Ennéade, liv., chap. |
[1, 4, 50] |
ἄγοντος
τοῦ
ἐν
ἡμῖν
τοιούτου,
|
ᾧ |
ἐμφαίνεται
τὰ
τῆς
διανοίας
καὶ |
[1, 4, 50] |
Δία
θανάτους
θνητῶν
μέγα
ἡγούμενος,
|
ᾧ |
φαμεν
δεῖν
δόγμα
παρεῖναι
περὶ |
[1, 4, 50] |
πῶς
ἐστι
τοῦτο.
Λέγω
δὲ
|
ὧδε· |
ὅτι
μὲν
οὖν
ἔχει
τελείαν |
[1, 4, 50] |
οἷον
εἰ
ὡδὶ
κατακείσεται
ἢ
|
ὡδί, |
διδοὺς
μὲν
τούτῳ
ὅσα
πρὸς |
[1, 4, 50] |
ἄλλων
περικεχυμένων
αὐτόν,
οἷον
εἰ
|
ὡδὶ |
κατακείσεται
ἢ
ὡδί,
διδοὺς
μὲν |
[1, 4, 50] |
Ἀλλ´
ἆρά
γε
ὡς
ἄλλος
|
ὢν |
ἄλλο
τοῦτο
ἔχει;
Ἢ
οὐδ´ |
[1, 4, 50] |
χρείαν
καὶ
δύναται,
αὐτὸς
δὲ
|
ὢν |
ἄλλος
οὐ
κωλυόμενος
καὶ
τοῦτον |
[1, 4, 50] |
δεικνύοιτο
οὗτος
ὁ
ἄνθρωπος
ἄλλος
|
ὢν |
ἢ
τὰ
ἔξω.
Ὁ
δὲ |
[1, 4, 50] |
ἀλλὰ
καὶ
μὴ
γινομένων
νέος
|
ὢν |
μαθεῖν
βουλήσεται,
ἤδη
δὲ
ἐν |
[1, 4, 50] |
βουλήσεται,
ἤδη
δὲ
ἐν
γήρᾳ
|
ὢν |
οὔτε
ταύτας
οὔτε
ἡδονὰς
ἐνοχλεῖν |
[1, 4, 50] |
φύσεως,
κύριος
δὲ
καὶ
αὐτὸς
|
ὢν |
τοῦ
βουλεύσασθαι
περὶ
τούτου.
Ὥστε |
[1, 4, 50] |
πάντων
ἀνθρώπων
ἄρχων
ὡς
ἂν
|
ὢν |
τοῦδε
τοῦ
τόπου,
καὶ
οὐ |
[1, 4, 50] |
πρώτων
κατὰ
φύσιν
μηδὲ
ἐξ
|
ὧν |
τὰ
πρῶτα
κατὰ
φύσιν
μηδ´ |
[1, 4, 50] |
ἐξ
ἄλλων.
Ἀλλ´
ἆρά
γε
|
ὡς |
ἄλλος
ὢν
ἄλλο
τοῦτο
ἔχει; |
[1, 4, 50] |
τὸ
τέλος,
τὰ
δ´
ἄλλα
|
ὡς |
ἂν
καὶ
τόπους
μεταβάλλοι
οὐκ |
[1, 4, 50] |
πλούσιος
καὶ
πάντων
ἀνθρώπων
ἄρχων
|
ὡς |
ἂν
ὢν
τοῦδε
τοῦ
τόπου, |
[1, 4, 50] |
μὴ
ἔχει.
Ἀλλ´
ὃ
ζητεῖ
|
ὡς |
ἀναγκαῖον
ζητεῖ,
καὶ
οὐχ
αὑτῷ, |
[1, 4, 50] |
εἶδος
ζωῆς.
