Ennéade, liv., chap.
[1, 4, 50]	παροῦσα καὶ τὸ μὴ ἀλγεῖν.	Ἃ	δὲ παρόντα μὲν οὐδὲν ἐπαγωγὸν
[1, 4, 50]	δ´ αὐτῷ τὰ ἄλλα ἤδη,	ἃ	δὴ οὐδὲ μέρη αὐτοῦ ἄν
[1, 4, 50]	Καὶ γινώσκει ταῦτα καὶ δίδωσιν	ἃ	δίδωσιν οὐδὲν τῆς αὑτοῦ παραιρούμενος
[1, 4, 50]	ἀσθενείας φρικτὰ καὶ δεινὰ νομίζοντες,	ἃ	μὴ ἂν ὁ εὐδαίμων νομίσειεν·
[1, 4, 50]	τὸν εὐδαίμονα τὰ ἄλλα ζητεῖν,	ἃ	μὴ ἐν τῷ εὐδαιμονεῖν ἠρίθμηται;
[1, 4, 50]	κρείττονα εὕρωσι φύσιν τῶν περὶ	ἃ	νῦν ἵστανται, ἐατέοι ἐνταυθοῖ εἶναι,
[1, 4, 50]	κτημάτων. Καὶ μυρία ἂν εἴη	ἃ	οὐ κατὰ γνώμην ἐκβάντα οὐδέν
[1, 4, 50]	τὰ αὑτοῦ ζῶντι τούτῳ, οὐχ	ἃ	τοιούτου τοῦ ἀνθρώπου ἐστί. Καὶ
[1, 4, 50]	γινομένας τοίνυν· ἤδη γὰρ τὰ	ἀγαθὰ	πάρεστι, καὶ αὐτὸς αὑτῷ πάρεστι·
[1, 4, 50]	ται〉 εὔλογον ἀναγκαῖα, ἀλλ´ οὐκ	ἀγαθὰ	φάσκειν εἶναι. Οὐδὲ συναριθμητέα τοίνυν
[1, 4, 50]	γινώσκειν δυναμένῳ, ὅτι ἡδονὴ τὸ	ἀγαθόν.	Αἴτιον δὴ τοῦ εὖ ζῆν
[1, 4, 50]	ἡδύ, ἀλλ´ ὅτι τοῦτο τὸ	ἀγαθόν.	Ἀλλ´ εἰ ὅτι τοῦτο τὸ
[1, 4, 50]	καὶ Πλάτων ἐκεῖθεν ἄνωθεν τὸ	ἀγαθὸν	ἀξιοῖ λαμβάνειν καὶ πρὸς ἐκεῖνο
[1, 4, 50]	τοῦ ἐν αὐτῷ καὶ ἄλλως	ἀγαθόν,	αὐτῷ παρὸν ἄλλως. Μαρτύριον δὲ
[1, 4, 50]	ζῆν, ὅταν γνῷ τις τὸ	ἀγαθὸν	αὐτῷ παρόν, ἐρωτητέον αὐτούς, εἰ
[1, 4, 50]	γινομένῳ πάθει ἢ καταστάσει τὸ	ἀγαθὸν	διδόασιν, ἀλλὰ τῇ γνώσει καὶ
[1, 4, 50]	ἀδιαφόρου ὄντος τὸ ἐξ ἀμφοῖν	ἀγαθὸν	εἶναι λέγουσιν; Εἰ δὲ ἀγαθὸν
[1, 4, 50]	πάθος μὴ λανθάνειν, δεῖ αὐτὸ	ἀγαθὸν	εἶναι τὸ πάθος πρὸ τοῦ
[1, 4, 50]	γε τὴν αἴσθησιν αὐτὴν τὸ	ἀγαθὸν	ἐροῦσι καὶ ἐνέργειαν ζωῆς αἰσθητικῆς·
[1, 4, 50]	τοίνυν τί ποτ´ ἐστὶ τὸ	ἀγαθόν;	Ἢ αὐτὸς αὑτῷ ὅπερ ἔχει·
[1, 4, 50]	τὸ κρίνειν δυνάμενον, ὅτι ἡδονὴ	ἀγαθόν.	Καὶ τὸ μὲν κρῖνον βέλτιον
[1, 4, 50]	Εἰ δὲ ἐξ ἀμφοῖν τὸ	ἀγαθὸν	λέγουσιν, οἷον αἰσθήσεως τοιούτου, πῶς
[1, 4, 50]	ἀγαθὸν εἶναι λέγουσιν; Εἰ δὲ	ἀγαθὸν	μὲν τὸ πάθος, καὶ τὴν
[1, 4, 50]	κτῆσιν ἀγαθοῦ· οὐδὲν γάρ ἐστιν	ἀγαθὸν	ὃ μὴ ἔχει. Ἀλλ´ ὃ
[1, 4, 50]	Ἀλλ´ εἰ ὅτι τοῦτο τὸ	ἀγαθόν,	οὐκ αἰσθήσεως τοῦτο ἔργον ἤδη,
[1, 4, 50]	γὰρ ἂν οὐδὲ ἐπακτὸν τὸ	ἀγαθὸν	ὑπάρχοι, οὐδ´ ἄλλο τὸ ὑποκείμενον
[1, 4, 50]	διδοὺς μικτὸν βίον ἔκ τινος	ἀγαθοῦ	καὶ κακοῦ ἀποδώσει τῷ τοιούτῳ,
[1, 4, 50]	ἐπιεικῆ ἄνθρωπον, καὶ μικτὸν ἐξ	ἀγαθοῦ	καὶ κακοῦ διδοὺς μικτὸν βίον
[1, 4, 50]	δ´ ἐν τῇ τοῦ ἀληθινοῦ	ἀγαθοῦ	κτήσει τοῦτό ἐστι κείμενον, τί
[1, 4, 50]	συνῇ, οὐκ ἀπολελείψεται τῆς τοῦ	ἀγαθοῦ	ὅλου θέας. ~Τὸ δὲ μὴ
[1, 4, 50]	εἰς εὐδαιμονίαν καὶ εἰς κτῆσιν	ἀγαθοῦ·	οὐδὲν γάρ ἐστιν ἀγαθὸν ὃ
[1, 4, 50]	ἀξίᾳ σοφίας οὔτε ἐν καθαρότητι	ἀγαθοῦ.	Οὐκ ἔστιν οὖν ἐν τῷ
[1, 4, 50]	δεῖ γὰρ ἡδὺ εἶναι. Ὥστε	ἀγαθοῦ	τούτου ὄντος καὶ παρόντος ἤδη
[1, 4, 50]	Εἰ δέ τις τὴν τοῦ	ἀγαθοῦ	φύσιν ἐρεῖ, οἰκεῖος μὲν ὁ
[1, 4, 50]	ἀλλαχόθεν γενόμενον παρέξει αὐτὸ ἐν	ἀγαθῷ	εἶναι. Τί γὰρ τῇ τελείᾳ
[1, 4, 50]	Εἰ μὲν γὰρ συμφόρησις ἦν	ἀγαθῶν	καὶ ἀναγκαίων ἢ καὶ οὐκ
[1, 4, 50]	ἢ καὶ οὐκ ἀναγκαίων, ἀλλ´	ἀγαθῶν	καὶ τούτων λεγομένων, ἐχρῆν καὶ
[1, 4, 50]	γάρ; ἀλλὰ τὰς συνούσας παρουσίᾳ	ἀγαθῶν	οὐκ ἐν κινήσεσιν οὔσας, οὐδὲ
[1, 4, 50]	σώματος καὶ ἡ τῶν λεγομένων	ἀγαθῶν	τοῦ σώματος καταφρόνησις. Τὸ δὲ
[1, 4, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν, μόνῳ ἂν τῷ	ἄγαν	ζῶντι τὸ εὐδαιμονεῖν ὑπάρχοι· τούτῳ
[1, 4, 50]	τοῦ εὖ. Εἰ δὲ ὅτῳ	ἄγαν	ὑπάρχει τὸ ζῆν τοῦτο δέ
[1, 4, 50]	ἀεὶ καὶ κατάστασις ἥσυχος καὶ	ἀγαπητὴ	ἡ διάθεσις ἣν οὐδὲν τῶν
[1, 4, 50]	τῆς φύσεως πρὸς τὸ ἄμεινον	ἄγειν	καὶ πρὸς τὸ κάλλιον παρὰ
[1, 4, 50]	μὴν διὰ ταῦτα ἄφιλος οὐδὲ	ἀγνώμων	ὁ τοιοῦτος· τοιοῦτος γὰρ καὶ
[1, 4, 50]	τῆς μικρολογίας. Ἀλλ´ εἰ αἰχμάλωτος	ἄγοιτο,	πάρ τοί ἐστιν ὁδὸς ἐξιέναι,
[1, 4, 50]	καὶ περὶ ψυχὴν ἡσυχίαν μὲν	ἄγοντος	τοῦ ἐν ἡμῖν τοιούτου, ᾧ
[1, 4, 50]	κακὸν ἕξει· οὕτω γὰρ καὶ	ἀδεὴς	ἔσται περὶ πάντα. Ἢ δειλαίνων
[1, 4, 50]	οἷον αἰσθήσεως τοιούτου, πῶς ἑκατέρου	ἀδιαφόρου	ὄντος τὸ ἐξ ἀμφοῖν ἀγαθὸν
[1, 4, 50]	ἄλλοις εὐπαθεῖ καὶ δὴ καὶ	ᾄδοντα	ᾗ πέφυκε καὶ ταύτῃ αἱρετὴν
[1, 4, 50]	ἂν ἔχοι; Πενίας γὰρ καὶ	ἀδοξίας	ἐατέον. Καίτοι καὶ πρὸς ταῦτα
[1, 4, 50]	ἡδονὰς ἀξιώσουσι παρεῖναι αὗται γὰρ	ἀδύνατοι	παρεῖναι καὶ τὸ εὐδαιμονεῖν ἀφανιοῦσιν
[1, 4, 50]	ἔχων καὶ κειμένην πλησίον περιόψεται	ᾄδων	ἄνευ ὀργάνων. Καὶ οὐ μάτην
[1, 4, 50]	τοῦτο· ἵλεως δὲ ὁ σπουδαῖος	ἀεὶ	καὶ κατάστασις ἥσυχος καὶ ἀγαπητὴ
[1, 4, 50]	τὸ δὲ μέγιστον μάθημα πρόχειρον	ἀεὶ	καὶ μετ´ αὐτοῦ καὶ τοῦτο
[1, 4, 50]	γὰρ ἰδιωτικῶς δεῖ, ἀλλ´ οἷον	ἀθλητὴν	μέγαν διακεῖσθαι τὰς τῆς τύχης
[1, 4, 50]	αὐτὸν ἀναφέρωνται καὶ αὖ καὶ	αἱ	αἱρέσεις καὶ φυγαὶ διὰ τοῦτο
[1, 4, 50]	τῇ νοερᾷ φύσει, καὶ ὅτι	αἱ	ἄλλαι ἀτελεῖς καὶ ἰνδάλματα ζωῆς
[1, 4, 50]	καὶ καλλίους ἴσως ὅσῳ περιστατικαί.	Αἱ	δὲ κατὰ τὰς θεωρίας ἐνέργειαι
[1, 4, 50]	τὸν σπουδαῖον βίον ζητεῖ. ~Οὐδ´	αἱ	ἐνέργειαι δὲ διὰ τὰς τύχας
[1, 4, 50]	δὲ κατὰ τὰς θεωρίας ἐνέργειαι	αἱ	μὲν καθ´ ἕκαστα τάχα ἄν,
[1, 4, 50]	φαῖεν ἂν λαμβάνειν, ἕως ἂν	αἱ	τοῦ σώματος πείσεις πρὸς αὐτὸν
[1, 4, 50]	αἰσθάνεσθαι εὖ, ἐπεὶ καὶ κινδυνεύσουσιν	αἱ	τούτων πλεονεξίαι βαρύνασαι πρὸς αὑτὰς
[1, 4, 50]	ἀναφέρωνται καὶ αὖ καὶ αἱ	αἱρέσεις	καὶ φυγαὶ διὰ τοῦτο γίγνωνται
[1, 4, 50]	ᾄδοντα ᾗ πέφυκε καὶ ταύτῃ	αἱρετὴν	αὐτοῖς τὴν ζωὴν ἔχει. Καὶ
[1, 4, 50]	λόγος καὶ οὐ δι´ αὑτὸν	αἱρετὸς	γίγνοιτο οὐδ´ αὖ ἡ τελείωσις
[1, 4, 50]	παρατείνοι τὸ ἀλγεῖν ἐπὶ τοσοῦτον	αἰρόμενον,	ὥστε ἐν τῷ σφοδρῷ ὅμως
[1, 4, 50]	κινδυνεύειν ἀμυδροτέρας αὐτὰς τὰς ἐνεργείας	αἷς	παρακολουθοῦσι ποιεῖν, μόνας δὲ αὐτὰς
[1, 4, 50]	εὐεξία οὐδ´ αὖ ἐν τῷ	αἰσθάνεσθαι	εὖ, ἐπεὶ καὶ κινδυνεύσουσιν αἱ
[1, 4, 50]	τῇ σοφίᾳ γὰρ δεῖ τὸ	αἰσθάνεσθαι	καὶ παρακολουθεῖν αὐτῷ παρεῖναι· ἐν
[1, 4, 50]	μέντοι φυτοῖς διὰ τὸ μὴ	αἰσθάνεσθαι	οὐ διδόντες κινδυνεύσουσιν οὐδὲ τοῖς
[1, 4, 50]	διδόναι. Εἰ μὲν γὰρ τὸ	αἰσθάνεσθαι	τοῦτο λέγουσι, τὸ τὸ πάθος
[1, 4, 50]	εἰ δὲ ὅτι σοφὸς μὴ	αἰσθάνοιτο,	ἧττον σοφὸς ἂν εἴη; Εἰ
[1, 4, 50]	εἴη; Ἀλλ´ εἰ μὲν μὴ	αἰσθάνοιτο	ὅτι ὑγιαίνοι, ὑγιαίνει οὐδὲν ἧττον,
[1, 4, 50]	Ἀλλ´ ἔστω σπουδαῖος, φασί· μὴ	αἰσθανόμενος	μηδ´ ἐνεργῶν κατ´ ἀρετήν, πῶς
[1, 4, 50]	διδόασιν, ἀλλὰ τῇ γνώσει καὶ	αἰσθήσει.	Ἀλλ´ οὕτω γε τὴν αἴσθησιν
[1, 4, 50]	φυτοῖς οὐ διδόασι καὶ ὅσοι	αἰσθήσει	τοιᾷδε τὸ εὖ, λανθάνειν ἑαυτοὺς
[1, 4, 50]	ψυχὴ περὶ αὐτὸν ἡ πρὸ	αἰσθήσεως	καὶ ὅλως ἀντιλήψεως; Δεῖ γὰρ
[1, 4, 50]	ἀμφοῖν τὸ ἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον	αἰσθήσεως	τοιούτου, πῶς ἑκατέρου ἀδιαφόρου ὄντος
[1, 4, 50]	ὅτι τοῦτο τὸ ἀγαθόν, οὐκ	αἰσθήσεως	τοῦτο ἔργον ἤδη, ἀλλ´ ἑτέρας
[1, 4, 50]	τῶν αἰσθητῶν· διὰ γὰρ τῆς	αἰσθήσεως	ὥσπερ μέσης περὶ ταῦτα ἐνεργεῖν
[1, 4, 50]	ζῆν εἶναι, οὐ κεχυμένον εἰς	αἴσθησιν,	ἀλλ´ ἐν τῷ αὐτῷ ἐν
[1, 4, 50]	αἰσθήσει. Ἀλλ´ οὕτω γε τὴν	αἴσθησιν	αὐτὴν τὸ ἀγαθὸν ἐροῦσι καὶ
[1, 4, 50]	ἀλλ´ ἑτέρας μείζονος ἢ κατ´	αἴσθησιν	δυνάμεως. Οὐ τοίνυν τοῖς ἡδομένοις
