Livre, chapitres
[3, 8]	νοῦς εἶδος εἰδῶν καὶ ἡ	αἴ-	σθησις εἶδος αἰσθητῶν. Ἐπεὶ δὲ
[3, 1]	ἔχουσιν ἔνια ζῷα- πᾶσαι ἄρα	αἱ	αἰσθήσεις ἔχονται ὑπὸ τῶν μὴ
[3, 1]	ἀλλήλων ἴδια κατὰ συμβεβηκὸς αἰσθάνονται	αἱ	αἰσθήσεις, οὐχ ᾗ αὐταί, ἀλλ'
[3, 12]	εἰ μέλλει σώζεσθαι τὸ ζῷον.	αἱ	γὰρ ἄλλαι αἰσθήσεις δι' ἑτέρων
[3, 3]	πρώτη παρούσης τῆς αἰσθήσεως ἀληθής,	αἱ	δ' ἕτεραι καὶ παρούσης καὶ
[3, 12]	τε ἄνευ ἁφῆς εἶναι ζῷον,	αἱ	δὲ ἄλλαι τοῦ τε εὖ
[3, 3]	Εἶτα αἱ μὲν ἀληθεῖς ἀεί,	αἱ	δὲ φαντασίαι γίνονται αἱ πλείους
[3, 10]	συμβαίνει ὅταν ὁ λόγος καὶ	αἱ	ἐπιθυμίαι ἐναντίαι ὦσι, γίνεται δ'
[3, 3]	μελίττῃ, σκώληκι δ' οὔ. Εἶτα	αἱ	μὲν ἀληθεῖς ἀεί, αἱ δὲ
[3, 3]	ἀεί, αἱ δὲ φαντασίαι γίνονται	αἱ	πλείους ψευδεῖς. Ἔπειτα οὐδὲ λέγομεν,
[3, 12]	βέλτιον ἢ τὴν ὄψιν ἐξιοῦσαν	ἀνακλᾶσθαι	τὸν ἀέρα πάσχειν ὑπὸ τοῦ
[3, 4]	καὶ ὀσμῶν οὔτε ὁρᾶν οὔτε	ὀσμᾶσθαι·	ἀλλ' ὁ νοῦς ὅταν τι
[3, 3]	(πρὸ ὀμμάτων γὰρ ἔστι τι	ποιήσασθαι,	ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς μνημονικοῖς
[3, 9]	ἴδιόν τι παρὰ τὰ εἰωθότα	λέγεσθαι	καὶ τὰ εἰρημένα, ἢ τούτων
[3, 7]	ἢ φεύγει· καὶ ἔστι τὸ	ἥδεσθαι	καὶ λυπεῖσθαι τὸ ἐνεργεῖν τῇ
[3, 3]	ἐφ' ἡμῖν· ἀνάγκη γὰρ ἢ	ψεύδεσθαι	ἢ ἀληθεύειν. Ἔτι δὲ ὅταν
[3, 3]	αἰσθητοῖς> καὶ ἐνταῦθα ἤδη ἐνδέχετα	διαψεύδεσθαι·	ὅτι μὲν γὰρ λευκόν, οὐ
[3, 12]	ἀνάγκη ὑπάρχειν· εἰ γὰρ μέλλει	σώζεσθαι,	οὐ μόνον δεῖ ἁπτόμενον αἰσθάνεσθαι
[3, 2]	ἕτερον, ἀνάγκη ἅμα φθείρεσθαι καὶ	σώζεσθαι	τὴν οὕτω λεγομένην ἀκοὴν καὶ
[3, 12]	σῶμα ἁπτικὸν εἶναι, εἰ μέλλει	σώζεσθαι	τὸ ζῷον. αἱ γὰρ ἄλλαι
[3, 12]	εἰ δὲ τοῦτο, ἀδύνατον ἔσται	σώζεσθαι	τὸ ζῷον. διὸ καὶ ἡ
[3, 6]	μὲν κόρσαι ἀναύχενες ἐβλάστησαν" ἔπειτα	συντίθεσθαι	τῇ φιλίᾳ, οὕτω καὶ ταῦτα
[3, 12]	σώζεσθαι, οὐ μόνον δεῖ ἁπτόμενον	αἰσθάνεσθαι	ἀλλὰ καὶ ἄποθεν. τοῦτο δ'
[3, 3]	τῷ νοεῖν καὶ φρονεῖν καὶ	αἰσθάνεσθαι,	δοκεῖ δὲ καὶ τὸ νοεῖν
[3, 4]	μὲν γὰρ αἴσθησις οὐ δύναται	αἰσθάνεσθαι	ἐκ τοῦ σφόδρα αἰσθητοῦ, οἷον
[3, 2]	εἰ γὰρ τὸ τῇ ὄψει	αἰσθάνεσθαί	ἐστιν ὁρᾶν, ὁρᾶται δὲ χρῶμα
[3, 4]	ἐστι τὸ νοεῖν ὥσπερ τὸ	αἰσθάνεσθαι,	ἢ πάσχειν τι ἂν εἴη
[3, 3]	οὐδὲ τοῦτό ἐστι ταὐτὸ τῷ	αἰσθάνεσθαι·	ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις τῶν
[3, 2]	οὐχ ἓν τὸ τῇ ὄψει	αἰσθάνεσθαι·	καὶ γὰρ ὅταν μὴ ὁρῶμεν,
[3, 3]	οὖν οὐ ταὐτόν ἐστι τὸ	αἰσθάνεσθαι	καὶ τὸ φρονεῖν, φανερόν· τοῦ
[3, 7]	τοῦ τετελεσμένου. Τὸ μὲν οὖν	αἰσθάνεσθαι	ὅμοιον τῷ φάναι μόνον καὶ
[3, 2]	ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ τῇ ὄψει	αἰσθάνεσθαι	ὅτι ὁρᾷ, ἢ ἑτέρᾳ. Ἀλλ'
[3, 13]	πάντα δὲ τῷ δι' ἑτέρου	αἰσθάνεσθαι	ποιεῖ τὴν αἴσθησιν, καὶ διὰ
[3, 3]	ἀρχαῖοι τὸ φρονεῖν καὶ τὸ	αἰσθάνεσθαι	ταὐτὸν εἶναί φασιν- ὥσπερ καὶ
[3, 3]	ὥσπερ τὸ αἰσθάνεσθαι ὑπολαμβάνουσιν, καὶ	αἰσθάνεσθαί	τε καὶ φρονεῖν τῷ ὁμοίῳ
[3, 3]	νοεῖν καὶ τὸ φρονεῖν ὥσπερ	αἰσθάνεσθαί	τι εἶναι (ἐν ἀμφοτέροις γὰρ
[3, 3]	τοῦ νοεῖν, ἐπεὶ ἕτερον τοῦ	αἰσθάνεσθαι,	τούτου δὲ τὸ μὲν φαντασία
[3, 3]	τὸ νοεῖν σωματικὸν ὥσπερ τὸ	αἰσθάνεσθαι	ὑπολαμβάνουσιν, καὶ αἰσθάνεσθαί τε καὶ
[3, 3]	ἣν λέγομεν φάντασμά τι ἡμῖν	γίγνεσθαι	καὶ μὴ εἴ τι κατὰ
[3, 3]	τῆς τοῦ λευκοῦ. Τὸ οὖν	φαίνεσθαι	ἔσται τὸ δοξάζειν ὅπερ αἰσθάνεται,
[3, 3]	εἶναι καὶ οὐκ ἄνευ αἰσθήσεως	γίνεσθαι	ἀλλ' αἰσθανομένοις καὶ ὧν αἴσθησις
[3, 3]	ὧν αἴσθησις ἔστιν, ἔστι δὲ	γίνεσθαι	κίνησιν ὑπὸ τῆς ἐνεργείας τῆς
[3, 5]	μὲν τοιοῦτος νοῦς τῷ πάντα	γίνεσθαι,	ὁ δὲ τῷ πάντα ποιεῖν,
[3, 2]	δ' εἶναι ἕτερον, ἀνάγκη ἅμα	φθείρεσθαι	καὶ σώζεσθαι τὴν οὕτω λεγομένην
[3, 13]	ἡ δ' ἁφὴ τῷ αὐτῶν	ἅπτεσθαί	ἐστιν, διὸ καὶ τοὔνομα τοῦτο
[3, 3]	θηρία, τὰ δὲ διὰ τὸ	ἐπικαλύπτεσθαι	τὸν νοῦν ἐνίοτε πάθει ἢ
[3, 10]	κύκλῳ, μένειν τι, καὶ ἐντεῦθεν	ἄρχεσθαι	τὴν κίνησιν. Ὅλως μὲν οὖν,
[3, 3]	ἔδει ἅμα καὶ περὶ τοῦ	ἠπατῆσθαι	αὐτοὺς λέγειν, οἰκειότερον γὰρ τοῖς
[3, 9]	ἢ ἡδύ, οὐ κελεύει δὲ	φοβεῖσθαι,	ἡ δὲ καρδία κινεῖται, ἂν
[3, 2]	δ' εἶναι οὔ, ἀλλὰ τῷ	ἐνεργεῖσθαι	διαιρετόν, καὶ οὐχ οἷόν τε
[3, 12]	ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ πάσχειν καὶ	κινεῖσθαι,	αὐτὸ δ' ὑπ' ἐκείνου. ὥσπερ
[3, 3]	Ἀλλ' ἐπειδὴ ἔστι κινηθέντος τουδὶ	κινεῖσθαι	ἕτερον ὑπὸ τούτου, ἡ δὲ
[3, 2]	διὸ οὐκ ἀνάγκη τὸ κινοῦν	κινεῖσθαι.	Ἡ μὲν οὖν τοῦ ψοφητικοῦ
[3, 1]	τὸ δ' ἠρεμοῦν τῷ μὴ	κινεῖσθαι,	ὁ δ' ἀριθμὸς τῇ ἀποφάσει
[3, 2]	ἀδύνατον ἅμα τὰς ἐναντίας κινήσεις	κινεῖσθαι	τὸ αὐτὸ ᾗ ἀδιαίρετον, καὶ
[3, 11]	κινεῖ· ὥστε τρεῖς φορὰς ἤδη	κινεῖσθαι.	Τὸ δ' ἐπιστημονικὸν οὐ κινεῖται,
[3, 3]	καὶ πᾶσιν ὑπάρχει τοῖς ζῴοις,	διανοεῖσθαι	δ' ἐνδέχεται καὶ ψευδῶς, καὶ
[3, 3]	ἀκολουθεῖ πίστις, πίστει δὲ τὸ	πεπεῖσθαι,	πειθοῖ δὲ λόγος· τῶν δὲ
[3, 7]	καὶ ἔστι τὸ ἥδεσθαι καὶ	λυπεῖσθαι	τὸ ἐνεργεῖν τῇ αἰσθητικῇ μεσότητι
[3, 4]	ὄντων πρὶν νοεῖν· διὸ οὐδὲ	μεμῖχθαι	εὔλογον αὐτὸν τῷ σώματι· ποιός
[3, 12]	αἴσθησιν εἶναι· αὗται μὲν οὖν	ἀναγκαῖαι	τῷ ζῴῳ, καὶ φανερὸν ὅτι
[3, 10]	ὅταν ὁ λόγος καὶ αἱ	ἐπιθυμίαι	ἐναντίαι ὦσι, γίνεται δ' ἐν
[3, 3]	μὲν ἀληθεῖς ἀεί, αἱ δὲ	φαντασίαι	γίνονται αἱ πλείους ψευδεῖς. Ἔπειτα
[3, 2]	τῶν αἰσθητῶν ἔνεισιν αἰσθήσεις καὶ	φαντασίαι	ἐν τοῖς αἰσθητηρίοις. Ἡ δὲ
[3, 10]	θυμικόν. Ἐπεὶ δ' ὀρέξεις γίνονται	ἐναντίαι	ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ συμβαίνει ὅταν
[3, 10]	ὁ λόγος καὶ αἱ ἐπιθυμίαι	ἐναντίαι	ὦσι, γίνεται δ' ἐν τοῖς
[3, 10]	ἤδη ἡδὺ καὶ ἁπλῶς ἡδὺ	καὶ	ἀγαθὸν ἁπλῶς, διὰ τὸ μὴ
[3, 2]	δυνάμει μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ	καὶ	ἀδιαίρετον τἀναντία, τῷ δ' εἶναι
[3, 2]	ᾗ μία καὶ δύο, ταύτῃ	καὶ	ἀδιαίρετος> καὶ διαιρετή. μὲν οὖν
[3, 6]	ὁμοίως γὰρ ὁ χρόνος διαιρετὸς	καὶ	ἀδιαίρετος τῷ μήκει. Οὔκουν ἔστιν
[3, 6]	εἴδει νοεῖ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ	καὶ	ἀδιαιρέτῳ τῆς ψυχῆς. Κατὰ συμβεβηκὸς
[3, 6]	εἴδει νοεῖ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ	καὶ	ἀδιαιρέτῳ τῳ> τῆς ψυχῆς. Ἡ
[3, 1]	μηθὲν εἶναι αἰσθητήριον ἔξω ὕδατος	καὶ	ἀέρος, ταῦτα δὲ καὶ νῦν
[3, 1]	πλείω τοῦ αὐτοῦ, οἷον χρόας	καὶ	ἀὴρ καὶ ὕδωρ (ἄμφω γὰρ
[3, 10]	δὲ συμβαίνει ὅταν ὁ λόγος	καὶ	αἱ ἐπιθυμίαι ἐναντίαι ὦσι, γίνεται
[3, 5]	ἐστί, καὶ τοῦτο μόνον ἀθάνατον	καὶ	ἀΐδιον (οὐ μνημονεύομεν δέ, ὅτι
[3, 3]	καὶ τῷ νοεῖν καὶ φρονεῖν	καὶ	αἰσθάνεσθαι, δοκεῖ δὲ καὶ τὸ
[3, 3]	σωματικὸν ὥσπερ τὸ αἰσθάνεσθαι ὑπολαμβάνουσιν,	καὶ	αἰσθάνεσθαί τε καὶ φρονεῖν τῷ
[3, 2]	ὡς λέγει, οὕτω καὶ νοεῖ	καὶ	αἰσθάνεται- ὅτι μὲν οὖν οὐχ
[3, 2]	αἰσθητῶν πρὸς ἕκαστον κρίνομεν, τινὶ	καὶ	αἰσθανόμεθα ὅτι διαφέρει. Ἀνάγκη δὴ
[3, 3]	ἐκ τῆς τοῦ λευκοῦ δόξης	καὶ	αἰσθήσεως ἡ συμπλοκὴ φαντασία ἔσται·
[3, 3]	καὶ λόγος· φαντασία γὰρ ἕτερον	καὶ	αἰσθήσεως καὶ διανοίας, αὕτη τε
[3, 9]	κριτικῷ, ὃ διανοίας ἔργον ἐστὶ	καὶ	αἰσθήσεως, καὶ ἔτι τῷ κινεῖν
[3, 3]	δι' αἰσθήσεως, οὐδὲ συμπλοκὴ δόξης	καὶ	αἰσθήσεως, φαντασία ἂν εἴη, διά
[3, 1]	τ' εἴπερ ἐκλείπει τις αἴσθησις,	καὶ	αἰσθητήριόν τι ἡμῖν ἐκλείπειν, καὶ
[3, 2]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων	καὶ	αἰσθητῶν. Ὥσπερ γὰρ καὶ ἡ
[3, 11]	ἓν ἐκ πλειόνων φαντασμάτων ποιεῖν)	Καὶ	αἴτιον τοῦτο τοῦ δόξαν μὴ
[3, 9]	μὲν ἔχει, μόνιμα δ' ἐστὶ	καὶ	ἀκίνητα διὰ τέλους. Εἰ οὖν
[3, 9]	(σημεῖον δ' ὅτι ἐστὶ γεννητικὰ	καὶ	ἀκμὴν ἔχει καὶ φθίσιν) ὥστ'
[3, 12]	γὰρ τὸ γενόμενον αὔξησιν ἔχειν	καὶ	ἀκμὴν καὶ φθίσιν, ταῦτα δ'
[3, 2]	~Ἐπεὶ δ' αἰσθανόμεθα ὅτι ὁρῶμεν	καὶ	ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ τῇ ὄψει
[3, 3]	ἢ ἕξις καθ' ἃς κρίνομεν	καὶ	ἀληθεύομεν ἢ ψευδόμεθα; τοιαῦται δ'
[3, 3]	πάσχειν τὸ ἔχον, καὶ εἶναι	καὶ	ἀληθῆ καὶ ψευδῆ. Τοῦτο δὲ
[3, 6]	τινος, ὥσπερ καὶ ἡ ἀπόφασις,	καὶ	ἀληθὴς ἢ ψευδὴς πᾶσα· ὁ
[3, 3]	εἰ δόξα· γίνεται γὰρ δόξα	καὶ	ἀληθὴς καὶ ψευδής, ἀλλὰ δόξῃ
[3, 9]	διαφορὰς δι' ἃς ταῦτα χωρίζουσι,	καὶ	ἄλλα φαίνεται μόρια μείζω διάστασιν
[3, 10]	Πρακτὸν δ' ἐστὶ τὸ ἐνδεχόμενον	καὶ	ἄλλως ἔχειν. Ὅτι μὲν οὖν
[3, 2]	ἀδιαίρετον, ἓν τὸ κρῖνόν ἐστι	καὶ	ἅμα, ᾗ δὲ διαιρετὸν ὑπάρχει,
[3, 2]	κεχωρισμένως· ᾗ δὲ ἑνί, ἓν	καὶ	ἅμα. Περὶ μὲν οὖν τῆς
[3, 5]	ὁ νοῦς χωριστὸς καὶ ἀπαθὴς	καὶ	ἀμιγής, τῇ οὐσίᾳ ὢν ἐνέργεια·
[3, 2]	καὶ ἡδέα μέν, ὅταν εἰλικρινῆ	καὶ	ἄμικτα ὄντα ἄγηται εἰς τὸν
[3, 11]	τόδε, λογισμοῦ ἤδη ἐστὶν ἔργον·	καὶ	ἀνάγκη ἑνὶ μετρεῖν· τὸ μεῖζον
[3, 3]	τε οὐ γίγνεται ἄνευ αἰσθήσεως,	καὶ	ἄνευ ταύτης οὐκ ἔστιν ὑπόληψις.
[3, 5]	ὁ δὲ παθητικὸς νοῦς φθαρτός)	καὶ	ἄνευ τούτου οὐθὲν νοεῖ. ~Ἡ
[3, 4]	(παρεμφαινόμενον γὰρ κωλύει τὸ ἀλλότριον	καὶ	ἀντιφράττει) ὥστε μηδ' αὐτοῦ εἶναι
[3, 4]	εἰ ὁ νοῦς ἁπλοῦν ἐστὶ	καὶ	ἀπαθὲς καὶ μηθενὶ μηθὲν ἔχει
[3, 5]	Καὶ οὗτος ὁ νοῦς χωριστὸς	καὶ	ἀπαθὴς καὶ ἀμιγής, τῇ οὐσίᾳ
[3, 1]	εἰπεῖν ὅτι ἄμφω ἕν) διὸ	καὶ	ἀπατᾶται, καὶ ἐὰν ᾖ ξανθόν,
[3, 2]	ἄνευ τῆς ὕλης ἕκαστον· διὸ	καὶ	ἀπελθόντων τῶν αἰσθητῶν ἔνεισιν αἰσθήσεις
[3, 10]	φαίνεται γὰρ τὸ ἤδη ἡδὺ	καὶ	ἁπλῶς ἡδὺ καὶ ἀγαθὸν ἁπλῶς,
[3, 12]	μόνον δεῖ ἁπτόμενον αἰσθάνεσθαι ἀλλὰ	καὶ	ἄποθεν. τοῦτο δ' ἂν εἴη,
[3, 3]	αἱ δ' ἕτεραι καὶ παρούσης	καὶ	ἀπούσης εἶεν ἂν ψευδεῖς, καὶ
[3, 8]	δ' ἡ φαντασία ἕτερον φάσεως	καὶ	ἀποφάσεως· συμπλοκὴ γὰρ νοημάτων ἐστὶ
[3, 1]	κοινά, οἷον κίνησις καὶ μέγεθος	καὶ	ἀριθμός; εἰ γὰρ ἦν ἡ
[3, 2]	μὲν γὰρ διαιρετόν, τόπῳ δὲ	καὶ	ἀριθμῷ ἀδιαίρετον. Ἢ οὐχ οἷόν
[3, 9]	ἕτερον ἂν δόξειεν εἶναι πάντων.	Καὶ	ἄτοπον δὴ τὸ τοῦτο διασπᾶν·
[3, 1]	γὰρ ἦν ἡ ὄψις μόνη,	καὶ	αὕτη λευκοῦ, ἐλάνθανεν ἂν μᾶλλον
[3, 3]	δεινὰ ἢ θαρραλέα. Εἰσὶ δὲ	καὶ	αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως διαφοραί, ἐπιστήμη
[3, 4]	ὅπερ συμβαίνει ἐπὶ τοῦ νοῦ.	Καὶ	αὐτὸς δὲ νοητός ἐστιν ὥσπερ
[3, 4]	καὶ πρὶν μαθεῖν ἢ εὑρεῖν·	καὶ	αὐτὸς δι' αὑτοῦ τότε δύναται
[3, 4]	πάσχειν) ἔτι δ' εἰ νοητὸς	καὶ	αὐτός; ἢ γὰρ τοῖς ἄλλοις
[3, 2]	οὖν ἅμα μὲν ἀριθμῷ ἀδιαίρετον	καὶ	ἀχώριστον τὸ κρῖνον, τῷ εἶναι
[3, 7]	ἢ νοήμασιν, ὥσπερ ὁρῶν, λογίζεται	καὶ	βουλεύεται τὰ μέλλοντα πρὸς τὰ
[3, 6]	γὰρ ψεῦδος ἐν συνθέσει ἀεί·	καὶ	γὰρ ἂν τὸ λευκὸν μὴ
[3, 8]	ψυχὴ ὥσπερ ἡ χείρ ἐστιν·	καὶ	γὰρ ἡ χεὶρ ὄργανόν ἐστιν
[3, 2]	ἓν τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι·	καὶ	γὰρ ὅταν μὴ ὁρῶμεν, τῇ
[3, 12]	ἄλλαι τοῦ τε εὖ ἕνεκα	καὶ	γένει ζῴων ἤδη οὐ τῷ
[3, 2]	καὶ ψόφον, καὶ χυμὸν δὴ	καὶ	γεῦσιν, καὶ τὰ ἄλλα ὁμοίως·
[3, 2]	ἡ δὲ τοῦ χρώματος ἀνώνυμος,	καὶ	γεῦσις ἡ τοῦ γευστικοῦ, ἡ
[3, 2]	ἐν ὀσφρήσει ἡ ἰσχυρὰ ὀσμή,	καὶ	γλυκεῖα καὶ πικρά, ὡς λόγου
[3, 3]	τούτοις κρίνει τι ἡ ψυχὴ	καὶ	γνωρίζει τῶν ὄντων) καὶ οἵ
[3, 13]	τῶν ἁπτῶν ἐστὶν ὥσπερ μεσότης,	καὶ	δεκτικὸν τὸ αἰσθητήριον οὐ μόνον
[3, 9]	ψυχή, ἐν ἑκάστῳ ἔσται ὄρεξις.	Καὶ	δὴ καὶ περὶ οὗ νῦν
[3, 2]	δὴ αἰσθήσει· αἰσθητὰ γάρ ἐστιν.	καὶ	δῆλον ὅτι ἡ σὰρξ οὐκ
[3, 3]	μὲν οὖν φαντασίας, τί ἐστι	καὶ	διὰ τί ἐστιν, εἰρήσθω ἐπὶ
[3, 3]	ἄνευ φωτὸς οὐκ ἔστιν ἰδεῖν.	Καὶ	διὰ τὸ ἐμμένειν καὶ ὁμοίας
[3, 10]	τὸ ὀρεκτὸν γὰρ κι- νεῖ,	καὶ	διὰ τοῦτο ἡ διάνοια κινεῖ,
[3, 2]	τὴν ἀκοὴν λόγον τινὰ εἶναι.	Καὶ	διὰ τοῦτο καὶ φθείρει ἕκαστον
[3, 8]	τῶν αἰσθητῶν ἕξεις καὶ πάθη.	Καὶ	διὰ τοῦτο οὔτε μὴ αἰσθανόμενος
[3, 13]	ἄλλην ἔχειν ἀνάγκη πλὴν ταύτην.	καὶ	διὰ τοῦτο τὰ μὲν ἄλλα
[3, 13]	καὶ τῶν ἄλλων ἁπτῶν ἁπάντων.	καὶ	διὰ τοῦτο τοῖς ὀστοῖς καὶ
[3, 13]	ἑτέρου αἰσθάνεσθαι ποιεῖ τὴν αἴσθησιν,	καὶ	διὰ τῶν μετα- ξύ, ἡ
[3, 6]	μὴ λευκὸν συνέθηκεν· ἐνδέχεται δὲ	καὶ	διαίρεσιν φάναι πάντα. Ἀλλ' οὖν
[3, 2]	καὶ δύο, ταύτῃ καὶ ἀδιαίρετος>	καὶ	διαιρετή. μὲν οὖν ἀδιαίρετον, ἓν
[3, 10]	ταῦτα φαίνεται τὰ κινοῦντα, ὄρεξις	καὶ	διάνοια πρακτική· τὸ ὀρεκτὸν γὰρ
[3, 3]	φαντασία γὰρ ἕτερον καὶ αἰσθήσεως	καὶ	διανοίας, αὕτη τε οὐ γίγνεται
[3, 3]	ἂν εἴη, διά τε ταῦτα	καὶ	διότι οὐκ ἄλλου τινὸς ἔσται
[3, 2]	ἄκουσις· διττὸν γὰρ ἡ ἀκοή,	καὶ	διττὸν ὁ ψόφος. Ὁ δ'
[3, 9]	πρακτόν, οὐδὲ λέγει περὶ φευκτοῦ	καὶ	διωκτοῦ οὐθέν, ἀεὶ δὲ ἡ
[3, 3]	μὲν ὀρθῶς φρόνησις καὶ ἐπιστήμη	καὶ	δόξα ἀληθής, τὸ δὲ μὴ
[3, 3]	αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως διαφοραί, ἐπιστήμη	καὶ	δόξα καὶ φρόνησις καὶ τἀναντία
[3, 9]	τὸ ὀρεκτικόν, ὃ καὶ λόγῳ	καὶ	δυνάμει ἕτερον ἂν δόξειεν εἶναι
[3, 4]	εἶναι, δεκτικὸν δὲ τοῦ εἴδους	καὶ	δυνάμει τοιοῦτον ἀλλὰ μὴ τοῦτο,
[3, 2]	καλοῦσί τινες στιγμήν, ᾗ μία	καὶ	δύο, ταύτῃ καὶ ἀδιαίρετος> καὶ
[3, 1]	ἄμφω ἕν) διὸ καὶ ἀπατᾶται,	καὶ	ἐὰν ᾖ ξανθόν, χολὴν οἴεται
[3, 9]	ἀναπνοῆς καὶ ἐκπνοῆς, καὶ ὕπνου	καὶ	ἐγρηγόρσεως, ὕστερον ἐπισκεπτέον· ἔχει γὰρ
[3, 9]	λόγῳ, ἢ πᾶσα ἡ ψυχή,	καὶ	εἰ μόριόν τι, πότερον ἴδιόν
[3, 7]	ὁμοίως. Ὁ δ' αὐτὸς λόγος	καὶ	εἰ τὸ μὲν Α τὸ
[3, 3]	οἱ ἐν τοῖς μνημονικοῖς τιθέμενοι	καὶ	εἰδωλοποιοῦντες) δοξάζειν δ' οὐκ ἐφ'
[3, 3]	ποιεῖν καὶ πάσχειν τὸ ἔχον,	καὶ	εἶναι καὶ ἀληθῆ καὶ ψευδῆ.
