τῆς
[2, 7]	σοὶ ἐπιτρέπει ἡ σοφία, λάλησον,	εἰ	χρεία σου, μόλις δὶς ἐπερωτηθεὶς
[2, 6]	ὑμῶν» φησὶν μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ´	εἴ	τις ἀγαθός» Πάλιν τε αὖ·
[2, 1]	δεῖπνα διακρίνει μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων,	εἴ	τις ἀδελφὸς λεγόμενος εὑρίσκοιτο πόρνος
[2, 1]	τινῶν καὶ ἀναγκαίων μεταλαμβάνοντας· καὶ	εἴ	τις ἡμᾶς καλεῖ τῶν ἀπίστων
[2, 7]	αὐτῷ καὶ δειπνοῦσι. Πταρμὸς δὲ	εἴ	τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ ἀμέλει καὶ
[2, 5]	ὠμότητος ὑπόληψιν ἐνδείκνυται. Οὔτε γὰρ	ἀεὶ	γελαστέον— ἄμετρον γάρ— οὔτε πρεσβυτέρων
[2, 10]	ἅγιον μολύνεσθαι, ὥσπερ οὖν εἰκός.	Ἀεὶ	δὲ καθαρῷ καθαροῦ θέμις θιγγάνειν·
[2, 10]	ἐπὶ ταῖς ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ	ἀεὶ	δὲ καιρὸν ἐνδίδωσιν ἡ φύσις
[2, 8]	βασιλικοῦ, μὴ διαπασμάτων καὶ μύρων,	ἀεὶ	δὲ τῷ σωφροσύνης ἀμβροσίῳ χρίσματι
[2, 2]	ἐφ´ ἑαυτὰς ἐπισπώμεναι τὰς ὄψεις.	Ἀεὶ	δὲ ὡς παρόντος τοῦ κυρίου
[2, 1]	τροφὴν εὐχαριστίαν· ~καὶ ὅ γε	ἀεὶ	εὐχαριστῶν οὐκ ἀσχολεῖται περὶ ἡδονάς.
[2, 1]	πᾶσι χρῆσθαι καλόν, ἀλλ´ οὐδὲ	ἀεί.	Καὶ γὰρ καὶ ὁ καιρὸς
[2, 1]	εἰς γῆν τοὺς ἐκ γῆς	ἀεὶ	καὶ κεκυφότας εἰς τραπέζας, τὴν
[2, 6]	πρὸς τὴν ἀκολασίαν. Δεινὸς γὰρ	ἀεὶ	τὰς ῥίζας τῶν ἁμαρτημάτων ἐκκόπτειν,
[2, 2]	πάντῃ συμπάρεστιν ἐφ´ ὅσον βιοῦμεν,	ἀεὶ	τὸ ἴδιον ἔργον ἐκτελοῦσα, τὴν
[2, 9]	ὄλεθρος τὸ ἀτρεμῆσαι αὐτήν· διόπερ	ἀεὶ	τὸν θεὸν ἐννοουμένη διὰ τῆς
[2, 10]	σχολάζουσα μὲν τῷ ἀνδρὶ ἀνυποκρίτως	θεοσεβεῖ,	φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν καὶ τοῦ
[2, 10]	εἰς τὰ περιττὰ ἀπασχολοῦσα ἡδυπάθεια	ἀπάγει	τῆς ἀληθείας· διὸ καί φησι
[2, 10]	ἄλογος· ἔμπαλιν δὲ ὁ Μωυσῆς	ἀπάγει	τῶν ἐγκύων τοὺς ἄνδρας ἄχρις
[2, 8]	δὲ κυρίου ἐστὶν ἴασις. Εἶτα	ἐπάγει·	καὶ μυρεψὸς ποιήσει μίγμα» ὡς
[2, 7]	ὥρᾳ γάρ» φησίν, ἀναστάσεως μὴ	οὐράγει	καὶ ἀπότρεχε εἰς οἶκόν σου.
[2, 10]	μετ´ αἰδοῦς— θατέραν δὲ τοὐναντίον	εἰσάγει,	τὴν κακίαν, περιττῇ μὲν ἐσθῆτι
[2, 1]	δὲ παιδείας ἀγάπη» ἡ σοφία	λέγει,	ἀγάπη δὲ τήρησις νόμων αὐτῆς.
[2, 6]	χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί, ἡ ποιητικὴ	λέγει.	Γενναιότερον δὲ ὁ ἀπόστολος γίνεσθε»
[2, 8]	αὐτοῦ τέχνην τούτῳ παρέχει μόνῳ.	Λέγει	γοῦν ἡ γραφή· Ὕδωρ καὶ
[2, 12]	καὶ ὄφεις ἀποπλαττομένας εἰς εὐπρέπειαν.	Λέγει	γοῦν ὁ κωμικὸς Νικόστρατος· ἁλύσεις,
[2, 1]	ὁ κύριος ἀγάπας οὐ κέκληκεν.	Λέγει	γοῦν πῇ μέν· Ὅταν κληθῇς
[2, 3]	Παγκάλως γοῦν ἡ θεία που	λέγει	γραφή, πρὸς τοὺς φιλαύτους καὶ
[2, 10]	δὲ τῆς παρανόμου ἡ γραφὴ	λέγει·	Γυνὴ μισθία ἴση σιάλῳ λογισθήσεται,
[2, 10]	ὧν τὸ ἀκόλαστον κορυφοῦται ἦθος·	λέγει	δὲ ἡ γραφή· Ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις
[2, 1]	μελετῶντας ἀδικεῖν ὁ ἀπόστολος ἀνακρούων	λέγει·	Ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον δεῖπνον
[2, 1]	ἐπὶ μικρᾷ τρυφῇ» ἡ σοφία	λέγει.	~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον καὶ περὶ τῶν
[2, 12]	καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω»	λέγει	ἐπ´ αὐτὴν τὰς ἡμέρας τῶν
[2, 1]	κοινωνοὺς δαιμονίων γίνεσθαι» ὁ ἀπόστολος	λέγει,	ἐπεὶ δίχα σῳζομένων καὶ φθιμένων
[2, 4]	κύμβαλον τοῦ στόματος τὴν γλῶτταν	λέγει,	ἣ τοῖς κρουομένοις ἐπηχεῖ χείλεσιν.
[2, 10]	ἠμφιεσμένους ἱματίοις ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	λέγει·	Ἰδού, οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ
[2, 12]	φρόνησιν» διὰ Σολομῶντος τὸ πνεῦμα	λέγει〉	κρεῖσσον γὰρ αὐτὴν ἐμπορευθῆναι ἢ
[2, 12]	ἐραστῶν αὐτῆς, ἐμοῦ δὲ ἐπελάθετο,	λέγει	κύριος. Ἀποθέμεναι τοίνυν τοὺς λήρους
[2, 3]	καί· Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα»	λέγει	κύριος, καὶ πτωχοῖς δός, καὶ
[2, 2]	Ἐντεῦθεν καὶ ἡ ποιητικὴ ὠφελημένη	λέγει·	οἶνός τε, ὃς πυρὶ ἶσον
[2, 10]	τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλ´ οὐκ ἀσελγαίνετε»	λέγει	οὐδὲ σφᾶς αὐτοὺς καθάπερ εἰς
[2, 12]	δεσμοὺς μοιχευομένῃ τῇ Ἀφροδίτῃ περιβεβλῆσθαι	λέγει,	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ μοιχείας σύμβολον
[2, 10]	ἦν τις» ὁ κύριος διηγούμενος	λέγει,	πλούσιος σφόδρα, ὃς ἐνεδιδύσκετο πορφύραν
[2, 10]	τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα δὲ	λέγει	ταῦτα» τὴν τρυφήν, τὴν ἡδυπάθειαν,
[2, 2]	κυρίου, πάλιν αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ	λέγει	τὴν Ἰουδαίων ἐπονειδίζων σκληροκαρδίαν· Ἦλθεν
[2, 4]	χορῷ αἰνεῖτε αὐτόν» τὴν ἐκκλησίαν	λέγει	τὴν μελετήσασαν τῆς σαρκὸς τὴν
[2, 4]	αἰνεῖτε αὐτόν» ὄργανον τὸ σῶμα	λέγει	τὸ ἡμέτερον καὶ χορδὰς τὰ
[2, 10]	βασιλείοις εἰσί» τοῖς ἐπιγείοις βασιλείοις	λέγει,	τοῖς φθαρτοῖς, ἔνθα δοξοκαλία καὶ
[2, 5]	πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ μειδιάσει. Φρόνιμον	λέγει	τὸν πανοῦργον νῦν, τὸν ἐναντίως
[2, 1]	ἐστι τροφή, ἑστίασις λογική· Πάντα	στέγει,	πάντα ὑπομένει, πάντα ἐλπίζει· ἡ
[2, 12]	ὄστρειον ἐκεῖνο ἐν ὕδατι γιγνόμενον	περιστέγει	τὴν σάρκα, ἐκ δὲ ταύτηςὁ
[2, 2]	κρᾶμα, τὸ δὲ εἰς ἀφθαρσίαν	ὁδηγεῖ,	τὸ πνεῦμα, ἡ δὲ ἀμφοῖν
[2, 12]	καὶ τὸν ἀέρα προφανῆ πᾶσι	χορηγεῖ,	τὰ δὲ ὅσα μὴ ἀναγκαῖα
[2, 2]	Ἑβραίων μονότροπον σωφροσύνης ὁ κύριος	ἐχορήγει	ποτόν, νήφειν δὲ μάλιστα ἐχρῆν
[2, 1]	μηδὲ οἶνον πιεῖν» αὐτός τε	ὁμολογεῖ	καὶ οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων
[2, 7]	τῆς πίστεως ἐκριπίζει τὴν διάνοιαν,	συνεργεῖ	δὲ αὐτοῖς τὸ ἄστατον τῆς
[2, 2]	ποιήματα, καὶ ταύτῃ πρὸς ὑγείαν	συνεργεῖ	ἡ κρᾶσις ἡ ἀμφοῖν, ὕδατός
[2, 10]	καθὸ εἰς γένεσιν ἀνθρώπου ἄνθρωπος	συνεργεῖ.	Οὐ πᾶσα οὖν γῆ εὔθετος
[2, 10]	ὃ δὲ διὰ τὸν θεὸν	φυτουργεῖ·	Πληθύνεσθε» γὰρ εἴρηκεν, καὶ ὑπακουστέον·
[2, 10]	τῆς τοῦ παντὸς διαμονῆς προμηθούμενος	γεωργεῖ,	καὶ ὃ μὲν δι´ ἑαυτόν,
[2, 10]	δὲ τὸ σῶμα τῇ ψυχῇ,	παιδαγωγεῖ	δὲ τὴν ψυχήν, μὴ μεριμνᾶτε»
[2, 1]	ἣν ὁ λόγος εἰς ἀφθαρσίαν	παιδαγωγεῖ,	ἐγκρίνεται ἡ τροφή. Ἁπλῆ δὲ
[2, 5]	θ´ ἁπαλὸν γελάσαι καὶ ὀρχήσασθαι	ἀνώγει,	εἰς μαλακίαν ἐκτρέπων τὸ ἀνδρόγυνον
[2, 7]	παροινίας ὥσπερ καὶ τὸ κώνειον	δεῖ·	ἄμφω γὰρ ὑποσύρουσιν εἰς θάνατον.
[2, 10]	ἀλληγορίᾳ σοφῇ τὴν εἰδωλολατρείαν διαβέβληκε·	δεῖ	γὰρ ὡς ἀληθῶς ἁγνὸν εἰδώλων
[2, 10]	ἡ τρυφὴ καὶ τὴν ὀνομασίαν.	Δεῖ	δὲ τὴν σκέπην, οἶμαι, αὐτὸ
[2, 2]	ὅτι μὲν σωφρονεῖν τὸν πίνοντα	δεῖ,	δι´ ὧν ἐδίδασκεν παρὰ τὰς
[2, 5]	ἡμεδαπῆς πολιτείας, πολλοῦ γε καὶ	δεῖ	ἡμῖν αὐτοῖς ἐπιτρέπειν γελωτοποιεῖν. Ἄτοπον
[2, 12]	δὲ περίεργοι εἰς ἃ μὴ	δεῖ.	Ἰδοὺ ὅλος ἀναπέπταται οὐρανός, καὶ
[2, 12]	τοι ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς	δεῖ	καὶ δι´ αὑτῆς ποριστικὴ τῶν
[2, 3]	εἶναι ταῖς ἐνστάσεσιν τοῦ Χριστιανοῦ	δεῖ,	κατὰ τὸ πρόσφορον οἰκειούμενα τῷ
[2, 5]	ταῦτα οὐκ ἀναιρεῖν ἐξ αὐτῶν	δεῖ,	μᾶλλον δὲ μέτρον αὐτοῖς καὶ
[2, 9]	βίου συνδιαιρεῖται χρόνον— πολλοῦ γε	δεῖ	μεθ´ ἡμέραν ἐπιτρέπειν καθεύδειν τοῖς
[2, 3]	ἄντικρυς νομοθετοῦντα, ὡς οὔτε ἀργυροῦν	δεῖ	πλοῦτον οὔτε χρυσοῦν» ἀσκεῖν ἔχειν,
[2, 5]	τὸ ἀνδρόγυνον ἦθος. Καὶ σκοπεῖν	δεῖ	πῶς ἐντεῦθεν ἡ παρρησία τὴν
[2, 5]	διακείμενον. Ἀλλ´ οὐδ´ ἔμπαλιν εἶναι	δεῖ	σκυθρωπόν, ἀλλὰ σύννουν· ἀποδέχομαι γὰρ
[2, 8]	ἀναθάλπειν τὴν ψυχρότητα. Πολλοῦ τοίνυν	δεῖ	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε
[2, 8]	καὶ τὸν στόμαχον. {Πολλοῦ τοίνυν	δεῖ	τοῖς ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε
[2, 5]	αὖ καὶ αὐτὸς ὃν μὲν	δεῖ	τρόπον ἐξαγόμενος ἐμφαίνει κοσμιότητα, μὴ
[2, 7]	παροινίᾳ τινὶ παραπειθόμενοι εἰς δάκρυα·	ἀπᾴδει	γὰρ τοῦ λόγου καὶ τὸ
[2, 10]	κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν	ἔδει,	τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς
[2, 7]	ᾗσιν ἄκοσμά τε πολλά τε	ᾔδει,	μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον.
[2, 8]	τοῦ πάθους αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ	εὐώδει	ἀλειφόμενοι οἱ πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται
[2, 2]	τῆς ψυχῆς τὸ τραῦμα φλεγμαίνειν	ἀναγκάζει	τὸ σῶμα σφυγμοί τε ἀναιδεῖς
[2, 8]	δὲ καὶ τὰς ἀμίδας ὄζειν	ἀναγκάζει	τοῦ μύρου ἡ τρυφή. Εὖ
[2, 2]	ἄκρατος» κατὰ τὸν κωμικὸν ὀλίγα	ἀναγκάζει	φρονεῖν» μή τι δὲ οὐδὲ
[2, 8]	τὸν δεδοξασμένον, αἱμάσσει δὲ καὶ	κολάζει	τοὺς ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν καὶ
[2, 10]	Καθάπερ οὖν ἡ ἄγαμος μόνῳ	σχολάζει	τῷ θεῷ καὶ ἡ φροντὶς
[2, 2]	εἴρηται· Ὡς ἄρα κάμινος μὲν	δοκιμάζει	στόμωμα ἐν βαφῇ, οἶνος δὲ
[2, 12]	Τὸ οὖν πάρεστί μοι καὶ	πλεονάζει	μοι, διὰ τί μὴ τρυφήσω;
[2, 2]	γὰρ ἀφαιρεῖται τῷ χρόνῳ ὃ	προαρπάζει	ἡ ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ δέ»
[2, 9]	τὴν ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ τὸν ἄνθρωπον	ἐξισάζει	χάριτι, τῆς ζωῆς τὸ ἀίδιον
[2, 8]	τερπομένη μύρῳ τῷ πνεύματι. Τοῦτο	σκευάζει	Χριστὸς ἀνθρώποις γνωρίμοις, εὐωδίας ἄλειμμα,
[2, 7]	τοιαύτη παιδιά· στόμα δὲ προπετοῦς	ἐγγίζει	συντριβῇ» οὐ παραδέξῃ δὲ ἀκοὴν
[2, 12]	οἰκουρίας. Ὁ γὰρ διδοὺς πτωχῷ	δανείζει	θεῷ» καὶ χεῖρες ἀνδρείων πλουτίζουσιν.
[2, 1]	γάρ τι τῶν τοιούτων βρωμάτων	σκανδαλίζει	τὸν ἀδελφόν, οὐ μὴ φάγω»
[2, 10]	ὑαίνῃ διὰ τὸν ὑπερβάλλοντα πασχητιασμόν·	ἀλληλίζει	γὰρ καὶ ὁ ἄρρην, ὅθεν
[2, 1]	βίον ὡς οὐ ζησόμενοι; Τούτους	ταλανίζει	διὰ Ἡσαΐου τὸ ἅγιον πνεῦμα,
[2, 2]	δὲ καὶ τὸ ὕδωρ ἐπαγόμενοι.	Ταλανίζει	τοὺς πλουσίους εἰς τρυφὴν κἀνταῦθα
[2, 10]	τοῦ διαβόλου μεμήνυκεν ἡ γραφή.	Σαφηνίζει	δὲ τὴν διάνοιαν ἡ ἐπιφερομένη
[2, 7]	ἔτι ἐν αὐτοῖς τῆς πίστεως	ἐκριπίζει	τὴν διάνοιαν, συνεργεῖ δὲ αὐτοῖς
[2, 1]	Πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει, πάντα	ἐλπίζει·	ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. Μακάριος
[2, 8]	ὧν καὶ διὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ	προθεσπίζει	τὸ πνεῦμα· Προσκυνήσωμεν εἰς τὸν
[2, 10]	τῶν τέως μεμυκότων {ἀρτηριῶν} οὐ	μινυρίζει	δὲ ἔτι τὸ μέλος τὸ
[2, 5]	οὐδὲ ὁ ἵππος χρεμετιστικὸς ὢν	χρεμετίζει	τὰ πάντα· ὡς δὲ ζῷα
[2, 5]	εἰ δὲ ἐπὶ λυπηροῖς, κατηφεστέρους	ἁρμόζει	βλέπεσθαι ἢ ἐφήδεσθαι δοκεῖν· τὸ
[2, 11]	ὑποδήμασι χρηστέον αὐταῖς· οὐ γὰρ	ἁρμόζει	γυμνὸν ἐπιδείκνυσθαι τὸν πόδα· ἄλλως
[2, 8]	ἐντρυφῶντας τῷ σεμνῷ τοῦ κυρίου	πάθει	ἀναδεῖσθαι τοῖς ἄνθεσιν. Ὁ μὲν
[2, 8]	ἐκεντούμεθα· αὐτὸς γὰρ τῷ ἰδίῳ	πάθει	ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπὸ σκανδάλων καὶ
[2, 10]	εἰς αὐτὴν οὐ θέμις ἀντιπλασθῆναι	πάθει·	τὸ γὰρ πάθος οὐ φύσις·
[2, 10]	οὐχὶ καὶ ἐκλύσεις παρέπονται τῷ	μεγέθει	τῆς ἀπουσίας ἀνατιθέμεναι; Ἄνθρωπος γὰρ
[2, 7]	σοφία παραινεῖ μὴ ἀδολεσχεῖν ἐν	πλήθει	πρεσβυτέρων» ἄνωθεν δὲ ἡμῶν τὴν
[2, 10]	λέγων τὰ κρίνα πῶς οὔτε	νήθει	οὔτε ὑφαίνει, λέγω δὲ ὑμῖν,
[2, 10]	ἄριστον μὲν ὁ λόγος φάρμακον,	βοηθεῖ	δὲ καὶ ἡ ἔνδεια τοῦ
[2, 1]	ἃ μὴ πεινῶντας ἡμᾶς ἐσθίειν	ἀναπείθει	γοητεύοντα τὰς ὀρέξεις. Μὴ γὰρ
[2, 10]	ἔτι τὸ μέλος τὸ μεμαραμμένον,	ἀνθεῖ	δὲ ἤδη λιγυρὸν καὶ χεῖται
[2, 10]	εἰς συνουσίαν ἔχειν ὁμολογοῦσα ὀλίγον	ἀνθεῖ	καὶ συγγηράσκει τῷ σώματι, ἔσθ´
[2, 10]	πτερῶν νεοφυΐα νεαρᾶς ἐσθῆτος δίκην	ἐξανθεῖ	βαφήν τινα πτερῶν, ὀλίγῳ δ´
[2, 12]	καλοῦ τοῦ σώματος καταφαίνεται καὶ	ἐπανθεῖ	τῇ σαρκί, τὸ ὡραῖον τῆς
[2, 3]	καὶ πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο	ἀκολούθει	μοι· ἕπου τῷ θεῷ γυμνὸς
[2, 9]	ἐπιτρέπει δὲ πέττεσθαι σιτία καὶ	συγκαίει	μᾶλλον, ὃ δὴ διαφθείρειν τὴν
[2, 1]	ἐξηγήσεται, ὁ ἐσθίων» λέγων κυρίῳ	ἐσθίει	καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ· καὶ
[2, 1]	ὁ μὴ ἐσθίων κυρίῳ οὐκ	ἐσθίει	καὶ εὐχαριστεῖ τῷ θεῷ» ὡς
[2, 1]	τοὺς ζωμοὺς ῥίπτεσθαι χαμαί. Κᾷτ´	οἴει	με δεῖπνον ἡγεῖσθαι τὸ καταργούμενον;
[2, 8]	μυριζόμενοι· ὁ δὲ αὐχμὸς πολιωτέρους	ποιεῖ—	εἴτε γὰρ αὔανσις τριχὸς ἡ
[2, 10]	τῆς ἀληθείας ἀλαζονεία καὶ τρυφὴ	ποιεῖ,	καὶ ἡ εἰς τὰ περιττὰ
[2, 7]	Διὸ καὶ ἐπιφέρει· Μηδὲ συμβολὰς	ποίει	μετ´ αὐτῆς ἐν οἴνῳ, μή
[2, 2]	πρῶτον μὲν αὐτὸν αὑτῷ ἵλεω	ποιεῖ	τὸν πιόντα μᾶλλον ἢ πρότερον
[2, 6]	ἐν τοῖς ὀνόμασιν ἀτακτεῖν μελέτην	ἐμποιεῖ	τοῦ καὶ εἰς τὰ ἔργα
[2, 1]	οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα καὶ πίνειν	καθήκει·	ἀκρασίας γὰρ τῆς μεγίστης συγχεῖν
[2, 10]	ὁ καιρός· ἑσπέρας δὲ ἀναπαύσασθαι	καθήκει	μετὰ τὴν ἑστίασιν καὶ μετὰ
[2, 4]	ποιητήν, οὕτως καὶ παρὰ πότον	καθήκει	ψάλλειν αὐτῷ τῶν αὐτοῦ μεταλαμβάνοντας
[2, 2]	οὐδὲ γὰρ ὕδατος ἀνέδην ἐμφορεῖσθαι	καθήκει,	ὡς μὴ ἐκκλύζοιτο ἡ τροφή,
[2, 12]	Χριστοῦ παιδαγωγουμέναις οὐ χρυσίῳ κοσμεῖσθαι	προσήκει,	ἀλλὰ τῷ λόγῳ, δι´ οὗ
[2, 12]	ὧν προσάπτουσιν ὃ μὴ ἔχουσιν.	Προσήκει	τοίνυν λιτότητα ἀσπάζεσθαι τὰς Χριστῷ
[2, 2]	τὰ μὲν γλίσχρα τῶν περιττωμάτων	διατήκει	θερμότητι, τοὺς δὲ δριμεῖς καὶ
[2, 10]	πᾶς δὲ ὃς ἁμαρτάνει, καὶ	ἀδικεῖ	εὐθύς, οὐχ οὕτως τὸν πέλας,
[2, 4]	περιψοφούμενοι· ἀτεχνῶς γάρ, ὡς ἐμοὶ	δοκεῖ,	θέατρον μέθης τὸ τοιοῦτον γίνεται
[2, 1]	τῆς ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν μοι	δοκεῖ	καὶ ὁ κύριος αἰνίξασθαι τοὺς
[2, 10]	παρὰ φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ μοι	δοκεῖ	καὶ ὁ Πλάτων ἐν Φαίδρῳ
[2, 10]	τοῖς σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ μοι	δοκεῖ	καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι χρὴ
[2, 1]	παραγγέλλεται ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων. Μιαρὰ	δοκεῖ	μοι καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν
[2, 2]	ἔστι κυριακὸν δεῖπνον φαγεῖν. Ἐμοὶ	δοκεῖ	ὁ ἀκέφαλος πρὸς τῶν μαθηματικῶν
[2, 6]	ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων. Ταύτῃ μοι	δοκεῖ	ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί τι
[2, 1]	παντοδαπὰς θηρωμένη ποιότητας. Καί μοι	δοκεῖ	ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν ἀλλ´
[2, 4]	αὐτῶν. Καὶ πάλιν ἐπιφέρει· ὅτι	εὐδοκεῖ	κύριος ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ.
[2, 10]	ἔχειν ὁμολογοῦσα ὀλίγον ἀνθεῖ καὶ	συγγηράσκει	τῷ σώματι, ἔσθ´ ὅτε δὲ
[2, 10]	σώματι, ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ	προγηράσκει	μαρανθείσης τῆς ἐπιθυμίας, ὁπόταν τὴν
[2, 2]	τὸν οἶνον οἷον πυρὸς ἀπειλήν.	~Ἀρέσκει	οὖν τοὺς παῖδας καὶ τὰς
[2, 2]	οἶνος» φησὶν καὶ ὑβριστικὸν μέθη»	Ἀρέσκει	τοίνυν τῷ λόγῳ τῷ ὀρθῷ
[2, 1]	μόσχον μετὰ δολιότητος· εὖ τοῦτο	ὑπομιμνῄσκει	τοῦ προειρημένου λόγου, ὡς οὐ
[2, 10]	τὸν θεὸν ὑπονοῶν. Οὐ γὰρ	γινώσκει»	φησὶν ἡ γραφή, ὅτι ὀφθαλμοὶ
[2, 10]	διικνεῖτο, οὓς Ὅμηρος ἐκθηλύνων ἑλκεσιπέπλους»	καλεῖ.	~Εἴδωλον οὖν τοῦ καλοῦ τὴν
[2, 1]	καρδίαν ἔχειν. Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος	καλεῖ	ὁ κωμικός. Τοιοῦτοι τῶν ἀνθρώπων
[2, 1]	πάλιν· Ἀλλ´ ὅταν ποιῇς δοχήν,	κάλει	τοὺς πτωχούς» ἐφ´ ᾧ μάλιστα
[2, 1]	μεταλαμβάνοντας· καὶ εἴ τις ἡμᾶς	καλεῖ	τῶν ἀπίστων καὶ πορεύεσθαι κρίνομεν—
[2, 8]	ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι	ἐθέλει	τὸ νευρῶδες〉 Ναὶ μὴν καὶ
[2, 8]	ἄνθεσιν ἐπιψύχειν αὐτόν, ὁπότε ἀλεαίνεσθαι	ἐθέλει	τὸ νευρῶδες· οὐ γὰρ κατὰ
[2, 4]	τῶν κυνηγῶν θηρευομένας ἄγεσθαι τῷ	μέλει,	ταῖς δὲ ἵπποις μιγνυμέναις οἷον
[2, 7]	δὲ εἴ τῳ ἐπιγένοιτο, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν
[2, 1]	ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ	ἀμέλει	καὶ τὰ ἄλογα ζῷα, οἷς
[2, 8]	μύρον, τούτῳ τετίμηκε τὸν δεσπότην·	ἀμέλει	καὶ τῷ κόσμῳ τοῦ σώματος,
[2, 8]	καὶ τῆς γεύσεως ἀποκεκλείκαμεν, οὕτως	ἀμέλει	καὶ τῶν ὄψεων καὶ τῶν
[2, 7]	ὃ παιδαγωγήσει τὸ εὔσχημον αὐτῶν.	Ἀμέλει	πρὸς τὸν αἰσχυντηλὸν καὶ σιωπηλὸν
[2, 7]	μὴ προσόντος κυροῦσα τὸ προσόν.	Ἀμέλει	τοιοῦτόν τι ἐπικρίνει ὁ τὸν
[2, 8]	δὲ χρίεσθαι τῷ μύρῳ καὶ	λυσιτελεῖ	ἔσθ´ ὅτε. ~Ἀρίστιππος γοῦν ὁ
[2, 3]	ὁρᾶτε. Ὁ κύριος τρυβλίῳ ἐπωψᾶτο	εὐτελεῖ	καὶ κατέκλινεν τοὺς μαθητὰς ἐπὶ
[2, 12]	χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ	πολυτελεῖ,	ἀλλ´ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις
[2, 9]	δὲ χρηστέον ἀκολούθως τῷ λόγῳ	ἀφελεῖ	τῇ εὐνῇ καὶ λιτῇ σύμμετρον
[2, 10]	τε πάλιν ὁ παιδαγωγὸς αὐτοῖς	ἀπειλεῖ	διὰ Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ οἱ
[2, 4]	ἐκκλησίᾳ ὁσίων, ἀγαλλιάσθωσαν ἐπὶ τῷ	βασιλεῖ	αὐτῶν. Καὶ πάλιν ἐπιφέρει· ὅτι
[2, 2]	ἐστιν, τοῦ δὲ νοῦ κενός,	φιλεῖ	τε πολλὴν γλῶτταν ἐκχέας μάτην
[2, 10]	τὸ χρῶμα καὶ τὴν ᾠδὴν	συμμεταβάλλει	ταῖς τροπαῖς— ἀλλ´ οὔτι γε
[2, 2]	ἤδη τῆς ἡλικίας τὸ γλεῦκος	ὑπερβάλλει	τῆς αἰδοῦς τοὺς ὅρους. Χρὴ
[2, 4]	τὴν λειτουργίαν τὴν θεϊκὴν διαχωρίζον	ψάλλει	τὸ πνεῦμα αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν
[2, 1]	ἡμῖν δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἐσθίειν	παραγγέλλει,	ἵνα ζῶμεν. Οὔτε γὰρ ἔργον
[2, 2]	~Εἰκότως οὖν καὶ ὁ ἀπόστολος	παραγγέλλει·	Μὴ μεθύσκεσθε ἐν οἴνῳ, ᾧ
[2, 2]	ἐπτοημένον ἡ θεία σοφία ὑφορωμένη	παραγγέλλει	τοῖς αὑτῆς τέκνοις· Μὴ ἴσθι
[2, 8]	καὶ μύρων χρῆσις οὐκ ἀναγκαία.	Ἐξοκέλλει	γὰρ εἰς ἡδονὰς καὶ ῥᾳθυμίας,
[2, 7]	οὐ κατὰ κόσμον. Φοβερὸς ἐν	πόλει	αὐτοῦ ἀνὴρ γλωσσώδης. Τῶν γοῦν
[2, 10]	πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς ἐπαισχῦναι αὐτῇ	πόλει	κατέφλεξαν, δεῖγμα ἐναργὲς τοῦτο, λαγνείας
[2, 1]	τοῦ Δαβίδ, ὃς ἐν τῇ	πόλει	τῇ ἑαυτοῦ τὴν ἁγίαν ἱδρύων
[2, 10]	οὐδὲ εἰς τὴν ἡμετέραν πόλιν	εἰσπλεῖ	οὐ μωρὸς παράσιτος οὐδὲ λίχνος
[2, 8]	καὶ καθαρὰν προπαρασκευάσας τῇ ἰδίᾳ	δυνάμει.	Ὤζεσέ τε τούτοις τὸ μύρον
[2, 10]	πῶς ἔχοι πρὸς τὰ ἀφροδίσια,	εὐφήμει»	φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα μέντοι αὐτὰ
[2, 8]	τῆς κύπρου, καὶ ἡ νάρδος	εὐδοκιμεῖ	παρ´ αὐτοῖς καὶ τὸ ἀπὸ
[2, 10]	ὁρμητήριον· τὸ γὰρ κενὸν πᾶν	ἐπιθυμεῖ	πληρώσεως· συμβαίνει δέ, ὅταν κυῶσι,
[2, 1]	ἀλλ´ ἢ γνάθος εἶναι. ~Μηδὲ	ἐπιθύμει»	φησὶν ἡ γραφή, τῶν ἐδεσμάτων
[2, 10]	ἡ σκοτία» φησίν, αὐτὸ οὐ	καταλαμβάνει»	καταυγάζεται δὲ {αὐτὸ} ἡ νὺξ
[2, 9]	καὶ ἡ σκοτία αὐτὸν οὐ	καταλαμβάνει,	οὐδὲ μὴν ὕπνος, ἐπεὶ μὴ
[2, 1]	Εἰ δέ τις καὶ τούτων	μεταλαμβάνει,	οὐχ ἁμαρτάνει, μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω,
[2, 10]	γὰρ ἑνὶ ἀρκεῖται γάμῳ. Καὶ	συλλαμβάνει	πάλιν ἔτι θηλαζομένη· ἔχει γὰρ
[2, 1]	Ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον δεῖπνον	προλαμβάνει	ἐν τῷ φαγεῖν, καὶ ὃς
[2, 10]	ἁμαρτάνειν ἐστίν, πᾶς δὲ ὃς	ἁμαρτάνει,	καὶ ἀδικεῖ εὐθύς, οὐχ οὕτως
[2, 1]	τις καὶ τούτων μεταλαμβάνει, οὐχ	ἁμαρτάνει,	μόνον ἐγχρατῶς μετεχέτω, μὴ ἐξεχόμενος
[2, 10]	Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων, παρ´ ὅσον	ἁμαρτάνει,	χείρων καὶ ἀτιμότερος αὐτὸς αὑτοῦ·
[2, 10]	διάταγμα τοῦ λόγου παντὶ διατηρητέον	σθένει,	καὶ οὐδὲν οὐδαμῶς παρανομητέον, οὐδὲ
[2, 8]	βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν οἱ μάγοι.	Μένει	δὲ ἀθάνατος ὁ στέφανος οὗτος
[2, 2]	τὸ ποτόν· σοὶ δέδοται καὶ	ἀναμένει	σε. Μὴ διαρραγῆναι σπουδάσῃς, χανδὸν
[2, 1]	ἑστίασις λογική· Πάντα στέγει, πάντα	ὑπομένει,	πάντα ἐλπίζει· ἡ ἀγάπη οὐδέποτε
[2, 10]	τὴν ὥραν ὁ λαγώς, καὶ	ἐπιβαίνει	συγκαθεσθείσης τῆς θηλείας κατόπιν ἐπιών·
[2, 10]	γὰρ κενὸν πᾶν ἐπιθυμεῖ πληρώσεως·	συμβαίνει	δέ, ὅταν κυῶσι, θάτερον μέρος
[2, 10]	τὸ πολὺ τῶν νοσημάτων πλῆθος	ἐπισυμβαίνει,	φιλοψία, φιλοινία, φιλογυνία, καὶ δὴ
[2, 2]	εὖτ´ ἂν ἐς ἄνδρας ἔλθῃ,	κυμαίνει	δ´ οἷα Λίβυσσαν ἅλα βορέης
[2, 10]	κωμῳδία, ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι;	Παραινεῖ	δὲ διαρρήδην ὁ παιδαγωγός· Ἐν
[2, 7]	Ταύτῃ τοι βιωφελέστατα ἡ σοφία	παραινεῖ	μὴ ἀδολεσχεῖν ἐν πλήθει πρεσβυτέρων»
[2, 10]	εἰσίν. Ἡμῖν δὲ ὁ παιδαγωγὸς	παραινεῖ	σαφέστατα· Ὀπίσω τῶν ἐπιθυμιῶν σου
[2, 2]	νότος, τὰ δὲ κεκρυμμένα πάντα	φαίνει,	ἁμαρτοεπής· οἶνος μεθύουσιν ὄλισθος, οἶνος
[2, 8]	λελυμένης κενοδοξίας. Ἀλλὰ καὶ πάθος	ἐμφαίνει	δεσποτικὸν μυστικῶς ταύτῃ νοοῦσι· ~τὸ
[2, 1]	γὰρ τὴν ἀγάπην ἐκδέχεσθαι δεῖν	ἐμφαίνει	ἡ βρῶσις ἡ Χριστοῦ· κομιδῇ
[2, 8]	καρύα πνεῦμα ἀφίησιν καρωτικόν, ὡς	ἐμφαίνει	καὶ τοὔνομα ἐτυμολογούμενον. Νάρκισσος δὲ
[2, 5]	ὃν μὲν δεῖ τρόπον ἐξαγόμενος	ἐμφαίνει	κοσμιότητα, μὴ ταύτῃ δὲ χωρῶν
[2, 12]	γὰρ λιτόν, ᾗ καὶ τοὔνομα	ἐμφαίνει,	οὐκ ἐξέχει οὐδὲ κατά τι
[2, 10]	μεμοίχευκεν· ἀλλὰ πάντως αὑτὸν χείρονα	ἀποφαίνει	καὶ ἀτιμότερον. Ὁ γὰρ ἁμαρτάνων,
[2, 10]	κρίνα πῶς οὔτε νήθει οὔτε	ὑφαίνει,	λέγω δὲ ὑμῖν, ὅτι οὐδὲ
[2, 7]	τὸν σιωπῶντα, οὐ παύεται λαλῶν.	Ἐπιτείνει	γὰρ τοῦ νέου τὴν αἰδῶ
[2, 10]	τῷ ἐντέρῳ τῷ καλουμένῳ ἀρχῷ	ἐκτείνει	τὸν τράχηλον μεταξὺ τῶν ὤμων
[2, 1]	εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν τὰ δεῖπνα	διακρίνει	μὴ συναναμίγνυσθαι» φάσκων, εἴ τις
[2, 8]	ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν, αὐτοφυεῖ καὶ	εἰλικρινεῖ	τινι εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς μελίττας
[2, 7]	τὸ προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν τι	ἐπικρίνει	ὁ τὸν ὑδροπότην καὶ σώφρονα
[2, 10]	μείζονι» καὶ πάλιν— οὐ γὰρ	ἀποκάμνει	ὠφελῶν— ὁ δὲ ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ
[2, 3]	ἐλέφαντος πεποιημένον τὴν λαβήν, οὐ	τέμνει;	Ἢ ἐπὶ τὴν μοῖραν τοῦ
[2, 8]	εἰς ψυχὴν διὰ τῶν αἰσθήσεων,	οἱονεὶ	διὰ θυρῶν ἀφρουρήτων. Εἰ γοῦν
[2, 4]	αὐτόν» κιθάρα νοείσθω τὸ στόμα,	οἱονεὶ	πλήκτρῳ κρουόμενον τῷ πνεύματι· ἐν
[2, 2]	τὸ θερμότατον ἐπεγχεῖν, τὸν οἶνον,	οἱονεὶ	πῦρ ἐποχετεύοντας πυρί, ἐξ οὗ
[2, 12]	τῆς σωφροσύνης ἀξιέραστον δεικνύουσα, ὅταν	οἱονεὶ	φέγγος ἐπιλάμπῃ τῇ μορφῇ τὸ
[2, 10]	ἐγκαθειρκτέον τῇ ψυχῇ τὸ αἰδῆμον	οἱονεὶ	φῶς τοῦ λογισμοῦ· οὐδὲν γὰρ
[2, 2]	δέ» φησίν, μεγάλη γυνὴ μέθυσος»	οἱονεὶ	χόλος θεοῦ οἰνομάχλη γυνή. Διὰ
[2, 11]	τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν τῇ	κόνει	τὼ πόδε. Τῆς λιτῆς ὑποδέσεως
[2, 10]	τινα πτερῶν, ὀλίγῳ δ´ ὕστερον	διαπνεῖ	κατὰ τὴν χειμέριον ἀπειλήν, καθάπερ
[2, 3]	ἰοῦ, προσόζουσιν σκευαρίοις χρώμενος, οἷον	ἀναπνεῖ	τῆς τετυφωμένης ὕλης {ὁ ἰός}
[2, 7]	μετ´ αὐτῆς. Τοῦτ´ ἔστι μὴ	συνδείπνει	πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε μετ´ αὐτῆς.
