Discours, Par.
[4, 30]	αὐτῷ, καὶ μαθὼν εὐθὺς ἄπεισιν·	ἐὰν	δὲ ἀγνοοῦντι καὶ ἀλαζόνι {σοφιστῇ,
[4, 20]	φαύλων τε καὶ ἀγεννῶν οὐδενός·	ἐὰν	δὲ δειλὸς ᾖς καὶ τρυφερὸς
[4, 35]	δεήσῃ ποικίλων σοφισμάτων ἢ λόγων·	ἐὰν	δὲ μὴ τύχῃς διδασκάλου τοῦ
[4, 55]	νόμιζε καὶ λοιδόρει πρὸς ἅπαντας,	ἐὰν	δέ σοι δόξῃ, τῷ δορατίῳ
[4, 95]	ψυχὴν ἔχων, τὰ μὲν ἁρπάζοντος,	ἐὰν	ἐλπίσῃ λήσεσθαι, τοῖς δὲ ἐπεμβλέποντος
[4, 55]	εἶπεν, ἔτι μοι καταλείπεται πολέμιος,	ἐὰν	ἕλω τούτους οὓς εἶπον; Ὁ
[4, 30]	τῇ αὑτοῦ διανοίᾳ. προσέτι δέ,	ἐὰν	μὲν ἀνδρὶ περιπέσῃ ὥσπερ ὁδὸν
[4, 20]	ὁ λόγος; Ἄδηλον, ἔφη, ἐστίν·	ἐὰν	μὲν γὰρ ᾖς σώφρων καὶ
[4, 100]	ἀκόλαστον καὶ δεδουλωμένον ὑφ´ ἡδονῆς,	ἐὰν	μὲν ἐπιρρέῃ ποθὲν ἀνελλιπὲς τὸ
[4, 95]	ἐν ἰδιώτου σχήματι λάβῃ τινὰς	ἐάν	τε ἐν βασιλέως. (ἢ οὐ
[4, 95]	λωβώμενος καὶ καταισχύνων πάντα τρόπον,	ἐάν	τε ἐν ἰδιώτου σχήματι λάβῃ
[4, 35]	καὶ σύ, ἐπείπερ οὕτω πέφυκας,	ἐὰν	τύχῃς ἐπισταμένου ἀνδρός, ἱκανή σοί
[4, 105]	ἀνθρώπων εἰς ὄρνιθας (ἢ θηρία,	ἐὰν	τύχωσι τοιαύτης ἡττηθέντες ἡδονῆς· πάλιν
[4, 110]	τε καὶ ῥυπαρὸν βόρβορον, ἔπειτα	ἐάσῃ	κυλινδεῖσθαι μετὰ τῶν στεφάνων καὶ
[4, 50]	γέρανοι, ὅποι ἂν ὁρμήσωσιν, (ἀποτείνασαι	ἑαυτὰς	πέτονται, Ἀλλ´ οὐδὲν ἕξεις, ἔφη,
[4, 65]	τοῦ πράγματος χαίρειν καὶ μακαρίζειν	ἑαυτὸν	ἐπὶ τοῖς γιγνομένοις, τὸν δὲ
[4, 55]	Ἀπόλλων (ὡς χαλεπώτατον ἑκάστῳ, γνῶναι	ἑαυτόν.	ἢ οὐ τὴν ἀφροσύνην ἡγῇ
[4, 15]	μὲν καὶ ὠργίσθη, κατέσχε δ´	ἑαυτόν·	μετενόει δέ, ὅτι εἰς λόγους
[4, 55]	τῶν ἀφρόνων καὶ πονηρῶν ἐπίσταται	ἑαυτόν.	οὐ γὰρ ἂν τοῦτο πρῶτον
[4, 10]	καὶ Μήδων πλοῦτον (ἀντὶ τῆς	ἑαυτοῦ	πενίας. διὰ ταῦτα δὴ δακνόμενος,
[4, 65]	ὃς εὐθὺς (ἠρώτα, Ποίαν τινά;	ἐβούλετο	γὰρ πάντα εἰδέναι τὰ τῶν
[4, 45]	καὶ ἤχθετο. οὐδὲ γὰρ ζῆν	ἐβούλετο,	εἰ μὴ βασιλεὺς εἴη τῆς
[4, 10]	καὶ οὐδεμίαν δραχμὴν κεκτημένος ὡς	ἐβούλετο	ἔπραττε καὶ τῶν προκειμένων οὐδενὸς
[4, 5]	ἐδεῖτο, ὥστε ἐπιτελέσαι τι ὧν	ἐβούλετο·	ἔτι δὲ εἰ μέλλοι πειθομένους
[4, 15]	οὖν Διογένης καταμαθὼν αὐτὸν τεταραγμένον,	ἐβουλήθη	μεταβαλεῖν αὐτοῦ τὴν ψυχήν, ὥσπερ
[4, 125]	ζηλοτυπίᾳ καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις	ἔγγιστα	χαλεποῖς καὶ ἀγρίοις πάθεσιν. ἅπαντα
[4, 70]	ὁ Ἀλέξανδρος ἀνείθη τε καὶ	(ἐγέλασε	καὶ ἔφη, Τὰ περὶ τὸν
[4, 135]	δὴ πεπρωμένον αὐτοῖς ἐκ θεῶν	ἐγένετο}
[4, 40]	τοῦτο ἔοικε δηλοῦν (καὶ ὅταν	ἐγκωμιάζων	τινὰ λέγῃ τῶν βασιλέων ποιμένα
[4, 30]	ἔπειτα εὐθὺς οἶδέν τε καὶ	ἐγνώρισεν,	ὡς ἂν ἐξ ἀρχῆς τὰ
[4, 115]	τοὺς Βορεάδας ἐνεθυμήθησάν τε καὶ	ἔγραψαν	οἱ γραφεῖς, ἐλαφρούς τε (καὶ
[4, 50]	σὺ μέν μοι παίζειν δοκεῖς·	ἐγὼ	δὲ ἂν Δαρεῖον ἕλω καὶ
[4, 45]	ὁ σμικρὸς δάκτυλος. Οὐδ´ ἄρα	(ἐγώ,	ἔφη, καταλύσας ἐκεῖνον μέγας βασιλεὺς
[4, 35]	κακοδαίμοσι σοφισταῖς. τοῦτο δὲ οὐκ	ἐγὼ	λέγω νῦν, ἀλλ´ Ὅμηρος ἐμοῦ
[4, 100]	ἀπροφάσιστον εἶναι τὸν πλοῦτον. ~ἀλλ´	ἐγὼ	λέγω νῦν τὸν αὐτὸν ἡγούμενον
[4, 70]	Ποῖον, εἶπε, χρησμόν; οὐκ οἶδα	ἔγωγε,	πλὴν ὅτι αἰπόλος ἦν ὁ
[4, 5]	φιλοτιμίᾳ· καὶ ὅτι αὐτῷ μὲν	ἔδει	τῆς Μακεδόνων φάλαγγος καὶ τοῦ
[4, 5]	μὲν χρυσίου καὶ ἀργυρίου παμπόλλου	ἐδεῖτο,	ὥστε ἐπιτελέσαι τι ὧν ἐβούλετο·
[4, 5]	ἀλλὰ καὶ νυκτός, ἔνθα (αὐτῷ	ἐδόκει·	καὶ ὅτι αὐτὸς μὲν χρυσίου
[4, 20]	καὶ ἥσθη ὡς οὐδέποτε, καὶ	ἔδοξεν	αὐτῷ ὁ Διογένης οὐ μόνον
[4, 125]	φιληδόνου λαμπρὸν μὲν οὐδὲν λόγῳ	ἐδύναντο	ὑποσχέσθαι, οὐδ´ ὡς ἐπὶ σεμνὰ
[4, 10]	οὐδενὸς ἀπετύγχανε καὶ τὸν βίον	ἔζη	μόνος, ὃν ἡγεῖτο ἄριστον καὶ
[4, 5]	τύφῳ, πολλάκις δὲ ἐθαύμαζε καὶ	ἐζηλοτύπει	τῆς τε ἀνδρείας τοῦτον καὶ
[4, 5]	(ἐν βασιλικῷ τύφῳ, πολλάκις δὲ	ἐθαύμαζε	καὶ ἐζηλοτύπει τῆς τε ἀνδρείας
[4, 35]	εὐνούχου (ἀκολάστου. καὶ ὃς ἀκούσας	ἐθαύμασε	κατὰ τί τὸν σοφιστὴν εὐνούχῳ
[4, 25]	καὶ μάλιστα ἔχων καὶ οἷς	ἐθέλει	μεταδιδούς· οἷς δὲ ἂν μεταδῷ,
[4, 65]	δὲ εἰδότα ὀδύρεσθαι καὶ μὴ	ἐθέλειν	ἑκόντα συνακολουθεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον, ὥσπερ
[4, 80]	πλούσιοι καὶ πένητες καὶ ὅλα	ἔθνη	καὶ πόλεις. ἐνταῦθα δὴ πάντα
[4, 85]	καὶ μορφὴν ἀξίαν ἐκείνων σπάσωμεν,	εἰ	ἄρα μᾶλλον ἅψασθαι δυνησόμεθα τῶν
[4, 100]	ἀφθόνῳ κυλινδούμενον ἀσελγείᾳ μέχρι γήρως·	εἰ	δὲ μή, ταχὺ μάλα ἐξαναλώσαντα
[4, 120]	πρώτῳ καὶ μάλιστα αὑτῷ δοκοῦντα.	(εἰ	δέ τῳ οὐ φίλον πτηνὸν
[4, 85]	καὶ χειροτέχναις καὶ καθαρταῖς {ὁρᾶσθαι}	εἰ	δέοι, σπεύδειν πανταχόθεν εἰκόνας καὶ
[4, 40]	φησιν αὐτὸν εἶναι, ὥσπερ ἂν	εἰ	ἔφη μαθητήν. ἆρ´ οὖν ὑπὲρ
[4, 60]	Διογένης, παρ´ οὐδὲν μὲν ἡγούμενος,	εἰ	καί τι πείσεται, πλὴν σαφῶς
[4, 5]	καὶ Παιόνων καὶ ἄλλων πολλῶν,	εἰ	μέλλοι βαδίζειν ὅποι βούλοιτο καὶ
[4, 5]	τι ὧν ἐβούλετο· ἔτι δὲ	εἰ	μέλλοι πειθομένους ἕξειν Μακεδόνας καὶ
[4, 95]	οὔτ´ εἰ μετ´ αἰσχύνης οὔτ´	εἰ	μετ´ ἀδικίας γίγνοιτο, πλὴν ὅσον
[4, 95]	πανταχόθεν, οὐδέν τι μεταστρεφόμενος, οὔτ´	εἰ	μετ´ αἰσχύνης οὔτ´ εἰ μετ´
[4, 50]	ἅπαντα χρόνον θεὸς γενόμενος, {μόνον}	εἰ	μὴ βασιλεὺς γένοιτο τῶν ἄλλων
[4, 45]	ἤχθετο. οὐδὲ γὰρ ζῆν ἐβούλετο,	εἰ	μὴ βασιλεὺς εἴη τῆς Εὐρώπης
[4, 130]	τἀναντία ἀλλήλοις προστάττοντες καὶ ἀπειλοῦντες,	(εἰ	μὴ πείθοιτο, μεγάλαις τισὶ περιβαλεῖν
[4, 25]	ὅμως δὲ ἀναγκαία προσγενέσθαι ἐκείνῃ,	εἰ	ὀρθῶς γίγνοιτο. ~καλοῦσι δὲ οἱ
[4, 50]	γυναῖκα θνητὴν ἢ γενναίου ἀλεκτρυόνος;	εἰ	οὖν γέγονας οὕτως καθάπερ φασί,
[4, 130]	ἀλλὰ κατέχων τε καὶ ἀπειλῶν,	εἰ	πείσεται ἐκείνῳ, λιμῷ τε καὶ
[4, 15]	ἄξια, ὧν σὺ οὐκ οἶδα	εἴ	ποτε δυνήσῃ μεταλαβεῖν. οὐ μέντοι
[4, 45]	Ἀσίας καὶ τῆς Λιβύης καὶ	εἴ	πού τίς ἐστι νῆσος ἐν
[4, 75]	ψυχῇ μετέωρον, προσέπαιζε καὶ περιεῖλκεν,	εἴ	πως δύναιτο κινηθεὶς ἀπὸ τοῦ
[4, 0]	τῶν ἀνθρώπων μόνον πανταχοῦ, ἀλλ´	εἴ	πως δυνατὸν ἦν, ὑπό τε
[4, 10]	πενίας. διὰ ταῦτα δὴ δακνόμενος,	εἴ	τις αὐτοῦ διοίσει ῥᾳδίως οὕτως
[4, 15]	δέ μοι εἰπέ, σὺ ἐκεῖνος	εἶ	Ἀλέξανδρος, ὃν λέγουσιν ὑποβολιμαῖον; καὶ
[4, 55]	ὅτι σὺ αὑτῷ μάλιστα ἔχθιστος	εἶ	καὶ πολεμιώτατος, μέχρι ἂν ᾖς
[4, 35]	ἐμοῦ πρότερος. ἢ οὐκ ἔμπειρος	εἶ	τῶν Ὁμήρου ἐπῶν; ὁ δὲ
[4, 65]	Ποίαν τινά; ἐβούλετο γὰρ πάντα	εἰδέναι	τὰ τῶν Περσῶν πράγματα. Λαβόντες,
[4, 85]	καὶ κρήνας ἔν τισι γυναικείοις	εἴδεσι,	νήσους τε καὶ πόλεις καὶ
[4, 85]	τῶν θεῶν ἀπομιμούμενοι φύσεις ἀνθρωπίνοις	εἴδεσιν,	ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον,
[4, 85]	οὐκ ἔχουσι προσθεῖναι τοῖς εἰδώλοις,	εἴδη	δὲ οἰκεῖα καὶ σημεῖα ἀπὸ
[4, 115]	πλάττωμεν τό τε σχῆμα καὶ	εἶδος	τοῦ φιλοτίμου δαίμονος; ἢ δῆλον
[4, 105]	οὖν ἀρρενωπόν τι καὶ σεμνὸν	εἶδος	τῷ τοιούτῳ δαίμονι πρέπει ἢ
[4, 65]	ἐπὶ τοῖς γιγνομένοις, τὸν δὲ	εἰδότα	ὀδύρεσθαι καὶ μὴ ἐθέλειν ἑκόντα
[4, 30]	καὶ νομίζουσι τὸν πλεῖστα γράμματα	εἰδότα,	Περσικά τε καὶ Ἑλληνικὰ καὶ
[4, 85]	ἀπὸ τῆς μορφῆς καὶ τοῦ	εἴδους	τὸ ἦθος γιγνώσκουσι καὶ ἀπαγγέλλουσιν,
[4, 30]	φωνῇ καὶ τῷ σχήματι, ὡς	εἰδυῖαί	τε καὶ ὁρῶσαι, καὶ πολλαὶ
[4, 85]	μὲν οὐκ ἔχουσι προσθεῖναι τοῖς	εἰδώλοις,	εἴδη δὲ οἰκεῖα καὶ σημεῖα
[4, 30]	πρὸς μεσημβρίαν ἕλκων, οὐδὲν αὐτὸς	εἰδώς,	ἀλλὰ εἰκάζων, καὶ πολὺ πρότερον
[4, 60]	τι πείσεται, πλὴν σαφῶς γε	εἰδὼς	ὅτι οὐδὲν ἔσοιτο. ἠπίστατο γὰρ
[4, 20]	καὶ δεξιώτατος ἁπάντων καὶ μόνος	εἰδὼς	χαρίζεσθαι. Τί οὖν, ἔφη, πότερον
[4, 100]	τισι κρυπτοῖς καὶ ἀφεγγέσι θαλάμοις.	(εἶεν·	ὁ δὲ δὴ δεύτερος ἀνήρ
[4, 90]	φασιν ἐπιπέμπειν χολουμένην τὴν θεόν.	εἶεν·	ὁ μὲν δὴ φιλοχρήματος δαίμων
[4, 120]	σοφῶν τε καὶ κομψῶν εἰκασμάτων	εἴη	ἂν ὁ τροχὸς δόξῃ παραβαλλόμενος,
[4, 125]	καὶ ἄπειρον εἰσφερώμεθα λόγων ὄχλον.	(εἴη	δ´ ἂν αὐτοῦ τὸ ἦθος,
[4, 50]	ἀκλήρῳ, ᾧ μὴ βίοτος πολὺς	εἴη,	ἢ πᾶσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ἀνάσσειν·
[4, 15]	ὀλίγον ἐπισχὼν ἤρετο αὐτὸν ὅστις	εἴη	καὶ τί βουλόμενος ἥκοι πρὸς
[4, 45]	ζῆν ἐβούλετο, εἰ μὴ βασιλεὺς	εἴη	τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀσίας
[4, 15]	θηρίων; καίτοι οὕτως ὑποβολιμαῖος ἂν	εἴης.	~ἐνταῦθα ὁ Ἀλέξανδρος ἐμειδίασεν, καὶ
[4, 50]	φασί, καὶ σὺ νόθος ἂν	εἴης	ὥσπερ ἀλεκτρυών. τυχὸν δὲ καὶ
[4, 110]	τοῦτον ἀγαλματοποιὸς ἢ γραφεὺς ἀναγκαζόμενος	εἰκάζειν	οὐκ ἂν ὁμοιότερον ἄλλῳ ἐργάσαιτο