[3, 12]	μὴ ἔχον αἴσθησιν, φθείροιτο ἂν	καὶ	εἰς τέλος οὐκ ἂν ἔλθοι,
[3, 12]	ποιεῖ καὶ πάσχει, ἐὰν μένῃ	καὶ	εἷς ᾖ. διὸ καὶ περὶ
[3, 2]	τὸ λευκὸν καὶ τὸ γλυκὺ	καὶ	ἕκαστον τῶν αἰσθητῶν πρὸς ἕκαστον
[3, 9]	καὶ θρεπτικόν· περὶ δὲ ἀναπνοῆς	καὶ	ἐκπνοῆς, καὶ ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως,
[3, 7]	αὐτῷ τὸ διωκτὸν καὶ φευκτόν,	καὶ	ἐκτὸς τῆς αἰσθήσεως, ὅταν ἐπὶ
[3, 10]	δ' ἀχώριστα. Πάντα γὰρ ὤσει	καὶ	ἕλξει κινεῖται· διὸ δεῖ, ὥσπερ
[3, 3]	αἰσθάνεσθαι ταὐτὸν εἶναί φασιν- ὥσπερ	καὶ	Ἐμπεδοκλῆς εἴρηκε πρὸς παρεὸν γὰρ
[3, 2]	κινεῖσθαι τὸ αὐτὸ ᾗ ἀδιαίρετον,	καὶ	ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ. Εἰ γὰρ
[3, 3]	παρεὸν γὰρ μῆτις ἀέξεται ἀνθρώποισιν"	καὶ	ἐν ἄλλοις ὅθεν σφίσιν αἰεὶ
[3, 2]	νῦν) ἅμα ἄρα. Ὥστε ἀχώριστον	καὶ	ἐν ἀχωρίστῳ χρόνῳ. Ἀλλὰ μὴν
[3, 1]	καὶ μέγεθος. Νῦν δ' ἐπεὶ	καὶ	ἐν ἑτέρῳ αἰσθητῷ τὰ κοινὰ
[3, 2]	τὸ σφόδρα λαμπρὸν ἢ ζοφερόν,	καὶ	ἐν ὀσφρήσει ἡ ἰσχυρὰ ὀσμή,
[3, 5]	πρὸς τὴν ὕλην πέπονθεν, ἀνάγκη	καὶ	ἐν τῇ ψυχῇ ὑπάρχειν ταύτας
[3, 10]	τὴν ἐπιστήμην ἀκολουθοῦσι ταῖς φαντασίαις,	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις οὐ
[3, 11]	οὖν αἰσθητικὴ φαντασία, ὥσπερ εἴρηται,	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις ὑπάρ-
[3, 9]	ἀναγκαίων, πλὴν ἐν τοῖς πηρώμασι	καὶ	ἐν τοῖς ἀτελέσιν, τὰ δὲ
[3, 3]	τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον, ὥσπερ	καὶ	ἐν τοῖς κατ' ἀρχὰς λόγοις
[3, 9]	λογιστικῷ γὰρ ἡ βούλησις γίνεται,	καὶ	ἐν τῷ ἀλόγῳ ἡ ἐπιθυμία
[3, 6]	εἰ δ' ὡς ἐξ ἀμφοῖν,	καὶ	ἐν τῷ χρόνῳ τῷ ἐπ'
[3, 6]	τὸ μῆκος (ἀδιαίρετον γὰρ ἐνεργείᾳ)	καὶ	ἐν χρόνῳ ἀδιαιρέτῳ· ὁμοίως γὰρ
[3, 2]	καὶ ἐν χυμοῖς τὴν γεῦσιν,	καὶ	ἐν χρώμασι τὴν ὄψιν τὸ
[3, 2]	βαρύ, τὴν ἀκοήν· ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐν χυμοῖς τὴν γεῦσιν, καὶ
[3, 6]	ᾗ ἐκεῖνα, διαιρετὰ ὃ νοεῖ	καὶ	ἐν ᾧ χρόνῳ, ἀλλ' ᾗ
[3, 7]	τὰ ΔΒ, τὸ αὐτὸ μὲν	καὶ	ἕν, τὸ δ' εἶναι οὐ
[3, 7]	{ὡς ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα} ὥστε	καὶ	ἐναλλάξ. Εἰ δὴ τὰ ΓΑ
[3, 6]	δὲ δυνάμει εἶναι τὸ γνωρίζον	καὶ	ἐνεῖναι ἐν αὐτῷ† Εἰ δέ
[3, 6]	{τῶν αἰτίων} αὐτὸ ἑαυτὸ γινώσκει	καὶ	ἐνέργειά ἐστι καὶ χωριστόν. Ἔστι
[3, 3]	ταῦτα ἃ συμβέβηκε τοῖς αἰσθητοῖς>	καὶ	ἐνταῦθα ἤδη ἐνδέχετα διαψεύδεσθαι· ὅτι
[3, 10]	ὥσπερ ἐν κύκλῳ, μένειν τι,	καὶ	ἐντεῦθεν ἄρχεσθαι τὴν κίνησιν. Ὅλως
[3, 12]	πολλὰ δὲ τὰ μέσα, οὕτω	καὶ	ἐπ' ἀλλοιώσεως, πλὴν ὅτι μένοντος
[3, 2]	ψόφος. Ὁ δ' αὐτὸς λόγος	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων καὶ
[3, 2]	γεῦσις· ὁμοίως δ' ἔχει τοῦτο	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἐπεὶ δὲ
[3, 13]	ἵνα αἰσθάνηται τὸ ἐν τροφῇ	καὶ	ἐπιθυμῇ καὶ κινῆται, ἀκοὴν δὲ
[3, 9]	λέγουσι διορίζοντες, λογιστικὸν καὶ θυμικὸν	καὶ	ἐπιθυμητικόν, οἱ δὲ τὸ λόγον
[3, 11]	ἡδονὴ ἐνοῦσα, εἰ δὲ ταῦτα,	καὶ	ἐπιθυμίαν ἀνάγκη. Φαντασία δὲ πῶς
[3, 11]	φαντασίαν ὑπάρχειν τούτοις, ἢ οὔ,	καὶ	ἐπιθυμίαν. Φαίνεται γὰρ λύπη καὶ
[3, 9]	κινήσεως· οἱ γὰρ ἐγκρατεῖς ὀρεγόμενοι	καὶ	ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν ὧν ἔχουσι
[3, 3]	ὀρθῶς, τὸ μὲν ὀρθῶς φρόνησις	καὶ	ἐπιστήμη καὶ δόξα ἀληθής, τὸ
[3, 9]	ἡδύ, ἕτερόν τι μόριον. Ἔτι	καὶ	ἐπιτάττοντος τοῦ νοῦ καὶ λεγούσης
[3, 3]	ψεύδεται. Τρίτον δὲ τῶν κοινῶν	καὶ	ἑπομένων τοῖς συμβεβηκόσιν οἷς ὑπάρχει
[3, 12]	ὦσαν ἕτερον ποιεῖ ὥστε ὠθεῖν,	καὶ	ἔστι διὰ μέσου ἡ κίνησις,
[3, 7]	ἢ ἀποφᾶσα διώκει ἢ φεύγει·	καὶ	ἔστι τὸ ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι
[3, 1]	ἐξ ἀέρος ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον,	καὶ	ἔστιν ὁ ἀὴρ καὶ ψόφου
[3, 5]	ψυχῇ ὑπάρχειν ταύτας τὰς διαφοράς·	καὶ	ἔστιν ὁ μὲν τοιοῦτος νοῦς
[3, 2]	ἀκοὴ ἔστιν ὡς ἕν ἐστι	{καὶ	ἔστιν ὡς οὐχ ἓν τὸ
[3, 2]	αὐτὴ αὑτῆς. Ἔτι δ' εἰ	καὶ	ἑτέρα εἴη ἡ τῆς ὄψεως
[3, 9]	διανοίας ἔργον ἐστὶ καὶ αἰσθήσεως,	καὶ	ἔτι τῷ κινεῖν τὴν κατὰ
[3, 4]	αἰσθητικῷ· νῦν δ' οὐθὲν ἔστιν.	Καὶ	εὖ δὴ οἱ λέγοντες τὴν
[3, 4]	καὶ ὕδατι εἶναι (οὕτω δὲ	καὶ	ἐφ' ἑτέρων πολλῶν, ἀλλ' οὐκ
[3, 8]	καὶ ὁ νοῦς εἶδος εἰδῶν	καὶ	ἡ αἴ- σθησις εἶδος αἰσθητῶν.
[3, 8]	ζητεῖν. Τέμνεται οὖν ἡ ἐπιστήμη	καὶ	ἡ αἴσθησις εἰς τὰ πράγματα,
[3, 3]	ἀλλ' ἐκείνου, εἴπερ ἔστιν, οὗ	καὶ	ἡ αἴσθησις· λέγω δ' ἐκ
[3, 2]	τίς ἐστιν, ἡ δὲ φωνὴ	καὶ	ἡ ἀκοὴ ἔστιν ὡς ἕν
[3, 2]	ὁ ψόφος ὁ κατ' ἐνέργειαν	καὶ	ἡ ἀκοὴ ἡ κατ' ἐνέργειαν·
[3, 7]	τοιανδὶ ἐποίησεν, αὕτη δ' ἕτερον,	καὶ	ἡ ἀκοὴ ὡςαύτως, τὸ δὲ
[3, 2]	μὲν ὠνόμασται, οἷον ἡ ψόφησις	καὶ	ἡ ἄκουσις, ἐπ' ἐνίων δ'
[3, 3]	τῷ ὁμοίῳ γνωρίζειν· δοκεῖ δὲ	καὶ	ἡ ἀπάτη καὶ ἡ ἐπιστήμη
[3, 6]	φάσις τι κατά τινος, ὥσπερ	καὶ	ἡ ἀπόφασις, καὶ ἀληθὴς ἢ
[3, 5]	τιμιώτερον τὸ ποιοῦν τοῦ πάσχοντος	καὶ	ἡ ἀρχὴ τῆς ὕλης. {Τὸ
[3, 1]	ἀτελῶν μηδὲ πεπηρωμένων (φαίνεται γὰρ	καὶ	ἡ ἀσπάλαξ ὑπὸ τὸ δέρμα
[3, 12]	ἔσται σώζεσθαι τὸ ζῷον. διὸ	καὶ	ἡ γεῦσίς ἐστιν ὥσπερ ἁφή
[3, 6]	κεχωρισμένα συντίθεται, οἷον τὸ ἀσύμμετρον	καὶ	ἡ διάμετρος- ἂν δὲ γενομένων
[3, 3]	δοκεῖ δὲ καὶ ἡ ἀπάτη	καὶ	ἡ ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων ἡ
[3, 3]	ἀπὸ τούτων τῶν τριῶν αἰσθήσεων,	καὶ	ἡ μὲν πρώτη παρούσης τῆς
[3, 2]	αὐτῶν, εἰ τοιοῦτον ἡ αἴσθησις	καὶ	ἡ νόησις. Ἀλλ' ὥσπερ ἣν
[3, 10]	δὲ τοῦ θεωρητικοῦ τῷ τέλει.	Καὶ	ἡ ὄρεξις δ' ἕνεκά του
[3, 10]	γὰρ τὸ κινούμενον ᾗ ὀρέγεται,	καὶ	ἡ ὄρεξις κίνησίς τίς ἐστιν,
[3, 7]	τοιαῦτα. Καὶ ἡ φυγὴ δὲ	καὶ	ἡ ὄρεξις ταὐτό, ἡ κατ'
[3, 2]	Ὥσπερ γὰρ καὶ ἡ ποίησις	καὶ	ἡ πάθησις ἐν τῷ πάσχοντι
[3, 2]	αἰσθήσεων καὶ αἰσθητῶν. Ὥσπερ γὰρ	καὶ	ἡ ποίησις καὶ ἡ πάθησις
[3, 2]	εἰ δή ἐστιν ἡ κίνησις	(καὶ	ἡ ποίησις καὶ τὸ πάθος)
[3, 2]	καὶ ἡ τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια	καὶ	ἡ τοῦ αἰσθητικοῦ ἐν τῷ
[3, 2]	οὐκ ἐν τῷ ποιοῦντι, οὕτω	καὶ	ἡ τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια καὶ
[3, 10]	ἀρχὴ αὐτῆς ἐστι τὸ ὀρεκτόν.	Καὶ	ἡ φαντασία δὲ ὅταν κινῇ,
[3, 7]	ἀγαθὸν ἢ κακόν, ᾗ τοιαῦτα.	Καὶ	ἡ φυγὴ δὲ καὶ ἡ
[3, 2]	τινὸς ὄντος τῆς αἰσθήσεως. Διὸ	καὶ	ἡδέα μέν, ὅταν εἰλικρινῆ καὶ
[3, 11]	καὶ ἐπιθυμίαν. Φαίνεται γὰρ λύπη	καὶ	ἡδονὴ ἐνοῦσα, εἰ δὲ ταῦτα,
[3, 2]	ὅτε θάτερον λέγει ὅτι ἕτερον	καὶ	θάτερον (οὐ κατὰ συμβεβηκὸς τὸ
[3, 7]	δ' ἐπικρίνει τί διαφέρει γλυκὺ	καὶ	θερμόν, εἴρηται μὲν καὶ πρότερον,
[3, 13]	ὅσαι διαφοραὶ γῆς εἰσίν, ἀλλὰ	καὶ	θερμοῦ καὶ ψυχροῦ καὶ τῶν
[3, 9]	δόξειεν ἂν κινεῖν, τὸ γεννητικὸν	καὶ	θρεπτικόν· περὶ δὲ ἀναπνοῆς καὶ
[3, 12]	τινα, διὰ τὸ τοῦ ἁπτοῦ	καὶ	θρεπτικοῦ αἴσθησιν εἶναι· αὗται μὲν
[3, 10]	πλέον διαφέρει ἀλλήλων ἢ ἐπιθυμητικὸν	καὶ	θυμικόν. Ἐπεὶ δ' ὀρέξεις γίνονται
[3, 9]	ἅ τινες λέγουσι διορίζοντες, λογιστικὸν	καὶ	θυμικὸν καὶ ἐπιθυμητικόν, οἱ δὲ
[3, 10]	δὲ κατὰ τὸν λογισμὸν κινῆται,	καὶ	κατὰ βούλησιν κινεῖται) ἡ δ'
[3, 2]	χρῆται τῷ πέρατι, δύο κρίνει	καὶ	κεχωρισμένα, ἔστιν ὡς κεχωρισμένως· ᾗ
[3, 11]	ἡ ὄρεξις· νικᾷ δ' ἐνίοτε	καὶ	κινεῖ ὁτὲ μὲν αὕτη ἐκείνην,
[3, 11]	δὲ ἀεὶ ἡ ἄνω ἀρχικωτέρα	καὶ	κινεῖ· ὥστε τρεῖς φορὰς ἤδη
[3, 12]	μὲν ὑπὸ τοῦ αἰσθητοῦ πάσχειν	καὶ	κινεῖσθαι, αὐτὸ δ' ὑπ' ἐκείνου.
[3, 11]	πῶς ἂν ἐνείη; ἢ ὥσπερ	καὶ	κινεῖται ἀορίστως, καὶ ταῦτ' ἔνεστι
[3, 13]	τὸ ἐν τροφῇ καὶ ἐπιθυμῇ	καὶ	κινῆται, ἀκοὴν δὲ ὅπως σημαίνηταί
[3, 2]	εἶναι· ἡ γὰρ τοῦ ποιητικοῦ	καὶ	κινητικοῦ ἐνέργεια ἐν τῷ πάσχοντι
[3, 10]	μὲν ἀκίνητον, τὸ δὲ κινοῦν	καὶ	κινούμενον, ἔστι δὴ τὸ μὲν
[3, 10]	πρακτὸν ἀγαθόν, τὸ δὲ κινοῦν	καὶ	κινούμενον τὸ ὀρεκτικόν (κινεῖται γὰρ
[3, 1]	ὅπως ἧττον λανθάνῃ τὰ ἀκολουθοῦντα	καὶ	κοινά, οἷον κίνησις καὶ μέγεθος
[3, 2]	ἐν τῷ αἰσθητηρίῳ ᾗ αἰσθητήριον,	καὶ	κρίνει τὰς τοῦ ὑποκειμένου αἰσθητοῦ
[3, 9]	Ἔτι καὶ ἐπιτάττοντος τοῦ νοῦ	καὶ	λεγούσης τῆς διανοίας φεύγειν τι
[3, 11]	δ' ἡ μὲν καθόλου ὑπόληψις	καὶ	λόγος, ἡ δὲ τοῦ καθ'
[3, 3]	καὶ οὐδενὶ ὑπάρχει ᾧ μὴ	καὶ	λόγος· φαντασία γὰρ ἕτερον καὶ
[3, 9]	δὲ τούτοις τὸ ὀρεκτικόν, ὃ	καὶ	λόγῳ καὶ δυνάμει ἕτερον ἂν
[3, 7]	φεύγει· καὶ ἔστι τὸ ἥδεσθαι	καὶ	λυπεῖσθαι τὸ ἐνεργεῖν τῇ αἰσθητικῇ
[3, 13]	γεῦσιν δὲ διὰ τὸ ἡδὺ	καὶ	λυπηρόν, ἵνα αἰσθάνηται τὸ ἐν
[3, 3]	καὶ ἀπούσης εἶεν ἂν ψευδεῖς,	καὶ	μάλιστα ὅταν πόρρω τὸ αἰσθητὸν
[3, 4]	ἧττον νοεῖ τὰ ὑποδεέστερα, ἀλλὰ	καὶ	μᾶλλον· τὸ μὲν γὰρ αἰσθητικὸν
[3, 3]	ἴδια (λέγω δ' οἷον κίνησις	καὶ	μέγεθος) {ἃ συμβέβηκε τοῖς αἰσθητοῖς}
[3, 1]	ἀκολουθοῦντα καὶ κοινά, οἷον κίνησις	καὶ	μέγεθος καὶ ἀριθμός; εἰ γὰρ
[3, 1]	τὸ ἀκολουθεῖν ἀλλήλοις ἅμα χρῶμα	καὶ	μέγεθος. Νῦν δ' ἐπεὶ καὶ
[3, 2]	οὐχ οἷόν τε ἅμα λευκὸν	καὶ	μέλαν εἶναι, ὥστ' οὐδὲ τὰ
[3, 7]	ἢ τὰ ἐναντία, οἷον λευκὸν	καὶ	μέλαν; ἔστω δὴ ὡς τὸ
[3, 2]	αἰσθητοῦ διαφοράς, οἷον λευκὸν μὲν	καὶ	μέλαν ὄψις, γλυκὺ δὲ καὶ
[3, 9]	ἕνεκά του ἡ κίνησις αὕτη,	καὶ	μετὰ φαντασίας καὶ ὀρέξεώς ἐστιν·
[3, 12]	καὶ ψυχὴν ἔχῃ, ἀπὸ γενέσεως	καὶ	μέχρι φθορᾶς· ἀνάγκη γὰρ τὸ
[3, 1]	ὅσα δὲ διὰ τῶν μεταξὺ	καὶ	μὴ αὐτῶν ἁπτόμενοι, τοῖς ἁπλοῖς,
[3, 3]	λέγομεν φάντασμά τι ἡμῖν γίγνεσθαι	καὶ	μὴ εἴ τι κατὰ μεταφορὰν
[3, 3]	καὶ ὅρασις, φαίνεται δέ τι	καὶ	μηδετέρου ὑπάρχοντος τούτων, οἷον τὰ
[3, 4]	νοῦς ἁπλοῦν ἐστὶ καὶ ἀπαθὲς	καὶ	μηθενὶ μηθὲν ἔχει κοινόν, ὥσπερ
[3, 6]	ἐστι τῷ συνεχεῖ, καὶ χρόνῳ	καὶ	μήκει. α Τὸ δὲ μὴ
[3, 7]	ὡςαύτως, τὸ δὲ ἔσχατον ἕν,	καὶ	μία ἡ> μεσότης, τὸ δ'
[3, 2]	αἰσθήσεως ἡ αὐτὴ μέν ἐστι	καὶ	μία, τὸ δ' εἶναι οὐ
[3, 3]	ὅπερ δὴ ἐλέγομεν πρότερον, φαίνεται	καὶ	μύουσιν ὁράματα. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[3, 2]	αὐτό· ὥστε ὡς λέγει, οὕτω	καὶ	νοεῖ καὶ αἰσθάνεται- ὅτι μὲν
[3, 7]	αἰσθάνεσθαι ὅμοιον τῷ φάναι μόνον	καὶ	νοεῖν· ὅταν δὲ ἡδὺ ἢ
[3, 9]	τόπον κίνησιν, περὶ μὲν αἰσθήσεως	καὶ	νοῦ διωρίσθω τοσαῦτα, περὶ δὲ
[3, 12]	δὲ σῶμα ἔχειν μὲν ψυχὴν	καὶ	νοῦν κριτικόν, αἴσθησιν δὲ μὴ
[3, 1]	παντὸς οὗ ἐστὶν αἴσθησις ἁφὴ	καὶ	νῦν αἴσθησιν ἔχομεν (πάντα γὰρ
[3, 9]	διάστασιν ἔχοντα τούτων, περὶ ὧν	καὶ	νῦν εἴ- ρηται, τό τε
[3, 1]	ὕδατος καὶ ἀέρος, ταῦτα δὲ	καὶ	νῦν ἔχουσιν ἔνια ζῷα- πᾶσαι
[3, 2]	νῦν ἕτερον, ἀλλ' οὕτω λέγει,	καὶ	νῦν καὶ ὅτι νῦν) ἅμα
[3, 1]	αὐτοῦ, οἷον χολῆς ὅτι πικρὰ	καὶ	ξανθή (οὐ γὰρ δὴ ἑτέρας
[3, 9]	ἐν τῷ ἀλόγῳ ἡ ἐπιθυμία	καὶ	ὁ θυμός· εἰ δὲ τρία
[3, 9]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τὸ λογιστικὸν	καὶ	ὁ καλούμενος νοῦς ἐστιν ὁ
[3, 2]	κατ' ἐνέργειαν ἀκοὴ ἅμα γίνεται	καὶ	ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος, ὧν
[3, 8]	ἡ χεὶρ ὄργανόν ἐστιν ὀργάνων,	καὶ	ὁ νοῦς εἶδος εἰδῶν καὶ
[3, 10]	δὲ ὁ ἕνεκά του λογιζόμενος	καὶ	ὁ πρακτικός· διαφέρει δὲ τοῦ
[3, 1]	καὶ ὕδωρ (ἄμφω γὰρ διαφανῆ)	καὶ	ὁ τὸ ἕτερον αὐτῶν ἔχων
[3, 13]	κινεῖται, ἃ τῇ ἁφῇ φθείρει	(καὶ	ὁ χυμὸς δὲ ᾗ ἅμα
[3, 3]	ψυχὴ καὶ γνωρίζει τῶν ὄντων)	καὶ	οἵ γε ἀρχαῖοι τὸ φρονεῖν
[3, 9]	ἐπιθυμίαν πράττει, οἷον ὁ ἀκρατής.	Καὶ	ὅλως δὲ ὁρῶμεν ὅτι ὁ
[3, 7]	λυπηρόν, ἐνταῦθα φεύγει ἢ διώκει	καὶ	ὅλως ἓν πράξει. Καὶ τὸ
[3, 3]	ἰδεῖν. Καὶ διὰ τὸ ἐμμένειν	καὶ	ὁμοίας εἶναι ταῖς αἰσθήσεσι, πολλὰ
[3, 6]	ἀδιαίρετον, δηλοῦται ὥσπερ ἡ στέρησις.	Καὶ	ὅμοιος ὁ λόγος ἐπὶ τῶν
[3, 4]	δυνάμει τοιοῦτον ἀλλὰ μὴ τοῦτο,	καὶ	ὁμοίως ἔχειν, ὥσπερ τὸ αἰσθητικὸν
[3, 3]	αἰσθανώμεθα πότερον ἀληθὴς ἢ ψευδής.	Καὶ	ὅπερ δὴ ἐλέγομεν πρότερον, φαίνεται
[3, 3]	δύναμις ἢ ἐνέργεια, οἷον ὄψις	καὶ	ὅρασις, φαίνεται δέ τι καὶ
[3, 9]	κίνησις αὕτη, καὶ μετὰ φαντασίας	καὶ	ὀρέξεώς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ μὴ
[3, 10]	ὀρεκτικόν. Εἰ γὰρ δύο, νοῦς	καὶ	ὄρεξις, ἐκίνουν, κατὰ κοινὸν ἄν
[3, 10]	ταῦτα κινητικὰ κατὰ τόπον, νοῦς	καὶ	ὄρεξις, νοῦς δὲ ὁ ἕνεκά
[3, 10]	ἐστιν· ὄρεξις δὲ καὶ φαντασία	καὶ	ὀρθὴ καὶ οὐκ ὀρθή. Διὸ
[3, 8]	τά τε ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα	καὶ	ὅσα τῶν αἰσθητῶν ἕξεις καὶ
[3, 13]	ζῷον, οἷον χρῶμα καὶ ψόφος	καὶ	ὀσμή, ἀλλὰ μόνον τὰ αἰσθητήρια
[3, 12]	ἁπτόν. ψόφος δὲ καὶ χρῶμα	καὶ	ὀσμὴ οὐ τρέφει, οὐδὲ ποιεῖ
[3, 13]	καὶ πληγή) καὶ ὑπὸ ὁραμάτων	καὶ	ὀσμῆς ἕτερα κινεῖται, ἃ τῇ
[3, 4]	οὐδ' ἐκ τῶν ἰσχυρῶν χρωμάτων	καὶ	ὀσμῶν οὔτε ὁρᾶν οὔτε ὀσμᾶσθαι·
[3, 1]	καὶ αἰσθητήριόν τι ἡμῖν ἐκλείπειν,	καὶ	ὅσων μὲν αὐτῶν ἁπτόμενοι αἰσθανόμεθα,
[3, 7]	τὰ μέλλοντα πρὸς τὰ παρόντα·	καὶ	ὅταν εἴπῃ ὡς ἐκεῖ τὸ
[3, 2]	ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν, οὕτω	καὶ	ὅτε θάτερον λέγει ὅτι ἕτερον
[3, 6]	ὅτι λευκὸς Κλέων ἐστίν, ἀλλὰ	καὶ	ὅτι ἦν ἢ ἔσται. Τὸ
[3, 2]	ἀλλ' οὕτω λέγει, καὶ νῦν	καὶ	ὅτι νῦν) ἅμα ἄρα. Ὥστε
[3, 9]	Τρόπον γάρ τινα ἄπειρα φαίνεται,	καὶ	οὐ μόνον ἅ τινες λέγουσι
[3, 9]	δὲ τοιαῦτα τῶν ζῴων τέλεια	καὶ	οὐ πηρώματά ἐστιν (σημεῖον δ'
[3, 6]	τὸ τί ἦν εἶναι ἀληθής,	καὶ	οὐ τὶ κατά τινος· ἀλλ'
[3, 3]	διανοεῖσθαι δ' ἐνδέχεται καὶ ψευδῶς,	καὶ	οὐδενὶ ὑπάρχει ᾧ μὴ καὶ
[3, 3]	φαντασία κίνησίς τις δοκεῖ εἶναι	καὶ	οὐκ ἄνευ αἰσθήσεως γίνεσθαι ἀλλ'
[3, 10]	δὲ καὶ φαντασία καὶ ὀρθὴ	καὶ	οὐκ ὀρθή. Διὸ ἀεὶ κινεῖ
[3, 5]	δυνάμει ὄντα χρώματα ἐνεργείᾳ χρώματα.	Καὶ	οὗτος ὁ νοῦς χωριστὸς καὶ
[3, 7]	ὄρεξις ταὐτό, ἡ κατ' ἐνέργειαν,	καὶ	οὐχ ἕτερον τὸ ὀρεκτικὸν καὶ
[3, 6]	τῆς ψυχῆς. Κατὰ συμβεβηκὸς δέ,	καὶ	οὐχ ᾗ ἐκεῖνα, διαιρετὰ ὃ
[3, 2]	οὔ, ἀλλὰ τῷ ἐνεργεῖσθαι διαιρετόν,	καὶ	οὐχ οἷόν τε ἅμα λευκὸν
[3, 8]	καὶ ὅσα τῶν αἰσθητῶν ἕξεις	καὶ	πάθη. Καὶ διὰ τοῦτο οὔτε
[3, 1]	μή τι ἕτερον ἔστι σῶμα,	καὶ	πάθος ὃ μηθενός ἐστι τῶν
[3, 10]	κινεῖται) ἡ δ' ὄρεξις κινεῖ	καὶ	παρὰ τὸν λογισμόν· ἡ γὰρ
[3, 3]	αἰσθήσεως ἀληθής, αἱ δ' ἕτεραι	καὶ	παρούσης καὶ ἀπούσης εἶεν ἂν
[3, 6]	τῆς ψυχῆς. Ἡ δὲ στιγμὴ	καὶ	πᾶσα διαίρεσις, καὶ τὸ οὕτως
[3, 9]	ὃ καὶ τοῖς φυτοῖς ὑπάρχει	καὶ	πᾶσι τοῖς ζῴοις, καὶ τὸ
[3, 3]	αἴσθησις τῶν ἰδίων ἀεὶ ἀληθής,	καὶ	πᾶσιν ὑπάρχει τοῖς ζῴοις, διανοεῖσθαι
[3, 12]	ἐπὶ πλεῖστον κινεῖται καὶ ποιεῖ	καὶ	πάσχει, ἐὰν μένῃ καὶ εἷς
[3, 3]	πολλὰ κατ' αὐτὴν καὶ ποιεῖν	καὶ	πάσχειν τὸ ἔχον, καὶ εἶναι
[3, 12]	μένῃ καὶ εἷς ᾖ. διὸ	καὶ	περὶ ἀνακλάσεως βέλτιον ἢ τὴν
[3, 9]	ἑκάστῳ ἔσται ὄρεξις. Καὶ δὴ	καὶ	περὶ οὗ νῦν ὁ λόγος
[3, 3]	λόγοις διωρίσαμεν (καίτοι ἔδει ἅμα	καὶ	περὶ τοῦ ἠπατῆσθαι αὐτοὺς λέγειν,
[3, 11]	ἄλλα ζῷα μετέχει. ~Σκεπτέον δὲ	καὶ	περὶ τῶν ἀτελῶν τί τὸ
[3, 2]	ἡ ἰσχυρὰ ὀσμή, καὶ γλυκεῖα	καὶ	πικρά, ὡς λόγου τινὸς ὄντος
[3, 2]	καὶ μέλαν ὄψις, γλυκὺ δὲ	καὶ	πικρὸν γεῦσις· ὁμοίως δ' ἔχει
[3, 3]	λέγειν, οἰκειότερον γὰρ τοῖς ζῴοις,	καὶ	πλείω χρόνον ἐν τούτῳ διατελεῖ
[3, 13]	ἅμα τῷ ψόφῳ ὦσις γένηται	καὶ	πληγή) καὶ ὑπὸ ὁραμάτων καὶ
[3, 12]	δ' ἀὴρ ἐπὶ πλεῖστον κινεῖται	καὶ	ποιεῖ καὶ πάσχει, ἐὰν μένῃ
[3, 3]	ὑπάρχειν, καὶ πολλὰ κατ' αὐτὴν	καὶ	ποιεῖν καὶ πάσχειν τὸ ἔχον,
[3, 5]	ἐκεῖνα) ἕτερον δὲ τὸ αἴτιον	καὶ	ποιητικόν, τῷ ποιεῖν πάντα, οἷον
[3, 3]	ἐνδεχομένη οὔτε μὴ αἰσθανομένοις ὑπάρχειν,	καὶ	πολλὰ κατ' αὐτὴν καὶ ποιεῖν
[3, 9]	δεῖ μόρια λέγειν τῆς ψυχῆς	καὶ	πόσα. Τρόπον γάρ τινα ἄπειρα
[3, 4]	δυνάμει πως, οὐ μὴν ὁμοίως	καὶ	πρὶν μαθεῖν ἢ εὑρεῖν· καὶ
[3, 7]	γλυκὺ καὶ θερμόν, εἴρηται μὲν	καὶ	πρότερον, λεκτέον δὲ καὶ ὧδε.
