HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Origène, Contre Celse, livre VII

Liste des contextes (ordre alphabétique)

φ = 163 formes différentes pour 289 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chap.

[7, 28]   τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις φαγῇ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς

[7, 39]   θεὸς ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ´ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται οἱ ὀφθαλμοὶ

[7, 24]   οὐδὲ τὸ Μὴ μεριμνᾶτε τί φάγητε ἢ τί πίητε. Κατανοήσατε τὰ

[7, 31]   Πλάτωνι μύθου, κειμένου ἐν τῷ Φαίδωνι, λέγων τάδε· Τί δὲ διὰ

[7, 28]   μάλιστα Πλάτωνος, τοῦ ἐν τῷ Φαίδωνι περὶ γῆς καθαρᾶς ἐν καθαρῷ

[7, 51]   Τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει» ἐσόμεθα καὶ φῶς» τῶν ἐν

[7, 12]   παρέθετο, ἀλλ´ ἐπανατεινάμενος ἀπειλεῖ τοιαῦτα φαίνεσθαι ἐν ταῖς γραφαῖς, καταψευδόμενος αὐτῶν.

[7, 14]   περὶ θεὸν πραχθέντα ἐστὶν ὅσια; Φαίνεται δὴ διὰ τούτων ἰσχυρὸν μέν

[7, 58]   γε οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ φαίνεται. Τί δὲ δή; Κακουργεῖν δεῖ,

[7, 12]   δύνασθαι πρὸς ἔπος λέγειν, ἐπὰν φαίνηταί τι πονηρὸν ἢ αἰσχρὸν ἢ

[7, 56]   βίου ἐν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ φαινόμενα αὐτῷ ἐκτιθέμενος ἦν, κἂν ἠγωνισάμεθα

[7, 66]   δοκούντων εἶναι σοφῶν καὶ ἡ φαινομένη περὶ τὰ ἀγάλματα τιμή· ᾗ

[7, 40]   θανάτου ἵσταται κἂν ὑπὲρ τῆς φαινομένης αὐτῷ ἀληθείας. Ἀλλὰ τὸ ὑφ´

[7, 12]   αὐτὸν ἀπὸ τῶν προφητῶν τὸ φαινόμενον ἐν αὐτοῖς πονηρὸν ἢ τὸ

[7, 16]   ἀνάστασιν εἶναι ὁ ἐν τῷ φαινομένω ἀνθρώπῳ κατὰ τὸν Ἰησοῦν διδάξας

[7, 32]   μετενσωματώσεως παρακούσαντες τὰ περὶ ἀναστάσεώς φαμεν ἀλλ´ εἰδότες ὅτι ἡ τῇ

[7, 43]   μόνον τὸν θεὸν ἄρρητον εἶναί φαμεν ἀλλὰ καὶ ἕτερα τῶν μετ´

[7, 24]   τὴν Ἰησοῦ μόνου διδασκαλίαν κωλύεσθαί φαμεν ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν παλαιὰν

[7, 43]   καὶ πατέρα τοῦ παντὸς» ἡμεῖς φαμεν ἰδεῖν ἔργον» Βλέπεται δὲ οὐ

[7, 66]   τῇ ποιᾷ κατ´ ἀρετήν, σῴζεσθαί φαμεν. Καὶ ἔνθα μέντοι ὁ Κέλσος,

[7, 23]   τοιούτων διαφέρειν τὸν κεκοσμημένον χαρίσματί φαμεν λόγῳ σοφίας» καλουμένῳ, διὰ τοῦ

[7, 66]   Κέλσος τοῖς ἐναντίοις περιπίπτειν, ὅτε φαμὲν μὴ εἶναι ἀνθρωπόμορφον τὸ θεῖον

[7, 69]   θεραπείαν· δαιμόνων δὲ θεραπείαν εἶναί φαμεν πᾶσαν τὴν νομιζομένην παρ´ Ἕλλησι

[7, 20]   διδασκαλίας, λεκτέον περὶ τῶν προειρημένων. Φαμὲν τοίνυν ὅτι ὁ νόμος διττός

[7, 59]   οὑτωσὶ σκευασθέντων ἢ οὑτωσί, ἀλλὰ φανερὸν ὅτι αὐτὸ τὸ φιλάνθρωπον καὶ

[7, 60]   αὑτοὺς τῇ ἐξετάσει τοῦ λόγου φανερούμενον, καὶ φανερούμενον κατὰ τὴν ἀναλογίαν

[7, 60]   ἐξετάσει τοῦ λόγου φανερούμενον, καὶ φανερούμενον κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς εἰς

[7, 47]   ὡς οὐκ ἀξίως βιώσαντες τῶν φανερωθέντων αὐτοῖς ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἐγκαλινδοῦνται

[7, 11]   τῶν ὀνομάτων, εἴπερ εἶχεν εἰπεῖν, φανῇ τοῖς κρίνειν δυναμένοις, πότερον ἀληθῆ

[7, 44]   τῆς τούτων ὄψεως ἐφ´ ὃν φαντάζεται δεῖν ἀναβαίνειν ἀπὸ τοῦ βλεπομένου

[7, 5]   ἔνθα καὶ ὤφθη σκιοειδῶν ψυχῶν φαντάσματα» ἡ δέ τις ἁπαξαπλῶς περὶ

[7, 4]   οὐδενὶ περιέργῳ καὶ μαγικῷ ἢ φαρμακευτικῷ πράγματι ἀλλὰ μόνῃ εὐχῇ καὶ

[7, 50]   ὡς οὐ καθαρῶν ἀπὸ ἁμαρτίας. Φασὶ δὲ καὶ τό· Ἐν ἀνομίαις

[7, 58]   κακῶς πάσχοντα, ὡς οἱ πολλοί φασι, δίκαιον ἢ οὐ δίκαιον; Οὐδαμῶς.

[7, 16]   αἱ προφητεῖαι θεὸν σταυρωθήσεσθαι, αἵτινές φασι περὶ τοῦ ἀναδεξαμένου τὸν θάνατον·

[7, 28]   τοὺς μέχρι Ἡρακλείων στηλῶν ἀπὸ Φάσιδος ἐν σμικρῷ τινι μορίῳ, ὥσπερ

[7, 15]   πᾶσι θεοῦ τὰ αὐτὰ ταῦτά φασιν, ἐπεὶ τὰ τῇ φύσει ἀδύνατα

[7, 32]   τῷ σκήνει, καὶ καταλύεσθαι μέν φασιν οἱ λόγοι τὴν ἐπίγειον οἰκίαν

[7, 27]   μὴ ἀναγκαῖα. Σαφῶς γὰρ ἀσώματόν φασιν οἱ λόγοι τὸν θεόν· διὸ

[7, 27]   μὲν γὰρ ἃ λέγει ἡμᾶς φάσκειν περὶ θεοῦ ἐλέγομεν, καὶ πρὸς

[7, 39]   εἶναι καὶ φιλοσώματον γένος, τοὺς φάσκοντας· Εἰ καὶ Χριστόν ποτε κατὰ

[7, 47]   γοῦν ἰδεῖν, τίνα τρόπον οἱ φάσκοντες εἶναι σοφοὶ» μεγάλης μωρίας δείγματα

[7, 49]   ἁπλότης πολλάκις κρείττων, ἣν οἱ φάσκοντες εἶναι σοφοὶ» μὴ ἀνειληφότες ἐγκαλινδοῦνται

[7, 2]   νῦν τῷ Κέλσῳ κατηγορῆσαι τοῦ φάσκοντος λόγου ὑπὸ τῶν παρὰ Ἰουδαίοις

[7, 51]   κατ´ ὀλίγον» ἐλέγχει ὁ θεός, φάσκουσι δὲ ἄλλα καὶ τὸ Λάβετε

[7, 67]   φύσει, οὐκ ἂν ἐνεκάλεσεν ἡμῖν, φάσκουσιν ὅτι οὐ χρὴ θεραπεύειν δαίμονας

[7, 59]   δυνηθεὶς αὐτῶν ἀντιβλέψαι τῇ ἀληθότητι, φάσκων αὐτὰ καὶ παρ´ Ἕλλησιν εἰρῆσθαι,

[7, 8]   ἢ μὴ λεχθέντα, ὡς ἄπιστος φάσκων δύνασθαι καὶ μὴ λελέχθαι αὐτὰ

[7, 22]   δικαίου περὶ πάντα, λεκτέον ὅτι φάσκων· Εἰς τὰς πρωΐας ἀπέκτεινον πάντας

[7, 14]   πιθανῷ πειρᾶσθαι ἀνατρέπειν τὸν λόγον φάσκων· Οὐκοῦν οὔτ´ εἰ προεῖπον οὔτ´

[7, 35]   Καὶ ἔοικέ γε διὰ τούτων φάσμα μὲν νενομικέναι τὸν Ἰησοῦν, μετὰ

[7, 35]   θεῷ ὡς κριθησομένους; Πῶς δὲ φάσμα ὀνομασθὲν ἀπελαύνει δαιμόνια καὶ ἄλλας

[7, 35]   βουλομένοις ὁμιλεῖν. Πῶς δὲ δύναται φάσμα, ὥς φησιν αὐτός, παραρρυὲν ἐπ´

[7, 5]   τόποις; Ὁ λόγος δὴ αἱρεῖ φαῦλ´ ἄττα νομίζειν εἶναι τὰ τοιαῦτα,

[7, 13]   ἀπὸ τῆς ἰδίας ἐπὶ τὰ φαῦλα τροπῆς προσάγουσι τῷ Χριστῷ τοῦ

[7, 5]   ἐν αὐτοῖς μιάσματα, ἡ δὲ φαύλη καὶ ὑπὸ τῶν ἁμαρτάδων καθελκομένη

[7, 69]   τιθέντων εἶναι δαίμονας καὶ οἱ φαῦλοι δαίμονες οὐκ ἔχουσι τὸν ἀπὸ

[7, 3]   ἐκ τοῦ ἐναντίου δαίμονές τινες φαῦλοι καὶ πνεύματα ἐχθρὰ τῷ γένει

[7, 5]   τυγχάνειν τοῦ ὡσπερεὶ φιλοζωεῖν, ἀνάλογον φαύλοις ἀνθρώποις, οὐκ ἀσπαζομένοις μὲν τὸ

[7, 68]   τοὺς φαύλους δαίμονας καὶ τοὺς φαύλους ἀγγέλους. ~Φαύλους δὲ δαίμονας οὐ

[7, 68]   λόγος δείκνυσιν οὐ μόνον ἀνθρώπους φαύλους ἀλλὰ καὶ τοὺς φαύλους δαίμονας

[7, 68]   ἀνθρώπους φαύλους ἀλλὰ καὶ τοὺς φαύλους δαίμονας καὶ τοὺς φαύλους ἀγγέλους.

[7, 69]   δαίμονας καὶ τοὺς φαύλους ἀγγέλους. ~Φαύλους δὲ δαίμονας οὐ μόνοι λέγομεν

[7, 62]   πλέον τι αὐτῶν ζητεῖν, εἴσεται. ~Φέρε δὲ ἴδωμεν καὶ τὰ ἑξῆς,

[7, 14]   παραδεξαμένων τὰ τοῦ Ἰησοῦ, φησί· Φέρε ἐὰν προείπωσιν οἱ προφῆται τὸν

[7, 53]   θεῖον μῦθον δέξασθαι δυναμένων σπουδάσαι; Φέρε, εἰ μὴ ἤρεσκεν Ἡρακλῆς καὶ

[7, 9]   ὡς ἀκούσας καὶ πάνυ καταμαθών, φέρε καὶ ταῦτα κατανοήσωμεν. Πρῶτον δὴ

[7, 2]   Κέλσου λελεγμένα· νυνὶ δὲ ἡμεῖς φέρε περὶ τῶν προφητῶν πρὸς τοῖς

[7, 20]   τὸ οὐ κατελίπομεν αὐτῶν ζωγρίαν» ~Φέρει δ´ ὁ Κέλσος καὶ τὸ

[7, 16]   ὢν καὶ πόνῳ καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν. Ὅρα οὖν ὡς σαφῶς

[7, 23]   ὡς ὑπὸ ἀκάνθης αὐτοῦ ἐμποδιζόμενον φέρειν τοὺς τοῦ λόγου καρποὺς εἴτε

[7, 5]   τῶν τῆς κακίας μολιβδίδων μετέωρος φέρεται ἐπὶ τοὺς τόπους τῶν καθαρωτέρων

[7, 5]   καὶ μηδ´ ἀναπνεῦσαι δυναμένη τῇδε φέρεται καὶ καλινδεῖται, ἡ μέν τις

[7, 18]   ἀναγεγραμμένας τις ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ φέρῃ παράδειγμα τοῦ καταπεφρονηκέναι αὐτοὺς τοῦ

