Ennéade, livre, chap.
[1, 5, 50]	τοῦ εὐδαίμονος καὶ οὐκ ἀρκουμένου	ῇ	παρούσῃ. Καίτοι τί ἂν ἡδὺ
[1, 5, 50]	ἂν τὸ τῆς μνήμης λέγοι;	Ἢ	γὰρ φρονήσεως μνήμη τῆς πρόσθεν
[1, 5, 50]	ὅτι ἐχθὲς ἐπὶ ὄψῳ ἥσθη·	ἢ	εἰς δέκατον ἔτος ἔτι ἂν
[1, 5, 50]	εὐδαιμονήσας μετέβαλεν, ἔχουσι τὸ ἴσον;	Ἢ	ἐνταῦθα ἡ παραβολὴ οὐκ εὐδαιμονούντων
[1, 5, 50]	ἐναντία καὶ τὸ εὐδαιμονεῖν ὡσαύτως;	Ἢ	ἐπὶ μὲν τῶν λυπῶν καὶ
[1, 5, 50]	οὐ διὰ πολλῶν τῶν καλῶν.	Ἢ	ὃς ἐκ πολλῶν τὸ εὐδαιμονεῖν
[1, 5, 50]	οἱ θεοὶ νῦν μᾶλλον εὐδαιμονήσουσιν	ἢ	πρότερον καὶ οὔπω τέλεον καὶ
[1, 5, 50]	οὐκ ἂν τηροῖ τὴν ὑπόθεσιν·	ἢ	τῆς ἡδονῆς τὴν μνήμην, ὥσπερ
[1, 5, 50]	παρόντι μετροῦντες ἀδιαίρετον αὐτὴν ποιήσομεν.	Ἢ	τὸν μὲν χρόνον ἀριθμεῖν καὶ
[1, 5, 50]	καὶ ζητεῖ τὸ ἕως ἂν	ᾖ	τὸ εὐδαιμονεῖν ἔχειν. Ἡ δ´
[1, 5, 50]	μᾶλλον, πρῶτον μὲν οὕτω καὶ	ἡ	αὔριον εὐδαιμονία μείζων ἔσται καὶ
[1, 5, 50]	αὐτὸ μένοι καὶ μὴ μείζων	ἡ	βλάβη, καὶ ἐνταῦθα τὸ παρὸν
[1, 5, 50]	καὶ τῆς ψυχῆς ἐστι τιθέντος·	ἡ	γὰρ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς ἐν
[1, 5, 50]	ἂν ᾖ τὸ εὐδαιμονεῖν ἔχειν.	Ἡ	δ´ ἔφεσις τοῦ ζῆν τὸ
[1, 5, 50]	τῷ διακεῖσθαί πως τὸ εὐδαιμονεῖν.	Ἡ	δὲ διάθεσις ἐν τῷ παρεῖναι
[1, 5, 50]	διάθεσις ἐν τῷ παρεῖναι καὶ	ἡ	ἐνέργεια τῆς ζωῆς. ~Εἰ δ´
[1, 5, 50]	αὔριον εὐδαιμονία μείζων ἔσται καὶ	ἡ	ἑξῆς ἀεὶ τῆς προτέρας, καὶ
[1, 5, 50]	τὴν τοῦ εὐδαίμονος ἡδονήν, ἀλλ´	ἡ	ἕξις καὶ τὴν εὐδαιμονίαν καὶ
[1, 5, 50]	καὶ οὐδέποτε τέλεον. Ἔπειτα καὶ	ἡ	ἔφεσις λαβοῦσα τὴν τεῦξιν τὸ
[1, 5, 50]	αὐτὸ τῷ ζητουμένῳ λέγει. Καὶ	ἡ	ἡδονὴ δὲ ἡ πλείων ἀεὶ
[1, 5, 50]	~Εἰ δὲ τῶν καλῶν εἴη	ἡ	μνήμη, πῶς οὐκ ἐνταῦθα λέγοιτο