[3, 4]	λόγον, σκεπτέον τίν' ἔχει διαφοράν,	καὶ	πῶς ποτὲ γίνεται τὸ νοεῖν.
[3, 4]	ταὐτόν ἐστι) τὸ σαρκὶ εἶναι	καὶ	σάρκα ἢ ἄλλῳ ἢ ἄλλως
[3, 13]	ὑπερβολή, οἷον θερμῶν καὶ ψυχρῶν	καὶ	σκληρῶν, ἀναιρεῖ τὸ ζῷον· παντὸς
[3, 6]	ἢ ἐσομένων, τὸν χρόνον προσεννοῶν	{καὶ}	συντίθησι. Τὸ γὰρ ψεῦδος ἐν
[3, 1]	αἰσθανόμεθα, οἷον μέγεθος κινήσει (ὥστε	καὶ	σχῆμα· μέγεθος γάρ τι τὸ
[3, 2]	εἶναι ἕτερον, ἀνάγκη ἅμα φθείρεσθαι	καὶ	σώζεσθαι τὴν οὕτω λεγομένην ἀκοὴν
[3, 13]	καὶ τοὔνομα τοῦτο ἔχει. καίτοι	καὶ	τὰ ἄλλα αἰσθητήρια ἁφῇ αἰσθάνεται,
[3, 10]	ἢ αἰσθητική. Ταύτης μὲν οὖν	καὶ	τὰ ἄλλα ζῷα μετέχει. ~Σκεπτέον
[3, 2]	καὶ χυμὸν δὴ καὶ γεῦσιν,	καὶ	τὰ ἄλλα ὁμοίως· τὰ δὲ
[3, 7]	εἴη ὑπάρχοντα, οὕτως ἕξει, ὥσπερ	καὶ	τὰ ΔΒ, τὸ αὐτὸ μὲν
[3, 9]	τι παρὰ τὰ εἰωθότα λέγεσθαι	καὶ	τὰ εἰρημένα, ἢ τούτων ἕν
[3, 9]	καὶ φθίσιν) ὥστ' εἶχεν ἂν	καὶ	τὰ ὀργανικὰ μέρη τῆς πορείας.
[3, 4]	τὰ πράγματα τῆς ὕλης, οὕτω	καὶ	τὰ περὶ τὸν νοῦν. Ἀπορήσειε
[3, 13]	οὐκ αἰσθανόμεθα, ὅτι γῆς ἐστιν,	καὶ	τὰ φυτὰ διὰ τοῦτο οὐδεμίαν
[3, 13]	καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ὀστοῖς	καὶ	ταῖς θριξὶ καὶ τοῖς τοιούτοις
[3, 3]	ἐπιστήμη καὶ δόξα καὶ φρόνησις	καὶ	τἀναντία τούτων, περὶ ὧν τῆς
[3, 11]	ἢ ὥσπερ καὶ κινεῖται ἀορίστως,	καὶ	ταῦτ' ἔνεστι μέν, ἀορίστως δ'
[3, 7]	οὕτω δὲ ὡς ὁ ὅρος,	καὶ	ταῦτα, ἓν τῷ ἀνάλογον καὶ
[3, 6]	ἔπειτα συντίθεσθαι τῇ φιλίᾳ, οὕτω	καὶ	ταῦτα κεχωρισμένα συντίθεται, οἷον τὸ
[3, 9]	ἐγρηγόρσεως, ὕστερον ἐπισκεπτέον· ἔχει γὰρ	καὶ	ταῦτα πολλὴν ἀπορίαν. Ἀλλὰ περὶ
[3, 3]	ὑπὸ τῆς ἐνεργείας τῆς αἰσθήσεως,	καὶ	ταύτην ὁμοίαν ἀνάγκη εἶναι τῇ
[3, 10]	τὸ κινοῦν ὀργανικῶς ὅπου ἀρχὴ	καὶ	τελευτὴ τὸ αὐτό- οἷον ὁ
[3, 2]	λόγος δ' ἡ συμφωνία, ἀνάγκη	καὶ	τὴν ἀκοὴν λόγον τινὰ εἶναι.
[3, 2]	κινουμένῳ, ἀνάγκη καὶ τὸν ψόφον	καὶ	τὴν ἀκοὴν τὴν κατ' ἐνέργειαν
[3, 12]	οὔτ' αὔξησιν οὔτε φθίσιν· ὥστε	καὶ	τὴν γεῦσιν ἀνάγκη ἁφὴν εἶναί
[3, 2]	Ἡ δὲ τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια	καὶ	τῆς αἰσθήσεως ἡ αὐτὴ μέν
[3, 4]	νοητικοῦ, φανερὸν ἐπὶ τῶν αἰσθητηρίων	καὶ	τῆς αἰσθήσεως. Ἡ μὲν γὰρ
[3, 7]	ἀλλὰ τῷ γε ἁπλῶς διαφέρει	καὶ	τινί. Τὰ δὲ ἐν ἀφαιρέσει
[3, 3]	οἵ γε ἀρχαῖοι τὸ φρονεῖν	καὶ	τὸ αἰσθάνεσθαι ταὐτὸν εἶναί φασιν-
[3, 9]	ὑπάρχει καὶ πᾶσι τοῖς ζῴοις,	καὶ	τὸ αἰσθητικόν, ὃ οὔτε ὡς
[3, 6]	οἷς δὲ καὶ τὸ ψεῦδος	καὶ	τὸ ἀληθές σύνθεσίς τις ἤδη
[3, 9]	οἱ δὲ τὸ λόγον ἔχον	καὶ	τὸ ἄλογον· κατὰ γὰρ τὰς
[3, 7]	διώκει καὶ ὅλως ἓν πράξει.	Καὶ	τὸ ἄνευ δὲ πράξεως, τὸ
[3, 13]	αἰσθητοῦ ἀναιρεῖ τὸ αἰσθητήριον, ὥστε	καὶ	τὸ ἁπτὸν τὴν ἁφήν, ταύτῃ
[3, 2]	ἕκαστον ὑπερβάλλον, καὶ τὸ ὀξὺ	καὶ	τὸ βαρύ, τὴν ἀκοήν· ὁμοίως
[3, 2]	Ἐπεὶ δὲ καὶ τὸ λευκὸν	καὶ	τὸ γλυκὺ καὶ ἕκαστον τῶν
[3, 8]	τῆς δὲ ψυχῆς τὸ αἰσθητικὸν	καὶ	τὸ ἐπιστημονικὸν δυνάμει ταὐτά ἐστι,
[3, 4]	ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ εἶναι	καὶ	τὸ εὐθύ, ἄλλο· ἔστω γὰρ
[3, 2]	γὰρ ἀκοὴν ἔχοντα μὴ ἀκούειν,	καὶ	τὸ ἔχον ψόφον οὐκ ἀεὶ
[3, 13]	μόνον τὸ αἰσθητήριον φθείρει, ἀλλὰ	καὶ	τὸ ζῷον, ὅτι ἀνάγκη μόνην
[3, 2]	λέγει ὅτι ἕτερον τὸ ἀγαθὸν	καὶ	τὸ κακόν, οὕτω καὶ ὅτε
[3, 10]	γιγγλυμός· ἐνταῦθα γὰρ τὸ κυρτὸν	καὶ	τὸ κοῖλον τὸ μὲν τελευτὴ
[3, 2]	νόησιν, τὸ δὲ πικρὸν ἐναντίως,	καὶ	τὸ λευκὸν ἑτέρως. Ἆρ' οὖν
[3, 2]	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Ἐπεὶ δὲ	καὶ	τὸ λευκὸν καὶ τὸ γλυκὺ
[3, 4]	δ' ἄλλο ἐστὶ τὸ μέγεθος	καὶ	τὸ μεγέθει εἶναι, καὶ ὕδωρ
[3, 12]	ἔστι διὰ μέσου ἡ κίνησις,	καὶ	τὸ μὲν πρῶτον κινοῦν ὠθεῖ
[3, 6]	μὴ λευκὸν φῇ, τὸ λευκὸν	καὶ>	τὸ μὴ λευκὸν συνέθηκεν· ἐνδέχεται
[3, 3]	ἐν ᾧ ἐστι τὸ ὀρθῶς	καὶ	τὸ μὴ ὀρθῶς, τὸ μὲν
[3, 6]	ὃ ποιεῖ ἕνα τὸν χρόνον	καὶ	τὸ μῆκος. Καὶ τοῦθ' ὁμοίως
[3, 3]	φρονεῖν καὶ αἰσθάνεσθαι, δοκεῖ δὲ	καὶ	τὸ νοεῖν καὶ τὸ φρονεῖν
[3, 4]	τὸ αὐτό ἐστι τὸ νοοῦν	καὶ	τὸ νοούμενον· ἡ γὰρ ἐπιστήμη
[3, 3]	τὸ δ' αὐτὸ τούτοις βούλεται	καὶ	τὸ Ὁμήρου τοῖος γὰρ νόος
[3, 3]	ἡ ὄψις μάλιστα αἴσθησίς ἐστι,	καὶ	τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦ φάους
[3, 2]	τοῦτο καὶ φθείρει ἕκαστον ὑπερβάλλον,	καὶ	τὸ ὀξὺ καὶ τὸ βαρύ,
[3, 2]	ἀλλ' οὐχ ὡσαύτως. Ἔτι δὲ	καὶ	τὸ ὁρῶν ἔστιν ὡς κεχρωμάτισται·
[3, 6]	δὲ στιγμὴ καὶ πᾶσα διαίρεσις,	καὶ	τὸ οὕτως ἀδιαίρετον, δηλοῦται ὥσπερ
[3, 4]	ἡ γὰρ ἐπιστήμη ἡ θεωρητικὴ	καὶ	τὸ οὕτως ἐπιστητὸν τὸ αὐτό
[3, 2]	ἡ κίνησις (καὶ ἡ ποίησις	καὶ	τὸ πάθος) ἐν τῷ κινουμένῳ,
[3, 2]	μὴ ὁρῶμεν, τῇ ὄψει κρίνομεν	καὶ	τὸ σκότος καὶ τὸ φῶς,
[3, 12]	δὲ τὸ αἰσθητὸν ἁφῇ, ἀνάγκη	{καὶ}	τὸ τοῦ ζῴου σῶμα ἁπτικὸν
[3, 7]	καὶ οὐχ ἕτερον τὸ ὀρεκτικὸν	καὶ	τὸ φευκτικόν, οὔτ' ἀλλήλων οὔτε
[3, 3]	ἐν ἄλλοις ὅθεν σφίσιν αἰεὶ	καὶ	τὸ φρονεῖν ἀλλοῖα παρίσταται" τὸ
[3, 3]	οὐ ταὐτόν ἐστι τὸ αἰσθάνεσθαι	καὶ	τὸ φρονεῖν, φανερόν· τοῦ μὲν
[3, 3]	δοκεῖ δὲ καὶ τὸ νοεῖν	καὶ	τὸ φρονεῖν ὥσπερ αἰσθάνεσθαί τι
[3, 2]	ὄψει κρίνομεν καὶ τὸ σκότος	καὶ	τὸ φῶς, ἀλλ' οὐχ ὡσαύτως.
[3, 5]	τὸ φῶς· τρόπον γάρ τινα	καὶ	τὸ φῶς ποιεῖ τὰ δυνάμει
[3, 7]	ἄνευ δὲ πράξεως, τὸ ἀληθὲς	καὶ	τὸ ψεῦδος, ἐν τῷ αὐτῷ
[3, 6]	τὸ ψεῦδος, ἐν οἷς δὲ	καὶ	τὸ ψεῦδος καὶ τὸ ἀληθές
[3, 4]	μὲν οὖν αἰσθητικῷ τὸ θερμὸν	καὶ	τὸ ψυχρὸν κρίνει, καὶ ὧν
[3, 12]	τόπον μέχρι του μεταβάλλειν ποιεῖ,	καὶ	τὸ ὦσαν ἕτερον ποιεῖ ὥστε
[3, 1]	ἀριθμὸς τῇ ἀποφάσει τοῦ συνεχοῦς,	καὶ	τοῖς ἰδίοις (ἑκάστη γὰρ ἓν
[3, 13]	τοῖς ὀστοῖς καὶ ταῖς θριξὶ	καὶ	τοῖς τοιούτοις μορίοις οὐκ αἰσθανόμεθα,
[3, 9]	ρηται, τό τε θρεπτικόν, ὃ	καὶ	τοῖς φυτοῖς ὑπάρχει καὶ πᾶσι
[3, 6]	ἑκάτερον νοῶν τῶν ἡμίσεων διαιρεῖ	καὶ	τὸν χρόνον ἅμα, τότε δ'
[3, 2]	πάθος) ἐν τῷ κινουμένῳ, ἀνάγκη	καὶ	τὸν ψόφον καὶ τὴν ἀκοὴν
[3, 4]	ἐνεργεῖν δι' αὑτοῦ) ἔστι μὲν	καὶ	τότε δυνάμει πως, οὐ μὴν
[3, 2]	ἐστιν ἐνέργεια ἡ τοῦ αἰσθητοῦ	καὶ	τοῦ αἰσθητικοῦ, τὸ δ' εἶναι
[3, 2]	διχῶς γὰρ λεγομένης τῆς αἰσθήσεως	καὶ	τοῦ αἰσθητοῦ, τῶν μὲν κατὰ
[3, 4]	ὁμοία ἡ ἀπάθεια τοῦ αἰσθητικοῦ	καὶ	τοῦ νοητικοῦ, φανερὸν ἐπὶ τῶν
[3, 2]	ἡ αὐτὴ ἔσται τῆς ὄψεως	καὶ	τοῦ ὑποκειμένου χρώματος, ὥστε ἢ
[3, 6]	τὸν χρόνον καὶ τὸ μῆκος.	Καὶ	τοῦθ' ὁμοίως ἐν ἅπαντί ἐστι
[3, 13]	τῷ αὐτῶν ἅπτεσθαί ἐστιν, διὸ	καὶ	τοὔνομα τοῦτο ἔχει. καίτοι καὶ
[3, 5]	ἐστὶ μόνον τοῦθ' ὅπερ ἐστί,	καὶ	τοῦτο μόνον ἀθάνατον καὶ ἀΐδιον
[3, 7]	καὶ ταῦτα, ἓν τῷ ἀνάλογον	καὶ	τῷ ἀριθμῷ ὄντα, ἔχει ἑκάτερον>
[3, 7]	αὐτῷ γένει ἐστὶ τῷ ἀγαθῷ	καὶ	τῷ κακῷ· ἀλλὰ τῷ γε
[3, 3]	κινήσει τε τῇ κατὰ τόπον	καὶ	τῷ νοεῖν καὶ φρονεῖν καὶ
[3, 13]	ἀλλὰ καὶ θερμοῦ καὶ ψυχροῦ	καὶ	τῶν ἄλλων ἁπτῶν ἁπάντων. καὶ
[3, 4]	τὸ μεγέθει εἶναι, καὶ ὕδωρ	καὶ	ὕδατι εἶναι (οὕτω δὲ καὶ
[3, 1]	ἁπλοῖς, λέγω δ' οἷον ἀέρι	καὶ	ὕδατι, ἔχει δ' οὕτως ὥστ'
[3, 13]	οἷον ὄψιν, ἐπεὶ ἐν ἀέρι	καὶ	ὕδατι, ὅπως ὁρᾷ, ὅλως δ'
[3, 1]	αἰσθητήρια μόνον ἐστίν, ἐξ ἀέρος	καὶ	ὕδατος (ἡ μὲν γὰρ κόρη
[3, 1]	αὐτοῦ, οἷον χρόας καὶ ἀὴρ	καὶ	ὕδωρ (ἄμφω γὰρ διαφανῆ) καὶ
[3, 4]	μέγεθος καὶ τὸ μεγέθει εἶναι,	καὶ	ὕδωρ καὶ ὕδατι εἶναι (οὕτω
[3, 9]	περὶ δὲ ἀναπνοῆς καὶ ἐκπνοῆς,	καὶ	ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως, ὕστερον ἐπισκεπτέον·
[3, 13]	ψόφῳ ὦσις γένηται καὶ πληγή)	καὶ	ὑπὸ ὁραμάτων καὶ ὀσμῆς ἕτερα
[3, 4]	(λέγω δὲ νοῦν ᾧ διανοεῖται	καὶ	ὑπολαμβάνει ἡ ψυχή) οὐθέν ἐστιν
[3, 3]	οὐκ ἔστιν ἡ αὐτὴ {νόησις}	καὶ	ὑπόληψις, φανερόν. Τοῦτο μὲν γὰρ
[3, 12]	μὲν οὖν ἀναγκαῖαι τῷ ζῴῳ,	καὶ	φανερὸν ὅτι οὐχ οἷόν τε
[3, 10]	πᾶς ὀρθός ἐστιν· ὄρεξις δὲ	καὶ	φαντασία καὶ ὀρθὴ καὶ οὐκ
[3, 2]	ἀπελθόντων τῶν αἰσθητῶν ἔνεισιν αἰσθήσεις	καὶ	φαντασίαι ἐν τοῖς αἰσθητηρίοις. Ἡ
[3, 7]	ἐκείνοις ὥρισται αὐτῷ τὸ διωκτὸν	καὶ	φευκτόν, καὶ ἐκτὸς τῆς αἰσθήσεως,
[3, 2]	τινὰ εἶναι. Καὶ διὰ τοῦτο	καὶ	φθείρει ἕκαστον ὑπερβάλλον, καὶ τὸ
[3, 12]	δύναμιν ἐν πᾶσι τοῖς φυομένοις	καὶ	φθίνουσιν· αἴσθησιν δ' οὐκ ἀναγκαῖον
[3, 9]	τὴν μὲν γὰρ κατ' αὔξησιν	καὶ	φθίσιν κίνησιν, ἅπασιν ὑπάρχουσαν, τὸ
[3, 12]	γενόμενον αὔξησιν ἔχειν καὶ ἀκμὴν	καὶ	φθίσιν, ταῦτα δ' ἄνευ τροφῆς
[3, 9]	ἐστὶ γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν ἔχει	καὶ	φθίσιν) ὥστ' εἶχεν ἂν καὶ
[3, 4]	ᾧ γινώσκει τε ἡ ψυχὴ	καὶ	φρονεῖ, εἴτε χωριστοῦ ὄντος εἴτε
[3, 3]	κατὰ τόπον καὶ τῷ νοεῖν	καὶ	φρονεῖν καὶ αἰσθάνεσθαι, δοκεῖ δὲ
[3, 3]	αἰσθάνεσθαι ὑπολαμβάνουσιν, καὶ αἰσθάνεσθαί τε	καὶ	φρονεῖν τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον,
[3, 3]	ὑπολήψεως διαφοραί, ἐπιστήμη καὶ δόξα	καὶ	φρόνησις καὶ τἀναντία τούτων, περὶ
[3, 1]	ἔστιν ὁ ἀὴρ καὶ ψόφου	καὶ	χρόας) εἰ δὲ πλείω τοῦ
[3, 6]	ἐν ἅπαντί ἐστι τῷ συνεχεῖ,	καὶ	χρόνῳ καὶ μήκει. α Τὸ
[3, 2]	εἰ ὄψεταί τις τὸ ὁρῶν,	καὶ	χρῶμα ἕξει τὸ ὁρῶν πρῶτον.
[3, 12]	τὸ σῶμα ἁπτόν. ψόφος δὲ	καὶ	χρῶμα καὶ ὀσμὴ οὐ τρέφει,
[3, 12]	ἀέρα πάσχειν ὑπὸ τοῦ σχήματος	καὶ	χρώματος, μέχρι περ οὗ ἂν
[3, 2]	οὕτω λεγομένην ἀκοὴν καὶ ψόφον,	καὶ	χυμὸν δὴ καὶ γεῦσιν, καὶ
[3, 10]	ἐὰν κατὰ τὰς δυνάμεις διαιρῶσι	καὶ	χωρίζωσι, πάμπολλα γίνεται, θρεπτικόν, αἰσθητικόν,
[3, 6]	ἑαυτὸ γινώσκει καὶ ἐνέργειά ἐστι	καὶ	χωριστόν. Ἔστι δ' ἡ μὲν
[3, 3]	ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ εἶναι	καὶ	ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς ἐγένετο ὅτε
[3, 3]	κατὰ συμβεβηκός. Φαίνεται δέ γε	καὶ	ψευδῆ, περὶ ὧν ἅμα ὑπόληψιν
[3, 3]	ἔχον, καὶ εἶναι καὶ ἀληθῆ	καὶ	ψευδῆ. Τοῦτο δὲ συμβαίνει διὰ
[3, 3]	γίνεται γὰρ δόξα καὶ ἀληθὴς	καὶ	ψευδής, ἀλλὰ δόξῃ μὲν ἕπεται
[3, 3]	ἢ νοῦς· ἔστι γὰρ φαντασία	καὶ	ψευδής. Λείπεται ἄρα ἰδεῖν εἰ
[3, 3]	τοῖς ζῴοις, διανοεῖσθαι δ' ἐνδέχεται	καὶ	ψευδῶς, καὶ οὐδενὶ ὑπάρχει ᾧ
[3, 2]	δ' ἐνεργῇ τὸ δυνάμενον ἀκούειν	καὶ	ψοφῇ τὸ δυνάμενον ψοφεῖν, τότε
[3, 2]	σώζεσθαι τὴν οὕτω λεγομένην ἀκοὴν	καὶ	ψόφον, καὶ χυμὸν δὴ καὶ
[3, 13]	διαφθείρει τὸ ζῷον, οἷον χρῶμα	καὶ	ψόφος καὶ ὀσμή, ἀλλὰ μόνον
[3, 1]	αἰσθητήριον, καὶ ἔστιν ὁ ἀὴρ	καὶ	ψόφου καὶ χρόας) εἰ δὲ
[3, 12]	ἔχειν ὅτι περ ἂν ζῇ	καὶ	ψυχὴν ἔχῃ, ἀπὸ γενέσεως καὶ
[3, 10]	διὸ ἐν τοῖς κοινοῖς σώματος	καὶ	ψυχῆς ἔργοις θεωρητέον περὶ αὐτοῦ.
[3, 13]	γῆς εἰσίν, ἀλλὰ καὶ θερμοῦ	καὶ	ψυχροῦ καὶ τῶν ἄλλων ἁπτῶν
[3, 13]	τῶν ἁπτῶν ὑπερβολή, οἷον θερμῶν	καὶ	ψυχρῶν καὶ σκληρῶν, ἀναιρεῖ τὸ
[3, 7]	μὲν καὶ πρότερον, λεκτέον δὲ	καὶ	ὧδε. Ἔστι γὰρ ἕν τι,
[3, 3]	ἄνευ αἰσθήσεως γίνεσθαι ἀλλ' αἰσθανομένοις	καὶ	ὧν αἴσθησις ἔστιν, ἔστι δὲ
[3, 4]	θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν κρίνει,	καὶ	ὧν λόγος τις ἡ σάρξ·
[3, 7]	νοητικὸν ἐν τοῖς φαντάσμασι νοεῖ,	καὶ	ὡς ἐν ἐκείνοις ὥρισται αὐτῷ
[3, 12]	σώζεσθαι τὸ ζῷον. αἱ γὰρ	ἄλλαι	αἰσθήσεις δι' ἑτέρων αἰσθάνονται, οἷον
[3, 12]	ἁφῆς εἶναι ζῷον, αἱ δὲ	ἄλλαι	τοῦ τε εὖ ἕνεκα καὶ
[3, 7]	μὲν οὖν αἰσθάνεσθαι ὅμοιον τῷ	φάναι	μόνον καὶ νοεῖν· ὅταν δὲ
[3, 6]	συνέθηκεν· ἐνδέχεται δὲ καὶ διαίρεσιν	φάναι	πάντα. Ἀλλ' οὖν ἔστι γε
[3, 3]	τὸ ψεῦδος. Δεύτερον δὲ τοῦ	συμβεβηκέναι	ταῦτα ἃ συμβέβηκε τοῖς αἰσθητοῖς>
[3, 3]	τῆς οἰκουμένης· συμβαίνει οὖν ἤτοι	ἀποβεβληκέναι	τὴν ἑαυτοῦ ἀληθῆ δόξαν, ἣν
[3, 10]	γὰρ κινεῖ οὐ κινούμενον, τῷ	νοηθῆναι	ἢ φαντασθῆναι- ἀριθμῷ δὲ πλείω
[3, 3]	περὶ ἃ μάλιστα ἤδη ἔστιν	ἀπατηθῆναι	κατὰ τὴν αἴσθησιν. Ἡ δὲ
[3, 10]	οὐ κινούμενον, τῷ νοηθῆναι ἢ	φαντασθῆναι-	ἀριθμῷ δὲ πλείω τὰ κινοῦντα.
[3, 1]	ἰδίως, διὸ λείποιτ' ἂν μηθὲν	εἶναι	αἰσθητήριον ἔξω ὕδατος καὶ ἀέρος,
[3, 1]	οὐδὲ τῶν κοινῶν οἷόν τ'	εἶναι	αἰσθητήριόν τι ἴδιον, ὧν ἑκάστῃ
[3, 2]	εἴπειεν ἄν τις τὸ μὲν	εἶναι	ἄκουσιν τὸ δὲ ψόφησιν εἰ
[3, 3]	ἔνιοι λέγουσι, πάντα τὰ φαινόμενα	εἶναι	ἀληθῆ, ἢ τὴν τοῦ ἀνομοίου
[3, 6]	ἐστι κατὰ τὸ τί ἦν	εἶναι	ἀληθής, καὶ οὐ τὶ κατά
[3, 7]	οὔτε τοῦ αἰσθητικοῦ· ἀλλὰ τὸ	εἶναι	ἄλλο. Τῇ δὲ διανοητικῇ ψυχῇ
[3, 2]	οἰόμενοι οὔτε λευκὸν οὔτε μέλαν	εἶναι	ἄνευ ὄψεως, οὐδὲ χυμὸν ἄνευ
[3, 8]	ἢ αὐτὰ ἢ τὰ εἴδη	εἶναι.	Αὐτὰ μὲν δὴ οὔ· οὐ
[3, 12]	τοῦ ἁπτοῦ καὶ θρεπτικοῦ αἴσθησιν	εἶναι·	αὗται μὲν οὖν ἀναγκαῖαι τῷ
[3, 7]	μία ἡ> μεσότης, τὸ δ'	εἶναι	αὐτῇ πλείω Τίνι δ' ἐπικρίνει
[3, 2]	καὶ ἀχώριστον τὸ κρῖνον, τῷ	εἶναι	δὲ κεχωρισμένον; ἔστι δὴ {πως}
[3, 4]	τοιοῦτον ἕτερον. Ἀπαθὲς ἄρα δεῖ	εἶναι,	δεκτικὸν δὲ τοῦ εἴδους καὶ
[3, 2]	ᾗ φαμὲν τὸ ζῷον αἰσθητικὸν	εἶναι,	διωρίσθω τὸν τρόπον τοῦτον. ~Ἐπεὶ
[3, 4]	γάρ· τὸ δὲ τί ἦν	εἶναι,	εἰ ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ
[3, 12]	τὸ τοῦ ζῴου σῶμα ἁπτικὸν	εἶναι,	εἰ μέλλει σώζεσθαι τὸ ζῷον.
