Ennéade, livre, chap.
[1, 5, 50]	μνήμη τοῦ ἡδέος ἔχοι; Ὥσπερ	ἄν,	εἰ μνημονεύοι τις ὅτι ἐχθὲς
[1, 5, 50]	μνήμη, πῶς οὐκ ἐνταῦθα λέγοιτο	ἄν	τι; Ἀλλὰ ἀνθρώπου ἐστὶ τοῦτο
[1, 5, 50]	πλείονι τὸ ἀκριβέστερον εἶδε, πλέον	ἄν	τι ὁ χρόνος αὐτῷ εἰργάσατο·
[1, 5, 50]	ἡ μνήμη τοῦ εὐδαιμονῆσαι ποιοῖ	ἄν	τι, οὐδ´ ἐν τῷ λέγειν,
[1, 5, 50]	τῶν λυπῶν καὶ ὀδυνῶν ἔχοι	ἄν	τις λέγειν, ὡς προσθήκην ὁ
[1, 5, 50]	ἡδὺ καὶ ἄλλου πράξαντος γένοιτο	ἂν	αὐτῷ. Οὐ τοίνυν τοῦτό ἐστι
[1, 5, 50]	ἢ εἰς δέκατον ἔτος ἔτι	ἂν	εἴη γελοιότερος· τὸ δὲ τῆς
[1, 5, 50]	τὸ εἶναι ζητοῦσα τοῦ παρόντος	ἂν	εἴη, εἰ τὸ εἶναι ἐν
[1, 5, 50]	παρὸν καὶ ζητεῖ τὸ ἕως	ἂν	ᾖ τὸ εὐδαιμονεῖν ἔχειν. Ἡ
[1, 5, 50]	ἀρκουμένου ῇ παρούσῃ. Καίτοι τί	ἂν	ἡδὺ ἡ μνήμη τοῦ ἡδέος
[1, 5, 50]	ἀφέληται τὸ ἐν ἐκείνῳ μεῖναν	ἂν	καὶ αὐτῆς ποιήσηται, ἀπώλεσεν αὐτό,
[1, 5, 50]	ἡ σωτηρία τῆς πατρίδος γένοιτο	ἂν	καὶ παρὰ φαύλου, καὶ τὸ
[1, 5, 50]	τὴν εὐδαιμονίαν ἐροῦμεν; Καὶ διαιροῖμεν	ἂν	κατὰ τὰς τοῦ χρόνου διαιρέσεις
[1, 5, 50]	τῆς πρόσθεν γεγενημένης, ὥστε φρονιμώτερον	ἂν	λέγοι καὶ οὐκ ἂν τηροῖ
[1, 5, 50]	ἥσθη χρόνον. Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ	ἂν	ὀρθῶς ἔχοι ἀριθμεῖν εἰς τὸ
[1, 5, 50]	μέν, μηκέτι δὲ ὄντων, ἀριθμὸν	ἂν	ποιησαίμεθα, οἷον τῶν τετελευτηκότων· εὐδαιμονίαν
[1, 5, 50]	φρονιμώτερον ἂν λέγοι καὶ οὐκ	ἂν	τηροῖ τὴν ὑπόθεσιν· ἢ τῆς
[1, 5, 50]	ἐν τῷ εὐδαιμονεῖν γεγενημένῳ, τί	ἂν	τὸ τῆς μνήμης λέγοι; Ἢ
[1, 5, 50]	τὴν ἡδονὴν λέγοι τις τὴν	ἐνέργειαν	τὴν ἀνεμπόδιστον, τὸ αὐτὸ τῷ
[1, 5, 50]	ἐπιδιδόντα μείζονα, οὐ τὴν πολυετῆ	εὐδαιμονίαν	ἀριθμῶν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ τὴν μᾶλλον
[1, 5, 50]	ἂν ποιησαίμεθα, οἷον τῶν τετελευτηκότων·	εὐδαιμονίαν	δὲ μηδέτι οὖσαν {παρεῖναι} λέγειν
[1, 5, 50]	ὁ χρόνος, τοσαύτην καὶ τὴν	εὐδαιμονίαν	ἐροῦμεν; Καὶ διαιροῖμεν ἂν κατὰ
[1, 5, 50]	τοῦ χρόνου διαιρέσεις καὶ τὴν	εὐδαιμονίαν·	καὶ γὰρ αὖ τῷ παρόντι
[1, 5, 50]	ἀλλ´ ἡ ἕξις καὶ τὴν	εὐδαιμονίαν	καὶ εἴ τι ἡδὺ δι´
[1, 5, 50]	αὐτῆς τὸ ἐκείνου μένον. Ὅθεν	κἂν	ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἀφέληται τὸ
[1, 5, 50]	αἰῶνος ἀφέληται τὸ ἐν ἐκείνῳ	μεῖναν	ἂν καὶ αὐτῆς ποιήσηται, ἀπώλεσεν
[1, 5, 50]	ἀπολόμενον δέ, ἐν αὐτῇ εἰ	πᾶν	γένοιτο. Εἴπερ οὖν τὸ εὐδαιμονεῖν
[1, 5, 50]	οὐδὲ παρεκτατέον τὸ ἀδιάστατον, ἀλλὰ	πᾶν	ὅλον ληπτέον, εἴ ποτε λαμβάνοις,
[1, 5, 50]	τῷ πλείονι χρόνῳ πλείω τὴν	συμφορὰν	δίδωσιν, οἷον ὀδύναι πολυχρόνιοι καὶ
[1, 5, 50]	ἀλλὰ τὴν ἐκ παντὸς χρόνου	πᾶσαν	ὁμοῦ. ~Εἰ δέ τις λέγοι
[1, 5, 50]	τῶν τετελευτηκότων· εὐδαιμονίαν δὲ μηδέτι	οὖσαν	{παρεῖναι} λέγειν τῆς παρούσης πλείονα
[1, 5, 50]	τῶν παρεληλυθότων ἐν τῷ ἐνεστηκότι	μένουσαν	παρέχεσθαι τὸ πλέον τῷ πλείονα
[1, 5, 50]	ἐκείνῳ τρόπον τινά, ἀπολόμενον δέ,	ἐν	αὐτῇ εἰ πᾶν γένοιτο. Εἴπερ
[1, 5, 50]	ψυχῆς ἐν τῷ φρονῆσαι καὶ	ἐν	ἑαυτῇ ὡδὶ ἐνεργῆσαι. Καὶ τοῦτο
[1, 5, 50]	ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἀφέληται τὸ	ἐν	ἐκείνῳ μεῖναν ἂν καὶ αὐτῆς
[1, 5, 50]	εἶτα ἐζητοῦμεν εἰ {μᾶλλον} τὸ	ἐν	πλείονι εὐδαιμονῆσαι μᾶλλόν ἐστι. Τοῦτο
[1, 5, 50]	πράξεσι ταῖς πλείοσι πλεονεκτεῖ τὸ	ἐν	πολλῷ χρόνῳ εὐδαιμονεῖν. Πρῶτον μὲν
[1, 5, 50]	μὲν οὖν ἔστι καὶ μὴ	ἐν	πράξεσι γενόμενον εὐδαιμονεῖν καὶ οὐκ
[1, 5, 50]	δι´ αὐτὴν ποιεῖ. Τὸ δὲ	ἐν	ταῖς πράξεσι τὸ εὐδαιμονεῖν τίθεσθαι
[1, 5, 50]	ταῖς πράξεσι τὸ εὐδαιμονεῖν τίθεσθαι	ἐν	τοῖς ἔξω τῆς ἀρετῆς καὶ
[1, 5, 50]	οὐδ´ ἐν τῷ λέγειν, ἀλλ´	ἐν	τῷ διακεῖσθαί πως τὸ εὐδαιμονεῖν.
