[5,54] μετὰ δὲ ταῦτα ποιησαμένων τῶν δυνάμεων τὴν ἐπαγωγήν, τὸ μὲν δεξιὸν κέρας τοῦ Μόλωνος διετήρησε τὴν πίστιν καὶ συνέβαλε τοῖς περὶ τὸν Ζεῦξιν ἐρρωμένως, τὸ δ´ εὐώνυμον ἅμα τῷ συνιὸν εἰς ὄψιν ἐλθεῖν τῷ βασιλεῖ μετεβάλετο πρὸς τοὺς πολεμίους· οὗ γενομένου συνέβη τοὺς μὲν περὶ τὸν Μόλωνα διατραπῆναι, τοὺς δὲ τοῦ βασιλέως ἐπιρρωσθῆναι διπλασίως. ὁ δὲ Μόλων συννοήσας τὸ γεγονὸς καὶ πανταχόθεν ἤδη κυκλούμενος, λαβὼν πρὸ ὀφθαλμῶν τὰς ἐσομένας περὶ αὑτὸν αἰκίας, ἐὰν ὑποχείριος γένηται καὶ ζωγρίᾳ ληφθῇ, προσήνεγκε τὰς χεῖρας ἑαυτῷ. παραπλησίως δὲ καὶ πάντες οἱ κοινωνήσαντες τῆς ἐπιβολῆς, φυγόντες εἰς τοὺς οἰκείους ἕκαστοι τόπους, τὴν αὐτὴν ἐποιήσαντο τοῦ βίου καταστροφήν. ὁ δὲ Νεόλαος, ἀποφυγὼν ἐκ τῆς μάχης καὶ παραγενόμενος εἰς τὴν Περσίδα πρὸς Ἀλέξανδρον τὸν τοῦ Μόλωνος ἀδελφόν, τὴν μὲν μητέρα καὶ τὰ τοῦ Μόλωνος τέκνα κατέσφαξε, μετὰ δὲ τὸν τούτων θάνατον ἐπικατέσφαξεν αὑτόν, πείσας τὸ παραπλήσιον ποιῆσαι καὶ τὸν Ἀλέξανδρον. ὁ δὲ βασιλεὺς διαρπάσας τὴν παρεμβολὴν τῶν πολεμίων, τὸ μὲν σῶμα τοῦ Μόλωνος ἀνασταυρῶσαι προσέταξε κατὰ τὸν ἐπιφανέστατον τόπον τῆς Μηδίας. ὃ καὶ παραχρῆμα συνετέλεσαν οἱ πρὸς τούτοις τεταγμένοι· διακομίσαντες γὰρ εἰς τὴν Καλλωνῖτιν πρὸς αὐταῖς ἀνεσταύρωσαν ταῖς εἰς τὸν Ζάγρον ἀναβολαῖς· μετὰ ταῦτα δὲ ταῖς δυνάμεσιν ἐπιτιμήσας διὰ πλειόνων καὶ δοὺς δεξιὰν συνέστησε τοὺς ἀποκομιοῦντας αὐτοὺς εἰς Μηδίαν καὶ καταστησομένους τὰ κατὰ τὴν χώραν. αὐτὸς δὲ καταβὰς εἰς Σελεύκειαν καθίστατο τὰ κατὰ τὰς πέριξ σατραπείας, ἡμέρως χρώμενος πᾶσι καὶ νουνεχῶς. Ἑρμείας δὲ τηρῶν τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐπέφερε μὲν αἰτίας τοῖς ἐν τῇ Σελευκείᾳ καὶ χιλίοις ἐζημίου ταλάντοις τὴν πόλιν, ἐφυγάδευε δὲ τοὺς καλουμένους Ἀδειγάνας, ἀκρωτηριάζων δὲ καὶ φονεύων καὶ στρεβλῶν πολλοὺς διέφθειρε τῶν Σελευκέων. ἃ μόλις βασιλεύς, τὰ μὲν πείθων τὸν Ἑρμείαν, ἃ δὲ καὶ κατὰ τὴν αὑτοῦ γνώμην χειρίζων, τέλος ἐπράϋνε καὶ κατέστησε τὴν πόλιν, ἑκατὸν καὶ πεντήκοντα τάλαντα μόνον ἐπιτίμιον αὐτοὺς πραξάμενος τῆς ἀγνοίας. ταῦτα δὲ διοικήσας Διογένην μὲν στρατηγὸν ἀπέλιπε Μηδίας, Ἀπολλόδωρον δὲ τῆς Σουσιανῆς· Τύχωνα δὲ τὸν ἀρχιγραμματέα τῆς δυνάμεως στρατηγὸν ἐπὶ τοὺς κατὰ τὴν Ἐρυθρὰν θάλατταν τόπους ἐξαπέστειλε. Τὰ μὲν οὖν κατὰ τὴν Μόλωνος ἀπόστασιν καὶ τὸ διὰ ταῦτα γενόμενον κίνημα περὶ τὰς ἄνω σατραπείας τοιαύτης ἔτυχε διορθώσεως καὶ καταστάσεως.

[5,54] Quand les deux armées furent aux prises, l'aile droite de Molon lui resta fidèle et engagea vigoureusement le combat contre Zeuxis ; l'aile gauche, au contraire, dès qu'elle se vit en présence du roi, passa de son côté ; à ce spectacle, Molon fut consterné et les troupes du roi animées d'une nouvelle ardeur. Entouré de toutes parts et se représentant les supplices qui l'attendaient s'il tombait vivant aux mains de l'ennemi, Molon se suicida. Tous ses complices s'enfuirent chacun chez soi et, comme lui, se donnèrent la mort. Néolaos, échappé au combat, se réfugia en Perse chez Alexandre, également frère de Molon, y tua leur mère et les enfants de Molon, puis, après avoir persuadé Alexandre de suivre son exemple, se poignarda à son tour. Le roi s'empara du camp des rebelles et donna l'ordre de crucifier le corps de Molon à l'endroit le plus fréquenté de toute la Médie. Ceux à qui il avait confié cette mission s'en acquittèrent immédiatement: ils l'emportèrent dans la Callonitide et le crucifièrent sur les flancs du Zagros. Antiochos adressa de longs reproches aux troupes révoltées ; mais ensuite il leur tendit la main, puis nomma des chefs pour les reconduire en Médie et y rétablir l'ordre. De sa personne, il revint à Séleucie et se chargea lui-même de rétablir l'ordre dans les provinces avoisinantes, en usant partout de douceur et de modération. Hermias au contraire, fidèle à ses habitudes, sévit contre Séleucie : il imposa à la ville une amende de mille talents, exila les magistrats qu'on appelle les Adiganes et fit mutiler, torturer ou mettre à mort un grand nombre d'habitants. Le roi apaisa la fureur d'Hermias, prit lui-même l'affaire en main et finit par adoucir la rigueur de ces mesures; il ramena la ville à son état normal et réduisit l'amende à cent cinquante talents. Cette question réglée, il confia à Diogène le gouvernement de la Médie, à Apollodore celui de la Susiane et à Tychon, premier secrétaire de l'armée, celui de la Mer Érythrée. Ainsi finit la révolte de Molon, ainsi fut réprimé le soulèvement qu'elle avait provoqué en Haute-Asie.