[280] (Version A)
Ὄνος παλιούρους ἐσθίων καὶ ἀλώπηξ.
Ὄνος παλιούρων ἤσθιεν ὀξείην χαίτην.
Τὸν δ' εἶδεν ἀλώπηξ, κερτομοῦσα δ' εἰρήκει·
Πῶς οὕτως ἁπαλῇ καὶ ἀνειμένῃ γλώσσῃ
σκληρὸν μαλάσσεις προσφάγημα καὶ τρώγεις;
Ὁ μῦθος πρὸς τοὺς σκληροὺς καὶ ἐπικινδύνους προφέροντας διὰ
γλώσσης λόγους.
(Version B)
Ὄνος παλιούρους ἐσθίων καὶ ἀλώπηξ.
Ὄνος ἀκανθώδεις παλιούρους ἔσθιε. Τοῦτον δὲ ἰδοῦσα ἀλώπηξ εἶπεν·
Πῶς οὕτω τῇ ἁπαλῇ γλώσσῃ τὸ σκληρὸν καὶ ἀκανθῶδες προσφάγιον
ἐσθίεις;
Ὅτι οὐ δεῖ φλυάρων ἀνδρῶν κατηγορίας ἀκούειν· εἰς κίνδυνον γὰρ
ἄγουσι τὸν ἀκούοντα.
| [280] L'ÂNE QUI BROUTE DES PALIURES ET LE RENARD
Un âne broutait la chevelure piquante d'un paliure. Un renard l'ayant aperçu lui
adressa ces railleuses paroles «Comment avec une langue si tendre et si molle
peux-tu mâcher et manger un mets si dur ?»
Cette fable s'adresse à ceux dont la langue profère des propos durs et
dangereux.
|
