Pages
[995]	βίον ἀποθηριώσῃ; Οὐ τοίνυν μόνον	αἱ	κρεοφαγίαι τοῖς σώμασι γίγνονται παρὰ
[997]	ἐξέπεσεν εἰς τὰ ἄρρητα, οὕτως	αἱ	περὶ τὴν ἐδωδὴν ἀκρασίαι τὸ
[998]	προσαποδείξῃ τις, ὅτι χρῶνται κοινοῖς	αἱ	ψυχαὶ σώμασιν ἐν ταῖς παλιγγενεσίαις
[996]	ἀμβλύτητα καὶ σύγχυσιν ἔχειν καὶ	πλανᾶσθαι	καὶ φέρεσθαι, πρὸς τὰ λεπτὰ
[995]	καὶ πνεύματος θερμότης τρέψαι καὶ	κατεργάσασθαι	δυνατὴ τὸ βαρὺ καὶ κρεῶδες·
[996]	Οὐ χεῖρον δ´ ἴσως καὶ	προανακρούσασθαι	καὶ προαναφωνῆσαι τὰ τοῦ Ἐμπεδοκλέους·
[997]	καθαρμός ἐστι τὸ περὶ τούτων	διαλέγεσθαι	~Ποτίμῳ λόγῳ ὥς φησιν ὁ
[994]	εἶτ´ ἀφεὶς ἐκεῖνα καρποῦσθαι καὶ	ληίζεσθαι	μέμφοιτο περὶ τούτων. Τί οὖν,
[998]	οὐ πάνυ μὲν εἰδέναι βεβαίως,	οἴεσθαι	δὲ καὶ δοκεῖν υἱὸν αὐτοῦ
[997]	τὸ ἀπὸ πρίονος καὶ πελέκεως	γίγνεσθαι	τὰ θυρώματα τῶν οἰκιῶν καὶ
[998]	μὴ γάμον ἑορτάζειν, μὴ φίλοις	συγγίγνεσθαι.	(Καίτοι τῆς λεγομένης ταῖς ψυχαῖς
[995]	ἐκεῖνα. Εἰ δ´ ἀναμένεις νεκρὸν	γενέσθαι	τὸ ἐσθιόμενον καὶ δυσωπεῖ σε
[996]	τε διανοίαις καὶ ταῖς προθυμίαις	γενέσθαι.	Χαλεπὸν μὲν γάρ, ὥσπερ Κάτων
[998]	βέλτιον, ὑπονοίᾳ προσθέμενον οὐκ ἀληθεῖ	προέσθαι	τὸν ἐχθρὸν ὡς φίλον, ἢ
[993]	ὅσας ἀπὸ φυτῶν ἡδονὰς {ἃς}	δρέπεσθαι	πάρεστιν· ἔξεστιν ὑμῖν καὶ τρυφᾶν
[996]	σύγχυσιν ἔχειν καὶ πλανᾶσθαι καὶ	φέρεσθαι,	πρὸς τὰ λεπτὰ καὶ δυσθεώρητα
[997]	ἐρέψεις, ἄλλο δ´ ὄργανον μηδὲν	προσφέρεσθαι,	οὐ πολεμῶν δήπου τερέτροις καὶ
[993]	{καὶ} διδάσκοντα ἀφ´ ὧν δεῖ	τρέφεσθαι	ζώντων ἔτι καὶ λαλούντων, καὶ
[997]	καὶ τραύματα καὶ μάχας θέαμα	ποιεῖσθαι	πολυτελέστατον. Οὕτως ἕπονται παρανόμοις τραπέζαις
[994]	καὶ ὀροβάγχην, εἶτ´ ἀφεὶς ἐκεῖνα	καρποῦσθαι	καὶ ληίζεσθαι μέμφοιτο περὶ τούτων.
[995]	ἀποθηριώσῃ; Οὐ τοίνυν μόνον αἱ	κρεοφαγίαι	τοῖς σώμασι γίγνονται παρὰ φύσιν,
[997]	οὕτως αἱ περὶ τὴν ἐδωδὴν	ἀκρασίαι	τὸ φυσικὸν παρελθοῦσαι καὶ ἀναγκαῖον
[997]	πολυτελέστατον. Οὕτως ἕπονται παρανόμοις τραπέζαις	συνουσίαι	ἀκρατεῖς, ἀφροδισίοις αἰσχροῖς ἀκροάσεις ἄμουσοι,
[993]	ἠσθίετο καὶ φλοιὸς ἐβρώθη ξύλου	καὶ	ἄγρωστινεὑρεῖν βλαστάνουσαν ἢ φλεώ τινα
[994]	ὁρᾶν καὶ μετρεῖν τὸ φύλαιον	καὶ	ἀγώνισμα, παραρρήσεις ἐκλέγοι, ἃς κατιὼν
[996]	ἀκρασίας. Οὐ μὴν ἀλλ´ εἰ	καὶ	ἀδύνατον ἤδη διὰ τὴν συνήθειαν
[994]	τὰ δ´ ἀβλαβῆ καὶ χειροήθη	καὶ	ἄκεντρα καὶ νωδὰ πρὸς τὸ
[997]	χεῖρας καὶ ὄψεις καὶ πόδας	καὶ	ἀκοάς, εἰ μὴ νὴ Δί´
[997]	ἀφροδισίοις αἰσχροῖς ἀκροάσεις ἄμουσοι, μέλεσι	καὶ	ἀκούσμασιν ἀναισχύντοις θέατρα ἔκφυλα, θεάμασιν
[996]	τρυφῶντες· ἀναιρήσομεν ζῷον, ἀλλ´ οἰκτείροντες	καὶ	ἀλγοῦντες, οὐχ ὑβρίζοντες οὐδὲ βασανίζοντες·
[996]	ὅτι φόνων καὶ βρώσεως σαρκῶν	καὶ	ἀλληλοφαγίας δίκην τίνουσαι σώμασι θνητοῖς
[993]	καὶ χρόνου μέρος, εἰς πολλὴν	καὶ	ἀμήχανον ἐκπεσόντας ἀπὸ τῆς πρώτης
[997]	ἐδωδὴν ἀκρασίαι τὸ φυσικὸν παρελθοῦσαι	καὶ	ἀναγκαῖον τέλος ἐν ὠμότητι καὶ
[995]	ἡμᾶς οἱ Ἀττικοὶ καὶ παχεῖς	καὶ	ἀναισθήτους καὶ ἠλιθίους μάλιστα διὰ
[999]	καὶ πρὸς ἑαυτοὺς ἀνθρωπικῶς λαλήσαντες	καὶ	ἀνακρίναντες.
[996]	τὴν δὲ μεγάλην καὶ μυστηριώδη	καὶ	ἄπιστον ἀνδράσι δεινοῖς, ᾗ φησιν
[994]	Δί´ ἐλέγχῳ καὶ κατηγορίᾳ τολμημάτων	καὶ	(ἀποδείξεων, ῥέοντα δὲ καὶ φερόμενον
[997]	γεράνων ὄμματα καὶ κύκνων ἀπορράψαντες	καὶ	ἀποκλείσαντες ἐν σκότει πιαίνουσιν ἀλλοκότοις
[995]	Θηβῶν ἐλευθερίας ἢ ὡς Ἁρμόδιος	καὶ	Ἀριστογείτων ὑπὲρ Ἀθηναίων, προεκινδύνευσεν ὁ
[997]	καὶ κύλικι τοιαύτῃ δεῖπνον ἀφελὲς	καὶ	ἄριστον δημοτικόν, ἀρχῇ δὲ μοχθηρᾶς
[995]	μηδὲ πελέκει· ἀλλ´, ὡς λύκοι	καὶ	ἄρκτοι (καὶ λέοντες αὐτοί, ὅσα
[994]	ἰδών που καὶ κροκόδειλον ἐννηχόμενον	καὶ	ἀσπίδα (κατασυρομένην καὶ μύας, ἄγρια
[993]	ἔτι (μὲν οὐρανὸν ἔκρυπτεν ἀὴρ	καὶ	ἄστρα, θολερῷ καὶ δυσδιαστατοῦντι πεφυρμένος
[996]	ἀδικήσειεν ἄνθρωπον οὕτω πρὸς ἀλλότρια	καὶ	ἀσύμφυλα διακείμενος {καὶ} πράως καὶ
[996]	τὸ γὰρ ἐν ἡμῖν ἄλογον	καὶ	ἄτακτον καὶ βίαιον οὐ θεῖον
[995]	ὀφθαλμὸς ὑγροῦ πλεονάσαντος ἀναπλησθεὶς μαραυγεῖ	καὶ	ἀτονεῖ πρὸς τὸ οἰκεῖον ἔργον·
[995]	καθαρὸν οὐδὲ λαμπρὸν ἀλλὰ βύθιον	καὶ	ἀχλυώδη καὶ ὀλισθάνοντα ταῖς αὐγαῖς
[996]	διὰ σώματος θολεροῦ καὶ διακόρου	καὶ	βαρυνομένου τροφαῖς ἀσυμφύλοις (πᾶς´ ἀνάγκη
[998]	ἀκόλαστον, τὸ καὶ σώματι νόσους	καὶ	βαρύτητας ἐμποιοῦν καὶ ψυχὴν ἐπὶ
[993]	οὔπω δ´ ἥλιος ἵδρυτο ἀπλανὴς	καὶ	βέβαιον Ἔχων δρόμον, ἠῶ καὶ
[996]	ἐν ἡμῖν ἄλογον καὶ ἄτακτον	καὶ	βίαιον οὐ θεῖον ἀλλὰ δαιμονικὸν
[994]	φυτάλμιον καὶ εὔφορον τῶν ἡμερωτάτων	καὶ	βιωφελεστάτων καρπῶν, ἀλλ´ ἰδών που
[993]	μέρη καὶ φθεγγόμενα καὶ κινούμενα	καὶ	βλέποντα· πῶς ἡ ὄψις ὑπέμεινε
[994]	ἄρουραν ἀποβλέψας ἐμπεπλησμένην ἡμέρων καρπῶν	καὶ	βρίθουσαν ἀσταχύων, ἔπειθ´ ὑποβλέψας που
[996]	ἐνταῦθα τὰς ψυχάς, ὅτι φόνων	καὶ	βρώσεως σαρκῶν καὶ ἀλληλοφαγίας δίκην
[997]	ἐναλλόμενοι καὶ λακτίζοντες, ἵν´ αἷμα	καὶ	γάλα καὶ λύθρον ἐμβρύων ὁμοῦ
[995]	Ἀραβικοῖς, ὥσπερ ὄντως νεκρὸν ἐνταφιάζοντες.	Καὶ	γὰρ οὕτως αὐτῶν διαλυθέντων καὶ
[998]	ὄρνις τις ἢ ἰχθὺς εἵλκυστο·	καὶ	γευσάμενον οὕτω καὶ προμελετῆσαν ἐν
[997]	μηδ´ ὀρχήμασι γλαφυροῖς μηδ´ ἀγάλμασι	καὶ	γραφαῖς, ἀλλὰ φόνον καὶ θάνατον
[997]	τέκνα καὶ φίλους καὶ πατέρας	καὶ	γυναῖκας ἐσθίειν κελεύοντες {ὡς} ἀποθανόντας,
[997]	καὶ ἐκλυόμενον αἰσχρὰς ποθεῖ ψηλαφήσεις	καὶ	γυναικώδεις γαργαλισμούς. Ταῦτα (τὴν ὄψιν
[997]	οἰκίαν λιτὴν ἀργυρᾶς εἰσενεγκεῖν τραπέζας	καὶ	δάπιδας ἁλουργοὺς καὶ λίθους πολυτελεῖς·
[994]	ἀνάρθρους εἶναι δοκοῦμεν, οὐ παραιτήσεις	καὶ	δεήσεις καὶ δικαιολογίας ἑκάστου λέγοντος
[998]	θεάτρῳ κίνημα ποιεῖ, συνεξορθιάζουσα φόβῳ,	καὶ	δέος μὴ φθάσῃ τὸν ἐπιλαμβανόμενον
[998]	ἀποδεικνύμενον, ἀλλ´ εὐλαβείας γε μεγάλης	καὶ	δέους τὸ ἀμφίβολον. Οἷον εἴ
[998]	τῶν συκοφαντῶν, ὃς ἐπιτήδειος προσηγορεύθη,	καὶ	δεύτερον ὁμοίως καὶ τρίτον· εἶτ´
[994]	παρολισθούσας τῷ λοιπῷ τοῦ λόγου;	Καὶ	δημηγόρου τινὸς ὁρῶν Ἀλλ´ οὐδὲν
[996]	ταῖς αὐγαῖς ὁρῶμεν. ~Οὕτω δὴ	καὶ	διὰ σώματος θολεροῦ καὶ διακόρου
