Livre, chapitres |
[3, 4] |
ἂν
εἴη
ὑπὸ
τοῦ
νοητοῦ
|
ἤ |
τι
τοιοῦτον
ἕτερον.
Ἀπαθὲς
ἄρα |
[3, 13] |
φανερόν,
λέγω
δ'
οἷον
πύρινον
|
ἢ |
ἀέρινον.
ἄνευ
μὲν
γὰρ
ἁφῆς |
[3, 10] |
φαντασία
δὲ
πᾶσα
ἢ
λογιστικὴ
|
ἢ |
αἰσθητική.
Ταύτης
μὲν
οὖν
καὶ |
[3, 2] |
ἡ
δὲ
τοῦ
ἀκουστικοῦ
ἀκοὴ
|
ἢ |
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ
ἡ
ἀκοή, |
[3, 6] |
γε
οὐ
μόνον
τὸ
ψεῦδος
|
ἢ |
ἀληθὲς
ὅτι
λευκὸς
Κλέων
ἐστίν, |
[3, 3] |
ἡμῖν·
ἀνάγκη
γὰρ
ἢ
ψεύδεσθαι
|
ἢ |
ἀληθεύειν.
Ἔτι
δὲ
ὅταν
μὲν |
[3, 3] |
εἰ
δὲ
τοῦτο
τὸ
λευκὸν
|
ἢ |
ἄλλο
τι,
ψεύδεται.
Τρίτον
δὲ |
[3, 4] |
τὸ
σαρκὶ
εἶναι
καὶ
σάρκα
|
ἢ |
ἄλλῳ
ἢ
ἄλλως
ἔχοντι
κρίνει· |
[3, 4] |
εἶναι
καὶ
σάρκα
ἢ
ἄλλῳ
|
ἢ |
ἄλλως
ἔχοντι
κρίνει·
ἡ
γὰρ |
[3, 2] |
οἷον
τὸ
ὀξὺ
ἢ
γλυκὺ
|
ἢ |
ἁλμυρόν,
ἡδέα
γὰρ
τότε·
ὅλως |
[3, 11] |
ἡ
δόξα,
οὐχ
ἡ
καθόλου,
|
ἢ |
ἄμφω,
ἀλλ'
ἡ
μὲν
ἠρεμοῦσα |
[3, 12] |
ἔχει,
ἀνάγκη
τὸ
σῶμα
εἶναι
|
ἢ |
ἁπλοῦν
ἢ
μικτόν.
οὐχ
οἷόν |
[3, 7] |
ἡδὺ
ἢ
λυπηρόν,
οἷον
καταφᾶσα
|
ἢ |
ἀποφᾶσα
διώκει
ἢ
φεύγει·
καὶ |
[3, 7] |
δὲ
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
φήσῃ
|
ἢ |
ἀποφήσῃ,
φεύγει
ἢ
διώκει·
διὸ |
[3, 8] |
δὲ
τὸ>
αἰσθητόν.
Ἀνάγκη
δ'
|
ἢ |
αὐτὰ
ἢ
τὰ
εἴδη
εἶναι. |
[3, 2] |
ἢ
δύο
τοῦ
αὐτοῦ
ἔσονται
|
ἢ |
αὐτὴ
αὑτῆς.
Ἔτι
δ'
εἰ |
[3, 2] |
αἴσθησις,
ἢ
εἰς
ἄπειρον
εἶσιν
|
ἢ |
αὐτή
τις
ἔσται
αὑτῆς·
ὥστ' |
[3, 2] |
μικτόν,
συμφωνία,
ἢ
τὸ
ὀξὺ
|
ἢ |
βαρύ,
ἁφῇ
δὲ
τὸ
θερμαντὸν |
[3, 9] |
ὀρεγόμενον
ἢ
φεῦγον
κινεῖται
ἀλλ'
|
ἢ |
βίᾳ·
ἔτι
κἂν
τὰ
φυτὰ |
[3, 8] |
τὰ
ὄντα
πώς
ἐστι
πάντα·
|
ἢ |
γὰρ
αἰσθητὰ
τὰ
ὄντα
ἢ |
[3, 12] |
διὰ
τί
γὰρ
οὐχ
ἕξει;
|
ἢ |
γὰρ
τῇ
ψυχῇ
βέλτιον
ἢ |
[3, 4] |
δ'
εἰ
νοητὸς
καὶ
αὐτός;
|
ἢ |
γὰρ
τοῖς
ἄλλοις
νοῦς
ὑπάρξει, |
[3, 2] |
τὸν
λόγον,
οἷον
τὸ
ὀξὺ
|
ἢ |
γλυκὺ
ἢ
ἁλμυρόν,
ἡδέα
γὰρ |
[3, 11] |
τόδε
τοιόνδε,
κἀγὼ
δὲ
τοιόσδε)
|
ἢ |
δὴ
αὕτη
κινεῖ
ἡ
δόξα, |
[3, 7] |
κακὸν
φήσῃ
ἢ
ἀποφήσῃ,
φεύγει
|
ἢ |
διώκει·
διὸ
οὐδέποτε
νοεῖ
ἄνευ |
[3, 7] |
ἡδὺ
ἢ
λυπηρόν,
ἐνταῦθα
φεύγει
|
ἢ |
διώκει
καὶ
ὅλως
ἓν
πράξει. |
[3, 9] |
τι
τοιοῦτον,
ἤδη
κελεύει
φεύγειν
|
ἢ |
διώκειν,
οἷον
πολλάκις
διανοεῖται
φοβερόν |
[3, 9] |
λεγούσης
τῆς
διανοίας
φεύγειν
τι
|
ἢ |
διώκειν
οὐ
κινεῖται,
ἀλλὰ
κατὰ |
[3, 9] |
ἡ
κίνησις
ἢ
φεύγοντός
τι
|
ἢ |
διώκοντός
τί
ἐστιν.
Ἀλλ'
οὐδ' |
[3, 6] |
Τὸ
δ'
ἀδιαίρετον
ἐπεὶ
διχῶς,
|
ἢ |
δυνάμει
ἢ
ἐνεργείᾳ,
οὐθὲν
κωλύει |
[3, 6] |
ἔστιν,
ἂν
μὴ
διαιρεθῇ,
ἀλλ'
|
ἢ |
δυνάμει.
Χωρὶς
δ'
ἑκάτερον
νοῶν |
[3, 2] |
καὶ
τοῦ
ὑποκειμένου
χρώματος,
ὥστε
|
ἢ |
δύο
τοῦ
αὐτοῦ
ἔσονται
ἢ |
[3, 3] |
πράγματος,
μὴ
ἐπιλαθόμενον
μηδὲ
μεταπεισθέντα,
|
ἢ |
εἰ
ἔτι
ἔχει,
ἀνάγκη
τὴν |
[3, 2] |
εἴη
ἡ
τῆς
ὄψεως
αἴσθησις,
|
ἢ |
εἰς
ἄπειρον
εἶσιν
ἢ
αὐτή |
[3, 1] |
αἰσθητικόν)
γῆ
δὲ
ἢ
οὐθενός,
|
ἢ |
ἐν
τῇ
ἁφῇ
μάλιστα
μέμικται |
[3, 3] |
Αἴσθησις
μὲν
γὰρ
ἤτοι
δύναμις
|
ἢ |
ἐνέργεια,
οἷον
ὄψις
καὶ
ὅρασις, |
[3, 6] |
ἀδιαίρετον
ἐπεὶ
διχῶς,
ἢ
δυνάμει
|
ἢ |
ἐνεργείᾳ,
οὐθὲν
κωλύει
νοεῖν
τὸ |
[3, 3] |
μία
τις
ἔστι
τούτων
δύναμις
|
ἢ |
ἕξις
καθ'
ἃς
κρίνομεν
καὶ |
[3, 10] |
ταῦτα
γὰρ
πλέον
διαφέρει
ἀλλήλων
|
ἢ |
ἐπιθυμητικὸν
καὶ
θυμικόν.
Ἐπεὶ
δ' |
[3, 6] |
ἡ
διάμετρος-
ἂν
δὲ
γενομένων
|
ἢ |
ἐσομένων,
τὸν
χρόνον
προσεννοῶν
{καὶ} |
[3, 6] |
ἐστίν,
ἀλλὰ
καὶ
ὅτι
ἦν
|
ἢ |
ἔσται.
Τὸ
δὲ
ἓν
ποιοῦν |
[3, 2] |
τῇ
ὄψει
αἰσθάνεσθαι
ὅτι
ὁρᾷ,
|
ἢ |
ἑτέρᾳ.
Ἀλλ'
ἡ
αὐτὴ
ἔσται |
[3, 9] |
ἕτερον,
τίνι
δὲ
τούτων
ταὐτὸν
|
ἢ |
ἕτερον
ἔχει
πολλὴν
ἀπορίαν,
εἴ |
[3, 4] |
ἔστω
γὰρ
δυάς.
Ἑτέρῳ
ἄρα
|
ἢ |
ἑτέρως
ἔχοντι
κρίνει.
Ὅλως
ἄρα |
[3, 4] |
μὴν
ὁμοίως
καὶ
πρὶν
μαθεῖν
|
ἢ |
εὑρεῖν·
καὶ
αὐτὸς
δι'
αὑτοῦ |
[3, 2] |
τὴν
ὄψιν
τὸ
σφόδρα
λαμπρὸν
|
ἢ |
ζοφερόν,
καὶ
ἐν
ὀσφρήσει
ἡ |
[3, 9] |
οἷον
πολλάκις
διανοεῖται
φοβερόν
τι
|
ἢ |
ἡδύ,
οὐ
κελεύει
δὲ
φοβεῖσθαι, |
[3, 3] |
θεώμενοι
ἐν
γραφῇ
τὰ
δεινὰ
|
ἢ |
θαρραλέα.
Εἰσὶ
δὲ
καὶ
αὐτῆς |
[3, 4] |
γὰρ
ἂν
γίγνοιτο,
ἢ
ψυχρὸς
|
ἢ |
θερμός,
κἂν
ὄργανόν
τι
εἴη, |
[3, 7] |
αἰσθητικῇ
μεσότητι
πρὸς
τὸ
ἀγαθὸν
|
ἢ |
κακόν,
ᾗ
τοιαῦτα.
Καὶ
ἡ |
[3, 7] |
αἰσθήματα
ὑπάρχει,
ὅταν
δὲ
ἀγαθὸν
|
ἢ |
κακὸν
φήσῃ
ἢ
ἀποφήσῃ,
φεύγει |
[3, 1] |
δὲ
μή,
οὐδαμῶς
ἂν
ἀλλ'
|
ἢ |
κατὰ
συμβεβηκὸς
ᾐσθανόμεθα
(οἷον
τὸν |
[3, 1] |
τὸ
δὲ
πῦρ
ἢ
οὐθενὸς
|
ἢ |
κοινὸν
πάντων
(οὐθὲν
γὰρ
ἄνευ |
[3, 10] |
ἄνευ
φαντασίας·
φαντασία
δὲ
πᾶσα
|
ἢ |
λογιστικὴ
ἢ
αἰσθητική.
Ταύτης
μὲν |
[3, 9] |
αὐτῆς
χωριστὸν
ὂν
ἢ
μεγέθει
|
ἢ |
λόγῳ,
ἢ
πᾶσα
ἡ
ψυχή, |
[3, 7] |
εἴπῃ
ὡς
ἐκεῖ
τὸ
ἡδὺ
|
ἢ |
λυπηρόν,
ἐνταῦθα
φεύγει
ἢ
διώκει |
[3, 7] |
καὶ
νοεῖν·
ὅταν
δὲ
ἡδὺ
|
ἢ |
λυπηρόν,
οἷον
καταφᾶσα
ἢ
ἀποφᾶσα |
[3, 9] |
τι
μόριον
αὐτῆς
χωριστὸν
ὂν
|
ἢ |
μεγέθει
ἢ
λόγῳ,
ἢ
πᾶσα |
[3, 3] |
δοκεῖ
δ'
οὔ,
οἷον
μύρμηκι
|
ἢ |
μελίττῃ,
σκώληκι
δ'
οὔ.
Εἶτα |
[3, 4] |
δέ
τι
τὸ
νοητὸν
εἴδει,
|
ἢ |
μεμιγμένον
τι
ἕξει,
ὃ
ποιεῖ |
[3, 6] |
εἰ
δ'
ἄνθρωπος
τὸ
λευκὸν
|
ἢ |
μή,
οὐκ
ἀληθὲς
ἀεί,
οὕτως |
[3, 12] |
τὸ
σῶμα
εἶναι
ἢ
ἁπλοῦν
|
ἢ |
μικτόν.
οὐχ
οἷόν
τε
δὲ |
[3, 7] |
τοῖς
ἐν
τῇ
ψυχῇ
φαντάσμασιν
|
ἢ |
νοήμασιν,
ὥσπερ
ὁρῶν,
λογίζεται
καὶ |
[3, 8] |
ἢ
γὰρ
αἰσθητὰ
τὰ
ὄντα
|
ἢ |
νοητά,
ἔστι
δ'
ἡ
ἐπιστήμη |
[3, 3] |
ἐπικαλύπτεσθαι
τὸν
νοῦν
ἐνίοτε
πάθει
|
ἢ |
νόσῳ
ἢ
ὕπνῳ,
οἷον
οἱ |
[3, 10] |
δύο
ταῦτα
κινοῦντα,
ἢ
ὄρεξις
|
ἢ |
νοῦς,
εἴ
τις
τὴν
φαντασίαν |
[3, 3] |
ἀληθευουσῶν
οὐδεμία
ἔσται,
οἷον
ἐπιστήμη
|
ἢ |
νοῦς·
ἔστι
γὰρ
φαντασία
καὶ |
[3, 1] |
αἰσθήσεις,
ἀλλ'
οὐ
μίαν
μόνην.
|
Ἢ |
ὅπως
ἧττον
λανθάνῃ
τὰ
ἀκολουθοῦντα |
[3, 10] |
δέ
γε
δύο
ταῦτα
κινοῦντα,
|
ἢ |
ὄρεξις
ἢ
νοῦς,
εἴ
τις |
[3, 3] |
τῶν
μὲν
ἰδίων
ἀληθής
ἐστιν
|
ἢ |
ὅτι
ὀλίγιστον
ἔχουσα
τὸ
ψεῦδος. |
[3, 11] |
πότερον
ἐνδέχεται
φαντασίαν
ὑπάρχειν
τούτοις,
|
ἢ |
οὔ,
καὶ
ἐπιθυμίαν.
Φαίνεται
γὰρ |
[3, 7] |
ὄντα
αὐτὸν
μὴ
κεχωρισμένον
μεγέθους,
|
ἢ |
οὔ,
σκεπτέον
ὕστερον.
~Νῦν
δέ, |
[3, 8] |
διοίσει
τοῦ
μὴ
φαντάσματα
εἶναι;
|
ἢ |
οὐδὲ
ταῦτα
φαντάσματα,
ἀλλ'
οὐκ |
[3, 1] |
ἄνευ
θερμότητος
αἰσθητικόν)
γῆ
δὲ
|
ἢ |
οὐθενός,
ἢ
ἐν
τῇ
ἁφῇ |
[3, 1] |
θατέρου
τούτων)
τὸ
δὲ
πῦρ
|
ἢ |
οὐθενὸς
ἢ
κοινὸν
πάντων
(οὐθὲν |
[3, 1] |
οὐδαμῶς
γὰρ
ἂν
ᾐσθανόμεθα
ἀλλ'
|
ἢ |
οὕτως
ὥσπερ
εἴρηται
{τὸν
Κλέωνος |
[3, 2] |
τόπῳ
δὲ
καὶ
ἀριθμῷ
ἀδιαίρετον.
|
Ἢ |
οὐχ
οἷόν
τε;
δυνάμει
μὲν |
[3, 9] |
ὂν
ἢ
μεγέθει
ἢ
λόγῳ,
|
ἢ |
πᾶσα
ἡ
ψυχή,
καὶ
εἰ |
[3, 4] |
τὸ
νοεῖν
ὥσπερ
τὸ
αἰσθάνεσθαι,
|
ἢ |
πάσχειν
τι
ἂν
εἴη
ὑπὸ |
[3, 12] |
γὰρ
πάντα
ὑπάρχει
τὰ
φύσει,
|
ἢ |
συμπτώματα
ἔσται
τῶν
ἕνεκά
του. |
[3, 8] |
αἰσθητόν.
