Livre, chapitre
[3, 4]	ἀνάγκη καὶ τὴν ἐλευθεριότητα μεσότητα	εἶναι	ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας περὶ χρημάτων
[3, 2]	καὶ περὶ ἐπιθυμίας τινὰς αὐτὸν	εἶναι.	Δεῖ δὴ λαβεῖν περὶ τίνας.
[3, 5]	ἑαυτὸν μεγάλων μικροψυχία μικροψύχου γὰρ	εἶναι	δοκεῖ, ὅστις ὑπαρχόντων δι᾽ ἃ
[3, 5]	σεμνῷ καὶ τῷ μεγαλοπρεπεῖ ὅμοιος	εἶναι	δοκεῖ, ὅτε καὶ πάσαις ταῖς
[3, 7]	(ὃ ἁμαρτάνομεν μᾶλλον, τοῦτο ἐναντιώτερον	εἶναι	δοκεῖ· τὸ δὲ τρίτον, ὅτι
[3, 1]	θάνατον ἀπαθής· ἐκεῖνος μὲν ἂν	εἶναι	δόξειε (δειλός, οὗτος δ᾽ ἀνδρεῖος.
[3, 1]	εἰδότες, ὧν οὐθεὶς ἂν> ἀνδρεῖος	εἶναι	δόξειεν, εἰ καὶ πάνυ ἑτοίμως
[3, 1]	οὐθὲν σεμνὸν φαίη ἄν τις	εἶναι·	εἰ δὲ τὰ αὑτῷ, εἴη
[3, 7]	ἐστίν. Διὰ δὲ τὸ φυσικὰ	εἶναι	εἰς τὰς φυσικὰς συμβάλλεται ἀρετάς·
[3, 5]	δοκεῖ μεγαλοψύχου εἶναι τὸ καταφρονητικὸν	εἶναι.	Ἑκάστη δ᾽ ἀρετὴ καταφρονητικοὺς ποιεῖ
[3, 1]	ἀνδρεία ἄφοβον παρασκευάζειν, τοῦτο δ᾽	εἶναι	ἐν τῷ ἢ μηθὲν ἢ
[3, 1]	ἀλλὰ τῷ ὑπὸ τούτων ἀπαθεῖς	εἶναι,	ἢ ἁπλῶς ἢ ἠρέμα, ὑφ᾽
[3, 5]	ἔχων ἕξιν περὶ τὰ τοιαῦτ᾽	εἶναι	ἡδέα. Ἡ δὲ (μεγαλοψυχία κρατίστη·
[3, 1]	δέ, ὅτι οὐκ οἴονται κίνδυνον	εἶναι·	ἴσασι γὰρ τὰς βοηθείας. (Σημεῖον
[3, 6]	τὴν ἀξίαν. Δεῖ δὲ πρέπον	εἶναι	καὶ γὰρ τοῦ πρέποντος κατ᾽
[3, 1]	τε μὴ φοβερὰ δοκεῖ φοβερὰ	εἶναι	καὶ τὰ ἠρέμα σφόδρα, τῷ
[3, 1]	ἄλλων (δυνάμεων ἐνίας ὑπὲρ ἡμᾶς	εἶναι	καὶ τὰς τοῦ ἀνθρωπίνου (σώματος
[3, 5]	ἀγαθῶν ἐπαινετόν. Δοκεῖ δὲ ταῦτ᾽	εἶναι	μεγάλα, ἃ διώκει ὁ τὴν
[3, 5]	διαφέρειν. Ἔστι μὲν γὰρ ἄξιον	εἶναι	μεγάλων καὶ ἀξιοῦν ἑαυτὸν τούτων,
[3, 5]	ὥστ᾽ ἀνάγκη καὶ τὴν μεγαλοψυχίαν	εἶναι	μεσότητα χαυνότητος καὶ μικροψυχίας. Ὁ
[3, 1]	γὰρ οὗτος κατὰ τὸ τοιοῦτος	εἶναι	οἷος φοβεῖσθαι μὲν ἧττον ἢ
