[20,2] οὐ μὴν παντελῶς γε τοὺς ῥητορικοὺς λόγους ἀποδοκιμάζοντες ἐκβάλλομεν ἐκ τῆς ἱστορικῆς πραγματείας τὸ παράπαν· ὀφειλούσης γὰρ τῆς ἱστορίας τῇ ποικιλίᾳ κεκοσμῆσθαι κατ´ ἐνίους τόπους ἀνάγκη προσλαμβάνεσθαι καὶ τοὺς τοιούτους λόγους - καὶ ταύτης τῆς εὐκαιρίας οὐδ´ ἂν ἐμαυτὸν ἀποστερῆσαι βουληθείην - ὥσθ´ ὅταν τὰ τῆς περιστάσεως ἀπαιτῇ πρεσβευτοῦ ἢ συμβούλου δημηγορίαν ἢ τῶν ἄλλων τι τοιοῦτον, ὁ μὴ τεθαρρηκότως συγκαταβαίνων πρὸς τοὺς ἐν τοῖς λόγοις ἀγῶνας καὶ αὐτὸς ὑπαίτιος ἂν εἴη. οὐκ ὀλίγας γὰρ ἄν τις αἰτίας εὕροι, καθ´ ἃς κατὰ πολλὰ ἀναγκαίως παραληφθήσεται τὰ τῆς ῥητορείας· ἢ γὰρ πολλῶν εἰρημένων εὐστόχως καὶ καλῶς οὐ παραλειπτέον δι´ ὀλιγωρίαν τὰ μνήμης ἄξια καὶ τῇ ἱστορίᾳ κεκραμένην ἔχοντα τὴν ὠφέλειαν, ἢ μεγάλων καὶ λαμπρῶν τῶν ὑποθέσεων οὐσῶν οὐ περιορατέον ἐλάττονα τῶν ἔργων φανῆναι τὸν λόγον· ἔστι δ´ ὅτε παρὰ προσδοκίαν τοῦ τέλους ἐκβάντος ἀναγκασθησόμεθα τοῖς οἰκείοις τῆς ὑποθέσεως λόγοις χρήσασθαι χάριν τοῦ λῦσαι τὴν ἀλογίαν. ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων ἅλις ἡμῖν ἐχέτω, περὶ δὲ τῶν ὑποκειμένων πράξεων ῥητέον, παραθέντας πρότερον τοὺς οἰκείους τῇ γραφῇ χρόνους. ἐν μὲν οὖν ταῖς προηγουμέναις βύβλοις ἀναγεγράφαμεν ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων τὰς πράξεις τάς τε τῶν Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων ἕως ἐπὶ τὸν προηγούμενον ἐνιαυτὸν τῆς Ἀγαθοκλέους στρατείας εἰς τὴν Λιβύην, εἰς ἣν ἀπὸ Τροίας ἁλώσεως ἔτη συνάγεται τρισὶ πλείω τῶν ὀκτακοσίων ὀγδοήκοντα· ἐν ταύτῃ δὲ τὸ συνεχὲς προστιθέντες τῆς ἱστορίας ἀρξόμεθα μὲν ἀπὸ τῆς εἰς Λιβύην διαβάσεως Ἀγαθοκλέους, καταλήξομεν δ´ εἰς τὸν ἐνιαυτὸν καθ´ ὃν οἱ βασιλεῖς συμφρονήσαντες κοινῇ διαπολεμεῖν ἤρξαντο πρὸς Ἀντίγονον τὸν Φιλίππου, περιλαβόντες ἔτη ἐννέα.

[20,2] Il ne faut pas cependant bannir de l'histoire toutes les ressources oratoires ; car l'histoire a besoin de cet ornement dans bien des circonstances, et moi-même je ne voudrais pas m'en priver. Lorsqu'un envoyé ou un conseiller prononce un discours nécessité par les événements, un auteur qui n'oserait pas hardiment entrer dans cette arène ouverte à l'éloquence, serait certainement coupable, et ces occasions se présentent assez fréquemment. D'ailleurs, ce serait une négligence blâmable de passer sous silence tant de beaux discours éloquents dont le souvenir mérite d'être conservé, et qui servent à éclaircir les détails qu'expose l'histoire. Enfin, nous devons faire usage de développements oratoires convenables pour expliquer un dénoûment inattendu. Mais en voilà assez sur ce sujet : nous allons maintenant reprendre le fil de notre narration. Dans les livres précédents, nous avons écrit l'histoire des Grecs et des Barbares depuis les temps les plus reculés jusqu'à l'année qui précède l'expédition d'Agathocle en Libye, comprenant ainsi, à compter de la prise de Troie, un espace de plus de huit cent quatre-vingt-trois ans. Le livre présent commence à l'expédition d'Agathocle en Libye et finit à l'année où les rois, se liguant entre eux, commencèrent à faire en commun la guerre à Antigone, fils de Philippe, ce qui forme un intervalle de neuf ans.