[2, 2]	ἐν ἐρεθισμῷ καὶ παντὶ πτώματι	πληθύνει.	Διὸ οἱ μὲν πλεῖστοι ἀνίεσθαί
[2, 6]	τῆς πορνείας· τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς	κατευθύνει	ἐπὶ τὴν θέαν τῶν καλῶν,
[2, 8]	ἣν οἱ θρῆνοι οἱ προφητικοί.	Διδάξει	δὲ ἡμᾶς αὐτὸς ὁ κύριος,
[2, 2]	καὶ τὴν ψυχὴν τυφομένην ἤδη	καθέξει	καὶ τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα
[2, 10]	φυσικὴν χρῆσιν ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ	ὀρέξει	αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν
[2, 2]	ἤδη καθέξει καὶ τὰ μόρια	ἐφέξει	διοιδοῦντα καὶ κατακοιμίσει τὸν ἐρεθισμὸν
[2, 6]	ἐκφεύξῃ» φησίν, ἁμαρτίαν· δίκην ἄρα	ὑφέξει	ἡ γλωσσαργία· ἔστι γὰρ σιωπῶν
[2, 5]	παρρησία τὴν ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν	αὔξει·	καί τι ἔπος προέηκεν, ὅπερ
[2, 12]	καὶ σωφροσύνη εἰσίν. Τοιούτους ὅρμους	χρυσοχοεῖ	ὁ θεός. Μακάριος ἄνθρωπος, ὃς
[2, 1]	τῇ ἀμφὶ τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ·	ἐπεὶ	αἱ μὲν ἀκρότητες σφαλεραί, αἱ
[2, 1]	οὐδὲ γὰρ τούτων ψαύειν θέμις.	Ἐπεὶ	γὰρ ἀμήχανον χρώμενον τοῖς ἡδέσιν
[2, 10]	καὶ γενεσιουργοῦ φύσεως μὴ νοήσαντες·	ἐπεὶ	γάρ ἐστι τοῦτο λαγνίστατον τὸ
[2, 8]	καὶ ἄλλο μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν.	Ἐπεὶ	γὰρ ὁ παγκρατὴς κύριος τῶν
[2, 8]	ἀπὸ τῶν στεφάνων εὐωδίαις περιέλκεται.	Ἐπεὶ	δὲ οὐδεμίαν χώραν ἀπονέμομεν ἡδονῇ
[2, 1]	δαιμονίων γίνεσθαι» ὁ ἀπόστολος λέγει,	ἐπεὶ	δίχα σῳζομένων καὶ φθιμένων τροφαί.
[2, 1]	αὐτόθεν χρῆσθαι ὑπάρχει δίχα πυρός,	ἐπεὶ	καὶ ἑτοιμότερα, δεύτερα δὲ τὰ
[2, 8]	οἱ τῷ λόγῳ παιδαγωγούμενοι, οὐκ	ἐπεὶ	καταδεῖν δοκοῦσιν τὸν λόγον ἐν
[2, 1]	τοὔνομα περιέχει, μανία περὶ γαστέρα,	ἐπεὶ	μάργος ὁ μεμηνώς. Τοὺς οὖν
[2, 7]	παρανοεῖν δυναμένη· ὕπανδρον δὲ ὠνόμασεν,	ἐπεὶ	μείζων ὁ κίνδυνος τῷ λῦσαι
[2, 1]	τῆς ἀγάπης τὸ ὄνομα ὑπεξελόμενον,	ἐπεὶ	μὴ κατὰ λόγον ἡ ἑστίασις
[2, 9]	οὐ καταλαμβάνει, οὐδὲ μὴν ὕπνος,	ἐπεὶ	μὴ σκότος. Ἐγρήγορεν ἄρα πρὸς
[2, 5]	Χλεύη μὲν οὖν ἐπιτηδεύειν ταῦτα,	ἐπεὶ	μηδὲ ὁ τῶν γελοίων λόγος
[2, 1]	χάριν, οὐχὶ δὲ τοῦ ἥδεσθαι·	ἐπεὶ	μηδὲ ὠφελεῖσθαι πέφυκεν τὰ σώματα
[2, 10]	ἀποδυσώμεθα καὶ τὴν αἰδῶ ποτε,	ἐπεὶ	οὐδέποτε τῷ δικαίῳ σωφροσύνην ἀποδύσασθαι
[2, 10]	τῆς αἰσχύνης παρεμέτρει, νυνὶ δὲ	ἐπεὶ	τὰ πρόβατα ἡμῖν δεδημιούργηται, μὴ
[2, 7]	φιλονεικία κενῆς νίκης ἕνεκεν λόγων,	ἐπεὶ	τέλος ἡμῖν ἡ ἀταραξία, καὶ
[2, 10]	τοῖχοι σκέπη μου, καὶ οὐδεὶς	βλέπει	τὰς ἁμαρτίας μου· τί εὐλαβοῦμαι;
[2, 2]	συντεινόντων ζωὴν ἐπὶ τὴν φθορὰν	ῥέπει.	Εἰκότως οὖν στερρότατα ὁ παιδαγωγὸς
[2, 10]	μηδὲ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθὼς	πρέπει	ἁγίοις. Εὖ γοῦν τις εἰρηκέναι
[2, 6]	ἀγαθός» Πάλιν τε αὖ· Καθὼς	πρέπει	ἁγίοις, μὴ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν
[2, 4]	ἐν τῷ κυρίῳ, τοῖς εὐθέσι	πρέπει	αἴνεσις» φησὶν ἡ προφητεία, ἐξομολογεῖσθε
[2, 7]	δεδοκιμασμένης. Λάλησον, πρεσβύτερε, ἐν συμποσίῳ·	πρέπει	γάρ σοι· ἀλλ´ ἀπαραποδίστως λάλησον
[2, 12]	ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ´ ὃ	πρέπει	γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι´ ἔργων
[2, 2]	παντάπασιν εἰς τὰς ἐκκρίσεις χωρούντων.	Πρέπει	δὲ καὶ ἄλλως ταῖς θεϊκαῖς
[2, 10]	ὁ ἄδολος Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς	διαπρέπει»	καὶ οἱ κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί,
[2, 9]	ὀχθώδη τῆς εὐνῆς ἐπανάστασιν· οὐδὲ	ἐπιτρέπει	δὲ πέττεσθαι σιτία καὶ συγκαίει
[2, 7]	ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε» καὶ σοὶ	ἐπιτρέπει	ἡ σοφία, λάλησον, εἰ χρεία
[2, 10]	σαλεύειν τῷ σοφῷ ὁ λόγος	ἐπιτρέπει,	ὡς ὁμολογοῦσιν οἱ Στωϊκοί, πῶς
[2, 8]	ἀληλιμμένους τοῦτο ἐν τοῖς σταδίοις	ἐκτρέπει	εἰς τὸ τῆς ἀγωνίας πάμμαχον.
[2, 1]	διατρέφων εἷς ἐστιν, ὁ θεός·	λείπει	δὲ αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν
[2, 8]	φύσει ψυχρὸν ὄντα τὸν ἐγκέφαλον	ἀναθάλπει	ταῖς ἀποφοραῖς λεπτύνοντα τῆς κεφαλῆς
[2, 8]	κάλλος, οὕτως καὶ τὸ ἄνθος	τέρπει	βλεπόμενον, καὶ χρὴ δι´ ὄψεως
[2, 10]	ἀναγνούς. Τὴν δὲ ἐπὶ τῇ	ὕβρει	δίκην γνωριοῦσιν ὑμῖν οἱ εἰς
[2, 4]	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ ἐν	μέρει	περιελιττόντων τὰς προπόσεις τῆς ᾠδῆς·
[2, 2]	τούτοις ἀκόλουθα ἐν ὀνείδους ἐπήγαγεν	μέρει.	~Προνοητέον δὲ μάλιστα τῆς εὐσχημοσύνης—
[2, 2]	οἶνον τοὺς μὲν ἐν θεραπείας	μέρει	προσφέρεσθαι διὰ τὴν ὑγείαν μόνην,
[2, 10]	μᾶλλον τούτῳ τοῦ σώματος τῷ	μέρει	χρῆσθαι μετὰ αἰδοῦς· ἡ γὰρ
[2, 2]	ἑαυτῇ, ἥτις εἴη, μόνον αἰσχύνην	φέρει.	Ὀργὴ δέ» φησίν, μεγάλη γυνὴ
[2, 2]	τοῦ ἑνὸς φαντάζεται τὴν οὐσίαν·	διαφέρει	δ´ οὐθὲν ἢ τὴν ὄψιν
[2, 8]	ἑταιρικοῦ διαβολὴ καὶ φάρμακον ἐρεθισμῶν.	Διαφέρει	δὲ ὅλως τὸ μυραλοιφεῖν τοῦ
[2, 4]	τόποις, συμποτικὸς δέ ἐστι νῦν·	ἐπιφέρει	γὰρ ὁ ἀπόστολος πάλιν· ἐν
[2, 1]	τὴν τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν λογίζεται,	ἐπιφέρει·	καὶ οὐ μὴ ἀφεθήσεται ἡ
[2, 10]	Καὶ τῆς διδασκαλίας ἐναργὲς ὑπόδειγμα	ἐπιφέρει.	Κατανοήσατε τοὺς κόρακας, ὅτι οὐ
[2, 7]	ἔσθιε μετ´ αὐτῆς. Διὸ καὶ	ἐπιφέρει·	Μηδὲ συμβολὰς ποίει μετ´ αὐτῆς
[2, 4]	τῷ βασιλεῖ αὐτῶν. Καὶ πάλιν	ἐπιφέρει·	ὅτι εὐδοκεῖ κύριος ἐν τῷ
[2, 2]	ἠπείλησεν ἡ γραφή· καὶ πάλιν	ἐπιφέρει	τῇ ἀπειλῇ· Τίνος πελιδνοὶ οἱ
[2, 2]	ἀπεσχισμένον τῆς σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα	ἐπιφέρει·	Τίνι οὐαί; Τίνι θόρυβος; Τίνι
[2, 12]	ὁ ἀπόστολος, ἀλλ´ οὐ πάντα	συμφέρει»	~Παρήγαγεν δὲ τὸ γένος ἡμῶν
[2, 1]	ἔξεστί μοι, ἀλλ´ οὐ πάντα	συμφέρει»	ταχὺ γὰρ καταπίπτουσιν ἐπὶ τὸ
[2, 1]	ῥῆμά σου τοὺς σοὶ πιστεύοντας	διατηρεῖ·	οὐ γὰρ ἐπ´ ἄρτῳ ζήσεται
[2, 2]	εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» εὐφροσύνης ἅγιον	ἀλληγορεῖ	νᾶμα. Καὶ ὅτι μὲν σωφρονεῖν
[2, 10]	φύλλοις τὴν σκέπην τῆς αἰσχύνης	παρεμέτρει,	νυνὶ δὲ ἐπεὶ τὰ πρόβατα
[2, 10]	στολῇ τὸν κύριον ἐν ὁράματι	θεωρεῖ·	καὶ ἡ Ἀποκάλυψίς φησιν· Εἶδον
[2, 1]	Πράξεσι τῶν Ἀποστόλων γέγραπται, καὶ	θεωρεῖ	τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί τι
[2, 8]	τῶν ἀνθῶν, μὴ καταστεφέτωσαν δέ·	πολυωρεῖ	γὰρ τὸν ἄνθρωπον ὁ πατὴρ
[2, 5]	ἀνὴρ δὲ πανοῦργος μόγις ἡσυχῇ	μειδιάσει.	Φρόνιμον λέγει τὸν πανοῦργον νῦν,
[2, 3]	ἀδιακρίτῳ πίστει, τῇ μονοπροσώπῳ ταύτῃ	ἐνστάσει,	τὰ ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα
[2, 3]	ἑξῆς ἀκόλουθα καὶ σύμφωνα τῇ	διαθέσει	τῇ μιᾷ φαίνεσθαι ποιοῦντα. Ἃ
[2, 2]	ὑγείαν μόνην, τοὺς δὲ ἐπ´	ἀνέσει	καὶ διαχύσει. Οἶνος γὰρ πρῶτον
[2, 10]	κἀγώ· οὐ μέντοι τῇδε τῇ	ἐξηγήσει	τῶν συμβολικῶς εἰρημένων συγκατατίθεμαι. ~Οὐ
[2, 1]	ταύτῃ προσφιλῶν, ἃ ὁ θεὸς	καταργήσει»	φησὶν ὁ ἀπόστολος, εἰκότως ἐπικαταρώμενος
[2, 7]	αὐτούς, εἰς τοῦτο ἐπισκώπτοντες, ὃ	παιδαγωγήσει	τὸ εὔσχημον αὐτῶν. Ἀμέλει πρὸς
[2, 7]	καὶ ἡ ἐρυγή, οὐκ ἐξηχεῖν	δεήσει	τοὺς πλησίον τῷ ψόφῳ τῆς
[2, 3]	ποδονιπτὴρ τὸ ἀπόνιμμα τοῦ ποδός;	Ἀναξιοπαθήσει	δὲ ἄρα καὶ ἡ τράπεζα
[2, 8]	ἴασις. Εἶτα ἐπάγει· καὶ μυρεψὸς	ποιήσει	μίγμα» ὡς εἰς ὠφέλειαν δηλονότι,
[2, 10]	ζῴων καὶ ἐπὶ τῶν ἐν	ἀσκήσει	σωμάτων, ὧν οἱ ἀπεχόμενοι ἐν
[2, 2]	φησί, τὸ στόμα σου τότε	λαλήσει	σκολιά, κατακείσῃ δὲ ὥσπερ ἐν
[2, 3]	βαστάσασα, οὐδὲ μὴν ὁ λύχνος	διακονήσει	τὸ φῶς, ὅτι κεραμέως, οὐ
[2, 7]	παρεκτείνειν μέχρι πολλοῦ χρή, τῇ	ἐφυστερήσει	τὴν ἀκρασίαν ὁμολογοῦντας, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 4]	ἄλλα ἢν πολυπραγμονῇ τις, ὄργανα	εὑρήσει	πολεμικά, ἢ τὰς ἐπιθυμίας ἐκφλέγοντα
[2, 1]	εὐδαίμονα γενέσθαι· εὐδαιμονία δὲ ἐν	χρήσει	ἀρετῆς ἐξετάζεται. Ματθαῖος μὲν οὖν
[2, 4]	καὶ γὰρ ἐν ἤχῳ σάλπιγγος	ἀναστήσει	τοὺς νεκρούς· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν
[2, 1]	μολύνεται. Βρῶμα γὰρ ἡμᾶς οὐ	παραστήσει	τῷ θεῷ· οὐδὲ τὰ εἰσιόντα
[2, 10]	μέμυκεν, αὖθίς τε ἀποκενοῦται καθαιρομένη	κυήσει,	ἀποθεμένη δὲ τὸν καρπὸν εἶτα
[2, 1]	αὐτῶν μηδὲ ἐπιλαιμαργῶν τῷ ὄψῳ·	ὑπηχήσει	γὰρ αὐτῷ φωνή, μὴ ἕνεκεν
[2, 2]	τὰ μόρια ἐφέξει διοιδοῦντα καὶ	κατακοιμίσει	τὸν ἐρεθισμὸν τῆς ἤδη σαλευομένης
[2, 9]	εὐλογήσαντας τὸν θεὸν ἐπὶ τῇ	μεταδόσει	τῶν ἀπολαύσεων καὶ τῇ διεκδρομῇ
[2, 7]	σύμβολον. Σώφρονος δὲ εὐθέως ἐν	πόσει	καὶ ἐν βρώσει τὸ ἔλαττον
[2, 10]	ἐμπλοκῆς ἐστιν εἶδος, ἀνεδοῦντο χρυσῶν	ἐνέρσει	τεττίγων κοσμούμενοι, τὸ γηγενὲς ὡς
[2, 9]	ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς	φυλάσσει,	ἀγρυπνῶν ἐπ´ ἐμαῖς θύραις καθ´
[2, 8]	τῶν πεπιστευκότων εἰς τὸν δεδοξασμένον,	αἱμάσσει	δὲ καὶ κολάζει τοὺς ἠπιστηκότας.
[2, 3]	τῷ προσώπῳ, τῇ ἡλικίᾳ, τῇ	ἐπιτηδεύσει,	τῷ καιρῷ. Ἑνὸς γὰρ ὄντας
[2, 2]	πᾶς γὰρ μέθυσος καὶ πορνοκόπος	πτωχεύσει	καὶ ἐνδύσεται διερρηγμένα πᾶς ὑπνώδης.
[2, 9]	προσδεχομένοις τὸν κύριον αὐτῶν, πότε	ἀναλύσει	ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος
[2, 9]	ἀναισθησίαν ὑποφερομένη, τῶν βλεφάρων τῇ	ἐπιμύσει	τὸ φῶς ἀποτεμνομένη. Τὸ οὖν
[2, 1]	τὴν ἡγιασμένην, κυθριδίοις καὶ ζωμοῦ	ῥύσει	καθυβρίζοντες ποτῷ τε καὶ τρυφῇ
[2, 7]	ὄψου προσφέρεσθαι· οὐ γὰρ ὀψοφάγος	φύσει,	ἀλλὰ σιτοφάγος ἄνθρωπος. Προανίστασθαι δὲ
[2, 10]	ἀσυμφυεῖς ἀνδρογύνους κοινωνίας, ἑπομένους τῇ	φύσει	αὐτῇ ἀπαγορευούσῃ διὰ τῆς τῶν
[2, 12]	μὴ ἐριζέτω· εἰ δὲ αἰσχραὶ	φύσει,	ἐλέγχουσιν ἐξ ὧν προσάπτουσιν ὃ
[2, 10]	γονὴν συνιέναι ἐνυβρίζειν ἐστὶ τῇ	φύσει,	ἣν χρὴ διδάσκαλον ἐπιγραφομένους τὰς
[2, 1]	ἐπιτηδεύων τοιαῦτα, οὔθ´ οὕτω θαυμαστῇ	φύσει	κραθήσεται. Οὐ γὰρ ἄπυστος ἦν
[2, 8]	ἄλυπον ὑπάγετον. Πολλὰ δὲ αὐτῶν	φύσει	ψυχρὸν ὄντα τὸν ἐγκέφαλον ἀναθάλπει
[2, 2]	τοὺς δὲ ἐπ´ ἀνέσει καὶ	διαχύσει.	Οἶνος γὰρ πρῶτον μὲν αὐτὸν
[2, 10]	θρόνοι καὶ ἐκάθισεν ἐπ´ αὐτῶν	ὡσεὶ	παλαιὸς ἡμερῶν, καὶ τὸ ἔνδυμα
[2, 10]	ἡμερῶν, καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ	ὡσεὶ	χιὼν λευκόν» Τοιαύτῃ χρώμενον στολῇ
[2, 8]	εἰς τὸ τρύβλιον, οὗτός με	παραδώσει»	Ὁρᾷς τὸν συμπότην τὸν δόλιον;
[2, 6]	Ὃς ἂν λαλήσῃ λόγον ἀργόν,	ἀποδώσει	λόγον κυρίῳ ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.
[2, 10]	ἑαυτοῖς ἐν τῇ τῶν παθῶν	οἰκειώσει.	Οὐκ ἄρα ποτὲ θνητῶς βιωτέον
[2, 8]	ἤρχετο τῷ λόγῳ, {καὶ} τῷ	Μωσεῖ	καταφανῆ ἐβούλετο γενέσθαι τὴν αὑτοῦ
[2, 1]	Ἀλλὰ ἀπόλλυται» φησί, τῇ σῇ	γνώσει	ὁ ἀδελφὸς ἀσθενῶν, δι´ ὃν
[2, 7]	εὐθέως ἐν πόσει καὶ ἐν	βρώσει	τὸ ἔλαττον αἱρεῖσθαι καὶ τὸ
[2, 3]	ἀπ´ οὐρανοῦ. Καὶ τὴν Σαμαρῖτιν	ᾔτει	πιεῖν σκεύει κεραμεῷ τοῦ φρέατος
[2, 10]	πάντα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου	ζητεῖ.	Οἱ ἄτακτοι καὶ ἀνόητοι τὰ
[2, 2]	ἐστι πάθος καὶ τὸ κατάλληλον	ἐπιζητεῖ	βοήθημα πρὸς ἀναπλήρωσιν, οὐ τετυφωμένον
[2, 10]	θηλειῶν χρεών. Εἰ γὰρ καὶ	πλεονεκτεῖ	τὸ θῆλυ διὰ τὴν ἀσθένειαν,
[2, 10]	καὶ ἐπικυΐσκεται· ὀχεύεται δὲ καὶ	τίκτει,	τεκοῦσα δὲ εὐθὺς ὀχεύεται ὑφ´
[2, 1]	λήθην καὶ ἀφροσύνην ἡ πολυτροφία	ἐντίκτει	τῇ ψυχῇ. Εὐαυξῆ δὲ καὶ
[2, 1]	ἀπ´ αὐτῶν ἀναθυμίασις θολωδεστέρα οὖσα	ἐπισκοτεῖ	τῇ ψυχῇ. Εἰ δέ τις
[2, 1]	πάντα ἐλπίζει· ἡ ἀγάπη οὐδέποτε	πίπτει.	Μακάριος ὃς φάγεται ἄρτον ἐν
[2, 2]	τὴν φιληδονίαν καὶ τὸν θυμόν,	καταπίπτει	πτῶμα μεῖζον ἤ φασι ποιητῶν
[2, 10]	καὶ ἀχλὺν περισκεδάννυσι τοῖς αἰσθητηρίοις,	κόπτει	δὲ καὶ τοὺς τόνους. Σαφὲς
[2, 2]	τί; Ὅτι ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ	συγκαλύπτει»	Ταχὺ γὰρ εἰς ἀταξίαν ὑποσύρεται
[2, 10]	καὶ χιτῶνας, τά τ´ αἰδῶ	ἀμφικαλύπτει»	Ὅμηρός φησιν. Αἰσχύνομαι γὰρ ὡς
[2, 3]	καθ´ ἕνα τῶν ἀνθρώπων ἀδιακρίτῳ	πίστει,	τῇ μονοπροσώπῳ ταύτῃ ἐνστάσει, τὰ
[2, 1]	ἐσθίων» λέγων κυρίῳ ἐσθίει καὶ	εὐχαριστεῖ	τῷ θεῷ· καὶ ὁ μὴ
[2, 1]	ἐσθίων κυρίῳ οὐκ ἐσθίει καὶ	εὐχαριστεῖ	τῷ θεῷ» ὡς εἶναι τὴν
[2, 10]	ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν τῇ	κύστει,	ἐπικειμένη δὲ τῷ ἐντέρῳ τῷ
[2, 10]	μεταξὺ τῶν ὤμων ἐν τῇ	κύστει,	καὶ τὸ στόμιον τοῦ τραχήλου,
[2, 10]	καὶ τῆς ὕλης ὁ βρασμὸς	ἐκταράττει	καὶ συγκρούει τὴν ἁρμονίαν τοῦ
[2, 10]	γε πειρᾶσθαι λανθάνειν ἐφ´ οἷς	πράττει	τις ὁμολογοῦντος ἁμαρτάνειν ἐστίν, πᾶς
[2, 3]	χρυσόστικτοί τε καὶ χελώνης πεποικιλμέναι	κύτει	κλισιάδες στρωμναί τε ἁλουργεῖς καὶ
[2, 8]	διὰ τὴν ἄκανθαν· οὐδὲ γὰρ	ἀναιμωτεὶ	προσιέναι τῷ λόγῳ ἔξεστιν. Ὁ
[2, 3]	Καὶ τὴν Σαμαρῖτιν ᾔτει πιεῖν	σκεύει	κεραμεῷ τοῦ φρέατος ἀνιμῶσαν, οὐκ
[2, 12]	εἰκότως ἀπεῖναι αὐτῶν τὸν καλλωπισμὸν	κελεύει·	εἰ μὲν γὰρ καλαὶ εἶεν,
[2, 1]	τοῖς ἀτάκτοις— πᾶν τὸ παρατιθέμενον	κελεύει	ἡμῖν ἐσθίειν μηδὲν ἀνακρίνουσιν διὰ
[2, 10]	τὸ σῶμα τὰ ἐκτὸς πορίζεσθαι	συμβουλεύει,	διοικεῖν δὲ τὸ σῶμα τῇ
[2, 10]	ἀσωτία καὶ φιληδονία πᾶσα, ὧν	τυραννεύει	ἐπιθυμία. Μυρία δὲ τούτοις αὔξεται
[2, 10]	Μωσῆς καὶ τὸν λαγὼ ἐσθίειν	ἀπαγορεύει·	ὀχεύει πᾶσαν τὴν ὥραν ὁ
[2, 10]	Μωυσῆς καὶ ταῖς γαμεταῖς αὐταῖς	ἀπαγορεύει	πλησιάζειν, ἢν ταῖς ἐπιμηνίοις καθάρσεσιν
[2, 2]	Εἰκότως οὖν στερρότατα ὁ παιδαγωγὸς	ἀπαγορεύει	τῆς ἡμετέρας κηδόμενος σωτηρίας· Μὴ
[2, 12]	γνησίως, πεπλασμέναι δὲ πλουσίως. Ταύταις	προφητεύει	διὰ τοῦ Σοφονίου τὸ πνεῦμα·
[2, 10]	αὐτοῖς ἐστι προκάλυμμα τῶν παθῶν·	μοιχεύει	γὰρ τὸν ἑαυτοῦ γάμον ὁ
[2, 10]	καὶ τὸν λαγὼ ἐσθίειν ἀπαγορεύει·	ὀχεύει	πᾶσαν τὴν ὥραν ὁ λαγώς,
[2, 1]	ὃς μὲν πεινᾷ, ὃς δὲ	μεθύει.	Μὴ γὰρ οἰκίας οὐκ ἔχετε
[2, 10]	κατόπιν ἐπιών· ἔστι γὰρ ὀπισθοβατικόν·	κυεῖ	δὲ κατὰ μῆνα καὶ ἐπικυΐσκεται·
[2, 12]	γὰρ ἡ ὕλη τὸ ὄνειδος	ὑπεκλύει,	τὸ πάθος ἀδιάφορον. Ἐμοὶ γοῦν
[2, 3]	πλουσίῳ, εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα, τί	κωλύει	καὶ περὶ τὰ σκεύη τὰ
[2, 4]	ψαλτήριον τὸν λόγον τὸν Ἰησοῦν	μηνύει,	τῷ στοιχείῳ τῆς δεκάδος φανερούμενον.
