[2,17] Χοσρόης δὲ καὶ ὁ Μήδων στρατὸς, ἐπειδὴ τὴν
Ἰβηρίαν ἀμείψαντες ἐν τοῖς τῆς Λαζικῆς ὁρίοις, τῶν
πρέσβεων σφίσιν ἡγουμένων, ἐγένοντο, τὰ δένδρα οὐδενὸς
ἀντιστατοῦντος ἐκτέμνοντες, ἅπερ ἐνταῦθα συχνά
τε καὶ δεινῶς ἀμφιλαφῆ τε καὶ ὑψηλὰ ἐν χωρίοις
κρημνώδεσιν ὄντα παντάπασιν ἄβατον τῇ στρατιᾷ τὴν
χώραν ἐποίει, ταῦτά τε ἐς τὰς δυσχωρίας ἐρρίπτουν
καὶ ὅλως εὐπετῆ τὴν ὁδὸν ἀπειργάζοντο. ἀφικομένοις
τε αὐτοῖς ἐς μέσην Κολχίδα (οὗ δὴ τά τε ἀμφὶ Μήδειαν καὶ Ἰάσονα οἱ ποιηταὶ
γεγενῆσθαι μυθολογοῦσιν) ἐλθὼν Γουβάζης, ὁ Λαζῶν βασιλεὺς, προσεκύνησεν
ἅτε δεσπότην Χοσρόην τὸν Καβάδου, αὑτόν τέ οἱ ξὺν
τοῖς βασιλείοις καὶ Λαζικὴν ἐνδιδοὺς ἅπασαν.
Ἔστι δὲ Πέτρα πόλις ἐπιθαλασσία ἐν Κόλχοις,
πρὸς τῷ Εὐξείνῳ καλουμένῳ πόντῳ, ἣν δὴ φαῦλόν τι
χωρίον τὰ πρότερα οὖσαν Ἰουστινιανὸς βασιλεὺς τῷ
τε περιβόλῳ καὶ τῇ ἄλλῃ κατασκευῇ ἐχυράν τε καὶ
ἄλλως ἐπιφανῆ κατεστήσατο. ἐνταῦθα τὸ Ῥωμαίων
στράτευμα εἶναι ξὺν τῷ Ἰωάννῃ μαθὼν ὁ Χοσρόης
στρατιάν τε καὶ στρατηγὸν Ἀνιαβέδην ὡς αὐτοβοεὶ
ἐξελοῦντας ἐπ´ αὐτοὺς ἔπεμψε. γνοὺς δὲ Ἰωάννης
τὴν ἔφοδον οὔτε τοῦ περιβόλου τινὰ ἔξω γενέσθαι
οὔτε ἀπὸ τῶν ἐπάλξεων φανῆναι τοῖς πολεμίοις ἐκέλευσεν,
ἀλλὰ πᾶν ἐξοπλίσας τὸ στράτευμα πλησίον
που τῶν πυλῶν ἔστησεν, ἐπιστείλας σιγῇ ἔχεσθαι,
μήτε ἦχον μήτε φωνὴν ἀφιέντας τινά. οἱ γοῦν Πέρσαι
ἄγχιστά που τοῦ περιβόλου γενόμενοι, ἐπεὶ οὐδὲν
σφίσι πολέμιον οὔτε καθεωρᾶτο οὔτ´ ἠκούετο, ἔρημον
ἀνδρῶν εἶναι τὴν πόλιν, Ῥωμαίων αὐτὴν ἐκλελοιπότων, ἐνόμιζον.
