[20,30] εἰκότως δ´ ἄν τις παρασημήναιτο τὴν ἀνωμαλίαν τῆς τύχης καὶ τὸ παράλογον τῶν παρὰ τὰς ὑπολήψεις συντελουμένων παρ´ ἀνθρώποις. Ἀγαθοκλῆς μὲν γὰρ ἀνδρείᾳ διαφέρων καὶ πολλὴν δύναμιν ἐσχηκὼς τὴν συναγωνι σαμένην περὶ τὸν Ἱμέραν οὐ μόνον ὑπὸ τῶν βαρβά ρων ἡττήθη κατὰ κράτος, ἀλλὰ καὶ τῆς στρατιᾶς τὴν κρατίστην καὶ πλείστην ἀπέβαλεν· οἱ δὲ τειχήρεις ἀποληφθέντες ἐν ταῖς Συρακούσσαις μικρῷ μέρει τῶν προηττηθέντων οὐ μόνον τὴν πολιορκήσασαν δύναμιν ἐχειρώσαντο τῶν Καρχηδονίων, ἀλλὰ καὶ τὸν στρατηγὸν Ἀμίλκαν, ἐπιφανέστατον ὄντα τῶν πολιτῶν, ἐζώγρησαν· καὶ τὸ θαυμασιώτατον, δώδεκα μυριάδας πεζῶν καὶ πεντακισχιλίους ἱππεῖς ὀλίγος ἀριθμὸς πολεμίων, προσλαβόμενος ἀπάτην καὶ τόπον, κατὰ κράτος ἥττησεν, ὥστ´ ἀληθὲς εἶναι τὸ λεγόμενον ὅτι πολλὰ τὰ κενὰ τοῦ πολέμου. Μετὰ δὲ τὴν τροπὴν οἱ μὲν Καρχηδόνιοι ἄλλοι κατ´ ἄλλους τόπους διασπαρέντες μόγις εἰς τὴν ὑστεραίαν ἠθροίσθησαν, οἱ δὲ Συρακόσιοι μετὰ πολλῶν λαφύρων ἐπανελθόντες εἰς τὴν πόλιν τὸν Ἀμίλκαν παρέδοσαν τοῖς βουλομένοις λαμβάνειν παρ´ αὐτοῦ τιμωρίαν· ἀνεμιμνήσκοντο δὲ καὶ τῆς τοῦ μάντεως φωνῆς, ὃς ἔφησεν αὐτὸν εἰς τὴν ὑστεραίαν εἰς Συρακούσσας δειπνήσειν, τοῦ δαιμονίου παραγαγόντος τἀ ληθές. τὸν δ´ οὖν Ἀμίλκαν οἱ τῶν ἀπολωλότων συγ γενεῖς δεδεμένον ἀγαγόντες διὰ τῆς πόλεως καὶ δειναῖς αἰκίαις κατ´ αὐτοῦ χρησάμενοι μετὰ τῆς ἐσχάτης ὕβρεως ἀνεῖλον. εἶθ´ οἱ μὲν τῆς πόλεως προεστηκότες ἀποκόψαντες αὐτοῦ τὴν κεφαλὴν ἀπέστειλαν τοὺς κομιοῦν τας εἰς τὴν Λιβύην πρὸς Ἀγαθοκλέα καὶ περὶ τῶν γεγονότων εὐτυχημάτων ἀπαγγελοῦντας·

[20,30] Remarquez ici la singularité du destin en contradiction avec toutes les prévisions humaines, Agathocle, cet homme si vaillant, est vaincu à Himère lui et sa puissante armée. Ici une poignée de Syracusains terrasse les forces des Carthaginois et fait prisonnier Amilcar, leur plus illustre général. Enfin un petit corps de cavalerie n'ayant pour auxiliaires que la ruse et la connaissance des lieux, l'emporte sur cent vingt mille hommes d'infanterie et cinq mille cavaliers, et confirme ainsi le dicton que la guerre est un jeu de hasard. Les Carthaginois, dispersés de tous côtés, purent à peine se rallier le lendemain de leur défaite. Les Syracusains, chargés de butin, rentrèrent dans leur ville et livrèrent Amilcar à la vengeance de ses ennemis. Ils se rappelaient le devin qui avait prédit à Amilcar qu'il dînerait le lendemain à Syracuse; cette prédiction fut ainsi accomplie. Les parents de ceux qui avaient péri dans la guerre contre les Carthaginois traînèrent Amilcar enchaîné dans les rues de la ville, et, après lui avoir infligé les derniers outrages, ils le mirent à mort. Les magistrats de la ville lui coupèrent ensuite la tête et l'envoyèrent en Libye à Agathocle, qu'ils prévinrent en même temps de leur heureux succès.