HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Aristote, De l'âme, livre III

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)


η  =  123 formes différentes pour 621 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, chapitres
[3, 4]   ἂν εἴη ὑπὸ τοῦ νοητοῦ     τι τοιοῦτον ἕτερον. Ἀπαθὲς ἄρα
[3, 13]   φανερόν, λέγω δ' οἷον πύρινον     ἀέρινον. ἄνευ μὲν γὰρ ἁφῆς
[3, 10]   φαντασία δὲ πᾶσα λογιστικὴ     αἰσθητική. Ταύτης μὲν οὖν καὶ
[3, 2]   δὲ τοῦ ἀκουστικοῦ ἀκοὴ     ἄκουσις· διττὸν γὰρ ἀκοή,
[3, 6]   γε οὐ μόνον τὸ ψεῦδος     ἀληθὲς ὅτι λευκὸς Κλέων ἐστίν,
[3, 3]   ἡμῖν· ἀνάγκη γὰρ ψεύδεσθαι     ἀληθεύειν. Ἔτι δὲ ὅταν μὲν
[3, 3]   εἰ δὲ τοῦτο τὸ λευκὸν     ἄλλο τι, ψεύδεται. Τρίτον δὲ
[3, 4]   τὸ σαρκὶ εἶναι καὶ σάρκα     ἄλλῳ ἄλλως ἔχοντι κρίνει·
[3, 4]   εἶναι καὶ σάρκα ἄλλῳ     ἄλλως ἔχοντι κρίνει· γὰρ
[3, 2]   οἷον τὸ ὀξὺ γλυκὺ     ἁλμυρόν, ἡδέα γὰρ τότε· ὅλως
[3, 11]   δόξα, οὐχ καθόλου,     ἄμφω, ἀλλ' μὲν ἠρεμοῦσα
[3, 12]   ἔχει, ἀνάγκη τὸ σῶμα εἶναι     ἁπλοῦν μικτόν. οὐχ οἷόν
[3, 7]   ἡδὺ λυπηρόν, οἷον καταφᾶσα     ἀποφᾶσα διώκει φεύγει· καὶ
[3, 7]   δὲ ἀγαθὸν κακὸν φήσῃ     ἀποφήσῃ, φεύγει διώκει· διὸ
[3, 8]   δὲ τὸ> αἰσθητόν. Ἀνάγκη δ'     αὐτὰ τὰ εἴδη εἶναι.
[3, 2]   δύο τοῦ αὐτοῦ ἔσονται     αὐτὴ αὑτῆς. Ἔτι δ' εἰ
[3, 2]   αἴσθησις, εἰς ἄπειρον εἶσιν     αὐτή τις ἔσται αὑτῆς· ὥστ'
[3, 2]   μικτόν, συμφωνία, τὸ ὀξὺ     βαρύ, ἁφῇ δὲ τὸ θερμαντὸν
[3, 9]   ὀρεγόμενον φεῦγον κινεῖται ἀλλ'     βίᾳ· ἔτι κἂν τὰ φυτὰ
[3, 8]   τὰ ὄντα πώς ἐστι πάντα·     γὰρ αἰσθητὰ τὰ ὄντα
[3, 12]   διὰ τί γὰρ οὐχ ἕξει;     γὰρ τῇ ψυχῇ βέλτιον
[3, 4]   δ' εἰ νοητὸς καὶ αὐτός;     γὰρ τοῖς ἄλλοις νοῦς ὑπάρξει,
[3, 2]   τὸν λόγον, οἷον τὸ ὀξὺ     γλυκὺ ἁλμυρόν, ἡδέα γὰρ
[3, 11]   τόδε τοιόνδε, κἀγὼ δὲ τοιόσδε)     δὴ αὕτη κινεῖ δόξα,
[3, 7]   κακὸν φήσῃ ἀποφήσῃ, φεύγει     διώκει· διὸ οὐδέποτε νοεῖ ἄνευ
[3, 7]   ἡδὺ λυπηρόν, ἐνταῦθα φεύγει     διώκει καὶ ὅλως ἓν πράξει.
[3, 9]   τι τοιοῦτον, ἤδη κελεύει φεύγειν     διώκειν, οἷον πολλάκις διανοεῖται φοβερόν
[3, 9]   λεγούσης τῆς διανοίας φεύγειν τι     διώκειν οὐ κινεῖται, ἀλλὰ κατὰ
[3, 9]   κίνησις φεύγοντός τι     διώκοντός τί ἐστιν. Ἀλλ' οὐδ'
[3, 6]   Τὸ δ' ἀδιαίρετον ἐπεὶ διχῶς,     δυνάμει ἐνεργείᾳ, οὐθὲν κωλύει
[3, 6]   ἔστιν, ἂν μὴ διαιρεθῇ, ἀλλ'     δυνάμει. Χωρὶς δ' ἑκάτερον νοῶν
[3, 2]   καὶ τοῦ ὑποκειμένου χρώματος, ὥστε     δύο τοῦ αὐτοῦ ἔσονται
[3, 3]   πράγματος, μὴ ἐπιλαθόμενον μηδὲ μεταπεισθέντα,     εἰ ἔτι ἔχει, ἀνάγκη τὴν
[3, 2]   εἴη τῆς ὄψεως αἴσθησις,     εἰς ἄπειρον εἶσιν αὐτή
[3, 1]   αἰσθητικόν) γῆ δὲ οὐθενός,     ἐν τῇ ἁφῇ μάλιστα μέμικται
[3, 3]   Αἴσθησις μὲν γὰρ ἤτοι δύναμις     ἐνέργεια, οἷον ὄψις καὶ ὅρασις,
[3, 6]   ἀδιαίρετον ἐπεὶ διχῶς, δυνάμει     ἐνεργείᾳ, οὐθὲν κωλύει νοεῖν τὸ
[3, 3]   μία τις ἔστι τούτων δύναμις     ἕξις καθ' ἃς κρίνομεν καὶ
[3, 10]   ταῦτα γὰρ πλέον διαφέρει ἀλλήλων     ἐπιθυμητικὸν καὶ θυμικόν. Ἐπεὶ δ'
[3, 6]   διάμετρος- ἂν δὲ γενομένων     ἐσομένων, τὸν χρόνον προσεννοῶν {καὶ}
[3, 6]   ἐστίν, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἦν     ἔσται. Τὸ δὲ ἓν ποιοῦν
[3, 2]   τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι ὅτι ὁρᾷ,     ἑτέρᾳ. Ἀλλ' αὐτὴ ἔσται
[3, 9]   ἕτερον, τίνι δὲ τούτων ταὐτὸν     ἕτερον ἔχει πολλὴν ἀπορίαν, εἴ
[3, 4]   ἔστω γὰρ δυάς. Ἑτέρῳ ἄρα     ἑτέρως ἔχοντι κρίνει. Ὅλως ἄρα
[3, 4]   μὴν ὁμοίως καὶ πρὶν μαθεῖν     εὑρεῖν· καὶ αὐτὸς δι' αὑτοῦ
[3, 2]   τὴν ὄψιν τὸ σφόδρα λαμπρὸν     ζοφερόν, καὶ ἐν ὀσφρήσει
[3, 9]   οἷον πολλάκις διανοεῖται φοβερόν τι     ἡδύ, οὐ κελεύει δὲ φοβεῖσθαι,
[3, 3]   θεώμενοι ἐν γραφῇ τὰ δεινὰ     θαρραλέα. Εἰσὶ δὲ καὶ αὐτῆς
[3, 4]   γὰρ ἂν γίγνοιτο, ψυχρὸς     θερμός, κἂν ὄργανόν τι εἴη,
[3, 7]   αἰσθητικῇ μεσότητι πρὸς τὸ ἀγαθὸν     κακόν, τοιαῦτα. Καὶ
[3, 7]   αἰσθήματα ὑπάρχει, ὅταν δὲ ἀγαθὸν     κακὸν φήσῃ ἀποφήσῃ, φεύγει
[3, 1]   δὲ μή, οὐδαμῶς ἂν ἀλλ'     κατὰ συμβεβηκὸς ᾐσθανόμεθα (οἷον τὸν
[3, 1]   τὸ δὲ πῦρ οὐθενὸς     κοινὸν πάντων (οὐθὲν γὰρ ἄνευ
[3, 10]   ἄνευ φαντασίας· φαντασία δὲ πᾶσα     λογιστικὴ αἰσθητική. Ταύτης μὲν
[3, 9]   αὐτῆς χωριστὸν ὂν μεγέθει     λόγῳ, πᾶσα ψυχή,
[3, 7]   εἴπῃ ὡς ἐκεῖ τὸ ἡδὺ     λυπηρόν, ἐνταῦθα φεύγει διώκει
[3, 7]   καὶ νοεῖν· ὅταν δὲ ἡδὺ     λυπηρόν, οἷον καταφᾶσα ἀποφᾶσα
[3, 9]   τι μόριον αὐτῆς χωριστὸν ὂν     μεγέθει λόγῳ, πᾶσα
[3, 3]   δοκεῖ δ' οὔ, οἷον μύρμηκι     μελίττῃ, σκώληκι δ' οὔ. Εἶτα
[3, 4]   δέ τι τὸ νοητὸν εἴδει,     μεμιγμένον τι ἕξει, ποιεῖ
[3, 6]   εἰ δ' ἄνθρωπος τὸ λευκὸν     μή, οὐκ ἀληθὲς ἀεί, οὕτως
[3, 12]   τὸ σῶμα εἶναι ἁπλοῦν     μικτόν. οὐχ οἷόν τε δὲ
[3, 7]   τοῖς ἐν τῇ ψυχῇ φαντάσμασιν     νοήμασιν, ὥσπερ ὁρῶν, λογίζεται καὶ
[3, 8]   γὰρ αἰσθητὰ τὰ ὄντα     νοητά, ἔστι δ' ἐπιστήμη
[3, 3]   ἐπικαλύπτεσθαι τὸν νοῦν ἐνίοτε πάθει     νόσῳ ὕπνῳ, οἷον οἱ
[3, 10]   δύο ταῦτα κινοῦντα, ὄρεξις     νοῦς, εἴ τις τὴν φαντασίαν
[3, 3]   ἀληθευουσῶν οὐδεμία ἔσται, οἷον ἐπιστήμη     νοῦς· ἔστι γὰρ φαντασία καὶ
[3, 1]   αἰσθήσεις, ἀλλ' οὐ μίαν μόνην.     ὅπως ἧττον λανθάνῃ τὰ ἀκολουθοῦντα
[3, 10]   δέ γε δύο ταῦτα κινοῦντα,     ὄρεξις νοῦς, εἴ τις
[3, 3]   τῶν μὲν ἰδίων ἀληθής ἐστιν     ὅτι ὀλίγιστον ἔχουσα τὸ ψεῦδος.
[3, 11]   πότερον ἐνδέχεται φαντασίαν ὑπάρχειν τούτοις,     οὔ, καὶ ἐπιθυμίαν. Φαίνεται γὰρ
[3, 7]   ὄντα αὐτὸν μὴ κεχωρισμένον μεγέθους,     οὔ, σκεπτέον ὕστερον. ~Νῦν δέ,
[3, 8]   διοίσει τοῦ μὴ φαντάσματα εἶναι;     οὐδὲ ταῦτα φαντάσματα, ἀλλ' οὐκ
[3, 1]   ἄνευ θερμότητος αἰσθητικόν) γῆ δὲ     οὐθενός, ἐν τῇ ἁφῇ
[3, 1]   θατέρου τούτων) τὸ δὲ πῦρ     οὐθενὸς κοινὸν πάντων (οὐθὲν
[3, 1]   οὐδαμῶς γὰρ ἂν ᾐσθανόμεθα ἀλλ'     οὕτως ὥσπερ εἴρηται {τὸν Κλέωνος
[3, 2]   τόπῳ δὲ καὶ ἀριθμῷ ἀδιαίρετον.     οὐχ οἷόν τε; δυνάμει μὲν
[3, 9]   ὂν μεγέθει λόγῳ,     πᾶσα ψυχή, καὶ εἰ
[3, 4]   τὸ νοεῖν ὥσπερ τὸ αἰσθάνεσθαι,     πάσχειν τι ἂν εἴη ὑπὸ
[3, 12]   γὰρ πάντα ὑπάρχει τὰ φύσει,     συμπτώματα ἔσται τῶν ἕνεκά του.
