[238] (Version A) Μυῖα. Μυῖα ἐμπεσοῦσα εἰς χύτραν κρέως, ἐπειδὴ ὑπὸ τοῦ ζωμοῦ ἀποπνίγεσθαι ἔμελλεν, ἔφη πρὸς ἑαυτήν· Ἀλλ' ἔγωγε καὶ βέβρωκα καὶ πέπωκα καὶ λέλουμαι· κἂν ἀποθάνω, οὐδέν μοι μέλει. Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι ῥᾴδιον φέρουσι τὸν θάνατον οἱ ἄνθρωποι, ὅταν ἀβασανίστως παρακολουθήσῃ. (Version B) Μυῖα. Μῦς εἰς χύτραν ζέουσαν κρεῶν τε πλήρη ἐνέπεσε καὶ ἔμελλε συμπνιγῆναι. Ἀποθνῄσκων δ' ἔφησε τοιοῦτον λόγον· Ἐσθιόντι, πίνοντι καί λελουμένῳ οὐμέλει μοι θάνατος, νὴ τοὺς θεούς μου. Φέρουσί τινες τὸν θάνατον ῥᾳδίως, ὅταν ἐπέλθῃ ἀβασανίστως τούτοις.

[238] LA MOUCHE Une mouche était tombée dans une marmite remplie de viande. Sur le point d'être noyée dans la sauce, elle se dit à elle-même : « J'ai mangé, j'ai bu, j'ai pris un bain; la mort peut venir : il ne m'en chaut. » Cette fable montre que les hommes supportent facilement la mort, quand elle survient sans douleur.