Λέγω
δὲ
οὐχ
|
ὡς |
ἀντιδιῃρημένον
τῷ
λόγῳ,
ἀλλ´
ὡς |
[1, 4, 50] |
ἐνοχλεῖ
τῷ
τέλει
παρόντα,
οὐχ
|
ὡς |
ἀφαιρούμενα
αὐτό,
ἀλλ´
ὅτι
ὁ |
[1, 4, 50] |
δὲ
αὑτοῦ
φύσει
οἰστά,
οὐχ
|
ὡς |
δεινά,
ἀλλ´
ὡς
παισὶ
φοβερά. |
[1, 4, 50] |
ἄλλου,
δηλονότι
καὶ
τὸ
εὖ
|
ὡς |
εἴδωλον
αὖ
τοῦ
εὖ.
Εἰ |
[1, 4, 50] |
Εἰ
μή
πού
τις
λέγοι
|
ὡς |
ἐν
τῇ
σοφίᾳ
γὰρ
δεῖ |
[1, 4, 50] |
εἴη.
Οὐκ
ἂν
οὖν
δοξάσειεν,
|
ὡς |
ἐνδέχεται
τοιαύταις
τύχαις
τοὺς
οἰκείους |
[1, 4, 50] |
καὶ
νῦν
δὲ
λελέχθω
συντόμως
|
ὡς, |
ἕως
ἂν
πάντα
τὰ
ζῶντα |
[1, 4, 50] |
καὶ
γινομένου.
Ἐνθυμοῖτο
γὰρ
ἄν,
|
ὡς |
ἡ
τοῦδε
τοῦ
παντὸς
φύσις |
[1, 4, 50] |
ὡς
ἀντιδιῃρημένον
τῷ
λόγῳ,
ἀλλ´
|
ὡς |
ἡμεῖς
φαμεν
πρότερον,
τὸ
δὲ |
[1, 4, 50] |
διὰ
τὸ
οὕτως
ἂν
δόξαι
|
ὡς |
καὶ
γενησομένου
ἂν
οὐκ
εὐδαίμων; |
[1, 4, 50] |
αὐτὸς
ὁ
ταῦτα
ἔχων
σεμνυνεῖται
|
ὡς |
μᾶλλον
εὐδαίμων
τοῦ
μὴ
ἔχοντος· |
[1, 4, 50] |
καί
φαμεν
εὐδαίμονα
εἶναι.
Ἀλλ´
|
ὡς |
μέρος
αὐτοῦ
τοῦτο
φήσομεν
ἐν |
[1, 4, 50] |
ἂν
οὕτω
δόξης
ἔχοι
ἀπιών,
|
ὡς |
μὴ
ἂν
τούτων
ἐνδεχομένων
γενέσθαι; |
[1, 4, 50] |
λόγον
ποιοῦνται
τὸν
χρόνον
τοῦτον,
|
ὡς |
μὴ
πάντα
τὸν
βίον
εὐδαιμονεῖν |
[1, 4, 50] |
τὸ
λεῖον
καὶ
λαμπρὸν
ἡσυχάζον.
|
Ὡς |
οὖν
ἐν
τοῖς
τοιούτοις
παρόντος |
[1, 4, 50] |
ἐν
τούτοις.
Χρὴ
δὲ
εἰδέναι,
|
ὡς |
οὐχ,
οἷα
τοῖς
ἄλλοις
φαίνεται, |
[1, 4, 50] |
οἰστά,
οὐχ
ὡς
δεινά,
ἀλλ´
|
ὡς |
παισὶ
φοβερά.