[7, 14]   γενναίως ἀνατρέπει τὰ ὑφ´ ἡμῶν φερόμενα ἀπὸ τῶν προφητῶν εἰς τὸν

[7, 7]   τῷ νόμῳ— καὶ τὸν Ἱερεμίου, φερόμενον ἐν τῇ ὁμωνύμῳ αὐτοῦ προφητείᾳ,

[7, 7]   Μωϋσέως βίον— καὶ γὰρ αὐτοῦ φέρονται προφητεῖαι, ἀναγεγραμμέναι ἐν τῷ νόμῳ—

[7, 15]   δεύτερον· οὐκ ἄρα τὸ πρῶτον. Φέρουσι δὲ καὶ ἐπὶ ὕλης τὸν

[7, 69]   σχολάζοντες πεποίηνται. Διὸ δέδοκται ἡμῖν φεύγειν ὡς ὄλεθρον τὴν τῶν δαιμόνων

[7, 40]   μυθοποιΐαν. Οὐ διὰ Κέλσον τοίνυν φεύγομεν τὸν περὶ λεοντοειδοῦς καὶ τῶν

[7, 57]   ἀνδραγαθήματα, τιμῆς. Καὶ Ἰωνᾶς μέν, φεύγων ἵνα μὴ κηρύξῃ τὸ προστεταγμένον

[7, 46]   μετὰ γενέσεως πλάνην παντὶ τρόπῳ φεύγωσι, σκοποῦντες, ὡς ἔμαθον, οὐ τὰ

[7, 40]   ἡγεμόνα τῆς ὁδοῦ ταύτης ζητῆτε, φευκτέοι μὲν ὑμῖν οἱ πλάνοι καὶ

[7, 36]   ἡγεμόνα τῆς ὁδοῦ ταύτης ζητῆτε, φευκτέοι μὲν ὑμῖν οἱ πλάνοι καὶ

[7, 8]   κεκαθαρμένοις. Ἅγιον γὰρ πνεῦμα παιδείας φεύξεται δόλον, καὶ ἀπαναστήσεται ἀπὸ λογισμῶν

[7, 15]   ἢ νοσεῖν ἢ καὶ τεθνήξεσθαι φήσαιεν τὸν θεόν, συμβήσεται ταῦτα περὶ

[7, 28]   ὠνόμασεν οὕτως· Πάμμεγά τι εἶναι» φήσας αὐτό, καὶ ἡμᾶς οἰκεῖν τοὺς

[7, 43]   γὰρ οὐδεὶς ἂν νοῦν ἔχων φήσειεν ὅτι ἀναφέρων ταῦτα ὁ Ἰησοῦς

[7, 16]   ζῶντα ἄρτον ἢ τὴν ἀνάστασιν· φησὶ γὰρ ἑαυτὸν ἀνάστασιν εἶναι ὁ

[7, 39]   δύνασθαι τῶν ὑπ´ αὐτοῦ λεγομένων, φησὶ γάρ· Ὅμως δ´ οὖν ἀκουσάτωσαν,

[7, 45]   πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν» Φησὶ δ´ ἡμᾶς καὶ μηδὲν καθαρὸν

[7, 68]   θεόν; Οὔτοι γὰρ οἷόν τε, φησί, δουλεύειν» τὸν αὐτὸν πλείοσι κυρίοις»

[7, 9]   τοῖς τῇδε ἀνδράσιν ἴδωμεν. Πολλοί, φησί, καὶ ἀνώνυμοι ῥᾷστα ἐκ τῆς

[7, 25]   νόμου τοῖς ἀπὸ τοῦ εὐαγγελίου, φησὶ καὶ τό· Τῷ δ´ ἅπαξ

[7, 61]   προθυμίας. ~Οὐκοῦν κατεσκεύασται ὅτι, ὥς φησι Κέλσος, ἀγροικότερον εἰπὼν ὁ Ἰησοῦς·

[7, 11]   δυνατὸν ἡμῖν πεποιήκαμεν, τά, ὥς φησι Κέλσος, πάροιστρα καὶ πάντῃ ἄδηλα

[7, 11]   ἀσαφοῦς μέν, οὐ μήν, ὥς φησι Κέλσος, τὸ μηδέν. Ἀλλ´ οὐδὲ

[7, 55]   πολλοὺς τῶν συνετωτέρων. ~Ἐπεὶ δέ φησι μετὰ τὸν κατάλογον τῶν τοσούτων

[7, 18]   ἐν ὀφθαλμοῖς τῶν Ἰουδαίων, ὥς φησι Μωϋσῆς, ποιεῖ, καὶ πρὸς ταῦτα,

[7, 35]   Μετὰ ταῦτα κακοήθως ὁ Κέλσος φησὶ περὶ τῶν προειρημένων ἀνθρωποειδῶν κατ´

[7, 67]   καὶ πρὸς ταῦτα. ~Εἶθ´ ἑξῆς φησι περὶ Χριστιανῶν ὅτι συνθήσονται μὲν

[7, 53]   πρὸς ἃ κατὰ δύναμιν ἀπηντήσαμεν, φησὶ πρὸς ἡμᾶς· Πόσῳ δ´ ἦν

[7, 2]   προφητευομένων περὶ Χριστοῦ ἀπολογίαν. Καί φησι πρὸς ταῦτα· Ἴδωμεν ὅπῃ ἐφευρήσουσι

[7, 16]   ὅτι τὸ ἀποθνῇσκον ἄνθρωπος ἦν, φησὶ πρὸς τοὺς ἐπιβουλεύοντας αὐτῷ· Νῦν

[7, 68]   τοῦ Κέλσου λέξεις, ἐν αἷς φησι· Πρότερον δὲ ἐρήσομαι, διὰ τί

[7, 62]   τὰ ἑξῆς, ἐν οἷς ταῦτά φησι· Στῶμεν δ´ ἐκεῖθεν· οὐκ ἀνέχονται

[7, 31]   γοῦν τισι διὰ τοῦ Ἡσαΐου φησί· Τὰ ἔργα κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσι

[7, 9]   αἰωνίους φυλάξω. Εἶτα τούτοις ἑξῆς φησι· Ταῦτ´ ἐπανατεινάμενοι προστιθέασιν ἐφεξῆς ἄγνωστα

[7, 58]   ὑβρίζοντα μὴ ἀμύνεσθαι· κἂν τύπτῃ, φησί, τὴν ἑτέραν γνάθον, σὺ δὲ

[7, 13]   ἦν ἃ καὶ ὑπέμεινεν, ἐπεί φησι· Τί γὰρ ἄλλο ἦν θεῷ

[7, 39]   ὀφθαλμῶν ἐπιστάμενος εἶδος ἐν ἡμῖν, φησὶ τό· Εἰς κρίμα ἐγὼ εἰς

[7, 43]   ἅπερ βιασάμενος ὁ Παῦλος σημῆναί φησι τό· Ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ

[7, 40]   ἐκμανθάνοντες. Μάτην οὖν πρὸς Χριστιανούς φησι τό· Κἂν ἡγεμόνα τῆς ὁδοῦ

[7, 39]   πρὸς τοὺς ἀκούοντας, ὁ δὲ φησι τοῖς ἕως θανάτου ἀποθνῄσκουσιν, ἵνα

[7, 14]   πεπροφητεῦσθαι παραδεξαμένων τὰ τοῦ Ἰησοῦ, φησί· Φέρε ἐὰν προείπωσιν οἱ προφῆται

[7, 40]   πᾶσαν τὴν κατ´ αὐτὸν θεοσέβειαν, φησὶ φύρων ἡμᾶς ἐν ἐκείνοις τῷ

[7, 63]   οἱ Νομάδες καὶ Σῆρες, οὕς φησιν ἀθέους εἶναι ὁ Κέλσος, καὶ

[7, 43]   παρέθετο Πλάτωνος λέξεων ὁ Κέλσος φησὶν ἀκατονόμαστον εἶναι θεὸν τούτοις· ἐπειδὴ

[7, 29]   εὑρὼν οὐδεμιᾶς ἐχόμενον ἰουδαϊκῆς μυθολογίας φησίν· Ἀλλὰ προσεληλύθατε Σιὼν ὄρει καὶ

[7, 35]   Ἀμφιάρεω καὶ εἰς Μόψου, ἔνθα φησὶν ἀνθρωποειδεῖς θεωρεῖσθαι θεοὺς καί, ὡς

[7, 24]   εἰ ἔνοχος εἴη τοῖς ἁμαρτήμασι, φησὶν ἀντὶ μεγίστου κακοῦ συμβῆναι ἂν

[7, 66]   αὐτῶν προσκυνούμενα. Κέλσος μὲν οὖν φησιν αὐτὰ μὴ ἡγεῖσθαι θεοὺς ἀλλὰ

[7, 43]   ἄρρητον μὲν καὶ ἀκατονόμαστον οὔ φησιν αὐτὸν εἶναι ῥητὸν δ´ ὄντα

[7, 54]   δὲ καὶ θαυμάσας Ὀρφέως ὁμολογουμένως φησὶν αὐτὸν ὁσίῳ χρησάμενον πνεύματι καλῶς

[7, 35]   Πῶς δὲ δύναται φάσμα, ὥς φησιν αὐτός, παραρρυὲν ἐπ´ ἀπάτῃ τῶν

[7, 8]   τοὺς ἀρχαίους προφήτας διαβαλεῖν ἐθέλων φησὶν αὐτοὺς πεπροφητευκέναι τὸν τρόπον τοῦτον,

[7, 20]   τοῦ νομικοῦ γράμματος διαβαλεῖν θέλει, φησίν· Εἰ δὲ ἡ διακονία τοῦ

[7, 15]   ἀπρεπῆ θεῷ καθ´ ὑπόθεσιν τιθείς φησιν· Εἰ ταῦτα προφητεύοιτο περὶ τοῦ

[7, 16]   ἤ τι τῶν ἄλλων, ἅ φησιν εἶναι ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ.

[7, 9]   ἀλλὰ ψευδῶς ἐπανετείνετο. Ὃ δέ φησιν εἶναι τελεώτατον παρὰ τοῖς τῇδε

[7, 34]   ὁ προφήτης κολληθεὶς τῷ θεῷ φησιν ἐν τῇ εὐχῇ· Ἐκολλήθη ὀπίσω

[7, 8]   τὸν τρόπον τοῦτον, ὃν εἰώθασι, φησίν, ἔτι νῦν οἱ περὶ Φοινίκην

[7, 57]   Εἶτα μὴ ἔχων ἄλλους λέγειν φησίν· Ἢ οἱ τῶνδε ἔτι τερατωδέστεροι,

[7, 45]   μακαριότητα. ~Ἴδωμεν δὲ καὶ ἅ φησιν ἡμᾶς διδάξειν, εἰ ἄρα ἀκολουθῆσαι

[7, 66]   καὶ τοῦ κατ´ εἰκόνα θεοῦ» φησὶν ἡμᾶς λέγειν ὅτι ὁ θεὸς

[7, 28]   ταύτης κρείττονα. Καὶ πρὸς τοῦτό φησιν· Ἱστόρηται θείοις ἀνδράσι παλαιοῖς εὐδαίμων

[7, 13]   καὶ ἀκαθαρτότατα ταῦτ´ ἦν, ὥς φησιν ὁ Κέλσος; Ἀλλὰ δόξει διδάσκειν,

[7, 18]   εὐσεβείᾳ. ~Ἑξῆς δὲ τούτοις τοιαῦτά φησιν ὁ Κέλσος· Ἐκεῖνο δ´ οὐκ

[7, 58]   ὁτιοῦν πάσχῃ παρ´ αὐτῶν. Ταῦτά φησιν ὁ Πλάτων καὶ αὖθις τάδε·

[7, 42]   εὑρόντα εἰς πάντας ἀδύνατον λέγειν» φησὶν ὁ Πλάτων. Πλάτων μὲν οὖν

[7, 36]   εἰρήκαμεν, τοιαῦτα πάλιν ὁ Κέλσος φησίν· Οἱ δὲ καὶ πάλιν εἰρήσονται·

[7, 33]   ἑαυτῷ ἃ βούλεται καὶ τοιαῦτά φησιν· Ὅταν δὴ πάντοθεν ἐξείργωνται καὶ

[7, 57]   ἀνθρώπων θάνατον ἀνεδέξατο. Ἑξῆς δέ φησιν ὅτι ἔδει μᾶλλον τὸν Δανιήλ,

[7, 36]   δυνατόν; Εἶτα πρὸς ταῦτα ἀποκρινόμενός φησιν· Οὐκ ἀνθρώπου μὲν οὐδὲ τῆς

[7, 39]   ἱμάτιον ἀποδύσαιτ´ ἂν εὐχερῶς φιλόσοφος. Φησὶν οὖν πρὸς ἡμᾶς ὅτι, ἐὰν

[7, 3]   πρὸς τοῖς ἀνωτέρω εἰρημένοις ἀπολογησώμεθα. ~Φησὶν οὖν· Τὰ μὲν ὑπὸ τῆς

[7, 31]   τὸν αἰσθητόν. Καὶ ἁπαξαπλῶς δέ φησιν πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν αἰσθητῶν, ὧν

