Ennéade, livre, chap.
[1, 5, 50]	παντὸς εἶδε, τὸ ἴσον καὶ	ὁ	ἅπαξ θεασάμενος ἔχει. ~Ἀλλὰ πλείονα
[1, 5, 50]	ὁ δὲ τὸν ὕστερον χρόνον,	ὁ	δὲ πρότερον εὐδαιμονήσας μετέβαλεν, ἔχουσι
[1, 5, 50]	ἐξ ἀρχῆς εὐδαιμόνησεν εἰς τέλος,	ὁ	δὲ τὸν ὕστερον χρόνον, ὁ
[1, 5, 50]	μὲν γὰρ εὐδαιμονεῖν συμμεμενηκέναι ἀξιοῖ,	ὁ	δὲ χρόνος ὁ πλείων παρὰ
[1, 5, 50]	πλέον ἔχει, τοῦτο ἔχει, ὅσον	ὁ	εὐδαίμων πρὸς οὐκ εὐδαίμονας, ᾧ
[1, 5, 50]	αὐτοὺς τῷ παρόντι. ~Τί οὖν	ὁ	κακοδαίμων; Οὐ μᾶλλον κακοδαίμων τῷ
[1, 5, 50]	αὐτῆς οἴχεται. ~Τί οὖν; Εἰ	ὁ	μὲν ἐξ ἀρχῆς εὐδαιμόνησεν εἰς
[1, 5, 50]	συμμεμενηκέναι ἀξιοῖ, ὁ δὲ χρόνος	ὁ	πλείων παρὰ τὸν παρόντα τὸ
[1, 5, 50]	τὴν μνήμην τῶν γεγενημένων. ~Ἀλλ´	ὁ	πολὺς χρόνος πολλὰς ποιεῖ καλὰς
[1, 5, 50]	ποιεῖ καλὰς πράξεις, ὧν ἄμοιρος	ὁ	πρὸς ὀλίγον εὐδαίμων· εἰ δεῖ
[1, 5, 50]	πράξεις καλὰς ποιοῦσι καρποῦταί τε	ὁ	φρόνιμος τὸ ἀγαθὸν καὶ πράττων,
[1, 5, 50]	ἀκριβέστερον εἶδε, πλέον ἄν τι	ὁ	χρόνος αὐτῷ εἰργάσατο· εἰ δὲ
[1, 5, 50]	ἄν τις λέγειν, ὡς προσθήκην	ὁ	χρόνος δίδωσιν, οἷον τὸ ἐπιμένειν
[1, 5, 50]	Διὰ τί οὖν οὐχ, ὅσος	ὁ	χρόνος, τοσαύτην καὶ τὴν εὐδαιμονίαν
[1, 5, 50]	θέλοι, ὃ ἔχει θέλει καὶ	ὅ	ἐστιν, οὐχ ὃ παρελήλυθεν οὐδ´
[1, 5, 50]	μέλλον καὶ τὸ ἐφεξῆς θέλοι,	ὃ	ἔχει θέλει καὶ ὅ ἐστιν,
[1, 5, 50]	παρελήλυθεν οὐδ´ ὃ μέλλει, ἀλλ´	ὃ	ἤδη ἐστὶ τοῦτο εἶναι, οὐ
[1, 5, 50]	ἐστιν, οὐχ ὃ παρελήλυθεν οὐδ´	ὃ	μέλλει, ἀλλ´ ὃ ἤδη ἐστὶ
[1, 5, 50]	θέλει καὶ ὅ ἐστιν, οὐχ	ὃ	παρελήλυθεν οὐδ´ ὃ μέλλει, ἀλλ´
[1, 5, 50]	τινος ἐν τῷ παρόντι ὄντος.	Διὸ	καὶ εἰκὼν αἰῶνος εἰκότως λέγεται
[1, 5, 50]	τοῦ παρόντος τὸ εὐδαιμονεῖν συνίστησι.	Διὸ	κατὰ τὸ παρὸν ἐθέμεθα τὸ