[2, 10]	χιτὼν τὰ τῆς σοφίας ἄνθη	δεικνύει,	τὰς ποικίλας καὶ μὴ μαραινομένας
[2, 10]	ὁ ἑταιριζόμενος αὐτόν, καὶ οὐκ	ἀκούει	τοῦ παιδαγωγοῦ βοῶντος· Ὁ ἄνθρωπος
[2, 10]	ὕλης ὁ βρασμὸς ἐκταράττει καὶ	συγκρούει	τὴν ἁρμονίαν τοῦ σώματος. Ἀστεῖος
[2, 10]	αὐτὴ τὸν ὅμοιον τρόπον τῷ	κρύει	πεπονημένη μαραίνεται· πυκνουμένης γὰρ τῆς
[2, 8]	ποικίλοις χλοάζουσιν ἄνθεσιν, ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν,	αὐτοφυεῖ	καὶ εἰλικρινεῖ τινι εὐωδίᾳ καθάπερ
[2, 10]	παρ´ ὑμῖν ποιητικὴ ὀνειδίζουσά πως	γράφει·	Μοιχεῖαι παρὰ σοί τε καὶ
[2, 10]	καὶ ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸς	τρέφει	αὐτούς. Οὐχ ὑμεῖς διαφέρετε τῶν
[2, 1]	βένθη καὶ ἀέρος ἀμέτρητον εὖρος	ἐκτρέφει,	τῇ αὑτῶν ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν
[2, 8]	ῥόδῳ δὲ τὰς Μούσας Σαπφὼ	καταστέφει·	οὐ γὰρ ἀπ´ ἀρχῆς ῥόδων
[2, 8]	Νάρκισσος δὲ βαρύοδμόν ἐστιν ἄνθος,	ἐλέγχει	δὲ αὐτὸ ἡ προσηγορία νάρκαν
[2, 10]	Καὶ συλλαμβάνει πάλιν ἔτι θηλαζομένη·	ἔχει	γὰρ τὴν ὑστέραν δικρόαν. Καὶ
[2, 1]	τροφῆς ὄνειδος γίνεσθαι ἡδονῆς. Οὐκ	ἔχει	δὲ ὅρον παρὰ τοῖς ἀνθρώποις
[2, 1]	τό γε {ἔστιν} ἐπιτήδειον ἰσχὺν	ἔχει	καταργῆσαι τὸν ἐπιγάστριον βίον, οὗ
[2, 2]	οἶνός τε, ὃς πυρὶ ἶσον	ἔχει	μένος, εὖτ´ ἂν ἐς ἄνδρας
[2, 1]	τὰ δ´ ὅτι ἄρα οὐκ	ἔχει	μόνα τῶν ἐνύδρων λεπίδας, ὡς
[2, 8]	δὲ καὶ τὰ ἄνθη ἰδίας	ἔχει	ποιότητας καὶ τὰς μὲν ἐπωφελεῖς,
[2, 10]	λέγω· μόνην δὲ ἄρα κοιλότητα	ἔχει	πολλήν, ᾗ τὴν λαγνείαν ὑποδέχεται
[2, 10]	κρύος εὔθετος— οὔτε πρὸς σκέπην	ἔχει	τι περιττὸν παρὰ τὴν ἄλλην
[2, 10]	βοῶν περιτέμνεσθε τὴν πορνείαν ὑμῶν»	Ἔχει	τινὰ καιρὸν εὔθετον εἰς σπόρον
[2, 10]	πιστευτέον ποτέ· οὐδὲ γὰρ αἰδοῖα	ἔχει	τὸ αὐτὸ ζῷον ἅμα ἄμφω,
[2, 10]	αἰδοίῳ θηλυκῷ· πόρον δὲ οὐδένα	ἔχει	τοῦτο τῆς σαρκὸς τὸ σχῆμα,
[2, 1]	τροφήν, ὡς δὲ καὶ τοὔνομα	περιέχει,	μανία περὶ γαστέρα, ἐπεὶ μάργος
[2, 9]	μαλακίαν τῶν στρωμάτων· Οὐδὲ γὰρ	συνέχει	ἐπιστρεφομένοις τοῖς εὐναζομένοις ἐν αὐτοῖς
[2, 12]	ᾗ καὶ τοὔνομα ἐμφαίνει, οὐκ	ἐξέχει	οὐδὲ κατά τι ὀγκοῦται ἢ
[2, 12]	ἐπιθυμίας ἀνάλωσις ἀπωλείας, οὐ δαπάνης,	ἐπέχει	λόγον. Δέδωκεν γὰρ ὁ θεὸς
[2, 8]	τὴν ἰδίαν αὐτοῦ τέχνην τούτῳ	παρέχει	μόνῳ. Λέγει γοῦν ἡ γραφή·
[2, 4]	γλῶτταν λέγει, ἣ τοῖς κρουομένοις	ἐπηχεῖ	χείλεσιν. Διὰ τοῦτο ἐπεφώνησεν τῇ
[2, 1]	βρωμάτων ἐπιτηδειότατα οἷς αὐτόθεν χρῆσθαι	ὑπάρχει	δίχα πυρός, ἐπεὶ καὶ ἑτοιμότερα,
[2, 8]	πυκάζεσθαι κωμαστικήν, διανθιζομένους τὴν χλόην.	Ἐμψύχει	γὰρ χαίτην ἄλλως ὁ στέφανος
[2, 8]	καὶ ἐπισφαλεῖς. Ὁ γοῦν κιττὸς	ἐμψύχει,	ἡ δὲ καρύα πνεῦμα ἀφίησιν
[2, 2]	καὶ τὸ μὲν εἰς πίστιν	εὐωχεῖ,	τὸ κρᾶμα, τὸ δὲ εἰς
[2, 6]	τοὺς χρωμένους αὐτῇ ἐπιστομιστέον καὶ	ὄψει	δριμυτέρᾳ καὶ προσώπου ἀποστροφῇ καὶ
[2, 6]	τί περὶ τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα;	Ἧι	καὶ περὶ τούτου γέγραπται· Ὃς
[2, 2]	παραγγέλλει τοῖς αὑτῆς τέκνοις· Μὴ	ἴσθι	οἰνοπότης μηδὲ ἐκτείνου συμβολαῖς, κρεῶν
[2, 2]	ἀνδρὶ λογικῷ, ἔτι δὲ μᾶλλον	γυναικί,	ᾗ καὶ τὸ συνειδέναι αὐτὴν
[2, 10]	παλαιῶν Ἑβραίων ἐγκύμονι τῇ αὑτοῦ	γυναικὶ	συνιόντα παρήγαγεν· ψιλὴ γὰρ ἡδονή,
[2, 10]	ὥσπερ οὖν, πολὺ πλέον τῇ	γυναικὶ	τῇ ἑαυτοῦ τὴν σεμνότητα ἐπιδεικτέον
[2, 10]	σαρκὸς ἔργα, αὐτῇ καθαρᾷ τῇ	σαρκὶ	ἐπενδυσάμενοι τὴν ἀφθαρσίαν τὸ πρὸς
[2, 12]	καὶ καθαρὸν Ἰησοῦν, τὸν ἐν	σαρκὶ	ἐπόπτην ὀφθαλμόν, τὸν λόγον τὸν
[2, 12]	σώματος καταφαίνεται καὶ ἐπανθεῖ τῇ	σαρκί,	τὸ ὡραῖον τῆς σωφροσύνης ἀξιέραστον
[2, 8]	καὶ γάλα, σεμίδαλις πυροῦ καὶ	μέλι,	αἷμα σταφυλῆς καὶ ἔλαιον καὶ
[2, 1]	ὑπερτείνας τὴν ἐγκράτειαν ἀκρίδας καὶ	μέλι	ἤσθιεν ἄγριον» Ὑῶν δὲ ἀπείχετο
[2, 10]	τοῦ βίου ὑποτυπούμενος. Καὶ γὰρ	μέλι	ἤσθιεν καὶ ἀκρίδας, γλυκεῖαν καὶ
[2, 10]	ἄθεσμος θηλυγενὴς ἄδικός τε, κακὴ	πόλι,	πάντ´ ἀκάθαρτε· ἔμπαλιν δὲ ἄγαται
[2, 9]	ἀλλὰ ἄνεσιν. Διὸ καὶ παραλαμβάνεσθαί	φημι	δεῖν αὐτὸν οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ,
[2, 3]	χρυσοχόου ἔργον ἐστίν. Ἐγὼ δέ	φημι	καὶ τοῦ σκίμποδος οὐδὲν κακίω
[2, 10]	χαίρειν πρὶν ἢ τέλεον καταδαρθεῖν.	Φημὶ	τοίνυν οὐκ ἄλλου τινὸς ἕνεκα
[2, 10]	ὁμολογουμένως τὸν πάνσοφον Μωσέα αἰνίττεσθαι	σύμφημι	κἀγώ· οὐ μέντοι τῇδε τῇ
[2, 1]	ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν	εἰμι.	Ταύτης ὅλος ἀπήρτηται τῆς ἀγάπης
[2, 8]	αὖθις οὖν ἐπὶ τὸ προκείμενον	ἐπάνειμι.	Ὡς μὲν οὖν ἐν φαρμάκου
[2, 4]	Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ·	ἐνὶ	δὲ ἄρα ὀργάνῳ, τῷ λόγῳ
[2, 2]	τοὺς ὅρους. Χρὴ δέ, ὡς	ἔνι	μάλιστα, κατασβεννύναι πειρᾶσθαι τὰς ὁρμὰς
[2, 10]	ἂν τύχῃ λαγωοῦ· οὐ γὰρ	ἑνὶ	ἀρκεῖται γάμῳ. Καὶ συλλαμβάνει πάλιν
[2, 8]	μὲν ἐνέψυξεν, τὸ δὲ ἐξέκαυσεν.	Ἑνὶ	δὲ λόγῳ ἡ παρὰ τὴν
[2, 2]	ἐμπεριλαβοῦσα ἡ γραφὴ ἅπαντα ἐν	ἑνὶ	λόγῳ εἴρηκεν· Τὸ ἱκανὸν ἀνθρώπῳ
[2, 3]	τὸν σπόρον καὶ ἐλαττούμενος, ὁ	μηδενὶ	μεταδιδούς. Χλεύη δὲ καὶ γέλως
[2, 10]	πόροι. Τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο	ἄρρενί	τε καὶ θηλείᾳ προσπέφυκεν ὑαίνῃ
[2, 2]	οὐαί; Τίνι θόρυβος; Τίνι κρίσις;	Τίνι	ἀηδεῖς λέσχαι; Τίνι συντρίμματα διακενῆς;
[2, 8]	ἐνδιαιτᾶσθαι καλόν, αὐτοφυεῖ καὶ εἰλικρινεῖ	τινι	εὐωδίᾳ καθάπερ τὰς μελίττας τρεφομένους·
[2, 2]	Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει· Τίνι οὐαί;	Τίνι	θόρυβος; Τίνι κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς
[2, 2]	ἐπιφέρει· Τίνι οὐαί; Τίνι θόρυβος;	Τίνι	κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς λέσχαι; Τίνι
[2, 2]	τῆς σωτηρίας. Ταύτῃ νουθετικώτατα ἐπιφέρει·	Τίνι	οὐαί; Τίνι θόρυβος; Τίνι κρίσις;
[2, 7]	ὑπήχθησαν οὐκ οἶδ´ ὅπως παροινίᾳ	τινὶ	παραπειθόμενοι εἰς δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ
[2, 12]	γίνεται δὲ οὗτος ἐν ὀστρείῳ	τινὶ	παραπλησίῳ ταῖς πίνναις, μέγεθος δὲ
[2, 2]	Τίνι κρίσις; Τίνι ἀηδεῖς λέσχαι;	Τίνι	συντρίμματα διακενῆς; Ὁρᾶτε ὅλον διερρωγότα
[2, 10]	αὐτόν, καὶ ἐξαρθήσεται ἐν παραδειγματισμῷ	μείζονι»	καὶ πάλιν— οὐ γὰρ ἀποκάμνει
[2, 10]	Οὐδέ τινα τῶν παλαιῶν Ἑβραίων	ἐγκύμονι	τῇ αὑτοῦ γυναικὶ συνιόντα παρήγαγεν·
[2, 10]	δὲ {αὐτὸ} ἡ νὺξ τῷ	σώφρονι	λογισμῷ· λογισμοὺς δὲ ἀνδρῶν ἀγαθῶν
[2, 1]	οὐκ ἔνεστι καὶ ἐν εὐτελείᾳ	σώφρονι	πολυειδία ἐδεσμάτων ὑγιεινή; βολβοί, ἐλαῖαι,
[2, 2]	Ἰταλῶν γῆς, πολλὰ ταῦτα ὀνόματα·	σώφρονι	συμπότῃ οἶνος εἷς, ἑνὸς γεώργιον
[2, 8]	συνήγαγεν. Ἀλλ´ ἵππῳ μὲν καὶ	κυνὶ	οὐδὲ εἷς λόγος τοῦ μύρου,
[2, 12]	γυναικῶν ἔρριψαν ἢ ἐχώνευσαν μόνον,	νυνὶ	δὲ εἰς βοῦν χρυσοχοήσαντες καὶ
[2, 10]	τὴν σκέπην τῆς αἰσχύνης παρεμέτρει,	νυνὶ	δὲ ἐπεὶ τὰ πρόβατα ἡμῖν
[2, 3]	σκυβάλων ἄξιον κρίνεσθαι τὸ χρυσίον.	Νυνὶ	δὲ ἡ ἀκρόπολις τῆς κακίας
[2, 10]	καὶ τῆς ἐσθῆτος τὸ σῶμα.	Νυνὶ	δὲ πᾶν τοὐναντίον, τὸ μὲν
[2, 2]	καὶ ὥσπερ κυβερνήτης ἐν πολλῷ	κλύδωνι.	Ἐντεῦθεν καὶ ἡ ποιητικὴ ὠφελημένη
[2, 2]	νοῦς ὁ ἀνθρώπινος, περιφέρεται τῷ	κλύδωνι	ὑπερεχούσης τῆς μέθης, ἐνθαλαττεύων τε
[2, 10]	τὸν ἄνθρωπον· Ἐν γὰρ τῷ	αἰῶνι	τούτῳ γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες
[2, 10]	θέμις θιγγάνειν· μὴ δὴ ἅμα	χιτῶνι	ἀποδυομένῳ ἀποδυσώμεθα καὶ τὴν αἰδῶ
[2, 10]	τε φιλημάτων {ὀνόματα πορνικὰ} καὶ	τοιουτωνί	τινων λαγνευμάτων οὐδὲ ἐπιμνηστέον, τῷ
[2, 4]	Τὰς μὲν γὰρ ἐλάφους ταῖς	σύριγξι	κηλεῖσθαι παρειλήφαμεν καὶ ἐπὶ τὰς
[2, 9]	δὲ τῆς αὑτοῦ τέχνης ἀπαρκτέον,	γυναιξὶ	δὲ ταλασίας ἐφαπτέον, πᾶσι δὲ
[2, 11]	τραχυτήτων τὸ πέλμα ποδὸς σῴζουσαν.	Γυναιξὶ	μὲν οὖν τὸ λευκὸν ὑπόδημα
[2, 8]	τῷ κόσμῳ τοῦ σώματος, ταῖς	θριξὶ	ταῖς ἑαυτῆς, ἀπεψᾶτο τὸ περιττὸν
[2, 8]	Οὔτε γὰρ οἱ μνήστορες οὔθ´	οἱ	ἁβροδίαιτοι κέχρηνται Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν
[2, 3]	ὡς μὴ ἔχοντες ὦσιν καὶ	οἱ	ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες. Εἰ
[2, 9]	ἐννοουμένης· ᾗ καὶ τῶν ὀνείρων	οἱ	ἀληθεῖς ὀρθῶς λογιζομένῳ νηφούσης εἰσὶ
[2, 8]	οἱ νεκροί· δάκρυα δέ ἐσμεν	οἱ	ἁμαρτωλοὶ μετανενοηκότες, οἱ εἰς αὐτὸν
[2, 8]	Οὔτε γὰρ ἀπολαύουσι τῆς ὄψεως	οἱ	ἀναδούμενοι τὸν στέφανον ὑπὲρ τὰς
[2, 1]	ἔχοντας; Παρὰ δὲ τοῖς ἔχουσιν	οἱ	ἀνέδην ἐσθίοντες, οἱ ἄπληστοι, ἑαυτοὺς
[2, 8]	γέγονε τὰ ἄνθη, ταῦτα δὲ	οἱ	ἀνόητοι λαβόντες οὐκ εἰς τὴν
[2, 2]	ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς οἱ βασιλεῖς	οἱ	ἀνόητοι {Χόασπις ποταμὸς οὕτω λεγόμενος
[2, 2]	τὴν εὐζωΐαν. Οἱ δὲ κακοδαίμονες	οἱ	ἀπελαύνοντες σωφροσύνην εὐωχίας μακαριστὸν ἡγοῦνται
[2, 8]	ὄψεις οὐδὲ μὴν τῆς εὐωδίας	οἱ	ἀπελαύνοντες ὑπὲρ τὰς ἀναπνοὰς τὰ
[2, 10]	τῶν ἐν ἀσκήσει σωμάτων, ὧν	οἱ	ἀπεχόμενοι ἐν τοῖς ἀγῶσι τῶν
[2, 1]	τοῖς ἔχουσιν οἱ ἀνέδην ἐσθίοντες,	οἱ	ἄπληστοι, ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν· ἄμφω δὲ
[2, 1]	πιεῖν» αὐτός τε ὁμολογεῖ καὶ	οἱ	ἀπὸ Πυθαγόρου· θηρίων γὰρ μᾶλλον
[2, 8]	οὗ ἔφθασαν οἱ πόδες αὐτοῦ	οἱ	ἀπόστολοι, δι´ ὧν κηρυσσόμενος ἐπὶ
[2, 9]	περιστάσεις παρασκευάζουσιν. Ἔτι γε μὴν	οἱ	ἀργυρόποδες σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν
[2, 10]	παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ	οἱ	ἄρρενες αὐτῶν ἀφέντες τὴν φυσικὴν
[2, 10]	ταῖς ἑταιρούσαις. Ἀθηναίων δὲ ἔμπαλιν	οἱ	ἄρχοντες οἱ τὸ ἀστικὸν πολίτευμα
[2, 3]	καὶ ἀλαζόνας ἀποτεινομένη· Ποῦ εἰσιν	οἱ	ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν καὶ οἱ
[2, 10]	τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ζητεῖ.	Οἱ	ἄτακτοι καὶ ἀνόητοι τὰ ἔθνη
[2, 11]	φαικασίοις χρηστέον· κονίποδας αὐτὰ ἐκάλουν	οἱ	Ἀττικοί, διὰ τὸ πελάζειν μοι
[2, 2]	καὶ τὸ ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς	οἱ	βασιλεῖς οἱ ἀνόητοι {Χόασπις ποταμὸς
[2, 10]	ἀνάγονται δὲ εὖ μάλα καὶ	οἱ	βαφεῖς αὐτῶν καὶ οἱ πορφυρευταὶ
[2, 8]	καὶ ἐκ τῶν μυκτήρων. Καθάπερ	οἱ	βόες τοῖς κρίκοις καὶ τοῖς
[2, 9]	φησὶν ἡ γραφή, καὶ νήφωμεν.	Οἱ	γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσιν, καὶ
[2, 7]	Ναὶ μὴν καὶ τῶν ὤτων	οἱ	γαργαλισμοὶ καὶ τῶν πταρμῶν οἱ
[2, 1]	ταῶνα. Ταῦτα τοῖς ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες	οἱ	γαστρίμαργοι τοῖς ὄψοις ἐπικεχήνασιν, ὅσα
[2, 8]	τοῦ χρίσματος ἁγίου μεταλαβόντες πνεύματος.	Οἱ	γοῦν περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην ἀπόστολοι
[2, 10]	δολεραὶ γυναῖκες καὶ τῶν ἀνδρῶν	οἱ	γυναικώδεις τὰς δολερὰς βαφὰς μαργαίνουσιν
[2, 8]	Ἀλλὰ γὰρ μὴ λάθωμεν ὥσπερ	οἱ	γῦπες τὰ μύρα βδελυττόμενοι ἢ
[2, 2]	ἐρεθισμὸν τῆς ἤδη σαλευομένης ἐπιθυμίας.	~Οἱ	δὲ ἀκμάζοντες μεθ´ ἡμέραν μὲν
[2, 7]	ἐφυλάξαντο, πολλῷ μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον.	Οἱ	δὲ αὐτοὶ οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς
[2, 7]	ἤχοις ἐθέλειν, μὴ οὐχὶ ἀφαιρεῖν.	Οἱ	δὲ διαγλύφοντες τοὺς ὀδόντας αἱμάσσοντες
[2, 4]	καὶ συνουσίας ἐρεθιστική, τόλμα αἰσχροποιός.	Οἱ	δὲ ἐν αὐλοῖς καὶ ψαλτηρίοις
[2, 9]	πρὸς τὴν κατάταξιν τῆς τροφῆς·	οἱ	δὲ ἐπικυλίεσθαι δυνάμενοι ὁμαλαῖς εὐναῖς,
[2, 2]	ἴδιον ἔργον ἐκτελοῦσα, τὴν εὐζωΐαν.	Οἱ	δὲ κακοδαίμονες οἱ ἀπελαύνοντες σωφροσύνην
[2, 4]	περιελιττόντων τὰς προπόσεις τῆς ᾠδῆς·	οἱ	δὲ μουσικώτεροι αὐτῶν καὶ πρὸς
[2, 10]	δοξοκοπία καὶ κολακεία καὶ πλάνη·	οἱ	δὲ τὴν οὐράνιον θεραπεύοντες αὐλὴν
[2, 1]	ἀσθενῶν, δι´ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν.	Οἱ	δὲ τὴν συνείδησιν τύπτοντες τῶν
[2, 10]	πολλοὶ τρυφάς, τὰς ἑαυτῶν ἁμαρτίας,	οἱ	δὲ τούτων ἐπιεικέστεροι γνωρίζουσι μὲν
[2, 3]	ἄν τις περιποιήσαιτο. Μάταιοι γὰρ	οἱ	δι´ ἀπληστίαν ἐπ´ αὐτοῖς χαίροντες
[2, 7]	Ποππυσμοὶ δὲ καὶ συριγμοὶ καὶ	οἱ	διὰ τῶν δακτύλων ψόφοι τῶν
[2, 7]	λόγον ἐν ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ	οἱ	διαλεγόμενοι τὸ φθέγμα τὸ σφῶν
[2, 9]	κρούσαντος ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι	οἱ	δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν ὁ
[2, 7]	εἰς οἶκόν σου. Ἔλεγον δὲ	οἱ	δώδεκα προσκαλεσάμενοι τὸ πλῆθος τῶν
[2, 9]	τὸν θεὸν εὐλογητέον· μακάριοι γὰρ	οἱ	ἐγρηγορότες εἰς αὐτόν, σφᾶς αὐτοὺς
[2, 8]	δέ ἐσμεν οἱ ἁμαρτωλοὶ μετανενοηκότες,	οἱ	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότες, οἷς ἀφῆκεν
[2, 1]	ὁ κωμικός. Τοιοῦτοι τῶν ἀνθρώπων	οἱ	εἰς γαστέρα πεπιστευκότες, ὧν θεὸς
[2, 10]	τῇ ὕβρει δίκην γνωριοῦσιν ὑμῖν	οἱ	εἰς τὰ Σόδομα παραγεγονότες ἄγγελοι.
[2, 10]	χρυσὸς διαπρέπει» καὶ οἱ κροσσοί,	οἱ	ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ. Εἰ δὲ
[2, 10]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ λέγει· Ἰδού,	οἱ	ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ ἐν
[2, 10]	ἀπειλεῖ διὰ Ἡσαΐου λέγων· Οὐαὶ	οἱ	ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες, καὶ
[2, 3]	θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς,	οἱ	ἐν τοῖς ὀρνέοις τοῦ οὐρανοῦ
[2, 9]	τῷ ὕπνῳ, καθάπερ τῶν νηχομένων	οἱ	ἐξηρτημένοι τὰ βάρη, ἔμπαλιν δὲ
[2, 10]	ὕβρεως τὴν ἐσθῆτα περιορώντων, οἷς	οἱ	ἐπιμελεῖς στολισμοὶ καὶ τῶν κρασπέδων
[2, 7]	οἱ γαργαλισμοὶ καὶ τῶν πταρμῶν	οἱ	ἐρεθισμοὶ ὑώδεις εἰσὶ κνησμοί, πορνείας
[2, 3]	ἐπήγαγεν· Λοιπόν ἐστιν ἵνα καὶ	οἱ	ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες
[2, 8]	Ἱερουσαλὴμ ἡ καταλελειμμένη, δι´ ἣν	οἱ	θρῆνοι οἱ προφητικοί. Διδάξει δὲ
[2, 8]	καὶ διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ καὶ	οἱ	ἰατροὶ ψυχρὸν εἶναι φυσιολογοῦντες τὸν
[2, 8]	ζωῆς εἰς ζωήν. ~Βασιλεῖς δὲ	οἱ	Ἰουδαίων χρυσῷ καὶ λίθοις τιμίοις
[2, 1]	λίχνου θηρίου. Ἀσώτους {τ´} αὐτοὺς	οἱ	καλέσαντες πρῶτοι εὖ μοι δοκοῦσιν
[2, 8]	γῦπες τὰ μύρα βδελυττόμενοι ἢ	οἱ	κάνθαροι— τούτους γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας
[2, 2]	χάρις ἐπαινουμένη καὶ καλή, ἧς	οἱ	κατὰ πίστιν μεταλαμβάνοντες ἁγιάζονται καὶ
[2, 8]	καὶ τὸ τερπνὸν τῆς ἀνθήσεως	οἱ	καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν. Οὔτε γὰρ ἀπολαύουσι
[2, 10]	Ἰησοῦς ὡς χρυσὸς διαπρέπει» καὶ	οἱ	κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ.
[2, 8]	οἱ φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ δὲ	οἱ	κύνες ῥινηλατοῦντες ἐκ τῆς ὀδμῆς
[2, 3]	οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν καὶ	οἱ	κυριεύοντες τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ
[2, 12]	οὐ κατανενοηκότα. Τοιοῦτο ταῖς ἠλιθίαις	οἱ	λίθοι γυναιξὶν περιδούμενοι τοῖς ὅρμοις
[2, 9]	Ἄρ´ οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς	οἱ	λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν ἡ
[2, 9]	ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ	οἱ	λύχνοι καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι
[2, 8]	αὐτῷ γεννηθέντι βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν	οἱ	μάγοι. Μένει δὲ ἀθάνατος ὁ
[2, 9]	γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσιν, καὶ	οἱ	μεθύοντες νυκτὸς μεθύσκονται» τουτέστιν ἐν
[2, 8]	οἱ πόδες οἱ τοῦ κυρίου	οἱ	μεμυρισμένοι ἀπόστολοί εἰσιν προφητείᾳ τῆς
[2, 8]	προσμαρτυροῦντες αὐτοῖς τὸ εἶναι νεκροῖς.	Οἱ	μὲν γὰρ βακχεύοντες οὐδὲ ἄνευ
[2, 1]	ἐπὶ τὴν κατάληψιν τοῦ θεοῦ;	~Οἱ	μὲν δὴ ἄλλοι ἄνθρωποι ζῶσιν,
[2, 2]	καὶ παντὶ πτώματι πληθύνει. Διὸ	οἱ	μὲν πλεῖστοι ἀνίεσθαί φασιν δεῖν
[2, 8]	τῶν στεφάνων ἦν. Οὔτε γὰρ	οἱ	μνήστορες οὔθ´ οἱ ἁβροδίαιτοι κέχρηνται
[2, 4]	νόμος αὐλῳδίας· ἱππόθορον τοῦτον κεκλήκασιν	οἱ	μουσικοί. Πᾶσαν δὲ ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον
[2, 8]	ὄντα. Διὸ καὶ αὐχμηρότεροι φαίνονται	οἱ	μυριζόμενοι· ὁ δὲ αὐχμὸς πολιωτέρους
[2, 8]	Τοῦτο ἄρα ἦν ὃ προεφήτευον	οἱ	μυριζόμενοι πόδες, τὴν Ἰούδα προδοσίαν
[2, 8]	κόσμῳ ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος· μυρίζονται γὰρ	οἱ	νεκροί· δάκρυα δέ ἐσμεν οἱ
[2, 2]	διάπυρον ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς τε	οἱ	νέοι ἔνδοθεν χλιαινόμενοι ἐπὶ τὰς
[2, 7]	καὶ δακρύων» ὑπερμέτρων· πολλάκις γὰρ	οἱ	οἰνωμένοι καγχάσαντες ἐπὶ πλεῖστον, εἶτα
[2, 2]	ἐπιφέρει τῇ ἀπειλῇ· Τίνος πελιδνοὶ	οἱ	ὀφθαλμοί; Οὐ τῶν ἐγχρονιζόντων ἐν
[2, 12]	τὸ χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν ἦσαν	οἱ	παλαιοὶ τῶν Ἑβραίων, εἰ περιελόμενοι
[2, 1]	τὸν πάντα αὐτῶν κατατρίβοντες βίον	οἱ	παμφάγοι καθάπερ τὸ πῦρ τῆς
[2, 1]	τὸ δρᾶν τὸ μὴ ἐξὸν	οἱ	πάντα δρῶντες ἃ ἐξόν. Ὡς
[2, 8]	τέκνα τέκνων, δόξα δὲ παισὶν	οἱ	πατέρες» φησίν· ἡμῖν δὲ δόξα
[2, 1]	νενοηκότες. Ἦ γὰρ οὐχ οὗτοι	οἱ	περὶ τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι καὶ
[2, 2]	καὶ ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα τοῦτον καλοῦσιν	οἱ	περὶ ταῦτα δεινοί. Καλὸν οὖν
[2, 10]	αἱ ἀπαιωρήσεις καὶ τῶν σχημάτων	οἱ	περίεργοι ῥυθμοὶ βλακείας μικρολόγου ἐπισυρμὸν
[2, 2]	πνεῦμα διὰ τοῦ Ἀμὼς ἐκφωνῆσαν·	Οἱ	πίνοντες τὸν διυλισμένον οἶνον καὶ
[2, 1]	αὑτῶν ἐκποριζόμενοι λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς	οἱ	πλεονέκται καὶ πολυπράγμονες οὗτοι ἐοίκασιν
[2, 12]	τὰ πάντα καὶ μὴ πλεονεκτούντων	οἱ	πλούσιοι. Τὸ οὖν πάρεστί μοι
[2, 8]	αὐτοῦ» τοῦτ´ ἔστιν, οὗ ἔφθασαν	οἱ	πόδες αὐτοῦ οἱ ἀπόστολοι, δι´
[2, 8]	εἰς τὸν τόπον, οὗ ἔστησαν	οἱ	πόδες αὐτοῦ» τοῦτ´ ἔστιν, οὗ
[2, 8]	αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ εὐώδει ἀλειφόμενοι	οἱ	πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται διδασκαλίαν ἐπὶ
[2, 8]	εἰ μὴ φορτικὸς εἶναι δοκῶ,	οἱ	πόδες οἱ τοῦ κυρίου οἱ
[2, 10]	αἱ τρίχες, περὶ ἃς μεμήνασιν	οἱ	πολλοί, ἀλλὰ ἡμῖν γε οὐ
[2, 7]	καὶ ὁ κοπρών· καὶ γὰρ	οἱ	πολλοὶ ἀπομύττονται καὶ πτύουσιν ἅμα
[2, 3]	ἐστι κακίας, περὶ ὃν ὀφθαλμιῶντες	οἱ	πολλοὶ οὐκ ἄν ποτε εἰς
[2, 10]	ὅτι παρὰ φύσιν· ταύτας ἡγοῦνται	οἱ	πολλοὶ τρυφάς, τὰς ἑαυτῶν ἁμαρτίας,
[2, 10]	τὴν ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως	οἱ	πόροι. Τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο
[2, 10]	καὶ οἱ βαφεῖς αὐτῶν καὶ	οἱ	πορφυρευταὶ καὶ αὐτὰ τὰ κογχύλια
[2, 7]	τῶν δακτύλων ψόφοι τῶν οἰκετῶν	οἱ	προκλητικοί, ἄλογοι σημασίαι οὖσαι, λογικοῖς
[2, 8]	καταλελειμμένη, δι´ ἣν οἱ θρῆνοι	οἱ	προφητικοί. Διδάξει δὲ ἡμᾶς αὐτὸς
[2, 9]	καὶ τῶν ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς	οἱ	ῥωχμοὶ καὶ τὸ ῥέγχειν τοῖς
[2, 2]	τοῦ παραπτώματος ἔχοντες, δι´ ἣν	οἱ	σκεπάσαντες τὴν ἀσχημοσύνην τῆς μέθης
[2, 8]	καταμαρτυροῦντες ἀμαθίας· τοῦτ´ αὐτὸ γὰρ	οἱ	σκληροκάρδιοι προφητείαν οὖσαν σεσοφισμένην οὐ
[2, 2]	ὁ οἶνος. Μέθῃ δὲ μάλιστα	οἱ	Σκύθαι χρῶνται Κελτοί τε καὶ
[2, 12]	ὁ πλούσιος. Ἤδη δὲ καὶ	οἱ	στρατιῶται χρυσίῳ κεκοσμῆσθαι βούλονται, οὐδὲ
[2, 12]	τὸ χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον καὶ	οἱ	στρεπτοί; οἵ τε καθετῆρες καλούμενοι
[2, 10]	ὁ λόγος ἐπιτρέπει, ὡς ὁμολογοῦσιν	οἱ	Στωϊκοί, πῶς οὐχὶ πολὺ πλέον
[2, 8]	περιέργου τῶν μύρων εὐωδίας θηρῶσιν	οἱ	σώφρονες τοὺς ἀσελγεῖς. Τοιαύτη δὲ
[2, 1]	δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν,	οἱ	τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες» Τούτοις οὐκ
[2, 1]	τῶν βρωμάτων· πᾶν γὰρ τοὐναντίον	οἱ	ταῖς εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς ἰσχυρότεροί
[2, 10]	προσειπεῖν, ὅτι τὸν χαλινὸν ἐνδακόντες»	οἱ	ταῖς ἡδοναῖς ἔκδοτοι λάγνοι τετραπόδων
[2, 1]	τὰς μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων περιεργίας,	οἱ	ταπεινόφρονες, χαμαιγενεῖς, τὸν ἐφήμερον διώκοντες
[2, 10]	ὁ κόσμος» καὶ πόα ἡμεῖς	οἱ	τῇ χάριτι δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ,
[2, 12]	κεκρυμμένον χρυσίον καὶ τοὺς λίθους	οἱ	τὴν ἐπὶ θανάτῳ κεκριμένοι γεωρυχοῦσι
[2, 3]	τοῖς ὀρνέοις τοῦ οὐρανοῦ ἐμπαίζοντες,	οἱ	τὸ ἀργύριον θησαυρίζοντες καὶ τὸ
[2, 3]	ἔστι τέλος τῆς κτήσεως αὐτῶν,	οἱ	τὸ ἀργύριόν τε καὶ τὸ
[2, 10]	Ἀθηναίων δὲ ἔμπαλιν οἱ ἄρχοντες	οἱ	τὸ ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες ἐκλαθόμενοι
[2, 10]	ὁρᾷ; Σκότος κύκλῳ μου, καὶ	οἱ	τοῖχοι σκέπη μου, καὶ οὐδεὶς
[2, 8]	φορτικὸς εἶναι δοκῶ, οἱ πόδες	οἱ	τοῦ κυρίου οἱ μεμυρισμένοι ἀπόστολοί
[2, 9]	ἀποτεμνομένη. Τὸ οὖν φῶς τοῦτο	οἱ	τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ υἱοὶ
[2, 8]	τὰ Μηδικά. Εἴργονται τοίνυν στεφάνων	οἱ	τῷ λόγῳ παιδαγωγούμενοι, οὐκ ἐπεὶ
[2, 1]	ἀγάπης ἠρτήσθω. Μαθέτωσαν γάρ» φησίν,	οἱ	υἱοί σου, οὓς ἠγάπησας, κύριε,
[2, 8]	μύρα, δι´ ἃ αἱ πολιαί,	οἱ	φεύγοντες πολιάς; Καθάπερ δὲ οἱ
[2, 7]	Εἰ δὲ καὶ εἶέν τινες	οἱ	φιλοσκώμμονες, σιωπητέον ἡμῖν καὶ παραπεμπτέον
[2, 8]	συνθέτῳ καὶ ποικίλῳ χρώμενοι στεφάνῳ,	οἱ	χριστοί, τὸν Χριστὸν ἐπὶ τῆς
[2, 10]	καὶ οἱ κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί,	οἱ	χρυσοῖ. Εἰ δὲ καὶ ὑφεῖναι
[2, 12]	ἐστι περιδέραιον καὶ οἱ στρεπτοί;	οἵ	τε καθετῆρες καλούμενοι ἁλύσεων ἐπέχοντες
[2, 1]	τοὺς μαθητὰς μετὰ τὴν ἀνάστασιν.	Οἳ	δέ» ἅτε ὑπ´ αὐτοῦ εὐτέλειαν
[2, 8]	σταφυλὴν καὶ σῦκα ἀπὸ βάτων·	οἳ	δὲ εἰς τραύματα καταξαίνονται, ἐφ´
[2, 1]	μὲν ἔλεος ὕπεισι τῆς νόσου,	οἳ	δὲ ἐξυμνεῖν οὐκ αἰσχύνονται τὰς
[2, 10]	εἰς τρίτην μεταμόρφωσιν νεοχμοῦται βομβύλιον—	οἳ	δὲ νεκύδαλλον αὐτὸ καλοῦσιν— ἐξ
[2, 7]	παρεῖναι συμπόσιον καὶ ταῦτα οἰνωμένων.	Οἳ	δὲ νέοι〉 ἐπὶ τὴν κλισίαν
[2, 1]	μὲν τοὺς μὴ ἔχοντας βεβαρηκότες,	οἳ	δὲ τὴν ἀκρασίαν τὴν σφῶν
[2, 1]	ἡδονῆς οἳ μὲν τὸν λόγον,	οἳ	δὲ τὴν φιλίαν, οἳ δὲ
[2, 1]	λόγον, οἳ δὲ τὴν φιλίαν,	οἳ	δὲ τὸ ζῆν ἀποδόμενοι, ἐπὶ
[2, 10]	ὑψίστου μυριοπλασίως ἡλίου φωτεινότεροί εἰσιν,	οἳ	ἐπιβλέπουσι πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων καὶ
[2, 1]	βίου ψευδοῦς τε καὶ αἰσχροῦ.	Οἳ	μὲν γὰρ ἐξέχονται τῶν ὄψων,
[2, 2]	σώματος καταφαίνεσθαι, μὴ σφαλεῖεν ἄμφω,	οἳ	μὲν ἐρεθιζόμενοι κατασκοπεῖν, αἳ δὲ
[2, 1]	τῶν παρασίτων φῦλα» γαστρὸς ἡδονῆς	οἳ	μὲν τὸν λόγον, οἳ δὲ
[2, 1]	καταισχύνουσιν· ἄμφω δὲ πράττουσι κακῶς,	οἳ	μὲν τοὺς μὴ ἔχοντας βεβαρηκότες,
[2, 10]	δοκοῦντα παρὰ τοῖς ἀνοήτοις σπουδάζεται,	οἳ	τοῖς μεμηνόσιν ἐπ´ ἴσης τὰ
[2, 9]	τῶν ἑρπηστικῶν ἔσθ´ ὅτε γίγνονται	τρίβοι	ζῴων, περὶ τὰς ἐντομὰς τῆς
[2, 1]	εὐτελείᾳ σώφρονι πολυειδία ἐδεσμάτων ὑγιεινή;	βολβοί,	ἐλαῖαι, λαχάνων ἔνια, γάλα, τυρὸς
[2, 8]	γεννηθέντι βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν οἱ	μάγοι.	Μένει δὲ ἀθάνατος ὁ στέφανος
[2, 1]	πάντα αὐτῶν κατατρίβοντες βίον οἱ	παμφάγοι	καθάπερ τὸ πῦρ τῆς ὕλης
[2, 7]	ψόφοι τῶν οἰκετῶν οἱ προκλητικοί,	ἄλογοι	σημασίαι οὖσαι, λογικοῖς ἀνθρώποις ἐκκλιτέοι·
[2, 1]	Ταῦτα τοῖς ἡδύσμασιν ἐξαλλάσσοντες οἱ	γαστρίμαργοι	τοῖς ὄψοις ἐπικεχήνασιν, ὅσα τε
[2, 12]	μαργαρίτην ἔκρυψεν λίθον· ὑμεῖς δὲ	περίεργοι	εἰς ἃ μὴ δεῖ. Ἰδοὺ
[2, 10]	ἀπαιωρήσεις καὶ τῶν σχημάτων οἱ	περίεργοι	ῥυθμοὶ βλακείας μικρολόγου ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν.