[3, 8]   αἰσθητόν. Ἀνάγκη δ' αὐτὰ     τὰ εἴδη εἶναι. Αὐτὰ μὲν
[3, 7]   πῶς τὰ μὴ ὁμογενῆ κρίνει     τὰ ἐναντία, οἷον λευκὸν καὶ
[3, 4]   αὐτοῦ εἶναι φύσιν μηδεμίαν ἀλλ'     ταύτην, ὅτι δυνατός. ἄρα
[3, 2]   ὅτι ὁρῶμεν καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη     τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι ὅτι ὁρᾷ,
[3, 2]   γλυκύ, ὡδὶ κινεῖ τὴν αἴσθησιν     τὴν νόησιν, τὸ δὲ πικρὸν
[3, 12]   διὸ καὶ περὶ ἀνακλάσεως βέλτιον     τὴν ὄψιν ἐξιοῦσαν ἀνακλᾶσθαι τὸν
[3, 3]   πάντα τὰ φαινόμενα εἶναι ἀληθῆ,     τὴν τοῦ ἀνομοίου θίξιν ἀπάτην
[3, 10]   τὸ ὀρεκτόν, ἀλλὰ τοῦτ' ἐστὶν     τὸ ἀγαθὸν τὸ φαινόμενον
[3, 2]   ἐστιν ὁρᾶν, ὁρᾶται δὲ χρῶμα     τὸ ἔχον, εἰ ὄψεταί τις
[3, 6]   οἷον πῶς τὸ κακὸν γνωρίζει     τὸ μέλαν· τῷ ἐναντίῳ γάρ
[3, 4]   ποιεῖ νοητὸν αὐτὸν ὥσπερ τἆλλα.     τὸ μὲν πάσχειν κατὰ κοινόν
[3, 2]   δὲ μᾶλλον τὸ μικτόν, συμφωνία,     τὸ ὀξὺ βαρύ, ἁφῇ
[3, 10]   τοῦτ' ἐστὶν τὸ ἀγαθὸν     τὸ φαινόμενον ἀγαθόν· οὐ πᾶν
[3, 11]   λογιστικοῖς (πότερον γὰρ πράξει τόδε     τόδε, λογισμοῦ ἤδη ἐστὶν ἔργον·
[3, 9]   εἰωθότα λέγεσθαι καὶ τὰ εἰρημένα,     τούτων ἕν τι. Ἔχει δὲ
[3, 12]   γὰρ τῇ ψυχῇ βέλτιον     τῷ σώματι, νῦν δ' οὐδέτερον·
[3, 3]   νοῦν ἐνίοτε πάθει νόσῳ     ὕπνῳ, οἷον οἱ ἄνθρωποι. Περὶ
[3, 10]   κινεῖ οὐ κινούμενον, τῷ νοηθῆναι     φαντασθῆναι- ἀριθμῷ δὲ πλείω τὰ
[3, 3]   μηθὲν ἄλλο ἔχει τὰ εἰρημένα     φαντασία (τοῦτο δ' ἐστὶ τὸ
[3, 7]   οἷον καταφᾶσα ἀποφᾶσα διώκει     φεύγει· καὶ ἔστι τὸ ἥδεσθαι
[3, 9]   ἐστιν· οὐθὲν γὰρ μὴ ὀρεγόμενον     φεῦγον κινεῖται ἀλλ' βίᾳ·
[3, 9]   οὐθέν, ἀεὶ δὲ κίνησις     φεύγοντός τι διώκοντός τί
[3, 2]   λόγος· ὑπερβάλλοντα δὲ λύει     φθείρει. Ἑκάστη μὲν οὖν αἴσθησις
[3, 3]   ὅταν μὲν δοξάσωμεν δεινόν τι     φοβερόν, εὐθὺς συμπάσχομεν, ὁμοίως δὲ
[3, 3]   οὐκ ἐφ' ἡμῖν· ἀνάγκη γὰρ     ψεύδεσθαι ἀληθεύειν. Ἔτι δὲ
[3, 3]   μὴ ἐναργῶς αἰσθανώμεθα πότερον ἀληθὴς     ψευδής. Καὶ ὅπερ δὴ ἐλέγομεν
[3, 6]   καὶ ἀπόφασις, καὶ ἀληθὴς     ψευδὴς πᾶσα· δὲ νοῦς
[3, 3]   καθ' ἃς κρίνομεν καὶ ἀληθεύομεν     ψευδόμεθα; τοιαῦται δ' εἰσὶν αἴσθησις,
[3, 8]   γὰρ νοημάτων ἐστὶ τὸ ἀληθὲς     ψεῦδος. Τὰ δὲ πρῶτα νοήματα
[3, 2]   τοῦ ψοφητικοῦ ἐνέργειά ἐστι ψόφος     ψόφησις, δὲ τοῦ ἀκουστικοῦ
[3, 2]   βαρύ, ἁφῇ δὲ τὸ θερμαντὸν     ψυκτόν· δ' αἴσθησις
[3, 4]   ποιός τις γὰρ ἂν γίγνοιτο,     ψυχρὸς θερμός, κἂν ὄργανόν
[3, 4]   σάρξ· ἄλλῳ δέ, ἤτοι χωριστῷ     ὡς κεκλασμένη ἔχει πρὸς
[3, 11]   Φαντασία δὲ πῶς ἂν ἐνείη;     ὥσπερ καὶ κινεῖται ἀορίστως, καὶ
[3, 12]   πάσχει, ἐὰν μένῃ καὶ εἷς  ᾖ.   διὸ καὶ περὶ ἀνακλάσεως βέλτιον
[3, 3]   μάλιστα ὅταν πόρρω τὸ αἰσθητὸν  ᾖ.   Εἰ οὖν μηθὲν ἄλλο ἔχει
[3, 12]   χρώματος, μέχρι περ οὗ ἂν     εἷς. ἐπὶ δὲ τοῦ λείου
[3, 7]   αἰσθήσεως, ὅταν ἐπὶ τῶν φαντασμάτων  ᾖ,   κινεῖται· οἷον, αἰσθανόμενος τὸν φρυκτὸν
[3, 1]   διὸ καὶ ἀπατᾶται, καὶ ἐὰν     ξανθόν, χολὴν οἴεται εἶναι. Σητήσειε
[3, 8]   νοῦς εἶδος εἰδῶν καὶ     αἴ- σθησις εἶδος αἰσθητῶν. Ἐπεὶ
[3, 8]   Τέμνεται οὖν ἐπιστήμη καὶ     αἴσθησις εἰς τὰ πράγματα,
[3, 1]   μία, ὅταν ἅμα γένηται     αἴσθησις ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ, οἷον
[3, 2]   εἴδη πάσχειν αὐτῶν, εἰ τοιοῦτον     αἴσθησις καὶ νόησις. Ἀλλ'
[3, 3]   ἐκείνου, εἴπερ ἔστιν, οὗ καὶ     αἴσθησις· λέγω δ' ἐκ τῆς
[3, 3]   Τοῦτο δὲ συμβαίνει διὰ τάδε·     αἴσθησις τῶν μὲν ἰδίων ἀληθής
[3, 2]   ἐστιν, δὲ φωνὴ καὶ     ἀκοὴ ἔστιν ὡς ἕν ἐστι
[3, 2]   ψόφος κατ' ἐνέργειαν καὶ     ἀκοὴ κατ' ἐνέργειαν· ἔστι
[3, 2]   ἀκοὴ ἄκουσις· διττὸν γὰρ     ἀκοή, καὶ διττὸν ψόφος.
[3, 7]   ἐποίησεν, αὕτη δ' ἕτερον, καὶ     ἀκοὴ ὡςαύτως, τὸ δὲ ἔσχατον
[3, 2]   ὠνόμασται, οἷον ψόφησις καὶ     ἄκουσις, ἐπ' ἐνίων δ' ἀνώνυμον
[3, 11]   ἀκρασία γένηται· φύσει δὲ ἀεὶ     ἄνω ἀρχικωτέρα καὶ κινεῖ· ὥστε
[3, 4]   εἴδη. Ὅτι δ' οὐχ ὁμοία     ἀπάθεια τοῦ αἰσθητικοῦ καὶ τοῦ
[3, 3]   ὁμοίῳ γνωρίζειν· δοκεῖ δὲ καὶ     ἀπάτη καὶ ἐπιστήμη τῶν
[3, 3]   ἐνεργείας τῆς αἰσθήσεως γινομένη διοίσει,     ἀπὸ τούτων τῶν τριῶν αἰσθήσεων,
[3, 6]   τι κατά τινος, ὥσπερ καὶ     ἀπόφασις, καὶ ἀληθὴς ψευδὴς
[3, 5]   τὸ ποιοῦν τοῦ πάσχοντος καὶ     ἀρχὴ τῆς ὕλης. {Τὸ δ'
[3, 1]   μηδὲ πεπηρωμένων (φαίνεται γὰρ καὶ     ἀσπάλαξ ὑπὸ τὸ δέρμα ἔχουσα
[3, 3]   καὶ ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων     αὐτὴ εἶναι) ὅτι μὲν οὖν
[3, 2]   ὅτι ὁρᾷ, ἑτέρᾳ. Ἀλλ'     αὐτὴ ἔσται τῆς ὄψεως καὶ
[3, 2]   αἰσθητοῦ ἐνέργεια καὶ τῆς αἰσθήσεως     αὐτὴ μέν ἐστι καὶ μία,
[3, 3]   ὑπόληψις. Ὅτι δ' οὐκ ἔστιν     αὐτὴ {νόησις} καὶ ὑπόληψις, φανερόν.
[3, 13]   οὐδὲ δὴ γήϊνον. πάντων γὰρ     ἁφὴ τῶν ἁπτῶν ἐστὶν ὥσπερ
[3, 9]   ἔν τε τῷ λογιστικῷ γὰρ     βούλησις γίνεται, καὶ ἐν τῷ
[3, 10]   οὐ φαίνεται κινῶν ἄνευ ὀρέξεως  (ἡ   γὰρ βούλησις ὄρεξις, ὅταν δὲ
[3, 10]   κινεῖ καὶ παρὰ τὸν λογισμόν·     γὰρ ἐπιθυμία ὄρεξίς τίς ἐστιν.
[3, 4]   τὸ νοοῦν καὶ τὸ νοούμενον·     γὰρ ἐπιστήμη θεωρητικὴ καὶ
[3, 7]   Διὸ ἄλλο εἶδος τοῦτο κινήσεως·     γὰρ κίνησις τοῦ ἀτελοῦς ἐνέργεια,
[3, 4]   ἄλλῳ ἄλλως ἔχοντι κρίνει·     γὰρ σὰρξ οὐκ ἄνευ τῆς
[3, 2]   ἐν τῷ κατὰ δύναμιν εἶναι·     γὰρ τοῦ ποιητικοῦ καὶ κινητικοῦ
[3, 12]   σώζεσθαι τὸ ζῷον. διὸ καὶ     γεῦσίς ἐστιν ὥσπερ ἁφή τις·
[3, 2]   δὲ τὸ θερμαντὸν ψυκτόν·     δ' αἴσθησις λόγος· ὑπερβάλλοντα
[3, 8]   ἐπιστήμη μὲν τὰ ἐπιστητά πως,     δ' αἴσθησις τὰ αἰσθητά· πῶς
[3, 1]   (ἡ μὲν γὰρ κόρη ὕδατος,     δ' ἀκοὴ ἀέρος, δ'
[3, 7]   γὰρ κίνησις τοῦ ἀτελοῦς ἐνέργεια,     δ' ἁπλῶς ἐνέργεια ἑτέρα,
[3, 13]   καὶ διὰ τῶν μετα- ξύ,     δ' ἁφὴ τῷ αὐτῶν ἅπτεσθαί
[3, 8]   μὲν δυνάμει εἰς τὰ δυνάμει,     δ' ἐντελεχείᾳ εἰς τὰ ἐντελεχείᾳ·
[3, 10]   διὰ τὸ μέλλον ἀνθέλκειν κελεύει,     δ' ἐπιθυμία διὰ τὸ ἤδη·
[3, 10]   κινῆται, καὶ κατὰ βούλησιν κινεῖται)     δ' ὄρεξις κινεῖ καὶ παρὰ
[3, 1]   ὕδατος, δ' ἀκοὴ ἀέρος,     δ' ὄσφρησις θατέρου τούτων) τὸ
[3, 11]   ἀλλ' μὲν ἠρεμοῦσα μᾶλλον,     δ' οὔ. ~Τὴν μὲν οὖν
[3, 11]   τοῖς ἄλλοις ζῴοις ὑπάρ- χει,     δὲ βουλευτικὴ ἐν τοῖς λογιστικοῖς
[3, 9]   ἡδύ, οὐ κελεύει δὲ φοβεῖσθαι,     δὲ καρδία κινεῖται, ἂν δ'
[3, 5]   κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ πράγματι·     δὲ κατὰ δύναμιν χρόνῳ προτέρα
[3, 7]   κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ πράγματι.     δὲ κατὰ δύναμιν χρόνῳ προτέρα
[3, 3]   ἔστιν ἀπατηθῆναι κατὰ τὴν αἴσθησιν.     δὲ κίνησις ὑπὸ τῆς
[3, 11]   τὸν τοιοῦτον τὸ τοιόνδε πράττειν,     δὲ ὅτι τόδε τοιόνδε, κἀγὼ
[3, 6]   καὶ ἀδιαιρέτῳ τῳ> τῆς ψυχῆς.     δὲ στιγμὴ καὶ πᾶσα διαίρεσις,
[3, 2]   καὶ φαντασίαι ἐν τοῖς αἰσθητηρίοις.     δὲ τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια καὶ
[3, 2]   ἐνέργειά ἐστι ψόφος ψόφησις,     δὲ τοῦ ἀκουστικοῦ ἀκοὴ
[3, 11]   μὲν καθόλου ὑπόληψις καὶ λόγος,     δὲ τοῦ καθ' ἕκαστον (ἡ
[3, 2]   λέγεται τῆς ὄψεως ἐνέργεια,     δὲ τοῦ χρώματος ἀνώνυμος, καὶ
[3, 2]   καὶ γεῦσις τοῦ γευστικοῦ,     δὲ τοῦ χυμοῦ ἀνώνυμος. Ἐπεὶ
[3, 12]   ἁφή τις· τροφῆς γάρ ἐστιν,     δὲ τροφὴ τὸ σῶμα ἁπτόν.