Ἀνάγκη
δ'
ἢ
αὐτὰ
|
ἢ |
τὰ
εἴδη
εἶναι.
Αὐτὰ
μὲν |
[3, 7] |
πῶς
τὰ
μὴ
ὁμογενῆ
κρίνει
|
ἢ |
τὰ
ἐναντία,
οἷον
λευκὸν
καὶ |
[3, 4] |
αὐτοῦ
εἶναι
φύσιν
μηδεμίαν
ἀλλ'
|
ἢ |
ταύτην,
ὅτι
δυνατός.
Ὁ
ἄρα |
[3, 2] |
ὅτι
ὁρῶμεν
καὶ
ἀκούομεν,
ἀνάγκη
|
ἢ |
τῇ
ὄψει
αἰσθάνεσθαι
ὅτι
ὁρᾷ, |
[3, 2] |
γλυκύ,
ὡδὶ
κινεῖ
τὴν
αἴσθησιν
|
ἢ |
τὴν
νόησιν,
τὸ
δὲ
πικρὸν |
[3, 12] |
διὸ
καὶ
περὶ
ἀνακλάσεως
βέλτιον
|
ἢ |
τὴν
ὄψιν
ἐξιοῦσαν
ἀνακλᾶσθαι
τὸν |
[3, 3] |
πάντα
τὰ
φαινόμενα
εἶναι
ἀληθῆ,
|
ἢ |
τὴν
τοῦ
ἀνομοίου
θίξιν
ἀπάτην |
[3, 10] |
τὸ
ὀρεκτόν,
ἀλλὰ
τοῦτ'
ἐστὶν
|
ἢ |
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ
τὸ
φαινόμενον |
[3, 2] |
ἐστιν
ὁρᾶν,
ὁρᾶται
δὲ
χρῶμα
|
ἢ |
τὸ
ἔχον,
εἰ
ὄψεταί
τις |
[3, 6] |
οἷον
πῶς
τὸ
κακὸν
γνωρίζει
|
ἢ |
τὸ
μέλαν·
τῷ
ἐναντίῳ
γάρ |
[3, 4] |
ποιεῖ
νοητὸν
αὐτὸν
ὥσπερ
τἆλλα.
|
Ἢ |
τὸ
μὲν
πάσχειν
κατὰ
κοινόν |
[3, 2] |
δὲ
μᾶλλον
τὸ
μικτόν,
συμφωνία,
|
ἢ |
τὸ
ὀξὺ
ἢ
βαρύ,
ἁφῇ |
[3, 10] |
τοῦτ'
ἐστὶν
ἢ
τὸ
ἀγαθὸν
|
ἢ |
τὸ
φαινόμενον
ἀγαθόν·
οὐ
πᾶν |
[3, 11] |
λογιστικοῖς
(πότερον
γὰρ
πράξει
τόδε
|
ἢ |
τόδε,
λογισμοῦ
ἤδη
ἐστὶν
ἔργον· |
[3, 9] |
εἰωθότα
λέγεσθαι
καὶ
τὰ
εἰρημένα,
|
ἢ |
τούτων
ἕν
τι.
Ἔχει
δὲ |
[3, 12] |
ἢ
γὰρ
τῇ
ψυχῇ
βέλτιον
|
ἢ |
τῷ
σώματι,
νῦν
δ'
οὐδέτερον· |
[3, 3] |
νοῦν
ἐνίοτε
πάθει
ἢ
νόσῳ
|
ἢ |
ὕπνῳ,
οἷον
οἱ
ἄνθρωποι.
Περὶ |
[3, 10] |
κινεῖ
οὐ
κινούμενον,
τῷ
νοηθῆναι
|
ἢ |
φαντασθῆναι-
ἀριθμῷ
δὲ
πλείω
τὰ |
[3, 3] |
μηθὲν
ἄλλο
ἔχει
τὰ
εἰρημένα
|
ἢ |
φαντασία
(τοῦτο
δ'
ἐστὶ
τὸ |
[3, 7] |
οἷον
καταφᾶσα
ἢ
ἀποφᾶσα
διώκει
|
ἢ |
φεύγει·
καὶ
ἔστι
τὸ
ἥδεσθαι |
[3, 9] |
ἐστιν·
οὐθὲν
γὰρ
μὴ
ὀρεγόμενον
|
ἢ |
φεῦγον
κινεῖται
ἀλλ'
ἢ
βίᾳ· |
[3, 9] |
οὐθέν,
ἀεὶ
δὲ
ἡ
κίνησις
|
ἢ |
φεύγοντός
τι
ἢ
διώκοντός
τί |
[3, 2] |
ὁ
λόγος·
ὑπερβάλλοντα
δὲ
λύει
|
ἢ |
φθείρει.
Ἑκάστη
μὲν
οὖν
αἴσθησις |
[3, 3] |
ὅταν
μὲν
δοξάσωμεν
δεινόν
τι
|
ἢ |
φοβερόν,
εὐθὺς
συμπάσχομεν,
ὁμοίως
δὲ |
[3, 3] |
οὐκ
ἐφ'
ἡμῖν·
ἀνάγκη
γὰρ
|
ἢ |
ψεύδεσθαι
ἢ
ἀληθεύειν.
Ἔτι
δὲ |
[3, 3] |
μὴ
ἐναργῶς
αἰσθανώμεθα
πότερον
ἀληθὴς
|
ἢ |
ψευδής.
Καὶ
ὅπερ
δὴ
ἐλέγομεν |
[3, 6] |
καὶ
ἡ
ἀπόφασις,
καὶ
ἀληθὴς
|
ἢ |
ψευδὴς
πᾶσα·
ὁ
δὲ
νοῦς |
[3, 3] |
καθ'
ἃς
κρίνομεν
καὶ
ἀληθεύομεν
|
ἢ |
ψευδόμεθα;
τοιαῦται
δ'
εἰσὶν
αἴσθησις, |
[3, 8] |
γὰρ
νοημάτων
ἐστὶ
τὸ
ἀληθὲς
|
ἢ |
ψεῦδος.
Τὰ
δὲ
πρῶτα
νοήματα |
[3, 2] |
τοῦ
ψοφητικοῦ
ἐνέργειά
ἐστι
ψόφος
|
ἢ |
ψόφησις,
ἡ
δὲ
τοῦ
ἀκουστικοῦ |
[3, 2] |
βαρύ,
ἁφῇ
δὲ
τὸ
θερμαντὸν
|
ἢ |
ψυκτόν·
ἡ
δ'
αἴσθησις
ὁ |
[3, 4] |
ποιός
τις
γὰρ
ἂν
γίγνοιτο,
|
ἢ |
ψυχρὸς
ἢ
θερμός,
κἂν
ὄργανόν |
[3, 4] |
σάρξ·
ἄλλῳ
δέ,
ἤτοι
χωριστῷ
|
ἢ |
ὡς
ἡ
κεκλασμένη
ἔχει
πρὸς |
[3, 11] |
Φαντασία
δὲ
πῶς
ἂν
ἐνείη;
|
ἢ |
ὥσπερ
καὶ
κινεῖται
ἀορίστως,
καὶ |
[3, 12] |
πάσχει,
ἐὰν
μένῃ
καὶ
εἷς
|
ᾖ. |
διὸ
καὶ
περὶ
ἀνακλάσεως
βέλτιον |
[3, 3] |
μάλιστα
ὅταν
πόρρω
τὸ
αἰσθητὸν
|
ᾖ. |
Εἰ
οὖν
μηθὲν
ἄλλο
ἔχει |
[3, 12] |
χρώματος,
μέχρι
περ
οὗ
ἂν
|
ᾖ |
εἷς.
ἐπὶ
δὲ
τοῦ
λείου |
[3, 7] |
αἰσθήσεως,
ὅταν
ἐπὶ
τῶν
φαντασμάτων
|
ᾖ, |
κινεῖται·
οἷον,
αἰσθανόμενος
τὸν
φρυκτὸν |
[3, 1] |
διὸ
καὶ
ἀπατᾶται,
καὶ
ἐὰν
|
ᾖ |
ξανθόν,
χολὴν
οἴεται
εἶναι.
Σητήσειε |
[3, 8] |
ὁ
νοῦς
εἶδος
εἰδῶν
καὶ
|
ἡ |
αἴ-
σθησις
εἶδος
αἰσθητῶν.
Ἐπεὶ |
[3, 8] |
Τέμνεται
οὖν
ἡ
ἐπιστήμη
καὶ
|
ἡ |
αἴσθησις
εἰς
τὰ
πράγματα,
ἡ |
[3, 1] |
ᾗ
μία,
ὅταν
ἅμα
γένηται
|
ἡ |
αἴσθησις
ἐπὶ
τοῦ
αὐτοῦ,
οἷον |
[3, 2] |
εἴδη
πάσχειν
αὐτῶν,
εἰ
τοιοῦτον
|
ἡ |
αἴσθησις
καὶ
ἡ
νόησις.
Ἀλλ' |
[3, 3] |
ἐκείνου,
εἴπερ
ἔστιν,
οὗ
καὶ
|
ἡ |
αἴσθησις·
λέγω
δ'
ἐκ
τῆς |
[3, 3] |
Τοῦτο
δὲ
συμβαίνει
διὰ
τάδε·
|
ἡ |
αἴσθησις
τῶν
μὲν
ἰδίων
ἀληθής |
[3, 2] |
ἐστιν,
ἡ
δὲ
φωνὴ
καὶ
|
ἡ |
ἀκοὴ
ἔστιν
ὡς
ἕν
ἐστι |
[3, 2] |
ψόφος
ὁ
κατ'
ἐνέργειαν
καὶ
|
ἡ |
ἀκοὴ
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν·
ἔστι |
[3, 2] |
ἀκοὴ
ἢ
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ
|
ἡ |
ἀκοή,
καὶ
διττὸν
ὁ
ψόφος. |
[3, 7] |
ἐποίησεν,
αὕτη
δ'
ἕτερον,
καὶ
|
ἡ |
ἀκοὴ
ὡςαύτως,
τὸ
δὲ
ἔσχατον |
[3, 2] |
ὠνόμασται,
οἷον
ἡ
ψόφησις
καὶ
|
ἡ |
ἄκουσις,
ἐπ'
ἐνίων
δ'
ἀνώνυμον |
[3, 11] |
ἀκρασία
γένηται·
φύσει
δὲ
ἀεὶ
|
ἡ |
ἄνω
ἀρχικωτέρα
καὶ
κινεῖ·
ὥστε |
[3, 4] |
εἴδη.
Ὅτι
δ'
οὐχ
ὁμοία
|
ἡ |
ἀπάθεια
τοῦ
αἰσθητικοῦ
καὶ
τοῦ |
[3, 3] |
ὁμοίῳ
γνωρίζειν·
δοκεῖ
δὲ
καὶ
|
ἡ |
ἀπάτη
καὶ
ἡ
ἐπιστήμη
τῶν |
[3, 3] |
ἐνεργείας
τῆς
αἰσθήσεως
γινομένη
διοίσει,
|
ἡ |
ἀπὸ
τούτων
τῶν
τριῶν
αἰσθήσεων, |
[3, 6] |
τι
κατά
τινος,
ὥσπερ
καὶ
|
ἡ |
ἀπόφασις,
καὶ
ἀληθὴς
ἢ
ψευδὴς |
[3, 5] |
τὸ
ποιοῦν
τοῦ
πάσχοντος
καὶ
|
ἡ |
ἀρχὴ
τῆς
ὕλης.
{Τὸ
δ' |
[3, 1] |
μηδὲ
πεπηρωμένων
(φαίνεται
γὰρ
καὶ
|
ἡ |
ἀσπάλαξ
ὑπὸ
τὸ
δέρμα
ἔχουσα |
[3, 3] |
καὶ
ἡ
ἐπιστήμη
τῶν
ἐναντίων
|
ἡ |
αὐτὴ
εἶναι)
ὅτι
μὲν
οὖν |
[3, 2] |
ὅτι
ὁρᾷ,
ἢ
ἑτέρᾳ.
Ἀλλ'
|
ἡ |
αὐτὴ
ἔσται
τῆς
ὄψεως
καὶ |
[3, 2] |
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ
τῆς
αἰσθήσεως
|
ἡ |
αὐτὴ
μέν
ἐστι
καὶ
μία, |
[3, 3] |
ὑπόληψις.
Ὅτι
δ'
οὐκ
ἔστιν
|
ἡ |
αὐτὴ
{νόησις}
καὶ
ὑπόληψις,
φανερόν. |
[3, 13] |
οὐδὲ
δὴ
γήϊνον.
πάντων
γὰρ
|
ἡ |
ἁφὴ
τῶν
ἁπτῶν
ἐστὶν
ὥσπερ |
[3, 9] |
ἔν
τε
τῷ
λογιστικῷ
γὰρ
|
ἡ |
βούλησις
γίνεται,
καὶ
ἐν
τῷ |
[3, 10] |
οὐ
φαίνεται
κινῶν
ἄνευ
ὀρέξεως
|
(ἡ |
γὰρ
βούλησις
ὄρεξις,
ὅταν
δὲ |
[3, 10] |
κινεῖ
καὶ
παρὰ
τὸν
λογισμόν·
|
ἡ |
γὰρ
ἐπιθυμία
ὄρεξίς
τίς
ἐστιν. |
[3, 4] |
τὸ
νοοῦν
καὶ
τὸ
νοούμενον·
|
ἡ |
γὰρ
ἐπιστήμη
ἡ
θεωρητικὴ
καὶ |
[3, 7] |
Διὸ
ἄλλο
εἶδος
τοῦτο
κινήσεως·
|
ἡ |
γὰρ
κίνησις
τοῦ
ἀτελοῦς
ἐνέργεια, |
[3, 4] |
ἄλλῳ
ἢ
ἄλλως
ἔχοντι
κρίνει·
|
ἡ |
γὰρ
σὰρξ
οὐκ
ἄνευ
τῆς |
[3, 2] |
ἐν
τῷ
κατὰ
δύναμιν
εἶναι·
|
ἡ |
γὰρ
τοῦ
ποιητικοῦ
καὶ
κινητικοῦ |
[3, 12] |
σώζεσθαι
τὸ
ζῷον.
διὸ
καὶ
|
ἡ |
γεῦσίς
ἐστιν
ὥσπερ
ἁφή
τις· |
[3, 2] |
δὲ
τὸ
θερμαντὸν
ἢ
ψυκτόν·
|
ἡ |
δ'
αἴσθησις
ὁ
λόγος·
ὑπερβάλλοντα |
[3, 8] |
ἐπιστήμη
μὲν
τὰ
ἐπιστητά
πως,
|
ἡ |
δ'
αἴσθησις
τὰ
αἰσθητά·
πῶς |
[3, 1] |
(ἡ
μὲν
γὰρ
κόρη
ὕδατος,
|
ἡ |
δ'
ἀκοὴ
ἀέρος,
ἡ
δ' |
[3, 7] |
γὰρ
κίνησις
τοῦ
ἀτελοῦς
ἐνέργεια,
|
ἡ |
δ'
ἁπλῶς
ἐνέργεια
ἑτέρα,
ἡ |
[3, 13] |
καὶ
διὰ
τῶν
μετα-
ξύ,
|
ἡ |
δ'
ἁφὴ
τῷ
αὐτῶν
ἅπτεσθαί |
[3, 8] |
μὲν
δυνάμει
εἰς
τὰ
δυνάμει,
|
ἡ |
δ'
ἐντελεχείᾳ
εἰς
τὰ
ἐντελεχείᾳ· |
[3, 10] |
διὰ
τὸ
μέλλον
ἀνθέλκειν
κελεύει,
|
ἡ |
δ'
ἐπιθυμία
διὰ
τὸ
ἤδη· |
[3, 10] |
κινῆται,
καὶ
κατὰ
βούλησιν
κινεῖται)
|
ἡ |
δ'
ὄρεξις
κινεῖ
καὶ
παρὰ |
[3, 1] |
ὕδατος,
ἡ
δ'
ἀκοὴ
ἀέρος,
|
ἡ |
δ'
ὄσφρησις
θατέρου
τούτων)
τὸ |
[3, 11] |
ἀλλ'
ἡ
μὲν
ἠρεμοῦσα
μᾶλλον,
|
ἡ |
δ'
οὔ.