[2, 9]	ἐχέτω τοὺς πόδας· αἱ γὰρ	περίεργοι	τορνεύσεις τῶν ἑρπηστικῶν ἔσθ´ ὅτε
[2, 1]	γενναιότεροι, ὡς οἰκέται δεσποτῶν καὶ	γεωργοὶ	κτητόρων· καὶ οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι,
[2, 10]	λευχείμονα καὶ καθάριον, τὴν ἀρετήν,	αἰδοῖ	μόνῃ κεκοσμημένην— τοιαύτην εἶναι χρὴ
[2, 7]	ἅπαν ἀμπεχόνῃ ἔκτοσθεν, ἔνδοθεν δὲ	αἰδοῖ·	ὅσαι δὲ μὴ ὕπανδροι, ἐσχάτη
[2, 10]	Εἰ δὲ καὶ ἄλλο τι	δέοι	χρῶμα ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς τῆς
[2, 2]	ἦθος ἐκκαίεται, προπετεῖς τε οἱ	νέοι	ἔνδοθεν χλιαινόμενοι ἐπὶ τὰς ὀρέξεις
[2, 7]	καὶ ταῦτα οἰνωμένων. Οἳ δὲ	νέοι〉	ἐπὶ τὴν κλισίαν τὰς ὄψεις
[2, 7]	λυπῆσαι λαλήσας. Καθόλου μὲν οὖν	νέοι	μὲν καὶ νεάνιδες ὡς ἐπίπαν
[2, 7]	ἄλογοι σημασίαι οὖσαι, λογικοῖς ἀνθρώποις	ἐκκλιτέοι·	παραιτητέον δὲ καὶ τὸ συνεχὲς
[2, 9]	εἰ μὴ ἄρα ἡ περίστασις	ἀναγκάζοι.	Ὁ δὲ Ὀδυσσεὺς τῆς νυμφιδίου
[2, 10]	δῦνόν ποτε πῶς ἄν τις	λάθοι;	Μηδαμῶς τοίνυν ἐπικαλυπτώμεθα τὸ σκότος,
[2, 12]	κατανενοηκότα. Τοιοῦτο ταῖς ἠλιθίαις οἱ	λίθοι	γυναιξὶν περιδούμενοι τοῖς ὅρμοις καὶ
[2, 4]	βασιλέα εὐχάριστον τῷ θεῷ. Ἀγαλλιᾶσθε,	δίκαιοι,	ἐν τῷ κυρίῳ, τοῖς εὐθέσι
[2, 12]	χρυσίον. Μακάριοι μεντἂν ἦσαν οἱ	παλαιοὶ	τῶν Ἑβραίων, εἰ περιελόμενοι τὸν
[2, 3]	ἐξ ὀλίγων ἄν τις περιποιήσαιτο.	Μάταιοι	γὰρ οἱ δι´ ἀπληστίαν ἐπ´
[2, 4]	ἀλλὰ καὶ αἱ παννυχίδες αἱ	μάταιοι	ἐπὶ παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ μὲν
[2, 8]	ἀμαθίας· τοῦτ´ αὐτὸ γὰρ οἱ	σκληροκάρδιοι	προφητείαν οὖσαν σεσοφισμένην οὐ νοοῦσιν,
[2, 3]	πόσις ἡ πλουσία. Ἐρρέτων τοίνυν	Θηρίκλειοί	τινες κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί
[2, 3]	καταπληκτικῶς εἰς σεμνότητα, τὰ ἔνδον	ἄθλιοι.	Τοῦτο δὴ διασαφῶν ἀκριβέστερον ἐπήγαγεν·
[2, 4]	πηκτίσιν καὶ Κρῆτες λύρᾳ καὶ	Λακεδαιμόνιοι	αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες καὶ
[2, 3]	καὶ Ἀντιγονίδες κάνθαροί τε καὶ	λαβρώνιοι	καὶ λεπασταὶ καὶ τῶν ἐκπωμάτων
[2, 4]	ἐνδύσασθαι τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς»	ἀξιοῖ	ὁ ἀπόστολος, ὡς ἐν ἡμέρᾳ
[2, 5]	ἐπιτηδεύσαιμεν εἶναί τε καὶ φαίνεσθαι	γελοῖοι,	τὸ τιμιώτερον πάντων τῶν ἐν
[2, 9]	οἱ λύχνοι καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς	ὅμοιοι	ἀνθρώποις προσδεχομένοις τὸν κύριον αὐτῶν,
[2, 9]	κοίτης καὶ τὸν θεὸν εὐλογητέον·	μακάριοι	γὰρ οἱ ἐγρηγορότες εἰς αὐτόν,
[2, 12]	οὗ μόνου καταφαίνεται τὸ χρυσίον.	Μακάριοι	μεντἂν ἦσαν οἱ παλαιοὶ τῶν
[2, 9]	καὶ κρούσαντος ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ.	Μακάριοι	οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν
[2, 6]	Τίνες οὖν αἱ ἀντωτίδες αἱ	σωτήριοι;	Καὶ τίνες αἱ τῶν ὀλισθηρῶν
[2, 1]	καὶ τούτων ἀμείνους, ὅσῳ καὶ	κύριοι,	καὶ θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ σωφρονέστεροι.
[2, 12]	πάντα καὶ μὴ πλεονεκτούντων οἱ	πλούσιοι.	Τὸ οὖν πάρεστί μοι καὶ
[2, 7]	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ ἄλλοις	παραίτιοι	γίνονται σφαλμάτων, τὸ ἐπικίνδυνον τῆς
[2, 2]	δὲ ὀρέξεως δι´ ἀκρασίαν αἱ	διαπόντιοι	οἰνηγίαι, παραφρονούσης καὶ πρὸ τῆς
[2, 4]	αὐλῷ καὶ κέρατι Θρᾷκες καὶ	Αἰγύπτιοι	τυμπάνῳ καὶ Ἄραβες κυμβάλῳ· ἐνὶ
[2, 9]	ὑμεῖς υἱοὶ φωτός ἐστε καὶ	υἱοὶ	ἡμέρας· οὐκ ἐσμὲν νυκτὸς οὐδὲ
[2, 9]	οἱ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ	υἱοὶ	μὴ ἀποκλείσωμεν θύραζε, ἔνδον δὲ
[2, 1]	ἠρτήσθω. Μαθέτωσαν γάρ» φησίν, οἱ	υἱοί	σου, οὓς ἠγάπησας, κύριε, ὅτι
[2, 9]	ὄντες νήφωμεν. Πάντες γὰρ ὑμεῖς	υἱοὶ	φωτός ἐστε καὶ υἱοὶ ἡμέρας·
[2, 1]	τὴν αὐτάρκειαν δίαιτα τὸν ἄνθρωπον	κακοῖ,	νωθῆ μὲν τὴν ψυχήν, ἐπισφαλὲς
[2, 8]	στέφανον ἐξ ἀκηράτου λειμῶνος κοσμήσαντας	οἴκοι	περιφέρειν οὐ σωφρόνων· οὐ γὰρ
[2, 4]	αὐλῳδίας· ἱππόθορον τοῦτον κεκλήκασιν οἱ	μουσικοί.	Πᾶσαν δὲ ἁπαξαπλῶς ἀνελεύθερον ὄψιν
[2, 7]	δακτύλων ψόφοι τῶν οἰκετῶν οἱ	προκλητικοί,	ἄλογοι σημασίαι οὖσαι, λογικοῖς ἀνθρώποις
[2, 7]	ὑώδεις εἰσὶ κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου	μελετητικοί.	Καὶ τὰς ὑπ´ ὄψιν δὲ
[2, 10]	ὅτι χρῄζετε» Εἰ δὲ ὅλως	ζητητικοὶ	γεγόναμεν, μὴ εἰς τρυφὴν τὸ
[2, 8]	δι´ ἣν οἱ θρῆνοι οἱ	προφητικοί.	Διδάξει δὲ ἡμᾶς αὐτὸς ὁ
[2, 11]	χρηστέον· κονίποδας αὐτὰ ἐκάλουν οἱ	Ἀττικοί,	διὰ τὸ πελάζειν μοι δοκεῖν
[2, 10]	λόγος ἐπιτρέπει, ὡς ὁμολογοῦσιν οἱ	Στωϊκοί,	πῶς οὐχὶ πολὺ πλέον τοῦ
[2, 3]	καὶ λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ	πινακίσκοι	καὶ τρύβλια, πρὸς ἐπὶ τούτοις
[2, 4]	κροτάλοις Αἰγυπτίων καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις	σάλοι	ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι
[2, 10]	οἱ εἰς τὰ Σόδομα παραγεγονότες	ἄγγελοι.	Οὗτοι τοὺς πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς
[2, 4]	τῇ σάλπιγγι, σύριγγι δὲ Ἀρκάδες,	Σικελοὶ	δὲ πηκτίσιν καὶ Κρῆτες λύρᾳ
[2, 2]	αὖθις ἀναντλοῦντας μέθην. Καλόν, ὦ	φίλοι,	καλὸν καταμαθόντας ὅτι μάλιστα πόρρωθεν
[2, 1]	τοῦ θεοῦ; ~Οἱ μὲν δὴ	ἄλλοι	ἄνθρωποι ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ
[2, 10]	τρίχες, περὶ ἃς μεμήνασιν οἱ	πολλοί,	ἀλλὰ ἡμῖν γε οὐ σπουδαστέον.
[2, 7]	ὁ κοπρών· καὶ γὰρ οἱ	πολλοὶ	ἀπομύττονται καὶ πτύουσιν ἅμα ἐν
[2, 3]	κακίας, περὶ ὃν ὀφθαλμιῶντες οἱ	πολλοὶ	οὐκ ἄν ποτε εἰς τὴν
[2, 10]	παρὰ φύσιν· ταύτας ἡγοῦνται οἱ	πολλοὶ	τρυφάς, τὰς ἑαυτῶν ἁμαρτίας, οἱ
[2, 8]	ἔφθασαν οἱ πόδες αὐτοῦ οἱ	ἀπόστολοι,	δι´ ὧν κηρυσσόμενος ἐπὶ τὰ
[2, 8]	οἱ τοῦ κυρίου οἱ μεμυρισμένοι	ἀπόστολοί	εἰσιν προφητείᾳ τῆς εὐωδίας τοῦ
[2, 8]	Οἱ γοῦν περινοστήσαντες τὴν οἰκουμένην	ἀπόστολοι	καὶ τὸ εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες
[2, 7]	ἔφευγον. Οἱ δὲ αὐτοὶ οὗτοι	ἀπόστολοι	τοῖς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν καὶ
[2, 9]	ἀνοίξωσιν εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι οἱ	δοῦλοι	ἐκεῖνοι, οὓς ἐλθὼν ὁ κύριος
[2, 8]	νεκροί· δάκρυα δέ ἐσμεν οἱ	ἁμαρτωλοὶ	μετανενοηκότες, οἱ εἰς αὐτὸν πεπιστευκότες,
[2, 12]	κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι δοκοῦσί	μοι	αἱ γυναῖκες τοὺς δεσμώτας τοὺς
[2, 1]	γὰρ εἰ πάντων μεταλαμβάνειν ἔξεστί	μοι,	ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει» ταχὺ
[2, 10]	Πλάτων προσεῖπεν, ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ	μοι»	ἀναγνούς. Τὴν δὲ ἐπὶ τῇ
[2, 12]	ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί	μοι,	διὰ τί μὴ μεταδῶ τοῖς
[2, 12]	τί μὴ χρησώμεθα; καὶ πάρεστί	μοι,	διὰ τί μὴ τρυφήσω; καὶ
[2, 12]	οὖν πάρεστί μοι καὶ πλεονάζει	μοι,	διὰ τί μὴ τρυφήσω; οὐκ
[2, 1]	στοχαζόμενοι τῆς ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν	μοι	δοκεῖ καὶ ὁ κύριος αἰνίξασθαι
[2, 10]	τῆς παρὰ φύσιν σπορᾶς. Ταύτῃ	μοι	δοκεῖ καὶ ὁ Πλάτων ἐν
[2, 10]	μορίου τοῖς σοφίαν διώκουσιν; ταύτῃ	μοι	δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον, ὅτι
[2, 6]	τῶν ἐν Χριστῷ πεπιστευκότων. Ταύτῃ	μοι	δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί
[2, 1]	εὑρίσκουσα, παντοδαπὰς θηρωμένη ποιότητας. Καί	μοι	δοκεῖ ὁ τοιοῦτος ἄνθρωπος οὐδὲν
[2, 11]	οἱ Ἀττικοί, διὰ τὸ πελάζειν	μοι	δοκεῖν τῇ κόνει τὼ πόδε.
[2, 8]	τοῦ μύρου ἡ τρυφή. Εὖ	μοι	δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο
[2, 1]	αὐτοὺς οἱ καλέσαντες πρῶτοι εὖ	μοι	δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι τὸ τέλος αὐτῶν,
[2, 7]	εἰς κακοηθείας. Ἐγὼ δ´ ἄν	μοι	δοκῶ καὶ μέτρον ἐπιθεῖναι φωνῆς
[2, 2]	ἔστι μόνα· καὶ μὴν ὁρᾶν	μοι	δύο μὲν ἡλίους δοκῶ, μεθύων
[2, 3]	πτωχοῖς δός, καὶ δεῦρο ἀκολούθει	μοι·	ἕπου τῷ θεῷ γυμνὸς ἀλαζονείας,
[2, 1]	ἀποσχέσθαι δεῖν τούτων. Μιαρὰ δοκεῖ	μοι	καὶ βδελυρὰ ἐκεῖνα, ὧν ἐφίπτανται
[2, 12]	οἱ πλούσιοι. Τὸ οὖν πάρεστί	μοι	καὶ πλεονάζει μοι, διὰ τί
[2, 10]	παθήματα τῶν πορνευσάντων, ὡς ἤδη	μοι	λέλεκται, τύποι» παιδαγωγοῦντες ἡμῶν τὰς
[2, 8]	κωμαστικὴ καὶ πάροινος· ἄπερρε· μή	μοι	στέφανον ἀμφιθῇς κάρᾳ. Ἦρος μὲν
[2, 3]	πολυτέλεια γινέσθω. Τί γάρ; εἰπέ	μοι·	τὸ μαχαίριον τὸ ἐπιτραπέζιον, ἢν
[2, 9]	παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο. Καὶ τί	μοι	τούτων λόγος; Ὁ Ἰακὼβ ἐκάθευδεν
[2, 12]	τὰς δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισί	μοι,	ὡς ἄρα οὐκ ἀποκναίονται τοσοῦτον
[2, 1]	καὶ τὰς διαποντίους πολυπραγμονούντων ἐδωδάς.	Κἀμοὶ	μὲν ἔλεος ὕπεισι τῆς νόσου,
[2, 9]	ἐγρήγορσιν ἀποτεμνομένοις. Ἄλυες δὲ〉 καὶ	νυσταγμοὶ	καὶ διεκτάσεις καὶ χάσμαι δυσαρεστίαι
[2, 7]	προσευχῇ σου. Ποππυσμοὶ δὲ καὶ	συριγμοὶ	καὶ οἱ διὰ τῶν δακτύλων
[2, 2]	αἱ βάσεις καθάπερ ῥεύματι ὑποφέρονται	λυγμοί	τε καὶ ἔμετοι καὶ παραφροσύναι
[2, 9]	στρώμασιν ἐνειλημένον γαστέρων τε στενοχωρουμένων	βορβορυγμοὶ	τὸ διορατικὸν τῆς ψυχῆς κατέχωσαν
[2, 2]	τραῦμα φλεγμαίνειν ἀναγκάζει τὸ σῶμα	σφυγμοί	τε ἀναιδεῖς περιεργίαν διώκουσιν εἰς
[2, 12]	ὄνειδος ὑπεκλύει, τὸ πάθος ἀδιάφορον.	Ἐμοὶ	γοῦν δοκοῦσιν ἑκουσίως περιπίπτουσαι δεσμοῖς
[2, 4]	ὀργάνοις περιψοφούμενοι· ἀτεχνῶς γάρ, ὡς	ἐμοὶ	δοκεῖ, θέατρον μέθης τὸ τοιοῦτον
[2, 2]	οὐκ ἔστι κυριακὸν δεῖπνον φαγεῖν.	Ἐμοὶ	δοκεῖ ὁ ἀκέφαλος πρὸς τῶν
[2, 2]	δὲ τοὺς τραχήλους, οὐ κοσμίως,	ἐμοὶ	δοκεῖν, καὶ τὸν λάρυγγα διατείνουσαι
[2, 10]	καὶ τῶν σχημάτων οἱ περίεργοι	ῥυθμοὶ	βλακείας μικρολόγου ἐπισυρμὸν ἐμφαίνουσιν. Κἂν
[2, 2]	παραποδίζεται, παρίεται δὲ τὰ χείλη,	ὀφθαλμοὶ	δὲ παρατρέπονται, οἷον κολυμβώσης τῆς
[2, 12]	ἀκοῆς καταβαίνων πόρους κατηχήσεως ἀληθοῦς.	Ὀφθαλμοὶ	δὲ ὑπαληλιμμένοι λόγῳ καὶ ὦτα
[2, 10]	γινώσκει» φησὶν ἡ γραφή, ὅτι	ὀφθαλμοὶ	κυρίου ὑψίστου μυριοπλασίως ἡλίου φωτεινότεροί
[2, 2]	τῇ ἀπειλῇ· Τίνος πελιδνοὶ οἱ	ὀφθαλμοί;	Οὐ τῶν ἐγχρονιζόντων ἐν οἴνοις;
[2, 7]	πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ ὑώδεις εἰσὶ	κνησμοί,	πορνείας ἀκολάστου μελετητικοί. Καὶ τὰς
[2, 9]	ὀρθῶς λογιζομένῳ νηφούσης εἰσὶ ψυχῆς	λογισμοὶ	ἀπερισπάστου τὸ τηνικάδε οὔσης περὶ
[2, 7]	γαργαλισμοὶ καὶ τῶν πταρμῶν οἱ	ἐρεθισμοὶ	ὑώδεις εἰσὶ κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου
[2, 7]	μὴν καὶ τῶν ὤτων οἱ	γαργαλισμοὶ	καὶ τῶν πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ
[2, 10]	ἐσθῆτα περιορώντων, οἷς οἱ ἐπιμελεῖς	στολισμοὶ	καὶ τῶν κρασπέδων αἱ ἀπαιωρήσεις
[2, 7]	δευτερώσῃς λόγον, ἐν προσευχῇ σου.	Ποππυσμοὶ	δὲ καὶ συριγμοὶ καὶ οἱ
[2, 9]	τῶν ἀποσεσαγμένων ταῖς τροφαῖς οἱ	ῥωχμοὶ	καὶ τὸ ῥέγχειν τοῖς στρώμασιν
[2, 10]	ὠφελῶν— ὁ δὲ ἀντοφθαλμῶν ἡδονῇ	στεφανοῖ	τὴν ζωὴν αὐτοῦ. Οὔκουν ἀφροδισίων
[2, 10]	ἐνδακόντες» οἱ ταῖς ἡδοναῖς ἔκδοτοι	λάγνοι	τετραπόδων νόμῳ βαίνουσι καὶ παιδοσπορεῖν
[2, 2]	πάλιν ἐπιφέρει τῇ ἀπειλῇ· Τίνος	πελιδνοὶ	οἱ ὀφθαλμοί; Οὐ τῶν ἐγχρονιζόντων
[2, 9]	τῆς τροφῆς· οἱ δὲ ἐπικυλίεσθαι	δυνάμενοι	ὁμαλαῖς εὐναῖς, οἷον ὕπνου γυμνάσιον
[2, 7]	σου. Ἔλεγον δὲ οἱ δώδεκα	προσκαλεσάμενοι	τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν· Οὐκ
[2, 10]	ἔργα, αὐτῇ καθαρᾷ τῇ σαρκὶ	ἐπενδυσάμενοι	τὴν ἀφθαρσίαν τὸ πρὸς μέτρον
[2, 2]	κατάλληλον τὸ ἄριστον, ἄρτου μόνον	ἀπογευσάμενοι	ἀπεχέσθων πάμπαν τοῦ ποτοῦ πρὸς
[2, 1]	ἅτε ὑπ´ αὐτοῦ εὐτέλειαν ἀσκεῖν	δεδιδαγμένοι—	ἐπέδωκαν αὐτῷ ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος·
[2, 3]	καὶ ἐβένου καὶ ἐλέφαντος τρίποδες	ἠσκημένοι	κλῖναί τε ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι
[2, 9]	τὸν ὕπνον ἴωμεν τῶν σωφροσύνης	μεμνημένοι	παραγγελμάτων, τοῦτο ἤδη λεκτέον. Μετὰ
[2, 1]	τινὲς τολμῶσι καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ	κεχρημένοι	δειπνάριά τινα κνίσης καὶ ζωμῶν
[2, 9]	ὕπνῳ, καθάπερ τῶν νηχομένων οἱ	ἐξηρτημένοι	τὰ βάρη, ἔμπαλιν δὲ οἷον
[2, 2]	καὶ ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί,	κατακείμενοι»	καὶ ὅσα τούτοις ἀκόλουθα ἐν
[2, 12]	λίθους οἱ τὴν ἐπὶ θανάτῳ	κεκριμένοι	γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ
[2, 12]	πόρους κατηχήσεως ἀληθοῦς. Ὀφθαλμοὶ δὲ	ὑπαληλιμμένοι	λόγῳ καὶ ὦτα εἰς αἴσθησιν
[2, 2]	οὕτω δὲ καὶ τὸ ὕδωρ	ἐπαγόμενοι.	Ταλανίζει τοὺς πλουσίους εἰς τρυφὴν
[2, 7]	ἐν ὀλίγοις. Ἄμφω δὲ οἱ	διαλεγόμενοι	τὸ φθέγμα τὸ σφῶν τῇ
[2, 1]	γὰρ ἐπὶ τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς	ἐγκαταλεγόμενοι	καὶ αὐτοὶ δειπνάριά τε καὶ
[2, 3]	τῶν κακῶν φησίν, ἧς τινες	ὀρεγόμενοι	ἀπεπλανήθησαν τῆς πίστεως καὶ ἑαυτοὺς
[2, 1]	φιλίαν, οἳ δὲ τὸ ζῆν	ἀποδόμενοι,	ἐπὶ γαστέρας ἕρποντες, θηρία ἀνδρείκελα,
[2, 10]	ἄρρενες ἐν ἄρρεσι τὴν ἀσχημοσύνην	κατεργαζόμενοι	καὶ τὴν ἀντιμισθίαν, ἣν ἔδει,
[2, 1]	πάντα εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε»	στοχαζόμενοι	τῆς ἀληθοῦς εὐτελείας, ἥν μοι
[2, 2]	μὴ σφαλεῖεν ἄμφω, οἳ μὲν	ἐρεθιζόμενοι	κατασκοπεῖν, αἳ δὲ τῶν ἀνδρῶν
[2, 10]	ἐκ γῆς Ἑβραίων καὶ Κιλίκων	ἐκποριζόμενοι	γῆς. Τὰ δὲ ἀμόργινα καὶ
[2, 1]	ἀμέτρητον εὖρος ἐκτρέφει, τῇ αὑτῶν	ἐκποριζόμενοι	λαιμαργίᾳ. Σαγηνεύειν ἀτεχνῶς οἱ πλεονέκται
[2, 8]	Διὸ καὶ αὐχμηρότεροι φαίνονται οἱ	μυριζόμενοι·	ὁ δὲ αὐχμὸς πολιωτέρους ποιεῖ—
[2, 8]	ἄρα ἦν ὃ προεφήτευον οἱ	μυριζόμενοι	πόδες, τὴν Ἰούδα προδοσίαν εἰς
[2, 10]	πόα ἡμεῖς οἱ τῇ χάριτι	δροσιζόμενοι	τοῦ θεοῦ, καρέντες δὲ αὖθις
[2, 10]	οἱ τὸ ἀστικὸν πολίτευμα ἐζηλωκότες	ἐκλαθόμενοι	τῆς ἀνδρωνίτιδος ἐχρυσοφόρουν ποδήρεις χιτῶνας
[2, 7]	οὐκ οἶδ´ ὅπως παροινίᾳ τινὶ	παραπειθόμενοι	εἰς δάκρυα· ἀπᾴδει γὰρ τοῦ
[2, 9]	ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ λύχνοι	καιόμενοι·	καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις προσδεχομένοις
[2, 12]	τοῖς ὅρμοις καὶ τοῖς περιδεραίοις	ἐγκατακλειόμενοι	ἀμέθυστοι καὶ κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες
[2, 12]	οἱ παλαιοὶ τῶν Ἑβραίων, εἰ	περιελόμενοι	τὸν κόσμον τῶν γυναικῶν ἔρριψαν
[2, 2]	προπετεῖς τε οἱ νέοι ἔνδοθεν	χλιαινόμενοι	ἐπὶ τὰς ὀρέξεις γίνονται, ὡς
[2, 1]	ἂν καλοῖμεν τὴν συνήλυσιν ταύτην	ἑπόμενοι	λόγῳ, τὰς τοιαύτας δὲ ἑστιάσεις
[2, 8]	Χριστὸν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς συμβολικῶς	ἐπιφερόμενοι	λελήθεσαν κεφαλὴν κοσμούμενοι κυρίῳ. Λίθος
[2, 1]	ἐφήμερον διώκοντες βίον ὡς οὐ	ζησόμενοι;	Τούτους ταλανίζει διὰ Ἡσαΐου τὸ
[2, 8]	ὥσπερ οἱ γῦπες τὰ μύρα	βδελυττόμενοι	ἢ οἱ κάνθαροι— τούτους γὰρ
[2, 10]	τῆς ἀνδρωνίτιδος ἐχρυσοφόρουν ποδήρεις χιτῶνας	ἐνδυόμενοι	{καὶ ποδήρεις ἠμπίσχοντο· καὶ κρωβύλον,
[2, 10]	δι´ ἣν πολλάκις φαύλοις διαίταις	ἐντρεφόμενοι	ἄνδρες γυναικῶν γεγόνασι θηλύτεροι· οὐ
[2, 8]	πάθους αὐτοῦ· μύρῳ γὰρ εὐώδει	ἀλειφόμενοι	οἱ πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται διδασκαλίαν
[2, 1]	καθάπερ τὸ πῦρ τῆς ὕλης	ἐξεχόμενοι.	Ἀλλὰ καὶ τὴν εὔκολον βρῶσιν
[2, 10]	ἐν ἀσκήσει σωμάτων, ὧν οἱ	ἀπεχόμενοι	ἐν τοῖς ἀγῶσι τῶν ἀντιπάλων
[2, 1]	φωνὴν ἀγανακτητικήν· Ὥστε, ἀδελφοί μου,	συνερχόμενοι	εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε.
[2, 2]	πλήθους τῆς ὑγρότητος, καὶ ψεύδεσθαι	βεβιασμένοι	κύκλῳ μὲν ἡγοῦνται περιφέρεσθαι τὰ
[2, 7]	ὄψεις πήξαντες ἀμετασάλευτοι τοῖς ἀγκῶσιν	ἐρηρεισμένοι	μόνοις παρέστων τοῖς ὠσίν· εἰ
[2, 2]	περὶ τὰ τῆς μέθης ναυάγια·	καθωρμισμένοι	μὲν οἷον ἀγκύραις τῷ λόγῳ
[2, 8]	πόδες οἱ τοῦ κυρίου οἱ	μεμυρισμένοι	ἀπόστολοί εἰσιν προφητείᾳ τῆς εὐωδίας
[2, 7]	σφαλμάτων, τὸ ἐπικίνδυνον τῆς ὥρας	ἐπιδεικνύμενοι.	Εὖ γάρ τοι παραγγέλλειν ἡ
[2, 10]	γηγενὲς ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ κιναιδίας	ἐνδεικνύμενοι.	Ὁ δὲ τῶν ἀρχόντων τούτων
[2, 10]	τὰ αὐτὰ τοῖς προβάτοις ἀφραίνωμεν,	παιδαγωγούμενοι	δὲ τῷ λόγῳ τὸ πολυτελὲς
[2, 8]	τοίνυν στεφάνων οἱ τῷ λόγῳ	παιδαγωγούμενοι,	οὐκ ἐπεὶ καταδεῖν δοκοῦσιν τὸν
[2, 8]	γὰρ ἀπολαύουσι τῆς ὄψεως οἱ	ἀναδούμενοι	τὸν στέφανον ὑπὲρ τὰς ὄψεις
[2, 12]	ταῖς ἠλιθίαις οἱ λίθοι γυναιξὶν	περιδούμενοι	τοῖς ὅρμοις καὶ τοῖς περιδεραίοις
[2, 12]	οἱ στρεπτοί; οἵ τε καθετῆρες	καλούμενοι	ἁλύσεων ἐπέχοντες τρόπον καὶ παρὰ
[2, 2]	ἀναιδεῖς περιεργίαν διώκουσιν εἰς παρανομίας	ἐκκαλούμενοι	τὸν κόσμιον. Ἐνθένδε ἤδη τῆς
[2, 1]	οὗτοι οἱ περὶ τὰς λοπάδας	ἀσχολούμενοι	καὶ τὰς μεμωρημένας τῶν ἡδυσμάτων
[2, 10]	ὅταν ἀποστραφῶσι περὶ τὴν ἀποκύησιν	ἀσχολούμενοι	τῆς ἀποτέξεως οἱ πόροι. Τὸ
[2, 8]	κεφαλῆς συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν κεφαλὴν	κοσμούμενοι	κυρίῳ. Λίθος γέ τοι τίμιος
[2, 10]	εἶδος, ἀνεδοῦντο χρυσῶν ἐνέρσει τεττίγων	κοσμούμενοι,	τὸ γηγενὲς ὡς ἀληθῶς ἀπειροκαλίᾳ
[2, 8]	φέρε κἀνταῦθα διαστειλώμεθα, τὸ χρειῶδες	αἱρούμενοι.	Εἰσὶ γάρ τινες εὐωδίαι οὐ
[2, 4]	καὶ τοῖς τῆς ἀπάτης ὀργάνοις	περιψοφούμενοι·	ἀτεχνῶς γάρ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,
[2, 1]	ἡδυπάθειαν τὸν κόσμον, ταγήνοις σίζουσιν»	περιηχούμενοι,	ἀμφὶ τὴν ἴγδιν καὶ τὸν
[2, 4]	γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις καὶ τυμπάνοις	ἐξηχούμενοι	καὶ τοῖς τῆς ἀπάτης ὀργάνοις
[2, 2]	εἰς ἀπόλαυσιν, οὐκ εἰς ὕβριν	ἑστιώμενοι	νηφαλίους πίνομεν φιλοτησίας, ἵνα δὴ
[2, 5]	πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις κτημάτων	καταμωκώμενοι,	τὸν λόγον; Χλεύη μὲν οὖν
[2, 6]	γίνεσθε» φησὶν ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρὸν	κολλώμενοι	τῷ ἀγαθῷ· ὁ γὰρ μετὰ
[2, 7]	δακρύων» ὑπερμέτρων· πολλάκις γὰρ οἱ	οἰνωμένοι	καγχάσαντες ἐπὶ πλεῖστον, εἶτα μέντοι
[2, 3]	καὶ κτώμεθα μὴ χαλεπῶς καὶ	χρώμενοι	εὐκόλως ἐπαινοῦμεν καὶ φυλάττομεν ῥᾳδίως
[2, 8]	λίθοις τιμίοις συνθέτῳ καὶ ποικίλῳ	χρώμενοι	στεφάνῳ, οἱ χριστοί, τὸν Χριστὸν
[2, 1]	γὰρ τοὐναντίον οἱ ταῖς εὐτελεστάταις	χρώμενοι	τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι καὶ ὑγεινότεροι
[2, 8]	ἡ καταλελειμμένη, δι´ ἣν οἱ	θρῆνοι	οἱ προφητικοί. Διδάξει δὲ ἡμᾶς
[2, 4]	γοῦν παρὰ τοὺς πολέμους αὐτῶν	Τυρρηνοὶ	μὲν τῇ σάλπιγγι, σύριγγι δὲ
[2, 2]	τοῦτον καλοῦσιν οἱ περὶ ταῦτα	δεινοί.	Καλὸν οὖν τὸ προκαταλήγειν διὰ
[2, 9]	εὐθέως αὐτῷ. Μακάριοι οἱ δοῦλοι	ἐκεῖνοι,	οὓς ἐλθὼν ὁ κύριος ἐγρηγορότας
[2, 1]	τὰ εἰσερχόμενα εἰς τὸ στόμα	κοινοῖ	τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ ἡ περὶ
[2, 1]	τῷ θεῷ· οὐδὲ τὰ εἰσιόντα	κοινοῖ	τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξιόντα»
[2, 6]	ἐξιόντα» φησίν, ἐκ τοῦ στόματος	κοινοῖ	τὸν ἄνθρωπον» κοινὸν καὶ ἐθνικὸν
[2, 4]	μὲν ἐρωτικαὶ μακρὰν ἐρρόντων ᾠδαί,	ὕμνοι	δὲ ἔστων τοῦ θεοῦ αἱ
[2, 10]	Δανιὴλ ὁ προφήτης ἐτέθησαν» φησί,	θρόνοι	καὶ ἐκάθισεν ἐπ´ αὐτῶν ὡσεὶ
[2, 9]	αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καὶ οἱ	λύχνοι	καιόμενοι· καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις
[2, 1]	τοὺς καιρούς, ὧν αἱ χρήσεις	ἀσύμφωνοι.	Καὶ εἴτε ἐσθίετε» φησίν, εἴτε
[2, 9]	οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ	λοιποί,	ἀλλὰ γρηγορῶμεν» φησὶν ἡ γραφή,
[2, 10]	ἵππον ὑβριστὴν» ὁ Πλάτων προσεῖπεν,	ἵπποι	θηλυμανεῖς ἐγενήθητέ μοι» ἀναγνούς. Τὴν
[2, 10]	πορνευσάντων, ὡς ἤδη μοι λέλεκται,	τύποι»	παιδαγωγοῦντες ἡμῶν τὰς ἐπιθυμίας εἰσίν.