[1, 5, 50]	τὸ ἐκείνου μένον. Ὅθεν κἂν	ἀπὸ	τοῦ αἰῶνος ἀφέληται τὸ ἐν
[1, 5, 50]	ποιοῦσι καρποῦταί τε ὁ φρόνιμος	τὸ	ἀγαθὸν καὶ πράττων, οὐχ ὅτι
[1, 5, 50]	λαμβάνοις, λαμβάνων οὐ τοῦ χρόνου	τὸ	ἀδιαίρετον, ἀλλὰ τοῦ αἰῶνος τὴν
[1, 5, 50]	ἀεὶ τῷ αἰῶνι οὐδὲ παρεκτατέον	τὸ	ἀδιάστατον, ἀλλὰ πᾶν ὅλον ληπτέον,
[1, 5, 50]	τινί, ἀλλὰ τὸ τοῦτο καὶ	τὸ	ἀδιάστατον καὶ τὸ οὐ χρονικὸν
[1, 5, 50]	μὲν γὰρ ἐν τῷ πλείονι	τὸ	ἀκριβέστερον εἶδε, πλέον ἄν τι
[1, 5, 50]	πλείονα χρόνον εἶδε τοῖς ὄμμασι	τὸ	αὐτό» Εἰ μὲν γὰρ ἐν
[1, 5, 50]	τὸ σῶμα. Ἐπεί, εἴ γε	τὸ	αὐτὸ μένοι καὶ μὴ μείζων
[1, 5, 50]	γενομένῳ, οὐ κἀπὶ τοῦ χρόνου	τὸ	αὐτὸ ποιοῦμεν, ἀλλὰ καὶ τὸν
[1, 5, 50]	τις τὴν ἐνέργειαν τὴν ἀνεμπόδιστον,	τὸ	αὐτὸ τῷ ζητουμένῳ λέγει. Καὶ
[1, 5, 50]	τὸ παρεληλυθὸς προσαριθμοῖ ἀφορῶν εἰς	τὸ	γενόμενον καὶ μένον· ἐπί τε
[1, 5, 50]	τι ἡδὺ δι´ αὐτὴν ποιεῖ.	Τὸ	δὲ ἐν ταῖς πράξεσι τὸ
[1, 5, 50]	ἀεὶ τὸ παρὸν μόνον ἔχει,	τὸ	δὲ παρεληλυθὸς αὐτῆς οἴχεται. ~Τί
[1, 5, 50]	ἴσῳ τὸ μᾶλλον κακοδαιμονεῖν γίνεται.	Τὸ	δὲ πλεῖον ἴσον οὐχ ἅμα
[1, 5, 50]	μηκέτι ὂν τῷ ὄντι συναριθμοῦντα.	Τὸ	δὲ τῆς εὐδαιμονίας ὅρον τε
[1, 5, 50]	ἔτος ἔτι ἂν εἴη γελοιότερος·	τὸ	δὲ τῆς φρονήσεως, ὅτι πέρυσιν
[1, 5, 50]	τοῦ παρόντος ἂν εἴη, εἰ	τὸ	εἶναι ἐν τῷ παρόντι. Εἰ
[1, 5, 50]	Ἡ δ´ ἔφεσις τοῦ ζῆν	τὸ	εἶναι ζητοῦσα τοῦ παρόντος ἂν
[1, 5, 50]	ἤδη ἐστὶ τοῦτο εἶναι, οὐ	τὸ	εἰσαεὶ ζητοῦσα, ἀλλὰ τὸ παρὸν
[1, 5, 50]	βουλομένη ἐν τῷ σκιδναμένῳ αὐτῆς	τὸ	ἐκείνου μένον. Ὅθεν κἂν ἀπὸ
[1, 5, 50]	κἂν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἀφέληται	τὸ	ἐν ἐκείνῳ μεῖναν ἂν καὶ
[1, 5, 50]	εὐδαιμονεῖν, εἶτα ἐζητοῦμεν εἰ {μᾶλλον}	τὸ	ἐν πλείονι εὐδαιμονῆσαι μᾶλλόν ἐστι.
