[201] (version A) Λέων καὶ βάτραχος. Λέων ἀκούσας βατράχου κεκραγότος ἐπεστράφη πρὸς τὴν φωνήν, οἰόμενος μέγα τι ζῷον εἶναι. Προσμείνας δὲ μικρὸν χρόνον, ὡς ἐθεάσατο αὐτὸν ἀπὸ τῆς λίμνης ἐξελθόντα, προσελθὼν καταπάτησεν εἰπών· "Εἶτα τηλικοῦτος ὢν τηλικαῦτα βοᾷς;" Πρὸς ἄνδρα γλωσσαλγίαν οὐδὲν πλέον τοῦ λαλεῖν δυνάμενον ὁ λόγος εὔκαιρος. (Version B) Λέων καὶ βάτραχος. Λέων ἀκούσας βατράχου μέγα κεκραγότος, ἐστράφη πρὸς τὴν φωνήν, οἰόμενος μέγα τι ζῷον εἶναι. Προσμείνας δὲ {αὐτὸν} μικρὸν χρόνον, ὡς ἐθεάσατο τοῦτον ἐκ τῆς λίμνης ἐξελθόντα, προσελθὼν κατεπάτησεν αὐτὸν, εἰπών· Μηδένα ἀκοὴ ταραττέτω πρὸ τῆς θέας {ἤγουν μηδεὶς πρὸ τοῦ ἰδεῖν ταραττεσθω ὑπό τινος}. Ὁ μῦθος οὗτος πρὸς ἄνδρα γλωσσώδη, μηδὲν πλέον τοῦ λαλεῖν δυνάμενον.

[201] LE LION ET LA GRENOUILLE Un lion, ayant entendu coasser une grenouille, se retourna au son, pensant que c'était quelque gros animal. Il attendit quelque temps, puis, la voyant sortir de l'étang, il s'approcha et l'écrasa, en disant : « Eh quoi ! c'est avec une telle taille que tu pousses de tels cris ! » Cette fable s'applique au bavard, incapable d'autre chose que de parler.