[999]	ὀπτανεῖα; Τί τὴν ἡδονὴν θηλύνοντες	καὶ	διαβάλλοντες ὡς οὔτ´ ἀγαθὸν οὔτε
[998]	παλαιῶν ἦσαν Ἑλλήνων καὶ πυρία	καὶ	δίαιται {ὅτι πρὸς τὰ ἄλογα
[996]	δὴ καὶ διὰ σώματος θολεροῦ	καὶ	διακόρου καὶ βαρυνομένου τροφαῖς ἀσυμφύλοις
[995]	ἔργον ἐστὶ τὴν πέψιν κρατῆσαι,	καὶ	διακρατησάσης δὲ δεινὰς βαρύτητας ἐμποιεῖ
[996]	σαρκοφαγίας {ὡς} ἐμπεπηγμένον τῇ φιληδονίᾳ	καὶ	διαπεπαρμένον οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν. Ἐπεὶ
[993]	τρέφεσθαι ζώντων ἔτι καὶ λαλούντων,	καὶ	διαταττόμενον ἀρτύσεις τινὰς καὶ ὀπτήσεις
[994]	καὶ πέφυκεν. εἶθ´ ἃς φθέγγεται	καὶ	διατρίζει φωνὰς ἀνάρθρους εἶναι δοκοῦμεν,
[994]	ψυχὰς ὁμοίως πολλὰς καὶ ποικίλας	καὶ	διαφόρους τῶν ἀκροωμένων ἢ τῶν
[997]	τοῦ σιδήρου περισβεννύμενον τὸ αἷμα	καὶ	διαχεόμενον τὴν σάρκα θρύψῃ καὶ
[993]	πεινῆν τινα τῶν μυκωμένων ἔτι,	{καὶ}	διδάσκοντα ἀφ´ ὧν δεῖ τρέφεσθαι
[994]	δοκοῦμεν, οὐ παραιτήσεις καὶ δεήσεις	καὶ	δικαιολογίας ἑκάστου λέγοντος Οὐ παραιτοῦμαί
[996]	ὠνόμασαν, {καὶ} τοῦτ´ ἔστι κολαζομένους	καὶ	δίκην τίνοντας. ΠΕΡΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑΣ ΛΟΓΟΣ
[998]	μὲν εἰδέναι βεβαίως, οἴεσθαι δὲ	καὶ	δοκεῖν υἱὸν αὐτοῦ τὸν κείμενον
[993]	ἔκρυπτεν ἀὴρ καὶ ἄστρα, θολερῷ	καὶ	δυσδιαστατοῦντι πεφυρμένος ὑγρῷ καὶ πυρὶ
[996]	καὶ φέρεσθαι, πρὸς τὰ λεπτὰ	καὶ	δυσθεώρητα τέλη τῶν πραγμάτων αὐγὴν
[993]	καὶ βέβαιον Ἔχων δρόμον, ἠῶ	καὶ	δύσιν ἔκρινεν, περὶ δ´ ἤγαγεν
[995]	ἀναμένεις νεκρὸν γενέσθαι τὸ ἐσθιόμενον	καὶ	δυσωπεῖ σε παροῦσα ψυχὴ ἀπολαύειν
[997]	διέφθειρεν, ἀφ´ ἧς τὸ θρυπτόμενον	καὶ	ἐκλυόμενον αἰσχρὰς ποθεῖ ψηλαφήσεις καὶ
[995]	δ´ ἐκείνου τυρὸν καὶ ὄξος	καὶ	ἔλαιον, Ἀλλ´ εἰ ταῦτ´ εἶχον«
[998]	ἱστορῶν ἀπιστεῖται· τὰ δὲ Πυθαγόρου	καὶ	Ἐμπεδοκλέους δόγματα νόμοι τῶν παλαιῶν
[997]	κελεύοντες {ὡς} ἀποθανόντας, ἢ Πυθαγόρας	καὶ	Ἐμπεδοκλῆς ἐθίζοντες εἶναι καὶ πρὸς
[994]	θαυμάζοι τοῦ φερομένου, τὸ φυτάλμιον	καὶ	εὔφορον τῶν ἡμερωτάτων καὶ βιωφελεστάτων
[993]	προσήψατο σαρκὸς καὶ νεκρῶν σωμάτων	καὶ	ἑώλων προθέμενος τραπέζας ὄψα καὶ
[993]	δυσδιαστατοῦντι πεφυρμένος ὑγρῷ καὶ πυρὶ	καὶ	ζάλαις ἀνέμων· οὔπω δ´ ἥλιος
[995]	Ἀττικοὶ καὶ παχεῖς καὶ ἀναισθήτους	καὶ	ἠλιθίους μάλιστα διὰ τὰς ἀδηφαγίας
[994]	ἢ νὴ Δία πραῧ ναι	καὶ	ἡμερῶσαι καὶ καταστῆσαι, εἶτα παρεὶς
[997]	ἀγάλμασι καὶ γραφαῖς, ἀλλὰ φόνον	καὶ	θάνατον ἀνθρώπων καὶ τραύματα καὶ
[993]	καὶ φωνὴν λαβόντες· Ὦ μακάριοι	καὶ	θεοφιλεῖς οἱ νῦν ὄντες ὑμεῖς,
[998]	Νικήρατον περιεώρων ἀπολλύμενον τὸν Νικίου	καὶ	Θηραμένη τὸν στρατηγὸν καὶ Πολέμαρχον
[996]	δεινοῖς, ᾗ φησιν ὁ Πλάτων,	καὶ	θνητὰ φρονοῦσιν ἀρχὴν τοῦ δόγματος
[995]	καὶ ῥωμαλέον, ψυχὴν δὲ ἀσθενέα.	καὶ	ἵνα μὴ τοῖς ἀθληταῖς ἀπεχθάνωμαι,
[993]	ἀλλοτρίων καὶ τραυμάτων θανασίμων χυμοὺς	καὶ	ἰχῶρας ἀπολαμβάνουσαν. (Εἷρπον μὲν ῥινοί,
[998]	πρῶτον ἄγριόν τι ζῷον ἐβρώθη	καὶ	κακοῦργον, εἶτ´ ὄρνις τις ἢ
[994]	συλλαμβάνοντες ἀποκτιννύομεν, ἃ νὴ Δία	καὶ	κάλλους ἕνεκα καὶ χάριτος ἡ
[994]	καὶ τὴν χώραν ἐμπιπλάντα γονίμου	καὶ	καρποφόρου ῥεύματος μὴ τοῦτο θαυμάζοι
[997]	ἐν σκότει πιαίνουσιν ἀλλοκότοις μίγμασι	καὶ	καρυκείαις τισὶν αὐτῶν τὴν σάρκα
[998]	πρόβατον καὶ τὸν οἰκουρὸν ἀλεκτρυόνα·	καὶ	κατὰ μικρὸν οὕτω τὴν ἀπληστίαν
[994]	Δία πραῧ ναι καὶ ἡμερῶσαι	καὶ	καταστῆσαι, εἶτα παρεὶς τοῦτο τοῦ
[995]	εὐτονία καὶ πνεύματος θερμότης τρέψαι	καὶ	κατεργάσασθαι δυνατὴ τὸ βαρὺ καὶ
[994]	κινδύνων ἢ νὴ Δί´ ἐλέγχῳ	καὶ	κατηγορίᾳ τολμημάτων καὶ (ἀποδείξεων, ῥέοντα
[996]	τοῦ φόνου κολάσεις {τε τούτων}	καὶ	κεραυνώσεις, ᾐνιγμένος ἐστὶ μῦθος εἰς
[993]	ἔμπροσθεν βρυχώμενα μέρη καὶ φθεγγόμενα	καὶ	κινούμενα καὶ βλέποντα· πῶς ἡ
[997]	λίθους πολυτελεῖς· ἀλλ´ ἕπεται οἰκίᾳ	καὶ	κλίνῃ καὶ τραπέζῃ καὶ κύλικι
[995]	καὶ τὰς ψυχὰς ὑπὸ πλησμονῆς	καὶ	κόρου παχύνουσιν· Οἶνος γὰρ καὶ
[995]	καὶ κατεργάσασθαι δυνατὴ τὸ βαρὺ	καὶ	κρεῶδες· ἀλλ´ αὐτόθεν ἡ φύσις
[994]	βιωφελεστάτων καρπῶν, ἀλλ´ ἰδών που	καὶ	κροκόδειλον ἐννηχόμενον καὶ ἀσπίδα (κατασυρομένην
[997]	μάλιστα φλεγμαῖνον· ἄλλοι γεράνων ὄμματα	καὶ	κύκνων ἀπορράψαντες καὶ ἀποκλείσαντες ἐν
[997]	οἰκίᾳ καὶ κλίνῃ καὶ τραπέζῃ	καὶ	κύλικι τοιαύτῃ δεῖπνον ἀφελὲς καὶ
[997]	δ´ οὔθασι συῶν ἐπιτόκων ἐναλλόμενοι	καὶ	λακτίζοντες, ἵν´ αἷμα καὶ γάλα
[993]	ὧν δεῖ τρέφεσθαι ζώντων ἔτι	καὶ	λαλούντων, καὶ διαταττόμενον ἀρτύσεις τινὰς
[998]	φονέα τοῦ υἱοῦ πέλεκυν ἀραμένην	καὶ	λέγουσαν Ὠνητέραν δὴ τήνδ´ ἐγὼ
[994]	δράκοντας ἀγρίους καλεῖτε καὶ παρδάλεις	καὶ	λέοντας, αὐτοὶ δὲ μιαιφονεῖτ´ εἰς
[995]	ἀλλ´, ὡς λύκοι καὶ ἄρκτοι	(καὶ	λέοντες αὐτοί, ὅσα ἐσθίουσι, φονεύουσιν,
[994]	ὀροβάγχην, εἶτ´ ἀφεὶς ἐκεῖνα καρποῦσθαι	καὶ	ληίζεσθαι μέμφοιτο περὶ τούτων. Τί
[997]	εἰσενεγκεῖν τραπέζας καὶ δάπιδας ἁλουργοὺς	καὶ	λίθους πολυτελεῖς· ἀλλ´ ἕπεται οἰκίᾳ
[994]	περὶ τούτων. Τί οὖν, εἰ	καὶ	λόγον ῥήτορος ὁρῶν ἐν δίκῃ
[993]	λίμναισιν ἄμορφα καὶ πηλοῖς βαθέσι	καὶ	λόχμαις ἀφόροις καὶ ὕλαις ἐξηγρίωτο·
[997]	λακτίζοντες, ἵν´ αἷμα καὶ γάλα	καὶ	λύθρον ἐμβρύων ὁμοῦ συμφθαρέντων ἐν
[994]	γὰρ δὴ λέοντάς γ´ ἀμυνόμενοι	καὶ	λύκους ἐσθίομεν· ἀλλὰ ταῦτα μὲν
[997]	καὶ διαχεόμενον τὴν σάρκα θρύψῃ	καὶ	μαλάξῃ· οἱ δ´ οὔθασι συῶν
[995]	Καὶ γὰρ οὕτως αὐτῶν διαλυθέντων	καὶ	μαλαχθέντων καὶ τρόπον τινὰ προσαπέντων
[997]	τὴν σάρκα ὀψοποιοῦντες. Ἐξ ὧν	καὶ	μάλιστα δῆλόν ἐστιν, ὡς οὐ
[997]	καὶ θάνατον ἀνθρώπων καὶ τραύματα	καὶ	μάχας θέαμα ποιεῖσθαι πολυτελέστατον. Οὕτως
[994]	ἀσεβεῖτε Δήμητραν καὶ τὸν ἡμερίδην	καὶ	μειλίχιον αἰσχύνετε Διόνυσον, ὡς οὐχ
[998]	μὲν Σκύθαις φιλοσοφῆσαι καὶ Σογδιανοῖς	καὶ	Μελαγχλαίνοις, περὶ ὧν Ἡρόδοτος ἱστορῶν
[994]	τῶν δικαζόντων, ἃς δεῖ τρέψαι	καὶ	μεταβαλεῖν ἢ νὴ Δία πραῧ
[998]	ἀλλάσσει δ´ ἡ φύσις ἅπαντα	καὶ	μετοικίζει Σαρκῶν ἀλλογνῶτι περιστέλλουσα χιτῶνι
[994]	παρεὶς τοῦτο τοῦ πράγματος ὁρᾶν	καὶ	μετρεῖν τὸ φύλαιον καὶ ἀγώνισμα,
[999]	τὰ περιττὰ τῶν ἡδονῶν ἐσπουδάκασι;	Καὶ	μὴν ἀκόλουθον ἦν αὐτοῖς, εἰ
