Livre, pensee
[2, 11]	ἀλήθειαν κακοῖς ἵνα μὴ περιπίπτῃ	ὁ	ἄνθρωπος, ἐπ αὐτῷ τὸ πᾶν
[2, 6]	σεαυτὴν οὐκέτι καιρὸν ἕξεις· ἀκαριαῖος	ὁ	βίος ἑκάστῳ, οὗτος δέ σοι
[2, 10]	ἐπιθυμίαν πλημμελούμενα τῶν κατὰ θυμόν.	Ὁ	γὰρ θυμούμενος μετά τινος λύπης
[2, 10]	καὶ διὰ λύπης ἠναγκασμένῳ θυμωθῆναι·	ὁ	δὲ αὐτόθεν πρὸς τὸ ἀδικεῖν
[2, 17]	τῆς ψυχῆς ὄνειρος καὶ τῦφος,	ὁ	δὲ βίος πόλεμος καὶ ξένου
[2, 10]	συστολῆς φαίνεται τὸν λόγον ἀποστρεφόμενος·	ὁ	δὲ κατ ἐπιθυμίαν ἁμαρτάνων, ὑφ
[2, 10]	τε ἀεὶ καὶ λέγειν. ~Φιλοσόφως	ὁ	Θεόφραστος ἐν τῇ συγκρίσει τῶν
[2, 9]	ὅλου οὖσα καὶ ὅτι οὐδεὶς	ὁ	κωλύων τὰ ἀκόλουθα τῇ φύσει,
[2, 10]	τὸ μετὰ λύπης· ὅλως τε	ὁ	μὲν προηδικημένῳ μᾶλλον ἔοικε καὶ
[2, 17]	καὶ θεσμῷ. ~Τοῦ ἀνθρωπίνου βίου	ὁ	μὲν χρόνος στιγμή, ἡ δὲ
[2, 14]	ὄψεται· ἑτέρου δέ, ὅτι καὶ	ὁ	πολυχρονιώτατος καὶ ὁ τάχιστα τεθνηξόμενος
[2, 14]	ὅτι καὶ ὁ πολυχρονιώτατος καὶ	ὁ	τάχιστα τεθνηξόμενος τὸ ἴσον ἀποβάλλει.
[2, 2]	δὲ τὸ ἀγανακτεῖν καὶ ἀποστρέφεσθαι.	~Ὅ	τί ποτε τοῦτό εἰμι, σαρκία
[2, 14]	τὸ μέλλον ἀποβάλοι ἄν τις·	ὃ	γὰρ οὐκ ἔχει, πῶς ἄν
[2, 11]	ᾖ τὸ μὴ περιπίπτειν αὐτῷ.	(Ὃ	δὲ χείρω μὴ ποιεῖ ἄνθρωπον,
[2, 3]	ἡ τοῦ ὅλου φύσις καὶ	ὃ	ἐκείνης ἐστὶ σωστικόν. Σῴζουσι δὲ
[2, 14]	ἔχει καὶ τοῦτο μόνον καὶ	ὃ	μὴ ἔχει τις οὐκ ἀποβάλλει.