Ταῦτ´
οὖν
ἤθελεν; |
[1, 4, 50] |
πρὸς
τὸ
εὐδαιμονεῖν
ἔχων,
ἀλλ´
|
ὡς |
στοχαζόμενος
καὶ
τῶν
ἄλλων
περικεχυμένων |
[1, 4, 50] |
τὸ
εὐδαιμονεῖν·
μένει
γὰρ
καὶ
|
ὣς |
ἡ
τοιαύτη
ζωή·
ἀποθνῃσκόντων
τε |
[1, 4, 50] |
καὶ
εἰ
ἀταραξία
δὲ
εἴη,
|
ὡσαύτως· |
καὶ
εἰ
τὸ
κατὰ
φύσιν |
[1, 4, 50] |
τῶν
ἀλγηδόνων
αὐτοῦ,
ὅταν
σφοδραὶ
|
ὦσιν, |
ἕως
δύναται
φέρειν,
οἴσει·
εἰ |
[1, 4, 50] |
μὲν
εὐτυχίας,
ἡλίκαι
οὖν
ἐὰν
|
ὦσιν, |
οὐ
μεγάλας
ἡγεῖται,
οἷον
βασιλείας |
[1, 4, 50] |
τῆς
ψυχῆς
οἷον
ἀπωσθέντος
πάλιν,
|
ὥσπερ |
ἐν
κατόπτρῳ
περὶ
τὸ
λεῖον |
[1, 4, 50] |
αὐτοὺς
τὴν
εὐδαιμονίαν
τοῦ
τοιούτου,
|
ὥσπερ |
καὶ
τὸ
ζῆν.
Εἰ
δὲ |
[1, 4, 50] |
αἰσθητῶν·
διὰ
γὰρ
τῆς
αἰσθήσεως
|
ὥσπερ |
μέσης
περὶ
ταῦτα
ἐνεργεῖν
δοκεῖ |
[1, 4, 50] |
ἂν
εἴη
τῶν
ἀνθρωπίνων
μέγα,
|
ὥστ´ |
ἂν
μὴ
καταφρονηθῆναι
ὑπὸ
τοῦ |
[1, 4, 50] |
ἡδύ·
δεῖ
γὰρ
ἡδὺ
εἶναι.
|
Ὥστε |
ἀγαθοῦ
τούτου
ὄντος
καὶ
παρόντος |
[1, 4, 50] |
τις
λέγοι
οὕτως
ἡμᾶς
πεφυκέναι,
|
ὥστε |
ἀλγεῖν
ἐπὶ
ταῖς
τῶν
οἰκείων |
[1, 4, 50] |
ὢν
τοῦ
βουλεύσασθαι
περὶ
τούτου.
|
Ὥστε |
αὐτῷ
τὰ
ἔργα
τὰ
μὲν |
[1, 4, 50] |
τὸ
ἀλγεῖν
ἐπὶ
τοσοῦτον
αἰρόμενον,
|
ὥστε |
ἐν
τῷ
σφοδρῷ
ὅμως
μὴ |
[1, 4, 50] |
ἡ
δὲ
τοῦ
νοοῦντος
ἐνέργεια·
|
ὥστε |
ἐνεργοῦντος
ἐκείνου
ἐνεργοῖμεν
ἂν
ἡμεῖς. |
[1, 4, 50] |
Ἢ
καὶ
δοξάζων
οὕτως
εὐδαίμων·
|
ὥστε |
καὶ
γινομένου.
Ἐνθυμοῖτο
γὰρ
ἄν, |
[1, 4, 50] |
ἐροῦσι
καὶ
ἐνέργειαν
ζωῆς
αἰσθητικῆς·
|
ὥστε |
καὶ
ὁτουοῦν
ἀντιλαμβανομένοις.
Εἰ
δὲ |
[1, 4, 50] |
ἄνευ
φαντασίας
ἡ
νόησις
τότε·
|
ὥστε |
καὶ
τοιοῦτον
ἄν
τι
νοοῖτο |
[1, 4, 50] |
ὅλον
τοῦτο
ἡ
εὐδαιμονία
συνίσταται·
|
ὥστε |
περὶ
ἄλλο
εἶδος
ζωῆς.
Λέγω |
[1, 4, 50] |
ὅσῳ
ἐνεργεῖ·
καὶ
ἄλλα
μυρία·
|
ὥστε |
τὰς
παρακολουθήσεις
κινδυνεύειν
ἀμυδροτέρας
αὐτὰς |
[1, 4, 50] |
ἐν
τῷ
εὖ
τὸ
ἔχον.
|
Ὥστε |
τί
δεῖ
τὴν
αἴσθησιν
προσλαμβάνειν; |