[1, 4, 50]	ἔχον. Ὥστε τί δεῖ τὴν	αἴσθησιν	προσλαμβάνειν; Εἰ μὴ ἄρα οὐκέτι
[1, 4, 50]	ἀπορρήξαντα δεῖ σῶμα ἢ καὶ	αἴσθησιν	τὴν σώματος οὕτω τὸ αὔταρκες
[1, 4, 50]	ἅπασι ζῴοις δίδωσιν, ὅτι μὴ	αἴσθησις	πάρεστιν αὐτοῖς. Εἴη δ´ ἄν
[1, 4, 50]	οὐχ ἁπλῶς ζωῇ, οὐδὲ εἰ	αἰσθητικὴ	εἴη, καλῶς μὲν ἴσως ἂν
[1, 4, 50]	τελείαν ζωὴν ἄνθρωπος οὐ τὴν	αἰσθητικὴν	μόνον ἔχων, ἀλλὰ καὶ λογισμὸν
[1, 4, 50]	ἀγαθὸν ἐροῦσι καὶ ἐνέργειαν ζωῆς	αἰσθητικῆς·	ὥστε καὶ ὁτουοῦν ἀντιλαμβανομένοις. Εἰ
[1, 4, 50]	τῆς τοιαύτης ἐνεργείας ἀντίληψις τῷ	αἰσθητικῷ,	καί, εἴπερ ἦμεν τὸ φυτικὸν
[1, 4, 50]	τῷ μὴ περὶ ὁτιοῦν τῶν	αἰσθητῶν·	διὰ γὰρ τῆς αἰσθήσεως ὥσπερ
[1, 4, 50]	εἰκονίσματα, ἐνορᾶται ταῦτα καὶ οἷον	αἰσθητῶς	γινώσκεται μετὰ τῆς προτέρας γνώσεως,
[1, 4, 50]	ἀλόγως μένοντες, δέον μή, αὑτοῖς	αἴτιοι.	Οὐ γὰρ δὴ διὰ τὴν
[1, 4, 50]	λόγος ἡμῖν, οὐ μὴν τὸ	αἴτιον,	ἀλλὰ τὸ ἐνυπάρχον ζητοῦμεν. Ὅτι
[1, 4, 50]	δυναμένῳ, ὅτι ἡδονὴ τὸ ἀγαθόν.	Αἴτιον	δὴ τοῦ εὖ ζῆν οὐχ
[1, 4, 50]	ὅπερ ἔχει· τὸ δὲ ἐπέκεινα	αἴτιον	τοῦ ἐν αὐτῷ καὶ ἄλλως
[1, 4, 50]	Καὶ πολλοὶ δὴ καὶ ἄμεινον	αἰχμάλωτοι	γενόμενοι πράξουσι. Καὶ ἐπ´ αὐτοῖς
[1, 4, 50]	εὐδαιμονεῖν. Εἰ δὲ οἰκεῖοι αὐτῷ	αἰχμάλωτοι,	οἷον ἑλκόμεναι νυοὶ καὶ θυγατέρες
[1, 4, 50]	μνήματος, τῆς μικρολογίας. Ἀλλ´ εἰ	αἰχμάλωτος	ἄγοιτο, πάρ τοί ἐστιν ὁδὸς
[1, 4, 50]	αὐτῶν καὶ τῶν ἐναντίων παρόντων	ἀκέραιον	τὸ τέλος τηρητέον. ~Διὰ τί
[1, 4, 50]	ὅταν ἀπαιτῶσιν, οὐ τὰς τῶν	ἀκολάστων	οὐδὲ τὰς τοῦ σώματος ἡδονὰς
[1, 4, 50]	ὑγίεια παροῦσα καὶ τὸ μὴ	ἀλγεῖν.	Ἃ δὲ παρόντα μὲν οὐδὲν
[1, 4, 50]	οὐκ ἐλεεινὸς ἔσται ἐν τῷ	ἀλγεῖν,	ἀλλὰ τὸ αὐτοῦ καίει {τῷ}
[1, 4, 50]	λέγοι οὕτως ἡμᾶς πεφυκέναι, ὥστε	ἀλγεῖν	ἐπὶ ταῖς τῶν οἰκείων συμφοραῖς,
[1, 4, 50]	μὴ παρακολουθοῖ, ἢ παρατείνοι τὸ	ἀλγεῖν	ἐπὶ τοσοῦτον αἰρόμενον, ὥστε ἐν
[1, 4, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν ἐν τῷ μὴ	ἀλγεῖν	μηδὲ νοσεῖν μηδὲ δυστυχεῖν μηδὲ
[1, 4, 50]	αὐτό ἐστι τὸ ἐν τῷ	ἀλγεῖν	ὑπάρχον, ἐνταῦθα δὲ τὸ μὲν
[1, 4, 50]	Καὶ ὅταν περὶ ἄλλους τὰ	ἀλγεινά;	ἀσθένεια γὰρ εἴη ψυχῆς ἡμετέρας.
[1, 4, 50]	ἕκαστα οὔτε τὰ ἄλλα {οὔτε	ἀλγεινὰ}	οὔτε τὰ λυπηρά. Καὶ ὅταν
[1, 4, 50]	οὗ τὰς λύπας οὐ δέξεται.	~Ἀλγηδόνες	δὲ τί καὶ νόσοι καὶ
[1, 4, 50]	οὐδὲ μὴν οὐδὲ ἄπειρον εἶναι	ἀλγηδόνων·	ἀλλὰ καὶ μὴ γινομένων νέος
[1, 4, 50]	δυστυχίας ἀναρτήσεται. ~Τὸ δὲ τῶν	ἀλγηδόνων	αὐτοῦ, ὅταν σφοδραὶ ὦσιν, ἕως
[1, 4, 50]	σῶμα βλέπῃ. Γινόμενος δ´ ἐν	ἀλγηδόσι	τὴν πρὸς ταύτας αὐτῷ πεπορισμένην
[1, 4, 50]	ὑπάρχον, ἐνταῦθα δὲ τὸ μὲν	ἀλγοῦν	ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο, ὃ
[1, 4, 50]	ἡ τελεία ζωὴ καὶ ἡ	ἀληθινὴ	καὶ ὄντως ἐν ἐκείνῃ τῇ
[1, 4, 50]	ἀλλὰ καὶ λογισμὸν καὶ νοῦν	ἀληθινόν,	δῆλον καὶ ἐξ ἄλλων. Ἀλλ´
[1, 4, 50]	εἰ δ´ ἐν τῇ τοῦ	ἀληθινοῦ	ἀγαθοῦ κτήσει τοῦτό ἐστι κείμενον,
[1, 4, 50]	ἀναγκαίων ἢ καὶ οὐκ ἀναγκαίων,	ἀλλ´	ἀγαθῶν καὶ τούτων λεγομένων, ἐχρῆν
[1, 4, 50]	Εἰ δ´ ὅτι μὴ πολυδαπάνως,	ἀλλ´	ἀνωνύμως τέθαπται οὐκ ἀξιωθεὶς ὑψηλοῦ
[1, 4, 50]	ἀληθινόν, δῆλον καὶ ἐξ ἄλλων.	Ἀλλ´	ἆρά γε ὡς ἄλλος ὢν
[1, 4, 50]	μὴ ἂν τούτων ἐνδεχομένων γενέσθαι;	Ἀλλ´	ἄτοπος ἂν εἴη. Οὐκ ἂν
[1, 4, 50]	ἀξιωθεὶς ὑψηλοῦ μνήματος, τῆς μικρολογίας.	Ἀλλ´	εἰ αἰχμάλωτος ἄγοιτο, πάρ τοί
[1, 4, 50]	πῶς ἂν τὸ ἐναντίον ἀφαιροῖ;	~Ἀλλ´	εἰ δύο εἶεν σοφοί, τῷ
[1, 4, 50]	δυνατὸς ᾖ ἀνιχνεύειν μηδὲ τυγχάνειν;	Ἀλλ´	εἰ μὲν διὰ τὸ ἀνευρίσκειν
[1, 4, 50]	ἀρετήν, πῶς ἂν εὐδαίμων εἴη;	Ἀλλ´	εἰ μὲν μὴ αἰσθάνοιτο ὅτι
[1, 4, 50]	τῷ σφοδρῷ ὅμως μὴ ἀποκτιννύναι;	Ἀλλ´	εἰ μὲν παρατείνοι, τί χρὴ
[1, 4, 50]	ζητεῖν πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν ἔχειν.	~Ἀλλ´	εἰ μὲν τὸ εὐδαιμονεῖν ἐν
[1, 4, 50]	ἢ νόσοις ἢ μάγων τέχναις;	Ἀλλ´	εἰ μὲν φυλάξουσιν αὐτὸν σπουδαῖον
[1, 4, 50]	πολλῇ ζάλῃ ἀνέμων καὶ χειμῶνι.	Ἀλλ´	εἰ μὴ παρακολουθοῖ, ἢ παρατείνοι
[1, 4, 50]	θάνατον, ὅτι παρὰ βωμοῖς τέθνηκεν;	Ἀλλ´	εἰ μὴ ταφείη, πάντως που
[1, 4, 50]	ἀλλ´ ὅτι τοῦτο τὸ ἀγαθόν.	Ἀλλ´	εἰ ὅτι τοῦτο τὸ ἀγαθόν,
[1, 4, 50]	εἶναι, οὐ κεχυμένον εἰς αἴσθησιν,	ἀλλ´	ἐν τῷ αὐτῷ ἐν ἑαυτῷ
[1, 4, 50]	σπουδαῖον τηρήσει, οἷον ἀξιοῦμεν εἶναι,	ἀλλ´	ἐπιεικῆ ἄνθρωπον, καὶ μικτὸν ἐξ
[1, 4, 50]	ἕως ἂν εἴη σπουδαῖος, ζητοῦμεν.	Ἀλλ´	ἔστω σπουδαῖος, φασί· μὴ αἰσθανόμενος
[1, 4, 50]	οὐκ αἰσθήσεως τοῦτο ἔργον ἤδη,	ἀλλ´	ἑτέρας μείζονος ἢ κατ´ αἴσθησιν
[1, 4, 50]	ἐστιν ἀγαθὸν ὃ μὴ ἔχει.	Ἀλλ´	ὃ ζητεῖ ὡς ἀναγκαῖον ζητεῖ,
[1, 4, 50]	εἶναι. Οὐ γὰρ ἰδιωτικῶς δεῖ,	ἀλλ´	οἷον ἀθλητὴν μέγαν διακεῖσθαι τὰς
[1, 4, 50]	καὶ δυσπαθῆ τὴν ψυχὴν παρέχουσαν.	~Ἀλλ´	ὅταν μὴ παρακολουθῇ βαπτισθεὶς ἢ
[1, 4, 50]	παρόντα, οὐχ ὡς ἀφαιρούμενα αὐτό,	ἀλλ´	ὅτι ὁ ἔχων τὸ ἄριστον
[1, 4, 50]	γνῶναι οὐ μόνον ὅτι ἡδύ,	ἀλλ´	ὅτι τοῦτο τὸ ἀγαθόν. Ἀλλ´
[1, 4, 50]	καὶ φέροι καὶ ῥᾳδίως φέροι,	ἀλλ´	οὐ βουλητά γε ἦν αὐτῷ·
[1, 4, 50]	τὸ τέλος ἕν τι εἶναι	ἀλλ´	οὐ πολλὰ δεῖ οὕτω γὰρ
[1, 4, 50]	παρουσίαν ζητεῖ〈 ται〉 εὔλογον ἀναγκαῖα,	ἀλλ´	οὐκ ἀγαθὰ φάσκειν εἶναι. Οὐδὲ
[1, 4, 50]	οὐκ οἶμαι ἕξειν αὐτοὺς λέγειν.	Ἀλλ´	οὗτοι μέν, ἕως ἂν κρείττονα
[1, 4, 50]	ἀλλὰ τῇ γνώσει καὶ αἰσθήσει.	Ἀλλ´	οὕτω γε τὴν αἴσθησιν αὐτὴν
[1, 4, 50]	ἐν λογικῇ ζωῇ εἶναι λέγουσιν,	ἀλλ´	οὐχ ἁπλῶς ζωῇ, οὐδὲ εἰ
[1, 4, 50]	οὐχ ὡς ἀντιδιῃρημένον τῷ λόγῳ,	ἀλλ´	ὡς ἡμεῖς φαμεν πρότερον, τὸ
[1, 4, 50]	δὴ καί φαμεν εὐδαίμονα εἶναι.	Ἀλλ´	ὡς μέρος αὐτοῦ τοῦτο φήσομεν
[1, 4, 50]	φύσει οἰστά, οὐχ ὡς δεινά,	ἀλλ´	ὡς παισὶ φοβερά. Ταῦτ´ οὖν
[1, 4, 50]	προσθήκην πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν ἔχων,	ἀλλ´	ὡς στοχαζόμενος καὶ τῶν ἄλλων
[1, 4, 50]	διὰ τὰς τύχας ἐμποδίζοιντο ἄν,	ἀλλὰ	ἄλλαι ἂν κατ´ ἄλλας γίγνοιντο
[1, 4, 50]	τὴν θεωρίαν τὴν περὶ ταῦτα,	ἀλλὰ	ἄλλο τι τὸ τέλειον αὐτῷ
[1, 4, 50]	γένει κείμενον κρεῖττον εἶναι ἑαυτοῦ;	Ἀλλὰ	γὰρ ἐοίκασιν, ὅσοι τε τοῖς
[1, 4, 50]	τέλος ἡ τούτων πλεονεξία συμβάλλοιτο.	Ἀλλὰ	γὰρ θεωροῦμεν τὸν εὐδαίμονα μετὰ
[1, 4, 50]	φύσιν πρῶτα ἔχειν τὸ τίμιον,	ἀλλὰ	δι´ αὑτὸν ἀσπαστὸν εἶναι, λεκτέον
[1, 4, 50]	τινα οὐ τέλεος πρὸς ἀρετήν,	ἀλλὰ	ἥμισύς τις ἔσται. Ἐπεὶ καὶ
[1, 4, 50]	ὅτῳ ταῦτα σπουδαίῳ ὄντι γίγνοιτο;	Ἀλλὰ	θεοῖς μὲν ἡ τοιαύτη διάθεσις
[1, 4, 50]	Οὐδὲ συναριθμητέα τοίνυν τῷ τέλει,	ἀλλὰ	καὶ ἀπόντων αὐτῶν καὶ τῶν
[1, 4, 50]	οὐ τὴν αἰσθητικὴν μόνον ἔχων,	ἀλλὰ	καὶ λογισμὸν καὶ νοῦν ἀληθινόν,
[1, 4, 50]	μὴν οὐδὲ ἄπειρον εἶναι ἀλγηδόνων·	ἀλλὰ	καὶ μὴ γινομένων νέος ὢν
[1, 4, 50]	ὅλως τούτου τοῦ γένους εἶναι,	ἀλλὰ	κρείττονα τούτων ἁπάντων· ἢ πῶς
[1, 4, 50]	τὸ εὐδαιμονεῖν εἰσφέρεταί τινα μοῖραν,	ἀλλὰ	μᾶλλον πρὸς τὸ εἶναι· τὰ
[1, 4, 50]	τῶν κακῶν περὶ μηδένα εἶναι·	ἀλλὰ	μὴ γινομένων ὅμως εὐδαίμων. Εἰ
[1, 4, 50]	ἤδη ἀσθένεια, ἣν δεῖ περιαιρεῖν,	ἀλλὰ	μὴ ἐῶντας φοβεῖσθαι μὴ γένηται.