[7, 31]   τί ποτ´ ἐστὶν ἐκεῖνο ὅ φησιν· ὑπ´ ἀσθενείας καὶ βραδυτῆτος οὐχ

[7, 2]   δέ, πάλαι γὰρ ταῦτα προείρητο. Φήσομεν δὲ πρὸς ταῦτα ὅτι οὕτως

[7, 68]   τὰ γινόμενα κατὰ πρόνοιαν εἶναι φήσομεν, κἂν κακῶς τι γίνηται, ψεῦδος

[7, 38]   ἐκείνου τοῦ νοῦ εἰκόνα γενομένῳ φήσομεν καταλαμβάνεσθαι τὸν θεόν· νῦν μέν,

[7, 23]   παρὰ τῷ θεῷ» καὶ ἡμεῖς φήσομεν μὴ παριτητὸν εἶναι πρὸς τὸν

[7, 46]   νεκρῷ. ~Πρὸς ταῦτα δ´ ἡμεῖς φήσομεν, {οἱ μελετήσαντες μηδενὶ ἀπεχθάνεσθαι τῶν

[7, 26]   τὴν Ἰησοῦ διδασκαλίαν βούλονται κατορθοῦν, φήσομεν ὅτι οὔτε τῇ κλήσει τῶν

[7, 68]   ἐξεταστέον, καὶ πότερον τὸ διοικεῖσθαι φθάνει καὶ ἐπὶ τὰ ἁμαρτανόμενα ἢ

[7, 68]   ἢ μή. Εἰ μὲν γὰρ φθάνει τὸ διοικεῖσθαι καὶ ἐπὶ τὰ

[7, 42]   ἵνα εἰς πάντας δυνατὸς ᾖ φθάνειν ὁ λόγος, ὃν καὶ τὸν

[7, 44]   καὶ παραδόξῳ καὶ θειοτέρᾳ χάριτι φθάνειν τὴν τοῦ θεοῦ γνῶσιν ἐπὶ

[7, 60]   συνθέσει λέξεων σκευάσαι καὶ εὐτρεπίσαι φθανούσῃ ἐπὶ τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων

[7, 32]   τῶν τοιούτων ἐνδυμάτων οὐκ ἐᾷ φθαρῆναι ἢ ἀποθανεῖν τὸν περικείμενον αὐτά.

[7, 32]   τοῦ θεοῦ ἄνθρωποι τὸ» μὲν φθαρτὸν ἐνδύσασθαι αὐτὸ ἀφθαρσίαν» τὴν διαφέρουσαν

[7, 47]   ἀφθάρτου θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων

[7, 52]   εὐσεβοῦντες, ἕως ἐπὶ τὸ τέλος φθάσαντες δρόμου εἴπωσιν ἐρρωμένῃ καὶ ἀληθευούσῃ

[7, 53]   ἡ φωνή. Ἀλλὰ καὶ τούτῳ φθάσαντές τινες ἠκολούθησαν φυσικοί. Οὐκοῦν Ἐπίκτητον;

[7, 11]   λείποντα ἢ ὅσα γ´ ἂν φθάσωμεν σαφηνίσαι. Καὶ ἄλλοι δὲ οἱ

[7, 55]   ἐν Ἕλλησιν ἐν περιστάσεσι τυγχάνοντος φθεγξαμένου μᾶλλον ἐνέφηνε καρτερίαν καὶ ὑπομονήν·

[7, 63]   νόμων ἑτέρῳ προκαταληφθεῖσαν γυναῖκα καὶ φθείρειν τὸν ἄλλου ἀνθρώπου οἶκον, οἱ

[7, 6]   ἀποδιδόναι τοῖς θύσασι τὴν ἑτέρων φθοράν, εἰ τοιοῦτο οἱ θύοντες εὔχοιντο.

[7, 65]   ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης

[7, 65]   τὰ ἐπὶ τῇ δουλείᾳ τῆς φθορᾶς» καὶ ἐπὶ τῇ ματαιότητι» ὑποτεταγμένα

[7, 55]   Κέλσος βούλεται εὐγνωμόνως ἀναγεγραμμένῳ ὑπὸ φιλαλήθων ἀνδρῶν, τῶν καὶ τὰ παράδοξα

[7, 3]   μὴ καὶ οὕτως δύναται τοῖς φιλαλήθως ἐξετάζουσι τὰ πράγματα ἀποδείκνυσθαι ὅτι

[7, 44]   θεοῦ σφάλματα— χρηστότητι δὲ καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ θεοῦ καὶ παραδόξῳ καὶ

[7, 41]   ἰδίων μυστηρίων, ἀλλὰ δι´ ὑπερβάλλουσαν φιλανθρωπίαν ἔχοντα μὲν διδόναι τοῖς συνετωτέροις

[7, 59]   ἀλλὰ φανερὸν ὅτι αὐτὸ τὸ φιλάνθρωπον καὶ τὸ κοινωνικὸν ὑποβάλλει κοινωφελέστερον

[7, 46]   αὐτοῦ, ἐπιστάμενοι ὅτι ὁ μὲν φιλάνθρωπος θεὸς τὴν ἀλήθειαν» καὶ τὸ»

[7, 42]   προφέρεται. Ὅρα δὲ εἰ μὴ φιλανθρωπότερον ὁ θεῖος λόγος εἰσάγει τὸν

[7, 23]   εἰληφέναι τὸν Κέλσον ὅτι Ἰησοῦς φιλαρχίαν ἐκώλυεν, ἥντινα οὐκ ἐναντίαν εἶναι

[7, 18]   τὸν πατέρα τῷ πλουτοῦντι ἢ φιλαρχιῶντι ἢ σοφίας ἢ δόξης ἀντιποιουμένῳ,

[7, 5]   ἀποφοραῖς τρεφόμενα αὐτῶν τὰ σώματα, φιληδονούντων τοῖς τοιούτοις, ἐπ´ αὐτὸ τυγχάνειν

[7, 43]   εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; Τοῦτο δ´ εἴρηκεν αὐτῷ ἀξιώσαντι

[7, 43]   δῆλον ἐκ τοῦ εἰρῆσθαι τῷ Φιλίππῳ· Τοσούτῳ χρόνῳ μεθ´ ὑμῶν εἰμι,

[7, 5]   ἐπ´ αὐτὸ τυγχάνειν τοῦ ὡσπερεὶ φιλοζωεῖν, ἀνάλογον φαύλοις ἀνθρώποις, οὐκ ἀσπαζομένοις

[7, 30]   καὶ τὴν περὶ τὰ θεῖα φιλομάθειαν παραστήσουσιν. Ἡμῖν δὲ προκεῖμενον ἦν

[7, 37]   ἀναγινωσκομένοις ὑπὸ ὀλίγων μόνον καὶ φιλομαθῶν ἀλλ´ ἐν τοῖς δημωδεστέροις γέγραπται

[7, 58]   ἀρκείτω τὰ εἰρημένα· καὶ ὅτῳ φίλον ἐπὶ πλεῖόν τι αὐτῶν ζητεῖν,

[7, 61]   ἀρκείτω τὰ εἰρημένα} καὶ ὅτῳ φίλον ἐπὶ πλέον τι αὐτῶν ζητεῖν,

[7, 54]   διὰ μὲν τὴν πρὸς ἡμᾶς φιλονεικίαν, καὶ ἵνα Ἰησοῦν ἐξευτελίσῃ νῦν

[7, 47]   καὶ κατὰ τὰ δόγματα ταῦτα φιλοσοφεῖν ἐπαγγελλόμενοι ὅτι γνόντες τὸν θεὸν

[7, 28]   καθαρᾶς ἐν καθαρῷ κειμένης οὐρανῷ φιλοσοφήσαντος· οὐχ ὁρῶν ὅτι Μωϋσῆς, ὁ

[7, 3]   καὶ τῶν τὰ τοῦ Περιπάτου φιλοσοφησάντων οὐκ ὀλίγα εἰπεῖν εἰς ἀνατροπὴν

[7, 44]   τοὺς τηλικούτους καὶ τοσούτους ἐν φιλοσοφίᾳ περὶ θεοῦ ἢ θεῶν λόγους

[7, 6]   Καὶ τάχα οὐ τοσοῦτον διὰ φιλοσοφίαν ἀνδρῶν εἶπεν αὐτὸν ἁπάντων σοφώτατον

[7, 36]   μηδὲ εὖ εἰρηκόσιν αὐτοὺς περιτιθέντες φιλοσοφίαν, ἣν ἔμαθε μὲν ὁ προσωποποιῶν,

[7, 6]   οὐ πάνυ τι τὸ διὰ φιλοσοφίαν καὶ ἀλήθειαν ἐμφαίνει σεμνὸν καὶ

[7, 61]   ἐγκύκλια πρὸ τῆς σεμνῆς Ἑλλήνων φιλοσοφίας μεμαθηκότες. Κατανοητέον δὲ καὶ ὅτι

[7, 44]   ἐγνωκέναι τὸν θεὸν καὶ ἀπὸ φιλοσοφίας τὰ θεῖα μεμαθηκέναι παραπλησίως δὲ

[7, 6]   τινὰ ἢ σοφὴν καὶ ἀπὸ φιλοσοφίας ὠφελημένην ἀλλά τινα γυναῖκα ἰδιῶτιν·

[7, 41]   καὶ οἱ σοφοὶ ἢ οἱ φιλόσοφοι, παρ´ ὧν βούλεται πολλὰ καὶ

[7, 42]   Ὁρᾶτε ὅπως ζητεῖται θεοπρόποις καὶ φιλοσόφοις ἀληθείας ὁδός, καὶ ὡς ᾔδει

[7, 39]   αὐτοῦ λεγομένων βούλεται, κατανοητέον, ὁ φιλόσοφος. Δέον διδάσκειν ἡμᾶς, ὁ δὲ

[7, 39]   τὸ ἱμάτιον ἀποδύσαιτ´ ἂν εὐχερῶς φιλόσοφος. Φησὶν οὖν πρὸς ἡμᾶς ὅτι,

[7, 30]   μῦθον οἱ σεμνότερον τὰ τοῦ φιλοσόφου ἐξειληφότες διηγοῦνται, τὰς δὲ προφητείας,

[7, 63]   οἱ τὰ τοῦ Κιτιέως Ζήνωνος φιλοσοφοῦντες ἀλλὰ καὶ οἱ τὰ Ἐπικούρου

[7, 66]   οἱ τὰ ἀπὸ τοῦ Περιπάτου φιλοσοφοῦντες καὶ οἱ τὰ Ἐπικούρου ἢ

[7, 37]   Εἰ δ´ ἀναπλάσσει λόγους τῶν φιλοσοφούντων καὶ ἐπιμελῶς ὅση δύναμις ἐξεταζόντων

[7, 41]   ἐνθέους ποιητὰς καὶ σοφοὺς καὶ φιλοσόφους. Εἰ δ´ ἐτίθει τὰ ὀνόματα

[7, 41]   λέγει, ποιητὰς καὶ σοφοὺς καὶ φιλοσόφους, μὴ τιθεὶς αὐτοῖς ὀνόματα, καὶ

[7, 36]   ἢ οἰκότριψι καὶ μηδέ ποτε φιλοσόφων λόγων ἀκηκοόσι μηδὲ εὖ εἰρηκόσιν

[7, 44]   ἐν Χριστιανοῖς ἁπλουστάτους καὶ πολλῶν φιλοσόφων μετριώτερον καὶ καθαρώτερον βιοῦντας, ἵνα

[7, 36]   ἐπαΐειν δύνανται ὡς δειλὸν καὶ φιλοσώματον γένος· ἐὰν αἰσθήσει μύσαντες ἀναβλέψητε

[7, 39]   Λέγει δ´ ἡμᾶς εἶναι καὶ φιλοσώματον γένος, τοὺς φάσκοντας· Εἰ καὶ

[7, 60]   μετὰ τὴν ἅπαξ γενομένην εἰσαγωγὴν φιλοτιμήσασθαι πρὸς τὸ καὶ τὰ βαθύτερα

[7, 69]   καλούντων δαίμονας ἐπὶ τοῖς ὀνομαζομένοις φίλτροις ἢ μισήθροις ἢ ἐπὶ κωλύσεσι

[7, 64]   τὸ Κύριον τὸν θεόν σου φοβηθήσῃ καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» καὶ

[7, 63]   τὸν ἐνεστῶτα ἐκ τοῦ νόμου φόβον καὶ τὰς κολάσεις οὐ μοιχεύων,

[7, 9]   καὶ τὸν τρόπον τῶν ἐν Φοινίκῃ καὶ Παλαιστίνῃ μαντείων ἐπαγγέλλεται φράσειν