[994]	δρῦν τινα καὶ φηγόν, ζείδωρον	καὶ	μητέρα καὶ τροφὸν (ἀποκαλοῦντες· ἐκείνην
[996]	οὕτως ἡμᾶς ἑαυτῶν τὴν γαστριμαργίαν	καὶ	μιαιφονίαν ἐκτεμόντας ἁγνεῦσαι τὸν λοιπὸν
[994]	(κατασυρομένην καὶ μύας, ἄγρια ζῷα	καὶ	μιαρά, ταύτας λέγοι τὰς αἰτίας
[994]	κροκόδειλον ἐννηχόμενον καὶ ἀσπίδα (κατασυρομένην	καὶ	μύας, ἄγρια ζῷα καὶ μιαρά,
[993]	ὣς γίγνετο φωνή· τοῦτο πλάσμα	καὶ	μῦθός ἐστι, τὸ δέ γε
[996]	κοινότερον ἔλεγον· τὴν δὲ μεγάλην	καὶ	μυστηριώδη καὶ ἄπιστον ἀνδράσι δεινοῖς,
[995]	οὐδ´ ἄψυχον ἄν τις φάγοι	καὶ	νεκρὸν οἷόν ἐστιν, ἀλλ´ ἕψουσιν
[993]	τεθνηκότος ζῴου χείλεσι προσήψατο σαρκὸς	καὶ	νεκρῶν σωμάτων καὶ ἑώλων προθέμενος
[993]	οἷον βίου λαχόντες αἰῶνα καρποῦσθε	καὶ	νέμεσθε κλῆρον ἀγαθῶν ἄφθονον· ὅσα
[995]	διακρατησάσης δὲ δεινὰς βαρύτητας ἐμποιεῖ	καὶ	νοσώδεις ἀπεψίας. Διογένης (δ´ ὠμὸν
[997]	ἀφειδῶς, μή τι γελάσωμεν, ἀλλὰ	καὶ	νῦν ἴσως ἁμαρτάνομεν, ὅταν ἁψώμεθα
[994]	ἀβλαβῆ καὶ χειροήθη καὶ ἄκεντρα	καὶ	νωδὰ πρὸς τὸ δακεῖν συλλαμβάνοντες
[995]	προσηγόρευον· Οὗτοι δ´ αὖ σῦς	καὶ	ὁ Μένανδρος οἳ γνάθους ἔχουσι,
[995]	ὁ Μένανδρος οἳ γνάθους ἔχουσι,	καὶ	ὁ Πίνδαρος Γνῶναί τ´ ἔπειτα
[998]	βοῶν ἐπάσαντ´ ἀροτήρων. Οὕτω τοι	καὶ	οἱ τυραννοῦντες ἄρχουσι μιαιφονίας. Ὥσπερ
[995]	λαμπρὸν ἀλλὰ βύθιον καὶ ἀχλυώδη	καὶ	ὀλισθάνοντα ταῖς αὐγαῖς ὁρῶμεν. ~Οὕτω
[998]	κεχώρηκεν; Ἴσος γ´, ὦ θεοί,	καὶ	ὅμοιος ὁ κίνδυνος, ἐκεῖ, ἂν
[995]	παρέδωκεν· αἰτοῦντος δ´ ἐκείνου τυρὸν	καὶ	ὄξος καὶ ἔλαιον, Ἀλλ´ εἰ
[993]	λαλούντων, καὶ διαταττόμενον ἀρτύσεις τινὰς	καὶ	ὀπτήσεις καὶ παραθέσεις· τούτων ἔδει
[994]	πού τινος αἴρας στάχυν ἐνιδὼν	καὶ	ὀροβάγχην, εἶτ´ ἀφεὶς ἐκεῖνα καρποῦσθαι
[997]	πολεμῶν δήπου τερέτροις καὶ σκεπάρνοις	καὶ	ὅσα λεπτουργεῖν πέφυκεν ἀλλ´ εἰδὼς
[996]	ἡμέραν διαλεγόμενος τὸ τοῦ Ξενοκράτους,	καὶ	ὅτι Ἀθηναῖοι τῷ ζῶντα τὸν
[997]	βιβλίων τούτων, μὴ καθαιρόμενοι χεῖρας	καὶ	ὄψεις καὶ πόδας καὶ ἀκοάς,
[994]	ἀνθρώπων πλουσίων νεκροκόσμοις χρωμένων (μαγείροις	καὶ	ὀψοποιοῖς, δεινότερον δ´ ἀποκομιζομένην· πλείονα
[998]	νῦν λογικὸν αὖθις γίγνεται ἄλογον	καὶ	πάλιν ἥμερον τὸ νῦν ἄγριον,
[993]	διαταττόμενον ἀρτύσεις τινὰς καὶ ὀπτήσεις	καὶ	παραθέσεις· τούτων ἔδει ζητεῖν τὸν
[997]	καὶ ἀναγκαῖον τέλος ἐν ὠμότητι	καὶ	παρανομίᾳ ποικίλλουσι τὴν ὄρεξιν. Συννοσεῖ
[997]	παροῦσι, τοὺς δὲ παρόντας καλοῦντα	καὶ	παρατιθέντα τῶν σαρκῶν ἀφειδῶς, μή
[994]	μιγνύοντες; Ἀλλὰ δράκοντας ἀγρίους καλεῖτε	καὶ	παρδάλεις καὶ λέοντας, αὐτοὶ δὲ
[994]	τῇ ῥύμῃ τῆς φορᾶς, συνεκπεσούσας	καὶ	παρολισθούσας τῷ λοιπῷ τοῦ λόγου;
[997]	οἱ καὶ τέκνα καὶ φίλους	καὶ	πατέρας καὶ γυναῖκας ἐσθίειν κελεύοντες
[995]	γὰρ Βοιωτοὺς ἡμᾶς οἱ Ἀττικοὶ	καὶ	παχεῖς καὶ ἀναισθήτους καὶ ἠλιθίους
[997]	τρισὶ ῥήτραις τὸ ἀπὸ πρίονος	καὶ	πελέκεως γίγνεσθαι τὰ θυρώματα τῶν
[999]	ἦν αὐτοῖς, εἰ μύρον ἐξελαύνουσι	καὶ	πέμμα τῶν συμποσίων, μᾶλλον αἷμα
[996]	πρὸς γαστέρας ὦτα μὴ ἐχούσας·	καὶ	πέποται ὁ τῆς συνηθείας κυκεών,
[999]	τῶν δείπνων ἐν τοῖς ἀχρήστοις	καὶ	περιττοῖς, τὸ δ´ ἀνήμερον τῆς
[994]	οὐ τὸ καθάριον ἐν διαίτῃ	καὶ	περιττὸν ἐν συνέσει τῶν ἀθλίων,
[994]	βίου χρόνον, ἐφ´ ἃ γέγονε	καὶ	πέφυκεν. εἶθ´ ἃς φθέγγεται καὶ
[993]	ἀτάκτοις, καὶ πολλὰ λίμναισιν ἄμορφα	καὶ	πηλοῖς βαθέσι καὶ λόχμαις ἀφόροις
[996]	φέγγος ἀμβλύτητα καὶ σύγχυσιν ἔχειν	καὶ	πλανᾶσθαι καὶ φέρεσθαι, πρὸς τὰ
[997]	ἡδονῆς οὐκ ἐχούσαις ἀποπειρώμενος πάντα	καὶ	πλανώμενος ὁ ἀκολασταίνων ἐξέπεσεν εἰς
[995]	τὸν ἥλιον δι´ ἀέρος ὑγροῦ	καὶ	πλῆθος ἀναθυμιάσεων ἀπέπτων ἀθροίσαντος οὐ
[995]	ὀδόντος πρόσεστιν, οὐ κοιλίας εὐτονία	καὶ	πνεύματος θερμότης τρέψαι καὶ κατεργάσασθαι
[997]	μὴ καθαιρόμενοι χεῖρας καὶ ὄψεις	καὶ	πόδας καὶ ἀκοάς, εἰ μὴ
[993]	δὲ θαυμάζω καὶ τίνι πάθει	καὶ	ποίᾳ (ψυχῇ {ἢ λόγῳ} ὁ
[994]	παντοδαποῖς, εἰς ψυχὰς ὁμοίως πολλὰς	καὶ	ποικίλας καὶ διαφόρους τῶν ἀκροωμένων
[998]	Νικίου καὶ Θηραμένη τὸν στρατηγὸν	καὶ	Πολέμαρχον τὸν φιλόσοφον· οὕτω τὸ
[998]	ἀπληστίαν στομώσαντες (ἐπὶ σφαγὰς ἀνθρώπων	καὶ	πολέμους καὶ φόνους προῆλθον. Ἀλλ´
[993]	δ´ ὕβριστο ποταμῶν ἐκβολαῖς ἀτάκτοις,	καὶ	πολλὰ λίμναισιν ἄμορφα καὶ πηλοῖς
[995]	πυρὸς ἐκβάλῃ κατεργασίαν τῶν κρεῶν·	καὶ	πολλῶν περιεστώτων αὐτὸν ἀνθρώπων, ἐγκαλυψάμενος
[997]	ὣς ἅμα τρέχει πᾶσα τρυφὴ	καὶ	πολυτέλεια. Ποῖον οὖν οὐ πολυτελὲς
[997]	(ἀλλ´ ὑπὸ κόρου καὶ ὕβρεως	καὶ	πολυτελείας ἡδονὴν πεποίηνται τὴν ἀνομίαν·
[994]	ὑποβλέψας που τοῖς ληίοις τούτοις	καί	πού τινος αἴρας στάχυν ἐνιδὼν
[996]	πρὸς ἀλλότρια καὶ ἀσύμφυλα διακείμενος	{καὶ}	πράως καὶ φιλανθρώπως; Ἐμνήσθην δὲ
[996]	περιφερομένης. Οὐ χεῖρον δ´ ἴσως	καὶ	προανακρούσασθαι καὶ προαναφωνῆσαι τὰ τοῦ
[996]	χεῖρον δ´ ἴσως καὶ προανακρούσασθαι	καὶ	προαναφωνῆσαι τὰ τοῦ Ἐμπεδοκλέους· ἀλληγορεῖ
[995]	Ὑπὲρ ὑμῶν φησίν ἐγὼ παραβάλλομαι	καὶ	προκινδυνεύω. Καλόν, ὦ Ζεῦ, κίνδυνον·
[998]	ἰχθὺς εἵλκυστο· καὶ γευσάμενον οὕτω	καὶ	προμελετῆσαν ἐν ἐκείνοις τὸ φονικὸν
[999]	τοῖς πάθεσιν ἐμβλέψαντες τοῖς ἑαυτῶν	καὶ	πρὸς ἑαυτοὺς ἀνθρωπικῶς λαλήσαντες καὶ
[997]	Πυθαγόρας καὶ Ἐμπεδοκλῆς ἐθίζοντες εἶναι	καὶ	πρὸς τὰ ἀλλογενῆ δικαίους. Σὺ
[996]	τῶν νεκρῶν τὴν κοιλίαν ἐξελόντες	καὶ	πρὸς τὸν ἥλιον ἀνασχόντες ἐκβάλλουσιν
[993]	προθέμενος τραπέζας ὄψα καὶ τρυφὰς	{καὶ}	προσέτι εἶπεν τὰ μικρὸν ἔμπροσθεν
[993]	θολερῷ καὶ δυσδιαστατοῦντι πεφυρμένος ὑγρῷ	καὶ	πυρὶ καὶ ζάλαις ἀνέμων· οὔπω
[998]	νόμοι τῶν παλαιῶν ἦσαν Ἑλλήνων	καὶ	πυρία καὶ δίαιται {ὅτι πρὸς
[995]	ἐμφορήσιες σῶμα μὲν ἰσχυρὸν ποιέουσι	καὶ	ῥωμαλέον, ψυχὴν δὲ ἀσθενέα. καὶ
[999]	πέμμα τῶν συμποσίων, μᾶλλον αἷμα	καὶ	σάρκα δυσχεραίνειν. Νῦν δ´ ὥσπερ
[995]	καὶ κόρου παχύνουσιν· Οἶνος γὰρ	καὶ	σαρκῶν ἐμφορήσιες σῶμα μὲν ἰσχυρὸν
[995]	καὶ φαρμάκων, ἀλλοιοῦντες καὶ τρέποντες	καὶ	σβεννύοντες ἡδύσμασι μυρίοις τὸν φόνον,
[997]	προσφέρεσθαι, οὐ πολεμῶν δήπου τερέτροις	καὶ	σκεπάρνοις καὶ ὅσα λεπτουργεῖν πέφυκεν