[3, 3]	τὸ φρονεῖν ὥσπερ αἰσθάνεσθαί τι	εἶναι	(ἐν ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις κρίνει
[3, 13]	ζῷον, ὥσπερ εἴρηται, οὐ τοῦ	εἶναι	ἕνεκα ἀλλὰ τοῦ εὖ, οἷον
[3, 2]	καὶ τοῦ αἰσθητικοῦ, τὸ δ'	εἶναι	ἕτερον, ἀνάγκη ἅμα φθείρεσθαι καὶ
[3, 12]	οὐχ οἷόν τε ἄνευ ἁφῆς	εἶναι	ζῷον, αἱ δὲ ἄλλαι τοῦ
[3, 13]	γὰρ ἁφῆς δέδεικται ὅτι ἀδύνατον	εἶναι	ζῷον. διὸ ἡ τῶν ἁπτῶν
[3, 12]	ἄνευ ταύτης οἷόν τε οὐθὲν	εἶναι	ζῷον, εἰ μηθὲν μάτην ποιεῖ
[3, 12]	ἄνευ ταύτης οἷόν τε οὐθὲν	εἶναι	ζῷον} οὔτε ὅσα μὴ δεκτικὰ
[3, 12]	αἴσθησιν ἔχει, ἀνάγκη τὸ σῶμα	εἶναι	ἢ ἁπλοῦν ἢ μικτόν. οὐχ
[3, 8]	τί διοίσει τοῦ μὴ φαντάσματα	εἶναι;	ἢ οὐδὲ ταῦτα φαντάσματα, ἀλλ'
[3, 2]	ἐνέργειαν ἐν τῷ κατὰ δύναμιν	εἶναι·	ἡ γὰρ τοῦ ποιητικοῦ καὶ
[3, 3]	καὶ πάσχειν τὸ ἔχον, καὶ	εἶναι	καὶ ἀληθῆ καὶ ψευδῆ. Τοῦτο
[3, 2]	καὶ τὴν ἀκοὴν λόγον τινὰ	εἶναι.	Καὶ διὰ τοῦτο καὶ φθείρει
[3, 3]	δὲ φαντασία κίνησίς τις δοκεῖ	εἶναι	καὶ οὐκ ἄνευ αἰσθήσεως γίνεσθαι
[3, 4]	γὰρ ταὐτόν ἐστι) τὸ σαρκὶ	εἶναι	καὶ σάρκα ἢ ἄλλῳ ἢ
[3, 4]	εἰ ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ	εἶναι	καὶ τὸ εὐθύ, ἄλλο· ἔστω
[3, 4]	τὸ μέγεθος καὶ τὸ μεγέθει	εἶναι,	καὶ ὕδωρ καὶ ὕδατι εἶναι
[3, 3]	ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ	εἶναι	καὶ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς ἐγένετο
[3, 4]	αὑτὴν ὅταν ἐκταθῇ, τὸ σαρκὶ	εἶναι	κρίνει. Πάλιν δ' ἐπὶ τῶν
[3, 3]	ὁ ἥλιος ποδιαῖος, πιστεύεται δ'	εἶναι	μείζων τῆς οἰκουμένης· συμβαίνει οὖν
[3, 2]	δ' ὡς ᾗ ἀδιαίρετον· τῷ	εἶναι	μὲν γὰρ διαιρετόν, τόπῳ δὲ
[3, 1]	τὸ τοιοῦτον αἰσθητήριον ἀμφοῖν αἰσθητικὸν	εἶναι	(οἷον εἰ ἐξ ἀέρος ἐστὶ
[3, 3]	ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων ἡ αὐτὴ	εἶναι)	ὅτι μὲν οὖν οὐ ταὐτόν
[3, 2]	ἐστι καὶ μία, τὸ δ'	εἶναι	οὐ τὸ αὐτὸ αὐταῖς· λέγω
[3, 7]	μὲν καὶ ἕν, τὸ δ'	εἶναι	οὐ τὸ αὐτό- κἀκεῖνα ὁμοίως.
[3, 2]	καὶ ἀδιαίρετον τἀναντία, τῷ δ'	εἶναι	οὔ, ἀλλὰ τῷ ἐνεργεῖσθαι διαιρετόν,
[3, 4]	εἶναι, καὶ ὕδωρ καὶ ὕδατι	εἶναι	(οὕτω δὲ καὶ ἐφ' ἑτέρων
[3, 2]	δεῖ ἑνί τινι ἄμφω δῆλα	εἶναι-	οὕτω μὲν γὰρ κἂν εἰ
[3, 1]	ἂν μᾶλλον κἂν ἐδόκει ταὐτὸν	εἶναι	πάντα διὰ τὸ ἀκολουθεῖν ἀλλήλοις
[3, 9]	τὸ φανταστικόν, ὃ τῷ μὲν	εἶναι	πάντων ἕτερον, τίνι δὲ τούτων
[3, 9]	καὶ δυνάμει ἕτερον ἂν δόξειεν	εἶναι	πάντων. Καὶ ἄτοπον δὴ τὸ
[3, 1]	ἐὰν ᾖ ξανθόν, χολὴν οἴεται	εἶναι.	Σητήσειε δ' ἄν τις τίνος
[3, 3]	διὰ τὸ ἐμμένειν καὶ ὁμοίας	εἶναι	ταῖς αἰσθήσεσι, πολλὰ κατ' αὐτὰς
[3, 13]	δὲ ᾗ ἅμα συμβαίνει ἁπτικὸν	εἶναι,	ταύτῃ φθείρει) ἡ δὲ τῶν
[3, 3]	αἰσθήσεως, καὶ ταύτην ὁμοίαν ἀνάγκη	εἶναι	τῇ αἰσθήσει, εἴη ἂν αὕτη
[3, 12]	καὶ τὴν γεῦσιν ἀνάγκη ἁφὴν	εἶναί	τινα, διὰ τὸ τοῦ ἁπτοῦ
[3, 6]	πως γνωρίζει. Δεῖ δὲ δυνάμει	εἶναι	τὸ γνωρίζον καὶ ἐνεῖναι ἐν
[3, 3]	δὲ τὸ μὲν φαντασία δοκεῖ	εἶναι	τὸ δὲ ὑπόληψις, περὶ φαντασίας
[3, 13]	δ' οὐχ οἷόν τε ἁπλοῦν	εἶναι	τὸ τοῦ ζῴου σῶμα, φανερόν,
[3, 4]	δὴ οἱ λέγοντες τὴν ψυχὴν	εἶναι	τόπον εἰδῶν, πλὴν ὅτι οὔτε
[3, 3]	τὴν τοῦ ἀνομοίου θίξιν ἀπάτην	εἶναι,	τοῦτο γὰρ ἐναντίον τῷ τὸ
[3, 1]	ὅτι ἀδύνατον ὁτουοῦν ἰδίαν αἴσθησιν	εἶναι	τούτων, οἷον κινήσεως· οὕτω γὰρ
[3, 1]	τούτῳ δὲ συμβέβηκεν υἱῷ Κλέωνος	εἶναι)	τῶν δὲ κοινῶν ἤδη ἔχομεν
[3, 3]	φρονεῖν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι ταὐτὸν	εἶναί	φασιν- ὥσπερ καὶ Ἐμπεδοκλῆς εἴρηκε
[3, 4]	καὶ ἀντιφράττει) ὥστε μηδ' αὐτοῦ	εἶναι	φύσιν μηδεμίαν ἀλλ' ἢ ταύτην,
[3, 4]	ἄρα, ἐπεὶ πάντα νοεῖ, ἀμιγῆ	εἶναι,	ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, ἵνα κρατῇ,
[3, 2]	τε ἅμα λευκὸν καὶ μέλαν	εἶναι,	ὥστ' οὐδὲ τὰ εἴδη πάσχειν
[3, 6]	δυνάμει εἶναι τὸ γνωρίζον καὶ	ἐνεῖναι	ἐν αὐτῷ† Εἰ δέ τινι
[3, 12]	ἄνευ τροφῆς ἀδύνατον· ἀνάγκη ἄρα	ἐνεῖναι	τὴν θρεπτικὴν δύναμιν ἐν πᾶσι
[3, 3]	τῆς αἰσθήσεως ἀληθής, αἱ δ'	ἕτεραι	καὶ παρούσης καὶ ἀπούσης εἶεν
[3, 13]	τὸ αἰσθητήριον οὐ μόνον ὅσαι	διαφοραὶ	γῆς εἰσίν, ἀλλὰ καὶ θερμοῦ
[3, 3]	δὲ καὶ αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως	διαφοραί,	ἐπιστήμη καὶ δόξα καὶ φρόνησις
[3, 1]	καὶ νῦν ἔχουσιν ἔνια ζῷα-	πᾶσαι	ἄρα αἱ αἰσθήσεις ἔχονται ὑπὸ
[3, 13]	δεκτικὸν τὸ αἰσθητήριον οὐ μόνον	ὅσαι	διαφοραὶ γῆς εἰσίν, ἀλλὰ καὶ
[3, 6]	Ἐμπεδοκλῆς ἔφη ᾗ πολλῶν μὲν	κόρσαι	ἀναύχενες ἐβλάστησαν" ἔπειτα συντίθεσθαι τῇ
[3, 9]	ὁ ἔχων τὴν ἰατρικὴν οὐκ	ἰᾶται,	ὡς ἑτέρου τινὸς κυρίου ὄντος
[3, 4]	Ἡ μὲν γὰρ αἴσθησις οὐ	δύναται	αἰσθάνεσθαι ἐκ τοῦ σφόδρα αἰσθητοῦ,
[3, 11]	τὸ μεῖζον γὰρ διώκει· ὥστε	δύναται	ἓν ἐκ πλειόνων φαντασμάτων ποιεῖν)
[3, 4]	καὶ αὐτὸς δι' αὑτοῦ τότε	δύναται	νοεῖν. Ἐπεὶ δ' ἄλλο ἐστὶ
[3, 2]	τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαί ἐστιν ὁρᾶν,	ὁρᾶται	δὲ χρῶμα ἢ τὸ ἔχον,
[3, 1]	ὅτι ἄμφω ἕν) διὸ καὶ	ἀπατᾶται,	καὶ ἐὰν ᾖ ξανθόν, χολὴν
[3, 3]	αἰεὶ καὶ τὸ φρονεῖν ἀλλοῖα	παρίσταται"	τὸ δ' αὐτὸ τούτοις βούλεται
[3, 2]	δ' ἀνώνυμον θάτερον· ὅρασις γὰρ	λέγεται	ἡ τῆς ὄψεως ἐνέργεια, ἡ
[3, 4]	ἕκαστα γένηται ὡς ὁ ἐπιστήμων	λέγεται	ὁ κατ' ἐνέργειαν (τοῦτο δὲ
[3, 10]	(κινεῖται γὰρ τὸ κινούμενον ᾗ	ὀρέγεται,	καὶ ἡ ὄρεξις κίνησίς τίς
[3, 3]	ὅτι μὲν γὰρ λευκόν, οὐ	ψεύδεται,	εἰ δὲ τοῦτο τὸ λευκὸν
[3, 3]	τὸ λευκὸν ἢ ἄλλο τι,	ψεύδεται.	Τρίτον δὲ τῶν κοινῶν καὶ
[3, 7]	φαντάσμασιν ἢ νοήμασιν, ὥσπερ ὁρῶν,	λογίζεται	καὶ βουλεύεται τὰ μέλλοντα πρὸς
[3, 6]	φιλίᾳ, οὕτω καὶ ταῦτα κεχωρισμένα	συντίθεται,	οἷον τὸ ἀσύμμετρον καὶ ἡ
[3, 1]	καὶ ἐὰν ᾖ ξανθόν, χολὴν	οἴεται	εἶναι. Σητήσειε δ' ἄν τις
[3, 3]	παρίσταται" τὸ δ' αὐτὸ τούτοις	βούλεται	καὶ τὸ Ὁμήρου τοῖος γὰρ
[3, 1]	τοῖς ἰδίοις (ἑκάστη γὰρ ἓν	αἰσθάνεται	αἴσθησις) ὥστε δῆλον ὅτι ἀδύνατον
[3, 13]	καὶ τὰ ἄλλα αἰσθητήρια ἁφῇ	αἰσθάνεται,	ἀλλὰ δι' ἑτέρου· αὕτη δὲ
[3, 2]	ὡς τὸ διαιρετὸν τῶν διῃρημένων	αἰσθάνεται,	ἔστι δ' ὡς ᾗ ἀδιαίρετον·
[3, 3]	φαίνεσθαι ἔσται τὸ δοξάζειν ὅπερ	αἰσθάνεται,	μὴ κατὰ συμβεβηκός. Φαίνεται δέ
[3, 2]	λέγει, οὕτω καὶ νοεῖ καὶ	αἰσθάνεται-	ὅτι μὲν οὖν οὐχ οἷόν
[3, 3]	καὶ διανοίας, αὕτη τε οὐ	γίγνεται	ἄνευ αἰσθήσεως, καὶ ἄνευ ταύτης
[3, 1]	τῶν μὴ ἀτελῶν μηδὲ πεπηρωμένων	(φαίνεται	γὰρ καὶ ἡ ἀσπάλαξ ὑπὸ
[3, 11]	τούτοις, ἢ οὔ, καὶ ἐπιθυμίαν.	Φαίνεται	γὰρ λύπη καὶ ἡδονὴ ἐνοῦσα,
[3, 10]	δ' ἐπιθυμία διὰ τὸ ἤδη·	φαίνεται	γὰρ τὸ ἤδη ἡδὺ καὶ
[3, 10]	ὄρεξιν, ἀλλ' ἀκολουθοῦσι τῷ νῷ.	~Φαίνεται	δέ γε δύο ταῦτα κινοῦντα,
[3, 3]	ὅπερ αἰσθάνεται, μὴ κατὰ συμβεβηκός.	Φαίνεται	δέ γε καὶ ψευδῆ, περὶ
[3, 3]	ἐνέργεια, οἷον ὄψις καὶ ὅρασις,	φαίνεται	δέ τι καὶ μηδετέρου ὑπάρχοντος
[3, 7]	ἐντελεχείᾳ ὄντος πάντα τὰ γιγνόμενα.	Φαίνεται	δὲ τὸ μὲν αἰσθητὸν ἐκ
[3, 3]	Καὶ ὅπερ δὴ ἐλέγομεν πρότερον,	φαίνεται	καὶ μύουσιν ὁράματα. Ἀλλὰ μὴν
[3, 9]	πόσα. Τρόπον γάρ τινα ἄπειρα	φαίνεται,	καὶ οὐ μόνον ἅ τινες
[3, 10]	δὲ ὁ μὲν νοῦς οὐ	φαίνεται	κινῶν ἄνευ ὀρέξεως (ἡ γὰρ
[3, 3]	ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ ἔχει, οἷον	φαίνεται	μὲν ὁ ἥλιος ποδιαῖος, πιστεύεται
[3, 9]	ἃς ταῦτα χωρίζουσι, καὶ ἄλλα	φαίνεται	μόρια μείζω διάστασιν ἔχοντα τούτων,
[3, 10]	πράξεως. Ὥστε εὐλόγως δύο ταῦτα	φαίνεται	τὰ κινοῦντα, ὄρεξις καὶ διάνοια
[3, 3]	ἀκριβῶς περὶ τὸ αἰσθητόν, ὅτι	φαίνεται	τοῦτο ἡμῖν ἄνθρωπος, ἀλλὰ μᾶλλον
[3, 3]	Λείπεται ἄρα ἰδεῖν εἰ δόξα·	γίνεται	γὰρ δόξα καὶ ἀληθὴς καὶ
[3, 10]	καὶ αἱ ἐπιθυμίαι ἐναντίαι ὦσι,	γίνεται	δ' ἐν τοῖς χρόνου αἴσθησιν
[3, 10]	δυνάμεις διαιρῶσι καὶ χωρίζωσι, πάμπολλα	γίνεται,	θρεπτικόν, αἰσθητικόν, νοητικόν, βουλευτικόν, ἔτι
[3, 9]	τῷ λογιστικῷ γὰρ ἡ βούλησις	γίνεται,	καὶ ἐν τῷ ἀλόγῳ ἡ
[3, 2]	ἡ κατ' ἐνέργειαν ἀκοὴ ἅμα	γίνεται	καὶ ὁ κατ' ἐνέργειαν ψόφος,
[3, 4]	ἔχει διαφοράν, καὶ πῶς ποτὲ	γίνεται	τὸ νοεῖν. Εἰ δή ἐστι
[3, 2]	κινητικοῦ ἐνέργεια ἐν τῷ πάσχοντι	ἐγγίνεται·	διὸ οὐκ ἀνάγκη τὸ κινοῦν
[3, 8]	πῶς δὲ τοῦτο, δεῖ ζητεῖν.	Τέμνεται	οὖν ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ
[3, 3]	εἴρηκε πρὸς παρεὸν γὰρ μῆτις	ἀέξεται	ἀνθρώποισιν" καὶ ἐν ἄλλοις ὅθεν
[3, 3]	καὶ ψευδής, ἀλλὰ δόξῃ μὲν	ἕπεται	πίστις (οὐκ ἐνδέχεται γὰρ δοξάζοντα
[3, 3]	ἔστι γὰρ φαντασία καὶ ψευδής.	Λείπεται	ἄρα ἰδεῖν εἰ δόξα· γίνεται
[3, 1]	τὸ ἕτερον αὐτῶν ἔχων μόνον	αἰσθήσεται	τοῦ δι' ἀμφοῖν, τῶν δὲ
[3, 12]	εἰ μὴ ἕξει αἴσθησιν, οὐ	δυνήσεται	τὰ μὲν φεύγειν τὰ δὲ
[3, 7]	νοήμασιν, ὥσπερ ὁρῶν, λογίζεται καὶ	βουλεύεται	τὰ μέλλοντα πρὸς τὰ παρόντα·
[3, 3]	φαίνεται μὲν ὁ ἥλιος ποδιαῖος,	πιστεύεται	δ' εἶναι μείζων τῆς οἰκουμένης·
[3, 13]	ἄνευ μὲν γὰρ ἁφῆς οὐδεμίαν	ἐνδέχεται	ἄλλην αἴσθησιν ἔχειν (τὸ γὰρ
[3, 12]	γὰρ ὅσων τὸ σῶμα ἁπλοῦν	ἐνδέχεται	αὐτὴν ἔχειν, {οὔτε ἄνευ ταύτης
[3, 3]	δόξῃ μὲν ἕπεται πίστις (οὐκ	ἐνδέχεται	γὰρ δοξάζοντα οἷς δοκεῖ μὴ
[3, 6]	καὶ> τὸ μὴ λευκὸν συνέθηκεν·	ἐνδέχεται	δὲ καὶ διαίρεσιν φάναι πάντα.
[3, 3]	ὑπάρχει τοῖς ζῴοις, διανοεῖσθαι δ'	ἐνδέχεται	καὶ ψευδῶς, καὶ οὐδενὶ ὑπάρχει
[3, 2]	τὸ κρῖνον. Οὔτε δὴ κεχωρισμένοις	ἐνδέχεται	κρίνειν ὅτι ἕτερον τὸ γλυκὺ
[3, 7]	ἐνέργειαν, τὰ πράγματα. Ἆρα δ'	ἐνδέχεται	τῶν κεχωρισμένων τι νοεῖν ὄντα
[3, 11]	ἁφῇ μόνον ὑπάρχει αἴσθησις, πότερον	ἐνδέχεται	φαντασίαν ὑπάρχειν τούτοις, ἢ οὔ,
[3, 12]	ἐστι φύσεως ἔργον (πῶς γὰρ	θρέψεται;	τοῖς μὲν γὰρ μονίμοις ὑπάρχει
[3, 2]	χρῶμα ἢ τὸ ἔχον, εἰ	ὄψεταί	τις τὸ ὁρῶν, καὶ χρῶμα
[3, 2]	ὅταν εἰλικρινῆ καὶ ἄμικτα ὄντα	ἄγηται	εἰς τὸν λόγον, οἷον τὸ
[3, 13]	τὸ ἡδὺ καὶ λυπηρόν, ἵνα	αἰσθάνηται	τὸ ἐν τροφῇ καὶ ἐπιθυμῇ
[3, 1]	ἀλλ' ᾗ μία, ὅταν ἅμα	γένηται	ἡ αἴσθησις ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ,
[3, 13]	ἂν ἅμα τῷ ψόφῳ ὦσις	γένηται	καὶ πληγή) καὶ ὑπὸ ὁραμάτων
[3, 11]	ὄρεξις τὴν ὄρεξιν, ὅταν ἀκρασία	γένηται·	φύσει δὲ ἀεὶ ἡ ἄνω
[3, 4]	χωριστός. Ὅταν δ' οὕτως ἕκαστα	γένηται	ὡς ὁ ἐπιστήμων λέγεται ὁ
[3, 13]	καὶ κινῆται, ἀκοὴν δὲ ὅπως	σημαίνηταί	τι αὐτῷ {γλῶτταν δὲ ὅπως
[3, 13]	ἐν τροφῇ καὶ ἐπιθυμῇ καὶ	κινῆται,	ἀκοὴν δὲ ὅπως σημαίνηταί τι
[3, 10]	ὅταν δὲ κατὰ τὸν λογισμὸν	κινῆται,	καὶ κατὰ βούλησιν κινεῖται) ἡ
[3, 4]	ἐνέργειαν (τοῦτο δὲ συμβαίνει ὅταν	δύνηται	ἐνεργεῖν δι' αὑτοῦ) ἔστι μὲν
[3, 9]	περὶ ὧν καὶ νῦν εἴ-	ρηται,	τό τε θρεπτικόν, ὃ καὶ
[3, 4]	μὲν πάσχειν κατὰ κοινόν τι	διῄρηται	πρότερον, ὅτι δυνάμει πώς ἐστι
[3, 10]	κίνησιν. Ὅλως μὲν οὖν, ὥσπερ	εἴρηται,	ᾗ ὀρεκτικὸν τὸ ζῷον, ταύτῃ
[3, 11]	μὲν οὖν αἰσθητικὴ φαντασία, ὥσπερ	εἴρηται,	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[3, 7]	τί διαφέρει γλυκὺ καὶ θερμόν,	εἴρηται	μὲν καὶ πρότερον, λεκτέον δὲ
[3, 13]	αἰσθήσεις ἔχει τὸ ζῷον, ὥσπερ	εἴρηται,	οὐ τοῦ εἶναι ἕνεκα ἀλλὰ
[3, 13]	ἁπτικὸν τὸ ἔμψυχον πᾶν, ὥσπερ	εἴρηται)	τὰ δὲ ἄλλα ἔξω γῆς
[3, 1]	ᾐσθανόμεθα ἀλλ' ἢ οὕτως ὥσπερ	εἴρηται	{τὸν Κλέωνος υἱὸν ἡμᾶς ὁρᾶν}
[3, 2]	διαιρετὸν ὑπάρχει, δὶς τῷ αὐτῷ	χρῆται	σημείῳ ἅμα· ᾗ μὲν οὖν
[3, 2]	ἅμα· ᾗ μὲν οὖν δὶς	χρῆται	τῷ πέρατι, δύο κρίνει καὶ
[3, 12]	ὠθούμενον, τὸ δ' ἔσχατον μόνον	ὠθεῖται	οὐκ ὦσαν, τὸ δὲ μέσον
[3, 13]	ὑπὸ ὁραμάτων καὶ ὀσμῆς ἕτερα	κινεῖται,	ἃ τῇ ἁφῇ φθείρει (καὶ
[3, 9]	γὰρ μὴ ὀρεγόμενον ἢ φεῦγον	κινεῖται	ἀλλ' ἢ βίᾳ· ἔτι κἂν
[3, 9]	φεύγειν τι ἢ διώκειν οὐ	κινεῖται,	ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν πράττει,
[3, 11]	κινεῖσθαι. Τὸ δ' ἐπιστημονικὸν οὐ	κινεῖται,	ἀλλὰ μένει. Ἐπεὶ δ' ἡ
[3, 9]	δὲ φοβεῖσθαι, ἡ δὲ καρδία	κινεῖται,	ἂν δ' ἡδύ, ἕτερόν τι
[3, 11]	ἂν ἐνείη; ἢ ὥσπερ καὶ	κινεῖται	ἀορίστως, καὶ ταῦτ' ἔνεστι μέν,
[3, 10]	κινοῦν καὶ κινούμενον τὸ ὀρεκτικόν	(κινεῖται	γὰρ τὸ κινούμενον ᾗ ὀρέγεται,
[3, 10]	Πάντα γὰρ ὤσει καὶ ἕλξει	κινεῖται·	διὸ δεῖ, ὥσπερ ἐν κύκλῳ,
[3, 10]	λογισμὸν κινῆται, καὶ κατὰ βούλησιν	κινεῖται)	ἡ δ' ὄρεξις κινεῖ καὶ
[3, 12]	ὁ δ' ἀὴρ ἐπὶ πλεῖστον	κινεῖται	καὶ ποιεῖ καὶ πάσχει, ἐὰν
[3, 10]	τὸ μὲν ἠρεμεῖ τὸ δὲ	κινεῖται)	λόγῳ μὲν ἕτερα ὄντα, μεγέθει
[3, 7]	ὅταν ἐπὶ τῶν φαντασμάτων ᾖ,	κινεῖται·	οἷον, αἰσθανόμενος τὸν φρυκτὸν ὅτι
[3, 4]	νοῦς (λέγω δὲ νοῦν ᾧ	διανοεῖται	καὶ ὑπολαμβάνει ἡ ψυχή) οὐθέν
[3, 9]	φεύγειν ἢ διώκειν, οἷον πολλάκις	διανοεῖται	φοβερόν τι ἢ ἡδύ, οὐ
[3, 13]	τὸ ζῷον· ἄνευ γὰρ ἁφῆς	δέδεικται	ὅτι ἀδύνατον εἶναι ζῷον. διὸ
[3, 1]	ἢ ἐν τῇ ἁφῇ μάλιστα	μέμικται	ἰδίως, διὸ λείποιτ' ἂν μηθὲν
[3, 3]	τοῦτον. ~Ἐπεὶ δὲ δύο διαφοραῖς	ὁρίζονται	μάλιστα τὴν ψυχήν, κινήσει τε
[3, 1]	Δ' ἀλλήλων ἴδια κατὰ συμβεβηκὸς	αἰσθάνονται	αἱ αἰσθήσεις, οὐχ ᾗ αὐταί,
[3, 12]	γὰρ ἄλλαι αἰσθήσεις δι' ἑτέρων	αἰσθάνονται,	οἷον ὄσφρησις ὄψις ἀκοή· ἁπτόμενον
[3, 3]	ἀληθεῖς ἀεί, αἱ δὲ φαντασίαι	γίνονται	αἱ πλείους ψευδεῖς. Ἔπειτα οὐδὲ
[3, 10]	καὶ θυμικόν. Ἐπεὶ δ' ὀρέξεις	γίνονται	ἐναντίαι ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ συμβαίνει
[3, 2]	ὥστε ἢ δύο τοῦ αὐτοῦ	ἔσονται	ἢ αὐτὴ αὑτῆς. Ἔτι δ'
[3, 1]	ζῷα- πᾶσαι ἄρα αἱ αἰσθήσεις	ἔχονται	ὑπὸ τῶν μὴ ἀτελῶν μηδὲ
[3, 2]	αἰσθητικῷ. Ἀλλ' ἐπ' ἐνίων μὲν	ὠνόμασται,	οἷον ἡ ψόφησις καὶ ἡ
[3, 2]	ἄπειρον εἶσιν ἢ αὐτή τις	ἔσται	αὑτῆς· ὥστ' ἐπὶ τῆς πρώτης
[3, 3]	καὶ διότι οὐκ ἄλλου τινὸς	ἔσται	ἡ δόξα, ἀλλ' ἐκείνου, εἴπερ
[3, 12]	μᾶλλον νοήσει, τῷ δ' οὐθὲν	ἔσται	μᾶλλον δι' ἐκεῖνο) οὐθὲν ἄρα
[3, 3]	οὐδὲ τῶν ἀεὶ ἀληθευουσῶν οὐδεμία	ἔσται,	οἷον ἐπιστήμη ἢ νοῦς· ἔστι
[3, 9]	τρία ἡ ψυχή, ἐν ἑκάστῳ	ἔσται	ὄρεξις. Καὶ δὴ καὶ περὶ
[3, 3]	καὶ αἰσθήσεως ἡ συμπλοκὴ φαντασία	ἔσται·	οὐ γὰρ δὴ ἐκ τῆς
[3, 12]	λαβεῖν. εἰ δὲ τοῦτο, ἀδύνατον	ἔσται	σώζεσθαι τὸ ζῷον. διὸ καὶ
[3, 2]	ἢ ἑτέρᾳ. Ἀλλ' ἡ αὐτὴ	ἔσται	τῆς ὄψεως καὶ τοῦ ὑποκειμένου
[3, 6]	ἀλλὰ καὶ ὅτι ἦν ἢ	ἔσται.	Τὸ δὲ ἓν ποιοῦν ἕκαστον,
[3, 3]	τοῦ λευκοῦ. Τὸ οὖν φαίνεσθαι	ἔσται	τὸ δοξάζειν ὅπερ αἰσθάνεται, μὴ
[3, 12]	ὑπάρχει τὰ φύσει, ἢ συμπτώματα	ἔσται	τῶν ἕνεκά του. εἰ οὖν
[3, 1]	τούτων, οἷον κινήσεως· οὕτω γὰρ	ἔσται	ὥσπερ νῦν τῇ ὄψει τὸ
[3, 7]	νοεῖ, καὶ ὡς ἐν ἐκείνοις	ὥρισται	αὐτῷ τὸ διωκτὸν καὶ φευκτόν,
[3, 9]	δὲ ἡ ψυχὴ κατὰ δύο	ὥρισται	δυνάμεις ἡ τῶν ζῴων, τῷ
[3, 13]	ἁπτὸν τὴν ἁφήν, ταύτῃ δὲ	ὥρισται	τὸ ζῷον· ἄνευ γὰρ ἁφῆς
[3, 2]	καὶ τὸ ὁρῶν ἔστιν ὡς	κεχρωμάτισται·	τὸ γὰρ αἰσθητήριον δεκτικὸν τοῦ
[3, 1]	αἰσθάνονται αἱ αἰσθήσεις, οὐχ ᾗ	αὐταί,	ἀλλ' ᾗ μία, ὅταν ἅμα
[3, 12]	ἁπτοῦ καὶ θρεπτικοῦ αἴσθησιν εἶναι·	αὗται	μὲν οὖν ἀναγκαῖαι τῷ ζῴῳ,
[3, 3]	κρίνομεν καὶ ἀληθεύομεν ἢ ψευδόμεθα;	τοιαῦται	δ' εἰσὶν αἴσθησις, δόξα, ἐπιστήμη,
[3, 7]	ποιοῦν· οὐ γὰρ πάσχει οὐδ'	ἀλλοιοῦται.	Διὸ ἄλλο εἶδος τοῦτο κινήσεως·
[3, 6]	διαίρεσις, καὶ τὸ οὕτως ἀδιαίρετον,	δηλοῦται	ὥσπερ ἡ στέρησις. Καὶ ὅμοιος
[3, 3]	οὐδὲ δόξα μετ' αἰσθήσεως, οὐδὲ	δι'	αἰσθήσεως, οὐδὲ συμπλοκὴ δόξης καὶ
[3, 1]	αὐτῶν ἔχων μόνον αἰσθήσεται τοῦ	δι'	ἀμφοῖν, τῶν δὲ ἁπλῶν ἐκ
[3, 9]	ἄλογον· κατὰ γὰρ τὰς διαφορὰς	δι'	ἃς ταῦτα χωρίζουσι, καὶ ἄλλα
[3, 13]	ἑτέρου· αὕτη δὲ δοκεῖ μόνη	δι'	αὑτῆς. ὥστε τῶν μὲν τοιούτων
[3, 4]	δὲ συμβαίνει ὅταν δύνηται ἐνεργεῖν	δι'	αὑτοῦ) ἔστι μὲν καὶ τότε
[3, 4]	μαθεῖν ἢ εὑρεῖν· καὶ αὐτὸς	δι'	αὑτοῦ τότε δύναται νοεῖν. Ἐπεὶ
[3, 12]	τῷ δ' οὐθὲν ἔσται μᾶλλον	δι'	ἐκεῖνο) οὐθὲν ἄρα ἔχει ψυχὴν
[3, 1]	δ' οὕτως ὥστ' εἰ μὲν	δι'	ἑνὸς πλείω αἰσθητὰ ἕτερα ὄντα
[3, 13]	ἂν γένοιτο, πάντα δὲ τῷ	δι'	ἑτέρου αἰσθάνεσθαι ποιεῖ τὴν αἴσθησιν,
[3, 13]	ἄλλα αἰσθητήρια ἁφῇ αἰσθάνεται, ἀλλὰ	δι'	ἑτέρου· αὕτη δὲ δοκεῖ μόνη
[3, 12]	ζῷον. αἱ γὰρ ἄλλαι αἰσθήσεις	δι'	ἑτέρων αἰσθάνονται, οἷον ὄσφρησις ὄψις
[3, 7]	δὲ ὁ ἀὴρ τὴν κόρην	τοιανδὶ	ἐποίησεν, αὕτη δ' ἕτερον, καὶ
[3, 3]	φαντασία. Ἀλλ' ἐπειδὴ ἔστι κινηθέντος	τουδὶ	κινεῖσθαι ἕτερον ὑπὸ τούτου, ἡ
[3, 2]	ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ. Εἰ γὰρ γλυκύ,	ὡδὶ	κινεῖ τὴν αἴσθησιν ἢ τὴν
[3, 2]	ἀδιαίρετον, καὶ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ.	Εἰ	γὰρ γλυκύ, ὡδὶ κινεῖ τὴν
[3, 10]	τι τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν.	Εἰ	γὰρ δύο, νοῦς καὶ ὄρεξις,
[3, 1]	κίνησις καὶ μέγεθος καὶ ἀριθμός;	εἰ	γὰρ ἦν ἡ ὄψις μόνη,
[3, 12]	οἷον τῷ πορευτικῷ, ἀνάγκη ὑπάρχειν·	εἰ	γὰρ μέλλει σώζεσθαι, οὐ μόνον
[3, 1]	ἐκ τῶνδε πιστεύσειεν ἄν τις.	Εἰ	γὰρ παντὸς οὗ ἐστὶν αἴσθησις
[3, 2]	τοῦτο ποιητέον. Ἔχει δ' ἀπορίαν·	εἰ	γὰρ τὸ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαί
[3, 6]	τὸ ὁρᾶν τοῦ ἰδίου ἀληθές,	εἰ	δ' ἄνθρωπος τὸ λευκὸν ἢ
[3, 2]	περὶ τῶν λεγομένων οὐχ ἁπλῶς.	Εἰ	δ' ἡ φωνὴ συμφωνία τίς
[3, 6]	ἅμα, τότε δ' οἱονεὶ μήκη·	εἰ	δ' ὡς ἐξ ἀμφοῖν, καὶ
[3, 1]	ᾗ ὅταν συμπέσωσιν ἅμα γνωρίζομεν.	Εἰ	δὲ μή, οὐδαμῶς ἂν ἀλλ'
[3, 1]	ἀὴρ καὶ ψόφου καὶ χρόας)	εἰ	δὲ πλείω τοῦ αὐτοῦ, οἷον
[3, 11]	γὰρ λύπη καὶ ἡδονὴ ἐνοῦσα,	εἰ	δὲ ταῦτα, καὶ ἐπιθυμίαν ἀνάγκη.