[1, 5, 50]	λέγοι τὴν μνήμην τῶν παρεληλυθότων	ἐν	τῷ ἐνεστηκότι μένουσαν παρέχεσθαι τὸ
[1, 5, 50]	τὸ πλέον τῷ πλείονα χρόνον	ἐν	τῷ εὐδαιμονεῖν γεγενημένῳ, τί ἂν
[1, 5, 50]	εὐδαιμονῆσαι ποιοῖ ἄν τι, οὐδ´	ἐν	τῷ λέγειν, ἀλλ´ ἐν τῷ
[1, 5, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν. Ἡ δὲ διάθεσις	ἐν	τῷ παρεῖναι καὶ ἡ ἐνέργεια
[1, 5, 50]	ἂν εἴη, εἰ τὸ εἶναι	ἐν	τῷ παρόντι. Εἰ δὲ τὸ
[1, 5, 50]	ἐστὶ τοῦτο ἐλλείποντος τοῖς καλοῖς	ἐν	τῷ παρόντι καὶ τῷ μὴ
[1, 5, 50]	πλέον σκέδασιν βούλεται ἑνός τινος	ἐν	τῷ παρόντι ὄντος. Διὸ καὶ
[1, 5, 50]	τὸ αὐτό» Εἰ μὲν γὰρ	ἐν	τῷ πλείονι τὸ ἀκριβέστερον εἶδε,
[1, 5, 50]	ἄλλα δὲ ὅσα δυσχερῆ οὐκ	ἐν	τῷ πλείονι χρόνῳ πλείω τὴν
[1, 5, 50]	αἰῶνος εἰκότως λέγεται ἀφανίζειν βουλομένη	ἐν	τῷ σκιδναμένῳ αὐτῆς τὸ ἐκείνου
[1, 5, 50]	ἡ γὰρ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς	ἐν	τῷ φρονῆσαι καὶ ἐν ἑαυτῇ
[1, 5, 50]	σκιδναμένῳ αὐτῆς τὸ ἐκείνου μένον.	Ὅθεν	κἂν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἀφέληται
[1, 5, 50]	Ἢ γὰρ φρονήσεως μνήμη τῆς	πρόσθεν	γεγενημένης, ὥστε φρονιμώτερον ἂν λέγοι
[1, 5, 50]	καὶ ὅ ἐστιν, οὐχ ὃ	παρελήλυθεν	οὐδ´ ὃ μέλλει, ἀλλ´ ὃ
[1, 5, 50]	χρόνον, ὁ δὲ πρότερον εὐδαιμονήσας	μετέβαλεν,	ἔχουσι τὸ ἴσον; Ἢ ἐνταῦθα
[1, 5, 50]	τοῖς ὄμμασι τὸ αὐτό» Εἰ	μὲν	γὰρ ἐν τῷ πλείονι τὸ
[1, 5, 50]	τῆς παρούσης πλείονα ἄτοπον. Τὸ	μὲν	γὰρ εὐδαιμονεῖν συμμεμενηκέναι ἀξιοῖ, ὁ
[1, 5, 50]	οἴχεται. ~Τί οὖν; Εἰ ὁ	μὲν	ἐξ ἀρχῆς εὐδαιμόνησεν εἰς τέλος,
[1, 5, 50]	ἄτοπον, ἐπείπερ καὶ τῶν γενομένων	μέν,	μηκέτι δὲ ὄντων, ἀριθμὸν ἂν
[1, 5, 50]	ἐν πολλῷ χρόνῳ εὐδαιμονεῖν. Πρῶτον	μὲν	οὖν ἔστι καὶ μὴ ἐν
[1, 5, 50]	τοιούτου εὐδαιμονεῖν λέγοι μᾶλλον, πρῶτον	μὲν	οὕτω καὶ ἡ αὔριον εὐδαιμονία
[1, 5, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν ὡσαύτως; Ἢ ἐπὶ	μὲν	τῶν λυπῶν καὶ ὀδυνῶν ἔχοι
[1, 5, 50]	ἀδιαίρετον αὐτὴν ποιήσομεν. Ἢ τὸν	μὲν	χρόνον ἀριθμεῖν καὶ μηκέτι ὄντα
[1, 5, 50]	καὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἐροῦμεν; Καὶ	διαιροῖμεν	ἂν κατὰ τὰς τοῦ χρόνου
[1, 5, 50]	παρεληλυθότα τῷ παρόντι συναριθμοῦντες πλείω	λέγομεν;	Διὰ τί οὖν οὐχ, ὅσος
[1, 5, 50]	τῷ παρόντι μετροῦντες ἀδιαίρετον αὐτὴν	ποιήσομεν.	Ἢ τὸν μὲν χρόνον ἀριθμεῖν
[1, 5, 50]	κἀπὶ τοῦ χρόνου τὸ αὐτὸ	ποιοῦμεν,	ἀλλὰ καὶ τὸν παρεληλυθότα τῷ
[1, 5, 50]	χρόνος, τοσαύτην καὶ τὴν εὐδαιμονίαν	ἐροῦμεν;	Καὶ διαιροῖμεν ἂν κατὰ τὰς
[1, 5, 50]	παρὸν ἐθέμεθα τὸ εὐδαιμονεῖν, εἶτα	ἐζητοῦμεν	εἰ {μᾶλλον} τὸ ἐν πλείονι
[1, 5, 50]	μεῖναν ἂν καὶ αὐτῆς ποιήσηται,	ἀπώλεσεν	αὐτό, σῳζόμενον τέως ἐκείνῳ τρόπον
[1, 5, 50]	Εἰ ὁ μὲν ἐξ ἀρχῆς	εὐδαιμόνησεν	εἰς τέλος, ὁ δὲ τὸν
[1, 5, 50]	δ´ ὅτι ἐφιέμεθα ἀεὶ τοῦ	ζῆν	καὶ τοῦ ἐνεργεῖν, τὸ τυγχάνειν
[1, 5, 50]	ἔχειν. Ἡ δ´ ἔφεσις τοῦ	ζῆν	τὸ εἶναι ζητοῦσα τοῦ παρόντος
[1, 5, 50]	οὖν τὸ εὐδαιμονεῖν κατὰ ζωὴν	ἀγαθήν,	δηλονότι κατὰ τὴν τοῦ ὄντος
[1, 5, 50]	ἔχοι ἄν τις λέγειν, ὡς	προσθήκην	ὁ χρόνος δίδωσιν, οἷον τὸ
[1, 5, 50]	μὴ ἔχειν νυνὶ ζητοῦντος τὴν	μνήμην	τῶν γεγενημένων. ~Ἀλλ´ ὁ πολὺς
[1, 5, 50]	~Εἰ δέ τις λέγοι τὴν	μνήμην	τῶν παρεληλυθότων ἐν τῷ ἐνεστηκότι
[1, 5, 50]	ὑπόθεσιν· ἢ τῆς ἡδονῆς τὴν	μνήμην,	ὥσπερ πολλῆς περιχαρίας δεομένου τοῦ
[1, 5, 50]	ἀριθμῶν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ τὴν μᾶλλον	γενομένην	τότε, ὅτε μᾶλλόν ἐστιν. ~Ἀλλὰ
[1, 5, 50]	τὸ ποιοῦν τὴν τοῦ εὐδαίμονος	ἡδονήν,	ἀλλ´ ἡ ἕξις καὶ τὴν
[1, 5, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν. Εἰ δὲ τὴν	ἡδονὴν	λέγοι τις τὴν ἐνέργειαν τὴν
[1, 5, 50]	ἡδονὴν λέγοι τις τὴν ἐνέργειαν	τὴν	ἀνεμπόδιστον, τὸ αὐτὸ τῷ ζητουμένῳ
[1, 5, 50]	οὐκ ἐκ πολλῶν χρόνων, ἀλλὰ	τὴν	ἐκ παντὸς χρόνου πᾶσαν ὁμοῦ.