[7, 8]   φησίν, ἔτι νῦν οἱ περὶ Φοινίκην τε καὶ Παλαιστίνην· μὴ δηλώσας

[7, 3]   εἰώθασιν ἔτι νῦν οἱ περὶ Φοινίκην τε καὶ Παλαιστίνην, ταῦτά γε

[7, 26]   ποτὲ κολάζειν τοὺς μοιχεύσαντας ἢ φονεύσαντας ἤ τι τῶν τοιούτοις παραπλησίων

[7, 33]   οὐκέτι ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί» οὐ φόνοι» οὐ μοιχεῖαι» οὐ πορνεῖαι» οὐ

[7, 7]   ἁμαρτάνοντας ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον· περιῆλθον γὰρ ἐν

[7, 32]   τόπῳ ἐκείνῳ· ὅπερ ὅπου μὲν φορεῖ ἀπεκδυσαμένη τὸ πρότερον ἀναγκαῖον μὲν

[7, 14]   μέγαν θεόν, ἵνα μηδὲν ἄλλο φορτικώτερον εἴπω, δουλεύειν ἢ νοσήσειν ἢ

[7, 13]   δόξῃ ὅτι ἤσθιεν, ὡς σῶμα φορῶν ὁ Ἰησοῦς ἤσθιεν. Ἀλλὰ καὶ

[7, 9]   Φοινίκῃ καὶ Παλαιστίνῃ μαντείων ἐπαγγέλλεται φράσειν ὁ Κέλσος ὡς ἀκούσας καὶ

[7, 59]   ὑπὸ τοῦ κάλλους τῆς ἑλληνικῆς φράσεως λεγόμενον τὸ αὐτὸ πάντως κρεῖττον

[7, 21]   τῷ νῦν αἰῶνι μὴ ὑψηλὰ φρονεῖν μηδ´ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι

[7, 22]   ἔλεγε τὴν σάρκα, ἧς τὸ φρόνημα» ἔχθρα ἐστὶν εἰς θεόν» πόλιν

[7, 22]   καὶ κραταιούμενος ἀνῄρει πᾶν τὸ φρόνημα τῆς σαρκός» λεγόμενον ἁμαρτωλοὺς γῆς»

[7, 4]   κατὰ τὸ παρ´ ἡμῖν καλούμενον φρόνημα τῆς σαρκὸς» νεκρούμενον. Πνεύματι» γὰρ

[7, 4]   σώματος πράξεις» καὶ ἀπὸ τοῦ φρονήματος τῆς σαρκὸς» ἀρχομένας ἔχθρας, τυγχάνοντος

[7, 40]   τινες ἄλλοι τὰ παραπλήσια ἐκείνοις φρονοῦντές εἰσιν οἱ τὰ εἴδωλα προμνώμενοι,

[7, 44]   ἄλλους ὑπεροψίαν τῶν μεγάλα μὲν φρονούντων ἐπὶ τῷ ἐγνωκέναι τὸν θεὸν

[7, 63]   οἰκίας καὶ τῶν τὰ ἐκείνου φρονούντων· ὡς εἰ καθ´ ὑπόθεσιν μοιχεύοντα

[7, 18]   καὶ ταμείου μὴ μᾶλλόν τι φροντίζειν ἢ τοὺς κόρακας» ἐσθῆτος δὲ

[7, 24]   εἰ μόνων τις τῶν ἀναγκαίων φροντίζοι. ~Ὁ μὲν οὖν Κέλσος, μὴ

[7, 24]   τροφῶν καὶ ἐνδυμάτων τὴν ψυχὴν φροντίσιν, ἀλλ´ εὐτέλειαν ἀσκοῦντα πεπεῖσθαι ἀπὸ

[7, 48]   πάνυ εὐαρίθμητοι, εἴτε ὑπὸ ἀνθρώπων φρουρούμεναι εἴτε καὶ μή— οὐ γὰρ

[7, 63]   καὶ ἔσθ´ ὅτε φυλακὰς ἢ φυγὰς ἢ θανάτους πολλάκις δὲ πρὸ

[7, 17]   διὰ τὴν ἐπιδημίαν Ἰησοῦ πανταχόθεν φυγόντες μὲν τοὺς κατέχοντας αὐτοὺς δαίμονας,

[7, 10]   παροιμιῶν ἀπεφήναντο· ἵν´ οἱ μὴ φυγοπονοῦντες ἀλλὰ πάντα πόνον ὑπὲρ ἀρετῆς

[7, 63]   μοιχεύειν ἡδονῇ καὶ ἔσθ´ ὅτε φυλακὰς ἢ φυγὰς ἢ θανάτους πολλάκις

[7, 29]   ψαλμῷ· Ὑπόμεινον τὸν κύριον καὶ φύλαξον τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ ὑψώσει

[7, 9]   τοὺς δέ μοι πεισθέντας αἰωνίους φυλάξω. Εἶτα τούτοις ἑξῆς φησι· Ταῦτ´

[7, 40]   τὴν κατ´ αὐτὸν θεοσέβειαν, φησὶ φύρων ἡμᾶς ἐν ἐκείνοις τῷ ἑαυτοῦ

[7, 15]   ταῦτά φασιν, ἐπεὶ τὰ τῇ φύσει ἀδύνατα οὐκ ἔστιν ἀληθῆ, οὐκ

[7, 32]   εἰδότες ὅτι ἡ τῇ ἑαυτῆς φύσει ἀσώματος καὶ ἀόρατος ψυχὴ ἐν

[7, 46]   ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ τῇ λογικῇ φύσει. Οἱ δὲ πρὸς ἑτέροις μαθόντες

[7, 67]   ὄντα καὶ δύσληπτον τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει, οὐκ ἂν ἐνεκάλεσεν ἡμῖν, φάσκουσιν

[7, 42]   ἀδύνατον» ἐμφαίνων εἶναι τῇ ἀνθρωπίνῃ φύσει τὸ εὑρεῖν κατ´ ἀξίαν τὸν

[7, 27]   τοῦ θεοῦ, ὡς σώματος τῇ φύσει τυγχάνοντος καὶ ἀνθρωποειδοῦς σώματος, ἀνατρέπειν

[7, 32]   τυγχάνουσα δέεται σώματος οἰκείου τῇ φύσει τῷ τόπῳ ἐκείνῳ· ὅπερ ὅπου

[7, 17]   τῶν προφητῶν, ὅτι τῆς θείας φύσεως ἀπαύγασμα» καὶ χαρακτήρ» τις ἐνανθρωπούσῃ

[7, 46]   τὴν κατανόησιν τῆς τῶν νοητῶν φύσεως· Τὰ γὰρ ἀόρατα» τοῦ θεοῦ

[7, 53]   καὶ τούτῳ φθάσαντές τινες ἠκολούθησαν φυσικοί. Οὐκοῦν Ἐπίκτητον; Ὃς τοῦ δεσπότου

[7, 46]   ἐπιεικὲς καὶ τὸ εὐσταθές, ἐνεσπαρμένα φυσικῶς ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ τῇ λογικῇ

[7, 37]   ἀναβαίνειν ἐπὶ τὴν τῶν νοητῶν φύσιν, ἀλλ´ οὔτι γε ἐν αἰσθητοῖς

[7, 3]   εἰς τὸν μέσον καὶ κατὰ φύσιν βίον ἢ πρὸς τὸ λυσιτελὲς

[7, 44]   μὲν ἢ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν εἶναι τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ—

[7, 63]   τὸ κοινωνικὸν καὶ τὸ παρὰ φύσιν εἶναι τῷ λογικῷ ζῴῳ νοθεύειν

[7, 46]   ἔξω αἰσθήσεως εἶναι αὐτῶν τὴν φύσιν μὴ βλεπόμενα» Οὕτω δὲ καὶ

[7, 50]   διαβάλλουσιν οἱ καθ´ ἡμᾶς σοφοὶ φύσιν, ὥστε πῇ μὲν ματαιότητα εἰρῆσθαι

[7, 31]   τὸν ἀέρα» καὶ εἰ ἡ φύσις ἱκανὴ εἴη ἀνασχέσθαι θεωροῦσα, γνῶναι

[7, 42]   ὅτι οὐκ αὐτάρκης ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ὁπωσποτανοῦν ζητῆσαι τὸν θεὸν καὶ

[7, 60]   Σύροις· οὕτως ἡ προνοουμένη θεία φύσις οὐ τῶν πεπαιδεῦσθαι νομιζομένων μόνον

[7, 33]   καὶ τοιούτου, ὁποία ἐστὶν ἡ φύσις τοῦ σωματικοῦ τόπου, καὶ δεόμενοι

[7, 28]   ὡς ἀποκριναμένων, τίθησι δῆθεν ἡμετέρας φωνὰς οὕτως ἐχούσας· Εἰς ἄλλην γῆν,

[7, 53]   τινὸς ὡς ἀληθῶς πνεύματος ἡ φωνή. Ἀλλὰ καὶ τούτῳ φθάσαντές τινες

[7, 55]   καὶ οὐκ ἐνδεδωκότος ἦν ἡ φωνή, εὐαρεστουμένου δὲ τοῖς συμβαίνουσι καὶ

[7, 37]   οὐδὲ ψυχῆς ἀλλὰ γὰρ σαρκὸς φωνή. ~Νοῦν τοίνυν ἢ ἐπέκεινα νοῦ

[7, 36]   τῆς ψυχῆς ἀλλὰ σαρκὸς ἡ φωνή. Ὅμως δ´ οὖν ἀκουσάτωσαν, εἴ

[7, 38]   τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος. Σαρκὸς δὲ φωνῇ οὐκ ἂν Χριστιανὸς χρήσαιτο, μαθὼν

[7, 55]   ἀπὸ προνοίας περιστατικὰ ἡ λέγουσα φωνή· Πλὴν οὐ τί ἐγὼ θέλω,

[7, 34]   θεὸν ὄψεσθαι καὶ ὠσὶ τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσεσθαι καὶ χερσὶν αἰσθηταῖς

[7, 39]   ἵνα μὴ ἐξομόσωνται μηδὲ μέχρι φωνῆς τὸν χριστιανισμόν, καὶ παρεσκευασμένοις πρὸς

[7, 51]   τοῦ διδάξαντος λόγου ὅτι Τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει» ἐσόμεθα

[7, 17]   τὸ τῶν αὐγῶν τούτων παρεκτικὸν φῶς, θεὸς λόγος ὤν. Τὰ περὶ

[7, 31]   τοῖς τῇδε καθολικωτέροις, οἷον ἀληθινὸν φῶς» καὶ οὐρανὸν» ἕτερον παρὰ τὸ

[7, 47]   καὶ ἐσκοτίσθη» μετὰ τὸ τηλικοῦτο φῶς τῆς περὶ ὧν ἐφανέρωσεν αὐτοῖς

[7, 31]   ἀληθῶς οὐρανὸς καὶ τὸ ἀληθινὸν φῶς» τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡμεῖς

[7, 51]   τοῖς μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» καὶ τοῦ διδάξαντος

[7, 51]   τῇ σκοτίᾳ φαίνει» ἐσόμεθα καὶ φῶς» τῶν ἐν σκότει καὶ παιδεύσομεν

[7, 62]   αὐτοὶ σφᾶς αὐτοὺς ἐλέγχοντες, ὅταν φῶσιν ὅτι ὁ θεὸς ἐποίησε τὸν

[7, 21]   ἀποκάλυψιν αὐτῷ ἐγνωρίζετο τὰ θεῖα, φωτιζομένῳ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς τοῦ

[7, 34]   ἤ· Ἡ ἐντολὴ κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς» ἤ· Φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς

[7, 7]   δ´ ἀπ´ αὐτῆς τῆς προφητείας φωτισθέντες τὸν νοῦν τοιοῦτοι γεγόνασιν, αἱρεθέντες

[7, 34]   κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς» ἤ· Φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μή ποτε