[3, 13]   συμβαίνει ἁπτικὸν εἶναι, ταύτῃ φθείρει)     δὲ τῶν ἁπτῶν ὑπερβολή, οἷον
[3, 3]   τουδὶ κινεῖσθαι ἕτερον ὑπὸ τούτου,     δὲ φαντασία κίνησίς τις δοκεῖ
[3, 2]   φωνὴ συμφωνία τίς ἐστιν,     δὲ φωνὴ καὶ ἀκοὴ
[3, 6]   συντίθεται, οἷον τὸ ἀσύμμετρον καὶ     διάμετρος- ἂν δὲ γενομένων
[3, 10]   κι- νεῖ, καὶ διὰ τοῦτο     διάνοια κινεῖ, ὅτι ἀρχὴ αὐτῆς
[3, 3]   διότι οὐκ ἄλλου τινὸς ἔσται     δόξα, ἀλλ' ἐκείνου, εἴπερ ἔστιν,
[3, 11]   τοιόσδε) δὴ αὕτη κινεῖ     δόξα, οὐχ καθόλου,
[3, 10]   ὄρεξις κίνησίς τίς ἐστιν,     ἐνεργείᾳ) τὸ δὲ κινούμενον τὸ
[3, 9]   γίνεται, καὶ ἐν τῷ ἀλόγῳ     ἐπιθυμία καὶ θυμός· εἰ
[3, 8]   τοῦτο, δεῖ ζητεῖν. Τέμνεται οὖν     ἐπιστήμη καὶ αἴσθησις εἰς
[3, 8]   ὄντα νοητά, ἔστι δ'     ἐπιστήμη μὲν τὰ ἐπιστητά πως,
[3, 3]   δὲ καὶ ἀπάτη καὶ     ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων αὐτὴ
[3, 4]   τὸ νοούμενον· γὰρ ἐπιστήμη     θεωρητικὴ καὶ τὸ οὕτως ἐπιστητὸν
[3, 9]   σκεπτέον. Ὅτι μὲν οὖν οὐχ     θρεπτικὴ δύναμις, δῆλον· ἀεί τε
[3, 2]   ζοφερόν, καὶ ἐν ὀσφρήσει     ἰσχυρὰ ὀσμή, καὶ γλυκεῖα καὶ
[3, 11]   αὕτη κινεῖ δόξα, οὐχ     καθόλου, ἄμφω, ἀλλ'
[3, 10]   τοιαύτη δύναμις κινεῖ τῆς ψυχῆς,     καλουμένη ὄρεξις, φανερόν. Τοῖς δὲ
[3, 2]   ψοφῇ τὸ δυνάμενον ψοφεῖν, τότε     κατ' ἐνέργειαν ἀκοὴ ἅμα γίνεται
[3, 5]   ὕλης. {Τὸ δ' αὐτό ἐστιν     κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ πράγματι·
[3, 7]   ὕλης. ~Τὸ δ' αὐτό ἐστιν     κατ' ἐνέργειαν ἐπιστήμη τῷ πράγματι.
[3, 2]   κατ' ἐνέργειαν καὶ ἀκοὴ     κατ' ἐνέργειαν· ἔστι γὰρ ἀκοὴν
[3, 7]   δὲ καὶ ὄρεξις ταὐτό,     κατ' ἐνέργειαν, καὶ οὐχ ἕτερον
[3, 4]   δέ, ἤτοι χωριστῷ ὡς     κεκλασμένη ἔχει πρὸς αὑτὴν ὅταν
[3, 9]   ἀεί τε γὰρ ἕνεκά του     κίνησις αὕτη, καὶ μετὰ φαντασίας
[3, 9]   καὶ διωκτοῦ οὐθέν, ἀεὶ δὲ     κίνησις φεύγοντός τι
[3, 2]   δὲ ψόφησιν εἰ δή ἐστιν     κίνησις (καὶ ποίησις καὶ
[3, 12]   ὠθεῖν, καὶ ἔστι διὰ μέσου     κίνησις, καὶ τὸ μὲν πρῶτον
[3, 3]   τῇ αἰσθήσει, εἴη ἂν αὕτη     κίνησις οὔτε ἄνευ αἰσθήσεως ἐνδεχομένη
[3, 4]   τῶν αἰσθητηρίων καὶ τῆς αἰσθήσεως.     μὲν γὰρ αἴσθησις οὐ δύναται
[3, 3]   τοῦτό ἐστι ταὐτὸ τῷ αἰσθάνεσθαι·     μὲν γὰρ αἴσθησις τῶν ἰδίων
[3, 1]   ἐστίν, ἐξ ἀέρος καὶ ὕδατος  (ἡ   μὲν γὰρ κόρη ὕδατος,
[3, 11]   δὲ τοῦ καθ' ἕκαστον  (ἡ   μὲν γὰρ λέγει ὅτι δεῖ
[3, 12]   τῷ σώματι, νῦν δ' οὐδέτερον·     μὲν γὰρ οὐ μᾶλλον νοήσει,
[3, 8]   αἴσθησις εἰς τὰ πράγματα,     μὲν δυνάμει εἰς τὰ δυνάμει,
[3, 11]   καθόλου, ἄμφω, ἀλλ'     μὲν ἠρεμοῦσα μᾶλλον, δ'
[3, 11]   κινεῖται, ἀλλὰ μένει. Ἐπεὶ δ'     μὲν καθόλου ὑπόληψις καὶ λόγος,
[3, 11]   ἔνεστι μέν, ἀορίστως δ' ἔνεστιν.     μὲν οὖν αἰσθητικὴ φαντασία, ὥσπερ
[3, 2]   οὐκ ἀνάγκη τὸ κινοῦν κινεῖσθαι.     μὲν οὖν τοῦ ψοφητικοῦ ἐνέργειά
[3, 6]   καὶ ἄνευ τούτου οὐθὲν νοεῖ.  ~Ἡ   μὲν οὖν τῶν ἀδιαιρέτων νόησις
[3, 3]   τούτων τῶν τριῶν αἰσθήσεων, καὶ     μὲν πρώτη παρούσης τῆς αἰσθήσεως
[3, 6]   ἐστι καὶ χωριστόν. Ἔστι δ'     μὲν φάσις τι κατά τινος,
[3, 7]   δὲ ἔσχατον ἕν, καὶ μία  ἡ>   μεσότης, τὸ δ' εἶναι αὐτῇ
[3, 2]   εἰ τοιοῦτον αἴσθησις καὶ     νόησις. Ἀλλ' ὥσπερ ἣν καλοῦσί
[3, 4]   πλὴν ὅτι οὔτε ὅλη ἀλλ'     νοητική, οὔτε ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει
[3, 10]   ἕνεκά του πᾶσα· οὗ γὰρ     ὄρεξις, αὕτη ἀρχὴ τοῦ πρακτικοῦ
[3, 10]   τοῦ θεωρητικοῦ τῷ τέλει. Καὶ     ὄρεξις δ' ἕνεκά του πᾶσα·
[3, 10]   ζῷον· δὲ κινεῖ ὀργάνῳ     ὄρεξις, ἤδη τοῦτο σωματικόν ἐστιν-
[3, 10]   τὸ κινούμενον ὀρέγεται, καὶ     ὄρεξις κίνησίς τίς ἐστιν,
[3, 11]   διὸ τὸ βουλευτικὸν οὐκ ἔχει     ὄρεξις· νικᾷ δ' ἐνίοτε καὶ
[3, 9]   τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ μὴν οὐδ'     ὄρεξις ταύτης κυρία τῆς κινήσεως·
[3, 7]   Καὶ φυγὴ δὲ καὶ     ὄρεξις ταὐτό, κατ' ἐνέργειαν,
[3, 11]   ἐκείνη ταύτην, ὥσπερ σφαῖρα σφαῖραν>     ὄρεξις τὴν ὄρεξιν, ὅταν ἀκρασία
[3, 3]   κατ' ἐνέργειαν γιγνομένη. Ἐπεὶ δ'     ὄψις μάλιστα αἴσθησίς ἐστι, καὶ
[3, 1]   καὶ ἀριθμός; εἰ γὰρ ἦν     ὄψις μόνη, καὶ αὕτη λευκοῦ,
[3, 2]   γὰρ καὶ ποίησις καὶ     πάθησις ἐν τῷ πάσχοντι ἀλλ'
[3, 2]   καὶ αἰσθητῶν. Ὥσπερ γὰρ καὶ     ποίησις καὶ πάθησις ἐν
[3, 2]   δή ἐστιν κίνησις (καὶ     ποίησις καὶ τὸ πάθος) ἐν
[3, 4]   κρίνει, καὶ ὧν λόγος τις     σάρξ· ἄλλῳ δέ, ἤτοι χωριστῷ
[3, 2]   γάρ ἐστιν. καὶ δῆλον ὅτι     σὰρξ οὐκ ἔστι τὸ ἔσχατον
[3, 6]   τὸ οὕτως ἀδιαίρετον, δηλοῦται ὥσπερ     στέρησις. Καὶ ὅμοιος λόγος
[3, 3]   τοῦ λευκοῦ δόξης καὶ αἰσθήσεως     συμπλοκὴ φαντασία ἔσται· οὐ γὰρ
[3, 2]   ἓν τὸ αὐτό} λόγος δ'     συμφωνία, ἀνάγκη καὶ τὴν ἀκοὴν
[3, 5]   ποιητικόν, τῷ ποιεῖν πάντα, οἷον     τέχνη πρὸς τὴν ὕλην πέπονθεν,
[3, 2]   δ' εἰ καὶ ἑτέρα εἴη     τῆς ὄψεως αἴσθησις, εἰς
[3, 2]   ἀνώνυμον θάτερον· ὅρασις γὰρ λέγεται     τῆς ὄψεως ἐνέργεια, δὲ
[3, 10]   ἄλλως ἔχειν. Ὅτι μὲν οὖν     τοιαύτη δύναμις κινεῖ τῆς ψυχῆς,
[3, 2]   τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια καὶ     τοῦ αἰσθητικοῦ ἐν τῷ αἰσθητικῷ.