[2, 3]	Παντὶ δὲ φύσεως μέρει ἀγαθόν,	ὃ	φέρει ἡ τοῦ ὅλου φύσις
[2, 1]	τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω	ὀδόντων.	Τὸ οὖν ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις παρὰ
[2, 17]	δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα,	ὅθεν	αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι δὲ
[2, 5]	θεουδῆ βιῶσαι βίον· καὶ γὰρ	οἱ	θεοὶ πλέον οὐδὲν ἀπαιτήσουσι παρὰ
[2, 7]	ληροῦσι γὰρ καὶ διὰ πράξεων	οἱ	κεκμηκότες τῷ βίῳ καὶ μὴ
[2, 1]	ὡς χεῖρες, ὡς βλέφαρα, ὡς	οἱ	στοῖχοι τῶν ἄνω καὶ τῶν
[2, 12]	δὲ αἰῶνι αἱ μνῆμαι αὐτῶν·	οἷά	ἐστι τὰ αἰσθητὰ πάντα καὶ
[2, 16]	καὶ ἐναντία φέρηται ὡς βλάψουσα,	οἷαί	εἰσιν αἱ τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον
[2, 16]	μάλιστα μέν, ὅταν ἀπόστημα καὶ	οἷον	φῦμα τοῦ κόσμου, ὅσον ἐφ
[2, 4]	εἰς τὸ ἀπαιθριάσαι μὴ χρήσῃ,	οἰχήσεται	καὶ οἰχήσῃ καὶ αὖθις οὐκ
[2, 4]	ἀπαιθριάσαι μὴ χρήσῃ, οἰχήσεται καὶ	οἰχήσῃ	καὶ αὖθις οὐκ ἐξέσται. ~Πάσης
[2, 5]	πρὸς τὰ συμμεμοιραμένα. Ὁρᾷς πῶς	ὀλίγα	ἐστίν, ὧν κρατήσας τις δύναται
[2, 9]	ὁποῖόν τι μέρος ὁποίου τοῦ	ὅλου	οὖσα καὶ ὅτι οὐδεὶς ὁ
[2, 17]	δὲ αἴσθησις ἀμυδρά, ἡ δὲ	ὅλου	τοῦ σώματος σύγκρισις εὔσηπτος, ἡ
[2, 3]	ἀγαθόν, ὃ φέρει ἡ τοῦ	ὅλου	φύσις καὶ ὃ ἐκείνης ἐστὶ
[2, 3]	τὸ ἀναγκαῖον καὶ τὸ τῷ	ὅλῳ	κόσμῳ συμφέρον, οὗ μέρος εἶ.
[2, 9]	ἀεὶ μεμνῆσθαι, τίς ἡ τῶν	ὅλων	φύσις καὶ τίς ἡ ἐμὴ
[2, 11]	ἢ διορθώσασθαι ταῦτα ἡ τῶν	ὅλων	φύσις παρεῖδεν ἄν, οὔτ ἂν
[2, 10]	ἁμαρτανόμενον ἤπερ τὸ μετὰ λύπης·	ὅλως	τε ὁ μὲν προηδικημένῳ μᾶλλον
[2, 14]	μέν, ὅτι πάντα ἐξ ἀιδίου	ὁμοειδῆ	καὶ ἀνακυκλούμενα καὶ οὐδὲν διαφέρει,
[2, 14]	βιώσεσθαι μέλλῃς, καὶ τοσαυτάκις μύρια,	ὅμως	μέμνησο ὅτι οὐδεὶς ἄλλον ἀποβάλλει
[2, 14]	ζῇ, οὐδὲ ἄλλον ζῇ ἢ	ὃν	ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν οὖν καθίσταται
[2, 14]	ἄλλον ἀποβάλλει βίον ἢ τοῦτον	ὃν	ζῇ, οὐδὲ ἄλλον ζῇ ἢ
[2, 7]	καὶ μὴ ἔχοντες σκοπόν, ἐφ	ὃν	πᾶσαν ὁρμὴν καὶ καθάπαξ φαντασίαν
[2, 17]	ποταμός, τὰ δὲ τῆς ψυχῆς	ὄνειρος	καὶ τῦφος, ὁ δὲ βίος