[1, 5, 50]	τὸ ἐνεστὼς λαμβανομένου; Οὐδὲ γὰρ	ἡ	μνήμη τοῦ εὐδαιμονῆσαι ποιοῖ ἄν
[1, 5, 50]	παρούσῃ. Καίτοι τί ἂν ἡδὺ	ἡ	μνήμη τοῦ ἡδέος ἔχοι; Ὥσπερ
[1, 5, 50]	ἔχουσι τὸ ἴσον; Ἢ ἐνταῦθα	ἡ	παραβολὴ οὐκ εὐδαιμονούντων γεγένηται πάντων,
[1, 5, 50]	λέγει. Καὶ ἡ ἡδονὴ δὲ	ἡ	πλείων ἀεὶ τὸ παρὸν μόνον
[1, 5, 50]	ἐξ οὗ ἔχει. Ἐπεὶ καὶ	ἡ	σωτηρία τῆς πατρίδος γένοιτο ἂν
[1, 5, 50]	μένοι καὶ μὴ μείζων ἡ	βλάβη,	καὶ ἐνταῦθα τὸ παρὸν ἀεὶ
[1, 5, 50]	ἴσον οὐχ ἅμα ἐστὶν οὐδὲ	δὴ	πλεῖον ὅλως λεκτέον τὸ μηκέτι
[1, 5, 50]	εἰσαεὶ ζητοῦσα, ἀλλὰ τὸ παρὸν	ἤδη	εἶναι ἤδη. ~Τί οὖν τὸ
[1, 5, 50]	οὐδ´ ὃ μέλλει, ἀλλ´ ὃ	ἤδη	ἐστὶ τοῦτο εἶναι, οὐ τὸ
[1, 5, 50]	ἀλλὰ τὸ παρὸν ἤδη εἶναι	ἤδη.	~Τί οὖν τὸ πλείονα χρόνον
[1, 5, 50]	τις ὅτι ἐχθὲς ἐπὶ ὄψῳ	ἥσθη·	ἢ εἰς δέκατον ἔτος ἔτι
[1, 5, 50]	θεασάμενος ἔχει. ~Ἀλλὰ πλείονα ἅτερος	ἥσθη	χρόνον. Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἂν
[1, 5, 50]	εἰς δέκατον ἔτος ἔτι ἂν	εἴη	γελοιότερος· τὸ δὲ τῆς φρονήσεως,
[1, 5, 50]	εἶναι ζητοῦσα τοῦ παρόντος ἂν	εἴη,	εἰ τὸ εἶναι ἐν τῷ
[1, 5, 50]	ἐφρόνουν. ~Εἰ δὲ τῶν καλῶν	εἴη	ἡ μνήμη, πῶς οὐκ ἐνταῦθα
[1, 5, 50]	κακίας τῷ ἐμμόνῳ. Τῇ γοῦν	προσθήκῃ	τοῦ μᾶλλον, οὐ τῷ πλείονι
[1, 5, 50]	τὸ ἴσον; Ἢ ἐνταῦθα ἡ	παραβολὴ	οὐκ εὐδαιμονούντων γεγένηται πάντων, ἀλλὰ
[1, 5, 50]	Πρῶτον μὲν οὖν ἔστι καὶ	μὴ	ἐν πράξεσι γενόμενον εὐδαιμονεῖν καὶ
[1, 5, 50]	πάντων, ἀλλὰ μὴ εὐδαιμονούντων, ὅτε	μὴ	εὐδαιμόνουν, πρὸς εὐδαιμονοῦντα. Εἴ τι
[1, 5, 50]	οὐκ εὐδαιμονούντων γεγένηται πάντων, ἀλλὰ	μὴ	εὐδαιμονούντων, ὅτε μὴ εὐδαιμόνουν, πρὸς
[1, 5, 50]	ἐν τῷ παρόντι καὶ τῷ	μὴ	ἔχειν νυνὶ ζητοῦντος τὴν μνήμην