[998]	λόγους, ἐκεῖνα μὲν Σκύθαις φιλοσοφῆσαι	καὶ	Σογδιανοῖς καὶ Μελαγχλαίνοις, περὶ ὧν
[994]	ἄλλα φλεγμονῆς ἦν ἅπαντα μεστὰ	καὶ	στυγνότητος. Ὑμᾶς δὲ τοὺς νῦν
[996]	ψυχῆς καὶ τὸ φέγγος ἀμβλύτητα	καὶ	σύγχυσιν ἔχειν καὶ πλανᾶσθαι καὶ
[997]	ἀλλήλοις τὰ αἰσθητήρια καὶ συναναπείθεται	καὶ	συνακολασταίνει μὴ κρατοῦντα τῶν φυσικῶν
[997]	Συννοσεῖ γὰρ ἀλλήλοις τὰ αἰσθητήρια	καὶ	συναναπείθεται καὶ συνακολασταίνει μὴ κρατοῦντα
[994]	ῥήτορος ὁρῶν ἐν δίκῃ τινὶ	καὶ	συνηγορίᾳ πληθύοντα καὶ φερόμενον ἐπὶ
[998]	τὸ ἀνήμερον, τὸ ἀκόλαστον, τὸ	καὶ	σώματι νόσους καὶ βαρύτητας ἐμποιοῦν
[999]	πολὺς τόνος εἰς τὴν γαστέρα	καὶ	τὰ ὀπτανεῖα; Τί τὴν ἡδονὴν
[996]	Διόνυσον μεμυθευμένα πάθη τοῦ διαμελισμοῦ	καὶ	τὰ Τιτάνων ἐπ´ αὐτὸν τολμήματα
[996]	λόγος παρακαλεῖ ταῖς τε διανοίαις	καὶ	ταῖς προθυμίαις γενέσθαι. Χαλεπὸν μὲν
[997]	γίγνεσθαι τὰ θυρώματα τῶν οἰκιῶν	καὶ	(τὰς ἐρέψεις, ἄλλο δ´ ὄργανον
[995]	σώμασι γίγνονται παρὰ φύσιν, (ἀλλὰ	καὶ	τὰς ψυχὰς ὑπὸ πλησμονῆς καὶ
[996]	ἢ τῶν παρὰ φύσιν αἰσθανόμεθα.	Καὶ	ταῦτα μὲν ἐκεῖ κοινότερον ἔλεγον·
[993]	πρῶτος ἄνθρωπος ἥψατο φόνου στόματι	καὶ	τεθνηκότος ζῴου χείλεσι προσήψατο σαρκὸς
[997]	βέλτιον ἐξημεροῦσι τῶν φιλοσόφων, οἱ	καὶ	τέκνα καὶ φίλους καὶ πατέρας
[993]	ἐξηγρίωτο· φορὰ δ´ ἡμέρων καρπῶν	καὶ	τέχνης ὄργανον οὐδὲν ἦν οὐδὲ
[995]	καὶ τῇ σμικρότητι τοῦ στόματος	καὶ	τῇ μαλακότητι τῆς γλώσσης καὶ
[995]	καὶ τῇ μαλακότητι τῆς γλώσσης	καὶ	τῇ πρὸς πέψιν ἀμβλύτητι τοῦ
[995]	φύσις τῇ λειότητι τῶν ὀδόντων	καὶ	τῇ σμικρότητι τοῦ στόματος καὶ
[994]	νὴ Δία τὴν γῆν ταύτην	καὶ	τὴν ἄρουραν ἀποβλέψας ἐμπεπλησμένην ἡμέρων
[998]	δεινὸν φήσετε πάντες. Σκόπει δὲ	καὶ	τὴν (ἐν τῇ τραγῳδίᾳ Μερόπην
[994]	τις τὸν Νεῖλον ὁρῶν πλημμυροῦντα	καὶ	τὴν χώραν ἐμπιπλάντα γονίμου καὶ
[994]	τῆς ὠμότητος· δεινὸν μέν ἐστι	καὶ	τιθεμένην ἰδεῖν τράπεζαν ἀνθρώπων πλουσίων
[993]	ἀπείχετο σαρκοφαγίας, ἐγὼ δὲ θαυμάζω	καὶ	τίνι πάθει καὶ ποίᾳ (ψυχῇ
[994]	δὲ τοὺς νῦν τίς λύσσα	καὶ	τίς οἶστρος ἄγει πρὸς μιαιφονίαν,
[996]	κυκέων ἀπάτας τε γόους τε·	καὶ	τὸ ἄγκιστρον ἐκβάλλειν τῆς σαρκοφαγίας
[998]	φονικὸν ἐπὶ βοῦν ἐργάτην ἦλθε	καὶ	τὸ κοσμοῦν πρόβατον καὶ τὸν
[998]	ψυχαὶ σώμασιν ἐν ταῖς παλιγγενεσίαις	καὶ	τὸ νῦν λογικὸν αὖθις γίγνεται
[998]	ἐν νυκτομαχίᾳ στρατοπέδων ἀνδρὶ πεπτωκότι	καὶ	τὸ σῶμα κρυπτομένῳ τοῖς ὅπλοις
[996]	ἀνάγκη τὸ γάνωμα τῆς ψυχῆς	καὶ	τὸ φέγγος ἀμβλύτητα καὶ σύγχυσιν
[994]	Τί τὴν θεσμοφόρον ἀσεβεῖτε Δήμητραν	καὶ	τὸν ἡμερίδην καὶ μειλίχιον αἰσχύνετε
[998]	ἦλθε καὶ τὸ κοσμοῦν πρόβατον	καὶ	τὸν οἰκουρὸν ἀλεκτρυόνα· καὶ κατὰ
[996]	δυσθεώρητα τέλη τῶν πραγμάτων αὐγὴν	καὶ	τόνον οὐκ ἐχούσης. Χωρὶς δὲ
[998]	τις τὰ βιβλία παρ´ ἄλληλα	καὶ	τοὺς λόγους, ἐκεῖνα μὲν Σκύθαις
[996]	δαιμονικὸν οἱ παλαιοὶ Τιτᾶνας ὠνόμασαν,	{καὶ}	τοῦτ´ ἔστι κολαζομένους καὶ δίκην
[999]	πανταχόθεν ἐξελαύνοντες. Οὐ μὴν ἀλλὰ	καὶ	τοῦτ´ ἤδη σκεψώμεθα, τὸ μηδὲν
[999]	τὰ ξενικὰ τῶν ἡδυσμάτων· ἀλλὰ	καὶ	τούτων ἀποτρέπεσθε, τὸ μὴ χρήσιμον
[997]	ἀλλ´ ἕπεται οἰκίᾳ καὶ κλίνῃ	καὶ	τραπέζῃ καὶ κύλικι τοιαύτῃ δεῖπνον
[997]	ἀλλὰ φόνον καὶ θάνατον ἀνθρώπων	καὶ	τραύματα καὶ μάχας θέαμα ποιεῖσθαι
[993]	ὁ μολυσμὸς ἑλκῶν ψαύουσαν ἀλλοτρίων	καὶ	τραυμάτων θανασίμων χυμοὺς καὶ ἰχῶρας
[995]	διὰ πυρὸς καὶ φαρμάκων, ἀλλοιοῦντες	καὶ	τρέποντες καὶ σβεννύοντες ἡδύσμασι μυρίοις
[998]	ἐπιτήδειος προσηγορεύθη, καὶ δεύτερον ὁμοίως	καὶ	τρίτον· εἶτ´ ἐκ τούτου συνήθεις
[995]	οὕτως αὐτῶν διαλυθέντων καὶ μαλαχθέντων	καὶ	τρόπον τινὰ προσαπέντων ἔργον ἐστὶ
[994]	καὶ φηγόν, ζείδωρον καὶ μητέρα	καὶ	τροφὸν (ἀποκαλοῦντες· ἐκείνην {ἣν} ὁ
[993]	{ἃς} δρέπεσθαι πάρεστιν· ἔξεστιν ὑμῖν	καὶ	τρυφᾶν μὴ μιαινομένοις. Ἡμᾶς δὲ
[993]	καὶ ἑώλων προθέμενος τραπέζας ὄψα	καὶ	τρυφὰς {καὶ} προσέτι εἶπεν τὰ
[998]	μὴ φθάσῃ τὸν ἐπιλαμβανόμενον γέροντα	καὶ	τρώσῃ τὸ μειράκιον. Εἰ δ´
[995]	κύκλῳ διαδίδωσιν, ἄχρις οὗ ἐμφράξῃ	καὶ	τυφλώσῃ τις τῇ χειρὶ τῆς
[995]	αὐτὸν ἀνθρώπων, ἐγκαλυψάμενος τῷ τρίβωνι	καὶ	τῷ στόματι προσφέρων τὸ κρέας
[997]	ἢ τῆς μητρὸς ἀποτεμόντα μερίδας	καὶ	(τῶν φίλων ἀποπεμπόμενον τοῖς μὴ
[997]	οὐδ´ ἀναγκαίως (ἀλλ´ ὑπὸ κόρου	καὶ	ὕβρεως καὶ πολυτελείας ἡδονὴν πεποίηνται
[993]	πηλοῖς βαθέσι καὶ λόχμαις ἀφόροις	καὶ	ὕλαις ἐξηγρίωτο· φορὰ δ´ ἡμέρων
[995]	ἢ ἄρν´ ἢ λαγωὸν διάρρηξον	καὶ	φάγε προσπεσὼν ἔτι ζῶντος, ὡς
[994]	ῥίζαν εὐτυχὲς ἦν; ~Βαλάνουδὲ γευσάμενοι	καὶ	φαγόντες ἐχορεύσαμεν ὑφ´ ἡδονῆς περὶ
[995]	ἕψουσιν ὀπτῶσι μεταβάλλουσι διὰ πυρὸς	καὶ	φαρμάκων, ἀλλοιοῦντες καὶ τρέποντες καὶ
[996]	καὶ σύγχυσιν ἔχειν καὶ πλανᾶσθαι	καὶ	φέρεσθαι, πρὸς τὰ λεπτὰ καὶ
[994]	δίκῃ τινὶ καὶ συνηγορίᾳ πληθύοντα	καὶ	φερόμενον ἐπὶ βοηθείᾳ κινδύνων ἢ
[994]	τολμημάτων καὶ (ἀποδείξεων, ῥέοντα δὲ	καὶ	φερόμενον οὐχ ἁπλῶς οὐδὲ λιτῶς,
[994]	ὑφ´ ἡδονῆς περὶ δρῦν τινα	καὶ	φηγόν, ζείδωρον καὶ μητέρα καὶ
[993]	τὰ μικρὸν ἔμπροσθεν βρυχώμενα μέρη	καὶ	φθεγγόμενα καὶ κινούμενα καὶ βλέποντα·
[996]	καὶ ἀσύμφυλα διακείμενος {καὶ} πράως	καὶ	φιλανθρώπως; Ἐμνήσθην δὲ τρίτην ἡμέραν
[997]	τῶν φιλοσόφων, οἱ καὶ τέκνα	καὶ	φίλους καὶ πατέρας καὶ γυναῖκας
[993]	παρὰ φύσιν, ὅτ´ (ἰλὺς ἠσθίετο	καὶ	φλοιὸς ἐβρώθη ξύλου καὶ ἄγρωστινεὑρεῖν
[993]	μὴ μιαινομένοις. Ἡμᾶς δὲ σκυθρωπότατον	καὶ	φοβερώτατον ἐδέξατο βίου καὶ χρόνου
[996]	βασανίζων τοῦ παραιρουμένου (τὸ ζῆν	καὶ	φονεύοντος, ἀλλὰ μᾶλλον, ὡς ἔοικε,
[999]	τὸ δ´ ἀνήμερον τῆς πολυτελείας	καὶ	φονικὸν οὐ παραιτοῦνται. Ναί, φησίν,
[998]	ὅταν ἐθισθῶμεν {μὴ} αἵματος ἄνευ	καὶ	φόνου μὴ ξένον ἑστιᾶν, μὴ
[998]	(ἐπὶ σφαγὰς ἀνθρώπων καὶ πολέμους	καὶ	φόνους προῆλθον. Ἀλλ´ ἐὰν μὴ
[994]	αἰδεῖσθε τοὺς ἡμέρους καρποὺς αἵματι	καὶ	φόνῳ μιγνύοντες; Ἀλλὰ δράκοντας ἀγρίους
[997]	ἣν ἐπὶ κτήσει τοῦ οἰκείου	καὶ	φυγῇ τοῦ ἀλλοτρίου παρὰ τῆς
[993]	ἂν αἴσθησιν ἐν τῷ παρόντι	καὶ	φωνὴν λαβόντες· Ὦ μακάριοι καὶ
[994]	νὴ Δία καὶ κάλλους ἕνεκα	καὶ	χάριτος ἡ φύσις ἔοικεν ἐξενεγκεῖν.