[2, 1]	θεοῦ; ~Οἱ μὲν δὴ ἄλλοι	ἄνθρωποι	ζῶσιν, ἵνα ἐσθίωσιν, ὥσπερ ἀμέλει
[2, 3]	καὶ τὸ χρυσίον, ᾧ ἐπεποίθεισαν	ἄνθρωποι,	καὶ οὐκ ἔστι τέλος τῆς
[2, 3]	Θηρίκλειοί τινες κύλικες καὶ Ἀντιγονίδες	κάνθαροί	τε καὶ λαβρώνιοι καὶ λεπασταὶ
[2, 8]	τὰ μύρα βδελυττόμενοι ἢ οἱ	κάνθαροι—	τούτους γὰρ ῥοδίνῳ χρισθέντας μύρῳ
[2, 12]	κεκτῆσθαι κοσμίους; Τίνα δὲ ἂν	ἀγροὶ	τοσοῦτον ὅσον τὸ χαρίζεσθαι ὠφελήσειαν;
[2, 7]	δὲ αἰδοῖ· ὅσαι δὲ μὴ	ὕπανδροι,	ἐσχάτη ταύταις διαβολὴ εἰς ἀνδρῶν
[2, 1]	ἰσχυρότεροί εἰσι καὶ ὑγεινότεροι καὶ	γενναιότεροι,	ὡς οἰκέται δεσποτῶν καὶ γεωργοὶ
[2, 1]	ὅσῳ καὶ κύριοι, καὶ θεῷ	οἰκειότεροι,	ὅσῳ σωφρονέστεροι. Γεγόναμεν δὲ οὐχ
[2, 1]	κολακεύοντας τὴν κατάποσιν, δι´ ἣν	πολυτιμότεροι	γεγόνασιν μάγειροι γεωργῶν. Μὴ γὰρ
[2, 1]	χρώμενοι τροφαῖς ἰσχυρότεροί εἰσι καὶ	ὑγεινότεροι	καὶ γενναιότεροι, ὡς οἰκέται δεσποτῶν
[2, 10]	ὀφθαλμοὶ κυρίου ὑψίστου μυριοπλασίως ἡλίου	φωτεινότεροί	εἰσιν, οἳ ἐπιβλέπουσι πάσας ὁδοὺς
[2, 8]	ἀρώματα ξηραντικὰ ὄντα. Διὸ καὶ	αὐχμηρότεροι	φαίνονται οἱ μυριζόμενοι· ὁ δὲ
[2, 1]	οἱ ταῖς εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς	ἰσχυρότεροί	εἰσι καὶ ὑγεινότεροι καὶ γενναιότεροι,
[2, 10]	ἑαυτῶν ἁμαρτίας, οἱ δὲ τούτων	ἐπιεικέστεροι	γνωρίζουσι μὲν οὔσας αὐτὰς ἁμαρτίας,
[2, 1]	κύριοι, καὶ θεῷ οἰκειότεροι, ὅσῳ	σωφρονέστεροι.	Γεγόναμεν δὲ οὐχ ἵνα ἐσθίωμεν
[2, 10]	διαίταις ἐντρεφόμενοι ἄνδρες γυναικῶν γεγόνασι	θηλύτεροι·	οὐ δὴ καθυφεῖναι χρὴ τοῦ
[2, 1]	γεωργοὶ κτητόρων· καὶ οὐ μόνον	ῥωμαλεώτεροι,	ἀλλὰ καὶ φρονιμώτεροι, ὡς φιλόσοφοι
[2, 4]	προπόσεις τῆς ᾠδῆς· οἱ δὲ	μουσικώτεροι	αὐτῶν καὶ πρὸς λύραν ᾖδον.
[2, 1]	οὐ μόνον ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ καὶ	φρονιμώτεροι,	ὡς φιλόσοφοι πλουσίων· οὐ γὰρ
[2, 1]	κατάποσιν, δι´ ἣν πολυτιμότεροι γεγόνασιν	μάγειροι	γεωργῶν. Μὴ γὰρ ἀφαιροῦμεν τὴν
[2, 8]	ἐπιφερομένοις. Τούτων δὲ τῶν μύρων	ἄπειροι	διαφοραί, βρένθιον καὶ μετάλλιον καὶ
[2, 8]	ἀναστροφῆς ἀπαλλαττόμενος· μυρίζονται γὰρ οἱ	νεκροί·	δάκρυα δέ ἐσμεν οἱ ἁμαρτωλοὶ
[2, 9]	ἀργυρόποδες σκίμποδες πολλῆς ἀλαζονείας εἰσὶν	κατήγοροι,	καὶ ὁ ἐν τοῖς κλινιδίοις
[2, 10]	ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως οἱ	πόροι.	Τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο ἄρρενί
[2, 8]	διὰ ψυχρότητα. Ταύτῃ καὶ οἱ	ἰατροὶ	ψυχρὸν εἶναι φυσιολογοῦντες τὸν ἐγκέφαλον
[2, 8]	καρῶσι τὸν ἄνδρα· αἱ γὰρ	ὑπέρμετροι	χρίσεις τῶν μύρων κηδείας, οὐ
[2, 3]	τῆς εὐνομίας ἡμῶν· κλιντῆρες δὲ	ἀργυροῖ	καὶ λεκάναι καὶ ὀξύβαφα καὶ
[2, 10]	πιπράσκοιτο, οὐκ ἄν ποτε χιλίας	εὕροι	Ἀττικάς, μίαν δέ που ἐσθῆτα
[2, 7]	πρεσβύτερε, ἐν συμποσίῳ· πρέπει γάρ	σοι·	ἀλλ´ ἀπαραποδίστως λάλησον καὶ ἐν
[2, 2]	Οὐχ ἁρπάζεταί σου τὸ ποτόν·	σοὶ	δέδοται καὶ ἀναμένει σε. Μὴ
[2, 4]	τίς ὁ ψάλλων χορός, αὐτό	σοι	διηγήσεται τὸ πνεῦμα. Ἡ αἴνεσις
[2, 7]	ἐν ἀκριβείᾳ ἐπιστήμης. Νεανίσκε» καὶ	σοὶ	ἐπιτρέπει ἡ σοφία, λάλησον, εἰ
[2, 8]	ἀπειθῆ καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´ ἄν	σοι	καὶ ἄλλο μυστικὸν ἐνταῦθα εἰπεῖν.
[2, 1]	ἀλλὰ τὸ ῥῆμά σου τοὺς	σοὶ	πιστεύοντας διατηρεῖ· οὐ γὰρ ἐπ´
[2, 7]	τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ εἰρήνη	σοι»	πρίν τε ἀκοῦσαί σε μὴ
[2, 10]	ὀνειδίζουσά πως γράφει· Μοιχεῖαι παρὰ	σοί	τε καὶ ἀνδρῶν μῖξις ἄθεσμος
[2, 10]	σπεῖρε οὗ μὴ βούλοιο ἄν	σοι	φύεσθαι τὸ σπαρέν» μηδὲ μὴν
[2, 10]	ἡμῖν, ἐπέτρεψεν δὲ ὀρέγεσθαι παιδοποιίας.	Ὅσοι	δὲ τὴν ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι
[2, 10]	ὡς χρυσὸς διαπρέπει» καὶ οἱ	κροσσοί,	οἱ ἐκλεκτοί, οἱ χρυσοῖ. Εἰ
[2, 10]	οἱ κροσσοί, οἱ ἐκλεκτοί, οἱ	χρυσοῖ.	Εἰ δὲ καὶ ὑφεῖναι χρὴ
[2, 10]	αἰνίγματος τοῦδε ἀπαγόρευσις παρῄνεσεν. Ταύτῃ	τοι	ἀναφανδόν, οὐ δι´ αἰνιγμάτων ἔτι,
[2, 10]	ὤμους ἀφρόνων» καλοῦσα. Διὰ τοῦτό	τοι	ἀπόστησον ἀπὸ τῶν δούλων σου
[2, 10]	τὴν αἰδοίων σκέπην. Ὁ γάρ	τοι	ἀρχαῖος ἄνθρωπος ὁ ἐν τῷ
[2, 7]	γλῶττα περιλείπεται εἰς βλάβην. Ταύτῃ	τοι	βιωφελέστατα ἡ σοφία παραινεῖ μὴ
[2, 1]	δειπνοῦντας κατὰ λόγον. Τῶν γάρ	τοι	βρωμάτων ἐπιτηδειότατα οἷς αὐτόθεν χρῆσθαι
[2, 3]	ἀπειροκαλίας ὁ μισθός. ~Εἰ γάρ	τοι	γεωργοῦσιν ἡμῖν δικέλλης ἐστὶν χρεία
[2, 11]	ὑποδεδέσθαι τῷ δεδέσθαι. Ἀσκητικώτατόν γέ	τοι	γυμνοῖς χρῆσθαι τοῖς ποσὶν καὶ
[2, 8]	ἀνέστεψεν ὡς βασιλέα. Διὰ τοῦτό	τοι	εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν ἄνθρωπον,
[2, 12]	δὲ ἡ αὐτάρκεια. Αὕτη γοῦν	τοι	ἕξις ἐστὶν ἀρκουμένη οἷς δεῖ
[2, 1]	ἀκρασίας διάληψις κενή. Ὁ γάρ	τοι	θεὸς τὸν ἄνθρωπον πλάσας πάντα
[2, 2]	μετὰ ἀνδρὸς ἀπλήστου. Διὰ τοῦτό	τοι	καὶ ἡ τοῦ Νῶε παροινία
[2, 10]	μέτρον τῶν ἀγγέλων διώκομεν. ~Ταύτῃ	τοι	καὶ Πλάτων ἐν Φιλήβῳ ὁ
[2, 4]	ἀποθηλύνουσαν ἡδονὴν εὐλαβουμένους· μελῶν γάρ	τοι	κατεαγότων καὶ ῥυθμῶν γοερῶν τῆς
[2, 10]	μόνα τῷ λόγῳ. Θείας γέ	τοι	μοίρας τῆς δημιουργικῆς μεταλαβόντας σπέρμα
[2, 12]	καὶ ὕδατι ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό	τοι	μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι,
[2, 1]	ἀδελφῶν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνουσιν. Ταύτῃ	τοι	ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος περὶ ἡμῶν
[2, 7]	τῆς ὥρας ἐπιδεικνύμενοι. Εὖ γάρ	τοι	παραγγέλλειν ἡ σοφία φαίνεται· Μετὰ
[2, 10]	ἴσης ἀσελγείας ἀπογεύσασθαι· κατακόρως γάρ	τοι	περὶ τὰς μίξεις τὰ ζῷα
[2, 6]	φλύαρον ἀδολεσχίαν κατασιγαστέον. Ἐκ γάρ	τοι	πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξῃ» φησίν, ἁμαρτίαν·
[2, 8]	κεφαλὴν κοσμούμενοι κυρίῳ. Λίθος γέ	τοι	τίμιος ἢ μαργαρίτης ἢ σμάραγδος
[2, 1]	σώφρονα αἰνίττεται τροφήν· ἀφαιρεῖν γέ	τοι	ὑποτίθεται τῶν ἐξ ὕδατος ἀνιόντων
[2, 2]	ῥεύματι ὑποφέρονται λυγμοί τε καὶ	ἔμετοι	καὶ παραφροσύναι ἐπεισεκώμασαν. ~Πᾶς γὰρ
[2, 7]	οὐ κατενύγη ἐν λύπῃ ἁμαρτίας»	ἤτοι	μετανοήσας ἐφ´ οἷς λαλήσας ἥμαρτεν
[2, 3]	ἠσκημένοι κλῖναί τε ἀργυρόποδες καὶ	ἐλεφαντοκόλλητοι	χρυσόστικτοί τε καὶ χελώνης πεποικιλμέναι
[2, 8]	τὰ ἄνθη, ταῦτα δὲ οἱ	ἀνόητοι	λαβόντες οὐκ εἰς τὴν ἰδίαν
[2, 10]	κόσμου ζητεῖ. Οἱ ἄτακτοι καὶ	ἀνόητοι	τὰ ἔθνη εἰσίν. Τίνα δὲ
[2, 2]	ἐποίσονται, ὡς οἱ βασιλεῖς οἱ	ἀνόητοι	{Χόασπις ποταμὸς οὕτω λεγόμενος τῆς
[2, 8]	γὰρ οἱ μνήστορες οὔθ´ οἱ	ἁβροδίαιτοι	κέχρηνται Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ
[2, 10]	μέρος ὁτιοῦν ἀπογυμνοῦσθαι γυναικὸς εὐπρεπές.	Καίτοι	δυνατὸν ἀποφθέγξασθαι μάλα κοσμίως τὴν
[2, 8]	μύρων κηδείας, οὐ συμβιώσεως ἀποπνέουσιν.	Καίτοι	καὶ τὸ ἔλαιον αὐτὸ ταῖς
[2, 10]	πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.	~Καίτοι	οὐδὲ τοῖς λαγνιστάτοις τῶν ζῴων
[2, 10]	ἀκοιμήτους λύχνους ὠνόμασεν ἡ γραφή.	Καίτοι	τό γε πειρᾶσθαι λανθάνειν ἐφ´
[2, 10]	ἔθνη τοῦ κόσμου ζητεῖ. Οἱ	ἄτακτοι	καὶ ἀνόητοι τὰ ἔθνη εἰσίν.
[2, 4]	Αἰγυπτίων καὶ τοιαύταις ῥᾳθυμίαις σάλοι	ἄτακτοι	καὶ ἀπρεπεῖς καὶ ἀπαίδευτοι κομιδῇ
[2, 10]	διαπρέπει» καὶ οἱ κροσσοί, οἱ	ἐκλεκτοί,	οἱ χρυσοῖ. Εἰ δὲ καὶ
[2, 3]	κλῖναί τε ἀργυρόποδες καὶ ἐλεφαντοκόλλητοι	χρυσόστικτοί	τε καὶ χελώνης πεποικιλμέναι κύτει
[2, 2]	δὲ μάλιστα οἱ Σκύθαι χρῶνται	Κελτοί	τε καὶ Ἴβηρες καὶ Θρᾷκες,
[2, 10]	ἀφροδίσια, εὐφήμει» φήσας, ἄνθρωπε, ἀσμενέστατα	μέντοι	αὐτὰ ἀπέφυγον ὥσπερ λυττῶντα καὶ
[2, 10]	Μωσέα αἰνίττεσθαι σύμφημι κἀγώ· οὐ	μέντοι	τῇδε τῇ ἐξηγήσει τῶν συμβολικῶς
[2, 7]	οἰνωμένοι καγχάσαντες ἐπὶ πλεῖστον, εἶτα	μέντοι	ὑπήχθησαν οὐκ οἶδ´ ὅπως παροινίᾳ
[2, 10]	χαλινὸν ἐνδακόντες» οἱ ταῖς ἡδοναῖς	ἔκδοτοι	λάγνοι τετραπόδων νόμῳ βαίνουσι καὶ
[2, 2]	οἴνοις; Οὐ τῶν ἰχνευόντων ποῦ	πότοι	γίνονται; Ἐνταῦθα μὲν καὶ νεκρὸν
[2, 12]	χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον καὶ οἱ	στρεπτοί;	οἵ τε καθετῆρες καλούμενοι ἁλύσεων
[2, 2]	ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου καὶ οἰδοῦσι	μαστοί	τε καὶ μόρια προκηρύσσοντες ἤδη
[2, 1]	ἔχουσιν οἱ ἀνέδην ἐσθίοντες, οἱ	ἄπληστοι,	ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν· ἄμφω δὲ πράττουσι
[2, 2]	πτώματι πληθύνει. Διὸ οἱ μὲν	πλεῖστοι	ἀνίεσθαί φασιν δεῖν παρὰ τοὺς
[2, 10]	οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς,	ὀλιγόπιστοι.	Καὶ ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε τί
[2, 8]	καὶ ποικίλῳ χρώμενοι στεφάνῳ, οἱ	χριστοί,	τὸν Χριστὸν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς
[2, 12]	ὅρμοις καὶ τοῖς περιδεραίοις ἐγκατακλειόμενοι	ἀμέθυστοι	καὶ κεραυνῖται καὶ ἰάσπιδες καὶ
[2, 1]	κατὰ λόγον ἡ ἑστίασις ἦν·	Αὐτοὶ	δὲ ἐποίησαν εὐφροσύνην, σφάζοντες μόσχους
[2, 1]	τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ	αὐτοὶ	δειπνάριά τε καὶ ἄριστα καὶ
[2, 1]	αὐτοὺς παριστάντας, ὡς Χριστὸν ἐσχήκαμεν	αὐτοί.	Εἰ γάρ τι τῶν τοιούτων
[2, 5]	παρόντων, εἰ μὴ ἄρα τι	αὐτοὶ	εἰς τὸ διαχέαι ἡμᾶς χαριεντίσαιντο,
[2, 12]	βοῦν χρυσοχοήσαντες καὶ τούτῳ εἰδωλολατρήσαντες	αὐτοὶ	μὲν οὐκ ὤναντο οὔτε τῆς
[2, 7]	μᾶλλον γαστριμαργίαν ἔφευγον. Οἱ δὲ	αὐτοὶ	οὗτοι ἀπόστολοι τοῖς κατὰ τὴν
[2, 8]	ἐπιγνώσονται κύριον καὶ δίκαιον· ὅτι	αὐτοὶ	παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν κύριον, τοῦτο
[2, 8]	οὖσαν σεσοφισμένην οὐ νοοῦσιν, ἣν	αὐτοὶ	ὕβριν καλοῦσιν κυρίου. ~Οὐκ ἔγνω
[2, 4]	σάλοι ἄτακτοι καὶ ἀπρεπεῖς καὶ	ἀπαίδευτοι	κομιδῇ γίγνοιντο ἂν κυμβάλοις καὶ
[2, 7]	τὴν κλισίαν τὰς ὄψεις πήξαντες	ἀμετασάλευτοι	τοῖς ἀγκῶσιν ἐρηρεισμένοι μόνοις παρέστων
[2, 7]	γαστριμαργίαν ἔφευγον. Οἱ δὲ αὐτοὶ	οὗτοι	ἀπόστολοι τοῖς κατὰ τὴν Ἀντιόχειαν
[2, 1]	ἀτεχνῶς οἱ πλεονέκται καὶ πολυπράγμονες	οὗτοι	ἐοίκασιν εἰς ἡδυπάθειαν τὸν κόσμον,
[2, 1]	στοιχείου νενοηκότες. Ἦ γὰρ οὐχ	οὗτοι	οἱ περὶ τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι
[2, 10]	εἰς τὰ Σόδομα παραγεγονότες ἄγγελοι.	Οὗτοι	τοὺς πειρᾶν ἐθελήσαντας σφᾶς ἐπαισχῦναι
[2, 1]	ἐκτραπελόγαστρον Ἐπίχαρμος καλεῖ ὁ κωμικός.	Τοιοῦτοι	τῶν ἀνθρώπων οἱ εἰς γαστέρα
[2, 10]	ζῳωτά— προσήνεμόν γέ τι τρύφημα	τουτοΐ—	τόν τε μυροβαφῆ ἐκεῖνον κροκωτὸν
[2, 1]	Ἀσώτους {τ´} αὐτοὺς οἱ καλέσαντες	πρῶτοι	εὖ μοι δοκοῦσιν αἰνίττεσθαι τὸ
[2, 3]	τις ἀργυρᾶν οὐδὲ ἄμην χρυσῆν	χαλκεύοι,	τῷ δὲ εὐεργῷ τῆς ὕλης,
[2, 11]	εὔθετον, ἔνθα μὴ ἀνάγκη τις	διακωλύοι.	Εἰ δὲ μὴ ὁδεύοιμεν, ἀλλὰ
[2, 1]	δευτέρου ἔρρηξεν φωνὴν ἀγανακτητικήν· Ὥστε,	ἀδελφοί	μου, συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν
[2, 1]	ῥωμαλεώτεροι, ἀλλὰ καὶ φρονιμώτεροι, ὡς	φιλόσοφοι	πλουσίων· οὐ γὰρ ἐπέχωσαν τὸν
[2, 7]	καὶ οἱ διὰ τῶν δακτύλων	ψόφοι	τῶν οἰκετῶν οἱ προκλητικοί, ἄλογοι
[2, 1]	τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ.	Ἔχοι	δ´ ἂν καὶ ἄλλας ἐπιλύσεις
[2, 10]	ὁ πρὸς τὸν ἐρόμενον πῶς	ἔχοι	πρὸς τὰ ἀφροδίσια, εὐφήμει» φήσας,
[2, 1]	τί ἂν ἄλλο προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ	ἔχοι	πρὸς τὸ ὁδῷ ἐλθεῖν ἐπὶ
[2, 10]	Σκότος κύκλῳ μου, καὶ οἱ	τοῖχοι	σκέπη μου, καὶ οὐδεὶς βλέπει
[2, 7]	Εἰ δὲ καὶ ἀνάγκη τις	περιτύχοι	παριέναι κελεύουσα, αἳ μὲν κεκαλύφθων
[2, 5]	κἀξυβρίζων· Μωρὸς δὲ ἐν γέλωτι	ἀνυψοῖ	φωνὴν αὐτοῦ» φησὶν ἡ γραφή,
[2, 5]	δέ ἐστι πορνικός, εἰ δὲ	ἐπὶ	ἀνδρῶν, καγχασμός, γέλως ἐστὶν οὗτος
[2, 3]	ὡς μὴ κατέχοντες. Εἰ δὲ	ἐπὶ	γάμου ταῦτα, ἐφ´ οὗ φησιν
[2, 12]	τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές ἐστι τεθηπέναι.	Ἐπὶ	γὰρ τὰ διαυγῆ τῶν λιθιδίων
[2, 12]	ἀποστολικῆς {φωνῆς} αἰνίττεσθαι χάριτος ἐκδεχόμεθα.	Ἐπὶ	γὰρ τῶν λίθων τῶν πολυτελῶν
[2, 1]	οἳ δὲ τὸ ζῆν ἀποδόμενοι,	ἐπὶ	γαστέρας ἕρποντες, θηρία ἀνδρείκελα, κατ´
[2, 5]	τοῦ προσώπου ἔκλυσις, εἰ μὲν	ἐπὶ	γυναικῶν γίνοιτο, κιχλισμὸς προσαγορεύεται, γέλως
[2, 12]	περὶ τὰς μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν.	Ἐπὶ	δὲ τῶν ποδῶν ἡ ἄοκνος
[2, 1]	τῶν φαρύγων καὶ φοιτητῆς μανίας	ἐπὶ	δεῖπνον κατὰ τὸν κωμικόν. Ἔστι
[2, 1]	μάργος ὁ μεμηνώς. Τοὺς οὖν	ἐπὶ	ἑστιάσεως μελετῶντας ἀδικεῖν ὁ ἀπόστολος
[2, 12]	καὶ τοὺς λίθους οἱ τὴν	ἐπὶ	θανάτῳ κεκριμένοι γεωρυχοῦσι παρ´ ἡμῖν.
[2, 2]	πίνοντες τὸν διυλισμένον οἶνον καὶ	ἐπὶ	κλίνης ἐλεφαντίνης» φησί, κατακείμενοι» καὶ
[2, 12]	~Παρήγαγεν δὲ τὸ γένος ἡμῶν	ἐπὶ	κοινωνίᾳ ὁ θεὸς αὐτὸς τῶν
[2, 8]	ἐφ´ οὓς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας	ἐπὶ	λαὸν ἀπειθῆ καὶ ἄκαρπον. Ἔχοιμ´
[2, 5]	διὰ συμπάθειαν δοκῶμεν, εἰ δὲ	ἐπὶ	λυπηροῖς, κατηφεστέρους ἁρμόζει βλέπεσθαι ἢ
[2, 2]	κηδόμενος σωτηρίας· Μὴ πίνετε οἶνον	ἐπὶ	μέθῃ. Διὰ τί, πεύσῃ; Ὅτι»
[2, 12]	μακάριον συντελούντων βίον. Ἔστω οὖν	ἐπὶ	μὲν καρποῖς τῶν χειρῶν ὑμῶν
[2, 1]	σωτηρίας ἐπικρίνας. Μὴ εὐφρανθῇς δὲ	ἐπὶ	μικρᾷ τρυφῇ» ἡ σοφία λέγει.
[2, 10]	ἕκαστον, αἰνίττεσθαι δὲ μὴ χρῆν	ἐπὶ	μοιχείας ὁρμᾶν τὸν τῆς ὑαίνης
[2, 10]	σφαλερά, εἰ μὴ ὅσον αὐτῆς	ἐπὶ	παιδοποιίᾳ, περὶ δὲ τῆς παρανόμου
[2, 8]	τούτοις τὸ μύρον καὶ τὸ	ἐπὶ	πάντας φθάνον τῆς εὐωδίας ἔργον
[2, 4]	καὶ αἱ παννυχίδες αἱ μάταιοι	ἐπὶ	παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ μὲν γάρ
[2, 9]	ἀβεβαίου. Χρὴ δὲ καὶ τοῦτο	ἐπὶ	πᾶσιν εἰδέναι, ὡς οὐ ψυχῆς
[2, 5]	τόπῳ οὐδὲ μὴν πᾶσιν οὐδὲ	ἐπὶ	πᾶσιν. Μάλιστα γὰρ μειρακίοις καὶ
[2, 4]	ὁ ἀπόστολος εἴρηκε τὸν ψαλμόν.	Ἐπὶ	πᾶσίν τε πρὶν ὕπνου λαχεῖν
[2, 2]	ἀμπέλου φαρμάκῳ· οὐδὲ γὰρ ὡς	ἐπὶ	πλεῖστον ἐγκυμαίνονται ἔτι τῶν πρεσβυτέρων
[2, 7]	πολλάκις γὰρ οἱ οἰνωμένοι καγχάσαντες	ἐπὶ	πλεῖστον, εἶτα μέντοι ὑπήχθησαν οὐκ
[2, 10]	ὡς ἓν τούτων. Σφόδρα δὲ	ἐπὶ	πλούτῳ ἐκόμα ὁ Σολομὼν ὁ
[2, 3]	μεγαλοφροσύνη ἡ ἀληθής, οὐ τὸ	ἐπὶ	πλούτῳ μεγαλοφρονεῖν, τούτου δὲ καταφρονεῖν·
[2, 10]	δὲ ζητούμενον εἴρηκεν τὴν μοιχείαν	ἐπὶ	πόρνῃ τηρουμένῃ. Οἶκον δὲ καὶ
[2, 4]	τίς ἐστιν ἡ παννυχὶς {δὲ}	ἐπὶ	πότῳ, μέθης ἐκκλητικὴ καὶ συνουσίας
[2, 9]	παραλαμβάνεσθαί φημι δεῖν αὐτὸν οὐκ	ἐπὶ	ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´ ἐπὶ τῇ τῶν
[2, 8]	φησί, καὶ ὡς ῥόδον πεφυτευμένον	ἐπὶ	ῥευμάτων ὑδάτων βλαστήσατε, ὡς λίβανος
[2, 12]	δοκοῦσιν ἑκουσίως περιπίπτουσαι δεσμοῖς αὐχεῖν	ἐπὶ	συμφοραῖς πλουσίαις. Ἴσως δὲ καὶ
[2, 3]	τρυφάς. Χρὴ δὲ προειληφέναι τοὺς	ἐπὶ	σωτηρίαν σπεύδοντας ὡς ἄρα χρήσεως
[2, 5]	ἄξιος, διὰ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν	ἐπὶ	τὰ αἰσχρὰ τῶν ἔργων ἐθίζων,
[2, 8]	εὐωδιάσατε ὀσμήν, καὶ εὐλογήσατε κύριον	ἐπὶ	τὰ ἔργα αὐτοῦ. Καὶ πολὺς
[2, 8]	πεπληρωμένοις ὁλκήν τινα καὶ ὑποχώρησιν	ἐπὶ	τὰ μὴ κύρια τῶν μερῶν
[2, 8]	οἱ ἀπόστολοι, δι´ ὧν κηρυσσόμενος	ἐπὶ	τὰ πέρατα ἧκεν τῆς γῆς.
[2, 8]	ἐξῆλθεν γὰρ ὁ φθόγγος αὐτῶν	ἐπὶ	τὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ
[2, 8]	οἱ πόδες θεϊκὴν αἰνίττονται διδασκαλίαν	ἐπὶ	τὰ πέρατα τῆς γῆς μετ´
[2, 10]	τὴν ἑστίασιν καὶ μετὰ τὴν	ἐπὶ	ταῖς ἀπολαύσεσιν εὐχαριστίαν. Οὐκ ἀεὶ
[2, 10]	τῶν τὴν κιναιδίαν τὴν ἄφωνον	ἐπὶ	ταῖς σκηναῖς μετιόντων ὀρχηστῶν ἀπορρέουσαν
[2, 7]	Εἰ γὰρ δι´ ἀγάπην αἱ	ἐπὶ	τὰς ἑστιάσεις συνελεύσεις, συμποσίου δὲ
[2, 2]	τε οἱ νέοι ἔνδοθεν χλιαινόμενοι	ἐπὶ	τὰς ὀρέξεις γίνονται, ὡς δὴ
[2, 4]	ταῖς σύριγξι κηλεῖσθαι παρειλήφαμεν καὶ	ἐπὶ	τὰς ποδάγρας πρὸς τῶν κυνηγῶν
[2, 10]	φλέβας, ῥύπος εἰς ὦτα, μύξαι	ἐπὶ	τὰς ῥῖνας καταφέρονται· συνεχὴς δὲ
[2, 1]	ἐξωνεῖσθαι προσδοκήσαντες. Τὰς μὲν γὰρ	ἐπὶ	τῇ εὐφροσύνῃ συναγωγὰς ἐγκαταλεγόμενοι καὶ
[2, 2]	χρήσεως ἀκοσμία, κραιπάλη δὲ ἡ	ἐπὶ	τῇ μέθῃ δυσαρέστησις καὶ ἀηδία
[2, 9]	τὴν εὐωχίαν εὐλογήσαντας τὸν θεὸν	ἐπὶ	τῇ μεταδόσει τῶν ἀπολαύσεων καὶ
[2, 9]	αὐτὸν οὐκ ἐπὶ ῥᾳθυμίᾳ, ἀλλ´	ἐπὶ	τῇ τῶν πράξεων ἀναπαύλῃ. Ἐπεγερτικῶς
[2, 10]	ἐγενήθητέ μοι» ἀναγνούς. Τὴν δὲ	ἐπὶ	τῇ ὕβρει δίκην γνωριοῦσιν ὑμῖν
[2, 2]	τὰ πρόσωπα πελιδνοὺς καὶ ἔτι	ἐπὶ	τῇ χθιζῇ μέθῃ ἄλλην ἕωθεν
[2, 9]	οἰκονομίας τὴν ἐξήγησιν— οὐκ ἂν	ἐπὶ	τὴν ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη μῖξιν
[2, 1]	ἔτι τῆς τοῦ σώματος ἀγωγῆς	ἐπὶ	τὴν διάνοιαν ἀχθεὶς ὑπὸ τοῦ
[2, 1]	ἐκλύσῃ τὴν ἐκ τοῦ ἔθους	ἐπὶ	τὴν ἡδυπάθειαν καταδρομήν. Ἀνθρώποις δὲ
[2, 6]	πορνείας· τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς κατευθύνει	ἐπὶ	τὴν θέαν τῶν καλῶν, ἄμεινον
[2, 1]	ἔχοι πρὸς τὸ ὁδῷ ἐλθεῖν	ἐπὶ	τὴν κατάληψιν τοῦ θεοῦ; ~Οἱ
[2, 7]	ταῦτα οἰνωμένων. Οἳ δὲ νέοι〉	ἐπὶ	τὴν κλισίαν τὰς ὄψεις πήξαντες
[2, 3]	τὴν λαβήν, οὐ τέμνει; Ἢ	ἐπὶ	τὴν μοῖραν τοῦ κρέως Ἰνδικὸν
[2, 2]	εἰς τὴν ἀληθῆ συντεινόντων ζωὴν	ἐπὶ	τὴν φθορὰν ῥέπει. Εἰκότως οὖν
[2, 2]	ἧπαρ καὶ τὴν καρδίαν, τουτέστιν	ἐπὶ	τὴν φιληδονίαν καὶ τὸν θυμόν,
[2, 3]	οἱ κυριεύοντες τῶν θηρίων τῶν	ἐπὶ	τῆς γῆς, οἱ ἐν τοῖς
[2, 1]	τι σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον	ἐπὶ	τῆς γῆς· πάντα τὰ τετράποδα
[2, 8]	στεφάνῳ, οἱ χριστοί, τὸν Χριστὸν	ἐπὶ	τῆς κεφαλῆς συμβολικῶς ἐπιφερόμενοι λελήθεσαν
[2, 10]	βοῶντος· Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀναβαίνων	ἐπὶ	τῆς κλίνης αὐτοῦ, ὁ λέγων
[2, 2]	ἱκανὸν ἀνθρώπῳ πεπαιδευμένῳ οἶνος, καὶ	ἐπὶ	τῆς κοίτης αὐτοῦ ἀναπαύσεται. ~Ὅτι
[2, 3]	εὐτελεῖ καὶ κατέκλινεν τοὺς μαθητὰς	ἐπὶ	τῆς πόας χαμαὶ καὶ τοὺς
[2, 5]	τὸ πρόσωπον οὐκ ἂν ἑκόντες	ἐπὶ	τὸ γελοιότερον μεταστρέψαιμέν {ἄν} ποτε,
[2, 5]	ἂν εἰκότως τὸν ἐντὸς ἄνθρωπον	ἐπὶ	τὸ γελοιότερον σχηματιζόμενον ἀνασχοίμεθα; Καὶ
[2, 1]	πάντα συμφέρει» ταχὺ γὰρ καταπίπτουσιν	ἐπὶ	τὸ δρᾶν τὸ μὴ ἐξὸν
[2, 2]	ἐγκέφαλος ἄνωθεν ἰλιγγιάσας ὑπὸ μέθης	ἐπὶ	τὸ ἧπαρ καὶ τὴν καρδίαν,
[2, 2]	μὴ πεινῆν, οὕτως καὶ ποτῷ	ἐπὶ	τὸ μὴ διψῆν χρηστέον, παραφυλάττοντας
[2, 2]	ἐντοσθιδίων θεραπείαν. Ὡς γὰρ τροφαῖς	ἐπὶ	τὸ μὴ πεινῆν, οὕτως καὶ
[2, 10]	βαθύς, οὗ χρὴ ἐξεγειρομένους ἡμᾶς	ἐπὶ	τὸ ὄντως καλὸν καὶ κόσμιον
[2, 2]	παῖδας καὶ τὰς κόρας ὡς	ἐπὶ	τὸ πλεῖστον ἀπέχεσθαι τοῦ φαρμάκου
[2, 8]	διδασκαλικὸν εἶδος παρεισάγων, αὖθις οὖν	ἐπὶ	τὸ προκείμενον ἐπάνειμι. Ὡς μὲν
[2, 10]	ἐξελεῖν τὴν πορφύραν, ὡς μὴ	ἐπὶ	τὸ πρόσωπον τῶν χρωμένων τοὺς
[2, 1]	ὑποτίθεται τῶν ἐξ ὕδατος ἀνιόντων	ἐπὶ	τὸ τῆς δικαιοσύνης δέλεαρ τὴν
[2, 3]	τούτου δὲ καταφρονεῖν· τὸ δὲ	ἐπὶ	τοῖς σκεύεσι μεγαλαυχεῖν αἰσχρὸν κομιδῇ·
[2, 2]	τις εὖ φρονῶν πρὶν ἢ	ἐπὶ	τὸν ὕπνον ἰέναι ἀξιώσειε μύειν,
[2, 4]	καὶ φιλανθρωπίας ἀπολαύσαντας, ὡς καὶ	ἐπὶ	τὸν ὕπνον ἰέναι ἡμᾶς ἐνθέως.