[3, 2]   ἐν τῷ ποιοῦντι, οὕτω καὶ     τοῦ αἰσθητοῦ ἐνέργεια καὶ
[3, 2]   δὲ μία μέν ἐστιν ἐνέργεια     τοῦ αἰσθητοῦ καὶ τοῦ αἰσθητικοῦ,
[3, 2]   τοῦ χρώματος ἀνώνυμος, καὶ γεῦσις     τοῦ γευστικοῦ, δὲ τοῦ
[3, 7]   δ' ἁπλῶς ἐνέργεια ἑτέρα,     τοῦ τετελεσμένου. Τὸ μὲν οὖν
[3, 13]   ὅτι ἀδύνατον εἶναι ζῷον. διὸ     τῶν ἁπτῶν ὑπερβολὴ οὐ μόνον
[3, 9]   ψυχὴ κατὰ δύο ὥρισται δυνάμεις     τῶν ζῴων, τῷ τε κριτικῷ,
[3, 3]   τὴν αἴσθησιν. δὲ κίνησις     ὑπὸ τῆς ἐνεργείας τῆς αἰσθήσεως
[3, 3]   τούτων ἐστὶν οὔτ' ἐκ τούτων     φαντασία. Ἀλλ' ἐπειδὴ ἔστι κινηθέντος
[3, 3]   (τοῦτο δ' ἐστὶ τὸ λεχθέν)     φαντασία ἂν εἴη κίνησις ὑπὸ
[3, 10]   αὐτῆς ἐστι τὸ ὀρεκτόν. Καὶ     φαντασία δὲ ὅταν κινῇ, οὐ
[3, 8]   πλὴν ἄνευ ὕλης. Ἔστι δ'     φαντασία ἕτερον φάσεως καὶ ἀποφάσεως·
[3, 3]   θατέρου λεκτέον. Εἰ δή ἐστιν     φαντασία καθ' ἣν λέγομεν φάντασμά
[3, 7]   κακόν, τοιαῦτα. Καὶ     φυγὴ δὲ καὶ ὄρεξις
[3, 12]   ζῷον, εἰ μηθὲν μάτην ποιεῖ     φύσις. ἕνεκά του γὰρ πάντα
[3, 9]   ἀκίνητα διὰ τέλους. Εἰ οὖν     φύσις μήτε ποιεῖ μάτην μηθὲν
[3, 2]   λεγομένων οὐχ ἁπλῶς. Εἰ δ'     φωνὴ συμφωνία τίς ἐστιν,
[3, 8]   εἶδος· ὥστε ψυχὴ ὥσπερ     χείρ ἐστιν· καὶ γὰρ
[3, 8]   χείρ ἐστιν· καὶ γὰρ     χεὶρ ὄργανόν ἐστιν ὀργάνων, καὶ
[3, 2]   ἐπ' ἐνίων μὲν ὠνόμασται, οἷον     ψόφησις καὶ ἄκουσις, ἐπ'
[3, 3]   πλείω χρόνον ἐν τούτῳ διατελεῖ     ψυχή· διὸ ἀνάγκη ἤτοι, ὥσπερ
[3, 9]   θυμός· εἰ δὲ τρία     ψυχή, ἐν ἑκάστῳ ἔσται ὄρεξις.
[3, 3]   ἀμφοτέροις γὰρ τούτοις κρίνει τι     ψυχὴ καὶ γνωρίζει τῶν ὄντων)
[3, 9]   μεγέθει λόγῳ, πᾶσα     ψυχή, καὶ εἰ μόριόν τι,
[3, 4]   τῆς ψυχῆς γινώσκει τε     ψυχὴ καὶ φρονεῖ, εἴτε χωριστοῦ
[3, 9]   οὐκ ἄνευ φαντασμάτων. ~Ἐπεὶ δὲ     ψυχὴ κατὰ δύο ὥρισται δυνάμεις
[3, 4]   νοῦν διανοεῖται καὶ ὑπολαμβάνει     ψυχή) οὐθέν ἐστιν ἐνεργείᾳ τῶν
[3, 8]   λεχθέντα συγκεφαλαιώσαντες, εἴπωμεν πάλιν ὅτι     ψυχὴ τὰ ὄντα πώς ἐστι
[3, 7]   διὸ οὐδέποτε νοεῖ ἄνευ φαντάσματος     ψυχή. Ὥσπερ δὲ ἀὴρ
[3, 8]   ψυχῇ, ἀλλὰ τὸ εἶδος· ὥστε     ψυχὴ ὥσπερ χείρ ἐστιν·
[3, 2]   ἐναντίας κινήσεις κινεῖσθαι τὸ αὐτὸ     ἀδιαίρετον, καὶ ἐν ἀδιαιρέτῳ χρόνῳ.
[3, 6]   οὐθὲν κωλύει νοεῖν τὸ διαιρετὸν  ᾗ>   ἀδιαίρετον, οἷον> ὅταν νοῇ τὸ
[3, 2]   διῃρημένων αἰσθάνεται, ἔστι δ' ὡς     ἀδιαίρετον· τῷ εἶναι μὲν γὰρ
[3, 2]   ἐστίν, ὑπάρχουσα ἐν τῷ αἰσθητηρίῳ     αἰσθητήριον, καὶ κρίνει τὰς τοῦ
[3, 13]   φθείρει (καὶ χυμὸς δὲ     ἅμα συμβαίνει ἁπτικὸν εἶναι, ταύτῃ
[3, 1]   (πάντα γὰρ τὰ τοῦ ἁπτοῦ     ἁπτὸν πάθη τῇ ἁφῇ ἡμῖν
[3, 1]   συμβεβηκὸς αἰσθάνονται αἱ αἰσθήσεις, οὐχ     αὐταί, ἀλλ' μία, ὅταν
[3, 4]   τὸ νοεῖν πάσχειν τί ἐστιν  (ᾗ   γάρ τι κοινὸν ἀμφοῖν ὑπάρχει,
[3, 2]   τὸ κρῖνόν ἐστι καὶ ἅμα,     δὲ διαιρετὸν ὑπάρχει, δὶς τῷ
[3, 2]   καὶ κεχωρισμένα, ἔστιν ὡς κεχωρισμένως·     δὲ ἑνί, ἓν καὶ ἅμα.
[3, 6]   καὶ ἐν χρόνῳ, ἀλλ'     ἐκεῖνα> ἀδιαίρετα· ἔνεστι γὰρ κἀν
[3, 6]   Κατὰ συμβεβηκὸς δέ, καὶ οὐχ     ἐκεῖνα, διαιρετὰ νοεῖ καὶ
[3, 7]   ὡς κεχωρισμένα νοεῖ, ὅταν νοῇ  ᾗ>   ἐκεῖνα. Ὅλως δὲ νοῦς
[3, 7]   μὲν σιμὸν οὔ, κεχωρισμένως δὲ     κοῖλον {εἴ τις} ἐνόει {ἐνεργείᾳ}
[3, 2]   τῷ αὐτῷ χρῆται σημείῳ ἅμα·     μὲν οὖν δὶς χρῆται τῷ
[3, 7]   ὥσπερ, εἴ τις> τὸ σιμὸν     μὲν σιμὸν οὔ, κεχωρισμένως δὲ
[3, 2]   ὥσπερ ἣν καλοῦσί τινες στιγμήν,     μία καὶ δύο, ταύτῃ καὶ
[3, 1]   αἰσθήσεις, οὐχ αὐταί, ἀλλ'     μία, ὅταν ἅμα γένηται
[3, 10]   ὀρεκτικόν (κινεῖται γὰρ τὸ κινούμενον     ὀρέγεται, καὶ ὄρεξις κίνησίς
[3, 10]   εἴη τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν,     ὀρεκτικόν- πρῶτον δὲ πάντων τὸ
[3, 10]   Ὅλως μὲν οὖν, ὥσπερ εἴρηται,     ὀρεκτικὸν τὸ ζῷον, ταύτῃ αὑτοῦ
[3, 1]   ὅτι ἀμφοῖν ἔχοντες τυγχάνομεν αἴσθησιν,     ὅταν συμπέσωσιν ἅμα γνωρίζομεν. Εἰ
[3, 6]   ἓν ὄντων- καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς ἔφη     πολλῶν μὲν κόρσαι ἀναύχενες ἐβλάστησαν"
[3, 7]   τῆς σαρκὸς ἂν ἐνόει ἐν     τὸ κοῖλον- οὕτω τὰ μαθηματικά,
[3, 7]   πρὸς τὸ ἀγαθὸν κακόν,     τοιαῦτα. Καὶ φυγὴ δὲ
[3, 2]   Περὶ μὲν οὖν τῆς ἀρχῆς     φαμὲν τὸ ζῷον αἰσθητικὸν εἶναι,
[3, 1]   (οὐθὲν γὰρ ἄνευ θερμότητος αἰσθητικόν)  γῆ   δὲ οὐθενός, ἐν
[3, 13]   τῷ ψόφῳ ὦσις γένηται καὶ  πληγή)   καὶ ὑπὸ ὁραμάτων καὶ ὀσμῆς
[3, 4]   Ἀνάγκη ἄρα, ἐπεὶ πάντα νοεῖ,  ἀμιγῆ   εἶναι, ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, ἵνα
[3, 2]   οὐκ ἀεὶ ψοφεῖ, ὅταν δ'  ἐνεργῇ   τὸ δυνάμενον ἀκούειν καὶ ψοφῇ
[3, 7]   κακόν, τοιαῦτα. Καὶ  φυγὴ   δὲ καὶ ὄρεξις ταὐτό,
[3, 2]   καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι διαφέρει. Ἀνάγκη  δὴ   αἰσθήσει· αἰσθητὰ γάρ ἐστιν. καὶ
[3, 11]   τοιόνδε, κἀγὼ δὲ τοιόσδε)  δὴ   αὕτη κινεῖ δόξα, οὐχ
[3, 13]   εἴη σῶμα τοῦ ζῴου. οὐδὲ  δὴ   γήϊνον. πάντων γὰρ ἁφὴ
[3, 3]   συμπλοκὴ φαντασία ἔσται· οὐ γὰρ  δὴ   ἐκ τῆς δόξης μὲν τῆς
[3, 3]   ἀληθὴς ψευδής. Καὶ ὅπερ  δὴ   ἐλέγομεν πρότερον, φαίνεται καὶ μύουσιν
[3, 4]   ποτὲ γίνεται τὸ νοεῖν. Εἰ  δή   ἐστι τὸ νοεῖν ὥσπερ τὸ
[3, 2]   ἄκουσιν τὸ δὲ ψόφησιν εἰ  δή   ἐστιν κίνησις (καὶ
[3, 3]   οὕτω περὶ θατέρου λεκτέον. Εἰ  δή   ἐστιν φαντασία καθ' ἣν
[3, 1]   πικρὰ καὶ ξανθή (οὐ γὰρ  δὴ   ἑτέρας γε τὸ εἰπεῖν ὅτι
[3, 2]   ἀκοὴν καὶ ψόφον, καὶ χυμὸν  δὴ   καὶ γεῦσιν, καὶ τὰ ἄλλα
[3, 9]   ἐν ἑκάστῳ ἔσται ὄρεξις. Καὶ  δὴ   καὶ περὶ οὗ νῦν
[3, 2]   αὐτὸ κρίνειν τὸ κρῖνον. Οὔτε  δὴ   κεχωρισμένοις ἐνδέχεται κρίνειν ὅτι ἕτερον
[3, 4]   δ' οὐθὲν ἔστιν. Καὶ εὖ  δὴ   οἱ λέγοντες τὴν ψυχὴν εἶναι
[3, 8]   τὰ εἴδη εἶναι. Αὐτὰ μὲν  δὴ   οὔ· οὐ γὰρ λίθος
[3, 2]   τῷ εἶναι δὲ κεχωρισμένον; ἔστι  δὴ   {πως} ὡς τὸ διαιρετὸν τῶν
[3, 7]   ἄλληλα} ὥστε καὶ ἐναλλάξ. Εἰ  δὴ   τὰ ΓΑ ἑνὶ εἴη ὑπάρχοντα,
[3, 10]   οὐ κινεῖ ἄνευ ὀρέξεως. Ἓν  δή   τι τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν.
[3, 10]   δὲ κινοῦν καὶ κινούμενον, ἔστι  δὴ   τὸ μὲν ἀκίνητον τὸ πρακτὸν
[3, 9]   δόξειεν εἶναι πάντων. Καὶ ἄτοπον  δὴ   τὸ τοῦτο διασπᾶν· ἔν τε
[3, 7]   οἷον λευκὸν καὶ μέλαν; ἔστω  δὴ   ὡς τὸ Α τὸ λευκὸν
[3, 3]   συμβέβηκε τοῖς αἰσθητοῖς> καὶ ἐνταῦθα  ἤδη   ἐνδέχετα διαψεύδεσθαι· ὅτι μὲν γὰρ
[3, 11]   πράξει τόδε τόδε, λογισμοῦ  ἤδη   ἐστὶν ἔργον· καὶ ἀνάγκη ἑνὶ
[3, 3]   τοῖς αἰσθητοῖς} περὶ μάλιστα  ἤδη   ἔστιν ἀπατηθῆναι κατὰ τὴν αἴσθησιν.