[3, 1]	γὰρ οἰήσεται οὕτω γε φοβερὸν	εἶναι	οὐθέν. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ πᾶσα ἀρετὴ
[3, 5]	λέγομεν, ὅσοι μεγάλων οἴονται ἄξιοι	εἶναι	οὐκ ὄντες&#-247; ἡ δὲ περὶ
[3, 1]	οἱ ἄγριοι σύες ἀνδρεῖοι δοκοῦσιν	εἶναι,	οὐκ ὄντες· ὅταν γὰρ ἐκστῶσι,
[3, 5]	τὸ ὀλίγωρον τοῦ μεγαλοψύχου μάλιστ᾽	(εἶναι	πάθος ἴδιον. Πάλιν περὶ τιμῆς
[3, 1]	δοκεῖ πᾶσιν ὅ τ᾽ ἀνδρεῖος	εἶναι	περὶ φόβους καὶ ἡ ἀνδρεία
[3, 1]	μεγέθει ὄντα ἢ φαινόμενα ὥστ᾽	εἶναι	σύμμετρα πρὸς ἄνθρωπον. Ἔνια γὰρ
[3, 2]	θάτερον ἁμαρτάνειν μᾶλλον καὶ πᾶσιν	εἶναι	σύμφυτον τὴν τῶν τοιούτων ἡδέων
[3, 5]	μόνον, ἀλλὰ (καὶ τῷ τιμίαν	εἶναι·	τῇ ἀληθείᾳ δὲ καὶ ἀρχαὶ
[3, 1]	ὡς ᾤετο Σωκράτης, ἐπιστήμην οἰόμενος	εἶναι	τὴν ἀνδρείαν. Οὔτε γὰρ διὰ
[3, 7]	ἀξίαις· διὸ καὶ θεὸν οἴονται	εἶναι	τὴν νέμεσιν. Αἰδὼς δὲ μεσότης
[3, 5]	εὐγενὴς ὢν καὶ ἡγούμενος μέγα	εἶναι	τὸ ἄρχειν. ~Ἔστι δὲ καὶ
[3, 5]	ἕπεσθαι πάσαις. Ἔτι δοκεῖ μεγαλοψύχου	εἶναι	τὸ καταφρονητικὸν εἶναι. Ἑκάστη δ᾽
[3, 7]	βελτίων ἢ τὸ μὴ> λυπηρὸν	εἶναι	τὸ λεχθὲν τῷ σκωπτομένῳ ὄντι
[3, 1]	δοκεῖ σχεδὸν ἴδιον τῆς ἀνδρείας	εἶναι	τὸ περὶ τὸν θάνατον καὶ
[3, 1]	οὖν φοβερά, περὶ ὅσα φαμὲν	εἶναι	τὸν ἀνδρεῖον, εἴρηται δὴ ὅτι
[3, 5]	ἐναντίος. Καίτοι δόξειεν ἂν ἐναντίον	(εἶναι	τῷ μεγάλων ἀξίῳ ὄντι μεγάλων
[3, 5]	ἀνδρεία κινδύνων μέγα γὰρ οἴεται	εἶναι	τῶν αἰσχρῶν, καὶ πλῆθος οὐ
[3, 5]	μάλιστα περὶ τιμὴν καὶ καταφρονητικὸν	εἶναι	τῶν πολλῶν (καὶ) δόξης οὐχ
[3, 5]	ἐναντίος οὔτε τῷ μὴ μεμπτὸς	εἶναι	ὡς γὰρ ὁ λόγος κελεύει,
[3, 1]	Δοκεῖ δ᾽ ὁ ἀνδρεῖος ἄφοβος	εἶναι	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, ὁ
[3, 2]	ἀκούειν, οὐκ ἂν δόξειεν (ἀκόλαστος	εἶναι,	ὥσπερ οὐδ᾽ οἱ κηλούμενοι παρὰ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 19/11/2009