[1, 4, 50]	εἰ κυρίως τὴν βούλησιν ὑπολαμβάνοι,	ἀλλὰ	μὴ καταχρώμενος ἄν τις λέγοι,
[1, 4, 50]	τὸ γενόμενον τὸ εὔδαιμον ζητεῖν,	ἀλλὰ	μὴ περὶ μέρος, ὃ ἐκ
[1, 4, 50]	ταῦτα γὰρ οὐκ αὐτῇ φύσει,	ἀλλὰ	παρόντα μόνον φεύγει ὁ λογισμὸς
[1, 4, 50]	παρακινεῖ τοῦ παρόντος τέλους αὐτῷ.	Ἀλλὰ	τὰ μεγάλα, φασί, καὶ οὐ
[1, 4, 50]	τὰς περιχαρίας διὰ τί γάρ;	ἀλλὰ	τὰς συνούσας παρουσίᾳ ἀγαθῶν οὐκ
[1, 4, 50]	οὕτω γὰρ ἂν οὐ τέλος,	ἀλλὰ	τέλη ἂν ζητοῖ ἐκεῖνο χρὴ
[1, 4, 50]	ἢ καταστάσει τὸ ἀγαθὸν διδόασιν,	ἀλλὰ	τῇ γνώσει καὶ αἰσθήσει. Ἀλλ´
[1, 4, 50]	ἡ ἐνέργεια οὐκ αὐτὸν πάντα,	ἀλλά	τι μέρος αὐτοῦ· οἷον καὶ
[1, 4, 50]	ἀναγκαῖον ζητεῖ, καὶ οὐχ αὑτῷ,	ἀλλά	τινι τῶν αὐτοῦ. Σώματι γὰρ
[1, 4, 50]	ἐλεεινὸς ἔσται ἐν τῷ ἀλγεῖν,	ἀλλὰ	τὸ αὐτοῦ καίει {τῷ} ἔνδον
[1, 4, 50]	οὐ τὸ ἐκείνων ἔτι σκοπουμένων,	ἀλλὰ	τὸ αὐτῶν, ὅπως μὴ λυποίμεθα.
[1, 4, 50]	ἡμῖν, οὐ μὴν τὸ αἴτιον,	ἀλλὰ	τὸ ἐνυπάρχον ζητοῦμεν. Ὅτι δ´
[1, 4, 50]	εὖ ζῆν οὐχ ἡδονὴ ἔσται,	ἀλλὰ	τὸ κρίνειν δυνάμενον, ὅτι ἡδονὴ
[1, 4, 50]	εὐδαιμονία συνίσταται, ἀναγκάζοιντο ἂν λέγειν.	Ἀλλὰ	τὸ ὑποκείμενον αὐτοῖς λογική ἐστι
[1, 4, 50]	χάριν καὶ ὅλως οὐκ αὐτοῦ	ἀλλὰ	τοῦ προσεζευγμένου, οὗ φροντιεῖ καὶ
[1, 4, 50]	ἡδομένοις τὸ εὖ ζῆν ὑπάρξει,	ἀλλὰ	τῷ γινώσκειν δυναμένῳ, ὅτι ἡδονὴ
[1, 4, 50]	ᾖ, μὴ ἐπίσης δὲ τὰ	ἄλλα	ζῇ, ἀνάγκη τὴν ἀρχὴν τὴν
[1, 4, 50]	βλέποντας κρίνειν τὸν εὐδαίμονα τὰ	ἄλλα	ζητεῖν, ἃ μὴ ἐν τῷ
[1, 4, 50]	δόξει μὴ ζῆν εὖ τὰ	ἄλλα	ζῷα λέγων, ὅτι μὴ πολλοῦ
[1, 4, 50]	ζῆν, ἄτοπος ὁ ἀφαιρούμενος τὰ	ἄλλα	ζῷα τὸ εὖ ζῆν· καὶ
[1, 4, 50]	τοῦτο· περικεῖσθαι δ´ αὐτῷ τὰ	ἄλλα	ἤδη, ἃ δὴ οὐδὲ μέρη
[1, 4, 50]	ἀνδρίαν ἐνεργεῖ ὅσῳ ἐνεργεῖ· καὶ	ἄλλα	μυρία· ὥστε τὰς παρακολουθήσεις κινδυνεύειν
[1, 4, 50]	ὁ ἕτερος καὶ πάντα τὰ	ἄλλα	ὅσα μὴ πρὸς σοφίαν μηδὲ
[1, 4, 50]	τοῦ εἴσω ἕκαστα οὔτε τὰ	ἄλλα	{οὔτε ἀλγεινὰ} οὔτε τὰ λυπηρά.
[1, 4, 50]	καταφέρειν εἰς τὰ ζῷα τὰ	ἄλλα	οὕτω γὰρ ἂν καὶ τοῖς
[1, 4, 50]	πρὸς τὸ τέλος, τὰ δ´	ἄλλα	ὡς ἂν καὶ τόπους μεταβάλλοι
[1, 4, 50]	τὰς τύχας ἐμποδίζοιντο ἄν, ἀλλὰ	ἄλλαι	ἂν κατ´ ἄλλας γίγνοιντο τύχας,
[1, 4, 50]	νοερᾷ φύσει, καὶ ὅτι αἱ	ἄλλαι	ἀτελεῖς καὶ ἰνδάλματα ζωῆς καὶ
[1, 4, 50]	τὰς περὶ τούτων φαντασίας ἁπάσας	ἀλλαξάμενος	καὶ οἷον ἄλλος παντάπασι γενόμενος
[1, 4, 50]	χρῆσθαι· εἰ δὲ μή, ἄλλην	ἀλλάξεται,	ἢ ἀφήσει τὰς λύρας χρήσεις
[1, 4, 50]	ἄν, ἀλλὰ ἄλλαι ἂν κατ´	ἄλλας	γίγνοιντο τύχας, πᾶσαι δὲ ὅμως
[1, 4, 50]	ὑπάρχοι, οὐδ´ ἄλλο τὸ ὑποκείμενον	ἀλλαχόθεν	γενόμενον παρέξει αὐτὸ ἐν ἀγαθῷ
[1, 4, 50]	τε χρῆσθαι· εἰ δὲ μή,	ἄλλην	ἀλλάξεται, ἢ ἀφήσει τὰς λύρας
[1, 4, 50]	τέλειον αὐτῷ εἶναι καὶ φύσιν	ἄλλην	εἶναι αὐτῷ καὶ μὴ εἶναι
[1, 4, 50]	τὸ εὖ. Καὶ εἰ εἴδωλον	ἄλλο	ἄλλου, δηλονότι καὶ τὸ εὖ
[1, 4, 50]	ἡ εὐδαιμονία συνίσταται· ὥστε περὶ	ἄλλο	εἶδος ζωῆς. Λέγω δὲ οὐχ
[1, 4, 50]	εἴπερ σπουδαῖος. Εἰ δέ τις	ἄλλο	εἶδος ἡδονῆς περὶ τὸν σπουδαῖον
[1, 4, 50]	τοῦ εἰς λύραν ἐνεργεῖν ἀφέξεται	ἄλλο	ἔργον ἄνευ λύρας ἔχων καὶ
[1, 4, 50]	ἀσπαστὸν εἶναι, λεκτέον τί τε	ἄλλο	ἔργον αὐτοῦ καὶ τίς ἡ
[1, 4, 50]	τοῦ τοῦτο εἶναι τὸ μὴ	ἄλλο	ζητεῖν τὸν οὕτως ἔχοντα. Τί
[1, 4, 50]	οὖν ὁ λόγος αὑτὸν ἀφεὶς	ἄλλο	θήσεται ἐν τῷ ἐναντίῳ γένει
[1, 4, 50]	μὲν ἀλγοῦν ἄλλο, τὸ δὲ	ἄλλο,	ὃ συνὸν αὐτῷ, ἕως ἂν
[1, 4, 50]	αὐτὸ μόνον βούλεται ἔχειν, οὐκ	ἄλλο	τι μετ´ αὐτοῦ, ὃ ὅταν
[1, 4, 50]	θεωρίαν τὴν περὶ ταῦτα, ἀλλὰ	ἄλλο	τι τὸ τέλειον αὐτῷ εἶναι
[1, 4, 50]	ἐνταῦθα δὲ τὸ μὲν ἀλγοῦν	ἄλλο,	τὸ δὲ ἄλλο, ὃ συνὸν
[1, 4, 50]	ἐπακτὸν τὸ ἀγαθὸν ὑπάρχοι, οὐδ´	ἄλλο	τὸ ὑποκείμενον ἀλλαχόθεν γενόμενον παρέξει
[1, 4, 50]	ἆρά γε ὡς ἄλλος ὢν	ἄλλο	τοῦτο ἔχει; Ἢ οὐδ´ ἔστιν
[1, 4, 50]	τῶν ζῴων ὅσα τοῖς τε	ἄλλοις	εὐπαθεῖ καὶ δὴ καὶ ᾄδοντα
[1, 4, 50]	κρίσεως δέος κἄν ποτε πρὸς	ἄλλοις	ἔχοντι γένηται, προσελθὼν ὁ σοφὸς
[1, 4, 50]	τῷ αὐτῷ τιθέμενοι καὶ τοῖς	ἄλλοις	ζῴοις ἆρα τούτων μεταδώσομεν; Εἰ
[1, 4, 50]	τελειουμένῳ, κατ´ ἄμφω καὶ τοῖς	ἄλλοις	ζῴοις ὑπάρξει. Καὶ γὰρ εὐπαθεῖν
[1, 4, 50]	εἰδέναι, ὡς οὐχ, οἷα τοῖς	ἄλλοις	φαίνεται, τοιαῦτα καὶ τῷ σπουδαίῳ
[1, 4, 50]	ἐνεργούσης οὐκ ἔρχεται εἰς τὸν	ἄλλον	ἄνθρωπον ἡ τῆς τοιαύτης ἐνεργείας
[1, 4, 50]	τέλειον εἶναι; Ἢ τὸν μὲν	ἄλλον	ἄνθρωπον μέρος τι τοῦτο ἔχειν
[1, 4, 50]	καὶ δύναται, αὐτὸς δὲ ὢν	ἄλλος	οὐ κωλυόμενος καὶ τοῦτον ἀφεῖναι,
[1, 4, 50]	φαντασίας ἁπάσας ἀλλαξάμενος καὶ οἷον	ἄλλος	παντάπασι γενόμενος πιστεύσας ἑαυτῷ, ὅτι
[1, 4, 50]	ἄλλων. Ἀλλ´ ἆρά γε ὡς	ἄλλος	ὢν ἄλλο τοῦτο ἔχει; Ἢ
[1, 4, 50]	ἵνα δεικνύοιτο οὗτος ὁ ἄνθρωπος	ἄλλος	ὢν ἢ τὰ ἔξω. Ὁ
[1, 4, 50]	εὖ. Καὶ εἰ εἴδωλον ἄλλο	ἄλλου,	δηλονότι καὶ τὸ εὖ ὡς
[1, 4, 50]	τὰ λυπηρά. Καὶ ὅταν περὶ	ἄλλους	τὰ ἀλγεινά; ἀσθένεια γὰρ εἴη
[1, 4, 50]	νοῦν ἀληθινόν, δῆλον καὶ ἐξ	ἄλλων.	Ἀλλ´ ἆρά γε ὡς ἄλλος
[1, 4, 50]	γὰρ δὴ διὰ τὴν τῶν	ἄλλων	ἄνοιαν οἰκείων ὄντων αὐτὸς ἐν
[1, 4, 50]	ἐν κακῷ ἔσται καὶ εἰς	ἄλλων	εὐτυχίας καὶ δυστυχίας ἀναρτήσεται. ~Τὸ
[1, 4, 50]	ἀλλ´ ὡς στοχαζόμενος καὶ τῶν	ἄλλων	περικεχυμένων αὐτόν, οἷον εἰ ὡδὶ
[1, 4, 50]	αἴτιον τοῦ ἐν αὐτῷ καὶ	ἄλλως	ἀγαθόν, αὐτῷ παρὸν ἄλλως. Μαρτύριον
[1, 4, 50]	λεγομένου ἄλλως μὲν τοῦ φυτοῦ,	ἄλλως	δὲ τοῦ ἀλόγου καὶ τρανότητι
[1, 4, 50]	καὶ ἄλλως ἀγαθόν, αὐτῷ παρὸν	ἄλλως.	Μαρτύριον δὲ τοῦ τοῦτο εἶναι
[1, 4, 50]	καὶ ὁμωνύμως τοῦ ζῆν λεγομένου	ἄλλως	μὲν τοῦ φυτοῦ, ἄλλως δὲ
[1, 4, 50]	δὲ πάθος· οὐδαμοῦ δὲ κρεῖττον	ἄλογον	λόγου. Πῶς ἂν οὖν ὁ
[1, 4, 50]	τοῦ φυτοῦ, ἄλλως δὲ τοῦ	ἀλόγου	καὶ τρανότητι καὶ ἀμυδρότητι τὴν
[1, 4, 50]	ἔδομεν δύνασθαι τοῦτο, τῷ δὲ	ἀλόγῳ	οὐκέτι· ζωὴ γὰρ ἦν τὸ
[1, 4, 50]	μένουσι καὶ οὐδὲν δεινόν, ἢ	ἀλόγως	μένοντες, δέον μή, αὑτοῖς αἴτιοι.