[1, 5, 50]	δὲ τὴν ἡδονὴν λέγοι τις	τὴν	ἐνέργειαν τὴν ἀνεμπόδιστον, τὸ αὐτὸ
[1, 5, 50]	ὅσος ὁ χρόνος, τοσαύτην καὶ	τὴν	εὐδαιμονίαν ἐροῦμεν; Καὶ διαιροῖμεν ἂν
[1, 5, 50]	τὰς τοῦ χρόνου διαιρέσεις καὶ	τὴν	εὐδαιμονίαν· καὶ γὰρ αὖ τῷ
[1, 5, 50]	ἡδονήν, ἀλλ´ ἡ ἕξις καὶ	τὴν	εὐδαιμονίαν καὶ εἴ τι ἡδὺ
[1, 5, 50]	τὸ ἀδιαίρετον, ἀλλὰ τοῦ αἰῶνος	τὴν	ζωὴν τὴν οὐκ ἐκ πολλῶν
[1, 5, 50]	εἰς τὸ εὐδαιμονεῖν. Εἰ δὲ	τὴν	ἡδονὴν λέγοι τις τὴν ἐνέργειαν
[1, 5, 50]	πολυετῆ εὐδαιμονίαν ἀριθμῶν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ	τὴν	μᾶλλον γενομένην τότε, ὅτε μᾶλλόν
[1, 5, 50]	τῷ μὴ ἔχειν νυνὶ ζητοῦντος	τὴν	μνήμην τῶν γεγενημένων. ~Ἀλλ´ ὁ
[1, 5, 50]	ὁμοῦ. ~Εἰ δέ τις λέγοι	τὴν	μνήμην τῶν παρεληλυθότων ἐν τῷ
[1, 5, 50]	τὴν ὑπόθεσιν· ἢ τῆς ἡδονῆς	τὴν	μνήμην, ὥσπερ πολλῆς περιχαρίας δεομένου
[1, 5, 50]	χρόνος δίδωσιν, οἷον τὸ ἐπιμένειν	τὴν	νόσον· ἕξις γὰρ γίνεται, καὶ
[1, 5, 50]	ἀλλὰ τοῦ αἰῶνος τὴν ζωὴν	τὴν	οὐκ ἐκ πολλῶν χρόνων, ἀλλὰ
[1, 5, 50]	εἰς ἀρετὴν ἐπιδιδόντα μείζονα, οὐ	τὴν	πολυετῆ εὐδαιμονίαν ἀριθμῶν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ
[1, 5, 50]	ἐν τῷ πλείονι χρόνῳ πλείω	τὴν	συμφορὰν δίδωσιν, οἷον ὀδύναι πολυχρόνιοι
[1, 5, 50]	Ἔπειτα καὶ ἡ ἔφεσις λαβοῦσα	τὴν	τεῦξιν τὸ παρὸν εἴληφε καὶ
[1, 5, 50]	τοίνυν τοῦτό ἐστι τὸ ποιοῦν	τὴν	τοῦ εὐδαίμονος ἡδονήν, ἀλλ´ ἡ
[1, 5, 50]	κατὰ ζωὴν ἀγαθήν, δηλονότι κατὰ	τὴν	τοῦ ὄντος αὐτὴν θετέον ζωήν·
[1, 5, 50]	λέγοι καὶ οὐκ ἂν τηροῖ	τὴν	ὑπόθεσιν· ἢ τῆς ἡδονῆς τὴν
[1, 5, 50]	χρόνον, ὥστε μᾶλλον εὐδαιμονεῖν εἰς	ἀρετὴν	ἐπιδιδόντα μείζονα, οὐ τὴν πολυετῆ
[1, 5, 50]	δηλονότι κατὰ τὴν τοῦ ὄντος	αὐτὴν	θετέον ζωήν· αὕτη γὰρ ἀρίστη.
[1, 5, 50]	καὶ εἴ τι ἡδὺ δι´	αὐτὴν	ποιεῖ. Τὸ δὲ ἐν ταῖς
[1, 5, 50]	αὖ τῷ παρόντι μετροῦντες ἀδιαίρετον	αὐτὴν	ποιήσομεν. Ἢ τὸν μὲν χρόνον
[1, 5, 50]	οὖν οὐχ, ὅσος ὁ χρόνος,	τοσαύτην	καὶ τὴν εὐδαιμονίαν ἐροῦμεν; Καὶ
[1, 5, 50]	Εἴπερ οὖν τὸ εὐδαιμονεῖν κατὰ	ζωὴν	ἀγαθήν, δηλονότι κατὰ τὴν τοῦ
[1, 5, 50]	τὴν τοῦ ὄντος αὐτὴν θετέον	ζωήν·	αὕτη γὰρ ἀρίστη. Οὐκ ἄρα
[1, 5, 50]	ἀδιαίρετον, ἀλλὰ τοῦ αἰῶνος τὴν	ζωὴν	τὴν οὐκ ἐκ πολλῶν χρόνων,
[1, 5, 50]	ἄν τι, οὐδ´ ἐν τῷ	λέγειν,	ἀλλ´ ἐν τῷ διακεῖσθαί πως
[1, 5, 50]	πρὸς ὀλίγον εὐδαίμων· εἰ δεῖ	λέγειν	ὅλως εὐδαίμονα τὸν οὐ διὰ
[1, 5, 50]	εὐδαιμονίαν δὲ μηδέτι οὖσαν {παρεῖναι}	λέγειν	τῆς παρούσης πλείονα ἄτοπον. Τὸ
[1, 5, 50]	καὶ ὀδυνῶν ἔχοι ἄν τις	λέγειν,	ὡς προσθήκην ὁ χρόνος δίδωσιν,
[1, 5, 50]	ἀεὶ τοῦ ζῆν καὶ τοῦ	ἐνεργεῖν,	τὸ τυγχάνειν τοῦ τοιούτου εὐδαιμονεῖν
[1, 5, 50]	καὶ εἰκὼν αἰῶνος εἰκότως λέγεται	ἀφανίζειν	βουλομένη ἐν τῷ σκιδναμένῳ αὐτῆς
[1, 5, 50]	τοῦτο οὐκ ἂν ὀρθῶς ἔχοι	ἀριθμεῖν	εἰς τὸ εὐδαιμονεῖν. Εἰ δὲ
[1, 5, 50]	ποιήσομεν. Ἢ τὸν μὲν χρόνον	ἀριθμεῖν	καὶ μηκέτι ὄντα οὐκ ἄτοπον,
[1, 5, 50]	θεωρεῖν δεῖ μόνον καὶ μὴ	συναριθμεῖν	τῷ γενομένῳ, οὐ κἀπὶ τοῦ
[1, 5, 50]	ζῆν καὶ τοῦ ἐνεργεῖν, τὸ	τυγχάνειν	τοῦ τοιούτου εὐδαιμονεῖν λέγοι μᾶλλον,
[1, 5, 50]	ὁ χρόνος δίδωσιν, οἷον τὸ	ἐπιμένειν	τὴν νόσον· ἕξις γὰρ γίνεται,
[1, 5, 50]	τῷ πλείονι ἴσῳ τὸ μᾶλλον	κακοδαιμονεῖν	γίνεται. Τὸ δὲ πλεῖον ἴσον