[3, 3]	ἀεὶ πάρεστι, φαντασία δ' οὔ.	Εἰ	δὲ τῇ ἐνεργείᾳ τὸ αὐτό,
[3, 6]	γνωρίζον καὶ ἐνεῖναι ἐν αὐτῷ†	Εἰ	δέ τινι μηδὲν ἔστιν ἐναντίον
[3, 12]	μὲν φεύγειν τὰ δὲ λαβεῖν.	εἰ	δὲ τοῦτο, ἀδύνατον ἔσται σώζεσθαι
[3, 3]	μὲν γὰρ λευκόν, οὐ ψεύδεται,	εἰ	δὲ τοῦτο τὸ λευκὸν ἢ
[3, 9]	ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ θυμός·	εἰ	δὲ τρία ἡ ψυχή, ἐν
[3, 4]	πῶς ποτὲ γίνεται τὸ νοεῖν.	Εἰ	δή ἐστι τὸ νοεῖν ὥσπερ
[3, 2]	εἶναι ἄκουσιν τὸ δὲ ψόφησιν	εἰ	δή ἐστιν ἡ κίνησις (καὶ
[3, 3]	διορίσαντας οὕτω περὶ θατέρου λεκτέον.	Εἰ	δή ἐστιν ἡ φαντασία καθ'
[3, 7]	πρὸς ἄλληλα} ὥστε καὶ ἐναλλάξ.	Εἰ	δὴ τὰ ΓΑ ἑνὶ εἴη
[3, 12]	ἄποθεν. τοῦτο δ' ἂν εἴη,	εἰ	διὰ τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν εἴη
[3, 3]	καὶ ψευδής. Λείπεται ἄρα ἰδεῖν	εἰ	δόξα· γίνεται γὰρ δόξα καὶ
[3, 12]	τῷ αὐτῷ τόπῳ ἀλλοιοῖ, οἷον	εἰ	εἰς κηρὸν βάψειέ τις, μέχρι
[3, 1]	αἰσθητήριον ἀμφοῖν αἰσθητικὸν εἶναι (οἷον	εἰ	ἐξ ἀέρος ἐστὶ τὸ αἰσθητήριον,
[3, 4]	τὸ δὲ τί ἦν εἶναι,	εἰ	ἔστιν ἕτερον τὸ εὐθεῖ εἶναι
[3, 3]	μὴ ἐπιλαθόμενον μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ	εἰ	ἔτι ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν
[3, 3]	φαντασίαν ὡσαύτως ἔχομεν ὥσπερ ἂν	εἰ	θεώμενοι ἐν γραφῇ τὰ δεινὰ
[3, 2]	ἢ αὐτὴ αὑτῆς. Ἔτι δ'	εἰ	καὶ ἑτέρα εἴη ἡ τῆς
[3, 12]	τοῦ ζῴου σῶμα ἁπτικὸν εἶναι,	εἰ	μέλλει σώζεσθαι τὸ ζῷον. αἱ
[3, 1]	ὕδατι, ἔχει δ' οὕτως ὥστ'	εἰ	μὲν δι' ἑνὸς πλείω αἰσθητὰ
[3, 12]	ὄσφρησις ὄψις ἀκοή· ἁπτόμενον δέ,	εἰ	μὴ ἕξει αἴσθησιν, οὐ δυνήσεται
[3, 4]	γὰρ τοῖς ἄλλοις νοῦς ὑπάρξει,	εἰ	μὴ κατ' ἄλλο αὐτὸς νοητός,
[3, 1]	τὸ δέρμα ἔχουσα ὀφθαλμούς) ὥστ'	εἰ	μή τι ἕτερον ἔστι σῶμα,
[3, 12]	οἷόν τε οὐθὲν εἶναι ζῷον,	εἰ	μηθὲν μάτην ποιεῖ ἡ φύσις.
[3, 9]	ἢ πᾶσα ἡ ψυχή, καὶ	εἰ	μόριόν τι, πότερον ἴδιόν τι
[3, 4]	τὸ δὲ πάσχειν) ἔτι δ'	εἰ	νοητὸς καὶ αὐτός; ἢ γὰρ
[3, 4]	νοῦν. Ἀπορήσειε δ' ἄν τις,	εἰ	ὁ νοῦς ἁπλοῦν ἐστὶ καὶ
[3, 9]	ἐστὶ καὶ ἀκίνητα διὰ τέλους.	Εἰ	οὖν ἡ φύσις μήτε ποιεῖ
[3, 3]	ὅταν πόρρω τὸ αἰσθητὸν ᾖ.	Εἰ	οὖν μηθὲν ἄλλο ἔχει τὰ
[3, 12]	συμπτώματα ἔσται τῶν ἕνεκά του.	εἰ	οὖν πᾶν σῶμα πορευτικόν, μὴ
[3, 2]	δὲ χρῶμα ἢ τὸ ἔχον,	εἰ	ὄψεταί τις τὸ ὁρῶν, καὶ
[3, 12]	τὴν ὄψιν κινεῖ, ὥσπερ ἂν	εἰ	τὸ ἐν τῷ κηρῷ σημεῖον
[3, 7]	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ	εἰ	τὸ μὲν Α τὸ γλυκὺ
[3, 4]	ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, πῶς νοήσει,	εἰ	τὸ νοεῖν πάσχειν τί ἐστιν
[3, 2]	οὐδὲ τὰ εἴδη πάσχειν αὐτῶν,	εἰ	τοιοῦτον ἡ αἴσθησις καὶ ἡ
[3, 2]	εἶναι- οὕτω μὲν γὰρ κἂν	εἰ	τοῦ μὲν ἐγὼ τοῦ δὲ
[3, 9]	τούτων, περὶ ὧν καὶ νῦν	εἴ-	ρηται, τό τε θρεπτικόν, ὃ
[3, 3]	τι ἡμῖν γίγνεσθαι καὶ μὴ	εἴ	τι κατὰ μεταφορὰν λέγομεν, ἆρα>
[3, 7]	οὔ, κεχωρισμένως δὲ ᾗ κοῖλον	{εἴ	τις} ἐνόει {ἐνεργείᾳ} ἄνευ τῆς
[3, 9]	ἢ ἕτερον ἔχει πολλὴν ἀπορίαν,	εἴ	τις θήσει κεχωρισμένα μόρια τῆς
[3, 10]	κινοῦντα, ἢ ὄρεξις ἢ νοῦς,	εἴ	τις τὴν φαντασίαν τιθείη ὡς
[3, 7]	ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα νοεῖ> ὥσπερ,	εἴ	τις> τὸ σιμὸν ᾗ μὲν
[3, 3]	οὔ. Εἶτα αἱ μὲν ἀληθεῖς	ἀεί,	αἱ δὲ φαντασίαι γίνονται αἱ
[3, 3]	ὁράματα. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῶν	ἀεὶ	ἀληθευουσῶν οὐδεμία ἔσται, οἷον ἐπιστήμη
[3, 3]	μὲν γὰρ αἴσθησις τῶν ἰδίων	ἀεὶ	ἀληθής, καὶ πᾶσιν ὑπάρχει τοῖς
[3, 5]	ἀμιγής, τῇ οὐσίᾳ ὢν ἐνέργεια·	ἀεὶ	γὰρ τιμιώτερον τὸ ποιοῦν τοῦ
[3, 9]	περὶ φευκτοῦ καὶ διωκτοῦ οὐθέν,	ἀεὶ	δὲ ἡ κίνησις ἢ φεύγοντός
[3, 11]	ὅταν ἀκρασία γένηται· φύσει δὲ	ἀεὶ	ἡ ἄνω ἀρχικωτέρα καὶ κινεῖ·
[3, 6]	Τὸ γὰρ ψεῦδος ἐν συνθέσει	ἀεί·	καὶ γὰρ ἂν τὸ λευκὸν
[3, 10]	ὀρθὴ καὶ οὐκ ὀρθή. Διὸ	ἀεὶ	κινεῖ μὲν τὸ ὀρεκτόν, ἀλλὰ
[3, 4]	αὐτό ἐστιν (τοῦ δὲ μὴ	ἀεὶ	νοεῖν τὸ αἴτιον ἐπισκεπτέον) ἐν
[3, 6]	λευκὸν ἢ μή, οὐκ ἀληθὲς	ἀεί,	οὕτως ἔχει ὅσα ἄνευ ὕλης.
[3, 3]	τοῖς ὕπνοις. Εἶτα αἴσθησις μὲν	ἀεὶ	πάρεστι, φαντασία δ' οὔ. Εἰ
[3, 9]	οὐχ ἡ θρεπτικὴ δύναμις, δῆλον·	ἀεί	τε γὰρ ἕνεκά του ἡ
[3, 2]	καὶ τὸ ἔχον ψόφον οὐκ	ἀεὶ	ψοφεῖ, ὅταν δ' ἐνεργῇ τὸ
[3, 2]	γὰρ τὸ γλυκὺ τοῦ λευκοῦ·	λέγει	ἄρα τὸ αὐτό· ὥστε ὡς
[3, 2]	ὅτι νῦν ἕτερον, ἀλλ' οὕτω	λέγει,	καὶ νῦν καὶ ὅτι νῦν)
[3, 11]	καθ' ἕκαστον (ἡ μὲν γὰρ	λέγει	ὅτι δεῖ τὸν τοιοῦτον τὸ
[3, 2]	κακόν, οὕτω καὶ ὅτε θάτερον	λέγει	ὅτι ἕτερον καὶ θάτερον (οὐ
[3, 2]	ἐντεῦθεν. Ὥσπερ γὰρ τὸ αὐτὸ	λέγει	ὅτι ἕτερον τὸ ἀγαθὸν καὶ
[3, 2]	ἄρα τὸ αὐτό· ὥστε ὡς	λέγει,	οὕτω καὶ νοεῖ καὶ αἰσθάνεται-
[3, 9]	θεωρητικὸς οὐθὲν θεωρεῖ πρακτόν, οὐδὲ	λέγει	περὶ φευκτοῦ καὶ διωκτοῦ οὐθέν,
[3, 7]	ἢ κακὸν φήσῃ ἢ ἀποφήσῃ,	φεύγει	ἢ διώκει· διὸ οὐδέποτε νοεῖ
[3, 7]	τὸ ἡδὺ ἢ λυπηρόν, ἐνταῦθα	φεύγει	ἢ διώκει καὶ ὅλως ἓν
[3, 7]	καταφᾶσα ἢ ἀποφᾶσα διώκει ἢ	φεύγει·	καὶ ἔστι τὸ ἥδεσθαι καὶ
[3, 12]	γὰρ μέλλει σώζεσθαι, οὐ μόνον	δεῖ	ἁπτόμενον αἰσθάνεσθαι ἀλλὰ καὶ ἄποθεν.
[3, 6]	τῷ ἐναντίῳ γάρ πως γνωρίζει.	Δεῖ	δὲ δυνάμει εἶναι τὸ γνωρίζον
[3, 2]	ἂν εἴη ὅτι ἕτερα ἀλλήλων,	δεῖ	δὲ τὸ ἓν λέγειν ὅτι
[3, 4]	τι τοιοῦτον ἕτερον. Ἀπαθὲς ἄρα	δεῖ	εἶναι, δεκτικὸν δὲ τοῦ εἴδους
[3, 2]	τὸ γλυκὺ τοῦ λευκοῦ, ἀλλὰ	δεῖ	ἑνί τινι ἄμφω δῆλα εἶναι-
[3, 8]	τὰ αἰσθητά· πῶς δὲ τοῦτο,	δεῖ	ζητεῖν. Τέμνεται οὖν ἡ ἐπιστήμη
[3, 9]	δὲ ἀπορίαν εὐθὺς πῶς τε	δεῖ	μόρια λέγειν τῆς ψυχῆς καὶ
[3, 11]	(ἡ μὲν γὰρ λέγει ὅτι	δεῖ	τὸν τοιοῦτον τὸ τοιόνδε πράττειν,
[3, 10]	ὤσει καὶ ἕλξει κινεῖται· διὸ	δεῖ,	ὥσπερ ἐν κύκλῳ, μένειν τι,
[3, 3]	κατ' ἀρχὰς λόγοις διωρίσαμεν (καίτοι	ἔδει	ἅμα καὶ περὶ τοῦ ἠπατῆσθαι
[3, 4]	ἓν δέ τι τὸ νοητὸν	εἴδει,	ἢ μεμιγμένον τι ἕξει, ὃ
[3, 10]	τὸ μὴ ὁρᾶν τὸ μέλλον)	εἴδει	μὲν ἓν ἂν εἴη τὸ
[3, 6]	τὸ ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ	εἴδει	νοεῖ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ
[3, 6]	τὸ ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ	εἴδει	νοεῖ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ
[3, 6]	μέλαν· τῷ ἐναντίῳ γάρ πως	γνωρίζει.	Δεῖ δὲ δυνάμει εἶναι τὸ
[3, 6]	ἄλλων, οἷον πῶς τὸ κακὸν	γνωρίζει	ἢ τὸ μέλαν· τῷ ἐναντίῳ
[3, 7]	πῦρ, τῇ κοινῇ ὁρῶν κινούμενον	γνωρίζει	ὅτι πολέμιος· ὁτὲ δὲ τοῖς
[3, 3]	κρίνει τι ἡ ψυχὴ καὶ	γνωρίζει	τῶν ὄντων) καὶ οἵ γε
[3, 3]	τὸ ἐπικαλύπτεσθαι τὸν νοῦν ἐνίοτε	πάθει	ἢ νόσῳ ἢ ὕπνῳ, οἷον
[3, 10]	κινεῖται) λόγῳ μὲν ἕτερα ὄντα,	μεγέθει	δ' ἀχώριστα. Πάντα γὰρ ὤσει
[3, 4]	ἐστὶ τὸ μέγεθος καὶ τὸ	μεγέθει	εἶναι, καὶ ὕδωρ καὶ ὕδατι
[3, 9]	μόριον αὐτῆς χωριστὸν ὂν ἢ	μεγέθει	ἢ λόγῳ, ἢ πᾶσα ἡ
[3, 4]	εἶναι, εἰ ἔστιν ἕτερον τὸ	εὐθεῖ	εἶναι καὶ τὸ εὐθύ, ἄλλο·
[3, 3]	πολλοῖς. {Ἔτι πάσῃ μὲν δόξῃ	ἀκολουθεῖ	πίστις, πίστει δὲ τὸ πεπεῖσθαι,
[3, 12]	καὶ τὸ μὲν πρῶτον κινοῦν	ὠθεῖ	οὐκ ὠθούμενον, τὸ δ' ἔσχατον
[3, 3]	καὶ ἐν ἄλλοις ὅθεν σφίσιν	αἰεὶ	καὶ τὸ φρονεῖν ἀλλοῖα παρίσταται"
[3, 6]	ἀλλ' ἴσως οὐ χωριστόν, ὃ	ποιεῖ	ἕνα τὸν χρόνον καὶ τὸ
[3, 12]	εἶναι ζῷον, εἰ μηθὲν μάτην	ποιεῖ	ἡ φύσις. ἕνεκά του γὰρ
[3, 12]	ἀὴρ ἐπὶ πλεῖστον κινεῖται καὶ	ποιεῖ	καὶ πάσχει, ἐὰν μένῃ καὶ
[3, 12]	κατὰ τόπον μέχρι του μεταβάλλειν	ποιεῖ,	καὶ τὸ ὦσαν ἕτερον ποιεῖ
[3, 9]	Εἰ οὖν ἡ φύσις μήτε	ποιεῖ	μάτην μηθὲν μήτε ἀπολείπει τι
[3, 4]	ἢ μεμιγμένον τι ἕξει, ὃ	ποιεῖ	νοητὸν αὐτὸν ὥσπερ τἆλλα. Ἢ
[3, 1]	αἰσθητῷ τὰ κοινὰ ὑπάρχει, δῆλον	ποιεῖ	ὅτι ἄλλο τι ἕκαστον αὐτῶν.
[3, 12]	καὶ ὀσμὴ οὐ τρέφει, οὐδὲ	ποιεῖ	οὔτ' αὔξησιν οὔτε φθίσιν· ὥστε
[3, 5]	γάρ τινα καὶ τὸ φῶς	ποιεῖ	τὰ δυνάμει ὄντα χρώματα ἐνεργείᾳ
[3, 13]	δὲ τῷ δι' ἑτέρου αἰσθάνεσθαι	ποιεῖ	τὴν αἴσθησιν, καὶ διὰ τῶν
[3, 12]	ποιεῖ, καὶ τὸ ὦσαν ἕτερον	ποιεῖ	ὥστε ὠθεῖν, καὶ ἔστι διὰ
[3, 7]	παρόντα· καὶ ὅταν εἴπῃ ὡς	ἐκεῖ	τὸ ἡδὺ ἢ λυπηρόν, ἐνταῦθα
[3, 6]	τῷ συνεχεῖ, καὶ χρόνῳ καὶ	μήκει.	α Τὸ δὲ μὴ κατὰ
[3, 6]	χρόνος διαιρετὸς καὶ ἀδιαίρετος τῷ	μήκει.	Οὔκουν ἔστιν εἰπεῖν ἐν τῷ
[3, 3]	ἐνδέχοιτο τοῖς θηρίοις φαντασίαν ὑπάρχειν·	δοκεῖ	δ' οὔ, οἷον μύρμηκι ἢ
[3, 3]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ γνωρίζειν·	δοκεῖ	δὲ καὶ ἡ ἀπάτη καὶ
[3, 3]	νοεῖν καὶ φρονεῖν καὶ αἰσθάνεσθαι,	δοκεῖ	δὲ καὶ τὸ νοεῖν καὶ
[3, 3]	ἡ δὲ φαντασία κίνησίς τις	δοκεῖ	εἶναι καὶ οὐκ ἄνευ αἰσθήσεως
[3, 3]	τούτου δὲ τὸ μὲν φαντασία	δοκεῖ	εἶναι τὸ δὲ ὑπόληψις, περὶ
[3, 3]	(οὐκ ἐνδέχεται γὰρ δοξάζοντα οἷς	δοκεῖ	μὴ πιστεύειν) τῶν δὲ θηρίων
[3, 13]	ἀλλὰ δι' ἑτέρου· αὕτη δὲ	δοκεῖ	μόνη δι' αὑτῆς. ὥστε τῶν
[3, 8]	ἔστι παρὰ τὰ μεγέθη, ὡς	δοκεῖ,	τὰ αἰσθητὰ κεχωρισμένον, ἐν τοῖς
[3, 4]	ἀμφοῖν ὑπάρχει, τὸ μὲν ποιεῖν	δοκεῖ	τὸ δὲ πάσχειν) ἔτι δ'
[3, 1]	λευκοῦ, ἐλάνθανεν ἂν μᾶλλον κἂν	ἐδόκει	ταὐτὸν εἶναι πάντα διὰ τὸ
[3, 6]	ἐναντίον {τῶν αἰτίων} αὐτὸ ἑαυτὸ	γινώσκει	καὶ ἐνέργειά ἐστι καὶ χωριστόν.
[3, 4]	μορίου τοῦ τῆς ψυχῆς ᾧ	γινώσκει	τε ἡ ψυχὴ καὶ φρονεῖ,
[3, 7]	φήσῃ ἢ ἀποφήσῃ, φεύγει ἢ	διώκει·	διὸ οὐδέποτε νοεῖ ἄνευ φαντάσματος
[3, 7]	λυπηρόν, οἷον καταφᾶσα ἢ ἀποφᾶσα	διώκει	ἢ φεύγει· καὶ ἔστι τὸ
[3, 7]	ἢ λυπηρόν, ἐνταῦθα φεύγει ἢ	διώκει	καὶ ὅλως ἓν πράξει. Καὶ
[3, 11]	ἑνὶ μετρεῖν· τὸ μεῖζον γὰρ	διώκει·	ὥστε δύναται ἓν ἐκ πλειόνων
[3, 10]	διαφέρει δὲ τοῦ θεωρητικοῦ τῷ	τέλει.	Καὶ ἡ ὄρεξις δ' ἕνεκά
[3, 3]	καὶ πλείω χρόνον ἐν τούτῳ	διατελεῖ	ἡ ψυχή· διὸ ἀνάγκη ἤτοι,
[3, 12]	πορευτικῷ, ἀνάγκη ὑπάρχειν· εἰ γὰρ	μέλλει	σώζεσθαι, οὐ μόνον δεῖ ἁπτόμενον
[3, 12]	ζῴου σῶμα ἁπτικὸν εἶναι, εἰ	μέλλει	σώζεσθαι τὸ ζῷον. αἱ γὰρ
[3, 4]	ἐντελεχείᾳ οὐδέν, πρὶν ἂν νοῇ·	δυνάμει	δ' οὕτως ὥσπερ ἐν γραμματείῳ
[3, 6]	γάρ πως γνωρίζει. Δεῖ δὲ	δυνάμει	εἶναι τὸ γνωρίζον καὶ ἐνεῖναι
[3, 8]	εἰς τὰ πράγματα, ἡ μὲν	δυνάμει	εἰς τὰ δυνάμει, ἡ δ'
[3, 4]	ἐν δὲ τοῖς ἔχουσιν ὕλην	δυνάμει	ἕκαστον ἔστι τῶν νοητῶν. Ὥστ'
[3, 5]	γένει (τοῦτο δὲ ὃ πάντα	δυνάμει	ἐκεῖνα) ἕτερον δὲ τὸ αἴτιον
[3, 9]	ὀρεκτικόν, ὃ καὶ λόγῳ καὶ	δυνάμει	ἕτερον ἂν δόξειεν εἶναι πάντων.