[1, 4, 50]	κοινὸν τῆς φύσεως πρὸς τὸ	ἄμεινον	ἄγειν καὶ πρὸς τὸ κάλλιον
[1, 4, 50]	χρή. Καὶ πολλοὶ δὴ καὶ	ἄμεινον	αἰχμάλωτοι γενόμενοι πράξουσι. Καὶ ἐπ´
[1, 4, 50]	δόγμα παρεῖναι περὶ θανάτου τὸ	ἄμεινον	ζωῆς τῆς μετὰ σώματος εἶναι.
[1, 4, 50]	καὶ ἐν τρανοτέρᾳ ζωῇ τὸ	ἄμεινον	τιθέντες. Καὶ ὅσοι δὲ ἐν
[1, 4, 50]	Καὶ ἐλαττώσει μὲν καὶ μαρανεῖ	ἀμελείᾳ	τὰς τοῦ σώματος πλεονεξίας, ἀρχὰς
[1, 4, 50]	μυρία· ὥστε τὰς παρακολουθήσεις κινδυνεύειν	ἀμυδροτέρας	αὐτὰς τὰς ἐνεργείας αἷς παρακολουθοῦσι
[1, 4, 50]	τοῦ ἀλόγου καὶ τρανότητι καὶ	ἀμυδρότητι	τὴν διαφορὰν ἐχόντων, ἀνάλογον δηλονότι
[1, 4, 50]	διακεῖσθαι τὰς τῆς τύχης πληγὰς	ἀμυνόμενον,	γινώσκοντα μὲν ὅτι τινὶ φύσει
[1, 4, 50]	ἑκατέρου ἀδιαφόρου ὄντος τὸ ἐξ	ἀμφοῖν	ἀγαθὸν εἶναι λέγουσιν; Εἰ δὲ
[1, 4, 50]	ὁτουοῦν ἀντιλαμβανομένοις. Εἰ δὲ ἐξ	ἀμφοῖν	τὸ ἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον αἰσθήσεως
[1, 4, 50]	ἐν ἔργῳ οἰκείῳ τελειουμένῳ, κατ´	ἄμφω	καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις ὑπάρξει.
[1, 4, 50]	δὲ διὰ τὰς τύχας ἐμποδίζοιντο	ἄν,	ἀλλὰ ἄλλαι ἂν κατ´ ἄλλας
[1, 4, 50]	αἱ μὲν καθ´ ἕκαστα τάχα	ἄν,	οἷον ἃς ἂν καὶ σκεψάμενος
[1, 4, 50]	πάρεστιν οὗ τὸ εἴδωλον ἦν	ἄν,	οὕτω καὶ περὶ ψυχὴν ἡσυχίαν
[1, 4, 50]	φρονεῖν καὶ τῆς σοφίας λέγοι	ἄν	τι ἴσως ὁ λόγος οὗτος·
[1, 4, 50]	νόησις τότε· ὥστε καὶ τοιοῦτον	ἄν	τι νοοῖτο μετὰ φαντασίας τὴν
[1, 4, 50]	ἐατέον. Καίτοι καὶ πρὸς ταῦτα	ἄν	τις ἀποβλέψας ἐπιστήσειε καὶ πρὸς
[1, 4, 50]	τῆς νοήσεως φαντασίας. Πολλὰς δ´	ἄν	τις εὕροι καὶ ἐγρηγορότων καλὰς
[1, 4, 50]	ἃ δὴ οὐδὲ μέρη αὐτοῦ	ἄν	τις θεῖτο οὐκ ἐθέλοντι περικείμενα·
[1, 4, 50]	αἴσθησις πάρεστιν αὐτοῖς. Εἴη δ´	ἄν	τις ἴσως καὶ ὁ διδοὺς
[1, 4, 50]	βούλησιν ὑπολαμβάνοι, ἀλλὰ μὴ καταχρώμενος	ἄν	τις λέγοι, ἐπειδὴ καὶ ταῦτα
[1, 4, 50]	Εἰ δὲ μή, ἐν θεοῖς	ἄν	τις τὸ εὐδαιμονεῖν θεῖτο, εἰ
[1, 4, 50]	ὥστε καὶ γινομένου. Ἐνθυμοῖτο γὰρ	ἄν,	ὡς ἡ τοῦδε τοῦ παντὸς
[1, 4, 50]	τοῦτο φαῖεν ἂν λαμβάνειν, ἕως	ἂν	αἱ τοῦ σώματος πείσεις πρὸς
[1, 4, 50]	σπουδαῖος ᾗ τοιοῦτος· λανθάνοι δ´	ἂν	αὕτη ἡ ἐνέργεια οὐκ αὐτὸν
[1, 4, 50]	ἐν φύσει ὀρέξεως, καὶ ταύτῃ	ἂν	αὐτοῖς μεταδοίημεν τοῦ εὐδαιμονεῖν εἰς
[1, 4, 50]	εὐδαίμων. Εἰ δέ τις παράλογον	ἂν	αὐτὸν ποιήσειν φήσει, εἰ ταῦτα
[1, 4, 50]	οὐκ ἐθέλοντι περικείμενα· ἦν δ´	ἂν	αὐτοῦ κατὰ βούλησιν συνηρτημένα. Τούτῳ
[1, 4, 50]	Τοῖς δὲ φυτοῖς οὐκ ἀναγκάζοιτο	ἂν	διδόναι ὃ τοῖς ἅπασι ζῴοις
[1, 4, 50]	Ἆρ´ οὖν διὰ τὸ οὕτως	ἂν	δόξαι ὡς καὶ γενησομένου ἂν
[1, 4, 50]	ὁτιοῦν τῶν κτημάτων. Καὶ μυρία	ἂν	εἴη ἃ οὐ κατὰ γνώμην
[1, 4, 50]	ἀναγκαίων τι παρεῖναι οὐ βούλησις	ἂν	εἴη, εἰ κυρίως τὴν βούλησιν
[1, 4, 50]	σοφὸς μὴ αἰσθάνοιτο, ἧττον σοφὸς	ἂν	εἴη; Εἰ μή πού τις
[1, 4, 50]	τὸ ἄριστον εἶναι, τί τοῦτο	ἂν	εἴη; Ἐπεὶ οὐδὲ αὐτὸς ὁ
[1, 4, 50]	ζωὴ δὲ ἡ μὲν εὖ	ἂν	εἴη, ἡ δὲ τοὐναντίον· οἷον
[1, 4, 50]	αὐτῷ καὶ τοῖς φίλοις φίλος	ἂν	εἴη μάλιστα μετὰ τοῦ νοῦν
[1, 4, 50]	τούτων ἐνδεχομένων γενέσθαι; Ἀλλ´ ἄτοπος	ἂν	εἴη. Οὐκ ἂν οὖν δοξάσειεν,
[1, 4, 50]	ὑποθέμενοι σπουδαῖον, εἰ εὐδαιμονεῖ, ἕως	ἂν	εἴη σπουδαῖος, ζητοῦμεν. Ἀλλ´ ἔστω
[1, 4, 50]	μέγα ἢ ὅλως κακόν, γελοῖος	ἂν	εἴη τοῦ δόγματος καὶ οὐκ
[1, 4, 50]	οὐ τὰ τυχόντα. Τί δ´	ἂν	εἴη τῶν ἀνθρωπίνων μέγα, ὥστ´
[1, 4, 50]	τὸ φυτικὸν ἡμῶν ἡμεῖς, ἡμεῖς	ἂν	ἐνεργοῦντες ἦμεν· νῦν δὲ τοῦτο
[1, 4, 50]	ἄλλο, ὃ συνὸν αὐτῷ, ἕως	ἂν	ἐξ ἀνάγκης συνῇ, οὐκ ἀπολελείψεται
[1, 4, 50]	εἴη τοῦ δόγματος καὶ οὐκ	ἂν	ἔτι σπουδαῖος εἴη ξύλα καὶ
[1, 4, 50]	μηδ´ ἐνεργῶν κατ´ ἀρετήν, πῶς	ἂν	εὐδαίμων εἴη; Ἀλλ´ εἰ μὲν
[1, 4, 50]	ζῆν εὖ καὶ τὸ εὐδαιμονεῖν	ἂν	ἔχοι; Πενίας γὰρ καὶ ἀδοξίας
[1, 4, 50]	ἂν οὐ τέλος, ἀλλὰ τέλη	ἂν	ζητοῖ ἐκεῖνο χρὴ λαμβάνειν μόνον,
[1, 4, 50]	ἐνέργεια· ὥστε ἐνεργοῦντος ἐκείνου ἐνεργοῖμεν	ἂν	ἡμεῖς. ~Λανθάνει δὲ ἴσως τῷ
[1, 4, 50]	μηδ´ ἑαυτῷ παρακολουθοῖ; Γένοιτο γὰρ	ἂν	καὶ ἐκ φαρμάκων καί τινων
[1, 4, 50]	καθ´ ἑκάστην τὴν ἡμέραν μεταπίπτοι	ἂν	καὶ ἐκπίπτοι τῆς εὐδαιμονίας· οἷον
[1, 4, 50]	ὑπάρξει. Καὶ γὰρ εὐπαθεῖν ἐνδέχοιτο	ἂν	καὶ ἐν τῷ κατὰ φύσιν
[1, 4, 50]	γὰρ δὴ τῆς φυτικῆς, ἵν´	ἂν	καὶ ἐφήψατο σώματος· οὐ γὰρ
[1, 4, 50]	τὸν οὕτως ἔχοντα. Τί γὰρ	ἂν	καὶ ζητήσειε; Τῶν μὲν γὰρ
[1, 4, 50]	ἐκ θατέρου κακῶς ἔχοντος ἀναγκάζοιτο	ἂν	καὶ θάτερον τὸ κρεῖττον ἐμποδίζεσθαι
[1, 4, 50]	σπουδαῖον βούλεσθαι ταῦτα. Ἐθέλοι γὰρ	ἂν	καὶ πάντας ἀνθρώπους εὖ πράττειν
[1, 4, 50]	ἕκαστα τάχα ἄν, οἷον ἃς	ἂν	καὶ σκεψάμενος προφέροι· τὸ δὲ
[1, 4, 50]	ζῷα τὰ ἄλλα οὕτω γὰρ	ἂν	καὶ τοῖς ἀτιμοτάτοις αὐτῶν μεταδώσειν·
[1, 4, 50]	τέλος, τὰ δ´ ἄλλα ὡς	ἂν	καὶ τόπους μεταβάλλοι οὐκ ἐκ
[1, 4, 50]	τοιαύτη ἄυπνος ἐνέργεια, ἐνεργοῖ μὲν	ἂν	καὶ τότε ὁ σπουδαῖος ᾗ
[1, 4, 50]	τύχας ἐμποδίζοιντο ἄν, ἀλλὰ ἄλλαι	ἂν	κατ´ ἄλλας γίγνοιντο τύχας, πᾶσαι
[1, 4, 50]	λέγειν. Ἀλλ´ οὗτοι μέν, ἕως	ἂν	κρείττονα εὕρωσι φύσιν τῶν περὶ
[1, 4, 50]	φύσιν. Ἑτοίμως γὰρ τοῦτο φαῖεν	ἂν	λαμβάνειν, ἕως ἂν αἱ τοῦ
[1, 4, 50]	ἣν ἡ εὐδαιμονία συνίσταται, ἀναγκάζοιντο	ἂν	λέγειν. Ἀλλὰ τὸ ὑποκείμενον αὐτοῖς
[1, 4, 50]	αἰσθητικὴ εἴη, καλῶς μὲν ἴσως	ἂν	λέγοιεν. Διὰ τί δὲ οὕτω
[1, 4, 50]	συναριθμουμένης τῷ εὐδαίμονι βίῳ, πῶς	ἂν	λυπηρὸν διὰ τύχας καὶ ὀδύνας
[1, 4, 50]	εἴη τῶν ἀνθρωπίνων μέγα, ὥστ´	ἂν	μὴ καταφρονηθῆναι ὑπὸ τοῦ ἀναβεβηκότος
[1, 4, 50]	καὶ δεινὰ νομίζοντες, ἃ μὴ	ἂν	ὁ εὐδαίμων νομίσειεν· ἢ οὔπω
[1, 4, 50]	φύσιν, τὸ εὐδαιμονεῖν· καὶ ὑπουργὸς	ἂν	ὁ λόγος καὶ οὐ δι´
[1, 4, 50]	Ὃς εἰ καὶ γένοιτο, οὐκ	ἂν	ὀνομάζεσθαι εὐδαίμων εἴη ἄξιος οὐκ
[1, 4, 50]	οὐ πολλὰ δεῖ οὕτω γὰρ	ἂν	οὐ τέλος, ἀλλὰ τέλη ἂν
[1, 4, 50]	ἡ τέλειος ζωή· οὕτω γὰρ	ἂν	οὐδὲ ἐπακτὸν τὸ ἀγαθὸν ὑπάρχοι,
[1, 4, 50]	δὲ σοφὸν ταῦτα ἴσως μὲν	ἂν	οὐδὲ τὴν ἀρχὴν γένοιτο, γενομένων
[1, 4, 50]	ἐν τοῖς ἔξω. Οὕτω γὰρ	ἂν	οὐδὲ ὑπόστασις εὐδαιμονίας εἴη, εἰ
[1, 4, 50]	ἂν δόξαι ὡς καὶ γενησομένου	ἂν	οὐκ εὐδαίμων; Ἢ καὶ δοξάζων
[1, 4, 50]	Ἀλλ´ ἄτοπος ἂν εἴη. Οὐκ	ἂν	οὖν δοξάσειεν, ὡς ἐνδέχεται τοιαύταις
[1, 4, 50]	δὲ κρεῖττον ἄλογον λόγου. Πῶς	ἂν	οὖν ὁ λόγος αὑτὸν ἀφεὶς
[1, 4, 50]	ἀποθνῄσκοι μηδὲν τοιοῦτον ἑωρακώς; Ἆρ´	ἂν	οὕτω δόξης ἔχοι ἀπιών, ὡς
[1, 4, 50]	δὲ λελέχθω συντόμως ὡς, ἕως	ἂν	πάντα τὰ ζῶντα ἐκ μιᾶς
[1, 4, 50]	τοῦ μὴ ἔχοντος· οὐδὲ γὰρ	ἂν	πρὸς αὐλητικὸν τέλος ἡ τούτων
[1, 4, 50]	Τί γὰρ τῇ τελείᾳ ζωῇ	ἂν	προσγένοιτο εἰς τὸ ἀρίστῃ εἶναι;
[1, 4, 50]	μὴ προστιθέντος τῷ αὐτῷ πῶς	ἂν	τὸ ἐναντίον ἀφαιροῖ; ~Ἀλλ´ εἰ
[1, 4, 50]	τὸ ζῆν ἐποιούμεθα, πᾶσι μὲν	ἂν	τοῖς ζῶσιν ἀπέδομεν δεκτικοῖς εὐδαιμονίας
[1, 4, 50]	δόξης ἔχοι ἀπιών, ὡς μὴ	ἂν	τούτων ἐνδεχομένων γενέσθαι; Ἀλλ´ ἄτοπος
[1, 4, 50]	ζῆν ἐλλείπει τὸ εὐδαιμονεῖν, μόνῳ	ἂν	τῷ ἄγαν ζῶντι τὸ εὐδαιμονεῖν
[1, 4, 50]	τὰ ζῷα εἶναι, καὶ οὐκ	ἂν	τῷ μὲν λογικῷ ἔδομεν δύνασθαι
[1, 4, 50]	καὶ πάντων ἀνθρώπων ἄρχων ὡς	ἂν	ὢν τοῦδε τοῦ τόπου, καὶ
[1, 4, 50]	ἂν μὴ καταφρονηθῆναι ὑπὸ τοῦ	ἀναβεβηκότος	πρὸς τὸ ἀνωτέρω ἁπάντων τούτων
[1, 4, 50]	τὸν ἀναγινώσκοντα ἀνάγκη παρακολουθεῖν ὅτι	ἀναγινώσκει	καὶ τότε μάλιστα, ὅτε μετὰ
[1, 4, 50]	μάλιστα, ὅτε μετὰ τοῦ συντόνου	ἀναγινώσκοι·	οὐδὲ ὁ ἀνδριζόμενος ὅτι ἀνδρίζεται
[1, 4, 50]	οὐκ ἐχούσας. Οὐ γὰρ τὸν	ἀναγινώσκοντα	ἀνάγκη παρακολουθεῖν ὅτι ἀναγινώσκει καὶ
[1, 4, 50]	περὶ ἣν ἡ εὐδαιμονία συνίσταται,	ἀναγκάζοιντο	ἂν λέγειν. Ἀλλὰ τὸ ὑποκείμενον
[1, 4, 50]	εἶναι; Τοῖς δὲ φυτοῖς οὐκ	ἀναγκάζοιτο	ἂν διδόναι ὃ τοῖς ἅπασι
[1, 4, 50]	ὃ ἐκ θατέρου κακῶς ἔχοντος	ἀναγκάζοιτο	ἂν καὶ θάτερον τὸ κρεῖττον
[1, 4, 50]	λυπούντων παρουσίαν ζητεῖ〈 ται〉 εὔλογον	ἀναγκαῖα,	ἀλλ´ οὐκ ἀγαθὰ φάσκειν εἶναι.