[2, 11]	καὶ τοῖς κακοῖς, οὔτε καλὰ	ὄντα	οὔτε αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ
[2, 11]	κατ ἐπιθυμίαν. ~Ὡς ἤδη δυνατοῦ	ὄντος	ἐξιέναι τοῦ βίου, οὕτως ἕκαστα
[2, 2]	Θέασαι δὲ καὶ τὸ πνεῦμα	ὁποῖόν	τί ἐστιν· ἄνεμος, οὐδὲ ἀεὶ
[2, 9]	αὕτη πρὸς ἐκείνην ἔχουσα καὶ	ὁποῖόν	τι μέρος ὁποίου τοῦ ὅλου
[2, 9]	ἔχουσα καὶ ὁποῖόν τι μέρος	ὁποίου	τοῦ ὅλου οὖσα καὶ ὅτι
[2, 4]	ἐκ πόσου ταῦτα ἀναβάλλῃ καὶ	ὁποσάκις	προθεσμίας λαβὼν παρὰ τῶν θεῶν
[2, 5]	καὶ δυσαρεστήσεως πρὸς τὰ συμμεμοιραμένα.	Ὁρᾷς	πῶς ὀλίγα ἐστίν, ὧν κρατήσας
[2, 1]	γάρ με οὐδεὶς περιβαλεῖ· οὔτε	ὀργίζεσθαι	τῷ συγγενεῖ δύναμαι οὔτε ἀπέχθεσθαι
[2, 16]	βλάψουσα, οἷαί εἰσιν αἱ τῶν	ὀργιζομένων.	Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν, ὅταν ἡσσᾶται
[2, 10]	καὶ θηλύτερος ἐν ταῖς ἁμαρτίαις.	Ὀρθῶς	οὖν καὶ φιλοσοφίας ἀξίως ἔφη
[2, 2]	τοῦτο ἐάσῃς δουλεῦσαι, μηκέτι καθ	ὁρμὴν	ἀκοινώνητον νευροσπαστηθῆναι, μηκέτι τὸ εἱμαρμένον
[2, 16]	ὅταν πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς καὶ	ὁρμὴν	ἐπ οὐδένα σκοπὸν ἀφιῇ, ἀλλ
[2, 7]	ἔχοντες σκοπόν, ἐφ ὃν πᾶσαν	ὁρμὴν	καὶ καθάπαξ φαντασίαν ἀπευθύνουσιν. ~Παρὰ
[2, 4]	κόσμον ἀπόῤῥοια ὑπέστης καὶ ὅτι	ὅρος	ἐστί σοι περιγεγραμμένος τοῦ χρόνου,
[2, 16]	καὶ οἷον φῦμα τοῦ κόσμου,	ὅσον	ἐφ ἑαυτῇ, γένηται· τὸ γὰρ
[2, 2]	μὲν σαρκίων καταφρόνησον· λύθρος καὶ	ὀστάρια	καὶ κροκύφαντος, ἐκ νεύρων, φλεβίων,
[2, 16]	λοιπῶν φύσεις περιέχονται. Ἔπειτα δέ,	ὅταν	ἄνθρωπόν τινα ἀποστραφῇ ἢ καὶ
[2, 16]	τοῦ ἀνθρώπου ψυχὴ μάλιστα μέν,	ὅταν	ἀπόστημα καὶ οἷον φῦμα τοῦ
[2, 16]	τῶν ὀργιζομένων. Τρίτον ὑβρίζει ἑαυτήν,	ὅταν	ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ πόνου. Τέταρτον,
[2, 16]	τι ποιῇ ἢ λέγῃ. Πέμπτον,	ὅταν	πρᾶξίν τινα ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν
[2, 12]	κατὰ τί ἑαυτοῦ μέρος καὶ	ὅταν	πῶς {ἔχῃ} διακέηται τὸ τοῦ
[2, 16]	ἡσσᾶται ἡδονῆς ἢ πόνου. Τέταρτον,	ὅταν	ὑποκρίνηται καὶ ἐπιπλάστως καὶ ἀναλήθως
[2, 13]	φίλα διὰ συγγένειαν, ἔστι δὲ	ὅτε	καὶ τρόπον τινὰ ἐλεεινὰ δἰ
[2, 1]	ὅτι καλόν, καὶ τοῦ κακοῦ	ὅτι	αἰσχρόν, καὶ τὴν αὐτοῦ τοῦ
