Paragraphes
[18]	πενίαν ἀμφότεροι· θεωρῶν δὲ ὁ	μέγας	ἐκεῖνος δανειστὴς τὴν θλῖψιν, ἑκατέροις
[10]	Θεὸς ὑπάρχει οὗτος ὁ φαινόμενος	μέγας	ἐξουσιαστής. Λόγῳ πάντα κελεύει, λόγῳ
[11]	ὑπάρχοντες, ἀντιπάσχουσιν αὐτῷ, ἐπειδὴ Θεὸς	μέγας	καὶ φιλάνθρωπός ἐστι, συγχωρῶν ἁμαρτίας
[11]	κατάδεξαι εὐθύς, ἐκτὸς (πάσης μέμψεως.	Οἶδας	καὶ αὐτὴ σαφῶς, ὅτι οἱ
[12]	τί ἐγὼ ἠγόρασα τὸ μύρον	οἶδας,	Κύριε· ἵνα ἐλθοῦσα καὶ προσπεσοῦσα
[13]	ὀχετοῖς τῶν δακρύων κατέβρεχε τοὺς	πόδας	αὐτοῦ, μετὰ χαρᾶς καταφιλοῦσα ἐν
[19]	οὐ διέλειπε καταφιλοῦσά μου τοὺς	πόδας·	ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ
[19]	δάκρυσιν αὐτῆς ἔνιψέ μου τοὺς	πόδας,	καὶ ταῖς θριξὶ κατέμαξεν· ὁμοίως
[15]	τοὺς πλοκάμους παρρησίᾳ, πῶς τοὺς	πόδας	κατέβρεχεν ἀναισχύντως, πῶς δὲ ὅλως
[15]	παντελῶς, καὶ γυνὴ ἁμαρτωλὸς τοὺς	πόδας	κατεφίλει! Σεραφεὶμ τὸ πρόσωπον καλύπτει
[19]	ἤλειψάς ποτε· αὕτη δὲ τοὺς	πόδας	μου μύρῳ καλῷ ἤλειψε. Χάριν
[3]	ψυχῇ σφοδροτάτην πρόθεσιν περιπτύξασθαι τοὺς	πόδας	τοῦ Κυρίου θερμῶς. Γνοῦσα δὲ
[15]	παρρησίαν γυναικός, κρατούσης θερμότητι τοὺς	πόδας	τοῦ Κυρίου! Χερουβεὶμ ἀναβλέψαι οὐ
[19]	ὕδατι οὐκ ἔνιψάς μου τοὺς	πόδας,	ὡς προφήτου· ἡ δὲ γυνή,
[1]	δαψιλῶς ἀπολαύειν καθαρῶν ὑδάτων τῆς	δωρεᾶς,	οὕτως ἡ θεία χάρις ἐφήπλωται
[13]	καλὸς ἁμαρτωλοῖς, οὕσπερ αὐτὸς διασῶσαι	ἐλήλυθας,	φιλάνθρωπε. Ναί, δέομαί σου, Σωτήρ,
[12]	καὶ προσπεσοῦσα τοῖς ἴχνεσι τῆς	ἁγίας	σου θεότητος, σωθήσομαι. Γινώσκω γὰρ
[2]	ἀνακειμένῳ, πάντα ἀναγγέλλουσα τὰ τῆς	καρδίας	αὐτῆς, δίχα ἤχου καὶ φθογγῆς
[6]	εἴδῃς, ὦ ἄνθρωπε, φλόγα ἐμῆς	καρδίας,	αὐτὸς ἂν κατέσπευσας ἐκπέμψαι με
[10]	πάντα τὰ κρυπτὰ τῆς ἐμῆς	καρδίας.	Δός μοι λοιπὸν τὸ μύρον·
[2]	μου τοὺς ἔσωθεν ὀφθαλμοὺς τῆς	καρδίας	εἰς πολλὴν αὐστηρίαν καὶ ἀναίδειαν
[13]	στόμα μου εἰπεῖν ταῦτα ἐκ	καρδίας	ἔμπροσθέν σου, ἵνα ἔσομαι τύπος
[19]	με, καὶ ἐξ ὅλης τῆς	καρδίας	καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς.
[13]	γενήσεται, καὶ ἡ συντριβὴ τῆς	καρδίας	μου εἰς φωτισμόν. Ἐκ παιδόθεν
[13]	Σωτήρ, μὴ παρίδῃς δάκρυα ταλαιπώρου	καρδίας·	οἶδα γὰρ ὅτι οὐδὲν ἀδύνατον
[6]	Εἰ γὰρ ἐπεγίνωσκες τῆς ἐμῆς	καρδίας	τὸν ἀφανῆ ἔρωτα, πρὸ τοῦ
[14]	τῷ πλάσαντι κατὰ μόνας τὰς	καρδίας	τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἔλαβεν ἀντὶ
[11]	ὁ μυρεψὸς ἐν χαρᾷ τῆς	καρδίας·	χάριν σοι ὁμολογῶ, ὦ γύναι
[2]	τῆς αἰσχρᾶς πλημμύρας τῆς ἐμῆς	ἀσελγείας.	Νῦν τῆς προτέρας μου αἰσχύνης
[2]	τῆς προτέρας μου αἰσχύνης τῆς	ἀναιδείας	προκρῖναι ἀναγκαῖον· νῦν καιρὸς τὰ
[2]	καιρὸς ἐλάσσων ἐστὶ τῆς καλῆς	ἀναιδείας	ὑπὲρ καιρὸν ἐκεῖνον τὸν τῆς
[13]	οὖσα, ἰδοὺ ὁρῶ ἐν ὀφθαλμοῖς	ἀληθείας,	Θεὸν μέγαν καὶ ἅγιον, ὁρώμενον
[16]	δοξάσω τὴν μεγάλην πόθησιν τῆς	τελείας	σου ψυχῆς γενομένης πρὸς Θεόν;
[2]	ἵνα νικήσασα τοῦτον τὸν πόλεμον,	ἁγνείας	ἔνδυμα κομίσωμαι σὺν τῷ βραβείῳ
[2]	ἓν μόνον ἀγνοεῖ· μισθοὺς τῆς	ἰατρείας	οὐκ οἶδε λαμβάνειν ἐκ τῶν
[13]	καὶ εὑρίσκει τὸν πυλῶνα τῆς	οἰκίας	ἀνεῳγμένον, καὶ εἰσῆλθε, καὶ ἀθρόως
[9]	δὲ καὶ τῆς ἀγαθῆς σου	προσδοκίας,	ὡς οἶμαι, συνεργόν με εὑρήσεις.
[6]	μήποτε ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς	ἐπιθυμίας	παρέλθῃ, καὶ τὸν ἴσον ἐκείνου
[10]	πρὸς τὸ πλῆθος τῆς αὐτοῦ	εὐσπλαγχνίας	σταγόνες εἰσὶ πᾶσαι αἱ ἁμαρτίαι
[8]	μὴ παραίτιός μοι γένῃ λύπης	αἰωνίας,	τοιούτου θησαυροῦ στερηθείσῃ. ~Ἔφη αὐτῇ
[19]	οὖν, εἴπω σοι περὶ τῆς	ἀγνοίας	σου. Εἰς τὸν οἶκόν σου
[10]	φυγαδεύσας ἀπ´ ἐμοῦ πᾶν ἔργον	ἀτοπίας,	διότι οὐράνιος καὶ ἄχραντος ὑπάρχει.
[2]	στήκουσα, πάντας προσεκαλούμην εἰς ἔργα	ἀτοπίας·	ἔν τε καλλωπίσμασιν αἰσχροῖς συναντῶσα
[19]	τῆς παρὰ τοῦ ἁγίου Θεοῦ	φιλανθρωπίας·	ὅτι αὐτοῦ ἐστιν ἡ δόξα,
[19]	Λοιπὸν μὴ σκανδαλισθῇς περὶ τῆς	σωτηρίας	αὐτῆς τῆς ἁμαρτωλοῦ· ἐγὼ γὰρ
[2]	καὶ τῆς προσδοκωμένης ὑπ´ ἐμοῦ	σωτηρίας	ἡ ἑτοιμασία πάρεστι· νῦν ἡ
[11]	ἐτύγχανες, πόσῳ μᾶλλον ἐνταῦθα ὑπὲρ	σωτηρίας;	Μέλλουσι γὰρ ἅπαντες, ἐλεύθεροι καὶ
[2]	κἀγὼ διὰ τοὺς πολλοὺς Θεὸν	σωτηρίας	οὐκ ἐγνώρισα. Ἀλλὰ νῦν καιρὸς
[17]	Σωτὴρ χάριτι (οἰκονομεῖ, ὑπὲρ τῆς	σωτηρίας	τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, τοῦ
[2]	τοῦ ἐν ἐμοὶ σπείραντος σπόρον	ἀκαθαρσίας	καὶ ζιζανίων, ἵνα νικήσασα τοῦτον
[2]	ἐκεῖνον τὸν τῆς ἐμῆς ἀπρεποῦς	ἀναισχυντίας.	Ἐν ἀμφόδοις στήκουσα, πάντας προσεκαλούμην
[2]	Ἀνθρώποις ἤρεσα διὰ τῆς μισουμένης	ἁμαρτίας	ἐν ὡρισμένῳ χρόνῳ, δεῖ με
[2]	ἐβόθρισα διὰ τοῦ βορβόρου τῆς	ἁμαρτίας,	κἀγὼ διὰ τοὺς πολλοὺς Θεὸν
[2]	ἐπαλαιώθην ἐν τῷ βάθει τῆς	ἁμαρτίας·	νῦν καιρὸς ἀναλογίσασθαι, ζητῆσαι μὲν
[11]	μέγας καὶ φιλάνθρωπός ἐστι, συγχωρῶν	ἁμαρτίας	οἰκείᾳ εὐσπλαγχνίᾳ. Ἐὰν οὖν σε
[10]	πάντα κελεύει, λόγῳ πάντας ἰᾶται·	ἁμαρτίας	συγχωρεῖ ἐν πάσῃ (ἐξουσίᾳ. Τοιοῦτον
[2]	ἀξία λυθῆναι τῶν δεσμῶν τῆς	ἁμαρτίας.	~Ταύτην δὲ τὴν πρόθεσιν ἔχον
[19]	φίλημά μοι σύ, Σίμων, οὐκ	ἔδωκας·	αὕτη δὲ οὐ διέλειπε καταφιλοῦσά
[1]	πρός με καὶ πινέτω, μὴ	διαστείλας	ὅλως πτωχὸν ἀπὸ πλουσίου, μήτε
[6]	πατριάρχην θέμενον εἰς τὰς δώδεκα	φυλάς·	φοβήθητι, ἄνθρωπε, τὸν Θεὸν τὸν
[2]	καὶ θαυμαστῆς γυναικός, τῆς καλούσης	ἡμᾶς	καθορᾶν εἰς θέαν ἐξαίσιον. Θέαν
[19]	δωρεῶν μέτοχοι. Ἧς γένοιτο καὶ	ἡμᾶς	μιμητὰς γενέσθαι, καὶ ἐξομολογουμένους τὸν
[13]	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ σαρκὶ σῶσαι	ἡμᾶς.	Οὐχ ὁρῶ σε, καθὼς ὁρᾷ
[6]	ἐπὶ γῆς, οὐδὲ τῶν καθ´	ἡμᾶς	ψευδοτεχνικῶν ἰατρῶν τυγχάνει ἢ φάρμακά
[3]	ἀναγκαῖον πρὸς κατάνυξιν (ἁρμόζειν. Δώσω	τιμὰς	δαψιλῶς, ἵνα τύχω μόνον τοῦ
[3]	εἰς τιμὴν τοῦ Ἰατροῦ, λαβὼν	τιμὰς	δαψιλῶς. Παραγενομένη δὲ πρός τινα
[4]	μύρον, καὶ λάβε ὅσας βούλει	τιμὰς	τοῦ ἀλαβάστρου. Μόνον ἐκλεκτὸν δός
[19]	Κύριος πρὸς αὐτόν· καλῶς, φησίν,	ἔκρινας.	Ἄκουσον οὖν, εἴπω σοι περὶ
[7]	γύναι· πολλά με ὥρκισας καὶ	κατέκρινας,	ὅπως δώσω σοι τὸ ἀλάβαστρον·
[13]	τὰ σύμπαντα τῷ λόγῳ συστησάμενον.	(Ἀμνάς	εἰμι τῆς ποίμνης σου πλανωμένη·
[14]	καρδίᾳ προσηύχετο τῷ πλάσαντι κατὰ	μόνας	τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ
[13]	δεινοτάτων μου πλημμελημάτων, ἐν δάκρυσιν	ἀποπλύνας,	καθάρισον. Ἡ σὴ χάρις ἀνέῳξε
[6]	ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ εἰς	αἰῶνας	ὅλους ἀόρατος τυγχάνει· ἡ γὰρ
[6]	τὰ ἔργα κρατύνει, καὶ εἰς	αἰῶνας	ὅλους ἐρρωμένη διαμένει ἡ παρ´
[19]	καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς	αἰῶνας	τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[6]	πολλῆς χαρᾶς ἀποπέμπει, καὶ εἰς	αἰῶνας	φίλους ἀσπάζεται τῷ τῆς ἀγάπης
[11]	ἐν πολλῇ ταπεινώσει, καθὼς αὐτὴ	προεῖπας.	Περίπτυξαι ἐν πόθῳ τὰ ἴχνη
[13]	χάριτι. Ἀντὶ μύρου, Κύριε, τοὺς	μώλωπας	τῶν δεινοτάτων μου πλημμελημάτων, ἐν
[2]	δωρεὰν ἰωμένῳ καὶ μετὰ πολλῆς	χαρᾶς	ἀπολύοντι. Πάντα οἶδεν, ἓν μόνον
[6]	τοὺς προσεγγίζοντας αὐτῷ μετὰ πολλῆς	χαρᾶς	ἀποπέμπει, καὶ εἰς αἰῶνας φίλους
[6]	αὐτὸν ὄψομαι, καὶ ἐμπλήσει με	χαρᾶς;	Δέδοικα μήποτε ὁ καιρὸς τῆς
[11]	Πορεύου ἐν εἰρήνῃ, εἴσελθε μετὰ	χαρᾶς,	ἔγγισον προθύμως. Δεχθείη σου τὸ
[13]	κατέβρεχε τοὺς πόδας αὐτοῦ, μετὰ	χαρᾶς	καταφιλοῦσα ἐν πόθῳ σφοδροτάτῳ, καὶ
[4]	στοιχείων, ὥστε γενέσθαι μίαν δύο	ἡμέρας	ὁμοῦ. Ἴδε ὅσα σοι εἶπον·
[2]	τῆς ἐμῆς ἀσελγείας. Νῦν τῆς	προτέρας	μου αἰσχύνης τῆς ἀναιδείας προκρῖναι
[2]	ἐπιτυχεῖν δυνήσομαι, ἀπώσασθαι δὲ τῆς	ζοφερᾶς	νυκτὸς τὸ πικρὸν γαυρίαμα, δι´
[12]	ὡς ἄνθρωπος νομισθείς· ὡς Θεὸς	ὁρᾷς	ἐμῆς ψυχῆς τὸν λογισμόν, καὶ
[19]	προφήτου· ἡ δὲ γυνή, ἣν	ὁρᾷς,	ἐν τοῖς δάκρυσιν αὐτῆς ἔνιψέ
[6]	ἐρωτῶν, ἅπερ οὐκ ἐξὸν μαθεῖν;	Ὁρᾷς	πῶς φλέγεταί μου ἡ καρδία,
[11]	παντελῶς, ἀλλὰ γενοῦ τῇ ψυχῇ	πέτρας	στερεωτέρα. Εἰ ἐν ἔργοις πορνικοῖς
[11]	ἴδωσιν ἐκεῖ εἰσερχομένην, ἀποκλείσουσι τὰς	θύρας,	ὑβρίζοντες ἀφειδῶς. Αὐτὴ δὲ ἀκούσασα,
[2]	μὴν καθαρθῆναι ἐκ τῆς αἰσχρᾶς	πλημμύρας	τῆς ἐμῆς ἀσελγείας. Νῦν τῆς
[2]	οὔτε μὴν καθαρθῆναι ἐκ τῆς	αἰσχρᾶς	πλημμύρας τῆς ἐμῆς ἀσελγείας. Νῦν
[13]	ὁ Φαρισαῖος Σίμων, ὁ σὲ	καλέσας	εἰς ἄριστον· ἀλλ´ ὁρῶ Θεὸν
[19]	οἶκόν σου αὐτὸς τιμῶν με	ἐκάλεσας,	ὕδατι οὐκ ἔνιψάς μου τοὺς
[14]	ἃ πρότερον διεπράξατο ἡ θαυμαστή,	ποιήσας.	Ἀλλὰ πρῶτον ὀφλήματα ἐκήρυξεν, ἔπειτα
[3]	τῇ γυναικί· ὦ γύναι, ὑπέρογκα	ἐλάλησας	ῥήματα. Τίς σε οὐκ ἐπίσταται,
[16]	τίς οὕτως ἀγαπᾷ, ὥσπερ σὺ	ἠγάπησας;	Ἢ τίς ἄρα ἀνθρώπων οὕτως
[7]	μου, ὦ γύναι· πολλά με	ὥρκισας	καὶ κατέκρινας, ὅπως δώσω σοι
[9]	εὐεργέτην σου· ᾧπερ κἀγὼ προθύμως	ἀσμενίσας	παράσχω σοι, ὅπερ ζητεῖς βασιλικὸν
[4]	λοιπὸν τὸ μύρον, καὶ λάβε	ὅσας	βούλει τιμὰς τοῦ ἀλαβάστρου. Μόνον
[10]	με ἐκ πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν,	φυγαδεύσας	ἀπ´ ἐμοῦ πᾶν ἔργον ἀτοπίας,
[6]	φλόγα ἐμῆς καρδίας, αὐτὸς ἂν	κατέσπευσας	ἐκπέμψαι με ἐντεῦθεν. ~Πάλιν δὲ
[11]	πρὸς τὴν γυναῖκα, ταῦτα πάντα	ἀκούσας	ὁ μυρεψὸς ἐν χαρᾷ τῆς