[1, 4, 50]	ἔχει. Ἀλλ´ ὃ ζητεῖ ὡς	ἀναγκαῖον	ζητεῖ, καὶ οὐχ αὑτῷ, ἀλλά
[1, 4, 50]	καὶ ἀναγκαίων ἢ καὶ οὐκ	ἀναγκαίων,	ἀλλ´ ἀγαθῶν καὶ τούτων λεγομένων,
[1, 4, 50]	γὰρ συμφόρησις ἦν ἀγαθῶν καὶ	ἀναγκαίων	ἢ καὶ οὐκ ἀναγκαίων, ἀλλ´
[1, 4, 50]	βουλητὸς ὄντως βίος. Τῶν δ´	ἀναγκαίων	τι παρεῖναι οὐ βούλησις ἂν
[1, 4, 50]	ἐχούσας. Οὐ γὰρ τὸν ἀναγινώσκοντα	ἀνάγκη	παρακολουθεῖν ὅτι ἀναγινώσκει καὶ τότε
[1, 4, 50]	ἐπίσης δὲ τὰ ἄλλα ζῇ,	ἀνάγκη	τὴν ἀρχὴν τὴν πρώτην ζωὴν
[1, 4, 50]	συνὸν αὐτῷ, ἕως ἂν ἐξ	ἀνάγκης	συνῇ, οὐκ ἀπολελείψεται τῆς τοῦ
[1, 4, 50]	ἡ ἀντίληψις εἶναι καὶ γίνεσθαι	ἀνακάμπτοντος	τοῦ νοήματος καὶ τοῦ ἐνεργοῦντος
[1, 4, 50]	καὶ ἀμυδρότητι τὴν διαφορὰν ἐχόντων,	ἀνάλογον	δηλονότι καὶ τὸ εὖ. Καὶ
[1, 4, 50]	εἰς ἄλλων εὐτυχίας καὶ δυστυχίας	ἀναρτήσεται.	~Τὸ δὲ τῶν ἀλγηδόνων αὐτοῦ,
[1, 4, 50]	τοῦ σώματος πείσεις πρὸς αὐτὸν	ἀναφέρωνται	καὶ αὖ καὶ αἱ αἱρέσεις
[1, 4, 50]	ὅτι ἀνδρίζεται καὶ κατὰ τὴν	ἀνδρίαν	ἐνεργεῖ ὅσῳ ἐνεργεῖ· καὶ ἄλλα
[1, 4, 50]	ἀναγινώσκοι· οὐδὲ ὁ ἀνδριζόμενος ὅτι	ἀνδρίζεται	καὶ κατὰ τὴν ἀνδρίαν ἐνεργεῖ
[1, 4, 50]	τοῦ συντόνου ἀναγινώσκοι· οὐδὲ ὁ	ἀνδριζόμενος	ὅτι ἀνδρίζεται καὶ κατὰ τὴν
[1, 4, 50]	ζῆν ζητεῖν εἰ πάρεστι μηδὲ	ἀνελόντας	τὸν ἄνθρωπον περὶ εὐδαιμονίας ἀνθρώπου
[1, 4, 50]	γὰρ ἔστιν αὐτοῖς ᾗ πεφύκασιν	ἀνεμποδίστως	διεξάγειν, κἀκεῖνα τί κωλύει ἐν
[1, 4, 50]	ἔξωθεν πνέοντος ἐν πολλῇ ζάλῃ	ἀνέμων	καὶ χειμῶνι. Ἀλλ´ εἰ μὴ
[1, 4, 50]	τοῦ προσεζευγμένου, οὗ φροντιεῖ καὶ	ἀνέξεται,	ἕως δυνατόν, οἱονεὶ μουσικὸς λύρας,
[1, 4, 50]	τὴν τοῦ σώματος ταραττομένην ἁρμονίαν	ἄνευ	εἰδώλου ἡ διάνοια καὶ ὁ
[1, 4, 50]	τοῖς μὴ λόγον ἔχουσιν, εἰ	ἄνευ	λόγου φύσει τυγχάνοιεν τῶν πρώτων
[1, 4, 50]	λύραν ἐνεργεῖν ἀφέξεται ἄλλο ἔργον	ἄνευ	λύρας ἔχων καὶ κειμένην πλησίον
[1, 4, 50]	καὶ κειμένην πλησίον περιόψεται ᾄδων	ἄνευ	ὀργάνων. Καὶ οὐ μάτην αὐτῷ
[1, 4, 50]	καὶ ὁ νοῦς νοεῖ καὶ	ἄνευ	φαντασίας ἡ νόησις τότε· ὥστε
[1, 4, 50]	Ἀλλ´ εἰ μὲν διὰ τὸ	ἀνευρίσκειν	μᾶλλον δύνασθαι, ἔσται καὶ τοῖς
[1, 4, 50]	Τί δ´ ἂν εἴη τῶν	ἀνθρωπίνων	μέγα, ὥστ´ ἂν μὴ καταφρονηθῆναι
[1, 4, 50]	τοιαύτη διάθεσις εὐδαίμων καὶ αὐτάρκης,	ἀνθρώποις	δὲ προσθήκην τοῦ χείρονος λαβοῦσι
[1, 4, 50]	τοίνυν φαμὲν εἶναι καὶ ἐν	ἀνθρώποις	τὸ εὐδαιμονεῖν τοῦτο, σκεπτέον πῶς
[1, 4, 50]	βαρύνασαι πρὸς αὑτὰς φέρειν τὸν	ἄνθρωπον.	Ἀντισηκώσεως δὲ οἷον ἐπὶ θάτερα
[1, 4, 50]	οὐκ ἔρχεται εἰς τὸν ἄλλον	ἄνθρωπον	ἡ τῆς τοιαύτης ἐνεργείας ἀντίληψις
[1, 4, 50]	δὲ μὴ συναμφότερον εἶναι τὸν	ἄνθρωπον	καὶ μάλιστα τὸν σπουδαῖον μαρτυρεῖ
[1, 4, 50]	οἷον ἀξιοῦμεν εἶναι, ἀλλ´ ἐπιεικῆ	ἄνθρωπον,	καὶ μικτὸν ἐξ ἀγαθοῦ καὶ
[1, 4, 50]	εἶναι; Ἢ τὸν μὲν ἄλλον	ἄνθρωπον	μέρος τι τοῦτο ἔχειν δυνάμει
[1, 4, 50]	εἰ πάρεστι μηδὲ ἀνελόντας τὸν	ἄνθρωπον	περὶ εὐδαιμονίας ἀνθρώπου ζητεῖν μηδὲ
[1, 4, 50]	ποιεῖν, ἵνα δεικνύοιτο οὗτος ὁ	ἄνθρωπος	ἄλλος ὢν ἢ τὰ ἔξω.
[1, 4, 50]	ἔξω. Ὁ δὲ τῶν τῇδε	ἄνθρωπος	ἔστω καὶ καλὸς καὶ μέγας
[1, 4, 50]	τελείαν ζωὴν ἔχειν οἷός τε	ἄνθρωπος,	καὶ ἄνθρωπος ὁ ταύτην ἔχων
[1, 4, 50]	ἔχει; Ἢ οὐδ´ ἔστιν ὅλως	ἄνθρωπος	μὴ οὐ καὶ τοῦτο ἢ
[1, 4, 50]	ἔχειν οἷός τε ἄνθρωπος, καὶ	ἄνθρωπος	ὁ ταύτην ἔχων τὴν ζωὴν
[1, 4, 50]	μὲν οὖν ἔχει τελείαν ζωὴν	ἄνθρωπος	οὐ τὴν αἰσθητικὴν μόνον ἔχων,
[1, 4, 50]	τούτῳ, οὐχ ἃ τοιούτου τοῦ	ἀνθρώπου	ἐστί. Καὶ γινώσκει ταῦτα καὶ
[1, 4, 50]	ἀνελόντας τὸν ἄνθρωπον περὶ εὐδαιμονίας	ἀνθρώπου	ζητεῖν μηδὲ τὸν σπουδαῖον συγχωρήσαντας
[1, 4, 50]	Ἐθέλοι γὰρ ἂν καὶ πάντας	ἀνθρώπους	εὖ πράττειν καὶ μηδὲν τῶν
[1, 4, 50]	μέγας καὶ πλούσιος καὶ πάντων	ἀνθρώπων	ἄρχων ὡς ἂν ὢν τοῦδε
[1, 4, 50]	μᾶλλον ὁ λόγος καὶ ῥᾳδίως	ἀνιχνεύειν	καὶ περιποιεῖν τὰ πρῶτα κατὰ
[1, 4, 50]	ἢ κἂν μὴ δυνατὸς ᾖ	ἀνιχνεύειν	μηδὲ τυγχάνειν; Ἀλλ´ εἰ μὲν
[1, 4, 50]	δὴ διὰ τὴν τῶν ἄλλων	ἄνοιαν	οἰκείων ὄντων αὐτὸς ἐν κακῷ
[1, 4, 50]	ζωῆς. Λέγω δὲ οὐχ ὡς	ἀντιδιῃρημένον	τῷ λόγῳ, ἀλλ´ ὡς ἡμεῖς
[1, 4, 50]	ζωῆς αἰσθητικῆς· ὥστε καὶ ὁτουοῦν	ἀντιλαμβανομένοις.	Εἰ δὲ ἐξ ἀμφοῖν τὸ
[1, 4, 50]	ἡ πρὸ αἰσθήσεως καὶ ὅλως	ἀντιλήψεως;	Δεῖ γὰρ τὸ πρὸ ἀντιλήψεως
[1, 4, 50]	ἀντιλήψεως; Δεῖ γὰρ τὸ πρὸ	ἀντιλήψεως	ἐνέργημα εἶναι, εἴπερ τὸ αὐτὸ
[1, 4, 50]	καὶ εἶναι Καὶ ἔοικεν ἡ	ἀντίληψις	εἶναι καὶ γίνεσθαι ἀνακάμπτοντος τοῦ
[1, 4, 50]	ἄνθρωπον ἡ τῆς τοιαύτης ἐνεργείας	ἀντίληψις	τῷ αἰσθητικῷ, καί, εἴπερ ἦμεν
[1, 4, 50]	πρὸς αὑτὰς φέρειν τὸν ἄνθρωπον.	Ἀντισηκώσεως	δὲ οἷον ἐπὶ θάτερα πρὸς
[1, 4, 50]	πρὸς ταύτας αὐτῷ πεπορισμένην δύναμιν	ἀντιτάξει	οὔτε προσθήκην ἐν ταῖς ἡδοναῖς
[1, 4, 50]	ὅταν παρῇ· οἷον ὑγίεια καὶ	ἀνωδυνία.	Τί γὰρ τούτων ἐπαγωγόν ἐστι;
[1, 4, 50]	Ὀρθῶς γὰρ καὶ Πλάτων ἐκεῖθεν	ἄνωθεν	τὸ ἀγαθὸν ἀξιοῖ λαμβάνειν καὶ
[1, 4, 50]	δ´ ὅτι μὴ πολυδαπάνως, ἀλλ´	ἀνωνύμως	τέθαπται οὐκ ἀξιωθεὶς ὑψηλοῦ μνήματος,
[1, 4, 50]	ὑπὸ τοῦ ἀναβεβηκότος πρὸς τὸ	ἀνωτέρω	ἁπάντων τούτων καὶ οὐδενὸς ἔτι
[1, 4, 50]	ἔχων τὸ μέγα οὔτε ἐν	ἀξίᾳ	σοφίας οὔτε ἐν καθαρότητι ἀγαθοῦ.