[3, 6]	δ' ἀδιαίρετον ἐπεὶ διχῶς, ἢ	δυνάμει	ἢ ἐνεργείᾳ, οὐθὲν κωλύει νοεῖν
[3, 8]	ἡ μὲν δυνάμει εἰς τὰ	δυνάμει,	ἡ δ' ἐντελεχείᾳ εἰς τὰ
[3, 2]	ἀδιαίρετον. Ἢ οὐχ οἷόν τε;	δυνάμει	μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ καὶ
[3, 5]	καὶ τὸ φῶς ποιεῖ τὰ	δυνάμει	ὄντα χρώματα ἐνεργείᾳ χρώματα. Καὶ
[3, 7]	δὲ τὸ μὲν αἰσθητὸν ἐκ	δυνάμει	ὄντος τοῦ αἰσθητικοῦ ἐνεργείᾳ ποιοῦν·
[3, 4]	κοινόν τι διῄρηται πρότερον, ὅτι	δυνάμει	πώς ἐστι τὰ νοητὰ ὁ
[3, 4]	αὑτοῦ) ἔστι μὲν καὶ τότε	δυνάμει	πως, οὐ μὴν ὁμοίως καὶ
[3, 4]	ἡ νοητική, οὔτε ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ	δυνάμει	τὰ εἴδη. Ὅτι δ' οὐχ
[3, 8]	τὸ αἰσθητικὸν καὶ τὸ ἐπιστημονικὸν	δυνάμει	ταὐτά ἐστι, τὸ μὲν τὸ>
[3, 4]	δεκτικὸν δὲ τοῦ εἴδους καὶ	δυνάμει	τοιοῦτον ἀλλὰ μὴ τοῦτο, καὶ
[3, 6]	ἂν μὴ διαιρεθῇ, ἀλλ' ἢ	δυνάμει.	Χωρὶς δ' ἑκάτερον νοῶν τῶν
[3, 10]	δ' ἀρχή (διὸ τὸ μὲν	ἠρεμεῖ	τὸ δὲ κινεῖται) λόγῳ μὲν
[3, 10]	πρακτική· τὸ ὀρεκτὸν γὰρ κι-	νεῖ,	καὶ διὰ τοῦτο ἡ διάνοια
[3, 4]	δὲ νοῦν ᾧ διανοεῖται καὶ	ὑπολαμβάνει	ἡ ψυχή) οὐθέν ἐστιν ἐνεργείᾳ
[3, 13]	ὁρᾷ, ὅλως δ' ἐπεὶ ἐν	διαφανεῖ,	γεῦσιν δὲ διὰ τὸ ἡδὺ
[3, 1]	αἰσθητὰ ἕτερα ὄντα ἀλλήλων τῷ	γένει,	ἀνάγκη τὸν ἔχοντα τὸ τοιοῦτον
[3, 7]	τὸ ψεῦδος, ἐν τῷ αὐτῷ	γένει	ἐστὶ τῷ ἀγαθῷ καὶ τῷ
[3, 12]	τοῦ τε εὖ ἕνεκα καὶ	γένει	ζῴων ἤδη οὐ τῷ τυχόντι·
[3, 5]	{τι} τὸ μὲν ὕλη ἑκάστῳ	γένει	(τοῦτο δὲ ὃ πάντα δυνάμει
[3, 11]	δ' ἐπιστημονικὸν οὐ κινεῖται, ἀλλὰ	μένει.	Ἐπεὶ δ' ἡ μὲν καθόλου
[3, 2]	ἐπὶ δὲ τῶν ἑτέρων οὐ	συμβαίνει.	Ἀλλ' ἐκεῖνοι ἁπλῶς ἔλεγον περὶ
[3, 13]	ὁ χυμὸς δὲ ᾗ ἅμα	συμβαίνει	ἁπτικὸν εἶναι, ταύτῃ φθείρει) ἡ
[3, 3]	ἀληθῆ καὶ ψευδῆ. Τοῦτο δὲ	συμβαίνει	διὰ τάδε· ἡ αἴσθησις τῶν
[3, 4]	μηθὲν ἐνυπάρχει ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον· ὅπερ	συμβαίνει	ἐπὶ τοῦ νοῦ. Καὶ αὐτὸς
[3, 4]	ὁ κατ' ἐνέργειαν (τοῦτο δὲ	συμβαίνει	ὅταν δύνηται ἐνεργεῖν δι' αὑτοῦ)
[3, 10]	γίνονται ἐναντίαι ἀλλήλαις, τοῦτο δὲ	συμβαίνει	ὅταν ὁ λόγος καὶ αἱ
[3, 3]	δ' εἶναι μείζων τῆς οἰκουμένης·	συμβαίνει	οὖν ἤτοι ἀποβεβληκέναι τὴν ἑαυτοῦ
[3, 2]	κατ' ἐνέργειαν, ἐπὶ τούτων μὲν	συμβαίνει	τὸ λεχθέν, ἐπὶ δὲ τῶν
[3, 10]	φαντασία δὲ ὅταν κινῇ, οὐ	κινεῖ	ἄνευ ὀρέξεως. Ἓν δή τι
[3, 11]	συλλογισμοῦ οὐκ ἔχει, αὕτη δὲ	κινεῖ·	διὸ τὸ βουλευτικὸν οὐκ ἔχει
[3, 10]	τὸ κινοῦν, δεύτερον δ' ᾧ	κινεῖ,	ἔτι τρίτον τὸ κινούμενον, τὸ
[3, 11]	δὲ τοιόσδε) ἢ δὴ αὕτη	κινεῖ	ἡ δόξα, οὐχ ἡ καθόλου,
[3, 10]	βούλησιν κινεῖται) ἡ δ' ὄρεξις	κινεῖ	καὶ παρὰ τὸν λογισμόν· ἡ
[3, 10]	καὶ οὐκ ὀρθή. Διὸ ἀεὶ	κινεῖ	μὲν τὸ ὀρεκτόν, ἀλλὰ τοῦτ'
[3, 10]	κινούμενον τὸ ζῷον· ᾧ δὲ	κινεῖ	ὀργάνῳ ἡ ὄρεξις, ἤδη τοῦτο
[3, 11]	ὄρεξις· νικᾷ δ' ἐνίοτε καὶ	κινεῖ	ὁτὲ μὲν αὕτη ἐκείνην, ὁτὲ
[3, 10]	καὶ διὰ τοῦτο ἡ διάνοια	κινεῖ,	ὅτι ἀρχὴ αὐτῆς ἐστι τὸ
[3, 10]	πάντων τὸ ὀρεκτόν· τοῦτο γὰρ	κινεῖ	οὐ κινούμενον, τῷ νοηθῆναι ἢ
[3, 2]	χρόνῳ. Εἰ γὰρ γλυκύ, ὡδὶ	κινεῖ	τὴν αἴσθησιν ἢ τὴν νόησιν,
[3, 10]	μὲν οὖν ἡ τοιαύτη δύναμις	κινεῖ	τῆς ψυχῆς, ἡ καλουμένη ὄρεξις,
[3, 12]	διὸ πάλιν οὗτος τὴν ὄψιν	κινεῖ,	ὥσπερ ἂν εἰ τὸ ἐν
[3, 11]	ἀεὶ ἡ ἄνω ἀρχικωτέρα καὶ	κινεῖ·	ὥστε τρεῖς φορὰς ἤδη κινεῖσθαι.
[3, 7]	ἀπορεῖν πῶς τὰ μὴ ὁμογενῆ	κρίνει	ἢ τὰ ἐναντία, οἷον λευκὸν
[3, 4]	ἢ ἄλλῳ ἢ ἄλλως ἔχοντι	κρίνει·	ἡ γὰρ σὰρξ οὐκ ἄνευ
[3, 2]	δὶς χρῆται τῷ πέρατι, δύο	κρίνει	καὶ κεχωρισμένα, ἔστιν ὡς κεχωρισμένως·
[3, 4]	τὸ θερμὸν καὶ τὸ ψυχρὸν	κρίνει,	καὶ ὧν λόγος τις ἡ
[3, 4]	Ἑτέρῳ ἄρα ἢ ἑτέρως ἔχοντι	κρίνει.	Ὅλως ἄρα ὡς χωριστὰ τὰ
[3, 4]	ὅταν ἐκταθῇ, τὸ σαρκὶ εἶναι	κρίνει.	Πάλιν δ' ἐπὶ τῶν ἐν
[3, 2]	τῷ αἰσθητηρίῳ ᾗ αἰσθητήριον, καὶ	κρίνει	τὰς τοῦ ὑποκειμένου αἰσθητοῦ διαφοράς,
[3, 3]	εἶναι (ἐν ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις	κρίνει	τι ἡ ψυχὴ καὶ γνωρίζει
[3, 7]	εἶναι αὐτῇ πλείω Τίνι δ'	ἐπικρίνει	τί διαφέρει γλυκὺ καὶ θερμόν,
[3, 6]	τὸν χρόνον ἅμα, τότε δ'	οἱονεὶ	μήκη· εἰ δ' ὡς ἐξ
[3, 4]	γινώσκει τε ἡ ψυχὴ καὶ	φρονεῖ,	εἴτε χωριστοῦ ὄντος εἴτε μὴ
[3, 7]	ἢ διώκει καὶ ὅλως ἓν	πράξει.	Καὶ τὸ ἄνευ δὲ πράξεως,
[3, 11]	ἐν τοῖς λογιστικοῖς (πότερον γὰρ	πράξει	τόδε ἢ τόδε, λογισμοῦ ἤδη
[3, 12]	ἀκοή· ἁπτόμενον δέ, εἰ μὴ	ἕξει	αἴσθησιν, οὐ δυνήσεται τὰ μὲν
[3, 12]	δὲ ἁπλοῦν· ἁφὴν γὰρ οὐχ	ἕξει,	ἔστι δὲ ἀνάγκη ταύτην ἔχειν.
[3, 12]	ἀγένητον· διὰ τί γὰρ οὐχ	ἕξει;	ἢ γὰρ τῇ ψυχῇ βέλτιον
[3, 4]	νοητὸν εἴδει, ἢ μεμιγμένον τι	ἕξει,	ὃ ποιεῖ νοητὸν αὐτὸν ὥσπερ
[3, 2]	τις τὸ ὁρῶν, καὶ χρῶμα	ἕξει	τὸ ὁρῶν πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν
[3, 7]	ΓΑ ἑνὶ εἴη ὑπάρχοντα, οὕτως	ἕξει,	ὥσπερ καὶ τὰ ΔΒ, τὸ
[3, 10]	ἀχώριστα. Πάντα γὰρ ὤσει καὶ	ἕλξει	κινεῖται· διὸ δεῖ, ὥσπερ ἐν
[3, 4]	ἢ γὰρ τοῖς ἄλλοις νοῦς	ὑπάρξει,	εἰ μὴ κατ' ἄλλο αὐτὸς
[3, 4]	τοιούτων) ἐκείνῳ δὲ τὸ νοητὸν	ὑπάρξει.	~Ἐπεὶ δ' {ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ
[3, 4]	νοητῶν. Ὥστ' ἐκείνοις μὲν οὐχ	ὑπάρξει	νοῦς (ἄνευ γὰρ ὕλης δύναμις
[3, 4]	νοητά. Ἀνάγκη ἄρα, ἐπεὶ πάντα	νοεῖ,	ἀμιγῆ εἶναι, ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας,
[3, 7]	φεύγει ἢ διώκει· διὸ οὐδέποτε	νοεῖ	ἄνευ φαντάσματος ἡ ψυχή. Ὥσπερ
[3, 6]	ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ εἴδει	νοεῖ	ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ ἀδιαιρέτῳ
[3, 6]	ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ τῷ εἴδει	νοεῖ	ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ καὶ ἀδιαιρέτῳ
[3, 5]	φθαρτός) καὶ ἄνευ τούτου οὐθὲν	νοεῖ.	~Ἡ μὲν οὖν τῶν ἀδιαιρέτων
[3, 2]	ὥστε ὡς λέγει, οὕτω καὶ	νοεῖ	καὶ αἰσθάνεται- ὅτι μὲν οὖν
[3, 6]	οὐχ ᾗ ἐκεῖνα, διαιρετὰ ὃ	νοεῖ	καὶ ἐν ᾧ χρόνῳ, ἀλλ'
[3, 7]	τὸ νοητικὸν ἐν τοῖς φαντάσμασι	νοεῖ,	καὶ ὡς ἐν ἐκείνοις ὥρισται
[3, 7]	οὐ κεχωρισμένα ὄντα> ὡς κεχωρισμένα	νοεῖ,	ὅταν νοῇ ᾗ> ἐκεῖνα. Ὅλως
[3, 5]	χρόνῳ, ἀλλ' οὐχ ὁτὲ μὲν	νοεῖ	ὁτὲ δ' οὐ νοεῖ. Χωρισθεὶς
[3, 4]	νοήσῃ σφόδρα νοητόν, οὐχ ἧττον	νοεῖ	τὰ ὑποδεέστερα, ἀλλὰ καὶ μᾶλλον·
[3, 5]	μὲν νοεῖ ὁτὲ δ' οὐ	νοεῖ.	Χωρισθεὶς δ' ἐστὶ μόνον τοῦθ'
[3, 7]	Τὰ δὲ ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα	νοεῖ>	ὥσπερ, εἴ τις> τὸ σιμὸν
[3, 6]	εἰπεῖν ἐν τῷ ἡμίσει τί	ἐνόει	ἑκατέρῳ· οὐ γὰρ ἔστιν, ἂν
[3, 7]	{ἐνεργείᾳ} ἄνευ τῆς σαρκὸς ἂν	ἐνόει	ἐν ᾗ τὸ κοῖλον- οὕτω
[3, 7]	δὲ ᾗ κοῖλον {εἴ τις}	ἐνόει	{ἐνεργείᾳ} ἄνευ τῆς σαρκὸς ἂν
[3, 12]	τοῦτο δὲ ἐκ τῶνδε δῆλον.	ἐπεὶ	γὰρ τὸ ζῷον σῶμα ἔμψυχόν
[3, 2]	ὅτι ἄλλο τι ἕκαστον αὐτῶν.	~Ἐπεὶ	δ' αἰσθανόμεθα ὅτι ὁρῶμεν καὶ
[3, 4]	δι' αὑτοῦ τότε δύναται νοεῖν.	Ἐπεὶ	δ' ἄλλο ἐστὶ τὸ μέγεθος
[3, 10]	ἀριθμῷ δὲ πλείω τὰ κινοῦντα.	Ἐπεὶ	δ' ἔστι τρία, ἓν μὲν
[3, 11]	ἐπιστημονικὸν οὐ κινεῖται, ἀλλὰ μένει.	Ἐπεὶ	δ' ἡ μὲν καθόλου ὑπόληψις
[3, 3]	αἰσθήσεως τῆς κατ' ἐνέργειαν γιγνομένη.	Ἐπεὶ	δ' ἡ ὄψις μάλιστα αἴσθησίς
[3, 10]	ἀλλήλων ἢ ἐπιθυμητικὸν καὶ θυμικόν.	Ἐπεὶ	δ' ὀρέξεις γίνονται ἐναντίαι ἀλλήλαις,
[3, 5]	ἐκείνῳ δὲ τὸ νοητὸν ὑπάρξει.	~Ἐπεὶ	δ' {ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ τῇ
[3, 3]	εἶναι, διωρίσθω τὸν τρόπον τοῦτον.	~Ἐπεὶ	δὲ δύο διαφοραῖς ὁρίζονται μάλιστα
[3, 9]	φαντάσματα, ἀλλ' οὐκ ἄνευ φαντασμάτων.	~Ἐπεὶ	δὲ ἡ ψυχὴ κατὰ δύο
[3, 2]	τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.	Ἐπεὶ	δὲ καὶ τὸ λευκὸν καὶ
[3, 2]	ἡ δὲ τοῦ χυμοῦ ἀνώνυμος.	Ἐπεὶ	δὲ μία μέν ἐστιν ἐνέργεια
[3, 8]	ἡ αἴ- σθησις εἶδος αἰσθητῶν.	Ἐπεὶ	δὲ οὐδὲ πρᾶγμα οὐθὲν ἔστι
[3, 6]	ὁ νοῦς. Τὸ δ' ἀδιαίρετον	ἐπεὶ	διχῶς, ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ,
[3, 13]	ἀλλὰ τοῦ εὖ, οἷον ὄψιν,	ἐπεὶ	ἐν ἀέρι καὶ ὕδατι, ὅπως
[3, 13]	ὕδατι, ὅπως ὁρᾷ, ὅλως δ'	ἐπεὶ	ἐν διαφανεῖ, γεῦσιν δὲ διὰ
[3, 3]	λόγος. Περὶ δὲ τοῦ νοεῖν,	ἐπεὶ	ἕτερον τοῦ αἰσθάνεσθαι, τούτου δὲ
[3, 1]	χρῶμα καὶ μέγεθος. Νῦν δ'	ἐπεὶ	καὶ ἐν ἑτέρῳ αἰσθητῷ τὰ
[3, 4]	πρὸς τὰ νοητά. Ἀνάγκη ἄρα,	ἐπεὶ	πάντα νοεῖ, ἀμιγῆ εἶναι, ὥσπερ
[3, 1]	αἰσθητά ἐστιν) ἀνάγκη τ' εἴπερ	ἐκλείπει	τις αἴσθησις, καὶ αἰσθητήριόν τι
[3, 9]	μήτε ποιεῖ μάτην μηθὲν μήτε	ἀπολείπει	τι τῶν ἀναγκαίων, πλὴν ἐν
[3, 10]	ἔτι ὀρεκτικόν· ταῦτα γὰρ πλέον	διαφέρει	ἀλλήλων ἢ ἐπιθυμητικὸν καὶ θυμικόν.
[3, 2]	κρίνομεν, τινὶ καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι	διαφέρει.	Ἀνάγκη δὴ αἰσθήσει· αἰσθητὰ γάρ
[3, 7]	πλείω Τίνι δ' ἐπικρίνει τί	διαφέρει	γλυκὺ καὶ θερμόν, εἴρηται μὲν
[3, 10]	του λογιζόμενος καὶ ὁ πρακτικός·	διαφέρει	δὲ τοῦ θεωρητικοῦ τῷ τέλει.
[3, 7]	κακῷ· ἀλλὰ τῷ γε ἁπλῶς	διαφέρει	καὶ τινί. Τὰ δὲ ἐν
[3, 7]	ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα· τί γὰρ	διαφέρει	τὸ ἀπορεῖν πῶς τὰ μὴ
[3, 6]	δ' ἑκάτερον νοῶν τῶν ἡμίσεων	διαιρεῖ	καὶ τὸν χρόνον ἅμα, τότε
[3, 13]	παντὸς μὲν γὰρ ὑπερβολὴ αἰσθητοῦ	ἀναιρεῖ	τὸ αἰσθητήριον, ὥστε καὶ τὸ
[3, 13]	θερμῶν καὶ ψυχρῶν καὶ σκληρῶν,	ἀναιρεῖ	τὸ ζῷον· παντὸς μὲν γὰρ
[3, 13]	ὑπερβολὴ οὐ μόνον τὸ αἰσθητήριον	φθείρει,	ἀλλὰ καὶ τὸ ζῷον, ὅτι
[3, 2]	λόγος· ὑπερβάλλοντα δὲ λύει ἢ	φθείρει.	Ἑκάστη μὲν οὖν αἴσθησις τοῦ
[3, 2]	εἶναι. Καὶ διὰ τοῦτο καὶ	φθείρει	ἕκαστον ὑπερβάλλον, καὶ τὸ ὀξὺ
[3, 13]	ἅμα συμβαίνει ἁπτικὸν εἶναι, ταύτῃ	φθείρει)	ἡ δὲ τῶν ἁπτῶν ὑπερβολή,
[3, 13]	ἕτερα κινεῖται, ἃ τῇ ἁφῇ	φθείρει	(καὶ ὁ χυμὸς δὲ ᾗ
[3, 13]	ἄλλα αἰσθητὰ ταῖς ὑπερβολαῖς οὐ	διαφθείρει	τὸ ζῷον, οἷον χρῶμα καὶ
[3, 9]	ὁ μὲν γὰρ θεωρητικὸς οὐθὲν	θεωρεῖ	πρακτόν, οὐδὲ λέγει περὶ φευκτοῦ
[3, 1]	κινεῖσθαι, ὁ δ' ἀριθμὸς τῇ	ἀποφάσει	τοῦ συνεχοῦς, καὶ τοῖς ἰδίοις
[3, 6]	συντίθησι. Τὸ γὰρ ψεῦδος ἐν	συνθέσει	ἀεί· καὶ γὰρ ἂν τὸ
[3, 8]	νοητά ἐστι, τά τε ἐν	ἀφαιρέσει	λεγόμενα καὶ ὅσα τῶν αἰσθητῶν
[3, 7]	καὶ τινί. Τὰ δὲ ἐν	ἀφαιρέσει	λεγόμενα νοεῖ> ὥσπερ, εἴ τις>
[3, 4]	Πάλιν δ' ἐπὶ τῶν ἐν	ἀφαιρέσει	ὄντων τὸ εὐθὺ ὡς τὸ
[3, 9]	ἔχει πολλὴν ἀπορίαν, εἴ τις	θήσει	κεχωρισμένα μόρια τῆς ψυχῆς· πρὸς
[3, 1]	αἰσθητήριόν τι ἴδιον, ὧν ἑκάστῃ	αἰσθήσει	αἰσθανόμεθα κατὰ συμβεβηκός, οἷον κινήσεως,
[3, 2]	αἰσθανόμεθα ὅτι διαφέρει. Ἀνάγκη δὴ	αἰσθήσει·	αἰσθητὰ γάρ ἐστιν. καὶ δῆλον
[3, 3]	ταύτην ὁμοίαν ἀνάγκη εἶναι τῇ	αἰσθήσει,	εἴη ἂν αὕτη ἡ κίνησις
[3, 1]	μεγέθους, ἀριθμοῦ· ταῦτα γὰρ πάντα	{κινήσει}	αἰσθανόμεθα, οἷον μέγεθος κινήσει (ὥστε
[3, 3]	διαφοραῖς ὁρίζονται μάλιστα τὴν ψυχήν,	κινήσει	τε τῇ κατὰ τόπον καὶ
[3, 1]	πάντα {κινήσει} αἰσθανόμεθα, οἷον μέγεθος	κινήσει	(ὥστε καὶ σχῆμα· μέγεθος γάρ
[3, 4]	κοινόν, ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, πῶς	νοήσει,	εἰ τὸ νοεῖν πάσχειν τί
[3, 12]	ἡ μὲν γὰρ οὐ μᾶλλον	νοήσει,	τῷ δ' οὐθὲν ἔσται μᾶλλον
[3, 2]	λαμπρὸν ἢ ζοφερόν, καὶ ἐν	ὀσφρήσει	ἡ ἰσχυρὰ ὀσμή, καὶ γλυκεῖα
[3, 6]	Οὔκουν ἔστιν εἰπεῖν ἐν τῷ	ἡμίσει	τί ἐνόει ἑκατέρῳ· οὐ γὰρ
[3, 3]	τῆς ἐνεργείας τῆς αἰσθήσεως γινομένη	διοίσει,	ἡ ἀπὸ τούτων τῶν τριῶν
[3, 8]	Τὰ δὲ πρῶτα νοήματα τί	διοίσει	τοῦ μὴ φαντάσματα εἶναι; ἢ
[3, 11]	τὴν ὄρεξιν, ὅταν ἀκρασία γένηται·	φύσει	δὲ ἀεὶ ἡ ἄνω ἀρχικωτέρα
[3, 5]	δ' {ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ τῇ	φύσει	ἐστὶ {τι} τὸ μὲν ὕλη
[3, 12]	του γὰρ πάντα ὑπάρχει τὰ	φύσει,	ἢ συμπτώματα ἔσται τῶν ἕνεκά
[3, 10]	μεγέθει δ' ἀχώριστα. Πάντα γὰρ	ὤσει	καὶ ἕλξει κινεῖται· διὸ δεῖ,
[3, 3]	πάσῃ μὲν δόξῃ ἀκολουθεῖ πίστις,	πίστει	δὲ τὸ πεπεῖσθαι, πειθοῖ δὲ
[3, 9]	κινεῖται, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν	πράττει,	οἷον ὁ ἀκρατής. Καὶ ὅλως
[3, 3]	ταῖς αἰσθήσεσι, πολλὰ κατ' αὐτὰς	πράττει	τὰ ζῷα, τὰ μὲν διὰ
[3, 4]	γὰρ κωλύει τὸ ἀλλότριον καὶ	ἀντιφράττει)	ὥστε μηδ' αὐτοῦ εἶναι φύσιν
[3, 9]	φοβερόν τι ἢ ἡδύ, οὐ	κελεύει	δὲ φοβεῖσθαι, ἡ δὲ καρδία
[3, 10]	νοῦς διὰ τὸ μέλλον ἀνθέλκειν	κελεύει,	ἡ δ' ἐπιθυμία διὰ τὸ
[3, 9]	ὅταν θεωρῇ τι τοιοῦτον, ἤδη	κελεύει	φεύγειν ἢ διώκειν, οἷον πολλάκις
[3, 2]	αἴσθησις ὁ λόγος· ὑπερβάλλοντα δὲ	λύει	ἢ φθείρει. Ἑκάστη μὲν οὖν
[3, 6]	ἢ δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ, οὐθὲν	κωλύει	νοεῖν τὸ διαιρετὸν ᾗ> ἀδιαίρετον,
[3, 4]	ἐστὶν ἵνα γνωρίζῃ (παρεμφαινόμενον γὰρ	κωλύει	τὸ ἀλλότριον καὶ ἀντιφράττει) ὥστε
[3, 12]	καὶ χρῶμα καὶ ὀσμὴ οὐ	τρέφει,	οὐδὲ ποιεῖ οὔτ' αὔξησιν οὔτε
[3, 2]	τὸ ἔχον ψόφον οὐκ ἀεὶ	ψοφεῖ,	ὅταν δ' ἐνεργῇ τὸ δυνάμενον
[3, 11]	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις ὑπάρ-	χει,	ἡ δὲ βουλευτικὴ ἐν τοῖς
[3, 13]	τὰ φυτὰ διὰ τοῦτο οὐδεμίαν	ἔχει	αἴσθησιν, ὅτι γῆς ἐστιν· ἄνευ
[3, 3]	μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ εἰ ἔτι	ἔχει,	ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ εἶναι
[3, 12]	αἰσθήσεως. ἀλλὰ μὴν εἴγε αἴσθησιν	ἔχει,	ἀνάγκη τὸ σῶμα εἶναι ἢ
[3, 11]	ὅτι τὴν ἐκ συλλογισμοῦ οὐκ	ἔχει,	αὕτη δὲ κινεῖ· διὸ τὸ
[3, 9]	ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως, ὕστερον ἐπισκεπτέον·	ἔχει	γὰρ καὶ ταῦτα πολλὴν ἀπορίαν.
[3, 2]	ἐπὶ τῆς πρώτης τοῦτο ποιητέον.	Ἔχει	δ' ἀπορίαν· εἰ γὰρ τὸ
[3, 1]	δ' οἷον ἀέρι καὶ ὕδατι,	ἔχει	δ' οὕτως ὥστ' εἰ μὲν
[3, 9]	εἰρημένα, ἢ τούτων ἕν τι.	Ἔχει	δὲ ἀπορίαν εὐθὺς πῶς τε
[3, 4]	ἀλλὰ κατὰ λόγον, σκεπτέον τίν'	ἔχει	διαφοράν, καὶ πῶς ποτὲ γίνεται
[3, 7]	ἀνάλογον καὶ τῷ ἀριθμῷ ὄντα,	ἔχει	ἑκάτερον> πρὸς ἑκάτερον ὡς ἐκεῖνα
[3, 11]	κινεῖ· διὸ τὸ βουλευτικὸν οὐκ	ἔχει	ἡ ὄρεξις· νικᾷ δ' ἐνίοτε
[3, 9]	ὅτι ἐστὶ γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν	ἔχει	καὶ φθίσιν) ὥστ' εἶχεν ἂν
[3, 13]	ἐστιν, διὸ καὶ τοὔνομα τοῦτο	ἔχει.	καίτοι καὶ τὰ ἄλλα αἰσθητήρια
[3, 4]	καὶ ἀπαθὲς καὶ μηθενὶ μηθὲν	ἔχει	κοινόν, ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, πῶς
[3, 9]	τῶν ζῴων ἃ αἴσθησιν μὲν	ἔχει,	μόνιμα δ' ἐστὶ καὶ ἀκίνητα
[3, 3]	περὶ ὧν ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ	ἔχει,	οἷον φαίνεται μὲν ὁ ἥλιος
[3, 6]	μή, οὐκ ἀληθὲς ἀεί, οὕτως	ἔχει	ὅσα ἄνευ ὕλης. ~Τὸ δ'
[3, 9]	δὲ τούτων ταὐτὸν ἢ ἕτερον	ἔχει	πολλὴν ἀπορίαν, εἴ τις θήσει
[3, 4]	χωριστῷ ἢ ὡς ἡ κεκλασμένη	ἔχει	πρὸς αὑτὴν ὅταν ἐκταθῇ, τὸ
[3, 3]	ᾖ. Εἰ οὖν μηθὲν ἄλλο	ἔχει	τὰ εἰρημένα ἢ φαντασία (τοῦτο
[3, 13]	ταύτην. τὰς δ' ἄλλας αἰσθήσεις	ἔχει	τὸ ζῷον, ὥσπερ εἴρηται, οὐ
[3, 2]	καὶ πικρὸν γεῦσις· ὁμοίως δ'	ἔχει	τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
[3, 12]	μᾶλλον δι' ἐκεῖνο) οὐθὲν ἄρα	ἔχει	ψυχὴν σῶμα μὴ μόνιμον ὂν>
[3, 6]	ὁμοίως ἐν ἅπαντί ἐστι τῷ	συνεχεῖ,	καὶ χρόνῳ καὶ μήκει. α
[3, 10]	οὖν καὶ τὰ ἄλλα ζῷα	μετέχει.	~Σκεπτέον δὲ καὶ περὶ τῶν
[3, 11]	κινοῦν ἐστιν, οἷς ἁφῇ μόνον	ὑπάρχει	αἴσθησις, πότερον ἐνδέχεται φαντασίαν ὑπάρχειν
[3, 1]	ἐν ἑτέρῳ αἰσθητῷ τὰ κοινὰ	ὑπάρχει,	δῆλον ποιεῖ ὅτι ἄλλο τι
[3, 2]	καὶ ἅμα, ᾗ δὲ διαιρετὸν	ὑπάρχει,	δὶς τῷ αὐτῷ χρῆται σημείῳ
[3, 9]	θρεπτικόν, ὃ καὶ τοῖς φυτοῖς	ὑπάρχει	καὶ πᾶσι τοῖς ζῴοις, καὶ
[3, 3]	δὲ θηρίων ἐνίοις φαντασία μὲν	ὑπάρχει,	λόγος δ' οὔ. Φανερὸν τοίνυν
[3, 7]	ψυχῇ τὰ φαντάσματα οἷον αἰσθήματα	ὑπάρχει,	ὅταν δὲ ἀγαθὸν ἢ κακὸν
[3, 3]	πιστεύειν) τῶν δὲ θηρίων οὐθενὶ	ὑπάρχει	πίστις, φαντασία δὲ πολλοῖς. {Ἔτι
[3, 3]	καὶ ἑπομένων τοῖς συμβεβηκόσιν οἷς	ὑπάρχει	τὰ ἴδια (λέγω δ' οἷον
[3, 12]	φύσις. ἕνεκά του γὰρ πάντα	ὑπάρχει	τὰ φύσει, ἢ συμπτώματα ἔσται
[3, 4]	(ᾗ γάρ τι κοινὸν ἀμφοῖν	ὑπάρχει,	τὸ μὲν ποιεῖν δοκεῖ τὸ
[3, 3]	ἰδίων ἀεὶ ἀληθής, καὶ πᾶσιν	ὑπάρχει	τοῖς ζῴοις, διανοεῖσθαι δ' ἐνδέχεται
[3, 12]	θρέψεται; τοῖς μὲν γὰρ μονίμοις	ὑπάρχει	τοῦτο ὅθεν πεφύκασιν, οὐχ οἷόν
[3, 3]	ἐνδέχεται καὶ ψευδῶς, καὶ οὐδενὶ	ὑπάρχει	ᾧ μὴ καὶ λόγος· φαντασία
[3, 4]	ὥσπερ ἐν γραμματείῳ ᾧ μηθὲν	ἐνυπάρχει	ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον· ὅπερ συμβαίνει ἐπὶ
[3, 12]	πλεῖστον κινεῖται καὶ ποιεῖ καὶ	πάσχει,	ἐὰν μένῃ καὶ εἷς ᾖ.