[1, 5, 50]	ἐπίδοσιν τῷ χρόνῳ λαμβάνει τοῦ	εὐδαιμονεῖν	ἀεὶ κατὰ τὸ ἐνεστὼς λαμβανομένου;
[1, 5, 50]	τῷ πλείονα χρόνον ἐν τῷ	εὐδαιμονεῖν	γεγενημένῳ, τί ἂν τὸ τῆς
[1, 5, 50]	ὀρθῶς ἔχοι ἀριθμεῖν εἰς τὸ	εὐδαιμονεῖν.	Εἰ δὲ τὴν ἡδονὴν λέγοι
[1, 5, 50]	τὸν πλείονα χρόνον, ὥστε μᾶλλον	εὐδαιμονεῖν	εἰς ἀρετὴν ἐπιδιδόντα μείζονα, οὐ
[1, 5, 50]	κατὰ τὸ παρὸν ἐθέμεθα τὸ	εὐδαιμονεῖν,	εἶτα ἐζητοῦμεν εἰ {μᾶλλον} τὸ
[1, 5, 50]	~Εἰ τὸ	εὐδαιμονεῖν	ἐπίδοσιν τῷ χρόνῳ λαμβάνει τοῦ
[1, 5, 50]	τὸ ἕως ἂν ᾖ τὸ	εὐδαιμονεῖν	ἔχειν. Ἡ δ´ ἔφεσις τοῦ
[1, 5, 50]	ἐν τῷ διακεῖσθαί πως τὸ	εὐδαιμονεῖν.	Ἡ δὲ διάθεσις ἐν τῷ
[1, 5, 50]	καὶ μὴ ἐν πράξεσι γενόμενον	εὐδαιμονεῖν	καὶ οὐκ ἔλαττον ἀλλὰ μᾶλλον
[1, 5, 50]	Ἢ ὃς ἐκ πολλῶν τὸ	εὐδαιμονεῖν	καὶ χρόνων καὶ πράξεων λέγει,
[1, 5, 50]	πᾶν γένοιτο. Εἴπερ οὖν τὸ	εὐδαιμονεῖν	κατὰ ζωὴν ἀγαθήν, δηλονότι κατὰ
[1, 5, 50]	ἐνεργεῖν, τὸ τυγχάνειν τοῦ τοιούτου	εὐδαιμονεῖν	λέγοι μᾶλλον, πρῶτον μὲν οὕτω
[1, 5, 50]	πλεονεκτεῖ τὸ ἐν πολλῷ χρόνῳ	εὐδαιμονεῖν.	Πρῶτον μὲν οὖν ἔστι καὶ
[1, 5, 50]	πλείονα ἄτοπον. Τὸ μὲν γὰρ	εὐδαιμονεῖν	συμμεμενηκέναι ἀξιοῖ, ὁ δὲ χρόνος
[1, 5, 50]	ἑνός τινος τοῦ παρόντος τὸ	εὐδαιμονεῖν	συνίστησι. Διὸ κατὰ τὸ παρὸν
[1, 5, 50]	προτέρας, καὶ οὐκέτι μετρηθήσεται τὸ	εὐδαιμονεῖν	τῇ ἀρετῇ. Ἔπειτα καὶ οἱ
[1, 5, 50]	δὲ ἐν ταῖς πράξεσι τὸ	εὐδαιμονεῖν	τίθεσθαι ἐν τοῖς ἔξω τῆς
[1, 5, 50]	καὶ τὰ ἐναντία καὶ τὸ	εὐδαιμονεῖν	ὡσαύτως; Ἢ ἐπὶ μὲν τῶν
[1, 5, 50]	διὰ τί, εἰ τὸ παρὸν	θεωρεῖν	δεῖ μόνον καὶ μὴ συναριθμεῖν
[1, 5, 50]	οὐκ εὐδαίμονας, ᾧ καὶ συμβαίνει	πλεονεκτεῖν	αὐτοὺς τῷ παρόντι. ~Τί οὖν
[1, 5, 50]	ἕως ἂν ᾖ τὸ εὐδαιμονεῖν	ἔχειν.	Ἡ δ´ ἔφεσις τοῦ ζῆν
[1, 5, 50]	τῷ παρόντι καὶ τῷ μὴ	ἔχειν	νυνὶ ζητοῦντος τὴν μνήμην τῶν
[1, 5, 50]	καὶ ἡ ἔφεσις λαβοῦσα τὴν	τεῦξιν	τὸ παρὸν εἴληφε καὶ ἀεὶ
[1, 5, 50]	δὲ τοῦ χρόνου τὸ πλέον	σκέδασιν	βούλεται ἑνός τινος ἐν τῷ
[1, 5, 50]	οὐκ ἐξ αὐτῶν τὸ εὖ	διδόασιν,	ἀλλ´ αἱ διαθέσεις καὶ τὰς
[1, 5, 50]	καὶ οὐκ ἂν τηροῖ τὴν	ὑπόθεσιν·	ἢ τῆς ἡδονῆς τὴν μνήμην,
[1, 5, 50]	~Εἰ τὸ εὐδαιμονεῖν	ἐπίδοσιν	τῷ χρόνῳ λαμβάνει τοῦ εὐδαιμονεῖν
[1, 5, 50]	καὶ οἱ θεοὶ νῦν μᾶλλον	εὐδαιμονήσουσιν	ἢ πρότερον καὶ οὔπω τέλεον
[1, 5, 50]	τὸ δὲ τῆς φρονήσεως, ὅτι	πέρυσιν	ἐφρόνουν. ~Εἰ δὲ τῶν καλῶν
[1, 5, 50]	πλείονι χρόνῳ πλείω τὴν συμφορὰν	δίδωσιν,	οἷον ὀδύναι πολυχρόνιοι καὶ λῦπαι
[1, 5, 50]	λέγειν, ὡς προσθήκην ὁ χρόνος	δίδωσιν,	οἷον τὸ ἐπιμένειν τὴν νόσον·
[1, 5, 50]	μᾶλλον γενομένην τότε, ὅτε μᾶλλόν	ἐστιν.	~Ἀλλὰ διὰ τί, εἰ τὸ
[1, 5, 50]	δὲ πλεῖον ἴσον οὐχ ἅμα	ἐστὶν	οὐδὲ δὴ πλεῖον ὅλως λεκτέον
[1, 5, 50]	ὃ ἔχει θέλει καὶ ὅ	ἐστιν,	οὐχ ὃ παρελήλυθεν οὐδ´ ὃ
[1, 5, 50]	εἶναι. Οὐ συναπτέον τοίνυν τὸ	ὂν	τῷ μὴ ὄντι {οὐδὲ{ τῷ
[1, 5, 50]	πλεῖον ὅλως λεκτέον τὸ μηκέτι	ὂν	τῷ ὄντι συναριθμοῦντα. Τὸ δὲ
[1, 5, 50]	πράξεις, ὧν ἄμοιρος ὁ πρὸς	ὀλίγον	εὐδαίμων· εἰ δεῖ λέγειν ὅλως
[1, 5, 50]	καὶ οὔπω τέλεον καὶ οὐδέποτε	τέλεον.	Ἔπειτα καὶ ἡ ἔφεσις λαβοῦσα
[1, 5, 50]	εὐδαιμονήσουσιν ἢ πρότερον καὶ οὔπω	τέλεον	καὶ οὐδέποτε τέλεον. Ἔπειτα καὶ
[1, 5, 50]	τῷ πλείονι τὸ ἀκριβέστερον εἶδε,	πλέον	ἄν τι ὁ χρόνος αὐτῷ
[1, 5, 50]	πρὸς εὐδαιμονοῦντα. Εἴ τι οὖν	πλέον	ἔχει, τοῦτο ἔχει, ὅσον ὁ