[1, 4, 50]	ζῷα λέγων, ὅτι μὴ πολλοῦ	ἄξια	αὐτῷ δοκεῖ εἶναι; Τοῖς δὲ
[1, 4, 50]	Πλάτων ἐκεῖθεν ἄνωθεν τὸ ἀγαθὸν	ἀξιοῖ	λαμβάνειν καὶ πρὸς ἐκεῖνο βλέπειν
[1, 4, 50]	οὐκ ἂν ὀνομάζεσθαι εὐδαίμων εἴη	ἄξιος	οὐκ ἔχων τὸ μέγα οὔτε
[1, 4, 50]	γενέσθαι, οὔτε σπουδαῖον τηρήσει, οἷον	ἀξιοῦμεν	εἶναι, ἀλλ´ ἐπιεικῆ ἄνθρωπον, καὶ
[1, 4, 50]	λέγοι, ἐπειδὴ καὶ ταῦτα παρεῖναι	ἀξιοῦμεν.	Ἐπεὶ καὶ ὅλως τὰ κακὰ
[1, 4, 50]	σώματος καταφρόνησις. Τὸ δὲ καθόσον	ἀξιοῦν	τὸ ζῷον τὴν εὐδαιμονίαν εἶναι
[1, 4, 50]	πολυδαπάνως, ἀλλ´ ἀνωνύμως τέθαπται οὐκ	ἀξιωθεὶς	ὑψηλοῦ μνήματος, τῆς μικρολογίας. Ἀλλ´
[1, 4, 50]	ζῆν. Εἰ δὲ μὴ πείθοιντο,	ἀξιώσομεν	αὐτοὺς ὑποθεμένους τὸν ζῶντα καὶ
[1, 4, 50]	οὐδὲ τὰς τοῦ σώματος ἡδονὰς	ἀξιώσουσι	παρεῖναι αὗται γὰρ ἀδύνατοι παρεῖναι
[1, 4, 50]	ἀπειλῇ ἢ λόγῳ· ἀπειλῇ δὲ	ἀπαθεῖ,	οἷον εἰ ἐμβλέψαντος σεμνὸν μόνον
[1, 4, 50]	τῷ βίῳ τῷ τοιούτῳ ὅταν	ἀπαιτῶσιν,	οὐ τὰς τῶν ἀκολάστων οὐδὲ
[1, 4, 50]	γένους εἶναι, ἀλλὰ κρείττονα τούτων	ἁπάντων·	ἢ πῶς τὸ τίμιον αὐτῷ
[1, 4, 50]	τοῦ ἀναβεβηκότος πρὸς τὸ ἀνωτέρω	ἁπάντων	τούτων καὶ οὐδενὸς ἔτι τῶν
[1, 4, 50]	μὴ τὰς περὶ τούτων φαντασίας	ἁπάσας	ἀλλαξάμενος καὶ οἷον ἄλλος παντάπασι
[1, 4, 50]	κινδυνεύσουσιν οὐδὲ τοῖς ζῴοις ἤδη	ἅπασι	διδόναι. Εἰ μὲν γὰρ τὸ
[1, 4, 50]	ἀναγκάζοιτο ἂν διδόναι ὃ τοῖς	ἅπασι	ζῴοις δίδωσιν, ὅτι μὴ αἴσθησις
[1, 4, 50]	νόσων. Πῶς δὴ ἐν τούτοις	ἅπασι	τὸ ζῆν εὖ καὶ τὸ
[1, 4, 50]	πᾶσι μὲν ἂν τοῖς ζῶσιν	ἀπέδομεν	δεκτικοῖς εὐδαιμονίας εἶναι, εὖ δὲ
[1, 4, 50]	καταπαύσει ἢ ἀπειλῇ ἢ λόγῳ·	ἀπειλῇ	δὲ ἀπαθεῖ, οἷον εἰ ἐμβλέψαντος
[1, 4, 50]	πρὸς λύπας παῖδα καταπαύσει ἢ	ἀπειλῇ	ἢ λόγῳ· ἀπειλῇ δὲ ἀπαθεῖ,
[1, 4, 50]	παντάπασι βουλήσεται· οὐδὲ μὴν οὐδὲ	ἄπειρον	εἶναι ἀλγηδόνων· ἀλλὰ καὶ μὴ
[1, 4, 50]	Σώματος δὲ ὑγίειαν φυλάττων οὐκ	ἄπειρος	νόσων εἶναι παντάπασι βουλήσεται· οὐδὲ
[1, 4, 50]	Καὶ ἐπ´ αὐτοῖς δὲ βαρυνομένοις	ἀπελθεῖν·	ἢ μένοντες ἢ εὐλόγως μένουσι
[1, 4, 50]	Ἆρ´ ἂν οὕτω δόξης ἔχοι	ἀπιών,	ὡς μὴ ἂν τούτων ἐνδεχομένων
[1, 4, 50]	ζωῇ εἶναι λέγουσιν, ἀλλ´ οὐχ	ἁπλῶς	ζωῇ, οὐδὲ εἰ αἰσθητικὴ εἴη,
[1, 4, 50]	μαρτυρεῖ καὶ ὁ χωρισμὸς ὁ	ἀπὸ	τοῦ σώματος καὶ ἡ τῶν
[1, 4, 50]	εὐδαιμονίας· οἷον εἰ καὶ παῖδα	ἀποβάλλοι	ἢ καὶ ὁτιοῦν τῶν κτημάτων.
[1, 4, 50]	καὶ πρὸς ταῦτα ἄν τις	ἀποβλέψας	ἐπιστήσειε καὶ πρὸς τὰς πολυθρυλλήτους
[1, 4, 50]	αὑτὸν καὶ ἐν τοῖς ἑαυτοῦ.	Ἀποδιδοὺς	οὖν ὅσα αὐτῷ καὶ τοῖς
[1, 4, 50]	ἔκ τινος ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ	ἀποδώσει	τῷ τοιούτῳ, καὶ οὐ ῥᾴδιον
[1, 4, 50]	λανθάνειν ἡμᾶς κέρδος ἡγώμεθα καὶ	ἀποθανόντων	ἡμῶν, εἰ γίγνοιτο, κέρδος εἶναι
[1, 4, 50]	τοῦ σώματος πλεονεξίας, ἀρχὰς δὲ	ἀποθήσεται.	Σώματος δὲ ὑγίειαν φυλάττων οὐκ
[1, 4, 50]	θυγατέρες τί οὖν, φήσομεν, εἰ	ἀποθνῄσκοι	μηδὲν τοιοῦτον ἑωρακώς; Ἆρ´ ἂν
[1, 4, 50]	καὶ ὣς ἡ τοιαύτη ζωή·	ἀποθνῃσκόντων	τε οἰκείων καὶ φίλων οἶδε
[1, 4, 50]	παρόντα μόνον φεύγει ὁ λογισμὸς	ἀποικονομούμενος	ἢ καὶ προσλαμβάνων ζητεῖ· αὐτὴ
[1, 4, 50]	ἐν τῷ σφοδρῷ ὅμως μὴ	ἀποκτιννύναι;	Ἀλλ´ εἰ μὲν παρατείνοι, τί
[1, 4, 50]	ἂν ἐξ ἀνάγκης συνῇ, οὐκ	ἀπολελείψεται	τῆς τοῦ ἀγαθοῦ ὅλου θέας.
[1, 4, 50]	δὲ ἐν τῇ οὐσίᾳ, οὐκ	ἀπόλωλε	δὲ αὕτη ἡ οὐσία ἔν
[1, 4, 50]	ταῖς ἡδοναῖς καὶ ὑγιείαις καὶ	ἀπονίαις	πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν λαμβάνων οὔτε
[1, 4, 50]	προστίθησί τι πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν,	ἀπόντα	δὲ διὰ τὴν τῶν λυπούντων
[1, 4, 50]	τοίνυν τῷ τέλει, ἀλλὰ καὶ	ἀπόντων	αὐτῶν καὶ τῶν ἐναντίων παρόντων
[1, 4, 50]	τὸ κρεῖττον αὐτῆς, οὗ ἐγγενομένου	ἀποπεπλήρωται	καὶ ἔστη, καὶ οὗτος ὁ
[1, 4, 50]	τοῦ ἑτέρου καλῶς ἔχει. Ἢ	ἀπορρήξαντα	δεῖ σῶμα ἢ καὶ αἴσθησιν
[1, 4, 50]	ἐνταυθοῖ εἶναι, οὗπερ μένειν ἐθέλουσιν,	ἀπόρως	ἔχοντες ὅπῃ τὸ εὖ ζῆν,
[1, 4, 50]	τις ἔσται. Ἐπεὶ καὶ τὸ	ἀπροαίρετον	αὐτῷ καὶ τὸ γινόμενον πρὸ
[1, 4, 50]	ἐθέλει παρεῖναι καὶ τὰ ἐναντία	ἀπωθεῖται;	Ἢ φήσομεν οὐχ ὅτι πρὸς
[1, 4, 50]	ἔχοντι γένηται, προσελθὼν ὁ σοφὸς	ἀπώσεται	καὶ τὸν ἐν αὐτῷ κινηθέντα
[1, 4, 50]	τὸ ζῆν τῆς ψυχῆς οἷον	ἀπωσθέντος	πάλιν, ὥσπερ ἐν κατόπτρῳ περὶ
[1, 4, 50]	εἰ ἀποθνῄσκοι μηδὲν τοιοῦτον ἑωρακώς;	Ἆρ´	ἂν οὕτω δόξης ἔχοι ἀπιών,
[1, 4, 50]	τοιαύταις τύχαις τοὺς οἰκείους περιπεσεῖν;	Ἆρ´	οὖν διὰ τὸ οὕτως ἂν
[1, 4, 50]	τὴν αἴσθησιν προσλαμβάνειν; Εἰ μὴ	ἄρα	οὐκέτι τῷ γινομένῳ πάθει ἢ
[1, 4, 50]	εὐδαιμονεῖν τίθενται, ἐρωτᾶν αὐτοὺς προσήκει.	Ἆρά	γε τὸ λογικὸν προσλαμβάνεται, ὅτι
[1, 4, 50]	δῆλον καὶ ἐξ ἄλλων. Ἀλλ´	ἆρά	γε ὡς ἄλλος ὢν ἄλλο
[1, 4, 50]	τιθέμενοι καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις	ἆρα	τούτων μεταδώσομεν; Εἰ γὰρ ἔστιν
[1, 4, 50]	ἐνταῦθα ἐν τῷ νῷ τούτῳ	ἄρας	θήσει τὸν σπουδαῖον, κατάγοι δὲ
[1, 4, 50]	ὅτι τινὶ φύσει ταῦτα οὐκ	ἀρεστά,	τῇ δὲ αὑτοῦ φύσει οἰστά,
[1, 4, 50]	περί τινα οὐ τέλεος πρὸς	ἀρετήν,	ἀλλὰ ἥμισύς τις ἔσται. Ἐπεὶ
[1, 4, 50]	ἡ τελείωσις αὐτοῦ, ἥν φαμεν	ἀρετὴν	εἶναι. Εἰ δὲ φήσετε μὴ
[1, 4, 50]	τὰ μὴ θελητά, ὅταν παρῇ,	ἀρετὴν	καὶ πρὸς ταῦτα ἔχει δυσκίνητον
[1, 4, 50]	πρὸς σοφίαν μηδὲ ὅλως πρὸς	ἀρετὴν	καὶ τοῦ ἀρίστου θέαν καὶ
[1, 4, 50]	μὴ αἰσθανόμενος μηδ´ ἐνεργῶν κατ´	ἀρετήν,	πῶς ἂν εὐδαίμων εἴη; Ἀλλ´
[1, 4, 50]	πάντες οὕτω, καὶ ὅτι τῆς	ἀρετῆς	τὸ κοινὸν τῆς φύσεως πρὸς
[1, 4, 50]	οἷον ἐπὶ θάτερα πρὸς τὰ	ἄριστα	γενομένης μινύθειν καὶ χείρω τὰ
[1, 4, 50]	ζωῇ ἂν προσγένοιτο εἰς τὸ	ἀρίστῃ	εἶναι; Εἰ δέ τις τὴν
[1, 4, 50]	ἀλλ´ ὅτι ὁ ἔχων τὸ	ἄριστον	αὐτὸ μόνον βούλεται ἔχειν, οὐκ
[1, 4, 50]	τοῦ ἀρίστου θέαν καὶ τὸ	ἄριστον	εἶναι, τί τοῦτο ἂν εἴη;
[1, 4, 50]	ὑπάρχοι· τούτῳ γὰρ καὶ τὸ	ἄριστον,	εἴπερ ἐν τοῖς οὖσι τὸ
[1, 4, 50]	εἴπερ ἐν τοῖς οὖσι τὸ	ἄριστον	τὸ ὄντως ἐν ζωῇ καὶ
[1, 4, 50]	ὅλως πρὸς ἀρετὴν καὶ τοῦ	ἀρίστου	θέαν καὶ τὸ ἄριστον εἶναι,
[1, 4, 50]	γὰρ χειρόνων οὐδέν, τῷ δὲ	ἀρίστῳ	σύνεστιν. Αὐτάρκης οὖν ὁ βίος
[1, 4, 50]	διὰ τὴν τοῦ σώματος ταραττομένην	ἁρμονίαν	ἄνευ εἰδώλου ἡ διάνοια καὶ
[1, 4, 50]	ἀμελείᾳ τὰς τοῦ σώματος πλεονεξίας,	ἀρχὰς	δὲ ἀποθήσεται. Σώματος δὲ ὑγίειαν
[1, 4, 50]	βασιλείας καὶ πόλεων καὶ ἐθνῶν	ἀρχάς,	οὐδὲ οἰκίσεις καὶ κτίσεις πόλεων,
[1, 4, 50]	ἴσως μὲν ἂν οὐδὲ τὴν	ἀρχὴν	γένοιτο, γενομένων δὲ ἐλαττώσει αὐτός,
[1, 4, 50]	τὰ ἄλλα ζῇ, ἀνάγκη τὴν	ἀρχὴν	τὴν πρώτην ζωὴν καὶ τὴν
[1, 4, 50]	αὐτοῖς διεξελθοῦσα καὶ πληρώσασα ἐξ	ἀρχῆς	εἰς τέλος. Εἰ δέ τις
[1, 4, 50]	πάντα τὰ ζῶντα ἐκ μιᾶς	ἀρχῆς	ᾖ, μὴ ἐπίσης δὲ τὰ
[1, 4, 50]	τούτων. ~Ἡμεῖς δὲ λέγωμεν ἐξ	ἀρχῆς	τί ποτε τὸ εὐδαιμονεῖν ὑπολαμβάνομεν
[1, 4, 50]	Καὶ οὐ μάτην αὐτῷ ἐξ	ἀρχῆς	τὸ ὄργανον ἐδόθη· ἐχρήσατο γὰρ
[1, 4, 50]	ὑπ´ αὐτοῦ γίγνοιντο, ἐκπτώσεις δὲ	ἀρχῶν	καὶ πόλεως αὐτοῦ κατασκαφὴν ἡγήσεταί
[1, 4, 50]	καὶ πλούσιος καὶ πάντων ἀνθρώπων	ἄρχων	ὡς ἂν ὢν τοῦδε τοῦ
[1, 4, 50]	καθ´ ἕκαστα τάχα ἄν, οἷον	ἃς	ἂν καὶ σκεψάμενος προφέροι· τὸ
[1, 4, 50]	ὅταν περὶ ἄλλους τὰ ἀλγεινά;	ἀσθένεια	γὰρ εἴη ψυχῆς ἡμετέρας. Καὶ
[1, 4, 50]	λυποίμεθα. Τοῦτο δὲ ἡμετέρα ἤδη	ἀσθένεια,	ἣν δεῖ περιαιρεῖν, ἀλλὰ μὴ
[1, 4, 50]	τὸν εὐδαίμονα μετὰ τῆς ἡμετέρας	ἀσθενείας	φρικτὰ καὶ δεινὰ νομίζοντες, ἃ
[1, 4, 50]	τὸ τίμιον, ἀλλὰ δι´ αὑτὸν	ἀσπαστὸν	εἶναι, λεκτέον τί τε ἄλλο
[1, 4, 50]	τὸ εὖ ζῆν· καὶ εἰ	ἀταραξία	δὲ εἴη, ὡσαύτως· καὶ εἰ
[1, 4, 50]	φύσει, καὶ ὅτι αἱ ἄλλαι	ἀτελεῖς	καὶ ἰνδάλματα ζωῆς καὶ οὐ
[1, 4, 50]	οὕτω γὰρ ἂν καὶ τοῖς	ἀτιμοτάτοις	αὐτῶν μεταδώσειν· μεταδώσειν δὲ καὶ
[1, 4, 50]	ἂν τούτων ἐνδεχομένων γενέσθαι; Ἀλλ´	ἄτοπος	ἂν εἴη. Οὐκ ἂν οὖν
[1, 4, 50]	εἰς τέλος ἔχουσι πρῶτον μὲν	ἄτοπος	διὰ τί εἶναι οὐ δόξει
[1, 4, 50]	ἐν τούτῳ τὸ εὖ ζῆν,	ἄτοπος	ὁ ἀφαιρούμενος τὰ ἄλλα ζῷα
[1, 4, 50]	σώματος μέγεθος καὶ εὐεξία οὐδ´	αὖ	ἐν τῷ αἰσθάνεσθαι εὖ, ἐπεὶ
[1, 4, 50]	δι´ αὑτὸν αἱρετὸς γίγνοιτο οὐδ´	αὖ	ἡ τελείωσις αὐτοῦ, ἥν φαμεν
[1, 4, 50]	πείσεις πρὸς αὐτὸν ἀναφέρωνται καὶ	αὖ	καὶ αἱ αἱρέσεις καὶ φυγαὶ
[1, 4, 50]	ἐπιστήσειε καὶ πρὸς τὰς πολυθρυλλήτους	αὖ	μάλιστα Πριαμικὰς τύχας· ταῦτα γὰρ
[1, 4, 50]	καὶ τὸ εὖ ὡς εἴδωλον	αὖ	τοῦ εὖ. Εἰ δὲ ὅτῳ
[1, 4, 50]	φυτῶν εὐπαθεῖν καὶ μή, καρπὸν	αὖ	φέρειν καὶ μὴ φέρειν. Εἰ
[1, 4, 50]	ἔχοντος· οὐδὲ γὰρ ἂν πρὸς	αὐλητικὸν	τέλος ἡ τούτων πλεονεξία συμβάλλοιτο.