[994]	μὲν ἐῶμεν, τὰ δ´ ἀβλαβῆ	καὶ	χειροήθη καὶ ἄκεντρα καὶ νωδὰ
[993]	σκυθρωπότατον καὶ φοβερώτατον ἐδέξατο βίου	καὶ	χρόνου μέρος, εἰς πολλὴν καὶ
[998]	σώματι νόσους καὶ βαρύτητας ἐμποιοῦν	καὶ	ψυχὴν ἐπὶ πόλεμον ἀνομώτερον τρεπομένην
[993]	ἀμφ´ ὀβελοῖς ἐμεμύκει ὀπταλέα τε	καὶ	ὠμά, βοῶν δ´ ὣς γίγνετο
[997]	θεάμασιν ἀνημέροις ἀπάθεια πρὸς ἀνθρώπους	καὶ	ὠμότης. Διὰ τοῦτο διέταττεν ὁ
[996]	δίκην ἐπέθηκαν· οὐκ ἔστι δ´,	οἶμαι,	χείρων ὁ ζῶντα βασανίζων τοῦ
[995]	κρέας Ὑπὲρ ὑμῶν φησίν ἐγὼ	παραβάλλομαι	καὶ προκινδυνεύω. Καλόν, ὦ Ζεῦ,
[994]	καὶ δικαιολογίας ἑκάστου λέγοντος Οὐ	παραιτοῦμαί	σου τὴν ἀνάγκην ἀλλὰ τὴν
[995]	καὶ ἵνα μὴ τοῖς ἀθληταῖς	ἀπεχθάνωμαι,	συγγενέσι χρῶμαι παραδείγμασι· τοὺς γὰρ
[995]	μὴ τοῖς ἀθληταῖς ἀπεχθάνωμαι, συγγενέσι	χρῶμαι	παραδείγμασι· τοὺς γὰρ Βοιωτοὺς ἡμᾶς
[994]	μεταβαλεῖν ἢ νὴ Δία πραῧ	ναι	καὶ ἡμερῶσαι καὶ καταστῆσαι, εἶτα
[999]	πολυτελείας καὶ φονικὸν οὐ παραιτοῦνται.	Ναί,	φησίν, οὐδὲν γὰρ ἡμῖν πρὸς
[998]	τινος λέγοντος οὐ πάνυ μὲν	εἰδέναι	βεβαίως, οἴεσθαι δὲ καὶ δοκεῖν
[995]	τὴν σαρκοφαγίαν. Εἰ δὲ λέγεις	πεφυκέναι	σεαυτὸν ἐπὶ τοιαύτην ἐδωδήν, ὃ
[994]	φθέγγεται καὶ διατρίζει φωνὰς ἀνάρθρους	εἶναι	δοκοῦμεν, οὐ παραιτήσεις καὶ δεήσεις
[997]	ἢ Πυθαγόρας καὶ Ἐμπεδοκλῆς ἐθίζοντες	εἶναι	καὶ πρὸς τὰ ἀλλογενῆ δικαίους.
[999]	τοῦτ´ ἤδη σκεψώμεθα, τὸ μηδὲν	εἶναι	πρὸς τὰ ζῷα δίκαιον ἡμῖν,
[996]	δοκεῖ παλαιότερος οὗτος ὁ λόγος	εἶναι·	τὰ γὰρ δὴ περὶ τὸν
[993]	τὴν αἰτίαν ἂν εἴποι τις	εἶναι	τὴν ἀπορίαν· οὐ γὰρ ἐπιθυμίαις
[998]	ἀδελφὸν ἢ πατέρα ἢ σύσκηνον	εἶναι·	τί βέλτιον, ὑπονοίᾳ προσθέμενον οὐκ
[996]	φιλανθρωπίαν ἐθισμὸς οὐ δοκεῖ θαυμαστὸν	εἶναι;	Τίς γὰρ ἂν ἀδικήσειεν ἄνθρωπον
[995]	γνάθους ἔχουσι, καὶ ὁ Πίνδαρος	Γνῶναί	τ´ ἔπειτα Αὐγὴ ξηρὴ ψυχὴ
[995]	Καίτοι χάριέν γε τὸ τοῦ	(σκευάσαι	παρέδωκεν· αἰτοῦντος δ´ ἐκείνου τυρὸν
[996]	δ´ ἴσως καὶ προανακρούσασθαι καὶ	προαναφωνῆσαι	τὰ τοῦ Ἐμπεδοκλέους· ἀλληγορεῖ γὰρ
[995]	προσαπέντων ἔργον ἐστὶ τὴν πέψιν	κρατῆσαι,	καὶ διακρατησάσης δὲ δεινὰς βαρύτητας
[994]	πραῧ ναι καὶ ἡμερῶσαι καὶ	καταστῆσαι,	εἶτα παρεὶς τοῦτο τοῦ πράγματος
[998]	τοὺς λόγους, ἐκεῖνα μὲν Σκύθαις	φιλοσοφῆσαι	καὶ Σογδιανοῖς καὶ Μελαγχλαίνοις, περὶ
[996]	τὴν γαστριμαργίαν καὶ μιαιφονίαν ἐκτεμόντας	ἁγνεῦσαι	τὸν λοιπὸν βίον· ἐπεὶ ἥ
[998]	κρέας, ἐνταῦθα δ´, ἂν ἀπιστῶ,	φονεῦσαι	τέκνον ἢ ἕτερον οἰκεῖον. ~(Οὐκ
[997]	τὴν ἐδωδὴν ἀκρασίαι τὸ φυσικὸν	παρελθοῦσαι	καὶ ἀναγκαῖον τέλος ἐν ὠμότητι
[996]	βρώσεως σαρκῶν καὶ ἀλληλοφαγίας δίκην	τίνουσαι	σώμασι θνητοῖς ἐνδέδενται. (Καίτοι δοκεῖ
[994]	νὴ Δία πραῧ ναι καὶ	ἡμερῶσαι	καὶ καταστῆσαι, εἶτα παρεὶς τοῦτο
[993]	ἄφθονον· ὅσα φύεται ὑμῖν, ὅσα	τρυγᾶται·	ὅσον πλοῦτον ἐκ πεδίων, ὅσας
[994]	γέγονε καὶ πέφυκεν. εἶθ´ ἃς	φθέγγεται	καὶ διατρίζει φωνὰς ἀνάρθρους εἶναι
[997]	γὰρ ἀλλήλοις τὰ αἰσθητήρια καὶ	συναναπείθεται	καὶ συνακολασταίνει μὴ κρατοῦντα τῶν
[998]	καὶ τὸ νῦν λογικὸν αὖθις	γίγνεται	ἄλογον καὶ πάλιν ἥμερον τὸ
[997]	ἁλουργοὺς καὶ λίθους πολυτελεῖς· ἀλλ´	ἕπεται	οἰκίᾳ καὶ κλίνῃ καὶ τραπέζῃ
[993]	νέμεσθε κλῆρον ἀγαθῶν ἄφθονον· ὅσα	φύεται	ὑμῖν, ὅσα τρυγᾶται· ὅσον πλοῦτον
[995]	φόνον, ἵν´ ἡ γεῦσις ἐξαπατηθεῖσα	προσδέξηται	τὸ ἀλλότριον. Καίτοι χάριέν γε
[998]	ἦσαν Ἑλλήνων καὶ πυρία καὶ	δίαιται	{ὅτι πρὸς τὰ ἄλογα ζῷα
[998]	Μελαγχλαίνοις, περὶ ὧν Ἡρόδοτος ἱστορῶν	ἀπιστεῖται·	τὰ δὲ Πυθαγόρου καὶ Ἐμπεδοκλέους
[996]	ἀλληλοφαγίας δίκην τίνουσαι σώμασι θνητοῖς	ἐνδέδενται.	(Καίτοι δοκεῖ παλαιότερος οὗτος ὁ
[997]	καὶ ὕβρεως καὶ πολυτελείας ἡδονὴν	πεποίηνται	τὴν ἀνομίαν· εἶθ´ ὥσπερ ἐν
[995]	μόνον αἱ κρεοφαγίαι τοῖς σώμασι	γίγνονται	παρὰ φύσιν, (ἀλλὰ καὶ τὰς
[997]	μάχας θέαμα ποιεῖσθαι πολυτελέστατον. Οὕτως	ἕπονται	παρανόμοις τραπέζαις συνουσίαι ἀκρατεῖς, ἀφροδισίοις
[999]	τῆς πολυτελείας καὶ φονικὸν οὐ	παραιτοῦνται.	Ναί, φησίν, οὐδὲν γὰρ ἡμῖν
[998]	ἐὰν μὴ προσαποδείξῃ τις, ὅτι	χρῶνται	κοινοῖς αἱ ψυχαὶ σώμασιν ἐν
[996]	γαστέρας ὦτα μὴ ἐχούσας· καὶ	πέποται	ὁ τῆς συνηθείας κυκεών, ὥσπερ
[995]	πρὸς πέψιν ἀμβλύτητι τοῦ πνεύματος	ἐξόμνυται	τὴν σαρκοφαγίαν. Εἰ δὲ λέγεις
[994]	πρῶτον μὲν ἀπὸ τῶν σωμάτων	δηλοῦται	τῆς κατασκευῆς. Οὐδενὶ γὰρ ἔοικε
[997]	πολυτελὲς δεῖπνον, εἰς ὃ {οὐ}	θανατοῦταί	τι ἔμψυχον; Μικρὸν ἀνάλωμα ἡγούμεθα
[998]	τις, ὅτι χρῶνται κοινοῖς αἱ	ψυχαὶ	σώμασιν ἐν ταῖς παλιγγενεσίαις καὶ
[995]	κοιλίας εὐτονία καὶ πνεύματος θερμότης	τρέψαι	καὶ κατεργάσασθαι δυνατὴ τὸ βαρὺ
[994]	ἢ τῶν δικαζόντων, ἃς δεῖ	τρέψαι	καὶ μεταβαλεῖν ἢ νὴ Δία
[995]	αὐτὸς διὰ σεαυτοῦ, μὴ χρησάμενος	κοπίδι	μηδὲ τυμπάνῳ τινὶ μηδὲ πελέκει·
[995]	Ἀθηναίων, προεκινδύνευσεν ὁ φιλόσοφος ὠμῷ	πολύποδι	διαμαχόμενος, ἵνα τὸν βίον ἀποθηριώσῃ;
[995]	προσπεσὼν ἔτι ζῶντος, ὡς ἐκεῖνα.	Εἰ	δ´ ἀναμένεις νεκρὸν γενέσθαι τὸ
[998]	γέροντα καὶ τρώσῃ τὸ μειράκιον.	Εἰ	δ´ ἕτερος γέρων παρεστήκοι λέγων
[998]	ὁ Πλάτων (ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλυζομένους	Εἰ	δὲ θείη τις τὰ βιβλία
[995]	τοῦ πνεύματος ἐξόμνυται τὴν σαρκοφαγίαν.	Εἰ	δὲ λέγεις πεφυκέναι σεαυτὸν ἐπὶ
[993]	ὢν τότ´ ἀνέμενε. Τί θαυμαστόν,	εἰ	ζῴων ἐχρησάμεθα σαρξὶ παρὰ φύσιν,
[996]	τῆς ἀκρασίας. Οὐ μὴν ἀλλ´	εἰ	καὶ ἀδύνατον ἤδη διὰ τὴν
[994]	μέμφοιτο περὶ τούτων. Τί οὖν,	εἰ	καὶ λόγον ῥήτορος ὁρῶν ἐν
[997]	ὄψεις καὶ πόδας καὶ ἀκοάς,	εἰ	μὴ νὴ Δί´ ἐκείνων καθαρμός
[998]	ψυχαῖς εἰς σώματα πάλιν μεταβολῆς	εἰ	μὴ πίστεως ἄξιον τὸ ἀποδεικνύμενον,
[999]	Καὶ μὴν ἀκόλουθον ἦν αὐτοῖς,	εἰ	μύρον ἐξελαύνουσι καὶ πέμμα τῶν
[998]	ὁ δέ ἀνάσχου· τί γὰρ	εἰ	συγγενοῦς ἢ φίλου τινος ἐνταῦθα
[995]	καὶ ὄξος καὶ ἔλαιον, Ἀλλ´	εἰ	ταῦτ´ εἶχον« εἶπεν οὐκ ἂν
[998]	καὶ δέους τὸ ἀμφίβολον. Οἷον	εἴ	τις ἐν νυκτομαχίᾳ στρατοπέδων ἀνδρὶ
[994]	φύσις ἔοικεν ἐξενεγκεῖν. Ὅμοιον ὡς	εἴ	τις τὸν Νεῖλον ὁρῶν πλημμυροῦντα
[994]	τίς λύσσα καὶ τίς οἶστρος	ἄγει	πρὸς μιαιφονίαν, οἷς τοσαῦτα περίεστι
[998]	ἱερεῖον ἀνακεκλασμένῳ τραχήλῳ ὑποκείμενον, εἶτα	λέγει	τῶν φιλοσόφων ὁ μέν Κατάκοψον,
[995]	ἐπιλαμβανόμενος· ὀφθαλμὸς ὑγροῦ πλεονάσαντος ἀναπλησθεὶς	μαραυγεῖ	καὶ ἀτονεῖ πρὸς τὸ οἰκεῖον
[993]	ἔτι, {καὶ} διδάσκοντα ἀφ´ ὧν	δεῖ	τρέφεσθαι ζώντων ἔτι καὶ λαλούντων,
[994]	ἀκροωμένων ἢ τῶν δικαζόντων, ἃς	δεῖ	τρέψαι καὶ μεταβαλεῖν ἢ νὴ
[993]	καὶ ὀπτήσεις καὶ παραθέσεις· τούτων	ἔδει	ζητεῖν τὸν πρῶτον ἀρξάμενον οὐ
[998]	δ´ ἡ φύσις ἅπαντα καὶ	μετοικίζει	Σαρκῶν ἀλλογνῶτι περιστέλλουσα χιτῶνι αῦτ´
[994]	πέφυκεν. εἶθ´ ἃς φθέγγεται καὶ	διατρίζει	φωνὰς ἀνάρθρους εἶναι δοκοῦμεν, οὐ
[993]	ἐγὼ δὲ θαυμάζω καὶ τίνι	πάθει	καὶ ποίᾳ (ψυχῇ {ἢ λόγῳ}
[998]	τί βέλτιον, ὑπονοίᾳ προσθέμενον οὐκ	ἀληθεῖ	προέσθαι τὸν ἐχθρὸν ὡς φίλον,
[997]	τὸ θρυπτόμενον καὶ ἐκλυόμενον αἰσχρὰς	ποθεῖ	ψηλαφήσεις καὶ γυναικώδεις γαργαλισμούς. Ταῦτα
[998]	ὅσον ἐν τῷ θεάτρῳ κίνημα	ποιεῖ,	συνεξορθιάζουσα φόβῳ, καὶ δέος μὴ
[995]	καὶ διακρατησάσης δὲ δεινὰς βαρύτητας	ἐμποιεῖ	καὶ νοσώδεις ἀπεψίας. Διογένης (δ´
[998]	θεοί, καὶ ὅμοιος ὁ κίνδυνος,	ἐκεῖ,	ἂν ἀπειθῶ, μὴ φαγεῖν κρέας,
[996]	φύσιν αἰσθανόμεθα. Καὶ ταῦτα μὲν	ἐκεῖ	κοινότερον ἔλεγον· τὴν δὲ μεγάλην
[995]	κοπίδι μηδὲ τυμπάνῳ τινὶ μηδὲ	πελέκει·	ἀλλ´, ὡς λύκοι καὶ ἄρκτοι
[996]	ὁ πρὸς φιλανθρωπίαν ἐθισμὸς οὐ	δοκεῖ	θαυμαστὸν εἶναι; Τίς γὰρ ἂν
[996]	τίνουσαι σώμασι θνητοῖς ἐνδέδενται. (Καίτοι	δοκεῖ	παλαιότερος οὗτος ὁ λόγος εἶναι·
[993]	ῥινοί, κρέα δ´ ἀμφ´ ὀβελοῖς	ἐμεμύκει	ὀπταλέα τε καὶ ὠμά, βοῶν
[996]	σαρκοφαγίας προσφάτους ἡμᾶς ὁ λόγος	παρακαλεῖ	ταῖς τε διανοίαις καὶ ταῖς
[995]	σεαυτὸν ἐπὶ τοιαύτην ἐδωδήν, ὃ	βούλει	φαγεῖν πρῶτον αὐτὸς ἀπόκτεινον, ἀλλ´
[997]	τὰ αἰσθητήρια καὶ συναναπείθεται καὶ	συνακολασταίνει	μὴ κρατοῦντα τῶν φυσικῶν μέτρων.