~Τὴν
μὲν
οὖν |
[3, 11] |
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις
ὑπάρ-
χει,
|
ἡ |
δὲ
βουλευτικὴ
ἐν
τοῖς
λογιστικοῖς |
[3, 9] |
ἡδύ,
οὐ
κελεύει
δὲ
φοβεῖσθαι,
|
ἡ |
δὲ
καρδία
κινεῖται,
ἂν
δ' |
[3, 5] |
κατ'
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη
τῷ
πράγματι·
|
ἡ |
δὲ
κατὰ
δύναμιν
χρόνῳ
προτέρα |
[3, 7] |
κατ'
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη
τῷ
πράγματι.
|
Ἡ |
δὲ
κατὰ
δύναμιν
χρόνῳ
προτέρα |
[3, 3] |
ἔστιν
ἀπατηθῆναι
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν.
|
Ἡ |
δὲ
κίνησις
ἡ
ὑπὸ
τῆς |
[3, 11] |
τὸν
τοιοῦτον
τὸ
τοιόνδε
πράττειν,
|
ἡ |
δὲ
ὅτι
τόδε
τοιόνδε,
κἀγὼ |
[3, 6] |
καὶ
ἀδιαιρέτῳ
τῳ>
τῆς
ψυχῆς.
|
Ἡ |
δὲ
στιγμὴ
καὶ
πᾶσα
διαίρεσις, |
[3, 2] |
καὶ
φαντασίαι
ἐν
τοῖς
αἰσθητηρίοις.
|
Ἡ |
δὲ
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ |
[3, 2] |
ἐνέργειά
ἐστι
ψόφος
ἢ
ψόφησις,
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
ἀκουστικοῦ
ἀκοὴ
ἢ |
[3, 11] |
μὲν
καθόλου
ὑπόληψις
καὶ
λόγος,
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
καθ'
ἕκαστον
(ἡ |
[3, 2] |
λέγεται
ἡ
τῆς
ὄψεως
ἐνέργεια,
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
χρώματος
ἀνώνυμος,
καὶ |
[3, 2] |
καὶ
γεῦσις
ἡ
τοῦ
γευστικοῦ,
|
ἡ |
δὲ
τοῦ
χυμοῦ
ἀνώνυμος.
Ἐπεὶ |
[3, 12] |
ἁφή
τις·
τροφῆς
γάρ
ἐστιν,
|
ἡ |
δὲ
τροφὴ
τὸ
σῶμα
ἁπτόν. |
[3, 13] |
συμβαίνει
ἁπτικὸν
εἶναι,
ταύτῃ
φθείρει)
|
ἡ |
δὲ
τῶν
ἁπτῶν
ὑπερβολή,
οἷον |
[3, 3] |
τουδὶ
κινεῖσθαι
ἕτερον
ὑπὸ
τούτου,
|
ἡ |
δὲ
φαντασία
κίνησίς
τις
δοκεῖ |
[3, 2] |
ἡ
φωνὴ
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
|
ἡ |
δὲ
φωνὴ
καὶ
ἡ
ἀκοὴ |
[3, 6] |
συντίθεται,
οἷον
τὸ
ἀσύμμετρον
καὶ
|
ἡ |
διάμετρος-
ἂν
δὲ
γενομένων
ἢ |
[3, 10] |
κι-
νεῖ,
καὶ
διὰ
τοῦτο
|
ἡ |
διάνοια
κινεῖ,
ὅτι
ἀρχὴ
αὐτῆς |
[3, 3] |
διότι
οὐκ
ἄλλου
τινὸς
ἔσται
|
ἡ |
δόξα,
ἀλλ'
ἐκείνου,
εἴπερ
ἔστιν, |
[3, 11] |
τοιόσδε)
ἢ
δὴ
αὕτη
κινεῖ
|
ἡ |
δόξα,
οὐχ
ἡ
καθόλου,
ἢ |
[3, 10] |
ἡ
ὄρεξις
κίνησίς
τίς
ἐστιν,
|
ἡ |
ἐνεργείᾳ)
τὸ
δὲ
κινούμενον
τὸ |
[3, 9] |
γίνεται,
καὶ
ἐν
τῷ
ἀλόγῳ
|
ἡ |
ἐπιθυμία
καὶ
ὁ
θυμός·
εἰ |
[3, 8] |
τοῦτο,
δεῖ
ζητεῖν.
Τέμνεται
οὖν
|
ἡ |
ἐπιστήμη
καὶ
ἡ
αἴσθησις
εἰς |
[3, 8] |
ὄντα
ἢ
νοητά,
ἔστι
δ'
|
ἡ |
ἐπιστήμη
μὲν
τὰ
ἐπιστητά
πως, |
[3, 3] |
δὲ
καὶ
ἡ
ἀπάτη
καὶ
|
ἡ |
ἐπιστήμη
τῶν
ἐναντίων
ἡ
αὐτὴ |
[3, 4] |
τὸ
νοούμενον·
ἡ
γὰρ
ἐπιστήμη
|
ἡ |
θεωρητικὴ
καὶ
τὸ
οὕτως
ἐπιστητὸν |
[3, 9] |
σκεπτέον.
Ὅτι
μὲν
οὖν
οὐχ
|
ἡ |
θρεπτικὴ
δύναμις,
δῆλον·
ἀεί
τε |
[3, 2] |
ἢ
ζοφερόν,
καὶ
ἐν
ὀσφρήσει
|
ἡ |
ἰσχυρὰ
ὀσμή,
καὶ
γλυκεῖα
καὶ |
[3, 11] |
αὕτη
κινεῖ
ἡ
δόξα,
οὐχ
|
ἡ |
καθόλου,
ἢ
ἄμφω,
ἀλλ'
ἡ |
[3, 10] |
τοιαύτη
δύναμις
κινεῖ
τῆς
ψυχῆς,
|
ἡ |
καλουμένη
ὄρεξις,
φανερόν.
Τοῖς
δὲ |
[3, 2] |
ψοφῇ
τὸ
δυνάμενον
ψοφεῖν,
τότε
|
ἡ |
κατ'
ἐνέργειαν
ἀκοὴ
ἅμα
γίνεται |
[3, 5] |
ὕλης.
{Τὸ
δ'
αὐτό
ἐστιν
|
ἡ |
κατ'
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη
τῷ
πράγματι· |
[3, 7] |
ὕλης.
~Τὸ
δ'
αὐτό
ἐστιν
|
ἡ |
κατ'
ἐνέργειαν
ἐπιστήμη
τῷ
πράγματι. |
[3, 2] |
κατ'
ἐνέργειαν
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
|
ἡ |
κατ'
ἐνέργειαν·
ἔστι
γὰρ
ἀκοὴν |
[3, 7] |
δὲ
καὶ
ἡ
ὄρεξις
ταὐτό,
|
ἡ |
κατ'
ἐνέργειαν,
καὶ
οὐχ
ἕτερον |
[3, 4] |
δέ,
ἤτοι
χωριστῷ
ἢ
ὡς
|
ἡ |
κεκλασμένη
ἔχει
πρὸς
αὑτὴν
ὅταν |
[3, 9] |
ἀεί
τε
γὰρ
ἕνεκά
του
|
ἡ |
κίνησις
αὕτη,
καὶ
μετὰ
φαντασίας |
[3, 9] |
καὶ
διωκτοῦ
οὐθέν,
ἀεὶ
δὲ
|
ἡ |
κίνησις
ἢ
φεύγοντός
τι
ἢ |
[3, 2] |
δὲ
ψόφησιν
εἰ
δή
ἐστιν
|
ἡ |
κίνησις
(καὶ
ἡ
ποίησις
καὶ |
[3, 12] |
ὠθεῖν,
καὶ
ἔστι
διὰ
μέσου
|
ἡ |
κίνησις,
καὶ
τὸ
μὲν
πρῶτον |
[3, 3] |
τῇ
αἰσθήσει,
εἴη
ἂν
αὕτη
|
ἡ |
κίνησις
οὔτε
ἄνευ
αἰσθήσεως
ἐνδεχομένη |
[3, 4] |
τῶν
αἰσθητηρίων
καὶ
τῆς
αἰσθήσεως.
|
Ἡ |
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
οὐ
δύναται |
[3, 3] |
τοῦτό
ἐστι
ταὐτὸ
τῷ
αἰσθάνεσθαι·
|
ἡ |
μὲν
γὰρ
αἴσθησις
τῶν
ἰδίων |
[3, 1] |
ἐστίν,
ἐξ
ἀέρος
καὶ
ὕδατος
|
(ἡ |
μὲν
γὰρ
κόρη
ὕδατος,
ἡ |
[3, 11] |
ἡ
δὲ
τοῦ
καθ'
ἕκαστον
|
(ἡ |
μὲν
γὰρ
λέγει
ὅτι
δεῖ |
[3, 12] |
τῷ
σώματι,
νῦν
δ'
οὐδέτερον·
|
ἡ |
μὲν
γὰρ
οὐ
μᾶλλον
νοήσει, |
[3, 8] |
ἡ
αἴσθησις
εἰς
τὰ
πράγματα,
|
ἡ |
μὲν
δυνάμει
εἰς
τὰ
δυνάμει, |
[3, 11] |
ἡ
καθόλου,
ἢ
ἄμφω,
ἀλλ'
|
ἡ |
μὲν
ἠρεμοῦσα
μᾶλλον,
ἡ
δ' |
[3, 11] |
κινεῖται,
ἀλλὰ
μένει.
Ἐπεὶ
δ'
|
ἡ |
μὲν
καθόλου
ὑπόληψις
καὶ
λόγος, |
[3, 11] |
ἔνεστι
μέν,
ἀορίστως
δ'
ἔνεστιν.
|
Ἡ |
μὲν
οὖν
αἰσθητικὴ
φαντασία,
ὥσπερ |
[3, 2] |
οὐκ
ἀνάγκη
τὸ
κινοῦν
κινεῖσθαι.
|
Ἡ |
μὲν
οὖν
τοῦ
ψοφητικοῦ
ἐνέργειά |
[3, 6] |
καὶ
ἄνευ
τούτου
οὐθὲν
νοεῖ.
|
~Ἡ |
μὲν
οὖν
τῶν
ἀδιαιρέτων
νόησις |
[3, 3] |
τούτων
τῶν
τριῶν
αἰσθήσεων,
καὶ
|
ἡ |
μὲν
πρώτη
παρούσης
τῆς
αἰσθήσεως |
[3, 6] |
ἐστι
καὶ
χωριστόν.
Ἔστι
δ'
|
ἡ |
μὲν
φάσις
τι
κατά
τινος, |
[3, 7] |
δὲ
ἔσχατον
ἕν,
καὶ
μία
|
ἡ> |
μεσότης,
τὸ
δ'
εἶναι
αὐτῇ |
[3, 2] |
εἰ
τοιοῦτον
ἡ
αἴσθησις
καὶ
|
ἡ |
νόησις.
Ἀλλ'
ὥσπερ
ἣν
καλοῦσί |
[3, 4] |
πλὴν
ὅτι
οὔτε
ὅλη
ἀλλ'
|
ἡ |
νοητική,
οὔτε
ἐντελεχείᾳ
ἀλλὰ
δυνάμει |
[3, 10] |
ἕνεκά
του
πᾶσα·
οὗ
γὰρ
|
ἡ |
ὄρεξις,
αὕτη
ἀρχὴ
τοῦ
πρακτικοῦ |
[3, 10] |
τοῦ
θεωρητικοῦ
τῷ
τέλει.
Καὶ
|
ἡ |
ὄρεξις
δ'
ἕνεκά
του
πᾶσα· |
[3, 10] |
ζῷον·
ᾧ
δὲ
κινεῖ
ὀργάνῳ
|
ἡ |
ὄρεξις,
ἤδη
τοῦτο
σωματικόν
ἐστιν- |
[3, 10] |
τὸ
κινούμενον
ᾗ
ὀρέγεται,
καὶ
|
ἡ |
ὄρεξις
κίνησίς
τίς
ἐστιν,
ἡ |
[3, 11] |
διὸ
τὸ
βουλευτικὸν
οὐκ
ἔχει
|
ἡ |
ὄρεξις·
νικᾷ
δ'
ἐνίοτε
καὶ |
[3, 9] |
τῆς
ἐπιστήμης.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδ'
|
ἡ |
ὄρεξις
ταύτης
κυρία
τῆς
κινήσεως· |
[3, 7] |
Καὶ
ἡ
φυγὴ
δὲ
καὶ
|
ἡ |
ὄρεξις
ταὐτό,
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν, |
[3, 11] |
ἐκείνη
ταύτην,
ὥσπερ
σφαῖρα
σφαῖραν>
|
ἡ |
ὄρεξις
τὴν
ὄρεξιν,
ὅταν
ἀκρασία |
[3, 3] |
κατ'
ἐνέργειαν
γιγνομένη.
Ἐπεὶ
δ'
|
ἡ |
ὄψις
μάλιστα
αἴσθησίς
ἐστι,
καὶ |
[3, 1] |
καὶ
ἀριθμός;
εἰ
γὰρ
ἦν
|
ἡ |
ὄψις
μόνη,
καὶ
αὕτη
λευκοῦ, |
[3, 2] |
γὰρ
καὶ
ἡ
ποίησις
καὶ
|
ἡ |
πάθησις
ἐν
τῷ
πάσχοντι
ἀλλ' |
[3, 2] |
καὶ
αἰσθητῶν.
Ὥσπερ
γὰρ
καὶ
|
ἡ |
ποίησις
καὶ
ἡ
πάθησις
ἐν |
[3, 2] |
δή
ἐστιν
ἡ
κίνησις
(καὶ
|
ἡ |
ποίησις
καὶ
τὸ
πάθος)
ἐν |
[3, 4] |
κρίνει,
καὶ
ὧν
λόγος
τις
|
ἡ |
σάρξ·
ἄλλῳ
δέ,
ἤτοι
χωριστῷ |
[3, 2] |
γάρ
ἐστιν.
καὶ
δῆλον
ὅτι
|
ἡ |
σὰρξ
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἔσχατον |
[3, 6] |
τὸ
οὕτως
ἀδιαίρετον,
δηλοῦται
ὥσπερ
|
ἡ |
στέρησις.
Καὶ
ὅμοιος
ὁ
λόγος |
[3, 3] |
τοῦ
λευκοῦ
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως
|
ἡ |
συμπλοκὴ
φαντασία
ἔσται·
οὐ
γὰρ |
[3, 2] |
ἓν
τὸ
αὐτό}
λόγος
δ'
|
ἡ |
συμφωνία,
ἀνάγκη
καὶ
τὴν
ἀκοὴν |
[3, 5] |
ποιητικόν,
τῷ
ποιεῖν
πάντα,
οἷον
|
ἡ |
τέχνη
πρὸς
τὴν
ὕλην
πέπονθεν, |
[3, 2] |
δ'
εἰ
καὶ
ἑτέρα
εἴη
|
ἡ |
τῆς
ὄψεως
αἴσθησις,
ἢ
εἰς |
[3, 2] |
ἀνώνυμον
θάτερον·
ὅρασις
γὰρ
λέγεται
|
ἡ |
τῆς
ὄψεως
ἐνέργεια,
ἡ
δὲ |
[3, 10] |
ἄλλως
ἔχειν.