[1, 5, 50]	ταῖς πράξεσι ταῖς πλείοσι πλεονεκτεῖ	τὸ	ἐν πολλῷ χρόνῳ εὐδαιμονεῖν. Πρῶτον
[1, 5, 50]	λαμβάνει τοῦ εὐδαιμονεῖν ἀεὶ κατὰ	τὸ	ἐνεστὼς λαμβανομένου; Οὐδὲ γὰρ ἡ
[1, 5, 50]	ἂν καὶ παρὰ φαύλου, καὶ	τὸ	ἐπὶ σωτηρίᾳ τῆς πατρίδος ἡδὺ
[1, 5, 50]	προσθήκην ὁ χρόνος δίδωσιν, οἷον	τὸ	ἐπιμένειν τὴν νόσον· ἕξις γὰρ
[1, 5, 50]	αἱ πράξεις οὐκ ἐξ αὐτῶν	τὸ	εὖ διδόασιν, ἀλλ´ αἱ διαθέσεις
[1, 5, 50]	ἂν ὀρθῶς ἔχοι ἀριθμεῖν εἰς	τὸ	εὐδαιμονεῖν. Εἰ δὲ τὴν ἡδονὴν
[1, 5, 50]	Διὸ κατὰ τὸ παρὸν ἐθέμεθα	τὸ	εὐδαιμονεῖν, εἶτα ἐζητοῦμεν εἰ {μᾶλλον}
[1, 5, 50]	~Εἰ	τὸ	εὐδαιμονεῖν ἐπίδοσιν τῷ χρόνῳ λαμβάνει
[1, 5, 50]	ζητεῖ τὸ ἕως ἂν ᾖ	τὸ	εὐδαιμονεῖν ἔχειν. Ἡ δ´ ἔφεσις
[1, 5, 50]	ἀλλ´ ἐν τῷ διακεῖσθαί πως	τὸ	εὐδαιμονεῖν. Ἡ δὲ διάθεσις ἐν
[1, 5, 50]	καλῶν. Ἢ ὃς ἐκ πολλῶν	τὸ	εὐδαιμονεῖν καὶ χρόνων καὶ πράξεων
[1, 5, 50]	εἰ πᾶν γένοιτο. Εἴπερ οὖν	τὸ	εὐδαιμονεῖν κατὰ ζωὴν ἀγαθήν, δηλονότι
[1, 5, 50]	καὶ ἑνός τινος τοῦ παρόντος	τὸ	εὐδαιμονεῖν συνίστησι. Διὸ κατὰ τὸ
[1, 5, 50]	τῆς προτέρας, καὶ οὐκέτι μετρηθήσεται	τὸ	εὐδαιμονεῖν τῇ ἀρετῇ. Ἔπειτα καὶ
[1, 5, 50]	Τὸ δὲ ἐν ταῖς πράξεσι	τὸ	εὐδαιμονεῖν τίθεσθαι ἐν τοῖς ἔξω
[1, 5, 50]	οὐ καὶ τὰ ἐναντία καὶ	τὸ	εὐδαιμονεῖν ὡσαύτως; Ἢ ἐπὶ μὲν
[1, 5, 50]	ἑαυτῇ ὡδὶ ἐνεργῆσαι. Καὶ τοῦτο	τὸ	εὐδαιμόνως.