[3, 1]   Κλέωνος εἶναι) τῶν δὲ κοινῶν  ἤδη   ἔχομεν αἴσθησιν κοινήν, οὐ κατὰ
[3, 10]   τὸ ἤδη· φαίνεται γὰρ τὸ  ἤδη   ἡδὺ καὶ ἁπλῶς ἡδὺ καὶ
[3, 9]   οὐδ' ὅταν θεωρῇ τι τοιοῦτον,  ἤδη   κελεύει φεύγειν διώκειν, οἷον
[3, 11]   καὶ κινεῖ· ὥστε τρεῖς φορὰς  ἤδη   κινεῖσθαι. Τὸ δ' ἐπιστημονικὸν οὐ
[3, 6]   καὶ τὸ ἀληθές σύνθεσίς τις  ἤδη   νοημάτων ὥσπερ ἓν ὄντων- καθάπερ
[3, 12]   εὖ ἕνεκα καὶ γένει ζῴων  ἤδη   οὐ τῷ τυχόντι· ἀλλὰ τισίν,
[3, 10]   δὲ κινεῖ ὀργάνῳ ὄρεξις,  ἤδη   τοῦτο σωματικόν ἐστιν- διὸ ἐν
[3, 10]   δ' ἐπιθυμία διὰ τὸ  ἤδη·   φαίνεται γὰρ τὸ ἤδη ἡδὺ
[3, 8]   δ' αὐτὰ τὰ  εἴδη   εἶναι. Αὐτὰ μὲν δὴ οὔ·
[3, 4]   οὔτε ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει τὰ  εἴδη.   Ὅτι δ' οὐχ ὁμοία
[3, 2]   μέλαν εἶναι, ὥστ' οὐδὲ τὰ  εἴδη   πάσχειν αὐτῶν, εἰ τοιοῦτον
[3, 7]   τὸ λευκόν. Τὰ μὲν οὖν  εἴδη   τὸ νοητικὸν ἐν τοῖς φαντάσμασι
[3, 3]   ἐκ τούτων φαντασία. Ἀλλ'  ἐπειδὴ   ἔστι κινηθέντος τουδὶ κινεῖσθαι ἕτερον
[3, 3]   τὴν αὐτὴν ἀληθῆ εἶναι καὶ  ψευδῆ.   Ἀλλὰ ψευδὴς ἐγένετο ὅτε λάθοι
[3, 3]   συμβεβηκός. Φαίνεται δέ γε καὶ  ψευδῆ,   περὶ ὧν ἅμα ὑπόληψιν ἀληθῆ
[3, 3]   καὶ εἶναι καὶ ἀληθῆ καὶ  ψευδῆ.   Τοῦτο δὲ συμβαίνει διὰ τάδε·
[3, 12]   πᾶν ἔχειν ὅτι περ ἂν  ζῇ   καὶ ψυχὴν ἔχῃ, ἀπὸ γενέσεως
[3, 4]   κρατῇ, τοῦτο δ' ἐστὶν ἵνα  γνωρίζῃ   (παρεμφαινόμενον γὰρ κωλύει τὸ ἀλλότριον
[3, 8]   ὅσα τῶν αἰσθητῶν ἕξεις καὶ  πάθη.   Καὶ διὰ τοῦτο οὔτε μὴ
[3, 1]   τὰ τοῦ ἁπτοῦ ἁπτὸν  πάθη   τῇ ἁφῇ ἡμῖν αἰσθητά ἐστιν)
[3, 4]   κεκλασμένη ἔχει πρὸς αὑτὴν ὅταν  ἐκταθῇ,   τὸ σαρκὶ εἶναι κρίνει. Πάλιν
[3, 8]   πρᾶγμα οὐθὲν ἔστι παρὰ τὰ  μεγέθη,   ὡς δοκεῖ, τὰ αἰσθητὰ κεχωρισμένον,
[3, 6]   οὐ γὰρ ἔστιν, ἂν μὴ  διαιρεθῇ,   ἀλλ' δυνάμει. Χωρὶς δ'
[3, 3]   οὖν ἤτοι ἀποβεβληκέναι τὴν ἑαυτοῦ  ἀληθῆ   δόξαν, ἣν εἶχε, σωζομένου τοῦ
[3, 3]   ἔτι ἔχει, ἀνάγκη τὴν αὐτὴν  ἀληθῆ   εἶναι καὶ ψευδῆ. Ἀλλὰ ψευδὴς
[3, 3]   ψευδῆ, περὶ ὧν ἅμα ὑπόληψιν  ἀληθῆ   ἔχει, οἷον φαίνεται μὲν
[3, 3]   λέγουσι, πάντα τὰ φαινόμενα εἶναι  ἀληθῆ,   τὴν τοῦ ἀνομοίου θίξιν
[3, 3]   τὸ ἔχον, καὶ εἶναι καὶ  ἀληθῆ   καὶ ψευδῆ. Τοῦτο δὲ συμβαίνει
[3, 12]   κηρὸν βάψειέ τις, μέχρι τούτου  ἐκινήθη,   ἕως ἔβαψεν· λίθος δὲ οὐδέν,
[3, 1]   οἷον χολῆς ὅτι πικρὰ καὶ  ξανθή   (οὐ γὰρ δὴ ἑτέρας γε
[3, 10]   φαντασία καὶ ὀρθὴ καὶ οὐκ  ὀρθή.   Διὸ ἀεὶ κινεῖ μὲν τὸ
[3, 10]   ὄρεξις δὲ καὶ φαντασία καὶ  ὀρθὴ   καὶ οὐκ ὀρθή. Διὸ ἀεὶ
[3, 3]   ὁμοίαν ἀνάγκη εἶναι τῇ αἰσθήσει,  εἴη   ἂν αὕτη κίνησις οὔτε
[3, 3]   δόξης καὶ αἰσθήσεως, φαντασία ἂν  εἴη,   διά τε ταῦτα καὶ διότι
[3, 12]   καὶ ἄποθεν. τοῦτο δ' ἂν  εἴη,   εἰ διὰ τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν
[3, 2]   Ἔτι δ' εἰ καὶ ἑτέρα  εἴη   τῆς ὄψεως αἴσθησις,
[3, 3]   τὸ λεχθέν) φαντασία ἂν  εἴη   κίνησις ὑπὸ τῆς αἰσθήσεως τῆς
[3, 2]   δὲ σὺ αἴσθοιο, δῆλον ἂν  εἴη   ὅτι ἕτερα ἀλλήλων, δεῖ δὲ
[3, 13]   μὲν τοιούτων στοιχείων οὐθὲν ἂν  εἴη   σῶμα τοῦ ζῴου. οὐδὲ δὴ
[3, 7]   τὸ μὲν Α τὸ γλυκὺ  εἴη,   τὸ δὲ Β τὸ λευκόν.
[3, 10]   μέλλον) εἴδει μὲν ἓν ἂν  εἴη   τὸ κινοῦν, τὸ ὀρεκτικόν,
[3, 12]   εἰ διὰ τοῦ μεταξὺ αἰσθητικὸν  εἴη   τῷ ἐκεῖνο μὲν ὑπὸ τοῦ
[3, 7]   Εἰ δὴ τὰ ΓΑ ἑνὶ  εἴη   ὑπάρχοντα, οὕτως ἕξει, ὥσπερ καὶ
[3, 4]   αἰσθάνεσθαι, πάσχειν τι ἂν  εἴη   ὑπὸ τοῦ νοητοῦ τι
[3, 4]   θερμός, κἂν ὄργανόν τι  εἴη,   ὥσπερ τῷ αἰσθητικῷ· νῦν δ'
[3, 9]   ἄλογον οὔτε ὡς λόγον ἔχον  θείη   ἄν τις ῥᾳδίως· ἔτι δὲ
[3, 10]   νοῦς, εἴ τις τὴν φαντασίαν  τιθείη   ὡς νόησίν τινα· πολλοὶ γὰρ
[3, 11]   ἀνάγκη. Φαντασία δὲ πῶς ἂν  ἐνείη;   ὥσπερ καὶ κινεῖται ἀορίστως,
[3, 8]   μηθὲν οὐθὲν ἂν μάθοι οὐδὲ  ξυνείη,   ὅταν τε θεωρῇ, ἀνάγκη ἅμα
[3, 2]   δὲ κατὰ δύναμιν λεγόμενα οὐκ  ἀνάγκη·   ἀλλ' οἱ πρότερον φυσιολόγοι τοῦτο
[3, 8]   οὐδὲ ξυνείη, ὅταν τε θεωρῇ,  ἀνάγκη   ἅμα φάντασμά τι θεωρεῖν· τὰ
[3, 2]   αἰσθητικοῦ, τὸ δ' εἶναι ἕτερον,  ἀνάγκη   ἅμα φθείρεσθαι καὶ σώζεσθαι τὴν
[3, 12]   ταῦτα δ' ἄνευ τροφῆς ἀδύνατον·  ἀνάγκη   ἄρα ἐνεῖναι τὴν θρεπτικὴν δύναμιν
[3, 4]   τὸν νοῦν πρὸς τὰ νοητά.  Ἀνάγκη   ἄρα, ἐπεὶ πάντα νοεῖ, ἀμιγῆ
[3, 12]   φθίσιν· ὥστε καὶ τὴν γεῦσιν  ἀνάγκη   ἁφὴν εἶναί τινα, διὰ τὸ
[3, 2]   οὐκ ἔστι τὸ ἔσχατον αἰσθητήριον·  ἀνάγκη   γὰρ ἂν ἦν ἁπτόμενον αὐτὸ
[3, 3]   δοξάζειν δ' οὐκ ἐφ' ἡμῖν·  ἀνάγκη   γὰρ ψεύδεσθαι ἀληθεύειν.
[3, 12]   ἀπὸ γενέσεως καὶ μέχρι φθορᾶς·  ἀνάγκη   γὰρ τὸ γενόμενον αὔξησιν ἔχειν
[3, 8]   ἐπιστητὸν τὸ δὲ τὸ> αἰσθητόν.  Ἀνάγκη   δ' αὐτὰ τὰ
[3, 2]   τινὶ καὶ αἰσθανόμεθα ὅτι διαφέρει.  Ἀνάγκη   δὴ αἰσθήσει· αἰσθητὰ γάρ ἐστιν.