Ὅτι
μὲν
οὖν
|
ἡ |
τοιαύτη
δύναμις
κινεῖ
τῆς
ψυχῆς, |
[3, 2] |
ἡ
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
αἰσθητικοῦ
ἐν
τῷ
αἰσθητικῷ. |
[3, 2] |
ἐν
τῷ
ποιοῦντι,
οὕτω
καὶ
|
ἡ |
τοῦ
αἰσθητοῦ
ἐνέργεια
καὶ
ἡ |
[3, 2] |
δὲ
μία
μέν
ἐστιν
ἐνέργεια
|
ἡ |
τοῦ
αἰσθητοῦ
καὶ
τοῦ
αἰσθητικοῦ, |
[3, 2] |
τοῦ
χρώματος
ἀνώνυμος,
καὶ
γεῦσις
|
ἡ |
τοῦ
γευστικοῦ,
ἡ
δὲ
τοῦ |
[3, 7] |
ἡ
δ'
ἁπλῶς
ἐνέργεια
ἑτέρα,
|
ἡ |
τοῦ
τετελεσμένου.
Τὸ
μὲν
οὖν |
[3, 13] |
ὅτι
ἀδύνατον
εἶναι
ζῷον.
διὸ
|
ἡ |
τῶν
ἁπτῶν
ὑπερβολὴ
οὐ
μόνον |
[3, 9] |
ψυχὴ
κατὰ
δύο
ὥρισται
δυνάμεις
|
ἡ |
τῶν
ζῴων,
τῷ
τε
κριτικῷ, |
[3, 3] |
τὴν
αἴσθησιν.
Ἡ
δὲ
κίνησις
|
ἡ |
ὑπὸ
τῆς
ἐνεργείας
τῆς
αἰσθήσεως |
[3, 3] |
τούτων
ἐστὶν
οὔτ'
ἐκ
τούτων
|
ἡ |
φαντασία.
Ἀλλ'
ἐπειδὴ
ἔστι
κινηθέντος |
[3, 3] |
(τοῦτο
δ'
ἐστὶ
τὸ
λεχθέν)
|
ἡ |
φαντασία
ἂν
εἴη
κίνησις
ὑπὸ |
[3, 10] |
αὐτῆς
ἐστι
τὸ
ὀρεκτόν.
Καὶ
|
ἡ |
φαντασία
δὲ
ὅταν
κινῇ,
οὐ |
[3, 8] |
πλὴν
ἄνευ
ὕλης.
Ἔστι
δ'
|
ἡ |
φαντασία
ἕτερον
φάσεως
καὶ
ἀποφάσεως· |
[3, 3] |
θατέρου
λεκτέον.
Εἰ
δή
ἐστιν
|
ἡ |
φαντασία
καθ'
ἣν
λέγομεν
φάντασμά |
[3, 7] |
ἢ
κακόν,
ᾗ
τοιαῦτα.
Καὶ
|
ἡ |
φυγὴ
δὲ
καὶ
ἡ
ὄρεξις |
[3, 12] |
ζῷον,
εἰ
μηθὲν
μάτην
ποιεῖ
|
ἡ |
φύσις.
ἕνεκά
του
γὰρ
πάντα |
[3, 9] |
ἀκίνητα
διὰ
τέλους.
Εἰ
οὖν
|
ἡ |
φύσις
μήτε
ποιεῖ
μάτην
μηθὲν |
[3, 2] |
λεγομένων
οὐχ
ἁπλῶς.
Εἰ
δ'
|
ἡ |
φωνὴ
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
ἡ |
[3, 8] |
εἶδος·
ὥστε
ἡ
ψυχὴ
ὥσπερ
|
ἡ |
χείρ
ἐστιν·
καὶ
γὰρ
ἡ |
[3, 8] |
ἡ
χείρ
ἐστιν·
καὶ
γὰρ
|
ἡ |
χεὶρ
ὄργανόν
ἐστιν
ὀργάνων,
καὶ |
[3, 2] |
ἐπ'
ἐνίων
μὲν
ὠνόμασται,
οἷον
|
ἡ |
ψόφησις
καὶ
ἡ
ἄκουσις,
ἐπ' |
[3, 3] |
πλείω
χρόνον
ἐν
τούτῳ
διατελεῖ
|
ἡ |
ψυχή·
διὸ
ἀνάγκη
ἤτοι,
ὥσπερ |
[3, 9] |
ὁ
θυμός·
εἰ
δὲ
τρία
|
ἡ |
ψυχή,
ἐν
ἑκάστῳ
ἔσται
ὄρεξις. |
[3, 3] |
ἀμφοτέροις
γὰρ
τούτοις
κρίνει
τι
|
ἡ |
ψυχὴ
καὶ
γνωρίζει
τῶν
ὄντων) |
[3, 9] |
μεγέθει
ἢ
λόγῳ,
ἢ
πᾶσα
|
ἡ |
ψυχή,
καὶ
εἰ
μόριόν
τι, |
[3, 4] |
τῆς
ψυχῆς
ᾧ
γινώσκει
τε
|
ἡ |
ψυχὴ
καὶ
φρονεῖ,
εἴτε
χωριστοῦ |
[3, 9] |
οὐκ
ἄνευ
φαντασμάτων.
~Ἐπεὶ
δὲ
|
ἡ |
ψυχὴ
κατὰ
δύο
ὥρισται
δυνάμεις |
[3, 4] |
νοῦν
ᾧ
διανοεῖται
καὶ
ὑπολαμβάνει
|
ἡ |
ψυχή)
οὐθέν
ἐστιν
ἐνεργείᾳ
τῶν |
[3, 8] |
λεχθέντα
συγκεφαλαιώσαντες,
εἴπωμεν
πάλιν
ὅτι
|
ἡ |
ψυχὴ
τὰ
ὄντα
πώς
ἐστι |
[3, 7] |
διὸ
οὐδέποτε
νοεῖ
ἄνευ
φαντάσματος
|
ἡ |
ψυχή.
Ὥσπερ
δὲ
ὁ
ἀὴρ |
[3, 8] |
ψυχῇ,
ἀλλὰ
τὸ
εἶδος·
ὥστε
|
ἡ |
ψυχὴ
ὥσπερ
ἡ
χείρ
ἐστιν· |
[3, 2] |
ἐναντίας
κινήσεις
κινεῖσθαι
τὸ
αὐτὸ
|
ᾗ |
ἀδιαίρετον,
καὶ
ἐν
ἀδιαιρέτῳ
χρόνῳ. |
[3, 6] |
οὐθὲν
κωλύει
νοεῖν
τὸ
διαιρετὸν
|
ᾗ> |
ἀδιαίρετον,
οἷον>
ὅταν
νοῇ
τὸ |
[3, 2] |
διῃρημένων
αἰσθάνεται,
ἔστι
δ'
ὡς
|
ᾗ |
ἀδιαίρετον·
τῷ
εἶναι
μὲν
γὰρ |
[3, 2] |
ἐστίν,
ὑπάρχουσα
ἐν
τῷ
αἰσθητηρίῳ
|
ᾗ |
αἰσθητήριον,
καὶ
κρίνει
τὰς
τοῦ |
[3, 13] |
φθείρει
(καὶ
ὁ
χυμὸς
δὲ
|
ᾗ |
ἅμα
συμβαίνει
ἁπτικὸν
εἶναι,
ταύτῃ |
[3, 1] |
(πάντα
γὰρ
τὰ
τοῦ
ἁπτοῦ
|
ᾗ |
ἁπτὸν
πάθη
τῇ
ἁφῇ
ἡμῖν |
[3, 1] |
συμβεβηκὸς
αἰσθάνονται
αἱ
αἰσθήσεις,
οὐχ
|
ᾗ |
αὐταί,
ἀλλ'
ᾗ
μία,
ὅταν |
[3, 4] |
τὸ
νοεῖν
πάσχειν
τί
ἐστιν
|
(ᾗ |
γάρ
τι
κοινὸν
ἀμφοῖν
ὑπάρχει, |
[3, 2] |
τὸ
κρῖνόν
ἐστι
καὶ
ἅμα,
|
ᾗ |
δὲ
διαιρετὸν
ὑπάρχει,
δὶς
τῷ |
[3, 2] |
καὶ
κεχωρισμένα,
ἔστιν
ὡς
κεχωρισμένως·
|
ᾗ |
δὲ
ἑνί,
ἓν
καὶ
ἅμα. |
[3, 6] |
καὶ
ἐν
ᾧ
χρόνῳ,
ἀλλ'
|
ᾗ |
ἐκεῖνα>
ἀδιαίρετα·
ἔνεστι
γὰρ
κἀν |
[3, 6] |
Κατὰ
συμβεβηκὸς
δέ,
καὶ
οὐχ
|
ᾗ |
ἐκεῖνα,
διαιρετὰ
ὃ
νοεῖ
καὶ |
[3, 7] |
ὡς
κεχωρισμένα
νοεῖ,
ὅταν
νοῇ
|
ᾗ> |
ἐκεῖνα.
Ὅλως
δὲ
ὁ
νοῦς |
[3, 7] |
μὲν
σιμὸν
οὔ,
κεχωρισμένως
δὲ
|
ᾗ |
κοῖλον
{εἴ
τις}
ἐνόει
{ἐνεργείᾳ} |
[3, 2] |
τῷ
αὐτῷ
χρῆται
σημείῳ
ἅμα·
|
ᾗ |
μὲν
οὖν
δὶς
χρῆται
τῷ |
[3, 7] |
ὥσπερ,
εἴ
τις>
τὸ
σιμὸν
|
ᾗ |
μὲν
σιμὸν
οὔ,
κεχωρισμένως
δὲ |
[3, 2] |
ὥσπερ
ἣν
καλοῦσί
τινες
στιγμήν,
|
ᾗ |
μία
καὶ
δύο,
ταύτῃ
καὶ |
[3, 1] |
αἰσθήσεις,
οὐχ
ᾗ
αὐταί,
ἀλλ'
|
ᾗ |
μία,
ὅταν
ἅμα
γένηται
ἡ |
[3, 10] |
ὀρεκτικόν
(κινεῖται
γὰρ
τὸ
κινούμενον
|
ᾗ |
ὀρέγεται,
καὶ
ἡ
ὄρεξις
κίνησίς |
[3, 10] |
εἴη
τὸ
κινοῦν,
τὸ
ὀρεκτικόν,
|
ᾗ |
ὀρεκτικόν-
πρῶτον
δὲ
πάντων
τὸ |
[3, 10] |
Ὅλως
μὲν
οὖν,
ὥσπερ
εἴρηται,
|
ᾗ |
ὀρεκτικὸν
τὸ
ζῷον,
ταύτῃ
αὑτοῦ |
[3, 1] |
ὅτι
ἀμφοῖν
ἔχοντες
τυγχάνομεν
αἴσθησιν,
|
ᾗ |
ὅταν
συμπέσωσιν
ἅμα
γνωρίζομεν.
Εἰ |
[3, 6] |
ἓν
ὄντων-
καθάπερ
Ἐμπεδοκλῆς
ἔφη
|
ᾗ |
πολλῶν
μὲν
κόρσαι
ἀναύχενες
ἐβλάστησαν" |
[3, 7] |
τῆς
σαρκὸς
ἂν
ἐνόει
ἐν
|
ᾗ |
τὸ
κοῖλον-
οὕτω
τὰ
μαθηματικά, |
[3, 7] |
πρὸς
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ
κακόν,
|
ᾗ |
τοιαῦτα.
Καὶ
ἡ
φυγὴ
δὲ |
[3, 2] |
Περὶ
μὲν
οὖν
τῆς
ἀρχῆς
|
ᾗ |
φαμὲν
τὸ
ζῷον
αἰσθητικὸν
εἶναι, |
[3, 1] |
(οὐθὲν
γὰρ
ἄνευ
θερμότητος
αἰσθητικόν)
|
γῆ |
δὲ
ἢ
οὐθενός,
ἢ
ἐν |
[3, 13] |
τῷ
ψόφῳ
ὦσις
γένηται
καὶ
|
πληγή) |
καὶ
ὑπὸ
ὁραμάτων
καὶ
ὀσμῆς |
[3, 4] |
Ἀνάγκη
ἄρα,
ἐπεὶ
πάντα
νοεῖ,
|
ἀμιγῆ |
εἶναι,
ὥσπερ
φησὶν
Ἀναξαγόρας,
ἵνα |
[3, 2] |
οὐκ
ἀεὶ
ψοφεῖ,
ὅταν
δ'
|
ἐνεργῇ |
τὸ
δυνάμενον
ἀκούειν
καὶ
ψοφῇ |
[3, 7] |
κακόν,
ᾗ
τοιαῦτα.
Καὶ
ἡ
|
φυγὴ |
δὲ
καὶ
ἡ
ὄρεξις
ταὐτό, |
[3, 2] |
καὶ
αἰσθανόμεθα
ὅτι
διαφέρει.
Ἀνάγκη
|
δὴ |
αἰσθήσει·
αἰσθητὰ
γάρ
ἐστιν.
καὶ |
[3, 11] |
τοιόνδε,
κἀγὼ
δὲ
τοιόσδε)
ἢ
|
δὴ |
αὕτη
κινεῖ
ἡ
δόξα,
οὐχ |
[3, 13] |
εἴη
σῶμα
τοῦ
ζῴου.
οὐδὲ
|
δὴ |
γήϊνον.
πάντων
γὰρ
ἡ
ἁφὴ |
[3, 3] |
συμπλοκὴ
φαντασία
ἔσται·
οὐ
γὰρ
|
δὴ |
ἐκ
τῆς
δόξης
μὲν
τῆς |
[3, 3] |
ἀληθὴς
ἢ
ψευδής.
Καὶ
ὅπερ
|
δὴ |
ἐλέγομεν
πρότερον,
φαίνεται
καὶ
μύουσιν |
[3, 4] |
ποτὲ
γίνεται
τὸ
νοεῖν.
Εἰ
|
δή |
ἐστι
τὸ
νοεῖν
ὥσπερ
τὸ |
[3, 2] |
ἄκουσιν
τὸ
δὲ
ψόφησιν
εἰ
|
δή |
ἐστιν
ἡ
κίνησις
(καὶ
ἡ |
[3, 3] |
οὕτω
περὶ
θατέρου
λεκτέον.
Εἰ
|
δή |
ἐστιν
ἡ
φαντασία
καθ'
ἣν |
[3, 1] |
πικρὰ
καὶ
ξανθή
(οὐ
γὰρ
|
δὴ |
ἑτέρας
γε
τὸ
εἰπεῖν
ὅτι |
[3, 2] |
ἀκοὴν
καὶ
ψόφον,
καὶ
χυμὸν
|
δὴ |
καὶ
γεῦσιν,
καὶ
τὰ
ἄλλα |
[3, 9] |
ἐν
ἑκάστῳ
ἔσται
ὄρεξις.
Καὶ
|
δὴ |
καὶ
περὶ
οὗ
νῦν
ὁ |
[3, 2] |
αὐτὸ
κρίνειν
τὸ
κρῖνον.
Οὔτε
|
δὴ |
κεχωρισμένοις
ἐνδέχεται
κρίνειν
ὅτι
ἕτερον |
[3, 4] |
δ'
οὐθὲν
ἔστιν.
Καὶ
εὖ
|
δὴ |
οἱ
λέγοντες
τὴν
ψυχὴν
εἶναι |
[3, 8] |
τὰ
εἴδη
εἶναι.