[7, 34]   ἢ τὴν τοῦ κυρίου ἐντολὴν φωτιστικὴν εἶναι τῶν τοῦ σώματος ὀφθαλμῶν,

Livre, Chap.
[7, 28]	τοῖς ἔργοις σου· ἐν λύπαις	φαγῇ	αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς
[7, 39]	θεὸς ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ	φάγητε	ἀπ´ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται οἱ ὀφθαλμοὶ
[7, 24]	οὐδὲ τὸ Μὴ μεριμνᾶτε τί	φάγητε	ἢ τί πίητε. Κατανοήσατε τὰ
[7, 31]	Πλάτωνι μύθου, κειμένου ἐν τῷ	Φαίδωνι,	λέγων τάδε· Τί δὲ διὰ
[7, 28]	μάλιστα Πλάτωνος, τοῦ ἐν τῷ	Φαίδωνι	περὶ γῆς καθαρᾶς ἐν καθαρῷ
[7, 51]	Τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ	φαίνει»	ἐσόμεθα καὶ φῶς» τῶν ἐν
[7, 12]	παρέθετο, ἀλλ´ ἐπανατεινάμενος ἀπειλεῖ τοιαῦτα	φαίνεσθαι	ἐν ταῖς γραφαῖς, καταψευδόμενος αὐτῶν.
[7, 14]	περὶ θεὸν πραχθέντα ἐστὶν ὅσια;	Φαίνεται	δὴ διὰ τούτων ἰσχυρὸν μέν
[7, 58]	γε οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν. Οὐ	φαίνεται.	Τί δὲ δή; Κακουργεῖν δεῖ,
[7, 12]	δύνασθαι πρὸς ἔπος λέγειν, ἐπὰν	φαίνηταί	τι πονηρὸν ἢ αἰσχρὸν ἢ
[7, 56]	βίου ἐν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ	φαινόμενα	αὐτῷ ἐκτιθέμενος ἦν, κἂν ἠγωνισάμεθα
[7, 66]	δοκούντων εἶναι σοφῶν καὶ ἡ	φαινομένη	περὶ τὰ ἀγάλματα τιμή· ᾗ
[7, 40]	θανάτου ἵσταται κἂν ὑπὲρ τῆς	φαινομένης	αὐτῷ ἀληθείας. Ἀλλὰ τὸ ὑφ´
[7, 12]	αὐτὸν ἀπὸ τῶν προφητῶν τὸ	φαινόμενον	ἐν αὐτοῖς πονηρὸν ἢ τὸ
[7, 16]	ἀνάστασιν εἶναι ὁ ἐν τῷ	φαινομένω	ἀνθρώπῳ κατὰ τὸν Ἰησοῦν διδάξας
[7, 32]	μετενσωματώσεως παρακούσαντες τὰ περὶ ἀναστάσεώς	φαμεν	ἀλλ´ εἰδότες ὅτι ἡ τῇ
[7, 43]	μόνον τὸν θεὸν ἄρρητον εἶναί	φαμεν	ἀλλὰ καὶ ἕτερα τῶν μετ´
[7, 24]	τὴν Ἰησοῦ μόνου διδασκαλίαν κωλύεσθαί	φαμεν	ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν παλαιὰν
[7, 43]	καὶ πατέρα τοῦ παντὸς» ἡμεῖς	φαμεν	ἰδεῖν ἔργον» Βλέπεται δὲ οὐ
[7, 66]	τῇ ποιᾷ κατ´ ἀρετήν, σῴζεσθαί	φαμεν.	Καὶ ἔνθα μέντοι ὁ Κέλσος,
[7, 23]	τοιούτων διαφέρειν τὸν κεκοσμημένον χαρίσματί	φαμεν	λόγῳ σοφίας» καλουμένῳ, διὰ τοῦ
[7, 66]	Κέλσος τοῖς ἐναντίοις περιπίπτειν, ὅτε	φαμὲν	μὴ εἶναι ἀνθρωπόμορφον τὸ θεῖον
[7, 69]	θεραπείαν· δαιμόνων δὲ θεραπείαν εἶναί	φαμεν	πᾶσαν τὴν νομιζομένην παρ´ Ἕλλησι
[7, 20]	διδασκαλίας, λεκτέον περὶ τῶν προειρημένων.	Φαμὲν	τοίνυν ὅτι ὁ νόμος διττός
[7, 59]	οὑτωσὶ σκευασθέντων ἢ οὑτωσί, ἀλλὰ	φανερὸν	ὅτι αὐτὸ τὸ φιλάνθρωπον καὶ
[7, 60]	αὑτοὺς τῇ ἐξετάσει τοῦ λόγου	φανερούμενον,	καὶ φανερούμενον κατὰ τὴν ἀναλογίαν
[7, 60]	ἐξετάσει τοῦ λόγου φανερούμενον, καὶ	φανερούμενον	κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς εἰς
[7, 47]	ὡς οὐκ ἀξίως βιώσαντες τῶν	φανερωθέντων	αὐτοῖς ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἐγκαλινδοῦνται
[7, 11]	τῶν ὀνομάτων, εἴπερ εἶχεν εἰπεῖν,	φανῇ	τοῖς κρίνειν δυναμένοις, πότερον ἀληθῆ
[7, 44]	τῆς τούτων ὄψεως ἐφ´ ὃν	φαντάζεται	δεῖν ἀναβαίνειν ἀπὸ τοῦ βλεπομένου
[7, 5]	ἔνθα καὶ ὤφθη σκιοειδῶν ψυχῶν	φαντάσματα»	ἡ δέ τις ἁπαξαπλῶς περὶ
[7, 4]	οὐδενὶ περιέργῳ καὶ μαγικῷ ἢ	φαρμακευτικῷ	πράγματι ἀλλὰ μόνῃ εὐχῇ καὶ
[7, 50]	ὡς οὐ καθαρῶν ἀπὸ ἁμαρτίας.	Φασὶ	δὲ καὶ τό· Ἐν ἀνομίαις
[7, 58]	κακῶς πάσχοντα, ὡς οἱ πολλοί	φασι,	δίκαιον ἢ οὐ δίκαιον; Οὐδαμῶς.
[7, 16]	αἱ προφητεῖαι θεὸν σταυρωθήσεσθαι, αἵτινές	φασι	περὶ τοῦ ἀναδεξαμένου τὸν θάνατον·
[7, 28]	τοὺς μέχρι Ἡρακλείων στηλῶν ἀπὸ	Φάσιδος	ἐν σμικρῷ τινι μορίῳ, ὥσπερ
[7, 15]	πᾶσι θεοῦ τὰ αὐτὰ ταῦτά	φασιν,	ἐπεὶ τὰ τῇ φύσει ἀδύνατα
[7, 32]	τῷ σκήνει, καὶ καταλύεσθαι μέν	φασιν	οἱ λόγοι τὴν ἐπίγειον οἰκίαν
[7, 27]	μὴ ἀναγκαῖα. Σαφῶς γὰρ ἀσώματόν	φασιν	οἱ λόγοι τὸν θεόν· διὸ
[7, 27]	μὲν γὰρ ἃ λέγει ἡμᾶς	φάσκειν	περὶ θεοῦ ἐλέγομεν, καὶ πρὸς
[7, 39]	εἶναι καὶ φιλοσώματον γένος, τοὺς	φάσκοντας·	Εἰ καὶ Χριστόν ποτε κατὰ
[7, 47]	γοῦν ἰδεῖν, τίνα τρόπον οἱ	φάσκοντες	εἶναι σοφοὶ» μεγάλης μωρίας δείγματα
[7, 49]	ἁπλότης πολλάκις κρείττων, ἣν οἱ	φάσκοντες	εἶναι σοφοὶ» μὴ ἀνειληφότες ἐγκαλινδοῦνται
[7, 2]	νῦν τῷ Κέλσῳ κατηγορῆσαι τοῦ	φάσκοντος	λόγου ὑπὸ τῶν παρὰ Ἰουδαίοις
[7, 51]	κατ´ ὀλίγον» ἐλέγχει ὁ θεός,	φάσκουσι	δὲ ἄλλα καὶ τὸ Λάβετε
[7, 67]	φύσει, οὐκ ἂν ἐνεκάλεσεν ἡμῖν,	φάσκουσιν	ὅτι οὐ χρὴ θεραπεύειν δαίμονας
[7, 59]	δυνηθεὶς αὐτῶν ἀντιβλέψαι τῇ ἀληθότητι,	φάσκων	αὐτὰ καὶ παρ´ Ἕλλησιν εἰρῆσθαι,
[7, 8]	ἢ μὴ λεχθέντα, ὡς ἄπιστος	φάσκων	δύνασθαι καὶ μὴ λελέχθαι αὐτὰ
[7, 22]	δικαίου περὶ πάντα, λεκτέον ὅτι	φάσκων·	Εἰς τὰς πρωΐας ἀπέκτεινον πάντας
[7, 14]	πιθανῷ πειρᾶσθαι ἀνατρέπειν τὸν λόγον	φάσκων·	Οὐκοῦν οὔτ´ εἰ προεῖπον οὔτ´
[7, 35]	Καὶ ἔοικέ γε διὰ τούτων	φάσμα	μὲν νενομικέναι τὸν Ἰησοῦν, μετὰ
[7, 35]	θεῷ ὡς κριθησομένους; Πῶς δὲ	φάσμα	ὀνομασθὲν ἀπελαύνει δαιμόνια καὶ ἄλλας
[7, 35]	βουλομένοις ὁμιλεῖν. Πῶς δὲ δύναται	φάσμα,	ὥς φησιν αὐτός, παραρρυὲν ἐπ´
[7, 5]	τόποις; Ὁ λόγος δὴ αἱρεῖ	φαῦλ´	ἄττα νομίζειν εἶναι τὰ τοιαῦτα,
[7, 13]	ἀπὸ τῆς ἰδίας ἐπὶ τὰ	φαῦλα	τροπῆς προσάγουσι τῷ Χριστῷ τοῦ
[7, 5]	ἐν αὐτοῖς μιάσματα, ἡ δὲ	φαύλη	καὶ ὑπὸ τῶν ἁμαρτάδων καθελκομένη
[7, 69]	τιθέντων εἶναι δαίμονας καὶ οἱ	φαῦλοι	δαίμονες οὐκ ἔχουσι τὸν ἀπὸ
[7, 3]	ἐκ τοῦ ἐναντίου δαίμονές τινες	φαῦλοι	καὶ πνεύματα ἐχθρὰ τῷ γένει
[7, 5]	τυγχάνειν τοῦ ὡσπερεὶ φιλοζωεῖν, ἀνάλογον	φαύλοις	ἀνθρώποις, οὐκ ἀσπαζομένοις μὲν τὸ
[7, 68]	τοὺς φαύλους δαίμονας καὶ τοὺς	φαύλους	ἀγγέλους. ~Φαύλους δὲ δαίμονας οὐ
[7, 68]	λόγος δείκνυσιν οὐ μόνον ἀνθρώπους	φαύλους	ἀλλὰ καὶ τοὺς φαύλους δαίμονας
[7, 68]	ἀνθρώπους φαύλους ἀλλὰ καὶ τοὺς	φαύλους	δαίμονας καὶ τοὺς φαύλους ἀγγέλους.
[7, 69]	δαίμονας καὶ τοὺς φαύλους ἀγγέλους.	~Φαύλους	δὲ δαίμονας οὐ μόνοι λέγομεν
[7, 62]	πλέον τι αὐτῶν ζητεῖν, εἴσεται.	~Φέρε	δὲ ἴδωμεν καὶ τὰ ἑξῆς,
[7, 14]	παραδεξαμένων τὰ τοῦ Ἰησοῦ, φησί·	Φέρε	ἐὰν προείπωσιν οἱ προφῆται τὸν
[7, 53]	θεῖον μῦθον δέξασθαι δυναμένων σπουδάσαι;	Φέρε,	εἰ μὴ ἤρεσκεν Ἡρακλῆς καὶ
[7, 9]	ὡς ἀκούσας καὶ πάνυ καταμαθών,	φέρε	καὶ ταῦτα κατανοήσωμεν. Πρῶτον δὴ
[7, 2]	Κέλσου λελεγμένα· νυνὶ δὲ ἡμεῖς	φέρε	περὶ τῶν προφητῶν πρὸς τοῖς
[7, 20]	τὸ οὐ κατελίπομεν αὐτῶν ζωγρίαν»	~Φέρει	δ´ ὁ Κέλσος καὶ τὸ
[7, 16]	ὢν καὶ πόνῳ καὶ εἰδὼς	φέρειν	μαλακίαν. Ὅρα οὖν ὡς σαφῶς
[7, 23]	ὡς ὑπὸ ἀκάνθης αὐτοῦ ἐμποδιζόμενον	φέρειν	τοὺς τοῦ λόγου καρποὺς εἴτε
[7, 5]	τῶν τῆς κακίας μολιβδίδων μετέωρος	φέρεται	ἐπὶ τοὺς τόπους τῶν καθαρωτέρων