[1, 5, 50]	γε τὸ αὐτὸ μένοι καὶ	μὴ	μείζων ἡ βλάβη, καὶ ἐνταῦθα
[1, 5, 50]	συναπτέον τοίνυν τὸ ὂν τῷ	μὴ	ὄντι {οὐδὲ{ τῷ αἰῶνι} τὸν
[1, 5, 50]	παρὸν θεωρεῖν δεῖ μόνον καὶ	μὴ	συναριθμεῖν τῷ γενομένῳ, οὐ κἀπὶ
[1, 5, 50]	ἀεὶ τὸ λυπηρὸν ἔσται, εἰ	μὴ	τὸ παρεληλυθὸς προσαριθμοῖ ἀφορῶν εἰς
[1, 5, 50]	δὲ τῶν καλῶν εἴη ἡ	μνήμη,	πῶς οὐκ ἐνταῦθα λέγοιτο ἄν
[1, 5, 50]	μνήμης λέγοι; Ἢ γὰρ φρονήσεως	μνήμη	τῆς πρόσθεν γεγενημένης, ὥστε φρονιμώτερον
[1, 5, 50]	ἐνεστὼς λαμβανομένου; Οὐδὲ γὰρ ἡ	μνήμη	τοῦ εὐδαιμονῆσαι ποιοῖ ἄν τι,
[1, 5, 50]	Καίτοι τί ἂν ἡδὺ ἡ	μνήμη	τοῦ ἡδέος ἔχοι; Ὥσπερ ἄν,
[1, 5, 50]	εἰκὼν αἰῶνος εἰκότως λέγεται ἀφανίζειν	βουλομένη	ἐν τῷ σκιδναμένῳ αὐτῆς τὸ
[1, 5, 50]	τῷ ζητουμένῳ λέγει. Καὶ ἡ	ἡδονὴ	δὲ ἡ πλείων ἀεὶ τὸ
[1, 5, 50]	Καὶ τὰ ἄλλα δὲ ὅσα	δυσχερῆ	οὐκ ἐν τῷ πλείονι χρόνῳ
[1, 5, 50]	εὐδαίμονος καὶ οὐκ ἀρκουμένου ῇ	παρούσῃ.	Καίτοι τί ἂν ἡδὺ ἡ
[1, 5, 50]	καὶ οὐκέτι μετρηθήσεται τὸ εὐδαιμονεῖν	τῇ	ἀρετῇ. Ἔπειτα καὶ οἱ θεοὶ
[1, 5, 50]	καὶ τῆς κακίας τῷ ἐμμόνῳ.	Τῇ	γοῦν προσθήκῃ τοῦ μᾶλλον, οὐ
[1, 5, 50]	οὐκέτι μετρηθήσεται τὸ εὐδαιμονεῖν τῇ	ἀρετῇ.	Ἔπειτα καὶ οἱ θεοὶ νῦν
[1, 5, 50]	ἀρετὴν ἐπιδιδόντα μείζονα, οὐ τὴν	πολυετῆ	εὐδαιμονίαν ἀριθμῶν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ τὴν
[1, 5, 50]	αὐτὴν θετέον ζωήν· αὕτη γὰρ	ἀρίστη.	Οὐκ ἄρα ἀριθμητέα χρόνῳ, ἀλλ´
[1, 5, 50]	τρόπον τινά, ἀπολόμενον δέ, ἐν	αὐτῇ	εἰ πᾶν γένοιτο. Εἴπερ οὖν
[1, 5, 50]	τοῦ ὄντος αὐτὴν θετέον ζωήν·	αὕτη	γὰρ ἀρίστη. Οὐκ ἄρα ἀριθμητέα
[1, 5, 50]	ἐν τῷ φρονῆσαι καὶ ἐν	ἑαυτῇ	ὡδὶ ἐνεργῆσαι. Καὶ τοῦτο τὸ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 21/06/2007