[4, 30]	ἕλκων, οὐδὲν αὐτὸς εἰδώς, ἀλλὰ	εἰκάζων,	καὶ πολὺ πρότερον (αὐτὸς ὑπὸ
[4, 120]	τῶν σοφῶν τε καὶ κομψῶν	εἰκασμάτων	εἴη ἂν ὁ τροχὸς δόξῃ
[4, 85]	{ὁρᾶσθαι} εἰ δέοι, σπεύδειν πανταχόθεν	εἰκόνας	καὶ παραδείγματα πορίζοντας, ἄν πως
[4, 0]	τιμᾶσθαι τὴν ξύνεσιν. (ὡς δὲ	εἰκὸς	ἐκείνοις γενέσθαι τὴν ξυνουσίαν {ἐκείνην}
[4, 65]	τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῶν δεσμῶν,	εἰκός	ἐστι τὸν μὲν ἀνόητον καὶ
[4, 130]	δύο τὸν αὐτὸν ἢ πάντες	εἰλήχασι,	τἀναντία ἀλλήλοις προστάττοντες καὶ ἀπειλοῦντες,
[4, 120]	αὐτῷ πλαττόμενα. ἄνδρα δὴ τοιοῦτον	εἱλούμενον	ἀεὶ καὶ περιφερόμενον, κόλακα δήμων
[4, 15]	δὲ οὐ γιγνώσκω· (οὐ γάρ	εἰμι	ἔμπειρος αὐτοῦ τῆς διανοίας. Ἀλλὰ
[4, 40]	τροφὴν ταύτην, ἢ {ἣν ἔφη	εἶναι}	διδασκαλίαν καὶ μαθητείαν; ἢ σὺ
[4, 20]	ἔφη, πότερον (ἀληθὴς ἢ ψευδὴς	εἶναι	δοκεῖ σοι ὁ λόγος; Ἄδηλον,
[4, 80]	καὶ τύχῃ προσενεχθέντες, τοσούτους φατέον	εἶναι	καὶ δαίμονας, οἷς συνέπονται καὶ
[4, 35]	εὐνούχων φασὶν οἱ ἀσελγέστατοι ἄνδρες	εἶναι	καὶ ἐρᾶν τῶν γυναικῶν, καὶ
[4, 70]	Ἡρακλῆς, ὅν σου φῂς πρόγονον	εἶναι.	καὶ ὅς, Ποίων, ἔφη, γυναικῶν;
[4, 125]	καὶ γοητεύουσά φησι φιλόκαλον αὐτὸν	εἶναι	καὶ ὡς ἐπ´ ἀρετήν τινα
[4, 90]	τοὺς δὲ θεοὺς πλέον οὐδὲν	εἶναι	λογιζόμενος, ὅ τι μὴ πολλοὺς
[4, 45]	καὶ ἐκβάλοις αὐτόν· ἐπισκοπώτερος γὰρ	εἶναί	μοι δοκεῖς. (ἔπειτα οἱ μετ´
[4, 20]	οὐ μᾶλλον ἢ κακῶς ἀγαθὸν	εἶναι.	ὁ γὰρ βασιλεὺς ἀνθρώπων ἄριστός
[4, 45]	ὡς ἔοικεν, οὐ δοκεῖ βασιλεὺς	εἶναι	οὐδὲ ὁ μέγας βασιλεύς; καὶ
[4, 55]	ἔχθιστον καὶ (πολεμιώτατον ἐκείνῳ ὁμολογεῖς	εἶναι;	πρὸς ταῦτα χαλέπαινε καὶ πήδα,
[4, 65]	ἐκρέμασαν. τίνος οὖν ἡγῇ τοῦτο	εἶναι	σύμβολον καὶ διὰ τί γίγνεσθαι
[4, 50]	κωλύσει τῶν πώποτε βασιλέων μέγιστον	εἶναι.	τί γὰρ ἐμοὶ λοιπόν ἐστι
[4, 20]	ἔχοι, οὐ δοκεῖν τῶν Σπαρτῶν	εἶναι·	τοῖς δὲ τοῦ Διὸς ἐκγόνοις
[4, 95]	ὑπηρέτην τε καὶ διάκονον ἀπροφάσιστον	εἶναι	τὸν πλοῦτον. ~ἀλλ´ ἐγὼ λέγω
[4, 20]	Σπαρτοῖς ποτε λεγομένοις σημεῖον λέγεται	εἶναι	τοῦ γένους λόγχη τις οἶμαι
[4, 25]	ἢ σὺ οἴει τοὺς σοφιστὰς	εἶναι	τοὺς διδάσκοντας βασιλεύειν; ἀλλ´ ἐκείνων
[4, 25]	οἴει τὸν ἀδύνατον ἡνιοχεῖν ἡνίοχον	εἶναι	τοῦτον; ἢ τὸν ἄπειρον τοῦ
[4, 20]	οὐθέν σε κωλύει τοῦ Διὸς	εἶναι	(υἱόν· ἐπεὶ τοῦτό γε καὶ
[4, 40]	ὁμιλητὴν τοῦ Διός φησιν αὐτὸν	εἶναι,	ὥσπερ ἂν εἰ ἔφη μαθητήν.
[4, 15]	ὄμματα ἀσθενεῖς. τόδε δέ μοι	εἰπέ,	σὺ ἐκεῖνος εἶ Ἀλέξανδρος, ὃν
[4, 15]	ὅτου ἂν μεταδοίης; Πολλά γε,	εἶπε,	καὶ πολλοῦ ἄξια, ὧν σὺ
[4, 55]	αὐτόν, ἀλλὰ κρύψεις; Πάλαι γάρ,	εἶπε,	λέγω, σὺ δὲ οὐκ ἀκούεις,
[4, 60]	τῷ βασιλεῖ; Ναὶ μὰ Δί´,	εἶπε,	τῶν γε ἔξωθεν, οἷον τιάρας
[4, 60]	Ἀλέξανδρος, (τὸ σημεῖον; Οὐκ ἀκήκοας,	εἶπε,	τῶν γεωργῶν ὅτι μόνη ἐκείνη
[4, 35]	παρέβαλεν, καὶ ἤρετο αὐτόν. Ὅτι,	εἶπε,	τῶν εὐνούχων φασὶν οἱ ἀσελγέστατοι
[4, 70]	δὲ στρυφνῷ τῷ προσώπῳ, Ποῖον,	εἶπε,	χρησμόν; οὐκ οἶδα ἔγωγε, πλὴν
[4, 80]	(τριῶν δὲ ἐπικρατούντων, ὡς ἔπος	εἰπεῖν,	βίων, εἰς οὓς μάλιστα ἐμπίπτουσιν
[4, 80]	δαίμονας, ὑφ´ ὧν ἅπαντες, ὡς	εἰπεῖν,	ἐλαύνονται τύραννοι καὶ ἰδιῶται καὶ
[4, 80]	οὐκ ἔστιν οὐδὲν δεινὸν ὧδ´	εἰπεῖν	ἔπος οὐδὲ πάθος οὐδὲ συμφορὰν
[4, 135]	δύνανται συνᾷσαι οὐδὲ τὸ αὐτὸ	εἰπεῖν.	ὁ μὲν γὰρ καταφρονεῖ τῆς
[4, 15]	δέ σοι ἐπῆλθεν ἡμᾶς ὑποβολιμαίους	εἰπεῖν;	Ὁπόθεν, ἔφη, καὶ τὴν μητέρα
[4, 15]	τὸν βασιλέα; Τό γε ὄνομα,	εἶπεν,	ἀκούω πολλῶν λεγόντων, ὡς κολοιῶν
[4, 25]	πορευθέντα μαθεῖν; ὁ οὖν Διογένης	εἶπεν,	Ἀλλ´ ἐπίστασαι αὐτήν, εἴπερ ἀληθὴς
[4, 55]	ταύτην τὴν νοθείαν. ~Καὶ τίς,	εἶπεν,	ἔτι μοι καταλείπεται πολέμιος, ἐὰν
[4, 60]	ὄντες; Τί οὖν τοῦτό ἐστιν,	εἶπεν	ὁ Ἀλέξανδρος, (τὸ σημεῖον; Οὐκ
[4, 45]	ἔσομαι; Οὐ τούτου γε ἕνεκα,	εἶπεν	ὁ Διογένης. οὐδὲ γὰρ τῶν
[4, 45]	ὁ Διογένης μειδιάσας, Οὐ μᾶλλον,	εἶπεν,	ὦ Ἀλέξανδρε, ἢ ὁ σμικρὸς
[4, 70]	καὶ Μακεδόνων (βασιλέα; Πάνυ γε,	εἶπεν,	ὥσπερ ὁ πρόγονός σου. Ποῖος,
[4, 25]	Διογένης εἶπεν, Ἀλλ´ ἐπίστασαι αὐτήν,	εἴπερ	ἀληθὴς ὁ τῆς Ὀλυμπιάδος λόγος
[4, 0]	ἐκείνοις γενέσθαι τὴν ξυνουσίαν {ἐκείνην}	εἴποιμ´	ἄν, ἐπειδὴ καὶ τυγχάνομεν σχολὴν
[4, 55]	πολέμιος, ἐὰν ἕλω τούτους οὓς	εἶπον;	Ὁ πάντων, ἔφη, δυσμαχώτατος, οὐ
[4, 15]	ὥσπερ οἱ παῖδες τοὺς ἀστραγάλους.	εἰπόντος	δὲ αὐτοῦ, Πόθεν δέ σοι
[4, 15]	ἢ οὐκ Ὀλυμπιάς ἐστιν ἡ	εἰποῦσα	ὅτι οὐκ ἐκ Φιλίππου τυγχάνεις
[4, 130]	τοὺς ὑφ´ ἑνὸς ἑκάστου τῶν	εἰρημένων	δαιμόνων ἐλαυνομένους· πολλάκις δὲ καὶ
[4, 130]	πολιτικοὺς ἄνδρας ἀπὸ τῶν νῦν	εἰρημένων·	οὗτοι πάντες ἐκείνῳ τῷ δαίμονι
[4, 35]	ἐν τῇ θαλάττῃ, καὶ πρότερον	εἰς	ᾅδου ἂν ἀφίκοιτο, ὥσπερ ἐκεῖνος,
[4, 85]	καὶ ἀπάτης καὶ πονηρῶν ἐπιθυμιῶν,	εἰς	ἀρετῆς δὲ φιλίαν προαγαγεῖν καὶ
[4, 115]	μᾶλλον ἀγαλλόμενός τε καὶ ἀνιὼν	εἰς	αὐτὸν τὸν αἰθέρα, πολλάκις δ´
[4, 105]	οὗτος τῶν ὑπ´ αὐτοῦ κρατουμένων	εἰς	γυναικεῖον μετέβαλε βίον τε καὶ
[4, 100]	οὔτε ἐφ´ ἡδονήν τινα οὔτε	εἰς	δόξαν ἀναφέροντα τὴν τῶν χρημάτων
[4, 10]	συγγενέσθαι αὐτῷ· ἐπεὶ δὲ ἧκεν	εἰς	Κόρινθον καὶ τάς τε πρεσβείας
[4, 15]	δ´ ἑαυτόν· μετενόει δέ, ὅτι	εἰς	λόγους ἠξίωσεν ἐλθεῖν ἀνδρὶ σκαιῷ
[4, 70]	ἦν ὁ Ἀρχέλαος οὐδὲ ἦλθεν	εἰς	Μακεδονίαν αἶγας ἐλαύνων; πότερον οὖν
[4, 105]	φασι τοὺς μεταβαλόντας ἐξ ἀνθρώπων	εἰς	ὄρνιθας (ἢ θηρία, ἐὰν τύχωσι
[4, 80]	ἐπικρατούντων, ὡς ἔπος εἰπεῖν, βίων,	εἰς	οὓς μάλιστα ἐμπίπτουσιν οἱ πολλοί,
[4, 110]	εἰς τὸ βάραθρον καταβάλῃ λαθοῦσα,	εἰς	πολύν τε καὶ ῥυπαρὸν βόρβορον,
[4, 130]	ζημίαις, ὁ μὲν φιλήδονος ἀναλίσκειν	εἰς	τὰς ἡδονὰς κελεύων, καὶ μήτε
[4, 45]	καὶ Ἀράβων καὶ Αἰγυπτίων δεῦρο	εἰς	τὴν Ἑλλάδα ἀπολούμενον, πότερον βασιλικὸν
[4, 135]	ψυχῆς συμμιγνυμένων τε καὶ συμπλεκομένων	εἰς	τὸ αὐτὸ παθῶν. (ἀλλὰ δὴ
[4, 110]	ἄγουσα τὴν εὐδαιμονίαν, ἕως ἂν	εἰς	τὸ βάραθρον καταβάλῃ λαθοῦσα, εἰς
[4, 135]	ὑπηρετεῖν· ὁ δὲ ἀποκαλύπτει (καὶ	εἰς	τὸ μέσον αὐτὸν ἕλκει. οὕτω
[4, 135]	τράπηται καὶ καταδύσηται, ἀποδιδράσκει πολλάκις	εἰς	τὸ σκότος, καὶ πειρᾶται λανθάνων
[4, 130]	οὖν ἐνθάδε κινδυνεύσω τὸ δεύτερον	εἰς	τὸν αὐτὸν πεσεῖν μῦθον τὸν
[4, 65]	ἕνα τῶν ἐπὶ θανάτῳ καθίζουσιν	εἰς	τὸν θρόνον τὸν τοῦ βασιλέως,
[4, 40]	ἐνίοτε πολλὰ πρόβατα ἐλαύνει μάγειρος	εἷς	ὠνησάμενος ὥστε κατακόπτειν {οὐ μὰ
[4, 115]	ὥσπερ ἐν ἀγῶνι σφύττει τρίτον	εἰσάγειν,	ὡς ἐκεῖ χορόν, τὸν φιλότιμον,
[4, 5]	γὰρ ὅτι μικροῦ διεφθαρμένοι πάντες	εἰσὶ	τὰς ψυχὰς ὑπὸ τρυφῆς καὶ
[4, 25]	μεταδῷ, πάντες οὗτοι Διὸς παῖδές	(εἰσί	τε καὶ λέγονται. ἢ σὺ
[4, 55]	{ἀνθρώπων} ἂν μάθοις. πάντες γάρ	εἰσι	χείρους ἐμοῦ καὶ ἀνελευθερώτεροι. ~ταῦτα
[4, 20]	γνωρίζειν εἴτε ἐξ ἐκείνου γεγονότες	εἰσὶν	εἴτε μή; πάνυ οὖν ἥσθη
[4, 75]	οὕτως περὶ δαιμόνων, ὅτι οὐκ	εἰσὶν	ἔξωθεν τῶν ἀνθρώπων οἱ πονηροὶ
[4, 50]	Κῦρον μιμησάμενος κατὰ τὸν ποταμὸν	εἰσρυῇς,	ὥσπερ ὕδρος, οὐδ´ ἂν ἑτέραν
[4, 125]	τὰ προσήκοντα πολὺν καὶ ἄπειρον	εἰσφερώμεθα	λόγων ὄχλον. (εἴη δ´ ἂν
[4, 20]	φανεροὶ ἔσονται τοῖς δυναμένοις γνωρίζειν	εἴτε	ἐξ ἐκείνου γεγονότες εἰσὶν εἴτε
[4, 20]	εἴτε ἐξ ἐκείνου γεγονότες εἰσὶν	εἴτε	μή; πάνυ οὖν ἥσθη τούτῳ
[4, 65]	ἑκόντα συνακολουθεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον, ὥσπερ	εἶχε,	μένειν ἐν ταῖς πέδαις. ~μὴ
[4, 10]	οὐδὲ τοιοῦτον ὄχλον περὶ αὑτὸν	εἶχεν,	ὥσπερ οἱ σοφισταὶ καὶ αὐληταὶ
[4, 90]	{καὶ} ζωῆς ἀμείνονος· ~ἢ ὡς	εἰώθασιν	ἔνιοι τῶν περὶ τὰς τελετὰς
[4, 60]	ταῖς μελίτταις φύσει γιγνόμενος, οὐκ	ἐκ	γένους τοῦτο ἔχων, ὥσπερ ὑμεῖς
[4, 130]	θείας καὶ σεμνῆς ὁμιλίας συνών.	ἐκ	δὲ τῶν τοιούτων συνουσιῶν ἢ
[4, 15]	ἐκ Φιλίππου τυγχάνεις γεγονώς, ἀλλ´	ἐκ	δράκοντος ἢ Ἄμμωνος ἢ οὐκ
[4, 135]	μεταλαβοῦσι {καὶ δὴ πεπρωμένον αὐτοῖς	ἐκ	θεῶν ἐγένετο}
[4, 110]	αὐτὸν σπουδῇ προΐτωσαν. ὁ δ´	ἐκ	μέσων ἀναβοάτω τῶν γυναικῶν ὀξύτερον
[4, 0]	ἄλλων πολλῶν, ὁ δὲ φυγὰς	ἐκ	Σινώπης. ταῦτα δὲ λέγουσι καὶ
[4, 45]	γοῦν Ξέρξης καὶ Δαρεῖος ἄνωθεν	ἐκ	Σούσων ἤλαυνον πολὺν ὄχλον Περσῶν
[4, 60]	οὐδέν ἐστιν ὄφελος· τὸ δὲ	(ἐκ	τῆς φύσεως αὐτῷ δεῖ προσεῖναι
[4, 60]	ἀκούσας δὲ ὁ Ἀλέξανδρος ὀλίγου	ἐκ	τῆς χειρὸς ἀφῆκε τὸ δοράτιον.