[7, 5]	καὶ μηδ´ ἀναπνεῦσαι δυναμένη τῇδε	φέρεται	καὶ καλινδεῖται, ἡ μέν τις
[7, 18]	ἀναγεγραμμένας τις ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ	φέρῃ	παράδειγμα τοῦ καταπεφρονηκέναι αὐτοὺς τοῦ
[7, 14]	γενναίως ἀνατρέπει τὰ ὑφ´ ἡμῶν	φερόμενα	ἀπὸ τῶν προφητῶν εἰς τὸν
[7, 7]	τῷ νόμῳ— καὶ τὸν Ἱερεμίου,	φερόμενον	ἐν τῇ ὁμωνύμῳ αὐτοῦ προφητείᾳ,
[7, 7]	Μωϋσέως βίον— καὶ γὰρ αὐτοῦ	φέρονται	προφητεῖαι, ἀναγεγραμμέναι ἐν τῷ νόμῳ—
[7, 15]	δεύτερον· οὐκ ἄρα τὸ πρῶτον.	Φέρουσι	δὲ καὶ ἐπὶ ὕλης τὸν
[7, 69]	σχολάζοντες πεποίηνται. Διὸ δέδοκται ἡμῖν	φεύγειν	ὡς ὄλεθρον τὴν τῶν δαιμόνων
[7, 40]	μυθοποιΐαν. Οὐ διὰ Κέλσον τοίνυν	φεύγομεν	τὸν περὶ λεοντοειδοῦς καὶ τῶν
[7, 57]	ἀνδραγαθήματα, τιμῆς. Καὶ Ἰωνᾶς μέν,	φεύγων	ἵνα μὴ κηρύξῃ τὸ προστεταγμένον
[7, 46]	μετὰ γενέσεως πλάνην παντὶ τρόπῳ	φεύγωσι,	σκοποῦντες, ὡς ἔμαθον, οὐ τὰ
[7, 40]	ἡγεμόνα τῆς ὁδοῦ ταύτης ζητῆτε,	φευκτέοι	μὲν ὑμῖν οἱ πλάνοι καὶ
[7, 36]	ἡγεμόνα τῆς ὁδοῦ ταύτης ζητῆτε,	φευκτέοι	μὲν ὑμῖν οἱ πλάνοι καὶ
[7, 8]	κεκαθαρμένοις. Ἅγιον γὰρ πνεῦμα παιδείας	φεύξεται	δόλον, καὶ ἀπαναστήσεται ἀπὸ λογισμῶν
[7, 15]	ἢ νοσεῖν ἢ καὶ τεθνήξεσθαι	φήσαιεν	τὸν θεόν, συμβήσεται ταῦτα περὶ
[7, 28]	ὠνόμασεν οὕτως· Πάμμεγά τι εἶναι»	φήσας	αὐτό, καὶ ἡμᾶς οἰκεῖν τοὺς
[7, 43]	γὰρ οὐδεὶς ἂν νοῦν ἔχων	φήσειεν	ὅτι ἀναφέρων ταῦτα ὁ Ἰησοῦς
[7, 16]	ζῶντα ἄρτον ἢ τὴν ἀνάστασιν·	φησὶ	γὰρ ἑαυτὸν ἀνάστασιν εἶναι ὁ
[7, 39]	δύνασθαι τῶν ὑπ´ αὐτοῦ λεγομένων,	φησὶ	γάρ· Ὅμως δ´ οὖν ἀκουσάτωσαν,
[7, 45]	πνεῦμα θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν»	Φησὶ	δ´ ἡμᾶς καὶ μηδὲν καθαρὸν
[7, 68]	θεόν; Οὔτοι γὰρ οἷόν τε,	φησί,	δουλεύειν» τὸν αὐτὸν πλείοσι κυρίοις»
[7, 9]	τοῖς τῇδε ἀνδράσιν ἴδωμεν. Πολλοί,	φησί,	καὶ ἀνώνυμοι ῥᾷστα ἐκ τῆς
[7, 25]	νόμου τοῖς ἀπὸ τοῦ εὐαγγελίου,	φησὶ	καὶ τό· Τῷ δ´ ἅπαξ
[7, 61]	προθυμίας. ~Οὐκοῦν κατεσκεύασται ὅτι, ὥς	φησι	Κέλσος, ἀγροικότερον εἰπὼν ὁ Ἰησοῦς·
[7, 11]	δυνατὸν ἡμῖν πεποιήκαμεν, τά, ὥς	φησι	Κέλσος, πάροιστρα καὶ πάντῃ ἄδηλα
[7, 11]	ἀσαφοῦς μέν, οὐ μήν, ὥς	φησι	Κέλσος, τὸ μηδέν. Ἀλλ´ οὐδὲ
[7, 55]	πολλοὺς τῶν συνετωτέρων. ~Ἐπεὶ δέ	φησι	μετὰ τὸν κατάλογον τῶν τοσούτων
[7, 18]	ἐν ὀφθαλμοῖς τῶν Ἰουδαίων, ὥς	φησι	Μωϋσῆς, ποιεῖ, καὶ πρὸς ταῦτα,
[7, 35]	Μετὰ ταῦτα κακοήθως ὁ Κέλσος	φησὶ	περὶ τῶν προειρημένων ἀνθρωποειδῶν κατ´
[7, 67]	καὶ πρὸς ταῦτα. ~Εἶθ´ ἑξῆς	φησι	περὶ Χριστιανῶν ὅτι συνθήσονται μὲν
[7, 53]	πρὸς ἃ κατὰ δύναμιν ἀπηντήσαμεν,	φησὶ	πρὸς ἡμᾶς· Πόσῳ δ´ ἦν
[7, 2]	προφητευομένων περὶ Χριστοῦ ἀπολογίαν. Καί	φησι	πρὸς ταῦτα· Ἴδωμεν ὅπῃ ἐφευρήσουσι
[7, 16]	ὅτι τὸ ἀποθνῇσκον ἄνθρωπος ἦν,	φησὶ	πρὸς τοὺς ἐπιβουλεύοντας αὐτῷ· Νῦν
[7, 68]	τοῦ Κέλσου λέξεις, ἐν αἷς	φησι·	Πρότερον δὲ ἐρήσομαι, διὰ τί
[7, 62]	τὰ ἑξῆς, ἐν οἷς ταῦτά	φησι·	Στῶμεν δ´ ἐκεῖθεν· οὐκ ἀνέχονται
[7, 31]	γοῦν τισι διὰ τοῦ Ἡσαΐου	φησί·	Τὰ ἔργα κυρίου οὐκ ἐμβλέπουσι
[7, 9]	αἰωνίους φυλάξω. Εἶτα τούτοις ἑξῆς	φησι·	Ταῦτ´ ἐπανατεινάμενοι προστιθέασιν ἐφεξῆς ἄγνωστα
[7, 58]	ὑβρίζοντα μὴ ἀμύνεσθαι· κἂν τύπτῃ,	φησί,	τὴν ἑτέραν γνάθον, σὺ δὲ
[7, 13]	ἦν ἃ καὶ ὑπέμεινεν, ἐπεί	φησι·	Τί γὰρ ἄλλο ἦν θεῷ
[7, 39]	ὀφθαλμῶν ἐπιστάμενος εἶδος ἐν ἡμῖν,	φησὶ	τό· Εἰς κρίμα ἐγὼ εἰς
[7, 43]	ἅπερ βιασάμενος ὁ Παῦλος σημῆναί	φησι	τό· Ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ
[7, 40]	ἐκμανθάνοντες. Μάτην οὖν πρὸς Χριστιανούς	φησι	τό· Κἂν ἡγεμόνα τῆς ὁδοῦ
[7, 39]	πρὸς τοὺς ἀκούοντας, ὁ δὲ	φησι	τοῖς ἕως θανάτου ἀποθνῄσκουσιν, ἵνα
[7, 14]	πεπροφητεῦσθαι παραδεξαμένων τὰ τοῦ Ἰησοῦ,	φησί·	Φέρε ἐὰν προείπωσιν οἱ προφῆται
[7, 40]	πᾶσαν τὴν κατ´ αὐτὸν θεοσέβειαν,	φησὶ	φύρων ἡμᾶς ἐν ἐκείνοις τῷ
[7, 63]	οἱ Νομάδες καὶ Σῆρες, οὕς	φησιν	ἀθέους εἶναι ὁ Κέλσος, καὶ
[7, 43]	παρέθετο Πλάτωνος λέξεων ὁ Κέλσος	φησὶν	ἀκατονόμαστον εἶναι θεὸν τούτοις· ἐπειδὴ
[7, 29]	εὑρὼν οὐδεμιᾶς ἐχόμενον ἰουδαϊκῆς μυθολογίας	φησίν·	Ἀλλὰ προσεληλύθατε Σιὼν ὄρει καὶ
[7, 35]	Ἀμφιάρεω καὶ εἰς Μόψου, ἔνθα	φησὶν	ἀνθρωποειδεῖς θεωρεῖσθαι θεοὺς καί, ὡς
[7, 24]	εἰ ἔνοχος εἴη τοῖς ἁμαρτήμασι,	φησὶν	ἀντὶ μεγίστου κακοῦ συμβῆναι ἂν
[7, 66]	αὐτῶν προσκυνούμενα. Κέλσος μὲν οὖν	φησιν	αὐτὰ μὴ ἡγεῖσθαι θεοὺς ἀλλὰ
[7, 43]	ἄρρητον μὲν καὶ ἀκατονόμαστον οὔ	φησιν	αὐτὸν εἶναι ῥητὸν δ´ ὄντα
[7, 54]	δὲ καὶ θαυμάσας Ὀρφέως ὁμολογουμένως	φησὶν	αὐτὸν ὁσίῳ χρησάμενον πνεύματι καλῶς
[7, 35]	Πῶς δὲ δύναται φάσμα, ὥς	φησιν	αὐτός, παραρρυὲν ἐπ´ ἀπάτῃ τῶν
[7, 8]	τοὺς ἀρχαίους προφήτας διαβαλεῖν ἐθέλων	φησὶν	αὐτοὺς πεπροφητευκέναι τὸν τρόπον τοῦτον,
[7, 20]	τοῦ νομικοῦ γράμματος διαβαλεῖν θέλει,	φησίν·	Εἰ δὲ ἡ διακονία τοῦ
[7, 15]	ἀπρεπῆ θεῷ καθ´ ὑπόθεσιν τιθείς	φησιν·	Εἰ ταῦτα προφητεύοιτο περὶ τοῦ
[7, 16]	ἤ τι τῶν ἄλλων, ἅ	φησιν	εἶναι ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ.
[7, 9]	ἀλλὰ ψευδῶς ἐπανετείνετο. Ὃ δέ	φησιν	εἶναι τελεώτατον παρὰ τοῖς τῇδε
[7, 34]	ὁ προφήτης κολληθεὶς τῷ θεῷ	φησιν	ἐν τῇ εὐχῇ· Ἐκολλήθη ὀπίσω
[7, 8]	τὸν τρόπον τοῦτον, ὃν εἰώθασι,	φησίν,	ἔτι νῦν οἱ περὶ Φοινίκην
[7, 57]	Εἶτα μὴ ἔχων ἄλλους λέγειν	φησίν·	Ἢ οἱ τῶνδε ἔτι τερατωδέστεροι,
[7, 45]	μακαριότητα. ~Ἴδωμεν δὲ καὶ ἅ	φησιν	ἡμᾶς διδάξειν, εἰ ἄρα ἀκολουθῆσαι
[7, 66]	καὶ τοῦ κατ´ εἰκόνα θεοῦ»	φησὶν	ἡμᾶς λέγειν ὅτι ὁ θεὸς
[7, 28]	ταύτης κρείττονα. Καὶ πρὸς τοῦτό	φησιν·	Ἱστόρηται θείοις ἀνδράσι παλαιοῖς εὐδαίμων
[7, 13]	καὶ ἀκαθαρτότατα ταῦτ´ ἦν, ὥς	φησιν	ὁ Κέλσος; Ἀλλὰ δόξει διδάσκειν,
[7, 18]	εὐσεβείᾳ. ~Ἑξῆς δὲ τούτοις τοιαῦτά	φησιν	ὁ Κέλσος· Ἐκεῖνο δ´ οὐκ
[7, 58]	ὁτιοῦν πάσχῃ παρ´ αὐτῶν. Ταῦτά	φησιν	ὁ Πλάτων καὶ αὖθις τάδε·
[7, 42]	εὑρόντα εἰς πάντας ἀδύνατον λέγειν»	φησὶν	ὁ Πλάτων. Πλάτων μὲν οὖν
[7, 36]	εἰρήκαμεν, τοιαῦτα πάλιν ὁ Κέλσος	φησίν·	Οἱ δὲ καὶ πάλιν εἰρήσονται·
[7, 33]	ἑαυτῷ ἃ βούλεται καὶ τοιαῦτά	φησιν·	Ὅταν δὴ πάντοθεν ἐξείργωνται καὶ
[7, 57]	ἀνθρώπων θάνατον ἀνεδέξατο. Ἑξῆς δέ	φησιν	ὅτι ἔδει μᾶλλον τὸν Δανιήλ,
[7, 36]	δυνατόν; Εἶτα πρὸς ταῦτα ἀποκρινόμενός	φησιν·	Οὐκ ἀνθρώπου μὲν οὐδὲ τῆς
[7, 39]	ἱμάτιον ἀποδύσαιτ´ ἂν εὐχερῶς φιλόσοφος.	Φησὶν	οὖν πρὸς ἡμᾶς ὅτι, ἐὰν
[7, 3]	πρὸς τοῖς ἀνωτέρω εἰρημένοις ἀπολογησώμεθα.	~Φησὶν	οὖν· Τὰ μὲν ὑπὸ τῆς
[7, 31]	τὸν αἰσθητόν. Καὶ ἁπαξαπλῶς δέ	φησιν	πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν αἰσθητῶν, ὧν