[995]	ὑγροῦ πλεονάσαντος ἀναπλησθεὶς μαραυγεῖ καὶ	ἀτονεῖ	πρὸς τὸ οἰκεῖον ἔργον· τὸν
[996]	ἐκτεμόντας ἁγνεῦσαι τὸν λοιπὸν βίον·	ἐπεὶ	ἥ γε γαστὴρ οὐ μιαιφόνον
[996]	καὶ διαπεπαρμένον οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν.	Ἐπεὶ	καλῶς εἶχεν, ὥσπερ Αἰγύπτιοι τῶν
[997]	παρὰ τῆς φύσεως ἕκαστον εἴληχε.	Σκόπει	δ´ ἡμᾶς πότεροι βέλτιον ἐξημεροῦσι
[998]	πολέμιον; Ἐκεῖνο δεινὸν φήσετε πάντες.	Σκόπει	δὲ καὶ τὴν (ἐν τῇ
[994]	τινὸς ὁρῶν Ἀλλ´ οὐδὲν ἡμᾶς	δυσωπεῖ,	οὐ χρόας ἀνθηρὸν εἶδος, (οὐ
[995]	νεκρὸν γενέσθαι τὸ ἐσθιόμενον καὶ	δυσωπεῖ	σε παροῦσα ψυχὴ ἀπολαύειν τῆς
[994]	δ´ ἥδιον φάγῃς μή μ´	ἀναίρει.	Ὢ τῆς ὠμότητος· δεινὸν μέν
[996]	καὶ προαναφωνῆσαι τὰ τοῦ Ἐμπεδοκλέους·	ἀλληγορεῖ	γὰρ ἐνταῦθα τὰς ψυχάς, ὅτι
[994]	ἐν διαίτῃ καὶ περιττὸν ἐν	συνέσει	τῶν ἀθλίων, ἀλλὰ σαρκιδίου μικροῦ
[997]	ἀκοῆς, φαντασίας συνέσεως, ἣν ἐπὶ	κτήσει	τοῦ οἰκείου καὶ φυγῇ τοῦ
[997]	καὶ παρανομίᾳ ποικίλλουσι τὴν ὄρεξιν.	Συννοσεῖ	γὰρ ἀλλήλοις τὰ αἰσθητήρια καὶ
[998]	πάλιν ἥμερον τὸ νῦν ἄγριον,	ἀλλάσσει	δ´ ἡ φύσις ἅπαντα καὶ
[997]	κύκνων ἀπορράψαντες καὶ ἀποκλείσαντες ἐν	σκότει	πιαίνουσιν ἀλλοκότοις μίγμασι καὶ καρυκείαις
[997]	Ἄθηλος ἵππῳ πῶλος ὣς ἅμα	τρέχει	πᾶσα τρυφὴ καὶ πολυτέλεια. Ποῖον
[998]	ἀλλογνῶτι περιστέλλουσα χιτῶνι αῦτ´ οὐκ	ἀποτρέψει	τὸ ἀνήμερον, τὸ ἀκόλαστον, τὸ
[997]	καὶ κλίνῃ καὶ τραπέζῃ καὶ	κύλικι	τοιαύτῃ δεῖπνον ἀφελὲς καὶ ἄριστον
[995]	κρέας δεόμεθα, ἀναμιγνύντες ἔλαιον οἶνον	μέλι	γάρον ὄξος ἡδύσμασι Συριακοῖς Ἀραβικοῖς,
[998]	λέγουσαν Ὠνητέραν δὴ τήνδ´ ἐγὼ	δίδωμί	σοι πληγήν ὅσον ἐν τῷ
[994]	τῶν σωμάτων δηλοῦται τῆς κατασκευῆς.	Οὐδενὶ	γὰρ ἔοικε τὸ ἀνθρώπου σῶμα
[994]	λόγον ῥήτορος ὁρῶν ἐν δίκῃ	τινὶ	καὶ συνηγορίᾳ πληθύοντα καὶ φερόμενον
[993]	Αʹ (Ἀλλὰ σὺ μὲν ἐρωτᾷς	τίνι	λόγῳ Πυθαγόρας ἀπείχετο σαρκοφαγίας, ἐγὼ
[995]	μὴ χρησάμενος κοπίδι μηδὲ τυμπάνῳ	τινὶ	μηδὲ πελέκει· ἀλλ´, ὡς λύκοι
[993]	σαρκοφαγίας, ἐγὼ δὲ θαυμάζω καὶ	τίνι	πάθει καὶ ποίᾳ (ψυχῇ {ἢ
[995]	περιεστώτων αὐτὸν ἀνθρώπων, ἐγκαλυψάμενος τῷ	τρίβωνι	καὶ τῷ στόματι προσφέρων τὸ
[996]	λόγῳ κινεῖν, ὥσπερ ναῦν ἐν	χειμῶνι	ναύκληρος ἢ μηχανὴν αἴρειν ποιητικὸς
[998]	καὶ μετοικίζει Σαρκῶν ἀλλογνῶτι περιστέλλουσα	χιτῶνι	αῦτ´ οὐκ ἀποτρέψει τὸ ἀνήμερον,
[993]	Τί θαυμαστόν, εἰ ζῴων ἐχρησάμεθα	σαρξὶ	παρὰ φύσιν, ὅτ´ (ἰλὺς ἠσθίετο
[995]	παραδείγμασι· τοὺς γὰρ Βοιωτοὺς ἡμᾶς	οἱ	Ἀττικοὶ καὶ παχεῖς καὶ ἀναισθήτους
[997]	τὴν σάρκα θρύψῃ καὶ μαλάξῃ·	οἱ	δ´ οὔθασι συῶν ἐπιτόκων ἐναλλόμενοι
[997]	πότεροι βέλτιον ἐξημεροῦσι τῶν φιλοσόφων,	οἱ	καὶ τέκνα καὶ φίλους καὶ
[995]	ψυχὴ σοφωτάτη κατὰ τὸν Ἡράκλειτον·	οἱ	κενοὶ πίθοι κρουσθέντες ἠχοῦσι, γενόμενοι
[996]	βασανίζοντες· οἷα νῦν πολλὰ δρῶσιν	οἱ	μὲν εἰς σφαγὴν ὑῶν ὠθοῦντες
[993]	λαβόντες· Ὦ μακάριοι καὶ θεοφιλεῖς	οἱ	νῦν ὄντες ὑμεῖς, οἷον βίου
[996]	βίαιον οὐ θεῖον ἀλλὰ δαιμονικὸν	οἱ	παλαιοὶ Τιτᾶνας ὠνόμασαν, {καὶ} τοῦτ´
[998]	ἐπάσαντ´ ἀροτήρων. Οὕτω τοι καὶ	οἱ	τυραννοῦντες ἄρχουσι μιαιφονίας. Ὥσπερ (γὰρ
[995]	αὖ σῦς καὶ ὁ Μένανδρος	οἳ	γνάθους ἔχουσι, καὶ ὁ Πίνδαρος
[998]	Τίνες οὖν ὕστερον τοῦτ´ ἔγνωσαν;	Οἳ	πρῶτοι κακοεργὸν ἐχαλκεύσαντο μάχαιραν εἰνοδίην,
[995]	Ἀλλ´ οὐδ´ ἄψυχον ἄν τις	φάγοι	καὶ νεκρὸν οἷόν ἐστιν, ἀλλ´
[994]	ἄγρια ζῷα καὶ μιαρά, ταύτας	λέγοι	τὰς αἰτίας τῆς μέμψεως κατὰ
[994]	τὸ φύλαιον καὶ ἀγώνισμα, παραρρήσεις	ἐκλέγοι,	ἃς κατιὼν ὁ λόγος συγκατήνεγκε
[998]	ψυχὴ κεχώρηκεν; Ἴσος γ´, ὦ	θεοί,	καὶ ὅμοιος ὁ κίνδυνος, ἐκεῖ,
[994]	καὶ καρποφόρου ῥεύματος μὴ τοῦτο	θαυμάζοι	τοῦ φερομένου, τὸ φυτάλμιον καὶ
[995]	κατὰ τὸν Ἡράκλειτον· οἱ κενοὶ	πίθοι	κρουσθέντες ἠχοῦσι, γενόμενοι δὲ πλήρεις
[996]	οὐ θεῖον ἀλλὰ δαιμονικὸν οἱ	παλαιοὶ	Τιτᾶνας ὠνόμασαν, {καὶ} τοῦτ´ ἔστι
[996]	τὸ τοῦ Ξενοκράτους, καὶ ὅτι	Ἀθηναῖοι	τῷ ζῶντα τὸν κριὸν ἐκδείραντι
[993]	παρόντι καὶ φωνὴν λαβόντες· Ὦ	μακάριοι	καὶ θεοφιλεῖς οἱ νῦν ὄντες
[996]	ἐστιν. Ἐπεὶ καλῶς εἶχεν, ὥσπερ	Αἰγύπτιοι	τῶν νεκρῶν τὴν κοιλίαν ἐξελόντες
[998]	μειράκιον. Εἰ δ´ ἕτερος γέρων	παρεστήκοι	λέγων παῖσον, πολέμιός ἐστιν« ἕτερος
[995]	τοὺς γὰρ Βοιωτοὺς ἡμᾶς οἱ	Ἀττικοὶ	καὶ παχεῖς καὶ ἀναισθήτους καὶ
[995]	τινὶ μηδὲ πελέκει· ἀλλ´, ὡς	λύκοι	καὶ ἄρκτοι (καὶ λέοντες αὐτοί,
[997]	τοῦ ζῴου τὸ μάλιστα φλεγμαῖνον·	ἄλλοι	γεράνων ὄμματα καὶ κύκνων ἀπορράψαντες
[998]	δὲ Πυθαγόρου καὶ Ἐμπεδοκλέους δόγματα	νόμοι	τῶν παλαιῶν ἦσαν Ἑλλήνων καὶ
[995]	σοφωτάτη κατὰ τὸν Ἡράκλειτον· οἱ	κενοὶ	πίθοι κρουσθέντες ἠχοῦσι, γενόμενοι δὲ
[997]	ἐσθίοντος· ἀλλ´ ἡμεῖς σε, φήσουσι,	θεασάμενοι	τοῦ πατρὸς τεθνηκότος ἢ τῆς
[994]	τινα ῥίζαν εὐτυχὲς ἦν; ~Βαλάνουδὲ	γευσάμενοι	καὶ φαγόντες ἐχορεύσαμεν ὑφ´ ἡδονῆς
[994]	ταῦτα μάτην ἀπέθανεν· ἕτερα δὲ	φειδόμενοι	τῶν παρατεθέντων οὐκ ἐῶσι τέμνειν
[997]	οἱ δ´ οὔθασι συῶν ἐπιτόκων	ἐναλλόμενοι	καὶ λακτίζοντες, ἵν´ αἷμα καὶ
[995]	οἱ κενοὶ πίθοι κρουσθέντες ἠχοῦσι,	γενόμενοι	δὲ πλήρεις οὐχ ὑπακούουσι ταῖς
[998]	τρίτον· εἶτ´ ἐκ τούτου συνήθεις	γενόμενοι	Νικήρατον περιεώρων ἀπολλύμενον τὸν Νικίου
[994]	Οὐ γὰρ δὴ λέοντάς γ´	ἀμυνόμενοι	καὶ λύκους ἐσθίομεν· ἀλλὰ ταῦτα
[996]	διὰ τὴν συνήθειαν τὸ (ἀναμάρτητον,	αἰσχυνόμενοι	τῷ ἁμαρτάνοντι χρησόμεθα διὰ τὸν
[997]	ἁψώμεθα τῶν βιβλίων τούτων, μὴ	καθαιρόμενοι	χεῖρας καὶ ὄψεις καὶ πόδας
[994]	οὐκ ἐῶσι τέμνειν οὐδὲ κατακόπτειν,	παραιτούμενοι	νεκρά, ζώντων δ´ οὐκ ἐφείσαντο.