[18]	δανειστὴς τὴν θλῖψιν, ἑκατέροις ἴσως	(κυρώσας	τὴν ἄφεσιν, ἔδειξε πᾶσι προφανῶς
[6]	μετονομάσαντα, καὶ πατριάρχην θέμενον εἰς	τὰς	δώδεκα φυλάς· φοβήθητι, ἄνθρωπε, τὸν
[11]	σε ἴδωσιν ἐκεῖ εἰσερχομένην, ἀποκλείσουσι	τὰς	θύρας, ὑβρίζοντες ἀφειδῶς. Αὐτὴ δὲ
[14]	προσηύχετο τῷ πλάσαντι κατὰ μόνας	τὰς	καρδίας τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἔλαβεν
[2]	τε καλλωπίσμασιν αἰσχροῖς συναντῶσα πᾶσι,	τὰς	τρίχας ἐν ἀριθμῷ πλέκουσα καὶ
[2]	καὶ αἰσχύνης, εἰς οὐδὲν δεχομένη	τὰς	ὕβρεις τῶν οἰκετῶν. Φθάσω τοῦ
[2]	Παγὶς διαβολικὴ ἐγενόμην, τελείως ἀγρεύουσα	τὰς	ψυχὰς εἰς κρίσιν αἰώνιον. Νῦν
[19]	μέτοχοι. Ἧς γένοιτο καὶ ἡμᾶς	μιμητὰς	γενέσθαι, καὶ ἐξομολογουμένους τὸν τῶν
[10]	ἐξουσιαστής. Λόγῳ πάντα κελεύει, λόγῳ	πάντας	ἰᾶται· ἁμαρτίας συγχωρεῖ ἐν πάσῃ
[2]	τῷ μεγάλῳ Ἰατρῷ, τῷ δεχομένῳ	πάντας	καὶ (μὴ ἐξουθενοῦντι, τῷ δωρεὰν
[1]	θείᾳ αὐτοῦ φωνῇ ἐκάλει τοὺς	πάντας	λέγων, εἴ τις διψᾷ, ἐρχέσθω
[12]	ἅγιος, καὶ οἰκείᾳ εὐσπλαγχνίᾳ σῴζεις	πάντας,	μὴ θέλων ἀπολέσθαι τινὰ τῶν
[10]	ἀποβάλλει, ἀσεβεῖς οὐ διώκει, ἀλλὰ	πάντας	ὁμοῦ ἐν οἰκτιρμοῖς δέχεται, μὴ
[2]	ἀπρεποῦς ἀναισχυντίας. Ἐν ἀμφόδοις στήκουσα,	πάντας	προσεκαλούμην εἰς ἔργα ἀτοπίας· ἔν
[11]	ἐραστὴν ἐκτήσω οὐράνιον. Τῷ ῥήματι	ἅπαντας	ἁγιάζει θεϊκῶς. Ἔργον πλῆρες ἐπαίνου
[2]	τοὺς καλούς μου πλοκάμους τοὺς	στιλβωθέντας	εἰς τέρψιν καὶ εἰς σκάνδαλον
[6]	ἐν αὐτῷ πολυάγαθος ἔρως· τοὺς	προσεγγίζοντας	αὐτῷ μετὰ πολλῆς χαρᾶς ἀποπέμπει,
[3]	βούλει ἀγοράσαι; Ἐπίσταμαί σου τοὺς	ἐραστὰς	ὅλους· ἀλλ´ οὐ τοσοῦτον ἱκανὸς
[2]	καλλωπίσμασιν αἰσχροῖς συναντῶσα πᾶσι, τὰς	τρίχας	ἐν ἀριθμῷ πλέκουσα καὶ στίλβουσα,
[2]	διαβολικὴ ἐγενόμην, τελείως ἀγρεύουσα τὰς	ψυχὰς	εἰς κρίσιν αἰώνιον. Νῦν σπουδάσαι
[19]	ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ	ἤλειψάς	ποτε· αὕτη δὲ τοὺς πόδας
[19]	τιμῶν με ἐκάλεσας, ὕδατι οὐκ	ἔνιψάς	μου τοὺς πόδας, ὡς προφήτου·
[5]	ἐκτήσω; Ὅτι εἰς πόθον με	ἤγαγες	ἰδεῖν αὐτόν, ὧ γύναι· καὶ
[2]	καὶ φθογγῆς πάντα αὐτῷ ἀναθεῖσα.	Εἶδες	ὑπερβάλλουσαν ψυχῆς ἑτοιμασίαν, πῶς περιετείχισεν
[14]	Οὐχ οὕτως ἦν τὸ μύρον	εὐῶδες,	πρὸς τὸ μύρον τοῦ ῥήματος
[15]	οὐκ ἦν ὁ ἐρωτῶν, τί	εἰσῆλθες	προπετῶς, ἢ ὁ λέγων, τί
[6]	τῆς προσδοκωμένης ἐλπίδος. Εἰ γὰρ	ἐπεγίνωσκες	τῆς ἐμῆς καρδίας τὸν ἀφανῆ
[11]	Εἰ ἐν ἔργοις πορνικοῖς ἄχρωμος	ἐτύγχανες,	πόσῳ μᾶλλον ἐνταῦθα ὑπὲρ σωτηρίας;
[10]	τὸ πλῆθος τῆς αὐτοῦ εὐσπλαγχνίας	σταγόνες	εἰσὶ πᾶσαι αἱ ἁμαρτίαι μου.
[11]	ῥήματι ἅπαντας ἁγιάζει θεϊκῶς. Ἔργον	πλῆρες	ἐπαίνου καὶ σφόδρα ὠφέλιμον βούλει
[15]	καὶ θέαμα παράδοξον καὶ ἡδύ.	Πάντες	οἱ Ἀρχάγγελοι τρόμῳ συνεσχέθησαν. Χερουβεὶμ
[19]	εἰς μνημόσυνον αὐτῆς. Καὶ μαθόντες	πάντες	τὴν ἐργασίαν αὐτῆς γενήσονται καὶ
[11]	ἐνταῦθα ὑπὲρ σωτηρίας; Μέλλουσι γὰρ	ἅπαντες,	ἐλεύθεροι καὶ δοῦλοι, θυρωροὶ καὶ
[17]	ἀκριβῶς ἐπίσταται, ἀλλ´ ἔστιν ὡς	ἅπαντες.	~Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν, ὁ
[18]	ὤφειλε δεκάκις πεντήκοντα· ἦσαν δὲ	ἀσπάζοντες	πενίαν ἀμφότεροι· θεωρῶν δὲ ὁ
[11]	ἐκεῖ εἰσερχομένην, ἀποκλείσουσι τὰς θύρας,	ὑβρίζοντες	ἀφειδῶς. Αὐτὴ δὲ ἀκούσασα, μὴ
[19]	ἐποίησεν εἰς μνημόσυνον αὐτῆς. Καὶ	μαθόντες	πάντες τὴν ἐργασίαν αὐτῆς γενήσονται
[11]	σαφῶς, ὅτι οἱ Φαρισαῖοι πονηροὶ	ὑπάρχοντες,	ἀντιπάσχουσιν αὐτῷ, ἐπειδὴ Θεὸς μέγας
[15]	Χερουβεὶμ καὶ Σεραφεὶμ φόβῳ παρειστήκεσαν,	θεωροῦντες	μεγίστην παρρησίαν γυναικός, κρατούσης θερμότητι
[15]	βρώμασι θεωρίαν ἤσθιον, (ξένον θαῦμα	ὁρῶντες,	ἐν ἀρίστῳ φανέν τε καὶ
[15]	ὁ στεναγμὸς αὐτῆς πᾶσι. Ἐνεοὶ	γεγονότες	ἄνθρωποι, σὺν βρώμασι θεωρίαν ἤσθιον,
[6]	ἔρωτα, πρὸ τοῦ με ἐπερωτῆσαι	παρεῖχες	τὸ δῶρον μετὰ τοῦ πρέποντος
[19]	πλουσίων καὶ αἰωνίων δωρεῶν μέτοχοι.	Ἧς	γένοιτο καὶ ἡμᾶς μιμητὰς γενέσθαι,
[2]	νυκτὸς τὸ πικρὸν γαυρίαμα, δι´	ἧς	ἔπραξα τὰ μὴ δέοντα. Δεῖ
[10]	ἅγιον ἐκεῖνον τὸν φανέντα ἐπὶ	γῆς	ἰατρὸν καὶ σωτῆρα, καὶ ἡ
[6]	ἔχει τοῦτον πολιτεύεσθαι ἐπὶ τῆς	γῆς,	καὶ εἰς αἰῶνας ὅλους ἀόρατος
[13]	σαρκὶ βροτῶν τίκτεται ἐπὶ τῆς	γῆς;	Ὅπερ ἐγὼ ἀκήκοα, νέα οὖσα,
[6]	γάρ ἐστι χρόνος ἐπιμένων ἐπὶ	γῆς,	οὐδὲ τῶν καθ´ ἡμᾶς ψευδοτεχνικῶν
[7]	ἀνθρώπων, καὶ οὐκ ἔστιν ἐπὶ	γῆς	ὡραιότερος αὐτοῦ; Ὅτι οὕτως ἐτρώθης
[2]	καρδίας αὐτῆς, δίχα ἤχου καὶ	φθογγῆς	πάντα αὐτῷ ἀναθεῖσα. Εἶδες ὑπερβάλλουσαν
[6]	ἐκλεκτόν, καθὼς ἤδη προεῖπον. Εἰ	εἴδῃς,	ὦ ἄνθρωπε, φλόγα ἐμῆς καρδίας,
[13]	Ναί, δέομαί σου, Σωτήρ, μὴ	παρίδῃς	δάκρυα ταλαιπώρου καρδίας· οἶδα γὰρ
[10]	γενομένων, ἐθαύμασε μεγάλως περὶ τῆς	σπουδῆς	τοῦ ἀνδρός, πῶς οὕτω (μετὰ
[15]	πόρνη, ἄκλητος, εἰσελθοῦσα, ὄπισθεν τῆς	τραπέζης	ἵστατο, τοὺς πλοκάμους ἐν στήθει
[2]	εὐεργέτην; Τίνα συνεργὸν τῆς τοιαύτης	ἀγαθῆς	μου προθέσεως λήψομαι πρὸς τελείαν
[9]	οὐ μὴν δὲ καὶ τῆς	ἀγαθῆς	σου προσδοκίας, ὡς οἶμαι, συνεργόν
[19]	φιλοῦντι, πολὺ συγχωρεῖται. Λοιπὸν μὴ	σκανδαλισθῇς	περὶ τῆς σωτηρίας αὐτῆς τῆς
[16]	ἀνθρώπων οὕτως ὑποδεχθήσεται, καθὼς σὺ	ἐδέχθης;	~Ταῦτα πάντα ὁ Σωτὴρ χάριτι
[7]	γῆς ὡραιότερος αὐτοῦ; Ὅτι οὕτως	ἐτρώθης	εἰς τὸ κάλλος ἐκείνου, ὥστε
[2]	τὸν ἀρχηγόν, δι´ ὃν χάριτος	ἀγγελικῆς	ἐπιτυχεῖν δυνήσομαι, ἀπώσασθαι δὲ τῆς
[2]	κομίσωμαι σὺν τῷ βραβείῳ τῆς	νίκης	παρὰ τοῦ Φιλανθρώπου. Δεῖ με
[2]	κατατρυφήσατε ἐν καλῇ διηγήσει τῆς	μεγάλης	ἐκείνης καὶ θαυμαστῆς γυναικός, τῆς
[2]	ὁ καιρὸς ἐλάσσων ἐστὶ τῆς	καλῆς	ἀναιδείας ὑπὲρ καιρὸν ἐκεῖνον τὸν
[2]	ὑπερβολὴν θερμότητος ψυχῆς καὶ τῆς	καλῆς	ἐκείνης γυναικὸς τὴν σεμνὴν ἀναίδειαν.
[13]	καὶ ἐν ταῖς θριξὶ τῆς	κεφαλῆς	κατέμαξε, καὶ ἤλειφεν ἐν τῷ
[14]	αὕτη τὸ μύρον ἐπὶ τῆς	κεφαλῆς	μου, πρὸς τὸ ἐνταφιάσαι με
[3]	γὰρ πυθέσθαι· ἡ γὰρ τιμὴ	δαψιλής,	καὶ αὕτη σου ἡ σπουδὴ
[2]	τῷ δωρεὰν ἰωμένῳ καὶ μετὰ	πολλῆς	χαρᾶς ἀπολύοντι. Πάντα οἶδεν, ἓν
[6]	ἔρως· τοὺς προσεγγίζοντας αὐτῷ μετὰ	πολλῆς	χαρᾶς ἀποπέμπει, καὶ εἰς αἰῶνας
[19]	τελείᾳ ἠγάπησέ με, καὶ ἐξ	ὅλης	τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης
[19]	ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ	ὅλης	τῆς ψυχῆς. Δέχομαι αὐτὴν ἐκλεκτήν,
[2]	ὑπὲρ καιρὸν ἐκεῖνον τὸν τῆς	ἐμῆς	ἀπρεποῦς ἀναισχυντίας. Ἐν ἀμφόδοις στήκουσα,
[2]	ἐκ τῆς αἰσχρᾶς πλημμύρας τῆς	ἐμῆς	ἀσελγείας. Νῦν τῆς προτέρας μου
[6]	Δέδοικα μήποτε ὁ καιρὸς τῆς	ἐμῆς	ἐπιθυμίας παρέλθῃ, καὶ τὸν ἴσον
[10]	Οὐ χρῆν με ἀμελῆσαι τῆς	ἐμῆς	ἰάσεως. Τούτου ἕνεκα σπεύδω τῶν
[6]	Εἰ εἴδῃς, ὦ ἄνθρωπε, φλόγα	ἐμῆς	καρδίας, αὐτὸς ἂν κατέσπευσας ἐκπέμψαι
[10]	σοι πάντα τὰ κρυπτὰ τῆς	ἐμῆς	καρδίας. Δός μοι λοιπὸν τὸ
[6]	ἐλπίδος. Εἰ γὰρ ἐπεγίνωσκες τῆς	ἐμῆς	καρδίας τὸν ἀφανῆ ἔρωτα, πρὸ
[12]	ἄνθρωπος νομισθείς· ὡς Θεὸς ὁρᾷς	ἐμῆς	ψυχῆς τὸν λογισμόν, καὶ εἰς
[11]	γύναι. Ἄλλο μέτρον μύρου μείζονος	τιμῆς	οὐχ εὑρίσκω. ~Λαβοῦσα δὲ ἡ
[5]	μυρεψὸς τῇ γυναικί, θεωρῶν δαψιλίαν	τιμῆς	τοῦ ἀλαβάστρου· τί, φησί, βλάπτῃ,
[16]	ἐγὼ ἐπαινέσω τὸ ὑπέρογκον φίλτρον	θερμῆς	σου προθέσεως; Ὦ γύναιον, πῶς
[11]	ἁμαρτωλοῖς. Θυγάτηρ πατέρων εἶς καὶ	συγγενὴς	ὁσίων τῶν καλῶς πιστευσάντων εἰς
[16]	πόθησιν τῆς τελείας σου ψυχῆς	γενομένης	πρὸς Θεόν; Ἢ τίς οὕτως
[2]	ἀναμάρτητον. Ἀνθρώποις ἤρεσα διὰ τῆς	μισουμένης	ἁμαρτίας ἐν ὡρισμένῳ χρόνῳ, δεῖ
[6]	οὐδὲν ἀποβῇ μοι τὰ τῆς	προσδοκωμένης	ἐλπίδος. Εἰ γὰρ ἐπεγίνωσκες τῆς
[2]	νῦν καιρὸς ἀγαθός, καὶ τῆς	προσδοκωμένης	ὑπ´ ἐμοῦ σωτηρίας ἡ ἑτοιμασία
[2]	θερμότητος ψυχῆς καὶ τῆς καλῆς	ἐκείνης	γυναικὸς τὴν σεμνὴν ἀναίδειαν. Δεῦτε
[2]	ἐν καλῇ διηγήσει τῆς μεγάλης	ἐκείνης	καὶ θαυμαστῆς γυναικός, τῆς καλούσης
[13]	λόγῳ συστησάμενον. (Ἀμνάς εἰμι τῆς	ποίμνης	σου πλανωμένη· ἐπίστρεψόν με εἰς
[2]	νῦν καιρὸς τὰ τῆς προλαβούσης	αἰσχύνης	εἰς εὐσχημοσύνην ἀμεῖψαι· νῦν καιρὸς
[2]	πάρεστι. Καταφρονήσω ῥοπὴν ἐμπτυσμάτων καὶ	αἰσχύνης,	εἰς οὐδὲν δεχομένη τὰς ὕβρεις
[2]	ἀσελγείας. Νῦν τῆς προτέρας μου	αἰσχύνης	τῆς ἀναιδείας προκρῖναι ἀναγκαῖον· νῦν
[6]	αἰῶνας φίλους ἀσπάζεται τῷ τῆς	ἀγάπης	φιλομανεῖ φίλτρῳ. (Φοβήθητι οὖν, ἄνθρωπε,
[5]	φησί, βλάπτῃ, ὦ γύναι, ἐὰν	εἴπῃς	καὶ ἐμοὶ περὶ τοῦ σοῦ
[5]	οὐ δύναμαι δοῦναι, εἰ μὴ	εἴπῃς	μοι τίς ἐστιν. ~(Ἔλεγε τὸ
[8]	ἄνθρωπε, μὴ παραίτιός μοι γένῃ	λύπης	αἰωνίας, τοιούτου θησαυροῦ στερηθείσῃ. ~Ἔφη
[6]	ἵνα μὴ παραίτιός μοι γένῃ	λύπης	βαρυτάτης, καὶ εἰς οὐδὲν ἀποβῇ
[11]	ἐγώ, καὶ κατάδεξαι εὐθύς, ἐκτὸς	(πάσης	μέμψεως. Οἶδας καὶ αὐτὴ σαφῶς,
[11]	ἀφειδῶς. Αὐτὴ δὲ ἀκούσασα, μὴ	δειλανδρήσῃς	παντελῶς, ἀλλὰ γενοῦ τῇ ψυχῇ
[4]	οἷς ἐβάστασε Μωυσῆς ἐν κοιλάδι	θαλάσσης,	λέγω δὴ τὰ λείψανα τοῦ
[2]	ἀναγκαῖον· νῦν καιρὸς τὰ τῆς	προλαβούσης	αἰσχύνης εἰς εὐσχημοσύνην ἀμεῖψαι· νῦν
[13]	εἰσέλθω ἀκωλύτως, ὅπου αὐτὸς ἀνάκεισαι.	~Λεγούσης	αὐτῆς ταῦτα, κατέφθασεν εἰς τὸν
[2]	ἐκείνης καὶ θαυμαστῆς γυναικός, τῆς	καλούσης	ἡμᾶς καθορᾶν εἰς θέαν ἐξαίσιον.