Αὐτὰ
μὲν
|
δὴ |
οὔ·
οὐ
γὰρ
ὁ
λίθος |
[3, 2] |
τῷ
εἶναι
δὲ
κεχωρισμένον;
ἔστι
|
δὴ |
{πως}
ὡς
τὸ
διαιρετὸν
τῶν |
[3, 7] |
ἄλληλα}
ὥστε
καὶ
ἐναλλάξ.
Εἰ
|
δὴ |
τὰ
ΓΑ
ἑνὶ
εἴη
ὑπάρχοντα, |
[3, 10] |
οὐ
κινεῖ
ἄνευ
ὀρέξεως.
Ἓν
|
δή |
τι
τὸ
κινοῦν,
τὸ
ὀρεκτικόν. |
[3, 10] |
δὲ
κινοῦν
καὶ
κινούμενον,
ἔστι
|
δὴ |
τὸ
μὲν
ἀκίνητον
τὸ
πρακτὸν |
[3, 9] |
δόξειεν
εἶναι
πάντων.
Καὶ
ἄτοπον
|
δὴ |
τὸ
τοῦτο
διασπᾶν·
ἔν
τε |
[3, 7] |
οἷον
λευκὸν
καὶ
μέλαν;
ἔστω
|
δὴ |
ὡς
τὸ
Α
τὸ
λευκὸν |
[3, 3] |
συμβέβηκε
τοῖς
αἰσθητοῖς>
καὶ
ἐνταῦθα
|
ἤδη |
ἐνδέχετα
διαψεύδεσθαι·
ὅτι
μὲν
γὰρ |
[3, 11] |
πράξει
τόδε
ἢ
τόδε,
λογισμοῦ
|
ἤδη |
ἐστὶν
ἔργον·
καὶ
ἀνάγκη
ἑνὶ |
[3, 3] |
τοῖς
αἰσθητοῖς}
περὶ
ἃ
μάλιστα
|
ἤδη |
ἔστιν
ἀπατηθῆναι
κατὰ
τὴν
αἴσθησιν. |
[3, 1] |
Κλέωνος
εἶναι)
τῶν
δὲ
κοινῶν
|
ἤδη |
ἔχομεν
αἴσθησιν
κοινήν,
οὐ
κατὰ |
[3, 10] |
τὸ
ἤδη·
φαίνεται
γὰρ
τὸ
|
ἤδη |
ἡδὺ
καὶ
ἁπλῶς
ἡδὺ
καὶ |
[3, 9] |
οὐδ'
ὅταν
θεωρῇ
τι
τοιοῦτον,
|
ἤδη |
κελεύει
φεύγειν
ἢ
διώκειν,
οἷον |
[3, 11] |
καὶ
κινεῖ·
ὥστε
τρεῖς
φορὰς
|
ἤδη |
κινεῖσθαι.
Τὸ
δ'
ἐπιστημονικὸν
οὐ |
[3, 6] |
καὶ
τὸ
ἀληθές
σύνθεσίς
τις
|
ἤδη |
νοημάτων
ὥσπερ
ἓν
ὄντων-
καθάπερ |
[3, 12] |
εὖ
ἕνεκα
καὶ
γένει
ζῴων
|
ἤδη |
οὐ
τῷ
τυχόντι·
ἀλλὰ
τισίν, |
[3, 10] |
δὲ
κινεῖ
ὀργάνῳ
ἡ
ὄρεξις,
|
ἤδη |
τοῦτο
σωματικόν
ἐστιν-
διὸ
ἐν |
[3, 10] |
ἡ
δ'
ἐπιθυμία
διὰ
τὸ
|
ἤδη· |
φαίνεται
γὰρ
τὸ
ἤδη
ἡδὺ |
[3, 8] |
δ'
ἢ
αὐτὰ
ἢ
τὰ
|
εἴδη |
εἶναι.
Αὐτὰ
μὲν
δὴ
οὔ· |
[3, 4] |
οὔτε
ἐντελεχείᾳ
ἀλλὰ
δυνάμει
τὰ
|
εἴδη. |
Ὅτι
δ'
οὐχ
ὁμοία
ἡ |
[3, 2] |
μέλαν
εἶναι,
ὥστ'
οὐδὲ
τὰ
|
εἴδη |
πάσχειν
αὐτῶν,
εἰ
τοιοῦτον
ἡ |
[3, 7] |
τὸ
λευκόν.
Τὰ
μὲν
οὖν
|
εἴδη |
τὸ
νοητικὸν
ἐν
τοῖς
φαντάσμασι |
[3, 3] |
ἐκ
τούτων
ἡ
φαντασία.
Ἀλλ'
|
ἐπειδὴ |
ἔστι
κινηθέντος
τουδὶ
κινεῖσθαι
ἕτερον |
[3, 3] |
τὴν
αὐτὴν
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ
|
ψευδῆ. |
Ἀλλὰ
ψευδὴς
ἐγένετο
ὅτε
λάθοι |
[3, 3] |
συμβεβηκός.
Φαίνεται
δέ
γε
καὶ
|
ψευδῆ, |
περὶ
ὧν
ἅμα
ὑπόληψιν
ἀληθῆ |
[3, 3] |
καὶ
εἶναι
καὶ
ἀληθῆ
καὶ
|
ψευδῆ. |
Τοῦτο
δὲ
συμβαίνει
διὰ
τάδε· |
[3, 12] |
πᾶν
ἔχειν
ὅτι
περ
ἂν
|
ζῇ |
καὶ
ψυχὴν
ἔχῃ,
ἀπὸ
γενέσεως |
[3, 4] |
κρατῇ,
τοῦτο
δ'
ἐστὶν
ἵνα
|
γνωρίζῃ |
(παρεμφαινόμενον
γὰρ
κωλύει
τὸ
ἀλλότριον |
[3, 8] |
ὅσα
τῶν
αἰσθητῶν
ἕξεις
καὶ
|
πάθη. |
Καὶ
διὰ
τοῦτο
οὔτε
μὴ |
[3, 1] |
τὰ
τοῦ
ἁπτοῦ
ᾗ
ἁπτὸν
|
πάθη |
τῇ
ἁφῇ
ἡμῖν
αἰσθητά
ἐστιν) |
[3, 4] |
κεκλασμένη
ἔχει
πρὸς
αὑτὴν
ὅταν
|
ἐκταθῇ, |
τὸ
σαρκὶ
εἶναι
κρίνει.
Πάλιν |
[3, 8] |
πρᾶγμα
οὐθὲν
ἔστι
παρὰ
τὰ
|
μεγέθη, |
ὡς
δοκεῖ,
τὰ
αἰσθητὰ
κεχωρισμένον, |
[3, 6] |
οὐ
γὰρ
ἔστιν,
ἂν
μὴ
|
διαιρεθῇ, |
ἀλλ'
ἢ
δυνάμει.
Χωρὶς
δ' |
[3, 3] |
οὖν
ἤτοι
ἀποβεβληκέναι
τὴν
ἑαυτοῦ
|
ἀληθῆ |
δόξαν,
ἣν
εἶχε,
σωζομένου
τοῦ |
[3, 3] |
ἔτι
ἔχει,
ἀνάγκη
τὴν
αὐτὴν
|
ἀληθῆ |
εἶναι
καὶ
ψευδῆ.
Ἀλλὰ
ψευδὴς |
[3, 3] |
ψευδῆ,
περὶ
ὧν
ἅμα
ὑπόληψιν
|
ἀληθῆ |
ἔχει,
οἷον
φαίνεται
μὲν
ὁ |
[3, 3] |
λέγουσι,
πάντα
τὰ
φαινόμενα
εἶναι
|
ἀληθῆ, |
ἢ
τὴν
τοῦ
ἀνομοίου
θίξιν |
[3, 3] |
τὸ
ἔχον,
καὶ
εἶναι
καὶ
|
ἀληθῆ |
καὶ
ψευδῆ.
Τοῦτο
δὲ
συμβαίνει |
[3, 12] |
κηρὸν
βάψειέ
τις,
μέχρι
τούτου
|
ἐκινήθη, |
ἕως
ἔβαψεν·
λίθος
δὲ
οὐδέν, |
[3, 1] |
οἷον
χολῆς
ὅτι
πικρὰ
καὶ
|
ξανθή |
(οὐ
γὰρ
δὴ
ἑτέρας
γε |
[3, 10] |
φαντασία
καὶ
ὀρθὴ
καὶ
οὐκ
|
ὀρθή. |
Διὸ
ἀεὶ
κινεῖ
μὲν
τὸ |
[3, 10] |
ὄρεξις
δὲ
καὶ
φαντασία
καὶ
|
ὀρθὴ |
καὶ
οὐκ
ὀρθή.
Διὸ
ἀεὶ |
[3, 3] |
ὁμοίαν
ἀνάγκη
εἶναι
τῇ
αἰσθήσει,
|
εἴη |
ἂν
αὕτη
ἡ
κίνησις
οὔτε |
[3, 3] |
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως,
φαντασία
ἂν
|
εἴη, |
διά
τε
ταῦτα
καὶ
διότι |
[3, 12] |
καὶ
ἄποθεν.
τοῦτο
δ'
ἂν
|
εἴη, |
εἰ
διὰ
τοῦ
μεταξὺ
αἰσθητικὸν |
[3, 2] |
Ἔτι
δ'
εἰ
καὶ
ἑτέρα
|
εἴη |
ἡ
τῆς
ὄψεως
αἴσθησις,
ἢ |
[3, 3] |
τὸ
λεχθέν)
ἡ
φαντασία
ἂν
|
εἴη |
κίνησις
ὑπὸ
τῆς
αἰσθήσεως
τῆς |
[3, 2] |
δὲ
σὺ
αἴσθοιο,
δῆλον
ἂν
|
εἴη |
ὅτι
ἕτερα
ἀλλήλων,
δεῖ
δὲ |
[3, 13] |
μὲν
τοιούτων
στοιχείων
οὐθὲν
ἂν
|
εἴη |
σῶμα
τοῦ
ζῴου.
οὐδὲ
δὴ |
[3, 7] |
τὸ
μὲν
Α
τὸ
γλυκὺ
|
εἴη, |
τὸ
δὲ
Β
τὸ
λευκόν. |
[3, 10] |
μέλλον)
εἴδει
μὲν
ἓν
ἂν
|
εἴη |
τὸ
κινοῦν,
τὸ
ὀρεκτικόν,
ᾗ |
[3, 12] |
εἰ
διὰ
τοῦ
μεταξὺ
αἰσθητικὸν
|
εἴη |
τῷ
ἐκεῖνο
μὲν
ὑπὸ
τοῦ |
[3, 7] |
Εἰ
δὴ
τὰ
ΓΑ
ἑνὶ
|
εἴη |
ὑπάρχοντα,
οὕτως
ἕξει,
ὥσπερ
καὶ |
[3, 4] |
αἰσθάνεσθαι,
ἢ
πάσχειν
τι
ἂν
|
εἴη |
ὑπὸ
τοῦ
νοητοῦ
ἤ
τι |
[3, 4] |
ἢ
θερμός,
κἂν
ὄργανόν
τι
|
εἴη, |
ὥσπερ
τῷ
αἰσθητικῷ·
νῦν
δ' |
[3, 9] |
ἄλογον
οὔτε
ὡς
λόγον
ἔχον
|
θείη |
ἄν
τις
ῥᾳδίως·
ἔτι
δὲ |
[3, 10] |
νοῦς,
εἴ
τις
τὴν
φαντασίαν
|
τιθείη |
ὡς
νόησίν
τινα·
πολλοὶ
γὰρ |
[3, 11] |
ἀνάγκη.
Φαντασία
δὲ
πῶς
ἂν
|
ἐνείη; |
ἢ
ὥσπερ
καὶ
κινεῖται
ἀορίστως, |
[3, 8] |
μηθὲν
οὐθὲν
ἂν
μάθοι
οὐδὲ
|
ξυνείη, |
ὅταν
τε
θεωρῇ,
ἀνάγκη
ἅμα |
[3, 2] |
δὲ
κατὰ
δύναμιν
λεγόμενα
οὐκ
|
ἀνάγκη· |
ἀλλ'
οἱ
πρότερον
φυσιολόγοι
τοῦτο |
[3, 8] |
οὐδὲ
ξυνείη,
ὅταν
τε
θεωρῇ,
|
ἀνάγκη |
ἅμα
φάντασμά
τι
θεωρεῖν·
τὰ |
[3, 2] |
αἰσθητικοῦ,
τὸ
δ'
εἶναι
ἕτερον,
|
ἀνάγκη |
ἅμα
φθείρεσθαι
καὶ
σώζεσθαι
τὴν |
[3, 12] |
ταῦτα
δ'
ἄνευ
τροφῆς
ἀδύνατον·
|
ἀνάγκη |
ἄρα
ἐνεῖναι
τὴν
θρεπτικὴν
δύναμιν |
[3, 4] |
τὸν
νοῦν
πρὸς
τὰ
νοητά.
|
Ἀνάγκη |
ἄρα,
ἐπεὶ
πάντα
νοεῖ,
ἀμιγῆ |
[3, 12] |
φθίσιν·
ὥστε
καὶ
τὴν
γεῦσιν
|
ἀνάγκη |
ἁφὴν
εἶναί
τινα,
διὰ
τὸ |
[3, 2] |
οὐκ
ἔστι
τὸ
ἔσχατον
αἰσθητήριον·
|
ἀνάγκη |
γὰρ
ἂν
ἦν
ἁπτόμενον
αὐτὸ |
[3, 3] |
δοξάζειν
δ'
οὐκ
ἐφ'
ἡμῖν·
|
ἀνάγκη |
γὰρ
ἢ
ψεύδεσθαι
ἢ
ἀληθεύειν. |
[3, 12] |
ἀπὸ
γενέσεως
καὶ
μέχρι
φθορᾶς·
|
ἀνάγκη |
γὰρ
τὸ
γενόμενον
αὔξησιν
ἔχειν |
[3, 8] |
ἐπιστητὸν
τὸ
δὲ
τὸ>
αἰσθητόν.
|
Ἀνάγκη |
δ'
ἢ
αὐτὰ
ἢ
τὰ |
[3, 2] |
τινὶ
καὶ
αἰσθανόμεθα
ὅτι
διαφέρει.
|
Ἀνάγκη |
δὴ
αἰσθήσει·
αἰσθητὰ
γάρ
ἐστιν. |
[3, 3] |
τῆς
αἰσθήσεως,
καὶ
ταύτην
ὁμοίαν
|
ἀνάγκη |
εἶναι
τῇ
αἰσθήσει,
εἴη
ἂν |
[3, 11] |
λογισμοῦ
ἤδη
ἐστὶν
ἔργον·
καὶ
|
ἀνάγκη |
ἑνὶ
μετρεῖν·
τὸ
μεῖζον
γὰρ |
[3, 2] |
αἰσθανόμεθα
ὅτι
ὁρῶμεν
καὶ
ἀκούομεν,
|
ἀνάγκη |
ἢ
τῇ
ὄψει
αἰσθάνεσθαι
ὅτι |
[3, 3] |
τούτῳ
διατελεῖ
ἡ
ψυχή·
διὸ
|
ἀνάγκη |
ἤτοι,
ὥσπερ
ἔνιοι
λέγουσι,
πάντα |
[3, 5] |
τέχνη
πρὸς
τὴν
ὕλην
πέπονθεν,
|
ἀνάγκη |
καὶ
ἐν
τῇ
ψυχῇ
ὑπάρχειν |
[3, 2] |
αὐτό}
λόγος
δ'
ἡ
συμφωνία,
|
ἀνάγκη |
καὶ
τὴν
ἀκοὴν
λόγον
τινὰ |
[3, 12] |
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν
ἁφῇ,
|
ἀνάγκη |
{καὶ}
τὸ
τοῦ
ζῴου
σῶμα |
[3, 2] |
τὸ
πάθος)
ἐν
τῷ
κινουμένῳ,
|
ἀνάγκη |
καὶ
τὸν
ψόφον
καὶ
τὴν |
[3, 13] |
ἀλλὰ
καὶ
τὸ
ζῷον,
ὅτι
|
ἀνάγκη |
μόνην
ἔχειν
ταύτην.