[3, 3]   τῆς αἰσθήσεως, καὶ ταύτην ὁμοίαν  ἀνάγκη   εἶναι τῇ αἰσθήσει, εἴη ἂν
[3, 11]   λογισμοῦ ἤδη ἐστὶν ἔργον· καὶ  ἀνάγκη   ἑνὶ μετρεῖν· τὸ μεῖζον γὰρ
[3, 2]   αἰσθανόμεθα ὅτι ὁρῶμεν καὶ ἀκούομεν,  ἀνάγκη   τῇ ὄψει αἰσθάνεσθαι ὅτι
[3, 3]   τούτῳ διατελεῖ ψυχή· διὸ  ἀνάγκη   ἤτοι, ὥσπερ ἔνιοι λέγουσι, πάντα
[3, 5]   τέχνη πρὸς τὴν ὕλην πέπονθεν,  ἀνάγκη   καὶ ἐν τῇ ψυχῇ ὑπάρχειν
[3, 2]   αὐτό} λόγος δ' συμφωνία,  ἀνάγκη   καὶ τὴν ἀκοὴν λόγον τινὰ
[3, 12]   {ἁπτὸν δὲ τὸ αἰσθητὸν ἁφῇ,  ἀνάγκη   {καὶ} τὸ τοῦ ζῴου σῶμα
[3, 2]   τὸ πάθος) ἐν τῷ κινουμένῳ,  ἀνάγκη   καὶ τὸν ψόφον καὶ τὴν
[3, 13]   ἀλλὰ καὶ τὸ ζῷον, ὅτι  ἀνάγκη   μόνην ἔχειν ταύτην. τὰς δ'
[3, 13]   στοιχείων οὐδενός. φανερὸν τοίνυν ὅτι  ἀνάγκη   μόνης ταύτης στερισκόμενα τῆς αἰσθήσεως
[3, 12]   ~Τὴν μὲν οὖν θρεπτικὴν ψυχὴν  ἀνάγκη   πᾶν ἔχειν ὅτι περ ἂν
[3, 13]   οὔτε ζῷον ὂν ἄλλην ἔχειν  ἀνάγκη   πλὴν ταύτην. καὶ διὰ τοῦτο
[3, 1]   τῇ ἁφῇ ἡμῖν αἰσθητά ἐστιν)  ἀνάγκη   τ' εἴπερ ἐκλείπει τις αἴσθησις,
[3, 12]   γὰρ οὐχ ἕξει, ἔστι δὲ  ἀνάγκη   ταύτην ἔχειν. τοῦτο δὲ ἐκ
[3, 3]   μεταπεισθέντα, εἰ ἔτι ἔχει,  ἀνάγκη   τὴν αὐτὴν ἀληθῆ εἶναι καὶ
[3, 2]   τῷ πάσχοντι ἐγγίνεται· διὸ οὐκ  ἀνάγκη   τὸ κινοῦν κινεῖσθαι. μὲν
[3, 12]   ἀλλὰ μὴν εἴγε αἴσθησιν ἔχει,  ἀνάγκη   τὸ σῶμα εἶναι ἁπλοῦν
[3, 1]   ἕτερα ὄντα ἀλλήλων τῷ γένει,  ἀνάγκη   τὸν ἔχοντα τὸ τοιοῦτον αἰσθητήριον
[3, 12]   ἀλλὰ τισίν, οἷον τῷ πορευτικῷ,  ἀνάγκη   ὑπάρχειν· εἰ γὰρ μέλλει σώζεσθαι,
[3, 11]   εἰ δὲ ταῦτα, καὶ ἐπιθυμίαν  ἀνάγκη.   Φαντασία δὲ πῶς ἂν ἐνείη;
[3, 6]   χρόνον ἅμα, τότε δ' οἱονεὶ  μήκη·   εἰ δ' ὡς ἐξ ἀμφοῖν,
[3, 7]   καὶ λυπεῖσθαι τὸ ἐνεργεῖν τῇ  αἰσθητικῇ   μεσότητι πρὸς τὸ ἀγαθὸν
[3, 10]   δὲ πᾶσα λογιστικὴ  αἰσθητική.   Ταύτης μὲν οὖν καὶ τὰ
[3, 11]   δ' ἔνεστιν. μὲν οὖν  αἰσθητικὴ   φαντασία, ὥσπερ εἴρηται, καὶ ἐν
[3, 4]   ὅτι οὔτε ὅλη ἀλλ'  νοητική,   οὔτε ἐντελεχείᾳ ἀλλὰ δυνάμει τὰ
[3, 7]   τὸ εἶναι ἄλλο. Τῇ δὲ  διανοητικῇ   ψυχῇ τὰ φαντάσματα οἷον αἰσθήματα
[3, 4]   νοούμενον· γὰρ ἐπιστήμη  θεωρητικὴ   καὶ τὸ οὕτως ἐπιστητὸν τὸ
[3, 10]   τὰ κινοῦντα, ὄρεξις καὶ διάνοια  πρακτική·   τὸ ὀρεκτὸν γὰρ κι- νεῖ,
[3, 9]   Ὅτι μὲν οὖν οὐχ  θρεπτικὴ   δύναμις, δῆλον· ἀεί τε γὰρ
[3, 10]   φαντασίας· φαντασία δὲ πᾶσα  λογιστικὴ   αἰσθητική. Ταύτης μὲν οὖν
[3, 11]   ζῴοις ὑπάρ- χει, δὲ  βουλευτικὴ   ἐν τοῖς λογιστικοῖς (πότερον γὰρ
[3, 8]   φαντασία ἕτερον φάσεως καὶ ἀποφάσεως·  συμπλοκὴ   γὰρ νοημάτων ἐστὶ τὸ ἀληθὲς
[3, 3]   αἰσθήσεως, οὐδὲ δι' αἰσθήσεως, οὐδὲ  συμπλοκὴ   δόξης καὶ αἰσθήσεως, φαντασία ἂν
[3, 3]   λευκοῦ δόξης καὶ αἰσθήσεως  συμπλοκὴ   φαντασία ἔσται· οὐ γὰρ δὴ
[3, 4]   τόπον εἰδῶν, πλὴν ὅτι οὔτε  ὅλη   ἀλλ' νοητική, οὔτε ἐντελεχείᾳ
[3, 13]   τὸ ζῷον· παντὸς μὲν γὰρ  ὑπερβολὴ   αἰσθητοῦ ἀναιρεῖ τὸ αἰσθητήριον, ὥστε
[3, 13]   φθείρει) δὲ τῶν ἁπτῶν  ὑπερβολή,   οἷον θερμῶν καὶ ψυχρῶν καὶ
[3, 13]   ζῷον. διὸ τῶν ἁπτῶν  ὑπερβολὴ   οὐ μόνον τὸ αἰσθητήριον φθείρει,
[3, 5]   φύσει ἐστὶ {τι} τὸ μὲν  ὕλη   ἑκάστῳ γένει (τοῦτο δὲ
[3, 4]   τὸ αὐτό ἐστιν (τοῦ δὲ  μὴ   ἀεὶ νοεῖν τὸ αἴτιον ἐπισκεπτέον)
[3, 3]   οὔτε ἄνευ αἰσθήσεως ἐνδεχομένη οὔτε  μὴ   αἰσθανομένοις ὑπάρχειν, καὶ πολλὰ κατ'
[3, 8]   πάθη. Καὶ διὰ τοῦτο οὔτε  μὴ   αἰσθανόμενος μηθὲν οὐθὲν ἂν μάθοι
[3, 2]   ἐνέργειαν· ἔστι γὰρ ἀκοὴν ἔχοντα  μὴ   ἀκούειν, καὶ τὸ ἔχον ψόφον
[3, 1]   αἱ αἰσθήσεις ἔχονται ὑπὸ τῶν  μὴ   ἀτελῶν μηδὲ πεπηρωμένων (φαίνεται γὰρ
[3, 1]   δὲ διὰ τῶν μεταξὺ καὶ  μὴ   αὐτῶν ἁπτόμενοι, τοῖς ἁπλοῖς, λέγω
[3, 12]   οὐθὲν εἶναι ζῷον} οὔτε ὅσα  μὴ   δεκτικὰ τῶν εἰδῶν ἄνευ τῆς
[3, 6]   ἑκατέρῳ· οὐ γὰρ ἔστιν, ἂν  μὴ   διαιρεθῇ, ἀλλ' δυνάμει. Χωρὶς
[3, 11]   Καὶ αἴτιον τοῦτο τοῦ δόξαν  μὴ   δοκεῖν ἔχειν, ὅτι τὴν ἐκ
[3, 3]   φάντασμά τι ἡμῖν γίγνεσθαι καὶ  μὴ   εἴ τι κατὰ μεταφορὰν λέγομεν,
[3, 3]   ἡμῖν ἄνθρωπος, ἀλλὰ μᾶλλον ὅταν  μὴ   ἐναργῶς αἰσθανώμεθα πότερον ἀληθὴς
[3, 12]   ὄψις ἀκοή· ἁπτόμενον δέ, εἰ  μὴ   ἕξει αἴσθησιν, οὐ δυνήσεται τὰ
[3, 3]   ἣν εἶχε, σωζομένου τοῦ πράγματος,  μὴ   ἐπιλαθόμενον μηδὲ μεταπεισθέντα, εἰ
[3, 12]   καὶ νοῦν κριτικόν, αἴσθησιν δὲ  μὴ   ἔχειν, μὴ μόνιμον ὄν, γενητὸν
[3, 3]   ζῷα, τὰ μὲν διὰ τὸ  μὴ   ἔχειν νοῦν, οἷον τὰ θηρία,
[3, 12]   εἰ οὖν πᾶν σῶμα πορευτικόν,  μὴ   ἔχον αἴσθησιν, φθείροιτο ἂν καὶ
[3, 13]   γὰρ ταύτην ἔχειν οἷόν τε  μὴ   ζῷον ὄν, οὔτε ζῷον ὂν
[3, 3]   ψευδῶς, καὶ οὐδενὶ ὑπάρχει  μὴ   καὶ λόγος· φαντασία γὰρ ἕτερον
[3, 4]   τοῖς ἄλλοις νοῦς ὑπάρξει, εἰ  μὴ   κατ' ἄλλο αὐτὸς νοητός, ἓν
[3, 13]   ἀλλὰ μόνον τὰ αἰσθητήρια (ἂν  μὴ   κατὰ συμβεβηκός, οἷον ἂν ἅμα
[3, 3]   ἔσται τὸ δοξάζειν ὅπερ αἰσθάνεται,  μὴ   κατὰ συμβεβηκός. Φαίνεται δέ γε
[3, 6]   καὶ μήκει. α Τὸ δὲ  μὴ   κατὰ τὸ ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ
[3, 6]   τῷ ἐπ' ἀμφοῖν. {Τὸ δὲ  μὴ   κατὰ τὸ ποσὸν ἀδιαίρετον ἀλλὰ
[3, 7]   κεχωρισμένων τι νοεῖν ὄντα αὐτὸν  μὴ   κεχωρισμένον μεγέθους, οὔ, σκεπτέον
[3, 1]   σχῆμα) τὸ δ' ἠρεμοῦν τῷ  μὴ   κινεῖσθαι, δ' ἀριθμὸς τῇ
[3, 6]   φῇ, τὸ λευκὸν καὶ> τὸ  μὴ   λευκὸν συνέθηκεν· ἐνδέχεται δὲ καὶ
[3, 6]   καὶ γὰρ ἂν τὸ λευκὸν  μὴ   λευκὸν φῇ, τὸ λευκὸν καὶ>
[3, 12]   κριτικόν, αἴσθησιν δὲ μὴ ἔχειν,  μὴ   μόνιμον ὄν, γενητὸν δέ- ἀλλὰ
[3, 12]   οὐθὲν ἄρα ἔχει ψυχὴν σῶμα  μὴ   μόνιμον ὂν> ἄνευ αἰσθήσεως. ἀλλὰ
[3, 7]   διαφέρει τὸ ἀπορεῖν πῶς τὰ  μὴ   ὁμογενῆ κρίνει τὰ ἐναντία,
[3, 10]   καὶ ἀγαθὸν ἁπλῶς, διὰ τὸ  μὴ   ὁρᾶν τὸ μέλλον) εἴδει μὲν
[3, 9]   καὶ ὀρέξεώς ἐστιν· οὐθὲν γὰρ  μὴ   ὀρεγόμενον φεῦγον κινεῖται ἀλλ'
[3, 3]   καὶ δόξα ἀληθής, τὸ δὲ  μὴ   ὀρθῶς τἀναντία τούτων- οὐδὲ τοῦτό
[3, 3]   ἐστι τὸ ὀρθῶς καὶ τὸ  μὴ   ὀρθῶς, τὸ μὲν ὀρθῶς φρόνησις
[3, 2]   ὄψει αἰσθάνεσθαι· καὶ γὰρ ὅταν  μὴ   ὁρῶμεν, τῇ ὄψει κρίνομεν καὶ
[3, 1]   συμπέσωσιν ἅμα γνωρίζομεν. Εἰ δὲ  μή,   οὐδαμῶς ἂν ἀλλ' κατὰ
[3, 6]   δ' ἄνθρωπος τὸ λευκὸν  μή,   οὐκ ἀληθὲς ἀεί, οὕτως ἔχει
[3, 3]   ἐνδέχεται γὰρ δοξάζοντα οἷς δοκεῖ  μὴ   πιστεύειν) τῶν δὲ θηρίων οὐθενὶ
[3, 1]   δέρμα ἔχουσα ὀφθαλμούς) ὥστ' εἰ  μή   τι ἕτερον ἔστι σῶμα, καὶ
[3, 4]   εἴδους καὶ δυνάμει τοιοῦτον ἀλλὰ  μὴ   τοῦτο, καὶ ὁμοίως ἔχειν, ὥσπερ
[3, 8]   πρῶτα νοήματα τί διοίσει τοῦ  μὴ   φαντάσματα εἶναι; οὐδὲ ταῦτα
[3, 4]   φρονεῖ, εἴτε χωριστοῦ ὄντος εἴτε  μὴ   χωριστοῦ κατὰ μέγεθος ἀλλὰ κατὰ
[3, 6]   τῳ> τῆς ψυχῆς. δὲ  στιγμὴ   καὶ πᾶσα διαίρεσις, καὶ τὸ
[3, 3]   ἀεὶ ἀληθευουσῶν οὐδεμία ἔσται, οἷον  ἐπιστήμη   νοῦς· ἔστι γὰρ φαντασία
[3, 4]   καὶ τὸ νοούμενον· γὰρ  ἐπιστήμη   θεωρητικὴ καὶ τὸ οὕτως
[3, 3]   τὸ μὲν ὀρθῶς φρόνησις καὶ  ἐπιστήμη   καὶ δόξα ἀληθής, τὸ δὲ
[3, 3]   καὶ αὐτῆς τῆς ὑπολήψεως διαφοραί,  ἐπιστήμη   καὶ δόξα καὶ φρόνησις καὶ
[3, 8]   δεῖ ζητεῖν. Τέμνεται οὖν  ἐπιστήμη   καὶ αἴσθησις εἰς τὰ
[3, 8]   νοητά, ἔστι δ'  ἐπιστήμη   μὲν τὰ ἐπιστητά πως,
[3, 3]   τοιαῦται δ' εἰσὶν αἴσθησις, δόξα,  ἐπιστήμη,   νοῦς. Ότι μὲν οὖν οὐκ