[15]	παρειστήκεσαν, θεωροῦντες μεγίστην παρρησίαν γυναικός,	κρατούσης	θερμότητι τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου!
[4]	ἐν ἁγίοις ὀστέοις, οἷς ἐβάστασε	Μωυσῆς	ἐν κοιλάδι θαλάσσης, λέγω δὴ
[9]	μύρον· οὐ μὴν δὲ καὶ	τῆς	ἀγαθῆς σου προσδοκίας, ὡς οἶμαι,
[6]	εἰς αἰῶνας φίλους ἀσπάζεται τῷ	τῆς	ἀγάπης φιλομανεῖ φίλτρῳ. (Φοβήθητι οὖν,
[12]	ἐλθοῦσα καὶ προσπεσοῦσα τοῖς ἴχνεσι	τῆς	ἁγίας σου θεότητος, σωθήσομαι. Γινώσκω
[19]	Ἄκουσον οὖν, εἴπω σοι περὶ	τῆς	ἀγνοίας σου. Εἰς τὸν οἶκόν
[2]	ἐπιτυχεῖν, οὔτε μὴν καθαρθῆναι ἐκ	τῆς	αἰσχρᾶς πλημμύρας τῆς ἐμῆς ἀσελγείας.
[2]	πολλοὺς ἐβόθρισα διὰ τοῦ βορβόρου	τῆς	ἁμαρτίας, κἀγὼ διὰ τοὺς πολλοὺς
[2]	ὧν ἐπαλαιώθην ἐν τῷ βάθει	τῆς	ἁμαρτίας· νῦν καιρὸς ἀναλογίσασθαι, ζητῆσαι
[2]	εἰμὶ ἀξία λυθῆναι τῶν δεσμῶν	τῆς	ἁμαρτίας. ~Ταύτην δὲ τὴν πρόθεσιν
[19]	σκανδαλισθῇς περὶ τῆς σωτηρίας αὐτῆς	τῆς	ἁμαρτωλοῦ· ἐγὼ γὰρ ἐλήλυθα ἁμαρτωλοὺς
[2]	Νῦν τῆς προτέρας μου αἰσχύνης	τῆς	ἀναιδείας προκρῖναι ἀναγκαῖον· νῦν καιρὸς
[10]	ἀσέλγειαν· ἀλλὰ πρὸς τὸ πλῆθος	τῆς	αὐτοῦ εὐσπλαγχνίας σταγόνες εἰσὶ πᾶσαι
[10]	μου αὐτίκα αἰχμάλωτος γέγονεν ὀπίσω	τῆς	ἀχράντου ὡραιότητος αὐτοῦ· εἶδον γὰρ
[6]	καιρὸν ἔχει τοῦτον πολιτεύεσθαι ἐπὶ	τῆς	γῆς, καὶ εἰς αἰῶνας ὅλους
[13]	ἐν σαρκὶ βροτῶν τίκτεται ἐπὶ	τῆς	γῆς; Ὅπερ ἐγὼ ἀκήκοα, νέα
[17]	τῆς εὐχῆς καὶ τοῦ κλαυθμοῦ	τῆς	γυναικός, ἰδὼν ὁ Φαρισαῖος, σφοδρῶς
[1]	ποθοῦντα δαψιλῶς ἀπολαύειν καθαρῶν ὑδάτων	τῆς	δωρεᾶς, οὕτως ἡ θεία χάρις
[2]	ἀναιδείας ὑπὲρ καιρὸν ἐκεῖνον τὸν	τῆς	ἐμῆς ἀπρεποῦς ἀναισχυντίας. Ἐν ἀμφόδοις
[2]	καθαρθῆναι ἐκ τῆς αἰσχρᾶς πλημμύρας	τῆς	ἐμῆς ἀσελγείας. Νῦν τῆς προτέρας
[6]	χαρᾶς; Δέδοικα μήποτε ὁ καιρὸς	τῆς	ἐμῆς ἐπιθυμίας παρέλθῃ, καὶ τὸν
[10]	ῥᾳθυμεῖν. Οὐ χρῆν με ἀμελῆσαι	τῆς	ἐμῆς ἰάσεως. Τούτου ἕνεκα σπεύδω
[10]	εἶπόν σοι πάντα τὰ κρυπτὰ	τῆς	ἐμῆς καρδίας. Δός μοι λοιπὸν
[6]	προσδοκωμένης ἐλπίδος. Εἰ γὰρ ἐπεγίνωσκες	τῆς	ἐμῆς καρδίας τὸν ἀφανῆ ἔρωτα,
[17]	πλημμελήμασι δεινῶς κατεχομένους. Μεταξὺ δὲ	τῆς	εὐχῆς καὶ τοῦ κλαυθμοῦ τῆς
[2]	ἀγγελικῆς ἐπιτυχεῖν δυνήσομαι, ἀπώσασθαι δὲ	τῆς	ζοφερᾶς νυκτὸς τὸ πικρὸν γαυρίαμα,
[2]	ζητῆσαι μὲν τοῦ φωτὸς καὶ	τῆς	ζωῆς τὸν ἀρχηγόν, δι´ ὃν
[2]	οἶδεν, ἓν μόνον ἀγνοεῖ· μισθοὺς	τῆς	ἰατρείας οὐκ οἶδε λαμβάνειν ἐκ
[2]	Οὗτος ὁ καιρὸς ἐλάσσων ἐστὶ	τῆς	καλῆς ἀναιδείας ὑπὲρ καιρὸν ἐκεῖνον
[2]	γὰρ ὑπερβολὴν θερμότητος ψυχῆς καὶ	τῆς	καλῆς ἐκείνης γυναικὸς τὴν σεμνὴν
[2]	μεγάλης ἐκείνης καὶ θαυμαστῆς γυναικός,	τῆς	καλούσης ἡμᾶς καθορᾶν εἰς θέαν
[2]	οὕτως ἀνακειμένῳ, πάντα ἀναγγέλλουσα τὰ	τῆς	καρδίας αὐτῆς, δίχα ἤχου καὶ
[2]	μή μου τοὺς ἔσωθεν ὀφθαλμοὺς	τῆς	καρδίας εἰς πολλὴν αὐστηρίαν καὶ
[19]	ἠγάπησέ με, καὶ ἐξ ὅλης	τῆς	καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς
[13]	ἱλασμὸν γενήσεται, καὶ ἡ συντριβὴ	τῆς	καρδίας μου εἰς φωτισμόν. Ἐκ
[11]	ἀκούσας ὁ μυρεψὸς ἐν χαρᾷ	τῆς	καρδίας· χάριν σοι ὁμολογῶ, ὦ
[13]	σφοδροτάτῳ, καὶ ἐν ταῖς θριξὶ	τῆς	κεφαλῆς κατέμαξε, καὶ ἤλειφεν ἐν
[14]	γὰρ αὕτη τὸ μύρον ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς μου, πρὸς τὸ ἐνταφιάσαι
[2]	τέλειοι, κατατρυφήσατε ἐν καλῇ διηγήσει	τῆς	μεγάλης ἐκείνης καὶ θαυμαστῆς γυναικός,
[2]	ζωὴν ἀναμάρτητον. Ἀνθρώποις ἤρεσα διὰ	τῆς	μισουμένης ἁμαρτίας ἐν ὡρισμένῳ χρόνῳ,
[2]	ἔνδυμα κομίσωμαι σὺν τῷ βραβείῳ	τῆς	νίκης παρὰ τοῦ Φιλανθρώπου. Δεῖ
[13]	ἀνέκειτο, καὶ εὑρίσκει τὸν πυλῶνα	τῆς	οἰκίας ἀνεῳγμένον, καὶ εἰσῆλθε, καὶ
[19]	ῥύπον δάκρυσιν ἐκκαθάραι, καὶ τυχεῖν	τῆς	παρὰ τοῦ ἁγίου Θεοῦ φιλανθρωπίας·
[13]	τῷ λόγῳ συστησάμενον. (Ἀμνάς εἰμι	τῆς	ποίμνης σου πλανωμένη· ἐπίστρεψόν με
[3]	οὐκ ἐπίσταται, ἐν ταῖς ἀμφόδοις	τῆς	πόλεως, ἔχουσαν ἐν αὐτῇ πλῆθος
[2]	προκρῖναι ἀναγκαῖον· νῦν καιρὸς τὰ	τῆς	προλαβούσης αἰσχύνης εἰς εὐσχημοσύνην ἀμεῖψαι·
[6]	εἰς οὐδὲν ἀποβῇ μοι τὰ	τῆς	προσδοκωμένης ἐλπίδος. Εἰ γὰρ ἐπεγίνωσκες
[2]	Ἀλλὰ νῦν καιρὸς ἀγαθός, καὶ	τῆς	προσδοκωμένης ὑπ´ ἐμοῦ σωτηρίας ἡ
[2]	πλημμύρας τῆς ἐμῆς ἀσελγείας. Νῦν	τῆς	προτέρας μου αἰσχύνης τῆς ἀναιδείας
[10]	αὐτὴν γενομένων, ἐθαύμασε μεγάλως περὶ	τῆς	σπουδῆς τοῦ ἀνδρός, πῶς οὕτω
[19]	συγχωρεῖται. Λοιπὸν μὴ σκανδαλισθῇς περὶ	τῆς	σωτηρίας αὐτῆς τῆς ἁμαρτωλοῦ· ἐγὼ
[17]	ὁ Σωτὴρ χάριτι (οἰκονομεῖ, ὑπὲρ	τῆς	σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων,
[16]	πῶς δοξάσω τὴν μεγάλην πόθησιν	τῆς	τελείας σου ψυχῆς γενομένης πρὸς
[2]	πρὸς τὸν εὐεργέτην; Τίνα συνεργὸν	τῆς	τοιαύτης ἀγαθῆς μου προθέσεως λήψομαι
[15]	γυνὴ πόρνη, ἄκλητος, εἰσελθοῦσα, ὄπισθεν	τῆς	τραπέζης ἵστατο, τοὺς πλοκάμους ἐν
[2]	τὸ λήψασθαι, ἵνα μου ὁδηγὸς	τῆς	φροντίδος (γένηται πρὸς σωτηρίαν. Τὴν
[14]	ὑπάρχων προγνώστης, ἐδήλωσε τὸν πόθον	τῆς	ψυχῆς αὐτῆς, οὐκ ἄδηλα μένειν
[19]	τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης	τῆς	ψυχῆς. Δέχομαι αὐτὴν ἐκλεκτήν, καὶ
[13]	μου. Δέξαι, Κύριε, τὴν πόθησιν	τῆς	ψυχῆς μου. Ἡ τόλμη μου
[6]	πόνῳ προσευξαμένῃ ἐν τῇ θλίψει	τῆς	ψυχῆς· φοβήθητι, ἄνθρωπε, τὸν δίκαιον
[6]	μὴ παραίτιός μοι γένῃ λύπης	βαρυτάτης,	καὶ εἰς οὐδὲν ἀποβῇ μοι
[1]	εἰς οἶκον ἑστιάσεως, ἔνθα ὁ	συγχωρητὴς	τῶν ὀφλημάτων ἔκειτο. ~(Κατανοῶ, καὶ
[10]	ὑπάρχει οὗτος ὁ φαινόμενος μέγας	ἐξουσιαστής.	Λόγῳ πάντα κελεύει, λόγῳ πάντας
[18]	τὰ κρυπτὰ τῶν καρδιῶν, ὡς	Πλάστης,	οὐκ εὐθὺς ἀποτόμως ἐλέγχει τὸν
[2]	διηγήσει τῆς μεγάλης ἐκείνης καὶ	θαυμαστῆς	γυναικός, τῆς καλούσης ἡμᾶς καθορᾶν
[3]	βασιλικοῦ γένους ἐστί σου (ὁ	ἐραστής,	ἢ παιδίον τυγχάνει μεγιστάνων; Ἢ
[3]	αὐτοῦ ἐστὶν ὁ νέος σου	ἐραστής,	ὦ γύναιον; Βούλομαι γὰρ πυθέσθαι·
[18]	θεωρῶν δὲ ὁ μέγας ἐκεῖνος	δανειστὴς	τὴν θλῖψιν, ἑκατέροις ἴσως (κυρώσας
[14]	Ὁ (γὰρ Σωτήρ, Θεὸς ὑπάρχων	προγνώστης,	ἐδήλωσε τὸν πόθον τῆς ψυχῆς
[19]	Καὶ μαθόντες πάντες τὴν ἐργασίαν	αὐτῆς	γενήσονται καὶ αὐτοὶ καλῶν ἔργων
[19]	πιστοτάτην, ὡς καὶ τὸ ὄνομα	αὐτῆς	γραφῆναι ἐν πάσαις γενεαῖς, φήμη
[2]	πάντα ἀναγγέλλουσα τὰ τῆς καρδίας	αὐτῆς,	δίχα ἤχου καὶ φθογγῆς πάντα
[19]	αὐτῇ πλημμελήματα. Τὸ δὲ ὄνομα	αὐτῆς	εἰς αἰῶνα αἰῶνος μὴ ἐξαλειφθήσεται,
[14]	ὃ αὐτὴ ἐποίησεν εἰς μνημόσυνον	αὐτῆς.	~Εἰς νοῦν λαβὼν ταῦτα, ἀγαπητοί,
[19]	ἣν ὁρᾷς, ἐν τοῖς δάκρυσιν	αὐτῆς	ἔνιψέ μου τοὺς πόδας, καὶ
[15]	πῶς δὲ ὅλως οὐδεὶς κατ´	αὐτῆς	ἠγανάκτησεν· ἀλλ´ ἦν αὐτοῖς ἡδύτατος
[15]	ὑπῆρχε πᾶσι γλυκύτατον τὸ θαῦμα	αὐτῆς,	καὶ θέαμα παράδοξον καὶ ἡδύ.
[19]	τοῦτο ὃ ἐποίησεν εἰς μνημόσυνον	αὐτῆς.	Καὶ μαθόντες πάντες τὴν ἐργασίαν
[15]	ἦν αὐτοῖς ἡδύτατος ὁ κλαυθμὸς	αὐτῆς,	καλὸς καὶ τίμιος ὁ στεναγμὸς
[14]	ἐδήλωσε τὸν πόθον τῆς ψυχῆς	αὐτῆς,	οὐκ ἄδηλα μένειν τὰ ὀφλήματα,
[15]	καλὸς καὶ τίμιος ὁ στεναγμὸς	αὐτῆς	πᾶσι. Ἐνεοὶ γεγονότες ἄνθρωποι, σὺν
[13]	ἀκωλύτως, ὅπου αὐτὸς ἀνάκεισαι. ~Λεγούσης	αὐτῆς	ταῦτα, κατέφθασεν εἰς τὸν οἶκον,
[19]	μὴ σκανδαλισθῇς περὶ τῆς σωτηρίας	αὐτῆς	τῆς ἁμαρτωλοῦ· ἐγὼ γὰρ ἐλήλυθα
[10]	δὲ μεγάλη. Χάριν τίνος ἀμελῶ	ἑαυτῆς;	Ἄλλον καιρὸν τοιοῦτον οὐκ ἔχω
[2]	τὸν εὐεργέτην; Τίνα συνεργὸν τῆς	τοιαύτης	ἀγαθῆς μου προθέσεως λήψομαι πρὸς
[17]	δεινῶς κατεχομένους. Μεταξὺ δὲ τῆς	εὐχῆς	καὶ τοῦ κλαυθμοῦ τῆς γυναικός,
[14]	προγνώστης, ἐδήλωσε τὸν πόθον τῆς	ψυχῆς	αὐτῆς, οὐκ ἄδηλα μένειν τὰ
[16]	μεγάλην πόθησιν τῆς τελείας σου	ψυχῆς	γενομένης πρὸς Θεόν; Ἢ τίς
[19]	καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς	ψυχῆς.	Δέχομαι αὐτὴν ἐκλεκτήν, καὶ ἔσται
[2]	ἁμαρτίαν· αὐτὴν μόνον εἰς καθάρσιον	ψυχῆς	εἰσπράττεσθαι ἐπίσταται. Εἴπω αὐτῷ πάντα
[2]	πάντα αὐτῷ ἀναθεῖσα. Εἶδες ὑπερβάλλουσαν	ψυχῆς	ἑτοιμασίαν, πῶς περιετείχισεν ἑαυτὴν τῇ
[2]	αἴτησιν. Ὁρῶ γὰρ ὑπερβολὴν θερμότητος	ψυχῆς	καὶ τῆς καλῆς ἐκείνης γυναικὸς
[13]	Δέξαι, Κύριε, τὴν πόθησιν τῆς	ψυχῆς	μου. Ἡ τόλμη μου λογισθείη
[1]	ἡ εἰσελθοῦσα ἀναιδῶς, ἐν θερμότητι	ψυχῆς,	πρὸς ἰατρὸν τερπνὸν καὶ ἀγαθόν,
[12]	νομισθείς· ὡς Θεὸς ὁρᾷς ἐμῆς	ψυχῆς	τὸν λογισμόν, καὶ εἰς τί
[6]	προσευξαμένῃ ἐν τῇ θλίψει τῆς	ψυχῆς·	φοβήθητι, ἄνθρωπε, τὸν δίκαιον Θεὸν
[14]	καὶ ἔλαβεν ἀντὶ μύρου μύρον	ζωῆς·	ἀντὶ φθαρτοῦ τὸν ἄφθαρτον καὶ
[2]	μὲν τοῦ φωτὸς καὶ τῆς	ζωῆς	τὸν ἀρχηγόν, δι´ ὃν χάριτος
[11]	πρᾶξαι, ὦ γύναι, πάσαις ταῖς	γενεαῖς.	Ὄντως αὕτη ἡ μεγίστη σωτηρία
[19]	ὄνομα αὐτῆς γραφῆναι ἐν πάσαις	γενεαῖς,	φήμη δὲ ἐν ταῖς φυλαῖς
[10]	μιαίνουσα καθ´ ὥραν ἐμαυτὴν ἐν	πορνείαις	καὶ ἄλλους θηρεύουσα εἰς αὐτὸν
[12]	Μόνον γὰρ ἑώρακά σε ἐν	πλατείαις	καὶ ἐπίστευσα ὅτι πάντα δύνασαι.