τὰς
δ' |
[3, 13] |
στοιχείων
οὐδενός.
φανερὸν
τοίνυν
ὅτι
|
ἀνάγκη |
μόνης
ταύτης
στερισκόμενα
τῆς
αἰσθήσεως |
[3, 12] |
~Τὴν
μὲν
οὖν
θρεπτικὴν
ψυχὴν
|
ἀνάγκη |
πᾶν
ἔχειν
ὅτι
περ
ἂν |
[3, 13] |
οὔτε
ζῷον
ὂν
ἄλλην
ἔχειν
|
ἀνάγκη |
πλὴν
ταύτην.
καὶ
διὰ
τοῦτο |
[3, 1] |
τῇ
ἁφῇ
ἡμῖν
αἰσθητά
ἐστιν)
|
ἀνάγκη |
τ'
εἴπερ
ἐκλείπει
τις
αἴσθησις, |
[3, 12] |
γὰρ
οὐχ
ἕξει,
ἔστι
δὲ
|
ἀνάγκη |
ταύτην
ἔχειν.
τοῦτο
δὲ
ἐκ |
[3, 3] |
μεταπεισθέντα,
ἢ
εἰ
ἔτι
ἔχει,
|
ἀνάγκη |
τὴν
αὐτὴν
ἀληθῆ
εἶναι
καὶ |
[3, 2] |
τῷ
πάσχοντι
ἐγγίνεται·
διὸ
οὐκ
|
ἀνάγκη |
τὸ
κινοῦν
κινεῖσθαι.
Ἡ
μὲν |
[3, 12] |
ἀλλὰ
μὴν
εἴγε
αἴσθησιν
ἔχει,
|
ἀνάγκη |
τὸ
σῶμα
εἶναι
ἢ
ἁπλοῦν |
[3, 1] |
ἕτερα
ὄντα
ἀλλήλων
τῷ
γένει,
|
ἀνάγκη |
τὸν
ἔχοντα
τὸ
τοιοῦτον
αἰσθητήριον |
[3, 12] |
ἀλλὰ
τισίν,
οἷον
τῷ
πορευτικῷ,
|
ἀνάγκη |
ὑπάρχειν·
εἰ
γὰρ
μέλλει
σώζεσθαι, |
[3, 11] |
εἰ
δὲ
ταῦτα,
καὶ
ἐπιθυμίαν
|
ἀνάγκη. |
Φαντασία
δὲ
πῶς
ἂν
ἐνείη; |
[3, 6] |
χρόνον
ἅμα,
τότε
δ'
οἱονεὶ
|
μήκη· |
εἰ
δ'
ὡς
ἐξ
ἀμφοῖν, |
[3, 7] |
καὶ
λυπεῖσθαι
τὸ
ἐνεργεῖν
τῇ
|
αἰσθητικῇ |
μεσότητι
πρὸς
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ |
[3, 10] |
δὲ
πᾶσα
ἢ
λογιστικὴ
ἢ
|
αἰσθητική. |
Ταύτης
μὲν
οὖν
καὶ
τὰ |
[3, 11] |
δ'
ἔνεστιν.
Ἡ
μὲν
οὖν
|
αἰσθητικὴ |
φαντασία,
ὥσπερ
εἴρηται,
καὶ
ἐν |
[3, 4] |
ὅτι
οὔτε
ὅλη
ἀλλ'
ἡ
|
νοητική, |
οὔτε
ἐντελεχείᾳ
ἀλλὰ
δυνάμει
τὰ |
[3, 7] |
τὸ
εἶναι
ἄλλο.
Τῇ
δὲ
|
διανοητικῇ |
ψυχῇ
τὰ
φαντάσματα
οἷον
αἰσθήματα |
[3, 4] |
νοούμενον·
ἡ
γὰρ
ἐπιστήμη
ἡ
|
θεωρητικὴ |
καὶ
τὸ
οὕτως
ἐπιστητὸν
τὸ |
[3, 10] |
τὰ
κινοῦντα,
ὄρεξις
καὶ
διάνοια
|
πρακτική· |
τὸ
ὀρεκτὸν
γὰρ
κι-
νεῖ, |
[3, 9] |
Ὅτι
μὲν
οὖν
οὐχ
ἡ
|
θρεπτικὴ |
δύναμις,
δῆλον·
ἀεί
τε
γὰρ |
[3, 10] |
φαντασίας·
φαντασία
δὲ
πᾶσα
ἢ
|
λογιστικὴ |
ἢ
αἰσθητική.
Ταύτης
μὲν
οὖν |
[3, 11] |
ζῴοις
ὑπάρ-
χει,
ἡ
δὲ
|
βουλευτικὴ |
ἐν
τοῖς
λογιστικοῖς
(πότερον
γὰρ |
[3, 8] |
φαντασία
ἕτερον
φάσεως
καὶ
ἀποφάσεως·
|
συμπλοκὴ |
γὰρ
νοημάτων
ἐστὶ
τὸ
ἀληθὲς |
[3, 3] |
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
δι'
αἰσθήσεως,
οὐδὲ
|
συμπλοκὴ |
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως,
φαντασία
ἂν |
[3, 3] |
λευκοῦ
δόξης
καὶ
αἰσθήσεως
ἡ
|
συμπλοκὴ |
φαντασία
ἔσται·
οὐ
γὰρ
δὴ |
[3, 4] |
τόπον
εἰδῶν,
πλὴν
ὅτι
οὔτε
|
ὅλη |
ἀλλ'
ἡ
νοητική,
οὔτε
ἐντελεχείᾳ |
[3, 13] |
τὸ
ζῷον·
παντὸς
μὲν
γὰρ
|
ὑπερβολὴ |
αἰσθητοῦ
ἀναιρεῖ
τὸ
αἰσθητήριον,
ὥστε |
[3, 13] |
φθείρει)
ἡ
δὲ
τῶν
ἁπτῶν
|
ὑπερβολή, |
οἷον
θερμῶν
καὶ
ψυχρῶν
καὶ |
[3, 13] |
ζῷον.
διὸ
ἡ
τῶν
ἁπτῶν
|
ὑπερβολὴ |
οὐ
μόνον
τὸ
αἰσθητήριον
φθείρει, |
[3, 5] |
φύσει
ἐστὶ
{τι}
τὸ
μὲν
|
ὕλη |
ἑκάστῳ
γένει
(τοῦτο
δὲ
ὃ |
[3, 4] |
τὸ
αὐτό
ἐστιν
(τοῦ
δὲ
|
μὴ |
ἀεὶ
νοεῖν
τὸ
αἴτιον
ἐπισκεπτέον) |
[3, 3] |
οὔτε
ἄνευ
αἰσθήσεως
ἐνδεχομένη
οὔτε
|
μὴ |
αἰσθανομένοις
ὑπάρχειν,
καὶ
πολλὰ
κατ' |
[3, 8] |
πάθη.
Καὶ
διὰ
τοῦτο
οὔτε
|
μὴ |
αἰσθανόμενος
μηθὲν
οὐθὲν
ἂν
μάθοι |
[3, 2] |
ἐνέργειαν·
ἔστι
γὰρ
ἀκοὴν
ἔχοντα
|
μὴ |
ἀκούειν,
καὶ
τὸ
ἔχον
ψόφον |
[3, 1] |
αἱ
αἰσθήσεις
ἔχονται
ὑπὸ
τῶν
|
μὴ |
ἀτελῶν
μηδὲ
πεπηρωμένων
(φαίνεται
γὰρ |
[3, 1] |
δὲ
διὰ
τῶν
μεταξὺ
καὶ
|
μὴ |
αὐτῶν
ἁπτόμενοι,
τοῖς
ἁπλοῖς,
λέγω |
[3, 12] |
οὐθὲν
εἶναι
ζῷον}
οὔτε
ὅσα
|
μὴ |
δεκτικὰ
τῶν
εἰδῶν
ἄνευ
τῆς |
[3, 6] |
ἑκατέρῳ·
οὐ
γὰρ
ἔστιν,
ἂν
|
μὴ |
διαιρεθῇ,
ἀλλ'
ἢ
δυνάμει.
Χωρὶς |
[3, 11] |
Καὶ
αἴτιον
τοῦτο
τοῦ
δόξαν
|
μὴ |
δοκεῖν
ἔχειν,
ὅτι
τὴν
ἐκ |
[3, 3] |
φάντασμά
τι
ἡμῖν
γίγνεσθαι
καὶ
|
μὴ |
εἴ
τι
κατὰ
μεταφορὰν
λέγομεν, |
[3, 3] |
ἡμῖν
ἄνθρωπος,
ἀλλὰ
μᾶλλον
ὅταν
|
μὴ |
ἐναργῶς
αἰσθανώμεθα
πότερον
ἀληθὴς
ἢ |
[3, 12] |
ὄψις
ἀκοή·
ἁπτόμενον
δέ,
εἰ
|
μὴ |
ἕξει
αἴσθησιν,
οὐ
δυνήσεται
τὰ |
[3, 3] |
ἣν
εἶχε,
σωζομένου
τοῦ
πράγματος,
|
μὴ |
ἐπιλαθόμενον
μηδὲ
μεταπεισθέντα,
ἢ
εἰ |
[3, 12] |
καὶ
νοῦν
κριτικόν,
αἴσθησιν
δὲ
|
μὴ |
ἔχειν,
μὴ
μόνιμον
ὄν,
γενητὸν |
[3, 3] |
ζῷα,
τὰ
μὲν
διὰ
τὸ
|
μὴ |
ἔχειν
νοῦν,
οἷον
τὰ
θηρία, |
[3, 12] |
εἰ
οὖν
πᾶν
σῶμα
πορευτικόν,
|
μὴ |
ἔχον
αἴσθησιν,
φθείροιτο
ἂν
καὶ |
[3, 13] |
γὰρ
ταύτην
ἔχειν
οἷόν
τε
|
μὴ |
ζῷον
ὄν,
οὔτε
ζῷον
ὂν |
[3, 3] |
ψευδῶς,
καὶ
οὐδενὶ
ὑπάρχει
ᾧ
|
μὴ |
καὶ
λόγος·
φαντασία
γὰρ
ἕτερον |
[3, 4] |
τοῖς
ἄλλοις
νοῦς
ὑπάρξει,
εἰ
|
μὴ |
κατ'
ἄλλο
αὐτὸς
νοητός,
ἓν |
[3, 13] |
ἀλλὰ
μόνον
τὰ
αἰσθητήρια
(ἂν
|
μὴ |
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον
ἂν
ἅμα |
[3, 3] |
ἔσται
τὸ
δοξάζειν
ὅπερ
αἰσθάνεται,
|
μὴ |
κατὰ
συμβεβηκός.
Φαίνεται
δέ
γε |
[3, 6] |
καὶ
μήκει.
α
Τὸ
δὲ
|
μὴ |
κατὰ
τὸ
ποσὸν
ἀδιαίρετον
ἀλλὰ |
[3, 6] |
τῷ
ἐπ'
ἀμφοῖν.
{Τὸ
δὲ
|
μὴ |
κατὰ
τὸ
ποσὸν
ἀδιαίρετον
ἀλλὰ |
[3, 7] |
κεχωρισμένων
τι
νοεῖν
ὄντα
αὐτὸν
|
μὴ |
κεχωρισμένον
μεγέθους,
ἢ
οὔ,
σκεπτέον |
[3, 1] |
σχῆμα)
τὸ
δ'
ἠρεμοῦν
τῷ
|
μὴ |
κινεῖσθαι,
ὁ
δ'
ἀριθμὸς
τῇ |
[3, 6] |
φῇ,
τὸ
λευκὸν
καὶ>
τὸ
|
μὴ |
λευκὸν
συνέθηκεν·
ἐνδέχεται
δὲ
καὶ |
[3, 6] |
καὶ
γὰρ
ἂν
τὸ
λευκὸν
|
μὴ |
λευκὸν
φῇ,
τὸ
λευκὸν
καὶ> |
[3, 12] |
κριτικόν,
αἴσθησιν
δὲ
μὴ
ἔχειν,
|
μὴ |
μόνιμον
ὄν,
γενητὸν
δέ-
ἀλλὰ |
[3, 12] |
οὐθὲν
ἄρα
ἔχει
ψυχὴν
σῶμα
|
μὴ |
μόνιμον
ὂν>
ἄνευ
αἰσθήσεως.
ἀλλὰ |
[3, 7] |
διαφέρει
τὸ
ἀπορεῖν
πῶς
τὰ
|
μὴ |
ὁμογενῆ
κρίνει
ἢ
τὰ
ἐναντία, |
[3, 10] |
καὶ
ἀγαθὸν
ἁπλῶς,
διὰ
τὸ
|
μὴ |
ὁρᾶν
τὸ
μέλλον)
εἴδει
μὲν |
[3, 9] |
καὶ
ὀρέξεώς
ἐστιν·
οὐθὲν
γὰρ
|
μὴ |
ὀρεγόμενον
ἢ
φεῦγον
κινεῖται
ἀλλ' |
[3, 3] |
καὶ
δόξα
ἀληθής,
τὸ
δὲ
|
μὴ |
ὀρθῶς
τἀναντία
τούτων-
οὐδὲ
τοῦτό |
[3, 3] |
ἐστι
τὸ
ὀρθῶς
καὶ
τὸ
|
μὴ |
ὀρθῶς,
τὸ
μὲν
ὀρθῶς
φρόνησις |
[3, 2] |
ὄψει
αἰσθάνεσθαι·
καὶ
γὰρ
ὅταν
|
μὴ |
ὁρῶμεν,
τῇ
ὄψει
κρίνομεν
καὶ |
[3, 1] |
συμπέσωσιν
ἅμα
γνωρίζομεν.
Εἰ
δὲ
|
μή, |
οὐδαμῶς
ἂν
ἀλλ'
ἢ
κατὰ |
[3, 6] |
δ'
ἄνθρωπος
τὸ
λευκὸν
ἢ
|
μή, |
οὐκ
ἀληθὲς
ἀεί,
οὕτως
ἔχει |
[3, 3] |
ἐνδέχεται
γὰρ
δοξάζοντα
οἷς
δοκεῖ
|
μὴ |
πιστεύειν)
τῶν
δὲ
θηρίων
οὐθενὶ |
[3, 1] |
δέρμα
ἔχουσα
ὀφθαλμούς)
ὥστ'
εἰ
|
μή |
τι
ἕτερον
ἔστι
σῶμα,
καὶ |
[3, 4] |
εἴδους
καὶ
δυνάμει
τοιοῦτον
ἀλλὰ
|
μὴ |
τοῦτο,
καὶ
ὁμοίως
ἔχειν,
ὥσπερ |
[3, 8] |
πρῶτα
νοήματα
τί
διοίσει
τοῦ
|
μὴ |
φαντάσματα
εἶναι;
ἢ
οὐδὲ
ταῦτα |
[3, 4] |
φρονεῖ,
εἴτε
χωριστοῦ
ὄντος
εἴτε
|
μὴ |
χωριστοῦ
κατὰ
μέγεθος
ἀλλὰ
κατὰ |
[3, 6] |
τῳ>
τῆς
ψυχῆς.