διὸ δὴ ἔτι μᾶλλον ἀμφὶ τὸν περίβολον ἦλθον, ὡς κλίμακας εὐθὺς,
ἅτε οὐδενὸς ἀμυνομένου, ἐπιθήσοντες. πολέμιόν τε οὐδὲν οὔτε
ὁρῶντες οὔτε ἀκούοντες, πέμψαντες παρὰ Χοσρόην τὰ
παρόντα σφίσιν ἐδήλουν. καὶ ὃς τὸ μὲν πλεῖστον τοῦ
στρατοῦ πέμψας πανταχόθεν ἀποπειρᾶσθαι τοῦ περιβόλου ἐκέλευε,
κριῷ τε τῇ μηχανῇ ἀμφὶ τὰς πύλας
χρῆσθαι τῶν τινι ἀρχόντων ἐπέστελλεν, ἐν δὲ τῷ
λόφῳ καθήμενος, ὃς δὴ τῇ πόλει ὡς ἀγχοτάτω ἐπίκειται,
θεατὴς τῶν πρασσομένων ἐγίνετο. αὐτίκα δὲ Ῥωμαῖοι
τάς τε πύλας ἀνέκλινον ἐκ τοῦ αἰφνιδίου καὶ ἀπροσδόκητοι
ἐπιπεσόντες πλείστους τῶν πολεμίων διέφθειραν,
καὶ μάλιστα τοὺς ἀμφὶ τὸν κριὸν τεταγμένους· οἱ δὲ
λοιποὶ μόλις ξὺν τῷ στρατηγῷ διαφυγόντες ἐσώθησαν.
θυμῷ τε ὁ Χοσρόης ἐχόμενος Ἀνιαβέδην ἀνεσκολόπισεν,
ἅτε καταστρατηγηθέντα πρὸς τοῦ Ἰωάννου, καπήλου
τε καὶ ἀπολέμου τὸ παράπαν ἀνδρός. τινὲς δὲ οὐκ
Ἀνιαβέδην, ἀλλὰ τὸν ἄρχοντα, ὃς δὴ ἐφειστήκει τοῖς
τὸν κριὸν ἐνεργοῦσιν, ἀνασκολοπισθῆναί φασιν. αὐτὸς
δὲ ἄρας παντὶ τῷ στρατῷ ἄγχιστά τε τοῦ Πέτρας περιβόλου
ἀφίκετο καὶ στρατοπεδευσάμενος ἐς πολιορκίαν
καθίστατο. τῇ δὲ ὑστεραίᾳ κύκλῳ περιιὼν τὸν περίβολον,
ἐπεὶ οὐ λίαν ἀξιόμαχον αὐτὸν ὑπώπτευσεν
εἶναι, τειχομαχεῖν ἔγνω. τό τε στράτευμα ὅλον ἐνταῦθα
ἐπαγαγὼν ἔργου εἴχετο, καὶ τοξεύειν ἅπαντας
ἐπὶ τὰς ἐπάλξεις ἐκέλευε. Ῥωμαῖοι δὲ ἀμυνόμενοι ταῖς
τε μηχαναῖς καὶ πᾶσιν ἐχρῶντο τοξεύμασι. τὰ μὲν
οὖν πρῶτα Πέρσαι, καίπερ συχνὰ κομιδῆ βάλλοντες,
ὀλίγα τε Ῥωμαίους ἐλύπουν καὶ πολλὰ πρὸς ἐκείνων,
ἅτε ἀφ´ ὑψηλοῦ βαλλόμενοι, κακὰ ἔπασχον. ἔπειτα
δὲ (καὶ γὰρ ἔδει Πέτραν Χοσρόῃ ἁλῶναι) βληθεὶς
Ἰωάννης τύχῃ τινὶ ἐς τὸν τράχηλον θνήσκει, καὶ ἀπ´
αὐτοῦ οἱ ἄλλοι Ῥωμαῖοι ἐς ὀλιγωρίαν ἁπάντων κατέστησαν.
τότε μὲν οὖν οἱ βάρβαροι ἐς τὸ στρατόπεδον
ἀνεχώρησαν· ἤδη γὰρ καὶ ξυνεσκόταζε· τῇ δὲ ὑστεραίᾳ
διώρυχα ἐπὶ τὸν περίβολον ἐπενόουν τρόπῳ τοιῷδε.