[4, 75]	ἀέρα ἐν ταῖς τροπαῖς, ὅταν	ἐκ	τοῦ αὐτοῦ νέφους ὕῃ τε
[4, 25]	τῆς Ὀλυμπιάδος λόγος καὶ γέγονας	ἐκ	τοῦ Διός· ἐκεῖνος γάρ ἐστιν
[4, 105]	γὰρ ἀσθενής τε καὶ ἄτολμος	ἐκ	τούτου τοῦ γένους δαίμων ἐπί
[4, 65]	τότε, ἐπειδὰν ἄρωσι τὸν ἄνθρωπον	ἐκ	τῶν δεσμῶν, εἰκός ἐστι τὸν
[4, 15]	ἐστιν ἡ εἰποῦσα ὅτι οὐκ	ἐκ	Φιλίππου τυγχάνεις γεγονώς, ἀλλ´ ἐκ
[4, 30]	καὶ οὕτω δὴ Διὸς παῖδας	ἐκάλουν	οἱ πρότερον τοὺς τῆς ἀγαθῆς
[4, 95]	ὅτι ἐν Βαβυλῶνι καὶ Σούσοις	ἐκαπήλευε,	καὶ Πέρσαι αὐτὸν ἔτι καὶ
[4, 100]	ἠσκημένας καὶ διακονίας ἀκριβεῖς καθ´	ἑκάστην	ἐπιθυμίαν τε καὶ χρείαν, περὶ
[4, 80]	δέ, ἔφη, μὴ καθ´ ἓν	ἕκαστον	ἐπιὼν πολύ τι πλῆθος ἐπάγωμαι
[4, 85]	εἴδεσιν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων	ἕκαστον,	ποταμούς τε ἐνίοτε γράφοντες ἀνδράσιν
[4, 80]	φέροντες αὐτοῖς, ~ὁ δὲ ἴδιος	ἑκάστου	νοῦς, οὗτός ἐστι δαίμων τοῦ
[4, 130]	μὲν ἐπεξῆλθον τοὺς ὑφ´ ἑνὸς	ἑκάστου	τῶν εἰρημένων δαιμόνων ἐλαυνομένους· πολλάκις
[4, 55]	προσέταττεν ὁ Ἀπόλλων (ὡς χαλεπώτατον	ἑκάστῳ,	γνῶναι ἑαυτόν. ἢ οὐ τὴν
[4, 55]	βλαβερώτατον; ἢ οὐ τὸν βλαβερώτατον	ἑκάστῳ	καὶ πλείστων κακῶν αἴτιον, τοῦτον
[4, 45]	καὶ ὑμεῖς τοιοῦτόν τι ποιεῖτε,	ἑκάτερος	ὑμῶν παῖδας ἔχοντες τοὺς συμφιλονικοῦντας,
[4, 90]	τελετὰς καὶ τὰ καθάρσια, μῆνιν	Ἑκάτης	ἱλασκόμενοί τε καὶ ἐξάντη φάσκοντες
[4, 45]	τυχὸν ἂν πλήξαις τε καὶ	ἐκβάλοις	αὐτόν· ἐπισκοπώτερος γὰρ εἶναί μοι
[4, 50]	κρατήσαντι Βαβυλῶνος καὶ Σούσων καὶ	Ἐκβατάνων	καὶ τῶν ἐν Ἰνδοῖς πραγμάτων;
[4, 20]	εἶναι· τοῖς δὲ τοῦ Διὸς	ἐκγόνοις	οὐκ οἴει σημεῖον ἐνεῖναι τῇ
[4, 80]	τεταραγμένος, ὁ φιλότιμος καὶ φιλόδοξος,	ἐκδηλοτέραν	καὶ σφοδροτέραν ἐπιδεικνύμενος τὴν ταραχὴν
[4, 35]	ποῦ διείλεκται περὶ τούτων Ὅμηρος;	Ἐκεῖ,	ἔφη, ὅπου τὸν Μίνω λέγει
[4, 115]	ἀγῶνι σφύττει τρίτον εἰσάγειν, ὡς	ἐκεῖ	χορόν, τὸν φιλότιμον, οὐ πάνυ
[4, 65]	ταῖς παλλακαῖς χρῆσθαι τὰς ἡμέρας	ἐκείνας	ταῖς βασιλέως, καὶ οὐδεὶς οὐδὲν
[4, 25]	ὀλίγην· ὅμως δὲ ἀναγκαία προσγενέσθαι	ἐκείνῃ,	εἰ ὀρθῶς γίγνοιτο. ~καλοῦσι δὲ
[4, 60]	εἶπε, τῶν γεωργῶν ὅτι μόνη	ἐκείνη	ἡ μέλιττα ἄνευ κέντρου ἐστίν,
[4, 0]	εἰκὸς ἐκείνοις γενέσθαι τὴν ξυνουσίαν	{ἐκείνην}	εἴποιμ´ ἄν, ἐπειδὴ καὶ τυγχάνομεν
[4, 60]	καὶ οὐδέποτ´ ἂν ἁμαρτόντα (περὶ	ἐκείνην.	ἔφη οὖν αὐτὸν μηδὲ τὸ
[4, 30]	Ἡρακλέα ἐκεῖνον. οὐκοῦν ὅστις ἂν	ἐκείνην	τὴν παιδείαν ἔχῃ καλῶς πεφυκώς,
[4, 115]	τοῦ πατρὸς αὔραις συνθέοντας. ἀλλ´	ἐκεῖνοι	μέν, ὁπότε βουληθεῖεν, ἐπεδείκνυντο τὴν
[4, 85]	περὶ τοὺς λόγους φανῶμεν ἢ	ἐκεῖνοι	περὶ τὰς αὑτῶν τέχνας, τῷ
[4, 45]	τοὺς ἄλλους Ἕλληνας. καὶ ὥσπερ	ἐκεῖνοι	τῇ σφαίρᾳ στοχάζονται ἀλλήλων, ὁ
[4, 125]	κυνηγέτας φασὶ χαίροντα καὶ λυπούμενον·	ἐκείνοις	γὰρ δὴ μάλιστα τοῦτο πλεῖστον
[4, 0]	τὴν ξύνεσιν. (ὡς δὲ εἰκὸς	ἐκείνοις	γενέσθαι τὴν ξυνουσίαν {ἐκείνην} εἴποιμ´
[4, 95]	κρατεῖ τῆς ψυχῆς, ἐνίοτε δὲ	ἐκείνοις	συνέπεται διὰ τὸ πάσης ἐπιθυμίας
[4, 40]	φίλος ᾖ καὶ ὁμονοῇ πρὸς	ἐκεῖνον,	ἔσθ´ ὅπως ἀδίκου τινὸς ἐπιθυμήσει
[4, 45]	Οὐδ´ ἄρα (ἐγώ, ἔφη, καταλύσας	ἐκεῖνον	μέγας βασιλεὺς ἔσομαι; Οὐ τούτου
[4, 30]	ψυχὰς ἀνδρείους, πεπαιδευμένους ὡς Ἡρακλέα	ἐκεῖνον.	οὐκοῦν ὅστις ἂν ἐκείνην τὴν
[4, 130]	μῦθον τὸν Ἰξίονος. καὶ γὰρ	ἐκεῖνόν	φασιν ἐπιθυμήσαντα τῶν Ἥρας μακαρίων
[4, 25]	καὶ γέγονας ἐκ τοῦ Διός·	ἐκεῖνος	γάρ ἐστιν ὁ τὴν ἐπιστήμην
[4, 5]	(οὐδεὶς ἠδύνατο τῶν ἄλλων οἷος	ἐκεῖνος	γενέσθαι τῇ φιλοτιμίᾳ· καὶ ὅτι
[4, 15]	τόδε δέ μοι εἰπέ, σὺ	ἐκεῖνος	εἶ Ἀλέξανδρος, ὃν λέγουσιν ὑποβολιμαῖον;
[4, 30]	περιπέσῃ ὥσπερ ὁδὸν ἐπισταμένῳ, ῥᾳδίως	ἐκεῖνος	ἐπέδειξεν αὐτῷ, καὶ μαθὼν εὐθὺς
[4, 35]	εἰς ᾅδου ἂν ἀφίκοιτο, ὥσπερ	ἐκεῖνος,	(ἢ γένοιτο ἀνὴρ ἀγαθὸς λέγων
[4, 115]	παρὰ τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, οὓς	ἐκεῖνος	θεραπεύει καὶ τιμᾷ καὶ τῆς
[4, 45]	νῦν Δαρείου στοχάζῃ καὶ σοῦ	ἐκεῖνος,	καὶ τυχὸν ἂν πλήξαις τε
[4, 50]	Ὅμηρος τὸν Ἀχιλλέα νεκρὸν πεπονθέναι.	ἐκεῖνος	μὲν γὰρ ἔλεγεν ὅτι ζῶν
[4, 10]	καὶ οὐκ ἂν ἠλλάξατο τὴν	ἐκείνου	βασιλείαν οὐδὲ τὸν τῶν Περσῶν
[4, 20]	τοῖς δυναμένοις γνωρίζειν εἴτε ἐξ	ἐκείνου	γεγονότες εἰσὶν εἴτε μή; πάνυ
[4, 130]	δαίμονι προσνέμεσθαι ἄξιοι καὶ τῆς	ἐκείνου	μερίδος τε καὶ ἑταιρείας ἀριθμεῖσθαι.
[4, 45]	μοι δοκεῖς. (ἔπειτα οἱ μετ´	ἐκείνου	πρότερον ὄντες μετὰ σοῦ ἔσονται
[4, 100]	δεύτερος ἀνήρ τε καὶ δαίμων	ἐκείνου	τοῦ ἀνδρός, ὁ τὰ τῆς
[4, 135]	δαίμονα καὶ θεὸν, οἷς ποτε	ἐκείνου	τυχεῖν ἐπέκλωσαν ἀγαθαὶ Μοῖραι παιδείας
[4, 130]	τε καὶ ἀπειλῶν, εἰ πείσεται	ἐκείνῳ,	λιμῷ τε καὶ δίψῃ καὶ
[4, 55]	αἴτιον, τοῦτον ἔχθιστον καὶ (πολεμιώτατον	ἐκείνῳ	ὁμολογεῖς εἶναι; πρὸς ταῦτα χαλέπαινε
[4, 130]	τῶν νῦν εἰρημένων· οὗτοι πάντες	ἐκείνῳ	τῷ δαίμονι προσνέμεσθαι ἄξιοι καὶ
[4, 70]	ὅτι τῶν Ἀμαζόνων λέγεις; Ἀλλ´	ἐκείνων,	ἦ δ´ ὅς, οὐδὲν ἦν
[4, 25]	εἶναι τοὺς διδάσκοντας βασιλεύειν; ἀλλ´	ἐκείνων	μὲν οἱ πολλοὶ οὐχ ὅπως
[4, 85]	ἔργων χαρακτῆρα καὶ μορφὴν ἀξίαν	ἐκείνων	σπάσωμεν, εἰ ἄρα μᾶλλον ἅψασθαι
[4, 10]	γοργόν, ὥσπερ οἱ λέοντες, καὶ	ἐκέλευσεν	ἀποστῆναι σμικρόν· ~ἐτύγχανε γὰρ ἀλεαινόμενος
[4, 30]	ἀλλ´ οὐδ´ ἂν πυρί τις	ἐκκαῦσαι	βουλόμενος· ἀλλὰ κἂν ἐμπρήσῃ τις
[4, 120]	δήμων τε καὶ ὄχλων ἐν	ἐκκλησίαις	ἢ ἐπιδείξεσιν ἢ βασιλέων ἢ
[4, 50]	αὐτὸν {οἱ ἄνθρωποι} ὅθεν καὶ	ἐκόλαζεν	αὐτὸν ὁ Διογένης πάντα τρόπον.
[4, 65]	εἰδότα ὀδύρεσθαι καὶ μὴ ἐθέλειν	ἑκόντα	συνακολουθεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον, ὥσπερ εἶχε,
[4, 75]	(πονηρόν. ἐνταῦθα δὴ ὁ Ἀλέξανδρος	ἐκπεπληγμένος	τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἀνδρεῖον καὶ
[4, 65]	δὲ (ταῦτα ἀποδύσαντες καὶ μαστιγώσαντες	ἐκρέμασαν.	τίνος οὖν ἡγῇ τοῦτο εἶναι
[4, 25]	αὐτῷ, καθάπερ τὰ περιδέραια τοῖς	ἐκτιθεμένοις	(παιδίοις, ἵνα μὴ ἀγνοῆται. καὶ
[4, 105]	τοὺς ἐξαμαρτάνοντας ἢ χρημάτων πολλῶν	(ἐκτίσεσιν,	οὐ πάνυ τι πρὸς ταῦτα
[4, 90]	περὶ τὴν τοῦ ἀργυρίου κτῆσιν	ἔκφρων	καὶ συντεταμένος, ὅτι δὴ τάχιστα
[4, 125]	Ἀθήνησί φασι τὸν ἱερὸν τῆς	ἐλαίας	θαλλὸν ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ βλαστῆσαι
[4, 10]	αὐτῷ θύραι οὔτε μείζους οὔτε	ἐλάττους,	οὐδὲ οἶκος ἴδιος οὐδὲ ἑστία,
[4, 40]	προβάτων. καίτοι ἐνίοτε πολλὰ πρόβατα	ἐλαύνει	μάγειρος εἷς ὠνησάμενος ὥστε κατακόπτειν
[4, 130]	ἑνὸς ἑκάστου τῶν εἰρημένων δαιμόνων	ἐλαυνομένους·	πολλάκις δὲ καὶ δύο τὸν
[4, 80]	ὑφ´ ὧν ἅπαντες, ὡς εἰπεῖν,	ἐλαύνονται	τύραννοι καὶ ἰδιῶται καὶ πλούσιοι
[4, 45]	ἢ μαγειρικὸν ἔπραττον ἔργον λείαν	ἐλαύνοντες	(κατακοπησομένην; καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, Σοί,
[4, 70]	οὐδὲ ἦλθεν εἰς Μακεδονίαν αἶγας	ἐλαύνων;	πότερον οὖν αὐτὸν ἐν πορφύρᾳ
[4, 115]	τε καὶ ἔγραψαν οἱ γραφεῖς,	ἐλαφρούς	τε (καὶ μεταρσίους, ταῖς τοῦ
[4, 135]	τὸ τοῦ Σαρδαναπάλλου προφέρεται πολλάκις	ἐλεγεῖον,	τόσς´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ
[4, 5]	πυνθανόμενος τῶν τε λόγων οὓς	ἔλεγεν	καὶ τῶν ἔργων ἃ ἔπραττεν,
[4, 60]	ἐμοῦ καὶ ἀνελευθερώτεροι. ~ταῦτα δὲ	ἔλεγεν	ὁ Διογένης, παρ´ οὐδὲν μὲν
[4, 65]	ἀφῆκε τὸ δοράτιον. ~ταῦτα δὲ	ἔλεγεν	ὁ Διογένης, προτρέπων αὐτὸν εὐεργεσίᾳ
[4, 50]	νεκρὸν πεπονθέναι. ἐκεῖνος μὲν γὰρ	ἔλεγεν	ὅτι ζῶν βούλοιτο θητεύειν ἀνδρὶ
[4, 60]	ὁ Ἀλέξανδρος θαυμάσας, Οὐκ ἄρτι	ἔλεγες,	ἔφη, ὅτι οὐδὲν δεῖ σημείων
[4, 120]	καὶ θεραπείαις, τίς οὐκ ἂν	ἐλεήσειε	τῆς φύσεως καὶ τοῦ βίου;
[4, 50]	ὁ δὲ Ἀλέξανδρος δοκεῖ μοι	ἑλέσθαι	ἂν καὶ τοῦ τρίτου μέρους
[4, 75]	δεῖ ἀποδείξῃς ἀρχικόν τε καὶ	ἐλευθέριον	καὶ βασιλικόν, ἀλλὰ μή, ὡς
[4, 80]	ὁ τοῦ πονηροῦ, ὡσαύτως δὲ	ἐλεύθερος	μὲν ὁ τοῦ ἐλευθέρου, δοῦλος
[4, 80]	δὲ ἐλεύθερος μὲν ὁ τοῦ	ἐλευθέρου,	δοῦλος δὲ ὁ τοῦ δούλου,
[4, 50]	τὸ ἐν Βαβυλῶνι τεῖχος οὕτως	ἕλῃς	τὴν πόλιν, ἀλλὰ μὴ διορύττων
[4, 15]	δέ, ὅτι εἰς λόγους ἠξίωσεν	ἐλθεῖν	ἀνδρὶ σκαιῷ τε καὶ ἀλαζόνι,
[4, 135]	(καὶ εἰς τὸ μέσον αὐτὸν	ἕλκει.	οὕτω δὴ ψυχὴν διαφορουμένην τε
[4, 90]	οὐχ ὥσπερ τὴν μαγνῆτιν λίθον	ἕλκειν	φασὶ πρὸς αὑτὴν τὸν σίδηρον,
[4, 110]	τινων λεγομένων} ἄλλων ἐπ´ ἄλλα	ἑλκουσῶν,	μηδεμίαν αὐτῶν ἀπωθούμενος μηδὲ ἀντιλέγων,
[4, 30]	δύσιν, ὁτὲ δὲ πρὸς μεσημβρίαν	ἕλκων,	οὐδὲν αὐτὸς εἰδώς, ἀλλὰ εἰκάζων,
[4, 45]	καὶ Αἰγυπτίων δεῦρο εἰς τὴν	Ἑλλάδα	ἀπολούμενον, πότερον βασιλικὸν ἢ μαγειρικὸν
[4, 55]	ἐστιν ἐμὸς πολέμιος ἐν τῇ	Ἑλλάδι	ἢ Μακεδονίᾳ; Σύ, ἔφη, ἀγνοεῖς,
[4, 55]	ἐν Μακεδονίᾳ ἢ (ἐν τῇ	Ἑλλάδι	παρασκευαζόμενον ὡς πολεμήσοντα καὶ ἤρετο,
[4, 5]	ἕξειν Μακεδόνας καὶ τοὺς ἄλλους	Ἕλληνας,	θεραπευτέον αὐτῷ τούς τε ἄρχοντας
[4, 45]	Μακεδόνας τε καὶ τοὺς ἄλλους	Ἕλληνας.	καὶ ὥσπερ ἐκεῖνοι τῇ σφαίρᾳ
[4, 25]	βασιλικῶς, οὐδ´ ἂν πάντες φῶσιν	Ἕλληνες	καὶ βάρβαροι καὶ πολλὰ διαδήματα
[4, 55]	Δαρεῖος, ἀλλὰ μακεδονίζων τε καὶ	ἑλληνίζων.	καὶ ὃς ἐταράχθη τε καὶ
[4, 30]	γράμματα εἰδότα, Περσικά τε καὶ	Ἑλληνικὰ	καὶ τὰ Σύρων καὶ τὰ
[4, 70]	ἀφ´ Ἡρακλέους γεγονότα καὶ τῶν	Ἑλλήνων	ἡγεμόνα καὶ Μακεδόνων (βασιλέα; Πάνυ
[4, 10]	πρεσβείας ἀπεδέξατο τὰς παρὰ τῶν	Ἑλλήνων	καὶ τἄλλα τὰ τῶν ξυμμάχων
[4, 5]	ὅτι τοιοῦτος ὢν πᾶσι τοῖς	Ἕλλησι	γιγνώσκοιτο καὶ θαυμάζοιτο, καὶ (οὐδεὶς
[4, 0]	μέγιστον αὑτοῦ ὄνομα ἐν πᾶσιν	Ἕλλησι	καὶ βαρβάροις, καὶ ἐπεθύμει γε
[4, 5]	τὸν Ἰνδὸν οὔτε ἐν τοῖς	Ἕλλησιν	οὐδένα οὔτε ἄνδρα οὔτε πόλιν.