[1, 5, 50]	ἀλλ´ αἰῶνι· τοῦτο δὲ οὔτε	πλέον	οὔτε ἔλαττον οὔτε μήκει τινί,
[1, 5, 50]	Ὅλως δὲ τοῦ χρόνου τὸ	πλέον	σκέδασιν βούλεται ἑνός τινος ἐν
[1, 5, 50]	τῷ ἐνεστηκότι μένουσαν παρέχεσθαι τὸ	πλέον	τῷ πλείονα χρόνον ἐν τῷ
[1, 5, 50]	δὲ ἀεὶ τῷ αἰῶνι οὐδὲ	παρεκτατέον	τὸ ἀδιάστατον, ἀλλὰ πᾶν ὅλον
[1, 5, 50]	κατὰ τὴν τοῦ ὄντος αὐτὴν	θετέον	ζωήν· αὕτη γὰρ ἀρίστη. Οὐκ
[1, 5, 50]	εὐδαιμονῆσαι μᾶλλόν ἐστι. Τοῦτο οὖν	ζητητέον,	εἰ ταῖς πράξεσι ταῖς πλείοσι
[1, 5, 50]	ἐστὶν οὐδὲ δὴ πλεῖον ὅλως	λεκτέον	τὸ μηκέτι ὂν τῷ ὄντι
[1, 5, 50]	τὸ οὐ χρονικὸν εἶναι. Οὐ	συναπτέον	τοίνυν τὸ ὂν τῷ μὴ
[1, 5, 50]	τὸ ἀδιάστατον, ἀλλὰ πᾶν ὅλον	ληπτέον,	εἴ ποτε λαμβάνοις, λαμβάνων οὐ
[1, 5, 50]	καρποῦταί τε ὁ φρόνιμος τὸ	ἀγαθὸν	καὶ πράττων, οὐχ ὅτι πράττει
[1, 5, 50]	μᾶλλον κακοδαιμονεῖν γίνεται. Τὸ δὲ	πλεῖον	ἴσον οὐχ ἅμα ἐστὶν οὐδὲ
[1, 5, 50]	οὐχ ἅμα ἐστὶν οὐδὲ δὴ	πλεῖον	ὅλως λεκτέον τὸ μηκέτι ὂν
[1, 5, 50]	χρόνῳ πλείω τὴν συμφορὰν δίδωσιν,	οἷον	ὀδύναι πολυχρόνιοι καὶ λῦπαι καὶ
[1, 5, 50]	ὡς προσθήκην ὁ χρόνος δίδωσιν,	οἷον	τὸ ἐπιμένειν τὴν νόσον· ἕξις
[1, 5, 50]	δὲ ὄντων, ἀριθμὸν ἂν ποιησαίμεθα,	οἷον	τῶν τετελευτηκότων· εὐδαιμονίαν δὲ μηδέτι
[1, 5, 50]	πρῶτον μὲν οὕτω καὶ ἡ	αὔριον	εὐδαιμονία μείζων ἔσται καὶ ἡ
[1, 5, 50]	τε τῆς κακοδαίμονος ἕξεως τὸ	κακὸν	εἰς τὸν πλείονα χρόνον ἐπιτείνεσθαι
[1, 5, 50]	ταῦτα οὕτω τῷ χρόνῳ τὸ	κακὸν	ἐπαύξει, διὰ τί οὐ καὶ
[1, 5, 50]	αἰῶνι} τὸν χρόνον οὐδὲ τὸ	χρονικὸν	δὲ ἀεὶ τῷ αἰῶνι οὐδὲ
[1, 5, 50]	τὸ ἀδιάστατον καὶ τὸ οὐ	χρονικὸν	εἶναι. Οὐ συναπτέον τοίνυν τὸ
[1, 5, 50]	εὐδαιμονίαν ἀριθμῶν ἐπαινεῖ, ἀλλὰ τὴν	μᾶλλον	γενομένην τότε, ὅτε μᾶλλόν ἐστιν.
[1, 5, 50]	{μᾶλλον} τὸ ἐν πλείονι εὐδαιμονῆσαι	μᾶλλόν	ἐστι. Τοῦτο οὖν ζητητέον, εἰ
[1, 5, 50]	τὴν μᾶλλον γενομένην τότε, ὅτε	μᾶλλόν	ἐστιν. ~Ἀλλὰ διὰ τί, εἰ
[1, 5, 50]	παρὰ τὸν πλείονα χρόνον, ὥστε	μᾶλλον	εὐδαιμονεῖν εἰς ἀρετὴν ἐπιδιδόντα μείζονα,
[1, 5, 50]	Ἔπειτα καὶ οἱ θεοὶ νῦν	μᾶλλον	εὐδαιμονήσουσιν ἢ πρότερον καὶ οὔπω
[1, 5, 50]	οὐ τῷ πλείονι ἴσῳ τὸ	μᾶλλον	κακοδαιμονεῖν γίνεται. Τὸ δὲ πλεῖον
[1, 5, 50]	~Τί οὖν ὁ κακοδαίμων; Οὐ	μᾶλλον	κακοδαίμων τῷ πλείονι; Καὶ τὰ
[1, 5, 50]	ἐμμόνῳ. Τῇ γοῦν προσθήκῃ τοῦ	μᾶλλον,	οὐ τῷ πλείονι ἴσῳ τὸ
[1, 5, 50]	τυγχάνειν τοῦ τοιούτου εὐδαιμονεῖν λέγοι	μᾶλλον,	πρῶτον μὲν οὕτω καὶ ἡ
[1, 5, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν, εἶτα ἐζητοῦμεν εἰ	{μᾶλλον}	τὸ ἐν πλείονι εὐδαιμονῆσαι μᾶλλόν
[1, 5, 50]	εὐδαιμονεῖν καὶ οὐκ ἔλαττον ἀλλὰ	μᾶλλον	τοῦ πεπραγότος· ἔπειτα αἱ πράξεις
[1, 5, 50]	ἕξις γὰρ γίνεται, καὶ κακοῦται	μᾶλλον	τῷ χρόνῳ τὸ σῶμα. Ἐπεί,
[1, 5, 50]	τῷ παρόντι. Εἰ δὲ τὸ	μέλλον	καὶ τὸ ἐφεξῆς θέλοι, ὃ
[1, 5, 50]	παρεκτατέον τὸ ἀδιάστατον, ἀλλὰ πᾶν	ὅλον	ληπτέον, εἴ ποτε λαμβάνοις, λαμβάνων
[1, 5, 50]	γενομένων μέν, μηκέτι δὲ ὄντων,	ἀριθμὸν	ἂν ποιησαίμεθα, οἷον τῶν τετελευτηκότων·
[1, 5, 50]	ἀφορῶν εἰς τὸ γενόμενον καὶ	μένον·	ἐπί τε τῆς κακοδαίμονος ἕξεως
[1, 5, 50]	τῷ σκιδναμένῳ αὐτῆς τὸ ἐκείνου	μένον.	Ὅθεν κἂν ἀπὸ τοῦ αἰῶνος
[1, 5, 50]	καὶ αὐτῆς ποιήσηται, ἀπώλεσεν αὐτό,	σῳζόμενον	τέως ἐκείνῳ τρόπον τινά, ἀπολόμενον