[2, 9]	ὕπνῳ προσενεκτέον. Ὅπως δὲ ἐντεῦθεν	ἐπὶ	τὸν ὕπνον ἴωμεν τῶν σωφροσύνης
[2, 2]	οὐδ´ ἂν καθεύδωμεν· καὶ γὰρ	ἐπὶ	τὸν ὕπνον παρακλητέον. Τελεία γὰρ
[2, 9]	καὶ τῇ διεκδρομῇ τῆς ἡμέρας	ἐπὶ	τὸν ὕπνον παρακλητέον τὸν λόγον,
[2, 10]	ὑποτοπητέον, τὸ μικρῷ πρόσθεν εἰρημένον	ἐπὶ	τοῦ χόρτου, μὴ καὶ ἐπὶ
[2, 1]	ἄπτωτον ἀγάπην ἄνωθεν ἐξ οὐρανῶν	ἐπὶ	τοὺς ζωμοὺς ῥίπτεσθαι χαμαί. Κᾷτ´
[2, 3]	εἴδη τὰ μυρία ψυκτῆρές τε	ἐπὶ	τούτοις καὶ οἰνοχόαι· χρυσός τε
[2, 3]	καὶ πινακίσκοι καὶ τρύβλια, πρὸς	ἐπὶ	τούτοις σκεύη ἀργυρᾶ τε καὶ
[2, 1]	ὁ κακοδαίμων ἐστείλατο Πέρσης. Ὄρνεις	ἐπὶ	τούτοις συνωνοῦνται τοὺς ἀπὸ Φάσιδος,
[2, 1]	ἐπεμφύρειν τοῖς ἡδύσμασιν ἢ συνεχὲς	ἐπὶ	τοὔψον ἐκτείνειν οὐκ ἀπογευομένων, ἀλλ´
[2, 4]	αὐτοῦ ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων, ἀγαλλιάσθωσαν	ἐπὶ	τῷ βασιλεῖ αὐτῶν. Καὶ πάλιν
[2, 10]	ἐπὶ τοῦ χόρτου, μὴ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἀκόσμων φιλοκόσμων τούτων ᾖ
[2, 10]	τοὺς τόνους. Σαφὲς τοῦτο καὶ	ἐπὶ	τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ ἐπὶ
[2, 10]	ἐπὶ τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ	ἐπὶ	τῶν ἐν ἀσκήσει σωμάτων, ὧν
[2, 10]	τὰ περιττώματα. Μόνον δὲ ἄρα	ἐπὶ	τῶν ὑαινῶν ἡ ποικίλη φύσις
[2, 8]	αὐτῷ δείκνυται θεοειδὴς φωτὸς μεμορφωμένου	ἐπὶ	φλεγομένῳ βάτῳ· τὸ δὲ ἀκανθῶδες
[2, 8]	κἀλειφόμην μύροισι καὶ θυμιάμασιν καὶ	βακκάρι·	καὶ γάρ τις ἔμπορος παρῆν.
[2, 1]	δούς, τὰ Καίσαρος ἀποδοὺς τῷ	Καίσαρι,	φυλάξῃ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ
[2, 10]	σώφρων γυνὴ σχολάζουσα μὲν τῷ	ἀνδρὶ	ἀνυποκρίτως θεοσεβεῖ, φιλοκοσμοῦσα δὲ ἀποπέπτωκεν
[2, 11]	εὐολίσθητον εἰς βλάβην ἡ γυνή.	Ἀνδρὶ	δὲ εὖ μάλα ἁρμόδιον ἀνυποδησία,
[2, 2]	σπαταλῶσαι· οὐδεὶς γὰρ ψόφος οἰκεῖος	ἀνδρὶ	λογικῷ, ἔτι δὲ μᾶλλον γυναικί,
[2, 7]	ἐρυγή, ἡσυχῇ σὺν τῷ ἐκπνεομένῳ	ἀέρι	σχηματιζομένῳ κοσμίως τῷ στόματι, οὐχὶ
[2, 7]	ἀπεχέσθων εὐωχιῶν, ὡς μὴ σφάλλοιντο	περὶ	ἃ μὴ προσῆκεν· καὶ γὰρ
[2, 6]	καταδυναστεύοντα τῆς ἀσθενείας τοῦ λογισμοῦ.	~Περὶ	αἰσχρολογίας. Αἰσχρολογίας δὲ παντελῶς αὐτοῖς
[2, 10]	αὖθις ἀνατέλλομεν, ὡς ἐν τῷ	Περὶ	ἀναστάσεως διὰ πλειόνων δηλωθήσεται, χόρτος
[2, 10]	ὑπὸ διφθέραις φυλάττωνται αἱ τρίχες,	περὶ	ἃς μεμήνασιν οἱ πολλοί, ἀλλὰ
[2, 9]	κεκτημένοις ἡ χρῆσις, ἀλλ´ ἡ	περὶ	αὐτὰ ἐπιτήδευσις κεκώλυται· οὐ γὰρ
[2, 9]	τέχνασμα βλακικόν. Οὐ σπουδαστέον ἄρα	περὶ	αὐτά. Οὐ γὰρ ἀπείρηται τοῖς
[2, 1]	τῶν ποικίλων βρωμάτων, ἀλλ´ οὐ	περὶ	αὐτὰ σπουδαστέον· μεταληπτέον δὲ τῶν
[2, 2]	τὴν ἀνθρώπων ἀγέλην, τέχνη γίνεται	περὶ	βίον, καὶ ταύτῃ πάντῃ συμπάρεστιν
[2, 1]	δὲ καὶ τοὔνομα περιέχει, μανία	περὶ	γαστέρα, ἐπεὶ μάργος ὁ μεμηνώς.
[2, 5]	τῇ ἀνθοφορούσῃ καὶ ἑταιρούσῃ μουσικῇ.	~Περὶ	γέλωτος. Μιμηλοὺς δὲ ἀνθρώπους γελοίων,
[2, 10]	μὴ ὅσον αὐτῆς ἐπὶ παιδοποιίᾳ,	περὶ	δὲ τῆς παρανόμου ἡ γραφὴ
[2, 10]	λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι τὸ τί»	Περὶ	δὲ ψιλῆς τῆς τροφῆς, τῆς
[2, 2]	πρὸς τοῦ κυρίου, πάλιν αὐτὸς	περὶ	ἑαυτοῦ λέγει τὴν Ἰουδαίων ἐπονειδίζων
[2, 10]	ζητήσεως καὶ τοῦτο— ἐν τῷ	Περὶ	ἐγκρατείας ἡμῖν δεδήλωται. Εἰ δὲ
[2, 10]	περὶ τροφῆς· ὁμοίως δὲ καὶ	περὶ	ἐσθῆτος παρεγγυᾷ, ἣ τῶν τρίτων
[2, 1]	γε ἀεὶ εὐχαριστῶν οὐκ ἀσχολεῖται	περὶ	ἡδονάς. Εἰ δὲ καὶ προτρεποίμεθα
[2, 1]	Ταύτῃ τοι ὁ ἀπόστολος εὐλαβούμενος	περὶ	ἡμῶν τὰ δεῖπνα διακρίνει μὴ
[2, 2]	~Ἀρτώριος δέ τις ἐν τῷ	Περὶ	μακροβιοτίας, μέμνημαι γάρ, ἐφ´ ὅσον
[2, 6]	κακίας ἔργων λογοποιία· οἷον τὸ	περὶ	μοιχείας διαλέγεσθαι ἢ παιδεραστίας καὶ
[2, 3]	ὀρθῶς κυβερνώμενος ἀκρόπολίς ἐστι κακίας,	περὶ	ὃν ὀφθαλμιῶντες οἱ πολλοὶ οὐκ
[2, 12]	Καὶ οὐκ αἰσχύνονται αἱ κακοδαίμονες	περὶ	ὄστρειον ὀλίγον τοῦτο τὴν πᾶσαν
[2, 10]	ἐγρηγορέναι μελέτης προσλαμβάνουσα. ~Τίνα διαληπτέον	περὶ	παιδοποιίας. Συνουσίας δὲ τὸν καιρὸν
[2, 2]	τῆς ἀμπέλου τὸν λόγον τὸν	περὶ	πολλῶν ἐκχεόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»
[2, 1]	ἐκμάθῃ, εἴσεται μὴ σπουδάζειν μὲν	περὶ	τὰ ἐκτός, τό τε ἴδιον
[2, 3]	παρεισέλθοιεν τῶν οὐρανῶν, νοσοῦντες μὲν	περὶ	τὰ κοσμικά, ὑπερηφάνως δὲ ζῶντες
[2, 3]	γεηπονίαν συγχρώμεθα, τί κωλύει καὶ	περὶ	τὰ σκεύη τὰ ἐνοικίδια τὴν
[2, 2]	ἡγοῦνται βίον τὴν ἀκοσμίαν τὴν	περὶ	τὰ συμπόσια, ὧν ἐστι τὸ
[2, 2]	ἔτι τῶν πρεσβυτέρων αἱ ὀρέξεις	περὶ	τὰ τῆς μέθης ναυάγια· καθωρμισμένοι
[2, 10]	τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκπαθαίνεσθαι	περὶ	τὰς ἀλόγους ὀρέξεις οὐδὲ ἐπιθυμεῖν
[2, 10]	καὶ βαφῆς τριχῶν καὶ τῶν	περὶ	τὰς ἀπάτας ταύτας κακοτεχνιῶν; Οὐχὶ
[2, 2]	συνεχὲς πτύειν καὶ ἀπομύσσεσθαι καὶ	περὶ	τὰς ἐκκρίσεις σπεύδειν ἀκρασίας τεκμήριον
[2, 9]	ἔσθ´ ὅτε γίγνονται τρίβοι ζῴων,	περὶ	τὰς ἐντομὰς τῆς τέχνης περιελισσομένων
[2, 10]	ἡττᾶσθαι δίκαιον οὐδὲ μὴν κεχηνέναι	περὶ	τὰς ἐπιθυμίας, ἀλλ´ οὐδὲ ἐκπαθαίνεσθαι
[2, 2]	παραφρονούσης καὶ πρὸ τῆς μέθης	περὶ	τὰς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς. Θάσιός
[2, 4]	τῷ βασιλικῷ χρυσίῳ. ~Πῶς χρὴ	περὶ	τὰς ἐστιάσεις ἀνίεσθαι. Ἀπέστω δὲ
[2, 10]	οὗ φλεγμαίνουσαι αἱ ἐπιθυμίαι σκιρτῶσι	περὶ	τὰς ἡδονάς. Οὐκοῦν οὐδὲ ἐσθῆτος
[2, 2]	καλεῖν χρή, ῥᾴθυμον ὄντα καὶ	περὶ	τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον καὶ περὶ
[2, 4]	τὰς ὑγρὰς ὄντως ἁρμονίας, αἳ	περὶ	τὰς καμπὰς τῶν φθόγγων κακοτεχνοῦσαι
[2, 1]	μὴν προστρίβονται βλασφημίας δυσανασχέτους αἱ	περὶ	τὰς καρυκείας ἡδοναί, λιχνείαν, λαιμαργίαν,
[2, 1]	Ἦ γὰρ οὐχ οὗτοι οἱ	περὶ	τὰς λοπάδας ἀσχολούμενοι καὶ τὰς
[2, 10]	τὰς ῥᾳθυμίας, καὶ δῆτα αὐτὰς	περὶ	τὰς μεμωρημένας ταύτας καὶ ἁβρὰς
[2, 12]	Ἀνδρείους τοὺς καταφρονοῦντας χρημάτων καὶ	περὶ	τὰς μεταδόσεις εὐκόλους εἴρηκεν. Ἐπὶ
[2, 10]	ἀσελγείας ἀπογεύσασθαι· κατακόρως γάρ τοι	περὶ	τὰς μίξεις τὰ ζῷα ταῦτα
[2, 10]	καὶ δημῶδες καὶ ἄναγνον, τὸ	περὶ	τὰς ὀχείας {τὸ} καταφερές, ἐμφαίνοντος
[2, 9]	λογισμοὶ ἀπερισπάστου τὸ τηνικάδε οὔσης	περὶ	τὰς τοῦ σώματος συμπαθείας καὶ
[2, 1]	~Πῶς	περὶ	τὰς τροφὰς ἀναστρεπτέον. Ἐχομένοις τοίνυν
[2, 1]	δὲ κακὸν οὖσα ἡ ἀμετρία	περὶ	τὰς τροφὰς μάλιστα διελέγχεται. Ἡ
[2, 11]	~Περὶ ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ καὶ	περὶ	τὰς ὑποδέσεις εἰσὶν αἱ ἀλαζόνες
[2, 10]	δὲ ὀρέξεις αὐτῆς αἱ τέως	περὶ	τὰς φιλοστόργους συμπλοκὰς δεδονημέναι, ἀποστραφεῖσαι,
[2, 2]	ἀκράδαντον· ἀκροθώρακα τοῦτον καλοῦσιν οἱ	περὶ	ταῦτα δεινοί. Καλὸν οὖν τὸ
[2, 1]	τῶν ἐδεσμάτων τὴν πολυειδίαν, τῶν	περὶ	τὴν ἀλήθειαν δυσαρεστούντων κενοδοξίᾳ ποικίλῃ
[2, 9]	ὠφέλειαν ἐπιφέρων οὐδ´ αὐταῖς ταῖς	περὶ	τὴν ἀλήθειαν πράξεσι πάντα ἁρμόττων
[2, 10]	γυναικώδεις τὰς δολερὰς βαφὰς μαργαίνουσιν	περὶ	τὴν ἀμετρίαν, οὐκέτι τὰς ὀθόνας
[2, 10]	ὑποδέχεται τὴν κενήν, ὅταν ἀποστραφῶσι	περὶ	τὴν ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς ἀποτέξεως
[2, 1]	βλέπων ὀξύ, ἀλλ´ ἡ τυφλώττουσα	περὶ	τὴν γαστριμαργίαν περιουσία. Οὐδεὶς δέ
[2, 10]	στήμονας τὰ νεῦρα διαφορούμενα καὶ	περὶ	τὴν ἐπίτασιν τῆς ὁμιλίας διαρρηγνύμενα·
[2, 1]	διατηροῦσιν ἀδιάστροφον, οὐκ ἀσχημονοῦσιν οὐδὲ	περὶ	τὴν κατάποσιν, ἀλλὰ τὴν μὲν
[2, 2]	δοκεῖν, καὶ τὸν λάρυγγα διατείνουσαι	περὶ	τὴν κατάποσιν βροχθίζουσιν, οἷον ἀπογυμνούμεναι
[2, 10]	φῶς ὡς ἱμάτιον. Καθάπερ οὖν	περὶ	τὴν κατασκευὴν τῶν ἐσθήτων καθαρευτέον
[2, 12]	δὲ ἀντιποιουμένην, ἐκτραπέντος τοῦ φιλοκάλου	περὶ	τὴν κενοδοξίαν, ἄρδην ἐκβλητέον. Τὰ
[2, 2]	περὶ τὰς ἡδυπαθείας κεκινημένον καὶ	περὶ	τὴν οἰνοφλυγίαν ἐπτοημένον ἡ θεία
[2, 1]	τὸ ἀγαθὸν ἐνταῦθά που κατορύξαντας	περὶ	τὴν οὐκ ἐσομένην ζωήν, μόνην
[2, 10]	φιλοστόργους συμπλοκὰς δεδονημέναι, ἀποστραφεῖσαι, ἔνδον	περὶ	τὴν παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι συνεργοῦσι τῷ
[2, 3]	αὐτοῦ ἀναπαύσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ	περὶ	τὴν πολυτέλειαν τῶν σκευῶν ἐσπουδακέναι.
[2, 6]	ὧν κεῖται τὰ ὀνόματα τὰ	περὶ	τὴν συνήθειαν οὐ τετριμμένα, ἡ
[2, 1]	λαιμόν, καὶ ἡ γαστριμαργία ἀκρασία	περὶ	τὴν τροφήν, ὡς δὲ καὶ
[2, 6]	τὰ ἔργα ἀκοσμεῖν, τὸ δὲ	περὶ	τὴν φωνὴν σωφρονεῖν ἀσκεῖν ἐστι
[2, 2]	Εἰς δὲ ἑσπέραν τοῦ δείπνου	περὶ	τὴν ὥραν οἴνῳ χρηστέον, ἐπειδὰν
[2, 1]	κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» ἀλλὰ ἡ	περὶ	τῆς ἀκρασίας διάληψις κενή. Ὁ
[2, 8]	δεδομένων τῶν μύρων. Οὐ γὰρ	περὶ	τὸ ἐρεθιστικὸν τῶν μύρων σπουδαστέον
[2, 10]	δὲ τὴν ὑπερβολὴν διώκουσι, πταίουσι	περὶ	τὸ κατὰ φύσιν, σφᾶς αὐτοὺς
[2, 1]	γνάθους ἅμα ἄμφω ἐξογκοῦσθαι τῶν	περὶ	τὸ πρόσωπον ἀγγείων προσεπαιρομένων, πρὸς
[2, 2]	ἔστιν αὐτῶν τινας ἡμιμεθεῖς, σφαλλομένους,	περὶ	τοῖς τραχήλοις ἔχοντας στεφάνους ὥσπερ
[2, 10]	ἐπιφανείας ἐκ τοῦ περιέχοντος αἱ	περὶ	τὸν αὐχένα πιεζόμεναί τε καὶ
[2, 1]	ὄψου, καὶ ἡ λαιμαργία μανία	περὶ	τὸν λαιμόν, καὶ ἡ γαστριμαργία
[2, 10]	δὲ τὴν οὐράνιον θεραπεύοντες αὐλὴν	περὶ	τὸν πάντων βασιλέα τὴν ἀκήρατον
[2, 10]	λόγος τοῦτο ψάλλῃ διὰ Δαβὶδ	περὶ	τοῦ κυρίου λέγων· εὔφρανάν σε
[2, 6]	ἀδελφὸν ἔνοχος εἰς κρίσιν, τί	περὶ	τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι καὶ
[2, 12]	ἄλλοις δηλωθήσεται. ~Ὅτι οὐ χρὴ	περὶ	τοὺς λίθους καὶ τὸν χρυσοῦν
[2, 10]	δὲ ἡ μεγίστη τοσοῦτον ἐπτοῆσθαι	περὶ	τοὺς πέπλους καὶ τὰς ξυστίδας
[2, 12]	κέκληνται. Πέδας δὲ περισφυρίους τὴν	περὶ	τοὺς πόδας ἀκοσμίαν τῶν γυναικῶν
[2, 8]	Εὖ μοι δοκοῦσι σχετλιάσαντες τῇ	περὶ	τοῦτο σπουδῇ τοσοῦτο τοῖς μύροις
[2, 6]	τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι καὶ	περὶ	τούτου γέγραπται· Ὃς ἂν λαλήσῃ
[2, 8]	Καὶ πολὺς ἂν εἴη ὁ	περὶ	τούτων λόγος, εἰς τὰς ἀναγκαίας
[2, 3]	κομιδῇ· οὐ γὰρ σπουδάζειν ἔτι	περὶ	τούτων πάνυ δίκαιον, ἃ καὶ
[2, 10]	τῶν πτηνῶν; Καὶ ταῦτα μὲν	περὶ	τροφῆς· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ
[2, 1]	σοφία λέγει. ~Ἐνταῦθα ὑπομνηστέον καὶ	περὶ	τῶν εἰδωλοθύτων καλουμένων, ὅπως ποτὲ
[2, 6]	αἰσχρολογία εἰκότως ἂν καλοῖτο ἡ	περὶ	τῶν τῆς κακίας ἔργων λογοποιία·
[2, 11]	τὰ λευκὰ ὡς μέλανα φαντάζονται.	~Περὶ	ὑποδέσεως. Παραπλήσιαι δὲ καὶ περὶ
[2, 10]	τί χρὴ νοεῖν ἐρεῖν αὐτὸν	περὶ	φιλοκοσμίας βαφῆς τε ἐρίων καὶ
[2, 1]	οὐδὲν ἕτερόν ἐστιν ἢ ἀμετρία	περὶ	χρῆσιν ὄψου, καὶ ἡ λαιμαργία
[2, 8]	εὐαγγέλιον κηρύξαντες πόδες ἀλληγοροῦνται κυρίου,	περὶ	ὧν καὶ διὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ
[2, 10]	συνεξομοιούμενον τῷ περιέχοντι καὶ τῷ	ἦρι	συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται μὲν τῆς στενοχωρίας
[2, 4]	Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ θεῷ καὶ	πατρὶ	αὐτοῦ. Οὗτος ἡμῶν ὁ κῶμος
[2, 1]	τῶν ἄλλων ζῴων ἐν τῇ	γαστρὶ	τὴν καρδίαν ἔχειν. Τοῦτον ἐκτραπελόγαστρον
[2, 2]	τὸν οἶνον, οἱονεὶ πῦρ ἐποχετεύοντας	πυρί,	ἐξ οὗ ὁρμαί τε ἄγριαι
[2, 2]	ὠφελημένη λέγει· οἶνός τε, ὃς	πυρὶ	ἶσον ἔχει μένος, εὖτ´ ἂν
[2, 12]	εἰς χρυσίον εἴδωλον γίνεται βασανιζόμενον	πυρί,	ᾧ μόνῳ τηρεῖται τρυφὴ καθάπερ
[2, 7]	ποτὲ οὐδὲ μὴν ἐπιγλιχομένους παρεκτείνειν	μέχρι	πολλοῦ χρή, τῇ ἐφυστερήσει τὴν
[2, 10]	τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ	μέχρι	τινὸς κοῖλόν ἐστιν εἰς διακονίαν
[2, 12]	χρήσεως ἡμῖν τὴν ἐξουσίαν, ἀλλὰ	μέχρι	τοῦ ἀναγκαίου, καὶ τὴν χρῆσιν
[2, 2]	μὲν διὰ τὸ κρύος πίνειν	μέχρι	τοῦ μὴ ῥιγοῦν, οἷς εὐχερὲς
[2, 2]	τῷ οἴνῳ κἀνταῦθα· οὐ γὰρ	μέχρι	τῶν ὕβρεως προϊτέον κρατήρων. Τοῖς
[2, 1]	δείπνου χάριν. Οὐ γάρ που	μεμαθήκασι	τὸν θεὸν παρασκευάσαι τῷ δημιουργήματι,
[2, 8]	τὸν κύριον, τοῦτο αὐτῷ ὑψουμένῳ	μεμαρτυρήκασι,	τὸ διάδημα τῆς δικαιοσύνης τῷ
[2, 1]	δὲ τὰς σαρκικάς, αἷς καὶ	πεπιστεύκασι,	τοῖς μὲν ὅτι οὐκ ἔστι
[2, 8]	οὕτω δὲ καὶ ὁ ἀκόλαστος	θυμιάμασι	καὶ μύροις καὶ ταῖς ἀπὸ
[2, 11]	αἱ ὁδεύουσαι. Πλὴν τὰ πολλὰ	ὑποδήμασι	χρηστέον αὐταῖς· οὐ γὰρ ἁρμόζει
[2, 1]	ἐστιν ἀνοητότερον τὰς ὄψεις τοῖς	προσοψήμασι	δεδουλωκέναι συμμεταφερομένης αὐτοῖς, ὡς εἰπεῖν,
[2, 7]	κἀν τῷ κατάρχεσθαι κἀν τοῖς	διαλείμμασι,	καὶ τὸ προκαταλήγειν δὲ καὶ
[2, 12]	τὸ συμβολικὸν τῶν γραφῶν, ὅλαι	περικεχήνασι	τοῖς λίθοις, τὸν θαυμάσιον ἐκεῖνον
[2, 10]	φαύλοις διαίταις ἐντρεφόμενοι ἄνδρες γυναικῶν	γεγόνασι	θηλύτεροι· οὐ δὴ καθυφεῖναι χρὴ
[2, 9]	ἀπαρκτέον, γυναιξὶ δὲ ταλασίας ἐφαπτέον,	πᾶσι	δὲ ὡς ἔπος εἰπεῖν διαμαχητέον
[2, 1]	μὲν ἡ μέση κατάστασις ἐν	πᾶσι	μέν, οὐχ ἥκιστα δὲ καὶ
[2, 12]	ὕδωρ καὶ τὸν ἀέρα προφανῆ	πᾶσι	χορηγεῖ, τὰ δὲ ὅσα μὴ
[2, 1]	ἐγένετο τὰ πάντα, ἀλλ´ οὐ	πᾶσι	χρῆσθαι καλόν, ἀλλ´ οὐδὲ ἀεί.
[2, 5]	μειδιῶντα} ὃς ἐφαίνετο μειδιόων βλοσυροῖσι	προσώπασι	{τὸν τοῖς βλοσυροῖς} ἧττον» γὰρ
[2, 12]	ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι χρυσίῳ, καὶ οὐκ	ἴσασι	τὸ πλημμέλημα οἷόν ἐστι, δεσμὰ
[2, 10]	ὑπὲρ γόνυ καθάπερ τὰς Λακαίνας	φασὶ	παρθένους ἐστολίσθαι καλόν· οὐδὲν γὰρ
[2, 2]	θυμόν, καταπίπτει πτῶμα μεῖζον ἤ	φασι	ποιητῶν παῖδες πρὸς τοῦ Διὸς
[2, 10]	μὲν λαγὼ κατ´ ἔτος πλεονεκτεῖν	φασι	τὴν ἀφόδευσιν, ἰσαρίθμους οἷς βεβίωκεν
[2, 10]	ἄμφω, ἄρρενος καὶ θήλεος, καθὼς	ὑπειλήφασί	τινες, ἑρμαφροδίτους τερατολογοῦντες καὶ τρίτην
[2, 10]	ῥύψεις καὶ αἱ στύψεις τοῖς	φαρμακώδεσι	τῆς βαφῆς χυμοῖς ἐκτήκουσαι τὰ
[2, 9]	ἡδυπαθείας ἐπιβλαβὴς ἡ ἐν τοῖς	χνοώδεσι	τῶν πτίλων ἐγκοίμησις, καθάπερ εἰς
[2, 8]	κρίνοις ἢ ἄλλοις τισὶ τοιούτοις	ἄνθεσι	χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν, διανθιζομένους τὴν
[2, 4]	δίκαιοι, ἐν τῷ κυρίῳ, τοῖς	εὐθέσι	πρέπει αἴνεσις» φησὶν ἡ προφητεία,
[2, 8]	ἐκεῖνον. Ὁ λαὸς οὗτος τοῖς	χείλεσι	φιλοῦσί με, ἡ δὲ καρδία
[2, 9]	αὐταῖς ταῖς περὶ τὴν ἀλήθειαν	πράξεσι	πάντα ἁρμόττων ἐστίν, εἰ καὶ
[2, 1]	ἐπ´ αὐτὸν ἔκστασις» ἐν ταῖς	Πράξεσι	τῶν Ἀποστόλων γέγραπται, καὶ θεωρεῖ
[2, 6]	αἰσχρῶν καθαρευτέον, τοῦτο μὲν ἐν	ἐπιδείξεσι	καὶ παραγυμνώσεσι μερῶν τινων τοῦ
[2, 1]	καὶ ἄσημος ἡ φωνὴ γίνεται,	πλήρεσι	ταῖς γνάθοις στενοχωρουμένη, καὶ ἡ
[2, 10]	αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρρενες ἐν	ἄρρεσι	τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν
[2, 10]	ἔνδον λευκαῖς καὶ ἀπεριέργοις ἁρμοδιώτατον	ἐσθήσεσι	χρῆσθαι. Σαφῶς γοῦν καὶ καθαρῶς
[2, 6]	χρή, τοῦτο δὲ ἐν ταῖς	ἐπιθεωρήσεσι	τῶν ἀπορρητοτέρων μερῶν· οὐδὲ γὰρ
[2, 6]	τοῦτο μὲν ἐν ἐπιδείξεσι καὶ	παραγυμνώσεσι	μερῶν τινων τοῦ σώματος, ὧν
[2, 3]	καταφρονεῖν· τὸ δὲ ἐπὶ τοῖς	σκεύεσι	μεγαλαυχεῖν αἰσχρὸν κομιδῇ· οὐ γὰρ
[2, 6]	ὦτα θραύοιτο αὐτῶν, τοὺς σώφρονας	περιτίθησι	λόγους καθάπερ ἀντωτίδας, ὡς μὴ
[2, 8]	φασίν, ὅτι πάμπολυ τῆς ὀδωδῆς	ἀφίησι	ῥεῦμα· διὸ καὶ θᾶττον μαραίνεται.
[2, 4]	Ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς παλαιοῖς	Ἕλλησι	παρὰ τὰς συμποτικὰς εὐωχίας καὶ
[2, 8]	τὸ ἐκ ναρκίσσου ἐπ´ ἴσης	ὀνίνησι	τῷ σουσίνῳ· μύρσινον δὲ τὸ
[2, 10]	ἄνθρωπος ἀποσπᾶται κατὰ συνουσίας ἀπουσίαν·	φησὶ	γάρ· Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ
[2, 1]	ἡγεῖσθαι τὸ καταργούμενον; Ἐὰν γάρ»	φησί,	διαδῶ τὰ ὑπάρχοντά μου, ἀγάπην
[2, 10]	καθαρῶς Δανιὴλ ὁ προφήτης ἐτέθησαν»	φησί,	θρόνοι καὶ ἐκάθισεν ἐπ´ αὐτῶν
[2, 2]	ἐρρίφθαι χαμαί. Πόνος δὲ ἀγρυπνίας»	φησί,	καὶ χολέρα καὶ στρόφος μετὰ
[2, 8]	ἡμετέραν εὐχρηστίαν δεδημιούργηται. Εἰσακούσατέ μου»	φησί,	καὶ ὡς ῥόδον πεφυτευμένον ἐπὶ
[2, 2]	οἶνον καὶ ἐπὶ κλίνης ἐλεφαντίνης»	φησί,	κατακείμενοι» καὶ ὅσα τούτοις ἀκόλουθα
[2, 2]	ἡ ἀκρασία. Ἐν οἴνῳ δέ»	φησί,	μὴ ἀνδρίζου, πολλοὺς γὰρ ἠχρείωσεν
[2, 7]	ἄνθρωπος κρίνεται. Ἐν συμποσίῳ δέ»	φησί,	μὴ ἐλέγξῃς τὸν πλησίον καὶ
[2, 10]	ἀπάγει τῆς ἀληθείας· διὸ καί	φησι	παγκάλως· Ταῦτα δὲ πάντα τὰ
[2, 8]	τε, καθὰ καὶ ὁ κωμικός	φησί	που· μύροις ὑπαλείφεται τὰς ῥῖνας·
[2, 1]	εἷς κύριος Ἰησοῦς. Ἀλλὰ ἀπόλλυται»	φησί,	τῇ σῇ γνώσει ὁ ἀδελφὸς
[2, 10]	τῆς ἀληθείας ἀναζωπυρήσωμεν. Ζητεῖτε γάρ»	φησί,	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, καὶ
[2, 2]	μέθῃ. Διὰ τί, πεύσῃ; Ὅτι»	φησί,	τὸ στόμα σου τότε λαλήσει
[2, 1]	τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὰ ἐξιόντα»	φησί,	τοῦ στόματος. Ἀδιάφορος ἄρα ἡ
[2, 8]	κἀνταῦθα διαστειλώμεθα, τὸ χρειῶδες αἱρούμενοι.	Εἰσὶ	γάρ τινες εὐωδίαι οὐ καρωτικαὶ
[2, 12]	Τοιαῦται τοίνυν Ἑλέναι αἱ νῦν	εἰσι	γυναῖκες, οὐ καλαὶ γνησίως, πεπλασμέναι
[2, 1]	ταῖς εὐτελεστάταις χρώμενοι τροφαῖς ἰσχυρότεροί	εἰσι	καὶ ὑγεινότεροι καὶ γενναιότεροι, ὡς
[2, 7]	τῶν πταρμῶν οἱ ἐρεθισμοὶ ὑώδεις	εἰσὶ	κνησμοί, πορνείας ἀκολάστου μελετητικοί. Καὶ
[2, 10]	τρυφῇ διάγοντες ἐν τοῖς βασιλείοις	εἰσί»	τοῖς ἐπιγείοις βασιλείοις λέγει, τοῖς
[2, 9]	οἱ ἀληθεῖς ὀρθῶς λογιζομένῳ νηφούσης	εἰσὶ	ψυχῆς λογισμοὶ ἀπερισπάστου τὸ τηνικάδε
[2, 12]	κοσμίων, τὰς δὲ καὶ θαυμάζειν	ἔπεισί	μοι, ὡς ἄρα οὐκ ἀποκναίονται
[2, 1]	πολυπραγμονούντων ἐδωδάς. Κἀμοὶ μὲν ἔλεος	ὕπεισι	τῆς νόσου, οἳ δὲ ἐξυμνεῖν
[2, 8]	ἰάμβοις οὐκ αἰδεῖται λέγων· κἀλειφόμην	μύροισι	καὶ θυμιάμασιν καὶ βακκάρι· καὶ
[2, 5]	{προσώποις μειδιῶντα} ὃς ἐφαίνετο μειδιόων	βλοσυροῖσι	προσώπασι {τὸν τοῖς βλοσυροῖς} ἧττον»
[2, 8]	ἴοις ἢ κρίνοις ἢ ἄλλοις	τισὶ	τοιούτοις ἄνθεσι χαίτην πυκάζεσθαι κωμαστικήν,
[2, 7]	τοὺς ὀδόντας αἱμάσσοντες τὰ οὖλα	σφίσι	τε αὐτοῖς εἰσὶν ἀηδεῖς καὶ
[2, 10]	γεγαμηκόσιν ἀπολέλειπται σκοπεῖν, τοῖς δὲ	γεγαμηκόσι	σκοπὸς ἡ παιδοποιία, τέλος δὲ
[2, 10]	Μέμνησθε γὰρ τὰς τέτταρας καὶ	εἴκοσι	χιλιάδας διὰ πορνείαν ἀπωσμένας, τὰ
[2, 1]	ἐξ ὧν ὁ σαρκικὸς ὄντως	οὑτοσὶ	καὶ φθοροποιὸς ἀπήρτηται βίος· εἰ
[2, 10]	εὐτραφῆ τῶν σωμάτων γυμνούμενα φανερωτέραν	δείκνυσι	τὴν ἀκμήν, οὕτως καὶ τῶν
[2, 10]	διαρρηγνύμενα· ναὶ μὴν καὶ ἀχλὺν	περισκεδάννυσι	τοῖς αἰσθητηρίοις, κόπτει δὲ καὶ
[2, 2]	δριμεῖς καὶ φαύλους ταῖς εὐωδίαις	κεράννυσι	χυμούς. Εὖ γοῦν ἐκεῖνο εἴρηται·
[2, 10]	κλίβανον βαλλόμενον ὁ θεὸς οὕτως	ἀμφιέννυσι,	πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι. Καὶ
[2, 10]	πιεζόμεναί τε καὶ πυκνούμεναι ἀρτηρίαι	προσαναθλίβουσι	τὸ πνεῦμα, στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν
[2, 9]	οἷον ὕπνου γυμνάσιον ὑπάρχουσαι φυσικόν,	συνεργοῦσι	πρὸς τὴν κατάταξιν τῆς τροφῆς·
[2, 10]	ἔνδον περὶ τὴν παιδοποιίαν ἀσχολούμεναι	συνεργοῦσι	τῷ δημιουργῷ. Οὐ δὴ θέμις
[2, 2]	γοῦν ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου καὶ	οἰδοῦσι	μαστοί τε καὶ μόρια προκηρύσσοντες
[2, 10]	ἁμαρτίας, οἱ δὲ τούτων ἐπιεικέστεροι	γνωρίζουσι	μὲν οὔσας αὐτὰς ἁμαρτίας, ἡττῶνται
[2, 6]	παιδαγωγὸς κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖς	παλαίουσι	τῶν παιδίων, ὡς μὴ τὰ
[2, 10]	Ὅσοι δὲ τὴν ὑπερβολὴν διώκουσι,	πταίουσι	περὶ τὸ κατὰ φύσιν, σφᾶς
[2, 8]	φυσιολογοῦντες τὸν ἐγκέφαλον μύρῳ χρίεσθαι	ἀξιοῦσι	τὰ στήθη καὶ μυκτῆρας ἄκρους,
[2, 12]	τοι μύρμηκες χρυσωρυχοῦσι, καὶ γρῦπες	χρυσοφυλακοῦσι,	καὶ ἡ θάλασσα τὸν μαργαρίτην
[2, 12]	τοὺς κακούργους χρυσίῳ. Τούτους ἐζηλωκέναι	δοκοῦσί	μοι αἱ γυναῖκες τοὺς δεσμώτας
[2, 8]	μύρου ἡ τρυφή. Εὖ μοι	δοκοῦσι	σχετλιάσαντες τῇ περὶ τοῦτο σπουδῇ
[2, 10]	παιδοποιίας. Ὅσοι δὲ τὴν ὑπερβολὴν	διώκουσι,	πταίουσι περὶ τὸ κατὰ φύσιν,
[2, 10]	τῶν ἀμπεχονῶν τὰς ὑφάνσεις ἀσθενεῖς	ἀποτελοῦσι,	τὸ δὲ οὐδ´ εἰς οἰκονομίαν
[2, 8]	Ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσι	φιλοῦσί	με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν
[2, 8]	ἴων ἀποφοραὶ ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ	συστέλλουσι	καὶ ἐπιστύφουσι τὰς καρηβαρίας· ἡμῖν
[2, 10]	Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ	γαμοῦσι	καὶ γαμίσκονται» καταργήσαντες δὲ τὰ
[2, 10]	ἡδοναῖς ἔκδοτοι λάγνοι τετραπόδων νόμῳ	βαίνουσι	καὶ παιδοσπορεῖν ἐπιχειροῦσιν» τοὺς δὲ
[2, 10]	κρατοῦσι τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ	κτείνουσί	τε τὸ ἐκ προνοίας θεϊκῆς
[2, 2]	πίνουσαι ἀνακλῶσι μὲν τὰς κεφαλάς,	γυμνοῦσι	δὲ τοὺς τραχήλους, οὐ κοσμίως,
[2, 7]	ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ καὶ	δειπνοῦσι.	Πταρμὸς δὲ εἴ τῳ ἐπιγένοιτο,
[2, 8]	πάθος ἐμφαίνει δεσποτικὸν μυστικῶς ταύτῃ	νοοῦσι·	~τὸ ἔλαιον αὐτός ἐστιν ὁ
[2, 10]	μυριοπλασίως ἡλίου φωτεινότεροί εἰσιν, οἳ	ἐπιβλέπουσι	πάσας ὁδοὺς ἀνθρώπων καὶ κατανοοῦσιν
[2, 10]	ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες, καὶ	ἐροῦσι·	τίς ἡμᾶς ὁρᾷ; Λήσεται μὲν
[2, 12]	καὶ ἁβροδίαιτον φαίνουσα. Αἳ δὲ	ἀμαυροῦσι	τὸ κάλλος τὸ ἀληθινὸν ἐπισκιάζουσαι
[2, 10]	κωλύου· οἶνος γὰρ καὶ γυναῖκες	ἀποστήσουσι	συνετούς, καὶ ὁ κολλώμενος πόρναις
[2, 10]	ἡμῖν χωροίη ὁ βίος ἅπας	κρατοῦσι	τῶν ἐπιθυμιῶν ἄνωθεν μὴ κτείνουσί
[2, 12]	τοῦ θεοῦ τὰ δωρήματα ἀπειροκαλίᾳ	παραχαράττουσι	ζηλοῦσαι τοῦ πονηροῦ τὴν τέχνην.