[4, 100]	αὖ τούτοις ἐσθήτων τε μαλακῶν	ἕλξεις	καὶ κατακλίσεις ἠσκημένας καὶ διακονίας
[4, 115]	βίον. αἰσχρὸν καὶ ἐπονείδιστον οὐχ	ἑλόμεναι	ζῶσιν, ἀλλὰ ἐνεχθεῖσαι πρὸς αὐτόν.
[4, 95]	ἔχων, τὰ μὲν ἁρπάζοντος, ἐὰν	ἐλπίσῃ	λήσεσθαι, τοῖς δὲ ἐπεμβλέποντος καὶ
[4, 45]	ἁπάντων. ὁ οὖν Ἀλέξανδρος πάλιν	ἐλυπεῖτο	καὶ ἤχθετο. οὐδὲ γὰρ ζῆν
[4, 50]	δοκεῖς· ἐγὼ δὲ ἂν Δαρεῖον	ἕλω	καὶ ἔτι τὸν Ἰνδῶν βασιλέα,
[4, 55]	ἔτι μοι καταλείπεται πολέμιος, ἐὰν	ἕλω	τούτους οὓς εἶπον; Ὁ πάντων,
[4, 15]	ἥκω γὰρ ἐπ´ αὐτὸ τοῦτο,	ἐμαυτόν	τε παρέξων σοι καταμαθεῖν καὶ
[4, 70]	τὰ παιδία, ἐπειδὰν αὐτοῖς πληγὰς	ἐμβάλωσι,	παραμυθούμεναι καὶ χαριζόμεναι μῦθον αὐτοῖς
[4, 85]	κομψοὶ τῶν δημιουργῶν ἐπὶ πάντα	ἔμβραχυ	φέρουσι τὴν αὑτῶν ἐπίνοιαν καὶ
[4, 70]	διφθέραν ἔχοντα. Σύ, ἔφη, κελεύεις	ἐμὲ	διφθέραν λαβεῖν τὸν ἀφ´ Ἡρακλέους
[4, 55]	πήδα, ἔφη, καὶ μιαρώτατον ἀνθρώπων	ἐμὲ	νόμιζε καὶ λοιδόρει πρὸς ἅπαντας,
[4, 20]	ἂν εἴης. ~ἐνταῦθα ὁ Ἀλέξανδρος	ἐμειδίασεν,	καὶ ἥσθη ὡς οὐδέποτε, καὶ
[4, 50]	βασιλέων μέγιστον εἶναι. τί γὰρ	ἐμοὶ	λοιπόν ἐστι κρατήσαντι Βαβυλῶνος καὶ
[4, 55]	καὶ ἤρετο, Τίς οὗτός ἐστιν	ἐμὸς	πολέμιος ἐν τῇ Ἑλλάδι ἢ
[4, 55]	μάθοις. πάντες γάρ εἰσι χείρους	ἐμοῦ	καὶ ἀνελευθερώτεροι. ~ταῦτα δὲ ἔλεγεν
[4, 35]	ἐγὼ λέγω νῦν, ἀλλ´ Ὅμηρος	ἐμοῦ	πρότερος. ἢ οὐκ ἔμπειρος εἶ
[4, 55]	ὡς ἀκούσει παρὰ μόνου ἀνθρώπων	ἐμοῦ	τἀληθῆ, καὶ παρ´ οὐδενὸς ἄλλου
[4, 85]	ἐπιδεικνύμενοι τῆς τῶν λεγομένων (φυσιογνωμόνων	ἐμπειρίας	καὶ μαντικῆς. οἱ μὲν γὰρ
[4, 15]	οὐ γιγνώσκω· (οὐ γάρ εἰμι	ἔμπειρος	αὐτοῦ τῆς διανοίας. Ἀλλὰ νῦν,
[4, 35]	Ὅμηρος ἐμοῦ πρότερος. ἢ οὐκ	ἔμπειρος	εἶ τῶν Ὁμήρου ἐπῶν; ὁ
[4, 80]	εἰπεῖν, βίων, εἰς οὓς μάλιστα	ἐμπίπτουσιν	οἱ πολλοί, μὰ Δί´ οὐ
[4, 30]	ὥσπερ τὸν Ἡρακλέα φασὶν αὑτὸν	ἐμπρῆσαι,	μένοι ἂν αὐτοῦ τὰ δόγματα
[4, 30]	τις ἐκκαῦσαι βουλόμενος· ἀλλὰ κἂν	ἐμπρήσῃ	τις τὸν ἄνθρωπον, ὥσπερ τὸν
[4, 15]	πρὸς αὐτόν, ἤ, ἔφη, τῶν	ἐμῶν	τι ληψόμενος; Ἦ γάρ, ἔφη,
[4, 115]	μετὰ τοῦτον ὁ λόγος ὥσπερ	ἐν	ἀγῶνι σφύττει τρίτον εἰσάγειν, ὡς
[4, 95]	Δρόμωνα μὲν καὶ Σάραμβον, ὅτι	ἐν	Ἀθήναις καπηλεύουσι καὶ ὑπὸ Ἀθηναίων
[4, 95]	Δαρεῖον δὲ τὸν πρότερον, ὅτι	ἐν	Βαβυλῶνι καὶ Σούσοις ἐκαπήλευε, καὶ
[4, 50]	διανοίας, οὐδὲ ἂν ὑπερβαλλόμενος τὸ	ἐν	Βαβυλῶνι τεῖχος οὕτως ἕλῃς τὴν
[4, 50]	τὸ ἐν Σούσοις καὶ τὸ	ἐν	Βάκτροις} οὐδ´ ἂν Κῦρον μιμησάμενος
[4, 95]	σχήματι λάβῃ τινὰς ἐάν τε	ἐν	βασιλέως. (ἢ οὐ πολλοὺς τῶν
[4, 5]	ἅτε νέος ὢν καὶ τραφεὶς	(ἐν	βασιλικῷ τύφῳ, πολλάκις δὲ ἐθαύμαζε
[4, 125]	ἂν αὐτοῦ τὸ ἦθος, ὡς	ἐν	βραχεῖ περιλαβεῖν, φιλόνικον, ἀνόητον, χαῦνον,
[4, 90]	ἡγούμενος, τὸ δὲ ἀργύριον ὡς	ἐν	βραχυτάτῳ συνειληφέναι τὴν τοῦ πλούτου
[4, 120]	καὶ μεταβολῇ πάνυ ῥᾳδίως περιθέων,	ἐν	δὲ τῇ περιφορᾷ παντοῖα σχήματα
[4, 70]	αὐτὸν ἐν πορφύρᾳ μᾶλλον ἢ	ἐν	διφθέρᾳ οἴει τοῦτο ποιεῖν; καὶ
[4, 120]	κόλακα δήμων τε καὶ ὄχλων	ἐν	ἐκκλησίαις ἢ ἐπιδείξεσιν ἢ βασιλέων
[4, 125]	τὸν ἱερὸν τῆς ἐλαίας θαλλὸν	ἐν	ἡμέρᾳ μιᾷ βλαστῆσαι καὶ τέλειον
[4, 20]	(ἀγαθῶν προσήκει. ἀλλὰ τοῖς μὲν	ἐν	Θήβαις Σπαρτοῖς ποτε λεγομένοις σημεῖον
[4, 95]	καταισχύνων πάντα τρόπον, ἐάν τε	ἐν	ἰδιώτου σχήματι λάβῃ τινὰς ἐάν
[4, 50]	Σούσων καὶ Ἐκβατάνων καὶ τῶν	ἐν	Ἰνδοῖς πραγμάτων; (καὶ ὃς ὁρῶν
[4, 110]	καὶ μύρου καὶ οἴνου ἀποπνέων	ἐν	κροκωτῷ μετὰ πολλοῦ καὶ ἀτάκτου
[4, 55]	καὶ ἠγωνίασεν μή τινα ἐπίσταιτο	ἐν	Μακεδονίᾳ ἢ (ἐν τῇ Ἑλλάδι
[4, 135]	τε καὶ διασπωμένην, ἀεί ποτε	ἐν	μάχῃ καὶ στάσει διηνεκεῖ πρὸς
[4, 0]	καταλιπεῖν ὡς μέγιστον αὑτοῦ ὄνομα	ἐν	πᾶσιν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις, καὶ
[4, 15]	(ὥς τινές φασι κεκτῆσθαι Δαρεῖον	ἐν	Πέρσαις. Τί δέ, ἔφη, οὐκ
[4, 100]	τινος μεγάλης ἰδιωτικῆς ὑπούσης οὐσίας,	ἐν	πολλῇ καὶ ἀφθόνῳ κυλινδούμενον ἀσελγείᾳ
[4, 70]	αἶγας ἐλαύνων; πότερον οὖν αὐτὸν	ἐν	πορφύρᾳ μᾶλλον ἢ ἐν διφθέρᾳ
[4, 115]	αὐτὸν τὸν αἰθέρα, πολλάκις δ´	ἐν	σκοτεινῷ νέφει κρυπτόμενος, ἀδοξίας τινὸς
[4, 50]	ὑπορύττων, {ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	ἐν	Σούσοις καὶ τὸ ἐν Βάκτροις}
[4, 100]	παρόντα, πένητα ἀκρατῆ καὶ ἀκόλαστον	ἐν	σπάνει καὶ ἱμέρῳ δεινῶς τῶν
[4, 90]	σκυθρωπός τε καὶ συννεφὴς ἰδεῖν	ἐν	σχήματι ταπεινῷ καὶ ἀγεννεῖ πλάττοιτο
[4, 60]	οὐκ ἀκήκοας ὅτι ἐστὶ βασιλεὺς	ἐν	ταῖς μελίτταις φύσει γιγνόμενος, οὐκ
[4, 65]	ἀλλὰ μᾶλλον, ὥσπερ εἶχε, μένειν	ἐν	ταῖς πέδαις. ~μὴ οὖν πρότερον,
[4, 75]	ἄκριτον οὖσαν, ὥσπερ τὸν ἀέρα	ἐν	ταῖς τροπαῖς, ὅταν ἐκ τοῦ
[4, 115]	δὲ μετὰ τῶν ἄλλων ἡρώων	ἐν	τῇ Ἀργοῖ συνέπλεον ναυτιλλόμενοι καὶ
[4, 30]	ἀρχῆς τὰ δόγματα ἔχων ταῦτα	ἐν	τῇ αὑτοῦ διανοίᾳ. προσέτι δέ,
[4, 55]	Τίς οὗτός ἐστιν ἐμὸς πολέμιος	ἐν	τῇ Ἑλλάδι ἢ Μακεδονίᾳ; Σύ,
[4, 55]	τινα ἐπίσταιτο ἐν Μακεδονίᾳ ἢ	(ἐν	τῇ Ἑλλάδι παρασκευαζόμενον ὡς πολεμήσοντα
[4, 35]	ἢ τὸν Ὀδυσσέα φησὶν Ὅμηρος	ἐν	τῇ θαλάττῃ, καὶ πρότερον εἰς
[4, 30]	αἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀκόλαστοι κύνες	ἐν	τῇ θήρᾳ μηδὲν ξυνεῖσαι μηδὲ
[4, 30]	μένοι ἂν αὐτοῦ τὰ δόγματα	ἐν	τῇ ψυχῇ, καθάπερ οἶμαι τῶν
[4, 30]	κυριώτατα, καὶ μεμύηται καὶ (φυλάττει	ἐν	τῇ ψυχῇ. καὶ οὐδεὶς ἂν
[4, 65]	δέ, ἔφη, καὶ τὸν θυμὸν	ἐν	τῇ ψυχῇ φορεῖς ἠκονημένον, χαλεπὸν
[4, 5]	Σκύθην οὔτε τὸν Ἰνδὸν οὔτε	ἐν	τοῖς Ἕλλησιν οὐδένα οὔτε ἄνδρα
[4, 10]	ταῖς πόλεσι, καὶ ἐνταῦθα διέτριβεν	ἐν	τοῖς κοινοῖς τε καὶ ἱεροῖς,
[4, 35]	πολλοὺς εὑρήσεις γηράσκοντας ἀμαθεῖς, πλανωμένους	ἐν	τοῖς λόγοις πολὺ κάκιον ἢ
[4, 60]	(μόνον περιπατεῖν, ἀλλὰ καὶ καθεύδειν	ἐν	τοῖς ὅπλοις. Οὐκ οἶσθα, ἔφη,
[4, 0]	τε τῶν ὀρνίθων καὶ τῶν	ἐν	τοῖς ὄρεσι θηρίων. ~τῶν μὲν
[4, 75]	μὲν ἡδόμενον, νῦν δὲ λυπούμενον	ἐν	τῷ αὐτῷ καὶ τὴν ψυχὴν
[4, 10]	καὶ τροφός. καὶ τότε ἐτύγχανεν	ἐν	τῷ Κρανείῳ διατρίβων μόνος· οὐδὲ
[4, 45]	εἴ πού τίς ἐστι νῆσος	ἐν	τῷ Ὠκεανῷ κειμένη. ~ἐπεπόνθει γὰρ
[4, 75]	ὅτι καὶ τοῦ τρόπου κατεφρόνει,	ἐν	ᾧ διελέγετο πρὸς αὐτόν, ἅτε
[4, 85]	γράφοντες ἀνδράσιν ὁμοίους καὶ κρήνας	ἔν	τισι γυναικείοις εἴδεσι, νήσους τε
[4, 100]	τὸν πλοῦτον τῷ ὄντι, κατάκλειστον	ἔν	τισι κρυπτοῖς καὶ ἀφεγγέσι θαλάμοις.