Πέτρα ἡ πόλις πὴ μὲν ἐκ θαλάσσης ἀπρόσοδός
ἐστι, πὴ δὲ ἐκ πετρῶν ἀποτόμων, αἳ ταύτῃ πανταχόθεν
ἀνέχουσιν· ἀφ´ οὗ δὴ καὶ τὴν προσηγορίαν ἔλαχε
ταύτην. μίαν δὲ εἴσοδον ἐν τῷ ὁμαλεῖ ἔχει, καὶ ταύτην
οὐ λίαν εὐρεῖαν· κρημνοὶ γὰρ αὐτῆς ἐφ´ ἑκάτερα
ἐξαίσιοι ἀποκρέμανται. ἐνταῦθα προορώμενοι τὰ πρότερα
οἱ τὴν πόλιν δειμάμενοι, μὴ σφίσι τὸ ἐκείνῃ τοῦ
περιβόλου μέρος ἐπίμαχον εἴη, τείχη μακρὰ παρὰ τὸν
κρημνὸν ἑκάτερον τῆς εἰσόδου ἐπὶ πλεῖστον πεποίηνται.
τούτων τε τῶν τειχῶν ἑκατέρωθι πύργους ἐτεκτήναντο
δύο, οὐχ ᾗπερ εἰώθει, ἀλλὰ τρόπῳ ἑτέρῳ. κενὸν γὰρ
τὸ ἐν μέσῳ τῆς οἰκοδομίας χωρίον οὐδαμῆ εἴασαν, ἀλλ´
ὅλους ἐκ γῆς ἄχρι ἐς ὕψος μέγα τοὺς πύργους λίθοις
παμμεγέθεσιν ἀλλήλων ἐχομένοις εἰργάσαντο, ὅπως δὴ
κριῷ ἢ μηχανῇ ἄλλῃ ὡς ἥκιστα κατασείοιντο. τὰ μὲν
οὖν Πέτρας τοῦ περιβόλου ταύτῃ πη ἔχει. Πέρσαι δὲ
λάθρα ἐς τὴν γῆν κατώρυχα ποιησάμενοι ἔνερθεν
θατέρου τῶν πύργων ἐγένοντο, τῶν τε λίθων ἐνθένδε
πολλοὺς ἐκφοροῦντες, ξύλα ἐς τὴν ἐκείνων ἐτίθεντο
χώραν, ἅπερ ὀλίγῳ ὕστερον ἔκαυσαν. ἥ τε φλὸξ κατὰ
βραχὺ αἰρομένη διέθρυψε μὲν τὴν τῶν λίθων ἰσχὺν,
ὅλον δὲ τὸν πύργον κατασείσασα ἐκ τοῦ αἰφνιδίου ἐς
τὸ ἔδαφος καθεῖλεν αὐτίκα. Ῥωμαῖοι δὲ, οἳ ἐν τῷ
πύργῳ ἦσαν, τοσοῦτον τῶν ποιουμένων ᾔσθοντο πρότερον,
ὅσον αὐτῷ μὴ ξυμπεσεῖν ἐς τὸ ἔδαφος, ἀλλὰ
φυγόντες ἐντὸς τοῦ τῆς πόλεως περιβόλου γενέσθαι.
παρῆν, τε ἤδη τοῖς πολεμίοις ἐν τῷ ὁμαλεῖ τειχομαχοῦσι
πόνῳ {ἐν} οὐδενὶ τὴν πόλιν κατὰ κράτος ἑλεῖν.
διὸ δὴ κατωρρωδηκότες Ῥωμαῖοι τοῖς βαρβάροις ἐς
λόγους ἦλθον, καὶ τὰ πιστὰ ὑπέρ τε τῶν σωμάτων
καὶ τῶν χρημάτων πρὸς Χοσρόου λαβόντες σφᾶς τε
αὐτοὺς καὶ τὴν πόλιν ὁμολογίᾳ παρέδοσαν. οὕτω μὲν
Πέτραν Χοσρόης εἷλε. καὶ τὰ μὲν Ἰωάννου χρήματα
λίαν ἁδρὰ εὑρὼν αὐτὸς ἔλαβε, τῶν δὲ ἄλλων οὐδενὸς
οὔτε αὐτὸς οὔτε τις τῶν Περσῶν ἥψατο, ἀλλὰ Ῥωμαῖοι
τὰ σφέτερα αὐτῶν ἔχοντες τῷ Μήδων στρατῷ ἀνεμίγνυντο.
| [2,17] CHAPITRE XVII.