[993]	καὶ ἰχῶρας ἀπολαμβάνουσαν. (Εἷρπον μὲν	ῥινοί,	κρέα δ´ ἀμφ´ ὀβελοῖς ἐμεμύκει
[993]	ἐπιχειρήσασι σαρκοφαγεῖν τὴν αἰτίαν ἂν	εἴποι	τις εἶναι τὴν ἀπορίαν· οὐ
[997]	ἕκαστον εἴληχε. Σκόπει δ´ ἡμᾶς	πότεροι	βέλτιον ἐξημεροῦσι τῶν φιλοσόφων, οἱ
[998]	Ὠνητέραν δὴ τήνδ´ ἐγὼ δίδωμί	σοι	πληγήν ὅσον ἐν τῷ θεάτρῳ
[997]	συνουσίαι ἀκρατεῖς, ἀφροδισίοις αἰσχροῖς ἀκροάσεις	ἄμουσοι,	μέλεσι καὶ ἀκούσμασιν ἀναισχύντοις θέατρα
[998]	δὲ βοῶν ἐπάσαντ´ ἀροτήρων. Οὕτω	τοι	καὶ οἱ τυραννοῦντες ἄρχουσι μιαιφονίας.
[996]	δίκην τίνουσαι σώμασι θνητοῖς ἐνδέδενται.	(Καίτοι	δοκεῖ παλαιότερος οὗτος ὁ λόγος
[998]	γάμον ἑορτάζειν, μὴ φίλοις συγγίγνεσθαι.	(Καίτοι	τῆς λεγομένης ταῖς ψυχαῖς εἰς
[995]	γεῦσις ἐξαπατηθεῖσα προσδέξηται τὸ ἀλλότριον.	Καίτοι	χάριέν γε τὸ τοῦ (σκευάσαι
[995]	πελέκει· ἀλλ´, ὡς λύκοι καὶ	ἄρκτοι	(καὶ λέοντες αὐτοί, ὅσα ἐσθίουσι,
[994]	καλεῖτε καὶ παρδάλεις καὶ λέοντας,	αὐτοὶ	δὲ μιαιφονεῖτ´ εἰς ὠμότητα καταλιπόντες
[995]	λύκοι καὶ ἄρκτοι (καὶ λέοντες	αὐτοί,	ὅσα ἐσθίουσι, φονεύουσιν, ἄνελε δήγματι
[995]	μάλιστα διὰ τὰς ἀδηφαγίας προσηγόρευον·	Οὗτοι	δ´ αὖ σῦς καὶ ὁ
[998]	πρῶτοι κακοεργὸν ἐχαλκεύσαντο μάχαιραν εἰνοδίην,	πρῶτοι	δὲ βοῶν ἐπάσαντ´ ἀροτήρων. Οὕτω
[998]	οὖν ὕστερον τοῦτ´ ἔγνωσαν; Οἳ	πρῶτοι	κακοεργὸν ἐχαλκεύσαντο μάχαιραν εἰνοδίην, πρῶτοι
[994]	καὶ συνηγορίᾳ πληθύοντα καὶ φερόμενον	ἐπὶ	βοηθείᾳ κινδύνων ἢ νὴ Δί´
[998]	προμελετῆσαν ἐν ἐκείνοις τὸ φονικὸν	ἐπὶ	βοῦν ἐργάτην ἦλθε καὶ τὸ
[997]	ὄψεως ἀκοῆς, φαντασίας συνέσεως, ἣν	ἐπὶ	κτήσει τοῦ οἰκείου καὶ φυγῇ
[998]	καὶ βαρύτητας ἐμποιοῦν καὶ ψυχὴν	ἐπὶ	πόλεμον ἀνομώτερον τρεπομένην διαφθεῖρον, ὅταν
[994]	ἔοικε τὸ ἀνθρώπου σῶμα τῶν	ἐπὶ	σαρκοφαγίᾳ γεγονότων, οὐ γρυπότης χείλους,
[998]	μικρὸν οὕτω τὴν ἀπληστίαν στομώσαντες	(ἐπὶ	σφαγὰς ἀνθρώπων καὶ πολέμους καὶ
[996]	τίνοντας. ΠΕΡΙ ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑΣ ΛΟΓΟΣ Βʹ	(Ἐπὶ	τὰ ἕωλα τῆς σαρκοφαγίας προσφάτους
[993]	εἰς ἡδονὰς παρὰ φύσιν ἀσυμφύλους	ἐπὶ	ταῦτ´ ἦλθον· ἀλλ´ εἴποιεν ἂν
[995]	Εἰ δὲ λέγεις πεφυκέναι σεαυτὸν	ἐπὶ	τοιαύτην ἐδωδήν, ὃ βούλει φαγεῖν
[998]	τὴν (ἐν τῇ τραγῳδίᾳ Μερόπην	ἐπὶ	τὸν υἱὸν αὐτὸν ὡς φονέα
[998]	εἴ τις ἐν νυκτομαχίᾳ στρατοπέδων	ἀνδρὶ	πεπτωκότι καὶ τὸ σῶμα κρυπτομένῳ
[993]	δρόμον, ἠῶ καὶ δύσιν ἔκρινεν,	περὶ	δ´ ἤγαγεν αὖθις ὀπίσσω καρποφόροισιν
[994]	καὶ φαγόντες ἐχορεύσαμεν ὑφ´ ἡδονῆς	περὶ	δρῦν τινα καὶ φηγόν, ζείδωρον
[993]		~ΠΕΡΙ	ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑΣ ΛΟΓΟΣ Αʹ (Ἀλλὰ σὺ
[996]	ἔστι κολαζομένους καὶ δίκην τίνοντας.	ΠΕΡΙ	ΣΑΡΚΟΦΑΓΙΑΣ ΛΟΓΟΣ Βʹ (Ἐπὶ τὰ
[997]	εἰς τὰ ἄρρητα, οὕτως αἱ	περὶ	τὴν ἐδωδὴν ἀκρασίαι τὸ φυσικὸν
[996]	λόγος εἶναι· τὰ γὰρ δὴ	περὶ	τὸν Διόνυσον μεμυθευμένα πάθη τοῦ
[997]	Δί´ ἐκείνων καθαρμός ἐστι τὸ	περὶ	τούτων διαλέγεσθαι ~Ποτίμῳ λόγῳ ὥς
[994]	ἐκεῖνα καρποῦσθαι καὶ ληίζεσθαι μέμφοιτο	περὶ	τούτων. Τί οὖν, εἰ καὶ
[998]	φιλοσοφῆσαι καὶ Σογδιανοῖς καὶ Μελαγχλαίνοις,	περὶ	ὧν Ἡρόδοτος ἱστορῶν ἀπιστεῖται· τὰ
[995]	ἐμφράξῃ καὶ τυφλώσῃ τις τῇ	χειρὶ	τῆς πληγῆς περιφερομένης ἐπιλαμβανόμενος· ὀφθαλμὸς
[993]	καὶ δυσδιαστατοῦντι πεφυρμένος ὑγρῷ καὶ	πυρὶ	καὶ ζάλαις ἀνέμων· οὔπω δ´
[997]	θρύψῃ καὶ μαλάξῃ· οἱ δ´	οὔθασι	συῶν ἐπιτόκων ἐναλλόμενοι καὶ λακτίζοντες,
[999]	πρὸς τὰ περιττὰ τῶν ἡδονῶν	ἐσπουδάκασι;	Καὶ μὴν ἀκόλουθον ἦν αὐτοῖς,
[995]	τοῖς ἀθληταῖς ἀπεχθάνωμαι, συγγενέσι χρῶμαι	παραδείγμασι·	τοὺς γὰρ Βοιωτοὺς ἡμᾶς οἱ
[997]	ἀποκλείσαντες ἐν σκότει πιαίνουσιν ἀλλοκότοις	μίγμασι	καὶ καρυκείαις τισὶν αὐτῶν τὴν
[997]	πυρρίχαις χαίρειν μηδὲ χειρονομίαις μηδ´	ὀρχήμασι	γλαφυροῖς μηδ´ ἀγάλμασι καὶ γραφαῖς,
[997]	χειρονομίαις μηδ´ ὀρχήμασι γλαφυροῖς μηδ´	ἀγάλμασι	καὶ γραφαῖς, ἀλλὰ φόνον καὶ
[995]	ἀλλοιοῦντες καὶ τρέποντες καὶ σβεννύοντες	ἡδύσμασι	μυρίοις τὸν φόνον, ἵν´ ἡ
[995]	ἔλαιον οἶνον μέλι γάρον ὄξος	ἡδύσμασι	Συριακοῖς Ἀραβικοῖς, ὥσπερ ὄντως νεκρὸν
[995]	τοίνυν μόνον αἱ κρεοφαγίαι τοῖς	σώμασι	γίγνονται παρὰ φύσιν, (ἀλλὰ καὶ
[996]	σαρκῶν καὶ ἀλληλοφαγίας δίκην τίνουσαι	σώμασι	θνητοῖς ἐνδέδενται. (Καίτοι δοκεῖ παλαιότερος
[996]	μεγάλην καὶ μυστηριώδη καὶ ἄπιστον	ἀνδράσι	δεινοῖς, ᾗ φησιν ὁ Πλάτων,
[993]	Ἢ τοῖς μὲν πρώτοις ἐκείνοις	ἐπιχειρήσασι	σαρκοφαγεῖν τὴν αἰτίαν ἂν εἴποι
[993]	πολλὰ λίμναισιν ἄμορφα καὶ πηλοῖς	βαθέσι	καὶ λόχμαις ἀφόροις καὶ ὕλαις
[994]	ἁπλῶς οὐδὲ λιτῶς, ἀλλ´ ὁμοῦ	πάθεσι	πολλοῖς μᾶλλον δὲ παντοδαποῖς, εἰς
[997]	ἀκρατεῖς, ἀφροδισίοις αἰσχροῖς ἀκροάσεις ἄμουσοι,	μέλεσι	καὶ ἀκούσμασιν ἀναισχύντοις θέατρα ἔκφυλα,
[993]	φόνου στόματι καὶ τεθνηκότος ζῴου	χείλεσι	προσήψατο σαρκὸς καὶ νεκρῶν σωμάτων
[995]	ἵνα μὴ τοῖς ἀθληταῖς ἀπεχθάνωμαι,	συγγενέσι	χρῶμαι παραδείγμασι· τοὺς γὰρ Βοιωτοὺς
[998]	Ὥσπερ (γὰρ τὸ πρῶτον ἀπέκτειναν	Ἀθήνησι	τὸν κάκιστον τῶν συκοφαντῶν, ὃς
[997]	ὁ θεῖος Λυκοῦργος ἐν ταῖς	τρισὶ	ῥήτραις τὸ ἀπὸ πρίονος καὶ
[995]	σαρκῶν ἐμφορήσιες σῶμα μὲν ἰσχυρὸν	ποιέουσι	καὶ ῥωμαλέον, ψυχὴν δὲ ἀσθενέα.