[4, 80]	ἵνα δέ, ἔφη, μὴ καθ´	ἓν	ἕκαστον ἐπιὼν πολύ τι πλῆθος
[4, 100]	ἄλλων δὴ μυρίων, ἀλλ´ ἁπλῶς	ἕνα	δαίμονα τιθῶμεν (τὸν ἀκόλαστον καὶ
[4, 100]	ἄπρακτον (ποιούμενος. νῦν γὰρ δὴ	ἕνα	τοῦτον τίθεμεν τὸν ἁπάσας τὰς
[4, 65]	πράγματα. Λαβόντες, ἔφη, τῶν δεσμωτῶν	ἕνα	τῶν ἐπὶ θανάτῳ καθίζουσιν εἰς
[4, 85]	δαίμονος τῶν τριῶν βίων, τὴν	ἐναντίαν	ἕξιν καὶ ἀντίστροφον ἐπιδεικνύμενοι τῆς
[4, 110]	βασιλεῖ μετ´ εὐνούχων καὶ παλλακῶν	ἔνδον	διαβιοῦντι, στρατοπέδου (δὲ καὶ πολέμου
[4, 105]	σχῆμα προσθήσομεν, οὐχ ὃ πλαττόμενος	ἐνδύεται	πολλάκις {ἀνδρεῖον καὶ φοβερόν} ~προΐτω
[4, 115]	πνεύμασι φερόμενον, ὁποίους τοὺς Βορεάδας	ἐνεθυμήθησάν	τε καὶ ἔγραψαν οἱ γραφεῖς,
[4, 20]	Διὸς ἐκγόνοις οὐκ οἴει σημεῖον	ἐνεῖναι	τῇ ψυχῇ, ἐξ οὗ φανεροὶ
[4, 45]	βασιλεὺς ἔσομαι; Οὐ τούτου γε	ἕνεκα,	εἶπεν ὁ Διογένης. οὐδὲ γὰρ
[4, 135]	παρακαλεῖ προΐεσθαι τὰ ὄντα τιμῆς	ἕνεκεν·	ὁ δὲ καὶ πρὸς τοῦτον
[4, 120]	~οὐδέν γε μὴν προσέοικεν ἀσφαλείας	ἕνεκεν	οὔτε ἀετοῖς οὔτε γεράνοις οὔτε
[4, 115]	ἡ κρίσις αὐτῷ (τὰ νῦν	ἐνέστηκεν,	ὑπὲρ δὲ πολλῆς καὶ δικαίας
[4, 115]	ἐπονείδιστον οὐχ ἑλόμεναι ζῶσιν, ἀλλὰ	ἐνεχθεῖσαι	πρὸς αὐτόν. (οὐκοῦν μετὰ τοῦτον
[4, 5]	μόνον ἡμέρας, ἀλλὰ καὶ νυκτός,	ἔνθα	(αὐτῷ ἐδόκει· καὶ ὅτι αὐτὸς
[4, 105]	μὲν ἀσθενής τε καὶ ἄτολμος	ἔνθα	προσθέμενος τὴν τοιαύτην αἰσχύνην ὁμολογεῖ
[4, 130]	ἄγει τὴν δόξαν. ~πάλιν οὖν	ἐνθάδε	κινδυνεύσω τὸ δεύτερον εἰς τὸν
[4, 90]	ζωῆς ἀμείνονος· ~ἢ ὡς εἰώθασιν	ἔνιοι	τῶν περὶ τὰς τελετὰς καὶ
[4, 85]	τῶν ἄλλων ἕκαστον, ποταμούς τε	ἐνίοτε	γράφοντες ἀνδράσιν ὁμοίους καὶ κρήνας
[4, 30]	δὲ ἑτέραν (ἐνίοτε μὲν παιδείαν,	ἐνίοτε	δὲ ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην. καὶ
[4, 95]	ἄρχει καὶ κρατεῖ τῆς ψυχῆς,	ἐνίοτε	δὲ ἐκείνοις συνέπεται διὰ τὸ
[4, 45]	{καὶ τότε μάλιστα οἴεται σπουδάζειν	ἐνίοτε	δὲ καὶ δοῦλος καταλιπὼν τὸν
[4, 95]	συμβέβηκε παρὰ τοὺς ἄλλους δαίμονας·	ἐνίοτε	μὲν γὰρ ἄρχει καὶ κρατεῖ
[4, 5]	καὶ ὅπως διήνεγκε τὴν φυγήν,	ἐνίοτε	μὲν κατεφρόνει τῆς τε πενίας
[4, 30]	τὸν ἄνθρωπον} τὴν δὲ ἑτέραν	(ἐνίοτε	μὲν παιδείαν, ἐνίοτε δὲ ἀνδρείαν
[4, 40]	σωτηρία καὶ φυλακὴ προβάτων. καίτοι	ἐνίοτε	πολλὰ πρόβατα ἐλαύνει μάγειρος εἷς
[4, 35]	τοὺς καλουμένους σοφιστὰς πολὺν ὄχλον	ἐνίοτε	συνεπόμενον ἀνθρώπων ἠλιθίων· καὶ γνώσῃ
[4, 65]	τιάραν, ὥσπερ οἱ ἀλεκτρυόνες; οὐκ	ἐννενόηκας	τὴν τῶν Σακῶν ἑορτήν, ἣν
[4, 10]	ἵδρυται τοῖς θεοῖς} ἑστίαν δὲ	ἐνόμιζε	τὴν γῆν ἅπασαν, ἥπερ ἐστὶ
[4, 15]	τε καὶ ἀλαζόνι, ὡς αὐτὸς	ἐνόμιζεν.	(ὁ οὖν Διογένης καταμαθὼν αὐτὸν
[4, 130]	νῦν μὲν ἐπεξῆλθον τοὺς ὑφ´	ἑνὸς	ἑκάστου τῶν εἰρημένων δαιμόνων ἐλαυνομένους·
[4, 35]	γυναικῶν, καὶ συγκαθεύδουσιν αὐταῖς καὶ	ἐνοχλοῦσι,	γίγνεται δ´ οὐδὲν πλέον, οὐδ´
[4, 75]	δοῦλον καὶ ἀνελεύθερον καὶ (πονηρόν.	ἐνταῦθα	δὴ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκπεπληγμένος τοῦ
[4, 80]	καὶ ὅλα ἔθνη καὶ πόλεις.	ἐνταῦθα	δὴ πάντα ἀνεὶς (κάλων μάλα
[4, 10]	μὲν ἐχρῆτο ταῖς πόλεσι, καὶ	ἐνταῦθα	διέτριβεν ἐν τοῖς κοινοῖς τε
[4, 20]	καίτοι οὕτως ὑποβολιμαῖος ἂν εἴης.	~ἐνταῦθα	ὁ Ἀλέξανδρος ἐμειδίασεν, καὶ ἥσθη
[4, 30]	καὶ τὰ Φοινίκων, καὶ πλείστοις	ἐντυγχάνοντα	βιβλίοις, τοῦτον σοφώτατον καὶ μάλιστα
[4, 30]	μάλιστα πεπαιδευμένον· πάλιν δὲ ὅταν	ἐντύχωσι	τῶν τοιούτων τισὶ μοχθηροῖς καὶ
[4, 105]	οἱ μῦθοί φασι τοὺς μεταβαλόντας	ἐξ	ἀνθρώπων εἰς ὄρνιθας (ἢ θηρία,
[4, 50]	καλεῖς νόθους, οἳ ἂν ὦσιν	ἐξ	ἀνομοίων; ἢ οὐ μείζων σοι
[4, 30]	τε καὶ ἐγνώρισεν, ὡς ἂν	ἐξ	ἀρχῆς τὰ δόγματα ἔχων ταῦτα
[4, 20]	ἔσονται τοῖς δυναμένοις γνωρίζειν εἴτε	ἐξ	ἐκείνου γεγονότες εἰσὶν εἴτε μή;
[4, 20]	οἴει σημεῖον ἐνεῖναι τῇ ψυχῇ,	ἐξ	οὗ φανεροὶ ἔσονται τοῖς δυναμένοις
[4, 105]	θανάτοις ἢ δεσμοῖς κολάζουσαι τοὺς	ἐξαμαρτάνοντας	ἢ χρημάτων πολλῶν (ἐκτίσεσιν, οὐ
[4, 100]	εἰ δὲ μή, ταχὺ μάλα	ἐξαναλώσαντα	τὰ παρόντα, πένητα ἀκρατῆ καὶ
[4, 90]	μῆνιν Ἑκάτης ἱλασκόμενοί τε καὶ	ἐξάντη	φάσκοντες ποιήσειν, ἔπειτα οἶμαι φάσματα
[4, 35]	πρώτας θορυβοῦσι καὶ φιλοτιμοῦνται ἄλλας	ἐξαπατᾶν,	τοιοῦτον εὕροις ἂν καὶ περὶ
[4, 80]	τὴν ταραχὴν καὶ τὴν μανίαν,	ἐξαπατῶν	αὑτόν, ὡς καλοῦ δή τινος
[4, 35]	ἄφθογγοι καὶ σιωπῶσαι μόναι αὐταὶ	ἐξαπατῶνται,	αἱ δὲ προπετέσταται καὶ ἀνοητόταται
[4, 30]	ξυνεῖσαι μηδὲ γνωρίσασαι τὸ ἴχνος	ἐξαπατῶσιν	ἄλλας τῇ φωνῇ καὶ τῷ
[4, 5]	ἔτι δὲ εἰ μέλλοι πειθομένους	ἕξειν	Μακεδόνας καὶ τοὺς ἄλλους Ἕλληνας,
[4, 50]	(ἀποτείνασαι ἑαυτὰς πέτονται, Ἀλλ´ οὐδὲν	ἕξεις,	ἔφη, πλέον οὐδενὸς οὐδὲ τῷ
[4, 90]	καὶ ποικίλα πρὸ τῶν καθαρμῶν	ἐξηγούμενοι	καὶ (ἐπιδεικνύντες, ἅ φασιν ἐπιπέμπειν
[4, 80]	μάλα ὑψηλῶς καὶ ἀδεῶς τὸν	ἑξῆς	διεπέραινε λόγον. Πολλαὶ μέν, ὦ
[4, 85]	τῶν τριῶν βίων, τὴν ἐναντίαν	ἕξιν	καὶ ἀντίστροφον ἐπιδεικνύμενοι τῆς τῶν
[4, 65]	ἀνόητοι ἄνθρωποι καὶ πονηροὶ τῆς	ἐξουσίας	ταύτης καὶ τοῦ ὀνόματος τυγχάνουσιν,
[4, 0]	ὁρῶντες φρόνησιν ὑπὸ τῆς μεγίστης	ἐξουσίας	τε καὶ δυνάμεως, ὥστε οὐ
[4, 50]	τὴν πόλιν, ἀλλὰ μὴ διορύττων	ἔξωθεν	καὶ ὑπορύττων, {ὁμοίως δὲ καὶ
[4, 60]	μὰ Δί´, εἶπε, τῶν γε	ἔξωθεν,	οἷον τιάρας καὶ πορφύρας· τούτων
[4, 75]	περὶ δαιμόνων, ὅτι οὐκ εἰσὶν	ἔξωθεν	τῶν ἀνθρώπων οἱ πονηροὶ καὶ
[4, 65]	ἀπορρίψας ταῦτα ἃ νῦν ἔχεις,	ἐξωμίδα	λαβὼν λατρεύσεις τοῖς αὑτοῦ κρείττοσιν,
[4, 40]	αἰσχρὸν διανοηθήσεται; αὐτὸ δὲ τοῦτο	ἔοικε	δηλοῦν (καὶ ὅταν ἐγκωμιάζων τινὰ
[4, 45]	ὁ Ἀλέξανδρος, Σοί, ἔφη, ὡς	ἔοικεν,	οὐ δοκεῖ βασιλεὺς εἶναι οὐδὲ
[4, 90]	ὅπως ἔχοι κληρονομεῖν, τὰς δὲ	ἑορτὰς	ζημίαν ἄλλως ἡγούμενος καὶ ματαίαν
[4, 65]	οὐκ ἐννενόηκας τὴν τῶν Σακῶν	ἑορτήν,	ἣν Πέρσαι ἄγουσιν, οὗ νῦν
[4, 110]	ἀκολάστων, {ἐπιθυμιῶν τινων λεγομένων} ἄλλων	ἐπ´	ἄλλα ἑλκουσῶν, μηδεμίαν αὐτῶν ἀπωθούμενος
[4, 125]	φιλόκαλον αὐτὸν εἶναι καὶ ὡς	ἐπ´	ἀρετήν τινα ἢ εὔκλειαν ἄγει
[4, 110]	καὶ ὑπισχνουμένη πλῆθος ἀγαθῶν, ὡς	ἐπ´	αὐτὴν ἄγουσα τὴν εὐδαιμονίαν, ἕως
[4, 15]	καὶ τὴν διάνοιαν· ἥκω γὰρ	ἐπ´	αὐτὸ τοῦτο, ἐμαυτόν τε παρέξων
[4, 120]	ἢ ὁ τῶν κεραμέων (τὰ	ἐπ´	αὐτῷ πλαττόμενα. ἄνδρα δὴ τοιοῦτον
[4, 80]	ἕκαστον ἐπιὼν πολύ τι πλῆθος	ἐπάγωμαι	λόγων, ἐρῶ τοὺς κοινοτάτους καὶ
[4, 125]	οὕτως ἡ τοῦδε ἀπάτη, ἀλλ´	ἐπᾴδουσα	καὶ γοητεύουσά φησι φιλόκαλον αὐτὸν
[4, 135]	ἐφύβρισα καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´	ἔπαθον·	τὰ δὲ λοιπὰ καὶ ὄλβια
[4, 125]	μὲν γὰρ εὐδοκιμήσεις τε καὶ	ἔπαινοι	συμβαίνωσιν αὐτοῖς, ἡ ψυχὴ τοῦ
[4, 120]	λέγω δὲ τιμαῖς τε καὶ	ἐπαίνοις	ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων τῶν πολλῶν
[4, 0]	Ἀλέξανδρον οὐχ ἧττον θαυμάζοντες καὶ	ἐπαινοῦντες,	ὅτι τοσούτων ἄρχων καὶ τῶν
[4, 135]	τε ὀνείδη καὶ τὰς λοιδορίας	(ἐπανατεινόμενος.	οὐκ ἔχων οὖν ὃ ποιήσῃ
[4, 75]	ὅταν αὐτῷ δοκῇ, τὸν λόγον	ἐπᾶραι,	λέγει πρὸς αὐτὸν οὕτως περὶ
[4, 115]	ἀλλ´ ἐκεῖνοι μέν, ὁπότε βουληθεῖεν,	ἐπεδείκνυντο	τὴν αὑτῶν δύναμιν, τέως δὲ
[4, 30]	ὥσπερ ὁδὸν ἐπισταμένῳ, ῥᾳδίως ἐκεῖνος	ἐπέδειξεν	αὐτῷ, καὶ μαθὼν εὐθὺς ἄπεισιν·
[4, 0]	πᾶσιν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις, καὶ	ἐπεθύμει	γε τιμᾶσθαι σχεδὸν οὐχ ὑπὸ
[4, 10]	τῆς συνουσίας τἀνδρός, πάλαι μὲν	ἐπεθύμει	θεάσασθαι τὸν ἄνδρα (καὶ συγγενέσθαι
[4, 10]	τὸν ἄνδρα (καὶ συγγενέσθαι αὐτῷ·	ἐπεὶ	δὲ ἧκεν εἰς Κόρινθον καὶ
[4, 40]	ἢ τῶν δικαίων καὶ βασιλικῶν;	ἐπεί	τοι καὶ (λέγεται δικαιότατος ὁ
[4, 20]	κωλύει τοῦ Διὸς εἶναι (υἱόν·	ἐπεὶ	τοῦτό γε καὶ Ὅμηρόν φασι
[4, 65]	καὶ τάχιστα ἀπόλλυνται; οὐκοῦν τότε,	ἐπειδὰν	ἄρωσι τὸν ἄνθρωπον ἐκ τῶν
[4, 70]	καθάπερ αἱ τίτθαι τὰ παιδία,	ἐπειδὰν	αὐτοῖς πληγὰς ἐμβάλωσι, παραμυθούμεναι καὶ
[4, 0]	τὴν ξυνουσίαν {ἐκείνην} εἴποιμ´ ἄν,	ἐπειδὴ	καὶ τυγχάνομεν σχολὴν ἄγοντες ἀπὸ
[4, 35]	τε καὶ ἀκούων. καὶ σύ,	ἐπείπερ	οὕτω πέφυκας, ἐὰν τύχῃς ἐπισταμένου
[4, 130]	ὁ γὰρ εὐκλείας ἔρωτος διαμαρτών,	ἔπειτα	δόξης ἐπιθυμίᾳ συνών, τῷ ὄντι
[4, 110]	πολύν τε καὶ ῥυπαρὸν βόρβορον,	ἔπειτα	ἐάσῃ κυλινδεῖσθαι μετὰ τῶν στεφάνων
[4, 30]	μαθεῖν, ἀλλ´ ὑπομνησθῆναι δεῖται μόνον·	ἔπειτα	εὐθὺς οἶδέν τε καὶ ἐγνώρισεν,
[4, 55]	ἀγνοεῖς, πάντων μάλιστα γιγνώσκειν οἰόμενος;	Ἔπειτα,	ἔφη, οὐκ ἐρεῖς αὐτόν, ἀλλὰ
[4, 45]	ἐπισκοπώτερος γὰρ εἶναί μοι δοκεῖς.	(ἔπειτα	οἱ μετ´ ἐκείνου πρότερον ὄντες
[4, 90]	τε καὶ ἐξάντη φάσκοντες ποιήσειν,	ἔπειτα	οἶμαι φάσματα πολλὰ καὶ ποικίλα
[4, 105]	ἀπορρίψας μεταξὺ τὴν γυναικείαν στολήν,	ἔπειτα	στρατιώτου τινὸς ἢ ῥήτορος στολὴν
[4, 65]	ταύτης καὶ τοῦ ὀνόματος τυγχάνουσιν,	ἔπειτα	χρόνον τινὰ ὑβρίσαντες (αἴσχιστα καὶ
[4, 135]	θεὸν, οἷς ποτε ἐκείνου τυχεῖν	ἐπέκλωσαν	ἀγαθαὶ Μοῖραι παιδείας ὑγιοῦς καὶ
[4, 95]	ἐὰν ἐλπίσῃ λήσεσθαι, τοῖς δὲ	ἐπεμβλέποντος	καὶ ἄκοντος ἀπεχομένου (διὰ τοὺς
[4, 130]	ἀριθμεῖσθαι. (καὶ δὴ νῦν μὲν	ἐπεξῆλθον	τοὺς ὑφ´ ἑνὸς ἑκάστου τῶν
[4, 50]	νῆσος ἐν τῷ Ὠκεανῷ κειμένη.	~ἐπεπόνθει	γὰρ τοὐναντίον ἤ φησιν Ὅμηρος