[3, 7]   αὐτό ἐστιν κατ' ἐνέργειαν  ἐπιστήμη   τῷ πράγματι. δὲ κατὰ
[3, 5]   αὐτό ἐστιν κατ' ἐνέργειαν  ἐπιστήμη   τῷ πράγματι· δὲ κατὰ
[3, 3]   καὶ ἀπάτη καὶ  ἐπιστήμη   τῶν ἐναντίων αὐτὴ εἶναι)
[3, 13]   οἷον χρῶμα καὶ ψόφος καὶ  ὀσμή,   ἀλλὰ μόνον τὰ αἰσθητήρια (ἂν
[3, 2]   καὶ ἐν ὀσφρήσει ἰσχυρὰ  ὀσμή,   καὶ γλυκεῖα καὶ πικρά, ὡς
[3, 12]   ψόφος δὲ καὶ χρῶμα καὶ  ὀσμὴ   οὐ τρέφει, οὐδὲ ποιεῖ οὔτ'
[3, 13]   αἰσθάνηται τὸ ἐν τροφῇ καὶ  ἐπιθυμῇ   καὶ κινῆται, ἀκοὴν δὲ ὅπως
[3, 1]   μίαν μόνην. ὅπως ἧττον  λανθάνῃ   τὰ ἀκολουθοῦντα καὶ κοινά, οἷον
[3, 1]   ἀὴρ καὶ ὕδωρ (ἄμφω γὰρ  διαφανῆ)   καὶ τὸ ἕτερον αὐτῶν
[3, 7]   τὸ ἀπορεῖν πῶς τὰ μὴ  ὁμογενῆ   κρίνει τὰ ἐναντία, οἷον
[3, 12]   καὶ ποιεῖ καὶ πάσχει, ἐὰν  μένῃ   καὶ εἷς ᾖ. διὸ καὶ
[3, 3]   τῆς αἰσθήσεως τῆς κατ' ἐνέργειαν  γιγνομένη.   Ἐπεὶ δ' ὄψις μάλιστα
[3, 3]   ὑπὸ τῆς ἐνεργείας τῆς αἰσθήσεως  γινομένη   διοίσει, ἀπὸ τούτων τῶν
[3, 3]   κίνησις οὔτε ἄνευ αἰσθήσεως  ἐνδεχομένη   οὔτε μὴ αἰσθανομένοις ὑπάρχειν, καὶ
[3, 4]   ἤτοι χωριστῷ ὡς  κεκλασμένη   ἔχει πρὸς αὑτὴν ὅταν ἐκταθῇ,
[3, 10]   δύναμις κινεῖ τῆς ψυχῆς,  καλουμένη   ὄρεξις, φανερόν. Τοῖς δὲ διαιροῦσι
[3, 13]   τι αὐτῷ {γλῶτταν δὲ ὅπως  σημαίνῃ   τι ἑτέρῳ}
[3, 11]   μὲν αὕτη ἐκείνην, ὁτὲ δ'  ἐκείνη   ταύτην, ὥσπερ σφαῖρα σφαῖραν>
[3, 10]   Καὶ φαντασία δὲ ὅταν  κινῇ,   οὐ κινεῖ ἄνευ ὀρέξεως. Ἓν
[3, 7]   τὸν φρυκτὸν ὅτι πῦρ, τῇ  κοινῇ   ὁρῶν κινούμενον γνωρίζει ὅτι πολέμιος·
[3, 2]   Διὸ καὶ ἡδέα μέν, ὅταν  εἰλικρινῆ   καὶ ἄμικτα ὄντα ἄγηται εἰς
[3, 11]   ἐπιθυμίαν. Φαίνεται γὰρ λύπη καὶ  ἡδονὴ   ἐνοῦσα, εἰ δὲ ταῦτα, καὶ
[3, 13]   δι' ἑτέρου· αὕτη δὲ δοκεῖ  μόνη   δι' αὑτῆς. ὥστε τῶν μὲν
[3, 1]   εἰ γὰρ ἦν ὄψις  μόνη,   καὶ αὕτη λευκοῦ, ἐλάνθανεν ἂν
[3, 5]   τῷ ποιεῖν πάντα, οἷον  τέχνη   πρὸς τὴν ὕλην πέπονθεν, ἀνάγκη
[3, 2]   συμφωνία τίς ἐστιν, δὲ  φωνὴ   καὶ ἀκοὴ ἔστιν ὡς
[3, 2]   οὐχ ἁπλῶς. Εἰ δ'  φωνὴ   συμφωνία τίς ἐστιν, δὲ
[3, 3]   δὲ πολλοῖς. {Ἔτι πάσῃ μὲν  δόξῃ   ἀκολουθεῖ πίστις, πίστει δὲ τὸ
[3, 3]   καὶ ἀληθὴς καὶ ψευδής, ἀλλὰ  δόξῃ   μὲν ἕπεται πίστις (οὐκ ἐνδέχεται
[3, 1]   γὰρ κόρη ὕδατος, δ'  ἀκοὴ   ἀέρος, δ' ὄσφρησις θατέρου
[3, 2]   ψοφεῖν, τότε κατ' ἐνέργειαν  ἀκοὴ   ἅμα γίνεται καὶ κατ'
[3, 12]   ἑτέρων αἰσθάνονται, οἷον ὄσφρησις ὄψις  ἀκοή·   ἁπτόμενον δέ, εἰ μὴ ἕξει
[3, 2]   δὲ φωνὴ καὶ  ἀκοὴ   ἔστιν ὡς ἕν ἐστι {καὶ
[3, 2]   ψόφησις, δὲ τοῦ ἀκουστικοῦ  ἀκοὴ   ἄκουσις· διττὸν γὰρ
[3, 2]   κατ' ἐνέργειαν καὶ  ἀκοὴ   κατ' ἐνέργειαν· ἔστι γὰρ
[3, 2]   ἄκουσις· διττὸν γὰρ  ἀκοή,   καὶ διττὸν ψόφος.
[3, 7]   αὕτη δ' ἕτερον, καὶ  ἀκοὴ   ὡςαύτως, τὸ δὲ ἔσχατον ἕν,
[3, 4]   ἀλλ' ἐντελεχείᾳ οὐδέν, πρὶν ἂν  νοῇ·   δυνάμει δ' οὕτως ὥσπερ ἐν
[3, 7]   ὄντα> ὡς κεχωρισμένα νοεῖ, ὅταν  νοῇ   ᾗ> ἐκεῖνα. Ὅλως δὲ
[3, 6]   διαιρετὸν ᾗ> ἀδιαίρετον, οἷον> ὅταν  νοῇ   τὸ μῆκος (ἀδιαίρετον γὰρ ἐνεργείᾳ)
[3, 7]   πρὸς τὰ παρόντα· καὶ ὅταν  εἴπῃ   ὡς ἐκεῖ τὸ ἡδὺ
[3, 11]   οὔ, καὶ ἐπιθυμίαν. Φαίνεται γὰρ  λύπη   καὶ ἡδονὴ ἐνοῦσα, εἰ δὲ
[3, 9]   εἶχεν ἂν καὶ τὰ ὀργανικὰ  μέρη   τῆς πορείας. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[3, 10]   φανερόν. Τοῖς δὲ διαιροῦσι τὰ  μέρη   τῆς ψυχῆς, ἐὰν κατὰ τὰς
[3, 1]   καὶ ὕδατος (ἡ μὲν γὰρ  κόρη   ὕδατος, δ' ἀκοὴ ἀέρος,
[3, 8]   μάθοι οὐδὲ ξυνείη, ὅταν τε  θεωρῇ,   ἀνάγκη ἅμα φάντασμά τι θεωρεῖν·
[3, 9]   τί ἐστιν. Ἀλλ' οὐδ' ὅταν  θεωρῇ   τι τοιοῦτον, ἤδη κελεύει φεύγειν
[3, 3]   πίστις, φαντασία δὲ πολλοῖς. {Ἔτι  πάσῃ   μὲν δόξῃ ἀκολουθεῖ πίστις, πίστει
[3, 5]   ὑπάρξει. ~Ἐπεὶ δ' {ὥσπερ} ἐν  ἁπάσῃ   τῇ φύσει ἐστὶ {τι} τὸ
[3, 4]   ἀλλ' νοῦς ὅταν τι  νοήσῃ   σφόδρα νοητόν, οὐχ ἧττον νοεῖ
[3, 7]   ὅταν δὲ ἀγαθὸν κακὸν  φήσῃ   ἀποφήσῃ, φεύγει διώκει·
[3, 7]   ἀγαθὸν κακὸν φήσῃ  ἀποφήσῃ,   φεύγει διώκει· διὸ οὐδέποτε
[3, 3]   καὶ ταύτην ὁμοίαν ἀνάγκη εἶναι  τῇ   αἰσθήσει, εἴη ἂν αὕτη
[3, 7]   ἥδεσθαι καὶ λυπεῖσθαι τὸ ἐνεργεῖν  τῇ   αἰσθητικῇ μεσότητι πρὸς τὸ ἀγαθὸν
[3, 1]   μὴ κινεῖσθαι, δ' ἀριθμὸς  τῇ   ἀποφάσει τοῦ συνεχοῦς, καὶ τοῖς
[3, 1]   ὅσων μὲν αὐτῶν ἁπτόμενοι αἰσθανόμεθα,  τῇ   ἁφῇ αἰσθητά ἐστιν, ἣν τυγχάνομεν
[3, 1]   τοῦ ἁπτοῦ ἁπτὸν πάθη  τῇ   ἁφῇ ἡμῖν αἰσθητά ἐστιν) ἀνάγκη
[3, 1]   δὲ οὐθενός, ἐν  τῇ   ἁφῇ μάλιστα μέμικται ἰδίως, διὸ
[3, 13]   καὶ ὀσμῆς ἕτερα κινεῖται,  τῇ   ἁφῇ φθείρει (καὶ χυμὸς
[3, 2]   Τῇ μὲν γὰρ ἔλεγον ὀρθῶς,  τῇ   δ' οὐκ ὀρθῶς· διχῶς γὰρ
[3, 7]   αἰσθητικοῦ· ἀλλὰ τὸ εἶναι ἄλλο.  Τῇ   δὲ διανοητικῇ ψυχῇ τὰ φαντάσματα
[3, 3]   φαντασία δ' οὔ. Εἰ δὲ  τῇ   ἐνεργείᾳ τὸ αὐτό, πᾶσιν ἂν
[3, 3]   μάλιστα τὴν ψυχήν, κινήσει τε  τῇ   κατὰ τόπον καὶ τῷ νοεῖν
[3, 7]   αἰσθανόμενος τὸν φρυκτὸν ὅτι πῦρ,  τῇ   κοινῇ ὁρῶν κινούμενον γνωρίζει ὅτι
[3, 2]   ὄψεως, οὐδὲ χυμὸν ἄνευ γεύσεως.  Τῇ   μὲν γὰρ ἔλεγον ὀρθῶς, τῇ
[3, 5]   χωριστὸς καὶ ἀπαθὴς καὶ ἀμιγής,  τῇ   οὐσίᾳ ὢν ἐνέργεια· ἀεὶ γὰρ
[3, 2]   ὁρῶμεν καὶ ἀκούομεν, ἀνάγκη  τῇ   ὄψει αἰσθάνεσθαι ὅτι ὁρᾷ,
[3, 2]   καὶ γὰρ ὅταν μὴ ὁρῶμεν,  τῇ   ὄψει κρίνομεν καὶ τὸ σκότος
[3, 1]   οὕτω γὰρ ἔσται ὥσπερ νῦν  τῇ   ὄψει τὸ γλυκὺ αἰσθανόμεθα· τοῦτο
[3, 6]   κόρσαι ἀναύχενες ἐβλάστησαν" ἔπειτα συντίθεσθαι  τῇ   φιλίᾳ, οὕτω καὶ ταῦτα κεχωρισμένα
[3, 5]   ~Ἐπεὶ δ' {ὥσπερ} ἐν ἁπάσῃ  τῇ   φύσει ἐστὶ {τι} τὸ μὲν
[3, 8]   οὐ γὰρ λίθος ἐν  τῇ   ψυχῇ, ἀλλὰ τὸ εἶδος· ὥστε
[3, 12]   γὰρ οὐχ ἕξει; γὰρ  τῇ   ψυχῇ βέλτιον τῷ σώματι,
[3, 5]   ὕλην πέπονθεν, ἀνάγκη καὶ ἐν  τῇ   ψυχῇ ὑπάρχειν ταύτας τὰς διαφοράς·
[3, 7]   πολέμιος· ὁτὲ δὲ τοῖς ἐν  τῇ   ψυχῇ φαντάσμασιν νοήμασιν, ὥσπερ
[3, 3]   γνωρίζειν· δοκεῖ δὲ καὶ  ἀπάτη   καὶ ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων
[3, 4]   εἶναι, ὥσπερ φησὶν Ἀναξαγόρας, ἵνα  κρατῇ,   τοῦτο δ' ἐστὶν ἵνα γνωρίζῃ
[3, 2]   δύο, ταύτῃ καὶ ἀδιαίρετος> καὶ  διαιρετή.   μὲν οὖν ἀδιαίρετον, ἓν τὸ
[3, 1]   εἶναι αἰσθητήριόν τι ἴδιον, ὧν  ἑκάστῃ   αἰσθήσει αἰσθανόμεθα κατὰ συμβεβηκός, οἷον
[3, 1]   τοῦ συνεχοῦς, καὶ τοῖς ἰδίοις  (ἑκάστη   γὰρ ἓν αἰσθάνεται αἴσθησις) ὥστε
[3, 2]   ὑπερβάλλοντα δὲ λύει φθείρει.  Ἑκάστη   μὲν οὖν αἴσθησις τοῦ ὑποκειμένου
[3, 3]   δ' οὔ, οἷον μύρμηκι  μελίττῃ,   σκώληκι δ' οὔ. Εἶτα αἱ
[3, 2]   δύο τοῦ αὐτοῦ ἔσονται  αὐτὴ   αὑτῆς. Ἔτι δ' εἰ καὶ
[3, 3]   ἐπιστήμη τῶν ἐναντίων  αὐτὴ   εἶναι) ὅτι μὲν οὖν οὐ
[3, 2]   ὁρᾷ, ἑτέρᾳ. Ἀλλ'  αὐτὴ   ἔσται τῆς ὄψεως καὶ τοῦ
[3, 2]   ἐνέργεια καὶ τῆς αἰσθήσεως  αὐτὴ   μέν ἐστι καὶ μία, τὸ
[3, 3]   Ὅτι δ' οὐκ ἔστιν  αὐτὴ   {νόησις} καὶ ὑπόληψις, φανερόν. Τοῦτο
[3, 7]   ἡ> μεσότης, τὸ δ' εἶναι  αὐτῇ   πλείω Τίνι δ' ἐπικρίνει τί
[3, 2]   εἰς ἄπειρον εἶσιν  αὐτή   τις ἔσται αὑτῆς· ὥστ' ἐπὶ
[3, 10]   πᾶσα· οὗ γὰρ ὄρεξις,  αὕτη   ἀρχὴ τοῦ πρακτικοῦ νοῦ, τὸ
[3, 7]   ἀὴρ τὴν κόρην τοιανδὶ ἐποίησεν,  αὕτη   δ' ἕτερον, καὶ ἀκοὴ
[3, 13]   ἁφῇ αἰσθάνεται, ἀλλὰ δι' ἑτέρου·  αὕτη   δὲ δοκεῖ μόνη δι' αὑτῆς.