[995]	ἄρκτοι (καὶ λέοντες αὐτοί, ὅσα	ἐσθίουσι,	φονεύουσιν, ἄνελε δήγματι βοῦν ἢ
[995]	οἷόν ἐστιν, ἀλλ´ ἕψουσιν ὀπτῶσι	μεταβάλλουσι	διὰ πυρὸς καὶ φαρμάκων, ἀλλοιοῦντες
[997]	τέλος ἐν ὠμότητι καὶ παρανομίᾳ	ποικίλλουσι	τὴν ὄρεξιν. Συννοσεῖ γὰρ ἀλλήλοις
[999]	ἀκόλουθον ἦν αὐτοῖς, εἰ μύρον	ἐξελαύνουσι	καὶ πέμμα τῶν συμποσίων, μᾶλλον
[997]	(τῶν φίλων ἀποπεμπόμενον τοῖς μὴ	παροῦσι,	τοὺς δὲ παρόντας καλοῦντα καὶ
[997]	Σκόπει δ´ ἡμᾶς πότεροι βέλτιον	ἐξημεροῦσι	τῶν φιλοσόφων, οἱ καὶ τέκνα
[999]	εἰς τὰς ἐφημερίδας φιλοσοφοῦντες δαπάνην	ἀφαιροῦσι	τῶν δείπνων ἐν τοῖς ἀχρήστοις
[997]	μὴ ἐσθίοντος· ἀλλ´ ἡμεῖς σε,	φήσουσι,	θεασάμενοι τοῦ πατρὸς τεθνηκότος ἢ
[995]	ἠχοῦσι, γενόμενοι δὲ πλήρεις οὐχ	ὑπακούουσι	ταῖς πληγαῖς· τῶν χαλκωμάτων τὰ
[995]	καὶ ὁ Μένανδρος οἳ γνάθους	ἔχουσι,	καὶ ὁ Πίνδαρος Γνῶναί τ´
[995]	Ἡράκλειτον· οἱ κενοὶ πίθοι κρουσθέντες	ἠχοῦσι,	γενόμενοι δὲ πλήρεις οὐχ ὑπακούουσι
[998]	Οὕτω τοι καὶ οἱ τυραννοῦντες	ἄρχουσι	μιαιφονίας. Ὥσπερ (γὰρ τὸ πρῶτον
[997]	ὠδῖσιν ἀναδόντος, ὦ Ζεῦ καθάρσιε,	φάγωσι	τοῦ ζῴου τὸ μάλιστα φλεγμαῖνον·
[994]	δὲ φειδόμενοι τῶν παρατεθέντων οὐκ	ἐῶσι	τέμνειν οὐδὲ κατακόπτειν, παραιτούμενοι νεκρά,
[995]	νεκρὸν οἷόν ἐστιν, ἀλλ´ ἕψουσιν	ὀπτῶσι	μεταβάλλουσι διὰ πυρὸς καὶ φαρμάκων,
[998]	ἢ πατέρα ἢ σύσκηνον εἶναι·	τί	βέλτιον, ὑπονοίᾳ προσθέμενον οὐκ ἀληθεῖ
[998]	τὸ ζῷον ὁ δέ ἀνάσχου·	τί	γὰρ εἰ συγγενοῦς ἢ φίλου
[997]	παρατιθέντα τῶν σαρκῶν ἀφειδῶς, μή	τι	γελάσωμεν, ἀλλὰ καὶ νῦν ἴσως
[997]	δεῖπνον, εἰς ὃ {οὐ} θανατοῦταί	τι	ἔμψυχον; Μικρὸν ἀνάλωμα ἡγούμεθα ψυχήν;
[998]	φιλόσοφον· οὕτω τὸ πρῶτον ἄγριόν	τι	ζῷον ἐβρώθη καὶ κακοῦργον, εἶτ´
[993]	ἐτησίους σπόρος ὢν τότ´ ἀνέμενε.	Τί	θαυμαστόν, εἰ ζῴων ἐχρησάμεθα σαρξὶ
[994]	οἷς τοσαῦτα περίεστι τῶν ἀναγκαίων;	Τί	καταψεύδεσθε τῆς γῆς ὡς τρέφειν
[994]	καὶ ληίζεσθαι μέμφοιτο περὶ τούτων.	Τί	οὖν, εἰ καὶ λόγον ῥήτορος
[995]	παροῦσα ψυχὴ ἀπολαύειν τῆς σαρκός,	τί	παρὰ φύσιν ἐσθίεις τὸ ἄψυχον;
[999]	τὴν γαστέρα καὶ τὰ ὀπτανεῖα;	Τί	τὴν ἡδονὴν θηλύνοντες καὶ διαβάλλοντες
[994]	γῆς ὡς τρέφειν μὴ δυναμένης;	Τί	τὴν θεσμοφόρον ἀσεβεῖτε Δήμητραν καὶ
[995]	αὐτοί, ὅσα ἐσθίουσι, φονεύουσιν, ἄνελε	δήγματι	βοῦν ἢ στόματι σῦν, ἢ
[994]	Οὐκ αἰδεῖσθε τοὺς ἡμέρους καρποὺς	αἵματι	καὶ φόνῳ μιγνύοντες; Ἀλλὰ δράκοντας
[993]	ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἥψατο φόνου	στόματι	καὶ τεθνηκότος ζῴου χείλεσι προσήψατο
[995]	ἐγκαλυψάμενος τῷ τρίβωνι καὶ τῷ	στόματι	προσφέρων τὸ κρέας Ὑπὲρ ὑμῶν
[995]	φονεύουσιν, ἄνελε δήγματι βοῦν ἢ	στόματι	σῦν, ἢ ἄρν´ ἢ λαγωὸν
[998]	ἀνήμερον, τὸ ἀκόλαστον, τὸ καὶ	σώματι	νόσους καὶ βαρύτητας ἐμποιοῦν καὶ
[995]	λαγωὸν διάρρηξον καὶ φάγε προσπεσὼν	ἔτι	ζῶντος, ὡς ἐκεῖνα. Εἰ δ´
[993]	τερατῶδες, πεινῆν τινα τῶν μυκωμένων	ἔτι,	{καὶ} διδάσκοντα ἀφ´ ὧν δεῖ
[993]	ἀφ´ ὧν δεῖ τρέφεσθαι ζώντων	ἔτι	καὶ λαλούντων, καὶ διαταττόμενον ἀρτύσεις
[993]	ἀπὸ τῆς πρώτης γενέσεως ἀπορίαν·	ἔτι	(μὲν οὐρανὸν ἔκρυπτεν ἀὴρ καὶ
[996]	ἀρχὴν τοῦ δόγματος ὀκνῶ μὲν	ἔτι	τῷ λόγῳ κινεῖν, ὥσπερ ναῦν
[993]	τραπέζας ὄψα καὶ τρυφὰς {καὶ}	προσέτι	εἶπεν τὰ μικρὸν ἔμπροσθεν βρυχώμενα
[995]	ἀλλ´ αὐτόθεν ἡ φύσις τῇ	λειότητι	τῶν ὀδόντων καὶ τῇ σμικρότητι
[995]	σμικρότητι τοῦ στόματος καὶ τῇ	μαλακότητι	τῆς γλώσσης καὶ τῇ πρὸς
[997]	παρελθοῦσαι καὶ ἀναγκαῖον τέλος ἐν	ὠμότητι	καὶ παρανομίᾳ ποικίλλουσι τὴν ὄρεξιν.
[995]	λειότητι τῶν ὀδόντων καὶ τῇ	σμικρότητι	τοῦ στόματος καὶ τῇ μαλακότητι
[995]	γλώσσης καὶ τῇ πρὸς πέψιν	ἀμβλύτητι	τοῦ πνεύματος ἐξόμνυται τὴν σαρκοφαγίαν.
[996]	Ἀθηναῖοι τῷ ζῶντα τὸν κριὸν	ἐκδείραντι	δίκην ἐπέθηκαν· οὐκ ἔστι δ´,
[996]	συνήθειαν τὸ (ἀναμάρτητον, αἰσχυνόμενοι τῷ	ἁμαρτάνοντι	χρησόμεθα διὰ τὸν λόγον, ἐδόμεθα
[993]	εἴποιεν ἂν αἴσθησιν ἐν τῷ	παρόντι	καὶ φωνὴν λαβόντες· Ὦ μακάριοι
[993]	ἀὴρ καὶ ἄστρα, θολερῷ καὶ	δυσδιαστατοῦντι	πεφυρμένος ὑγρῷ καὶ πυρὶ καὶ
[996]	διαλεγόμενος τὸ τοῦ Ξενοκράτους, καὶ	ὅτι	Ἀθηναῖοι τῷ ζῶντα τὸν κριὸν
[994]	ἄνδρας ἀρχὴν ἔχειν τὴν φύσιν	ὅτι	γὰρ οὐκ ἔστιν ἀνθρώπῳ κατὰ
[997]	ὅσα λεπτουργεῖν πέφυκεν ἀλλ´ εἰδὼς	ὅτι	διὰ τοιούτων ἔργων οὐκ εἰσοίσεις
[998]	Ἑλλήνων καὶ πυρία καὶ δίαιται	{ὅτι	πρὸς τὰ ἄλογα ζῷα δίκαιον
[996]	ἀλληγορεῖ γὰρ ἐνταῦθα τὰς ψυχάς,	ὅτι	φόνων καὶ βρώσεως σαρκῶν καὶ
[998]	Ἀλλ´ ἐὰν μὴ προσαποδείξῃ τις,	ὅτι	χρῶνται κοινοῖς αἱ ψυχαὶ σώμασιν
[998]	τις ἐν νυκτομαχίᾳ στρατοπέδων ἀνδρὶ	πεπτωκότι	καὶ τὸ σῶμα κρυπτομένῳ τοῖς
[994]	Ὢ τῆς ὠμότητος· δεινὸν μέν	ἐστι	καὶ τιθεμένην ἰδεῖν τράπεζαν ἀνθρώπων
[996]	{τε τούτων} καὶ κεραυνώσεις, ᾐνιγμένος	ἐστὶ	μῦθος εἰς τὴν παλιγγενεσίαν· τὸ
[998]	ἕτερος δὲ Μὴ παίσῃς, υἱός	ἐστι	πότερον ἀδίκημα μεῖζον, ἐχθροῦ κόλασιν
[995]	καὶ τρόπον τινὰ προσαπέντων ἔργον	ἐστὶ	τὴν πέψιν κρατῆσαι, καὶ διακρατησάσης
[993]	φωνή· τοῦτο πλάσμα καὶ μῦθός	ἐστι,	τὸ δέ γε δεῖπνον ἀληθῶς
[998]	φιλοσόφων ὁ μέν Κατάκοψον, ἄλογόν	ἐστι	τὸ ζῷον ὁ δέ ἀνάσχου·
[997]	μὴ νὴ Δί´ ἐκείνων καθαρμός	ἐστι	τὸ περὶ τούτων διαλέγεσθαι ~Ποτίμῳ
[996]	κριὸν ἐκδείραντι δίκην ἐπέθηκαν· οὐκ	ἔστι	δ´, οἶμαι, χείρων ὁ ζῶντα
[996]	παλαιοὶ Τιτᾶνας ὠνόμασαν, {καὶ} τοῦτ´	ἔστι	κολαζομένους καὶ δίκην τίνοντας. ΠΕΡΙ
[998]	ἄλογα ζῷα δίκαιον ἡμῖν οὐδὲν	ἔστι.	Τίνες οὖν ὕστερον τοῦτ´ ἔγνωσαν;
[994]	ἄγει πρὸς μιαιφονίαν, οἷς τοσαῦτα	περίεστι	τῶν ἀναγκαίων; Τί καταψεύδεσθε τῆς
[998]	φύσις ἅπαντα καὶ μετοικίζει Σαρκῶν	ἀλλογνῶτι	περιστέλλουσα χιτῶνι αῦτ´ οὐκ ἀποτρέψει