[1, 4, 50]	ἐν αὐτῷ καὶ ἡ τοιαύτη	ἄυπνος	ἐνέργεια, ἐνεργοῖ μὲν ἂν καὶ
[1, 4, 50]	τῆς τοιαύτης. Μαρτυρεῖ δὲ καὶ	αὐτά,	ὅταν παρῇ· οἷον ὑγίεια καὶ
[1, 4, 50]	τοῦ σώματος ἡδονὰς ἀξιώσουσι παρεῖναι	αὗται	γὰρ ἀδύνατοι παρεῖναι καὶ τὸ
[1, 4, 50]	ὅτε πράττομεν, τὸ παρακολουθεῖν ἡμᾶς	αὐταῖς	οὐκ ἐχούσας. Οὐ γὰρ τὸν
[1, 4, 50]	αἴσθησιν τὴν σώματος οὕτω τὸ	αὔταρκες	ζητεῖν πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν ἔχειν.
[1, 4, 50]	ἡ τοιαύτη διάθεσις εὐδαίμων καὶ	αὐτάρκης,	ἀνθρώποις δὲ προσθήκην τοῦ χείρονος
[1, 4, 50]	ζωὴν ἔχοντι· καὶ σπουδαῖος ᾗ,	αὐτάρκης	εἰς εὐδαιμονίαν καὶ εἰς κτῆσιν
[1, 4, 50]	οὐδέν, τῷ δὲ ἀρίστῳ σύνεστιν.	Αὐτάρκης	οὖν ὁ βίος τῷ οὕτως
[1, 4, 50]	αἷς παρακολουθοῦσι ποιεῖν, μόνας δὲ	αὐτὰς	οὔσας καθαρὰς τότε εἶναι καὶ
[1, 4, 50]	ὥστε τὰς παρακολουθήσεις κινδυνεύειν ἀμυδροτέρας	αὐτὰς	τὰς ἐνεργείας αἷς παρακολουθοῦσι ποιεῖν,
[1, 4, 50]	αἱ τούτων πλεονεξίαι βαρύνασαι πρὸς	αὑτὰς	φέρειν τὸν ἄνθρωπον. Ἀντισηκώσεως δὲ
[1, 4, 50]	βουλεύσεται· οὐ γὰρ ἀφῄρηται τὸ	αὐτεξούσιον	ἐν τούτοις. Χρὴ δὲ εἰδέναι,
[1, 4, 50]	ἀποικονομούμενος ἢ καὶ προσλαμβάνων ζητεῖ·	αὐτὴ	δὲ ἡ ἔφεσις πρὸς τὸ
[1, 4, 50]	καὶ ἔστιν ἡ τῆς οὐσίας	αὐτὴ	ἐνέργεια ἐν αὐτῷ καὶ ἡ
[1, 4, 50]	τούτῳ εἶναι· ταῦτα γὰρ οὐκ	αὐτῇ	φύσει, ἀλλὰ παρόντα μόνον φεύγει
[1, 4, 50]	ὃ ἡ ψυχὴ ζητεῖ ἐν	αὑτῇ	ἐγκολπίσασθαι. Ἡ δὲ ζήτησις αὕτη
[1, 4, 50]	ᾗ τοιοῦτος· λανθάνοι δ´ ἂν	αὕτη	ἡ ἐνέργεια οὐκ αὐτὸν πάντα,
[1, 4, 50]	τῇ οὐσίᾳ, οὐκ ἀπόλωλε δὲ	αὕτη	ἡ οὐσία ἔν τε τῷ
[1, 4, 50]	αὑτῇ ἐγκολπίσασθαι. Ἡ δὲ ζήτησις	αὕτη	καὶ ἡ βούλησις οὐχὶ τὸ
[1, 4, 50]	Ἀλλ´ οὕτω γε τὴν αἴσθησιν	αὐτὴν	τὸ ἀγαθὸν ἐροῦσι καὶ ἐνέργειαν
[1, 4, 50]	ἡ ἔφεσις πρὸς τὸ κρεῖττον	αὐτῆς,	οὗ ἐγγενομένου ἀποπεπλήρωται καὶ ἔστη,
[1, 4, 50]	τὸ πάθος μὴ λανθάνειν, δεῖ	αὐτὸ	ἀγαθὸν εἶναι τὸ πάθος πρὸ
[1, 4, 50]	τέλει παρόντα, οὐχ ὡς ἀφαιρούμενα	αὐτό,	ἀλλ´ ὅτι ὁ ἔχων τὸ
[1, 4, 50]	τοῦτο καὶ μεταβέβηκε πρὸς τὸ	αὐτό,	εἶναι τοῦτο· περικεῖσθαι δ´ αὐτῷ
[1, 4, 50]	τὸ ὑποκείμενον ἀλλαχόθεν γενόμενον παρέξει	αὐτὸ	ἐν ἀγαθῷ εἶναι. Τί γὰρ
[1, 4, 50]	μὲν γὰρ τὸ φθεγξάμενον τοῦτο	αὐτό	ἐστι τὸ ἐν τῷ ἀλγεῖν
[1, 4, 50]	ὅτι ὁ ἔχων τὸ ἄριστον	αὐτὸ	μόνον βούλεται ἔχειν, οὐκ ἄλλο
[1, 4, 50]	ἀντιλήψεως ἐνέργημα εἶναι, εἴπερ τὸ	αὐτὸ	τὸ νοεῖν καὶ εἶναι Καὶ
[1, 4, 50]	αἰχμάλωτοι γενόμενοι πράξουσι. Καὶ ἐπ´	αὐτοῖς	δὲ βαρυνομένοις ἀπελθεῖν· ἢ μένοντες
[1, 4, 50]	ἐν αὐτοῖς φύσις πᾶσαν ζωὴν	αὐτοῖς	διεξελθοῦσα καὶ πληρώσασα ἐξ ἀρχῆς
[1, 4, 50]	δίδωσιν, ὅτι μὴ αἴσθησις πάρεστιν	αὐτοῖς.	Εἴη δ´ ἄν τις ἴσως
[1, 4, 50]	τούτων μεταδώσομεν; Εἰ γὰρ ἔστιν	αὐτοῖς	ᾗ πεφύκασιν ἀνεμποδίστως διεξάγειν, κἀκεῖνα
[1, 4, 50]	καὶ τοῖς φυτοῖς ζῶσι καὶ	αὐτοῖς	καὶ ζωὴν ἐξελιττομένην εἰς τέλος
[1, 4, 50]	ἂν λέγειν. Ἀλλὰ τὸ ὑποκείμενον	αὐτοῖς	λογική ἐστι ζωή· περὶ γὰρ
[1, 4, 50]	φύσει ὀρέξεως, καὶ ταύτῃ ἂν	αὐτοῖς	μεταδοίημεν τοῦ εὐδαιμονεῖν εἰς ἔσχατον
[1, 4, 50]	ἐναντία, ἴσον φήσομεν τὸ εὐδαιμονεῖν	αὐτοῖς	παρεῖναι; Φήσομεν, εἴπερ ἐπίσης σοφοί.
[1, 4, 50]	ᾗ πέφυκε καὶ ταύτῃ αἱρετὴν	αὐτοῖς	τὴν ζωὴν ἔχει. Καὶ τοίνυν
[1, 4, 50]	ὃ ἐλθοῦσιν ἵσταται ἡ ἐν	αὐτοῖς	φύσις πᾶσαν ζωὴν αὐτοῖς διεξελθοῦσα
[1, 4, 50]	ἢ ἀλόγως μένοντες, δέον μή,	αὑτοῖς	αἴτιοι. Οὐ γὰρ δὴ διὰ
[1, 4, 50]	αἱ τοῦ σώματος πείσεις πρὸς	αὐτὸν	ἀναφέρωνται καὶ αὖ καὶ αἱ
[1, 4, 50]	τύχας καὶ ταύτας φοβήσεται περὶ	αὐτὸν	γενέσθαι, οὔτε σπουδαῖον τηρήσει, οἷον
[1, 4, 50]	ὕπνῳ κοιμώμενον, τί κωλύει εὐδαίμονα	αὐτὸν	εἶναι; Ἐπεὶ οὐδὲ ἐν τοῖς
[1, 4, 50]	ἐπεστράφθαι ἐν ταῖς ἔξωθεν ἐνεργείαις	αὐτὸν	ζητεῖν μηδὲ ὅλως τὸ βουλητὸν
[1, 4, 50]	ἐνεργήσει καὶ ἡ ψυχὴ περὶ	αὐτὸν	ἡ πρὸ αἰσθήσεως καὶ ὅλως
[1, 4, 50]	στοχαζόμενος καὶ τῶν ἄλλων περικεχυμένων	αὐτόν,	οἷον εἰ ὡδὶ κατακείσεται ἢ
[1, 4, 50]	τοῖς ὕπνοις ἀφαιροῦνται τῆς εὐδαιμονίας	αὐτόν,	οὐδ´ ὑπὸ λόγον ποιοῦνται τὸν
[1, 4, 50]	ἂν αὕτη ἡ ἐνέργεια οὐκ	αὐτὸν	πάντα, ἀλλά τι μέρος αὐτοῦ·
[1, 4, 50]	φύσις αὐτοῦ καὶ τί τέλειον	αὐτὸν	ποιεῖ. Ποιεῖν γὰρ δεῖ αὐτὸν
[1, 4, 50]	Εἰ δέ τις παράλογον ἂν	αὐτὸν	ποιήσειν φήσει, εἰ ταῦτα ἐθελήσει
[1, 4, 50]	τέχναις; Ἀλλ´ εἰ μὲν φυλάξουσιν	αὐτὸν	σπουδαῖον εἶναι οὕτως ἔχοντα καὶ
[1, 4, 50]	αὐτὸν ποιεῖ. Ποιεῖν γὰρ δεῖ	αὐτὸν	τέλειον οὐ τὴν θεωρίαν τὴν
[1, 4, 50]	τοῦτο πάσχοντες κἂν λυπῶσιν, οὐκ	αὐτόν,	τὸ δ´ ἐν αὐτῷ νοῦν
[1, 4, 50]	εἶναι αὐτῷ καὶ μὴ εἶναι	αὐτὸν	τούτων τῶν πρώτων κατὰ φύσιν
[1, 4, 50]	λέγοιεν τὸν τοιοῦτον, ζῆν μὲν	αὐτὸν	φήσομεν, λανθάνειν δ´ αὐτοὺς τὴν
[1, 4, 50]	ὁ λόγος καὶ οὐ δι´	αὑτὸν	αἱρετὸς γίγνοιτο οὐδ´ αὖ ἡ
[1, 4, 50]	ἔχειν τὸ τίμιον, ἀλλὰ δι´	αὑτὸν	ἀσπαστὸν εἶναι, λεκτέον τί τε
[1, 4, 50]	Πῶς ἂν οὖν ὁ λόγος	αὑτὸν	ἀφεὶς ἄλλο θήσεται ἐν τῷ
[1, 4, 50]	τοιοῦτος· τοιοῦτος γὰρ καὶ περὶ	αὑτὸν	καὶ ἐν τοῖς ἑαυτοῦ. Ἀποδιδοὺς
[1, 4, 50]	ποτ´ ἐστὶ τὸ ἀγαθόν; Ἢ	αὐτὸς	αὑτῷ ὅπερ ἔχει· τὸ δὲ
[1, 4, 50]	γὰρ τὰ ἀγαθὰ πάρεστι, καὶ	αὐτὸς	αὑτῷ πάρεστι· καὶ ἕστηκε τὸ
[1, 4, 50]	ζωῆς τῆς μετὰ σώματος εἶναι.	Αὐτὸς	δὲ εἰ τυθείη, κακὸν οἰήσεται
[1, 4, 50]	ἐνεργεῖν δοκεῖ καὶ περὶ τούτων.	Αὐτὸς	δὲ ὁ νοῦς διὰ τί
[1, 4, 50]	πρὸς τὴν χρείαν καὶ δύναται,	αὐτὸς	δὲ ὢν ἄλλος οὐ κωλυόμενος
[1, 4, 50]	ἀρχὴν γένοιτο, γενομένων δὲ ἐλαττώσει	αὐτός,	εἴπερ αὑτοῦ κήδεται. Καὶ ἐλαττώσει
[1, 4, 50]	τῶν ἄλλων ἄνοιαν οἰκείων ὄντων	αὐτὸς	ἐν κακῷ ἔσται καὶ εἰς
[1, 4, 50]	τοῦτο ἂν εἴη; Ἐπεὶ οὐδὲ	αὐτὸς	ὁ ταῦτα ἔχων σεμνυνεῖται ὡς
[1, 4, 50]	καιρῷ φύσεως, κύριος δὲ καὶ	αὐτὸς	ὢν τοῦ βουλεύσασθαι περὶ τούτου.