[3, 7]	αἰσθητικοῦ ἐνεργείᾳ ποιοῦν· οὐ γὰρ	πάσχει	οὐδ' ἀλλοιοῦται. Διὸ ἄλλο εἶδος
[3, 2]	ἀπορίαν· εἰ γὰρ τὸ τῇ	ὄψει	αἰσθάνεσθαί ἐστιν ὁρᾶν, ὁρᾶται δὲ
[3, 2]	ὅτι οὐχ ἓν τὸ τῇ	ὄψει	αἰσθάνεσθαι· καὶ γὰρ ὅταν μὴ
[3, 2]	καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ τῇ	ὄψει	αἰσθάνεσθαι ὅτι ὁρᾷ, ἢ ἑτέρᾳ.
[3, 2]	γὰρ ὅταν μὴ ὁρῶμεν, τῇ	ὄψει	κρίνομεν καὶ τὸ σκότος καὶ
[3, 1]	γὰρ ἔσται ὥσπερ νῦν τῇ	ὄψει	τὸ γλυκὺ αἰσθανόμεθα· τοῦτο δ'
[3, 10]	διάνοια πρακτική· τὸ ὀρεκτὸν γὰρ	κι-	νεῖ, καὶ διὰ τοῦτο ἡ
[3, 3]	οὔ, οἷον μύρμηκι ἢ μελίττῃ,	σκώληκι	δ' οὔ. Εἶτα αἱ μὲν
[3, 3]	ὑπάρχειν· δοκεῖ δ' οὔ, οἷον	μύρμηκι	ἢ μελίττῃ, σκώληκι δ' οὔ.
[3, 4]	ἐνίων γὰρ ταὐτόν ἐστι) τὸ	σαρκὶ	εἶναι καὶ σάρκα ἢ ἄλλῳ
[3, 4]	πρὸς αὑτὴν ὅταν ἐκταθῇ, τὸ	σαρκὶ	εἶναι κρίνει. Πάλιν δ' ἐπὶ
[3, 7]	ἐναλλάξ. Εἰ δὴ τὰ ΓΑ	ἑνὶ	εἴη ὑπάρχοντα, οὕτως ἕξει, ὥσπερ
[3, 2]	ἔστιν ὡς κεχωρισμένως· ᾗ δὲ	ἑνί,	ἓν καὶ ἅμα. Περὶ μὲν
[3, 11]	ἤδη ἐστὶν ἔργον· καὶ ἀνάγκη	ἑνὶ	μετρεῖν· τὸ μεῖζον γὰρ διώκει·
[3, 5]	δύναμιν χρόνῳ προτέρα ἐν τῷ	ἑνί,	ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ, ἀλλ'
[3, 7]	δύναμιν χρόνῳ προτέρα ἐν τῷ	ἑνί,	ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ· ἔστι
[3, 2]	γλυκὺ τοῦ λευκοῦ, ἀλλὰ δεῖ	ἑνί	τινι ἄμφω δῆλα εἶναι- οὕτω
[3, 3]	δ' ἐνδέχεται καὶ ψευδῶς, καὶ	οὐδενὶ	ὑπάρχει ᾧ μὴ καὶ λόγος·
[3, 4]	ἁπλοῦν ἐστὶ καὶ ἀπαθὲς καὶ	μηθενὶ	μηθὲν ἔχει κοινόν, ὥσπερ φησὶν
[3, 3]	μὴ πιστεύειν) τῶν δὲ θηρίων	οὐθενὶ	ὑπάρχει πίστις, φαντασία δὲ πολλοῖς.
[3, 2]	τοῦ λευκοῦ, ἀλλὰ δεῖ ἑνί	τινι	ἄμφω δῆλα εἶναι- οὕτω μὲν
[3, 7]	τὸ δ' εἶναι αὐτῇ πλείω	Τίνι	δ' ἐπικρίνει τί διαφέρει γλυκὺ
[3, 9]	τῷ μὲν εἶναι πάντων ἕτερον,	τίνι	δὲ τούτων ταὐτὸν ἢ ἕτερον
[3, 2]	τῶν αἰσθητῶν πρὸς ἕκαστον κρίνομεν,	τινὶ	καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι διαφέρει. Ἀνάγκη
[3, 6]	ἐνεῖναι ἐν αὐτῷ† Εἰ δέ	τινι	μηδὲν ἔστιν ἐναντίον {τῶν αἰτίων}
[3, 7]	τῷ γε ἁπλῶς διαφέρει καὶ	τινί.	Τὰ δὲ ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα
[3, 13]	τοῦτο τοῖς ὀστοῖς καὶ ταῖς	θριξὶ	καὶ τοῖς τοιούτοις μορίοις οὐκ
[3, 3]	ἢ νόσῳ ἢ ὕπνῳ, οἷον	οἱ	ἄνθρωποι. Περὶ μὲν οὖν φαντασίας,
[3, 9]	ὄρεξις ταύτης κυρία τῆς κινήσεως·	οἱ	γὰρ ἐγκρατεῖς ὀρεγόμενοι καὶ ἐπιθυμοῦντες
[3, 9]	λογιστικὸν καὶ θυμικὸν καὶ ἐπιθυμητικόν,	οἱ	δὲ τὸ λόγον ἔχον καὶ
[3, 3]	γὰρ ἔστι τι ποιήσασθαι, ὥσπερ	οἱ	ἐν τοῖς μνημονικοῖς τιθέμενοι καὶ
[3, 4]	οὐθὲν ἔστιν. Καὶ εὖ δὴ	οἱ	λέγοντες τὴν ψυχὴν εἶναι τόπον
[3, 2]	δύναμιν λεγόμενα οὐκ ἀνάγκη· ἀλλ'	οἱ	πρότερον φυσιολόγοι τοῦτο οὐ καλῶς
[3, 3]	καὶ γνωρίζει τῶν ὄντων) καὶ	οἵ	γε ἀρχαῖοι τὸ φρονεῖν καὶ
[3, 2]	οὐκ ἀνάγκη· ἀλλ' οἱ πρότερον	φυσιολόγοι	τοῦτο οὐ καλῶς ἔλεγον, οὐθὲν
[3, 3]	ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς ἐγένετο ὅτε	λάθοι	μεταπεσὸν τὸ πρᾶγμα. Οὔτ' ἄρα
[3, 8]	μὴ αἰσθανόμενος μηθὲν οὐθὲν ἂν	μάθοι	οὐδὲ ξυνείη, ὅταν τε θεωρῇ,
[3, 3]	πίστις, πίστει δὲ τὸ πεπεῖσθαι,	πειθοῖ	δὲ λόγος· τῶν δὲ θηρίων
[3, 12]	καὶ εἰς τέλος οὐκ ἂν	ἔλθοι,	ὅ ἐστι φύσεως ἔργον (πῶς
[3, 3]	τῶν ὄντων) καὶ οἵ γε	ἀρχαῖοι	τὸ φρονεῖν καὶ τὸ αἰσθάνεσθαι
[3, 3]	ψυχή· διὸ ἀνάγκη ἤτοι, ὥσπερ	ἔνιοι	λέγουσι, πάντα τὰ φαινόμενα εἶναι
[3, 12]	μένοντος ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ	ἀλλοιοῖ,	οἷον εἰ εἰς κηρὸν βάψειέ
[3, 10]	φαντασίαν τιθείη ὡς νόησίν τινα·	πολλοὶ	γὰρ παρὰ τὴν ἐπιστήμην ἀκολουθοῦσι
[3, 3]	ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς μνημονικοῖς	τιθέμενοι	καὶ εἰδωλοποιοῦντες) δοξάζειν δ' οὐκ
[3, 9]	τῆς κινήσεως· οἱ γὰρ ἐγκρατεῖς	ὀρεγόμενοι	καὶ ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν ὧν
[3, 2]	τοῦτο οὐ καλῶς ἔλεγον, οὐθὲν	οἰόμενοι	οὔτε λευκὸν οὔτε μέλαν εἶναι
[3, 1]	ἐκλείπειν, καὶ ὅσων μὲν αὐτῶν	ἁπτόμενοι	αἰσθανόμεθα, τῇ ἁφῇ αἰσθητά ἐστιν,
[3, 1]	τῶν μεταξὺ καὶ μὴ αὐτῶν	ἁπτόμενοι,	τοῖς ἁπλοῖς, λέγω δ' οἷον
[3, 3]	ὡσαύτως ἔχομεν ὥσπερ ἂν εἰ	θεώμενοι	ἐν γραφῇ τὰ δεινὰ ἢ
[3, 2]	τῶν ἑτέρων οὐ συμβαίνει. Ἀλλ'	ἐκεῖνοι	ἁπλῶς ἔλεγον περὶ τῶν λεγομένων
[3, 1]	τῶν ἐνταῦθα σωμάτων, οὐδεμία ἂν	ἐκλείποι	αἴσθησις. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῶν
[3, 3]	νόσῳ ἢ ὕπνῳ, οἷον οἱ	ἄνθρωποι.	Περὶ μὲν οὖν φαντασίας, τί
[3, 3]	μείζων τῆς οἰκουμένης· συμβαίνει οὖν	ἤτοι	ἀποβεβληκέναι τὴν ἑαυτοῦ ἀληθῆ δόξαν,
[3, 3]	ἐκ τῶνδε. Αἴσθησις μὲν γὰρ	ἤτοι	δύναμις ἢ ἐνέργεια, οἷον ὄψις
[3, 4]	τις ἡ σάρξ· ἄλλῳ δέ,	ἤτοι	χωριστῷ ἢ ὡς ἡ κεκλασμένη
[3, 3]	διατελεῖ ἡ ψυχή· διὸ ἀνάγκη	ἤτοι,	ὥσπερ ἔνιοι λέγουσι, πάντα τὰ
[3, 3]	τοῖς κατ' ἀρχὰς λόγοις διωρίσαμεν	(καίτοι	ἔδει ἅμα καὶ περὶ τοῦ
[3, 13]	διὸ καὶ τοὔνομα τοῦτο ἔχει.	καίτοι	καὶ τὰ ἄλλα αἰσθητήρια ἁφῇ
[3, 2]	νῦν λέγω ὅτι ἕτερον, οὐ	μέντοι	ὅτι νῦν ἕτερον, ἀλλ' οὕτω
[3, 3]	γὰρ νόος ἐστίν" πάντες γὰρ	οὗτοι	τὸ νοεῖν σωματικὸν ὥσπερ τὸ
[3, 12]	περ οὗ ἂν ᾖ εἷς.	ἐπὶ	δὲ τοῦ λείου ἐστὶν εἷς·
[3, 2]	τούτων μὲν συμβαίνει τὸ λεχθέν,	ἐπὶ	δὲ τῶν ἑτέρων οὐ συμβαίνει.
[3, 4]	νοητός ἐστιν ὥσπερ τὰ νοητά.	Ἐπὶ	μὲν γὰρ τῶν ἄνευ ὕλης
[3, 4]	ἐφ' ἑτέρων πολλῶν, ἀλλ' οὐκ	ἐπὶ	πάντων· ἐπ' ἐνίων γὰρ ταὐτόν
[3, 12]	μέχρι πόρρω· ὁ δ' ἀὴρ	ἐπὶ	πλεῖστον κινεῖται καὶ ποιεῖ καὶ
[3, 2]	αὐτή τις ἔσται αὑτῆς· ὥστ'	ἐπὶ	τῆς πρώτης τοῦτο ποιητέον. Ἔχει
[3, 3]	καὶ διὰ τί ἐστιν, εἰρήσθω	ἐπὶ	τοσοῦτον. ~Περὶ δὲ τοῦ μορίου
[3, 1]	ὅταν ἅμα γένηται ἡ αἴσθησις	ἐπὶ	τοῦ αὐτοῦ, οἷον χολῆς ὅτι
[3, 4]	ἐνυπάρχει ἐντελεχείᾳ γεγραμμένον· ὅπερ συμβαίνει	ἐπὶ	τοῦ νοῦ. Καὶ αὐτὸς δὲ
[3, 2]	δύναμιν τῶν δὲ κατ' ἐνέργειαν,	ἐπὶ	τούτων μὲν συμβαίνει τὸ λεχθέν,
[3, 4]	αἰσθητικοῦ καὶ τοῦ νοητικοῦ, φανερὸν	ἐπὶ	τῶν αἰσθητηρίων καὶ τῆς αἰσθήσεως.
[3, 2]	Ὁ δ' αὐτὸς λόγος καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων αἰσθήσεων καὶ αἰσθητῶν.
[3, 2]	ὁμοίως δ' ἔχει τοῦτο καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων. Ἐπεὶ δὲ καὶ
[3, 6]	στέρησις. Καὶ ὅμοιος ὁ λόγος	ἐπὶ	τῶν ἄλλων, οἷον πῶς τὸ
[3, 4]	σαρκὶ εἶναι κρίνει. Πάλιν δ'	ἐπὶ	τῶν ἐν ἀφαιρέσει ὄντων τὸ
[3, 7]	καὶ ἐκτὸς τῆς αἰσθήσεως, ὅταν	ἐπὶ	τῶν φαντασμάτων ᾖ, κινεῖται· οἷον,
[3, 1]	τοῖς ἁπλοῖς, λέγω δ' οἷον	ἀέρι	καὶ ὕδατι, ἔχει δ' οὕτως
[3, 13]	εὖ, οἷον ὄψιν, ἐπεὶ ἐν	ἀέρι	καὶ ὕδατι, ὅπως ὁρᾷ, ὅλως
[3, 3]	μέγεθος) {ἃ συμβέβηκε τοῖς αἰσθητοῖς}	περὶ	ἃ μάλιστα ἤδη ἔστιν ἀπατηθῆναι
[3, 6]	τῶν ἀδιαιρέτων νόησις ἐν τούτοις	περὶ	ἃ οὐκ ἔστι τὸ ψεῦδος,
[3, 12]	καὶ εἷς ᾖ. διὸ καὶ	περὶ	ἀνακλάσεως βέλτιον ἢ τὴν ὄψιν
[3, 10]	σώματος καὶ ψυχῆς ἔργοις θεωρητέον	περὶ	αὐτοῦ. Νῦν δὲ ὡς ἐν
[3, 9]	κινεῖν, τὸ γεννητικὸν καὶ θρεπτικόν·	περὶ	δὲ ἀναπνοῆς καὶ ἐκπνοῆς, καὶ
[3, 9]	αἰσθήσεως καὶ νοῦ διωρίσθω τοσαῦτα,	περὶ	δὲ τοῦ κινοῦντος, τί ποτέ
[3, 4]	τί ἐστιν, εἰρήσθω ἐπὶ τοσοῦτον.	~Περὶ	δὲ τοῦ μορίου τοῦ τῆς
[3, 3]	τῆς διαφορᾶς ἕτερος ἔστω λόγος.	Περὶ	δὲ τοῦ νοεῖν, ἐπεὶ ἕτερον
[3, 3]	ὑπόληψις, περὶ φαντασίας διορίσαντας οὕτω	περὶ	θατέρου λεκτέον. Εἰ δή ἐστιν
[3, 9]	κινεῖν τὴν κατὰ τόπον κίνησιν,	περὶ	μὲν αἰσθήσεως καὶ νοῦ διωρίσθω
[3, 2]	δὲ ἑνί, ἓν καὶ ἅμα.	Περὶ	μὲν οὖν τῆς ἀρχῆς ᾗ
[3, 3]	ἢ ὕπνῳ, οἷον οἱ ἄνθρωποι.	Περὶ	μὲν οὖν φαντασίας, τί ἐστι
[3, 9]	ἔσται ὄρεξις. Καὶ δὴ καὶ	περὶ	οὗ νῦν ὁ λόγος ἐνέστηκε,
[3, 9]	καὶ ταῦτα πολλὴν ἀπορίαν. Ἀλλὰ	περὶ	τῆς κατὰ τόπον κινήσεως, τί
[3, 3]	οὐδὲ λέγομεν, ὅταν ἐνεργῶμεν ἀκριβῶς	περὶ	τὸ αἰσθητόν, ὅτι φαίνεται τοῦτο
[3, 4]	τῆς ὕλης, οὕτω καὶ τὰ	περὶ	τὸν νοῦν. Ἀπορήσειε δ' ἄν
[3, 3]	διωρίσαμεν (καίτοι ἔδει ἅμα καὶ	περὶ	τοῦ ἠπατῆσθαι αὐτοὺς λέγειν, οἰκειότερον
[3, 11]	ζῷα μετέχει. ~Σκεπτέον δὲ καὶ	περὶ	τῶν ἀτελῶν τί τὸ κινοῦν
[3, 2]	συμβαίνει. Ἀλλ' ἐκεῖνοι ἁπλῶς ἔλεγον	περὶ	τῶν λεγομένων οὐχ ἁπλῶς. Εἰ
[3, 3]	δοκεῖ εἶναι τὸ δὲ ὑπόληψις,	περὶ	φαντασίας διορίσαντας οὕτω περὶ θατέρου
[3, 9]	οὐθὲν θεωρεῖ πρακτόν, οὐδὲ λέγει	περὶ	φευκτοῦ καὶ διωκτοῦ οὐθέν, ἀεὶ
[3, 8]	οὔ, σκεπτέον ὕστερον. ~Νῦν δέ,	περὶ	ψυχῆς τὰ λεχθέντα συγκεφαλαιώσαντες, εἴπωμεν
[3, 3]	Φαίνεται δέ γε καὶ ψευδῆ,	περὶ	ὧν ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ ἔχει,
[3, 9]	μόρια μείζω διάστασιν ἔχοντα τούτων,	περὶ	ὧν καὶ νῦν εἴ- ρηται,
[3, 3]	καὶ φρόνησις καὶ τἀναντία τούτων,	περὶ	ὧν τῆς διαφορᾶς ἕτερος ἔστω
[3, 12]	ὑπὸ τοῦ σχήματος καὶ χρώματος,	μέχρι	περ οὗ ἂν ᾖ εἷς.
[3, 12]	λίθος δὲ οὐδέν, ἀλλ' ὕδωρ	μέχρι	πόρρω· ὁ δ' ἀὴρ ἐπὶ
[3, 12]	γὰρ τὸ κινοῦν κατὰ τόπον	μέχρι	του μεταβάλλειν ποιεῖ, καὶ τὸ
[3, 12]	ἐν τῷ κηρῷ σημεῖον διεδίδοτο	μέχρι	τοῦ πέρατος. ~Ὅτι δ' οὐχ
[3, 12]	εἰ εἰς κηρὸν βάψειέ τις,	μέχρι	τούτου ἐκινήθη, ἕως ἔβαψεν· λίθος
[3, 12]	ψυχὴν ἔχῃ, ἀπὸ γενέσεως καὶ	μέχρι	φθορᾶς· ἀνάγκη γὰρ τὸ γενόμενον
[3, 7]	εἴδη τὸ νοητικὸν ἐν τοῖς	φαντάσμασι	νοεῖ, καὶ ὡς ἐν ἐκείνοις
[3, 9]	τῶν ἀναγκαίων, πλὴν ἐν τοῖς	πηρώμασι	καὶ ἐν τοῖς ἀτελέσιν, τὰ
[3, 2]	χυμοῖς τὴν γεῦσιν, καὶ ἐν	χρώμασι	τὴν ὄψιν τὸ σφόδρα λαμπρὸν
[3, 3]	φρονεῖν, φανερόν· τοῦ μὲν γὰρ	πᾶσι	μέτεστι, τοῦ δὲ ὀλίγοις τῶν
[3, 9]	καὶ τοῖς φυτοῖς ὑπάρχει καὶ	πᾶσι	τοῖς ζῴοις, καὶ τὸ αἰσθητικόν,
[3, 12]	ἐνεῖναι τὴν θρεπτικὴν δύναμιν ἐν	πᾶσι	τοῖς φυομένοις καὶ φθίνουσιν· αἴσθησιν
[3, 12]	αἴσθησιν δ' οὐκ ἀναγκαῖον ἐν	ἅπασι	τοῖς ζῶσιν· οὔτε γὰρ ὅσων
[3, 8]	τὰ αἰσθητὰ κεχωρισμένον, ἐν τοῖς	εἴδεσι	τοῖς αἰσθητοῖς τὰ νοητά ἐστι,
[3, 3]	ἐμμένειν καὶ ὁμοίας εἶναι ταῖς	αἰσθήσεσι,	πολλὰ κατ' αὐτὰς πράττει τὰ
[3, 6]	ἐσομένων, τὸν χρόνον προσεννοῶν {καὶ}	συντίθησι.	Τὸ γὰρ ψεῦδος ἐν συνθέσει
[3, 3]	γραφῇ τὰ δεινὰ ἢ θαρραλέα.	Εἰσὶ	δὲ καὶ αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως
[3, 9]	καὶ οὐ μόνον ἅ τινες	λέγουσι	διορίζοντες, λογιστικὸν καὶ θυμικὸν καὶ
[3, 3]	διὸ ἀνάγκη ἤτοι, ὥσπερ ἔνιοι	λέγουσι,	πάντα τὰ φαινόμενα εἶναι ἀληθῆ,
[3, 9]	τὰς διαφορὰς δι' ἃς ταῦτα	χωρίζουσι,	καὶ ἄλλα φαίνεται μόρια μείζω
[3, 10]	πολλοὶ γὰρ παρὰ τὴν ἐπιστήμην	ἀκολουθοῦσι	ταῖς φαντασίαις, καὶ ἐν τοῖς
[3, 9]	ὧν ἔχουσι τὴν ὄρεξιν, ἀλλ'	ἀκολουθοῦσι	τῷ νῷ. ~Φαίνεται δέ γε
[3, 2]	ἡ νόησις. Ἀλλ' ὥσπερ ἣν	καλοῦσί	τινες στιγμήν, ᾗ μία καὶ
[3, 10]	καλουμένη ὄρεξις, φανερόν. Τοῖς δὲ	διαιροῦσι	τὰ μέρη τῆς ψυχῆς, ἐὰν
[3, 9]	καὶ ἐπιθυμοῦντες οὐ πράττουσιν ὧν	ἔχουσι	τὴν ὄρεξιν, ἀλλ' ἀκολουθοῦσι τῷ
[3, 10]	λόγος καὶ αἱ ἐπιθυμίαι ἐναντίαι	ὦσι,	γίνεται δ' ἐν τοῖς χρόνου
[3, 10]	κατὰ τὰς δυνάμεις διαιρῶσι καὶ	χωρίζωσι,	πάμπολλα γίνεται, θρεπτικόν, αἰσθητικόν, νοητικόν,
[3, 10]	ψυχῆς, ἐὰν κατὰ τὰς δυνάμεις	διαιρῶσι	καὶ χωρίζωσι, πάμπολλα γίνεται, θρεπτικόν,
[3, 6]	ἀδιαίρετα· ἔνεστι γὰρ κἀν τούτοις	τι	ἀδιαίρετον, ἀλλ' ἴσως οὐ χωριστόν,
[3, 4]	ὥσπερ τὸ αἰσθάνεσθαι, ἢ πάσχειν	τι	ἂν εἴη ὑπὸ τοῦ νοητοῦ
[3, 13]	κινῆται, ἀκοὴν δὲ ὅπως σημαίνηταί	τι	αὐτῷ {γλῶτταν δὲ ὅπως σημαίνῃ
[3, 7]	ἑκάτερον ὡς ἐκεῖνα πρὸς ἄλληλα·	τί	γὰρ διαφέρει τὸ ἀπορεῖν πῶς
[3, 12]	ἀλλὰ μὴν οὐδὲ ἀγένητον· διὰ	τί	γὰρ οὐχ ἕξει; ἢ γὰρ
[3, 7]	αὐτῇ πλείω Τίνι δ' ἐπικρίνει	τί	διαφέρει γλυκὺ καὶ θερμόν, εἴρηται
[3, 4]	τὸ μὲν πάσχειν κατὰ κοινόν	τι	διῄρηται πρότερον, ὅτι δυνάμει πώς
[3, 8]	ψεῦδος. Τὰ δὲ πρῶτα νοήματα	τί	διοίσει τοῦ μὴ φαντάσματα εἶναι;
[3, 4]	ψυχρὸς ἢ θερμός, κἂν ὄργανόν	τι	εἴη, ὥσπερ τῷ αἰσθητικῷ· νῦν
[3, 3]	καὶ τὸ φρονεῖν ὥσπερ αἰσθάνεσθαί	τι	εἶναι (ἐν ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις
[3, 1]	ὑπάρχει, δῆλον ποιεῖ ὅτι ἄλλο	τι	ἕκαστον αὐτῶν. ~Ἐπεὶ δ' αἰσθανόμεθα
[3, 10]	ὄρεξις, ἐκίνουν, κατὰ κοινὸν ἄν	τι	ἐκίνουν εἶδος· νῦν δὲ ὁ
[3, 6]	ἔστιν εἰπεῖν ἐν τῷ ἡμίσει	τί	ἐνόει ἑκατέρῳ· οὐ γὰρ ἔστιν,
[3, 4]	τὸ νοητὸν εἴδει, ἢ μεμιγμένον	τι	ἕξει, ὃ ποιεῖ νοητὸν αὐτὸν
[3, 3]	ἄνθρωποι. Περὶ μὲν οὖν φαντασίας,	τί	ἐστι καὶ διὰ τί ἐστιν,
[3, 6]	οὐ πᾶς, ἀλλ' ὁ τοῦ	τί	ἐστι κατὰ τὸ τί ἦν
[3, 9]	ἢ φεύγοντός τι ἢ διώκοντός	τί	ἐστιν. Ἀλλ' οὐδ' ὅταν θεωρῇ
[3, 3]	φαντασίας, τί ἐστι καὶ διὰ	τί	ἐστιν, εἰρήσθω ἐπὶ τοσοῦτον. ~Περὶ
[3, 4]	νοήσει, εἰ τὸ νοεῖν πάσχειν	τί	ἐστιν (ᾗ γάρ τι κοινὸν
[3, 1]	ἔχουσα ὀφθαλμούς) ὥστ' εἰ μή	τι	ἕτερον ἔστι σῶμα, καὶ πάθος
[3, 13]	αὐτῷ {γλῶτταν δὲ ὅπως σημαίνῃ	τι	ἑτέρῳ}
[3, 9]	τὰ εἰρημένα, ἢ τούτων ἕν	τι.	Ἔχει δὲ ἀπορίαν εὐθὺς πῶς
[3, 9]	καὶ λεγούσης τῆς διανοίας φεύγειν	τι	ἢ διώκειν οὐ κινεῖται, ἀλλὰ
[3, 9]	δὲ ἡ κίνησις ἢ φεύγοντός	τι	ἢ διώκοντός τί ἐστιν. Ἀλλ'
[3, 9]	διώκειν, οἷον πολλάκις διανοεῖται φοβερόν	τι	ἢ ἡδύ, οὐ κελεύει δὲ
[3, 3]	δὲ ὅταν μὲν δοξάσωμεν δεινόν	τι	ἢ φοβερόν, εὐθὺς συμπάσχομεν, ὁμοίως
[3, 3]	(ἐν ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις κρίνει	τι	ἡ ψυχὴ καὶ γνωρίζει τῶν
[3, 3]	φαντασία καθ' ἣν λέγομεν φάντασμά	τι	ἡμῖν γίγνεσθαι καὶ μὴ εἴ
[3, 1]	ἐκλείπει τις αἴσθησις, καὶ αἰσθητήριόν	τι	ἡμῖν ἐκλείπειν, καὶ ὅσων μὲν
[3, 4]	μετὰ συνεχοῦς γάρ· τὸ δὲ	τί	ἦν εἶναι, εἰ ἔστιν ἕτερον
[3, 8]	τε θεωρῇ, ἀνάγκη ἅμα φάντασμά	τι	θεωρεῖν· τὰ γὰρ φαντάσματα ὥσπερ
[3, 1]	κοινῶν οἷόν τ' εἶναι αἰσθητήριόν	τι	ἴδιον, ὧν ἑκάστῃ αἰσθήσει αἰσθανόμεθα
[3, 10]	δεῖ, ὥσπερ ἐν κύκλῳ, μένειν	τι,	καὶ ἐντεῦθεν ἄρχεσθαι τὴν κίνησιν.