[4]	πόλεως Ἱεριχῶ· ἐν χερσὶ ταῖς	ὁσίαις	τοῦ υἱοῦ Ναυῆ, ἀρθείσαις τῷ
[19]	γενεαῖς, φήμη δὲ ἐν ταῖς	φυλαῖς	Ἰσραὴλ ταῖς δώδεκα. Τὸν αὐτὸν
[3]	ἀντὶ μύρου, οὗπερ ἐν τοιαύταις	τιμαῖς	βούλει ἀγοράσαι; Ἐπίσταμαί σου τοὺς
[10]	συμπάθειαν ἐν αὐτῷ. Ἁμαρτωλοὺς δέχεται,	τελώναις	προσεγγίζει, λεπροὺς οὐκ ἀποβάλλει, ἀσεβεῖς
[2]	τὰ αἰσχρῶς διανεύσαντα σὺν ταῖς	κόραις	τῶν ὀφθαλμῶν εἰς ῥεῖθρα δακρύων·
[19]	τὸ ὄνομα αὐτῆς γραφῆναι ἐν	πάσαις	γενεαῖς, φήμη δὲ ἐν ταῖς
[11]	ὠφέλιμον βούλει πρᾶξαι, ὦ γύναι,	πάσαις	ταῖς γενεαῖς. Ὄντως αὕτη ἡ
[4]	ταῖς ὁσίαις τοῦ υἱοῦ Ναυῆ,	ἀρθείσαις	τῷ ὕψει τοῦ ἀέρος, καὶ
[3]	Τίς σε οὐκ ἐπίσταται, ἐν	ταῖς	ἀμφόδοις τῆς πόλεως, ἔχουσαν ἐν
[11]	βούλει πρᾶξαι, ὦ γύναι, πάσαις	ταῖς	γενεαῖς. Ὄντως αὕτη ἡ μεγίστη
[19]	δὲ ἐν ταῖς φυλαῖς Ἰσραὴλ	ταῖς	δώδεκα. Τὸν αὐτὸν τρόπον νῦν
[19]	ἔνιψέ μου τοὺς πόδας, καὶ	ταῖς	θριξὶ κατέμαξεν· ὁμοίως φίλημά μοι
[15]	οὐ δύνανται, καὶ γυνὴ ἐν	ταῖς	θριξὶ τὰ ἴχνη κατέμασσεν! ~Ὦ
[13]	ἐν πόθῳ σφοδροτάτῳ, καὶ ἐν	ταῖς	θριξὶ τῆς κεφαλῆς κατέμαξε, καὶ
[2]	βλέφαρα τὰ αἰσχρῶς διανεύσαντα σὺν	ταῖς	κόραις τῶν ὀφθαλμῶν εἰς ῥεῖθρα
[4]	ὀφθαλμοῦ, πόλεως Ἱεριχῶ· ἐν χερσὶ	ταῖς	ὁσίαις τοῦ υἱοῦ Ναυῆ, ἀρθείσαις
[19]	πάσαις γενεαῖς, φήμη δὲ ἐν	ταῖς	φυλαῖς Ἰσραὴλ ταῖς δώδεκα. Τὸν
[2]	νομίζω, μικρόν τι λαβοῦσα ἐν	ταῖς	χερσίν, οὕτω πορευθῆναι πρὸς αὐτόν·
[14]	τὴν ἀγάπην ἐσήμανεν, εἰπὼν τοῖς	μαθηταῖς·	τί κόπους παρέχετε τῇ γυναικί;
[3]	παρασχεῖν ἀντὶ μύρου, οὗπερ ἐν	τοιαύταις	τιμαῖς βούλει ἀγοράσαι; Ἐπίσταμαί σου
[2]	ποικίλη ἀρρωστία ἀληθινοῦ ἰατροῦ ἐπέφθασε.	Παγὶς	διαβολικὴ ἐγενόμην, τελείως ἀγρεύουσα τὰς
[2]	λαμβάνω κἀγὼ ὁ ἀναιδέστατος γενέσθαι	εἰς	αἴτησιν. Ὁρῶ γὰρ ὑπερβολὴν θερμότητος
[19]	πλημμελήματα. Τὸ δὲ ὄνομα αὐτῆς	εἰς	αἰῶνα αἰῶνος μὴ ἐξαλειφθήσεται, ἀλλὰ
[6]	πολιτεύεσθαι ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ	εἰς	αἰῶνας ὅλους ἀόρατος τυγχάνει· ἡ
[6]	ἑνὶ τὰ ἔργα κρατύνει, καὶ	εἰς	αἰῶνας ὅλους ἐρρωμένη διαμένει ἡ
[6]	μετὰ πολλῆς χαρᾶς ἀποπέμπει, καὶ	εἰς	αἰῶνας φίλους ἀσπάζεται τῷ τῆς
[2]	στίλβουσα, καὶ ἐπάνω τῶν παρειῶν	εἰς	ἀπάτην τυποῦσα, ὅπως πάντα νεανίαν
[13]	Φαρισαῖος Σίμων, ὁ σὲ καλέσας	εἰς	ἄριστον· ἀλλ´ ὁρῶ Θεὸν μέγαν
[10]	ἐν πορνείαις καὶ ἄλλους θηρεύουσα	εἰς	αὐτὸν τὸν μιασμόν. Εἶδον δὲ
[4]	τὰ ῥεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ	εἰς	ἔκλειψιν τελείαν· ἐν δυνάμει ἁγίᾳ
[3]	καὶ αὕτη σου ἡ σπουδὴ	εἰς	ἔκπληξίν με φέρει, ὅ τι
[14]	γυναικί; Ἔργον γὰρ καλὸν εἰργάσατο	εἰς	ἐμέ· πάντοτε γὰρ τοὺς πτωχοὺς
[2]	Ἐν ἀμφόδοις στήκουσα, πάντας προσεκαλούμην	εἰς	ἔργα ἀτοπίας· ἔν τε καλλωπίσμασιν
[2]	καιρὸς τὰ τῆς προλαβούσης αἰσχύνης	εἰς	εὐσχημοσύνην ἀμεῖψαι· νῦν καιρὸς ἀγῶνος
[2]	γυναικός, τῆς καλούσης ἡμᾶς καθορᾶν	εἰς	θέαν ἐξαίσιον. Θέαν φημὶ ἐγὼ
[19]	δεξαμένην τοὺς κατασκόπους, πιστεύσασαν ἀκριβῶς	εἰς	Θεὸν τῶν πατέρων, πῶς αὐτὴν
[13]	εἰς προσευχήν· τὸ μύρον μου	εἰς	ἱλασμὸν γενήσεται, καὶ ἡ συντριβὴ
[2]	ἀποπλύνουσαν τὴν ἁμαρτίαν· αὐτὴν μόνον	εἰς	καθάρσιον ψυχῆς εἰσπράττεσθαι ἐπίσταται. Εἴπω
[2]	ἐγενόμην, τελείως ἀγρεύουσα τὰς ψυχὰς	εἰς	κρίσιν αἰώνιον. Νῦν σπουδάσαι ὀφείλω
[17]	ἀνθρώπων, τοῦ δοῦναι παρρησίαν ἐλθεῖν	εἰς	μετάνοιαν τοὺς ἐν πλημμελήμασι δεινῶς
[14]	λαληθήσεται καὶ ὃ αὐτὴ ἐποίησεν	εἰς	μνημόσυνον αὐτῆς. ~Εἰς νοῦν λαβὼν
[19]	γενεᾷ γενεῶν τοῦτο ὃ ἐποίησεν	εἰς	μνημόσυνον αὐτῆς. Καὶ μαθόντες πάντες
[15]	αὐτὴ ἐποίησεν εἰς μνημόσυνον αὐτῆς.	~Εἰς	νοῦν λαβὼν ταῦτα, ἀγαπητοί, ἐν
[1]	πρὸς ἰατρὸν τερπνὸν καὶ ἀγαθόν,	εἰς	οἶκον ἑστιάσεως, ἔνθα ὁ συγχωρητὴς
[3]	ἀφειδῶς, μᾶλλον δὲ ὁρκώσω αὐτὸν	εἰς	ὄνομα τοῦ Θεοῦ τῶν ἁγίων
[6]	μοι γένῃ λύπης βαρυτάτης, καὶ	εἰς	οὐδὲν ἀποβῇ μοι τὰ τῆς
[2]	Καταφρονήσω ῥοπὴν ἐμπτυσμάτων καὶ αἰσχύνης,	εἰς	οὐδὲν δεχομένη τὰς ὕβρεις τῶν
[5]	πολλῷ καὶ τοιούτῳ ἐκτήσω; Ὅτι	εἰς	πόθον με ἤγαγες ἰδεῖν αὐτόν,
[2]	τοὺς ἔσωθεν ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας	εἰς	πολλὴν αὐστηρίαν καὶ ἀναίδειαν μεταβαλοῦσα
[13]	παράκλησις, καὶ ἡ ἐμὴ ἀναίδεια	εἰς	προσευχήν· τὸ μύρον μου εἰς
[4]	τὸν Θεὸν τὸν δώσαντα ἐκλάμψαι	εἰς	πρόσωπον Μωυσέως ἐν τῷ ὄρει
[2]	σὺν ταῖς κόραις τῶν ὀφθαλμῶν	εἰς	ῥεῖθρα δακρύων· καὶ λοιπὸν τοῖς
[2]	τοὺς στιλβωθέντας εἰς τέρψιν καὶ	εἰς	σκάνδαλον πολλῶν, ποιήσω λέντιον ἤτοι
[6]	Ἰσραὴλ μετονομάσαντα, καὶ πατριάρχην θέμενον	εἰς	τὰς δώδεκα φυλάς· φοβήθητι, ἄνθρωπε,
[2]	καλούς μου πλοκάμους τοὺς στιλβωθέντας	εἰς	τέρψιν καὶ εἰς σκάνδαλον πολλῶν,
[13]	ποίμνης σου πλανωμένη· ἐπίστρεψόν με	εἰς	τὴν μάνδραν σου, Χριστέ· αὐτὸς
[17]	λοιπόν, ὅτι κέκληκε τὸν Χριστὸν	εἰς	τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐν τάξει
[0]	~(Ὁμιλία	εἰς	τὴν πόρνην. ~(Πολλῶν τοίνυν ὄντων
[13]	καλὸς μονώτατος, ὁ συνάγων πλανωμένους	εἰς	τὴν σὴν αὐλήν. Περιστερά σου
[12]	ἐμῆς ψυχῆς τὸν λογισμόν, καὶ	εἰς	τί ἐγὼ ἠγόρασα τὸ μύρον
[3]	δώσει μοι μύρον βασιλικὸν ἐκλεκτὸν	εἰς	τιμὴν τοῦ Ἰατροῦ, λαβὼν τιμὰς
[7]	ὡραιότερος αὐτοῦ; Ὅτι οὕτως ἐτρώθης	εἰς	τὸ κάλλος ἐκείνου, ὥστε μύρον
[11]	συγγενὴς ὁσίων τῶν καλῶς πιστευσάντων	εἰς	τὸν ἅγιον Θεόν. Μικρὰν δὲ
[6]	τὸν ἴσον ἐμοὶ τρόπον ἐπειγόμενος	εἰς	τὸν ἐκείνου πόθον ἐκλύεσθαι. Τοιοῦτος
[13]	Φλέγεταί μου ἡ ψυχή, τρωθεῖσα	εἰς	τὸν μέγαν ἱλασμόν σου τὸν
[13]	ἀνάκεισαι. ~Λεγούσης αὐτῆς ταῦτα, κατέφθασεν	εἰς	τὸν οἶκον, ἔνθα ὁ Χριστὸς
[19]	σοι περὶ τῆς ἀγνοίας σου.	Εἰς	τὸν οἶκόν σου αὐτὸς τιμῶν
[19]	Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ	εἰς	τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[2]	οὔτε βασκανίαν ἐργάζεται κατ´ ἐμοῦ.	Εἰς	τοῦτο ἀγωνίσομαι, θαρροῦσά μου τῷ
[2]	ἐπιλαθέσθαι λοιπὸν τοῦ καιροῦ καλοῦντος	εἰς	τοῦτο, προσελθοῦσα δὲ τῷ ἀληθινῷ
[18]	τὸν πονηρόν, ἀλλ´ ἀνεξικάκως φέρει	εἰς	φῶς τὰ κρυπτά· καὶ δὴ
[13]	ἡ συντριβὴ τῆς καρδίας μου	εἰς	φωτισμόν. Ἐκ παιδόθεν ἀκήκοα ὅτι
[11]	καὶ πᾶσιν ἁμαρτωλοῖς. Θυγάτηρ πατέρων	εἶς	καὶ συγγενὴς ὁσίων τῶν καλῶς
[18]	τινι ἦσαν δύο χρεωφειλέται· ὁ	εἷς	αὐτῷ ὤφειλε πεντήκοντα χρύσινα, ὁ
[3]	θερμῶς. Γνοῦσα δὲ ὅτι Σίμων,	εἷς	τῶν Φαρισαίων, κέκληκε τὸν Σωτῆρα,
[10]	τελώναις προσεγγίζει, λεπροὺς οὐκ ἀποβάλλει,	ἀσεβεῖς	οὐ διώκει, ἀλλὰ πάντας ὁμοῦ
[3]	ὅμως ἤθελον μαθεῖν, τίνι αὐτὸ	ἀπάγεις	ἐν τοσαύτῃ σπουδῇ καὶ θορύβῳ
[15]	κατέβρεχεν ἀναισχύντως, πῶς δὲ ὅλως	οὐδεὶς	κατ´ αὐτῆς ἠγανάκτησεν· ἀλλ´ ἦν
[10]	ἀφ´ οὗ ἐμποδίζεις με καὶ	βιάζεις	μαθεῖν, τίνι τὸ μύρον ἀπάγω.
[18]	προφανῶς μεγίστην συμπάθειαν. Πῶς αὐτὸς	δοκιμάζεις	περὶ τῶν ἑκατέρων; Τίς ὀφείλει
[10]	ἱκανὴ ὥρα ἐστίν, ἀφ´ οὗ	ἐμποδίζεις	με καὶ βιάζεις μαθεῖν, τίνι
[19]	αἱ πολλαὶ ἁμαρτίαι, ἅσπερ αὐτὸς	νομίζεις	ἐμὲ ἀγνοεῖν, ἀφεθήσονται αὐτῇ, ἐπειδὴ
[12]	εἶ ἅγιος, καὶ οἰκείᾳ εὐσπλαγχνίᾳ	σῴζεις	πάντας, μὴ θέλων ἀπολέσθαι τινὰ
[19]	ὁ Σίμων· ὁ τὰ πολλὰ	ἐαθείς,	ἐκεῖνος ἔτι πλείω ἀγαπῆσαι ὀφείλει.