[4, 125]	τὸ τῶν ἀγαθῶν αὐτοῖς ὄνομα	ἐπεφήμιζον	καὶ προσετίθεσαν, οὕτως ἡ τοῦδε
[4, 15]	δὲ αὐτοῦ, Πόθεν δέ σοι	ἐπῆλθεν	ἡμᾶς ὑποβολιμαίους εἰπεῖν; Ὁπόθεν, ἔφη,
[4, 65]	ἔφη, τῶν δεσμωτῶν ἕνα τῶν	ἐπὶ	θανάτῳ καθίζουσιν εἰς τὸν θρόνον
[4, 10]	τι βούλοιτο, καὶ ᾤχετο, οὐκ	ἐπὶ	θύρας τοῦ Διογένους· οὐ γὰρ
[4, 85]	καθάπερ οἱ κομψοὶ τῶν δημιουργῶν	ἐπὶ	πάντα ἔμβραχυ φέρουσι τὴν αὑτῶν
[4, 100]	πλειόνων ἀρρήτων καὶ ἀνωνύμων αἰσχρουργιῶν,	ἐπὶ	πάντα ὁμοίως τὰ τοιαῦτα φερόμενος
[4, 125]	λόγῳ ἐδύναντο ὑποσχέσθαι, οὐδ´ ὡς	ἐπὶ	σεμνὰ καὶ λαμπρὰ προήγαγον τοὺς
[4, 120]	πειρᾶται ῥυθμίζειν τε καὶ ἄγειν	ἐπὶ	τὰ βελτίω. ~ἐχέτω δὴ καὶ
[4, 105]	ἐκ τούτου τοῦ γένους δαίμων	ἐπί	τε τὰς γυναικείας νόσους καὶ
[4, 65]	πράγματος χαίρειν καὶ μακαρίζειν ἑαυτὸν	ἐπὶ	τοῖς γιγνομένοις, τὸν δὲ εἰδότα
[4, 20]	τοῦ γένους λόγχη τις οἶμαι	ἐπὶ	τοῦ σώματος· ὅστις δὲ τοῦτο
[4, 85]	τὴν ἐναντίαν ἕξιν καὶ ἀντίστροφον	ἐπιδεικνύμενοι	τῆς τῶν λεγομένων (φυσιογνωμόνων ἐμπειρίας
[4, 80]	καὶ φιλόδοξος, ἐκδηλοτέραν καὶ σφοδροτέραν	ἐπιδεικνύμενος	τὴν ταραχὴν καὶ τὴν μανίαν,
[4, 90]	πρὸ τῶν καθαρμῶν ἐξηγούμενοι καὶ	(ἐπιδεικνύντες,	ἅ φασιν ἐπιπέμπειν χολουμένην τὴν
[4, 75]	οὖν χαρίσασθαι αὐτῷ, ἅμα τε	ἐπιδεῖξαι	ὅτι οὐκ ἀδύνατός ἐστιν ὥσπερ
[4, 85]	ξύμπαντα, ὁποῖον καὶ Ὅμηρος ἐτόλμησεν	ἐπιδεῖξαι	Σκάμανδρον (φθεγγόμενον ὑπὸ τῇ δίνῃ,
[4, 120]	καὶ ὄχλων ἐν ἐκκλησίαις ἢ	ἐπιδείξεσιν	ἢ βασιλέων ἢ τυράννων λεγομέναις
[4, 115]	καὶ γαλήνης ἢ ζεφύρου τινὸς	ἐπιεικῶς	πνέοντος, ἀεὶ μᾶλλον ἀγαλλόμενός τε
[4, 130]	Ἰξίονος. καὶ γὰρ ἐκεῖνόν φασιν	ἐπιθυμήσαντα	τῶν Ἥρας μακαρίων γάμων νεφέλῃ
[4, 40]	ἐκεῖνον, ἔσθ´ ὅπως ἀδίκου τινὸς	ἐπιθυμήσει	πράγματος ἢ πονηρόν τι καὶ
[4, 130]	εὐκλείας ἔρωτος διαμαρτών, ἔπειτα δόξης	ἐπιθυμίᾳ	συνών, τῷ ὄντι νεφέλῃ λέληθεν
[4, 115]	τὸ ἦθος αὐτοῦ καὶ τὴν	ἐπιθυμίαν	ἅμα τοῖς πνεύμασι φερόμενον, ὁποίους
[4, 100]	καὶ διακονίας ἀκριβεῖς καθ´ ἑκάστην	ἐπιθυμίαν	τε καὶ χρείαν, περὶ ταῦτα
[4, 20]	ὑπὸ παντὸς πόνου καὶ πάσης	ἐπιθυμίας.	~ἢ σὺ οἴει τὸν ἀδύνατον
[4, 95]	ἐκείνοις συνέπεται διὰ τὸ πάσης	ἐπιθυμίας	καὶ σπουδῆς ὑπηρέτην τε καὶ
[4, 85]	κακίας καὶ ἀπάτης καὶ πονηρῶν	ἐπιθυμιῶν,	εἰς ἀρετῆς δὲ φιλίαν προαγαγεῖν
[4, 100]	σπάνει καὶ ἱμέρῳ δεινῶς τῶν	ἐπιθυμιῶν	λειπόμενον. ~ἔτι δέ τινας οὗτος
[4, 110]	ὑπὸ γυναικῶν ἀναισχύντων καὶ ἀκολάστων,	{ἐπιθυμιῶν	τινων λεγομένων} ἄλλων ἐπ´ ἄλλα
[4, 5]	ὅποι βούλοιτο καὶ τυγχάνειν ὧν	ἐπιθυμοῖ·	ὁ δὲ μόνος ἀπῄει πάνυ
[4, 120]	τοιγαροῦν ὑπὸ νεότητος καὶ ἀλαζονείας	ἐπιθυμῶν	ὑψηλότερος τῶν ἄστρων φέρεσθαι χρόνον
[4, 80]	ἄχθος ἀνθρώπου φύσις. (τριῶν δὲ	ἐπικρατούντων,	ὡς ἔπος εἰπεῖν, βίων, εἰς
[4, 85]	πάντα ἔμβραχυ φέρουσι τὴν αὑτῶν	ἐπίνοιαν	καὶ τέχνην, οὐ μόνον τὰς
[4, 90]	ἐξηγούμενοι καὶ (ἐπιδεικνύντες, ἅ φασιν	ἐπιπέμπειν	χολουμένην τὴν θεόν. εἶεν· ὁ
[4, 135]	ὥσπερ γὰρ τὰ νοσήματα ἀλλήλοις	ἐπιπλεκόμενα,	τἀναντία δοκοῦντα πολλάκις, χαλεπὴν καὶ
[4, 100]	δεδουλωμένον ὑφ´ ἡδονῆς, ἐὰν μὲν	ἐπιρρέῃ	ποθὲν ἀνελλιπὲς τὸ τῆς χορηγίας,
[4, 45]	πλήξαις τε καὶ ἐκβάλοις αὐτόν·	ἐπισκοπώτερος	γὰρ εἶναί μοι δοκεῖς. (ἔπειτα
[4, 55]	τε καὶ ἠγωνίασεν μή τινα	ἐπίσταιτο	ἐν Μακεδονίᾳ ἢ (ἐν τῇ
[4, 25]	κυβερνᾶν κυβερνήτην, ἢ τὸν οὐκ	ἐπιστάμενον	ἰᾶσθαι ἰατρόν; οὐκ ἔστιν. καθάπερ
[4, 20]	ἀνδρεῖος καὶ τὴν τοῦ Διὸς	ἐπιστάμενος	τέχνην τὴν βασιλικήν, οὐθέν σε
[4, 35]	ἐπείπερ οὕτω πέφυκας, ἐὰν τύχῃς	ἐπισταμένου	ἀνδρός, ἱκανή σοί ἐστι μία
[4, 30]	μὲν ἀνδρὶ περιπέσῃ ὥσπερ ὁδὸν	ἐπισταμένῳ,	ῥᾳδίως ἐκεῖνος ἐπέδειξεν αὐτῷ, καὶ
[4, 15]	τὴν ἡσυχίαν, ὅτι οὐ κατεπλάγη	ἐπιστάντος	αὐτῷ. καὶ γάρ πως πεφύκασιν
[4, 25]	ὁ οὖν Διογένης εἶπεν, Ἀλλ´	ἐπίστασαι	αὐτήν, εἴπερ ἀληθὴς ὁ τῆς
[4, 75]	νομίσας πλέον τι τῶν ἄλλων	ἐπίστασθαι	αὐτόν, παντοδαπὸς ἦν ἱκετεύων μὴ
[4, 55]	γὰρ τῶν ἀφρόνων καὶ πονηρῶν	ἐπίσταται	ἑαυτόν. οὐ γὰρ ἂν τοῦτο
[4, 40]	οἴνῳ καὶ σιτίοις, ἀλλ´ οὐκ	ἐπιστήμῃ	καὶ (ἀληθείᾳ; ὁμοίως δὲ καὶ
[4, 25]	ἐκεῖνος γάρ ἐστιν ὁ τὴν	ἐπιστήμην	ταύτην πρῶτος καὶ μάλιστα ἔχων
[4, 25]	ἄρα ἄπειρος ἀναφανῇ τῆς βασιλικῆς	ἐπιστήμης,	Καὶ τίς, ἔφη, (σοι δοκεῖ
[4, 120]	τῶν πολλῶν ὡς ἔτυχε γιγνομένοις,	ἐπισφαλῶς	καὶ ἀσταθμήτως φέρεται καὶ φέρει
[4, 15]	ἀλήθειαν. ὁ οὖν Διογένης ὀλίγον	ἐπισχὼν	ἤρετο αὐτὸν ὅστις εἴη καὶ
[4, 75]	τινὰς ἢ (καθαρμούς, οὓς δεῖ	ἐπιτελέσαι.	κατιδὼν οὖν αὐτὸν ὁ Διογένης
[4, 5]	καὶ ἀργυρίου παμπόλλου ἐδεῖτο, ὥστε	ἐπιτελέσαι	τι ὧν ἐβούλετο· ἔτι δὲ
[4, 30]	πρότερον τοὺς τῆς ἀγαθῆς παιδείας	ἐπιτυγχάνοντας	καὶ τὰς ψυχὰς ἀνδρείους, πεπαιδευμένους
[4, 80]	φιλόπλουτος, ὁ δὲ τρίτος ἀμφοτέρων	ἐπιφανέστερός	τε καὶ μᾶλλον τεταραγμένος, ὁ
[4, 70]	οὖν πρότερον, ὦ μάταιε, βασιλεύειν	ἐπιχείρει	πρὶν ἢ φρονῆσαι. τέως δέ,
[4, 120]	φύσιν φορᾷ, οὐ δυνατὸν τέχνημα	ἐπιχειρήσαντος	(Δαιδάλου τεχνήσασθαι. τοιγαροῦν ὑπὸ νεότητος
[4, 80]	ἔφη, μὴ καθ´ ἓν ἕκαστον	ἐπιὼν	πολύ τι πλῆθος ἐπάγωμαι λόγων,
[4, 115]	καὶ φιλοσώματοι, βίον. αἰσχρὸν καὶ	ἐπονείδιστον	οὐχ ἑλόμεναι ζῶσιν, ἀλλὰ ἐνεχθεῖσαι
[4, 80]	φύσις. (τριῶν δὲ ἐπικρατούντων, ὡς	ἔπος	εἰπεῖν, βίων, εἰς οὓς μάλιστα
[4, 80]	ἔστιν οὐδὲν δεινὸν ὧδ´ εἰπεῖν	ἔπος	οὐδὲ πάθος οὐδὲ συμφορὰν θεήλατον,
[4, 10]	οὐδεμίαν δραχμὴν κεκτημένος ὡς ἐβούλετο	ἔπραττε	καὶ τῶν προκειμένων οὐδενὸς ἀπετύγχανε
[4, 5]	ἔλεγεν καὶ τῶν ἔργων ἃ	ἔπραττεν,	καὶ ὅπως διήνεγκε τὴν φυγήν,
[4, 45]	ἀπολούμενον, πότερον βασιλικὸν ἢ μαγειρικὸν	ἔπραττον	ἔργον λείαν ἐλαύνοντες (κατακοπησομένην; καὶ
[4, 100]	χρείαν, περὶ ταῦτα πάντα δεινῶς	ἐπτοημένος,	μάλιστα μέντοι καὶ ἀκρατέστατα περὶ
[4, 35]	οὐκ ἔμπειρος εἶ τῶν Ὁμήρου	ἐπῶν;	ὁ δὲ Ἀλέξανδρος μέγιστον ἐφρόνει,
[4, 120]	δεσμῶν καὶ τοῦ κηροῦ ῥέοντος,	ἐπωνυμίαν	ἀπὸ τοῦδε τῷ πελάγει παρέσχεν,
[4, 35]	οἱ ἀσελγέστατοι ἄνδρες εἶναι καὶ	ἐρᾶν	τῶν γυναικῶν, καὶ συγκαθεύδουσιν αὐταῖς
[4, 80]	αὑτόν, ὡς καλοῦ δή τινος	ἐραστήν.	~φέρε οὖν καθάπερ οἱ κομψοὶ
[4, 90]	καὶ συνοικιῶν καὶ πάσης κτήσεως	ἐραστής.	ἆρα οὐκ ἂν σκυθρωπός τε
[4, 0]	ἀνθρώπων φιλοτιμότατος καὶ μάλιστα δόξης	ἐραστὴς	καὶ τοῦ καταλιπεῖν ὡς μέγιστον
[4, 90]	καὶ γραφομένου τοῦ πλούτου τυφλότερος	ἐραστής,	περὶ πάντα λυττῶν κτήματα καὶ
[4, 110]	εἰκάζειν οὐκ ἂν ὁμοιότερον ἄλλῳ	ἐργάσαιτο	ἢ τῷ Σύρων βασιλεῖ μετ´
[4, 40]	γὰρ ποιμένος οὐκ ἄλλο τι	ἔργον	ἢ πρόνοια καὶ σωτηρία καὶ
[4, 45]	πότερον βασιλικὸν ἢ μαγειρικὸν ἔπραττον	ἔργον	λείαν ἐλαύνοντες (κατακοπησομένην; καὶ ὁ
[4, 70]	βασιλεύς, οὐ λόγῳ τυχόν, ἀλλ´	ἔργῳ·	καὶ κρατήσεις οὐ μόνον τῶν
[4, 5]	λόγων οὓς ἔλεγεν καὶ τῶν	ἔργων	ἃ ἔπραττεν, καὶ ὅπως διήνεγκε
[4, 85]	ἀπὸ τῶν ἠθῶν καὶ τῶν	ἔργων	χαρακτῆρα καὶ μορφὴν ἀξίαν ἐκείνων
[4, 55]	γιγνώσκειν οἰόμενος; Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ	ἐρεῖς	αὐτόν, ἀλλὰ κρύψεις; Πάλαι γάρ,
[4, 80]	πολύ τι πλῆθος ἐπάγωμαι λόγων,	ἐρῶ	τοὺς κοινοτάτους καὶ φανερωτάτους δαίμονας,
[4, 85]	ἀρετῆς δὲ φιλίαν προαγαγεῖν καὶ	ἔρωτα	{καὶ} ζωῆς ἀμείνονος· ~ἢ ὡς
[4, 130]	καὶ συμπεφορημένον. ὁ γὰρ εὐκλείας	ἔρωτος	διαμαρτών, ἔπειτα δόξης ἐπιθυμίᾳ συνών,
[4, 135]	ἔφαγον καὶ ἐφύβρισα καὶ μετ´	ἔρωτος	τέρπν´ ἔπαθον· τὰ δὲ λοιπὰ
[4, 70]	τύφου καὶ τῶν νῦν πραγμάτων,	ἔσῃ	βασιλεύς, οὐ λόγῳ τυχόν, ἀλλ´
[4, 75]	ἴσθι, ἔφη, ὅτι οὐ πρότερον	ἔσῃ	βασιλεύς, πρὶν ἂν ἱλάσῃ τὸν
[4, 50]	ἀλεκτρυών. τυχὸν δὲ καὶ μαχιμώτατος	ἔσῃ	τῶν ἄλλων διὰ ταύτην τὴν
[4, 40]	ᾖ καὶ ὁμονοῇ πρὸς ἐκεῖνον,	ἔσθ´	ὅπως ἀδίκου τινὸς ἐπιθυμήσει πράγματος
[4, 65]	τὸν τοῦ βασιλέως, καὶ τὴν	ἐσθῆτα	διδόασιν αὐτῷ τὴν βασιλικήν, καὶ
[4, 100]	(ἰωμένων, πρὸς δὲ αὖ τούτοις	ἐσθήτων	τε μαλακῶν ἕλξεις καὶ κατακλίσεις
[4, 100]	ἵνα μὴ πολύν τινα ἀθροίσωμεν	ἑσμὸν	μοιχικῶν τινων δαιμονίων καὶ φιλόψων
[4, 60]	σαφῶς γε εἰδὼς ὅτι οὐδὲν	ἔσοιτο.	ἠπίστατο γὰρ τὸν Ἀλέξανδρον δοῦλον
[4, 10]	καὶ προσέτι οὐχ ἧττον ὀνομαστὸς	ἔσοιτο,	τυχὸν δέ τι καὶ ὠφεληθήσεσθαι
[4, 45]	ἔφη, καταλύσας ἐκεῖνον μέγας βασιλεὺς	ἔσομαι;	Οὐ τούτου γε ἕνεκα, εἶπεν
[4, 45]	ἐκείνου πρότερον ὄντες μετὰ σοῦ	ἔσονται	καὶ ὑποκύψουσι, καὶ σὺ ὀνομασθήσῃ
[4, 20]	τῇ ψυχῇ, ἐξ οὗ φανεροὶ	ἔσονται	τοῖς δυναμένοις γνωρίζειν εἴτε ἐξ
[4, 110]	ἡμέραν ἀσελγῆ κῶμον, στεφάνους τινὰς	ἐστεφανωμένος	ἑώλους τήν τε κεφαλὴν καὶ
[4, 85]	πολὺ καθεικότας, μυρίκην ἢ κάλαμον	ἐστεφανωμένους·	οὐκοῦν καὶ ἡμεῖς μὴ χείρους
[4, 60]	πρόσεστιν. ἢ οὐκ ἀκήκοας ὅτι	ἐστὶ	βασιλεὺς ἐν ταῖς μελίτταις φύσει
[4, 80]	δὲ ἴδιος ἑκάστου νοῦς, οὗτός	ἐστι	δαίμων τοῦ ἔχοντος ἀνδρός, ἀγαθὸς
[4, 10]	ἐνόμιζε τὴν γῆν ἅπασαν, ἥπερ	ἐστὶ	κοινὴ τῶν ἀνθρώπων (ἑστία καὶ
[4, 50]	εἶναι. τί γὰρ ἐμοὶ λοιπόν	ἐστι	κρατήσαντι Βαβυλῶνος καὶ Σούσων καὶ
[4, 35]	τύχῃς ἐπισταμένου ἀνδρός, ἱκανή σοί	ἐστι	μία ἡμέρα πρὸς τὸ συνιδεῖν
[4, 45]	Λιβύης καὶ εἴ πού τίς	ἐστι	νῆσος ἐν τῷ Ὠκεανῷ κειμένη.