[1, 5, 50]	Εἰ δὲ τὸ μέλλον καὶ	τὸ	ἐφεξῆς θέλοι, ὃ ἔχει θέλει
[1, 5, 50]	ἀεὶ τὸ παρὸν καὶ ζητεῖ	τὸ	ἕως ἂν ᾖ τὸ εὐδαιμονεῖν
[1, 5, 50]	δὲ πρότερον εὐδαιμονήσας μετέβαλεν, ἔχουσι	τὸ	ἴσον; Ἢ ἐνταῦθα ἡ παραβολὴ
[1, 5, 50]	δὲ ὁμοίως διὰ παντὸς εἶδε,	τὸ	ἴσον καὶ ὁ ἅπαξ θεασάμενος
[1, 5, 50]	ἐπί τε τῆς κακοδαίμονος ἕξεως	τὸ	κακὸν εἰς τὸν πλείονα χρόνον
[1, 5, 50]	εἰ ταῦτα οὕτω τῷ χρόνῳ	τὸ	κακὸν ἐπαύξει, διὰ τί οὐ
[1, 5, 50]	καὶ ἐνταῦθα τὸ παρὸν ἀεὶ	τὸ	λυπηρὸν ἔσται, εἰ μὴ τὸ
[1, 5, 50]	μᾶλλον, οὐ τῷ πλείονι ἴσῳ	τὸ	μᾶλλον κακοδαιμονεῖν γίνεται. Τὸ δὲ
[1, 5, 50]	ἐν τῷ παρόντι. Εἰ δὲ	τὸ	μέλλον καὶ τὸ ἐφεξῆς θέλοι,
[1, 5, 50]	λέγειν τῆς παρούσης πλείονα ἄτοπον.	Τὸ	μὲν γὰρ εὐδαιμονεῖν συμμεμενηκέναι ἀξιοῖ,
[1, 5, 50]	ὁ πλείων παρὰ τὸν παρόντα	τὸ	μηκέτι εἶναι. Ὅλως δὲ τοῦ
[1, 5, 50]	οὐδὲ δὴ πλεῖον ὅλως λεκτέον	τὸ	μηκέτι ὂν τῷ ὄντι συναριθμοῦντα.
[1, 5, 50]	χρονικὸν εἶναι. Οὐ συναπτέον τοίνυν	τὸ	ὂν τῷ μὴ ὄντι {οὐδὲ{
[1, 5, 50]	τοῦτο καὶ τὸ ἀδιάστατον καὶ	τὸ	οὐ χρονικὸν εἶναι. Οὐ συναπτέον
[1, 5, 50]	τὸ λυπηρὸν ἔσται, εἰ μὴ	τὸ	παρεληλυθὸς προσαριθμοῖ ἀφορῶν εἰς τὸ
[1, 5, 50]	μείζων ἡ βλάβη, καὶ ἐνταῦθα	τὸ	παρὸν ἀεὶ τὸ λυπηρὸν ἔσται,
[1, 5, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν συνίστησι. Διὸ κατὰ	τὸ	παρὸν ἐθέμεθα τὸ εὐδαιμονεῖν, εἶτα
[1, 5, 50]	ἡ ἔφεσις λαβοῦσα τὴν τεῦξιν	τὸ	παρὸν εἴληφε καὶ ἀεὶ τὸ
[1, 5, 50]	οὐ τὸ εἰσαεὶ ζητοῦσα, ἀλλὰ	τὸ	παρὸν ἤδη εἶναι ἤδη. ~Τί
[1, 5, 50]	ἐστιν. ~Ἀλλὰ διὰ τί, εἰ	τὸ	παρὸν θεωρεῖν δεῖ μόνον καὶ
[1, 5, 50]	τὸ παρὸν εἴληφε καὶ ἀεὶ	τὸ	παρὸν καὶ ζητεῖ τὸ ἕως
[1, 5, 50]	ἡδονὴ δὲ ἡ πλείων ἀεὶ	τὸ	παρὸν μόνον ἔχει, τὸ δὲ
[1, 5, 50]	ἤδη εἶναι ἤδη. ~Τί οὖν	τὸ	πλείονα χρόνον εὐδαιμόνησε καὶ πλείονα
[1, 5, 50]	εἶναι. Ὅλως δὲ τοῦ χρόνου	τὸ	πλέον σκέδασιν βούλεται ἑνός τινος
[1, 5, 50]	ἐν τῷ ἐνεστηκότι μένουσαν παρέχεσθαι	τὸ	πλέον τῷ πλείονα χρόνον ἐν