[2, 1]	ἄπληστοι, ἑαυτοὺς καταισχύνουσιν· ἄμφω δὲ	πράττουσι	κακῶς, οἳ μὲν τοὺς μὴ
[2, 9]	γυμνάσιον τοῦτο ἔχοντες φυσικόν, ῥᾷον	κατατάττουσι	τὰς τροφὰς καὶ σφᾶς ἐπιτηδειοτέρους
[2, 8]	οἱ καταστεφθέντες ἀπολλύουσιν. Οὔτε γὰρ	ἀπολαύουσι	τῆς ὄψεως οἱ ἀναδούμενοι τὸν
[2, 8]	καὶ γάρ τις ἔμπορος παρῆν.	Ἐπιτηδεύουσι	δὲ καὶ τὸ ἀπὸ κρίνων
[2, 8]	ἀκάνθης. Τὸ διάδημα τοῦτο τοῖς	ἐπιβουλεύουσι	πολέμιον ἐκώλυσεν αὐτούς, τοῖς συνεκκλησιάζουσιν
[2, 8]	κύνες ῥινηλατοῦντες ἐκ τῆς ὀδμῆς	ἀνιχνεύουσι	τὰ θηρία, οὕτως ἐκ τῆς
[2, 8]	ἡσυχῇ οὖσαι ψυχραὶ συστέλλουσι καὶ	ἐπιστύφουσι	τὰς καρηβαρίας· ἡμῖν δὲ οὐχ
[2, 12]	οἱ τὴν ἐπὶ θανάτῳ κεκριμένοι	γεωρυχοῦσι	παρ´ ἡμῖν. Ἀλλὰ καὶ τῇ
[2, 12]	ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό τοι μύρμηκες	χρυσωρυχοῦσι,	καὶ γρῦπες χρυσοφυλακοῦσι, καὶ ἡ
[2, 1]	δὴ θρυλούμενον τοῦτο, ἵνα πλανωμένην	λάβωσι	τὴν ἀτμίδα διὰ τῆς ἀναπνοῆς;
[2, 8]	Φαίακες αὐτοῖς. Ἐν δὲ τοῖς	ἀγῶσι	πρῶτον ἡ τῶν ἄθλων δόσις
[2, 10]	ὧν οἱ ἀπεχόμενοι ἐν τοῖς	ἀγῶσι	τῶν ἀντιπάλων περιγίνονται, τὰ δὲ
[2, 2]	προσῆκεν τῶν τῆς ἐπιθυμίας μελῶν.	Ὀργῶσι	γοῦν ἀναιδέστερον ἀναζέοντος οἴνου καὶ
[2, 3]	εἴτε αὖ ψυχρὸν πάλιν ἐγχέαι,	μεταδίδωσι	τῆς ποιότητος ἡ ὕλη λυμαινομένη
[2, 1]	φύσιν ἐνεργείας παραποδισθεῖσα τὴν προφορὰν	ἐκδίδωσι	τεθλιμμένην. Ἀλλ´ οὐδὲ ἐσθίειν ἅμα
[2, 1]	τῷ παιδαγωγουμένῳ πρὸς τὸ λυσιτελὲς	ἐνδίδωσι	ῥοπήν, καὶ τό γε {ἔστιν}
[2, 10]	στενοχωρούμενον δὲ ἄγαν τοῦτο πνιγόμενον	ἀποδίδωσι	τὸν ἦχον. Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον
[2, 4]	κρουόμενον τῷ πνεύματι τοὺς φθόγγους	ἀποδίδωσι	τοὺς ἀνθρωπίνους· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν
[2, 8]	τὰς στρωμνὰς καὶ τοὺς οἴκους	ὑποθυμιῶσί	τε καὶ καταρραίνουσιν, μονονουχὶ δὲ
[2, 2]	τὸ στόμιον ἀλαβάστροις ἀσχημόνως πίνουσαι	ἀνακλῶσι	μὲν τὰς κεφαλάς, γυμνοῦσι δὲ
[2, 1]	βίος· εἰ δ´ ἀγάπην τινὲς	τολμῶσι	καλεῖν ἀθύρῳ γλώττῃ κεχρημένοι δειπνάριά
[2, 1]	αὐτοῖς οὐδὲ ἓν ὁτιοῦν μὴ	μεριμνῶσι	τροφῆς. Ἡμεῖς δὲ καὶ τούτων
[2, 10]	πορνείας ἐπικαλύμματι τοῖς ἐς παντελῆ	κατασπῶσι	φθορὰν φθορίοις συγχρώμεναι φαρμάκοις ἐξαμβλίσκουσιν
[2, 8]	μύρων ταῖς γυναιξίν, ὅσα μὴ	καρῶσι	τὸν ἄνδρα· αἱ γὰρ ὑπέρμετροι
[2, 10]	δι´ οὗ φλεγμαίνουσαι αἱ ἐπιθυμίαι	σκιρτῶσι	περὶ τὰς ἡδονάς. Οὐκοῦν οὐδὲ
[2, 10]	ἐπιθυμεῖ πληρώσεως· συμβαίνει δέ, ὅταν	κυῶσι,	θάτερον μέρος τῆς ὑστέρας κατέχεσθαι
[2, 10]	λαγνείαν ὑποδέχεται τὴν κενήν, ὅταν	ἀποστραφῶσι	περὶ τὴν ἀποκύησιν ἀσχολούμενοι τῆς
[2, 12]	οὐκ εἴρηκα τούτων. {Β. Εἶτα	τί;	{Α. Διόπας, διάλιθον, πλάστρα, μολόχιον,
[2, 1]	Αἱ δὲ εὐφροσύναι αὗται ἔναυσμά	τι	ἀγάπης ἔχουσιν ἐκ τῆς πανδήμου
[2, 1]	δι´ ὧν ἔτι χοῦς ἐστιν,	τί	ἂν ἄλλο προὐργιαίτερον ἑαυτοῦ ἔχοι
[2, 4]	τῷ θεῷ· καὶ πᾶν ὅ	τι	ἂν ποιῆτε ἢ ἐν λόγῳ
[2, 5]	ἀξίων παρόντων, εἰ μὴ ἄρα	τι	αὐτοὶ εἰς τὸ διαχέαι ἡμᾶς
[2, 1]	κρέως ἢ ἑφθοῦ, μεταδοτέον. Ἔχετέ	τι	βρώσιμον ἐνθάδε; εἶπεν ὁ κύριος
[2, 10]	πορφύρᾳ, αὐτῇ τέχνῃ χαίρειν ἐατέον.	Τί	γὰρ ἂν φρόνιμον γυναῖκες ἐργάσαιντο
[2, 3]	χρεία, μὴ ἡ πολυτέλεια γινέσθω.	Τί	γάρ; εἰπέ μοι· τὸ μαχαίριον
[2, 2]	οἶνος εἷς, ἑνὸς γεώργιον θεοῦ.	Τί	γὰρ οὐκ ἀπόχρη ὁ ἐπιχώριος
[2, 3]	χαλκευτέον, καθάπερ συμμαχικόν τι παρακαλοῦντας;	Τί	δέ; Εἰ κεραμεοῦν εἴη τὸ
[2, 10]	οὖν ὡραιότερον καὶ εὐανθέστερον ἀνθέων;	Τί	δὲ ἐπιτερπέστερον κρίνων {ἢ μύρων}
[2, 2]	κωμικὸν ὀλίγα ἀναγκάζει φρονεῖν» μή	τι	δὲ οὐδὲ σωφρονεῖν. Εἰς δὲ
[2, 10]	λευκή. Εἰ δὲ καὶ ἄλλο	τι	δέοι χρῶμα ζητεῖν, τὸ αὐτοφυὲς
[2, 10]	ἔφαμεν, τῆς ἐνδείας· τὸ δὲ	τί»	ἐκ περισσοῦ, τὸ δὲ περιττὸν
[2, 11]	Τοῦτο δὲ εἰ καὶ αἰνίττεταί	τι,	ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται. ~Ὅτι οὐ
[2, 10]	φάγητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν	τί	ἐνδύσησθε· ἡ γὰρ ψυχὴ πλείων
[2, 1]	διοικοῦσα καὶ τοῖς πλησίον ἀπένειμέν	τι	ἐξ αὑτῆς, ἡ δὲ ὑπερβλύζουσα
[2, 2]	φέρουσιν, οἷς ἴσως καὶ χαριεντίσασθαί	τι	ἔξεστι παρὰ τὰς εὐωχίας. Ἀλλὰ
[2, 7]	κυροῦσα τὸ προσόν. Ἀμέλει τοιοῦτόν	τι	ἐπικρίνει ὁ τὸν ὑδροπότην καὶ
[2, 5]	ἀκοσμίαν εἰς αἰσχρολογίαν αὔξει· καί	τι	ἔπος προέηκεν, ὅπερ τ´〉 ἄρρητον
[2, 10]	οὐδεὶς βλέπει τὰς ἁμαρτίας μου·	τί	εὐλαβοῦμαι; Μὴ μνησθήσεται ὁ ὕψιστος.
[2, 10]	ὑπερβολῆς καὶ καυμάτων ἐπιτάσεως, μή	τι	ἡμᾶς παραλυποίη τοῦ περιέχοντος ἡ
[2, 7]	ὡς καὶ λαθεῖν πειρᾶσθαι, ἤν	τι	καὶ συνεξάξῃ ἐκβιαζόμενος ὁ ἀὴρ
[2, 2]	ἀποπληρῶσαι τὴν ἐπιθυμίαν; Εἰ μή	τι	καὶ τὸ ὕδωρ ἐποίσονται, ὡς
[2, 12]	θαυμάσιον ἐκεῖνον ἀπολογισμὸν προφερόμεναι· ὅ	τι	κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ τί
[2, 3]	τῷ〉 πλουσίῳ, εἰς γεηπονίαν συγχρώμεθα,	τί	κωλύει καὶ περὶ τὰ σκεύη
[2, 12]	μᾶλλον ἀγαπητικόν· πάρεστί μοι, διὰ	τί	μὴ μεταδῶ τοῖς δεομένοις; Ὁ
[2, 12]	χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι, διὰ	τί	μὴ τρυφήσω; καὶ τίσιν οὖν
[2, 12]	μοι καὶ πλεονάζει μοι, διὰ	τί	μὴ τρυφήσω; οὐκ ἀνθρώπινον οὐδὲ
[2, 12]	τι κατέδειξεν ὁ θεός, διὰ	τί	μὴ χρησώμεθα; καὶ πάρεστί μοι,
[2, 9]	τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων ἠσκεῖτο. Καὶ	τί	μοι τούτων λόγος; Ὁ Ἰακὼβ
[2, 12]	ἐμφαίνει, οὐκ ἐξέχει οὐδὲ κατά	τι	ὀγκοῦται ἢ τυφοῦται, ὁμαλὸν δὲ
[2, 2]	χόλος θεοῦ οἰνομάχλη γυνή. Διὰ	τί;	Ὅτι ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ συγκαλύπτει»
[2, 1]	ὁ τρόπος καὶ τὸ πρὸς	τί	οὐκ ὀλίγην τῷ παιδαγωγουμένῳ πρὸς
[2, 12]	διαφαίνοντα καὶ πέδην τινὰ χρυσῆν.	~Τί	οὖν ἔτι ὁ καλλωπισμὸς ὁ
[2, 10]	ἐκόμα ὁ Σολομὼν ὁ βασιλεύς.	Τί	οὖν ὡραιότερον καὶ εὐανθέστερον ἀνθέων;
[2, 3]	Ἰνδικὸν σίδηρον χαλκευτέον, καθάπερ συμμαχικόν	τι	παρακαλοῦντας; Τί δέ; Εἰ κεραμεοῦν
[2, 6]	τὸν ἀδελφὸν ἔνοχος εἰς κρίσιν,	τί	περὶ τοῦ μωρολογοῦντος ἀποφανούμεθα; Ἧι
[2, 10]	εὔθετος— οὔτε πρὸς σκέπην ἔχει	τι	περιττὸν παρὰ τὴν ἄλλην ἐσθῆτα
[2, 2]	πίνετε οἶνον ἐπὶ μέθῃ. Διὰ	τί,	πεύσῃ; Ὅτι» φησί, τὸ στόμα
[2, 10]	γὰρ ζητεῖτε τί φάγητε ἢ	τί	πίητε» εἰπών, ἐπήγαγεν· καὶ μὴ
[2, 10]	μὴ ζητεῖτε τί φάγητε ἢ	τί	πίητε. Ἐνταῦθα τὸ τί» μόριον
[2, 10]	καὶ ἀτιμοτέρας τῶν ὑφασμάτων ἐλέγχουσιν.	Τί	ποτ´ οὖν διώκετε τὰ σπάνια
[2, 1]	θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καί	τι	σκεῦος τέτταρσιν ἀρχαῖς ἐκδεδεμένον ἐπὶ
[2, 8]	γεγονέναι. Εἰ δὲ καὶ ἄρα	τι	συγχωρητέον, ἀπόχρη τῆς ὀδμῆς ἀπολαύειν
[2, 4]	αὐτῷ ᾆσμα καινόν. Καὶ μή	τι	τὸ δεκάχορδον ψαλτήριον τὸν λόγον
[2, 10]	δολερὰ πόρνη» ἀλλ´ οὐδὲ ἄλλο	τι	τοιοῦτον ἡδονῆς θηρίον. Πολλὴ οὖν
[2, 2]	τρόπον ταῖς γυναιξὶν ἐπιτρεπτέον παραγυμνούσας	τι	τοῦ σώματος καταφαίνεσθαι, μὴ σφαλεῖεν
[2, 10]	ταῖς ὀχείαις ταῖς περιτταῖς μόριόν	τι	τοῦτο ἐπινενόηκεν περιττόν. Διὸ καὶ
[2, 10]	ἁλουργοβαφῆ καὶ ζῳωτά— προσήνεμόν γέ	τι	τρύφημα τουτοΐ— τόν τε μυροβαφῆ
[2, 11]	λύειν τοῦ κυρίου. Οὐ γάρ	τι	τῶν περιέργων ὑπεδέδετο ὁ τῆς
[2, 6]	δοκεῖ ὁ παιδαγωγὸς μηδὲ φθέγξασθαί	τι	τῶν τῆς ἀσχημοσύνης ἐφιέναι ἡμῖν,
[2, 1]	Χριστὸν ἐσχήκαμεν αὐτοί. Εἰ γάρ	τι	τῶν τοιούτων βρωμάτων σκανδαλίζει τὸν
[2, 10]	ἐπιφερομένη λέξις. Μὴ γὰρ ζητεῖτε	τί	φάγητε ἢ τί πίητε» εἰπών,
[2, 10]	ὀλιγόπιστοι. Καὶ ὑμεῖς μὴ ζητεῖτε	τί	φάγητε ἢ τί πίητε. Ἐνταῦθα
[2, 10]	μεριμνᾶτε» λέγων τῇ ψυχῇ ὑμῶν	τί	φάγητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν
[2, 10]	τῆς σαρκὸς τὸ σχῆμα, εἴς	τι	χρειῶδες ἀπολήγοντα ἢ εἰς μήτραν
[2, 10]	οὐκ ἀναγκαίαν ἀφαιρεῖται τὴν μέριμναν,	τί	χρὴ νοεῖν ἐρεῖν αὐτὸν περὶ
[2, 12]	δι´ ὃν ἡ σὰρξ τιμία	ὕδατι	ἀναγεννωμένη. ~Καὶ γὰρ τὸ ὄστρειον
[2, 12]	γὰρ τὸ ὄστρειον ἐκεῖνο ἐν	ὕδατι	γιγνόμενον περιστέγει τὴν σάρκα, ἐκ
[2, 12]	μὴ ἀναγκαῖα γῇ τε καὶ	ὕδατι	ἔκρυψεν. Διὰ τοῦτό τοι μύρμηκες
[2, 2]	θλιβείς, τὸ αἷμα τῆς σταφυλῆς	ὕδατι	κίρνασθαι ἐθελήσαντος τοῦ λόγου, ὡς
[2, 2]	δὲ καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα, ἀκείσθων	ὕδατι	τὸ πάθος οὐ πολλῷ· οὐδὲ
[2, 2]	κίρναται ὁ μὲν οἶνος τῷ	ὕδατι,	τῷ δὲ ἀνθρώπῳ τὸ πνεῦμα,
[2, 2]	Τῷ μὲν οὖν ἀναγκαίῳ τῷ	ὕδατι	ὡς ὅτι πλείστῳ ἐγκαταμικτέον καὶ
[2, 2]	πινόμενος αὐτάρκης. Κίρνασθαι δὲ ἄριστον	ὕδατι	ὡς πλείστῳ τὸν οἶνον καὶ
[2, 12]	γυναῖκας ὁ κόσμος ὁ χρυσοῦς	δελέατι	προσχρώμενος τοῦ ὄφεως τῷ σχήματι
[2, 10]	χρώμενον στολῇ τὸν κύριον ἐν	ὁράματι	θεωρεῖ· καὶ ἡ Ἀποκάλυψίς φησιν·
[2, 4]	ᾠδαῖς χειλέων» φησίν, ὅτι ἐν	προστάγματι	αὐτοῦ πᾶσα εὐδοκία γίνεται, καὶ
[2, 1]	μεμαθήκασι τὸν θεὸν παρασκευάσαι τῷ	δημιουργήματι,	τῷ ἀνθρώπῳ λέγω, σῖτα καὶ
[2, 8]	αὐτῶν, ἀλλ´ ὥσπερ φαρμάκῳ καὶ	βοηθήματι	χρηστέον τῷ μύρῳ πρός τε
[2, 8]	Καὶ αὐτὸς οὗτος ὁ Ἰούδας	φιλήματι	προὔδωκε τὸν διδάσκαλον· γέγονεν ὁ
[2, 10]	ἐξοχή τις σαρκικὴ παραπλησία τῷ	σχήματι	αἰδοίῳ θηλυκῷ· πόρον δὲ οὐδένα
[2, 12]	δελέατι προσχρώμενος τοῦ ὄφεως τῷ	σχήματι	ἐξέμηνεν εἰς ὕβρεις, σμυραίνας τινὰς
[2, 10]	καὶ προσαναπλάττεται σαρκικῶς ἐμφῦσα τῷ	σχήματι,	καὶ τὸν τύπον ἐκμάττεται τῆς
[2, 2]	ἐξ Ἀδάμ, τὸν κόσμον ὅλον	αἵματι	πληρώσας ἀμπέλου, ποτὸν ἀληθείας, τὸ
[2, 7]	σου ἐπ´ αὐτήν, καὶ τῷ	αἵματί	σου ὀλισθήσῃ εἰς ἀπώλειαν· σφαλερὰ
[2, 10]	κακοτέχνοις μηχαναῖς· αὗται γὰρ πορνείας	ἐπικαλύμματι	τοῖς ἐς παντελῆ κατασπῶσι φθορὰν
[2, 2]	διαπυτίζοντας ἀλλήλοις τὸν ἄκρατον φιλοτησίας	ὀνόματι,	ἄλλους δὲ πλήρεις κραιπάλης, αὐχμῶντας,
[2, 12]	τοῖς Ἀττικοῖς αὐτῷ τούτῳ τῷ	ὀνόματι	ἁλύσεις κέκληνται. Πέδας δὲ περισφυρίους
[2, 2]	δὴ τῷ ὄντι οἰκείως τῷ	ὀνόματι	δειχθῶσιν φιλότητες. Πῶς οἵεσθε πεπωκέναι
[2, 4]	ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν	ὀνόματι	κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ θεῷ
[2, 12]	θεασάμενός τινα τῶν μαθητῶν Ἑλένην	{ὀνόματι}	πολύχρυσον γράψαντα· ὦ μειράκιον, εἶπεν,
[2, 10]	ἤδη τὴν ἀσέλγειαν μεμυκότι τῷ	στόματι.	Αἱ δὲ ὀρέξεις αὐτῆς αἱ
[2, 7]	ἀνήρ, ὃς οὐκ ὠλίσθησεν ἐν	στόματι	αὐτοῦ καὶ οὐ κατενύγη ἐν
[2, 7]	ἐκπνεομένῳ ἀέρι σχηματιζομένῳ κοσμίως τῷ	στόματι,	οὐχὶ δὲ τραγικῶν δίκην προσωπείων
[2, 10]	ῥυπαρῷ τῆς ὕλης ῥεύματι καὶ	ἀποκαθάρματι	σπέρμα {δὲ} γενέσεως εὐφυοῦς τῶν
[2, 10]	Οὐ γάρ πω εὔλογον τῷ	ἀποκαθάρματι	τοῦ σώματος τὸ γονιμώτατον τοῦ
[2, 4]	τὴν ἀνάστασιν ἐν ἠχοῦντι τῷ	δέρματι·	ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνῳ αἰνεῖτε
[2, 10]	ἄρα ὁ ἄνθρωπος κενοῦται τῷ	σπέρματι,	ὅσος ὁρᾶται τῷ σώματι· ἀρχὴ
[2, 10]	ἐστι διανοίας οὐκ ἐρρωμένης, ὀλίγῳ	παραπετάσματι	τὴν αἰσχύνην τοῦ σώματος προαγωγεύοντα.
[2, 10]	κάλλος τοῦ σώματος· οὐδὲ ἁλουργῷ	παραπετάσματι	χρωμένην περίβλεπτον ἐθέλειν γίνεσθαι τὴν
[2, 3]	ὠνήσασθαι, σοφία δὲ οὐκ ὠνητὴ	νομίσματι	γηΐνῳ οὐδ´ ἐν ἀγορᾷ, ἀλλ´
[2, 3]	ἐν οὐρανῷ πιπράσκεται καὶ πιπράσκεται	νομίσματι	δικαίῳ, τῷ λόγῳ τῷ ἀφθάρτῳ,
[2, 8]	ἀεὶ δὲ τῷ σωφροσύνης ἀμβροσίῳ	χρίσματι	συναλειφέσθω, ἁγίῳ τερπομένη μύρῳ τῷ
[2, 10]	μικροπρεπείας. Μηλωτῇ δὲ ἐχρῆτο Ἠλίας	ἐνδύματι	καὶ ζώνῃ τὴν μηλωτὴν κατέσφιγγεν
[2, 1]	καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν	πνεύματι	ἁγίῳ. Τούτου ὁ φαγὼν τοῦ
[2, 4]	στόμα, οἱονεὶ πλήκτρῳ κρουόμενον τῷ	πνεύματι·	ἐν τυμπάνῳ καὶ χορῷ αἰνεῖτε
[2, 2]	ποτοῦ φερομένου σὺν πολλῷ τῷ	πνεύματι	ἐπισπωμένῳ, ὥσπερ εἰς κεραμεοῦν ἄγγος
[2, 2]	τὸν ἄνθρωπον τοῦ πατρικοῦ βουλήματος	πνεύματι	καὶ λόγῳ συγκιρνάντος μυστικῶς· καὶ
[2, 4]	τὴν τάσιν, καὶ κρουόμενον τῷ	πνεύματι	τοὺς φθόγγους ἀποδίδωσι τοὺς ἀνθρωπίνους·
[2, 8]	συναλειφέσθω, ἁγίῳ τερπομένη μύρῳ τῷ	πνεύματι.	Τοῦτο σκευάζει Χριστὸς ἀνθρώποις γνωρίμοις,
[2, 7]	ἀδελφοῖς» ἐπιστέλλοντες ἔδοξεν» ἔφασαν τῷ	πνεύματι	τῷ ἁγίῳ καὶ ἡμῖν μηδὲν
[2, 10]	ἀποκλύζειν τῷ ῥυπαρῷ τῆς ὕλης	ῥεύματι	καὶ ἀποκαθάρματι σπέρμα {δὲ} γενέσεως
[2, 2]	δυναμένη. Καὶ αἱ βάσεις καθάπερ	ῥεύματι	ὑποφέρονται λυγμοί τε καὶ ἔμετοι
[2, 10]	μὲν ἐσθῆτι ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ δὲ	χρώματι	γεγανωμένην· καὶ ἡ κίνησις αὐτῆς
[2, 10]	τῷ σπέρματι, ὅσος ὁρᾶται τῷ	σώματι·	ἀρχὴ γὰρ γενέσεως τὸ ἀπαλλαττόμενον.
[2, 2]	προσφορᾶς ὑπερχεομένων τῶν ὑγρῶν τῷ	σώματι.	Εἰ δὲ καὶ ἐπιγίνοιτο δίψα,
[2, 1]	συντάγματος, ὁποῖόν τινα τῷ ἑαυτοῦ	σώματι	ἕκαστον ἡμῶν προσφέρεσθαι, μᾶλλον δὲ
[2, 10]	ὀλίγον ἀνθεῖ καὶ συγγηράσκει τῷ	σώματι,	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ προγηράσκει
[2, 2]	ἀπόστολος, παγκάλως νοσηλευομένῳ καὶ πλαδῶντι	σώματι	κατάλληλον τὸ ἐπιστῦφον βοήθημα προσφέρων,
[2, 10]	γὰρ ἡ τοιαύτη ἐσθὴς τῷ	σώματι	προστυποῦται αὐτῷ ὑγρότερον καὶ προσαναπλάττεται
[2, 9]	τῆς συνεχοῦς προσομιλήσεως ἐγκαταλέγουσα τῷ	σώματι	τὴν ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ τὸν ἄνθρωπον
[2, 10]	ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ τῷ	σώματι	ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· ἡ γὰρ
[2, 12]	Τὰ γὰρ μὴ οἰκεῖα τῷ	σώματι	ὡς οἰκεῖα προσάπτουσα μελέτην τοῦ
[2, 2]	πολὺς ἐν ἐρεθισμῷ καὶ παντὶ	πτώματι	πληθύνει. Διὸ οἱ μὲν πλεῖστοι
[2, 4]	λύρᾳ καὶ Λακεδαιμόνιοι αὐλῷ καὶ	κέρατι	Θρᾷκες καὶ Αἰγύπτιοι τυμπάνῳ καὶ
[2, 10]	συνεχὴς δὲ ἡ ἕδρα τῷ	πέρατι	τοῦ ἀπευθυσμένου, δι´ ἧς ἀποπτύεται
[2, 8]	πολιοὺς ἀποτελούσης. Πῶς ἂν εἰκότως	ἔτι	ἀγαπῷμεν τὰ μύρα, δι´ ἃ
[2, 5]	τούτων εὑρίσκεσθαι μιμητάς· πολλῷ δὲ	ἔτι	ἀτοπώτερον γελοῖον αὐτὸν σπουδάζειν γενέσθαι,
[2, 8]	γυνὴ μηδέπω τοῦ λόγου μεταλαβοῦσα—	ἔτι	γὰρ ἦν ἁμαρτωλός— ὅπερ ἡγεῖτο
[2, 9]	ἐπιτηδειοτέρους πρὸς τὰς περιστάσεις παρασκευάζουσιν.	Ἔτι	γε μὴν οἱ ἀργυρόποδες σκίμποδες
[2, 2]	γὰρ ψόφος οἰκεῖος ἀνδρὶ λογικῷ,	ἔτι	δὲ μᾶλλον γυναικί, ᾗ καὶ
[2, 7]	ἀήθη καὶ θεάματα ἀπρεπῆ κυμαινομένης	ἔτι	ἐν αὐτοῖς τῆς πίστεως ἐκριπίζει
[2, 2]	ὠχριῶντας, τὰ πρόσωπα πελιδνοὺς καὶ	ἔτι	ἐπὶ τῇ χθιζῇ μέθῃ ἄλλην
[2, 10]	καὶ χρυσίου ἐξεργασίας πλοκάμων τε	ἔτι	ἐπιτεχνητῶν καὶ βοστρύχων ἑλικτῶν, πρὸς
[2, 10]	ἀρκεῖται γάμῳ. Καὶ συλλαμβάνει πάλιν	ἔτι	θηλαζομένη· ἔχει γὰρ τὴν ὑστέραν
[2, 10]	κρατεῖν τε ἡδονῶν γαστρός τε	ἔτι	καὶ τῶν ὑπὸ γαστέρα δεσπόζειν
[2, 10]	τοι ἀναφανδόν, οὐ δι´ αἰνιγμάτων	ἔτι,	ὁ αὐτὸς ἀπηγόρευσεν Μωυσῆς γυμνῇ
[2, 12]	πέδην τινὰ χρυσῆν. ~Τί οὖν	ἔτι	ὁ καλλωπισμὸς ὁ ζηλωτὸς ἢ
[2, 3]	αἰσχρὸν κομιδῇ· οὐ γὰρ σπουδάζειν	ἔτι	περὶ τούτων πάνυ δίκαιον, ἃ
[2, 10]	ἐργαζομένην τὴν φύσιν ἤδη ἐνοχλεῖν	ἔτι,	περιττεύοντας εἰς ὕβριν· ὕβρις δέ,
[2, 2]	νήφειν δὲ μάλιστα ἐχρῆν τοὺς	ἔτι	πλανωμένους. Ἔπειτα ἡ ἄμπελος ἡ
[2, 10]	τοῦ σώματος προαγωγεύοντα. Οὐ γὰρ	ἔτι	σκέπη ἡ ἁβροδίαιτός ἐστιν ἐσθής,
[2, 9]	ἀναπαύλαις διαβασταζόμενον παρίεται, μὴ ἐνεργούσης	ἔτι	σωματικῶς τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καθ´
[2, 1]	ἐφ´ ᾧ μάλιστα δεῖπνον ποιητέον,	ἔτι	τε· Ἄνθρωπός τις ἐποίησεν δεῖπνον
[2, 1]	τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανὸν γαστρὸς	ἔτι	τε μᾶλλον καὶ τῶν ταύτῃ
[2, 1]	ἀπὸ τῶν ἐκτὸς καὶ αὐτῆς	ἔτι	τῆς τοῦ σώματος ἀγωγῆς ἐπὶ
[2, 10]	μεμυκότων {ἀρτηριῶν} οὐ μινυρίζει δὲ	ἔτι	τὸ μέλος τὸ μεμαραμμένον, ἀνθεῖ
[2, 2]	γὰρ ὡς ἐπὶ πλεῖστον ἐγκυμαίνονται	ἔτι	τῶν πρεσβυτέρων αἱ ὀρέξεις περὶ
[2, 8]	καὶ λέγοιέν τινες, τίς οὖν	ἔτι	χάρις ἀνθῶν τοῖς μὴ χρωμένοις
[2, 1]	ἐκείνων καθαρῶς ἀπολυθείς, δι´ ὧν	ἔτι	χοῦς ἐστιν, τί ἂν ἄλλο
[2, 8]	ἄλειμμα καὶ τὰ ἄλλα, οἷς	ἔτι	χρῶνται γυναῖκες, ὑγρά τε καὶ
[2, 2]	τὴν ὥραν οἴνῳ χρηστέον, ἐπειδὰν	μηκέτι	τοῖς ἀναγνώσμασιν σχολάζωμεν τοῖς νηφαλιωτέροις.
