[20,59] Μέχρι μὲν δὴ τούτων τῶν καιρῶν ἐν τῇ Λιβύῃ κατὰ νοῦν ἅπαντα τὰ πράγματα τοῖς περὶ τὸν Ἀρχάγαθον ἦν. μετὰ δὲ ταῦτα τῆς γερουσίας ἐν Καρχηδόνι βουλευσαμένης περὶ τοῦ πολέμου καλῶς ἔδοξε τοῖς συνέδροις τρία στρατόπεδα ποιήσαντας ἐκ τῆς πόλεως ἐκπέμψαι, τὸ μὲν ἐπὶ τὰς παραθαλαττίους πόλεις, τὸ δ´ εἰς τὴν μεσόγειον, τὸ δ´ εἰς τοὺς ἄνω τόπους. ἐνόμιζον γὰρ τοῦτο πράξαντες πρῶτον μὲν τὴν πόλιν ἀπαλλάξειν τῆς πολιορκίας, ἅμα δὲ καὶ τῆς σιτοδείας· πολλῶν γὰρ καὶ παντοδαπῶν ὄχλων συμπεφευγότων εἰς τὴν Καρχηδόνα συνέβαινε πάντων γεγονέναι σπάνιν, ἐξανηλωμένων ἤδη τῶν ἐπιτηδείων· ἀπὸ δὲ τῆς πολιορκίας οὐκ ἦν κίνδυνος, ἀπροσίτου τῆς πόλεως οὔσης διὰ τὴν ἀπὸ τῶν τειχῶν καὶ τῆς θαλάττης ὀχυρότητα· ἔπειθ´ ὑπελάμβανον καὶ τοὺς συμμάχους διαμένειν μᾶλλον πλειόνων στρατοπέδων ὄντων ἐν ὑπαίθρῳ τῶν παραβοηθούντων· τὸ δὲ μέγιστον, ἤλπιζον καὶ τοὺς πολεμίους ἀναγκασθήσεσθαι μερίζειν τὰς δυνάμεις καὶ μακρὰν ἀποσπᾶσθαι τῆς Καρχηδόνος. ἅπερ ἅπαντα κατὰ τὴν ἐπίνοιαν αὐτῶν συνετελέσθη· τρισμυρίων μὲν γὰρ στρατιωτῶν ἐκ τῆς πόλεως ἐκπεμφθέντων οἱ καταλειπόμενοι ἔμποροι οὐχ οἷον ἱκανὰ πρὸς αὐτάρκειαν εἶχον, ἀλλ´ ἐκ περιουσίας ἐχρῶντο δαψιλέσι πᾶσιν, οἵ τε σύμμαχοι τὸ πρὸ τοῦ διὰ τὸν ἀπὸ τῶν πολεμίων φόβον ἀναγκαζόμενοι προστίθεσθαι τοῖς πολεμίοις τότε πάλιν θαρρήσαντες ἀνέτρεχον εἰς τὴν προϋπάρχουσαν φιλίαν.

[20,59] Jusqu'alors tout avait réussi en Libye à Archagathus. Le sénat de Carthage, après avoir mûrement délibéré sur la conduite de cette guerre, décréta que Carthage mettrait sur pied trois armées : la première destinée à la défense des villes maritimes ; la seconde, pour l'intérieur du pays, et la troisième, pour la haute Libye. Par ces mesures, le sénat se flattait d'abord de garantir la ville d'un siége en même temps que de la famine. (Une foule de gens s'étant réfugiés à Carthage, la disette s'était déjà fait sentir; quant à un siége, il n'était guère à craindre, tant à cause de la solidité des murailles que des fortifications naturelles du côté de la mer.) Ensuite, le sénat pensait que les alliés demeureraient plus fidèles, se voyant soutenus par plusieurs armées. Mais ce qui l'avait surtout déterminé à rendre ce décret, c'est que l'ennemi serait obligé de diviser ses forces et de s'éloigner de Carthage. Toutes ces prévisions se réalisèrent. Trente mille hommes furent ainsi mis en campagne et sortirent de la ville; les commerçants qui y restaient trouvèrent des subsistances suffisantes, et y vécurent même dans l'abondance. Les alliés, que la crainte avait rapprochés de l'ennemi, resserrèrent les liens qui les rattachaient aux Carthaginois.