[18]	φιλεῖν τὸν συγχωρητήν· ὁ ὀλίγον	ἐαθείς,	ἢ μᾶλλον ὁ τὰ πολλά;
[3]	οὐκ ἔστιν ἕτερος συνεικασθῆναι αὐτῷ.	Ἀποκριθεὶς	δὲ ὁ μυρεψὸς ἔφη τῇ
[12]	ἀνάκεισαι σὺν αὐτῷ ὡς ἄνθρωπος	νομισθείς·	ὡς Θεὸς ὁρᾷς ἐμῆς ψυχῆς
[6]	καί σοι συμφέρον γενήσεται, καὶ	μέλλεις	τὸν ἴσον ἐμοὶ τρόπον ἐπειγόμενος
[13]	σαρκωθῆναι; Καὶ ἔλεγόν μοι οἱ	γονεῖς·	οὐκ ἔστιν αὕτη παράδοσις ἐκ
[2]	αἰσχύνης, εἰς οὐδὲν δεχομένη τὰς	ὕβρεις	τῶν οἰκετῶν. Φθάσω τοῦ ποθουμένου
[9]	προσδοκίας, ὡς οἶμαι, συνεργόν με	εὑρήσεις.	~Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ τοῦ
[9]	προθύμως ἀσμενίσας παράσχω σοι, ὅπερ	ζητεῖς	βασιλικὸν μύρον· οὐ μὴν δὲ
[15]	προπετῶς, ἢ ὁ λέγων, τί	ζητεῖς	ἐνταῦθα, γύναι, οὔτε τῶν ἐσθιόντων,
[3]	ἀντάξιον δῶρόν σοι παρασχεῖν, οὗ	ζητεῖς	μύρου λαβεῖν καὶ προσενεγκεῖν ἑνὶ
[18]	χρύσινα, ὁ δὲ ἕτερος ὤφειλε	δεκάκις	πεντήκοντα· ἦσαν δὲ ἀσπάζοντες πενίαν
[7]	σοι τὸ ἀλάβαστρον· κἀγὼ δὲ	πολλάκις	ἠξίωσά σε εἰπεῖν τίς ἐστιν
[6]	ὅλους ἀόρατος τυγχάνει· ἡ γὰρ	πόλις	αὐτοῦ ἀόρατός ἐστι, καὶ τὸ
[2]	σώματι, ἅπερ οὐκ ἦν μοι	θέμις,	καὶ τοὺς καλούς μου πλοκάμους
[4]	σε, νεανία, ἐν ἁγίοις ὀστέοις,	οἷς	ἐβάστασε Μωυσῆς ἐν κοιλάδι θαλάσσης,
[11]	ψυχῇ πέτρας στερεωτέρα. Εἰ ἐν	ἔργοις	πορνικοῖς ἄχρωμος ἐτύγχανες, πόσῳ μᾶλλον
[2]	τῆς ἐμῆς ἀπρεποῦς ἀναισχυντίας. Ἐν	ἀμφόδοις	στήκουσα, πάντας προσεκαλούμην εἰς ἔργα
[3]	σε οὐκ ἐπίσταται, ἐν ταῖς	ἀμφόδοις	τῆς πόλεως, ἔχουσαν ἐν αὐτῇ
[4]	Ὁρκίζω σε, νεανία, ἐν ἁγίοις	ὀστέοις,	οἷς ἐβάστασε Μωυσῆς ἐν κοιλάδι
[13]	προσεγγίζει κατόπισθεν, καὶ ἅπτεται τοῖς	ἁγίοις	αὐτοῦ ποσί, καὶ κλίνασα τὴν
[4]	κονιορτῷ. Ὁρκίζω σε, νεανία, ἐν	ἁγίοις	ὀστέοις, οἷς ἐβάστασε Μωυσῆς ἐν
[1]	γὰρ ὁ Σωτὴρ ἐν τοῖς	Εὐαγγελίοις	τῇ θείᾳ αὐτοῦ φωνῇ ἐκάλει
[11]	πέτρας στερεωτέρα. Εἰ ἐν ἔργοις	πορνικοῖς	ἄχρωμος ἐτύγχανες, πόσῳ μᾶλλον ἐνταῦθα
[2]	ἐκεῖνο τὸ θέατρον, ὃ συνεστήσατο	Ἀγγέλοις	καὶ ἀνθρώποις. Πῶς εἰσῆλθε προφανῶς,
[11]	σοί τε πρώτῃ καὶ πᾶσιν	ἁμαρτωλοῖς.	Θυγάτηρ πατέρων εἶς καὶ συγγενὴς
[13]	σου, ἵνα ἔσομαι τύπος καλὸς	ἁμαρτωλοῖς,	οὕσπερ αὐτὸς διασῶσαι ἐλήλυθας, φιλάνθρωπε.
[13]	τὴν κεφαλὴν σὺν (καρδίᾳ, ἐν	στεναγμοῖς	καὶ ὀχετοῖς τῶν δακρύων κατέβρεχε
[3]	ὅπως δεχθείη ἀσμένως σὺν τοῖς	ἐμοῖς	δάκρυσι; Ταῦτα γὰρ ἀναγκαῖον πρὸς
[13]	νέα οὖσα, ἰδοὺ ὁρῶ ἐν	ὀφθαλμοῖς	ἀληθείας, Θεὸν μέγαν καὶ ἅγιον,
[10]	ὡραιότητος αὐτοῦ· εἶδον γὰρ ἐν	ὀφθαλμοῖς	μου ἰάματα φοβερὰ καὶ σημεῖα
[10]	διώκει, ἀλλὰ πάντας ὁμοῦ ἐν	οἰκτιρμοῖς	δέχεται, μὴ ὀργιζόμενος τοῖς αὐτῷ
[2]	αἰωνίῳ μύρῳ, κομίσασθαι ζωὴν ἀναμάρτητον.	Ἀνθρώποις	ἤρεσα διὰ τῆς μισουμένης ἁμαρτίας
[2]	θέατρον, ὃ συνεστήσατο Ἀγγέλοις καὶ	ἀνθρώποις.	Πῶς εἰσῆλθε προφανῶς, μὴ κληθεῖσα
[18]	μέγας ἐκεῖνος δανειστὴς τὴν θλῖψιν,	ἑκατέροις	ἴσως (κυρώσας τὴν ἄφεσιν, ἔδειξε
[2]	ἔργα ἀτοπίας· ἔν τε καλλωπίσμασιν	αἰσχροῖς	συναντῶσα πᾶσι, τὰς τρίχας ἐν
[13]	ἀθρόως προσεγγίζει κατόπισθεν, καὶ ἅπτεται	τοῖς	ἁγίοις αὐτοῦ ποσί, καὶ κλίνασα
[1]	οὕτως ἡ θεία χάρις ἐφήπλωται	τοῖς	ἅπασιν, ἀπολαύειν ἕκαστον καθ´ ὃ
[10]	ἐν οἰκτιρμοῖς δέχεται, μὴ ὀργιζόμενος	τοῖς	αὐτῷ προσιοῦσι· καὶ τὸ ὅλον
[19]	δὲ γυνή, ἣν ὁρᾷς, ἐν	τοῖς	δάκρυσιν αὐτῆς ἔνιψέ μου τοὺς
[3]	ἁγίου, ὅπως δεχθείη ἀσμένως σὺν	τοῖς	ἐμοῖς δάκρυσι; Ταῦτα γὰρ ἀναγκαῖον
[1]	Ἡνίκα γὰρ ὁ Σωτὴρ ἐν	τοῖς	Εὐαγγελίοις τῇ θείᾳ αὐτοῦ φωνῇ
[12]	Κύριε· ἵνα ἐλθοῦσα καὶ προσπεσοῦσα	τοῖς	ἴχνεσι τῆς ἁγίας σου θεότητος,
[2]	εἰς ῥεῖθρα δακρύων· καὶ λοιπὸν	τοῖς	ἴχνεσι τοῦ ἁγίου Ἰατροῦ ἀκολουθήσω,
[12]	ἀνεῳγμένην, καὶ ἀθρόως εἰσελθοῦσα (προσεγγίσω	τοῖς	ἴχνεσι τοῦ ἁγίου μου ἰατροῦ;
[14]	ἔπειτα τὴν ἀγάπην ἐσήμανεν, εἰπὼν	τοῖς	μαθηταῖς· τί κόπους παρέχετε τῇ
[13]	σὺν (καρδίᾳ, ἐν στεναγμοῖς καὶ	ὀχετοῖς	τῶν δακρύων κατέβρεχε τοὺς πόδας
[1]	ἠξιώθην κἀγώ, ἀνάξιος ὑπάρχων, σὺν	αὐτοῖς	δοξολογῆσαι ἐν χάριτι πίστεως τὴν
[15]	κατ´ αὐτῆς ἠγανάκτησεν· ἀλλ´ ἦν	αὐτοῖς	ἡδύτατος ὁ κλαυθμὸς αὐτῆς, καλὸς
[13]	δάκρυσιν ἀποπλύνας, καθάρισον. Ἡ σὴ	χάρις	ἀνέῳξε τὸ στόμα μου εἰπεῖν
[1]	τῆς δωρεᾶς, οὕτως ἡ θεία	χάρις	ἐφήπλωται τοῖς ἅπασιν, ἀπολαύειν ἕκαστον
[2]	προσερχομένων ὕβρεων τῶν ὄχλων ἡ	χάρις	νικᾷ. Οὗτος ὁ καιρὸς ἐλάσσων
[1]	εἴποι πώποτε, ὡς ἀπόβλητον ἡ	χάρις	τινὰ καθίστησι τῶν ἀνθρώπων, τῶν
[6]	ἐρρωμένη διαμένει ἡ παρ´ αὐτοῦ	ἴασις.	Ἀριθμῷ καιρὸν ἔχει τοῦτον πολιτεύεσθαι
[13]	μου. Ἡ τόλμη μου λογισθείη	παράκλησις,	καὶ ἡ ἐμὴ ἀναίδεια εἰς
[13]	οἱ γονεῖς· οὐκ ἔστιν αὕτη	παράδοσις	ἐκ πατέρων περὶ τούτου, ὅτι
[3]	τοσοῦτον ἱκανὸς ἐξ αὐτῶν ὑπάρχει	τις,	ἀντάξιον δῶρόν σοι παρασχεῖν, οὗ
[16]	ἀγαπᾷ, ὥσπερ σὺ ἠγάπησας; Ἢ	τίς	ἄρα ἀνθρώπων οὕτως ὑποδεχθήσεται, καθὼς
[1]	ἕκαστον καθ´ ὃ δ´ ἄν	τις	βούληται. Ἡνίκα γὰρ ὁ Σωτὴρ
[1]	ἐκάλει τοὺς πάντας λέγων, εἴ	τις	διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ
[12]	καὶ ἔλεγεν ἐν ἑαυτῇ εὐχομένη·	τίς	δώσει μοι εὑρεῖν θύραν ἀνεῳγμένην,
[1]	Δεσπότου Θεοῦ· οὐ γὰρ ἄν	τις	εἴποι πώποτε, ὡς ἀπόβλητον ἡ
[7]	μεγάλου Ἀβραάμ, φίλου τοῦ Ὑψίστου;	Τίς	ἐστιν, εἰπέ μοι; Οὕτω πέφλεξαι
[5]	δοῦναι, εἰ μὴ εἴπῃς μοι	τίς	ἐστιν. ~(Ἔλεγε τὸ γύναιον· τί
[7]	δὲ πολλάκις ἠξίωσά σε εἰπεῖν	τίς	ἐστιν ὁ τοιοῦτος, καὶ οὐ
[3]	ἔκπληξίν με φέρει, ὅ τι	τις	ἐστὶν ὁ τοιοῦτος. ~Τότε δὴ
[16]	ψυχῆς γενομένης πρὸς Θεόν; Ἢ	τίς	οὕτως ἀγαπᾷ, ὥσπερ σὺ ἠγάπησας;
[18]	αὐτὸς δοκιμάζεις περὶ τῶν ἑκατέρων;	Τίς	ὀφείλει πλείονα φιλεῖν τὸν συγχωρητήν·
[3]	ὦ γύναι, ὑπέρογκα ἐλάλησας ῥήματα.	Τίς	σε οὐκ ἐπίσταται, ἐν ταῖς
[9]	αὐτῇ ὁ μυρεψός· εἰ μή	τις	σοι δοκεῖ φθόνος συνεῖναι, φανέρωσόν
[2]	οἰκείαν συνείδησιν μᾶλλον ἱκανωτέραν λογίσομαι,	ἥτις	οὔτε βασκανίαν ἐργάζεται κατ´ ἐμοῦ.
[4]	δὴ ἡ θαυμαστὴ γυνὴ ἀπεκρίνατο,	ἐνθόρυβος	οὖσα τῇ ψυχῇ, καὶ λέγουσα
[2]	πρὸς τὸ λήψασθαι, ἵνα μου	ὁδηγὸς	τῆς φροντίδος (γένηται πρὸς σωτηρίαν.
[4]	τιμὰς τοῦ ἀλαβάστρου. Μόνον ἐκλεκτὸν	δός	μοι, καὶ ἀπόλυσον δή με,
[10]	τὰ κρυπτὰ τῆς ἐμῆς καρδίας.	Δός	μοι λοιπὸν τὸ μύρον· ἱκανὴ
[4]	ἁγίων αὐτοῦ τῶν αὐτῷ εὐαρεστησάντων.	Δός	μοι λοιπὸν τὸ μύρον, καὶ
[3]	αὐτῷ ἱλαρῶς· εἰρήνη σοι, μυρεψέ·	δός	μοι μύρον ἐκλεκτὸν βασιλικὸν τίμιον,
[4]	τῶν πατέρων φοβήθητι, ἄνθρωπε, καὶ	δός	μοι τὸ ἀλάβαστρον, ὅπως φθάσω
[6]	λύκων δεινοτάτων. Πείσθητι, νεανία, καὶ	δὸς	τὸ ἀλάβαστρον βασιλικὸν ἐκλεκτόν, καθὼς
[8]	ἐραστήν. Ἐν πάσῃ οὖν σεμνότητι	δὸς	τὸ ἀλάβαστρον. Μὴ βράδυνε, ἄνθρωπε,
[6]	ἀποβῇ μοι τὰ τῆς προσδοκωμένης	ἐλπίδος.	Εἰ γὰρ ἐπεγίνωσκες τῆς ἐμῆς
[2]	λήψασθαι, ἵνα μου ὁδηγὸς τῆς	φροντίδος	(γένηται πρὸς σωτηρίαν. Τὴν οἰκείαν
[12]	θεότητος, σωθήσομαι. Γινώσκω γὰρ ὅτι	Θεὸς	εἶ ἅγιος, καὶ οἰκείᾳ εὐσπλαγχνίᾳ
[13]	φωτισμόν. Ἐκ παιδόθεν ἀκήκοα ὅτι	Θεὸς	ἐκ παρθένου τεχθήσεται, καὶ θέλουσα
[11]	πονηροὶ ὑπάρχοντες, ἀντιπάσχουσιν αὐτῷ, ἐπειδὴ	Θεὸς	μέγας καὶ φιλάνθρωπός ἐστι, συγχωρῶν
[13]	πατέρων περὶ τούτου, ὅτι ὁ	Θεὸς	ὁ ἅγιος ἐκ παρθένου ἐν
[12]	αὐτῷ ὡς ἄνθρωπος νομισθείς· ὡς	Θεὸς	ὁρᾷς ἐμῆς ψυχῆς τὸν λογισμόν,
[10]	Ἐγὼ δὲ οὕτω πέπεισμαι ὅτι	Θεὸς	ὑπάρχει οὗτος ὁ φαινόμενος μέγας
[14]	τὴν συγχώρησιν. Ὁ (γὰρ Σωτήρ,	Θεὸς	ὑπάρχων προγνώστης, ἐδήλωσε τὸν πόθον
[3]	Μὴ γένος αὐτοῦ ἐστὶν ὁ	νέος	σου ἐραστής, ὦ γύναιον; Βούλομαι
[2]	οὐκ ἐγνώρισα. Ἀλλὰ νῦν καιρὸς	ἀγαθός,	καὶ τῆς προσδοκωμένης ὑπ´ ἐμοῦ
[6]	γάρ ἐστιν ὁ ἐν αὐτῷ	πολυάγαθος	ἔρως· τοὺς προσεγγίζοντας αὐτῷ μετὰ
[3]	τῆς πόλεως, ἔχουσαν ἐν αὐτῇ	πλῆθος	ἐραστῶν πολύ; Τίνι οὖν ἐκ
[10]	ἐμὴν ἀσέλγειαν· ἀλλὰ πρὸς τὸ	πλῆθος	τῆς αὐτοῦ εὐσπλαγχνίας σταγόνες εἰσὶ
[13]	ὁρῶ σε, καθὼς ὁρᾷ ὁ	Φαρισαῖος	Σίμων, ὁ σὲ καλέσας εἰς
[17]	κλαυθμοῦ τῆς γυναικός, ἰδὼν ὁ	Φαρισαῖος,	σφοδρῶς ἐταράττετο. Μεταγινώσκων λοιπόν, ὅτι
[13]	τούτου, ὅτι ὁ Θεὸς ὁ	ἅγιος	ἐκ παρθένου ἐν σαρκὶ βροτῶν
[12]	Γινώσκω γὰρ ὅτι Θεὸς εἶ	ἅγιος,	καὶ οἰκείᾳ εὐσπλαγχνίᾳ σῴζεις πάντας,
[15]	ὁ κλαυθμὸς αὐτῆς, καλὸς καὶ	τίμιος	ὁ στεναγμὸς αὐτῆς πᾶσι. Ἐνεοὶ
[10]	ἐμοῦ πᾶν ἔργον ἀτοπίας, διότι	οὐράνιος	καὶ ἄχραντος ὑπάρχει. Ἰδού, νεανία,
[1]	ἀπὸ δικαίου, τούτου ἕνεκεν κἀγώ,	ἀνάξιος	ὑπάρχων, ἐγενόμην παρρησιασάμενος μέτοχος τοῦ
[1]	τὸν ἄχραντον Δεσπότην, ἠξιώθην κἀγώ,	ἀνάξιος	ὑπάρχων, σὺν αὐτοῖς δοξολογῆσαι ἐν
[18]	ἔστιν ὡς ἅπαντες. ~Ὁ δὲ	Κύριος	ἡμῶν, ὁ ἀεὶ ἐμβατεύων τὰ
[19]	πλείω ἀγαπῆσαι ὀφείλει. Ὁ δὲ	Κύριος	πρὸς αὐτόν· καλῶς, φησίν, ἔκρινας.
[8]	ἀλάβαστρον. Μὴ βράδυνε, ἄνθρωπε, μὴ	παραίτιός	μοι γένῃ λύπης αἰωνίας, τοιούτου
[6]	ἄξιον μισθὸν κομιζόμενος, ἵνα μὴ	παραίτιός	μοι γένῃ λύπης βαρυτάτης, καὶ
[13]	σου τυγχάνω, φιλάνθρωπε, ἁρπαγεῖσα ὑπὸ	ἱέρακος	δεινοτάτου. Φλέγεταί μου ἡ ψυχή,
[17]	εὐχῆς καὶ τοῦ κλαυθμοῦ τῆς	γυναικός,	ἰδὼν ὁ Φαρισαῖος, σφοδρῶς ἐταράττετο.