[4, 65]	ἄνθρωπον ἐκ τῶν δεσμῶν, εἰκός	ἐστι	τὸν μὲν ἀνόητον καὶ ἄπειρον
[4, 80]	(μαινομένῳ πονηρὸς καὶ ἀσελγὴς θίασος.	ἔστι	δὲ τούτων ὧν ἔφην βίων
[4, 95]	πολλοὺς τῶν καλουμένων βασιλέων ἰδεῖν	ἔστι	καπήλους καὶ τελώνας καὶ πορνοβοσκούς;
[4, 25]	οὐκ ἔστιν. καθάπερ οὖν οὐκ	ἔστι	κυβερνᾶν μὴ κυβερνητικῶς, οὕτως οὐδὲ
[4, 15]	ληψόμενος; Ἦ γάρ, ἔφη, χρήματα	ἔστι	σοι καὶ ἔχεις ὅτου ἂν
[4, 10]	ἐλάττους, οὐδὲ οἶκος ἴδιος οὐδὲ	ἑστία,	καθάπερ (τοῖς μακαρίοις, ἀλλὰ οἴκοις
[4, 10]	ἥπερ ἐστὶ κοινὴ τῶν ἀνθρώπων	(ἑστία	καὶ τροφός. καὶ τότε ἐτύγχανεν
[4, 10]	ἱεροῖς, {ἅπερ ἵδρυται τοῖς θεοῖς}	ἑστίαν	δὲ ἐνόμιζε τὴν γῆν ἅπασαν,
[4, 20]	ὁ γὰρ βασιλεὺς ἀνθρώπων ἄριστός	ἐστιν,	ἀνδρειότατος ὢν καὶ δικαιότατος καὶ
[4, 55]	καὶ ἀνόητος. καὶ οὗτος, ἔφη,	ἐστὶν	ἁνήρ, ὃν σὺ (ἀγνοεῖς, ὡς
[4, 60]	Οὐκ οἶσθα, ἔφη, ὅτι φοβουμένου	ἐστὶν	ἀνθρώπου ὅπλα ἔχειν; φοβούμενος δὲ
[4, 20]	σοι ὁ λόγος; Ἄδηλον, ἔφη,	ἐστίν·	ἐὰν μὲν γὰρ ᾖς σώφρων
[4, 60]	Ἡρακλέους ὄντες; Τί οὖν τοῦτό	ἐστιν,	εἶπεν ὁ Ἀλέξανδρος, (τὸ σημεῖον;
[4, 55]	πολεμήσοντα καὶ ἤρετο, Τίς οὗτός	ἐστιν	ἐμὸς πολέμιος ἐν τῇ Ἑλλάδι
[4, 60]	πάντων μάλιστα. Καὶ τί τοῦτό	ἐστιν,	ἔφη ὁ Ἀλέξανδρος; Ὃ καὶ
[4, 45]	καὶ λεγόμενος βασιλεὺς σκυτοτόμου υἱός	ἐστιν	ἢ τέκτονος, καὶ δεῖ μανθάνειν
[4, 15]	σοῦ λέγειν. ἢ οὐκ Ὀλυμπιάς	ἐστιν	ἡ εἰποῦσα ὅτι οὐκ ἐκ
[4, 25]	οὐκ οἶσθα, ἔφη, ὅτι διττή	ἐστιν	ἡ παιδεία, ἡ μέν τις
[4, 15]	μὲν ἀλήθεια καὶ παρρησία πάντων	ἐστὶν	ἥδιστον, τοῖς δὲ κολακεία καὶ
[4, 20]	Ὅμηρόν φασι λέγειν, ὅτι πατήρ	ἐστιν	ὁ Ζεύς, ὥσπερ τῶν θεῶν,
[4, 25]	ἐκ τοῦ Διός· ἐκεῖνος γάρ	ἐστιν	ὁ τὴν ἐπιστήμην ταύτην πρῶτος
[4, 45]	φασι, βασιλέας, τῷ ὄντι βασιλεύς	ἐστιν.	οἱ μέντοι παῖδες ἴσασιν ὅτι
[4, 40]	~ἢ οὐ τὸ ὀαρίζειν ὁμιλεῖν	ἐστιν;	οὐκοῦν ὁμιλητὴν τοῦ Διός φησιν
[4, 60]	καὶ πορφύρας· τούτων γὰρ οὐδέν	ἐστιν	ὄφελος· τὸ δὲ (ἐκ τῆς
[4, 60]	ἐκείνη ἡ μέλιττα ἄνευ κέντρου	ἐστίν,	ὡς οὐδὲν αὐτῇ δέον ὅπλου
[4, 75]	τε ἐπιδεῖξαι ὅτι οὐκ ἀδύνατός	ἐστιν	ὥσπερ ἵππον εὐμαθῆ καὶ πειθόμενον,
[4, 20]	ὃς δεινὸν ὑποβλέψας, Ἀλλ´ οὐδὲ	ἔστιν,	ἔφη, βασιλεύειν κακῶς οὐ μᾶλλον
[4, 25]	οὐκ ἐπιστάμενον ἰᾶσθαι ἰατρόν; οὐκ	ἔστιν.	καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι κυβερνᾶν
[4, 75]	μηδένα τρόπον, ἀλλὰ φράσαι τίς	ἔστιν	ὁ δαίμων αὐτοῦ καὶ πῶς
[4, 80]	γὰρ κατὰ τὸν ποιητὴν οὐκ	ἔστιν	οὐδὲν δεινὸν ὧδ´ εἰπεῖν ἔπος
[4, 95]	ἀπεχομένου (διὰ τοὺς ἐφεστηκότας φύλακας.	ἔστω	δὴ βραχὺς ἰδεῖν, δουλοπρεπής, ἄγρυπνος,
[4, 120]	ἄστρων φέρεσθαι χρόνον μέν τινα	ἐσῴζετο	βραχύν, χαλωμένων δὲ τῶν δεσμῶν
[4, 130]	τῆς ἐκείνου μερίδος τε καὶ	ἑταιρείας	ἀριθμεῖσθαι. (καὶ δὴ νῦν μὲν
[4, 95]	τοὺς αὑτοῦ φίλους τε καὶ	ἑταίρους,	(μᾶλλον δὲ δούλους καὶ ὑπηρέτας
[4, 95]	ἀμπεχομένῳ τριβώνιον μιᾶς τινος τῶν	ἑταιρῶν	ὧν ἴσμεν, τοὺς αὑτοῦ φίλους
[4, 55]	τε καὶ ἑλληνίζων. καὶ ὃς	ἐταράχθη	τε καὶ ἠγωνίασεν μή τινα
[4, 30]	{καὶ τὸν ἄνθρωπον} τὴν δὲ	ἑτέραν	(ἐνίοτε μὲν παιδείαν, ἐνίοτε δὲ
[4, 50]	εἰσρυῇς, ὥσπερ ὕδρος, οὐδ´ ἂν	ἑτέραν	προσλάβῃς μείζω τῆς Ἀσίας ἤπειρον,
[4, 35]	ἐφρόνει, ὅτι ἠπίστατο μὲν τὸ	ἕτερον	ποίημα ὅλον, τὴν Ἰλιάδα, πολλὰ
[4, 70]	ὅς, οὐδὲν ἦν κρατῆσαι χαλεπόν·	ἑτέρου	δέ τινος γένους, δεινοῦ καὶ
[4, 135]	σκότος, καὶ πειρᾶται λανθάνων τῷ	ἑτέρῳ	χαρίζεσθαι καὶ ὑπηρετεῖν· ὁ δὲ
[4, 45]	ὁ δὲ ἀποδρὰς παίζει μεθ´	ἑτέρων,	{καὶ τότε μάλιστα οἴεται σπουδάζειν
[4, 125]	καὶ χαλεπὰ ἀνάγκη πᾶσα συνέπεσθαι,	ἔτι	δὲ αὐτὸν πολὺ μεταλλάττειν καὶ
[4, 5]	ὥστε ἐπιτελέσαι τι ὧν ἐβούλετο·	ἔτι	δὲ εἰ μέλλοι πειθομένους ἕξειν
[4, 100]	τε ὀσμὰς καὶ γεύσεις ἀπλήρωτος,	ἔτι	δὲ οἶμαι περὶ πάντα μὲν
[4, 90]	καὶ τῶν βλασφημιῶν οὐδαμῇ λογιζόμενος,	ἔτι	δὲ τῇ μὲν ἄλλῃ κτήσει
[4, 105]	ἱμέρῳ δεινῶς τῶν ἐπιθυμιῶν λειπόμενον.	~ἔτι	δέ τινας οὗτος τῶν ὑπ´
[4, 35]	καὶ τὴν τέχνην, καὶ οὐδὲν	ἔτι	δεήσῃ ποικίλων σοφισμάτων ἢ λόγων·
[4, 95]	Σούσοις ἐκαπήλευε, καὶ Πέρσαι αὐτὸν	ἔτι	καὶ νῦν (καλοῦσι κάπηλον, οὐ
[4, 55]	τὴν νοθείαν. ~Καὶ τίς, εἶπεν,	ἔτι	μοι καταλείπεται πολέμιος, ἐὰν ἕλω
[4, 100]	τε καὶ ἀρρενικῶν μίξεων καὶ	ἔτι	πλειόνων ἀρρήτων καὶ ἀνωνύμων αἰσχρουργιῶν,
[4, 50]	δὲ ἂν Δαρεῖον ἕλω καὶ	ἔτι	τὸν Ἰνδῶν βασιλέα, οὐδέν με
[4, 135]	πρὸ ὀφθαλμῶν δείκνυσιν, ὡς οὐδενὸς	ἔτι	τῶν ἡδέων δυνησομένῳ μετασχεῖν· ὁ
[4, 110]	αὐτῶν ἀπωθούμενος μηδὲ ἀντιλέγων, ἀλλὰ	ἑτοίμως	δὴ καὶ προθύμως (συνεπόμενος. αἱ
[4, 85]	δεῖν ξύμπαντα, ὁποῖον καὶ Ὅμηρος	ἐτόλμησεν	ἐπιδεῖξαι Σκάμανδρον (φθεγγόμενον ὑπὸ τῇ
[4, 15]	λέοντες, καὶ ἐκέλευσεν ἀποστῆναι σμικρόν·	~ἐτύγχανε	γὰρ ἀλεαινόμενος πρὸς τὸν ἥλιον.