Ἡ
δὲ
|
στιγμὴ |
καὶ
πᾶσα
διαίρεσις,
καὶ
τὸ |
[3, 3] |
ἀεὶ
ἀληθευουσῶν
οὐδεμία
ἔσται,
οἷον
|
ἐπιστήμη |
ἢ
νοῦς·
ἔστι
γὰρ
φαντασία |
[3, 4] |
καὶ
τὸ
νοούμενον·
ἡ
γὰρ
|
ἐπιστήμη |
ἡ
θεωρητικὴ
καὶ
τὸ
οὕτως |
[3, 3] |
τὸ
μὲν
ὀρθῶς
φρόνησις
καὶ
|
ἐπιστήμη |
καὶ
δόξα
ἀληθής,
τὸ
δὲ |
[3, 3] |
καὶ
αὐτῆς
τῆς
ὑπολήψεως
διαφοραί,
|
ἐπιστήμη |
καὶ
δόξα
καὶ
φρόνησις
καὶ |
[3, 8] |
δεῖ
ζητεῖν.
Τέμνεται
οὖν
ἡ
|
ἐπιστήμη |
καὶ
ἡ
αἴσθησις
εἰς
τὰ |
[3, 8] |
ἢ
νοητά,
ἔστι
δ'
ἡ
|
ἐπιστήμη |
μὲν
τὰ
ἐπιστητά
πως,
ἡ |
[3, 3] |
τοιαῦται
δ'
εἰσὶν
αἴσθησις,
δόξα,
|
ἐπιστήμη, |
νοῦς.
Ότι
μὲν
οὖν
οὐκ |
[3, 7] |
αὐτό
ἐστιν
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
|
ἐπιστήμη |
τῷ
πράγματι.
Ἡ
δὲ
κατὰ |
[3, 5] |
αὐτό
ἐστιν
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
|
ἐπιστήμη |
τῷ
πράγματι·
ἡ
δὲ
κατὰ |
[3, 3] |
καὶ
ἡ
ἀπάτη
καὶ
ἡ
|
ἐπιστήμη |
τῶν
ἐναντίων
ἡ
αὐτὴ
εἶναι) |
[3, 13] |
οἷον
χρῶμα
καὶ
ψόφος
καὶ
|
ὀσμή, |
ἀλλὰ
μόνον
τὰ
αἰσθητήρια
(ἂν |
[3, 2] |
καὶ
ἐν
ὀσφρήσει
ἡ
ἰσχυρὰ
|
ὀσμή, |
καὶ
γλυκεῖα
καὶ
πικρά,
ὡς |
[3, 12] |
ψόφος
δὲ
καὶ
χρῶμα
καὶ
|
ὀσμὴ |
οὐ
τρέφει,
οὐδὲ
ποιεῖ
οὔτ' |
[3, 13] |
αἰσθάνηται
τὸ
ἐν
τροφῇ
καὶ
|
ἐπιθυμῇ |
καὶ
κινῆται,
ἀκοὴν
δὲ
ὅπως |
[3, 1] |
μίαν
μόνην.
Ἢ
ὅπως
ἧττον
|
λανθάνῃ |
τὰ
ἀκολουθοῦντα
καὶ
κοινά,
οἷον |
[3, 1] |
ἀὴρ
καὶ
ὕδωρ
(ἄμφω
γὰρ
|
διαφανῆ) |
καὶ
ὁ
τὸ
ἕτερον
αὐτῶν |
[3, 7] |
τὸ
ἀπορεῖν
πῶς
τὰ
μὴ
|
ὁμογενῆ |
κρίνει
ἢ
τὰ
ἐναντία,
οἷον |
[3, 12] |
καὶ
ποιεῖ
καὶ
πάσχει,
ἐὰν
|
μένῃ |
καὶ
εἷς
ᾖ.
διὸ
καὶ |
[3, 3] |
τῆς
αἰσθήσεως
τῆς
κατ'
ἐνέργειαν
|
γιγνομένη. |
Ἐπεὶ
δ'
ἡ
ὄψις
μάλιστα |
[3, 3] |
ὑπὸ
τῆς
ἐνεργείας
τῆς
αἰσθήσεως
|
γινομένη |
διοίσει,
ἡ
ἀπὸ
τούτων
τῶν |
[3, 3] |
ἡ
κίνησις
οὔτε
ἄνευ
αἰσθήσεως
|
ἐνδεχομένη |
οὔτε
μὴ
αἰσθανομένοις
ὑπάρχειν,
καὶ |
[3, 4] |
ἤτοι
χωριστῷ
ἢ
ὡς
ἡ
|
κεκλασμένη |
ἔχει
πρὸς
αὑτὴν
ὅταν
ἐκταθῇ, |
[3, 10] |
δύναμις
κινεῖ
τῆς
ψυχῆς,
ἡ
|
καλουμένη |
ὄρεξις,
φανερόν.
Τοῖς
δὲ
διαιροῦσι |
[3, 13] |
τι
αὐτῷ
{γλῶτταν
δὲ
ὅπως
|
σημαίνῃ |
τι
ἑτέρῳ}
|
[3, 11] |
μὲν
αὕτη
ἐκείνην,
ὁτὲ
δ'
|
ἐκείνη |
ταύτην,
ὥσπερ
σφαῖρα
σφαῖραν>
ἡ |
[3, 10] |
Καὶ
ἡ
φαντασία
δὲ
ὅταν
|
κινῇ, |
οὐ
κινεῖ
ἄνευ
ὀρέξεως.
Ἓν |
[3, 7] |
τὸν
φρυκτὸν
ὅτι
πῦρ,
τῇ
|
κοινῇ |
ὁρῶν
κινούμενον
γνωρίζει
ὅτι
πολέμιος· |
[3, 2] |
Διὸ
καὶ
ἡδέα
μέν,
ὅταν
|
εἰλικρινῆ |
καὶ
ἄμικτα
ὄντα
ἄγηται
εἰς |
[3, 11] |
ἐπιθυμίαν.
Φαίνεται
γὰρ
λύπη
καὶ
|
ἡδονὴ |
ἐνοῦσα,
εἰ
δὲ
ταῦτα,
καὶ |
[3, 13] |
δι'
ἑτέρου·
αὕτη
δὲ
δοκεῖ
|
μόνη |
δι'
αὑτῆς.
ὥστε
τῶν
μὲν |
[3, 1] |
εἰ
γὰρ
ἦν
ἡ
ὄψις
|
μόνη, |
καὶ
αὕτη
λευκοῦ,
ἐλάνθανεν
ἂν |
[3, 5] |
τῷ
ποιεῖν
πάντα,
οἷον
ἡ
|
τέχνη |
πρὸς
τὴν
ὕλην
πέπονθεν,
ἀνάγκη |
[3, 2] |
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ
|
φωνὴ |
καὶ
ἡ
ἀκοὴ
ἔστιν
ὡς |
[3, 2] |
οὐχ
ἁπλῶς.
Εἰ
δ'
ἡ
|
φωνὴ |
συμφωνία
τίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ |
[3, 3] |
δὲ
πολλοῖς.
{Ἔτι
πάσῃ
μὲν
|
δόξῃ |
ἀκολουθεῖ
πίστις,
πίστει
δὲ
τὸ |
[3, 3] |
καὶ
ἀληθὴς
καὶ
ψευδής,
ἀλλὰ
|
δόξῃ |
μὲν
ἕπεται
πίστις
(οὐκ
ἐνδέχεται |
[3, 1] |
γὰρ
κόρη
ὕδατος,
ἡ
δ'
|
ἀκοὴ |
ἀέρος,
ἡ
δ'
ὄσφρησις
θατέρου |
[3, 2] |
ψοφεῖν,
τότε
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν
|
ἀκοὴ |
ἅμα
γίνεται
καὶ
ὁ
κατ' |
[3, 12] |
ἑτέρων
αἰσθάνονται,
οἷον
ὄσφρησις
ὄψις
|
ἀκοή· |
ἁπτόμενον
δέ,
εἰ
μὴ
ἕξει |
[3, 2] |
ἡ
δὲ
φωνὴ
καὶ
ἡ
|
ἀκοὴ |
ἔστιν
ὡς
ἕν
ἐστι
{καὶ |
[3, 2] |
ψόφησις,
ἡ
δὲ
τοῦ
ἀκουστικοῦ
|
ἀκοὴ |
ἢ
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ
ἡ |
[3, 2] |
ὁ
κατ'
ἐνέργειαν
καὶ
ἡ
|
ἀκοὴ |
ἡ
κατ'
ἐνέργειαν·
ἔστι
γὰρ |
[3, 2] |
ἢ
ἄκουσις·
διττὸν
γὰρ
ἡ
|
ἀκοή, |
καὶ
διττὸν
ὁ
ψόφος.
Ὁ |
[3, 7] |
αὕτη
δ'
ἕτερον,
καὶ
ἡ
|
ἀκοὴ |
ὡςαύτως,
τὸ
δὲ
ἔσχατον
ἕν, |
[3, 4] |
ἀλλ'
ἐντελεχείᾳ
οὐδέν,
πρὶν
ἂν
|
νοῇ· |
δυνάμει
δ'
οὕτως
ὥσπερ
ἐν |
[3, 7] |
ὄντα>
ὡς
κεχωρισμένα
νοεῖ,
ὅταν
|
νοῇ |
ᾗ>
ἐκεῖνα.
Ὅλως
δὲ
ὁ |
[3, 6] |
διαιρετὸν
ᾗ>
ἀδιαίρετον,
οἷον>
ὅταν
|
νοῇ |
τὸ
μῆκος
(ἀδιαίρετον
γὰρ
ἐνεργείᾳ) |
[3, 7] |
πρὸς
τὰ
παρόντα·
καὶ
ὅταν
|
εἴπῃ |
ὡς
ἐκεῖ
τὸ
ἡδὺ
ἢ |
[3, 11] |
οὔ,
καὶ
ἐπιθυμίαν.
Φαίνεται
γὰρ
|
λύπη |
καὶ
ἡδονὴ
ἐνοῦσα,
εἰ
δὲ |
[3, 9] |
εἶχεν
ἂν
καὶ
τὰ
ὀργανικὰ
|
μέρη |
τῆς
πορείας.
Ἀλλὰ
μὴν
οὐδὲ |
[3, 10] |
φανερόν.
Τοῖς
δὲ
διαιροῦσι
τὰ
|
μέρη |
τῆς
ψυχῆς,
ἐὰν
κατὰ
τὰς |
[3, 1] |
καὶ
ὕδατος
(ἡ
μὲν
γὰρ
|
κόρη |
ὕδατος,
ἡ
δ'
ἀκοὴ
ἀέρος, |
[3, 8] |
μάθοι
οὐδὲ
ξυνείη,
ὅταν
τε
|
θεωρῇ, |
ἀνάγκη
ἅμα
φάντασμά
τι
θεωρεῖν· |
[3, 9] |
τί
ἐστιν.
Ἀλλ'
οὐδ'
ὅταν
|
θεωρῇ |
τι
τοιοῦτον,
ἤδη
κελεύει
φεύγειν |
[3, 3] |
πίστις,
φαντασία
δὲ
πολλοῖς.
{Ἔτι
|
πάσῃ |
μὲν
δόξῃ
ἀκολουθεῖ
πίστις,
πίστει |
[3, 5] |
ὑπάρξει.
~Ἐπεὶ
δ'
{ὥσπερ}
ἐν
|
ἁπάσῃ |
τῇ
φύσει
ἐστὶ
{τι}
τὸ |
[3, 4] |
ἀλλ'
ὁ
νοῦς
ὅταν
τι
|
νοήσῃ |
σφόδρα
νοητόν,
οὐχ
ἧττον
νοεῖ |
[3, 7] |
ὅταν
δὲ
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
|
φήσῃ |
ἢ
ἀποφήσῃ,
φεύγει
ἢ
διώκει· |
[3, 7] |
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
φήσῃ
ἢ
|
ἀποφήσῃ, |
φεύγει
ἢ
διώκει·
διὸ
οὐδέποτε |
[3, 3] |
καὶ
ταύτην
ὁμοίαν
ἀνάγκη
εἶναι
|
τῇ |
αἰσθήσει,
εἴη
ἂν
αὕτη
ἡ |
[3, 7] |
ἥδεσθαι
καὶ
λυπεῖσθαι
τὸ
ἐνεργεῖν
|
τῇ |
αἰσθητικῇ
μεσότητι
πρὸς
τὸ
ἀγαθὸν |
[3, 1] |
μὴ
κινεῖσθαι,
ὁ
δ'
ἀριθμὸς
|
τῇ |
ἀποφάσει
τοῦ
συνεχοῦς,
καὶ
τοῖς |
[3, 1] |
ὅσων
μὲν
αὐτῶν
ἁπτόμενοι
αἰσθανόμεθα,
|
τῇ |
ἁφῇ
αἰσθητά
ἐστιν,
ἣν
τυγχάνομεν |
[3, 1] |
τοῦ
ἁπτοῦ
ᾗ
ἁπτὸν
πάθη
|
τῇ |
ἁφῇ
ἡμῖν
αἰσθητά
ἐστιν)
ἀνάγκη |
[3, 1] |
δὲ
ἢ
οὐθενός,
ἢ
ἐν
|
τῇ |
ἁφῇ
μάλιστα
μέμικται
ἰδίως,
διὸ |
[3, 13] |
καὶ
ὀσμῆς
ἕτερα
κινεῖται,
ἃ
|
τῇ |
ἁφῇ
φθείρει
(καὶ
ὁ
χυμὸς |
[3, 2] |
Τῇ
μὲν
γὰρ
ἔλεγον
ὀρθῶς,
|
τῇ |
δ'
οὐκ
ὀρθῶς·
διχῶς
γὰρ |
[3, 7] |
αἰσθητικοῦ·
ἀλλὰ
τὸ
εἶναι
ἄλλο.
|
Τῇ |
δὲ
διανοητικῇ
ψυχῇ
τὰ
φαντάσματα |
[3, 3] |
φαντασία
δ'
οὔ.
Εἰ
δὲ
|
τῇ |
ἐνεργείᾳ
τὸ
αὐτό,
πᾶσιν
ἂν |
[3, 3] |
μάλιστα
τὴν
ψυχήν,
κινήσει
τε
|
τῇ |
κατὰ
τόπον
καὶ
τῷ
νοεῖν |
[3, 7] |
αἰσθανόμενος
τὸν
φρυκτὸν
ὅτι
πῦρ,
|
τῇ |
κοινῇ
ὁρῶν
κινούμενον
γνωρίζει
ὅτι |
[3, 2] |
ὄψεως,
οὐδὲ
χυμὸν
ἄνευ
γεύσεως.
|
Τῇ |
μὲν
γὰρ
ἔλεγον
ὀρθῶς,
τῇ |
[3, 5] |
χωριστὸς
καὶ
ἀπαθὴς
καὶ
ἀμιγής,
|
τῇ |
οὐσίᾳ
ὢν
ἐνέργεια·
ἀεὶ
γὰρ |
[3, 2] |
ὁρῶμεν
καὶ
ἀκούομεν,
ἀνάγκη
ἢ
|
τῇ |
ὄψει
αἰσθάνεσθαι
ὅτι
ὁρᾷ,
ἢ |
[3, 2] |
καὶ
γὰρ
ὅταν
μὴ
ὁρῶμεν,
|
τῇ |
ὄψει
κρίνομεν
καὶ
τὸ
σκότος |
[3, 1] |
οὕτω
γὰρ
ἔσται
ὥσπερ
νῦν
|
τῇ |
ὄψει
τὸ
γλυκὺ
αἰσθανόμεθα·
τοῦτο |
[3, 6] |
κόρσαι
ἀναύχενες
ἐβλάστησαν"
ἔπειτα
συντίθεσθαι
|
τῇ |
φιλίᾳ,
οὕτω
καὶ
ταῦτα
κεχωρισμένα |
[3, 5] |
~Ἐπεὶ
δ'
{ὥσπερ}
ἐν
ἁπάσῃ
|
τῇ |
φύσει
ἐστὶ
{τι}
τὸ
μὲν |
[3, 8] |
οὐ
γὰρ
ὁ
λίθος
ἐν
|
τῇ |
ψυχῇ,
ἀλλὰ
τὸ
εἶδος·
ὥστε |
[3, 12] |
γὰρ
οὐχ
ἕξει;
ἢ
γὰρ
|
τῇ |
ψυχῇ
βέλτιον
ἢ
τῷ
σώματι, |
[3, 5] |
ὕλην
πέπονθεν,
ἀνάγκη
καὶ
ἐν
|
τῇ |
ψυχῇ
ὑπάρχειν
ταύτας
τὰς
διαφοράς· |
[3, 7] |
πολέμιος·
ὁτὲ
δὲ
τοῖς
ἐν
|
τῇ |
ψυχῇ
φαντάσμασιν
ἢ
νοήμασιν,
ὥσπερ |
[3, 3] |
γνωρίζειν·
δοκεῖ
δὲ
καὶ
ἡ
|
ἀπάτη |
καὶ
ἡ
ἐπιστήμη
τῶν
ἐναντίων |
[3, 4] |
εἶναι,
ὥσπερ
φησὶν
Ἀναξαγόρας,
ἵνα
|
κρατῇ, |
τοῦτο
δ'
ἐστὶν
ἵνα
γνωρίζῃ |
[3, 2] |
δύο,
ταύτῃ
καὶ
ἀδιαίρετος>
καὶ
|
διαιρετή. |
μὲν
οὖν
ἀδιαίρετον,
ἓν
τὸ |
[3, 1] |
εἶναι
αἰσθητήριόν
τι
ἴδιον,
ὧν
|
ἑκάστῃ |
αἰσθήσει
αἰσθανόμεθα
κατὰ
συμβεβηκός,
οἷον |
[3, 1] |
τοῦ
συνεχοῦς,
καὶ
τοῖς
ἰδίοις
|
(ἑκάστη |
γὰρ
ἓν
αἰσθάνεται
αἴσθησις)
ὥστε |
[3, 2] |
ὑπερβάλλοντα
δὲ
λύει
ἢ
φθείρει.
|
Ἑκάστη |
μὲν
οὖν
αἴσθησις
τοῦ
ὑποκειμένου |
[3, 3] |
δ'
οὔ,
οἷον
μύρμηκι
ἢ
|
μελίττῃ, |
σκώληκι
δ'
οὔ.