[15]	φόβῳ παρειστήκεσαν, θεωροῦντες μεγίστην παρρησίαν	γυναικός,	κρατούσης θερμότητι τοὺς πόδας τοῦ
[2]	ψυχῆς καὶ τῆς καλῆς ἐκείνης	γυναικὸς	τὴν σεμνὴν ἀναίδειαν. Δεῦτε οὖν,
[2]	τῆς μεγάλης ἐκείνης καὶ θαυμαστῆς	γυναικός,	τῆς καλούσης ἡμᾶς καθορᾶν εἰς
[13]	ἐγώ, ἐπηρώτων πῶς δύναται ὁ	ἄσαρκος	σαρκωθῆναι; Καὶ ἔλεγόν μοι οἱ
[13]	ἔμπροσθέν σου, ἵνα ἔσομαι τύπος	καλὸς	ἁμαρτωλοῖς, οὕσπερ αὐτὸς διασῶσαι ἐλήλυθας,
[15]	αὐτοῖς ἡδύτατος ὁ κλαυθμὸς αὐτῆς,	καλὸς	καὶ τίμιος ὁ στεναγμὸς αὐτῆς
[13]	Χριστέ· αὐτὸς γὰρ εἶ ποιμὴν	καλὸς	μονώτατος, ὁ συνάγων πλανωμένους εἰς
[7]	Ὅτι οὕτως ἐτρώθης εἰς τὸ	κάλλος	ἐκείνου, ὥστε μύρον ἐκλεκτὸν ἀπαγαγεῖν
[1]	καθάπερ ἡ γυνὴ ἐκείνη ἡ	ἁμαρτωλός,	ἡ εἰσελθοῦσα ἀναιδῶς, ἐν θερμότητι
[15]	καλύπτει ἐν πτέρυξι, καὶ γυνὴ	ἁμαρτωλὸς	προφανῶς παρίστατο! Ἄγγελοι τῷ θρόνῳ
[15]	τολμᾷ τὸ παντελῶς, καὶ γυνὴ	ἁμαρτωλὸς	τοὺς πόδας κατεφίλει! Σεραφεὶμ τὸ
[15]	αὐτῆς, καλὸς καὶ τίμιος ὁ	στεναγμὸς	αὐτῆς πᾶσι. Ἐνεοὶ γεγονότες ἄνθρωποι,
[15]	ἀλλ´ ἦν αὐτοῖς ἡδύτατος ὁ	κλαυθμὸς	αὐτῆς, καλὸς καὶ τίμιος ὁ
[11]	στερεωτέρα. Εἰ ἐν ἔργοις πορνικοῖς	ἄχρωμος	ἐτύγχανες, πόσῳ μᾶλλον ἐνταῦθα ὑπὲρ
[3]	ἐραστὰς ὅλους· ἀλλ´ οὐ τοσοῦτον	ἱκανὸς	ἐξ αὐτῶν ὑπάρχει τις, ἀντάξιον
[11]	γὰρ ἀκήκοα, ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος,	ἑνὸς	τῶν Φαρισαίων, εἶναι αὐτὸν σήμερον.
[3]	βασιλεὺς ἕτερος ἐν Ἰσραήλ; Μὴ	γένος	αὐτοῦ ἐστὶν ὁ νέος σου
[7]	ἐκλεκτὸν ἀπαγαγεῖν τῷ ὡραίῳ. Μὴ	γένος	δέ, ὡς εἶπον, ἐστὶ τοῦ
[1]	ἕνεκεν κἀγώ, ἀνάξιος ὑπάρχων, ἐγενόμην	παρρησιασάμενος	μέτοχος τοῦ τὴν αὐτοῦ χάριν
[6]	μέλλεις τὸν ἴσον ἐμοὶ τρόπον	ἐπειγόμενος	εἰς τὸν ἐκείνου πόθον ἐκλύεσθαι.
[10]	ὁμοῦ ἐν οἰκτιρμοῖς δέχεται, μὴ	ὀργιζόμενος	τοῖς αὐτῷ προσιοῦσι· καὶ τὸ
[6]	ἀπόλυέ με, τὸν ἄξιον μισθὸν	κομιζόμενος,	ἵνα μὴ παραίτιός μοι γένῃ
[7]	μυρεψὸς πρὸς αὐτὴν ἐφθέγξατο, πυθέσθαι	βουλόμενος	περὶ τοῦ ἀλαβάστρου· ἄκουσόν μου,
[10]	ὅτι Θεὸς ὑπάρχει οὗτος ὁ	φαινόμενος	μέγας ἐξουσιαστής. Λόγῳ πάντα κελεύει,
[17]	τάξει τοῦ προφήτου, καὶ πικρὰ	ἐνθυμούμενος	ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, ἔλεγεν
[18]	ἀμφότεροι· θεωρῶν δὲ ὁ μέγας	ἐκεῖνος	δανειστὴς τὴν θλῖψιν, ἑκατέροις ἴσως
[19]	Σίμων· ὁ τὰ πολλὰ ἐαθείς,	ἐκεῖνος	ἔτι πλείω ἀγαπῆσαι ὀφείλει. Ὁ
[3]	βασιλικὸν τὸ ἐκλεκτόν; Τί δύναται	ἐκεῖνος	παρασχεῖν ἀντὶ μύρου, οὗπερ ἐν
[10]	ἀσέλγεια· σηπεδὼν δὲ μεγάλη. Χάριν	τίνος	ἀμελῶ ἑαυτῆς; Ἄλλον καιρὸν τοιοῦτον
[2]	χερσίν, οὕτω πορευθῆναι πρὸς αὐτόν·	οὗτινος	καὶ εὐπορεῖν οἴομαι· οἶμαι γὰρ
[11]	πιστοτάτη γύναι. Ἄλλο μέτρον μύρου	μείζονος	τιμῆς οὐχ εὑρίσκω. ~Λαβοῦσα δὲ
[9]	εἰ μή τις σοι δοκεῖ	φθόνος	συνεῖναι, φανέρωσόν μοι τὸν εὐεργέτην
[13]	ἐν τῷ μύρῳ προθύμως λέγουσα·	μόνος	αὐτὸς ἐπίστασαι, τὸ πῶς ἐγὼ
[6]	εὑρήσω ποτέ· οὐ γάρ ἐστι	χρόνος	ἐπιμένων ἐπὶ γῆς, οὐδὲ τῶν
[2]	εἰς εὐσχημοσύνην ἀμεῖψαι· νῦν καιρὸς	ἀγῶνος	πολλοῦ, λαθεῖν με τῶν προσκαίρων
[19]	δὲ ὄνομα αὐτῆς εἰς αἰῶνα	αἰῶνος	μὴ ἐξαλειφθήσεται, ἀλλὰ λαληθήσεται ἐν
[12]	ἰδοὺ σύ, Κύριε, ἐν οἰκίᾳ	Σίμωνος	ἀνάκεισαι σὺν αὐτῷ ὡς ἄνθρωπος
[11]	ἐγὼ γὰρ ἀκήκοα, ἐν οἰκίᾳ	Σίμωνος,	ἑνὸς τῶν Φαρισαίων, εἶναι αὐτὸν
[12]	ἰδεῖν αὐτὸν ἐν οἰκίᾳ τοῦ	Σίμωνος·	ἰδοὺ σύ, Κύριε, ἐν οἰκίᾳ
[13]	καρδίας ἔμπροσθέν σου, ἵνα ἔσομαι	τύπος	καλὸς ἁμαρτωλοῖς, οὕσπερ αὐτὸς διασῶσαι
[12]	Σίμωνος ἀνάκεισαι σὺν αὐτῷ ὡς	ἄνθρωπος	νομισθείς· ὡς Θεὸς ὁρᾷς ἐμῆς
[11]	αὐτῷ, ἐπειδὴ Θεὸς μέγας καὶ	φιλάνθρωπός	ἐστι, συγχωρῶν ἁμαρτίας οἰκείᾳ εὐσπλαγχνίᾳ.
[10]	μεγάλως περὶ τῆς σπουδῆς τοῦ	ἀνδρός,	πῶς οὕτω (μετὰ πόθου ἠκριβεύσατο
[4]	Ναυῆ, ἀρθείσαις τῷ ὕψει τοῦ	ἀέρος,	καὶ στήσαντος λόγῳ τὸν δρόμον
[3]	οὗ μείζων οὐκ ἀνέστη βασιλεὺς	ἕτερος	ἐν Ἰσραήλ; Μὴ γένος αὐτοῦ
[3]	ὑπάρχει πάντων, καὶ οὐκ ἔστιν	ἕτερος	συνεικασθῆναι αὐτῷ. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ
[18]	ὤφειλε πεντήκοντα χρύσινα, ὁ δὲ	ἕτερος	ὤφειλε δεκάκις πεντήκοντα· ἦσαν δὲ
[7]	καὶ οὐκ ἔστιν ἐπὶ γῆς	ὡραιότερος	αὐτοῦ; Ὅτι οὕτως ἐτρώθης εἰς
[7]	οὐ βούλει μοι εἰπεῖν. Μὴ	ἀνώτερός	ἐστι πάντων τῶν ἀνθρώπων, καὶ
[11]	βασιλικὸν ἐκλεκτὸν τίμιον, ἄξιον τοῦ	Σωτῆρος	δέδωκά σοι, ὦ πιστοτάτη γύναι.
[2]	σωτηρίας οὐκ ἐγνώρισα. Ἀλλὰ νῦν	καιρὸς	ἀγαθός, καὶ τῆς προσδοκωμένης ὑπ´
[2]	αἰσχύνης εἰς εὐσχημοσύνην ἀμεῖψαι· νῦν	καιρὸς	ἀγῶνος πολλοῦ, λαθεῖν με τῶν
[2]	τῷ βάθει τῆς ἁμαρτίας· νῦν	καιρὸς	ἀναλογίσασθαι, ζητῆσαι μὲν τοῦ φωτὸς
[2]	ἡ χάρις νικᾷ. Οὗτος ὁ	καιρὸς	ἐλάσσων ἐστὶ τῆς καλῆς ἀναιδείας
[2]	τῆς ἀναιδείας προκρῖναι ἀναγκαῖον· νῦν	καιρὸς	τὰ τῆς προλαβούσης αἰσχύνης εἰς
[6]	με χαρᾶς; Δέδοικα μήποτε ὁ	καιρὸς	τῆς ἐμῆς ἐπιθυμίας παρέλθῃ, καὶ
[10]	πολλὴν ἐξέτασιν τῶν ῥημάτων τῶν	πρὸς	αὐτὴν γενομένων, ἐθαύμασε μεγάλως περὶ
[7]	ἐντεῦθεν. ~Πάλιν δὲ ὁ μυρεψὸς	πρὸς	αὐτὴν ἐφθέγξατο, πυθέσθαι βουλόμενος περὶ
[2]	διανοίᾳ μόνῃ, καὶ οὕτως εἰσέλθω	πρὸς	αὐτόν. Ἐὰν γάρ με ἀποστραφῇ
[19]	ἀγαπῆσαι ὀφείλει. Ὁ δὲ Κύριος	πρὸς	αὐτόν· καλῶς, φησίν, ἔκρινας. Ἄκουσον
[2]	ἐν ταῖς χερσίν, οὕτω πορευθῆναι	πρὸς	αὐτόν· οὗτινος καὶ εὐπορεῖν οἴομαι·
[11]	Πάντων οὖν καταπτύσασα, εἴσελθε θαρσαλέως	πρὸς	αὐτὸν τὸν ἅγιον ἐν πολλῇ
[2]	γὰρ φορτικὸν εἶναι δοκεῖ, ἤγουν	πρὸς	βρῶσιν ἢ πόσιν. Οὕτω ποιήσω,
[2]	νεανίαν εὐσταλῆ καὶ ὡραῖον ἑλκύσω	πρὸς	ἐμαυτὴν ἐραστήν, πολλοὺς ἐβόθρισα διὰ
[16]	τῆς τελείας σου ψυχῆς γενομένης	πρὸς	Θεόν; Ἢ τίς οὕτως ἀγαπᾷ,
[1]	εἰσελθοῦσα ἀναιδῶς, ἐν θερμότητι ψυχῆς,	πρὸς	ἰατρὸν τερπνὸν καὶ ἀγαθόν, εἰς
[3]	ἐμοῖς δάκρυσι; Ταῦτα γὰρ ἀναγκαῖον	πρὸς	κατάνυξιν (ἁρμόζειν. Δώσω τιμὰς δαψιλῶς,
[1]	λέγων, εἴ τις διψᾷ, ἐρχέσθω	πρός	με καὶ πινέτω, μὴ διαστείλας
[2]	μου ὁδηγὸς τῆς φροντίδος (γένηται	πρὸς	σωτηρίαν. Τὴν οἰκείαν συνείδησιν μᾶλλον
[2]	τοιαύτης ἀγαθῆς μου προθέσεως λήψομαι	πρὸς	τελείαν παρρησίαν, ἵνα τύχω τοῦ
[11]	τίνι τὸ μύρον ἀπάγω. ~Ἔφη	πρὸς	τὴν γυναῖκα, ταῦτα πάντα ἀκούσας
[3]	λαβὼν τιμὰς δαψιλῶς. Παραγενομένη δὲ	πρός	τινα τῶν μυρεψῶν, ἔφη αὐτῷ
[3]	ἀπίει ἐν πολλῇ θερμότητι {καὶ}	πρός	τινα τῶν μυρεψῶν, ὠνήσασθαι ἀλάβαστρον
[14]	μύρον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μου,	πρὸς	τὸ ἐνταφιάσαι με ἐποίησεν. Ἀμὴν
[2]	θορύβῳ ὑπάρχουσα πολλῷ, οὐκ ἐπιφθάνω	πρὸς	τὸ λήψασθαι, ἵνα μου ὁδηγὸς
[14]	οὕτως ἦν τὸ μύρον εὐῶδες,	πρὸς	τὸ μύρον τοῦ ῥήματος τοῦ
[10]	εἰκάσαι τὴν ἐμὴν ἀσέλγειαν· ἀλλὰ	πρὸς	τὸ πλῆθος τῆς αὐτοῦ εὐσπλαγχνίας
[2]	διασκεψαμένη, μᾶλλον δὲ προφασισαμένη, εἰσέλθω	πρὸς	τὸν εὐεργέτην; Τίνα συνεργὸν τῆς
[19]	αὐτοῦ ἐστιν ἡ δόξα, τοῦ	Πατρὸς	καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ
[14]	εὐῶδες, πρὸς τὸ μύρον τοῦ	ῥήματος	τοῦ Χριστοῦ. Προσήνεγκε μύρον καὶ
[19]	τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου	Πνεύματος,	νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς
[6]	τυγχάνει· ἡ γὰρ πόλις αὐτοῦ	ἀόρατός	ἐστι, καὶ τὸ βασίλειον αὐτοῦ
[6]	γῆς, καὶ εἰς αἰῶνας ὅλους	ἀόρατος	τυγχάνει· ἡ γὰρ πόλις αὐτοῦ
[2]	πλείστην προθυμίαν λαμβάνω κἀγὼ ὁ	ἀναιδέστατος	γενέσθαι εἰς αἴτησιν. Ὁρῶ γὰρ
[15]	αὐτῆς ἠγανάκτησεν· ἀλλ´ ἦν αὐτοῖς	ἡδύτατος	ὁ κλαυθμὸς αὐτῆς, καλὸς καὶ
[13]	αὐτὸς γὰρ εἶ ποιμὴν καλὸς	μονώτατος,	ὁ συνάγων πλανωμένους εἰς τὴν
[15]	τὸ πρᾶγμα γενόμενον· γυνὴ πόρνη,	ἄκλητος,	εἰσελθοῦσα, ὄπισθεν τῆς τραπέζης ἵστατο,
[12]	τοῖς ἴχνεσι τῆς ἁγίας σου	θεότητος,	σωθήσομαι. Γινώσκω γὰρ ὅτι Θεὸς
[10]	αἰχμάλωτος γέγονεν ὀπίσω τῆς ἀχράντου	ὡραιότητος	αὐτοῦ· εἶδον γὰρ ἐν ὀφθαλμοῖς
[2]	εἰς αἴτησιν. Ὁρῶ γὰρ ὑπερβολὴν	θερμότητος	ψυχῆς καὶ τῆς καλῆς ἐκείνης
[2]	ζωῆς τὸν ἀρχηγόν, δι´ ὃν	χάριτος	ἀγγελικῆς ἐπιτυχεῖν δυνήσομαι, ἀπώσασθαι δὲ
[11]	σοι ἐγώ, καὶ κατάδεξαι εὐθύς,	ἐκτὸς	(πάσης μέμψεως. Οἶδας καὶ αὐτὴ
[2]	δυνήσομαι, ἀπώσασθαι δὲ τῆς ζοφερᾶς	νυκτὸς	τὸ πικρὸν γαυρίαμα, δι´ ἧς
[2]	καὶ σπορέως, τοῦ ἐν ἐμοὶ	σπείραντος	σπόρον ἀκαθαρσίας καὶ ζιζανίων, ἵνα
[10]	ἔργον ἀτοπίας, διότι οὐράνιος καὶ	ἄχραντος	ὑπάρχει. Ἰδού, νεανία, εἶπόν σοι
[4]	λείψανα τοῦ ἀθλοφόρου Ἰωσήφ, τοῦ	νικήσαντος	προφανῶς ἀσπίδα ἐν σπηλαίῳ, καὶ
[4]	τῷ ὕψει τοῦ ἀέρος, καὶ	στήσαντος	λόγῳ τὸν δρόμον τῶν στοιχείων,
[6]	παρεῖχες τὸ δῶρον μετὰ τοῦ	πρέποντος	μισθοῦ. Διὸ μὴ βράδυνε· τάχα
[2]	μύρων ἐπιλαθέσθαι λοιπὸν τοῦ καιροῦ	καλοῦντος	εἰς τοῦτο, προσελθοῦσα δὲ τῷ
[13]	εἰς τὸν οἶκον, ἔνθα ὁ	Χριστὸς	ἀνέκειτο, καὶ εὑρίσκει τὸν πυλῶνα
[6]	ὦ ἄνθρωπε, φλόγα ἐμῆς καρδίας,	αὐτὸς	ἂν κατέσπευσας ἐκπέμψαι με ἐντεῦθεν.