[1, 5, 50]	σῳζόμενον τέως ἐκείνῳ τρόπον τινά,	ἀπολόμενον	δέ, ἐν αὐτῇ εἰ πᾶν
[1, 5, 50]	ἔστι καὶ μὴ ἐν πράξεσι	γενόμενον	εὐδαιμονεῖν καὶ οὐκ ἔλαττον ἀλλὰ
[1, 5, 50]	παρεληλυθὸς προσαριθμοῖ ἀφορῶν εἰς τὸ	γενόμενον	καὶ μένον· ἐπί τε τῆς
[1, 5, 50]	ἡ πλείων ἀεὶ τὸ παρὸν	μόνον	ἔχει, τὸ δὲ παρεληλυθὸς αὐτῆς
[1, 5, 50]	εἰ τὸ παρὸν θεωρεῖν δεῖ	μόνον	καὶ μὴ συναριθμεῖν τῷ γενομένῳ,
[1, 5, 50]	ἔχει. ~Ἀλλὰ πλείονα ἅτερος ἥσθη	χρόνον.	Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἂν ὀρθῶς
[1, 5, 50]	αὐτὴν ποιήσομεν. Ἢ τὸν μὲν	χρόνον	ἀριθμεῖν καὶ μηκέτι ὄντα οὐκ
[1, 5, 50]	πλείονα χρόνον εὐδαιμόνησε καὶ πλείονα	χρόνον	εἶδε τοῖς ὄμμασι τὸ αὐτό»
[1, 5, 50]	παρέχεσθαι τὸ πλέον τῷ πλείονα	χρόνον	ἐν τῷ εὐδαιμονεῖν γεγενημένῳ, τί
[1, 5, 50]	τὸ κακὸν εἰς τὸν πλείονα	χρόνον	ἐπιτείνεσθαι αὐξανομένης καὶ τῆς κακίας
[1, 5, 50]	ἤδη. ~Τί οὖν τὸ πλείονα	χρόνον	εὐδαιμόνησε καὶ πλείονα χρόνον εἶδε
[1, 5, 50]	τέλος, ὁ δὲ τὸν ὕστερον	χρόνον,	ὁ δὲ πρότερον εὐδαιμονήσας μετέβαλεν,
[1, 5, 50]	ὄντι {οὐδὲ{ τῷ αἰῶνι} τὸν	χρόνον	οὐδὲ τὸ χρονικὸν δὲ ἀεὶ
[1, 5, 50]	ἐνταῦθα ἐπίδοσις παρὰ τὸν πλείονα	χρόνον,	ὥστε μᾶλλον εὐδαιμονεῖν εἰς ἀρετὴν
[1, 5, 50]	ἀπώλεσεν αὐτό, σῳζόμενον τέως ἐκείνῳ	τρόπον	τινά, ἀπολόμενον δέ, ἐν αὐτῇ
[1, 5, 50]	ἀριθμεῖν καὶ μηκέτι ὄντα οὐκ	ἄτοπον,	ἐπείπερ καὶ τῶν γενομένων μέν,
[1, 5, 50]	{παρεῖναι} λέγειν τῆς παρούσης πλείονα	ἄτοπον.	Τὸ μὲν γὰρ εὐδαιμονεῖν συμμεμενηκέναι
[1, 5, 50]	ἡ βλάβη, καὶ ἐνταῦθα τὸ	παρὸν	ἀεὶ τὸ λυπηρὸν ἔσται, εἰ
[1, 5, 50]	εὐδαιμονεῖν συνίστησι. Διὸ κατὰ τὸ	παρὸν	ἐθέμεθα τὸ εὐδαιμονεῖν, εἶτα ἐζητοῦμεν
[1, 5, 50]	ἔφεσις λαβοῦσα τὴν τεῦξιν τὸ	παρὸν	εἴληφε καὶ ἀεὶ τὸ παρὸν
[1, 5, 50]	τὸ εἰσαεὶ ζητοῦσα, ἀλλὰ τὸ	παρὸν	ἤδη εἶναι ἤδη. ~Τί οὖν
[1, 5, 50]	~Ἀλλὰ διὰ τί, εἰ τὸ	παρὸν	θεωρεῖν δεῖ μόνον καὶ μὴ
[1, 5, 50]	παρὸν εἴληφε καὶ ἀεὶ τὸ	παρὸν	καὶ ζητεῖ τὸ ἕως ἂν
[1, 5, 50]	δὲ ἡ πλείων ἀεὶ τὸ	παρὸν	μόνον ἔχει, τὸ δὲ παρεληλυθὸς
[1, 5, 50]	τὸν ὕστερον χρόνον, ὁ δὲ	πρότερον	εὐδαιμονήσας μετέβαλεν, ἔχουσι τὸ ἴσον;
[1, 5, 50]	θεοὶ νῦν μᾶλλον εὐδαιμονήσουσιν ἢ	πρότερον	καὶ οὔπω τέλεον καὶ οὐδέποτε
[1, 5, 50]	γὰρ ἐν τῷ πλείονι τὸ	ἀκριβέστερον	εἶδε, πλέον ἄν τι ὁ
[1, 5, 50]	εἰς τέλος, ὁ δὲ τὸν	ὕστερον	χρόνον, ὁ δὲ πρότερον εὐδαιμονήσας
[1, 5, 50]	μνήμη τῆς πρόσθεν γεγενημένης, ὥστε	φρονιμώτερον	ἂν λέγοι καὶ οὐκ ἂν
[1, 5, 50]	ἐνταῦθα τὸ παρὸν ἀεὶ τὸ	λυπηρὸν	ἔσται, εἰ μὴ τὸ παρεληλυθὸς
[1, 5, 50]	συναριθμοῦντα. Τὸ δὲ τῆς εὐδαιμονίας	ὅρον	τε καὶ πέρας ἔχει καὶ
[1, 5, 50]	πρότερον εὐδαιμονήσας μετέβαλεν, ἔχουσι τὸ	ἴσον;	Ἢ ἐνταῦθα ἡ παραβολὴ οὐκ
[1, 5, 50]	ὁμοίως διὰ παντὸς εἶδε, τὸ	ἴσον	καὶ ὁ ἅπαξ θεασάμενος ἔχει.
[1, 5, 50]	κακοδαιμονεῖν γίνεται. Τὸ δὲ πλεῖον	ἴσον	οὐχ ἅμα ἐστὶν οὐδὲ δὴ
[1, 5, 50]	οὖν πλέον ἔχει, τοῦτο ἔχει,	ὅσον	ὁ εὐδαίμων πρὸς οὐκ εὐδαίμονας,
[1, 5, 50]	δίδωσιν, οἷον τὸ ἐπιμένειν τὴν	νόσον·	ἕξις γὰρ γίνεται, καὶ κακοῦται
[1, 5, 50]	μετροῦντες ἀδιαίρετον αὐτὴν ποιήσομεν. Ἢ	τὸν	μὲν χρόνον ἀριθμεῖν καὶ μηκέτι
[1, 5, 50]	εἰ δεῖ λέγειν ὅλως εὐδαίμονα	τὸν	οὐ διὰ πολλῶν τῶν καλῶν.