Εἶτα
αἱ |
[3, 2] |
δύο
τοῦ
αὐτοῦ
ἔσονται
ἢ
|
αὐτὴ |
αὑτῆς.
Ἔτι
δ'
εἰ
καὶ |
[3, 3] |
ἡ
ἐπιστήμη
τῶν
ἐναντίων
ἡ
|
αὐτὴ |
εἶναι)
ὅτι
μὲν
οὖν
οὐ |
[3, 2] |
ὁρᾷ,
ἢ
ἑτέρᾳ.
Ἀλλ'
ἡ
|
αὐτὴ |
ἔσται
τῆς
ὄψεως
καὶ
τοῦ |
[3, 2] |
ἐνέργεια
καὶ
τῆς
αἰσθήσεως
ἡ
|
αὐτὴ |
μέν
ἐστι
καὶ
μία,
τὸ |
[3, 3] |
Ὅτι
δ'
οὐκ
ἔστιν
ἡ
|
αὐτὴ |
{νόησις}
καὶ
ὑπόληψις,
φανερόν.
Τοῦτο |
[3, 7] |
ἡ>
μεσότης,
τὸ
δ'
εἶναι
|
αὐτῇ |
πλείω
Τίνι
δ'
ἐπικρίνει
τί |
[3, 2] |
ἢ
εἰς
ἄπειρον
εἶσιν
ἢ
|
αὐτή |
τις
ἔσται
αὑτῆς·
ὥστ'
ἐπὶ |
[3, 10] |
πᾶσα·
οὗ
γὰρ
ἡ
ὄρεξις,
|
αὕτη |
ἀρχὴ
τοῦ
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ |
[3, 7] |
ἀὴρ
τὴν
κόρην
τοιανδὶ
ἐποίησεν,
|
αὕτη |
δ'
ἕτερον,
καὶ
ἡ
ἀκοὴ |
[3, 13] |
ἁφῇ
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
|
αὕτη |
δὲ
δοκεῖ
μόνη
δι'
αὑτῆς. |
[3, 11] |
τὴν
ἐκ
συλλογισμοῦ
οὐκ
ἔχει,
|
αὕτη |
δὲ
κινεῖ·
διὸ
τὸ
βουλευτικὸν |
[3, 11] |
ἐνίοτε
καὶ
κινεῖ
ὁτὲ
μὲν
|
αὕτη |
ἐκείνην,
ὁτὲ
δ'
ἐκείνη
ταύτην, |
[3, 3] |
εἶναι
τῇ
αἰσθήσει,
εἴη
ἂν
|
αὕτη |
ἡ
κίνησις
οὔτε
ἄνευ
αἰσθήσεως |
[3, 9] |
γὰρ
ἕνεκά
του
ἡ
κίνησις
|
αὕτη, |
καὶ
μετὰ
φαντασίας
καὶ
ὀρέξεώς |
[3, 11] |
κἀγὼ
δὲ
τοιόσδε)
ἢ
δὴ
|
αὕτη |
κινεῖ
ἡ
δόξα,
οὐχ
ἡ |
[3, 1] |
ἦν
ἡ
ὄψις
μόνη,
καὶ
|
αὕτη |
λευκοῦ,
ἐλάνθανεν
ἂν
μᾶλλον
κἂν |
[3, 3] |
ἕτερον
καὶ
αἰσθήσεως
καὶ
διανοίας,
|
αὕτη |
τε
οὐ
γίγνεται
ἄνευ
αἰσθήσεως, |
[3, 10] |
ἔχειν.
Ὅτι
μὲν
οὖν
ἡ
|
τοιαύτη |
δύναμις
κινεῖ
τῆς
ψυχῆς,
ἡ |
[3, 10] |
εἴρηται,
ᾗ
ὀρεκτικὸν
τὸ
ζῷον,
|
ταύτῃ |
αὑτοῦ
κινητικόν·
ὀρεκτικὸν
δὲ
οὐκ |
[3, 13] |
καὶ
τὸ
ἁπτὸν
τὴν
ἁφήν,
|
ταύτῃ |
δὲ
ὥρισται
τὸ
ζῷον·
ἄνευ |
[3, 2] |
στιγμήν,
ᾗ
μία
καὶ
δύο,
|
ταύτῃ |
καὶ
ἀδιαίρετος>
καὶ
διαιρετή.
μὲν |
[3, 13] |
ᾗ
ἅμα
συμβαίνει
ἁπτικὸν
εἶναι,
|
ταύτῃ |
φθείρει)
ἡ
δὲ
τῶν
ἁπτῶν |
[3, 10] |
κινοῦν
ὀργανικῶς
ὅπου
ἀρχὴ
καὶ
|
τελευτὴ |
τὸ
αὐτό-
οἷον
ὁ
γιγγλυμός· |
[3, 10] |
καὶ
τὸ
κοῖλον
τὸ
μὲν
|
τελευτὴ |
τὸ
δ'
ἀρχή
(διὸ
τὸ |
[3, 3] |
τριῶν
αἰσθήσεων,
καὶ
ἡ
μὲν
|
πρώτη |
παρούσης
τῆς
αἰσθήσεως
ἀληθής,
αἱ |
[3, 6] |
ἂν
τὸ
λευκὸν
μὴ
λευκὸν
|
φῇ, |
τὸ
λευκὸν
καὶ>
τὸ
μὴ |
[3, 13] |
καίτοι
καὶ
τὰ
ἄλλα
αἰσθητήρια
|
ἁφῇ |
αἰσθάνεται,
ἀλλὰ
δι'
ἑτέρου·
αὕτη |
[3, 1] |
μὲν
αὐτῶν
ἁπτόμενοι
αἰσθανόμεθα,
τῇ
|
ἁφῇ |
αἰσθητά
ἐστιν,
ἣν
τυγχάνομεν
ἔχοντες, |
[3, 12] |
ἁπτόν,
{ἁπτὸν
δὲ
τὸ
αἰσθητὸν
|
ἁφῇ, |
ἀνάγκη
{καὶ}
τὸ
τοῦ
ζῴου |
[3, 2] |
ἢ
τὸ
ὀξὺ
ἢ
βαρύ,
|
ἁφῇ |
δὲ
τὸ
θερμαντὸν
ἢ
ψυκτόν· |
[3, 1] |
ἁπτοῦ
ᾗ
ἁπτὸν
πάθη
τῇ
|
ἁφῇ |
ἡμῖν
αἰσθητά
ἐστιν)
ἀνάγκη
τ' |
[3, 1] |
γὰρ
παντὸς
οὗ
ἐστὶν
αἴσθησις
|
ἁφὴ |
καὶ
νῦν
αἴσθησιν
ἔχομεν
(πάντα |
[3, 1] |
ἢ
οὐθενός,
ἢ
ἐν
τῇ
|
ἁφῇ |
μάλιστα
μέμικται
ἰδίως,
διὸ
λείποιτ' |
[3, 11] |
τί
τὸ
κινοῦν
ἐστιν,
οἷς
|
ἁφῇ |
μόνον
ὑπάρχει
αἴσθησις,
πότερον
ἐνδέχεται |
[3, 12] |
καὶ
ἡ
γεῦσίς
ἐστιν
ὥσπερ
|
ἁφή |
τις·
τροφῆς
γάρ
ἐστιν,
ἡ |
[3, 13] |
τῶν
μετα-
ξύ,
ἡ
δ'
|
ἁφὴ |
τῷ
αὐτῶν
ἅπτεσθαί
ἐστιν,
διὸ |
[3, 13] |
δὴ
γήϊνον.
πάντων
γὰρ
ἡ
|
ἁφὴ |
τῶν
ἁπτῶν
ἐστὶν
ὥσπερ
μεσότης, |
[3, 13] |
ὀσμῆς
ἕτερα
κινεῖται,
ἃ
τῇ
|
ἁφῇ |
φθείρει
(καὶ
ὁ
χυμὸς
δὲ |
[3, 3] |
ὥσπερ
ἂν
εἰ
θεώμενοι
ἐν
|
γραφῇ |
τὰ
δεινὰ
ἢ
θαρραλέα.
Εἰσὶ |
[3, 6] |
ὥσπερ
ἓν
ὄντων-
καθάπερ
Ἐμπεδοκλῆς
|
ἔφη |
ᾗ
πολλῶν
μὲν
κόρσαι
ἀναύχενες |
[3, 13] |
λυπηρόν,
ἵνα
αἰσθάνηται
τὸ
ἐν
|
τροφῇ |
καὶ
ἐπιθυμῇ
καὶ
κινῆται,
ἀκοὴν |
[3, 12] |
τροφῆς
γάρ
ἐστιν,
ἡ
δὲ
|
τροφὴ |
τὸ
σῶμα
ἁπτόν.
ψόφος
δὲ |
[3, 2] |
ἐνεργῇ
τὸ
δυνάμενον
ἀκούειν
καὶ
|
ψοφῇ |
τὸ
δυνάμενον
ψοφεῖν,
τότε
ἡ |
[3, 12] |
περ
ἂν
ζῇ
καὶ
ψυχὴν
|
ἔχῃ, |
ἀπὸ
γενέσεως
καὶ
μέχρι
φθορᾶς· |
[3, 10] |
τοῦτο
ἡ
διάνοια
κινεῖ,
ὅτι
|
ἀρχὴ |
αὐτῆς
ἐστι
τὸ
ὀρεκτόν.
Καὶ |
[3, 10] |
τὸ
μὲν
τελευτὴ
τὸ
δ'
|
ἀρχή |
(διὸ
τὸ
μὲν
ἠρεμεῖ
τὸ |
[3, 10] |
εἰπεῖν,
τὸ
κινοῦν
ὀργανικῶς
ὅπου
|
ἀρχὴ |
καὶ
τελευτὴ
τὸ
αὐτό-
οἷον |
[3, 10] |
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ
δ'
ἔσχατον
|
ἀρχὴ |
τῆς
πράξεως.
Ὥστε
εὐλόγως
δύο |
[3, 5] |
ποιοῦν
τοῦ
πάσχοντος
καὶ
ἡ
|
ἀρχὴ |
τῆς
ὕλης.
{Τὸ
δ'
αὐτό |
[3, 10] |
οὗ
γὰρ
ἡ
ὄρεξις,
αὕτη
|
ἀρχὴ |
τοῦ
πρακτικοῦ
νοῦ,
τὸ
δ' |
[3, 8] |
γὰρ
ὁ
λίθος
ἐν
τῇ
|
ψυχῇ, |
ἀλλὰ
τὸ
εἶδος·
ὥστε
ἡ |
[3, 12] |
οὐχ
ἕξει;
ἢ
γὰρ
τῇ
|
ψυχῇ |
βέλτιον
ἢ
τῷ
σώματι,
νῦν |
[3, 3] |
χρόνον
ἐν
τούτῳ
διατελεῖ
ἡ
|
ψυχή· |
διὸ
ἀνάγκη
ἤτοι,
ὥσπερ
ἔνιοι |
[3, 9] |
θυμός·
εἰ
δὲ
τρία
ἡ
|
ψυχή, |
ἐν
ἑκάστῳ
ἔσται
ὄρεξις.
Καὶ |
[3, 3] |
γὰρ
τούτοις
κρίνει
τι
ἡ
|
ψυχὴ |
καὶ
γνωρίζει
τῶν
ὄντων)
καὶ |
[3, 9] |
ἢ
λόγῳ,
ἢ
πᾶσα
ἡ
|
ψυχή, |
καὶ
εἰ
μόριόν
τι,
πότερον |
[3, 4] |
ψυχῆς
ᾧ
γινώσκει
τε
ἡ
|
ψυχὴ |
καὶ
φρονεῖ,
εἴτε
χωριστοῦ
ὄντος |
[3, 9] |
ἄνευ
φαντασμάτων.
~Ἐπεὶ
δὲ
ἡ
|
ψυχὴ |
κατὰ
δύο
ὥρισται
δυνάμεις
ἡ |
[3, 4] |
ᾧ
διανοεῖται
καὶ
ὑπολαμβάνει
ἡ
|
ψυχή) |
οὐθέν
ἐστιν
ἐνεργείᾳ
τῶν
ὄντων |
[3, 8] |
συγκεφαλαιώσαντες,
εἴπωμεν
πάλιν
ὅτι
ἡ
|
ψυχὴ |
τὰ
ὄντα
πώς
ἐστι
πάντα· |
[3, 7] |
εἶναι
ἄλλο.
Τῇ
δὲ
διανοητικῇ
|
ψυχῇ |
τὰ
φαντάσματα
οἷον
αἰσθήματα
ὑπάρχει, |
[3, 5] |
πέπονθεν,
ἀνάγκη
καὶ
ἐν
τῇ
|
ψυχῇ |
ὑπάρχειν
ταύτας
τὰς
διαφοράς·
καὶ |
[3, 7] |
ὁτὲ
δὲ
τοῖς
ἐν
τῇ
|
ψυχῇ |
φαντάσμασιν
ἢ
νοήμασιν,
ὥσπερ
ὁρῶν, |
[3, 7] |
οὐδέποτε
νοεῖ
ἄνευ
φαντάσματος
ἡ
|
ψυχή. |
Ὥσπερ
δὲ
ὁ
ἀὴρ
τὴν |
[3, 8] |
ἀλλὰ
τὸ
εἶδος·
ὥστε
ἡ
|
ψυχὴ |
ὥσπερ
ἡ
χείρ
ἐστιν·
καὶ |
[3, 2] |
δ'
ἀπορίαν·
εἰ
γὰρ
τὸ
|
τῇ |
ὄψει
αἰσθάνεσθαί
ἐστιν
ὁρᾶν,
ὁρᾶται |
[3, 2] |
τοίνυν
ὅτι
οὐχ
ἓν
τὸ
|
τῇ |
ὄψει
αἰσθάνεσθαι·
καὶ
γὰρ
ὅταν |