[12]	Σωτήρ, ἵνα εἰσέλθω ἀκωλύτως, ὅπου	αὐτὸς	ἀνάκεισαι. ~Λεγούσης αὐτῆς ταῦτα, κατέφθασεν
[13]	εἰς τὴν μάνδραν σου, Χριστέ·	αὐτὸς	γὰρ εἶ ποιμὴν καλὸς μονώτατος,
[13]	ἔσομαι τύπος καλὸς ἁμαρτωλοῖς, οὕσπερ	αὐτὸς	διασῶσαι ἐλήλυθας, φιλάνθρωπε. Ναί, δέομαί
[18]	πᾶσι προφανῶς μεγίστην συμπάθειαν. Πῶς	αὐτὸς	δοκιμάζεις περὶ τῶν ἑκατέρων; Τίς
[13]	τῷ μύρῳ προθύμως λέγουσα· μόνος	αὐτὸς	ἐπίστασαι, τὸ πῶς ἐγὼ ἐτόλμησα
[19]	σοι, αἱ πολλαὶ ἁμαρτίαι, ἅσπερ	αὐτὸς	νομίζεις ἐμὲ ἀγνοεῖν, ἀφεθήσονται αὐτῇ,
[19]	σου. Εἰς τὸν οἶκόν σου	αὐτὸς	τιμῶν με ἐκάλεσας, ὕδατι οὐκ
[2]	τῶν ὄχλων ἡ χάρις νικᾷ.	Οὗτος	ὁ καιρὸς ἐλάσσων ἐστὶ τῆς
[10]	οὕτω πέπεισμαι ὅτι Θεὸς ὑπάρχει	οὗτος	ὁ φαινόμενος μέγας ἐξουσιαστής. Λόγῳ
[6]	εἰς τὸν ἐκείνου πόθον ἐκλύεσθαι.	Τοιοῦτος	γάρ ἐστιν ὁ ἐν αὐτῷ
[7]	σε εἰπεῖν τίς ἐστιν ὁ	τοιοῦτος,	καὶ οὐ βούλει μοι εἰπεῖν.
[3]	ὅ τι τις ἐστὶν ὁ	τοιοῦτος.	~Τότε δὴ ἡ θαυμαστὴ γυνὴ
[10]	καὶ ἡ ψυχή μου αὐτίκα	αἰχμάλωτος	γέγονεν ὀπίσω τῆς ἀχράντου ὡραιότητος
[2]	καιρὸς ἀναλογίσασθαι, ζητῆσαι μὲν τοῦ	φωτὸς	καὶ τῆς ζωῆς τὸν ἀρχηγόν,
[1]	κἀγώ, ἀνάξιος ὑπάρχων, ἐγενόμην παρρησιασάμενος	μέτοχος	τοῦ τὴν αὐτοῦ χάριν ἀνυμνῆσαι
[9]	θησαυροῦ στερηθείσῃ. ~Ἔφη αὐτῇ ὁ	μυρεψός·	εἰ μή τις σοι δοκεῖ
[11]	γυναῖκα, ταῦτα πάντα ἀκούσας ὁ	μυρεψὸς	ἐν χαρᾷ τῆς καρδίας· χάριν
[3]	συνεικασθῆναι αὐτῷ. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ	μυρεψὸς	ἔφη τῇ γυναικί· ὦ γύναι,
[7]	με ἐντεῦθεν. ~Πάλιν δὲ ὁ	μυρεψὸς	πρὸς αὐτὴν ἐφθέγξατο, πυθέσθαι βουλόμενος
[5]	μοι ἄχραντον. ~Πάλιν ἀπεκρίνατο ὁ	μυρεψὸς	τῇ γυναικί, θεωρῶν δαψιλίαν τιμῆς
[3]	Δαυΐδ, οὗ μείζων οὐκ ἀνέστη	βασιλεὺς	ἕτερος ἐν Ἰσραήλ; Μὴ γένος
[10]	σαφῶς, ὅτι μόνον ἐγγίσω αὐτῷ,	εὐθὺς	ἁγιάζει με ἐκ πασῶν τῶν
[18]	τῶν καρδιῶν, ὡς Πλάστης, οὐκ	εὐθὺς	ἀποτόμως ἐλέγχει τὸν πονηρόν, ἀλλ´
[11]	συμβουλεύσω σοι ἐγώ, καὶ κατάδεξαι	εὐθύς,	ἐκτὸς (πάσης μέμψεως. Οἶδας καὶ
[2]	Πάντα οἶδεν, ἓν μόνον ἀγνοεῖ·	μισθοὺς	τῆς ἰατρείας οὐκ οἶδε λαμβάνειν
[2]	ἦν μοι θέμις, καὶ τοὺς	καλούς	μου πλοκάμους τοὺς στιλβωθέντας εἰς
[6]	χαρᾶς ἀποπέμπει, καὶ εἰς αἰῶνας	φίλους	ἀσπάζεται τῷ τῆς ἀγάπης φιλομανεῖ
[10]	ὥραν ἐμαυτὴν ἐν πορνείαις καὶ	ἄλλους	θηρεύουσα εἰς αὐτὸν τὸν μιασμόν.
[2]	ὡραῖον ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτὴν ἐραστήν,	πολλοὺς	ἐβόθρισα διὰ τοῦ βορβόρου τῆς
[2]	τῆς ἁμαρτίας, κἀγὼ διὰ τοὺς	πολλοὺς	Θεὸν σωτηρίας οὐκ ἐγνώρισα. Ἀλλὰ
[3]	ἀγοράσαι; Ἐπίσταμαί σου τοὺς ἐραστὰς	ὅλους·	ἀλλ´ οὐ τοσοῦτον ἱκανὸς ἐξ
[6]	τῆς γῆς, καὶ εἰς αἰῶνας	ὅλους	ἀόρατος τυγχάνει· ἡ γὰρ πόλις
[6]	ἔργα κρατύνει, καὶ εἰς αἰῶνας	ὅλους	ἐρρωμένη διαμένει ἡ παρ´ αὐτοῦ
[10]	καὶ πολλὴν συμπάθειαν ἐν αὐτῷ.	Ἁμαρτωλοὺς	δέχεται, τελώναις προσεγγίζει, λεπροὺς οὐκ
[19]	τῆς ἁμαρτωλοῦ· ἐγὼ γὰρ ἐλήλυθα	ἁμαρτωλοὺς	σῶσαι, ἐσκοτισμένους (φωτίσαι. Ῥαὰβ τὴν
[15]	ὄπισθεν τῆς τραπέζης ἵστατο, τοὺς	πλοκάμους	ἐν στήθει βαστάζουσα, καὶ ἐν
[15]	ἁπάντων ἀνακειμένων, πῶς ἔλυσε τοὺς	πλοκάμους	παρρησίᾳ, πῶς τοὺς πόδας κατέβρεχεν
[2]	θέμις, καὶ τοὺς καλούς μου	πλοκάμους	τοὺς στιλβωθέντας εἰς τέρψιν καὶ
[2]	ἢ πάλιν· ὥσπερ τοὺς ἔξω	ὀφθαλμοὺς	ἀτρέπτους ἔχουσα τὸ πρίν, οὐδὲν
[2]	ἐὰν μή μου τοὺς ἔσωθεν	ὀφθαλμοὺς	τῆς καρδίας εἰς πολλὴν αὐστηρίαν
[19]	διέσωσεν Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ,	γνοὺς	αὐτὴν πιστοτάτην, ὡς καὶ τὸ
[3]	θορύβῳ τοιούτῳ. Μὴ ἆρα βασιλικοῦ	γένους	ἐστί σου (ὁ ἐραστής, ἢ
[17]	(οἰκονομεῖ, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ	γένους	τῶν ἀνθρώπων, τοῦ δοῦναι παρρησίαν
[17]	μετάνοιαν τοὺς ἐν πλημμελήμασι δεινῶς	κατεχομένους.	Μεταξὺ δὲ τῆς εὐχῆς καὶ
[19]	ἐγὼ γὰρ ἐλήλυθα ἁμαρτωλοὺς σῶσαι,	ἐσκοτισμένους	(φωτίσαι. Ῥαὰβ τὴν δεξαμένην τοὺς
[19]	καὶ ἡμᾶς μιμητὰς γενέσθαι, καὶ	ἐξομολογουμένους	τὸν τῶν ψυχῶν ῥύπον δάκρυσιν
[13]	ποιμὴν καλὸς μονώτατος, ὁ συνάγων	πλανωμένους	εἰς τὴν σὴν αὐλήν. Περιστερά
[2]	καιρὸν ἐκεῖνον τὸν τῆς ἐμῆς	ἀπρεποῦς	ἀναισχυντίας. Ἐν ἀμφόδοις στήκουσα, πάντας
[14]	ἐσήμανεν, εἰπὼν τοῖς μαθηταῖς· τί	κόπους	παρέχετε τῇ γυναικί; Ἔργον γὰρ
[19]	(φωτίσαι. Ῥαὰβ τὴν δεξαμένην τοὺς	κατασκόπους,	πιστεύσασαν ἀκριβῶς εἰς Θεὸν τῶν
[10]	αὐτῷ προσιοῦσι· καὶ τὸ ὅλον	νεκροὺς	ἐγείρων, καὶ πᾶσαν δαιμονικὴν φύσιν
[10]	αὐτῷ. Ἁμαρτωλοὺς δέχεται, τελώναις προσεγγίζει,	λεπροὺς	οὐκ ἀποβάλλει, ἀσεβεῖς οὐ διώκει,
[19]	τῶν πατέρων, πῶς αὐτὴν διέσωσεν	Ἰησοῦς	ὁ τοῦ Ναυῆ, γνοὺς αὐτὴν
[19]	νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς	τοὺς	αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[17]	δοῦναι παρρησίαν ἐλθεῖν εἰς μετάνοιαν	τοὺς	ἐν πλημμελήμασι δεινῶς κατεχομένους. Μεταξὺ
[2]	οὐ δύναμαι· ἢ πάλιν· ὥσπερ	τοὺς	ἔξω ὀφθαλμοὺς ἀτρέπτους ἔχουσα τὸ
[3]	τιμαῖς βούλει ἀγοράσαι; Ἐπίσταμαί σου	τοὺς	ἐραστὰς ὅλους· ἀλλ´ οὐ τοσοῦτον
[2]	καὶ νῦν, ἐὰν μή μου	τοὺς	ἔσωθεν ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας εἰς
[2]	οὐκ ἦν μοι θέμις, καὶ	τοὺς	καλούς μου πλοκάμους τοὺς στιλβωθέντας
[19]	ἐσκοτισμένους (φωτίσαι. Ῥαὰβ τὴν δεξαμένην	τοὺς	κατασκόπους, πιστεύσασαν ἀκριβῶς εἰς Θεὸν
[13]	σῇ χάριτι. Ἀντὶ μύρου, Κύριε,	τοὺς	μώλωπας τῶν δεινοτάτων μου πλημμελημάτων,
[13]	τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοί. Δέξαι, Χριστέ,	τοὺς	ὀχετοὺς τῶν δακρύων μου. Δέξαι,
[1]	τῇ θείᾳ αὐτοῦ φωνῇ ἐκάλει	τοὺς	πάντας λέγων, εἴ τις διψᾷ,
[15]	εἰσελθοῦσα, ὄπισθεν τῆς τραπέζης ἵστατο,	τοὺς	πλοκάμους ἐν στήθει βαστάζουσα, καὶ
[15]	ἐκεῖσε ἁπάντων ἀνακειμένων, πῶς ἔλυσε	τοὺς	πλοκάμους παρρησίᾳ, πῶς τοὺς πόδας
[13]	καὶ ὀχετοῖς τῶν δακρύων κατέβρεχε	τοὺς	πόδας αὐτοῦ, μετὰ χαρᾶς καταφιλοῦσα
[19]	δὲ οὐ διέλειπε καταφιλοῦσά μου	τοὺς	πόδας· ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου
[19]	τοῖς δάκρυσιν αὐτῆς ἔνιψέ μου	τοὺς	πόδας, καὶ ταῖς θριξὶ κατέμαξεν·
[15]	ἔλυσε τοὺς πλοκάμους παρρησίᾳ, πῶς	τοὺς	πόδας κατέβρεχεν ἀναισχύντως, πῶς δὲ
[15]	τὸ παντελῶς, καὶ γυνὴ ἁμαρτωλὸς	τοὺς	πόδας κατεφίλει! Σεραφεὶμ τὸ πρόσωπον
[19]	οὐκ ἤλειψάς ποτε· αὕτη δὲ	τοὺς	πόδας μου μύρῳ καλῷ ἤλειψε.
[3]	τῇ ψυχῇ σφοδροτάτην πρόθεσιν περιπτύξασθαι	τοὺς	πόδας τοῦ Κυρίου θερμῶς. Γνοῦσα
[15]	μεγίστην παρρησίαν γυναικός, κρατούσης θερμότητι	τοὺς	πόδας τοῦ Κυρίου! Χερουβεὶμ ἀναβλέψαι
[19]	ἐκάλεσας, ὕδατι οὐκ ἔνιψάς μου	τοὺς	πόδας, ὡς προφήτου· ἡ δὲ
[2]	βορβόρου τῆς ἁμαρτίας, κἀγὼ διὰ	τοὺς	πολλοὺς Θεὸν σωτηρίας οὐκ ἐγνώρισα.
[6]	ὁ ἐν αὐτῷ πολυάγαθος ἔρως·	τοὺς	προσεγγίζοντας αὐτῷ μετὰ πολλῆς χαρᾶς
[14]	εἰργάσατο εἰς ἐμέ· πάντοτε γὰρ	τοὺς	πτωχοὺς ἔχετε μεθ´ ἑαυτῶν, ἐμὲ
[2]	καὶ τοὺς καλούς μου πλοκάμους	τοὺς	στιλβωθέντας εἰς τέρψιν καὶ εἰς
[13]	καὶ ἁμαρτωλοί. Δέξαι, Χριστέ, τοὺς	ὀχετοὺς	τῶν δακρύων μου. Δέξαι, Κύριε,
[2]	πάλιν· ὥσπερ τοὺς ἔξω ὀφθαλμοὺς	ἀτρέπτους	ἔχουσα τὸ πρίν, οὐδὲν ᾐσχυνόμην
[14]	εἰς ἐμέ· πάντοτε γὰρ τοὺς	πτωχοὺς	ἔχετε μεθ´ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ
[12]	οἰκίᾳ Σίμωνος ἀνάκεισαι σὺν αὐτῷ	ὡς	ἄνθρωπος νομισθείς· ὡς Θεὸς ὁρᾷς
[17]	ὀφθαλμῶν ἀκριβῶς ἐπίσταται, ἀλλ´ ἔστιν	ὡς	ἅπαντες. ~Ὁ δὲ Κύριος ἡμῶν,
[1]	γὰρ ἄν τις εἴποι πώποτε,	ὡς	ἀπόβλητον ἡ χάρις τινὰ καθίστησι
[7]	τῷ ὡραίῳ. Μὴ γένος δέ,	ὡς	εἶπον, ἐστὶ τοῦ Δαυΐδ, δικαίου
[12]	σὺν αὐτῷ ὡς ἄνθρωπος νομισθείς·	ὡς	Θεὸς ὁρᾷς ἐμῆς ψυχῆς τὸν
[19]	τοῦ Ναυῆ, γνοὺς αὐτὴν πιστοτάτην,	ὡς	καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς γραφῆναι
[9]	καὶ τῆς ἀγαθῆς σου προσδοκίας,	ὡς	οἶμαι, συνεργόν με εὑρήσεις. ~Ἰδοῦσα
[4]	θάλασσαν, καὶ στῆσαι τὰ ὕδατα	ὡς	πέτραν ἀκρότομον, καὶ διαγαγεῖν τὸν
[18]	ἐμβατεύων τὰ κρυπτὰ τῶν καρδιῶν,	ὡς	Πλάστης, οὐκ εὐθὺς ἀποτόμως ἐλέγχει
[19]	οὐκ ἔνιψάς μου τοὺς πόδας,	ὡς	προφήτου· ἡ δὲ γυνή, ἣν
[10]	ἠκριβεύσατο μαθεῖν· καὶ λοιπὸν ἀπεκρίνατο·	ὥς	γε οἶμαι οὐδένα λανθάνει ἐν
[1]	τοῦ Κυρίου ἡμῶν, τῶν ἀνυμνούντων	εὐσεβῶς	τὸν ἄχραντον Δεσπότην, ἠξιώθην κἀγώ,
[19]	τὴν δεξαμένην τοὺς κατασκόπους, πιστεύσασαν	ἀκριβῶς	εἰς Θεὸν τῶν πατέρων, πῶς
[17]	ἐπέστην ὅτι οὔτε πρὸ ὀφθαλμῶν	ἀκριβῶς	ἐπίσταται, ἀλλ´ ἔστιν ὡς ἅπαντες.
[6]	γύναιον· τί με βιάζῃ, οὕτως	ἀκριβῶς	ἐρωτῶν, ἅπερ οὐκ ἐξὸν μαθεῖν;
[1]	ἐκείνη ἡ ἁμαρτωλός, ἡ εἰσελθοῦσα	ἀναιδῶς,	ἐν θερμότητι ψυχῆς, πρὸς ἰατρὸν
[11]	εἰσερχομένην, ἀποκλείσουσι τὰς θύρας, ὑβρίζοντες	ἀφειδῶς.	Αὐτὴ δὲ ἀκούσασα, μὴ δειλανδρήσῃς
[3]	αὐτὸν δὲ τὸν μυρεψὸν κατακρινῶ	ἀφειδῶς,	μᾶλλον δὲ ὁρκώσω αὐτὸν εἰς
[12]	δὴ περιπτυξαμένη αὐτόν, μὴ ἐάσω,	ἕως	λάβω τὴν συγχώρησιν τῶν ὀφλημάτων.