[2, 13]	τεκμάρσεως ζητοῦντος, μὴ αἰσθομένου δέ,	ὅτι	ἀρκεῖ πρὸς μόνῳ τῷ ἔνδον
[2, 12]	Τί ἐστι τὸ ἀποθανεῖν, καὶ	ὅτι,	ἐάν τις αὐτὸ μόνον ἴδῃ
[2, 14]	αὐτά τις ὄψεται· ἑτέρου δέ,	ὅτι	καὶ ὁ πολυχρονιώτατος καὶ ὁ
[2, 1]	τεθεωρηκὼς τὴν φύσιν τοῦ ἀγαθοῦ	ὅτι	καλόν, καὶ τοῦ κακοῦ ὅτι
[2, 1]	τὴν αὐτοῦ τοῦ ἁμαρτάνοντος φύσιν	ὅτι	μοι συγγενής, οὐχὶ αἵματος ἢ
[2, 4]	τὸν κόσμον ἀπόῤῥοια ὑπέστης καὶ	ὅτι	ὅρος ἐστί σοι περιγεγραμμένος τοῦ
[2, 14]	καὶ τοσαυτάκις μύρια, ὅμως μέμνησο	ὅτι	οὐδεὶς ἄλλον ἀποβάλλει βίον ἢ
[2, 9]	ὁποίου τοῦ ὅλου οὖσα καὶ	ὅτι	οὐδεὶς ὁ κωλύων τὰ ἀκόλουθα
[2, 15]	μὴ ἔχει τις οὐκ ἀποβάλλει.	~Ὅτι	πᾶν ὑπόληψις. Δῆλα μὲν γὰρ
[2, 14]	δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς μέν,	ὅτι	πάντα ἐξ ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ
[2, 16]	ἀφιῇ, ἀλλ εἰκῇ καὶ ἀπαρακολουθήτως	ὁτιοῦν	ἐνεργῇ, δέον καὶ τὰ μικρότατα
[2, 2]	Ἄφες τὰ βιβλία· μηκέτι σπῶ·	οὐ	δέδοται. Ἀλλ ὡς ἤδη ἀποθνῄσκων
[2, 11]	δὲ ἤτοι οὐκ εἰσὶν ἢ	οὐ	μέλει αὐτοῖς τῶν ἀνθρωπείων, τί
[2, 12]	φοβεῖται, παιδίον ἐστί· τοῦτο μέντοι	οὐ	μόνον φύσεως ἔργον ἐστίν, ἀλλὰ
[2, 8]	ἐν τῇ ἄλλου ψυχῇ γίνεται,	οὐ	ῥᾳδίως τις ὤφθη κακοδαιμονῶν· τοὺς
[2, 4]	προθεσμίας λαβὼν παρὰ τῶν θεῶν	οὐ	χρᾷ αὐταῖς. Δεῖ δὲ ἤδη
[2, 3]	τὸ τῷ ὅλῳ κόσμῳ συμφέρον,	οὗ	μέρος εἶ. Παντὶ δὲ φύσεως
[2, 14]	Τὸ γὰρ παρόν ἐστι μόνον	οὗ	στερίσκεσθαι μέλλει, εἴπερ γε ἔχει
[2, 2]	πνεῦμα ὁποῖόν τί ἐστιν· ἄνεμος,	οὐδὲ	ἀεὶ τὸ αὐτό, ἀλλὰ πάσης
[2, 14]	βίον ἢ τοῦτον ὃν ζῇ,	οὐδὲ	ἄλλον ζῇ ἢ ὃν ἀποβάλλει.
[2, 14]	τοσαυτάκις μύρια, ὅμως μέμνησο ὅτι	οὐδεὶς	ἄλλον ἀποβάλλει βίον ἢ τοῦτον
[2, 9]	τοῦ ὅλου οὖσα καὶ ὅτι	οὐδεὶς	ὁ κωλύων τὰ ἀκόλουθα τῇ
[2, 1]	αὐτῶν δύναμαι· αἰσχρῷ γάρ με	οὐδεὶς	περιβαλεῖ· οὔτε ὀργίζεσθαι τῷ συγγενεῖ
[2, 13]	τὸ τοῦ ἀνθρώπου τοῦτο μόριον.	~Οὐδὲν	ἀθλιώτερον τοῦ πάντα κύκλῳ ἐκπεριερχομένου
[2, 17]	ἵλεῳ τῇ γνώμῃ περιμένοντα ὡς	οὐδὲν	ἄλλο ἢ λύσιν τῶν στοιχείων,
[2, 5]	καὶ γὰρ οἱ θεοὶ πλέον	οὐδὲν	ἀπαιτήσουσι παρὰ τοῦ ταῦτα φυλάσσοντος.