[1, 4, 50]	τέλους χάριν καὶ ὅλως οὐκ	αὐτοῦ	ἀλλὰ τοῦ προσεζευγμένου, οὗ φροντιεῖ
[1, 4, 50]	ἤδη, ἃ δὴ οὐδὲ μέρη	αὐτοῦ	ἄν τις θεῖτο οὐκ ἐθέλοντι
[1, 4, 50]	κτίσεις πόλεων, οὐδ´ εἰ ὑπ´	αὐτοῦ	γίγνοιντο, ἐκπτώσεις δὲ ἀρχῶν καὶ
[1, 4, 50]	εἰ εὐδαίμων, μηδὲ τὸ ζῆν	αὐτοῦ	ἐλαττώσαντας τὸ εὖ ζῆν ζητεῖν
[1, 4, 50]	ζητεῖν μηδὲ ὅλως τὸ βουλητὸν	αὐτοῦ	ἐν τοῖς ἔξω. Οὕτω γὰρ
[1, 4, 50]	γίγνοιτο οὐδ´ αὖ ἡ τελείωσις	αὐτοῦ,	ἥν φαμεν ἀρετὴν εἶναι. Εἰ
[1, 4, 50]	αὐτοῦ καὶ τίς ἡ φύσις	αὐτοῦ	καὶ τί τέλειον αὐτὸν ποιεῖ.
[1, 4, 50]	λεκτέον τί τε ἄλλο ἔργον	αὐτοῦ	καὶ τίς ἡ φύσις αὐτοῦ
[1, 4, 50]	μάθημα πρόχειρον ἀεὶ καὶ μετ´	αὐτοῦ	καὶ τοῦτο μᾶλλον, κἂν ἐν
[1, 4, 50]	ἐν τῷ ἀλγεῖν, ἀλλὰ τὸ	αὐτοῦ	καίει {τῷ} ἔνδον φέγγος, οἷον
[1, 4, 50]	ἐθέλοντι περικείμενα· ἦν δ´ ἂν	αὐτοῦ	κατὰ βούλησιν συνηρτημένα. Τούτῳ τοίνυν
[1, 4, 50]	ἐκπτώσεις δὲ ἀρχῶν καὶ πόλεως	αὐτοῦ	κατασκαφὴν ἡγήσεταί τι εἶναι μέγα;
[1, 4, 50]	ἔχειν, οὐκ ἄλλο τι μετ´	αὐτοῦ,	ὃ ὅταν παρῇ, οὐκ ἀφῄρηται
[1, 4, 50]	αὐτὸν πάντα, ἀλλά τι μέρος	αὐτοῦ·	οἷον καὶ τῆς φυτικῆς ἐνεργείας
[1, 4, 50]	ἀναρτήσεται. ~Τὸ δὲ τῶν ἀλγηδόνων	αὐτοῦ,	ὅταν σφοδραὶ ὦσιν, ἕως δύναται
[1, 4, 50]	τὸ κρεῖττον ἐμποδίζεσθαι πρὸς τὰ	αὐτοῦ,	ὅτι μὴ καὶ τὰ τοῦ
[1, 4, 50]	τὸ κοινόν, ὃ δεκτικὸν τοῦ	αὐτοῦ	πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν ἔμελλεν εἶναι,
[1, 4, 50]	οὐχ αὑτῷ, ἀλλά τινι τῶν	αὐτοῦ.	Σώματι γὰρ προσηρτημένῳ ζητεῖ· κἂν
[1, 4, 50]	ψυχὴν τοιάνδε, μὴ συναριθμεῖσθαι δ´	αὐτοῦ	τῇ οὐσίᾳ τὴν σώματος φύσιν.
[1, 4, 50]	δῆλον ὅτι συγχωρήσει ἡμῖν ἐπιστρέφουσιν	αὐτοῦ	τὴν βούλησιν εἰς τὸ εἴσω.
[1, 4, 50]	εὐδαίμονα εἶναι. Ἀλλ´ ὡς μέρος	αὐτοῦ	τοῦτο φήσομεν ἐν αὐτῷ τὸ
[1, 4, 50]	κἂν ζῶντι δὲ σώματι, τὰ	αὑτοῦ	ζῶντι τούτῳ, οὐχ ἃ τοιούτου
[1, 4, 50]	γενομένων δὲ ἐλαττώσει αὐτός, εἴπερ	αὑτοῦ	κήδεται. Καὶ ἐλαττώσει μὲν καὶ
[1, 4, 50]	δίδωσιν ἃ δίδωσιν οὐδὲν τῆς	αὑτοῦ	παραιρούμενος ζωῆς. Οὐδ´ ἐν τύχαις
[1, 4, 50]	ταῦτα οὐκ ἀρεστά, τῇ δὲ	αὑτοῦ	φύσει οἰστά, οὐχ ὡς δεινά,
[1, 4, 50]	τὸ ἀγαθὸν αὐτῷ παρόν, ἐρωτητέον	αὐτούς,	εἰ γνοὺς τὸ παρὸν δὴ
[1, 4, 50]	τίμιον αὐτῷ οὐκ οἶμαι ἕξειν	αὐτοὺς	λέγειν. Ἀλλ´ οὗτοι μέν, ἕως
[1, 4, 50]	μόνον τὸ εὐδαιμονεῖν τίθενται, ἐρωτᾶν	αὐτοὺς	προσήκει. Ἆρά γε τὸ λογικὸν
[1, 4, 50]	μὲν αὐτὸν φήσομεν, λανθάνειν δ´	αὐτοὺς	τὴν εὐδαιμονίαν τοῦ τοιούτου, ὥσπερ
[1, 4, 50]	Εἰ δὲ μὴ πείθοιντο, ἀξιώσομεν	αὐτοὺς	ὑποθεμένους τὸν ζῶντα καὶ τὸν
[1, 4, 50]	εἴη εὐδαιμονεῖν. Εἰ δὲ οἰκεῖοι	αὐτῷ	αἰχμάλωτοι, οἷον ἑλκόμεναι νυοὶ καὶ
[1, 4, 50]	τι παρακινεῖ τοῦ παρόντος τέλους	αὐτῷ.	Ἀλλὰ τὰ μεγάλα, φασί, καὶ
[1, 4, 50]	ἀλλ´ οὐ βουλητά γε ἦν	αὐτῷ·	δεῖ δὲ βουλητὸν τὸν εὐδαίμονα
[1, 4, 50]	λέγων, ὅτι μὴ πολλοῦ ἄξια	αὐτῷ	δοκεῖ εἶναι; Τοῖς δὲ φυτοῖς
[1, 4, 50]	ἀλλὰ ἄλλο τι τὸ τέλειον	αὐτῷ	εἶναι καὶ φύσιν ἄλλην εἶναι
[1, 4, 50]	εἰς αἴσθησιν, ἀλλ´ ἐν τῷ	αὐτῷ	ἐν ἑαυτῷ συνηγμένον. ~Εἰ δέ
[1, 4, 50]	ἄνευ ὀργάνων. Καὶ οὐ μάτην	αὐτῷ	ἐξ ἀρχῆς τὸ ὄργανον ἐδόθη·
[1, 4, 50]	τὸ δὲ ἄλλο, ὃ συνὸν	αὐτῷ,	ἕως ἂν ἐξ ἀνάγκης συνῇ,
[1, 4, 50]	τὸ ὄργανον ἐδόθη· ἐχρήσατο γὰρ	αὐτῷ	ἤδη πολλάκις.
[1, 4, 50]	καὶ φυγαὶ διὰ τοῦτο γίγνωνται	αὐτῷ.	Ἡδονῆς δὲ συναριθμουμένης τῷ εὐδαίμονι
[1, 4, 50]	δὲ ἐπέκεινα αἴτιον τοῦ ἐν	αὐτῷ	καὶ ἄλλως ἀγαθόν, αὐτῷ παρὸν
[1, 4, 50]	τῆς οὐσίας αὐτὴ ἐνέργεια ἐν	αὐτῷ	καὶ ἡ τοιαύτη ἄυπνος ἐνέργεια,
[1, 4, 50]	εἶναι καὶ φύσιν ἄλλην εἶναι	αὐτῷ	καὶ μὴ εἶναι αὐτὸν τούτων
[1, 4, 50]	ἔσται. Ἐπεὶ καὶ τὸ ἀπροαίρετον	αὐτῷ	καὶ τὸ γινόμενον πρὸ κρίσεως
[1, 4, 50]	τοῖς ἑαυτοῦ. Ἀποδιδοὺς οὖν ὅσα	αὐτῷ	καὶ τοῖς φίλοις φίλος ἂν
[1, 4, 50]	σοφὸς ἀπώσεται καὶ τὸν ἐν	αὐτῷ	κινηθέντα οἷον πρὸς λύπας παῖδα
[1, 4, 50]	οὐκ αὐτόν, τὸ δ´ ἐν	αὐτῷ	νοῦν οὐκ ἔχον, οὗ τὰς
[1, 4, 50]	ἁπάντων· ἢ πῶς τὸ τίμιον	αὐτῷ	οὐκ οἶμαι ἕξειν αὐτοὺς λέγειν.
[1, 4, 50]	δεῖ τὸ αἰσθάνεσθαι καὶ παρακολουθεῖν	αὐτῷ	παρεῖναι· ἐν γὰρ τῇ κατ´
[1, 4, 50]	ἐν αὐτῷ καὶ ἄλλως ἀγαθόν,	αὐτῷ	παρὸν ἄλλως. Μαρτύριον δὲ τοῦ
[1, 4, 50]	ὅταν γνῷ τις τὸ ἀγαθὸν	αὐτῷ	παρόν, ἐρωτητέον αὐτούς, εἰ γνοὺς
[1, 4, 50]	ἐν ἀλγηδόσι τὴν πρὸς ταύτας	αὐτῷ	πεπορισμένην δύναμιν ἀντιτάξει οὔτε προσθήκην
[1, 4, 50]	γὰρ ἐναντίου μὴ προστιθέντος τῷ	αὐτῷ	πῶς ἂν τὸ ἐναντίον ἀφαιροῖ;
[1, 4, 50]	αὐτό, εἶναι τοῦτο· περικεῖσθαι δ´	αὐτῷ	τὰ ἄλλα ἤδη, ἃ δὴ
[1, 4, 50]	τοῦ βουλεύσασθαι περὶ τούτου. Ὥστε	αὐτῷ	τὰ ἔργα τὰ μὲν πρὸς
[1, 4, 50]	καὶ τὸ εὐδαιμονεῖν ἐν τῷ	αὐτῷ	τιθέμενοι καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις
[1, 4, 50]	μέρος αὐτοῦ τοῦτο φήσομεν ἐν	αὐτῷ	τὸ εἶδος τῆς ζωῆς τὸ
[1, 4, 50]	δὲ εἰ τυθείη, κακὸν οἰήσεται	αὐτῷ	τὸν θάνατον, ὅτι παρὰ βωμοῖς
[1, 4, 50]	τοῦ τόπου, καὶ οὐ φθονητέον	αὐτῷ	τῶν τοιούτων ἠπατημένῳ. Περὶ δὲ
[1, 4, 50]	ὡς ἀναγκαῖον ζητεῖ, καὶ οὐχ	αὑτῷ,	ἀλλά τινι τῶν αὐτοῦ. Σώματι
[1, 4, 50]	ἐστὶ τὸ ἀγαθόν; Ἢ αὐτὸς	αὑτῷ	ὅπερ ἔχει· τὸ δὲ ἐπέκεινα
[1, 4, 50]	τὰ ἀγαθὰ πάρεστι, καὶ αὐτὸς	αὑτῷ	πάρεστι· καὶ ἕστηκε τὸ ἡδὺ
[1, 4, 50]	τῷ τέλει, ἀλλὰ καὶ ἀπόντων	αὐτῶν	καὶ τῶν ἐναντίων παρόντων ἀκέραιον
[1, 4, 50]	γὰρ ἂν καὶ τοῖς ἀτιμοτάτοις	αὐτῶν	μεταδώσειν· μεταδώσειν δὲ καὶ τοῖς
[1, 4, 50]	ἐκείνων ἔτι σκοπουμένων, ἀλλὰ τὸ	αὐτῶν,	ὅπως μὴ λυποίμεθα. Τοῦτο δὲ
[1, 4, 50]	πρὸς τὸ εὐδαιμονεῖν λαμβάνων οὔτε	ἀφαίρεσιν	ἢ ἐλάττωσιν ταύτης ἐν τοῖς
[1, 4, 50]	αὐτῷ πῶς ἂν τὸ ἐναντίον	ἀφαιροῖ;	~Ἀλλ´ εἰ δύο εἶεν σοφοί,
[1, 4, 50]	τῷ τέλει παρόντα, οὐχ ὡς	ἀφαιρούμενα	αὐτό, ἀλλ´ ὅτι ὁ ἔχων
[1, 4, 50]	τὸ εὖ ζῆν, ἄτοπος ὁ	ἀφαιρούμενος	τὰ ἄλλα ζῷα τὸ εὖ
[1, 4, 50]	Ἐπεὶ οὐδὲ ἐν τοῖς ὕπνοις	ἀφαιροῦνται	τῆς εὐδαιμονίας αὐτόν, οὐδ´ ὑπὸ
[1, 4, 50]	ἀδύνατοι παρεῖναι καὶ τὸ εὐδαιμονεῖν	ἀφανιοῦσιν	οὐδὲ μὴν τὰς περιχαρίας διὰ
[1, 4, 50]	ἄλλος οὐ κωλυόμενος καὶ τοῦτον	ἀφεῖναι,	καὶ ἀφήσων δὲ ἐν καιρῷ
[1, 4, 50]	ἂν οὖν ὁ λόγος αὑτὸν	ἀφεὶς	ἄλλο θήσεται ἐν τῷ ἐναντίῳ
[1, 4, 50]	καὶ τοῦ εἰς λύραν ἐνεργεῖν	ἀφέξεται	ἄλλο ἔργον ἄνευ λύρας ἔχων
[1, 4, 50]	αὐτοῦ, ὃ ὅταν παρῇ, οὐκ	ἀφῄρηται	μὲν ἐκεῖνο, ἔστι δ´ ὅμως
[1, 4, 50]	χρὴ ποιεῖν βουλεύσεται· οὐ γὰρ	ἀφῄρηται	τὸ αὐτεξούσιον ἐν τούτοις. Χρὴ
[1, 4, 50]	δὲ μή, ἄλλην ἀλλάξεται, ἢ	ἀφήσει	τὰς λύρας χρήσεις καὶ τοῦ
[1, 4, 50]	κωλυόμενος καὶ τοῦτον ἀφεῖναι, καὶ	ἀφήσων	δὲ ἐν καιρῷ φύσεως, κύριος
[1, 4, 50]	μεταδοίημεν τοῦ εὐδαιμονεῖν εἰς ἔσχατον	ἀφικνουμένων,	εἰς ὃ ἐλθοῦσιν ἵσταται ἡ
[1, 4, 50]	ἐκπλαγείη. Οὐ μὴν διὰ ταῦτα	ἄφιλος	οὐδὲ ἀγνώμων ὁ τοιοῦτος· τοιοῦτος