[1]	αὐτοῦ χάριν ἀνυμνῆσαι καὶ ποθῆσαι	ἀνενδεῶς	ἐν δάκρυσιν, ὅπως λάβοιμι κἀγὼ
[11]	ἐπιτιμᾶν. Πάντων οὖν καταπτύσασα, εἴσελθε	θαρσαλέως	πρὸς αὐτὸν τὸν ἅγιον ἐν
[7]	εἶπον, ἐστὶ τοῦ Δαυΐδ, δικαίου	βασιλέως,	ἢ τοῦ μεγάλου Ἀβραάμ, φίλου
[3]	ἐπίσταται, ἐν ταῖς ἀμφόδοις τῆς	πόλεως,	ἔχουσαν ἐν αὐτῇ πλῆθος ἐραστῶν
[4]	τὰ τείχη, ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ,	πόλεως	Ἱεριχῶ· ἐν χερσὶ ταῖς ὁσίαις
[2]	μεγάλου καὶ δεινοῦ Ἐχθροῦ καὶ	σπορέως,	τοῦ ἐν ἐμοὶ σπείραντος σπόρον
[10]	χρῆν με ἀμελῆσαι τῆς ἐμῆς	ἰάσεως.	Τούτου ἕνεκα σπεύδω τῶν ἐμῶν
[1]	τερπνὸν καὶ ἀγαθόν, εἰς οἶκον	ἑστιάσεως,	ἔνθα ὁ συγχωρητὴς τῶν ὀφλημάτων
[2]	συνεργὸν τῆς τοιαύτης ἀγαθῆς μου	προθέσεως	λήψομαι πρὸς τελείαν παρρησίαν, ἵνα
[16]	τὸ ὑπέρογκον φίλτρον θερμῆς σου	προθέσεως;	Ὦ γύναιον, πῶς δοξάσω τὴν
[19]	προέφθασε προδεῖξαι τὴν ἀγάπην περὶ	συγχωρήσεως.	Τῷ ὀλίγον φιλοῦντι, ὀλίγον ἀφίεται·
[4]	τὸν δώσαντα ἐκλάμψαι εἰς πρόσωπον	Μωυσέως	ἐν τῷ ὄρει δόξαν τὴν
[4]	δώσαντα τηλικαύτην δύναμιν ἐν χειρὶ	Μωυσέως,	ῥάβδῳ σχίσαι τὴν θάλασσαν, καὶ
[1]	σὺν αὐτοῖς δοξολογῆσαι ἐν χάριτι	πίστεως	τὴν ἐπὶ τὰ ταπεινὰ ἐφορῶσαν
[11]	καὶ κατάδεξαι εὐθύς, ἐκτὸς (πάσης	μέμψεως.	Οἶδας καὶ αὐτὴ σαφῶς, ὅτι
[11]	τὸν ἅγιον ἐν πολλῇ ταπεινώσει,	καθὼς	αὐτὴ προεῖπας. Περίπτυξαι ἐν πόθῳ
[6]	δὸς τὸ ἀλάβαστρον βασιλικὸν ἐκλεκτόν,	καθὼς	ἤδη προεῖπον. Εἰ εἴδῃς, ὦ
[13]	σῶσαι ἡμᾶς. Οὐχ ὁρῶ σε,	καθὼς	ὁρᾷ ὁ Φαρισαῖος Σίμων, ὁ
[16]	τίς ἄρα ἀνθρώπων οὕτως ὑποδεχθήσεται,	καθὼς	σὺ ἐδέχθης; ~Ταῦτα πάντα ὁ
[15]	ἐν ἀρίστῳ φανέν τε καὶ	αἰφνιδίως	τὸ πρᾶγμα γενόμενον· γυνὴ πόρνη,
[2]	ἰατροῦ ἐπέφθασε. Παγὶς διαβολικὴ ἐγενόμην,	τελείως	ἀγρεύουσα τὰς ψυχὰς εἰς κρίσιν
[19]	πόδας, καὶ ταῖς θριξὶ κατέμαξεν·	ὁμοίως	φίλημά μοι σύ, Σίμων, οὐκ
[18]	ἀποτόμως ἐλέγχει τὸν πονηρόν, ἀλλ´	ἀνεξικάκως	φέρει εἰς φῶς τὰ κρυπτά·
[11]	οὐράνιον. Τῷ ῥήματι ἅπαντας ἁγιάζει	θεϊκῶς.	Ἔργον πλῆρες ἐπαίνου καὶ σφόδρα
[3]	Φαρισαίων, κέκληκε τὸν Σωτῆρα, ἠγάλλετο	μεγάλως·	καὶ δραμοῦσα ἀπίει ἐν πολλῇ
[10]	τῶν πρὸς αὐτὴν γενομένων, ἐθαύμασε	μεγάλως	περὶ τῆς σπουδῆς τοῦ ἀνδρός,
[11]	εἶς καὶ συγγενὴς ὁσίων τῶν	καλῶς	πιστευσάντων εἰς τὸν ἅγιον Θεόν.
[19]	Ὁ δὲ Κύριος πρὸς αὐτόν·	καλῶς,	φησίν, ἔκρινας. Ἄκουσον οὖν, εἴπω
[11]	Αὐτὴ δὲ ἀκούσασα, μὴ δειλανδρήσῃς	παντελῶς,	ἀλλὰ γενοῦ τῇ ψυχῇ πέτρας
[15]	Χερουβεὶμ ἀναβλέψαι οὐ τολμᾷ τὸ	παντελῶς,	καὶ γυνὴ ἁμαρτωλὸς τοὺς πόδας
[2]	Πῶς εἰσῆλθε προφανῶς, μὴ κληθεῖσα	παντελῶς·	πῶς δὲ καὶ προσήγγισε τῷ
[1]	νάματα, οὐδέποτε κωλύει τὸν ποθοῦντα	δαψιλῶς	ἀπολαύειν καθαρῶν ὑδάτων τῆς δωρεᾶς,
[3]	πρὸς κατάνυξιν (ἁρμόζειν. Δώσω τιμὰς	δαψιλῶς,	ἵνα τύχω μόνον τοῦ σκοποῦ.
[3]	τιμὴν τοῦ Ἰατροῦ, λαβὼν τιμὰς	δαψιλῶς.	Παραγενομένη δὲ πρός τινα τῶν
[15]	πόδας κατέβρεχεν ἀναισχύντως, πῶς δὲ	ὅλως	οὐδεὶς κατ´ αὐτῆς ἠγανάκτησεν· ἀλλ´
[1]	με καὶ πινέτω, μὴ διαστείλας	ὅλως	πτωχὸν ἀπὸ πλουσίου, μήτε ἁμαρτωλὸν
[3]	ἐξ αὐτῶν. Πωλῆσαι θέλω κἀγώ,	ὅμως	ἤθελον μαθεῖν, τίνι αὐτὸ ἀπάγεις
[18]	καρδιῶν, ὡς Πλάστης, οὐκ εὐθὺς	ἀποτόμως	ἐλέγχει τὸν πονηρόν, ἀλλ´ ἀνεξικάκως
[3]	περιπτύξασθαι τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου	θερμῶς.	Γνοῦσα δὲ ὅτι Σίμων, εἷς
[9]	τὸν εὐεργέτην σου· ᾧπερ κἀγὼ	προθύμως	ἀσμενίσας παράσχω σοι, ὅπερ ζητεῖς
[11]	εἰρήνῃ, εἴσελθε μετὰ χαρᾶς, ἔγγισον	προθύμως.	Δεχθείη σου τὸ δῶρον. Ἰδοὺ
[13]	καὶ ἤλειφεν ἐν τῷ μύρῳ	προθύμως	λέγουσα· μόνος αὐτὸς ἐπίστασαι, τὸ
[12]	συγχώρησιν τῶν ὀφλημάτων. Προσεύξομαι δὲ	προθύμως	τῷ Κυρίῳ, τῷ εἰδότι πάντα
[4]	τοῦ ἀθλοφόρου Ἰωσήφ, τοῦ νικήσαντος	προφανῶς	ἀσπίδα ἐν σπηλαίῳ, καὶ τὴν
[18]	(κυρώσας τὴν ἄφεσιν, ἔδειξε πᾶσι	προφανῶς	μεγίστην συμπάθειαν. Πῶς αὐτὸς δοκιμάζεις
[2]	Ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Πῶς εἰσῆλθε	προφανῶς,	μὴ κληθεῖσα παντελῶς· πῶς δὲ
[15]	ἐν πτέρυξι, καὶ γυνὴ ἁμαρτωλὸς	προφανῶς	παρίστατο! Ἄγγελοι τῷ θρόνῳ πλησιάσαι
[3]	μεγάλου καὶ ἁγίου, ὅπως δεχθείη	ἀσμένως	σὺν τοῖς ἐμοῖς δάκρυσι; Ταῦτα
[17]	εἰς μετάνοιαν τοὺς ἐν πλημμελήμασι	δεινῶς	κατεχομένους. Μεταξὺ δὲ τῆς εὐχῆς
[11]	καὶ δοῦλοι, θυρωροὶ καὶ ὑπηρέται,	δεινῶς	σοι ἐπιτιμᾶν. Πάντων οὖν καταπτύσασα,
[12]	μοι εὑρεῖν θύραν ἀνεῳγμένην, καὶ	ἀθρόως	εἰσελθοῦσα (προσεγγίσω τοῖς ἴχνεσι τοῦ
[13]	οἰκίας ἀνεῳγμένον, καὶ εἰσῆλθε, καὶ	ἀθρόως	προσεγγίζει κατόπισθεν, καὶ ἅπτεται τοῖς
[19]	ἀκριβῶς εἰς Θεὸν τῶν πατέρων,	πῶς	αὐτὴν διέσωσεν Ἰησοῦς ὁ τοῦ
[18]	ἔδειξε πᾶσι προφανῶς μεγίστην συμπάθειαν.	Πῶς	αὐτὸς δοκιμάζεις περὶ τῶν ἑκατέρων;
[2]	εἰσῆλθε προφανῶς, μὴ κληθεῖσα παντελῶς·	πῶς	δὲ καὶ προσήγγισε τῷ οὕτως
[15]	πῶς τοὺς πόδας κατέβρεχεν ἀναισχύντως,	πῶς	δὲ ὅλως οὐδεὶς κατ´ αὐτῆς
[16]	θερμῆς σου προθέσεως; Ὦ γύναιον,	πῶς	δοξάσω τὴν μεγάλην πόθησιν τῆς
[13]	καὶ θέλουσα μαθεῖν ἐγώ, ἐπηρώτων	πῶς	δύναται ὁ ἄσαρκος σαρκωθῆναι; Καὶ
[16]	ἴχνη κατέμασσεν! ~Ὦ γύναι πιστοτάτη,	πῶς	ἐγὼ ἐπαινέσω τὸ ὑπέρογκον φίλτρον
[13]	λέγουσα· μόνος αὐτὸς ἐπίστασαι, τὸ	πῶς	ἐγὼ ἐτόλμησα τοῦτο πρᾶξαι. Οὐκ
[2]	ὃ συνεστήσατο Ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.	Πῶς	εἰσῆλθε προφανῶς, μὴ κληθεῖσα παντελῶς·
[15]	ἀγαπητοί, ἐν ἐκστάσει σφοδροτάτῃ ἐγενόμην,	πῶς	εἰσῆλθε, πῶς ἤγγισεν ἄνευ φόβου,
[15]	πῶς ἔμπροσθεν πάντων ὁμοῦ παρέστη,	πῶς	ἔκλαιε πρὸ ὀφθαλμῶν τῶν ἐκεῖσε
[15]	ὀφθαλμῶν τῶν ἐκεῖσε ἁπάντων ἀνακειμένων,	πῶς	ἔλυσε τοὺς πλοκάμους παρρησίᾳ, πῶς
[15]	εἰσῆλθε, πῶς ἤγγισεν ἄνευ φόβου,	πῶς	ἔμπροσθεν πάντων ὁμοῦ παρέστη, πῶς
[15]	ἐκστάσει σφοδροτάτῃ ἐγενόμην, πῶς εἰσῆλθε,	πῶς	ἤγγισεν ἄνευ φόβου, πῶς ἔμπροσθεν
[10]	περὶ τῆς σπουδῆς τοῦ ἀνδρός,	πῶς	οὕτω (μετὰ πόθου ἠκριβεύσατο μαθεῖν·
[2]	ἀναθεῖσα. Εἶδες ὑπερβάλλουσαν ψυχῆς ἑτοιμασίαν,	πῶς	περιετείχισεν ἑαυτὴν τῇ ἀναιδείᾳ! Οὐ
[15]	πῶς ἔλυσε τοὺς πλοκάμους παρρησίᾳ,	πῶς	τοὺς πόδας κατέβρεχεν ἀναισχύντως, πῶς
[6]	ἅπερ οὐκ ἐξὸν μαθεῖν; Ὁρᾷς	πῶς	φλέγεταί μου ἡ καρδία, πότε
[3]	Ἰατροῦ τοῦ μεγάλου καὶ ἁγίου,	ὅπως	δεχθείη ἀσμένως σὺν τοῖς ἐμοῖς
[3]	ἁγίων πατέρων, ᾧ αὐτοὶ πιστεύουσιν,	ὅπως	δώσει μοι μύρον βασιλικὸν ἐκλεκτὸν
[7]	πολλά με ὥρκισας καὶ κατέκρινας,	ὅπως	δώσω σοι τὸ ἀλάβαστρον· κἀγὼ
[4]	μοι, καὶ ἀπόλυσον δή με,	ὅπως	ἴδω ἐν τάχει τὸν μέγαν
[1]	καὶ ποθῆσαι ἀνενδεῶς ἐν δάκρυσιν,	ὅπως	λάβοιμι κἀγὼ ἁμαρτιῶν ἄφεσιν, καθάπερ
[3]	μοι μύρον ἐκλεκτὸν βασιλικὸν τίμιον,	ὅπως	μὴ εὑρεθῇ τὸ ἴσον αὐτοῦ
[2]	τῶν παρειῶν εἰς ἀπάτην τυποῦσα,	ὅπως	πάντα νεανίαν εὐσταλῆ καὶ ὡραῖον
[8]	με, καὶ ἀπόλυσόν με ταχύ,	ὅπως	φθάσω ἐν σπουδῇ τὸν μέγαν
[4]	καὶ δός μοι τὸ ἀλάβαστρον,	ὅπως	φθάσω ἐν τάχει· τὸν Θεόν
[3]	τινα τῶν μυρεψῶν, ἔφη αὐτῷ	ἱλαρῶς·	εἰρήνη σοι, μυρεψέ· δός μοι
[17]	τῆς γυναικός, ἰδὼν ὁ Φαρισαῖος,	σφοδρῶς	ἐταράττετο. Μεταγινώσκων λοιπόν, ὅτι κέκληκε
[6]	ἐστιν ὁ ἐν αὐτῷ πολυάγαθος	ἔρως·	τοὺς προσεγγίζοντας αὐτῷ μετὰ πολλῆς
[2]	καὶ τὰ ἐμὰ βλέφαρα τὰ	αἰσχρῶς	διανεύσαντα σὺν ταῖς κόραις τῶν
[18]	ἐκεῖνος δανειστὴς τὴν θλῖψιν, ἑκατέροις	ἴσως	(κυρώσας τὴν ἄφεσιν, ἔδειξε πᾶσι
[15]	ἦν ὁ ἐρωτῶν, τί εἰσῆλθες	προπετῶς,	ἢ ὁ λέγων, τί ζητεῖς
[11]	ὦ γύναι, πάσαις ταῖς γενεαῖς.	Ὄντως	αὕτη ἡ μεγίστη σωτηρία σοί
[15]	παρρησίᾳ, πῶς τοὺς πόδας κατέβρεχεν	ἀναισχύντως,	πῶς δὲ ὅλως οὐδεὶς κατ´
[1]	Καθάπερ γὰρ ἡ πηγὴ βλύζουσα	ἀπαύστως	τὰ ῥεῖθρα τὰ καθαρὰ καὶ
[10]	ἐγγίσω; Ἡ ἁμαρτία μου πολλή,	ὡσαύτως	ἡ ἀσέλγεια· σηπεδὼν δὲ μεγάλη.
[6]	τὸν υἱὸν αὐτοῦ Ἰσαὰκ δοξάσαντα,	ὡσαύτως	καὶ Ἰακὼβ Ἰσραὴλ μετονομάσαντα, καὶ
[12]	μοι τοῦτο, Σωτήρ, ἵνα εἰσέλθω	ἀκωλύτως,	ὅπου αὐτὸς ἀνάκεισαι. ~Λεγούσης αὐτῆς
[16]	γενομένης πρὸς Θεόν; Ἢ τίς	οὕτως	ἀγαπᾷ, ὥσπερ σὺ ἠγάπησας; Ἢ
[6]	τὸ γύναιον· τί με βιάζῃ,	οὕτως	ἀκριβῶς ἐρωτῶν, ἅπερ οὐκ ἐξὸν
[2]	πῶς δὲ καὶ προσήγγισε τῷ	οὕτως	ἀνακειμένῳ, πάντα ἀναγγέλλουσα τὰ τῆς
[2]	μου τῇ διανοίᾳ μόνῃ, καὶ	οὕτως	εἰσέλθω πρὸς αὐτόν. Ἐὰν γάρ
[7]	ἐπὶ γῆς ὡραιότερος αὐτοῦ; Ὅτι	οὕτως	ἐτρώθης εἰς τὸ κάλλος ἐκείνου,
[1]	ἀπολαύειν καθαρῶν ὑδάτων τῆς δωρεᾶς,	οὕτως	ἡ θεία χάρις ἐφήπλωται τοῖς
[14]	ἄφθαρτον καὶ μένοντα μισθόν. Οὐχ	οὕτως	ἦν τὸ μύρον εὐῶδες, πρὸς
[16]	ἠγάπησας; Ἢ τίς ἄρα ἀνθρώπων	οὕτως	ὑποδεχθήσεται, καθὼς σὺ ἐδέχθης; ~Ταῦτα
[18]	πονηρόν, ἀλλ´ ἀνεξικάκως φέρει εἰς	φῶς	τὰ κρυπτά· καὶ δὴ ἐν
[17]	τὰ μέλλοντα καὶ τὰ παρεληλυθότα	σαφῶς	ἐπιστάμενον, καὶ προφήτην τέλειον. Νῦν
[10]	ἁμαρτίαι μου. Καὶ οἶδα τοῦτο	σαφῶς,	ὅτι μόνον ἐγγίσω αὐτῷ, εὐθὺς
[11]	(πάσης μέμψεως. Οἶδας καὶ αὐτὴ	σαφῶς,	ὅτι οἱ Φαρισαῖοι πονηροὶ ὑπάρχοντες,