[4, 10]	(ἑστία καὶ τροφός. καὶ τότε	ἐτύγχανεν	ἐν τῷ Κρανείῳ διατρίβων μόνος·
[4, 120]	τῶν ἀνθρώπων τῶν πολλῶν ὡς	ἔτυχε	γιγνομένοις, ἐπισφαλῶς καὶ ἀσταθμήτως φέρεται
[4, 75]	χαριζόμεναι μῦθον αὐτοῖς ὕστερον διηγήσαντο.	~Εὖ	δὲ ἴσθι, ἔφη, ὅτι οὐ
[4, 10]	μόνος, ὃν ἡγεῖτο ἄριστον καὶ	εὐδαιμονέστατον,	καὶ οὐκ ἂν ἠλλάξατο τὴν
[4, 110]	ὡς ἐπ´ αὐτὴν ἄγουσα τὴν	εὐδαιμονίαν,	ἕως ἂν εἰς τὸ βάραθρον
[4, 115]	θεραπεύει καὶ τιμᾷ καὶ τῆς	εὐδαιμονίας	τῆς αὑτοῦ κυρίους ἀπέδειξεν. ~οὐδέν
[4, 125]	τῆς (ἄγρας· ὅταν μὲν γὰρ	εὐδοκιμήσεις	τε καὶ ἔπαινοι συμβαίνωσιν αὐτοῖς,
[4, 65]	ἔλεγεν ὁ Διογένης, προτρέπων αὐτὸν	εὐεργεσίᾳ	πιστεύειν καὶ τῷ δίκαιον παρέχειν
[4, 30]	ἐκεῖνος ἐπέδειξεν αὐτῷ, καὶ μαθὼν	εὐθὺς	ἄπεισιν· ἐὰν δὲ ἀγνοοῦντι καὶ
[4, 15]	τὸν ἥλιον. ὁ οὖν Ἀλέξανδρος	εὐθὺς	ἠγάσθη τοῦ ἀνδρὸς τὸ θάρσος
[4, 65]	νῦν ὥρμηκας στρατεύεσθαι; καὶ ὃς	εὐθὺς	(ἠρώτα, Ποίαν τινά; ἐβούλετο γὰρ
[4, 30]	ἀλλ´ ὑπομνησθῆναι δεῖται μόνον· ἔπειτα	εὐθὺς	οἶδέν τε καὶ ἐγνώρισεν, ὡς
[4, 125]	ὡς ἐπ´ ἀρετήν τινα ἢ	εὔκλειαν	ἄγει τὴν δόξαν. ~πάλιν οὖν
[4, 130]	ποικίλον καὶ συμπεφορημένον. ὁ γὰρ	εὐκλείας	ἔρωτος διαμαρτών, ἔπειτα δόξης ἐπιθυμίᾳ
[4, 75]	οὐκ ἀδύνατός ἐστιν ὥσπερ ἵππον	εὐμαθῆ	καὶ πειθόμενον, ὅταν αὐτῷ δοκῇ,
[4, 120]	ἀνθρώπων πειθοῖ καὶ λόγῳ μετ´	εὐνοίας	καὶ δικαιοσύνης πειρᾶται ῥυθμίζειν τε
[4, 35]	ὅτι οὐδὲν διαφέρει σοφιστὴς ἄνθρωπος	εὐνούχου	(ἀκολάστου. καὶ ὃς ἀκούσας ἐθαύμασε
[4, 35]	ἐθαύμασε κατὰ τί τὸν σοφιστὴν	εὐνούχῳ	παρέβαλεν, καὶ ἤρετο αὐτόν. Ὅτι,
[4, 110]	ἢ τῷ Σύρων βασιλεῖ μετ´	εὐνούχων	καὶ παλλακῶν ἔνδον διαβιοῦντι, στρατοπέδου
[4, 35]	ἤρετο αὐτόν. Ὅτι, εἶπε, τῶν	εὐνούχων	φασὶν οἱ ἀσελγέστατοι ἄνδρες εἶναι
[4, 35]	παρὰ τοῖς σοφισταῖς οὖν πολλοὺς	εὑρήσεις	γηράσκοντας ἀμαθεῖς, πλανωμένους ἐν τοῖς
[4, 35]	καὶ φιλοτιμοῦνται ἄλλας ἐξαπατᾶν, τοιοῦτον	εὕροις	ἂν καὶ περὶ τοὺς καλουμένους
[4, 45]	εἰ μὴ βασιλεὺς εἴη τῆς	Εὐρώπης	καὶ τῆς Ἀσίας καὶ τῆς
[4, 5]	τε πενίας τἀνδρὸς καὶ τῆς	εὐτελείας,	ἅτε νέος ὢν καὶ τραφεὶς
[4, 75]	οἱ τὰς συμφορὰς καὶ τὰς	εὐτυχίας	φέροντες αὐτοῖς, ~ὁ δὲ ἴδιος
[4, 100]	τοῦ δυστυχοῦς ἀνθρώπου διανοίας, οὔτε	ἐφ´	ἡδονήν τινα οὔτε εἰς δόξαν
[4, 135]	πολλάκις ἐλεγεῖον, τόσς´ ἔχω ὅσς´	ἔφαγον	καὶ ἐφύβρισα καὶ μετ´ ἔρωτος
[4, 115]	προστάτης ἀεὶ μετέωρος, οὐδέποτε γῆς	ἐφαπτόμενος	οὐδὲ ταπεινοῦ (τινος, ἀλλὰ ὑψηλὸς
[4, 95]	καὶ ἄκοντος ἀπεχομένου (διὰ τοὺς	ἐφεστηκότας	φύλακας. ἔστω δὴ βραχὺς ἰδεῖν,
[4, 55]	τῇ Ἑλλάδι ἢ Μακεδονίᾳ; Σύ,	ἔφη,	ἀγνοεῖς, πάντων μάλιστα γιγνώσκειν οἰόμενος;
[4, 70]	Λιβυκὸν μῦθον; (καὶ ὃς οὐκ	ἔφη	ἀκηκοέναι. διηγεῖτο δὴ μετὰ ταῦτα
[4, 20]	δεινὸν ὑποβλέψας, Ἀλλ´ οὐδὲ ἔστιν,	ἔφη,	βασιλεύειν κακῶς οὐ μᾶλλον ἢ
[4, 15]	αὐτοῦ τῆς διανοίας. Ἀλλὰ νῦν,	ἔφη,	γνώσῃ καὶ τὴν διάνοιαν· ἥκω
[4, 70]	πρόγονον εἶναι. καὶ ὅς, Ποίων,	ἔφη,	γυναικῶν; ἢ δῆλον, ἔφη, ὅτι
[4, 55]	τούτους οὓς εἶπον; Ὁ πάντων,	ἔφη,	δυσμαχώτατος, οὐ περσίζων, οὐ μηδίζων
[4, 40]	τὴν τροφὴν ταύτην, ἢ {ἣν	ἔφη	εἶναι} διδασκαλίαν καὶ μαθητείαν; ἢ
[4, 55]	κακὸς καὶ ἀνόητος. καὶ οὗτος,	ἔφη,	ἐστὶν ἁνήρ, ὃν σὺ (ἀγνοεῖς,
[4, 20]	δοκεῖ σοι ὁ λόγος; Ἄδηλον,	ἔφη,	ἐστίν· ἐὰν μὲν γὰρ ᾖς
[4, 55]	πρὸς ταῦτα χαλέπαινε καὶ πήδα,	ἔφη,	καὶ μιαρώτατον ἀνθρώπων ἐμὲ νόμιζε
[4, 35]	καὶ τῆς Ὀδυσσείας. θαυμάσας οὖν	ἔφη,	Καὶ ποῦ διείλεκται περὶ τούτων
[4, 15]	ἐπῆλθεν ἡμᾶς ὑποβολιμαίους εἰπεῖν; Ὁπόθεν,	ἔφη,	καὶ τὴν μητέρα σου ἀκούω
[4, 65]	μὴ τοῖς ὅπλοις. Σὺ δέ,	ἔφη,	καὶ τὸν θυμὸν ἐν τῇ
[4, 20]	τοῦτο ἤρετο αὐτόν, Πῶς ἄν,	ἔφη,	κάλλιστα βασιλεύοι τις; καὶ ὃς
[4, 45]	σμικρὸς δάκτυλος. Οὐδ´ ἄρα (ἐγώ,	ἔφη,	καταλύσας ἐκεῖνον μέγας βασιλεὺς ἔσομαι;
[4, 70]	αὐτὸν ζῆν διφθέραν ἔχοντα. Σύ,	ἔφη,	κελεύεις ἐμὲ διφθέραν λαβεῖν τὸν
[4, 70]	πρὶν ἢ φρονῆσαι. τέως δέ,	ἔφη,	κρεῖττον μηδὲν προστάττειν, ἀλλὰ μόνον
[4, 40]	αὐτὸν εἶναι, ὥσπερ ἂν εἰ	ἔφη	μαθητήν. ἆρ´ οὖν ὑπὲρ ἄλλων
[4, 15]	καὶ σὲ ὀψόμενος. Ἀλλὰ χαλεπῶς,	ἔφη,	με ἂν ἴδοις, ὥσπερ τὸ
[4, 80]	ταπεινοῦ καὶ ἀγεννοῦς. ἵνα δέ,	ἔφη,	μὴ καθ´ ἓν ἕκαστον ἐπιὼν
[4, 60]	μάλιστα. Καὶ τί τοῦτό ἐστιν,	ἔφη	ὁ Ἀλέξανδρος; Ὃ καὶ τῶν
[4, 35]	διείλεκται περὶ τούτων Ὅμηρος; Ἐκεῖ,	ἔφη,	ὅπου τὸν Μίνω λέγει τοῦ
[4, 25]	οὐδὲ ζῆν ἴσασιν. οὐκ οἶσθα,	ἔφη,	ὅτι διττή ἐστιν ἡ παιδεία,
[4, 75]	ὕστερον διηγήσαντο. ~Εὖ δὲ ἴσθι,	ἔφη,	ὅτι οὐ πρότερον ἔσῃ βασιλεύς,
[4, 60]	Ἀλέξανδρος θαυμάσας, Οὐκ ἄρτι ἔλεγες,	ἔφη,	ὅτι οὐδὲν δεῖ σημείων τῷ
[4, 70]	Ποίων, ἔφη, γυναικῶν; ἢ δῆλον,	ἔφη,	ὅτι τῶν Ἀμαζόνων λέγεις; Ἀλλ´
[4, 60]	ἐν τοῖς ὅπλοις. Οὐκ οἶσθα,	ἔφη,	ὅτι φοβουμένου ἐστὶν ἀνθρώπου ὅπλα
[4, 55]	πάντων μάλιστα γιγνώσκειν οἰόμενος; Ἔπειτα,	ἔφη,	οὐκ ἐρεῖς αὐτόν, ἀλλὰ κρύψεις;
[4, 15]	Δαρεῖον ἐν Πέρσαις. Τί δέ,	ἔφη,	οὐκ οἶσθα Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέα;
[4, 60]	οὐδέποτ´ ἂν ἁμαρτόντα (περὶ ἐκείνην.	ἔφη	οὖν αὐτὸν μηδὲ τὸ σημεῖον
[4, 50]	αὐτὸν ὁ Διογένης πάντα τρόπον.	ἔφη	οὖν, Ὦ Διόγενες, σὺ μέν
[4, 50]	ἑαυτὰς πέτονται, Ἀλλ´ οὐδὲν ἕξεις,	ἔφη,	πλέον οὐδενὸς οὐδὲ τῷ ὄντι
[4, 20]	μόνος εἰδὼς χαρίζεσθαι. Τί οὖν,	ἔφη,	πότερον (ἀληθὴς ἢ ψευδὴς εἶναι
[4, 70]	ὥσπερ ὁ πρόγονός σου. Ποῖος,	ἔφη,	πρόγονος; Ἀρχέλαος. ἢ οὐκ αἰπόλος
[4, 25]	τῆς βασιλικῆς ἐπιστήμης, Καὶ τίς,	ἔφη,	(σοι δοκεῖ τὴν τέχνην ταύτην
[4, 70]	ἀνείθη τε καὶ (ἐγέλασε καὶ	ἔφη,	Τὰ περὶ τὸν χρησμόν, ὦ
[4, 10]	τἄλλα τὰ τῶν ξυμμάχων διῴκησεν,	ἔφη	τοῖς περὶ αὐτὸν ὅτι σχολάσαι
[4, 65]	τὰ τῶν Περσῶν πράγματα. Λαβόντες,	ἔφη,	τῶν δεσμωτῶν ἕνα τῶν ἐπὶ
[4, 15]	βουλόμενος ἥκοι πρὸς αὐτόν, ἤ,	ἔφη,	τῶν ἐμῶν τι ληψόμενος; Ἦ
[4, 15]	ἐμῶν τι ληψόμενος; Ἦ γάρ,	ἔφη,	χρήματα ἔστι σοι καὶ ἔχεις
[4, 45]	(κατακοπησομένην; καὶ ὁ Ἀλέξανδρος, Σοί,	ἔφη,	ὡς ἔοικεν, οὐ δοκεῖ βασιλεὺς
[4, 80]	θίασος. ἔστι δὲ τούτων ὧν	ἔφην	βίων ὁ μὲν ἡδυπαθὴς καὶ
[4, 105]	οὐ πάνυ τι πρὸς ταῦτα	ἐφίησιν.	ὁ δὲ ἀτενέστερός τε καὶ
[4, 35]	ἐπῶν; ὁ δὲ Ἀλέξανδρος μέγιστον	ἐφρόνει,	ὅτι ἠπίστατο μὲν τὸ ἕτερον
[4, 135]	τόσς´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ	ἐφύβρισα	καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον·
[4, 60]	μηδὲ τὸ σημεῖον τὸ βασιλικὸν	ἔχειν.	καὶ ὁ Ἀλέξανδρος θαυμάσας, Οὐκ
[4, 90]	τι τὸ ἔχειν τοῦ μὴ	ἔχειν	λυσιτελέστερόν τε καὶ ἄμεινον ἡγούμενος,
[4, 125]	αὐτὸν πολὺ μεταλλάττειν καὶ ἀνώμαλον	ἔχειν	τὴν διάνοιαν, ἅτε ἀνωμάλῳ δουλεύοντα
[4, 90]	περὶ πάντα σχεδόν τι τὸ	ἔχειν	τοῦ μὴ ἔχειν λυσιτελέστερόν τε
[4, 60]	ὅτι φοβουμένου ἐστὶν ἀνθρώπου ὅπλα	ἔχειν;	φοβούμενος δὲ οὐδέποτ´ ἂν οὐδεὶς
[4, 75]	βασιλικόν, ἀλλὰ μή, ὡς νῦν	ἔχεις,	δοῦλον καὶ ἀνελεύθερον καὶ (πονηρόν.
[4, 65]	οὐκ ἀπορρίψας ταῦτα ἃ νῦν	ἔχεις,	ἐξωμίδα λαβὼν λατρεύσεις τοῖς αὑτοῦ
[4, 15]	ἔφη, χρήματα ἔστι σοι καὶ	ἔχεις	ὅτου ἂν μεταδοίης; Πολλά γε,
[4, 50]	τῷ ὄντι βασιλεύσεις ἀφ´ ἧς	ἔχεις	{ταύτης} διανοίας, οὐδὲ ἂν ὑπερβαλλόμενος
[4, 125]	καὶ ἄγειν ἐπὶ τὰ βελτίω.	~ἐχέτω	δὴ καὶ οὗτος ἡμῖν ὁ
[4, 30]	ὅστις ἂν ἐκείνην τὴν παιδείαν	ἔχῃ	καλῶς πεφυκώς, ῥᾳδίως καὶ ταύτης
[4, 55]	καὶ πλείστων κακῶν αἴτιον, τοῦτον	ἔχθιστον	καὶ (πολεμιώτατον ἐκείνῳ ὁμολογεῖς εἶναι;
[4, 55]	ἀκούεις, ὅτι σὺ αὑτῷ μάλιστα	ἔχθιστος	εἶ καὶ πολεμιώτατος, μέχρι ἂν
[4, 15]	μὲν ὑφορῶνται καὶ μισοῦσιν ὡς	ἐχθρούς,	τοὺς δὲ ἀγεννεῖς προσίενται καὶ
[4, 90]	οἰκείων τινῶν καὶ συγγενῶν, ὅπως	ἔχοι	κληρονομεῖν, τὰς δὲ ἑορτὰς ζημίαν
[4, 20]	δὲ τοῦτο τὸ σημεῖον μὴ	ἔχοι,	οὐ δοκεῖν τῶν Σπαρτῶν εἶναι·
[4, 70]	ἀλλὰ μόνον αὐτὸν ζῆν διφθέραν	ἔχοντα.	Σύ, ἔφη, κελεύεις ἐμὲ διφθέραν
[4, 45]	τι ποιεῖτε, ἑκάτερος ὑμῶν παῖδας	ἔχοντες	τοὺς συμφιλονικοῦντας, ὁ μὲν Πέρσας
[4, 80]	νοῦς, οὗτός ἐστι δαίμων τοῦ	ἔχοντος	ἀνδρός, ἀγαθὸς μὲν ὁ τοῦ
[4, 0]	ὑπερεώρα πένητος ἀνθρώπου συνουσίαν νοῦν	ἔχοντος	(καὶ δυναμένου καρτερεῖν. οἱ γὰρ
[4, 25]	μικρὰ καὶ ἀσθενὴς καὶ πολλοὺς	ἔχουσα	κινδύνους καὶ ἀπάτην οὐκ ὀλίγην·
[4, 60]	τῆς βασιλείας οὐδὲ μαχήσεται τοῦτο	ἐχούσῃ.	σὺ δέ μοι δοκεῖς οὐ
[4, 55]	πασῶν νόσον καὶ βλάβην τοῖς	ἔχουσι	καὶ τὸν ἄφρονα ἄνδρα αὐτὸν
[4, 85]	δίνῃ, κἀκεῖνοι φωνὰς μὲν οὐκ	ἔχουσι	προσθεῖναι τοῖς εἰδώλοις, εἴδη δὲ
[4, 10]	(τοῖς μακαρίοις, ἀλλὰ οἴκοις μὲν	ἐχρῆτο	ταῖς πόλεσι, καὶ ἐνταῦθα διέτριβεν
[4, 135]	Σαρδαναπάλλου προφέρεται πολλάκις ἐλεγεῖον, τόσς´	ἔχω	ὅσς´ ἔφαγον καὶ ἐφύβρισα καὶ
[4, 25]	ἐπιστήμην ταύτην πρῶτος καὶ μάλιστα	ἔχων	καὶ οἷς ἐθέλει μεταδιδούς· οἷς
[4, 65]	αὑτοῦ κρείττοσιν, ἀλλὰ περιελεύσῃ διάδημα	ἔχων	καταγέλαστον; μικρῷ δὲ ὕστερον ἴσως
[4, 135]	καὶ τὰς λοιδορίας (ἐπανατεινόμενος. οὐκ	ἔχων	οὖν ὃ ποιήσῃ καὶ ὅποι
[4, 95]	δειλίᾳ κρατηθείς, κυνὸς ἀχρήστου ψυχὴν	ἔχων,	τὰ μὲν ἁρπάζοντος, ἐὰν ἐλπίσῃ
[4, 30]	ἂν ἐξ ἀρχῆς τὰ δόγματα	ἔχων	ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ διανοίᾳ.
[4, 60]	γιγνόμενος, οὐκ ἐκ γένους τοῦτο	ἔχων,	ὥσπερ ὑμεῖς φατε, ἀφ´ Ἡρακλέους
[4, 110]	ἀσελγῆ κῶμον, στεφάνους τινὰς ἐστεφανωμένος	ἑώλους	τήν τε κεφαλὴν καὶ περὶ
[4, 130]	αὖ φιλοχρήματος καὶ μικρολόγος οὐκ	ἐῶν,	ἀλλὰ κατέχων τε καὶ ἀπειλῶν,
[4, 110]	ἐπ´ αὐτὴν ἄγουσα τὴν εὐδαιμονίαν,	ἕως	ἂν εἰς τὸ βάραθρον καταβάλῃ
[4, 65]	αὐτῷ τὴν βασιλικήν, καὶ προστάττειν	ἐῶσι	καὶ πίνειν καὶ τρυφᾶν καὶ