1. Quand Chosroes eut passé l'Ibérie, et qu'il eut atteint les frontières de la Colchide, il commença à abattre les arbres, à remplir les précipices, et à s'ouvrir un chemin à travers des lieux, qui jusqu'alors avaient été inaccessibles. Lorsqu'il fut au milieu de la Colchide, cette contrée si célèbre par la fable de Médée et de Jason, le Roi Gubaze se vint prosterner devant lui, et lui remettre là couronne entre les mains.
2. Petrée n'était autrefois qu'un village sans nom, assis sur le rivage du Pont-Euxin, c'est maintenant une ville considérable de la Colchide, qui a été fortifiée et embellie par Justinien. Chosroes ayant appris qu'il y avait une garnison romaine, et un gouverneur nommé Jean, y envoya Aniavéde avec des troupes pour la prendre d'assaut. Lorsque Jean fut averti de l'approche des ennemis, il défendit à ses soldats de sortir de la place, et même de se montrer au haut des murailles, et leur commanda de prendre les armes et de se tenir proche des portes, sans faire de bruit. Les Perses s'étant approchés, et ne voyant ni n'entendant point de gens de guerre, s'imaginèrent que la ville était abandonnée, et y dressèrent aussitôt des échelles, dans l'espérance d'y entrer sans peine. Chosroes en ayant eu avis, y envoya des troupes, et commanda de faire un effort extraordinaire pour emporter la place. Il donna aussi ordre à un certain capitaine de dresser un bélier contre une des portes. Il était cependant sur une hauteur, d'où il regardait ce qui se passait. Les Romains ouvrirent soudain leurs portes, et firent une furieuse sortie sur les Perses, qu'ils mirent en fuite. Chosroes fit pendre Aniavéde pour s'être ainsi laissé surprendre, par un homme aussi grossier et aussi peu habile qu'était Jean. Quelques-uns disent que ce ne fut pas Aniavéde qu'il fit pendre, mais un autre qui conduisait le bélier. Il commanda ensuite d'investir la place, et le lendemain il en forma le siège. Les Assiégeants tiraient incessamment, et les assiégés employaient toutes sortes de machines poux se défendre. D'abord ceux-ci incommodaient notablement leurs ennemis sans en être incommodés, à cause qu'ils avaient l'avantage de tirer du haut en bas. Mais leur gouverneur ayant été tué d'un coup de flèche, qu'il reçut à la gorge, ils tombèrent dans la dernière consternation ; et ce fut par un malheureux effet de la destinée qui rendait leur prise inévitable. Comme la nuit approchait, les Barbares se retirèrent dans leur camp, et le lendemain ils commencèrent une mine de cette manière.
3, La ville est entièrement inaccessible, tant du côté de la mer, que de celui des rochers. Il n'y a qu'une avenue très étroite entre deux montagnes. Ceux qui l'ont bâtie désirant de la fortifier de ce côté-là, ont fait un grand mur depuis une montagne jusqu'à l'autre, et aux deux bouts deux tours d'une pierre dure, et capable de résister au bélier. Les Perses minèrent une de ces tours; et après avoir détaché plusieurs pierres des fondements, les étalèrent et mirent le feu aux étais. Quand la flamme eut gagné le haut, elle fit si promptement tomber la tour, que les Romains, qui étaient dedans, n'eurent le loisir que d'en sortir. Après un si grand effet de la mine, les habitants, qui ne se pouvaient plus défendre, capitulèrent, et se rendirent à Chosroes, sur l'assurance qu'il leur donna, de leur conserver la vie et les biens. C'est ainsi que ce prince devint maître de Petrée, et des Trésors que Jean y avait laissés. Il ne toucha point aux biens des particuliers, et reçut seulement plusieurs soldats dans ses troupes.
|