[2, 17]	καὶ διάλυσιν; Κατὰ φύσιν γάρ·	οὐδὲν	δὲ κακὸν κατὰ φύσιν. {Τὰ
[2, 11]	ἀπελθεῖν, εἰ μὲν θεοὶ εἰσίν,	οὐδὲν	δεινόν· κακῷ γάρ σε οὐκ
[2, 14]	ἀιδίου ὁμοειδῆ καὶ ἀνακυκλούμενα καὶ	οὐδὲν	διαφέρει, πότερον ἐν ἑκατὸν ἔτεσιν
[2, 16]	τινα ἑαυτῆς καὶ ὁρμὴν ἐπ	οὐδένα	σκοπὸν ἀφιῇ, ἀλλ εἰκῇ καὶ
[2, 11]	οὐδὲν δεινόν· κακῷ γάρ σε	οὐκ	ἂν περιβάλοιεν· εἰ δὲ ἤτοι
[2, 3]	προνοίας μεστά. Τὰ τῆς τύχης	οὐκ	ἄνευ φύσεως ἢ συγκλώσεως καὶ
[2, 14]	καὶ ὃ μὴ ἔχει τις	οὐκ	ἀποβάλλει. ~Ὅτι πᾶν ὑπόληψις. Δῆλα
[2, 11]	ἂν περιβάλοιεν· εἰ δὲ ἤτοι	οὐκ	εἰσὶν ἢ οὐ μέλει αὐτοῖς
[2, 13]	δἰ ἄγνοιαν ἀγαθῶν καὶ κακῶν·	οὐκ	ἐλάττων ἡ πήρωσις αὕτη τῆς
[2, 4]	οἰχήσεται καὶ οἰχήσῃ καὶ αὖθις	οὐκ	ἐξέσται. ~Πάσης ὥρας φρόντιζε στιβαρῶς
[2, 14]	ἀποβάλοι ἄν τις· ὃ γὰρ	οὐκ	ἔχει, πῶς ἄν τις τοῦτο
[2, 12]	ἐννοίας διαλύσῃ τὰ ἐμφανταζόμενα αὐτῷ,	οὐκέτι	ἄλλο τι ὑπολήψεται αὐτὸ εἶναι
[2, 6]	ψυχή· τοῦ δὲ τιμῆσαι σεαυτὴν	οὐκέτι	καιρὸν ἕξεις· ἀκαριαῖος ὁ βίος
[2, 1]	καὶ τῶν κάτω ὀδόντων. Τὸ	οὖν	ἀντιπράσσειν ἀλλήλοις παρὰ φύσιν· ἀντιπρακτικὸν
[2, 2]	ἐξεμούμενον καὶ πάλιν ῥοφούμενον. Τρίτον	οὖν	ἐστι τὸ ἡγεμονικόν. Ἄφες τὰ
[2, 14]	πᾶσιν ἴσον καὶ τὸ ἀπολλύμενον	οὖν	ἴσον καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως
[2, 14]	ἢ ὃν ἀποβάλλει. Εἰς ταὐτὸν	οὖν	καθίσταται τὸ μήκιστον τῷ βραχυτάτῳ.