[3, 11]   τὴν ἐκ συλλογισμοῦ οὐκ ἔχει,  αὕτη   δὲ κινεῖ· διὸ τὸ βουλευτικὸν
[3, 11]   ἐνίοτε καὶ κινεῖ ὁτὲ μὲν  αὕτη   ἐκείνην, ὁτὲ δ' ἐκείνη ταύτην,
[3, 3]   εἶναι τῇ αἰσθήσει, εἴη ἂν  αὕτη   κίνησις οὔτε ἄνευ αἰσθήσεως
[3, 9]   γὰρ ἕνεκά του κίνησις  αὕτη,   καὶ μετὰ φαντασίας καὶ ὀρέξεώς
[3, 11]   κἀγὼ δὲ τοιόσδε) δὴ  αὕτη   κινεῖ δόξα, οὐχ
[3, 1]   ἦν ὄψις μόνη, καὶ  αὕτη   λευκοῦ, ἐλάνθανεν ἂν μᾶλλον κἂν
[3, 3]   ἕτερον καὶ αἰσθήσεως καὶ διανοίας,  αὕτη   τε οὐ γίγνεται ἄνευ αἰσθήσεως,
[3, 10]   ἔχειν. Ὅτι μὲν οὖν  τοιαύτη   δύναμις κινεῖ τῆς ψυχῆς,
[3, 10]   εἴρηται, ὀρεκτικὸν τὸ ζῷον,  ταύτῃ   αὑτοῦ κινητικόν· ὀρεκτικὸν δὲ οὐκ
[3, 13]   καὶ τὸ ἁπτὸν τὴν ἁφήν,  ταύτῃ   δὲ ὥρισται τὸ ζῷον· ἄνευ
[3, 2]   στιγμήν, μία καὶ δύο,  ταύτῃ   καὶ ἀδιαίρετος> καὶ διαιρετή. μὲν
[3, 13]   ἅμα συμβαίνει ἁπτικὸν εἶναι,  ταύτῃ   φθείρει) δὲ τῶν ἁπτῶν
[3, 10]   κινοῦν ὀργανικῶς ὅπου ἀρχὴ καὶ  τελευτὴ   τὸ αὐτό- οἷον γιγγλυμός·
[3, 10]   καὶ τὸ κοῖλον τὸ μὲν  τελευτὴ   τὸ δ' ἀρχή (διὸ τὸ
[3, 3]   τριῶν αἰσθήσεων, καὶ μὲν  πρώτη   παρούσης τῆς αἰσθήσεως ἀληθής, αἱ
[3, 6]   ἂν τὸ λευκὸν μὴ λευκὸν  φῇ,   τὸ λευκὸν καὶ> τὸ μὴ
[3, 13]   καίτοι καὶ τὰ ἄλλα αἰσθητήρια  ἁφῇ   αἰσθάνεται, ἀλλὰ δι' ἑτέρου· αὕτη
[3, 1]   μὲν αὐτῶν ἁπτόμενοι αἰσθανόμεθα, τῇ  ἁφῇ   αἰσθητά ἐστιν, ἣν τυγχάνομεν ἔχοντες,
[3, 12]   ἁπτόν, {ἁπτὸν δὲ τὸ αἰσθητὸν  ἁφῇ,   ἀνάγκη {καὶ} τὸ τοῦ ζῴου
[3, 2]   τὸ ὀξὺ βαρύ,  ἁφῇ   δὲ τὸ θερμαντὸν ψυκτόν·
[3, 1]   ἁπτοῦ ἁπτὸν πάθη τῇ  ἁφῇ   ἡμῖν αἰσθητά ἐστιν) ἀνάγκη τ'
[3, 1]   γὰρ παντὸς οὗ ἐστὶν αἴσθησις  ἁφὴ   καὶ νῦν αἴσθησιν ἔχομεν (πάντα
[3, 1]   οὐθενός, ἐν τῇ  ἁφῇ   μάλιστα μέμικται ἰδίως, διὸ λείποιτ'
[3, 11]   τί τὸ κινοῦν ἐστιν, οἷς  ἁφῇ   μόνον ὑπάρχει αἴσθησις, πότερον ἐνδέχεται
[3, 12]   καὶ γεῦσίς ἐστιν ὥσπερ  ἁφή   τις· τροφῆς γάρ ἐστιν,
[3, 13]   τῶν μετα- ξύ, δ'  ἁφὴ   τῷ αὐτῶν ἅπτεσθαί ἐστιν, διὸ
[3, 13]   δὴ γήϊνον. πάντων γὰρ  ἁφὴ   τῶν ἁπτῶν ἐστὶν ὥσπερ μεσότης,
[3, 13]   ὀσμῆς ἕτερα κινεῖται, τῇ  ἁφῇ   φθείρει (καὶ χυμὸς δὲ
[3, 3]   ὥσπερ ἂν εἰ θεώμενοι ἐν  γραφῇ   τὰ δεινὰ θαρραλέα. Εἰσὶ
[3, 6]   ὥσπερ ἓν ὄντων- καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς  ἔφη   πολλῶν μὲν κόρσαι ἀναύχενες
[3, 13]   λυπηρόν, ἵνα αἰσθάνηται τὸ ἐν  τροφῇ   καὶ ἐπιθυμῇ καὶ κινῆται, ἀκοὴν
[3, 12]   τροφῆς γάρ ἐστιν, δὲ  τροφὴ   τὸ σῶμα ἁπτόν. ψόφος δὲ
[3, 2]   ἐνεργῇ τὸ δυνάμενον ἀκούειν καὶ  ψοφῇ   τὸ δυνάμενον ψοφεῖν, τότε
[3, 12]   περ ἂν ζῇ καὶ ψυχὴν  ἔχῃ,   ἀπὸ γενέσεως καὶ μέχρι φθορᾶς·
[3, 10]   τοῦτο διάνοια κινεῖ, ὅτι  ἀρχὴ   αὐτῆς ἐστι τὸ ὀρεκτόν. Καὶ
[3, 10]   τὸ μὲν τελευτὴ τὸ δ'  ἀρχή   (διὸ τὸ μὲν ἠρεμεῖ τὸ
[3, 10]   εἰπεῖν, τὸ κινοῦν ὀργανικῶς ὅπου  ἀρχὴ   καὶ τελευτὴ τὸ αὐτό- οἷον
[3, 10]   πρακτικοῦ νοῦ, τὸ δ' ἔσχατον  ἀρχὴ   τῆς πράξεως. Ὥστε εὐλόγως δύο
[3, 5]   ποιοῦν τοῦ πάσχοντος καὶ  ἀρχὴ   τῆς ὕλης. {Τὸ δ' αὐτό
[3, 10]   οὗ γὰρ ὄρεξις, αὕτη  ἀρχὴ   τοῦ πρακτικοῦ νοῦ, τὸ δ'
[3, 8]   γὰρ λίθος ἐν τῇ  ψυχῇ,   ἀλλὰ τὸ εἶδος· ὥστε
[3, 12]   οὐχ ἕξει; γὰρ τῇ  ψυχῇ   βέλτιον τῷ σώματι, νῦν
[3, 3]   χρόνον ἐν τούτῳ διατελεῖ  ψυχή·   διὸ ἀνάγκη ἤτοι, ὥσπερ ἔνιοι
[3, 9]   θυμός· εἰ δὲ τρία  ψυχή,   ἐν ἑκάστῳ ἔσται ὄρεξις. Καὶ
[3, 3]   γὰρ τούτοις κρίνει τι  ψυχὴ   καὶ γνωρίζει τῶν ὄντων) καὶ
[3, 9]   λόγῳ, πᾶσα  ψυχή,   καὶ εἰ μόριόν τι, πότερον
[3, 4]   ψυχῆς γινώσκει τε  ψυχὴ   καὶ φρονεῖ, εἴτε χωριστοῦ ὄντος
[3, 9]   ἄνευ φαντασμάτων. ~Ἐπεὶ δὲ  ψυχὴ   κατὰ δύο ὥρισται δυνάμεις
[3, 4]   διανοεῖται καὶ ὑπολαμβάνει  ψυχή)   οὐθέν ἐστιν ἐνεργείᾳ τῶν ὄντων
[3, 8]   συγκεφαλαιώσαντες, εἴπωμεν πάλιν ὅτι  ψυχὴ   τὰ ὄντα πώς ἐστι πάντα·
[3, 7]   εἶναι ἄλλο. Τῇ δὲ διανοητικῇ  ψυχῇ   τὰ φαντάσματα οἷον αἰσθήματα ὑπάρχει,
[3, 5]   πέπονθεν, ἀνάγκη καὶ ἐν τῇ  ψυχῇ   ὑπάρχειν ταύτας τὰς διαφοράς· καὶ
[3, 7]   ὁτὲ δὲ τοῖς ἐν τῇ  ψυχῇ   φαντάσμασιν νοήμασιν, ὥσπερ ὁρῶν,
[3, 7]   οὐδέποτε νοεῖ ἄνευ φαντάσματος  ψυχή.   Ὥσπερ δὲ ἀὴρ τὴν
[3, 8]   ἀλλὰ τὸ εἶδος· ὥστε  ψυχὴ   ὥσπερ χείρ ἐστιν· καὶ
[3, 2]   δ' ἀπορίαν· εἰ γὰρ τὸ  τῇ   ὄψει αἰσθάνεσθαί ἐστιν ὁρᾶν, ὁρᾶται
[3, 2]   τοίνυν ὅτι οὐχ ἓν τὸ  τῇ   ὄψει αἰσθάνεσθαι· καὶ γὰρ ὅταν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 1/07/2010