[1, 5, 50]	τὸ αὐτὸ ποιοῦμεν, ἀλλὰ καὶ	τὸν	παρεληλυθότα τῷ παρόντι συναριθμοῦντες πλείω
[1, 5, 50]	δὲ χρόνος ὁ πλείων παρὰ	τὸν	παρόντα τὸ μηκέτι εἶναι. Ὅλως
[1, 5, 50]	κακοδαίμονος ἕξεως τὸ κακὸν εἰς	τὸν	πλείονα χρόνον ἐπιτείνεσθαι αὐξανομένης καὶ
[1, 5, 50]	τις καὶ ἐνταῦθα ἐπίδοσις παρὰ	τὸν	πλείονα χρόνον, ὥστε μᾶλλον εὐδαιμονεῖν
[1, 5, 50]	εὐδαιμόνησεν εἰς τέλος, ὁ δὲ	τὸν	ὕστερον χρόνον, ὁ δὲ πρότερον
[1, 5, 50]	μὴ ὄντι {οὐδὲ{ τῷ αἰῶνι}	τὸν	χρόνον οὐδὲ τὸ χρονικὸν δὲ
[1, 5, 50]	ἐπὶ ὄψῳ ἥσθη· ἢ εἰς	δέκατον	ἔτος ἔτι ἂν εἴη γελοιότερος·
[1, 5, 50]	τῷ αἰῶνι οὐδὲ παρεκτατέον τὸ	ἀδιάστατον,	ἀλλὰ πᾶν ὅλον ληπτέον, εἴ
[1, 5, 50]	ἀλλὰ τὸ τοῦτο καὶ τὸ	ἀδιάστατον	καὶ τὸ οὐ χρονικὸν εἶναι.
[1, 5, 50]	λαμβάνων οὐ τοῦ χρόνου τὸ	ἀδιαίρετον,	ἀλλὰ τοῦ αἰῶνος τὴν ζωὴν
[1, 5, 50]	γὰρ αὖ τῷ παρόντι μετροῦντες	ἀδιαίρετον	αὐτὴν ποιήσομεν. Ἢ τὸν μὲν
[1, 5, 50]	λέγοι τις τὴν ἐνέργειαν τὴν	ἀνεμπόδιστον,	τὸ αὐτὸ τῷ ζητουμένῳ λέγει.
[1, 5, 50]	πράξεσι γενόμενον εὐδαιμονεῖν καὶ οὐκ	ἔλαττον	ἀλλὰ μᾶλλον τοῦ πεπραγότος· ἔπειτα
[1, 5, 50]	τοῦτο δὲ οὔτε πλέον οὔτε	ἔλαττον	οὔτε μήκει τινί, ἀλλὰ τὸ
[1, 5, 50]	τε καὶ πέρας ἔχει καὶ	ταὐτὸν	ἀεί. Εἰ δέ τις καὶ
[1, 5, 50]	τὸ ἐν πολλῷ χρόνῳ εὐδαιμονεῖν.	Πρῶτον	μὲν οὖν ἔστι καὶ μὴ
[1, 5, 50]	τοῦ τοιούτου εὐδαιμονεῖν λέγοι μᾶλλον,	πρῶτον	μὲν οὕτω καὶ ἡ αὔριον
[1, 5, 50]	ἀρετῇ. Ἔπειτα καὶ οἱ θεοὶ	νῦν	μᾶλλον εὐδαιμονήσουσιν ἢ πρότερον καὶ
[1, 5, 50]	οὐ χρονικὸν εἶναι. Οὐ συναπτέον	τοίνυν	τὸ ὂν τῷ μὴ ὄντι
[1, 5, 50]	πράξαντος γένοιτο ἂν αὐτῷ. Οὐ	τοίνυν	τοῦτό ἐστι τὸ ποιοῦν τὴν
[1, 5, 50]	δὲ παρεληλυθὸς αὐτῆς οἴχεται. ~Τί	οὖν;	Εἰ ὁ μὲν ἐξ ἀρχῆς
[1, 5, 50]	πολλῷ χρόνῳ εὐδαιμονεῖν. Πρῶτον μὲν	οὖν	ἔστι καὶ μὴ ἐν πράξεσι
[1, 5, 50]	πλείονι εὐδαιμονῆσαι μᾶλλόν ἐστι. Τοῦτο	οὖν	ζητητέον, εἰ ταῖς πράξεσι ταῖς
[1, 5, 50]	πλεονεκτεῖν αὐτοὺς τῷ παρόντι. ~Τί	οὖν	ὁ κακοδαίμων; Οὐ μᾶλλον κακοδαίμων
[1, 5, 50]	συναριθμοῦντες πλείω λέγομεν; Διὰ τί	οὖν	οὐχ, ὅσος ὁ χρόνος, τοσαύτην
[1, 5, 50]	εὐδαιμόνουν, πρὸς εὐδαιμονοῦντα. Εἴ τι	οὖν	πλέον ἔχει, τοῦτο ἔχει, ὅσον
[1, 5, 50]	αὐτῇ εἰ πᾶν γένοιτο. Εἴπερ	οὖν	τὸ εὐδαιμονεῖν κατὰ ζωὴν ἀγαθήν,
[1, 5, 50]	παρὸν ἤδη εἶναι ἤδη. ~Τί	οὖν	τὸ πλείονα χρόνον εὐδαιμόνησε καὶ
[1, 5, 50]	τῆς κακίας τῷ ἐμμόνῳ. Τῇ	γοῦν	προσθήκῃ τοῦ μᾶλλον, οὐ τῷ
[1, 5, 50]	Οὐ τοίνυν τοῦτό ἐστι τὸ	ποιοῦν	τὴν τοῦ εὐδαίμονος ἡδονήν, ἀλλ´
[1, 5, 50]	ἀλλὰ μὴ εὐδαιμονούντων, ὅτε μὴ	εὐδαιμόνουν,	πρὸς εὐδαιμονοῦντα. Εἴ τι οὖν
[1, 5, 50]	δὲ τῆς φρονήσεως, ὅτι πέρυσιν	ἐφρόνουν.	~Εἰ δὲ τῶν καλῶν εἴη
[1, 5, 50]	χρόνος πολλὰς ποιεῖ καλὰς πράξεις,	ὧν	ἄμοιρος ὁ πρὸς ὀλίγον εὐδαίμων·
[1, 5, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν καὶ χρόνων καὶ	πράξεων	λέγει, ἐκ τῶν μηκέτι ὄντων
[1, 5, 50]	οὕτω καὶ ἡ αὔριον εὐδαιμονία	μείζων	ἔσται καὶ ἡ ἑξῆς ἀεὶ
[1, 5, 50]	τὸ αὐτὸ μένοι καὶ μὴ	μείζων	ἡ βλάβη, καὶ ἐνταῦθα τὸ
[1, 5, 50]	Καὶ ἡ ἡδονὴ δὲ ἡ	πλείων	ἀεὶ τὸ παρὸν μόνον ἔχει,
[1, 5, 50]	ἀξιοῖ, ὁ δὲ χρόνος ὁ	πλείων	παρὰ τὸν παρόντα τὸ μηκέτι
[1, 5, 50]	τῷ παρόντι ὄντος. Διὸ καὶ	εἰκὼν	αἰῶνος εἰκότως λέγεται ἀφανίζειν βουλομένη