[2, 10]	θηλύτερος ἐν ταῖς ἁμαρτίαις. Ὀρθῶς	οὖν	καὶ φιλοσοφίας ἀξίως ἔφη μείζονος
[2, 17]	ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη. Τί	οὖν	τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; Ἓν καὶ
[2, 14]	τις τοῦτο αὐτοῦ ἀφέλοιτο; Τούτων	οὖν	τῶν δύο ἀεὶ μεμνῆσθαι· ἑνὸς
[2, 9]	τι μέρος ὁποίου τοῦ ὅλου	οὖσα	καὶ ὅτι οὐδεὶς ὁ κωλύων
[2, 17]	μὲν χρόνος στιγμή, ἡ δὲ	οὐσία	ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά,
[2, 11]	τῶν ὅλων φύσις παρεῖδεν ἄν,	οὔτ	ἂν τηλικοῦτον ἥμαρτεν ἤτοι παῤ
[2, 11]	οὔτε καλὰ ὄντα οὔτε αἰσχρά.	Οὔτ	ἄῤ ἀγαθὰ οὔτε κακά ἐστι.
[2, 11]	τοῖς κακοῖς, οὔτε καλὰ ὄντα	οὔτε	αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ οὔτε
[2, 1]	οὔτε ὀργίζεσθαι τῷ συγγενεῖ δύναμαι	οὔτε	ἀπέχθεσθαι αὐτῷ. Γεγόναμεν γὰρ πρὸς
[2, 1]	νοῦ καὶ θείας ἀπομοίρας μέτοχος,	οὔτε	βλαβῆναι ὑπό τινος αὐτῶν δύναμαι·
[2, 14]	τὸ ἀποβαλλόμενον οὕτως ἀκαριαῖον ἀναφαίνεται.	Οὔτε	γὰρ τὸ παρῳχηκὸς οὔτε τὸ
[2, 11]	τοῦτο βίον ἀνθρώπου χείρω ποιήσειεν;	Οὔτε	δὲ κατ ἄγνοιαν οὔτε εἰδυῖα
[2, 11]	ποιήσειεν; Οὔτε δὲ κατ ἄγνοιαν	οὔτε	εἰδυῖα μέν, μὴ δυναμένη δὲ
[2, 11]	οὔτε αἰσχρά. Οὔτ ἄῤ ἀγαθὰ	οὔτε	κακά ἐστι. ~Πῶς πάντα ταχέως
[2, 11]	τε ἀγαθοῖς καὶ τοῖς κακοῖς,	οὔτε	καλὰ ὄντα οὔτε αἰσχρά. Οὔτ
[2, 1]	αἰσχρῷ γάρ με οὐδεὶς περιβαλεῖ·	οὔτε	ὀργίζεσθαι τῷ συγγενεῖ δύναμαι οὔτε
[2, 14]	ἀναφαίνεται. Οὔτε γὰρ τὸ παρῳχηκὸς	οὔτε	τὸ μέλλον ἀποβάλοι ἄν τις·
[2, 12]	νοερᾶς δυνάμεως ἐφιστάναι. Τί εἰσιν	οὗτοι,	ὧν αἱ ὑπολήψεις καὶ αἱ
[2, 6]	ἕξεις· ἀκαριαῖος ὁ βίος ἑκάστῳ,	οὗτος	δέ σοι σχεδὸν διήνυσται, μὴ
[2, 14]	οὖν ἴσον καὶ τὸ ἀποβαλλόμενον	οὕτως	ἀκαριαῖον ἀναφαίνεται. Οὔτε γὰρ τὸ
[2, 11]	δυνατοῦ ὄντος ἐξιέναι τοῦ βίου,	οὕτως	ἕκαστα ποιεῖν καὶ λέγειν καὶ
[2, 3]	κόσμον, ὥσπερ αἱ τῶν στοιχείων,	οὕτως	καὶ αἱ τῶν συγκριμάτων μεταβολαί.
[2, 1]	ἁμαρτάνοντος φύσιν ὅτι μοι συγγενής,	οὐχὶ	αἵματος ἢ σπέρματος τοῦ αὐτοῦ
[2, 14]	ἀπείρῳ χρόνῳ τὰ αὐτά τις	ὄψεται·	ἑτέρου δέ, ὅτι καὶ ὁ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 20/08/2009