[3, 3]	ὄψις καὶ ὅρασις, φαίνεται δέ	τι	καὶ μηδετέρου ὑπάρχοντος τούτων, οἷον
[3, 3]	ἡμῖν γίγνεσθαι καὶ μὴ εἴ	τι	κατὰ μεταφορὰν λέγομεν, ἆρα> μία
[3, 6]	ἦν εἶναι ἀληθής, καὶ οὐ	τὶ	κατά τινος· ἀλλ' ὥσπερ τὸ
[3, 6]	Ἔστι δ' ἡ μὲν φάσις	τι	κατά τινος, ὥσπερ καὶ ἡ
[3, 4]	πάσχειν τί ἐστιν (ᾗ γάρ	τι	κοινὸν ἀμφοῖν ὑπάρχει, τὸ μὲν
[3, 9]	τῆς ψυχῆς, σκεπτέον, πότερον ἕν	τι	μόριον αὐτῆς χωριστὸν ὂν ἢ
[3, 9]	κινεῖται, ἂν δ' ἡδύ, ἕτερόν	τι	μόριον. Ἔτι καὶ ἐπιτάττοντος τοῦ
[3, 9]	φυτὰ κινητικὰ ἦν, κἂν εἶχέ	τι	μόριον ὀργανικὸν πρὸς τὴν κίνησιν
[3, 7]	Ἆρα δ' ἐνδέχεται τῶν κεχωρισμένων	τι	νοεῖν ὄντα αὐτὸν μὴ κεχωρισμένον
[3, 4]	ὀσμᾶσθαι· ἀλλ' ὁ νοῦς ὅταν	τι	νοήσῃ σφόδρα νοητόν, οὐχ ἧττον
[3, 7]	καὶ ὧδε. Ἔστι γὰρ ἕν	τι,	οὕτω δὲ ὡς ὁ ὅρος,
[3, 9]	εἰ μόριόν τι, πότερον ἴδιόν	τι	παρὰ τὰ εἰωθότα λέγεσθαι καὶ
[3, 3]	βουλώμεθα (πρὸ ὀμμάτων γὰρ ἔστι	τι	ποιήσασθαι, ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς
[3, 9]	τοσαῦτα, περὶ δὲ τοῦ κινοῦντος,	τί	ποτέ ἐστι τῆς ψυχῆς, σκεπτέον,
[3, 9]	ἡ ψυχή, καὶ εἰ μόριόν	τι,	πότερον ἴδιόν τι παρὰ τὰ
[3, 11]	δὲ καὶ περὶ τῶν ἀτελῶν	τί	τὸ κινοῦν ἐστιν, οἷς ἁφῇ
[3, 9]	οὗ νῦν ὁ λόγος ἐνέστηκε,	τί	τὸ κινοῦν κατὰ τόπον τὸ
[3, 9]	περὶ τῆς κατὰ τόπον κινήσεως,	τί	τὸ κινοῦν τὸ ζῷον τὴν
[3, 10]	κινεῖ ἄνευ ὀρέξεως. Ἓν δή	τι	τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν. Εἰ
[3, 5]	ἐν ἁπάσῃ τῇ φύσει ἐστὶ	{τι}	τὸ μὲν ὕλη ἑκάστῳ γένει
[3, 4]	ἄλλο αὐτὸς νοητός, ἓν δέ	τι	τὸ νοητὸν εἴδει, ἢ μεμιγμένον
[3, 1]	(ὥστε καὶ σχῆμα· μέγεθος γάρ	τι	τὸ σχῆμα) τὸ δ' ἠρεμοῦν
[3, 4]	εἴη ὑπὸ τοῦ νοητοῦ ἤ	τι	τοιοῦτον ἕτερον. Ἀπαθὲς ἄρα δεῖ
[3, 9]	ἐστιν. Ἀλλ' οὐδ' ὅταν θεωρῇ	τι	τοιοῦτον, ἤδη κελεύει φεύγειν ἢ
[3, 3]	τὸ πρᾶγμα. Οὔτ' ἄρα ἕν	τι	τούτων ἐστὶν οὔτ' ἐκ τούτων
[3, 9]	ποιεῖ μάτην μηθὲν μήτε ἀπολείπει	τι	τῶν ἀναγκαίων, πλὴν ἐν τοῖς
[3, 3]	τοῦτο τὸ λευκὸν ἢ ἄλλο	τι,	ψεύδεται. Τρίτον δὲ τῶν κοινῶν
[3, 4]	μεγέθει εἶναι, καὶ ὕδωρ καὶ	ὕδατι	εἶναι (οὕτω δὲ καὶ ἐφ'
[3, 1]	λέγω δ' οἷον ἀέρι καὶ	ὕδατι,	ἔχει δ' οὕτως ὥστ' εἰ
[3, 13]	ὄψιν, ἐπεὶ ἐν ἀέρι καὶ	ὕδατι,	ὅπως ὁρᾷ, ὅλως δ' ἐπεὶ
[3, 5]	ἡ κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ	πράγματι·	ἡ δὲ κατὰ δύναμιν χρόνῳ
[3, 7]	ἡ κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ	πράγματι.	Ἡ δὲ κατὰ δύναμιν χρόνῳ
[3, 12]	τῇ ψυχῇ βέλτιον ἢ τῷ	σώματι,	νῦν δ' οὐδέτερον· ἡ μὲν
[3, 4]	οὐδὲ μεμῖχθαι εὔλογον αὐτὸν τῷ	σώματι·	ποιός τις γὰρ ἂν γίγνοιτο,
[3, 2]	μὲν οὖν δὶς χρῆται τῷ	πέρατι,	δύο κρίνει καὶ κεχωρισμένα, ἔστιν
[3, 2]	αὐτοῦ ἔσονται ἢ αὐτὴ αὑτῆς.	Ἔτι	δ' εἰ καὶ ἑτέρα εἴη
[3, 4]	ποιεῖν δοκεῖ τὸ δὲ πάσχειν)	ἔτι	δ' εἰ νοητὸς καὶ αὐτός;
[3, 2]	τὸ φῶς, ἀλλ' οὐχ ὡσαύτως.	Ἔτι	δὲ καὶ τὸ ὁρῶν ἔστιν
[3, 3]	γὰρ ἢ ψεύδεσθαι ἢ ἀληθεύειν.	Ἔτι	δὲ ὅταν μὲν δοξάσωμεν δεινόν
[3, 9]	ἔχον θείη ἄν τις ῥᾳδίως·	ἔτι	δὲ τὸ φανταστικόν, ὃ τῷ
[3, 3]	ἐπιλαθόμενον μηδὲ μεταπεισθέντα, ἢ εἰ	ἔτι	ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν ἀληθῆ
[3, 9]	δ' ἡδύ, ἕτερόν τι μόριον.	Ἔτι	καὶ ἐπιτάττοντος τοῦ νοῦ καὶ
[3, 9]	φεῦγον κινεῖται ἀλλ' ἢ βίᾳ·	ἔτι	κἂν τὰ φυτὰ κινητικὰ ἦν,
[3, 10]	γίνεται, θρεπτικόν, αἰσθητικόν, νοητικόν, βουλευτικόν,	ἔτι	ὀρεκτικόν· ταῦτα γὰρ πλέον διαφέρει
[3, 3]	ὑπάρχει πίστις, φαντασία δὲ πολλοῖς.	{Ἔτι	πάσῃ μὲν δόξῃ ἀκολουθεῖ πίστις,
[3, 10]	κινοῦν, δεύτερον δ' ᾧ κινεῖ,	ἔτι	τρίτον τὸ κινούμενον, τὸ δὲ
[3, 9]	ἔργον ἐστὶ καὶ αἰσθήσεως, καὶ	ἔτι	τῷ κινεῖν τὴν κατὰ τόπον
[3, 7]	λυπεῖσθαι τὸ ἐνεργεῖν τῇ αἰσθητικῇ	μεσότητι	πρὸς τὸ ἀγαθὸν ἢ κακόν,
[3, 6]	μῆκος. Καὶ τοῦθ' ὁμοίως ἐν	ἅπαντί	ἐστι τῷ συνεχεῖ, καὶ χρόνῳ
[3, 4]	σάρκα ἢ ἄλλῳ ἢ ἄλλως	ἔχοντι	κρίνει· ἡ γὰρ σὰρξ οὐκ
[3, 4]	δυάς. Ἑτέρῳ ἄρα ἢ ἑτέρως	ἔχοντι	κρίνει. Ὅλως ἄρα ὡς χωριστὰ
[3, 2]	καὶ ἡ πάθησις ἐν τῷ	πάσχοντι	ἀλλ' οὐκ ἐν τῷ ποιοῦντι,
[3, 2]	καὶ κινητικοῦ ἐνέργεια ἐν τῷ	πάσχοντι	ἐγγίνεται· διὸ οὐκ ἀνάγκη τὸ
[3, 12]	γένει ζῴων ἤδη οὐ τῷ	τυχόντι·	ἀλλὰ τισίν, οἷον τῷ πορευτικῷ,
[3, 2]	πάσχοντι ἀλλ' οὐκ ἐν τῷ	ποιοῦντι,	οὕτω καὶ ἡ τοῦ αἰσθητοῦ
[3, 3]	εἰσὶν αἴσθησις, δόξα, ἐπιστήμη, νοῦς.	Ότι	μὲν οὖν οὐκ ἔστιν αἴσθησις,
[3, 13]	ζῷον· ἄνευ γὰρ ἁφῆς δέδεικται	ὅτι	ἀδύνατον εἶναι ζῷον. διὸ ἡ
[3, 1]	ἓν αἰσθάνεται αἴσθησις) ὥστε δῆλον	ὅτι	ἀδύνατον ὁτουοῦν ἰδίαν αἴσθησιν εἶναι
[3, 1]	τὰ κοινὰ ὑπάρχει, δῆλον ποιεῖ	ὅτι	ἄλλο τι ἕκαστον αὐτῶν. ~Ἐπεὶ
[3, 1]	τὸ γλυκὺ αἰσθανόμεθα· τοῦτο δ'	ὅτι	ἀμφοῖν ἔχοντες τυγχάνομεν αἴσθησιν, ᾗ
[3, 1]	δὴ ἑτέρας γε τὸ εἰπεῖν	ὅτι	ἄμφω ἕν) διὸ καὶ ἀπατᾶται,
[3, 13]	φθείρει, ἀλλὰ καὶ τὸ ζῷον,	ὅτι	ἀνάγκη μόνην ἔχειν ταύτην. τὰς
[3, 13]	τῶν στοιχείων οὐδενός. φανερὸν τοίνυν	ὅτι	ἀνάγκη μόνης ταύτης στερισκόμενα τῆς
[3, 3]	ὄνομα ἀπὸ τοῦ φάους εἴληφεν,	ὅτι	ἄνευ φωτὸς οὐκ ἔστιν ἰδεῖν.
[3, 10]	διὰ τοῦτο ἡ διάνοια κινεῖ,	ὅτι	ἀρχὴ αὐτῆς ἐστι τὸ ὀρεκτόν.
[3, 13]	διὰ τοῦτο οὐδεμίαν ἔχει αἴσθησιν,	ὅτι	γῆς ἐστιν· ἄνευ δὲ ἁφῆς
[3, 13]	τοῖς τοιούτοις μορίοις οὐκ αἰσθανόμεθα,	ὅτι	γῆς ἐστιν, καὶ τὰ φυτὰ
[3, 2]	κεχωρισμένοις κρίνειν τὰ κεχωρισμένα, δῆλον·	ὅτι	δ' οὐδ' ἐν κεχωρισμένῳ χρόνῳ,
[3, 1]		~(Ὅτι	δ' οὐκ ἔστιν αἴσθησις ἑτέρα
[3, 3]	ἄνευ ταύτης οὐκ ἔστιν ὑπόληψις.	Ὅτι	δ' οὐκ ἔστιν ἡ αὐτὴ
[3, 13]	σημεῖον διεδίδοτο μέχρι τοῦ πέρατος.	~Ὅτι	δ' οὐχ οἷόν τε ἁπλοῦν
[3, 4]	ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει τὰ εἴδη.	Ὅτι	δ' οὐχ ὁμοία ἡ ἀπάθεια
[3, 11]	ἕκαστον (ἡ μὲν γὰρ λέγει	ὅτι	δεῖ τὸν τοιοῦτον τὸ τοιόνδε
[3, 2]	ἕκαστον κρίνομεν, τινὶ καὶ αἰσθανόμεθα	ὅτι	διαφέρει. Ἀνάγκη δὴ αἰσθήσει· αἰσθητὰ
[3, 4]	κατὰ κοινόν τι διῄρηται πρότερον,	ὅτι	δυνάμει πώς ἐστι τὰ νοητὰ
[3, 4]	φύσιν μηδεμίαν ἀλλ' ἢ ταύτην,	ὅτι	δυνατός. Ὁ ἄρα καλούμενος τῆς
[3, 9]	οὐ πηρώματά ἐστιν (σημεῖον δ'	ὅτι	ἐστὶ γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν ἔχει
[3, 2]	σὺ αἴσθοιο, δῆλον ἂν εἴη	ὅτι	ἕτερα ἀλλήλων, δεῖ δὲ τὸ
[3, 2]	δεῖ δὲ τὸ ἓν λέγειν	ὅτι	ἕτερον· ἕτερον γὰρ τὸ γλυκὺ
[3, 2]	οὕτω καὶ ὅτε θάτερον λέγει	ὅτι	ἕτερον καὶ θάτερον (οὐ κατὰ
[3, 2]	λέγω δ' οἷον νῦν λέγω	ὅτι	ἕτερον, οὐ μέντοι ὅτι νῦν
[3, 2]	Ὥσπερ γὰρ τὸ αὐτὸ λέγει	ὅτι	ἕτερον τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ
[3, 2]	Οὔτε δὴ κεχωρισμένοις ἐνδέχεται κρίνειν	ὅτι	ἕτερον τὸ γλυκὺ τοῦ λευκοῦ,
[3, 2]	αἰσθητὰ γάρ ἐστιν. καὶ δῆλον	ὅτι	ἡ σὰρξ οὐκ ἔστι τὸ
[3, 8]	τὰ λεχθέντα συγκεφαλαιώσαντες, εἴπωμεν πάλιν	ὅτι	ἡ ψυχὴ τὰ ὄντα πώς
[3, 6]	λευκὸς Κλέων ἐστίν, ἀλλὰ καὶ	ὅτι	ἦν ἢ ἔσται. Τὸ δὲ
[3, 1]	(οἷον τὸν Κλέωνος υἱὸν οὐχ	ὅτι	Κλέωνος υἱός, ἀλλ' ὅτι λευκός,
[3, 6]	μόνον τὸ ψεῦδος ἢ ἀληθὲς	ὅτι	λευκὸς Κλέων ἐστίν, ἀλλὰ καὶ
[3, 1]	οὐχ ὅτι Κλέωνος υἱός, ἀλλ'	ὅτι	λευκός, τούτῳ δὲ συμβέβηκεν υἱῷ
[3, 3]	καὶ ἐνταῦθα ἤδη ἐνδέχετα διαψεύδεσθαι·	ὅτι	μὲν γὰρ λευκόν, οὐ ψεύδεται,
[3, 10]	τὸ ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως ἔχειν.	Ὅτι	μὲν οὖν ἡ τοιαύτη δύναμις
[3, 3]	τῶν ἐναντίων ἡ αὐτὴ εἶναι)	ὅτι	μὲν οὖν οὐ ταὐτόν ἐστι
[3, 9]	ζῷον τὴν πορευτικὴν κίνησιν, σκεπτέον.	Ὅτι	μὲν οὖν οὐχ ἡ θρεπτικὴ
[3, 2]	οὕτω καὶ νοεῖ καὶ αἰσθάνεται-	ὅτι	μὲν οὖν οὐχ οἷόν τε
[3, 12]	οὕτω καὶ ἐπ' ἀλλοιώσεως, πλὴν	ὅτι	μένοντος ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ
[3, 2]	οὕτω λέγει, καὶ νῦν καὶ	ὅτι	νῦν) ἅμα ἄρα. Ὥστε ἀχώριστον
[3, 2]	λέγω ὅτι ἕτερον, οὐ μέντοι	ὅτι	νῦν ἕτερον, ἀλλ' οὕτω λέγει,
[3, 9]	ἀκρατής. Καὶ ὅλως δὲ ὁρῶμεν	ὅτι	ὁ ἔχων τὴν ἰατρικὴν οὐκ
[3, 3]	μὲν ἰδίων ἀληθής ἐστιν ἢ	ὅτι	ὀλίγιστον ἔχουσα τὸ ψεῦδος. Δεύτερον
[3, 2]	ἀνάγκη ἢ τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι	ὅτι	ὁρᾷ, ἢ ἑτέρᾳ. Ἀλλ' ἡ
[3, 2]	ἕκαστον αὐτῶν. ~Ἐπεὶ δ' αἰσθανόμεθα	ὅτι	ὁρῶμεν καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη ἢ
[3, 3]	λόγος δ' οὔ. Φανερὸν τοίνυν	ὅτι	οὐδὲ δόξα μετ' αἰσθήσεως, οὐδὲ
[3, 4]	ψυχὴν εἶναι τόπον εἰδῶν, πλὴν	ὅτι	οὔτε ὅλη ἀλλ' ἡ νοητική,
[3, 2]	τὸ ὁρῶν πρῶτον. Φανερὸν τοίνυν	ὅτι	οὐχ ἓν τὸ τῇ ὄψει
[3, 12]	ἀναγκαῖαι τῷ ζῴῳ, καὶ φανερὸν	ὅτι	οὐχ οἷόν τε ἄνευ ἁφῆς
[3, 12]	θρεπτικὴν ψυχὴν ἀνάγκη πᾶν ἔχειν	ὅτι	περ ἂν ζῇ καὶ ψυχὴν
[3, 1]	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, οἷον χολῆς	ὅτι	πικρὰ καὶ ξανθή (οὐ γὰρ
[3, 7]	τῇ κοινῇ ὁρῶν κινούμενον γνωρίζει	ὅτι	πολέμιος· ὁτὲ δὲ τοῖς ἐν
[3, 7]	κινεῖται· οἷον, αἰσθανόμενος τὸν φρυκτὸν	ὅτι	πῦρ, τῇ κοινῇ ὁρῶν κινούμενον
[3, 11]	τοῦ δόξαν μὴ δοκεῖν ἔχειν,	ὅτι	τὴν ἐκ συλλογισμοῦ οὐκ ἔχει,
[3, 11]	τὸ τοιόνδε πράττειν, ἡ δὲ	ὅτι	τόδε τοιόνδε, κἀγὼ δὲ τοιόσδε)
[3, 5]	καὶ ἀΐδιον (οὐ μνημονεύομεν δέ,	ὅτι	τοῦτο μὲν ἀπαθές, ὁ δὲ
[3, 3]	ἐνεργῶμεν ἀκριβῶς περὶ τὸ αἰσθητόν,	ὅτι	φαίνεται τοῦτο ἡμῖν ἄνθρωπος, ἀλλὰ
[3, 3]	εἴη, διά τε ταῦτα καὶ	διότι	οὐκ ἄλλου τινὸς ἔσται ἡ
[3, 9]	πηρώματά ἐστιν (σημεῖον δ' ὅτι	ἐστὶ	γεννητικὰ καὶ ἀκμὴν ἔχει καὶ
[3, 9]	τε κριτικῷ, ὃ διανοίας ἔργον	ἐστὶ	καὶ αἰσθήσεως, καὶ ἔτι τῷ
[3, 9]	αἴσθησιν μὲν ἔχει, μόνιμα δ'	ἐστὶ	καὶ ἀκίνητα διὰ τέλους. Εἰ
[3, 2]	οὖν ἀδιαίρετον, ἓν τὸ κρῖνόν	ἐστι	καὶ ἅμα, ᾗ δὲ διαιρετὸν
[3, 4]	τις, εἰ ὁ νοῦς ἁπλοῦν	ἐστὶ	καὶ ἀπαθὲς καὶ μηθενὶ μηθὲν
[3, 3]	Περὶ μὲν οὖν φαντασίας, τί	ἐστι	καὶ διὰ τί ἐστιν, εἰρήσθω
[3, 2]	ἡ ἀκοὴ ἔστιν ὡς ἕν	ἐστι	{καὶ ἔστιν ὡς οὐχ ἓν
[3, 2]	τῆς αἰσθήσεως ἡ αὐτὴ μέν	ἐστι	καὶ μία, τὸ δ' εἶναι
[3, 3]	δ' ἡ ὄψις μάλιστα αἴσθησίς	ἐστι,	καὶ τὸ ὄνομα ἀπὸ τοῦ
[3, 5]	δ' ἐστὶ μόνον τοῦθ' ὅπερ	ἐστί,	καὶ τοῦτο μόνον ἀθάνατον καὶ
[3, 6]	αὐτὸ ἑαυτὸ γινώσκει καὶ ἐνέργειά	ἐστι	καὶ χωριστόν. Ἔστι δ' ἡ
[3, 6]	πᾶς, ἀλλ' ὁ τοῦ τί	ἐστι	κατὰ τὸ τί ἦν εἶναι
[3, 5]	δ' οὐ νοεῖ. Χωρισθεὶς δ'	ἐστὶ	μόνον τοῦθ' ὅπερ ἐστί, καὶ
[3, 8]	ἡ ψυχὴ τὰ ὄντα πώς	ἐστι	πάντα· ἢ γὰρ αἰσθητὰ τὰ
[3, 8]	τὰ γὰρ φαντάσματα ὥσπερ αἰσθήματά	ἐστι,	πλὴν ἄνευ ὕλης. Ἔστι δ'
[3, 12]	γὰρ τὸ ζῷον σῶμα ἔμψυχόν	ἐστι,	σῶμα δὲ ἅπαν ἁπτόν, {ἁπτὸν
[3, 4]	διῄρηται πρότερον, ὅτι δυνάμει πώς	ἐστι	τὰ νοητὰ ὁ νοῦς, ἀλλ'
[3, 8]	εἴδεσι τοῖς αἰσθητοῖς τὰ νοητά	ἐστι,	τά τε ἐν ἀφαιρέσει λεγόμενα
[3, 3]	ὀρθῶς τἀναντία τούτων- οὐδὲ τοῦτό	ἐστι	ταὐτὸ τῷ αἰσθάνεσθαι· ἡ μὲν
[3, 9]	δὲ τοῦ κινοῦντος, τί ποτέ	ἐστι	τῆς ψυχῆς, σκεπτέον, πότερον ἕν
[3, 5]	{ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ τῇ φύσει	ἐστὶ	{τι} τὸ μὲν ὕλη ἑκάστῳ
[3, 3]	ὅτι μὲν οὖν οὐ ταὐτόν	ἐστι	τὸ αἰσθάνεσθαι καὶ τὸ φρονεῖν,
[3, 1]	εἶναι (οἷον εἰ ἐξ ἀέρος	ἐστὶ	τὸ αἰσθητήριον, καὶ ἔστιν ὁ
[3, 8]	καὶ ἀποφάσεως· συμπλοκὴ γὰρ νοημάτων	ἐστὶ	τὸ ἀληθὲς ἢ ψεῦδος. Τὰ
[3, 10]	τὸ πρακτὸν ἀγαθόν. Πρακτὸν δ'	ἐστὶ	τὸ ἐνδεχόμενον καὶ ἄλλως ἔχειν.
[3, 3]	εἰρημένα ἢ φαντασία (τοῦτο δ'	ἐστὶ	τὸ λεχθέν) ἡ φαντασία ἂν
[3, 4]	δύναται νοεῖν. Ἐπεὶ δ' ἄλλο	ἐστὶ	τὸ μέγεθος καὶ τὸ μεγέθει
[3, 8]	καὶ τὸ ἐπιστημονικὸν δυνάμει ταὐτά	ἐστι,	τὸ μὲν τὸ> ἐπιστητὸν τὸ
[3, 4]	γίνεται τὸ νοεῖν. Εἰ δή	ἐστι	τὸ νοεῖν ὥσπερ τὸ αἰσθάνεσθαι,
[3, 4]	τῶν ἄνευ ὕλης τὸ αὐτό	ἐστι	τὸ νοοῦν καὶ τὸ νοούμενον·
[3, 10]	διάνοια κινεῖ, ὅτι ἀρχὴ αὐτῆς	ἐστι	τὸ ὀρεκτόν. Καὶ ἡ φαντασία
[3, 3]	οὐδὲ τὸ νοεῖν, ἐν ᾧ	ἐστι	τὸ ὀρθῶς καὶ τὸ μὴ
[3, 4]	πάντων· ἐπ' ἐνίων γὰρ ταὐτόν	ἐστι)	τὸ σαρκὶ εἶναι καὶ σάρκα
[3, 7]	ψεῦδος, ἐν τῷ αὐτῷ γένει	ἐστὶ	τῷ ἀγαθῷ καὶ τῷ κακῷ·
[3, 6]	Καὶ τοῦθ' ὁμοίως ἐν ἅπαντί	ἐστι	τῷ συνεχεῖ, καὶ χρόνῳ καὶ
[3, 1]	σῶμα, καὶ πάθος ὃ μηθενός	ἐστι	τῶν ἐνταῦθα σωμάτων, οὐδεμία ἂν
[3, 12]	τέλος οὐκ ἂν ἔλθοι, ὅ	ἐστι	φύσεως ἔργον (πῶς γὰρ θρέψεται;
[3, 2]	μὲν οὖν τοῦ ψοφητικοῦ ἐνέργειά	ἐστι	ψόφος ἢ ψόφησις, ἡ δὲ
[3, 2]	ἡ ἀκοὴ ἡ κατ' ἐνέργειαν·	ἔστι	γὰρ ἀκοὴν ἔχοντα μὴ ἀκούειν,
[3, 7]	πρότερον, λεκτέον δὲ καὶ ὧδε.	Ἔστι	γὰρ ἕν τι, οὕτω δὲ
[3, 7]	ἑνί, ὅλως δὲ οὐδὲ χρόνῳ·	ἔστι	γὰρ ἐξ ἐντελεχείᾳ ὄντος πάντα
[3, 3]	ἔσται, οἷον ἐπιστήμη ἢ νοῦς·	ἔστι	γὰρ φαντασία καὶ ψευδής. Λείπεται
[3, 6]	διαίρεσιν φάναι πάντα. Ἀλλ' οὖν	ἔστι	γε οὐ μόνον τὸ ψεῦδος
[3, 8]	αἰσθητὰ τὰ ὄντα ἢ νοητά,	ἔστι	δ' ἡ ἐπιστήμη μὲν τὰ
[3, 6]	καὶ ἐνέργειά ἐστι καὶ χωριστόν.	Ἔστι	δ' ἡ μὲν φάσις τι
[3, 8]	αἰσθήματά ἐστι, πλὴν ἄνευ ὕλης.	Ἔστι	δ' ἡ φαντασία ἕτερον φάσεως
[3, 2]	τὸ διαιρετὸν τῶν διῃρημένων αἰσθάνεται,	ἔστι	δ' ὡς ᾗ ἀδιαίρετον· τῷ
[3, 12]	ἁπλοῦν· ἁφὴν γὰρ οὐχ ἕξει,	ἔστι	δὲ ἀνάγκη ταύτην ἔχειν. τοῦτο
[3, 3]	αἰσθανομένοις καὶ ὧν αἴσθησις ἔστιν,	ἔστι	δὲ γίνεσθαι κίνησιν ὑπὸ τῆς
[3, 2]	κρῖνον, τῷ εἶναι δὲ κεχωρισμένον;	ἔστι	δὴ {πως} ὡς τὸ διαιρετὸν
[3, 10]	τὸ δὲ κινοῦν καὶ κινούμενον,	ἔστι	δὴ τὸ μὲν ἀκίνητον τὸ
[3, 12]	ἕτερον ποιεῖ ὥστε ὠθεῖν, καὶ	ἔστι	διὰ μέσου ἡ κίνησις, καὶ
[3, 3]	τούτων ἡ φαντασία. Ἀλλ' ἐπειδὴ	ἔστι	κινηθέντος τουδὶ κινεῖσθαι ἕτερον ὑπὸ
[3, 4]	ὅταν δύνηται ἐνεργεῖν δι' αὑτοῦ)	ἔστι	μὲν καὶ τότε δυνάμει πως,
[3, 8]	Ἐπεὶ δὲ οὐδὲ πρᾶγμα οὐθὲν	ἔστι	παρὰ τὰ μεγέθη, ὡς δοκεῖ,
[3, 1]	ὥστ' εἰ μή τι ἕτερον	ἔστι	σῶμα, καὶ πάθος ὃ μηθενός
[3, 3]	ὅταν βουλώμεθα (πρὸ ὀμμάτων γὰρ	ἔστι	τι ποιήσασθαι, ὥσπερ οἱ ἐν
[3, 2]	δῆλον ὅτι ἡ σὰρξ οὐκ	ἔστι	τὸ ἔσχατον αἰσθητήριον· ἀνάγκη γὰρ
[3, 7]	ἀποφᾶσα διώκει ἢ φεύγει· καὶ	ἔστι	τὸ ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι τὸ
[3, 6]	ἐν τούτοις περὶ ἃ οὐκ	ἔστι	τὸ ψεῦδος, ἐν οἷς δὲ
[3, 3]	μεταφορὰν λέγομεν, ἆρα> μία τις	ἔστι	τούτων δύναμις ἢ ἕξις καθ'
[3, 10]	πλείω τὰ κινοῦντα. Ἐπεὶ δ'	ἔστι	τρία, ἓν μὲν τὸ κινοῦν,
[3, 9]	οὐδὲ τὸ αἰσθητικόν· πολλὰ γὰρ	ἔστι	τῶν ζῴων ἃ αἴσθησιν μὲν
[3, 4]	τοῖς ἔχουσιν ὕλην δυνάμει ἕκαστον	ἔστι	τῶν νοητῶν. Ὥστ' ἐκείνοις μὲν
[3, 6]	χρόνῳ, ἀλλ' ᾗ ἐκεῖνα> ἀδιαίρετα·	ἔνεστι	γὰρ κἀν τούτοις τι ἀδιαίρετον,
[3, 11]	καὶ κινεῖται ἀορίστως, καὶ ταῦτ'	ἔνεστι	μέν, ἀορίστως δ' ἔνεστιν. Ἡ
[3, 3]	ὕπνοις. Εἶτα αἴσθησις μὲν ἀεὶ	πάρεστι,	φαντασία δ' οὔ. Εἰ δὲ
[3, 3]	φανερόν· τοῦ μὲν γὰρ πᾶσι	μέτεστι,	τοῦ δὲ ὀλίγοις τῶν ζῴων.
[3, 6]	τοῦ τί ἐστι κατὰ τὸ	τί	ἦν εἶναι ἀληθής, καὶ οὐ