[1, 5, 50]	πέρυσιν ἐφρόνουν. ~Εἰ δὲ τῶν	καλῶν	εἴη ἡ μνήμη, πῶς οὐκ
[1, 5, 50]	τὸν οὐ διὰ πολλῶν τῶν	καλῶν.	Ἢ ὃς ἐκ πολλῶν τὸ
[1, 5, 50]	τῶν καλῶν. Ἢ ὃς ἐκ	πολλῶν	τὸ εὐδαιμονεῖν καὶ χρόνων καὶ
[1, 5, 50]	ὅλως εὐδαίμονα τὸν οὐ διὰ	πολλῶν	τῶν καλῶν. Ἢ ὃς ἐκ
[1, 5, 50]	τὴν ζωὴν τὴν οὐκ ἐκ	πολλῶν	χρόνων, ἀλλὰ τὴν ἐκ παντὸς
[1, 5, 50]	μείζονα, οὐ τὴν πολυετῆ εὐδαιμονίαν	ἀριθμῶν	ἐπαινεῖ, ἀλλὰ τὴν μᾶλλον γενομένην
[1, 5, 50]	τῷ παρόντι. ~Τί οὖν ὁ	κακοδαίμων;	Οὐ μᾶλλον κακοδαίμων τῷ πλείονι;
[1, 5, 50]	οὖν ὁ κακοδαίμων; Οὐ μᾶλλον	κακοδαίμων	τῷ πλείονι; Καὶ τὰ ἄλλα
[1, 5, 50]	ὧν ἄμοιρος ὁ πρὸς ὀλίγον	εὐδαίμων·	εἰ δεῖ λέγειν ὅλως εὐδαίμονα
[1, 5, 50]	ἔχει, τοῦτο ἔχει, ὅσον ὁ	εὐδαίμων	πρὸς οὐκ εὐδαίμονας, ᾧ καὶ
[1, 5, 50]	ὅλον ληπτέον, εἴ ποτε λαμβάνοις,	λαμβάνων	οὐ τοῦ χρόνου τὸ ἀδιαίρετον,
[1, 5, 50]	νυνὶ ζητοῦντος τὴν μνήμην τῶν	γεγενημένων.	~Ἀλλ´ ὁ πολὺς χρόνος πολλὰς
[1, 5, 50]	οὐκ ἄτοπον, ἐπείπερ καὶ τῶν	γενομένων	μέν, μηκέτι δὲ ὄντων, ἀριθμὸν
[1, 5, 50]	ζωὴν τὴν οὐκ ἐκ πολλῶν	χρόνων,	ἀλλὰ τὴν ἐκ παντὸς χρόνου
[1, 5, 50]	ἐκ πολλῶν τὸ εὐδαιμονεῖν καὶ	χρόνων	καὶ πράξεων λέγει, ἐκ τῶν
[1, 5, 50]	ἐπὶ μὲν τῶν λυπῶν καὶ	ὀδυνῶν	ἔχοι ἄν τις λέγειν, ὡς
[1, 5, 50]	ὡσαύτως; Ἢ ἐπὶ μὲν τῶν	λυπῶν	καὶ ὀδυνῶν ἔχοι ἄν τις
[1, 5, 50]	εἰ μὴ τὸ παρεληλυθὸς προσαριθμοῖ	ἀφορῶν	εἰς τὸ γενόμενον καὶ μένον·
[1, 5, 50]	ἔχειν νυνὶ ζητοῦντος τὴν μνήμην	τῶν	γεγενημένων. ~Ἀλλ´ ὁ πολὺς χρόνος
[1, 5, 50]	ὄντα οὐκ ἄτοπον, ἐπείπερ καὶ	τῶν	γενομένων μέν, μηκέτι δὲ ὄντων,
[1, 5, 50]	ὅτι πέρυσιν ἐφρόνουν. ~Εἰ δὲ	τῶν	καλῶν εἴη ἡ μνήμη, πῶς
[1, 5, 50]	εὐδαίμονα τὸν οὐ διὰ πολλῶν	τῶν	καλῶν. Ἢ ὃς ἐκ πολλῶν
[1, 5, 50]	εὐδαιμονεῖν ὡσαύτως; Ἢ ἐπὶ μὲν	τῶν	λυπῶν καὶ ὀδυνῶν ἔχοι ἄν
[1, 5, 50]	χρόνων καὶ πράξεων λέγει, ἐκ	τῶν	μηκέτι ὄντων ἀλλ´ ἐκ τῶν
[1, 5, 50]	δέ τις λέγοι τὴν μνήμην	τῶν	παρεληλυθότων ἐν τῷ ἐνεστηκότι μένουσαν
[1, 5, 50]	τῶν μηκέτι ὄντων ἀλλ´ ἐκ	τῶν	παρεληλυθότων καὶ ἑνός τινος τοῦ
[1, 5, 50]	οὐχ ὅτι πράττει οὐδ´ ἐκ	τῶν	συμβαινόντων, ἀλλ´ ἐξ οὗ ἔχει.
[1, 5, 50]	ὄντων, ἀριθμὸν ἂν ποιησαίμεθα, οἷον	τῶν	τετελευτηκότων· εὐδαιμονίαν δὲ μηδέτι οὖσαν
[1, 5, 50]	ἡ παραβολὴ οὐκ εὐδαιμονούντων γεγένηται	πάντων,	ἀλλὰ μὴ εὐδαιμονούντων, ὅτε μὴ
[1, 5, 50]	πράξεων λέγει, ἐκ τῶν μηκέτι	ὄντων	ἀλλ´ ἐκ τῶν παρεληλυθότων καὶ
[1, 5, 50]	τῶν γενομένων μέν, μηκέτι δὲ	ὄντων,	ἀριθμὸν ἂν ποιησαίμεθα, οἷον τῶν
[1, 5, 50]	ὅτι πράττει οὐδ´ ἐκ τῶν	συμβαινόντων,	ἀλλ´ ἐξ οὗ ἔχει. Ἐπεὶ
[1, 5, 50]	Ἢ ἐνταῦθα ἡ παραβολὴ οὐκ	εὐδαιμονούντων	γεγένηται πάντων, ἀλλὰ μὴ εὐδαιμονούντων,
[1, 5, 50]	εὐδαιμονούντων γεγένηται πάντων, ἀλλὰ μὴ	εὐδαιμονούντων,	ὅτε μὴ εὐδαιμόνουν, πρὸς εὐδαιμονοῦντα.
[1, 5, 50]	τις λέγοι τὴν μνήμην τῶν	παρεληλυθότων	ἐν τῷ ἐνεστηκότι μένουσαν παρέχεσθαι
[1, 5, 50]	μηκέτι ὄντων ἀλλ´ ἐκ τῶν	παρεληλυθότων	καὶ ἑνός τινος τοῦ παρόντος
[1, 5, 50]	ἀριθμὸν ἂν ποιησαίμεθα, οἷον τῶν	τετελευτηκότων·	εὐδαιμονίαν δὲ μηδέτι οὖσαν {παρεῖναι}
[1, 5, 50]	ὁ φρόνιμος τὸ ἀγαθὸν καὶ	πράττων,	οὐχ ὅτι πράττει οὐδ´ ἐκ
[1, 5, 50]	ἔπειτα αἱ πράξεις οὐκ ἐξ	αὐτῶν	τὸ εὖ διδόασιν, ἀλλ´ αἱ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 21/06/2007