[1, 5, 50]	αὐτῷ. Οὐ τοίνυν τοῦτό ἐστι	τὸ	ποιοῦν τὴν τοῦ εὐδαίμονος ἡδονήν,
[1, 5, 50]	καὶ κακοῦται μᾶλλον τῷ χρόνῳ	τὸ	σῶμα. Ἐπεί, εἴ γε τὸ
[1, 5, 50]	τῷ εὐδαιμονεῖν γεγενημένῳ, τί ἂν	τὸ	τῆς μνήμης λέγοι; Ἢ γὰρ
[1, 5, 50]	ἔλαττον οὔτε μήκει τινί, ἀλλὰ	τὸ	τοῦτο καὶ τὸ ἀδιάστατον καὶ
[1, 5, 50]	τοῦ ζῆν καὶ τοῦ ἐνεργεῖν,	τὸ	τυγχάνειν τοῦ τοιούτου εὐδαιμονεῖν λέγοι
[1, 5, 50]	τῷ αἰῶνι} τὸν χρόνον οὐδὲ	τὸ	χρονικὸν δὲ ἀεὶ τῷ αἰῶνι
[1, 5, 50]	ἄν τι ὁ χρόνος αὐτῷ	εἰργάσατο·	εἰ δὲ ὁμοίως διὰ παντὸς
[1, 5, 50]	ἡ μνήμη, πῶς οὐκ ἐνταῦθα	λέγοιτο	ἄν τι; Ἀλλὰ ἀνθρώπου ἐστὶ
[1, 5, 50]	πατρίδος ἡδὺ καὶ ἄλλου πράξαντος	γένοιτο	ἂν αὐτῷ. Οὐ τοίνυν τοῦτό
[1, 5, 50]	καὶ ἡ σωτηρία τῆς πατρίδος	γένοιτο	ἂν καὶ παρὰ φαύλου, καὶ
[1, 5, 50]	δέ, ἐν αὐτῇ εἰ πᾶν	γένοιτο.	Εἴπερ οὖν τὸ εὐδαιμονεῖν κατὰ
[1, 5, 50]	χρόνον εἶδε τοῖς ὄμμασι τὸ	αὐτό»	Εἰ μὲν γὰρ ἐν τῷ
[1, 5, 50]	σῶμα. Ἐπεί, εἴ γε τὸ	αὐτὸ	μένοι καὶ μὴ μείζων ἡ
[1, 5, 50]	οὐ κἀπὶ τοῦ χρόνου τὸ	αὐτὸ	ποιοῦμεν, ἀλλὰ καὶ τὸν παρεληλυθότα
[1, 5, 50]	ἂν καὶ αὐτῆς ποιήσηται, ἀπώλεσεν	αὐτό,	σῳζόμενον τέως ἐκείνῳ τρόπον τινά,
[1, 5, 50]	τὴν ἐνέργειαν τὴν ἀνεμπόδιστον, τὸ	αὐτὸ	τῷ ζητουμένῳ λέγει. Καὶ ἡ
[1, 5, 50]	ἄρα ἀριθμητέα χρόνῳ, ἀλλ´ αἰῶνι·	τοῦτο	δὲ οὔτε πλέον οὔτε ἔλαττον
[1, 5, 50]	μέλλει, ἀλλ´ ὃ ἤδη ἐστὶ	τοῦτο	εἶναι, οὐ τὸ εἰσαεὶ ζητοῦσα,
[1, 5, 50]	ἄν τι; Ἀλλὰ ἀνθρώπου ἐστὶ	τοῦτο	ἐλλείποντος τοῖς καλοῖς ἐν τῷ
[1, 5, 50]	γένοιτο ἂν αὐτῷ. Οὐ τοίνυν	τοῦτό	ἐστι τὸ ποιοῦν τὴν τοῦ
[1, 5, 50]	Εἴ τι οὖν πλέον ἔχει,	τοῦτο	ἔχει, ὅσον ὁ εὐδαίμων πρὸς
[1, 5, 50]	οὔτε μήκει τινί, ἀλλὰ τὸ	τοῦτο	καὶ τὸ ἀδιάστατον καὶ τὸ
[1, 5, 50]	πλείονα ἅτερος ἥσθη χρόνον. Ἀλλὰ	τοῦτο	οὐκ ἂν ὀρθῶς ἔχοι ἀριθμεῖν
[1, 5, 50]	ἐν πλείονι εὐδαιμονῆσαι μᾶλλόν ἐστι.	Τοῦτο	οὖν ζητητέον, εἰ ταῖς πράξεσι
[1, 5, 50]	ἐν ἑαυτῇ ὡδὶ ἐνεργῆσαι. Καὶ	τοῦτο	τὸ εὐδαιμόνως.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 21/06/2007