[2, 10]	γὰρ οὐδέπω συνεχώρησεν, τοὺς δὲ	οὐκέτι	βούλεται γαμεῖν— πλὴν οὐ πάντοτε
[2, 10]	βαφὰς μαργαίνουσιν περὶ τὴν ἀμετρίαν,	οὐκέτι	τὰς ὀθόνας τὰς ἀπ´ Αἰγύπτου,
[2, 4]	κεχρήμεθα, ᾧ γεραίρομεν τὸν θεόν,	οὐκέτι	τῷ ψαλτηρίῳ τῷ παλαιῷ καὶ
[2, 1]	βδελυρίαν, οἷς ἐπικατωνόμασται, μυσαττομένους, καὶ	προσέτι	διὰ τὴν τῶν ὀλισθηρῶς τὰ
[2, 10]	εἰσάγει, τὴν κακίαν, περιττῇ μὲν	ἐσθῆτι	ἠμφιεσμένην, ἀλλοτρίῳ δὲ χρώματι γεγανωμένην·
[2, 2]	τὴν ἐκλείπουσαν ἔμφυτον ἀλέαν ἐπεισάκτῳ	θερμότητι,	ὀλίγῳ δὲ τῷ οἴνῳ κἀνταῦθα·
[2, 2]	μὲν γλίσχρα τῶν περιττωμάτων διατήκει	θερμότητι,	τοὺς δὲ δριμεῖς καὶ φαύλους
[2, 4]	χείλεσιν. Διὰ τοῦτο ἐπεφώνησεν τῇ	ἀνθρωπότητι	πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν κύριον»
[2, 12]	θεασάμενα φέρεται ἐπ´ αὐτὸ τῇ	λαμπρότητι	ἀγόμενα, τῆς δὲ ἐπαφήσεως τὸ
[2, 1]	δὴ ἐφεστῶσα τῇ τροφῇ δικαίᾳ	ποσότητι	μεμετρημένῃ σωτηρίως τὸ σῶμα διοικοῦσα
[2, 4]	ὕμνοις, ᾠδαῖς πνευματικαῖς ἐν τῇ	χάριτι,	ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν
[2, 10]	καὶ πόα ἡμεῖς οἱ τῇ	χάριτι	δροσιζόμενοι τοῦ θεοῦ, καρέντες δὲ
[2, 9]	ἐγρήγορσιν ἀγγελικῇ τὸν ἄνθρωπον ἐξισάζει	χάριτι,	τῆς ζωῆς τὸ ἀίδιον ἐκ
[2, 12]	ἄφρονα κέκληκεν, ταύτῃ γὰρ τῇ	νυκτὶ	τὴν ψυχήν σου παραλαμβάνουσιν· ἃ
[2, 10]	καὶ τὸ ὄντως ἀγαθόν· καὶ	ἀντὶ	τῶν ὄντων τὰ δοκοῦντα παρὰ
[2, 10]	Σπείρειν δὲ μόνον ἐπιτέτραπται τῷ	γήμαντι	ὡς γεωργῷ τὸ τηνικάδε, ὁπηνίκα
[2, 10]	Τὸ δὴ διάταγμα τοῦ λόγου	παντὶ	διατηρητέον σθένει, καὶ οὐδὲν οὐδαμῶς
[2, 2]	πινόμενος πολὺς ἐν ἐρεθισμῷ καὶ	παντὶ	πτώματι πληθύνει. Διὸ οἱ μὲν
[2, 8]	αὐτοῦ φανεροῦντι δι´ ἡμῶν ἐν	παντὶ	τόπῳ· ὅτι κυρίου εὐωδία ἐσμὲν
[2, 5]	τοὺς τυχόντας γελαστέον οὐδ´ ἐν	παντὶ	τόπῳ οὐδὲ μὴν πᾶσιν οὐδὲ
[2, 1]	κιβωτὸν ἐν μέσῃ τῇ σκηνῇ,	παντὶ	τῷ ὑπηκόῳ εὐφροσύνην ποιήσας λαῷ,
[2, 8]	φθορᾶς οὐκ ἐπιδεχόμενος. Χρυσὸν αὐτῷ	γεννηθέντι	βασιλείας σύμβολον προσεκόμισαν οἱ μάγοι.
[2, 6]	κολάσεως ἀξία· μόνον γὰρ τῷ	ὄντι	αἰσχρὸν ἡ κακία καὶ τὰ
[2, 12]	ἀσπάζεσθαι τὰς Χριστῷ λατρευούσας. Τῷ	ὄντι	γὰρ ἡ λιτότης ἁγιωσύνης προμηθεῖται
[2, 10]	ἄνδρας ἄχρις ἂν ἀποκυήσωσιν· τῷ	ὄντι	γὰρ ἡ ὑστέρα ὑποκειμένη μὲν
[2, 1]	αὐτὸν ἡδοναῖς. Ἀγάπη δὲ τῷ	ὄντι	ἐπουράνιός ἐστι τροφή, ἑστίασις λογική·
[2, 2]	πίνομεν φιλοτησίας, ἵνα δὴ τῷ	ὄντι	οἰκείως τῷ ὀνόματι δειχθῶσιν φιλότητες.
[2, 8]	ἐν παραδείσῳ, προσῆκεν σωφρόνως τῷ	ὄντι	παρεπομένοις τῇ γραφῇ. Στέφανον μὲν
[2, 10]	τῷ μακαρίῳ πειθομένοις ἀποστόλῳ, διαρρήδην	λέγοντι·	Πορνεία δὲ καὶ ἀκαθαρσία πᾶσα
[2, 1]	πτηνὰ καὶ τὰ νηκτὰ καὶ	συνελόντι	εἰπεῖν τὰ ἄλογα ζῷα διατρέφων
[2, 4]	ὄψιν τε καὶ ἀκοὴν καὶ	συνελόντι	φάναι αἴσθησιν ἀκρασίας αἰσχράν, τὴν
[2, 2]	καὶ ἐπιβλαβὲς τὸ ἐπιτήδευμα τῷ	μεταλαμβάνοντι,	ἡ φιλοποσία. Μὴ σπεύσῃς εἰς
[2, 8]	Τῷ θεῷ χάρις τῷ πάντοτε	θριαμβεύοντι	ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ
[2, 10]	ἦχον. Αὖθις οὖν συνεξομοιούμενον τῷ	περιέχοντι	καὶ τῷ ἦρι συγχαλώμενον ἐλευθεροῦται
[2, 8]	τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ	φανεροῦντι	δι´ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ·
[2, 2]	δὲ ὀλίγῳ χρῶ» τῷ Τιμοθέῳ	ὑδροποτοῦντι,	διὰ τὸν στόμαχόν σου» φησὶν
[2, 4]	τῆς σαρκὸς τὴν ἀνάστασιν ἐν	ἠχοῦντι	τῷ δέρματι· ἐν χορδαῖς καὶ
[2, 2]	ὁ ἀπόστολος, παγκάλως νοσηλευομένῳ καὶ	πλαδῶντι	σώματι κατάλληλον τὸ ἐπιστῦφον βοήθημα
[2, 10]	ἐκμάττεται τῆς γυναικός, ὥστ´ οὐχ	ὁρῶντι	τὴν ὅλην τοῦ σώματος εἶναι
[2, 10]	ἐν μέσῳ καὶ τῶν εὐτελῶν;	ὅτι	ἀγνοεῖτε τὸ ὄντως καλὸν καὶ
[2, 8]	μάλιστα γειτνιώσης τῆς νυκτός. Οἶδ´	ὅτι	ἀλάβαστρον μύρου» παρὰ τὸ δεῖπνον
[2, 1]	τροφὴν οὐ μηρυκᾶται, τὰ δ´	ὅτι	ἄρα οὐκ ἔχει μόνα τῶν
[2, 2]	θεοῦ οἰνομάχλη γυνή. Διὰ τί;	Ὅτι	ἀσχημοσύνην αὐτῆς οὐ συγκαλύπτει» Ταχὺ
[2, 8]	θεὸν ἐπιγνώσονται κύριον καὶ δίκαιον·	ὅτι	αὐτοὶ παρεπίκραναν ἐπιδείξασθαι τὸν κύριον,
[2, 2]	βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου. Ἀλλ´	ὅτι	γε οἶνος ἦν τὸ πινόμενον
[2, 10]	θηρωμένοις τὰ ἐπίψογα, καὶ οὐδ´	ὅτι	γε παραγυμνοῦν τὸ σφυρὸν κεκώλυται
[2, 1]	πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν· καὶ	ὅτι	γε τὴν τοιαύτην τρυφὴν ἁμαρτίαν
[2, 2]	σαφῶς· οὐ γὰρ μεθύων ἐδίδασκεν.	Ὅτι	δὲ οἶνος ἦν τὸ εὐλογηθέν,
[2, 8]	δὲ ἡμᾶς αὐτὸς ὁ κύριος,	ὅτι	δεδολωμένος ὁ Ἰούδας ἐστίν, ὃς
[2, 2]	ἀμφοῖν, ὕδατός τε καὶ οἴνου,	ὅτι	ἐκ τοῦ ἀναγκαίου καὶ τοῦ
[2, 4]	αὐτῷ ἐν ᾠδαῖς χειλέων» φησίν,	ὅτι	ἐν προστάγματι αὐτοῦ πᾶσα εὐδοκία
[2, 4]	βασιλεῖ αὐτῶν. Καὶ πάλιν ἐπιφέρει·	ὅτι	εὐδοκεῖ κύριος ἐν τῷ λαῷ
[2, 4]	νεκρούς· αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ»	ὅτι	ἡ γλῶττα τὸ ψαλτήριον κυρίου·
[2, 3]	ὁ λύχνος διακονήσει τὸ φῶς,	ὅτι	κεραμέως, οὐ χρυσοχόου ἔργον ἐστίν.
[2, 8]	δι´ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ·	ὅτι	κυρίου εὐωδία ἐσμὲν τῷ θεῷ
[2, 8]	ἐν ἐγκεφάλῳ τοῦτον ἱδρυμένον, οὐδ´	ὅτι	κωμαστικῆς ἀγερωχίας σύμβολον ὁ στέφανος
[2, 4]	ἁρμονίας παραδεκτέον τὰς σώφρονας, ἀπωτάτω	ὅτι	μάλιστα ἐλαύνοντας τῆς ἐρρωμένης ἡμῶν
[2, 9]	αἱ τροφαί, ἐπικουφιζόντων δέ, ἵν´	ὅτι	μάλιστα μὴ βλαπτώμεθα τῷ ὕπνῳ,
[2, 2]	Καλόν, ὦ φίλοι, καλὸν καταμαθόντας	ὅτι	μάλιστα πόρρωθεν τὴν εἰκόνα ταύτην
[2, 2]	ἐπιποθοῦντας τὸ ὕδωρ, φεύγοντας δὲ	ὅτι	μάλιστα πορρωτάτω τὸν οἶνον οἷον
[2, 2]	παροινία ἀνάγραπτος γεγένηται, ἵνα ὡς	ὅτι	μάλιστα τὴν μέθην φυλαττώμεθα, ἐμφανῆ
[2, 10]	πέλας, ἂν μοιχεύῃ, ὡς ἑαυτόν,	ὅτι	μεμοίχευκεν· ἀλλὰ πάντως αὑτὸν χείρονα
[2, 2]	εὐφροσύνης ἅγιον ἀλληγορεῖ νᾶμα. Καὶ	ὅτι	μὲν σωφρονεῖν τὸν πίνοντα δεῖ,
[2, 10]	καὶ ἀρούρας θηλείας ἀπέχεσθαι πάσης»	ὅτι	μὴ τῆς ἰδίας, ὁ καλὸς
[2, 10]	φησὶν ὁ ἐκ Μωυσέως φιλόσοφος,	ὅτι	μήποτε φύσιν τὴν αὑτοῦ ῥιζωθὲν
[2, 7]	πληγαῖς ᾐκίσατο ὁ σώφρων Ὀδυσσεύς,	ὅτι	μόνος ἀμετροεπὴς ἐκολῴα, ὅς ῥ´
[2, 10]	ὑπόδειγμα ἐπιφέρει. Κατανοήσατε τοὺς κόρακας,	ὅτι	οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν, οἷς
[2, 3]	ἐπὶ τῆς κοίτης αὐτοῦ ἀναπαύσεται.	~Ὅτι	οὐ χρὴ περὶ τὴν πολυτέλειαν
[2, 12]	αἰνίττεταί τι, ἐν ἄλλοις δηλωθήσεται.	~Ὅτι	οὐ χρὴ περὶ τοὺς λίθους
[2, 10]	οὔτε ὑφαίνει, λέγω δὲ ὑμῖν,	ὅτι	οὐδὲ Σολομὼν περιεβάλετο ὡς ἓν
[2, 1]	Καὶ τὴν ἀλήθειαν ἐπεγνώκαμεν» φησίν,	ὅτι	οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ
[2, 1]	Πέτρος δὲ εἶπεν· μηδαμῶς, κύριε,	ὅτι	οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν κοινὸν καὶ
[2, 1]	αἷς καὶ πεπιστεύκασι, τοῖς μὲν	ὅτι	οὐκ ἔστι δίχηλα, τοῖς δὲ
[2, 1]	υἱοί σου, οὓς ἠγάπησας, κύριε,	ὅτι	οὐχ αἱ γενέσεις τῶν καρπῶν
[2, 10]	γὰρ γινώσκει» φησὶν ἡ γραφή,	ὅτι	ὀφθαλμοὶ κυρίου ὑψίστου μυριοπλασίως ἡλίου
[2, 8]	καὶ τὸ ῥόδον ἐπωνόμασται, φασίν,	ὅτι	πάμπολυ τῆς ὀδωδῆς ἀφίησι ῥεῦμα·
[2, 10]	ἀπεχθέα τε στυγερήν τε ὁρμωμένους,	ὅτι	παρὰ φύσιν· ταύτας ἡγοῦνται οἱ
[2, 4]	πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν κύριον»	ὅτι	πᾶσαν, ἣν ἐποίησεν, ἐπεσκέψατο πνοήν.
[2, 2]	οὖν ἀναγκαίῳ τῷ ὕδατι ὡς	ὅτι	πλείστῳ ἐγκαταμικτέον καὶ τοῦ χρησίμου·
[2, 1]	οὐκ ἔστι δίχηλα, τοῖς δὲ	ὅτι	τὴν τροφὴν οὐ μηρυκᾶται, τὰ
[2, 12]	Δέδωκεν γὰρ ὁ θεὸς οἶδ´	ὅτι	τῆς χρήσεως ἡμῖν τὴν ἐξουσίαν,
[2, 8]	ὁ στέφανος εἴη ἀλλὰ γὰρ	ὅτι	τοῖς εἰδώλοις κατωνόμασται. Ὁ γοῦν
[2, 10]	παιδεραστίαν ἀποκρουόμενος θηρίον αὐτὴν προσειπεῖν,	ὅτι	τὸν χαλινὸν ἐνδακόντες» οἱ ταῖς
[2, 2]	ἐπὶ μέθῃ. Διὰ τί, πεύσῃ;	Ὅτι»	φησί, τὸ στόμα σου τότε
[2, 10]	μοι δοκεῖ καὶ ὠνομάσθαι αἰδοῖον,	ὅτι	χρὴ παντὸς μᾶλλον τούτῳ τοῦ
[2, 10]	οἶδε» φησίν, ὁ πατὴρ ὑμῶν	ὅτι	χρῄζετε» Εἰ δὲ ὅλως ζητητικοὶ
[2, 10]	ἀποκλείουσα τέλεον ἤδη τὴν ἀσέλγειαν	μεμυκότι	τῷ στόματι. Αἱ δὲ ὀρέξεις
[2, 7]	τραγικῶν δίκην προσωπείων διελκομένῳ καὶ	κεχηνότι.	Πταρμοῦ δὲ τὸ ταρακτικὸν ἀφαιρετέον
[2, 12]	φησίν, ἐποίησαν τῇ Βάαλ» κόσμια	δηλονότι·	καὶ ἐναργέστατα ἐπαπειλῶν καὶ ἐκδικήσω»
[2, 8]	ποιήσει μίγμα» ὡς εἰς ὠφέλειαν	δηλονότι,	οὐκ εἰς ἡδυπάθειαν δεδομένων τῶν
[2, 1]	καὶ γυναῖκας περιάγεσθαι; Ἀλλὰ κρατοῦντες	δηλονότι	τῶν ἡδονῶν κωλύομεν τὰς ἐπιθυμίας.
[2, 5]	ἤθους ῥεόντων οὐχ οἷόν τέ	ἐστι	γελοίους τινὰς προέσθαι λόγους, μὴ
[2, 12]	οὐκ ἴσασι τὸ πλημμέλημα οἷόν	ἐστι,	δεσμὰ ἑαυταῖς περιθεῖσαι πλούσια μυρία,
[2, 8]	ἠπιστηκότας. Ναὶ μὴν καὶ σύμβολόν	ἐστι	δεσποτικοῦ κατορθώματος, βαστάσαντος αὐτοῦ τῇ
[2, 10]	περιττὰ ταῦτα καὶ διαφανῆ ἔλεγχός	ἐστι	διανοίας οὐκ ἐρρωμένης, ὀλίγῳ παραπετάσματι
[2, 10]	κἂν ἐν γάμῳ παραληφθῇ, παράνομός	ἐστι	καὶ ἄδικος καὶ ἄλογος· ἔμπαλιν
[2, 8]	γῆς. Δάκρυα δὲ ἡ μετάνοιά	ἐστι,	καὶ λελυμέναι τρίχες φιλοκοσμίας ἐκήρυσσον
[2, 3]	πλοῦτος οὐκ ὀρθῶς κυβερνώμενος ἀκρόπολίς	ἐστι	κακίας, περὶ ὃν ὀφθαλμιῶντες οἱ
[2, 9]	εὔδαιμον. Πάλιν τε αὖ κενοδοξίας	ἐστὶ	κυνικῆς καθάπερ τὸν Διομήδη ἐπιτηδεύειν
[2, 6]	περὶ τὴν φωνὴν σωφρονεῖν ἀσκεῖν	ἐστι	λαγνείας καρτερεῖν. Διειλήφαμεν δὲ βαθυτέρω
[2, 12]	καὶ ἀργυρίου θησαυρούς, τιμιωτέρα δέ	ἐστι	λίθων πολυτελῶν. Αὕτη γὰρ ἡ
[2, 4]	παροινίᾳ κομῶσαι· ὃ μὲν γάρ	ἐστι	μεθυστικὸς {αὐλὸς} ἄλυς, ἐρωτικῆς σχεδιαστὴς
[2, 4]	καιροῖς, προσώποις, τόποις, συμποτικὸς δέ	ἐστι	νῦν· ἐπιφέρει γὰρ ὁ ἀπόστολος
[2, 2]	παρῇ. Δίψα γὰρ ἐνδείας τινός	ἐστι	πάθος καὶ τὸ κατάλληλον ἐπιζητεῖ
[2, 1]	μεσότητες δὲ ἀγαθαί. Μέσον δέ	ἐστι	πᾶν τὸ ἀνενδεὲς τῶν ἀναγκαίων·
[2, 1]	τὴν γαστριμαργίαν περιουσία. Οὐδεὶς δέ	ἐστι	πένης εἰς τὰ ἀναγκαῖα, οὐδὲ
[2, 12]	γὰρ οὐχὶ κλοιὸς τὸ χρυσοῦν	ἐστι	περιδέραιον καὶ οἱ στρεπτοί; οἵ
[2, 8]	ταῖς μελίτταις καὶ τοῖς ἐντόμοις	ἐστὶ	πολέμιον ζῴοις, ἀνθρώπων δὲ τοὺς
[2, 5]	γίνοιτο, κιχλισμὸς προσαγορεύεται, γέλως δέ	ἐστι	πορνικός, εἰ δὲ ἐπὶ ἀνδρῶν,
[2, 10]	ἡδονῶν. Καὶ τὸ σκότος αὐτοῖς	ἐστι	προκάλυμμα τῶν παθῶν· μοιχεύει γὰρ
[2, 10]	κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γάρ	ἐστι.	Πρὸς δὲ καὶ ἀρούρας θηλείας
[2, 8]	δὲ ἐπιτήδευσις τῆς εὐωδίας δέλεάρ	ἐστι	ῥᾳθυμίας, πόρρωθεν εἰς λίχνον ἐπιθυμίαν
[2, 11]	τὰ σανδάλια ἐκεῖνα, ἐφ´ οἷς	ἐστι	τὰ χρυσᾶ ἄνθεμα» ἀλλὰ καὶ
[2, 12]	τῆς γῆς τὰ ἐκψήγματα μειρακιῶδές	ἐστι	τεθηπέναι. Ἐπὶ γὰρ τὰ διαυγῆ
[2, 10]	φαγεῖν μόνον ψιλῶς νοούμενον ἀνάγκης	ἐστὶ	τεκμήριον, τὸ πλήρωμα, ὡς ἔφαμεν,
[2, 10]	εἰς παίδων γονὴν συνιέναι ἐνυβρίζειν	ἐστὶ	τῇ φύσει, ἣν χρὴ διδάσκαλον
[2, 10]	ἡ ἀμετρία. Εἰ δὴ οὗτός	ἐστι	τῆς ἐσθῆτος ὁ σκοπός, ὅρα
[2, 10]	ἐνδύσησθε· ἡ γὰρ ψυχὴ πλείων	ἐστὶ	τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα
[2, 1]	τούτων, οὐ δεδιότας— οὐ γάρ	ἐστί	τις ἐν αὐτοῖς δύναμις— διὰ
[2, 2]	τὴν περὶ τὰ συμπόσια, ὧν	ἐστι	τὸ ζῆν οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[2, 10]	τὴν ὀψοφαγίαν, τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά	ἐστι	τὸ τί» Περὶ δὲ ψιλῆς
[2, 10]	φύσεως μὴ νοήσαντες· ἐπεὶ γάρ	ἐστι	τοῦτο λαγνίστατον τὸ ζῷον ἡ
[2, 1]	Ἀγάπη δὲ τῷ ὄντι ἐπουράνιός	ἐστι	τροφή, ἑστίασις λογική· Πάντα στέγει,
[2, 1]	δίαιτα ἡδυπαθείᾳ περικτᾶται· πόρρω γάρ	ἐστι	τῶν πασχητιώντων ἐδεσμάτων» ἡ τράπεζα
[2, 8]	αὐτούς· ὁ στέφανος οὗτος ἄνθος	ἐστὶ	τῶν πεπιστευκότων εἰς τὸν δεδοξασμένον,
[2, 5]	φαίνεσθαι καταπληκτικὸν πόρρωθεν τῶν πειρώντων	ἐστὶ	φυγαδευτικόν· δυνατὴ γὰρ ἀποκρούσασθαι τῆς
[2, 10]	συγκαθεσθείσης τῆς θηλείας κατόπιν ἐπιών·	ἔστι	γὰρ ὀπισθοβατικόν· κυεῖ δὲ κατὰ
[2, 1]	δίκην ἀμέτρως καὶ ἀσχημόνως ἐμφορουμένους;	Ἔστι	γὰρ ὁρᾶν τοὺς τοιούτους ὑσὶν
[2, 6]	δίκην ἄρα ὑφέξει ἡ γλωσσαργία·	ἔστι	γὰρ σιωπῶν εὑρισκόμενος σοφός, καὶ
[2, 1]	ἐπὶ δεῖπνον κατὰ τὸν κωμικόν.	Ἔστι	γὰρ» ὡς ἀληθῶς τὰ πολλὰ
[2, 10]	συνουσίᾳ ὡς ἀναγκαίῳ κεχρῆσθαι ἑκάστοτε;	Ἔστι	γοῦν συνιδεῖν ἐξ αὐτῆς καθάπερ
[2, 8]	μὲν ἐπωφελεῖς, τὰς δὲ ἐπιβλαβεῖς,	ἔστι	δὲ ἃς καὶ ἐπισφαλεῖς. Ὁ
[2, 8]	μὲν ἐκ κρίνων καὶ λειρίων,	ἔστι	δὲ θερμαντικόν, ἀναστομωτικόν, ἑλκυστικόν, ὑγραντικόν,
[2, 9]	αὐτοῦ μόνον φυλάττων ἐνταῦθα χρήσιμον·	ἔστι	δὲ οὐ πολύ, καλῶς εἰς
[2, 5]	ἤθους φερομένους. Τὸ γὰρ οὐκ	ἔστι	δένδρον καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρὸν
[2, 10]	Ἱερεμίας ὁπηνίκα ἂν φῇ, τοῦτ´	ἔστι	δι´ αὐτοῦ τὸ πνεῦμα, σπήλαιον
[2, 1]	πεπιστεύκασι, τοῖς μὲν ὅτι οὐκ	ἔστι	δίχηλα, τοῖς δὲ ὅτι τὴν
[2, 2]	χαλεπήνας εἴπῃ· Συνερχομένων ὑμῶν οὐκ	ἔστι	κυριακὸν δεῖπνον φαγεῖν. Ἐμοὶ δοκεῖ
[2, 7]	ἐπ´ ἀγκῶνα μετ´ αὐτῆς. Τοῦτ´	ἔστι	μὴ συνδείπνει πυκνότερον, μηδὲ ἔσθιε
[2, 6]	γὰρ σιωπῶν εὑρισκόμενος σοφός, καὶ	ἔστι	μισητὸς ἀπὸ πολλῆς λαλιᾶς. Ἤδη
[2, 2]	οὐ δύνανται τὰ πόρρω ὡς	ἔστι	μόνα· καὶ μὴν ὁρᾶν μοι
[2, 2]	ἔστιν ᾧ κεχρίσμεθα. Καὶ τοῦτ´	ἔστι	πιεῖν τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ,
[2, 8]	μύρα ἐξ αὐτῶν σκευάζεται καὶ	ἔστι	πολυωφελῆ· σούσινον μὲν ἐκ κρίνων
[2, 10]	παραγινέσθω. Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ	ἔστι	σεμνὸν παρ´ ἐκείνῃ νομισθῆναι, παρ´
[2, 10]	σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν, οἷς οὐκ	ἔστι	ταμιεῖον καὶ ἀποθήκη, καὶ ὁ
[2, 3]	ᾧ ἐπεποίθεισαν ἄνθρωποι, καὶ οὐκ	ἔστι	τέλος τῆς κτήσεως αὐτῶν, οἱ
[2, 10]	ὅλη γίνεται τοῦ γάμου, τοῦτ´	ἔστι	τοῦ πάθους, τὸν αὐτόν, οἶμαι,
[2, 7]	πρὸς τὸν αἰσχυντηλὸν καὶ σιωπηλὸν	ἔστι	χαριεντίσασθαι ὧδέ πως· ὁ δὲ
[2, 1]	τὰς ὀρέξεις. Μὴ γὰρ οὐκ	ἔνεστι	καὶ ἐν εὐτελείᾳ σώφρονι πολυειδία
[2, 1]	Καὶ γὰρ εἰ πάντων μεταλαμβάνειν	ἔξεστί	μοι, ἀλλ´ οὐ πάντα συμφέρει»
[2, 2]	οἷς ἴσως καὶ χαριεντίσασθαί τι	ἔξεστι	παρὰ τὰς εὐωχίας. Ἀλλὰ καὶ
[2, 12]	συγκεχώρηται καὶ εἰ πάντα ἡμῖν	ἔξεστι»	φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἀλλ´ οὐ
[2, 12]	κοινωνικόν, ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον ἀγαπητικόν·	πάρεστί	μοι, διὰ τί μὴ μεταδῶ
[2, 12]	διὰ τί μὴ χρησώμεθα; καὶ	πάρεστί	μοι, διὰ τί μὴ τρυφήσω;
[2, 12]	πλεονεκτούντων οἱ πλούσιοι. Τὸ οὖν	πάρεστί	μοι καὶ πλεονάζει μοι, διὰ
[2, 8]	γίνεσθαι. Ἡδονὴ δέ, ᾗ μὴ	πρόσεστι	τὸ χρειῶδες, ἤθους ἐστὶν ἑταιρικοῦ
[2, 10]	δὲ ἤδη που καὶ ἀκολασία	πρόσεστι	τῷ ἡττωμένῳ αἰσχρᾶς ἡδονῆς· διὸ
[2, 2]	πόσεως τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀσχημονεῖν ἀναγκάζοντας,	ἀμυστὶ	ἕλκοντας ὑπὸ ἀκρασίας, μηδὲ περιχεῖν
[2, 10]	ᾠδὴν συμμεταβάλλει ταῖς τροπαῖς— ἀλλ´	οὔτι	γε τὴν φύσιν αὐτὴν ἀμείβουσιν,
[2, 12]	ψεύδεσθαι καὶ ἔθος ἀπάτης ἐνεγέννησεν,	οὔτι	τὸ σεμνὸν καὶ ἄπλαστον καὶ
[2, 2]	φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος.	Τουτὶ	μὲν ἡμῖν καὶ πρὸς τοὺς
[2, 5]	μνηστηριώδης κἀξυβρίζων· Μωρὸς δὲ ἐν	γέλωτι	ἀνυψοῖ φωνὴν αὐτοῦ» φησὶν ἡ
[2, 1]	νοῦν ἐγκατορύξας τῇ κοιλίᾳ, τῷ	ἰχθύι	τῷ καλουμένῳ ὄνῳ τὰ μάλιστα
[2, 10]	θανάτου τοῖς χρωμένοις. Κάπρῳ ἢ	συῒ	τὸ ἑταιρικὸν ἀπείκασε πάθος, θάνατον
[2, 1]	τέχνης τῆς ὀψαρτυτικῆς καὶ τῆς	ἀμφὶ	τὰ πέμματα ματαιοτεχνίας. Τροφὴν γὰρ
[2, 1]	εὐτελέστερα, ὡς προειρήκαμεν. Τῶν δὲ	ἀμφὶ	τὰς φλεγμαινούσας κυπταζόντων τραπέζας, τὰ
[2, 1]	ἥκιστα δὲ καὶ ἐν τῇ	ἀμφὶ	τὴν ἑστίασιν παρασκευῇ· ἐπεὶ αἱ
[2, 1]	τὸν κόσμον, ταγήνοις σίζουσιν» περιηχούμενοι,	ἀμφὶ	τὴν ἴγδιν καὶ τὸν ἀλετρίβανον
[2, 2]	τὴν προαίρεσιν εἰς ἡδονάς. Καὶ	οὐχὶ	ἀλαβάστροις πίνειν κεκωλύκαμεν· ἀλλὰ τὸ
[2, 5]	γελοίους τινὰς προέσθαι λόγους, μὴ	οὐχὶ	ἀπὸ γελοίου ἤθους φερομένους. Τὸ
[2, 2]	ἐγένετο; οὕτως ἀναισχύντως ὡς ἡμεῖς;	οὐχὶ	ἀστείως; οὐχὶ κοσμίως; οὐκ ἐπιλελογισμένως;
[2, 7]	προσθεῖναι τοῖς ἤχοις ἐθέλειν, μὴ	οὐχὶ	ἀφαιρεῖν. Οἱ δὲ διαγλύφοντες τοὺς
[2, 1]	ὑμῶν αὕτη, ἕως ἂν ἀποθάνητε»	οὐχὶ	ἄφεσιν τῆς ἁμαρτίας θάνατον ἀναίσθητον,
[2, 1]	καὶ ὑγεία καὶ ἰσχὺς δικαία,	οὐχὶ	δὲ ἄδικος ἢ σφαλερὰ καὶ
[2, 10]	οὖν τοῦ καλοῦ τὴν φιλοκοσμίαν,	οὐχὶ	δὲ αὐτὸ τὸ καλὸν προστρεπομένους,
[2, 6]	ἀπαίδευτον καὶ ἀσελγῆ δείκνυσιν αὐτόν,	οὐχὶ	δὲ ἴδιον καὶ κόσμιον καὶ
[2, 10]	προσηνῆ πρὸς τὴν ἁφὴν ἐξυφαντέον,	οὐχὶ	δὲ καθάπερ τὰς γραφὰς πρὸς
[2, 1]	καὶ ποτὰ τοῦ σῴζεσθαι χάριν,	οὐχὶ	δὲ τοῦ ἥδεσθαι· ἐπεὶ μηδὲ
[2, 7]	ἀέρι σχηματιζομένῳ κοσμίως τῷ στόματι,	οὐχὶ	δὲ τραγικῶν δίκην προσωπείων διελκομένῳ
[2, 1]	γὰρ βασιλεύειν ἐτάχθημεν καὶ κατακυριεύειν,	οὐχὶ	δουλεύειν τοῖς βρώμασιν. Ἀγαστὸν μὲν
[2, 10]	περὶ τὰς ἀπάτας ταύτας κακοτεχνιῶν;	Οὐχὶ	εὖ μάλα ἐκεῖνο δὴ ὑποτοπητέον,
[2, 10]	νόσον ἀνίατον ἡγούμενος. Ἦ γὰρ	οὐχὶ	καὶ ἐκλύσεις παρέπονται τῷ μεγέθει
[2, 9]	ἄθεσμον ἐκείνην προήχθη μῖξιν μὴ	οὐχὶ	καταμεθυσθεὶς πρὸς τῶν θυγατέρων καὶ
[2, 12]	δεσμώτας τοὺς πλουσίους. Ἦ γὰρ	οὐχὶ	κλοιὸς τὸ χρυσοῦν ἐστι περιδέραιον
[2, 2]	ἀναισχύντως ὡς ἡμεῖς; οὐχὶ ἀστείως;	οὐχὶ	κοσμίως; οὐκ ἐπιλελογισμένως; Εὖ γὰρ
[2, 10]	ὡς ὁμολογοῦσιν οἱ Στωϊκοί, πῶς	οὐχὶ	πολὺ πλέον τοῦ συνουσιαστικοῦ ἐπικρατητέον
[2, 10]	γὰρ τὴν ὑστέραν δικρόαν. Καὶ	οὐχὶ	τὸ κένωμα μόνον τῆς ὑστέρας
[2, 10]	εἰ δὲ καὶ πᾶσα, ἀλλ´	οὐχὶ	τῷ αὐτῷ γεωργῷ· οὐδὲ μὴν
[2, 8]	οἴκους ὑποθυμιῶσί τε καὶ καταρραίνουσιν,	μονονουχὶ	δὲ καὶ τὰς ἀμίδας ὄζειν
[2, 2]	καταβρέχειν, ἀθρόου τοῦ ποτοῦ ἐπεισχεομένου,	μονονουχὶ	ἐμπλύνοντας ἐναποκλυζόμενον ταῖς φιάλαις τὸ
[2, 10]	δὲ ἀπάγεται τῆς ὀχείας περιελκόμενα,	μονονουχὶ	συρόμενα, ἰσχύος ἁπάσης καὶ ὀρούσεως
[2, 1]	ἀχρεῖον τὸ ἐπανίστασθαι ταῖς κλισίαις,	μονονουχὶ	τὸ πρόσωπον ταῖς λοπάσιν ἐπιρριπτοῦντας,
[2, 10]	ἢ τί πίητε. Ἐνταῦθα τὸ	τί»	μόριον τὴν ποικιλίαν τῆς τροφῆς
[2, 10]	τὴν λαιμαργίαν· ταῦτά ἐστι τὸ	τί»	Περὶ δὲ ψιλῆς τῆς τροφῆς,