[7, 31]	τί ποτ´ ἐστὶν ἐκεῖνο ὅ	φησιν·	ὑπ´ ἀσθενείας καὶ βραδυτῆτος οὐχ
[7, 2]	δέ, πάλαι γὰρ ταῦτα προείρητο.	Φήσομεν	δὲ πρὸς ταῦτα ὅτι οὕτως
[7, 68]	τὰ γινόμενα κατὰ πρόνοιαν εἶναι	φήσομεν,	κἂν κακῶς τι γίνηται, ψεῦδος
[7, 38]	ἐκείνου τοῦ νοῦ εἰκόνα γενομένῳ	φήσομεν	καταλαμβάνεσθαι τὸν θεόν· νῦν μέν,
[7, 23]	παρὰ τῷ θεῷ» καὶ ἡμεῖς	φήσομεν	μὴ παριτητὸν εἶναι πρὸς τὸν
[7, 46]	νεκρῷ. ~Πρὸς ταῦτα δ´ ἡμεῖς	φήσομεν,	{οἱ μελετήσαντες μηδενὶ ἀπεχθάνεσθαι τῶν
[7, 26]	τὴν Ἰησοῦ διδασκαλίαν βούλονται κατορθοῦν,	φήσομεν	ὅτι οὔτε τῇ κλήσει τῶν
[7, 68]	ἐξεταστέον, καὶ πότερον τὸ διοικεῖσθαι	φθάνει	καὶ ἐπὶ τὰ ἁμαρτανόμενα ἢ
[7, 68]	ἢ μή. Εἰ μὲν γὰρ	φθάνει	τὸ διοικεῖσθαι καὶ ἐπὶ τὰ
[7, 42]	ἵνα εἰς πάντας δυνατὸς ᾖ	φθάνειν	ὁ λόγος, ὃν καὶ τὸν
[7, 44]	καὶ παραδόξῳ καὶ θειοτέρᾳ χάριτι	φθάνειν	τὴν τοῦ θεοῦ γνῶσιν ἐπὶ
[7, 60]	συνθέσει λέξεων σκευάσαι καὶ εὐτρεπίσαι	φθανούσῃ	ἐπὶ τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων
[7, 32]	τῶν τοιούτων ἐνδυμάτων οὐκ ἐᾷ	φθαρῆναι	ἢ ἀποθανεῖν τὸν περικείμενον αὐτά.
[7, 32]	τοῦ θεοῦ ἄνθρωποι τὸ» μὲν	φθαρτὸν	ἐνδύσασθαι αὐτὸ ἀφθαρσίαν» τὴν διαφέρουσαν
[7, 47]	ἀφθάρτου θεοῦ ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος	φθαρτοῦ	ἀνθρώπου καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων
[7, 52]	εὐσεβοῦντες, ἕως ἐπὶ τὸ τέλος	φθάσαντες	δρόμου εἴπωσιν ἐρρωμένῃ καὶ ἀληθευούσῃ
[7, 53]	ἡ φωνή. Ἀλλὰ καὶ τούτῳ	φθάσαντές	τινες ἠκολούθησαν φυσικοί. Οὐκοῦν Ἐπίκτητον;
[7, 11]	λείποντα ἢ ὅσα γ´ ἂν	φθάσωμεν	σαφηνίσαι. Καὶ ἄλλοι δὲ οἱ
[7, 55]	ἐν Ἕλλησιν ἐν περιστάσεσι τυγχάνοντος	φθεγξαμένου	μᾶλλον ἐνέφηνε καρτερίαν καὶ ὑπομονήν·
[7, 63]	νόμων ἑτέρῳ προκαταληφθεῖσαν γυναῖκα καὶ	φθείρειν	τὸν ἄλλου ἀνθρώπου οἶκον, οἱ
[7, 6]	ἀποδιδόναι τοῖς θύσασι τὴν ἑτέρων	φθοράν,	εἰ τοιοῦτο οἱ θύοντες εὔχοιντο.
[7, 65]	ἐλευθερωθήσεται ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς	φθορᾶς	εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης
[7, 65]	τὰ ἐπὶ τῇ δουλείᾳ τῆς	φθορᾶς»	καὶ ἐπὶ τῇ ματαιότητι» ὑποτεταγμένα
[7, 55]	Κέλσος βούλεται εὐγνωμόνως ἀναγεγραμμένῳ ὑπὸ	φιλαλήθων	ἀνδρῶν, τῶν καὶ τὰ παράδοξα
[7, 3]	μὴ καὶ οὕτως δύναται τοῖς	φιλαλήθως	ἐξετάζουσι τὰ πράγματα ἀποδείκνυσθαι ὅτι
[7, 44]	θεοῦ σφάλματα— χρηστότητι δὲ καὶ	φιλανθρωπίᾳ	τοῦ θεοῦ καὶ παραδόξῳ καὶ
[7, 41]	ἰδίων μυστηρίων, ἀλλὰ δι´ ὑπερβάλλουσαν	φιλανθρωπίαν	ἔχοντα μὲν διδόναι τοῖς συνετωτέροις
[7, 59]	ἀλλὰ φανερὸν ὅτι αὐτὸ τὸ	φιλάνθρωπον	καὶ τὸ κοινωνικὸν ὑποβάλλει κοινωφελέστερον
[7, 46]	αὐτοῦ, ἐπιστάμενοι ὅτι ὁ μὲν	φιλάνθρωπος	θεὸς τὴν ἀλήθειαν» καὶ τὸ»
[7, 42]	προφέρεται. Ὅρα δὲ εἰ μὴ	φιλανθρωπότερον	ὁ θεῖος λόγος εἰσάγει τὸν
[7, 23]	εἰληφέναι τὸν Κέλσον ὅτι Ἰησοῦς	φιλαρχίαν	ἐκώλυεν, ἥντινα οὐκ ἐναντίαν εἶναι
[7, 18]	τὸν πατέρα τῷ πλουτοῦντι ἢ	φιλαρχιῶντι	ἢ σοφίας ἢ δόξης ἀντιποιουμένῳ,
[7, 5]	ἀποφοραῖς τρεφόμενα αὐτῶν τὰ σώματα,	φιληδονούντων	τοῖς τοιούτοις, ἐπ´ αὐτὸ τυγχάνειν
[7, 43]	εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με,	Φίλιππε;	Τοῦτο δ´ εἴρηκεν αὐτῷ ἀξιώσαντι
[7, 43]	δῆλον ἐκ τοῦ εἰρῆσθαι τῷ	Φιλίππῳ·	Τοσούτῳ χρόνῳ μεθ´ ὑμῶν εἰμι,
[7, 5]	ἐπ´ αὐτὸ τυγχάνειν τοῦ ὡσπερεὶ	φιλοζωεῖν,	ἀνάλογον φαύλοις ἀνθρώποις, οὐκ ἀσπαζομένοις
[7, 30]	καὶ τὴν περὶ τὰ θεῖα	φιλομάθειαν	παραστήσουσιν. Ἡμῖν δὲ προκεῖμενον ἦν
[7, 37]	ἀναγινωσκομένοις ὑπὸ ὀλίγων μόνον καὶ	φιλομαθῶν	ἀλλ´ ἐν τοῖς δημωδεστέροις γέγραπται
[7, 58]	ἀρκείτω τὰ εἰρημένα· καὶ ὅτῳ	φίλον	ἐπὶ πλεῖόν τι αὐτῶν ζητεῖν,
[7, 61]	ἀρκείτω τὰ εἰρημένα} καὶ ὅτῳ	φίλον	ἐπὶ πλέον τι αὐτῶν ζητεῖν,
[7, 54]	διὰ μὲν τὴν πρὸς ἡμᾶς	φιλονεικίαν,	καὶ ἵνα Ἰησοῦν ἐξευτελίσῃ νῦν
[7, 47]	καὶ κατὰ τὰ δόγματα ταῦτα	φιλοσοφεῖν	ἐπαγγελλόμενοι ὅτι γνόντες τὸν θεὸν
[7, 28]	καθαρᾶς ἐν καθαρῷ κειμένης οὐρανῷ	φιλοσοφήσαντος·	οὐχ ὁρῶν ὅτι Μωϋσῆς, ὁ
[7, 3]	καὶ τῶν τὰ τοῦ Περιπάτου	φιλοσοφησάντων	οὐκ ὀλίγα εἰπεῖν εἰς ἀνατροπὴν
[7, 44]	τοὺς τηλικούτους καὶ τοσούτους ἐν	φιλοσοφίᾳ	περὶ θεοῦ ἢ θεῶν λόγους
[7, 6]	Καὶ τάχα οὐ τοσοῦτον διὰ	φιλοσοφίαν	ἀνδρῶν εἶπεν αὐτὸν ἁπάντων σοφώτατον
[7, 36]	μηδὲ εὖ εἰρηκόσιν αὐτοὺς περιτιθέντες	φιλοσοφίαν,	ἣν ἔμαθε μὲν ὁ προσωποποιῶν,
[7, 6]	οὐ πάνυ τι τὸ διὰ	φιλοσοφίαν	καὶ ἀλήθειαν ἐμφαίνει σεμνὸν καὶ
[7, 61]	ἐγκύκλια πρὸ τῆς σεμνῆς Ἑλλήνων	φιλοσοφίας	μεμαθηκότες. Κατανοητέον δὲ καὶ ὅτι
[7, 44]	ἐγνωκέναι τὸν θεὸν καὶ ἀπὸ	φιλοσοφίας	τὰ θεῖα μεμαθηκέναι παραπλησίως δὲ
[7, 6]	τινὰ ἢ σοφὴν καὶ ἀπὸ	φιλοσοφίας	ὠφελημένην ἀλλά τινα γυναῖκα ἰδιῶτιν·
[7, 41]	καὶ οἱ σοφοὶ ἢ οἱ	φιλόσοφοι,	παρ´ ὧν βούλεται πολλὰ καὶ
[7, 42]	Ὁρᾶτε ὅπως ζητεῖται θεοπρόποις καὶ	φιλοσόφοις	ἀληθείας ὁδός, καὶ ὡς ᾔδει
[7, 39]	αὐτοῦ λεγομένων βούλεται, κατανοητέον, ὁ	φιλόσοφος.	Δέον διδάσκειν ἡμᾶς, ὁ δὲ
[7, 39]	τὸ ἱμάτιον ἀποδύσαιτ´ ἂν εὐχερῶς	φιλόσοφος.	Φησὶν οὖν πρὸς ἡμᾶς ὅτι,
[7, 30]	μῦθον οἱ σεμνότερον τὰ τοῦ	φιλοσόφου	ἐξειληφότες διηγοῦνται, τὰς δὲ προφητείας,
[7, 63]	οἱ τὰ τοῦ Κιτιέως Ζήνωνος	φιλοσοφοῦντες	ἀλλὰ καὶ οἱ τὰ Ἐπικούρου
[7, 66]	οἱ τὰ ἀπὸ τοῦ Περιπάτου	φιλοσοφοῦντες	καὶ οἱ τὰ Ἐπικούρου ἢ
[7, 37]	Εἰ δ´ ἀναπλάσσει λόγους τῶν	φιλοσοφούντων	καὶ ἐπιμελῶς ὅση δύναμις ἐξεταζόντων
[7, 41]	ἐνθέους ποιητὰς καὶ σοφοὺς καὶ	φιλοσόφους.	Εἰ δ´ ἐτίθει τὰ ὀνόματα
[7, 41]	λέγει, ποιητὰς καὶ σοφοὺς καὶ	φιλοσόφους,	μὴ τιθεὶς αὐτοῖς ὀνόματα, καὶ
[7, 36]	ἢ οἰκότριψι καὶ μηδέ ποτε	φιλοσόφων	λόγων ἀκηκοόσι μηδὲ εὖ εἰρηκόσιν
[7, 44]	ἐν Χριστιανοῖς ἁπλουστάτους καὶ πολλῶν	φιλοσόφων	μετριώτερον καὶ καθαρώτερον βιοῦντας, ἵνα
[7, 36]	ἐπαΐειν δύνανται ὡς δειλὸν καὶ	φιλοσώματον	γένος· ἐὰν αἰσθήσει μύσαντες ἀναβλέψητε
[7, 39]	Λέγει δ´ ἡμᾶς εἶναι καὶ	φιλοσώματον	γένος, τοὺς φάσκοντας· Εἰ καὶ
[7, 60]	μετὰ τὴν ἅπαξ γενομένην εἰσαγωγὴν	φιλοτιμήσασθαι	πρὸς τὸ καὶ τὰ βαθύτερα
[7, 69]	καλούντων δαίμονας ἐπὶ τοῖς ὀνομαζομένοις	φίλτροις	ἢ μισήθροις ἢ ἐπὶ κωλύσεσι
[7, 64]	τὸ Κύριον τὸν θεόν σου	φοβηθήσῃ	καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» καὶ
[7, 63]	τὸν ἐνεστῶτα ἐκ τοῦ νόμου	φόβον	καὶ τὰς κολάσεις οὐ μοιχεύων,
[7, 9]	καὶ τὸν τρόπον τῶν ἐν	Φοινίκῃ	καὶ Παλαιστίνῃ μαντείων ἐπαγγέλλεται φράσειν
[7, 8]	φησίν, ἔτι νῦν οἱ περὶ	Φοινίκην	τε καὶ Παλαιστίνην· μὴ δηλώσας
[7, 3]	εἰώθασιν ἔτι νῦν οἱ περὶ	Φοινίκην	τε καὶ Παλαιστίνην, ταῦτά γε
[7, 26]	ποτὲ κολάζειν τοὺς μοιχεύσαντας ἢ	φονεύσαντας	ἤ τι τῶν τοιούτοις παραπλησίων
[7, 33]	οὐκέτι ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί» οὐ	φόνοι»	οὐ μοιχεῖαι» οὐ πορνεῖαι» οὐ
[7, 7]	ἁμαρτάνοντας ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν	φόνῳ	μαχαίρας ἀπέθανον· περιῆλθον γὰρ ἐν
[7, 32]	τόπῳ ἐκείνῳ· ὅπερ ὅπου μὲν	φορεῖ	ἀπεκδυσαμένη τὸ πρότερον ἀναγκαῖον μὲν
[7, 14]	μέγαν θεόν, ἵνα μηδὲν ἄλλο	φορτικώτερον	εἴπω, δουλεύειν ἢ νοσήσειν ἢ
[7, 13]	δόξῃ ὅτι ἤσθιεν, ὡς σῶμα	φορῶν	ὁ Ἰησοῦς ἤσθιεν. Ἀλλὰ καὶ
[7, 9]	Φοινίκῃ καὶ Παλαιστίνῃ μαντείων ἐπαγγέλλεται	φράσειν	ὁ Κέλσος ὡς ἀκούσας καὶ
[7, 59]	ὑπὸ τοῦ κάλλους τῆς ἑλληνικῆς	φράσεως	λεγόμενον τὸ αὐτὸ πάντως κρεῖττον
[7, 21]	τῷ νῦν αἰῶνι μὴ ὑψηλὰ	φρονεῖν	μηδ´ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι
[7, 22]	ἔλεγε τὴν σάρκα, ἧς τὸ	φρόνημα»	ἔχθρα ἐστὶν εἰς θεόν» πόλιν
[7, 22]	καὶ κραταιούμενος ἀνῄρει πᾶν τὸ	φρόνημα	τῆς σαρκός» λεγόμενον ἁμαρτωλοὺς γῆς»
[7, 4]	κατὰ τὸ παρ´ ἡμῖν καλούμενον	φρόνημα	τῆς σαρκὸς» νεκρούμενον. Πνεύματι» γὰρ
[7, 4]	σώματος πράξεις» καὶ ἀπὸ τοῦ	φρονήματος	τῆς σαρκὸς» ἀρχομένας ἔχθρας, τυγχάνοντος
[7, 40]	τινες ἄλλοι τὰ παραπλήσια ἐκείνοις	φρονοῦντές	εἰσιν οἱ τὰ εἴδωλα προμνώμενοι,
[7, 44]	ἄλλους ὑπεροψίαν τῶν μεγάλα μὲν	φρονούντων	ἐπὶ τῷ ἐγνωκέναι τὸν θεὸν
[7, 63]	οἰκίας καὶ τῶν τὰ ἐκείνου	φρονούντων·	ὡς εἰ καθ´ ὑπόθεσιν μοιχεύοντα
[7, 18]	καὶ ταμείου μὴ μᾶλλόν τι	φροντίζειν	ἢ τοὺς κόρακας» ἐσθῆτος δὲ
[7, 24]	εἰ μόνων τις τῶν ἀναγκαίων	φροντίζοι.	~Ὁ μὲν οὖν Κέλσος, μὴ
[7, 24]	τροφῶν καὶ ἐνδυμάτων τὴν ψυχὴν	φροντίσιν,	ἀλλ´ εὐτέλειαν ἀσκοῦντα πεπεῖσθαι ἀπὸ
[7, 48]	πάνυ εὐαρίθμητοι, εἴτε ὑπὸ ἀνθρώπων	φρουρούμεναι	εἴτε καὶ μή— οὐ γὰρ
[7, 63]	καὶ ἔσθ´ ὅτε φυλακὰς ἢ	φυγὰς	ἢ θανάτους πολλάκις δὲ πρὸ
[7, 17]	διὰ τὴν ἐπιδημίαν Ἰησοῦ πανταχόθεν	φυγόντες	μὲν τοὺς κατέχοντας αὐτοὺς δαίμονας,
[7, 10]	παροιμιῶν ἀπεφήναντο· ἵν´ οἱ μὴ	φυγοπονοῦντες	ἀλλὰ πάντα πόνον ὑπὲρ ἀρετῆς
[7, 63]	μοιχεύειν ἡδονῇ καὶ ἔσθ´ ὅτε	φυλακὰς	ἢ φυγὰς ἢ θανάτους πολλάκις
[7, 29]	ψαλμῷ· Ὑπόμεινον τὸν κύριον καὶ	φύλαξον	τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ ὑψώσει
[7, 9]	τοὺς δέ μοι πεισθέντας αἰωνίους	φυλάξω.	Εἶτα τούτοις ἑξῆς φησι· Ταῦτ´
[7, 40]	τὴν κατ´ αὐτὸν θεοσέβειαν, φησὶ	φύρων	ἡμᾶς ἐν ἐκείνοις τῷ ἑαυτοῦ
[7, 15]	ταῦτά φασιν, ἐπεὶ τὰ τῇ	φύσει	ἀδύνατα οὐκ ἔστιν ἀληθῆ, οὐκ
[7, 32]	εἰδότες ὅτι ἡ τῇ ἑαυτῆς	φύσει	ἀσώματος καὶ ἀόρατος ψυχὴ ἐν
[7, 46]	ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ τῇ λογικῇ	φύσει.	Οἱ δὲ πρὸς ἑτέροις μαθόντες
[7, 67]	ὄντα καὶ δύσληπτον τῇ ἀνθρωπίνῃ	φύσει,	οὐκ ἂν ἐνεκάλεσεν ἡμῖν, φάσκουσιν
[7, 42]	ἀδύνατον» ἐμφαίνων εἶναι τῇ ἀνθρωπίνῃ	φύσει	τὸ εὑρεῖν κατ´ ἀξίαν τὸν
[7, 27]	τοῦ θεοῦ, ὡς σώματος τῇ	φύσει	τυγχάνοντος καὶ ἀνθρωποειδοῦς σώματος, ἀνατρέπειν
[7, 32]	τυγχάνουσα δέεται σώματος οἰκείου τῇ	φύσει	τῷ τόπῳ ἐκείνῳ· ὅπερ ὅπου
[7, 17]	τῶν προφητῶν, ὅτι τῆς θείας	φύσεως	ἀπαύγασμα» καὶ χαρακτήρ» τις ἐνανθρωπούσῃ
[7, 46]	τὴν κατανόησιν τῆς τῶν νοητῶν	φύσεως·	Τὰ γὰρ ἀόρατα» τοῦ θεοῦ
[7, 53]	καὶ τούτῳ φθάσαντές τινες ἠκολούθησαν	φυσικοί.	Οὐκοῦν Ἐπίκτητον; Ὃς τοῦ δεσπότου
[7, 46]	ἐπιεικὲς καὶ τὸ εὐσταθές, ἐνεσπαρμένα	φυσικῶς	ὑπὸ τοῦ δημιουργοῦ τῇ λογικῇ
[7, 37]	ἀναβαίνειν ἐπὶ τὴν τῶν νοητῶν	φύσιν,	ἀλλ´ οὔτι γε ἐν αἰσθητοῖς
[7, 3]	εἰς τὸν μέσον καὶ κατὰ	φύσιν	βίον ἢ πρὸς τὸ λυσιτελὲς
[7, 44]	μὲν ἢ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην	φύσιν	εἶναι τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ—
[7, 63]	τὸ κοινωνικὸν καὶ τὸ παρὰ	φύσιν	εἶναι τῷ λογικῷ ζῴῳ νοθεύειν
[7, 46]	ἔξω αἰσθήσεως εἶναι αὐτῶν τὴν	φύσιν	μὴ βλεπόμενα» Οὕτω δὲ καὶ
[7, 50]	διαβάλλουσιν οἱ καθ´ ἡμᾶς σοφοὶ	φύσιν,	ὥστε πῇ μὲν ματαιότητα εἰρῆσθαι
[7, 31]	τὸν ἀέρα» καὶ εἰ ἡ	φύσις	ἱκανὴ εἴη ἀνασχέσθαι θεωροῦσα, γνῶναι
[7, 42]	ὅτι οὐκ αὐτάρκης ἡ ἀνθρωπίνη	φύσις	ὁπωσποτανοῦν ζητῆσαι τὸν θεὸν καὶ
[7, 60]	Σύροις· οὕτως ἡ προνοουμένη θεία	φύσις	οὐ τῶν πεπαιδεῦσθαι νομιζομένων μόνον
[7, 33]	καὶ τοιούτου, ὁποία ἐστὶν ἡ	φύσις	τοῦ σωματικοῦ τόπου, καὶ δεόμενοι
[7, 28]	ὡς ἀποκριναμένων, τίθησι δῆθεν ἡμετέρας	φωνὰς	οὕτως ἐχούσας· Εἰς ἄλλην γῆν,
[7, 53]	τινὸς ὡς ἀληθῶς πνεύματος ἡ	φωνή.	Ἀλλὰ καὶ τούτῳ φθάσαντές τινες
[7, 55]	καὶ οὐκ ἐνδεδωκότος ἦν ἡ	φωνή,	εὐαρεστουμένου δὲ τοῖς συμβαίνουσι καὶ
[7, 37]	οὐδὲ ψυχῆς ἀλλὰ γὰρ σαρκὸς	φωνή.	~Νοῦν τοίνυν ἢ ἐπέκεινα νοῦ
[7, 36]	τῆς ψυχῆς ἀλλὰ σαρκὸς ἡ	φωνή.	Ὅμως δ´ οὖν ἀκουσάτωσαν, εἴ
[7, 38]	τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος. Σαρκὸς δὲ	φωνῇ	οὐκ ἂν Χριστιανὸς χρήσαιτο, μαθὼν
[7, 55]	ἀπὸ προνοίας περιστατικὰ ἡ λέγουσα	φωνή·	Πλὴν οὐ τί ἐγὼ θέλω,
[7, 34]	θεὸν ὄψεσθαι καὶ ὠσὶ τῆς	φωνῆς	αὐτοῦ ἀκούσεσθαι καὶ χερσὶν αἰσθηταῖς
[7, 39]	ἵνα μὴ ἐξομόσωνται μηδὲ μέχρι	φωνῆς	τὸν χριστιανισμόν, καὶ παρεσκευασμένοις πρὸς
[7, 51]	τοῦ διδάξαντος λόγου ὅτι Τὸ	φῶς	ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει» ἐσόμεθα
[7, 17]	τὸ τῶν αὐγῶν τούτων παρεκτικὸν	φῶς,	θεὸς λόγος ὤν. Τὰ περὶ
[7, 31]	τοῖς τῇδε καθολικωτέροις, οἷον ἀληθινὸν	φῶς»	καὶ οὐρανὸν» ἕτερον παρὰ τὸ
[7, 47]	καὶ ἐσκοτίσθη» μετὰ τὸ τηλικοῦτο	φῶς	τῆς περὶ ὧν ἐφανέρωσεν αὐτοῖς
[7, 31]	ἀληθῶς οὐρανὸς καὶ τὸ ἀληθινὸν	φῶς»	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἡμεῖς
[7, 51]	τοῖς μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ	φῶς	τοῦ κόσμου» καὶ τοῦ διδάξαντος
[7, 51]	τῇ σκοτίᾳ φαίνει» ἐσόμεθα καὶ	φῶς»	τῶν ἐν σκότει καὶ παιδεύσομεν
[7, 62]	αὐτοὶ σφᾶς αὐτοὺς ἐλέγχοντες, ὅταν	φῶσιν	ὅτι ὁ θεὸς ἐποίησε τὸν
[7, 21]	ἀποκάλυψιν αὐτῷ ἐγνωρίζετο τὰ θεῖα,	φωτιζομένῳ	τὴν ψυχὴν ὑπὸ τῆς τοῦ
[7, 34]	ἤ· Ἡ ἐντολὴ κυρίου τηλαυγής,	φωτίζουσα	ὀφθαλμούς» ἤ· Φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς
[7, 7]	δ´ ἀπ´ αὐτῆς τῆς προφητείας	φωτισθέντες	τὸν νοῦν τοιοῦτοι γεγόνασιν, αἱρεθέντες
[7, 34]	κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς» ἤ·	Φώτισον	τοὺς ὀφθαλμούς μου, μή ποτε
[7, 34]	ἢ τὴν τοῦ κυρίου ἐντολὴν	φωτιστικὴν	εἶναι τῶν τοῦ σώματος ὀφθαλμῶν,

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 20/11/2008